Krentz Jayne Ann Misterny plan

JAYNE ANN KRENTZ

Misterny plan

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Kocham cię, Travis. Obejmij mnie. - Juliano... Travis Sawyer usłyszał swój stłumiony okrzyk w chwili, gdy potężny dreszcz wstrząsnął jego ciałem. Ostatnia fala namiętności wyzwoliła się w nim z oślepiającą silą. Całkowicie zatracił się w ramionach kochanki, pozwolił, by jej żar go pochłonął; jednocześnie miał poczucie zwycię­ stwa. Juliana przylgnęła do niego i łagodnie przyciągała do siebie. Wydawało mu się, że znalazł się w innym świecie. Z nikim nie było mu tak dobrze. Miał trzydzie­ ści osiem lat i choć nie był podrywaczem, to

6

MISTERNY PLAN

uważał, że żyje wystarczająco długo, by mieć skalę porównawczą. Coś takiego jeszcze nigdy mu się nie zdarzyło. Instynktownie wiedział, że tak właśnie powin­ no być z kobietą. Namiętnie, dziko, do końca. Po raz pierwszy z taką intensywnością czuł, że żyje. Podniecenie powoli w nim opadało, ustępując miejsca zadowoleniu. Należała teraz do niego. Niechętnie uwolnił się z jej objęć i odwrócił na bok, przesuwając ręką po łagodnej krągłości jej piersi. Juliana uśmiechała się do niego tym swoim niezwykłym uśmiechem, olśniewającym nawet w półmroku sypialni. Masa gęstych, rozrzuconych na poduszce ru­ dych włosów otaczała jej twarz jak jakaś pogańs­ ka korona. Travis z zachwytem patrzył na jej duże oczy ocienione długimi rzęsami, szlachetny nos, stanowczy, a jednocześnie delikatny zarys pod­ bródka, na pełne usta. Leniwym i zmysłowym ruchem wsunęła nogę pomiędzy jego uda, za­ mknęła oczy i wtuliła się w niego. A więc udało mi się, pomyślał triumfalnie, obejmując ją ramieniem. Zdobył swoją rudowło­ są królową o topazowych oczach. Jednak w następnej chwili rzeczywistość przy­ wołała go do porządku. Co on u diabła tu robi, i to jeszcze przytulając się do niej w taki sposób? W swojej zemście nie zamierzał posunąć się aż

Jayne Ann Krentz

7

tak daleko, nie zamierzał skończyć w łóżku z Ju­ liana Grant. Wpatrywał się w cienie sypialni, jakby tam kryła się odpowiedź. Kiedy namiętność opadła, czuł się lekko oszołomiony. Chęć zemsty czasem wiedzie człowieka dziw­ nymi drogami. Spotkanie z Juliana Grant było jak nieplanowany zjazd z trasy, którą podążał od pięciu lat. Nie mógł sobie jednak pozwolić na zmianę kierunku. Za daleko już zaszedł. Odwrót był niemożliwy, nawet gdyby tego chciał. Travis Sawyer był zawsze dobry w tym, co robił. W jego misternym planie zemsty nie było najmniejszej luki. Nie pozostało żadne inne wyj­ ście, nawet dla niego samego. Promienie jasnego kalifornijskiego słońca prześlizgiwały się po wodach zatoki i radośnie uderzały w okno sypialni. Juliana powoli otwo­ rzyła oczy i patrzyła, jak do urządzonego na biało pokoju wpada wiosenne światło. Najpierw roz­ świetla puszysty biały dywan, potem ociera się o białe ściany, muska białe krzesło, skrzy się na lśniącej powierzchni stolika pokrytego białym lakierem i dociera do jedynego kolorowego ak­ centu w pokoju - żółtego abstrakcyjnego obrazu wiszącego nad białym łóżkiem. Jak zahipnotyzowana podążała wzrokiem za słonecznymi promieniami, które przeskakiwały

8

MISTERNY PLAN

pomiędzy lustrem a obrazem, łagodnie opadały na pomięte białe prześcieradła, by wreszcie objąć postać mężczyzny, który poprzedniego wieczoru znalazł się w jej sypialni. Mężczyzna w jej łóżku. Już sam ten fakt mógł wywołać zdziwienie i ciekawość, ale w tym przypadku zdecydowanie chodziło o coś więcej. Juliana z radością wróciła myślami do swojej tajemnicy. Wiedziała bowiem ponad wszelką wątpliwość, że ów mężczyzna - stanowczy, szczupły, seksow­ ny, nazywający się Travis Sawyer - był tym właściwym, tym, na którego czekała całe życie. Rozkoszowała się tą myślą, leżąc nieruchomo, by go nie obudzić. Chciała nasycić się ekscytują­ cą pewnością, że nareszcie spotkała swoją drugą połówkę. Nie był dokładnie taki, jak sobie czasem wyob­ rażała, kiedy pozwalała sobie odpłynąć w marze­ nia. Po pierwsze, mógłby być nieco wyższy. Ona sama miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, więc w wyobraźni widziała obok siebie kogoś w okolicach metra dziewięćdziesiąt. Żeby mogła przy nim nosić buty na szpilkach. Travis miał niewiele ponad metr osiemdziesiąt. Na pięciocentymetrowych obcasach byłaby mu równa wzros­ tem, a na ośmiocentymetrowych byłaby od niego wyższa. Szybko się jednak pocieszyła, że niedostatki

Jayne Ann Krcntz

9

wzrostu nadrabiał figurą. Był fantastycznie umię­ śniony i twardy jak granitowy blok. A ostatnia noc dowiodła jego męskiej siły, w pełni kon­ trolowanej, co było tym bardziej ekscytujące. Ten mężczyzna umiał całkowicie nad sobą pa­ nować. Zawsze podziwiała tę cechę, bo dawała kobiecie poczucie bezpieczeństwa i pewność, że siła fizyczna mężczyzny nie jest zagrożeniem, lecz ochroną. Travis nie pasował do wyobrażeń Juliany o męż­ czyźnie idealnym pod kilkoma innymi, mniej ważnymi, względami. Na przykład u osobników płci męskiej Juliana zawsze była zwolenniczką ciepłych, brązowych lub orzechowych oczu. Na­ tomiast spojrzenie chłodnych, szarych oczu Travisa nie zdradzało żadnych uczuć. No, może z wyjątkiem szczególnych sytuacji, jak ostatniej nocy, kiedy widziała w nich gorącą namiętność, wyzwalającą w niej dreszcz pożądania. Ale od dziś była gotowa zrezygnować ze swo­ ich wymagań odnośnie koloru oczu, bowiem w spojrzeniu Travisa odbijała się nie tylko namię­ tność, ale też inteligencja dorównująca jej włas­ nej, a także rzadko spotykany rodzaj poczucia humoru, który bardzo ceniła. Jego włosy również nie pasowały do ideału. Były zdecydowanie za ciemne. Juliana zawsze lu­ biła blondynów, ale musiała przyznać, że w czar­ nych, krótko przystrzyżonych włosach Travisowi

10

MISTERNY PLAN

było bardzo do twarzy. Zwłaszcza z tymi delikat­ nymi śladami siwizny na skroniach. Z pewnością dałoby się jeszcze wymienić kilka drobnych różnic pomiędzy realnie istniejącym Travisem Sawyerem a istniejącą w wyobraźni Juliany idealną wersją mężczyzny. Gdyby chciała być bardzo wybredna, mogłaby na przykład na­ rzekać, że ze swoim dość zaciętym i ponurym wyrazem twarzy Travis nie miałby szans na znalezienie się na okładce żadnego poczytnego męskiego magazynu. No cóż, to strata dla męs­ kich magazynów, pomyślała. W jej łóżku wy­ glądał doskonale. Poza tym Travis wykazywał absolutny brak zainteresowania dla kwestii ubrań i mody. Znała go od ponad miesiąca i zawsze widywała w ciem­ nych spodniach, prostej, białej koszuli, spokoj­ nym krawacie w paski i skórzanych butach. Nosił do tego marynarki w różnych odcieniach szarości. Ale Juliana uznała, że jakoś sobie z tym poradzi. W końcu jej gust z pewnością wystarczy dla nich obojga, przekonywała się. Spojrzała z uśmiechem na drzwi do garderoby, już widząc oczami wyob­ raźni wieszak pełen drogich, modnych garnitu­ rów i stojące pod nim pudełka z butami. Uwiel­ biała zakupy. W sumie Juliana gotowa była pójść na ustęp­ stwa tam, gdzie Travis Sawyer nie spełniał kry­ teriów jej ideału. Przywykła, że w życiu trzeba

Jayne Ann Krentz

11

zapracować na to, czego się pragnie. Wiedziała, że oszlifowanie tego surowego diamentu może wymagać czasu i wysiłku. Ale ostatnia noc prze­ konała ją w sposób ostateczny, że ten wysiłek warto podjąć. Świeże wspomnienia nadal przy­ prawiały ją o dreszcz podniecenia. Juliana skończyła swój przegląd i przeciągnęła się leniwie, z rozmysłem przesuwając stopą po łydce Travisa. Nie doczekawszy się jednak żadnej reakcji, uznała, że po takiej nocy jej mężczyzna potrzebuje więcej snu. Z pewnym rozbawieniem ściągnęła z siebie prześcieradło i wstała z łóżka. Dopiero teraz zauważyła, że jej całe ciało było w przyjemny sposób obolałe. Travis okazał się śmiałym i wymagającym, ale jednocześnie hoj­ nym kochankiem. Brał dla siebie jak najwięcej, odwzajemniając jednak namiętność z równą silą. Gdyby teraz zamknęła oczy, nadal czułaby na sobie jego silne, wrażliwe dłonie. Miała wrażenie, że jego dotyk wtopił się w nią. Stojąc na środku białego, jasno oświetlonego pokoju, Juliana pozwoliła sobie na jeszcze jedno czułe spojrzenie na mężczyznę śpiącego w jej łóżku, po czym długim, energicznym krokiem poszła do łazienki. Postanowiła, że przywita mężczyznę swojego życia prawdziwie kobiecym, domowym nastro­ jem. I być może pozwoli mu poczuć jeszcze raz przedsmak tego, czego może od niej oczekiwać.

12

MISTERNY PLAN

Pół godziny później, wykąpana, z włosami związanymi w imponujący koński ogon, ubrana w modne luźne spodnie i tunikę z szerokimi rękawami, wróciła do sypialni. Niosła przed sobą czarną emaliowaną tacę, na której postawiła imbryk w stylu art deco i dwie piękne czerwone filiżanki. - Dzień dobry. - Uśmiechnęła się promiennie, widząc, że Travis już nie śpi. Leżał wygodnie rozłożony na plecach i przyglądał się jej spod przymkniętych powiek. - Dzień dobry. - Jego głos był jeszcze ochryp­ ły od snu i bardzo seksowny. - Cudny dzień, prawda? Ale w Jewel Harbor zawsze tak jest. To jedna z tych rzeczy, do których trudno mi było przywyknąć, kiedy się tu sprowa­ dziłam cztery lata temu. To wprost idealne nad­ morskie kalifornijskie miasteczko. A wszystko, co idealne, zawsze budzi podejrzenia, nie uwa­ żasz? - Juliana krzątała się z tacą. - Nawet mgła, jeżeli już się pokaże, jest tu miękka, romantyczna, niesamowita. Zupełnie inna niż gdzie indziej. Nie dodajesz do herbaty mleka ani cukru, prawda? - Nie. - Travis usiadł powoli i oparł się na poduszkach. - Tak myślałam. Nie jesteś w tym typie. - A jest taki typ? - Patrzył na nią uważnie, jakby pochłaniała go zwykła czynność nalewania herbaty.

Jayne Ann Krentz

13

- Oczywiście. Ale ty do niego nie należysz. - Podała mu filiżankę. - Wiedziałam to od samego początku. Tak samo jak to, że pijesz zwykłą kawę, a nie espresso, latte czy cappuc­ cino. Wyraźnie zaskoczony, spojrzał na ciemną, moc­ ną herbatę, a podnosząc oczy, napotkał wyczeku­ jący wzrok Juliany. - Nie traktuj tego jako zarzut, ale dziwi mnie, że królowa miejscowego imperium kawowego podaje do łóżka herbatę. Juliana roześmiała się i napełniła swoją fi­ liżankę. - Wyjawię ci pewien sekret - zaczęła, sado­ wiąc się na białym krześle z chromowanymi nogami. -Naprawdę nie lubię kawy, a zwłaszcza tej podawanej na sposób włoski czy francuski. Źle mi robi na żołądek. Travis wykrzywił nieznacznie usta. - Poznałem większość twoich tajemnic, ale tej strzegłaś bardzo dobrze. Nigdy bym się nie domy­ ślił, że jesteś ukrytą wielbicielką herbaty. Co będzie, jeżeli dowiedzą się o tym klienci Charis­ ma Espresso? - Nie zamierzam nic im mówić. Przynajmniej do czasu, aż będę mogła otworzyć sieć herba­ ciarni. Travis zmarszczył brwi i potrząsnął głową w automatycznym geście sprzeciwu.

14

MISTERNY PLAN

- Daj sobie z tym spokój. Nie zapominaj, że twoim celem jest rozwój Charismy. W tych okoli­ cach więcej ludzi pije kawę niż herbatę. - To nieważne. Nie mam ochoty o tym roz­ mawiać, w każdym razie nie dzisiaj. - Juliana przyglądała mu się z zainteresowaniem. - Wyda­ wało ci się, że skoro od kilku tygodni zajmujesz się moim biznesem, to poznałeś wszystkie moje tajemnice? - Prawie wszystkie. - Travis wzruszył ramio­ nami, a w tym geście krył się niezwykły ładunek męskiego uroku. - Przecież jestem konsultantem biznesowym. I jestem w tym dobry. Wielokrotnie przekonałem się, że wystarczy poznać czyjeś tajemnice finansowe, by poznać resztę jego sek­ retów. - Brzmi złowieszczo. - Juliana wzdrygnęła się w udanym przerażeniu i wypiła łyk swojej herbaty. - Cieszę się, że przed nami jeszcze parę niespodzianek. Tak jest zabawniej, nie uważasz? - Nie wszystkie niespodzianki są przyjemne. W tych słowach kryło się łagodne ostrzeżenie, ale zostało zlekceważone. Juliana uznała, że Tra­ vis jest po prostu nieco śpiący. - Jestem pewna, że w naszym przypadku nie­ spodzianki będę co najmniej interesujące, jeżeli nie przyjemne - powiedziała z przekonaniem. - Na każdą czekam z niecierpliwością. Przyglądała mu się z wyraźnym zadowole-

Jayne Ann Krentz

15

niem. W jej łóżku wyglądał naprawdę znakomi­ cie. Uwielbiała cień ciemnych włosów na jego szerokiej piersi. I pomyśleć, że mogła tracić czas na marzenia o jakimś blondynie. Aż potrząsnęła głową, uświadamiając sobie własną głupotę. - Coś jest nie tak? - spytał Travis. - Ależ skąd. - Wydawało mi się, że masz jakieś wątpliwo­ ści... - Przerwał, by spojrzeć jej w oczy. - Doty­ czące ostatniej nocy. Juliana patrzyła na niego ze zdziwieniem. - Gdybym miała jakieś wątpliwości, to przede wszystkim nie poszłabym z tobą do łóżka. Dosko­ nale wiedziałam, co robię. - Naprawdę? - Oczywiście. Ty chyba też. - Tak - odpowiedział w zamyśleniu. - Wie­ działem, co robię. Wyglądasz na bardzo zado­ woloną. - Bo jestem. - Juliana uśmiechnęła się szero­ ko. Rzeczywiście, była bardzo zadowolona: z nie­ go, z życia, ze świata. - To dobrze, że się nie rozczarowałaś. - Rozczarowałam? - Była niemal zszokowa­ na. - Jak mogłabym się rozczarować? Było cudow­ nie. Wspaniale. Tak jak sobie wymarzyłam. Jes­ teś fantastycznym kochankiem. Doskonałym. Jego policzki nagle się zaczerwieniły. Przez chwilę Juliana mogłaby przysiąc, że Travis nieco

16

MISTERNY PLAN

się zawstydził, słysząc te entuzjastyczne pochwa­ ły. Musiała przyznać, że ją to wręcz wzruszyło. - Nie myślę, żebym to ja zrobił coś wyjąt­ kowego - powiedział, skupiając uwagę na her­ bacie. - Po prostu coś między nami zaiskrzyło. Czasem tak się zdarza. Ludzie się spotykają, podobają się sobie, a potem wychodzi im w łóżku. Juliana uniosła brwi i lekko zacisnęła usta. - Często ci się zdarzały takie rzeczy? Travis zamrugał gwałtownie, a jego oczy roz­ błysły. - Nie - przyznał spokojnie. - Takie rzeczy nie zdarzały mi się często. Juliana natychmiast się rozluźniła, zadowolo­ na, że oboje patrzyli podobnie na to, co się wydarzyło. - To dobrze. Dla mnie ta noc była wyjątkowa. - Czy to oznacza, że tobie też takie rzeczy nie zdarzały się często? - Rzucił to pytanie niechęt­ nie, jakby nie chciał usłyszeć odpowiedzi, ale nie mógł się powstrzymać przed jego zadaniem. - Coś takiego nie zdarzyło mi się nigdy w ży­ ciu - powiedziała z całkowitą szczerością. Uśmiechnął się. - Może masz za mało doświadczeń, żeby to tak oceniać. - Mam trzydzieści dwa lata i w poszukiwaniu wymarzonego księcia zdarzyło mi się pocałować parę żab.

Jayne Ann Krenlz

17

- Ale przecież nie chodziłaś ze wszystkimi żabami do łóżka. - Oczywiście, że nie. Żaby bywają czasem oślizłe. Kobiety muszą się mieć na baczności. - Fakt. Jednak w dzisiejszych czasach nie tylko kobiety muszą być ostrożne. - To prawda. Ale ty nie należysz do męż­ czyzn, którzy idą do łóżka z każdym chętnym ciałem, które spotkają na swojej drodze. - Juliana zmarszczyła nos z dezaprobatą. - Nigdy bym się nie zakochała w mężczyźnie, który nie byłby na tyle rozumny, żeby świadomie kierować swoim życiem seksualnym. Jeszcze herbaty? - Poproszę. - Wyciągnął rękę z filiżanką, patrząc z rozbawieniem, jak Juliana wstaje z krze­ sła, by nalać herbatę z imbryka. - Podoba mi się taka obsługa. Roześmiała się. - Akurat jestem w dobrym nastroju. Poza tym nowość tej sytuacji działa na mnie inspirująco. - Podała mu filiżankę, z przyjemnością czując przelotny dotyk jego palców. - No to co? - spyta­ ła, z trudem ukrywając niecierpliwość. - Chcesz porozmawiać o tym teraz czy później? - Porozmawiać o czym? - O naszej przyszłości. - Zauważyła, że Travis nieco zesztywniał na poduszkach, ale zigno­ rowała to. - Kiedy zamierzałeś mnie spytać? Nie chciałabym zepsuć całej niespodzianki, ale

18

MISTERNY PLAN

wolałabym wiedzieć, o jakiej dacie myślałeś, żebym mogła wszystko zaplanować. Jest tyle rzeczy do zrobienia. Chciałabym, żeby wszystko poszło idealnie. Travis patrzył na nią, nie zwracając już uwagi na herbatę. - Zaplanować? O czym ty do diabła mówisz? - Zawsze masz kłopoty ze zrozumieniem, czy tylko rano? - Uśmiechnęła się pobłażliwie. - Mó­ wię o naszym ślubie. - O czym? - Czerwona filiżanka wysunęła się Travisowi z ręki i z miękkim uderzeniem spadła na biały dywan. - Ojej! Muszę coś z tym zrobić. Te plamy po herbacie... - Juliana zerwała się na równe nogi, pobiegła do łazienki wykładanej białymi kafel­ kami i zaczęła szukać czegoś w szafce. - Juliano, gdzie ty idziesz? Wracaj tutaj! O co ci przed chwilą chodziło? Kto wspominał o mał­ żeństwie? Juliana odwróciła się do niego, trzymając w rę­ kach gąbkę i środek do czyszczenia dywanów. Z zachwytem patrzyła, jak stoi nagi w drzwiach łazienki. Przez chwilę zapomniała o plamach na dywanie. - Co z tego, że jesteś trochę za niski - powie­ działa miękko. - Dla mnie jesteś idealny. - Ja jestem za niski? - Spojrzał na nią ze złością. - To ty jesteś za wysoka, w tym tkwi problem.

Jayne Ann Krentz

19

- To nie jest żaden problem. Poradzimy sobie. Będę nosić buty na płaskim obcasie albo na takim niedużym - obiecała. Przesuwała wzrokiem coraz niżej wzdłuż jego ciała. - Masz też miejsca, na których długość nie będę narzekać. - Juliano, przestań! - Travis chwycił najbliż­ szy ręcznik i owinął go sobie dookoła bioder. - Czerwienisz się? Nie wiedziałam, że męż­ czyźni są do tego zdolni. - Odłóż gąbkę i zacznij wreszcie mówić z sen­ sem. O co ci chodziło z tym ślubem? W tym momencie Juliana przypomniała sobie o dywanie. - Poczekaj chwilę. Z białym dywanem jest zawsze kłopot. Jak się nie zetrze plam od razu, to potem trudno je usunąć. - Przecisnęła się obok niego i szybko podeszła do rozlanej herbaty, która powoli wsiąkała w grube włosie. - Miał być plamoodporny, ale to chyba nie oznacza, że zniesie każde traktowanie. Biały kolor jest nie­ praktyczny, za to wygląda rewelacyjnie. Po pros­ tu nie mogłam się powstrzymać. Travis wrócił powoli do sypialni i stanął nad Juliana, która klęcząc, pracowicie usuwała plamę. - Juliano, do cholery, chcę z tobą porozmawiać. - Ach tak, o naszym ślubie. Myślałam o tym i doszłam do wniosku, że nie ma powodu, żebyś­ my to odkładali. W końcu nie jesteśmy dziećmi. - To prawda. Jesteśmy dorośli. A to oznacza,

20

MISTERNY PLAN

że nie musimy mówić o ślubie tylko dlatego, że poszliśmy ze sobą do łóżka. - Znasz mnie dobrze i wiesz, że mam zwyczaj zmierzać prosto do celu - przypomniała mu beztrosko. - Kiedy sobie coś postanowię, nic mnie nie powstrzyma. Spytaj, kogo chcesz. - Juliano, przestań trzeć ten dywan i posłu­ chaj. - Nie ma powodu, żeby to odkładać, ale masz rację, że nie musimy się tak bardzo spieszyć - zachichotała. - Zawsze mi powtarzałeś, żebym spokojnie i dokładnie wszystko sobie planowała, prawda? - Prawda. - Więc chcę dobrze zaplanować nasze wesele. Marzy mi się duże, wytworne przyjęcie ze wszyst­ kimi dodatkami, jak na przykład wcześniejsze zaręczyny. W końcu to będzie jedyne takie wyda­ rzenie w moim życiu. Dlatego wszystko musi być takie, jak powinno. Chciałabym zaprosić całą rodzinę. Kuzynka Elly i jej mąż mieszkają nieda­ leko, a moi rodzice dojadą tu z San Francisco. Wuj Tony mieszka w San Diego, więc to też nie jest problem. A wszyscy moi znajomi i przyjacie­ le są z Jewel Harbor. Chciałabym też zaprosić kilku klientów Charismy. - Juliano... - Moglibyśmy zamówić tę uroczą białą kap­ licę, z której jest widok na przystań.

Jayne Ann Krentz

21

- Nie przyszło ci do głowy - przerwał jej Travis twardo - że za bardzo się rozpędziłaś? Przestała czyścić dywan i spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Rozpędziłam? - Tak. - Był zadowolony, że wreszcie skupiła na nim całą swoją uwagę. - Pamiętam wszystko, co wydarzyło się zeszłej nocy, i wszystko, o czym rozmawialiśmy w ciągu ostatnich trzech tygodni. I jestem pewien, że nie mówiliśmy nic, powta­ rzam: nic, o małżeństwie. - O nie! Czyżbym wszystko popsuła? Pewnie planowałeś romantyczny wieczór z winem i ka­ wiorem, spacerem po nabrzeżu i prawdziwymi oświadczynami. - Juliana uniosła się z klęczek, zagryzając ze smutkiem wargi. - Tak mi przykro. Ale to się da naprawić. Możemy to zrobić dziś wieczorem albo jutro. Ta restauracja, gdzie wczo­ raj jedliśmy kolację, to świetne miejsce na oświad­ czyny. Chodźmy tam dzisiaj. - Skąd wiesz, że to dobre miejsce? Do diabła, co ja gadam! Nieważne. - Oczy Travisa rzucały gniewne spojrzenia. - Juliano, ja nie miałem zamiaru prosić się o rękę. W ciszy, która zapadła po tych słowach, Julia­ na próbowała przetrawić to, co usłyszała. Przez moment wydawało jej się, że czegoś nie zro­ zumiała. - Co powiedziałeś?

22

MISTERNY PLAN

- Słyszałaś przecież. - Travis pocierał sobie kark gestem wyrażającym frustrację i irytację. - Myślałam... Wydawało mi się... - Julianie zabrakło słów, co samo w sobie było dość nie­ zwykłe. Bezradnie uniosła dłoń, w której trzy­ mała gąbkę. - Przecież wczoraj... Travis skrzywił się ironicznie. - Myślałaś, że skoro spotykamy się od kilku tygodni, a potem idziemy do łóżka, to znaczy, że mam od razu poprosić cię o rękę? Daj spokój, nie jesteś aż tak naiwna. Wręcz przeciwnie, jeżeli chcesz, potrafisz być bardzo sprytna. Do diabła, jesteś twardą kobietą interesu. Umiesz się o siebie zatroszczyć. Masz trzydzieści dwa lata i jak sama przyznałaś, pocałowałaś już parę żab. Więc nie patrz na mnie jak zraniona łania. Te słowa dotknęły ją do żywego. Zmrużyła oczy, czując, jak złość zaczyna w niej pulsować. - No to ci powiem, że przez cały czas mia­ łam uczciwe zamiary. Od chwili, kiedy cię po­ znałam, wiedziałam, że chcę wyjść za ciebie za mąż. - Tak? Więc być może powinnaś była mnie ostrzec. Moglibyśmy uniknąć tej idiotycznej, że­ nującej sytuacji. Bo na razie nie zamierzam się z tobą ożenić. - Rozumiem. - Wyprostowała się dumnie. - Więc mnie wykorzystałeś, tak? - Nie wykorzystałem cię i wiesz o tym dosko-

Jayne Ann Krenlz

23

nale. Jesteśmy dwojgiem dorosłych ludzi, którzy pociągają się fizycznie. Mamy wspólne zaintere­ sowania zawodowe, oboje jesteśmy samotni, pra­ cujemy razem, bo wynajęłaś mnie jako konsultan­ ta. Było oczywiste, że z tego musi się wywiązać jakiś romans. I właśnie w tym miejscu jesteśmy. Łączy nas romans, nic więcej. - Nie masz ochoty na żadne zobowiązania, tak? - spytała zaczepnie. - Czy zawsze mówisz takie rzeczy swoim kochankom po wspólnie spędzonej nocy? - Tych wspólnych nocy nie było wiele, już to ustaliliśmy. I nie mówiłam im takich rzeczy. Bo nie miałam zamiaru wychodzić za nich za mąż. - Ciekawe, ilu chciało się z tobą ożenić - rzu­ cił sarkastycznie. - Wielu składało mi takie propozycje. I nie­ ustannie je dostaję. Zwykle w tej restauracji, o której ci wspominałam. Stąd wiem, że to dobre miejsce na takie okazje. - Jeżeli miałaś tyle możliwości, to dlaczego żaden z tych durniów nie został łaskawie przy­ jęty? Juliana wpadła we wściekłość. - Bo żaden nie był tym właściwym. Dlatego wszystkim odmawiałam. Z wyjątkiem jednego, ale z tym akurat nie wyszło. - Więc jestem jednym z dwóch szczęściarzy,

24

MISTERNY PLAN

których uznałaś za odpowiednich, tak? A co się stało z tym drugim frajerem? Poczuła zbierające się łzy. Zamrugała szybko, żeby się ich pozbyć. - I po co jesteś taki grubiański? Nie był frajerem. Był miłym, uroczym człowiekiem. I czułym. I jeszcze był bardzo przystojny. Miał piękne brązowe oczy i jasne włosy. I był od ciebie dużo wyższy. - Nie obchodzi mnie, jak wyglądał. Chciał­ bym tylko wiedzieć, jak udało mu się uwolnić. - Po co? Żebyś mógł skorzystać z tej samej furtki? Ale dobrze, powiem ci, jak wyrwał się z mo­ ich szponów. Po prostu podkulił ogon i uciekł. Prosto w ramiona innej kobiety. Na dodatek bar­ dzo mi bliskiej. Do drobnej blondynki o łagodnej naturze. Ona nigdy się z nim nie kłóciła. Nawet nie przyszło jej do głowy, żeby mu się w czymś sprzeciwić. I nie przytłaczała go tak jak ja. To wszystko. Jesteś zadowolony? - Na miłość boską, Juliano, nie chciałem przy­ woływać przykrych wspomnień. - Travis znów zaczął pocierać sobie kark. - Chciałem jedynie wyjaśnić, o co mi chodzi. - Powiedzmy, że ci się udało. Proszę bardzo, możesz zrobić to samo, co mój narzeczony trzy lata temu. Uciekaj, jeśli się przestraszyłeś. Ale szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś wię­ cej po tobie. Nie sądziłam, że kobieta taka jak ja

Jayne Ann Krentz

25

może cię onieśmielać. Myślałam, że jesteś face­ tem z charakterem. - Nie zamierzam nigdzie uciekać - zaprotes­ tował. - Ale nie pozwolę wepchnąć się w małżeń­ stwo. Wyrażam się jasno? Juliana pokiwała ze smutkiem głową. - Całkowicie. Po prostu zupełnie się nie zro­ zumieliśmy. Widocznie źle odczytałam różne sygnały. - Pociągnęła nosem, żeby powstrzymać łzy. - Przepraszam. Twarz Travisa złagodniała. Podszedł do niej i podniósł rękę, żeby pogłaskać ją po policzku. - Nie musisz się tak tym przejmować. Znam cię dość dobrze i wiem doskonale, że jesteś impulsywna. - Moja kuzynka Elly mówi, że jestem spon­ taniczna. - To też. - Travis uśmiechnął się. - To takie żenujące. - Nie warto już o tym mówić - powiedział Travis pojednawczo. - Zeszłej nocy było cudow­ nie. Rozumiem, że mogłaś doszukać się w tym więcej, niż... - Niż chciałeś mi dać? - Więcej niż oboje chcieliśmy. - Mów za siebie. - Odwróciła się, unikając dotyku jego dłoni. - Robi się późno. Powinnam już się ubrać. Na pewno masz dziś wiele rzeczy do zrobienia.

26

MISTERNY PLAN

- Nic, co nie mogłoby poczekać do poniedział­ ku. - Travis patrzył na nią uważnie. - A może pojechalibyśmy na plażę? - Raczej nie. - Schyliła się, żeby do kończyć czyszczenie dywanu, po czym wstała, podnosząc czerwoną filiżankę. - Mam dzisiaj mnóstwo pra­ cy. Wiesz, jak to jest. Muszę umyć głowę, potem zrobić pranie. Tak, te prześcieradła nadają się już do prania. Travis nie poruszył się. - Będziesz się teraz obrażać? - Nigdy się nie obrażam - powiedziała wy­ niośle. - No to po co to gadanie? Przecież wczoraj się umawialiśmy, że spędzimy niedzielę razem. - Ale wszystko się zmieniło. Mam nadzieję, że to rozumiesz. - Weszła do łazienki i schowała w szafce płyn do czyszczenia dywanów. - Dlate­ go pospiesz się z ubieraniem. Trochę mnie roz­ prasza, kiedy tak stoisz w mojej sypialni jedynie z ręcznikiem na biodrach. - Ręcznik mogę zdjąć. Spojrzała na niego ze złością. - Chyba nie myślisz, że pójdę teraz z tobą do łóżka? - Czemu nie? Przecież ustaliliśmy, że było nam ze sobą dobrze. - Nie wierzę własnym uszom. - Juliana oparła się ramieniem o drzwi. - Naprawdę myślisz, że

Jayne Ann Krentz

27

mogłabym pójść z tobą do łóżka, wiedząc, że nie masz uczciwych zamiarów? - Przestań gadać jak staroświecka panienka, która sądzi, że została uwiedziona. - Ty rzeczywiście nic nie rozumiesz - po­ wiedziała spokojnie, choć gotowała się w środ­ ku ze złości. - Zabieraj się stąd. Natychmiast. Ubierz się i wyjdź z mojego mieszkania. Każdy popełnia w życiu błędy, ale rzucanie pereł przed wieprze po raz drugi byłoby błędem niewyba­ czalnym. Nie mam zamiaru tracić swojego cen­ nego czasu na mężczyznę tak nierozgarniętego i upartego jak ty. - Chcesz powiedzieć, że jestem idiotą? - Właśnie. Jestem dla ciebie najlepszą kobie­ tą, Travis. Jestem twoim przeznaczeniem, tak samo jak ty moim. Ale skoro jesteś na tyle tępy, żeby tego nie widzieć, to utrzymywanie naszej relacji naprawdę nie ma sensu. Wynoś się. Jego oczy zwęziły się jak szparki. Sięgnął po spodnie leżące na komodzie. - Czy to oznacza, że chcesz zerwać kontrakt z Sawyer Management Systems? To ją zaskoczyło. Jeżeli zrezygnuje z jego usług, może go już nigdy nie zobaczyć. Nad taką myślą nie chciała się nawet zastanawiać. - Nie zrywam kontraktu. SMS to najlepsza firma konsultingowa w tej części Kalifornii, a przyszłość Charisma Espresso jest dla mnie zbyt

28

MISTERNY PLAN

ważna. Więc nie mogę się ciebie pozbyć. Nie­ stety. - Rzeczywiście? - Travis podciągnął spodnie i zaczął zakładać koszulę. - To miłe, że pod pewnymi względami nadal mnie doceniasz. Nie boisz się jednak łączenia interesów z przyjemnoś­ cią? W końcu to doprowadziło nas do łóżka. - Nie mam najmniejszych obaw. - Juliana uniosła brodę. - Z pewnością będę umiała od­ dzielić swój interes od twojej przyjemności. - Naprawdę? No to przekonamy się, czy rze­ czywiście to potrafisz. - Skończył zapinać koszu­ lę i schylił się po buty. - Czyżbyś mi groził? - Gdzieżbym śmiał. - Zawiązał sznurowadła kilkoma krótkimi, mocnymi ruchami, po czym wcisnął krawat do kieszeni. - Ale oboje wiemy, że z naszej dwójki to ty kierujesz się emocjami. Na dodatek mnie pragniesz. Do diabła, przecież rano obudziłaś się z przekonaniem, że się we mnie kochasz. - Tego nie powiedziałam. - Owszem, powiedziałaś - poprawił ją chłod­ no. - W nocy, kiedy leżałaś pode mną i przytula­ łaś się do mnie tak, jakbym był jedynym męż­ czyzną na świecie. Dobrze słyszałem. Juliana poczuła, że robi jej się gorąco z upoko­ rzenia. - Niech ci będzie, powiedziałam. Nie zamie-

Jayne Ann Krentz

29

rzam się wypierać. Nie mówiłabym o ślubie, gdybym nie była w tobie zakochana. Ale przy­ wróciłeś mnie do rzeczywistości. Na szczęście z miłością jest tak jak z grypą. Przejdzie mi, tak samo jak trzy lata temu. A teraz bądź uprzejmy stąd wyjść, zanim stracę cierpliwość. Zaczynasz mnie naprawdę złościć. Travis skierował się do drzwi. - Zobaczysz, jeszcze będziesz tego żałować. - Wydaje ci się. Życie jest za krótkie, żeby żałować głupstw. Naprawdę, przejdzie mi. Ale ostrzegam cię, że pewnego dnia, kiedy o tym pomyślisz, zrozumiesz, że byłeś głupcem. - Jesteś pewna? - Przeszedł przez jej morelowo-turkusowy salon i zatrzymał się przy drzwiach z ręką na klamce. Juliana pospieszyła za nim. Za chwilę go tu nie będzie, pomyślała z przerażeniem. - Tak, jestem pewna. Jestem kobietą twojego życia i wkrótce sam się o tym przekonasz. Odwrócił się do niej gwałtownie, stojąc w ot­ wartych drzwiach. - Już się przekonałem, że jest nam ze sobą dobrze w łóżku. Czego ty więcej chcesz? Z efektownym poślizgiem zatrzymała się pół metra od niego, z trudem łapiąc oddech. - Chcę, żeby wreszcie do ciebie dotarło, że mnie kochasz. I chcę, żebyś poprosił mnie o rękę. - O, to naprawdę niewiele.

30

MISTERNY PLAN

- Nie zadowalają mnie półśrodki. Znasz mnie wystarczająco długo, żeby to wiedzieć. Ale przerwała, zbierając się na odwagę - może po­ winnam pójść na pewne ustępstwa, biorąc pod uwagę fakt, że jak każdy mężczyzna masz kiepski kontakt ze swoimi emocjami i potrzebami. - Wielkie dzięki, droga pani, za tę głęboką analizę psychologiczną. - Posłuchaj, Travis. Daję ci miesiąc. I ani dnia dłużej. Ale jeżeli nie opamiętasz się przez ten czas, to nie dostaniesz kolejnej szansy. Uniósł brwi w sposób, który miał ją onieśmielić. - Miesiąc na co? - Na to, żebyś zrozumiał, że mnie kochasz, i żebyś poprosił mnie o rękę. - Jeden miesiąc... Szczerze mówiąc, zasko­ czyłaś mnie. Znasz mnie wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że źle przyjmuję każde ultimatum. - Więc nie traktuj tego jako ultimatum. Niech to będzie chwila wytchnienia, podczas której będziesz mógł się nad sobą zastanowić. Potrząsnął głową ze zdziwieniem. - Ty się jednak nigdy nie poddajesz. - Ten, kto się poddaje, nie dostaje tego, czego chce. Travis przeszedł przez próg. - Nie potrzebuję chwili wytchnienia. Wiem, czego chcę. Wiedziałem od samego początku. - Czego ty chciałeś ode mnie? - zapytała,

Jaync Ann Krentz 31

stając w otwartych drzwiach. - Żebym poszła z tobą do łóżka? - Nie, Juliano. To akurat nie było ważne. Możesz mi wierzyć lub nie, ale wcale tego nie planowałem. To był miły dodatek, jak lukier na cieście. Wyszedł na jasne słoneczne światło. Juliana stała na ceglanych schodach prowadzących do jej apartamentu. Patrzyła z przerażeniem, jak męż­ czyzna, którego kochała, wsiada do brązowego, trzyletniego, najzwyklejszego buicka. Zastanawiała się, jak mogła być taką idiotką, żeby stracić głowę dla kogoś, kto jeździł takim okropnym samochodem i nosił niemodne kra­ waty.

ROZDZIAŁ DRUGI Wszystko za bardzo się skomplikowało; skom­ plikowało w sposób niewiarygodny i katastro­ falny. Przecież zemsta powinna być sprawą prostą i oczywistą, tak samo jak emocje, które jej towa­ rzyszą, upominał siebie Travis. W tej całej sytua­ cji są tylko dwie strony, on sam i przeciwnik. A każdy, kto nosił nazwisko Grant, był wrogiem. Travis siedział za kierownicą i pogrążony w niewesołych myślach gapił się na Pacyfik. Ze szczytu wzgórza rozciągał się pocztówkowy wi­ dok. W dole migotało miasteczko Jewel Harbor, gdzie stare domy w hiszpańskim kolonialnym

Jayne Ann Krentz

33

stylu łączyły się harmonijnie z nowoczesną ar­ chitekturą kalifornijskiego wybrzeża. Wszędzie unosiła się atmosfera bogactwa, chwilami aż nierealna. To naprawdę było dobre miejsce na siedzibę Sawyer Management Systems. Wzdłuż ulic kołysały się palmy, a z ogrodów wprost wylewała się bujna roślinność. Większość naznaczona była szafirowymi plamami basenów, otoczonych pomarańczowymi drzewkami. Na szerokich podjazdach parkowały samochody, głównie niemieckich marek, wśród których, jak­ by dla urozmaicenia, pojawiały się modele bry­ tyjskie lub włoskie. Biznesowe centrum Jewel Harbor emanowało takim samym nonszalanckim bogactwem jak re­ szta miasta. Surowe przepisy ograniczały wyso­ kość sklepów i innych budynków, które musiały być utrzymane w hiszpańskim stylu, z białymi stiukami i czerwonymi dachówkami, podobnie jak dom, w którym mieszkała Juliana. Travis na moment zmrużył oczy, żeby lepiej widzieć w ost­ rym słońcu. Mógł stąd dostrzec ruchliwe centrum handlowe, gdzie Juliana otworzyła Charisma Es­ presso. Przypomniał sobie ten brzemienny w skutki dzień cztery tygodnie temu, kiedy po raz pierwszy wszedł do różowo-szarego lokalu. Był wówczas przekonany, że chodzi mu jedynie o zwykły rekonesans. Jak generał, który sporządza szcze-

34

MISTERNY PLAN

gółowy plan bitwy, chciał mieć pewność, że niczego nie pominął. Doskonale zaplanował wszystko w czasie. Pułapka miała się zatrzasnąć wtedy, gdy był w Jewel Harbor i organizował nowe biuro Sawyer Management Systems. Juliana była jedyną osobą z rodziny Grantów, której nie poznał pięć lat temu, jedyną niewiado­ mą w jego równaniu. Nie mieszkała wówczas w Jewel Harbor. Niewyraźnie przypominał sobie, że mówiono mu, że pracuje w San Francisco. Travis nie był pewien, czego się spodziewał, wchodząc przez szklane drzwi do Charisma Esp­ resso, ale doskonale pamiętał, że w tej pierwszej chwili uderzyły go dwie rzeczy. Pierwszą był intensywny zapach świeżo zmielonej kawy, a drugą, dużo bardziej niezwykłą, widok rudo­ włosej, bardzo wysokiej kobiety za ladą. Ubrana była w jaskrawoniebieski kombinezon, który na każdej innej osobie wyglądałby tandetnie. Ale nie na niej. Na niej wyglądał świetnie. Był tak samo śmiały i wyrazisty jak ona. Juliana nie była podobna do nikogo z rodziny Grantów. I to stanowiło zapewne powód, dla którego pozwolił, by sprawy aż tak się skom­ plikowały. Travis pamiętał, że w tej rodzinie mężczyźni byli średniego wzrostu, a kobiety drobne i delikatne. Juliana natomiast była niemal tak wysoka jak on. Pomyślał ze złością, że w bu­ tach na obcasie mogła być nawet wyższa. Rude

Jayne Ann Krentz

35

włosy zapewne odziedziczyła po ojcu, ale tego mógł się jedynie domyślać, bo gdy poznał Roya Granta, ten był już zupełnie siwy. Podobnie jak jego brat, Tony Grant. Natomiast oczy miała Juliana po matce, Beth. Jednak dopiero u niej rodzinne geny połączyły się w niesamowitą, eg­ zotyczną całość. Ale to nie wygląd Juliany tak bardzo wytrącił Travisa z równowagi. Chodziło o nią samą. Julia­ na była po prostu inna. Nie tylko od pozostałych członków rodziny, ale od wszystkich kobiet, któ­ re Travis spotkał w swoim życiu. „Za bardzo" - te słowa przychodziły mu do głowy, gdy próbował ją określić czy opisać. Tak, Juliana była trochę „za bardzo" pod każdym względem. Za kolorowa, za wysoka, zbyt emocjo­ nalna, zbyt dynamiczna, zbyt pewna siebie, zbyt inteligentna. Tysiąc lat temu takie kobiety chwy­ tały za włócznie i ruszały na pole walki u boku swoich mężczyzn. Takie kobiety dawały z siebie wszystko i w zamian wymagały tyle samo. Dla większości mężczyzn Juliana była, mó­ wiąc wprost, zbyt przytłaczająca. Travis wystar­ czająco dobrze znał przedstawicieli swojej płci, żeby wiedzieć, że przeciętny samiec będzie się zachwycał Juliana przez piętnaście minut, a zaraz potem zacznie się gorączkowo rozglądać za ja­ kimś wyjściem awaryjnym, by ruszyć do niego w pełnym pędzie.

36

MISTERNY PLAN

Bez wątpienia Juliana onieśmielała każdego przeciętnego mężczyznę. Travis nie uważał się za przeciętnego i nie czuł się przez nią onieśmielony, jednak nie miał naj­ mniejszej ochoty tańczyć, jak mu zagrała. Była żywiołowa i nieopanowana, ale wiedział, że umiałby sobie z tym poradzić. Problem tkwił gdzie indziej. Pragnął jej, ale biorąc pod uwagę całą sytuację z rodziną Grantów, nie mógł sobie pozwolić na to, by się głębiej angażować. I tak sprawy zaszły za daleko. Co go do diabła podkusiło, żeby zostać jej konsultantem! Chyba mu­ siał postradać zmysły. Przecież od dziesięciu lat nie pracował dla takich drobnych klientów jak Charisma Espresso. Wziął kilka głębokich oddechów, żeby odzys­ kać jasność myśli. Na początku wszystko wyda­ wało się proste. Juliana nosiła nazwisko Grant, a on poprzysiągł wszystkim Grantom zemstę. Tłumaczył sobie, że uwiedzenie jej będzie jak finalne pociągnięcie pędzlem na dziele, które tworzył od tylu lat. Na dodatek Juliana wcale nie sprzeciwiała się temu, by zostać uwiedzioną. Jednak patrząc na to teraz, nie był do końca pewien, kto kogo uwiódł. Z pewnością to ona zrobiła pierwszy krok, namawiając go, by został jej konsultantem. Kiedy tylko dowiedziała się, na czym polega jego praca, zarzuciła go mnóstwem pytań. Podjął grę, bo uznał, że warto sięgnąć po

Jayne Ann Krenlz

37

nagrodę: jeszcze jeden skalp Grantów do jego kolekcji. Skrzywił się na tę myśl. Wcale nie chciał skalpu Juliany. Nie miała nic wspólnego z tym, co wydarzyło się pięć lat temu. Nawet nie wiedziała, kim on jest. Miała jednak pecha, bo należała do rodziny. Kiedy ją poznał trzy i pół tygodnia temu, powiedział sobie, że mógłby ją jakoś wykorzystać w swoim planie. Ale ostatniej nocy nie myślał już o wykorzys­ taniu jej dla zemsty, tylko o zaspokojeniu prag­ nienia, które z każdym dniem w nim narastało. Dziś rano był zbyt oszołomiony rozwojem wypa­ dków, żeby się nad wszystkim zastanowić. Do­ piero kiedy Juliana weszła do sypialni z tym swoim eleganckim imbrykiem w stylu art deco i zaczęła snuć małżeńskie plany, gwałtownie wrócił do rzeczywistości. To, co się wydarzyło, stanowiło zagrożenie dla jego zamiarów. Po tylu latach cierpliwego ukła­ dania planu zemsty nie miał zamiaru tracić kon­ troli nad sytuacją. Potarł kark i włączył silnik buicka. Powinien był to przewidzieć. Juliana zakochała się w nim. Ostatniej nocy był tego pewien. Oddała mu się w pełni, bez zastrzeżeń. Taka po prostu była. Jeżeli chciał być przed sobą szczery, to musiał przyznać, że wziął wszystko, co gotowa mu była ofiarować. Ona należy do rodziny Grantów, powtarzał sobie, jadąc w kierunku swojego mieszkania. Nie

38

MISTERNY PLAN

ma mowy, żeby ktokolwiek z Grantów stawiał mu jakieś ultimatum. Miesiąc, żeby zrozumieć, że ją kocha? Mie­ siąc, żeby nabrać rozumu? Za kogo ona się uważa? Zanim minie miesiąc, dokona swojej zemsty na rodzinie Grantów. I tak nie byliby ze sobą dłużej niż tydzień. Kiedy lawina wreszcie ruszy, a z pewnością stanie się to bardzo szybko, każdy będzie musiał opowiedzieć się po którejś ze stron. Travis nie miał wątpliwości, po czyjej stronie stanie Juliana. Jej wybór wynikał z faktu, że należała do rodziny. Travis przyjął tę oczywistość ze stoickim spoko­ jem. Przywykł do tego, że jest outsiderem, że to nie jego się wybiera. Jednak jadąc krętą drogą do miasta, nie mógł pozbyć się myśli, że ta noc znaczyła coś więcej. Wiedział, że jej wspomnienie będzie go prze­ śladować do końca życia. Nadal czuł na plecach paznokcie Juliany. Ona należała do kobiet, które zostawiają po sobie niezatarte ślady. Poczuł nagle, że musi spędzić z nią chociaż jeden tydzień. - No i jak poszła randka? - Widziałem was na kolacji w Treasure Hou­ se, ale byliście tak zajęci sobą, że nie chciałem przeszkadzać. Pomyślałem, że może akurat facet zamierza zadać ci to pytanie.

Jayne Ann Krenlz

39

- Właśnie, szefowo, masz już na palcu pier­ ścionek? Juliana zatrzymała się przed długą szarą ladą i spojrzała ze złością na wyczekujące twarze swoich pracowników. - Nie macie nic lepszego do roboty, niż wy­ stawać tu i zadawać osobiste pytania? - Oho! - Sandy Oaks, z krótkimi włosami gładko zaczesanymi za uszy, żeby wyraźnie było widać trzy pary kolczyków, mrugnęła okiem do swojego kolegi. - Zdaje się, że nasza pani nie jest dziś w najlepszym humorze. Lepiej bierz się za mielenie kawy, Matt. Matt Linton, który miał włosy jeszcze krótsze niż Sandy, ale za to nosił tylko jeden kolczyk, zmarszczył brwi z nagłym zainteresowaniem. - Tylko żartowaliśmy. Wszystko w porządku, Juliano? - Świetnie. Rewelacyjnie. Po prostu znakomi­ cie. - Juliana rzuciła swoją skórzaną torbę na biurko i sięgnęła po jeden z ciemnoróżowych fartuchów z logo Charismy. - Gdybym wygrała główny los na loterii, nie byłabym bardziej szczę­ śliwa. Zadowoleni? A teraz się czymś zaj­ mijcie. Za chwilę zaczną przychodzić goście. Sandy, dlaczego te ciasteczka jeszcze nie są wyłożone? - Przed chwilą przywieźli je z piekarni - wy­ jaśniła Sandy kojącym tonem. - Już je wyjmuję.

40

MISTERNY PLAN

- Patrzyła badawczo na Julianę, układając cias­ teczka w szklanej witrynie obok kasy. - Matt, przynajmniej udawaj, że coś robisz. Na ladzie jest bałagan. I gdzie się podział cyna­ mon? - Aj! - Matt potrząsnął ręką, jakby ugryzł go wściekły pies. Juliana westchnęła. - Przepraszam, że się czepiam. Ale prawda jest taka, że mam kiepski nastrój. - Zabawne, ale tak właśnie pomyśleliśmy - potaknęła Sandy. - Rozumiem, że stchórzył i w końcu nie poprosił cię o rękę? - Nie tylko nie poprosił mnie o rękę, ale jeszcze był zaskoczony, kiedy okazało się, że tego się po nim spodziewałam - wyjaśniła Ju­ liana. - To było jakieś kompletne nieporozu­ mienie. Zrobiłam z siebie idiotkę. Obiecajcie, że przypomnicie mi o tym, jeżeli kiedykolwiek będę wykazywać zainteresowanie jakimkolwiek mężczyzną. Matt skrzywił się. - Chcesz w ogóle zrezygnować z mężczyzn tylko dlatego, że książę z bajki okazał się żabą? - On nie jest żabą. Po prostu nie wie, że jest księciem z bajki. - Juliana odwróciła się plecami do drzwi i zajęła się mieleniem kawy. Podniosła głos, usiłując przekrzyczeć hałasującą maszynę.

Jayne Ann Krentz

41

- Ale skoro nie ma na tyle rozumu, żeby pojąć, że jest księciem, to może rzeczywiście jest żabą? Przecież prawdziwy książę nie byłby taki głupi. Była tak pochłonięta logiką swojego wywodu, że nie usłyszała dźwięku otwieranych drzwi. - Juliano... - zaczął Matt nieco nerwowo, ale Juliana nie dała sobie przerwać. - Przyznaję, serce mam złamane. Ale pytam was: jak to świadczy o mojej inteligencji? Jak mogłam pozwolić, żeby jakaś żaba złamała mi serce? Przecież jestem na to za mądra. - Juliano, może lepiej... - Co więcej - ciągnęła dalej niezrażona -jeże­ li Travis Sawyer jest na tyle głupi, żeby nie widzieć, że jestem dla niego najlepszą kobietą, to może nie nadaje się do tego, żeby planować przyszłość Charisma Espresso? Wprawdzie po­ wiedziałam mu, że nie zamierzam go zwalniać, ale być może nie miałam racji. Zastanawiałam się nad tym i wcale nie jestem pewna, czy chcę zostawić los mojej firmy w jego rękach. - Juliano - Sandy wpadła jej w słowo. - Mamy gościa. - Co mówiłaś? - Juliana skończyła mielenie kawy i wyłączyła maszynę. - Mówiłam - powtórzyła Sandy głośno i wy­ raźnie - że mamy gościa. - No i co takiego. Idź i spytaj, co chce. - On chce - odezwał się spokojnie Travis

42

MISTERNY PLAN

Sawyer z drugiej strony lady - tego miesiąca, który mu obiecałaś, żeby mógł dojść do rozumu. - Travis! - Juliana nie wierzyła własnym uszom. Poczuła ulgę i szczęście jednocześnie. Odwróciła się gwałtownie do niego, wiedząc, że na twarzy ma uśmiech wiejskiego głupka, ale wcale się tym nie przejmowała. Serce znowu biło jej radośnie. - Wróciłeś! - Wcale nie odchodziłem. W każdym razie nie z własnej woli. To ty mnie wyrzuciłaś. - Wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam, że jak minie trochę czasu, to się opamiętasz. - Julia­ na podała Mattowi torebkę ze zmieloną kawą i pobiegła wokół lady, żeby rzucić się Travisowi na szyję. Na szczęście Travis zdążył się na to przygotować i cofnął się tylko o krok pod jej ciężarem. - Jestem wzruszony twoim zaufaniem do mo­ jej inteligencji. - Patrzył wprost w jej błyszczące oczy. Miała dziś na sobie buty na pięciocentymetrowym obcasie. - Czy to oznacza, że nie zrywasz ze mną umowy biznesowej? - Za mało się jeszcze pokajał - odezwała się stanowczo Sandy, zanim jeszcze Juliana zdążyła odpowiedzieć. - Dajcie mu już spokój - wtrącił się Matt. -Przecież przyszedł, nie? Czego jeszcze chcecie? - Dziękuję - powiedział Travis ponuro, zwracając się do Matta. - Zgadzam się w całej

Jayne Ann Krentz

43

pełni. Zrobiłem już chyba wystarczająco dużo. - Znów patrzył na Julianę, która uśmiechała się radośnie, cały czas obejmując go za szyję. - Czy miałabyś coś przeciwko temu, gdybyśmy dokoń­ czyli tę wspaniałą scenę pojednania gdzieś na osobności? Lubię Sandy i Matta, ale czasem miałbym ochotę porozumiewać się z tobą bez świadków. - Nie zwracaj na nas uwagi - powiedziała szybko Sandy. - Poza tym zawsze możemy się do czegoś przydać. - Racja - przytaknął jej Matt. - Jesteśmy jak rodzina. - Niezupełnie. - Travis wziął Julianę za rękę i poprowadził w kierunku stolików stojących na zewnątrz. Poranne słońce przelewało się łagodnie przez kraty pergoli i układało nieregularny wzór na białych stolikach i krzesełkach. - Chcieli dobrze - powiedziała Juliana bez­ trosko, siadając naprzeciwko Travisa. - Wiem, ale za każdym razem, kiedy tu jes­ tem, czuję się jak złota rybka w akwarium. Mówisz im o wszystkim? - Oczywiście, że nie - zaprzeczyła szybko. - Ale od początku przyglądali się naszej znajo­ mości. Od pierwszego dnia, kiedy wszedłeś i za­ mówiłeś kawę, pamiętasz? Wiedzieli, co do cie­ bie czuję. A dziś rano od razu się zorientowali, że stało się coś okropnego.

44

MISTERNY PLAN

Travis westchnął i oparł się wygodnie na krze­ sełku, które zatrzeszczało pod jego ciężarem. - Jesteś dojrzałą kobietą, Juliano, nie jakąś głupiutką nastolatką. Powinnaś się chyba nau­ czyć, że czasem lepiej nie okazywać swoich uczuć aż tak otwarcie. - Jestem bardzo szczerą osobą, Travis. - Julia­ na nieco spoważniała, kiedy pierwsza euforia w niej opadła. - Wolę pokazać wprost, co się ze mną dzieje, i tego samego oczekuję od innych. Tak jest łatwiej. I stres przy tym mniejszy. - Naprawdę, masz w sobie niezwykłą kom­ binację składników. - Chciałeś powiedzieć, jak na kobietę? - zapy­ tała chłodno. - Na kobietę czy na mężczyznę, nieważne. Kiedy przychodzi do interesów, jesteś bystra i przenikliwa. Zresztą sukces Charismy mówi sam za siebie. - Ale? - Ale kiedy przychodzi do innych rzeczy, jesteś nieobliczalna. - Kąciki ust Travisa uniosły się w lekkim uśmiechu. - To zresztą łagodnie powiedziane. Jesteś jak paczka dynamitu. Nigdy nie wiadomo, kiedy i jak eksplodujesz. Ale za­ wsze z wielkim hukiem. - Nie znasz mnie tak dobrze, jak myślisz. - Wzruszyła ramionami. -I ja też nie znam cię tak dobrze, jak myślałam. Inaczej nie gadałabym

Jayne Ann Krenlz

45

rano takich rzeczy. Ale to nie szkodzi. Mamy mnóstwo czasu, żeby dowiedzieć się o sobie tego, co konieczne. Travis przyglądał jej się przez chwilę. - Nie składam ci żadnych obietnic. Chcę, żeby to było jasne od początku. - Należysz do mężczyzn, którzy nie są zdolni do zobowiązań? Jeżeli tak, to powiedz to od razu, bo nie chcę tracić czasu z kimś, kto jest niereformowalny. - Do diabła, należę do mężczyzn, którym nie można niczego narzucać, także zobowiązań. Mó­ wię to otwarcie, zanim jeszcze spróbujemy za­ cząć od nowa. Czy nadal chcesz mi dać ten miesiąc? Juliana zastanowiła się, ale niezbyt długo. - Jasne, czemu nie? Jestem gotowa podjąć ryzyko, bo nagroda jest tego warta. Pokręcił głową ze zdziwieniem. - Jesteś lekkomyślna. - Tylko wtedy, gdy mi na czymś zależy. - Chyba powinno mi pochlebiać, że uważasz mnie za cenną nagrodę. - To się okaże. Na razie jesteś potencjalnie cenną nagrodą. - Rozumiem. Ale powtarzam: nie oczekuj ode mnie żadnych obietnic. Ani otwartych, ani ukrytych. I żadnych zobowiązań. Będziemy się posuwać powoli. Nie chcę, żebyś mnie ponaglała.

46

MISTERNY PLAN

- Ostrzeżenie przyjęłam. Teraz moja kolej. - Chcesz postawić jakieś warunki? - Uniósł brwi ze zdziwieniem. - Skoro nie możesz na razie podjąć żadnych zobowiązań, to ja nie mogę na razie chodzić z tobą do łóżka. - Nie spodziewałem się, że zechcesz użyć seksu, żeby dostać to, czego chcesz. - I wcale tego nie robię. A ty nie jesteś mężczyzną, który da sobą manipulować za pomo­ cą seksu. - Uśmiechnęła się promiennie. - Nawet by mi nie przyszło do głowy, żeby cię zatrzymy­ wać w ten sposób. - Bardzo rozsądnie - wymamrotał. - Nie idąc z tobą do łóżka, uwolnię twój mózg od hormonalnych obciążeń. Będziesz mógł z większą jasnością pomyśleć o naszej przy­ szłości. - Juliano - zaczął z przesadną cierpliwością - oboje przekonaliśmy się, jak dobrze nam ze sobą w łóżku. Pamiętasz? - Oczywiście, że pamiętam. I co z tego? - Dlaczego więc mielibyśmy odmawiać sobie akurat tego składnika naszej relacji? - Wyciągnął rękę i nakrył dłonią jej palce o długich, pomalo­ wanych paznokciach. - To proste. Dla mnie pójście z kimś do łóżka oznacza pewne zobowiązanie. Nie zamierzam składać żadnych zobowiązań, dopóki ty nie bę-

Jayne Ann Krentz

47

dziesz gotowy na zobowiązania ze swojej strony. Nadal chcesz tego miesiąca? Patrzył na nią przez długą, pełną napięcia chwilę. - Może to i lepiej. Ten związek i tak ma niewielkie szanse. Musiałem zwariować, myśląc, że można zjeść ciastko i nadal je mieć. - O czym ty mówisz? - Nieważne. - Podniósł się z krzesła. - Muszę wracać do biura. Juliana spojrzała na niego z niepokojem. - Zaczekaj. Nie rozumiem, chcesz się ze mną spotykać czy nie? - Tak, chcę się z tobą spotykać. Odetchnęła z ulgą. - Nawet na moich warunkach? Nie wyglądasz na uszczęśliwionego. - Myślałem, że lepiej ode mnie wiesz, czego chcę. Juliana zagryzła wargi. - Czasem mogę się mylić, jak każdy. Zdarzyło mi się popełniać błędy. - Tak jak z tym narzeczonym, który rzucił cię dla drobnej blondynki? - Nie jestem nieomylna. Do wczorajszej nocy byłam pewna, że będziemy razem. Sam przy­ znałeś, że coś między nami zaiskrzyło, nie tylko w łóżku. Ale jeżeli się mylę, to lepiej dajmy sobie spokój już teraz.

48

MISTERNY PLAN

- Naprawdę? Juliana wzięła głęboki wdech. - Twardy z ciebie facet. - A ty jesteś bardzo zmienną kobietą. - I może to jest niezbyt udane połączenie. Iskrzenie to za mało na związek. - Czyżbyś chciała zrezygnować? - Nie, daję ci ten miesiąc. - Dziękuję. -Pochylił się i pocałował ją prze­ lotnie w usta. - Zjemy razem kolację? Przyjadę po ciebie o szóstej. - Świetnie. - Uśmiechnęła się, próbując odegnać czarne myśli. - Będę gotowa. Co byś powie­ dział na tę nową tajską restaurację przy Paloma Street? - Jesteśmy umówieni. Podszedł do swojego buicka i wsiadł do środ­ ka. Juliana zerwała się na równe nogi i pobiegła za nim. - Czy nadal chcesz pójść w sobotę na przyję­ cie urodzinowe mojej kuzynki? - spytała z niepo­ kojem. - Będzie cała moja rodzina, nawet wujek Tony. Travis spojrzał na nią z tak zaciętym wyrazem twarzy, że aż cofnęła się o krok. - Nie mogę się doczekać - powiedział i prze­ kręcił kluczyk w stacyjce. Juliana uśmiechnęła się niepewnie. To miłe, że Travis nie miał nic przeciwko temu, żeby poznać

Jayne Ann Krentz

49

jej rodzinę, pomyślała. Ale jakoś nie umiała się tym ucieszyć. Był sobotni wieczór. Zajmując miejsce pasaże­ ra w swoim ognistoczerwonym sportowym cou­ pe, Juliana rozkoszowała się morskim powiet­ rzem napływającym przez otwarty dach samo­ chodu. Travis siedział za kierownicą. Pod jego wprawną ręką auto z gracją pokonywało kolejne zakręty. Widoczny w oddali ocean stapiał się na horyzoncie z ciemnością nocy. Oświetlone pro­ mieniami księżyca fale rozbijały się o skały poniżej drogi. Jaki cudowny wieczór, pomyślała Juliana. Czuła się szczęśliwa. Ostatnie dni z Travisem były niezwykle przyjemne, nawet pomimo wielu niedopowiedzeń. - Marnujesz swój talent, jeżdżąc buickiem - oświadczyła, kiedy Travis łagodnie przy­ spieszył przy wychodzeniu z zakrętu. - Chy­ ba będziesz musiał sprawić sobie porządny sa­ mochód. - Po co? Mój mi wystarcza. - Nie lubisz prowadzić? - Niespecjalnie. - Ale robisz to znakomicie - zauważyła. - Prowadzenie samochodu jest koniecznością, więc staram się to robić jak najlepiej, żeby po drodze nikogo nie zabić. To wszystko. Juliana westchnęła z irytacją.

50

MISTERNY PLAN

- Od paru dni jesteś w dziwnym nastroju. A dziś szczególnie. Naprawdę chcesz iść na urodziny Elly? - Planowałem to od jakiegoś czasu - powie­ dział, hamując przed kolejnym zakrętem. - Wiem, ale nie chciałabym cię do niczego zmuszać. Niektórzy mężczyźni nie lubią takich rodzinnych spotkań. - Trochę za późno na zmianę decyzji, nie uważasz? Za piętnaście minut będziemy na miejscu. - Masz rację. Wiesz, jesteś podobny do mo­ jej rodziny. Już wcześniej poznałabym cię z Davidem i Elly, ale nie było jej w mieście. Poje­ chała obejrzeć inne hotele na wybrzeżu, żeby podchwycić jakieś pomysły dla Flame Valley. Moi rodzice przylecieli dzisiaj do San Diego i zabrali wuja Tony'ego. Wszyscy powinni po­ jawić się na miejscu mniej więcej o tej samej porze co my. Wiem, że chcieliby cię poznać. David jest... - Juliano! Zauważyła, że ten ton jego głosu ostatnio coraz bardziej ją niepokoił. Nie mogła zrozumieć, o co mu chodzi. - Słucham? - Nie musisz mi zachwalać swojej rodziny. - W porządku. Ani słowa więcej. Obiecuję. Uśmiechnął się lekko.

Jayne Ann Krentz

51

- I ja mam w to uwierzyć? - Zawsze dotrzymuję obietnic. - Czy ta twoja kuzynka jest od dawna za­ mężna z Davidem Kirkwoodem? - spytał po chwili. - Od trzech lat. Są doskonałą parą. Elly miała kogoś pięć lat temu. Nigdy go nie poznałam, a Elly nie chce o nim mówić. Chyba bardzo ją zranił. Nawet myślałam, że potem już nie bę­ dzie chciała się z nikim związać. Ale pojawił się David. - I oboje zarządzają hotelem? Juliana uśmiechnęła się. - Flame Valley Inn. Najbardziej elegancki hotel w okolicy. Sam zobaczysz. Mają tam wszyst­ ko: pole golfowe, korty tenisowe, centrum od­ nowy biologicznej, fantastyczny widok na ocean, luksusowe pokoje i znakomitą restaurację. Mój ojciec i jego brat, wujek Tony, zbudowali ten hotel dwadzieścia lat temu. - A teraz prowadzi go twoja kuzynka z mę­ żem. - Zabrzmiało to jak stwierdzenie, a nie pytanie. Juliana spojrzała na Travisa z zaciekawieniem. - To prawda. Mój ojciec sprzedał większość swoich udziałów wujowi jakieś cztery lata temu. Wuj miał prowadzić cały interes, ale rozchorował się na serce i nie mógł tyle pracować. Więc teraz hotelem zarządzają Elly i David.

52

MISTERNY PLAN

- Większość decyzji w sprawach Flame Val­ ley podejmował mąż twojej kuzynki? - Tak, przynajmniej przez ostatnich parę lat. Miał naprawdę wielkie plany. Ale moim zdaniem trochę za szybko chciał je zrealizować. - Za szybko? Juliana właśnie czekała na ten objaw zaintere­ sowania. Zmarszczyła brwi z zastanowieniem. - David i Elly mają mnóstwo ambitnych pla­ nów. Jeżeli im się powiedzie, Flame Valley bę­ dzie jednym z najlepszych hoteli na świecie. Ale jeśli im się nie uda, znajdą się w poważnych tarapatach. - Rozumiem. - Travis, już dawno chciałam cię o to zapytać. Twoja firma doradza różnym klientom. Znasz się na branży hotelowej? Przez chwilę zapadła cisza. - Tak, mam o tym niejakie pojęcie - powie­ dział spokojnie. - Może mógłbyś z nimi porozmawiać? Za­ czynam się o nich martwić. - Czy ich sytuacja jest aż tak trudna? Juliana westchnęła. - Właściwie nie powinnam nic mówić, dopóki sam z nimi nie porozmawiasz. David jest bardzo drażliwy, jeżeli idzie o kondycję firmy, a Elly reaguje obronnie. Gdybym ich przekonała, żeby cię wynajęli, zgodziłbyś się?

Jayne Ann Krentz

53

- Mam teraz kupę roboty. Jakoś udało mi się wcisnąć Charismę, ale więcej nie dam rady. Zwłaszcza że to całkiem spory interes. - Szkoda. - Juliana gładko przełknęła roz­ czarowanie. - W takim razie nic im nie będę wspominać. Ale może - nagle się rozpromieniła - znajdziesz czas za miesiąc lub dwa? Travis spojrzał na nią przeciągle. - Nigdy się nie poddajesz, prawda? - Chyba że sytuacja jest beznadziejna - uśmiechnęła się szeroko. - A czy ty jesteś w stanie uznać jakąkolwiek sytuację za beznadziejną? - Oczywiście, że tak. Nie jestem idiotką. Zwol­ nij trochę, na następnym skrzyżowaniu trzeba skręcić w prawo. Jechali w milczeniu wąską drogą prowadzącą w kierunku rzęsiście oświetlonego wzgórza. Wje­ chali na hotelowy parking i Travis zatrzymał samochód. Czekał spokojnie, patrząc, jak Juliana rozpina pas bezpieczeństwa, klęka na siedzeniu i sięga do tyłu po paczki z prezentami. - Juliano, muszę ci o czymś powiedzieć. - Co takiego? - Przechylona przez oparcie fotela, usiłowała wydostać największą paczkę, zastanawiając się, czy słusznie zrobiła, kupując Elly duży włoski wazon. W końcu nie każdemu musi się podobać sześćdziesięciocentymetrowy słup z czarnego szkła.

54

MISTERNY PLAN

- Cokolwiek się dzisiaj stanie, pamiętaj, że nie chciałem cię skrzywdzić. Juliana zamarła. Odwróciła się szybko z ocza­ mi szeroko otwartymi ze zdziwienia. - Tych samych słów użył trzy lata temu mój narzeczony, na chwilę przedtem nim ogłosił swo­ je zaręczyny z inną kobietą. Co mi chcesz powie­ dzieć, Travis? - Nieważne. Czasem nie da się powstrzymać biegu wydarzeń. - Ujął jej twarz w dłonie i poca­ łował gwałtownie. - Lepiej już chodźmy. - Ot­ worzył drzwi po swojej stronie i wysiadł. - Travis, zaczekaj. O co chodzi? - Juliana, obwieszona prezentami, z trudem wydostała się z samochodu. - Musisz mi wytłumaczyć. Nie wolno ci mówić takich rzeczy, a potem odchodzić jakby nigdy nic. - Uważaj, bo jeszcze coś upuścisz. - Wyciąg­ nął rękę, odebrał od niej największą paczkę, tę z włoskim wazonem, po czym odwrócił się i ru­ szył stanowczo w kierunku głównego wejścia. Juliana usiłowała go dogonić, ale w rozwi­ nięciu pełnej prędkości przeszkadzały jej pozo­ stałe paczki, wąska sukienka i czarno-różowe wieczorowe sandały na pięciocentymetrowym obcasie. - Nie możesz się tak zachowywać, Travis. Chcę wiedzieć, o co ci chodziło. Jeżeli kogoś masz, to, do cholery, lepiej będzie, jeżeli powiesz

Jayne Ann Krentz

55

mi o tym natychmiast. Dwa razy nie dam się porzucić. Słyszysz, co do ciebie mówię? - Nie mam nikogo. - Spokojnie podszedł do wejścia. Lokaj w uniformie otworzył przed nimi cięż­ kie, szklane drzwi. - Pan zapewne na prywatne przyjęcie właś­ cicieli - powiedział z uśmiechem. - Proszę pójść prosto przez hol i dalej na taras przy basenie. Na pewno pan trafi. - Ukłonił się przed Juliana. - Dobry wieczór, panno Grant. - Cześć, Rick. Wszystko gotowe? - Tak, kuchnia pracuje od trzech dni bez przerwy. Naprawdę będzie wielka gala. - Nie wątpię. Do zobaczenia. - Juliana uśmie­ chnęła się przelotnie i ruszyła pospiesznie za Travisem, który sunął przed siebie jak czołg. - Naprawdę, zachowujesz się coraz bardziej dziwacznie. Travis otworzył kolejne drzwi i z wyszukaną uprzejmością przytrzymał je przed Juliana. Na tarasie wokół turkusowego basenu zebrało się już sporo ludzi. Juliana zauważyła swoich ro­ dziców, wuja Tony'ego i kuzynkę Elly. Zza jej pleców wysunął się wysoki mężczyzna z jas­ nymi włosami i objął ją czule ramieniem. Julia­ na pomyślała, że tworzą niezwykle dobraną pa­ rę. Elly patrzyła na męża z oddaniem i miłoś­ cią.

56

MISTERNY PLAN

Juliana oderwała od nich wzrok i zauważyła, że Travis przygląda się im z niezwykłą uwagą. Coś w wyrazie jego twarzy sprawiło, że poczuła dreszcz. - Travis, co się stało? - Chyba powinniśmy do nich podejść. Wy­ starczająco długo na to czekali. Zdezorientowana, Juliana przeszła przez drzwi. Kilka osób uśmiechnęło się do niej na powitanie. Zatrzymała się, by zamienić z nimi parę słów, wreszcie znalazła się obok Elly i Davida. - Juliano, jesteś nareszcie! - Elly wyraźnie ucieszyła się na widok kuzynki. - Twoi rodzice przyjechali z moim ojcem parę godzin temu. Czekaliśmy na ciebie. - Jak objazd po hotelach? - Bardzo udany. Mam mnóstwo pomysłów. Ale gdzie jest ten wspaniały mężczyzna, którego miałaś nam przedstawić? - Kiedy spojrzenie Elly przeniosło się na Travisa stojącego dwa kroki z tyłu, w jej błękitnych oczach pojawiło się przerażenie. Wygląda, jakby zobaczyła ducha, pomyślała Juliana. Jej kuzynka z najwyższym trudem usiło­ wała nad sobą zapanować. Travis nie poruszył się, a napięcie między nimi stało się niemal wyczuwalne, jakby wydobywając na wierzch od dawna skrywane emocje i tajemnice. W tej samej

Jayne Ann Krentz

57

chwili podeszli rodzice Jułiany z wujem Tonym. Oni również byli wstrząśnięci. I nagle Juliana zrozumiała wszystko. To Travis był tym mężczyzną, który pojawił się w życiu Elly pięć lat temu i o którym nikt nie chciał rozmawiać.

ROZDZIAŁ TRZECI - To niewiarygodne, jak szybko wszyscy zdo­ łaliście się opanować. - Po dwudziestu minutach Julianie udało się wreszcie znaleźć okazję do rozmowy z Elly na osobności. - Myślałam, że zemdlejesz na jego widok. A już po chwili witałaś się z nim, jakby był twoim starym znajomym. To samo wujek Tony. A tata z mamą udawali, że ledwo go pamiętają. - A co mieliśmy zrobić? - zdziwiła się Elly. - Z histerycznym piskiem rzucić się przez barier­ kę? Poza tym minęło pięć lat. - No tak. Ale obie wiemy, że jego pojawienie się tutaj, w takim momencie, nie jest czystym

Jayne Ann Krcntz

59

zbiegiem okoliczności. Ten facet nie zdaje się na przypadki. Wierz mi. - Zdążyłaś go dobrze poznać? - Elly oparła się o barierkę i patrzyła na ocean. Morska bryza rozwiewała jej jasne włosy. - Powiedzmy, że z każdą chwilą poznaję go coraz lepiej. To właśnie za niego miałaś wyjść za mąż pięć lat temu, prawda? To on uratował wtedy Flame Valley przed bankructwem? Elly skinęła lekko głową. - Tak, to on. Zależało mu na mnie i na hotelu. A tata i wujek Roy rozpaczliwie potrzebowali jego pomocy. - Nikt mi o tym nigdy nie mówił. Słyszałam jedynie, że byłaś potem załamana, i myślałam, że on cię uwiódł i porzucił albo coś w tym rodzaju. Ale to chyba nieprawda. - Nie - przyznała Elly słabym głosem. - To ja zerwałam zaręczyny. - Ale dopiero wtedy, gdy odegrałaś już rolę przynęty, tak? Pozwoliłaś mu myśleć, że wyj­ dziesz za niego za mąż i że w ten sposób wejdzie w posiadanie części udziałów? Tylko że wcześ­ niej musiał jakoś wyrwać was z rąk wierzycieli. Elly odwróciła się i spojrzała Julianie w oczy. - To nie było tak. Na początku rzeczywiście myślałam, że go kocham. I wszyscy mnie w tym utwierdzali, Travis także. Ale potem zaczęło do mnie docierać, że to tylko fascynacja, chwilowe

60

MISTERNY PLAN

zauroczenie. To akurat powinnaś zrozumieć. Sa­ ma tak działasz na mężczyzn. - Jasne. Zakochują się we mnie na jeden dzień, najwyżej dwa. A potem uciekają, aż się za nimi kurzy. Ale u ciebie to było coś więcej. Przecież się z nim zaręczyłaś. - I to był mój błąd - Elly podniosła głos. - Co doprowadziło cię do tak odkrywczego wniosku? - On mnie... przerażał. Był zawsze o krok do przodu przed innymi. Zawsze coś planował. Za­ wsze był skupiony na swoim najważniejszym celu. I gotowy zrobić wszystko, żeby ten cel osiągnąć. Uznałam, że chce mnie wykorzystać i zdobyć udziały w Flame Valley. Nie wierzyłam, że może mnie kochać. Taki mężczyzna nie jest zdolny do miłości. - Więc postanowiłaś wykorzystać jego. Nie powiedziałaś, że zrywasz zaręczyny, dopóki nie uratował Flame Valley, tak? - Nie wykorzystałam go - zaprotestowała El­ ly. - A nawet jeżeli, to oboje byliśmy siebie warci. Nie powiedziałam mu, że zrywam zaręczyny, bo moja rodzina była przeciwna temu małżeństwu. - Daj spokój, Elly! - w głosie Juliany za­ brzmiało niedowierzanie. Ale musiała przyznać, że było to więcej niż prawdopodobne. Anthony Grant miał może swoje wady, ale był wspaniałym ojcem. Z niezwykłym oddaniem wychowywał

Jayne Ann Krentz

61

córkę po śmierci żony, a Elly odpłacała mu równą miłością i lojalnością. Trudno byłoby wyobrazić sobie sytuację, w której wystąpiłaby przeciwko ojcu. - Wiem, że źle postąpiłam. - Elly mówiła z pewnym trudem. - Ale gdybym powiedziała Travisowi prawdę, hotel by zbankrutował. Zarę­ czam ci, że po zerwaniu zaręczyn Travis nie kiwnąłby nawet palcem, żeby nam pomóc. Tata mówił, że przyjął to zlecenie jedynie ze względu na udziały. Zawarli niepisaną umowę: w dniu ślubu Travis dostaje swoją zapłatę. - Więc nosiłaś zaręczynowy pierścionek do czasu, aż Travis wyprowadził interes na bez­ pieczne wody? - Musiałam. Czułam się odpowiedzialna wo­ bec rodziny. Chyba mnie rozumiesz. Nasi oj­ cowie ciężko pracowali, żeby zbudować ten ho­ tel. To było całe ich życie. - Ale musiałaś coś czuć do Travisa. Nigdy mi o nim nie opowiadałaś. Od czasu, kiedy się tu przeniosłam, nawet nie wymówiłaś jego imienia. - Nikt w rodzinie o nim nie rozmawiał, bo woleliśmy o wszystkim zapomnieć. Ta cała sytu­ acja była żenująca i bolesna, szczególnie dla mnie. I przyznam ci się, że się wręcz bałam, zwłaszcza po tym, jak Travis się o wszystkim dowiedział. - Właśnie, jak on na to zareagował?

62

MISTERNY PLAN

- Z kamiennym spokojem. Ten jego chłód był przerażający. Spodziewałam się, że wpadnie we wściekłość, będzie krzyczał albo straszył proce­ sem. Ale on był całkiem opanowany. Ani śladu emocji. Stał na środku pokoju i po prostu na mnie patrzył, a ja miałam wrażenie, że to najdłuższa chwila mojego życia. Wreszcie powiedział, że jeszcze wróci, żeby odebrać swoją zapłatę. Tylko że tym razem nie będzie to część udziałów, ale cały hotel. A potem odwrócił się i wyszedł. Nigdy go potem nie widzieliśmy. - Do dzisiejszego wieczoru. - Właśnie. - W oczach Elly pojawiły się łzy. - Jak mogłaś myśleć, że go kochasz? Przecież on nie jest w twoim typie. - To prawda, ale pamiętaj, że byłam wtedy dużo młodsza. Miałam dwadzieścia cztery lata. Travis był starszy, odnosił sukcesy; podobało mi się, że taki silny mężczyzna zwrócił na mnie uwagę. A na dodatek wszyscy wokół powtarzali, jaka z nas świetna para. Tata, wujek Roy i ciocia Beth chcieli go włączyć do rodziny, żeby mieć komu przekazać Flame Valley. Uwierzyłam, że go kocham, a kiedy zorientowałam się, że to nieprawda, było już za późno. - Chyba cię rozumiem. - Juliana stanęła obok kuzynki. - Szkoda, że mnie tu wtedy nie było. Od razu bym ci powiedziała, że ty i Travis nie pasujecie do siebie. - Przerwała na chwilę i zapy-

Jayne Ann Krentz

63

tała z wahaniem: - Czy David wie, kim jest Travis? - Nie. - Elly pokręciła głową. - Nigdy mu nic nie mówiłam. Wolałam, żeby nie wiedział. Bałam się, że nie zrozumie. Juliano, co my te­ raz zrobimy? - My? - Nie dręcz mnie. Przecież musisz nam po­ móc. Juliana wzruszyła ramionami. - Nawet nie wiem, co moglibyśmy zrobić. Przynajmniej do czasu, aż dowiemy się, w jakim celu Travis w tak widowiskowy sposób wkroczył na scenę. - Jest tylko jeden powód jego powrotu - sy­ knęła Elly. - Wrócił, żeby się zemścić. Na pewno znalazł sposób, żeby odebrać nam Flame Valley. - Elly, bądź rozsądna. Jak miałby to zrobić? Za nimi rozległ się dźwięk czyichś kroków. - Powiem wam, jak zamierzam to zrobić. - Travis wyłonił się z cienia rzucanego przez kępę oleandrów. - W najprostszy możliwy sposób. Będę patrzył, jak Flame Valley przechodzi w ręce swojego największego wierzyciela. Elly chwyciła się za gardło. - O Boże! - Musisz podsłuchiwać? - rzuciła zaczepnie Juliana. Wiedziała jednak, że Travis, który z na-

64

MISTERNY PLAN

pięciem wpatrywał się w Elly, nawet jej nie słyszy. Juliana poczuła się jak piąte koło u wozu i wcale jej się to nie spodobało. Już kiedyś miała to samo wrażenie. Stała wtedy obok swojej pięk­ nej kuzynki i innego mężczyzny. Elly nie spuszczała wzroku z twarzy Travisa. - Więc wiesz o wszystkim? - Tak. Wiedziałem od samego początku. - O czym wy, do diabła, mówicie? - Juliana patrzyła na nich ze zdumieniem. - Nie rozumiesz? - Elly z trudem powstrzy­ mywała się od łez. - Wrócił, bo wie, że Flame Valley ma znów kłopoty finansowe. Wrócił, żeby patrzeć, jak wszystko wali się w gruzy. - Ty i twój mąż mieliście wiele wspaniałych planów, ale nic z nich nie wyszło - zauważył Travis. - Gdyby to Tony i Roy Grant pilnowali interesu, może wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale od kiedy zarządzasz nim ty i David Kirkwood, upadek hotelu był już tylko kwestią czasu. - O co ci chodzi, Travis? - Juliana była wściekła. - Będziesz przyglądał się, jak Flame Valley idzie w ruinę? Na tym ma polegać twoja zemsta? Skoro ty nie mogłeś go mieć, to nikt go nie dostanie? Popatrzył na nią uważnie. - A kto ci powiedział, że nie mogę go mieć? - Co to znaczy? - w głosie Elly dźwięczały nuty paniki.

Jayne Ann Krentz

65

Travis spokojnie upił łyk ze swojego kieliszka. - Chętnie ci wszystko wyjaśnię. - Na jego twarzy pojawił się ponury uśmiech. - Pięć lat temu obiecano mi jedną trzecią udziałów we Flame Valley, ale zostałem oszukany. Chyba sobie przypominasz. Więc tym razem postanowi­ łem wziąć wszystko. - Ale jak? - z gardła Elly wydobywał się ledwie słyszalny szept. - Chcąc jak najszybciej zrealizować swoje wielkie plany rozbudowy Flame Valley, ty i Kirkwood zaciągaliście wiele kredytów. Ale najwięcej jesteście winni pewnemu konsorcjum inwestorów pod nazwą Fast Forward Properties, Inc. - Ale co to ma wspólnego z tobą? - spytała Elly. - Fast Forward to ja - powiedział Travis spokojnie. - Ty! - Elly była załamana. - To ja stworzyłem tę grupę inwestorów i ja podejmuję w jej imieniu decyzje inwestycyjne - ciągnął Travis chłodno. - Kiedy Flame Valley zbankrutuje, a stanie się to w ciągu najbliższych sześciu miesięcy, wpadnie wprost w moje ręce. Zaplanowałem to w czasie tak, żeby wszystkim pokierować z nowej siedziby Sawyer Manage­ ment Systems, którą otwieram w Jewel Harbor. - Travis, nie możesz tego zrobić - powiedzia­ ła Elly błagalnie.

66

MISTERNY PLAN

- Mylisz się. Mogę i zrobię. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Los Flame Valley jest przesądzony. - O mój Boże! - Elly rozpłakała się. Łzy płynęły jej po twarzy, a ona nawet nie próbowała ich wycierać. - Mogłam się spodziewać, że kie­ dyś się pojawisz. - To prawda. Przecież powiedziałem, że wró­ cę, nie pamiętasz? - Travis wypił kolejny łyk ze swojego kieliszka. Elly płakała nadal. Ale dla Juliany tego było za wiele. Popatrzyła z gniewem na swoją ku­ zynkę. - Na miłość boską, Elly, zamierzasz tak stać i płakać? Nie pozwól siebie tak traktować! Travis rzucił na nią szybkie spojrzenie. - Nie wtrącaj się. To nie ma z tobą nic wspól­ nego. - Bo odegrałam już swoją rolę, tak? Wprowa­ dziłam cię na scenę. Teraz już rozumiem, co miałeś na myśli, mówiąc, że jestem dodatkiem jak lukier na cieście. Cała rodzina Grantów miała zapłacić za to, co wydarzyło się pięć lat temu. Nawet ja, chociaż mnie tu wtedy nie było. - Przestań - powiedział Travis z lodowatym spokojem. - Przestań? - Juliana nie umiała pohamować złości. - To powiem ci, że nawet jeszcze nie zaczęłam. Jeżeli myślisz, że uda ci się zemścić

Jayne Ann Krentz

67

i zrujnować Flame Valley, to się mylisz. Rzucę się na ciebie z pazurami. Oczy Travisa rozbłysły. - Flame Valley nie należy do ciebie. Trzymaj się od tego z daleka. - Ani myślę! To sprawa całej rodziny. Będzie­ my walczyć, prawda Elly? Elly pokręciła bezradnie głową. Łzy nadal ciekły jej po policzkach. - Już nic się nie da zrobić - powiedziała szeptem. - Nie mów tak! - Juliana chwyciła kuzynkę za ramiona i potrząsnęła delikatnie. - Przecież cho­ dzi o twoje dziedzictwo. To wszystko należy do ciebie i do Davida. Chyba nie zamierzasz się poddawać? Travis zrobił parę kroków i oparł się o barierkę tarasu. - Tracisz tylko czas, Juliano. Elly nie jest taka jak ty. Nie umie walczyć o coś, na czym jej za­ leży. Przywykła, że wszystko dostaje na srebr­ nej tacy. Elly gwałtownie uniosła głowę. - Ty draniu. Miałam szczęście, że nie wy­ szłam za ciebie pięć lat temu, bo dziś byłabym żoną potwora. - Wyrwała się z objęć Juliany i pobiegła w kierunku tłumu zgromadzonego nad basenem. Juliana z niechęcią patrzyła, jak jej kuzynka

68

MISTERNY PLAN

sunie przez trawnik niczym gazela uciekająca przed myśliwym, a potem odwróciła się do Travisa. - I co, jesteś z siebie dumny? Naprawdę spra­ wia ci przyjemność zadawanie bólu komuś, kto jest słaby i delikatny? - Twoja kuzynka wcale nie jest słaba i delikat­ na. Może nie umiałaby stanąć do uczciwej walki, ale doskonale wie, jak sięgnąć po swoje. Jest słaba, bo tak jest jej wygodniej. - Nieprawda, jest dobra i łagodna, bo taki ma charakter. A ty nie masz prawa mówić o uczciwej walce. Może tak chcesz nazwać swoją wyrafino­ waną zemstę? Bo dla mnie to jest zachowanie podłe i podstępne. - No cóż, tego akurat nauczyłem się od twojej rodziny. - Nawet nie próbuj się tak usprawiedliwiać. Ty się z tym urodziłeś. - Nie usprawiedliwiam się. Po tym, jak mnie potraktowali pięć lat temu, miałem pełne prawo walczyć wszystkimi metodami, żeby wyrównać rachunki. - Czyżbyś prowadził jakąś wendetę? - Możesz to tak nazwać. Tego dnia, kiedy Elly zerwała zaręczyny, powiedziałem jej, że wrócę, żeby odebrać im cały hotel. A ja zawsze do­ trzymuję obietnic. - Naprawdę? - Juliana dumnie uniosła brodę. - To dlatego byłeś tak ostrożny, kiedy rozmawia-

Jayne Ann Krentz

69

liśmy o małżeństwie? Nawet w łóżku chciałeś zachować swoje wysokie standardy etyki zawo­ dowej? Bardzo szlachetnie z twojej strony. - Wiem, że mi nie uwierzysz, ale żałuję, że zostałaś w to wciągnięta. Jesteś inna niż oni. Powinienem był trzymać cię od tego z daleka. - To niemożliwe. Pamiętaj, że należę do ro­ dziny. Nazywam się Grant. - Pamiętam o tym. I ten fakt sprawia, że stajesz po ich stronie. Od początku wiedziałem, że tak będzie. Ale mimo to przepraszam. - Przestań mnie przepraszać, bo wcale ci nie wierzę. - Wiem, że mi nie wierzysz - powiedział, wpatrując się w ciemny ocean. - Gdybyś naprawdę tego żałował - zaczęła Juliana, wiedząc, że być może chwyta się ostat­ niej szansy - to odwołałbyś wszystko. Po prostu byś stąd wyszedł i na zawsze dal spokój Elly i Davidowi. Na jego twarzy pojawił się grymas nieszczere­ go uśmiechu. - Nie ma szans, Juliano. Zbyt długo na to czekałem. Nikt nie może zrobić ze mnie głupca, a potem odejść bezkarnie. - Chyba sam zrobiłeś z siebie głupca. - To prawda, popełniłem kilka błędów. Po­ zwoliłem, żeby sprawy osobiste połączyły się z biznesowymi. Dziś mi się to już nie zdarza.

70

MISTERNY PLAN

- Tak, popełniłeś parę błędów. - Przez mo­ ment Julianę ogarnęło dojmujące poczucie straty. - Do diabła, Travis, jak możesz być aż tak ślepy? Mogłoby być nam ze sobą cudownie, jestem tego pewna. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Ale ty wolisz z tego zrezygnować, byle tylko dopełnić swojej zemsty. Jesteś po prostu głupcem. Jego twarz zastygła. Próbował zapanować nad gniewem. - Wiesz co? Nie oczekuję, że zaakceptujesz tę sytuację. Nie oczekuję, że mi wybaczysz. Od początku wiedziałem, że jak przyjdzie co do czego, to staniesz po stronie swojej rodziny. Ale znając cię, myślałem, że przynajmniej mnie zro­ zumiesz. - Jeżeli mówisz o swoim pragnieniu zems­ ty, to mogę to zrozumieć. - Teraz ona zaczyna­ ła tracić cierpliwość. - Ale jak mogę się na to zgodzić? To w końcu moją rodzinę chcesz skrzywdzić. - To prawda - przyznał, patrząc na nią z żalem i rezygnacją. - Ale nie może być inaczej. - Chciałabym ci jeszcze wyjaśnić, że to nie twoje rozumienie zemsty każe mi myśleć, że jesteś głupcem, zakutą pałą i upartym idiotą. - Mówiąc to, odwróciła się na pięcie i poszła szybko w kierunku pozostałych gości. - Juliano, zaczekaj! - Te słowa zabrzmiały tak, jakby same wyrwały się Travisowi z ust.

Jayne Ann Krentz

71

Nie odwróciła się. Z wysoko uniesioną głową, stukając głośno obcasami, szybko oddalała się od mężczyzny, w którym wciąż była zakochana. - Miano! - Travis szedł za nią z tyłu. - Po­ słuchaj, wiem, że jesteś na mnie zła, wiem, że nigdy mi nie wybaczysz. Może gdyby to samo spotkało mnie dzisiaj, zachowałbym się inaczej. - Akurat. - Juliana nie zwolniła nawet na moment. Zbliżali się do długiego stołu zastawio­ nego jedzeniem. - Niech ci będzie, zrobiłbym dokładnie to samo. Ale to nie znaczy, że nie jest mi przykro, że zostałaś w to wszystko wplątana. - Przestań jęczeć. I przestań się usprawied­ liwiać. I bez tego ta cała sytuacja nie wygląda najlepiej. - Nie jęczę i nie usprawiedliwiam się, jedynie staram ci się wytłumaczyć... - Zaklął pod nosem i ruszył szybciej, żeby dotrzymać jej kroku. - Co miałaś na myśli, mówiąc, że to nie mój plan zemsty świadczy o mojej głupocie? Juliana zatrzymała się przy stole i chwyciła dużą miskę z guacamole. Trzymając ją w rękach, odwróciła się do Travisa. - Zemstę rozumiem. W swojej wspaniałomyśl­ ności mogę nawet zrozumieć, że chciałeś mnie wykorzystać do realizacji swojego planu. Nie umiem się z tym pogodzić, ale rozumiem, dlacze­ go to zrobiłeś. Jest wielce prawdopodobne, że

72

MISTERNY PLAN

będąc w podobnej sytuacji, zachowałabym się tak samo. - Wiedziałem, że będziesz w stanie przyjąć mój punkt widzenia - powiedział Travis z ponu­ rym zadowoleniem. - To oczywiste, że nie stoisz po mojej stronie, ale przynajmniej mnie rozu­ miesz. - Nie byłoby tego całego zamętu, gdybyś nie myślał, że kochasz Elly - ciągnęła Juliana ze złością. - I tego właśnie nigdy ci nie wybaczę. - Daj spokój, to było dawno temu. - Nie mam ochoty cię więcej słuchać. Jak mogłeś być taki tępy, Travis? Była dla ciebie za młoda, za delikatna. Nie liczyłbyś się z nią kompletnie, a potem miałbyś do niej pretensje, że nie jest stanowcza. Pół roku po ślubie miałbyś jej dość. Czy ty tego nie widzisz? - Juliano, może lepiej odstaw tę miskę. - Tra­ vis z niepokojem patrzył na guacamole. - Przecież ona nie jest w twoim typie. Ja jestem kobietą dla ciebie. - Juliano - odezwał się Travis stanowczo. - Miska. Odstaw ją natychmiast. - Odstawię ją, kiedy będę miała na to ochotę. Pytałeś, dlaczego uważam cię za głupca. Więc ci mówię. Jesteś głupcem, bo zakochałeś się w nie­ właściwej kobiecie. I wciąż nie umiesz pojąć, że to ja jestem tą właściwą. Mogłabym wybaczyć wszystko, ale nie taką bezbrzeżną męską głupotę.

Jayne Ann Krentz

73

- Juliano! - Wyciągną! rękę, jakby chciał chwycić ją za ramię. - Nie dotykaj mnie. - Do diabła, Juliano. Juliano! Travis zrobił krok do tyłu, ale było za późno, bo zielonkawa zawartość salaterki już leciała w jego kierunku. Instynktownie próbował się osłonić, ale niewiele to pomogło. Grudki guacamole gęsto pokryły jego koszulę, marynarkę, a zwłaszcza krawat. Juliana popatrzyła na swoje dzieło z wyraźną satysfakcją, po czym odstawiła miskę na stół. - Teraz przynajmniej w kolorze jesteś podob­ ny do żaby. Szybkim krokiem odeszła od stołu, sunąc wśród zaskoczonych gości jak królowa pośród ogłupiałego ze zdumienia dworu. Jeszcze nigdy w życiu nie była taka wściekła, nikt tak bardzo nie dotknął jej do żywego. Nawet jej narzeczony, kiedy powiedział jej, że chce się ożenić z inną kobietą. Tym razem była całkowicie pewna swoich uczuć. Była też pewna uczuć Travisa. Ale jak to możliwe, że przy takiej pewności mogła się aż tak pomylić? - Juliano, kochanie, co się dzieje? Dobrze się czujesz? - Matka Jułiany, drobna, siwowłosa i nadal piękna kobieta, wyrosła przed nią jak spod ziemi.

74

MISTERNY PLAN

- Świetnie, mamo. - Twój ojciec i Tony bardzo się martwią. Ten mężczyzna... - spojrzała przez ramię Juliany na Travisa pokrytego kropkami guacamole. - Wiem wszystko, mamo. Przepraszam, chcę wrócić do domu. - Ale kochanie... Juliana pocieszającym gestem poklepała mat­ kę po ramieniu i pospiesznie ruszyła do wyjścia. Mijając hol i w drodze na parking wzięła kilka głębokich oddechów. Miała nadzieję, że to ją trochę uspokoi, zanim usiądzie za kierownicą. Travis patrzył na nią tak samo osłupiały jak reszta gości. Nie mógł do końca uwierzyć w to, co się stało. Nie spotkał w życiu nikogo, kto za­ chowałby się w podobny sposób. A już na pewno nie na oczach setki ludzi. - Umawianie się z Julianą Grant to dość niebezpieczne hobby. - Jak na dobrego gos­ podarza przystało, David Kirkwood niemal na­ tychmiast znalazł się obok Travisa. Z nieweso­ łym uśmiechem sięgnął po leżącą na stole ser­ wetkę i podał ją Travisowi. - Jeżeli chcesz się z nią nadal spotykać, to lepiej bądź przygotowa­ ny na niespodzianki - poradził. - Ona ma szcze­ gólny dar wytrącania mężczyzn z równowagi. Gniewnymi ruchami Travis próbował wytrzeć guacamole z krawata, lecz z niewielkim skut­ kiem.

Jayne Ann Krentz

75

- Wygląda na to, że wiesz, co mówisz. Czyż­ byś widział już jakiegoś faceta pokrytego guacamole? - O nie. Juliana się nie powtarza. Ma zbyt bogaty repertuar. Ale widziałem wielu mężczyzn z takim samym wyrazem twarzy. - To znaczy jakim? - Jak u ogłupiałego młodego byka. Jeżeli cię to pocieszy, to powiem ci, że doskonale wiem, jak się czujesz. - A skąd ty to możesz wiedzieć? - Travis z obrzydzeniem patrzył na serwetkę wymazaną guacamole. - Byłem zaręczony z Julianą przez krótki, ale pamiętny miesiąc cztery lata temu. Zgniatając gwałtownie serwetkę, Travis spoj­ rzał w pełne zdziwienia oczy Davida Kirkwooda. Sympatyczne, brązowe oczy. Prawie metr dzie­ więćdziesiąt wzrostu, jak szybko ocenił Travis. Jasne włosy. Uśmiech jak z reklamy pasty do zębów. Drogi wioski sweter, markowa koszula i luźne spodnie z zaszewkami. Na palcu jednej ręki duży złoty sygnet, a na przegubie drugiej duży złoty zegarek. Travis nie miał najmniej­ szych wątpliwości: to był złoty bóg Juliany, który porzucił ją potem dla drobnej blondynki. A tą blondynką była Elly. - Byłeś z nią zaręczony? - Travis nadal usiło­ wał wytrzeć z siebie guacamole.

76

MISTERNY PLAN

- Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Trudno w to uwierzyć. Ona z pewnością nie jest w mo­ im typie. Nadal nie mogę pojąć, jak to się sta­ ło. Na pewno coś mnie w niej zafascynowało. Wszyscy mężczyźni się za nią oglądają. A po­ tem uciekają. - A co takiego cię w niej zafascynowało? - Daj spokój. Spotykasz się z nią wystarczają­ co długo, żeby wiedzieć, co mam na myśli. Kobiecość w niej aż kipi. Ale dla zwykłego śmiertelnika tej kobiecości jest trochę za wiele. Kto chciałby się ożenić z boginią Dianą? Przy niej zawsze masz wrażenie, że jesteś o krok z tyłu. Słuchaj, może chciałbyś się doprowadzić do po­ rządku w męskiej toalecie? Travis pokręcił przecząco głową. Nadal nie czuł się zbyt pewnie. Zanim zdążył się zastano­ wić, co powinien teraz zrobić, stanął przed nim ojciec Juliany w towarzystwie swojego brata. Do tej pory ignorowali go całkowicie, ale widocznie wyjście Juliany zachęciło ich do konfrontacji. - Co ty sobie wyobrażasz, Sawyer? - Roy Grant patrzył wrogo na Travisa przez szkła okula­ rów. - Co powiedziałeś mojej córce, że była taka zdenerwowana? - Może pan ją sam zapytać. W końcu to ja mam na sobie guacamole. - Travis zauważył, że Roy Grant niewiele się zmienił. Młodszy od swojego brata o dwa lata, nadal był w niezłej

Jayne Ann Krentz

77

formie. Zwykle to on był bardziej spokojny i ugo­ dowy, ale dziś widocznie role się odmieniły. - A właściwie co ty tutaj robisz, Sawyer? - Twarz Tony'ego Granta aż poczerwieniała ze złości. - Znam cię. Na pewno coś knujesz. Ale radzę ci uważać. Roy i ja będziemy mieć na ciebie oko. - Wezmę to pod uwagę. - Travis zastanawiał się, czy jego krawat da się uratować. Nagłe uderzyła go pewna myśl. Przecież Juliana była w takim nastroju, że mogła go tu zostawić na pastwę losu. Pięćdziesiąt kilometrów od domu! - Do diabła, samochód! - zaklął niezbyt cicho. - Jeżeli miała kluczyki, to na pewno jest już daleko stąd - odezwał się David beztrosko. - Ja mam kluczyki. - Travis zaczął nerwowo szukać po kieszeniach. - Ale ona chyba należy do tych kobiet, które noszą zapasowe w torebce. - Za moich czasów tak robiła - potwierdził David. - Mówiłem ci, ona jest zawsze o krok do przodu. Cała Juliana. Może czasem nieźle czło­ wieka wkurzyć. - Samochód! - Na myśl, że mógłby zostać w hotelu bez powrotnego transportu, Travis rzucił się do wyjścia. - Zaczekaj, nie możesz tak po prostu wyjść - zawołał za nim Roy Grant, ale Travis nie zwracał już na niego uwagi. Przebiegł przez drzwi do holu, minął pędem

78

MISTERNY PLAN

zdumionego recepcjonistę i wyskoczył na ze­ wnątrz. Z oddali dobiegł go ryk silnika spor­ towego samochodu. Travis gwałtownie się za­ trzymał, patrząc, jak czerwone coupe Juliany pędzi w kierunku głównej drogi. - Ruda wiedźma - powtarzał, zaciskając bez­ radnie pięści. - Zostawiła mnie. Po prostu mnie tutaj zostawiła. - Nie wolno ci zapominać o jednej rzeczy - David podszedł do Travisa swobodnym kro­ kiem. - Juliana bywa nieco impulsywna nawet w zwykłych okolicznościach. Jedynie w intere­ sach zachowuje zimną krew. Ale potrafi też być hojna i uczynna. Nie umie patrzeć na czyjeś cierpienie. Jest pewna szansa, że po paru kilomet­ rach przypomni sobie, że nie masz jak wrócić do domu, i przyjedzie po ciebie. - Tak, jest taka szansa. Ale niezbyt wielka. David pokiwał głową. - Chyba masz rację. Wyglądało na to, że jest na ciebie trochę zła. Ale nie martw się, stary. - Klepnął Travisa przyjaźnie po ramieniu. - Za­ wiozę cię do Jewel Harbor. Travis zaklął miękko, płynnie i z dużym zaan­ gażowaniem uczuciowym. Perspektywa przyja­ cielskiej przysługi ze strony mężczyzny, którego miał zamiar doprowadzić do ruiny, wydawała mu się nieco absurdalna. A na dodatek ten mężczyzna był eksnarzeczonym Juliany, jej złotym bogiem.

Jayne Ann Krentz

79

Travisowi przyszło do głowy, że Juliana, przy swoim specyficznym poczuciu humoru, mogła z premedytacją zostawić go w tej mało komfor­ towej sytuacji towarzyskiej. Ta kobieta była na­ prawdę niebezpieczna. - Może któryś z twoich gości wraca potem do Jewel Harbor? - podsunął niepewnie. David zastanowił się przez chwilę. - Nikt nie przychodzi mi do głowy. - To może wynajmę samochód w recepcji? - Nie wynajmujemy samochodów. - A samochód przywożący gości z lotniska? - Travis był coraz bardziej zdesperowany. - Kierowca skończył już na dziś pracę. Oba­ wiam się, że masz tylko mnie. Travis zdjął kolejną grudkę guacamole z ręka­ wa. Ta rozmowa nie była dla niego łatwa. - Chyba powinienem ci powiedzieć, kim jestem. - Też tak myślę - powiedział David spokoj­ nie. - Zastanawiam się nad tym od chwili, kiedy moja żona o mało nie zemdlała na twój widok. A Tony i Roy wyglądali, jakby zobaczyli ducha. Travis spojrzał na niego z pewnym szacun­ kiem. Niechętnie musiał przyznać, że David Kirkwood zyskuje przy bliższym poznaniu. Powinien był się spodziewać, że ten facet ma jakieś ukryte zalety. W końcu Juliana była kiedyś przekonana, że go kocha.

80

MISTERNY PLAN

- To ja kieruję Fast Forward Properties, Inc. - powiedział krótko. David wziął głęboki wdech. - Więc mój czas już się skończył? - Obawiam się, że tak. Musisz zrozumieć, ja prowadzę interes, a nie fundację charytatywną. - Domyślam się. Ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie. Travis westchnął. Nie miał ochoty na dalsze wyjaśnienia, ale wiedział, że prędzej czy później i tak sprawa wyjdzie na jaw. - To ja uratowałem hotel pięć lat temu, kiedy Tony i Roy Grant byli na krawędzi bankructwa. David spojrzał na niego z nagłym zaintereso­ waniem. - Jesteś tym konsultantem, który w zamian za swoje usługi miał dostać jedną trzecią udziałów? - Wiesz o tej umowie? - Nie wszystko, bo nikt o tym nie chce roz­ mawiać. Ale kiedy po ślubie przejmowałem inte­ res, znalazłem w biurze jakieś papiery i złożyłem kilka faktów do kupy. Rozumiem, że byłeś kiedyś zaręczony z moją żoną. - Tak. Nie wiem, czy cię to pocieszy, ale nie zależy mi na tym, żeby ci ją odebrać. Chcę jedynie Flame Valley. - Nie chodzi ci tylko o zapłatę. Chcesz się zemścić. Travis wzruszył ramionami.

Jayne Ann Krentz

81

- Wróciłem po to, co mi się należy. - Juliana chyba nie miała nic wspólnego z tym, co się wydarzyło pięć lat temu? - Nie. - Travis nieruchomo wpatrywał się w ciemność. - Nie powinienem był jej w to mieszać. - Nie mogłeś tego uniknąć. - David wyciągnął z kieszeni kluczyki do samochodu. - Chodź, odwiozę cię do Jewel Harbor. - Dlaczego chcesz mi wyświadczyć przy­ sługę? - Nie nazwałbym tego przysługą - powiedział David, podchodząc do białego mercedesa. - To raczej ostatnia, desperacka próba człowieka, któ­ ry za chwilę pójdzie na dno. Może zanim doje­ dziemy na miejsce, uda mi się przekonać ciebie do mojego punktu widzenia. - Oszczędź sobie trudu. Już ci mówiłem, nie jestem organizacją dobroczynną. - Ale powiedziałeś też, że nie chciałbyś mie­ szać w to Juliany. - To prawda. Na szczęście ona nie ma z tym nic wspólnego, przynajmniej jeżeli idzie o pie­ niądze. David uśmiechnął się chłodno. - I tu się mylisz. Juliana siedzi w tym po uszy. Travis spojrzał na niego ostro ponad dachem samochodu. - Co to znaczy?

82

MISTERNY PLAN

- Rok temu włożyła w Flame Valley znaczną sumę pieniędzy. - Co zrobiła? - Travis poczuł się, jakby dostał cios w splot słoneczny. - Słyszałeś. To była kupa kasy. Miałem ją spłacić pod koniec roku, ale w nowych okolicz­ nościach to nie będzie możliwe. Jeżeli zbank­ rutuję, Juliana będzie mogła pożegnać się ze swoimi planami wobec Charisma Espresso.

ROZDZIAŁ CZWARTY Juliana leżała już w łóżku, kiedy gong do jej drzwi rozdzwonił się tak, jakby ktoś oparł się o przycisk. Przy swojej inteligencji nie potrzebo­ wała dużo czasu, by domyślić się, kto z jej znajomych mógł o tej porze złożyć jej wizytę. I nawet ktoś o nikłych zdolnościach umysłowych odgadłby bez trudu, że ten gość nie zamierza odejść z niczym. Travis Sawyer łatwo się nie poddawał. Udowod­ nił to, czekając pięć lat na dopełnienie swojej zemsty. Juliana wstała i sięgnęła po jedwabny brzosk­ winiowy szlafrok. Nie zważając na natarczy-

84

MISTERNY PLAN

we dźwięki dzwonka, zatrzymała się na mo­ ment przed lustrem i pociągnęła wargi szminką w odcieniu, który jej zdaniem pasował do szlaf­ roka. Miała jeszcze zamiar położyć odrobinę różu na policzkach, ale zrezygnowała. Wsunęła stopy w srebrne klapki na wysokim obcasie, przeszła przez salon i szybkim ruchem otworzy­ ła drzwi. - I tak nic od ciebie nie kupię - powiedziała stanowczo. - Ale możesz spróbować. Travis, który opierał się o przycisk dzwonka, wyprostował się powoli, patrząc na nią lodowato. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że utopiłaś tyle kasy w Flame Valley? - A dlaczego miałam ci mówić? To sprawa rodzinna, a ty miałeś mi jedynie doradzać przy Charisma Espresso. Poza tym do dzisiejszego wieczoru nie wiedziałam, że jesteś tym aż tak zainteresowany. Zmierzył ją taksującym spojrzeniem. - Chyba nie będziesz stać przed domem w ta­ kim stroju - powiedział. - Lepiej wejdźmy do środka. - Nie jestem pewna, czy w ogóle chcę cię wpuścić do mojego mieszkania. Może już zdąży­ łeś przejąć hipotekę i zamierzasz wyrzucić wszyst­ kich lokatorów na bruk? - Nie gadaj głupot, nie jestem w nastroju. Zwłaszcza po tym, jak mnie zostawiłaś w Flame

Jayne Ann Krentz

85

Valley. - Przecisnął się obok niej i wszedł do salonu. - Jak wróciłeś do Jewel Harbor? - spytała, powoli zamykając drzwi. Zauważyła, że Travis zdjął krawat, a na koszuli zostało mu kilka zielonych plam. Przez moment odezwało się w niej słabe poczucie winy, ale szybko się go pozbyła. Tymczasem Travis rozłożył się wygodnie na jej skórzanej łososiowej kanapie, opierając jedną nogę na chromowanym stoliku do kawy. - Skąd ta nagła troska o mój powrót? - To bynajmniej nie troska. - Juliana usiadła na turkusowym krzesełku. W srebrnych klap­ kach odbijało się światło stojącej obok włoskiej lampy. - Pytam z czystej ciekawości. - Przyleciałem. - Na miotle? - To ty latasz na miotle. - Chcesz być złośliwy? Założę się, że David cię podwiózł. Dba o swoich gości. Powiedziałeś mu o wszystkim przedtem czy potem? - Przedtem. - Bardzo szlachetnie. Twoja uczciwość może być wzorem dla nas wszystkich. - Juliana uśmiech­ nęła się łaskawie. - Nie patrz na mnie z taką wyższością. Moja cierpliwość wisi na cienkiej nitce. - Mam przynieść nożyczki?

86

MISTERNY PLAN

Travis zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu. - Lepiej przynieś mi kieliszek koniaku. - Koniak sporo kosztuje. Dlaczego miałabym częstować ciebie moim najlepszym trunkiem? Spojrzał jej ostro w oczy. - Niedługo przekonasz się, że czasem nie warto przeciągać struny. - A kto mnie tego nauczy? - To niewdzięczne zadanie spadnie na mnie. Jakoś nie widzę innych kandydatów, co zresztą nie jest dziwne. Przynieś koniak, musimy poroz­ mawiać. Zawahała się przez moment, a potem, ukrywa­ jąc uśmiech, wstała i poszła do kuchni. Wyjęła z szafki butelkę drogiego francuskiego koniaku, który trzymała na wyjątkowe okazje, i nalała do dwóch kieliszków. - Dziękuję - powiedział Travis z przesadną uprzejmością, zdejmując pękaty kieliszek z prze­ zroczystej akrylowej tacy. - Więc dobrze - zaczęła Juliana, siadając ponownie na krześle. - O czym to mieliśmy rozmawiać? - Jak, do diabła, zaręczyłaś się z Davidem Kirkwoodem? Juliana myślała, że jest przygotowana na każdą bombę ze strony Travisa, ale takiej salwy się nie spodziewała. - Jak? Niech pomyślę. Minęły cztery lata,

Jayne Ann Krentz

87

więc moje wspomnienia trochę się zatarły. Ale o ile pamiętam, to wszystko odbyło się normalnie. Zaprosił mnie do Treasure House, tam gdzie jedliśmy kolację tego wieczoru, kiedy zaciąg­ nąłeś mnie do łóżka. A potem... - Nie zaciągnąłem ciebie do łóżka, wiesz doskonale. Nie próbuj wbić mnie w poczucie winy, nie uda ci się. Nie obchodzi mnie, w jakich okolicznościach Kirkwood włożył ci pierścionek. Dlaczego tak nim zamanipulowałaś, że ci się oświadczył? Każdy idiota wie, że to nie jest facet dla ciebie. Juliana aż podskoczyła ze złości. - Nie manipulowałam nim. Oświadczył mi się, a ja się zgodziłam z normalnych powodów. - Daj spokój, w twoim życiu nic się nie dzieje z normalnych powodów. Do cholery, jak mogłaś nawet pomyśleć, żeby za niego wyjść? - David jest bardzo miły, o czym miałeś oka­ zję się dziś przekonać. Czy ktoś na jego miejscu odwiózłby cię, wiedząc, że zamierzasz go zruj­ nować? - Tobie nie jest potrzebny miły mężczyzna - powiedział Travis przez zaciśnięte zęby. - Po­ trzebny ci ktoś, kto ma swoje zdanie. Kto nie będzie ci we wszystkim ulegał. Ktoś tak silny jak ty, albo nawet silniejszy. - Pewnie masz rację - powiedziała Juliana z chłodnym uśmiechem. - Ale w dzisiejszych

88

MISTERNY PLAN

czasach kobiety nie mogą być zbyt wybredne. Czasem musimy obniżać swoje wymagania. Uśmiech Travisa był równie chłodny. - Czy to znaczy, że obniżyłaś swoje wymaga­ nia, wybierając mnie na swojego kolejnego narze­ czonego? - Ty to powiedziałeś. - Juliano, dosyć. Nie jestem w nastroju na takie przepychanki. Chcę odpowiedzi na kilka prostych pytań. Podobno szczerość to twoja spe­ cjalność. - Już ci odpowiedziałam. Zaręczyłam się z Davidem, bo mieliśmy ze sobą wiele wspól­ nego, bo myślałam, że go kocham, a on myślał, że kocha mnie. Po miesiącu oboje doszliśmy do wniosku, że to pomyłka. Właściwie, żeby być całkiem szczerą, ja to zrozumiałam po paru dniach. W każdym razie zerwaliśmy zaręczyny. Ale rozstaliśmy się w przyjaźni. - To chyba raczej David zerwał zaręczyny, kiedy zorientował się, że oszaleje, próbując za tobą nadążyć. Pewnie Elly wydawała mu się przy tobie słodkim, jasnowłosym aniołem. - Chcesz powiedzieć, że ja jestem wiedźmą? - Nie, chociaż przyznaję, nazwałem cię tak, kiedy zobaczyłem, jak odjeżdżasz spod hotelu. Jak powiedział Kirkwood, kobiecość w tobie aż kipi. Nie każdy mężczyzna to zniesie. David wiedział, że wycisniesz z niego wszystkie siły,

Jayne Ann Krentz

89

a potem będziesz miała do niego pretensje, że ci na to pozwolił. - Chyba mówisz o sobie i Elly. - Juliana wiedziała, że musi bardzo się pilnować, by nie stracić opanowania. - Ja i Elly? Możliwe. - Travis zamyślił się na moment ze wzrokiem utkwionym w kominek z czarnego kamienia. - Pewnie nawet masz rację. Ale to już nie ma znaczenia. To, co było między mną a Elly, wypaliło się kompletnie. - Nie jestem pewna - powiedziała Juliana oschle. - Widziałam, jak na siebie dziś patrzyli­ ście. W tym kryło się wiele dawnych emocji. Travis machnął niecierpliwie ręką. - Ja czułem dawną złość. A ona... chyba strach. Minęło pięć lat i pewnie uwierzyła, że o wszystkim zapomniałem. Wpadła w pa­ nikę, kiedy zrozumiała, że nadal o tym pa­ miętam. - Pragnienie zemsty to silne uczucie, prawda? - Tak, potrafi rozgrzać, kiedy się nie ma nic innego. - Spojrzał jej znowu w oczy. - Powiedz, co się wydarzyło, kiedy dowiedziałaś się, że David zrywa zaręczyny, bo zakochał się w twojej kuzynce? - Nie będę ci mówić, to sprawa osobista. - Założę się, że zrobiłaś niezłą scenę. Zapew­ ne krew polała się szerokim strumieniem. Nie rezygnujesz łatwo z czegoś, na czym ci zależy.

90

MISTERNY PLAN

Walczyłaś jak lwica o swojego przystojnego cy­ nowego boga? Juliana zmarszczyła nos. - Złotego, nie cynowego. - Niech ci będzie. Walczyłaś o niego? - A co cię to obchodzi? - Chcę wiedzieć. Chcę wiedzieć, czy o niego walczyłaś. I jak bardzo. I czy może nadal o niego walczysz? Odpowiedz. - Nie muszę ci odpowiadać. A ty, walczyłeś o Elly? Jak bardzo? Czy sięgając po Flame Valley, próbujesz ją odzyskać? Te pytania zaskoczyły go. Był naprawdę szcze­ rze zdumiony. - Ja nie jestem taki jak ty. - Po prostu odwróciłeś się na pięcie i wyszed­ łeś, tak? Oczywiście, przysięgając zemstę. - Myślę - powiedział spokojnie - że powin­ niśmy zmienić temat. - Sam go zacząłeś. - Twoja logika, droga pani, jest niepodważal­ na. - Uniósł w jej kierunku kieliszek. - Masz rację, sam zacząłem. - Uwielbiam, kiedy używasz wielkich słów. Typowy macho. - Jesteś dziś bardzo drażliwa. - Mam swoje powody. - Ale to nie ty zostałaś bez samochodu na odludziu w środku nocy. - Znów spojrzał jej

Jayne Ann Krenlz

91

prosto w oczy. - Dlaczego utopiłaś tyle gotówki w Flame Valley? Przecież wiedziałaś, że to diabe­ lnie ryzykowna inwestycja. Zaskoczyła ją ta nagła zmiana tematu. - Więc wracamy do tej kwestii? - Tak. I nie wyjdę, dopóki nie udzielisz mi zadowalającej odpowiedzi. Juliana westchnęła i upiła łyk koniaku. - Już ci powiedziałam. To sprawa rodzinna. Wiedziałam, że Elly i David mają kłopoty. Poży­ czyłam im pieniądze. Moi rodzice zresztą też. I wujek Tony. Gwałtownym ruchem Travis postawił kieli­ szek na stoliku. - Juliano, przecież nie jesteś taka głupia. Zdążyłem cię poznać i wiem, że świetnie so­ bie radzisz w interesach. Musiałaś wiedzieć, że hotel jest w kiepskiej sytuacji. - Rzucił jej badawcze spojrzenie. - A może Kirkwood cię okłamał? - Nie, wiedziałam, jak sprawy stoją. - I mimo to pożyczyłaś mu pieniądze? - On i Elly próbowali walczyć o hotel. Chciałam im pomóc. Jedyne, czego nie wiedzia­ łam, to że ty i Fast Forward rzucicie się na bezbronną ofiarę, kiedy tylko poczujecie krew. Wydawało nam się, że Fast Forward będzie przychylne, kiedy David poprosi ich o odłożenie spłaty. Widocznie byliśmy w błędzie.

92

MISTERNY PLAN

- Widocznie - przytaknął Travis oschle. - Stracisz mnóstwo pieniędzy przez Elly i Davida. - Jeżeli stracę pieniądze, to przez ciebie. Travis zerwał się na równe nogi. - Nawet nie próbuj mnie o to winić. - Zaczął przemierzać pokój długimi krokami. - Nie zrzu­ caj winy na mnie - powtórzył ochryple. - Wiesz doskonale, że nie powinnaś była wkładać pienię­ dzy w Flame Valley. W pewnym sensie miał rację i Juliana zdawała sobie z tego sprawę. - No cóż, czasem się wygrywa, a czasem przegrywa. Travis odwrócił się do niej gwałtownie i wyce­ lował w nią palcem. - Nie możesz tyle stracić, Juliana. Chyba że zrezygnujesz z rozwoju Charisma Espresso. Nikt nie zna lepiej twojej sytuacji finansowej niż ja, a ja ci mówię, że nie stać cię na taką stratę. - W porządku, nie stać mnie. Ale niewiele mogę na to poradzić. - Tylko tyle masz do powiedzenia? - Nie ma co płakać nad rozlanym espresso. - Twoje ambitne plany legły w gruzach, a ty mówisz, że nie ma co płakać nad rozlanym espresso? - Patrzył na nią ze zdumieniem. - Nie mogę w to uwierzyć.

Jayne Ann Krentz

93

- Bądź rozsądny, Travis. Co ja mogę zrobić w takiej sytuacji? Stało się. - Wypiła łyk koniaku, patrząc bezradnie przed siebie. - Jestem zruj­ nowana. - Nie bądź melodramatyczna. Mamy wystar­ czająco dużo problemów. - To nie ty masz problemy tylko ja. Jeżeli nie możesz być pomocny, to lepiej skończmy ten temat. Źle na mnie działa. - Pomocny? - warknął. - A niby jak miałbym pomóc? - Ty jesteś powodem problemu, więc ty znajdź rozwiązanie. - To nie ja wpakowałem Flame Valley w kło­ poty - powiedział z naciskiem. - To David i Elly. Z pomocą twoją, twoich rodziców i naturalnie wujka Tony'ego. Nie myśl, że zwrócę ci pienią­ dze, kiedy przejmę hotel. Najpierw będę musiał spłacić swoich inwestorów. Mam wobec nich zobowiązania. I zaręczam ci, że żaden z nich nie okaże się wspaniałomyślny. - Nie oczekuję, że zwrócisz mi pieniądze. - No to czego ty chcesz? Zacisnęła usta w afektowany sposób. - Jesteś moim doradcą finansowym - przypo­ mniała. - Bierzesz pieniądze za to, żebym unik­ nęła problemów finansowych. W twoje ręce skła­ dam całą swoją wiarę, zaufanie i nadzieje na przyszłość. Jestem pewna, że ocalisz moją skórę.

94

MISTERNY PLAN

- Juliano, co ja mam zrobić? - Wyrwać Flame Valley ze szponów Fast Forward Properties, Inc. W Travisa jakby piorun strzelił. Przez chwilę stał nieruchomo, patrząc na nią, jakby postradała zmysły. Juliana wstrzymała oddech. - Ocalić hotel? - powtórzył bezmyślnie. - Przed samym sobą? - Tak, przed tobą i tą zgrają głodnych wilków, którym przewodzisz. - I mam to zrobić dla ciebie? - Sprawiał wrażenie, jakby nie do końca rozumiał, o co chodzi. - Jestem twoją klientką, prawda? Wynajęłam cię, żebyś pomógł mi stworzyć sensowny plan rozwoju Charismy. Nasz kontrakt nadal obowią­ zuje. A sytuacja jest taka, że nie będę mogła rozwinąć swojej firmy, chyba że uratujesz Flame Valley. Więc w tym sensie oczekuję, że zrobisz to dla mnie. - Jesteś - mówił to bardzo cicho - kompletnie szalona. - Raczej zdesperowana. - Ale nie mogła mu pokazać, jak bardzo jest zdesperowana. Nie wal­ czyła o hotel, ani nawet o przyszłość Charismy. Walczyła o miłość swojego życia. - Pomożesz mi? Uratujesz hotel od bankructwa? - Już to kiedyś zrobiłem, pamiętasz? I nie dostałem należnej mi zapłaty. Dlaczego miałbym znów popełnić ten sam błąd?

Jayne Ann Krentz

95

- Bo tym razem ja będę płacić twoje hono­ rarium. - Nie stać cię na to. - Jak to, przecież płacę ci za konsultacje dla Charismy. I na razie nie mam żadnych zaległo­ ści. Zapłaciłam w terminie zaliczkę, star­ czy mi na comiesięczne zobowiązania, nie martw się. - Chodząca niewinność! - Travis z irytacją pocierał sobie kark, chodząc z jednego końca pokoju w drugi. - Juliano, będę z tobą szczery aż do bólu. Honorarium, które mi płacisz za prace dla Charismy, to zaledwie niewielka część tego, co normalnie wziąłbym za podobne zlecenie. Poza tym w normalnych okolicznościach takiego zlecenia w ogóle bym nie przyjął. Twoja firma jest za mała dla Sawyer Management Systems. Wyrażam się jasno? - Chcesz powiedzieć, że zostałam specjalnie potraktowana? - Bardzo specjalnie. Juliana zagryzła dolną wargę w zamyśleniu. - Dlaczego? Bo nazywam się Grant, a ty chciałeś dopaść całą rodzinę? Chodziło ci o to, żeby zranić i mnie, rujnując Charismę? - Do diabła, nigdy nie chciałem zruj­ nować Charismy. Nie rozumiem, jak to się stało. Wszedłem do twojego lokalu, bo chciałem zo­ baczyć tę osobę z rodziny, której nie miałem

96

MISTERNY PLAN

okazji poznać pięć lat temu. - Travis uniósł dłonie w geście całkowitej bezradności. I zanim się zorientowałem, siedziałem z tobą przy kawie i omawiałem plany rozwoju Charismy. - Chcesz powiedzieć, że podjąłeś się tej pracy z dobroci serca? - Nie robię interesów z dobroci serca - powie­ dział ponuro. - Tak czy inaczej mamy umowę. Jesteś mo­ im konsultantem, a ja stoję w obliczu finan­ sowej katastrofy. Twoim obowiązkiem jest mi pomóc. - Tak uważasz? - Patrzył na nią z nieprzenik­ nionym wyrazem twarzy. - Tak uważam. - Skoro jesteś taka mądra, to bądź uprzejma mi powiedzieć, jak mam cię uratować? - A tego to już nie wiem. To twoja sprawa. Travis pokręcił z niedowierzaniem głową. - Ty po prostu jesteś szalona. - Tak mi czasem mówiono. Więc jak, po­ możesz mi? - Nic się nie da zrobić. Jestem za dobry. Zaplanowałem wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Nawet gdybym myślał, że mi się uda, i gdybym był na tyle głupi, żeby się tego podjąć, to jeszcze pozostaje kwestia mojego ho­ norarium.

Jayne Ann Krentz

97

- Powiedz, jaka jest twoja cena, a ja zdecydu­ ję, czy mnie na to stać. Spojrzał na nią spod przymkniętych powiek. Wolno przesuwał wzrokiem od stóp aż po rude włosy. - A gdybyrn ci powiedział, że moją ceną jest romans z tobą? Że za swoją pracę, bez względu na to czy wygram, czy przegram, chcę mieć prawo wstępu do twojego łóżka? Juliana wstrzymała oddech na parę chwil. Wresz­ cie wciągnęła głęboko powietrze, ale nadal sie­ działa nieruchomo, żeby ukryć drżenie. - Moje wspaniałe ciało za twoje usługi dorad­ cze? Nie żartuj, Travis. Skoro nie angażujesz się w żaden interes z dobroci serca, to nie zrobiłbyś tego dla seksu. Nie poruszył się. A kiedy się odezwał, jego głos był bardzo cichy. - Ale gdybym zażądał takiej zapłaty? - Powiedziałabym: idź i się utop. Odwrócił się i patrzył przez okno w ciemność. - Tak się domyślałem. W porządku, sprytna damo, powiem ci, co chcę za podjęcie próby uratowania Flame Valley i tym samym przyszło­ ści Charismy. Moja stawka jest taka sama jak pięć lat temu. Część udziałów. Julianę aż zatkało, jednak tym razem nie ze zdziwienia, lecz z oburzenia. - Naprawdę myślisz, że David i Elly przyjęliby

98

MISTERNY PLAN

cię do spółki, gdybyś uratował hotel przed włas­ nymi inwestorami? To chyba lekka przesada. - Zastanowiła się szybko. - Ale może da się pójść tym tropem. Musiałaby to być jednak niewielka część udziałów. Nie oczekuj, że dostaniesz na przykład połowę. Spojrzał na nią przez ramię. - Źle mnie zrozumiałaś. Nie chcę Flame Val­ ley. Jeżeli jakimś cudem uda mi się uratować hotel, i tak trzeba będzie w niego włożyć dużo pracy i dużo pieniędzy. A nawet wtedy jest duża szansa, że za parę lat upadnie. Tym razem chcę udziałów w pewnym interesie. Przyglądała mu się uważnie wzrokiem, jakim się patrzy na drapieżnika. Poczuła skurcz w żo­ łądku. - Co masz na myśli? - Charismę. Juliana o mało nie upuściła swojego kieliszka. Miała wrażenie, że nie do końca rozumie, co on mówi. - Charismę? Chcesz przejąć część mojej fir­ my? Ale Charisma jest moja! Stworzyłam ją sama, z niczego. Nikt z rodziny mi nie pomagał. Chyba nie mówisz poważnie. - Witaj w realnym świecie. Mówię bardzo poważnie. I powiedziałem ci już, że moje hono­ raria są bardzo wysokie. Przyjmując moją pro­ pozycję, musisz mieć świadomość, że szanse na

Jayne Ann Krentz

99

uratowanie hotelu są niewielkie. Ale będziesz musiała mi zapłacić, nawet jeżeli mi się nie uda. Juliana rozpaczliwie próbowała zebrać myśli. Tego się nie spodziewała. Chociaż właściwie, patrząc wstecz, powinna być na podobne rzeczy przygotowana. Travis Sawyer był groźnym prze­ ciwnikiem. - Charisma jest moja - powtórzyła. - Sama sobie wszystko zawdzięczam. Kiedy prowadzi­ łam sieć barów kawowych w San Francisco, oszczędzałam pieniądze na pierwsze własne ma­ szyny i na lokal. Wszystko zrobiłam sama. - I sama zaryzykowałaś przyszłość Charismy, ładując pieniądze w Flame Valley. - Travis ruszył do drzwi. - Przemyśl to sobie. Wpadnę do ciebie w poniedziałek rano i powiesz mi, co postanowi­ łaś. - Travis, zaczekaj, porozmawiajmy. Może uda nam się znaleźć jakiś rozsądny kompromis. - Nie idę na żadne kompromisy, gdy jest mowa o honorarium. Tego się nauczyłem pięć lat temu od twojej rodziny. - Travis... - Juliana zerwała się na równe nogi, ale on już zamknął za sobą drzwi. Podbiegła do okna i zobaczyła, jak wsiada do swojego buicka. Oślepiły ją włączone światła. Po chwili już go nie było. - Ty podstępny, perfidny, bezwzględny dra­ niu - wyrzucała z siebie na głos. - Charisma jest

100

MISTERNY PLAN

moja. Moja! I nie oddam jej ani tobie, ani nikomu innemu. Juliana zatrzymała się w połowie swojej tyra­ dy, bo poraziła ją nagła myśl. Jeżeli odda mu część Charismy, będzie z nim finansowo związa­ na przez parę najbliższych lat. W dzisiejszych czasach łatwiej było pozbyć się męża niż wspól­ nika w interesach. A jeżeli będą musieli razem pracować, to z pewnością uda jej się go przeko­ nać, że są dla siebie stworzeni. Travis wyraźnie czuł, że jest spięty, kiedy parkował swojego buicka przed Charisma Espres­ so w poniedziałkowy poranek. Powtarzał sobie, że powinien już do tego przywyknąć. W końcu to był powód, dla którego przez ostatnie dwie noce niemal nie zmrużył oka. Widział palące się w środku światła i przez moment wydawało mu się, że dostrzega rude włosy Juliany. Zacisnął palce na kierownicy. Nadal nie mógł uwierzyć, że to robi. Chociaż właściwie nie powinien się temu dziwić. Odkąd poznał Julianę, nic nie toczyło się tak, jak sobie zaplanował. Więc może nie powinien przywoły­ wać się do porządku? Zmusił się, żeby wysiąść z samochodu. Na­ wet nie zastanawiał się, jaką usłyszy odpo­ wiedź. Juliana była kompletnie nieprzewidywal­ na. A Charisma znaczyła dla niej bardzo wiele.

Jayne Ann Krentz

101

Ciekaw był, czy zorientowała się, co on zamie­ rza i dlaczego. Cały ten zwariowany plan przy­ szedł mu nagle do głowy podczas ich nocnej kłótni. Działał instynktownie, chcąc znaleźć spo­ sób, by choć jeszcze przez jakiś czas mogli być blisko siebie. Czy ona odgadnie, że o to mu chodziło? A jeżeli tak, czy będzie z tego powodu wściekła, czy zadowolona? A nawet jeżeli przyjmie jego propozycję, to i tak nie będzie wiedział, co nią kieruje. De­ speracka chęć, by pomóc Elly i Davidowi? Czy to troska o przyszłość Charisma Espresso? A może zgodzi się dlatego, że jej na nim zależy? Ale równie dobrze może wylać mu na głowę kubek kawy i kazać się wynosić. Otwierając drzwi, Travis nie wiedział, czy idzie na spotkanie z damą, czy z tygrysicą. Życie z Juliana na pewno nie było nudne. - Juliano, przyszedł! - Sandy Oaks, potrząsa­ jąc kolczykami, odwróciła się w kierunku drzwi. - Możesz mu się rzucić do gardła. Matt Linton podniósł wzrok znad filiżanek, które ustawiał na barze. - Aha. Jest wreszcie. Można pomyśleć, że to chodząca niewinność. - Aż chwyta za serce. Biedactwo. Nawet nie wie, co go czeka. - Sandy pokręciła głową z uda­ wanym smutkiem.

102

MISTERNY PLAN

- Na jego miejscu dłużej bym tak nie stał - dorzucił Matt, uśmiechając się szeroko. Travis pomyślał, że Juliana powinna być jed­ nak nieco bardziej dyskretna. - Zdajecie sobie sprawę, że plany rozwoju Charismy niekoniecznie muszą was uwzględ­ niać? - Oho! - oburzyła się Sandy. - Czyżby to była groźba? - Juliano! - zawołał Matt. - Chodź tutaj, ktoś próbuje nas zastraszyć. W tej samej chwili Juliana wyszła z zaplecza, wycierając ręce w papierowy ręcznik. Miała na sobie czarny kombinezon z frędzlami i czarne, wysokie buty na szpilkach. Włosy spięła dwoma srebrnymi grzebieniami. - Co się tutaj dzieje? - spytała, marszcząc brwi. - O, to ty, Travis. Nareszcie jesteś. - Nie spodziewałem się, że czekasz na mnie z taką niecierpliwością. - Nie wiedziałam, że się spóźnisz - powie­ działa uszczypliwie. - Jest mnóstwo rzeczy do zrobienia, a ja jestem okropnie zajęta. Musisz mi pomóc. - Weszła do swojego biura i po chwili wróciła z kartką papieru. - Tu jest lista rzeczy, które musisz odebrać z delikatesów. Z drugiej strony zapisałam, co zamówiłam w sklepie z sera­ mi. Aha, czy mógłbyś przy okazji kupić gdzieś szampana?

Jayne Ann Krenlz

103

Travis patrzył tępo na listę zakupów. Miał wrażenie, że po raz kolejny sytuacja wymyka mu się spod kontroli. - Juliano, po co to wszystko? - Wydajemy dziś kolację. Idź już, mam kupę roboty, jak w każdy poniedziałek. Melvin nie przysłał mi jeszcze tej kolumbijskiej mieszanki, którą zamówiłam, poza tym zepsuła się maszyna do palenia kawy. Naprawdę nie wiem, w co ręce włożyć. Travis ani myślał ruszyć się z miejsca. - Co to za kolacja? - Starał się zachować cierpliwość. - Nic wielkiego, nie bój się. Zaprosiłam na wieczór Elly i Davida, żeby poinformować ich, że zamierzasz zająć się ratowaniem Flame Valley. Zacisnął palce na kartce papieru. A więc jego ryzykowne posunięcie przyniosło zamierzony efekt. - Rozumiem, że zawarliśmy umowę? - Tak. - Zdajesz sobie sprawę, że nie mogę dać żadnych gwarancji? Sprawy zaszły zbyt daleko, żebym mógł cokolwiek obiecać. Uśmiechnęła się nieznacznie. - Jeżeli ktokolwiek może uratować Flame Valley, to tylko ty. - Ale jeżeli mi się nie uda, to nadal będziesz musiała mi zapłacić.

100

MISTERNY PLAN

moja. Moja! I nie oddam jej ani tobie, ani nikomu innemu. Juliana zatrzymała się w połowie swojej tyra­ dy, bo poraziła ją nagła myśl. Jeżeli odda mu część Charismy, będzie z nim finansowo związa­ na przez parę najbliższych lat. W dzisiejszych czasach łatwiej było pozbyć się męża niż wspól­ nika w interesach. A jeżeli będą musieli razem pracować, to z pewnością uda jej się go przeko­ nać, że są dla siebie stworzeni. Travis wyraźnie czuł, że jest spięty, kiedy parkował swojego buicka przed Charisma Espres­ so w poniedziałkowy poranek. Powtarzał sobie, że powinien już do tego przywyknąć. W końcu to był powód, dla którego przez ostatnie dwie noce niemal nie zmrużył oka. Widział palące się w środku światła i przez moment wydawało mu się, że dostrzega rude włosy Juliany. Zacisnął palce na kierownicy. Nadal nie mógł uwierzyć, że to robi. Chociaż właściwie nie powinien się temu dziwić. Odkąd poznał Julianę, nic nie toczyło się tak, jak sobie zaplanował. Więc może nie powinien przywoły­ wać się do porządku? Zmusił się, żeby wysiąść z samochodu. Na­ wet nie zastanawiał się, jaką usłyszy odpo­ wiedź. Juliana była kompletnie nieprzewidywal­ na. A Charisma znaczyła dla niej bardzo wiele.

Jayne Ann Krentz

101

Ciekaw był, czy zorientowała się, co on zamie­ rza i dlaczego. Cały ten zwariowany plan przy­ szedł mu nagle do głowy podczas ich nocnej kłótni. Działał instynktownie, chcąc znaleźć spo­ sób, by choć jeszcze przez jakiś czas mogli być blisko siebie. Czy ona odgadnie, że o to mu chodziło? A jeżeli tak, czy będzie z tego powodu wściekła, czy zadowolona? A nawet jeżeli przyjmie jego propozycję, to i tak nie będzie wiedział, co nią kieruje. De­ speracka chęć, by pomóc Elly i Davidowi? Czy to troska o przyszłość Charisma Espresso? A może zgodzi się dlatego, że jej na nim zależy? Ale równie dobrze może wylać mu na głowę kubek kawy i kazać się wynosić. Otwierając drzwi, Travis nie wiedział, czy idzie na spotkanie z damą, czy z tygrysicą. Życie z Juliana na pewno nie było nudne. - Juliano, przyszedł! - Sandy Oaks, potrząsa­ jąc kolczykami, odwróciła się w kierunku drzwi. - Możesz mu się rzucić do gardła. Matt Linton podniósł wzrok znad filiżanek, które ustawiał na barze. - Aha. Jest wreszcie. Można pomyśleć, że to chodząca niewinność. - Aż chwyta za serce. Biedactwo. Nawet nie wie, co go czeka. - Sandy pokręciła głową z uda­ wanym smutkiem.

102

MISTERNY PLAN

- Na jego miejscu dłużej bym tak nie stał - dorzucił Matt, uśmiechając się szeroko. Travis pomyślał, że Juliana powinna być jed­ nak nieco bardziej dyskretna. - Zdajecie sobie sprawę, że plany rozwoju Charismy niekoniecznie muszą was uwzględ­ niać? - Oho! - oburzyła się Sandy. - Czyżby to była groźba? - Juliano! - zawołał Matt. - Chodź tutaj, ktoś próbuje nas zastraszyć. W tej samej chwili Juliana wyszła z zaplecza, wycierając ręce w papierowy ręcznik. Miała na sobie czarny kombinezon z frędzlami i czarne, wysokie buty na szpilkach. Włosy spięła dwoma srebrnymi grzebieniami. - Co się tutaj dzieje? - spytała, marszcząc brwi. - O, to ty, Travis. Nareszcie jesteś. - Nie spodziewałem się, że czekasz na mnie z taką niecierpliwością. - Nie wiedziałam, że się spóźnisz - powie­ działa uszczypliwie. - Jest mnóstwo rzeczy do zrobienia, a ja jestem okropnie zajęta. Musisz mi pomóc. - Weszła do swojego biura i po chwili wróciła z kartką papieru. - Tu jest lista rzeczy, które musisz odebrać z delikatesów. Z drugiej strony zapisałam, co zamówiłam w sklepie z sera­ mi. Aha, czy mógłbyś przy okazji kupić gdzieś szampana?

Jayne Ann Krentz

103

Travis patrzył tępo na listę zakupów. Miał wrażenie, że po raz kolejny sytuacja wymyka mu się spod kontroli. - Juliano, po co to wszystko? - Wydajemy dziś kolację. Idź już, mam kupę roboty, jak w każdy poniedziałek. Melvin nie przysłał mi jeszcze tej kolumbijskiej mieszanki, którą zamówiłam, poza tym zepsuła się maszyna do palenia kawy. Naprawdę nie wiem, w co ręce włożyć. Travis ani myślał ruszyć się z miejsca. - Co to za kolacja? - Starał się zachować cierpliwość. - Nic wielkiego, nie bój się. Zaprosiłam na wieczór Elly i Davida, żeby poinformować ich, że zamierzasz zająć się ratowaniem Flame Valley. Zacisnął palce na kartce papieru. A więc jego ryzykowne posunięcie przyniosło zamierzony efekt. - Rozumiem, że zawarliśmy umowę? - Tak. - Zdajesz sobie sprawę, że nie mogę dać żadnych gwarancji? Sprawy zaszły zbyt daleko, żebym mógł cokolwiek obiecać. Uśmiechnęła się nieznacznie. - Jeżeli ktokolwiek może uratować Flame Valley, to tylko ty. - Ale jeżeli mi się nie uda, to nadal będziesz musiała mi zapłacić.

104

MISTERNY PLAN

- Przestań już. Jasne, że ci zapłacę. Travis rozejrzał się po wnętrzu Charismy, czu­ jąc w sobie wyraźną ulgę. - Zawsze chciałem mieć bar kawowy. - Ciekawe od kiedy. - Od soboty. Na razie, wspólniczko.

ROZDZIAŁ PIĄTY - Jest jeszcze jedna ważna rzecz - odezwała się Juliana, dokładając garść papryczek chili do makaronu. - Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział o naszych... ustaleniach. Travis przestał kroić grzyby i spojrzał z ukosa na Julianę. - Dlaczego? - Dlaczego? - powtórzyła z irytacją. - To oczywiste. David i Elly czuliby się fatalnie, gdy­ by wiedzieli, że płacę za twoją pracę częścią udziałów Charismy. I tak mają wystarczające poczucie winy. - A dlaczego mieliby się tym przejąć?

106

MISTERNY PLAN

Bez skrupułów pożyczyli od ciebie pienią­ dze. - Wtedy sytuacja nie była jeszcze taka zła Juliana zajęła się przyprawianiem makaronu. - Wydawało się, że David jakoś sobie poradzi. Travis, czy rzeczywiście sprawy zaszły za da­ leko? - Obawiam się. Wymyśliłem wszystko tak, żeby nie zostawić mu pola manewru. Ale pew­ ność będę miał dopiero wtedy, jak przejrzę całą księgowość. Jednak na twoim miejscu nie liczył­ bym na wiele. Juliana była niezrażona. - Zobaczysz, uda się. Jestem pewna. Czy mo­ żesz mi podać te foremki na tartinki? - A co ty właściwie gotujesz? To wszystko wygląda mi na hors d'oeuvres. - Przestań marudzić. Przecież wiadomo, że przystawki są najlepsze. Jak skończysz już z tymi grzybami, pomóż mi nakładać masę serową do foremek. - Lubisz mi rozkazywać, co? - Skąd, po prostu słodko wyglądasz w tym fartuchu. W szafce po prawej stronie jest szklany półmisek. Połóż na nim warzywa. I pośpiesz się, oni zaraz tu będą. - Jak ja się dałem w to wplątać? - spytał tak cicho, że ledwie go usłyszała. - Jak już mi się wydaje, że odzyskuję kontrolę nad sytuacją, ty

Jayne Ann Krentz

107

nagle skręcasz w niespodziewanym kierunku. - Skończył krojenie grzybów szybkimi ruchami noża. - A wracając do naszej spółki... - Co znowu? - spojrzał na nią nieufnie. - Ustalmy od początku, że jesteś cichym wspólnikiem. Wiesz, o co mi chodzi? - Uśmiech­ nęła się porozumiewawczo. - Oczywiście będę się ciebie radzić przed podjęciem każdej poważ­ nej decyzji. Zresztą i tak wiesz dużo o planach Charismy. Ale to ja jestem starszym wspólni­ kiem. Chcę, żeby to było jasne. - Możesz się tak nazwać - powiedział Travis zgodnie - o ile nie będziesz podejmować waż­ nych decyzji bez porozumienia ze mną. - A co dla ciebie znaczą ważne decyzje? - Zobaczymy, jak się jakieś pojawią. Gdzie mam postawić ten półmisek z warzywami? - Na stoliku obok kanapy. - Juliana wyjrza­ ła przez okno i zobaczyła, że znajomy biały mercedes właśnie parkuje pod domem. - O mat­ ko, przyjechali. Założę się, że umierają z cie­ kawości. - Co ty im powiedziałaś? - Że uratujesz ich przed bankructwem. - Nie składaj pochopnych obietnic. Powie­ działem, że zrobię, co będę mógł, ale bez żadnych gwarancji. - Ufam ci bezgranicznie.

108

MISTERNY PLAN

- Jesteś zbyt dobrą bizneswoman, żeby jakie­ mukolwiek doradcy ufać bezgranicznie. - Ty nie jesteś zwykłym doradcą. - Juliana ruszyła do drzwi. - Otwórz szampana. Elly i Da­ vid będą zachwyceni. - Nie wątpię. Jednak Elly i David nie do końca byli za­ chwyceni. Siedząc w salonie, patrzyli na Travisa z wyraźną rezerwą, kiedy Juliana z entuzjazmem roztaczała przed nimi wspaniałe perspektywy. Wkrótce okazało się, co budziło ich największe wątpliwości. - Dlaczego to robisz? - zapytał David wprost. - Sam sobie zadaję to pytanie. - Travis sięgnął po grzyby, które wcześniej pokroił. - Co z tego będziesz miał? - David nie ustępo­ wał, a zmarszczone srogo brwi dowodziły, że traktuje to pytanie niezwykle poważnie. - Nie myśl, że nie jesteśmy ci wdzięczni, ale chciałbym wiedzieć, o co w tym chodzi. Travis spojrzał na Julianę, dając jej tym sa­ mym do zrozumienia, że to ona powinna od­ powiedzieć. - To proste - powiedziała z uśmiechem do Davida. - Travis robi mi przysługę. - Przysługę? - Elly otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. - Biznesową - wyjaśniła szybko Juliana. - Ktoś ma ochotę na tartinkę z serem?

Jayne Ann Krentz

109

- Chwileczkę. - Tym razem Elly nie dała się zbyć. - Dlaczego miałby ci wyświadczać przy­ sługi? - No właśnie - zawtórował jej David, bez­ skutecznie usiłując wyczytać coś z twarzy Travisa. - To rzeczywiście ciekawe pytanie - wtrącił się Travis. - Dlaczego miałbym ci wyświadczać przysługi? Juliana uśmiechnęła się do niego czule. - Żeby uratować Charismę. Musicie wie­ dzieć - zwróciła się do Davida i Elly - że Travis został moim doradcą biznesowym, zanim dowie­ dział się, jak bardzo zaangażowałam się finan­ sowo w Flame Valley. To postawiło go w sytu­ acji konfliktu interesów. Kiedy zrozumiał, ile Charisma może stracić, od razu zaproponował, że uratuje Flame Valley. Z etycznego punktu widzenia czuje się odpowiedzialny za Charis­ mę. Dla niego etyka w biznesie jest bardzo ważna. - Naprawdę? - mruknął David. - Chyba zjem jeszcze jedną tartinkę. I poproszę o kieliszek szampana. - Oczywiście. - Juliana sięgnęła po tacę z je­ dzeniem. Wszystko będzie dobrze, powtarzała sobie, kiedy David zadawał Travisowi kolejne pytania, wszystko dobrze się ułoży. Jednak na wszelki

110

MISTERNY PLAN

wypadek starała się nie zwracać uwagi na pełne niepokoju spojrzenia Elly. Po dwudziestu minutach David dopadł ją w kuchni, dokąd poszła po kolejną porcję ma­ karonu. - Co tu się do diabła dzieje? - spytał przyci­ szonym głosem. - O co ci chodzi? - Wiesz dobrze. Myślisz, że uwierzę w te bzdury o nagłym wybuchu etycznej wrażliwości u Travisa Sawyera? Jesteśmy tu sami, dziecinko, i znamy się od wielu lat. Mów prawdę. Dlaczego rzucił się na ratunek Flame Valley? Tylko bez wykrętów. - David, proszę. - Juliana wyłączyła palnik i zaczęła nakładać makaron na półmisek. - Mów ciszej, bo Elly i Travis cię usłyszą. - Czy tym razem ty stanowisz zapłatę? - Da­ vid stanął tuż przy niej, przytłaczając ją swoim wzrostem. Kiedyś wydawało jej się to ekscytują­ ce, teraz jedynie irytowało. - Nie bądź niemądry. - Mówię poważnie. Co jest między wami? Sypiasz z nim? Na tym polega umowa? Jeżeli tak, to wiedz, że się na to nie zgadzam. Przyjmę każdą pomoc, ale nie za taką cenę. Nie pozwolę, żebyś się sprzedawała Sawyerowi. Juliana już otwierała usta, żeby powiedzieć, że ma się wynosić z jej kuchni, ale przerwał jej

Jayne Ann Krentz

111

Travis, który nagle stanął w drzwiach. Jego głos był twardy i lodowaty. - Odczep się od niej. Juliana nie potrzebuje twojej opieki. To nasza prywatna umowa, a to­ bie nic do tego. - Racja - przytaknęła szybko Juliana. - To umowa między mną a Travisem. Oboje jesteśmy z niej zadowoleni, więc nie musisz się martwić. Weź, proszę, te serwetki. - Ale... - Idź już stąd, makaron zaraz wystygnie. I na­ prawdę nie musisz się o mnie troszczyć. Sama sobie świetnie poradzę. Jak zwykle zresztą. - Wiem, ale nadal mi się to nie podoba. - Może ci się nie podobać, ale musisz się z tym pogodzić - powiedział Travis z nacis­ kiem. - Bo to jedyna szansa na uratowanie Fla­ me Valley. David patrzył mu w oczy przez chwilę, po czym wyszedł z kuchni. Travis odwrócił się do Juliany. - Zdajesz sobie sprawę, co wszyscy będą myśleć o naszej umowie? Twoi rodzice, wujek Tony, David i Elly będą przekonani, że ze mną sypiasz. - Ale my wiemy, jaka jest prawda. To tylko interesy, nic więcej. - Jasne, interesy. Bądź rozsądna. - Postawmy sprawę jasno - powiedziała,

112

MISTERNY PLAN

podając mu półmisek z makaronem. - Ponieważ udało nam się ustalić sprawy biznesowe, to możemy nadal pracować nad naszym związkiem bez konieczności zastanawiania się, co nami kieruje. Podeszła szybko do drzwi, nie zwracając uwa­ gi na osłupienie na twarzy Travisa. - Miano, zaczekaj. Co chcesz przez to powie­ dzieć? Ale Juliana zignorowała pytanie i z uroczym uśmiechem na ustach weszła do salonu. - Wszyscy gotowi na kolejną porcję makaro­ nu? Śmiało, mam jeszcze całe mnóstwo. - Wróćmy do naszego związku - zaczął sta­ nowczo, kiedy tylko mercedes Kirkwoodów od­ jechał z parkingu. Jeszcze przed chwilą Juliana była bardzo pew­ na siebie, ale kiedy została sam na sam z Travisem, poczuła lekkie onieśmielenie. Żeby to ukryć, zaczęła zachowywać się z jeszcze więk­ szą nonszalancją niż zwykle. To był jej stary sposób. - Chcesz coś powiedzieć na ten temat? - rzu­ ciła niedbale, zbierając talerze i serwetki. Travis zatrzymał się blisko niej. - Ostatnim razem, kiedy o tym rozmawia­ liśmy, odmówiłaś pójścia ze mną do łóżka do czasu, aż obiecam ci małżeństwo. O ile pamię-

Jayne Ann Krentz

113

tam, dałaś mi miesiąc na opamiętanie się. Potem powiedziałaś wyraźnie, że nasza umowa ma cha­ rakter czysto biznesowy. Teraz znowu mówisz o związku. Po raz kolejny chcesz zmienić reguły gry? - Powiedzieć ci prawdę? Dobrze. W najbliż­ szym czasie będziemy spędzać ze sobą dużo czasu, a ja jestem w tobie zakochana od dnia, kiedy cię poznałam. Mówiąc szczerze i bez ogró­ dek: nie jestem pewna, czy umiałabym ci się jeszcze długo opierać. O ile oczywiście nadal próbowałbyś mnie uwieść. Wzięła ze stolika pustą tacę i wyszła z nią z salonu. - Juliano, co to ma znaczyć? - Travis wpadł za nią do kuchni i wziął mocno w ramiona. - O co ci tym razem chodzi? - Przecież powiedziałam wyraźnie. Czy nadal będziesz próbował mnie uwieść? - spytała, obej­ mując go za szyję i delikatnie przesuwając war­ gami po jego ustach. - Juliano - wyszeptał ochryple. Ujął jej twarz w dłonie i pocałował długo i namiętnie. Zareagowała instynktownie, uwalniając z sie­ bie całą tęsknotę, nad którą próbowała do tej pory zapanować. - Poczekaj. - Travis nadal mocno ją obe­ jmował. - Nadal czegoś nie rozumiem. Mówisz, że oddzielasz sprawy biznesowe od osobistych.

114

MISTERNY PLAN

I że nadal mnie kochasz. Wydaje ci się, że jak mnie wpuścisz do łóżka, to nagle uznam, że powinienem zaproponować ci małżeństwo? - Kto wie? W końcu to ty kierujesz się zasada­ mi etyki. Pokręcił głową ze zdziwieniem. - Czy ty się nigdy nie poddajesz? - Nigdy. Ale nie mam ochoty rozmawiać dziś o małżeństwie. - To świetnie, bo ja też nie. Pocałował ją jeszcze raz, a potem wziął za rękę i poprowadził do sypialni. Po drodze gasił kolejne światła, więc kiedy dotarli do końca korytarza, całe mieszkanie było pogrążone w tajemniczych nocnych cieniach. Uśmiechnęła się do niego, kiedy zatrzymali się obok łóżka. Przesuwała wolno palcami po jego ramieniu, czując kryjącą się tam siłę. - Niemal odchodziłem od zmysłów, nie mog­ łem się doczekać, żeby znów być tak blis­ ko ciebie. - Travis powoli odpinał guziki jej bluzki. - Chyba byłam niemądra, wyznaczając ten termin jednego miesiąca - wyznała Juliana, moc­ no się w niego wtulając. - Powinnam wiedzieć, że nie wytrzymam tak długo. - Wiedzieliśmy to oboje po naszej pierwszej nocy. - Travis odpiął ostatni guzik i jedwabna bluzka z lekkim szelestem zsunęła się z ramion

Jayne Ann Krentz

115

Juliany. Patrzył na jej nagie piersi, potem ujął je delikatnie w dłonie. - Tak mi z tobą dobrze - szeptał, przesuwając wargami po jej szyi. - Mnie z tobą też. - Odwiązała mu krawat i odrzuciła na bok. Drżącymi palcami zaczęła rozpinać mu koszulę. Kiedy ją z niego zdjęła, objęła go mocno i oparła mu głowę na ra­ mieniu. Na piersiach czuła szorstki dotyk jego włosów. Travis zaśmiał się cicho. Wsunął dłonie za pasek jej spodni i zsunął je na dół. Po chwili stała w jego ramionach całkiem naga. - To mi się właśnie podoba - zamruczał. Wziął ją na ręce, położył na łóżku, a potem zaczął zdejmować z siebie resztę ubrań. - Wiem. - Juliana wpatrywała się w niego z zachwytem. Podobała jej się siła jego ramion i ud, a świadomość, jak bardzo jest podniecony, wywoływała w niej uczucie najgłębszego zado­ wolenia. Wiedziała jednak, że pociąga ją nie tylko ciało Travisa. W końcu znała mężczyzn co najmniej równie dobrze zbudowanych i dużo bardziej przystojnych niż Travis. - Nagle spoważniałaś - zauważył, kładąc się obok niej z niewielką paczuszką w dłoni. - Właśnie się zastanawiałam, co sprawia, że jesteś tak niebywale seksowny. Uśmiechnął się, wyjmując zawartość z opako­ wania.

116

MISTERNY PLAN

- Nie wiesz, dlaczego nie potrafisz mi się oprzeć? - Aha. - Pogładziła go po włosach i wsunęła nogę między jego uda. - Nie zawracaj sobie tym głowy. - Pochylił się, żeby pocałować zagłębienie pomiędzy jej piersiami. - Nie niektóre pytania nie ma od­ powiedzi. Po prostu uznaj, że tak jest i tyle. - Jak sobie życzysz, wspólniku. - Wypręży­ ła się zachęcająco. Dłoń Travisa zsuwała się coraz niżej, a kiedy Juliana poczuła ją na swo­ im udzie, westchnęła gwałtownie. Najmniejsze dotknięcie jego palców wywoływało w niej dreszcz podniecenia; gdy zaczął całować jej piersi, z trudem powstrzymała się od głośnego okrzyku. Była coraz bardziej gorąca i roznamiętniona. Przekręciła się nieco i wtuliła w niego jesz­ cze mocniej. Dotykała jego ramion, brzucha i ud, po raz kolejny odkrywała najbardziej in­ tymne miejsca, których tajemnice poznała pod­ czas ich pierwszej wspólnej nocy. Mięśnie ple­ ców i ramion miał mocno napięte; czuła ros­ nące w nim pożądanie. Świadomość, że tak bardzo jej pragnie, wyzwoliła w niej gwałtow­ ną reakcję. Przylgnęła do niego mocno, z ra­ dością i uniesieniem poddając się jego piesz­ czotom. Przeciągnęła paznokciami po jego ra­ mionach.

Jayne Ann Krentz

117

- Jesteś kobietą, która zostawia po sobie ślady - powiedział niewyraźnie, odwracając ją na plecy. - Co mówisz? - Nieważne. Obejmij mnie, mocno. Juliana przygarnęła go do siebie. - Teraz - wyszeptała. Przymknęła oczy i zaci­ snęła nogi wokół jego bioder. - Chodź do mnie. Kocham cię. Obchodził się z nią delikatnie, niespiesznie, jakby chciał przedłużyć tę chwilę; Juliana przy­ ciągnęła go gwałtownie, niecierpliwie. - Travis -jęknęła, wpijając się w niego. - Nigdzie bez ciebie nie pójdę. Oddychała coraz szybciej, czując, że powoli traci nad sobą kontrolę. Poddała się tej fali, a on zamarł na moment i w ostatnim pchnięciu opadł na nią całym swoim ciężarem. W tej długiej chwili cały świat przestał się dla nich liczyć. Po jakimś czasie Travis poruszył się lekko i spojrzał na Julianę w ciemności. Uśmiechała się sennie, rozcierając palcami drobne kropelki potu na jego ramionach. - Nie bój się - odezwała się, ziewając delikat­ nie. - Nie będę o tym wspominać. - O czym? - O małżeństwie. - Przecież właśnie wspomniałaś. - Pocałował ją lekko w czubek nosa.

118

MISTERNY PLAN

- Ale zmieniam temat na ważniejszy. - Czyli jaki? - Kto zrobi rano herbatę. - Niech ci będzie, tym razem ja. - Co za zgodny mężczyzna. - Ziewnęła jesz­ cze raz i zasnęła. Trzy dni później, o wpół do jedenastej przed południem Travis siedział przy swoim biurku w siedzibie Sawyer Management Systems i za­ stanawiał się, czy powinien zrobić sobie prze­ rwę na kawę. Do Charisma Espresso było zaled­ wie parę przecznic. Mógł się tam przejść, po­ rozmawiać chwilę z Julianą i wziąć kawę na wynos. Za jakieś dwadzieścia minut byłby z po­ wrotem. Ale gdyby napił się kawy z biurowego dzban­ ka, to oszczędziłby piętnaście minut. A pracy przy Flame Valley miał tak wiele, że niemal każda minuta była na wagę złota. Z niechęcią popatrzył na papiery piętrzące się na jego biur­ ku. Naprawdę wykonał kawał dobrej roboty, przygotowując się na przejęcie hotelu. I szcze­ rze mówiąc, nie widział sposobu, żeby go urato­ wać. Trzeba by na nieokreślony czas odłożyć spłatę długów, a na dodatek postawienie całego przedsięwzięcia na nogi wymagało potężnego zastrzyku finansowego. To było koszmarne za­ danie.

Jayne Ann Krentz

119

Za każdym razem, kiedy przypominał sobie ślepą wiarę Juliany w jego możliwości, klął w du­ chu. Próbował nie myśleć o tym, co się stanie, jeżeli mu się nie powiedzie. Zadzwonił telefon na jego biurku. - Przyszła pani Kirkwood, chce z panem roz­ mawiać. Travis zacisnął zęby. Ostatnia rzecz, jakiej sobie życzył, to spotkanie z Elly. Ale nie miał innego wyjścia. - Proszę, niech wejdzie. Chwilę później Elly stanęła w drzwiach. Krót­ ka fryzura podkreślała jej delikatne rysy. Przy swojej znakomitej figurze doskonale wyglądała w obcisłych białych spodniach i białej jedwab­ nej bluzce. Duże niebieskie oczy, których spoj­ rzenie wydawało się kiedyś Travisowi tak jasne i szczere, wypełniał lęk. Przez moment aż zdzi­ wił się, że mógł kochać tę kobietę. Przy Julianie wyglądała jak słodka blada azalia obok pysznej orchidei. - Witaj, Elly. Siadaj, proszę. - Travis niechęt­ nie wstał i wskazał stojące obok krzesło. - Dziękuję. - Elly przyglądała mu się badaw­ czo. Sprawiała wrażenie zdenerwowanej, ale jed­ nocześnie bardzo zdeterminowanej. - Przyszłam, bo musimy porozmawiać. - Świetnie. Mów. - Travis usiadł i odchylił się do tylu na oparciu swojego krzesła. Żałował, że

120

MISTERNY PLAN

parę minut wcześniej nie wyszedł do Charisma Espresso. Uniknąłby tej szczerej, przyjacielskiej pogawędki. Elly wzięła głęboki oddech. - Sypiasz z Julianą. Masz z nią romans. Travis spojrzał przez okno. Roztaczał się stąd piękny widok na przystań. W oddali widać było nawet restaurację Treasure House. - To nie twój interes, Elly, i dobrze o tym wiesz. - Owszem, mój, jeżeli ją wykorzystujesz. Jest moją kuzynką. Nie pozwolę, żebyś ją skrzyw­ dził. - Szkoda, że o tym nie pomyślałaś, kiedy zastawiłaś sidła na Davida. - Nie zastawiałam na niego sideł! - powie­ działa podniesionym tonem. - Walczyliśmy z na­ szymi uczuciami, dopóki... dopóki... - Dopóki Juliana nie zorientowała się i nie pozwoliła Davidowi odejść? - Nie masz o niczym pojęcia. Juliana nie pozwoliła Davidowi odejść. - Walczyła o niego? - Travis z napięciem czekał na odpowiedź. Musiał wiedzieć, jak ważny był dla Juliany David Kirkwood. To pytanie zaskoczyło Elly. - Nie było żadnej walki. Oboje doszli do wniosku, że popełnili błąd i oboje zerwali zarę­ czyny. Wszystko odbyło się spokojnie i w cywili-

Jayne Ann Krentz

121

zowany sposób. Jak chcesz, możesz zapytać Juliany. Ale ja nie chcę rozmawiać o przeszłości. - Nawet o naszej przeszłości? - spytał bez specjalnego zainteresowania. - Zwłaszcza o naszej przeszłości. - Elly od­ wróciła wzrok. Pokiwał głową i rzucił długopis na biurko. - To taki nudny temat, prawda? Poruszyła się nerwowo. - Muszę wiedzieć, czy szantażujesz Julianę, żeby móc z nią sypiać. - Dlaczego chcesz to wiedzieć? - Bo to jest zbyt wysoka cena za uratowanie Flame Valley. Nie pozwolę, żeby Juliana ją płaciła. - Myślisz, że ona dałaby się tak zaszantażować jakiemukolwiek mężczyźnie? Elly zmieszała się na moment. - W normalnych okolicznościach nie. Ale ta sytuacja jest inna. - Co to znaczy? - Podobasz się jej. Myślę nawet, że ona się w tobie kocha. Dlatego mogłaby sobie wytłuma­ czyć, że nie ma w tym nic złego. Ale cierpiałaby, gdybyś ją już po wszystkim rzucił. Nie chcę, żeby płaciła taką cenę. Travis poczuł nagłą irytację. - Nie musisz się o nią martwić. - Muszę, to moja kuzynka. Po co tutaj wróci­ łeś, Travis? Jesteś niebezpiecznym człowiekiem,

122

MISTERNY PLAN

ale tylko ja zdaję sobie z tego sprawę. David nie chce się temu głębiej przyjrzeć, Julianę zaślepiają emocje, a mój ojciec, ciocia i wuj są kompletnie zdezorientowani. Rozpaczliwie zależy im na ura­ towaniu Flame Valley. Kochają Julianę, ale z dru­ giej strony przywykli do tego, że ona świetnie sobie radzi sama. - Więc uznałaś, że tylko ty możesz ją przede mną uchronić? Daruj sobie, Juliana cię nie po­ słucha. Elly wstała i podeszła do okna. Stała odwróco­ na tyłem do Travisa, nerwowo ściskając swoją skórzaną torebkę. - Robisz to, żeby się na mnie odegrać? Travis zastanawiał się nad odpowiedzią przez bardzo długą chwilę. - Nie - powiedział wreszcie. - Wróciłeś nie dlatego, że nie dostałeś pięć lat temu obiecanej zapłaty. Powodem jest to, co wydarzyło się wówczas między nami. Travis przyglądał się Elly z uwagą. Juliana miała rację. Ta krucha, delikatna, płochliwa ko­ bieta nie była w jego typie. Nigdy. - Wróciłem, bo nie otrzymałem należnej mi zapłaty. To jedyny powód. Elly przełknęła łzy. - Przykro mi, że wszystko się tak potoczyło. Chciałam ci powiedzieć, że zrywam zaręczyny, jak tylko się zorientowałam, że nie pasujemy do

Jayne Ann Krentz

123

siebie. Ale tata był przekonany, że się wtedy wycofasz. Powiedział, że stracimy Flame Valley, że sprawy zaszły za daleko i że tylko ty możesz nam pomóc. Miałeś wierzyć, że wyjdę za ciebie za mąż i że w prezencie ślubnym dostaniesz udziały w Flame Valley. - A ty ciągnęłaś to kłamstwo. Przyznaję, że byłaś bardzo przekonująca. Elly odwróciła się do niego gwałtownie. Na jej twarzy malowała się udręka. - A co mogłam innego zrobić? Musiałam wybierać między tobą a moją rodziną. - I wybrałaś rodzinę. - Tak, przecież to oczywiste. Ale nie dam skrzywdzić Juliany za to, co musiałam zrobić pięć lat temu. - Do twarzy ci z tym poświęceniem. Ale możesz się uspokoić. Nie mam zamiaru skrzyw­ dzić Juliany. - Wykorzystujesz ją. Zamiast mnie. Wszystko zrozumiałam. Skoro nie mogłeś mieć jednej ko­ biety z rodziny, to sięgasz po drugą. Twoja zemsta będzie pełna dopiero wtedy, gdy zaciąg­ niesz którąś z nas do łóżka. Travis patrzył na nią, czując wzbierającą w nim złość. Podniósł się z krzesła. - Dość tego. Niczego nie rozumiesz. I zapa­ miętaj sobie: Juliana nie jest zamiast ciebie. Ani zamiast żadnej innej kobiety. Ona jest jedyna

124

MISTERNY PLAN

i wyjątkowa. Lepiej będzie, jak sobie pójdziesz, zanim powiesz kolejne głupstwo. - Jeszcze nie skończyłam. - Ełly uniosła gnie­ wnie głowę, ale w tym geście bardziej przypomi­ nała przerażoną łanię. - Przejrzałam twoje sztucz­ ki. Nie ufam ci za grosz, bez względu na to, co myślą inni. - Naprawdę? Chyba będę musiał mieć się na baczności. Zrobił krok w jej kierunku. Elly wydała z siebie piskliwy okrzyk. - Nie waż się mnie tknąć, ty brutalu! - Od­ wróciła się i wybiegła za drzwi. Travis patrzył z niechęcią za swoją byłą narze­ czoną. Pomyślał, że Juliana nigdy by się tak nie zachowała. Prędzej stanęłaby do walki. Wrócił na swoje miejsce i sięgnął po papiery, które przeglądał parę minut temu. Słowa Elly wciąż dźwięczały mu w uszach. „Musiałam wybierać między tobą a moją ro­ dziną". Zdawał sobie sprawę, że Juliana nie jest tak do końca wyjątkowa: podobnie jak Elly była cał­ kowicie lojalna wobec swojej rodziny. Travis modlił się, żeby to, co go spotkało pięć lat temu z Elly, nie powtórzyło się z Julianą. Żeby nie musiała wybierać między nim a rodzi­ ną. Wiedział, że byłby wtedy na przegranej pozycji.

Jayne Ann Krentz

125

Znów zaczął się zastanawiać, co się stanie, jeżeli mu się nie powiedzie. Musiał przerwać te rozmyślania, bo drzwi ot­ worzyły się szeroko i do pokoju wkroczyła Julia­ na, niosąc papierową torbę z logo Charismy. - No i co zrobiłeś mojej kuzynce, ty bruta­ lu? - Z promiennym uśmiechem postawiła tor­ bę na biurku i wyjęła z niej papierowy kubek z kawą. Travis przyglądał się jej z nieukrywaną przy­ jemnością. Miała dziś na sobie plisowaną spód­ nicę, obcisłą kamizelkę, a pod nią koszulę z szero­ kimi rękawami. - Brutalu? - powtórzył, patrząc zachłannie na kubek z kawą. - Na pewno użyła tego słowa. - Juliana ot­ worzyła drugi kubek i usiadła na krześle, które przed chwilą zajmowała jej kuzynka. - Mieliście małą kłótnię? - Z Elly trudno się pokłócić. Ucieka, kiedy zaczyna się robić naprawdę interesująco. - Z za­ chwytem wciągał zapach kawy. - Tego mi było potrzeba. - Pomyślałam, że będziesz chciał sobie zrobić małą przerwę i postanowiłam ci oszczędzić spa­ ceru do Charismy. Poza tym musiałam wyrwać się na moment z pracy. Znów nie mogę się dogadać z Melvinem. Więc o co się pokłóci­ liście?

126

MISTERNY PLAN

- Elly jest przekonana, że cię szantażuję, że­ byś chodziła ze mną do łóżka. - Patrzył na Julianę, rozkoszując się kolejnymi łykami moc­ nej, ciemno palonej kawy. - Ona też? - Nie tylko. Z pewnością jeszcze Matt i Sandy, poza tym twoi rodzice i Tony Grant. Co oznacza, że niemal wszyscy tak uważają. - Szkoda, że to nieprawda - rzuciła lekko Juliana. - To byłoby całkiem ekscytujące. - Nie byłaś tym szczególnie podekscytowa­ na, kiedy ci to zasugerowałem - powiedział z lekką irytacją. - O ile pamiętam, kazałaś mi spadać, kiedy zaproponowałem, że przyjmę two­ je piękne ciało jako zapłatę za uratowanie Flame Valley. - Odmówiłam ze względu na ciebie. - Na mnie? - Oczywiście. Gdybym się zgodziła, wciąż byś się zadręczał domysłami. - Czym? - Domysłami co do moich prawdziwych mo­ tywów. Za każdym razem, kiedy bym cię cało­ wała albo mówiła, że cię kocham, zastanawiałbyś się, czy jestem szczera, czy tylko udaję, żebyś harował jak wół dla ocalenia Flame Valley. A tak sprawa jest czysta, interesy to interesy, a sprawy osobiste to sprawy osobiste. Travis zaklął z krzywym uśmiechem.

Jayne Ann Krentz

127

- Zawsze musisz być o krok do przodu. - Nic na to nie poradzę, taka już jestem. Musiałam zdusić w zarodku tę straszną próbę szantażu tylko ze względu na ciebie. - Juliana wstała i podeszła do Travisa. W jej spojrzeniu kryło się uwodzicielskie, figlarne rozbawienie. - Ale wiedz, że twoja propozycja wydała mi się cudownie ekscytująca. Travis uśmiechnął się szeroko, odstawił kubek i posadził sobie Julianę na kolanach. - A ty wiedz, że gdybyś przyjęła moją pro­ pozycję, wcale bym się nie zadręczał domys­ łami. - Nie? - spytała, całując go w szyję. - Nie. A następnym razem, kiedy postanowisz zrobić coś dla mojego dobra, skonsultuj to naj­ pierw ze mną. - Dobrze. - Pogłaskała go zachęcająco po szyi. - Kiedy masz następne spotkanie? - Nie mam dziś żadnych spotkań. - Travis przeciągnął dłonią po jej udzie, czując, że jest coraz bardziej podniecony. Wszystko w tej kobie­ cie działało na niego podniecająco. Juliana zachichotała. - Robiłeś to kiedyś w pracy? - Nie - uśmiechnął się. - A ty? - Nigdy. - No to mamy parę rzeczy do nadrobienia. Delikatnie podniósł ją i posadził na brzegu

128

MISTERNY PLAN

biurka. Powoli odsunął wysoko szarą flanelową spódnicę i położył dłonie na jej kolanach. Pomyś­ lał, że Juliana ma naprawdę piękne kolana, gład­ kie i okrągłe. To zabawne, że do tej pory nie zauważył, ile uroku kryje się w tej części kobiece­ go ciała. - Chyba nic złego się nie stanie, jeżeli od czasu do czasu będziemy udawać, że zmuszasz mnie do tego szantażem? - spytała. Uśmiechnął się i powoli rozsunął jej nogi. - Zawsze do usług, kochanie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY - Juliano, sytuacja jest bardzo poważna. Nie­ zmiernie martwi nas, co może z tego wyniknąć. Dlatego postanowiliśmy spotkać się i omówić to w rodzinnym gronie. Musimy wiedzieć, o co tu chodzi. - Jasne, mamo. Rozumiem. Ale nad wszyst­ kim panuję, zaufaj mi. - Juliana popatrzyła na poważne twarze wokół niej, westchnęła bezgłoś­ nie i zajęła się swoją pyszną zupą z czarnej fasoli. W rodzinnym gronie wyczuwało się niewiele zaufania, za to dużo niepokoju. Dobrze, że przy­ najmniej kuchnia w tej meksykańskiej restauracji jest znakomita, pomyślała z rezygnacją.

130

MISTERNY PLAN

Kiedy rano dotarło do niej zaproszenie na lunch, miała zamiar wymyślić jakiś pretekst, żeby grzecznie odmówić. Wiedziała jednak, że rodzice i wujek Tony byliby zawiedzeni, więc chcąc nie chcąc, postanowiła odegrać rodzinną psychodramę. - Omawialiśmy to z Tonym dokładnie - ode­ zwał się Roy Grant. Patrzył na córkę uważnie, z wyrazem głębokiej troski na twarzy. - Nadal nie wiemy, po co Sawyer tu wrócił, ale z pewnością nie wróży to nam nic dobrego. - Święta racja - przytaknął Tony, rzucając okiem na swój talerz, wypełniony enchiladą z kur­ czakiem i obfitą porcją gęstej śmietany. - Sawyer oznacza kłopoty, wiemy o tym dobrze. Odbierze nam Flame Valley w ten czy inny sposób. Po­ święcił pięć lat, żeby nas dopaść. Wyobrażacie sobie? Pięć lat! Cały czas żywił się pretensjami. - Już pięć lat temu było groźnie, kiedy dowie­ dział się, że ze ślubu nici - dorzucił Roy. - Próbo­ waliśmy mu jakoś zapłacić, ale nie chciał. Juliana podniosła wzrok znad talerza. - O ile rozumiem, miał dostać jedną trzecią udziałów we Flame Valley. Zaproponowaliście mu to, kiedy Elly zerwała zaręczyny? - Zwariowałaś? - wybuchnął Tony. - Oddać jedną trzecią majątku w ręce kogoś spoza rodzi­ ny? Na miłość boską, dziewczyno, gdzie się podział twój rozsądek? Nie było ślubu, nie było

Jayne Ann Krentz

131

umowy. Oczywiście chcieliśmy go jakoś wyna­ grodzić, w końcu nie jesteśmy oszustami. - Mhm. - Juliana sięgnęła po tortillę i umo­ czyła ją w salsie. - Zaproponowaliście mu równo­ wartość udziałów w gotówce? Jej matka zacisnęła usta. - Oczywiście, że nie. To byłby jakiś milion dolarów. Nie byliśmy w stanie tyle zapłacić ani jemu, ani żadnemu innemu doradcy. Zapropono­ waliśmy mu jednak przyzwoite wynagrodzenie. - Ale problem był taki, że zaproponowaliście mu nie tyle, na ile się umówiliście. Tony Grant aż poczerwieniał na twarzy. - To była niepisana umowa, a nie żaden praw­ dziwy kontrakt. Na dodatek uzależniona od ślubu z Elly. Na szczęście do ślubu nie doszło. Kiedy tylko pomyślę, jak nieszczęśliwa by była z tym człowiekiem, dostaję skurczów żołądka. O, już mnie zaczyna boleć. - To ten sos chili. Wiesz, że nie robi ci dobrze na żołądek - zauważyła Juliana niewinnie. - Ta rozmowa do niczego nie prowadzi - ode­ zwał się jej ojciec szorstko. - Kochanie, nie ma co wracać do przeszłości, co się stało, to się nie odstanie. Mnie martwi teraźniejszość. - Zupełnie niesłusznie, tato - powiedziała Ju­ liana uspokajająco. - Mówiłam już, że nad wszyst­ kim panuję. Travis pracuje teraz dla mnie. A ponieważ ma zobowiązania wobec Charismy,

132

MISTERNY PLAN

podjął się uratowania Flame Valley. Wie, że jeśli hotel upadnie, stracę mnóstwo pieniędzy. - Kochanie, to wszystko nie ma sensu - wtrą­ ciła się Beth Grant. - Dlaczego Travis Sawyer miałby ci wyświadczać przysługę? - To też już mówiłam. Charisma jest klientem Sawyer Management Systems. Nie chodzi o żad­ ną przysługę, tylko o interesy. - Ci cholerni inwestorzy z Fast Forward Pro­ perties też są jego klientami! - zahuczał Tony. - I to większymi niż Charisma. Bardziej się dla niego liczą niż ty. Juliana zaczerwieniła się. - No dobrze, może chodzi o coś więcej niż zobowiązania Travisa wobec Charismy. Może on to robi dla mnie. Rodzice i wuj Tony popatrzyli na nią z otwar­ tymi ustami. Pierwsza ochłonęła Beth. - Dla ciebie? Co to znaczy? O co tutaj chodzi? - Skoro już chcecie wiedzieć, to zamierzam wkrótce wyjść za niego za mąż. Chyba mu się podobam, ale jest zbyt nieśmiały, żeby to otwar­ cie powiedzieć. Jej ojciec był zbulwersowany. - Czy ten łajdak zdążył ci już coś naobie­ cywać? - Właśnie ku temu zmierzamy - zapewniła go Juliana. - Do diabła, dziewczyno, czy on ci się oświad-

JayneAnn Krentz

133

czył? - spytał Tony ze świętym oburzeniem. Więc o to mu chodzi? Chce cię mieć zamiast Elly? - Nie, wujku, jeszcze mi się nie oświadczył, ale mam taką nadzieję. - Kochanie, chyba nie dasz się nabrać na te jego oświadczyny - powiedziała do córki Beth z wyraźną troską w głosie. - Przecież wiesz, jak to się kończy. Mężczyźni ciągle składają ci takie propozycje, ale nigdy na poważnie. - Dziękuję, mamo - skrzywiła się Juliana. - Nie chciałam cię urazić, skarbie, ale wiesz, jaka jest prawda. Mężczyźni proponują ci mał­ żeństwo następnego dnia po pierwszym spotka­ niu, ale zmieniają zdanie równie szybko. - Chcesz powiedzieć, że dają nogę? Wiem, mamo. Smutne, ale prawdziwe. Działam na męż­ czyzn w dziwny sposób. Chyba ich przytłaczam. Ale Travis jest inny. Nie daje się przytłoczyć. - Juliana się rozpromieniła. - Wręcz uważam, że to dobrze, że nie spieszy się z oświadczynami. - Dlaczego? - Jej ojciec nadal był podejrz­ liwy. - Wszyscy inni proponowali mi małżeństwo po dwudziestu czterech godzinach znajomości. Travis widocznie poważnie się nad tym zasta­ nawia. A to oznacza, że kiedy już mi się oświad­ czy, to będzie do tego naprawdę przekonany. On zawsze wie, co robi.

134

MISTERNY PLAN

Wujek Tony wycelował w nią widelcem z dru­ giego końca stołu. - I to powinnaś sobie zapamiętać. Zawsze wie, co robi. Dlatego jest taki niebezpieczny. Juliana pokręciła głową z rozdrażnieniem. - Ale to nie znaczy, że nie można mu ufać. Ja akurat ufam mu całkowicie. Tylko on może uratować Flame Valley. Nieznaczne poruszenie przy stole sprawiło, że Juliana rozejrzała się wokół. Travis stał za nią. Uśmiechnęła się do niego na powitanie. - Dzięki za te zapewnienia, kochanie - powie­ dział spokojnie. - Travis, co ty tutaj robisz? - Dzwoniłem do Charismy, żeby cię wyciąg­ nąć na lunch, ale Sandy powiedziała, że zostałaś porwana i że trzymają cię w tej restauracji dla okupu. - Travis patrzył na gniewne twarze zgro­ madzone wokół stołu. - Pomyślałem, że wpadnę i cię uratuję. - Ona nie potrzebuje pomocy - wymamrotał Tony Grant. - Święta racja - przytaknął mu Roy ponuro. Moja córka potrafi się o siebie zatroszczyć. - Z całą pewnością - powiedziała Beth z nutą macierzyńskiej dumy. - Każdy potrzebuje pomocy od czasu do czasu - odpowiedział Travis spokojnie, siadając na krześle obok Juliany i biorąc do ręki menu.

Jayne Ann Krentz

135

- Umieram z głodu. Kilkugodzinna praca nad finansami Flame Valley bardzo zaostrza apetyt. Albo przyprawia o mdłości, to zależy od punktu widzenia. Na szczęście mam zdrowy żołądek. Hotel znów jest w niezłych tarapatach, co? Tony Grant zbladł nagle, a potem znów poczer­ wieniał. - Przepraszam - powiedział niewyraźnie, wstając od stołu - ale muszę już iść, jeżeli mam dziś dotrzeć do San Diego. Wy też chodźcie, bo spóźnicie się na samolot. Beth uniosła się z miejsca i skinęła na męża. - To prawda, kochanie, powinniśmy już pójść. - Spojrzała znacząco na Julianę. - Pamiętaj, co ci powiedziałam. - Oczywiście. Miłej podróży do San Francisco. Rzuciwszy ostatnie niepewne spojrzenie na Travisa, Beth odwróciła się i wyszła za swoim mężem z restauracji. - Coś mi się wydaje - powiedziała Juliana - że zostawili mi rachunek do zapłacenia. - Stać cię na to. Od początku Charisma przy­ nosi ci mnóstwo pieniędzy. - Czy to oznacza, że za twój lunch też mam zapłacić? Travis odłożył menu i popatrzył na nią zna­ cząco. - Zwykle to klient pokrywa wydatki swojego doradcy.

136

MISTERNY PLAN

- Rozumiem. - Powiedz mi, ile dostałaś propozycji małżeń­ stwa? Juliana zmrużyła oczy. - Więc jednak podsłuchiwałeś? - Nie mogłem się powstrzymać. Poza tym byliście tak zajęci miłą rodzinną rozmową, że nie śmiałem przeszkadzać. - Daj spokój z tymi propozycjami małżeń­ stwa. Tak naprawdę żadna z nich nie miała zna­ czenia. - Skoro tak mówisz. Dwa dni później Juliana siedziała w restauracji z Travisem. - Jak poszło spotkanie z Davidem? - Juliana wzięła do ust smażoną ostrygę i skosztowała ją z wyraźnym zadowoleniem. To danie zawsze jej smakowało w Treasure House. Zmarszczyła brwi, nie doczekawszy się odpowiedzi na swoje pyta­ nie. - Źle? - Powiedzmy, że David nie jest zbyt przyjem­ nym towarzyszem zabaw. - Travis jadł swojego miecznika w sposób, który nie zdradzał specjal­ nego zachwytu. - Wiesz, Travis, ostatnio chyba jesteś w dość kiepskiej formie. - A dziwisz się? Pracuję po osiemnaście go­ dzin na dobę, żeby uratować ten cholerny hotel,

Jayne Ann Krentz

137

zadowolić swoich ważnych klientów i urządzić swoje nowe biuro. Do tego próbuję znaleźć czas, żeby się z tobą spotkać. - Może to nie był dobry pomysł, żeby iść dzisiaj na kolację. - Raczej nie. W biurze czeka na mnie stos papierów do przejrzenia. Ale ponieważ to był mój pomysł, więc nie powinienem narzekać. - Więc jak poszło spotkanie z Davidem? - Nie był zbyt zadowolony. Zaproponowa­ łem mu pewne rozwiązanie, ale chyba go nie przyjmie. - Jakie rozwiązanie? - Znalezienie kupca na Flame Valley. Na przykład którąś z dużych sieci hotelowych. Mu­ sieliby spłacić wszystkich wierzycieli i zapewnić Davidowi posadę managera. Juliana skrzywiła się lekko. - Nic dziwnego, że nie był zachwycony. Sprzedaż hotelu to ostatnia rzecz, na jaką by się zgodził. Za wszelką cenę chce go zatrzymać. - Przerwała, przypominając sobie, co powiedział Roy Grant podczas lunchu dwa dni temu. - To własność rodziny. - Mówił dokładnie to samo. Juliano, wszystko wskazuje na to, że nie uda mi się uratować Flame Valley. - Uda ci się. - Uśmiechnęła się do niego z bezbrzeżnym zaufaniem.

138

MISTERNY PLAN

- Wolałbym, żebyś nie była tego taka pew­ na. - Spojrzenie Travisa wyrażało zniecierpli­ wienie. - Do diabła, nie mam dziś ochoty roz­ mawiać na ten temat. - Dobrze. Wolisz porozmawiać o przyszłości Charismy? - Sięgnęła po ostatnią ostrygę. Pomyślałam, że może warto zacząć sprzedawać kubki z naszym logo. Reklama podprogowa. Za każdym razem, kiedy nasz klient będzie pił w do­ mu z takiego kubka, pomyśli o Charismie. - Pomysł może jest niezły, ale nie chcę teraz o tym rozmawiać. - To o czym chcesz rozmawiać? - spytała cierpliwie, kończąc swoją sałatkę z czosnkiem i anchois. - O nas. - O nas? - Przestała jeść i popatrzyła na niego uważnie. Naprawdę byl dziś w dziwnym nastroju. - A konkretnie o czym? Travis rozglądał się po dyskretnie eleganckim wnętrzu restauracji. Przy stolikach siedzieli goś­ cie ubrani z szykowną nonszalancją, z licznych doniczek zwieszały się liście paproci, a kelnerzy i kelnerki z powodzeniem mogliby pozować do zdjęć na okładki kolorowych magazynów. Typo­ wa kalifornijska restauracja. - Czy Kirkwood zaprosił cię tu, żeby ci się oświadczyć? - zapytał. - Aha. Pozostali zresztą też.

Jayne Ann Krentz

139

- A ilu ich było? Spojrzała na niego ze złością. - Wciąż chodzi ci o liczbę? No cóż, nie tak wielu. Najwyżej dwóch albo trzech. Bo chyba nie powinnam brać pod uwagę agenta nieruchomo­ ści, który załatwił mi lokal dla Charismy, ani tego osiłka, od którego kupiłam mój pierwszy ekspres do kawy. Byli dość mili, ale bez specjalnej głębi. Taki typ sprzedawców. - To ciekawe. - Naprawdę to nie moja wina, że kilku męż­ czyzn zaproponowało mi małżeństwo. Mówiłam ci już, że żadnego nie traktowałam poważnie. Travis uśmiechnął się krzywo. - Wszystkich sterroryzowałaś, co? - Sięgnął do kieszeni po portfel. - Chodźmy stąd. - Gdzie mamy pójść? - Na spacer. - O tej porze? - Przecież to nie centrum Los Angeles tylko Jewel Harbor. Muszę z tobą porozmawiać, ale nie tutaj. - Travis przechwycił spojrzenie kelnera, który natychmiast pospieszył z rachunkiem. Wyszli z restauracji i skierowali się w stronę jachtowej przystani. Wieczór był pogodny, łagod­ na bryza niosła ze sobą zapach oceanu, fale z cichym pluskiem rozbijały się o drewniane słupy nabrzeża. W kabinach jachtów pobłyskiwały świat­ ła, wskazując, że właściciele spędzają tam noc.

140

MISTERNY PLAN

Travis szedł zamyślony. Zatrzymał się wresz­ cie na skraju pomostu. Nadal nic nie mówił, tylko patrzył na horyzont. Juliana wytrzymywała jego milczenie, ale wreszcie ciekawość wzięła w niej górę. - Po co mnie tu przyprowadziłeś? - Żeby zapytać, czy wyjdziesz za mnie za mąż. - Nie patrzył na nią. Jego wzrok wciąż utkwiony był w ciemnościach. Juliana nie wierzyła własnym uszom. - Słucham? - Powiedziałaś, że mam miesiąc na zastano­ wienie. Nie potrzebuję całego miesiąca. Od jakie­ goś czasu wiem, że chcę się z tobą ożenić. Tylko że wszystko było tak cholernie skomplikowane. Nadal zresztą jest. Nic się nie zmieniło. Ale nie mam już ochoty czekać na właściwy moment. A biorąc pod uwagę przyszłość Flame Valley, ten właściwy moment może nigdy nie nadejść. - Travis, spójrz na mnie. Mówisz poważnie? Chcesz się ze mną ożenić? Odwrócił się powoli, z lekkim uśmiechem na ustach. - Mówię poważnie. Nie miałem czasu, żeby kupić pierścionek, ale mówię poważnie. - Nie zmienisz jutro zdania, jak reszta? - Ju­ liana zauważyła, że trudno jej się pozbyć daw­ nych nawyków, pomimo zaufania, jakim darzyła Travisa.

Jayne Ann Krentz

141

- Zapewniam cię, że nie zamierzam zmienić zdania. Uwierz mi. - Wierzę ci - powiedziała z niepewnym uśmiechem. - Odpowiesz mi dzisiaj, czy każesz mi jeszcze trochę pocierpieć? - Nie zadawaj głupich pytań. Oczywiście, że za ciebie wyjdę. Właściwie pierwsza ci to za­ proponowałam, nie pamiętasz? - Pamiętam. Patrzyła na jego twarz i czuła wzbierającą w niej radość. Nigdy jeszcze nie była taka szczęś­ liwa. - Przepraszam za sałatkę z czosnkiem i anchois. - Rzuciła się w jego stronę, unosząc twarz do pocałunku. - Juliano, zaczekaj... Było już jednak za późno. Zwykle Travisowi bez problemu udawało się utrzymać na sobie cały ciężar Juliany, ale teraz pomost kołysał mu się pod stopami. Pomimo rozpaczliwych wysiłków nie zdołał utrzymać równowagi. W ostatniej chwili Juliana zdała sobie sprawę z nadchodzącej katastrofy. Wpiła się w niego, czując, że robi niebezpieczny krok do tyłu. Pró­ bowała sama złapać równowagę, ale jeden z jej pięciocentymetrowych obcasów utknął między deskami pomostu. Travis jęknął z rezygnacją, kiedy oboje prze-

142

MISTERNY PLAN

chylili się przez krawędź przystani i z głośnym pluskiem runęli do wody. Juliana wynurzyła się po paru sekundach, wy­ pluwając słoną wodę. - Travis, gdzie jesteś? - Rozglądała się nie­ spokojnie dookoła. - Tutaj - odezwał się z tyłu, prysnął na nią wodą i podpłynął do pomostu. Oparł dłonie na krawędzi i jednym ruchem wydostał się z wody. Juliana uśmiechnęła się do niego z wyraźną ulgą. - Całe szczęście. Nic ci się nie stało? - Przeżyję. - Wciągnął rękę, żeby pomóc jej wejść na pomost. - Powinienem był wiedzieć, że przy tobie nawet pytanie o to, czy za mnie wyjdziesz, skończy się czymś takim. Chyba mu­ sisz mi zapłacić za pracę w trudnych warunkach. - Niech pan to doliczy do swojego rachunku, panie Sawyer. „Do swojego rachunku"... Przypomniał sobie te słowa nieco później, leżąc w łóżku obok Juliany, i doszedł do smutnej konstatacji, że zwykle wystawiał rachunki za pracę, która przy­ nosiła spodziewane efekty. Jednak tym razem miał poważne wątpliwości, czy jego klient będzie zadowolony. Zastanawiał się, czy pierścionek zaręczynowy wystarczy, żeby zatrzymać Julianę, gdyby okaza­ ło się, że nie uda mu się ocalić Flame Valley.

Jayne Ann Krentz

143

Trudno mu było przegnać myśli o nieuchronnej katastrofie, więc przekręcił się na bok i mocno objął Julianę. Wtuliła się w niego miękko. Dopie­ ro wtedy mógł zasnąć. Juliana siedziała na krześle, opierając stopy o krawędź biurka. - Nie, Melvin, nie chcę podwójnej ilości zwy­ kłej kawy z Sumatry - mówiła do słuchawki telefonu. Jej dostawca spóźniał się z realizacją zamówienia. - I nie próbuj mnie nabrać, bo potrafię odróżniać gatunki. Nie mogę zejść poni­ żej swoich standardów. - Przecież ty nawet nie lubisz kawy - zauwa­ żył dobrodusznie mężczyzna z drugiej strony linii. - Co nie znaczy, że się na niej nie znam. A co z tą doskonałą kawą z Gwatemali? Dostanę ją wreszcie? Potrzebna mi do mojej nowej mie­ szanki. - Robię, co mogę. Ale dwóch moich produ­ centów na razie wstrzymało dostawy. Zła pogoda czy coś takiego. A jak ci idą te gatunki bez kofeiny? - Sprzedają się jak świeże bułeczki. Komplet­ nie nie rozumiem, po co ludzie piją kawę bez kofeiny. Przecież to nie ma sensu. Melvin, znasz jakichś dostawców herbaty? - Jasne, to uboczna linia mojej działalności. Dlaczego pytasz?

144

MISTERNY PLAN

- Myślałam o tym, żeby otworzyć herba­ ciarnię. - Daj sobie spokój. Jest za mało klientów na taki interes. Na początek spróbuj wprowadzić herbatę do Charismy. - Omówię to z moim nowym wspólnikiem. - Masz jakiegoś wspólnika? A to niespodzian­ ka. Myślałem, że chcesz mieć Charismę tylko dla siebie. - Ten nowy wspólnik jest moim narzeczo­ nym - wyznała Juliana z wyraźną przyjemnoś­ cią. Patrzyła na czubki swoich butów z wężo­ wej skóry. Doskonale pasowały do pastelowych dżinsów i kusej marynarki, które miała dziś na sobie. Po drugiej stronie zapadła chwila ciszy. - Wiesz, to chyba nie jest dobry pomysł, żeby mieszać małżeństwo z interesami. Spójrz tylko na mnie. Miałem trzy żony. Każda miała jakieś udziały w mojej firmie. I po każdym rozwodzie zostawałem bez pieniędzy i musiałem zaczynać wszystko od nowa. - Byłoby lepiej, gdybyś poświęcał tyle samo uwagi swoim żonom, co firmie - zganiła go Juliana. Rzuciła okiem przez drzwi i zauważyła znajomą, ciemnowłosą kobietę stojącą przy ba­ rze. - Muszę kończyć. Postaraj się o sumatrę, dobrze? I o te ziarna z Gwatemali. Wyświadcz mi tę przysługę.

Jayne Ann Krentz

145

- Jeżeli wyświadczę ci jeszcze jedną przy­ sługę, to pójdę z torbami. - Ale przedtem zostaw mi listę innych impor­ terów kawy. - Jesteś kobietą bez serca. - Jestem kobietą interesu. Próbuję zarobić na życie i przy okazji zadowolić moich klientów. Pogadamy później. Juliana wstała z krzesła, odkładając słuchaw­ kę. Wyszła szybko z biura, żeby przywitać czeka­ jącą na nią kobietę. - Angelina! Nie mogłam się ciebie doczekać. Angelina Cavanaugh odpowiedziała uśmie­ chem. Jej arystokratyczne hiszpańskie pochodze­ nie widoczne było w pięknych ciemnych oczach i długich, prostych włosach, upiętych w klasycz­ ny kok. - Dzień dobry, Juliano. Jak się miewasz? - Fantastycznie. Sandy wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. - Uważaj, Angelino. Wreszcie zagnała faceta w pułapkę. Powaliła go na kolana i ciągle obnosi się ze swoim zwycięstwem. - To prawda? Ten twój doradca nareszcie ci się oświadczył? Matt przechylił się konspiracyjnie przez ladę. - Ale to nie było łatwe. Sawyer mi o wszyst­ kim opowiedział. Podstawiła biedakowi nogę i wepchnęła do wody na przystani. Podobno jak

146

MISTERNY PLAN

się tylko wynurzył, wiedział, że to koniec. Po­ stanowił się poddać, zanim Juliana podejmie bardziej drastyczne kroki. - To dość zniekształcony przebieg wydarzeń - sprostowała Juliana. - Nieprawda - zaprotestował Matt. - Znam tę wersję od samego poszkodowanego. - Nie zwracaj na niego uwagi, Angelino. Sia­ daj, muszę z tobą porozmawiać o przyjęciu zarę­ czynowym i o weselu. Zmieścisz mnie jakoś na swojej liście klientów? Czerwone usta Angeliny wygięły się w weso­ łym uśmiechu. - Moja firma z ochotą przyjmie nowe zlece­ nie. Mimo że mamy mnóstwo pracy z... jak by to powiedzieć? Ze stałymi klientami. - Planuję tylko jedno wesele w swoim życiu - obwieściła Juliana. - Tak wszyscy mówią, ale tylko do rozwodu. Ustaliliście już datę? - Wesela jeszcze nie. Travis jest bardzo zajęty naszymi... naszymi sprawami. Ale chyba mogę sama ustalić datę przyjęcia zaręczynowego. Tra­ vis na pewno się zgodzi. - Masz na myśli jakąś dużą imprezę? - A cóż by innego? Nie będę się w niczym ograniczać. Chcę, żeby Travis miał wesele swo­ ich marzeń, co oznacza, że przyjęcie zaręczyno­ we też musi być wspaniałe.

Jayne Ann Krentz

147

- Rozumiem - powiedziała Angelina przecią­ gle. - Rozmawiałaś już z Travisem, jak wyobraża sobie wesele swoich marzeń? - Mówiłam już, że on jest bardzo zajęty. Wszystkiego dopilnuję sama. Matt, który otwarcie się wszystkiemu przy­ słuchiwał, o mało się nie zakrztusił. - Biedny Travis. A już myślał, że kąpiel na przystani oznacza koniec jego problemów. - Nie słuchaj go, Angelino. Jak ci smakuje espresso? - Świetne. Pełny, wyraźny aromat. Bogate i mocne. - Wyrosną ci od niego włosy na piersi - pod­ sumowała Juliana. - Napij się jeszcze, a ja zano­ tuję parę rzeczy w sprawie przyjęcia zaręczy­ nowego. Sandy! - zawołała. - Zrób mi filiżan­ kę herbaty, proszę. Schowałam puszkę English Breakfast pod ladą. Travis, z podwiniętymi rękawami, rozluźnio­ nym krawatem i w pomiętej koszuli, patrzył na mężczyznę siedzącego po drugiej stronie zawalo­ nego papierami biurka. - Raczej nie mamy wielu możliwości, David. Od miesięcy balansujesz na krawędzi bankructwa i doskonale o tym wiesz. Powtarzam, że naj­ lepszym wyjściem będzie znalezienie jakiegoś kupca.

148

MISTERNY PLAN

- Nie ma mowy. - David wstał i podszedł do okna. Wyglądał na wyczerpanego. - Sprzedaż nie jest żadnym wyjściem. Lepiej odwołaj swoje wilki i daj mi trochę więcej czasu. - Czas niewiele ci pomoże. - Travis wskazał na stos papierów, w których kryła się zapowiedź katastrofy. - Oprócz moich inwestorów masz jeszcze banki na karku. No i potrzebujesz gotów­ ki. Dużo gotówki. Nawet gdyby udało mi się na jakiś czas powstrzymać swoich inwestorów, co jest mało prawdopodobne, to nie namówię ich, żeby wpompowali we Flame Valley kolejne pie­ niądze. - Fast Forward to twoja firma. Sam mówiłeś, że to ty podejmujesz decyzje. - To prawda. Ale mam zobowiązania wobec swoich udziałowców. I nie mogę ich zawieść. David odwrócił się i spojrzał na niego po­ ważnie. - Nie sprzedam hotelu, Travis, nawet gdyby ci się udało znaleźć chętnego. Travis przyglądał mu się przez chwilę w mil­ czeniu. - Chodzi ci o Elly? - spytał cicho. David znów patrzył na przystań. - Tak, chodzi o Elly - powiedział z ciężkim westchnieniem. - Ja też mam swoje zobowią­ zania. Obiecałem jej, że to będzie największy i najlepszy hotel na całym wybrzeżu. Obiecałem,

Jayne

Ann

Krentz

149

że zostanie w rodzinie i że zawsze będzie z niego dumna. Nigdy mi nie wybaczy, jeżeli go stracę. - Co Elly zrobi, jeżeli nie dotrzymasz swoich obietnic? - Nie wiem. - Myślisz, że od ciebie odejdzie? Tego się właśnie obawiasz? - Zamknij się. Martw się o uratowanie hotelu, a ja będę się martwił o moje małżeństwo. - Jak chcesz. Ale lepiej zacznij przyzwyczajać się do myśli, że nie uda mi się ocalić Flame Valley. David zawahał się przez chwilę, a potem po­ wiedział beznamiętnie: - A mnie nie uda się ocalić mojego mał­ żeństwa. Na chwilę zapadła cisza. - Chyba powinniśmy wrócić do pracy - po­ wiedział wreszcie Travis. Po jakimś kwadransie znów podniósł wzrok na Davida. - Mówiłem ci, że zaręczyłem się z Julianą? David przerwał przeglądanie ksiąg rachun­ kowych. - Co takiego? - Zaproponowałem jej małżeństwo. David uśmiechnął się nieznacznie. - Jesteś pewien, że tak się to odbyło? Ty jej zaproponowałeś, a nie ona tobie? - Dała mi miesiąc, żebym jej się oświadczył.

150

MISTERNY PLAN

Zrobiłem to wczoraj, a ona z radości wepchnęła mnie do wody na przystani. - Bardzo romantycznie. Mam nadzieję, że wiesz, w co się pakujesz? - Też mam taką nadzieję. - Travis uśmiechnął się, przypominając sobie, jak oboje z Julianą wylądowali w wodzie. - Robisz to dla Juliany? - spytał David. - Nie dlatego, że jesteś jej doradcą, ale dlatego, że chcesz się z nią ożenić. Wiesz, że ją stracisz, jeżeli zrujnujesz hotel. Travis wzruszył ramionami i wrócił do prze­ glądania papierów. - To dziwne, ale może znów powtarza się sytuacja sprzed pięciu lat - ciągnął David. - Mo­ że Juliana chce wyczekać, aż uratujesz Flame Valley, a potem zamierza cię porzucić? - Przestań. - Wiesz, jestem przekonany, że ani ty nie byłeś odpowiedni dla Elly, ani ona dla ciebie - zauważył David lekkim tonem. Travis odłożył ołówek i oparł łokcie na biurku. - Tak myślisz? - Tak myślę. - David nie opuszczał wzroku. - Masz rację. Bylibyśmy fatalną parą. Teraz ja ci coś powiem. - Co takiego? - Ty i Juliana także do siebie nie pasowaliście. - Travis sięgnął po słuchawkę telefonu.

Jayne Ann Krentz

151

- Do kogo dzwonisz? - Znam pewnego ekscentrycznego kapitalistę. Ostry jak brzytwa. Ma kasy jak lodu i nawet nie wie, na co ją wydawać. Lubi trudne wyzwania. Czasem angażuje się w przedsięwzięcia, które wszyscy inni obchodzą z daleka. - Mówiłem ci, że nie sprzedam hotelu - po­ wiedział David ze złością. - Nie chcę mu nic sprzedawać - wyjaśnił Travis. - Spróbuję go namówić, żeby spłacił twoje największe długi i zainwestował w hotel trochę gotówki. - Myślisz, że się zgodzi? - Nie wiem, ale warto spróbować. Nie mamy innych możliwości. - Zaczął wybierać numer. - Mówi Travis Sawyer - powiedział, usłyszawszy w słuchawce przyjemny głos. - Proszę powie­ dzieć panu Samowi Bickerstaffowi, że chciałbym z nim chwilę porozmawiać. Tak, poczekam. Krótko po lunchu Elly weszła szybkim kro­ kiem do Charisma Espresso. Przeciskała się wśród tłumu gości, żeby znaleźć jakieś wolne miejsce, wreszcie zauważyła Julianę. Juliana od razu domyśliła się, że jej kuzynka już wie o zaręczynach, bo Elly wyglądała na wstrząśniętą. - Juliano, właśnie się dowiedziałam. Mój Bo­ że, jak mogłaś się zgodzić? Nie wiesz, co robisz.

152

MISTERNY PLAN

- Zawsze wiem, co robię, znasz mnie prze­ cież. Uspokój się, poproszę Sandy, żeby zrobiła ci latte. Chodź, pogadamy w moim biurze. - Już mi lepiej - powiedziała Elly po paru minutach, siedząc w biurze Juliany i ściskając w dłoniach kubek z kawą. - Powiedz mi naj­ pierw, czy to prawda. Zaręczyłaś się z Travisem? - Tak, to prawda - potwierdziła Juliana radoś­ nie. - Ale jak się dowiedziałaś? Miałam do ciebie wieczorem zadzwonić. A co ty właściwie robisz w Jewel Harbor? Chyba nie przyjechałaś do miasta tylko dlatego, że dowiedziałaś się o moich zaręczynach? - David miał spotkanie z Travisem, więc przy­ jechaliśmy razem. Zjedliśmy lunch i David mi o wszystkim powiedział. Juliano, jak to się stało? - Wcale nie było łatwo. Travis jest teraz okro­ pnie zapracowany. Ale wczoraj wieczorem... - Wiedziałam! Zaciągnął cię do łóżka, ale to nie wystarczało, by zadowolić jego ego. Musiał jeszcze sięgnąć po tę sztuczkę z zaręczynami. - Elly pokręciła głową ze smutkiem. - Znowu robi to samo co kiedyś, jednak tym razem po­ stanowił wykorzystać ciebie. Juliana uśmiechnęła się niewyraźnie. - Znasz mnie wystarczająco dobrze, żeby wie­ dzieć, że nie zaręczyłabym się z mężczyzną, którego nie kocham. Przestań już myśleć o tym,

Jayne Ann Krentz

153

jak zostałam oszukana, i zajmijmy się czymś bardziej przyjemnym. - To znaczy czym? - Moim weselem. - Juliana sięgnęła pod biur­ ko i wyciągnęła dwa opasłe tomy, które przynios­ ła z biblioteki. Elly zbladła, widząc książki o weselnej etykie­ cie. - Proszę, Juliano, przemyśl to sobie jeszcze raz. Nie podejmuj pochopnych decyzji. On cię chce wykorzystać. Nie ma zamiaru się z tobą ożenić. - Rozmawiałam dziś rano z Angeliną Cavanaugh. Pamiętasz ją? Ma firmę organizującą przy­ jęcia weselne. Dała mi swój katalog i poleciła te książki. Ale najpierw muszę się zająć zaręczyna­ mi. Pomyślałam o czymś wytwornym w Treasure House. Wynajmują tam salę na podobne okazje. - Juliano, to szaleństwo. Posłuchaj mnie. On chce się jedynie zemścić. I uda mu się to, kiedy przejmie Flame Valley, a potem cię porzuci. Juliana otworzyła jedną ze swoich książek. - Przypominam ci, że teraz pracuje nad tym, jak uratować Flame Valley. - Nie wierzę mu - powiedziała Elly szeptem. - David dał się nabrać, ale ja nie. To jego gra, żeby tylko się zemścić. Nie znacie go. Zapytaj swoich rodziców albo mojego ojca. Przejrzeli Travisa na wylot. Wiedzą, że może być niebezpieczny. Sły­ szeli, jak pięć lat temu przysiągł nam zemstę.

154

MISTERNY PLAN

- Ludzie się zmieniają - powiedziała Juliana beztrosko. - No cóż, czuję się jak Kasandra, której ostrze­ żeń nikt nie chciał słuchać. - Bardzo niewdzięczna rola - przytaknęła Ju­ liana ze współczuciem. - To wcale nie jest zabawne - wybuchła Elly. - Sprawa jest śmiertelnie poważna. Travis karmi Davida bzdurami o pozyskaniu nowego inwes­ tora. Jakiegoś Bickerstaffa. Akurat potrzebujemy jeszcze jednego wierzyciela. Juliano, co my teraz zrobimy? - Travis wszystko wyprostuje. A wracając do mojego zaręczynowego przyjęcia. Chyba wola­ łabym bufet z mnóstwem pysznych przysta­ wek niż kolację na siedząco. Co byś powiedziała na orkiestrę? Ciekawa jestem, czy Travis umie tańczyć. - Dłużej tego nie wytrzymam. Nikt nie chce mnie słuchać. - Elly odstawiła kubek z kawą, przyłożyła dłonie do twarzy i rozpłakała się. Juliana wstała, żeby wyjąć chusteczki i podać je kuzynce. - Proszę, wytrzyj oczy. Za chwilę wrócę. - Gdzie idziesz? - Przyniosę ci herbatę. Lepiej działa na skoła­ tane nerwy niż kawa. Kiedy po paru minutach wróciła z kubkiem herbaty, Elly zdążyła się już opanować.

Jayne Ann Krentz

155

- Lepiej się czujesz? - spytała Juliana z troską. Elly pokiwała głową, sięgnęła po herbatę i za­ częła ją popijać małymi łyczkami. - Przepraszam, że się tak rozkleiłam, ale ja się naprawdę boję. - Właśnie widzę. Spróbuj się tak nie zadrę­ czać. Wszystko będzie dobrze. Travis uratuje Flame Valley i będziecie mogli spróbować z Davidem jeszcze raz. Zobaczysz. - A jeżeli mu się nie uda? Nawet David zaczął dziś o tym przebąkiwać. Co się wtedy z nami stanie? Juliana bębniła palcami po blacie biurka. - Nie będzie wam łatwo, ale mimo wszystko to nie będzie koniec świata. - To może być koniec mojego małżeństwa. - Chyba przesadzasz. - Wcale nie. David jest ostatnio bardzo zdene­ rwowany. To zupełnie do niego niepodobne. - Martwi się o hotel, jak my wszyscy. - Chodzi o coś więcej. - Elly spojrzała Julia­ nie w oczy. - Jeżeli stracimy Flame Valley, stracę Davida. Juliana siedziała bez ruchu. - Przecież to śmieszne. Skąd ci to przyszło do głowy? - Od początku bardzo zależało mu na tym hotelu. Wiesz o tym doskonale. - Elly mówiła ledwo dosłyszalnym głosem.

156

MISTERNY PLAN

- To prawda. Bardzo się zaangażował w jego prowadzenie i w plany na przyszłość - powie­ działa Juliana ostrożnie. - Ale... - Czasem myślę, że ożenił się ze mną tylko po to, żeby dostać Flame Valley. - Elly, jak możesz mówić coś takiego? To nieprawda. W ogóle niemożliwe. Byłam przy tym, jak się poznaliście, jak zrozumieliście, że jesteście w sobie zakochani. Tak naprawdę wie­ działam, że się kochacie, zanim to do was samych dotarło. - Próbowaliśmy ukrywać nasze uczucia. Na­ wet przed sobą. Nie chcieliśmy cię zranić. - Wiem o tym dobrze. A teraz posłuchaj. Davidowi zależy na tobie. Martwi się o Flame Valley, bo wie, jak bardzo jest dla ciebie ważne. I zrobi wszystko, żeby je dla ciebie uratować. - Powtarzam to sobie bez przerwy, ale ostatnio zaczęły nachodzić mnie wątpliwości. Zrozumia­ łam, że te wątpliwości zawsze we mnie były. Od czasu gdy... - Od kiedy? - Nie zapominaj, że już raz pewien mężczyzna o mało się ze mną nie ożenił dla hotelu. To był Travis Sawyer. Może jestem trochę przewraż­ liwiona na tym punkcie. Juliana przyglądała się kuzynce uważnie. - Wszystkie kobiety czasem mają wątpliwo­ ści co do motywów męskiej części ludzkości.

Jayne Ann Krentz

W końcu każda z nas parę razy się sparzyła Ale mamy w sobie gotowość do ponoszenia ryzyka. Jak to mówią: nie ryzykujesz, nie jedziesz Elly uśmiechnęła się niewyraźnie. - Juliano, jesteś niewiarygodna. Juliana odpowiedziała uśmiechem i sięgnęła po kartkę, którą wcześniej odłożyła na biurko - Wróćmy do przyjęcia. Co myślisz o kozim serze w liściach winogron? - Tak naprawdę nikt nie lubi koziego sera. Ale wszyscy go jedzą, bo jest modny. - Modny? To chyba wystarczający powód żeby go podać. A poza tym ja akurat lubię ko­ zi ser. Elly uniosła brwi. - W końcu to twoje przyjęcie. - Właśnie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Był wieczór. Travis przekręcił klucz w drzwiach mieszkania Juliany i zdał sobie sprawę, jak wielką przyjemność sprawiła mu ta zwykła prosta czyn­ ność. Miał wrażenie, że po całym dniu pracy wraca do domu. Oficjalnie jeszcze się do Juliany nie przeprowadził, ale często u niej nocował. Dobiegł go przyjemny zapach z kuchni. Był pewien, że Juliana czeka już na niego z kieliszkiem wina. Czego więcej można chcieć, pomyślał, wcho­ dząc do wykładanego białymi płytkami holu i od­ stawiając ciężki neseser. Gdyby tylko mógł się nie martwić tym, czy to jego małe szczęście szybko się nie skończy.

Jayne Ann Krentz

159

- Jestem w domu! - zawołał, wsłuchując się we własne słowa. Może to nie była do końca prawda, ale mimo to podobały mu się. - Już do ciebie idę - odpowiedziała mu Julia­ na z kuchni. Travis przeszedł przez salon i wziął do ręki wieczorną gazetę. Zaczął przeglądać tytuły, ale podniósł wzrok, bo w drzwiach do kuchni stanęła Juliana. Uśmiechnął się na jej widok. W jednej ręce trzymała kieliszek z winem, a w drugiej dużą łyżkę. Z wysoko związanymi włosami, w jasnych dżinsach i fartuchu z logo Charismy. Zauważył, że zdjęła już buty z wężo­ wej skóry i założyła różowe futrzane kapcie. Z przodu miały pyszczek królika, a z tyłu króliczy ogonek. Juliana tłumaczyła mu kiedyś z absolutną powagą, że te kapcie były „uroczo zabawne". Może i tak, ale dla Travisa nadal wyglądały jak martwe króliki. - Chyba jesteś zmęczony - zauważyła Juliana. Podeszła do niego, a ponieważ nie miała ob­ casów, musiała wspiąć się lekko na palce, żeby go pocałować. Travis poczuł na dolnej wardze delikatne łas­ kotanie jej języka i jego ciało zareagowało na­ tychmiast. - Jestem potwornie zmęczony. Ale znam swo­ je obowiązki i przy odpowiednich bodźcach będę gotowy na szybki numerek przed jedzeniem.

160

MISTERNY PLAN

- Wykluczone - zawołała Juliana z udawa­ nym oburzeniem. - Pary małżeńskie robią to po kolacji. - Ale my nie jesteśmy jeszcze małżeństwem - powiedział z żalem, wchodząc za nią do przytul­ nie urządzonej kuchni. - Musimy zacząć ćwiczyć. Poza tym muszę dokończyć sos serowy, a chleb z kukurydzy na pewno by się przypalił, gdybym uległa twoim lubieżnym namowom. - Wycofuję się. Może rzeczywiście jestem za bardzo zmęczony. Ale miałem dzień. - Tra­ vis usiadł przy kuchennym stole i wziął łyk wina. - Kolejne spotkanie z Davidem? - Tak. Zaczynam rozumieć, dlaczego Flame Valley jest na krawędzi upadku. Przejęcie hotelu jest łatwiejsze, niż na początku sądziłem. Pod pewnymi względami David jest uparty jak osioł. Nic dziwnego, że ma kłopoty. - Jest uparty tam, gdzie w grę wchodzi Elly. A Elly i Flame Valley to niemal jedno. - I tu tkwi problem. Mężczyzna, który w inte­ resach kieruje się chęcią sprawienia przyjemności kobiecie, sam prosi się o... - Travis przerwał, zdając sobie sprawę z tego, co mówi. - Tak, kochanie? - spytała Juliana niewinnie. - Chciałeś coś powiedzieć o podejmowaniu decy­ zji biznesowych ze względu na kobietę?

Jayne Ann Krentz

161

Travis nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. - No dobrze, widocznie łączy mnie z Davidem coś więcej niż tylko fakt, że obaj się tobie oświad­ czyliśmy. - I tyle podobieństw wystarczy. Wolałabym nie przyłapać cię z jakąś drobną blondynką. - Nie ma mowy. Interesują mnie tylko rudzielce. Wysokie rudzielce, które dobrze go­ tują. - Travis przerwał, przypominając sobie lęk Davida przed utratą żony i hotelu. - Bardzo bolało? - Co miało boleć? - spytała Juliana zajęta sosem. - Kiedy David rzucił cię dla Elly. - No cóż, to nie było szczególnie radosne wydarzenie w moim życiu uczuciowym. Ale właściwie byłam na nie przygotowana. Wiedzia­ łam, co się dzieje. Kiedy David i Elly pojawiali się obok siebie, wokół natychmiast rosło napię­ cie. To było wyczuwalne. Zazdrościłam im, że tak na siebie działają, ale od początku wiedzia­ łam, że ja nie jestem zdolna do takich emocji. W każdym razie nie wobec Davida. - Więc pozwoliłaś mu odejść i życzyłaś wszyst­ kiego najlepszego? - Taka już jestem. Przegrana, ale wspaniało­ myślna - zgodziła się pogodnie. - Ciekawe. Szkoda, że nie byłaś wspaniało­ myślna tego wieczoru, kiedy obrzuciłaś mnie

162

MISTERNY PLAN

guacamole. - Travis uśmiechnął się na to wspo­ mnienie. - To było co innego. - Czyżby? - Oczywiście. Że David jest pomyłką, wie­ działam niemal od początku. Ale ja się uczę na błędach. Dlatego tym razem byłam pewna, że spotkałam właściwego mężczyznę. Naprawdę rozzłościło mnie, że nie widzisz tego z taką samą oślepiającą jasnością. - W pewnym sensie też to widziałem. Ale na przeszkodzie stała jeszcze ta sprawa z Flame Valley i cały kawał przeszłości. Potrzebowałem czasu, żeby się z tą jasnością oswoić. - Rozumiem. - Juliana zmarszczyła brwi, spoj­ rzawszy na sos, i zaczęła go energicznie mieszać. - Gdyby znów coś się między nami popsuło, walczyłabyś o mnie bardziej niż o Davida? Jeżeli idzie o mnie, wolałbym, żebyś nie była taka wspaniałomyślna. Nie spuszczała wzroku z gęstniejącego sosu. Mieszała go nadal jedną ręką, a drugą wrzuciła do garnka z wrzącą wodą garść makaronu. - Jeżeli zobaczę, że zaczynasz się zadawać z kruchymi blondynkami, to obedrę cię ze skóry. Zadowolony? - I to bardzo. - Niestety, sprawa Flame Valley nie była tak prosta jak rozwiązanie ewentualnego problemu z drobną blondynką.

Jayne Ann Krentz

163

- Posunęliście się dziś z Davidem do przodu? - spytała Juliana, zdejmując z palnika garnek z sosem. - Nie bardzo. On jest w jeszcze gorszej formie niż ja, więc możesz to sobie wyobrazić. Zaryzy­ kowałem i zadzwoniłem do niejakiego Bickerstaffa. Złożyłem mu fantastyczną propozycję, żeby włożył kupę kasy w rozwój hotelu i na dodatek spłacił jego wierzycieli. W zamian obie­ całem, że zajmę się restrukturyzacją firmy i zarę­ czyłem głową, że obecny właściciel stanie na nogi. Juliana uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Wiedziałam, że coś wymyślisz. Czy ten Bickerstaff się zgodził? - Powiedział, że się zastanowi i da mi od­ powiedź. - A co to znaczy? - O ile go znam, to znaczy, że się zastanowi i da mi odpowiedź. - Aha. - Juliana ostrożnie przelała sos z garn­ ka do miseczki. - To był chyba dobry pomysł. A ty potrafisz być bardzo przekonujący. Założę się, że się zgodzi. Travis westchnął lekko. - Na naszym miejscu nie byłbym tego taki pewien. On lubi ryzyko, ale nie jest wariatem. - Zobaczymy. - Juliana otworzyła piekarnik i po całej kuchni rozszedł się cudowny zapach.

164

MISTERNY PLAN

Ukucnęła, żeby wyjąć ze środka foremkę ze złocistym chlebem z mąki kukurydzianej. - Mo­ żemy już jeść? Travis popijał wino i patrzył na dżinsy Juliany opięte na jej pupie. - Konam z głodu. Pomóc ci w czymś? - Nie trzeba. Wystarczająco dużo dziś praco­ wałeś. - Wyprostowała się, trzymając w rękach parujący chleb. - Wiesz, Juliano, muszę ci powiedzieć, że masz naprawdę kapitalny tyłeczek. Pierwsza klasa. - Dzięki. No i widzisz, każdemu potrafisz powiedzieć coś miłego, jeżeli się postarasz. Szczerze mówiąc, twój też jest całkiem niezły. - Szybkimi ruchami nakrywała do stołu. Mówiłam ci, że rozmawiałam dzisiaj z tą kobietą, która zajmuje się organizacją przyjęć weselnych? Travis poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. - Nic mi nie wspominałaś. Czy to trochę nie za duży pośpiech? W końcu oświadczyłem ci się dopiero wczoraj. - Dlaczego mamy zwlekać? - Właściwie nie ma powodu. - Travis był lekko zdezorientowany. Zastanawiał się, co by się stało, gdyby wzięli ślub, zanim wyjaśni się los Flame Valley. - Musimy zrobić listę gości. Zastanów się, kogo chciałbyś zaprosić.

Jayne Ann Krentz

165

- Jakoś nikt nie przychodzi mi do głowy - odpowiedział szybko Travis. - Nie wygłupiaj się. Na pewno są takie osoby. - Sam nie wiem. Może pracownicy z mojego nowego biura. I to chyba wszystko. - Tylko pracownicy? - Juliana spojrzała na niego poważnie. Siedziała po drugiej stronie stołu i zabierała się za krojenie kukurydzianego chleba. - A twoi rodzice? Travis wzruszył ramionami, bardziej zajęty widokiem dużego kawałka, który Juliana położy­ ła na jego talerzu. - Nie zawracaj sobie głowy zapraszaniem mo­ ich rodziców. Na mój pierwszy ślub też nie przyszli. Juliana zamarła. Wpatrywała się w Travisa pytającym wzrokiem. - Byłeś wcześniej żonaty? - spytała ochryple. - Dawno temu. - Travis potarł sobie kark, gryząc się w język. Wcale nie chciał tak jej o tym powiedzieć. Chyba naprawdę był bardzo zmęczo­ ny. - Miałem dwadzieścia parę lat. To była pomyłka. Nasze małżeństwo nie trwało długo. - Dlaczego? Kim ona była? Gdzie teraz jest? Mieliście dzieci? Jak długo byłeś żonaty? Dlacze­ go rodzice nie przyszli na ślub? Travis żałował, że w ogóle otwierał usta. Nie miał dziś ochoty na roztrząsanie tego tematu. Ale było już za późno.

166

MISTERNY PLAN

- Rozwiedliśmy się po roku. Jeannie była sekretarką w firmie, w której dostałem pierwszą pracę. To było obustronne nieporozumienie. My­ ślałem, że ona chce zbudować ze mną cudowną przyszłość. A ona myślała, że przy mnie zapomni o swoim pierwszym mężu. - I co dalej? Travis sięgnął po chleb. - Wróciła do męża. A ja zrezygnowałem z pracy w firmie. Okazało się, że oboje podjęli­ śmy dobre decyzje. - A dzieci? - Nie mamy dzieci. To cała historia. Wszystko się skończyło dawno temu. - Dlaczego twoi rodzice nie przyszli na ślub? Uciekłeś z nią z domu? - Nie. - Nie akceptowali panny młodej? - Nawet jej nie znali. Chodziło o co innego. Nie przyszli na ślub, bo wiedzieli, że zaprosiłem i jedno, i drugie. Juliana zmarszczyła brwi. - Nie rozumiem. Travis wziął jeszcze jeden kawałek chleba. - Rozwiedli się, kiedy miałem czternaście lat. To było bardzo nieprzyjemne rozstanie. Kłócili się nawet po rozwodzie. Nie umieli powiedzieć sobie ani jednego dobrego słowa. Co nie znaczy, że przed rozwodem było lepiej. Kiedy zaprasza-

Jayne Ann Krentz

167

łem ich na ślub, każde chciało wiedzieć, czy to drugie też zostało zaproszone. - Mój Boże - powiedziała Juliana ze współ­ czuciem. - Kiedy powiedziałem, że tak, mama oznaj­ miła, że nie przyjdzie, chyba że odwołam za­ proszenie taty. A tata domagał się tego samego. Odmówiłem obojgu, więc żadne się nie pojawiło. - Travis, to straszne. Postawili cię w okropnej sytuacji. Przecież nie mogłeś zaprosić tylko jed­ nego. Jak mogli tego nie rozumieć? Nie wiedzieli, jak byś się wtedy czuł? - Chyba niespecjalnie interesowały ich moje uczucia-powiedział Travis oschle. -Zawsze byli pochłonięci własnymi. Nie znosiłem jeździć do taty na weekendy, bo ciągle mi powtarzał, jaką mam beznadziejną matkę. A kiedy wracałem do domu, mama wypytywała mnie, co robi ojciec i z kim się umawia na randki. - Przecież to jakiś koszmar. - Ale w dzisiejszych czasach zdarza się dość często. Szczerze mówiąc, to nawet lepiej, że nie przyszli na mój ślub. Jestem pewien, że tym razem też nie przyjdą. Więc nie zawracaj sobie głowy zapraszaniem mojej rodziny. - Masz jakieś rodzeństwo? - Kilkoro przyrodnich braci i sióstr. Wkrótce po rozwodzie moi rodzice założyli nowe rodziny. Ja po trzech latach wyjechałem do college'u, więc

168

MISTERNY PLAN

nie miałem wielu okazji do spotkań i kontaktów z moim rodzeństwem. Mama i tata przypominali mi o ich istnieniu wtedy, gdy trzeba było dać jakieś pieniądze na ich kształcenie. Juliana zmarszczyła nos. - Jak cię znam, to chętnie płaciłeś. - Jasne, dlaczego miałbym nie płacić? Było mnie stać, a oni o tym wiedzieli. Do tej pory płacę rachunki za najmłodszą trójkę. Najstarsi skoń­ czyli studia w zeszłym roku i pracują w firmie, w której miałem paru znajomych. - I twoi rodzice tak po prostu zgodzili się, żebyś płacił za szkoły swojego rodzeństwa, żebyś załatwiał im pracę, ale nie mogli pofatygować się na twój ślub? - Widocznie uznali, że jako jedyny w rodzinie mogę rozwiązać problemy finansowe. I nie prze­ liczyli się. Ale nie musisz mi tak współczuć. Nie ma powodów. Co z tym sosem? Czekasz aż całkiem zastygnie czy podasz go z makaronem? Juliana zerwała się na równe nogi. - Makaron! Kompletnie zapomniałam. Nie znoszę rozgotowanego makaronu. Powinien być al dente. - Może ten sos będzie dobry z chlebem - po­ wiedział Travis, dokonując eksperymentu na swoim talerzu. - Travis - odezwała się Juliana znad zlewu, gdzie przelewała makaron do durszlaka - daj mi

Jayne Ann Krentz

169

adres do swoich rodziców. Uważam, że powin­ niśmy ich zaprosić bez względu na to, jak za­ chowali się przy twoim pierwszym ślubie. To było dawno temu. Może trochę złagodnieli przez ten czas. - Wątpię, ale rób, co uważasz. - Często widujesz swoich rodziców? - Raczej rzadko. Parę razy w ciągu ostatnich lat. Dzwonię do nich na urodziny, a oni do mnie. I chyba wszystkim to wystarcza. - Tak myślisz? Travis wziął jeszcze jeden kawałek chleba. Widocznie uznał eksperyment z sosem za udany. - Moi rodzice całkowicie poświęcili się swo­ im nowym rodzinom. Domyślam się, że chcieli zacząć nowe życie. Juliana spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami, bo dotarł do niej głębszy sens tych słów. - A ty przypominałeś im o przeszłości, tak? Byłeś żywym dowodem, że już raz im się nie udało. Pewnie mieli poczucie winy, że stworzyli ci takie dzieciństwo i że przez tyle lat musiałeś być świadkiem ich kłótni. Ludzie nie lubią pat­ rzeć na tych, których skrzywdzili. - Kiedy wyjechałem do college'u, chyba wszyscy odetchnęliśmy w ulgą - powiedział Travis z zamyśleniu. - Ciekawe, że za drugim razem okazali się dużo lepszymi rodzicami. Moje

170

MISTERNY PLAN

przyrodnie rodzeństwo wygląda na całkiem szczęśliwe. I drugie małżeństwa moich rodziców też są chyba udane. - O cholera! - Juliana odkręciła kran i włożyła palec pod zimną wodę. - Sparzyłaś się? - spytał Travis z troską. - Trochę. Ale to nic takiego - powiedziała szybko. - Za chwilę przejdzie. Na szczęście makaron się nie rozgotował. „Całkowicie poświęcili się swoim nowym ro­ dzinom". Travis dość lakonicznie wyjaśnił brak bliż­ szych kontaktów z rodzicami, ale na Julianie zrobiło to ogromne wrażenie. Te słowa wciąż dźwięczały jej w uszach, kiedy siedziała w łóż­ ku, czekając, aż Travis wyjdzie z łazienki. Było oczywiste, że po rozwodzie rodziców Travis został sam. Nie stał się pełnoprawnym członkiem ani jednej, ani drugiej nowej ro­ dziny. Jego małżeństwo też się rozpadło, bo jego żona wróciła do swojego pierwszego męża. A pięć lat temu jego narzeczona wykorzystała go dla dobra swojej rodziny, a potem zerwała zaręczyny. Juliana musiała przyznać, że Travis nie miał zbyt dobrych doświadczeń. To jego porzucano. W sytuacji wyboru to jego wykluczano poza

Jayne Ann Krentz

171

obręb rodziny. A jednocześnie ludzie wykorzys­ tywali go, kiedy to służyło ich interesom. Drzwi od łazienki otworzyły się i stanął w nich Travis z ręcznikiem na biodrach. Ziewnął szero­ ko, a Juliana pomyślała, że jest szalenie seksow­ ny, nawet kiedy ziewa. Wyglądał jak zwinne dzikie zwierzę, które jakimś cudem zawędrowało do jej białej sypialni. Travis zauważył, że Juliana mu się przygląda, i jego oczy rozbłysły. - Nadal myślisz, że jestem za niski? - Potrafisz to jakoś wynagrodzić. - Odłożyła książkę, którą właśnie czytała. - Rozmawiałam dziś z Melvinem. - Z tym dostawcą kawy? - Właśnie. Zapytałam, czy dostarcza też her­ batę. Powiedział, że tak. - Aha. - Travis nie wyglądał na szczególnie zainteresowanego rozmową. Podrapał się po kar­ ku i podszedł do łóżka. Juliana zaczęła rozwijać swój pomysł z typo­ wym dla niej entuzjazmem. - Ja naprawdę poważnie o tym myślę, Travis. Zauważyłeś, że wzdłuż całego wybrzeża aż po Waszyngton pojawiły się miliony barów kawo­ wych, ale ani jednej herbaciarni? - Widocznie jest jakiś powód - odpowiedział, rzucając ręcznik na krzesło. - Pieniądze robi się na kawie, bo nikt nie pije herbaty.

172

MISTERNY PLAN

- To nieprawda. Ja piję herbatę. - Widok nagiego ciała Travisa na chwilę rozproszył Julianę. - Założę się, że mnóstwo ludzi pije herbatę. - W ukryciu, tak jak ty? Wątpię. - Wsunął się obok niej do łóżka. - Nie pijemy herbaty w ukryciu. Po prostu na mieście trudno znaleźć miejsca, gdzie podają dobrze zaparzoną herbatę. Nas nie zadowalają torebki moczone w letniej wodzie. Zamawiamy kawę, bo nie chcemy płacić za byle co. - Do czego zmierzasz? - Travis oparł się na poduszkach i sięgnął po papiery, które zostawił na nocnym stoliku. - Gdyby miłośnicy herbaty wiedzieli, że jest takie miejsce, gdzie mogą dostać naprawdę dobrą herbatę, na pewno by tam przychodzili. I jeszcze by kupowali ją do domu. Próbowaliby różnych gatunków z taką samą przyjemnością, z jaką inni wypróbowują gatunki kawy. Travis przebiegał wzrokiem kolumny liczb. Zmarszczył lekko brwi. - Chcesz dodatkowo serwować herbatę w Charismie? Nie ma problemu, zrób to. - Travis, nie rozumiesz. Nie chcę podawać herbaty w Charismie. Od paru miesięcy myślę o tym, żeby otworzyć lokal tylko z herbatą. A potem całą sieć. - Nie zrobisz tego. - Travis nawet nie pod­ niósł wzroku znad swoich papierów.

Jayne Ann Krentz

173

- Posłuchaj, mówię poważnie. To będzie pier­ wsza herbaciarnia w okolicy. - I ostatnia, bo wszyscy w okolicy piją kawę. Straciłaś na tyle dużo, że nie możesz już stracić ani grosza. Akurat ja to wiem. - Przyciągniemy bogatych klientów, tak samo jak do Charismy. Stworzymy modę na picie herbaty. Herbata pobudzająca dla biznesmenów. I będziemy sprzedawać herbatę z naszym włas­ nym logo. Travis mruknął coś z westchnieniem. Entu­ zjazm i determinacja w głosie Juliany sprawiły, że wreszcie na nią spojrzał. - Znowu czytałaś tę swoją książkę? - Jaką książkę? - spytała niewinnie. - O tej dziedziczce kawy z Bostonu, która miała wśród przodków czarownicę. Liście czegoś-tam autorstwa Lindy jakiej ś-tam. Przecież leży na twoim stoliku. - Liście fortuny Lindy Barlow - poprawiła go odruchowo. - To świetna powieść i bardzo mnie zainspirowała. - Raczej zaraziła złudzeniami. Nie zrobisz fortuny na herbacie, Juliano. Tylko kawa ma przyszłość, więc lepiej wykorzystaj świetne poło­ żenie Charismy. Jako twój doradca i wspólnik nie mogę pozwolić, żebyś trwoniła pieniądze i ener­ gię na jakiś poroniony interes. - Dobrze to sobie przemyślałam - powtórzyła

174

MISTERNY PLAN

z uporem. Nie wytrzymała jednak, widząc, że Travis znów pociera sobie kark. - O co ci tym razem chodzi? - O nic. Po prostu cały zesztywniałem, godzi­ nami przeglądając zeznania podatkowe Davida z ostatnich czterech lat. - Travis ułożył się wygod­ niej na poduszkach. Juliana odsunęła narzutę. - Połóż się na brzuchu, zrobię ci masaż. Zawahał się przez chwilę, a potem wzruszył ramionami. - Z przyjemnością. Zmienił pozycję, wzdychając ciężko, gdy Ju­ liana usiadła mu na udach. Fałdy jej koszulki muskały mu boki. Jakie ma wspaniałe mięśnie pleców, pomyślała Juliana, pochylając się do przodu, żeby rozmaso­ wać mu ramiona. Bardzo męskie i bardzo seksow­ ne. Na wewnętrznej części ud czuła delikatny dotyk włosów na jego nogach. Poruszyła się, żeby wygodniej usiąść. - Przestań się wiercić. - Głos Travisa był przytłumiony przez poduszki. - Przepraszam. - Juliana zaczęła masować jego barki, starając się uwolnić je od nagromadzo­ nego napięcia. - Cudownie. Gdybym wiedział, że potrafisz tak robić masaż, oświadczyłbym ci się już pierw­ szego dnia.

Jayne Ann Krentz

175

- Chciałam, żebyś podziwiał moją inteligen­ cję, a nie zdolności manualne. A wracając do mojego pomysłu, to rozważałam go z każdej strony i mam już opracowany wstępny plan. Opowiem ci o nim, kiedy będziesz miał więcej czasu. Jestem pewna, że się uda. Travis nic nie odpowiedział. Zachęcona bra­ kiem negatywnej reakcji, Juliana mówiła nadal. Powoli jego mięśnie rozluźniały się. Gładząc jego plecy, Juliana zaczęła myśleć o czymś zupełnie innym niż otwieranie kolejnych herbaciarni. Czu­ ­­ pod sobą twarde pośladki Travisa i zastanawia­ ła się, czy nadal jest zmęczony i czy masaż nie będzie miał również działania pobudzającego. Co nie przeszkadzało jej w mówieniu o herbacie. Kiedy po piętnastu minutach przerwała na chwilę swój monolog, zauważyła, że Travis już śpi. Była lekko rozczarowana. Masaż, który tak bardzo rozluźnił i uspokoił Travisa, u niej wywo­ łał wręcz przeciwny efekt. Uśmiechając się, zsu­ nęła się ze swojego śpiącego ogiera i położyła obok niego. - Nawet nie myśl, że uda ci się uniknąć rozmowy o moich planach - szepnęła i zgasiła światło. Travis nie zareagował. Dwa dni później Sandy wetknęła głowę do biura Juliany.

176

MISTERNY PLAN

- Pamiętaj, że w południe masz degustację - powiedziała. Zmarszczyła brwi na widok po­ gniecionych kartek papieru, które zaścielały pod­ łogę. - Co się tutaj dzieje? Piszesz swoją re­ zygnację? Chcesz przekazać Charismę mnie i Mattowi? Wiedziałam, że to się kiedyś stanie. Już nawet zaplanowaliśmy, że otworzymy salę z lodami. Juliana przekreśliła kolejną wersję listu, który próbowała ułożyć przez cały poranek. - Problem z właścicielem jest taki, że trudno mu się rozstać z własnym interesem. Możecie zapomnieć o swoim lodowym imperium. Piszę list do rodziców Travisa. - Chcesz się im przedstawić? - Tak. I zaprosić ich na ślub. Sandy popatrzyła na pomięte kartki. - A co w tym trudnego? - Muszę dobrać właściwe słowa. Nie przyszli na pierwszy ślub Travisa i on jest przekonany, że na ten też nie przyjdą. Rozwiedli się i od tego czasu nie są ze sobą w najlepszych stosunkach. Nie daliby się położyć w jednym grobie, a cóż dopiero przyjść razem na wesele syna. - Towarzysko sytuacja dość skomplikowana. Juliana westchnęła. Bębniła długopisem o blat biurka. - Zachowują się jak dzieci. Aż trudno w to uwierzyć.

Jayne Ann Krentz

177

- Ludzie często tak robią. Nic na to nie pora­ dzisz. - Rozwiedli się dawno temu i założyli nowe rodziny. Chyba już czas, żeby sobie przypomnie­ li, że mają też pierworodnego syna. Sandy wzruszyła ramionami. - Przypomną sobie, kiedy okaże się, że mają wnuka. Z moich obserwacji wynika, że im bar­ dziej ludzie się starzeją, tym bardziej zależy im na potomkach. Juliana spojrzała na nią z zainteresowaniem. - Wiesz co, Sandy, to nadzwyczaj bystra uwaga. - Przecież ci powtarzam, odkąd mnie zatrud­ niłaś, że jestem nadzwyczaj bystra. - Sandy skrzyżowała ramiona na piersi i oparła się o fut­ rynę. - Jak zamierzasz skłonić rodziców Travisa, żeby przyszli na ślub? - Próbowałam być miła i układna. - Juliana wskazała ręką na kartki leżące na podłodze. - Że będę wspaniałą synową, że bardzo chcę poznać rodziców swojego męża i tak dalej. Ale po roz­ mowie z tobą chyba zmienię taktykę. - Na jaką? - Zacznę im grozić. Sandy uniosła brwi ze zdziwienia. - Czym im będziesz grozić? - Jeszcze nie wiem. Muszę się zastanowić. Juliana wstała z krzesła. - Wszystko gotowe do degustacji?

178

MISTERNY PLAN

- Gotowe. Chciałaś dziś zrobić porównanie gatunków indonezyjskich, hawajskich i meksy­ kańskich, tak? Juliana skrzywiła się. - Zgadza się. - Twój entuzjazm jest zaraźliwy - roześmiała się Sandy. - Na pewno nie możesz się doczekać. Ale te degustacje, które prowadzisz od miesiąca, naprawdę zwiększyły sprzedaż. W barze już jest tłum ludzi. - Najgorsze, że podczas degustacji sama mu­ szę to pić - jęknęła Juliana. - Ale w biznesie trzeba się poświęcić. Zanim Juliana wyszła z biura, zadzwonił tele­ fon. Sięgnęła po słuchawkę, mając nadzieję, że to Travis. - O, cześć Melvin. - Słyszę, że jesteś rozczarowana. I to po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem? Juliana zachichotała. - Po prostu spieszę się. Za chwilę mam degus­ tację. - Więc będę się streszczał. Mam dla ciebie ten gatunek starej kawy z Sumatry. Dostarczę ci po południu. - Świetnie. Klienci ciągle o nią pytają. Chyba robi na nich wrażenie określenie „stary gatunek". - Bo pewnie kojarzy im się z winem - powie­ dział Melvin z roztargnieniem. - Chociaż stara

Jayne Ann Krentz

179

kawa to nie to samo co stare wino. Dla mnie ma trochę niewyraźny smak. Ale ta Sumatra jest całkiem niezła. Dobra do mieszanek. A jak plany herbaciarni? - Omawiam je z moim wspólnikiem. - Mam rozumieć, że jeszcze nie przekonałaś go do swojego pomysłu? Jestem zaskoczony. Kim jest ten twój narzeczony? Ma chyba żelazną wolę, skoro nie udało ci się przerobić go na swoją modłę. Nie znam nikogo, kto by tak długo znosił kłótnie z tobą. - Wcale się nie kłócimy, jedynie rozważamy różne możliwości - powiedziała Juliana ostro, nieco zirytowana. - I nie rób ze mnie jakiejś jędzy. Myślisz, że jestem jedną z tych bezwzględ­ nych kobiet, których mężczyźni nie znoszą? - Tego nie powiedziałem - zaprotestował Melvin pospiesznie. - Chodziło mi o to, że jesteś bardzo silną osobą i umiesz dostać to, na czym ci zależy. Zdziwiło mnie, że ten facet, z którym jesteś zaręczona, jeszcze się nie poddał i nie przyznał ci racji. - Do widzenia, Melvin. Dopilnuj, żeby kawa dotarła do mnie przed trzecią, albo znajdę sobie innego dostawcę. - Rzuciła słuchawkę na widełki i popatrzyła na Sandy. - Coś nie tak? - spytała Sandy grzecznie. - Powiedz mi prawdę. Uważasz, że jestem silna, a nawet nieco agresywna? Że jestem

180

MISTERNY PLAN

kobietą, która zdobędzie to, co chce, bez względu na to, ilu nieszczęsnych mężczyzn stanie jej na drodze? Sandy uśmiechnęła się szeroko. - Tak uważam. I bardzo cię za to podziwiam. Jesteś dla mnie wzorem. Kiedy będę duża, chcia­ łabym być taka jak ty. - To świetnie. Bo już się martwiłam, że zarę­ czyny mogły mieć niekorzystny wpływ na mój charakter. Chodź, wypijemy trochę kawy.

ROZDZIAŁ ÓSMY Travis ślęczał nad papierami, które porozkła­ dał na kuchennym stole. Usłyszał, że Juliana otwiera i zamyka drzwi lodówki tak, żeby zrobić przy tym jak najmniej hałasu. Kątem oka widział, że otwiera pudełko, które właśnie wyjęła z zamrażalnika. Od paru minut była czymś zajęta, ale stała tyłem, więc nie wiedział, co przygotowuje. Zauważył jedynie skórkę od banana. - Mam dość -powiedział, odkładając ołówek. - Co ty tam robisz? - Coś pysznego. Powinieneś odpocząć. Sie­ dzisz nad tym od kolacji. Travis westchnął głęboko.

182

MISTERNY PLAN

- Masz rację, czas na przerwę. - Jakieś wieści od Bickerstaffa? - Nie. - Czy to coś znaczy? - Tylko tyle, że się nadal zastanawia. - Jestem pewna, że się zgodzi. Travis pokręcił głową, jak zwykle nieco przy­ tłoczony bezgraniczną wiarą Juliany w jego sku­ teczność. Mógł się jedynie domyślać, co się stanie, kiedy ta wiara legnie w gruzach. Juliana to bizneswoman, oczekująca od niego wywiązania się z ich umowy. A jeżeli mu się nie uda, to... - Jak tam przygotowania do zaręczynowego przyjęcia? - spytał. - Świetnie. - Juliana wyjęła z szafki paczkę orzechów. - Zamówiłam w Treasure House salę na czternastego. - Dlaczego w Treasure House? - Z powodów sentymentalnych. Tam mi się oświadczyłeś. - Niedokładnie. W odróżnieniu od mężczyzn, którzy oświadczali ci się w restauracjach, ja wykazałem się pewną pomysłowością. Zabrałem cię do portu, nie pamiętasz? - O, to są tylko drobne szczegóły. Jesteś prze­ wrażliwiony, bo wpadłeś wtedy do wody. - Sięg­ nęła po słoik z sosem czekoladowym. - Nie wpadłem, tylko zostałem wepchnięty. Co ty tam robisz?

Jayne Ann Krentz

183

- Niespodzianka, musisz być cierpliwy. Roz­ mawiałam dzisiaj z Melvinem. - No i co? - Travis zebrał się w sobie do walki. Wiedział, co teraz nastąpi. - Pytał, jak tam plany otwarcia herbaciarni. Powiedziałam, że nadal omawiamy ten projekt, ale że sprawy szybko idą do przodu. - Nie posunęły się o centymetr, dobrze o tym wiesz - powiedział Travis łagodnie. - Nie ot­ worzysz herbaciarni i tyle. - Jesteś oporny, bo masz na głowie tyle innych rzeczy. Wrócimy do szczegółów, jak tylko wyja­ śni się sprawa hotelu. - Nie wrócimy, bo nie ma do czego wracać. Żadnych herbaciarni. Gdybym się zgodził na twój szalony plan, nie byłbym nawet głupcem. Pono­ siłbym karną odpowiedzialność za zaniedbanie swoich obowiązków doradcy. - Ale przecież mówiłeś, że umiem prowadzić interesy. - To prawda. Jesteś bystra i trzeźwo myślisz. Z wyjątkiem sytuacji, kiedy się emocjonalnie angażujesz, czego przykładem jest pożyczenie pieniędzy Davidowi, a ostatnio pomysł z herbaciar­ nią. Czasami po prostu pozwalasz, żeby uczucia wzięły górę nad rozsądkiem. Tak się nie robi interesów, wiemy to oboje. - Travis wrócił do swoich papierów, myśląc, że sam też pozwolił, by uczucia pokierowały nim w interesach.

184

MISTERNY PLAN

- Jestem przekonana, że w herbaciarniach kryją się ogromne możliwości - powiedziała Juliana pojednawczo. Zaczęła otwierać słoiczek w wisienkami maraskino. - Herbaciarnie nie mają żadnej przyszłości. - Ja zrobię na nich dobry interes. - Nikt nie zrobi na nich dobrego interesu. Herbata może być co najwyżej dodatkiem do działalności Charismy, i to wszystko. - Doceniam twoje doświadczenie jako dorad­ cy. - Juliana powoli zaczynała tracić cierpliwość. Gwałtownym szarpnięciem otworzyła szufladę i wyjęła z niej łyżkę. - Zapewniam cię, że będę pamiętała o twoich uwagach przy podejmowaniu decyzji. - Nie możesz podejmować takich ważnych decyzji bez mojej zgody - przypomniał jej spo­ kojnie. - Jestem nie tylko twoim doradcą, ale także wspólnikiem. Nie zapominaj o tym. - Nie zapominam. - Juliana odwróciła się do niego, trzymając w rękach swoje kulinarne dzie­ ło. Oczy błyszczały jej wojowniczo. - A ty bądź łaskaw pamiętać, że osiągnęłam swoją pozycję tylko dzięki sobie. Dobrze wiem, co robię. - Z reguły tak. Ale każdy ma swój słaby punkt. Twoim są herbaciarnie. No i oczywiście Flame Valley. - Jesteś dziś wyjątkowo zrzędliwy. Może to poprawi ci humor.

Jayne Ann Krentz

185

Travis zatrzymał wzrok na najbardziej okaza­ łym deserze, jaki kiedykolwiek widział. Między połówkami banana leżały trzy ogromne kulki lodów, a wszystko było hojnie udekorowane bitą śmietaną, polewą czekoladową, orzechami i wi­ sienkami maraskino. - Jest taka szansa - zgodził się. - Jak ci się podoba? - Łokciem odsunęła papiery na bok i postawiła lody na stole. - Ostatni raz jadłem taki deser, kiedy miałem osiem lat. Ale tamten nie był taki wielki. - Travis wziął do ręki łyżkę i zastanawiał się, od czego zacząć. - Uznałam, że potrzebny ci zastrzyk energii. - Juliana przechyliła się przez stół i nabrała łyżką porcyjkę lodów. - Wróćmy do herbaciarni. Co za uparta kobieta, pomyślał Travis, czując jednak pewien podziw. - Już ci mówiłem, daj sobie z tym spokój. Twoja przyszłość i pieniądze to kawa. - Ostrożnie podniósł do ust dużą porcję lodów z orzechami. - Ale ja chcę spróbować. - Posłuchaj, jak będę miał więcej czasu, to usiądziemy spokojnie i wyjaśnię ci, dlaczego nie uda ci się zarobić na herbacie. Na razie mam po uszy roboty. - Do diabla! - Juliana zerwała się na równe nogi. Jej oczy błyszczały. - Ty mnie w ogóle nie słuchałeś!

186

MISTERNY PLAN

Travis nabrał na łyżkę następną porcję lodów. - Ależ słuchałem. To naprawdę kiepski po­ mysł. Jako twój wspólnik nie mogę się na niego zgodzić. Nie ma o czym gadać. - A ja i tak zrealizuję swoje plany - syknęła, kładąc ręce na biodrach. - Nie wolno ci nic zrobić bez mojej zgody. - A tobie nie wolno mi rozkazywać! Jeszcze nie zasłużyłeś na swoje honorarium. Dopóki nie uratujesz Flame Valley, nie jesteś moim wspól­ nikiem. - Mylisz się. Ustaliliśmy, że honorarium mi się należy, bez względu na to, co się stanie z Flame Valley. Juliana stanęła na środku kuchni z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Wyglądała na goto­ wą do walki. - Charisma jest moja, ja ją stworzyłam. Dob­ rze, jesteś w spółce, ale to ja jestem starszym wspólnikiem. Radzę ci to zapamiętać. Ja będę podejmować decyzje dotyczące mojej firmy i ko­ niec. Nie myśl sobie, że skoro się ze mną żenisz, to możesz mi mówić, co mam robić. Travis westchnął. Wiedział, że ta rozmowa jest nieuchronna, ale miał nadzieję, że nie dojdzie do niej dzisiaj. - A ty nie myśl, że skoro ci się oświadczyłem, to możesz mnie wszędzie zaciągnąć jak bezwol­ nego byka z kółkiem w nosie - odciął się.

Jayne Ann Krentz

187

- Ty mułowaty, uparty, tępy sukin... Nawet jesteś podobny do byka. I to rogatego. - Juliana odwróciła się na pięcie i wyszła z kuchni. Po chwili trzasnęły drzwi do sypialni. Travis pomyślał, że to był wspaniały przykład ataku złości. Wrócił do swoich papierów, żałując, że przed wybuchem Juliany nie zdążył zjeść więcej lodów. I nawet nie ruszył jeszcze banana. Uśmiechnął się lekko. Przy Julianie mężczyzna albo zachowa wieczną młodość, albo da się sponiewierać. I na pewno nigdy nie będzie się nudził. Po godzinie Juliana znów pojawiła się w ku­ chni. Travis najpierw poczuł jej obecność za sobą, dopiero potem odwrócił się. Stała boso, oparta o framugę. Rude loki opadały jej na ramiona. Miała na sobie najbardziej seksowną - zdaniem Travisa - ze swoich nocnych koszulek. Czarną, przezroczystą, z koronkowymi kwiatkami strate­ gicznie rozmieszczonymi na najbardziej newral­ gicznych miejscach kobiecego ciała. - Postanowiłam, że ci wybaczam - powie­ działa nieco ochryple. Na dźwięk tego głosu Travis poczuł podnie­ cenie. - Chyba mam dzisiaj szczęście. - W ogóle nie powinnam była zaczynać dziś tego tematu. Masz na głowie Flame Valley

188

MISTERNY PLAN

i trudno wymagać, żebyś zajmował się teraz czymś innym. Travis uznał, że nie czas tłumaczyć, że jego decyzja w sprawie herbaciarni nie ma nic wspól­ nego z tym, jak bardzo jest zajęty. - Jesteś pewna, że nie posługujesz się seksem, żeby przekonać mnie do swojego fantastycznego pomysłu? Uśmiechnęła się z rozbrajającą niewinnością. - Taka perfidna myśl nigdy nie przyszłaby mi do głowy. - Szkoda. Chętnie bym się przekonał, jak to jest być ofiarą takiego traktowania. Juliana wyciągnęła do niego rękę zachęcają­ cym gestem. - Moglibyśmy trochę poudawać. - Czemu nie. Odgrywanie różnych fantazji nieźle nam idzie. - Podniósł się i podszedł do niej. Była naprawdę fantastyczna. Nigdy w życiu nie spotkał podobnej kobiety i w głębi duszy był pewien, że nigdy podobnej nie spotka. Nie po­ zwoli jej sobie odebrać. Tej fantazji postanowił trzymać się z całych sił. - Coś się stało? - spytała, zauważywszy zmia­ nę w wyrazie jego twarzy. - Nie. - Stanął tuż obok niej. - Nic się nie stało. Wiedział jednak, że to nieprawda. Każdy dzień bez odpowiedzi od Bickerstaffa odbierał mu ko-

Jayne Ann Krentz

189

lejną cząstkę nadziei, że uda mu się ocalić hotel. Postanowił jednak dziś o tym nie myśleć. Nie teraz, kiedy Juliana była tak blisko. Pocałował ją z gwałtownością, która trochę ją zaskoczyła. Zawahała się przez moment, ale odpowiedziała jak zwykle, całą sobą. - Czy już jesteś gotowy zmienić zdanie w sprawie herbaciarni? - szepnęła, muskając go wargami w szyję. - Nie, ale uważam, że jestem szczęściarzem. - Zaczął pieścić jej ucho. - Czy po każdej kłótni będziesz mi wybaczać w ten sposób? - Chyba tak. Jakoś nie umiem chować urazy. - Rozpięła mu powoli koszulę. W jej oczach kryło się zmysłowe pożądanie, kiedy paznokciami deli­ katnie obrysowywała jego płaskie brodawki. - Wiem o tym - przyznał miękko. - Będziesz na mnie krzyczeć, trzaskać drzwiami, a potem założysz seksowną bieliznę i zaczniesz mnie uwodzić. Jestem bez szans. - Miękniesz jak wosk w moich rękach - po­ wiedziała, przyciskając się mocniej do niego. Odpięła mu pasek i rozsunęła suwak spodni. - Czy ta myśl cię nie przeraża? - Chyba podejmę to ryzyko. - Przesuwał dło­ nią w dół jej brzucha. Zatrzymał się na koron­ kowym kwiatku, który miał zasłaniać ciemniej­ szy trójkącik. Zacisnął lekko palce i pieścił ją delikatnie przez cienki materiał, aż poczuł, że

190

MISTERNY PLAN

topnieje w jego objęciach. Jęknął cicho, czując jej dotyk na sobie. Wziął ją na ręce, zaniósł do sypialni i położył na łóżku. Szybko zrzucił z siebie ubranie, objął mocno Julianę i przekręcił się na plecy. Z zachwytem patrzył jej piękne, płonące namiętnością ciało, pragnące go, oddające mu się bez reszty. Sięgnął do jej piersi i ugniatał je delikatnie, aż brodawki nabrzmiały jak pąki, a wtedy potarł je lekko dłońmi. Juliana wstrzymała oddech. Travis czuł, jak zaciska się wokół niego; z trudem utrzymywał resztki samokontroli. Juliana zaczęła oddychać coraz szybciej. Od­ chyliła głowę do tyłu, włosy opadały jej na ramiona jak wzburzona fala. Travis uniósł się i przełożył ją na plecy. Wyciągnęła ramiona, przyciągnęła go do siebie, a wtedy on poddał się jej i odpłynął do innego świata. Travis poczuł, że Juliana poruszyła się lekko. - Śpisz? - spytała cicho. - Nie. - Nie mógł zasnąć, zastanawiając się, czy powinien rano zadzwonić po raz kolejny do Bickerstaffa. Bickerstaff nie powinien się domyś­ lić, że mu na tym aż tak bardzo zależy, bo mógłby się spłoszyć. - Przepraszam za tę awanturę. Ale Charisma zawsze była moja. Zawsze sama podejmowałam wszystkie decyzje.

Jayne Ann Krentz

191

- Wiem - powiedział, gładząc ją po udzie. - Chyba tak samo jest, kiedy się samotnie wychowuje dziecko. Trudno potem uznać czyjekolwiek prawo do decydowania o jego przy­ szłości. Travis nic nie odpowiedział. Jak zwykle wolał trzymać się jak najdalej od tematów związanych z dziećmi. Wiedział, że za jakiś czas będzie musiał się nad tym zastanowić, ale chciał, żeby to się stało jak najpóźniej. -' Travis? - Słucham? - Zdaję sobie sprawę, że zależy ci na przyszło­ ści Charismy, ale... - Ale nie chcesz, żebym mówił, co jest dla Charismy dobre, o ile to nie jest zgodne z tym, co ty uważasz za słuszne? - Właśnie. - Podchodzisz do tego zbyt emocjonalnie. A wiesz, że emocje przeszkadzają w robieniu interesów. Lepiej nie mieszać jednego z drugim. - Ale czasem to się zdarza, prawda? Travis pomyślał o swojej obecnej sytuacji. Zemsta, interesy i pożądanie połączyły się w taki węzeł, że nie był pewien, czy uda mu się go rozplątać. - Tak, czasami to się zdarza - przyznał cicho. Juliana odczekała kolejne dwa dni, zanim

192

MISTERNY PLAN

postanowiła poruszyć temat, którego jeszcze nie omawiali. Miała nadzieję, że Travis wyjdzie z nim pierwszy, ale ponieważ tak się nie stało, zniecierpliwiona postanowiła wziąć sprawę w swoje ręce. Uznała, że najlepiej zrobić to jakby od nie­ chcenia, w jakiejś niezobowiązującej sytuacji. Wyciągnęła Travisa na spacer po plaży i z wolna zaczęła dążyć do sedna. - Zamieszkasz u mnie, dopóki nie wybierze­ my czegoś na stałe? - spytała. - Twoje mieszkanie jest w sam raz. Jeżeli o mnie chodzi, możemy tam zostać na stałe. - Nie jest trochę za małe? - Dla dwojga ludzi w zupełności wystarczy - powiedział beztrosko. - Właściwie już się do ciebie przeprowadziłem i jakoś się mieścimy. To była prawda. Wprawdzie dla Juliany wciąż było pewnym zaskoczeniem, kiedy po otwarciu garderoby widziała na wieszaku rząd męskich koszul, ale powoli się do tego widoku przy­ zwyczajała. Na początku skarżyła się, że Travis zużywa całą ciepłą wodę, biorąc poranny prysz­ nic, ale problem sam się rozwiązał, od kiedy zaczęli chodzić pod prysznic razem. Ich dotych­ czasowe życie pod jednym dachem przebiegało bez większych zakłóceń. Uwagi o wielkości mieszkania nie sprowadzi­ ły rozmowy na oczekiwane przez Julianę tory,

Jayne Ann Krentz

193

więc musiała poszukać innej drogi. Tylko delikat­ nie, powtarzała sobie, musisz to zrobić z wy­ czuciem. - Wszystko już jest gotowe na zaręczynowe przyjęcie - zakomunikowała. - W najbliższy piątek o siódmej wieczorem. Przyjdą niemal wszyscy zaproszeni goście. Nawet moi rodzice przylecą z San Francisco. Rozmawiałam kilka razy z kucharzem Treasure House. Będzie fantas­ tyczne jedzenie. - To świetnie. Obojętny ton głosu Travisa zaniepokoił Julianę. Miała wrażenie, że ostatnio słyszy go coraz częściej. Przez chwilę szukała sposobu, żeby od przyjęcia przejść łagodnie do tematu, który ją nurtował, ale zrezygnowała. Trudno, nie będzie delikatna. Dłużej już nie mogła czekać. Musi chwycić byka za rogi. - A co by było - spytała znienacka - gdybym ci powiedziała, że jestem w ciąży? I niemal w tej samej chwili pożałowała tych słów. Travis zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na nią ze złością. - Słucham? Juliana zrozumiała, że poddała Travisa praw­ dziwej terapii szokowej. - Zastanawiałam się, jak byś się czuł, gdyby się okazało, że jestem... - Nie jesteś w ciąży - przerwał jej ostro. - Nie

194

MISTERNY PLAN

możesz być w ciąży. Przecież się zabezpiecza­ liśmy. - Wiem, ale... - Chcesz mi powiedzieć, że jesteś w ciąży? - spytał przez zaciśnięte zęby. - Nie, oczywiście że nie. To było pytanie hipotetyczne. - Hipotetyczne? Zwariowałaś? Takich pytań nie rzuca się bez powodu. - No dobrze, może ujęłam to niezbyt zręcznie. - Bardzo niezręcznie. Patrzył na nią z takim samym wyrazem twarzy jak wówczas, kiedy rozmawiał z Elly na tarasie przy basenie. Była wstrząśnięta, ale szybko się opanowała. - Przepraszam - powiedziała cicho. - Nie chciałam cię zdenerwować. Pomyślałam tylko, że powinniśmy wreszcie porozmawiać o dzieciach. Do tej pory unikaliśmy tego tematu. Przez chwilę przyglądał jej się z nieprzenik­ nionym wyrazem twarzy, a potem spojrzał ponad jej ramieniem na ocean. - To prawda. Ale miałem wrażenie, że nie jesteś szczególnie zainteresowana posiadaniem dzieci. Odkąd cię poznałem, byłaś pochłonięta jedynie planami rozwijania Charismy. Nie wspo­ minałaś, że chcesz mieć dzieci. - Nie myślałam o dzieciach, dopóki nie spot­ kałam ciebie - przyznała. - Nie było na to ani

Jayne Ann Krentz

195

odpowiedniej pory, ani odpowiedniego mężczyz­ ny. Ale mamy wziąć ślub, nie jesteśmy już zbyt młodzi, więc... - zawiesiła głos. - Więc uznałaś, że chcesz mieć dzieci. - Tra­ vis ze znużeniem przymknął na chwilę oczy. A kiedy je otworzył, jego spojrzenie było jeszcze bardziej nieprzeniknione niż zwykle. Juliana wzięła głęboki oddech. - Czy to oznacza, że ty nie chcesz? Zaczął pocierać sobie kark. - To nie jest najlepsza pora, żeby o tym rozmawiać. - A kiedy będzie lepsza pora? - Przyglądała mu się z niepokojem. - Jeżeli nie chcesz mieć dzieci, powinnam to wiedzieć teraz. - Dzieci bardzo komplikują życie. - Życie w ogóle jest skomplikowane. Czego ty się obawiasz? - Doskonale wiesz, czego. Nie bądź naiwna. Jeżeli między nami przestanie się układać, to ktoś inny będzie z tego powodu cierpiał. Wstrzymała oddech. - Już myślisz o rozwodzie? - Oczywiście, że nie. Ale bądźmy realistami. Połowa małżeństw się rozpada, a duża część rozstałaby się natychmiast, gdyby tylko lekko ich do tego popchnąć. - Więc co sugerujesz? Żeby ludzie w ogóle nie mieli dzieci?

196

MISTERNY PLAN

- Sugeruję, że powinni się głęboko zastano­ wić, zanim podejmą taką brzemienną w skutki decyzję. - Znów ruszył wzdłuż plaży. - Zgadzam się z tobą. Na świat powinny przychodzić dzieci chciane i planowane. Ale jeżeli dwoje ludzi chce się naprawdę ze sobą związać i chcą mieć razem dzieci, to nie powinni się tego obawiać. - Juliano, czy musimy teraz o tym rozma­ wiać? Zauważyła, że ma wilgotne dłonie, poczuła się słabo. Po raz pierwszy odkąd poznała Travisa, zaczęły ogarniać ją wątpliwości. Może rzeczywi­ ście postawiła na niewłaściwego mężczyznę? - Nie - powiedziała. - Nie musimy teraz o tym rozmawiać. - To dobrze. - Spojrzał na zegarek. - Muszę wracać do biura. Bickerstaff wciąż nie dzwoni, więc powinienem się odezwać do paru innych osób. - Rozumiem. Też powinnam wracać do Charismy. Mam mnóstwo pracy. Muszę porozma­ wiać z Mattem i Sandy o paleniu nowych gatun­ ków, które właśnie sprowadziłam. - Próbowała przywołać na twarz zwykły uśmiech, ale nie bardzo jej się to udało. Travis rzucił na nią krótkie spojrzenie, od­ wrócił się i ruszył w kierunku parkingu. Po drodze do miasta niewiele ze sobą rozmawiali.

Jayne Ann Krentz

197

Juliana odwiozła Travisa do biura i pojechała wolno do swojego mieszkania. Paleniem nowych gatunków kawy zajmie się kiedy indziej. Zatrzymała swoje czerwone coupe na podjeź­ dzie i weszła do mieszkania. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było nastawienie wody na herbatę. Drugą rzeczą, jaką zrobiła, było nieodebranie telefonu, który zadzwonił po dwóch minutach. Zaparzyła herbatę i usiadła przy kuchennym stole. Patrzyła bezmyślnie przez okno, kiedy za­ uważyła samochód Elly wjeżdżający na parking. Telefon mogła zignorować, ale nie dzwonek do drzwi. Nie mogła udawać, że jej nie ma w domu. - Nareszcie cię znalazłam - zawołała Elly, stojąc w otwartych drzwiach. - Zajrzałam do Charismy, ale powiedziano mi, że nie wróciłaś po lunchu. Nie odbierałaś telefonu, więc pomyś­ lałam sobie, że wpadnę po drodze do Flame Valley. Co się stało? - Nic. Czemu pytasz? - Nie udawaj. Nigdy nie wracasz do domu w środku dnia. - Elly minęła Julianę i poszła prosto do kuchni. -I pijesz herbatę w samotności. Mów, co się dzieje. - Elly, proszę, jestem zmęczona, nie mam nastroju na towarzyskie rozmowy. Elly popatrzyła na nią badawczo. - Coś się stało, tak? Tylko nie próbuj mnie okłamywać, za długo się znamy.

198

MISTERNY PLAN

- Miałam ciężki dzień. - Juliana usiadła przy stole i sięgnęła po filiżankę z herbatą. - Ja też. I dlatego chciałam z tobą poroz­ mawiać. Bardzo się martwię o Davida i o to, co się stanie, jeżeli ten Bickerstaff nie przyjmie propozycji Travisa. Juliana pokiwała głową bez specjalnego zain­ teresowania. - Wiem, że się martwisz. - Teraz jednak - ciągnęła Elly, siadając przy stole naprzeciwko swojej kuzynki - dużo bardziej martwię się o ciebie. Takie zachowanie zupełnie do ciebie nie pasuje. - Skąd wiesz? Przecież dopiero przyszłaś. - Wiem. Normalnie błyszczysz jak koloro­ wy neon. A teraz wyglądasz, jakby cię ktoś wy­ łączył. Pomimo fatalnego nastroju, Juliana zdobyła się na uśmiech. - Całkiem trafiona analogia. - Chodzi o Travisa, tak? Opowiadaj. - Nie ma o czym opowiadać. Zastanawiam się, czy przypadkiem nie popełniam błędu. Elly uniosła brwi. - Nie wierzę własnym uszom. Nie powstrzy­ mały cię moje prośby, zlekceważyłaś ostrzeżenia swoich rodziców i mojego ojca, a teraz nagle mówisz, że być może popełniasz błąd? Jestem zszokowana. No to mów. Co się dzisiaj stało?

Jayne Ann Krentz

199

- Spytałam Travisa, jak by się czuł, gdybym zaszła w ciążę. Był wściekły. - Jesteś w ciąży? - Nie. To było pytanie hipotetyczne. Próbo­ wałam jakoś delikatnie wprowadzić temat dzieci. - Mężczyźni nie radzą sobie z hipotetycznymi pytaniami - zauważyła Elly z niezwykłą trafnoś­ cią. - Facet chyba przeżył największy szok w swoim życiu. Ma głowę zaprzątniętą tylko tym, jak uratować Flame Valley, a ty nagle wyjeżdżasz z czymś takim. - Nie uspokoił się nawet wtedy, kiedy powie­ działam, że chciałam jedynie przedyskutować kwestię posiadania dzieci. - Juliana spojrzała kuzynce w oczy. - On chyba nie chce być ojcem, Elly. Zdaje się, że próbuje się wykręcić. - Co to znaczy? -- Chyba nie do końca jest przekonany, że nasze małżeństwo przetrwa. A ponieważ jako dziecko zapłacił wysoką cenę za rozwód swoich rodziców, teraz nie chce wiązać sobie rąk. - Chyba zaczynam rozumieć, na czym po­ lega problem. Ale dziwię się, że tak cię to załamało. Zwykle podejmujesz każde wyzwa­ nie. Zazdrościłam ci tej pewności siebie. Nic nie mogło jej zachwiać. Nawet kiedy coś ci się nie udało, szybko stawałaś na nogi. Zawsze byłaś silna. - Ale teraz wcale się tak nie czuję. Mówiąc

200

MISTERNY PLAN

prawdę, jestem przerażona. Czekałam na niego całe życie. Od chwili, kiedy pojawił się w Charismie, byłam pewna, że jest tym właściwym męż­ czyzną. Byłam gotowa rzucić się na niego i po­ wiedzieć mu, że ma się ze mną ożenić. Panowa­ łam nad sobą do czasu, kiedy on... kiedy po raz pierwszy poszliśmy ze sobą do łóżka. Elly wpatrywała się w blat stołu. - Byłaś go pewna nawet po tej scenie, którą zrobiłam na tarasie w Flame Valley. Byłaś na niego wściekła, ale nadal uważałaś, że tylko on i żaden inny. Juliana skinęła głową. - To prawda. Okropnie mnie wtedy zdener­ wował. Nie mogłam mu darować, że nie powie­ dział mi o swoich związkach z naszą rodziną. A jeszcze bardziej wściekło mnie, że chciał się kiedyś z tobą ożenić. Przecież wy w ogóle do siebie nie pasowaliście. - W ogóle. - Ale każdy ma prawo popełniać błędy. W końcu mnie też się to parę razy zdarzyło. - Dzięki za wyrozumiałość. - A on dość szybko zauważył, że głupio po­ stępuje - ciągnęła Juliana. - Przecież zgodził się ocalić Flame Valley. I zaproponował mi mał­ żeństwo. - Zgadza się. - Ta rozmowa o dzieciach naprawdę wytrąciła

Jayne Ann Krentz

201

mnie z równowagi. Całkowicie zmieniła mój punkt widzenia. - Nie każdy chce mieć dzieci, Juliano. Do tej pory ty też nie byłaś nimi specjalnie zaintereso­ wana. - Ale wiedziałam, że to się zmieni, kiedy pojawi się właściwy mężczyzna. To było dla mnie oczywiste. - Taką decyzję muszą podjąć dwie osoby. - Masz rację - powiedziała Juliana z wes­ tchnieniem. - Mogłabym zrozumieć, gdyby cho­ dziło po prostu o to, że Travis nie chce mieć dzieci. Ale on tłumaczył, że nie chce nikogo skrzywdzić, gdyby doszło do rozwodu. Tak jakby biorąc ślub, przygotowywał się na najgorsze. Elly oparła się wygodniej na krześle, marsz­ cząc brwi. - A ty, ze swoją bezgraniczną ufnością i en­ tuzjazmem, wierzysz, że będziecie ze sobą na zawsze. - Właśnie. Nie mogę wyjść za kogoś, komu nie zależy na tym małżeństwie tak samo jak mnie. Za kogoś, kto chce się zabezpieczyć na wszelki wypadek. - Bądź rozsądna. Czego mogłaś się po nim spodziewać? Travis jest biznesmenem. Od po­ czątku ci mówiłam, że myśli chłodno i racjonal­ nie. Nie kieruje się emocjami tak jak ty. Moim zdaniem rozważanie ryzyka leży głęboko w jego

202

MISTERNY PLAN

naturze. Jest na tyle uczciwy, że nie umiałby zostawić cię samej z dzieckiem. Travis zimny i wyrachowany? Juliana wiedzia­ ła, że to nieprawda. Ale był biznesmenem i po­ trafił być bardzo uparty. Przypomniała sobie, jak reagował za każdym razem, kiedy pojawiał się temat herbaciarni. Być może patrzył na małżeń­ stwo tak samo jak na inwestycje w biznesie? Ta myśl niemal przyprawiła ją o mdłości. - Juliano, chcesz jeszcze herbaty? - Elly szyb­ ko podniosła się z krzesła. W każdej innej sytuacji Juliana roześmiałaby się, widząc, jak Elly przejmuje rolę tej, która wspiera i pociesza. Jednak teraz była jej po prostu wdzięczna. - Bardzo ci dziękuję - powiedziała, biorąc od Elly filiżankę z herbatą. - No cóż - zaczęła Elly, znów siadając przy stole - właściwie powinnam się cieszyć, że za­ czynasz mieć wątpliwości. W końcu to ja ostrze­ gałam cię przed tym małżeństwem. Ale z nie­ znanych mi powodów nie jestem przekonana, że popełniasz katastrofalny błąd. Tobie się to nie zdarza. Weź się w garść, Juliano. Z depresją nie jest ci do twarzy. - Wiem. - Juliana drobnymi łykami popijała swoją herbatę. Wiedziała, że herbata była za słaba, ale to nie miało znaczenia. Dziś nic nie miało znaczenia, oprócz tego, że być może cał-

Jayne Ann Krentz

203

kiem się pomyliła w ocenie Travisa Sawyera. Nie chciał mieć dzieci, bo obawiał się, że ich małżeń­ stwo nie przetrwa. Czyli tak naprawdę nie był do niego do końca przekonany. - Czujesz się lepiej, Juliano? - Nie. - Tak mi przykro. Juliana patrzyła tępo przez okno. - Co ja mam teraz zrobić, Elly? - Nie wiem, być może powinnaś odwołać ślub. Juliana zacisnęła palce na filiżance. - Chyba zabraknie mi odwagi.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Juliano? Tak mi przykro, ale nie zdążę dziś na kolację. - To już kolejny dzień, Travis. Jakieś nowe wieści w sprawie Flame Valley? - Na razie nie. - To nie zabrzmiało optymistycznie. Bo też nie ma we mnie optymizmu, pomyślał Travis, a głośno dodał: - Nie chcę nikomu robić zbyt wielkich nadziei. Muszę wracać do pracy. Nie wiem, ile mi to jeszcze zajmie. - Liczył na to, że Juliana powie, że to nie ma znaczenia, że i tak będzie na niego czekała.

Jayne Ann Krentz

205

- Z pewnością będziesz potem bardzo zmę­ czony. - Chyba tak. - Travis zacisnął palce na słucha­ wce. Wiedział, że za chwilę usłyszy to samo co wczoraj: „Pewnie będziesz chciał wrócić do sie­ bie i położyć się spać". - Nie musisz do mnie przyjeżdżać. Rozu­ miem, że wolisz pojechać prosto do domu i od­ począć - powiedziała Juliana tonem chłodnego współczucia. Zbyt chłodnego, jak dla Travisa. - Tak będzie najlepiej. Zobaczymy się jutro, kochanie. - Dobrze. - Wszystko gotowe na piątkowe przyjęcie? Juliana zawahała się przez chwilę. - Tak, gotowe. Travis podjął jeszcze jedną próbę, żeby cho­ ciaż trochę przedłużyć ich rozmowę. - Kupiłaś sukienkę? - Nie. Elly namawia mnie, żebym jeszcze jutro spróbowała coś znaleźć. Nawet chce się ze mną wybrać. Powiedziałam, żeby nie robiła sobie kłopotu. Nie muszę mieć nowej sukienki, wygrzebię coś z szafy. Travis zacisnął szczęki, słysząc w jej gło­ sie kompletny brak entuzjazmu. W normal­ nych okolicznościach Juliana przeszukałaby wszystkie sklepy w całej Kalifornii, żeby znaleźć

206

MISTERNY PLAN

sukienkę odpowiednią na jej zaręczynowe przy­ jęcie. - W takim razie udanych zakupów. - Travis miał wrażenie, że szczęście wycieka mu przez palce. - Wpadnę jutro na kawę do Charismy. - Świetnie. Do jutra. - Juliana zawahała się. - Dobranoc, Travis. - Dobranoc. Travis wolno odłożył słuchawkę. Patrzył przez przeszkloną ścianę, jak nad Jewel Harbor zapada zmrok. Miękkie ciemności wydawały mu się bezpiecznym schronieniem. W jego biurze paliły się jasne światła, przez co groźba porażki stawała cię coraz bardziej wyraźna i realistyczna. To, że może mu się nie udać, przeczuwał od samego początku. Od chwili, kiedy podjął się ocalenia Flame Valley. Jednak niezachwiana wiara Juliany na jakiś czas udzieliła się i jemu. Ta jej pewność nieco go irytowała, ale jednocześnie dodawała mu skrzydeł. I nawet przez chwilę uwierzył, że da się wszys­ tko cofnąć. Ale od dwóch dni Juliana straciła swój zwykły zapał. Przestała go entuzjastycznie zapewniać, że wszystko dobrze się ułoży. No i Bickerstaff nadal nie dzwonił. Mimo to Travis zdawał sobie sprawę, że przy­ czyną lodowatego ucisku w żołądku nie było wcale coraz większe prawdopodobieństwo klę-

Jayne Ann Krentz

207

ski, ale fakt, że Juliana odsunęła się od niego, zanim jeszcze nastąpiła katastrofa. To się zaczęło podczas spaceru po plaży, kiedy zapytała go, co by zrobił, gdyby powiedziała mu, że jest w ciąży. Travis przypomniał sobie, że potem nie wspo­ minała już o ustalaniu daty ślubu. Nie wracała też do tematu herbaciarni. A teraz jeszcze prze­ stało jej zależeć na kupieniu sukienki na zarę­ czynowe przyjęcie. To wszystko było bardzo wymowne. Ta radosna, żywiołowa, pełna entuzjazmu Ju­ liana wymykała mu się z rąk, choć przecież przyszłość Flame Valley nie była jeszcze roz­ strzygnięta. Po raz chyba setny przebiegał w myślach ich ostatnią rozmowę, starając się zrozumieć, co mogło tak Julianę odepchnąć. Dziś rano przyszło mu do głowy, że być może popełnił niewybaczal­ ny błąd. Juliana była w ciąży i próbowała mu o tym powiedzieć, a jego złość i ostre słowa bardzo ją zraniły. Ale nie, przecież zapytał ją o to wprost, a ona zaprzeczyła. Z pewnością w tej sprawie by go nie okłamała. A może w ciągu ostatnich paru dni zdała sobie sprawę, że szanse na uratowanie Flame Valley, i przy okazji jej pieniędzy, są naprawdę znikome? Bo w gruncie rzeczy Juliana była twardo stojącą

208

MISTERNY PLAN

na ziemi bizneswoman. Jak długo mogła karmić się złudzeniami? To wszystko oznaczało, że jeżeli nie uda się ocalić hotelu, Travis automatycznie znów stanie się „tym złym". Od samego początku wiedział, że ma tylko dwie możliwości: będzie albo przyczyną problemu, albo jego rozwiązaniem. Albo uratuje Flame Valley, albo będzie tym, kto go zniszczył. Optymizm Juliany łatwo mu się udzielał. A teraz musiał zmierzyć się z ponurym faktem, że być może przestała w niego wierzyć. Od początku zdawał sobie sprawę, że gdy przyjdzie co do czego, Juliana stanie po stronie swojej rodziny. Zacznie obwiniać go o doprowa­ dzenie Flame Valley do ruiny i przy okazji o zniszczenie małżeństwa swojej kuzynki. I będzie miała rację. Wręcz pogodził się z myślą, że znów zostanie odtrącony. Zdarzyło mu się to parę razy w życiu. W sytuacji wyboru on zawsze stał na przegranej pozycji. Próbował siebie przekonać, że to może nawet lepiej. Jego związek z Juliana od początku nie miał dużych szans. Może będzie mu łatwiej, kiedy rozstaną się teraz. Ale myśl, że mógłby ją stracić przed ostatecz­ nym rozdaniem, okazała się nie do zniesienia. Pogodziłby się z tym, gdyby okazało się, że nie ma żadnego sposobu, by uratować Flame Valley

Jayne Ann Krentz

209

przed bankructwem. Na razie jednak gotów był zrobić wszystko, żeby ją zatrzymać. Rozwiązał krawat i znów pochylił się nad dokumentami, szukając w nich jakiejś furtki, chociaż wiedział, że taka nie istnieje. Paradoks tej sytuacji polegał na tym, że próbował znaleźć rozwiązanie problemu, który sam stworzył. Po pięciu latach obsesyjnego myślenia o przejęciu hotelu musiał przyznać, że tak naprawdę nigdy go nie chciał. Postanowił jednak, że tak czy inaczej Juliana dostanie swoje pieniądze. Może nie od razu, ale z pewnością znajdzie sposób, żeby ją spłacić. Wiedział, że to mu jej nie wróci, ale mógł zrobić przynajmniej tyle. W ciągu ostatnich tygodni dała mu tak wiele, a on zawsze spłacał swoje długi. - No nie, Juliano, chyba nie chcesz tego na siebie włożyć? - Elly patrzyła na swoją kuzynkę, która właśnie wyszła z przymierzalni. - A co ci się w nim nie podoba? - Juliana miała na sobie skromny kostium ze śnieżnobiałej krepy, z długimi rękawami, wysokim zapięciem pod szyję i spódnicą do kolan. Jej wydawał się zupełnie odpowiedni. - Co mi się nie podoba? - Elly aż uniosła brwi ze zdziwienia. - Chyba zwariowałaś. Ten kos­ tium nie jest dla ciebie. Nie ma w nim żadnego

210

MISTERNY PLAN

błysku, żadnej iskry. Jest nudny, nudny, nudny. Może pasowałby do kobiety w typie słodkiego anioła, ale nie do ciebie. Juliana poczuła lekką irytację. - To sama coś wybierz. Mam już dość przy­ mierzania. - Nigdy nie miałaś dość zakupów i przymie­ rzania. - Ale dzisiaj mam dość. Mogę? - Już dobrze, uspokój się. Jesteś dziś jakaś dziwna. Posłuchaj mnie. Idź do przymierzalni i załóż tę złoto-zieloną kieckę. Tę z głębokim dekoltem na plecach. Juliana westchnęła. Złość w niej opadła, czuła się jedynie zniechęcona. Wróciła do przymierzal­ ni i sięgnęła po zieloną, nieco prowokacyjną wieczorową suknię, którą Elly wcześniej dla niej wypatrzyła. Kiedy poprawiała ją na sobie, pomyślała przez chwilę, że rzeczywiście taki styl zawsze jej się podobał. Głęboki dekolt w kształcie litery V, śmiały, ale elegancki, kończył się na dole dużą kokardą. Obcisły krój spódnicy podkreślał kształt jej bioder i długie nogi. Do tej sukni świetnie pasowałyby buty z górskimi kryształkami, które zauważyła niedawno na wystawie. Niemal zapaliła się do tego pomysłu, ale znie­ chęcenie znów wzięło górę, kiedy przypomniała sobie, z jakiej okazji robi zakupy.

Jayne Ann Krentz

211

- Zdecydowanie lepiej - obwieściła Elly, kie­ dy Juliana wyszła z przymierzalni. - Moim zda­ niem rewelacyjnie. - Spojrzała na krążącą w po­ bliżu sprzedawczynię. - Bierzemy. Juliana miała zamiar zaprotestować, ale szyb­ ko zrezygnowała. Nie była w nastroju do kłótni. Po dwudziestu minutach znalazły się na par­ kingu, gdzie Elly zostawiła swój samochód. Julia­ na trzymała pod pachą pudełko z zieloną suknią, a w drugiej ręce niosła torbę z butami z kryształ­ kami górskimi. - Nigdy nie widziałam cię w podobnym stanie. - Elly usiadła za kierownicą i przekręciła kluczyk w stacyjce. - Naprawdę tak źle się między wami układa? - Właściwie to nawet nie wiem. Od trzech dni się nie widzieliśmy. A ostatnie dwie noce spędził u siebie w mieszkaniu. - Ale nie powiedział, że chce odwołać zarę­ czyny? On jest bardzo asertywny - zauważyła Elly, wyjeżdżając z parkingu. - Gdyby chciał odwołać zaręczyny, to na pewno by to zrobił. Widzę, że ty też nie zmieniłaś zdania? Juliana patrzyła przez okno. - Nie. Powtarzam sobie, że powinnam od­ wołać przyjęcie, póki jeszcze jest czas, ale nie mogę. Ja go kocham, Elly. Boże, co ja zrobię, kiedy okaże się, że on nic do mnie nie czuje? - Nie mam pojęcia. - Elly wjechała na auto-

212

MISTERNY PLAN

stradę. - Coraz częściej sama sobie zadaję podob­ ne pytanie. Juliana spojrzała na nią ze współczuciem. - Martwisz się, co David zrobi, kiedy okaże się, że straciliście hotel. - Jakoś ostatnio trudno nam się ze sobą poro­ zumieć, mówiąc łagodnie. Chyba tak jak tobie i Travisowi. David albo cały czas siedzi w swoim biurze, albo spotyka się z Travisem. Wieczorem zasypia, zanim jeszcze zdążę wyjść z łazienki. A rano wychodzi, zanim się obudzę. Nie wiem, co myśli, ale widzę, że jest przygnębiony. Boję się, Juliano. - Witaj w klubie. Travis aż zdziwił się, ile wysiłku kosztowało go pojechanie do Charisma Espresso. Zwykle umiał stawić czoło wszystkim problemom, ale problem z Julianą go przerastał. Wysiadając z samochodu, przypomniał sobie, że jest południe i że za parę godzin odbędzie się ich zaręczynowe przyjęcie. A Bickerstaff nadal się nie odzywał. Travis wiedział, że zostało mu już niewiele czasu. Ale tym bardziej chwytał się resztek nadziei, że Bickerstaff zadzwoni w ostat­ niej chwili z wiadomością, że przystępuje do interesu. Irracjonalna nadzieja skazańca. Charisma była pełna ludzi stojących z małymi

Jayne Ann Krentz

213

filiżankami i niewielkimi notesikami w dłoniach. Travis przypomniał sobie, że dziś był kolejny dzień degustacji, które Juliana wprowadziła mie­ siąc temu. Zza szklanych drzwi słyszał jej głos, Sandy i Matt nalewali gościom kawę. Wszedł do środka i przez chwilę przysłuchiwał się słowom Juliany. - Musicie pamiętać, że niemal całą zawartość filiżanki stanowi woda, więc jej jakość jest bardzo ważna. Zajmijmy się teraz mieszankami, które przygotowaliśmy na dzisiaj. Pierwszą była ciem­ no palona kawa kolumbijska. Smak ciemno palo­ nych gatunków to przede wszystkim skutek same­ go procesu palenia, a nie rodzaju kawy. Mocno palona kawa wydaje się mocniejsza, ale ma w so­ bie tyle samo kofeiny, a czasem nawet nieco mniej niż inne. Travis pomyślał, że Juliana wygląda na wy­ czerpaną. Jakby była chora. - W drugiej filiżance mieliśmy mieszankę pod nazwą Kona. Kawa, która rośnie w okręgu Kona na Hawajach, to jedyna kawa uprawiana na ob­ szarze Stanów Zjednoczonych. Produkuje się jej niewiele, ale za to bardzo dobrej jakości. Jest średnio kwaśna, o wyraźnym, łagodnym smaku. Ona jest nie tylko wyczerpana, zauważył Travis, wyraźnie coś ją gryzie. Zwykle kiedy występowała przed swoimi gośćmi, wyglądała jak rozkwitająca na scenie aktorka. Dziś wyko-

214

MISTERNY PLAN

nywała jedynie automatyczne ruchy i wygłaszała tekst. Była jednak profesjonalistką, więc prowa­ dziła pokaz w takim samym stylu, jakby to była degustacja najlepszych win. - W trzeciej mieszance przeważały gatunki tanzańskiej arabiki uprawiane na zboczach Kili­ mandżaro. Kawa z Tanzanii ceniona jest przede wszystkim za swój pełny, intensywny i zrów­ noważony smak. - Juliana uśmiechnęła się do gości. - To wszystko na dzisiaj, kochani. Za­ praszam na przyszły tydzień. Będziemy próbo­ wać kawy parzonej różnymi metodami. Powiem też parę słów o jej historii. Juliana uśmiechnęła się jeszcze raz, ale w tym uśmiechu, jak zauważył Travis, brakowało zwyk­ łego blasku. Kiedy go zobaczyła, przez chwilę miał wrażenie, że na jej twarzy pojawiła się dawna radość. Ale ten moment był za krótki, by mógł nabrać pewności. Juliana podeszła do niego, uśmiechając się w sposób, który wyrażał jedynie uprzejmość. - Cześć, Travis. Masz przerwę na lunch? - Muszę z tobą porozmawiać. W jej oczach przemknął strach. - Dobrze. Usiądźmy przy stoliku na zewnątrz. Żeby wyjść na patio, musieli przeciskać się przez tłum ludzi, którzy zamawiali przy barze świeżo zmieloną kawę. Na dworze było dużo spokojniej.

Jayne Ann Krentz

215

- O co chodzi? Masz jakieś wątpliwości co do dzisiejszego wieczoru? - zapytała bez ogródek. - Nie, raczej sądziłem, że to ty zaczynasz się zastanawiać. - Travis patrzył jej w oczy, usiłując wyczytać z nich prawdę. Czuł, jakby stał na skraju przepaści. - Zaręczyny to jeszcze nie ślub - zauważyła Juliana chłodno. - Nie ma powodów do paniki. - Racja. Jesteś pewna, że nie panikujesz? - Jestem zdenerwowana, ale do paniki mi daleko - powiedziała Juliana z wyraźną złością. - Uspokój się, tylko pytałem. - A skąd to pytanie? - Od kilku dni zachowujesz się inaczej niż zwykle - powiedział spokojnie. - A właściwie od tego spaceru po plaży. - Może to nerwy. Nie mogąc doczekać się dalszych wyjaśnień, spróbował znowu. - Czy powiedziałem wtedy coś złego? Prze­ praszam, że tak na ciebie napadłem, kiedy wspo­ mniałaś, że mogłabyś być w ciąży. Byłem przeko­ nany, że to niemożliwe i dlatego tak osłupiałem, kiedy okazało się, że jednak... - Zawiesił glos w polowie zdania. - Chyba przesadziłem. - Nie przejmuj się. Ja też nie byłam zbyt dyplomatyczna. - Kiedyś porozmawiamy o dzieciach - obie­ cał Travis.

216

MISTERNY PLAN

- Naprawdę? Skinął głową, chcąc jak najprędzej zmienić temat. - Coś jeszcze cię martwi? Spojrzała mu w oczy. - Nie. - Pomyślałem, że niepokoi cię, co się stanie z Flame Valley. - Nie. - Za nic nie powie mu, że jej wiara w niego osłabła. Nie po tym wsparciu, które starała mu się okazywać przez ostatnie tygodnie. Zachowa wszystkie wątpliwości dla siebie. - Sytuacja nie wygląda dobrze. - Uznał, że powinien jej o tym powiedzieć. - Wspominałeś o tym parę razy - rzuciła z niecierpliwością. Travis poczuł, że ogarnia go złość. Podniósł się gwałtownie z krzesła. - Wspominałem. I może wreszcie to do ciebie dociera. Zobaczymy się wieczorem. Przyjechać po ciebie? - Nie, pojadę sama. Chcę być ze dwie godziny wcześniej, żeby wszystkiego dopilnować. - Ze­ rwała się na równe nogi. - Nie chciałam się odgryzać. Chyba jestem trochę spięta. - Ja też. Wyszedł na ulicę. Kiedy podszedł do swojego buicka, obejrzał się za siebie. Juliana wciąż na niego patrzyła. Zdawało mu się, że w jej oczach

Jayne Ann Krentz

217

widzi ból i niemal do niej zawrócił. Zawahał się jednak, nie będąc pewien, co miałby jej powie­ dzieć, a wtedy ona weszła z powrotem do Charismy. Zauważył, że wyciera sobie oczy serwetką, którą wzięła ze stolika. Poczuł silny skurcz w żo­ łądku. Spojrzał w dół klifu, w ziejącą przepaść, i po­ myślał, jak to jest, kiedy się spada na dno. Już wiedział, jak to jest. Odkładał słuchawkę po rozmowie z Bickerstaffem i czuł, że ziemia usuwa mu się spod stóp. Żadnej pomocy, nic, czego mógłby się chwycić. To był koniec. Ogarnął go nienaturalny wręcz spokój. Travis potarł kark i zerknął na zegarek. Parę minut po siódmej. Już był spóźniony na swoje zaręczynowe przyjęcie. Zastanawiał się, czy Ju­ liana domyśli się, dlaczego. Jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak zmęczo­ ny. Wstał, wyszedł zza biurka i sięgnął po mary­ narkę. Nie było sensu wracać do domu, żeby się przebrać. I tak nie zabawi długo na przyjęciu. - Jeżeli to ma być wskazówka na przyszłość, Juliano, to lepiej przygotuj się, że przed ołtarzem staniesz sama. - To nie jest dobry znak, kiedy przyszły pan młody spóźnia się na swoje własne zaręczyny.

218

MISTERNY PLAN

- Juliano, to nie do wiary. Jak mogłaś za­ planować wszystko, z sosem do krewetek włącz­ nie, a jednocześnie zapomnieć dopilnować, żeby narzeczony pojawił się o właściwej porze? To do ciebie niepodobne. Perspektywa ślubu chyba stę­ piła twoją czujność. Julianie udawało się jakoś uśmiechać, słysząc kolejne dobroduszne żarty. Musiała to znosić od siódmej, kiedy goście zaczęli się schodzić, a Travisa nadal nie było. Wszyscy pozwalali sobie na dowcipy, bo uznali, że w każdej chwili Travis pojawi się w drzwiach. Jedynie Elly i pozostali członkowie rodziny Grantów wykazywali zaniepokojenie. - Może powinnaś zadzwonić do niego do biura? Albo do mieszkania? Coś się musiało stać - powtarzała Elly bezradnie. - Przyjdzie, kiedy będzie gotowy. - Nawet we własnym głosie Juliana zauważyła rezygnację. Czuła się otępiała, co było niemal ulgą po całym tygodniu bolesnego niepokoju. Rozejrzała się wokół. Wszystko szło świetnie, jeżeli nie liczyć nieobecności przyszłego pana młodego. Duża sala w Treasure House, wynajmowana na podobne okazje, została bogato udekorowana srebrnymi balonikami, serpentynami i mnóstwem tropikalnych roślin. Na środku, niemal wzdłuż całej długości sali,

Jayne Ann Krentz

219

stał ogromny stół z jedzeniem. W przypływie nostalgii Juliana zamówiła nawet dużą miskę guacamole, którą kazała postawić na honorowym miejscu na środku. David i Elly przyjechali o szóstej, gotowi pomóc w ostatnich przygotowaniach. Juliana wi­ działa Davida po raz ostatni na kolacji u siebie w domu, kiedy obwieściła im, że Travis podjął się ratowania hotelu. Elly miała rację, David wy­ glądał na zmartwionego. Próbował to pokryć swoim zwykłym uprzejmym uśmiechem, lecz Juliana wiedziała, że to tylko poza. Jej rodzice i wujek Tony też zachowywali pozory, rozmawiając z gośćmi, ale nieustannie rzucali pełne niepokoju spojrzenia na drzwi. Juliana pomyślała, że słusznie zrobiła, zapra­ szając rodziców Travisa jedynie na ślub, a nie na zaręczyny. Westchnęła, patrząc na zgromadzony tłum. Jak mogła do tego dopuścić? Powinna była wszystko odwołać zaraz po tym nieszczęsnym spacerze po plaży. Po raz setny zerknęła na zegarek. Siódma trzydzieści. Zastanawiała się, czy Travis w ogóle się pojawi. Zaczęła rozważać myśl, żeby jakoś wymknąć się ukradkiem tylnymi drzwiami, kiedy przez salę przeszedł znaczący pomruk. Odwróciła się natych­ miast, wiedząc, że to Travis. Kiedy spojrzała na drzwi, poczuła przypływ radości. Przypomniała

220

MISTERNY PLAN

sobie stare powiedzenie, że nadzieja umiera ostat­ nia. Travis szedł przez salę wśród powitań, żartów i pierwszych życzeń, jednak nie zwracał na nie uwagi. Zmierzał wprost do Juliany, nie patrząc na nikogo innego. Miał na sobie codzienne ubranie: białą koszulę z podwiniętymi rękawami, zwykły krawat w paski i ciemne spodnie. Marynarkę przerzucił sobie przez ramię. Jedno spojrzenie na jego ponurą, zaciętą twarz wystarczyło, by Juliana odgadła, że to koniec. Stała nieruchomo na środku sali, czekając, aż Travis do niej podejdzie. Ręce jej drżały. Goście zorientowali się, że stało się coś niezwykłego. Żarty i rozmowy powoli milkły, aż zapanowała całkowita niemal cisza. Travis zatrzymał się przed Juliana. - Rozmawiałem właśnie z Bickerstaffem powiedział zimnym, spokojnym głosem. - To koniec. Nie chce zainwestować w Flame Valley. Uważa, że ryzyko jest zbyt duże. I ma rację. Juliana poczuła, że zaschło jej w gardle. - Travis? - Przykro mi, że mówię ci to w ostatniej chwili. Przy tobie nawet ja uwierzyłem, że jest jakaś szansa. Bickerstaff był ostatnią nadzieją. - Co mi chcesz powiedzieć? - spytała Juliana. - Że nie uda mi się ocalić Flame Valley przed... przed samym sobą. Wreszcie będę mógł

Jayne Ann Krentz

221

się zemścić, bez względu na to, czy tego chcę, czy nie. Przyszedłem, żebyś nie musiała odwo­ ływać zaręczyn. Oszczędzę ci tego. Sam je od­ wołuję. Odwrócił się i szybkim krokiem wyszedł z sali. Juliana patrzyła za nim, czując się tak, jakby dostała cios w żołądek. Pancerz odrętwienia, który chronił ją przed bólem przez ostatnie dni, zaczynał się kruszyć. Spod niego wylewało się morze cierpienia. Travis znikał z jej życia. - Juliano? - Elly natychmiast znalazła się obok niej. - Co się dzieje? Co Travis ci powie­ dział? - Że nie ma szans na uratowanie Flame Val­ ley, więc zrywa zaręczyny. Żebym nie musiała zrobić tego sama. - O Boże! - Elly zamknęła oczy. - Co się stanie z Davidem? - W tym momencie dotarły do niej ostatnie słowa Jułiany. Natychmiast uniosła powieki. - Travis zrywa zaręczyny? Teraz? Dzi­ siaj? Na oczach tych wszystkich ludzi? - Okazuje się, że niektórzy mężczyźni mają potrzebę odgrywania dramatycznych scen. - Juliano, tak mi przykro. Nie spodziewałam się, że to się tak skończy. Naprawdę. Ostatnio nawet uznałam, że on cię naprawdę kocha i że nie chce cię wykorzystać dla swojej zemsty. I że całkowicie pomyliłam się w jego ocenie.

222

MISTERNY PLAN

- Wiesz, że on mi nigdy nie powiedział, że mnie kocha? - powiedziała Juliana smutno. - My­ ślałam, że musi się do tego przygotować. - Co chcesz teraz zrobić? Goście, jedzenie, muzyka... Co im wszystkim powiesz? Z Juliany opadły resztki odrętwienia. Czuła ból, tak jak się spodziewała. Ale rosły w niej też inne emocje, a zwłaszcza złość. - Jak on śmiał mi to zrobić? - powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Co on sobie wyobraża? Jesteśmy zaręczeni! Jeżeli myślał, że może tak po prostu wyjść, to chyba się przeliczył. Zaczęła przeciskać się przez tłum gości. - Juliano - syknęła Elly. - Dokąd idziesz? Co mam powiedzieć gościom? - Niech się częstują jedzeniem. Jest zapła­ cone. Dotarła do drzwi i wybiegła na zewnątrz. Zatrzymała się na moment na chodniku i rozej­ rzała po parkingu, szukając znajomego brązowe­ go buicka. Usłyszała warkot silnika, zanim zoba­ czyła samochód. - Wracaj natychmiast! Słyszysz? Wracaj, dra­ niu! - Podniosła do góry sukienkę i pędem ruszyła przez parking, co nie było łatwe w błyszczących pantofelkach na szpilkach. Minęła dwa rzędy samochodów i dopadła do buicka akurat w chwili, gdy Travis zahamował na zakręcie i oglądał się do tyłu.

Jayne Ann Kxentz

223

Najpierw usłyszał głośny huk, a potem dopiero ją zobaczył. Juliana, w swojej zielonej wieczoro­ wej sukni, stała na masce samochodu. - Juliano! - Ty draniu, przecież jesteśmy zaręczeni! krzyknęła na cały głos. - Nie myśl, że ci odpusz­ czę. Zasługuję na jakieś wyjaśnienie. I z góry uprzedzam, żadne wyjaśnienie mnie nie zadowo­ li. Bo nie tylko jesteśmy zaręczeni, jesteśmy wspólnikami. Zapomniałeś? Zaręczyny możesz sobie zrywać, ale łączą nas jeszcze interesy. Travis wyłączył silnik i otworzył drzwi. - To chyba niemożliwe. Chociaż czemu nie - mruknął, wysiadając z samochodu. - Juliano, złaź stamtąd. Zignorowała to polecenie. Stała na masce nie­ co chwiejnie, usiłując zachować równowagę. Jej obcasy zostawiały na lakierze wyraźne ślady. Skrzyżowała ramiona na piersi i patrzyła na niego z ogniem w oczach. - Zejdę, jak będę miała ochotę. Żądam wyjaś­ nień, dlaczego zrywasz zaręczyny. Jesteś mi to winien, Travis. - Już ci wyjaśniłem. - Co? Bo nie udało ci się uratować Flame Valley? To nie wyjaśnienie tylko wymówka. - Nie dotarło do ciebie? Nie uratuję tego przeklętego hotelu dla twojej kuzynki, twojego byłego narzeczonego i całej reszty twojej rodzi-

224

MISTERNY PLAN

ny. Flame Valley pójdzie na dno i nic na to nie poradzę. - Przestań wreszcie gadać o tym głupim hote­ lu. Nie obchodzi mnie to. Nasze zaręczyny są dużo ważniejsze. - Czyżby? - rzucił szorstko. - Naprawdę chciałabyś wyjść za mąż za kogoś, kto doprowa­ dził Flame Valley do ruiny? - Tak! - wrzasnęła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Travis zachował nad sobą panowanie, bo wie­ dział ponad wszelką wątpliwość, że jeżeli je teraz straci, to już nigdy go nie odzyska. Patrzył na cudowną istotę stojącą na masce jego samochodu i czuł, jak krew pulsuje mu w żyłach. Włosy Juliany nabrały pomarańczowego blasku w świet­ le parkingowych latarni, jej buty połyskiwały, jakby je ktoś posypał tandetnym brokatem. Ko­ kardę na plecach miała zupełnie rozwiązaną. Travis miał świadomość, że w całym swoim życiu żadnej innej kobiety nie pragnął tak bardzo jak tej. - Juliano, posłuchaj. W tej historii ja jestem

226

MISTERNY PLAN

złym wilkiem. Hotel należał do twojej rodziny od dwudziestu lat. Zniszczyłem to, co twój ojciec i jego brat zbudowali własnymi rękami. Zruj­ nowałem twoją kuzynkę i jej męża. Przy okazji ty straciłaś dużo pieniędzy. Musisz stanąć po czyjejś stronie. I czy ci się to podoba, czy nie, ja jestem po złej stronie. - Więc uznałeś, że dokonasz wyboru za mnie? O, nie! Ja sama podejmuję swoje decyzje. - Znienawidzisz mnie, kiedy Elly i David stracą hotel. - Nigdy cię nie znienawidzę. Chociaż zapew­ ne nie raz doprowadzisz mnie do wściekłości. - Juliano, czasem trzeba dokonywać wybo­ rów. Nie możesz być jednocześnie po mojej stronie i po stronie swojej rodziny. Musisz wybie­ rać. A ja akurat stoję po niewłaściwej stronie. - Nie obchodzi mnie, po jakiej stronie jesteś! I nie pozbędziesz się mnie tak łatwo, mówiąc, że muszę wybierać między tobą a moją rodziną. Bo ja już zdecydowałam. Tego dnia, kiedy się po­ znaliśmy. Wybrałam ciebie. Travis podszedł do samochodu i oparł się o zderzak. Gdyby wyciągnął rękę, mógłby do­ tknąć Juliany. Ale się nie ośmielił. Jeszcze nie teraz. - Czy mam rozumieć, że nadal chcesz wyjść za mnie za mąż? Nawet po tym, jak nie udało mi się uratować Flame Valley? - zapytał chrapliwie.

Jayne Ann Krentz

227

- Wyglądasz na inteligentnego mężczyznę, a czasem nie rozumiesz najprostszych rzeczy. Tak, właśnie to chcę ci powiedzieć. Nie zakocha­ łam się w tobie dlatego, że miałeś uratować Flame Valley. Pokochałam cię dużo wcześniej, zanim jeszcze dowiedziałam się o wszystkim. - Ale potem coś się zmieniło. - Byłam na ciebie wściekła, ale nie przesta­ łam cię kochać. Ani przez chwilę. Poza tym obiecałeś, że wszystko naprawisz. To mi wy­ starczyło. - Jednak nie udało mi się niczego naprawić. - To nie ma znaczenia. - Jej głos nagle złagod­ niał. - Próbowałeś. Tylko ty mogłeś uratować Flame Valley. - Próbowanie to za mało. - Nieprawda. A na pewno nie w tym przy­ padku. - Dlaczego akurat nie w tym przypadku? - Bo zrobiłeś to dla mnie. - Juliana rozłożyła szeroko ramiona. Jej uśmiech był jeszcze bardziej oszałamiający niż zwykle. - Zrobiłeś wszystko, co było w twojej mocy. Pracowałeś od rana do wieczora. - Ale mi się nie udało. Nie rozumiesz? - To ty nic nie rozumiesz. Nawet nie wiesz, jakie to miało dla mnie znaczenie. Jeszcze nigdy nikt nie był gotów tyle dla mnie zrobić. Wszyscy uważają, że sama poradzę sobie ze wszystkim.

228

MISTERNY PLAN

A ty chciałeś mnie ochronić. Nie chodziło ci o Elly, Davida, moich rodziców czy wujka To­ ny'ego, ale o mnie, prawda? - Prawda. Gdyby nie ty, wszystko byłoby prostsze. Bez wahania przejąłbym Flame Valley i wcale bym tego nie żałował. - Miałbyś do tego prawo. Ale nie zrobiłeś tego ze względu na mnie. Mnie do tej pory nikt nie pomagał, bo przecież jestem silna. Nawet nie wiesz, jakie to cudowne uczucie mieć przy sobie takiego obrońcę. Travisowi zabrakło słów. Myślał jedynie o tym, że po raz pierwszy w życiu ktoś wybrał właśnie jego. - Naprawdę mnie chcesz? - wykrztusił z tru­ dem. - Twoi rodzice, Elly, David, wujek Tony będą mnie obwiniać za nieszczęście, które ich spotkało. - Niech sobie winią, kogo chcą. My wiemy, że zrobiłeś wszystko, co możliwe - odpowiedziała porywczo. - Zapominasz, że to ja byłem przyczyną wszy­ stkich kłopotów. - No i co z tego? Miałeś swoje powody. - Zemsta to dobry powód? - Czasami tak. Chciałeś wyrównać rachunki za to, co się stało pięć lat temu. Właściwie trudno to uznać za zarzut. - Twoja logika mnie przekonała.

Jayne Ann Krentz

229

Jej uśmiech świecił jaśniej niż parkingowe latarnie. - Czy to znaczy, że zamierzasz wrócić do Treasure House i zaręczyć się ze mną na oczach wszystkich gości? - Tak, droga pani, właśnie to zamierzam. - No to na co czekasz? - Wyciągnęła do niego ręce. Travis czuł, jak wzbiera w nim radosny śmiech. Tak musi smakować prawdziwe szczęście. Zdjął Julianę z maski samochodu, nie zwracając uwagi na porysowany lakier, i postawił na ziemi. Staran­ nie zawiązał jej satynową kokardę na plecach, a potem delikatnie przejechał palcem wzdłuż kręgosłupa. Miała ciepłą, gładką skórę. Zapragnął jej z całej mocy. Przypomniał sobie jednak, że w Treasure House czeka na nich tłum gości. Juliana wzięła go za rękę i ruszyli przez par­ king. Nagle Travis zatrzymał się. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie rozpierała go taka radość. Chwycił Julianę na ręce i tak wszedł z nią do restauracji. Powitały ich wesołe okrzyki, a orkiestra na­ tychmiast zagrała walca. Travis postawił Julianę, objął ją i zanim pojęła, co się dzieje, zaczął wirować z nią na pustym parkiecie. -- Nie wiedziałam, że umiesz tańczyć walca - szepnęła. Oklaski wokół nich były coraz głoś­ niejsze.

230

MISTERNY PLAN

- Ja też nie. Ale dzisiaj jestem w stanie zrobić wszystko. Kątem oka Travis zauważył, że David, Elly i reszta rodziny rzucają im pełne niepokoju spoj­ rzenia. Z pewnością dotarło już do nich, że mu­ szą pożegnać się z Flame Valley, ale nikt nie ośmielił się zabronić Julianie, żeby z nim tań­ czyła. Poczuł falę radosnego zadowolenia. Nikt nie stanie pomiędzy nim a Juliana. Jeśli czegoś bar­ dzo zapragnęła, to nikt przy zdrowych zmysłach nie wejdzie jej w drogę. A dziś pokazała wszyst­ kim, że pragnie jego. To był jej wybór. Kilka godzin później Travis otwierał zamek w drzwiach mieszkania Juliany. Patrzył na nią z rozbawieniem, bo nuciła sobie pod nosem walca z przyjęcia. - Dobrze się bawiłaś? - zapytał, idąc za nią przez hol. - Cudownie. Wszystko poszło idealnie. - Ob­ róciła się parę razy na dywanie, patrząc z przyje­ mnością na swoje pantofelki, które migotały pod zieloną suknią. - A ty? Travis skrzyżował ramiona, oparł się bokiem o ścianę i przyglądał się, jak Juliana tańczy wokół salonu. - Przyjęcie było wspaniałe.

Jayne Ann Krentz

231

Zatrzymała się na środku pokoju i spojrzała na swoją dłoń. Nieduży brylant migotał w świetle lampy. - Pamiętałeś o pierścionku. - Kupiłem go zaraz po tym, jak ci się oświad­ czyłem. Miałem go zawsze przy sobie. - I zabrałeś na przyjęcie, chociaż wiedziałeś, że zrywasz zaręczyny. - Juliana wyglądała na uszczęśliwioną. - Włożyłem go do kieszeni, zanim poszedłem do biura, żeby po raz ostatni zadzwonić do Bickerstaffa - wyjaśnił Travis. - I przyniósł ci szczęście. Travis uśmiechnął się bez przekonania. - Ale nie zadziałał, jeżeli idzie o Bickerstaffa. - Daj już spokój z Bickerstaffem. Zamykamy sprawę Flame Valley. - Juliana podeszła do niego. - A skoro mamy jasność co do naszych zaręczyn, to możemy przejść do innych kwestii. - To znaczy? Zarzuciła mu ręce na szyję i spojrzała prosto w oczy. - Kocham cię, Travis. Czy ty mnie kochasz? Travis objął ją w talii. Jego spojrzenie było zaskakująco poważne. - Kocham cię. - Kochasz mnie na zawsze, czy tylko do rozwodu? Pocałował ją mocno w usta.

232

MISTERNY PLAN

- Na zawsze. - Wierzę ci. Ale nigdy mi tego nie mówiłeś. I już zaczęłam się niepokoić. - To się stało na plaży, kiedy rozmawialiśmy o dzieciach, prawda? Od tego czasu zaczęłaś się niepokoić? Czułem, że się ode mnie odsuwasz. Myślałem, że w końcu zaczyna do ciebie docie­ rać, że nie uratuję Flame Valley. - Przestraszyłam się, ale nie tego. Po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że może jed­ nak pomyliłam się. Że tak naprawdę nie zaan­ gażowałeś się do końca. Nie chciałeś rozma­ wiać o dzieciach, bo nie chciałeś mieć zobo­ wiązań. Zaczął delikatnie przeczesywać palcami jej gęste loki. - Będę z tobą szczery. Nie czuję się zbyt pewnie, myśląc o dzieciach. - To zrozumiale przy twoich doświadcze­ niach. Z tym umiałabym się pogodzić. Ale bałam się, że boisz się zobowiązań wobec mnie. To mnie przeraziło. - Nie miałem żadnych wątpliwości co do moich uczuć wobec ciebie. Ale kiedy po roz­ mowie z Bickerstaffem zrozumiałem, że los Fla­ me Valley jest przesądzony, nie chciałem usły­ szeć, że zrywasz zaręczyny. Powinien był wie­ dzieć, że nie pozwolisz mi tak łatwo odejść. Juliana musnęła wargami jego usta.

Jayne Ann Krentz

233

- Powinieneś był wiedzieć. Jak mogłeś to zrobić? Naprawdę chciałeś dziś ode mnie odejść? - Pomyślałem, że nie zasługuję na to, żeby się z tobą ożenić. Przynajmniej na razie. Ale na pewno nie zamierzałem zniknąć z twojego życia. - Bo wiedziałeś, że i tak bym cię znalazła? Uśmiechnął się zniewalająco. - Nie spodziewałem się, że rzucisz mi się na maskę samochodu. Ale wiedziałem, że nadal będziemy się widywać, bo jesteśmy wspólnika­ mi. Taka była umowa. Dostanę zapłatę bez względu na to, co się stanie z hotelem. A wspól­ ne interesy to najlepsza okazja do częstych kon­ taktów. - Bardzo sprytnie - powiedziała ze śmiechem. - Trzeba być sprytnym, jeżeli chce się mieć nad tobą przewagę. - A kto mówi, że masz nade mną przewagę? - mruknęła, z przyjemnością patrząc na refleksy rzucane przez jej nowy pierścionek. - Teraz akurat nie ma znaczenia, kto ma nad kim przewagę. Najważniejsze, że jesteśmy ra­ zem. Chyba powinniśmy wreszcie uczcić nasze zaręczyny. Pocałował ją i wziął na ręce, po raz drugi tego wieczoru. - Nie jestem trochę za ciężka? - Dla mnie jesteś w sam raz - powiedział, niosąc ją do kuchni.

234

MISTERNY PLAN

- To samo myślę o tobie. Dlaczego mnie tu przyniosłeś? - zdziwiła się. - Sypialnia jest w drugą stronę. - Otwórz lodówkę. Juliana z ciekawością uchyliła drzwiczki i zo­ baczyła butelkę schłodzonego szampana. - O! To jest lepsze w łóżku niż krakersy. - Weź jeszcze kieliszki. Juliana chwyciła dwa kieliszki z blatu, razem z butelką przytuliła je do siebie i pozwoliła się Travisowi zanieść do sypialni. - Byłabyś najpiękniejszą ozdobą maski moje­ go samochodu - powiedział, kładąc się obok niej na łóżku. - Nie uważasz, że nieco zbyt krzykliwą jak na twojego buicka? - Ty zawsze jesteś w najlepszym guście. Pocałował ją w ramię, gładząc jednocześnie po nagich plecach. Juliana zadrżała, czując, jak jego palce przesuwają się powoli w dół jej kręgosłupa, a potem rozwiązują satynową ko­ kardę. - Masz cudowne dłonie - szepnęła wyprężona w namiętnym oczekiwaniu. - A ty cała jesteś cudowna. - Zsunął z niej górę sukni, odsłaniając piersi. Po chwili suknia leżała na podłodze obok błyszczących pantofelków z górskimi kryształa­ mi i przezroczystej bielizny. Juliana oddychała

Jayne Ann Krentz

235

coraz szybciej, z trudem łapiąc powietrze, z coraz większym podnieceniem. - Uwielbiam ciebie taką - w głosie Travisa brzmiał zachwyt. - Nie umiem się opanować, kiedy widzę, jak bardzo mnie chcesz. Nikt nigdy nie pragnął mnie tak jak ty. - A ja nigdy nie pragnęłam nikogo tak jak ciebie. - Przywarła do niego, czując jego dłoń błądzącą po jej udach. - Od początku wiedzieliśmy, że tak będzie. I nie pomyliliśmy się - wyszeptał, pieszcząc ją coraz żarliwiej, rozpalając ją do białości. - Travis, nie mogę dłużej czekać. Chodź do mnie... - Nie musisz na mnie czekać. Mamy dziś dla siebie mnóstwo czasu. Pozwól mi tak na siebie popatrzeć. - Nie chcę bez ciebie. - Przyciągnęła go do siebie i przyjęła z namiętnym oddaniem. - Juliano, muszę ci coś powiedzieć. - Travis siedział nago na łóżku i nalewał szampana do kieliszków, które przynieśli z kuchni. - Co takiego? - spytała leniwie. Czuła się cu­ downie zrelaksowana i zaspokojona. Patrzyła z za­ chwytem na jego szerokie ramiona i mocne plecy. - Gdybyś zaszła w ciążę, mówiąc czysto hipo­ tetycznie, to byłbym najszczęśliwszym człowie­ kiem na świecie.

236

MISTERNY PLAN

* * *

- Szkoda że nie widziałaś ich twarzy, kiedy najpierw wybiegłaś za Travisem, a po dziesięciu minutach on wniósł cię z powrotem do re­ stauracji. To była scena stulecia. Zdaniem ob­ sługi Treasure House przejdzie do legendy. - Elly popijała latte, kręcąc głową na to wspomnienie. - Czasem kobieta musi ruszyć w pogoń za tym, czego naprawdę chce. - Juliana rozkoszowa­ ła się smakiem swojej herbaty i z zadowoleniem patrzyła na pełną salę Charismy. W sobotnie przedpołudnia było tu zwykle dość pusto, ale trzy miesiące temu Juliana wprowadzi­ ła lekkie śniadania i zaprenumerowała kilkanaś­ cie tytułów gazet i czasopism. Od tego czasu goście przychodzili coraz liczniej, żeby przy porannej kawie i ciepłych rogalikach przeczytać coś tak egzotycznego, jak na przykład „New York Timesa". - Muszę przyznać, że twoi rodzice i mój ojciec byli nieco oszołomieni - ciągnęła Elly. - Zwłasz­ cza po tym, jak powiedziałam im, że Travisowi nie udało się uratować Flame Valley. I wiesz, co twój ojciec na to? - Co? - Że jeszcze zobaczymy. „Jeszcze nie koniec, póki piłka w grze". To chyba były jego własne słowa. - Ale chyba nie robicie sobie zbyt wielkich

Jayne Ann Krentz

237

nadziei? - spytała Juliana łagodnie. - Travis powiedział, że jedyne, co może zrobić, to znaleźć dobrego kupca. Żebyśmy przynajmniej nie straci­ li wszystkich pieniędzy. Ale ty i David nie będzie­ cie już właścicielami Flame Valley. - Wiem. Wczoraj mieliśmy z Davidem długą rozmowę na ten temat. Wyjaśniliśmy sobie wiele rzeczy, co właściwie powinniśmy byli zrobić dawno temu. Juliana zmarszczyła brwi. - No i co? Nadal obawiasz się, że od ciebie odejdzie? Elly uśmiechnęła się. - Skąd! Nigdy nie chciał ode mnie odejść. Biedak bał się, że to ja go zostawię. To dlatego był ostatnio taki spięty. Możesz w to uwierzyć? - No cóż, zawsze uważałam, że tworzycie świetną parę. Co zamierzacie teraz zrobić? - Jeżeli sprzedamy hotel, to spróbujemy ot­ worzyć coś mniejszego, na przykład jakiś pen­ sjonat na wybrzeżu. Jest jeszcze taka możliwość, że Travisowi uda się wynegocjować z nowym właścicielem kontrakt, który zagwarantuje Davidowi posadę managera Flame Valley. Oczywiście pod nadzorem Travisa. Wolelibyśmy nie powta­ rzać dawnych błędów. - Myślisz, że chcielibyście zostać w hotelu po tym, jak przejdzie w czyjeś ręce? - Tak, moglibyśmy się na to zgodzić. Pewnie

238

MISTERNY PLAN

nie spodobałoby się to mojemu ojcu i twoim rodzicom. Trudno by im było przyjąć do wiado­ mości, że członkowie rodziny są w Flame Valley zwykłymi pracownikami. - Ale z drugiej strony - zauważyła Juliana - to jest wasza decyzja, a nie ich. W końcu chodzi o waszą przyszłość. - Właśnie to sobie wczoraj z Davidem powie­ dzieliśmy. Czuję się dużo spokojniejsza, od kiedy mamy to wszystko za sobą. Mam wrażenie, że wreszcie stanęliśmy na własnych nogach, wy­ szliśmy spod parasola taty. Cokolwiek się stanie, nasze małżeństwo będzie silniejsze. - Wujek Tony chciał dobrze - powiedziała Juliana. - Moi rodzice też. - To prawda. I wiemy, że bardzo nas kochają, a to najważniejsze. Jednak czasami potrafią przy­ tłoczyć tą swoją miłością. - Zgadzam się, to może irytować. Ale można mieć też rodziców, którzy w ogóle nie interesują się życiem swojego dziecka. - Kogo masz na myśli? - spytała Elly zdzi­ wiona. - Travisa. Elly spojrzała na nią. - Ach tak, rzeczywiście. I rozumiem, że po­ stanowiłaś to zmienić? Juliana uśmiechnęła się z ogromną pewnością siebie.

Jayne Ann Krentz

239

- Powiedzmy, że postanowiłam dać rodzicom Travisa jeszcze jedną szansę zatańczenia na jego weselu. - A jeżeli nie przyjdą? - Przyjdą- Skąd możesz to wiedzieć? - Po rozmowie z Sandy uznałam, że nie będę z nimi miło rozmawiać. Po prostu ich zaszantażuję. Elly zmrużyła oczy. - Zaszantażujesz? To do ciebie podobne. Kie­ dy ci na czymś zależy, nie ma dla ciebie prze­ szkód. - Uważam, że to jedna z moich największych zalet - zgodziła się Juliana. - Travis może po­ twierdzić. Wiesz, chciałabym już dzisiaj ruszyć do sklepów na poszukiwanie sukni ślubnej. Może byś się ze mną wybrała? Ta suknia będzie na­ prawdę wyjątkowa, zapewniam cię. - I to jest dowód, że znów wróciłaś do równo­ wagi. - To dziwne, ale w życiu często najbardziej obawiamy się czegoś, co potem okazuje się wcale nie takie straszne. - David pociągnął długi łyk piwa i popatrzył na przystań. - Tak, życie nas czasem zadziwia. - Travis siedział z Davidem przy stoliku w jednym z mod­ nych pubów przy porcie jachtowym. Spotkali się,

240

MISTERNY PLAN

żeby przedyskutować kwestię przyszłości Flame Valley, ale do tej pory rozmawiali jedynie o ko­ bietach. - Czy ty i Elly doszliście do porozumie­ nia? - Tak. Ona myślała, że odejdę, jeżeli stracimy hotel. Chyba zawsze miała w sobie cień obaw, że ożeniłem się z nią tylko dla Flame Valley. - A Juliana zawsze była pewna, że jesteście w sobie zakochani. David zaśmiał się cicho. - Juliana zawsze jest pewna wszystkiego. - To prawda. I czasem ma rację. - Muszę ci to powiedzieć: nie ma na świecie innego mężczyzny, który umiałby sobie poradzić z Julianą Grant. - A gdyby jakiś nawet próbował, to złamię mu kark. - O ile Juliana nie zrobi tego pierwsza. - Racja. Więc dobrze, chcesz, żebym znalazł kupca i spróbował wynegocjować dla ciebie po­ sadę w Flame Valley? David wyciągnął się wygodnie na krześle. - Mam propozycję dla Fast Forward Properties. - Jaką? - Co ty na to, żebyśmy z Elly nadal prowadzili hotel po tym, jak ty go przejmiesz? Nikt nie zna Flame Valley lepiej niż my. Travis przyglądał się swojej oszronionej szklance.

Jayne Ann Krentz

241

- To jednak co innego niż być właścicielem. Mam zobowiązania wobec swoich inwestorów i będę musiał dopilnować, żeby hotel stanął na nogi. Będę się wam nieustannie przyglądał, będę śledził wasz każdy krok. Naprawdę jestem w tym dobry. - To mi akurat nie przeszkadza - powiedział David lekko. - Poza tym miałbym okazję czegoś się od ciebie nauczyć. - Przemyślę to i omówię z pozostałymi inwes­ torami. - Jasne - zgodził się David. - A kiedy wesele? - Juliana zamówiła wszystko na koniec mie­ siąca. - Koniec miesiąca? Tak szybko? Jesteście przecież zaręczeni, mieszkacie razem, po co jej ten pośpiech? - To raczej mój pomysł - sprostował Travis. - Nie chcę ryzykować. Jak coś planuję, to tak, żeby mieć pewność. David uśmiechnął się szeroko. - Tak samo było z Flame Valley. Juliana nie ma szans. - I o to właśnie chodziło.

ROZDZIAŁ JEDENASTY - On ją znów wystawi do wiatru, jestem pew­ na. - Beth Grant niespokojnie przemierzała w tę i z powrotem poczekalnię dla nowożeńców na tyłach niewielkiego kościoła. W swojej sukni z koronek i jedwabiu wyglądała jak prawdziwa matka panny młodej. - Tata i wujek Roy chyba wyjmą strzelby, jeżeli Travis stchórzy - zauważyła Elly z uśmiechem. Zajęta była układaniem trenu przy sukni Juliany. - Uspokójcie się. Travis nie zawiedzie. - Ju­ liana uważnie przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Niewielki okrągły dekolt rzeczywiście był dobrym wyborem. Wczoraj, kiedy przymie-

Jayne Ann Krentz

243

rzała suknię po raz ostatni, miała jeszcze pewne wątpliwości, ale dziś była zadowolona. Suknia kosztowała fortunę, ale była tego warta. - Wcale nie jestem tego taka pewna - Beth nie dawała się przekonać. - To byłaby zemsta dosko­ nała: najpierw przejmuje hotel, a potem zostawia cię samą przy ołtarzu. Gdzie on się podziewa? - Przyjdzie, bo nie stracił jeszcze rozumu - mruknęła Elly, poprawiając ostatnie fałdy. - Doskonale wie, co by go potem mogło spotkać. Do tej pory ma na masce ślady po obcasach Juliany. - Dajcie już spokój. Przyjdzie i tyle. - Juliana z całkowitym spokojem przysunęła się do lustra, żeby pomalować szminką usta. Nie mogła zdecy­ dować się na kolor. Koralowy wydawał jej się nieco zbyt blady. Ale z drugiej strony ślub to jest ślub. Przypomniała sobie słowa Angeliny Cavanaugh: „Tylko łagodny makijaż, Juliano. Panna młoda ma wyglądać słodko i niewinnie, a nie jak królowa, która przejmuje władzę". - Nie obchodzi cię nic poza makijażem - wes­ tchnęła Beth, patrząc na Juliano. - Szczerze mówiąc, martwi mnie jedna rzecz. Ciekawa jestem, czy rodzice Travisa przyszli. Ktoś ich widział? - Zapytam mistrza ceremonii. - Elly, zadowo­ lona, że może się na coś przydać, wyszła szybko z pokoju.

244

MISTERNY PLAN

Beth podeszła do córki i przytuliła ją z macie­ rzyńską czułością. - Ślicznie wyglądasz, kochanie. Jestem z cie­ bie dumna. - Dziękuję, mamo. - Jeżeli on nie przyjdzie, to uduszę go włas­ nymi rękami. - Przyjdzie - powtórzyła Juliana z nieza­ chwianą pewnością. - Na Travisa zawsze można liczyć. Beth pokręciła głową ze zdziwieniem. - Zupełnie nie rozumiem, dlaczego tak bar­ dzo mu ufasz. Na razie nie zrobił nic, żeby so­ bie na to zasłużyć. Nawet nie uratował Flame Valley. - Zrobił wszystko, co było możliwe. I zadba o to, żeby przejęcie hotelu przez nowego właś­ ciciela przebiegło gładko. David mówił, że on i Elly nadal będą nim zarządzać. - No cóż, lepsze to niż nic. Może kiedyś znajdziemy sposób, żeby odzyskać Flame Valley. Twój ojciec jest wręcz przekonany, że wszystko dobrze się ułoży. Mnie jednak nadal dziwi, że od początku mu zaufałaś. - Bo nie znasz go tak jak ja. - A co ty takiego widzisz w Travisie Sawyerze? - Pasujemy do siebie - powiedziała Juliana, poprawiając niesforne loki pod welonem. - Ko­ chamy się i mamy do siebie zaufanie. To proste.

Jayne Ann

Krentz

245

- Chciałabym w to uwierzyć. Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. - Ja zawsze wiem, co robię, mamo. Podaj mi wiązankę, proszę. Chyba już na nas czas. Beth wyglądała na bardziej zatroskaną niż zwykle. Podała córce bukiet pomarańczowych orchidei. - Jeżeli Travisa nie będzie w kościele, to nie pozwolę ci przejść do ołtarza. Nasza rodzina nie zniosłaby tego upokorzenia. - On tam będzie. Beth popatrzyła na córkę i zdobyła się na słaby uśmiech. - Twoja wiara jest zaraźliwa. - Wracaj do kościoła, mamo. Tata i wujek Tony zaczną się denerwować. - Jesteś pewna, że Travis się pojawi? - Jestem całkiem pewna. W uchylonych drzwiach ukazała się głowa Elly. - Przyjechali! Mistrz ceremonii powiedział, że rodzice pana młodego są już na swoich miejs­ cach. Wszyscy czworo. I do tego gromadka przy­ rodnich braci i sióstr. Juliana z zadowoleniem skinęła głową. - Świetnie. Oto kolejny przykład, że zastra­ szenie bywa skuteczną bronią. Mamo, idź już. Beth zagryzła wargi. - Rodzice Travisa przyszli, ale on sam jeszcze

246

MISTERNY PLAN

- Przyjdzie. - Jesteś pewna? - spytała Beth po raz ostatni. - Tak, mamo, jestem pewna. - Wspaniale wyglądasz - powiedziała Beth, wychodząc. Elly spojrzała twardo na Julianę. - Naprawdę jesteś pewna? - Naprawdę. Czy gdyby było inaczej, to stała­ bym tutaj w tej sukni? Travis nigdy by mi tego nie zrobił. - A ten wypadek z zaręczynami? - przypo­ mniała Elly nieśmiało. - Przyszedł, prawda? Nie wystawił mnie. Pla­ nował jedynie szybko wyjść. - To dość specyficzny punkt widzenia. Gdy­ byś za nim nie pobiegła i nie rzuciła się na maskę samochodu, to nie wiem, co by dalej było. - Jeżeli ci na czymś bardzo zależy, to musisz o to walczyć. - A tobie zależy na Travisie - powiedziała Elly ze zrozumieniem. Przerwało im pukanie do drzwi. - Wszystko gotowe, panno Grant - odezwał się głos z drugiej strony. Juliana westchnęła z zadowoleniem i nasunęła welon na twarz. - W samą porę. Weź swoje kwiaty, Elly. Juliana otworzyła drzwi i pewnym krokiem ruszyła do przedsionka kościoła. Spojrzała

Jayne Ann Krentz

247

wzdłuż nawy w kierunku ołtarza. Nie była wcale zdziwiona widząc, że Travis już tam na nią czeka. - Przyjechał przed chwilą - mruknął Roy Grant, podając ramię córce. - Już mieliśmy z Tonym go szukać. Byliśmy pewni, że nas wystawił. Juliana pomyślała, że wszyscy wykazują dziś o nią niezwykłą troskę. Chyba dlatego, że była panną młodą. Takie okoliczności wyzwalają w rodzicach instynkty opiekuńcze. - Niepotrzebnie się martwiliście. Przecież Travis powiedział, że przyjdzie. Rozległy się dźwięki muzyki. Juliana, z pro­ miennym uśmiechem na twarzy, ruszyła wzdłuż kościoła wsparta na ramieniu ojca. Travis ani na moment nie spuszczał z niej wzroku. Kiedy stanęła przed ołtarzem, wziął jej dłoń z rąk Roya Granta. - Przepraszam za spóźnienie - powiedział cicho. - Coś zatrzymało mnie w biurze. Bickerstaff zmienił zdanie. - Co zrobił? - Juliana gwałtownie podniosła welon, żeby móc lepiej spojrzeć w roześmiane oczy Travisa. - To, co słyszałaś. Piętnaście minut temu Fla­ me Valley wróciło do twojej rodziny. Elly i David są nadal oficjalnymi właścicielami. Juliana zarzuciła mu ręce na szyję. - Wiedziałam, że ci się uda. Na całym świecie nie ma nikogo takiego jak ty.

248

MISTERNY PLAN

Wśród gości przeszedł lekki pomruk zdziwie­ nia na widok Juliany obejmującej Travisa. Pastor chrząknął, chcąc przywołać ich uwagę. - Czy możemy zaczynać? - Tak, ale najpierw trzeba coś ogłosić - po­ wiedziała Juliana z szerokim uśmiechem. Pastor uniósł brwi z ciekawością. - Co mam ogłosić? - Że Bickerstaff zmienił zdanie. Pastor przeniósł wzrok na gości. - Bickerstaff - zaczął uroczyście - zmienił zdanie. Julianie wydawało się, że słyszy gwałtowne westchnienie Elly, a potem ze strony gości panny młodej rozległy się brawa i głośne okrzyki rado­ ści. Nie chcąc nikogo urazić, pozostałe osoby przyłączyły się do oklasków. Kiedy gwar wreszcie umilkł, pastor spojrzał surowo na rozradowaną Julianę. - Możemy wreszcie zacząć ślubną ceremo­ nię? . - Oczywiście. - Chwileczkę. - Travis opuścił welon na twarz Juliany, starannie układając zwiewny ma­ teriał. Wreszcie zadowolony skinął głową. Pewne sytuacje wymagają poszanowania dla tradycji. - Chyba powinienem kupić udziały w tej re-

Jayne Ann Kreutz

249

stauracji - powiedział Travis, rozglądając się z kieliszkiem szampana w ręku po zatłoczonej sali - biorąc pod uwagę fakt, jak często z niej korzystamy. Albo pomyśl o organizowaniu przy­ jęć w jakimś innym miejscu, tak dla odmiany. - Nie narzekaj, Travis. Przyjęcia w Treasure House są zawsze świetne. - Mhm. - Travis sączył swojego szampana. I wreszcie skończy się twój zwyczaj przyjmowa­ nia tutaj oświadczyn. - Jedynie twoje potraktowałam poważnie. - Całe szczęście. Juliana wręcz promieniała radością. - Zauważyłeś, że od początku wesela dopiero teraz mamy czas dla siebie? Już myślałam, że nie uda rai się odciągnąć cię od Davida, taty i wujka Tony'ego. - Musiałem im opowiedzieć o wszystkich szczegółach umowy z Bickerstaffem. - Wcale się nie dziwię. A właściwie dlaczego Bickerstaff zmienił zdanie? - To dość skomplikowane i nie chce mi się w to teraz zagłębiać. Krótko mówiąc, pewien znajomy bankier był mi winien przysługę. Kie­ dy dowiedział się, że Bickerstaff jest zaintereso­ wany Flame Valley, zgodził się zrestrukturyzo­ wać długi hotelu. A to z kolei przechyliło szalę na naszą korzyść i Bickerstaff postanowił wejść do interesu.

250

MISTERNY PLAN

Juliana gwizdnęła cichutko z podziwu. - Bardzo sprytne. A twoi inwestorzy? - Zostaną spłaceni w taki sam sposób, w jaki bym się z nimi rozliczył, gdyby doszło do przeję­ cia. To trochę skomplikowane, ale powinno się udać. O ile David będzie współpracował. - Na pewno będzie. - Też tak myślę. - Travis spojrzał ponad ramieniem Juliany. - Idzie do nas moja mama i jej drugi mąż. - Polubiłam twoją mamę. Tatę zresztą też. Ucięliśmy sobie wcześniej miłą pogawędkę. - Ju­ liana odwróciła się z uśmiechem do atrakcyjnej blondynki, która zbliżała się do nich w towarzyst­ wie nieco tęgiego, ale doskonale ubranego męż­ czyzny. - Witam. Dobrze się państwo bawią? Linda Riley odwzajemniła uśmiech. - Świetnie, kochanie. - Spojrzała na swojego najstarszego syna. - Znalazłeś sobie wspaniałą żonę, Travis. - To ona mnie sobie znalazła - powiedział Travis, nawet nie starając się ukryć zadowolenia. - Cieszę się, że udało się wam przyjechać - do­ rzucił szorstko. - Nie odmówilibyśmy sobie tej przyjemności za nic w świecie. - Linda Riley rzuciła Julianie rozbawione spojrzenie. - Za rzadko się widuje­ my, Travis. Musisz częściej do nas przyjeżdżać.

Jayne Ann Krentz

251

Dzieciaki wciąż pytają o tego tajemniczego star­ szego brata. Bardzo cię podziwiają. Jeremy chciałby z tobą porozmawiać o swoich planach zawodowych. - Naprawdę? - Travis nadal był nieufny, ale wyglądał na zainteresowanego. - Bardzo ci jestem wdzięczna, że nas zapro­ siłaś. - Linda Riley zwróciła się z uśmiechem do Juliany. - Czasem więzi rodzinne słabną, chociaż tak naprawdę nikt tego nie chce. Kiedy górę biorą egoistyczne emocje, łatwo się pogu­ bić. Zupełnie niepotrzebnie duma wychodzi na pierwszy plan. Ale na szczęście to wszystko można zmienić. - Doskonale panią rozumiem - zapewniła Ju­ liana. - Mówiłam Travisowi, że ludzie się zmie­ niają. Wesele to znakomita okazja, by rodzina znów mogła być razem. - Dużo lepsza niż pogrzeb - zauważył Travis. Juliana spojrzała na niego z naganą, sięgnęła po tartinkę i wróciła do rozmowy z teściową. Naprawdę była bardzo z siebie zadowolona. Tak jak się spodziewała, rodzice Travisa nareszcie przestali zachowywać się jak dzieci. - Powiesz mi w końcu, jak to zrobiłaś? - spy­ tał Travis, kiedy państwo Riley odeszli do innych gości. - Co zrobiłam? - Nie udawaj niewiniątka. Za dobrze cię

252

MISTERNY PLAN

znam. Jak zmusiłaś moich rodziców, żeby przy­ szli? - Rozsądni ludzie potrafią z czasem przyznać się do błędu. Minęły lata od twojego pierwszego ślubu. Twoi rodzice mieli wówczas do siebie wiele pretensji. Na szczęście dojrzeli i złagod­ nieli. Travis włożył sobie do ust krakersa z łososiem i ogórkiem. Przez chwilę zastanawiał się nad słowami Juliany, a potem pokręcił głową. - Nie kupuję tego. Może rzeczywiście doj­ rzeli, ale jakoś trudno mi uwierzyć, że wysyłając zaproszenia, tylko na tym opierałaś swoje na­ dzieje. Chciałaś, żeby przyjechali, więc co zrobi­ łaś, żeby ich do tego zmusić? - Zaszantażowałam ich. Travis uśmiechnął się szeroko. - Jak? - Powiedziałam jasno, że nie będą mieli okazji zobaczyć swojego pierworodnego wnuka, o ile nie będą na tyle uprzejmi, żeby przyjść na nasz ślub. - Mogłem się tego spodziewać. - Odstawił swój kieliszek z szampanem. - Mogę prosić do tańca, pani Sawyer? - Z przyjemnością, panie Sawyer. Pozwoliła się prowadzić w tańcu. Dół jej ślub­ nej sukni wirował wokół satynowych pantofel­ ków na maleńkim obcasie.

Jayne Ann Krentz

253

- Widzę, że nie założyłaś dziś szpilek - za­ uważył Travis. - Pomyślałam sobie, że w dniu ślubu panna młoda powinna okazać trochę szacunku swojemu mężowi - powiedziała skromnie. - Ze względu na tradycję. Travis roześmiał się. - A może wolałaś mieć płaskie obcasy na wypadek, gdyby okazało się, że nie przyszedłem i że znów musisz mnie gonić? Spojrzała na niego z miłością. - Ani przez chwilę nie wątpiłam, że przyj­ dziesz na ślub. Spojrzenie Travisa nagle spoważniało. - Miałaś rację. Żadna siła na świecie by mnie przed tym nie powstrzymała. - Kocham cię, Travis. Uśmiechnął się. - Nikt mnie nigdy nie kochał tak jak ty. Chcę, żebyś wiedziała, że ja też cię kocham. - Wiem. Co ty na to, żebyśmy się stąd wy­ mknęli i zaczęli nasz miesiąc miodowy? - To zależy, co chcesz zrobić. Wrzucić mnie do wody? Biegać za mną po parkingu? A może obrzucić mnie guacamole? - Nic z tych rzeczy. Ale moglibyśmy poroz­ mawiać o przyszłości Charismy. - Czy ty się nigdy nie poddajesz? - Nigdy.

254

MISTERNY PLAN

- Mam lepszy pomysł - powiedział Travis. Co ty na to, żebyśmy poszli w jakieś ustronne miejsce i porozmawiali o dzieciach? - Wprawdzie nigdy się nie poddaję, ale cza­ sem mogę odłożyć swoje plany na później. Z ra­ dością pójdę z tobą w jakieś ustronne miejsce, żeby porozmawiać o dzieciach. - No to na co czekamy? Travis wziął Julianę za rękę i poprowadził ją do drzwi. Przed nimi całe życie.