Koncert dla krola - Michelle Smart

Michelle Smart

Koncert dla króla Tłu​ma​cze​nie: Jan Ka​bat

ROZDZIAŁ PIERWSZY Ta​los Kal​lia​kis po​chy​lił gło​wę. Sło​wa le​ka​rza zmro​zi​ły go do szpi​ku ko​ści. Spoj​rzał na dwóch bra​ci i do​strzegł ich smu​tek. Astra​eus Kal​lia​kis – król Ago​nu, ich dzia​dek – umie​rał. He​lios, naj​star​szy z bra​ci, na​stęp​ca tro​nu, ode​zwał się pierw​szy: ‒ Trze​ba przy​spie​szyć ju​bi​le​usz. Cały Agon przy​go​to​wy​wał się do ob​cho​dów pięć​dzie​sią​tej rocz​ni​cy rzą​dów Astra​eu​sa. Wszyst​ko za​pla​no​wa​no na ko​niec lata, czy​li pół roku póź​niej. Jed​nak on​ko​log dał ja​sno do zro​zu​mie​nia, że wład​ca nie po​ży​je tak dłu​go. ‒ Pro​po​nu​ję sku​pić się wy​łącz​nie na gali i od​wo​łać inne uro​czy​sto​ści – oznaj​mił Ta​los. – Niech sta​nie się praw​dzi​wym świę​tem. ‒ Zga​dzam się – po​wie​dział The​seus, środ​ko​wy brat. – Wy​znacz​my ja​kiś dzień w kwiet​niu. Cza​su jest mało, ale damy radę. Póź​niej​sza data mo​gła​by ozna​czać nie​obec​ność dziad​ka. In​ten​syw​na che​mio​te​ra​pia po​zwo​li mu zy​skać tro​chę cza​su, ale nie może go oca​lić. Dwa mie​sią​ce póź​niej Ta​los Kal​lia​kis prze​mie​rzał ko​ry​ta​rze na ty​łach te​atru Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris, pa​trząc na wy​tar​tą wy​kła​dzi​nę i pla​my wil​go​ci na su​fi​cie… Nic dziw​ne​go, że bu​dy​nek prze​zna​czo​no do roz​biór​ki. Od​wie​dził wie​le sal kon​cer​to​wych w cią​gu mi​nio​nych dwóch mie​się​cy, ale tu wy​glą​da​ło naj​go​rzej. Nie przej​mo​wał się tym jed​nak. Zja​wił się tu pod wpły​wem roz​cza​ro​wa​nia, ja​kie​go do​znał, słu​cha​jąc skrzyp​ków z wiel​kich fran​cu​skich or​kiestr, a tak​że grec​kich, wło​skich, hisz​pań​skich i an​giel​skich. Czas ucie​kał. Pro​ste za​da​nie oka​za​ło się mor​der​czym ma​ra​to​nem. Pra​gnął tyl​ko zna​leźć tego je​dy​ne​go skrzyp​ka, któ​ry po​ru​szył​by jego ser​ce, tak jak czy​ni​ła to za ży​cia jego bab​ka. Ni​g​dy nie miał słu​chu, ale wie​rzył, że je​śli usły​szy… Wy​bra​niec zo​stał​by za​szczy​co​ny wy​ko​na​niem jej ostat​niej kom​po​zy​cji przy akom​pa​nia​men​cie or​kie​stry na ju​bi​le​uszo​wej gali dziad​ka. W tej chwi​li cze​ka​ło na prze​słu​cha​nie ze dwu​na​stu mu​zy​ków Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris. Nie mógł się do​cze​kać koń​ca. Ku​si​ło go, by wy​brać ko​go​kol​wiek. Wszy​scy, któ​rzy do​tąd dla nie​go gra​li, byli pro​fe​sjo​na​li​sta​mi, a dźwię​ki do​by​wa​ne z ich in​stru​men​tów sta​no​wi​ły ra​dość dla ucha. Ale nie dla jego ser​ca; wie​dział, że nim wła​śnie musi słu​chać. Na ju​bi​le​uszo​wą galę mu​siał wy​brać ko​goś naj​lep​sze​go. Dzia​dek na to za​słu​gi​wał. Wraz z kie​row​ni​ka​mi or​kie​stry, asy​sten​tem i oso​bi​stym tłu​ma​czem skrę​cił w wy​jąt​ko​wo wą​ski ko​ry​tarz. Przy​po​mi​na​ło mu to za​tę​chłą wer​sję wspa​nia​łe​go

la​bi​ryn​tu ogro​dów pa​ła​co​wych w Ago​nie. Skrzyp​ko​wie usta​wia​li się na sce​nie, po​zo​sta​li mu​zy​cy za​ję​li miej​sca na wi​dow​ni. Też by tam sie​dział, gdy​by z po​wo​du ro​bót dro​go​wych jego kie​row​ca nie mu​siał pod​je​chać na tyły bu​dyn​ku. My​ślał w tej chwi​li o spra​wach, któ​re mu​siał odło​żyć na te dwa mie​sią​ce. Jako praw​nik nad​zo​ro​wał biz​nes, któ​ry stwo​rzył wraz z brać​mi. Na​gle w jego roz​wa​ża​nia wnik​nął nie​wy​raź​ny dźwięk do​cho​dzą​cy zza drzwi po le​wej stro​nie. Za​trzy​mał się, uci​sza​jąc po​zo​sta​łych ge​stem unie​sio​nej dło​ni. Nad​sta​wił uszu. To było to. Je​dy​ny kla​sycz​ny utwór, któ​re​go ty​tuł utkwił mu w pa​mię​ci. Po​czuł ucisk w krta​ni. Pra​gnąc usły​szeć jesz​cze wię​cej, ale nie chcąc prze​szka​dzać skrzyp​ko​wi, na​ci​snął de​li​kat​nie klam​kę i uchy​lił drzwi. Wy​star​czy​ło, by przy​wo​łać tę nie​zwy​kłą mu​zy​kę do ży​cia. Na​gle po​wró​ci​ły gorz​ko-słod​kie wspo​mnie​nia. Miał sie​dem lat, kie​dy zgi​nę​li jego ro​dzi​ce. Po​tem, za​nim jego bra​cia przy​le​cie​li z An​glii, gdzie cho​dzi​li do szko​ły z in​ter​na​tem, nie po​tra​fił zna​leźć po​cie​chy, zwłasz​cza nocą. Kró​lo​wa Rhea Kal​lia​kis, bab​ka, któ​rą uwiel​biał, ko​iła jego ból tak, jak umia​ła. Przy​cho​dzi​ła do jego po​ko​ju, sia​da​ła na brze​gu łóż​ka i gra​ła Me​di​ta​tion z Tha​is Ju​le​sa Mas​se​ne​ta. Nie my​ślał o tym utwo​rze od po​nad dwu​dzie​stu pię​ciu lat. Tem​po było wol​niej​sze, ale efekt ten sam. Bo​le​sny, a mimo to ko​ją​cy, ni​czym bal​sam przy​ło​żo​ny na ranę. Tak, do​sły​szał to szcze​gól​ne, ulot​ne „coś”. ‒ O to mi wła​śnie cho​dzi​ło – zwró​cił się do kie​row​ni​ków or​kie​stry, a tłu​macz prze​ło​żył jego sło​wa na fran​cu​ski. Sto​ją​ca obok nie​go ko​bie​ta o ostrych ry​sach po​pa​trzy​ła zdzi​wio​na, po​tem jed​nak otwo​rzy​ła sze​ro​ko drzwi. W ką​cie po​ko​ju, wciąż przy​ci​ska​jąc bro​dą skrzyp​ce, sta​ła wy​so​ka, zgrab​na dziew​czy​na. Spra​wia​ła wra​że​nie kró​li​ka za​sty​głe​go w bla​sku re​flek​to​rów pę​dzą​ce​go sa​mo​cho​du. Te oczy. Ni​g​dy ta​kich nie wi​dzia​ła… ta​kiej in​ten​syw​no​ści spoj​rze​nia. Przy​ku​ły ją do miej​sca. Ama​lie po​czu​ła dreszcz na ich wspo​mnie​nie. Za​drża​ła zno​wu, wy​cho​dząc z te​atru na mo​kry od śnie​gu par​king. Na​gle po​ja​wił się dłu​gi czar​ny sa​mo​chód o przy​ciem​nio​nych szy​bach i za​trzy​mał się obok niej. Tyl​ne drzwi się otwo​rzy​ły i z li​mu​zy​ny wy​siadł ol​brzym. Po​trze​bo​wa​ła chwi​li, by so​bie uświa​do​mić, że to Ta​los Kal​lia​kis. Te nie​zwy​kłe oczy – brą​zo​we? – spoj​rza​ły na nią po raz dru​gi w cią​gu go​dzi​ny. Z tym sa​mym przy​pra​wia​ją​cym o za​wrót gło​wy efek​tem.

Kie​dy drzwi sali ćwi​czeń się otwo​rzy​ły, a ona uj​rza​ła te wszyst​kie twa​rze, mia​ła ocho​tę wci​snąć się w kąt. Zgło​si​ła się na prze​słu​cha​nie, ale po​wie​dzia​no jej, że wy​stą​pi tyl​ko w przy​pad​ku, je​śli bę​dzie po​trzeb​na cała or​kie​stra. Za​do​wo​lo​na, schro​ni​ła się w po​miesz​cze​niu za wi​dow​nią. Te oczy… Wpa​try​wa​ły się w nią nie​skoń​cze​nie dłu​go, przy​ku​wa​jąc ją do miej​sca. Po​tem ode​rwa​ły spoj​rze​nie od jej twa​rzy i znik​nę​ły. Nie mia​ła cza​su do​strzec, jak duży jest ten męż​czy​zna. Była wy​so​ka jak na ko​bie​tę – sto sie​dem​dzie​siąt cen​ty​me​trów wzro​stu. Ta​los jed​nak gó​ro​wał nad nią. Jego he​ba​no​we wło​sy wy​da​wa​ły się nie​co za dłu​gie, bro​dę po​kry​wał ciem​ny za​rost. Po​mi​mo dro​gie​go ubra​nia miał w so​bie coś z dzi​kie​go czło​wie​ka. Wy​glą​dał nie​bez​piecz​nie, co tyl​ko pod​kre​śla​ła bli​zna na pra​wej brwi. Wy​glą​dał też jak czło​wiek zde​cy​do​wa​ny. Pod​szedł do niej i wy​cią​gnął rękę. ‒ Ama​lie Car​tw​ri​ght, to przy​jem​ność pa​nią po​znać – po​wie​dział nie​ska​zi​tel​ną an​gielsz​czy​zną. Skąd wie​dział, że jest dwu​ję​zycz​na? Ależ był wiel​ki. Mu​siał mieć ze sto dzie​więć​dzie​siąt pięć cen​ty​me​trów wzro​stu. Prze​ły​ka​jąc ner​wo​wo, Ama​lie prze​ło​ży​ła fu​te​rał do le​wej ręki i wy​cią​gnę​ła pra​wą. Kie​dy ją uści​snął, mia​ła wra​że​nie, że jej dłoń znik​nę​ła w jego gi​gan​tycz​nej ła​pie. Na​wet przez rę​ka​wicz​kę czu​ła cie​pło jego cia​ła. ‒ Mon​sieur Kal​lia​kis – wy​mam​ro​ta​ła w od​po​wie​dzi. ‒ Pro​szę pa​nią o chwi​lę uwa​gi. Za​pra​szam do sa​mo​cho​du. „Pro​szę pa​nią o chwi​lę uwa​gi?”. Gdy​by nie była pod ta​kim wra​że​niem jego oso​by, ta ofi​cjal​ność by ją roz​ba​wi​ła. Przy​po​mnia​ła so​bie na​gle, że jest księ​ciem. Czy po​win​na się skło​nić? Znik​nął z sali ćwi​czeń, za​nim ich so​bie przed​sta​wio​no. Cof​nę​ła się o krok. ‒ Prze​pra​szam, mon​sieur, ale nie są​dzę, że​by​śmy mie​li o czym ze sobą roz​ma​wiać. ‒ Za​pew​niam, że mamy. Pro​szę wsiąść, jest zim​no. Ema​no​wał pew​no​ścią sie​bie. ‒ Cho​dzi o wy​stęp so​lo​wy? Wy​ja​śni​łam pań​skie​mu asy​sten​to​wi, że nie będę mo​gła wziąć udzia​łu w gali. Mam inne zo​bo​wią​za​nia. Prze​pra​szam, je​śli moja wia​do​mość do pana nie do​tar​ła. ‒ Do​tar​ła, dla​te​go za​wró​ci​łem z lot​ni​ska i przy​je​cha​łem tu​taj, by omó​wić z pa​nią spra​wę oso​bi​ście. – Oka​zy​wał nie​za​do​wo​le​nie, jak​by to była jego wina. – Bę​dzie pani mu​sia​ła od​wo​łać tam​ten wy​stęp. Pra​gnę, by za​gra​ła pani na gali mo​je​go dziad​ka. ‒ Bar​dzo bym chcia​ła – skła​ma​ła gład​ko. Przez całe ży​cie mia​ła do czy​nie​nia z sil​ny​mi oso​bo​wo​ścia​mi. A naj​sil​niej​szą była jej mat​ka. – Nie, nie mogę tego od​-

wo​łać. Uniósł brwi jak ktoś, kto nie przyj​mu​je sprze​ci​wu. ‒ Wie pani, kim jest mój dzia​dek i jaka to dla pani szan​sa? ‒ Tak, to król Ago​nu i zda​ję so​bie spra​wę z za​szczy​tu… ‒ I będą tam mę​żo​wie sta​nu… ‒ Ale w or​kie​strze jest wie​lu in​nych skrzyp​ków, bar​dziej uta​len​to​wa​nych ode mnie. Je​śli ich pan prze​słu​cha… Wie​dzia​ła oczy​wi​ście, ja​kim wy​da​rze​niem jest ta gala. Jej ko​le​dzy nie mó​wi​li ostat​nio o ni​czym in​nym. Wszy​scy wie​dzie​li, że ksią​żę Ta​los Kal​lia​kis szu​ka wy​ko​naw​cy z my​ślą o so​lo​wym wy​stę​pie. Kie​dy oka​za​ło się po​przed​nie​go dnia, że bę​dzie prze​słu​chi​wał mu​zy​ków z Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris, skrzy​pacz​ki ru​szy​ły gro​mad​nie do sa​lo​nów pięk​no​ści. Trzej ksią​żę​ta Ago​nu cie​szy​li się opi​nią naj​bar​dziej po​żą​da​nych ka​wa​le​rów w Eu​ro​pie. I naj​bar​dziej przy​stoj​nych. Gdy​by wie​dzia​ła, że słu​cha jej za drzwia​mi, ro​bi​ła​by wszyst​ko, żeby jej mu​zy​ka nie brzmia​ła jak miau​cze​nie kota. Nie było mowy, by wy​stą​pi​ła na tej gali. Wiatr się wzma​gał. Tyl​na ka​na​pa li​mu​zy​ny Ta​lo​sa wy​glą​da​ła przy​tul​nie i za​chę​ca​ją​co. Ama​lie nie za​mie​rza​ła jed​nak ule​gać po​ku​sie. Chłód w jego oczach do​sko​na​le od​zwier​cie​dlał po​go​dę. ‒ Prze​pra​szam, mon​sieur, ale chcę je​chać do domu. Mamy dziś wie​czo​rem kon​cert i mu​szę tu za kil​ka go​dzin wró​cić. Ży​czę szczę​ścia w pań​skich po​szu​ki​wa​niach. Rysy mu odro​bi​nę zła​god​nia​ły, ale oczy – tak, nie my​li​ła się, były brą​zo​we – wciąż spo​glą​da​ły twar​do. ‒ Po​roz​ma​wia​my w po​nie​dzia​łek, de​spi​nis. Tym​cza​sem pro​szę po​my​śleć o tym, co pani tra​ci. ‒ W po​nie​dzia​łek mamy wol​ne. Mo​że​my po​mó​wić we wto​rek, ale i tak nie zmie​nię zda​nia. Skło​nił gło​wę. ‒ Zo​ba​czy​my. Aha, na​stęp​nym ra​zem pro​szę mnie ty​tu​ło​wać „wa​sza wy​so​kość”. Tym ra​zem się uśmiech​nę​ła. ‒ Tu jest Fran​cja, mon​sieur. Re​pu​bli​ka. Zwra​cam się do pana wła​ści​wie. I chy​ba po​win​nam panu przy​po​mnieć, co się sta​ło z tymi, któ​rzy tak cheł​pi​li się swo​ją kró​lew​ską krwią. Ścię​to im gło​wy. Ama​lie za​ję​ła miej​sce na sce​nie, w dru​gim rzę​dzie od koń​ca, po​śród dru​gich skrzyp​ków. Do​kład​nie tam, gdzie chcia​ła być. Z dala od świa​teł re​flek​to​rów. Cze​ka​jąc na Se​ba​stia​na Cas​se​la, go​ścin​ne​go dy​ry​gen​ta, czu​ła, jak mro​wi ją skó​ra. Spoj​rza​ła w stro​nę wi​dow​ni; tyl​ko po​ło​wa miejsc była za​ję​ta. Jak dłu​go mia​ło to jesz​cze trwać? Pa​ryż ucho​dził za sto​li​cę kul​tu​ry i od wie​ków udzie​lał go​ści​ny or​kie​strom, ale

nie mu​sia​ły gnieź​dzić się w ta​kiej no​rze jak The​atre de la Mu​si​que. Ten nie​gdyś pe​łen chwa​ły przy​by​tek pod​upadł z po​wo​du za​nie​dba​nia i nie​do​in​we​sto​wa​nia. Do​strze​gła na​gle w loży na pra​wo wiel​ką po​stać. Wy​tę​ży​ła wzrok i po​czu​ła żyw​sze bi​cie ser​ca; zro​zu​mia​ła, dla​cze​go wcze​śniej mro​wi​ła ją skó​ra. Od razu po​wró​ci​ło wspo​mnie​nie księ​cia Ta​lo​sa. Miał w so​bie coś tak nie​bez​piecz​ne​go, że była go​to​wa ucie​kać jak przed bla​skiem ty​się​cy re​flek​to​rów… Ta jego prze​moż​na fi​zycz​ność, nie​zwy​kła twarz z tą bli​zną, głos, od któ​re​go krze​pła krew… Ju​liet​te, dru​ga skrzy​pacz​ka, trą​ci​ła ją łok​ciem. Se​ba​stian pod​no​sił wła​śnie ba​tu​tę. Ama​lie spoj​rza​ła na par​ty​tu​rę. Sie​dząc na ty​łach du​żej or​kie​stry, czu​ła się nie​wi​dzial​na. Nie zno​si​ła bla​sku re​flek​to​ra; uni​ka​ła go od dwu​na​ste​go roku ży​cia. Nie wi​dzia​ła tego męż​czy​zny wy​raź​nie – nie była na​wet pew​na, czy to on sie​dzi w loży, nie mo​gła się jed​nak oprzeć wra​że​niu, że ktoś na wi​dow​ni wpa​tru​je się w nią upo​rczy​wie. Or​kie​stra sta​no​wi​ła za​wo​do​wy ze​spół i gra​ła z po​lo​tem, któ​ry do​ce​nił​by na​wet mu​zycz​ny anal​fa​be​ta. Ta​los jed​nak nie zja​wił się tu​taj, by słu​chać. Po kon​cer​cie umó​wił się na spo​tka​nie z wła​ści​cie​lem tego pod​upa​da​ją​ce​go bu​dyn​ku. Po​cząt​ko​wo pla​no​wał po​le​cieć z po​wro​tem do Ago​nu i po​wie​dzieć dziad​ko​wi, że dwu​mie​sięcz​ne po​szu​ki​wa​nia do​bie​gły koń​ca. Upór Ama​lie Car​tw​ri​ght wszyst​ko zni​we​czył. Pa​trząc te​raz, jak jej pal​ce mkną nad stru​na​mi skrzy​piec, nie mógł wprost uwie​rzyć w jej opry​skli​wość. Szczu​pła i ład​na twarz z pie​ga​mi na no​sie przy​wo​dzi​ła na myśl ko​goś fi​li​gra​no​we​go i de​li​kat​ne​go, co tyl​ko pod​kre​śla​ła wiot​ka syl​wet​ka, któ​ra nie opar​ła​by się sil​niej​sze​mu po​dmu​cho​wi wia​tru. Od​zna​cza​ła się kla​sycz​ną pa​ry​ską ele​gan​cją. Do​strzegł to już wcze​śniej, kie​dy jej buj​ne kasz​ta​no​we wło​sy kry​ły się pod ka​pe​lu​szem. Wy​gląd by​wał jed​nak zwod​ni​czy. Od​mó​wi​ła wy​stę​pu na gali i tym sa​mym ob​ra​zi​ła sza​cow​ne imię Kal​lia​ki​sów, a żar​tu​jąc z fran​cu​skiej ro​dzi​ny kró​lew​skiej i ścię​tych głów, po​su​nę​ła się o krok za da​le​ko. Po​sta​no​wił, że Ama​lie Car​tw​ri​ght da so​lo​wy wy​stęp pod​czas gali. A Ta​los Kal​lia​kis do​sta​wał wszyst​ko, cze​go pra​gnął. Za​wsze.

ROZDZIAŁ DRUGI Ama​lie wsu​nę​ła gło​wę pod po​dusz​kę, igno​ru​jąc dzwo​nek u drzwi. Nie spo​dzie​wa​ła się ni​ko​go. Jej fran​cu​ska mat​ka ni​g​dy nie zja​wi​ła​by się nie​za​po​wie​dzia​na o tak wcze​snej po​rze, a an​giel​ski oj​ciec po​dró​żo​wał po Ame​ry​ce Po​łu​dnio​wej. Kto​kol​wiek dzwo​nił do jej drzwi, mógł wró​cić póź​niej. Ten ktoś jed​nak nie miał za​mia​ru ustą​pić. Upar​cie dzwo​nił, na​wet się do​bi​jał. Prze​kli​na​jąc, wsta​ła, wło​ży​ła szla​frok, zbie​gła po scho​dach i otwo​rzy​ła drzwi. ‒ Dzień do​bry, de​spi​nis – po​wie​dział Ta​los Kal​lia​kis i bez​ce​re​mo​nial​nie wszedł do miesz​ka​nia. ‒ Co, u…? Prze​pra​szam, ale nie może pan tak so​bie tu​taj wcho​dzić – rzu​ci​ła, ru​sza​jąc za nim. ‒ Po​wie​dzia​łem pani, że bę​dzie​my dzi​siaj roz​ma​wiać. Mó​wił obo​jęt​nie, jak​by nie do​strze​ga​jąc jej szo​ku i gnie​wu. ‒ A ja po​wie​dzia​łam, że mam wol​ny dzień. Pro​szę wyjść. Wkro​czył zde​cy​do​wa​nie do kuch​ni. ‒ Po na​szej roz​mo​wie. Dla po​kre​śle​nia tych słów po​sta​wił swo​ją tecz​kę na pod​ło​dze, zdjął czar​ny płaszcz, prze​rzu​cił go przez opar​cie krze​sła i usiadł. ‒ Co pan robi? Je​śli chce pan roz​ma​wiać, pro​szę po​cze​kać do ju​tra. Mach​nął ręką. ‒ Za​bio​rę pani tyl​ko dzie​sięć mi​nut i wyj​dę. Ama​lie sta​ra​ła się za​cho​wać spo​kój. ‒ To mój dom, a pan do​ko​nał naj​ścia. Pro​szę wyjść albo we​zwę po​li​cję. Nie mu​siał wie​dzieć, że jej ko​mór​ka leży na sto​li​ku noc​nym. ‒ Niech pani wzy​wa. Za​nim się zja​wi po​li​cja, na​sza roz​mo​wa do​bie​gnie koń​ca. Ob​ser​wu​jąc go czuj​nie, za​czę​ła się co​fać, aż opar​ła się o ścia​nę. Cze​go mo​gła​by użyć jako bro​ni? Był ob​cym i naj​bar​dziej im​po​nu​ją​cym fi​zycz​nie męż​czy​zną, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła. Bli​zna prze​ci​na​ją​ca brew nada​wa​ła mu tym groź​niej​szy wy​gląd. Nie mia​ła z nim żad​nych szans. Skrzy​wił się. ‒ Nie musi się pani oba​wiać o swo​je bez​pie​czeń​stwo. Je​stem tu po to, żeby roz​ma​wiać. Pa​trząc w te nie​zwy​kłe oczy, uświa​do​mi​ła so​bie, że nie do​strze​ga w nich groź​by. Tro​chę się uspo​ko​iła. ‒ Okej. Dzie​sięć mi​nut. Ale naj​pierw na​le​ża​ło za​dzwo​nić. Nie mu​siał się pan tu wdzie​rać, kie​dy spa​łam. Na​gle się zo​rien​to​wa​ła – on był czy​sty, ogo​lo​ny i sta​ran​nie ubra​ny, a ona mia​ła na so​bie pi​ża​mę i szla​frok. No i te roz​czo​chra​ne wło​sy… Spoj​rzał na ze​ga​rek. ‒ Jest dzie​sią​ta. Nor​mal​na pora, by od​wie​dzić ko​goś w po​nie​dział​ko​wy po​ra​-

nek. Ku swe​mu prze​ra​że​niu po​czu​ła, jak jej skó​ra pło​nie. To, że pra​wie nie zmru​ży​ła oka, nie było jego winą. Sta​ra​ła się o nim nie my​śleć, ale gdy tyl​ko opusz​cza​ła po​wie​ki, wi​dzia​ła jego twarz. Aro​ganc​ką i przy​stoj​ną. Dia​bel​nie przy​stoj​ną. ‒ To mój wol​ny dzień, mon​sieur. Spę​dzam go, jak mi się po​do​ba. – Za​schło jej tak bar​dzo w ustach, że mó​wi​ła chra​pli​wym gło​sem. – Po​trze​bu​ję kawy. ‒ Piję czar​ną. Nie ode​zwa​ła się, tyl​ko po​de​szła do eks​pre​su i włą​czy​ła go. ‒ Za​sta​na​wia​ła się pani nad tym so​lo​wym wy​stę​pem? – spy​tał, kie​dy wzię​ła z su​szar​ki dwa kub​ki. ‒ Mó​wi​łam… nie ma się nad czym za​sta​na​wiać. Będę za​ję​ta. Na​sy​pa​ła do jed​ne​go kub​ka cu​kru. ‒ Ta​kiej wła​śnie od​po​wie​dzi ocze​ki​wa​łem. Mó​wił to​nem na​uczy​cie​la roz​cza​ro​wa​ne​go po​stę​pa​mi swe​go naj​lep​sze​go ucznia. Po​czu​ła na ra​mio​nach dreszcz. Eks​pres za​czął per​ko​tać; wo​kół roz​szedł się aro​mat kawy. ‒ Za​mie​rzam od​wo​łać się do lep​szej stro​ny pani na​tu​ry – po​wie​dział, wciąż pa​trząc na nią, a ona sta​ra​ła się sku​pić całą uwa​gę na ka​wie. Ob​ró​ci​ła się nie​znacz​nie. ‒ Och? ‒ Moja bab​ka była kom​po​zy​tor​ką i mu​zy​kiem. ‒ Rhea Kal​lia​kis… ‒ Sły​sza​ła pani o niej? ‒ Jak każ​dy ży​ją​cy skrzy​pek. Kom​po​no​wa​ła prze​pięk​ne utwo​ry. Po​czuł ucisk w pier​si; ta ko​bie​ta do​ce​nia ta​lent jego bab​ki. Jej pro​ste sło​wa uzna​nia tyl​ko utwier​dzi​ły go w prze​ko​na​niu, że jest ide​al​ną kan​dy​dat​ką. Tą je​dy​ną. ‒ Ukoń​czy​ła ostat​nią kom​po​zy​cję dwa dni przed śmier​cią. Po​pa​trzy​ła na nie​go. Ama​lie Car​tw​ri​ght mia​ła naj​pięk​niej​sze oczy w kształ​cie mig​da​łów, co za​uwa​żył nie po raz pierw​szy. Ich ko​lor przy​po​mi​nał mu zie​lo​ny sza​fi​ro​wy pier​ścio​nek mat​ki. Spo​czy​wał od dwu​dzie​stu sze​ściu lat w pa​ła​co​wym sej​fie w Ago​nie, cze​ka​jąc na dzień, w któ​rym He​lios wy​bie​rze od​po​wied​nią ko​bie​tę na straż​nicz​kę tego klej​no​tu. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że ten dzień na​dej​dzie szyb​ciej, niż jego brat się spo​dzie​wał. Mu​siał się oże​nić i spło​dzić na​stęp​cę. Kie​dy Ta​los wi​dział ostat​nim ra​zem ten pier​ścio​nek, jego mat​ka wal​czy​ła z jego oj​cem. Dwie go​dzi​ny póź​niej obo​je nie żyli. Stłu​mił wspo​mnie​nie o tej kosz​mar​nej nocy i po​wró​cił do te​raź​niej​szo​ści. Do Ama​lie – je​dy​nej oso​by, któ​ra mo​gła od​dać całe bo​gac​two ostat​nie​go utwo​ru Rhei Kal​lia​kis i przy​nieść po​cie​chę umie​ra​ją​ce​mu czło​wie​ko​wi. Umie​ra​ją​ce​mu kró​lo​wi. ‒ Czy ten wła​śnie utwór pra​gnie pan usły​szeć pod​czas gali na cześć pań​skie​go

dziad​ka? ‒ Tak. Przez pięć lat, któ​re upły​nę​ły od jej śmier​ci, prze​cho​wy​wa​li​śmy par​ty​tu​rę w bez​piecz​nym miej​scu i ni​ko​mu nie po​zwa​la​li​śmy za​grać tego utwo​ru. Te​raz uwa​ża​my, że na​de​szła od​po​wied​nia pora, by świat go usły​szał. Ju​bi​le​uszo​wa gala to wspa​nia​ła oka​zja. Są​dzę, że jest pani od​po​wied​nią wy​ko​naw​czy​nią. Ce​lo​wo nie wspo​mniał o dia​gno​zie. Żad​na wia​do​mość o sta​nie zdro​wia jego dziad​ka nie zo​sta​ła po​da​na do pu​blicz​nej wia​do​mo​ści, i tak mia​ło po​zo​stać aż do koń​ca gali – na mocy de​cy​zji sa​me​go kró​la Astra​eu​sa. Ama​lie na​la​ła kawy i usia​dła przy sto​le. ‒ Są​dzę, że to wspa​nia​łe, co pan robi – po​wie​dzia​ła. – Każ​dy skrzy​pek był​by za​szczy​co​ny udzia​łem w ta​kiej uro​czy​sto​ści. Pro​szę mi wy​ba​czyć, mon​sieur, ale to nie mogę być ja. ‒ Dla​cze​go? ‒ Mó​wi​łam już. Mam zo​bo​wią​za​nia. Wle​pił w nią wzrok. ‒ Po​dwo​ję pani wy​na​gro​dze​nie. Dwa​dzie​ścia ty​się​cy euro. ‒ Nie. ‒ Pięć​dzie​siąt ty​się​cy. To moja ostat​nia ofer​ta. ‒ Nie. Ta​los wie​dział, jaką za​stra​sza​ją​cą moc ma jego spoj​rze​nie. Ćwi​czył je nie​zli​czo​ną ilość razy przed lu​strem. Po​zwa​la​ło mu za​wsze po​sta​wić na swo​im. Od​por​ni na nie byli tyl​ko jego bra​cia i dziad​ko​wie. Kie​dy stro​ił miny, jak okre​śla​ła to jego bab​ka, cią​gnę​ła go de​li​kat​nie za ucho. Tę​sk​nił za nią co​dzien​nie. Po​mi​ja​jąc ro​dzi​nę, nie spo​tkał ni​ko​go od​por​ne​go na to spoj​rze​nie. Aż do te​raz. Ama​lie po​krę​ci​ła tyl​ko nie​znacz​nie gło​wą, nie mru​gnąw​szy na​wet, i od​su​nę​ła sprzed twa​rzy zmierz​wio​ne wło​sy. Ta​los wes​tchnął, uda​jąc wiel​kie roz​cza​ro​wa​nie. Ama​lie upi​ła kawy, sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​kój pod tym jego prze​ni​kli​wym spoj​rze​niem. Przez całe ży​cie mia​ła do czy​nie​nia z wiel​ki​mi oso​bo​wo​ścia​mi. Na​uczy​ło ją to skry​wać wła​sne emo​cje. Gdy​by prze​ciw​nik – a Ta​los był w tej chwi​li jej prze​ciw​ni​kiem – wy​czuł ja​ką​kol​wiek sła​bość, za​ata​ko​wał​by. Nie da​wać ni​ko​mu szan​sy… Jesz​cze ni​g​dy, od chwi​li, gdy skoń​czy​ła dwa​na​ście lat, nie było jej tak trud​no za​cho​wać spo​kój. Ner​wy, nad któ​ry​mi tak bar​dzo pra​gnę​ła za​pa​no​wać, wzię​ły nad nią górę. Strach i po​ni​że​nie, ja​kich wte​dy do​zna​ła, były te​raz rów​nie sil​ne jak nie​gdyś. Jed​nak ten męż​czy​zna miał w so​bie coś, co na nią dzia​ła​ło, na jej umysł, zmy​sły. Jak​by go​to​wa​ła się w środ​ku. Ta​los się​gnął do tecz​ki i przez mo​ment są​dzi​ła, że uda​ło jej się wy​grać, a on wyj​dzie. Ale po​sta​wił tyl​ko tecz​kę na sto​le i otwo​rzył. ‒ Pró​bo​wa​łem od​wo​łać się do lep​szej stro​ny pani na​tu​ry. I do pani chci​wo​ści. Da​łem pani szan​sę przy​ję​cia ofer​ty w naj​ła​twiej​szy spo​sób… – Wy​jął plik pa​pie​rów i po​dał jej. – To są akty no​ta​rial​ne The​atre de la Mu​si​que. Pro​szę je przej​-

rzeć. Zo​rien​tu​je się pani, że je​stem no​wym wła​ści​cie​lem tego przy​byt​ku. Ama​lie ode​bra​ło mowę. ‒ Chce pani prze​czy​tać? Po​krę​ci​ła gło​wą, wo​dząc wzro​kiem mię​dzy do​ku​men​ta​mi a jego po​zba​wio​ną uśmie​chu twa​rzą. ‒ Jak to moż​li​we? – wy​szep​ta​ła, sta​ra​jąc się po​jąć, co to ozna​cza dla niej, dla or​kie​stry… ‒- Zło​ży​łem ofer​tę w so​bo​tę wie​czo​rem. Trans​ak​cja zo​sta​ła do​ko​na​na go​dzi​nę temu. ‒ Ale jak to moż​li​we? To Fran​cja. Biu​ro​kra​cja… ‒ Pie​nią​dze i od​po​wied​nie ar​gu​men​ty. Scho​wał pa​pie​ry i na​chy​lił się do niej. Ich twa​rze dzie​li​ły cen​ty​me​try. ‒ Je​stem księ​ciem. Mam pie​nią​dze. I wła​dzę. By​ło​by do​brze, gdy​by pani o tym pa​mię​ta​ła. – Od​chy​lił się na krze​śle i upił łyk kawy, nie spusz​cza​jąc z niej wzro​ku. – Te​raz, kie​dy je​stem wła​ści​cie​lem te​atru, za​sta​na​wiam się, co zro​bić z tym bu​dyn​kiem i or​kie​strą… – Do​pił kawę i od​su​nął ku​bek. – Za​gra pani dla mnie, de​spi​nis, a ja wpom​pu​ję tyle pie​nię​dzy w ten te​atr, że tłu​my będą tu wa​lić, a or​kie​stra sta​nie się ulu​bie​ni​cą Pa​ry​ża. Od​mó​wi pani, a za​mie​nię te​atr w ho​tel. ‒ Szan​ta​żu​je mnie pan – oznaj​mi​ła su​ro​wo. – Na​praw​dę. Wzru​szył obo​jęt​nie ra​mio​na​mi. ‒ Może to pani na​zy​wać, jak pani chce. ‒ Na​zy​wam to szan​ta​żem. A szan​taż jest nie​le​gal​ny. ‒ Niech pani to po​wie po​li​cji. Uprze​dzam jed​nak, że mam im​mu​ni​tet dy​plo​ma​tycz​ny. ‒ Ja​kie to ni​skie… ‒ Mogę zni​żyć się jesz​cze bar​dziej, skow​ron​ku. Spra​wię, że ni​g​dy wię​cej nie za​gra pani jako pro​fe​sjo​nal​na skrzy​pacz​ka. Oczer​nię pani na​zwi​sko i tych, z któ​ry​mi pani wy​stę​pu​je. Żad​na or​kie​stra nie bę​dzie chcia​ła mieć z pa​nią do czy​nie​nia. Mia​ła wra​że​nie, że jej umysł za​le​wa tru​ci​zna. Ni​g​dy jesz​cze nie ży​wi​ła ta​kiej nie​na​wi​ści do dru​gie​go czło​wie​ka. ‒ Pro​szę opu​ścić mój dom. ‒ Pro​szę się nie mar​twić, skow​ron​ku, już wy​cho​dzę. – Spoj​rzał na ze​ga​rek. – Wró​cę za sześć go​dzin. Może udzie​li mi pani wte​dy roz​sąd​nej od​po​wie​dzi. Gro​ził znisz​cze​niem ka​rie​ry jej i jej ko​le​gów i jesz​cze ocze​ki​wał roz​sąd​nej od​po​wie​dzi? Po​czu​ła w so​bie ogień; ze​rwa​ła się na rów​ne nogi i przy​su​nę​ła się do jego boku. Na​wet gdy sie​dział, a ona sta​ła, fi​zycz​ny roz​dź​więk mię​dzy nimi był aż nad​to wi​docz​ny. Kie​ro​wa​na stra​chem i gnie​wem chwy​ci​ła go za ra​mię, jak​by samą siłą woli mo​gła wy​rzu​cić go z domu. ‒ Po​wie​dzia​łam: pro​szę wyjść! – krzyk​nę​ła, szar​piąc go, ale mia​ła wra​że​nie, że zma​ga się z go​rą​cym gła​zem. – Nie ob​cho​dzi mnie, czy jest pan głu​pim księ​ciem albo czy ma pan im​mu​ni​tet dy​plo​ma​tycz​ny. Wy​ka​zu​jąc koci re​fleks, Ta​los chwy​cił jej nad​garst​ki i za​mknął w swo​jej du​żej

dło​ni. ‒ A więc skry​wa pani pod tą bla​dą skó​rą praw​dzi​wy ogień – mruk​nął. ‒ Pro​szę mnie na​tych​miast pu​ścić – na​ka​za​ła, czu​jąc pa​ni​kę, któ​ra tyl​ko się na​si​li​ła, kie​dy po​sa​dził ją so​bie na ko​la​nach, wciąż moc​no trzy​ma​jąc za nad​garst​ki. Unio​sła in​stynk​tow​nie nogę i kop​nę​ła go gołą sto​pą w go​leń; od razu prze​szył ją ból. Ta​los na​to​miast nie za​re​ago​wał na jej kop​nia​ka, tyl​ko ob​jął ją w ta​lii, unie​ru​cha​mia​jąc jesz​cze sku​tecz​niej. ‒ Za​bo​la​ło chy​ba bar​dziej pa​nią niż mnie – za​uwa​żył, oglą​da​jąc jej dło​nie. – Ta​kie ele​ganc​kie pal​ce… No do​brze, bę​dzie pani grzecz​ną dziew​czyn​ką, je​śli pa​nią pusz​czę? ‒ Je​śli jesz​cze raz na​zwie mnie pan grzecz​ną dziew​czyn​ką, to… ‒ Co? Zno​wu mnie pani kop​nie? Szarp​nę​ła się, ale było to da​rem​ne. Jak​by tkwi​ła w że​la​znych ob​ję​ciach. Ale to nie było że​la​zo. To był sil​ny męż​czy​zna… a jego pal​ce wbi​ja​ją​ce się w jej ta​lię nie spra​wia​ły przy​kro​ści. ‒ Prze​ra​ża mnie pan. Wy​da​wa​ło się to po czę​ści praw​dą. Coś ją prze​ra​ża​ło. ‒ Wiem i prze​pra​szam. Pusz​czę pa​nią, ale musi pani za​pa​no​wać nad emo​cja​mi. O dzi​wo, głę​bo​ki tembr jego gło​su od​niósł po​żą​da​ny efekt i uspo​ko​ił ją. Ode​tchnę​ła głę​bo​ko, wcią​ga​jąc jed​no​cze​śnie w płu​ca mrocz​ną mę​ską woń. Jego woń. Uświa​do​mi​ła so​bie na​gle cie​pło jego od​de​chu na swo​ich wło​sach. Ser​ce wa​li​ło jej tak moc​no, że jego puls roz​sa​dzał jej uszy. I w ci​szy, któ​ra za​pa​dła, po​czu​ła, jak po​tęż​ne cia​ło Ta​lo​sa też sztyw​nie​je – od moc​nych nóg po wiel​kie dło​nie. Nie czu​ła już ani nie sły​sza​ła jego od​de​chu. Sły​sza​ła tyl​ko szum swo​jej krwi. Pu​ścił ją, żeby mo​gła sta​nąć. Rzu​ci​ła się w dru​gi ko​niec kuch​ni; drża​ły jej nogi. Od​zy​ska​ła od​dech; był urwa​ny, jak po wy​czer​pu​ją​cym wy​sił​ku. Ta​los spo​koj​nie wsu​nął mu​sku​lar​ne ręce w rę​ka​wy płasz​cza, owi​nął szy​ję sza​li​kiem i wziął do ręki tecz​kę. ‒ Sześć go​dzin, de​spi​nis. Usza​nu​ję pani de​cy​zję, ale pro​szę pa​mię​tać, że je​śli od​po​wiedź po​zo​sta​nie od​mow​na, kon​se​kwen​cje będą na​tych​mia​sto​we. Ko​mór​ka Ama​lie za​wi​bro​wa​ła. ‒ Ma​man? ‒ Che​rie, do​wie​dzia​łam się wła​śnie paru rze​czy. Mat​ka za​wsze prze​cho​dzi​ła od razu do rze​czy. Nie uzna​wa​ła mil​cze​nia. ‒ Nie mo​głam się po​łą​czyć z Pier​re’em – wy​ja​śni​ła nie​za​do​wo​lo​na, jak​by Pier​re Ba​skin miał się li​czyć w każ​dej chwi​li z tym, że Co​let​te Bar​thez, naj​słyn​niej​sza śpie​wacz​ka kla​sycz​na, ra​czy do nie​go za​dzwo​nić. – Roz​ma​wia​łam jed​nak z jego uro​czą asy​stent​ką. Spóź​nił się rano do biu​ra, dał każ​de​mu pra​cow​ni​ko​wi

pięć​set euro i oznaj​mił, że robi so​bie trzy mie​sią​ce wol​ne​go. Po​tem po​je​chał na lot​ni​sko Char​le​sa de Gaul​le’a. ‒ A więc wy​glą​da na to, że sprze​dał te​atr – mruk​nę​ła Ama​lie. Za​le​d​wie przed dwo​ma ty​go​dnia​mi Pier​re Ba​skin – wła​ści​ciel czy też były wła​ści​ciel The​atre de la Mu​si​que – bo​ry​kał się z ra​chun​kiem za ogrze​wa​nie. ‒ Ow​szem, che​rie. Po​wiedz mi, dla​cze​go ksią​żę Ta​los ku​pił te​atr. Nie wie​dzia​łam, że jest me​ce​na​sem sztu​ki. ‒ Nie mam po​ję​cia – od​par​ła, a na samo wspo​mnie​nie tego imie​nia po​czu​ła dreszcz na cie​le. Nie po​wie​dzia​ła mat​ce o tym, co wy​da​rzy​ło się w ten week​end – nie po​tra​fi​ła po​ra​dzić so​bie z wła​sną re​ak​cją – po​pro​si​ła ją tyl​ko, by usta​li​ła, czy to praw​da, że te​atr zo​stał sprze​da​ny Ta​lo​so​wi Kal​lia​ki​so​wi. Te​raz wie​dzia​ła. Nie ble​fo​wał. Ni​g​dy go zresz​tą o to nie po​dej​rze​wa​ła. ‒ Zna​łam jego ojca, księ​cia Le​lan​to​sa… – Głos mat​ki przy​brał ma​rzy​ciel​ski ton. – Śpie​wa​łam kie​dyś dla nie​go. Był ta​kim… – szu​ka​ła od​po​wied​nie​go sło​wa. – Męż​czy​zną! ‒ Mu​szę koń​czyć, ma​man. ‒ Oczy​wi​ście, che​rie. Je​śli zno​wu spo​tkasz księ​cia Ta​lo​sa, po​zdrów go ode mnie. ‒ Do​brze. Odło​ży​ła ko​mór​kę i prze​su​nę​ła dło​nią po twa​rzy. Po​zo​sta​ła ostat​nia rzecz do zro​bie​nia. Za​mie​rza​ła po​wie​dzieć Ta​lo​so​wi Kal​lia​ki​so​wi praw​dę.

ROZDZIAŁ TRZECI Ta​los, na​ci​ska​jąc dzwo​nek przy drzwiach Ama​lie, wie​dział, że mu​sia​ła na nie​go cze​kać. Otwo​rzy​ła drzwi nie​mal na​tych​miast. Po​pa​trzy​ła na nie​go obo​jęt​nie, jak​by się nic wcze​śniej nie wy​da​rzy​ło. Jak​by nie po​zby​ła się wcze​śniej tej swo​jej ma​ski spo​ko​ju. Ru​szył za nią bez sło​wa do kuch​ni. Na sto​le stał pół​mi​sek z cia​stem i dwa ta​le​rze, kawa pra​wie się za​pa​rzy​ła. Ama​lie mia​ła na so​bie ob​ci​słe czar​ne dżin​sy i srebr​ny top z głę​bo​kim de​kol​tem. Pro​ste ciem​ne wło​sy spię​ła na szczu​płym kar​ku w luź​ny kok. Nie mia​ła żad​ne​go ma​ki​ja​żu, któ​ry za​krył​by pie​gi na no​sie, wi​docz​ne w ostrym świe​tle dnia. Było dla nie​go ja​sne, że od​zy​ska​ła roz​są​dek. W koń​cu była za​wo​do​wym mu​zy​kiem. Nie na​le​ża​ło ucie​kać się do szan​ta​żu. Czas upły​wał nie​ubła​ga​nie. Dla jego dziad​ka. Che​mio​te​ra​pia osła​bi​ła go po​waż​nie. Nie był chwi​la​mi w sta​nie pod​nieść się z łóż​ka i le​d​wie miał siłę zwy​mio​to​wać. Cza​sem Ta​los za​sta​wał go w do​brym na​stro​ju, szczę​śli​we​go, że może po​sie​dzieć na ze​wnątrz i cie​szyć się bla​skiem słoń​ca w pa​ła​co​wych ogro​dach. Ta​los znów so​bie przy​po​mniał, że miał wró​cić po so​bot​nich prze​słu​cha​niach i spę​dzić ko​niec week​en​du z dziad​kiem, a tym​cza​sem zo​stał zmu​szo​ny do na​by​cia tego kosz​mar​ne​go pa​ry​skie​go bu​dyn​ku. I po co? Bo je​dy​na skrzy​pacz​ka, któ​ra mo​gła wła​ści​wie za​grać ostat​ni utwór jego bab​ki, mó​wi​ła twar​do „nie”. Nikt się nie sprze​ci​wiał Ta​lo​so​wi Kal​lia​ki​so​wi. A ta drob​na isto​ta… Ale po​słu​cha​ła gło​su roz​sąd​ku. To było naj​waż​niej​sze. Uśmiech​nął się i usiadł na tym sa​mym krze​śle co wczo​raj. Ni​g​dy nie brał pod uwa​gę po​raż​ki. Ża​ło​wał, że mu​siał się uciec do szan​ta​żu, ale czas od​gry​wał za​sad​ni​czą rolę. Do ju​bi​le​uszo​wej gali po​zo​stał tyl​ko mie​siąc. Zdą​ży​ła​by wy​ćwi​czyć od​po​wied​nio utwór, po​dob​nie jak akom​pa​niu​ją​ca jej or​kie​stra. Pra​gnął, by osią​gnę​li przed wy​stę​pem per​fek​cję. Ama​lie otar​ła się o nie​go ręką, sta​wia​jąc na sto​le ku​bek. Jej dło​nie przy​cią​gnę​ły jego uwa​gę, tak jak po​przed​nie​go dnia, a zwłasz​cza pa​znok​cie. U le​wej dło​ni były krót​kie, a u pra​wej znacz​nie dłuż​sze i kształt​ne. Za​sta​na​wiał się nad nimi cały dzień… nad tym, co mu przy​po​mi​na​ły. A tak​że nad swo​ją re​ak​cją, kie​dy po​sa​dził ją so​bie na ko​la​nach. Ta​los był męż​czy​zną, któ​ry uwiel​biał to​wa​rzy​stwo pięk​nych ko​biet. I po​do​bał im się. Ni​g​dy nie spo​tkał ko​bie​ty, któ​ra tak jaw​nie oka​zy​wa​ła​by mu nie​chęć. I ni​g​dy nie spo​tkał ni​ko​go – po​mi​ja​jąc swo​ją ro​dzi​nę – kto od​ma​wiał​by mu tego, cze​go żą​dał. Ama​lie Car​tw​ri​ght była na swój spo​sób ład​ną ko​bie​tą. Jej nie​prze​jed​na​na po​sta​wa do​pro​wa​dza​ła go do sza​łu i jed​no​cze​śnie in​try​go​wa​ła. Za​sta​na​wiał się, jak by to było – roz​nie​cić ten ogień, któ​ry do​strzegł prze​lot​nie tego ran​ka? Prze​mie​nić ogień i gniew w na​mięt​ność?

Wy​czuł w niej zmia​nę, kie​dy znie​ru​cho​mia​ła, a od​dech utknął jej w krta​ni. Tak jak jemu. W jed​nej chwi​li pa​trzył w roz​ba​wie​niu na jej pal​ce, a po se​kun​dzie do​znał cze​goś tak prze​moż​ne​go, że po​zba​wi​ło go to tchu. Ni​g​dy nie do​świad​czył ta​kiej re​ak​cji. Te​raz, kie​dy na nią pa​trzył, zno​wu tego do​zna​wał. Naj​bliż​szy mie​siąc niósł ze sobą nie​skoń​czo​ne moż​li​wo​ści… ‒ Mon​sieur – zwró​ci​ła się do nie​go, kie​dy już usia​dła. – Wcze​śniej od​wo​ły​wał się pan do lep​szej stro​ny mo​jej na​tu​ry… ‒ Co pani zlek​ce​wa​ży​ła – prze​rwał jej. ‒ Mia​łam swo​je po​wo​dy, któ​re panu wy​ja​wię w na​dziei, że tym ra​zem to ja zdo​łam od​wo​łać się do pań​skiej lep​szej stro​ny. Przy​glą​dał jej się w mil​cze​niu. Nie pró​bo​wa​ła się chy​ba znów wy​krę​cać. ‒ Przy​kro mi, ale okła​ma​łam pana… Nie mam za​pla​no​wa​ne​go wy​stę​pu w cza​sie pań​skiej gali. – Przy​gry​zła war​gę. – Cier​pię na tre​mę sce​nicz​ną. Było to tak za​baw​ne, że Ta​los się ro​ze​śmiał. ‒ Pani? – spy​tał z nie​do​wie​rza​niem. – Cór​ka Co​let​te Bar​thez i Ju​lia​na Car​tw​ri​gh​ta… cier​pi na tre​mę sce​nicz​ną? ‒ Wie pan, kim je​stem? ‒ Wiem bar​dzo do​kład​nie. – Skrzy​żo​wał ra​mio​na, wy​raź​nie za​do​wo​lo​ny, i do​strzegł za​dzior​ność w jej zie​lo​nych oczach. Pierw​szy znak, że ten po​zor​ny spo​kój był tyl​ko ma​ską. – Pani fran​cu​ska mat​ka jest naj​wy​bit​niej​szą mez​zo​so​pra​nist​ką na świe​cie. Przy​zna​ję, że do dzi​siaj nie sły​sza​łem o pani ojcu, ale usta​li​łem, że kie​dyś, na po​cząt​ku swej ka​rie​ry, wy​stą​pił w Car​ne​gie Hall z moją bab​ką. – Wsparł bro​dę na dło​niach. – Była pani cu​dow​nym dziec​kiem aż do dwu​na​ste​go roku ży​cia, kie​dy to pani ro​dzi​ce po​sta​no​wi​li usu​nąć pa​nią w cień ze wzglę​du na na​ukę. Zo​sta​ła pani za​wo​do​wym mu​zy​kiem w wie​ku lat dwu​dzie​stu, wstę​pu​jąc do Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris jako dru​ga skrzy​pacz​ka. Tak jest od pię​ciu lat. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. ‒ Moż​na to zna​leźć w cią​gu trzy​dzie​stu se​kund w in​ter​ne​cie. Moi ro​dzi​ce nie usu​nę​li mnie w cień ze wzglę​du na na​ukę. Tak po​wie​dzia​ła moja mat​ka dzien​ni​ka​rzom, po​nie​waż wsty​dzi​ła się przy​znać, że jej cór​ka nie po​tra​fi wy​stę​po​wać pu​blicz​nie. ‒ Je​śli to praw​da, to jak wy​tłu​ma​czy pani fakt pu​blicz​nych wy​stę​pów przy​naj​mniej raz w ty​go​dniu? ‒ Je​stem dru​gą skrzy​pacz​ką. Sie​dzę w tyl​nych rzę​dach or​kie​stry, po​śród co naj​mniej ośmiu skrzyp​ków. Oczy wi​dzów nie sku​pia​ją się na mnie, tyl​ko na ca​łej or​kie​strze. Je​śli za​gram na gali pań​skie​go dziad​ka, oczy wszyst​kich będą zwró​co​ne na mnie, a ja znie​ru​cho​mie​ję. Bę​dzie to po​ni​że​niem dla mnie i dla mo​jej mat​ki. I dla pań​skie​go dziad​ka. Tego pan chce? Żeby cały świat zo​ba​czył, jak pań​ska wspa​nia​ła wy​ko​naw​czy​ni za​sty​ga na sce​nie, nie mo​gąc wy​do​być z in​stru​men​tu na​wet jed​nej nuty? Nie wsty​dził​by się tyl​ko jej oj​ciec. Była to z po​zo​ru de​cy​zja oboj​ga ro​dzi​ców,

by usu​nę​ła się w cień, ale to wła​śnie on sprze​ci​wił się mat​ce i prze​ko​nał cór​kę, że moż​na grać z sa​mej mi​ło​ści do mu​zy​ki, choć​by w za​ci​szu wła​snej sy​pial​ni. Ta​los zmru​żył oczy. ‒ Skąd mam wie​dzieć, czy i w tej chwi​li mnie pani nie okła​mu​je? ‒ Ja… ‒ Kła​ma​ła pani, że ma za​pla​no​wa​ny wy​stęp. Sama się pani do tego przy​zna​ła. ‒ To było kłam​stwo z ko​niecz​no​ści. ‒ Żad​ne kłam​stwo nie jest ko​niecz​ne. Je​śli nie jest pani w sta​nie znieść wzro​ku pu​blicz​no​ści, to ja​kim cu​dem przy​ję​to pa​nią do or​kie​stry? ‒ To było „śle​pe” prze​słu​cha​nie. Każ​dy kan​dy​dat mu​siał grać za pa​ra​wa​nem, cho​dzi​ło o obiek​tyw​ną oce​nę. Oczy​wi​ście, ćwi​czę ze swo​imi ko​le​ga​mi na pró​bach. Ale to coś zu​peł​nie in​ne​go niż stać na sce​nie i czuć na so​bie spoj​rze​nia se​tek osób. Po​krę​cił gło​wą. ‒ Albo mówi pani praw​dę, albo pani kła​mie. ‒ Mó​wię praw​dę. Musi pan zna​leźć ko​goś in​ne​go. ‒ Nie są​dzę. Ner​wy i tre​mę moż​na opa​no​wać, a zna​le​zie​nie ko​goś, kto po​tra​fi wła​ści​wie za​grać utwór mo​jej bab​ki, to zu​peł​nie inna spra​wa. Mniej​sza o to, że czas ucie​kał. On, Ta​los, mógł przez resz​tę ży​cia szu​kać i nie zna​leźć ni​ko​go, kto swą grą tak bar​dzo po​ru​szył go w cią​gu tam​tych pię​ciu mi​nut, kie​dy jej słu​chał. Ni​g​dy nie za​do​wa​lał się na​miast​ka​mi i nie za​mie​rzał też ro​bić tego te​raz. ‒ Co pani wie o mo​jej wy​spie? – spy​tał. Była wy​raź​nie za​sko​czo​na zmia​ną te​ma​tu. ‒ Nie​wie​le. Leży nie​da​le​ko Kre​ty? ‒ Kre​ta to nasz naj​bliż​szy są​siad. My też po​cho​dzi​my od Mi​noj​czy​ków. Przez wie​ki Agon był ata​ko​wa​ny przez Rzy​mian, Im​pe​rium Osmań​skie, We​ne​cjan. Od​pie​ra​li​śmy ich i tyl​ko ci ostat​ni oku​po​wa​li nas przez bar​dzo krót​ki okres. Mój na​ród, pod wo​dzą wo​jow​ni​ka Are​sa Pa​ta​ki​sa, z któ​re​go rodu się wy​wo​dzę, po​wstał prze​ciw​ko na​jeźdź​com i wy​parł ich z na​szej zie​mi. Od tej pory na​szych wy​brze​ży nie tknę​ła obca sto​pa. Miesz​kań​cy Ago​nu ni​g​dy nie da​dzą się ujarz​mić. Bę​dzie​my wal​czyć o wol​ność do ostat​nie​go tchu. – Na​pił się kawy. Była do​sko​na​ła. – Za​sta​na​wia się pani pew​nie, dla​cze​go to mó​wię. ‒ Sta​ram się po​jąć zwią​zek… ‒ Pro​szę so​bie uświa​do​mić, skąd się wy​wo​dzi​my. Je​ste​śmy wo​jow​ni​ka​mi. Ża​den miesz​ka​niec Ago​nu nie pod​da​je się w ob​li​czu prze​ciw​no​ści losu. Tre​ma sce​nicz​na? Ner​wy? Moż​na je zwal​czyć. A z moją po​mo​cą świet​nie so​bie pani po​ra​dzi. Mo​gła to so​bie wy​obra​zić aż za do​brze. Ta​los Kal​lia​kis go​to​wy do bi​twy, za​ku​ty w zbro​ję, z włócz​nią w dło​ni. Za​wsze na pierw​szej li​nii. Mia​ła pe​cha, że po​sta​no​wił wal​czyć wła​śnie z nią. Ale jej tre​ma nie była żad​ną wal​ką. Sta​no​wi​ła część jej sa​mej, coś, co już daw​no za​ak​cep​to​wa​ła.

Jej ży​cie było pro​ste i przy​jem​ne. Żad​nych dra​ma​tów, żad​ne​go me​lo​dra​ma​ty​zmu. Nie po​zwo​li​ła, by burz​li​wość dzie​ciń​stwa prze​nik​nę​ła w do​ro​słość. ‒ Umó​wi​łem się z dy​rek​cją te​atru, że przy​je​dzie pani do Ago​nu za dwa dni i zo​sta​nie aż do gali. Pani or​kie​stra za​cznie pró​by na​tych​miast i przy​le​ci na wy​spę ty​dzień przed uro​czy​sto​ścią, żeby mo​gła pani z nią po​ćwi​czyć. ‒ Prze​pra​szam… co pan zro​bił? ‒ Dam pani mie​siąc na akli​ma​ty​za​cję… ‒ Nie mu​szę się akli​ma​ty​zo​wać. Agon nie jest na środ​ku pu​sty​ni. ‒ Bę​dzie pani mia​ła dość cza​su, żeby przy​go​to​wać się spo​koj​nie do wy​stę​pu – cią​gnął, nie​zra​żo​ny jej uwa​ga​mi, choć do​strze​gła w jego oczach ostrze​że​nie. – Nic nie bę​dzie pani prze​szka​dza​ło. ‒ Ale… ‒ Pani tre​ma zo​sta​nie prze​zwy​cię​żo​na – oznaj​mił z prze​ko​na​niem ty​po​wym dla ko​goś, kto ni​g​dy nie ule​ga ner​wom. – Do​pil​nu​ję tego oso​bi​ście. Umilkł, ocze​ku​jąc naj​wy​raź​niej jej od​po​wie​dzi, ale ona my​śla​ła tyl​ko o tym, jak bar​dzo pra​gnie czymś w nie​go rzu​cić, prze​kląć tego okrop​ne​go czło​wie​ka, któ​ry za​mie​rzał znisz​czyć jej wy​god​ne i spo​koj​ne ży​cie, z dala od bla​sku ju​pi​te​rów. ‒ De​spi​nis? Pod​nio​sła wzrok i na​po​tka​ła spoj​rze​nie jego prze​ni​kli​wych oczu. ‒ Przyj​mu​je pani pro​po​zy​cję wy​stę​pu? – Jego głos był twar​dy jak gra​nit. – Czy mam wy​rzu​cić na bruk stu mu​zy​ków? Mam znisz​czyć ka​rie​rę set​ce lu​dzi, nie wy​łą​cza​jąc pani? Pro​szę nie mieć żad​nych złu​dzeń. Znisz​czę was wszyst​kich. Za​mknę​ła oczy, sta​ra​jąc się stłu​mić pa​ni​kę, któ​ra chwy​ci​ła ją za gar​dło. Wie​rzy​ła mu. To nie była czcza groź​ba. Mógł znisz​czyć jej ka​rie​rę. Gdy​by od​mó​wi​ła, ode​brał​by jej je​dy​ną rzecz, jaką po​tra​fi​ła ro​bić. Ale jak mo​gła się zgo​dzić? Ostat​ni raz wy​ko​ny​wa​ła utwór solo w obec​no​ści przy​ja​ciół swo​ich ro​dzi​ców – mu​zy​ków, ak​to​rów, pi​sa​rzy, pie​śnia​rzy. Upo​ko​rzy​ła na ich oczach sie​bie i mat​kę. Jak mo​gła​by sta​nąć na sce​nie w obec​no​ści dy​gni​ta​rzy i głów państw i nie ulec ner​wom? Kie​dy spró​bo​wa​ła to zro​bić po tam​tym in​cy​den​cie, wy​lą​do​wa​ła w szpi​ta​lu. Z tam​te​go kosz​mar​ne​go okre​su naj​bar​dziej pa​mię​ta​ła wście​kłość ojca na mat​kę, że ją zmu​si​ła. Za​rzu​cił jej ego​izm i wy​ko​rzy​sty​wa​nie dziec​ka jak za​baw​ki. Po​czu​ła ucisk w krta​ni, kie​dy so​bie przy​po​mnia​ła, że roz​sta​li się po kil​ku ty​go​dniach, a oj​ciec prze​jął nad nią opie​kę. Mia​ła jed​nak szczę​ście. Za​wsze mo​gła li​czyć na swo​ich ro​dzi​ców. Nie wszy​scy z jej ko​le​gów mo​gli to o so​bie po​wie​dzieć. Po​my​śla​ła o mi​łej Ju​lii, któ​ra była w siód​mym mie​sią​cu cią​ży. O Lo​uisie, któ​ry wy​kosz​to​wał się na wa​ka​cje z ro​dzi​ną w Au​stra​lii. O Gi​le​sie, któ​ry na​rze​kał co mie​siąc na opła​tę hi​po​tecz​ną. Wszy​scy ci mu​zy​cy, pra​cow​ni​cy ad​mi​ni​stra​cji… Nie​pew​ni swo​ich miejsc pra​cy i re​pu​ta​cji. Pa​trzy​ła na Ta​lo​sa i pra​gnę​ła, by od​czuł każ​dą cząst​kę jej nie​na​wi​ści. ‒ Tak, po​ja​dę. Ale to pan bę​dzie mu​siał żyć z kon​se​kwen​cja​mi.

Ama​lie wyj​rza​ła przez ilu​mi​na​tor i po raz pierw​szy zo​ba​czy​ła prze​lot​nie Agon. Pa​trzy​ła jak za​uro​czo​na na zło​te pla​że po​śród pasm zie​le​ni, wy​so​kie góry i nie​ska​zi​tel​nie bia​łe domy… Po​tem wy​lą​do​wa​li. Ści​ska​jąc kur​czo​wo skrzyp​ce, ru​szy​ła za in​ny​mi pa​sa​że​ra​mi. Po mo​krym mar​co​wym chło​dzie Pa​ry​ża pa​nu​ją​ce tu cie​pło wy​da​ło jej się roz​kosz​ne. Wszę​dzie wi​dzia​ła pod​eks​cy​to​wa​ne dzie​ci i zmę​czo​nych ro​dzi​ców, spra​gnio​nych bla​sku słoń​ca w Ago​nie, gdzie wio​sna i lato zja​wia​ły się wcze​śniej niż na są​sied​niej Kre​cie. Nie mia​ła po​ję​cia, że to cel wa​ka​cyj​nych wy​praw dla ro​dzin i mi​ło​śni​ków hi​sto​rii. Po​cząt​ko​wo wi​dzia​ła w tej wy​spie wię​zie​nie – mrocz​ne i nie​bez​piecz​ne jak czło​wiek, któ​ry ją tu spro​wa​dził. W hali przy​lo​tów cze​kał na nią ja​kiś męż​czy​zna z wy​so​ko unie​sio​ną ta​blicz​ką z jej na​zwi​skiem. Po krót​kim po​wi​ta​niu za​jął się wóz​kiem z jej ba​ga​ża​mi i za​pro​wa​dził do dłu​giej czar​nej li​mu​zy​ny. Wszyst​ko prze​bie​ga​ło zgod​nie z tym, co za​wie​rał zwię​zły mejl prze​sła​ny jej dzień wcze​śniej przez pry​wat​ną se​kre​tar​kę Ta​lo​sa. Za​wie​rał szcze​gó​ło​wy plan po​dró​ży, po​cząw​szy od go​dzi​ny, w któ​rej sa​mo​chód miał ją za​brać spod domu, a skoń​czyw​szy na prze​wi​dy​wa​nym cza​sie, w ja​kim mia​ła się zja​wić w wil​li – jej domu na naj​bliż​szy mie​siąc. Sie​dząc w sa​mo​cho​dzie, mo​gła się bli​żej przyj​rzeć oto​cze​niu. Nie kry​ła za​do​wo​le​nia. Ta​los Kal​lia​kis mógł być sa​mym de​mo​nem z Ha​de​su, ale jego wy​spa ro​bi​ła osza​ła​mia​ją​ce wra​że​nie. Na każ​dym kro​ku Ama​lie do​strze​ga​ła śla​dy wcze​sne​go dzie​dzic​twa grec​kie​go. Do​ty​czy​ło to ar​chi​tek​tu​ry i ta​blic dro​go​wych w jed​nym ję​zy​ku. Te​raz jed​nak Agon był au​to​no​micz​ną wy​spą. Ude​rzy​ła ją przede wszyst​kim jej czy​stość, zwłasz​cza do​brze utrzy​ma​nych dróg i mi​ja​nych po dro​dze do​mów. Kie​dy w polu wi​dze​nia po​ja​wił się port, uj​rza​ła sze​re​gi jach​tów; nie​któ​re przy​po​mi​na​ły roz​mia​ra​mi stat​ki pa​sa​żer​skie. Nie​ba​wem od​da​li​li się od mia​sta i ru​szy​li ku gó​rom. Otwo​rzy​ła usta, kie​dy jej oczom po raz pierw​szy uka​zał się pa​łac sto​ją​cy dum​nie na wznie​sie​niu ni​czym bu​dow​la grec​ka. Miał w so​bie coś wschod​nie​go, jak​by zbu​do​wa​no go przed wie​ka​mi dla wiel​kie​go suł​ta​na. Nie zmie​rza​li jed​nak do sa​me​go pa​ła​cu. Gdy tyl​ko znik​nął, kie​row​ca zwol​nił i sta​nął przed że​la​zną bra​mą, któ​ra się otwo​rzy​ła, a po​tem pod​je​chał pod wil​lę wiel​ką jak ho​tel; nie za​trzy​mał się jed​nak. Pół​to​ra ki​lo​me​tra da​lej, na obrze​żach roz​le​głe​go ogro​du, stal mniej​szy bu​dy​nek – bia​ła ka​mien​na cha​ta. W drzwiach po​ja​wił się star​szy czło​wiek; jego gę​ste siwe wło​sy tar​gał wiatr. ‒ Do​bry wie​czór, de​spi​nis – oznaj​mił ser​decz​nie. – Je​stem Ko​stas. Wy​ja​śnił naj​pierw, że opie​ku​je się wil​lą jego wy​so​ko​ści księ​cia Ta​lo​sa, a po​tem opro​wa​dził ją po cha​cie, w któ​rej mia​ła spę​dzić naj​bliż​szy mie​siąc. Gdy​by chcia​ła spo​ży​wać po​sił​ki w głów​nej wil​li, wy​star​czy​ło za​dzwo​nić; mo​gła też za​mó​wić je​dze​nie na miej​scu. ‒ W wil​li znaj​du​je się sala gim​na​stycz​na, ba​sen i wszel​kie urzą​dze​nia, z któ​rych może pani ko​rzy​stać. Są też sa​mo​cho​dy, gdy​by się chcia​ła pani do​kąd​kol​-

wiek udać. A więc Ta​los nie za​mie​rzał wię​zić jej w cha​cie? My​śla​ła, że za​mknie ją w ciem​nym lo​chu i nie wy​pu​ści, do​pó​ki nie opa​nu​je do per​fek​cji utwo​ru jego bab​ki. Za​sta​na​wia​ła się, ja​kie​go psy​chia​trę za​trud​ni. Le​piej, żeby ten ktoś przy​stą​pił do dzie​ła bez​zwłocz​nie. Do ju​bi​le​uszo​wej gali kró​la Ago​nu po​zo​sta​ły czte​ry ty​go​dnie i dwa dni. W tym cza​sie mu​sia​ła się na​uczyć cał​ko​wi​cie no​wej kom​po​zy​cji, po​dob​nie jak to​wa​rzy​szą​ca jej or​kie​stra. Nie wspo​mi​na​jąc już o ner​wach, któ​re pa​ra​li​żo​wa​ły ją przez całe ży​cie.

ROZDZIAŁ CZWARTY Nad​szedł po​ra​nek, rześ​ki i błę​kit​ny. Wzię​ła prysz​nic, ubra​ła się i przy​go​to​wa​ła so​bie pro​ste śnia​da​nie, któ​re wy​nio​sła na we​ran​dę. Po​si​la​jąc się jo​gur​tem i mio​dem, po​pi​ja​jąc przy tym moc​ną kawę, roz​sia​dła się na wi​kli​no​wym krze​śle. Gwar Pa​ry​ża zo​stał gdzieś da​le​ko, a ona czu​ła się wspa​nia​le. Jej spo​kój nie trwał jed​nak dłu​go. Kie​dy po​szła na​lać so​bie jesz​cze kawy – tym ra​zem mo​chy – i wró​ci​ła na we​ran​dę, Ta​los sie​dział na jej krze​śle, czę​stu​jąc się me​lo​nem, któ​re​go po​kro​iła. ‒ Dzień do​bry, skow​ron​ku – po​wie​dział. Miał na so​bie nie​zo​bo​wią​zu​ją​cy strój – ob​szer​ne spodnie kha​ki, czar​ne wy​so​kie buty i sza​ry swe​ter; był nie​ogo​lo​ny i tro​chę roz​czo​chra​ny. Po​chy​la​jąc się nad sto​łem, żeby po​sta​wić na nim ku​bek, wy​czu​ła jego świe​ży za​pach, jak​by do​pie​ro co wy​szedł spod prysz​ni​ca. ‒ To dla mnie? – spy​tał. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, si​ląc się na non​sza​lan​cję. ‒ Je​śli nie ma pan nic prze​ciw​ko moim za​raz​kom. ‒ Je​stem pe​wien, że w przy​pad​ku tak pięk​nej ko​bie​ty nie ma mowy o czymś rów​nie pa​skud​nym. Za​drża​ła na dźwięk jego głę​bo​kie​go gło​su, a po​tem we​szła z po​wro​tem do cha​ty, za​do​wo​lo​na, że zna​la​zła wy​mów​kę, by uciec na chwi​lę i za​pa​rzyć dru​gą kawę. Za​sko​czył ją swo​ją obec​no​ścią, to wszyst​ko. Do​sta​ła po​przed​nie​go wie​czo​ru mejl od jego se​kre​tar​ki z in​for​ma​cją, że otrzy​ma rano par​ty​tu​rę. Nie było wzmian​ki o od​wie​dzi​nach sa​me​go księ​cia. Mia​ła w grun​cie rze​czy na​dzie​ję, że sko​ro nie za​trzy​ma​ła się w sa​mym pa​ła​cu, wię​cej go nie zo​ba​czy. Gdy znów wy​szła na ze​wnątrz, trzy​mał ku​bek, a na jego twa​rzy ma​lo​wa​ło się obrzy​dze​nie. ‒ Co to jest? ‒ Mo​cha. ‒ Pa​skud​na. ‒ Więc niech pan nie pije. ‒ Nie za​mie​rzam. – Od​sta​wił ku​bek i wska​zał gło​wą fi​li​żan​kę, któ​rą trzy​ma​ła. – A to? ‒ Też mo​cha, za​miast tej, któ​rą pan za​anek​to​wał. Je​śli ma pan ocho​tę na coś in​ne​go, to eks​pres jest w kuch​ni. W kontr​ak​cie, któ​ry pod​pi​sa​ła, nie było mowy o ro​bie​niu dla nie​go kawy. Ten dia​bel​ski kon​trakt… Usia​dła na wol​nym krze​śle, od​su​wa​jąc się od nie​go. Ta​los się​gnął po jabł​ko z ta​le​rza, któ​ry wcze​śniej przy​nio​sła, wy​jął z kie​sze​ni spodni ja​kiś przed​miot, na​ci​snął gu​zik z boku i w tym mo​men​cie uka​za​ło się co naj​mniej dwu​na​sto​cen​ty​-

me​tro​we ostrze. Drgnę​ła na ten me​ta​licz​ny dźwięk. Za​uwa​żył to. ‒ Nie​po​koi pa​nią mój nóż? ‒ Ani tro​chę. Do​stał pan ten dro​biazg, słu​żąc w skau​tach? Jej lek​ce​wa​żą​cy ton dzia​łał mu na ner​wy. Ona dzia​ła​ła mu na ner​wy. ‒ Dro​biazg? – Ob​ró​cił się na krze​śle, zmru​żył oczy i wy​ko​nał szyb​ki ruch nad​garst​kiem. Nóż prze​ciął po​wie​trze i wbił się w pień drze​wa wi​śnio​we​go, do​bre trzy me​try da​lej. Ta​los nie skry​wał sa​tys​fak​cji. – Ten dro​biazg to pre​zent od mo​je​go dziad​ka. Do​sta​łem go na ukoń​cze​nie aka​de​mii woj​sko​wej w San​dhurst. ‒ Je​stem pod wra​że​niem – oznaj​mi​ła obo​jęt​nie. – Za​wsze mi się wy​da​wa​ło, że do San​dhurst uczęsz​cza​ją przede wszyst​kim dżen​tel​me​ni. Czy jest ja​kiś inny po​wód, dla któ​re​go mnie pan od​wie​dził, po​mi​ja​jąc zma​sa​kro​wa​nie bez​bron​ne​go drze​wa? ‒ Przy​nio​słem par​ty​tu​rę – od​parł, pod​no​sząc się z miej​sca. Pod​szedł do drze​wa i wy​cią​gnął z nie​go nóż. Był on ozna​ką ho​no​ru – do​wo​dem mę​sko​ści za​stę​pu​ją​cym scy​zo​ryk, któ​ry każ​dy ksią​żę z rodu Kal​lia​ki​sów otrzy​my​wał na dzie​sią​te uro​dzi​ny. Po​wró​cił do sto​li​ka i świa​do​my czuj​ne​go spoj​rze​nia sza​fi​ro​wych oczu otarł ostrze o spodnie, po czym wy​brał so​bie jabł​ko i za​czął je obie​rać – sztucz​ka po​le​ga​ła na tym, by zro​bić to jed​nym nie​prze​rwa​nym ru​chem, za​nim miąższ zdą​żył zbrą​zo​wieć. Tak ro​bił jego oj​ciec, któ​ry na​uczył się tego z ko​lei od wła​sne​go ojca. No​sze​nie noża było oby​cza​jem wszyst​kich męż​czyzn z jego rodu. Co go skło​ni​ło, by rzu​cić nim w drze​wo? Pró​bo​wał ją spro​wo​ko​wać? Ni​g​dy jesz​cze nie spo​tkał oso​by, dla któ​rej jego obec​ność by​ła​by nie​po​żą​da​na. Lu​dzie pra​gnę​li jego to​wa​rzy​stwa. Nikt nie trak​to​wał go z obo​jęt​no​ścią. W prze​ci​wień​stwie do tej ko​bie​ty. Po​mi​ja​jąc tę iskrę ognia w jej domu, kie​dy za​grał swo​ją atu​to​wą kar​tą, za​cho​wy​wa​ła chłód i opa​no​wa​nie, a ję​zyk jej cia​ła ni​cze​go nie zdra​dzał. Do​pie​ro te​raz, kie​dy pod​su​nął jej duży sko​ro​szyt, oka​za​ła odro​bi​nę emo​cji; oczy bły​snę​ły, od​dech przy​spie​szył. ‒ To jest to? – Zaj​rza​ła do środ​ka. ‒ Mam wra​że​nie, że boi się pani tego do​tknąć. ‒ Ni​g​dy nie trzy​ma​łam ni​cze​go, co jest dzie​łem kró​lew​skich rąk. Przy​glą​dał jej się z cie​ka​wo​ścią. ‒ Trak​tu​je pani z sza​cun​kiem par​ty​tu​rę, ale nie oka​zu​je go pani mnie, księ​ciu tej zie​mi. ‒ Na sza​cu​nek trze​ba za​słu​żyć, mon​sieur, a pan nie zro​bił nic, by za​słu​żyć na mój. Dla​cze​go nie czu​ła przed nim lęku? ‒ Tu lu​dzie sza​nu​ją ro​dzi​nę kró​lew​ską. To na​tu​ral​ne jak od​dech. ‒ Po​słu​gi​wa​li​ście się bru​tal​ną siłą, by go zdo​być? Czy też wy​star​czył zwy​kły szan​taż?

‒ Pięć​set lat temu zu​chwa​łość oka​zy​wa​na człon​ko​wi ro​dzi​ny kró​lew​skiej była trak​to​wa​na jak zdra​da. ‒ Gdy​by to pra​wo wciąż obo​wią​zy​wa​ło, nie by​ło​by tu ani jed​ne​go pod​da​ne​go. ‒ Pra​wo to usta​no​wił se​nat w do​wód wdzięcz​no​ści za obro​nę tej wy​spy przed wro​ga​mi. Moi przod​ko​wie je znie​śli. ‒ Je​stem pew​na, że pań​scy pod​da​ni już daw​no znik​nę​li. ‒ Nie do​ce​nia pani ludu tej wy​spy – oznaj​mił gniew​nie. – Miesz​kań​cy Ago​nu nie są i ni​g​dy nie będą pod​da​ny​mi. Człon​ko​wie rodu Kal​lia​kis spra​wu​ją wła​dzę za po​wszech​ną zgo​dą. Na​sza krew jest ich krwią, a ich krew na​szą. Będą uczest​ni​czyć w gali z ta​kim sa​mym en​tu​zja​zmem, z ja​kim uczest​ni​czy​li​by w przy​ję​ciu na cześć wła​sne​go dziad​ka. Za​ru​mie​ni​ła się lek​ko. ‒ Nie za​mie​rza​łam ob​ra​żać pań​skiej ro​dzi​ny, mon​sieur. Ski​nął gło​wą. ‒ Tyl​ko pana – do​da​ła. ‒ Tyl​ko mnie? W jej sza​fi​ro​wych oczach po​ja​wił się błysk. ‒ Za​mie​rza​łam ob​ra​zić tyl​ko pana. ‒ Gdy​by pa​ła​co​we lo​chy nie zo​sta​ły za​mie​nio​ne w atrak​cję tu​ry​stycz​ną, ka​zał​bym tam pa​nią wtrą​cić. ‒ Wła​śnie z po​wo​du tego ro​dza​ju uwag z ra​do​ścią pana ob​ra​żam. Zmu​sił mnie pan szan​ta​żem, że​bym tu przy​je​cha​ła, za​gro​ził moim przy​ja​cio​łom i ka​zał pod​pi​sać kon​trakt prze​wi​du​ją​cy karę za re​zy​gna​cję z wy​stę​pu pod​czas gali: na​tych​mia​sto​we roz​wią​za​nie Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris… Sko​rzy​stam z każ​dej oka​zji, by pana ob​ra​żać. Prze​su​nął dło​nią po wło​sach. ‒ Za​sta​na​wiam się… jak ko​bie​ta cier​pią​ca na tre​mę sce​nicz​ną może mieć tyle od​wa​gi, by oka​zy​wać mi brak sza​cun​ku. Nie wzbu​dzam w pani stra​chu? Mil​cza​ła przez chwi​lę. ‒ Z pew​no​ścią robi pan wra​że​nie. ‒ To nie od​po​wiedź. ‒ Je​dy​ne, co mnie prze​ra​ża, to myśl o wy​stę​pie pod​czas gali. Było to kłam​stwo, ale za żad​ne skar​by nie przy​zna​ła​by, że boi się go pa​nicz​nie. Cze​goś mrocz​ne​go, co w nim do​strze​ga​ła. ‒ Su​ge​ru​ję więc, by za​czę​ła pani ćwi​czyć. – Wstał. – Przy​ślę po pa​nią o siód​mej. ‒ Po co? ‒ Cho​dzi o pierw​szą se​sję. Prze​zwy​cię​że​nie tre​my. ‒ No tak. Wy​obra​zi​ła so​bie ar​mię psy​chia​trów, któ​rych dla niej spro​wa​dza. Tak ro​bi​ła jej mat​ka, kie​dy ją od​wie​dza​ła po roz​wo​dzie ro​dzi​ców. ‒ Pro​szę wło​żyć coś spor​to​we​go. ‒ Spor​to​we​go?

‒ Za​bie​ram pa​nią do swo​jej si​łow​ni. ‒ Nie ro​zu​miem… dla​cze​go mie​li​by​śmy się spo​ty​kać z psy​chia​trą w sali gim​na​stycz​nej? ‒ Ni​g​dy nie wspo​mi​na​łem o psy​chia​trze, skow​ron​ku. Po​wie​dzia​łem tyl​ko, że po​mo​gę pani prze​zwy​cię​żyć tre​mę. ‒ Nie bra​łam tego do​słow​nie. – Te​raz była prze​ra​żo​na nie na żar​ty. – Na​praw​dę za​mie​rza mnie pan wy​le​czyć? Spoj​rzał na nią bez cie​nia uśmie​chu. ‒ Ko​rzy​sta​ła pani wcze​śniej z fa​cho​wej po​mo​cy? ‒ Mat​ka ścią​ga​ła wszyst​kich psy​chia​trów z An​glii i Fran​cji. ‒ I ża​den nie umiał pani po​móc. Cho​dzi o to, żeby okieł​znać tego du​cha, któ​re​go ma pani we krwi. Na​uczę pa​nią, jak wal​czyć z ner​wa​mi. ‒ Ale… ‒ Siód​ma. Pro​szę się przy​go​to​wać. Za​czął się od​da​lać zre​lak​so​wa​ny, co wzbu​dzi​ło jej wście​kłość. Bez za​sta​no​wie​nia się​gnę​ła po ogry​zek jabł​ka i rzu​ci​ła w nie​go. Nie​wia​ry​god​ne, ale tra​fi​ła go w kark. Ob​ró​cił się po​wo​li, pod​niósł ten po​cisk i spoj​rzał na nią. Na​wet z tej od​le​gło​ści do​strze​ga​ła mrok w jego oczach. Czy bu​dzę w pani lęk? Ra​czej prze​ra​że​nie, któ​re na​ra​sta​ło z każ​dym jego kro​kiem, kie​dy się do niej zbli​żał. ‒ Po​win​na być pani ostroż​niej​sza, skow​ron​ku. Ktoś inny mógł​by uznać ten gest za swo​isty ry​tu​ał go​do​wy. Roz​ba​wie​nie w jego głę​bo​kim gło​sie prze​ra​zi​ło ją bar​dziej niż co​kol​wiek in​ne​go. I sza​lo​ne bi​cie wła​sne​go ser​ca. Stał tak bli​sko, że wi​dzia​ła sre​brzy​sty od​cień bli​zny prze​ci​na​ją​cej jego brew. Unio​sła bez​wied​nie rękę, jak​by ja​kaś ma​gne​tycz​na siła przy​cią​ga​ła jej dłoń do jego twa​rzy. Za​nim zdą​ży​ła co​kol​wiek zro​bić, Ta​los na​chy​lił się do niej. ‒ My​ślę, że na​praw​dę pa​nią prze​ra​żam – wy​szep​tał jej do ucha. – Ale w od​mien​ny spo​sób niż in​nych. Po tym enig​ma​tycz​nym ko​men​ta​rzu ski​nął jej gło​wą i znów ru​szył w stro​nę swo​jej wil​li. Mia​ła wra​że​nie, że całe jej cia​ło wchła​nia jego woń. Na​wet je​śli bia​ły top z dłu​gi​mi rę​ka​wa​mi i ciem​ne leg​gin​sy nie speł​nia​ły wy​mo​gów spor​to​we​go stro​ju, to Ta​los na​wet o tym nie wspo​mniał, kie​dy punk​tu​al​nie o siód​mej otwo​rzy​ła mu drzwi. Spoj​rzał jed​nak na jej pła​skie pan​to​fle. ‒ Nie ma pani adi​da​sów? ‒ Nie. Nie pa​sjo​nu​ję się ćwi​cze​nia​mi – wy​zna​ła. ‒ Bę​dzie się pani pa​sjo​no​wa​ła przez naj​bliż​szy mie​siąc. ‒ Nu​dzą mnie.

‒ Bo nie wy​ko​nu​je ich pani wła​ści​wie. Jak by mó​wi​ła do ścia​ny, ale żad​na ścia​na nie wzbu​dza​ła w niej ta​kiej re​ak​cji. Ta​los miał na so​bie sza​re spor​to​we spodnie pod​kre​śla​ją​ce kształt jego umię​śnio​nych nóg i ob​ci​sły pod​ko​szu​lek, w któ​rym wy​glą​dał jak atle​ta. Było to jak pa​trze​nie na te​sto​ste​ron w czy​stej po​sta​ci. Jej ko​bie​cość od​po​wie​dzia​ła na​tych​miast uci​skiem w dole brzu​cha i przy​spie​szo​nym bi​ciem ser​ca. Za​pro​wa​dził ją do sa​mo​cho​du, czar​ne​go ma​se​ra​ti; usia​dła na fo​te​lu pa​sa​że​ra. W obec​no​ści Ta​lo​sa czu​ła się kru​cha, jak​by była cała z por​ce​la​ny. Mo​dli​ła się, by ta wspól​na po​dróż trwa​ła krót​ko. ‒ Co pani my​śli o utwo​rze? – spy​tał po chwi​li mil​cze​nia. ‒ Jest pięk​ny. Przez pięć go​dzin ćwi​czy​ła tę kom​po​zy​cję i choć nie opa​no​wa​ła jej w stop​niu do​sko​na​łym, była za​uro​czo​na głów​ną li​nią me​lo​dycz​ną. ‒ Bę​dzie go pani mo​gła wy​ko​nać za mie​siąc? Przy​szło jej do gło​wy, że nada​rza się zna​ko​mi​ta oka​zja. ‒ Tak zło​żo​na kom​po​zy​cja wy​ma​ga ode mnie mie​się​cy ćwi​czeń. Niech pan za​trud​ni ko​goś, kto opa​nu​je ją znacz​nie szyb​ciej. ‒ Nie pod​da​je się pani ła​two – za​uwa​żył z roz​ba​wie​niem w gło​sie. ‒ Nie ro​zu​miem. ‒ Wręcz prze​ciw​nie. Przy​po​mi​nam, że pod​pi​sa​ła pani kon​trakt. ‒ A pan po​wie​dział, że mi po​mo​że. ‒ Wła​śnie to ro​bię. Za​trzy​mał się przed du​żym kre​mo​wym bu​dyn​kiem i ob​ró​cił do niej. Na​wet w mro​ku do​strze​ga​ła groź​bę w jego ry​sach. ‒ Nie przyj​mu​ję żad​nych wy​mó​wek. Na​uczy się pani kom​po​zy​cji i wy​ko​na ją pod​czas gali, od​da​jąc jej całe pięk​no. W prze​ciw​nym ra​zie po​nie​sie pani kon​se​kwen​cje okre​ślo​ne w kontr​ak​cie. Ozna​cza​ło to prze​mie​nie​nie te​atru w ho​tel i roz​wią​za​nie or​kie​stry… znisz​cze​nie re​pu​ta​cji wszyst​kich mu​zy​ków. ‒ Je​stem jed​nak czło​wie​kiem słow​nym. Po​wie​dzia​łem, że zdo​ła pani wyjść na sce​nę i grać, a ja tego do​pil​nu​ję. – Wy​siadł z wozu i wy​jął z ba​gaż​ni​ka dużą tor​bę. – Pro​szę za mną. We​szła za nim do bu​dyn​ku. Naj​pierw ude​rzył ją za​pach potu i te​sto​ste​ro​nu. Po​tem ha​łas. Wresz​cie wi​dok męż​czy​zny o pła​skim no​sie w re​cep​cji. Gdy tyl​ko za​uwa​żył Ta​lo​sa, wstał z uśmie​chem. Przy​wi​ta​li się, roz​ma​wia​jąc po grec​ku, po​tem Ta​los klep​nął go w ple​cy i dał znak Ama​lie, żeby po​szła za nim. Po chwi​li zna​leź​li się w ogrom​nej sali, a ona pa​trzy​ła na wszyst​ko w mil​cze​niu: kwa​dra​to​wy ring w jed​nym na​roż​ni​ku, wiel​kie nie​bie​skie maty w dru​gim, wor​ki tre​nin​go​we wi​szą​ce w róż​nych miej​scach. ‒ To sala bok​ser​ska? ‒ Tre​nu​ję boks od dzie​ciń​stwa.

‒ Nie mogę bok​so​wać! ‒ Oczy​wi​ście. Gro​zi zła​ma​niem pal​ca. – Wska​zał na​roż​nik z nie​bie​ski​mi ma​ta​mi. Ja​kaś wy​so​ka i atle​tycz​nie zbu​do​wa​na blon​dyn​ka roz​ma​wia​ła tam z grup​ką męż​czyzn i ko​biet w od​po​wied​nich stro​jach spor​to​wych. – To Me​li​na, jed​na z in​struk​to​rek. Za​pi​sa​łem pa​nią na tre​ning kick​bo​xin​gu. ‒ Jak ma mi to po​móc na sce​nie? Ob​ró​cił ją bez ostrze​że​nia, a jego kciu​ki wbi​ły się w ple​cy mię​dzy jej ło​pat​ka​mi. ‒ Jest pani strasz​nie spię​ta. ‒ Nic dziw​ne​go. Zna​la​złam się tu pod przy​mu​sem. Pró​bo​wa​ła się wy​swo​bo​dzić, ale trzy​mał ją zbyt moc​no. Jego kciu​ki wy​da​wa​ły się ta​kie duże. I cie​płe. A tak​że za​dzi​wia​ją​co de​li​kat​ne. ‒ Ćwi​cze​nie po​zwo​li pani uwol​nić się od na​pię​cia i spa​lić en​dor​fi​ny. – Ro​ze​śmiał się i pu​ścił ją. – Wy​star​czy tyl​ko ko​pać i tłuc po​wie​trze. Je​śli mia​ło​by to po​móc, może pani uda​wać, że sto​ję przed pa​nią. ‒ Rze​czy​wi​ście, po​mo​że. ‒ Pani agre​sja po​trze​bu​je uj​ścia. ‒ Nie je​stem agre​syw​na! W każ​dym ra​zie nie była ni​g​dy wcze​śniej. Ta​los spra​wiał, że bu​dzi​ła się w niej ja​kaś za​wzię​tość, ale tyl​ko wte​dy, gdy była przy nim. Albo my​śla​ła o nim. Albo śni​ła o nim… Ten tre​ning mógł się osta​tecz​nie oka​zać bło​go​sła​wień​stwem. ‒ Może nie, ale to pani na​pię​cie z cze​goś wy​ni​ka… ‒ Z tego, że je​stem tu z pa​nem – mruk​nę​ła. ‒ A kie​dy już się pani na​uczy, jak się go po​zbyć, pani umysł od​zy​ska spo​kój. ‒ A co z cia​łem? Nie ćwi​czy​łam od wie​ków. Ob​rzu​cił ją spoj​rze​niem od stóp do głów, a ona nie​mal się sku​li​ła. ‒ Przed​sta​wię pa​nią Me​li​nie – oznaj​mił, ru​sza​jąc w stro​nę gru​py ota​cza​ją​cej in​struk​tor​kę. Oczy Me​li​ny roz​bły​sły, kie​dy do​strze​gła Ta​lo​sa, a po​tem zwę​zi​ły się nie​znacz​nie na wi​dok Ama​lie. Ta​los przed​sta​wił je so​bie, po​tem ru​szył w stro​nę rin​gu, gdzie wła​śnie za​czę​li spa​ring dwaj na​sto​let​ni chłop​cy. Po krót​kiej roz​mo​wie z tre​ne​rem Si​me​onem po​szedł do są​sied​niej si​łow​ni, żeby sa​me​mu po​ćwi​czyć. Za​uwa​żył, że trud​niej mu się sku​pić niż zwy​kle. Wi​dział za szkla​ną szy​bą Ama​lie, któ​ra sta​nę​ła z boku gru​py, wy​raź​nie nie​pew​na. Nie prze​pa​dał za bież​nią me​cha​nicz​ną, ale tym ra​zem po​zo​stał na niej dłu​żej, ob​ser​wu​jąc Ama​lie. Jej ru​chy nie były już ta​kie sztyw​ne; moż​na było doj​rzeć kon​cen​tra​cję na jej twa​rzy, kie​dy sta​ra​ła się na​śla​do​wać in​nych – ob​ra​ca​jąc się na pię​cie przed za​da​niem wy​ima​gi​no​wa​ne​go cio​su, prze​rzu​ca​jąc cię​żar cia​ła na pra​wą sto​pę, uno​sząc ko​la​no do pier​si. Za​uwa​żył, że od​zna​cza się do​sko​na​łym po​czu​ciem rów​no​wa​gi. Jak na ko​goś, kto ni​g​dy nie ćwi​czył, mia​ła do​sko​na​łe cia​ło.

Mu​sia​ła po​czuć na so​bie jego wzrok, bo po​pa​trzy​ła na nie​go rap​tow​nie, nie kry​jąc zło​ści. Miał wra​że​nie, że spo​glą​da na nie​go groź​nym wzro​kiem nie​szko​dli​wy ko​ciak. Od tej chwi​li jed​nak jej cio​sy i kop​nia​ki przy​wo​dzi​ły na myśl bar​dziej ty​gry​si​cę. W pew​nej chwi​li wy​pro​wa​dzi​ła wy​jąt​ko​wo okrut​ny sier​po​wy; wie​dział, że w my​ślach okła​da jego twarz. Się​gnął po ręcz​nik, sta​ra​jąc się stłu​mić żar, któ​re​go do​zna​wał. Wi​dok ćwi​czą​cej Ama​lie miał w so​bie coś hip​no​tycz​ne​go. Po​sta​no​wił sku​pić uwa​gę na czymś in​nym. Stał przy wor​ku bok​ser​skim, kie​dy skoń​czy​ła tre​ning. Był​by świa​dom jej obec​no​ści, na​wet gdy​by nie od​chrząk​nę​ła, da​jąc mu do zro​zu​mie​nia, że jest tuż obok. Kie​dy zo​ba​czył wil​goć na jej wło​sach i ru​mie​niec na po​licz​kach, mógł my​śleć tyl​ko o tym, jak wy​glą​da​ła​by w pło​mie​niach na​mięt​no​ści. ‒ Co pani my​śla​ła? – spy​tał. Uśmiech​nę​ła się le​ciut​ko. ‒ Kie​dy już so​bie wy​obra​zi​łam, jak moje cio​sy lą​du​ją na pań​skiej twa​rzy, a kop​nia​ki na brzu​chu, po​czu​łam się wspa​nia​le. Ro​ze​śmiał się. ‒ A jak się pani czu​je te​raz? ‒ Czu​ję się… do​brze. ‒ Czy wła​śnie te​raz mam po​wie​dzieć: a nie mó​wi​łem? ‒ Dłu​go tu bę​dzie​my? Chęt​nie wzię​ła​bym prysz​nic i coś zja​dła. Uj​rzał w wy​obraź​ni, jak stoi naga w stru​gach wody. ‒ Są tu umy​wal​nie i wszyst​ko, cze​go pani po​trze​bu​je. ‒ Mu​sia​ła​bym wło​żyć z po​wro​tem to prze​po​co​ne ubra​nie. ‒ Mamy też stro​je gim​na​stycz​ne. Uprze​dza​łem, że trze​ba się od​po​wied​nio ubrać. Pro​szę coś so​bie wy​brać. I parę przy​zwo​itych bu​tów. ‒ Nie mam pie​nię​dzy. ‒ To nie pro​blem. – Ski​nął na ko​goś. Po​de​szła do nich mło​da, le​d​wie szes​na​sto​let​nia dziew​czy​na. ‒ To jest Tes​sa. Za​pro​wa​dzi pa​nią do skle​pu, a po​tem po​ka​że, gdzie są prysz​ni​ce. Spo​tka​my się w ka​wiar​ni na gó​rze. Na​tych​miast sku​pił się na wor​ku tre​nin​go​wym, chcąc się uwol​nić od ob​ra​zów jej na​gie​go cia​ła, któ​re prze​śla​do​wa​ły go upo​rczy​wie. Jesz​cze ni​g​dy się tak nie czuł. Ama​lie była nie​wia​ry​god​nie po​cią​ga​ją​ca. Nie bar​dzo wie​dział dla​cze​go, ale roz​ta​cza​ła wo​kół sie​bie ja​kąś aurę, któ​ra dzia​ła​ła na nie​go nie​sa​mo​wi​cie. Do​zna​wał w jej obec​no​ści cho​ler​ne​go pod​nie​ce​nia. W in​nych oko​licz​no​ściach nie wa​hał​by się jej uwieść. Sama myśl, że opla​ta go tymi dłu​gi​mi no​ga​mi… Ona też sil​nie na nie​go re​ago​wa​ła; było to tak oczy​wi​ste jak jej nie​chęć… Ist​na mie​szan​ka wy​bu​cho​wa. To nie były jed​nak nor​mal​ne oko​licz​no​ści. Mu​siał przy​go​to​wać ją men​tal​nie do

naj​waż​niej​sze​go wy​stę​pu so​lo​we​go w jej ży​ciu. Coś mu mó​wi​ło, że nie jest zwo​len​nicz​ką przy​pad​ko​wych ro​man​sów. Usiadł zdy​sza​ny na ław​ce i zdjął ochra​nia​cze z dło​ni. Za​wsze je wkła​dał. Wie​dział z do​świad​cze​nia, jak kru​che są ko​ści dło​ni. Jej zła​ma​nie by​ło​by rów​nie fru​stru​ją​ce jak po​żą​da​nie pięk​nej ko​bie​ty ze świa​do​mo​ścią, że ona też od​czu​wa po​żą​da​nie i że nie moż​na jej tknąć.

ROZDZIAŁ PIĄTY Po​mi​mo póź​nej go​dzi​ny w ka​wiar​ni pa​no​wał gwar. Ama​lie usia​dła przy ma​łym sto​li​ku pod ścia​ną, żeby za​cze​kać na Ta​lo​sa. Świa​do​ma cie​kaw​skich spoj​rzeń, uda​wa​ła, że prze​glą​da menu. W lo​ka​lu ro​iło się od mu​sku​lar​nych męż​czyzn, kil​ku mia​ło zła​ma​ne nosy i bli​zny. Jed​nak gdy zja​wił się Ta​los, ich prze​moż​na fi​zycz​ność do​zna​ła na​gle uszczerb​ku. Od razu ją do​strzegł i ru​szył w jej stro​nę, wi​ta​jąc się przy oka​zji z in​ny​mi go​ść​mi. Cie​szy​ła się, że choć na chwi​lę od​wró​cił uwa​gę od jej oso​by. Zie​lo​ne spor​to​we spodnie i pod​ko​szu​lek, któ​re dla sie​bie wy​bra​ła, wy​da​ły jej się na​gle bar​dzo wą​skie. Wręcz opi​na​ją​ce. Był po​tęż​nie zbu​do​wa​nym męż​czy​zną i każ​dy strój pod​kre​ślał jego mu​sku​lar​ność. Czuł​by się swo​bod​nie, na​wet gdy​by miał tyl​ko prze​pa​skę na bio​drach… ‒ My​śla​łam, że pod​da​ni po​win​ni klę​kać przed oso​ba​mi z ro​dzi​ny kró​lew​skiej – po​wie​dzia​ła, gdy do niej pod​szedł. Uśmiech​nął się nie​znacz​nie. ‒ Je​śli ze​chce pani przede mną uklęk​nąć, to nie będę się skar​żył. – Po​pa​trzy​ła na nie​go ze zło​ścią, a on usiadł. – Pani ko​men​tarz był oczy​wi​stą za​chę​tą. ‒ Tyl​ko dla ko​goś o brud​nych my​ślach… – Urwa​ła, po​nie​waż przed jej ocza​mi po​ja​wił się ob​raz wy​wo​ła​ny jego sło​wa​mi. Mia​ła wra​że​nie, że pło​nie jej twarz. Pew​na, że uzna to za ko​lej​ną za​chę​tę, spu​ści​ła wzrok, by nie doj​rzał tego, co zdra​dza​ły jej oczy. ‒ Co chcia​ła​by pani za​mó​wić? – spy​tał tyl​ko. Upo​mnia​ła się w my​ślach, żeby pa​trzeć mu w twarz. Od kie​dy to te​sto​ste​ron tak na nią dzia​łał? Mu​zy​cy, z któ​ry​mi gra​ła w or​kie​strze, byli wraż​li​wy​mi ludź​mi, za​rów​no fi​zycz​nie, jak i emo​cjo​nal​nie. Tra​fił się wy​ją​tek, pu​zo​ni​sta Phil​li​pe, ale jego mę​skość nie ro​bi​ła na niej żad​ne​go wra​że​nia. Je​śli uma​wia​ła się z ja​ki​miś chło​pa​ka​mi, to za​wsze byli to de​li​kat​ni i za​ko​cha​ni w mu​zy​ce osob​ni​cy. I mu​zy​ka sta​no​wi​ła głów​ny te​mat roz​mów; nikt nie wspo​mi​nał o sy​pial​ni. Więc dla​cze​go Ta​los, prze​wyż​sza​ją​cy dzie​się​cio​krot​nie Phil​li​pe’a, sa​mym swo​im wi​do​kiem przy​pra​wiał ją o dreszcz? Przy żad​nym z daw​nych chło​pa​ków tak się nie czu​ła – jak​by pra​gnę​ła je​dy​nie ze​drzeć z nie​go ubra​nie. ‒ Nie znam grec​kie​go – od​par​ła, sta​ra​jąc się za​pa​no​wać nad gło​sem. – Nie wie​dzia​ła​bym, co za​ma​wiam. ‒ Nie ser​wu​je​my tu tra​dy​cyj​ne​go grec​kie​go je​dze​nia, tyl​ko po​sił​ki bo​ga​te w wę​glo​wo​da​ny i pro​te​iny. Ma​ka​ron i ste​ki. ‒ Po​da​ją tu bur​ge​ry. Uśmiech​nął się. ‒ Co pana tak bawi?

‒ Po tre​nin​gu za​wsze idę na bur​ge​ra. ‒ Z se​rem? ‒ Oczy​wi​ście. ‒ I fryt​ka​mi? ‒ Oczy​wi​ście. ‒ Wo​bec tego we​zmę che​ese​bur​ge​ra i fryt​ki. ‒ A do pi​cia? ‒ Cola? Roz​cią​gnął w uśmie​chu zmy​sło​we war​gi. ‒ A więc dwa che​ese​bur​ge​ry z fryt​ka​mi i cola. Pod​szedł do baru, przy​wi​tał się z chłop​cem, któ​ry tam pra​co​wał, i zło​żył za​mó​wie​nie. ‒ Za​raz po​da​dzą – oznaj​mił po po​wro​cie. ‒ Umie​ram z gło​du. ‒ Po ta​kim tre​nin​gu… nie dzi​wię się. ‒ Poza tym za​po​mnia​łam zjeść ko​la​cję przed wy​jaz​dem do si​łow​ni. ‒ Jak moż​na za​po​mnieć o po​sił​ku? ‒ Zda​rza się. Kie​dy na przy​kład sku​piam się wy​łącz​nie na mu​zy​ce. ‒ Nic dziw​ne​go, że z pani ta​kie chu​chro. ‒ Może nie ja​dam re​gu​lar​nie, ale ja​dam. Przy sto​li​ku po​ja​wił się chło​pak z ich che​ese​bur​ge​ra​mi. ‒ Szyb​ko – przy​zna​ła za​sko​czo​na Ama​lie. Ni​g​dy nie wi​dzia​ła ta​kiej ilo​ści fry​tek i tak wiel​kie​go bur​ge​ra. ‒ Pil​nu​je​my tu wszyst​kie​go. ‒ Nie po raz pierw​szy uży​wa pan licz​by mno​giej. ‒ To moja si​łow​nia. ‒ Ale ma pan wła​sną w swo​jej wil​li. ‒ Jest też jed​na w pa​ła​cu. – Od​gryzł ogrom​ny kęs ka​nap​ki. ‒ Więc po co panu ta tu​taj? ‒ To sala bok​ser​ska. Tre​ning w po​je​dyn​kę nie jest żad​ną przy​jem​no​ścią. ‒ Ku​pił pan salę gim​na​stycz​ną, żeby mieć to​wa​rzy​stwo? ‒ Było wie​le po​wo​dów. ‒ Pan nią za​rzą​dza? ‒ Za​trud​niam me​ne​dże​ra. Dość py​tań… pro​szę jeść. ‒ Tyl​ko niech pan ni​g​dy nie mówi mo​jej mat​ce, co so​bie za​mó​wi​łam. ‒ Nie po​chwa​la​ła​by tego? ‒ Moja mat​ka to ga​stro​no​micz​na snob​ka. Uwa​ża, że coś, co po​cho​dzi z An​glii albo Ame​ry​ki, na​da​je się na śmiet​nik. ‒ Jed​nak wy​szła za An​gli​ka. ‒ Tak – przy​zna​ła, spusz​cza​jąc wzrok. Roz​sta​li się już daw​no, a jed​nak wciąż po​ja​wia​ło się u niej po​czu​cie winy. ‒ Roz​wód… był pa​skud​ny? ‒ Nie, ro​ze​szli się w cy​wi​li​zo​wa​ny spo​sób.

‒ Ale prze​ży​wa​ła to pani? ‒ Nie było to przy​jem​ne do​świad​cze​nie – wy​zna​ła i od​gry​zła ka​wa​łek che​ese​bur​ge​ra. – Ja​kie to do​bre! ‒ Może nie są to szczy​ty ku​li​nar​ne, ale ma swo​ją kla​sę. ‒ Naj​lep​szy bur​ger, ja​kie​go w ży​ciu ja​dłam. ‒ To zna​czy, że ja​da​ła pani wcze​śniej coś ta​kie​go? – spy​tał za​sko​czo​ny. – Mat​ka by​ła​by zszo​ko​wa​na. ‒ Cho​wa​łam ulu​bio​ne sma​ko​ły​ki, kie​dy wra​ca​ła do domu. Uśmiech​nął się. Tre​ning naj​wy​raź​niej jej po​mógł, a ty​po​wa dla niej sztyw​ność ulot​ni​ła się wraz z po​tem. Wy​glą​da​ła na od​prę​żo​ną. Sie​dzie​li przez parę mi​nut w mil​cze​niu, a on, wi​dząc, jak Ama​lie za​ja​da che​ese​bur​ge​ra, od​czu​wał sa​tys​fak​cję. Nie po​tra​fił so​bie wy​obra​zić na jej miej​scu in​nej ko​bie​ty. Trak​to​wał si​łow​nię jak sank​tu​arium – ni​g​dy nie przy​pro​wa​dził​by tu dziew​czy​ny. Z tego sa​me​go po​wo​du ni​g​dy nie flir​to​wał z za​trud​nio​ny​mi tu pra​cow​ni​ca​mi, któ​re, jak więk​szość per​so​ne​lu, były nie​let​nie, a tym sa​mym nie​do​stęp​ne. Me​li​na, in​struk​tor​ka kick​bo​xin​gu, otwar​cie oka​zy​wa​ła mu za​in​te​re​so​wa​nie, i to od sa​me​go po​cząt​ku, ale szyb​ko po​zba​wił ją złu​dzeń. En​dor​fi​ny uwal​nia​ne w trak​cie tre​nin​gu wzbu​dza​ły w nim pra​gnie​nie sek​su, ale od​wo​ły​wał się do swo​jej że​la​znej woli, z ja​kiej sły​nę​li męż​czyź​ni rodu Kal​lia​ki​sów. Z wy​jąt​kiem jego ojca, czło​wie​ka, któ​ry nie po​tra​fił okieł​znać swo​je​go tem​pe​ra​men​tu. Zda​wał so​bie spra​wę, że przy​po​mi​na go bar​dziej niż bra​cia. Róż​ni​ca po​le​ga​ła na tym, że na​uczył się kon​tro​lo​wać swo​je pra​gnie​nia i za​chcian​ki. Boks po​mógł mu je okieł​znać. Tego wie​czo​ru miał jed​nak wra​że​nie, że en​dor​fi​ny do​słow​nie w nim eks​plo​du​ją, a chęć za​spo​ko​je​nia w ra​mio​nach ko​bie​ty jest sil​niej​sza niż zwy​kle. W ra​mio​nach tej ko​bie​ty. Kie​dy pa​trzył, jak je, miał ocho​tę za​wlec ją do naj​bliż​sze​go pu​ste​go po​miesz​cze​nia i od razu po​siąść. ‒ Uwa​ża się pani za Fran​cuz​kę czy An​giel​kę? – spy​tał, by stłu​mić nie​przy​zwo​ite my​śli. Cho​dzi​ło mu o to, żeby przy​go​to​wać ją od​po​wied​nio do wy​stę​pu, a nie zry​wać z niej ubra​nie. ‒ I jed​no, i dru​gie. Dla​cze​go pan pyta? ‒ Mówi pani po an​giel​sku z lek​kim ak​cen​tem. ‒ Moim pierw​szym ję​zy​kiem był fran​cu​ski. Rzad​ko miesz​ka​łam w An​glii. Jeź​dzi​łam tam jako dziec​ko na wa​ka​cje, do domu ojca. ‒ Wpływ mat​ki? ‒ Tak… to ona no​si​ła w tym związ​ku spodnie. ‒ Sły​sza​łem, że to ener​gicz​na i sil​na ko​bie​ta. Nie mógł się na​dzi​wić, że ta, któ​ra sie​dzi przed nim, wy​szła z łona naj​więk​szej divy ope​ro​wej na świe​cie. Przy​pusz​czał, że odzie​dzi​czy​ła ce​chy po ojcu, ty​po​wym An​gli​ku ob​da​rzo​nym ko​stycz​nym hu​mo​rem i fleg​ma​tycz​nym uspo​so​bie​niem.

Ama​lie wie​dzia​ła le​piej niż kto​kol​wiek inny, jak sil​na po​tra​fi​ła być jej mat​ka, ale mimo wszyst​ko ni​g​dy nie prze​sta​ła jej ko​chać. ‒ Nie moż​na zo​stać słyn​ną mez​zo​so​pra​nist​ką, nie ma​jąc sil​nej woli i twar​dej skó​ry. Gdy​by była męż​czy​zną, czczo​no by ją. Uniósł zdzi​wio​ny brew. ‒ Na jej ze​szło​rocz​ne kon​cer​ty w Car​ne​gie Hall i Roy​al Al​bert Hall wy​prze​da​no wszyst​kie bi​le​ty, ale w każ​dym ar​ty​ku​le wspo​mi​na​no o jej trzech by​łych mę​żach, licz​nych ko​chan​kach i ka​pry​sach. ‒ Mu​sia​ło to być dla niej bo​le​sne. ‒ Gdy​by cho​dzi​ło o fran​cu​skie me​dia, by​ła​by zdru​zgo​ta​na, ale we Fran​cji ma sta​tus do​bra na​ro​do​we​go. Do​pó​ki nikt nie kry​ty​ku​je jej gło​su, nie przej​mu​je się. Ma skó​rę no​so​roż​ca. Ale nie w mi​ło​ści. W spra​wach ser​ca jej mat​ka była bar​dzo wraż​li​wa. ‒ Ale pa​nią to do​ty​ka​ło? ‒ Nikt nie chce czy​tać nie​przy​zwo​itych hi​sto​rii o swo​jej mat​ce – mruk​nę​ła. Jej ro​dzi​na i ży​cie oso​bi​ste nie były jego spra​wą, ale gdy cho​dzi​ło o mat​kę, za​wsze sta​wa​ła w jej obro​nie. Wście​ka​ła się cza​sem na nią, ale ją uwiel​bia​ła. ‒ To praw​da – przy​znał Ta​los. – Moja ro​dzi​na też żyje w bla​sku ju​pi​te​rów. Cza​sem to boli. Po​pa​trzy​ła na nie​go. ‒ Sko​ro pan o tym wie, to dla​cze​go chce pan, że​bym znów sta​nę​ła w ich świe​tle? ‒ Bo do tego się pani uro​dzi​ła – od​parł rze​czo​wo, choć do​strze​gła coś cie​płe​go w jego brą​zo​wych oczach. – A moim za​da​niem jest zro​bić to tak, żeby nie po​zo​sta​ły pani żad​ne bli​zny. ‒ Ale te, któ​re już no​szę, nie za​go​iły się jesz​cze. Nie było sen​su za​prze​czać. Do​sta​tecz​nie czę​sto spo​ty​ka​ła się w dzie​ciń​stwie z psy​cho​lo​ga​mi, by wie​dzieć, że po​zo​sta​ły i że to one nie po​zwa​la​ją jej wy​stę​po​wać na oczach pu​blicz​no​ści. ‒ Więc pa​nią wy​le​czę. Po​czu​ła dreszcz, wy​obra​ża​jąc so​bie, jak prze​su​wa usta​mi po jej skó​rze… To było szo​ku​ją​co wy​ra​zi​ste – Ta​los uzdra​wia​ją​cy ją w naj​bar​dziej ero​tycz​ny spo​sób. Zro​bi​ło jej się go​rą​co. Do​zna​ła ulgi, gdy ktoś pod​szedł do ich sto​li​ka i za​czął z Ta​lo​sem roz​ma​wiać. Za​wsze uni​ka​ła na​mięt​no​ści. Po roz​wo​dzie ro​dzi​ców, od​wie​dza​jąc mat​kę, wi​dzia​ła, jak zmie​nia ko​chan​ków, po​tem wy​cho​dzi za dwóch ko​lej​nych i sta​ra się od​two​rzyć ma​gię pierw​sze​go mał​żeń​stwa. Było to bo​le​sne. Po​czu​cie winy wy​wo​ła​ne świa​do​mo​ścią, że to wła​śnie ona jest przy​czy​ną cier​pie​nia mat​ki, a tak​że ojca, tyl​ko po​gar​sza​ło sy​tu​ację. Oj​ciec ni​g​dy nie spro​wa​dził do domu in​nej ko​bie​ty i choć temu za​prze​czał, wciąż da​rzył mat​kę głę​bo​kim uczu​ciem. Gdy​by nie ten kosz​mar​ny in​cy​dent w obec​no​ści ro​dzi​ców i przy​ja​ciół, kie​dy to ich cu​dow​ne dziec​ko nie po​tra​fi​ło wy​stę​po​wać jak tre​so​wa​na małp​ka, wciąż by​li​-

by ra​zem; gdy się cza​sem spo​ty​ka​li, mat​ka po​pi​sy​wa​ła się swo​im ostat​nim ko​chan​kiem, a oj​ciec ob​ser​wo​wał to z peł​nym smut​ku sto​icy​zmem. Ama​lie lu​bi​ła spo​koj​ne, po​zba​wio​ne na​mięt​no​ści ży​cie. Wy​da​wa​ło się bez​piecz​ne. Nie czu​ła się tak przy Ta​lo​sie Kal​lia​ki​sie. Ta​los za​pu​kał po raz dru​gi. Już miał na​ci​snąć klam​kę, kie​dy drzwi się otwo​rzy​ły i na pro​gu sta​nę​ła Ama​lie ze skrzyp​ca​mi w ręku. ‒ Już pora? – Od​su​nę​ła się na bok. – Prze​pra​szam, stra​ci​łam po​czu​cie cza​su. Po​szedł za nią do przy​tul​ne​go sa​lo​nu. W ką​cie stał mały for​te​pian, na nim pa​pie​ry i sta​ry ma​gne​to​fon, a obok sto​jak na nuty. Po raz pierw​szy od czte​rech dni wy​glą​da​ła na oży​wio​ną. ‒ Nie po​gnie​wa się pan, je​śli da​ru​ję so​bie dzi​siaj tre​ning? – Jej sza​fi​ro​we oczy błysz​cza​ły. – Uchwy​ci​łam isto​tę kom​po​zy​cji i chcę to utrwa​lić. ‒ Robi pani po​stę​py? ‒ Coś dzi​siaj za​sko​czy​ło. Na​gra​łam akom​pa​nia​ment for​te​pia​no​wy. Uła​twia po​łą​cze​nie wszyst​kich ele​men​tów. ‒ Jest pani go​to​wa dla mnie za​grać? Po​pa​trzy​ła na nie​go ze zgro​zą. ‒ Wy​klu​czo​ne. ‒ Nie​dłu​go bę​dzie mu​sia​ła to pani zro​bić – przy​po​mniał jej. Do gali po​zo​sta​ły tyl​ko trzy ty​go​dnie i sześć dni. ‒ Chcia​ła​bym wy​ćwi​czyć kom​po​zy​cję, za​nim to omó​wi​my. Spoj​rzał na nią. ‒ Ma pani czas do piąt​ku. W jej oczach po​ja​wi​ła się pa​ni​ka. ‒ Nie zdą​żę do tego cza​su. ‒ W pią​tek po​zo​sta​ną pani trzy ty​go​dnie. Nie znam się na mu​zy​ce. Nie ma zna​cze​nia, czy po​peł​ni pani ja​kieś błę​dy, bo i tak ich nie za​uwa​żę. Za​le​ży mi przede wszyst​kim na tym, żeby znów mo​gła pani wy​stę​po​wać solo przed pu​blicz​no​ścią. Mu​si​my nad tym pra​co​wać tak samo in​ten​syw​nie, jak pra​cu​je pani nad utwo​rem. Na jej twa​rzy wi​dać było przez chwi​lę bun​tow​ni​czy gry​mas; ski​nę​ła gło​wą. ‒ Dzi​siaj ma pani wol​ne, ale ju​tro wra​ca​my na si​łow​nię. ‒ Na​zwał już ktoś pana po​ga​nia​czem nie​wol​ni​ków? ‒ Nikt nie śmiał jak do​tąd. ‒ Chcę ćwi​czyć. Może pan już iść. ‒ I nikt ni​g​dy nie śmiał mi mó​wić, że mam wyjść. ‒ Za​wo​dzi pana pa​mięć. Po​wie​dzia​łam to panu w Pa​ry​żu. ‒ No tak. Pró​bo​wa​ła pani użyć siły fi​zycz​nej. Po​czuł pod​nie​ce​nie, przy​po​mi​na​jąc so​bie do​tyk jej mięk​kie​go i zgrab​ne​go cia​ła na swo​ich ko​la​nach. Przyj​rzał jej się te​raz od stóp do głów, chło​nąc wi​dok krót​kiej czar​nej spód​nicz​ki, czar​nych prze​zro​czy​stych raj​stop i zie​lo​nej ko​szu​li

z krót​kim rę​ka​wem. Była roz​pię​ta u góry i od​sła​nia​ła odro​bi​nę de​kolt. ‒ Te​raz też chce pani użyć siły? Przy​ci​snę​ła skrzyp​ce do pier​si i cof​nę​ła się o krok. ‒ Pro​szę po​my​śleć, jaką spraw​ność za​pew​nią pani tre​nin​gi – mruk​nął roz​myśl​nie na​mięt​nym gło​sem. – Na​stęp​nym ra​zem może uda się pani mnie po​ko​nać. ‒ Obo​je wie​my, że mo​gła​bym ćwi​czyć na okrą​gło, a i tak nie da​ła​bym panu rady. ‒ Je​śli chce pani prze​kuć teo​rię na prak​ty​kę, to wy​star​czy po​wie​dzieć „tak”. – Po​pa​trzył jej w oczy. Sta​no​wi​ła uoso​bie​nie po​ku​sy. – Nie mam nic prze​ciw​ko temu, by do​mi​no​wa​ła nade mną pięk​na ko​bie​ta. Efekt mógł​by być pio​ru​nu​ją​cy. Tyl​ko lek​ki ru​mie​niec świad​czył o jej re​ak​cji. Może się my​lił, są​dząc, że fa​scy​na​cja jest obo​pól​na, ale po​tem zo​ba​czył, jak Ama​lie prze​ły​ka i od​su​wa z czo​ła ko​smyk wło​sów. ‒ Pro​szę się cie​szyć swo​ją mu​zy​ką – po​wie​dział i wy​szedł z sa​lo​nu. Mu​siał przy​znać ze skru​chą, że iry​to​wa​nie pięk​nej skrzy​pacz​ki w dom​ku go​ścin​nym słu​ży je​dy​nie pod​sy​ca​niu wza​jem​nej che​mii. Po​trze​bo​wał dłu​gie​go tre​nin​gu, by się po​zbyć nad​mia​ru ener​gii.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Ama​lie do​pu​ści​ła się świę​to​kradz​twa, rzu​ca​jąc cen​ną par​ty​tu​rę na pod​ło​gę. Jej do​bre jak do​tąd sa​mo​po​czu​cie ulot​ni​ło się bez śla​du. I nie była to wina nie​szczę​snej par​ty​tu​ry, tyl​ko pod​łe​go wnu​ka kom​po​zy​tor​ki i jego in​sy​nu​acji. Skup się, na​ka​za​ła so​bie w du​chu, ale trud​no jej się było skon​cen​tro​wać na mu​zy​ce, kie​dy my​śla​ła tyl​ko o tym, żeby ze​drzeć z Ta​lo​sa ubra​nie… To cia​ło… Ta​kie twar​de, każ​dy jego skra​wek. A skó​ra? Czy jest gład​ka? – za​sta​na​wia​ła się. Jak by to było czuć jej do​tyk? Skup się! Nie ob​cho​dzi​ło jej, ja​kie Ta​los ma cia​ło ani czy jest praw​dą, że roz​miar mę​skich stóp od​po​wia​da roz​mia​ro​wi… Skup się! Ta​los miał wiel​kie sto​py i dło​nie… I uśmiech, któ​ry ją do​słow​nie roz​ta​piał. ‒ Prze​stań! – krzyk​nę​ła, za​ci​ska​jąc pię​ści. Obu​dzi​ła się rano z kosz​mar​ną my​ślą, że do gali po​zo​sta​ły tyl​ko czte​ry ty​go​dnie. Je​śli nie opa​nu​je utwo​ru do per​fek​cji, to bez wzglę​du na to, co Ta​los zro​bi, żeby mo​gła wy​stą​pić na sce​nie, i tak skoń​czy się to upo​ko​rze​niem. Usia​dła na pod​ło​dze i za​mknę​ła oczy, kon​cen​tru​jąc się wy​łącz​nie na od​de​chu – oj​ciec na​uczył ją tej tech​ni​ki. Nie​po​kój, któ​ry ją prze​śla​do​wał od cza​su krót​kiej wi​zy​ty Ta​lo​sa, ustą​pił na tyle, że umie​ści​ła par​ty​tu​rę na sto​ja​ku i włą​czy​ła ma​gne​to​fon. Przy​szło jej do gło​wy, że ćwi​cze​nia na si​łow​ni po​mo​gły​by jej po​zbyć się nie​po​ko​ju sku​tecz​niej niż ja​ka​kol​wiek me​dy​ta​cja. Wsu​nę​ła skrzyp​ce pod bro​dę i gdy roz​le​gły się tak​ty akom​pa​nia​men​tu, za​czę​ła grać. Nie​ba​wem tak bar​dzo za​głę​bi​ła się w mu​zy​ce, że nie​mal nie usły​sza​ła gło​śne​go pu​ka​nia. Spoj​rza​ła na ze​ga​rek: gra​ła już po​nad dwie go​dzi​ny. Otwo​rzy​ła drzwi i uj​rza​ła Ta​lo​sa, któ​ry wła​śnie za​mie​rzał za​pu​kać po​now​nie. ‒ Nie zna pan sło​wa cier​pli​wość? Uśmiech​nął się i po​ka​zał duże kar​to​no​we pu​deł​ko. ‒ Je​stem zbyt głod​ny, żeby oka​zy​wać cier​pli​wość. Przy​nio​słem dla nas je​dze​nie. Dla nas? Bo​ski za​pach do​by​wa​ją​cy się z pu​deł​ka przy​pra​wił ją o bur​cze​nie w brzu​chu. Uświa​do​mi​ła so​bie, że nie tknę​ła ni​cze​go, co wcze​śniej przy​niósł jej słu​żą​cy. Od cza​su pierw​szej wi​zy​ty na si​łow​ni przy​no​szo​no jej lunch i ko​la​cję na po​le​ce​nie Ta​lo​sa. Wie​dzia​ła, że kie​ru​je nim oba​wa, by nie ze​mdla​ła na sce​nie z gło​du, a nie tro​ska, ale i tak była mu wdzięcz​na. Po chwi​li wa​ha​nia wpu​ści​ła go i skie​ro​wa​ła się do kuch​ni, gdzie wzię​ła dwa ta​-

le​rze i sztu​ce i za​nio​sła do sa​lo​nu. Co mia​ła zro​bić? Upie​rać się, by wy​szedł, kie​dy za​dał so​bie trud i przy​niósł jej po​si​łek? Tyl​ko dla​te​go, że na​wie​dza​ły ją ero​tycz​ne my​śli? By​ło​by to nie​grzecz​ne. Spro​wa​dził ją tu szan​ta​żem, ale po​tem trak​to​wał przy​zwo​icie. Jego służ​ba była za​wsze do jej dys​po​zy​cji. Ta​los wy​jął bu​tel​kę ró​żo​wej ret​si​ny. ‒ Kie​lisz​ki? Gdy tyl​ko za​sie​dli do sto​łu, za​czął od​wi​jać z fo​lii nie​zli​czo​ne po​jem​ni​ki. ‒ Nie są​dzi​łam, że w nie​dzie​lę wie​czo​rem moż​na do​stać tu coś na wy​nos – po​wie​dzia​ła. Je​den ze słu​żą​cych uprze​dził ją, że w nie​dzie​lę wszyst​ko jest na wy​spie nie​czyn​ne. ‒ Mam w pa​ła​cu sze​fów. No tak, był księ​ciem. ‒ I mają pod ręką od​po​wied​nie po​jem​ni​ki na wy​nos? ‒ Kuch​nie pa​ła​co​we są dzie​sięć razy więk​sze od tego domu i przy​go​to​wa​ne na każ​dą ewen​tu​al​ność – wy​ja​śnił, na​le​wa​jąc wino. ‒ Nie po​szedł pan do si​łow​ni? Wziął prysz​nic i prze​brał się w czar​ne chi​no​sy i ko​szul​kę polo. Jak zna​lazł czas na ćwi​cze​nia? ‒ Po​nie​waż nie upra​wia​ła pani kick​bo​xin​gu, tre​no​wa​łem w si​łow​ni pa​ła​co​wej. Mia​łem oka​zję spo​tkać się z brać​mi i dziad​kiem. Z kró​lem i dwo​ma ksią​żę​ta​mi Kal​lia​ki​sa​mi. ‒ Są​dzi​łam, że cho​dzi pan do si​łow​ni co wie​czór. ‒ Ćwi​czę co wie​czór, ale nie za​wsze w si​łow​ni. Ro​bię to dwa razy w ty​go​dniu, kie​dy prze​by​wam aku​rat na wy​spie. ‒ Więc fa​ty​go​wał się pan dla mnie? ‒ Jest pani moim prio​ry​te​tem. Do​pó​ki mogę spra​wić, że za​gra pani na gali, nie przej​mu​ję się pew​ny​mi nie​do​god​no​ścia​mi. Słusz​nie. Mu​sia​ła so​bie bez​u​stan​nie przy​po​mi​nać, że na​wet gdy ro​bił dla niej coś mi​łe​go, kie​ro​wał się wła​snym in​te​re​sem. Na​pi​ła się ret​si​ny. Wino było za​ska​ku​ją​co ła​god​ne, jak bia​łe. ‒ Sma​ku​je? – spy​tał. Ski​nę​ła gło​wą. ‒ Do​brze. To nasz kla​syk. Je​dze​nie wy​glą​da​ło i sma​ko​wa​ło tak bo​sko, jak pach​nia​ło. Ama​lie z za​do​wo​le​niem ra​czy​ła się de​li​kat​ną ja​gnię​ci​ną i na​dzie​wa​ny​mi po​mi​do​ra​mi i pa​pry​ką. Nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, jak bar​dzo jest głod​na. Ta​los jak zwy​kle po​chła​niał je​dze​nie. Kie​dy skoń​czył, wbił wi​de​lec w reszt​ki na jej ta​le​rzu. ‒ Dziw​nie się pan za​cho​wu​je jak na księ​cia – za​uwa​ży​ła su​cho. ‒ A jak po​wi​nien się za​cho​wy​wać ksią​żę? ‒ Po kró​lew​sku?

Ro​ze​śmiał się. ‒ Zo​sta​wiam to bra​ciom. ‒ I jak się to panu bez​kar​nie uda​je? ‒ Są ko​lej​ny​mi na​stęp​ca​mi. He​lios przej​mie tron, kie​dy mój dzia​dek… Za​ciął się, ale ona to do​strze​gła, nie mo​gąc ode​rwać od nie​go wzro​ku. Im wię​cej cza​su z nim spę​dza​ła, tym bar​dziej ją fa​scy​no​wał. I nie cho​dzi​ło tyl​ko o ma​gne​tycz​ny sek​sa​pil. ‒ The​seus też jest przy​go​to​wy​wa​ny do tej roli, na wy​pa​dek gdy​by coś się przy​tra​fi​ło He​lio​so​wi. – Mu​siał do​strzec jej szok wy​wo​ła​ny tym bez​na​mięt​nym ko​men​ta​rzem. – Nikt nie wie, co się może stać. Nasz oj​ciec też był na​stęp​cą, kie​dy do​padł go los. Był wte​dy dwa lata młod​szy ode mnie. Wy​pa​dek sa​mo​cho​do​wy. Tra​ge​dia, któ​ra wy​da​rzy​ła się ćwierć wie​ku wcze​śniej i osie​ro​ci​ła trzech mło​dych ksią​żąt. Trud​no było te​raz doj​rzeć w tym czło​wie​ku dziec​ko, ale był nim, kie​dy prze​żył coś dla dziec​ka naj​gor​sze​go: śmierć oboj​ga ro​dzi​ców. Chcia​ła do​tknąć jego dło​ni, ale po​wstrzy​ma​ło ją nie​omyl​ne ostrze​że​nie wi​docz​ne w jego oczach: nie chcę two​je​go współ​czu​cia. ‒ Pań​scy bra​cia byli fa​wo​ry​zo​wa​ni? – spy​ta​ła. Znów się uśmiech​nął. ‒ Ależ skąd. Ja by​łem fa​wo​ry​zo​wa​ny. Wy​cho​wy​wa​no mnie bez ja​kich​kol​wiek ocze​ki​wań z wy​jąt​kiem jed​ne​go – chro​nić bra​ci, gdy​by za​szła po​trze​ba. Na​wet moje imię o tym świad​czy. Ta​los był po​tęż​nym czło​wie​kiem z brą​zu, obroń​cą we​dług po​wszech​nych wie​rzeń. Po​czu​ła dreszcz. Coś jej mó​wi​ło, że ten wiel​ki męż​czy​zna był​by bez​li​to​snym obroń​cą. Prze​ko​nał​by się o tym każ​dy, kto pod​niósł​by rękę na jego bli​skich. ‒ Czy to nie star​sze ro​dzeń​stwo po​win​no chro​nić młod​sze, a nie od​wrot​nie? ‒ Za​zwy​czaj, ale by​łem tak wiel​kim no​wo​rod​kiem, że ro​dzi​ce od razu wy​zna​czy​li mi rolę obroń​cy bra​ci. ‒ I czę​sto mu​siał się pan w tej roli spraw​dzać? ‒ Przede wszyst​kim mu​sia​łem bro​nić jed​ne​go przed dru​gim – od​parł ze śmie​chem. – Wciąż się bili. Ja też. ‒ A te​raz? ‒ Wciąż ze sobą wal​czy​my, ale tyl​ko na sło​wa. Je​ste​śmy brać​mi, do​ga​du​je​my się i pra​cu​je​my ra​zem. I chro​ni​my się na​wza​jem. Ama​lie po​czu​ła za​zdrość. Tak bar​dzo pra​gnę​ła mieć bra​ta albo sio​strę. Całe dzie​ciń​stwo spę​dzi​ła na po​dró​żach z ro​dzi​ca​mi, je​dy​ne dziec​ko w świe​cie do​ro​słych. ‒ Mimo wszyst​ko czy ksią​żę​ta nie po​dró​żu​ją zwy​kle z ochro​ną? W Pa​ry​żu za każ​dym ra​zem od​wie​dzał ją sam. ‒ Ktoś, kto chciał​by sta​nąć ze mną w szran​ki, mu​siał​by być bar​dzo od​waż​ny. Nie są​dzisz, skow​ron​ku? Za​ru​mie​ni​ła się. Wo​la​ła​by, żeby jej tak nie na​zy​wał – za każ​dym ra​zem czu​ła fale go​rą​ca. In​stynkt mó​wił jej, żeby o tym nie wspo​mi​nać. By​ło​by to jak płach​ta

na byka. ‒ He​lios za​wsze po​dró​żu​je z ochro​ną, The​seus rza​dziej. Je​śli chce pani być świad​kiem bar​dziej kró​lew​skie​go za​cho​wa​nia z mo​jej stro​ny, to może mi pani to​wa​rzy​szyć na balu w przy​szły week​end. ‒ Ja​kim balu? ‒ Wy​da​je go He​lios, pry​wat​na uro​czy​stość przed galą. Zje​dzie się mnó​stwo ksią​żąt i księż​nych z ca​łe​go świa​ta. ‒ I mam z pa​nem iść? Chciał, by to​wa​rzy​szy​ła mu jako jego… dziew​czy​na? ‒ Będę miał szan​sę po​ka​zać, jak bar​dzo je​stem ksią​żę​cy – oznaj​mił żar​to​bli​wie. ‒ Dla​cze​go nie za​pew​nił pan so​bie wcze​śniej ja​kie​goś to​wa​rzy​stwa? ‒ Ta oso​ba mo​gła​by uznać, że mam wo​bec niej po​waż​ne za​mia​ry i że przed nią uklęk​nę. ‒ To zna​czy, że myśl o mał​żeń​stwie nie jest panu miła? Na jego twa​rzy po​ja​wi​ła się nie​chęć. ‒ Jest pan księ​ciem – przy​po​mnia​ła. – Czy nie po​wi​nien się pan oże​nić i spło​dzić ko​lej​nych na​stęp​ców? ‒ He​lios się tym zaj​mie. The​seus oże​ni się i też do​rzu​ci swo​je. A ja będę mógł bez koń​ca wieść ka​wa​ler​ski ży​wot. ‒ Wiecz​ny play​boy. ‒ Nie lu​bię tego okre​śle​nia. Su​ge​ru​je brak sza​cun​ku wo​bec ko​biet. ‒ Pro​szę mi nie mó​wić, że jest pan fe​mi​ni​stą. ‒ Nie zna​łem oso​by rów​nie sil​nej jak moja bab​ka. Gdy​bym nie​wła​ści​wie po​trak​to​wał ja​kąś ko​bie​tę, to na​wie​dza​ła​by mnie we śnie. ‒ Była chy​ba nie​zwy​kła. Ski​nął gło​wą. Gdy​by nie jej mi​łość, ale też że​la​zna de​ter​mi​na​cja – zwłasz​cza gdy miał kil​ka​na​ście lat i kom​plet​nie mu od​bi​ło – nie był​by te​raz tu​taj. ‒ Ema​no​wa​ła siłą. – Pod​niósł kie​li​szek. – My​ślę, że apro​bo​wa​ła​by pa​nią jako wy​ko​naw​czy​nię swo​je​go utwo​ru. ‒ Dla​cze​go pan tak uwa​ża? ‒ Bo ma pani w so​bie taką samą moc jak ona. Zro​bi​ła wiel​kie oczy. ‒ Nie po​tra​fię wy​stę​po​wać przed pu​blicz​no​ścią. W środ​ku cała się trzę​sę jak ga​la​re​ta. ‒ Ale, po​mi​ja​jąc moją ro​dzi​nę, jest pani je​dy​ną oso​bą, któ​ra ośmie​la mi się sprze​ci​wiać. Po raz pierw​szy zro​zu​miał, dla​cze​go The​seus wziął so​bie dwu​let​ni urlop po ukoń​cze​niu aka​de​mii w San​dhurst i za​czął po​dró​żo​wać pod przy​bra​nym na​zwi​skiem. Ta​los uwa​żał to wów​czas za afront wo​bec rodu Kal​lia​ki​sów, te​raz jed​nak po​jął, jak bar​dzo bra​tu za​le​ża​ło na tym, by trak​to​wa​no go nor​mal​nie. Ama​lie jako pierw​sza oso​ba od cza​sów jego dzie​ciń​stwa też trak​to​wa​ła go jako ko​goś nor​mal​ne​go. Nie mia​ła żad​nych skru​pu​łów, nie zga​dza​jąc się z nim

w wie​lu kwe​stiach. Nie schle​bia​ła mu. Kie​dy się do nie​go uśmie​cha​ła – to szcze​rze. Kie​dy jej oczy się roz​sze​rza​ły, ujaw​nia​jąc po​żą​da​nie – wie​dział, że jest ono nie​uda​wa​ne. Ni​g​dy nie był pe​wien, czy ko​bie​ta, któ​ra idzie z nim do łóż​ka, robi to z po​żą​da​nia, czy dzia​ła na nią afro​dy​zjak jego ksią​żę​ce​go ty​tu​łu. Gdy​by miał się ko​chać z Ama​lie, nie wąt​pił, że jej re​ak​cja by​ła​by au​ten​tycz​na. Ko​cha​ła​by się z nim dla nie​go sa​me​go. Z tru​dem za​pa​no​wał nad pra​gnie​niem, by na​chy​lić się nad sto​łem i po​sma​ko​wać tych cu​dow​nych ust. A to pra​gnie​nie na​ra​sta​ło z każ​dą chwi​lą, któ​rą z nią spę​dzał. Gdy​by się z nią ko​chał, mo​gło​by to mieć ka​ta​stro​fal​ne skut​ki. Naj​waż​niej​sze, by za​gra​ła na gali, a nie opla​ta​ła go tymi zgrab​ny​mi no​ga​mi w pa​sie… Spoj​rzał na ze​ga​rek i wstał. ‒ Czas na mnie. Lecę rano do No​we​go Jor​ku, ale wró​cę w czwar​tek wie​czo​rem. Ko​stas za​wie​zie pa​nią do sa​lo​nu Na​ta​lii. Przy​go​tu​je suk​nię ba​lo​wą. ‒ Jesz​cze się nie zgo​dzi​łam. ‒ Je​śli sprze​ci​wi się pani moim ży​cze​niom, każę pa​nią za​mknąć w lo​chach pa​ła​co​wych. ‒ Sam pan wspo​mniał, że to tyl​ko atrak​cja tu​ry​stycz​na. ‒ Wy​star​czą dwie mi​nu​ty, że​bym za​brał klu​cze. – Ro​ze​śmiał się, wi​dząc jej gniew​ny gry​mas. – Pro​szę mnie nie od​pro​wa​dzać. Do​brej nocy, skow​ron​ku. Może nie chciał wy​ko​rzy​sty​wać tej ab​sur​dal​nej che​mii, któ​ra ich łą​czy​ła, ale z pew​no​ścią cie​szył​by się przez je​den wie​czór jej to​wa​rzy​stwem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Gło​śne pu​ka​nie wy​rwa​ło Ama​lie z za​uro​cze​nia. Za​sty​gła ze skrzyp​ca​mi pod bro​dą. Tyl​ko jed​na oso​ba mo​gła ob​wiesz​czać swo​je przy​by​cie tak ha​ła​śli​wie. Pięć dni spo​ko​ju do​bie​gło koń​ca. Wró​cił po​przed​nie​go wie​czo​ru do Ago​nu, ale się nie na​rzu​cał. Spę​dzi​ła jed​nak cały wie​czór na si​łow​ni, cze​ka​jąc, aż się po​ja​wi. A gdy tego nie zro​bił, do​zna​ła po​czu​cia za​wo​du. ‒ Wi​tam, skow​ron​ku – po​wie​dział z uśmie​chem. – Tę​sk​ni​ła pani za mną? ‒ Jak za mi​gre​ną – od​parł i we​szła z po​wro​tem do domu. Za​mknął drzwi i ru​szył za nią. ‒ Jak upły​nął ty​dzień? – spy​tał, wcho​dząc do sa​lo​nu. ‒ Bar​dzo spo​koj​nie. A panu? ‒ Był nie​wia​ry​god​nie nud​ny. ‒ Jak u praw​ni​ka. Rze​czy​wi​ście, wy​glą​dał jak praw​nik. No, może bar​dziej jak Tar​zan w stro​ju praw​ni​ka – bia​ła roz​pię​ta pod szy​ją ko​szu​la i sza​re spodnie pod​kre​śla​ją​ce mu​sku​lar​ność nóg. ‒ Z cze​goś trze​ba żyć – od​parł z ka​mien​nym wy​ra​zem twa​rzy. Ro​ze​śmia​ła się bez​wied​nie. Wąt​pi​ła, czy Ta​los Kal​lia​kis mu​siał prze​pra​co​wać kie​dy​kol​wiek choć je​den dzień. ‒ Co trze​ba zro​bić, żeby do​stać tu kawę? – spy​tał. ‒ Niech pan pój​dzie do kuch​ni i na​sta​wi eks​pres. ‒ Ale je​stem księ​ciem. Trud​no ocze​ki​wać, że​bym sam przy​rzą​dzał so​bie kawę. ‒ Na​pi​ję się mo​chy. Zmarsz​czył nos. ‒ Je​śli pije pani coś ta​kie​go, to mam po​waż​ne wąt​pli​wo​ści co do pani sma​ku. Ona też mia​ła. Za​wsze cią​gnę​ło ją do męż​czyzn, na któ​rych moż​na było po​le​gać i któ​rzy mo​gli za​pew​nić miłe i bez​piecz​ne ży​cie. Ta​los nie miał w so​bie nic bez​piecz​ne​go. Co nie prze​szka​dza​ło jej my​śleć o nim bez​u​stan​nie. Na szczę​ście po​szedł do kuch​ni, po​zwa​la​jąc jej za​pa​no​wać nad sobą. Wró​cił, po​sta​wił fi​li​żan​ki na sto​le i roz​siadł się na so​fie. ‒ Po​dob​no cho​dzi​ła pani co​dzien​nie na si​łow​nię. ‒ Tak mi ka​za​no, pa​mię​ta pan? ‒ Me​li​na uwa​ża, że naj​wyż​szy czas, by z kimś się pani zmie​rzy​ła. ‒ Po​do​ba​ją mi się te ćwi​cze​nia – przy​zna​ła. Ni​g​dy nie do​świad​czy​ła ta​kiej at​mos​fe​ry, jaka pa​no​wa​ła w si​łow​ni Ta​lo​sa. Wszy​scy byli go​to​wi so​bie po​ma​gać. Była tam je​dy​ną ko​bie​tą, ale ni​g​dy nie czu​ła się za​gro​żo​na, i nie dla​te​go, że była go​ściem Ta​lo​sa, o czym każ​dy wie​dział. ‒ Do​sko​na​le. Jak pra​ca nad utwo​rem?

‒ No… my​ślę. Uniósł brwi. ‒ My​śli pani? ‒ Ni​g​dy się nie do​wiem, czy gram go zgod​nie z za​mie​rze​niem pań​skiej bab​ki. ‒ To zna​czy? ‒ Moja in​ter​pre​ta​cja tem​pa może się róż​nić od jej za​mie​rzeń. ‒ Gra​ła pani Me​di​ta​tion z Tha​is wol​niej niż ona, ale brzmia​ło rów​nie pięk​nie. – Do​strzegł prze​lot​ną dumę w jej oczach. – Czas, by za​gra​ła pani dla mnie. Nie​mal się sku​li​ła. ‒ Mia​ła dziś pani dla mnie za​grać. ‒ Mam to na ta​śmie. Może pan po​słu​chać. ‒ Przy​da się pod​czas gali. Przed​sta​wi​my na​szą gwiaz​dor​ską so​list​kę i wto​czy​my ma​gne​to​fon w pe​ru​ce. Ro​ze​śmia​ła się ner​wo​wo. ‒ Je​ste​śmy tu sami. Nie​waż​ne, ile błę​dów pani po​peł​ni – przy​po​mniał. Do gali po​zo​sta​ły trzy ty​go​dnie i je​den dzień. Prze​by​wał w No​wym Jor​ku czte​ry dni, sta​ra​jąc się nad​ro​bić za​le​gło​ści. Każ​dy z Kal​lia​ki​sów za​nie​dby​wał in​te​re​sy, ale jaki mie​li wy​bór? Wszy​scy chcie​li spę​dzać z dziad​kiem jak naj​wię​cej cza​su. Ta po​dróż róż​ni​ła się od in​nych. Czę​ściej niż zwy​kle roz​my​ślał o domu. I o niej, w jego ma​łej cha​cie. Chciał od​wie​dzić ją na​tych​miast po po​wro​cie, a in​ten​syw​ność tego pra​gnie​nia go za​sko​czy​ła. Po​szedł jed​nak do pa​ła​cu, gdzie zjadł po​si​łek z brać​mi, któ​rzy byli w wy​jąt​ko​wo złych hu​mo​rach. Nie chcie​li wy​ja​śnić dla​cze​go. Wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi, Ta​los od​szu​kał dziad​ka i przez dwie go​dzi​ny grał z nim w sza​chy, do​pó​ki sta​ry czło​wiek się nie zmę​czył. Miał po​czu​cie ucie​ka​ją​ce​go cza​su. Przez te czte​ry dni jego nie​obec​no​ści dzia​dek schudł jesz​cze bar​dziej. Ta ko​bie​ta mo​gła osło​dzić ostat​nie dni jego ży​cia. Mo​gła oży​wić ostat​ni utwór jego uko​cha​nej Rhei. Jako je​dy​na na świe​cie. Po​czuł ucisk w pier​si, kie​dy nie​mal zmu​si​ła się do tego, by wstać i po​dejść do for​te​pia​nu, na któ​rym zo​sta​wi​ła wcze​śniej skrzyp​ce. Za​czę​ła stro​ić in​stru​ment, po​tem uło​ży​ła par​ty​tu​rę na sto​ja​ku, pod​nio​sła skrzyp​ce i po​pa​trzy​ła na nie​go. ‒ Znam utwór pra​wie na pa​mięć. Nie będę pod​czas gali po​trze​bo​wa​ła par​ty​tu​ry. Po raz pierw​szy usły​szał, że jest go​to​wa wy​stą​pić na tej uro​czy​sto​ści. Czy uświa​da​mia​ła so​bie, jak bar​dzo zmie​ni​ło się jej na​sta​wie​nie przez te dzie​więć dni na wy​spie? ‒ Za​gram bez akom​pa​nia​men​tu. ‒ Niech pani to wresz​cie zro​bi. Za​mknę​ła oczy; smy​czek do​był pierw​szą nutę. I od​bił się od stru​ny. Dłoń trzy​ma​ją​ca skrzyp​ce była moc​no za​ci​śnię​ta, a ta trzy​ma​ją​ca smy​czek drża​ła. ‒ Pro​szę ode​tchnąć głę​bo​ko – po​ra​dził spo​koj​nie.

Ski​nę​ła gło​wą i ode​tchnę​ła. Nie po​mo​gło. Smy​czek po​now​nie od​sko​czył od strun. Znów ode​tchnę​ła. ‒ O czym pani w tej chwi​li my​śli? – Jej na​pię​cie było wręcz na​ma​cal​ne. – Co sie​dzi w pani gło​wie? ‒ Że czu​ję się naga. Otwo​rzy​ła oczy, a on do​strzegł w nich ja​kąś za​cię​tość. ‒ Śni​ło się panu kie​dyś, że jest pan nagi w tłu​mie lu​dzi? ‒ Wiem, że lu​dzie mie​wa​ją ta​kie sny – przy​znał, choć ni​g​dy mu się to nie przy​tra​fi​ło. Jego sny były nie​skoń​cze​nie mrocz​niej​sze – ostat​ni wie​czór z ro​dzi​ca​mi, kie​dy wsko​czył ojcu na ple​cy i okła​dał go ma​ły​mi piąst​ka​mi… po​tem oj​ciec strą​cił go z sie​bie bru​tal​nie, a on wy​lą​do​wał na pod​ło​dze i ude​rzył się gło​wą o kant łóż​ka. I za​pła​ka​na mat​ka ocie​ra​ją​ca mu łzy. Wi​dział ich wte​dy po raz ostat​ni. Nie po​zwo​lo​no mu zo​ba​czyć ich po śmier​ci. Le​że​li w za​mknię​tych trum​nach. To był naj​gor​szy z jego kosz​ma​rów – wcho​dzi do ka​pli​cy, uchy​la wie​ka tru​mien i wi​dzi skut​ki wy​pad​ku sa​mo​cho​do​we​go… ‒ Niech pan spró​bu​je to so​bie wy​obra​zić. Tak się wła​śnie w tej chwi​li czu​ję. Po raz pierw​szy uwie​rzył, że jej strach jest au​ten​tycz​ny. ‒ Naga? Wie​dział do​sko​na​le, że strach przed nie​zna​nym jest gor​szy niż rze​czy​wi​stość. ‒ Tak – szep​nę​ła. ‒ Wo​bec tego jest tyl​ko jed​no roz​wią​za​nie. Musi się pani ro​ze​brać. ‒ Co…? Ta​los za​czął ścią​gać buty i skar​pet​ki. Po​tem roz​piął ko​szu​lę. ‒ Co pan robi? Wstał. Mia​ła ocho​tę uciec. ‒ Je​dy​nym spo​so​bem po​ko​na​nia stra​chu przed na​go​ścią jest za​grać nago. Ogar​nę​ła ją pa​ni​ka. Zdjął ko​szu​lę i prze​wie​sił przez krze​sło. Pierś miał wspa​nia​łą – sze​ro​ką i mu​sku​lar​ną – skó​rę w ko​lo​rze zło​te​go brą​zu. Się​gnął nie​dba​łym ru​chem do pa​ska spodni, po​tem roz​piął za​mek bły​ska​wicz​ny. ‒ Pro​szę prze​stać. Spoj​rzał na nią spo​koj​nie i ścią​gnął spodnie ra​zem z bok​ser​ka​mi. Oparł się o ścia​nę, nie spusz​cza​jąc z niej oka. ‒ Nie za​mie​rzam do ni​cze​go pani zmu​szać – po​wie​dział spo​koj​nie. – Ale je​śli za​gra pani dla mnie nago, to prze​ży​je pani swój naj​więk​szy strach i go prze​zwy​cię​ży. Ro​ze​bra​łem się, żeby do​dać pani od​wa​gi. Po​zo​sta​nę tu, gdzie sto​ję. Nie zro​bię kro​ku, chy​ba że mnie pani o to po​pro​si – do​dał z tym swo​im dia​bel​skim uśmie​chem. Po​krę​ci​ła w mil​cze​niu gło​wą. Wie​dzia​ła wcze​śniej, że je​śli Ta​los się roz​bie​rze,

to bę​dzie na co po​pa​trzeć, ale nie spo​dzie​wa​ła się rów​nie wspa​nia​łe​go wi​do​ku. Dla​cze​go on? Dla​cze​go jej cia​ło mu​sia​ło tak re​ago​wać na tego męż​czy​znę? Dla​cze​go w ogó​le re​ago​wa​ło? Wie​dzia​ła, jak wy​glą​da po​żą​da​nie; jej mat​ka ule​ga​ła mu wie​lo​krot​nie. I wi​dzia​ła jej zła​ma​ne ser​ce, kie​dy jej ostat​ni ko​cha​nek, zmę​czo​ny bez​u​stan​ny​mi żą​da​nia​mi, ze​rwał z nią. Na​mięt​ność i żą​dza były czymś nie​bez​piecz​nym; uwa​ża​ła tak od wcze​snej mło​do​ści. Ła​ma​ły ser​ce. A te​raz te wszyst​kie mury obron​ne, któ​re wo​kół sie​bie wznio​sła, wa​li​ły się w gru​zy. ‒ Po​wie​dzia​łem, że pani po​mo​gę, skow​ron​ku, ale musi pani też po​móc sama so​bie. Trze​ba uczy​nić pierw​szy krok. Roz​my​śla​ła go​rącz​ko​wo. Ni​g​dy nie po​ka​za​ła się nago męż​czyź​nie. Ci, z któ​ry​mi cho​dzi​ła, ni​g​dy jej nie na​ci​ska​li. Mili męż​czyź​ni. Bez​piecz​ni. Czy wła​śnie to bez​pie​czeń​stwo pod​sy​ca​ło jej strach przed pu​blicz​ny​mi wy​stę​pa​mi? Je​den z psy​chia​trów – naj​by​strzej​szy – po​wie​dział, że we​dług nie​go nie chce się wy​le​czyć. Za​prze​czy​ła, ale te​raz nie była już taka pew​na. Jej ży​cie było bez​piecz​ne. Zna​la​zła so​bie ni​szę i nie chcia​ła jej opusz​czać. Ale mu​sia​ła. Na​wet gdy​by tego nie zro​bi​ła, stra​ci​ła​by to schro​nie​nie – na do​bre. Przy oka​zji ucier​pie​li​by jej przy​ja​cie​le. ‒ Je​ste​śmy do sie​bie bar​dziej po​dob​ni, niż pani są​dzi – po​wie​dział. – Obo​je sku​pi​li​śmy się na swo​ich pa​sjach, ja na bok​sie, pani na skrzyp​cach. Pro​szę po​my​śleć o emo​cjach, któ​re roz​bu​dza w pani kick​bo​xing, o ad​re​na​li​nie. Tak wła​śnie musi so​bie pani wy​obra​żać swój strach – jako coś, co moż​na okieł​znać. Tu jest Agon, kraj wo​jow​ni​ków. Musi pani wal​czyć. Za​mknę​ła oczy. Czy nad​szedł czas kon​fron​ta​cji z jej stra​chem? Je​śli nie te​raz, to kie​dy? Je​śli nie tu​taj, to gdzie? ‒ Od​wró​ci się pan, kie​dy będę się roz​bie​ra​ła? ‒ Tak, ale będę pa​trzył, jak pani gra. Nie mogę za​gwa​ran​to​wać, że moje my​śli nie po​dą​żą w nie​wła​ści​wym kie​run​ku, ale z pew​no​ścią im nie ule​gnę. Chcia​ła​bym za​gwa​ran​to​wać to samo. ‒ Je​śli po​ra​dzi so​bie z tym pani, to po​ra​dzi so​bie pani ze wszyst​kim. Pro​szę mi wie​rzyć. Wie​rzy​ła mu. ‒ Je​ste​śmy tu sami. Da pani radę, Ama​lie. Nie wie​dzia​ła, czy to szcze​rość w jego gło​sie, czy pew​ność w jego sło​wach – w każ​dym ra​zie stłu​mi​ła w so​bie pa​ni​kę. ‒ Pro​szę się od​wró​cić – na​ka​za​ła. Ob​ró​cił się do niej ple​ca​mi. Od tyłu był rów​nie pięk​ny jak od przo​du.

Ścią​gnę​ła drżą​cy​mi pal​ca​mi nie​bie​ski top i zrzu​ci​ła spód​ni​cę. Zo​sta​ła w sa​mej bie​liź​nie. Chcia​ła roz​piąć sta​nik, ale na​gle oka​za​ło się to nie​wy​ko​nal​ne. ‒ Nie mogę – po​wie​dzia​ła, znów ule​ga​jąc pa​ni​ce. Ta​los od​wró​cił się i po​pa​trzył na nią ze skrzy​żo​wa​ny​mi rę​ka​mi. Nie wi​dzia​ła jesz​cze u nie​go ta​kie​go wy​ra​zu twa​rzy; jak​by bra​ko​wa​ło mu tchu. ‒ Wy​star​czy – po​wie​dział ci​cho. – A te​raz pro​szę dla mnie za​grać. Tym ra​zem spu​ści​ła wzrok, a go​rą​co nie​mal zwa​li​ło ją z nóg. Ta​los był zbu​do​wa​ny pro​por​cjo​nal​nie pod każ​dym wzglę​dem. Na​gle chwy​ci​ła skrzyp​ce z for​te​pia​nu i za​czę​ła grać. Smy​czek prze​su​nął się po stru​nach. Był to praw​do​po​dob​nie naj​gor​szy po​czą​tek utwo​ru w jej wy​ko​na​niu, ale w tym mo​men​cie nie sły​sza​ła mu​zy​ki, tyl​ko po pro​stu na​pa​wa​ła się świa​do​mo​ścią, że wy​gry​wa wal​kę. Ro​bi​ła to. Gra​ła przed kimś. I była nie​mal naga. I Ta​los był nagi. Ja​kimś cu​dem zdo​ła​ła za​nu​rzyć się w mu​zy​ce. Wciąż na nie​go pa​trzy​ła, czu​jąc żar jego spoj​rze​nia. Za​nim do​by​ła z in​stru​men​tu ostat​nią nutę, na​pię​cie w po​ko​ju sto​pi​ło się z vi​bra​tem skrzy​piec – do​ty​kal​na, pul​su​ją​ca che​mia, któ​ra prze​ni​ka​ła ją do szpi​ku ko​ści. Przez chwi​lę pa​no​wa​ło mil​cze​nie. Ich spoj​rze​nia wy​po​wia​da​ły ty​sią​ce słów. ‒ Przy​pra​wi​ła mnie pani o dreszcz – wy​znał w koń​cu chra​pli​wym gło​sem. Wzru​szy​ła tyl​ko ra​mio​na​mi. ‒ Nie gra​ła pani utwo​ru mo​jej bab​ki. Wy​ko​na​ła koń​co​wy frag​ment Czte​rech pór roku Vi​val​die​go – Lato. ‒ Nie chcia​łam, żeby go pan wy​słu​chał, sko​ro wiem, że nie umia​ła​bym go od​po​wied​nio za​grać. Nie za pierw​szym ra​zem. ‒ Tak, pierw​szy raz po​wi​nien być szcze​gól​ny. Wes​tchnę​ła głę​bo​ko; czu​ła, że Ta​los nie mówi już o mu​zy​ce. Obie​cał, że się do niej nie zbli​ży. Chy​ba że sama tego ze​chce. Pra​gnę​ła go. Roz​pacz​li​wie. Na​mięt​nie… Nie! W jej gło​wie roz​brzmiał dzwo​nek ostrze​gaw​czy, wdzie​ra​jąc się w tę wza​jem​ną che​mię. Chwy​ci​ła bez sło​wa top i wło​ży​ła czym prę​dzej, zer​ka​jąc przy tym na nie​go. Uśmiech​nął się z roz​ba​wie​niem i wło​żył z po​wro​tem bok​ser​ki i spodnie, a po​tem ko​szu​lę. ‒ Gra​ła pani pięk​nie, skow​ron​ku. Czas na mnie. ‒ Już? – wy​rwa​ło jej się. Po​pa​trzył na wciąż nie​za​pię​te spodnie. ‒ Chy​ba że chce pani, że​bym zła​mał daną obiet​ni​cę. – Cze​kał na jej od​po​wiedź. Czu​ła su​chość w ustach.

‒ Sa​mo​chód pod​je​dzie po pa​nią ju​tro o siód​mej. ‒ Siód​mej? – spy​ta​ła nie​mą​drze. ‒ Bal He​lio​sa – przy​po​mniał jej. – Do​sta​ła pani ofi​cjal​ne za​pro​sze​nie? Ski​nę​ła gło​wą. Je​den ze słu​żą​cych do​star​czył gru​bą za​la​ko​wa​ną ko​per​tę. Po​czu​ła się jak księż​nicz​ka. ‒ Pro​szę go pil​no​wać, bę​dzie je pani mu​sia​ła po​ka​zać. Przez week​end będę miesz​kał w swo​im apar​ta​men​cie w pa​ła​cu, więc przy​ślę po pa​nią wóz. My​śla​ła, że po​ja​dą ra​zem i te​raz czu​ła się roz​cza​ro​wa​na. Mu​sia​ła so​bie przy​po​mnieć, że to żad​na rand​ka. ‒ Po​do​ba się pani su​kien​ka? – spy​tał. W po​nie​dzia​łek je​den z pra​cow​ni​ków Ta​lo​sa za​wiózł ją do ład​ne​go domu nad mo​rzem i przed​sta​wił star​szej ele​ganc​kiej ko​bie​cie, Na​ta​lii, któ​ra wzię​ła z niej mia​rę, a po​tem usia​dła przy biur​ku i za​czę​ła ry​so​wać. Po chwi​li po​ka​za​ła Ama​lie kart​kę. „To jest pani su​kien​ka”. Wy​szła stam​tąd pod​eks​cy​to​wa​na. Ni​g​dy jesz​cze nie uczest​ni​czy​ła w kró​lew​skim balu, no i mia​ła wło​żyć su​kien​kę, któ​ra nie przy​po​mi​na​ła ni​cze​go, co do​tąd no​si​ła. Czu​ła się dziw​nie na myśl, że bę​dzie go​ściem księ​cia. Te​raz wi​dzia​ła w Ta​lo​sie przede wszyst​kim męż​czy​znę… ‒ Na​ta​lia do​star​czy ją ju​tro. Ski​nął gło​wą i prze​su​nął dło​nią po wło​sach, jak​by chciał je na próż​no ujarz​mić. Wszyst​ko w tym czło​wie​ku było nie​ujarz​mio​ne. ‒ Do ju​tra, skow​ron​ku – po​wie​dział i wy​szedł. Do​pie​ro te​raz mo​gła swo​bod​nie ode​tchnąć. Usia​dła roz​trzę​sio​na przy for​te​pia​nie i przy​war​ła twa​rzą do chłod​ne​go drew​na. Wie​rzy​ła, że uda jej się stłu​mić pra​gnie​nie, by za nim po​biec i rzu​cić się na nie​go.

ROZDZIAŁ ÓSMY Czar​na li​mu​zy​na prze​je​cha​ła pod dłu​gim łu​ko​wa​tym skle​pie​niem i za​trzy​ma​ła się na roz​le​głym dzie​dziń​cu przed pa​ła​cem. Ama​lie pa​trzy​ła w za​chwy​cie na tę bu​dow​lę ską​pa​ną w ostat​nich pro​mie​niach słoń​ca. Kie​row​ca otwo​rzył jej drzwi i po​dał rękę, któ​rą przy​ję​ła z wdzięcz​no​ścią. Ni​g​dy nie no​si​ła tak wy​so​kich szpi​lek. I nie czu​ła się taka… ele​ganc​ka. Dzię​ki tej pięk​nej su​kien​ce, po​my​śla​ła. Wciąż ga​pi​ła się na pa​łac. Jego ar​chi​tek​tu​ra sta​no​wi​ła po​łą​cze​nie prze​róż​nych sty​lów, od Eu​ro​py po pół​noc​ną Afry​kę, przy​wo​dząc na myśl sie​dzi​bę suł​ta​na wzbo​ga​co​ną o go​tyc​kie ele​men​ty. Do skle​pio​ne​go wej​ścia, przy któ​rym sta​li dwaj lo​ka​je w li​be​rii, pro​wa​dzi​ły sze​ro​kie ko​li​ste scho​dy. Wcho​dząc po stop​niach, czu​ła się jak Kop​ciu​szek uda​ją​cy się na bal. Kie​dy po​ka​za​ła za​pro​sze​nie, po​ja​wił się jesz​cze je​den lo​kaj i wpro​wa​dził do środ​ka. Naj​pierw we​szli do prze​past​ne​go holu, a na​stęp​nie do sali, gdzie czło​wiek prze​pa​sa​ny czer​wo​ną szar​fą udzie​lał per​so​ne​lo​wi ostat​nich wska​zó​wek. ‒ Zja​wi​łam się pierw​sza? – spy​ta​ła swo​je​go opie​ku​na, ale oka​za​ło się, że mówi tyl​ko po grec​ku. Czu​ła na so​bie spoj​rze​nia tych lu​dzi, wy​raź​nie za​cie​ka​wio​nych obec​no​ścią nie​zna​nej ko​bie​ty, któ​ra naj​wy​raź​niej zja​wi​ła się zbyt wcze​śnie. Wpro​wa​dzo​no ją do na​stęp​ne​go po​miesz​cze​nia; wzdłuż ścian, pod por​tre​ta​mi, sta​li słu​żą​cy z ta​ca​mi z szam​pa​nem. Na dru​gim koń​cu sali do​strze​gła po​grą​żo​ne w roz​mo​wie trzy wy​so​kie po​sta​ci. Zbli​ża​jąc się do nich, czu​ła przy każ​dym kro​ku sza​leń​cze bi​cie ser​ca. Na​gle Ta​los ob​ró​cił gło​wę i po​pa​trzył na nią z ta​kim po​dzi​wem, że puls przy​spie​szył jej jesz​cze bar​dziej. Męż​czyź​ni czę​sto pa​trzy​li tak na jej mat​kę, ale ni​g​dy na nią, ale też ni​g​dy nie czu​ła się taka pięk​na. Jak księż​nicz​ka. A Ta​los… Wy​glą​dał w każ​dym calu jak ksią​żę. Po​dob​nie jak dwaj męż​czyź​ni obok nie​go, no​sił czar​ny smo​king, fio​le​to​wą musz​kę i szar​fę. Po raz pierw​szy wi​dzia​ła go sta​ran​nie ogo​lo​ne​go. Wcze​śniej są​dzi​ła, że Ta​los – ten, któ​re​go po​zna​ła – jest naj​bar​dziej sek​sow​nym męż​czy​zną na świe​cie. Oka​za​ło się, że Ta​los ksią​żę nic nie tra​ci ze swe​go dra​pież​ne​go po​wa​bu. Na​wet strój wie​czo​ro​wy nie przy​ćmie​wał jego nie​za​prze​czal​nej mę​sko​ści. Mógł​by prze​rzu​cić ko​bie​tę przez ra​mię, za​nieść do swo​je​go na​mio​tu i dać jej roz​kosz… Nie​mal się roz​to​pi​ła na myśl, że robi to wła​śnie z nią. Są​dząc po jego wzro​ku, cho​dzi​ło mu po gło​wie to samo. Pod​szedł do niej, wziął ją za rękę i po​ca​ło​wał w po​li​czek. Na​gle za​bra​kło jej tchu.

‒ Wy​glą​da pani pięk​nie, skow​ron​ku – wy​szep​tał jej do ucha, a ona mia​ła wra​że​nie, że ser​ce wy​sko​czy jej z pier​si. – Przed​sta​wię pa​nią bra​ciom. He​lios, The​seus – to mój dzi​siej​szy gość, Ama​lie Car​tw​ri​ght. The​seus ski​nął gło​wą i uśmiech​nął się. ‒ Miło mi pa​nią po​znać. ‒ Mnie rów​nież jest miło – wy​mam​ro​ta​ła. He​lios wy​cią​gnął rękę, przy​glą​da​jąc jej się uważ​nie. ‒ Ro​zu​miem, że wy​ko​na pani pod​czas gali utwór na​szej bab​ki? Ski​nę​ła gło​wą i uści​snę​ła mu dłoń. Na​gle uświa​do​mi​ła so​bie, że stoi przed na​stęp​cą tro​nu, więc zgię​ła ko​la​na w nie​zgrab​nym ukło​nie. He​lios ro​ze​śmiał się, po​tem do​tknął jej ra​mio​na i po​ca​ło​wał w oba po​licz​ki. ‒ Jest pani go​ściem mo​je​go bra​ta. Nie baw​my się w ce​re​mo​nie. ‒ Dzi​wię się, że w ogó​le pró​bo​wa​ła. – Ta​los ob​jął ją i po​ło​żył wiel​ką dłoń na jej bio​drze. Do​bry Boże, do​ty​kał jej. ‒ Ostat​nim ra​zem, kie​dy dys​ku​to​wa​li​śmy o kwe​stiach ce​re​mo​nial​nych, przy​po​mnia​ła mi, że Fran​cu​zi ścię​li gło​wy swo​jej ro​dzi​ny kró​lew​skiej. Trą​ci​ła go od​ru​cho​wo łok​ciem w brzuch, co spro​wo​ko​wa​ło trzech ksią​żąt do śmie​chu, tak za​raź​li​we​go, że im za​wtó​ro​wa​ła. Jej ner​wo​wość gdzieś znik​nę​ła. Choć od​zna​cza​li się po​dob​nym wzro​stem, róż​ni​ce mię​dzy brać​mi rzu​ca​ły się w oczy. The​seus, odro​bi​nę niż​szy od Ta​lo​sa, był nie​co szczu​plej​szy i spra​wiał wra​że​nie tro​chę znu​żo​ne​go. He​lios był rów​nie wy​so​ki jak Ta​los i roz​ta​czał wo​kół sie​bie aurę nie​wy​mu​szo​nej swo​bo​dy. Spra​wiał wra​że​nie czło​wie​ka, któ​ry cie​szy się ży​ciem i do​brze się czu​je w swo​jej skó​rze. Tuż obok po​ja​wił się ja​kiś usłuż​ny czło​nek dwo​ru i zwró​cił się do ksią​żąt po grec​ku. ‒ Mu​si​my za​jąć miej​sca – oznaj​mił Ta​los. ‒ Do​kąd mam pójść? – spy​ta​ła. ‒ Po​wi​tać go​ści. Dziś bę​dzie pani tyl​ko ze mną. Błysk w jego oku su​ge​ro​wał, że te sło​wa mają wie​lo​ra​kie zna​cze​nie. Po​czuł dreszcz i gdy ujął ją pod rękę, bez wa​ha​nia za​ak​cep​to​wa​ła cie​pło jego do​ty​ku. ‒ Gdzie są to​wa​rzysz​ki pań​skich bra​ci? – spy​ta​ła ci​cho. ‒ To jest wła​śnie cel tego wie​czo​ru – od​parł enig​ma​tycz​nie, kie​dy we​szli do ogrom​nej sali, nie​co śre​dnio​wiecz​nej w cha​rak​te​rze. Dłu​gie drew​nia​ne sto​ły z lśnią​cy​mi sztuć​ca​mi i krysz​ta​ło​wy​mi kie​lisz​ka​mi od​bi​ja​ją​cy​mi świa​tło ży​ran​do​li two​rzy​ły wiel​ką pod​ko​wę. Wes​tchnę​ła z wra​że​nia. ‒ Ile osób tu za​sią​dzie? ‒ Sto osiem​dzie​siąt – od​parł Ta​los z uśmie​chem. Sala ban​kie​to​wa za​wsze ro​bi​ła od​po​wied​nie wra​że​nie. Tak jak Ama​lie za​wsze dzia​ła​ła na jego zmy​sły. Jed​no spoj​rze​nie, a miał ocho​tę za​brać ją w ja​kieś od​osob​nio​ne miej​sce i sy​cić się nią bez koń​ca. Bra​cia wi​ta​li go​ści przy głów​nym wej​ściu, a on, peł​niąc rolę go​spo​da​rza, czy​nił

to samo w drzwiach sali ban​kie​to​wej. Wziął dwa kie​lisz​ki szam​pa​na i po​dał je​den Ama​lie. ‒ Pro​szę wy​pić jed​nym hau​stem – po​ra​dził. – Po​mo​że prze​żyć nudę na​stęp​nych trzy​dzie​stu mi​nut. Ro​ze​śmiał się, kie​dy po​słu​cha​ła, nie ro​niąc ani kro​pli. Wy​glą​da​ła olśnie​wa​ją​co. Gdy​by nie była już jego go​ściem, uga​niał​by się za nią cały wie​czór, by do​wie​dzieć się wszyst​kie​go o tej cza​ru​ją​cej nie​zna​jo​mej. Nie mu​siał jed​nak. Tego wie​czo​ru ta nie​zwy​kła ko​bie​ta na​le​ża​ła do nie​go. ‒ Wy​glą​da pani za​chwy​ca​ją​co. Na​ta​lia prze​szła samą sie​bie. Po​zba​wia​na ra​mią​czek su​kien​ka Ama​lie uka​zy​wa​ła ka​wa​łe​czek de​kol​tu, po​tem zwę​ża​ła się w ta​lii, by roz​sze​rzyć się u dołu, two​rząc z tyłu tren. Nie cho​dzi​ło tyl​ko o krój pod​kre​śla​ją​cy szczu​płą syl​wet​kę jej wła​ści​ciel​ki, ale też gru​by ma​te​riał i ko​lor – czar​ny i po​ły​sku​ją​cy ce​ki​na​mi. Ca​łość pod​kre​śla​ła zło​ta ob​róż​ka na szyi, a ciem​ne wło​sy spię​te były na kar​ku w gru​by kok. No​si​ła też duże ko​li​ste kol​czy​ki. Oczy mia​ła pod​kre​ślo​ne na czar​no, a usta po​ma​lo​wa​ne na za​chwy​ca​ją​cą czer​wień. Zmru​ży​ła oczy. ‒ Czy Na​ta​lia ubie​ra​ła wie​le z pań​skich dziew​czyn? Wy​czuł w jej gło​sie szorst​ki ton. Za​zdrość? Nie uzna​wał za​zdro​ści. Nie ob​cho​dzi​ła go prze​szłość jego ko​cha​nek, nie od​czu​wał też żalu, kie​dy nad​cho​dził czas ze​rwa​nia, a one znaj​dy​wa​ły so​bie ko​goś. Za​zdrość była nie​bez​piecz​na – jak sama mi​łość – i do​pro​wa​dza​ła do nie​wy​obra​żal​nych kon​se​kwen​cji. A jed​nak ta dziw​na nuta w gło​sie Ama​lie przy​pra​wi​ła go o ucisk w pier​si. Nie chciał się nad tym na​wet za​sta​na​wiać, zwłasz​cza że nie po​tra​fił ode​rwać od niej oczu… wy​obra​ża​jąc so​bie, co jest pod tą su​kien​ką. A wy​obraź​nia nie da​wa​ła mu spo​ko​ju od po​przed​nie​go dnia, kie​dy gra​ła dla nie​go pra​wie nago. Są​dził, że bę​dzie no​sić prak​tycz​ną bie​li​znę, a ona mia​ła na so​bie ten czar​ny kom​plet, któ​ry pod​kre​ślał por​ce​la​no​wy od​cień skó​ry. Co kry​ło się pod tymi ład​ny​mi maj​tecz​ka​mi? Czy ule​gła mo​dzie, któ​rą przy​ję​ło tyle ko​biet? Czy może po​zo​sta​ła taką, jaką uczy​ni​ła ją na​tu​ra? Uwa​żał, że by​ło​by o wie​le le​piej, gdy​by za​gra​ła dla nie​go ubra​na; prze​śla​du​ją​ce go ob​ra​zy były tor​tu​rą, a wy​raz jej oczu tyl​ko ją po​tę​go​wał. Po raz pierw​szy w ży​ciu był bli​ski zła​ma​nia da​nej obiet​ni​cy. Wie​dział, że gdy​by wziął ją w ra​mio​na, na​le​ża​ła​by do nie​go. Ale nie tyl​ko obiet​ni​ca go po​wstrzy​my​wa​ła. Tak​że nie​śmia​łość w jej oczach. Był pe​wien, że Ama​lie nie ma do​świad​cze​nia z męż​czy​zna​mi. Nie​win​ność była jak dzwo​nek ostrze​gaw​czy; nie​ste​ty, nie umniej​szy​ła w ni​czym jego po​żą​da​nia. ‒ Na​ta​lia była kraw​co​wą mo​jej bab​ki – po​wie​dział ci​cho. – Szy​ła jej suk​nię ślub​ną, tak​że mo​jej mat​ki. Jest na eme​ry​tu​rze, ale zgo​dzi​ła się przy​go​to​wać dla pani suk​nię ba​lo​wą. Ni​g​dy nie po​sła​łem do niej in​nej ko​bie​ty. Na jej po​licz​kach wy​kwi​tła ciem​na bar​wa. Czy tak wy​glą​da​ły​by jej oczy

w chwi​lach na​mięt​no​ści? W sali po​ja​wi​li się pierw​si go​ście. Dwaj lo​ka​je wrę​cza​li im bro​szu​ry z pro​gra​mem wie​czo​ru. Pod​czas gdy bra​cia Ta​lo​sa zaj​mo​wa​li się ofi​cjal​nym po​wi​ta​niem przy​by​łych, jego rola po​le​ga​ła na za​ba​wia​niu go​ści, do​pó​ki wszy​scy się nie zja​wią. Wo​lał​by stać przy głów​nym wej​ściu; nie żar​to​wał, mó​wiąc o nu​dzie. Pra​wie nie znał tych lu​dzi, a wszy​scy oni chcie​li się po​ka​zać. W in​nej sy​tu​acji to The​seus był​by na jego miej​scu, ale Ta​los nie zno​sił roz​mo​wy to​wa​rzy​skiej, uda​wa​nia, że in​te​re​su​ją go nie​skoń​cze​nie nud​ni lu​dzie. Chciał mieć jed​nak u swe​go boku Ama​lie, żeby nie mu​sia​ła sama ra​dzić so​bie z tłu​mem nie​zna​jo​mych. Za​uwa​żył jed​nak za​sko​czo​ny, że świet​nie so​bie ra​dzi. Po​ru​sza​ła się swo​bod​nie mię​dzy ludź​mi, uśmie​cha​jąc się rów​nie cie​pło do tych naj​zna​mie​nit​szych, jak i tych sto​ją​cych w hie​rar​chii ni​żej. Je​śli była świa​do​ma przy​chyl​nych spoj​rzeń, to nie da​wa​ła tego po so​bie po​znać. Kie​dy roz​brzmiał gong – sy​gnał do za​ję​cia miejsc – Ta​los zo​rien​to​wał się, że te pół go​dzi​ny mi​nę​ło nie​po​strze​że​nie. ‒ Po​ra​dzi​ła so​bie pani jak pro​fe​sjo​na​list​ka – za​uwa​żył pół​gło​sem, kie​dy za​sie​dli przy głów​nym sto​le. Po​pa​trzy​ła na nie​go zdzi​wio​na. ‒ Cho​dzi mi o ce​re​mo​nię po​wi​tal​ną – wy​ja​śnił. – Ni​ko​go nie cie​szy​ła​by per​spek​ty​wa za​ba​wia​nia to​wa​rzy​ską roz​mo​wą stu osiem​dzie​się​ciu go​ści. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. ‒ Moi ro​dzi​ce czę​sto wy​da​wa​li przy​ję​cia. Opa​no​wa​łam sztu​kę roz​mo​wy to​wa​rzy​skiej, za​nim na​uczy​łam się cho​dzić. ‒ Bra​ła pani udział w tych przy​ję​ciach? ‒ By​łam głów​ną atrak​cją. Za​nim zdą​żył o co​kol​wiek spy​tać, gong roz​brzmiał po raz dru​gi; do po​ko​ju wkro​czy​li wład​czym kro​kiem He​lios i The​seus. Ten pierw​szy za​jął swo​je miej​sce i do​pie​ro wte​dy wszy​scy usie​dli. Lo​kaj od​su​nął Ama​lie krze​sło, a Ta​los za​jął się tre​nem jej suk​ni. ‒ Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła ci​cho. ‒ Pro​szę bar​dzo. Usiadł i za​czął prze​glą​dać menu. Na​la​no bia​łe​go wina, a słu​żą​cy po​da​li pierw​sze da​nia – kra​by, raki i kre​wet​ki. ‒ Pań​skie​go dziad​ka nie ma? – spy​ta​ła szep​tem. ‒ Nie czu​je się naj​le​piej. ‒ Mam na​dzie​ję, że to nic po​waż​ne​go. Zdo​był się na uśmiech. ‒ Lek​ka gry​pa. ‒ Musi to pana mar​twić – za​uwa​ży​ła do​myśl​nie. ‒ Mój dzia​dek ma osiem​dzie​siąt sie​dem lat i jest zdrów jak koń. ‒ Mój an​giel​ski dzia​dek ma osiem​dzie​siąt pięć i też jest zdrów jak koń. Jesz​cze nas prze​ży​ją! – za​uwa​ży​ła ze śmie​chem.

Jak bar​dzo pra​gnął, by tak było. Pró​bo​wał wy​obra​zić so​bie ży​cie bez wiecz​nie obec​ne​go dziad​ka. Po raz pierw​szy od​czuł po​trze​bę zwie​rzeń; chciał jej już o wszyst​kim po​wie​dzieć, on, czło​wiek, któ​ry nie zwie​rzał się ni​ko​mu. Na​wet bra​ciom. Ta myśl obu​dzi​ła w nim nie​po​kój. Na​uczył się skry​wać wszyst​ko w so​bie, gdy miał sie​dem lat. A je​dy​na oso​ba, któ​ra umia​ła uko​ły​sać go do snu, gdy kosz​ma​ry sta​wa​ły się nie do znie​sie​nia, umar​ła pięć lat temu. Ale na​wet bab​ka nie mo​gła przy​nieść mu po​cie​chy. Nikt nie mógł. Sie​dział sztyw​no w jej ra​mio​nach. Była to wal​ka z sa​mym sobą. Po​stę​po​wał mą​drze, nie od​po​wia​da​jąc na jej czu​łość. Czy w prze​ciw​nym ra​zie nie do​zna​wał​by więk​sze​go bólu? Ko​chał mat​kę ca​łym ser​cem. Jej śmierć omal go nie znisz​czy​ła. Ból spo​wo​do​wa​ny śmier​cią bab​ki wciąż ude​rzał go z siłą cio​su, jaki otrzy​mał nie​raz na rin​gu. Gdy​by po​zwo​lił so​bie ko​chać ją tak jak mat​kę, to wo​lał nie my​śleć, jak by za​re​ago​wał. Czy ćwi​czo​na przez całe ży​cie kon​tro​la pę​kła​by ni​czym bań​ka my​dla​na? Po​wró​cił​by do tych kosz​mar​nych dni mło​do​ści, kie​dy roz​da​wał cio​sy na lewo i pra​wo? Od od​po​wie​dzi na to py​ta​nie uwol​nił go mło​dy kel​ner, któ​ry spy​tał, czy do​lać mu wina. Je​śli Ama​lie za​uwa​ży​ła zmia​nę w jego za​cho​wa​niu, to nie dała tego po so​bie po​znać. Od​pro​wa​dzi​ła wzro​kiem mło​de​go czło​wie​ka. ‒ Czy ten chło​pak nie pra​cu​je w pań​skiej si​łow​ni? I ona też. – Wska​za​ła mło​dą dziew​czy​nę w ką​cie sali. ‒ Więk​szość mło​dzie​ży z si​łow​ni pra​cu​je tu dziś wie​czo​rem. Do​dat​ko​wy za​ro​bek i do​świad​cze​nie. Od​czu​wał dumę, pa​trząc na tych mło​dych lu​dzi, któ​rzy tak do​sko​na​le się spraw​dza​li. Kil​ka lat wcze​śniej sto​czył bi​twę, by po​zwo​lo​no „jego” dzie​cia​kom peł​nić obo​wiąz​ki w pa​ła​cu. ‒ Za​le​ży panu na za​trud​nia​niu mło​dzie​ży? ‒ To je​den z po​wo​dów, dla któ​rych po​sta​no​wi​łem zbu​do​wać wła​sną si​łow​nię. Chcia​łem za​trud​niać zbun​to​wa​nych mło​dych lu​dzi, by uwie​rzy​li w sie​bie. Ci, któ​rzy tam pra​cu​ją, mogą tre​no​wać po go​dzi​nach za dar​mo. ‒ Tym dzie​cia​kom wol​no się bok​so​wać? ‒ Nie po​chwa​la pani tego? ‒ Co in​ne​go do​ro​sły, któ​ry daje się okła​dać, a co in​ne​go na​sto​la​tek. ‒ Na​sto​lat​ki są na​bu​zo​wa​ne hor​mo​na​mi, z któ​ry​mi mu​szą so​bie ra​dzić. ‒ Zga​dzam się, ale… ‒ Agon jest bo​ga​tą wy​spą, ale nie wol​ną od pro​ble​mów. Na​sza mło​dzież nie róż​ni się od za​chod​niej. Da​je​my pra​cę i szan​sę tre​nin​gu lu​dziom, któ​rzy żyją na kra​wę​dzi i któ​rym gro​zi wy​klu​cze​nie ze spo​łe​czeń​stwa. Ta​kim, któ​rzy nie po​tra​fią za​pa​no​wać nad swo​im gnie​wem. A boks ich tego uczy. ‒ Dla​te​go sam pan za​czął upra​wiać ten sport?

‒ Też mia​łem pro​ble​my. Ra​dzi​łem so​bie z ży​ciem za po​mo​cą pię​ści. ‒ Z po​wo​du ro​dzi​ców? – spy​ta​ła ostroż​nie. ‒ Spra​wy osią​gnę​ły punkt kry​tycz​ny, kie​dy w wie​ku czter​na​stu lat stłu​kłem ko​le​gę z po​ko​ju w an​giel​skiej szko​le z in​ter​na​tem. Zła​ma​łem mu kość po​licz​ko​wą. Wy​rzu​ci​li​by mnie, gdy​by nie na​uczy​ciel wy​cho​wa​nia fi​zycz​ne​go. ‒ Chcie​li pana wy​rzu​cić? Jest pan księ​ciem. ‒ Rzad​ko się to zda​rza​ło w mo​jej szko​le, ale to nie był mój pierw​szy wy​bryk. Bi​łem się od ósme​go roku ży​cia. Ten ostat​ni in​cy​dent prze​wa​żył sza​lę. Czyż​by do​strze​gał w jej oczach współ​czu​cie? ‒ Jak ten na​uczy​ciel pana oca​lił? ‒ Pan Sher​man po​pro​sił wła​dze szkol​ne o trzy mie​sią​ce na okieł​zna​nie mo​je​go tem​pe​ra​men​tu. ‒ I osią​gnął to dzię​ki bok​so​wi? Te​raz do​strze​ga​ła w tym sens. Czy ćwi​cze​nia kick​bo​xin​gu nie po​zwo​li​ły jej osią​gnąć pew​nej rów​no​wa​gi? Już te​raz wie​dzia​ła, że po po​wro​cie do Pa​ry​ża bę​dzie da​lej tre​no​wać. ‒ W szko​le trze​ba było mieć szes​na​ście lat, żeby wstą​pić do dru​ży​ny bok​ser​skiej, ale prze​ko​nał za zgo​dą mo​ich dziad​ków kie​row​nic​two, żeby zro​bi​ło dla mnie wy​ją​tek. – Ro​ze​śmiał się. – Po​mi​ja​jąc bra​ci, by​łem naj​więk​szym chło​pa​kiem w szko​le. Mia​łem siłę w pię​ściach. Pan Sher​man na​uczył mnie wszyst​kie​go, cze​go uczy​my te​raz mło​dzież w na​szej si​łow​ni. A naj​waż​niej​szą rze​czą jest pa​no​wa​nie nad gnie​wem. ‒ Po​mo​gło? ‒ Po​tem nie ude​rzy​łem już w gnie​wie ni​ko​go. ‒ To rze​czy​wi​ście coś. Uświa​do​mi​ła so​bie, że gdy Ta​los ra​dził so​bie z wście​kło​ścią za po​mo​cą wła​snych pię​ści, ona ucie​kła przed swo​imi lę​ka​mi i po​grze​ba​ła je. Lecz kie​dy on zmie​rzył się ze swo​imi de​mo​na​mi, ona wciąż się ukry​wa​ła, bu​du​jąc so​bie fał​szy​we ży​cie, któ​re nie mia​ło nic wspól​ne​go z dzie​cię​cy​mi ma​rze​nia​mi – grać wir​tu​ozer​sko na skrzyp​cach. Jak oj​ciec. Mia​ła pięć lat, kie​dy oglą​da​ła sta​re na​gra​nie z jego wy​stę​pu w Car​ne​gie Hall – tego wie​czo​ru, gdy grał na sce​nie z bab​ką Ta​lo​sa – i oznaj​mi​ła z po​wa​gą ma​łe​go dziec​ka: „Jak do​ro​snę, to za​gram z tobą, tato”. I po​zwo​li​ła tym ma​rze​niom umrzeć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Do​pie​ro po chwi​li nad sobą za​pa​no​wa​ła. ‒ Mu​siał pan wy​stę​po​wać na rin​gu? ‒ By​łem przez czte​ry lata z rzę​du mi​strzem szko​ły. Re​kord, któ​re​go nikt nie po​bił. – Wska​zał bli​znę na brwi. – To moja naj​po​waż​niej​sza kon​tu​zja. ‒ Nie chciał pan przejść na za​wo​dow​stwo? ‒ Je​stem księ​ciem, więc nie wcho​dzi​ło to w ra​chu​bę. – Po​krę​cił ze smut​kiem gło​wą. – Ale wy​gry​wa​łem każ​dy ama​tor​ski tur​niej wagi cięż​kiej. I zdo​by​łem ty​tuł mi​strza świa​ta. ‒ Na​praw​dę?! ‒ Sześć lat temu. ‒ Nie​wia​ry​god​ne. ‒ To był naj​wspa​nial​szy dzień mo​je​go ży​cia. Do​sta​łem pas mi​strzow​ski… Gra​li hymn Ago​nu… Wy​obra​zi​ła so​bie Ta​lo​sa na środ​ku rin​gu, jego wspa​nia​łe cia​ło ocie​ka​ją​ce po​tem, czy​stą mę​skość… ‒ Do​praw​dy nie​wia​ry​god​ne. Wciąż pan wal​czy? ‒ Od tam​tej pory nie bra​łem udzia​łu w ofi​cjal​nych tur​nie​jach. Wie​dzia​łem, że je​śli nie mogę wal​czyć pro​fe​sjo​nal​nie, to po​wi​nie​nem wy​co​fać się u szczy​tu. ‒ Tę​sk​ni pan jed​nak za tym. Pró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić, że prze​sta​je grać, i po​czu​ła lo​do​wa​te zim​no. Jej naj​wcze​śniej​sze wspo​mnie​nie wią​za​ło się ze skrzyp​ca​mi, któ​re do​sta​ła w wie​ku czte​rech lat. Uwiel​bia​ła do​by​wać z nich taką samą mu​zy​kę jak tata, ra​do​wa​ła się eks​cy​ta​cją ro​dzi​ców, któ​rzy mu​sie​li po​ka​zać ją świa​tu. Uwiel​bia​ła spra​wiać im ra​dość, ale nie​ba​wem za​in​te​re​so​wa​nie świa​ta prze​mie​ni​ło się w jej oso​bi​sty dra​mat. Wzru​szył ra​mio​na​mi. ‒ Wciąż tre​nu​ję re​gu​lar​nie, ale wie​dzia​łem, że nad​szedł czas, żeby sku​pić się na biz​ne​sie, któ​ry za​ło​ży​łem z brać​mi. ‒ Nie ro​zu​miem po co, sko​ro ma pan taki ma​ją​tek. ‒ Wie pani, ile kosz​tu​je utrzy​ma​nie ta​kie​go pa​ła​cu? ‒ Dużo? ‒ Tak. Do tego do​cho​dzą inne nie​ru​cho​mo​ści. Moja wil​la, na przy​kład. Po​dró​że, ochro​na… ‒ Mogę so​bie wy​obra​zić. ‒ Moja ro​dzi​na za​wsze była ma​jęt​na, ale znacz​na część na​sze​go do​cho​du po​cho​dzi​ła z po​dat​ków. ‒ Po​cho​dzi​ła? ‒ Po​sta​no​wi​li​śmy być sa​mo​wy​star​czal​ni. Uda​ło nam się to osią​gnąć trzy lata temu. Miesz​kań​cy wy​spy nie pła​cą nam ani gro​sza. Nie wal​czę już na rin​gu, ale

nie bra​ku​je mi sty​mu​la​cji in​te​lek​tu​al​nej. Ama​lie po​czu​ła wy​rzu​ty su​mie​nia. Z ta​kim lek​ce​wa​że​niem trak​to​wa​ła jego bo​gac​two. Ta​los był bez​względ​ny w sta​wia​niu na swo​im, ale jed​no​cze​śnie lo​jal​ny, przy​zwo​ity i tro​skli​wy. Ko​chał tę wy​spę i jej lud. ‒ A sty​mu​la​cja fi​zycz​na, któ​rą da​wał ring? Zna​lazł pan coś za​stęp​cze​go? Uśmiech​nął się. ‒ Ist​nie​je pew​na fi​zycz​na roz​ryw​ka, któ​rej czę​sto się od​da​ję i któ​ra jest bar​dzo sty​mu​lu​ją​ca… Wes​tchnę​ła bez​wied​nie. Kie​dy pa​trzył na nią w ten spo​sób i mó​wił jej tak dwu​znacz​ne rze​czy, tra​ci​ła kon​cept, nie mo​gąc się zdo​być na ri​po​stę. Po raz pierw​szy za​da​ła so​bie py​ta​nie, czy po​win​na. Dla​cze​go żar​to​wać z cze​goś, co roz​grze​wa​ło jej krew? Dla​cze​go wciąż od​ma​wiać so​bie cze​goś, dzię​ki cze​mu mo​gła znów od​kryć miej​sca, od któ​rych chcia​ła uciec? Czy nie dość się już uka​ra​ła? Ta myśl ude​rzy​ła ją na​gle. Ta​los zmie​rzył się ze swo​imi lę​ka​mi i je okieł​znał. Czy nie była już naj​wyż​sza pora zro​bić to samo? Nie mu​sia​ła tłu​mić po​trzeb bio​lo​gicz​nych i na za​wsze zo​stać dzie​wi​cą tyl​ko dla​te​go, że się bała. Nie była taka jak mat​ka. Wie​dzia​ła, że przy​jem​ność, jaką spra​wi​ły​by jej wiel​kie dło​nie Ta​lo​sa, nie mu​sia​ła ozna​czać pre​lu​dium mi​ło​ści. Nie z męż​czy​zną, któ​ry z po​wo​du ja​kiejś gali gro​ził stu mu​zy​kom bez​ro​bo​ciem. ‒ Ze​chciał​by pan wy​ra​żać się ja​śniej? Mo​gła​by przy​siąc, że po​ciem​nia​ły mu oczy. Na​chy​lił się i szep​nął jej do ucha: ‒ Mogę zro​bić znacz​nie wię​cej… Po​czu​ła żar mię​dzy uda​mi… tak wiel​ki, że roz​chy​li​ła usta i jęk​nę​ła ci​cho. Gdy była już prze​ko​na​na, że ją po​ca​łu​je, albo go​rzej, że to ona jego po​ca​łu​je, gwar w sali przy​wró​cił ją do rze​czy​wi​sto​ści. Znaj​do​wa​li się po​śród nie​mal dwu​stu lu​dzi, w obec​no​ści na​stęp​cy tro​nu, a ona ki​pia​ła żą​dzą. Sta​ra​ła się roz​ma​wiać z dżen​tel​me​nem sie​dzą​cym po jej pra​wej stro​nie, ja​kimś an​giel​skim księ​ciem, choć jej umysł i zmy​sły były bez resz​ty po​chło​nię​te oso​bą Ta​lo​sa, któ​ry za​ba​wiał roz​mo​wą księż​nę z Hisz​pa​nii. Ja​kimś cu​dem ich krze​sła przy​bli​ży​ły się; mu​snął ją swo​im udem, a gdy cze​ka​li na ostat​nie da​nie – świe​że owo​ce – do​zna​ła szo​ku: Ta​los po​ło​żył dłoń na jej udzie. Ża​ło​wa​ła, że jej su​kien​ka nie jest zro​bio​na z cień​sze​go ma​te​ria​łu; czu​ła cię​żar jego dło​ni, ale nie go​rą​co, któ​re​go tak pra​gnę​ła. Chcia​ła go czuć. Wy​pro​sto​wa​ła się od nie​chce​nia, do​tknę​ła jego dło​ni i splo​tła z nim pal​ce, a on ści​snął ją le​ciut​ko; mia​ła wra​że​nie, że prze​ni​ka ją ty​sią​ce ma​leń​kich igie​łek. Sta​ra​ła się sku​piać uwa​gę na roz​mów​cy i śmiać w od​po​wied​nich mo​men​tach, ale jed​no​cze​śnie pra​gnę​ła, by wszy​scy go​ście znik​nę​li w ma​gicz​ny spo​sób, zo​sta​-

wia​jąc ją sam na sam z Ta​lo​sem. Nie wy​pi​ła dużo wina, ale czu​ła się tak, jak​by opróż​ni​ła całą bu​tel​kę i już nad sobą nie pa​no​wa​ła. Ta​los wciąż trzy​mał ją za udo, jego kciuk za​ta​czał kół​ka na prze​klę​tym ma​te​ria​le su​kien​ki chro​nią​cym jej skó​rę przed jego do​ty​kiem. Nie mia​ła po​ję​cia, co jest źró​dłem jej śmia​ło​ści – może jej pal​ce były ob​da​rzo​ne wła​sną wolą, bo cof​nę​ła dłoń, by po​gła​skać go po udzie. Ze​sztyw​niał, ści​ska​jąc moc​no jej rękę. Jej dłoń peł​zła po​wo​li. Je​dwa​bi​sty ma​te​riał jego spodni kon​tra​sto​wał z kry​ją​cą się pod nimi mu​sku​lar​no​ścią. Te​raz go czu​ła. Sie​dział sztyw​no jak po​sąg, a ona uświa​do​mi​ła so​bie, że jej mały pa​lec zbli​ża się do jego pa​chwi​ny… Upo​jo​na wła​sną lek​ko​myśl​no​ścią, prze​su​nę​ła go w stro​nę źró​dła jego mę​sko​ści. Po​sąg na​gle ożył. Ta​los cof​nął gwał​tow​nym ru​chem dłoń z jej uda i się​gnął po kie​li​szek por​to, któ​re wy​pił jed​nym hau​stem. Nie wi​dzia​ła tego, ra​czej wy​czu​ła, wciąż sta​ra​jąc się sku​piać uwa​gę na oso​bie bry​tyj​skie​go księ​cia. Ta​los znów wsu​nął rękę pod stół i ujął jej dłoń, któ​ra wciąż gła​ska​ła go po udzie, a mały pa​lec mu​skał jego pa​chwi​nę. ‒ Do​brze się pani czu​je? – spy​tał ksią​żę. – Jest pani za​czer​wie​nio​na. Czu​ła żar na po​licz​kach i szyi. ‒ Po​trze​bu​ję tro​chę świe​że​go po​wie​trza, to wszyst​ko – od​par​ła z na​dzie​ją, że jej głos brzmi nor​mal​nie. Po​czu​ła na ple​cach i ta​lii cie​płą dłoń i już po chwi​li Ta​los był tuż obok; naj​wy​raź​niej prze​rwał roz​mo​wę z księż​ną. ‒ Nie martw się, skow​ron​ku. – Jego głę​bo​ki głos przy​pra​wiał ją o dreszcz. – Ban​kiet nie​dłu​go się skoń​czy. On też chy​ba po​trze​bo​wał świe​że​go po​wie​trza… Gdy​by jej dłoń prze​su​nę​ła się da​lej i do​tknę​ła jego bo​le​śnie na​brzmia​łe​go człon​ka, od razu by do​szedł. Ni​g​dy w ży​ciu nie był tak pod​nie​co​ny, na​wet po​przed​nie​go dnia, po​mi​mo wła​snej na​go​ści. Nie wy​czu​wał już w Ama​lie stra​chu. Nie, to było coś w ro​dza​ju słod​kiej tor​tu​ry, a w obec​no​ści tych wszyst​kich lu​dzi nic z tym nie mógł zro​bić. Naj​roz​sąd​niej by​ło​by prze​stać jej do​ty​kać, ale roz​są​dek nie ist​niał w sy​tu​acji, gdy do​ty​kał Ama​lie Car​tw​ri​ght. Ode​tchnął z ulgą, kie​dy w sali po​ja​wił się kwar​tet i za​czął grać mu​zy​kę lu​do​wą, tak ko​cha​ną przez wszyst​kich miesz​kań​ców Ago​nu. Trzy​ma​jąc Ama​lie moc​no za rękę, Ta​los po​pro​wa​dził ją do są​sied​niej sali ba​lo​wej. Sala ta była naj​bar​dziej ma​je​sta​tycz​nym po​miesz​cze​niem w ca​łym pa​ła​cu – nie​bo​tycz​nie wy​so​kie skle​pie​nie i czar​no-bia​ła pod​ło​ga. Gdy tyl​ko po​ja​wi​li się tu człon​ko​wie rodu kró​lew​skie​go, or​kie​stra za​czę​ła grać. Więk​szość go​ści za​ję​ła miej​sca przy sto​łach pod ścia​na​mi, a na ho​no​ro​wym miej​scu sta​ły dwa pu​ste tro​ny. Ta​los po​czuł ukłu​cie żalu. Za​sta​na​wiał się, jak się czu​je jego dzia​dek, któ​ry za​le​d​wie przed kil​ko​ma go​dzi​na​mi do​stał ata​ku tor​sji.

Za​pro​wa​dził swo​ją part​ner​kę do sto​li​ka i na​lał im wina. Przy​łą​czył się do nich The​seus, któ​ry nie​ba​wem roz​śmie​szył Ama​lie opo​wie​ścia​mi z dzie​ciń​stwa. Ta​los po​czuł, jak coś ści​ska go w pier​si. Uświa​do​mił so​bie na​gle dla​cze​go. Za​zdrość. Przy nim ni​g​dy się tak nie śmia​ła. Sy​tu​acja ro​bi​ła się co​raz bar​dziej nie​bez​piecz​na. Po​żą​da​nie to jed​no, ale za​zdrość… Tak to było, kie​dy ktoś spę​dzał tyle cza​su z pięk​ną ko​bie​ta, nie cho​dząc z nią do łóż​ka. Gdy​by zro​bił to od razu, jej po​wab znik​nął​by bez śla​du, a on sku​piał​by się te​raz na jej wy​stę​pie i nie za​sta​na​wiał się, jak wy​glą​da nago ani czy ję​czy gło​śno w chwi​li roz​ko​szy. Nie był z ko​bie​tą od mie​się​cy, od chwi​li, kie​dy zdia​gno​zo​wa​no cho​ro​bę dziad​ka. Jak​by jego li​bi​do prze​szło w stan uśpie​nia. A te​raz osią​gnę​ło nie​bo​tycz​ne roz​mia​ry. Łą​czą​ca ich che​mia do​szła do szczy​tu. Po​trze​bo​wa​li tyl​ko jed​nej nocy, żeby ją zde​to​no​wać. Rano by​ło​by po wszyst​kim. A je​śli nie, to mie​li​by jesz​cze trzy ty​go​dnie, żeby się z nią upo​rać na do​bre. Mo​gli​by się skon​cen​tro​wać na wy​stę​pie pod​czas gali. W tym mo​men​cie or​kie​stra za​czę​ła grać wal​ca. Ta​los pa​trzył, jak He​lios ru​sza w stro​nę księż​nicz​ki ze sta​re​go grec​kie​go rodu, a po​tem pro​wa​dzi ją na par​kiet. Był to znak dla go​ści, któ​rzy za​czę​li wsta​wać. ‒ Nie po​wi​nie​neś zna​leźć so​bie damy do tań​ca? – spy​tał Ta​los dru​gie​go bra​ta. The​seus skrzy​wił się i ro​zej​rzał, jak​by szu​ka​jąc ko​goś wzro​kiem. ‒ Naj​pierw się na​pi​ję. Ale wy się nie krę​puj​cie… sta​no​wi​cie pięk​ną parę. Ta​los przy​gwoź​dził bra​ta spoj​rze​niem, ale ten zro​bił tyl​ko nie​win​ną minę i na​pił się por​to. ‒ Chcia​ła​by pani za​tań​czyć? – spy​tał Ama​lie. Nie​na​wi​dził tań​czyć, ale po​ku​sa, by wziąć tę ko​bie​tę w ra​mio​na, była zbyt sil​na. ‒ Ni​g​dy nie tań​czy​łam wal​ca. ‒ Tak jak więk​szość go​ści. Po​pro​wa​dzę pa​nią. Po​mógł jej wstać i za​pro​wa​dził na par​kiet. Po​tem sta​nął przed nią i po​chy​lił gło​wę. ‒ Musi się pani skło​nić – po​in​stru​ował ją. Na jej do​rod​nych war​gach po​ja​wił się uśmiech. ‒ Oczy​wi​ście, wa​sza wy​so​kość. Ujął lewą dło​nią jej pra​wą i wy​cią​gnął rękę w bok. ‒ Dru​gą dłoń pro​szę po​ło​żyć na moim ra​mie​niu. ‒ Jest się cze​go przy​trzy​mać – od​par​ła, wciąż z uśmie​chem na ustach i bły​skiem w oku. Było to prze​sła​nie, któ​re zro​zu​miał i któ​re pod​nio​sło mu nie​bez​piecz​nie ci​śnie​nie krwi. Do dia​bła z tra​dy​cyj​ną po​sta​wą, po​my​ślał, kła​dąc pra​wą dłoń na jej ple​cach i do​ty​ka​jąc pal​ca​mi na​gie​go cia​ła nad brzeż​kiem suk​ni. Po​czu​ła się wy​jąt​ko​wo. Wkrót​ce wi​ro​wa​li po sali, a ocza​ro​wa​nie ma​lu​ją​ce się na jej twa​rzy wy​na​gra​dza​ło trud wszyst​kich lek​cji tań​ca, do ja​kich zmu​sza​no go w la​tach mło​do​ści.

Ama​lie mia​ła wra​że​nie, że jest w nie​bie. Ni​g​dy wcze​śniej nie tań​czy​ła wal​ca, ale było to bez zna​cze​nia. Ta​los pro​wa​dził ją po par​kie​cie z nie​spo​dzie​wa​ną de​li​kat​no​ścią. Ni​g​dy wcze​śniej nie czu​ła się taka ko​bie​ca, znaj​du​jąc opar​cie w jego moc​nych ra​mio​nach. Po​cząt​ko​wy od​stęp mię​dzy nimi zma​lał i nie​ba​wem do​tar​ło do niej, że przy​wie​ra​ją do sie​bie cia​ła​mi. Prze​su​nę​ła dłoń z jego ra​mie​nia na kark; or​kie​stra gra​ła te​raz wol​niej, a ona była za​do​wo​lo​na, że może pa​trzeć mu w oczy. Dzię​ki szpil​kom jej pier​si ocie​ra​ły się o jego pierś, ale stwier​dzi​ła ku ogrom​nej fru​stra​cji, że czu​je go tyl​ko na swo​ich ple​cach, tam gdzie trzy​mał dłoń, a jego żar do​słow​nie pa​lił jej skó​rę. ‒ Pań​scy bra​cia wy​da​ją się sym​pa​tycz​ni – po​wie​dzia​ła, żeby stłu​mić choć na chwi​lę pa​nu​ją​ce mię​dzy nimi na​pię​cie. Bała się, że zro​bi coś sza​lo​ne​go – na przy​kład za​cią​gnie go w ustron​ne miej​sce. ‒ To do​brzy lu​dzie – przy​znał, nie od​ry​wa​jąc od niej wzro​ku. ‒ Kie​dy spy​ta​łam, czy mają part​ner​ki, a pan po​wie​dział, że taki jest cel tego wie​czo​ru… co pan miał na my​śli? Ro​ze​śmiał się. ‒ Naj​wyż​szy czas, by He​lios skoń​czył z ka​wa​ler​stwem. Ma na​dzie​ję, że spo​tka dzi​siaj ko​goś od​po​wied​nie​go. ‒ Do mał​żeń​stwa? ‒ Tak. Ko​bie​tę o błę​kit​nej krwi. ‒ Brzmi kli​nicz​nie. ‒ Jest na​stęp​cą tro​nu. Za​kre​ślał pal​ca​mi kół​ka na jej ple​cach, tak jak wcze​śniej na udzie, a ona tym ra​zem to czu​ła. I było to wspa​nia​łe. ‒ Tra​dy​cja na​ka​zu​je, by na​stęp​ca oże​nił się z ko​bie​tą z rodu kró​lew​skie​go. ‒ Czy ist​nie​je ja​kiś po​wód, dla któ​re​go szu​ka wy​bran​ki wła​śnie te​raz? – Po​my​śla​ła o nie​obec​nym dziad​ku, za​sta​na​wia​jąc się nad jego cho​ro​bą. ‒ Osią​gnął od​po​wied​ni wiek. Jest mło​dy i chce się na​cie​szyć dzieć​mi. ‒ A je​śli pan się oże​ni, to też tyl​ko z kimś z kró​lew​skie​go rodu? – spy​ta​ła ze ści​śnię​tym ser​cem. ‒ Nie. ‒ Więc zro​bi pan to z mi​ło​ści? Skrzy​wił iro​nicz​nie usta. ‒ Ktoś mu​siał​by przy​sta​wić mi broń do gło​wy. ‒ Mał​żeń​stwo jest wy​łącz​nie świst​kiem pa​pie​ru. Nic nie zna​czy. Za​wsze się bała mi​ło​ści, a nie zo​bo​wią​za​nia, któ​re ła​two było zła​mać. Bała się mi​ło​ści, któ​ra prze​mie​nia lu​dzi w głup​ców. Zła​ma​ne​go ser​ce nie dało się ule​czyć. ‒ Zna​czy bar​dzo dużo, je​śli ktoś na​le​ży do kró​lew​skie​go rodu Kal​lia​ki​sów. Roz​wo​dy są za​ka​za​ne. Świet​nie. Nie za​mie​rzam się z tobą że​nić. Chcę cię tyl​ko do​ty​kać. Wszę​dzie. Dla​te​go czu​ła się bez​piecz​na; jej na​mięt​ność była czy​sto fi​zycz​na. Wie​dzia​ła, że po po​wro​cie do Pa​ry​ża nic nie bę​dzie czu​ła.

‒ Do​ty​czy to każ​de​go miesz​kań​ca wy​spy? ‒ Wy​łącz​nie człon​ków rodu kró​lew​skie​go. ‒ Wol​no wam brać ko​chan​ki? Przed ślu​bem? – spy​ta​ła ci​cho. Jego oczy przy​po​mi​na​ły płyn​ną lawę. ‒ Gdy​bym za​pra​gnął ko​chan​ki, nie po​wstrzy​mał​by mnie ża​den de​kret. Ten czło​wiek mógł za​wsze ro​bić to, co chciał. Nic by go nie po​wstrzy​ma​ło. Po​win​no ją to obu​rzyć – ale nie w sy​tu​acji, gdy na myśl, że bę​dzie ro​bił z nią, co tyl​ko ze​chce, wbi​ła mu pa​znok​cie w kark. Mia​ła ocho​tę zrzu​cić z sie​bie su​kien​kę i przy​lgnąć do nie​go nagą skó​rą. Pra​gnę​ła go czuć i pra​gnę​ła, by on ją czuł. Ktoś po​stu​kał ją w ra​mię. Był to bry​tyj​ski ksią​żę. ‒ Mogę li​czyć na na​stęp​ny ta​niec? ‒ Nie – wark​nął Ta​los. ‒ No cóż, tyl​ko pró​bo​wa​łem – od​parł ksią​żę, śmie​jąc się cierp​ko, po czym od​da​lił się w po​szu​ki​wa​niu in​nej part​ner​ki. Ta​los za​trzy​mał się w tań​cu. ‒ Mam swój apar​ta​ment w pa​ła​cu. ‒ Da​le​ko? – spy​ta​ła bez cie​nia nie​śmia​ło​ści. ‒ Bli​żej niż moja wil​la albo pani cha​ta. Mia​ła wra​że​nie, że prze​ska​ku​je mię​dzy nimi ja​kaś iskra; czu​ła ją każ​dą cząst​ką sa​mej sie​bie. Pod​niósł jej dłoń do ust. ‒ Pro​szę za mną – po​wie​dział ci​cho.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Ama​lie po​dą​ża​ła mię​dzy tań​czą​cy​mi pa​ra​mi za Ta​lo​sem, któ​ry trzy​mał ją moc​no za rękę. Wi​dzia​ła w le​wym na​roż​ni​ku sali drzwi, ku któ​rym zmie​rza​li. Ta​los ski​nął gło​wą lo​ka​jo​wi i nie​ba​wem zna​leź​li się w nie​zna​nym jej ko​ry​ta​rzu. Są​dząc po za​pa​chu, byli bli​sko kuch​ni pa​ła​co​wych. Skrę​ci​li w lewo w na​stęp​ny dłu​gi ko​ry​tarz, po​tem zno​wu i zno​wu. Kła​nia​ła im się wszę​do​byl​ska służ​ba. Do​pie​ro w pią​tym z ko​lei ko​ry​ta​rzu, gdzie świa​tło było przy​ćmio​ne, nie za​sta​li ni​ko​go. Ta​los przy​gwoź​dził ją do ścia​ny tak szyb​ko, że nie zdą​ży​ła zła​pać tchu. Przy​warł do niej usta​mi z na​mięt​no​ścią, na któ​rą jej łak​ną​ce cia​ło na​tych​miast za​re​ago​wa​ło. Jego ję​zyk wdarł się w jej usta, a jęk pod​sy​cił w niej ogień. Uję​ła jego gło​wę, od​po​wia​da​jąc po​ca​łun​kiem peł​nym gło​du, któ​ry ją tra​wił. Nie​mal na​tych​miast ode​rwał się od jej warg, wciąż przy​ci​ska​jąc ją do ścia​ny i wo​dząc kciu​ka​mi po jej po​licz​kach. ‒ Ni​g​dy jesz​cze nie pra​gną​łem tak bar​dzo ze​drzeć z ko​bie​ty su​kien​ki i wziąć ją pu​blicz​nie, jak w tej sali ba​lo​wej. Uję​ła jego dłoń i po​ca​ło​wa​ła ją. Od​su​nął się, wo​dząc pal​cem po brze​gu jej su​kien​ki. ‒ Je​ste​śmy pra​wie na miej​scu. Ru​szy​li w głąb ko​ry​ta​rza nie​mal bie​giem, aż do​tar​li do spi​ral​nych mar​mu​ro​wych scho​dów. Na gó​rze znaj​do​wał się nie​wiel​ki pa​saż z drzwia​mi na koń​cu. Ta​los wy​stu​kał kod i drzwi się roz​su​nę​ły. Świa​tło za​pa​li​ło się au​to​ma​tycz​nie i Ama​lie zo​ba​czy​ła wiel​ki po​kój; sta​ły tu wy​god​ne ciem​no​sza​re sofy, a na ścia​nach wi​sia​ły ogrom​ne barw​ne ob​ra​zy. Nie było cza​su na po​dzi​wia​nie wnę​trza. Ta​los rzu​cił na pod​ło​gę ma​ry​nar​kę, musz​kę i szar​fę i za​pro​wa​dził ją do sy​pial​ni, gdzie sta​ło naj​więk​sze łóż​ko, ja​kie kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła – ogrom​ne rzeź​bio​ne łoże. Za​uwa​ży​ła wy​so​kie lu​stro pod prze​ciw​le​głą ścia​ną. Do​strze​gła swo​je od​bi​cie i przy​sta​nę​ła. Czy ta ko​bie​ta o za​ru​mie​nio​nych po​licz​kach to była ona? Ko​bie​ta, któ​ra stwo​rzy​ła so​bie bez​piecz​ne ży​cie, ucie​ka​jąc od wszyst​kie​go, co ten męż​czy​zna – cu​dow​ny męż​czy​zna – jej ofe​ro​wał? Któ​ry te​raz po​że​rał ją wy​głod​nia​łym wzro​kiem. Wi​dzia​ła to tyl​ko w ki​nie. Pa​trzy​ła, jak zbli​ża się do niej, kła​dzie ręce na jej ra​mio​nach i ca​łu​je w kark. Za​mknę​ła oczy i wes​tchnę​ła, kie​dy zsu​nął dło​nie do gór​ne​go brze​gu jej su​kien​ki. Ca​łu​jąc jej ucho i ocie​ra​jąc się war​ga​mi o jej skroń, roz​piął za​mek bły​ska​wicz​ny do sa​me​go dołu, a po​tem zsu​nął z niej su​kien​kę na bio​dra, od​sła​nia​jąc pier​si; zo​sta​ła tyl​ko w czar​nych majt​kach i zło​tych bu​tach. Ob​jął ją wpół i przy​trzy​mał, żeby mo​gła wy​swo​bo​dzić sto​py z su​kien​ki, któ​rą od​rzu​cił nogą. Na​po​tkał jej spoj​rze​nie w lu​strze; do​strze​gła w jego oczach groź​ny błysk po​żą​da​nia. Dłoń, któ​ra do​ty​ka​ła jej tak opie​kuń​czo, prze​su​nę​ła się po

jej brzu​chu i wzdłuż boku, wo​kół pier​si, aż do kar​ku, i roz​wią​za​ła ele​ganc​ki kok. Jej wło​sy roz​sy​pa​ły się na ra​mio​na. ‒ Mia​łaś wie​lu ko​chan​ków, skow​ron​ku? – spy​tał. Zdo​ła​ła po​krę​cić tyl​ko gło​wą. ‒ Ja​kich​kol​wiek? Tym ra​zem po​krę​ci​ła gło​wą bar​dziej zde​cy​do​wa​nie. Czyż​by jej dzie​wic​two było tak oczy​wi​ste? Mu​siał doj​rzeć to py​ta​nie w jej twa​rzy. ‒ Po​tra​fię czy​tać mię​dzy wier​sza​mi – po​wie​dział enig​ma​tycz​nie i ob​ró​cił ją ku so​bie. – Może mi się zre​wan​żu​jesz i mnie roz​bie​rzesz? Roz​pię​ła mu drżą​cy​mi dłoń​mi gór​ny gu​zik ko​szu​li, to samo zro​bi​ła z na​stęp​nym. Upo​ra​ła się ze wszyst​ki​mi i nie​świa​do​ma na​wet tego, co za​mie​rza zro​bić, przy​war​ła usta​mi do jego pier​si, wdy​cha​jąc za​pach piż​ma. Za​nu​rzył dłoń w jej wło​sach. Jej pal​ce zsu​nę​ły się na brzuch i od​szu​ka​ły za​pię​cie spodni. Prze​łknę​ła śli​nę, wy​czu​wa​jąc na dło​ni żar. Na​gle śmia​łość ją opu​ści​ła, a w po​żą​da​nie wdar​ła się trzeź​wość. Ni​g​dy wcze​śniej nie do​ty​ka​ła męż​czy​zny tak in​tym​nie. Chcia​ła do​ty​kać Ta​lo​sa nie​mal roz​pacz​li​wie, lecz po raz pierw​szy po​ja​wi​ła się świa​do​mość jej dzie​wic​twa. Czy nie mo​gła przy​nieść mu wy​łącz​nie roz​cza​ro​wa​nia? Męż​czy​zna taki jak Ta​los miał dzie​siąt​ki ko​biet pew​nych swej sek​su​al​no​ści. Ta​los wy​czuł wa​ha​nie Ama​lie. Jej lęk. Jego po​dej​rze​nia oka​za​ły się słusz​ne. Był​by bar​dziej zdzi​wio​ny, gdy​by się do​wie​dział, że mia​ła ko​chan​ków. Ale to go nie ob​cho​dzi​ło, naj​waż​niej​sze, że w tej chwi​li była tu​taj, ra​zem z nim; naj​bar​dziej li​czy​ła się che​mia. Ama​lie nie szu​ka​ła trwal​sze​go związ​ku, po​dob​nie jak on. Jed​nak po​twier​dze​nie jego przy​pusz​czeń skło​ni​ło go do nie​ja​kie​go opa​mię​ta​nia. Wszel​kie my​śli o tym, by zrzu​ci​li ubra​nia i pa​dli na łóż​ko, znik​nę​ły. Wie​dział, że nie wol​no mu się spie​szyć. Nie chciał jej zra​nić. Pra​gnął, by była pod​nie​co​na i jed​no​cze​śnie od​prę​żo​na. Znów ją od​wró​cił ła​god​nie w stro​nę lu​stra i ob​jął w ta​lii. Za​mknę​ła oczy i opar​ła gło​wę na jego ra​mie​niu. Wy​czu​wał bi​cie jej ser​ca. Roz​piął dru​gą ręką spodnie i zdjął je, zo​sta​jąc w bok​ser​kach; bał się, że wej​dzie w nią od razu. Przy​warł do jej ple​ców i zo​ba​czył, jak roz​chy​la war​gi w bez​gło​śnym jęku. ‒ Otwórz oczy – szep​nął jej w ucho. Po​słu​cha​ła, a on na​po​tkał jej spoj​rze​nie w lu​strze. Jego pal​ce ba​wi​ły się przez chwi​lę ko​ron​ką jej maj​tek, po​tem je zdjął, znaj​du​jąc z za​do​wo​le​niem ciem​ne je​dwa​bi​ste wło​sy pod spodem. Za​nu​rzył w niej pal​ce i po​czuł, jaka jest wil​got​na. Po​ru​sza​jąc de​li​kat​nie i ryt​micz​nie dło​nią, się​gnął dru​gą do jej pier​si. Nie mógł się do​cze​kać, kie​dy jej po​sma​ku​je, kie​dy po​sma​ku​je każ​de​go skraw​ka jej cia​ła, ale za​nim zdą​żył za​nieść ją do łóż​ka, wy​gię​ła ple​cy i na​pie​ra​jąc na jego pa​lec,

ze​sztyw​nia​ła. Pa​trzył na ich od​bi​cie w lu​strze. Oczy mia​ła za​mknię​te, usta roz​chy​lo​ne, po​licz​ki za​czer​wie​nio​ne. Za​drża​ła i ob​wi​sła w jego ra​mio​nach. Ni​g​dy cze​goś ta​kie​go nie do​świad​czył – rów​nie pier​wot​nej, zwie​rzę​cej re​ak​cji. Po​czuł coś, cze​go nie po​tra​fił na​zwać. Ob​ró​cił ją i wziął na ręce. Nie opie​ra​ła się, pa​trząc mu w oczy. Się​gnę​ła dło​nią do jego po​licz​ka, a on miał wra​że​nie, że ser​ce wy​sko​czy mu z pier​si. Po​ło​żył ją na łóż​ku, ścią​gnął z sie​bie ko​szu​lę i rzu​cił na pod​ło​gę. Za​kry​ła pier​si. Ujął jej dło​nie i od​su​nął na bok, od​sła​nia​jąc jej na​gość do koń​ca. Wy​da​ła mu się do​sko​na​ła – ręce i nogi gład​kie, skó​ra mięk​ka, pier​si jak doj​rza​łe brzo​skwi​nie. Po​chy​lił się i przy​warł do niej usta​mi. Od​po​wie​dzia​ła z na​mięt​no​ścią, jej ję​zyk wnik​nął w jego usta, go​rą​cy i słod​ki od​dech wdzie​rał się w jego zmy​sły. Prze​su​nę​ła pal​ca​mi po jego wło​sach. Wciąż ją ca​łu​jąc, zsu​wał pal​ce w dół jej cia​ła, od​kry​wa​jąc mięk​ką skó​rę i czer​piąc przy​jem​ność z jej ci​chych ję​ków. Po​tem zsu​nął się war​ga​mi ni​żej, do jej pier​si, by wziąć je w usta… Po raz pierw​szy od nie​pa​mięt​nych cza​sów był tak bli​ski utra​ty kon​tro​li nad sobą. Ma​te​riał bok​se​rek wy​da​wał mu się sta​lo​wą ba​rie​rą. Ale sma​ko​wa​ła tak cu​dow​nie tą słod​ką ko​bie​cą esen​cją. Czuł ją każ​dą swo​ją cząst​ką. ‒ Coś nie tak? – wy​szep​ta​ła z wa​ha​niem. ‒ Nie – za​pew​nił, zno​wu ją ca​łu​jąc. – Wszyst​ko w po​rząd​ku. Uję​ła jego twarz w dło​nie, a po​tem zsu​nę​ła jed​ną ni​żej, w dół jego pier​si i brzu​cha. Tym ra​zem bez wa​ha​nia wsu​nę​ła ją pod ma​te​riał bok​se​rek i do​tknę​ła de​li​kat​nie jego mę​sko​ści. Ode​tchnę​ła gwał​tow​nie. ‒ Nie gry​zie – po​wie​dział żar​to​bli​wie. Uśmiech​nę​ła się nie​śmia​ło i wtu​li​ła twarz w jego szy​ję. Ocie​ra​ła się o nie​go nogą, przez cały czas wo​dząc dło​nią wzdłuż jego człon​ka, któ​ry pul​so​wał pod jej do​ty​kiem. Nie za​mie​rza​ła ob​jąć go pal​ca​mi, naj​wy​raź​niej czer​piąc przy​jem​ność z sa​me​go gła​ska​nia. Pod​nie​ci​ło go to jesz​cze bar​dziej, choć wy​da​wa​ło się to nie​praw​do​po​dob​ne. Po​my​ślał, że je​śli za chwi​lę nie znaj​dzie ja​kie​goś uj​ścia, to się do​słow​nie spa​li. ‒ Nie sto​su​ję żad​nych środ​ków an​ty​kon​cep​cyj​nych – wy​zna​ła szep​tem. ‒ Tak my​śla​łem – za​pew​nił ją i się​gnął do sto​li​ka noc​ne​go, gdzie w szu​fla​dzie trzy​mał pre​zer​wa​ty​wy. Wy​jął jed​ną i roz​darł fo​lię, cały czas sku​pia​jąc uwa​gę na Ama​lie, któ​ra te​raz usia​dła i mu​ska​ła pal​ca​mi jego pierś. Na jej twa​rzy ma​lo​wa​ło się nie​mal unie​sie​nie. Zsu​nął się z łóż​ka i zdjął bok​ser​ki. Na​po​tka​ła jego wzrok. ‒ Nie bój się – mruk​nął, po czym ukląkł na łóż​ku i pchnął ją ła​god​nie na ple​cy. Jej uśmiech był olśnie​wa​ją​cy. ‒ Nie boję się. Zno​wu ją po​ca​ło​wał, a ona ob​ję​ła go za szy​ję.

Na​cią​gnął pre​zer​wa​ty​wę i uklęk​nął mię​dzy jej uda​mi. Prze​su​nął dło​nią po jej pięk​nych, mięk​kich wło​sach ło​no​wych, a ona unio​sła bio​dra. Po chwi​li po​ło​żył się na niej tak, by nie przy​gnieść jej ca​łym cię​ża​rem cia​ła, i po​wo​lut​ku wsu​nął się w cie​pło jej roz​war​te​go cia​ła. Za​ci​snę​ła dło​nie na jego ra​mio​nach, wbi​ja​jąc pa​znok​cie i za​ci​ska​jąc moc​no po​wie​ki. ‒ Spójrz na mnie, skow​ron​ku. Otwo​rzy​ła oczy i znów po​łą​czy​ło ich to za​mglo​ne spoj​rze​nie. Wszedł w nią odro​bi​nę głę​biej, po​wstrzy​mu​jąc się przed bar​dziej zde​cy​do​wa​nym ru​chem. Ama​lie nie ro​bi​ła tego ni​g​dy wcze​śniej. Wie​dział, że spra​wił​by jej ból bez wzglę​du na to, jak była pod​nie​co​na. Na​parł odro​bi​nę, da​jąc jej czas. Każ​dy ko​lej​ny ruch do​by​wał z niej to samo wes​tchnie​nie peł​nej zdu​mie​nia przy​jem​no​ści. Wcho​dząc w nią po​wo​lut​ku, mu​skał war​ga​mi jej usta, roz​ko​szu​jąc się jej ury​wa​nym od​de​chem. Kie​dy już wszedł w nią do koń​ca, za​mknął oczy, sta​ra​jąc się my​śleć o czym​kol​wiek, byle nie o tym, co ro​bią. Ale choć bar​dzo się sta​rał, na​wet z opusz​czo​ny​mi po​wie​ka​mi wi​dział tyl​ko Ama​lie. Po​ru​szy​ła się pod nim nie​znacz​nie, wo​dząc dłoń​mi po jego ple​cach i przy​pra​wia​jąc go o dreszcz. Do​pie​ro gdy był cał​ko​wi​cie pew​ny, że nad sobą za​pa​nu​je, wy​co​fał się i znów w nią wszedł. To była ist​na tor​tu​ra. Naj​bar​dziej bo​ska tor​tu​ra, ja​kiej kie​dy​kol​wiek za​znał. I po raz pierw​szy pra​gnął ko​chać się bez za​bez​pie​cze​nia, by do​świad​czać tego w peł​ni. Cof​nął się zno​wu i zno​wu wszedł głę​biej. Gdy się upew​nił, że Ama​lie oswo​iła się z tym no​wym do​świad​cze​niem, że nie od​czu​wa dys​kom​for​tu, od​dał się nie​ubła​ga​ne​mu, ale wciąż de​li​kat​ne​mu ryt​mo​wi. Z każ​dym ru​chem miał wra​że​nie, że wni​ka w ja​kąś nie​zna​ną ot​chłań wy​peł​nio​ną pięk​ną bar​wą. W jej re​ak​cji było coś czy​ste​go. Wszyst​ko – do​tyk, po​ca​łun​ki, ci​che jęki – wy​ra​ża​ły to, co w tej chwi​li czu​je. Kie​dy ob​jął jej po​ślad​ki i uniósł je, by mógł się​gnąć w nią jesz​cze głę​biej, jej krzyk wy​dał mu się naj​pięk​niej​szym dźwię​kiem, jaki kie​dy​kol​wiek sły​szał. Pra​gnął wła​sne​go speł​nie​nia, ale się po​wstrzy​my​wał, utrzy​mu​jąc ten sta​ły i po​wol​ny rytm, któ​ry po​zba​wiał ją tchu. A po​tem po​czuł, jak za​ci​ska się wo​kół nie​go, jak pul​su​je, wy​krzy​ku​jąc jego imię, wtu​la​jąc twarz w jego szy​ję; całe jej cia​ło wi​bro​wa​ło i drża​ło od roz​ko​szy. Znie​ru​cho​miał, cze​ka​jąc, aż Ama​lie do​zna speł​nie​nia do koń​ca, po​tem uniósł się na jed​no ko​la​no i roz​su​nął jej uda jesz​cze bar​dziej. Zwięk​szył tem​po, wbi​ja​jąc się w nią raz za ra​zem, pa​trząc na jej pięk​ną twarz, oczy, na​brzmia​łe od po​ca​łun​ków usta, aż wresz​cie nad​szedł ten mo​ment, kie​dy jego świat eks​plo​do​wał w barw​nym roz​bły​sku. Le​żał po​tem z twa​rzą w jej roz​rzu​co​nych wło​sach. Obej​mo​wa​ła go moc​no. Sły​chać było tyl​ko ło​mot ich serc. Gdy zsu​nął się z łóż​ka, żeby pójść do ła​zien​ki, czuł na so​bie jej wzrok. Kie​dy wró​cił, le​ża​ła pod je​dwab​ną koł​drą, a na jej war​gach błą​kał się uśmiech. Nie prze​my​ślał tego do koń​ca. Dla za​sa​dy nie przy​pro​wa​dzał ko​biet do pa​ła​co​-

we​go apar​ta​men​tu; wo​lał pry​wat​ność swo​jej wil​li. Co wię​cej, uciekł z balu He​lio​sa. Wie​dział, że jego nie​obec​ność zo​sta​nie za​uwa​żo​na. Nie przej​mo​wał się jed​nak. Dzia​dek i tak był przy​ku​ty do łóż​ka, poza tym wie​dział, że bra​cia zro​zu​mie​ją. Przez lata pięk​ne ko​bie​ty za​wra​ca​ły im w gło​wach. Po​wi​nien się ubrać i ka​zać szo​fe​ro​wi od​wieźć Ama​lie do jej domu. Tyle że… Prze​cią​gnę​ła się, wciąż z tym uśmie​chem na war​gach. ‒ Mo​że​my zro​bić to jesz​cze raz? Ama​lie okry​ła się szczel​niej ko​szu​lą Ta​lo​sa, wy​czu​wa​jąc jego wspa​nia​łą woń. Wes​tchnę​ła roz​ma​rzo​na. To była naj​wspa​nial​sza noc w jej ży​ciu. Zdu​mie​wa​ło ją, że tak dłu​go za​prze​cza​ła tej zmy​sło​wej stro​nie swo​jej oso​bo​wo​ści. Cze​go tak bar​dzo się bała? Po​pa​trzy​ła na śpią​ce​go Ta​lo​sa, usa​do​wio​na w wy​ku​szo​wym oknie. Obu​dzi​ła się wraz ze słoń​cem; krew, po​bu​dzo​na ich wza​jem​ną na​mięt​no​ścią, wciąż krą​ży​ła żywo, nie da​jąc jej spać. Wi​dok z okna wy​cho​dzą​ce​go na pa​ła​co​wy la​bi​rynt za​pie​rał dech w pier​si. W dali wi​dać było am​fi​te​atr, gdzie pla​no​wa​no urzą​dzić galę, a z boku wie​że pa​ła​co​we. Do​my​śli​ła się, że znaj​du​je się w le​wym skrzy​dle. Wi​dok z okna nie mógł się jed​nak rów​nać z ob​ra​zem czło​wie​ka, któ​ry le​żał na łóż​ku z wy​cią​gnię​tą ręką, jak​by jej szu​kał. Pra​gnę​ła po​nad wszyst​ko wsu​nąć się pod koł​drę, ale była zde​cy​do​wa​na go nie bu​dzić. Wie​dzia​ła, że po tej upoj​nej nocy jest wy​czer​pa​ny. Uśmiech​nę​ła się. We śnie spra​wiał wra​że​nie dziw​nie bez​bron​ne​go. Po raz pierw​szy w ży​ciu czu​ła się speł​nio​na. Jako ko​bie​ta. Jak​by od​kry​ła cu​dow​ny se​kret. Ta​los drgnął i pod​niósł gło​wę. ‒ Bon​jo​ur – po​wie​dzia​ła ci​cho. Prze​krę​cił się na ple​cy i uśmiech​nął le​ni​wie. ‒ Ka​li​me​ra, skow​ron​ku. Do​brze spa​łaś? Uśmiech​nę​ła się wsty​dli​wie. ‒ Nie. ‒ Więc po​win​naś wró​cić do łóż​ka. ‒ Po​win​nam – od​par​ła żar​to​bli​wym to​nem. Od​rzu​cił koł​drę, po​ka​zu​jąc bez wa​ha​nia swo​je pod​nie​ce​nie. Chwy​cił ją wiel​ki​mi dłoń​mi i zmu​sił, by usia​dła na nim okra​kiem. Pa​trzył jej w oczy, prze​su​wa​jąc dło​nią mię​dzy pier​sia​mi. ‒ Bez żalu? Wes​tchnę​ła, gdy jego pal​ce od​szu​ka​ły jej su​tek. ‒ Bez żalu. ‒ Więc ko​chaj się ze mną, sek​sow​na ko​bie​to. Sek​sow​na? Ni​g​dy wcze​śniej nie ko​ja​rzy​ła tego sło​wa ze swo​ją oso​bą. Kie​dy jed​nak wzię​ła go ca​łe​go w sie​bie, uświa​do​mi​ła so​bie, że jesz​cze ni​g​dy

nie czu​ła się tak sek​sow​na i tak żywa. Było to zdu​mie​wa​ją​ce.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Czy moż​na się uza​leż​nić od sek​su? To py​ta​nie prze​śla​do​wa​ło Ama​lie, kie​dy sie​dzia​ła w ma​se​ra​ti Ta​lo​sa, a on po​ka​zy​wał jej ru​iny nie​gdy​siej​sze​go klasz​to​ru, jak twier​dził. Nie mo​gła za​prze​czyć – ule​ga​ła żą​dzy. Cu​dow​ne​mu i nie​wia​ry​god​ne​mu po​żą​da​niu. Czy​stej bio​lo​gii. I nie bu​dzi​ło to w niej naj​mniej​sze​go lęku. Ta​los za​brał ją na lunch do Re​si​ny, głów​ne​go mia​sta wy​spy, a te​raz wra​ca​li do jej cha​ty pięk​ną tra​są przez góry Ago​nu. W dali po​ły​ski​wa​ło Mo​rze Śród​ziem​ne, a na dwo​rze pa​no​wa​ło przy​jem​ne cie​pło. Ona jed​nak nie zwra​ca​ła na to uwa​gi, zbyt za​ję​ta ocze​ki​wa​niem chwi​li, kie​dy znaj​dą się w jej dom​ku. Od cza​su balu nie spę​dzi​li na​wet jed​nej nocy osob​no. W nie​dzie​lę wró​ci​li do cha​ty i od tej pory prak​tycz​nie tam miesz​ka​li. W cią​gu dnia ćwi​czy​ła utwór, a on pra​co​wał w wil​li albo w pa​ła​cu. Wie​czo​ra​mi za​bie​rał ją do si​łow​ni, a po​tem wra​ca​li do domu i ko​cha​li się do świ​tu. Mo​gła te​raz grać dla nie​go bez naj​mniej​sze​go zde​ner​wo​wa​nia, cho​ciaż nie była taka pew​na, je​śli cho​dzi o kom​po​zy​cję jego bab​ki. Chcia​ła ją opa​no​wać do per​fek​cji. Jej or​kie​stra mia​ła przy​je​chać na​za​jutrz rano, a pierw​sza pró​ba była prze​wi​dzia​na na po​po​łu​dnie. Ta​los uparł się, że tego dnia po​ka​że jej Agon, ar​gu​men​tu​jąc, że przez trzy i pół ty​go​dnia nie​wie​le zo​ba​czy​ła. Wo​la​ła​by zo​stać i ko​chać się z nim, ale prze​ko​nał ją bez tru​du: „To tyl​ko kil​ka go​dzin”. ‒ O czym my​ślisz? – spy​tał te​raz. ‒ O sek​sie – od​par​ła, czu​jąc dreszcz na myśl o tym, co będą ro​bić… Ro​ze​śmiał się. ‒ My​ślisz w ogó​le o czymś in​nym? Uda​wa​ła, że się za​sta​na​wia. ‒ Nie. ‒ Kusi mnie, żeby spy​tać, o czym my​ślisz w po​wią​za​niu z sek​sem, ale je​śli roz​bi​ję sa​mo​chód, po​wrót zaj​mie nam wię​cej cza​su. Póź​niej opo​wiesz mi wszyst​ko ze szcze​gó​ła​mi. ‒ Do​brze – obie​ca​ła. ‒ Mogę za​dać ci oso​bi​ste py​ta​nie? Wy​czu​ła w jego glo​sie po​wa​gę. ‒ Co chcesz wie​dzieć? ‒ Dla​cze​go cze​ka​łaś do dwu​dzie​ste​go pią​te​go roku ży​cia na ten pierw​szy raz? Spo​dzie​wa​ła się tego py​ta​nia i wciąż nie była przy​go​to​wa​na na od​po​wiedź. ‒ Ni​g​dy nie za​mie​rza​łam za​cho​wy​wać dzie​wic​twa, ale uni​ka​łam związ​ków, któ​re opie​ra​ły się wy​łącz​nie na po​żą​da​niu. Zbyt czę​sto wi​dzia​łam roz​pacz mat​ki, by wie​rzyć w na​mięt​ną mi​łość. Pło​mień przy​ga​sa zbyt szyb​ko. Nie ro​zu​mia​łam, jak moż​na spro​wa​dzać wszyst​ko do sek​su.

‒ I tyl​ko to się dla cie​bie li​czy? – spy​tał z dziw​nym na​pię​ciem w gło​sie. – Seks? ‒ A dla cie​bie nie? – od​pa​ro​wa​ła za​sko​czo​na. ‒ Masz ra​cję, tyl​ko to nas łą​czy. Przy​zna​ję, że to dziw​ne sły​szeć coś ta​kie​go z ust ko​bie​ty i na​wet w to wie​rzyć. ‒ Wszyst​kie two​je ko​chan​ki mó​wią, że to tyl​ko seks? ‒ Usta​lam za​sa​dy na sa​mym po​cząt​ku. Daję do zro​zu​mie​nia, że cho​dzi o zwią​zek fi​zycz​ny, a one się zga​dza​ją. Szyb​ko zmie​nia​ją zda​nie i są​dzą, że mogą mnie okieł​znać. ‒ Nie wy​da​je mi się, by ko​mu​kol​wiek się to uda​ło. – Po​czu​ła dziw​ną go​rycz. Po​my​śla​ła, że po jej po​wro​cie do Pa​ry​ża Ta​los znaj​dzie so​bie ko​goś in​ne​go w cią​gu ty​go​dnia. Wy​buch​nął śmie​chem. ‒ Cie​szę się swo​im ży​ciem. Nie chcę być okieł​zna​ny. Za​sta​na​wia​ła się, dla​cze​go mu nie wie​rzy. Wy​czu​wa​ła w nim coś, co sta​ran​nie ukry​wał. Fi​zycz​nie był naj​bar​dziej hoj​nym ko​chan​kiem, ja​kie​go moż​na so​bie wy​ma​rzyć, ale nie po​tra​fi​ła do​trzeć do jego de​mo​nów, któ​re się ujaw​nia​ły, kie​dy krzy​czał przez sen po grec​ku. Spy​ta​ła go o to, a on od​parł obo​jęt​nie, że nie pa​mię​ta, co mu się śni​ło. Nie drą​ży​ła tego te​ma​tu. Zresz​tą nie mia​ła pra​wa wy​cią​gać z nie​go ja​kichś se​kre​tów, sko​ro ich zwią​zek opie​rał się na sek​sie i przy​go​to​wa​niu jej do wy​stę​pu. ‒ Więc z ni​kim nie zwią​za​łaś się na po​waż​nie? – spy​tał. ‒ Mia​łam wie​lu chło​pa​ków. ‒ I nie pró​bo​wa​li za​cią​gnąć cię do łóż​ka? Byli ge​ja​mi? Par​sk​nę​ła śmie​chem. ‒ To moż​li​we, ale te związ​ki tak nie wy​glą​da​ły. Cho​dzi​ło bar​dziej o jed​ność umy​słów niż fi​zycz​ność. ‒ Od tego są ra​czej przy​ja​cie​le. ‒ Za​pew​ne. Ca​ło​wa​łam się z nimi, ale wo​le​li dys​ku​to​wać o Mo​zar​cie niż za​cią​gnąć mnie do łóż​ka. ‒ Gdy​bym wie​dział coś o Mo​zar​cie, to za​pew​niam, że chęt​nie bym o nim z tobą po​roz​ma​wiał, za​kła​da​jąc, że jed​no​cze​śnie mógł​bym cię roz​bie​rać. ‒ Przed tym wła​śnie się chro​ni​łam. ‒ Po​do​ba​li ci się, bo czu​łaś się przy nich bez​piecz​na? Co​raz czę​ściej do​strze​ga​ła, że Ta​los od​zna​cza się wy​jąt​ko​wą prze​ni​kli​wo​ścią. ‒ Tak, masz ra​cję. Po roz​wo​dzie ro​dzi​ców mat​ka tra​ci​ła gło​wę dla wie​lu męż​czyzn, ale z żad​nym nie wy​trwa​ła. Pa​trzy​łam z bó​lem na jej zła​ma​ne ser​ce. ‒ Dla​cze​go nie po​tra​fi​ła wy​trwać? ‒ Nie wiem. Może dla​te​go, że oj​ciec psuł ją przez całe mał​żeń​stwo. Wiel​bił. Tego ocze​ki​wa​ła. I to wła​śnie znie​chę​ca​ło jej ko​chan​ków. Ule​ga​li jej uro​dzie i sła​wie, ale gdy tyl​ko do​strze​ga​li w niej spra​gnio​ną ko​bie​tę, bra​li nogi za pas. Ra​ni​ło ją to. Śpie​wa​ła dla świa​ta z uśmie​chem, ale pry​wat​nie pła​ka​ła jak dziec​ko. ‒ Wi​dzia​łaś to?

‒ Tak. ‒ Ro​zu​miem, dla​cze​go mu​sia​ło to być dla cie​bie bo​le​sne. Czy nie wi​dział do​sta​tecz​nie czę​sto bólu swo​jej wła​snej mat​ki, by wie​dzieć, jak może być nisz​czą​cy? Zwłasz​cza dla dziec​ka? ‒ Zda​ję so​bie spra​wę, że uwa​żasz moją mat​kę za oso​bę nie​doj​rza​łą, ale jest tak​że za​baw​na i peł​na mi​ło​ści, a ja ją uwiel​biam. ‒ Do​my​ślam się. – Skrę​cił w dro​gę, któ​ra pro​wa​dzi​ła do po​sia​dło​ści Kal​lia​ki​sów. – Ale przy​znasz, że to nie fair zrzu​cać pro​ble​my emo​cjo​nal​ne na two​je bar​ki. ‒ Jest, jaka jest. Zresz​tą na to za​słu​ży​łam. ‒ Co przez to ro​zu​miesz? Po​pa​trzy​ła przez okno sa​mo​cho​du. ‒ Ama​lie? ‒ To ja je​stem win​na jej nie​szczę​ścia. Gdy​by nie ja, oj​ciec ni​g​dy by się z nią nie roz​wiódł. ‒ Nie wie​rzę w to. – Jak dziec​ko mo​gło do​pro​wa​dzić do roz​wo​du ro​dzi​ców? – Ale je​stem za​sko​czo​ny, że to on się z nią roz​wiódł. Przy​pusz​cza​łem, że to two​ja mat​ka się z nim roz​wio​dła. ‒ Oj​ciec ją uwiel​biał, ale żeby ra​to​wać mnie przed nią, za​żą​dał roz​wo​du, kie​dy mia​łam dwa​na​ście lat. ‒ Mniej wię​cej wte​dy, kie​dy prze​sta​łaś wy​stę​po​wać pu​blicz​nie. Ro​zu​miem, że te dwie spra​wy mają zwią​zek? ‒ Tak – od​par​ła zwięź​le. Za​trzy​mał się przed cha​tą. Chciał ją wziąć w ra​mio​na, nie tyl​ko po to, żeby sy​cić się jej cia​łem, ale też żeby ją po​cie​szyć. Było to uczu​cie zu​peł​nie mu do​tąd obce. Po​cie​cha była for​mą czu​ło​ści, a on uni​kał jej jak ognia. Seks miał być tyl​ko za​ba​wą; ni​czym wię​cej. Ob​ró​ci​ła się do nie​go i pod​nio​sła dłoń do jego po​licz​ka. Nie mo​gąc się oprzeć, przy​warł usta​mi do jej warg, chło​nąc jej od​dech, tak jak ona chło​nę​ła jego od​dech. Uświa​do​mił so​bie ze zdu​mie​niem, że pra​gnie​nie, by jej do​ty​kać i być do​ty​ka​nym przez nią, jest nie​odzow​ne jak od​dy​cha​nie. Mu​siał się sku​pić na ogól​niej​szym ob​ra​zie. Wspa​nia​ły seks nie zmie​niał fak​tu, że Ama​lie zja​wi​ła się tu​taj, by wy​stą​pić na gali, a on miał spra​wić, by za​gra​ła dla jego dziad​ka. Jak do​tąd nie wy​ko​na​ła jesz​cze utwo​ru jego bab​ki. Za​rze​ka​ła się, że zna go na pa​mięć; wie​rzył jej, ale czas upły​wał nie​ubła​ga​nie. Po​zo​stał tyl​ko ty​dzień. Wy​czu​wał, że jest bli​ska ujaw​nie​nia se​kre​tów, któ​re skry​wa​ła tak sta​ran​nie, i wie​dział, że to jest klucz do jej tre​my. Na wy​cie​racz​ce pod drzwia​mi dom​ku le​ża​ła kre​mo​wa ko​per​ta. Za​uwa​żył ze zdu​mie​niem, że do​star​czo​no ją z pa​ła​cu. Ama​lie otwo​rzy​ła prze​sył​kę i we​szła do sa​lo​nu. ‒ Mam za​pro​sze​nie na ko​la​cję z two​im dziad​kiem – oznaj​mi​ła, po​da​jąc mu kart​kę.

Po​pa​trzył z bi​ją​cym ser​cem na za​pro​sze​nie. Cho​dzi​ło o naj​bliż​szą śro​dę. ‒ Wie​dzia​łeś o tym? – spy​ta​ła. ‒ Nie. Nikt mu nie po​wie​dział. Nie był jed​nak zdzi​wio​ny, że dzia​dek chce zo​ba​czyć Ama​lie przed galą. Astra​eus Kal​lia​kis wciąż opła​ki​wał mi​łość swo​je​go ży​cia i pra​gnął po​znać ko​bie​tę, któ​ra mia​ła od​dać na sce​nie hołd jego zmar​łej żo​nie. Ta​los wie​dział, że wła​śnie te​raz po​wi​nien po​wie​dzieć jej praw​dę o sta​nie dziad​ka. Przy​go​to​wać ją. Ale sło​wa utkwi​ły mu w krta​ni, jak za​wsze, kie​dy my​ślał o tym, co przy​nio​są naj​bliż​sze mie​sią​ce – śmierć czło​wie​ka, któ​ry wy​cho​wy​wał go od siód​me​go roku ży​cia. Czło​wie​ka, któ​ry wszedł do jego sy​pial​ni, obu​dził, wziął go w ra​mio​na i po​wie​dział, że jego ro​dzi​ce nie wró​cą do domu. Że zgi​nę​li w wy​pad​ku sa​mo​cho​do​wym. To był ten je​den raz, kie​dy dzia​dek za​cho​wał się wo​bec nie​go tak nie​for​mal​nie. Po​tem zo​sta​wił go pod opie​ką swo​jej kró​lo​wej, bab​ki Ta​lo​sa, i po​le​ciał do An​glii, żeby oso​bi​ście po​wia​do​mić dwóch po​zo​sta​łych wnu​ków o tym, co się sta​ło. Ta​los wie​dział, czym było dla jego dziad​ka prze​ka​za​nie tak tra​gicz​nej wie​ści, kie​dy jed​no​cze​śnie opła​ki​wał śmierć swe​go dziec​ka. Jego peł​na spo​ko​ju siła sta​no​wi​ła dla nie​go opo​kę w chwi​li, gdy cały świat wy​wró​cił się do góry no​ga​mi. A te​raz jego dzia​dek sam zbli​żał się do kre​su ży​cia. Nie mógł go uchro​nić przed śmier​cią, tak jak nie mógł uchro​nić mat​ki przed pię​ścia​mi i nie​wier​no​ścią ojca. ‒ Coś się sta​ło? – spy​ta​ła Ama​lie. – Zbla​dłeś. Za​pra​gnął na​gle zło​żyć gło​wę na jej mięk​kich pier​siach i po​czuć pal​ce we wło​sach, ko​ją​ce wszel​ki ból. Otrzą​snął się z tych my​śli. Ujaw​nić praw​dę o dziad​ku… nie roz​ma​wiał o tym na​wet z brać​mi, jak​by wszy​scy bali się tej praw​dy. Igno​ru​jąc jej py​ta​nie, po​gła​skał ją po po​licz​ku, a ona ob​ję​ła go za szy​ję i wspię​ła się na pal​ce, żeby go po​ca​ło​wać. Jej ję​zyk wnik​nął w jego usta, a cie​pły od​dech wdarł się w zmy​sły. Zna​lazł ego​istycz​ną po​cie​chę w jej po​ca​łun​kach i mięk​ko​ści, któ​re po​zwa​la​ły stłu​mić wszel​kie my​śli. Kie​dy wno​sił ją na górę, przy​szło mu do gło​wy, że jest ni​czym wosk w jej rę​kach. Ama​lie prze​cią​gnę​ła się z roz​ko​szą, po​tem ob​ró​ci​ła się na bok, żeby prze​su​nąć pal​ca​mi po pier​si Ta​lo​sa, wy​czuć bi​cie ser​ca. Pod​niósł jej dłoń do ust i uca​ło​wał. Po​pa​trzy​ła mu w oczy i po​czu​ła, jak za​le​wa ją fala bez​gra​nicz​ne​go za​do​wo​le​nia. Mo​gła​by tak le​żeć w jego ra​mio​nach całą wiecz​ność… Przy​war​ła bio​dra​mi do jego uda. Bez wzglę​du na głę​bię or​ga​zmów, ja​kich do​zna​wa​ła, wciąż chcia​ła wię​cej… ‒ Je​steś nie​na​sy​co​na – mruk​nął. ‒ To two​ja wina – od​par​ła z uśmie​chem, prze​su​wa​jąc dłoń ni​żej.

‒ To ty, mój mały skow​ron​ku, je​steś naj​bar​dziej po​żą​da​ną ko​bie​tą na świe​cie. Mój mały skow​ron​ku? Mój? Dźwięk tego za​im​ka przy​pra​wił ją nie​mal o wstrząs. Mój mały skow​ron​ku. I w tym mo​men​cie po​ję​ła coś z taką ja​sno​ścią, że jej ser​ce za​trzy​ma​ło się na chwi​lę. Nie cho​dzi​ło o po​żą​da​nie. Ko​cha​ła go. Ko​cha​ła. Ko​cha​ła.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Pró​bu​jąc zro​zu​mieć, uwol​ni​ła się z jego ob​jęć i usia​dła, pa​trząc w twarz, w któ​rej się za​ko​cha​ła. ‒ Coś się sta​ło? – spy​tał. – Wy​glą​dasz, jak​byś zo​ba​czy​ła du​cha. Po​krę​ci​ła gło​wą. Cze​ka​ła, aż ode​zwie się głos roz​sąd​ku, ale cu​dow​ność tej chwi​li była zbyt prze​moż​na. ‒ Zmu​si​łeś mnie, żeby tu przy​je​cha​ła… ten kosz​mar​ny kon​trakt… groź​by… Za​mru​gał za​sko​czo​ny, a ona była za​do​wo​lo​na. Chcia​ła, żeby się wsty​dził swo​je​go za​cho​wa​nia. Ozna​cza​ło to, że ma su​mie​nie. Ozna​cza​ło, że mają szan​sę. Nie​wiel​ką, wie​dzia​ła o tym. Ale za​wsze szan​sę. ‒ To, że uwa​żam cię za naj​bar​dziej sek​sow​ne​go męż​czy​znę, nie ozna​cza, że za​po​mnia​łam, do cze​go się po​su​ną​łeś, żeby mnie tu spro​wa​dzić. Ale czy to ozna​cza​ło, że mu wy​ba​cza? Chciał to wie​dzieć; był już go​tów spy​tać, ale zre​zy​gno​wał. A gdy​by za​prze​czy​ła? Gdy​by od​par​ła, że ni​g​dy mu nie wy​ba​czy tego, co zro​bił? Dla​cze​go w ogó​le pra​gnął jej wy​ba​cze​nia? Na wspo​mnie​nie gróźb, któ​ry​mi zmu​sił ją do ule​gło​ści, wszyst​ko się w nim skrę​ca​ło. Bez​względ​ność nie była dla nie​go ni​czym no​wym, ale mia​ła inny po​smak, gdy do​ty​czy​ła ko​bie​ty, z któ​rą spę​dził po​przed​nią noc. Któ​rej ni​g​dy nie po​zwo​lił​by zro​bić naj​mniej​szej krzyw​dy. Na​gle ude​rzy​ła go myśl, że od​dał​by ży​cie za tę ko​bie​tę. I gdy to so​bie zszo​ko​wa​ny uświa​da​miał, ona wy​zna​ła: ‒ Bez wzglę​du na oko​licz​no​ści, nie mogę się oprzeć wra​że​niu, że mój przy​jazd tu​taj to naj​lep​sza rzecz, jaka mi się kie​dy​kol​wiek przy​tra​fi​ła. ‒ Dla​cze​go? – spy​tał. Czuł, jak krę​ci mu się w gło​wie. ‒ Bo dzię​ki temu mo​głam do​strzec pew​ne rze​czy wy​raź​nie. Je​den z mo​ich psy​chia​trów po​wie​dział mi wprost, że we​dług nie​go nie chcę się wy​le​czyć. My​lił się. – Po​pa​trzy​ła na Ta​lo​sa szkli​stym wzro​kiem. – Nie cho​dzi​ło o to, że nie chcę się wy​le​czyć. Uwa​ża​łam po pro​stu, że na to nie za​słu​gu​ję. Ta​los nie bar​dzo wie​dział, co po​wie​dzieć. Od​kry​wa​ła się przed nim, go​to​wa zdra​dzić swo​je se​kre​ty, a on pra​gnął ją bła​gać, by prze​sta​ła. Nie chciał tego słu​chać. Nie chciał nic wo​bec niej od​czu​wać. Był go​tów wziąć na sie​bie winę, jak męż​czy​zna, ale nic wię​cej. ‒ Może zdo​łasz zro​zu​mieć, jak wy​glą​da​ło moje dzie​ciń​stwo – po​wie​dzia​ła, nie​świa​do​ma jego we​wnętrz​nej bu​rzy. – Też by​łeś za​wsze na świecz​ni​ku. Przed ukoń​cze​niem dzie​sią​te​go roku ży​cia gra​łam dla pre​zy​den​ta Fran​cji… Wie​dział o tym już wcze​śniej, za​nim ją wy​brał. Jej od​mo​wa wy​da​wa​ła mu się wów​czas tym bar​dziej śmiesz​na. ‒ By​łam cu​dow​nym dziec​kiem, nie spra​wia​ło mi to trud​no​ści. Uwiel​bia​łam aplauz. Ale po​tem skoń​czy​łam dzie​sięć lat. Zna​la​złam re​cen​zje ze swo​ich wy​stę​-

pów, ro​dzi​ce je prze​cho​wy​wa​li. Uświa​do​mi​łam so​bie, że lu​dzie oce​nia​ją moją mu​zy​kę. Że nie tyl​ko się nią cie​szą, ale też ana​li​zu​ją. I mnie przy oka​zji. Cała moja ra​dość wy​pa​ro​wa​ła na​gle. Ni​g​dy wcze​śniej nie do​świad​czy​łam stra​chu i oto na​gle za​czął mnie pa​ra​li​żo​wać. A je​śli uzna​ją, że nie mam ta​len​tu? Tak wie​le my​śli i lę​ków, a wcze​śniej tyl​ko ra​dość z gra​nia. Wszyst​ko to przy​szło mi do gło​wy w dniu uro​dzin mat​ki, kie​dy mia​łam dwa​na​ście lat. Się​gnę​ła po szklan​kę na noc​nym sto​li​ku. ‒ Co się sta​ło? – spy​tał. ‒ Wy​da​ła przy​ję​cie w na​szym domu wa​ka​cyj​nym w Pro​wan​sji. Przez dwa lata bła​ga​łam, że​bym nie mu​sia​ła wy​stę​po​wać pu​blicz​nie, tyl​ko wró​cić do szko​ły i zna​leźć so​bie przy​ja​ciół, bła​ga​łam o nor​mal​ne ży​cie, ale nie chcia​ła się zgo​dzić. Mat​ka uwa​ża​ła, że moim prze​zna​cze​niem jest sce​na. Ko​cham swo​ją ma​man, ale ona po​tra​fi ma​ni​pu​lo​wać ludź​mi. Nie wa​ha​ła się po​słu​żyć szan​ta​żem emo​cjo​nal​nym, żeby mnie zmu​sić do gra​nia. Ka​za​ła zbu​do​wać sce​nę w ogro​dzie. Pa​mię​tam, jak na niej sta​łam, a oczy set​ki go​ści skie​ro​wa​ne były na mnie. Za​sty​głam. I wte​dy… ‒ I wte​dy? ‒ Zmo​czy​łam się. W obec​no​ści tych wszyst​kich lu​dzi. Zo​ba​czy​li to. Prze​sta​li roz​ma​wiać i wle​pi​li we mnie wzrok… To po​ni​że​nie mnie zdru​zgo​ta​ło. Ści​snę​ło mu się ser​ce. Była wte​dy ma​leń​ką dziew​czyn​ką, któ​ra nie mia​ła po​ję​cia o doj​rze​wa​niu. Była dziec​kiem. Ama​lie wes​tchnę​ła. ‒ Ma​man przy​się​ga​ła, że to tyl​ko drob​na wpad​ka. Mia​łam wy​stą​pić ty​dzień póź​niej w Roy​al Al​bert Hall, z oka​zji Bo​że​go Na​ro​dze​nia. Upie​ra​ła się, że​bym za​gra​ła. Oj​ciec pró​bo​wał prze​mó​wić jej do roz​sąd​ku, ale na próż​no. By​łam jej pro​te​gee; stwo​rzy​ła mnie. Kil​ka mi​nut przed wyj​ściem na sce​nę do​sta​łam ata​ku pa​ni​ki, trze​ba było we​zwać ka​ret​kę. Oj​ciec ode​brał mnie ze szpi​ta​la sam. Mat​ka nie chcia​ła ni​cze​go słu​chać, więc uznał, że musi ją zo​sta​wić dla mo​je​go do​bra. Ko​chał ją, ale nie mógł ak​cep​to​wać tego, jak mnie trak​tu​je. Po​tem wi​dzia​łam, jak mat​ka wią​że się z ko​lej​ny​mi męż​czy​zna​mi. Wie​dzia​łam, że gdy​bym była sil​niej​sza, wciąż by​li​by ra​zem… ‒ Nie – prze​rwał jej ostro. – By​łaś dziec​kiem. ‒ To wła​śnie mia​łam na my​śli, mó​wiąc, że jest mi do​brze na Ago​nie. Mia​łam dość cza​su, żeby wszyst​ko prze​my​śleć. Choć oj​ciec uzy​skał pra​wo do opie​ki nade mną, wciąż spę​dza​łam z mat​ką świę​ta i week​en​dy. Ni​g​dy mi nie za​bra​niał się z nią wi​dy​wać i ni​g​dy nie prze​stał jej ko​chać, ale uwa​żał, że moje do​bro jest waż​niej​sze i po​zba​wił ją pra​wa do de​cy​do​wa​nia o mnie. Wi​dzia​łam, jak cier​pią, i są​dzi​łam, że to wy​łącz​nie moja wina. Czu​łam się tak, jak​bym znisz​czy​ła im ży​cie. Ka​ra​łam się, pod​świa​do​mie prze​ko​na​na, że nie za​słu​gu​ję na przy​szłość, o któ​rej ma​rzy​łam. Stwo​rzy​łam so​bie miłe i bez​piecz​ne ży​cie, my​śląc, że to wy​star​czy. ‒ A te​raz? Osią​gnę​łaś tak wie​le. Prze​cież za​gra​łaś dla mnie. Ju​tro przy​je​dzie two​ja or​kie​stra, a ja w cie​bie wie​rzę. Dasz radę, mój mały skow​ron​ku. Ale mu​-

sisz tego pra​gnąć dla sie​bie, bez wzglę​du na kon​se​kwen​cje. ‒ Ist​nie​ją? ‒ Nie wiem – wy​znał szcze​rze. – Wo​lał​bym się nie prze​ko​nać. ‒ Ani ja – uśmiech​nę​ła się. – Trud​no mi ko​ja​rzyć męż​czy​znę, z któ​rym dzie​lę łóż​ko, z bru​ta​lem, któ​ry wtar​gnął do mo​je​go domu. ‒ To ten sam czło​wiek. Kie​dy cho​dzi o moją ro​dzi​nę i kraj, wal​czę. Cza​sem nie​czy​sto. ‒ Nie wąt​pię. – Uję​ła jego dłoń. – Dla​cze​go ta gala jest dla cie​bie taka waż​na? Ro​zu​miem ju​bi​le​usz pół​wiecz​ne​go pa​no​wa​nia, ale mam wra​że​nie, że cho​dzi o coś wię​cej. ‒ Nie uwa​żasz, że to wy​star​czy? Pięć​dzie​siąt lat rzą​dów to nie prze​lew​ki. W Ago​nie wład​ca ab​dy​ku​je, kie​dy na​stęp​ca osią​ga czter​dziest​kę. Dzia​dek mu​siał po​zo​stać na tro​nie, bo jego na​stęp​ca zgi​nął przed osią​gnię​ciem tego wie​ku. He​lio​so​wi stuk​nie czter​dziest​ka za czte​ry lata. Za​nim zdą​ży​ła o co​kol​wiek spy​tać, przy​cią​gnął ją do sie​bie i prze​wró​cił na ple​cy. Chło​nął sło​dycz jej ust i do​ty​ku, by po​zbyć się na​pię​cia, któ​re prze​ni​ka​ło go do szpi​ku ko​ści. Kie​dy się w niej po​ru​szał, wsłu​cha​ny w jej ci​che jęki, uwol​nił się od wszyst​kie​go z wy​jąt​kiem eks​ta​zy, któ​rej do​zna​wał w jej ra​mio​nach. Kie​dy Ta​los za​snął, Ama​lie za​czę​ła wo​dzić pal​cem po jego war​gach. Spra​wiał wra​że​nie spo​koj​ne​go. Po​wie​dzia​ła mu wszyst​ko – o wsty​dzie, któ​re​go do​zna​ła pod​czas uro​dzin mat​ki, i o jego kon​se​kwen​cjach. Wy​zna​jąc to – głów​nie so​bie – po​czu​ła się oczysz​czo​na. Miał ra​cję. Była wte​dy tyl​ko dziec​kiem. Czu​ła się dzię​ki nie​mu speł​nio​na. Skradł jej ser​ce, a ona nie mo​gła się na​dzi​wić chę​ci, z jaką mu na to po​zwo​li​ła. Czyż mo​gło być ina​czej tu, na tej wy​spie, kie​dy od​sło​nił przed nią swo​ją ludz​ką twarz? Nie przej​mo​wa​ła się już na​wet tym prze​klę​tym kon​trak​tem. Po​do​ba​ło jej się, że jest go​tów wal​czyć o to, w co wie​rzy. Jak​by to było do​zna​wać mi​ło​ści ta​kie​go czło​wie​ka? Cie​szyć się opie​ką, któ​rą ota​czał ro​dzi​nę i na​ród? Nie wol​no jej było tak my​śleć. To, że się w nim za​ko​cha​ła, nie ozna​cza​ło, że i on się w niej za​ko​cha. Przed kil​ko​ma za​le​d​wie go​dzi​na​mi dał jej do zro​zu​mie​nia, że cho​dzi tyl​ko o seks. Sama tak po​wie​dzia​ła. Nie mo​gła ule​gać złud​nej na​dziei. Po​sta​no​wi​ła, że bę​dzie się cie​szyć cza​sem, jaki jej po​zo​stał, a po​tem wró​ci z pod​nie​sio​ną gło​wą do daw​ne​go mi​łe​go ży​cia. Czy w ogó​le tego pra​gnę​ła? Kie​dyś bała się pa​nicz​nie na​mięt​no​ści i mi​ło​ści. Z Ta​lo​sem zna​la​zła jed​no i dru​gie i wciąż sta​ła na wła​snych no​gach. I czu​ła się żywa jak ni​g​dy. Wszel​kie mury, któ​re wznio​sła – by się chro​nić, by się uka​rać – ru​nę​ły, od​sła​nia​jąc przy​szłość. Wy​star​czy​ło ją za​ak​cep​to​wać. Ta​los był wo​jow​ni​kiem. I po​mógł jej od​kryć wo​jow​ni​ka w so​bie sa​mej.

Wy​su​nę​ła się spod koł​dry, wło​ży​ła pod​ko​szu​lek i ze​szła do sa​lo​nu, gdzie na​stro​iła skrzyp​ce. Ode​tchnę​ła głę​bo​ko i wró​ci​ła do sy​pial​ni. Ta​los wciąż spał. Gdy tyl​ko usia​dła na brze​gu łóż​ka, uniósł po​wie​ki. Uśmiech​nę​ła się do nie​go, za​mknę​ła oczy i wsu​nę​ła in​stru​ment pod bro​dę. Pierw​sze tak​ty roz​brzmia​ły z taką sło​dy​czą, że od razu się obu​dził. I wie​dział. To był utwór jego bab​ki. Ni​g​dy przed ni​kim nie​wy​ko​ny​wa​ny. Gdy tak słu​chał, jak Ama​lie gra, cof​nął się o ćwierć wie​ku w czas swo​je​go dzie​ciń​stwa, kie​dy cały jego świat ru​nął w gru​zy. Wcze​śniej chciał, by to za​gra​ła, ale te​raz miał ocho​tę wy​rwać jej skrzyp​ce i wy​rzu​cić przez okno. Ale nie po​tra​fił się po​ru​szyć, uci​szyć mu​zy​ki, po​wstrzy​mać wspo​mnień. Był bez​rad​ny jak w wie​ku sied​miu lat, kie​dy oj​ciec okła​dał mat​kę pię​ścia​mi. Lecz prócz tych wspo​mnień po​ja​wi​ło się coś jesz​cze, jak​by bal​sam, któ​ry koił jego wzbu​rze​nie, na​peł​nia​jąc go słod​ką mu​zy​ką, któ​ra spły​wa​ła z pal​ców Ama​lie. Jak​by słu​chał prze​peł​nio​ne​go mi​ło​ścią du​cha. Gdy​by za​mknął oczy, zo​ba​czył​by bab​kę. Ale to była Ama​lie, któ​ra gra​ła z ta​kim uczu​ciem, jak​by sama Rhea wska​za​ła ją z nie​ba i oznaj​mi​ła „Tyl​ko ona”. Do​pie​ro gdy uci​chła ostat​nia nuta, otwo​rzy​ła oczy. Do​strzegł w nich nie​spo​koj​ne ocze​ki​wa​nie, ale też emo​cje, któ​re przy​pra​wi​ły jego ser​ce o drże​nie. Prze​su​nął dło​nią po twa​rzy. ‒ Po śmier​ci ro​dzi​ców prze​śla​do​wa​ły mnie kosz​ma​ry. Bab​ka sia​da​ła na moim łóż​ku, tak jak ty te​raz, i gra​ła mi, do​pó​ki znów nie za​sną​łem. Tchnę​łaś ży​cie w jej utwór. ‒ To naj​pięk​niej​sza kom​po​zy​cja, jaką mia​łam za​szczyt wy​ko​ny​wać. Obie​cu​ję, że będę wal​czyć jak ro​do​wi​ta miesz​kan​ka Ago​nu, żeby za​grać ją na gali two​je​go dziad​ka. Wie​dział, że bi​twa nie jest jesz​cze wy​gra​na, ale był pe​wien, że Ama​lie bę​dzie wal​czyć z ca​łych sił, by prze​zwy​cię​żyć drę​czą​cy ją la​ta​mi strach. Jej wzrok mó​wił, że za​mie​rza to zro​bić nie tyl​ko ze wzglę​du na kon​trakt, któ​ry za​war​li, i kon​se​kwen​cje ewen​tu​al​nej po​raż​ki, ale też dla nie​go. Ta myśl wy​trą​ci​ła go z rów​no​wa​gi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Ta​los wsiadł do sa​mo​cho​du i ru​szył, ale nie​mal na​tych​miast za​wró​cił i zga​sił sil​nik. Wy​obra​ził so​bie, jak na nie​go cze​ka w ob​ci​słym dre​sie pod​kre​śla​ją​cym krą​gło​ści. Wy​obra​ził so​bie po​ca​łu​nek i ra​dość, jak​by się nie wi​dzie​li ca​ły​mi ty​go​dnia​mi. Bez opo​rów gra​ła utwór jego bab​ki, kie​dy był przy niej. Gdy jed​nak zja​wia​ła się or​kie​stra i za​czę​ły się pró​by, Ama​lie wy​cho​dzi​ła na sce​nę i za​sty​ga​ła. Wi​dział to tego dnia na wła​sne oczy – tym ra​zem do​trwa​ła do koń​ca, ale tyl​ko dla​te​go, że cały czas pa​trzy​ła mu prze​ra​żo​na w oczy. Drża​ła, a do​by​wa​ne z in​stru​men​tu dźwię​ki był zwar​te i krót​kie – nie przy​po​mi​na​ły w ni​czym tej płyn​nej, peł​nej roz​ma​rze​nia me​lo​dii, któ​rą po​tra​fi​ła wy​cza​ro​wać, kie​dy byli sami. Od​czu​wał jej udrę​kę jak ko​lec w ser​cu. Było dla niej za wcze​śnie. Może gdy​by gala mia​ła się od​być za dwa mie​sią​ce… ale po​zo​sta​ły tyl​ko czte​ry dni. Opa​no​wa​ła utwór do per​fek​cji, po​dob​nie jak or​kie​stra, ale co z tego, sko​ro nie po​tra​fi​ła zmu​sić pal​ców do ule​gło​ści? A on, aro​ganc​ki drań, zmu​sił ją do tego kosz​ma​ru, wie​rząc, że ja​kiś duch wal​ki wy​le​czy ją z tre​my trwa​ją​cej la​ta​mi. Na​za​jutrz mia​ła się spo​tkać z jego dziad​kiem. To na jej wy​stęp przede wszyst​kim cze​kał. Po​wie​dział Ta​lo​so​wi, że prę​dzej po​ło​ży się do trum​ny, niż jej nie wy​słu​cha. Ta​los się​gnął po ko​mór​kę i za​dzwo​nił do niej. ‒ Nie przyj​dę dzi​siaj – po​wie​dział po​spiesz​nie. ‒ Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła za​nie​po​ko​jo​na. Nie chciał jej tro​ski. Nie za​słu​gi​wał na nią. Za​słu​gi​wał na cio​sy za to, że zmu​sił ją do tego kosz​ma​ru. ‒ Mam dużo pra​cy. Zo​ba​czy​my się póź​niej. Miał wra​że​nie, że nie pa​nu​je nad swo​im ży​ciem. Ama​lie po​pa​trzy​ła na wil​lę w dali. Bia​ły bu​dy​nek lśnił pod gwiaz​da​mi. Do​tar​ła tam po dzie​się​ciu mi​nu​tach i za​pu​ka​ła z bi​ją​cym ser​cem. Ni​g​dy wcze​śniej tu nie była. Ni​g​dy jej nie za​pro​sił do swo​je​go sank​tu​arium. Cały wie​czór cze​ka​ła, aż za​dzwo​ni albo przyj​dzie. Wy​czu​wa​ła, że coś jest nie tak. Po​ja​wił się mię​dzy nimi ja​kiś dy​stans. Tak, mar​twił się o galę, po​dob​nie jak ona. Prze​ko​na​nie, że jest go​to​wa do pu​blicz​ne​go wy​stę​pu, oka​za​ło się złud​ne. Ner​wy bra​ły górę. Drżą​ce pal​ce za​wo​dzi​ły. Czy dla​te​go zo​bo​jęt​niał? Bo go roz​cza​ro​wa​ła? Po​ko​jów​ka, któ​ra jej otwo​rzy​ła, za​pro​si​ła ją z uśmie​chem do środ​ka. Wnę​trze tchnę​ło świe​żo​ścią i no​wo​cze​sno​ścią, ale wszę​dzie wi​dać było śla​dy

mi​noj​skie​go dzie​dzic​twa Ago​nu. Ścia​ny zdo​bi​ły ob​ra​zy. Po​ko​jów​ka spro​wa​dzi​ła ją po mar​mu​ro​wych scho​dach na dół i wska​za​ła drzwi, po czym ukło​ni​ła się i ru​szy​ła na górę, zo​sta​wia​jąc Ama​lie samą. Za​pu​ka​ła nie​pew​nie. Kie​dy nie do​cze​ka​ła się od​po​wie​dzi, za​pu​ka​ła gło​śniej i przy​ło​ży​ła ucho do drzwi. Przy​gry​zła war​gę i na​ci​snę​ła klam​kę. Zaj​rza​ła do środ​ka i uświa​do​mi​ła so​bie, że to pry​wat​na si​łow​nia Ta​lo​sa. Pod ścia​ną wy​kła​da​ną lu​stra​mi sta​ły urzą​dze​nia do ćwi​czeń. Do​strze​gła w tych lu​strach nie​wy​raź​nie od​bi​cie i ob​ró​ci​ła się w lewo. Był tam, nie​świa​do​my jej obec​no​ści, okła​da​jąc wście​kle wo​rek tre​nin​go​wy. Pa​trzy​ła na to jak urze​czo​na. Miał na so​bie tyl​ko czar​ne spoden​ki. Był bosy i nie za​ło​żył rę​ka​wic. Po​my​śla​ła o ry​zy​ku, na któ​re na​ra​ża swo​je pal​ce, i uświa​do​mi​ła so​bie, że na​praw​dę mu​sia​ło stać się coś złe​go, sko​ro tre​no​wał go​ły​mi pię​ścia​mi. Mimo wszyst​ko była za​fa​scy​no​wa​na ener​gią, jaką ema​no​wał. Ocie​kał po​tem, jego mię​śnie nie​mal fa​lo​wa​ły, cio​sy były bez​li​to​sne, jak​by miał przed sobą wro​ga. Cier​piał. Do​strze​ga​ła to w każ​dym ko​lej​nym ude​rze​niu. Mu​siał ją do​strzec w lu​strach, bo na​gle znie​ru​cho​miał i od​wró​cił się na pię​cie. Zdy​sza​ny, spoj​rzał na nią z nie​do​wie​rza​niem. Chcia​ła go prze​pro​sić za naj​ście, ale nie mo​gła do​być z sie​bie gło​su. Się​gnął po ręcz​nik i wy​tarł twarz i pierś, a po​tem się do niej zbli​żył. Na​gle przy​warł do jej warg usta​mi i przy​ci​snął ją do ścia​ny. Jego po​ca​łun​ki mia​ły w so​bie głód. Za​wsze zda​wa​ła so​bie spra​wę z jego siły, ale wcze​śniej nie do​ce​nia​ła tego, jak bar​dzo nad nią pa​nu​je, kie​dy są ra​zem. Te​raz przy​cią​gnął ją do sie​bie i zdarł z niej majt​ki. Uwol​nił się od bok​se​rek i za​nu​rzył w niej z ję​kiem cier​pie​nia i jed​no​cze​śnie roz​ko​szy. Ama​lie obej​mo​wa​ła go moc​no, pra​gnąc je​dy​nie uwol​nić go od bólu. Było to za​ja​dłe, pier​wot​ne, ale ak​cep​to​wa​ła każ​de pchnię​cie i czu​ła, jak na​ra​sta w niej obez​wład​nia​ją​ce pul​so​wa​nie. Wy​dał z sie​bie głu​chy po​mruk i za​nu​rzył twarz w jej wło​sach, drżąc na ca​łym cie​le. Jego ostat​ni gwał​tow​ny ruch przy​pra​wił ją nie​mal o omdle​nie, a pul​so​wa​nie eks​plo​do​wa​ło z szo​ku​ją​cą siłą; osu​nę​ła się w jego ra​mio​nach. Czas stra​cił wszel​kie zna​cze​nie. Do​pie​ro gdy ob​cią​gnął jej spód​ni​cę i cof​nął się, do​strze​gła na jego ra​mie​niu czer​wo​ny ślad, któ​ry po​zo​sta​wi​ły jej zęby. ‒ Moje pierw​sze mi​ło​sne uką​sze​nie – za​uwa​żył z uśmie​chem. Nie dała się zwieść tej po​zor​nej we​so​ło​ści i cze​ka​ła, aż ją spy​ta, co tu​taj robi, ale on po​ca​ło​wał ją tyl​ko i znów przy​cią​gnął do sie​bie. ‒ Przy​kro mi – rzu​cił chra​pli​wym gło​sem. – To było ego​istycz​ne z mo​jej stro​ny. ‒ A mnie nie jest przy​kro – od​par​ła, pa​trząc na nie​go. Za​klął pod no​sem. ‒ Nie uży​łem pre​zer​wa​ty​wy. Też o tym nie po​my​śla​ła.

‒ Po​win​no być okej. Ju​tro wy​pa​da mi okres. ‒ Okej? – Po​krę​cił gło​wą. ‒ Je​stem pew​na, że dni owu​la​cji już daw​no mi​nę​ły. U mnie to re​gu​lar​ne – do​da​ła, żeby go po​cie​szyć. – Je​śli jest pro​blem, to do​wiem się za parę dni. ‒ Pa​mię​taj, żeby mi od razu po​wie​dzieć, jak tyl​ko się upew​nisz. ‒ Obie​cu​ję. – Za​wa​ha​ła się. – Co się dzie​je, Ta​los? Wy​da​jesz się taki chłod​ny. ‒ Nic się nie sta​ło. Nie​po​ko​ję się tro​chę o galę, kil​ka pro​ble​mów w pra​cy, brak snu… ‒ Je​stem pew​na, że ju​trzej​sza pró​ba pój​dzie le​piej. – Si​li​ła się na opty​mizm. – Przy​naj​mniej by​łam w sta​nie dzi​siaj grać. Na​wet je​śli jej mu​zy​ka brzmia​ła jak ko​cie za​wo​dze​nie, a mu​zy​cy z or​kie​stry pa​trzy​li na nią z prze​ra​że​niem… Ski​nął gło​wą. ‒ Je​stem pe​wien, że się nie my​lisz. Zro​zu​mia​ła, że kła​mie. Nie wie​rzył, że po​tra​fi to zro​bić. Jego za​pew​nie​nia, że ją ule​czy, tchnę​ły w nią prze​ko​na​nie, że prze​zwy​cię​ży swój strach. Ale je​śli jej wo​jow​ni​czy ksią​żę stra​cił wia​rę… ‒ Z sa​me​go rana jadę do Aten. O siód​mej za​wio​zę cię na ko​la​cję do dziad​ka. Po​zby​wał się jej? ‒ Okej – od​par​ła. – To na pew​no nie​for​mal​ne spo​tka​nie? ‒ Dzia​dek chce po​roz​ma​wiać z tobą swo​bod​nie. ‒ To do​brze. Pój​dziesz ze mną do cha​ty? ‒ Nie dzi​siaj. Mu​szę wcze​śnie wstać. Poza tym też po​win​naś się po​rząd​nie wy​spać. Chodź, od​pro​wa​dzę cię. Miał ra​cję, ale od​czu​ła jego sło​wa jak cios no​żem w ser​ce. Uśmiech​nę​ła się wy​mu​sze​nie i po​ca​ło​wa​ła go, uda​jąc, że nic się nie dzie​je, choć było ja​sne, że Ta​los chce za​koń​czyć ich zwią​zek. Nie było żad​ne​go związ​ku, upo​mnia​ła się w my​ślach, kie​dy szli w mil​cze​niu. Ko​niec za​wsze wcho​dził w ra​chu​bę. Nie wzię​ła tyl​ko pod uwa​gę, że Ta​los wcze​śniej się nią znu​dzi. I że stra​ci w nią wia​rę. Ama​lie sta​ra​ła się ukryć szok na wi​dok kró​la Astra​eu​sa Kal​lia​ki​sa. Je​den z dwo​rzan za​pro​wa​dził ich do pry​wat​nej ja​dal​ni wład​cy – nie​wiel​kiej, ale oka​za​łej. Spo​dzie​wa​ła się uj​rzeć wy​so​kie​go, przy​stoj​ne​go męż​czy​znę, któ​re​go wi​dy​wa​ła na zdję​ciach. ‒ Prze​pra​szam, że nie wsta​ję na two​je po​wi​ta​nie – po​wie​dział sła​bym gło​sem. – Gdy​bym mógł, uca​ło​wał​bym two​ją dłoń. Nie wie​dzia​ła, co ją opę​ta​ło, ale to ona uca​ło​wa​ła cien​ką jak pa​pier skó​rę jego dło​ni za​miast się skło​nić. Uśmiech​nął się cie​pło i dał znak pie​lę​gniar​ce, żeby pod​je​cha​ła jego wóz​kiem do sto​łu.

Ama​lie pró​bo​wa​ła spoj​rzeć na Ta​lo​sa, ale uni​kał jej wzro​ku. Wcze​śniej nie wspo​mniał na​wet o jej te​le​fo​nie; za​dzwo​ni​ła z wia​do​mo​ścią, że do​sta​ła okres. O dzi​wo, prze​ży​ła roz​cza​ro​wa​nie. Ni​g​dy wcze​śniej nie my​śla​ła o dzie​ciach, ale przez ostat​nie dwa​na​ście go​dzin ist​nia​ła szan​sa, że za​szła w cią​żę. Po​cząt​ko​we oba​wy zwią​za​ne z tym fak​tem znik​nę​ły, a ona za​czę​ła so​bie wy​obra​żać, jak​by to było mieć dziec​ko z Ta​lo​sem. Nie wie​dzia​ła, czy spraw​dzi​ła​by się jako mat​ka, ale in​stynkt jej pod​po​wia​dał, że on był​by wspa​nia​łym oj​cem. Kie​dy prze​ka​za​ła mu wie​ści, od​parł bez​wied​nie: „Je​den kło​pot mniej”. Wie​dzia​ła te​raz, dla​cze​go tak się ostat​nio za​cho​wy​wał. My​ślał o swo​im dziad​ku. Dla​cze​go nie po​wie​dział jej, że ten czło​wiek jest cho​ry? Umie​ra​ją​cy? Wi​dzia​ła to te​raz na wła​sne oczy – wy​chu​dze​nie, żół​ty od​cień skó​ry, za​pad​nię​te oczy. ‒ Je​steś pew​nie cie​ka​wa, dla​cze​go chcia​łem się z tobą spo​tkać – oznaj​mił chra​pli​wym gło​sem, kie​dy po​da​no zupę. ‒ Za​kła​da​łam, że pra​gnie pan po​znać ko​bie​tę, któ​ra bę​dzie wy​ko​ny​wać ostat​ni utwór pań​skiej żony. Po​czu​ła lo​do​wa​ty dreszcz. Dzi​siej​sza pró​ba była kro​kiem wstecz. Za​czę​ło się do​brze. Chri​sto​phe, dy​ry​gent, zna​lazł dla niej pa​ra​wan, za któ​rym mo​gła się ukryć. Po​tem go usu​nię​to, a ona sta​ra​ła się stłu​mić pa​ni​kę. Chri​sto​phe, sam bli​ski za​ła​ma​nia ner​wo​we​go, we​zwał do Ago​nu hip​no​ty​ze​ra w na​dziei, że ten coś po​ra​dzi. Wy​cze​ki​wa​ła Ta​lo​sa, ale był w Ate​nach. W jego obec​no​ści może za​gra​ła​by wła​ści​wie, tak jak się to dzia​ło, kie​dy byli sami. ‒ Opo​wiedz mi o so​bie, de​spi​nis. ‒ O swo​jej ka​rie​rze? Mach​nął ręką. ‒ O so​bie. Jaką mu​zy​kę lu​bisz, ja​kie czy​tasz książ​ki, ja​kie oglą​dasz fil​my… I za​czę​li swo​bod​nie roz​ma​wiać, choć to Ama​lie głów​nie mó​wi​ła, a król ją od cza​su do cza​su za​chę​cał. Jadł bar​dzo mało: kil​ka ły​żek zupy, dwa kęsy głów​ne​go da​nia. Ta​los mil​czał, wpa​trzo​ny w dziad​ka. Ani razu nie spoj​rzał jej w oczy. Kie​dy po​da​no de​ser, król spy​tał w koń​cu o coś zwią​za​ne​go ze skrzyp​ca​mi. ‒ Czy to trud​ne… uczyć się no​we​go utwo​ru? ‒ To jak czy​ta​nie książ​ki, gdzie sło​wa są nu​ta​mi. Astra​eus par​sk​nął chra​pli​wym śmie​chem. ‒ Dla cie​bie to ma sens. ‒ Może prze​sa​dzi​łam. Na​le​ża​ło po​wie​dzieć, że od​czy​tu​ję mu​zy​kę tak, jak pan od​czy​tu​je książ​kę. ‒ A mu​zy​ka mo​jej żony? ‒ To naj​bar​dziej nie​zwy​kłe do​świad​cze​nie mo​je​go mu​zycz​ne​go ży​cia – od​par​ła szcze​rze. – Świa​do​mość, że jako pierw​sza wy​ko​nam ten utwór pu​blicz​nie… Mogę panu za​dać py​ta​nie? Król ski​nął gło​wą.

‒ Czy żona gra​ła go dla pana? ‒ Nie. Kom​po​nu​jąc, ni​g​dy nie mó​wi​ła o mu​zy​ce. Do​pie​ro gdy rzecz była go​to​wa, gra​ła ją dla mnie. – Przy​gar​bił ra​mio​na. – Za​pa​dła na za​pa​le​nie płuc krót​ko przed ukoń​cze​niem tego utwo​ru. Zmar​ła dwa dni póź​niej. ‒ Przy​kro mi. ‒ Wciąż za nią tę​sk​nię. Za​po​mi​na​jąc o pro​to​ko​le, któ​re​go i tak nie zna​ła, na​chy​li​ła się i po​ło​ży​ła dłoń na ręku kró​la. Jego oczy zdra​dza​ły zdu​mie​nie, ale nie cof​nął ręki, tyl​ko na​chy​lił się bar​dziej. ‒ Utwór pań​skiej żony to kon​cert o mi​ło​ści. Hołd dla pana. ‒ Skąd pani wie? – spy​tał szep​tem. ‒ To wszyst​ko jest w mu​zy​ce. Po pro​stu to czu​ję. Na​pi​sa​ła ten utwór z mi​ło​ścią w ser​cu. Z mi​ło​ścią ro​man​tycz​ną. Król za​mknął oczy, a ona zer​k​nę​ła na Ta​lo​sa. Sie​dział sztyw​no, wzrok miał nie​od​gad​nio​ny. Astra​eus otwo​rzył oczy, spoj​rzał na nią z uwa​gą, po​tem ski​nął gło​wą dwo​rza​ni​no​wi po pra​wej stro​nie. Ten wy​szedł i wró​cił po chwi​li z fu​te​ra​łem na skrzyp​ce, po czym po​ło​żył go przed wład​cą. Król ski​nął na Ama​lie, by wy​ję​ła in​stru​ment. Pew​na, że chce po​pro​sić, by dla nie​go za​gra​ła, wy​ko​na​ła po​le​ce​nie. Owio​nął ją za​pach drew​na i ży​wi​cy. Już mia​ła wziąć skrzyp​ce do rąk, ale król ją po​wstrzy​mał, kła​dąc dłoń na in​stru​men​cie. ‒ To na​le​ża​ło do Rhei – po​wie​dział. – Wy​ko​na​ne przez Mas​si​ma Ci​nel​lie​go. Mój uro​dzi​no​wy pre​zent dla niej. Mas​si​mo Ci​nel​li był jed​nym z naj​więk​szych lut​ni​ków dwu​dzie​ste​go wie​ku, a jego dzie​ła mo​gły ry​wa​li​zo​wać z in​stru​men​ta​mi Stra​di​va​riu​sa. Ama​lie mo​gła so​bie tyl​ko wy​obra​zić, ile jest wart taki in​stru​ment – zwłasz​cza stwo​rzo​ny z my​ślą o kró​lo​wej, któ​ra po​zo​sta​wi​ła ta​kie dzie​dzic​two świa​tu mu​zycz​ne​mu. To były pew​nie skrzyp​ce, na któ​rych gra​ła w Car​na​gie Hall z jej oj​cem. ‒ Prze​ka​zu​ję ci je – oznaj​mił król. ‒ Co pan ma na my​śli? Cho​dzi​ło mu o to, żeby za​gra​ła na nich pod​czas gali? ‒ Są two​je, dro​gie dziec​ko. ‒ Moje…? ‒ Spo​czy​wa​ły w ciem​no​ści przez pięć lat. Czas, by na nich za​gra​no. Wiem, że uczcisz pa​mięć Rhei. Weź je, dziec​ko. Na​le​żą do cie​bie. Za​bra​kło jej słów… Krol Ago​nu dał jej wła​śnie naj​cen​niej​szą rzecz swo​jej żony. ‒ Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła. ‒ Nie, to ja dzię​ku​ję to​bie – od​parł enig​ma​tycz​nie i po​wie​dział coś po grec​ku do pie​lę​gniar​ki. – A te​raz ży​czę ci do​brej nocy. To była przy​jem​ność móc cię po​znać, de​spi​nis. ‒ To był dla mnie za​szczyt, wa​sza wy​so​kość. Ta​los wstał, a ona po​szła za jego przy​kła​dem, lecz król ujął jej dłoń i przy​cią​-

gnął Ama​lie do sie​bie. ‒ Cie​szę się, że mój wnuk cię zna​lazł – szep​nął jej w ucho. – Opie​kuj się nim, kie​dy mnie nie bę​dzie. Po​now​nie na​ru​szy​ła pro​to​kół, ca​łu​jąc sta​re​go czło​wie​ka w po​li​czek, i wy​szep​ta​ła: ‒ Spró​bu​ję. Przy​rze​kam. Wąt​pi​ła, czy Ta​los da jej w ogó​le szan​sę.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Kie​row​ca od​wiózł ich do wil​li Ta​lo​sa. Sie​dzie​li z tyłu, mil​cząc przez kil​ka mi​nut. ‒ Co ci po​wie​dział mój dzia​dek? – spy​tał w koń​cu Ta​los. ‒ Nie chciał, że​byś to usły​szał. Dla​te​go prze​ka​zał mi to szep​tem. ‒ Nie żar​tuj. Je​stem jego wnu​kiem. Nie mamy przed sobą se​kre​tów. Spoj​rza​ła na nie​go. ‒ Ty skry​wasz swo​je bar​dzo sku​tecz​nie. Mu​sia​łeś to po kimś odzie​dzi​czyć. ‒ Ce​lo​wo mó​wisz za​gad​ka​mi? ‒ Dla​cze​go mi nie po​wie​dzia​łeś, że jest cho​ry? ‒ Cho​ro​ba mo​je​go dziad​ka to nie te​mat do plo​tek. Po​ru​szył ją ton jego od​po​wie​dzi. Jak​by była ni​kim. ‒ Ale gdy​byś na sa​mym po​cząt​ku po​wie​dział mi praw​dę… ‒ To co? Zgo​dzi​ła​byś się za​grać dla nie​go, a ja nie mu​siał​bym cię szan​ta​żo​wać? ‒ Nie wiem. – Za​ci​snę​ła pal​ce na fu​te​ra​le skrzy​piec. – Nie wiem, czy spra​wy wy​glą​da​ły​by ina​czej. Nie da​łeś mi szan​sy, że​bym się mo​gła prze​ko​nać, czy po​stą​pi​ła​bym ina​czej. ‒ Nie po​stą​pi​ła​byś – od​parł z prze​ko​na​niem. ‒ Ni​g​dy się nie do​wie​my. Nie ro​zu​miem tyl​ko, dla​cze​go nie po​wie​dzia​łeś mi póź​niej. Od dwóch ty​go​dni śpi​my w jed​nym łóż​ku. Miał mnó​stwo oka​zji, żeby jej po​wie​dzieć, kie​dy py​ta​ła, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. ‒ Nie za​kła​daj z góry, że sko​ro śpi​my ra​zem, to je​stem ci coś wi​nien. Ni​g​dy jesz​cze nie był taki chłod​ny. Gdy coś go gnie​wa​ło, do​słow​nie pło​nął. Kie​row​ca za​trzy​mał sa​mo​chód i otwo​rzył jej drzwi. Wy​sia​dła i we​szła do cha​ty. Nie było po​że​gnań, po​ca​łun​ku, spoj​rze​nia. Po chwi​li Ta​los od​je​chał do swo​jej wil​li. Zdję​ła buty i po​ło​ży​ła skrzyp​ce na for​te​pia​nie. Gdy​by nie czu​ła się taka odrę​twia​ła, od razu by je wy​ję​ła i za​czę​ła stro​ić. Ale ten dar jej cią​żył. Tak jak sło​wa Ta​lo​sa. „Nie za​kła​daj z góry, że sko​ro śpi​my ra​zem, to je​stem ci coś wi​nien”. Po​wie​dział to, choć przez cały wie​czór pra​wie się nie ode​zwał. Po​czu​ła ból i coś jesz​cze. Gniew. Jak śmiał roz​ma​wiać z nią tak, jak​by była jed​ną z wie​lu? Otwo​rzy​ła gwał​tow​nym ru​chem drzwi i wy​bie​gła w ciem​ność. Wi​dzia​ła w od​da​li świa​tła jego wil​li i re​flek​to​rów sa​mo​cho​do​wych. Nie czu​ła już odrę​twie​nia. Bie​gła, sma​ga​na wia​trem po twa​rzy. Za​nim do​tar​ła na miej​sce, sa​mo​chód już od​je​chał w stro​nę pa​ła​cu. Wa​ląc pię​ścia​mi w drzwi i na​ci​ska​jąc dzwo​nek, przy​po​mi​na​ła so​bie, jak Ta​los

za​pu​kał przed mie​sią​cem do niej i wy​wró​cił jej świat do góry no​ga​mi. Drzwi otwo​rzy​ły się gwał​tow​nie. Sta​nął na pro​gu, pa​trząc na nią w zdu​mie​niu. ‒ To, że dzie​li​łam z tobą łóż​ko, nie ozna​cza, że za​kła​dam z góry, że je​steś mi co​kol​wiek wi​nien – wy​pa​li​ła, za​nim zdą​żył coś po​wie​dzieć. – Ale dzie​li​li​śmy coś wię​cej niż łóż​ko. Przy​naj​mniej ja tak uwa​żam. Wy​da​wa​ło się, że ma ocho​tę chwy​cić ją za gar​dło. ‒ Przy​bie​głaś po ciem​ku z cha​ty? Osza​la​łaś? Jest śro​dek nocy! ‒ Nie przej​mo​wa​łeś się tak dwa dni temu, kie​dy tu przy​szłam. Na​gle ule​gła wy​czer​pa​niu i wspar​ła dło​nie o ko​la​na. ‒ Ama​lie? – Po​pa​trzył na nią nie​obec​nym wzro​kiem. Roz​gnie​wa​ło ją to jesz​cze bar​dziej. Wy​pro​sto​wa​ła się. ‒ Nie trak​tuj mnie jak pierw​szą lep​szą, z któ​rą upra​wia​łeś seks. Cho​dzi​ło o znacz​nie wię​cej i do​sko​na​le o tym wiesz. I je​steś mi coś wi​nien. ‒ Nic ci nie je​stem wi​nien. Je​śli uwa​żasz, że sko​ro by​łaś dzie​wi​cą, to mam cię trak​to​wać… ‒ To nie ma nic wspól​ne​go z moim dzie​wic​twem! – wrza​snę​ła, wa​ląc go w ra​mię. Na​wet nie drgnął. ‒ Cho​dzi o to, że się z tobą wszyst​kim dzie​li​łam. Opo​wia​da​łam ci o swo​im dzie​ciń​stwie i ży​ciu. Da​łam ci wszyst​ko! Nie ocze​ki​wa​łam wy​znań mi​ło​snych, ale z pew​no​ścią ocze​ki​wa​łam sza​cun​ku! ‒ Ni​g​dy nie za​mie​rza​łem trak​to​wać cię lek​ce​wa​żą​co. ‒ Nie za​mie​rza​łeś? Po​wiedz mi, do dia​bła, dla​cze​go się przede mną za​mkną​łeś? My​śla​łam, że od​czu​wasz fru​stra​cję, bo nie umiem za​grać z or​kie​strą, ale te​raz się za​sta​na​wiam, czy nie je​steś po pro​stu mną znu​dzo​ny. O to cho​dzi? Brak ci od​wa​gi, żeby się przy​znać, że już mnie nie chcesz, i za​miast mi to po​wie​dzieć, wo​lisz się wy​co​fać jak tchórz? Chwy​cił ją na​gle za ra​mię. ‒ Chodź ze mną – rzu​cił przez za​ci​śnię​te zęby, pro​wa​dząc ją sze​ro​kim ko​ry​ta​rzem do ga​bi​ne​tu peł​ne​go wy​god​nych me​bli. Za​trza​snął drzwi i skrzy​żo​wał ra​mio​na na pier​si. ‒ Przede wszyst​kim nie za​kła​daj, że wiesz, co my​ślę. ‒ Mu​szę to ro​bić, bo nic mi nie mó​wisz! ‒ Co mam po​wie​dzieć? Prze​pra​szać, bo mój dzia​dek umie​ra? ‒ Nie! – Po​czu​ła w oczach łzy. – Nie cho​dzi​ło mi o… Zo​ba​czy​ła, jak Ta​los tra​ci nad sobą pa​no​wa​nie i wali pię​ścią w ścia​nę. ‒ Wiem, o co ci cho​dzi​ło. Uwa​żasz, że sko​ro zwie​rza​łaś mi się, to ja też mu​szę ci się zwie​rzać. ‒ Nie! Bała się nie o sie​bie, tyl​ko o nie​go. Nie wi​dzia​ła jesz​cze ta​kie​go bólu, jaki ma​lo​wał się na jego twa​rzy. Kop​nął z ca​łej siły drew​nia​ne biur​ko. ‒ Chcesz, że​bym ci się zwie​rzył ze swo​je​go dzie​ciń​stwa? Że​byś zro​zu​mia​ła,

skąd się wzię​ły moje kosz​ma​ry i dla​cze​go wy​ko​le​iłem się w mło​do​ści? ‒ Ja… ‒ Chcesz usły​szeć o dniu, w któ​rym wi​dzia​łem, jak oj​ciec tłu​cze mat​kę w brzuch? Jak sko​czy​łem mu na ple​cy, a on rzu​cił mną z taką siłą, że roz​bi​łem gło​wę o ramę łóż​ka? Jak mat​ka tu​li​ła mnie, a jej łzy spa​da​ły na moją krew? Chcesz wie​dzieć, że moja obiet​ni​ca, że będę jej bro​nił, speł​zła na ni​czym, bo dwie go​dzi​ny póź​niej obo​je już nie żyli? A te​raz umie​ra też mój dzia​dek. Mam się z tobą po​dzie​lić uczu​cia​mi? Mam wra​że​nie, że moje ser​ce jest roz​dar​te na strzę​py. Wy​star​czy? Chcesz usły​szeć wię​cej? – Zbli​żył się do niej. – Więc te​raz, kie​dy znasz już moje brud​ne se​kre​ty, a ja znam two​je, chcesz się jesz​cze cze​goś do​wie​dzieć? To wspa​nia​łe zwie​rzać się so​bie na​wza​jem. Mo​gła​by go znie​na​wi​dzić za tę po​gar​dę, ale była tyl​ko prze​ra​żo​na. ‒ Nie? Wo​bec tego mo​żesz odejść. Do​sta​łaś ode mnie to, cze​go chcia​łaś. Od​wró​cił się gwał​tow​nie i pod​niósł słu​chaw​kę te​le​fo​nu sto​ją​ce​go na biur​ku, a po​tem rzu​cił coś po grec​ku. ‒ Ta​los… Nie mia​ła po​ję​cia, co po​wie​dzieć. Chcia​ła go tyl​ko przy​tu​lić, ale wie​dzia​ła, że on nie po​trze​bu​je jej po​cie​chy. ‒ Nie mamy so​bie nic wię​cej do po​wie​dze​nia. – Zda​wa​ło się, że znów nad sobą pa​nu​je. – Cie​szy​li​śmy się swo​im to​wa​rzy​stwem, ale na tym ko​niec. Drgnę​ła, sły​sząc pu​ka​nie do drzwi. ‒ Ko​stas za​wie​zie cię do cha​ty. Mam na​dzie​ję, że ten hip​no​ty​zer coś zdzia​ła, bo ja nie po​tra​fię ci już po​móc. Ama​lie wy​szła na ze​wnątrz, gdzie cze​kał Ko​stas w sa​mo​cho​dzie. Ta​los wstał z łóż​ka. Po​my​ślał, że duża szklan​ka whi​sky po​zwo​li mu za​snąć. Wyj​rzał przez okno. Była trze​cia nad ra​nem, ale wi​dział przy​ćmio​ne świa​tła cha​ty. Ama​lie nie spa​ła. Mógł​by się za​ło​żyć o wszyst​ko, że gra te​raz na skrzyp​cach jego bab​ki, szu​ka​jąc w tym po​cie​chy. Wy​obra​żał so​bie czy​stość do​by​wa​ne​go przez nią dźwię​ku. Wie​dział, że roz​darł​by mu du​szę, je​śli coś z niej jesz​cze po​zo​sta​ło. Po​trak​to​wał ją od​ra​ża​ją​co. Wciąż nie znał po​wo​du swo​jej wście​kło​ści, wie​dział je​dy​nie, że za bar​dzo się do nie​go zbli​ży​ła. Pró​bo​wał się chro​nić. Skry​wać wszel​kie emo​cje. Ama​lie zdo​ła​ła je oży​wić, a dla nie​go sta​ło się to nie do znie​sie​nia. Czuł się już wcze​śniej nie​szczę​śli​wy; stra​ta ro​dzi​ców go zdru​zgo​ta​ła. Oj​ciec był bru​ta​lem, ale Ta​los wciąż go ko​chał… ze śle​pym za​ufa​niem, ty​po​wym dla dziec​ka. Ale te​raz było ina​czej. Go​rzej. Był wy​pa​lo​ny emo​cjo​nal​nie i fi​zycz​nie. Za​mknął oczy, wy​obra​ża​jąc so​bie, jak Ama​lie wcho​dzi do jego po​ko​ju, sia​da na łóż​ku i gra dla nie​go, a jej mu​zy​ka prze​ga​nia jego de​mo​ny.

Nie wie​dział, że jego dzia​dek za​mie​rza dać jej skrzyp​ce, ale uwa​żał, że tra​fi​ły w naj​bar​dziej od​po​wied​nie ręce. Po co mia​ły spo​czy​wać w szkla​nej ga​blo​cie? Wie​rzył, że Ama​lie oto​czy je mi​ło​ścią i opie​ką. Uni​kał przez cały dzień lu​dzi zwią​za​nych z or​kie​strą, ale do​tar​ło do nie​go, że skrzy​pacz​ka mu​sia​ła po raz trze​ci z rzę​du grać za pa​ra​wa​nem. Wy​obra​żał so​bie, jak stoi tam bla​da na twa​rzy i prze​ra​żo​na. Co on z nią ro​bił? Gdy​by sta​ła naga przed wi​dow​nią, do​zna​wa​ła​by mniej​sze​go po​ni​że​nia. Osią​gnę​ła tak dużo – była tak nie​wia​ry​god​nie od​waż​na. Gdy​by upie​rał się przy jej wy​stę​pie na gali, tra​fił​by po śmier​ci do pie​kła. Wie​dział, że by ją to znisz​czy​ło. Nie mógł jej tego uczy​nić. Ama​lie otar​ła oczy zmę​czo​ne bra​kiem snu i po​kro​iła me​lo​na na małe ka​wał​ki; przy​po​mnia​ła so​bie nóż, któ​ry Ta​los wszę​dzie ze sobą no​sił. Nie myśl o nim, na​ka​za​ła so​bie. Nie dzi​siaj. Wie​dzia​ła, że przyj​dzie jesz​cze czas, by opła​ki​wać to, co się sta​ło. Mu​sia​ła prze​żyć ten dzień. Na tym na​le​ża​ło się sku​pić. Na wi​dok me​lo​na ro​bi​ło jej się nie​do​brze. Nie mia​ła żad​nych wąt​pli​wo​ści, że gdy tyl​ko wyj​dzie na sce​nę i sta​nie w bla​sku re​flek​to​rów, po pro​stu ze​mdle​je. Sły​sząc ja​kiś ruch w przed​po​ko​ju, po​szła tam czym prę​dzej i zo​ba​czy​ła, że ktoś wsu​nął list w drzwi. Kre​mo​wą ko​per​tę z wy​ka​li​gra​fo​wa​ny​mi sło​wa​mi „Ama​lie Car​tw​ri​ght”. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem; wie​dzia​ła kto jest nadaw​cą. W gór​nym pra​wym rogu wid​nia​ło imię Ta​lo​sa wraz z jego ofi​cjal​nym ty​tu​łem i ad​re​sem. „Dro​ga Ma​de​mo​isel​le Car​tw​ri​ght, Ni​niej​szym unie​waż​niam kon​trakt zwar​ty mię​dzy nami dzie​sią​te​go mar​ca. Wszel​kie kary prze​wi​dzia​ne w wy​pad​ku jego na​ru​sze​nia tra​cą tym sa​mym moc, a Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris bę​dzie wy​stę​po​wać w swo​im do​tych​cza​so​wym skła​dzie. Z po​wa​ża​niem, Ta​los Kal​lia​kis”. Za​krę​ci​ło jej się w gło​wie. Mu​sia​ła to prze​czy​tać kil​ka razy. Żo​łą​dek pod​je​chał jej do gar​dła; za​to​czy​ła się na stół, wal​cząc z mdło​ścia​mi. Nie wie​rzył, że da radę. Na​praw​dę dał so​bie z nią spo​kój. Ko​niec. Z jej ma​rze​nia​mi o gra​niu na sce​nie. Za​nim jed​nak ule​gła roz​pa​czy, ude​rzy​ła ją na​gła myśl. Dla​cze​go te​raz, w dniu gali, do któ​rej przy​go​to​wy​wa​li się przez mie​siąc? Jesz​cze raz prze​czy​ta​ła list. Nie miał żad​ne​go sen​su.

Spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Dzie​wią​ta. Do uro​czy​sto​ści po​zo​sta​ło sześć go​dzin, a do jej wy​stę​pu na za​koń​cze​nie – je​de​na​ście. Do​kład​ny pro​gram prze​ka​za​no me​diom, któ​re sta​wi​ły się tłum​nie na wy​spie. Gło​wy państw też pla​no​wa​ły przy​by​cie. A Ta​los po​zwa​lał jej wy​je​chać. Bez sen​su. Od cza​su ostat​nie​go spo​tka​nia my​śla​ła tyl​ko o nim i o jego sło​wach. Od po​cząt​ku wie​dzia​ła, ja​kie waż​ne jest dla nie​go wy​ko​na​nie ostat​nie​go utwo​ru bab​ki – w prze​ciw​nym ra​zie nie uciekł​by się do szan​ta​żu. Ko​la​cja z jego dziad​kiem tyl​ko ją w tym utwier​dzi​ła. To był ła​bę​dzi śpiew kró​la Astreu​sa. A te​raz Ta​los za​mie​rzał od​rzu​cić to, o co tak wal​czył. Od siód​me​go roku ży​cia wy​cho​wy​wa​li go dziad​ko​wie. Ro​dzi​na zna​czy​ła dla nie​go wszyst​ko. A ten utwór zna​czył wszyst​ko dla jego ro​dzi​ny. Sta​no​wił naj​waż​niej​szą część gali. Przy​po​mnia​ła so​bie wie​czór sprzed trzech dni i po​gar​dę w jego gło​sie, kie​dy ka​zał jej wyjść. Na​gle uświa​do​mi​ła so​bie, że tę po​gar​dę kie​ro​wał na sie​bie sa​me​go. I uświa​do​mi​ła so​bie coś jesz​cze. Anu​lu​jąc kon​trakt, przed​kła​dał jej do​bro po​nad wszyst​ko inne. Po​my​śla​ła o jed​nej z wcze​śniej​szych prób, kie​dy to dzię​ki jego obec​no​ści za​gra​ła cały utwór, nie cho​wa​jąc się za pa​ra​wa​nem. Do​strze​gła dumę w jego brą​zo​wych oczach, ale coś jesz​cze, coś świad​czą​ce​go o tro​sce. Te​raz zro​zu​mia​ła – jej udrę​ka do​ty​ka​ła go oso​bi​ście. Wy​ję​ła ko​mór​kę i od​szu​ka​ła nu​mer ko​or​dy​na​to​ra gali. ‒ Czy pro​gram zo​stał zmie​nio​ny? – spy​ta​ła bez wstę​pów. ‒ Do​wie​dzia​łem się go​dzi​nę temu, że zmie​nio​no koń​co​wy utwór gra​ny przez or​kie​strę. Wciąż nie wiem na co. ‒ Ale to moja or​kie​stra go wy​ko​na? ‒ Tak. ‒ Dzię​ku​ję. Roz​łą​czy​ła się i wy​stu​ka​ła nu​mer Me​li​ny. ‒ Me​li​na? Po​trze​bu​ję two​jej po​mo​cy…

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Gala za​po​wia​da​ła się na wiel​ki suk​ces. Wszyst​kie miej​sca były za​ję​te. Za​czę​ło się od ogło​sze​nia za​rę​czyn He​lio​sa z księż​ną Ca​ta​li​ną Mon​te Cleu​re, a po​tem go​ści ura​czo​no prze​róż​ny​mi wy​stę​pa​mi, a każ​dy na​gra​dza​no bra​wa​mi. Ta​los był zbyt spię​ty, by się do​brze ba​wić. Rano wy​ja​śnił dziad​ko​wi, że Ama​lie osta​tecz​nie nie wy​stą​pi. Po​wie​dział, że or​kie​stra ćwi​czy​ła w Pa​ry​żu z inną skrzy​pacz​ką, któ​ra zaj​mie jej miej​sce. Dzia​dek po​pa​trzył mu w oczy. ‒ Obaj wie​my, że tyl​ko Ama​lie może to za​grać. Na sce​nie miał miej​sce przed​ostat​ni wy​stęp – skró​co​na wer​sja Dziad​ka do orze​chów w wy​ko​na​niu szko​ły ba​le​to​wej. Ta​los nie po​tra​fił się sku​pić, roz​my​śla​jąc cały czas o Ama​lie. Jego dzia​dek, któ​ry sie​dział obok, ba​wił się do​brze, choć chwi​la​mi przy​sy​piał. W koń​cu tan​ce​rze ze​szli ze sce​ny, a kur​ty​na za​kry​ła or​kie​strę, któ​ra za​czę​ła się przy​go​to​wy​wać do ostat​nie​go wy​stę​pu. Na sce​nie po​ja​wił się kon​fe​ran​sjer, słyn​ny ko​mik ame​ry​kań​ski, żeby roz​ba​wić pu​blicz​ność, któ​ra sie​dzia​ła w am​fi​te​atrze już od pię​ciu go​dzin, choć nie zdra​dza​ła znu​dze​nia. Ta​los nie sły​szał ani sło​wa. W pew​nym mo​men​cie ko​mik przy​ci​snął mi​kro​fon do ust i pod​niósł dłoń, pro​sząc o ci​szę. ‒ Czas na ostat​ni wy​stęp – oznaj​mił z po​wa​gą. – Pa​nie i pa​no​wie, za chwi​lę usły​szy​cie ostat​ni utwór kró​lo​wej tej pięk​nej wy​spy, Rhei, w wy​ko​na​niu Or​che​stre Na​tio​nal de Pa​ris i zna​mie​ni​tej skrzy​pacz​ki Ama​lie Car​tw​ri​ght. Roz​le​gły się grom​kie bra​wa, a kur​ty​na się roz​su​nę​ła. Ta​los po​my​ślał w pierw​szej chwi​li, że ktoś za​po​mniał po​wie​dzieć kon​fe​ran​sje​ro​wi o sy​tu​acji. Było za póź​no na zmia​nę pro​gra​mu, więc usta​lo​no, że ko​mik po​in​for​mu​je wi​dow​nię o na​głej cho​ro​bie Ama​lie. Wstał, by wy​ja​śnić nie​po​ro​zu​mie​nie, i do​strzegł po​stać po le​wej stro​nie sce​ny. Po​czuł, jak ści​ska mu się ser​ce, a nogi wra​sta​ją w pod​ło​gę. Dzia​dek ujął go za dłoń i po​cią​gnął de​li​kat​nie. Ta​los zno​wu usiadł, od​dy​cha​jąc cięż​ko. Ama​lie wy​glą​da​ła pięk​nie. Bo​sko. Mia​ła na so​bie ob​ci​słą czer​wo​ną su​kien​kę do po​ło​wy uda, kon​tra​stu​ją​cą z or​kie​strą ubra​ną na czar​no i pod​kre​śla​ją​cą bla​dość jej cery. Wy​glą​da​ła kru​cho i spra​wia​ła wra​że​nie prze​ra​żo​nej. Po​pa​trzy​ła w stro​nę loży kró​lew​skiej. Choć było ciem​no, mógł​by przy​siąc, że go do​strze​gła. Przed or​kie​strą sta​nął dy​ry​gent i za​pa​dła ci​sza. Roz​brzmia​ły pierw​sze tak​ty sek​cji smycz​ko​wej i fle​tów. Ama​lie wsu​nę​ła skrzyp​ce pod bro​dę i pod​nio​sła smy​czek. Po​tem za​mknę​ła oczy i za​gra​ła pierw​szą nutę.

Ta​los wstrzy​mał od​dech, tak jak jego dzia​dek i bra​cia. Wszy​scy wie​dzie​li o tre​mie skrzy​pacz​ki. Ich oba​wy oka​za​ły się nie​uza​sad​nio​ne. Kie​dy gra​ła dla nie​go w sy​pial​ni, pięk​no me​lo​dii było po​ru​sza​ją​ce, ale te​raz, przy akom​pa​nia​men​cie or​kie​stry, osią​gnę​ło nowy po​ziom, wpra​wia​jąc go w za​chwyt. Ruch bio​der, cu​dow​ność pal​ców, czy​stość vi​bra​to… Cu​dow​ne dziec​ko na​ro​dzi​ło się na nowo… Był pe​wien, że wszy​scy w am​fi​te​atrze mają łzy w oczach. Gdy zbli​ża​ła się do punk​tu kul​mi​na​cyj​ne​go – czę​ści, któ​ra roz​ry​wa​ła mu ser​ce – otwo​rzy​ła oczy i od​szu​ka​ła wzro​kiem lożę kró​lew​ską. Po jej po​licz​kach spły​wa​ły łzy. Dzia​dek po​cią​gnął go za rę​kaw, a on zo​ba​czył, że sta​ry czło​wiek też jest za​pła​ka​ny. ‒ Mam na​dzie​ję, że mój wo​jow​ni​czy wnuk nie boi się tak bar​dzo mi​ło​ści, by od​rzu​cić szan​sę praw​dzi​we​go szczę​ścia? – spy​tał stłu​mio​nym gło​sem. W tym mo​men​cie praw​da ude​rzy​ła go z całą mocą. Była w jego ser​cu, i to od daw​na. Za​ko​chał się. Ko​chał ją. The​os, była wspa​nia​ła… i wy​trwa​ła do sa​me​go koń​ca, do ostat​niej nuty. Aplauz był na​tych​mia​sto​wy. Wszy​scy wsta​li, or​kie​stra i wi​dow​nia. Otar​ła drżą​cą dło​nią twarz i skło​ni​ła się kró​lew​skiej loży, po​tem wi​dow​ni. Dy​ry​gent, klasz​cząc, pod​szedł do niej i uca​ło​wał jej po​licz​ki, po​tem się skło​nił. Ro​ze​śmia​ła się i za​kry​ła usta, za​sko​czo​na tym, co się dzie​je. Ta​los chciał wbiec na sce​nę i wziąć ją w ra​mio​na. Ale to była jej chwi​la. Zno​wu spoj​rza​ła ku loży kró​lew​skiej, uca​ło​wa​ła swo​ją dłoń i wska​za​ła nią jego dziad​ka. Wi​dow​nia do​ma​ga​ła się bisu. Ama​lie, cała or​kie​stra i wszy​scy wy​ko​naw​cy zo​sta​li prze​wie​zie​ni do pa​ła​cu na uro​czy​stość po gali. Na​pi​ła się szam​pa​na, oszo​ło​mio​na tym, cze​go do​ko​na​ła. Do​sta​ła wia​do​mo​ści od ro​dzi​ców. Oj​ciec na​pi​sał: „Je​stem z cie​bie dum​ny – może daw​ne ma​rze​nie o wspól​nych wy​stę​pach w Car​ne​gie Hall się zi​ści. Ca​łu​ję”. Wia​do​mość od mat​ki była dłuż​sza, ale też prze​peł​nio​na dumą. Od​pi​sa​ła, pro​po​nu​jąc, by uczci​li jej suk​ces ra​zem. Byli roz​wie​dze​ni już bar​dzo dłu​go i wciąż czu​li się nie​szczę​śli​wi. Nad​szedł czas, by za​po​mnieć o prze​szło​ści. Sama to zro​zu​mia​ła w cza​sie swo​je​go po​by​tu na Ago​nie. W sali ba​lo​wej roz​brzmiał gong i wszy​scy umil​kli. Dwo​rza​nin ogło​sił przy​by​cie

jego wy​so​ko​ści kró​la Astra​eu​sa i ksią​żąt He​lio​sa, The​seu​sa i Ta​lo​sa. Po​czu​ła skurcz w żo​łąd​ku, kie​dy zja​wił się dru​gi dwo​rza​nin, żeby za​pro​wa​dzić ją do ro​dzi​ny kró​lew​skiej. Ru​szy​ła za nim na cze​le dłu​giej ko​lej​ki. Król sie​dzą​cy na wóz​ku in​wa​lidz​kim uśmiech​nął się, ujął ją za ręce i przy​cią​gnął do sie​bie. ‒ Dzię​ku​ję, de​spi​nis. Dzię​ku​ję z ca​łe​go ser​ca. Po​czu​ła łzy w oczach. Czy nie dość już się na​pła​ka​ła jak na je​den wie​czór? ‒ To był za​szczyt – wy​szep​ta​ła. Tym ra​zem to król na​ru​szył pro​to​kół, ca​łu​jąc ją w po​li​czek, a po​tem ski​nął na pie​lę​gniar​kę, żeby za​bra​ła go do pry​wat​nych apar​ta​men​tów. The​seus był na​stęp​ny; też uca​ło​wał ją w po​licz​ki. He​lios oka​zał się jesz​cze bar​dziej wy​lew​ny; wziął ją w ra​mio​na i wy​szep​tał do ucha: ‒ Moja ro​dzi​na jest za​szczy​co​na, a na​sza wy​spa jest two​im do​mem. Po​tem przy​szła ko​lej na Ta​lo​sa. Uści​snął jej dłoń – miał oban​da​żo​wa​ne dwa pal​ce – i po​chy​lił gło​wę, kie​dy się przed nim ukło​ni​ła. Spoj​rza​ła mu w oczy. ‒ Masz kon​tu​zjo​wa​ną rękę… – Po​my​śla​ła o tym, jak rąb​nął w ścia​nę i okła​dał wo​rek tre​nin​go​wy bez rę​ka​wic. ‒ Za​goi się. Nie wie​dzia​ła, co po​wie​dzieć. Tak, za​le​ża​ło mu na niej, ale to nie ozna​cza​ło, że co​kol​wiek się zmie​ni​ło. Bez wzglę​du na to, co do nie​go czu​ła, był sa​mot​nym wil​kiem. Świa​do​ma, że inni też cze​ka​ją w ko​lej​ce, od​wró​ci​ła się, żeby odejść, ale po​czu​ła, jak obej​mu​je ją sil​ne ra​mię, za​trzy​mu​jąc w miej​scu. ‒ Do​kąd się wy​bie​rasz? – spy​tał szorst​ko. Na​gle prze​peł​ni​ła ją ra​dość. ‒ Chcia​łam, żeby inni też mo​gli z tobą po​mó​wić. ‒ Nie chcę mó​wić z ni​kim prócz cie​bie – oznaj​mił, od​cią​ga​jąc ją od ko​lej​ki. ‒ Nie po​wi​nie​neś zo​stać z brać​mi? Wzru​szył ra​mio​na​mi. ‒ Po​ra​dzą so​bie. Uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. Ta​los pra​gnął pry​wat​no​ści. To nie była roz​mo​wa, któ​rą chciał pro​wa​dzić na oczach se​tek go​ści. Wziął ją za rękę i wy​pro​wa​dził z sali ba​lo​wej, a po​tem ru​szy​li ko​ry​ta​rza​mi, któ​re prze​mie​rza​li trzy ty​go​dnie wcze​śniej. Nie spo​dzie​wał się, że go po​słu​cha, zwłasz​cza po tym, jak roz​ma​wiał z nią tam​te​go wie​czo​ru. I że bę​dzie tak moc​no za​ci​skać pal​ce na jego dło​ni… We​szli do jego pry​wat​ne​go apar​ta​men​tu. Pu​ścił ją, zbli​żył się do du​że​go okna i od​wró​cił. ‒ Naj​pierw chcę prze​pro​sić za to, że zmu​si​łem cię do przy​jaz​du na wy​spę. Ten

kon​trakt i na​ci​ski… to nie​wy​ba​czal​ne. ‒ Dzię​ku​ję – od​par​ła z uśmie​chem. Dla​cze​go się uśmie​cha​ła? ‒ Nie ma dla mnie wy​tłu​ma​cze​nia. ‒ Może, ale wy​ba​czy​łam ci wie​ki temu. ‒ Trak​to​wa​łem cię kosz​mar​nie. Nie bra​łem two​ich obaw po​waż​nie, bo je​stem aro​ganc​kim dra​niem, któ​ry my​śli tyl​ko o so​bie. ‒ Je​śli cho​dzi o aro​gan​cję, to praw​da… ale poza tym się my​lisz. Gdy​byś za​szan​ta​żo​wał mnie z po​wo​dów ego​istycz​nych, nie wy​ba​czy​ła​bym ci… ale zro​bi​łeś to dla dziad​ka, bo go ko​chasz. ‒ Mu​szę też prze​pro​sić za to, jak z tobą roz​ma​wia​łem tam​te​go wie​czo​ru. To też nie​wy​ba​czal​ne. ‒ Cier​pia​łeś. – Po​de​szła do nie​go i po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. – Ni​g​dy nie po​win​nam cię zmu​szać do wy​znań. ‒ Mia​łaś ra​cję, że łą​czy​ło nas coś wię​cej niż seks. Wście​ka​łem się, bo trud​no mi było mó​wić o swo​ich uczu​ciach. Sta​ra​łem się je zro​zu​mieć. ‒ A jak się czu​jesz te​raz? Ode​tchnął głę​bo​ko. ‒ Przez całe ży​cie sta​ra​łem się chro​nić tych, na któ​rych mi za​le​ża​ło. Mat​kę przed oj​cem. Tam​tej nocy, kie​dy zgi​nę​li, sły​sza​łem, jak się kłó​cą. Mat​ka od​kry​ła, że oj​ciec ma ro​mans. Był roz​piesz​czo​nym je​dy​na​kiem. Ich mał​żeń​stwo zo​sta​ło za​aran​żo​wa​ne, a on trak​to​wał je wy​łącz​nie w ka​te​go​riach obo​wiąz​ku. Ale mat​ka ko​cha​ła go po​mi​mo jego wad. Ile​kroć ją zdra​dzał, ule​ga​ła za​zdro​ści. Tam​tej nocy rzu​cił się na nią z pię​ścia​mi, tak jak zda​rza​ło mu się wcze​śniej. Tym ra​zem pró​bo​wa​łem jej bro​nić, ale by​łem zbyt mały. Przy​rze​kłem so​bie, że od tej pory będę jej strzegł, ale nie dano mi tej szan​sy. Wie​dział, że musi się przed nią otwo​rzyć, je​śli chce zdo​być jej mi​łość. Mil​cza​ła, po​zwa​la​jąc mu mó​wić. ‒ Je​steś je​dy​ną ko​bie​tą, któ​ra bu​dzi we mnie to samo pra​gnie​nie. Chcę cię chro​nić. ‒ Dla​te​go anu​lo​wa​łeś kon​trakt? ‒ Tak. – Przy​po​mniał so​bie jej wy​stęp. Był to naj​wspa​nial​szy akt od​wa​gi, ja​kie​go był świad​kiem. – Wie​dzia​łem, że po​tra​fisz tego do​ko​nać. Ale nie mo​głem cię na​ra​zić na tak nisz​czą​cą emo​cjo​nal​nie pró​bę. Ja​kim cu​dem zdo​ła​łaś wyjść na sce​nę? ‒ We​zwa​łam Me​li​nę i po​pro​si​łam, żeby dała mi po​rząd​ny wy​cisk. Wy​obra​zi​łam so​bie, że je​stem uro​dzo​nym wo​jow​ni​kiem. Wy​obra​zi​łam so​bie, że ka​żesz mi wal​czyć. ‒ Ale dla​cze​go? Po​zwo​li​łem ci odejść. ‒ Ta wol​ność dała mi wy​bór. Pa​mię​tasz, co mi po​wie​dzia​łeś? Że​bym ze​rwa​ła się z uwię​zi i po​fru​nę​ła. Tyl​ko ja mo​głam to zro​bić. Chcia​łam po​fru​nąć. Chcia​łam od​rzu​cić prze​szłość, sta​nąć na sce​nie i za​grać ten pięk​ny utwór. Nie tyl​ko dla sie​bie, ale też dla cie​bie i two​je​go dziad​ka.

‒ Chcia​łaś to zro​bić dla mnie? ‒ Wie​dzia​łam, ile dla cie​bie zna​czy i jak bar​dzo ko​cha​łeś bab​cię. ‒ Umar​ła, za​nim zdą​ży​łem jej to po​wie​dzieć. Kie​dy ro​dzi​ce zgi​nę​li, po​czu​łem się za​gu​bio​ny. Nie chcia​łem, żeby lu​dzie zbli​ża​li się do mnie… emo​cjo​nal​nie. Mia​łem przy​ja​ciół… mia​łem ko​chan​ki… a po​tem ty się zja​wi​łaś… ‒ Ja? ‒ Ty… Wkra​dłaś się w moje ser​ce. ‒ Po​wiedz to. Pro​szę. Na​wet je​śli zro​bisz to tyl​ko raz, wy​star​czy. Po​wiedz to. ‒ Ja… ‒ Mam po​wie​dzieć pierw​sza? – Do​tknę​ła jego twa​rzy. – Ko​cham cię. Będę cię ko​cha​ła do ostat​nie​go tchnie​nia. Po​wiedz to. ‒ Ko​cham cię. I chcę cię chro​nić do ostat​nie​go tchu. – Po​ca​ło​wał jej dłoń. – Ko​cham cię. Ob​sy​pu​jąc po​ca​łun​ka​mi jej twarz, po​wta​rzał te sło​wa, wie​dząc, że łą​czy ich mi​łość, któ​ra ni​g​dy nie prze​mi​nie. ‒ Po​zwo​lisz mi ko​chać się i wiel​bić całą wiecz​ność? – spy​tał. ‒ Tyl​ko wte​dy, kie​dy ty po​zwo​lisz mi ko​chać cię i wiel​bić całą wiecz​ność. ‒ Je​śli się po​bie​rze​my, nie bę​dziesz mia​ła wy​bo​ru. Roz​wód jest wy​klu​czo​ny, pa​mię​tasz? Wyj​dziesz za mnie? ‒ To tyl​ko świ​stek pa​pie​ru, ale pod​pi​szę się na nim ca​łym ser​cem, bo te​raz na​le​ży do cie​bie. Ufam, że się nim za​opie​ku​jesz. ‒ Będę go strzegł. Przy​warł do niej usta​mi. Ko​chał ją. A ona ko​cha​ła jego. Za​mie​rzał jej to po​wta​rzać do koń​ca ży​cia.

EPILOG Ama​lie wy​szła na bal​kon ho​te​lu w No​wym Jor​ku i zo​ba​czy​ła, jak Ta​los prze​rzu​ca po​spiesz​nie stro​nę ga​ze​ty. ‒ Prze​stań czy​tać te re​cen​zje na mój te​mat – na​ka​za​ła, sa​do​wiąc się na jego ko​la​nach. Na​wet po dwóch la​tach mał​żeń​stwa uwiel​bia​ła się do nie​go przy​tu​lać. Ro​ze​śmiał się. ‒ Mam ci po​wie​dzieć, co na​pi​sa​no? ‒ Nie. Był to ich ulu​bio​ny żart. Dwa ostat​nie lata ja​wi​ły się jako ist​ny ko​ło​wrót. Po gali zo​sta​ła za​sy​pa​na pro​po​zy​cja​mi wy​stę​pów na ca​łym świe​cie. Ta​los za​chę​cał ją do speł​nie​nia ma​rzeń i za​wsze jej to​wa​rzy​szył. Nie było jej ła​two, ale od​wiecz​na tre​ma pra​wie znik​nę​ła. Po​ło​żył dłoń na jej wy​dat​nym brzu​chu. ‒ Zdrzem​nę​łaś się? ‒ Tro​chę. Ju​nior za​czął grać o świ​cie w pił​kę. W siód​mym mie​sią​cu cią​ży była bar​dzo za​okrą​glo​na, ale nie przej​mo​wa​ła się wy​glą​dem. ‒ Od​czu​cia co do dzi​siej​sze​go wie​czo​ru? ‒ Kosz​mar​ne. Ale je​stem też pod​eks​cy​to​wa​na. Mia​ła wy​stą​pić z oj​cem na sce​nie Car​ne​gie Hall. ‒ Do​pó​ki tam bę​dziesz, dam so​bie radę. ‒ Chcę, że​byś się tym cie​szy​ła. ‒ Zwłasz​cza że to praw​do​po​dob​nie mój ostat​ni wy​stęp na bar​dzo dłu​gi czas. Roz​legł się dzwo​nek do drzwi apar​ta​men​tu. Ta​los jęk​nął. ‒ Za​ło​żę się, że to two​ja mat​ka. Ro​dzi​ce Ama​lie, któ​rzy po​bra​li się po​now​nie sześć mie​się​cy po ślu​bie cór​ki, za​trzy​ma​li się w tym sa​mym ho​te​lu. ‒ Uda​waj​my, że nas nie ma. ‒ I tak się zo​rien​tu​je. ‒ No to uda​my, że śpi​my. – Uśmie​cha​jąc się, zsu​nę​ła dłoń na jego bok​ser​ki i roz​pię​ła gu​zik. – Weź mnie do łóż​ka, ksią​żę. Po​ca​ło​wał ją w szy​ję. ‒ To sama przy​jem​ność. Tłu​miąc śmiech, po​szli na pal​cach do sy​pial​ni, wsu​nę​li się pod koł​drę, a po​tem bar​dzo dłu​go uda​wa​li, że śpią.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Ta​los Cla​ims His Vir​gin Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Li​m i​ted, 2015 Re​dak​tor se​rii: Ma​rze​na Cie​śla Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Ma​rze​na Cie​śla Ko​rek​ta: Han​na La​c how​ska © 2015 by Mi​c hel​le Smart © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2017 Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​m ie. Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne w po​ro​zu​m ie​niu z Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Świa​to​we Ży​c ie są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN 978-83-276-3030-8 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Epilog Strona redakcyjna