Kr 010 Przyczyna Potopu

Kreacjonizm

(10)

Mieczys³aw Pajewski

PRZYCZYNA POTOPU Mieszane ma³¿eñstwa Wed³ug Biblii œwiat zosta³ stworzony przez Boga w ci¹gu szeœciu dos³ownie rozumianych 24-godzinnych dni. Po stworzeniu i odpoczynku w dniu siódmym cz³owiek otrzyma³ trzy pozytywne nakazy i jeden negatywny. Te trzy pozytywne to: (1) B¹dŸcie p³odni i rozmna¿ajcie siê, abyœcie zaludnili ziemiê (Ks. Rodz. 1:28), (2) Czyñcie sobie ziemiê poddan¹ (Ks. Rodz. 1:28), oraz (3) Dbajcie o ogród Eden (Ks. Rodz. 2:15). Jedyny negatywny nakaz dotyczy³ unikania spo¿ywania owoców z „drzewa poznania dobra i z³a” (Ks. Rodz. 2:17). Jak wszyscy wiedz¹, pierwsza para ludzka, Adam i Ewa, z³ama³a prawo Bo¿e. Zjedli oni owoc z drzewa poznania dobra i z³a. Z powodu tego grzechu zostali wygnani z raju i na³o¿ona zosta³a na nich kl¹twa. Po wygnaniu z raju Adam i Ewa za³o¿yli rodzinê. Wed³ug Ks. Rodz. 4:1 dopiero wtedy urodzi³y im siê dzieci. A poniewa¿ Bóg nakaza³ im jeszcze w raju mno¿yæ siê, to wynika z tego, ¿e ich pobyt w ogrodzie Eden nie trwa³ zbyt d³ugo. Pierwszych dwóch synów nazwali Kain i Abel. Kain zamordowa³ Abla i w konsekwencji znalaz³ siê na wygnaniu, bez kontak-

tów z g³ówn¹ czêœci¹ rodziny (por. Ks. Rodz. 4:16-17). Obie czêœci rodzaju ludzkiego od tej pory rozwija³y siê niezale¿nie, jak p³yn¹ce równolegle strumienie. NajwyraŸniej stan taki trwa³ nieco ponad tysi¹c lat. W koñcu jednak sprawiedliwi zaczêli krzy¿owaæ siê z niesprawiedliwymi. Biblia mówi: „Synowie Boga, widz¹c, ¿e córki cz³owiecze s¹ piêkne, pojmowali je sobie za ¿ony, wszystkie, jakie im siê tylko podoba³y” (Ks. Rodz. 6:2). Z tych mieszanych ma³¿eñstw powsta³o pokolenie mê¿czyzn i kobiet niemal ca³kowicie zbuntowanych przeciwko Bogu. Ks. Rodz. 6:5-7 stwierdza: „Kiedy zaœ Jahwe widzia³, ¿e wielka jest niegodziwoœæ ludzi na ziemi i ¿e

usposobienie ich jest wci¹¿ z³e, ¿a³owa³, ¿e stworzy³ ludzi i zasmuci³ siê. Wreszcie Jahwe rzek³: „Zg³adzê ludzi, których stworzy³em, z powierzchni ziemi: ludzi, zwierzêta, p³azy i ptaki powietrzne, bo ¿al mi ¿e ich stworzy³em”. Nie powinno nas dziwiæ to, ¿e potomstwo mieszanych ma³¿eñstw charakteryzowa³o siê takim natê¿eniem z³a, ¿e doprowadzi³o Boga do podjêcia takiej decyzji. Pawe³ aposto³ równie¿ wspomina o skutkach kontaktowania siê ze z³em: „Piêkne obyczaje zatracaj¹ siê w z³ym obcowaniu” (1 Kor. 15:33). 1656 lat Warto mo¿e w tym miejscu zwróciæ uwagê na to, ¿e wspomniana sytuacja nie dotyczy okresu tu¿ po stworzeniu. Poniewa¿ zwykle opowiada siê razem historiê stworzenia, póŸniejszego upadku i wielkiego potopu, powstaæ mo¿e wra¿enie, ¿e wszystkie te trzy wydarzenia zachodzi³y w krótkim czasie po sobie. Ale, na co Rehwinkel zwraca uwagê w swojej ksi¹¿ce, od stworzenia do potopu up³ynê³o 1 656 lat. 1 Wystarczy uœwiadomiæ sobie, ¿e ca³a historia Polski liczy sobie zaledwie nieco ponad 1000 lat. A ile siê

15

Kreacjonizm

w tym czasie wydarzy³o! Uformowa³o siê pañstwo polskie za pierwszych Piastów, nast¹pi³o dwuwiekowe rozbicie dzielnicowe, potem okres œwietnoœci za Jagiellonów, stopniowe podupadanie pañstwa wskutek kontrreformacji, pó³tora wieku rozbiorów i znowu blisko wiek po odzyskaniu niepodleg³oœci. Bardzo wiele wydarzeñ, o czym siê mog¹ przekonaæ wszystkie dzieci na szkolnych lekcjach historii. A przecie¿ czas miêdzy stworzeniem i potopem by³ d³u¿szy o 50% od historii pañstwa polskiego. W tym czasie ludzie opanowywali wiele rejonów globu ziemskiego. Z wieku, jakiego do¿ywali, mo¿na wywnioskowaæ, ¿e cechowali siê wiêksz¹ ¿ywotnoœci¹ cia³a i umys³u ni¿ obecnie. Nic dziwnego. Wspó³czesna genetyka wyjaœnia, ¿e w miarê up³ywu czasu w genomie cz³owieka gromadz¹ siê szkodliwe mutacje. Na œwiecie gleba by³a wówczas w stanie dziewiczym, nigdy dot¹d nieuprawiana, nieska¿ona odpadami przemys³owymi. By³o jej pod dostatkiem. ¯yj¹c w takich warunkach cz³owiek by³ zdrowszy ni¿ obecnie. Nawet dzisiaj, gdy czas ¿ycia znacznie siê skróci³, pó³tora tysi¹ca lat to czas, w którym powstaæ mo¿e nadzwyczaj liczna populacja. Historycy mówi¹, ¿e w stuleciu miêdzy rokiem 1830 i 1930 liczba ludzi siê podwoi³a, co znaczy, ¿e wzros³a o oko³o 850 milionów. WyobraŸmy sobie teraz, o ile mog³a wzrosn¹æ w ci¹gu 1656 lat, zwa¿ywszy ³agodny klimat na ca³ej kuli ziemskiej, d³u¿sze ¿ycie, lepsze zdrowie i dziewicze zasoby gleby, wody i po¿ywienia. Niektórzy bibliœci, usi³uj¹c ograniczyæ potop do wydarzenia lokalnego, sprzeciwiali siê pogl¹dowi, ¿e ludzkoœæ rozpowszechni³a siê na ca³ej kuli ziemskiej. Oto, jak tê sprawê przedstawia³ XIX-wieczny badacz:

16

Przypuszczenie, ¿e rodzaj ludzki tak siê rozmno¿y³ przed potopem, ¿e dotar³ do wszystkich zak¹tków Ziemi, jest wysoce nierozs¹dne. W rzeczywistoœci nie jest nawet prawdopodobne, by przekroczyli oni granice Syrii i Mezopotamii. 2 Jednak pogl¹d, ¿e tereny zamieszka³e przez cz³owieka musia³y byæ ograniczone do Mezopotamii, nie wytrzymuje krytyki. W rzeczywistoœci by³oby w³aœnie wysoce nierozs¹dne przypuszczaæ, ¿e cz³owiek epoki przedpotopowej, dysponuj¹c tak d³ugim indywidualnym ¿yciem przez ponad pó³tora tysi¹ca lat nie dotar³ do wiêkszoœci zak¹tków Ziemi. Próbny okres Na taki grzeszny œwiat mia³ siê wylaæ gniew Bo¿y. Uzna³ On, ¿e trzeba zg³adziæ ludzi, zwierzêta i ptaki z powierzchni Ziemi. By³ jednak ktoœ, kto uniemo¿liwi³ Bogu natychmiastowe wykonanie tej decyzji. To Noe, cz³owiek który pozosta³ sprawiedliwy poœród otaczaj¹cego go grzechu. Noe by³ dobrym cz³owiekiem. Ksiêga Rodzaju opisa³a jego charakter przy pomocy trzech wyra¿eñ (6:9). „Noe, cz³owiek prawy” (czyli uczciwy – przypuszczalnie by³a to

niezwyk³a cecha w jego czasach), „wyró¿nia³ siê nieskazitelnoœci¹ wœród wspó³czesnych sobie ludzi”. I wtedy Biblia dodaje: „w przyjaŸni z Bogiem ¿y³ Noe”. W³aœnie z powodu Noego Bóg ustanowi³ „próbny okres” 120 lat (por. Ks. Rodz. 6:3). Wiemy z Nowego Testamentu, ¿e w tym okresie Noe próbowa³ przemówiæ do sumieñ ludzi (patrz 1 Piotra 3:1820), jednoczeœnie wykonuj¹c nakazy Bo¿e, dotycz¹ce budowy arki (Ks. Rodz. 6). Po oko³o stu latach dzie³o Noego by³o zakoñczone, ale wskutek jego nauczania jedynymi „nawróconymi” byli cz³onkowie jego w³asnej rodziny. Zwróæmy uwagê na fakt, ¿e mimo tak mizernych skutków Noe nie zmieni³ treœci Bo¿ego przes³ania, nie próbowa³ t¹ drog¹ osi¹gn¹æ sukcesu. A wiemy to z faktu, ¿e jego arka, gdy przyszed³ czas potopu, p³ywa³a na falach, nie zatonê³a. Warto o tym przypominaæ, bo dzisiaj wielu ewangelistów uznaje, ¿e nale¿y zmieniæ oryginalne s³owo Bo¿e, gdy¿ nie trafia ono ju¿ do wspó³czesnego cz³owieka. Tylko co warte s¹ „sukcesy” ewangelizacyjne, jeœli nie s¹ oparte na oryginalnej treœci Bo¿ego przes³ania? Ludzie tamtej epoki przyzwyczajali siê do widoku wielkiej arki,

Kreacjonizm

pozostaj¹c jednoczeœnie z rezerw¹ wobec nauk Noego o mo¿liwoœci uratowania siê przed zagra¿aj¹c¹ zag³ad¹. Okres próby zbli¿a³ siê do koñca, a grzech trwa³. W koñcu decyzja zosta³a wykonana, ³aska Bo¿a siê wyczerpa³a. Ogólnoœwiatowy grzech spowodowa³, ¿e Bóg Stwórca zes³a³ ogólnoœwiatowy potop. Dlaczego dzisiejsi uczeni w¹tpi¹ w potop Noego? Ateiœci, humaniœci, czy ogólnie: niewierz¹cy wszelkiego rodzaju, lubuj¹ siê wyœmiewaæ z biblijnego ujêcia potopu Noego. Do nich do³¹czaj¹ nawet tacy, którzy twierdz¹, ¿e s¹ religijni. Ataków ze strony niewierz¹cych nale¿a³o oczekiwaæ. Ale pewnego rodzaju szokiem s¹ czyny tych, którzy na temat potopu Noego wypowiadaj¹ siê tak, jak ateiœci, twierdz¹c jednoczeœnie, ¿e wierz¹ w Boga i szanuj¹ Go. Smutne, ¿e te ataki s¹ dzisiaj coraz czêstsze. Ale nie zawsze tak by³o. Przez stulecia uczeni i teologowie przypisywali wiele z cech Ziemi skutkom wielkiego potopu Noego. Ogólnie rzecz bior¹c zgodni oni byli z naukami Biblii na temat stworzenia i potopu. Dr Harold W. Clark zauwa¿y³, co nastêpuje: Prawd¹ jest, ¿e kreacjonizm nale¿y do najstarszych zapisanych wyjaœnieñ pochodzenia Ziemi i ¿ycia na niej. Ksiêgê Rodzaju zapisano tysi¹c lat przed sformu³owaniem przez joñskich filozofów ich naturalistycznych kosmogonii. Przez ponad trzy tysi¹ce lat uwa¿ano j¹ za autorytatywne orzeczenie na temat pocz¹tków Ziemi. 3 Okres od Reformacji do po³owy XIX wieku nazwano „Z³otym Wiekiem Kreacjonizmu”. Dokonano wielu podstawowych odkryæ w nauce.

Istnia³o rzetelne zaanga¿owanie, by uznaæ opowieœæ o Stworzeniu i o Potopie, jaka istnieje w Ksiêdze Rodzaju, za niezbêdne t³o nauki. Jednak gdy gwa³townie wzros³a wiedza geologiczna w XVIII stuleciu, teologom by³o coraz trudniej dopasowaæ tê now¹ wiedzê do krótkiej chronologii Ksiêgi Rodzaju. Coraz czêœciej zaczynali oni po¿yczaæ pojêcia i koncepcje uczonych, a nie wszystkie one odnosi³y siê z sympati¹ do biblijnego ujêcia przesz³oœci. 4 Wielu dawnych najwiêkszych uczonych mocno wierzy³o i akceptowa³o biblijne ujêcie uniwersalnego potopu. Jak zauwa¿y³ Robert L. Whitelaw: D³ugo przedtem, zanim ktokolwiek dowiedzia³ siê o datowaniu przy pomocy wêgla C14, a¿ do czasów Darwina, œwiat naukowy akceptowa³ olbrzymie œwiadectwo przemawiaj¹ce na rzecz ogólnoœwiatowej wodnej katastrofy w rodzaju potopu z Ksiêgi Rodzaju. 5 Na podobny fakt zwraca uwagê Byron Nelson: Tak zwana „wspó³czesna” geologia, przyæmi³a geologiê potopu, poniewa¿ odrzuci³a pierwiastki nadnaturalne, bêd¹ce fundamentem chrzeœcijañstwa. Potopow¹ teoriê geologii porzucono nie dlatego, ¿e nie spe³nia³a ona warunków geologicznych. Nie wiemy dzisiaj niczego o geologicznym stanie Ziemi, co czyni³oby teoriê Potopu mniej zadowalaj¹cym wyjaœnieniem warstw zawieraj¹cych skamienia³oœci ni¿ to by³o w czasie, gdy czo³owi ucze-

ni œwiata teoriê tê akceptowali. Jest raczej przeciwnie – istniej¹ znane fakty o geologicznych cechach Ziemi, które wspieraj¹ teoriê Potopu i o których Williams, Catcott, Harris i inni nigdy nie marzyli. Odrzucenie teorii Potopu jest skutkiem niczego innego jak tylko lekcewa¿enia Boga i œwiêtego zapisu Jego czynów. 6 Ataki na wiarygodnoœæ potopu Noego nie s¹ skutkiem nowych odkryæ naukowych, ale przyjêcia perspektywy poznawczej wrogiej Bogu. (c.d.n.) Mieczys³aw Pajewski [email protected] http://www.creationism.org.pl Por. Alfred M. REHWINKEL, The Flood, Concordia, St. Louis, Missouri 1951, s. 24-25. 1

Edward HITCHCOCK, The religion of geology and its connected sciences, Phillips, Sampson, and company, Boston 1854, s. 136; http:// www.hti.umich.edu/cgi/t/text/pageviewer-idx?c=moa;cc=moa;rgn=full% 20text;idno=AFY7120.0001.001;didno=AFY7120.0001.001;view=image;seq=0154. Hitchcock cytuje tu z aprobat¹ s³owa Matthew Poole’a, Synopsis on Gen., vii. 19. 2

Harold W. CLARK, Fossils, Flood and Fire, Outdoor Pictures, Escondido, California 1968, s. 12. 3

4

CLARK, Fossils..., s. 17-18.

Robert L. WHITELAW, „The Testimony of Radiocarbon to the Genesis Flood”, w: D.W. PATTEN (ed.), Symposium on Creation, vol. V, Baker Book House, Grand Rapids, Michigan 1975, s. 41. 5

Byron NELSON, The Deluge Story in Stone, Baker Book House, Grand Rapids, Michigan 1968, s. 137. 6

17