Krew to nie wszystko - Izabela Degorska

Iza​be​la De​gór​ska

Krew to nie wszystko

Prolog Ska​li​stą pla​żę na Ri​wie​rze Fran​cu​skiej za​ście​li​ły pierw​sze tego roku ręcz​ni​ki i maty. Na pro​gu lata słoń​ce świe​ci​ło co​raz moc​niej, ale woda wciąż była chłod​na. Siel​ski wi​dok pe​łen zmę​czo​nych ma​tron, ba​wią​cych się dzie​ci, oty​łych męż​czyzn i roz​le​ni​wio​nej mło​dzie​ży do​peł​nia​ły sło​na bry​za i sen​ny szum mo​rza. Tyl​ko je​den drob​ny szcze​gół nie pa​so​wał do tego ob​ra​zu. Brze​giem szła szczu​pła ko​bie​ta o skó​rze tak ja​snej, że aż szczy​pa​ło w oczy. Był to nie​bie​ska​wy od​cień przy​wo​dzą​cy na myśl trzy​ma​nych w ciem​ni​cy więź​niów. Ko​bie​ta roz​glą​da​ła się cie​ka​wie, ostroż​nie sta​wia​jąc sto​py na roz​grza​nych, ostrych ka​mie​niach. W jej oczach było coś szcze​gól​ne​go. Pa​trzy​ła po ko​cach jak wła​ści​ciel win​ni​cy oce​nia​ją​cy zbio​ry. Wresz​cie przy​sta​nę​ła, prze​cze​sa​ła dło​nią bu​rzę ciem​nych wło​sów i spoj​rza​ła w dal. Było tak pięk​nie, że aż bo​la​ła du​sza. – O Li​lith, to lep​sze niż krew – za​śmia​ła się, a po​tem pstryk​nę​ła pal​ca​mi. – Do​rian! Ze skał​ki w głę​bi zsu​nął się przy​stoj​ny, dłu​go​wło​sy męż​czy​zna. Był rów​nie bla​dy jak ona. Jego cia​ło wy​glą​da​ło ni​czym wy​cio​sa​ne z lodu. – Tak…? – Je​stem za​do​wo​lo​na. Bar​dzo za​do​wo​lo​na. – Mó​wi​łem, że dzia​ła. – To – za​chwy​co​na po​to​czy​ła dło​nią po oko​li​cy – jest… jest… – za​bra​kło jej słów. – Cu​dow​ne – pod​po​wie​dział Do​rian. – O tak, cu​dow​ne. – Ko​bie​ta od​chy​li​ła gło​wę, od​da​jąc szy​ję piesz​czo​cie słoń​ca. – Zrób mi fot​kę. Mu​szę ją wy​słać Lwu. Po pro​stu szlag go tra​fi! Do​rian po​słusz​nie wy​jął apa​rat i speł​nił jej ży​cze​nie. Ko​bie​ta prze​gię​ła się w kil​ku pre​ten​sjo​nal​nych po​zach i wtem za​sty​gła bez ru​chu. Wę​szy​ła, a jej oczy ro​bi​ły się co​raz więk​sze. Znał ten wy​raz twa​rzy i za​nie​po​ko​ił się. – Ca​the​ri​ne… wra​caj​my. – B Rh mi​nus, je​stem pew​na. – Pro​szę. Jest dzień. Peł​no lu​dzi.

Zi​gno​ro​wa​ła go jak mu​chę. Przy​kuc​nę​ła nie​co i roz​dę​ła noz​drza, wcią​ga​jąc ja​kąś ape​tycz​ną woń. A po​tem pu​ści​ła się pę​dem. Do​rian nie​chęt​nie po​dą​żył za nią. Kie​dy do​tarł za wy​su​nię​ty cy​pel, zmar​twiał prze​ra​żo​ny. Ca​the​ri​ne zbli​ża​ła się do wy​pla​ta​nej maty roz​ło​żo​nej na skał​ce, nie​co na ubo​czu. Le​ża​ła tam mło​da dziew​czy​na i prę​ży​ła się do słoń​ca. Mia​ła ład​ne, jędr​ne cia​ło, wzrok przy​ku​wa​ły zwłasz​cza jej na​gie pier​si. Twarz przy​kry​ta była bia​łym ręcz​nicz​kiem, skó​ra, błysz​czą​ca od olej​ku, wy​dzie​la​ła słod​ki za​pach ma​sła ko​ko​so​we​go, któ​ry draż​nił i ku​sił. Ca​the​ri​ne spoj​rza​ła na Do​ria​na, a oczy jej za​lśni​ły. Po​trzą​snął gło​wą, ale ona za​śmia​ła się bez​gło​śnie. Dziew​czy​na, w tym ręcz​ni​ku na twa​rzy, wy​glą​da​ła jak go​to​we da​nie – po​sma​ro​wa​ne ma​słem i za​sła​ne ser​wet​ką. Cath po​chy​li​ła się, zwil​ży​ła ję​zy​kiem usta i wy​su​nę​ła pa​zu​ry. – Za​sła​niasz słoń​ce – wark​nę​ła dziew​czy​na, czu​jąc chłod​ny cień. – Jak ci na imię? – spy​ta​ła Ca​the​ri​ne, z tru​dem ha​mu​jąc chi​chot. – Bo co? – Wie​ki nie ja​dłam śnia​da​nia. Chcę wie​dzieć, co jest w menu. Dziew​czy​na unio​sła na chwi​lę ręcz​ni​czek, od​sła​nia​jąc zi​ry​to​wa​ną twarz. Bla​da ku​dła​ta ko​bie​ta pa​trzy​ła na nią z na​pię​ciem. – Po​sra​ło cię? Ca​the​ri​ne za​cmo​ka​ła. – Zła od​po​wiedź. – I jed​nym głę​bo​kim cię​ciem roz​ora​ła pa​zu​rem jej gar​dło. Krew try​snę​ła na roz​grza​ne ka​mie​nie, usta wy​gię​ły się w nie​wy​brzmia​łym krzy​ku, a opa​lo​ne cia​ło za​drga​ło i za​sty​gło bez ru​chu na za​wsze. Ca​the​ri​ne przy​war​ła do lep​kiej stru​gi, ru​chli​wy ję​zyk za​głę​bił się w ranę, wy​pi​ła jed​nak nie​wie​le. Nie była spra​gnio​na krwi, o nie, chcia​ła za​bić – za dnia, w świe​tle pa​rzą​ce​go słoń​ca, tak jak tego jesz​cze ni​g​dy nie zro​bił ża​den wam​pir. Za​nu​rzy​ła dło​nie w sty​gną​cej czer​wo​nej ka​łu​ży zbie​ra​ją​cej się w za​głę​bie​niu ka​mie​nia, by po​dzi​wiać jej in​ten​syw​ny ko​lor i gę​stą kon​sy​sten​cję. Była szczę​śli​wa, syta i speł​nio​na. – Cath…! – jęk​nął Do​rian. – Co ty wy​pra​wiasz?! – Och, mu​sia​łam – od​par​ła, ob​li​zu​jąc pal​ce. – Spró​bu​jesz? – Nie. Chodź​my stąd, chodź​my jak naj​szyb​ciej. – Nie pa​ni​kuj – po​wie​dzia​ła, przy​my​ka​jąc oczy z roz​ko​szy. – Nikt na​wet nie sko​ja​rzy. – Kie​dy inni wyj​dą w dzień… – Nie wyj​dą – prze​rwa​ła mu. – Pro​jekt jest taj​ny. Ni​ko​mu ani sło​wa.

Otwo​rzył usta, ale nie wie​dział, co po​wie​dzieć. Wła​śnie za​koń​czył pierw​szy etap ba​dań. Spo​śród te​sto​wa​nych wam​pi​rów tyl​ko Ca​the​ri​ne za​re​ago​wa​ła po​zy​tyw​nie na zmo​dy​fi​ko​wa​ną krew, ale był to le​d​wie po​czą​tek – bar​dzo obie​cu​ją​cy, wręcz sen​sa​cyj​ny. Cu​dow​na wieść, na​dzie​ja na ży​cie za dnia dla ca​łej ich na​cji. I mia​ła być taj​na?! Dziew​czy​na, wy​chwy​ciw​szy jego kon​ster​na​cję, uśmiech​nę​ła się roz​ba​wio​na. – Do​rian, nie bądź na​iw​ny. Cu​dow​ne rze​czy nie są dla wszyst​kich. Wciąż pa​trzył na jej roz​po​go​dzo​ną twarz, jak​by nie wie​rzył wła​snym uszom. – Ty mó​wisz po​waż​nie – stwier​dził zszo​ko​wa​ny. – Oczy​wi​ście – od​par​ła zim​no. – Za go​dzi​nę masz sa​mo​lot. Resz​tę ba​dań po​pro​wa​dzi mój ze​spół w Pa​ry​żu. Tego się nie spo​dzie​wał. Nie po tym, jak dzię​ki nie​mu wy​szła na słoń​ce. – Mogę pra​co​wać w Szcze​ci​nie, we​zmę tyl​ko… – Nie ma po​trze​by – ucię​ła. – Mam tam dru​gą eki​pę, pra​cu​je rów​no​le​gle. – To co mam ro​bić? – Do​rian był wście​kły. Od​niósł spek​ta​ku​lar​ny suk​ces, a ona na​gle od​bie​ra​ła mu świet​nie wy​po​sa​żo​ne la​bo​ra​to​rium i do​stęp do dal​szych prac. Po​wód mógł być tyl​ko je​den: wo​la​ła, by skoń​czył je ktoś, kto śle​po speł​ni jej każ​de po​le​ce​nie. – Wra​caj do Pol​ski i chroń na ra​zie tę małą. – Ja? Ni​g​dy nie zaj​mo​wa​łem się ochro​ną! – No, to pora to zmie​nić. Wam​pir uczy się całe ży​cie.

Rozdział 1 Był cud​ny ma​jo​wy po​ra​nek, pią​ta rano, rześ​kie po​wie​trze. Na fa​lach Odry uno​sił się za​cu​mo​wa​ny do na​brze​ża ża​glo​wiec, pta​ki roz​po​czy​na​ły skrze​kli​we na​wo​ły​wa​nia, a ruch ulicz​ny z wol​na prze​cho​dził z fazy „noc” w nie​mra​we „może jed​nak war​to wstać”. Ob​ja​wia​ło się to ha​ła​śli​wym prze​jaz​dem jed​ne​go tram​wa​ju, dwóch ti​rów i ośmiu sa​mo​cho​dów oso​bo​wych. Wtem na dep​ta​ku cią​gną​cym się wzdłuż rze​ki nie​spo​dzie​wa​nie unio​sła się po​kry​wa ka​na​li​za​cyj​na, a chwi​lę po​tem wy​ło​ni​ła się ja​sno​wło​sa głów​ka, któ​ra ro​zej​rza​ła się czuj​nie. Było pu​sto, ani ży​wej du​szy. Na skra​ju cem​bro​wi​ny po​ja​wi​ły się szczu​płe pal​ce zwień​czo​ne za​ska​ku​ją​co moc​ny​mi pa​znok​cia​mi, a chwi​lę po​tem spod zie​mi wy​sko​czy​ła ele​ganc​ko ubra​na mło​da ko​bie​ta. Za​mknę​ła bez​sze​lest​nie właz, otar​ła ubru​dzo​ne dło​nie na​wil​ża​ną chu​s​tecz​ką i szyb​kim kro​kiem ru​szy​ła w górę, w stro​nę pod​zam​cza. Za cel ob​ra​ła po​czyt​ny szcze​ciń​ski dzien​nik „Go​niec”, miesz​czą​cy się w trzy​pię​tro​wym bu​dyn​ku sty​li​zo​wa​nym na se​ce​syj​ną ka​mie​ni​cę. Mi​le​na Chmiel​nik, bo o niej mowa, była je​dy​ną dzien​ni​kar​ką, któ​ra po​ja​wia​ła się tam bla​dym świ​tem. Na ogół prze​glą​da​ła In​ter​net, re​da​go​wa​ła swo​ją ru​bry​kę i pę​dem ru​sza​ła na umó​wio​ne roz​mo​wy, by po​ja​wić się w pra​cy raz jesz​cze – wie​czo​rem. Więk​szo​ści pra​cow​ni​ków „Goń​ca” jej plan dnia wy​da​wał się dziw​ny, ona jed​nak ce​ni​ła go ogrom​nie. Przy​czy​na tych oso​bli​wych upodo​bań trzy​ma​na była w ta​jem​ni​cy ze zro​zu​mia​łych po​wo​dów – od 58 dni Mi​le​na ba​lan​so​wa​ła na gra​ni​cy dwóch świa​tów, sta​ra​jąc się go​dzić ży​cie „na gó​rze”, wśród lu​dzi, z tym „na dole”, gdzie wszel​ka ak​tyw​ność za​mie​ra​ła wraz ze wscho​dzą​cym słoń​cem. Ach, i jesz​cze jed​no. Nie​usta​ją​co mia​ła 25 lat, 9 mie​się​cy i 6 dni. I mia​ło tak być aż do śmier​ci. Kil​ka go​dzin póź​niej, kie​dy re​dak​cja bu​dzi​ła się do ży​cia, Mi​le​na ro​bi​ła ostat​nią ko​rek​tę naj​now​sze​go fe​lie​to​nu. Z new​sro​omu uno​sił się za​pach kawy i do​bie​gał gwar roz​mów, a to zna​czy​ło, że nie​dłu​go po​ja​wi się Ra​dek – bez​po​śred​ni prze​ło​żo​ny i uciąż​li​wy ad​o​ra​tor. Nie chcia​ła się z nim wi​dzieć, mia​ła jed​nak do za​ła​twie​nia jesz​cze jed​ną spra​wę. Wy​łą​czy​ła kom​pu​ter, po​ukła​da​ła dro​bia​zgi na biur​ku i ze​szła na naj​niż​szą kon​dy​gna​cję, gdzie re​zy​do​wał

pre​zes spół​ki wy​daw​ni​czej i głów​ny udzia​ło​wiec dzien​ni​ka. Nie pra​co​wał tam, broń Boże! Za​rzą​dzał i ka​so​wał pie​nią​dze. Od ro​bo​ty miał lu​dzi. – Zno​wu? – Se​kre​tar​ka przy​wi​ta​ła ją nie​na​wist​nym spoj​rze​niem. Jej gi​gan​tycz​ny biust ro​bił na wszyst​kich wra​że​nie, uro​da, nie​ste​ty, od do​brych pięt​na​stu lat, już nie. – Pan pre​zes… – Pan pre​zes ma​rzy, żeby mnie przy​jąć. Z pew​no​ścią. Pani Zo​sia nie omiesz​ka​ła oka​zać odro​bi​ny po​gar​dy w ge​ście, któ​rym od​rzu​ca​ła na ple​cy swe far​bo​wa​ne kru​czo​czar​ne wło​sy. Po​chy​li​ła się jed​nak nad in​ter​ko​mem bez zbęd​nej zwło​ki. – Pa​nie pre​ze​sie… – Wpu​ścić – prze​rwał jej w pół sło​wa, a Mi​le​na po​sła​ła se​kre​tar​ce uśmiech pe​łen sło​dy​czy. Pani Zo​sia wła​śnie tego nie lu​bi​ła naj​bar​dziej – kie​dy na osten​ta​cyj​ne oka​zy​wa​nie bra​ku sym​pa​tii re​wan​żo​wa​no się jej czymś zgo​ła od​wrot​nym. – Prsz​sze – wy​ce​dzi​ła przez zęby se​kre​tar​ka i nie​chęt​nie mach​nę​ła ręką w stro​nę drzwi. Mi​le​na ob​cią​gnę​ła blu​zecz​kę i pew​nym kro​kiem ze​szła jesz​cze ni​żej, do mrocz​nej su​te​re​ny, gdzie je​dy​nym źró​dłem świa​tła były imi​tu​ją​ce dzien​ny blask szkla​ne ka​se​to​ny. Pre​zes – dla niej Krzysz​tof – bły​ska​wicz​nie wer​to​wał do​ku​men​ty. Unio​sła brew, za​sko​czo​na. Na ogół prze​by​wał poza biu​rem, a kie​dy już ra​czył się zja​wić, spę​dzał tu czas bez​pro​duk​tyw​nie. Czy​ty​wał pra​sę przy fi​li​żan​ce moc​nej kawy, słu​chał mu​zy​ki, prze​glą​dał wi​try​ny in​ter​ne​to​we lub pa​lił cy​ga​ro. Jego sto​su​nek do pra​cy sym​bo​li​zo​wał pe​dan​tycz​nie wy​sprzą​ta​ny ga​bi​net, w któ​rym przy​bo​ry do pi​sa​nia peł​ni​ły rolę ga​dże​tów. Tym ra​zem pa​pie​ry wa​la​ły się w chy​bo​tli​wych ster​tach pod ścia​na​mi, na pod​ło​dze i ma​ho​nio​wym biur​ku. – Cześć. Chcia​łeś mnie wi​dzieć – po​wie​dzia​ła, sta​ran​nie za​my​ka​jąc drzwi. – Tak. – Krzysz​tof prze​rzu​cał do​ku​men​ty pod ścia​ną po pra​wej i od​ha​czał coś w no​te​sie. Mimo sza​ra​wej, per​ga​mi​no​wej skó​ry, ty​po​wej dla więk​szo​ści sta​rych wam​pi​rów, wy​glą​dał co naj​wy​żej na czter​dzie​ści lat. Za​wsze była cie​ka​wa, ile ma na​praw​dę. – Do​my​kam pew​ne spra​wy i jest coś, w czym mo​żesz mi po​móc. – Słu​cham. – O ile so​bie przy​po​mi​nam, tra​fi​łaś do „Goń​ca” przez pe​wien te​mat… – Te​raz se​gre​go​wał po​tęż​ną ster​tę w ką​cie, wzbi​ja​jąc kurz.

– Zna​la​złam w Pod​zie​miu frag​ment nogi. To był świet​ny ma​te​riał na dzien​ni​kar​skie śledz​two. Nie​ste​ty, pro​wa​dził do na​szych. – Pra​co​wał nad tym też Po​słusz​ny. – Zga​dza się. Wpa​dli​śmy na tę nogę ra​zem. – Nie​pro​szo​na usia​dła na fo​te​li​ku dla go​ści i spod spód​ni​cy bły​snę​ły zgrab​ne uda. – O co cho​dzi? Krzysz​tof prze​rwał za​ję​cie i chwi​lę mil​czał. Sza​ra​wy ob​łok wol​no osia​dał na jego kę​dzie​rza​wych, ciem​nych wło​sach. Po​cią​gła twarz wy​ra​ża​ła nie​za​do​wo​le​nie. – On wciąż grze​bie. Uparł się, że doj​dzie, co dzie​je się z za​gi​nio​ny​mi ludź​mi. – Czy​ści​łeś mu pa​mięć? – Dwa razy – przy​znał nie​chęt​nie. – I nic. – To zna​czy, że wciąż ma no​tat​ki i pli​ki na kom​pu​te​rze. – Zaj​miesz się tym? Mi​le​na opu​ści​ła wzrok. Nie cier​pia​ła ta​kich za​dań. Były sprzecz​ne z jej prze​ko​na​nia​mi. – Jak znaj​dę chwi​lę – obie​ca​ła nie​chęt​nie. – A może war​to na​pi​sać o tych za​gi​nię​ciach? Je​śli to tyl​ko moż​li​we. – Sama so​bie od​po​wie​dzia​łaś. – Krzysz​tof otrze​pał ra​mio​na i spoj​rzał na nią prze​ni​kli​wie. Sie​dzia​ła po​nu​ra, nie oka​zu​jąc na​wet cie​nia apro​ba​ty. – Ta​kie jest ży​cie. Albo my, albo oni. – Wiem, że nie mogą wszyst​kie​go wie​dzieć, ale może pu​ść​my to w for​mie ja​kie​goś… ostrze​że​nia? No wiesz, żeby nikt nie szwen​dał się, gdzie nie trze​ba. – To aku​rat nie leży w mo​ich kom​pe​ten​cjach. – A w czy​ich? – Jesz​cze się py​tasz? – prych​nął. – Fi​dia​sza. On te​raz rzą​dzi Pod​zie​miem. Za​ci​snę​ła usta. Nie lu​bi​ła przy​zna​wać się do po​ra​żek. – Oj​ciec… nie jest chęt​ny do roz​mów. W ogó​le nie​wie​le go wi​du​ję. – Może za dużo pra​cu​jesz dla „Goń​ca”? – Hej, to two​ja ga​ze​ta! – Ot​to​na. Ja nią tyl​ko za​rzą​dzam. Mi​le​na spoj​rza​ła na nie​go z nie​do​wie​rza​niem. Otto był przy​wód​cą Pod​zie​mia przez set​ki lat, jed​nak dwa mie​sią​ce temu „ab​dy​ko​wał pod przy​mu​sem”. Osą​dzo​ny i uka​ra​ny prze​by​wał te​raz nie wia​do​mo gdzie. Nic nie za​po​wia​da​ło, że kie​dy​kol​wiek wró​ci.

– Otto to prze​szłość. – Gdy po​ży​jesz tyle lat, co ja, zro​zu​miesz, że tych słów nie uży​wa się w jed​nym zda​niu. Nie w tym kon​tek​ście. – Nie​waż​ne. – Po​ja​wi​ła się tuż przed Krzysz​to​fem i po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. To był po​ufa​ły gest, pe​łen de​spe​ra​cji i za​an​ga​żo​wa​nia. – Pu​ść​my to ostrze​że​nie. Pro​szę. – Nie. Nikt nie bę​dzie so​bie od ust odej​mo​wał, bo ty masz ja​kieś kre​tyń​skie wy​rzu​ty su​mie​nia – od​parł chłod​no. – No, zmy​kaj już, je​stem za​ję​ty. Mi​le​na bły​ska​wicz​nie wy​ło​wi​ła z pli​ku w jego ręce je​den z do​ku​men​tów. Była to li​sta, któ​ra ko​ja​rzy​ła się jej z bi​lan​sem, ze​sta​wie​niem księ​go​wym albo… roz​li​cze​niem koń​co​wym. – Co to? – Ta​jem​ni​ca służ​bo​wa – syk​nął, od​bie​ra​jąc pa​pier. Wy​su​nął nie​znacz​nie zęby, zdra​dza​jąc zde​ner​wo​wa​nie. – Wy​jeż​dżasz? – I wtem ją olśni​ło. – Rzu​casz ga​ze​tę. To dla​te​go „do​my​kasz pew​ne spra​wy”! – Mam nowe roz​ka​zy. Gdzie in​dziej. – A re​dak​cja? Osten​ta​cyj​nie wy​pchnął ją z po​ko​ju. – Chcesz za dużo wie​dzieć. Że​gnam. – Za​trza​snął jej drzwi przed no​sem. – A żeby cię…! Krzysz​tof! – Umil​kła, bo​wiem na scho​dach sta​ła pani Zo​sia. Twarz pro​mie​nia​ła jej za​chwy​tem. – Wy​wa​lił pa​nią? – Nie pani in​te​res – wark​nę​ła. – Na​resz​cie. Skoń​czy się to gwiaz​do​rze​nie. „Ty​ka​nie” pana pre​ze​sa. Przez mo​ment mia​ła ocho​tę wbić zęby w jej zwię​dłą szy​ję. – Pan pre​zes jest zde​ner​wo​wa​ny. Chy​ba roz​wa​ża sprze​daż dzien​ni​ka – oznaj​mi​ła lo​do​wa​to. Pani Zo​sia po​bla​dła i omal nie spa​dła ze scho​dów. – Sprze… – Tak, sprze​daż. – A żeby to! Nie​po​trzeb​nie wy​pa​pla​ła! Chrząk​nę​ła i do​da​ła przy​jaź​niej​szym to​nem: – Ale mó​wię to pani w wiel​kiej ta​jem​ni​cy. – Dzię​ku​ję. – W oczach se​kre​tar​ki bły​snę​ły łzy. – Boże! I gdzie ja te​raz ro​bo​tę znaj​dę? Mi​le​na nie mia​ła po​ję​cia. I nie było to je​dy​ne py​ta​nie, któ​re tego dnia zo​sta​ło bez od​po​wie​dzi.

*** Ra​do​sław Po​słusz​ny, szef dzia​łu miej​skie​go „Goń​ca”, był pod​eks​cy​to​wa​ny. Nie​daw​no, do​biw​szy lat Chry​stu​so​wych, za cel po​sta​wił so​bie jak naj​szyb​sze za​ło​że​nie ro​dzi​ny. Jego wy​bran​ka była pięk​na, zdro​wa, in​te​li​gent​na i wy​kształ​co​na. Znał ją od daw​na, a od bli​sko dwóch mie​się​cy ko​chał się w niej nie​przy​tom​nie. Nie​ste​ty, cho​ciaż ce​ni​ła go jako dzien​ni​ka​rza, prze​ło​żo​ne​go i za​wsze go​to​we​go do po​mo​cy męż​czy​znę, coś naj​wy​raź​niej sta​ło na prze​szko​dzie ich szczę​ściu. Ra​dek dłu​go my​ślał, co bu​dzi​ło w niej ten opór, moż​na by na​wet za​ry​zy​ko​wać stwier​dze​nie – „głę​bo​ko skry​wa​ną nie​chęć”. Wresz​cie do​znał olśnie​nia – był prze​cież rudy, a to nie wszyst​kim ko​bie​tom się po​do​ba! Po prze​ana​li​zo​wa​niu wszyst​kich „za” i „prze​ciw” zdo​był się na de​spe​rac​ki krok, któ​ry miał przed nim otwo​rzyć bra​my raju. Wła​śnie wczo​raj roz​ja​śnił u fry​zje​ra wło​sy i te​raz jego gło​wę wień​czy​ła strze​cha o od​cie​niu pla​ty​no​wy blond. Zero ru​do​ści. Blond tak ja​sny, że nie bu​dzi wąt​pli​wo​ści. Ra​dek, za​chwy​co​ny swym no​wym wy​glą​dem, za​brał pocz​tę i z drże​niem ser​ca ru​szył do re​dak​cyj​ne​go po​ko​iku, któ​ry, ku jego ucie​sze, dzie​li​li. – Puk! Puk! – za​wo​łał ra​do​śnie. – Co się wy​głu​piasz, właź, prze​cież to twój po​kój – roz​le​gło się z wnę​trza. Ra​dek ocho​czo prze​kro​czył próg. Mi​le​na na​kle​ja​ła so​bie tip​sy. Zu​peł​nie nie​po​trzeb​ny za​bieg, była bo​ska i bez tego. Cho​ciaż trze​ba przy​znać, że jej dło​nie mia​ły w so​bie coś… dra​pież​ne​go. – Pięk​ny dzień – po​wie​dział, przyj​mu​jąc wy​szu​ka​ną pozę. – Do​bry na do​bre wia​do​mo​ści. Ży​cio​we zmia​ny. – Jest coś do mnie? – spy​ta​ła uko​cha​na, nie od​ry​wa​jąc oczu od swych pa​znok​ci. Te​raz spraw​nie na​kła​da​ła na nie ja​sny la​kier. – Jest. – To daj. – To weź. – Po​pra​wił ko​szu​lę. Była sta​ran​nie upra​so​wa​na i pa​so​wa​ła ko​lo​ry​stycz​nie do no​wych wło​sów. Mi​le​na za​krę​ci​ła bu​te​lecz​kę z la​kie​rem, unio​sła wzrok i wy​trzesz​czy​ła nie​bie​skie oczy. Ra​dek był… bia​ło siwy. – Coś się sta​ło? Prze​ży​łeś ja​kiś… – chwi​lę szu​ka​ła sło​wa – wstrząs? – O tak, kie​dy zo​ba​czy​łem cie​bie. I jak? Le​piej? Mi​le​na się za​du​ma​ła.

– Tak. – Wie​dzia​łem! – Ra​dek uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Bar​dziej sexy? – Co z tą pocz​tą? – Pocz​ta? Te​raz? – prych​nął. – Po​roz​ma​wiaj​my o nas. Mi​le​nie opa​dły ręce. – Rad​ku, ile razy mam ci tłu​ma​czyć, że nie ma „nas”? – Ile razy chcesz. Praw​dzi​wy męż​czy​zna się nie znie​chę​ca. Jęk​nę​ła. – Znie​chęć się. Je​śli to ci po​mo​że, za​cznę cho​dzić w wor​ku. – Grunt to wy​trwa​łość. – Przy​klęk​nął przy dziew​czy​nie i nie​mal po​ło​żył gło​wę na jej ra​mie​niu. Już daw​no zre​zy​gno​wał z bar​dziej pło​mien​nych ge​stów, bo strasz​nie ją to iry​to​wa​ło. – Póki je​steś sama, po pro​stu na mnie cze​kasz. Kur​czo​wo zła​pa​ła się tej su​ge​stii. – Ale ja nie je​stem sama…! Miesz​kam z kimś. Od mie​sią​ca – za​pew​ni​ła go żar​li​wie. – Le​nuś, gdy​by w two​im ży​ciu ist​niał ja​kiś fa​cet, przy​szedł​by po cie​bie cho​ciaż raz. Po​myśl o nas po​waż​nie. Bar​dzo po​waż​nie. – Po​gła​dził de​li​kat​nie jej dłoń, aż po​czu​ła całą tkli​wość, na​dzie​ję i po​żą​da​nie. Za​bra​ła rękę. – Jest la​ryn​go​lo​giem. Ra​dek mo​men​tal​nie ze​sztyw​niał, ale nie tak, jak​by so​bie tego ży​czył. – Ni​g​dy nie mó​wi​łaś o żad​nym le​ka​rzu! – Wła​ści​wie… te​raz… jest bar​dziej ba​da​czem. Ma pro​jekt na​uko​wy i nie wi​dzi​my się zbyt czę​sto. – Aha! – Ale kie​dy skoń​czy, mamy się po​brać – skła​ma​ła bez​czel​nie. Ra​dek zbladł. – To dla cie​bie. – Po​ło​żył li​sty na biur​ku i szyb​ko siadł na swo​im miej​scu. Dłu​go, bar​dzo dłu​go nic nie mó​wił, wresz​cie bąk​nął: – Jak się na​zy​wa? – Da​riusz Pu​ty​jas. Bły​ska​wicz​nie wrzu​cił w Go​ogle sto​sow​ne ha​sło. Da​riusz Pu​ty​jas był zwią​za​ny z ka​te​drą ge​ne​ty​ki i szpi​ta​lem miej​skim. – Jest bo​ga​ty? – Ma miesz​ka​nie w cen​trum i apar​ta​ment… obok miej​sca pra​cy. – Sa​mo​chód? – Nie​daw​no ku​pił w sa​lo​nie.

– Aha. – Ra​dek opu​ścił gło​wę. Jako po​sia​dacz skrom​nej ka​wa​ler​ki oraz ośmio​let​nie​go sa​mo​cho​du z cen​tral​nym zam​kiem, alu​fel​ga​mi i śred​niej kla​sy sprzę​tem gra​ją​cym pla​so​wał się w zde​cy​do​wa​nie niż​szej li​dze. – Pu​ty​jas. Co to w ogó​le za na​zwi​sko? – Nor​mal​ne. Zer​k​nął ku niej po​dejrz​li​wie. – Tyl​ko ja​koś ni​g​dy tu na​wet nie zaj​rzał. Mi​le​na wes​tchnę​ła. – Był tu wie​le razy – po​wie​dzia​ła, mo​du​lu​jąc Głos. Brzmiał głę​bo​ko, wi​bro​wał i wpra​wiał słu​cha​cza w spe​cy​ficz​ny ro​dzaj transu. – Tyl​ko cie​bie aku​rat nie było. – Te​raz so​bie przy​po​mi​nam – zgo​dził się Ra​dek. – Chy​ba. Z nie​chę​cią po​my​śla​ła, że albo Głos kiep​sko dzia​ła na za​ko​cha​nych męż​czyzn, albo ona nie jest w tym do​bra. Su​ge​stie spły​wa​ły po Rad​ku jak woda po kacz​ce. Trze​ba zna​leźć inny spo​sób, by prze​rwać to pa​smo udrę​ki. Ma​chi​nal​nie otwo​rzy​ła pierw​szą z brze​gu ko​per​tę i wy​su​nę​ła z niej… wi​zy​to​wy li​ścik za​pi​sa​ny sta​ran​nie wy​ka​li​gra​fo​wa​nym, ręcz​nym pi​smem. Pa​pier był czer​pa​ny, czar​ny ślad zo​sta​wi​ła naj​praw​do​po​dob​niej sta​lów​ka. Za​sko​czo​na unio​sła kar​tecz​kę i prze​czy​ta​ła, co na​stę​pu​je: Pan​na Wik​to​ria Ko​ryc​ka za​pra​sza na her​bat​kę Pan​nę Mi​le​nę Chmiel​nik dnia 27 maja, w czwar​tek o go​dzi​nie dru​giej zero zero. Ni​żej po​da​ny był ad​res – na​ziem​ny ad​res, żad​nych schro​nów, mrocz​nych ko​ry​ta​rzy i ka​na​łów – wska​zu​ją​cy na Dą​bie, dziel​ni​cę na obrze​żach mia​sta. Na po​licz​ki Mi​le​ny wy​szły ru​mień​ce. Wiki nie po​win​na była wy​sy​łać ta​kie​go za​pro​sze​nia na ad​res re​dak​cji! Po pierw​sze, dzię​ki „szyb​ko​ści” pocz​ty przy​szło w ostat​niej chwi​li, po dru​gie, ja​kiś czło​wiek mógł je prze​czy​tać! Po chwi​li zre​flek​to​wa​ła się, że nie po​da​ła jej prze​cież pry​wat​ne​go na​mia​ru. – Coś się sta​ło? – Ra​dek był jak ba​ro​metr. Bez​błęd​nie wy​chwy​ty​wał wszyst​kie wa​ha​nia jej na​stro​jów. – Nic – mruk​nę​ła.

Nic ludz​kie​go, do​da​ła w my​ślach. *** Fi​diasz po​czuł ucisk w skro​niach. Pul​so​wał nie​prze​rwa​nie, wy​wo​łu​jąc pa​lą​cą po​trze​bę od​wie​dze​nia ko​goś… kogo daw​no już nie wi​dział. Po​trzą​snął gło​wą i wy​dął war​gi, pró​bu​jąc to zlek​ce​wa​żyć, wziął na​wet kil​ka głęb​szych wde​chów. Nie po​ma​ga​ło. Na​kaz po​tęż​niał, roz​prze​strze​niał się, tłam​sił. Za​in​try​go​wa​ny wpu​ścił go w swój umysł i wte​dy zro​zu​miał. Wo​łał go Mistrz Kor​ne​lius, naj​star​szy zna​ny mu Czy​ści​ciel, ten, któ​ry żył, za​nim wy​ko​pa​no tu pierw​szy tu​nel. Nie​chęt​nie pod​dał się we​zwa​niu i ru​szył w głąb ciem​no​ści. Za nim po​dą​żył Bru​tus. Szczur drep​tał ci​chut​ko, szyb​ko prze​bie​rał ma​lut​ki​mi łap​ka​mi, wresz​cie sko​czył, wbił się pa​zur​ka​mi w odzież i wy​lą​do​wał na ulu​bio​nym miej​scu – pra​wym ra​mie​niu swe​go pana. Wy​su​nął spo​mię​dzy wło​sów ru​chli​wy pysz​czek i przy​warł do skó​ry. Dłu​gi, nagi ogon po​ru​szał się mia​ro​wo w rytm kro​ków, lecz coś było nie tak. Szczur wsłu​chał się w tęt​no Fi​dia​sza. Było nie​rów​ne, słab​sze niż zwy​kle. Płyt​ki od​dech też świad​czył o tym, że jego pan prze​ży​wa cięż​kie chwi​le. Wtu​lił się cie​płym, cuch​ną​cym ciał​kiem w za​głę​bie​nie szyi, by choć tro​chę go uspo​ko​ić, ale sta​ra​nia były da​rem​ne. Od​kąd Fi​diasz prze​jął wła​dzę, zma​gał się z wie​lo​ma pro​ble​ma​mi, któ​re go prze​ra​sta​ły. Brak fun​du​szów na utrzy​ma​nie gniaz​da, nie​za​do​wo​le​nie po​plecz​ni​ków po​przed​nie​go przy​wód​cy, a na​wet gło​sy sprze​ci​wu wśród wier​nych mu Czy​ści​cie​li. Och, i jesz​cze Mi​le​na, któ​rą trze​ba było pil​no​wać, żeby nie na​py​ta​ła so​bie bie​dy. O so​bie nie my​ślał, a prze​cież bar​dzo źle zno​sił pre​sję, to po​tęż​nie​ją​ce po​czu​cie od​po​wie​dzial​no​ści za wszyst​kich i za wszyst​ko. O wie​le le​piej so​bie ra​dził, kie​dy kon​tro​lo​wał ogra​ni​czo​ną sieć ko​ry​ta​rzy, kie​dy żył wśród swo​ich, zgod​nie z za​sa​da​mi Czy​ści​cie​li. Męż​czy​zna zszedł na naj​niż​szy po​ziom, gdzie po​wie​trze było mo​kre od wil​go​ci i chłod​ne jak li​sto​pa​do​wa noc. Jego kro​ki, cięż​kie od my​śli, nio​sły się echem, jak​by nie był ci​cho​sto​pym wam​pi​rem, jak​by ni​g​dy się nie skra​dał. Odór na​si​lił się, wie​dział więc, że jest bli​sko. Wresz​cie do​tarł do cia​sne​go lo​chu na koń​cu ko​ry​ta​rza i pchnął zbu​twia​łe drzwi. W celi sie​dział On – szczu​pły, bar​dzo drob​ny, nie​mal nie​wi​docz​ny. Cia​ło na​sto​lat​ka, dłu​gie wło​sy ście​lą​ce się po po​sadz​ce, ma​leń​ka twa​rzycz​ka o strasz​nych sta​rych oczach i pa​zu​ry, naj​dłuż​sze pa​zu​ry, ja​kie kie​dy​kol​wiek wi​dział. Na ten wi​dok Bru​tus wsu​-

nął się pod ko​szu​lę Fi​dia​sza i trwał tak do koń​ca spo​tka​nia. – Je​steś – po​wie​dział ci​cho Kor​ne​lius, pro​stu​jąc zgar​bio​ne ple​cy. W jego bia​łym cie​le o cien​kiej nie​bie​ska​wej skó​rze było coś prze​ra​ża​ją​ce​go. Jak​by był cho​ry na pro​ge​rię albo po pro​stu wstał z gro​bu. – Usły​sza​łem two​je we​zwa​nie. – To do​brze, bar​dzo do​brze. Usiądź – po​le​cił szep​tem. Nie było tu wie​le sprzę​tów. Zgod​nie z re​gu​łą tyl​ko skrom​ne po​sła​nie, pro​sty stół i dwa sie​dzi​ska. Fi​diasz za​jął wol​ne miej​sce na​prze​ciw Mi​strza. Nie py​tał o nic, wie​dział, że sam mu po​wie, cze​go chce. Kor​ne​lius wstał i za​czął krą​żyć po celi. Kru​che cia​ło nie​mal nie do​ty​ka​ło pod​ło​gi, jak​by su​nął nad nią i jej nie do​ty​kał. Za nim, jak ca​łun, po​ru​sza​ła się pe​le​ry​na brud​nych wło​sów. – Dużo zmie​ni​łeś, od​kąd je​steś re​gen​tem. Fi​diasz ścierpł. Czyż​by zła​mał ja​kieś za​sa​dy asce​zy? To praw​da, że Czy​ści​cie​le żyli te​raz le​piej niż kie​dy​kol​wiek, ale da​le​ko im było do luk​su​sów, w któ​rych pła​wi​li się po​zo​sta​li miesz​kań​cy Pod​zie​mia. Mu​siał choć tro​chę zni​we​lo​wać róż​ni​ce, by nie do​cho​dzi​ło do na​pięć. Uniósł py​ta​ją​ce spoj​rze​nie. – Czy​ści​cie​le są zdez​o​rien​to​wa​ni – wy​ja​śnił Mistrz. – Już nie wie​dzą, co jest do​bre, a co złe. Jak żyć, co ro​bić. – Daję im wy​bór. – Błąd. Ty od​po​ku​to​wa​łeś i mo​żesz wy​bie​rać. Oni – nie. Fi​diasz się za​sta​no​wił. – Wie​lu od​po​ku​to​wa​ło. Tak są​dzę. – Nie wtrą​cam się w two​je rzą​dy, co naj​wy​żej ra​dzę. Prze​myśl to jesz​cze i ustal nowe re​gu​ły. Mu​szą być pro​ste, zro​zu​mia​łe dla na​szych. To było tak oczy​wi​ste, że aż ge​nial​ne. Fi​diasz skło​nił gło​wę. – Tak zro​bię. – Wstał z krze​sła, lecz Mistrz wstrzy​mał go ge​stem. Zdzi​wio​ny siadł z po​wro​tem. – Coś jesz​cze? – Nie we​zwa​łem cię z tego po​wo​du. Jest inna spra​wa wiel​kiej wagi. – Za​jął miej​sce na​prze​ciw i splótł dłu​gie pal​ce. Pa​zu​ry zgrzyt​nę​ły o sie​bie ci​cho. – Czy to praw​da, że two​ja cór​ka cho​dzi za dnia? Fi​diasz uniósł brwi, za​sko​czo​ny. Na​wet nie po​my​ślał, że po​wi​nien o tym po​roz​ma​wiać z Kor​ne​liu​sem. Zda​wał się taki wy​co​fa​ny z ży​cia, nie​cie​ka​wy no​wych cza​sów, znu​żo​ny trwa​niem. – Skąd wiesz? – Więc to praw​da. – Tak.

– Ten chło​pak, jak mu tam, Ma​thias, ten co przy​no​si mi po​sił​ki… mó​wił, że jest pięk​na. Fi​diasz wzru​szył ra​mio​na​mi. – Pew​nie tak. Wie​lu się za nią uga​nia. – Mó​wił też, że robi się o niej gło​śno poza gniaz​dem, bo są te​raz spo​so​by, by szyb​ko roz​gła​szać wie​ści. Fi​diasz roz​wa​żał przez chwi​lę jego sło​wa. – Te​le​fo​ny, In​ter​net. Tak, jest wie​le spo​so​bów. W jed​nej chwi​li moż​na prze​ka​zać wia​do​mość wie​lu wam​pi​rom na ca​łym świe​cie. Kor​ne​lius po​trzą​snął gło​wą, zmar​twio​ny. – To źle, bar​dzo źle. Mu​si​my jak naj​szyb​ciej wszyst​kich prze​ko​nać, że nie ma w niej nic nie​zwy​kłe​go. Od tego za​le​ży wię​cej, niż po​tra​fisz so​bie wy​obra​zić.

Rozdział 2 Noc była co​raz głęb​sza. Ostat​ni tram​waj ha​ła​śli​wie prze​to​czył się przez uli​cę Asny​ka, nie​licz​ni prze​chod​nie prze​ci​na​li po​bli​ski skwer, by naj​krót​szą dro​gą prze​mknąć do do​mów, wol​no ga​sły świa​tła w oknach, aż wresz​cie więk​szość po​chło​nę​ła ciem​ność. Bla​skiem lśni​ło tyl​ko miesz​ka​nie Mi​le​ny. Nie​wiel​kie dwu​po​ko​jo​we lo​kum na trze​cim pię​trze wie​żow​ca nie​wie​le się zmie​ni​ło od mo​men​tu, w któ​rym prze​sta​ła być czło​wie​kiem. Wciąż sta​ła tam wy​god​na sofa, prze​past​na sza​fa, łóż​ko przy​kry​te mięk​ką na​rzu​tą i lam​pa z po​ma​rań​czo​wym aba​żu​rem. Na​gły przy​pływ pie​nię​dzy, któ​re otrzy​ma​ła za od​da​nie krwi do ba​dań, skło​nił ją do po​ło​że​nia drew​nia​nej pod​ło​gi, wy​mia​ny okien i wan​ny. Ku​pi​ła też wie​szak do przed​po​ko​ju i eks​pres do kawy. Na resz​tę nie mia​ła cza​su. Nie​odmien​nie po​chła​nia​ły ją spra​wy lu​dzi lub, tak jak te​raz, istot róż​nią​cych się od nich jak dzień od nocy… Nie​spo​dzie​wa​ne za​pro​sze​nie wpra​wi​ło Mi​le​nę w do​bry na​strój. Nie mia​ła wie​lu zna​jo​mych, a je​dy​ną przy​ja​ciół​kę – Mał​goś​kę – stra​ci​ła już daw​no. Dla​te​go ele​ganc​ki li​ścik roz​bu​dził w niej pew​ne na​dzie​je. Wik​to​ria była jed​ną z nie​licz​nych ko​biet w ich gnieź​dzie, do tego ce​cho​wa​ła ją skrom​ność i po​go​da du​cha. Mi​le​na li​czy​ła, że nad​cho​dzą​ca noc może być po​cząt​kiem je​śli nie przy​jaź​ni, to cho​ciaż obo​pól​nej sym​pa​tii. Bar​dzo chcia​ła mieć do kogo otwo​rzyć usta i nie drżeć z oba​wy, że po​wie coś, co zdra​dzi jej na​tu​rę, i że zno​wu bę​dzie mu​sia​ła czy​ścić czyjś umysł. Był tyl​ko je​den, drob​ny pro​blem. Ni​g​dy nie była na noc​nej her​bat​ce i nie wie​dzia​ła, co na sie​bie wło​żyć. Za​in​try​go​wa​na i nie​co zde​pry​mo​wa​na bar​dzo dłu​go wy​bie​ra​ła strój. Wresz​cie pa​dło na po​pie​la​te szpil​ki, łań​cu​szek z bia​łe​go zło​ta i gra​na​to​wą su​kien​kę ze srebr​ną la​mów​ką – pro​stą, ale ele​ganc​ką, w któ​rej była tyl​ko raz, na ślu​bie Mał​go​si. Pół go​dzi​ny póź​niej ci​cho wy​szła na uli​cę, sia​dła za kie​row​ni​cą i ostroż​nie za​pa​li​ła sil​nik. Nowy sa​mo​chód wy​po​sa​żo​ny był w mnó​stwo ba​je​rów i spe​cjal​ne za​bez​pie​cze​nia, ale go nie lu​bi​ła. Od pew​ne​go cza​su wciąż włą​cza​ła się kli​ma​ty​za​cja, nie​spo​dzie​wa​nie uru​cha​mia​ły się wy​cie​racz​ki i wy​jeż​dża​ła szu​fla​da na pły​tę CD. Tak sta​ło się i tym ra​zem. Po​my​śla​ła tę​sk​nie o swo​im

skrom​nym for​dzie, nie​ste​ty, oj​ciec za​bro​nił jej nim jeź​dzić. Mia​ła uży​wać służ​bo​we auto, i tyle. W prze​ciw​nym ra​zie snuł​by się za nią ochro​niarz. Dość dłu​go szu​ka​ła nu​me​ru, wresz​cie za​par​ko​wa​ła na po​rząd​nym, utwar​dzo​nym pod​jeź​dzie i spoj​rza​ła na dom. Wil​la była nowa, moż​na by na​wet rzec – współ​cze​sna. Ot, zwy​kły czer​wo​ny dach i ja​sna ele​wa​cja. Z oto​cze​nia wy​róż​nia​ły ją tyl​ko so​lid​ne ża​lu​zje, za​ciem​nia​ne szy​by i duży ogród. Po​pra​wi​ła na ra​mie​niu to​reb​kę i za​dzwo​ni​ła do drzwi. Uła​mek se​kun​dy póź​niej uj​rza​ła Wiki – och, nie Wiki, Wik​to​rię – we wspa​nia​łej bla​do​ró​żo​wej suk​ni, z de​kol​tem od​sła​nia​ją​cym nie​co zbyt chu​de ple​cy. Mi​le​na się za​wa​ha​ła. Może po​win​na była przy​nieść ja​kiś pre​zent? Kwia​ty? Al​ko​hol? Ka​raf​kę świe​żej krwi…? To fa​tal​nie, że wpa​dła tu tak nie​przy​go​to​wa​na. Skąd jed​nak mo​gła przy​pusz​czać, że dziew​czy​na, któ​rą za​wsze wi​dzia​ła w ku​cy​ku, spodniach i ob​ci​słych gol​fach, prze​isto​czy się w damę…? – Cześć – po​wie​dzia​ła nie​co stre​mo​wa​na. – Świet​nie wy​glą​dasz. – Dzię​ku​ję. – Wam​pi​rzy​ca mu​snę​ła dło​nią mi​ster​nie upię​te wło​sy. Kom​ple​ment spra​wił jej wy​raź​ną przy​jem​ność i nie kry​ła za​do​wo​le​nia. – Wi​tam i za​pra​szam. Mi​le​na przy​pię​ła do twa​rzy sztucz​ny uśmiech i peł​na naj​gor​szych prze​czuć prze​kro​czy​ła próg. Ta noc mo​gła przy​nieść tyl​ko nie​po​spo​li​te po​kła​dy wsty​du, bez​li​to​śnie ob​na​ża​jąc jej kul​tu​ral​ne i to​wa​rzy​skie bar​ba​rzyń​stwo. Zwłasz​cza, że na po​czą​tek spóź​ni​ła się cały kwa​drans, co dla wam​pi​rów mo​gło zna​czyć całą wiecz​ność. *** Owio​nął ją za​pach per​fum, dymu ty​to​nio​we​go i wina zmie​sza​ne​go z krwią. Wcią​gnę​ła woń dys​kret​nie i już wie​dzia​ła, że w domu jest kil​ka osób. Prze​szła da​lej, za​chę​co​na ge​stem go​spo​dy​ni. Sa​lon urzą​dzo​ny był z przed​wo​jen​nym sma​kiem. Uj​rza​ła orze​cho​wy szez​long, po​li​tu​ro​wa​ny bu​fet i ślicz​ny sto​lik for​ni​ro​wa​ny cze​czo​tą. Na fo​te​li​kach w głę​bi sie​dzia​ły dwie wam​pi​rzy​ce z kie​lisz​ka​mi w dło​niach, trze​cia sta​ła w nie​dba​łej po​zie, pa​ląc pa​pie​ro​sa przez dłu​gą szkla​ną luf​kę. Było w nich coś przy​wo​dzą​ce​go na myśl nie​me fil​my. Być może sko​ja​rze​nie na​su​wa​ły no​szo​ne przez pa​nie je​dwab​ne rę​ka​wicz​ki za łok​cie, sta​ra bi​żu​te​ria lub spo​sób, w jaki ta ostat​nia wy​pusz​cza​ła dym z czer​wo​nych warg.

Wam​pi​rzy​ce zbli​ży​ły się, pre​zen​tu​jąc za​pie​ra​ją​ce dech w pier​siach suk​nie. Dziew​czy​na prze​śli​zgnę​ła się po nich spoj​rze​niem i po​czu​ła, jak​by tra​fi​ła na wy​twor​ne przy​ję​cie w brud​nym far​tu​chu. – Pa​nie po​zwo​lą: Mi​le​na Chmiel​nik…! – za​anon​so​wa​ła ją Wiki. Ko​bie​ty rów​nież tak​so​wa​ły przy​by​łą wzro​kiem, naj​wy​raź​niej na coś cze​ka​jąc. Mi​le​na sta​ła jak ko​łek. – Dzień do​bry. To zna​czy… eee… do​bra​noc – ode​zwa​ła się zu​peł​nie bez sen​su. – No, na​resz​cie! Wy​pi​ły​śmy pra​wie całe wino. – Drob​na sza​tyn​ka, ta z luf​ką, za​śmia​ła się, od​sta​wia​jąc omsza​łą bu​tel​kę. Mia​ła har​mo​nij​ną twarz i pięk​nie wy​kro​jo​ne usta. – Mi​le​no, to moja mat​ka, hra​bi… – za​czę​ła go​spo​dy​ni, ale ko​bie​ta prze​rwa​ła zde​cy​do​wa​nie. – Żad​nych ty​tu​łów, po pro​stu Pola – po​wie​dzia​ła, po​da​jąc ko​niusz​ki pal​ców. Kre​mo​wa kre​acja – z pew​no​ścią naj​bar​dziej efek​tow​na i naj​droż​sza – za​bły​snę​ła przy tym ru​chu ma​leń​ki​mi krysz​tał​ka​mi. Mi​le​na uję​ła wy​cią​gnię​tą dłoń i, nie wie​dząc, co zro​bić, po​trzą​snę​ła nią nie​zręcz​nie. Na ob​li​czu Wik​to​rii uj​rza​ła zgro​zę. Skon​ster​no​wa​na spu​ści​ła wzrok. – Mi​le​na – wy​mam​ro​ta​ła, cho​ciaż wszyst​kie już o tym wie​dzia​ły. Pola uśmiech​nę​ła się po​błaż​li​wie. – Cie​szę się, że mo​że​my się po​znać. A to moja świ​ta: Dita – wska​za​ła na prze​raź​li​wie bla​dą, nie​mal siną pięk​ność o wiel​kich, głod​nych oczach i pro​stych, ciem​nych wło​sach, a po​tem mach​nę​ła luf​ką w stro​nę ru​dej dziew​czy​ny o peł​nych kształ​tach – i Teo​do​ra. Przy​je​cha​ły​śmy z Kra​ko​wa. Mam tam po​sia​dłość pod Wa​we​lem. Pa​nie dy​gnę​ły. Mi​le​na sta​ła z roz​dzia​wio​ną bu​zią. „Pod Wa​we​lem” z pew​no​ścią zna​czy​ło „pod”. – No, dy​gnij. Dy​gnij – syk​nę​ła jej w ucho Wiki. Było ab​so​lut​nie nie​praw​do​po​dob​ne, by kto​kol​wiek nie usły​szał tej pod​po​wie​dzi. Mi​le​na ob​la​ła się ru​mień​cem i wy​ko​na​ła coś mię​dzy kuc​nię​ciem a drgaw​ką. Wam​pi​rzy​ce wy​dę​ły usta i za​pa​dła krę​pu​ją​ca ci​sza. Mi​le​na ner​wo​wo splo​tła pal​ce. Stwier​dze​nie, że czu​ła się nie​kom​for​to​wo by​ło​by spo​rym nie​do​po​wie​dze​niem. – Ład​na su​kien​ka – bąk​nę​ła w stro​nę Poli, a po​nie​waż pa​nie na​dal pa​trzy​-

ły wy​cze​ku​ją​co, do​da​ła po chwi​li: – Te krysz​tał​ki są… faj​ne. – To bry​lan​ty, ser​deń​ko, bry​lan​ty. Mi​le​na za​gry​zła war​gi. Sa​dzi​ła jed​ną nie​zręcz​ność za dru​gą, a jesz​cze na​wet nie spró​bo​wa​ła her​bat​ki. – Wi​dzę, że je​steś za​sko​czo​na na​szą obec​no​ścią. – Pola wy​pu​ści​ła kłąb dymu. – Rze​czy​wi​ście. Nikt mnie nie uprze​dził. – Rzu​ci​ła miaż​dżą​ce spoj​rze​nie Wiki. – Tak, wiem, to nie​wła​ści​we. Pre​zen​ta​cja po​win​na na​stą​pić pod​czas two​jej Ini​cja​cji. – Sza​tyn​ka chwy​ci​ła ją pod ra​mię i za​czę​ły się prze​cha​dzać, igno​ru​jąc resz​tę pań. – Da​ruj​my so​bie kur​tu​azję. Mam oso​bi​ste py​ta​nie, któ​re nie mo​gło​by paść w for​mal​nych oko​licz​no​ściach. Stąd ta wi​zy​ta. – Na​praw​dę jest mi bar​dzo miło. – Mi​le​na uśmiech​nę​ła się ner​wo​wo. Je​dy​na Ini​cja​cja, na któ​rej była (a kon​kret​nie się na nią za​kra​dła) mia​ła w punk​cie pro​gra​mu za​mor​do​wa​nie nie​win​nej ko​bie​ty. – Je​stem e… e… za​szczy​co​na. – Och, ona cu​dow​nie się do​pa​su​je! – ucie​szy​ła się wam​pi​rzy​ca i pro​tek​cjo​nal​nie uszczyp​nę​ła ją w po​li​czek. – Nie je​steś cie​ka​wa, co to za py​ta​nie? A może już wiesz? Mi​le​na po​krę​ci​ła gło​wą. Nie mia​ła po​ję​cia, cze​go od niej chcą, ale za​chcian​ki wam​pi​rów ozna​cza​ły na ogół kło​po​ty. Pola przy​sta​nę​ła. – Po​wiedz mi, ale szcze​rze, czy Da​riusz jest twój? W jed​nej chwi​li po bo​kach Mi​le​ny po​ja​wi​ły się wam​pi​rzy​ce ze świ​ty i za​wi​sły spoj​rze​nia​mi na jej ustach. At​mos​fe​ra zgęst​nia​ła. – Dla​cze​go py​tasz? – Cof​nę​ła się o krok, ale ręka w je​dwa​biu trzy​ma​ła ją jak klesz​cze. – Po​nie​waż… – Pola zdję​ła zę​ba​mi rę​ka​wicz​kę i bły​ska​wicz​nie chwy​ci​ła ją dru​gą ręką za ob​na​żo​ne ra​mię. Bez wąt​pie​nia ła​ma​ła wam​pi​rzą ety​kie​tę i mia​ła to w no​sie. – Po​nie​waż mamy co do nie​go pla​ny. Dziew​czy​na szarp​nę​ła się wście​kle. Przez do​tyk czu​ła, że od​po​wiedź jest dla Poli sza​le​nie istot​na. Bar​dziej niż chcia​ła​by to przy​znać. – Jest dla mnie waż​ny. Prze​mie​nił mnie. – Ale czy jest twój? Mi​le​na się za​sta​no​wi​ła. – Mie​li​śmy się po​brać – za​czę​ła. Ko​bie​ty zmar​kot​nia​ły. – Ale… – w jej

twarz wbi​ło się spoj​rze​nie kil​ku par oczu – nic nie jest jesz​cze prze​są​dzo​ne. – Mówi praw​dę – oce​ni​ła Pola i pu​ści​ła ra​mię. W sa​lo​ni​ku jak​by po​ja​śnia​ło. – To cu​dow​nie! Cu​dow​nie! – za​wo​ła​ła ruda, sze​lesz​cząc bla​do​zie​lo​ną su​kien​ką. – Pa​mię​taj​cie, że ja wy​lo​so​wa​łam go pierw​sza! – Teo…! Milcz! – wark​nę​ła Pola. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi. – Jak to go „wy​lo​so​wa​ła”? Do cze​go jest wam po​trzeb​ny? Pola unio​sła pal​ce do skro​ni. – Ty… kre​tyn​ko! – rzu​ci​ła przez zęby do ru​dej. Była wście​kła. – Wy​bacz, pani. Wy​bacz. – Teo​do​ra nie​mal sia​dła przed nią na pod​ło​dze. Peł​ny biust za​fa​lo​wał, ró​żo​we po​licz​ki po​ciem​nia​ły. – Wy​noś się. Zejdź mi z oczu! – Ale… – pi​snę​ła. – PRECZ…! Ru​do​wło​sa wy​bie​gła, z tru​dem ha​mu​jąc stru​mień łez. Jesz​cze tyl​ko w od​da​li skrzyp​nę​ła furt​ka i w sa​lo​nie za​pa​dła głu​cha ci​sza. Pola wa​chlo​wa​ła się cza​so​pi​smem, by schło​dzić czer​wo​ne pla​my wy​kwi​tłe na de​kol​cie, resz​ta pań sta​ła ze wzro​kiem wbi​tym w po​sadz​kę. Wtem Wik​to​ria drgnę​ła. Chy​ba przy​po​mnia​ła so​bie o obo​wiąz​kach go​spo​dy​ni. – Cze​go się na​pi​jesz? – zwró​ci​ła się do Mi​le​ny. – Może póź​niej, dzię​ku​ję. – Po​krę​ci​ła prze​czą​co gło​wą, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od drzwi, za któ​ry​mi znik​nę​ła Teo​do​ra. Wik​to​ria, nie​zra​żo​na, wsu​nę​ła jej w dłoń kie​li​szek. – Spró​buj tego, jest wy​bor​ne – za​pro​po​no​wa​ła. – Jak znaj​du​jesz wy​strój? Wszyst​kie me​ble są ory​gi​nal​ne. – Co się tu dzie​je? – spy​ta​ła ci​cho Mi​le​na. Było coś dziw​ne​go w tym, że ruda tak kar​nie opu​ści​ła przy​ję​cie. Poza tym, to na​głe za​in​te​re​so​wa​nie Da​riu​szem sza​le​nie ją za​in​try​go​wa​ło. Czyż​by po​sia​dał wa​lo​ry, o któ​rych nie mia​ła po​ję​cia? Nie​ocze​ki​wa​nie wy​dał się jej atrak​cyj​niej​szy niż kil​ka mi​nut temu. Go​spo​dy​ni zda​wa​ła się głu​cha. Przy​pię​ła do twa​rzy nie​szcze​ry uśmiech i pi​skli​wie za​wo​ła​ła: – Za​pra​szam na mu​zy​kę. Z przy​jem​no​ścią dla was za​gram. Ja​kieś ży​cze​nia? Może Cho​pin? Wiem, Polu, że go uwiel​biasz. Wam​pi​rzy​ca z luf​ką sztyw​no skło​ni​ła gło​wę, da​jąc przy​zwo​le​nie. Wiki kla​snę​ła w dło​nie. Na ten znak roz​ja​rzy​ły się świa​tła, uka​zu​jąc resz​tę po​-

miesz​cze​nia gi​ną​cą do​tych​czas w ciem​no​ści. Sta​ły tam for​te​pian, har​fa oraz prze​szklo​na wi​try​na, któ​ra kry​ła nuty. Pa​nie sia​dły bli​żej in​stru​men​tu, Mi​le​na jed​nak twar​do tkwi​ła w miej​scu. – Prze​pra​szam, czy ktoś mi wresz​cie wy​ja​śni…? Pola wy​wró​ci​ła ocza​mi. – Do​brze, po​wiem. Ale le​piej to przyj​miesz przy Cho​pi​nie. Wiesz, że Wiki kon​cer​to​wa​ła z nim na czte​ry ręce? – Z Cho​pi​nem? – Mi​le​na unio​sła brwi. – O, tak. Za​chwy​cał się jej grą. To chy​ba wy​star​cza​ją​ca re​ko​men​da​cja. *** W lśnią​cym, bia​łym po​miesz​cze​niu pa​no​wa​ła głu​cha ci​sza. Rzę​dy men​zu​rek sta​ły nie​tknię​te, wi​rów​ka do krwi – no​wiut​ka i astro​no​micz​nie dro​ga – ku​rzy​ła się nie​uży​wa​na, a sprzęt kom​pu​te​ro​wy od po​cząt​ku słu​żył głów​nie do par​ty​jek pa​sjan​sa. Mi​nę​ła trze​cia i skrom​ny ze​spół nie​mra​wo opu​ścił pod​ziem​ne la​bo​ra​to​rium. Zo​sta​ły tyl​ko dwie oso​by – kie​row​nik ba​dań i jego asy​stent, któ​ry wy​szedł umyć szklan​ki. Da​riusz Pu​ty​jas po​chy​lił się ze sku​pie​niem nad mi​kro​sko​pij​nym urzą​dze​niem. Lu​bił my​śleć, że jego za​ję​cie jest po​dwój​nie taj​ne i, rze​czy​wi​ście, tak było. Po pierw​sze, ofi​cjal​nie pra​co​wał nad for​mu​łą leku, któ​re​go bazą była krew cho​dzą​cej za dnia. Po dru​gie, la​bo​ra​to​rium mia​ło sta​tus top se​cret. Wieść, że dzię​ki krwi Mi​le​ny przez kil​ka go​dzin cho​dził w słoń​cu, ze​lek​try​zo​wa​ła Fa​mi​lian​tów. Ocho​czo sfi​nan​so​wa​li ba​da​nia i mia​no​wa​li go kie​row​ni​kiem pol​skie​go pro​jek​tu, rów​no​le​gle pro​wa​dząc dru​gi ze​spół w Pa​ry​żu. Za​po​wia​da​ło się cu​dow​nie, nie​ste​ty, Da​riusz po​legł już ósme​go dnia. Nie był ba​da​czem; był la​ryn​go​lo​giem i uta​len​to​wa​nym wy​na​laz​cą. Bra​ko​wa​ło mu cier​pli​wo​ści do gme​ra​nia w ge​nach, a tak​że „tego cze​goś” – ta​len​tu, bły​sku ge​niu​szu, szczę​ścia. Znie​chę​co​ny, tyl​ko grał przed resz​tą ze​spo​łu za​pał, ale w ta​jem​ni​cy pra​co​wał nad czymś in​nym. Po​mysł za​kieł​ko​wał w nim, kie​dy mysz​ko​wał w bi​blio​te​ce Ot​to​na w po​szu​ki​wa​niu ksią​żek o trans​for​ma​cjach. Były ich set​ki, nie​ste​ty, w więk​szo​ści po nie​miec​ku. Zbie​rał się już do wyj​ścia, gdy wtem, w szu​fla​dzie biur​ka, na​tknął się na przed​miot wiel​ko​ści gru​bej mo​ne​ty. Na​tych​miast go roz​po​znał i drgnął za​sko​czo​ny. Był to nie​wiel​ki, ze​wnętrz​ny pro​ce​sor, któ​re​go uży​wał do za​kłó​ca​nia fal dźwię​ko​wych. Dzię​ki nie​mu, za ludz​kie​go ży​cia, był od​por​ny

na hip​no​tycz​ne dzia​ła​nie Gło​su. Ob​ró​cił go w dło​ni. A jak spraw​dził​by się te​raz? To py​ta​nie po​ja​wi​ło się na​gle i nie chcia​ło znik​nąć. Było tyle moż​li​wo​ści…! W czasz​ce Dar​ka, tuż za uchem, wciąż tkwił ty​ta​no​wy im​plant. Wy​star​czy​ło na​sa​dzić nań urzą​dze​nie… Męż​czy​zna zro​bił to wpraw​nym ru​chem – ci​cho klik​nę​ło – i nie​ocze​ki​wa​nie usły​szał gwizd. Za​in​try​go​wa​ny po​cią​gnął za obu​do​wę i dźwięk ucichł. Spoj​rzał na mi​nia​tu​ro​wy ga​dżet, raz jesz​cze go pod​łą​czył i po​now​nie usły​szał gwizd. Od tam​tej pory in​ten​syw​nie pra​co​wał nad nową kon​struk​cją, w za​ska​ku​ją​cym tem​pie wy​ko​nu​jąc kil​ka pro​to​ty​pów. Ce​lem ba​dań było wspo​ma​ga​ne elek​tro​nicz​nie ucho, któ​re od​bie​ra​ło​by do​wol​ne fale, wzmac​nia​ło je zgod​nie z pro​gra​mem i prze​ka​zy​wa​ło bez​po​śred​nio do mó​zgu. Tak uzy​skał wzmac​niacz dźwię​ków mowy. Pro​ce​sor nu​mer je​den po​zwa​lał sły​szeć kie​run​ko​wo z od​le​gło​ści kil​ku​set me​trów. Z wra​że​nia aż się spo​cił i, prze​ję​ty suk​ce​sem, pró​bo​wał da​lej. Pro​ce​sor nu​mer dwa dzia​łał na po​zio​mie fal ra​dio​wych. Po pro​stu mógł bez​po​śred​nio sły​szeć każ​dą nada​wa​ną au​dy​cję ra​dio​wą lub te​le​wi​zyj​ną. Pro​ble​mem było tyl​ko zmie​nia​nie sta​cji, co szyb​ko opa​no​wał, uży​wa​jąc pro​ste​go sys​te​mu wy​glą​da​ją​ce​go jak me​ta​lo​wa kul​ka w ję​zy​ku i mo​stek na zę​bach. Naj​więk​sze na​dzie​je wią​zał z pro​ce​so​rem nu​mer trzy. Trój​ka pod​słu​chi​wa​ła roz​mo​wy te​le​fo​nicz​ne. Trze​ba było ją tyl​ko do​pra​co​wać. Tyl​ko do​pra​co​wać… Pro​jekt po​chło​nął go tak do​ku​ment​nie, że stra​cił po​czu​cie cza​su. Kil​ka dni póź​niej, kie​dy dwu​krot​nie za​snął na sto​ją​co, dał się wresz​cie za​pro​wa​dzić Ulry​ko​wi do łóż​ka. Uli go ro​zu​miał. Spę​dził w la​bo​ra​to​rium całe dzie​się​cio​le​cia, pra​cu​jąc nad syn​te​tycz​ną skó​rą, któ​ra po​zwa​la​ła​by le​czyć roz​le​głe opa​rze​nia. Tak, tyl​ko on… ro​zu​miał… tyl​ko… aaaau​uuchch… on… Za​snął, nim do​tknął gło​wą po​dusz​ki. *** Wiki wy​cią​gnę​ła przed sie​bie pięk​ne dło​nie – na chwi​lę za​pa​dła ide​al​na ci​sza – a po​tem ude​rzy​ła w kla​wi​sze, wy​do​by​wa​jąc mu​zy​kę prze​po​jo​ną me​lan​cho​lią. Pola za​pa​li​ła ko​lej​ne​go pa​pie​ro​sa, za​cią​gnę​ła się wol​no, a kie​dy oto​czył ją ob​łok, skło​ni​ła gło​wę ku Mi​le​nie. – Czy wiesz, co się dzie​je z ko​bie​tą po prze​mia​nie? No wiesz, w sen​sie… in​tym​nym – spy​ta​ła ści​szo​nym gło​sem. Mi​le​na spoj​rza​ła na nią za​sko​czo​na. Spo​dzie​wa​ła się roz​mo​wy o Da​riu​szu, nie o fi​zjo​lo​gii.

– Roz​ma​wiał ktoś o tym z tobą? – do​py​ty​wa​ła się Pola. – Nie. – To po​słu​chaj uważ​nie, bo bę​dzie to cie​bie do​ty​czyć całą wiecz​ność. Przede wszyst​kim przez pe​wien czas wy​dzie​la​my bar​dzo sil​ny wa​bik. – Co ta​kie​go? – Och, to ma te​raz ja​kąś mą​drą na​zwę. Już wiem! Te​sto​ste​ron! – Ra​czej nie. – Es​tro​gen? – zga​dy​wa​ła Pola. Mi​le​na, zi​ry​to​wa​na, mach​nę​ła ręką. – Nie​waż​ne, mów da​lej. Pola za​ło​ży​ła wło​sy za ucho i kon​ty​nu​owa​ła, sta​ran​nie do​bie​ra​jąc sło​wa: – Jak wiesz, je​ste​śmy dużo sil​niej​sze od lu​dzi, ale słab​sze od na​szych męż​czyzn. Otóż ten wa​bik po​zwa​la nam prze​trwać wśród nich naj​gor​sze pierw​sze chwi​le i za​pew​nić so​bie bez​piecz​ną po​zy​cję. To fe​no​me​nal​na wła​ści​wość, cho​ciaż z cza​sem słab​nie. – Wiem! Fe​ro​mo​ny! – Mi​le​na pstryk​nę​ła pal​ca​mi. A po​tem skrzy​wi​ła się po​wąt​pie​wa​ją​co. – Je​steś pew​na, że to dzia​ła…? – Ba! A naj​lep​sze, że oni w ogó​le w to nie wie​rzą. –Roz​ba​wio​na Pola za​śmia​ła się. – Po pro​stu do​sta​ją mał​pie​go ro​zu​mu i wy​zna​ją nam mi​łość. Je​den po dru​gim. – Ge​stem peł​nym po​gar​dy strzep​nę​ła po​piół. – Może po pro​stu się za​ko​chu​ją? – Nie – głos Poli zlo​do​wa​ciał. – To re​ak​cja na broń che​micz​ną, któ​rą wy​dzie​la wam​pi​rzy​ca. Mi​le​na upi​ła łyk wina i po​my​śla​ła o męż​czy​znach, któ​rzy nie​daw​no w ab​sur​dal​nie krót​kim cza​sie stra​ci​li dla niej gło​wę. Po pierw​sze, Da​riusz, któ​ry za ich ludz​kie​go ży​cia roz​stał się z nią bez żalu, bo bar​dziej zaj​mo​wa​ła go pra​ca w szpi​ta​lu. Jej były spra​wiał wra​że​nie fa​ce​ta, któ​re​mu ro​man​tycz​ne po​ry​wy ser​ca są nie​zna​ne, a jed​nak na​ra​ził dla niej ży​cie. Po dru​gie, Do​rian – wy​so​ki, sek​sow​ny, ta​jem​ni​czy. Aż przy​mknę​ła po​wie​ki i w my​ślach uj​rza​ła jego cu​dow​ny tors i czar​ne, hip​no​tycz​ne oczy. Taki męż​czy​zna z pew​no​ścią miał po​wo​dze​nie, a jed​nak to jej oka​zy​wał wzglę​dy. No i wresz​cie Otto, któ​ry za​pra​gnął zro​bić z niej sek​su​al​ną nie​wol​ni​cę. Z pew​no​ścią nie była to ofer​ta gwa​ran​tu​ją​ca po​zy​cję, ale wi​dać tyl​ko tyle po​tra​fił za​pro​po​no​wać ko​bie​cie. Do​strze​gła jesz​cze jed​ną za​leż​ność – każ​dy z nich mógł mieć wpływ na jej wol​ność. Teo​ria, że przy​czy​ną tego sta​nu są fe​ro​mo​ny, a nie po​wszech​na mi​łość, wy​da​wa​ła się cał​kiem sen​sow​na.

– Oh, mon dieu, ale cię za​tka​ło! – za​uwa​ży​ła z sa​tys​fak​cją Pola. – Czy to dzia​ła na lu​dzi? – spy​ta​ła skon​ster​no​wa​na. – Zwłasz​cza na nich. Ale pew​nie już za​uwa​ży​łaś. Mi​le​na wspo​mnia​ła Rad​ka i kiw​nę​ła gło​wą. Pola z na​my​słem spoj​rza​ła jej w oczy. Naj​wy​raź​niej do​cho​dzi​ła do sed​na. – Trans​for​ma​cja wpły​wa też na nasz cykl ko​bie​cy. Je​ste​śmy płod​ne pod​czas peł​ni. – Odło​ży​ła luf​kę na brzeg krysz​ta​ło​wej po​piel​nicz​ki. – Teo​re​tycz​nie płod​ne. – Słu​cham…? Co to zna​czy? – Two​je łono bę​dzie mo​gło przy​jąć… – Wiem, co zna​czy „płod​na” – zi​ry​to​wa​ła się Mi​le​na. – Ale dla​cze​go „teo​re​tycz​nie”? Pola od​wró​ci​ła wzrok. – Trud​no spre​cy​zo​wać. Zwłasz​cza, że wam​pi​rzy​ce nie są na ogół za​in​te​re​so​wa​ne ma​cie​rzyń​stwem. Wiem tyl​ko o kil​ku. I wszyst​kie dzi​siaj po​zna​łaś. Mi​le​na prze​su​nę​ła wzrok z Poli na roz​pro​mie​nio​ną Ditę i wresz​cie na Wik​to​rię. Ta ostat​nia skrzy​wi​ła się, da​jąc znak, że te​mat jej nie do​ty​czy. – Więc co mam ro​zu​mieć przez „teo​re​tycz​ną płod​ność”? – spy​ta​ła po​now​nie. – Że bar​dzo rzad​ko za​cho​dzi​my w cią​żę. A kie​dy to się sta​je, nie mo​że​my jej do​no​sić. – Bursz​ty​no​we oczy Poli po​ciem​nia​ły. – By​łam brze​mien​na sie​dem razy. I ni​g​dy nie zo​sta​łam mat​ką. Bla​do​li​ca Dita po​ru​szy​ła się na swo​jej sof​ce. Nie uda​wa​ła już, że słu​cha kon​cer​tu. – Ja by​łam dwa​na​ście, daw​no temu. I zero re​zul​ta​tu – wy​zna​ła, gła​dząc suk​nię. Wik​to​ria za​wi​sła pal​ca​mi nad kla​wia​tu​rą, prze​ry​wa​jąc grę. Za​pa​dła ci​sza. – Teo​do​rze też się nie uda​ło – do​da​ła. – Moim zda​niem to bez… – Co tu de​li​be​ro​wać! – prze​rwa​ła jej Pola. – Żad​nej z nas się nie uda​ło. Dla​te​go te​stu​je​my nowe wam​pi​ry, je​śli jest w nich coś nie​zwy​kłe​go. Mi​le​na unio​sła brwi. Wciąż nie ro​zu​mia​ła. Nie chcia​ła zro​zu​mieć. – Ależ ty je​steś tępa! – jęk​nę​ła Pola. A po​tem wy​ło​ży​ła kawę na ławę. – Li​czy​my, że któ​ryś wresz​cie da nam dziec​ko. ***

Teo​do​ra zo​sta​wi​ła za sobą domy jed​no​ro​dzin​ne i te​raz mi​ja​ła ni​skie ka​mie​nicz​ki ota​cza​ją​ce łu​kiem go​tyc​ki ko​ściół. Było tu ład​nie, a ko​cie łby lśnią​ce w świe​tle la​tar​ni two​rzy​ły kli​mat cza​sów bli​skich jej ser​cu. Dziew​czy​na jed​nak nie po​dzi​wia​ła noc​nych wi​do​ków. Szła, stu​ka​jąc ob​ca​sa​mi po krzy​wym tro​tu​arze i szlo​cha​ła. Su​kien​ka pod​cią​gnę​ła się jej na poń​czo​chach, wło​sy, któ​re tak sta​ran​nie fry​zo​wa​ła, ster​cza​ły na wszyst​kie stro​ny, łzy roz​my​ły ma​ki​jaż… Do​praw​dy wy​glą​da​ła fa​tal​nie. Przy​sta​nę​ła pod la​tar​nią i za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści. – Aaa…! – za​wy​ła, fol​gu​jąc so​bie. – A żeby ją tra​fił szlag…! Żeby zęby jej po​wy​pa​da​ły! Żeby uschła na słoń​cu! Ra​zem z tą wred​ną Ditą…! Wście​kle wal​nę​ła dło​nią w me​ta​lo​wy kor​pus. La​tar​nia wy​da​ła nie​po​ko​ją​cy dźwięk i w miej​scu ude​rze​nia za​pa​dła się, od​sła​nia​jąc po​rdze​wia​łe wnę​trze. Wiatr jęk​nął po​nu​ro i to wpra​wi​ło wam​pi​rzy​cę w jesz​cze więk​szą złość. – Szlag! Szlag! Szlag! – Kop​nę​ła la​tar​nię, nisz​cząc skó​rza​ny czu​bek ślicz​nych szpi​lek. – SZLAG! Lu​bi​łam te buty! Otar​ła dło​nią twarz i na​gle uświa​do​mi​ła so​bie nie​zwy​kle sprzy​ja​ją​cą oko​licz​ność. Noc była jesz​cze mło​da, a ona nie mu​sia​ła sie​dzieć na śmier​tel​nie nud​nej her​bat​ce i kla​skać swej pani. Tego, co na​praw​dę waż​ne, wła​śnie się do​wie​dzia​ła – Da​riusz był wol​ny. Od Wik​to​rii już rano wy​do​by​ła ad​res, pod któ​rym mo​gła go zna​leźć. Przy​dał​by się jesz​cze ja​kiś pre​zen​cik na miły po​czą​tek zna​jo​mo​ści i nie było co zwle​kać…! Wtem, jak na za​wo​ła​nie, z głę​bi uli​cy do​biegł ją śmiech, wła​ści​wie pi​jac​ki re​chot. Sze​ro​kim kro​kiem zbli​ża​ło się trzech roz​cheł​sta​nych mło​dzień​ców, ra​do​snych jak świ​nie w ko​ry​cie. Z da​le​ka po​czu​ła odór ich spo​co​nych ciał i prze​siąk​nię​tych al​ko​ho​lem od​de​chów. Na wi​dok ru​do​wło​sej dziew​czy​ny ko​pią​cej la​tar​nię, przy​sta​nę​li. – Kur​de, ale la​ska! – wrza​snął pierw​szy. Był chu​dy i ospo​wa​ty. – Te, la​ska, ro​bisz la​ski? – wy​beł​ko​tał dru​gi i za​to​czył się. Są​dząc po za​pa​chu, miał pro​blem z ner​ka​mi. Trze​ci – tęgi i ru​mia​ny – prze​zor​nie oparł się o ścia​nę ka​mie​nicz​ki i pa​trzył przed sie​bie nie​przy​tom​nym wzro​kiem. Nie był pe​wien, czy stoi przed nim jed​na, czy dwie dziew​czy​ny, brał też pod uwa​gę ewen​tu​al​ność, że wca​le nie sto​ją, ale pły​ną w po​wie​trzu nie​co bo​kiem. Za​mru​gał i prze​krzy​wił gło​wę. Była jed​na, zde​cy​do​wa​nie jed​na – ale jaka…! Ruda ja​wi​ła się mu jako cud na​tu​ry o peł​nych kształ​tach i ob​fi​tym biu​ście – cze​ka​ją​cy tyl​ko na nie​go i to całe ży​cie. Szcze​gól​nie za​uro​czył go rą​bek poń​czoch – poń​czoch! – wi​docz​ny spod nie​co za​dar​tej, zie​lo​nej su​kien​ki. Pro​cen​ty za​szu​mia​ły mu w

gło​wie, a pew​ność sie​bie osią​gnę​ła wy​ży​ny, do​stęp​ne tyl​ko w tym spe​cy​ficz​nym sta​nie. Uniósł wska​zu​ją​cy pa​lec. – Pa​no​fie – rzekł szar​manc​ko – nie stre​suj​my pani. Wi​dać, sze jess​de​ner​fo​fa​na. „Pa​no​wie” zba​ra​nie​li. Na ogół chó​rem za​cze​pia​li pa​nien​ki, a one z pi​skiem ucie​ka​ły. – Te, Ju​rek, od​wa​la ci? – upew​nił się ospo​wa​ty. Chło​pak zi​gno​ro​wał to​wa​rzy​stwo. Pod​szedł chwiej​nym kro​kiem do dziew​czy​ny i po​ło​żył dłoń na ser​cu. – Je​szy. – Ukło​nił się i trza​snął ob​ca​sa​mi, omal się nie prze​wra​ca​jąc. – Sros​sko​oszom siem otpro​fa​ce.

Rozdział 3 – Chce​cie uwieść Dar​ka? – Mi​le​na była wście​kła, za​zdro​sna i… ab​so​lut​nie bez​rad​na. – Sko​ro nie je​ste​ście po sło​wie. – Pola wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, a Dita, nie​zwy​kle za​do​wo​lo​na ob​ro​tem spra​wy, wy​szcze​rzy​ła zęby. – Ale dla​cze​go?! Nie ma w nim nic nad​zwy​czaj​ne​go! – Prze​mie​nił cię w trak​cie prze​mia​ny. – Wiki po​wie​dzia​ła to tak lek​ko, że Mi​le​na nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, kto ścią​gnął jej na gło​wę „przy​ja​ciół​ki” z Kra​ko​wa. – No i w ogó​le je​steś wy​jąt​ko​wa. Być może wła​śnie dzię​ki nie​mu. Pola prze​wró​ci​ła ocza​mi. – Wy​jąt​ko​wa? Bez prze​sa​dy! Prze​cież to on ją prze​mie​nił pod​czas swo​jej prze​mia​ny. Jaki w tym jej udział? – Jest wy​jąt​ko​wa. Wszy​scy wie​dzą cze​mu – po​wtó​rzy​ła z na​ci​skiem Wiki. Pola zi​gno​ro​wa​ła alu​zję. Z jej skrzy​wio​nych ust wy​są​czył się dym i po​dą​żył ku Mi​le​nie jak jad. Te​raz, kie​dy mia​ła wol​ną dro​gę w te​sto​wa​niu no​we​go wam​pi​ra, wy​raź​nie prze​sta​ło jej za​le​żeć na po​zo​rach. – Spójrz na nią. Na​wet ubrać się nie po​tra​fi. Idę o za​kład, że to jej naj​lep​sza kiec​ka. – Coś z nią nie tak? – spy​ta​ła chłod​no Mi​le​na. – Ser​deń​ko, wy​glą​dasz w niej jak ste​war​des​sa. Aż dziw, że nie roz​no​sisz drin​ków. – Do​bre! – za​chi​cho​ta​ła Dita i te​raz obie świet​nie ba​wi​ły się jej kosz​tem. Mi​le​nę aż za​tka​ło. Co za wred​ne, zło​śli​we bab​ska! A ona przej​mo​wa​ła się, że nie zna ety​kie​ty! – Nie wie​dzia​łam, że obo​wią​zu​ją stro​je do trum​ny – od​par​ła, mru​żąc oczy. Pola zbla​dła. Do​tąd nikt z niej nie drwił – przy​naj​mniej w jej obec​no​ści. A nie​wy​bred​ne żar​ty z wy​szy​wa​nej bry​lan​ta​mi kre​acji były nie do przy​ję​cia. – Do trum​ny?! – syk​nę​ła i za​ci​snę​ła pal​ce na luf​ce. Szkło pę​kło z ci​chym trza​skiem, roz​pry​sku​jąc się wo​kół. – Dro​gie pa​nie! Gu​sta i po​li​ty​ka za​wsze bu​dzą nie​zdro​we emo​cje! – pró​-

bo​wa​ła ra​to​wać sy​tu​ację go​spo​dy​ni. Nie tak mia​ła wy​glą​dać jej her​bat​ka. Mia​ło być miło i kul​tu​ral​nie. Jak dwie​ście lat temu. Nikt jed​nak nie zwra​cał na nią uwa​gi. – Ta suk​nia kosz​to​wa​ła ma​ją​tek! – za​głu​szy​ła ją Pola. – Sam haft to dzie​ło sztu​ki! Czy wiesz, z cze​go jest ten gor​se​cik? A buty?! Za​uwa​ży​łaś moje buty?! Mi​le​na po​gar​dli​wie wy​dę​ła war​gi. – Są z mu​zeum? – A co ty wiesz o wam​pi​rzej mo​dzie ? – prych​nę​ła Pola, pod​kre​śla​jąc swą dez​apro​ba​tę ge​stem dło​ni. Na jej kciu​ku szyb​ko kwi​tła czer​wo​na pla​ma. – Czy ty w ogó​le sły​sza​łaś o czymś ta​kim? Mi​le​na nie sły​sza​ła, ale nie uzna​ła za sto​sow​ne, by się do tego przy​znać. – Pani, ona nie jest war​ta two​jej uwa​gi – szep​nę​ła uspo​ka​ja​ją​co Dita i usłuż​nie za​czę​ła ob​li​zy​wać swej to​wa​rzysz​ce pal​ce. Wpraw​dzie pod wpły​wem śli​ny płyt​kie ska​le​cze​nia w oka​mgnie​niu ni​kły, ale ca​łość wy​glą​da​ła dość ob​sce​nicz​nie. – Wiem. Jest głup​sza od pa​ra​sol​ki. – Pola z ura​zą za​dar​ła bro​dę. – Niech jesz​cze po​wie, że ku​pu​je w dzień. Mi​le​na z tru​dem trzy​ma​ła zęby w dzią​słach. Drga​ły, jak​by mia​ły wy​pry​snąć w każ​dej chwi​li. – To oczy​wi​ste, że ku​pu​ję w dzień. – Do​pi​ła wino i z iry​ta​cją od​sta​wi​ła kie​li​szek. – Wszyst​ko jest wte​dy otwar​te! Pola za​mru​ga​ła, a jej umysł za​czął pra​co​wać na pod​wyż​szo​nych ob​ro​tach. Od pew​ne​go cza​su pod Wa​we​lem krą​ży​ły opo​wie​ści o dzien​nym wam​pi​rze, ale nie da​wa​ła im wia​ry. Zbyt dłu​go żyła, by emo​cjo​no​wać się baj​ka​mi. Kie​dy tu do​tar​ła a Wik​to​ria z bły​skiem w oku za​czę​ła raz jesz​cze po​wta​rzać tę ab​sur​dal​ną hi​sto​rię, ka​za​ła jej mil​czeć. – Chcesz po​wie​dzieć, że… że na​praw​dę cho​dzisz… – Prze​cią​gle zer​k​nę​ła na Mi​le​nę. – Dla​cze​go roz​gła​szasz te dur​ne le​gen​dy dla pleb​su? – Le​gen​dy, ser​deń​ko? – Mi​le​na uśmiech​nę​ła się z wyż​szo​ścią. Try​um​fo​wa​ła i było to prze​cu​dow​ne. – Wła​ści​wie to wszy​scy o tym mó​wią. Wie​lu wy​bie​ra się na Ini​cja​cję, żeby ją zo​ba​czyć – szep​nę​ła Dita i przy​su​nę​ła się nie​co. – Ale to prze​cież… nie​moż​li​we? – Moż​li​we i cał​ko​wi​cie praw​dzi​we – od​par​ła z sa​tys​fak​cją. I kto jest te​raz górą? Aha!

W jed​nej chwi​li obie wam​pi​rzy​ce sie​dzia​ły bli​sko niej, bio​dro przy bio​drze. Ra​mio​na im fa​lo​wa​ły, dłu​gie rę​ka​wicz​ki le​ża​ły na opar​ciu sof​ki. – Po​wia​da​ją, że two​ja krew… – Pola ob​li​za​ła usta, chra​pli​we dźwię​ki w jej gło​sie za​brzmia​ły nie​po​ko​ją​co. – Że po niej moż​na wyjść w dzień. – To dzia​ła tyl​ko na nie​któ​rych. Nie wia​do​mo dla​cze​go – przy​zna​ła Mi​le​na, a jej sa​mo​za​do​wo​le​nie nie​co osty​gło. Może nie​po​trzeb​nie tak się chwa​li? Na​raz zro​zu​mia​ła, że do​tych​czas była bez​piecz​na tyl​ko dla​te​go, że nikt nie śmiał na​ra​zić się Fi​dia​szo​wi. Te wam​pi​rzy​ce nie były jed​nak stąd. Wik​to​ria zda​wa​ła się po​dzie​lać jej nie​po​kój. Wpraw​dzie tkwi​ła przy for​te​pia​nie, lecz wciąż to sta​wa​ła, to sia​da​ła na swój ta​bo​re​cik, mi​mo​wol​nie gnio​tąc cen​ne wy​da​nie nut z od​ręcz​ny​mi po​praw​ka​mi Fry​ca. – Dro​gie pa​nie – ode​zwa​ła się wresz​cie – w bi​blio​te​ce cze​ka her​ba​ta. Pro​sto z sa​mo​wa​ra. Przy​go​to​wa​łam też wy​śmie​ni​te cia​stecz​ka. Dro​gie pa​nie w dro​gich kre​acjach zu​peł​nie ją zi​gno​ro​wa​ły. Pola prze​cią​gnę​ła dło​nią po szyi Mi​le​ny. Pa​zu​ry wy​su​wa​ły się wol​no, dra​pież​nie i chci​wie, a bursz​ty​no​we oczy błysz​cza​ły sre​brem. – Co po​wiesz na wkup​ne? – za​mru​cza​ła dziew​czy​nie w ucho. Mi​le​na ze​sztyw​nia​ła. – Nie. – Co za ego​izm! Nie wi​dzia​łam słoń​ca od pra​wie trzy​stu lat. Z przy​jem​no​ścią spraw​dzę, jak na mnie dzia​ła to two​je le​kar​stwo. Mi​le​na po​de​rwa​ła się, by wstać, ale Dita przy​trzy​ma​ła ją na miej​scu. Była sil​na, bar​dzo sil​na, a wiel​kie, głod​ne oczy mia​ła ta​kie prze​past​ne… Zim​ne dło​nie za​ci​snę​ły się jesz​cze moc​niej, lo​do​wa​ty do​tyk od​bie​rał ener​gię. Mi​le​na szarp​nę​ła się raz jesz​cze i rzu​ci​ła bła​gal​ne spoj​rze​nie go​spo​dy​ni. Wik​to​ria spu​ści​ła wzrok i tyl​ko ner​wo​wo po​dry​gi​wa​ła na swym ta​bo​re​ci​ku. – Jak mó​wię „z przy​jem​no​ścią” – wy​ja​śni​ła Pola – to zna​czy, że nie po​win​naś się sprze​ci​wiać. – Kie​dy lek bę​dzie go​to​wy… – Mi​le​na pró​bo​wa​ła ne​go​cjo​wać, ale Pola prze​rwa​ła jej bez​ce​re​mo​nial​nie. – Chy​ba nie są​dzisz, że będę cze​kać w ko​lej​ce?! – wark​nę​ła i za​to​pi​ła zęby w bia​łej szyi. Mi​le​na jęk​nę​ła. Roz​dar​cie skó​ry było nie​mal bez​bo​le​sne, kon​takt z mięk​ki​mi war​ga​mi – na​wet przy​jem​ny, ale to ssa​nie…! Czu​ła jak słab​nie, za​ni​ka, jak z każ​dą chwi​lą ucho​dzi z niej ży​cie. Jak​by sta​wa​ła się bez​cie​le​sna, prze​źro​czy​sta… sen​na… Rzu​ci​ła się jak ryba wy​ję​ta z wody, za​trze​po​ta​ła dłoń​mi,

ale Pola wciąż piła po​żą​dli​wie. Prze​ra​żo​na Wiki opu​ści​ła kąt przy for​te​pia​nie i po​ja​wi​ła się przy swo​jej „mat​ce”. Za​ko​ły​sa​ła się nad nią roz​pacz​li​wie, ośmie​li​ła się jed​nak le​d​wie do​tknąć jej ra​mie​nia. – Nie, pro​szę – za​szlo​cha​ła. – Nie… I wte​dy po​sy​pał się szkla​ny grad. Wam​pi​rzy​ce, jak na ko​men​dę, spoj​rza​ły w kie​run​ku drzwi ta​ra​so​wych, a ra​czej tego, co z nich zo​sta​ło. Wpadł przez nie wam​pir, cały w czer​ni, i do​padł zwar​tej grup​ki. Na od​lew trza​snął Polę w twarz, aż upa​dła na mięk​ki dy​wan. A po​tem ryk​nął. Dita w oka​mgnie​niu zna​la​zła się przy wej​ściu do sa​lo​nu i stam​tąd zer​ka​ła na le​żą​cą na zie​mi ko​bie​tę. Męż​czy​zna uniósł Mi​le​nę. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​tał. – Nic nie jest w po​rząd​ku – od​par​ła ci​cho. Na​paść trwa​ła le​d​wie chwi​lę, lecz czu​ła, jak​by mi​nę​ła wiecz​ność. – Ta baba nie​mal ze​żar​ła mi szy​ję. – Mó​wisz, więc nie jest tak źle. Pola zwil​ży​ła ję​zy​kiem roz​trza​ska​ne war​gi. Bo​la​ło. Przy​tknę​ła dłoń do twa​rzy i na pal​cach uj​rza​ła krwi​ste pla​my. Cie​pła stru​ga pły​nę​ła po bia​łych pier​siach, wsią​ka​jąc w de​li​kat​ny ma​te​riał. Przez gło​wę prze​mknę​ło jej, iż zruj​no​wa​ła kosz​tow​ną suk​nię i że dla wła​sne​go bez​pie​czeń​stwa po​win​na jak naj​szyb​ciej się stąd od​da​lić. Ktoś, kto prze​pę​dził Ditę, sta​no​wił po​waż​ne za​gro​że​nie. Nie​po​strze​że​nie prze​su​nę​ła się na czwo​ra​kach w stro​nę wyj​ścia, ale wam​pir w czer​ni na​stą​pił na skraj jej suk​ni cięż​kim, brud​nym bu​tem. Suk​nia trza​snę​ła ci​cho, a na gę​sty, wło​cha​ty dy​wan po​sy​pał się grad bry​lan​ci​ków. Wam​pi​rzy​ca syk​nę​ła i zo​sta​ła na miej​scu. – Nie wie​dzia​łam, że mam ochro​nia​rza. – Mi​le​na uśmiech​nę​ła się bla​do. – Dzię​ku​ję, Do​ria​nie. Pola gwał​tow​nie unio​sła gło​wę. – Do​rian?! A co ty ro​bisz w tej dziu​rze? – za​wo​ła​ła zszo​ko​wa​na. Męż​czy​zna od​wró​cił się rów​nie za​sko​czo​ny. Oczy mu bły​snę​ły i zga​sły. – Apo​lo​nia? – rzekł z nie​sma​kiem. Jak zwy​kle pre​zen​to​wał się fan​ta​stycz​nie – na​wet po tym, gdy prze​szedł przez po​dwój​ną szy​bę. Za​bój​czo przy​stoj​ny, czar​no​oki, dłu​go​wło​sy. Sre​brzy​sta bli​zna przy le​wej brwi do​da​wa​ła mu pa​zu​ra. Pa​trzył na ko​bie​tę z góry, nie kry​jąc roz​cza​ro​wa​nia. No cóż, z tą roz​bi​tą war​gą, roz​płasz​czo​na na pod​ło​dze z pew​no​ścią wy​glą​da​ła kosz​mar​nie. Od​ru​cho​wo otar​ła usta. – Rze​czy​wi​ście pil​nu​jesz tej no​wej?

– Tak – przy​znał chłod​no, wy​trze​pu​jąc z ubra​nia okru​chy szkła. – Przy​dzie​lo​no mnie do jej ochro​ny. Sta​niesz przed są​dem za na​paść. W gło​wie Poli roz​sza​lał się hu​ra​gan. Z prze​ra​że​niem uświa​do​mi​ła so​bie, że po pierw​sze nie ma tu spe​cjal​nych wzglę​dów, któ​ry​mi cie​szy​ła się w Kra​ko​wie, a po dru​gie, cho​dzą​ca za dnia była po​noć pro​te​go​wa​ną re​gen​ta… Wzdry​gnę​ła się. To mo​gło zna​czyć tyl​ko jed​no – naj​pew​niej zo​sta​nie ska​za​na na śmierć. I to przez Czy​ści​cie​la. Na za​py​zia​łej pro​win​cji. – Nie. Nie! – za​wo​ła​ła bła​gal​nie, uno​sząc się na ko​la​na. – Niech ona mnie uka​rze. Będę jej Cie​niem. Dita i Wik​to​ria wy​mie​ni​ły się spoj​rze​nia​mi, po​ru​szo​ne. – Zgódź się. – Głos Dity za​drżał z prze​ję​cia, a oczy za​lśni​ły sre​brem. Wy​su​nę​ła ku Mi​le​nie swe zim​ne dło​nie, jak​by chcia​ła ją za​gar​nąć. – Po​wiem ci co i jak. Dziew​czy​na cof​nę​ła się z od​ra​zą. – W ży​ciu ci nie za​ufam. – To ja ci do​ra​dzę – za​ofia​ro​wa​ła się Wiki. Mi​le​na spio​ru​no​wa​ła ją wzro​kiem. Bądź co bądź to w jej domu zo​sta​ła tak bru​tal​nie na​pad​nię​ta. – O co tu cho​dzi? To ja​kiś spe​cjal​ny ro​dzaj kary? – spy​ta​ła Do​ria​na. – Ra​czej za​dość​uczy​nie​nie, ro​dzaj służ​by, któ​ra trwa tak dłu​go, jak ży​czy so​bie ofia​ra – od​parł. – Jed​no two​je sło​wo i Apo​lo​nia bę​dzie na two​je roz​ka​zy. Mi​le​na mil​cza​ła skon​ster​no​wa​na. Nie wie​dzia​ła, co o tym są​dzić. – A je​śli pój​dę do sądu? – Je​ste​śmy na te​re​nie two​je​go ojca. To on wyda wy​rok – po​wie​dział zna​czą​co. – Su​ro​wy. Pola za​drża​ła i opu​ści​ła gło​wę. Mi​le​na się za​wa​ha​ła. – Czy będę mia​ła wo​bec niej… zo​bo​wią​za​nia? – Ty? Nie. – Do​rian, za​sko​czo​ny, uniósł brwi, a Dita ka​sła​niem za​tu​szo​wa​ła na​gły wy​buch śmie​chu. – Ale bę​dziesz od​po​wie​dzial​na za czy​ny, któ​re po​peł​ni w two​im imie​niu. – I w każ​dej chwi​li mogę to prze​rwać? – W każ​dej – za​pew​ni​ła ją żar​li​wie Dita, choć nikt jej nie py​tał. – Je​śli tyl​ko ze​chcesz. – Czy wte​dy… ona… może mi coś zro​bić? Mścić się?

– Przy​się​gam, że tak się nie sta​nie – za​pew​ni​ła ją Pola. Przy​su​nę​ła się na ko​la​nach, zło​ży​ła dło​nie jak do mo​dli​twy i spoj​rza​ła jej w oczy. – Oszczędź mnie. Bądź mi​ło​sier​na…! Mi​le​na po​czu​ła się nie​swo​jo. Co za cyrk! Jesz​cze chwi​la i za​cznie ca​ło​wać ją po no​gach! – Do​bra, mo​żesz mi słu​żyć – zde​cy​do​wa​ła. – Tyl​ko prze​stań tak na mnie pa​trzeć! Pola na​tych​miast spu​ści​ła wzrok. – Tak, pani. Od tej chwi​li je​stem two​im Cie​niem – szep​nę​ła. Do​rian wy​jął spo​mię​dzy pal​ców pa​smo wło​sów – mu​siał je wy​rwać, kie​dy ude​rzył Polę – i za​pre​zen​to​wał ze​bra​nym. – Przy​pil​nu​ję, żeby wszyst​ko od​by​ło się, jak na​le​ży. – Sta​ran​nie zwi​nął ko​smyk i scho​wał do kie​sze​ni. Dita zmru​ży​ła swe ogrom​ne oczy. Nie ode​zwa​ła się, ale ema​no​wa​ła od niej mści​wa sa​tys​fak​cja, któ​ra krzy​cza​ła gło​śniej niż sło​wa. Pola wciąż wbi​ja​ła wzrok w po​sadz​kę po​kry​tą ostry​mi odłam​ka​mi. – Czy ży​czysz so​bie mego to​wa​rzy​stwa? – wy​du​si​ła z sie​bie. – Po​słu​gi? Ma​jąt​ku? – Nie…! W ogó​le nie chcę cię wi​dzieć. – To jak mam ci słu​żyć? Mi​le​na wes​tchnę​ła. Czu​ła, że będą pro​ble​my. – Kie​dy wyj​dę, po​proś Wiki o mój nu​mer. Cze​kam na ese​mes z two​ją wi​zy​tów​ką. Pola otwo​rzy​ła usta, ale nie wy​do​był się z nich ża​den głos. Skie​ro​wa​ła spło​szo​ne spoj​rze​nie na go​spo​dy​nię. – Nie ma spra​wy. Oczy​wi​ście. – Wik​to​ria nie wie​dzia​ła, co zro​bić z rę​ko​ma. Pierw​szy raz w ży​ciu wy​pra​wi​ła przy​ję​cie, któ​re było taką kla​pą. Ba! Ka​ta​stro​fą, o któ​rej szep​ce się za ple​ca​mi przez wie​ki. Je​dy​na po​cie​cha, że tak nie​wie​le osób w nim uczest​ni​czy​ło. Splo​tła dło​nie i za​wo​ła​ła przez ści​śnię​te gar​dło: – A może jed​nak her​bat​ki? Za​pra​szam do bi​blio​te​ki! Mi​le​na wsta​ła z krze​sła, roz​cie​ra​jąc nad​garst​ki, za któ​re ją przy​trzy​my​wa​no. – Chy​ba cię po​grza​ło – fuk​nę​ła. Do​rian po​dał jej ra​mię i wy​szli po tłu​czo​nym szkle pro​sto w chłód nocy.

*** Wil​goć osia​da​ła z wol​na na me​ta​lo​wym ogro​dze​niu, ka​mien​nym pod​jeź​dzie i ro​sną​cych opo​dal ro​do​den​dro​nach, zwia​stu​jąc zbli​ża​ją​cy się ko​niec nocy. Szli sztyw​no i bez sło​wa, a kie​dy do​tar​li do sa​mo​cho​du, sta​nę​li na chwi​lę, wtu​le​ni w sie​bie. Mi​le​na z ulgą chło​nę​ła cie​pło mę​skich ra​mion, wsłu​cha​na w spo​koj​ny od​dech i mia​ro​we bi​cie ser​ca. Pola była roz​ka​pry​szo​na i z chę​cią fol​go​wa​ła swo​im za​chcian​kom, zro​zu​mia​ła to, kie​dy po​czu​ła jej do​tyk. Do​rian wie​dział to jesz​cze le​piej i ta świa​do​mość go prze​ra​ża​ła. Gdy​by jego pod​opiecz​na zgi​nę​ła w sza​le krwi, nikt by się na​wet nie do​wie​dział, wszyst​kie bo​wiem wam​pi​rzy​ce ba​wią​ce na her​bat​ce pod​le​ga​ły Apo​lo​nii. Ta ko​bie​ta dba​ła o ta​kie szcze​gó​ły. – Od​wio​zę cię – za​pro​po​no​wał, otwie​ra​jąc drzwi. – Okej – od​par​ła mar​two. Te​raz, kie​dy opa​dły emo​cje, cia​ło ogar​nę​ła daw​no nie​od​czu​wa​na sła​bość. Jak​by prze​bie​gła ma​ra​ton albo stra​ci​ła mnó​stwo krwi. Za​to​czy​ła się, a on chwy​cił ją w ob​ję​cia w ostat​niej chwi​li. Zno​wu po​czu​ła tę bli​skość, taką ku​szą​cą, taką miłą. Mo​gła​by tak stać do rana. Och, jed​nak nie po​win​na, Do​rian nie​zbyt do​brze zno​sił po​ran​ki… Wol​no usia​dła na sie​dze​niu pa​sa​że​ra – ko​la​na wciąż jej drża​ły – i spoj​rza​ła na swe​go wy​baw​cę. Był za​my​ślo​ny. Au​to​ma​tycz​nie wy​jął klu​czy​ki ze swo​jej kie​sze​ni. Klu​czy​ki od jej wozu. Hm. A przed​tem otwo​rzył za​mknię​te drzwi. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi i wtem ją olśni​ło. – Może wiesz, dla​cze​go mój sa​mo​chód tak wa​riu​je? – spy​ta​ła. Wam​pir bez sło​wa wy​jął z kie​sze​ni pi​lo​ta i na​ci​snął ja​kiś przy​cisk. Auto Mi​le​ny za​ma​szy​ście za​mio​tło wszyst​ki​mi wy​cie​racz​ka​mi. – Jak miło. – Opa​dła na opar​cie. – Do​brze się ba​wi​łeś? Twarz Do​ria​na drgnę​ła. – Prze​pra​szam. Nie chcia​łem, że​byś za​uwa​ży​ła, że cię śle​dzę. Je​stem kiep​ski w tym… ukry​wa​niu się. Ża​den ze mnie tro​pi​ciel ani żoł​nierz. Prę​dzej czy póź​niej zo​rien​to​wa​ła​byś się, że masz ogon. – Uru​cho​mił sil​nik i ru​szył. Mi​le​na za​chi​cho​ta​ła ci​chut​ko. Nie mia​ła siły na wię​cej. – Je​stem taka sła​ba… a ona… wy​pi​ła tak nie​wie​le… – wy​szep​ta​ła. – To nie Pola. Unio​sła tyl​ko wzrok. – Dita – wy​ja​śnił. – Po​tra​fi ścią​gać siły ży​cio​we przez do​tyk. – Ssa​ły mnie… obie?

– I to Dita była bar​dziej nie​bez​piecz​na. – Ob​rzu​cił ją nie​spo​koj​nym spoj​rze​niem. – Je​steś bar​dzo bla​da. Po​win​naś te​raz od​po​cząć i na​pić się krwi. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Czy na​praw​dę są​dzi, że wozi ze sobą za​pa​sy? Wes​tchnął, ude​rze​niem dło​ni otwo​rzył scho​wek i wy​jął pier​siów​kę. Mi​le​na wy​trzesz​czy​ła oczy. – Skąd…? – Po pro​stu pij. Od​krę​ci​ła bu​te​lecz​kę i po​cią​gnę​ła spo​ry łyk. Al​ko​hol cu​dow​nie orzeź​wiał. I piekł. Za​kasz​la​ła, a oczy za​szły jej łza​mi. Spi​ry​tus z ja​kimś wy​cią​giem z krwi?! – Uuuaaa! Moc​ne! – Ta​kie ma być – za​śmiał się Do​rian. – To do​bre re​me​dium na Ditę. Mi​le​na wspo​mnia​ła po​ra​ża​ją​cy chłód, któ​ry bił od si​nej pięk​no​ści i wstrzą​snął nią dreszcz. – Brr. I po​my​śleć, że po​tra​fi ta​kie rze​czy i jed​no​cze​śnie jest taka… usłuż​na. Taka w tle. Jest jej po​ko​jów​ką czy co? – Jest jej Cie​niem od po​nad dwu​stu lat. Mi​le​nę za​mu​ro​wa​ło. Nie są​dzi​ła, że służ​ba może być taka… wie​czy​sta. – Dla​cze​go się cie​bie bała? Bo się bała, praw​da? – Mam swo​je spo​so​by na ta​kie wam​pi​ry – od​parł Do​rian i roz​cią​gnął w uśmie​chu war​gi. Oczy mu po​ciem​nia​ły. Po raz pierw​szy zo​ba​czy​ła w nim coś nie​po​ko​ją​ce​go. Śmiał się i ten śmiech bu​dził gro​zę. Mi​le​na spu​ści​ła wzrok i za​uwa​ży​ła spo​ry odła​mek szkła, któ​ry prze​bił skó​rza​ną kurt​kę i wciąż tkwił w pra​wej ręce Do​ria​na. Wy​ję​ła go szyb​kim ru​chem. Spoj​rzał na nią. Pod​wi​nę​ła rę​kaw… na​chy​li​ła się… Krew są​czy​ła się wol​no. Czer​wo​na, gę​sta, nę​cą​ca. – Mogę? – szep​nę​ła. – Pro​szę. – Ob​li​zał się i po​ło​żył rękę na udzie. Dru​ga dłoń wciąż spo​czy​wa​ła na kie​row​ni​cy. Mi​le​na przy​tknę​ła war​gi do rany i wpi​ła się w nią. Naj​pierw lek​ko, czu​le, po​tem z co​raz więk​szą pa​sją. Do​rian za​ci​snął pal​ce na kie​row​ni​cy. – Może sta​nie​my na po​bo​czu? – spy​tał chra​pli​wie. A po​tem, nie cze​ka​jąc na od​po​wiedź, za​par​ko​wał z pi​skiem opon. Sa​mo​chód sta​nął w po​przek piasz​czy​ste​go wy​jaz​du pro​wa​dzą​ce​go na przy​stań że​glar​ską, w miej​scu od​lud​nym i z pew​no​ścią nie​uczęsz​cza​nym o tej po​rze. Po pro​stu ide​ał. Bły​ska​-

wicz​nie zdarł z sie​bie kurt​kę i za​to​pił dłoń w ja​snych wło​sach dziew​czy​ny, przy​su​wa​jąc ją do sie​bie. Ża​ło​wał tyl​ko jed​ne​go – że świt był tak bli​sko. *** W przy​tul​nej wil​li, po wyj​ściu Mi​le​ny i Do​ria​na, dłu​go pa​no​wa​ła ci​sza. Pa​nie uni​ka​ły spoj​rzeń, błą​dzi​ły wzro​kiem po dy​wa​nie i bez sło​wa wy​dłu​by​wa​ły z nie​go bry​lan​ci​ki. – Wik​to​rio – ode​zwa​ła się wresz​cie Apo​lo​nia – co to jest ysy​mys z wi​zy​tów​ką? Wiki się zdu​mia​ła. Dziew​czy​ny przy​je​cha​ły luk​su​so​wą li​mu​zy​ną, mia​ły w Kra​ko​wie wspa​nia​ły apar​ta​ment, uwiel​bia​ły mu​zy​kę… W tym mo​men​cie przy​po​mnia​ła so​bie, z cze​go słu​cha​ły płyt – z gra​mo​fo​nu. W gło​wie za​brzmiał dzwo​nek alar​mo​wy. – Nie uży​wasz te​le​fo​nu? – Uży​wam – zi​ry​to​wa​ła się Pola. – Nie​daw​no prze​szłam na apa​rat z gu​zicz​ka​mi. – Z gu​zicz​ka​mi – po​wtó​rzy​ła jak echo Wiki. – Wiesz, że nie go​ni​my za no​wo​ścia​mi – przy​po​mnia​ła jej Dita. – Kie​dy urwa​ła się korb​ka… – Stop. – Wiki unio​sła dłoń w obron​nym ge​ście i wes​tchnę​ła cięż​ko. – Po pro​stu zro​bię wam szko​le​nie. – Ki​chać na szko​le​nie! Sprawdź​my, czy krew no​wej dzia​ła! – za​pro​po​no​wa​ła Dita. Wam​pi​rzy​ce po​de​rwa​ły się z pod​ło​gi pod​eks​cy​to​wa​ne. – No wła​śnie! – za​wo​ła​ła Pola. – Wiki, masz la​tar​kę? Wik​to​ria ro​zej​rza​ła się ner​wo​wo. – Wiesz, że ta​kie la​tar​ki są za​bro​nio​ne. Pola prych​nę​ła. – Nie ga​daj. Da​waj. Wik​to​ria czmych​nę​ła do kuch​ni, a po chwi​li sta​ła przed nimi ze sta​rą, po​rdze​wia​łą la​tar​ką. Tyl​ko wpraw​ne oko do​strze​gło​by nie​ty​po​wą ża​ró​wecz​kę, któ​ra emi​to​wa​ła za​bój​cze dla wam​pi​rów świa​tło. – A oku​la​ry ochron​ne? Gdzie oku​la​ry? – do​ma​ga​ła się Dita. – Pie​przyć oku​la​ry! – burk​nę​ła bar​dzo nie​par​la​men​tar​nie Pola i skie​ro​wa​ła stru​mień na swo​je ob​na​żo​ne przed​ra​mię. Skó​ra po​czer​wie​nia​ła i w oka​-

mgnie​niu na​pu​chła. Prze​ra​żo​na wam​pi​rzy​ca wy​łą​czy​ła świa​tło. Ko​bie​ty pa​trzy​ły na nią bez ru​chu. – Co się tak ga​pi​cie? Nie dzia​ła. Na mnie nie dzia​ła… – W oczach sta​nę​ły jej łzy. – No to… ki​cha – za​uwa​ży​ła Dita z pew​ną sa​tys​fak​cją. – Ra​czej kiep​ska noc. – Kiep​ska? – wark​nę​ła Pola. – Ku​rew​sko do dupy! Do tego boli jak cho​le​ra! – A po​tem wy​cią​gnę​ła przed sie​bie rękę. – Lecz! Ale już! Dita de​li​kat​nie uję​ła opuch​nię​tą rękę i tak, jak wchło​nę​ła w sie​bie ży​cio​we siły Mi​le​ny, te​raz wy​pu​ści​ła je z sie​bie wprost na ranę. Skó​ra za​fa​lo​wa​ła i po chwi​li wy​glą​da​ła, jak gdy​by nic się nie sta​ło. Ko​bie​ty spoj​rza​ły po so​bie za​sko​czo​ne. Jesz​cze ni​g​dy dar Dity nie dzia​łał aż tak spek​ta​ku​lar​nie. Ow​szem, po​tra​fi​ła ła​go​dzić ob​ja​wy i przy​spie​szać go​je​nie, ale nie le​czy​ła na​tych​miast! Dziew​czy​na otwo​rzy​ła ze zdu​mie​niem usta. – Daj la​tar​kę – za​żą​da​ła od Poli. Wam​pi​rzy​ca po​słusz​nie po​da​ła jej po​rdze​wia​ły przed​miot. – Coś czu​ję, że… – Głos uwiązł jej w gar​dle, a po​tem zwol​ni​ła prze​łącz​nik. Bla​de świa​tło ob​my​ło jej rękę, nie czy​niąc naj​mniej​szej szko​dy. Dita za​śmia​ła się, po po​licz​kach po​cie​kły jej łzy. A po​tem wrza​snę​ła. Ręka na​gle na​pu​chła i w jed​nej chwi​li za​pa​dła się w so​bie. Prze​ra​żo​na, wy​łą​czy​ła świa​tło. Zde​for​mo​wa​na koń​czy​na wy​glą​da​ła jak roz​to​pio​ny wosk. – Co to, na Boga, jest? W ży​ciu nie wi​dzia​łam cze​goś ta​kie​go. – Pola od​wró​ci​ła się z od​ra​zą. Rze​czy​wi​ście, zmia​ny w ni​czym nie przy​po​mi​na​ły sło​necz​nych opa​rzeń ty​po​wych dla wam​pi​ra. – Wy​le​czę się. Wy​le​czę – syk​nę​ła Dita i ob​li​za​ła wy​schnię​te usta. – Naj​waż​niej​sze, że ja​koś na mnie dzia​ła. Sku​pi​ła się na swo​jej ręce. I jesz​cze raz. Pola zer​k​nę​ła na jej ranę po​now​nie. Pa​trze​nie na pa​skud​ną opa​rze​li​nę było jak dra​pa​nie stru​pa – trud​ne do opa​no​wa​nia i za​ska​ku​ją​co po​cią​ga​ją​ce. – Tra​cisz czu​cie? – Nie. – My​ślę, że to kwe​stia cza​su. Wy​glą​da jak trąd. Dita owi​nę​ła rękę ścier​ką i bez sło​wa wy​mknę​ła się na pię​tro. Po​kój go​ścin​ny był cał​kiem przy​tul​ny – na środ​ku sta​ło łóż​ko z bal​da​chi​mem, pod ścia​ną se​kre​ta​rzyk i sza​fa z wi​śnio​we​go drew​na. Wam​pi​rzy​ca przy​sia​dła na brzeż​ku krze​sła i po​no​wi​ła roz​pacz​li​we pró​by. Do świ​tu nie zaj​mo​wa​ła się ni​czym in​nym, lecz ręka wciąż wy​glą​da​ła strasz​nie. I bo​la​ła, wręcz pro​mie​-

nio​wa​ła bó​lem na całe ra​mię. Kie​dy na​stał dzień, prze​rwa​ła tyl​ko na chwi​lę, by opu​ścić cięż​kie ża​lu​zje oraz nie​co się po​si​lić. Ro​ze​dr​ga​na, po​wró​ci​ła do swo​ich sta​rań, lecz było co​raz go​rzej. Rana jak​by po​czer​nia​ła, a siny cień po​wo​li się roz​prze​strze​niał. – Co mi jest? – szep​ta​ła Dita. – Co jest?! Jesz​cze ni​g​dy nie była tak prze​ra​żo​na, a hu​mo​ru nie po​pra​wia​ła jej na​wet świa​do​mość, że dum​na Apo​lo​nia zo​sta​ła Cie​niem ja​kiejś pro​stej dzie​wu​chy z pro​win​cji.

Rozdział 4 Mi​le​na za​mknę​ła za sobą drzwi. Była roz​pa​lo​na. Wciąż jesz​cze dy​sza​ła i czu​ła na cie​le za​pach Do​ria​na, i ten smak w ustach, kie​dy ssa​ła jego krew. Wy​pi​ła odro​bin​kę, na​praw​dę tyl​ko odro​bin​kę, ale taką słod​ką, zmy​sło​wą, po​nęt​ną. Spy​ta​ła wte​dy, czy jest mu do​brze. Od​parł, że tak, żeby nie prze​sta​wa​ła. Chcia​ła wie​dzieć, dla​cze​go jest to dla nie​go miłe. Kie​dy do​rwa​ła ją Pola, czu​ła się, jak​by mia​ła umrzeć. Ugryzł ją lek​ko i li​znął cien​ki stru​my​czek, spra​wia​jąc, że z roz​ko​szy aż za​krę​ci​ło się jej w gło​wie. – To kwe​stia zgo​dy, od​da​nia, chę​ci – szep​nął. – Wła​śnie tego. Pa​trzył na nią błysz​czą​cy​mi się sre​brem ocza​mi, ca​ło​wał, do​ty​kał pa​rzą​cy​mi dłoń​mi. Bała się, że to tyl​ko ten wa​bik… Tyl​ko wa​bik. Nie znio​sła​by tego. Po​ło​ży​ła pal​ce na jego war​gach, a on od tej chwi​li tyl​ko ją tu​lił i gła​dził wło​sy, bo czuł, że nie jest cze​goś pew​na. Wresz​cie było zbyt póź​no, by cią​gnąć to da​lej, świt był zbyt bli​sko… Pod​wiózł ją więc, po​ca​ło​wał raz jesz​cze i obie​cał, że sta​wi się o zmierz​chu. W dzień była bez​piecz​na, a on miał chwi​lę od​po​czyn​ku. Wciąż pi​ja​na od wra​żeń, al​ko​ho​lu i krwi, za​ta​cza​jąc się, we​szła do po​ko​ju. Wsta​wał po​ra​nek, cał​kiem ład​ny, sło​necz​ny. Po​de​szła do drzwi bal​ko​no​wych, prze​cią​gnę​ła się i włą​czy​ła otwie​ra​nie ze​wnętrz​nych ża​lu​zji. Wciąż cie​szy​ło ją ich uży​wa​nie. Noc​na eki​pa za​mon​to​wa​ła te ci​cho​bież​ne cu​deń​ka le​d​wie ty​dzień temu (ra​zem z za​ciem​nia​ny​mi szy​ba​mi), bo – jak to wy​ja​śnił oj​ciec – wam​pi​ro​wi nie wy​pa​da ich nie mieć. Na​wet je​śli cho​dzi za dnia. Me​cha​nizm drgnął i ru​szył z le​d​wo do​sły​szal​nym szu​mem, wpusz​cza​jąc dzień do środ​ka. Kie​dy ża​lu​zje były ja​kieś trzy​dzie​ści cen​ty​me​trów nad pa​ra​pe​tem, zza ple​ców do​biegł ją dziw​ny jęk. Drgnę​ła za​sko​czo​na i gwał​tow​nie się od​wró​ci​ła. – Ktoś tu jest? – spy​ta​ła głu​pio. – Za​mknij to! Po​zna​ła ten głos. Roz​po​zna​ła​by go na​wet na koń​cu świa​ta. – Da​rek…?! Ci​sza.

– Mo​żesz wyjść. Szy​by są bez​piecz​ne. Mają spe​cjal​ny filtr. Zno​wu nic. Wes​tchnę​ła i za​mknę​ła ża​lu​zje, a miesz​ka​nie na​tych​miast po​chło​nę​ła ciem​ność. – Opu​ści​łam. Sły​szysz? Opu​ści​łam! Z sza​fy, z kłę​bo​wi​ska ubrań, wy​to​czył się Da​riusz – wy​so​ki, szczu​pły, lek​ko przy​gar​bio​ny, z czer​wo​ną su​kien​ką na ra​mie​niu. Ciem​ne wło​sy miał po​tar​ga​ne, ko​szu​lę po​gnie​cio​ną, wzrok błęd​ny. Moż​na by o nim po​wie​dzieć wie​le, tyl​ko nie to, że był ele​ganc​ki. Na ustach Mi​le​ny za​drgał zło​śli​wy uśmie​szek. – No wi​tam, wi​tam! – za​wo​ła​ła, kła​dąc ręce na bio​drach. – Co za nie​spo​dzian​ka! Zmie​niasz ima​ge? – Tsss…! Nie tak gło​śno! – szep​nął, roz​glą​da​jąc się ner​wo​wo. – Jak​byś nie za​uwa​żył, je​stem u sie​bie w domu. Mogę być gło​śno. – Za​pa​li​ła noc​ną lamp​kę. – Jak tu w ogó​le wsze​dłeś? Da​riusz po​pra​wił nie​zdar​nym ru​chem zmierz​wio​ne wło​sy i od​wie​sił su​kien​kę. Nie spie​szył się z od​po​wie​dzią, w ogó​le nie był do niej chęt​ny. – No nie! Ty wciąż masz moje klu​cze! – Oj tam, oj tam. I co z tego? – mruk​nął ści​szo​nym gło​sem. – Po​my​śla​łem, że do​dat​ko​wy kom​plet… Mi​le​na zmro​zi​ła go spoj​rze​niem. – To źle my​śla​łeś, bar​dzo źle. – Ale prak​tycz​nie – za​uwa​żył. Wznio​sła oczy ku nie​bu. Nie było szans, by się zmie​nił. Nie on. – Co się dzie​je? – spy​ta​ła. – Ukry​wam się – wy​znał i siadł sku​lo​ny na fo​te​li​ku. – Co ro​bisz?! – No, ukry​wam. Cho​wam. Sta​ram się być nie​do​stęp​ny. Nie​zau​wa​żal​ny. Mi​le​na wy​szcze​rzy​ła zęby. Uwiel​bia​ła, kie​dy Dar​ka ego pre​zen​to​wa​ło się… skrom​nie. – Po​tra​fisz taką sztucz​kę? – Nie mam wyj​ścia. Uzna​łem, że tu nikt nie bę​dzie mnie szu​kał. Za​de​ku​ję się u cie​bie na ja​kiś czas. Da​riusz uznał! No su​per! Pew​nie po​win​na te​raz za​mer​dać ogo​nem! – Nie wi​dzia​łam cię dwa ty​go​dnie – syk​nę​ła ostrze​gaw​czo. – Przez ten czas przy​sy​ła​łeś do mnie tyl​ko ja​kie​goś śmier​dzie​la z wy​pa​lo​ną gębą…

– To Ulryk. Jest świet​nym la​bo​ran​tem. A bli​zny już pra​wie mu znik​nę​ły – wpadł jej w sło​wo. To był błąd. Kie​dy Mi​le​na oka​zy​wa​ła swe nie​za​do​wo​le​nie, nie po​wi​nien ani dys​ku​to​wać, ani ni​cze​go wtrą​cać. – Ja​kie​goś ŚMIER​DZIE​LA – głos Mi​le​ny na​ra​stał, po​wo​du​jąc pa​ni​kę w oczach Dar​ka – po moją krew do ba​dań… nie ra​cząc na​wet za​dzwo​nić…! I na​gle po pro​stu się u mnie ukry​wasz?! Da​rek prze​łknął gło​śno śli​nę i wtem padł na ko​la​na. – Złot​ko, sło​necz​ko, skar​beń​ku… – Nie je​stem two​im skar​beń​kiem! – ryk​nę​ła, a zęby wy​sko​czy​ły jej z dzią​seł, jak​by były na sprę​żyn​kach. To już dru​gi wam​pir tej doby, któ​ry się przed nią po​nie​wie​ra. Czy one na​praw​dę uwa​ża​ją, że to dla niej ja​kaś atrak​cja?! – Okej. Len​ko. Le​necz​ko. – Stresz​czaj się, bo szlag mnie tra​fi. – Mi​le​na cof​nę​ła się o krok, cho​wa​jąc zęby, ale Da​rek trzy​mał się jej ko​lan. Był od niej sil​niej​szy, nie było więc szans wy​rwać się z tego uści​sku. – Pro​szę, nie wy​ga​niaj mnie. – Bo co?! – Prze​cież masz wzglę​dem mnie zo​bo​wią​za​nia…! – Bar​dzo chciał jej przy​po​mnieć, że prze​cież prze​mie​ni​ła się dzię​ki nie​mu, ale in​te​li​gent​nie po​mi​nął tę kwe​stię. Więź mię​dzy nimi nie za​wią​za​ła się na​le​ży​cie i jako je​dy​ny stwór​ca nie ko​rzy​stał ze swych przy​wi​le​jów. Ale pró​bo​wał, Bóg mu świad​kiem, pró​bo​wał. Mi​le​na zdję​ła pal​ce męż​czy​zny ze swych ko​lan. Da​riusz drżał, w oczach miał sza​leń​stwo. – Bła​gam… – Nie wy​głu​piaj się, prze​cież nie wy​rzu​cę cię na słoń​ce. Siądź. I wy​tłu​macz w czym rzecz. – Z lo​dów​ki przy​nio​sła ja​kiś pre​pa​rat krwio​po​chod​ny o prze​dłu​żo​nej trwa​ło​ści do spo​ży​cia i na​la​ła w szkło. Da​riusz przy​jął go z wdzięcz​no​ścią. – Za​wsze by​łaś rów​na bab​ka. – Wes​tchnął i opu​ścił gło​wę. – No? Cze​kam – po​na​gli​ła go. Da​riusz wy​pił wszyst​ko do dna i na​lał so​bie dru​gi kie​li​szek, cho​ciaż krew była zim​na, sta​ra i obrzy​dli​wa. – Je​śli wpa​dłeś na krew, to po​my​li​łeś ad​res – wark​nę​ła. Da​riusz otarł usta i za​czął ba​wić się ser​wet​ką. – Nie wiem, jak ci to po​wie​dzieć. Wsty​dzę się.

Mi​le​na prze​wró​ci​ła ocza​mi. – Nie pier​nicz. Ty ni​g​dy się nie wsty​dzisz. – Miesz​ka​li ze sobą ja​kiś czas, kie​dy byli ludź​mi i wie​dzia​ła, co mówi. – No do​bra, po pro​stu ci po​ka​żę. – Wes​tchnął raz jesz​cze i za​czął roz​pi​nać spodnie. Mi​le​na się skrzy​wi​ła. – Prze​stań! Na​praw​dę nie ba​wią mnie te two​je gier​ki. Poza tym, już mi go po​ka​zy​wa​łeś po prze​mia​nie. Da​rek po​ło​żył dło​nie na przy​ro​dze​niu i chlip​nął. – Te​raz wy​glą​da go​rzej, dużo go​rzej. Okrop​nie spuchł. A kie​dy si​kam… – Da​riu​szu…! – prze​rwa​ła mu ze zgro​zą. – Nie je​stem two​im le​ka​rzem! – Okej. Chcia​łem… Nie​waż​ne, co chcia​łem. – Ostroż​nie po​pra​wił so​bie coś w oko​li​cach roz​por​ka. Oczy na chwi​lę zro​bi​ły się mu więk​sze. Od​dy​chał z tru​dem. – Mia​łeś wy​pa​dek? – O, tak, wy​pa​dek. To wła​ści​we okre​śle​nie. – Za​ci​snął zęby. – Ja​kaś wam​pi​rzy​ca… mmm… – Co: wam​pi​rzy​ca? – Nad​sta​wi​ła ucho. Da​rek chrząk​nął i za​mru​czał coś nie​wy​raź​nie. – I na​wet mia​ła ze sobą pre​zent…! – do​dał już cał​kiem zro​zu​mia​le. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi. O co mu cho​dzi? Da​riusz ki​wał się w fo​te​li​ku, czkał i po​ję​ki​wał. Po pro​stu ob​raz nę​dzy i roz​pa​czy. Do​pie​ro po chwi​li do​tar​ło do niej, że za​pach al​ko​ho​lu, któ​ry to​wa​rzy​szył jej całą noc, nie uno​si się tyl​ko od niej. – Je​steś pi​ja​ny? – Tyl​ko tro​chę. Ten smar​kacz, któ​re​go przy​nio​sła na prze​ką​skę, był moc​no wsta​wio​ny. I pi​li​śmy spi​ry​tus do de​zyn​fek​cji na​rzę​dzi… Kul​tu​ral​nie. Z ta​kich ma​lu​uusich kie​lisz​ków na leki. Mó​wi​ła, że chce pra​co​wać w moim la​bo​ra​to​rium, że mnie po​dzi​wia – tu uśmiech​nął się roz​ma​rzo​ny – że we mnie wie​rzy… Była bar​dzo prze​ko​nu​ją​ca. – Da​ruj so​bie szcze​gó​ły. – A po​tem chcia​ła… ro​zu​miesz. – Dło​nie Dar​ka za​wi​sły w po​wie​trzu, ma​ca​jąc nie​obec​ne pier​si. – Ale ja – nie za bar​dzo… Mi​le​na unio​sła z nie​do​wie​rza​niem brwi. Wam​pi​ry nie cier​pia​ły na ni​skie li​bi​do. – Nie za bar​dzo…?

– Wiesz, że my​ślę tyl​ko o to​bie – za​pew​nił ją żar​li​wie. – No i by​łem zmę​czo​ny pra​cą. Nie spa​łem kil​ka dni. A ona na to, że ma mało cza​su. No to ja, że nie za​trzy​mu​ję. A ruda na to, że po​bie​rze tyl​ko ma​te​riał… Mi​le​na drgnę​ła. Ruda…! – Teo​do​ra. – Skąd wiesz? – prze​rwał cha​otycz​ny po​tok słów i za​sko​czo​ny uniósł wzrok. Mi​le​na na​chy​li​ła się ku nie​mu. – Nie​waż​ne. O jaki ma​te​riał jej cho​dzi​ło? – Uśmiech​nę​ła się do​bro​tli​wie, ale po​wo​li go​to​wa​ła się w niej krew. – Bio… bio… – po​czer​wie​niał – bio​lo​gicz​ny. A kie​dy nie chcia​łem, sama pró​bo​wa​ła wziąć. I po​wie​dzia​ła, że jesz​cze przyj​dzie. – Sama wziąć? – spy​ta​ła, marsz​cząc czo​ło. – Jak? – U…uuu… – za​milkł. Cze​ka​ła cier​pli​wie, aż wresz​cie to po​wie. – Tak, ko​cha​nie? – Ust​nie… – wy​szep​tał. – Strasz​nie mnie po​gry​zła. Mi​le​na wsta​ła i za​plo​tła ra​mio​na. Spoj​rza​ła na Dar​ka raz jesz​cze. Cier​piał. Zo​sta​ły nad​wą​tlo​ne jego mę​ska duma, cia​ło i po​czu​cie bez​pie​czeń​stwa. I po​noć sta​ło się to, po​nie​waż chciał być jej wier​ny. Ta ostat​nia kon​sta​ta​cja nie​ocze​ki​wa​nie ją wzru​szy​ła. – Bie​dac​two… – Otwo​rzy​ła ra​mio​na, a Da​rek wpadł w nie z ulgą. Utu​li​ła go czu​le. – Że​byś wie​dzia​ła – zgo​dził się i czknął. Nie był wsta​wio​ny. Był pi​ja​ny. Pi​ja​ny i po​gry​zio​ny do krwi. – Te​raz już wiesz, jak to jest – szep​nę​ła. – Bę​dziesz miał na​ucz​kę, żeby się sza​no​wać. Da​rek kiw​nął gło​wą. Pew​nie gdy​by nie al​ko​hol, rzu​cił​by ja​kąś cen​ną ri​po​stę, zwłasz​cza, że od Mi​le​ny czuć było sil​ny za​pach Do​ria​na. Ale obo​je byli wy​star​cza​ją​co nie​trzeź​wi, by nie do​strze​gać ta​kich dro​bia​zgów. Po​ło​ży​li się do łóż​ka w ubra​niach, a ona wciąż czu​le gła​ska​ła go po gło​wie. Nie prze​ry​wa​ła piesz​czo​ty, cho​ciaż Dar​ka wło​sy były tłu​ste, a mał​żo​wi​ny, któ​re wy​ciął mu w przy​pły​wie fu​rii Otto, jesz​cze nie od​ro​sły. To nie było waż​ne, ani tro​chę. – Co masz za uchem? – spy​ta​ła. – Nic ta​kie​go… – od​mruk​nął ci​cho. Na​resz​cie był bez​piecz​ny w jej cie​-

płych ob​ję​ciach. – Jest me​ta​lo​we. – To ty​tan – szep​nął. – Przy​cze​piam do tego taki dinks… i sły​szę bar​dzo da​le​ko… prze​łą​czam… i sły​szę ra​dio… Mi​le​na chcia​ła po​wie​dzieć, jak bar​dzo ją dzi​wi, że prze​kłuł ję​zyk, ale nie zdą​ży​ła. Za​snę​li. W prze​po​co​nych ubra​niach, cuch​ną​cy al​ko​ho​lem, po​tar​ga​ni. Zmę​cze​nie i nad​miar wra​żeń ścią​gnę​ły ich na​tych​miast w naj​głęb​sze po​kła​dy snu – mar​twe​go i nie​ru​cho​me​go jak woda w stud​ni, do któ​rej nie do​cie​ra na​wet wspo​mnie​nie świa​tła. Snu, o ja​kim się ma​wia, że nic nie jest w sta​nie go prze​rwać. Nie​praw​da. Mi​le​na drgnę​ła i otwo​rzy​ła na chwi​lę oczy. Ja​kiś prze​raź​li​wy ha​łas wwier​cał się jej w czasz​kę. Był ryt​micz​ny, wzbo​ga​co​ny se​rią nie​ar​ty​ku​ło​wa​nych dźwię​ków, przy​po​mi​nał ude​rze​nia mło​ta pneu​ma​tycz​ne​go. – Dar​ku… – Mmm… – Chra​piesz. Da​riusz ob​ró​cił się na bok i strasz​ne dźwię​ki uci​chły. *** Pi​sa​nie ese​me​sa po​le​ga​ło na wy​bie​ra​niu li​ter nie​wi​dzial​ny​mi gu​zicz​ka​mi i sto​so​wa​niu pry​mi​tyw​ne​go kodu ob​raz​ko​we​go. Prze​brnąw​szy przez sze​reg pu​ła​pek kry​ją​cych się w te​le​fo​nie, Pola wy​sła​ła wresz​cie wia​do​mość, prze​bra​ła się w dres (ni​g​dy nie kła​dła się w pi​ża​mie, by za dnia, w ra​zie cze​go, móc przyj​mo​wać lu​dzi) i pa​dła na ogrom​ne łóż​ko. Oczy za​mknę​ły się jej same. Wa​run​ki były sprzy​ja​ją​ce, Wik​to​ria od​da​ła jej bo​wiem swo​ją naj​lep​szą sy​pial​nię – w od​cie​niach bla​de​go różu i écru, z wy​god​nym ma​te​ra​cem i je​dwab​ną po​ście​lą. Na​wet pro​wan​sal​ska to​a​let​ka ma​lo​wa​na w kwia​ty od​po​wia​da​ła wy​szu​ka​nym gu​stom hra​bi​ny. Była już na skra​ju ma​rzeń sen​nych, kie​dy nie​ocze​ki​wa​nie skrzyp​nę​ły drzwi i usły​sza​ła zna​jo​me kro​ki. Ci​chy sze​lest ta​fty zdra​dzał, że Dita nie zdję​ła jesz​cze suk​ni wie​czo​ro​wej. – Śpię – mruk​nę​ła Pola, ale wam​pi​rzy​ca upar​cie nad nią sta​ła. – Co zno​wu? – Po​trze​bu​ję me​dy​ka. – Na​ćpa​łaś się…? – Pola sen​nie unio​sła gło​wę. Wam​pi​ry nie ko​rzy​sta​ły z

ta​kich usług, nie mu​sia​ły. Po​mo​cy wy​ma​ga​li tyl​ko ran​ni w wal​ce, po​pa​rze​ni świa​tłem lub otru​ci. Dita, bled​sza niż kie​dy​kol​wiek, wy​su​nę​ła ku niej zde​for​mo​wa​ną rękę. Wi​dok był tak wstrzą​sa​ją​cy, że Pola obu​dzi​ła się w oka​mgnie​niu. – O cho​le​ra – jęk​nę​ła ze zgro​zą. A po​tem krzyk​nę​ła: – Wiki! Wiki! Go​spo​dy​ni po​ja​wi​ła się bły​ska​wicz​nie. Mia​ła na so​bie strój do sprzą​ta​nia, a w dło​niach szu​fel​kę peł​ną szkła, zmie​cio​ne​go po ka​ta​kli​zmie w sa​lo​nie. – Słu​cham? – Ma​cie tu ja​kie​goś me​dy​ka? Wiki chwi​lę pa​trzy​ła na Polę, jak​by ta zwa​rio​wa​ła. A po​tem doj​rza​ła po​wód nie​po​ko​ju. – Uuua! Pa​skud​nie to wy​glą​da. Dita za​gry​zła war​gi, żeby się nie roz​pła​kać. Le​d​wie ha​mo​wa​ła drże​nie bro​dy. – Co po​wie​cie na Da​riu​sza? – za​pro​po​no​wa​ła Wiki. – Był ludz​kim le​ka​rzem. Świet​nie się spi​sał po bi​twie. – Idzie​my – za​rzą​dzi​ła Pola, spi​na​jąc wło​sy. – Bę​dzie świet​na oka​zja, żeby na​wią​zać bliż​sze sto​sun​ki. Szko​da, że nie ma cza​su na ma​ki​jaż. – Ma​ki​jaż…? – za​wo​ła​ła Dita ze zgro​zą. Być może wa​ży​ło się jej ży​cie! – I w ogó​le, żeby prze​brać się w coś sek​sow​ne​go. – Pola wes​tchnę​ła zre​zy​gno​wa​na i do​da​ła roz​bra​ja​ją​co: – Ale taka już je​stem. Dbam o in​nych. Wiki z tru​dem opa​no​wa​ła twarz, ale ra​mio​na lek​ko jej drgnę​ły. Bez sło​wa zdję​ła far​tu​szek i za​pro​wa​dzi​ła ko​bie​ty do pod​ziem​ne​go ga​ra​żu, gdzie stał nie​du​ży ka​brio​let, wła​ści​wie na dwie oso​by i za​ku​py. Pola z nie​za​do​wo​le​niem wci​snę​ła się na nie​wy​god​ny tył. Tyl​ko po​gar​sza​ją​cy się stan zdro​wia Dity mógł ją do tego zmu​sić. Poza tym, nie lu​bi​ła pro​wa​dzić. Uwa​ża​ła, że to za​da​nie dla służ​by. Wik​to​ria włą​czy​ła pi​lo​tem win​dę i pod​ło​ga ga​ra​żu za​czę​ła opa​dać, uka​zu​jąc wjazd do Pod​zie​mia. Ru​szy​ły mięk​ko, zo​sta​wia​jąc za sobą cuch​ną​cy ob​łok spa​lin. Zjeż​dża​ły co​raz ni​żej, wresz​cie, ja​kiś ki​lo​metr da​lej, włą​czy​ły się do ru​chu. Tu​nel był w świet​nym sta​nie – na​wierzch​nię wy​ko​na​no z wy​so​kiej ja​ko​ści be​to​nu, czuj​ni​ki na pod​czer​wień z wy​prze​dze​niem za​pa​la​ły oświe​tle​nie. Jaz​da była bez​ko​li​zyj​na i w ni​czym nie przy​po​mi​na​ła tego, co roz​gry​wa​ło się nad nimi. Kie​dy one swo​bod​nie po​ru​sza​ły się sze​ro​kim pa​sem, kil​ka​dzie​siąt me​trów wy​żej for​mo​wał się po​tęż​ny ko​rek, oczy​wi​sty efekt roz​ko​pa​nych jezd​ni.

Ko​bie​ty mil​cza​ły. Cza​sem tyl​ko Pola zer​ka​ła na ciem​nie​ją​ce ra​mię Dity i wstrzą​sa​ła się z od​ra​zą. – A je​śli to jest we krwi? – mruk​nę​ła na​raz Wiki. – To zna​czy? – za​cie​ka​wi​ła się Pola. – No wie​cie… bę​dzie się roz​prze​strze​niać po ca​łym or​ga​ni​zmie jak rak…? – Prze​stań. Prze​stań…! – Dita nie wy​trzy​ma​ła i za​szlo​cha​ła spa​zma​tycz​nie. Ogrom​ne oczy ja​rzy​ły się z cie​ni​stych jam, sina twarz się za​pa​dła. To był nie​co​dzien​ny wi​dok. Strasz​ny. Jak​by pła​ka​ła sama śmierć. – I co zro​bi​łaś? – syk​nę​ła Pola. – Te​raz bę​dzie tak wyć i wyć! – Nie będę. Uuuum​rę​ęę… – Uspo​kój się, bo Da​riusz nas nie wpu​ści – stro​fo​wa​ła ją Wiki. – Nie ośmie​li się. – Twarz Poli była za​cię​ta. Może i zo​sta​ła Cie​niem ja​kiejś pa​nien​ki zni​kąd, ale wie​dzia​ła, jak się roz​ma​wia z wam​pi​ra​mi. Szyb​ko zna​la​zły się w le​wo​brzeż​nej czę​ści mia​sta, co moż​na było po​znać po tym, że te​raz mi​ja​ły nie tyl​ko co​raz licz​niej​sze sa​mo​cho​dy, ale rów​nież se​gwaye i mo​to​cy​kle. Za​trzy​ma​ły się na par​kin​gu głę​bo​ko pod ga​le​rią han​dlo​wą i da​lej ru​szy​ły pie​szo. Dzie​sięć mi​nut póź​niej ich za​pał wy​raź​nie przy​gasł – pry​wat​na kwa​te​ra Da​riu​sza była pu​sta. – I co te​raz? – chlip​nę​ła Dita. – Rany, weź się w garść – syk​nę​ła Pola. – Co da​lej? – zwró​ci​ła się do Wiki. – Idzie​my do la​bo​ra​to​rium. Nie​wiel​ki kom​pleks la​bo​ra​to​ryj​ny mie​ścił się nie​opo​dal, na koń​cu dłu​gie​go ko​ry​ta​rza. Nie miał ozna​czeń, ale o tym, że jest to stre​fa szcze​gól​nie chro​nio​na świad​czy​ły gru​be, me​ta​lo​we drzwi, za​mek szy​fro​wy i wi​de​ofon. – Le​piej bę​dzie, je​śli naj​pierw po​ga​dam sama – za​pro​po​no​wa​ła Wiki, na​ci​ska​jąc dzwo​nek. Nie​mal na​tych​miast na ekra​nie po​ja​wi​ła się po​cią​gła mę​ska twarz prze​cię​ta szra​mą. Jesz​cze nie​daw​no bra​ko​wa​ło jej czę​ści dzią​sła i dol​nej war​gi, te​raz była to świe​ża bli​zna – lśnią​ca i czer​wo​na​wa. Na wi​dok ko​bie​ty wam​pir się roz​pro​mie​nił. – Wiki…! – Ulryk. – Wik​to​ria po​sła​ła krzy​wy uśmiech. – Cześć. Przy​szłam do Dar​ka.

Ulryk spo​chmur​niał. – Cze​mu do Dar​ka? Ja nie wy​star​czę? – Po​trzeb​ny nam le​karz. Pil​nie. Mamy cho​rą. – Chy​ba ran​ną? – po​pra​wił ją Ulryk. – Cho​rą. – Na cho​le​rę cią​gniesz tu lu​dzi? – To wam​pi​rzy​ca. Ulryk ścią​gnął brwi i zer​k​nął w głąb ko​ry​ta​rza. Uj​rzał tam dwie nie​zna​jo​me nie​wia​sty – rzecz rzad​ka i nie​zwy​kle po​żą​da​na w ich gnieź​dzie, za​fra​po​wa​ło go jed​nak coś in​ne​go. Bez na​my​słu zwol​nił blo​ka​dę i me​ta​lo​we drzwi sta​nę​ły otwo​rem. – No to wchodź​cie. W ży​ciu nie wi​dzia​łem cho​re​go wam​pi​ra. Dita wol​no ru​szy​ła za dziew​czy​na​mi. Pięk​ne, dłu​gie nogi su​nę​ły, jak​by były z oło​wiu, ra​mio​na opa​dły, gło​wa rów​nież. – Uśmiech​nij się, je​steś po​pu​lar​na. – Pola wy​szcze​rzy​ła zęby i trą​ci​ła ją w zdro​we ra​mię. Dita unio​sła zbo​la​łą twarz. Nie​for​tun​ny żart w tak nie​od​po​wied​niej chwi​li spra​wił jej nie​wy​mow​ną przy​krość. – A je​śli to za​raź​li​we? – rzu​ci​ła w prze​strzeń. Pola drgnę​ła, uśmiech za​marł jej na ustach. – Wła​śnie dla​te​go tu je​ste​śmy. Mi​nę​ły coś w ro​dza​ju ślu​zy i we​szły do środ​ka. Wnę​trze la​bo​ra​to​rium wy​glą​da​ło okrop​nie. Żad​nych dra​pe​rii, mięk​kich sof ani na​wet po​rząd​ne​go eks​pre​su do kawy. Pod​ło​ga była gład​ka i śli​ska, me​ta​lo​we bla​ty zim​ne, a ścia​ny ste​ryl​nie bia​łe. Do tego śmier​dzia​ło che​mi​ka​lia​mi, po​tem i za​tę​chłą krwią. Ulryk – na​są​czo​ny tymi wo​nia​mi jak gąb​ka – wy​chy​nął zza re​ga​łu za​sta​wio​ne​go men​zur​ka​mi i na wi​dok si​ne​go ra​mie​nia jed​nej z dziew​cząt wy​szcze​rzył się, za​chwy​co​ny. – Po​każ, po​każ. Al​l​mäch​ti​ger…![1] Nie​sa​mo​wi​te znie​kształ​ce​nia! De​for​ma​cja na po​zio​mie ko​ści i za​mar​twi​ca! – Za​sta​na​wiał się chwi​lę. – To chy​ba de​mi​ne​ra​li​za​cja albo… nie​zna​ny ro​dzaj oste​opo​ro​zy…? – Gdzie Da​riusz? – spy​ta​ła nie​spo​koj​nie Wiki. La​bo​ra​to​rium było małe, po​win​na więc go wi​dzieć, czuć lub sły​szeć. – Śpi u sie​bie. Dita opar​ła się cięż​ko o ścia​nę. Świat wa​lił się na nią z hu​kiem. – Nie ma go…? – Ulryk po​dra​pał się za uchem.

Pa​nie po​krę​ci​ły prze​czą​co gło​wa​mi. – Co się wła​ści​wie sta​ło? – do​py​ty​wał się, po​chy​la​jąc nad raną. Oczy błysz​cza​ły mu z pod​nie​ce​nia. – A po​tra​fisz le​czyć? – spy​ta​ła kwa​śno Pola. – Spe​cja​li​zu​ję się w opa​rze​niach. Pola się za​wa​ha​ła. Nie pla​no​wa​ła wta​jem​ni​czać osób po​stron​nych w ostat​nie wy​da​rze​nia. Nie było to w jej in​te​re​sie. Dita jed​nak mia​ła to w no​sie, wa​ży​ły się jej losy. – Za​czę​ło się od no​wej – zdra​dzi​ła. – To chy​ba ja​kieś uczu​le​nie na jej siły wi​tal​ne. Ulryk omiótł Ditę uważ​nym spoj​rze​niem. – In​try​gu​ją​ce. Od razu się ujaw​ni​ło…? – Co? – No, to uczu​le​nie? Dita od​wró​ci​ła wzrok. Ulryk się za​śmiał. – Ro​zu​miem. Małe do​świad​czon​ko ze świa​tłem? Nie ma się co krę​po​wać. Kto może, pró​bu​je. Mamy tu czar​ny ry​nek z jej krwią – do​dał sce​nicz​nym szep​tem, prze​cho​dząc w kąt po​miesz​cze​nia. Się​gnął do me​ta​lo​wej ka​set​ki i w jego dło​ni po​ja​wi​ła się am​puł​ka wy​peł​nio​na czer​wo​nym pły​nem. – Daj rękę. – Krew nie po​ma​ga. Już pró​bo​wa​łam. – Jej krwi? – spoj​rzał zna​czą​co. Dita wy​cią​gnę​ła lewą rękę. Wła​ści​wie już nie bo​la​ła, tra​ci​ła w niej czu​cie. Ciem​na pla​ma ogar​nę​ła dłoń i ło​kieć, a te​raz po​wo​li do​cie​ra​ła do ra​mie​nia. Ulryk odła​mał szyj​kę am​puł​ki. – Pew​nie je​steś pięk​na, kie​dy nie je​steś taka sina. Dita za​śmia​ła się przez łzy. – Pew​nie je​steś cał​kiem, cał​kiem, kie​dy nie masz tej szra​my. – Wy​pa​dek w la​bo​ra​to​rium. Co zro​bić. Taka pra​ca. Gę​ste kro​ple opa​dły w sam śro​dek opu​chłej rany, uwal​nia​jąc smuż​kę słod​ka​we​go za​pa​chu – ręka za​czy​na​ła gnić. Czte​ry gło​wy po​chy​li​ły się nad opa​rze​li​ną. Krew le​ni​wie wnik​nę​ła w roz​pulch​nio​ną skó​rę. – Nic – szep​nę​ła Pola. – Nic się nie dzie​je. – Uli, ma​cie tu ja​kiś ta​sak? To​po​rek po​żar​ni​czy? Duży nóż? – spy​ta​ła Wiki. Dita unio​sła na nią prze​ra​żo​ne oczy. – Co się tak ga​pisz? Trze​ba rą​bać. Nie ma cza​su szu​kać Dar​ka.

– Ona ma ra​cję – za​uwa​żył Ulryk. – To lewa ręka. Za​ka​że​nie, czy co to jest, idzie do ser​ca. Dita opa​dła twa​rzą na zdro​we ra​mię i za​la​ła się łza​mi. Wtem unio​sła gło​wę. – A jak​bym wy​pi​ła…? Ulryk się skrzy​wił. – Mam jesz​cze tyl​ko jed​ną, małą fiol​kę. – To da​waj…! – Spo​koj​nie. Chy​ba nie są​dzisz, że do​sta​niesz ją za dar​mo? Tyl​ko moja na​uko​wa cie​ka​wość… – Ile? – prze​rwa​ła mu Pola. – Dzie​sięć ka​wał​ków za por​cję. – Co?! Za am​puł​kę? – Pola wy​trzesz​czy​ła oczy, obu​rzo​na i wście​kła. – Spra​wa jest do​syć pil​na – za​uwa​żył zim​no Ulryk. Wiki wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie ma sen​su, nie za​dzia​ła. – Za​pła​cę – syk​nę​ła Dita. – Da​waj! – Lu​bię zde​cy​do​wa​nych klien​tów – od​parł wam​pir, wca​le jed​nak nie po​biegł do me​ta​lo​wej wa​li​zecz​ki, o nie. Na jego śli​skich, wil​got​nych ustach za​kwitł uśmie​szek, a duża, sę​ka​ta dłoń, za​wi​sła w po​wie​trzu w ge​ście ocze​ki​wa​nia. Dita rzu​ci​ła nie​spo​koj​ne spoj​rze​nie dziew​czy​nom – nie mia​ły przy so​bie kasy – a po​tem jej wzrok spo​czął w ką​cie la​bo​ra​to​rium… Męż​czy​zna opu​ścił rękę, marsz​cząc brwi. Wła​śnie uświa​do​mił so​bie, że wpu​ścił do la​bo​ra​to​rium trzy wam​pi​rzy​ce i po​ka​zał im, gdzie trzy​ma krew. To było nie​prze​my​śla​ne, im​pul​syw​ne i na​iw​ne. Drgnął, by rzu​cić się w kie​run​ku ka​set​ki… i w tej sa​mej chwi​li Wiki trza​snę​ła go w nos. Chrup​nę​ło, twarz za​la​ła się krwią, a gło​wa huk​nę​ła o za​pa​so​wy agre​gat prą​do​twór​czy, któ​ry trzy​ma​li, by unie​za​leż​nić się od źró​deł ener​gii. Męż​czy​zna osu​nął się wol​no, za​cze​pia​jąc wło​sa​mi o wy​sta​ją​ce czę​ści. Jego oczy nie kry​ły zdu​mie​nia. A po​tem stra​ci​ły blask. – Za​tłu​kłaś go! – wrza​snę​ła Pola. – Tyl​ko tego nam bra​ko​wa​ło! Prze​cież to mo​ni​to​ro​wa​ny ko​ry​tarz! Będą wie​dzieć, że to my! Za​nie​po​ko​jo​na Wiki po​chy​li​ła się nad Ulry​kiem. Od​dy​chał, może nie​co nie​rów​no i tyl​ko przez roz​chy​lo​ne usta, ale nie po​win​no to sta​no​wić pro​ble​mu dla wam​pi​ra. – Nie za​tłu​kłam. Jest nie​przy​tom​ny – oce​ni​ła. A po​tem syk​nę​ła. Pra​wa

dłoń za​pul​so​wa​ła bó​lem, a mały pa​lec ster​czał pod dziw​nym ką​tem. – No pięk​nie! I jak ja będę te​raz grać?! – Nie umiesz trzep​nąć go​ścia w nos? – nie mo​gła na​dzi​wić się Pola. – Do​pie​ro zro​bi​łam so​bie pa​znok​cie. Nie chcia​łam… – prze​rwa​ła na chwi​lę, by na​sta​wić so​bie pa​lec – auu…! – Trze​ba usztyw​nić. – Wiem. Głu​pia nie je​stem – mruk​nę​ła Wiki, się​ga​jąc po sze​ro​ką drew​nia​ną li​nij​kę i okrę​ca​jąc dłoń chu​s​tecz​ką. Pro​wi​zo​rycz​ny opa​tru​nek dzia​łał cuda. Ku jej uldze, ból wy​raź​nie ze​lżał. – Chy​ba tyl​ko zwich​nę​łam. Ale nie licz, że od​rą​bię te​raz ja​ką​kol​wiek rękę. – Jak na sy​gnał, obie spoj​rza​ły na przy​ja​ciół​kę. Wam​pi​rzy​ca sta​ła przy me​ta​lo​wej ka​set​ce i pod​no​si​ła wie​ko. Rze​czy​wi​ście, we​wnątrz była tyl​ko jed​na szkla​na am​puł​ka. Dita ostroż​nie ją wy​ję​ła, odła​ma​ła za​koń​cze​nie i wla​ła za​war​tość do ust. – I co? – do​py​ty​wa​ła się Pola. Dita sta​ła nie​ru​cho​mo. – Mó​wi​łam, że nie za​dzia​ła. – Wiki wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Czu​jesz coś? Czu​jesz? – Pola nie da​wa​ła za wy​gra​ną. Dita wol​no unio​sła wzrok. Wy​glą​da​ła nie​po​ko​ją​co – duże zie​lo​ne oczy po​kry​ła sia​tecz​ka czer​wo​nych pa​jącz​ków, pal​ce za​sty​gły w dziw​nym skur​czu. – Zim​no mi – po​wie​dzia​ła głu​cho i zwil​ży​ła war​gi ję​zy​kiem. Był sza​ry i po​pę​ka​ny. – Chcesz swe​ter? – spy​ta​ła Pola, ale nie do​cze​ka​ła się od​po​wie​dzi. Dita kaszl​nę​ła, chwi​lę jesz​cze sta​ła bez ru​chu i wtem za​czę​ła dy​go​tać – gwał​tow​nie i nie​po​ha​mo​wa​nie. A po​tem pa​dła na pod​ło​gę, sztyw​na jak de​ska. Dłu​gie, ciem​ne wło​sy za​ście​li​ły lśnią​cą po​sadz​kę, chłosz​cząc wszyst​ko wo​kół w rytm drga​wek, z ust to​czy​ła się gę​sta pia​na, z gar​dła wy​do​by​wał zwie​rzę​cy char​kot, zęby kle​ko​ta​ły, oczy po​ru​sza​ły się cha​otycz​nie i nie​za​leż​nie od sie​bie… Wam​pi​rzy​ce pa​trzy​ły na to prze​ra​żo​ne. – O ku​rza me​lo​dia…! – wy​szep​ta​ła Pola. – Zni​ka​my! – A Dita? – A my…?! Prze​raź​li​wie bla​de opu​ści​ły la​bo​ra​to​rium. Drzwi za​mknę​ły się za nimi z hu​kiem, któ​ry nie​od​par​cie ko​ja​rzył się z za​trza​ski​wa​nym gro​bow​cem. Chwi​-

lę szły spo​koj​nie, a po​tem pu​ści​ły się pę​dem w stro​nę sa​mo​cho​du.

Rozdział 5 Mi​le​na obu​dzi​ła się z de​ner​wu​ją​cym prze​świad​cze​niem, że coś jest nie tak. Obok spał Da​riusz. Nie, nie obok. Spał pra​wie na niej. Nie wia​do​mo kie​dy zrzu​cił ciu​chy i te​raz le​żał nagi, ko​ko​sił się przez sen, a jego twarz wy​ra​ża​ła głę​bo​kie za​do​wo​le​nie. Po​wód za​do​wo​le​nia czu​ła na udzie. Spą​so​wia​ła i wy​su​nę​ła się z po​ście​li. Musi jak naj​szyb​ciej po​zbyć się Da​riu​sza z domu…! No i wy​ja​śnić so​bie to i owo z Do​ria​nem. Tak, zde​cy​do​wa​nie po​win​ni po​ga​dać. Bez mig​da​le​nia, ssa​nia w szyj​kę i tych wszyst​kich wa​riactw, któ​re od​bie​ra​ją jej ro​zum. O, co to, to nie. Wsko​czy​ła pod prysz​nic i w eks​pre​so​wym tem​pie do​ko​na​ła to​a​le​ty. Po​tra​fi​ła się szyb​ko ru​szać, tak​że w ła​zien​ce, co do​ce​nił​by pra​wie każ​dy męż​czy​zna. Pra​wie. W drzwi za​stu​kał Da​riusz. – Len​ka, dłu​go tam…? – Le​d​wo we​szłam…! – Chciał​bym spraw​dzić… No, wiesz co. Tak na spo​koj​nie. Mi​le​na wy​szła z ła​zien​ki jak chmu​ra gra​do​wa. Pod drzwia​mi ster​czał upar​cie Da​riusz, któ​ry wpraw​dzie za​ło​żył sli​py, ale wciąż z za​do​wo​le​niem pod nie zer​kał. – Pali się? – Jest le​piej – po​chwa​lił się. – Dużo le​piej. Chcesz zo​ba​czyć? Spoj​rza​ła na nie​go kwa​śno. – Znajdź ja​kiś inny pre​tekst. Kur​czę, je​steś do​ro​sły! Na​praw​dę nie po​tra​fisz ina​czej za​in​te​re​so​wać ko​bie​ty? – Chcesz się prze​ko​nać? – Przy​gar​nął ją do sie​bie, roz​sie​wa​jąc za​pach, któ​ry zdra​dzał wszyst​kie grze​chy mi​nio​nej nocy. Aż ją skrę​ci​ło. Do​bry węch mie​wa swo​je gor​sze chwi​le. – Fuj! Wy​kąp się. I na nic nie licz. Za​raz idzie​my do re​dak​cji. Da​riusz spoj​rzał na nią, jak​by osza​la​ła. – Skar​bie, jest dzień. Ni​g​dzie się nie wy​bie​ram. Poza tym, wciąż się ukry​wam. – Nie ma mowy. Mu​szę cię po​ka​zać Rad​ko​wi. Może się wresz​cie ode

mnie od​cze​pi. Da​riusz, za​do​wo​lo​ny, wy​szcze​rzył zęby. – Chcesz po​ka​zać ja​kie​muś go​ścio​wi, że je​stem two​im fa​ce​tem? – Tak jak​by – mruk​nę​ła nie​chęt​nie. – Zro​bił się zbyt na​tar​czy​wy. Wciąż mu​szę go… hm… ste​ro​wać Gło​sem. Ina​czej mu od​wa​la. – Dziab​nij go. Prze​strasz. – Nie – od​par​ła, wpy​cha​jąc go do ła​zien​ki. – Po pierw​sze – jest moim prze​ło​żo​nym, po dru​gie – bar​dzo go lu​bię. Da​rek cof​nął się w drzwiach. – Lu​bisz? – spoj​rzał na nią ba​daw​czo. – W ta​kim ra​zie pój​dzie​my. Pięć mi​nut póź​niej, pach​ną​cy ko​sme​ty​ka​mi, od​świe​żo​ny, ogo​lo​ny i nie​po​ko​ją​co atrak​cyj​ny, wy​szedł z ła​zien​ki w sa​mym ręcz​ni​ku. Bły​ska​wicz​nie na​mie​rzył ją w kuch​ni, gdzie na​le​wa​ła kawę z eks​pre​su i sta​nął w drzwiach z uśmie​chem koń​czą​cym się z tyłu gło​wy. Bio​rąc po​praw​kę na lek​ko wy​su​nię​te zęby, był to uśmiech pi​ra​nii. – W sza​fie leży twój sta​ry T-shirt. Czy​sty – po​wie​dzia​ła zna​czą​co. – A tak ci się nie po​do​bam? – Na​prę​żył się. Prych​nę​ła. Nie​zra​żo​ny po​ja​wił się obok i po​ca​ło​wał ją w ra​mię. – Ka​wu​sia? Mmm…! – Raz jesz​cze ją po​ca​ło​wał, tym ra​zem w szy​ję. Pró​bo​wa​ła się wy​swo​bo​dzić, ale przy​trzy​mał ją za ra​mio​na. – Skar​bie, a moje le​kar​stwo…? – Po​gła​dził bia​łą szy​ję i li​znął żar​łocz​nie, bu​dząc cał​ko​wi​cie za​ka​za​ne re​jo​ny. – Ale bez ssa​nia…? – Ser​ce jej za​ło​mo​ta​ło, cho​ciaż nie mia​ła tego w pla​nach. Ta ko​ją​ca bli​skość, cie​pło bi​ją​ce od jego cia​ła, za​pach… – Żar​tu​jesz? To jest naj​lep​sze – za​mru​czał. Po​my​śla​ła, że to może była po​chop​na de​cy​zja i szarp​nę​ła się raz jesz​cze. Prze​cież… to nie ta​kie pro​ste. To nie… oooch… na​peł​nia​nie strzy​kaw​ki. Jak mo​gło jej umknąć, co to​wa​rzy​szy temu… mmm… za​bie​go​wi? A może pod​świa​do​mie sama tego chcia​ła? Od​su​nę​ła się, wal​cząc z po​ku​są. – Masz w la​bo​ra​to​rium peł​no mo​jej krwi – za​pro​te​sto​wa​ła ci​cho. – Nie… je​ste​śmy już parą. – Po​wiedz tyl​ko sło​wo. – Przy​ci​snął ją do sie​bie, a ich cia​ła ze​tknę​ły się w stra​te​gicz​nych miej​scach. Przez gło​wę prze​le​ciał jej Do​rian – jego czar​ne oczy i dłu​gie, sil​ne pal​ce. Ucie​kła wzro​kiem. Da​riusz ujął dło​nią jej twarz i przy​su​nął w swo​ją stro​nę. – Masz ko​goś…?

Po​trzą​snę​ła prze​czą​co gło​wą. Jesz​cze nie mia​ła. Ob​li​zał usta i na​gle, w jed​nej chwi​li, wy​su​nął zęby i za​nu​rzył się w jej krwi. To było jak wstrząs. Po​tęż​ny, wspa​nia​ły. Jak​by w jed​nej chwi​li była wszę​dzie i ni​g​dzie. Po​czu​ła, że od​da​je się mu bez​wa​run​ko​wo, za​wie​rza swe ist​nie​nie. Zwiot​cza​ła, a w oczach sta​nę​ły jej łzy. Da​riusz wcią​gnął jesz​cze je​den łyk, przy​pra​wia​jąc ją o dresz​cze i wol​no scho​wał zęby. Oczy lśni​ły mu sre​brem, dło​nie drża​ły. Nie zwie​rzał się z tego Mi​le​nie, że pił już krew wie​lu lu​dzi. I ni​g​dy nie do​znał cze​goś ta​kie​go jak te​raz. Przy​pły​wu mocy, eks​ta​tycz​nej przy​jem​no​ści i po​czu​cia wła​dzy. Po​do​ba​ło mu się to, bar​dzo po​do​ba​ło i chciał tak czę​ściej. – Wi​dzisz – szep​nął, gła​dząc za​bliź​nia​ją​cą się szyb​ko ran​kę – na​praw​dę jest mię​dzy nami Więź. Po​pra​cu​ję nad nią i wszyst​ko bę​dzie jak trze​ba. Mi​le​na opa​dła na ku​chen​ne krze​seł​ko. O tym nie po​my​śla​ła. Mu​snę​ła pal​ca​mi szy​ję i au​to​ma​tycz​nie się​gnę​ła po bez​rę​kaw​nik z gol​fem. Wie​dzia​ła, że za​nim za​czer​wie​nie​nie znik​nie, mi​nie co naj​mniej go​dzi​na. *** Ma​thias wszedł ci​cho do celi, po​sta​wił na sto​le ka​raf​kę i za​brał się za swo​je obo​wiąz​ki. Zmył pod​ło​gę, prze​tarł stół oraz daw​no nie​uży​wa​ny fa​jan​so​wy ku​bek. Mistrz pra​wie nie ja​dał. Pił wodę, cza​sem wol​no żuł su​che krom​ki chle​ba, ale naj​czę​ściej po​si​lał się owczą krwią. Nie​ła​two było ją zdo​być w Szcze​ci​nie, ale od​kąd za​czę​li uży​wać chło​dzia​rek i – o zgro​zo! – ro​bić za​ku​py przez In​ter​net, prze​sta​ło to być pro​ble​mem. Zresz​tą nie tyl​ko to. Fi​diasz Korn nie​stru​dze​nie wpro​wa​dzał swych po​bra​tym​ców w XXI wiek. Naj​pierw prze​niósł gniaz​do z ka​na​łów do su​chych, czy​stych tu​ne​li, a od nie​daw​na każ​dy, kto pra​co​wał przy ob​słu​dze Pod​zie​mia, do​sta​wał ludz​kie je​dze​nie, pry​wat​ną celę do wy​łącz​nej dys​po​zy​cji i przy​dział odzie​ży. Jed​nak nie​wie​lu chwa​li​ło nowe. Czy​ści​cie​le, wy​rwa​ni ze ści​słej asce​zy, z kon​ster​na​cją ob​ser​wo​wa​li, jak chwie​je się sys​tem, w któ​rym żyli od stu​le​ci. A gdzie po​ku​ta? Jak w tych luk​su​sach ża​ło​wać za grze​chy? Mistrz miał ra​cję, kie​dy mó​wił, że nie wszy​scy są na to go​to​wi. Chło​pak skoń​czył sprzą​tać, sta​nął w pro​gu i spoj​rzał na nie​ru​cho​me chu​de cia​ło le​żą​ce na po​sła​niu. Mistrz po​tra​fił trwać w ta​kim sta​nie mie​sią​ca​mi. Kie​dy uj​rzał go po raz pierw​szy, ja​kieś osiem​dzie​siąt lat temu, bał się, że Kor​ne​lius umarł we śnie i że to on bę​dzie mu​siał za​nieść przy​wód​cy strasz​ną

wia​do​mość. Czy​ści​cie​le wie​rzy​li w prze​po​wied​nie, a ta naj​star​sza mó​wi​ła, że będą ist​nieć, do​pó​ki żyje Pierw​szy. Mistrz Kor​ne​lius. – Pa​nie – szep​nął. – Czy cze​goś so​bie ży​czysz? Mistrz drgnął i na​gle otwo​rzył po​wie​ki. – Po​dejdź. Ma​thias zbli​żył się po​słusz​nie. – Dziś peł​nia, czyż nie? – Tak, Mi​strzu. Księ​życ gó​ru​je w środ​ku nocy. – Ini​cja​cja tej no​wej? – Za​mglo​ne oczy spoj​rza​ły pro​sto w twarz po​słu​ga​cza. – Zga​dza się. Mi​le​na Chmiel​nik ofi​cjal​nie wej​dzie do na​szej spo​łecz​no​ści. – We​dług czy​jej re​gu​ły? – Czy​ści​cie​li, Mi​strzu. Kor​ne​lius kiw​nął z za​do​wo​le​niem gło​wą. – Będą go​ście? – Bar​dzo wie​lu. Za​po​wie​dzie​li się na​wet zza gra​ni​cy. Nie​któ​rzy już przy​je​cha​li. Kor​ne​lius uniósł się z po​sła​nia. – Będę tam. Wy​ką​piesz mnie, ostrzy​żesz i przy​nie​siesz sto​sow​ne sza​ty. Ma​thias wy​trzesz​czył oczy. Mistrz NI​G​DY nie wy​cho​dził. – Pa​nie, ale czy star​czy ci sił? Mistrz Kor​ne​lius się za​śmiał. To był dziw​ny dźwięk. Rów​nie za​ska​ku​ją​cy, jak de​cy​zja o opusz​cze​niu sa​mot​ni. *** Było cie​pło i przy​jem​nie. Po nie​bie le​ni​wie su​nę​ły chmu​ry, bia​łe i pu​cha​te jak wata cu​kro​wa. Przy​mglo​ne słoń​ce przez dłuż​szy czas mi​go​ta​ło zza tej za​sło​ny, wresz​cie buch​nę​ło z całą mocą, za​le​wa​jąc swym bla​skiem po​sza​rza​łe od ku​rzu uli​ce. W tej sa​mej chwi​li skrzyp​nę​ły drzwi wie​żow​ca i próg mi​nę​ła miła dla oka para – szczu​pły wy​so​ki męż​czy​zna w dżin​sach i czar​nym pod​ko​szul​ku oraz ja​sno​wło​sa dziew​czy​na w ela​stycz​nym gol​fie, spodniach i nie​bie​skim ża​kie​ci​ku. On mó​wił coś ci​cho, ona nie​uważ​nie spraw​dza​ła ese​me​sy. Żad​ne nie przy​sta​nę​ło na​wet na chwi​lę, nie ro​zej​rza​ło się i nie za​chwy​ci​ło let​nią nie​mal aurą. Dla Mi​le​ny był to po pro​stu ko​lej​ny po​ra​nek, Da​riusz od​ru​cho​wo za​ło​żył ciem​ne oku​la​ry i była to jego je​dy​na re​ak​cja na wyj​ście w

dzień. Zbyt krót​ko był wam​pi​rem, żeby się tym emo​cjo​no​wać, nie był to też pierw​szy taki spa​cer po prze​mia​nie. Kie​dy do​tar​li na po​bli​ski par​king, Da​riusz mi​nął sznur miej​skich aut i z dumą za​trzy​mał się przy czer​wo​nym wo​zie spor​to​wym. – To twój? – Mi​le​na przy​sta​nę​ła za​sko​czo​na, ło​wiąc przy​jem​ny za​pach no​wiut​kiej, skó​rza​nej ta​pi​cer​ki. – Mój. I co są​dzisz? – Nie​zły. Służ​bo​wy? – Pry​wat​ny – od​parł, opie​ra​jąc się o ka​ro​se​rię. Nie​raz wy​obra​żał so​bie tę chwi​lę i wy​pa​dła nad wy​raz sa​tys​fak​cjo​nu​ją​co. Cu​dow​nie było chwa​lić się naj​pięk​niej​szej dziew​czy​nie, jaką znał, naj​bar​dziej wy​pa​sio​ną furą, jaka była w sprze​da​ży. Bra​ko​wa​ło tyl​ko wia​nusz​ka kum​pli ze stu​diów i bły​sku za​wi​ści w ich ka​pra​wych ludz​kich oczkach. – Skąd mia​łeś tyle kasy? – zdu​mia​ła się. – Za​ro​bi​łem – od​parł wy​nio​śle i pro​tek​cjo​nal​nie po​kle​pał ją po po​licz​ku. To był błąd. Nie no​sił rę​ka​wi​czek, w jed​nej chwi​li wie​dzia​ła więc, że coś przed nią ukry​wa. W ogó​le czu​ła go… moc​niej. Jak​by Więź mię​dzy nimi nie​po​ko​ją​co się za​cie​śnia​ła. Rzu​ci​ła mu szyb​kie, ba​daw​cze spoj​rze​nie. – Dla​cze​go mam wra​że​nie, że to nie​zbyt le​gal​ne? – Za​raz nie​le​gal​ne – mruk​nął, ale na wszel​ki wy​pa​dek przez całą dro​gę uni​kał do​ty​ku dziew​czy​ny. Mi​le​na nie wró​ci​ła do te​ma​tu. Sie​dzia​ła mil​czą​ca, w ogó​le była dość nie​obec​na du​chem. Na​wet nie za​uwa​ży​ła, że do​je​cha​li na miej​sce i bar​dzo szar​manc​ko otwo​rzył przed nią drzwi. Bu​dy​nek re​dak​cji tęt​nił ży​ciem, wi​dać było, że pra​ca wre tu od wie​lu go​dzin. Z ką​ci​ka dla pa​lą​cych snu​ły się kłę​by dymu o nie​po​ko​ją​cym stę​że​niu, dzien​ni​ka​rze prze​mie​rza​li ko​ry​ta​rze szyb​kim kro​kiem, a wszech​obec​ny ha​łas dru​ka​rek szczel​nie wy​peł​niał prze​strzeń, zo​sta​wia​jąc miej​sce co naj​wy​żej na za​pach kawy. Le​d​wo prze​kro​czy​li próg, wpa​dła na nich se​kre​tar​ka. – Czy sły​sza​ła pani coś no​we​go? – szep​nę​ła kon​fi​den​cjo​nal​nie, po​da​jąc Mi​le​nie ja​kieś for​mu​la​rze. – W ja​kiej spra​wie? – No, w tej. – Zer​k​nę​ła na dziew​czy​nę zna​czą​co. – Aaa! Nie​ste​ty, nie. – Ale gdy​by…

– Oczy​wi​ście. Pani Zo​sia ob​cią​gnę​ła blu​zecz​kę na swej ob​fi​tej pier​si. – Księ​go​wa przy​po​mi​na o roz​li​cze​niu de​le​ga​cji do Po​zna​nia – oznaj​mi​ła z na​ci​skiem, dźga​jąc pal​cem wrę​czo​ne dru​ki. – Mają być wszyst​kie ra​chun​ki, pa​ra​go​ny i bi​le​ty. – Tak, wiem – mruk​nę​ła Mi​le​na, kie​ru​jąc się w stro​nę scho​dów. – Boże, nie wie​rzę, że zaj​mu​jesz się ta​ki​mi pier​do​ła​mi – po​wie​dział Da​riusz, kie​dy zna​leź​li się pię​tro wy​żej. – Ja, przed Ini​cja​cją, nie mia​łem do ni​cze​go gło​wy. Pa​mię​tam, że by​łem bar​dzo spię​ty. Li​czy​łem, że się roz​luź​nię, ro​ze​rwę… – za​wie​sił głos, li​cząc, że su​ge​stia pad​nie na po​dat​ny grunt. – Je​śli masz po​dob​nie, słu​żę po​mo​cą. Na ha​sło „Ini​cja​cja”, Mi​le​na spo​chmur​nia​ła. Ow​szem, wie​dzia​ła, że szy​ku​je się wiel​ka feta, ale na tym koń​czy​ła się jej wie​dza na ten te​mat. Wie​lo​krot​nie pró​bo​wa​ła za​gad​nąć w tej spra​wie ojca, ale był nie​uchwyt​ny. Po za​sta​no​wie​niu uzna​ła, że naj​praw​do​po​dob​niej szcze​gó​ły zbli​ża​ją​cej się nocy mają po​zo​stać dla niej ta​jem​ni​cą, że jest to ele​ment ry​tu​ału przej​ścia. Nie za​mie​rza​ła jed​nak pod​dać się tak ła​two. Z ro​sną​cym nie​po​ko​jem obej​rza​ła kil​ka fil​mów do​ku​men​tal​nych z ini​cja​cją w ty​tu​le. Trak​to​wa​ły o oby​cza​jach dzi​kich ple​mion i mia​ły je​den wspól​ny ele​ment – ten, kto się nie spraw​dził, nie miał pra​wa prze​by​wać w za​mknię​tej spo​łecz​no​ści i już za​wsze no​sił pięt​no hań​by. Wi​zja owej hań​by przy​tło​czy​ła ją osta​tecz​nie, po​zba​wia​jąc ja​kiej​kol​wiek ra​do​ści ze sta​nu ocze​ki​wa​nia. Z pier​si dziew​czy​ny wy​do​by​ło się cięż​kie wes​tchnie​nie. Da​riusz ob​jął ją ra​mie​niem i zaj​rzał w twarz. – Coś cię mar​twi? Dziś two​je pięć mi​nut. Bę​dziesz gwiaz​dą. – Ja​koś mnie to nie raj​cu​je – od​par​ła po​nu​ro. – Naj​chęt​niej w ogó​le wy​śli​zga​ła​bym się z tej im​pre​zy. – Z Ini​cja​cji?! Ski​nę​ła z po​wa​gą gło​wą. – Nie mo​żesz! – za​pro​te​sto​wał ze zgro​zą. – Bę​dzie mul​tum wam… ekhm… go​ści. Zo​ba​czysz, bę​dzie faj​nie. – Faj​nie? – zde​ner​wo​wa​ła się. – Na​wet nie wiem, co na sie​bie wło​żyć. Skom​pro​mi​tu​ję całe gniaz​do. – Ty? Nie​moż​li​we. Po pro​stu ubierz coś czar​ne​go. – A co z ofia​rą gar​dła? – To nie​po​ko​iło ją naj​bar​dziej. Wie​dzia​ła, że je​śli każą jej ko​goś za​gryźć, po pro​stu od​mó​wi.

– Oj​ciec ci nie po​wie​dział? – Cze​go…? Mi​nę​li dwóch dzien​ni​ka​rzy i sprzą​tacz​kę opróż​nia​ją​cą po​piel​nicz​kę w ką​ci​ku dla pa​lą​cych. Da​riusz na​chy​lił się do ucha Mi​le​ny. – Że two​ja Ini​cja​cja od​bę​dzie się we​dług re​gu​ły Czy​ści​cie​li – wy​ja​śnił ci​cho. – A jest ja​kaś róż​ni​ca? Da​riusz się za​śmiał. – Oczy​wi​ście. Gdy​byś za​ję​ła się na​szy​mi spra​wa​mi, za​miast ga​niać po re​dak​cji, wie​dzia​ła​byś. Czy​ści​ciel skła​da się w ofie​rze, przyj​mu​je pe​wien ro​dzaj służ​by. A przede wszyst​kim ślu​bu​je czy​stość du​cha, wier​ność Mi​strzo​wi i umiar. Mi​le​na się za​trzy​ma​ła. – Co to zna​czy? Cze​mu nikt o tym ze mną nie po​roz​ma​wiał? – wy​szep​ta​ła na​tar​czy​wie. – Prze​cież roz​ma​wiam. W Mi​le​nie się za​go​to​wa​ło. No tak! Te​raz z nią roz​ma​wia. Cze​go ona się cze​pia? Prze​cież Ini​cja​cja do​pie​ro dziś o pół​no​cy! We​szła z im​pe​tem do biu​ra, aż drzwi huk​nę​ły o ścia​nę. Ra​dek, za​sko​czo​ny uniósł gło​wę znad kla​wia​tu​ry kom​pu​te​ra. – Spóź​ni​łaś się. – Wy​pad! – wark​nę​ła. – Mu​szę po​ga​dać z moim fa​ce​tem na osob​no​ści. Ra​dek żach​nął się obu​rzo​ny, ale przy​szpi​lo​ny hip​no​tycz​nym spoj​rze​niem po​słusz​nie wstał i wy​szedł z po​ko​ju. Pięć mi​nut póź​niej Mi​le​na wciąż była wście​kła. Mu​sia​ła prze​ło​żyć spo​tka​nie ze zna​ną ar​tyst​ką, któ​ra robi nie​sa​mo​wi​te ma​ski, cho​ciaż umó​wie​nie jej gra​ni​czy​ło z cu​dem. A dla​cze​go? Bo kil​ka​na​ście go​dzin przed Ini​cja​cją Da​re​czek ra​czył ją po​wia​do​mić o spra​wach nie​cier​pią​cych zwło​ki. – A gdy​byś do mnie nie przy​tup​tał się scho​wać? Hę? Skąd mia​ła​bym to wszyst​ko wie​dzieć? Dar​ko​wi nie spodo​ba​ło się sło​wo „przy​tup​tać”, prze​łknął je jed​nak ze sto​ic​kim spo​ko​jem. Ow​szem, za​tra​cił się w pra​cy, a po​tem na​rą​bał jak me​sersz​mit, ale nie on je​den na​wa​lił. Każ​de dziec​ko przy​go​to​wy​wa​ne było do Ini​cja​cji przez swo​je​go stwór​cę. Traf chciał, że Mi​le​na zo​sta​ła prze​mie​nio​na przez dwa wam​pi​ry. Ot, nie do​ga​dał się z Fi​dia​szem i to wszyst​ko. – Naj​waż​niej​sze, że te​raz je​stem. Od​wo​ła​łaś, co trze​ba i mamy dla sie​bie

czas. – Uśmiech​nął się sze​ro​ko bez cie​nia po​czu​cia winy. – Nie dla sie​bie. Mu​szę po​znać szcze​gó​ły ce​re​mo​nii i skądś wy​trza​snąć te… te… – skrzy​wi​ła się – …sza​ty. Rany, ale nie mu​szę wcią​gać na sie​bie ta​kich gał​ga​nów jak Czy​ści​cie​le? Czy​ści​cie​le na ofi​cjal​ne uro​czy​sto​ści za​kła​da​li coś w ro​dza​ju bez​kształt​nych, zgrzeb​nych tu​nik. Myśl, że mia​ła​by w czymś ta​kim wy​stą​pić na waż​nej uro​czy​sto​ści, bu​dzi​ła w niej es​te​tycz​ny sprze​ciw. Da​riusz wzru​szył ra​mio​na​mi. – Na mnie nie patrz. Znam tyl​ko szcze​gó​ły Ini​cja​cji Kon​ser​wa​tyw​nych. Mi​le​na zi​ry​to​wa​ła się jesz​cze bar​dziej. – Cze​mu na ostat​nią chwi​lę…? – Wy​rzu​ci​ła ręce w górę. – Na​wet przed stud​niów​ką ro​bi​li​śmy pró​by! – Na pew​no wy​pad​niesz wspa​nia​le. Po pro​stu bę​dziesz stać i pięk​nie wy​glą​dać. – Fa​ce​ci! – jęk​nę​ła. – No nic, idzie​my. Mu​szę zła​pać ja​kie​goś Czy​ści​cie​la, żeby mi wszyst​ko wy​ja​śnił. – Idzie​my? – zdzi​wił się. – Tak, idzie​my. Stąd bę​dzie bli​sko. Z piw​ni​cy tego bu​dyn​ku moż​na się do​stać do Pod​zie​mia. Krzysz​to​fa wpraw​dzie nie ma, ale jego pry​wat​ne przej​ście z tego po​wo​du nie znik​nę​ło. – Uśmiech​nę​ła się kwa​śno i otwo​rzy​ła drzwi. *** Nogi Rad​ka szły mia​ro​wo, umysł znaj​do​wał się w ab​so​lut​nej pu​st​ce. Nie wie​dzieć kie​dy opu​ścił po​ko​ik, ale wę​dro​wał po bu​dyn​ku da​lej, by w koń​cu za​trzy​mać się przed ja​kąś ścia​ną. Dłu​go pa​trzył na jej asce​tycz​ną biel, lek​kie pęk​nię​cie tyn​ku i plam​kę po owa​dzie, aż ostry dźwięk te​le​fo​nu w ga​bi​ne​cie księ​go​wej wy​trą​cił go z tego sta​nu. Drgnął nie​spo​koj​nie i w tym mo​men​cie do​szło do nie​go, że zno​wu za​cho​wu​je się dziw​nie. Nie​nor​mal​nie. Po​dej​rza​nie. Jak​by był cho​ry umy​sło​wo albo miał za​ni​ki pa​mię​ci. Już ja​kiś czas temu za​ob​ser​wo​wał, że dzie​je się tak za​wsze po kon​tak​cie z tą prze​cu​dow​ną dziew​czy​ną, któ​ra dla nie​go pra​cu​je. Nie, do​syć tego. Po​wi​nien o niej za​po​mnieć, wy​rzu​cić ją ze swych my​śli, ko​niecz​nie. Ten przy​stoj​ny dry​blas to pew​nie był Da​riusz, na​rze​czo​ny, o któ​rym ostat​nio mó​wi​ła. Le​karz. Na​uko​wiec. Czło​wiek suk​ce​su. Kim był przy nim? Co mógł​by ofia​ro​wać swo​jej bo​-

gi​ni? Oczy za​mgli​ło mu cier​pie​nie, ale się nie roz​kle​ił. Był prze​cież fa​ce​tem. Mało to tego kwia​tu na świe​cie? Nie ta, to inna. Opu​ścił gło​wę. Wie​dział, że się oszu​ku​je, że je​dy​ną dro​gą jest wal​ka o uko​cha​ną ko​bie​tę… Spoj​rzał na drzwi swo​je​go po​ko​ju, lecz cho​ciaż bar​dzo tego pra​gnął, nie był w sta​nie po​su​nąć się w ich kie​run​ku na​wet o krok. Wes​tchnął, za​pa​rzył so​bie kawę i przy​cup​nął w new​sro​omie. I kie​dy sie​dział tam taki przy​bi​ty i emo​cjo​nal​nie spo​nie​wie​ra​ny, jego ra​mie​nia do​tknę​ła mło​da ko​bie​ta. Była w dłu​giej spód​ni​cy i bia​łej ko​szu​lo​wej bluz​ce za​pię​tej pod szy​ję. Mia​ła ciem​ne wło​sy zwią​za​ne w nie​chluj​ny kok, za​cię​tą twarz i błysz​czą​ce oczy. Na jej pier​si wi​siał wiel​ki krzyż, jak​by przy​bie​gła wprost z piel​grzym​ki. – Pan Po​słusz​ny? – spy​ta​ła. – Tak, słu​cham. – Ja do pana. Na​zy​wam się Mał​go​rza​ta Pu​ty​jas-Dą​bek. Wiem, że jest pan au​to​rem cy​klu re​por​ta​ży o pod​zie​miach Szcze​ci​na. Ski​nął gło​wą. – Chcę za​zna​czyć, że to po​uf​ne – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem. Ra​do​sław Po​słusz​ny za​mie​nił się w słuch. *** Da​riusz wy​szedł z Mi​le​ną na za​la​ny słoń​cem ko​ry​tarz. Przez uchy​lo​ne okno wpa​da​ło ożyw​cze, świe​że po​wie​trze z ni​kłym śla​dem za​pa​chu czy​jejś opa​lo​nej skó​ry. Pod zie​mią na​wet nie za​uwa​żył, kie​dy zbli​ży​ło się lato. Wes​tchnął tę​sk​nie i na​gle bar​dzo wy​raź​nie zro​zu​miał, że lada chwi​la za​nu​rzą się w mrocz​nych pod​zie​miach, a on nie tyl​ko po​że​gna się z dniem, ale przede wszyst​kim stra​ci oka​zję na ko​lej​ną por​cyj​kę le​kar​stwa. Ow​szem, mógł li​czyć na do​sta​wy do ba​dań, ale zim​na krew z pla​sti​ko​we​go wo​recz​ka to nie to samo. Ani tro​chę. Prze​szedł z Mi​le​ną jesz​cze parę kro​ków i wtem za​chwiał się dra​ma​tycz​nie. Dziew​czy​na się za​trzy​ma​ła. – Coś się sta​ło? – Mu​si​my… wró​cić – wy​char​czał, co​fa​jąc się do po​ko​ju. Sta​nął opar​ty o ścia​nę i po​cze​kał, aż Mi​le​na za​mknie za sobą drzwi. – Sła​bo ci? – zdzi​wi​ła się. – To… świa​tło. Strasz​nie razi. Chy​ba się za​czy​na – szep​nął.

Mi​le​na, prze​ra​żo​na rzu​ci​ła się do me​ta​lo​wych ża​lu​zji. Gwał​tow​nym szarp​nię​ciem za​miast je spu​ścić, ze​rwa​ła. W pa​ni​ce za​czę​ła mio​tać się po wnę​trzu. – Właź pod biur​ko! Tam jest ciem​niej! – Nie po​mo​że. – Łap​czy​wie zła​pał haust po​wie​trza i zwil​żył ję​zy​kiem usta. Pod​bie​gła do Dar​ka w hi​ste​rii, po​to​czy​ła wzro​kiem po jego bla​dej twa​rzy. Wy​glą​dał zdro​wo, ale mo​gło to być złu​dze​nie. O Boże, za​raz za​cznie dy​mić, puch​nąć, nie​mal pło​nąć na jej oczach…! Zdar​ła z sie​bie ża​kie​cik, by osło​nić jego ra​mio​na, ale on nie cze​kał. Znie​nac​ka zła​pał ją wpół i przy​su​nął dra​pież​nie do sie​bie. Spoj​rzał pro​szą​co w oczy, raz jesz​cze ob​li​zał war​gi… Kiw​nę​ła gło​wą i unio​sła dłoń, by dla otu​chy po​gła​dzić jego po​li​czek. Męż​czy​zna cof​nął gło​wę i za​czął wol​no wy​su​wać zęby. – Golf – wy​dy​szał chci​wie. – Od​suń golf. – Oczy mu błysz​cza​ły. – Nie po​cisz się – za​uwa​ży​ła. – To chy​ba do​brze. Nie lu​bisz, kie​dy się pocę – od​parł dość ener​gicz​nie jak na oko​licz​no​ści. Mi​le​na za​ci​snę​ła pię​ści. – Ty gnoj​ku! Chcia​łeś to zro​bić dla przy​jem​no​ści…! – krzyk​nę​ła, trzę​sąc się ze zło​ści. Za drzwia​mi ktoś za​krztu​sił się z wra​że​nia. Da​riusz uśmiech​nął się głu​pa​wo. – Wie​dzia​łeś – wy​ce​dzi​ła ci​cho – że kie​dy cię do​tknę, to wszyst​ko się wyda. – Pró​bo​wać za​wsze war​to. – Roz​ło​żył ręce z miną nie​wi​niąt​ka. Z po​gar​dą od​su​nę​ła się od nie​go i po​pra​wi​ła ubra​nie. – Ta​kie dow​ci​py mogą cię kie​dyś kosz​to​wać ży​cie. Da​riusz spo​waż​niał. – Masz ra​cję. Prze​pra​szam. To się już ni​g​dy nie po​wtó​rzy. – Mam na​dzie​ję – od​par​ła su​cho i otwo​rzy​ła drzwi. Stał pod nimi czer​wo​ny jak bu​rak Ra​dek i ści​skał pod pa​chą swój no​tat​nik. Na ich wi​dok udał, że wła​śnie chce wejść. – Wy​cho​dzisz na te​mat? – upew​nił się. – Nie​ste​ty, mu​sia​łam od​wo​łać. – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i skła​ma​ła gład​ko: – Pre​zes ma dla mnie za​da​nie spe​cjal​ne. Ra​dek po​pa​trzył na nią po​dejrz​li​wie, a po​tem szyb​ko zer​k​nął na no​tes,

jak​by mógł wy​buch​nąć albo zdra​dzić nie​ocze​ki​wa​nie ja​kieś strasz​ne ta​jem​ni​ce. I wciąż stał w przej​ściu. – Pu​ścisz nas? – za​su​ge​ro​wa​ła. – Och, prze​pra​szam, oczy​wi​ście – od​parł, nie prze​sta​jąc się na nią ga​pić. A po​tem wy​pa​lił na​gle: – Była tu two​ja przy​ja​ciół​ka. Mał​go​rza​ta Pu​ty​jas. Przez twarz Mi​le​ny prze​le​ciał cień nie​chę​ci. – Nie mam cza​su… Da​riusz po​ło​żył dłoń na jej ra​mie​niu i zmarsz​czył brwi. – Cze​go chcia​ła moja sio​stra? Ra​dek prze​su​nął wzrok na dłoń spo​czy​wa​ją​cą na szczu​płym ra​mie​niu, któ​ra w pół sło​wa ucię​ła wy​po​wiedź jego uko​cha​nej. Za​wsze ma​rzył, że kie​dyś po​zwo​li so​bie na taki po​ufa​ły gest wzglę​dem Mi​le​ny. Ten dro​biazg chy​ba za​de​cy​do​wał. Nie to, że Da​riusz był przy​stoj​ny, że był le​ka​rzem, ani na​wet że Mi​le​na mó​wi​ła o nim z drga​ją​cym na krań​cach ust uśmie​chem. – Nic – od​parł. – Tyl​ko prze​cho​dzi​ła. *** Mistrz Kor​ne​lius le​żał w wan​nie i pa​trzył na mo​zai​kę. Była nie​zwy​kle pięk​na, za​wie​ra​ła pro​ste egip​skie mo​ty​wy i przy​po​mi​na​ła mu cza​sy, kie​dy wy​cho​dził w noc. Nie​wąt​pli​wie ko​rzy​sta​nie z luk​su​so​wej ła​zien​ki Ot​to​na, po​przed​nie​go przy​wód​cy tu​tej​szych wam​pi​rów, było ła​ma​niem re​gu​ły Czy​ści​cie​li, ale… czyż nie był Pierw​szy? Asce​za była dro​gą do od​ku​pie​nia, a on daw​no od​ku​pił swo​je winy. Trwa​nie w sa​mot​ni było wy​bo​rem, nie karą. A je​śli miał dziś wyjść do swo​ich, to po​wi​nien pre​zen​to​wać się god​nie. Wstał – pia​na ście​kła po jego wą​tłym cie​le – i dał znak Ma​thia​so​wi, by za​jął się jego to​a​le​tą. Chło​pak był nie​zdar​ny, nie po​tra​fił usłu​gi​wać. Wciąż prze​pra​szał, ale przy​naj​mniej wie​dział, cze​go uży​wa się do pie​lę​gna​cji. Wresz​cie Kor​ne​lius wy​szedł z wan​ny i siadł na sto​łecz​ku. – Na co cze​kasz? Ogól mi gło​wę – za​żą​dał. – Może tyl​ko skró​cę wło​sy? Je​stem w tym do​bry – za​pew​nił go Ma​thias. – Ka​pła​ni golą gło​wy. – Te​raz już nie. – A twarz? – Jak naj​bar​dziej. Mistrz się za​sta​no​wił.

– Ogól mi gło​wę – po​wtó​rzył. Ma​thias po​słusz​nie wy​jął no​ży​ce i po chwi​li na te​ra​ko​tę opa​dły wło​sy, mo​rze wło​sów. Ście​li​ły się, opla​ta​ły kost​ki, po​ru​sza​ły. Kie​dy uci​chło ostat​nie cię​cie, chło​pak zmiótł je w kąt, na​my​dlił gło​wę Mi​strza i się​gnął po brzy​twę. Ostrze bły​snę​ło w ja​snym świe​tle i prze​śli​zgnę​ło się po skó​rze, od​sła​nia​jąc od​ra​ża​ją​ce kłę​bo​wi​sko. Ma​thia​so​wi za​drża​ła ręka. – Coś się sta​ło? – spy​tał Mistrz. – Ni​g​dy nie wi​dzia​łem tylu wszy. – Wszy i plu​skwy za​wsze nam to​wa​rzy​szą. – Te​raz już nie. – Zno​wu to po​wie​dzia​łeś – za​uwa​żył Mistrz i za​du​mał się. – Pew​nie tam, na ze​wnątrz, jest… ina​czej? Ma​thias mil​czał. Nie wie​dział jak od​po​wie​dzieć na to py​ta​nie. Wzru​szył bez​rad​nie ra​mio​na​mi. – Świat wciąż się zmie​nia. Ale ni​g​dy tak szyb​ko jak przez ostat​ni wiek. – A któ​ry to…? – Dwu​dzie​sty pierw​szy, pa​nie. Nie​daw​no się za​czął. Mistrz wes​tchnął. – Ależ ten czas leci…! Ma​thias po​cią​gnął po raz ostat​ni brzy​twą, od​sła​nia​jąc kształt​ną gło​wę. Zde​zyn​fe​ko​wał ją, ale to nie wy​star​czy​ło. Wszy wy​żar​ły głę​bo​kie ka​na​ły w skó​rze, wy​ci​skał je więc jak prysz​cze, a one wy​cho​dzi​ły i wy​cho​dzi​ły. Wresz​cie nie wy​trzy​mał. W ostat​niej chwi​li do​padł musz​li i zwy​mio​to​wał. Mistrz pa​trzył na nie​go ba​daw​czo. – Zmie​ni​ło się – szep​nął do sie​bie. – Bar​dzo się zmie​ni​ło.

Rozdział 6 Kie​dy scho​dzi​li do piw​nic, Mał​goś​ka snu​ła się za nimi jak upiór. Przez ostat​nie ty​go​dnie była te​ma​tem tabu. Mi​le​na nie py​ta​ła Dar​ka, jak po prze​mia​nie wy​glą​da​ły jego kon​tak​ty z sio​strą, a Da​rek nie wni​kał, o czym roz​ma​wia​ły, gdy od​wie​dzi​ła ją w aresz​cie. Było wie​le po​wo​dów, dla któ​rych Mał​goś​ka nie była już przy​ja​ciół​ką Mi​le​ny, ale naj​waż​niej​szy był ten ostat​ni – oskar​ży​ła ją o mor​der​stwo. I cho​ciaż osta​tecz​nie nie po​sta​wio​no jej żad​nych za​rzu​tów, nie​smak i żal po​zo​sta​ły. – Czy wiesz, że ona ko​ja​rzy sta​now​czo zbyt dużo? – spy​ta​ła, kie​dy do​tar​li na naj​niż​szy po​ziom. Nikt tu nie cho​dził, nie było też spraw​ne​go oświe​tle​nia. Da​riusz mil​czał. – To, szcze​rze mó​wiąc, dziw​ne, bo wi​dzia​łam, że jest po​dat​na na Głos – kon​ty​nu​owa​ła. – Wo​lał​bym, że​byś nie roz​ma​wia​ła o tym z na​szy​mi. – Spoj​rzał na Mi​le​nę twar​do. – Nie chcę tego. Nie ży​czę so​bie. Po​wie​trze nie​co zgęst​nia​ło i Mi​le​na po​czu​ła lek​ki ucisk w pier​si. Unio​sła brwi. – Pró​bu​jesz użyć na mnie Wpły​wu? Nie​po​trzeb​nie. Nie za​szko​dzi​ła​bym Mał​go​ś​ce, cho​ciaż wy​ła​zi z niej wred​na suka. – To moja sio​stra – za​uwa​żył z nie​za​do​wo​le​niem w gło​sie. Mi​le​na za​trzy​ma​ła się przed nik​ną​cym w mro​ku schow​kiem na na​rzę​dzia. Prze​cho​wy​wa​no tam me​ta​lo​wą dra​bi​nę, ster​tę pu​deł z ma​szy​na​mi do pi​sa​nia i roz​sy​pu​ją​ce się se​gre​ga​to​ry. Nie​opo​dal stał opar​ty o ścia​nę ro​wer mar​ki Wi​gry, strasz​nie sta​ry, ale świet​nie za​cho​wa​ny. – Two​ja uko​cha​na sio​stra mnie nie​na​wi​dzi. Uwa​ża za wcie​lo​ne zło – po​in​for​mo​wa​ła go su​cho, od​sta​wia​jąc ro​wer i od​sła​nia​jąc kil​ka ko​lej​nych ru​pie​ci. – Przy​szła wte​dy do aresz​tu, by mi po​wie​dzieć… – Że nas po​wy​bi​ja. Wiem. – I to cie​bie nie nie​po​koi? – Mi​le​na unio​sła wzrok na Da​riu​sza. Stał nie​po​ru​szo​ny i zły. – Nie bądź śmiesz​na! A co ona może zro​bić? Ma​chać tym swo​im krzy​-

żem, aż się zmę​czy? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie mam po​ję​cia. Ale fakt, że pa​mię​ta i ro​zu​mie tak wie​le, wca​le mnie nie cie​szy. – Od​sta​wi​ła ostat​nie pu​dło i wresz​cie po​ja​wi​ły się drzwi obi​te za​ple​śnia​łą pły​tą pil​śnio​wą. Obok wi​docz​na była wy​be​be​szo​na pusz​ka elek​trycz​na, z któ​rej wy​sta​wa​ły nie​za​bez​pie​czo​ne ka​ble. Bez wa​ha​nia wsu​nę​ła w nią rękę i wy​ma​ca​ła nie​wiel​ki przy​cisk. Ścian​ka, wraz z drzwia​mi, unio​sła się z sy​kiem jak bra​ma ga​ra​żo​wa, od​sła​nia​jąc przej​ście. – No, za​pra​szam. Co tak sto​isz? Da​riusz ki​wał się na pię​tach w roz​ter​ce. Per​spek​ty​wa zej​ścia pod zie​mię po zda​rze​niach ostat​niej nocy na​pa​wa​ła go lę​kiem. Na samo wspo​mnie​nie zde​spe​ro​wa​nej Teo​do​ry zsu​wał bo​jaź​li​wie dło​nie tam, gdzie nie po​wi​nien przy da​mie. Z dru​giej stro​ny taka po​sta​wa nie li​co​wa​ła z eto​sem twar​de​go wam​pi​ra, sam​ca alfa od​no​szą​ce​go suk​ce​sy – a taki ob​raz swej cu​dow​nej oso​by sta​rał się stwo​rzyć przed Mi​le​ną. Wresz​cie przy​wią​za​nie do klej​no​tów zwy​cię​ży​ło nad mi​ło​ścią wła​sną i bąk​nął za​że​no​wa​ny: – A… ruda? – Okej, za​raz nie bę​dzie ru​dej – obie​ca​ła, wyj​mu​jąc te​le​fon ko​mór​ko​wy. Prze​bie​gła szyb​ko li​stę kon​tak​tów i wy​bra​ła je​den. Cze​ka​jąc na po​łą​cze​nie spoj​rza​ła zna​czą​co na Dar​ka. To spoj​rze​nie mó​wi​ło: a te​raz patrz jak to się robi! – Halo? – Tak, pani – roz​le​gło się z dru​giej stro​ny. – Teo​do​ra nie ma pra​wa zbli​żać się do Da​riu​sza bez mo​je​go po​zwo​le​nia. Za​łatw to. – Z przy​jem​no​ścią. Coś jesz​cze? – Tak. – Za​sta​no​wi​ła się chwi​lę, bo nie wie​dzia​ła, jak to po​wie​dzieć. – Wiesz, że dziś w nocy moja Ini​cja​cja? – Pół Eu​ro​py wie. Będę z de​le​ga​cją z Kra​ko​wa. Czy cze​goś so​bie ży​czysz? „Pół Eu​ro​py” za​brzmia​ło nie​po​ko​ją​co, ale uzna​ła to za żart. – Chcia​ła​bym być ubra​na… sto​sow​nie. – Bę​dziesz. Mu​szę mieć tyl​ko two​je wy​mia​ry. – Wy​ślę ci ese​me​sem. Aha! Jesz​cze jed​no – to Ini​cja​cja we​dług re​gu​ły Czy​ści​cie​li. Po dru​giej stro​nie za​pa​dła ci​sza. – Ja​kiś pro​blem? – To moc​no ogra​ni​cza styl.

– Waż​ne, żeby się nada​wa​ło. – Roz​łą​czy​ła się i spoj​rza​ła z sa​tys​fak​cją na sto​ją​ce​go obok męż​czy​znę. – Za​do​wo​lo​ny? – Co to było? – Da​riusz pa​trzył oszo​ło​mio​ny. – Mój Cień. Teo​do​ra nie od​wa​ży się jej sprze​ci​wić, je​steś więc wol​ny. – Słu​cham? – Wol​ny. Bez​piecz​ny. Mo​żesz wra​cać do swo​jej kwa​te​ry, la​bo​ra​to​rium, gdzie chcesz. Będę te​raz za​ję​ta. – Skąd wiesz o Cie​niach…? Skąd masz Cień?! – Nie​waż​ne. Tra​fisz stąd do sie​bie? – Oczy​wi​ście. – Wciąż pa​trzył na Mi​le​nę, jak​by wi​dział ją pierw​szy raz. Co za dziew​czy​na! Po​do​ba​ła mu się co​raz bar​dziej. Rap​tem za​pro​po​no​wał jej z ga​lan​te​rią: – Po​zwo​lisz, że naj​pierw cię od​pro​wa​dzę? – Z przy​jem​no​ścią. Po​dał jej ra​mię i prze​kro​czy​li pro​gi Pod​zie​mia. Przy​mglo​ne świa​tła roz​bły​sły przed nimi, wy​cza​ro​wu​jąc z mro​ku lśnią​cy, wą​ski tu​nel o gład​kich ścia​nach i czy​stej, twar​dej na​wierzch​ni. Po śla​dach i ni​kłym za​pa​chu gumy moż​na było po​znać, że jego użyt​kow​nik jeź​dził tu głów​nie ro​we​rem. Za​głę​bi​li się w jego cze​lu​ście z przy​jem​no​ścią, bar​dzo szyb​ko od​kry​wa​jąc ko​lej​ne udo​god​nie​nie. W takt nio​są​cych się kro​ków za​pa​la​ły się świa​tła, jak​by ko​ry​tarz roz​wi​jał się przed nimi za​pra​sza​ją​co. – Przyj​dziesz? – spy​ta​ła mięk​ko. – W ży​ciu nie prze​ga​pię ta​kiej im​pre​zy. Opar​ła gło​wę na jego ra​mie​niu. Nie był taki zły. *** Pola ści​ska​ła w dło​niach apa​rat, aż po​bie​la​ły jej kost​ki. Nie mu​sia​ła już kon​tro​lo​wać się przed Mi​le​ną, ner​wy pusz​cza​ły jej więc jak po​pę​ka​ne stru​ny w skrzyp​cach. – I co? – spy​ta​ła Wiki. – Je​stem w du​pie. – Słu​cham? – W czar​nej du​pie – wy​ję​cza​ła. – Mam do​rwać Teo i skom​bi​no​wać dla Mi​le​ny eks​tra kre​ację na Ini​cja​cję. We​dług re​gu​ły Czy​ści​cie​li. Obie cięż​ko wes​tchnę​ły. Sie​dzia​ły w ma​ga​zy​nie na czę​ści za​mien​ne do sa​mo​cho​dów – brud​nym i po​nu​rym, skry​tym głę​bo​ko pod ga​ra​ża​mi ga​le​rii han​-

dlo​wej. I wciąż nie mia​ły po​my​słu, co ze sobą zro​bić. Pod​świa​do​mie cze​ka​ły na ja​kiś prze​raź​li​wie wy​ją​cy alarm i głos z gło​śni​ków ujaw​nia​ją​cy po​szu​ki​wa​nia nie​bez​piecz​nych zbie​gów. – A może… – Wiki umil​kła. – Mów! Mnie skoń​czy​ły się po​my​sły. – Może nie jest tak źle? Spró​buj wy​czuć Ditę. Pola spu​ści​ła wzrok. – Już pró​bo​wa​łam. Ci​sza. Jak​by wy​ma​za​no ją gum​ką. Wiki, prze​ję​ta, po​ło​ży​ła dłoń na ustach. – Nie po​win​ny​śmy jej tak zo​sta​wiać. To było złe. – Wo​la​ła​byś, żeby nas zła​pa​li? – zi​ry​to​wa​ła się Pola. – Poza tym… może i do​brze się sta​ło? – Co ty ga​dasz?! Ja​kim cu​dem…?! – No wiesz… dwa tru​py w la​bo​ra​to​rium… To wy​glą​da, jak​by po​za​bi​ja​li się na​wza​jem. Jak są​dzisz? Wiki przy​ci​snę​ła kon​tu​zjo​wa​ną dłoń do pier​si, zszo​ko​wa​na tą bez​dusz​no​ścią. Wie​lo​let​nia przy​ja​ciół​ka wła​śnie ode​szła w mę​czar​niach, a pierw​szą my​ślą Poli było jak to wy​ko​rzy​stać do swo​ich ce​lów. – Mó​wisz o Di​cie – wy​szep​ta​ła wresz​cie. – Była ci bar​dzo od​da​na. Bli​ska. Pola wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie mia​ła wyj​ścia. Trud​no trak​to​wać taką za​ży​łość… ser​decz​nie. Wiki unio​sła brwi i po​sta​no​wi​ła nie mó​wić nic wię​cej. Omio​tła pa​ję​czy​nę, po​pra​wi​ła się na pro​wi​zo​rycz​nym sie​dzi​sku z pa​le​ty ole​ju sil​ni​ko​we​go i po​my​śla​ła, że jej sy​tu​acja wca​le nie jest lep​sza od Dity. Wpraw​dzie nie była Cie​niem, ale wciąż na​le​ża​ła do Apo​lo​nii – ka​pry​śnej, sa​mo​lub​nej, o ser​cu twar​dym jak ka​mień – i mia​ło tak być aż do śmier​ci. Cud, że w ogó​le otrzy​ma​ła zgo​dę na wy​jazd z Kra​ko​wa. Pew​nie by​ła​by na smy​czy Poli do dziś, gdy​by ja​śnie pani nie spra​wi​ła so​bie no​wej za​baw​ki – Teo​do​ry. I nie ku​pi​ła pa​te​fo​nu. Żywy mu​zyk nie mu​siał jej już za​ba​wiać. Pola snu​ła się mię​dzy ko​ła​mi za​pa​so​wy​mi i sta​ra​ła się nie my​śleć. To był jej na​tu​ral​ny stan, któ​ry spraw​dzał się od stu​le​ci. Zresz​tą po co roz​trzą​sać pro​ble​my i nie​uda​ne de​cy​zje, sko​ro wy​wo​łu​ją same nie​mi​łe uczu​cia? Jej siłą było to, że za​wsze po​tra​fi​ła do​strze​gać do​brą stro​nę trud​nych sy​tu​acji. Na przy​kład wte​dy, gdy wy​bu​chła czar​na śmierć. Prze​szła do po​rząd​ku dzien​ne​go nad od​py​cha​ją​cym wy​glą​dem lu​dzi i dużo gor​szym sma​kiem krwi, cie​sząc się ob​fi​to​ścią po​ży​wie​nia…

Uśmiech​nę​ła się, roz​po​go​dzo​na, i wtem, nie​ocze​ki​wa​nie, zgię​ła się wpół, a oczy wy​szły jej na wierzch. – Po​wie​trza… – wy​dy​sza​ła. – Ależ tu cuch​nie. Szyb​ko wy​szły z ma​ga​zy​nu. Wik​to​ria za​czę​ła wa​chlo​wać Apo​lo​nię me​ta​lo​wym po​jem​ni​kiem, któ​ry zna​la​zła na paź​dzie​rzo​wej pó​łecz​ce, roz​sie​wa​jąc prze​ni​kli​wy za​pach resz​tek pa​li​wa. – Le​piej? – Wciąż mi dusz​no. Nie mogę zła​pać tchu. Za​bierz ten ka​ni​ster, śmier​dzi od nie​go jesz​cze go​rzej. – Pola opar​ła się o ścia​nę, twarz po​krył jej pot. – A je​śli za​ra​zi​łam się tym, co Dita? Wiki po​krę​ci​ła gło​wą. Na jej ustach igrał uśmie​szek. – To coś in​ne​go. – Co? – Pola unio​sła gło​wę. W oczach jej się dwo​iło. – Smu​ga Cie​nia. Mu​sisz wy​peł​nić roz​kaz, a zwle​kasz. Ra​mio​na​mi dziew​czy​ny wstrzą​snął ni to szloch, ni to hi​ste​rycz​ny śmiech. Za​tem spo​tka​ła ją przy​pa​dłość służ​by, niż​szej ka​sty, nie​wol​nic. Nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że Do​rian do​peł​nił obiet​ni​cy. Sama przy​się​ga, któ​rą zło​ży​ła Mi​le​nie, nie wy​wo​ła​ła​by u niej ta​kich ob​ja​wów. – Ży​cie jest nie​spra​wie​dli​we – po​skar​ży​ła się. Wiki prych​nę​ła. – Le​piej dzia​łaj. Na po​czą​tek ścią​gnij tu Teo​do​rę. To chy​ba po​tra​fisz? Apo​lo​nia ob​su​nę​ła się na pod​ło​gę. Dra​ma​tycz​nie spa​da​ła w hie​rar​chii, sko​ro jej dziec​ko mó​wi​ło do niej w taki spo​sób. – Po​tra​fię. – Za​mknę​ła oczy i wsłu​cha​ła się w sie​bie. W od​da​li po​czu​ła Teo… Była syta i peł​na na​dziei, jak​by li​czy​ła na głów​ną wy​gra​ną. Uchwy​ci​ła się tego uczu​cia, wśli​zgnę​ła się w nie i wy​da​ła roz​kaz. Teo za​mar​ła za​sko​czo​na, a jej sa​mo​za​do​wo​le​nie pry​sło jak bań​ka my​dla​na. – Masz ją…? – do​py​ty​wa​ła się Wiki. Pola kiw​nę​ła gło​wą. Dusz​ność po​wo​li ustę​po​wa​ła. – To do​brze. Wy​ba​da, jak tam na​sze spra​wy w la​bo​ra​to​rium – dy​ry​go​wa​ła Wiki. – Na szczę​ście, jej tam nie było. Wam​pi​rzy​ca od​gar​nę​ła wło​sy z wil​got​ne​go czo​ła. Wciąż nie po​do​bał się jej ton, któ​ry brzmiał w gło​sie Wik​to​rii, ale była wdzięcz​na, że w trud​nej chwi​li po​dej​mu​je za nią de​cy​zje.

*** Naj​bar​dziej draż​nił ją za​pach ka​na​łów, do​pie​ro po​tem od​czu​wa​ła nie​chęć, kie​dy na gra​ni​cy wi​dze​nia po​ja​wia​li się Czy​ści​cie​le – mil​czą​cy, po​kor​ni, a jed​no​cze​śnie peł​ni tłu​mio​nych żądz. Mi​le​na roz​sta​ła się z Dar​kiem i te​raz szła ko​ry​ta​rzem, dys​kret​nie przy​glą​da​jąc się na​po​tka​nym wam​pi​rom. Ow​szem, mo​gła zwró​cić się do ojca, by wy​zna​czył jej ko​goś do po​mo​cy, ale, po pierw​sze, Fi​diasz wciąż był nie​uchwyt​ny, po dru​gie, była zbyt dum​na, by o to pro​sić, a po trze​cie – wo​la​ła wy​brać sama. Nie było to ła​twe. Mi​ja​ni męż​czyź​ni mie​li w so​bie coś od​py​cha​ją​ce​go, jak​by ich du​sze były ośli​zgłe, peł​ne bru​du i za​daw​nio​nych krzywd. Snu​li się z za​ło​żo​ny​mi na brzu​chu dłoń​mi, a na jej wi​dok przy​sta​wa​li pod ścia​na​mi, jak​by mia​ła ich roz​strze​lać i spusz​cza​li pod​dań​czo gło​wy. Nie ta​kie​go na​uczy​cie​la szu​ka​ła. Wresz​cie jej wzrok za​trzy​mał się na mło​dym męż​czyź​nie o wy​glą​dzie na​sto​lat​ka, któ​ry wy​szedł zza za​krę​tu z pod​nie​sio​nym czo​łem. Oczy pa​trzy​ły by​stro spod kap​tu​ra dre​so​wej blu​zy, bose sto​py pew​nie ude​rza​ły o pod​ło​gę. – Ty! – za​wo​ła​ła. Chło​pak za​trzy​mał się, za​sko​czo​ny. – Wiesz, kim je​stem? – spy​ta​ła. Zmru​żył oczy. – Cho​dzą​ca za dnia – po​wie​dział wol​no, a na jego usta wy​pełzł za​gad​ko​wy uśmiech. – Nie są​dzi​łem, że spo​tka… – Nie​waż​ne – prze​rwa​ła mu nie​cier​pli​wie. – Idziesz ze mną. Przy​go​tu​jesz mnie do Ini​cja​cji. Mło​dzie​niec za​plótł pal​ce w pi​ra​mid​kę i przy​glą​dał się jej bez sło​wa. Nie cze​ka​jąc, ru​szy​ła przed sie​bie. Chło​pak chwi​lę stał, wresz​cie po​szedł za nią. Dość szyb​ko do​tar​li do po​miesz​cze​nia, któ​re w my​ślach na​zy​wa​ła Ka​pli​cą. Mia​ło wy​so​kie skle​pie​nie, wnę​ki wy​peł​nio​ne sze​re​ga​mi świec oraz ławy z su​ro​we​go drew​na. Poza tym nie było nic, co wska​zy​wa​ło​by, że to tu Czy​ści​cie​le pro​si​li swe​go Boga, by od​pu​ścił im grze​chy. Tyl​ko wszech​obec​na ci​sza i aura spo​ko​ju świad​czy​ły, że tra​fi​ła bez​błęd​nie. Chło​pak kiw​nął za​do​wo​lo​ny gło​wą. – Czy tu od​bę​dzie się uro​czy​stość? – spy​ta​ła Mi​le​na, przy​sia​da​jąc na naj​bliż​szej ła​wie. – Nie – od​parł, bez​sze​lest​nie stą​pa​jąc po po​sadz​ce, któ​rą przez stu​le​cia wy​gła​dzi​ły po​kor​ne ko​la​na. – To świę​te miej​sce. Nie ska​la​my go wi​zy​tą ob​-

cych. Mi​le​na unio​sła się z zim​ne​go ka​mie​nia. – Zo​stań​my – wstrzy​mał ją ge​stem. – W Wiel​kiej Sali trwa​ją te​raz przy​go​to​wa​nia. Ha​łas. Cha​os. Nie​do​bry czas, byś po​bie​ra​ła w niej na​uki. Mi​le​na usia​dła. – Je​steś inny – za​uwa​ży​ła. – Taki wy​ci​szo​ny. Chło​pak mil​czał. Oczy lek​ko mu zwil​got​nia​ły, twarz pro​mie​nia​ła. Chy​ba nie słu​chał jej opi​nii, a z pew​no​ścią był na nie obo​jęt​ny. Wzro​kiem błą​dził po ni​szach drżą​cych w świe​tle świec. – Jak mam się do cie​bie zwra​cać? – spy​ta​ła. – Jak wszy​scy. Mi​strzu – od​parł z po​wa​gą i zdjął kap​tur, od​sła​nia​jąc ogo​lo​ną gło​wę po​kry​tą sie​cią ma​lut​kich strup​ków. – Mi​strzu? – za​śmia​ła się. – A masz ja​kieś imię? – Kor​ne​lius. – Mi​le​na. – Przyj​rza​ła mu się po​dejrz​li​wie. Miał lśnią​ce oczy i ru​mia​ną twarz, co nie było tu czę​stym wi​do​kiem. – To dziw​ne, ale od​no​szę wra​że​nie, że nie​daw​no pi​łeś krew. Ludz​ką krew. To chy​ba nie przy​stoi Czy​ści​cie​lom? Mistrz Kor​ne​lius ujął w dwa pal​ce jed​ną ze świec i po​gła​dził otwar​tą dło​nią pło​mień. – Dłu​go nie by​łem… ak​tyw​ny. Na szczę​ście mam dar, któ​ry uła​twia mi swo​isty – uśmiech​nął się, sma​ku​jąc nowe sło​wa – prze​skok w cza​sie. Na​zy​wa się Pa​mięć krwi. To je​den z nie​wie​lu po​wo​dów, dla któ​rych Czy​ści​ciel po​ży​wia się ludz​ką krwią. – Pa​mięć krwi…? – Mi​le​na spoj​rza​ła na nie​go wstrzą​śnię​ta. – Ty też?! Mistrz Kor​ne​lius od​wza​jem​nił jej spoj​rze​nie peł​ne zdu​mie​nia. *** Dita drgnę​ła i otwo​rzy​ła po​wie​ki. W oczy świe​ci​ło jej ośle​pia​ją​ce świa​tło, coś uwie​ra​ło w ra​mię, a w noz​drza wci​skał się ostry za​pach che​mi​ka​liów. Ten smród mógł zna​czyć tyl​ko jed​no – wciąż znaj​do​wa​ła się w la​bo​ra​to​rium. Wol​no usia​dła i ro​zej​rza​ła się. Koło nóg po​nie​wie​ra​ła się prze​wró​co​na do góry dnem me​ta​lo​wa ka​set​ka, tuż obok – zu​ży​te am​puł​ki. Od​wró​ci​ła gło​wę. Pod agre​ga​tem, ja​kieś dwa me​try da​lej, le​żał bez ru​chu szra​mo​wa​ty wam​pir. Żył, co do tego nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, bo mru​gał roz​pacz​li​wie i se​rią dmuch​nięć sta​rał się prze​su​nąć wpa​da​ją​cy w oko ko​smyk wło​sów.

Ręka! Lę​kli​wie spoj​rza​ła na swo​je przed​ra​mię. Było po​si​nia​czo​ne i lek​ko opuch​nię​te, ale nie było to efek​tem uczu​le​nia. Naj​wy​raź​niej ude​rzy​ła się, kie​dy pa​dła w drgaw​kach na pod​ło​gę. Prze​su​nę​ła wzrok na dłoń i zdę​bia​ła – pa​znok​cie były ró​żo​we! Ró​żo​we i mięk​kie. – Zdzi​wio​na, co? – wy​char​czał Ulryk. Rzu​ci​ła mu szyb​kie spoj​rze​nie. – Co się sta​ło? La​bo​rant zwil​żył ję​zy​kiem spę​ka​ne usta, zli​zu​jąc przy oka​zji odro​bi​nę wy​schnię​tej krwi. – Wiki prze​trą​ci​ła mi kark i zła​ma​ła nos. Nie mogę się ru​szyć – wy​ja​śnił. – Ale co ze mną…? – Po​de​szła do nie​go na czwo​ra​ka i prze​szy​ła peł​nym na​pię​cia spoj​rze​niem. – To było cie​ka​we. – Za​milkł na chwi​lę, by z tru​dem prze​łknąć śli​nę. – Po​wiem ci, je​śli na​sta​wisz mi szy​ję. Dita za​sta​no​wi​ła się i uzna​ła, że na​wet po ta​kim za​bie​gu nie bę​dzie nie​bez​piecz​ny przez dłu​gi czas. – Okej. Zro​bię to. – Uło​ży​ła wam​pi​ra rów​no na pod​ło​dze, chwy​ci​ła go za gło​wę i prze​krę​ci​ła ją we wła​ści​we miej​sce. Wy​glą​dał o wie​le le​piej, coś jed​nak jej nie pa​so​wa​ło. Wresz​cie zro​zu​mia​ła co. – Dziw​ne. W ogó​le cie​bie nie czu​ję – za​uwa​ży​ła. – Do​ty​kam i nic. Jak​byś spał albo był nie​przy​tom​ny. Ulryk zbie​rał siły. Łzy same cie​kły mu po twa​rzy, ale nie po​tra​fił ich opa​no​wać. Od​twa​rza​ły się po​łą​cze​nia ner​wo​we i po​ra​ża​ją​cy ból był tego kon​se​kwen​cją. Le​d​wo za​uwa​żal​ne drgaw​ki po​ru​sza​ły ko​niusz​ka​mi jego pal​ców. I to wszyst​ko. Dita roz​glą​da​ła się nie​spo​koj​nie. W każ​dej chwi​li mógł tu wpaść ktoś z ob​słu​gi la​bo​ra​to​rium, a tego chcia​ła unik​nąć za wszel​ką cenę. – Dłu​go jesz​cze? – po​na​gli​ła go. – Mów! – Nie mu​sisz się sspiesz​szyć – syk​nął, czu​jąc na​ra​sta​ją​cy atak bólu. – Dziś nikt tu nie przyj​dzie. Ini​cja​cja. – No tak, Ini​cja​cja. – Mo​gła​byś po​dać mi środ​ki prze​ciw​bó​lo​we? – wy​dy​szał. – Są na gór​nej pół​ce pod oknem. – Już zro​bi​łam swo​je. – To cho​ciaż na​staw mi nos – po​pro​sił. – Będę ci sto​krot​nie wdzięcz​ny. Dita z wes​tchnie​niem po​ło​ży​ła pal​ce na twa​rzy po​kry​tej za​schnię​tą sko​ru​pą krwi, wy​ma​ca​ła kość i na​sta​wi​ła ją, jak umia​ła.

– Masz wy​czu​cie – ucie​szył się Ulryk. – I pięk​ne dło​nie. De​li​kat​ne i cie​płe. Dita unio​sła brwi. – Ni​g​dy nie mia​łam cie​płych dło​ni – mruk​nę​ła za​fra​po​wa​na. – I ta​kich… pa​zno​kiet​ków. – Są bar​dzo ludz​kie, praw​da? – Coś su​ge​ru​jesz? – Otar​ła pal​ce z resz​tek za​schłej krwi. Ulryk uśmiech​nął się przez łzy. – We​dług mo​ich ob​ser​wa​cji prze​cho​dzisz re​gres do niż​szej for​my. My​ślę, że sta​jesz się czło​wie​kiem. Dziew​czy​na za​śmia​ła się po​gar​dli​wie i wtem śmiech za​marł jej na ustach. Zro​bi​ła szyb​ki prze​gląd ob​ja​wów: brak w gło​wie obec​no​ści Apo​lo​nii, zero od​czuć przy do​ty​ka​niu Ulry​ka, no i te pa​zno​kiet​ki…! Na​praw​dę były za​ska​ku​ją​co mięk​kie. Nie prze​ci​na​ły skó​ry, wy​gi​na​ły się. Ze​rwa​ła się na rów​ne nogi. Ser​ce za​tłu​kło jej w pier​si jak osza​la​łe, ciem​ne pła​ty za​wi​ro​wa​ły przed ocza​mi. – Czy to… od​wra​cal​ne? Musi być, praw​da? – A skąd mam wie​dzieć? Pierw​szy raz wi​dzę coś ta​kie​go. Ale dam so​bie rękę uciąć, że te​raz je​steś od​por​na na świa​tło. Dita po​tar​ła bro​dę. Po​ku​sa, by spraw​dzić tę teo​rię była wiel​ka, ale nie od​wa​ży​ła​by się się​gnąć po la​tar​kę. Nie po ostat​nich wy​da​rze​niach. Po​bla​dła krą​ży​ła po la​bo​ra​to​rium, za​ci​ska​jąc ner​wo​wo dło​nie, a w jej gło​wie kłę​bi​ły się sprzecz​ne my​śli. – Bo​isz się spraw​dzić, co? – Ulryk czy​tał ją jak otwar​tą księ​gę. – Zrób test krwi. Ta zie​lo​na lamp​ka przy drzwiach do skła​dzi​ku bę​dzie aku​rat. Dziew​czy​na zer​k​nę​ła w stro​nę pa​ka​me​ry. Wam​pi​rza krew re​ago​wa​ła tak samo sil​nie na dzien​ne świa​tło jak całe cia​ło – nie​mal na​tych​miast wcho​dząc z nim w re​ak​cję. Aby to spraw​dzić wy​star​czy​ła​by mała prób​ka i… spe​cjal​na ża​rów​ka. Ulryk od​pro​wa​dził ją wzro​kiem, aż prze​szła w prze​ciw​le​gły kąt la​bo​ra​to​rium. Tam stra​cił ją z pola wi​dze​nia, sły​szał jed​nak wy​raź​nie, że coś ro​bi​ła. W pew​nym mo​men​cie bły​snę​ła lamp​ka, a po​tem ko​bie​ta dłu​go sta​ła bez ru​chu. – Ma​cie tu ja​kieś na​rzę​dzia? – spy​ta​ła wresz​cie. – Ja​kie​go ro​dza​ju? – Moc​ne. Do chwy​ta​nia i przy​trzy​my​wa​nia.

– Sprawdź w me​ta​lo​wej szaf​ce w po​miesz​cze​niu obok. Ko​bie​ta wy​szła sprę​ży​stym kro​kiem. Me​ta​licz​ne dźwię​ki zdra​dza​ły, że prze​su​wa ja​kiś przed​miot po pół​ce, wresz​cie wró​ci​ła do głów​ne​go la​bo​ra​to​rium, kry​jąc coś za ple​ca​mi. – Jak test? – za​cie​ka​wił się Ulryk. Dita spoj​rza​ła na nie​go, ale nie od​po​wie​dzia​ła. Na de​li​kat​nej, po​ró​żo​wia​łej od eks​cy​ta​cji twa​rzy ry​so​wa​ło się coś nie​do​bre​go. – Co chcesz zro​bić? – za​nie​po​ko​ił się. – Otwórz usta. – W dło​ni Dity bły​snę​ły szczyp​ce. – Po co? – Wi​dzisz… mia​łeś ra​cję. Sta​ję się czło​wie​kiem. Bez​bron​nym, sła​bym, po​dat​nym na czas. – Bar​dzo mi przy​kro – skła​mał. – A ja wi​dzę ko​rzy​ści – na przy​kład, będę mo​gła żyć w dzień. Jesz​cze lep​sze jest to, że zo​sta​nę mat​ką. – Przy​mknę​ła oczy, roz​ko​szu​jąc się chwi​lą. – A kie​dy to się sta​nie, twój dar bę​dzie bez​cen​ny. Ulryk zmarsz​czył czo​ło. – Czy czło​wie​cze​nie uszko​dzi​ło ci mózg? Dita ude​rzy​ła go w nos – lek​ko, kość i tak nie mia​ła jesz​cze szans się zro​snąć – a kie​dy krzyk​nął z bólu, lewą ręką przy​trzy​ma​ła jego gło​wę, a pra​wą chwy​ci​ła szczyp​ca​mi kieł. Za​par​ła się sto​pa​mi o ścia​nę i po​cią​gnę​ła, wkła​da​jąc w tę czyn​ność całą siłę. Ulryk wrza​snął. Był wście​kły, po​ni​żo​ny i ab​so​lut​nie bez​bron​ny. Dziew​czy​na po​ło​ży​ła na dło​ni za​krwa​wio​ny ząb. – Kie​dy zde​cy​du​ję, że nie chcę już być czło​wie​kiem, sko​rzy​stam z twe​go jadu. – Uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. Była taka szczę​śli​wa! – Wa​riat​ka! – wy​dy​szał. Nie​na​wi​dził jej z ca​łe​go ser​ca. – Do tego cza​su bę​dzie bez​u​ży​tecz​ny! Dita wol​no prze​szła do drzwi. Tuż przy od​boj​ni​ku pod​ło​go​wym le​ża​ła jej to​reb​ka. Otwo​rzy​ła ją i wy​ję​ła małe opa​ko​wa​nie przy​po​mi​na​ją​ce pla​sti​ko​wy sło​iczek na krem. – Co to? – wy​sa​pał Ulryk, wy​trzesz​cza​jąc oczy i pró​bu​jąc unieść gło​wę. Z ust ciur​kiem lała się mu krew. – Ku​pi​łam w skle​pie wy​sył​ko​wym dla na​szych. O, prze​pra​szam, dla wam​pi​rów. To coś w ro​dza​ju mi​kro​zam​ra​żar​ki. Mia​łam jej użyć… hm… w nie​co in​nym celu – za​chi​cho​ta​ła, cho​wa​jąc do środ​ka ząb – ale te​raz… Te​raz dziec​-

ko może mi dać ludz​ki męż​czy​zna. Pra​wie każ​dy. Ulryk mil​czał. W oczach dziew​czy​ny bły​ska​ło sza​leń​stwo, nad​miar emo​cji naj​wy​raź​niej nad​wy​rę​żył jej umysł. Nie chciał jej de​ner​wo​wać ani ni​cze​go su​ge​ro​wać. Zwłasz​cza tego, że kie​dy się prze​mie​ni, bę​dzie mia​ła u nie​go prze​rą​ba​ne. Na pół. Dita oczy​ści​ła spo​nie​wie​ra​ną su​kien​kę z ta​fty i po​pra​wi​ła dło​nią nie​co zwi​chrzo​ną fry​zu​rę. Pro​mie​nia​ła uro​dą, mimo re​gre​sji, z sza​leń​stwem było jej wręcz do twa​rzy. Po​licz​ki mia​ła ru​mia​ne, dło​nie cie​płe, a pa​znok​cie ta​kie kształt​ne… Z pew​nym ża​lem spoj​rza​ła na le​żą​ce​go bez ru​chu wam​pi​ra i kuc​nę​ła przy nim. – Nic nie mó​wisz – za​uwa​ży​ła z przy​ga​ną. – A prze​cież by​ły​by to two​je ostat​nie sło​wa. Rzu​cił jej spoj​rze​nie peł​ne prze​ra​że​nia. – Nie zro​bisz tego… Nie ośmie​lisz się…! Dita za​śmia​ła się, po​now​nie chwy​ci​ła dłoń​mi jego gło​wę i prze​krę​ci​ła. Moc​no, bar​dzo moc​no. Trza​snę​ło i oczy Ulry​ka przy​ga​sły. Dziew​czy​na po​ło​ży​ła go de​li​kat​nie na pod​ło​dze, za​rzu​ci​ła to​reb​kę na ra​mię i we​szła do przed​sion​ka od​dzie​la​ją​ce​go po​miesz​cze​nie ba​daw​cze od resz​ty Pod​zie​mia. Przy drzwiach za​mon​to​wa​ny był rząd włącz​ni​ków. Już przy wej​ściu zwró​ci​ła uwa​gę na je​den z nich. Miał osob​ne za​bez​pie​cze​nie, by nikt nie uru​cho​mił go przy​pad​kiem, a nad nim do​dat​ko​wo wid​niał czer​wo​ny na​pis: UWA​GA PRO​MIE​NIE UV/WAMP. Zwol​ni​ła blo​ka​dę, pstryk​nę​ła prze​łącz​ni​kiem i z su​fi​tu za​mru​ga​ła po​tęż​na, pię​ciu​se​twa​to​wa ża​rów​ka. Spoj​rza​ła przez przy​ciem​nia​ną szy​bę na cia​ło Ulry​ka. Dy​mi​ło, pro​ces za​cho​dził bar​dzo gwał​tow​nie. Po​my​śla​ła, że jako przy​szłe​mu stwór​cy na​le​ży mu się ja​kieś po​że​gna​nie. Uca​ło​wa​ła koń​ce pal​ców i prze​sła​ła ca​łu​sa. A po​tem lek​kim kro​kiem wy​szła z la​bo​ra​to​rium. Do lu​dzi.

Rozdział 7 Mi​le​nę cał​ko​wi​cie za​sko​czył prze​bieg spo​tka​nia. Są​dzi​ła, że po pro​stu zo​sta​nie po​in​stru​owa​na, gdzie ma sta​nąć w cza​sie uro​czy​sto​ści i co po​wie​dzieć, ale oka​za​ło się to naj​mniej istot​ne. Przede wszyst​kim do​wie​dzia​ła się, jak może w peł​ni wy​ko​rzy​stać swój dar, się​ga​jąc po coś wię​cej niż wspo​mnie​nia daw​cy. Brzmia​ło to nie​praw​do​po​dob​nie, fa​scy​nu​ją​co i roz​po​ście​ra​ło przed nią nowe moż​li​wo​ści. Nim za​mknę​ła usta, któ​re same otwo​rzy​ły się z wra​że​nia, Kor​ne​lius sku​pił się na cał​kiem in​nym za​gad​nie​niu. – Jak ci wia​do​mo, ży​je​my bar​dzo dłu​go, o ile ktoś nas nie za​bi​je lub sami nie wyj​dzie​my na słoń​ce. Przy​tak​nę​ła. – To, co ci po​wiem, jest bar​dzo waż​ne. – Mistrz po​tarł gło​wę rę​ka​wem, ście​ra​jąc małe strup​ki. – Po​sta​raj się za​pa​mię​tać, zro​zu​mieć isto​tę i wy​cią​gnąć dla sie​bie wnio​ski. – Słu​cham. – Sia​dła za​in​try​go​wa​na na​prze​ciw Kor​ne​liu​sa i po​ło​ży​ła dło​nie na ko​la​nach. Wy​glą​da​ła jak pil​na uczen​ni​ca i rze​czy​wi​ście te​raz nią była. – Wam​pir, któ​ry pije ludz​ką krew, musi wie​dzieć, ja​kie są tego kon​se​kwen​cje – rzekł. – Przede wszyst​kim ra​zem z nią po​chła​nia sil​ne ludz​kie esen​cje. Do​pó​ki nie roz​ło​żą się one w jego or​ga​ni​zmie, może ule​gać gwał​tow​nym wa​ha​niom na​stro​jów. Naj​czę​ściej to nie​kon​tro​lo​wa​ny przy​pływ żą​dzy, gnie​wu lub na​gła po​trze​ba, by dzia​łać w ry​zy​kow​ny spo​sób. – Jak pod wpły​wem ad​re​na​li​ny? Albo… du​żych da​wek hor​mo​nów? Mistrz Kor​ne​lius przy​mknął na mo​ment oczy i za​głę​bił się w za​kres po​jęć, któ​re przy​swo​ił tak nie​daw​no. Za​do​wo​lo​ny kiw​nął gło​wą. – Są​dzę, że tak, cho​ciaż ludz​ka krew bar​dziej odu​rza niż sty​mu​lu​je. By zni​we​lo​wać ten efekt, nie​któ​re wam​pi​ry pre​fe​ru​ją isto​ty bar​dzo mło​de, wręcz nie​doj​rza​łe. – Dzie​ci…?! – Mi​le​na zbla​dła i mi​mo​wol​nie za​ci​snę​ła dło​nie na ko​la​nach. – To strasz​ne…! – I nie​efek​tyw​ne. To jed​nak mniej​szy pro​blem. Mi​le​na unio​sła brwi, a pierś za​fa​lo​wa​ła jej z obu​rze​nia.

– A co może być więk​szym…? – To prze​cho​dzi​ło wszel​kie po​ję​cie! Bu​dzi​ło jej naj​głęb​szy sprze​ciw i od​ra​zę do swe​go ga​tun​ku. – Na​sza na​tu​ra. Nie​usta​ją​co że​ru​je​my na in​nych, ży​je​my ich kosz​tem. Kie​dy jed​nak ro​śnie na​sza wy​trzy​ma​łość i zdol​ność re​ge​ne​ra​cji, spa​da po​ziom pew​nej sub​tel​nej ener​gii. Bar​dzo dłu​go ba​da​łem tę za​leż​ność… Wie​lu po​wie, że to tyl​ko kwe​stia wia​ry… – za​wie​sił głos, jak​by za​sta​na​wiał się, czy kon​ty​nu​ować. – Słu​cham, słu​cham uważ​nie – za​chę​ci​ła go. Mistrz do​bro​tli​wie po​gła​dził jej wło​sy. Bar​dzo mu się po​do​ba​ły. Za jego cza​sów ko​bie​ty nie mia​ły tak lśnią​cych i pu​szy​stych, pach​ną​cych słod​ko jak na​grza​ne słoń​cem owo​ce. – Pa​so​ży​to​wa​nie na czu​ją​cej isto​cie wy​twa​rza sil​ny po​ten​cjał – zdra​dził ci​chym gło​sem. – Ból, strach, po​czu​cie krzyw​dy i nie​na​wiść ofiar ku​mu​lu​ją się i ude​rza​ją w nas prę​dzej czy póź​niej. Za​pa​da​my wte​dy na cho​ro​bę du​szy, któ​ra stop​nio​wo po​zba​wia nas ra​do​ści ży​cia i celu ist​nie​nia. – To ja​kieś za​bu​rze​nia psy​chicz​ne? Mistrz Kor​ne​lius wes​tchnął. – Nie. Cho​ro​ba du​szy – po​wtó​rzył cier​pli​wie – któ​ra trwa w nie​skoń​czo​ność. – Co się do​kład​nie dzie​je? – Ży​cie tra​ci swój po​wab. Sta​je się ja​ło​we, bez sen​su i na​dziei na ja​ką​kol​wiek zmia​nę. Od​czu​wasz pust​kę, nic nie jest waż​ne. Po​trze​bu​jesz co​raz sil​niej​szych bodź​ców, aż wresz​cie i to nie po​ma​ga. To trud​ne, kie​dy ży​jesz kil​ka​dzie​siąt lat. Nie do wy​trzy​ma​nia, gdy ży​jesz set​ki. Wte​dy ulgę może przy​nieść tyl​ko śmierć. Mi​le​na za​drża​ła. – Brzmi jak me​ga​de​pre​sja. – Z de​pre​sji moż​na wyjść. Kie​dy usy​cha du​sza, cały byt oka​zu​je się po​mył​ką, zwy​kłą stra​tą cza​su. W za​pa​dłej na​gle ci​szy sły​chać było tyl​ko trzask pło​mie​ni świec, któ​re po​ru​szył jej wzbu​rzo​ny od​dech. Za​mknę​ła po​wie​ki. Nie​zbyt czę​sto roz​my​śla​ła o sen​sie ist​nie​nia. O wie​le pro​ściej było wy​ty​czać bli​skie cele: skoń​cze​nie stu​diów, zna​le​zie​nie do​brej pra​cy, za​ło​że​nie ro​dzi​ny. Te​raz prze​sta​ło to być waż​ne, a ona na​wet się nad tym nie za​sta​no​wi​ła. Rap​tem po​ję​ła, jak bez​re​flek​syj​nie do​tąd żyła, i wpra​wi​ło ją to co naj​mniej w za​kło​po​ta​nie. Nie wie​dzia​ła, co są​dzić o cho​ro​bie du​szy, je​śli jed​nak Kor​ne​lius miał ra​cję, per​spek​-

ty​wa po​sia​da​nia wy​zię​błej, mar​twej du​szy wy​da​wa​ła się prze​ra​ża​ją​ca. – Jak się tego ustrzec? – spy​ta​ła ostroż​nie. – Mo​żesz po​ży​wiać się za zgo​dą kar​mi​cie​la. Wte​dy na​gra​dzasz go za krew, ob​da​rza​jąc roz​ko​szą. Mo​żesz też ukryć przed ofia​rą swo​ją toż​sa​mość albo wy​czy​ścić jej pa​mięć. Zbrod​nia bez twa​rzy ni​g​dy nie jest ka​ra​na. – Kon​ser​wa​tyw​ni… och… – Mi​le​na wstrzą​snę​ła się z od​ra​zy i od​wró​ci​ła wzrok. – My​śla​łam, że usu​wa​ją ofia​rom wspo​mnie​nia, żeby oszczę​dzić im cier​pień… – Ro​bią, co w ich in​te​re​sie. – To ta​kie wy​ra​cho​wa​ne. ZŁE. – Unio​sła gło​wę i spoj​rza​ła Kor​ne​liu​so​wi w oczy. – Ty tak nie po​stę​pu​jesz. – Daw​no temu wy​rze​kłem się krwi dla przy​jem​no​ści. I po​sta​no​wi​łem usu​wać lu​dzi, któ​rzy mają ze​psu​te du​sze. Je​stem Pierw​szym Czy​ści​cie​lem. Mi​le​na po​czu​ła mie​sza​ni​nę po​dzi​wu i re​spek​tu. Stał przed nią wam​pir, któ​ry pa​mię​tał… aż trud​no so​bie wy​obra​zić, ile pa​mię​tał i jaką hi​sto​rię świa​ta znał. A po​tem po​my​śla​ła o tym, co było na​praw​dę waż​ne – że by​cie Czy​ści​cie​lem nie wy​ma​ga​ło miesz​ka​nia w ich gnieź​dzie, ani na​wet asce​zy – to była po​trze​ba istot, któ​re za ludz​kie​go ży​cia za​tra​ci​ły się w używ​kach i nie​po​ha​mo​wa​niu. Sen​sem był wy​bór dro​gi, któ​rą po​dą​ża​ło się w ciem​no​ściach. Dro​gi, któ​ra wy​klu​cza​ła pa​so​żyt​nic​two. Przy​klęk​nę​ła przed pra​sta​rym wam​pi​rem w spor​to​wej blu​zie i spu​ści​ła po​kor​nie gło​wę. – Je​stem za​szczy​co​na, że przyj​mę two​ją re​gu​łę. Czy zo​sta​niesz moim Mi​strzem? Mistrz Kor​ne​lius po​ło​żył dło​nie na lśnią​cych, ja​snych wło​sach i szep​nął: – Już nim je​stem. Wzru​szo​na ob​ję​ła jego ko​la​na. *** Do​rian spał wy​jąt​ko​wo twar​do. Naj​praw​do​po​dob​niej był to efekt snu, któ​ry pod​su​wał tak cu​dow​ne wi​do​ki, że żal było się bu​dzić. Gdy tyl​ko za​mknął oczy, uj​rzał ja​skra​wo​zie​lo​ny las ską​pa​ny w słoń​cu. Prze​mie​rzał go jak kie​dyś, kon​no. Mi​go​tli​we cie​nie pie​ści​ły mu twarz, śpie​wa​ły pta​ki, gdzie​nie​gdzie po​ran​na rosa jesz​cze drga​ła na pa​ję​czy​nach. Spod ko​pyt sy​pał się su​chy piach i na​grza​ny mech, wy​peł​nia​jąc noz​drza daw​no za​po​mnia​ny​mi za​pa​-

cha​mi. Ude​rzył czar​ne​go ogie​ra pię​ta​mi i prze​szedł w ga​lop. Czuł jak drga​ją koń​skie mię​śnie, jak po​kry​wa się wil​go​cią ciem​na sierść. Sta​nął w strze​mio​nach, roz​wia​na grzy​wa sma​ga​ła mu pierś i wresz​cie był szczę​śli​wy. Wol​ny…! Wciąż po​bu​dzo​ny snem, otwo​rzył rap​tem oczy. Mi​nę​ło po​łu​dnie. Wie​dział, że spał za dłu​go i bar​dzo go to za​nie​po​ko​iło. Zim​ną dło​nią chwy​cił lo​ka​li​za​tor – dys​kret​nie za​mon​to​wał go dziew​czy​nie, kie​dy za​jął się jej ochro​ną – rzu​cił jed​no spoj​rze​nie i zmar​twiał. Mi​le​na ze​szła pod zie​mię! Za​ci​snął pięść, szarp​nął szu​fla​dą i wy​cią​gnął te​le​fon. – Mi​le​na…? – Je​stem za​ję​ta. – Co ro​bisz w Pod​zie​miu…?! Wy​łaź stam​tąd na​tych​miast! – Skąd wiesz, gdzie je​stem? – Taką mam pra​cę – wark​nął. – Gdy​bym wie​dział, że bę​dziesz za dnia tam, gdzie nasi, nie kładł​bym się spać! – Spo​koj​nie, je​stem u Czy​ści​cie​li. Wła​śnie po​zna​łam ko​goś… szcze​gól​ne​go. Bar​dzo prze​szka​dzasz. – Głos Mi​le​ny wy​ra​żał ab​so​lut​ną dez​apro​ba​tę. – Będę tam za dzie​sięć mi​nut. Nie ru​szaj się! – Od kie​dy mi roz​ka​zu​jesz? – To kwe​stia bez​pie​czeń​stwa – spu​ścił nie​co z tonu. – JE​STEM bez​piecz​na. A kie​dy tu skoń​czę, pla​nu​ję przy​mie​rzyć su​kien​kę na Ini​cja​cję. Chcesz mi w tym po​móc? – Chcę być pe​wien, że nic ci nie gro​zi…! – Roz​łą​czył się, wście​kły. Dla​cze​go przy​dzie​lo​no go do tego, na czym się nie znał?! Było tyle in​nych rze​czy, w któ​rych był do​bry! Zi​ry​to​wa​ny wcią​gnął świe​że ubra​nie i chwi​lę po​tem zszedł do naj​bliż​sze​go tu​ne​lu. Nie​sub​or​dy​na​cja Mi​le​ny prze​cho​dzi​ła wszel​kie po​ję​cie! Do​praw​dy, ża​den czło​wiek ani ża​den wam​pir nie był w sta​nie ochro​nić jej przed głu​po​tą! Zwol​nił, za​in​try​go​wa​ny. No wła​śnie… Po​wi​nien trzy​mać się tego, w czym był do​bry… i wspo​móc ochro​nę kimś, kto nie był ani czło​wie​kiem, ani wam​pi​rem. Sta​nął. – Sin​sin! – za​wo​łał. – Sin​sin! Chwi​lę nic się nie dzia​ło, aż wtem, w naj​mrocz​niej​szej czę​ści tu​ne​lu, coś za​mi​go​ta​ło. – Sin​sin?

Z mro​ku wy​ło​nił się cień. Sła​by, nik​ną​cy. – O Li​lith, co ci się sta​ło? Cień po​ru​szył usta​mi, lecz nie wy​do​był żad​ne​go dźwię​ku. Do​rian przy​su​nął się do nie​go – wol​no, by zbyt gwał​tow​nie nie po​ru​szyć po​wie​trza – i wy​cią​gnął przed sie​bie rękę. Cień mu​snął jego dłoń i jak​by stę​żał. Wam​pir zmarsz​czył brwi. – Ale ze mnie idio​ta! – mruk​nął ci​cho. – Od​cią​łem cię od za​si​la​nia. Nie po​wi​nie​nem po​zwo​lić ci odejść. Cień za​szem​rał. Tyl​ko wpraw​ne ucho wam​pi​ra mo​gło z tych sze​le​stów wy​od​ręb​nić sło​wa. – Ow​szem, Ma​ria nie żyje – po​twier​dził Do​rian. – Ale jest ktoś inny… pe​łen jej krwi. Cień za​fa​lo​wał. I znów za​szem​rał. – Nie. – Do​rian zde​cy​do​wa​nie po​krę​cił gło​wą. – Nie w tym sta​nie. Naj​pierw tro​chę cię wzmoc​nię. Bądź cały czas w po​bli​żu. I nie zdra​dzaj swej obec​no​ści, póki nie przyj​dzie na to czas. *** Teo​do​ra wró​ci​ła z re​ko​ne​san​su po​bla​dła i szep​tem po​dzie​li​ła się wie​ścia​mi. Przede wszyst​kim nie mo​gła wejść do la​bo​ra​to​rium, bo był tam Da​riusz. Na jej wi​dok wy​trzesz​czył oczy i za​trza​snął się w po​miesz​cze​niu za szy​bą. Je​dy​nym in​for​ma​to​rem był przy​li​za​ny straż​nik. – Taki wy​sma​ro​wa​ny bry​lan​ty​ną? – do​py​ty​wa​ła się Wik​to​ria. – Zga​dza się. – Maks? – Skąd mam wie​dzieć? W ogó​le nie chciał ze mną ga​dać, tyl​ko beł​ko​tał w kół​ko: „Rany, gdy​by był tu Otto!”. – To Maks. – Wiki po​ki​wa​ła gło​wą. – I ma ra​cję. Strasz​ne bez​ho​ło​wie. Maks był pod​rzęd​nym pra​cow​ni​kiem ochro​ny. Ni​g​dy nie sie​dział w dy​żur​ce, cho​dził je​dy​nie na pa​tro​le lub stał na bram​ce. Otto, po​przed​ni przy​wód​ca gniaz​da, miał do nie​go sła​bość, bo świet​nie wy​glą​dał w uni​for​mach. Kie​dy zgi​nął szef ochro​ny Gri​sza, a jego za​stęp​ca znik​nął ze spo​ry​mi za​so​ba​mi z sej​fu, Maks za​siadł w cen​trum mo​ni​to​rin​gu, wy​ka​zu​jąc się ogro​mem nie​kom​pe​ten​cji. W re​zul​ta​cie cały sys​tem ochro​ny spo​czął w rę​kach Czy​ści​cie​li, któ​rzy nie byli szko​le​ni w wy​ko​rzy​sty​wa​niu ka​mer, alar​mów i elek​tro​-

nicz​nie ste​ro​wa​ne​go sys​te​mu śluz. Pa​tro​lo​wa​nie ol​brzy​mie​go Pod​zie​mia przez garst​kę opóź​nio​nych tech​no​lo​gicz​nie wam​pi​rów było wręcz nie​moż​li​we. – A ja się cie​szę, że taki tu roz​gar​diasz. Pew​nie dla​te​go uda​ło nam się zbiec – za​uwa​ży​ła z za​do​wo​le​niem Pola. – Ucie​kły​ście skądś? – za​cie​ka​wi​ła się Teo. Pola zmro​zi​ła ją spoj​rze​niem. – Le​piej mów, co da​lej? Do​wie​dzia​łaś się cze​goś? – Że zgi​nął ja​kiś la​bo​rant. Spło​nął w świe​tle. Wiki i Pola, zszo​ko​wa​ne, wy​mie​ni​ły się spoj​rze​nia​mi. – Spło​nął?! Jak to moż​li​we? – No… mają tam oświe​tle​nie UV/WAMP do de​zyn​fek​cji. – Zna​leź​li… jesz​cze ko​goś? Teo wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie są​dzę. Przy​li​za​ny by po​wie​dział. – A… czy… hmm… szu​ka​ją ko​goś? – Pola mu​sia​ła to wie​dzieć. – Nic nie zgi​nę​ło, a ten la​bo​rant wciąż miał wy​pad​ki. Dla​cze​go mie​li​by szu​kać? Pola sia​dła na skrzyn​ce za​ła​do​wa​nej pły​nem do spry​ski​wa​czy. Nogi po​wo​li prze​sta​wa​ły jej drżeć, płu​ca wy​peł​nia​ły się zba​wien​nym po​wie​trzem. Za​kry​ła dło​nią twarz i za​chi​cho​ta​ła. Świat od​zy​ski​wał ko​lo​ry, wszyst​ko wra​ca​ło na swo​je miej​sce. – No wła​śnie, dla​cze​go? – spy​ta​ła. Unio​sła gło​wę, wy​pro​sto​wa​ła się. – Wiki, zaj​rzyj na dy​żur​kę. Teo – dzię​ku​ję. Teo​do​ra otwo​rzy​ła usta. Pola nie zna​ła sło​wa „dzię​ku​ję”. Do dziś. – Nie ma spra​wy – bąk​nę​ła. – Wró​cisz ze mną do wil​li Wiki. Mamy ro​bo​tę. Te​raz Teo​do​ra wręcz wy​trzesz​czy​ła oczy. „Mamy ro​bo​tę”? To brzmia​ło co naj​mniej dziw​nie w ustach hra​bi​ny Apo​lo​nii. Ro​bo​tę mie​li inni, nie ona. – Jaką? – spy​ta​ła za​sko​czo​na. – Trze​ba skom​bi​no​wać ja​kiś ciuch na Ini​cja​cję dla Mi​le​ny. – Pola, nie oglą​da​jąc się, wsia​dła do sa​mo​cho​du i po​kle​pa​ła na​glą​co wol​ny fo​tel kie​row​cy. Teo​do​ra grzecz​nie za​ję​ła miej​sce obok niej i uru​cho​mi​ła sil​nik. By​cie Cie​niem wy​raź​nie słu​ży​ło jej pani. Dziw​ne, ale przy​jem​ne. Kie​dy roz​wiał się ob​łok spa​lin i sa​mo​chód znik​nął za naj​bliż​szym za​krę​-

tem, za​my​ślo​na Wiki ru​szy​ła pie​szo w stro​nę dy​żur​ki. Nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć, co sta​ło się z cia​łem Dity, ale o wie​le bar​dziej nur​to​wał ją inny pro​blem. Jak za​uwa​żył Maks, w Pod​zie​miu sze​rzył się cha​os. Co​raz do​kucz​liw​sze były zła dys​try​bu​cja krwi i nie​spraw​na ochro​na. Po​przed​ni przy​wód​ca ni​g​dy by do tego nie do​pu​ścił. I cho​ciaż w obec​nej sy​tu​acji było jej to bar​dzo na rękę – wy​star​czy​ło znisz​czyć na​gra​nie z mo​ni​to​rin​gu i mia​ła ba​jecz​nie czy​ste kon​to – wca​le nie była za​do​wo​lo​na. Wes​tchnę​ła i za​tę​sk​ni​ła za daw​ny​mi, do​bry​mi cza​sa​mi, kie​dy w mie​ście pod mia​stem wszyst​ko cho​dzi​ło jak w ze​gar​ku, a je​dy​ny pro​blem sta​no​wi​ły dzi​wacz​ne wy​sko​ki znu​dzo​ne​go ży​ciem Ot​to​na. *** Mi​le​na sta​ła z roz​po​star​ty​mi rę​ko​ma, a wo​kół niej, jak roz​wia​ne smu​gi, po​ru​sza​ły się Teo​do​ra i Apo​lo​nia. Trze​ba przy​znać, że mia​ły nie​zwy​kle spraw​ne dło​nie – zszy​wa​ły skraw​ki je​dwa​biu, nie do​ty​ka​jąc jej skó​ry, a z każ​dą chwi​lą po​wiew​na czerń co​raz bar​dziej przy​po​mi​na​ła suk​nię – le​ją​cą się u dołu i przy​le​ga​ją​cą u góry. Jed​nak to nie wy​cza​ro​wy​wa​na na cie​le kre​acja za​przą​ta​ła my​śli dziew​czy​ny. W gło​wie wciąż dźwię​cza​ły jej sło​wa Kor​ne​liu​sa, któ​re tak nie​ocze​ki​wa​nie otwo​rzy​ły przed nią nowe ho​ry​zon​ty. Na​resz​cie mia​ła du​cho​wą ko​twi​cę, wie​dzia​ła jak żyć po​śród istot po​zba​wio​nych mo​ral​no​ści, cze​go się wy​strze​gać i do cze​go dą​żyć. Wła​ści​wie prze​szła już Ini​cja​cję. I nie mia​ło to nic wspól​ne​go z wy​staw​ną im​pre​zą ani szy​kow​ną suk​nią. – Mi​le​na? Mi​le​na! Drgnę​ła, wra​ca​jąc do rze​czy​wi​sto​ści. Wciąż sta​ła na środ​ku sa​lo​nu Wik​to​rii, nie mia​ła jed​nak na so​bie ścin​ków. Już nie. Cia​ło spo​wi​ja​ła lśnią​ca dłu​ga suk​nia z czar​ne​go je​dwa​biu. – Słu​cham? – I jak? – To py​ta​nie z pew​no​ścią do​ty​czy​ło kre​acji. Wam​pi​rzy​ce nie​mal zmie​ni​ły się w dwa zna​ki za​py​ta​nia. – My​ślę… my​ślę, że… – Ob​ró​ci​ła się, zer​k​nę​ła do ogrom​ne​go sto​ją​ce​go lu​stra i onie​mia​ła. Efekt prze​szedł jej ocze​ki​wa​nia. – Jest nie​sa​mo​wi​ta…! Wam​pi​rzy​ce po​ki​wa​ły za​do​wo​lo​ne gło​wa​mi. Dla tej chwi​li kon​ster​na​cji i za​chwy​tu na twa​rzy Mi​le​ny war​to było po​świę​cić tyle cza​su. – Zga​dza się. – Pola dum​nie wy​pię​ła pierś i opar​ła ręce na bio​drach. – Nie za​po​mi​naj, że to mój pro​jekt. Szcze​gól​nie je​stem za​do​wo​lo​na z de​kol​tu.

– Fry​zu​rę upnie​my do góry. – Teo​do​ra unio​sła wło​sy. – Kark musi być od​sło​nię​ty. – Zga​dzam się. Czy Do​rian wciąż cze​ka za drzwia​mi? – spy​ta​ła Mi​le​na. – Tak. – Wo​łaj go! Do​rian wsu​nął się do środ​ka, nie cze​ka​jąc na ofi​cjal​ne za​pro​sze​nie. Zro​bił krok… Po​krę​cił gło​wą. – Coś nie tak? – Pola nie​mal za​trzę​sła się z obu​rze​nia, ale wciąż trzy​ma​ła emo​cje na wo​dzy. – Nie, cał​kiem ład​nie. – Cał​kiem ład​nie?! Osza​la​łeś? To ar​cy​dzie​ło! Ręcz​na ro​bo​ta! W je​dwa​biu! Spójrz jak sta​nik świet​nie leży, do​sko​na​le eks​po​nu​je biust! – wark​nę​ła, ła​piąc Mi​le​nę za pier​si. – A ta​lia! Wi​dzia​łeś taką ta​lię?! – Po​trzą​snę​ła dziew​czy​ną w pa​sie. – Poza tym, mu​sia​łam wpa​so​wać się w kon​wen​cję Czy​ści​cie​li. Suk​nia NIE​MO​ŻE być stroj​na. – Ob​róć się, anie​le – za​or​dy​no​wał Do​rian. Mi​le​na ob​ró​ci​ła się, po​ka​zu​jąc pięk​ne i ab​so​lut​nie gołe ple​cy. Nie​pew​nie zer​k​nę​ła przez ra​mię. Co mu się, kur​na, nie po​do​ba? – No do​bra, mów, co jest nie tak! – pod​da​ła się wresz​cie. – To. – Do​rian pod​szedł do Mi​le​ny, po​ło​żył dłoń na jej po​ślad​ku i wol​no prze​su​nął po cien​kim, śli​skim ma​te​ria​le. Dziew​czy​na aż pod​sko​czy​ła. – A do​kład​niej…? – Teo​do​ra skrzy​wi​ła war​gi. – Od​ci​na​ją się jej majt​ki. Strasz​nie wi​dać. Pola ski​nę​ła gło​wą. – Ra​cja. Wy​ska​kuj z maj​tek. – Co?! – Mi​le​na po​bla​dła z obu​rze​nia. – Chy​ba nie są​dzisz, że pój​dę na Ini​cja​cję z go​łym tył​kiem?! Wam​pi​rzy​ca wes​tchnę​ła. – Trud​no. Za​ło​żysz bez​sz​wo​we strin​gi – zgo​dzi​ła się nie​chęt​nie Pola. – Bez nich by​ło​by le​piej. – Do​rian roz​cią​gnął usta w uśmiesz​ku i uniósł dwu​znacz​nie brwi. – O nie​bo le​piej. *** Da​riusz był za​do​wo​lo​ny, wię​cej – try​skał en​tu​zja​zmem. Ru​do​wło​sa pięk​ność nie na​pa​sto​wa​ła go wię​cej, na​wet nie li​za​ła szy​by jak po​przed​nio, kie​dy

za​trza​snął się w la​bo​ra​to​rium. Nikt też nie łą​czył go z wy​da​rze​nia​mi, któ​re się tu ro​ze​gra​ły. Nie wie​rzył w wy​pa​dek, jed​nak za​cho​wał tę opi​nię dla sie​bie. Znał za​bez​pie​cze​nia prze​łącz​ni​ka pro​mie​ni UV/WAMP i wie​dział, że nie moż​na było pstryk​nąć bia​łe​go świa​tła i wejść do środ​ka, po​nie​waż au​to​ma​tycz​nie uru​cha​mia​ła się blo​ka​da drzwi. Wnio​sek na​su​wał się je​den – Ulryk był tam wcze​śniej i to nie​przy​tom​ny, zwią​za​ny lub mar​twy. Nic jed​nak nie zgi​nę​ło – poza dwie​ma fiol​ka​mi krwi – a śledz​two w la​bo​ra​to​rium było ostat​nią rze​czą, ja​kiej Da​riusz pra​gnął. Mo​gło, na przy​kład, wy​ka​zać, że zgon współ​pra​cow​ni​ka wręcz był mu na rękę. Pro​wa​dzi​li nie​zbyt czy​ste in​te​re​sy, z któ​rych chciał się wy​co​fać i oto świa​dek tych wsty​dli​wych dzia​łań – a tak​że bez​po​śred​ni dys​try​bu​tor krwi Mi​le​ny – od​szedł w nie​byt. Co wię​cej, za​ro​bio​ne ostat​nio pie​nią​dze wciąż le​ża​ły we wspól​nej ka​set​ce i myśl, że nie musi dzie​lić tej cał​kiem po​kaź​nej sumy na dwa, wpra​wia​ła go w eu​fo​rię. Dla​te​go obec​ność przy​głu​pie​go straż​ni​ka, któ​ry głów​nie na​rze​kał, bar​dzo mu od​po​wia​da​ła. Tym spo​so​bem spra​wa zo​sta​ła za​mknię​ta, nim kto​kol​wiek za​czął przy niej wę​szyć. Rzecz nie do po​my​śle​nia za Ot​to​na. Kie​dy za​bra​no zwę​glo​ne zwło​ki Ulry​ka, Da​riusz wy​wie​trzył wnę​trze i ze spo​ko​jem wró​cił do pra​cy. Nie pierw​szy raz wi​dział nie​bosz​czy​ka – oswo​ił się ze śmier​cią jesz​cze za ludz​kie​go ży​cia i nie czuł zwią​za​ne​go z tym dys​kom​for​tu. Dość szyb​ko skoń​czył prze​rwa​ne ba​da​nia, zwień​cza​jąc je wy​ko​na​niem mi​nia​tu​ro​we​go cu​deń​ka. Dzia​ła​ło, dzia​ła​ło fe​no​me​nal​nie! Za​chwy​co​ny uca​ło​wał je z gło​śnym cmok​nię​ciem, na​zwał ro​bo​czo „trzy w jed​nym” i, nie​mal w pod​sko​kach, udał się do swe​go pry​wat​ne​go apar​ta​men​tu, któ​ry mie​ścił się ja​kieś dwie​ście me​trów da​lej. Da​riusz wiel​ce so​bie ce​nił jego bli​skość i wy​go​dę. Wam​pi​rza kwa​te​ra utrzy​ma​na była w dość su​ro​wym sty​lu, któ​ry bar​dzo mu od​po​wia​dał: do​mi​no​wa​ło ole​jo​wa​ne drew​no, gład​ki ka​mień i pro​ste funk​cjo​nal​ne me​ble. Na po​wierzch​ni oko​ło osiem​dzie​się​ciu me​trów mie​ścił się li​ving room łą​czą​cy funk​cje sy​pial​ni, po​ko​ju te​le​wi​zyj​ne​go i pra​cow​ni. Nie było kuch​ni, tyl​ko coś w ro​dza​ju anek​su z po​tęż​ną chło​dziar​ką na krew, do tego prze​stron​na ła​zien​ka, a przy wej​ściu znaj​do​wa​ła się wnę​ka ga​ra​żo​wa na nie​wiel​ki jed​no​oso​bo​wy po​jazd. Po​przed​nik trzy​mał tu mo​to​cykl, Da​riusz zde​cy​do​wa​nie pre​fe​ro​wał cich​sze roz​wią​za​nia i do prze​miesz​cza​nia się po Pod​zie​miu za​ku​pił se​gwaya (sa​mo​cho​dy trzy​ma​no na in​nej kon​dy​gna​cji). Do​bry hu​mor go nie opusz​czał. Ra​do​śnie nu​cąc, wy​szczot​ko​wał zęby, ogo​lił się, na​wet oszli​fo​wał pa​zu​ry. Kie​dy brał prysz​nic, olśni​ło go, że po​wi​-

nien ku​pić Mi​le​nie ja​kiś dro​biazg z oka​zji jej świę​ta. Li​czył na bar​dzo in​tym​ne chwi​le po uro​czy​sto​ści, a pre​zent po​wi​nien wpra​wić ją w od​po​wied​ni na​strój. Tak, pre​zent, ko​niecz​nie gu​stow​ny pre​zent. Su​sząc wło​sy po​my​ślał, że wresz​cie spraw​dzi, jak to jest z wam​pi​rzy​cą. Do​tych​czas ja​koś nie miał oka​zji – naj​pierw było to całe za​mie​sza​nie wo​kół cho​dzą​cej za dnia – rany, to tyl​ko Mi​le​na, bez prze​sa​dy! – po​tem pra​ca do upa​dłe​go w la​bo​ra​to​rium. Ogni​sto​wło​sa pięk​ność prze​ra​zi​ła go swy​mi dra​pież​ny​mi piesz​czo​ta​mi, a te pa​nien​ki, któ​re po​pi​jał (i nie tyl​ko) w ra​mach roz​ryw​ki i prze​ką​ski, w ogó​le się nie li​czy​ły. Były prze​cież ludz​ki​mi ko​bie​ta​mi, nic wię​cej, i po wszyst​kim mu​siał usu​wać im wspo​mnie​nia. Ubra​ny w smo​king sta​nął za​do​wo​lo​ny przed lu​strem. – No, sta​ry – za​mru​czał cheł​pli​wie, kle​piąc się po po​licz​kach – wy​glą​dasz jak mi​lion do​la​rów. Ja​dąc se​gway​em, wsłu​cha​ny w trze​pot po​wie​wa​ją​cej za nim pe​le​ry​ny, nie​ocze​ki​wa​nie po​czuł dziw​ny ucisk w doł​ku – jak​by miał roz​dwo​je​nie jaź​ni albo prze​by​wał w ab​sur​dal​nym śnie. Re​flek​sja, że trzy mie​sią​ce temu prze​mie​rzał szpi​tal​ne ko​ry​ta​rze jako sza​no​wa​ny oto​la​ryn​go​log, a dziś je​dzie na wam​pi​rzą im​pre​zę swo​je​go dziec​ka, obu​dzi​ła w nim na​gle nie​okre​ślo​ny nie​po​kój. Przez bli​sko trzy​dzie​ści lat nie wie​rzył w ta​kie bzdu​ry. To, że rap​tem stał się ich czę​ścią, wca​le nie było dla nie​go ani ła​twe, ani oczy​wi​ste. Na co dzień za​pra​co​wa​ny, nie my​ślał o tym zbyt wie​le, lecz ta​kie chwi​le, jak ta, uświa​da​mia​ły mu, że rze​czy​wi​stość czę​sto jest inna zgo​ła niż się wy​da​je…

Rozdział 8 Pod​ziem​ne Cen​trum, zwa​ne też Wol​ną Stre​fą, mie​ści​ło się w ogrom​nej hali zwień​czo​nej ce​gla​ną ko​pu​łą, ja​kieś dwa​dzie​ścia me​trów pod upa​dłą stocz​nią. Za​bu​do​wa​ne sze​re​giem bu​dy​necz​ków, ar​kad i uli​czek, sta​no​wi​ło miej​sce spo​tkań wam​pi​rów nie​za​leż​nie od frak​cji, za​sob​no​ści port​fe​la czy po​zy​cji. Była tam sieć re​stau​ra​cji, drob​ne usłu​gi i skle​pi​ki. Jak bar​dzo dba​no o neu​tral​ność tego miej​sca świad​czył fakt, że na​wet naj​bar​dziej za​żar​te spo​ry roz​gry​wa​no poza jego ob​sza​rem, w stre​fie ni​czy​jej. W Cen​trum było gwar​no, na Ini​cja​cję zje​cha​ło bo​wiem wie​le wam​pi​rów, nie​któ​re z da​le​ka. Sama uro​czy​stość mia​ła się za​cząć rów​no o pół​no​cy, kto więc był przed cza​sem, ten ostat​nie go​dzi​ny spę​dzał przy al​ko​ho​lu, świe​żej krwi lub ko​la​cji. W po​wie​trzu uno​sił się za​pach pie​czo​nych ja​błek, go​rą​ce​go chle​ba, oli​wy i gril​lo​wa​ne​go mię​sa – bez ce​bu​li i czosn​ku, za to z dużą ilo​ścią przy​praw. Cóż, Czy​ści​cie​le nie byli zna​ni z wy​staw​nych przy​jęć, prze​zor​ni więc je​dli i pili za​wcza​su. Da​riusz, wi​dząc oży​wio​ny tłum, po​czuł lek​kie ukłu​cie za​zdro​ści. Na jego Ini​cja​cję nie po​fa​ty​go​wał się nikt spo​za gniaz​da, cho​ciaż stwo​rzył go sam Otto, ów​cze​sny przy​wód​ca. Nie​co roz​go​ry​czo​ny za​par​ko​wał se​gwaya, szyb​kim kro​kiem prze​mie​rzył bru​ko​wa​ną ko​ci​mi łba​mi ulicz​kę i wszedł do ju​bi​le​ra. Na dźwięk dzwon​ka ob​wiesz​cza​ją​ce​go wej​ście klien​ta z za​ple​cza wy​chy​nę​ła ku nie​mu wam​pi​rzy​ca o wy​dat​nych ustach, cięż​kich po​wie​kach i pięk​nych wło​sach sple​cio​nych w war​kocz się​ga​ją​cy zie​mi. Prze​szła trans​for​ma​cję koło czter​dziest​ki, ale wciąż była cał​kiem atrak​cyj​na. Da​riusz skło​nił gło​wę – ko​bie​ta od​po​wie​dzia​ła mu uśmie​chem – i po tej wy​ra​fi​no​wa​nej wy​mia​nie grzecz​no​ści sku​pił się na celu swej wi​zy​ty. Nie było to trud​ne. W skle​pie sta​ła tyl​ko jed​na prze​szklo​na ga​blot​ka, w któ​rej wy​sta​wio​ne były pre​cjo​za na sprze​daż. Zde​cy​do​wa​nym spoj​rze​niem ogar​nął le​żą​ce na czer​wo​nym suk​nie kol​czy​ki, spin​ki, brosz​ki i tym po​dob​ne pier​do​ły, i puk​nął pa​znok​ciem w szyb​kę. – To. – Wska​zał zło​te ser​dusz​ko wy​sa​dza​ne cyr​ko​nia​mi. Wam​pi​rzy​ca wy​ję​ła wi​sio​rek. Ser​ce, za​wie​szo​ne na dłu​gim czer​wo​nym

pa​znok​ciu, za​ko​ły​sa​ło się. – Ja​kaś spe​cjal​na oka​zja? – spy​ta​ła z dziw​nym ak​cen​tem. Na pier​si mia​ła przy​pię​ty iden​ty​fi​ka​tor z imie​niem FLO​RA. – Ini​cja​cja. – Och, to dla tej no​wej? – Uhm. – Je​steś z nią bli​sko? – Stwo​rzy​łem ją. Ko​bie​ta przyj​rza​ła się mu uważ​nie. – Sły​sza​la, że Fi​diasz. Da​riusz wy​wró​cił ocza​mi. Wciąż mu​siał to wy​ja​śniać, co do​pro​wa​dza​ło go do sza​łu. – Obaj mie​li​śmy w tym udział. – Mmm…! Ja​kie to per​wer​syj​ne! – mruk​nę​ła i ob​li​za​ła się. – Zwłasz​cza, że je​ste​ście z opa​čných frak​cji. – To nie tak. – Za​ci​snął zęby. – Nie gryź​li​śmy jej RA​ZEM. – Ne? – Nie! JA ją ugry​złem, a on na​zna​czył krwią, kie​dy była dziec​kiem. Twarz Flo​ry się wy​dłu​ży​ła. Da​riusz jęk​nął. – Okej, wy​tłu​ma​czę. Wy​obraź so​bie, że to Mi​le​na. – Chwy​cił le​żą​cy na la​dzie dłu​go​pis i za​czął nim dziw​nie ma​new​ro​wać. – Ta nowa? – Tak. – Cho​dzą​ca za dnia? – Czy mó​wię nie​wy​raź​nie? – Jsem če​ška, nie za​wsze te same slo​va zna​czą… – Okej, ro​zu​miem. Mi​le​na. – Mach​nął raz jesz​cze dłu​go​pi​sem. – Ma​lut​ka. Pięć lat. Tam–tam! Idzie so​bie. Za​trzy​mu​je się i bach! Do​sta​je krwią po oczach. Fi​dia​sza. – Cože Fi​dia​sza? Da​riusz za​krył twarz dło​nią i nie od​zy​wał się przez chwi​lę. Jak to moż​li​we, że nie może do​ga​dać się z Czesz​ką?! Wresz​cie uniósł wzrok. – Może ja po pro​stu ku​pię ten wi​sio​rek. Flo​ra się skrzy​wi​ła. – Na Ini​cja​cję? Będą ją oglą​dać upíři z celé Evro​py. Pa​říž, Ber​lín, Mni​chov, Pra​ha, Řím, Vídeň. Na​wet z Mo​skwy przy​je​cha​ła ja​kaś eki​pa. Mó​wię

ci – wa​riac​two. Wy​ku​pi​li naj​droż​szy al​ko​hol, a te​raz awan​tu​ru​ją się w „Krwa​wej Mary”. Da​riusz zmarsz​czył czo​ło. – Czy​li – za sła​be? – Chu​dé a špat​né. – Szpet​ne? – zdzi​wił się. – Kiep​skie, mar​ne. – To co ra​dzisz? Tyl​ko pro​szę, niech to nie bę​dzie ja​kieś sta​re i wiel​kie. Obo​je zmie​ni​li​śmy się nie​daw​no. Flo​ra za​sta​na​wia​ła się chwi​lę. Dłu​gi​mi pa​zu​ra​mi prze​bie​ra​ła po ustach z taką szyb​ko​ścią, aż Da​riusz prze​ra​ził się, że się za​tnie. Wresz​cie w jej oczach uj​rzał błysk. – Vím! – Ko​bie​ta scho​wa​ła ser​dusz​ko, sta​ran​nie za​mknę​ła ga​blot​kę i znik​nę​ła na za​ple​czu. Zza drzwi do​bie​gał go ha​łas prze​su​wa​nych przed​mio​tów. Trwa​ło to dłu​go, bar​dzo dłu​go. Znu​dzo​ny pod​szedł do wiel​kiej szkla​nej ścia​ny i wyj​rzał na ze​wnątrz. Po dru​giej stro​nie ulicz​ki była ka​wia​ren​ka z uro​czym szyl​dem „Krew jak cze​ko​la​da”. Sie​dzia​ła tam ty​łem do nie​go ja​kaś zja​wi​sko​wa para, ubra​na z wy​jąt​ko​wym sma​kiem. On miał na so​bie coś w ro​dza​ju sur​du​ta – świet​nie skro​jo​ne​go, w pięk​nej ciem​no​po​pie​la​tej bar​wie, ona – lśnią​cą czar​ną suk​nię opi​na​ją​cą fan​ta​stycz​ne kształ​ty. Wy​glą​da​li za​ska​ku​ją​co zna​jo​mo. Hm, znał te kształ​ty, znał bar​dzo do​brze! Para na​chy​li​ła się do sie​bie i ko​bie​ta po​wie​dzia​ła coś ci​cho. Da​riusz spur​pu​ro​wiał, jak​by go ktoś trza​snął w twarz i włą​czył ję​zy​kiem swo​je cu​deń​ko. Uszy za​pło​nę​ły mu z cie​ka​wo​ści, ser​ce za​ło​mo​ta​ło. Te​raz do​sko​na​le sły​szał nie tyl​ko każ​dy szept, ale tak​że od​dech i prze​łknię​cie śli​ny. – …jest dla Czy​ści​cie​li czymś w ro​dza​ju tabu. Stąd abs​ty​nen​cja. A po​nie​waż przyj​mu​ję ich re​gu​łę, nie będę piła ludz​kiej krwi. – Mi​le​na do​tknę​ła usta​mi pu​cha​ru. – Ale ze zwie​rzę​cej nie zre​zy​gnu​ję. Da​riusz ode​tchnął. Ga​da​ją o krwi. Spo​ko. – A co z sek​sem…? – spy​tał Do​rian i za​ło​żył nogę na nogę. – W trak​cie… też nie…? O żesz…! A co go to in​te​re​su​je…?! Da​riusz po​ło​żył dłoń na klam​ce, by wy​biec i trza​snąć go w zęby… i cof​nął dłoń. Wła​śnie, co z sek​sem? Mi​le​na mil​cza​ła, skon​ster​no​wa​na, od​wró​ci​ła lek​ko twarz. Na​wet stąd wi​dział, że się za​ru​mie​ni​ła. No cho​ciaż tyle ma przy​zwo​ito​ści! – Nie wiem. – Za​śmia​ła się ner​wo​wo. – Nie po​my​śla​łam, żeby o to spy​-

tać. – ZNA​LA​ZLAM! – Huk nie​mal ro​ze​rwał Dar​ko​wi gło​wę. W jed​nej chwi​li spo​cił się, przy​kuc​nął prze​ra​żo​ny i zła​pał za ser​ce. Ję​zy​kiem wy​łą​czył „trzy w jed​nym”. Flo​ra wy​trzesz​cza​ła oczy. – Slod​ka Li​lith, co jsem uděla​la? – spy​ta​ła zdu​mio​na. Da​riusz wstał z pod​ło​gi i otrze​pał skraj pe​le​ry​ny. Chwi​lę jesz​cze trzę​sły mu się nogi. – Nic, zu​peł​nie nic. Po​śli​zgną​łem się. Flo​ra skrzy​wi​ła się kwa​śno i po​ło​ży​ła na szkla​nym bla​cie spo​ry wi​sior w kształ​cie słoń​ca. Pro​mie​nie wiły się wo​kół wy​pu​kłe​go środ​ka jak węże, ca​łość przy​po​mi​na​ła tro​chę mi​nia​tu​ro​wą ma​skę. Ale naj​bar​dziej za​dzi​wia​ją​cy był me​tal, z któ​re​go go wy​ko​na​no – sre​brzy​sto-czar​ny, o fa​scy​nu​ją​cym po​ły​sku. – Pięk​ny – ucie​szył się Da​riusz. Czar​ne słoń​ce ide​al​nie sym​bo​li​zo​wa​ło to, kim była Mi​le​na. – Z cze​go to? – Nie wiem, cią​gle za​po​mi​nam. Ale ani zla​to, ani pla​ti​na, nebo stříbro. – Stop ty​ta​nu? Ko​bie​ta prych​nę​ła. – To bych za​pa​mie​ta​la. Nie​ste​ty, je vel​ký a sta​rý. By bylo do​bré, aby oczy​ścil go ja​kiś ša​man. Ni​g​dy nie wia​do​mo, czy nie jest pro​kle​tý. – Co? – Prze​klę​ty, ob​lo​żo​ny klą​twą. – Tak, klą​twą – mruk​nął Da​riusz. Uniósł ręce nad gło​wę i wy​dał nie​ar​ty​ku​ło​wa​ny dźwięk. – Uuuu…! Flo​ra po​krę​ci​ła gło​wą, zde​gu​sto​wa​na. – Ty, rze​czy​wi​ście, mu​sisz być bar​dzo mla​dý. – Ko​bie​to! Wci​ska​ją ci kit przez stu​le​cia, a ty to ły​kasz jak pe​li​kan. – Cmok​nął z dez​apro​ba​tą. – Ale jsem glu​pia! – Flo​ra puk​nę​ła się otar​tą dło​nią w czo​ło i uśmiech​nę​ła zło​śli​wie. – Oczy​wi​ście, że nie ma klątw. Upíři też ne. Da​riusz się za​wa​hał. Wzru​szył ra​mio​na​mi i wes​tchnął. – Na​praw​dę je​ste​śmy z in​nych świa​tów. I mó​wi​my róż​ny​mi ję​zy​ka​mi. – To nie był pol​ski? – zdzi​wi​ła się sprze​daw​czy​ni. – Hon​du​ra​ski – wark​nął i przy​su​nął do sie​bie wi​sior. – Ile? – Jak dla cie​bie – dwa​dzie​ścia ty​się​cy – to aku​rat po​wie​dzia​ła wy​jąt​ko​wo

po​praw​nie. – Co?! Za taki sta​roć? – Wla​śnie dla​te​go tyle. Sam me​tal jest dro​gi. I ka​mie​nie cen​ne. Da​riusz wy​tę​żył wzrok. Rze​czy​wi​ście, „oczy” słoń​ca wy​ko​na​ne były z ma​lu​sień​kich czer​wo​nych ka​mycz​ków. – Nie wiem, czy ta​kie cen​ne, sko​ro trze​ba się przy​glą​dać. – Nej​sou oby​čej​ne. Je​śli dasz swo​jej ko​bie​cie, nie bę​dzie pa​trzeć za in​nym – za​pew​ni​ła żar​li​wie. Da​riusz zer​k​nął przez szy​bę, w stro​nę ka​wiar​ni. Flo​ra po​dą​ży​ła wzro​kiem za nim i raz jesz​cze kiw​nę​ła zna​czą​co gło​wą. Je​śli do​tąd miał wąt​pli​wo​ści, czy za​uwa​ży​ła, jak pod​glą​da Mi​le​nę, to de​fi​ni​tyw​nie zo​sta​ły roz​wia​ne. – Nie wie​rzę w ta​kie bred​nie – mruk​nął przez za​ci​śnię​te zęby. – Spodo​ba się jej. Nie bę​dzie mo​gla się s tím roz​stać. Da​riusz ob​ra​cał w dło​ni czar​ne słoń​ce. – A kie​dy se ho do​tkne, po​my​śli o to​bie – obie​ca​ła. – Dam dy​sz​kę. – Okej! – Roz​pro​mie​ni​ła się. Od daw​na sta​ra​ła się to ko​muś opchnąć, ale ża​den wam​pir nie chciał no​sić słoń​ca. – Ku​pi​leś. Da​riusz po​ża​ło​wał, że nie tar​go​wał się dłu​żej i z ża​lem wy​cią​gnął port​fel. Z dru​giej stro​ny, po​my​ślał, wy​da​ję pie​nią​dze, któ​re za​ro​bi​łem, sprze​da​jąc krew Mi​le​ny… Mach​nął ręką i z uśmie​chem wy​ło​żył bank​no​ty. – Tyl​ko ład​nie za​pa​kuj. I do​rzuć ja​kiś faj​ny łań​cu​szek. – Robi się. – Flo​ra za​tar​ła ręce. – Cho​ciaż do tego bar​dziej bę​dzie pa​so​wać čer​ná tan​ga. Da​rek wy​trzesz​czył oczy. – Co czar​ne?! – Rze​mień. – Niech bę​dzie rze​mień. Ja tam się nie zam. Chwi​lę po​tem wło​żył zgrab​ną pa​czusz​kę do kie​sze​ni, wy​szedł za próg skle​pu i za​wa​hał się. Bar​dzo pra​gnął po​dejść do Mi​le​ny, prze​go​nić jej ga​cha i wrę​czyć swo​je ca​cusz​ko… Z dru​giej jed​nak stro​ny miał nie​po​wta​rzal​ną oka​zję, by po​znać, co łą​czy ją z Do​ria​nem. Raz jesz​cze zer​k​nął w stro​nę ka​wiar​ni, za​wi​nął się pe​le​ry​ną i cich​cem siadł w po​bli​skim pu​bie. Zna​lazł miej​sce dość ustron​ne, w któ​rym było luź​no, a szum roz​mów nie prze​szka​dzał w pod​słu​chi​wa​niu szcze​bio​cą​cej par​ki.

*** Ra​dek roz​glą​dał się ner​wo​wo. Za​padł już zmierzch i ostat​nie sza​ra​we po​sta​cie opusz​cza​ły te​ren Cmen​ta​rza Cen​tral​ne​go. La​tar​nie przy głów​nych ale​jach rzu​ca​ły ską​py żół​ta​wy blask, w któ​re​go świe​tle skó​ra na​bie​ra​ła nie​zdro​we​go, wo​sko​we​go ko​lo​ru, lek​ki wiatr po​ru​szał nie​mra​wo ga​łę​zia​mi, wzma​ga​jąc uczu​cie chło​du. Mimo że był ko​niec maja, tem​pe​ra​tu​ra nie sprzy​ja​ła noc​nym eska​pa​dom. Za​piął kurt​kę i za​czął już roz​wa​żać, czy jed​nak nie wró​cić do domu, kie​dy uj​rzał szyb​ko idą​cą osób​kę. Była ubra​na jak na wy​pra​wę w góry i tyl​ko po ru​chach moż​na było po​znać, że z pew​no​ścią jest to ko​bie​ta. Ciem​na po​stać za​trzy​ma​ła się nie​opo​dal. – Halo – padł szept. – Jest tu ktoś? Ra​dek wstał z cmen​tar​nej ła​wecz​ki i wszedł w krąg świa​tła. – Do​bry wie​czór. – Czy „do​bry”, to się oka​że. Ma pan wszyst​ko? Ra​dek wy​cią​gnął z krza​ków wy​pcha​ny ple​cak. – Je​śli mamy to zro​bić, przejdź​my le​piej na „ty” – za​su​ge​ro​wał. – Oczy​wi​ście. – Ko​bie​ta zbli​ży​ła się do nie​go i po​da​ła rękę. – Mał​go​rza​ta. – Ra​do​sław. – Po​trzą​snę​li dłoń​mi i spoj​rze​li na sie​bie tak ja​koś uro​czy​ście. – Je​steś pew​na…? – Tak – od​par​ła zde​cy​do​wa​nie. – Przyj​rza​łam się bra​tu: jego zę​bom, oczom, pa​znok​ciom… Zmie​nił się, i to bar​dzo. Na​wet za​pach ma inny. Nie jest czło​wie​kiem, już nie. Pró​bo​wa​łam go ra​to​wać, bła​ga​łam, by zwró​cił się ku Bogu… Ra​dek cmok​nął, zde​gu​sto​wa​ny. Nie in​te​re​so​wa​ły go re​li​gij​ne mo​ty​wy Mał​go​rza​ty. – Nie zwle​kaj​my, póź​no już. Ru​szy​li, ra​mię w ra​mię, ku kwa​te​rom w naj​star​szej czę​ści cmen​ta​rza. Szli bez sło​wa, sta​ran​nie uni​ka​jąc oświe​tlo​nych miejsc, by nie za​cze​pił ich ja​kiś pra​cow​nik ochro​ny i nie za​wró​cił do wyj​ścia. Ni​ko​go wpraw​dzie nie spo​tka​li, ale dwu​krot​nie po​my​li​li dro​gę w gąsz​czu ale​jek, a od ja​kie​goś cza​su to​wa​rzy​szył im lis prze​my​ka​ją​cy ci​cho po​mię​dzy gro​ba​mi. Zro​bi​ło się strasz​nie i po​nu​ro. Kie​dy skrę​ci​li w ko​lej​ną, mrocz​ną dróż​kę, Mał​goś​ka szep​nę​ła, by do​dać Rad​ko​wi nie​co otu​chy: – Mam kon​takt z bar​dzo za​awan​so​wa​ną gru​pą mo​dli​tew​ną. Po​pro​si​łam o wspar​cie du​cho​we.

– Cu​dow​nie – mruk​nął pod no​sem Ra​dek. – A nikt nie chciał się z tobą wy​brać? – To dy​le​tan​ci – prych​nę​ła. – Mo​dlą się, wie​rzą w Boga, a nie wi​dzą ciem​no​ści. Są za​śle​pie​ni. – A ty wi​dzisz wię​cej? – My​ślisz, że mnie to cie​szy? O wie​le ła​twiej żyć, jak gdy​by ni​g​dy nic. W od​da​li ja​kaś spóź​nio​na ko​bie​ci​na wsta​ła od świe​że​go gro​bu, lśnią​ce​go bla​skiem pło​ną​cych zni​czy. – A co od​kry​łaś? No… oprócz ostrych zę​bów i tak da​lej. – Przede wszyst​kim, że mogą wy​ma​zy​wać wspo​mnie​nia. Za​uwa​ży​łeś? Ra​dek za​ci​snął usta. – Za​uwa​ży​łeś? – po​wtó​rzy​ła py​ta​nie. – Tak – od​parł nie​chęt​nie. – Mam… za​ni​ki pa​mię​ci. By​łem z tym na​wet u hip​no​te​ra​peu​ty. – Po co? – zdzi​wi​ła się. – Pod wpły​wem hip​no​zy moż​na cza​sem do​trzeć do tego, co się wy​da​rzy​ło. – O! I co? – za​cie​ka​wi​ła się. – Le​karz prze​rwał se​sję. Krzy​cza​łem… i – chrząk​nął za​że​no​wa​ny – za​sła​błem. – Ja​kieś wspo​mnie​nie? – Tyl​ko jed​no. By​łem w pod​zie​miach z Mi​le​ną. – Wie​dzia​łam! – syk​nę​ła z try​um​fem. – Jej du​sza zgni​ła. I tu prze​cho​dzi​my do punk​tu dru​gie​go. – Tak? – One się mno​żą – nie​mal wy​plu​ła ostat​nie sło​wo. – To roz​no​si się jak za​ra​za. Naj​pierw Da​rek, po​tem ona. Każ​de​go może to spo​tkać. À pro​pos, od razu roz​po​zna​łam two​ją ranę. Taka sama jak u mo​je​go bra​ta, za​nim się zmie​nił. Ra​dek od​ru​cho​wo po​ma​so​wał szy​ję. – Za​uwa​ży​łaś i… nie bo​isz się ze mną iść? – zdzi​wił się. – Z tobą? – za​chi​cho​ta​ła. – Ty z pew​no​ścią się nie zmie​ni​łeś. Wi​dzia​łam, jak się śli​nisz do Mi​le​ny. Wy​star​czy wy​mie​nić jej imię. – To moja pry​wat​na spra​wa – za​uwa​żył oschle – i nie ma nic wspól​ne​go… – A jak my​ślisz – prze​rwa​ła mu – co cię do niej tak cią​gnie? Mi​łość? O

nie. Mi​łość po​cho​dzi od Boga. Jest czy​sta, szcze​ra i praw​dzi​wa. Ty czu​jesz żą​dzę. Trzy​ma cię przy niej na smy​czy, wię​zi du​szę i tu​ma​ni umysł. One tak do sie​bie wa​bią. Na​wet nie mu​szą się spe​cjal​nie sta​rać. Ra​dek mil​czał, wstrzą​śnię​ty. Ni​g​dy tak nie po​strze​gał tego, co czuł do Mi​le​ny, te​raz jed​nak uj​rzał sie​bie z cał​kiem in​nej per​spek​ty​wy – znie​wo​lo​ne​go, nie​zdol​ne​go do szczę​śli​we​go ży​cia, go​nią​ce​go w pięt​kę jak cho​mik w kole. Od kwiet​nia jego umysł cał​ko​wi​cie wy​peł​niał ob​raz ko​bie​ty, któ​ra go nie chcia​ła, w ogó​le na​wet nie wi​dzia​ła w nim męż​czy​zny. Było to tym bar​dziej bo​le​sne, że w ma​rze​niach spę​dzał z nią każ​dą wol​ną chwi​lę. Po pro​stu za​my​kał oczy i po​ja​wia​ła się Ona – taka ślicz​na, cu​dow​na, je​dy​na. Naj​czę​ściej się z nią ko​chał, ale cza​sem tyl​ko szedł za rękę albo po pro​stu le​że​li obok sie​bie wy​peł​nie​ni ab​so​lut​nym spo​ko​jem. Ow​szem, była to cho​ra ułu​da, któ​ra tra​wi​ła go od środ​ka, miał też świa​do​mość, że wiecz​nie roz​pro​szo​ny pra​co​wał co​raz go​rzej – ale nie po​tra​fił z tym wal​czyć. Nie​raz pró​bo​wał, mó​wił do sie​bie: „nie myśl o niej, nie myśl o niej”, ale było to jak man​tra z ró​żo​wym sło​niem. Im wię​cej razy po​wta​rza się: „nie my​ślę o ró​żo​wym sło​niu”, tym bar​dziej sta​je się re​al​ny. Sta​nę​li przed po​chy​łym gro​bow​cem. Ob​raz tego miej​sca był jed​nym z nie​wie​lu wspo​mnień, któ​re Ra​dek od​zy​skał sa​mo​ist​nie. To tędy ktoś wy​niósł go dwa mie​sią​ce temu spod zie​mi – po​gry​zio​ne​go, osła​bio​ne​go, bez pa​mię​ci i… po​waż​nie wy​krwa​wio​ne​go. Ura​to​wa​ła go tyl​ko szyb​ka trans​fu​zja. – Je​ste​śmy na miej​scu – rzekł, wska​zu​jąc za​pusz​czo​ny za​ką​tek. Na​gły lęk ści​snął mu gar​dło. Tak bli​sko był śmier​ci… Na​praw​dę bli​sko. Mał​goś​ka zdję​ła ostroż​nie swój ba​gaż, obej​rza​ła kry​tycz​nie za​nie​dba​ne za​bu​do​wa​nie i pchnę​ła cięż​kie drzwi. Ani drgnę​ły. Nie​zra​żo​na, wy​ję​ła z ple​ca​ka łom i wpraw​nym ru​chem pod​wa​ży​ła za​wia​sy. – Je​steś sil​na – za​uwa​żył, lu​stru​jąc jej szczu​płą syl​wet​kę. – Nie wi​dać tego po to​bie. – Kie​dyś rzu​ca​łam oszcze​pem. A od​kąd mój brat stra​cił du​szę, za​czę​łam tre​no​wać boks. Ży​cie wie​lu lu​dzi jest te​raz w mo​ich rę​kach. Ra​dek za​gryzł war​gi, by nie wy​buch​nąć nie​po​ha​mo​wa​nym chi​cho​tem. – Nie prze​sa​dzasz? A co ty mo​żesz? – Wszyst​ko. Ze mną jest sam Pan Bóg. Chro​ni mnie i wspie​ra. Sło​wa te za​brzmia​ły jak wy​zna​nie fa​na​tycz​ki i z pew​no​ścią tym były. Ra​dek się za​nie​po​ko​ił. Wtem zro​zu​miał, że nie do​ga​da​li naj​waż​niej​sze​go. To było wręcz nie​praw​do​po​dob​ne, ale on, dzien​ni​karz, przy​lazł z obcą ko​bie​tą w

środ​ku nocy na cmen​tarz i nie za​dał pod​sta​wo​we​go py​ta​nia. Po pro​stu z góry za​kła​dał, że mają ta​kie same prio​ry​te​ty i pla​ny. On chciał śle​dzić uko​cha​ną ko​bie​tę, ona, jak są​dził, po​znać ta​jem​ni​ce bra​ta. – A do​kład​nie…? Co za​mie​rzasz? – spy​tał, jak​że po​nie​wcza​sie. Mał​go​ś​ce za​świe​ci​ły się oczy. – Chy​ba wia​do​mo? – Jed​nym ru​chem roz​pię​ła su​wak. Pod kurt​ką wi​docz​ny był sze​ro​ki my​śliw​ski pas, z któ​re​go ster​cza​ły dwa za​ostrzo​ne koł​ki. Ra​dek wy​trzesz​czył oczy. – Osza​la​łaś?! – A co my​śla​łeś? – syk​nę​ła. – To nie​po​waż​ne! Chcia​łem… ob​ser​wo​wać. Po​ro​bić zdję​cia – bez fle​sza, oczy​wi​ście, i zejść do nie​zna​nej czę​ści pod​zie​mi. Mał​goś​ka szyb​kim ru​chem wy​ję​ła swo​ją broń zza pasa. – De​cy​duj się, je​steś ze mną, czy od​pa​dasz? – Ale – koł​ki…?! Dziew​czy​na uśmiech​nę​ła się pod no​sem i otwo​rzy​ła ple​cak. Nie​fo​rem​ny kształt za​grze​cho​tał me​ta​licz​nie. – Są​dzisz, że nio​sę tyl​ko to? – spy​ta​ła re​to​rycz​nie, za​kła​da​jąc kask. Ra​dek zbladł. Na​wet nie chciał py​tać, co tam ma i skąd. – Nie zro​bię krzyw​dy Mi​le​nie. Ko​cham ją – wy​sa​pał zde​ner​wo​wa​ny. – Na​wet je​śli dla niej nie ist​nie​ję. – Je​steś idio​tą. Ona zmar​ła. Nie żyje. Trup! Cho​dzą​ce cia​ło bez du​szy! Ob​ra​za bo​ska…! – Wy​krzy​wi​ła usta w gry​ma​sie od​ra​zy. – Nie​praw​da. Wi​dzia​łem, jak od​dy​cha. Jest cie​pła. Żywa. Może tro​chę dziw​na… – Zmie​li​ła ci mózg…! – wy​dy​sza​ła mu w twarz ze zło​ścią. Wsu​nę​ła koł​ki za pas, moc​no, zde​cy​do​wa​nie, jak​by ćwi​czy​ła to od ja​kie​goś cza​su. Chwi​lę jesz​cze pło​nę​ły jej oczy i wtem opu​ści​ła bez​sil​nie ra​mio​na. To było ta​kie nie​ocze​ki​wa​ne, że aż go za​nie​po​ko​iło. – Co się sta​ło? – Nic. Zu​peł​nie nic – od​par​ła mar​two Mał​go​rza​ta. – Po pro​stu zno​wu je​stem sama. Odejdź. Odejdź i za​po​mnij. Myśl so​bie da​lej, jaka jest cu​dow​na. Nie​waż​ne, że giną lu​dzie. Wpa​daj so​bie w pod​zie​miach na urwa​ne nogi i uda​waj, że to nic ta​kie​go. No…! Idź! Wra​caj przed te​le​wi​zor! – Pchnę​ła go wście​kle, a w ką​ci​ku oczu bły​snę​ły jej łzy. – A ty?

– A ja pój​dę z Bo​giem. – Otwo​rzy​ła gro​bo​wiec i znik​nę​ła w jego cze​lu​ściach. Ra​dek pa​trzył za dziew​czy​ną jak po​ra​żo​ny. Noc była co​raz głęb​sza. Zza po​bli​skie​go na​grob​ka wy​su​nął pysk lis, któ​ry tak dłu​go im to​wa​rzy​szył i syk​nął, jak​by był wście​kły. Ten dźwięk nie​po​ko​ją​co przy​po​mi​nał głos, któ​rym mó​wi​ła do nie​go Mał​goś​ka. – O Boże – szep​nął. – Ta wa​riat​ka za​tłu​cze mi Mi​len​kę. *** Mi​le​na czu​ła się fan​ta​stycz​nie. Wła​śnie wy​pi​ła prze​pysz​ny kok​tajl cze​ko​la​do​wy z krwią ja​kie​goś eg​zo​tycz​ne​go pta​ka, nie mar​twiąc się o ka​lo​rie (ech, ta wam​pi​rza prze​mia​na ma​te​rii!), wi​dzia​ła też, że go​ście sie​dzą​cy w głę​bi lo​ka​lu po​ka​zu​ją ją so​bie dys​kret​nie i to w jak naj​bar​dziej po​zy​tyw​nym kon​tek​ście. Nic dziw​ne​go – wy​glą​da​ła świet​nie, a u jej boku sie​dział za​bój​czo przy​stoj​ny wam​pir wpa​trzo​ny w nią jak w ob​ra​zek. Nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że jest kró​lo​wą wie​czo​ru, cho​ciaż się jesz​cze nie za​czął. Raz jesz​cze zer​k​nę​ła na swe​go to​wa​rzy​sza – wciąż pa​trzył na nią z za​chwy​tem – a jej ser​ce roz​dzwo​ni​ło się jak w ko​ście​le. Do​rian naj​wy​raź​niej dał się po​rwać cza​ro​wi chwi​li. Prze​śli​zgnął się wzro​kiem po jej de​kol​cie i spoj​rzał głę​bo​ko w oczy. Kie​dy splótł ich pal​ce, po ple​cach Mi​le​ny prze​szedł dreszcz. Pra​gnął jej, co do tego nie mia​ła naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści. Wie​dzia​ła też, że przez skó​rę po​czuł wzbie​ra​ją​ce w niej po​żą​da​nie i ma świa​do​mość, że dzia​ła na nią tak samo. Ten spo​sób od​czy​ty​wa​nia emo​cji wciąż był dla niej czymś no​wym i sza​le​nie eks​cy​tu​ją​cym, zwłasz​cza, że nie prze​kro​czy​li gra​ni​cy piesz​czot. – Za​mil​kłaś. – Uśmiech​nął się cza​ru​ją​co. – Pla​nu​jesz wie​czór? Noc? Spło​ni​ła się i od​wró​ci​ła wzrok. Taka bez​po​śred​niość ją de​pry​mo​wa​ła. – Nie je​steś zbyt pew​ny sie​bie? – Ani tro​chę, anie​le. Już wiem, że lu​bisz mnie… li​zać – wy​ja​wił szep​tem. Te​raz po​czer​wie​nia​ła po ce​bul​ki wło​sów. – Wszyst​kie wam​pi​ry lu​bią – od​par​ła szyb​ko. Głos mia​ła chra​pli​wy, jak​by coś sta​nę​ło jej w gar​dle. – Tak? – zdzi​wił się. – Nie martw się, masz pierw​szeń​stwo. – Je​steś nie​grzecz​ny – po​skar​ży​ła się. – Hm, nie​grzecz​ny? – Po​pra​wił ko​smyk wło​sów opa​da​ją​cy na jej twarz i

się przy​su​nął. Jego za​pach się wzmógł i było to do​praw​dy bar​dzo przy​jem​ne do​zna​nie. – Na​wet aro​ganc​ki. Wiesz, że jesz​cze nie spo​tka​łam do​brze wy​cho​wa​ne​go wam​pi​ra? Może poza jed​nym. Wam​pir wy​szcze​rzył zęby. – Nie mó​wię o to​bie – za​strze​gła się. – Tak mi przy​kro – skła​mał bez​czel​nie. – A może lu​bisz nie​grzecz​nych chłop​ców? Uwiel​bia​ła. Czy ja​ka​kol​wiek wam​pi​rzy​ca mo​gła pre​fe​ro​wać ule​głych, cia​po​wa​tych fa​ce​tów? To by​ło​by… per​wer​syj​ne. – Zno​wu mil​czysz. To chy​ba zna​czy „tak”. – Może… – Cie​szę się, że co​raz wię​cej o so​bie wie​my. To nas do sie​bie zbli​ża. – Mu​snął usta​mi wnę​trze jej dło​ni. Pierś Mi​le​ny gwał​tow​nie za​fa​lo​wa​ła. Wie​dzia​ła, jak koń​czą się ta​kie po​ca​łun​ki. A mia​ła… och, mia​ła z nim po​roz​ma​wiać… bez… mig​da​le​nia się i tym po​dob​nych… Ssa​nie pal​ców za​li​cza​ło się do tym po​dob​nych, zde​cy​do​wa​nie za​li​cza​ło. Wy​swo​bo​dzi​ła z uści​sku wil​got​ną dłoń. – Kie​dy jest się z kimś bli​sko, sta​wia się na szcze​rość, nie są​dzisz? A ja wciąż nie wiem, dla​cze​go wy​da​łeś mnie Ro​dzi​nie – spy​ta​ła ci​cho. Za​rzut był jak naj​bar​dziej na miej​scu. Sam su​ge​ro​wał, że nie po​win​na ujaw​niać się w ich spo​łecz​no​ści, a po​tem po​in​for​mo​wał naj​bar​dziej wpły​wo​we wam​pi​ry, że cho​dzi za dnia, a jej krew dzia​ła na in​nych. Na ustach Do​ria​na po​ja​wił się dziw​ny gry​mas, jak​by uśmiech za​stygł mu w pół dro​gi. Męż​czy​zna wy​pro​sto​wał się i in​tym​na at​mos​fe​ra pry​sła. – Nie mów​my o tym. – Ależ mów​my. – Nie. – W jego oczach uj​rza​ła obcy błysk, twar​dy, pe​łen ta​jo​nej nie​chę​ci. Wie​dzia​ła, że nie za​mie​rza zdra​dzić ani sło​wa wię​cej. Za​gry​zła war​gi. – Masz mnie za głu​pią kozę – po​wie​dzia​ła z go​ry​czą. – Co to ład​nie wy​glą​da, ale nie war​to z nią roz​ma​wiać. Do​rian po​ru​szył się ner​wo​wo. – To nie tak. – A jak? – Nie wcią​gniesz mnie w tę dys​ku​sję.

Mi​le​na unio​sła brwi. Ona?! Ona nie wcią​gnie go w dys​ku​sję? Prze​cież jest dzien​ni​kar​ką! Przez chwi​lę zbie​ra​ła my​śli, błą​dząc wzro​kiem po wi​try​nie chłod​ni​czej. Była za​sta​wio​na de​li​cja​mi, któ​rych nie uświad​czysz na gó​rze. W pu​char​kach, obok cze​ko​la​do​wych de​se​rów, sta​ły – zdo​bio​ne żu​ra​wi​ną i owo​co​wy​mi mu​sa​mi – mię​sne ga​la​ret​ki o dziw​nych na​zwach: „Pa​lec Boży”, „In​kwi​zy​cja”, „Patrz na mnie”. – Po​wiedz mi, kie​dy się uro​dzi​łeś? – za​gad​nę​ła na​raz nie​win​nie. – Dla​cze​go py​tasz? – spy​tał Do​rian po​dejrz​li​wie. Nie wie​dzieć cze​mu, ta na​gła zmia​na te​ma​tu bar​dzo go za​nie​po​ko​iła. – To chy​ba nie ta​jem​ni​ca? – W 1805. W Da​nii. Mi​le​na za​mru​ga​ła skon​ster​no​wa​na. Od​po​wiedź zbi​ła ją z tro​pu. Nic nie wie​dzia​ła o Da​nii z po​cząt​ku XIX wie​ku. Poza tym, że żył tam An​der​sen, ten ba​śnio​pi​sarz. – Nie je​steś Po​la​kiem? – Moja mat​ka była pół krwi Po​lką, w po​ło​wie Dun​ką. Oj​ciec stu​pro​cen​to​wym Niem​cem. Coś jesz​cze, pani re​dak​tor? Za​gry​zła war​gi, ale się nie pod​da​ła. – Tak. – Unio​sła spoj​rze​nie. – W two​ich cza​sach nie bra​ło się ko​biet se​rio, praw​da? Do​rian chrząk​nął. – Za​wsze ota​cza​no je sza​cun​kiem. – Nie mia​ły żad​nych praw. – O co ci cho​dzi? Bę​dzie​my te​raz roz​ma​wiać o pra​wach ko​biet? – zde​ner​wo​wał się. – Nie. Chcia​łam tyl​ko po​wie​dzieć, że nie trak​tu​jesz mnie po​waż​nie, po​nie​waż je​stem ko​bie​tą. – No nie! – Do​rian od​chy​lił się na krze​śle, nie kry​jąc iry​ta​cji. – Tyl​ko nie rób ze mnie szo​wi​ni​sty! Mi​le​na chwy​ci​ła jego dłoń i moc​no za​ci​snę​ła na niej pal​ce. – To mów – za​żą​da​ła. Do​rian wy​rwał rękę z jej że​la​zne​go uchwy​tu. – Nie tędy dro​ga, moja pan​no – rzekł lo​do​wa​to, z tru​dem utrzy​mu​jąc zęby w dzią​słach. – Zde​ner​wo​wa​łeś się. – Czym…? – Po​tarł szy​ję. Na jego twa​rzy po​ja​wił się uśmiech, ja​kie​go

jesz​cze nie wi​dzia​ła – spię​ty, sztucz​ny, drga​ją​cy w ką​ci​kach ust. – Po co psu​jesz ten wie​czór? Bądź pięk​na! Ciesz się! Nie​dłu​go twój wiel​ki mo​ment. A ty pi​łu​jesz mnie o spra​wy… – Ja​kie spra​wy? – Och…! – Wstał. – Za​pła​cę. Nie ru​szaj się stąd, za​raz wra​cam. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi, roz​cza​ro​wa​na jego za​cho​wa​niem. Pa​trząc, jak pod​cho​dzi do kon​tu​aru – taki przy​stoj​ny, szy​kow​ny, ele​ganc​ki – z ża​lem stwier​dzi​ła, że dzie​li ich wię​cej, niż są​dzi​ła. Od​wró​ci​ła się za​my​ślo​na w stro​nę szy​by i… zdrę​twia​ła. Na ze​wnątrz stał Gri​sza: ta sama po​tęż​na po​stu​ra, po​sta​wa wo​jow​ni​ka, wiel​kie, wło​cha​te ręce. Dzię​ki wspo​mnie​niom Ma​rii zna​ła to cia​ło le​piej, niż​by chcia​ła. Za​mru​ga​ła, ale ob​raz nie zni​kał – wam​pir, któ​ry trząsł Pod​zie​miem jako szef ochro​ny, i któ​ry zgi​nął, ra​tu​jąc jej ży​cie, opie​rał dło​nie o szkla​ną ta​flę, ga​pił się na nią tymi swo​imi wiel​ki​mi śle​pia​mi, a z ust cie​kła mu śli​na. Był pi​ja​ny. Nie, nie był pi​ja​ny, był nie​mal za​la​ny w tru​pa. Twarz miał spuch​nię​tą, wło​sy zmierz​wio​ne, wzrok roz​bie​ga​ny… Ko​ły​sząc się, ja​kimś dziw​nym tra​fem zmie​ścił się w drzwiach, za​to​czył się w po​bli​żu jej krze​sła i na​gle wrza​snął: – Ska​ży! Gdie moi zuby?![2] – Jego od​dech był poza ska​lą. Po pro​stu kwin​te​sen​cja fer​men​ta​cji. – Otdaj ich mnie![3] Sły​szysz? Mi​le​na wbi​ła się w sie​dze​nie. To było nie​moż​li​we. Spło​nął na jej oczach! – Gri​sza…? – wy​szep​ta​ła zmar​twia​ły​mi usta​mi. Nie wie​dzia​ła, co jest strasz​niej​sze – wi​dok zmar​twych​wsta​łe​go wam​pi​ra czy kre​tyń​skie żą​da​nia. Zza ple​ców ol​brzy​ma sta​rał się do​stać do niej Do​rian, by chro​nić ją, od​su​nąć tę chy​bo​cą​cą się górę mię​śni, zro​bić co​kol​wiek. Były to jed​nak roz​pacz​li​we pró​by. Mo​car​ny dwu​me​tro​wy wam​pir trza​snął go, nie pa​trząc za sie​bie, a po​tem do​padł Mi​le​ny. Chwy​cił ją wpół i po​trzą​snął jak snop​kiem. – Gdie zuby?! – Jak to moż​li​we? – wy​dy​sza​ła. Czu​ła się jak żyw​cem wy​ję​ta z hor​ro​ru. Cuch​ną​cy od​dech po​zba​wiał ją tchu, ści​ska​ne że​bra bo​la​ły, naj​bar​dziej jed​nak prze​ra​ża​ją​ca była myśl, któ​ra na​gle po​ja​wi​ła się w gło​wie. A może… nie po​wie​dzie​li jej wszyst​kie​go? Może wam​pi​ry żyją po śmier​ci?! Zro​bi​ło się jej prze​raź​li​wie zim​no. W jed​nej chwi​li po​bla​dła, stru​chla​ła. – Prze​cież cię po​cho​wa​łam! Oso​bi​ście! – Ja nie Gri​sza, ja Lew! Jego brat! Ser​ce, któ​re trze​po​ta​ło w pier​si, zwol​ni​ło. Rze​czy​wi​ście, po​do​bień​stwo było spo​re, ale męż​czy​zna miał sub​tel​niej​sze rysy niż zmar​ły wam​pir, inny

pro​fil i wy​krój ust. – Tak… mi… przy​kro – wy​du​si​ła z sie​bie z wiel​kim tru​dem. Lew wy​krzy​wił twarz. Na​gle pu​ścił ją, osu​nął się na pod​ło​gę, a po po​licz​kach po​pły​nę​ły mu wiel​kie, pi​jac​kie łzy. Drzwi otwo​rzy​ły się po​now​nie i wpa​dła przez nie nie​tu​zin​ko​wa para. Dziew​czy​na mia​ła na so​bie gor​set, mi​ten​ki, dłu​gie buty i po​wiew​ną spód​nicz​kę. Wło​sy, spię​te ostry​mi szpil​ka​mi, ścią​gnię​te były nie​mal na czub​ku gło​wy w im​po​nu​ją​cy koń​ski ogon. Moc​ny ma​ki​jaż i pa​znok​cie po​cią​gnię​te czer​wo​nym la​kie​rem ostrze​ga​ły, by nie pod​cho​dzić zbyt bli​sko. Jej to​wa​rzysz – drob​ny, o by​strych oczach i szyb​kich ru​chach – cały był na czar​no. Uwa​gę przy​cią​ga​ły jego ta​tu​aże w kształ​cie wi​ją​cych się węży, tu​ne​le w uszach oraz kol​czy​ki na brwiach, war​gach i w no​sie. Dziew​czy​na ogar​nę​ła wnę​trze spoj​rze​niem, za​trzy​mu​jąc wzrok na blon​dyn​ce w czar​nej suk​ni. – Nic ci nie zro​bił? – spy​ta​ła nie​spo​koj​nie. W jej gło​sie po​brzmie​wa​ły echa wschod​nie​go ak​cen​tu. Mi​le​na prze​łknę​ła śli​nę i po​ru​szy​ła gło​wą, aż chrup​nę​ło w kar​ku. Wszyst​ko mia​ła na miej​scu, na​wet su​kien​ka się zbyt​nio nie po​gnio​tła. – Nie. Ale chy​ba uszko​dził… – Spoj​rza​ła w kąt, z któ​re​go gra​mo​lił się Do​rian. Był wstrzą​śnię​ty, że nie obro​nił swej pod​opiecz​nej, ale cały. – Nie, nic się nie sta​ło. O co mu cho​dzi? – Wska​za​ła bro​dą na Lwa. – Wła​śnie do​wie​dział się, że jego brat zgi​nął – za​ci​snę​ła usta – zdra​dza​jąc men​to​ra. Mi​le​na po​pa​trzy​ła na Lwa. Wciąż sie​dział na pod​ło​dze. Stan jego upo​je​nia był po​waż​ny – czkał, wzrok miał męt​ny i mo​men​ta​mi tra​cił świa​do​mość. – Dużo wy​pił? – Kil​ka bu​te​lek spi​ry​tu​su. Mi​le​nie opa​dła szczę​ka. – Ile…?! – Dwie albo trzy. Nie li​cząc ko​nia​ku. – Po​de​szła sztyw​nym kro​kiem, skło​ni​ła szyb​ko gło​wę. – Iri​na. Przy​bocz​na Lwa. A to Gaw​ry​luk, słu​ga. Przy​je​cha​li​śmy na two​ją Ini​cja​cję z Mo​skwy. To dla nas za​szczyt po​znać cho​dzą​cą za dnia. Mi​le​na pró​bo​wa​ła po​wtó​rzyć jej gest, nie​ste​ty, drgnę​ły jej przy tym ra​mio​na, jak​by nie wie​dzia​ła, czy się zdzi​wić, czy sku​lić. – Mi​le​na, ale to pew​nie już wiesz. – Na​chy​li​ła się do niej i szep​tem za​da​ła

wciąż nur​tu​ją​ce ją py​ta​nie. – Cze​go on ode mnie chciał? Wciąż py​tał o ja​kieś zuby. Lew padł nie​przy​tom​ny i za​chra​pał. Bar​man za​ko​ły​sał się za kon​tu​arem, jak​by chciał usu​nąć go z lo​ka​lu, ale nie śmiał tego uczy​nić. Iri​na pstryk​nę​ła na Gaw​ry​lu​ka, a ten po​cią​gnął ol​brzy​ma w kąt ka​wiar​ni. – W „Krwa​wej Mary” ktoś mu po​wie​dział, że za​cho​wa​łaś na​szyj​nik, któ​ry no​sił Gri​go​rij. Mi​le​na przy​tak​nę​ła. Unio​sła py​ta​ją​co brwi, cze​ka​jąc na wy​ja​śnie​nia. – I że je​steś pięk​ną blon​dyn​ką w dłu​giej, czar​nej suk​ni. Miło było usły​szeć, że tak ją po​strze​ga​ją, ale… – I…? Co to ma wspól​ne​go…? – Ten na​szyj​nik… to zęby Lwa. Ludz​kie zęby. – Iri​na chrząk​nę​ła za​że​no​wa​na, jak​by po​sia​da​nie pa​miąt​ki z tego okre​su było wsty​dli​we. – Kie​dy sta​li się wam​pi​ra​mi, pa​mie​nia​li​sia. Lew nosi na​szyj​nik bra​ta, a on no​sił jego. Mi​le​na otwo​rzy​ła usta. Raz jesz​cze spoj​rza​ła na Lwa. Rze​czy​wi​ście, na wło​cha​tej pier​si spo​czy​wał rząd zę​bów na​ni​za​nych na ja​kąś gięt​ką me​ta​lo​wą nić. – Aha. – Za​mil​kła, ana​li​zu​jąc in​for​ma​cje. – I te​raz chce je z po​wro​tem? – Jak naj​bar​dziej. Wie​rzy, że ktoś mógł​by je… wy​ko​rzy​stać. Nie wiem jak, ale to jego ob​se​sja. Oba​wiam się, że nie za​cho​wasz swo​je​go su​wie​ni​ra. Mi​le​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Spo​ko. Ro​zu​miem, że ma dla nie​go szcze​gól​ną war​tość. Są w moim domu, od​dam za​raz po Ini​cja​cji. Iri​na się roz​pro​mie​ni​ła. Klep​nę​ła dziew​czy​nę po ple​cach, aż za​dud​ni​ło. – A mó​wią, że u was wszyst​ko na dien​gi li​czą. – Wy​szcze​rzy​ła zęby. Każ​da koń​có​wecz​ka po​kry​ta była szcze​rym zło​tem. – No, da​waj, Gaw​ry​luk! Nada Lwa na nogi po​sta​wić! Gaw​ry​luk wy​jął ze skó​rza​nej sa​kwy przy​tro​czo​nej do pasa małą me​ta​lo​wą ka​set​kę. Była w niej strzy​kaw​ka i kil​ka am​pu​łek z nie​bie​ska​wym pły​nem. Męż​czy​zna szyb​ko na​peł​nił strzy​kaw​kę, ob​na​żył pierś Lwa i z roz​ma​chem wbił igłę w ser​ce. – O Boże! – jęk​nę​ła prze​ra​żo​na Mi​le​na. Do​rian wy​trzesz​czył oczy i za​krztu​sił się śli​ną. Gaw​ry​luk na​ci​snął tłok i nie​bie​ska​wy płyn znik​nął ze strzy​kaw​ki. Lew sku​lił się, cia​ło ob​ję​ła se​ria mi​krow​strzą​sów, chwi​lę nic się nie dzia​ło i na​gle, ze strasz​nym ję​kiem do​cho​dzą​cym gdzieś z głę​bi trze​wi, męż​czy​zna roz​rzu​cił

ra​mio​na na boki. Le​żał bez ru​chu, wi​dzie​li więc, jak na​brzmia​ły mu żyły i jak po szyi spły​nę​ły struż​ki potu. Wziął głę​bo​ki, świsz​czą​cy wdech… …i na​gle otwo​rzył oczy. Były nie​ru​cho​me i pu​ste jak dwa szkla​ne mo​ni​to​ry. Wpa​try​wa​ły się w Mi​le​nę bez zmru​że​nia po​wiek, a ona sta​ła nie​zdol​na do ru​chu. Jed​nak naj​więk​szą gro​zę bu​dzi​ły źre​ni​ce. Były pio​no​we. Za​mknął oczy. Mi​le​na cof​nę​ła się o krok i opar​ła ple​ca​mi o kon​tu​ar. Chwi​lę od​dy​cha​ła prze​ra​żo​na. To… spoj​rze​nie…! Ono… nie było ludz​kie. Do​rian ob​jął ją ra​mie​niem. Jego twarz nie wy​ra​ża​ła emo​cji, ale dziew​czy​na wie​dzia​ła, że w środ​ku to​wa​rzysz aż dy​go​ce. – Chodź​my – szep​nął. – Wyjdź​my stąd. TE​RAZ. Prze​kro​czy​li próg, skrę​ci​li za róg, prze​szli po​spiesz​nie wą​ską ulicz​kę i wtem wpa​dli na Da​riu​sza. Był bla​dy i zde​ner​wo​wa​ny. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Drżą​cą ręką przy​gła​dził jej wło​sy, oglą​dał twarz i całe cia​ło, jak​by szu​kał śla​dów ata​ku. – Sły​sza​łem, że brat Gri​szy po​szedł cię szu​kać… Na pew​no nic ci nie jest? – Nic! – Zi​ry​to​wa​na unio​sła ręce w górę. – Gdzie by​li​ście, kie​dy mną po​trzą​sał?! Do​rian spoj​rzał na Da​riu​sza, Da​riusz na Do​ria​na. Wzru​szy​li zgod​nie ra​mio​na​mi. – To dzia​ło się tak szyb​ko – po​wie​dział pół​gęb​kiem Do​rian. – Prze​pra​szam, że za​wio​dłem. Da​riusz uśmiech​nął się try​um​fu​ją​co. – No wła​śnie, Do​rian ra​czej się nie spi​sał – oświad​czył zja​dli​wie, po​da​jąc Mi​le​nie ra​mię. – Da​lej ja cię po​pro​wa​dzę. I tak będę czy​nił ho​no​ry na Ini​cja​cji. Do​rian, chcąc nie chcąc, cof​nął się, zwal​nia​jąc miej​sce u boku dziew​czy​ny. Nic nie po​wie​dział, ale Mi​le​na ką​tem oka za​uwa​ży​ła, że drga mu szczę​ka. I bar​dzo do​brze, po​my​śla​ła. Ru​szy​li. Przo​dem szedł dum​ny jak paw Da​riusz z naj​pięk​niej​szą wam​pi​rzy​cą jaką znał, za nimi po​dą​żał po​nu​ry Do​rian. Męż​czy​zna przy​sta​nął na chwi​lę w cie​niu za​uł​ka, tam, gdzie blask la​tar​ni był szcze​gól​nie ską​py, ner​wo​wo obej​rzał się w stro​nę, z któ​rej wła​śnie przy​szli, i oszczęd​nym ge​stem coś ko​muś wska​zał. Z naj​głęb​sze​go mro​ku wy​ło​ni​ła się nie​wy​raź​na, drob​na po​stać i wró​ci​ła do ka​fej​ki „Krew jak cze​ko​la​da”.

Z wol​na zbli​ża​ła się pół​noc.

Rozdział 9 Z par​kin​gu ru​sza​ły wy​pa​sio​ne bry​ki – ben​tleye, fer​ra​ri, po​rscha​ki, asto​ny i li​cho wie, co jesz​cze – a Mi​le​na, gwiaz​da wie​czo​ru, w to​wa​rzy​stwie dwóch sza​le​nie atrak​cyj​nych fa​ce​tów sta​ła przy… se​gwayu. Sa​mo​bież​nym, dwu​ko​ło​wym i jed​no​oso​bo​wym. Chrząk​nę​ła, unio​sła wzrok i spy​ta​ła: – Więc po​wia​dasz, Da​riu​szu, że je​dzie​my na Ini​cja​cję? Da​rek za​ko​ły​sał się na pię​tach. Nie cier​piał wy​cho​dzić na głup​ka, zwłasz​cza przed Mi​le​ną, były jed​nak gor​sze rze​czy niż zra​nio​na duma. Chrząk​nął, ro​zej​rzał się i za​wo​łał nie​co roz​pacz​li​wie: – Do​rian… Do​rian…! Do​rian pod​szedł ocho​czo. Uwiel​biał być bar​dziej po​trzeb​ny od Da​riu​sza. – Tak? – Wy​pro​sto​wał się, wsu​nął kciu​ki w szluf​ki spodni i spoj​rzał z góry na kon​ku​ren​ta. – Może… eee… po​je​dzie​my two​im wo​zem? Do​rian wy​szcze​rzył zęby. A po​tem uśmiech mu przy​gasł, a ra​mio​na okla​pły. – Za​par​ko​wa​łem gdzie in​dziej. – Gdzie in​dziej? – chcia​ła wie​dzieć Mi​le​na. – W czę​ści dla sa​mo​cho​dów do​staw​czych. To jest… ekhm… po dru​giej stro​nie Cen​trum. Gdy​bym JA cię po​pro​wa​dził, nie leź​li​by​śmy tu nada​rem​no. – TU jest głów​ny par​king i bez​po​śred​ni wy​jazd na dro​gę – za​uwa​żył Da​riusz. – Gdy​bym JA ci to​wa​rzy​szył od po​cząt​ku, nie par​ko​wał​bym byle gdzie. – Pa​no​wie! – prze​rwa​ła im Mi​le​na. – Nie chcia​ła​bym się spóź​nić na Ini​cja​cję. Je​stem pew​na, że wszy​scy to za​uwa​żą. Pa​no​wie po​czu​li się nie​kom​for​to​wo. Do​rian prze​ana​li​zo​wał w my​ślach po​łą​cze​nia mię​dzy par​kin​ga​mi oraz sieć dróg pro​wa​dzą​cych do Wiel​kiej Sali i z przy​kro​ścią do​szedł do wnio​sku, że jest go​rzej, niż są​dził. – Mu​si​my pójść do sa​mo​cho​du. To tro​chę zaj​mie. Mi​le​na wy​mow​nie spoj​rza​ła na swo​je szpil​ki. Myśl, że ZNO​WU mia​ła​by w nich prze​mie​rzać całe Cen​trum bru​ko​wa​ne ko​ci​mi łba​mi nie na​pa​wa​ła jej

ra​do​ścią. – Jak to cu​dow​nie, że mogę na was li​czyć – rze​kła zja​dli​wie. – Co za po​moc! Opie​ka! Ochro​na! Pa​no​wie byli co​raz mniej​si. – Po​nio​sę cię – za​pro​po​no​wał Do​rian. – Mo​że​my cię nieść na zmia​nę – za​ofia​ro​wał się Da​riusz. – Świet​na myśl. Co za wi​do​wi​sko dla go​ści! – Roz​ło​ży​ła ręce. – A kim ty się przej​mu​jesz? Co naj​wy​żej zo​ba​czy cię ob​słu​ga Cen​trum – prze​ko​ny​wał Da​riusz. Mi​le​na zmiaż​dży​ła go wzro​kiem i po​mysł padł w za​rod​ku. Ko​lej​ne sa​mo​cho​dy mi​ja​ły ich w po​śpie​chu, nie​któ​rzy kie​row​cy zwal​nia​li przy zja​wi​sko​wej blon​dyn​ce, uchy​la​li szyb​ki i kła​nia​li się, po​ka​zu​jąc zęby w sze​ro​kich uśmie​chach. Dzię​ki temu wy​stro​jo​na trój​ka nie tyl​ko ster​cza​ła jak pa​ra​so​le, ro​biąc do​brą minę do złej gry, ale przy oka​zji wdy​cha​ła spa​li​ny. – Ale sia​ra. I po​my​śleć, że wszy​scy spie​szą się na próż​no – mruk​nę​ła, ma​cha​jąc po​dróż​nym z nie​miec​ką re​je​stra​cją. – Czy nie ma tu tak​só​wek? – spy​ta​ła na​gle tchnię​ta nową my​ślą. – Nie – od​par​li zgod​nie. – No nic, może Pola ma tu gdzieś ja​kiś wo​zik – jęk​nę​ła z na​dzie​ją i wy​ję​ła te​le​fon ko​mór​ko​wy. Nim jed​nak na​ci​snę​ła pierw​szą cy​frę, z sa​me​go koń​ca par​kin​gu pod​je​chał do nich… po​jazd. Trud​no po​wie​dzieć, co to było. Czołg? Opan​ce​rzo​na te​re​nów​ka? Am​fi​bia? W każ​dym ra​zie wy​glą​dał na trwa​ły i od​por​ny na ata​ki ter​ro​ry​stycz​ne. Opu​ści​ła się szy​ba, a za nią uka​za​ła się twarz Lwa. – Po​zwol​tie do nas, za​pra​szam. – O dzi​wo, był trzeź​wy jak świ​nia. Do​rian sta​nął przed Mi​le​ną jak tar​cza albo co naj​mniej ka​mi​zel​ka ku​lo​od​por​na. – Dzię​ku​je​my, za​raz bę​dzie nasz trans​port. – Mnie… styd… Pa​nien​ka Mi​le​na po​cho​wa​ła mo​je​go bra​ta… Ja… – Za​milkł, jak​by szu​kał sło​wa. W okien​ku po​ja​wi​ła się gło​wa Iri​ny. – Wska​kuj​cie, bo nie da nam żyć. Cho​ciaż tyle zro​bi​my. Strasz​nie było mu głu​pio, kie​dy wy​trzeź​wiał. No chodź​cie, tu tyle miej​sca! Da​riusz pa​trzył na Iri​nę jak na zja​wi​sko: chło​nął jej ślicz​ne wiel​kie oczy pod​kre​ślo​ne ciem​ny​mi cie​nia​mi, cu​dow​ne rzę​sy, biust wy​chy​la​ją​cy się znad gor​se​ci​ku… Och, cała wy​glą​da​ła jak z ob​raz​ka. Za​fa​scy​no​wa​ny, trą​cił Mi​le​-

nę łok​ciem. – To jak? Wsia​da​my? – Nie są​dzę – za​opo​no​wał Do​rian. Mi​le​na się ro​zej​rza​ła. Wła​śnie mi​nął ich ostat​ni sa​mo​chód i ogrom​ny par​king był te​raz prze​raź​li​wie pu​sty. Na​wet idio​ta nie miał​by na​dziei, że gdzieś za ko​lum​ną po​zo​stał ja​ki​kol​wiek śro​dek trans​por​tu. Poza se​gway​em. – Wsia​da​my – zde​cy​do​wa​ła. Do​rian przy​trzy​mał zna​czą​co jej rękę. Zde​ner​wo​wa​ła się. Za kogo on się ma?! Syk​nę​ła, po​trzą​snę​ła ra​mie​niem i wsia​dła. Za nią wsko​czył ra​do​sny jak skow​ro​nek Da​riusz, a na koń​cu, z opo​ra​mi, Do​rian. W środ​ku było wy​god​nie i luk​su​so​wo jak w li​mu​zy​nie. Po krót​kiej pre​zen​ta​cji roz​lo​ko​wa​li się na skó​rza​nych ka​nap​kach – Da​riusz po​spiesz​nie za​jął miej​sce koło Iri​ny, Do​rian siadł mię​dzy Mi​le​ną a Lwem. Kie​row​ca – jak się do​my​śla​li, był nim Gaw​ry​luk – krył się za prze​sło​ną od​dzie​la​ją​cą ka​bi​nę od resz​ty po​jaz​du. – Wie​cie, gdzie uro​czy​stość? – upew​nił się Da​riusz. – Wie​my – Lew uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Ja tyl​ko się prze​dzierz​gnę. Iri​na, zaj​mis’ go​stia​mi[4]. Po​szedł na tył po​jaz​du. Iri​na się​gnę​ła do bar​ku i za​czę​ła na​peł​niać krysz​ta​ło​wy kie​li​szek ja​sno​czer​wo​ną krwią z nie​wiel​kim do​dat​kiem al​ko​ho​lu. Mi​le​na po​trzą​snę​ła prze​czą​co gło​wą. – Nie po​win​nam pić przed Ini​cja​cją. Do​rian za​krył dło​nią kie​li​szek. – Je​stem na służ​bie. Iri​na unio​sła brwi, spoj​rza​ła na Do​ria​na, po​tem na Mi​le​nę, a na jej usta wy​pełzł po​gar​dli​wy uśmie​szek. – Ochro​na? My​śla​łam, że rand​ka. U nas jak ktoś chro​ni, to chro​ni. Do​rian po​czer​wie​niał. – A ja po​pro​szę. – Da​riusz przy​su​nął się do wam​pi​rzy​cy i wy​jął z jej dło​ni szkło. – Da​riusz je​stem. To ja stwo​rzy​łem Mi​le​nę – po​wie​dział głę​bo​kim ba​ry​to​nem. – Sły​sza​łam, że… – za​czę​ła Iri​na. – Okej – prze​rwał jej, zły jak osa. – Zro​bi​łem to ra​zem z Fi​dia​szem. To zna​czy nie gryź​li​śmy jej RA​ZEM, ale… Po​jazd wszedł w gwał​tow​ny za​kręt i wszy​scy się prze​chy​li​li. Da​riusz z tru​dem ura​to​wał swój kie​li​szek.

– Może le​piej wy​pij – za​pro​po​no​wa​ła Mi​le​na. – Nie chcia​ła​bym, że​byś źle się pre​zen​to​wał na uro​czy​sto​ści. – Oczy​wi​ście. – Da​riusz kiw​nął gło​wą i za​nu​rzył usta we krwi. Za​pa​dła bło​ga ci​sza prze​ry​wa​na je​dy​nie mia​ro​wą pra​cą sil​ni​ka. Mi​le​na po​pra​wi​ła wło​sy. Ten gest spo​wo​do​wał, że ob​ró​ci​ła nie​co gło​wę i ką​tem oka wy​chwy​ci​ła ja​kiś ruch. W szkla​nej prze​sło​nie wi​docz​ne było nie​wy​raź​ne od​bi​cie Lwa. Zdjął ko​szu​lę, wy​tarł nią spo​co​ne cia​ło i wy​jął nową. Był tak samo fan​ta​stycz​nie umię​śnio​ny jak Gri​sza. Od​wró​cił się, się​ga​jąc po musz​nik i wte​dy na jego ple​cach uj​rza​ła ta​tu​aż. Przed​sta​wiał węża po​ły​ka​ją​ce​go czło​wie​ka. Przy​mknę​ła oczy. Fa​mi​liant. – A co tak ti​cho? – spy​tał Lew, wpy​cha​jąc się mię​dzy Mi​le​nę i Do​ria​na. – Krow’ nie​do​bra? – Do​sko​na​ła – po​chwa​lił Da​riusz. – Taka… de​li​kat​na. – A jaka ma być? Z die​wocz​ki. Ta​koj ma​len​koj. – Mach​nął ręką może metr nad pod​ło​gą. Da​riusz z tru​dem po​ha​mo​wał się, by nie try​snąć nią na ta​pi​cer​kę. Opu​ścił kie​li​szek, tra​cąc ocho​tę na dal​szą kon​sump​cję. Zer​k​nął na roz​luź​nio​ną Iri​nę i na​gle jej dłu​gie dra​pież​ne pa​znok​cie sko​ja​rzy​ły się mu z mo​dlisz​ką. Mi​le​na wy​da​ła się mu cu​dow​niej​sza niż kie​dy​kol​wiek. Lew mo​zo​lił się z za​pi​na​niem ko​szu​li. Gru​be pal​ce z tru​dem ra​dzi​ły so​bie z ma​lut​ki​mi dziur​ka​mi. – Mnie co​zień… bar​dzo… przy​kro. Ja nie tak chciał po​zna​ko​mit’sia – rzekł do Mi​le​ny. – Nie wie​dzia​łam, że Gri​sza miał bra​ta. – My… nie wi​dzie​li się dłu​go. – Ro​dzin​na kłót​nia? Lew po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Co in​ne​go. Ale ja wie​dział, szto Gri​go​rij umier. Spójrz. – Wy​su​nął na chwi​lę swój na​szyj​nik, pre​zen​tu​jąc go dziew​czy​nie. Zęby były nie​co po​czer​nia​łe. – Spło​nął w słoń​cu, kie​dy mnie chro​nił – wy​ja​śni​ła. Wiel​kie pal​ce za​mar​ły przy ostat​nim gu​zi​ku. – Do​brze wal​czył? – spy​tał ci​cho. – Naj​le​piej. Nie miał so​bie rów​nych. Lwu na chwi​lę roz​bły​sły oczy, a po​tem uśmiech​nął się gorz​ko.

– Ale zdra​dził. Tak żoł​nierz tra​ci czest’[5]. – Nie znam się na tych wszyst​kich… za​sa​dach – przy​zna​ła – ale wiem, że był lo​jal​ny. I to on zo​stał zdra​dzo​ny przez men​to​ra. – Jak to? – Wam​pir po​ru​szył się ner​wo​wo. Do​rian roz​pacz​li​wie dał Mi​le​nie znak zza ple​ców Ro​sja​ni​na, by nie wda​wa​ła się w dys​ku​sje. – Boli mnie – po​wie​dzia​ła chłod​no, bar​dziej do Do​ria​na niż do Lwa – że nikt po nim nie za​pła​kał. Dla​te​go po​wiem, jak było. Po​nad sto pięć​dzie​siąt lat temu Otto miał prze​mie​nić uko​cha​ną Gri​szy, Ma​rię. W pe​wien spe​cjal​ny spo​sób. – I co? – Lew chło​nął każ​de jej sło​wo. – Nie uda​ło się. Trans​for​ma​cja była… nie​peł​na. Ma​ria stra​ci​ła ro​zum. Otto skła​mał, że umar​ła i w ta​jem​ni​cy ją tor​tu​ro​wał. Kie​dy Gri​sza się do​wie​dział, sta​nął prze​ciw​ko nie​mu… I zgi​nął. – Gdy tyl​ko skoń​czy​ła, zro​zu​mia​ła, jak nie​peł​ny jest to ob​raz ostat​nich dni Gri​szy, jak nie​bez​piecz​nie jest wda​wać się w szcze​gó​ły przed Fa​mi​lian​tem oraz że nie po​win​na zdra​dzać swych po​wią​zań ze zmar​łym, a tym bar​dziej pa​plać o pa​mię​ci krwi i roli Do​ria​na. Za​ci​snę​ła usta i po​bło​go​sła​wi​ła oko​licz​ność, że wła​śnie się za​trzy​ma​li. Do​rian sko​czył otwo​rzyć drzwi. – Wy​bacz​cie, ale Mi​le​na ma swo​je obo​wiąz​ki – rzekł ofi​cjal​nym to​nem i nie​mal wy​cią​gnął ją z wozu. Był wście​kły. *** Mał​goś​ka szła jak ta​ran. Wła​ści​wie nie po​tra​fi​ła​by ra​cjo​nal​nie wy​tłu​ma​czyć, dla​cze​go wy​bra​ła aku​rat tę dro​gę. Po pro​stu zmie​rza​ła przed sie​bie spię​ta, peł​na ener​gii i nie​na​wi​ści. Była pew​na, że po​stę​pu​je słusz​nie. Ba! Bo​ha​ter​sko. Cel był oczy​wi​sty: do​paść po​two​ry i wy​ba​wić z cie​le​snej po​wło​ki ich od​ra​ża​ją​ce, cho​re du​sze. Tyl​ko chwi​la​mi kon​sta​to​wa​ła, że wam​pi​rów jest co naj​mniej kil​ka – plus, oczy​wi​ście, Da​rek i Mi​le​na z tą swo​ją słod​ką, za​kła​ma​ną twa​rzycz​ką – nie za​wra​ca​ła so​bie jed​nak tym gło​wy. Ab​so​lut​nie za​wie​rza​ła Bogu, nie wąt​piąc w po​wo​dze​nie mi​sji na​wet przez chwi​lę. Tyl​ko jed​no py​ta​nie tłu​kło się w jej czasz​ce, bu​dząc nie​po​kój: co sta​nie się, kie​dy już prze​bi​je bra​ta koł​kiem? Czy jego nie​śmier​tel​na du​sza bę​dzie ura​to​wa​na? A może Da​rek jest stra​co​ny na za​wsze? Ta per​spek​ty​wa prze​ra​ża​ła ją o wie​le bar​dziej niż śmierć do​cze​sne​go cia​ła. Zwol​ni​ła, krok stał się mniej sprę​ży​sty.

Naj​gor​sza była świa​do​mość, że za​lą​żek zła mu​siał w nim tkwić od po​cząt​ku. Nie oszu​ki​wa​ła się, wie​dzia​ła, że to praw​da, ina​czej bo​wiem nie sku​si​ła​by go ciem​ność. Ile​kroć o tym po​my​śla​ła, czu​ła chłód w ser​cu, któ​ry po​zba​wiał ją zdol​no​ści wy​ba​cza​nia. Za​to​pio​na w swych roz​wa​ża​niach na​wet nie za​uwa​ży​ła, że po​ru​sza się ko​ry​ta​rzem, któ​ry jest za​ska​ku​ją​co czy​sty, wen​ty​lo​wa​ny i oświe​tlo​ny. Do​pie​ro kie​dy prze​szła ja​kieś dwie​ście me​trów, wy​łą​czy​ła lamp​kę za​mo​co​wa​ną do ka​sku. Na ci​chy trzask prze​łącz​ni​ka na​ło​żył się mia​ro​wy od​głos czy​ichś kro​ków. Przy​war​ła do wnę​ki w ścia​nie i za​mar​ła bez ru​chu. Z na​prze​ciw​ka szedł mło​dy chło​pak w czar​nych dre​sach. W jego twa​rzy było coś sta​re​go, na​wet ru​chy miał po​wścią​gli​wie, jak​by szko​da mu było ener​gii na szyb​ki marsz. Zer​k​nę​ła ku nie​mu z pół​mro​ku i wte​dy uj​rza​ła ja​rzą​ce się sre​brem oczy w ob​ra​mo​wa​niu ciem​ne​go kap​tu​ra. Chło​pak za​trzy​mał się kil​ka me​trów od niej i prze​szył ją spoj​rze​niem. Był za​ska​ku​ją​co spo​koj​ny. Obu​rza​ją​co spo​koj​ny. Wi​dzia​ła prze​cież jego pal​ce zwień​czo​ne pa​zu​ra​mi i ten sre​brzy​sty blask bi​ją​cy z oczu. Nie mia​ła wąt​pli​wo​ści – był jed​nym z nich. – Po​dejdź, moje dziec​ko – rzekł. – Nie bój się. Nie zro​bię ci krzyw​dy. W Mał​go​ś​ce się za​go​to​wa​ło, ale po​skro​mi​ła emo​cje. Sta​nę​ła na​prze​ciw nie​go i wol​no roz​pię​ła su​wak. Na wi​dok koł​ków wam​pir za​mru​gał, a jego usta roz​cią​gnę​ły się w uśmie​chu peł​nym roz​ma​rze​nia. – O… daw​no nie wi​dzia​łem cze​goś ta​kie​go. Masz ja​kieś kon​kret​ne pla​ny? – Mogę za​cząć od cie​bie – syk​nę​ła. – A po​tem? – Po​tem… – Pierś za​fa​lo​wa​ła jej z bólu. – Po​tem za​bi​ję bra​ta. I jego nie​do​szłą żonę. – Na​zy​wa​ją się ja​koś? – spy​tał mięk​ko. Ta jego… sło​dycz, grzecz​ny, miły głos po​tę​go​wa​ły jej cier​pie​nia. – A co to cie​bie ob​cho​dzi?! Już nie bę​dziesz żył! Osta​tecz​nie! – Nie pa​mię​tasz, jak mają na imię? – Do​sko​na​le pa​mię​tam! Da​riusz i Mi​le​na! Wam​pir po​ja​wił się tuż przy Mał​go​ś​ce. Po​gła​dził mięk​ko jej po​li​czek zim​ną, twar​dą dło​nią, przy​pra​wia​jąc ją o dresz​cze. – A jak brzmi two​je imię? Po​wie​dzia​ła, wciąż wpa​tru​jąc się w jego ob​li​cze. Dziw​nie fa​lo​wa​ło. Z ciem​nych jam spo​glą​da​ły go​re​ją​ce oczy, po​licz​ki za​pa​da​ły się i wy​brzu​sza​ły, cie​nie wę​dro​wa​ły po per​ga​mi​no​wej skó​rze jak pla​my na słoń​cu. Było to fa​-

scy​nu​ją​ce i prze​ra​ża​ją​ce za​ra​zem. – Po​ka​za​łeś mi swo​ją twarz. Praw​dzi​wą twarz – za​uwa​ży​ła z sa​tys​fak​cją. – Te​raz wiem, że nic mi się nie wy​da​wa​ło. Że nie je​steś czło​wie​kiem i ta​kich jak ty jest wię​cej. – A ty zdra​dzi​łaś swo​je praw​dzi​we imię. Przez uła​mek se​kun​dy nie wie​dzia​ła, o co mu cho​dzi. A po​tem uświa​do​mi​ła so​bie, że wca​le nie po​wie​dzia​ła: „je​stem Mał​go​rza​ta Pu​ty​jas-Dą​bek”, nic z tych rze​czy. Po​wie​dzia​ła coś cał​kiem in​ne​go. Było to imię… któ​re zna​ła tyl​ko ja​kaś jej cząst​ka, ta​jem​ne sło​wo, do któ​re​go ni​g​dy nie mia​ła do​stę​pu. Wam​pir uśmiech​nął się smut​no. – Wra​caj do domu i za​cho​waj to, co tu wi​dzia​łaś, dla sie​bie. – Nie chcę – szep​nę​ła. Czu​ła, jak mar​z​ną jej dło​nie, jak roz​pacz​li​wie ko​ła​cze się w niej ser​ce, jak tra​ci wła​dzę nad swo​ją wolą. – Masz czy​stą du​szę. Ciesz się ży​ciem, nie brudź jej w Pod​zie​miu, nie ka​laj bra​to​bój​stwem. – Da​riusz nie jest już moim bra​tem. – Dziew​czy​nie sta​nę​ły łzy w oczach. Tak cięż​ko było się sprze​ci​wiać temu dzie​cia​ko​wi w kap​tu​rze. – Wciąż giną lu​dzie. Tyle zła. Tyle zła… – To nie jest two​ja wal​ka – od​rzekł. – Na​ka​zu​ję ci, od​stąp. – Nie cie​bie słu​cham – od​par​ła i uję​ła w dło​nie koł​ki. Nie zdą​ży​ła ich wy​jąć ani tym bar​dziej wbić w drob​ne cia​ło na​sto​lat​ka. Chło​pak szep​nął ja​kieś sło​wo i ze​sztyw​nia​ła. Oczy sta​ły się szkla​ne, cia​ło bez​wol​ne, ser​ce pę​ka​ło z bólu. Oto do​tar​ła nie​mal do ją​dra zła, a na jej dro​dze sta​nął sza​tan. Był sil​ny, po​tęż​ny i miał nad nią wła​dzę. Osu​nę​ła się na zie​mię, a on prze​szedł nad nią, na​wet nie pa​trząc za sie​bie. Nie po​tra​fi​ła oce​nić, jak dłu​go tak le​ża​ła. W pew​nym mo​men​cie zo​ba​czy​ła, że mija ją Ra​dek, nie do​strze​ga​jąc cia​ła sku​lo​ne​go w cie​niu wnę​ki. A po​tem na​gle uj​rza​ła nad sobą ko​bie​tę. Mia​ła dłu​gie ciem​ne wło​sy, duże zie​lo​ne oczy i bar​dzo bla​dą cerę. Ubra​na była w suk​nię z czer​wo​nej ta​fty i mę​ską skó​rza​ną kurt​kę. Kie​dy kuc​nę​ła, z wy​pcha​nej kie​sze​ni wy​pa​dła jej ka​se​ta. Scho​wa​ła ją szyb​ko, a na​stęp​nie po​ma​ca​ła cie​pły​mi pal​ca​mi szy​ję Mał​goś​ki i spoj​rza​ła w szkla​ne źre​ni​ce. Na ko​niec wzrok przy​by​łej za​trzy​mał się na koł​kach, któ​re dziew​czy​na wciąż ści​ska​ła dłoń​mi, i wte​dy jej oczy się zwę​zi​ły. – Ży​jesz? – szep​nę​ła. Mał​goś​ka mru​gnę​ła. – Nikt cię nie ką​sał. Co ci jest?

Mil​cza​ła. Sama myśl, że mia​ła​by wy​dać z sie​bie dźwięk, wy​da​wa​ła się tak po​ra​ża​ją​co mę​czą​ca, że na​wet nie pró​bo​wa​ła jej sfor​mu​ło​wać. Ko​bie​ta po​chy​li​ła się nad nią i nie​spo​dzie​wa​nie do​tknę​ła usta​mi jej ust. Cie​płe po​wie​trze wy​peł​ni​ło płu​ca le​żą​cej bez ru​chu dziew​czy​ny, a sto​py i dło​nie za​kłu​ły mi​lio​na​mi igie​łek. Cia​ło nie było już sztyw​ne, do​tyk – tępy, a oto​cze​nie – od​le​głe. Po​czu​ła zim​no pod​ło​gi, ka​my​czek pod lewą ło​pat​ką, drę​twie​nie ły​dek. Za​mru​ga​ła i ode​tchnę​ła głę​biej, a na po​licz​kach po​ja​wił się bla​dy ru​mie​niec. – Kim je​steś? – szep​nę​ła. – Dita… mmm… Edy​ta – po​pra​wi​ła się. – Mał​go​rza​ta. – Wi​dzę, że ci le​piej. – Ko​bie​ta po​da​ła jej dłoń, po​ma​ga​jąc wstać. – Po​spiesz się, trze​ba stąd wiać. Mał​goś​ka unio​sła się z zie​mi, z wy​sił​kiem po​pra​wi​ła ple​cak. – Mam… mam… – Gdzieś w za​ka​mar​kach umy​słu ko​ła​ta​ły się sło​wa, że ma mi​sję, że musi iść da​lej, ale była taka sko​ło​wa​na… – Nie​waż​ne – szep​nę​ła Dita, roz​glą​da​jąc się ner​wo​wo. – One są tu wszę​dzie. Cud, że nikt cię nie zna​lazł. To dla​te​go, że bra​ku​je stra​ży. – Po​cią​gnę​ła ją za sobą. Mał​goś​ka szła jak otę​pia​ła. – Je​steś czło​wie​kiem? – O tak. Sła​bym, po​wol​nym, z cał​ko​wi​cie bez​u​ży​tecz​nym no​sem i ró​żo​wy​mi pa​zno​kiet​ka​mi. – Dita bez za​sta​no​wie​nia skrę​ci​ła w ja​kiś nie​wiel​ki tu​nel i kiw​nę​ła na​glą​co. Była bar​dzo pew​na sie​bie i zde​cy​do​wa​na. – Znasz pod​zie​mia? – Nie​zbyt do​brze. Ale wiem, jak iść do wyj​ścia. Mał​goś​ka za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. – Mu​szę wie​dzieć, co do nich masz. Bo ja… ja… – Od​ru​cho​wo ści​snę​ła koł​ki. – Spo​koj​nie, je​ste​śmy po tej sa​mej stro​nie ba​ry​ka​dy. – Dita szła da​lej, nie cze​ka​jąc. Mał​go​rza​ta po​bie​gła za nią, zde​ner​wo​wa​na, że mo​gły​by się roz​dzie​lić. W gło​wie jej się krę​ci​ło, wciąż była sła​ba. – Przez nie stra​ci​łam bra​ta – wy​zna​ła. – Kie​dyś tu wró​cę i po​wy​bi​jam je co do nogi. – Sama? – zdzi​wi​ła się Dita. – Prze​cież to idio​tycz​ne.

– Je​śli się przy​łą​czysz, bę​dzie​my dwie. Dita uśmiech​nę​ła się po​gar​dli​wie. – Dwie dziew​czyn​ki z ko​łecz​ka​mi. Po pro​stu pad​ną z wra​że​nia. Mał​goś​ka za​ci​snę​ła usta. Go​rycz try​ska​ła z niej fon​tan​na​mi. – Cze​mu nikt nie chce mi po​móc? – wy​buch​nę​ła. – Mam bazę, na​rzę​dzia, broń… I co…?! Je​stem sama jak pa​lec. – Bazę…! Pew​nie to ja​kaś cuch​ną​ca piw​ni​ca. – Nie. Dom na przed​mie​ściach. Dita zwol​ni​ła. Ze​lek​try​zo​wa​ła ją in​for​ma​cja o bez​piecz​nym lo​kum. Te​raz, kie​dy zo​sta​ła wy​rzu​co​na poza na​wias wam​pi​rze​go spo​łe​czeń​stwa, mu​sia​ła zna​leźć miesz​ka​nie do​sto​so​wa​ne do ludz​kich po​trzeb. Chrząk​nę​ła, a na jej twa​rzy po​ja​wił się przy​mil​ny uśmiech. – Wła​ści​wie… chęt​nie po​znam two​je pla​ny – za​pro​po​no​wa​ła ostroż​nie. – Po​win​ny​śmy się wspie​rać, praw​da? – Ja my​ślę…! Chcesz obej​rzeć moją bazę? Osza​le​jesz, jak ją zo​ba​czysz. – Mo​że​my tam iść na​wet te​raz. Mał​goś​ka roz​pro​mie​ni​ła się, oczy za​pło​nę​ły jej na​tchnio​nym bla​skiem. – Wie​dzia​łam, że Bóg mi ko​goś ze​śle – szep​nę​ła wzru​szo​na. – Bę​dzie​my jak anio​ły znisz​cze​nia. Ty i ja. – Mu​sia​ła​bym za​miesz​kać w two​im nie​bie – za​su​ge​ro​wa​ła Dita niby żar​tem. Nie mo​gła już po​słu​gi​wać się Gło​sem, jed​nak lata ma​ni​pu​lo​wa​nia ludź​mi nie po​szły na mar​ne. Mał​goś​ka zła​pa​ła ha​czyk. – A chcia​ła​byś? – spy​ta​ła z na​dzie​ją. – By​ło​by cu​dow​nie. *** Wiel​ka Sala lśni​ła ty​sią​ca​mi re​flek​to​rów. Wpraw​dzie nie​któ​rzy Czy​ści​cie​le, zwłasz​cza ci star​si, szep​ta​li nie​chęt​nie, że po​win​ny być po​chod​nie lub co naj​wy​żej świe​ce, zwy​cię​ży​ła jed​nak no​wo​cze​sność. Wszech​obec​ny blask uwi​docz​nił roz​miar po​miesz​cze​nia. Wy​so​ko nad gło​wa​mi ma​ja​czy​ło skle​pie​nie, roz​le​gła pły​ta, któ​ra po​mie​ści​ła​by ze dwa bo​iska do ko​szy​ków​ki, mia​ła kształt owa​lu. W jej cen​tral​nej czę​ści, pod ze​ga​rem, umiesz​czo​no pod​wyż​szo​ną sce​nę, do któ​rej pro​wa​dzi​ły dwa bie​gi scho​dów. Ca​łość oka​la​ły try​bu​ny. Zwłasz​cza one ro​bi​ły wra​że​nie, po​nie​waż w tej wła​śnie chwi​li za​peł​nio​ne były do ostat​nie​go miej​sca. Go​ście byli pod​eks​cy​to​wa​ni i za​ró​żo​wie​ni, co

po​zwa​la​ło przy​pusz​czać, że cho​ciaż im​pre​za jesz​cze się nie za​czę​ła, opróż​ni​li już więk​szość za​pa​sów Cen​trum. – Ilu ich jest? – szep​nę​ła Mi​le​na. Tre​ma ści​snę​ła jej gar​dło. Do​rian prze​su​nął wzro​kiem po oży​wio​nych rzę​dach. – Co naj​mniej pół​to​ra ty​sią​ca. Prze​łknę​ła śli​nę. – Mam na​dzie​ję, że nie są głod​ni. Do​rian po​dał jej ra​mię i ru​szy​li w stro​nę scho​dów pro​wa​dzą​cych na po​dest. Pa​no​wał gwar. Nie​któ​rzy za​ję​li już swo​je krze​seł​ka, inni po​spiesz​nie prze​py​cha​li się na miej​sca, nio​sąc ostroż​nie jed​no​ra​zo​we kub​ki ze słom​ka​mi. Wszy​scy ubra​ni byli od​święt​nie, moż​na by na​wet rzec – na po​kaz. Ko​bie​ty wy​stro​iły się w pięk​ne suk​nie wie​czo​ro​we, pa​no​wie – w ele​ganc​kie smo​kin​gi, fra​ki i sur​du​ty. Tyl​ko w jed​nym sek​to​rze do​mi​no​wa​ły zgrzeb​ne ko​szu​le – bia​łe, czar​ne i bure – nie​odmien​nie jed​nak czy​ste, całe i od​pra​so​wa​ne. Gdzie​nie​gdzie mi​ga​ły pe​le​ry​ny, głów​nie czar​ne, ale naj​wy​raź​niej były w od​wro​cie. Mi​le​na pły​nę​ła przez tłum z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Po​ru​sza​ła się jak we śnie. Wszyst​ko było nie​re​al​ne, wy​ol​brzy​mio​ne i od​le​głe. – Nie wyj​dą na mia​sto, praw​da? Po​wiedz, że tego nie zro​bią – szep​nę​ła bła​gal​nie. – A jak są​dzisz? Za​gry​zła usta. Je​śli tyl​ko nie​wiel​ka część pod​chmie​lo​nych go​ści ru​szy świę​to​wać po im​pre​zie… – Prze​cież nie ukry​ją ta​kiej ma​sa​kry – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Mają wpra​wę. – Wi​dząc jej po​bla​dłą twarz, uści​snął ją moc​niej w ra​mię, by do​dać otu​chy. – Może za​do​wo​lą się po​czę​stun​kiem. Wiem, że Fi​diasz za​dbał o za​pa​sy świń​skiej krwi. Nie od​po​wie​dzia​ła. Z każ​dym kro​kiem ża​ło​wa​ła bar​dziej, że przy​na​le​ży do tej spo​łecz​no​ści. Za​czy​na​ła ro​zu​mieć, dla​cze​go Do​rian trzy​mał się na ubo​czu i nie za​cie​śniał wię​zów z in​ny​mi wam​pi​ra​mi. – Uśmiech​nij się. Wie​lu przy​je​cha​ło z da​le​ka zo​ba​czyć cho​dzą​cą za dnia. Bły​snę​ło kil​ka fle​szy. Na​chal​nie, na​gle, bez za​po​wie​dzi. – Krót​ko mó​wiąc: dzi​wa​dło – mruk​nę​ła nie​chęt​nie. – Prę​dzej – cud na​tu​ry. Na​dzie​ję na ży​cie za dnia. – Na​chy​lił się do jej ucha. – Li​czą na ja​kiś spek​ta​ku​lar​ny po​kaz. – Mam cho​dzić po li​nie? Za​tań​czyć? Wy​ką​pać się we krwi? – Pod​da​dzą cię te​sto​wi świa​tła.

– I to bę​dzie wi​do​wi​sko​we? Wąt​pię. Do​rian chciał coś po​wie​dzieć, ale zre​zy​gno​wał. Za​miast tego zwró​cił jej uwa​gę na mi​ja​ne oso​by. – Jest spo​ro waż​nych go​ści. Sta​re wam​pi​ry, zna​ne. – Gdzie? – W loży sie​dzi Ste​fan. Wyż​sze sfe​ry i po​tęż​ny ma​ją​tek. Ma fan​ta​stycz​ny dom pod War​sza​wą. Na lewo de​le​ga​cja z Ru​mu​nii, za nimi Niem​cy. A tam, w pierw​szym rzę​dzie, w ka​pe​lu​szach, wi​dzisz ich? – Uhm. – Gó​ra​le. – Nasi? – Nasi i cze​scy. O, Roch Ju​ras… i Maks – jak zwy​kle w mun​du​rze. He​le​na pew​nie te​raz ża​łu​je, że zwia​ła, za​wsze błysz​czy na ta​kich im​pre​zach. Spójrz na pra​wo. Pola. Po​ma​chaj jej. Bę​dzie dum​na, że się zna​cie. Uwiel​bia się chwa​lić zna​jo​mo​ścia​mi. Mi​le​na od​szu​ka​ła wzro​kiem Polę, ski​nę​ła jej gło​wą i po​ma​cha​ła. Wstą​pi​li na scho​dy oświe​tle​ni po​tęż​nym szpe​ra​czem. – Uśmiech, mała, uśmiech. Skrzy​wi​ła war​gi. – Nie oka​zuj sła​bo​ści. Je​steś wam​pi​rzy​cą. Po​każ zęby. Po​słusz​nie wy​su​nę​ła zęby. Przez wi​dow​nię prze​szedł szmer i ską​pe okla​ski. Po​do​ba​ła się. – Le​piej – po​chwa​lił ją. – Czy wszy​scy są źli? – Sama oceń. Prze​cież po​tra​fisz to, co Czy​ści​cie​le. Mi​le​na zmru​ży​ła oczy. Tłum za​mi​go​tał i oto uj​rza​ła barw​ne pla​my, jak​by byli za​mknię​ci w akwa​rium i każ​dy wy​dzie​lał są​czą​cy się w wo​dzie barw​nik. Try​bu​ny okrył men​tal​ny brud z rzad​ka prze​ty​ka​ny pa​sma​mi iskrzą​ce​go się bla​sku. Za​tem nie wszy​scy byli ska​że​ni okru​cień​stwem, ego​izmem i Bóg wie czym jesz​cze. Do​tar​li do po​de​stu, gdzie Do​rian prze​ka​zał ją Da​riu​szo​wi, jak​by była pa​łecz​ką w szta​fe​cie. – Je​stem tuż tuż – szep​nął na po​że​gna​nie i znik​nął, opusz​cza​jąc krąg świa​tła. Da​riusz od​rzu​cił pe​le​ry​nę na ple​cy i ujął jej dłoń. – Robi wra​że​nie, co? – stwier​dził, to​cząc spoj​rze​niem wo​kół.

– Jak cho​le​ra – od​par​ła przez ści​śnię​te gar​dło. Zde​ner​wo​wa​nie po​tęż​nia​ło i było to, nie​ste​ty, poza jej kon​tro​lą. – Rzu​cisz ich na ko​la​na. Mil​cza​ła, bło​go​sła​wiąc dłu​gą suk​nię, któ​ra kry​ła drżą​ce nogi. – Fan​ta​stycz​nie wy​glą​dasz. Tyl​ko cze​goś tu bra​ku​je. – Mu​snął pal​cem jej de​kolt i wy​jął małą pa​czusz​kę. – To ode mnie, na two​je świę​to. Mi​le​na się ro​zej​rza​ła. Tłum po​ru​szył się nie​cier​pli​wie. Była za mi​nu​tę dwu​na​sta. – To chy​ba nie naj​lep​szy mo​ment… – Ide​al​ny. Po​słusz​nie roz​pa​ko​wa​ła pre​zent, a oczy jej roz​bły​sły. Uję​ła czar​ne słoń​ce w dłoń i po​czu​ła pły​ną​ce od nie​go cie​pło. – Po​do​ba ci się? Nic nie mó​wisz – za​nie​po​ko​ił się. – Jest cu​dow​ne. Za​łóż mi je ko​niecz​nie. Da​riusz speł​nił jej proś​bę. – Moja kró​lo​wa – po​wie​dział ci​cho. Duma wręcz go roz​pie​ra​ła. Wy​bi​ła pół​noc. Wraz z ostat​nim ude​rze​niem ze​ga​ra re​flek​to​ry ską​pa​ły po​dest w świe​tle, uka​zu​jąc ze​bra​nym trzy po​sta​cie: szczu​płe​go Czy​ści​cie​la okry​te​go sza​rą pe​le​ry​ną, wy​stro​jo​ne​go mło​dzień​ca i sto​ją​cą u jego boku dziew​czy​nę w czar​nej suk​ni. Mi​le​na spoj​rza​ła na męż​czyzn. To oni spra​wi​li, że była tu i te​raz, że sta​ła się jed​ną z nich. Tak róż​ni, tak ab​so​lut​nie od​mien​ni… Da​riusz – przy​stoj​ny, pe​łen sa​mo​za​do​wo​le​nia, try​ska​ją​cy ener​gią i Fi​diasz – sku​pio​ny, z nie​ru​cho​mą, szczu​płą twa​rzą i nie​od​łącz​nym Bru​tu​sem sie​dzą​cym mu na ra​mie​niu. Są​dzi​ła, że oj​ciec oka​że jej swą ak​cep​ta​cję, ale tak nie było. Stał, marsz​cząc brwi i wię​cej uwa​gi po​świę​cał swe​mu gry​zo​nio​wi niż cór​ce, któ​rą przy​je​cha​ło oglą​dać tylu zna​mie​ni​tych go​ści. – Tato – szep​nę​ła, uśmie​cha​jąc się. Nie od​po​wie​dział, wręcz uni​kał jej wzro​ku. Po​gła​dził szczu​ra o błysz​czą​cych sre​brem oczach, po​stą​pił krok do przo​du i się​gnął po mi​kro​fon. Na try​bu​nach za​pa​dła peł​na ocze​ki​wa​nia ci​sza.

Rozdział 10 Krzy​wy Mie​cio lu​bił maj. Na​wet w chłod​ne noce było wy​star​cza​ją​co cie​pło, by za​snąć so​bie pod chmur​ką, po​piw​szy w sa​mot​no​ści win​ko. Tego wie​czo​ru wy​brał się na skraj mia​sta, nad je​zior​ko za​gu​bio​ne w ostę​pach La​sku Ar​koń​skie​go. Żmud​nie zgro​ma​dził chrust, roz​pa​lił ogni​sko i, sie​dząc na spróch​nia​łym pnia​ku, zjadł pęto pie​czo​nej kieł​ba​sy. Był syty i pra​wie szczę​śli​wy. Otarł tłu​ste od je​dze​nia usta, łyk​nął ostat​nie kro​ple z bu​tel​czy​ny i spoj​rzał w gwiaź​dzi​ste nie​bo. Była peł​nia, wiel​ki księ​życ stał wy​so​ko, a w jego bla​sku oto​cze​nie wy​glą​da​ło wręcz ba​śnio​wo. Wes​tchnął, roz​ło​żył ka​wa​łek kar​to​nu na zie​mi i po​ło​żył się do snu. I kie​dy już za​pa​dał w ot​chłań ma​rzeń sen​nych, nie​ocze​ki​wa​nie po​czuł drga​nia. Otwo​rzył oczy i siadł gwał​tow​nie. Wi​dok, któ​ry się przed nim roz​ta​czał, z pew​no​ścią mu​siał być efek​tem ostat​nie​go sta​dium de​li​rium. Uj​rzał bo​wiem wy​do​by​wa​ją​cą się spod ta​fli wody are​nę oto​czo​ną try​bu​na​mi i ską​pa​ną w świe​tle elek​trycz​nym. Otarł spo​co​ne czo​ło. Na try​bu​nach sie​dzia​ły wam​pi​ry, mo​rze wam​pi​rów. Mó​wi​ły coś przez gło​śni​ki, biły bra​wo… Pod​su​nął ko​la​na pod bro​dę i prze​łknął śli​nę. Fa​ta​mor​ga​na nie zni​ka​ła. Gdy​by to był je​den wam​pir, trzy, dzie​sięć – być może uwie​rzył​by wła​snym oczom. Ale – cały cyrk…? Prze​ra​żo​ny od​su​nął bu​tem pu​stą bu​tel​kę, wcią​gnął na grzbiet kurt​kę i, po​ty​ka​jąc się o swo​je nogi, znik​nął w ciem​no​ściach lasu. Go​nił go ryk z try​bun… *** Fran​cu​scy Fa​mi​lian​ci sie​dzie​li dziw​nie spię​ci. Nie od​zy​wa​li się do po​stron​nych, je​dy​nie ge​stem za​pro​si​li do loży Lwa i szep​ta​li coś mię​dzy sobą. Sta​no​wi​ło to spo​ry kon​trast z szam​pań​skim na​stro​jem po​zo​sta​łych go​ści. Od​sło​nię​cie skle​pie​nia i wy​nu​rze​nie się pły​ty Wiel​kiej Sali wprost w księ​ży​co​wy blask spodo​ba​ło się ze​bra​nym, tak samo jak część ar​ty​stycz​na i pre​zen​ta​cja Mi​le​ny. Te​raz, w ra​mach prze​rwy, od​by​wał się tra​dy​cyj​ny po​czę​stu​nek. Więk​szość go​ści ze​szła z try​bun i przy dźwię​kach mu​zy​ki piła ser​wo​wa​ne kok​taj​le. Kul​mi​na​cja, na któ​rą wszy​scy cze​ka​li, prze​wi​dzia​na była na pierw​-

szą trzy, kie​dy na​stę​po​wa​ło gó​ro​wa​nie księ​ży​ca, co​kol​wiek mia​ło to zna​czyć. Wte​dy cho​dzą​ca za dnia mia​ła zo​stać pod​da​na pró​bie świa​tła. Mi​le​na wy​szła z gar​de​ro​by, prze​bra​na na wiel​ki fi​nał w kusy ko​stium okry​ty pe​le​ry​ną. Strój wpra​wiał ją w zły hu​mor, nie​po​ko​ją​co bo​wiem ko​ja​rzył się z nie​do​szłą eg​ze​ku​cją – w czymś po​dob​nym sta​ła przy​ku​ta do słu​pa, kie​dy po​przed​ni przy​wód​ca ska​zał ją na śmierć. We​dług Ot​to​na mia​ła być to kara za wy​krad​nię​cie ofia​ry, dla niej – za ra​to​wa​nie nie​win​nej dziew​czy​ny. – Fe​no​me​nal​na im​pre​za – pi​snę​ła na jej wi​dok Pola. – Cze​mu je​steś taka skwa​szo​na? Mi​le​na wska​za​ła bro​dą Czy​ści​cie​li. Cho​dzi​li za nią mil​czą​cym szpa​le​rem, ga​sząc ostat​nie iskier​ki ra​do​ści. – Po​goń ich – za​su​ge​ro​wa​ła lek​ko. – My​ślisz, że nie pró​bo​wa​łam? – Są​dzi​łam, że chro​ni cię Do​rian. – Do​rian – Mi​le​nie drgnę​ła war​ga. – À pro​pos. Wi​dzia​łaś, co robi? Pola się ro​zej​rza​ła. – O kur​de – wy​msknę​ło się jej. Nic dziw​ne​go. Do​rian, z uśmie​chem przy​pię​tym do twa​rzy, po​da​wał drin​ki Fa​mi​lian​tom. – Ale li​zus! Nie zna​łam go z tej stro​ny. – A ja wprost prze​ciw​nie – mruk​nę​ła Mi​le​na. – Gdzie resz​ta dziew​czyn? Pola ucie​kła wzro​kiem. Z pew​no​ścią nie mia​ła ocho​ty dzie​lić się in​for​ma​cja​mi. – Mów – po​na​gli​ła ją. – Jest peł​nia… – Za​uwa​ży​łam. – Peł​nia… płod​no​ści. Mi​le​nie wy​dłu​ży​ła się twarz. – Chcesz po​wie​dzieć…? – Nie czu​jesz się szcze​gól​nie – na​chy​li​ła się do jej ucha i ostat​nie sło​wo szep​nę​ła roz​e​mo​cjo​no​wa​na – po​bu​dzo​na? Mi​le​nę za​tka​ło, po pro​stu nie wie​dzia​ła, co po​wie​dzieć. Pola wzię​ła mil​cze​nie za do​brą mo​ne​tę. – To czas ło​wów – kon​ty​nu​owa​ła z błysz​czą​cy​mi ocza​mi. – Zje​cha​ło tylu fa​ce​tów…! Może któ​ryś… – Na​wet nie chcę o tym słu​chać – prze​rwa​ła jej. – Kie​dy wej​dziesz w rytm, sama nie bę​dziesz mo​gła się oprzeć. Pla​nu​ję

za​in​te​re​so​wać sobą Da​riu​sza. A może le​piej Fi​dia​sza…? – za​wa​ha​ła się. – Oczy​wi​ście, po czę​ści ofi​cjal​nej. – Żar​tu​jesz. – Masz ra​cję, Czy​ści​ciel od​pa​da. Ale Da​riusz… Tak, Da​riusz jest cał​kiem, cał​kiem. – Ani się waż…! – wark​nę​ła ostrze​gaw​czo. – Prze​cież sama mó​wi​łaś, że… – Spoj​rze​nie Mi​le​ny przy​gnio​tło ją do pod​ło​gi. – Okej, jest twój – mruk​nę​ła przez zęby i spu​ści​ła wzrok. Była Cie​niem i nie mo​gła się sprze​ci​wiać. Mi​le​na za​wi​nę​ła się pe​le​ry​ną i wście​kła ru​szy​ła przed sie​bie. Za nią po​dą​ży​ła mil​kli​wa, sza​ra grup​ka. Nie od​stę​po​wa​ła jej na krok, nie​mal dep​ta​ła po pię​tach. – Zo​staw​cie mnie w spo​ko​ju! – syk​nę​ła po raz set​ny tej nocy i po raz ko​lej​ny nie od​nio​sło to skut​ku. Żeby cho​ciaż byli do​brze ubra​ni! Albo odro​bi​nę mniej po​nu​rzy. Nie tyl​ko psu​li jej hu​mor, ale przy oka​zji od​stra​sza​li oso​by, któ​re w in​nej sy​tu​acji z chę​cią by do niej po​de​szły. Sek​tor Czy​ści​cie​li świe​cił pust​ka​mi. Go​spo​da​rze roz​pro​szy​li się po pły​cie, całą swą uwa​gę po​świę​ca​jąc ob​słu​dze im​pre​zy. Na​wet pod​czas wiel​kie​go świę​ta, ja​kim była Ini​cja​cja cór​ki re​gen​ta, nie się​ga​li po al​ko​hol, je​dy​nie co nie​któ​rzy po​pi​ja​li nie​wiel​kie ilo​ści krwi zwie​rzę​cej. Cał​kiem ina​czej było w sek​to​rze Kon​ser​wa​tyw​nych. Pod​eks​cy​to​wa​ne wam​pi​ry tło​czy​ły się tam do ja​kie​goś dys​try​bu​to​ra. Za​cie​ka​wio​na po​de​szła bli​żej, spoj​rza​ła na bar i za​mar​ła z prze​ra​że​nia. Na drew​nia​nym sto​le le​żał roz​cią​gnię​ty Ra​dek – przy​pię​ty pa​sa​mi, z ob​na​żo​nym tu​ło​wiem, z we​nflo​nem wbi​tym w żyłę. Za​ru​mie​nie​ni go​ście pod​cho​dzi​li do nie​go z kie​lisz​ka​mi i na​peł​nia​li je ocho​czo. Męż​czy​zna tra​cił przy​tom​ność, po​wie​ki mu drga​ły, oczy bły​ska​ły biał​ka​mi. Za​chwia​ła się, wstrzą​śnię​ta. W ostat​niej chwi​li pod​trzy​ma​ło ją czy​jeś moc​ne ra​mię. – Nie patrz – szep​nął Fi​diasz. – Skąd… – Głos ugrzązł jej w gar​dle. – Zno​wu wa​łę​sał się po Pod​zie​miu. Tym ra​zem zła​pa​li go w głów​nym ko​ry​ta​rzu. – Na co cze​kasz? Mu​sisz go uwol​nić – za​żą​da​ła ci​cho – i to jak naj​szyb​ciej! – Na​wet o tym nie myśl. Nie zre​zy​gnu​ją z ta​kie​go ca​te​rin​gu. – Je​steś re​gen​tem i Czy​ści​cie​lem. Jak mo​żesz na to po​zwa​lać?!

– Nie po​chwa​lam tego. Nikt z na​szych nie po​chwa​la. – Fi​diasz wbił spoj​rze​nie w zie​mię. – Więc…?! – Wzrok Mi​le​ny ska​kał po twa​rzy ojca, oczy ogrom​nia​ły. – Pro​szę… – Może w in​nych oko​licz​no​ściach… ale nie dziś. – Dla​cze​go? – Była na skra​ju hi​ste​rii, dło​nie za​ci​śnię​te w pię​ści po​bie​la​ły. – Nie chcę ro​bić za​mie​sza​nia. Cze​ka nas… coś waż​ne​go. Nie będę ry​zy​ko​wać. – Mor​der​czy uchwyt nie zwal​niał. Fi​diasz nie​po​strze​że​nie za​czął od​cią​gać ją od sto​łu. „Coś waż​ne​go” po​win​no za​świe​cić się jak czer​wo​na lamp​ka, była jed​nak zbyt prze​ra​żo​na tym, co dzia​ło się z Rad​kiem. Za​par​ła się no​ga​mi. – Nie rób wi​do​wi​ska – syk​nął. – Sama się tym zaj​mę. – Wy​rwa​ła się ojcu i ru​szy​ła przed sie​bie, lecz na​tych​miast ob​stą​pił ją szpa​ler. Sta​nę​ła, wście​kła i zroz​pa​czo​na. – Prze​pra​szam, TATO, to moja ochro​na czy straż? – Za​le​ży od oko​licz​no​ści. – Fi​diasz pstryk​nął. Spod sto​łu wy​ło​nił się szczur i bły​ska​wicz​nie wspiął się po jego grzbie​cie. – Tato…! Fi​diasz znikł w tłu​mie z Bru​tu​sem na ra​mie​niu. Po​stą​pi​ła jesz​cze je​den krok w stro​nę Rad​ka. – To nie ma sen​su – rzekł z po​wa​gą Czy​ści​ciel o mło​dej, po​god​nej twa​rzy. – Ma​thias? Chło​pak uśmiech​nął się twier​dzą​co. – Gdzie Mistrz Kor​ne​lius? – spy​ta​ła ci​cho. On z pew​no​ścią by coś zro​bił. – Ciii… – Na​chy​lił się do niej. – Nie mó​wi​my o nim przy ob​cych. Mi​le​na za​nu​rzy​ła dło​nie we wło​sach. Po​win​na coś wy​my​ślić, i to na​tych​miast. Rzu​ci​ła bez​rad​ne spoj​rze​nie w stro​nę bla​de​go jak płót​no Rad​ka. Wy​chwy​cił je, a twarz ściął mu ból. Chy​ba po​ru​szył usta​mi. – Da​riusz…! – za​wo​ła​ła roz​pacz​li​wie. – Jak miło, że wresz​cie so​bie o mnie przy​po​mnia​łaś. – Da​riusz zja​wił się nie wia​do​mo skąd. Pro​mie​niał, był w wy​śmie​ni​tym hu​mo​rze. – Chcia​łaś coś, skar​bie? – Jesz​cze się py​tasz? – jęk​nę​ła i wy​cią​gnę​ła dłoń, wska​zu​jąc Rad​ka. – Oczy​wi​ście. – Uśmiech koń​czył mu się nie​mal za usza​mi. – Masz ja​kieś szkło?

– Osza​la​łeś? Prze​cież to Ra​dek z mo​jej re​dak​cji! – Prze​cież wi​dzę. – Ra​tuj go. – Wbi​ła mu pa​znok​cie w ra​mię. – Wy​klu​czo​ne. Wresz​cie się od cie​bie od​cze​pi. Osta​tecz​nie. – Z za​do​wo​le​niem upił łyk ze swe​go kie​lisz​ka. Mi​le​na zdrę​twia​ła. Ser​ce nie​mal jej sta​nę​ło. – Czy ty to mó​wisz po​waż​nie? Nie po​zna​ję cię. – Bo za mało cza​su spę​dza​my ra​zem. Ale te​raz, kie​dy skoń​czy​łem swo​ją pra​cę – dys​kret​nie mu​snął pal​ca​mi ucho, uda​jąc, że po​pra​wia fry​zu​rę – to się zmie​ni. Obie​cu​ję. Mi​le​na za​ci​snę​ła zęby. Gdy​by nie li​czy​ła się każ​da chwi​la, zna​la​zła​by mul​tum wy​zwisk, któ​ry​mi mo​gła​by go ob​rzu​cić. – Spa​daj – wark​nę​ła. – Je​śli nie chcesz po​móc, po pro​stu zejdź mi z oczu. Da​riusz od​da​lił się z wy​nio​słą miną. – Te two​je ludz​kie prio​ry​te​ty – mruk​nął nie​co znie​sma​czo​ny i w tej sa​mej chwi​li roz​pro​mie​nił się na wi​dok Flo​ry, cał​ko​wi​cie po​świę​ca​jąc jej uwa​gę. Mi​le​na mio​ta​ła się pod po​de​stem. Igno​ro​wa​ła uśmie​cha​ją​cych się do niej go​ści, nie roz​ma​wia​ła, nie piła drin​ków. Za nią su​nął mil​czą​cy szpa​ler Czy​ści​cie​li. Zo​stał jej tyl​ko Do​rian… Zbli​ży​ła się do loży Fa​mi​lian​tów i za​czę​ła da​wać mu roz​pacz​li​we zna​ki. Do​rian drgnął i od​wró​cił się wol​no. Było w nim coś dziw​ne​go. Ob​ce​go. W pierw​szej chwi​li nie po​tra​fi​ła na​wet oce​nić, co to jest, wresz​cie zro​zu​mia​ła – jego oczy były nie​po​ko​ją​co pu​ste i nie​obec​ne lub wprost prze​ciw​nie – in​ten​syw​nie obec​ne, ale w nie​zna​ny jej do​tąd spo​sób. Pod​szedł do niej z ręką wspar​tą o poły sur​du​ta i przy​glą​dał się bez sło​wa, jak​by kon​tem​plo​wał zja​wi​sko przy​rod​ni​cze. Ema​no​wał od nie​go przej​mu​ją​cy chłód. Mi​le​na od​ru​cho​wo cof​nę​ła się o krok. Wtem mru​gnął, opu​ścił dłoń i upior​ne wra​że​nie ustą​pi​ło. – Co się sta​ło? – spy​tał cał​kiem zwy​czaj​nie. – Ra​dek… – Wstrzy​ma​ła od​dech, żeby się nie roz​pła​kać. – Lada chwi​la wy​pi​ją go do koń​ca. Do​rian mil​czał. Prze​cze​sy​wał wzro​kiem try​bu​ny, wresz​cie za​trzy​mał spoj​rze​nie na ba​rze. – Wi​dzę go. – Bła​gam – szep​nę​ła, wtu​la​jąc twarz w jego koł​nierz – wy​myśl coś. Co​kol​wiek.

Do​rian stał chwi​lę bez ru​chu, a po​tem prze​mie​ścił się szyb​ko w stro​nę kosz​mar​ne​go bu​fe​tu. Mi​le​na opar​ła się o słup pod​trzy​mu​ją​cy po​dest i za​mknę​ła oczy. Nie chcia​ła pa​trzeć, bała się. Ser​ce tłu​kło się jej w pier​si jak osza​la​łe, lęk roz​dzie​rał du​szę. Ra​dek, bied​ny Ra​dek. Och, nie może prze​cież tak skoń​czyć! Choć raz szpa​ler na coś się przy​dał, nikt bo​wiem jej nie prze​szka​dzał. Czas jed​nak mi​jał nie​ubła​ga​nie, a ją ota​czał ten sam szum roz​mów. – Już go nie ma – usły​sza​ła na​gle szept. Otwo​rzy​ła po​wie​ki. Tuż przy niej stał Ma​thias. – Czy… wszyst​ko z nim do​brze? – spy​ta​ła ci​cho. Ma​thias wy​cią​gnął szy​ję. – Żyje. Ale stra​cił dużo krwi. Pew​nie dla​te​go po​zwo​li​li go za​brać. Mi​le​na sia​dła na drew​nia​nym schod​ku. Nie​na​wi​dzi​ła ich wszyst​kich. Za po​gar​dę, któ​rą ży​wi​li do lu​dzi, za bez​czel​ność, za py​chę, za brak mo​ral​no​ści… – Niech pa​nien​ka się na​pi​je. To na uspo​ko​je​nie. – Czy​ści​ciel po​dał jej kie​lich wina. Au​to​ma​tycz​nie za​nu​rzy​ła w nim usta, ale na​pój nie przy​niósł wy​cze​ki​wa​nej ulgi ani na​wet otę​pie​nia. Wiel​ki ze​gar wy​bił pierw​szą, da​jąc znak, by roz​po​cząć wiel​ki fi​nał. Ści​śnię​ta bó​lem wsta​ła i wstą​pi​ła na scho​dy. Była zbyt zde​ner​wo​wa​na i wstrzą​śnię​ta, by słu​chać, co o niej mó​wi​li. Po pro​stu w pew​nym mo​men​cie zdję​ła pe​le​ry​nę – przez try​bu​ny prze​szedł szmer okla​sków – i z ogrom​ne​go re​flek​to​ra try​snę​ło w jej kie​run​ku świa​tło. Było po​ra​ża​ją​co bia​łe. Go​rą​ce. In​ten​syw​ne. Ude​rzy​ło w nią z siłą, aż za​chły​snę​ła się po​wie​trzem, aż za​chwia​ła się od jego mocy. Za​sko​czo​na spoj​rza​ła w olśnie​wa​ją​cy blask, a po​tem na swe ra​mio​na. Pie​kły, a ze skó​ry uno​sił się dym. Mru​gnę​ła – raz, po​tem dru​gi – i na​gle za​czę​ła się pa​lić. Bla​de pło​mie​nie peł​ga​ły po cie​le, żywy ogień za​jął ską​py ko​stium i w jed​nej chwi​li za​czął po​że​rać ją ze wszyst​kich stron. Wrza​snę​ła ogar​nię​ta nie​ludz​kim bó​lem i pa​dła na pod​ło​gę, byle da​lej od za​bój​cze​go świa​tła. Wam​pi​ry ga​pi​ły się zmar​twia​łe, tyl​ko je​den szarp​nął po​ręcz, wy​rwał ją i rzu​cił wprost w pa​nel ża​rzą​cych się diod. Re​flek​tor eks​plo​do​wał ty​sią​cem iskier, sy​cząc i osy​pu​jąc się desz​czem szkła. Da​riusz dy​szał. Zro​bił, co mógł, ale uczy​nił to o uła​mek se​kun​dy za póź​no.

Tłum trwał w po​ra​ża​ją​cej ci​szy, wstrzą​śnię​ty do głę​bi. A po​tem za​wył. Cho​dzą​ca za dnia le​ża​ła na de​skach, bez ru​chu, bez​pow​rot​nie ni​we​cząc na​dzie​je na ży​cie w słoń​cu. Z try​bun ru​szy​ła nie​ujarz​mio​na sfo​ra. *** Na po​de​ście le​ża​ło sku​lo​ne cia​ło. Śmier​dzia​ło spa​le​ni​zną, nie zo​sta​wia​jąc żad​nych wąt​pli​wo​ści. Mi​le​na tli​ła się i je​śli na​wet jesz​cze żyła, to zgon mógł na​stą​pić w każ​dej chwi​li. Fi​diasz pa​trzył na cór​kę onie​mia​ły, na jej pal​ce zgię​te w bo​le​snym skur​czu oraz nad​pa​lo​ne wło​sy, i nie wie​rzył wła​snym oczom. Nie taki był plan! Ow​szem, do​ło​żył sta​rań, aby fama o cho​dzą​cej za dnia zo​sta​ła osta​tecz​nie zdu​szo​na – jed​nak nie w taki spo​sób! Dłu​go roz​wa​ża​li z Mi​strzem Kor​ne​liu​sem w jaki spo​sób to za​aran​żo​wać i wresz​cie pa​dło na pe​wien do​da​tek do wina. Po​da​ny tuż przed eks​po​zy​cją, miał spra​wić, że dziew​czy​na ze​mdle​je i ule​gnie drob​nym po​pa​rze​niom. Drob​nym…! Gdzie był błąd? Prze​ra​żo​ny rzu​cił się na scho​dy, po​ko​nał je kil​ko​ma su​sa​mi… Ale nie był je​dy​nym, któ​ry to zro​bił. Nad cia​łem stał już Gaw​ry​luk, a tuż za nim – Iri​na. – Zo​staw – wark​nę​ła dziew​czy​na. – Masz chy​ba za​ję​cie na dole. Fi​diasz od​ru​cho​wo strze​lił wzro​kiem tam, gdzie w cie​niu fi​la​ra krył się jego Mistrz. To on za​pew​niał go, że spe​cy​fik jest spraw​dzo​ny, a od ode​gra​nia scen​ki za​le​ży nie tyl​ko bez​pie​czeń​stwo Mi​le​ny, ale przy​szłość wszyst​kich wam​pi​rów. Że Fa​mi​lian​ci mu​szą raz na za​wsze stra​cić nią za​in​te​re​so​wa​nie, by wieść o cho​dzą​cej za dnia nie do​tar​ła wy​żej… Te​raz klę​czał z gło​wą w dło​niach, a wo​kół sza​la​ła ha​ła​stra nisz​czą​ca sprzę​ty i do​ma​ga​ją​ca się wyj​ścia w mia​sto. Pstryk​nął na Ro​cha, swe​go przy​bocz​ne​go, by za​jął się za​wie​ru​chą, i twar​do po​stą​pił ku cór​ce. – To moje dziec​ko. – Fa​mi​lia bie​rze ją do swe​go gniaz​da – od​par​ła Iri​na. – Nie. – Fi​diasz ob​na​żył zęby i zro​bił ko​lej​ny krok ku Mi​le​nie. Na dole hu​cza​ło. Chy​ba ktoś prze​kro​czył ko​lej​ne gra​ni​ce, bo sły​chać było nie​po​ko​ją​cy sko​wyt, zdu​szo​ne pro​te​sty – Da​riu​sza?! – i od​głos ude​rze​nia. – Zaj​mie​my się nią. Może prze​ży​je – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. Fi​diasz jed​nym su​sem do​padł cór​ki, za​sła​nia​jąc ją cia​łem. Żyła. Jesz​cze żyła.

– Fi​diasz, spa​suj – pró​bo​wa​ła prze​ko​nać go Iri​na. Wam​pir bez​rad​nie po​chy​lił się nad Mi​le​ną. Była nie​przy​tom​na, a po​pa​rze​nia tak strasz​ne, że aż go ze​mdli​ło. – Dziec​ko, dro​gie dziec​ko – jęk​nął, a po​tem prze​szył wzro​kiem Ro​sjan​kę. – Po co wam ona? Prze​cież umie​ra. Iri​na nie od​po​wie​dzia​ła, cof​nę​ła się tyl​ko nie​co, prze​pusz​cza​jąc męż​czy​znę po​kry​te​go ta​tu​aża​mi. Gaw​ry​luk roz​piął man​kie​ty ko​szu​li i wtem, spo​mię​dzy jego rę​ka​wów, śmi​gnę​ło coś dłu​gie​go i ciem​ne​go. Fi​diasz od​ru​cho​wo szarp​nął się w tył, od​stę​pu​jąc od cór​ki. Przed nim wił się wąż, uno​sił na swym gięt​kim cie​le sze​ro​ko otwar​tą pasz​czę i dwa dłu​gie zęby. Fi​diasz prze​su​nął się nie​co ku le​żą​cej dziew​czy​nie. Wąż zro​bił to samo. Sy​czał, rzu​cał się na jego ręce, nogi, brzuch, za​ga​nia​jąc go w stro​nę scho​dów. Wam​pir spoj​rzał na cór​kę. Te​raz gad od​dzie​lał go od niej, uła​twia​jąc za​da​nie Ro​sja​nom. Zmarsz​czył brwi, gwizd​nął i w tej sa​mej chwi​li po po​rę​czy wspiął się Bru​tus. Wąż wy​giął się ku nie​mu, a na​stęp​nie rzu​cił na wiel​kie​go szczu​ra. W oka​mgnie​niu oplótł go… i od​sko​czył z sy​kiem. Roz​po​czę​li śmier​tel​ny ta​niec pe​łen gwał​tow​nych prze​gięć cia​ła i cio​sów. Nie było wąt​pli​wo​ści, kto wy​gry​wa. Bru​tus był nie​po​ko​na​ny. Gaw​ry​luk drgnął, zde​ner​wo​wa​ny – ma​rzył, by od​wo​łać swo​je​go pu​pi​la, nie było jed​nak na to cza​su. Roz​piął skó​rza​ną ka​mi​zel​kę, uka​zu​jąc rząd me​ta​lo​wych ostrzy przy​pię​tych do sze​ro​kie​go pasa. Iri​na skrzy​żo​wa​ła spoj​rze​nie z to​wa​rzy​szem, a po​tem ru​szy​ła z nim na Fi​dia​sza. Drob​ny wam​pir klę​czą​cy w cie​niu fi​la​ra, uniósł gło​wę. Otwo​rzył sze​ro​ko oczy, zęby wy​su​nął na peł​ną dłu​gość i od​rzu​cił kap​tur, od​sła​nia​jąc wy​go​lo​ną gło​wę. Wtem przy​kuc​nął i na​gle, jed​nym sko​kiem, zna​lazł się na po​de​ście. – Mi​strzu – szep​nął z ulgą Fi​diasz. Kor​ne​lius sta​nął u boku re​gen​ta. Pierś miał chu​dą i wą​ską, ale spoj​rze​nie pa​li​ło ogniem. – Nie po​zwo​lę jej za​brać – od​parł i ra​mię w ra​mię rzu​ci​li się w wir wal​ki. Iri​na co​fa​ła się po​ra​żo​na tym, co ro​bi​li. Uczest​ni​czy​ła w wie​lu po​tycz​kach, Gaw​ry​luk zaś był mi​strzem noża, a jed​nak, w ja​kiś nie​zro​zu​mia​ły spo​sób, prze​ciw​ni​cy wciąż ra​ni​li ich bo​le​śnie, cię​li i miaż​dży​li, nie zwa​ża​jąc na ata​ki. W cią​gu za​le​d​wie kil​ku chwil le​ża​ła skrwa​wio​na obok cia​ła, któ​re mia​ła wy​kraść i nic nie za​po​wia​da​ło suk​ce​su jej mi​sji. Ostat​kiem sił prze​tur​la​ła się na skraj po​de​stu. Gło​wa cięż​ko opa​dła na su​ro​we de​ski. Wi​dzia​ła ciem​ne pla​my, dużo ciem​nych plam…

– Lwie… spa​si [6]– za​ję​cza​ła. I stra​ci​ła przy​tom​ność Gaw​ry​luk czoł​gał się w prze​ciw​ną stro​nę. Chciał zsu​nąć się po scho​dach albo po pro​stu spaść na zie​mię nim roz​szar​pią mu gar​dło. Wąż le​żał mar​twy, prze​gry​zio​ny na pół przez to by​dlę z ka​na​łów, i ten smut​ny wi​dok spra​wiał, że klę​ska była tym bar​dziej do​tkli​wa. Nie przy​pusz​czał, że dwa cher​la​we wam​pi​ry z ja​kiejś dziu​ry w Pol​sce mogą im spu​ścić taki ło​mot…! Czy​jaś noga przy​ci​snę​ła go do de​sek. Uniósł wzrok. To był ten chło​pak, do któ​re​go Fi​diasz mó​wił „Mi​strzu”. – Do​kąd? – wark​nął do nie​go. Gaw​ry​luk otwo​rzył usta. Chło​pak zmru​żył oczy, a przez twarz prze​biegł mu gry​mas za​sko​cze​nia. Za​uwa​żył, że Ro​sja​ni​no​wi wy​cię​to ję​zyk. Ot, kara za to, że mó​wił za dużo. – Bę​dziesz mu​siał ja​koś po​wie​dzieć swe​mu panu, że Czy​ści​ciel​ka zo​sta​nie w domu – oznaj​mił mu su​cho. Gaw​ry​luk ski​nął gło​wą. Ro​zu​miał pol​ski, sła​bo, ale wy​star​cza​ją​co, żeby prze​ka​zać taką wia​do​mość. Za​ci​snął po​wie​ki w ocze​ki​wa​niu na kop​nię​cie w twarz. On by tak zro​bił, żeby oka​zać swą prze​wa​gę i lek​ce​wa​że​nie po​ko​na​ne​mu prze​ciw​ni​ko​wi. Chło​pak jed​nak pchnął go tyl​ko bu​tem na tę część po​de​stu, gdzie le​ża​ła jego Pani, a po​tem po​chy​lił się nad nad​pa​lo​nym cia​łem. De​li​kat​nie je uniósł… i na​gle stru​chlał. Gaw​ry​luk ode​tchnął z ulgą. Wie​dział, co to zna​czy – do ak​cji wkro​czył Lew. Albo jesz​cze go​rzej – ten, któ​ry w nim miesz​kał. Cięż​kie kro​ki za​dud​ni​ły na drew​nia​nych scho​dach i za​trzy​ma​ły się gwał​tow​nie. Tak, to był on. Wiel​ki jak ska​ła, po​tęż​ny. Od zwa​li​ste​go cia​ła bił chłód jak z tru​piar​ni, nie​bie​skie tę​czów​ki prze​ci​na​ły pio​no​we źre​ni​ce. Sta​nął na​prze​ciw Mi​strza, wy​cią​gnął przed sie​bie ręce i… prze​jął spa​lo​ne cia​ło. Nic nie mó​wił. Nie mu​siał. Nie pa​dło na​wet jed​no sło​wo pro​te​stu. *** Mie​cio dłu​go klu​czył mrocz​ny​mi ścież​ka​mi, na szczę​ście księ​życ był dla nie​go ła​ska​wy. Wresz​cie, spo​co​ny i prze​ra​żo​ny do cna, do​tarł na pę​tlę tram​wa​jo​wą. Ku jego uldze sta​ła tam „dzie​wiąt​ka” go​to​wa do od​jaz​du. Wa​gon był cie​pły i ja​sny, po pro​stu oaza spo​ko​ju i nor​mal​no​ści. Skwa​pli​wie siadł na twar​dym krze​seł​ku. Krą​żył tak w pół​śnie nie​mal do świ​tu, jeż​dżąc od pę​tli tram​wa​jo​wej do

pę​tli. Wtem się ock​nął. Cie​płą drzem​kę prze​rwał ostry dźwięk sy​ren. Wóz stra​żac​ki, po​li​cja i ka​ret​ka po​go​to​wia mi​nę​ły na sy​gna​le wol​no to​czą​cy się noc​ny tram​waj. Zmie​rza​ły w zna​nym mu kie​run​ku. Za​in​try​go​wa​ny wy​siadł na naj​bliż​szym przy​stan​ku i ru​szył przed sie​bie, gna​ny nie​po​ko​jem. Prze​czu​cie go nie my​li​ło. Już z od​da​li uj​rzał łunę, a kie​dy nie​co pod​szedł, jego zmy​sły za​ata​ko​wał tu​mult, krzyk lu​dzi i du​szą​cy smród pa​lą​cych się ciał. – Jezu – szep​nął do sie​bie – nie​moż​li​we. Prze​bił się przez tłum ga​pią​cy się nie​mo w ogień. Pło​nę​ło schro​ni​sko świę​te​go Al​ber​ta. Pło​mie​nie tra​wi​ły dach, klat​kę scho​do​wą i część noc​le​go​wą dla bez​dom​nych. Stra​ża​cy bez​rad​nie po​le​wa​li tlą​ce się reszt​ki i z za​ci​śnię​ty​mi usta​mi wy​do​by​wa​li z ru​mo​wi​ska czar​ne zwę​glo​ne kształ​ty. Nie rzu​ca​no żad​nych oskar​żeń, a jed​nak nad zbi​tą grup​ką nie​chluj​nych męż​czyzn owi​nię​tych w koce wi​sia​ło jed​no sło​wo – pod​pa​le​nie. Tyl​ko to mo​gło tłu​ma​czyć tak szyb​kie roz​prze​strze​nia​nie się ognia i tak do​tkli​we stra​ty. Mie​tek sta​nął pod po​bli​skim drze​wem. Sen prysł, z nim wy​wie​trza​ły reszt​ki al​ko​ho​lu. Ner​wo​wo prze​cze​sał spoj​rze​niem oca​la​łych, mi​mo​cho​dem re​je​stru​jąc obec​ność ob​cych, zwa​bio​nych sen​sa​cją. Pa​trzył na nich z ro​sną​cym prze​ra​że​niem, a brzuch skrę​cał się mu w strasz​ny lo​do​wa​ty su​peł. Byli ubra​ni w dro​gie, ele​ganc​kie ubra​nia i nie​po​ko​ją​co za​do​wo​le​ni z sie​bie. Sta​li w nie​dba​łych po​zach, li​żąc le​ni​wie war​gi, gła​dząc szy​je, pa​ląc pa​pie​ro​sy. Je​den z wy​stro​jo​nych spoj​rzał w głąb uli​cy, od​wra​ca​jąc się ty​łem do ognia. W mro​ku jego oczy za​lśni​ły sre​brem. Były syte.

Rozdział 11 Ciem​ność była rów​nie wszech​obec​na jak tępy ból. Sta​no​wi​ło to za​gad​kę, nic bo​wiem – żad​ne wspo​mnie​nia, na​wet ich cień – nie na​pro​wa​dza​ło Mi​le​ny na to, co mo​gło być tego po​wo​dem. Po​ru​szy​ła dłoń​mi. Le​ża​ła na wy​god​nym łóż​ku, przy​kry​ta je​dy​nie prze​ście​ra​dłem. Mia​ła na so​bie ko​szu​lę noc​ną. Płó​cien​ną ko​szu​lę noc​ną. Jak na​zy​wa​ło się ta​kie cie​niut​kie de​li​kat​ne płót​no…? Och, tego też nie po​tra​fi​ła so​bie przy​po​mnieć. Ból się na​si​lił, jak​by wy​chy​lał się zza za​sło​ny po​tęż​nej daw​ki nar​ko​ty​ków. Po​czu​ła, że twarz, któ​ra jesz​cze przed chwi​lą była obca jak ma​ska, pali ją te​raz ży​wym ogniem. Nogi, ra​mio​na, de​kolt i wierzch rąk rów​nież. Unio​sła dło​nie ku twa​rzy i do​tknę​ła jej ostroż​nie. Zmro​zi​ło ją, to, co wy​czu​ła. Nie mia​ła nosa ani oczu. Mu​ska​ła opusz​ka​mi jed​ną wiel​ką ranę. Od​dy​cha​ła z tru​dem, nie roz​róż​nia​jąc żad​nych za​pa​chów. Co za strasz​ny sen, po​my​śla​ła i od​pły​nę​ła. *** Ba​tyst. Dla​cze​go po​my​śla​ła o ba​ty​ście? Umysł uno​sił się przez chwi​lę w nie​od​gad​nio​nych prze​strze​niach. Cien​kie płót​no to ba​tyst. Wes​tchnę​ła, wcią​ga​jąc w płu​ca po​wie​trze wy​peł​nio​ne… Mmm… co to za za​pach? Dla​cze​go jest taki nie​wy​raź​ny? Zi​ry​to​wa​na chcia​ła otwo​rzyć oczy, ale ciem​ność wciąż po​że​ra​ła świat. Wtem ser​ce za​bi​ło jej gwał​tow​nie, a skó​ra po​kry​ła się zim​nym po​tem. Oczy! Unio​sła dłoń ku twa​rzy… Na jej środ​ku wy​ra​stał pa​gó​rek, wy​żej – stra​szy​ły jamy peł​ne skrze​pów. Pal​ce od​sko​czy​ły od tego po​bo​jo​wi​ska jak na sprę​ży​nach. Za​pie​kło ją w gar​dle, od​dech przy​spie​szył. – Ciii… – usły​sza​ła. Ma​leń​ka, chłod​na dłoń po​gła​dzi​ła uspo​ka​ja​ją​co jej ło​kieć. A po​tem Mi​le​nie za​krę​ci​ło się w gło​wie. Czar​ny świat wpadł w czar​ną dziu​rę. ***

Nie​wiel​ki dom na przed​mie​ściach wy​glą​dał nie​po​zor​nie. Ot, po​nie​miec​ka cha​łu​pa z po​bie​lo​ną ele​wa​cją i sta​rym da​chem. A jed​nak na jej dol​nej kon​dy​gna​cji funk​cjo​no​wa​ła baza, ist​ne cen​trum wal​ki z si​ła​mi nie​czy​sty​mi. Na ra​zie Mał​go​rza​ta go​ści​ła tu pierw​sze​go człon​ka taj​nej or​ga​ni​za​cji, ko​bie​tę od​waż​ną i po​dzie​la​ją​cą jej po​glą​dy. Przy​ja​ciół​ka za​ję​ła nie​wiel​ką sy​pial​nię, ona zaś prze​nio​sła się do po​ko​ju dzien​ne​go. Współ​pra​ca za​po​wia​da​ła się fan​ta​stycz​nie, bio​rąc pod uwa​gę, że lo​ka​tor​ka nie ko​men​to​wa​ła ani wi​szą​cych wszę​dzie świę​tych ob​ra​zów, ani mi​kro​sko​pij​nej ła​zien​ki, któ​rą mu​sia​ły się dzie​lić, ani mia​ro​we​go dźwię​ku ze​ga​ra, któ​ry co go​dzi​na wy​bi​jał „bim-bom”. Dziew​czy​na w ogó​le za​cho​wy​wa​ła się nad wy​raz spo​koj​nie, jak​by w ogó​le nie po​chła​nia​ły jej spra​wy na​tu​ry wam​pi​rzej. I, szcze​rze mó​wiąc, do​kład​nie tak było. Dita pra​gnę​ła tyl​ko jed​ne​go – dziec​ka. Dziec​ka ide​al​ne​go. Sko​ro bo​wiem cze​ka​ła na nie tak dłu​go, wręcz nie​zmie​rzo​ny oce​an cza​su, po​win​no być nie tyl​ko pięk​ne, ale też mą​dre, uzdol​nio​ne, sil​ne, wy​spor​to​wa​ne i, oczy​wi​ście, ko​cha​ją​ce ją bez​gra​nicz​nie. Dla​te​go po​szu​ki​wa​nia ojca z od​po​wied​nią pulą ge​nów nie były ła​twe. Spo​ty​ka​ni męż​czyź​ni wy​bit​nie ją roz​cza​ro​wy​wa​li: byli nie​chluj​ni, nie​atrak​cyj​ni lub za​du​fa​ni w so​bie. Na do​miar złe​go jej sub​tel​na uro​da ga​sła w ostrym słoń​cu. Dita wy​glą​da​ła wręcz gro​te​sko​wo z tą swo​ją mlecz​no​bia​łą kar​na​cją, ka​pe​lu​szem z wiel​kim ron​dem, rę​ka​wicz​ka​mi, ko​ron​ko​wą bluz​ką i spód​ni​cą do zie​mi – zwłasz​cza, kie​dy w po​bli​żu po​ja​wia​ła się opa​lo​na dwu​dzie​sto​lat​ka w szor​tach. Zde​gu​sto​wa​na wró​ci​ła do domu z am​bit​nym po​sta​no​wie​niem się​gnię​cia po no​wo​cze​sne środ​ki. Za​mknę​ła się w swo​im po​ko​ju i włą​czy​ła za​ku​rzo​ne​go lap​to​pa, któ​re​go uży​czy​ła jej go​spo​dy​ni. Mał​go​rza​ta prze​spa​ła noc i rano po​je​cha​ła do pra​cy. Kie​dy wró​ci​ła, Dita wciąż tkwi​ła na po​ste​run​ku. Nie ru​szy​ła pla​nów pod​zie​mia, nie wzię​ła do ręki opra​co​wań o wam​pi​rach, na​wet nie przej​rza​ła zgro​ma​dzo​nej bro​ni. Sze​fo​wa bazy po​czu​ła ukłu​cie roz​cza​ro​wa​nia, ale spo​koj​nie zja​dła wczo​raj​szą zupę, wzię​ła prysz​nic i czuj​nie sta​nę​ła na pro​gu po​ko​ju go​ścin​ne​go. Zza drzwi do​cho​dzi​ło ci​che kle​ko​ta​nie, cza​sem sze​lest ubra​nia i skrzyp sta​re​go krze​sła. To za​czy​na​ło być nie​po​ko​ją​ce. Go​spo​dy​ni ścią​gnę​ła brwi, a po na​my​śle na​la​ła szklan​kę zim​nej coli, do​rzu​ci​ła trzy kost​ki lodu i we​szła z nią do po​ko​ju. – Dla cie​bie – po​wie​dzia​ła, sta​wia​jąc na​pój przed no​sem Dity. Bla​da dziew​czy​na ner​wo​wo zre​du​ko​wa​ła ekran.

– Dzię​ki – mruk​nę​ła. – To wszyst​ko? Je​stem… za​ję​ta. Mał​goś​ka spoj​rza​ła na nią po​dejrz​li​wie. – Cze​go tak szu​kasz? – To nic waż​ne​go. – Przy​znaj się, cho​dzi o nowe wej​ścia do pod​zie​mi, praw​da? – Jezu, a ty cią​gle o tym. Nie. – Nie? – Głu​cha je​steś czy co? – To po​wiedz, o co cho​dzi. Dita za​mknę​ła na mo​ment po​wie​ki. Gło​wa pul​so​wa​ła jej od bólu, przed ocza​mi uno​si​ły się mrocz​ki. Była zmę​czo​na, nie​ludz​ko zmę​czo​na, a jej po​szu​ki​wa​nia utknę​ły w mar​twym punk​cie. Do tego wła​śnie do​sta​ła okres, co zna​czy​ło, że zmar​no​wa​ła pierw​sze ja​jecz​ko. – Chcę mieć dziec​ko. – Ad​op​cja? – A na co mi cu​dze? – żach​nę​ła się Dita. – Chcę mieć swo​je. A co do tego jest po​trzeb​ne? – Ła​ska Pań​ska? Dita za​chi​cho​ta​ła. Sko​ja​rze​nie było tak ab​sur​dal​ne, że za​słu​gi​wa​ło tyl​ko na śmiech. – Męż​czy​zna, jest mi po​trzeb​ny od​po​wied​ni męż​czy​zna. – Och! – Mał​goś​ka zło​ży​ła dło​nie jak do mo​dli​twy. – Chcesz się za​ko​chać, wyjść za mąż i mieć dzi​dziu​sia? – Mniej wię​cej – wy​mam​ro​ta​ła. Ja​kieś sto lat temu wła​śnie tak to brzmia​ło. – To ta​kie uro​cze! Dita po​cie​ra​ła w mil​cze​niu skro​nie. W cią​gu doby na​uczy​ła się ob​słu​gi​wać kom​pu​ter i kil​ka​dzie​siąt naj​po​trzeb​niej​szych pro​gra​mów oraz eks​plo​ro​wać In​ter​net. Ma​jąc tyl​ko ludz​kie umie​jęt​no​ści, nie po​do​ła​ła​by temu za​da​niu, jed​nak, jak wi​dać, pro​ces re​gre​sji nie był tak do​głęb​ny. Wciąż po​tra​fi​ła szyb​ko czy​tać, pre​fe​ro​wa​ła czer​wo​ne mię​so i stra​szy​ła lu​dzi pa​skud​ny​mi zę​ba​mi. – Tak go nie znaj​dziesz – za​ko​mu​ni​ko​wa​ła jej rap​tem Mał​goś​ka. Dita unio​sła gło​wę. – Kogo? – No… na​rze​czo​ne​go. Prze​cież na tych por​ta​lach rand​ko​wych mogą cię okła​mać.

– Nie je​stem na​iw​na. Naj​pierw go spraw​dzę. – Umó​wi​łaś się z kimś? – Nie. Ża​den nie speł​nia mo​ich ocze​ki​wań. – Może są za​wy​żo​ne? – Są wła​ści​we. Oj​cem mo​je​go dziec​ka nie zo​sta​nie byle kto. Mał​goś​ka pro​mie​nia​ła. Zer​ka​ła na współ​lo​ka​tor​kę, uśmie​cha​ła się pod no​sem roz​anie​lo​na, w ogó​le nie​mal pod​ska​ki​wa​ła jak na​sto​lat​ka na pro​chach. – No, mów. Jak chcesz mi po​móc? – Dita splo​tła ręce na brzu​chu, opa​da​jąc ple​ca​mi na opar​cie krze​sła. – Tak so​bie my​ślę… bo sko​ro to ma być twój uko​cha​ny, je​dy​ny, wspa​nia​ły… No wiesz. – Nie wiem. I do​pó​ki mi nie po​wiesz, nie będę wie​dzieć. – Po​win​ny​śmy pójść do ko​ścio​ła! – wy​pa​li​ła. – Gdzie…? – Po​mo​dli​my się, damy na mszę w tej in​ten​cji, za​pa​li​my świe​ce… – In​try​gu​ją​ce. – Dita roz​su​nę​ła usta w krzy​wym uśmie​chu. Wie​dzia​ła, że jej go​spo​dy​ni jest stuk​nię​ta, ale ogrom jej dzi​wactw po​zo​sta​wiał wciąż wie​le do od​kry​cia. – I co po​tem? – No… sam się znaj​dzie. Od​szu​ka cię. – Fe​no​me​nal​na myśl. Że też sama na to nie wpa​dłam. Mał​goś​ka zmru​ży​ła oczy. – Chcia​łam ci po​móc! Za​pro​wa​dzić na nie​szpo​ry, po​znać z księ​dzem Mar​kiem. On za​wsze znaj​dzie czas, wy​słu​cha i znaj​dzie do​bre sło​wo. – Wy​cią​gnę​ła z szu​fla​dy ja​kieś zbio​ro​we zdję​cie z piel​grzym​ki. – Spójrz, ja​kie ma oczy. To du​sza czło​wiek. Jest jesz​cze mło​dy, ro​zu​mie ta​kie spra​wy. Dita prze​śli​zgnę​ła się wzro​kiem po fo​to​gra​fii. Męż​czy​zna w czar​nej ko​szu​li i ko​lo​rat​ce był wy​so​ki, przy​stoj​ny i – są​dząc po wy​ra​zie twa​rzy – by​stry. Zim​ne ser​ce dziew​czy​ny nie​ocze​ki​wa​nie drgnę​ło. – Wy​glą​da… hmm… in​te​li​gent​nie. – Stu​dio​wał w Rzy​mie. Jest dość or​to​dok​syj​ny. Szcze​rze mó​wiąc, chy​ba ze​sła​li go do nas za karę. – Nie​po​kor​ny…? – za​in​te​re​so​wa​ła się Dita. Po​do​bał się jej co​raz bar​dziej. – Skąd! – Mał​goś​ka obu​rzy​ła się, jak​by za​rzu​ci​ła mu co naj​mniej pe​do​fi​lię. – Po pro​stu z du​żym za​an​ga​żo​wa​niem bada apo​kry​fy. I in​te​re​su​je się eg​zor​cy​zma​mi. Są​dzi​łam, że wes​prze mnie w wal​ce. – Nie wie​rzy w wam​pi​ry? – ucie​szy​ła się.

– Ani tro​chę. – Może za mało o nich wie? *** Tuż przy zie​mi, ci​cho i spraw​nie, po​ru​szał się ja​kiś au​to​mat, roz​sie​wa​jąc za​pach pa​sty do pod​ło​gi. Mi​le​na czu​ła się le​piej. Ból ze​lżał, ale wciąż do​ku​cza​ły jej wy​czer​pa​nie, przy​tła​cza​ją​ca ciem​ność i lęk, że sta​ło się coś strasz​ne​go. To ostat​nie mia​ło ja​kiś zwią​zek z na​pię​ciem po​licz​ków oraz ję​zy​kiem, któ​ry wy​sechł na wiór. Prze​łknę​ła śli​nę, zwil​ża​jąc nie​co gar​dło i wol​no unio​sła dłoń. Dłu​gie wło​sy ście​li​ły się po po​dusz​ce, jed​nak gło​wę koło pra​we​go ucha po​kry​wał le​d​wie me​szek. Koń​ców​ki były kru​che, jak​by spa​li​ła je u fry​zje​ra. Nie​pew​nie do​tknę​ła twa​rzy. War​gi były na miej​scu, nos rów​nież. Po​gła​ska​ła jego grzbiet. Był de​li​kat​ny i bar​dziej mięk​ki niż po​przed​ni. Ode​tchnę​ła, a po​tem, peł​na nie​po​ko​ju, prze​su​nę​ła pal​ce wy​żej. Mia​ła po​wie​ki, brwi i rzę​sy – nie​ste​ty, przy​kry​wa​ły one pu​ste oczo​do​ły. Za​łka​ła bez​gło​śnie, bez łez. Strach, że ciem​ność mo​gła​by wy​peł​niać jej świat już na za​wsze, pa​ra​li​żo​wał i prze​ni​kał kłu​ją​cym zim​nem. Nie, to nie​moż​li​we, zre​ge​ne​ru​je się, za​wsze się re​ge​ne​ro​wa​ła. To tyl​ko kwe​stia cza​su. Wol​no usia​dła, lecz coś jej prze​szka​dza​ło. Się​gnę​ła pod prze​ście​ra​dło i wy​ję​ła cew​nik. Spu​ści​ła sto​py przez skraj łóż​ka. Nie​pew​nie do​tknę​ła pod​ło​gi – była przy​ja​zna, drew​nia​na i cie​pła. Wtem usły​sza​ła dziw​ne klik​nię​cie. Pa​dła z po​wro​tem na łóż​ko i sku​li​ła się. – To tyl​ko ro​bot. Pa​stu​je pod​ło​gę. – Mę​ski głos był dy​cha​wicz​ny i sła​by, jak​by z tru​dem wy​do​by​wał się z krta​ni. – Po​do​ba ci się za​pach? Ski​nę​ła gło​wą. – Gdzie je​stem? Co tu ro​bię? Co mi się sta​ło? – spy​ta​ła. Ci​sza. – Znam cię? – rzu​ci​ła ko​lej​ne py​ta​nie, na​glą​co, nie​mal na​pa​stli​wie, ale i tym ra​zem nie usły​sza​ła od​po​wie​dzi. – Za​tem czu​jesz już za​pa​chy – stwier​dze​nie pa​dło po dłuż​szej chwi​li. – Tak. Dla​cze​go wciąż nie mam oczu? Czy… czy… – Czy wy​ro​sną nowe? Tak, ale czy to coś zmie​ni, trud​no po​wie​dzieć. Po​ło​ży​ła dłoń na war​gach. Strach, i to zwie​lo​krot​nio​ny, po​wró​cił. – Będę śle​pa? – wy​szep​ta​ła prze​ra​żo​na. – Na wie​ki? – Nie wiem. Naj​trud​niej od​twa​rza​ją się ner​wy wzro​ko​we.

Pa​dła na po​ściel, przy​bi​ta. – Ale ja re​ge​ne​ru​ję się wy​jąt​ko​wo do​brze – za​uwa​ży​ła. – Dla​te​go ist​nie​je szan​sa. – Skrzyp​nę​ło, kro​ki za​czę​ły się od​da​lać. – Wy​cho​dzisz? – Zno​wu usia​dła, czuj​na i nie​spo​koj​na. – Przy​nio​sę ci ka​nap​ki. – W gło​sie za​brzmia​ło wa​ha​nie. – Ja​kieś… ży​cze​nia? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – W ta​kim ra​zie we​zmę, co bę​dzie w kuch​ni. Nie li​czy​łem, że ock​niesz się tak szyb​ko, ugo​to​wał​bym… – chrząk​nął. – Nie​waż​ne. Po pro​stu przy​nio​sę ci coś do​bre​go. W po​miesz​cze​niu za​pa​dła ci​sza. Te​raz je​dy​ny​mi bodź​ca​mi, któ​re nio​sły ja​kieś in​for​ma​cje, były za​pa​chy, sku​pi​ła się więc na nich. Oprócz po​ście​li, potu i drew​na czu​ła też smuż​kę, któ​rą zo​sta​wił po so​bie wam​pir. Po​cią​gnę​ła no​sem. Tak, z kimś się jej ko​ja​rzył, ale woń fał​szo​wa​ła nuta wody ko​loń​skiej… Wska​zów​ką co do toż​sa​mo​ści opie​ku​na mo​gło być brzmie​nie gło​su, ten jed​nak mó​wił bez​dź​więcz​nie, jak​by miał cho​re gar​dło. Wsta​ła z wy​cią​gnię​ty​mi przed sie​bie dłoń​mi i za​czę​ła się wol​no po​ru​szać po po​miesz​cze​niu. Na​tych​miast na coś wpa​dła. Prze​ra​żo​na cof​nę​ła się w stro​nę łóż​ka. Roz​legł się brzdęk, ja​kiś przed​miot upadł, po​wo​du​jąc ist​ną la​wi​nę osu​nięć, prze​wró​ceń i roz​trza​skań. Na ko​niec noz​drza wy​peł​nił za​pach mo​czu. Cu​dow​nie, wy​wa​li​ła to coś, co było na dru​gim koń​cu cew​ni​ka. Skrzyp​nę​ły drzwi. Męż​czy​zna stał chwi​lę w pro​gu bez sło​wa. – Wy​sze​dłem tyl​ko na mo​ment – wy​du​sił wresz​cie z sie​bie. – Czy mam cię przy​wią​zy​wać? Będę to ro​bić bar​dzo chęt​nie i nikt nie za​pro​te​stu​je. – Prze​pra​szam – szep​nę​ła za​że​no​wa​na. Szczęk​nę​ło. Kil​ka przed​mio​tów wró​ci​ło na miej​sce. Jesz​cze ja​kieś klik​nię​cie i znów usły​sza​ła szum pra​cu​ją​ce​go ro​bo​ta. – Prze​pra​szam – po​wtó​rzy​ła bez​rad​nie. – Sły​sza​łem, nie je​stem głu​chy. Zjesz w ja​dal​ni, tu cuch​nie. Wstań. Wsta​ła po​słusz​nie i wy​cią​gnę​ła przed sie​bie dłoń. – Przy​nio​słem ci szla​frok. Twój ne​gliż nie​po​trzeb​nie mnie pro​wo​ku​je. – Dzię​ku​ję. – Skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​siach. Męż​czy​zna po​dał jej okry​cie, a po​tem chwy​cił ją pod ra​mię i po​pro​wa​dził. Ze spo​so​bu, w jaki to ro​bił, wy​wnio​sko​wa​ła, że jest jej wzro​stu, może nie​wie​le wyż​szy. Miał na so​bie je​dwab​ną ko​szu​lę, bar​dzo gład​ką i sta​ran​nie wy​pra​so​wa​ną. – No​sisz rę​ka​wicz​ki.

– Są​dzisz, że o tym nie wiem? – od​parł chłod​no, sa​dza​jąc ją na krze​śle. – Po​cze​kaj tu. Nie wsta​waj, nie szwen​daj się, nie roz​ra​biaj. Nie przy​wy​kłem usłu​gi​wać i sprzą​tać, a nie cier​pię nie​ła​du. – Prze​pra​szam. Chwi​lę po​tem po​czu​ła za​pach świe​że​go chle​ba, mię​sa, sa​ła​ty i… mmm. To było… mmm… Prze​su​nę​ła ję​zy​kiem po war​gach, z tru​dem utrzy​mu​jąc zęby w dzią​słach. To było coś za​ka​za​ne​go, nie​ste​ty. – Nie piję ludz​kiej krwi – po​in​for​mo​wa​ła go. Kie​dy od​dy​cha​ła przez usta, ła​twiej ra​dzi​ła so​bie z pra​gnie​niem. – De​bil​ne za​sa​dy Czy​ści​cie​li – prych​nął. – Ślu​bo​wa​łam. – Okej. Mamy jesz​cze psią. Wzdry​gnę​ła się, a przez twarz prze​szedł jej skurcz od​ra​zy. – Je​śli chcesz się zre​ge​ne​ro​wać, ra​dzę nie wy​brzy​dzać. – Za​brał krew sprzed jej nosa i po​sta​wił coś cięż​kie​go. Mi​le​na nie​chęt​nie wy​su​nę​ła dłoń i na​ma​ca​ła cy​no​wy pu​char. Wol​no unio​sła go do ust. Krew mia​ła nie​zna​ną woń i za​la​ty​wa​ła skrze​pem. Treść żo​łąd​ka się cof​nę​ła. – Nie mogę. To obrzy​dli​we. – Wo​lisz ko​cią? – To​bie to spra​wia przy​jem​ność? – Szczu​rzą, Czy​ści​ciel​ko? Mil​cza​ła, wście​kła. Od​sta​wi​ła kie​lich i za​czę​ła sku​bać mon​stru​al​ną ka​nap​kę. Głód wstrzą​snął nią po pierw​szym kę​sie. Wpi​ła się w je​dze​nie i po​chła​nia​ła je tak za​chłan​nie, że się za​dła​wi​ła. – Coś na po​pit​kę? – Męż​czy​zna nie krył sa​tys​fak​cji. Ja​dła da​lej, tro​chę wol​niej. – Chcę wi​dzieć – po​wie​dzia​ła mię​dzy kę​sa​mi. – Gdy​bym mo​gła cię pro​sić… – Lu​bię, kie​dy ko​bie​ta pro​si – prze​rwał jej w pół sło​wa, za​do​wo​lo​ny. – W ogó​le je​stem tra​dy​cjo​na​li​stą. Za​tem, o co mnie pro​sisz? Mi​le​na za​ci​snę​ła zęby. Mia​ła ocho​tę go trza​snąć, na ra​zie jed​nak była od nie​go za​leż​na. – O coś nor​mal​ne​go. – Spró​buj ca​łym zda​niem jak kul​tu​ral​na, wy​kształ​co​na ko​bie​ta, a nie baba od krów.

Mi​le​na roz​wa​ża​ła chwi​lę, czy jest sens aż tak się zmu​szać. Bi​lans był na plus. – Po​pro​szę o ja​kąś przy​zwo​itą krew. – Co przez to ro​zu​miesz? – Krew mni​chów – wark​nę​ła. – Nie mam – od​parł ra​do​śnie. – Poza tym, oni wca​le nie są przy​zwo​ici. Sam kie​dyś ży​łem w za​ko​nie, więc wiem z au​top​sji. – Dla​cze​go mó​wisz przez ści​śnię​te gar​dło? Roz​mów​ca nie od​po​wie​dział. – Uhm. Na​stęp​ny te​mat tabu… Nie chcesz, czy nie wol​no ci o tym roz​ma​wiać? – Nie weź​miesz mnie na te swo​je dzien​ni​kar​skie sztucz​ki. – I wiesz, że je​stem dzien​ni​kar​ką. Nasi na ogół nie wie​dzą. Je​stem dla nich tyl​ko cho​dzą​cą… – urwa​ła. W jed​nej chwi​li uj​rza​ła dy​mią​ce się ra​mio​na, po​ra​ża​ją​ce świa​tło, po​dest i onie​mia​łe try​bu​ny. – O żesz…! Spa​li​łam się na Ini​cja​cji! W świe​tle! Od​su​nę​ła od sie​bie ta​lerz i za​mar​ła. Jak to moż​li​we? Prze​cież kil​ka go​dzin wcze​śniej cho​dzi​ła w peł​nym słoń​cu. Ba, mia​ła na​wet do​wód, że jej krew le​czy – prze​cież to dzię​ki niej Da​riusz wy​szedł w dzień! Nic nie trzy​ma​ło się kupy, rze​czy​wi​stość ja​wi​ła się jak zle​pek sprzecz​no​ści, to​tal​ny ab​surd! Ab​surd, któ​ry nie​mal kosz​to​wał ją ży​cie… – I jak to jest pło​nąć? Bar​dzo… boli? – Szept wśli​zgnął się w ucho tak na​gle, że drgnę​ła. – W ska​li je​den do dzie​się​ciu? – Spró​buj, prze​ko​naj się. Nie od​po​wie​dział, nie bły​snął żad​ną ri​po​stą, za to przed jej no​sem po​now​nie wy​kwitł pu​char i po​czu​ła mdlą​cy że​la​zi​sty za​pach. Od​wró​ci​ła gło​wę. – Wy​pij, jest owcza. – Tym ra​zem głos brzmiał neu​tral​nie. – Od razu po​win​naś po​znać. Się​gnę​ła w stro​nę skrze​pu i nie​mra​wo prze​su​nę​ła opusz​kiem pal​ca po cy​no​wym brze​gu. W tym ge​ście trud​no było do​pa​trzyć się zde​cy​do​wa​nia. – Mó​wi​łaś, że czu​jesz już za​pa​chy. Mil​cza​ła, wciąż nie​pew​na. – O mein… Ty wciąż pi​jesz ludz​ką krew. Mimo ślu​bów – do​dał wzgar​dli​wie. – Już nie. – Za​czer​wie​ni​ła się. Skąd o niej tyle wie​dział? Wy​pi​ła w mil​cze​niu krew i wy​tar​ła usta ser​wet​ką.

*** W ko​ście​le pa​no​wa​ła ci​sza, do nie​szpo​rów było jesz​cze spo​ro cza​su. Klęk​nę​ły obok sie​bie i za​to​pi​ły się w mo​dli​twie. To zna​czy Mał​go​rza​ta sła​ła mo​dły do swo​je​go Boga, a Dita cze​ka​ła z opusz​czo​ną gło​wą, aż skoń​czy. Wresz​cie żar​li​we szep​ty usta​ły i Mał​goś​ka unio​sła wzrok. – Edyt​ko… – szep​nę​ła. – Tak? – Po​wiedz mi, tu, w ob​li​czu Chry​stu​sa, co ro​bi​łaś w pod​zie​miach? Skąd o nich tyle wiesz? Skąd zna​łaś dro​gę do wyj​ścia? Albo ta stro​na w ne​cie… Ta z bro​nią. Ja​kim cu​dem na nią tra​fi​łaś? – Dużo py​tań. – Je​steś moim go​ściem. Ufam ci, wiem, że ze​słał mi cie​bie sam Pan Bóg. Ale mu​szę wie​dzieć. – Szcze​rze? – Z ca​łe​go ser​ca. Do​cho​wam ta​jem​ni​cy. – Ukry​wam się przed nimi. – Tak czu​łam – sap​nę​ła Mał​goś​ka. – Mów da​lej. – Cięż​ko mi to wy​znać. – Dita po​chy​li​ła gło​wę, by wy​glą​dać na bar​dziej skru​szo​ną. – Za​bi​łam jed​ne​go. – O kur​czę. – Mał​go​ś​ce za​bły​sły oczy. – WTE​DY go za​bi​łaś? – Kil​ka go​dzin wcze​śniej. Kie​dy cię zna​la​złam, wró​ci​łam po ka​se​tę. – Jaką ka​se​tę? – Mają tam mo​ni​to​ring. Je​śli od​kry​li​by, że to ja… – Więc wró​ci​łaś? – Mał​goś​ka dy​sza​ła w eks​ta​zie. – Po ka​se​tę? Dita ski​nę​ła gło​wą. – Już cię ko​cham. Za​dźwię​czał dzwo​nek i unio​sły się z klę​czek. Na am​bo​nę wol​nym kro​kiem wszedł ksiądz Ma​rek. Miał nie​co znu​dzo​ny wy​raz twa​rzy. Po​to​czył wzro​kiem po nie​licz​nej grup​ce sta​rych ko​biet, któ​re nie​za​leż​nie od pory przy​cho​dzi​ły na go​dzin​ki, i nie​ocze​ki​wa​nie za​trzy​mał się na bla​dym, pro​mien​nym ob​li​czu. Dłu​go​wło​sa dziew​czy​na uśmiech​nę​ła się i przy​ci​snę​ła dło​nie do pier​si. To były bar​dzo kształt​ne pier​si… – Deus, in ad​iu​to​rium meum in​ten​de – za​in​to​no​wał pieśń, nie​co roz​pro​szo​ny, wciąż zer​ka​jąc ku ob​cej twa​rzy. Gdy​by była nie​dzie​la, za​pew​ne by jej

nie za​uwa​żył, ale dziś… Dziś ścią​ga​ła jego wzrok ma​gne​tycz​nie. Po od​śpie​wa​niu hym​nów i psal​mów, ksiądz Ma​rek roz​po​czął czy​ta​nie z No​we​go Te​sta​men​tu. Był to frag​ment z ob​ja​wie​nia świę​te​go Jana, w któ​rym anio​ło​wie strą​ca​ją ogrom​ne​go smo​ka, zwa​ne​go dia​błem, na zie​mię. Dita słu​cha​ła z roz​rzew​nie​niem, cho​ciaż coś jej nie pa​so​wa​ło. Wresz​cie olśni​ło ją, co to było. Na​chy​li​ła się do swej to​wa​rzysz​ki i spy​ta​ła szep​tem: – Dla​cze​go czy​ta po pol​sku? – Kto? – No… ksiądz. – A po ja​kie​mu ma czy​tać? Dita nie od​po​wie​dzia​ła. Trud​no by​ło​by jej wy​ja​śnić, że kie​dy ostat​ni raz była w ko​ście​le, słu​cha​ła tych słów po ła​ci​nie. *** Mi​le​na ja​dła co​raz wol​niej. Krew ży​wiej krą​ży​ła w ży​łach, na świe​żo zre​ge​ne​ro​wa​nych po​licz​kach za​kwitł le​d​wo wi​docz​ny ru​mie​niec. Ci​sza po​miesz​cze​nia, po​zo​ry spo​ko​ju i sy​cą​cy po​si​łek – wszyst​ko ra​zem spra​wia​ło, że po​czu​ła się bez​piecz​na. Chwi​lo​wo bez​piecz​na. Gdy​by jesz​cze wie​dzia​ła, kim jest jej ta​jem​ni​czy opie​kun… Głos, jak do​tych​czas, był je​dy​ną wska​zów​ką. Choć głu​chy, nie​usta​ją​co jej się z kimś ko​ja​rzył. Z kimś waż​nym w jej ży​ciu. Za​pach, nie​ste​ty, był zbyt za​głu​szo​ny wo​nią mę​skich ko​sme​ty​ków, a in​for​ma​cje, któ​re pró​bo​wa​ła wy​cią​gnąć od swe​go to​wa​rzy​sza, pro​wa​dzi​ły do​ni​kąd. – Chcę cię zo​ba​czyć – ode​zwa​ła się, kie​dy skoń​czy​ła ostat​nią ka​nap​kę. – Do​tknąć dłoń​mi. Czy mogę? – I tak nie do​sta​niesz się do mo​ich my​śli. – Więc cze​go się bo​isz? Ujął jej dło​nie i skie​ro​wał na swo​ją twarz. Za​la​ła ją fala tłu​mio​nych emo​cji, spod któ​rych prze​bi​ja​ła się mie​sza​ni​na zło​ści, na​dziei i… cze​goś jesz​cze. – Masz kształt​ną gło​wę. Ład​ny nos. Usta wą​skie, za​ci​śnię​te. Zło​śnik? – Bez ko​men​ta​rza. Pal​ce dziew​czy​ny prze​su​nę​ły się ku za​mknię​tym po​wie​kom. – Pro​ste brwi, dość ni​sko nad ocza​mi. Lu​bisz się gnie​wać? – Da​ruj so​bie. – Chciał się od​su​nąć, lecz go przy​trzy​ma​ła. De​li​kat​ne mu​śnię​cia dło​ni wy​raź​nie spra​wia​ły mu przy​jem​ność, tyl​ko dla​te​go nie pro​te​sto​-

wał. – Mięk​kie wło​sy, krót​kie, je​dwa​bi​ste, bar​dzo miłe w do​ty​ku. Do​brze osa​dzo​ne uszy. – Ja​kieś wnio​ski? – Je​steś przy​stoj​ny. – Ani tro​chę. Z pew​no​ścią nie po​do​bam się ko​bie​tom. Męż​czy​znom też nie. – Dla​cze​go? – Mam inne… de​fek​ty uro​dy. – My​śla​łam, że… że… – zdu​mie​nie ode​bra​ło jej mowę. – Że wszy​scy cud​nie​je​my po prze​mia​nie? Nie bar​dzo. Zmarsz​czy​ła brwi, nic z tego nie ro​zu​mie​jąc. – Do​brze, wy​tłu​ma​czę – rzekł su​cho. – Na ogół każ​dy ma ja​kiś swój we​wnętrz​ny wzo​rzec pięk​na, swój wy​ide​ali​zo​wa​ny ob​raz. Pod​czas prze​mia​ny uru​cha​mia się on i czę​ścio​wo wy​peł​nia ma​try​cę no​wej isto​ty. Wa​ru​nek jest je​den – ten wzo​rzec trze​ba mieć. – No wła​śnie – ucie​szy​ła się, że wresz​cie coś się zga​dza z jej ob​ser​wa​cja​mi – ja sta​łam się ład​niej​sza. – Hmm – mruk​nął pod no​sem. Po​my​śla​ła, jak te​raz musi wy​glą​dać – z wy​pa​lo​ny​mi wło​sa​mi i za​pad​nię​ty​mi oczo​do​ła​mi – i le​d​wie po​ha​mo​wa​ła drże​nie bro​dy. – Te​raz tego pew​nie nie wi​dać – prze​łknę​ła śli​nę – ale uwierz, nor​mal​nie jest dużo le​piej. – Czę​sto pa​trzy​łaś w lu​stro? – Je​stem ko​bie​tą – za​śmia​ła się, nie​co za​że​no​wa​na. – Ja prze​mie​ni​łem się w cza​sach, w któ​rych próż​ność była grze​chem. – Któ​ry to był wiek? – spy​ta​ła szyb​ko. – Do​bra je​steś. No, ko​niec za​ba​wy. – Od​su​nął się tak na​gle, że pal​ce dziew​czy​ny ze​śli​zgnę​ły się po jego szyi. – Co tam masz? – za​cie​ka​wio​na, po​now​nie wy​su​nę​ła przed sie​bie dłoń. – Ob​ro​żę. Ka​wał cho​ler​nie gru​bej skó​ry z kol​ca​mi do we​wnątrz. Unio​sła brwi, ale w ża​den spo​sób tego nie sko​men​to​wa​ła. – To nie tak, jak my​ślisz – wy​buch​nął na​gle. – Nie lu​bię tego no​sić, nie chcę. To ob​ro​ża men​tal​na. Ile​kroć po​my​ślę o uciecz​ce, wbi​ja… – za​char​czał – wbi​ja się w gar… W po​wie​trzu uniósł się za​pach świe​żej krwi. Roz​dę​ła noz​drza, a zęby

same się jej wy​su​nę​ły. Świat za​wi​ro​wał. Ta woń była taka ku​szą​ca! Cu​dow​na! Przy​cza​iła się i na śle​po za​czę​ła po​su​wać w kie​run​ku tego cu​dow​ne​go źró​deł​ka. Trzask! Ude​rze​nie w twarz było moc​ne, na​głe i otrzeź​wia​ją​ce. – Spo​kój! Nie bę​dzie ssa​nia bez za​pro​sze​nia. Za​chwia​ła się, za​wsty​dzo​na i prze​ję​ta. – Nie wiem, co mi się sta​ło – jęk​nę​ła, trzy​ma​jąc się za po​li​czek. – Nie ro​zu​miem. Na ogół to kon​tro​lu​ję. No i ślu​bo​wa​łam… ślu​bo​wa​łam… Męż​czy​zna naj​wy​raź​niej wy​cie​rał szy​ję sze​lesz​czą​cą ser​wet​ką. Nie od​po​wia​dał, ale da​ła​by so​bie rękę uciąć, że zer​kał ku niej ba​daw​czo. – Prze​pra​szam! – Skończ z tym prze​pra​sza​niem. Wam​pi​ry nie prze​pra​sza​ją, tyl​ko bio​rą, co chcą. Słod​ka Li​lith, cze​go on cie​bie uczył? Uczył, w ogó​le? – Kto? – spy​ta​ła zdez​o​rien​to​wa​na. – Da​rius. – Ostat​nio dużo pra​co​wał. Mam in​ne​go Mi​strza. Jest Czy​ści​cie​lem. – Czy​ści​ciel? – jęk​nął. – A cze​go on cie​bie na​uczy? Jak się łowi szczu​ry? Mi​le​na mil​cza​ła, w gło​wie wciąż jej wi​ro​wa​ło. Po​czu​ła, że chwy​ta istot​ny ele​ment ukła​dan​ki. Żmud​nie po​skła​da​ła w ca​łość usły​sza​ne strzęp​ki in​for​ma​cji i już wie​dzia​ła. Na dzie​więć​dzie​siąt pro​cent. Unio​sła dum​nie bro​dę. – On nie łowi szczu​rów, Ot​to​nie von Plau​en. Za​pa​dła ci​sza, bar​dzo zna​czą​ca, i była pew​na, że się nie po​my​li​ła. A po​tem Otto od​su​nął krze​sło i chwy​cił ją pod ra​mię. – Idzie​my. Ru​szy​li wol​no. Nogi i ręce Mi​le​ny dy​go​ta​ły, do​ma​ga​jąc się od​po​czyn​ku. – Nie spy​tasz, skąd wiem? – Za​pach? Głos…? – Też. Ale na​bra​łam pew​no​ści, kie​dy wspo​mnia​łeś Dar​ka. – Dla​cze​go? – Tyl​ko ty mó​wi​łeś o nim Da​rius. Otto za​śmiał się ci​cho. – Punkt dla cie​bie. Prze​szli przez próg i bez​piecz​nie do​tar​li do łóż​ka. Mi​le​na usia​dła na nim wy​czer​pa​na, szczu​płe uda wciąż dy​go​ta​ły ze zmę​cze​nia. – Dużo było go​ści na Ini​cja​cji? – spy​tał Otto, zdej​mu​jąc jej szla​frok. – Pół​to​ra ty​sią​ca. Przy​je​cha​li na​wet z za​gra​ni​cy.

– A jak moja frak​cja? Do​brze wy​pa​dła? – Nie ma już two​jej frak​cji. He​le​na ucie​kła z łucz​ni​kiem, krad​nąc for​sę, a co by​strzej​sze wam​pi​ry nie po​ka​zu​ją się na​wet w Cen​trum. – A Czy​ści​cie​le…? – Cóż… nie po​tra​fią tak do​brze chro​nić gniaz​da. Otto dłu​go mil​czał. A po​tem wy​szedł, trza​ska​jąc drzwia​mi. Fra​mu​gi za​dy​go​ta​ły, tynk osy​pał się na świe​żo wy​pa​sto​wa​ny par​kiet. Ci​cho klik​nę​ło i au​to​mat po raz ko​lej​ny wy​ru​szył na swo​ją wę​drów​kę po brud​nej pod​ło​dze. – Don​ner​wet​ter! – usły​sza​ła z od​da​li wście​kły dy​cha​wicz​ny wrzask. – Re​gent Czy​ści​ciel…! Fala zmę​cze​nia ogar​nę​ła ją jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki. Pa​dła na ple​cy, ostat​kiem sił okry​ła się prze​ście​ra​dłem i za​snę​ła.

Rozdział 12 – Niech pa​nien​ka słu​cha, to waż​ne. Mi​le​na za​chi​cho​ta​ła. – Ale głu​pi sen… – Ciii… To nie sen. Ale niech pa​nien​ka zro​bi gry​mas, jak​by spa​ła. Mi​le​na za​chi​cho​ta​ła jesz​cze gło​śniej. Sen był idio​tycz​ny. Śni​ła, że nie ma oczu, ale z ja​kie​goś po​wo​du uwa​ża, że to tyl​ko kwe​stia cza​su. Jed​nak nie to było naj​dziw​niej​sze. We śnie prze​by​wa​ła w ja​kimś luk​su​so​wym pod​ziem​nym apar​ta​men​cie, usłu​gi​wał jej Otto, a w ucho szep​tał Sin​sin. Nie wie​dzia​ła, co jest dzi​wacz​niej​sze – sprzą​ta​ją​cy psy​cho​pa​ta czy zło​śli​wy ka​rze​łek, któ​ry opie​ko​wał się Ma​rią za​nim umar​ła. Chy​ba jed​nak Otto, bądź co bądź, ska​zał ją na śmierć. Wspo​mnie​nia Ma​rii wy​peł​nia​ły jej umysł od​kąd ją wy​pi​ła. – Bez chi​cho​ta​nia! – skrze​kli​wy gło​sik był nie​ugię​ty. – To mój sen i będę w nim chi​cho​tać, ile chcę! Auć! – syk​nę​ła i spo​waż​nia​ła. Mała, szorst​ka dłoń uszczyp​nę​ła ją bo​le​śnie. – Niech pa​nien​ka zro​bi roz​la​złą gębę – usły​sza​ła kre​tyń​ską in​struk​cję. – I nie gada. „Roz​la​zła gęba”? Co to może być? Ach! Mia​ła mieć taki wy​raz twa​rzy, jak​by spa​ła. Roz​luź​ni​ła mię​śnie. – Do​brze – po​chwa​lił ją Sin​sin. – Pierw​sza rzecz – Oni mnie nie wi​dzą i nie sły​szą. A pa​nien​kę jak naj​bar​dziej. Więc Sin​sin mówi, a pa​nien​ka słu​cha. Nie kiwa gło​wą! Może mla​skać, dy​szeć albo się dra​pać. I nie robi ta​kiej miny! Mi​le​na za​mar​ła. Je​śli nie śni​ła, to rze​czy​wi​stość była jesz​cze bar​dziej ab​sur​dal​na niż sen​ne ma​ja​ki. Jak Sin​sin się tu do​stał? Skąd to wszyst​ko wie? Za​ci​snę​ła dłoń na przy​kry​ciu i po​czu​ła na niej szorst​kie pal​ce. Po​kle​py​wa​ły ją po​cie​sza​ją​co. – Pa​nien​ka jest Sin​si​no​wi po​trzeb​na. Musi żyć. Dla​te​go Sin​sin po​mo​że. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi. – Pa​nien​ka zro​bi roz​la​złą gębę, nie zdzi​wio​ną – zga​nił ją oschle i za​brał dłoń.

Mi​le​na po raz ko​lej​ny spró​bo​wa​ła nadać swo​jej twa​rzy wy​raz bez​myśl​ny i głu​pa​wy, co nie było ła​twe, kie​dy sły​sza​ła ten in​try​gu​ją​cy szept. – Może być. Sin​sin mówi da​lej. Póki pa​nien​ka nie wi​dzi, nie ma ob​ro​ży. Jak bę​dzie ob​ro​ża – ko​niec, ni​g​dy nie uciek​nie i nie​dłu​go zgi​nie. Mi​le​nie przy​spie​szył od​dech. Czyż​by tak​że była więź​niem, jak Otto? – Dla​te​go pa​nien​ka musi uciec, kie​dy nie ma oczu. Sin​sin nie może po​pro​wa​dzić, jest za sła​by. Kie​dy pa​nien​ka bę​dzie wi​dzieć, sama zro​zu​mie. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi. – Roz​la​zła gęba! – Sin​sin na​po​mniał ją bły​ska​wicz​nie. Mi​le​na „pu​ści​ła” twarz. – Sin​sin spraw​dził, z kim pa​nien​ka może uciec. Kto tu miesz​ka, zna przej​ścia i nie ma zna​ku. Tyl​ko Otto. Otto? Dla​cze​go mia​ła​by ucie​kać wła​śnie z nim? No i jak, sko​ro ob​ro​ża mu to unie​moż​li​wia​ła?! Mi​le​na za​czę​ła krzy​wić się z dez​apro​ba​tą. W tej sa​mej chwi​li za​pa​no​wa​ła nad sobą i, niby przy​pad​kiem, ob​ró​ci​ła się w stro​nę, z któ​rej do​bie​gał głos. – Mu​siał​by po​pro​wa​dzić pa​nien​kę, nie my​śląc o uciecz​ce. Je​śli roz​pro​szy się choć na chwi​lę… – szept za​marł. Mi​le​na na​słu​chi​wa​ła, ale Sin​sin się nie od​zy​wał. Po​ru​szy​ła się nie​spo​koj​nie. Bar​dzo kor​ci​ło ją, by go za​wo​łać… Z od​da​li nad​cią​gał mia​ro​wy od​głos moc​nych, zde​cy​do​wa​nych kro​ków. Usia​dła. Na​gle skrzyp​nę​ły drzwi i roz​po​zna​ła za​pach, któ​re​go się nie spo​dzie​wa​ła. Ser​ce za​bi​ło jej szyb​ko. – Lew…?! – upew​ni​ła się. Każ​dy zna​jo​my wam​pir był na wagę zło​ta. Męż​czy​zna chrząk​nął, nie​za​do​wo​lo​ny. – Uży​wam go. Ma do​bre cia​ło. Mo​car​ne. – Głos brzmiał obco i nie​przy​jem​nie. – Co to zna​czy? – Jest Fa​mi​lian​tem wyż​sze​go rzę​du. Ta​kich uży​wa​my dość sys​te​ma​tycz​nie. – My? – Mu​draks. Yhm… Stwo​rzy​cie​le – po​pra​wił się szyb​ko. – Przy​sze​dłem cię zo​ba​czyć. Lew na​le​gał, chciał wie​dzieć, czy prze​ży​łaś. Umysł dziew​czy​ny pra​co​wał wol​no, jak​by prze​dzie​rał się przez gru​bą za​sło​nę. – Nie ro​zu​miem – wy​szep​ta​ła. – Nie ro​zu​miem. – Masz się ubrać i sta​wić na kon​sy​lium. Za go​dzi​nę. Otto ci po​mo​że.

– Jest… męż​czy​zną. Dla mnie to krę​pu​ją​ce. – Nie dbam o to. – Trza​snę​ły drzwi i za​pa​dła ci​sza. Mi​le​na sie​dzia​ła onie​mia​ła. To nie był Lew. Ten ktoś uży​wał jego cia​ła. Przy​po​mnia​ła so​bie szcze​li​ny źre​nic, któ​re wi​dzia​ła – przez mo​ment – w oczach wam​pi​ra w ka​wiar​ni, i spo​sób, w jaki wten​czas pa​trzył… Zro​bi​ło jej się zim​no, nie​po​kój wy​peł​nił żo​łą​dek. Po​ło​ży​ła się, sku​lo​na. Stwo​rzy​cie​le. Kim byli? Jak wy​glą​da​li w na​tu​ral​nej po​sta​ci? W jaki spo​sób uży​wa​li Fa​mi​lian​tów? Czy ro​bi​li to za ich zgo​dą? Jak​że byli po​tęż​ni, je​śli… Nie, nie po​tra​fi​ła so​bie tego wy​obra​zić. No i ta na​zwa! Stwo​rzy​cie​le. Czy to zna​czy, że stwo​rzy​li ich rasę? A je​śli tak, to po co?! Kwa​drans póź​niej drzwi otwo​rzy​ły się po​now​nie i po​czu​ła za​pach Ot​to​na. – Mógł​byś pu​kać – po​wie​dzia​ła chłod​no. – Mógł​bym – od​parł – ale spra​wia mi przy​jem​ność, że wcho​dzę, kie​dy chcę. Skrzy​wi​ła się kwa​śno. Su​per. – Ocze​ku​ją, że bę​dziesz wy​glą​dać olśnie​wa​ją​co. Przez ten czas mo​głaś się wy​ką​pać i umyć wło​sy. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Na​wet nie wiem, gdzie jest ła​zien​ka. – Póź​niej cię opro​wa​dzę, te​raz nie ma na to cza​su. Wstań. Sta​nął za ple​ca​mi Mi​le​ny i zdjął z niej szla​frok. – Przy​nio​słem ci… hm… Suk​nię? Sza​ty? Ma coś w ro​dza​ju gor​se​tu i spód​ni​cy. – Po​łóż i wyjdź. – Nie. Mam po​móc ci się ubrać. Poza tym, nie wiesz, jak ten strój wy​glą​da ani jak się za​pi​na. – Chcesz so​bie mnie po​oglą​dać – syk​nę​ła. Śle​po​ta iry​to​wa​ła ją co​raz bar​dziej. Prze​szka​dza​ła, czy​ni​ła sła​bą i prze​raź​li​wie za​leż​ną. – Już cię wi​dzia​łem, nie raz – mruk​nął. – Jak my​ślisz, kto się tobą zaj​mo​wał? Po​my​śla​ła o cew​ni​ku i za​gry​zła usta. Tak da​le​ko po​su​nię​tej zna​jo​mo​ści z Ot​to​nem ni​g​dy nie mia​ła w pla​nach. – Dla​te​go chcia​łem ci zwró​cić na coś uwa​gę. – Jed​nym ru​chem zdjął z niej noc​ną ko​szu​lę. Za​sko​czo​na sku​li​ła się i rę​ko​ma za​kry​ła swą na​gość. Otto zbli​żył się, czu​ła go tuż za ple​ca​mi. – To. – Co? – sap​nę​ła. Ma​rzy​ła, by mieć coś na so​bie. Co​kol​wiek. Jak naj​szyb​-

ciej. Dłoń wam​pi​ra spo​czę​ła na mo​ment mię​dzy jej pier​sia​mi, a ona po​czu​ła jak wzbie​ra w nim fala po​żą​da​nia. – Dzi​wię się, że nie wy​ma​ca​łaś. Do​tknę​ła skó​ry. Rze​czy​wi​ście, w oko​li​cach most​ka mia​ła nie​wiel​ką wy​pu​kłość. – Co to? – Me​da​lion, któ​ry mia​łaś w chwi​li spa​le​nia. Wto​pił się w tkan​kę. Za​rósł. Wy​sta​ją tyl​ko dwa ma​lut​kie ka​mycz​ki. Gdy​byś chcia​ła wie​dzieć – świe​cą w ciem​no​ściach. – Po​daj mi suk​nię – prze​rwa​ła mu. – I dla​cze​go nie do​sta​łam żad​nej bie​li​zny?! – Bie​li​zna to wy​mysł ostat​nich cza​sów. Oni jej nie uzna​ją. Ja rów​nież. Chcesz spraw​dzić? – spy​tał ci​cho, do​ty​ka​jąc jej ra​mion. Pro​mie​nio​wał pod​nie​ce​niem. – Nie. – Masz bar​dzo gład​ką skó​rę. Jest jak… grzech… grzech… – Dło​nie Ot​to​na zsu​nę​ły się ku jej pier​siom. Mi​le​na ze​sztyw​nia​ła. – Co po​wie​dzia​łeś? – Grzech-grzech. Sün​de-Sün​de, sin-sin[7]. – Pal​ca​mi po​gła​dził sut​ki, ję​zy​kiem li​znął szy​ję. – Jed​na z nie​wie​lu rze​czy, któ​ra tak bar​dzo po​chła​nia umysł… Jaki grzech jest twym ulu​bio​nym? W gło​wie Mi​le​ny się za​ko​tło​wa​ło. Otto nie mó​wił wprost. Spo​tkał się z Sin​si​nem i miał ja​kiś plan. Po​wie​dział, że grzech po​chła​nia umysł… Pod​nie​ce​nie. Po​żą​da​nie. Seks. To od​wra​ca​ło jego uwa​gę od in​nych my​śli. Ser​ce jej przy​spie​szy​ło. Po​win​na od​po​wie​dzieć mu po​dob​nym ko​dem, by Oni ni​cze​go nie wy​chwy​ci​li. – To pod​łe. Wiesz, że nie wi​dzę, że nie mogę przed tobą uciec… – Za​sta​na​wiam się, jak da​le​ko po​wi​nie​nem się po​su​nąć… – zsu​nął dłoń na brzuch dziew​czy​ny – by spraw​dzić… w ja​kim stop​niu po​chła​niasz mój umysł. – Wy​star​cza​ją​co ab​sor​bu​ję. – Od​su​nę​ła się od nie​go gwał​tow​nie, ale przy​trzy​mał ją, za​ci​ska​jąc pal​ce na bio​drach. – Mu​sisz być bar​dzo prze​ko​nu​ją​ca. Mia​łem wie​le ko​biet, na wie​le spo​so​bów. I od daw​na taki grzech nie bu​dzi mych emo​cji. – Dla​cze​go ma mnie to mar​twić?

– Bo mo​gła​byś na​gle zo​stać w ciem​no​ściach… Sama. – Zsu​nął dłoń jesz​cze ni​żej i za​czął po​dej​rza​nie dy​szeć i się ocie​rać. – Ale czu​ję… że jest dla nas na​dzie​ja. Za​kry​ła twarz dłoń​mi. Była za​że​no​wa​na, wście​kła i… bez​rad​na. – Daj mi to ubra​nie – po​pro​si​ła ci​cho. – Wsty​dzę się. – Wła​śnie dla​te​go – sap​nął za​do​wo​lo​ny i wy​pu​ścił ją z ob​jęć. *** Wiki za​ło​ży​ła swą ulu​bio​ną suk​nię z epo​ki, spię​ła wy​so​ko wło​sy i wy​ję​ła skrzyp​ce. Tu, w swo​im domu czu​ła się sobą. Była bez​piecz​na, w me​lan​cho​lij​nym na​stro​ju, wiecz​nie mło​da i po​chło​nię​ta swą naj​więk​szą pa​sją – mu​zy​ką. Unio​sła in​stru​ment do bro​dy, zgię​ła pal​ce, uję​ła smy​czek i chwi​lę po​tem po​pły​nę​ła iście aniel​ska mu​zy​ka. Była w niej tę​sk​no​ta za dniem, śpie​wem dzien​nych pta​ków, po​ran​ną bry​zą i prze​mi​ja​niem. Wtem w cu​dow​ne akor​dy wkradł się ja​kiś zgrzyt. Prze​rwa​ła w pół nuty. Ktoś szedł po żwi​ro​wej ścież​ce – i nie była to ani li​sto​nosz​ka, ani chło​pak z pie​czy​wem. Za​ter​ko​tał dzwo​nek, na​tar​czy​wie, jak​by dzwo​nił ktoś, kto ma pra​wo tu być. Za​in​try​go​wa​na zer​k​nę​ła na ekran wi​de​ofo​nu. Przed drzwia​mi sta​ła po​stać oku​ta​na szczel​nie, bar​dzo szczel​nie, w wie​le warstw ma​te​ria​łu. Nie wi​dać było jej twa​rzy, tyl​ko ogrom​ne, ciem​ne oku​la​ry. – Mi​le​na? – spy​ta​ła za​sko​czo​na. – Dita. – Nie wie​rzę. Wchodź! Wchodź szyb​ko! – Otwo​rzy​ła drzwi, zbie​gła bły​ska​wicz​nie na dół i, skry​ta w cie​niu hal​lu, cze​ka​ła na nie​spo​dzie​wa​ne​go go​ścia. Chwi​lę po​tem we​szła przez nie ko​bie​ta i sta​ran​nie za​mknę​ła za sobą drzwi. Szczęk​nę​ło, blo​ka​da prze​ciw​ko świa​tłu au​to​ma​tycz​nie wzmoc​ni​ła za​mek wej​ścio​wy. – Tak się cie​szę! Za​raz zwa​riu​ję! To na​praw​dę ty? – Ja. – Dita zdję​ła kap​tur, uwal​nia​jąc sil​ne per​fu​my. – Mów! Mów, co się z tobą dzia​ło! – Pod​eks​cy​to​wa​na Wiki po​bie​gła w stro​nę kuch​ni, nie prze​sta​jąc traj​ko​tać. – Za​raz pod​grze​ję ci krew. Fuj, ale cuch​niesz ludź​mi! Dita szła za nią wol​no, jak​by się ocią​ga​jąc. – Czy wiesz, że uwol​ni​łam się od Poli? Wik​to​ria, któ​ra wła​śnie wkła​da​ła po​jem​nik do mi​kro​fa​li, za​sty​gła z nim na chwi​lę.

– Wiem, nie mo​gła cię na​mie​rzyć. Uzna​ły​śmy, że nie ży​jesz. Jak to zro​bi​łaś? – Wszyst​ko w swo​im cza​sie. – Dita, wciąż czuj​na, usia​dła na brze​gu ta​bo​re​tu i przy​glą​da​ła się uważ​nie go​spo​dy​ni. – Zno​wu się wy​stro​iłaś do gra​nia. – Lu​bię tak że​gnać noc. – Noc. Cień Zie​mi… My​śla​łaś kie​dyś o tym w ten spo​sób? Że wciąż ży​jesz w cie​niu…? – Masz ja​kąś ob​se​sję z tym cie​niem? – Już nie. – Dita wy​szcze​rzy​ła ostre zęby. A po​tem zmru​ży​ła oczy, jak kot, któ​ry czai się na mysz. – Na​ziem​ny dom nie jest bez​piecz​ny dla wam​pi​rów, wie​le razy cię ostrze​ga​łam. – Daj spo​kój, mam po​rząd​ne szy​by. – Wik​to​ria wzru​szy​ła lek​ce​wa​żą​co ra​mio​na​mi i uru​cho​mi​ła pod​grze​wa​nie krwi. – Rany, ale ty na​wet nie wiesz, jaki był ko​cioł na Ini​cja​cji! Wy​obraź so​bie, Mi​le​na spło​nę​ła w świe​tle! Nasi osza​le​li, jak to zo​ba​czy​li, i po​szli w mia​sto. To był hor​ror. Gdy​by nie Fa​mi​lian​ci… – urwa​ła. Dita mil​cza​ła, pa​trząc w okno, jak​by nie była cie​ka​wa spraw ich rasy. – Czy ja cie​bie nu​dzę? – Nie, skąd – za​pew​ni​ła, po​pra​wia​jąc fry​zu​rę dło​nią w rę​ka​wicz​ce. – Zgi​nął ktoś jesz​cze? – Z na​szych? Nie. – A z lu​dzi? – A kogo to ob​cho​dzi! – prych​nę​ła, wyj​mu​jąc bu​tel​kę. – Z wi​nem czy bez? – Nie będę nic piła. Chcę mieć trzeź​wy umysł. Wik​to​ria spoj​rza​ła na nią po​dejrz​li​wie. Za​brzmia​ło to za​sta​na​wia​ją​co w ustach ko​bie​ty, któ​ra sta​le kon​tro​lo​wa​ła się w obec​no​ści Poli, ale za jej ple​ca​mi na​zbyt chęt​nie za​glą​da​ła do kie​lisz​ka. To było jesz​cze bar​dziej fra​pu​ją​ce niż te na​głe od​wie​dzi​ny. – No do​bra, ga​daj. Ga​daj, bo pęk​nę z cie​ka​wo​ści! Co się z tobą dzia​ło? Po co przy​szłaś? – Koń​czą mi się pie​nią​dze. Wiki cze​ka​ła na roz​wi​nię​cie te​ma​tu. Pie​nią​dze ni​g​dy nie były pro​ble​mem. Wam​pi​ry z ich frak​cji mia​ły in​dy​wi​du​al​ne fun​du​sze, poza tym przez stu​le​cia każ​dy, kto był choć odro​bi​nę by​stry, po​tra​fił zgro​ma​dzić przy​zwo​ity ma​ją​tek. Dita była in​te​li​gent​na i ni​g​dy nie pro​si​ła ni​ko​go o tak ba​nal​ną rzecz. No i za​-

wsze zo​sta​wał w re​zer​wie Głos, czy​li szło się na mia​sto i sku​ba​ło ja​kie​goś czło​wie​ka. Dita po​pra​wi​ła się na ta​bo​re​cie. – Daj mi swo​je pie​nią​dze. Dużo pie​nię​dzy. – Po co? – Po​trze​bu​ję na ży​cie. Mu​szę znik​nąć i nikt nie może się o mnie do​wie​dzieć. Zwłasz​cza Pola. – Pa​trzy​ła na​tar​czy​wie. – Wiesz, że nie lu​bię pro​sić. Wiki po​czu​ła ukłu​cie nie​po​ko​ju. Coś tu nie gra​ło. – Co się sta​ło? – Zbli​ży​ła się o krok. – Nie pod​chodź! – Dita wsta​ła i cof​nę​ła się. Te​raz szła ty​łem w stro​nę sa​lo​nu, wy​raź​nie kie​ru​jąc się do wiel​kich, szkla​nych drzwi pro​wa​dzą​cych na ta​ras – tych, któ​re do​pie​ro co zo​sta​ły wy​mie​nio​ne po awan​tu​rze z Mi​le​ną. – Dziw​nie się za​cho​wu​jesz. – Dasz mi kasę? Py​tam ostat​ni raz. – Głos Dity stward​niał, ręka się​gnę​ła do kie​sze​ni. – Je​śli po​trze​bu​jesz… Pie​nią​dze są w to​a​let​ce, w środ​ko​wej szu​flad​ce. Dita spoj​rza​ła na nią czuj​nie, ale twarz jej po​ja​śnia​ła. – Za​wsze cie​bie lu​bi​łam naj​bar​dziej – stwier​dzi​ła na​gle. – Je​steś do​bra, wiesz? Po pro​stu do​bra. Wiki się uśmiech​nę​ła. Dita wy​ję​ła z kie​sze​ni coś ma​łe​go i za​mknę​ła w le​wej dło​ni. – Dla​te​go tak trud​no mi to zro​bić – kon​ty​nu​owa​ła. – Co? – Uśmiech Wiki zgasł. Zna​ła ten ton. Nie wró​żył nic do​bre​go. – Nie ufam ci. Ni​ko​mu nie ufam. – Je​steś cho​ra? Czy ta cho​ro​ba od świa​tła… wró​ci​ła? – Nic nie ro​zu​miesz! – Dita po​stą​pi​ła ko​lej​ny krok ku szkla​nej ta​fli. – I je​steś taka na​iw​na! – Osza​la​łaś – stwier​dzi​ła ze smut​kiem Wiki. – Ale nie martw się. Pój​dziesz do sa​mot​ni, wy​ku​ru​jesz się… – Nie je​stem sza​lo​na! – wark​nę​ła Dita, kła​dąc dłoń na klam​ce. Wiki unio​sła brwi. – Ani tro​chę. Świa​tło za​la​ło sa​lon w ułam​ku se​kun​dy. Wiki hi​ste​rycz​nym su​sem rzu​ci​ła się w naj​mrocz​niej​szy kąt, czu​jąc pie​ką​cy ból i swąd cia​ła. Go​nił ją chi​chot… – Nie uciek​niesz! Ni​g​dzie nie uciek​niesz! Nie masz do​kąd. Prze​cież znam twój dom. Znam go do​sko​na​le. – Zim​ny głos prze​mie​rzał ko​lej​ne po​miesz​cze​nia. To​wa​rzy​szył mu od​głos otwie​ra​nych ko​lej​no okien. Prze​ra​żo​na Wiki

czoł​ga​ła się w cie​niu scho​dów. Ból był nie​wy​obra​żal​ny, ob​ra​że​nia strasz​ne… ale jesz​cze strasz​niej​szy był chłód w gło​sie Dity, jej nie​ugię​tość, zde​cy​do​wa​ny krok. Szła po błysz​czą​cej pod​ło​dze, nie kry​jąc się przed za​bój​czym bla​skiem, od​por​na nań jak czło​wiek… Czło​wiek! – Za​mknij okna, Dito – wy​chry​pia​ła Wik​to​ria, mo​du​lu​jąc Głos. Kro​ki się za​trzy​ma​ły. Wiki wzię​ła głę​bo​ki wdech i, igno​ru​jąc po​twor​ne cier​pie​nie, po​wtó​rzy​ła tak dźwięcz​nie, jak tyl​ko była w sta​nie: – Za​mknij okna. Dita kuc​nę​ła i ze zło​śli​wym uśmie​chem wska​za​ła na uszy. Ten gest mógł zna​czyć tyl​ko jed​no: „nie sły​szę”. Wiki, krzy​wiąc się z bólu, gwał​tow​nym ru​chem zła​pa​ła jej szy​ję. Ko​bie​ta się szarp​nę​ła. Gdy​by nie ten przej​mu​ją​cy ból, nie mia​ła​by szans. A tak, wy​rwa​ła się i sta​nę​ła w bez​piecz​nej od​le​gło​ści. Oczy jej lśni​ły, nogi drża​ły. Wpraw​dzie de​mon​stro​wa​ła pew​ność sie​bie, mu​sia​ła jed​nak wie​dzieć, że nie może się rów​nać z wam​pi​rem. – Usią​dę tu i po​cze​kam, aż słoń​ce po​dej​dzie pod scho​dy – wy​dy​sza​ła. Wiki spoj​rza​ła roz​pacz​li​wie po wnę​trzu. – Za​mknij okna – po​wie​dzia​ła, raz jesz​cze mo​du​lu​jąc Głos. – Pew​nie chcesz, że​bym za​mknę​ła okna. Nic z tego. Kto by po​my​ślał, że wy​star​czą dur​ne za​tycz​ki, żeby Głos nie dzia​łał…! Wiki zmru​ży​ła oczy. Rze​czy​wi​ście, Dita mia​ła za​tka​ne czymś uszy. Mu​sia​ła to zro​bić, kie​dy ona kry​ła się przed świa​tłem, to był je​dy​ny mo​ment. Syk​nę​ła, a po po​licz​kach po​cie​kły jej łzy. Ból był nie do wy​trzy​ma​nia. – Mnie też jest przy​kro – po​wie​dzia​ła Dita. – Na​praw​dę cię lu​bi​łam. Ale gdy​byś po​wie​dzia​ła o mnie ko​mu​kol​wiek… Sama ro​zu​miesz. Wiki po​krę​ci​ła prze​czą​co gło​wą. Nie ro​zu​mia​ła. Ani tego, że Dita przy​szła tu w ludz​kiej po​sta​ci, ani tym bar​dziej, że po​trak​to​wa​ła ją tak okrut​nie. W od​da​li usły​sza​ła sze​lest żwi​ru. Zbli​żał się chło​pak, któ​ry co rano przy​no​sił jej pie​czy​wo. Od​wo​ła​ła go, kie​dy go​ści​ła u sie​bie wam​pi​rzy​ce, lecz od kil​ku dni przy​cho​dził zno​wu. Tak, to był z pew​no​ścią on, na​wet stąd czu​ła ten roz​pły​wa​ją​cy się po pod​nie​bie​niu aro​mat go​rą​cych jesz​cze bu​łe​czek. Wie​dzia​ła, iż ludz​kie uszy jesz​cze go nie sły​szą i że ma tyl​ko jed​ną szan​sę… Za​dzwo​nił dzwo​nek do drzwi i Dita od​ru​cho​wo skie​ro​wa​ła tam wzrok. – Kto… – mruk​nę​ła, od​wra​ca​jąc się z po​wro​tem do Wiki. Twarz jej po​bla​dła z wście​kło​ści. Cie​ni​sty kąt był pu​sty. – Gdzie je​steś, do kur​wy nę​dzy! – wrza​snę​ła. To był gło​śny wrzask, moż​na go było sły​szeć na​wet przez za​-

tycz​ki do uszu. Dita kuc​nę​ła i za​czę​ła od​ru​cho​wo wę​szyć. Rów​nie do​brze mo​gła​by li​zać pod​ło​gę. Nos był do bani. Bez​u​ży​tecz​ny, ab​so​lut​nie do ni​cze​go. Dzwo​nek za​dźwię​czał po​now​nie. Gło​śno, na​tar​czy​wie. Zi​gno​ro​wa​ła go i, tu​piąc z wście​kło​ści, wdra​pa​ła się na pię​tro, gdzie była sy​pial​nia Wiki. Szyb​ko otwo​rzy​ła okna, wpusz​cza​jąc dzien​ne świa​tło, i do​pie​ro wte​dy za​czę​ła prze​trzą​sać to​a​let​kę. Pie​nią​dze były tam, gdzie mó​wi​ła wam​pi​rzy​ca – gru​be pli​ki bank​no​tów zwi​nię​te w ru​lo​ny i spię​te gum​ką re​cep​tur​ką. Były tam zło​tów​ki, fun​ty, euro i ru​ble. Zgar​nę​ła wszyst​ko do to​reb​ki i wy​szła, nie oglą​da​jąc się za sie​bie. Po​kła​da​ła na​dzie​ję tyl​ko w jed​nym – że po​pa​rze​nia Wiki były wy​star​cza​ją​co roz​le​głe, po pro​stu śmier​tel​ne. Za nic jed​nak nie spraw​dzi​ła​by tego, za​glą​da​jąc te​raz do cie​ni​stych szaf, wnęk i ta​jem​nych skry​tek. By​ła​by idiot​ką, gdy​by pod​ję​ła ta​kie ry​zy​ko. Na​wet umie​ra​ją​cy wam​pir był nie​po​rów​ny​wal​nie sil​niej​szy od czło​wie​ka. *** Otto von Plau​en od​dy​chał z trud​no​ścią, cier​piał też z po​wo​du szyi, wie​lo​krot​nie ra​nio​nej ob​ro​żą. Głę​bo​kie uszko​dze​nia skó​ry i ścię​gien sta​no​wi​ły bo​le​sny do​wód na to, że plan opusz​cze​nia tego miej​sca był sza​lo​ny i ska​za​ny na nie​po​wo​dze​nie. Nie po​tra​fił nie my​śleć o uciecz​ce. Jego dum​na du​sza na​wet w luk​su​so​wym wię​zie​niu wyła z wście​kło​ści, a wi​dok Fa​mi​lian​tów – zwłasz​cza zna​jo​mych twa​rzy, tak na​gle ob​na​żo​nych i zdra​dza​ją​cych swą praw​dzi​wą na​tu​rę – wzma​gał fru​stra​cję. – Ot​to​nie – dziew​czy​na idą​ca obok ode​zwa​ła się nie​śmia​ło – kim Oni są? – Kto? – Mu​draks. Stwo​rzy​cie​le. Otto się skrzy​wił. To był ostat​ni te​mat, na któ​ry miał​by ocho​tę się roz​wo​dzić. O ile Fa​mi​lian​ci bu​dzi​li w nim re​spekt, o tyle Stwo​rzy​cie​le sta​no​wi​li prze​ra​ża​ją​cą nie​wia​do​mą. Samo my​śle​nie o nich przy​pra​wia​ło go o ból gło​wy. – To wie​dzą tyl​ko Fa​mi​lian​ci. I dro​go za to pła​cą – burk​nął. – Wi​dzia​łeś Ich? – Nie wiem – od​parł. – Po​tra​fią zro​bić z na​szą pa​mię​cią wię​cej niż my z ludz​ką. Szli da​lej w ci​szy. Chy​ba bała się sta​wiać na​stęp​ne py​ta​nia, cho​ciaż aż

drża​ła z cie​ka​wo​ści. Otto spoj​rzał na Mi​le​nę, po​ró​żo​wia​łą od emo​cji, i po raz enty skon​sta​to​wał, że to wła​śnie przez nią stra​cił gniaz​do, któ​re tak ho​łu​bił przez wie​ki. A po​tem po​my​ślał o tym, co za​fun​do​wa​ła wam​pi​rom li​czą​cym na ży​cie za dnia i uznał, że jego żale są le​d​wie py​łem na pu​sty​ni ich roz​cza​ro​wa​nia. Była jak fał​szy​wy me​sjasz pro​wa​dzą​cy ich rasę do za​gła​dy. No, je​śli nie całą rasę, to co naj​mniej jed​ne​go wam​pi​ra – Ot​to​na von Plau​ena. Nie po​tra​fił tego zi​gno​ro​wać, nie w jej obec​no​ści. – Jak my​ślisz, dla​cze​go sie​dzia​łem na tej za​plu​tej pro​win​cji? – spy​tał na​gle. – Dla​cze​go sta​ra​łem się nie zwra​cać uwa​gi na swo​je gniaz​do? No, dla​cze​go? Mi​le​na nie od​po​wie​dzia​ła. Lśnią​ce wło​sy opa​da​ły jej na ucho tam, gdzie jesz​cze nie​daw​no wid​niał łysy pla​cek. Szła ucze​pio​na jego ra​mie​nia, bez​wol​na i co​raz pięk​niej​sza. Trud​no było jej to wy​ba​czyć, tak samo, jak słod​ki za​pach, któ​ry bił od jej cie​płe​go, mięk​kie​go cia​ła. – Przez set​ki lat by​łem od nich wol​ny. Żad​nych Fa​mi​lian​tów, żad​nych ga​dzich oczu w moim gnieź​dzie – syk​nął nie​na​wist​nie. – Ga​dzich? – Nie bez po​wo​du ich herb… – umilkł. Nie po​wi​nien zbyt dużo mó​wić na Ich te​mat, zwłasz​cza tu​taj. – Le​piej o Nich nie my​śleć. Tak ła​twiej. – Idę na kon​sy​lium – przy​po​mnia​ła mu – i wo​la​ła​bym wie​dzieć co​kol​wiek. Mil​czał, wpi​ła się więc w jego rękę pa​zu​ra​mi. – Po​wiedz coś. Pro​szę. – Była zde​ner​wo​wa​na, nie​pew​na, prze​ra​żo​na. – Nie chcę tam stać bez​myśl​nie. Może od tego za​le​ży moje ży​cie? – Nie wiem o Nich zbyt wie​le. Do​brze pil​nu​ją swo​ich ta​jem​nic. – Czy rze​czy​wi​ście nas stwo​rzy​li? Nie​chęt​nie zaj​rzał w ot​chłań pa​mię​ci. – Naj​star​si się do nich mo​dli​li. Tak, to moż​li​we. Moc​niej ści​snę​ła jego ra​mię. – Ale… po co? – Ktoś mu​siał dla nich drą​żyć w ska​łach. Ktoś sil​ny, dłu​go​wiecz​ny, ktoś, kto nie uciek​nie na po​wierzch​nię. – Czy mogą za​wład​nąć każ​dym? – wy​szep​ta​ła, ob​li​zu​jąc wy​schnię​te war​gi. – W każ​dej chwi​li? Za​trzy​ma​li się przed ogrom​ny​mi drzwia​mi. Mia​ły dwa skrzy​dła i mie​dzia​ne gał​ki umiesz​czo​ne na wy​so​ko​ści gło​wy. To była sta​ra część pod​zie​mi; są​-

dząc po wgłę​bie​niach w czar​nej ka​mien​nej po​sadz​ce, li​czy​ła so​bie wie​le se​tek lat. Uno​sił się tu lep​ki za​pa​szek, a zie​lon​ka​wa po​świa​ta bi​ją​ca od ścian roz​pra​sza​ła ciem​ność. – Chcesz wie​dzieć, czy mogą tobą za​wład​nąć? – Spoj​rzał na drob​ną dziew​czy​nę i po raz pierw​szy od dłu​gie​go cza​su po​czuł li​tość. – Mogą? – wy​szep​ta​ła, tra​cąc cały re​zon. Otto uśmiech​nął się smut​no. Śle​pa wam​pi​rzy​ca była cał​ko​wi​cie bez​bron​na, a nie​opo​dal cza​iły się be​stie. – Idź, prze​ko​naj się. – Otwo​rzył drzwi i we​pchnął Mi​le​nę do środ​ka. Był naj​wyż​szy czas. Dziew​czy​na sta​nę​ła jak wry​ta, tuż za pro​giem. Nim drew​nia​ne skrzy​dła za​trza​snę​ły się za jej ple​ca​mi, przez krót​ką chwi​lę Otto uj​rzał mil​czą​cych Fa​mi​lian​tów. Było ich dzie​się​ciu, może dwu​na​stu. Sta​li bez ru​chu, w kole, za​sła​nia​jąc ja​kąś wy​so​ką człe​ko​kształt​ną po​stać. Spoj​rza​ła ku nie​mu nad gło​wa​mi wam​pi​rów, prze​su​nę​ła się po nim wzro​kiem jak po me​blu i za​trzy​ma​ła na dziew​czę​cej syl​wet​ce. Drzwi za​mknę​ły się wresz​cie, lecz jemu wciąż biło ser​ce – nie​rów​no, moc​no, stra​chli​wie. Żół​ta​we oczy z pio​no​wą źre​ni​cą wpi​ły mu się w mózg, zmu​sza​jąc do je​dy​ne​go sen​sow​ne​go dzia​ła​nia – uciecz​ki. Mię​śnie spię​ły się i w tej sa​mej chwi​li ostre noże wy​su​nę​ły się z ob​ro​ży ku szyi. Padł na po​sadz​kę i oczy​ścił umysł. Kol​ce cof​nę​ły się wol​no, uwal​nia​jąc dzie​więć stru​żek krwi. Spły​wa​ły cien​ki​mi smu​ga​mi, wsią​ka​jąc w kre​mo​wy je​dwab​ny koł​nie​rzyk. Otto dy​szał chwi​lę, z tru​dem ła​piąc od​dech. Wtem uświa​do​mił so​bie, że po pro​stu nie ma wy​bo​ru. Sen, przy​pad​ko​wa myśl, co​kol​wiek – mo​gło się skoń​czyć dla nie​go tra​gicz​nie. Je​dy​ną szan​są był idio​tycz​ny po​mysł Sin​si​na.

Rozdział 13 Dita za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa igno​ru​jąc wy​krzy​wio​ne z dez​apro​ba​tą war​gi Mar​ka. Był ła​twy. Li​czy​ła, że bę​dzie mu​sia​ła się wię​cej sta​rać, by uwieść ka​pła​na, a ten sam wsko​czył jej do łóż​ka. Wię​cej – za​wiózł do mo​te​lu, w któ​rym go zna​li i bez szem​ra​nia za​pła​cił za po​kój. – Wiesz, że to musi zo​stać mię​dzy nami? – po​wie​dział z po​wa​gą, przy​kry​wa​jąc się szczel​nie koł​drą. To było śmiesz​ne po tym, co zro​bi​li. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, za​cią​gnę​ła się i wol​no wy​pu​ści​ła dym. Miał kształt ide​al​ne​go kół​ka. Ma​rek zmarsz​czył brwi. – Chy​ba nie li​czysz, że… że… – Że się ze mną oże​nisz…? – za​śmia​ła się. – Skąd. Ma​rek ode​tchnął. – To do​brze. Ja… je​stem tyl​ko męż​czy​zną. Grzesz​nym czło​wie​kiem. Ma​łym. – No, nie tak bar​dzo. – Się​gnę​ła dło​nią pod koł​drę, ale wsty​dli​wie uciekł. – Nie żar​tuj z tego. To grzech. – Co jest grze​chem? Moje żar​ty czy to, że pie​przysz się z pa​ra​fian​ka​mi? Ma​rek po​czer​wie​niał. – Nie „pie​przę się” z pa​ra​fian​ka​mi. Na​wet kie​dy… ule​gnę po​ku​sie, nie są to pa​ra​fian​ki. – Uuu… licz​ba mno​ga. Nie​ład​nie. No, chodź do mnie. – Przy​gar​nę​ła go do pier​si i po​ca​ło​wa​ła. Był słod​ki i na​mięt​ny, a jed​no​cze​śnie tak cu​dow​nie prze​ję​ty. – Nie myśl już o tym, nie za​drę​czaj się. Nie wma​wiaj so​bie tych strasz​nych rze​czy. – Ni​cze​go so​bie nie wma​wiam. – A kto szep​tał „Boże, od​puść”? Padł na ple​cy i za​krył dłoń​mi twarz. – Przy​zna​ję, grze​szy​łem, bar​dzo grze​szy​łem. Ale do​tąd… – Tak? Mów, mów da​lej. – Ni​g​dy nie zro​bi​łem tego z ko​bie​tą, któ​ra wi​dzia​ła mnie w su​tan​nie. – Wiel​kie rze​czy.

– A co ty o tym mo​żesz wie​dzieć? – zi​ry​to​wał się. – O wy​rze​cze​niach! Bo​jaź​ni Bo​żej! Po​wo​ła​niu…! – A co ty wiesz? – od​rze​kła zna​czą​co. Ma​rek nie od​po​wie​dział, tyl​ko wciąż tarł dłoń​mi twarz, jak​by w ten spo​sób mógł zma​zać hań​bę i cof​nąć tę chwi​lę sła​bo​ści. A prze​cież po​wi​nien czuć sa​tys​fak​cję! – Czy nie było ci miło? Przy​jem​nie…? – Jak z żad​ną – przy​znał ci​cho. – Do​tkną​łeś ab​so​lu​tu? Twarz mu na mo​ment roz​bły​sła. – No wła​śnie – skwi​to​wa​ła. – Więc skończ już z tym grze​chem. Bóg nie może mieć za złe, że jest ci do​brze. Że mo​żesz spło​dzić ko​lej​ne​go wier​ne​go. Ma​rek się roz​po​go​dził. Te​raz był wy​raź​nie od​prę​żo​ny. – Nie martw się, nie bę​dzie dzie​ci. Prze​sze​dłem wa​zek​to​mię. Dita zdrę​twia​ła. W jed​nej chwi​li jej do​bry hu​mor ulot​nił się jak kam​fo​ra. – Co po​wie​dzia​łeś? – To nie​moż​li​we, żeby z mi​lio​nów męż​czyzn wy​bra​ła… – Wa​zek​to​mię. Osiem lat temu. Do dziś nie było re​kla​ma​cji. – Ty gno​ju! – wark​nę​ła i rzu​ci​ła się mu do gar​dła. To było głu​pie. W szczę​kach nie mia​ła już po​przed​niej siły, w ra​mio​nach rów​nież. Ma​rek prze​tur​lał ją na ple​cy, a po​tem na brzuch i po​trak​to​wał wście​kły atak jak wstęp do dal​szej za​ba​wy. – Puść mnie! – war​cza​ła. – Ani my​ślę. – Przy​ci​snął ją, przy​trzy​mał ręce. – Więc tak się lu​bisz ba​wić? Tak? – Nie! – Jak dłu​go szu​ka​łem ta​kiej dziew​czy​ny – wy​sa​pał. Oczy za​świe​ci​ły się mu nie​zdro​wo. – Jak dłu​go. – Zo​staw…! – Je​steś nie​grzecz​na, bar​dzo nie​grzecz​na! – Na ró​żo​we po​ślad​ki po​sy​pa​ły się razy. – Cze​ka cię cięż​ka po​ku​ta! Dita za​wy​ła wście​kle. Nie mia​ła z nim szans. Była tyl​ko ko​bie​tą, a on sil​nym, mło​dym męż​czy​zną. Za​ci​snę​ła po​wie​ki i po​my​śla​ła o tym, co mu zro​bi, kie​dy od​zy​ska pa​zu​ry. To bę​dzie mu​sia​ło trwać dłu​go i bar​dzo bo​leć. – Do​rwę cię, sły​szysz? Do​rwę! – wy​sy​cza​ła. – Będę tłu​kła rze​mie​nia​mi, aż krew bę​dzie si​kać! I będę ją li​zać, a ty bę​dziesz bła​gać o li​tość! – Tak! Tak…! – Ma​rek był wnie​bo​wzię​ty. Z nie​zna​nych po​wo​dów uwa​-

żał, że ona bawi się rów​nie do​brze. – W ży​ciu się z tego nie wy​spo​wia​dasz…! – wrza​snę​ła. – Nikt nie da ci roz​grze​sze​nia! Ma​rek prze​stał się szar​pać, ręce opa​dły mu jak ka​mie​nie. – Nie wiem, jak ty to ze mną ro​bisz, na​praw​dę nie wiem. – Ode​pchnął ją od sie​bie i chwi​lę dy​szał, za​nim do​szedł do sie​bie. – Masz czy​stą, pięk​ną twarz, lecz brud​ną du​szę. Kie​dy cię do​ty​kam, bu​dzą się we mnie naj​gor​sze pra​gnie​nia, de​mo​ny, któ​re już daw​no umar​ły. Jak​by przez two​ją skó​rę są​czy​ło się zło. Na​wet te​raz czu​ję, jak okle​ja moje ręce. – Gdy​byś dał mi dziec​ko – w oczach sta​nę​ły jej łzy – mógł​byś mnie na​wró​cić, kle​cho. – Była wście​kła i upo​ko​rzo​na. Od se​tek lat ża​den czło​wiek nie po​trak​to​wał jej w ten spo​sób. – Je​stem brud​ny. Brud​ny – szep​tał. – Boże, nie zro​bię tego ni​g​dy wię​cej. Już ni​g​dy. Przy​się​gam. Na grób mo​jej mat​ki. – Ze mną, na pew​no. – Wsta​ła z łóż​ka i ru​szy​ła pod prysz​nic. Kie​dy wró​ci​ła z ła​zien​ki, Mar​ka już nie było. Po​ściel sta​ran​nie za​sła​no, fo​te​li​ki sta​ły rów​no, a na sto​li​ku noc​nym le​żał… bank​not. Wy​trzesz​czy​ła oczy i unio​sła go z od​ra​zą. Okrut​ne my​śli wró​ci​ły i za​lę​gły się w jej ser​cu jak ro​bac​two. Re​gres nie ob​jął wszyst​kich umie​jęt​no​ści i za​mie​rza​ła to te​raz wy​ko​rzy​stać. W zim​nej fu​rii ubra​ła się, za​mó​wi​ła tak​sów​kę i po​je​cha​ła pro​sto na ple​ba​nię. Otwo​rzy​ła jej wiel​ka, gru​ba baba. – Ksiądz Ma​rek mó​wił, że ja​kaś pani może go szu​kać – po​wie​dzia​ła, ob​rzu​ca​jąc ją po​dejrz​li​wym spoj​rze​niem. – Nie ma cza​su. Szy​ku​je się do wy​jaz​du. – Ja​kie​go wy​jaz​du? – Nie wie​rzy​ła w ża​den wy​jazd na​wet przez chwi​lę. – Na mi​sję. Da​le​ko stąd. Nie wia​do​mo kie​dy wró​ci. – Och, jaka szko​da! – Dita za​ła​ma​ła ręce. – Pa​ra​fia stra​ci ta​kie​go wspa​nia​łe​go księ​dza! Baba jak​by zmię​kła. Spoj​rza​ła na nią cie​plej. – A co pani chcia​ła? – Wy​cho​dzę za mąż. Miał mnie wy​spo​wia​dać jesz​cze dzi​siaj – kła​ma​ła jak na​ję​ta. Baba spoj​rza​ła w głąb domu. – No, nie da rady, nie da rady. – Trud​no, li​czy​łam, że cho​ciaż po​bło​go​sła​wi mnie przed wy​jaz​dem. Ro​zu​mie pani – na nową dro​gę ży​cia.

W hal​lu uj​rza​ła Mar​ka. Był w su​tan​nie – bla​dy i nie​spo​koj​ny. – Pani Wie​siu, niech pani nas zo​sta​wi. – Wy​su​nął przed sie​bie rękę w za​pra​sza​ją​cym ge​ście. – A pa​nią za​pra​szam obok, ale do​słow​nie na chwil​kę. Skrzy​żo​wa​li spoj​rze​nia i bez sło​wa prze​szli do nie​wiel​kie​go po​ko​ju. Za​mknął drzwi. – Nie przy​chodź tu. – Nie będę. Chcia​łam się tyl​ko po​że​gnać i dać na tacę. – Rzu​ci​ła mu w twarz pie​nią​dze. Bank​not za​wi​ro​wał i wol​no opadł na pod​ło​gę, na​wet do nie​go nie do​la​tu​jąc. – Ob​ra​zi​łeś mnie, ale ci wy​ba​czam. Za​gryzł war​gi. Chy​ba nie wie​dział, co po​wie​dzieć. – Na​praw​dę wy​jeż​dżasz? – spy​ta​ła. – Tak. – Prze​ze mnie? Spu​ścił gło​wę. – Mia​łem taką pro​po​zy​cję już daw​no. Ty… i to, co się wy​da​rzy​ło… – Ro​zu​miem. Ca​łus na po​że​gna​nie? Po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – W ta​kim ra​zie po​że​gnam cię, jak na​le​ży. – Przy​klę​kła po​kor​nie, uję​ła jego dłoń w chłod​ne pal​ce i, do​tknąw​szy jej war​ga​mi, za​czę​ła wcią​gać po​wie​trze. Ksiądz Ma​rek po​bladł. – Co ro​bisz…? – spy​tał, pró​bu​jąc wy​rwać rękę z uści​sku. Na czo​le po​ja​wi​ły się gru​be kro​ple potu, z tru​dem chwy​tał od​dech. Dita nie prze​ry​wa​ła. Jej pal​ce pul​so​wa​ły go​rą​cem i tęt​ni​ły, obrzmia​łe war​gi pa​rzy​ły. Ener​gia roz​pie​ra​ła ją, hu​cza​ła w gło​wie. Męż​czy​zna w ko​lo​rat​ce za​chwiał się i osu​nął na po​sadz​kę. Przy​trzy​ma​ła go dru​gą ręką, wciąż po​chła​nia​jąc jego ży​cie. – Sła​bo mi. – Otwo​rzył spę​ka​ne usta, jak​by coś jesz​cze chciał po​wie​dzieć, ale głos uwiązł mu w gar​dle. Wło​sy mu po​sza​rza​ły, na po​licz​ki wy​peł​zły sine cie​nie, na rę​kach po​ja​wi​ły się pla​my. Osu​nął się jesz​cze ni​żej, te​raz wła​ści​wie pół​le​żał. Ser​ce biło mu wol​no i nie​mra​wo, oczy były su​che. Chy​ba nie miał siły mru​gnąć. A po​tem blask spoj​rze​nia roz​pro​szył się i zgasł. W po​ko​iku było za​dzi​wia​ją​co ci​cho i spo​koj​nie. – Ob​ra​zi​łeś mnie, ale ci wy​ba​czam – po​wtó​rzy​ła Dita. A po​tem wsta​ła, otrze​pa​ła ko​la​na i wy​szła. Na ze​wnątrz było po​chmur​no, od dwóch dni nie wi​dzia​ła słoń​ca. Szła me​cha​nicz​nie przed sie​bie, spię​ta i wciąż ro​ze​dr​ga​na ura​zą. Dzien​ne świa​tło nie​-

przy​jem​nie ob​na​ża​ło brzyd​ki skurcz, w któ​rym za​sty​gła jej twarz, bla​de cia​ło wy​glą​da​ło upior​nie, syte oczy za​mgli​ło coś na po​gra​ni​czu mdło​ści. Nie czu​ła ocze​ki​wa​nej sa​tys​fak​cji. Była sa​mot​na, w ob​cym świe​cie, uwię​zio​na w pry​mi​tyw​nym, sła​bym cie​le. Mi​ja​ni lu​dzie draż​ni​li ją swą głu​po​tą, cia​sny​mi po​glą​da​mi i nie​świa​do​mo​ścią. Tę​sk​ni​ła za daw​nym ży​ciem, za luk​su​sem, za es​ty​mą, któ​rą oka​zy​wa​li jej współ​bra​tym​cy. Za sma​kiem krwi. Wtem po​dmuch wia​tru roz​su​nął gę​stą za​sło​nę i nie​ocze​ki​wa​nie omiótł ją za​błą​ka​ny pro​mień słoń​ca. Drgnę​ła ner​wo​wo – głę​bo​ko za​ko​do​wa​ne od​ru​chy po​zo​sta​ły, nie​za​leż​nie od re​gre​sji – i za​śmia​ła się ża​ło​śnie. Wy​su​nę​ła przed sie​bie bla​dą dłoń, ką​piąc ją w za​bój​czym nie​gdyś świe​tle, i na​gle spły​nę​ło na nią bo​le​sne prze​czu​cie. A co, je​śli jest bez​płod​na? *** Sala, są​dząc po od​bi​ciach dźwię​ku, była roz​le​gła i wy​so​ka. Pa​no​wał tu chłód, a kry​sta​licz​nie czy​ste po​wie​trze prze​sy​co​ne było nutą sto​pio​ne​go wo​sku. Mi​le​na prze​szła kil​ka kro​ków po ka​mien​nej pod​ło​dze i sta​nę​ła w ciem​no​ściach. Ze​wsząd do​bie​ga​ły mięk​kie stąp​nię​cia, sze​lest ubrań i cięż​kie od​de​chy. Nie wie​dzia​ła, co ma ro​bić, co mó​wić. Nikt jej nie przy​wi​tał. Ster​cza​ła bez​rad​na, a pa​ra​li​żu​ją​cy lęk nie​po​strze​że​nie ogar​niał jej cia​ło. Wtem czy​jaś dłoń ob​ró​ci​ła nią jak ma​ne​ki​nem na wy​sta​wie. To był Vic​tor, Fa​mi​liant kon​tro​lu​ją​cy gniaz​da od Odry po pół​wy​sep Ibe​ryj​ski, roz​po​zna​ła go po za​pa​chu. Po​tem Ca​the​ri​ne chwy​ci​ła ją za wło​sy, jak​by wszyst​kim chcia​ła do​kład​nie po​ka​zać jej twarz. Po​miesz​cze​nie wy​peł​ni​ły chra​pli​we, gar​dło​we dźwię​ki. Są​dząc po do​ty​ku zim​nych pal​ców, roz​chy​la​ją​cych po​wie​ki, przed​mio​tem spo​ru był brak oczu. Ktoś pchnął ją po​gar​dli​wie. Ktoś inny chci​wie li​znął tęt​ni​cę na szyi. Mi​le​na dy​go​ta​ła. Wpraw​dzie czu​ła zna​jo​me wo​nie, ale to nie były wam​pi​ry, któ​re zna​ła. ONI po​ru​sza​li się ina​czej, ema​no​wa​li ob​co​ścią, na​wet nie mó​wi​li ludz​kim ję​zy​kiem. Ota​cza​ły ją obce ist​nie​nia, któ​re uży​wa​ły wam​pi​rzych ciał jak ży​wych sko​rup. Z od​da​li wy​czu​ła Lwa. I jesz​cze ko​goś. Och… Krzysz​tof. Wy​czer​pa​na ko​ła​ta​niem ser​ca, omal nie osu​nę​ła się na po​sadz​kę. Za​ci​snę​ła zęby. Wy​trzy​ma. Nie​ocze​ki​wa​nie po​czu​ła bli​skość in​ne​go ro​dza​ju. W noz​drza ude​rzył ją nowy za​pach, cał​kiem nie​zna​ny i do ni​cze​go nie​po​dob​ny. Szorst​ka, łu​sko​wa​ta dłoń bły​ska​wicz​nie od​chy​li​ła gło​wę dziew​czy​ny i roz​su​nę​ła szczę​ki. Ja​kiś

szept – wład​czy i nie​zno​szą​cy sprze​ci​wu – wśli​zgnął się w jej uszy, a po​tem coś dłu​gie​go i lep​kie​go wsu​nę​ło się w usta. Za​bo​la​ło. Lo​do​wa​ty chłód się​gnął da​le​ko, poza ru​chli​wy ję​zyk, aż do ser​ca. Ciem​ność za​fa​lo​wa​ła i na​gle spo​mię​dzy jej pier​si eks​plo​do​wał żar. Za​chwia​ła się i znik​nę​ła na​wet ciem​ność. *** – Mi​le​na, moja Mi​len​ka, mój skar​be​czek… – Nad uchem za​wo​dził mę​ski głos. Otwo​rzy​ła po​wie​ki, lecz wciąż nie wi​dzia​ła. Cie​płe, mę​skie ra​mio​na tu​li​ły ją czu​le, duża dłoń gła​ska​ła jej wło​sy. – Da​riusz…? – szep​nę​ła zdu​mio​na. – Mi​len​ka, moja… – urwał li​ta​nię. – Ock​nę​łaś się? Dzię​ki Bogu! Zdą​żę się z tobą po​że​gnać – wy​szep​tał roz​pacz​li​wie. – Dla​cze​go leżę na pod​ło​dze? – Już cię pod​no​szę. – Po​mógł jej usiąść. – Wo​la​ła​bym wstać. Albo usiąść na krze​śle. – Już. Już nio​sę. – Usłuż​nie pod​su​nął jej krze​sło, któ​re mia​ło sie​dzi​sko na idio​tycz​nie du​żej wy​so​ko​ści. Te​raz zwi​sa​ły jej nogi. – Nie ma tu in​nych krze​seł? – Nie. To re​fek​tarz Stwo… – za​milkł na​gle. – Co…? – Ciii… na​słu​chu​ję. Okej, jest bez​piecz​nie. – Po​kle​pał ją po ra​mie​niu, a po​tem do​dał: – Strasz​nie na​bro​iłaś, jak zwy​kle. – Ja? – ob​ru​szy​ła się. – Co się sta​ło? Co tu w ogó​le ro​bisz? Nie od​po​wie​dział, tyl​ko po​ło​żył dłoń Mi​le​ny na swo​jej szyi. Przez mo​ment po​czu​ła mę​tlik jego my​śli, sza​lo​ny żal, roz​pacz… a po​tem jej pal​ce do​tknę​ły ob​ro​ży. – O to cho​dzi. Dłu​go tu je​steś? – Przy​wle​kli mnie ra​zem z tobą. Moje wię​zie​nie jest pięć kon​dy​gna​cji ni​żej. – To jak… jak się tu te​raz do​sta​łeś? – Zro​bi​łaś ta​kie za​mie​sza​nie, że wszy​scy po​wa​rio​wa​li. Za​ry​zy​ko​wa​łem… i je​stem. – Ucie​ka​my? – ucie​szy​ła się. – Och, nie. Masz ob​ro​żę. – Na​wet nie wspo​mi​naj o tym przy mnie – syk​nął. – To cho​ler​stwo jest

nie​złe, mogę co naj​wy​żej po​ru​szać się po obiek​cie. Po​słu​chaj. Chcę ci po​wie​dzieć, że za​wsze by​łaś dla mnie naj​waż​niej​sza, naj​ład​niej​sza, naj​faj​niej​sza, no w ogó​le „naj”. Tyl​ko ty mnie ro​zu​mia​łaś i po​tra​fi​łaś wy​ba​czyć, że taki ze mnie… nie​po​kor​ny typ. No, wszyst​ko. Na​wet to, że się wte​dy nie mo​głem po​ha​mo​wać i… no wiesz, co się po​tem sta​ło. Oczy​wi​ście, że wie​dzia​ła. Trzep​nął nią o łóż​ko, wy​ko​rzy​stał nie​przy​tom​ną i po​gryzł, za​mie​nia​jąc w wam​pi​ra. Dla​cze​go jej to te​raz mó​wił? Zwa​żyw​szy na oko​licz​no​ści, był to bar​dzo dzi​wacz​ny misz​masz wy​zna​nia uczuć i prze​pro​sin za wszyst​ko, co złe. – Na​ćpa​łeś się? – Ko​cham cię, sły​szysz? Ko​cham. Chcę, że​byś wie​dzia​ła przed śmier​cią. No te​raz w ogó​le nie było za​baw​nie. – Czy​ją śmier​cią? Po​ca​ło​wał jej dło​nie, wło​sy, czo​ło. – Bądź dziel​na. Bę​dzie​my cię pa​mię​tać. Cała nasz rasa. A ja, je​śli kie​dy​kol​wiek mi się uda… opo​wiem, jak było na​praw​dę. Może na​pi​szę bio​gra​fię…? Od​su​nę​ła się od nie​go gwał​tow​nie. Zi​gno​ro​wał ten gest i przy​su​nął krze​sło. A po​tem uznał, że to za mało, zdjął ją z sie​dzi​ska i przy​ci​snął moc​no do pier​si. – Mi​len​ka, moja Mi​len​ka… – Zno​wu ob​sy​pał ją po​ca​łun​ka​mi. – Za​raz… tra​fi… mnie… szlag…! Mów, do cho​le​ry! Po​gła​skał jej wło​sy, raz jesz​cze po​ca​ło​wał w czo​ło, mu​snął pal​cem usta. – Wo​lał​bym ten czas le​piej spo​żyt​ko​wać. No wiesz, nie wia​do​mo, czy jesz​cze cię zo​ba​czę, a my cią​gle ze sobą… nic, zu​peł​nie nic. Bły​ska​wicz​nie wsu​nął dło​nie pod jej sza​tę. – A niech mnie, nie masz maj​tek…! – Da​rek…! – Uwol​ni​ła po​ślad​ki z jego rąk. – Po​wiedz wresz​cie, co mi gro​zi! Da​riusz z ża​lem po​ło​żył dło​nie na jej ra​mio​nach i przy​su​nął usta do ucha. – Pa​mię​tasz ten dinks za uchem? Ski​nę​ła gło​wą. – To… dzia​ła, dzia​ła cały czas. – I do​wie​dzia​łeś się cze​goś waż​ne​go…? – za​drża​ła z cie​ka​wo​ści. – Przede wszyst​kim, dla​cze​go spło​nę​łaś – szept za​świ​dro​wał w jej mó​zgu, a wło​ski na kar​ku się unio​sły. – Fa​mi​lian​ci uży​li świa​tła, któ​re pali lu​dzi.

Taki ro​dzaj la​se​ra. – Co ta​kie​go?! – Tsss… To była szop​ka dla Stwo​rzy​cie​li. Chcie​li im po​ka​zać, że wca​le nie cho​dzisz za dnia. Prych​nę​ła z nie​wia​rą. To było zbyt ab​sur​dal​ne. – Po co mie​li​by to ro​bić? – Jak my​ślisz, dla​cze​go je​ste​śmy wraż​li​wi na świa​tło? Mil​cza​ła. Pró​bo​wa​ła zna​leźć sze​reg po​wo​dów, ale na myśl przy​cho​dził jej tyl​ko je​den. – Ska​za ge​ne​tycz​na? – za​ry​zy​ko​wa​ła. – Ce​lo​wo wpro​wa​dzo​na ska​za. – Jak taką ska​zę moż​na wpro​wa​dzić? Kto miał​by to zro​bić? Och… Oni. – Zro​bi​ło jej się sła​bo. – A te​raz Ro​dzi​na ma le​kar​stwo na wy​cią​gnię​cie ręki. Jest tyl​ko je​den pro​blem – je​śli Stwo​rzy​cie​le do​wie​dzą się o ba​da​niach, prze​rwą je i znisz​czą wy​ni​ki. Dla​te​go zgi​niesz i to wkrót​ce. – Prze​cież dzię​ki mnie jest co ba​dać…! Nie pro​ściej, że​bym się ukry​ła? Da​riusz za​milkł na chwi​lę. Gdzieś tu była luka w ro​zu​mo​wa​niu. Wzru​szył bez​rad​nie ra​mio​na​mi. – Nie wiem. Ale póki ży​jesz, moż​na spraw​dzić, że wciąż je​steś od​por​na na słoń​ce. Gwał​tow​nie wcią​gnę​ła po​wie​trze do płuc. Go​rycz za​pie​kła ją bo​le​śnie. Była win​na tyl​ko tego, że żyje. – Wiesz coś wię​cej o ba​da​niach? – wy​szep​ta​ła po dłuż​szej chwi​li. Da​riusz przy​su​nął usta do jej ucha. – Fran​cu​zi zro​bi​li pierw​szą uda​ną mo​dy​fi​ka​cję. Wy​star​czył śla​do​wy do​da​tek mie​dzi. – Och. I co…? – W dzień wy​szła Ca​the​ri​ne. To chy​ba ja​kieś po​wi​no​wac​two… Spraw​dza​li na prób​kach. Two​ja czy​sta krew wpły​wa na mnie, Fi​dia​sza, Do​ria​na i Ot​to​na. – Słu​cham…? – Tak, na Ot​to​na. Ale klu​czem do za​gad​ki jest Do​rian. W ogó​le nie pa​su​je do sche​ma​tu. – Ja​kie​go sche​ma​tu? – Zwróć uwa​gę, że ja i Fi​diasz przy​czy​ni​li​śmy się do two​jej prze​mia​ny.

Ski​nę​ła gło​wą. – A Otto stwo​rzył mnie. Ca​the​ri​ne i Ot​to​na zmie​nił ten sam wam​pir. Są​dzą, że to dla​te​go była po​dat​na na zmo​dy​fi​ko​wa​ną krew. – Cał​kiem sen​sow​ne – zgo​dzi​ła się. – A kto stwo​rzył Do​ria​na? – Nie wiem – zi​ry​to​wał się – ale ża​den z po​wyż​szych. Na​praw​dę chcesz o tym roz​ma​wiać? Już po cie​bie idą. Ze​sztyw​nia​ła. Strach wpełzł na​gle do jej brzu​cha i roz​prze​strze​nił się po ca​łym cie​le. – Tak po pro​stu mnie za​bi​ją? – O, nie. Da​dzą ci wa​dli​wą ob​ro​żę, a kie​dy przy​spie​szy ci tęt​no… Wiesz, co ona robi? – Wbi​ja się w szy​ję. – To na po​czą​tek. Po​tem… Nie wiem, czy po​wi​nie​nem ci mó​wić. – Co po​tem? – Na​stę​pu​je de​ka​pi​ta​cja. Au​to​ma​tycz​nie unio​sła dło​nie ku szyi. – De… – Tak. Ob​ci​na gło​wę. Na śmierć. – Po​ca​ło​wał ją moc​no, żar​li​wie, nie​mal po​żarł jej usta, a kie​dy za​bra​kło im tchu, po​sta​wił ją przy ścia​nie i szep​nął na po​że​gna​nie: – Pa​mię​taj, ko​cham cię. Tak moc​no, jak tyl​ko po​tra​fię. – Nie po​wie​dzia​łeś, co tu się sta​ło. Skąd to za​mie​sza​nie – pi​snę​ła za nim. Za​wa​hał się, ale sta​nął na chwi​lę. – Chcia​ła cię zro​bić swo​ją Fa​mi​liant​ką i uwię​zła mię​dzy cia​ła​mi. Mó​wią na nią Kho-a-khun. – Trza​snę​ły drzwi i zo​sta​ła sama. W od​da​li ga​sły jego spiesz​ne kro​ki. A po​tem za​pa​dła ci​sza, dłu​ga ci​sza, któ​rą za​kłó​cał tyl​ko płyt​ki od​dech śle​pej, prze​ra​żo​nej dziew​czy​ny. *** Zie​lo​na Sala, zwa​na za ple​ca​mi Stwo​rzy​cie​li Ter​ra​rium, mia​ła w so​bie coś dziw​ne​go. Nie była to kwe​stia wyż​szej tem​pe​ra​tu​ry ani wil​got​no​ści, ani na​wet sto​ją​cych w ro​gach me​ta​licz​nych tu​lei emi​tu​ją​cych żół​ta​wy blask. Uczu​cie ob​co​ści wy​wo​ły​wa​ły fos​fo​ry​zu​ją​ce ścia​ny oraz ka​ta​fal​ki wy​ku​te w ska​le. Na​wet dźwięk roz​cho​dził się tu ina​czej, błą​dząc po gąsz​czu pół​ko​li​stych sfer i zdo​bień przy​po​mi​na​ją​cych sta​lak​ty​ty. W po​śpie​chu prze​nie​śli z re​fek​ta​rza bez​wład​ne cia​ło, zło​ży​li je w cen​tral​nie usy​tu​owa​nym ka​mien​nym sar​ko​fa​gu

i te​raz sta​li wo​kół nie​go, prze​ra​że​ni jak dzie​ci. Fa​mi​lian​ci, naj​bar​dziej wpły​wo​we wam​pi​ry Eu​ro​py. Kho-a-khun za​pa​dła w le​targ. Ze​sztyw​nia​ła, ser​ce biło co​raz wol​niej, aż wresz​cie tyl​ko wpraw​ne ucho wam​pi​ra mo​gło usły​szeć jego cich​ną​ce drgnię​cia. Wy​glą​da​ła jak mar​twa, ale żyła. Chy​ba żyła. Po raz pierw​szy mo​gli przyj​rzeć się do​kład​nie cia​łu Stwo​rzy​ciel​ki, ale na​wet te​raz, kie​dy le​ża​ła taka nie​ru​cho​ma, na skra​ju śmier​ci – nie śmie​li. Wzrok mi​mo​wol​nie omi​jał gład​ką sza​ra​wą skó​rę i nie​na​tu​ral​nie dłu​gie pal​ce zwień​czo​ne wy​pie​lę​gno​wa​ny​mi pa​zu​ra​mi. A już w ogó​le nie do po​ję​cia by​ło​by roz​chy​le​nie płasz​cza, któ​rym była okry​ta, lub choć​by zsu​nię​cie bia​łe​go kap​tu​ra, spod któ​re​go spo​zie​ra​ły za​sty​głe w za​sko​cze​niu oczy o wą​skich źre​ni​cach… W Ter​ra​rium sły​chać było tyl​ko płyt​kie od​de​chy i ner​wo​we prze​ły​ka​nie śli​ny. Ci​sza przed bu​rzą. Peł​ne na​pię​cia ocze​ki​wa​nie na gniew, na karę. Co in​ne​go mo​gło​by na​stą​pić po tym, jak na​wi​ga​to​rzy opu​ści​li ich tak szyb​ko, że wszy​scy osu​nę​li się na zie​mię? Ca​the​ri​ne wy​cią​gnę​ła rękę i za​mknę​ła żół​te oczy. Dłoń nie​znacz​nie jej się trzę​sła, tak samo jak usta i ko​la​na. Ni​g​dy do​tąd nie po​zwo​li​ła, żeby kto​kol​wiek za​uwa​żył jej sła​bość, za​wsze dba​ła, by nie oka​zy​wać lęku w ob​li​czu Stwo​rzy​cie​li. To było jak na​wyk. Wcho​dzi​ło w krew i gwa​ran​to​wa​ło prze​ży​cie. Ale dziś nie po​tra​fi​ła po​ha​mo​wać tego drże​nia. Nie była w sta​nie. – Zrób coś – zwró​ci​ła się do Vic​to​ra. Głos jej się za​ła​mał. – Co? – Nie wiem, ale mu​si​my się wy​ka​zać. Na pew​no ktoś się tu po​ja​wi. Oso​bi​ście. Fa​mi​lian​ci wy​mie​ni​li się spoj​rze​nia​mi. Były cięż​kie i pło​chli​we. Naj​chęt​niej pierz​chli​by stąd prze​ra​że​ni lub od​da​li we wła​da​nie swe umy​sły – przy​naj​mniej wte​dy by​li​by bez​piecz​ni. Nic jed​nak nie za​po​wia​da​ło szyb​kie​go po​łą​cze​nia. – Trze​ba bę​dzie go po​wi​tać – za​uwa​żył Lew. Kwa​śny uśmiech mi​mo​wol​nie za​kwitł mu na ustach. Wi​ta​nie Stwo​rzy​cie​li w ta​kich oko​licz​no​ściach rów​na​ło się nie​mal z sa​mo​bój​stwem. Wszy​scy, jak je​den mąż, spoj​rze​li na Vic​to​ra. – Cze​go? – wark​nął, ner​wo​wo mu​ska​jąc nie​mod​ny od stu​le​ci wą​sik. – Je​steś go​spo​da​rzem. – Lew uśmie​chał się co​raz sze​rzej. Nie prze​szka​dza​ło mu na​wet, że roz​ma​wia​ją po fran​cu​sku, a szcze​rze nie cier​piał tego ję​zy​ka. Wciąż ko​ja​rzył się mu z po​cho​dem Na​po​le​ona na uko​cha​ną ma​tusz​kę

Ro​si​ję. – Ow​szem. I mogę wy​zna​czyć ko​mi​tet po​wi​tal​ny. – Tyl​ko spró​buj. – Lew uniósł się na całą swą wy​so​kość i na​prę​żył mię​śnie. Ca​the​ri​ne dała znak dło​nią, od​sy​ła​jąc po​zo​sta​łych Fa​mi​lian​tów za drzwi. Wy​szli z ulgą, szyb​ko, jak​by wresz​cie do​cze​ka​li się po​zwo​le​nia. – Ty mógł​byś sta​wić Im czo​ło – szep​nę​ła Ca​the​ri​ne, kie​dy byli już sami. W jej oczach była proś​ba. Bła​ga​nie. – Ja? – Lew za​śmiał się gorz​ko. – Tak. Po​tra​fisz za​mknąć umysł jak nikt. Lew uniósł brwi. Po raz pierw​szy przy​zna​ła, że był naj​sil​niej​szy. Albo tyl​ko ma​ni​pu​lo​wa​ła nim, żeby wy​sta​wić na po​żar​cie. – Żad​ne z nas nie jest w sta​nie się Im sprze​ci​wić. Nie wprost, prze​cież wiesz. – Mer​de! – za​klął na​raz Vic​tor, zry​wa​jąc się na rów​ne nogi. – Nie za​bra​li​śmy dziew​czy​ny! – Leć! Jesz​cze zdą​żysz! – za​wo​ła​ła Ca​the​ri​ne. – A ja… ja spró​bu​ję… – Unio​sła bez​rad​nie ręce nad cia​łem. – Ża​ło​sne. – Lew był zde​gu​sto​wa​ny. – Nie za​mie​rzam na to pa​trzeć. – I wy​szedł prze​peł​nio​ny zło​śli​wą sa​tys​fak​cją. Od lat wal​czył z Fran​cu​za​mi o wpły​wy w Eu​ro​pie i ta sy​tu​acja była dla nie​go nad wy​raz ko​rzyst​na. Do​sko​na​le wie​dział, że cała wina za nie​do​peł​nie​nie pro​ce​dur bez​pie​czeń​stwa spad​nie na go​spo​da​rzy. A wte​dy… Wte​dy to on bę​dzie górą. Od Atlan​ty​ku aż po Ural. *** Mi​le​na sta​ła bez ru​chu, na​słu​chu​jąc. Było spo​koj​nie i bez​piecz​nie. Da​riusz naj​wy​raź​niej źle zin​ter​pre​to​wał ja​kieś od​le​głe dźwię​ki. Je​śli było gdzieś za​mie​sza​nie, to da​le​ko stąd, nic bo​wiem nie za​po​wia​da​ło, że ktoś się zbli​ża. Kie​dy opa​no​wa​ła nie​co zde​ner​wo​wa​nie, po​sta​no​wi​ła od​two​rzyć dro​gę, któ​rą się tu do​sta​ła. Wy​cią​gnę​ła przed sie​bie ręce, prze​szła kil​ka kro​ków… i wtem za jej ple​ca​mi roz​legł się de​li​kat​ny sze​lest, jak​by drob​ny pył osia​dał na gład​kiej po​sadz​ce. Od​ru​cho​wo się od​wró​ci​ła. Dźwięk prze​szedł w na​ra​sta​ją​ce bu​cze​nie – ni​skie, me​cha​nicz​ne – i do po​miesz​cze​nia wdarł się obcy za​pach. Tyl​ko raz czu​ła coś po​dob​ne​go i to cał​kiem nie​daw​no. Usły​sza​ła cięż​kie

stąp​nię​cia i dy​cha​wicz​ny mia​ro​wy świst. W jed​nej chwi​li krew od​pły​nę​ła jej z twa​rzy, a pal​ce za​dy​go​ta​ły. Cof​nę​ła się ci​cho i do​tknę​ła ple​ca​mi ścia​ny. Była zim​na i twar​da, a ona hi​ste​rycz​nie pra​gnę​ła się w nią wto​pić. Drże​nie ka​mien​nej pod​ło​gi na​si​li​ło się, kro​ki za​trzy​ma​ły tuż obok. Owio​nął ją kwa​śny od​dech. – Kho…? Kho… – Gar​dło, z któ​re​go wy​do​by​wał się głos, z pew​no​ścią nie było ludz​kie. Mi​le​na mil​cza​ła. Mil​cza​ła i mru​ga​ła, by po​ha​mo​wać łzy. Ka​na​li​ki łzo​we zna​la​zły so​bie naj​gor​szy mo​ment, żeby się oczy​ścić. Dłu​gi, cien​ki ję​zyk do​ty​kał jej twa​rzy i ro​bił to tak szyb​ko, że nie była w sta​nie na​wią​zać wię​zi. Po​zna​ła tyl​ko imię Stwo​rzy​cie​la: Then-a-zir. Za​chwia​ła się na skra​ju omdle​nia, czu​jąc jak obca świa​do​mość pró​bu​je coś wy​do​być z jej umy​słu. Wresz​cie ręce o twar​dej skó​rze za​ci​snę​ły się na szczu​płych ra​mio​nach i zro​zu​mia​ła – przy​bysz szu​kał w niej śla​du Kho-a-khun. Pa​zur prze​su​nął się po szyi w dół, aż do de​kol​tu i za​trzy​mał na wy​so​ko​ści most​ka. Kil​ka ude​rzeń ser​ca… i gwał​tow​ne szarp​nię​cie omal jej nie prze​wró​ci​ło. Drgnę​ła, uno​sząc dło​nie do ob​na​żo​nych pier​si i wi​szą​cej sznu​rów​ki roz​dar​te​go gor​se​tu. Jesz​cze chwi​lę trwa​ła po​ra​ża​ją​ca ci​sza i wtem w jej uszy wdarł się nie​ludz​ki syk. Otwo​rzy​ły się drzwi i wpadł przez nie Vic​tor. – Pa​nie… Pa​nie! – wy​ją​kał po fran​cu​sku. Pa​zur do​ty​kał de​kol​tu dziew​czy​ny, ude​rzał oskar​ży​ciel​sko w nie​wiel​ką wy​pu​kłość mię​dzy pier​sia​mi. Vic​tor się cof​nął. Na​wet ze swe​go kąta sły​sza​ła jego sza​le​ją​ce tęt​no. Po​czu​ła chłod​ny po​wiew, a po​tem do​biegł ją od​głos osu​wa​ją​ce​go się cia​ła. Nie wie​dzia​ła, co się sta​ło, ale jed​ne​go była pew​na – salę wy​peł​ni​ła ab​so​lut​na ci​sza. Mi​le​na za​mar​ła w ocze​ki​wa​niu na naj​gor​sze. Czas zwol​nił, sły​sza​ła po​wol​ny szum krwi, świst od​de​chu wy​peł​nia​ją​ce​go jej płu​ca. Jej ostat​ni od​dech… W gło​wie czu​ła pust​kę i żal, że koń​czy ży​cie tak głu​pio, że nie ma na nic wpły​wu. Za​ci​snę​ła po​wie​ki, od​ru​cho​wo, prze​cież i tak nic nie wi​dzia​ła… Then-a-zir jed​nak mi​nął ją i ru​szył przez dwu​skrzy​dło​we drzwi w głąb po​sia​dło​ści. Za każ​dym stąp​nię​ciem drżał fir​ma​ment, po​sadz​ka i ścia​ny. Mi​nę​ła chwi​la, nim uświa​do​mi​ła so​bie, że nie jest to efekt cięż​kich stąp​nięć. Wciąż czu​ła strach i to on wi​bro​wał w niej w rytm ga​dzich kro​ków. Kie​dy za​pa​dła ci​sza, Mi​le​na wy​da​ła z sie​bie hi​ste​rycz​ny jęk. Po​szedł! Na​praw​dę so​bie po​-

szedł! Ukry​ła twarz w dło​niach i dała upust łzom. Łka​ła spa​zma​tycz​nie, nie wie​rząc wła​sne​mu szczę​ściu. Żyła, wciąż żyła! Wtem unio​sła gło​wę. A je​śli wró​ci…? Nie po​win​na so​bie fol​go​wać. Wy​cią​gnę​ła przed sie​bie dłoń i po​dą​ży​ła nie​zdar​nie do wyj​ścia. Mi​nę​ła drzwi, przy​trzy​mu​jąc roz​dar​tą na pier​siach górę sza​ty i wtem wy​chwy​ci​ła czyjś za​pach. – Otto? – ode​tchnę​ła z ulgą. To było cho​re, ale do​wo​dzi​ło, jak okrop​ne chwi​le wła​śnie prze​ży​ła. Mę​ska dłoń za​ci​snę​ła się na jej ra​mie​niu. – Po​cze​kaj, tyl​ko coś we​zmę. Otto mi​nął ją, coś chwi​lę ro​bił nie​opo​dal, a po​tem wró​cił, nie​mal po​dry​gu​jąc. Cały czas sta​ła jak ko​łek, nie wie​dząc, co się dzie​je. Nie​na​wi​dzi​ła być śle​pa! – Idzie​my na spa​cer – po​wia​do​mił ją za​do​wo​lo​ny. Ta myśl była ożyw​cza. Spa​cer. Od​da​la​nie się. Uciecz​ka. Ry​su​ją​ca się sy​tu​acja mia​ła tyl​ko jed​ną, drob​ną nie​do​god​ność. – Je​stem boso – za​uwa​ży​ła. – I mam po​dar​tą suk​nię. – Gów​no mnie to ob​cho​dzi – mruk​nął i po​cią​gnął ją za sobą. – Może jed​nak sko​czę do kwa​te​ry…? To zaj​mie tyl​ko chwi​lę, obie​cu​ję. – Milcz. I od​słoń pier​si. Mi​le​na spą​so​wia​ła. – Bar​dzo do​brze. Lu​bię, kie​dy się czer​wie​nisz. – Ze zmar​twia​łych pal​ców wy​jął jej skra​wek ma​te​ria​łu, któ​ry przy​trzy​my​wa​ła przy de​kol​cie. Wes​tchnął. – Bar​dzo do​brze. Kie​dy idziesz, fan​ta​stycz​nie się po​ru​sza​ją. Nie za​sła​niaj. – Są gra​ni​ce…! Przy​trzy​mał jej obie ręce w swo​jej gar​ści. – Nie za​sła​niaj, idiot​ko. Mu​szę pa​trzeć. A kie​dy to nie wy​star​czy… Mi​le​na prze​łknę​ła śli​nę. No tak, ob​ro​ża. – Spiesz​my się – szep​nę​ła. – Grzecz​na dziew​czyn​ka. – W gło​sie Ot​to​na za​brzmia​ły nie​po​ko​ją​ce tony. Wpraw​dzie pu​ścił jej ręce, ale na​tych​miast oto​czył ją cia​sno ra​mie​niem i po​pro​wa​dził w nie​zna​ne. Dłoń wciąż się zsu​wa​ła i błą​dzi​ła po po​ślad​kach Mi​le​ny. – Czy zda​jesz so​bie spra​wę – spy​ta​ła, pró​bu​jąc uwol​nić się od jego lep​kich pal​ców – jaki je​steś obrzy​dli​wy? – Ko​bie​to, ja na​wet nie za​czą​łem za​ba​wy – Mla​snął ob​le​śnie i klep​nął ją w ty​łek.

– Nie​na​wi​dzę cię – syk​nę​ła. – To do​brze – od​parł i się ro​ze​śmiał. – Bar​dzo do​brze. Bę​dziesz się bro​nić.

Rozdział 14 Miał ra​cję, była idiot​ką, sko​ro zgo​dzi​ła się na ten de​bil​ny po​mysł. Otto ni​g​dy jej nie sza​no​wał, wręcz nie cier​piał i za​pew​ne oskar​żał o wszyst​kie pla​gi egip​skie. Do tego naj​wy​raź​niej po​sta​no​wił zro​bić, co w jego mocy, by za​jąć umysł cho​rą pod​nie​tą. Ani przez chwi​lę się nie ha​mo​wał i pchał ręce wszę​dzie, gdzie się​gnął. Gry​zła go, dra​pa​ła, opie​ra​ła się mu i ucie​ka​ła, co spra​wia​ło mu do​dat​ko​wą przy​jem​ność. Nie mia​ła z nim szans. Była słab​sza fi​zycz​nie i wciąż nie wi​dzia​ła. Otto nie ca​ło​wał jej ani nie pie​ścił. Ma​cał, bił i sa​pał, chwi​la​mi tyl​ko prze​ry​wa​jąc swe od​ra​ża​ją​ce za​ba​wy, by po​wlec ją za wło​sy za na​stęp​ny róg. Czu​jąc, że zbli​ża się ko​lej​ny cios, za​sła​nia​ła twarz i ku​li​ła się od​ru​cho​wo. Kosz​mar​ny spa​cer wy​zwo​lił w niej nowe po​kła​dy nie​na​wi​ści, był nad​spo​dzie​wa​nie bo​le​sny i tyl​ko bły​ska​wicz​nej re​ge​ne​ra​cji za​wdzię​cza​ła, że nie tra​ci​ła przy​tom​no​ści i mo​gli po​su​wać się na​przód. – Musi ci bra​ko​wać woj​ny, co…? – wy​dy​sza​ła, kie​dy ude​rzył ją w twarz. Moc​no, aż za​trzy​ma​ła się na szorst​kim mu​rze. Nie od​po​wia​dał. Czuj​nie nad​sta​wi​ła uszu, ale wciąż było ci​cho. To było po​dej​rza​ne i bu​dzi​ło nie​po​kój bar​dziej niż bo​le​sne razy. Go​rącz​ko​wo otar​ła wil​got​ne czo​ło. – Cze​mu sto​imy? Klik​nę​ło i wtem roz​legł się miły dam​ski głos. – Bon​jo​ur, Vic. Bie​nve​nue à bord[8]. – Co to było? – chcia​ła wie​dzieć. Otto chwy​cił ją za kark i gdzieś wcią​gnął. – Szyb​ko, zrób coś – wy​char​czał. – Co? – Nie mia​ła chę​ci mu po​ma​gać. Nie po tym, jak ją skrzyw​dził. A jed​nak… ten dźwięk, któ​ry wy​do​by​wał się z jego gar​dła, nie​po​ko​ił ją co​raz bar​dziej. Wresz​cie była pew​na – jej opraw​ca się du​sił. – Roz… bie​raj się. Nie​mra​wo za​czę​ła roz​sz​nu​ro​wy​wać po​rwa​ny gor​se​cik. Otto upadł na pod​ło​gę, a nie​wiel​kie po​miesz​cze​nie wy​peł​nił za​pach świe​żej krwi. Mi​le​na roz​dę​ła noz​drza, au​to​ma​tycz​nie wy​su​nę​ła zęby. Wie​lo​krot​na re​ge​ne​ra​cja po​-

chło​nę​ła spo​ro za​so​bów ener​gii i jej cia​ło do​ma​ga​ło się… Nie. Nie po​win​na pić. Musi się sku​pić. Ko​niecz​nie. Nie wie​dzia​ła, gdzie jest, jak stąd wyjść, jak umknąć po​ści​go​wi… Jak nie wpa​dać na ścia​ny. Praw​da była przy​kra: je​dy​nym ra​tun​kiem był Otto. Za​ci​snę​ła zęby i zdję​ła górę sza​ty. Nie po​ma​ga​ło. Wam​pir wciąż le​żał bez ru​chu na pod​ło​dze, char​czał, krwa​wił i… pach​niał. Tak ku​szą​co pach​niał. Ję​zyk przy​warł jej do pod​nie​bie​nia. Za​czę​ła od​dy​chać przez roz​bi​te usta, ale już po kil​ku wde​chach za​nie​cha​ła. Za​pach świ​dro​wał w mó​zgu, do​ma​ga​jąc się uwa​gi. Pa​dła na ko​la​na i za​czę​ła się skra​dać. Wę​szy​ła, a on gdzieś tu był. Wy​su​nę​ła pa​zu​ry na peł​ną dłu​gość. Słod​ka czer​wień była co​raz bli​żej… Tuż. Wresz​cie do​pa​dła jej chci​wie i za​czę​ła li​zać, ssać. O-och. To było ta​kie do​bre. Sil​ne ręce chwy​ci​ły ją za ra​mio​na. – Gut – po​chwa​lił ją Otto. – Sehr gut…[9] A te​raz gryź. Ob​na​ży​ła zęby i wbi​ła się w mięk​kie cia​ło. Dreszcz wstrzą​snął nią jak ra​że​nie pio​ru​nem. Tak do​brej krwi jesz​cze nie pró​bo​wa​ła. Była cu​dow​na. Wspa​nia​ła. Mo​gła​by ją pić i pić. – Aaarc[10] – po​wie​dział chra​pli​wie Otto i na​gle po​miesz​cze​nie, w któ​rym byli, po​ru​szy​ło się. Mi​le​na ode​rwa​ła się od rany. – Nie prze​ry​waj. Ssij – po​wie​dział ostro. Wró​ci​ła do tego słod​kie​go miej​sca, do​tknę​ła war​ga​mi roz​chy​lo​nych brze​gów rany i za​głę​bi​ła się ję​zy​kiem w cia​ło, tuż pod li​nią ob​ro​ży. Cie​pła stru​ga spły​nę​ła z szyi na pierś, po​dą​ży​ła za nią chci​wie. Była otu​ma​nio​na, bro​da za​drża​ła jej w eks​ta​zie. Otto po​gła​dził ją po ple​cach. Od​dy​chał swo​bod​nie i co​raz głę​biej… A po​tem roz​piął pa​sek i zsu​nął jej gło​wę ni​żej. – Ssij – po​wtó​rzył. *** Kie​dy skoń​czy​li, po​czu​ła się tak okrop​nie jak ni​g​dy do​tąd. Otto le​żał roz​wa​lo​ny na pod​ło​dze, roz​luź​nio​ny i bar​dzo usa​tys​fak​cjo​no​wa​ny. Po​nie​waż go… do​ty​ka​ła, wie​dzia​ła więc, że od daw​na nie… nie in​te​re​so​wał się ta​ki​mi przy​jem​no​ścia​mi. Ja​kieś czter​dzie​ści lat. I nie​za​leż​nie od tego, jak bar​dzo Mi​le​nie jego gra wstęp​na i dal​sze piesz​czo​ty wy​da​wa​ły się od​ra​ża​ją​ce, jemu osta​tecz​nie dały po​tęż​ny or​gazm.

– Vous êtes à la sta​tion Arc de Triom​phe. S’il vous pla​ît, soy​ez pru​dent. À l’extérieur est le jour. Ouest pen​dant qu​aran​te-cinq mi​nu​tes[11]. – Co ona mówi? – Po​licz​ki pa​ła​ły jej wsty​dem. Nie​na​wi​dzi​ła się. I ma​rzy​ła, by umyć zęby. Zła​pał ją za kark i ra​zem wy​szli z chwiej​ne​go po​miesz​cze​nia. – Co po​wie​dzia​ła? – spy​ta​ła po​now​nie. Otto się za​śmiał. To był rwa​ny śmiech, jak​by sta​ło się coś za​ska​ku​ją​ce​go i ab​sur​dal​ne​go. – Zro​bi​łam coś śmiesz​ne​go? Otto chi​cho​tał jesz​cze chwi​lę, wy​so​ko jak dziew​czy​na i bar​dziej na lu​zie. – Weź, za​łóż. – Wci​snął jej w dło​nie po​dar​ty gor​set. – Za​słu​ży​łaś. Wła​śnie wy​szli​śmy ze stre​fy. – Ja​kiej stre​fy? – Je​ste​śmy na gó​rze. Czy wiesz, co to zna​czy? Mi​le​na nie wie​dzia​ła. – Ob​ro​ża stra​ci​ła za​sięg. Ser​ce za​tłu​kło jej ra​do​śnie, ko​la​na dziw​nie zmię​kły. Byli wol​ni! Wol​ni! Pra​wie. Od​wró​ci​ła się i drżą​cy​mi rę​ko​ma za​czę​ła nie​zdar​nie wkła​dać górę swo​jej sza​ty. Sta​now​czo ła​twiej było ją zdjąć. Mia​ła trocz​ki i roz​cię​cia w dziw​nych miej​scach, a cał​ko​wi​tą ta​jem​ni​cą było dla niej, gdzie jest przód, a gdzie tył. Otto naj​wy​raź​niej nie miał pro​ble​mów ze swo​im ubra​niem. Sły​sza​ła za ple​ca​mi, jak za​pi​na spodnie i otrze​pu​je no​gaw​ki. Ro​bił to ryt​micz​nie, wręcz non​sza​lanc​ko i nu​cił przy tym ci​cho pod no​sem. Nu​cił…! – Daj, po​mo​gę – za​ofia​ro​wał się na​gle. Mu​siał być w fan​ta​stycz​nym na​stro​ju. Roz​su​nę​ła ręce, a on nie tyl​ko za​ło​żył jej gor​se​cik, ale rów​nież zwią​zał ja​kieś na​de​rwa​ne frędz​le, za​sła​nia​jąc pier​si. Na​gle, nie​ocze​ki​wa​nie, przy​ci​snął ją do sie​bie. Ze​tknę​li się czo​ła​mi i trwa​li tak chwi​lę w ci​szy. Po​czu​ła jego ulgę, po​tęż​ną jak od​dech to​piel​ca, któ​ry wy​pły​nął z głę​bi​ny. – O mein Gott , nie wie​rzy​łem, że się uda… – szep​nął ła​mią​cym się gło​sem. To był je​dy​ny mo​ment, kie​dy oka​zał sła​bość. Do​tknę​ła jego ob​ro​ży. – Czy to się da te​raz zdjąć? – spy​ta​ła. Usły​sza​ła skrzyp pa​znok​ci dra​pią​cych po skó​rze i me​ta​lu. Otto opu​ścił ręce. – Cięż​ko.

– Cze​kaj. – Po​ło​ży​ła czub​ki pal​ców na skó​rze i za​czę​ła je suk​ce​syw​nie prze​su​wać. – Tu. Tu jest łą​cze​nie. Spró​buj prze​ciąć. – Sche​is​se! – za​klął. – Zła​ma​łem pa​zur! – Nie idzie? – Bar​dzo wol… – Urwał. Obo​je po​czu​li wi​bra​cje. Drża​ła pod​ło​ga, lek​ko, nie​mal nie​zau​wa​żal​nie. – O kur​wa! Mają nas! – Na ze​wnątrz! – krzyk​nę​ła. – Jest dzień! Jesz​cze czter​dzie​ści mi​nut! Wi​bra​cje przy​bie​ra​ły na sile. Te​raz było już sły​chać od​le​gły dźwięk. Mi​le​na nie za​sta​na​wia​ła się ani chwi​li. Jed​nym cię​ciem roz​ora​ła skó​rę i nad​sta​wi​ła rękę. – Pij. Szyb​ko. Bę​dziesz od​por​ny na świa​tło. – Pa​li​łaś się – przy​po​mniał, wstrzą​śnię​ty. – To był la​ser. Trzy od​de​chy trwa​ła ci​sza prze​ry​wa​na tyl​ko na​ra​sta​ją​cym od​gło​sem zbli​ża​ją​ce​go się po​jaz​du. A po​tem Otto przy​warł do jej nad​garst​ka. Za​ci​snę​ła zęby, by zmi​ni​ma​li​zo​wać cier​pie​nie. I syk​nę​ła, za​sko​czo​na. Nie czu​ła żad​ne​go bólu, ani tro​chę, i to spra​wi​ło, że wstyd był tym głęb​szy. Przed ocza​mi za​wi​ro​wa​ły jej zło​te koła. – Wyss… tar​czy. – Wy​rwa​ła mu rękę. Dzwo​nek za​anon​so​wał przy​by​cie na sta​cję ko​lej​ne​go po​jaz​du. Po​ścig był tuż-tuż. Nim jed​nak roz​su​nę​ły się drzwi, ucie​ki​nie​rzy do​pa​dli ze​wnętrz​nej ślu​zy. – Au re​vo​ir, Vic – za​śpie​wał dam​ski gło​sik. – S’il vous pla​ît, soy​ez pru​dent. À l’extérieur est le jour. Co​ucher de so​le​il dans tren​te-huit mi​nu​tes[12]. Wy​bie​gli z ko​ry​ta​rza. Chwi​lę sa​pa​li i otwo​rzy​ły się ko​lej​ne drzwi. Twa​rze owio​nął im wiatr. Byli na ze​wnątrz. Wol​ni. WOL​NI. Prze​bie​gli kil​ka kro​ków i wtem Otto za​trzy​mał się jak wry​ty. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła prze​ra​żo​na. – Nie – wy​dy​szał. Mi​le​na sta​ła, na​słu​chu​jąc i wę​sząc. Uszy ata​ko​wał ha​łas uli​cy, nos – za​pa​chy spo​co​nych lu​dzi. To było wszyst​ko. – Prze​cież się nie pa​lisz – stwier​dzi​ła. – Nie. – Więc co się dzie​je? Otto wziął ją pod ra​mię i ru​szy​li przed sie​bie w mia​rę rów​nym kro​kiem.

– Nic. Po pro​stu jest dzień – po​wie​dział głu​cho. – No tak. Jesz​cze… pół go​dzi​ny…? – Nic nie mów. Chcę się na​cie​szyć tą chwi​lą w ci​szy. Mi​le​na za​mil​kła. Szła uwie​szo​na ra​mie​nia Ot​to​na, boso, dep​cąc po bru​dzie, ka​mie​niach, pa​ty​kach i pu​stych opa​ko​wa​niach. Kwe​stią cza​su było roz​bi​te szkło, cie​szy​ło ją więc, że idą na tyle wol​no, że zdą​ża naj​pierw de​li​kat​nie po​sta​wić sto​pę. Otto od​dy​chał bar​dzo gło​śno, jak​by z tru​dem ha​mo​wał jęk bólu. – Na pew​no się nie pa​lisz? – szep​nę​ła w pew​nej chwi​li. Wam​pir prze​łknął śli​nę. – Na​wet smuż​ki dymu. Nic. – Przy​sta​nął, a kie​dy ujął jej dłoń, po​czu​ła jego wzru​sze​nie i lek​kie drże​nie pal​ców. – Gdy​by to sta​ło się ja​kieś trzy​sta lat temu… Cho​ciaż sto… – Tak? – Był​bym cał​kiem inny. *** Kwa​drans wcze​śniej Zda​rze​nia ja​wi​ły jej się jak strasz​ny kosz​mar dzien​ny. Przede wszyst​kim była sama, kie​dy do Ter​ra​rium wkro​czył Then-a-zir. Ca​the​ri​ne za​sty​gła z upior​nym uśmie​chem na twa​rzy, ma​rząc, by ją oszczę​dził i po​szedł stąd jak naj​szyb​ciej. Stwo​rzy​ciel prze​szedł, sze​lesz​cząc opoń​czą, po​chy​lił się nad nie​ru​cho​mym cia​łem, a po​tem wol​no uniósł wzrok. W wą​skich źre​ni​cach było zim​ne, nie​na​wist​ne nie​za​do​wo​le​nie. Ob​la​ła się cuch​ną​cym, lep​kim po​tem i ob​li​za​ła usta. Po​win​na coś po​wie​dzieć. Co​kol​wiek. Oni gar​dzi​li tchó​rza​mi. – Za​mknę​łam jej oczy, żeby nie… nie… – bąk​nę​ła. – Nie wy​sy​cha​ły – do​koń​czył w jej my​ślach. Ski​nę​ła gło​wą i cięż​ko prze​łknę​ła śli​nę. Za​wsze w Ich obec​no​ści z tru​dem sku​pia​ła się na naj​prost​szych na​wet czyn​no​ściach. Z cza​sem wy​pra​co​wa​ła tech​ni​ki, któ​re po​zwa​la​ły jej nor​mal​nie funk​cjo​no​wać, ale dziś była zbyt prze​ra​żo​na, żeby je za​sto​so​wać. – Dziew​czy​na ma w so​bie tre​kus. Zin​te​gro​wał się z cia​łem. Za​mru​ga​ła. Nie mia​ła po​ję​cia, co ma na my​śli. – Tre​kus. Za​ka​za​ny amu​let z czar​ne​go me​ta​lu. Za​drża​ła. A więc TO było z czar​ne​go rho​dium…! Ten me​tal był bar​dzo

rzad​ki. Tak rzad​ki, że mało kto wie​dział, że ist​nie​je. I że jest tabu. Ona wie​dzia​ła i nie roz​po​zna​ła za​gro​że​nia. Była win​na, po sto​kroć win​na. – Ocze​ku​ję jej na po​zio​mie trzy​sta sześć, za trzy dni, o pół​no​cy. Może być po​trzeb​na do za​bie​gu. – Czy… czy nas uka​rzesz? – wy​szep​ta​ła. Igno​ru​jąc py​ta​nie, uniósł cia​ło. Chcia​ła mu to​wa​rzy​szyć, ale tyl​ko na nią syk​nął. Prze​ra​żo​na cof​nę​ła się w kąt i po​cze​ka​ła, aż znik​nie. Do​pie​ro wte​dy drżą​cą dło​nią uru​cho​mi​ła ko​mu​ni​ka​tor. – Vic…? Vic​tor! Gdzie je​steś, do cho​le​ry! Nie od​po​wia​dał. Nie​po​kój urósł w niej na​tych​miast. Raz jesz​cze we​zwa​ła Vic​to​ra, po​trzą​snę​ła ko​mu​ni​ka​to​rem… Zde​ner​wo​wa​na po​de​szła do wnę​ki wy​ło​żo​nej ce​ra​micz​ną okła​dzi​ną i nad​sta​wi​ła oko pod la​se​ro​wy ska​ner. Kie​dy pro​mień prze​su​nął się po tę​czów​ce, rzu​ci​ła po​le​ce​nie: – Kom​pu​ter, po​każ izo​lat​kę. Ze ścia​ny wy​chy​nął trój​wy​mia​ro​wy ob​raz izo​lat​ki. Była pu​sta. Ca​the​ri​ne za​ci​snę​ła usta. – Zlo​ka​li​zuj Mi​le​nę Chmiel​nik. – Brak da​nych. Za​klę​ła i ude​rzy​ła wście​kle dło​nią o ścia​nę. Fakt, nie ma ob​ro​ży – nie ma na​daj​ni​ka. – Po​każ, gdzie jest Vic​tor. Ku swe​mu za​sko​cze​niu uj​rza​ła re​fek​tarz. Tu tak​że nie było dziew​czy​ny, ale ktoś… le​żał w głę​bi. Vic​tor. Nogi uło​żo​ne miał pod nie​na​tu​ral​nym ką​tem. Nie po​ru​szał się. – Przy​bliż – za​żą​da​ła. – O-och! Za​mknę​ła po​wie​ki i od​wró​ci​ła gło​wę, ale wciąż wi​dzia​ła nie​ru​cho​me cia​ło, siną, na​pu​chłą szy​ję i za​sty​głe czer​wo​ne struż​ki spły​wa​ją​ce po twa​rzy. Spoj​rza​ła zno​wu i aż za​chły​snę​ła się śli​ną. W miej​scu pra​we​go oka wid​nia​ła prze​ra​ża​ją​ca jama. Nie​na​wiść ude​rzy​ła ją jak bicz, z tru​dem od​dy​cha​ła. – Kom​pu​ter – ode​zwa​ła się drżą​cym gło​sem – po​każ ostat​ni kwa​drans z ka​mer w re​fek​ta​rzu. Pręd​kość razy dzie​sięć. Stop. Po​wtórz ostat​nią se​kwen​cję. Da​lej. Stop. Da​lej. Po​wtórz… – Onie​mia​ła wy​trzesz​czy​ła oczy, a zęby same wy​su​nę​ły jej się z dzią​seł. – Mer​de! Na ścia​nie, opo​dal drzwi, wi​sia​ła mała szkla​na ga​blot​ka. Ca​the​ri​ne ude​rzy​ła w nią z mocą, głę​bo​ko ra​niąc dłoń i nie zwa​ża​jąc na ból, na​ci​snę​ła przy​cisk. Był wy​pu​kły, czer​wo​ny, wiel​ko​ści gol​fo​wej pił​ki. Nie pa​mię​ta​ła, żeby

kie​dy​kol​wiek był uży​wa​ny. W tej sa​mej chwi​li we wszyst​kich wam​pi​rzych kwa​te​rach w pro​mie​niu trzy​stu ki​lo​me​trów roz​legł się alarm wzy​wa​ją​cy do go​to​wo​ści. Taki sam dźwięk za​brzmiał w dwu​dzie​stu sied​miu jed​nost​kach za​rzą​dza​nych przez lu​dzi – na po​ste​run​kach po​li​cji miej​skiej, żan​dar​me​rii, po​go​to​wia ra​tun​ko​we​go i kil​ku in​nych służb, któ​re kon​tro​lo​wa​li. Moż​na było za​ry​zy​ko​wać stwier​dze​nie, że cały Pa​ryż sta​nął na nogi. Cel był ba​nal​nie pro​sty – dwo​je ucie​ki​nie​rów na chwi​lę przed zmro​kiem. *** Wiel​ka, czer​wo​na kula wol​no do​ty​ka​ła ho​ry​zon​tu, pul​so​wa​ła go​rą​cem, po​ra​ża​ła mocą i była… przy​ja​zna. Jak kie​dyś. Jak wie​ki temu. Otto szedł ni​czym w sur​re​ali​stycz​nym śnie, a po po​licz​kach pły​nę​ły mu łzy. Jed​na za dru​gą. Mil​czał. Mil​czał i chło​nął mi​ja​ne wi​do​ki, tak inne, tak od​mien​ne od tych ską​pa​nych w sztucz​nym świe​tle lub w bla​dym, upior​nym bla​sku księ​ży​ca. Czuł, jak pro​mie​nie słoń​ca śli​zga​ją się po skó​rze, jak cie​pło mu​ska twarz, nie czy​niąc mu żad​nej krzyw​dy. Był szczę​śli​wy i to uczu​cie spra​wia​ło, że pra​gnął być wspa​nia​ło​myśl​ny. Nie​wi​do​ma dziew​czy​na u jego boku unio​sła gło​wę. – Otto, dla​cze​go to urzą​dze​nie mó​wi​ło do cie​bie „Vic”? – Dzia​ła​ło na czyt​nik oka – wy​ja​śnił ma​chi​nal​nie. – Aha. Och… – Aż za​tka​ło ją z wra​że​nia. – Wy​dłu​ba​łeś Vic​to​ro​wi oko…?! – Było mi po​trzeb​ne. – Się​gnął do kie​sze​ni, gdzie wciąż znaj​do​wa​ła się mięk​ka, sprę​ży​sta kul​ka. Na​wet nie przy​pusz​czał, że oka​że się taka przy​dat​na, wręcz nie​zbęd​na. Wła​ści​wie o po​wo​dze​niu uciecz​ki za​de​cy​do​wał do​stęp do trans​por​te​ra po​ru​sza​ją​ce​go się w pio​nie jak win​da i w po​zio​mie jak wa​go​nik me​tra. Mi​nę​li ko​lej​ny za​kręt i z jego pier​si wy​rwał się okrzyk pe​łen za​chwy​tu: – O mein Gott! Cu​dow​ny wi​dok! – Co to za miej​sce? – spy​ta​ła, kie​dy wresz​cie za​milkł. – Ja​kaś ulicz​ka. Ale mi​nę​li​śmy Pola Eli​zej​skie i Plac Zgo​dy. Pa​mię​tam, jak ścię​to tam Lu​dwi​ka XVI. To były pięk​ne cza​sy. Syte. – O czym ty mó​wisz? Gdzie je​ste​śmy…? – W Pa​ry​żu, Mi​len, w Pa​ry​żu. Mi​le​na zwol​ni​ła, za​sko​czo​na, a po​tem się roz​pro​mie​ni​ła. – Po​waż​nie? Za​wsze chcia​łam zo​ba​czyć… – Urwa​ła. – No wła​śnie, zo​ba​-

czyć Pa​ryż. A je​stem śle​pa jak kret…! – Po​tar​ła oczy, ale na nic się to zda​ło. Były bia​łe i nie​po​ko​ją​co sku​pia​ły na so​bie spoj​rze​nia mi​ja​nych osób. Tak samo jak jej bose sto​py i po​rwa​ne ubra​nie. Otto uniósł w górę koł​nierz ko​szu​li, by choć tro​chę ukryć po​krwa​wio​ną szy​ję. To tak​że bu​dzi​ło cie​ka​wość. Ja​kiś mło​dzie​niec w skó​rza​nej kurt​ce na​bi​ja​nej ćwie​ka​mi mru​gnął do nie​go po​ro​zu​mie​waw​czo, ktoś inny od​wró​cił się za Mi​le​ną po​ka​zu​ją​cą za dużo cia​ła spod pro​wi​zo​rycz​ne​go sta​ni​ka. Od daw​na nie wi​dział ta​kich za​cho​wań i tłu​ma​czy​ło je tyl​ko jed​no – in​ten​syw​ne oświe​tle​nie. Z za​sko​cze​niem przy​po​mniał so​bie, że dzień od​kry​wa sta​now​czo zbyt wie​le ta​jem​nic. Zdjął brud​ną ma​ry​nar​kę i na​rzu​cił dziew​czy​nie na ra​mio​na. – Przy​kryj się. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła z wdzięcz​no​ścią, sta​ran​nie za​pi​na​jąc okry​cie. – Pa​ryż! Po​my​śleć, że je​stem w Pa​ry​żu i nie wi​dzę na​wet czub​ka nosa! Któ​rę​dy wy​szli​śmy? Otto się uśmiech​nął. Świa​tło było ta​kie moc​ne, za​pa​chy cał​kiem inne, no i to mo​rze dźwię​ków! Ruch! Prze​strzeń! – Łuk Try​um​fal​ny. Do​sko​na​ły wy​bór, czyż nie? – Dla​cze​go? – Dla​cze​go?! Na​praw​dę tego nie czu​jesz? – Chwy​cił ją moc​niej i zno​wu skrę​ci​li w ja​kiś za​ułek. Wciąż lek​ko dy​go​tał od nad​mia​ru emo​cji. Świat był pięk​ny! A ta prze​chadz​ka w słoń​cu war​ta każ​dej kro​pli krwi, któ​rą uto​czy​ła ob​ro​ża. – No tak, spo​tka​łeś dzień – do​my​śli​ła się wresz​cie. – Po ja​kim cza​sie? Otto prze​łknął śli​nę. Nie chciał, żeby za​drżał mu głos. Nie przed ko​bie​tą. – Bar​dzo dłu​gim – od​parł. – Mu​si​my szyb​ko zna​leźć ja​kieś lo​kum. Zwra​casz na sie​bie uwa​gę. Ja rów​nież. Kie​dy mi​nę​li sklep spo​żyw​czy, ro​zej​rzał się po ka​mie​nicz​kach przy​cup​nię​tych po obu stro​nach uli​cy. Wy​glą​da​ły na dość do​brze za​cho​wa​ne i wy​po​sa​żo​ne. Miesz​ka​ją​cy tu lu​dzie z pew​no​ścią nie byli bied​ni. Otto wpu​ścił w uszy stłu​mio​ne dźwię​ki pły​ną​ce z cie​ni​stych wnętrz i zde​cy​do​wał. Pew​nym kro​kiem we​szli do na​roż​ne​go bu​dyn​ku i przy​sta​nę​li na par​te​rze przed drzwia​mi ma​lo​wa​ny​mi zie​lo​ną far​bą. Zie​leń ko​ja​rzy​ła się mu z na​dzie​ją, wio​sną, ży​ciem. Czymś daw​nym, od​le​głym i wspa​nia​łym. – Tu bę​dzie do​brze – po​wie​dział, na​ci​ska​jąc dzwo​nek. Skrzyp​nę​ły za​wia​sy i w wej​ściu uka​za​ła się siwa gło​wa. Ko​bie​ca twarz była do​bro​dusz​na i

wciąż miła dla oka. Bez trud​no​ści po​tra​fił zo​ba​czyć te rysy po​zba​wio​ne zmarsz​czek, a wło​sy – lśnią​ce mięk​kim brą​zem. – Słu​cham pana? Czym mogę słu​żyć…? – Star​sza pani wol​no za​ło​ży​ła oku​la​ry o bar​dzo gru​bych szkłach. Ze spo​so​bu, w jaki pa​trzy​ła, moż​na było wno​sić, że i tak nie​wie​le wię​cej zo​ba​czy​ła. Otto chwi​lę roz​ma​wiał z nią po fran​cu​sku, moż​na by na​wet rzec, że od​by​li przy​ja​zną po​ga​węd​kę. Nie po​tra​fił​by po​wie​dzieć, kie​dy ostat​nio pro​wa​dził ta​kim to​nem roz​mo​wę z czło​wie​kiem. Ale dziś, w dzień swe​go try​um​fu, był ła​ska​wy. – Oczy​wi​ście, za​pra​szam. – Go​spo​dy​ni wpu​ści​ła ich do środ​ka. Z przy​jem​no​ścią za​uwa​żył, że do​brze wy​brał. W sty​lo​wym apar​ta​men​cie uno​si​ło się nie​wie​le za​pa​chów, do​mi​no​wał je​den – sta​rej ko​bie​ty – a to zna​czy​ło, że nie mie​wa go​ści. Nie tra​cąc ani chwi​li dłu​żej, użył Gło​su i wy​dał jej po​le​ce​nie. Go​spo​dy​ni bez szem​ra​nia wzię​ła z wie​sza​ka w hal​lu to​reb​kę i wy​szła. – Co po​wie​dzia​łeś? – chcia​ła wie​dzieć Mi​le​na. – Że przy​zwo​ity wam​pir zna ję​zy​ki. Jego to​wa​rzysz​ka zmarsz​czy​ła nos. – Po jaką cho​le​rę uczyć się fran​cu​skie​go? – spy​ta​ła. – Po taką samą jak ła​ci​ny, an​giel​skie​go, hisz​pań​skie​go czy chiń​skie​go. – Nie ściem​niaj, że znasz chiń​ski…! Otto prych​nął. Igno​ran​cja tej dziew​czy​na nie była war​ta ko​men​ta​rza. – Chodź, mu​si​my coś z tobą zro​bić i to szyb​ko. Za oknem za​padł zmierzch. Mi​le​na ski​nę​ła ner​wo​wo gło​wą. Z pew​no​ścią czu​ła chłód zbli​ża​ją​cej się nocy i by​ła​by nie​bo​tycz​nie głu​pia, gdy​by nie nie​po​ko​iła jej per​spek​ty​wa po​ści​gu. – Jak zmy​li​my tro​pi​cie​li? Na ustach Ot​to​na błą​kał się za​gad​ko​wy uśmiech. – Znam kil​ka sztu​czek. *** ŁUP! ŁUP! ŁUP! Na te​ra​ko​to​wą po​sadz​kę upa​da​ły ko​lej​ne kar​to​ny po soku. Otto roz​ry​wał je zde​cy​do​wa​nym ude​rze​niem pa​zu​rów, a Mi​le​na sta​ra​ła się usil​nie, by za​war​tość wy​lą​do​wa​ła w wan​nie. W krót​kim cza​sie śmie​ci za​-

ście​li​ły pod​ło​gę nie​mal cał​ko​wi​cie. – Dla​cze​go po​mi​do​ro​wy? – chcia​ła wie​dzieć. Sta​ła boso na chłod​nej po​sadz​ce, z tru​dem znaj​du​jąc miej​sce na sto​py, i mar​z​ła. – Naj​le​piej tłu​mi nasz za​pach. – Sły​sza​łam, że lu​dzie usu​wa​ją w ten spo​sób odór skunk​sa. – Nie po​do​ba mi się to po​rów​na​nie – oznaj​mił zim​no Otto. – To nie było po​rów… Auć! Ude​rzy​łeś mnie w twarz! – Do​tknię​ta do ży​we​go chwy​ci​ła się za po​li​czek. To było cham​skie! I ab​so​lut​nie bez po​wo​du! Otto mil​czał. – Prze​pra​szam – bąk​nął na​gle. – To z przy​zwy​cza​je​nia. – Nie po​do​ba​ją mi się two​je przy​zwy​cza​je​nia. – Do​praw​dy? Je​stem nie​po​cie​szo​ny. – Ro​ze​rwał ko​lej​ny kar​ton. Z pew​no​ścią nie był skru​szo​ny. Otto i skru​cha! Samo ze​sta​wie​nie tych słów brzmia​ło ab​sur​dal​nie. Mi​le​na rzu​ci​ła pu​ste opa​ko​wa​nie na pod​ło​gę, ce​lu​jąc gdzieś w jego sto​py. Nie​ste​ty, chy​bi​ła. – Już nie mu​sisz uwa​żać na ob​ro​żę. Na​wet jej nie masz – wy​ce​dzi​ła. – Za​mie​rzasz da​lej mio​tać mną o ścia​ny? – Prze​pro​si​łem – syk​nął. – Nie​wie​le wam​pi​rów usły​sza​ło ode mnie to sło​wo. Czło​wiek – ża​den. – Rany! Jak ci dzię​ko​wać…! Po pro​stu nie po​sia​dam się z ra​do​ści. – I pra​wi​dło​wo. Wiesz, co są​dzę o prze​pra​sza​niu. Za​pa​dła cięż​ka ci​sza, któ​rą prze​ry​wa​ły dźwię​ki roz​ry​wa​nych kar​to​nów i ciur​ka​nie soku. – Mi​len… nie mamy cza​su na gier​ki. Wie​dzia​ła, że ma ra​cję. Wes​tchnę​ła i ski​nę​ła gło​wą. Je​śli mie​li z tego wyjść cało, to mu​sie​li współ​dzia​łać. Bez​błęd​nie, szyb​ko i spraw​nie. Jak zgra​ny ze​spół. – Jaki masz plan? – spy​ta​ła. – Naj​pierw po​wiedz, co się wy​da​rzy​ło na Ini​cja​cji i tam, na dole. Za​wa​ha​ła się. – Skąd mam wie​dzieć, że kie​dy to zro​bię, po pro​stu mnie nie zo​sta​wisz? Otto, po​da​jąc jej ko​lej​ny ro​ze​rwa​ny kar​ton, nie​ocze​ki​wa​nie przy​trzy​mał jej dłoń. – Nie ro​zu​miesz? Ja cię już nie od​stą​pię. – Nie są​dzi​łam, że… seks jest dla cie​bie taki waż​ny – zde​ner​wo​wa​ła się.

Nie chcia​ła być jego ko​chan​ką. Ma​rzy​ła, by za​po​mnieć o tym, co sta​ło się w trans​por​te​rze. – Seks? – Otto za​niósł się po​gar​dli​wym śmie​chem. – Chwi​la zwie​rzę​cej przy​jem​no​ści? – To co? – spy​ta​ła i wtem zro​zu​mia​ła. – Chcesz żyć za dnia. Dzię​ki mnie. Otto nie od​po​wie​dział, ale wie​dzia​ła, że tra​fi​ła w sed​no. – To był ostat​ni kar​ton – po​in​for​mo​wał ją. – Roz​bie​raj się. Się​gnę​ła do za​pię​cia, ale ręka za​wi​sła jej na wy​so​ko​ści ra​mie​nia. Per​spek​ty​wa po​now​ne​go odzie​ra​nia się z in​tym​no​ści i pa​ra​do​wa​nia nago przed Ot​to​nem była od​strę​cza​ją​ca. – Czy na​praw​dę mu​sisz wciąż oglą​dać mnie bez ubra​nia? – Jest śli​sko. Mo​żesz prze​wró​cić się i ude​rzyć w gło​wę – wy​tłu​ma​czył. Mi​le​na po​my​śla​ła, że to na​wet miłe, że się o nią trosz​czy, nie​ste​ty do​dał: – A wte​dy mu​siał​bym cię nieść. Bez sło​wa zdję​ła dzi​wacz​ny strój i ostroż​nie unio​sła sto​pę. Otto usłuż​nie przy​trzy​mał dłoń, kła​dąc dru​gą rękę na jej po​ślad​ku. – Pod​nie​casz się – wark​nę​ła. – Tyl​ko tro​chę. – Otto wsu​nął się za nią do wan​ny. Był nagi, po​zna​ła to po za​pa​chu i… do​ty​ku. – Osza​la​łeś? Wy​no​cha! – Da​ruj so​bie te fo​chy. Mu​si​my szyb​ko na​trzeć się so​kiem, wziąć prysz​nic i spie​przać stąd z pręd​ko​ścią świa​tła. – Za​nu​rzył gąb​kę w gę​stym soku i za​czął nim po​cie​rać ple​cy Mi​le​ny. – Co tak sie​dzisz? Szo​ruj przód. Czas leci. Tro​pi​cie​le mogą już być pod drzwia​mi. Dziew​czy​na gor​li​wie za​czę​ła na​cie​rać się so​kiem. – Zim​no mi – po​skar​ży​ła się, kie​dy ob​lał jej wło​sy. – Wy​bacz, ale nie mam cza​su cię roz​grzać. Zgrzyt​nę​ła zę​ba​mi. Otto po​tra​fił być wku​rza​ją​cy jak mało kto. Do tego sie​dział za nią bar​dzo bli​sko. Zbyt bli​sko. Nie szo​ro​wał już ani wło​sów, ani ple​ców Mi​le​ny. Z za​pa​łem god​nym lep​szej spra​wy ma​so​wał jej pier​si. Od​su​nę​ła się wście​kle. – Pod​nie​casz się – po​wtó​rzy​ła. – Więc ciesz się, że sok jest zim​ny. Trzy​maj myj​kę. Te​raz ty mnie wy​szo​ru​jesz. I to do​kład​nie. Je​śli wy​czu​ją mój za​pach – wszyst​ko bę​dzie na nic. Po​słusz​nie wzię​ła od nie​go gąb​kę. Ob​ró​cił się w gę​stej brei i nad​sta​wił chu​de ple​cy.

– Nie mar​nuj cza​su, po​wiedz, co ci ka​za​łem. – Pro​si​łeś – po​pra​wi​ła go, sia​da​jąc za nim. Wes​tchnął. – Niech ci bę​dzie. Pro​si​łem. Mi​le​na uśmiech​nę​ła się pod no​sem i, na​cie​ra​jąc so​kiem ple​cy Ot​to​na, zre​la​cjo​no​wa​ła mi​nio​ne zda​rze​nia, łącz​nie z po​że​gnal​ną wi​zy​tą Da​riu​sza. – Jed​ne​go nie ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła, koń​cząc swą opo​wieść. – Fa​mi​lian​tom za​le​ży na leku, czyż nie? – To praw​da. – Czy​li moja krew po​trzeb​na jest im do ba​dań? Po​now​nie przy​tak​nął. – No to dla​cze​go chcą mnie za​bić? Prze​cież te prób​ki kie​dyś się skoń​czą! Uwa​żam, że to nie ma sen​su. Otto za​sta​na​wiał się tyl​ko chwi​lę. – Uży​ją re​pli​ka​to​rów. – Re​pli… Żar​tu​jesz? Nie ma cze​goś ta​kie​go! – prych​nę​ła. – Fa​mi​lian​ci uży​wa​ją ich od daw​na. Mogą od​twa​rzać two​ją krew do woli. – Prze​rwał na​cie​ra​nie so​kiem. – Idzie​my pod prysz​nic. Po​daj rękę. Wstrzą​śnię​ta, po​szła za nim. Z góry po​pły​nę​ła zim​na woda, do​dat​ko​wo wy​chła​dza​jąc ich zzięb​nię​te cia​ła. Mi​le​na za​czę​ła szczę​kać zę​ba​mi. – Wy​trzy​maj, nie może być cie​pła. Ski​nę​ła gło​wą. Była sina, co do tego nie mia​ła wąt​pli​wo​ści. – Wy​star​czy, mo​że​my się wy​trzeć. – Otto wy​łą​czył wodę i po​dał jej duży, mięk​ki ręcz​nik, któ​rym naj​pierw się owi​nę​ła, by cho​ciaż tro​chę się roz​grzać. – Nie mogę uwie​rzyć. Re​pli​ka​to​ry! – wy​buch​nę​ła wresz​cie. – Sprze​da​łam swo​je ży​cie za mar​ne pół mi​lio​na euro…! – Nie, Mi​len. Oni wie​dzie​li, że kie​dy zgi​niesz, od​zy​ska​ją pie​nią​dze – wy​ja​śnił, wy​cie​ra​jąc twarz i wło​sy. – Ile wy​da​łaś z tej puli? Dwa​dzie​ścia ty​się​cy? Trzy​dzie​ści? – Dwa​na​ście. Za​mon​to​wa​li mi nowe okna. Ze spe​cjal​ny​mi szy​ba​mi. – No wła​śnie. Do tego przej​mą two​je miesz​ka​nie z za​bez​pie​cze​nia​mi przed dzien​nym świa​tłem. Za​pa​dło mil​cze​nie. Dziew​czy​na spu​ści​ła gło​wę i nie​mra​wo osu​sza​ła ra​mio​na, brzuch, pier​si. Była przy​bi​ta. Po​ra​zi​ła ją pod​łość i in​te​re​sow​ność Fa​mi​lian​tów. Nie po​tra​fi​ła zro​zu​mieć, jak mo​gli ska​zać ją na śmierć, pla​no​wać po​zbyć się jak śmie​cia, mimo że nio​sła im na​dzie​ję na to, cze​go naj​bar​dziej

pra​gnę​li – na ży​cie za dnia. Otto, któ​ry od pew​ne​go cza​su stał koło niej su​chy, ner​wo​wo wy​jął Mi​le​nie z dło​ni ręcz​nik, a po​nie​waż się nie wzbra​nia​ła, szyb​ko wy​tarł jej cia​ło i za​czął ma​so​wać zzięb​nię​tą skó​rę. Po​chło​nię​ta my​śla​mi do​pie​ro po chwi​li zro​zu​mia​ła, co się dzie​je. Wam​pir gła​dził jej szy​ję wy​su​nię​ty​mi zę​ba​mi. Kie​dy od​dech zbyt​nio mu przy​spie​szył, od​su​nę​ła go zde​cy​do​wa​nie. – Prze​stań. – Zro​zum, mamy tyl​ko chwi​lę. – Przy​ci​snął ją do sie​bie. Chwy​cił jej dłoń i za​czął prze​su​wać po swo​im brzu​chu w dół. Był gład​ki, twar​dy jak ka​mień i bu​chał go​rą​cem. Wy​rwa​ła mu rękę. – Mogą być już pod drzwia​mi – przy​po​mnia​ła mu. Otto od​su​nął się z ocią​ga​niem. Kie​dy chciał, po​tra​fił się kon​tro​lo​wać. Rap​tem uświa​do​mi​ła so​bie, że prze​cież wy​pro​wa​dził ją z Pod​zie​mi, nie my​śląc o uciecz​ce. To było o wie​le więk​szą sztu​ką niż zre​zy​gno​wa​nie z chwi​li przy​jem​no​ści. Ba! Do​wo​dzi​ło mi​strzo​stwa sa​mo​kon​tro​li. Co sta​ło się w gnieź​dzie Fa​mi​lian​tów, że hi​ste​ryk i sa​tra​pa tak bar​dzo się zmie​nił? Nie za​mie​rza​ła go o to py​tać. Wie​dzia​ła, że wy​da​rze​nia, do któ​rych do​szło wie​le pię​ter pod po​wierzch​nią Pa​ry​ża, po​zo​sta​ną jego ta​jem​ni​cą na wie​ki.

Rozdział 15 Wil​lo​wą dziel​ni​cę Szcze​ci​na spo​wi​ja​ła pięk​na czerw​co​wa noc. Po roz​gwież​dżo​nym nie​bie su​nął bla​dy księ​życ, wiatr le​ni​wie po​ru​szał ga​łę​zia​mi. W od​da​li za​wył pies. Poza tym było ci​cho, po​dej​rza​nie ci​cho, cho​ciaż za​wsze o tej po​rze dom Wiki roz​świe​tla​ły lam​py, a z ogro​du dys​kret​nie są​czy​ła się mu​zy​ka. Pola wy​sia​dła z sa​mo​cho​du, na​słu​chu​jąc czuj​nie. Była po​de​ner​wo​wa​na i nie mia​ło to nic wspól​ne​go z tym, że pro​wa​dzi​ła sama, cze​go nie​na​wi​dzi​ła. Od kil​ku dni drę​czył ją nie​po​kój, wra​że​nie po​tęż​nej stra​ty i, była tego pew​na, mia​ło to zwią​zek z jej dziec​kiem. Nim prze​kro​czy​ła próg, wie​dzia​ła, że sta​ło się coś strasz​ne​go. Przede wszyst​kim po​czu​ła mdlą​cy odór roz​kła​da​ją​ce​go się cia​ła i spa​le​ni​zny. Do​brze zna​ła tę mie​sza​ni​nę – bu​dzi​ła gro​zę, śni​ła jej się w naj​strasz​niej​szych kosz​ma​rach. Z tru​dem prze​łknę​ła śli​nę, a wło​sy unio​sły się jej na kar​ku. Uru​cho​mi​ła za​mek na czyt​nik li​nii pa​pi​lar​nych i ro​zej​rza​ła się, wszedł​szy na po​ziom par​te​ru. Okna od ogro​du były po​otwie​ra​ne na oścież, nie​któ​re za​trza​snął prze​ciąg. Wstrzą​śnię​ta opar​ła się ple​ca​mi o ścia​nę, a ser​ce za​bi​ło bo​le​śnie. To mo​gło zna​czyć tyl​ko jed​no. Śmierć. Na mięk​kich no​gach ru​szy​ła szu​kać tego, co zo​sta​ło. Ni​g​dzie nie było śla​dów wal​ki, krwi, na​wet wła​ma​nia. Tyl​ko ten za​pach… Zwal​cza​jąc nie​chęć, za​czę​ła wę​szyć. Smród po​tęż​niał w oko​li​cach scho​dów. Kuc​nę​ła i za​czę​ła ma​cać pod​ło​gę. Miej​sce przy miej​scu. Wresz​cie tra​fi​ła na nie​wiel​ką za​pad​nię i na​ci​snę​ła ją, uwal​nia​jąc po​tęż​ny ob​łok zgni​li​zny. W za​głę​bie​niu po​sadz​ki uka​zał się otwór wiel​ko​ści trum​ny. Le​ża​ły tam zwło​ki w dłu​giej, nad​wą​tlo​nej ża​rem suk​ni. Wiki zmar​ła w mę​czar​niach, dło​nie za​mar​ły w bo​le​snym skur​czu, twarz wy​krzy​wi​ło cier​pie​nie. Po​tęż​ne po​ła​cie ra​mion po​zba​wio​ne były skó​ry, całe cia​ło na​pu​chło i pusz​cza​ło już soki. Pola od​wró​ci​ła gło​wę. Po​win​na była przy​je​chać tu wcze​śniej. Od razu, kie​dy tyl​ko po​czu​ła, że jej dziec​ku coś gro​zi. Ale nie, zlek​ce​wa​ży​ła ten sy​gnał i zo​sta​ła w Kra​ko​wie, by la​tać wo​kół Teo​do​ry, prze​ko​na​nej o swym ma​cie​rzyń​stwie. To był fał​szy​wy alarm. Tak samo nie​po​trzeb​ne były dzien​ne czu​wa​nia w ocze​ki​wa​niu na we​zwa​nie Mi​le​ny. Czu​ła obec​ność swo​jej Pani w gło​wie, wie​dzia​ła, że prze​ży​ła, i cze​ka​ła na te​le​fon od niej. Ta jed​nak mil​-

cza​ła, od​da​lo​na za​pew​ne o set​ki, ty​sią​ce ki​lo​me​trów, wy​wie​zio​na przez Fa​mi​lian​tów nie wia​do​mo do​kąd. Pola spoj​rza​ła raz jesz​cze na cia​ło. War​gi opa​dły, ob​na​ża​jąc wam​pi​rze zęby, pa​zu​ry wciąż były wy​su​nię​te i jak​by coś wska​zy​wa​ły. Za​in​try​go​wa​na po​wio​dła wzro​kiem na bok drew​nia​ne​go schow​ka. Wy​ry​to tam ja​kieś li​te​ry… Ha​mu​jąc tor​sje, na​chy​li​ła się ni​żej. Na​pis nik​nął wraz z po​stę​pem prze​ka​zu, jak​by wam​pi​rzy​cy bra​ko​wa​ło sił, aby wy​ryć go do​kład​nie i czy​tel​nie. Pola za​pa​li​ła do​dat​ko​we świa​tło, roz​pra​sza​jąc mrok nocy, wzię​ła haust świe​że​go po​wie​trza i znów na​chy​li​ła się nad śmier​tel​nym ło​żem Wik​to​rii. Prze​czy​ta​ła i po​bla​dła. Krew za​pul​so​wa​ła jej w skro​niach, dło​nie ozię​bły, oczy po​ciem​nia​ły. Po​trzą​snę​ła gło​wą i prze​czy​ta​ła raz jesz​cze, ale na​pis był ten sam: Dita jest czło​wie​kiem po​mści Pola wsta​ła z klę​czek i po​de​szła do okna. Wzię​ła głę​bo​ki wdech, by po​ha​mo​wać łzy ci​sną​ce się pod po​wie​ki. Ko​cha​ła Wiki. Ta skrom​na dziew​czy​na była je​dy​ną oso​bą, któ​rą ce​ni​ła za do​broć. To dla​te​go po​da​ro​wa​ła jej wol​ność, to dla​te​go ją sza​no​wa​ła i nie trak​to​wa​ła jak słu​żą​cej. Może nie była tak pięk​na jak Teo ani tak zaj​mu​ją​ca jak Dita, ale to wła​śnie ona za​słu​ży​ła na dłu​gie ży​cie. Czyż​by przed zgo​nem mia​ła ha​lu​cy​na​cje? Skąd w tym przed​śmiert​nym za​pi​sku Dita…? Jak to moż​li​wie, żeby… Wtem wy​chwy​ci​ła sła​bą woń czło​wie​ka. Przy​war​ła no​sem do klam​ki. A po​tem na​stęp​nej i ko​lej​nej. Wszyst​kie okna otwo​rzył czło​wiek. Ko​bie​ta. Woń była sła​ba, ale za​ska​ku​ją​co ko​goś przy​po​mi​na​ła… Ner​wo​wym kro​kiem we​szła do kuch​ni. Na sto​le sta​ła bu​tel​ka wina i opa​ko​wa​nie ze​psu​tej krwi. Pola zmarsz​czy​ła brwi. Wiki ni​g​dy nie ra​czy​ła się czymś ta​kim w sa​mot​no​ści. Za​wsze czę​sto​wa​ła… za​przy​jaź​nio​ne wam​pi​ry. Wzrok Poli spo​czął na dwóch kie​lisz​kach – je​den wciąż był peł​ny – i od​su​nię​tym ta​bo​re​ci​ku. Przy​war​ła do sie​dzi​ska i ob​wą​cha​ła je jak pies. To stąd szedł ni​kły za​pach, któ​ry pro​wa​dził od okna do okna, pro​sto pod scho​dy, a po​tem w górę. Otwo​rzy​ła sy​pial​nię i ogar​nę​ła ją jed​nym spoj​rze​niem. Środ​ko​wa szu​fla​da to​a​let​ki była otwar​ta i… pu​sta. Kuc​nę​ła i dla pew​no​ści ją po​wą​cha​ła. Śmier​dzia​ła bank​no​ta​mi. Bank​no​ta​mi, któ​rych już tu nie było.

Pola za​ci​snę​ła moc​no po​wie​ki, ale tym ra​zem nie po​wstrzy​ma​ła spa​zma​tycz​ne​go szlo​chu. Jej cór​ka ode​szła, zo​sta​ła okrut​nie za​mor​do​wa​na dla pie​nię​dzy. Pa​dła na łóż​ko i pła​ka​ła tak dłu​go, aż za​bra​kło jej łez. A po​tem wsta​ła po​bla​dła, zim​na i nie​na​wist​na. Ostat​nie ży​cze​nie Wiki brzmia​ło, żeby ją po​mścić. Pola za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści – moc​no, aż wbi​ła w cia​ło ostre pa​zu​ry. Ze​msta. W tym była do​bra. *** Całą noc klu​czy​li cia​sny​mi ulicz​ka​mi Pa​ry​ża, wie​lo​krot​nie zmie​nia​jąc ubra​nia. Otto wy​bie​rał ja​kąś parę o zbli​żo​nych do nich po​stu​rach, kie​ro​wał ją Gło​sem w za​cisz​ne miej​sce i tam za​bie​rał odzież, od​da​jąc tę, któ​rą mie​li aku​rat na so​bie. Kie​dy zro​bi​ło się cał​kiem ciem​no, zje​dli ko​la​cję w nie​wiel​kiej re​stau​ra​cji (na koszt wła​ści​cie​la), po czym Otto na​pił się ja​kiejś chi​cho​czą​cej bry​tyj​skiej tu​ryst​ki. Dwie go​dzi​ny póź​niej przy​dy​bał w La​sku Bu​loń​skim mło​de​go trans​we​sty​tę, ce​lo​wo roz​bry​zgu​jąc krew, by za​pa​chem sku​sić Mi​le​nę do wspól​ne​go po​sił​ku. Wam​pi​rzy​ca, ku jego roz​cza​ro​wa​niu, nie ule​gła. Kie​dy świt był już bli​sko, za​czął na​le​gać, by cho​ciaż spró​bo​wa​ła ja​kie​goś czło​wie​ka. Dłu​go nie ro​zu​mia​ła, dla​cze​go aż tak mu za​le​ży. Wresz​cie Otto nie wy​trzy​mał i wark​nął na nią. – Za go​dzi​nę wzej​dzie słoń​ce. Jak się tobą po​ży​wię, je​śli bę​dziesz taka sła​ba? Rze​czy​wi​ście, sła​nia​ła się z wy​czer​pa​nia. Ludz​ki po​si​łek nie za​pew​niał tej siły, jaką da​wa​ła jej krew, a prze​cież przed nimi był dłu​gi dzień. Dzień, któ​ry po​win​ni spę​dzić na dal​szej uciecz​ce. Mimo wszyst​ko Mi​le​na wciąż od​ma​wia​ła. – Ślu​bo​wa​łam – od​po​wie​dzia​ła twar​do. – Nie będę pa​so​ży​tem. – Czy są​dzisz, że któ​ryś z tych ogra​ni​czo​nych pi​ja​nych lu​dzi co​kol​wiek za​pa​mię​ta…? – Nie. Ale to ni​cze​go nie zmie​nia. Otto stał chwi​lę w mil​cze​niu, wście​kły. – Okej, idzie​my do jat​ki. Ale zda​jesz so​bie spra​wę, że mo​gli tam wy​słać tro​pi​cie​li? Ja bym wy​słał. Mi​le​na prze​cze​sa​łam wło​sy ner​wo​wym ru​chem. Wie​dzia​ła, że pod​ziem​ne ko​ry​ta​rze oraz wszyst​kie wy​lo​ty z mia​sta zo​sta​ły ob​sta​wio​ne. O tym jed​nak nie po​my​śla​ła.

– Nie ma in​ne​go spo​so​bu? – Mogę dla cie​bie zwa​bić psa. Od​wró​ci​ła z od​ra​zą gło​wę. – No wła​śnie – skwi​to​wał su​cho Otto. – Kota…? – Nie. Szczu​ra też nie wy​pi​ję – po​in​for​mo​wa​ła go na wszel​ki wy​pa​dek. – Tyl​ko tak ci się zda​je. Na ra​zie. Splo​tła ręce na pier​siach. – To twój je​dy​ny po​mysł? – Ko​bie​ty! – Po ci​chej ulicz​ce po​nio​sło się peł​ne iry​ta​cji mia​ro​we stu​ko​ta​nie po​de​szwy buta o tro​tu​ar. – No do​bra. Za​wo​łaj Sin​si​na. – Słu​cham? – Sin​si​na. Po​win​no za​dzia​łać. Mi​le​na przez chwi​lę za​sta​na​wia​ła się, czy aby ja​kimś dzi​wacz​nym zbie​giem oko​licz​no​ści Ot​ton nie po​sta​no​wił na​gle ba​wić jej se​rią żar​tów. – Te​raz? Tu​taj…? – A co to za róż​ni​ca? – Wiel​ka – za​ry​zy​ko​wa​ła wy​tłu​ma​cze​nie. – Wo​łaj. Już. Mi​le​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Wła​ści​wie co jej szko​dzi? Za​wo​ła i Otto się od​cze​pi. – Sin​sin! Siin-siin! Ci​sza. – Już? Za​do​wo​lo​ny? – Wsu​nę​ła dło​nie do kie​sze​ni. Ostat​nia okra​dzio​na dziew​czy​na mia​ła świet​nie skro​jo​ne dżin​sy, do​kład​nie w jej roz​mia​rze. – Jesz​cze raz. Z prze​ko​na​niem. Jak​by stał tuż za ro​giem. Syk​nę​ła przez zęby. – Mó​wi​łaś coś? – Nic. Sin​sin! – wrza​snę​ła. – Sin​sin, do cho​le​ry! Pa​nien​ka Mi​le​na cię woła! – Za​chi​cho​ta​ła ner​wo​wo, by po​ka​zać Ot​to​no​wi bez​miar jego głu​po​ty. – No? Gdzie je​steś? SIN​SIN! – Si​len​ce![13] – do​bie​gło ją z góry. – Je veux do​rmir![14] Mi​le​na roz​ło​ży​ła de​mon​stra​cyj​nie ręce. – I co te​raz? – spy​ta​ła z ja​dem w gło​sie. – Słu​cham, pa​nien​ko – roz​le​gło się gdzieś z dołu. Omal nie sta​nę​ło jej ser​ce. – Sin​sin…?

– We​dle roz​ka​zu. Mi​le​na otwo​rzy​ła ze zdu​mie​nia usta. Bez wąt​pie​nia sły​sza​ła jego głos! Był spo​koj​ny, wy​wa​żo​ny, na​wet jak​by nie​co znu​dzo​ny. Ani śla​du zmę​cze​nia, czy pa​ni​ki. Jak to moż​li​we, że to, co kosz​to​wa​ło ich tyle tru​du, tak ła​two przy​szło dzi​wacz​ne​mu kar​ło​wi? – Ja nie mogę! Co ty tu ro​bisz? Skąd się wzią​łeś? Otto za​cmo​kał. – Nie mamy cza​su. Trze​ba dzia​łać. Czy wiesz, cze​go jej trze​ba? – spy​tał. – Ludz​kiej krwi – od​parł bez na​my​słu Sin​sin. – Co że​ście się tak upar​li na ludz​ką krew! – wark​nę​ła Mi​le​na. – Zwie​rzę​ca wy​star​czy. W zu​peł​no​ści. – Pa​nien​ka re​ge​ne​ru​je się bar​dzo wol​no. Przy​naj​mniej jak na swo​je moż​li​wo​ści. – Nie two​ja spra​wa. Mo​żesz coś skom​bi​no​wać? – W tym mo​men​cie zro​zu​mia​ła, jak opacz​nie to mo​gło za​brzmieć. – Tyl​ko żad​nych szczu​rów, ko​tów ani psów! – Skąd ja pa​nien​ce wy​trza​snę w środ​ku Pa​ry​ża żywą kro​wę? – za​pro​te​sto​wał Sin​sin. – Kur​czę, nie chcę zwie​rza​ka, tyl​ko krew. Może być świń​ska, z ja​kiejś rzeź​ni. Byle szyb​ko. I żeby nikt cię nie wi​dział. Od​po​wie​dział jej zdu​szo​ny chi​chot. Nie wie​dzieć cze​mu Sin​sin i Otto za​śmia​li się nad wy​raz zgod​nie. – Czy ja po​wie​dzia​łam coś śmiesz​ne​go? – Ależ skąd, pa​nien​ko – za​pew​nił ją Sin​sin. – Już zni​kam. Pa​nien​ka sią​dzie so​bie grzecz​nie pod drze​wem i po​cze​ka. Za​pa​dłą ci​szę prze​rwał chro​bot żwi​ru na ścież​ce. Otto wol​no po​pro​wa​dził Mi​le​nę do par​ko​wej ła​wecz​ki i po​sa​dził jak nie​do​łęż​ną sta​rusz​kę. – Bez prze​sa​dy – fuk​nę​ła. – Jesz​cze so​bie ra​dzę. – Stąd cię nie wi​dać – wy​ja​śnił su​cho. – Za​sła​nia​ją cię krza​ki. – Su​per. Uwiel​biam sie​dzieć w krza​kach. – Zno​wu zrzę​dzisz. Wła​śnie dla​te​go w moim gnieź​dzie jest tak nie​wie​le ko​biet. – Na​gle umilkł i do​dał po chwi​li: – Było. Za​nim roz​pi​rzy​łaś mój dom w drob​ny mak. Mi​le​na za​gry​zła usta. – Nie pla​no​wa​łam tego. Po pro​stu chcia​łam żyć. – Wiem. Po pro​stu wciąż mnie to boli. – Wtem za​marł i gwał​tow​nie po​ło​-

żył dłoń na jej ustach. Też to usły​sza​ła. Ktoś nad​cho​dził i nie był to czło​wiek. Mięk​ko zsu​nę​li się na zie​mię i na czwo​ra​ka prze​mie​ści​li tam, gdzie po​cią​gnął ich Otto. – Po​wo​lut​ku – wy​dy​szał. – Na​wet sze​le​stu. To było kar​ko​łom​ne za​da​nie – skra​dać się, nie wi​dząc, ale po​słusz​nie prze​su​wa​ła się za za​pa​chem Ot​to​na, kła​dąc dło​nie i ko​la​na na żwi​ro​wym pod​ło​żu. Ka​mycz​ki wbi​ja​ły się w cia​ło, ale na​wet nie pi​snę​ła. Za​trzy​ma​li się. – Co te​raz? – wy​da​ła z sie​bie cień szep​tu. – Sły​szysz…? Ski​nę​ła gło​wą. Z od​da​li do​bie​gał ich dźwięk za​my​ka​nia po​kry​wy śmiet​ni​ka. – Tam go zgu​bi​my. – Jest sam? – Tsss… – Po​cią​gnął Mi​le​nę za sobą i zna​leź​li się w ja​kimś cuch​ną​cym za​uł​ku. Za​le​ga​ło tu stę​chłe po​wie​trze wy​peł​nio​ne odo​rem od​pa​dów po frut​ti di mare. Otto otwo​rzył kla​pę. – Co…?! – syk​nę​ła. Nie od​po​wie​dział, tyl​ko wło​żył ją do środ​ka. Ze​bra​ło się jej na tor​sje. Smród był gę​sty, rybi, puch​ną​cy, po pro​stu – nie do wy​trzy​ma​nia. Przy​naj​mniej nie dla wam​pi​ra. – To ja​kaś nowa tor​tu​ra…? – Z tru​dem po​wstrzy​ma​ła wy​mio​ty. – Wi​taj w domu, Czy​ści​ciel​ko. – Nie miesz​kam w śmie​ciach – za​pro​te​sto​wa​ła. – Może to​bie spra​wia to przy​jem… – Milcz! – uciął i za​mknął po​kry​wę. Prze​rwa​ła w pół sło​wa. Od stro​ny par​ku zbli​ża​ły się kro​ki. *** Otto bły​ska​wicz​nie zdjął buty, od​sta​wił je ci​cho w kąt i wdra​pał się po ce​gla​nej ele​wa​cji na gzyms ka​mie​nicz​ki, a po​tem da​lej, na da​szek ocie​nia​ją​cy wej​ście. Ser​ce za​bi​ło mu jak przed wie​ka​mi, kie​dy klu​czył przy trak​tach, skry​ty w naj​głęb​szym mro​ku, go​to​wy do śmier​tel​ne​go sko​ku. Wol​no wy​sta​wił gło​wę i zer​k​nął na zbli​ża​ją​cą się po​stać. Na po​dwór​ko wsu​nął się wam​pir o czar​nym mu​sku​lar​nym cie​le. Był do​sko​na​łym tro​pi​cie​lem, sko​ro do​tarł aż tu​taj. Wciąż wę​szył i nie zra​ził go ani smród go​łę​bich od​cho​dów, ani odór su​ną​cy od po​jem​ni​ka w ką​cie. Po​ru​szał się za​dzi​wia​ją​co mięk​ko, jak kot, mo​-

men​ta​mi za​mie​rał bez ru​chu, prze​cze​sy​wał spoj​rze​niem te​ren i czuj​nie ru​szał da​lej. Otto wie​dział, że je​śli chce się go po​zbyć, musi pod​jąć wal​kę albo li​czyć na to, że wam​pir zgu​bi trop. Męż​czy​zna uniósł gło​wę, spoj​rzał w stro​nę śmiet​ni​ka i oczy za​bły​sły mu sre​brem. Pew​nym ru​chem się​gnął do tyl​nej kie​sze​ni spodni po ko​mu​ni​ka​tor. Otto, nie zwle​ka​jąc ani chwi​li dłu​żej, z ci​chym sze​le​stem sko​czył mu na ple​cy. Tro​pi​ciel za​wył wście​kle. Po​peł​nił błąd i to ka​ry​god​ny. Po​wi​nien był pa​trzeć tak​że w górę, zde​cy​do​wa​nie po​wi​nien, ale za​wie​rzył swo​je​mu wę​cho​wi. Otto zbli​żył zęby do jego kar​ku. – Ani drgnij – wark​nął po fran​cu​sku, przy​ci​ska​jąc go swym cię​ża​rem do zie​mi. – Da​ru​ję ci ży​cie. Tro​pi​ciel wy​wi​nął się jak wę​gorz, prze​krę​cił na ple​cy i kłap​nął zę​ba​mi tuż przy uchu na​past​ni​ka. Otto za​ci​snął pięść i trza​snął go w nos, moc​no, aż chrup​nę​ło. Męż​czy​zna za​char​czał i za​lał się krwią. Za​pach był cu​dow​ny i taki zna​jo​my. Pach​niał bi​twą, ad​re​na​li​ną, pry​ska​ją​cą śli​ną i po​tem. Ot​to​no​wi za​hu​cza​ło w uszach. Przy​ci​snął łok​ciem gar​dło, wy​su​nął zęby i łap​czy​wie li​znął czar​ny po​li​czek. Lu​bił w ten spo​sób oka​zy​wać swo​ją prze​wa​gę, de​mon​stro​wać, kto jest górą. Wtem po​czuł cios i na mo​ment stra​cił słuch. Mru​gnął. Ja​kimś cu​dem zo​stał ude​rzo​ny w tył gło​wy. Chy​ba… nogą…? Nie miał cza​su się za​sta​na​wiać, jak tro​pi​ciel to zro​bił. Chwi​la za​mro​cze​nia wy​star​czy​ła, by za​mie​ni​li się miej​sca​mi. Te​raz czar​no​skó​ry wam​pir jed​ną dłoń za​ci​skał Ot​to​no​wi na szyi, a dru​gą się​gał do pasa. Wresz​cie wy​szarp​nął stam​tąd szty​let – dłu​gi i ostry jak brzy​twa – i uniósł do śmier​tel​ne​go cio​su. Otto tra​cił dech, bia​łe pła​ty krą​ży​ły mu przed ocza​mi. Ostat​kiem sił wbił pa​zu​ry tam, gdzie ból po​ra​ża naj​bar​dziej i wy​szarp​nął je z ka​wał​ka​mi cia​ła. Try​snę​ła gę​sta stru​ga krwi i prze​ciw​nik stęk​nął, wy​trzesz​cza​jąc oczy. Otto wy​su​nął się spod nie​go bły​ska​wicz​nie, a kie​dy sta​nę​li na​prze​ciw​ko sie​bie, dy​sząc i pa​trząc nie​na​wist​nie, wy​pro​wa​dził cios pro​sto w krtań. Tro​pi​ciel z hu​kiem ude​rzył ple​ca​mi o mur, ręce zsu​nę​ły się po nim bez​ład​nie. Umie​rał, ale wciąż ist​nia​ła szan​sa, że prze​ży​je. Otto pod​szedł do nie​go wol​no, prze​krzy​wił gło​wę i spoj​rzał w ciem​ne, za​mglo​ne oczy. Było w nich cier​pie​nie. Za​świerz​bia​ły mu pal​ce, za​wsze chęt​ne do za​da​wa​nia ka​tu​szy. Za​ci​snął dłoń na wiot​cze​ją​cej szyi i szep​nął w ucho: – Czy bar​dzo boli? Tro​pi​ciel mru​gnął.

– To do​brze. – A po​tem wbił mu pa​zno​kieć za uchem, w to szcze​gól​ne miej​sce. Wam​pir za​czął dy​go​tać. Drgaw​ki były nie​mal gro​te​sko​we. – A te​raz? Czy boli… bar​dziej? Tro​pi​ciel za​char​czał, oczy ucie​ka​ły mu w głąb czasz​ki. – Ciii. Jesz​cze nie – szep​nął Otto. Się​gnął bosą sto​pą po le​żą​cy opo​dal szty​let, spraw​nie prze​chwy​cił go w dłoń. – Te​raz bę​dzie naj​lep​sze. – I wbił go w pod​sta​wę czasz​ki. Wam​pir o lśnią​cej, ciem​nej skó​rze wy​prę​żył się, wy​dał zwie​rzę​cy sko​wyt i sko​nał. Cia​ło osu​nę​ło się na zie​mię, le​ża​ło nie​ru​cho​mo jak przed​miot, wy​dzie​la​jąc słod​ki za​pach śmier​ci. Otto wcią​gnął go głę​bo​ko, aż za​drga​ły mu noz​drza. – Tak szyb​ko? – mruk​nął roz​cza​ro​wa​ny. A po​tem przy​warł do gład​kiej szyi i łap​czy​wie za​nu​rzył się w krzep​ną​cej krwi. To była na​gro​da. Od​bie​ra​jąc ją, czuł sa​tys​fak​cję, nie​mal cu​dow​ną ulgę. Znów żył, znów dzia​łał, jak kie​dyś i było to sza​le​nie ożyw​cze. Jak za​strzyk mło​do​ści, jak świe​żość, jak samo ży​cie. Kie​dy skoń​czył, ro​zej​rzał się le​ni​wie po po​dwór​ku i uj​rzał właz do ka​na​łów. Uśmiech​nął się, za​do​wo​lo​ny, od​su​nął po​kry​wę i wrzu​cił do ciem​nie​ją​ce​go otwo​ru zwło​ki. Chlu​pot po​pie​ścił jego uszy jak naj​słod​sza mu​zy​ka. *** Mi​le​na sie​dzia​ła sku​lo​na na czymś śli​skim i ob​mier​z​łym. Za me​ta​lo​wą kry​jów​ką naj​wy​raź​niej skoń​czy​ła się za​żar​ta wal​ka. Wresz​cie za​pa​dła ci​sza, a po​tem, po dłu​gim, bar​dzo dłu​gim cza​sie, kla​pa śmiet​ni​ka od​sko​czy​ła i po​czu​ła po​wiew świe​że​go po​wie​trza. Wsta​ła na drżą​cych no​gach, jed​nak smród, głód i brak po​wie​trza zro​bi​ły swo​je. Tra​cąc rów​no​wa​gę, upa​dła na od​pad​ki i nie​mal uto​nę​ła w roz​kła​da​ją​cej się mazi. Hi​ste​rycz​nie wy​sta​wi​ła gło​wę na ze​wnątrz. Kle​isty odór prze​nik​nął ją na wy​lot. Tor​sje po​wró​ci​ły i zna​la​zły uj​ście. – Co za ohy​da! – jęk​nę​ła. – Mnie to mó​wisz? – wark​nął Otto. – Obrzy​ga​łaś mi buty…! – No sor​ry! Pew​nie te​raz będą śmier​dzieć. Pra​wie jak ja. – Wy​gra​mo​li​ła się wście​kła, nie oka​zu​jąc na​wet cie​nia za​do​wo​le​nia, że uszli po​ści​go​wi. – Nie mo​głeś scho​wać mnie gdzieś in​dziej? – A jak my​ślisz, moja zło​ta, cze​mu wrzu​ci​łem cię aku​rat tu​taj? – spy​tał słod​kim gło​sem. Mi​le​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Wie​dzia​ła, że prze​gię​ła, ale za nic nie przy​-

zna​ła​by się do tego. Otto zła​pał ją za kark i bo​le​śnie ści​snął po​licz​ki. – No? Cze​mu nic nie mó​wisz? Za​wsze masz tyle do po​wie​dze​nia! – Zro​zu​mia​łam – wy​mam​ro​ta​ła z tru​dem. – Cho​dzi​ło o za​głu​sze​nie za​pa​chu. – Ura​to​wa​łem ci ży​cie, kre​tyn​ko, a ty na​wet nie po​dzię​ko​wa​łaś. – Pu​ścił ją. – Chy​ba nie je​steś war​ta tego wszyst​kie​go. Zro​bi​ło jej się głu​pio. – Dzię​ki – mruk​nę​ła, roz​cie​ra​jąc twarz. W ży​ciu nie przy​pusz​cza​ła, że coś ta​kie​go wy​do​bę​dzie się z jej gar​dła. To jak​by mó​wi​ła: „uwiel​biam, kie​dy wy​pa​la​ją mi oczy”. – Ko​bie​ta z ludu. Cze​go ja ocze​ki​wa​łem? – po​wie​dział z po​gar​dą i za​czął wy​cie​rać buty ja​kimś pa​pie​rem. Mi​le​na sta​ła obo​la​ła, wy​gło​dzo​na, śmier​dzą​ca i po​tar​ga​na. Uciecz​ka z nie​daw​nym wro​giem, z wam​pi​rem, któ​ry jej nie cier​piał i był z nią tyl​ko dla do​raź​nych ko​rzy​ści, wy​czer​pa​ła ją okrop​nie. I fi​zycz​nie, i psy​chicz​nie. Gdy​by było to moż​li​we, już daw​no by się roz​sta​li. Byli jed​nak na sie​bie ska​za​ni i każ​de z nich mia​ło w tym swój ży​wot​ny in​te​res. – Je​stem ci wdzięcz​na za obro​nę, na​praw​dę – ode​zwa​ła się na​gle. – To ten głód, śle​po​ta, zmę​cze​nie… – Star​czy – prze​rwał jej ty​ra​dę. – Mam cie​bie dość. Niań​cze​nia, cią​ga​nia po ciem​nych za​uł​kach, wszyst​kie​go. A naj​bar​dziej, że nie oka​zu​jesz mi po​wa​ża​nia. Mi​le​nę za​tka​ło. – Po​wa​ża​nia? – Tak, po​wa​ża​nia. Sza​cun​ku. Znasz ta​kie sło​wa? – Rzu​casz mną o ścia​ny, gro​zisz śmier​cią i ocze​ku​jesz SZA​CUN​KU? – za​po​wie​trzy​ła się na chwi​lę z wra​że​nia. – Po​wiedz, czy każ​da two​ja ofia​ra jest ci to win​na? Otto mil​czał, skon​ster​no​wa​ny. – Bo co? – spy​tał ostroż​nie. – Bo nie sza​nu​je się ko​goś, kogo się boi. – Mó​wisz jak czło​wiek. – Nie. Strach i sza​cu​nek to nie to samo. Nie​za​leż​nie od rasy, kla​sy spo​łecz​nej czy ga​tun​ku. Po tej roz​mo​wie dłu​go się do sie​bie nie od​zy​wa​li. Mi​le​na umy​ła się w mu​li​stej fon​tan​nie i zmie​ni​ła cuch​ną​ce ubra​nie (Otto ukradł je ulicz​nej dziw​ce),

od​po​czy​wa​li chwi​lę w ja​kimś pu​bie z mu​zy​ką na żywo i znów za​głę​bi​li się w ulicz​ki. W su​mie mi​nę​ło już spo​ro cza​su, jed​nak po​sił​ki wciąż nie nad​cho​dzi​ły. – Za​sta​na​wiam się, czy Sin​sin nas znaj​dzie – wy​zna​ła wresz​cie. – Wciąż gdzieś klu​czy​my. – Znaj​dzie. Kie​dy tyl​ko wy​ko​na za​da​nie. – Wam​pir wy​ła​mał ner​wo​wo pal​ce. – Mam py​ta​nie. – Słu​cham? – Jak dłu​go dzia​ła two​ja krew? Czy… wia​do​mo, ile mam jej wy​pić, żeby… – Żeby na​gle nie spło​nąć? Przy​tak​nął jej skwa​pli​wie. Ro​zu​mia​ła jego oba​wy. Czu​ła, że świ​ta. – Kie​dy Da​riusz wy​pił jed​ną fiol​kę, był od​por​ny przez kil​ka go​dzin. – Ile do​kład​nie? – Nie wiem. – Sche​is​se – za​klął. – To waż​ne. Bar​dzo waż​ne. – Na​praw​dę nie wiem. Trzy? Pięć? – wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Aha, i jesz​cze jed​no. Pił ją z al​ko​ho​lem. Przyj​mo​wał po tro​chu. – Nie po​do​ba mi się to. Nie chcę na so​bie eks​pe​ry​men​to​wać. – Chy​ba nie masz wyj​ścia. Otto mil​czał, nie​spo​koj​ny. Per​spek​ty​wa prze​by​wa​nia na słoń​cu od świ​tu do zmierz​chu, z pew​no​ścią prze​ra​zi​ła​by każ​de​go wam​pi​ra. Wy​cią​gnę​ła rękę i ich dło​nie się spo​tka​ły. – Nie martw się, cały czas będę przy to​bie – po​wie​dzia​ła po​cie​sza​ją​co. – Cały czas. – Tyl​ko dla​te​go nie szu​kam schro​nie​nia. – Otto po​gła​dził kciu​kiem nad​gar​stek Mi​le​ny. – Już pora, za​raz wzej​dzie. Od​wró​ci​ła dłoń ku gó​rze, ob​na​ża​jąc tęt​ni​cę. Wam​pir przy​su​nął się tak ci​cho, że mu​snął ją je​dy​nie lek​ki po​wiew wia​tru. – Po​sta​ram się, żeby tym ra​zem było miło – obie​cał. Do​tknął usta​mi skó​ry i bar​dzo de​li​kat​nie roz​ciął ją zę​ba​mi. Nie po​czu​ła bólu, tyl​ko wil​goć i jego mięk​kie war​gi. Z kłów ście​kał wol​no jad i wsą​czył się w krwio​obieg. Przy​mknę​ła oczy. To było… jak… po​ezja. Bu​dzi​ło wspo​mnie​nie sen​ne​go roz​ma​rze​nia, chłod​nej świe​żej po​ście​li i słod​kie​go po​ca​łun​ku. Wes​tchnę​ła. A po​tem Otto za​czął ssać, wy​zwa​la​jąc w niej spa​zma​tycz​ne dresz​cze. Osu​nę​ła się na ko​la​na, nie mo​gąc ustać.

– O – mój – Boo – że – jęk​nę​ła. Męż​czy​zna otarł usta i liź​nię​ciem za​mknął brze​gi rany. – Wy​star​czy jak mó​wisz mi Otto – od​parł, nie kry​jąc za​do​wo​le​nia. Mi​le​na wciąż klę​cza​ła na zie​mi, ostre ka​mycz​ki wbi​ja​ły się jej w cia​ło. Uniósł ją i po​sa​dził na ła​wecz​ce. Na ho​ry​zon​cie za​bły​sło słoń​ce. Dzień bu​dził się ze świer​go​tem pta​ków i na​ra​sta​ją​cym szu​mem mia​sta. Dziew​czy​na opa​dła ple​ca​mi na me​ta​lo​we opar​cie, z tru​dem utrzy​mu​jąc rów​no​wa​gę. Krę​ci​ło się jej w gło​wie, le​cia​ła przez ręce. Nie​mal ża​ło​wa​ła, że nie skosz​to​wa​ła cho​ciaż​by tego mło​dziut​kie​go trans​we​sty​ty. – Sin​sin – szep​nę​ła – gdzie je​steś? Mała dłoń do​tknę​ła jej z tro​ską. – Sin​sin prze​pra​sza, że trwa​ło to tak dłu​go. – Co się sta​ło? – Mnó​stwo wam​pi​rów w mie​ście. Sin​sin ni​g​dy tylu nie wi​dział. Niech pa​nien​ka pije. Mi​le​na za​ci​snę​ła pal​ce na pa​pie​ro​wej tor​bie. Po​ru​szy​ła się. – Czy tam jest coś ży​we​go? Tyl​ko nie mów, że szczur…! – Kró​li​czek. Chwi​lę trzy​ma​ła ru​chli​we za​wi​niąt​ko, czu​jąc jak ema​nu​je cie​płem, a po​tem wsu​nę​ła dłoń do środ​ka. Małe ser​dusz​ko tłu​kło się jak osza​la​łe, wo​ła​jąc ją, nę​cąc i ku​sząc. Za​to​pi​ła zęby w drżą​cym ciał​ku, krew po​cie​kła jej po bro​dzie, ale ona piła łap​czy​wie. Już po chwi​li mo​gła co naj​wy​żej ssać. – Och – jęk​nę​ła z ża​lem. – Był taki mały. Skąd go wzią​łeś…? – Niech pa​nien​ka nie pyta. – Pa​nien​ka pyta – na​le​ga​ła. – Ukra​dłem dziec​ku. Otto za​re​cho​tał. – Ot, i masz swo​ją szla​chet​ność. Do tego w kró​li​ku krwi jak na le​kar​stwo. Nie za​prze​czy​ła, nie mia​ła na to siły. A po​tem wy​czer​pa​nie wzię​ło górę. Z pal​ców ci​cho wy​su​nę​ło się wil​got​ne fu​ter​ko… Za​snę​ła. Był to sen rów​nie głę​bo​ki i cięż​ki jak noc, któ​rą mia​ła za sobą. Ktoś gdzieś ją niósł, lek​kie wi​bra​cje zdra​dza​ły, że do​kądś je​dzie, ale nie było to waż​ne. Nic nie było waż​ne. Spa​ła, na​resz​cie spa​ła.

Rozdział 16 Otto wziął Mi​le​nę na ręce i ru​szył sło​necz​nym tro​tu​arem. Mi​jał go nie​koń​czą​cy się sznur sa​mo​cho​dów, pa​ry​żan spie​szą​cych do pra​cy i le​ni​wie snu​ją​cych się tu​ry​stów. W kłę​bią​cym się tłu​mie nikt nie zwra​cał uwa​gi na bla​de​go pie​go​wa​te​go męż​czy​znę nio​są​ce​go ską​po ubra​ną blon​dyn​kę. Ulicz​ny har​mi​der wie​lo​krot​nie prze​wyż​szał noc​ny ha​łas, a kłę​by spa​lin ob​le​pia​ły sza​ra​wym ca​łu​nem wszyst​ko jak okiem się​gnąć. Smog wi​siał nad mia​stem, roz​po​ście​rał lep​kie mac​ki i du​sił smro​dli​wym, su​chym po​wie​trzem. – Co na to po​wiesz? – rzu​cił w prze​strzeń. – Sin​sin woli wieś. Tam na​wet gów​no le​piej śmier​dzi. Otto się uśmiech​nął. – To samo mó​wił mój Mistrz trzy​sta lat temu. Mimo wszyst​ko Pa​ryż ma swój urok. – Za​trzy​mał się i za​czął wy​pa​try​wać od​po​wied​nie​go wozu. Po​wi​nien być ele​ganc​ki, szyb​ki i wy​god​ny, a na wy​po​sa​że​niu po​sia​dać przy​ciem​nia​ne szy​by, tak na wszel​ki wy​pa​dek. A może wprost prze​ciw​nie – lep​szy był​by ja​kiś gru​chot albo ka​brio​let, żeby zmy​lić po​goń? Wtem bez​cie​le​sny kształt za​lśnił tuż przy nim. – Na ósmej – szep​nął Sin​sin. – Nic nie wi​dzę. Cze​kaj… Jest. Mło​dy po​li​cjant sie​dział w ra​dio​wo​zie i zer​kał na nich ner​wo​wo. Bez wąt​pie​nia pa​trzył też na ja​kąś fo​to​gra​fię wy​świe​tla​ną na mo​ni​to​rze. – Nie są​dzi​łem, że za​an​ga​żu​ją w to lu​dzi – stwier​dził Otto z nie​sma​kiem. – Pro​po​nu​ję szyb​ką dy​wer​sję. – Tak jest, pa​nie. – Mgli​sty cień prze​su​nął się w stro​nę kra​węż​ni​ka, a po​tem roz​pro​szył. Chwi​lę po​tem męż​czy​zna w mun​du​rze mio​tał się po sa​mo​cho​dzie, ma​cha​jąc dłoń​mi przed sobą. W oczach miał obłęd, jak​by oto​czył go rój szer​sze​ni. Otto zbli​żył się do​stoj​nie i, wciąż trzy​ma​jąc Mi​le​nę na rę​kach, zer​k​nął w głąb po​jaz​du. Cała elek​tro​ni​ka wy​glą​da​ła jak po ata​ku sza​leń​ca z no​życz​ka​mi. – Pro​szę pana? – ode​zwał się grzecz​nie po fran​cu​sku.

Po​li​cjant za​su​nął szy​bę i opadł na pod​ło​gę, hi​ste​rycz​nie za​sła​nia​jąc uszy. – Nie strze​lać! Nie strze​lać! Otto oparł dziew​czy​nę o ka​ro​se​rię. – Czy był​by pan tak miły – spy​tał, zmie​nia​jąc Głos – i po​ży​czył nam sa​mo​chód? – Bła​gam! Mam żonę i dziec​ko! – Nie chcę pana dziec​ka. Chcę sa​mo​cho​du – pró​bo​wał wy​tłu​ma​czyć ła​god​nie. Nocą nie ba​wił​by się w ta​kie ce​re​gie​le, ale w bla​sku dnia, w ob​li​czu tylu świad​ków, nie mógł so​bie po​zwo​lić na inne za​cho​wa​nie. – Wła​ści​wie mógł​by nas pan pod​wieźć. Po​li​cjant, z no​sem przy gu​mo​wa​nym chod​nicz​ku, ude​rzał się dłoń​mi po uszach. Wtem po​de​rwał się de​spe​rac​ko, zła​pał za kie​row​ni​cę – Otto w ostat​niej chwi​li chwy​cił osu​wa​ją​cą się Mi​le​nę – i od​je​chał z pi​skiem opon. Ko​gut na da​chu wył wście​kle, za​kręt, za któ​rym znik​nął ra​dio​wóz, zo​stał po​ko​na​ny tak ostro, że ścię​ty z im​pe​tem pa​cho​łek po​to​czył się aż na po​bli​ski przy​sta​nek au​to​bu​so​wy… – To było dziw​ne – mruk​nął Otto. – Co zro​bi​łeś? – Sin​sin znisz​czył mu parę za​ba​wek. – Za​uwa​ży​łem. Coś jesz​cze? – I się po​ka​zał. – Sin​sin wy​dał z sie​bie ja​kiś dy​cha​wicz​ny dźwięk. Chy​ba… chi​cho​tał. Otto prze​rzu​cił dziew​czy​nę przez ra​mię i, nio​sąc ją jak dy​wan, od​da​lił się szyb​kim kro​kiem. Po​li​cjan​ci nie dzia​ła​ją w po​je​dyn​kę. Sko​ro „stra​chli​wy” par​ko​wał tu ra​dio​wo​zem, z pew​no​ścią za​raz na​dej​dzie jego part​ner. – Co wie​dzą lu​dzie? – Pan i pa​nien​ka są uzbro​je​ni i nie​bez​piecz​ni. Za​strze​li​li po​li​cjan​ta na służ​bie. I po​słu​gu​ją się hip​no​zą. Nie wol​no pa​trzeć im w oczy ani słu​chać, co mó​wią. Otto zmarsz​czył brwi. Uciecz​ka za dnia, na któ​rą tak li​czył, nie gwa​ran​to​wa​ła im już bez​pie​czeń​stwa. Tym bar​dziej nie po​wi​nien zwle​kać. Za​trzy​mał pierw​szy nad​jeż​dża​ją​cy sa​mo​chód i prze​jął go z ła​two​ścią. Był to sta​ry ame​ry​kań​ski ka​brio​let na hisz​pań​skich ta​bli​cach, co uznał za do​brą wróż​bę. Oty​ła ko​bie​ta bez szem​ra​nia wy​sia​dła, za​bie​ra​jąc ze sobą ol​brzy​mią tor​bę i we​szła do naj​bliż​sze​go skle​pu. Jej wzrok był za​mglo​ny. Otto nie był pe​wien, czy to dla​te​go, że rzu​cił jej drob​ną su​ge​stię, czy może z po​wo​du na​pi​su VEN​TE[15].

Otwo​rzył ogrom​ny ba​gaż​nik. Le​żał tam tyl​ko me​ta​lo​wy ka​ni​ster i nie​sta​ran​nie za​pa​ko​wa​na wa​li​za, z któ​rej wy​sta​wał wście​kle po​ma​rań​czo​wy rę​kaw. Kop​nię​ciem zro​bił miej​sce. – Wy​bacz – mruk​nął, wrzu​ca​jąc dziew​czy​nę do środ​ka. Za​trza​snął kla​pę… – Na czwar​tej… – usły​szał szept. Od​wró​cił się ner​wo​wo i sta​now​czo zbyt szyb​ko jak na czło​wie​ka. Za nim stał ja​kiś ły​sa​wy prze​cho​dzeń w ja​snej ko​szu​li, pod kra​wa​tem, i otwie​rał sze​ro​ko ze zdu​mie​nia usta. Oczy nie​mal wy​cho​dzi​ły mu z or​bit, pal​ce, za​ci​ska​ją​ce się na skó​rza​nej ak​tów​ce po​bie​la​ły. Się​gał po ko​mór​kę… – To lal​ka. Z sex-sho​pu – wy​ja​śnił mu Otto. Na twa​rzy męż​czy​zny po​ja​wi​ła się ulga. – Te​raz ro​bią je jak żywe – od​po​wie​dział, uno​sząc zna​czą​co brwi. – Ale przy​naj​mniej nie mó​wią. – Świę​te sło​wa. – Ły​sa​wy zbli​żył się do ba​gaż​ni​ka. Oczy świe​ci​ły się mu po​żą​dli​wie, pod pa​cha​mi wy​kwi​tły świe​że pla​my potu. – Z si​li​ko​nu? Taka… od​le​wa​na? Z praw​dzi​wy​mi wło​sa​mi? – Oczy​wi​ście. – Czy mogę zo​ba​czyć? Do​tknąć? Ni​g​dy jesz​cze… – I niech tak zo​sta​nie – wark​nął Otto, wy​su​wa​jąc zęby. *** Po po​ko​na​niu za​le​d​wie kil​ku prze​cznic, sa​mo​chód kaszl​nął i wy​ko​nał se​rię pod​sko​ków. Otto za​klął wście​kle. Kon​tro​l​ka pa​li​wa wska​zy​wa​ła pu​sty bak, a ostat​nią rze​czą, któ​rej pra​gnął, było po​ka​zy​wa​nie się w miej​scu ob​ję​tym mo​ni​to​rin​giem. Al​ter​na​ty​wą była zmia​na sa​mo​cho​du i prze​kła​da​nie Mi​le​ny z ba​gaż​ni​ka do ba​gaż​ni​ka. Zgrzy​ta​jąc zę​ba​mi, za​trzy​mał się na naj​bliż​szej sta​cji. Za​ci​snął ręce na kie​row​ni​cy. Bał się wy​siąść. I nie cho​dzi​ło o nie​go… Ze zdu​mie​niem stwier​dził, że przej​mu​je się bez​pie​czeń​stwem ko​bie​ty tur​la​ją​cej się mię​dzy pu​stym me​ta​lo​wym ka​ni​strem a wiel​ką wa​li​zą. Ow​szem, jesz​cze nie​daw​no ją bił, ale wie​dział jak ude​rzać, by nie spo​wo​do​wać po​waż​nych ura​zów. Nie da​ro​wał​by so​bie, gdy​by skrzyw​dził ją ktoś inny. – Sin​sin, ka​me​ry – rzu​cił w prze​strzeń. – Robi się. Otto od​cze​kał dłu​gie trzy​dzie​ści se​kund i wy​sko​czył z ka​brio​le​tu jak z ka​-

ta​pul​ty. Za​tan​ko​wał tak szyb​ko, jak było to moż​li​we – w ludz​kim tem​pie – a po​tem wpadł do skle​pi​ku. Nie za​mie​rzał pła​cić. Chwy​cił dwie bu​tel​ki wody mi​ne​ral​nej, czap​kę z dasz​kiem, oku​la​ry prze​ciw​sło​necz​ne i sa​mo​opa​lacz w sprayu. Ka​sjer​ka mia​ła duże, zie​lo​ne oczy. Spoj​rzał w nie, a ona bez sło​wa ze​ska​no​wa​ła pro​duk​ty, się​gnę​ła do swo​jej port​mo​net​ki, za​pła​ci​ła za wszyst​ko i ski​nę​ła gło​wą. Drżąc z nie​po​ko​ju, wró​cił do sa​mo​cho​du. Nie mu​siał spraw​dzać ba​gaż​ni​ka, ni​cze​go nie mu​siał spraw​dzać. Na miej​scu obok kie​row​cy sie​dział Sin​sin, cho​ciaż taka ma​ni​fe​sta​cja kosz​to​wa​ła go spo​ro ener​gii. Kon​tu​ry mu fa​lo​wa​ły, ale dla prze​chod​niów wy​glą​dał cie​le​śnie. – Pod​łą​czasz się do Mi​le​ny? – spy​tał, za​pa​la​jąc sil​nik. – Pły​nie w niej krew mo​jej pani. – Dziw​ne, bar​dzo dziw​ne – mruk​nął Otto. – Dla​cze​go nie je​steś przy tej wie​śniacz​ce? – Zmar​ła dwa mie​sią​ce temu. – A ty wciąż ist​nie​jesz… – Ob​rzu​cił go spoj​rze​niem, jak​by spraw​dzał słusz​ność swo​ich słów. – To za​ska​ku​ją​ce. Sin​sin mil​czał i jak​by stra​cił na gę​sto​ści. – Nie są​dzi​łem, że Do​rian po​tra​fi ta​kie rze​czy – kon​ty​nu​ował wam​pir. – Nie do​ce​nia​łem go. I to two​je imię… Sin​sin. Jak​by – po​dwój​ny grzech? Czy, two​rząc cię, sta​rał się coś… od​po​ku​to​wać? Sin​sin roz​pro​szył się, wy​raź​nie ura​żo​ny. – Bez prze​sa​dy – prych​nął Otto, zmie​nia​jąc bieg. – Je​steś tyl​ko tul​pą! *** Ca​the​ri​ne była zde​spe​ro​wa​na. Mi​ja​ły cen​ne go​dzi​ny, a po ucie​ki​nie​rach nie było na​wet śla​du. Na​tknę​li się tyl​ko na beł​ko​cą​cą sta​rusz​kę ze ster​tą opa​ko​wań po soku po​mi​do​ro​wym i zwło​ki w ka​na​le. To był praw​dzi​wy cios – An​to​ine był ich naj​lep​szym tro​pi​cie​lem. Nie​zwy​kle sta​ran​nie prze​ana​li​zo​wa​li na​gra​nia z ka​mer w mie​ście. Uwa​gę zwró​cił drob​ny męż​czy​zna nio​są​cy nie​przy​tom​ną, pi​ja​ną lub śpią​cą ko​bie​tę, jed​nak ob​raz był nie​ostry, a dziw​na para le​d​wie prze​mknę​ła na skra​ju wi​dze​nia. Ca​the​ri​ne po raz pierw​szy w ży​ciu ża​ło​wa​ła, że Pa​ryż jest taki roz​le​gły. – Mer​de! – za​klę​ła, ko​piąc wście​kle w ścia​nę, któ​ra jed​no​cze​śnie była ekra​nem.

– A co ja mam po​wie​dzieć? – roz​legł się ochry​pły głos. Wam​pi​rzy​ca za​mar​ła. A po​tem gwał​tow​nie się od​wró​ci​ła. – Vic! – jęk​nę​ła uszczę​śli​wio​na. – Ock​ną​łeś się wresz​cie! Nad nią ko​ły​sał się na drżą​cych no​gach Vic​tor. Był umy​ty, prze​bra​ny i naj​wy​raź​niej do​szedł do sie​bie w ko​mo​rze re​ge​ne​ra​cyj​nej – luk​su​so​wej kap​su​le, po pro​stu cu​dzie tech​ni​ki Stwo​rzy​cie​li. Zie​ją​ca z twa​rzy jama wy​glą​da​ła okrop​nie, ale o wie​le więk​sze prze​ra​że​nie bu​dził gry​mas, któ​ry wy​kwitł mu na ob​li​czu. – Kto mi to, kur​wa, zro​bił?! Do​wiem się wresz​cie? Wszy​scy na mój wi​dok pry​ska​ją. Ca​the​ri​ne za​ci​snę​ła szczę​ki i wy​du​si​ła z sie​bie z ja​dem: – Szla​chet​ny Otto von Plau​en. Użył two​je​go oka do uciecz​ki. – Ja​kiej uciecz​ki? Szyb​ko zre​la​cjo​no​wa​ła mi​nio​ne zda​rze​nia, z ulgą zrzu​ca​jąc na to​wa​rzy​sza cię​żar po​szu​ki​wań. Vic​tor przy​siadł, onie​mia​ły. Chwi​lę dy​szał, ze​rwał się, po​krą​żył po po​miesz​cze​niu, w któ​rym Ca​the​ri​ne nad​zo​ro​wa​ła ak​cję, wresz​cie wy​rzu​cił z sie​bie: – Krót​ko mó​wiąc, spier​ni​czy​li ci sprzed nosa? – Nie mi, Vic, nam. Zresz​tą nie ma cza​su szu​kać win​nych. Naj​póź​niej po​ju​trze o pół​no​cy, dziew​czy​na ma być na dole – przy​po​mnia​ła, sia​da​jąc w ob​ro​to​wym fo​te​lu. – Je​steś pew​na, że ucie​ka​ją ra​zem? – Otto może cho​dzić za dnia, pi​jąc jej krew. W ży​ciu by z tego nie zre​zy​gno​wał. – Więc wiesz, co trze​ba zro​bić. Ca​the​ri​ne po​bla​dła. Był ktoś, kto mógł go bez tru​du wy​śle​dzić. Oczy​wi​ście, że to wie​dzia​ła. – Nie po​win​nam… – Po​noć mamy mało cza​su. Prze​łknę​ła cięż​ko śli​nę. – Nie bę​dzie chęt​ny. Vic​tor zmarsz​czył gniew​nie czo​ło, aż z si​nej jamy wy​pły​nę​ła odro​bi​na krwi. – Je​śli bę​dzie ro​bił pro​ble​my… Ca​the​ri​ne po​ru​szy​ła się nie​spo​koj​nie. Wca​le nie było jej spiesz​no do za​da​nia.

– Może naj​pierw skoń​czę – wska​za​ła ekran. *** Była bez​wol​na i ska​za​na na cier​pie​nia. Jej cia​ło le​ża​ło w bez​ru​chu na twar​dym, świe​żym sien​ni​ku. Źdźbło sło​my wy​su​nę​ło się spod okry​cia i draż​ni​ło skó​rę na szyi. Ta nie​do​god​ność była jak tor​tu​ra. Ma​rzy​ła, by unieść dłoń, od​gar​nąć je i po​dra​pać się do krwi, ale nie mo​gła. Pa​ra​liż obej​mo​wał na​wet po​wie​ki, to cud, że w ogó​le od​dy​cha​ła. Cza​sem po twa​rzy cho​dzi​ły mu​chy; drża​ła na myśl, że wej​dą do nosa i uszu, i za​czną jeść ją żyw​cem. Jed​nak nie ten strach był naj​gor​szy. Bała się ci​chych kro​ków na ce​gla​nym ko​ry​ta​rzu, za​pa​chu pa​lą​cej się naf​ty i wo​sko​wych świec. Bała się skrzyp​nię​cia drzwi, sze​le​stu od​su​wa​ne​go prze​ście​ra​dła, dzwo​nie​nia me​ta​lu o me​tal i do​ty​ku zim​nych dło​ni. Ten lęk to​wa​rzy​szył każ​de​mu unie​sie​niu pier​si wraz z na​bie​ra​nym przez cia​ło po​wie​trzem. Nie​ocze​ki​wa​nie po​czu​ła do​tyk dło​ni na po​licz​ku. – Za​no​to​wa​łem. – W uszach za​brzmiał cie​pły, ni​ski głos. Zna​jo​my, z pew​no​ścią już gdzieś go sły​sza​ła! – Po​świeć. Lnia​ny ręcz​nik mu​snął jej twarz. Po​wie​trze wy​peł​ni​ło się za​pa​chem spi​ry​tu​su. – Otwórz po​wie​kę. Blask! O Boże… Pa​nicz Do​rian! Co on tu robi? Pa​nicz za​wsze ją chro​nił, był dla niej do​bry. Do​bry! A to na pew​no było złe miej​sce. – Ma pięk​ne oczy. – Pie​go​wa​ta twarz we​szła w krąg świa​tła i po​chy​li​ła się nad nią. Mia​ła wą​skie usta i twar​de, prze​ni​kli​we spoj​rze​nie. – Po mat​ce. Mi​strzu, czy to ko​niecz​ne? Nie są​dzę, żeby… – Szczyp​ce. Czo​ło okry​ło się po​tem. Od​dy​chaj, od​dy​chaj rów​no. – Ale po co to? Po co? – Pa​nicz Do​rian za​ci​snął pal​ce na lśnią​cym me​ta​lo​wym na​rzę​dziu, jak​by chciał je za​trzy​mać. – Naj​trud​niej re​ge​ne​ru​ją się ner​wy wzro​ko​we. Mu​szę zba​dać to zja​wi​sko bar​dzo do​kład​nie. – Szczu​pła dłoń nie​mal wy​szarp​nę​ła szczyp​ce z rąk pa​ni​cza. – Ni​żej świa​tło. A te​raz patrz do​kład​nie. W opi​sie ma się zna​leźć każ​dy szcze​gół.

*** W ułam​ku se​kun​dy wró​ci​ła do rze​czy​wi​sto​ści. Mie​wa​ła strasz​ne sny, ale ten tak za​ska​ku​ją​co mie​szał się z rze​czy​wi​sto​ścią! Od​gar​nę​ła z czo​ła wil​got​ne wło​sy. Jesz​cze przez mo​ment znów była tam, w tym mrocz​nym ce​gla​nym lo​chu, w tu​ma​nie opa​rów uno​szą​cych się z lam​py naf​to​wej i zro​zu​mia​ła – to nie był sen. To było jed​no ze wspo​mnień Ma​rii, ko​bie​ty, któ​rą wy​pi​ła, przej​mu​jąc jej pa​mięć. I był w niej… Do​rian. Ser​ce za​bi​ło bo​le​śnie, jak​by chcia​ło wy​ra​zić cały bez​miar roz​cza​ro​wa​nia i żalu. Do​rian, słod​ki Do​rian stał ze swym Mi​strzem i skru​pu​lat​nie no​to​wał, jak ten wy​dłu​bu​je oczy… Przez za​mknię​te po​wie​ki prze​są​czy​ła się czer​wo​na​wa po​świa​ta. Mi​le​na unio​sła dłoń i po​tar​ła je ner​wo​wo. Zło​ci​ste i czer​wo​ne smu​gi się na​si​li​ły. – No na​resz​cie! – usły​sza​ła zna​jo​my głos. Noz​drza wy​peł​nił sma​ko​wi​ty za​pach ludz​kie​go je​dze​nia, świe​żo pa​rzo​nej kawy i aro​ma​tycz​nych ro​ślin. Od​wró​ci​ła gło​wę i otwo​rzy​ła oczy. W jed​nej chwi​li za​la​ło ją mo​rze świa​tła i nie​kon​tro​lo​wa​ny stru​mień łez. Zza tej za​sło​ny z wol​na za​czął wy​ostrzać się za​ska​ku​ją​cy ob​raz. Spo​czy​wa​ła na kwie​ci​stej oto​ma​nie, w gi​gan​tycz​nej kuch​ni ską​pa​nej w sło​necz​nych stru​gach. Na pa​ra​pe​tach zie​le​ni​ły się zio​ła, pod​ło​ga lśni​ła jak lu​stro. Ścia​ny, za​peł​nio​ne gład​ki​mi szaf​ka​mi i rzę​da​mi pa​tel​ni, noży i cho​che​lek, wy​glą​da​ły jak z okład​ki pi​sma po​świę​co​ne​go sztu​ce ku​li​nar​nej. Na środ​ku po​miesz​cze​nia, przy ku​chen​nej wy​spie krę​cił się Otto w śnież​no​bia​łej, wy​so​kiej cza​pie i do​pra​wiał po​tra​wę skwier​czą​cą w bryt​fan​nie. Mi​le​na wy​trzesz​cza​ła oczy ze zdu​mie​nia – wam​pir miał za​ska​ku​ją​co ciem​ną skó​rę. I nie była to kwe​stia żaru bi​ją​ce​go od pie​ca. Wy​glą​dał, jak​by ko​rzy​stał… z so​la​rium. – Gdzie je​ste​śmy? – wy​chry​pia​ła. – W zam​ku mo​je​go dziec​ka. Gdy​by po​wie​dział to ktoś inny, by​ła​by prze​ko​na​na, że żar​tu​je. W zam​ku! To by wy​ja​śnia​ło ab​sur​dal​nie dużą kuch​nię, per​fek​cyj​ne wy​po​sa​że​nie i… Och! Te baj​ko​we wie​życz​ki za oknem. – To Luk​sem​burg. Do​tar​li​śmy bez prze​szkód. Nic nie mó​wisz. Nie py​tasz… – Rzu​cił jej uważ​ne spoj​rze​nie. – Roz​glą​dasz się? – Wi​dzę – oznaj​mi​ła wresz​cie osłu​pia​ła. Otto się roz​pro​mie​nił. – Świet​nie. Więc jed​nak dzia​ła. – Co?

– Wy​ciąg we​dług mo​jej re​cep​tu​ry. – Po​ło​żył dłoń na ser​cu i się skło​nił. – Po​da​wa​łem go w kro​plów​ce w pierw​szej fa​zie re​ge​ne​ra​cji. – Po co? – A po co po​da​je się leki? Hmm. – Udał, że się za​sta​na​wia. – Żeby uspraw​nić pro​ces le​cze​nia? – Są​dzi​łam, że re​ge​ne​ra​cja… – Na​wet ty nie od​two​rzy​ła​byś wę​chu ani wzro​ku. Ale… – uniósł pa​lec w górę – mia​łaś szczę​ście. Przed tobą stoi je​dy​ny wam​pir na świe​cie, któ​ry po​tra​fi temu za​ra​dzić. – Puchł z dumy. Był kwin​te​sen​cją sa​mo​za​do​wo​le​nia. Opa​dła na po​dusz​ki. To było strasz​ne. Sko​rzy​sta​ła na od​ra​ża​ją​cych wi​wi​sek​cjach, któ​re wy​czy​niał na Ma​rii…! Nad​miar emo​cji wstrzą​sał nią jak taj​fun, nie​mal czu​ła, jak fa​lu​je jej cia​ło. Otto pod​szedł do niej, za​in​try​go​wa​ny. – O mein Gott… zmie​niasz się. Po​licz​ki… czo​ło… bro​da… – Po​chy​lił się nad nią i stę​żał na twa​rzy. – Na​wet pier​si…! Umysł Mi​le​ny gwał​tow​nie cof​nął się i skur​czył do punk​tu. Wi​dzia​ła jak przez lor​net​kę, ob​raz był od​le​gły i jak​by zza szy​by. Za​pach… przy​praw i pie​czo​ne​go mię​sa wbił się w czasz​kę i na​gle… była w tej ogrom​nej, ob​cej kuch​ni i jed​no​cze​śnie… kuch​ni Pana w jego ro​do​wej po​sia​dło​ści. Szła, nio​sąc na stół pie​czo​ną gęś dla pa​ni​cza Do​ria​na, któ​ry wró​cił z wo​ja​ży. Otwo​rzy​ła drzwi i zdu​mia​ła się. Mi​nę​ło wie​le lat, od​kąd wy​je​chał, a wy​glą​dał tak samo! Uro​dzi​wy, czar​no​oki, z grzy​wą gę​stych, ciem​nych wło​sów i gład​ką mło​dzień​czą twa​rzą… Po​wi​nien się sta​rzeć. Tra​cić zęby, tyć i ły​sieć – jak jego oj​ciec, jak wszy​scy męż​czyź​ni z jego rodu. Unio​sła wzrok. Otto wpa​try​wał się w nią bez zmru​że​nia po​wiek, jak​by nie chciał uro​nić ani chwi​li. Spoj​rze​nie miał twar​de i prze​ni​kli​wie, ru​mia​na cera po​bla​dła, uwi​dacz​nia​jąc pie​gi przez war​stwę fał​szy​wej opa​le​ni​zny. To był On, jej opraw​ca. Prze​ra​żo​na scho​wa​ła się w bez​piecz​ne re​jo​ny nie​by​tu. – Czy mo​żesz wy​ja​śnić mi, co to było? – głos wam​pi​ra był su​chy i bez wy​ra​zu. Po​dał jej pa​pie​ro​wy ręcz​nik, by otar​ła wil​got​ne czo​ło. – De​mo​ny prze​szło​ści, Ot​to​nie. De​mo​ny – wy​szep​ta​ła. Wol​no zdjął czap​kę ku​char​ską i przy​siadł na skra​ju oto​ma​ny. – Przez chwi​lę by​łem szczę​śli​wy – po​wie​dział w prze​strzeń i za​milkł. Ci​szę cię​ło tyl​ko nie​zno​śne bzy​cze​nie mu​chy i me​cha​nicz​ny, po​wta​rza​ją​cy się dźwięk zra​sza​cza do traw​ni​ków do​la​tu​ją​cy zza okna. Wresz​cie Otto wes​tchnął i od​wró​cił do niej twarz. – Pa​mięć krwi? Nie za​prze​czaj, znam ob​ja​-

wy. Na​pi​sa​łem o tym książ​kę. Mi​le​na mil​cza​ła. Mistrz ra​dził, żeby trzy​ma​ła tę umie​jęt​ność w ta​jem​ni​cy. Le​piej, by wro​go​wie nie wie​dzie​li, że może czer​pać – do​słow​nie – z czy​ichś wspo​mnień i wie​dzy. – Wiem, że wy​pi​łaś Ma​rię. I po​zna​łem jej twarz – na​ci​skał. Ski​nę​ła gło​wą. Nie było sen​su dłu​żej tego ukry​wać. – Aku​rat ty. Aku​rat ją… Z dru​giej stro​ny, to wie​le wy​ja​śnia – oży​wił się na​gle. – Co ta​kie​go? – Two​ją re​ge​ne​ra​cję… I nie tyl​ko to. – Uniósł się z oto​ma​ny i wró​cił do swo​jej po​tra​wy, któ​rą z ta​kim pie​ty​zmem pich​cił. – Na​resz​cie mam klucz, ro​zu​miem, kto dzię​ki two​jej krwi może cho​dzić za dnia. Mi​le​na zmarsz​czy​ła brwi. – Nie po​wiesz wię​cej? – Nie. – Te​raz, kie​dy Mi​le​na wi​dzia​ła, w każ​dej chwi​li mo​gła go opu​ścić. Ta in​for​ma​cja była jego kar​tą prze​tar​go​wą. Może nie​zbyt waż​ną, ale wo​lał za​cho​wać ją dla sie​bie. Z im​pe​tem za​czął sie​kać pie​trusz​kę. Dłoń była nie​mal nie​wi​dzial​na. Jak bia​ła​wa smu​ga, jak są​czą​cy się dym. Dym…! Za​trzy​mał się w pół ru​chu. Po​ciem​nia​ła od sa​mo​opa​la​cza skó​ra po​kry​ła się cie​niut​ką war​stwą potu. Nie​mra​wo uno​sił się z niej opar, jak od​dech na mro​zie, jak mgieł​ka… Wy​pu​ścił nóż i uniósł wzrok na blon​dyn​kę na oto​ma​nie. Ich oczy się spo​tka​ły, ser​ca za​bi​ły jed​nym ryt​mem, głu​cho, dud​nią​co. Mo​gła wstać i zo​sta​wić go na słoń​cu… Ale sie​dzia​ła i pa​trzy​ła na nie​go roz​sze​rzo​ny​mi gwał​tow​nie źre​ni​ca​mi. Do​padł dziew​czy​nę jed​nym su​sem. Z ust wy​su​nę​ły się bia​łe noże, dużo ostrzej​sze od tych ku​chen​nych… Nie było cza​su na piesz​czo​ty. Za​głę​bił się w cie​płej szyi i za​ssał za​chłan​nie. Mi​le​na drgnę​ła, jak​by chcia​ła uwol​nić się z jego ob​jęć, jed​nak chwi​la, kie​dy mo​gła uciec, mi​nę​ła. Przy​trzy​mał ją moc​no, nie​mal ra​niąc ra​mio​na, i wziął dru​gi haust krwi, spo​koj​niej​szy, mniej de​spe​rac​ki i chci​wy. Czuł jak spły​wa na nie​go har​mo​nia. Tak wła​śnie po​win​no wy​glą​dać jego ży​cie – ską​pa​ne w słoń​cu, wy​peł​nio​ne za​po​mnia​ny​mi ra​do​ścia​mi, z ży​wym re​me​dium u boku. I kie​dy tak pił, w gło​wie po​ja​wi​ły mu się obok no​wych moż​li​wo​ści, za​ska​ku​ją​ce wy​ja​śnie​nia. Jak choć​by to, dla​cze​go jego przy​bocz​ny, ten tu​man Gri​sza, na​gle go zdra​dził. Dla​cze​go wła​sną pier​sią chro​nił Mi​le​nę, a jego ostat​nie sło​wa brzmia​ły: „za Ma​rię”. Py​ska​ta, nowo zmie​nio​na wam​pi​rzy​ca oka​za​ła się nie​ocze​ki​wa​nie cał​kiem god​nym

prze​ciw​ni​kiem dys​po​nu​ją​cym kil​ko​ma rzad​ki​mi umie​jęt​no​ścia​mi. I jed​ną z nich mo​gła się dzie​lić…

Rozdział 17 Dita była wstrzą​śnię​ta. Prze​ła​ma​ła wstyd i po​szła do le​kar​ki, któ​ra za​glą​da ko​bie​cie tam, skąd dziec​ko wy​cho​dzi na świat, i co usły​sza​ła? Że ni​g​dy nie bę​dzie mat​ką. Że ab​so​lut​nie nie ma ta​kiej moż​li​wo​ści. Że żad​ne cu​dow​ne za​bie​gi nie zmie​nią tego, jak zbu​do​wa​na jest w środ​ku, po​nie​waż ma​ci​ca Dity – jak moż​na w ogó​le mó​wić na głos ta​kie sło​wo?! – jest w za​ni​ku. Że teo​re​tycz​nie mo​gła​by po​cząć, gdy​by zna​la​zła su​ro​gat​kę albo su​ry​kat​kę, o ile… och, ko​lej​ne od​ra​ża​ją​ce sło​wo z dzie​dzi​ny roz​mna​ża​nia zwie​rząt, o ile jej cy​kle są płod​ne. Dita z tru​dem po​ha​mo​wa​ła atak wście​kło​ści – po​wie​dzia​ła tyl​ko tej upo​śle​dzo​nej ko​bie​cie w far​tu​chu, że może co naj​wy​żej zaj​mo​wać się roz​pło​dem świń – i po​szła do in​ne​go le​ka​rza. I na​stęp​ne​go. Ze​wsząd wy​cho​dzi​ła, trza​ska​jąc drzwia​mi. Ci lu​dzie byli nie​do​ucze​ni i głu​pi. I nie ma co się dzi​wić, sko​ro na do​sko​na​le​nie za​wo​do​we prze​zna​czyć mo​gli co naj​wy​żej pięć​dzie​siąt lat! Nie​mniej jed​nak ich za​dzi​wia​ją​co zgod​na dia​gno​za wy​trą​ci​ła ją z rów​no​wa​gi. Jesz​cze gor​sza była krót​ka in​for​ma​cja, na któ​rą na​tknę​ła się, oglą​da​jąc pro​gram me​dycz​ny – że dziew​czyn​ka ro​dzi się z okre​ślo​ną ilo​ścią ko​mó​rek ja​jo​wych… że nie jest to coś, co two​rzy się w nie​skoń​czo​ność. Zim​na fu​ria, któ​ra na​pę​dza​ła Ditę, zni​kę​ła bez śla​du. Wstrzą​śnię​ta do głę​bi le​ża​ła na łóż​ku, w po​ko​ju go​ścin​nym Mał​goś​ki – nie je​dząc, nie pi​jąc, nie śpiąc. Jej ludz​kie ist​nie​nie stra​ci​ło sens. Go​rzej – ni​g​dy go nie mia​ło. Drżą​cą dło​nią wy​ję​ła małe me​ta​lo​we pu​de​łecz​ko – obiet​ni​cę ży​cia w ciem​no​ściach i… za​wa​ha​ła się. A je​śli TAM wie​dzą, co zro​bi​ła? Przy​ci​snę​ła swój skarb do ser​ca i z po​wro​tem wsu​nę​ła pod ma​te​rac. Przy​kry​ła się cien​ką koł​drą i utkwi​ła spoj​rze​nie w su​fi​cie. Ist​nia​ła w za​wie​sze​niu, po​ru​sza​ła się w za​mknię​tym świe​cie my​śli. Nie czu​ła nic, ni​cze​go nie pra​gnę​ła. Apa​tycz​nie trwa​ła. Świa​do​mo​ścią błą​dzi​ła krót​ko wo​kół Mał​go​rza​ty, któ​ra wła​śnie po​je​cha​ła na pocz​tę ode​brać prze​sył​kę. Po​tem za​ha​czy​ła umy​słem o je​dy​ną bli​ską jej isto​tę – Mor​de​cha​ja, wam​pi​ra, któ​ry ją stwo​rzył. Był wy​ra​cho​wa​ny i po​zba​wio​ny uczuć jak ona. Dużo my​śla​ła o ka​pry​śnej Poli, wiecz​nie płasz​czą​cej się Teo​do​rze i Wiki, któ​ra tak cu​dow​nie gra​ła na for​te​pia​nie. Tej ostat​niej za​zdro​ści​ła god​nej śmier​ci. Wik​to​ria zmar​ła

jak przy​sta​ło na wam​pi​rzy​cę – wal​cząc. Ona była zbyt sła​ba, by umrzeć. Kur​czo​wo trzy​ma​ła się ży​cia, na​wet kie​dy nie mia​ło już sen​su. Wspo​mnia​ła Mi​le​nę. To przez nią sta​ło się to wszyst​ko. To przez nią stra​ci​ła je​dy​ną do​brą rzecz – na​dzie​ję. Oczy Dity zwil​got​nia​ły i na​gle try​snę​ły sło​ny​mi stru​mie​nia​mi. Ra​mio​na​mi wstrzą​snął bez​rad​ny szloch. – Dla​cze​go pła​czesz, ser​deń​ko? – usły​sza​ła na​raz z ciem​no​ści. Wło​sy unio​sły się jej na gło​wie. Sku​li​ła się i na​kry​ła koł​drą, jak​by to mo​gło w czymś po​móc. Nie mo​gło. Zim​na dłoń wsu​nę​ła się pod przy​kry​cie i za​ci​snę​ła na ko​st​ce. Wierz​gnę​ła, ale pal​ce przy​trzy​my​wa​ły ją z mocą, aż za​trzesz​cza​ła kość. – Ach ten ludz​ki słuch…! W ogó​le do ni​cze​go, czyż nie? – Pola wciąż mó​wi​ła do niej słod​ko. – Jak mnie zna​la​złaś? – wy​dy​sza​ła. Kost​ka bo​la​ła ją jak dia​bli. – Skąd…? – Skąd wiem? – Ci​chy od​głos i po​świa​ta bi​ją​ca przez po​ściel zdra​dza​ły, że gość za​pa​lił noc​ną lamp​kę. – Wiki wy​dra​pa​ła li​ścik. Uro​cze, praw​da? Jak za na​szych daw​nych cza​sów. – Nie chcia​łam… – Pro​szę…! – w to​nie Poli brzmiał bez​miar po​gar​dy. – Nie mia​łam pie​nię​dzy. Nic in​ne​go nie przy​szło mi do gło​wy. – W to uwie​rzę. Ale Wiki…?! – Pola jed​nym ru​chem wy​cią​gnę​ła ją spod koł​dry i bez ce​re​gie​li rzu​ci​ła na pod​ło​gę. Dita jęk​nę​ła. Ude​rze​nie było sil​ne, ból pro​mie​nio​wał na cały pra​wy bok. Od​czoł​ga​ła się jak naj​da​lej. Pola splo​tła ra​mio​na i spoj​rza​ła na nią z góry. Wy​glą​da​ła jak anioł ze​msty – pięk​na, sro​ga i nie​prze​jed​na​na. – Boli? – spy​ta​ła bez cie​nia współ​czu​cia. – Pew​nie, że boli. Chy​ba zła​ma​łaś mi oboj​czyk – wy​sa​pa​ła. – Na​wet nie za​czę​łaś cier​pieć. – Pola zmarsz​czy​ła gniew​nie brwi. Dłu​gie pal​ce za​ci​snę​ły się na ra​mio​nach Dity, ścię​gna na​pię​ły jak stru​ny i unio​sła ją jak lal​kę. – Je​stem w cią​ży – za​skom​la​ła, wierz​ga​jąc no​ga​mi w po​wie​trzu. Pola drgnę​ła. – Słu​cham…? – W cią​ży. Będę mia​ła dziec​ko. Ślicz​ne, zdro​we dziec​ko. Ty też mo​żesz. Wiem, jak to zro​bić! – mó​wi​ła jak na​krę​co​na. Oczy wy​cho​dzi​ły jej z or​bit, ru​mie​niec spo​wi​jał po​licz​ki, mo​kra twarz lśni​ła od potu i łez. – Nie po​win​naś mną rzu​cać. Nie, kie​dy je​stem w bło​go​sła​wio​nym sta​nie.

Pola za​wa​ha​ła się na uła​mek se​kun​dy, ale osta​tecz​nie po​sta​wi​ła ją ostroż​nie. – Je​steś pew​na? – Cał​ko​wi​cie. Wam​pi​rzy​ca przy​klę​kła i przy​su​nę​ła ucho do łona Dity. – Nic nie sły​chać. I nie masz za​pa​chu brze​mien​nej. – To ósmy dzień. – Och. No tak. Pola unio​sła się z klę​czek i za​nu​rzy​ła pal​ce w roz​wi​chrzo​nych wło​sach. Była skon​ster​no​wa​na, nie mia​ła po​ję​cia, co ro​bić. – Słod​ka Li​lith! W cią​ży! Z kim? Dita się za​śmia​ła. Za​brzmia​ło to sztyw​no, ale nie po​dej​rza​nie. – Ksiądz Ma​rek. Nie znasz. Pięk​ny męż​czy​zna. Czu​ły, do​brze ob​da​rzo​ny. – Czło​wiek? – Oczy​wi​ście. – Dita pró​bo​wa​ła sta​nąć na obie nogi, ale lewa kost​ka pu​chła nie​po​ko​ją​co szyb​ko. Za​ję​cza​ła ci​cho i bez sło​wa skar​gi, ku​le​jąc, prze​su​wa​ła się w stro​nę czar​ne​go włącz​ni​ka. Wy​glą​dał zwy​czaj​nie, żeby nie bu​dzić po​dej​rzeń. Nie​ste​ty, tkwił w prze​ciw​le​głej ścia​nie. Pola w oka​mgnie​niu zna​la​zła się tuż przed nią i po​ło​ży​ła dłoń na jej noc​nej ko​szu​li. – Nie ufam ci. Dita za​mknę​ła oczy, prze​ra​żo​na. Za​po​mnia​ła, jak szyb​ko po​tra​fią się prze​miesz​czać. To za​dzi​wia​ją​ce, że nie​mal na​tych​miast do​sto​so​wa​ła się do tem​pa lu​dzi i ich ogra​ni​czeń. Je​śli Pola do​tknie jej skó​ry… je​śli do​tknie… po​zna praw​dę. – Ktoś tu idzie – za​uwa​ży​ła wam​pi​rzy​ca. Unio​sła gło​wę i wcią​gnę​ła po​wie​trze. – Two​ja go​spo​dy​ni. Pre​ten​dent​ka do roli łow​cy. – To nie tak. Jej brat… – Wiem. Da​riusz. Ob​ra​casz się w złym to​wa​rzy​stwie, ser​deń​ko. Ro​zej​rza​łam się tu nie​co, kie​dy się nad sobą roz​czu​la​łaś i zna​la​złam nie​zły ar​se​nał. Pry​mi​tyw​ny, ale cał​kiem in​te​re​su​ją​cy. – Pola unio​sła wol​ną dłoń i od​gar​nę​ła z twa​rzy Dity roz​wi​chrzo​ne wło​sy. – Więc po​wia​dasz, że je​steś w cią​ży… W dali skrzyp​nę​ły drzwi wej​ścio​we. Dita ski​nę​ła gło​wą. Krew w jej ży​łach tęt​ni​ła gło​śno jak dzwo​nek alar​mo​wy. – W cią​ży… – za​mru​cza​ła Pola. Prze​su​nę​ła dłoń na ob​na​żo​ny, obi​ty oboj​-

czyk… a po​tem otwo​rzy​ła sze​rzej oczy i roz​dę​ła noz​drza. – Kła​miesz…! Jej twarz pro​mie​nio​wa​ła nie​na​wi​ścią. Zęby bły​snę​ły w pół​mro​ku. – Oszczędź! Przy​nio​sę ci dziec​ko! – pi​snę​ła Dita. Pola wol​no po​krę​ci​ła gło​wą i, mru​żąc po​wie​ki, po​gła​dzi​ła pa​zu​ra​mi bia​łe gar​dło. – Ani gra​ma ho​no​ru, god​no​ści, kla​sy – syk​nę​ła z od​ra​zą. – Po tych wszyst​kich la​tach… wciąż je​steś strzy​gą snu​ją​cą się po cmen​ta​rzach. Wą​pie​rzem. Po​że​racz​ką sty​gną​cych ciał. Tyl​ko spu​ścić cię ze smy​czy, a znów za​czniesz wy​kra​dać dzie​ci z ko​ły​sek. – Nie… Już nie – wy​chry​pia​ła. – To dziec​ko… tyl​ko dla cie​bie. – To przez ta​kich jak ty, mó​wią, że nie mamy du​szy. Dita, za​gry​za​jąc z bólu usta, koń​ca​mi pal​ców do​się​gnę​ła włącz​ni​ka. PSTRYK! W po​ko​ju za​mi​go​ta​ła ja​rze​niów​ka. Była sta​ra i śmier​dzia​ła jak lam​py prze​ciw owa​dom. Jej blask nie szko​dził wam​pi​rom, ale na mo​ment sku​tecz​nie je ośle​piał. Włącz​nik uru​cha​miał też pry​mi​tyw​ny sys​tem obron​ny i w jed​nej chwi​li cały dom spo​wi​ła żół​ta​wa mgieł​ka roz​py​lo​ne​go jod​ku sre​bra. – Tu​taj! – wrza​snę​ła Dita. – Na po​moc! Wam​pir w domu! Z hu​kiem otwo​rzy​ły się drzwi. Sta​ła w nich Mał​go​rza​ta z dziw​nym urzą​dze​niem w dło​ni. Try​skał z nie​go stru​mień sil​ne​go, za​bój​cze​go świa​tła. – Tu​taj! – dar​ła się Dita. Świa​tło omio​tło Polę, jej sze​ro​ko otwar​te oczy i wy​krzy​wio​ne nie​do​wie​rza​niem usta. Dita za​śmia​ła się dzi​ko. – Tu. Pola unio​sła dło​nie, by za​sło​nić twarz, ale było już za póź​no. Otu​lił ją bia​ła​wy opar, a po​tem, w jed​nej chwi​li, sta​nę​ła w pło​mie​niach. Mał​go​rza​ta dy​sza​ła. W jej oczach sza​la​ła żą​dza mor​du. Za​pa​dłą na​gle ci​szę prze​szył prze​ra​ża​ją​cy wrzask, a po​tem zno​wu wszyst​ko uci​chło. Sczer​nia​ła po​stać za​chwia​ła się, osu​nę​ła na po​ściel i wresz​cie pa​dła na dy​wan. Ko​bie​ty spoj​rza​ły na sie​bie, na cia​ło… Dwa ludz​kie ser​ca wa​li​ły jak mło​ty. Wam​pi​rzy​ca nie mo​gła żyć, już nie. – A mó​wi​łaś, po co to ku​po​wać… – chi​cho​ta​ła Mał​goś​ka, po​trzą​sa​jąc dział​kiem. Czu​ła eu​fo​rię, nie​na​wiść i, przede wszyst​kim, ulgę. Po​de​szła do tlą​cej się Poli i kop​nę​ła to, co z niej zo​sta​ło. – Po to!

Dita usia​dła wol​no na łóż​ku i po​ło​ży​ła roz​dy​go​ta​ne dło​nie na osma​lo​nej po​ście​li. – Żyję, na​praw​dę żyję – wy​szep​ta​ła. Noga wciąż ją bo​la​ła, oboj​czyk rów​nież, ale ko​ści były całe. Oszo​ło​mio​na pa​trzy​ła, jak Mał​go​rza​ta za​wi​ja zwę​glo​ne zwło​ki w reszt​ki dy​wa​nu i wy​cią​ga je – naj​pew​niej do ga​ra​żu. Jak wra​ca pod​eks​cy​to​wa​na i z tro​ską opa​tru​je jej rany, zmie​nia po​ściel, wie​trzy po​kój, od​ku​rza dom. Jak w nie​skoń​czo​ność po​wta​rza, że Bóg miał je w opie​ce i że to dla​te​go prze​sył​ka przy​szła aku​rat te​raz. Że na​wet ko​rek na uli​cy Stru​ga, w któ​rym sta​ła ab​sur​dal​nie dłu​go, to dzie​ło Naj​wyż​sze​go. Wresz​cie wszyst​ko było na swo​im miej​scu, a Dita – czy​sta i owi​nię​ta w ban​da​że – po​ło​ży​ła po​li​czek na świe​żej po​szew​ce. Ma​rzy​ła, by Mał​go​rza​ta skoń​czy​ła już swe opo​wie​ści o bo​skiej in​ter​wen​cji i jak naj​szyb​ciej wy​szła. – Czy jesz​cze cze​goś po​trze​bu​jesz? – usły​sza​ła py​ta​nie. W gło​sie była tro​ska, czu​łość, duma i chęć do​go​dze​nia wszel​kim jej za​chcian​kom. – Nie, dzię​ku​ję. – Pa​mię​tasz, że rano wy​jeż​dżam? Nie bę​dzie mnie ja​kiś czas. – To była dłu​go i w wy​jąt​ko​wo nud​ny spo​sób za​po​wia​da​na wy​pra​wa do kil​ku bi​blio​tek. Mał​go​rza​ta upar​ła się ba​dać tam sta​ro​dru​ki, li​cząc na za​pi​ski o wam​pi​rach. – Po​ra​dzę so​bie. – Na pew​no? – O, tak. – A je​śli ktoś… – Nie martw się. Te​raz je​stem bez​piecz​na. – W ta​kim ra​zie, śpij do​brze – szep​nę​ła Mał​go​rza​ta, za​my​ka​jąc za sobą drzwi. Była prze​szczę​śli​wa. Dita le​ża​ła ci​cho w sztyw​nej po​ście​li. W gło​wie jej hu​cza​ło. Wie​le razy wi​dzia​ła, jak bli​skość śmier​ci przy​wra​ca pra​gnie​nie ży​cia, ale nie są​dzi​ła, że sama tego do​świad​czy. Tak, chcia​ła żyć, cho​ler​nie chcia​ła! Ni​g​dy tak tego nie pra​gnę​ła, jak wte​dy, gdy usły​sza​ła ten strasz​ny szept w ciem​no​ściach. Nie​spo​dzie​wa​na na​paść przy​nio​sła jej tak​że naj​bar​dziej ocze​ki​wa​ną in​for​ma​cję. Zna​ła Polę i wie​dzia​ła, że sko​ro uda​ła się tu na sa​mot​ną wen​de​tę, ni​ko​mu nie zdra​dzi​ła jej ta​jem​ni​cy. Dłoń sa​mo​ist​nie wsu​nę​ła się pod ma​te​rac, pal​ce dłu​go ob​ra​ca​ły małe pu​de​łecz​ko… Wresz​cie otwo​rzy​ły je i wy​ję​ły dłu​gi, ostry ząb. Był zim​ny, wil​got​ny i do​sko​na​le za​cho​wa​ny.

*** Noc była wietrz​na, chwi​la​mi za​ci​nał deszcz, ale na​wet kiep​ska po​go​da nie była w sta​nie po​psuć Ot​to​no​wi na​stro​ju. Za​to​pio​ny w skó​rza​nym fo​te​lu mer​ce​de​sa wy​brał nie​miec​ką sta​cję i, o zgro​zo!, ka​bi​nę wy​peł​ni​ły skocz​ne dźwię​ki. – Zli​tuj się – jęk​nę​ła Mi​le​na. – Tyl​ko nie jo​dło​wa​nie! – Nie każ​dy po​tra​fi tak śpie​wać – za​uwa​żył, ale ła​ska​wie zmie​nił ka​nał. Te​raz z ra​dia po​pły​nę​ła roc​ko​wa bal​la​da. Mi​le​na z wdzięcz​no​ścią przy​ję​ła jesz​cze je​den do​wód na to, że jej to​wa​rzysz bie​rze pod uwa​gę nie​istot​ne gu​sta ko​bie​ty z ludu i zer​k​nę​ła na nie​go z uko​sa. Na ustach błą​kał mu się nie​ga​sną​cy pół​u​śmiech, cia​ło miał roz​luź​nio​ne, pa​zu​ry wy​stu​ki​wa​ły na kie​row​ni​cy rytm pio​sen​ki są​czą​cej się z gło​śni​ka. Z za​sko​cze​niem skon​sta​to​wa​ła, że do​bry hu​mor wła​ści​wie nie opusz​cza go od dłuż​sze​go cza​su. W tym no​wym sta​nie Otto był wspa​nia​ło​myśl​ny, pe​łen opty​mi​zmu i in​te​re​su​ją​cy. Cie​szy​ła go upa​ja​ją​ca pręd​kość po​jaz​du, a na​wet tak ba​nal​ne rze​czy jak uprzej​mość sprze​daw​cy czy do​brze za​pa​rzo​na kawa. Kie​dy wje​cha​li do Nie​miec, za​chwy​cił się au​to​stra​dą (na ogół ko​rzy​stał z pod​ziem​nych po​łą​czeń). War​te po​chwa​ły było wła​ści​wie wszyst​ko – od ozna​czeń przez na​wierzch​nię po mi​ja​ne sta​cje pa​liw. Aż dziw, że nie za​trzy​mał się po dro​dze, by z czu​ło​ścią uca​ło​wać as​falt. – Do​bra nie​miec​ka ro​bo​ta! Do tego prze​jazd jest dar​mo​wy – za​koń​czył swój wy​wód. – To waż​ne dla pro​stych lu​dzi. Mo​no​ton​ny głos, cie​pło i zmę​cze​nie wy​peł​zły na po​licz​ki Mi​le​ny sen​ny​mi ru​mień​ca​mi. Ziew​nę​ła dys​kret​nie. Zwa​żyw​szy na oko​licz​no​ści, był to cał​kiem uda​ny dzień. Wy​po​czę​li po mor​der​czej uciecz​ce, zje​dli świet​ny obiad i – wy​stro​je​ni jak na her​bat​kę do kró​lo​wej – prze​szli bul​wa​rem do par​ku. Miej​sce było pięk​ne, ską​pa​ne w słoń​cu i sen​ne. Nad ko​ro​na​mi drzew wi​dać było ska​li​ste wzgó​rze, a na nim za​mek z okrą​gły​mi basz​ta​mi. Myśl, że spę​dzi​ła tam ra​nek na​pa​wał ją mie​sza​ni​ną za​do​wo​le​nia i eks​cy​ta​cji. Otto nie zwra​cał uwa​gi na hi​sto​rycz​ne bu​dow​le. Spa​ce​ru​jąc mię​dzy sta​ran​nie przy​strzy​żo​ny​mi krze​wa​mi i wy​spa​mi kwia​tów, przy​glą​dał się ko​bie​tom z wóz​ka​mi, do​ka​zu​ją​cym dzie​ciom, sta​rusz​kom wy​grze​wa​ją​cym się na ław​kach i truch​ta​ją​cym mło​dym lu​dziom w słu​chaw​kach na uszach. Wi​dy​wał ta​kie wi​do​ki na fil​mach, ale na żywo od​bie​rał je o wie​le in​ten​syw​niej. Był iry​tu​ją​cy dźwięk ko​pa​nej pusz​ki, za​pach na​grza​nej

tra​wy, brud​ne ko​la​na szczer​ba​te​go chłop​ca, któ​ry spo​co​ny prze​je​chał obok na ro​we​rze. Kie​dy mi​nę​li po​tęż​ne​go męż​czy​znę ze sfo​rą psów na na​pię​tej smy​czy, Otto się oży​wił. Wy​żły na wi​dok wam​pi​rów przy​war​ły brzu​cha​mi do zie​mi i nie​mal od​czoł​ga​ły się za swo​im pa​nem. Otto po​ka​zał im zęby, a one od​po​wie​dzia​ły stra​chli​wym ja​zgo​tem, wy​zwa​la​jąc w nim atak śmie​chu. Ocie​ra​jąc oczy, od​pro​wa​dził je wzro​kiem, aż znik​nę​ły w od​da​li. To było dziw​ne, chy​ba ni​g​dy nie sły​sza​ła, by śmiał się w ten spo​sób. – Za​sko​czy​łeś mnie tą za​pie​kan​ką. Ni​g​dy nie ja​dłam nic smacz​niej​sze​go – stwier​dzi​ła w pew​nej chwi​li. Ni​g​dy też ża​den męż​czy​zna dla niej nie go​to​wał, tego jed​nak wo​la​ła nie mó​wić. Otto uniósł brwi. – Jaką za​pie​kan​ką? – Sam ją przy​rzą​dzi​łeś – przy​po​mnia​ła mu zdzi​wio​na. – Kil​ka go​dzin temu. – To była pie​czeń. Pie​czeń cie​lę​ca z tru​fla​mi. Ups. – W każ​dym ra​zie była pysz​na. – Kie​dy umy​ka mi, ja​kie masz bra​ki, bo​le​śnie mi o nich przy​po​mi​nasz. – Otto skrzy​wił się, a po​tem za​brał ją na cie​płą ko​la​cję. Ten mo​ment rów​nież był przy​jem​ny. Je​dli wy​kwint​ne po​tra​wy w luk​su​so​wej re​stau​ra​cji i sie​lan​ko​wy na​strój zbu​rzy​ła tyl​ko krót​ka wy​ciecz​ka do to​a​le​ty, gdzie Otto przy​ssał się do jej szyi. Po​bla​dła wró​ci​ła do sto​łu, ale nie po​skar​ży​ła się na​wet sło​wem. To była cena za uciecz​kę i obiet​ni​cę wol​no​ści. Nie​po​strze​że​nie za​padł zmrok. Wam​pir z sa​tys​fak​cją wy​brał z ga​ra​żu swo​je​go dziec​ka od​po​wied​ni wóz, nie​dba​łym ru​chem czysz​cząc pa​mięć ludz​kiej ob​słu​dze, i ru​szy​li w dal​szą dro​gę. – Kto wła​ści​wie nas go​ścił? – spy​ta​ła, kie​dy za​trzy​ma​li się, by za​tan​ko​wać. – Gre​ta. Po​słusz​na, do​brze sko​li​ga​co​na, by​stra. Świet​nie ma​lu​je. Od cza​su do cza​su wy​pusz​cza swo​je ob​ra​zy w kli​ma​cie tego idio​ty bez ucha… jak mu tam…? Van Go​gha. Fe​no​me​nal​na ama​zon​ka. Nie wiem, czy za​uwa​ży​łaś jej staj​nie. – Za​uwa​ży​łam ga​raż. Na co jej trzy​dzie​ści sa​mo​cho​dów? – To część ko​lek​cji. Po​tra​fi sama je na​pra​wiać. Mi​le​na była peł​na po​dzi​wu. – Od​nio​słam wra​że​nie, że wy​je​cha​ła na​gle.

– Są​dzę, że zo​sta​ła we​zwa​na do Pa​ry​ża. Nikt nie wie, że ja ją stwo​rzy​łem. – Otwo​rzył przed dziew​czy​ną drzwi sa​mo​cho​du. – Mi​len, za​pra​szam na fi​li​żan​kę kawy. Obok sta​cji sta​ła re​stau​ra​cja z przy​tul​ną ka​wiar​nią, pod​nio​sła się więc chęt​nie i – zbyt szyb​ko. Ciem​ność za​wi​ro​wa​ła jej przed ocza​mi, krew za​tęt​ni​ła w uszach, nogi zmię​kły w ko​la​nach… W ostat​niej chwi​li sil​ne ręce chwy​ci​ły ją, chro​niąc przed upad​kiem. Mimo że ja​dła nad wy​raz do​brze, wciąż była sła​ba. W ka​wia​ren​ce oto​czył ją szum roz​mów pro​wa​dzo​nych po nie​miec​ku. Przy ba​rze sie​dział kie​row​ca TIR-a i bez​sku​tecz​nie pró​bo​wał za​in​te​re​so​wać sobą bar​man​kę. Ja​kaś para w stro​jach mo​to​cy​kli​stów tu​li​ła się do sie​bie w ką​cie – Mi​le​na od razu wspo​mnia​ła Do​ria​na i ser​ce ści​snę​ło jej się z tę​sk​no​ty. Prze​su​nę​ła wzrok na swe​go to​wa​rzy​sza. Mimo za​ska​ku​ją​cej me​ta​mor​fo​zy Otto nie bu​dził w niej za​ufa​nia. Po​my​śla​ła ze smut​kiem, że na​wet nie wie, do​kąd ją wie​zie, gdzie się schro​nią i jaka cze​ka ją przy​szłość. Kawę wy​są​czy​li w ci​szy, za​to​pie​ni w my​ślach. – Mi​len, mu​sisz pić krew, sko​ro na to​bie że​ru​ję – ode​zwał się na​gle Otto. Mó​wił ci​cho, ale ton był roz​ka​zu​ją​cy. – To ko​niecz​ne. – Piję. – Ludz​ką. Mi​le​na od​wró​ci​ła gło​wę. – Nie. Dys​kret​nie po​luź​nił koł​nie​rzyk ko​szu​li. – Na​le​gam. Moją. – Prze​su​nął pa​zu​ra​mi po swo​im gar​dle. Skó​ra pod wpły​wem słoń​ca i wia​tru nie była już per​ga​mi​no​wa, jak wów​czas, kie​dy krył się w pod​zie​miach, ale wciąż prze​świe​ca​ła przez nią błę​kit​na​wa sieć. Ob​li​za​ła war​gi. Nic nie rów​na​ło się z krwią Ot​to​na. – Dla​cze​go… – spy​ta​ła, prze​ły​ka​jąc śli​nę – tak jej pra​gnę? Po​chy​lił się do jej ucha. – Może to kwe​stia die​ty? Poza tym, kie​dy ze mnie pi​jesz, ko​rzy​stasz po​dwój​nie. – W jaki spo​sób? – Z tru​dem po​ha​mo​wa​ła wy​su​wa​ją​ce się zęby. – Uzy​sku​jesz do​stęp do mo​jej wie​dzy. – Wy​cią​gnął ku niej dłoń. – Chodź. Sama się prze​ko​naj. Po​dą​ży​ła za nim, hip​no​tycz​nie pa​trząc na drżą​cą tęt​ni​cę. Sta​nę​li w pu​stym hal​lu. W po​wie​trzu uno​sił się za​pach pa​sty do pod​ło​gi i chlo​ru. Pół​mrok spo​-

wi​jał ich jak koc. Wam​pir za​czął wol​no roz​pi​nać ko​szu​lę. Fał​szy​wa opa​le​ni​zna kon​tra​sto​wa​ła z wod​ni​sty​mi ocza​mi, krót​ko ostrzy​żo​ne wło​sy po​ja​śnia​ły od słoń​ca i te​raz były nie​mal bia​łe. Z za​sko​cze​niem stwier​dzi​ła, że wy​glą​da cał​kiem ko​rzyst​nie. No i tak pach​niał… pach​niał… Czy pi​jąc krew od​da​wa​ną do​bro​wol​nie, ła​ma​ła obiet​ni​cę? Po​my​śla​ła, że to ra​czej cu​dow​ny dar i nie może być mowy o pa​so​żyt​nic​twie. Chci​wie po​ło​ży​ła dło​nie na szyi von Plau​ena, wy​su​nę​ła zęby i de​li​kat​nie po​gła​dzi​ła nimi nie​bie​ską żył​kę. Po​wie​ki za​drża​ły w ocze​ki​wa​niu na eks​ta​zę. I wte​dy, tuż nad ra​mie​niem Ot​to​na uj​rza​ła Sin​si​na. Po​ło​żył pa​lec na ustach i zde​cy​do​wa​nym ge​stem po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. Osty​gła w mgnie​niu oka i od​su​nę​ła się. – Boję się – po​wie​dzia​ła, sta​ran​nie do​bie​ra​jąc sło​wa – że krew mnie z tobą zwią​że. Otto za​ci​snął usta, roz​cza​ro​wa​ny i zły. Sin​sin nad jego ra​mie​niem zbladł i chwi​lę po​tem po pro​stu go nie było. Za​mru​ga​ła, zdu​mio​na, ale za​cho​wa​ła to dla sie​bie. Raz jesz​cze prze​su​nę​ła dło​nią po szyi męż​czy​zny, czu​jąc bi​ją​cą od nie​go mie​sza​ni​nę sprzecz​nych emo​cji. – Nie​ko​niecz​nie, ale… to praw​do​po​dob​ne – od​parł wresz​cie, si​ląc się na spo​kój. – Pi​jąc z jed​ne​go źró​dła, do​stra​ja​my się do kar​mi​cie​la. Po​wo​li za​czy​na nam na nim za​le​żeć, dba​my o nie​go. Z cza​sem ten zwią​zek sta​je się co​raz bar​dziej… in​tym​ny. – In​tym​ny – wy​chry​pia​ła. Świet​nie. Wła​śnie tego jej bra​ko​wa​ło. – Mnie to nie prze​szka​dza. Nie z tobą. – Oto​czył ją ra​mio​na​mi, roz​sie​wa​jąc swój za​pach. – Jest… przy​jem​nie. I mogę żyć za dnia. Zwil​ży​ła usta ję​zy​kiem. – To jed​no​stron​na ko​rzyść – za​uwa​ży​ła. Przez twarz Ot​to​na prze​szedł skurcz nie​za​do​wo​le​nia. Od se​tek lat nie po​słu​gi​wał się per​swa​zją, po pro​stu wy​da​wał roz​ka​zy. – Za​pew​niam ci bez​pie​czeń​stwo. Za​bie​ram tam, gdzie nikt cię nie znaj​dzie. Cze​go chcesz wię​cej? Wła​dzy? Bo​gac​twa? To był im​puls. Nie ana​li​zo​wa​ła tego, co chce po​wie​dzieć, nie za​sta​na​wia​ła się, czy jej de​kla​ra​cja nie​sie ja​kie​kol​wiek kon​se​kwen​cje. – Co ty pie​przysz? Chcę być wol​na! Wol​na! – za​wo​ła​ła, wy​swo​ba​dza​jąc się z jego ob​jęć. – Nie chcę się ukry​wać la​ta​mi. Czy po​tra​fisz mi to za​pew​nić? Cof​nął się o krok, oparł ple​ca​mi o ścia​nę wy​ło​żo​ną pia​sko​wy​mi pa​ne​la​mi.

– To bę​dzie trud​ne. Je​śli… ze​chcę, mogę za​jąć miej​sce Vic​to​ra, Ca​the​ri​ne i tak się nie li​czy. Ale Oni… Te​raz była już pew​na, że żąda nie​moż​li​we​go. – Za​tem, kie​dy bę​dziesz w sta​nie… daj znać. – Od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła na par​king. Twarz Ot​to​na po​ciem​nia​ła z gnie​wu. Gdy​by zdo​był wła​dzę, miał​by do​stęp do re​pli​ka​to​rów krwi, a co za tym idzie, spo​koj​nie mógł​by eg​zy​sto​wać za dnia. Od​mo​wa Mi​le​ny mia​ła jed​nak jesz​cze inny wy​miar, oso​bi​sty. Ofia​ro​wał tej pro​stej dziew​czy​nie bar​dzo ko​rzyst​ny układ, nie​mal zwią​zek, a ona po​wie​dzia​ła „nie”. Ku swe​mu za​sko​cze​niu po​czuł, że od​rzu​ce​nie za​bo​la​ło go bar​dziej niż był​by skłon​ny przy​znać. Mi​le​na wsia​dła do sa​mo​cho​du, drżąc z emo​cji. Była osła​bio​na, otu​ma​nio​na dzi​wacz​ną re​la​cją z Ot​to​nem i prze​ra​żo​na dep​czą​cym im po pię​tach po​ści​giem. To nie​praw​da, że nie ce​ni​ła opie​ki, któ​rą nad nią roz​ta​czał. Po pro​stu wo​la​ła​by, żeby ro​bił to ktoś inny. Oj​ciec, Da​riusz, a naj​le​piej – Do​rian. Opa​dła ple​ca​mi na opar​cie, czu​jąc, że znów krę​ci się jej w gło​wie. Szum w uszach był co​raz bar​dziej uciąż​li​wy, mdło​ści pod​cho​dzi​ły aż do gar​dła. Wsłu​cha​na w nie​przy​jem​ne sy​gna​ły wy​sy​ła​ne przez cia​ło, na​wet nie zwró​ci​ła uwa​gi na ci​che kro​ki Ot​to​na. Dziw​nie spię​ty za​jął miej​sce za kie​row​ni​cą, nie pa​trząc na nią. Przez chwi​lę trwał tak bez ru​chu, wresz​cie z we​wnętrz​nej kie​sze​ni wy​jął ku​bek po coli z przy​kryw​ką i słom​ką. – Pij – po​wie​dział su​cho. W gło​sie nie było na​wet śla​du cie​pła. Do​bry hu​mor prysł jak bań​ka my​dla​na. – Co to? – Krew. Zwie​rzę​ca. Nie​pew​nie wy​su​nę​ła dłoń po ku​bek. Unio​sła po​kryw​kę. Płyn był gę​sty, sty​gną​cy i świe​ży. – Czy​ja? – A czy to waż​ne? Pij. Przy​war​ła war​ga​mi do słom​ki i za​ssa​ła za​chłan​nie. Oczy bły​snę​ły biał​ka​mi, bro​da za​drża​ła z gło​du. Nie cze​ka​jąc, aż skoń​czy, wam​pir ru​szył przed sie​bie – szyb​ko, gwał​tow​nie, z pi​skiem opon. Pęd wbił ją w fo​tel, nie​mal wy​chla​pa​ła cen​ną krew. – I jak, sma​ko​wa​ło? – Dzię​ku​ję. – Była szczu​rza.

Mi​le​na otwo​rzy​ła usta. Reszt​ki krwi za​sty​gły jej na zę​bach. – Szczu… – Tak. Nic nie mó​wisz? Nie rzy​gasz? Mil​cza​ła, wstrzą​śnię​ta. Otto wy​krzy​wił twarz w zło​śli​wym gry​ma​sie. – Wie​dzia​łem, co cię za​do​wo​li, Czy​ści​ciel​ko. Mi​le​na wol​no od​sta​wi​ła ku​bek na pod​ło​gę i sku​li​ła się w swo​im fo​te​lu. W gar​dle czu​ła odro​bi​nę sier​ści, w no​sie – wszech​obec​ny odór po​bra​tym​ców Bru​tu​sa. – Je​steś okrut​ny – szep​nę​ła. – Ja? Ja?! – Za​ci​snął ręce na kie​row​ni​cy. Nie po​wie​dział ani sło​wa wię​cej, ale zro​zu​mia​ła. – Ni​g​dy nie bę​dziesz mi bli​ski. – I wca​le nie chcę – skła​mał. – Chcę tyl​ko… żyć za dnia. Bez sło​wa prze​mie​rzał ciem​ność. Pręd​ko​ścio​mierz daw​no prze​kro​czył pa​ra​me​try ludz​kich ma​szyn. Wy​głu​pił się, cho​ler​nie wy​głu​pił. Prze​cież od wie​ków wie​dział, jak po​stę​po​wać z ko​bie​ta​mi. Trze​ba trzy​mać je twar​dą ręką, wy​ma​gać i ka​rać. Co mu strze​li​ło do gło​wy, żeby być mi​łym?! Go​to​wać! Spa​ce​ro​wać! Jesz​cze tyl​ko nie czy​tał jej po​ezji! Skoń​czo​ny idio​ta! Na​gle spły​nę​ła na nie​go ilu​mi​na​cja. Zer​k​nął na Mi​le​nę. Gło​wa opa​dła jej na ra​mię, dłu​gie rzę​sy rzu​ca​ły cień na po​licz​ki, pierś wol​no uno​si​ła się w rytm od​de​chu. – Sin​sin – szep​nął. Sin​sin nie po​ja​wiał się, ale czuł jego obec​ność. – Czy ona jest z Da​riu​sem? – On by chciał i to bar​dzo. – Ka​rze​łek zma​te​ria​li​zo​wał się na tyl​nym sie​dze​niu, do​sko​na​le wi​dział go we wstecz​nym lu​ster​ku. – Ale pa​nien​ka woli pa​ni​cza Do​ria​na. Są pra​wie po sło​wie. Do​rian! A niech to! Ten gła​dziut​ki chło​pa​czek bez jaj. – Czy ktoś jesz​cze się o nią sta​ra? – Ja​kiś czło​wiek z re​dak​cji. Taki tłum? – Wy​glą​da… zwy​czaj​nie. Jak na wam​pi​rzy​cę – za​uwa​żył zdzi​wio​ny. – Jak taka zwy​czaj​na, to cze​go pan za nią lata? – burk​nął Sin​sin i znik​nął.

Rozdział 18 Ca​the​ri​ne po​ło​ży​ła dło​nie na ry​glach i otwo​rzy​ła pierw​szą ślu​zę. Tu, trzy ki​lo​me​try pod zie​mią, miał swo​je wię​zie​nie jej oj​ciec. Nie po​win​na tego ro​bić, od​wie​dzi​ny były źle wi​dzia​ne, ale nie mia​ła wy​bo​ru. Czas kur​czył się nie​ubła​ga​nie, a wciąż nie było żad​nej in​for​ma​cji, gdzie ukry​wa​ją się ucie​ki​nie​rzy. Na​wet nie chcia​ła my​śleć, co ją cze​ka, je​śli o wy​zna​czo​nej po​rze Mi​le​na nie sta​wi się na dole. Mor​de​chaj był fa​scy​nu​ją​cy i nie​bez​piecz​ny. Kie​dy po​ja​wiał się wśród lu​dzi, tak dłu​go pod​sy​cał kon​flik​ty, aż prze​cho​dzi​ły w sta​dium rze​zi. Uwiel​biał wszel​ki ter​ror, po​lo​wa​nia na cza​row​ni​ce, do​no​si​ciel​stwo, taj​ną po​li​cję, re​pre​sje i eg​ze​ku​cje. Roz​pusz​cza​jąc plot​ki i kłam​li​we su​ge​stie, grał na ludz​kich sła​bo​ściach jak na bęb​nie. Jego ulu​bio​ną cór​ką nie była wca​le Ca​the​ri​ne, o nie. Była dla nie​go zbyt wy​wa​żo​na, roz​sąd​na, nud​na. Ko​chał Ditę. To z nią ru​szał tuż przed świ​tem na pola bi​tew do​bi​jać ko​na​ją​cych, a ona z roz​ko​szą po​ży​wia​ła się na jego oczach. Kie​dy stwo​rzył Ot​to​na, ce​nił jego in​te​li​gen​cję, es​ty​mę do na​uki i bez​względ​ność w do​cho​dze​niu do celu. Ca​the​ri​ne była roz​cza​ro​wa​niem. Roz​gła​szał, że ni​g​dy nie osią​gnę​ła​by po​zy​cji, gdy​by nie zo​sta​ła ko​bie​tą Vic​to​ra. Po​nie​waż była to bo​le​sna praw​da, szcze​rze go znie​na​wi​dzi​ła. A te​raz mia​ła się przed nim płasz​czyć i bła​gać o po​moc. Do​tknę​ła płyt​ki i na​stęp​na ślu​za roz​su​nę​ła się au​to​ma​tycz​nie. Mor​de​chaj żył w swo​im wię​zie​niu luk​su​so​wo. Oglą​dał te​le​wi​zję, słu​chał ra​dia i miał ogra​ni​czo​ny do​stęp do In​ter​ne​tu – to zna​czy mógł śle​dzić wi​try​ny, ale nie wol​no mu było wy​sy​łać żad​nych in​for​ma​cji. Przez ostat​nie lata za​bi​jał czas przy kon​so​lach gier. Dłu​go za​bie​gał o zgo​dę na gry in​te​rak​tyw​ne, ale jej nie uzy​skał. Poza stra​żą wła​ści​wie ni​ko​go nie wi​dy​wał. Ca​the​ri​ne sta​nę​ła przed ostat​nią ślu​zą i wy​po​wie​dzia​ła ha​sło. Drzwi otwo​rzy​ły się, prze​raź​li​wie skrzy​piąc. Chwi​lę sta​ła po​ra​żo​na smro​dem, któ​ry buch​nął z wnę​trza. Tak śmier​dzi za​pa​rzo​ny pot i skó​ra po​ra​żo​na grzy​bi​cą. Prze​sta​wi​ła wzrok na wi​dze​nie w ciem​no​ści, ale nie roz​po​zna​wa​ła ty​po​wych kształ​tów. Żad​nych sto​łów, fo​te​li, oto​man. Po​miesz​cze​nie wy​peł​nia​ły ja​kieś ma​te​ra​ce.

– Mor​de​chaj…? Ci​sza. – Mor​de​chaj! To ja, Ca​the​ri​ne! Gdzieś w ką​cie ma​te​rac po​ru​szył się nie​znacz​nie. – Świa​tło – usły​sza​ła głos. Był sła​by, jak​by do​cho​dził spod ste​ry po​duch. Bły​snę​ło świa​tło i aż przy​sia​dła, po​ra​żo​na wi​do​kiem, któ​ry się przed nią roz​to​czył. Pod​ło​gę w rogu wy​peł​nia​ły zwa​ły człe​ko​po​dob​ne​go tłusz​czu. Góra bla​dej, drżą​cej tkan​ki. Spo​mię​dzy fałd wy​ło​ni​ła się gło​wa, wła​ści​wie jej część. Roz​my​te rysy wy​glą​da​ły zna​jo​mo. – Cześć… dzie​cin​ko – Mor​de​chaj mó​wił z tru​dem. Każ​dy od​dech, każ​de sło​wo ozna​cza​ły unie​sie​nie po​tęż​ne​go cię​ża​ru. – O Li​lith! Jak ty się spa​słeś! Nie są​dzi​łam… że to w ogó​le moż​li​we – wy​ją​ka​ła z od​ra​zą. W ży​ciu nie wi​dzia​ła oty​łe​go wam​pi​ra, a ten prze​kra​czał wszel​kie wy​obra​że​nia. – Te​stu​ją na mnie… kar​mę dla lu​dzi. Uza​leż​nia. De​ge​ne​ru​je tkan​ki i… na​mna​ża ko​mór​ki tłusz​czo​we. Ma ja​kieś… E-coś tam… – Sa​pał chwi​lę wy​czer​pa​ny. Nie​zdar​nie uniósł spa​sio​ną rękę. – Ide​al​ne wię​zie​nie. Nie mogę… uciec. – Nie po​mo​żesz mi. Nie w tym sta​nie – stwier​dzi​ła za​ła​ma​na. – Zro​bię, co ze​chcesz… za… odro​bi​nę nor​mal​no​ści. – Co przez to ro​zu​miesz? – Zdro​wą die​tę… pre​pa​ra​ty li​kwi​du​ją​ce tłuszcz… ope​ra​cję… ba​sen… – Chcę do​paść Ot​to​na – prze​rwa​ła li​stę żą​dań. – Po​tra​fisz na​mie​rzyć go… stąd? Mor​de​chaj mil​czał. Ca​the​ri​ne zdra​dził​by bez wa​ha​nia, ale Otto był je​dy​nym sy​nem, któ​ry mu się udał. – Ja… umie​ram – po​wie​dział wresz​cie ża​ło​śnie. – Wi​dzę. Po​wi​nie​neś być dum​ny, że po​tra​fię to wy​ko​rzy​stać – po​wie​dzia​ła zim​no. Sa​dło po​ru​szy​ło się gwał​tow​nie, jak​by Mor​de​chaj chciał wstać albo ją przy​gnieść. Po​wie​trze wy​peł​nił prze​raź​li​wy świst, ciel​sko okry​ło się po​tem. Wy​si​łek był zbyt duży. Ca​the​ri​ne cof​nę​ła się o krok – To jak? Umo​wa stoi? – spy​ta​ła.

*** Mo​cza​ry spo​wi​jał mlecz​ny opar, księ​ży​co​wy blask prze​świe​cał przez ga​łę​zie. Sta​ła na mo​ście i pa​trzy​ła w dal. Była w czar​nej suk​ni, tej sa​mej, któ​rą mia​ła na Ini​cja​cji, a chłód i wil​goć prze​ni​ka​ły ją aż do ko​ści. Przez ba​gno zbli​żał się Do​rian. Szedł z wy​sił​kiem, za​pa​dał się w grzą​skiej brei, ale nie​stru​dze​nie parł na przód. Wtem na jego dro​dze po​ja​wił się zie​lon​ka​wy wir. Prze​ra​żo​na, wy​chy​li​ła się przez po​ręcz, by go za​trzy​mać. Za póź​no. Męż​czy​zna znik​nął, a w jego miej​scu było te​raz kłę​bo​wi​sko żmij. Unio​sła dło​nie, by po​ło​żyć je na uszach i uci​szyć ten strasz​ny syk. I wte​dy usły​sza​ła szept: – Nie ufaj ni​ko​mu. *** Sło​wa dźwię​cza​ły w gło​wie jak dzwon. „Nie ufaj ni​ko​mu”. Mi​le​na otwo​rzy​ła oczy, zmę​czo​na i spię​ta, jak​by go​dzi​na​mi trzy​ma​ła go​to​wość do sza​lo​ne​go bie​gu. Sa​mo​chód za​trzy​mał się na od​lu​dziu. Nie wi​dzia​ła świa​teł do​mostw, na​wet od​le​głej łuny, a kie​dy zgasł sil​nik, za​pa​dła ci​sza tak głę​bo​ka, że sły​sza​ła bi​cie swe​go ser​ca. W noz​drza ude​rzył ją in​ten​syw​ny za​pach roz​le​wisk, czu​ła go, cho​ciaż okna były wciąż za​mknię​te. – Je​ste​śmy na miej​scu – po​wie​dział Otto. – To zna​czy gdzie? – Ogól​nie mó​wiąc: Pru​sy Wschod​nie. Zresz​tą sama zo​bacz. Opu​ści​ła przy​dy​mia​ną szy​bę i wyj​rza​ła w ciem​ność. Ka​mien​ne ru​mo​wi​sko po​ra​sta​ły drze​wa, w od​da​li ma​ja​czył wiel​ki krzyż. Nie wie​dzia​ła, jak tu do​tar​li – nie było na​wet dro​gi. – To ru​ina – zdzi​wi​ła się. – Bar​dzo sta​ra ru​ina – uści​ślił. – Moż​na rzec – ro​do​wa. Daw​no nie przy​wio​złem tu ko​bie​ty. – Wtem za​śmiał się ner​wo​wo i siadł bli​żej. To nie był do​bry śmiech. Z pew​no​ścią nie taki jak w Luk​sem​bur​gu, ra​czej jak w szcze​ciń​skim zam​ku, kie​dy chciał ją zgła​dzić. Po​ło​żył rękę na jej kar​ku, na twa​rzy po​czu​ła jego od​dech. Pra​gnął jej krwi te​raz, za​raz, na​tych​miast, cho​ciaż wciąż trwa​ła noc, a tuż obok było schro​nie​nie – i nie była mu nie​zbęd​na. – Otto – wy​cią​gnę​ła przed sie​bie dło​nie jak tar​czę – nie. – Lu​bię – rzekł, prze​su​wa​jąc pa​zu​rem po gu​zicz​kach ko​ron​ko​wej bluz​ki – kie​dy mi się sprze​ci​wiasz. Kie​dy je​steś taka sła​ba. Kru​cha. I ludz​ka. – Ob​na​-

żył jej de​kolt i ja​rzą​ce się czer​wie​nią punk​ci​ki. Amu​let po​ra​sta​ła świe​ża skó​ra, mięk​ka jak u dziec​ka, pierś uno​si​ła się w szyb​kim od​de​chu. Mu​snął łuk oboj​czy​ka i gięt​ką szy​ję. Za​ci​snę​ła po​wie​ki. Otto zna​lazł błę​kit​ną żyłę, prze​ciął ją zę​ba​mi, gwał​tow​nie, aż jęk​nę​ła z bólu, i pił, pił nie​prze​rwa​nie, wię​cej niż kie​dy​kol​wiek. Osła​bła osu​nę​ła się w jego ra​mio​nach, jed​nak wciąż nie prze​ry​wał. Kie​dy skoń​czył, nie pu​ścił jej kar​ku. Wol​ną ręką się​gnął pod sie​dze​nie i wtem po​czu​ła, że coś za​ci​ska się na jej szyi. – Co to…?! – szarp​nę​ła się, za​sko​czo​na. – Ob​ro​ża. Uda​ło mi się też do​stać do niej na​daj​nik. Prze​ra​żo​na unio​sła dło​nie ku skó​rza​nej opa​sce. Pod opusz​ka​mi wy​czu​ła me​ta​lo​we nity. A może ble​fu​je? Skąd miał​by zdo​być na​daj​nik i… kie​dy? Prze​cież spa​ła le​d​wie kil​ka go​dzin, a je​cha​li bez prze​rwy! Chy​ba bez prze​rwy. I chy​ba… pod zie​mią. Je​śli na​wet gdzieś się za​trzy​mał, to miał tak nie​wie​le cza​su… Tak nie​wie​le. Wy​cze​ka od​po​wied​nią chwi​lę i… Ob​ro​ża za​ci​snę​ła się na gar​dle, od​ci​na​jąc do​pływ po​wie​trza. Po​czu​ła ukłu​cia. – Na​wet o tym nie myśl – ostrzegł ją Otto. Od​wró​ci​ła gło​wę, by ukryć wzbie​ra​ją​ce się łzy. Gdy​by piła ludz​ką krew, ni​g​dy by do tego nie do​szło. Nie sła​nia​ła​by się, nie spa​ła go​dzi​na​mi… i nie by​ła​by te​raz więź​niem. *** Mor​de​chaj spły​wał po​tem. Od stu​le​ci się tak nie mę​czył. Wde-ech… Wy​y​y​dech. Wde​echrr… Wy-wy​y​y​dech. Wde​chrrr… W-wwy​y​y​y​y​y​dech. Wszyst​ko na nic. Sta​ra​nia ni​we​czy​ła tu​sza, wła​ści​we cię​żar ciel​ska. Był jak hum​bak wy​rzu​co​ny z wody – wiel​ki, nie​zdar​ny i zdy​cha​ją​cy na lą​dzie. Obiet​ni​ca nor​mal​no​ści dała mu po​tęż​ny bo​dziec do dzia​ła​nia, je​dy​ne​go, do ja​kie​go był zdol​ny – umy​sło​we​go. Nie​ste​ty, po​prze​dzić je mu​sia​ło ure​gu​lo​wa​nie od​de​chu, co przy jego obec​nych ga​ba​ry​tach było nie​moż​li​we. Ca​the​ri​ne za​ci​snę​ła war​gi i, chcąc nie chcąc, wy​ra​zi​ła zgo​dę na trans​port do ba​se​nu. Za​nu​rze​nie w wo​dzie tych wszyst​kich fałd po​ra​żo​nych grzy​bi​cą, za​pa​rzo​nych i bo​le​snych było jak bal​sam. Aż jęk​nął, roz​ko​szu​jąc się chwi​lą, wte​dy jed​nak Ca​the​ri​ne wrzu​ci​ła do zbior​ni​ka ja​kiś drob​ny przed​miot. Tłu​stym ciel​-

skiem na mo​ment wstrzą​snął prąd. – Osza​la​łeś, Mor​de​chaj? Nie mamy cza​su. Mor​de​chaj spoj​rzał na nią ża​ło​śnie, ale wziął się w garść. – Okej. Otto. Mam go na​mie​rzyć. Ca​the​ri​ne za​wy​ła. – Rany, co się z tobą sta​ło? Gdzie ten strasz​ny, po​tęż​ny wam​pir?! – Je​stem po​tęż​ny. – Ra​czej ogrom​ny. No, ru​chy, ru​chy. Szu​kaj. Mor​de​chaj za​ci​snął pal​ce w pię​ści, cho​ciaż nie było to ła​twe. – Nie je​stem psem. – Rze​czy​wi​ście. Prę​dzej sło​niem mor​skim – wy​sy​cza​ła. Mor​de​chaj wspo​mniał wła​sne sko​ja​rze​nie z hum​ba​kiem i nie sko​men​to​wał jej wtrę​tów. Trzeź​wo za​uwa​żył, że wpraw​dzie iry​tu​je go nie​po​mier​nie, jed​nak wy​trą​ci​ła z ma​ra​zmu, w któ​rym tkwił przez ostat​nie kil​ka​dzie​siąt lat. – Wyjdź. Je​śli mam się sku​pić, wolę nie oglą​dać two​jej chu​dej dupy. Ca​the​ri​ne za​wi​nę​ła się wście​kle i ru​szy​ła do wyj​ścia. Była bar​dzo czu​ła na punk​cie swej ko​ści​stej bu​do​wy, ale w ze​sta​wie​niu z pły​wa​ją​cym w ba​se​nie mon​strum, mia​ła cu​dow​ne kształ​ty. – Je​śli za​wie​dziesz… – mruk​nę​ła w pro​gu, nie od​wra​ca​jąc się. – Taa. Nie ma cię. – Z każ​dą chwi​lą był bar​dziej sobą. Po​my​ślał, jak wie​le zy​sku​je, wcho​dząc w układ. Przede wszyst​kim prze​szedł na die​tę z ludz​kiej krwi, miał też już umó​wio​ny ter​min pierw​szej li​po​suk​cji. No i wy​ne​go​cjo​wał cza​so​wy po​byt w pod​grze​wa​nym ba​se​nie. Sza​co​wał, że po​wrót do nor​mal​no​ści zaj​mie… – Mor​de​chaj! – Nie wy​szłaś? – Do ro​bo​ty! Ale już! Mor​de​chaj wes​tchnął i za​mknął po​wie​ki. Woda uno​si​ła cia​ło prze​ro​śnię​te tłusz​czem, po​tęż​ny cię​żar, któ​ry uci​skał jego klat​kę pier​sio​wą ze​lżał. Wdech… Wy​dech. Wdech… Wy​dech. Wdech… Wy​dech. Przed ocza​mi za​ma​ja​czył roz​le​gły, pu​sty kra​jo​braz. – Nie bę​dzie ła​two – wy​mam​ro​tał. – Po​sta​raj się. Wdech… Wy​dech. Wdech… Wy​dech. Nic. Tyl​ko pu​sta prze​strzeń. Ka​mie​nie. Drze​wa. – Mam go… ale nie wiem, gdzie jest.

– Jak to nie wiesz? – To bez​lu​dzie. Nic nie ma na ze​wnątrz. – Musi być ja​kiś cha​rak​te​ry​stycz​ny obiekt. – Nic. Żad​nych za​bu​do​wań. – Nie przy​da​jesz się – za​uwa​ży​ła zim​no Ca​the​ri​ne. – Wiesz cho​ciaż, jaki to kraj? – Kur​wa mać, to bez​lu​dzie! Skąd mam wie​dzieć?! – Roz​pra​szasz się. Spró​buj po​now​nie. Wdech… Wy​dech. Wdech… Wy​dech. Coś za​ma​ja​czy​ło na ho​ry​zon​cie. Mor​de​chaj drgnął, po​ru​sza​jąc masy wody. – Wi​dzę… ka​mien​ny krzyż. Czu​ję też wil​goć. – Sie​dzisz w ba​se​nie. – Ale nie ma tu ta​ta​ra​ków. – Upew​nił się. Otwo​rzył oczy. – To musi ci wy​star​czyć. Nie​za​bu​do​wa​na prze​strzeń, ugo​ry w pro​mie​niu kil​ku mil. I ka​mien​ny krzyż. Dzie​sięć–je​de​na​ście stóp. Czar​ny gra​nit. Być może ja​kaś sto​ją​ca woda w od​da​li. – No świet​nie, gra​tu​lu​ję. – Nie ma spra​wy. – I jak to so​bie wy​obra​żasz?! Jak mam zna​leźć ten pie​przo​ny krzyż?! – wy​krzy​cza​ła. – To twój pro​blem. Masz tyle za​ba​wek. Mapy. Sa​te​li​ty. Ca​the​ri​ne się za​wa​ha​ła. – To na​wet… sen​sow​ne. – To co tak sto​isz? Do ro​bo​ty. Ru​szaj tę swo​ją chu​dą dupę. Wam​pi​rzy​ca spoj​rza​ła prze​cią​gle na ciel​sko w ba​se​nie. – Nie prze​gi​naj, Mor​de​chaj, nie prze​gi​naj. Bo wku​rzę się i zro​bi się nie​przy​jem​nie. – Je​steś moim dziec​kiem, kru​szyn​ko. Nie ru​szysz ta​tu​sia. – Bo co? – Bo nie po​zwa​lam – za​śmiał się. Ca​the​ri​ne kuc​nę​ła nad brze​giem ba​se​nu. Na twa​rzy wi​dać było całą od​ra​zę, któ​rą czu​ła do Mor​de​cha​ja. Do jego obec​ne​go wy​glą​du i prze​szłych zło​śli​wo​ści, któ​rych ni​g​dy jej nie szczę​dził. – Za​po​mi​nasz, że je​stem Fa​mi​liant​ką – szep​nę​ła słod​ko. – To dużo zmie​nia. – Jak dużo?

Ca​the​ri​ne pstryk​nę​ła pi​lo​tem i na​gle na po​wierzch​ni wody po​ja​wi​ły się trzy spo​re wiry. – Za kil​ka mi​nut bę​dziesz tu le​żeć roz​płasz​czo​ny jak żaba. To na po​czą​tek. Chcesz da​lej spraw​dzać, jaki masz na mnie wpływ? – Za​bra​niam! Za​bra​niam! – wy​dy​szał Mor​de​chaj. – Ojej, na​praw​dę? Chcia​łeś ba​sen i masz ba​sen. Nie było mowy o wo​dzie. – Była, na pew​no była! – Nie pa​mię​tam. – Ca​the​ri​ne wy​szcze​rzy​ła zęby i opu​ści​ła po​miesz​cze​nie, sza​le​nie za​do​wo​lo​na z sie​bie. Przy​sta​nę​ła na chwi​lę za wiel​ką szy​bą, spoj​rza​ła na plan hy​drau​licz​ny i przed wyj​ściem zro​bi​ła coś jesz​cze. Ma​szy​ne​ria zgrzyt​nę​ła i z pi​skiem otwo​rzył się ostat​ni od​pływ. Był nie​zbyt duży, ale do​kład​nie pod sie​dze​niem wam​pi​ra. Mor​de​chaj wy​trzesz​czył oczy. – Ca​the​ri​ne! Nie! Nie​ee… Ko​bie​ta wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, a po​tem za​nio​sła się śmie​chem. To był nie​za​po​mnia​ny wi​dok. *** W uszy Mi​le​ny wsą​czył się ci​chy szept. Drgnę​ła i unio​sła się na łok​ciach. Le​ża​ła na wiel​kim łożu za​rzu​co​nym fu​tra​mi zwie​rząt. Ota​cza​ły ją zim​ne, ce​gla​ne ścia​ny, przez ma​leń​kie okien​ko u góry są​czy​ło się świa​tło. Był dzień, a ona znów prze​spa​ła wie​le go​dzin po ostat​niej se​sji z Ot​to​nem. Nie​wy​raź​ny szept się po​wtó​rzył. – Kto tam…? – spy​ta​ła nie​spo​koj​nie. – Niech pa​nien​ka pije. – Mała rącz​ka po​da​wa​ła jej pu​char wy​peł​nio​ny krwią. Nie było jej dużo, ale li​czył się każ​dy łyk. – Czy​je to? – Trzy​ma​ją tu ko​nia. Je​śli pan Otto się do​wie… – Dzię​ku​ję. – Przy​war​ła usta​mi chci​wie i wy​są​czy​ła na​czy​nie do dna. Ożyw​cze cie​pło za​czę​ło po​wo​li ogar​niać człon​ki. – Wła​ści​wie dla​cze​go to ro​bisz? Ka​rze​łek za​mi​go​tał jak sła​by prze​kaz te​le​wi​zyj​ny. – Sin​sin musi. Jest tul​pą. – Jaką pul​pą? – Tul​pą – syk​nął. A po​tem do​dał usłuż​nie. – To ucie​le​śnio​na myśl, pa​-

nien​ko. – Okej, ro​zu​miem. – Po​ło​ży​ła dło​nie na fu​trze. Czu​ła się tro​chę le​piej, ale wciąż była osła​bio​na, jak​by prze​szła cięż​ką gry​pę. – Chcesz mnie roz​ba​wić, praw​da? – A co w tym za​baw​ne​go? – za​sznu​ro​wał usta. – Sin​sin nie może żyć sam. I to po tylu la​tach służ​by. – Cięż​ki los sin​gla. – W oczach za​pa​li​ły jej się ogni​ki. – Nie pró​bo​wa​łeś po​szu​kać ko​goś… swo​je​go wzro​stu? – Pa​nien​ka nic nie ro​zu​mie – żach​nął się. – Cho​dzi o to, że pa​nicz Do​rian stwo​rzył Sin​si​na… – Nie je​steś wam​pi​rem – prze​rwa​ła mu – prze​cież wi​dzę. – Czy pa​nien​ka da mi do​koń​czyć? – Do​bra. Ga​daj. – Mach​nę​ła nie​dba​le ręką. Sin​sin spoj​rzał na nią ura​żo​ny. – To dość oso​bi​ste, o ta​kich spra​wach nie mówi się każ​de​mu – po​wie​dział chłod​no. – Mo​gła​by pa​nien​ka to do​ce​nić. – Prze​pra​szam. Jak więc to zro​bił? – Wie​le lat moc​no my​ślał jak jego tul​pa ma wy​glą​dać, jaka być, co ro​bić. A po​tem pod​łą​czył pod pa​nien​kę Ma​rię. Sin​sin był dla niej. I żył dzię​ki niej. Miel​na wy​gię​ła w uśmie​chu bla​de usta. Co on bre​dzi? To było tak ab​sur​dal​ne, że nie mia​ła po​ję​cia, co po​wie​dzieć. – I co? Mia​łeś wy​glą​dać jak… ka​rzeł? – wy​bą​ka​ła wresz​cie. Fa​scy​nu​ją​ce pre​fe​ren​cje es​te​tycz​ne. – Nie – spro​sto​wał. – Sin​sin miał naj​pierw po​stać chłop​ca. Z cza​sem się… zmie​nił. – Wy​gląd tul​py od​da​je jego cha​rak​ter – usły​sza​ła Ot​to​na. – Po​kra​ce bym nie ufał. Gwał​tow​nie od​wró​ci​ła gło​wę. Wam​pir stał w drzwiach – wy​pro​sto​wa​ny jak stru​na, ru​mia​ny, za​do​wo​lo​ny, z tą miną pana na wło​ściach, któ​rej nie​na​wi​dzi​ła. Sin​sin mo​men​tal​nie zgasł jak zdmuch​nię​ta świe​ca. – To była pry​wat​na roz​mo​wa. Mógł​byś pu​kać. – Je​stem u sie​bie. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. Miał na so​bie spodnie moro, woj​sko​we buty i czar​ny pod​ko​szu​lek. Ni​g​dy nie wi​dzia​ła go w ta​kim stro​ju. – Jak się czu​jesz? – A co to cie​bie ob​cho​dzi? – wark​nę​ła. – Tyl​ko po​kra​ka o mnie dba. – On? – wy​dął usta. – Na​praw​dę tak my​ślisz?

– Za​sko​czę cię, ale tro​chę mu na mnie za​le​ży. – Tyl​ko na tyle, że​byś żyła. – Prze​stań. – W jej gło​sie był bez​miar nie​chę​ci. Nie chcia​ła go oglą​dać, nie po tym, co jej zro​bił. – Prze​cież ssie cię bez prze​rwy, na​wet kie​dy na to​bie że​ru​ję – od​parł z po​gar​dą. Wtem zmarsz​czył brwi i bez​błęd​nie wy​chwy​cił, że coś przed nim kry​je. – Pi​łaś krew? Skąd ją masz? Mil​cza​ła. Wście​kłym ru​chem wy​szarp​nął jej pu​char, któ​ry dys​kret​nie upy​cha​ła pod fu​tra i po​wą​chał to, co zo​sta​ło na dnie. – Koń​ska – oce​nił. Spu​ści​ła wzrok. – W czym szczu​ry, ko​nie i kró​li​ki są ode mnie lep​sze? Nie od​po​wie​dzia​ła. Otto stał chwi​lę nad nią, jak​by chciał ją ude​rzyć, wresz​cie wy​szedł wzbu​rzo​ny. Kie​dy uci​chły jego kro​ki, Mi​le​na by​stro ro​zej​rza​ła się po wnę​trzu. Bar​dzo za​in​try​go​wa​ło ją to, cze​go się do​wie​dzia​ła. Je​śli było praw​dą… – Sin​sin…! – za​wo​ła​ła ci​cho. – Tak, pa​nien​ko? – sły​sza​ła głos, ale nie wi​dzia​ła po​sta​ci. – Czy je​stem two​ją „ba​te​rią”? Z ciem​no​ści wol​no utwo​rzył się po​kur​czo​ny kształt. Im był wy​raź​niej​szy, tym więk​szą czu​ła sła​bość. – Sin​sin za​wsze chro​nił pa​nien​kę. – Od​po​wiedz! – Moż​na tak po​wie​dzieć – przy​znał nie​chęt​nie. Mi​le​na za​ci​snę​ła zęby. Przez cały ten czas mia​ła ener​ge​tycz​ne​go pa​so​ży​ta! To wie​le tłu​ma​czy​ło. Po​wol​ną re​ge​ne​ra​cję, sła​bość, chwiej​ność emo​cjo​nal​ną, płacz​li​wość. – Ty mały, pod​ły gnoj​ku – wy​sy​cza​ła. – Nic dziw​ne​go, że nie mam siły. Że zdy​cham i sła​niam się jak czło​wiek! – Gdy​by pa​nien​ka piła… – Dość! – prze​rwa​ła mu w pół sło​wa. – Zmia​taj do swe​go Do​ria​na! Ale już! Sin​sin stał chwi​lę onie​mia​ły. A po​tem skło​nił się w pół, jak​by chwy​ci​ła go ja​kaś bo​leść. – Tak, pa​nien​ko – wy​szep​tał. I znik​nął. Mi​le​na po​czu​ła na​tych​mia​sto​wą ulgę, jak​by zdję​to jej z pier​si po​tęż​ny cię​-

żar. Unio​sła się z łóż​ka i wy​szła na mrocz​ny ko​ry​tarz. Oto​czy​ła ją stę​chła wil​goć i stłu​mio​ne dźwię​ki. Z za​sko​cze​niem od​kry​ła, że w trze​wiach po​sia​dło​ści kry​je się wię​cej osób. Po​ru​sza​ły się ci​cho, głę​bo​ko w pod​zie​miach, pod​eks​cy​to​wa​ne po​wro​tem pana. Jesz​cze ni​żej ktoś ryt​micz​nie ude​rzał o me​tal. Otto był nie​da​le​ko, w są​sied​niej kom​na​cie – czu​ła jego za​pach i sły​sza​ła od​dech. Za​pu​ka​ła do to​por​nych, su​ro​wych drzwi. – Wejdź. Otwo​rzy​ła je i spoj​rza​ła do wnę​trza. Było mniej​sze niż jej po​kój i nie mia​ło okna. Otto sie​dział do niej ty​łem, z po​chy​lo​ną gło​wą, przy sczer​nia​łym ze sta​ro​ści sto​le. Zda​wał się wpa​try​wać w drga​ją​cy pło​mień świecz​ki. Cier​pli​wie po​cze​ka​ła, aż za​re​agu​je. – Cze​go chcesz? – spy​tał po dłuż​szej chwi​li. – Two​jej krwi. Wam​pir od​wró​cił się bły​ska​wicz​nie, a w oczach za​bły​sły mu świa​tła. Mi​le​na za​wa​ha​ła się – ostat​ni raz. Czy po​tem bę​dzie w sta​nie się mu sprze​ci​wić? Czy wy​two​rzy Więź, przed któ​rą się wzdra​ga? Z dru​giej stro​ny, je​śli chcia​ła pa​no​wać nad swo​im ży​ciem, mu​sia​ła być sil​na. Zbli​ży​ła się i po​ło​ży​ła dło​nie na pier​si Ot​to​na – była twar​da i ży​la​sta. Do​sko​na​le wi​dzia​ła wszyst​kie pie​gi na jego ra​mio​nach, pod pal​ca​mi czu​ła bi​cie ser​ca. Wol​no wy​su​nę​ła zęby i zwil​ży​ła ich koń​ce ję​zy​kiem. Spoj​rze​li na sie​bie z na​pię​ciem. – Lu​bię, kie​dy boli – szep​nął na​raz Otto. Mi​le​na po​my​śla​ła o szorst​kiej ob​ro​ży, któ​rą za​ło​żył jej pod​stę​pem i z roz​ko​szą speł​ni​ła jego proś​bę. *** Mor​de​chaj był wście​kły, a jego ge​ni​ta​lia bo​le​śnie obrzmia​łe po za​ssa​niu przez od​pływ ba​se​nu. Jesz​cze ni​g​dy nikt tak go nie upo​ko​rzył. Są rze​czy, któ​re się wy​ba​cza i ta​kie, któ​re się pa​mię​ta całe ży​cie. Nie​ste​ty, Mor​de​chaj nie mógł so​bie po​zwo​lić na żad​ne od​we​to​we dzia​ła​nia – jesz​cze nie dziś – nie był też do nich zdol​ny. Od​pływ zro​bił wła​śnie ostat​nie PRRY​YT i po bar​dzo przy​krym kwa​dran​sie wam​pir uniósł nie​co swe ol​brzy​mie ciel​sko, uwal​nia​jąc klej​no​ty z hy​drau​licz​ne​go uści​sku. Na​stęp​ny kwa​drans zbie​rał się w so​bie i, mimo bra​ku wspo​ma​ga​nia, ja​kim była dla nie​go woda, ure​gu​lo​wał

od​dech na tyle, że wszedł w od​po​wied​ni stan umy​słu. Mo​men​tal​nie prze​mie​rzył bez​kre​sną prze​strzeń… zna​lazł się w oko​li​cach ka​mien​ne​go krzy​ża… wresz​cie wśli​zgnął się głę​biej. Miał szczę​ście. Otto był roz​luź​nio​ny, wy​czer​pa​ny i ab​so​lut​nie po​zba​wio​ny my​śli, jak​by do​znał po​tęż​ne​go speł​nie​nia i te​raz je kon​tem​plo​wał. To był bar​dzo rzad​ki stan u jego syna, wręcz nie​spo​ty​ka​ny. Na wszel​ki wy​pa​dek Mor​de​chaj upew​nił się, czy do​brze tra​fił. Otto…? Otto…! Wam​pir otrzą​snął się, za​in​try​go​wa​ny. Już dru​gi raz, w krót​kim cza​sie, miał wra​że​nie, jak​by ktoś do​ty​kał jego umy​słu. Ktoś bli​ski. Waż​ny. Z za​mierz​chłej prze​szło​ści. Mor​de​chaj…? Otto ni​g​dy nie ćwi​czył tej for​my ko​mu​ni​ka​cji, nie miał też ku temu ta​len​tu. Wła​ści​wie, poza od​czu​ciem, że na​wią​zał kon​takt ze swo​im oj​cem i na​tręt​nym ob​ra​zem ka​mien​ne​go krzy​ża, nic wię​cej nie po​tra​fił​by po​wie​dzieć. Wie​dział tyl​ko jed​no – Mor​de​chaj nie zro​bił​by tego bez po​wo​du.

Rozdział 19 Mi​le​na pro​mie​nia​ła. Nie była syta, czu​ła się jak bo​gi​ni – pięk​na, sil​na i po​nęt​na. Otto le​żał na twar​dym, wą​skim łóż​ku i pa​trzał na nią za​mglo​ny​mi ocza​mi, pi​jąc krew ze stu​let​nim wi​nem. Dziew​czy​na oglą​da​ła stro​je, któ​re ka​zał przy​nieść, prze​bie​ra​ła w nich, przy​kła​da​ła do cia​ła i okrę​ca​ła się przed du​żym lu​strem w czar​nej, ku​tej ra​mie. To były suk​nie jego ko​biet, o czym nie wie​dzia​ła, sta​ran​nie prze​cho​wy​wa​ne w spe​cjal​nym, su​chym żelu. Te​raz, wraz z ko​lej​ny​mi ko​lo​ro​wy​mi szmat​ka​mi, damy jego ser​ca ja​wi​ły się mu jak żywe. Mi​nio​ne epo​ki, daw​na moda, prze​szłe war​to​ści. – Nie po​do​ba mi się, że pod​ga​lasz łono – stwier​dził na​gle. Mi​le​na za​mar​ła w pół ru​chu. Ow​szem, wi​dział ją bez ubra​nia, a pi​cie krwi bar​dzo ich zbli​ży​ło, ale te​raz prze​kra​czał wszel​kie gra​ni​ce. – Słu​cham…?! – Za mo​ich cza​sów ro​bi​ły to tyl​ko pro​sty​tut​ki. Ro​zu​miesz: wszy. – A co cię ob​cho​dzi moje łono? Nie bę​dziesz go wię​cej oglą​dać. Otto uśmiech​nął się pod no​sem. – Nie bę​dziesz – po​wtó​rzy​ła z na​ci​skiem. – Sko​ro tak mó​wisz – od​parł. – A wła​ści​wie, po co to ro​bisz? Wie​rzyć się jej nie chcia​ło, że pro​wa​dzą taką roz​mo​wę. – Bi​ki​ni – wy​ja​śni​ła lo​do​wa​to. – Żeby nic nie wy​cho​dzi​ło ze stro​ju. Wy​star​czy? – Ach, no tak. Cho​dze​nie po słoń​cu. Nago. – W bi​ki​ni. – Co nie zmie​nia fak​tu, że strasz​nie nie​przy​zwo​ite. Więc jak? Wy​bra​łaś? Mi​le​na z bły​skiem w oku za​pre​zen​to​wa​ła prze​pysz​ną, czer​wo​ną suk​nię. – Nie mam po​ję​cia, jak się ją za​kła​da, ale jest cu​dow​na! – Wpływ Ot​to​na mu​siał być znacz​ny, sko​ro mo​men​tal​nie pu​ści​ła w nie​pa​mięć te oso​bi​ste py​ta​nia. Męż​czy​zna spoj​rzał na suk​nię i wes​tchnął roz​ma​rzo​ny. Kie​dyś no​si​ła ją ko​bie​ta wy​jąt​ko​wej uro​dy. – Chodź, po​mo​gę ci. Trze​ba bę​dzie za​sznu​ro​wać gor​set.

Kie​dy wcią​ga​ła sztyw​ne hal​ki, spy​ta​ła z pew​nym nie​po​ko​jem: – Nie będę wy​glą​dać w tym… dziw​nie? – O nie – za​pew​nił ją. – Nie w moim ro​do​wym gnieź​dzie. A co wy​bra​ła​byś dla mnie? – Otwo​rzył bocz​ne, nie​po​zor​ne drzwi. Prze​kro​czy​li próg i na​gle za​pa​li​ły się świa​tła. W no​wo​cze​snej gar​de​ro​bie wi​sia​ły rzę​dem fra​ki, smo​kin​gi, mun​du​ry woj​sko​we, stro​je pa​rad​ne z daw​nych epok i… kol​czu​gi. Każ​da sztu​ka w osob​nej ga​blot​ce, za​bez​pie​czo​na przed upły​wem cza​su ja​kimś mlecz​nym ga​zem. – A w czym lu​bisz cho​dzić? – za​in​te​re​so​wa​ła się. Brwi Ot​to​na mi​ni​mal​nie drgnę​ły, zdra​dza​jąc, że bar​dzo jest za​do​wo​lo​ny z tej od​po​wie​dzi. – Uwiel​biam mun​du​ry. – Za​ło​żył swój ulu​bio​ny i nie​co stre​mo​wa​ny sta​nął przed olśnie​wa​ją​cą blon​dyn​ką w czer​wie​ni. – I jak…? – Wy​glą​dasz fan​ta​stycz​nie – przy​zna​ła z uzna​niem. Otto po​kra​śniał i po​dał jej ra​mię. Kie​dy scho​dzi​li w cze​lu​ści gniaz​da, z dala do​bie​gły ich od​gło​sy krzą​ta​ni​ny. Szy​ko​wa​ła się uro​czy​sta uczta na po​wi​ta​nie Pana i jego no​wej Damy. *** Vic​tor nie krył roz​draż​nie​nia. Do​tych​czas je​dy​nym tro​pem było bre​dze​nie Mor​de​cha​ja, spa​sio​ne​go jak sta​do wie​przy, o ka​mien​nym krzy​żu gdzieś na od​lu​dziu. Hu​mo​ru nie po​pra​wi​ła Ca​the​ri​ne, któ​ra przy​nio​sła mapę po​ten​cjal​nych ce​lów. – I z cze​go się tak cie​szysz? – wark​nął, pa​trząc na efekt jej sta​rań. – Mamy ich. Pra​wie. Czy wiesz, jak trud​no było to usta​lić? Na dzie​więć mi​nut za​blo​ko​wa​łam ludz​ką łącz​ność sa​te​li​tar​ną, żeby ze​brać dane! – Po​szło ci aż za do​brze. Ce​lów jest pięć. – Vic​tor rzu​cił mapę na stół. Gdy​by tak moż​na było je wszyst​kie po pro​stu zbom​bar​do​wać…! Nie​ste​ty, dziew​czy​na mia​ła być do​star​czo​na żywa. – Pół go​dzi​ny temu mo​gli być wszę​dzie – Ca​the​ri​ne try​ska​ła opty​mi​zmem – a te​raz tyl​ko w pię​ciu miej​scach. W pięć miejsc mo​że​my wy​słać na​szych. – Wo​lał​bym być przy uję​ciu. – Minę miał za​cię​tą, pa​zu​ry wy​su​nię​te. – Ja​kieś su​ge​stie, któ​ra to lo​ka​li​za​cja? – Jed​na z nich, to oko​li​ce od​osob​nie​nia. Nie jest po​łą​czo​na żad​ną pod​ziem​ną sie​cią tu​ne​li. Gdy​bym JA chcia​ła się skryć… – za​wie​si​ła głos.

Wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. – Okej, tam ude​rzy​my oso​bi​ście. Jaką mamy pew​ność, że Otto wciąż jest z dziew​czy​ną? – Za​ufaj mi, jest. Vic​tor nie lu​bił ta​kich okre​śleń w od​nie​sie​niu do dzia​łań zbroj​nych, ale za​cho​wał ką​śli​wą uwa​gę dla sie​bie. Za​miast tego za​su​ge​ro​wał: – Ak​cję trze​ba prze​pro​wa​dzić jak naj​szyb​ciej. Naj​le​piej jesz​cze w dzień. – Po​my​śla​łam o tym. Vic​tor uniósł brwi. Ciem​na jama po oku po​ru​szy​ła się nie​przy​jem​nie. – I jaki jest efekt tych roz​my​ślań? – Kur​de, Vic, za​łóż wresz​cie coś na tę dziu​rę! – Lu​bię mieć prze​wiew w czasz​ce – od​parł zły. Chciał epa​to​wać raną. Oka​le​cze​nie na​pę​dza​ło w nim chęć ze​msty. Zwłasz​cza, że od​zy​ska​nie wzro​ku w no​wym oku było nie​mal nie​moż​li​we. – Chcesz o tym po​roz​ma​wiać czy do​paść zbie​gów? Ca​the​ri​ne unio​sła dło​nie w obron​nym ge​ście. – Do​brze, tyl​ko po​słu​chaj – po​wie​dzia​ła ugo​do​wo. – Po pierw​sze, nie wie​my, ilu ich jest pod zie​mią. Po dru​gie, nie do​sta​nie​my się tam tu​ne​lem. Po trze​cie, nie pod​je​dzie​my też nie​po​strze​że​nie zbyt bli​sko z cięż​kim sprzę​tem, bo mogą mieć czuj​ki… – Po​wiedz coś, o czym nie wiem – mruk​nął przez zęby. – Tro​chę cier​pli​wo​ści, do​pie​ro się roz​krę​cam. Co ja więc…? Aha! Nie mo​że​my też wcią​gnąć w to lu​dzi – nie, kie​dy cho​dzi o gniaz​do. – Skoń​czy​łaś? – Już koń​czę. Otto bę​dzie chciał się po​pi​sać przed swo​imi, że cho​dzi za dnia. Je​stem pew​na, że to zro​bi. To do​bry mo​ment na szyb​ki atak. Vic​to​ro​wi opa​dły ręce. – Cath, po​gię​ło cię i to ostro – jęk​nął z dez​apro​ba​tą. – Dla​cze​go? – Ca​the​ri​ne zmarsz​czy​ła czo​ło. Mia​ła cu​dow​ny plan, pierw​szy raz w ży​ciu, i wku​rza​ło ją, że prze​ry​wa. – Mó​wisz tak, bo wresz​cie ja coś wy​my​śli​łam…?! – Nie. Po pro​stu wi​dzę błę​dy w two​im ro​zu​mo​wa​niu. – Tak? Ja​kie? – Za​dar​ła bro​dę, co​raz bar​dziej po​iry​to​wa​na. Nie ro​bi​ła błę​dów. Nie tym ra​zem. – Ba​zu​jesz na tym, że wyj​dzie za dnia. Zga​dza się? – No… tak.

– Prze​cież mógł im to po​ka​zy​wać już ze sto razy! – I tu jest moja prze​wa​ga nad tobą – za​uwa​ży​ła cheł​pli​wie. – Otóż ja znam Ot​to​na. Znam i wiem, że uwiel​bia ce​le​bra​cje, przy​ję​cia na swo​ją cześć i tym po​dob​ne bzdu​ry. Je​śli ma coś za​de​mon​stro​wać, zro​bi to przy od​po​wied​niej opra​wie. Z fa​jer​wer​ka​mi, w od​święt​nym ubra​niu i po sto​sow​nej licz​bie to​a​stów. Dla​te​go je​stem pew​na, że zro​bi to o za​cho​dzie słoń​ca, by ga​wiedź mo​gła po​tem szyb​ko wyjść i na​gro​dzić go wi​wa​ta​mi. Vic​tor chwi​lę mil​czał. – Kon​ty​nu​uj – za​pro​po​no​wał ostroż​nie. Ca​the​ri​ne przed​sta​wi​ła swój plan. Za​wie​rał wszyst​kie nie​zbęd​ne ele​men​ty: zwiad, za​sko​cze​nie, prze​ję​cie zbie​głej dziew​czy​ny i, co było dla nie​go sza​le​nie istot​ne, tak​że uję​cie Ot​to​na. A wszyst​ko mi​ni​mal​nym na​kła​dem sił. – Pro​blem jest tyl​ko je​den – pod​su​mo​wa​ła. – Cho​dzą​cych za dnia bę​dzie dwo​je, a ja je​stem jed​na. Teo​re​tycz​nie mają więc prze​wa​gę. – Jak chcesz ją wy​rów​nać? Wam​pi​rzy​ca uśmiech​nę​ła się z wyż​szo​ścią. To był nie​do​bry uśmiech, z pew​no​ścią nie wró​żył nic mi​łe​go. – Cze​ka​łam, aż o to spy​tasz. – Po​ło​ży​ła dłoń na ko​mu​ni​ka​to​rze. – Te​raz. Vic​tor siadł na fo​te​lu i za​ło​żył nogę na nogę. Wpraw​dzie grał przed Ca​the​ri​ne obo​jęt​ność, ale cie​ka​wość go roz​sa​dza​ła. Co to może być? Ja​kieś nowe stro​je ochron​ne…? A może broń sa​mo​na​pro​wa​dza​ją​ca…? Nie, nie po​tra​fił zgad​nąć. Drzwi otwo​rzy​ły się i, ku jego zdu​mie​niu, wszedł przez nie Do​rian – po​nu​ry, wście​kły, z wy​su​nię​ty​mi zę​ba​mi. Gdy​by wzrok mógł za​bi​jać, wszy​scy le​że​li​by tru​pem. – Co…?! – prych​nął Vic. – Prze​cież on ma szmer​gla na punk​cie tej ma​łej. Za​po​mnia​łaś, co było na eg​ze​ku​cji? Jak rzu​cił się ją uwal​niać? Rze​czy​wi​ście, wi​dzie​li na wła​sne oczy, jak prze​dzie​rał się przez kłę​bo​wi​sko wal​czą​cych wam​pi​rów, by chro​nić Mi​le​nę przy​wią​za​ną do słu​pa. To był po​ro​nio​ny po​mysł, zwa​żyw​szy, że Do​rian był mar​nym wo​jow​ni​kiem, a na jego dro​dze sta​nął Gri​sza, któ​ry nie miał so​bie rów​nych. – To nie​istot​ne. Waż​ne, że może cho​dzić za dnia. Tak samo, jak ja. Do​rian splótł ra​mio​na i spoj​rzał na nich z góry. Nie po​wie​dział ani sło​wa, ale jego po​sta​wa zdra​dza​ła nie​chęć do współ​pra​cy po​su​nię​tą do wro​go​ści. Ca​the​ri​ne zda​wa​ła się tego nie za​uwa​żać. – Po​tra​fi pi​lo​to​wać i ma bar​dzo spraw​ne cia​ło. Sil​ne. Mógł​by spo​ro prze​nieść – za​chwa​la​ła go, kle​piąc po ple​cach, bi​cep​sach i tył​ku. Wam​pir, sy​cząc,

cof​nął się o krok. Vic​tor po​gła​dził się z na​my​słem po wą​sach. – Tak chcesz to roz​wią​zać – mruk​nął roz​po​go​dzo​ny. – Nie​głu​pie. – Co jest nie​głu​pie? – za​nie​po​ko​ił się Do​rian. – Na two​im miej​scu nie otwie​rał​bym ust – za​su​ge​ro​wał mu nie​mal przy​ja​ciel​sko. Się​gnął raz jesz​cze po mapę. – To gdzie jest ta lo​ka​li​za​cja, Cath…? Ca​the​ri​ne stuk​nę​ła w pa​pier, szcze​rząc zęby. – Prze​cież tam nie ma au​to​stra​dy – za​opo​no​wał Vic​tor. – Nie są​dzę, by zdą​ży​li do​trzeć tymi dro​ga​mi. – Chy​ba, że mają szyb​ki wóz i prze​je​cha​li ten od​ci​nek – wska​za​ła pa​zu​rem – pod zie​mią. – To by​ło​by bez​czel​ne. – I po​dob​ne do Ot​to​na. *** Mi​go​tli​wa łuna zda​wa​ła się ich za​pra​szać. Mi​le​na ze​szła jesz​cze sto​pień, su​nąc dło​nią po gład​kiej drew​nia​nej po​rę​czy, skrę​ci​ła wraz z Ot​to​nem za róg i oto przed jej ocza​mi roz​to​czył się uro​kli​wy ob​raz. Pięk​ną salę o strze​li​stych, ka​te​dral​nych kształ​tach roz​świe​tla​ła nie​po​li​czal​na licz​ba świec. Ce​gla​ne łuki spo​ty​ka​ły się przy skle​pie​niu, śle​pe wi​tra​że zo​sta​ły dys​kret​nie oświe​tlo​ne przez współ​cze​sne lam​py, po​sadz​ka – lśnią​ca i gład​ka jak szkło, zda​wa​ła się tak śli​ska, że strach było na niej po​sta​wić sto​pę. Na środ​ku po​miesz​cze​nia zdol​ne​go po​mie​ścić set​kę bie​siad​ni​ków stał suto za​sta​wio​ny stół na osiem osób. Nie​opo​dal cze​ka​li re​zy​den​ci – dwie ko​bie​ty i czte​rech męż​czyzn – dzi​wacz​nie ubra​ni i w więk​szo​ści dość mar​ne​go wzro​stu. – Je​ste​śmy za​szczy​ce​ni! – za​wo​łał pod​eks​cy​to​wa​ny wam​pir w ko​ron​ko​wym ża​bo​cie. O dzi​wo, za​brzmia​ło to szcze​rze. – Tyle lat! – Otto był wzru​szo​ny. – Dwie​ście dwa​dzie​ścia sześć – mruk​nął męż​czy​zna na koń​cu sze​re​gu. Był naj​wyż​szy i naj​mniej roz​en​tu​zja​zmo​wa​ny. – Zo​sta​wi​łeś nas na tym za​du​piu, Herr Dok​tor… i co? Otto uśmiech​nął się pod no​sem, ale nie od​po​wie​dział na za​czep​kę. – Mi​len, po​zwól, że ci przed​sta​wię… – Tu wy​mie​nił li​stę imion, któ​re zla​ły się jej w jed​ną stru​gę. „Ża​bot” na​zy​wał się Chri​stian, a wy​so​ki – Ni​co​las, tyle za​pa​mię​ta​ła. – Moi dro​dzy, a to Mi​len.

Dy​gnę​ła, na​śla​du​jąc ukłon pod​pa​trzo​ny u Poli. Wy​szło cał​kiem nie​źle, w każ​dym ra​zie Otto był za​do​wo​lo​ny. – Kim oni są? – dys​kret​nie za​żą​da​ła wy​ja​śnień. – Przede wszyst​kim mo​imi dzieć​mi. To straż​ni​cy, świet​ni żoł​nie​rze i pie​lę​gnia​rze. – Pie​lę​gnia​rze? – Je​ste​śmy w miej​scu od​osob​nie​nia. Tra​fia​ją tu wam​pi​ry, któ​re… mają nie​co nad​wy​rę​żo​ny umysł. – Za​wio​złeś mnie do psy​chia​try​ka? – szep​nę​ła zde​ner​wo​wa​na. Otto chrząk​nął. – Może coś zje​my? – Za​pra​szam na obiad! – Chri​stian się po​de​rwał. – Wpraw​dzie na ogół nie po​si​la​my się o tej po​rze, ale oka​zja jest przed​nia! – To mó​wiąc, za​pro​wa​dził Ot​to​na do szczy​tu sto​łu, od​su​nął krze​sło i na mo​ment zgiął się w wier​no​pod​dań​czej po​zie. Mi​le​nie wska​zał miej​sce obok, sam zaś siadł po pra​wej stro​nie swe​go pana. Był jak pies – czuj​ny i za​pa​trzo​ny. Kie​dy ho​no​ro​wy gość ugryzł pierw​szy kęs i z apro​ba​tą ski​nął gło​wą, nie​co sztyw​na at​mos​fe​ra wy​raź​nie ze​lża​ła. Bie​siad​ni​cy się​gnę​li po je​dze​nie, a po​miesz​cze​nie wy​peł​nił szmer przy​ja​znych roz​mów. Mi​le​na wą​cha​ła każ​dy kie​lich, sta​ran​nie wy​bie​ra​jąc mie​szan​ki ze zwie​rzę​cą krwią. Roz​po​zna​wa​ła już bez pro​ble​mów świń​ską, by​dlę​cą, owczą (fuj!), szczu​rzą (nie​ste​ty), koń​ską i kró​li​czą. Pre​fe​ro​wa​ła świń​ską, naj​bar​dziej po​dob​ną w sma​ku do ludz​kiej. – Kie​dy spa​łaś, wspo​mnia​łem Chri​stia​no​wi, co się wy​da​rzy​ło. Nie po​wie​dzia​łem jed​nak naj​waż​niej​sze​go – zdra​dził w pew​nym mo​men​cie Otto. – Pora to zmie​nić. – Za​stu​kał no​żem w pu​char, pro​sząc o uwa​gę. Na sali wol​no ga​sły ostat​nie gło​sy. Sie​dem par oczu wpa​try​wa​ło się w wam​pi​ra w mun​du​rze. – Jak wie​cie, przy​wio​złem tu ko​goś spe​cjal​ne​go. Po​każ się – mruk​nął. Mi​le​na wsta​ła, pre​zen​tu​jąc się raz jesz​cze w ca​łej oka​za​ło​ści. – Jak my​śli​cie, kim jest? – Niem​ką, to chy​ba oczy​wi​ste – za​uwa​żył Chri​stian. – Osiem​na​sty… dzie​więt​na​sty wiek – strze​la​ła ja​kaś wam​pi​rzy​ca o du​żych, zie​lo​nych oczach. Mia​ła na gło​wie płó​cien​ny cze​pek zu​peł​nie jak w fil​mach hi​sto​rycz​nych. – Z ludu, do kroć​set, ale cał​kiem kształt​na!

Mi​le​na na​gle skon​sta​to​wa​ła, że cały czas mó​wi​ła po nie​miec​ku… gwa​rą za​czerp​nię​tą od Ma​rii. – Na​ro​do​wość, po​cho​dze​nie i wy​gląd nie mają zna​cze​nia – rzekł Otto, za​kła​da​jąc nogę na nogę. – A co ma? – chciał wie​dzieć Ni​co​las. Za​pa​dła ci​sza peł​na wy​cze​ki​wa​nia. Otto po​to​czył wzro​kiem po ze​bra​nych, z przy​jem​no​ścią wy​chwy​tu​jąc ich za​cie​ka​wie​nie i ro​sną​ce na​pię​cie. Lu​bił bu​do​wać dra​ma​tur​gię. – Jest le​kar​stwem na słoń​ce – wy​ja​śnił z dumą – ży​wym re​me​dium. Dziew​czy​na drgnę​ła. Nikt jesz​cze nie przed​sta​wiał jej w ten spo​sób. Wam​pi​ry spu​ści​ły gło​wy i za​czę​ły szep​tać, zde​ner​wo​wa​ne. – Pa​nie, po​wi​nie​neś od​po​cząć – rzekł ła​god​nie Chri​stian. Chy​ba roz​wa​żał u nie​go po​mie​sza​nie zmy​słów. Otto uniósł dłoń w ge​ście nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu. – Po​wta​rzam: ta ko​bie​ta cho​dzi w słoń​cu. A dzię​ki jej krwi – ja też mogę to ro​bić. Od ja​kichś czter​dzie​stu ośmiu go​dzin mogę żyć w świe​tle dnia. I nie​ba​wem to za​pre​zen​tu​ję. Wam​pi​ry po​bla​dły. – To nie​bez​piecz​ne. – Nie po​wi​nie​neś. – W żad​nym wy​pad​ku…! Otto pła​wił się w ich ir​ra​cjo​nal​nym stra​chu. – Wiem, że w tych mu​rach sły​szy​cie od cza​su do cza​su ta​kie sło​wa. Ale tym ra​zem to po pro​stu praw​da. Co wię​cej, gdy​by​śmy mie​li re​pli​ka​tor… po drob​nej mo​dy​fi​ka​cji krwi, też mo​gli​by​ście wyjść za dnia. Zie​lo​no​oka wam​pi​rzy​ca chrząk​nę​ła zna​czą​co. – Mamy re​pli​ka​tor. – Słu​cham? – Otto był tak za​sko​czo​ny, że zgu​bił swój wy​stu​dio​wa​ny uśmie​szek. Re​zy​den​ci po​szep​ta​li mię​dzy sobą, wresz​cie Chri​stian zde​cy​do​wał się na wy​ja​śnie​nia. – Men​tor jed​ne​go z pa​cjen​tów jest Fa​mi​lian​tem. Po​sia​da​my re​pli​ka​tor… nie​ofi​cjal​nie. Od bli​sko stu dwu​dzie​stu lat. – Dzia​ła? Wam​pi​ry wy​szcze​rzy​ły się ra​do​śnie. – Do​sko​na​le – za​pew​ni​ła go zie​lo​no​oka. – Jak ina​czej tu, na od​lu​dziu, wy​-

kar​mi​li​by​śmy cho​rych? – Nie​praw​do​po​dob​ne – zdu​miał się Otto. Re​pli​ka​to​ry, ko​mo​ry re​ge​ne​ra​cyj​ne, w ogó​le sprzęt opar​ty na ga​dziej tech​no​lo​gii był do wy​łącz​nej dys​po​zy​cji Fa​mi​lian​tów. – Wi​dzę, że po​wi​nie​nem czę​ściej wi​zy​to​wać swo​je gniaz​da. Wam​pi​rzy​ca w czep​ku wy​cią​gnę​ła szy​ję w jego stro​nę. – Czy z tym le​kar​stwem to praw​da? – spy​ta​ła prze​ję​ta, a jej duże oczy zro​bi​ły się jesz​cze więk​sze. – Tak, Li​lien, naj​szczer​sza. Tem​pe​ra​tu​ra na sali pod​nio​sła się o kil​ka stop​ni, wam​pi​ry ze​bra​ły się wo​kół swe​go pana pod​eks​cy​to​wa​ne. To za​dzi​wia​ją​ce, jak szyb​ko scep​ty​cyzm za​stą​pi​ła w nich wia​ra. Mi​le​na nie po​dzie​la​ła ich en​tu​zja​zmu. W jed​nej chwi​li war​tość jej ży​cia skur​czy​ła się do za​war​to​ści ma​łej fiol​ki. Je​śli po​bio​rą prób​kę i od​pa​lą re​pli​ka​tor, po​my​śla​ła nie​spo​koj​nie, do cze​go bę​dzie im wte​dy po​trzeb​na? – Czy trud​no zmo​dy​fi​ko​wać krew? – do​py​ty​wał się Ni​co​las. – Wy​star​czy pod​dać ją kon​tak​to​wi z mie​dzią – usły​sza​ła Ot​to​na. O żesz cho​le​ra ja​sna! Skąd wie​dział?! Od Da​riu​sza? Pod​słu​chał coś u Fa​mi​lian​tów? Rzu​ci​ła ner​wo​we spoj​rze​nie na roz​e​mo​cjo​no​wa​ną grup​kę. – Hola, hola! – za​wo​ła​ła. – Skąd pew​ność, że na nich aku​rat za​dzia​ła? Wam​pi​ry za​mil​kły i wbi​ły spoj​rze​nia w Ot​to​na. – Za​dzia​ła. Na moje dzie​ci z pew​no​ścią. – Pa​no​wie, pa​nie, tu cho​dzi o na​sze ży​cie – za​uwa​żył trzeź​wo Ni​co​las. – A tym​cza​sem nic nie wie​my na pew​no. – Pla​no​wa​łem po​ka​zać wam to o za​cho​dzie słoń​ca… – za​czął Otto. Wam​pi​ry wsta​ły jak po​cią​gnię​te jed​nym sznur​kiem i wbi​ły w swe​go Mi​strza na​glą​ce spoj​rze​nie. – Te​raz – za​żą​dał Chri​stian. – Sala spa​leń? – za​su​ge​ro​wał Ni​co​las. Wam​pi​ry ob​ru​szy​ły się, ale Otto uniósł dłoń. – Sala spa​leń – po​twier​dził. – Chodź​my. Po​dał Mi​le​nie ra​mię i ru​szy​li przed sie​bie pew​nym kro​kiem. Za nimi po​dą​żał szpa​ler wam​pi​rów – ci​chych, spię​tych i zde​ner​wo​wa​nych do gra​nic moż​li​wo​ści. Kro​ki nio​sły się echem, co pe​wien czas w uszy wdzie​rał się ja​kiś od​le​gły jęk, prze​ra​ża​ją​cy krzyk lub mia​ro​we ło​mo​ta​nie. – Co to jest sala spa​leń? – szep​nę​ła Mi​le​na.

– Wy​sil tro​chę mózg – mruk​nął Otto. Też był zde​ner​wo​wa​ny. Pierw​szy raz w ży​ciu po​czuł pre​sję swo​ich dzie​ci. Nie spo​dzie​wał się tego. Nie po nich. Jak​by Więź z cza​sem osła​bła. Wą​ski ko​ry​tarz wił się raz w górę, raz w dół. Po obu stro​nach mi​ja​li ce​gla​ne cele, za​mknię​te gru​by​mi me​ta​lo​wy​mi drzwia​mi. Ką​tem oka re​je​stro​wa​ła moc​ne oku​cia i ste​ro​wa​ne elek​tro​nicz​nie po​tęż​ne za​su​wy. Kie​dy we​szli pię​tro wy​żej, uj​rza​ła kil​ka bla​dych twa​rzy przy​ci​śnię​tych do nie​wiel​kich otwo​rów w drzwiach. W ich oczach doj​rza​ła sza​leń​stwo tak po​twor​ne, że du​sza nie​mal ucie​kła jej na ra​mię. – Ilu ich jest? – chcia​ła wie​dzieć. – Dzie​więć​dzie​się​ciu trzech – po​in​for​mo​wa​ła ją Li​lien. – Czy… wy​zdro​wie​ją? Wam​pi​rzy​ca nie od​po​wie​dzia​ła. Nie bez po​wo​dów mie​li tu za​ostrzo​ny ry​gor. – Na​dzie​ja jest za​wsze – ode​zwał się Ni​co​las. Mi​le​na wspo​mnia​ła sło​wa Kor​ne​liu​sa o syn​dro​mie wy​pa​le​nia i za​drża​ła. Więc tak koń​czą ci, któ​rzy prze​kro​czą gra​ni​cę. W pasz​czy sza​leń​stwa, za​tra​cie du​szy. Ni​co​ści. Za​gry​zła usta i przez dal​szą dro​gę nie py​ta​ła o nic. Za​trzy​ma​li się przed ogrom​ny​mi dwu​skrzy​dło​wy​mi drzwia​mi. Był to ko​niec ko​ry​ta​rza w kształ​cie li​te​ry T, skąd od​cho​dzi​ły dwie dro​gi oka​la​ją​ce ja​kieś po​miesz​cze​nie. Otto pchnął wro​ta i ge​stem za​pro​sił dziew​czy​nę do środ​ka. Wszedł za nią wol​no, uno​sząc gło​wę. Wzro​kiem błą​dził po su​fi​cie. – Mi​len… po​zwo​lisz kro​pel​kę? – po​pro​sił mar​twym gło​sem. – Na wszel​ki wy​pa​dek. Po​da​ła mu dłoń, a on lek​ko wpił się w jej nad​gar​stek. Mu​snął go usta​mi, jak​by ca​ło​wał, przy oka​zji jed​nak za​ssał spo​ry łyk. Ode​tchnął, a na po​licz​ki wró​ci​ła mu czer​wień. – Czy mó​wi​łem ci, że je​steś pięk​na? – spy​tał ci​cho. – Nie. Chy​ba nie. – I wy​jąt​ko​wa? – Niech się za​sta​no​wię… Też nie. W ogó​le mnie nie kom​ple​men​tu​jesz. – Od​wy​kłem – przy​znał się. Szczęk​nę​ły me​ta​lo​we za​su​wy, uka​zu​jąc luf​ci​ki prze​sło​nię​te przy​dy​mia​nym szkłem. Okie​nek – tych otwar​tych – było sześć. – Pa​trzą? – spy​ta​ła. – O tak. Za​raz się za​cznie.

– Pa​nie – roz​legł się głos z gło​śni​ka – je​steś pe​wien? – Wy​ko​nać! – krzyk​nął. Nie​oli​wio​ny daw​no me​cha​nizm zgrzyt​nął prze​raź​li​wie i nad ich gło​wa​mi za​czę​ła otwie​rać się ko​pu​ła. Spo​mię​dzy łą​czeń osy​pa​ła się odro​bi​na pyłu. Mi​le​na wy​cią​gnę​ła dłoń i opadł na nią proch… sa​dza… Och – po​piół. Taki sam, w jaki ob​ró​cił się na jej oczach Gri​sza. – Spa​la​cie tu wam​pi​ry – szep​nę​ła. – Tyl​ko nie​ule​czal​ne przy​pad​ki – wy​ja​śnił su​chy głos. Sło​necz​ne świa​tło try​snę​ło na nich z mocą, a wraz z nim roz​le​gło się prze​cią​głe wes​tchnie​nie. Otto i jego Dama sta​li bez śla​du po​pa​rzeń. *** Do​rian wzniósł ma​szy​nę po​nad pu​łap chmur i onie​miał z za​chwy​tu. Nad nimi świe​ci​ło słoń​ce – cu​dow​ne, go​rą​ce i tęt​nią​ce ży​ciem, pod nimi przez szpa​ry mię​dzy ob​ło​ka​mi mi​go​ta​ła zie​leń la​sów, sza​chow​ni​ce pól i ciem​ne wstę​gi dróg. Byli jak pta​ki – wol​ni i ską​pa​ni w zło​tym bla​sku. – Wi​dzisz? – wy​chry​piał. – Pięk​ne. – Ca​the​ri​ne zło​ży​ła dło​nie w za​mszo​wych rę​ka​wicz​kach jak do mo​dli​twy. – Nie są​dzi​łam, że zo​ba​czę to na wła​sne oczy. Za dnia. Chwi​lę le​cie​li, nic nie mó​wiąc. Do​rian włą​czył au​to​pi​lo​ta i od​wró​cił ku niej twarz. – Nie wiem, co kom​bi​nu​jesz, ale ci się nie uda. Ca​the​ri​ne mil​cza​ła. – Na​wet nie tknę bro​ni – po​wie​dział z na​ci​skiem. – Nie mu​sisz. – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie ro​zu​miesz: ni​g​dy nie wy​stą​pię prze​ciw​ko niej. – Wiem. – Ca​the​ri​ne nie ra​czy​ła na​wet na nie​go spoj​rzeć. Do​rian wy​ła​mał ner​wo​wo pal​ce. Z pro​wa​dzo​nych przez ra​dio roz​mów zo​rien​to​wał się, że wła​śnie te​raz pod​ziem​ny​mi au​to​stra​da​mi su​nął do punk​tu spo​tka​nia wóz opan​ce​rzo​ny pod do​wódz​twem Vic​to​ra. Na koń​cu tra​sy miał wy​do​stać się na po​wierzch​nię i da​lej je​chać na prze​łaj, przez las. On miał za za​da​nie wy​lą​do​wać na lot​ni​sku po​lo​wym i, wraz z Cath, nie​po​strze​że​nie zbli​żyć się pie​szo do miej​sca z krzy​żem. Sta​no​wi​li za​le​d​wie zwiad, świet​nie wy​po​sa​żo​ny, ale nic po​nad​to. – To do cze​go je​stem ci po​trzeb​ny?

– Masz dość spe​cy​ficz​ny sta​tus… – Nie przy​po​mi​naj mi – mruk​nął po​nu​ro. – A wszę​dzie się tra​fia ja​kiś re​ne​gat. Do​rian po​ru​szył się nie​spo​koj​nie. – Mi​ster Q. – By​stry chło​pak. – Zdra​dzi wa​szą spra​wę, tak samo jak wła​sną rasę. – Jest na​szym dłuż​ni​kiem. To dla nie​go bar​dzo ko​rzyst​ny układ. – Je​śli to zro​bisz – Do​rian za​ci​snął dłoń na drąż​ku ste​row​ni​czym – roz​bi​ję ma​szy​nę. Ca​the​ri​ne wy​stu​dio​wa​nym ge​stem spoj​rza​ła na ze​ga​rek. – Nie zdą​żysz, przy​stoj​nia​ku, nie zdą​żysz. Wska​zów​ka se​kun​do​wa mi​nę​ła dwu​nast​kę i w tym mo​men​cie twarz Do​ria​na stę​ża​ła. *** Nie​po​strze​że​nie dzień zbli​żał się ku koń​co​wi. Było chłod​no, wiatr cze​sał po​ła​cie traw. Cięż​kie chmu​ry za​snu​ły nie​bo, jed​nak sil​ne po​dmu​chy wciąż je roz​ga​nia​ły. Otto sta​nął u wy​lo​tu jed​ne​go z ko​ry​ta​rzy i spoj​rzał przed sie​bie. Na ho​ry​zon​cie ma​ja​czył ka​mien​ny krzyż, bu​dząc w nim nie​zro​zu​mia​ły lęk. Był ma​syw​ny, nie​co po​chy​lo​ny przez czas i wy​so​ki – na​wet z tej od​le​gło​ści wi​dać było, jak gó​ru​je nad oko​li​cą. – Mi​len, przej​dzie​my się – za​or​dy​no​wał. Po​słusz​nie sta​nę​ła u jego boku, bło​go​sła​wiąc do​bre buty za kost​kę. Czer​wo​na suk​nia w ogó​le nie nada​wa​ła się do spa​ce​rów po chasz​czach, na szczę​ście ru​szy​li wzdłuż ru​mo​wi​ska, któ​re było dość rzad​ko po​ro​śnię​te. Otto mó​wił nie​wie​le, jak​by to miej​sce przy​wo​ła​ło wspo​mnie​nia i wo​lał kon​tem​plo​wać je w ci​szy. Chwi​la​mi jego cia​łem wstrzą​sa​ły lek​kie dresz​cze. Kie​dy po​dał dłoń, by swo​bod​nie prze​szła przez spo​re usy​pi​sko, przy​trzy​ma​ła ją. – Po​wiedz mi wresz​cie, na kogo dzia​ła moja krew? Pro​szę. Skąd pew​ność, że aku​rat na two​je dzie​ci? – Oczy Mi​le​ny błysz​cza​ły, puls przy​spie​szył. Czu​ła, że war​to spró​bo​wać, kie​dy jest taki za​do​wo​lo​ny, pew​ny sie​bie i wy​ci​szo​ny. Otto wa​hał się chwi​lę. Prze​śli​zgnął się wzro​kiem po jej spię​tej twa​rzy i,

nie prze​ry​wa​jąc wę​drów​ki, rzekł ła​ska​wie: – Kie​dy się zmie​nia​łaś, dzia​ła​ło na cie​bie kil​ka czyn​ni​ków. Twój oj​ciec. – Wy​su​nął pa​lec. – Da​rius… – Po​ka​zał dru​gi. Mi​le​na ski​nę​ła gło​wą, to było oczy​wi​ste. Wte​dy wy​pro​sto​wał trze​ci. – Oraz Ma​ria. Po​trzą​snę​ła prze​czą​co gło​wą. – Nie są​dzę. Wy​pi​łam ją, kie​dy było już po wszyst​kim. – Nie. By​łaś w ostat​niej fa​zie prze​mia​ny. – Dla​cze​go o niej mó​wi​my? – Bo jest klu​czem. By ją stwo​rzyć, uży​łem jadu trzech daw​ców. Dwóch było sta​rych i sil​nych, trze​ci był jej krew​nym, co mia​ło gwa​ran​to​wać suk​ces. – Kto to był? – Ja, Mor​de​chaj i Do​rian. Moim zda​niem każ​dy z nas ule​ga wpły​wo​wi two​jej czy​stej krwi. Tak samo jak Da​rius i Fi​diasz. A na​sze dzie​ci – tej mo​dy​fi​ko​wa​nej. – Hm. Są​dzi​łam, że dzia​łam na cie​bie ze wzglę​du na Da​riu​sza… Cie​ka​wa teo​ria, war​ta spraw​dze​nia. Otto z przy​jem​no​ścią przy​jął jej su​ge​stię. Lu​bił em​pi​rycz​ne po​dej​ście do ży​cia: nie​usta​ją​ce do​świad​cza​nie, ana​li​zo​wa​nie i wy​cią​ga​nie wnio​sków. Wła​śnie w ten spo​sób poj​mo​wał roz​wój. Ktoś taki mógł​by być jego uczniem – dużo bar​dziej war​to​ścio​wym niż Da​rius. – Mógł​bym na​uczyć cię, jak za​da​je się cier​pie​nie – rzu​cił nie​ocze​ki​wa​nie w prze​strzeń. – Są ta​kie miej​sca w cie​le… – Nie – prze​rwa​ła mu zde​cy​do​wa​nie. – Wiem też spo​ro o du​sze​niu. – Spoj​rzał na nią wil​got​ny​mi ocza​mi. Zim​ne bły​ski w wod​ni​stych tę​czów​kach przy​pra​wia​ły Mi​le​nę o dresz​cze i na​su​wa​ły ja​kieś wi​zje: si​nie​ją​ca twarz… dy​got ra​mion… na​gła mięk​kość cia​ła… – O Boże. – Za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. Na​gle zro​zu​mia​ła, skąd te nowe do​zna​nia i to wstrzą​snę​ło nią do głę​bi. – Mo​gła​bym… Och. – Tak? – Tor​tu​ro​wać kon​cer​to​wo. – Pa​mięć krwi…? – Ob​li​zał usta, pod​eks​cy​to​wa​ny. A po​tem stwier​dził z nut​ką za​wi​ści: – Masz do​stęp do mo​ich wspo​mnień. Mi​le​nie opa​dły ra​mio​na. Nie pra​gnę​ła wie​dzy, któ​rej bazą było okru​cień​stwo. Bu​dzi​ła w niej od​ra​zę i sprze​ciw. – Tym ra​zem wy​pi​łam na​praw​dę dużo – wy​szep​ta​ła.

– Hisz​pań​skie buty? – rzu​cił Otto. TRACH! Miaż​dżo​ne ko​ści stóp za​trzesz​cza​ły jak wiąz​ka chru​stu. Wzdry​gnę​ła się. – Ko​cia łap​ka? – spraw​dzał da​lej. Za​pach gni​ją​ce​go cia​ła… wol​no zdra​py​wa​ne​go aż do ko​ści był ni​czym – w po​rów​na​niu z bó​lem draż​nio​nych ner​wów. Po​bla​dła. – Grusz​ka Pa​pie​ża? ŁUP! Me​cha​nizm otwo​rzył się gwał​tow​nie, roz​ry​wa​jąc pod​nie​bie​nie, ra​niąc ję​zyk i wy​bi​ja​jąc zęby. Z tru​dem od​dy​cha​ła. To były na​rzę​dzia tor​tur – pry​mi​tyw​ne i bar​dzo sku​tecz​ne. – Dla​cze​go mam wra​że​nie, że wiem, jaka to męka? – Wszyst​ko te​sto​wa​łem na so​bie – od​parł z dumą. Od​wró​ci​ła wzrok. Był bar​dziej szur​nię​ty, niż są​dzi​ła. Po​win​na jak naj​szyb​ciej stąd spie… Ob​ro​ża za​ci​snę​ła się gwał​tow​nie, po​zba​wia​jąc Mi​le​nę tchu. Oczy wy​szły jej na wierzch. – Nie​grzecz​na dziew​czyn​ka. – Wam​pir roz​su​nął w uśmie​chu usta. Rzu​ci​ła mu nie​na​wist​ne spoj​rze​nie, ale nic nie po​wie​dzia​ła. – I jaką za​da​ła​byś mi tor​tu​rę? – spy​tał cie​ka​wie. – Słu​że​nie lu​dziom – od​par​ła przez zęby. – Naj​le​piej w wio​sce za​bi​tej de​cha​mi. – Wi​dzę, że nie je​steś za​chwy​co​na – Otto nie krył roz​cza​ro​wa​nia – ale z cza​sem do​ce​nisz moje stu​dia nad bó​lem.

Rozdział 20 Kie​dy sta​nę​li pod krzy​żem, Mi​le​na unio​sła gło​wę, by doj​rzeć jego ko​niec. Ka​mień zwie​trzał ze sta​ro​ści, wy​ku​ty w nim na​pis był już nie​czy​tel​ny, ale ca​łość wciąż pre​zen​to​wa​ła się oka​za​le. – Spo​ry – za​uwa​ży​ła. – Trzy czter​dzie​ści po​nad grun​tem. Pra​wie metr w zie​mi. – Skąd wiesz? – To mój krzyż po​kut​ny. Sam go zro​bi​łem. – Po​ło​żył dłoń na chro​pa​wej po​wierzch​ni i po​gła​dził ją z czu​ło​ścią. – Za co ta po​ku​ta? – Daw​ne dzie​je. Nie od​grze​buj​my tru​pów. – Od​da​lił się bez sło​wa, wy​jął z ka​bu​ry pi​sto​let i na​gle wy​strze​lił w stro​nę cio​sa​ne​go ka​mie​nia: BANG! BANG! BANG! Dziew​czy​na sku​li​ła się od​ru​cho​wo. – Po​gię​ło cię?! – krzyk​nę​ła. Otto od​da​lił się jesz​cze tro​chę. W miej​scu tra​fień wid​nia​ły bia​ła​we pla​my. – Mi​len, do mnie! – za​wo​łał. – Po co? – od​krzyk​nę​ła. Wam​pir syk​nął, nie​za​do​wo​lo​ny. Wła​śnie tego nie lu​bił w ko​bie​tach – wszyst​kie były cho​ro​bli​wie nie​zdy​scy​pli​no​wa​ne. – Chodź tu, ale już! Mi​le​na owi​nę​ła dłoń rąb​kiem suk​ni i po​de​szła do Ot​to​na, wciąż zer​ka​jąc przez ra​mię. Męż​czy​zna trzy​mał w dło​ni me​ta​lo​wy gwiz​dek. Wi​dzia​ła już po​dob​ny. Wy​da​wał nie​sły​szal​ny dla lu​dzi dźwięk – prze​ni​kli​wy i dość bo​le​sny. – Za​sło​nić uszy? – Słu​cham? – Mój oj​ciec taki ma. Wzy​wa nim Czy​ści​cie​li na apel. Gór​na war​ga wam​pi​ra drgnę​ła po​gar​dli​wie. – Nie są​dzę. To cu​deń​ko do​stra​ja się do wi​bra​cji na po​zio​mie ato​mo​wym – wy​ja​śnił i dmuch​nął. Nic. Ci​sza.

Mi​le​na unio​sła py​ta​ją​co brwi. – Pad​nij! – krzyk​nął, cią​gnąc ją za sobą na zie​mię. Krzyż za​chy​bo​tał się i na​gle roz​pry​snął jak tłu​czo​ne szkło. Ka​mie​nie, pył, dro​bin​ki pia​sku – to wszyst​ko wzbi​ło się w po​wie​trze i chwi​lę po​tem spa​dło gra​dem odłam​ków. Mi​le​na pi​snę​ła. Nie po​tra​fi​ła się po​ha​mo​wać. – Po co to zro​bi​łeś?! – Prze​czu​cie. – Pod​niósł ją z zie​mi, otrze​pał. – Od kil​ku go​dzin mam wra​że​nie, że nie po​wi​nien tu stać. Wra​caj​my do gniaz​da. Prze​szli kil​ka kro​ków i nie​ocze​ki​wa​nie po​bli​skim ru​mo​wi​skiem wstrzą​snął ko​lej​ny wy​buch. Pa​dli w piach. – To zno​wu ty? – spy​ta​ła za​sko​czo​na. Ta eks​plo​zja była inna – gło​śna i mniej fi​ne​zyj​na. Otto uniósł z zie​mi uma​za​ną twarz. Roz​glą​dał się czuj​nie. – Ci​cho. Do​bie​gły ich dwa twar​de, me​cha​nicz​ne dźwię​ki – ktoś prze​ła​do​wy​wał broń. Od​wró​ci​li się w jed​nym kie​run​ku. W krza​kach, w spo​rej od​le​gło​ści od nich, stał w roz​kro​ku męż​czy​zna. Trzy​mał coś na ra​mie​niu. – Bie​giem…! – krzyk​nął Otto, chwy​ta​jąc ją za rękę. Prze​mie​ści​li się za nie​wiel​kie wznie​sie​nie i znów pa​dli na zie​mię. Czer​wo​na suk​nia roz​ło​ży​ła się jak spa​do​chron i wzbi​ła tu​ma​ny ku​rzu. – Boże, kto to? – A jak my​ślisz? Wróg! Ma wy​rzut​nię po​ci​sków. – Otto wy​jął z cho​le​wy dłu​gi nóż i bły​ska​wicz​nie pod​czoł​gał się do Mi​le​ny. Spoj​rza​ła na ostrze prze​ra​żo​na. Jej źre​ni​ce były jak spodki. – Nie pa​ni​kuj – mruk​nął i kil​ko​ma cię​cia​mi zma​sa​kro​wał suk​nię. – I jak ja te​raz wy​glą​dam? – za​pro​te​sto​wa​ła, jak​że po nie​wcza​sie. – Wi​dać mi majt​ki! – „Majt​ki” nie były zbyt do​kład​nym okre​śle​niem. To był re​likt za​mierz​chłej epo​ki wią​za​ny na ta​siem​ki, z no​gaw​ka​mi za ko​la​na. ŁUP! Na​stęp​ny po​cisk upadł cał​kiem nie​da​le​ko. – Ale mo​żesz biec. – Otto wy​chy​lił na chwi​lę gło​wę. – Fa​tal​nie ce​lu​je. To chy​ba czło​wiek. – Może strze​la na po​strach? – rzu​ci​ła z na​dzie​ją. Nie pierw​szy raz ża​ło​wa​ła prze​mia​ny w wam​pi​ra. Była już wię​zio​na, gry​zio​na, pa​lo​na i te​raz jesz​cze ostrze​li​wa​na. Jako dzien​ni​kar​ka mo​gła co naj​wy​żej zgu​bić dłu​go​pis. Otto ogar​nął spoj​rze​niem oko​li​cę. – Roz​dzie​la​my się. Na moją ko​men​dę bie​gniesz za tymi krza​ka​mi do wyj​-

ścia przy wie​ży. – Ja​kiej wie​ży? Otto sap​nął. – No tak, te​raz tam jej nie ma. Wi​dzisz po​chy​łe drze​wo? To tam. Mi​le​na wy​sta​wi​ła gło​wę. – Yhm… wi​dzę. – Cho​waj się, de​bil​ko! Mi​le​na przy​war​ła do zie​mi. – Na mój sy​gnał prze​bie​rasz no​ga​mi, ile wle​zie. Zro​zu​mia​łaś? – Tak jest. – Grzecz​na dziew​czyn​ka. Otto od​cze​kał chwi​lę. – Jesz​cze nie… Jesz​cze nie… Prze​su​wa​my się w pra​wo. Jesz​cze nie… Na zie​mię! Zno​wu rzu​ci​li się w piach i w tej sa​mej chwi​li ko​lej​ny wy​buch wstrzą​snął oko​li​cą. Na ich gło​wy po​sy​pa​ły się gru​dy zbi​tej zie​mi i ga​łę​zie roz​trza​ska​nej przez po​cisk brzóz​ki. – To chy​ba jed​nak wam​pir. Chce nas za​go​nić na otwar​tą prze​strzeń – mruk​nął Otto. – Te​raz! Mi​le​na się po​de​rwa​ła. Nogi spię​ły się do wy​sił​ku, sku​pi​ły całą ener​gię, by chro​nić ży​cie, ucie​kać. Prze​bie​gła pięć, może sześć me​trów i wtem ob​ro​ża za​ci​snę​ła się na jej szyi z nie​spo​ty​ka​ną wcze​śniej mocą. Krew za​trzy​ma​ła się, od​dech ustał, a ostre noże wbi​ły gwał​tow​nie w de​li​kat​ną skó​rę. Dziew​czy​na za​char​cza​ła… i pa​dła na zie​mię jak dłu​ga. Na​wet kie​dy le​ża​ła, ostrza na​dal za​głę​bia​ły się w szy​ję jak w ma​sło. Otto zbladł. Jak mógł za​po​mnieć…?! Gwał​tow​nym ru​chem wy​szarp​nął z kie​sze​ni urzą​dze​nie wiel​ko​ści pu​deł​ka za​pa​łek i zmiaż​dżył w dło​ni jed​nym ści​śnię​ciem pal​ców. Noże cof​nę​ły się wol​no, uwal​nia​jąc czer​wo​ne stru​gi. Mi​le​na wciąż le​ża​ła nie​ru​cho​mo z roz​rzu​co​ny​mi na boki człon​ka​mi. Skó​rza​na ob​ro​ża była śli​ska od krwi. Wam​pir pod​czoł​gał się do jej cia​ła. – Mi​len…? – szep​nął. Ser​ce ło​mo​ta​ło mu z prze​ra​że​nia. Daw​no tak nie bał się o ko​bie​tę. Le​ża​ła twa​rzą ku zie​mi, cen​na krew bez​pow​rot​nie wsią​ka​ła w zie​mię. Wy​cią​gnął rękę ku po​czer​wie​nia​łym, wil​got​nym wło​som, ale bał się ich do​tknąć. Je​śli znisz​czył na​daj​nik o uła​mek se​kun​dy za póź​no… ta ślicz​na głów​-

ka po​tur​la się po ka​mie​niach. – Ty idio​to! Za​bi​łeś ją! Za​bi​łeś! – Wraz z dzi​kim wrza​skiem coś chu​de​go i ku​dła​te​go ze​sko​czy​ło z drze​wa i wcze​pi​ło się w nie​go pa​zu​ra​mi. Z tru​dem od​cze​pił to coś i trza​snął nim o zie​mię. Drob​na po​stać po​de​rwa​ła się jak na sprę​ży​nach i od​sło​ni​ła zęby. – Cath…? – Otto wy​trzesz​czył oczy. – Jak mnie na​mie​rzy​łaś? – Nie​na​wi​dzę cię! – dar​ła się po fran​cu​sku Ca​the​ri​ne. Żyły wy​szły jej na wierzch, twarz po​czer​wie​nia​ła. – Za​wsze wszyst​ko psu​łeś! Ona mia​ła żyć! Sły​szysz?! Żyć! – Spa​daj, głu​pia babo! – wark​nął. Chciał wró​cić do Mi​le​ny, lecz wte​dy to​wa​rzysz Ca​the​ri​ne pu​ścił se​rię mniej​sze​go ka​li​bru. Ce​lo​wał bar​dzo sta​ran​nie mię​dzy nich i prze​kaz nie bu​dził wąt​pli​wo​ści. – Chcę po​móc. Chy​ba jesz​cze od​dy​cha – za​wo​łał po​lu​bow​nie, uno​sząc ręce. Ca​the​ri​ne spoj​rza​ła w stro​nę cia​ła, na uła​mek se​kun​dy tra​cąc go z oczu. Wy​star​czy​ło. Otto do​padł do niej, chwy​cił za wło​sy i za​sło​nił się nią jak tar​czą. Śmier​dzia​ła per​fu​me​rią na ki​lo​metr. Za​ska​ku​ją​ce, że nie wy​czuł jej wcze​śniej. – Za​wsze by​łaś kiep​ska w te​re​nie – syk​nął w za​ró​żo​wio​ne ucho. – Puść! Otto się za​śmiał. – Bo się zdzi​wisz. Hej, ty, w krza​kach! Rzuć broń! Wam​pir wy​ło​nił się z ukry​cia i prze​ła​do​wał. Tuż pod ich no​ga​mi eks​plo​do​wał ko​lej​ny po​cisk, wzbi​ja​jąc fon​tan​nę pia​chu i odłam​ków. Pa​dli ogłu​sze​ni, a ciem​ne nie​bo z pa​sma​mi po​ma​rań​czo​wych chmur na za​cho​dzie znik​nę​ło jak zdmuch​nię​te. *** Kil​ka​dzie​siąt se​kund póź​niej Otto się ock​nął. Dy​go​tał jak w fe​brze, w uszach mu dzwo​ni​ło, z nosa są​czy​ła się wą​ska struż​ka krwi. Do​praw​dy nie pa​mię​tał, kie​dy ostat​nio tak fa​tal​nie się czuł. – Sche​is​se – wy​beł​ko​tał, zsu​wa​jąc z sie​bie Ca​the​ri​ne. Fran​cuz​ka mia​ła po​kie​re​szo​wa​ny cały przód, była nie​przy​tom​na i ob​fi​cie krwa​wi​ła. To był do​bry mo​ment, by ją zli​kwi​do​wać, pil​niej​sza jed​nak była po​moc Mi​le​nie. Na czwo​ra​ka do​tarł w miej​sce, gdzie ją zo​sta​wił – i zdę​biał. Było pu​ste. Ab​so​lut​nie

pu​ste! Nie wie​rząc wła​snym oczom, po​ma​cał wgłę​bie​nie w pia​chu. To nie​moż​li​we, aby znik​nę​ła bez śla​du! Nie tak bły​ska​wicz​nie. Roz​glą​dał się pół​przy​tom​nie, roz​bi​ty i obo​la​ły. Strasz​nie dud​ni​ło mu w gło​wie. Cze​mu wi​dzi tak źle? Gdy​by było odro​bi​nę ja​śniej! Nie​ste​ty, bu​rzo​we chmu​ry znów zbi​ły się w jed​ną masę, okry​wa​jąc roz​le​wi​ska ca​łu​nem ciem​no​ści. Pró​bo​wał uru​cho​mić dru​gi wzrok, ten, któ​ry po​zwa​lał wi​dzieć w mro​ku, ale coś z nim szwan​ko​wa​ło. Nie miał cza​su się nad tym za​sta​na​wiać. W od​da​li uj​rzał po​ru​sza​ją​cy się punkt – ktoś niósł bez​wład​ne cia​ło z szyb​ko​ścią za​ska​ku​ją​cą na​wet u wam​pi​ra. Świa​do​mość Ot​to​na za​trze​po​ta​ła na skra​ju rze​czy​wi​sto​ści. To było ta​kie nie​re​al​ne. Zmru​żył oczy, by le​piej wi​dzieć od​le​gły ob​raz, ale wciąż był roz​my​ty. Nos chy​ba mu spuchł. Nie czuł więk​szo​ści za​pa​chów, na​wet krwi Ca​the​ri​ne, któ​ra wsią​kła mu w ubra​nie. Osu​nął się na zie​mię i od​po​czy​wał kil​ka mi​nut, wy​czer​pa​ny i wy​ja​ło​wio​ny z wszel​kiej ener​gii. Ta sła​bość była taka… po​ni​ża​ją​ca. Czuł, jak wol​no za​pa​da się w ot​chłań, jak mózg wy​łą​cza się neu​ron po neu​ro​nie. I kie​dy pra​wie po​chło​nę​ła go ciem​ność, na​gle, ca​łym cia​łem, po​czuł wi​bra​cje. Nad​jeż​dżał sprzęt cięż​ki, a to z pew​no​ścią nie zna​czy​ło nic do​bre​go. Ze​brał reszt​ki sił i sta​nął na drżą​ce nogi. Je​śli znisz​czą jego gniaz​do, jesz​cze jed​no jego gniaz​do, jego ro​do​wą sie​dzi​bę – chy​ba szlag go tra​fi! – Ręce do góry…! – Usły​szał mę​ski głos. Był stłu​mio​ny, jak​by przedarł się przez ja​kąś prze​sło​nę. Od​wró​cił się, zły. Pół​ko​lem ota​cza​ły go wam​pi​ry – do​bo​ro​wa jed​nost​ka na usłu​gach Fa​mi​lian​tów. Trzy​ma​ły go na musz​ce, a ich prze​wa​ga była bez​dy​sku​syj​na. *** Ob​ję​cia były przy​ja​zne, za​pach – obie​cu​ją​cy. Roz​anie​lo​na otwo​rzy​ła oczy. Nie my​li​ła się. W ra​mio​nach trzy​mał ją Do​rian i biegł tak pręd​ko, że świat zlał się w barw​ną smu​gę. Nie​mal za​kwi​li​ła ze szczę​ścia. Czyż nie był cu​dow​ny? Zno​wu ra​to​wał ją z opre​sji jak w fil​mach spod zna​ku płasz​cza i szpa​dy. Przy​tu​li​ła się do jego pier​si, a on, czu​jąc to, przy​sta​nął i de​li​kat​nie po​ło​żył ją na zie​mi. Unio​sła wzrok, by wy​chwy​cić jego spoj​rze​nie i w tym mo​men​cie sze​ro​ki uśmiech zgasł jak zdmuch​nię​ty. Źre​ni​ce męż​czy​zny były pio​no​we i nie​po​ko​ją​co obce, twarz – nie​ru​cho​ma. Ale naj​gor​sze było zim​no bi​ją​ce od jego cia​ła, jak​by stygł za ży​cia.

Do​sta​ła gę​siej skór​ki. – Do​rian…? – Wciąż mia​ła na​dzie​ję, że się myli. – Mów do mnie Mi​ster Q. Mi​le​na za​mknę​ła na mo​ment po​wie​ki, a pierś za​fa​lo​wa​ła jej od emo​cji. Od po​cząt​ku czu​ła, że ukry​wa przed nią ja​kiś mrocz​ny se​kret. – Mi​ster Q– po​wtó​rzy​ła głu​cho. – Pa​mię​tasz, co się sta​ło? Mil​cza​ła, przy​gnę​bio​na i nie​szczę​śli​wa. – Mam do​star​czyć w sta​nie nie​na​ru​szo​nym twój mózg i ser​ce. Je​śli nie bę​dziesz współ​pra​co​wać, uka​rzę cię. – Mi​ster Q prze​su​nął wzrok na jej ko​la​na, a po​tem wy​żej. – Po​zba​wię cię koń​czyn. To tyl​ko dwa ru​chy. – Będę współ​pra​co​wać – obie​ca​ła szyb​ko. – Pa​mię​tam wszyst​ko. – Ja​kieś obce wspo​mnie​nia? Zmarsz​czy​ła czo​ło. Dla​cze​go o to spy​tał? Prze​cież tyl​ko Otto i Kor​ne​lius wie​dzie​li o jej umie​jęt​no​ściach! – Nie. – Ob​ra​że​nia? Ostroż​nie po​ru​szy​ła gło​wą, do​tknę​ła szyi. Rany za​go​iły się bły​ska​wicz​nie, co nie​wąt​pli​wie za​wdzię​cza​ła zdol​no​ściom re​ge​ne​ra​cyj​nym Ma​rii i no​wej die​cie. Pro​blem sta​no​wi​ło tyl​ko osła​bie​nie po utra​cie krwi. – Nie mam ob​ro​ży – za​uwa​ży​ła. – Spa​da trzy mi​nu​ty po dez​ak​ty​wa​cji. To była cie​ka​wa in​for​ma​cja. – Chy​ba mam uszko​dzo​ne krę​gi szyj​ne – skła​ma​ła. – Wte​dy nie ru​sza​ła​byś gło​wą. – Mi​ster Q po​sta​wił ją jak lal​kę, okrę​cił. – Je​steś w za​ska​ku​ją​co do​brym sta​nie. – Sła​bo mi – za​pew​ni​ła nie​co zbyt ener​gicz​nie. – Nie uciek​niesz. Kie​dy uży​wam no​si​cie​la, bie​gnę szyb​ciej niż wam​pir. Da​lej pój​dziesz sama. – Bo mi nogi z tył​ka po​wy​ry​wasz? – mruk​nę​ła pod no​sem. – Idzie​my. Nie​da​le​ko cze​ka sa​mo​lot. Pu​ścił ją przo​dem, a ona ru​szy​ła, prze​ję​ta ta​jem​ni​cą, któ​rą wła​śnie po​zna​ła. Py​ta​nia kłę​bi​ły jej się w gło​wie. Dla​cze​go Do​rian ukry​wał, że jest Fa​mi​lian​tem? Czy wy​dał ją, bo był jed​nym z nich? Czy bę​dzie pa​mię​tał, co ro​bi​ło jego cia​ło – po odłą​cze​niu? Jed​no było pew​ne – Stwo​rzy​ciel uży​wa​ją​cy Do​ria​na te​raz już wie​dział, że wciąż jest od​por​na na słoń​ce.

Zer​k​nę​ła na nie​ru​cho​mą twarz i ser​ce ści​snę​ło jej się bo​le​śnie. Rysy były zna​jo​me, ale spoj​rze​nie wciąż czuj​ne i wro​gie. Nie tak wy​obra​ża​ła so​bie to spo​tka​nie. Spod pal​ców mia​ły krze​sać się skry, oczy błysz​czeć jak gwiaz​dy, a ser​ce trze​po​tać jak mo​tyl. Za​miast tego pro​wa​dził ją ni​czym zbie​ga. Wes​tchnę​ła i spu​ści​ła gło​wę. Uciecz​ka wy​da​wa​ła się bez​ce​lo​wa, sko​ro straż​nik po​tra​fił tak szyb​ko biec. A gdy​by nie mógł jej go​nić? Ta myśl za​kieł​ko​wa​ła w niej na​gle i z wiel​ką siłą. Nie mógł go​nić. Biec. Po​ru​szać się. Hmm… Na​tchnio​na nową na​dzie​ją za​głę​bi​ła się w świe​żo prze​ję​tą wie​dzę. Otto wie​le uwa​gi po​świę​cił ko​ściom, ścię​gnom i ner​wom. Zno​wu zer​k​nę​ła przez ra​mię. Szko​da, że cia​ło Do​ria​na było tak szczel​nie prze​sło​nię​te war​stwa​mi ubra​nia. Gdy​by wi​dzia​ła jego nogi, krę​go​słup albo kark, mia​ła​by szan​sę. Zmarsz​czy​ła brwi. Gra była nie​bez​piecz​na, ale o wy​so​ką staw​kę. – Po​noć każ​dy Fa​mi​liant ma ta​tu​aż? – ode​zwa​ła się. Chcia​ła brzmieć swo​bod​nie, ale mó​wi​ła przez ści​śnię​te gar​dło. Zbył ją mil​cze​niem, ale nie za​prze​czył. – Wi​dzia​łam cię bez ko​szu​li. Nic nie masz. Mi​ster Q świ​dro​wał ją wzro​kiem. – Znak jest ukry​ty. Na czasz​ce, z tyłu gło​wy – wy​ja​śnił spo​koj​nie. Chy​ba uznał, że nie jest zbyt by​stra. Nikt, kto wi​dział oczy Stwo​rzy​cie​la, nie wąt​pił w jego obec​ność. – Kie​dy się zmie​ni​łaś? Ci​śnie​nie pod​nio​sło się jej bły​ska​wicz​nie, na po​licz​kach za​kwi​tły ru​mień​ce. – Prze​cież wiesz, dwa mie​sią​ce temu – za​śmia​ła się ner​wo​wo. – Prze​stań się już zgry​wać, Do​rian. – MI​STER Q – po​wie​dział z na​ci​skiem. Wi​zja wy​ry​wa​nych nóg sta​ła się cał​kiem re​al​na. – Do​rian jest Fa​mi​lian​tem niż​sze​go rzę​du. – Niż​sze​go rzę​du? Co to zna​czy? – Jego cia​łem za​rzą​dza Vic​tor. Wy​naj​mu​je go nam za opła​tą. Ru​mień​ce Mi​le​ny po​bla​dły, usta wy​schły na wiór. Było go​rzej, niż są​dzi​ła. – Nie po​wie​dział ci. Nie dzi​wię się, nie ma się czym chwa​lić. – Nie wie​rzę w ani jed​no two​je sło​wo – po​wie​dzia​ła po​ru​szo​na. – Nie wiem, cze​mu to ro​bisz. Nie ro​zu​miem. To okrut​na za​ba​wa. Mi​ster Q za​trzy​mał się gwał​tow​nie. – Do​brze, prze​ko​naj się. – Roz​piął dwa gu​zi​ki czar​nej ko​szu​li, chwy​cił grzy​wę wło​sów w garść i od​sło​nił kark. – Wi​dzisz?

Mi​le​nie bły​snę​ły oczy, pa​zu​ry wy​su​nę​ły się bły​ska​wicz​nie. Na szyi uj​rza​ła frag​ment ogo​na po​kry​te​go łu​ską, resz​ta nik​nę​ła wy​żej. Ona jed​nak nie szu​ka​ła za​wi​łych, barw​nych wzo​rów. Był tam je​den punkt… szcze​gól​ny, któ​ry blo​ko​wał całe cia​ło. Ude​rze​nie mu​sia​ło być szyb​kie i pre​cy​zyj​ne, a nie mia​ła wpra​wy. – Gdzie? – Na​chy​li​ła się nad ob​na​żo​nym kar​kiem. Pach​niał… Do​ria​nem, tak bar​dzo pach​niał, że aż za​szkli​ły się jej oczy. – Mó​wi​łem, pod wło​sa​mi. – Mi​ster Q się nie​cier​pli​wił. Miał mi​sję i gów​no go ob​cho​dzi​ło, co są​dzi ta pa​nien​ka. Nie chciał tyl​ko, by trak​to​wa​ła go jak wam​pi​ra, isto​tę pod​łe​go ga​tun​ku i pod​le​głą. Mi​le​na prze​su​nę​ła pal​cem po skó​rze. – Jest – mruk​nę​ła i na​gle wbi​ła pa​zur. Wszyst​ko zda​rzy​ło się tak szyb​ko, że nie zdą​ży​ła mru​gnąć. Cia​ło Do​ria​na za​dy​go​ta​ło, zmię​kło i osu​nę​ło się na tra​wę jak ze​psu​ta za​baw​ka. Męż​czy​zna le​żał na tra​wie z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Przez uła​mek se​kun​dy lśni​ło w nich za​sko​cze​nie, a po​tem zo​sta​ła tyl​ko szkla​na nie​obec​ność. Dziew​czy​na sta​ła nad nim, wy​peł​nio​na bez​brzeż​nym smut​kiem. Po​czu​ła sa​mot​ność tak przej​mu​ją​cą jak ni​g​dy do​tąd. Od​kąd się prze​mie​ni​ła, Do​rian każ​dym swym po​stęp​kiem udo​wad​niał jej, że wam​pir może za​cho​wać czło​wie​czeń​stwo. Miał swo​je wady, ale wie​rzy​ła w jego do​bre in​ten​cje, chcia​ła w nie wie​rzyć. A te​raz spo​czy​wał u jej stóp – żywy do​wód skry​wa​nych grze​chów i złych de​cy​zji. Przy​kuc​nę​ła i uję​ła w dło​nie jego pięk​ną twarz w ra​mie ciem​nych, dłu​gich wło​sów. Była nie​ru​cho​ma jak ma​ska, za​sty​gła w wy​ra​zie zdu​mie​nia. I po​my​śleć, że w każ​dej chwi​li mógł zmie​nić się w śmier​tel​ne​go wro​ga. Do​rian, jej Do​rian. Po​ca​ło​wa​ła czu​le po​wie​ki i usta, przy​tu​li​ła go do pier​si. Pal​ce wam​pi​ra po​ru​szy​ły się nie​mal nie​wi​docz​nie. Usły​sza​ła ci​chy głos, sła​by i nik​ną​cy. Przy​ło​ży​ła ucho do warg. – Ucie​kaj… – wy​szep​tał Do​rian. To był on, nie mia​ła wąt​pli​wo​ści. Mar​twił się o nią, a jego źre​ni​ce były okrą​głe jak dzie​się​cio​gro​szów​ki. – Do​go​nią mnie. Stra​ci​łam spo​ro krwi. – Więc… pij. Za​drża​ła na tę myśl. Była prak​tycz​na, ku​szą​ca i zba​wien​na. – Do​brze, ko​cha​ny, do​brze. – Zło​ży​ła na jego ustach ostat​ni po​ca​łu​nek, a po​tem prze​su​nę​ła ję​zy​kiem wzdłuż nie​bie​skiej żyły. Tęt​ni​ła za​pra​sza​ją​co, na​brzmia​ła i taka peł​na. Wtu​li​ła się w jego za​pach i za​ssa​ła lep​ką sło​dycz. Ta

krew sma​ko​wa​ła ja​koś ina​czej. Mia​ła ba​gien​ny po​smak, go​rycz​kę i chłód. Kie​dy po​czu​ła pie​cze​nie, ode​rwa​ła się od szyi za​sko​czo​na. Przez szcze​li​ny źre​nic pa​trzył na nią Mi​ster Q. W ciem​nych oczach spo​strze​gła… sza​cu​nek. *** Otto wol​no uniósł ręce za gło​wę, omia​ta​jąc spoj​rze​niem na​past​ni​ków. Było ich pię​ciu, wszy​scy w me​ta​li​zo​wa​nych, skro​jo​nych na mia​rę kom​bi​ne​zo​nach i rę​ka​wi​cach o wzmoc​nio​nych za​koń​cze​niach pal​ców. Cios tak uzbro​jo​nej dło​ni by​wał śmier​tel​ny, wie​dział o tym do​sko​na​le, sam cza​sem ich uży​wał. Nie roz​po​zna​wał na​to​miast bro​ni. Spust i rę​ko​jeść były za​ska​ku​ją​co duże, gięt​ki kształt przy​wo​dził na myśl fi​ne​zyj​ną po​ręcz za​koń​czo​ną ce​low​ni​kiem. Z pew​no​ścią nie po​wsta​ły z my​ślą o ludz​kich dło​niach. Wam​pir w zie​lon​ka​wym kom​bi​ne​zo​nie wło​żył broń do ka​bu​ry i sta​nął na​prze​ciw. Lśnią​ca prze​sło​na jego ka​sku od​bi​ła wy​krzy​wio​ną zło​ścią na​kra​pia​ną twarz. Otto z za​sko​cze​niem stwier​dził, że wy​glą​da ja​koś ina​czej niż zwy​kle. Trud​no było wy​chwy​cić róż​ni​cę, ale ist​nia​ła, z pew​no​ścią ist​nia​ła. – Oko za oko – usły​szał zna​jo​my głos. Krew ucie​kła mu do stóp. – Vic? Ty… ży​jesz? – wy​chry​piał. – Tyl​ko co to za ży​cie? – Wam​pir w kom​bi​ne​zo​nie za​ci​snął pię​ści. Ze zło​ści za​pa​ro​wał mu kask. – Chy​ba nie jest tak źle? – za​gad​nął przy​jaź​nie Otto. Wzro​kiem nie​spo​koj​nie prze​cze​sał oko​li​cę. Była wy​mar​ła jak po prze​mar​szu wojsk. Szo​ku​ją​ce, bio​rąc pod uwa​gę, że ha​ła​śli​wa strze​la​ni​na od​by​ła się kil​ka​set me​trów od gniaz​da peł​ne​go wam​pi​rów. – Nie tak źle?! A chcesz po​pa​trzeć? Jest aku​rat do​sta​tecz​nie ciem​no. – Na znak Vic​to​ra dwaj męż​czyź​ni chwy​ci​li więź​nia. Jak​by nie wy​star​cza​ło, że stał pod bro​nią, z rę​ko​ma na kar​ku. – Aż tak się mnie bo​isz? – spy​tał Otto, nie kry​jąc po​gar​dy. – Aż tak cię znam – od​parł Vic​tor, uno​sząc prze​sło​nę. – I co są​dzisz o swo​im dzie​le? Pre​zen​ta​cja wy​wo​ła​ła ocze​ki​wa​ne wra​że​nie. Otto ob​li​zał ner​wo​wo usta. – By​łem pe​wien, że umar​łeś. – Nie biło mi ser​ce? Nie od​dy​cha​łem? – za​cie​ka​wił się Vic​tor.

– Nie… zwró​ci​łem uwa​gi. Spie​szy​łem się. – Spie​szy​łeś. – Vic​tor uniósł brwi, a dziu​ra po oku drgnę​ła. – Czym to zro​bi​łeś? Otto z wa​ha​niem wy​su​nął przed sie​bie ręce. – Tym. Za​pa​dła za​ska​ku​ją​ca ci​sza. Otto spu​ścił wzrok i zmar​twiał. Nie miał pa​zu​rów. Miał… pa​znok​cie. Brud​ne, ró​żo​we pa​znok​cie. Z po​bli​skie​go leja do​biegł ich hi​ste​rycz​ny chi​chot. Od pew​ne​go cza​su sta​ła tam Ca​the​ri​ne i chwia​ła się jak zom​bie. Po​kie​re​szo​wa​na po​stać, wy​bi​te zęby i skoł​tu​nio​ne wło​sy wy​glą​da​ły nie​po​ko​ją​co, ale nie ro​bi​ły ta​kie​go wra​że​nia jak spoj​rze​nie peł​ne obłę​du. – Re​gres…! To re​gres! – Ko​bie​ta zdzie​ra​ła rę​ka​wicz​ki i ma​cha​ła rę​ko​ma jak w tran​sie. – My​śla​łam, że to tyl​ko ja! Wi​dzi​cie? Wi​dzi​cie?! Wi​dzie​li. Dło​nie mia​ła ludz​kie. Bez wąt​pie​nia. – Co się dzie​je? – za​żą​dał wy​ja​śnień Vic. – Nie ro​zu​miesz? Ta wiedź​ma zmie​nia nas w lu​dzi! – krzyk​nę​ła Cath. – Kogo? – Każ​de​go, kto pije jej krew. Wam​pi​ry sto​ją​ce za Vic​to​rem po​ru​szy​ły się ner​wo​wo. – To za​raź​li​we? – szep​nął je​den z nich. Był bar​dzo ni​ski i miał brą​zo​wy kom​bi​ne​zon w ma​sku​ją​ce wzo​ry. – Nie, idio​to! Pi​łeś cho​dzą​cą za dnia? – Skąd! – To za​mknij się i trzy​maj więź​nia. Brą​zo​wy kom​bi​ne​zon wciąż się wier​cił. – Cze​go, Pier​re? – wark​nął Vic​tor. – Mó​wi​łeś, że lek… – Stul pysk! Pier​re kar​nie za​mknął usta. Roz​kaz to roz​kaz. Vic​tor dy​szał. Mia​ło być miło. Ze​msta, prze​ję​cie dziew​czy​ny, od​sta​wie​nie jej na dół i świę​ty spo​kój. Może spa​cer po ka​ta​kum​bach z lamp​ką wina. Zły hu​mor po​wra​cał jak ból gło​wy po ze​psu​tej krwi. Wy​jął nóż o dłu​gim, wą​skim ostrzu i lewą dło​nią moc​no ści​snął pie​go​wa​tą twarz. – Otto, mam w du​pie twój re​gres. Czas wy​rów​nać ra​chun​ki. Męż​czy​zna drgnął, ale na​wet nie mru​gnął. – Nic nie po​wiesz? – spy​tał Vic, opry​sku​jąc go śli​ną.

Otto po​krę​cił gło​wą, go​to​wy na ból, któ​re​go jesz​cze nie do​świad​czył. Nie czuł pod​nie​ce​nia, na​wet cie​ka​wo​ści. Ser​ce mu krwa​wi​ło, a mózg trwał w stu​po​rze. Był czło​wie​kiem…! Nie wi​dział w ciem​no​ściach, sły​szał bez​na​dziej​nie, pra​wie nie wy​czu​wał za​pa​chów, a ba​nal​ne otar​cia na dło​niach i ko​la​nach pie​kły jak sto dia​błów. Co mo​gło prze​bić taką mękę? Nie​ocze​ki​wa​nie zwiot​czał, jak​by nad​miar emo​cji wziął górę i tyl​ko dla​te​go nie osu​nął się na zie​mię, że trzy​ma​ły go twar​de dło​nie żoł​nie​rzy. *** Mi​le​na szła w stro​nę za​cho​dzą​ce​go słoń​ca. Wpraw​dzie nik​nę​ło za gru​bą war​stwą chmur, ale czu​ła do​sko​na​le jego cie​pło i moc. Wy​pi​ta krew na​peł​ni​ła ją ener​gią, ser​ce jed​nak biło nie​chęt​nie, jak​by stra​ci​ło cały za​pał. Nie wie​dzia​ła, gdzie jest ani do​kąd się udać. Nie mia​ła po​my​słu, co ro​bić. Do​bie​ga​ją​ce z dali przy​tłu​mio​ne od​gło​sy i za​pa​cho​wy ślad, któ​ry zo​sta​wi​ła, uno​szo​na przez Do​ria​na, och, nie!, przez jego cia​ło – sta​no​wi​ły je​dy​nie wska​zów​ki, w któ​rą stro​nę się nie uda​wać. To wszyst​ko. Przy​sta​nę​ła na chwi​lę i po​my​śla​ła o Poli, była prze​cież jej Cie​niem. Te​le​fon ko​mór​ko​wy stra​ci​ła wie​ki temu, wy​sła​ła więc w prze​strzeń nie​mra​wy sy​gnał men​tal​ne​go przy​wo​ła​nia. Bez skut​ku. Uzna​ła, że naj​wy​raź​niej była w tym kiep​ska, tak samo jak w mo​dy​fi​ko​wa​niu pa​mię​ci Gło​sem. Ru​szy​ła da​lej. Przez mo​ment po​my​śla​ła o Sin​si​nie i na​tych​miast od​go​ni​ła od sie​bie tę po​ku​sę. Tyl​ko tej gni​dy jej bra​ko​wa​ło. Na​stęp​nie dra​ma​tycz​nie prze​szu​ka​ła swo​je po​ten​cjal​ne kon​tak​ty z ludź​mi i wam​pi​ra​mi, któ​rzy mo​gli​by jej po​móc. Mat​ka – od​pa​da. Kie​dy ostat​nio za​dzwo​ni​ła do niej z aresz​tu, nie otrzy​ma​ła żad​ne​go wspar​cia, na​wet do​bre​go sło​wa. Oj​ciec? Rany, le​piej w ogó​le nie wra​cać do Szcze​ci​na, tam będą jej szu​kać naj​pierw. Poza tym, jako re​gent był pod​le​gły Fa​mi​lian​tom, pa​skud​na za​leż​ność. Ra​dek? Nie wia​do​mo, czy żyje. Da​riusz? Sam ga​nia w ob​ro​ży kil​ka pię​ter pod Pa​ry​żem. Otto? O Boże, nie. Była w de​spe​ra​cji, że w ogó​le o nim po​my​śla​ła. Mał​goś​ka? Ta to naj​chęt​niej za​dźga​ła​by ją koł​kiem. Skoń​czy​ły się jej po​my​sły i da​lej szła bez​myśl​nie jak au​to​mat. Była sama. Po raz pierw​szy ab​so​lut​nie sama. Tyl​ko ona, mo​kra​dła po le​wej, pta​ki w krza​kach i chma​ry ko​ma​rów na go​łych łyd​kach. Bra​ko​wa​ło tyl​ko wy​cia wil​ków i bu​rzy. Jed​nym trzep​nię​ciem za​tłu​kła czte​ry ko​ma​ry. Po co ją ści​gać? Wy​star​czy zo​sta​wić na pa​stwę tych be​stii.

Wtem uchwy​ci​ła wą​tły za​pach spa​lin. Przy​sta​nę​ła i wy​tę​ży​ła słuch. Na​wet je​śli był tu gdzieś sa​mo​chód, to z pew​no​ścią nie je​chał. Za to nie​co z pra​wej, z na​prze​ciw​ka, zbli​ża​ły się dwie oso​by. Zbyt ci​cho i szyb​ko jak na lu​dzi. Od​wró​ci​ła się na pię​cie i pu​ści​ła pę​dem w stro​nę wil​got​nych grzę​za​wisk. Tu​pot się na​si​lił, z dali do​bie​gły ją ja​kieś stłu​mio​ne gło​sy i chwi​lę po​tem na szyb​kie kro​ki na​ło​żył się szum pra​cu​ją​ce​go sil​ni​ka. Nie sły​sza​ła kół, nie czu​ła wi​bra​cji nad​jeż​dża​ją​ce​go po​jaz​du, a jed​nak zbli​żał się, był nie​da​le​ko. Zwol​nił na chwi​lę i znów przy​spie​szył. Te​raz nie to​wa​rzy​szył mu już ża​den dźwięk. Od​wró​ci​ła się, rzu​ci​ła krót​kie, ner​wo​we spoj​rze​nie przez ra​mię i zdę​bia​ła. Wóz, któ​ry nad​cią​gał, był ro​dza​jem po​dusz​kow​ca. Uno​sił się nad zie​mią i na​bie​rał pręd​ko​ści. Rzu​ci​ła się w krza​ki i wpa​dła w mo​kra​dła. Po​jazd zwol​nił, ale nie za​prze​stał po​ści​gu. Krą​żył wo​kół gę​sto po​ro​śnię​tych wy​se​pek, jak​by w ocze​ki​wa​niu, aż ści​ga​na opu​ści nie​do​stęp​ne schro​nie​nie. Przedar​ła się głę​biej, hi​ste​rycz​nie prze​mie​rza​jąc grzą​ski grunt. Ugi​nał się, wcią​gał co​raz głę​biej jej buty, wresz​cie za​pa​dła się w bło​cie po ko​la​na. Z tru​dem wy​ję​ła nogi z grzę​za​wi​ska i przy​sta​nę​ła na wą​skim, su​chym cy​plu. Dy​sza​ła. Wil​got​ny opar osło​nił jej cia​ło i przez chwi​lę czu​ła się bez​piecz​na. Wdech. Wy​dech. Wdech… Wy​dech… Prze​bi​ła wzro​kiem mgli​stą za​sło​nę i wol​no za​pa​da​ją​cą ciem​ność. Słoń​ce było tuż nad ho​ry​zon​tem, ale wie​dzia​ła, że kie​dy się za nim skry​je, nie bę​dzie zmi​łuj. Przed nią roz​cią​ga​ło się tyl​ko ba​gni​sko – drga​ją​cy, przy​ja​zny grunt okry​ty pie​rzy​ną ple​śni i ośli​zgłych ka​mie​ni. Przy​ja​zny? Skąd ten po​mysł? Przy​ja​zny, cał​kiem przy​ja​zny. Opa​dła na ko​la​na, zdar​ła po​cię​tą suk​nię i ob​le​pio​ne cięż​kim szla​mem buty, zo​sta​jąc w sa​mym sta​ni​ku i płó​cien​nych majt​kach za ko​la​no. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca dy​go​ta​ła na chłod​nym wie​trze, wresz​cie po​ło​ży​ła się w bło​cie i wy​su​nę​ła przed sie​bie ręce. Cia​ło ru​szy​ło na​przód dziw​nym wę​żo​wym ru​chem. Su​nę​ła, skra​da​ła się, czoł​ga​ła. Dło​nie bez​błęd​nie znaj​do​wa​ły ga​łę​zie, wy​sta​ją​ce frag​men​ty ko​rze​ni i twar​de, pew​ne miej​sca, ko​la​na i brzuch od​py​cha​ły się… nie, nie od​py​cha​ły, prze​śli​zgi​wa​ły po cmo​ka​ją​cym bło​cie. Przy​sta​nę​ła na chwi​lę i zer​k​nę​ła w tył. Zdu​mie​wa​ją​ce, ale wła​śnie po​ko​na​ła trzę​są​ce się ba​gno z cien​ką rzę​są zbu​twia​łych ro​ślin. Była brud​na, ow​szem, ale nie mia​ło to zna​cze​nia. Przy​naj​mniej owa​dy igno​ro​wa​ły okle​jo​ną skó​rę. Oczy po​ru​szy​ły się w na​ra​sta​ją​cym mro​ku jak ska​ne​ry, prze​cze​su​jąc te​ren. Pta​ki. Pta​ki. Le​żą​cy łoś. Zno​wu pta​ki… Nie​mal się za​śmia​ła. W od​da​li stał po​jazd. Ten, któ​ry ją ści​gał. We wnę​trzu uj​rza​ła trzy syl​wet​ki sie​dzą​ce bli​sko sie​bie. Ge​sty​ku​lo​wa​ły, po​ru​szo​ne, go​rącz​ko​wo coś ro​bi​ły. Jed​na z nich – naj​więk​sza – za​sty​gła

bez ru​chu, jak​by pa​trzy​ła na coś z uwa​gą. Unio​sła dłoń, wzy​wa​jąc po​zo​sta​łych do sie​bie. Ja​kim cu​dem wi​dzia​ła to wszyst​ko przez me​ta​lo​wą prze​sło​nę? Skąd ten ska​nu​ją​cy ruch gło​wą? Od ra​mie​nia do ra​mie​nia. I zno​wu. Do​tych​czas tak nie ro​bi​ła. Za​fra​po​wa​na, za​to​pi​ła pal​ce w ocie​ka​ją​cych bło​tem wło​sach i tym na​głym ru​chem spło​szy​ła kil​ka bro​dzą​cych pta​ków. To było jak efekt do​mi​na. Pta​ki wzbi​ły się w po​wie​trze z szu​mem skrzy​deł, po​sta​cie w po​jeź​dzie do​pa​dły ja​rzą​ce​go się bla​do urzą​dze​nia i wtem w jej stro​nę coś wy​strze​li​ło. Sku​li​ła się gwał​tow​nie. To była sieć – moc​na i twar​da. Oplo​tła ją i za​ci​snę​ła się, wy​du​sza​jąc nie​mal całe po​wie​trze z płuc. Jęk​nę​ła, tra​cąc od​dech. Me​ta​lo​we węzy wpi​ły się w skó​rę, uwal​nia​jąc żół​ta​wy gaz. Mają mnie, po​my​śla​ła. Jesz​cze tyl​ko za​drga​ły jej po​wie​ki i cały świat od​pły​nął w nie​byt. *** Wam​pir w ża​bo​cie wy​su​nął się bez​sze​lest​nie zza gła​zu. Ot​to​na trzy​ma​ło dwóch na​past​ni​ków, trze​ci, otwo​rzyw​szy prze​sło​nę swe​go ka​sku (błąd, wiel​ki błąd!), ści​skał mu dło​nią szczę​kę, jesz​cze dwóch sta​ło w pew​nym od​da​le​niu z bro​nią go​to​wą do strza​łu. Nie zwle​ka​jąc dłu​żej, sta​ran​nie na​mie​rzył cel i na​ci​snął spust. Świa​tło try​snę​ło pro​sto w od​sło​nię​tą twarz męż​czy​zny z wą​si​kiem i w tej sa​mej chwi​li jego gło​wa za​pło​nę​ła ży​wym ogniem. Ko​ści za​mi​go​ta​ły jak roz​grza​ne do czer​wo​no​ści wę​gle, usta otwar​ły się w pa​rok​sy​zmie bólu, a oko na​pu​chło i pę​kło. Żar pełzł da​lej, w głąb cia​ła, smród spa​le​ni​zny roz​prze​strze​niał się bły​ska​wicz​nie. Żoł​nie​rze, wi​dząc to, pa​dli na zie​mię i syn​chro​nicz​nie prze​tur​la​li się w róż​nych kie​run​kach jak krę​gle strą​co​ne jed​nym ude​rze​niem. Vic​tor opadł na ko​la​na, chwi​lę ko​ły​sał się i wtem osu​nął – tak ja​koś dziw​nie i nie​na​tu​ral​nie. A po​tem wnę​trze jego kom​bi​ne​zo​nu za​pa​dło się, jak​by na​gle za​bra​kło wy​peł​nie​nia. – Vic…?! – Ca​the​ri​ne pi​snę​ła hi​ste​rycz​nie. Nie mo​gło być go​rzej. Jej moż​li​wo​ści sa​mo​obro​ny dra​ma​tycz​nie spa​dły do ludz​kich ogra​ni​czeń, a je​dy​na oso​ba, któ​ra za​wsze o nią dba​ła, wła​śnie zgi​nę​ła. Kuc​nę​ła, roz​glą​da​jąc się ner​wo​wo, a po​tem szep​nę​ła w stro​nę kępy traw i ra​chi​tycz​nych krzacz​ków: – Pier​re…? Chroń mnie…! – Nie przyj​mu​ję roz​ka​zów od lu​dzi – od​parł gniew​nie. Wście​kle mio​tał się w swym pro​wi​zo​rycz​nym ukry​ciu, szu​ka​jąc cze​goś lep​sze​go. Nada​rem​-

nie. Ni​g​dzie nie było schro​nie​nia, a le​że​li wy​sta​wie​ni na strzał jak kacz​ki. Gdzie była ich czuj​ka?! Wie​dział, że nie moż​na ufać wam​pi​ro​wi Vic​to​ra. Trze​ba było zo​sta​wić na cza​tach ko​goś ze swo​ich. W stro​nę spło​szo​nej grup​ki po​tur​lał się ku​li​sty przed​miot i za​trzy​mał u stóp Ca​the​ri​ne. To był kask straż​ni​ka. Wraz z jego gło​wą. – Ba​wi​my się da​lej, czy się pod​da​je​cie? – Pro​po​zy​cja po​pły​nę​ła z po​bli​skiej kupy ka​mie​ni. Pier​re był pe​wien, że snaj​per le​żał w ja​kimś dole na trze​ciej. – Spo​koj​nie! – za​wo​łał. – My już skoń​czy​li​śmy ak​cję. – Dał sy​gnał i jego od​dział bar​dzo po​wo​li wstał z rę​ko​ma nad gło​wą. – Na​jem​ni​cy? – ucie​szył się Chri​stian, wy​cho​dząc zza ru​mo​wi​ska po ka​mien​nym krzy​żu. Kil​ko​ma ener​gicz​ny​mi ru​cha​mi otrze​pał swą ko​szu​lę, nie wy​pusz​cza​jąc z dło​ni im​pul​sa​to​ra. Chwi​lę po nim po​ja​wi​ły się dzie​ci Ot​to​na, uno​sząc się z miejsc ab​so​lut​nie pła​skich, jak​by na​gle zma​te​ria​li​zo​wa​ły się na zie​mi – każ​dy w dzi​wacz​nym stro​ju z za​mierz​chłej epo​ki, z bro​nią w po​go​to​wiu. Pier​re bły​ska​wicz​nie oce​nił, że była nie tyl​ko za​bój​cza, ale też za​bro​nio​na, taj​na i naj​now​szej ge​ne​ra​cji. Nie miał po​ję​cia, skąd ją wy​trza​snę​li. Ca​the​ri​ne pa​trzy​ła na to osłu​pia​ła. Jesz​cze chwi​la i za​czną się kle​pać po ple​cach! – Co ro​bi​cie? – wrza​snę​ła do na​jem​ni​ków. – Atak! Atak! – Nie chce​my kło​po​tów – syk​nął Pier​re. Ca​the​ri​ne nie słu​cha​ła. Jak w amo​ku wy​szarp​nę​ła skądś nie​du​że czar​ne urzą​dze​nie. – Nic wam nie zro​bią. Nie tym gów​nem! – to mó​wiąc, na​ci​snę​ła przy​cisk. Przez tor​fo​wi​ska po​mknę​ła fala ni to dźwię​ku, ni to ugię​cia świa​tła. Prze​su​nę​ła się w górę, w dół i wzdłuż rów​ni​ny, wy​zwa​la​jąc sze​reg ci​chych klik​nięć, iskier i ob​łocz​ków dymu. Wam​pi​ry Ot​to​na spoj​rza​ły po so​bie stru​chla​łe. – O Mut​ti…[16] – wy​rwa​ło się ko​bie​cie w czep​ku. W tej sa​mej chwi​li w pro​mie​niu kil​ku ki​lo​me​trów prze​sta​ły dzia​łać wszyst​kie urzą​dze​nia ste​ro​wa​ne elek​tro​nicz​nie i za​si​la​ne prą​dem. Ja​kim​kol​wiek. Broń, cu​dow​na broń, któ​rą trzy​ma​li w rę​kach, była bez​u​ży​tecz​na. Jed​nak nie to wy​wo​ła​ło pa​ni​kę w oczach re​zy​den​tów. Pod ich sto​pa​mi, trzy​dzie​ści me​trów ni​żej, otwo​rzy​ły się drzwi – dzie​więć​dzie​siąt trzy pary, jed​na po dru​giej – i uwol​ni​ły wam​pi​ry o oczach ska​żo​nych sza​leń​stwem, cier​pie​niem i po​ra​ża​ją​cym złem. Isto​ty, któ​rych du​sze wy​ga​sły set​ki lat temu.

Za​szło słoń​ce.

Rozdział 21 Kil​ka mi​nut wcze​śniej Mi​le​na czu​ła, że się prze​miesz​cza. Po​jazd su​nął ci​cho i rów​no jak po lo​dzie, nie była to jed​nak kom​for​to​wa jaz​da. Le​ża​ła ubło​co​na, w bie​liź​nie, z wy​krę​co​ny​mi do tyłu rę​ko​ma, bo​le​śnie obi​ja​jąc się o ja​kiś me​ta​lo​wy wy​stęp. Zwią​za​no ją i to moc​no. Rze​mie​nie ści​ska​ły dło​nie i sto​py, ha​mu​jąc prze​pływ krwi. No​sem ło​wi​ła zna​jo​me za​pa​chy, lecz mózg, wciąż otu​ma​nio​ny ga​zem, nie po​tra​fił przy​po​rząd​ko​wać ich do wła​ści​wych osób i miejsc. Wol​no roz​chy​li​ła po​wie​ki, tyl​ko na tyle, by co​kol​wiek zo​ba​czyć, i drgnę​ła za​sko​czo​na. Była w am​fi​bii Lwa. Wła​ści​ciel sie​dział nie​opo​dal w czar​nych bo​jów​kach i pod​ko​szul​ku od​sła​nia​ją​cym im​po​nu​ją​ce mię​śnie. Na szyi za​wie​sił dwa sznu​ry zę​bów – nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że je​den z nich to su​we​nir po Gri​szy – a z twa​rzy nie scho​dził mu uśmie​szek za​do​wo​le​nia. Za nim mi​go​tał ekran wy​świe​tla​ją​cy mapę z po​ru​sza​ją​cym się punk​tem. We​dług wska​zań byli gdzieś na Ma​zu​rach, co od​no​to​wa​ła skru​pu​lat​nie. W ka​bi​nie kie​row​cy sie​dział Gaw​ry​luk, wi​dać go było do​brze przez opusz​czo​ną prze​sło​nę. W głę​bi po​jaz​du uj​rza​ła Iri​nę w blu​zecz​ce, krót​kiej do​pa​so​wa​nej ka​mi​zel​ce i ela​stycz​nych spodniach opi​na​ją​cych zgrab​ne po​ślad​ki. Na gło​wie mia​ła słu​chaw​ki, te​raz nie​co zsu​nię​te, prze​szka​dzał jej bo​wiem wy​so​ki koń​ski ogon. Z wy​pie​ka​mi na po​licz​kach cze​goś słu​cha​ła, re​la​cjo​nu​jąc wra​że​nia to​wa​rzy​szo​wi. Nie​ste​ty, roz​ma​wia​li po ro​syj​sku. Mi​le​na przy​mknę​ła po​wie​ki i nie​ocze​ki​wa​nie skon​sta​to​wa​ła, że do​sko​na​le wie, o czym mó​wią. Wsłu​cha​ła się w sie​bie i nie​mal ro​ze​śmia​ła się w głos. Tak, ro​zu​mia​ła ten ję​zyk, a za​wdzię​cza​ła to… Ma​rii? Nie, nie jej. Zaj​rza​ła głę​biej. To był Otto, bez wąt​pie​nia. Znał, skur​czy​byk, tak​że ro​syj​ski, na​praw​dę go znał. Cho​ciaż tej wią​zan​ki prze​kleństw, któ​rą pu​ści​ła Iri​na, już nie. Dziew​czy​na za​po​wie​trzy​ła się i wresz​cie ode​zwa​ła się z sen​sem: – Po​wie​dział, że nie przyj​mu​je roz​ka​zów od lu​dzi. – To tam są lu​dzie? – Lew uniósł brwi. – Skąd!

– Więc co on bre​dzi? – Zwra​cał się do Cath. – Prze​cze​sa​ła ner​wo​wo wło​sy. – Tam sta​ło się coś dziw​ne​go. Lew po​de​rwał się i się​gnął po dru​gą parę słu​cha​wek. Wpraw​nym ru​chem wy​su​nął ja​kieś urzą​dze​nie. – Mamy na​gra​nie, co było wcze​śniej? – Oczy​wi​ście. – Pal​ce Iri​ny prze​bie​gły po czymś, co przy​po​mi​na​ło skrzy​żo​wa​nie kla​wia​tu​ry z ce​ra​micz​ną misą od​wró​co​ną do góry dnem. Obo​je za​mar​li, jak na pre​mie​rze naj​bar​dziej wy​cze​ki​wa​ne​go fil​mu, po​chy​le​ni i drżą​cy z cie​ka​wo​ści. – Re​gres? Jaki re​gres? – mru​czał do sie​bie Lew. – Ciii! Mó​wią – prze​su​nę​ła pal​cem nad pa​ne​lem – że jej krew zmie​nia wam​pi​ry w lu​dzi. Za​pa​dła ci​sza i Mi​le​na po​czu​ła na so​bie spoj​rze​nia. Wa​ży​ły tonę, a ich cię​żar rósł z każ​dym od​de​chem. Jak ni​g​dy za​pra​gnę​ła być nie​wi​dzial​na – wręcz prze​źro​czy​sta i bez​cie​le​sna jak po​wie​trze. Ale mo​gła co naj​wy​żej za​mknąć po​wie​ki, by nie zdra​dzić, że jest już przy​tom​na. – Jej krew? – wy​szep​tał Lew, krę​cąc gło​wą. – Uhm. – A to be​stia. Śli​na uwię​zła Mi​le​nie w gar​dle. No pięk​nie. Zno​wu sta​ła się wro​giem pu​blicz​nym nu​mer je​den. – Z dru​giej stro​ny… to zna​czy, że Ca​the​ri​ne… – Wam​pir roz​pro​mie​nił się jak słoń​ce, trzep​nął dło​nią w ko​la​no i za​śmiał się głę​bo​kim ba​sem. – A tak się pu​szy​ła, głu​pia pin​da. Fa​mi​liant​ka od sied​miu bo​le​ści. – Nie za​po​mi​naj o Ot​to​nie – do​da​ła Iri​na. – On też ją pił. Wtem wszyst​kie świa​tła w po​jeź​dzie zga​sły. Sa​mo​chód kaszl​nął, prze​je​chał jesz​cze krót​ki od​ci​nek siłą roz​pę​du i się za​trzy​mał. Wiel​ki wam​pir spoj​rzał w stro​nę kie​row​cy. – Co jest? Gaw​ry​luk roz​ło​żył ręce. Przez chwi​lę kon​tro​l​ki ja​rzy​ły się po​świa​tą, wresz​cie i one znik​nę​ły jak zdmuch​nię​te. Mi​le​na, ko​rzy​sta​jąc z ciem​no​ści, otwo​rzy​ła oczy. Błąd. Nie tyl​ko ona wi​dzia​ła w mro​ku. Iri​na, sie​dzą​ca na tyl​nym sie​dze​niu, rzu​ci​ła się na nią jak ty​gry​si​ca. Im​po​nu​ją​cy koń​ski ogon po​wiał za nią jak skrzy​dło, pa​zu​ry za​ci​snę​ły się na świe​żo wy​go​jo​nym gar​dle.

– Nie ru​szaj się – syk​nę​ła. – Lew! Ob​ro​ża! – Tyl​ko nie to świń​stwo! – wrza​snę​ła Mi​le​na po ro​syj​sku. Na samą myśl, że mia​ła​by zno​wu ją wło​żyć, wstrzą​snę​ła się, obu​rzo​na. – Będę grzecz​na. Obie​cu​ję. Wam​pi​ry wy​mie​ni​ły się spoj​rze​nia​mi. Lew ski​nął gło​wą i Iri​na pu​ści​ła dziew​czy​nę wol​no. – Je​śli zła​miesz sło​wo – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem – za​tłu​kę jak psa. – Nie​ocze​ki​wa​nie sma​gnę​ła swo​ją kitą po​ręcz tuż przy jej twa​rzy. Me​tal… pękł. Mi​le​na wy​trzesz​czy​ła oczy. Ni​g​dy nie wi​dzia​ła ta​kich wło​sów. – Na​wet nie py​tam o fry​zje​ra – wy​mam​ro​ta​ła. – Ta​kie tam… wplo​ty – rzu​ci​ła nie​dba​le Iri​na. Mi​le​na nie ro​zu​mia​ła tej gor​li​wo​ści. Była zwią​za​na jak pro​się i mo​gła co naj​wy​żej zgiąć nogi w ko​la​nach. – Cie​ka​we jak mia​ła​bym zwiać? Na kan​gu​ra? A ob​ro​ża pew​nie i tak nie dzia​ła. Iri​na po​ru​szy​ła się nie​spo​koj​nie i chwi​lę po​tem w jej rę​kach zna​la​zła się skó​rza​na obej​ma z kol​ca​mi. Była bar​dzo po​dob​na do tej, któ​ra nie​daw​no za​ci​ska​ła się na szyi Mi​le​ny, ale szer​sza. Wam​pi​rzy​ca po​trzą​snę​ła nią jak grze​chot​ką. – Rze​czy​wi​ście, coś z nią nie tak. Lew nie słu​chał. Wstał czymś za​in​try​go​wa​ny i od do​brej chwi​li… wę​szył. – Czu​jesz to? – Oczy pło​nę​ły mu nie​po​ko​jem. Te​raz wszy​scy po​czu​li. Po​jazd wy​peł​ni​ła du​szą​ca smu​ga nad​pa​lo​ne​go pla​sti​ku. – Spo​koj​nie, Lwie. – Iri​na po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. To było dość po​ufa​łe jak na kon​takt prze​ło​żo​ny-pod​wład​ny. – Na​pra​wi​my, wszyst​ko na​pra​wi​my. – Łą​cza sa​te​li​tar​ne? – Lew szarp​nię​ciem wy​ło​wił za​ka​mu​flo​wa​ne w schow​kach mo​ni​to​ry i rzę​dy urzą​dzeń w me​ta​lo​wych ra​kach. – Pod​słu​chy? Pro​gra​my szpie​gu​ją​ce?! A więc tak ją na​mie​rzy​li! Mi​le​na ogar​nę​ła spoj​rze​niem wy​po​sa​że​nie am​fi​bii. Cho​ciaż jesz​cze przed mi​nu​tą wszyst​ko ja​rzy​ło się jak cho​in​ka, w tej chwi​li było tyl​ko kupą zło​mu. – Nie ma szans – przy​tak​nę​ła mu bez​czel​nie. – Już wi​dzia​łam taką awa​rię. Spoj​rze​nia sku​pi​ły się na niej, uśmiech​nę​ła się więc sze​ro​ko. – To Fran​cu​zi – wy​ja​śni​ła. – Pew​nie zno​wu ska​so​wa​li całą elek​tro​ni​kę w

oko​li​cy. Lew po​de​rwał się jak ra​żo​ny prą​dem i kop​nię​ciem otwo​rzył drzwi. Do wnę​trza wpełzł zmierzch prze​sy​co​ny chło​dem, z od​da​li na​pły​nął lek​ki swąd pa​lo​nych pro​ce​so​rów. Za​pew​ne gdy​by sta​li w in​nym miej​scu, dłu​go nie był​by w sta​nie tego oce​nić, wiatr jed​nak był ła​ska​wy i bły​ska​wicz​nie po​twier​dził przy​pusz​cze​nia Mi​le​ny. Na pust​ko​wiu nie ist​niał inny po​wód, któ​ry tłu​ma​czył​by ten spe​cy​ficz​ny smród. Lew po​ru​szył noz​drza​mi i zmie​nił się na twa​rzy. Było tam coś jesz​cze, nie​po​ko​ją​ce​go jak na​gle roz​brzmie​wa​ją​cy alarm – za​pach śmier​ci, odór pa​lą​ce​go się wam​pi​ra. – Waż​ne, że to nie nasi – ode​zwa​ła się Iri​na. – Da​le​ko dziś nie​sie – za​uwa​żył Lew. – To przez po​go​dę. I pła​ski te​ren. – I po​my​śleć, że też mogą was wy​wą​chać. – Mi​le​na skrzy​wi​ła usta z sa​tys​fak​cją. – Wy​star​czy, że wiatr zmie​ni kie​ru​nek. A tak wietrz​nie dzi​siaj, tak wietrz​nie. Męż​czy​zna spoj​rzał na nią uważ​nie. A po​tem ski​nął na swo​ich. – Chcę po​roz​ma​wiać z nią na osob​no​ści. Iri​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Sko​ro i tak sto​imy. – Wy​szła nie​chęt​nie, a za nią, z ka​bi​ny kie​row​cy, wy​su​nął się Gaw​ry​luk. – Da​lej! – krzyk​nął Lew. – Pa​nie… – za​pro​te​sto​wa​ła nie​śmia​ło Iri​na. – Po​szli won! – Tak jest. – Już bez sło​wa sprze​ci​wu od​da​li​ła się spo​ry ka​wa​łek, aż usły​sze​li cich​ną​ce kro​ki. Za nią, jak cień, po​dą​żył Gaw​ry​luk. *** Ca​the​ri​ne pa​trzy​ła osłu​pia​ła na to, co ro​bi​ły wam​pi​ry. Jej do​bo​ro​wy, cho​ler​nie dro​gi od​dział i na​past​ni​cy, któ​rzy wy​le​gli z dziu​ry w zie​mi, zbi​li się w cia​sną kupę i coś do sie​bie szep​ta​li. Nie spo​sób było nie za​uwa​żyć, że wszy​scy to​tal​nie lek​ce​wa​ży​li jej obec​ność. Otar​ła twarz, prze​cze​sa​ła pal​ca​mi zmierz​wio​ne wło​sy i za​wo​ła​ła: – Halo, a ja…? Wam​pi​ry spoj​rza​ły na nią tak ja​koś mało… przy​jaź​nie. – Wła​śnie, co z nią? – spy​tał kur​du​pel w ża​bo​cie. Żoł​nie​rze wol​no zdej​mo​wa​li ka​ski. Za​szło słoń​ce i nie było sen​su się ka​-

to​wać. – Ja bym zo​sta​wił na przy​nę​tę – za​su​ge​ro​wał Pier​re, gład​ko prze​cho​dząc na nie​miec​ki. Był sta​ry i znał więk​szość ję​zy​ków eu​ro​pej​skich, co bar​dzo przy​da​wa​ło mu się w pra​cy. Ca​the​ri​ne spą​so​wia​ła z obu​rze​nia. W in​nych oko​licz​no​ściach ro​ze​rwa​ła​by mu gar​dło, ale te​raz mo​gła tyl​ko za​pro​te​sto​wać. – Co ty bre​dzisz? – wark​nę​ła. – Jak śmiesz…?! Wam​pi​ry od​wró​ci​ły się do niej ty​łem. Wście​kła za​trze​po​ta​ła ra​mio​na​mi jak wia​trak, ale nikt nie zwra​cał na nią uwa​gi. Po​sta​ła więc chwi​lę, a po​tem za​in​try​go​wa​na zbli​ży​ła się do grup​ki i nad​sta​wi​ła ucha. Ze​bra​ni przed​sta​wi​li się so​bie szyb​ko i te​raz dys​ku​to​wa​li nad lo​sem Ot​to​na. Bie​dak le​żał bez du​cha – trud​no było oce​nić czy spał, czy po pro​stu stra​cił przy​tom​ność. – Zo​sta​wić. – Pier​re był prze​ko​na​ny co do tej de​cy​zji. Wam​pi​ry Ot​to​na po​ka​za​ły zęby. – To nasz oj​ciec – wark​nął Ni​co​las. – Wciąż czu​jesz Więź? Ni​co​las się za​wa​hał. – No wła​śnie. – Pier​re uniósł dłoń, mo​ty​wu​jąc swój od​dział do ak​tyw​niej​szej po​sta​wy. Żoł​nie​rze wy​prę​ży​li się w go​to​wo​ści. – Przej​mu​ję do​wo​dze​nie. – Nie. Ja tu do​wo​dzę. A je​śli cho​dzi o nie​go… – Chri​stian zer​k​nął na le​żą​ce cia​ło i zmarsz​czył brwi – może i za​cho​wy​wał się jak by​dlak, ale wszyst​kie​go nas na​uczył. Kie​dy się ock​nie… zmie​ni​my go. Ja go zmie​nię – za​ofia​ro​wał się, a resz​ta wam​pi​rów w sty​lo​wych wdzian​kach przy​kla​snę​ła mu, uszczę​śli​wio​na. To zdu​mie​wa​ją​ce, ale ta per​spek​ty​wa na​praw​dę ich za​chwy​ca​ła. – Od​bi​ja wam? Trze​ba chro​nić wła​sny ty​łek – wark​nął Pier​re. – Nie ma miej​sca na sen​ty​men​ty. – Dro​ga wol​na – od​parł zim​no Ni​co​las, sta​jąc u boku ża​bo​tu. Po​zo​sta​ła czwór​ka usta​wi​ła się za nimi mu​rem. – Nikt was tu nie trzy​ma. Pier​re po​ru​szył się nie​spo​koj​nie. Nie znał te​re​nu ani moż​li​wo​ści prze​ciw​ni​ka. Sły​szał na​to​miast sze​reg nie​po​ko​ją​cych sze​le​stów, któ​re na​ra​sta​ły z każ​dą chwi​lą. Nie miał wąt​pli​wo​ści – spod zie​mi wol​no wy​cho​dzi​ły be​stie. Był​by idio​tą, gdy​by te​raz od​rzu​cił po​moc. Na​wet je​śli ofe​ro​wał ją fa​cet w ko​ron​ko​wej ko​szu​li. Zro​bił krok w tył i ski​nął szyb​ko gło​wą. – Roz​ka​zuj.

Ca​the​ri​ne prze​pchnę​ła się na śro​dek nie​przy​tom​na z wście​kło​ści. – Co? Bę​dzie​cie chro​nić JEGO?! – dar​ła się. – A JA mam być przy​nę​tą?! – Cał​kiem do​brze sły​szy – za​uwa​żył Pier​re i wy​szcze​rzył zęby. – Jak na czło​wie​ka. – Ale… ale… – W gło​wie jej się nie mie​ści​ło. – Znisz​czę was! Nie ży​je​cie! Ni​co​las przy​su​nął się do niej, ob​na​ża​jąc zęby, ale Chri​stian po​krę​cił gło​wą. – Je​śli umrze… – Wku​rza mnie – mruk​nął Ni​co​las i trzep​nął ko​bie​tę w brzuch. Ca​the​ri​ne prze​le​cia​ła kil​ka me​trów i za​trzy​ma​ła się na roz​trza​ska​nej brzo​zie. – Te​raz przy​naj​mniej bę​dzie ci​cho. Wam​pi​ry, za​do​wo​lo​ne, po​ki​wa​ły gło​wa​mi. Chy​ba każ​dy miał chęć to zro​bić. Cath zwi​nę​ła się w kłę​bek, w oczach jej po​ciem​nia​ło, z ust wy​do​był się prze​cią​gły jęk. Przy​pusz​cza​ła, że w de​li​kat​nych, ludz​kich or​ga​nach coś pę​kło – śle​dzio​na? – nie na​wy​kła jed​nak do za​sta​na​wia​nia się nad swo​im zdro​wiem. Dy​go​ta​ła bar​dziej z obu​rze​nia niż z bólu. To prze​cho​dzi​ło wszel​kie po​ję​cie! Jak śmie​li? JAK ŚMIE​LI?! Oj, po​ża​łu​ją tego gorz​ko! Za​raz we​zwie swo​je​go na​wi​ga​to​ra, żeby po​usta​wiał to to​wa​rzy​stwo! Przy​mknę​ła oczy i… sta​ło się to, cze​go oba​wia​ła się naj​bar​dziej. Po​łą​cze​nie było głu​che. Mar​twe. Nie ist​nia​ło. Prze​ra​żo​na kuc​nę​ła w leju. Przy​pa​dek? Chwi​lo​wy brak syn​chro​ni​za​cji? Roz​trzę​sio​ny umysł szu​kał wy​ja​śnie​nia i zna​lazł je bez wy​sił​ku. Naj​pew​niej była to na​tu​ral​na kon​se​kwen​cja tego, co się z nią dzia​ło od pew​ne​go cza​su. Prze​rwa​na Więź z Mor​de​cha​jem, ludz​kie pa​znok​cie, wy​czer​pa​nie, słab​ną​cy węch i zmie​nio​ny za​pach, któ​ry ma​sko​wa​ła per​fu​ma​mi. Re​gre​sja nie na​stą​pi​ła od razu, o nie, i dla​te​go było to ta​kie zdra​dli​we. Ob​ja​wy na​ra​sta​ły wraz z ilo​ścią przyj​mo​wa​nej krwi i do​pie​ro dziś koło po​łu​dnia osią​gnę​ły apo​geum. Na​gle zro​zu​mia​ła, że od tam​tej chwi​li pod​świa​do​mie wy​pie​ra​ła, co się sta​ło, nie​ustan​nie umniej​sza​ła zna​cze​nie zmian. Sta​ła się czło​wie​kiem, była jed​nak zbyt pew​na sie​bie i but​na, żeby za​uwa​żyć ogra​ni​cze​nia. Gdy​by mia​ła w so​bie choć odro​bi​nę po​ko​ry, do​strze​gła​by to wcze​śniej, nad​sta​wi​ła szy​ję Vic​to​ro​wi i te​raz prze​cho​dzi​ła po​now​ną trans​for​ma​cję. Czy sy​tu​acja była prze​są​dzo​na? Nie, z pew​no​ścią nie. Mia​ła prze​cież tyle do za​ofe​ro​wa​nia! Zer​k​nę​ła ku grup​ce, któ​ra, do​szedł​szy do ja​kie​goś po​ro​zu​mie​nia, wła​śnie

oko​py​wa​ła się i roz​sta​wia​ła po​ste​run​ki. Bali się zejść pod zie​mię, nie chcie​li też prze​miesz​czać się w ob​li​czu prze​wa​gi li​czeb​nej wro​ga. Je​den z żoł​nie​rzy zbli​żył się do leja po brzóz​ce, by przy​szy​ko​wać pro​wi​zo​rycz​ne za​sie​ki nie​opo​dal miej​sca, w któ​rym się skry​ła. Po​ru​szy​ła się pod​nie​co​na. Wpraw​dzie czas grał na jej nie​ko​rzyść, wciąż jed​nak ist​nia​ła szan​sa, że ją oszczę​dzą, może na​wet – będą chro​nić. Je​śli bę​dzie w trak​cie prze​mia​ny. – Hej… – szep​nę​ła, ale na​wet się nie od​wró​cił. – Hej, ty! – Cze​go?! – Spoj​rzał na nią dzi​ko i nie​na​wist​nie. – Ugryź mnie. Szyb​ko. – Roz​kaz był „zo​sta​wić”. Splo​tła ner​wo​wo pal​ce. – Nie​waż​ne. Gryź, je​stem smacz​na. – W ży​ciu nie są​dzi​ła, że bę​dzie za​chwa​lać swą krew ja​kie​muś dur​ne​mu na​jem​ni​ko​wi. – No? Tyl​ko spró​buj. – Roz​kaz to roz​kaz. Co za młot! – Opła​ci ci się. Kie​dy się zmie​nię, bę​dziesz moim oj​cem. Oj​ciec Fa​mi​liant​ki, to nie byle kto – za​chę​ca​ła go. Raz jesz​cze otar​ła spo​co​ną twarz i od​sło​ni​ła szy​ję. Omiótł ją po​gar​dli​wym spoj​rze​niem. – Nie chcę. Ca​the​ri​ne ob​li​za​ła wy​schnię​te usta. Nie piła od wie​lu go​dzin, a te​raz da​ła​by wszyst​ko za łyk… wody. – Je​stem bo​ga​ta. Wpły​wo​wa. Mogę… – Nic nie mo​żesz. Je​steś czło​wie​kiem. – I wró​cił do swo​je​go za​da​nia. Ko​bie​cie opa​dły ręce. Sta​ła w ciem​no​ści, z od​da​li prze​świe​ca​ły przez chmu​ry po​bla​ski zmierz​chu, a w oko​li​cy gra​so​wa​ła set​ka wam​pi​rów. Może jej… nie za​uwa​żą? Gdy​by przy​sy​pa​ła się zie​mią, wtar​ła we wło​sy coś cuch​ną​ce​go… gdy​by… Prze​świt dziw​nie po​ciem​niał. Prze​ra​żo​na, prze​łknę​ła śli​nę i wy​tę​ży​ła wzrok, pró​bu​jąc prze​bić na​ra​sta​ją​cy mrok. Przed nią stał po​chy​lo​ny, nie​ru​cho​my kształt. Czu​ła wro​gą obec​ność, na​ra​sta​ją​cą żą​dzę krwi i po​gar​dę dla jej kru​che​go ży​cia. Ciem​na po​stać prze​su​nę​ła się nie​co, jak​by po​ru​szy​ła gło​wą albo wę​szy​ła… Ca​the​ri​ne spoj​rza​ła w stro​nę za​sie​ków, któ​re chwi​lę temu wzno​sił żoł​nierz. Były pu​ste, chy​ba pu​ste – nic prze​cież nie wi​dzia​ła, a jej słuch był ża​ło​sny. Och, żeby cho​ciaż zna​ła imio​na wam​pi​rów, któ​rych za​trud​ni​ła! Może

wte​dy… Zim​na dłoń prze​su​nę​ła się po jej obi​tym, skrwa​wio​nym po​licz​ku. Na​wet nie za​uwa​ży​ła, kie​dy po​twór się prze​mie​ścił. A po​tem usły​sza​ła ryk – try​um​fal​ny, dzi​ki, pe​łen sa​tys​fak​cji i jej twarz owio​nął od​ra​ża​ją​cy zgni​ły od​dech. Trzy​dzie​ści me​trów da​lej Chri​stian przy​warł do zie​mi. – Już są – szep​nął. – Po​lo​wa​nie się za​czę​ło. *** Lew roz​parł się na fo​te​lu i pa​trzył na jej nogi uma​za​ne szla​mem, na​gie ra​mio​na i sztyw​ny od bło​ta sta​nik. Mi​le​na po​ru​szy​ła się, za​że​no​wa​na. To nie​po​ję​te, ale kie​dy tyl​ko Iri​na wy​szła z ka​bi​ny, po​czu​ła się jesz​cze bar​dziej ob​na​żo​na i brud​na. – Tak, wiem – mruk​nę​ła po ro​syj​sku – przy​da​ła​by się ką​piel. I wol​ne ręce. – Ba. – Da​lej oglą​dał ją so​bie w na​ra​sta​ją​cym mro​ku. – Kie​dy je​stem czy​sta, wy​glą​dam le​piej. – Fakt, wi​dzia​łem na Ini​cja​cji. – Lew po​ło​żył pa​zur na ustach, jak​by się nad czymś za​sta​na​wiał i wy​pa​lił na​gle: – Wiem, że no​sisz w so​bie pa​mięć Ma​rii. Od​by​łem waż​ną roz​mo​wę z Kor​ne​liu​sem. Mi​le​na unio​sła wzrok. To było za​ska​ku​ją​ce, że Mistrz zdra​dził jej se​kret. Bu​dzi​ło nie​po​kój. – I co? Ka​zał ci mnie wię​zić? – Na​wet on nie może nic ka​zać Fa​mi​lian​to​wi. – Uśmiech​nął się z wyż​szo​ścią. –Wi​dzia​łem też, jak po​ko​na​łaś ba​gno i… – Do cze​go ci je​stem po​trzeb​na? – prze​rwa​ła mu, zde​ner​wo​wa​na. – Też chcesz mnie spa​lić? Wy​ssać? Od​dać tym ga​dom? Lew na​gle spoj​rzał w bok, spło​szo​ny. – Le​piej nie mów… pew​nych słów. Mi​le​na unio​sła brwi. – Bo…? – Przy​wo​łu​ją mo​je​go ope​ra​to​ra. Po​ru​szy​ła się za​in​try​go​wa​na. Już wi​dzia​ła Jego oczy, pa​mię​ta​ła też, jak twier​dził, że uży​wa Lwa czę​sto, bo ma mo​car​ne cia​ło. To z pew​no​ścią utrud​nia​ło wam​pi​ro​wi wie​le spraw, zwłasz​cza, je​śli chciał je trzy​mać w se​kre​cie. – Okej. Będę uwa​żać. – Zro​bię ci pe​wien test – po​wie​dział wol​no. – Je​śli go zdasz… wie​le

wam​pi​rów na tym zy​ska. Wca​le nie czu​ła się uspo​ko​jo​na. Już sły​sza​ła ta​kie obiet​ni​ce, a skoń​czy​ło się na tym, że przy​pie​kli ją la​se​rem. – A je​śli nie? – Myśl po​zy​tyw​nie. Od​wró​ci​ła wzrok, jesz​cze bar​dziej zde​ner​wo​wa​na niż przed chwi​lą. Wy​obraź​nia pod​su​wa​ła nie​po​ko​ją​ce ob​ra​zy, tym bar​dziej prze​ra​ża​ją​ce, że pod​sy​ca​ne stu​dia​mi Ot​to​na. – To nie​bez​piecz​ne? Mil​czał. – Bę​dzie… bo​leć? – Jed​no mogę ci obie​cać – to nie po​trwa dłu​go. – Po​chy​lił się nad nią, by ją pod​nieść. – Cze​kaj. Po​wiedz mi naj​pierw o Nich – po​pro​si​ła, by zy​skać na cza​sie. – Cho​ciaż tyle. Lew spoj​rzał w mrok, przez sze​ro​ko otwar​te drzwi po​jaz​du. Nie po​wi​nien zwle​kać. Przez tę awa​rię mo​gli mieć kło​po​ty, a było ich tyl​ko tro​je. – Okej. Po​roz​ma​wia​my po dro​dze. – Nie​ocze​ki​wa​nie chwy​cił ją, ze​sko​czył z am​fi​bii i ru​szył do​kądś, nio​sąc jak dy​wan. Od​by​ło się to tak szyb​ko, że z tru​dem po​ha​mo​wa​ła okrzyk za​sko​cze​nia. – Nie​źle znasz ro​syj​ski. My​śla​łem, że już nie uczą was w szko​le. – Nie uczą. Wy​pi​łam Ot​to​na. – O – zdzi​wił się. – I po​zwo​lił? – Po​pro​sił. Lew prych​nął. – Otto nie pro​si ko​biet. Cza​sem jest… ła​ska​wy. – Był bar​dzo ła​ska​wy. Na​wet za bar​dzo – mruk​nę​ła pod no​sem. Lew za​trzy​mał się gwał​tow​nie. – Co zno​wu? – Mi​le​na spu​ści​ła gło​wę pod jego pa​chę i wyj​rza​ła. Przed nimi zma​te​ria​li​zo​wa​ła się Iri​na. Chy​ba bie​gła – za​ska​ku​ją​co ci​cho! – bo była zgrza​na i z tru​dem ła​pa​ła od​dech. – Pój​dę z wami – za​ofia​ro​wa​ła się, świ​dru​jąc wzro​kiem Mi​le​nę. – A kto cię wo​łał? – Lew nie krył zło​ści. – Tak bez​piecz​niej. – Nie chcę świad​ków. Zrób zwiad, co tam się sta​ło i wra​caj jak naj​prę​dzej. Iri​na ski​nę​ła gło​wą i już jej nie było. Męż​czy​zna po​pra​wił na ra​mie​niu

swój pa​ku​nek i ru​szył sprę​ży​stym kro​kiem, szyb​ciej niż po​przed​nio. Nie​ste​ty, wciąż mil​czał i nic nie za​po​wia​da​ło, że zdra​dzi co​kol​wiek. – Je​ste​ście ra​zem? – Mi​le​na za​gad​nę​ła go przy​jaź​nie, żeby prze​ła​mać lody. Czę​sto tak ro​bi​ła przed wy​wia​dem, tyle że pa​trzy​ła roz​mów​cy w twarz, a nie na ty​łek. – Nie two​ja spra​wa. – Jest bar​dzo ład​na. Pa​su​je​cie do sie​bie. Wam​pir za​śmiał się tyl​ko po​gar​dli​wie i zno​wu pod​rzu​cił ją jak wo​rek ziem​nia​ków. To tyle, je​śli cho​dzi o po​ga​dusz​ki. – Nie mu​sisz mnie nieść – za​pew​ni​ła go żar​li​wie. – Je​śli pój​dę, bę​dzie dużo szyb​ciej. – Nie będę ry​zy​ko​wać. – A co ja ci mogę zro​bić? Ta​kie​mu wiel​kie​mu fa​ce​to​wi? – Nie mam po​ję​cia. Ale Gri​sza się spa​lił, Da​riusz jest więź​niem, a Otto – czło​wie​kiem. Rze​czy​wi​ście, za​brzmia​ło to fa​tal​nie, a prze​cież nie wy​mie​nił Rad​ka, któ​ry dwu​krot​nie zo​stał wy​pi​ty nie​mal do dna. – O prze​pra​szam, nie z mo​jej winy…! – Za​po​mniał​bym. Jest jesz​cze Mi​ster Q. Przez cie​bie zdy​cha gdzieś w krza​kach. Mi​le​nie nie spodo​ba​ło się to okre​śle​nie, zwłasz​cza, że w krza​kach zo​stał jej uko​cha​ny Do​rian. Tego gada, któ​ry chciał po​wy​ry​wać jej nogi, ja​koś nie ża​ło​wa​ła. – On tam leży, nie zdy​cha – spro​sto​wa​ła. – Do świ​tu pa​ra​liż mu mi​nie. Może wcze​śniej. – Ty tak twier​dzisz. – Nie twier​dzę. To praw​da. Auć! – Na ja​kimś wy​bo​ju omal nie od​gry​zła so​bie ję​zy​ka, ale nie prze​sta​ła ga​dać. – A swo​ją dro​gą skąd wiesz, jak mu ucie​kłam? Lew wes​tchnął. Trze​ba było ją za​kne​blo​wać. – Na​słuch i ob​ser​wa​cja. Po​win​naś wię​cej my​śleć, a mniej kła​pać dzio​bem. Prze​cież wi​dzia​łaś nasz sprzęt. Mi​le​na zmarsz​czy​ła czo​ło i prze​sta​ła się wresz​cie od​zy​wać. Na​gła ci​sza ko​iła jak bal​sam. Lew sta​nął przy brze​gu je​zior​ka po​ro​śnię​te​go rzę​są, oce​nił je spoj​rze​niem i po​ło​żył zwią​za​ną dziew​czy​nę na tra​wie. Bez sło​wa zdjął buty, spodnie i

pod​ko​szu​lek, a jego bia​łe cia​ło za​lśni​ło na​gle w mro​ku. Było tak har​mo​nij​ne, po​tęż​ne i pięk​ne, że nie mo​gła ode​rwać wzro​ku. O tak, był bar​dzo po​dob​ny do bra​ta, wi​dzia​ła to te​raz do​kład​nie. Męż​czy​zna od​wró​cił się do niej ty​łem i wol​no za​nu​rzył w wo​dzie po ko​la​na. Dno było sta​bil​ne. Za​do​wo​lo​ny uniósł gło​wę. – No, go​tuj się. – Cze​kaj. Obie​ca​łeś, że po​wiesz o Nich. – Kła​ma​łem. Nie chcia​łem, że​byś się dar​ła i wierz​ga​ła po dro​dze. – Lew wy​szedł z je​zio​ra, nio​sąc na skó​rze za​pach wil​go​ci. Chwy​cił ją pod pa​chy i po​cią​gnął do wody. Mo​men​tal​nie się spię​ła i ze​sztyw​nia​ła jak de​ska. – Puść…! – Ser​ce tłu​kło jej się w pier​si, twarz po​krył pot. – Za póź​no, moja mała. – Szedł co​raz głę​biej, nie zwa​ża​jąc, że dziew​czy​na zo​sta​wia głę​bo​ki ślad wy​ry​ty pię​ta​mi. – Pro​szę! Bła​gam… Gri​sza dla mnie zgi​nął. – Ucze​pi​ła się pierw​szej my​śli, któ​ra przy​szła jej do gło​wy. – Czy to się dla cie​bie nie li​czy? Lew sta​nął. Ciem​na ta​fla cię​ła jego cia​ło na li​nii bio​der. – Jed​no ci po​wiem. – Uniósł ją przed sobą, tak, że wi​dzia​ła jego twarz peł​ną go​ry​czy. – To mój brat miał zo​stać Fa​mi​lian​tem. Był star​szy. I pierw​szy się zmie​nił. Ale sza​lał za swo​ją Ma​rią i oba​wiał się, że na​wi​ga​tor ich roz​dzie​li. Zro​bi​łem to dla nie​go, a on… on się ode mnie od​wró​cił. – Nie wie​dzia​łam – szep​nę​ła. – Nikt nie wie​dział. – Za​ci​snął zęby i na​gle za​nu​rzył ją w wo​dzie. Głę​bo​ko, nie​mal do dna. Szarp​nę​ła się, ale nie pusz​czał. Otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy, z ust ule​cia​ły pę​che​rzy​ki po​wie​trza. Sil​na ręka trzy​ma​ła ją jak ima​dło w czar​nej, zim​nej ot​chła​ni. Nad nią ko​ły​sał się bia​ły księ​życ, fale znie​kształ​ca​ły ob​raz. Ogar​nę​ło ją prze​ra​że​nie, ból wal​czą​cych o od​dech płuc roz​ry​wał jak gra​nat. Upły​wa​ły cen​ne se​kun​dy, a Lew nie pusz​czał. Zro​zu​mia​ła, co ją cze​ka, wła​ści​wie wie​dzia​ła to od chwi​li, w któ​rej sta​nę​li nad brze​giem. Mia​ła zgi​nąć, uto​nąć, od​pły​nąć w ni​cość, po​chło​nię​ta przez ko​ły​szą​ce się gwiaz​dy i lo​do​wa​tą ciem​ność. Co mo​gła zro​bić – zwią​za​na, trzy​ma​na przy dnie sil​ną ręką? Nic. Ab​so​lut​nie nic. Na​gle zo​bo​jęt​nia​ła. Tro​chę ża​ło​wa​ła ży​cia, któ​re mo​gła prze​żyć, ale w su​mie – była ni​kim. Ni​cze​go nie osią​gnę​ła i ni​cze​go już ni​g​dy nie mia​ła do​ko​nać. Na​wet nie ko​cha​ła praw​dzi​wie. Za​ko​chi​wa​ła się i po​żą​da​ła, jed​nak ni​g​dy nie wpu​ści​ła do ser​ca tego, któ​ry był jej bli​ski. Za​mknę​ła oczy, cze​ka​jąc już tyl​ko na blask, któ​ry pro​wa​dzi na dru​gą stro​-

nę… i na​gle uj​rza​ła drżą​cy cień. Kon​tu​ry były nie​ostre, bar​dziej go prze​czu​wa​ła niż wi​dzia​ła. Sły​sza​ła za to szept… Ski​nę​ła gło​wą, za​do​wo​lo​na, że wresz​cie wie, co ro​bić, i roz​luź​ni​ła się. Cia​ło za​mi​go​ta​ło, umysł wy​peł​ni​ły nowe, dziw​ne do​zna​nia, jak​by świa​do​mość za​wi​sła gdzieś po​nad gło​wą. Drgnę​ła. I jesz​cze raz, czu​jąc chłod​ną wodę na skó​rze. I wtem opa​dły z niej wię​zy, a śli​skie cia​ło wy​su​nę​ło się z uści​sku. Była wol​na. W jed​nej chwi​li zna​la​zła się w głę​bi​nie, da​le​ko od prze​śla​dow​cy i wy​try​snę​ła na po​wierzch​nię, by za​czerp​nąć wresz​cie tchu. Płu​ca roz​darł ożyw​czy haust i otwo​rzy​ła po​wie​ki. Obok niej pły​nął Lew, ja​rząc się cie​płem na tle zim​nej wody. Pa​trzył na nią okrą​gły​mi ocza​mi i nic nie mó​wił. Otwo​rzy​ła usta, by wy​krzy​czeć oskar​że​nia, ale z gar​dła wy​do​był się tyl​ko syk. Ję​zyk, cien​ki i gięt​ki, niósł za​ska​ku​ją​co dużo in​for​ma​cji. Cie​pło, za​pach, drga​nia, smak, kształt – wszyst​ko ra​zem po​ja​wi​ło się w ja​kiejś no​wej, nie​zna​nej kom​bi​na​cji. Za​mar​ła, za​sko​czo​na, na​tych​miast lą​du​jąc pod wodą. Sil​na dłoń za​ci​snę​ła się na jej ra​mie​niu. Spoj​rza​ła. Było… po​kry​te łu​ską. Za​drża​ła i świat wró​cił na swo​je miej​sce. Lew od​ho​lo​wał ją na brzeg. Sia​dła na tra​wie – mo​kra, wstrzą​śnię​ta i prze​ra​żo​na, a z jej oczu po​la​ły się łzy. – Co mi jest? – wy​szep​ta​ła wresz​cie. – Prze​ję​łaś esen​cję Kho-a-khun. Te​raz mo​żesz ro​bić to, co ona. – Jak to moż​li​we? – Nie wiem, ale klucz jest tu​taj. – Wy​cią​gnął dłoń i do​tknął skó​ry mię​dzy jej pier​sia​mi. – To tre​kus, ro​dzaj men​tal​ne​go izo​la​to​ra. Po​tra​fi ekra​no​wać Ich wpływ. Mi​le​na za​mru​ga​ła i spoj​rza​ła na ża​rzą​ce się w ciem​no​ści dwa czer​wo​ne punk​ci​ki. Tre​kus. Obca tech​no​lo​gia zin​te​gro​wa​na z jej cia​łem. – Sko​ro ekra​nu​je, to cze​mu coś prze​ję​łam? – Nor​mal​nie two​im cia​łem ope​ro​wał​by na​wi​ga​tor… – Ale? – Ale jego świa​do​mość, duch, nie​waż​ne jak to na​zwiesz… to coś ule​gło roz​pro​sze​niu. Poza nie​wiel​ką czę​ścią, któ​rą wchło​nę​łaś. Zbyt małą, by mo​gła cię kon​tro​lo​wać. Wtem obo​je ze​sztyw​nie​li i od​wró​ci​li się w tym sa​mym kie​run​ku. – Sły​szysz? – Lew wy​pro​sto​wał ple​cy. Ski​nę​ła gło​wą. Wdech i wy​dech, wdech i wy​dech… świsz​czą​cy od​dech był co​raz wy​raź​-

niej​szy, tak samo jak mia​ro​wy od​głos kro​ków. Ktoś biegł – bar​dzo szyb​ko i na​wet nie krył, że się zbli​ża. – Iri​na? – Męż​czy​zna wstał. A po​tem, nie pa​trząc na dziew​czy​nę, któ​rą wy​niósł z wody, ru​szył w stro​nę źró​dła ha​ła​su. Tu​pot na​ra​stał. Mi​le​na była już pew​na, że nie zbli​ża​ła się jed​na oso​ba. Nad​sta​wi​ła uszu, jed​nak dźwię​ki wciąż były zbyt stłu​mio​ne, jak​by ga​sły mię​dzy krza​ka​mi, tra​wa​mi i kę​pa​mi drzew. Za​czę​ła wę​szyć. Wam​pi​ry, wie​le wam​pi​rów. Prze​bi​ła się wzro​kiem przez ciem​ność – od za​cho​du nad​cią​ga​ła cała hor​da, sku​pio​na, przy​cza​jo​na przy zie​mi, roz​grza​na bie​giem do czer​wo​no​ści. To przed nimi ucie​ka​ła Iri​na, któ​ra wła​śnie te​raz skła​da​ła mel​du​nek Lwu. Mi​le​na raz jesz​cze rzu​ci​ła okiem ku zbli​ża​ją​cym się wam​pi​rom… i nie​chęt​nie po​dą​ży​ła w stro​nę zde​ner​wo​wa​nej pary. Ro​sjan​ka rzu​ca​ła ury​wa​ne sło​wa: – …szpi​tal​nych ko​szu​lach. Sza​le​ni. Nie wiem… skąd. – Gdzie Gaw​ry​luk? – Lew ści​skał jej rękę, nie zwra​ca​jąc uwa​gi, że zo​sta​wia bo​le​sne śla​dy. – Nie… żyje. – On?! – Lew otarł ner​wo​wo twarz. – Jak? – Do​pa​dło go… sze​ściu. Za​bił, ale przy​szli na​stęp​ni. Lew po​trzą​snął gło​wą. – To ilu ich było?! Iri​na dy​sza​ła, bieg – bar​dzo szyb​ki i na spo​rą od​le​głość – wy​czer​pał ją do cna. – Kil​ku… dzie​się​ciu… – Mógł prze​żyć. – Wi​dzia​łam… cia​ło. – Urwa​ła na chwi​lę, by zła​pać od​dech. – Jest… w krza​kach. Mi​le​na drgnę​ła. W krza​kach. Cia​ło. Po​ru​szy​ła nie​spo​koj​nie ocza​mi, przez gło​wę prze​le​ciał hu​ra​gan my​śli. Do​rian… Do​rian! On też leży w krza​kach. Bez ru​chu. Bez​bron​ny. Przez nią. Za​to​pi​ła dło​nie we wło​sach i jęk​nę​ła bez​gło​śnie. A po​tem rzu​ci​ła się tam, gdzie zo​stał spa​ra​li​żo​wa​ny wam​pir. Nie wie​dzia​ła, dla​cze​go wy​bra​ła tę dro​gę, po pro​stu bie​gła, gna​na śmier​tel​nym nie​po​ko​jem. Lew strze​lił wzro​kiem w stro​nę umy​ka​ją​cej wam​pi​rzy​cy. Nic dziw​ne​go, że ją usły​szał, tu​pa​ła jak sta​do sło​ni, nie zwa​ża​jąc na ha​łas. – Za nią – rzu​cił Iri​nie i spiął się do bie​gu.

– Stój. – Przy​trzy​ma​ła go sil​ną dło​nią. – Je​steś… bez ubra​nia. Lew się żach​nął. Miał prze​cież bok​ser​ki – i to mar​ko​we. Ciu​chów nie zdą​żył wcią​gnąć. – To nie tak jak my​ślisz. Iri​na nie od​pusz​cza​ła. – Być może… nie do​ży​ję świ​tu – po​wie​dzia​ła twar​do. – Mu​szę wie​dzieć. Lew omiótł spoj​rze​niem ho​ry​zont. Hor​da była co​raz bli​żej. – Przy​się​gam. Je​steś je​dy​ną ko​bie​tą w moim ży​ciu. Przy​war​ła do jego cia​ła, szczę​śli​wa i roz​go​rącz​ko​wa​na. Na to wy​zna​nie cze​ka​ła po​nad pięć​dzie​siąt lat. – Tak trud​no było po​wie​dzieć? – szep​nę​ła. Po​ca​ło​wał ją moc​no, szyb​ko i na​mięt​nie. – Wy​bacz. – I po​bie​gli śla​dem dziew​czy​ny z Pol​ski.

Rozdział 22 Kil​ka go​dzin wcze​śniej Mia​ro​we ty​ka​nie ze​ga​ra było ko​ją​ce i nie​zmien​ne jak czas. Dita wol​no otwo​rzy​ła oczy. Był za​chód słoń​ca, mia​ła tę świa​do​mość, ale nie bu​dzi​ło to w niej stra​chu, któ​ry to​wa​rzy​szył jej od stu​le​ci. Przez chwi​lę jesz​cze od​dy​cha​ła głę​bo​ko, nie​mra​wo wy​cho​dząc poza kra​wędź snu. I ze​sztyw​nia​ła, po​ra​żo​na na​głą my​ślą. Zmie​ni​ła się, zno​wu się zmie​ni​ła. Nos wy​peł​niał kon​glo​me​rat wsze​la​kich za​pa​chów, czu​ła je, och, czu​ła jak daw​niej. Ję​zyk zwil​żył war​gi. Smak po​głę​bił się, wra​ca​jąc do nor​my sprzed re​gre​sji. Uspo​ko​iło się gwał​tow​nie ło​mo​cą​ce ser​ce. Się​gnę​ła my​ślą, szu​ka​jąc za​leż​no​ści, Wię​zi, wsze​la​kich ogra​ni​czeń. Nie, nie ist​nia​ły, nie wy​czu​wa​ła na​wet Mor​de​cha​ja. Za​miast tego spły​nę​ło na nią wra​że​nie świe​żo​ści, jak​by du​sza ob​my​ła się, kie​dy cia​ło ule​ga​ło trans​for​ma​cji. To był za​ska​ku​ją​cy bo​nus, nie spo​dzie​wa​ła się tego, na​wet nie po​tra​fi​ła​by so​bie wy​obra​zić. Spo​co​ne pal​ce wy​pu​ści​ły drob​ny przed​miot. Był to kieł Ulry​ka, nie​co spo​nie​wie​ra​ny i z pew​no​ścią – te​raz – ab​so​lut​nie bez​u​ży​tecz​ny, ale po​sta​no​wi​ła za​cho​wać go na pa​miąt​kę. Sta​no​wił dla niej łącz​nik mię​dzy sta​na​mi, któ​re prze​ży​ła w ostat​nim cza​sie. To wszyst​ko. Poza tym, była wol​na. WOL​NA! I znów była dziec​kiem nocy. Prze​su​nę​ła dłoń​mi wzdłuż cia​ła po ulu​bio​nej su​kien​ce w ko​lo​rze wina, do​tknę​ła wło​sów, po​licz​ków, ust. Mu​snę​ła ję​zy​kiem rząd ostrych zę​bów. Znów były po​trzeb​ne. Usia​dła na łóż​ku w za​ciem​nio​nym schow​ku, któ​ry pod nie​obec​ność Mał​go​rza​ty za​adap​to​wa​ła do swo​ich ce​lów. Tu nie mo​gło do​się​gnąć jej słoń​ce, tu była bez​piecz​na. Uchy​li​ła drzwi i przez nie​wiel​ką szpa​rę wyj​rza​ła na ze​wnątrz. Z od​da​li bły​ska​ło dzien​ne świa​tło prze​ci​ska​ją​ce się przez szpa​rę mię​dzy za​sło​na​mi, wła​ści​wie od​bi​cie od​bi​cia. Wy​su​nę​ła dłoń i po​ło​ży​ła ją na fra​mu​dze. Za​wa​ha​ła się. Kil​ka ty​go​dni ludz​kie​go ży​cia ośmie​li​ło ją na tyle, że nie re​ago​wa​ła hi​ste​rycz​nym skur​cze​niem ra​mion, jed​nak świa​do​mość, co czy​ni słoń​ce, zbyt głę​bo​ko wdru​ko​wa​ło się w jej pa​mięć. I kie​dy tak sta​ła, peł​na wąt​pli​wo​ści, usły​sza​ła sta​wia​ne w od​da​li kro​ki, szu​ra​nie na wy​cie​racz​-

ce i zgrzyt klu​cza w zam​ku. Nie po​ru​szy​ła się, na​wet kie​dy Mał​go​rza​ta sta​nę​ła tuż przy niej. Pa​trzy​ła na nią roz​sze​rzo​ny​mi ocza​mi – na per​ga​mi​no​wą skó​rę, lśnią​ce oczy i twar​de pa​zu​ry – i była zbyt prze​ra​żo​na, by co​kol​wiek po​wie​dzieć. Wresz​cie wy​szep​ta​ła: – Boże Wszech​mo​gą​cy, do​pa​dli cię. – Z pal​ców wy​su​nę​ła się po​dróż​na tor​ba i z hu​kiem upa​dła na pod​ło​gę. Dita za​mru​ga​ła, sta​ra​jąc się upo​rząd​ko​wać my​śli. Ta ko​bie​ta wciąż są​dzi​ła, że… że… Ski​nę​ła gło​wą. – Mał​go​siu… – szep​nę​ła. – Ja to zwal​czę. Ule​czę się. – Jezu Chry​ste, co ro​bić! Co ro​bić?! Wiem… wiem o nich… – za​mil​kła i spoj​rza​ła na bla​dą twa​rzycz​kę kry​ją​cą się w ciem​no​ściach – o to​bie wszyst​ko. Wszyst​ko, co na​pi​sa​no i prze​tłu​ma​czo​no na pol​ski. Two​ja du​sza… – Cof​nę​ła się. Szła ty​łem z ręką wy​cią​gnię​tą ku za​sło​nom – Jest stra​co​na. Na za​wsze. Dita gwał​tow​nym ru​chem za​trza​snę​ła drzwi schow​ka. Okna roz​bły​sły świa​tłem, wpusz​cza​jąc po​wódź po​ma​rań​czo​wych bla​sków. Za​la​ły po​miesz​cze​nie, skrzy​ły się, mie​ni​ły jak zło​to. Było lato, sło​necz​ne, pięk​ne i bez​chmur​ne – naj​gor​szy wróg wam​pi​rów od za​wsze. – Tak Bóg chciał – mam​ro​ta​ła przez drzwi. – Bóg! Mał​go​siu, pro​szę, bła​gam, za​słoń okno. – Nie. – Uli​tuj się. Tyle… tyle ci mogę po​wie​dzieć, jak je zgła​dzić, co ro​bić. – Wiem wszyst​ko, mó​wi​łam ci już. – Nie, to kłam​stwa. Nie wierz w nie. Sfa​bry​ko​wa​ne pod​rób​ki, by zmy​lić lu​dzi. One usu​wa​ją książ​ki, któ​re mo​gło​by im za​szko​dzić. Są bar​dzo do​kład​ne. Nie zo​sta​wia​ją wska​zó​wek! One… – Ja​kie „one”?! Je​steś jed​ną z nich. Nie zwie​dziesz mnie. Za​skrzy​pia​ło coś w ko​ry​ta​rzu. – Co ro​bisz, Go​sień​ko? – spy​ta​ła Dita słod​ko. – Prze​ko​nasz się. Dita wyj​rza​ła przez szpa​ry w drew​nia​nych ża​lu​zjach. Dziew​czy​na przy​nio​sła ogrom​ne lu​stro, po​sta​wi​ła je nie​opo​dal wej​ścia do schow​ka i te​raz pró​bo​wa​ła tak nim ma​new​ro​wać, by od​bi​te słoń​ce za​la​ło cie​ni​ste schro​nie​nie. Wam​pi​rzy​cy za​schło z prze​ra​że​nia w gar​dle. – Źle ro​bisz – wy​szep​ta​ła – bar​dzo źle. To nie po chrze​ści​jań​sku. – Bar​dzo po chrze​ści​jań​sku – od​par​ła Mał​go​rza​ta i w tej sa​mej chwi​li wnę​trze schow​ka za​la​ło świa​tło. Nie było moc​ne, z tru​dem prze​ci​ska​ło się

przez ża​lu​zje, ale do​cie​ra​ło na​wet do naj​dal​szych za​ka​mar​ków, tnąc prze​strzeń jak kra​jal​ni​ca do ja​jek. Dita cof​nę​ła się aż pod ścia​nę i za​ci​snę​ła zęby. Krót​ki był jej try​umf i nowe, wol​ne ży​cie. Mał​go​rza​ta sta​ła stru​chla​ła. Na​słu​chi​wa​ła, jed​nak ze schow​ka nie do​bie​gał ża​den dźwięk. Wresz​cie od​sta​wi​ła cięż​kie lu​stro, roz​ma​so​wa​ła ze​sztyw​nia​łe pal​ce i ostroż​nie po​de​szła do drzwi. So​sno​we ża​lu​zje były ja​sne i pach​ną​ce ży​wi​cą, nie​daw​no za​mon​to​wa​ła je w miej​sce sta​rych drzwi ma​lo​wa​nych far​bą olej​ną. Po​my​śla​ła, że szpa​ry mię​dzy desz​czuł​ka​mi nie były zbyt sze​ro​kie i, być może, nie uczy​ni​ły zbyt​niej krzyw​dy tej bied​nej dziew​czy​nie zmie​nio​nej przez po​two​ry. – Edy​ta? – szep​nę​ła nie wie​dzieć cze​mu. Ci​sza. Za​wa​ha​ła się. Dla wła​sne​go bez​pie​czeń​stwa po​win​na była wziąć świetl​ne dział​ko, to, któ​rym za​ła​twi​ła tam​tą wam​pi​rzy​cę. Cof​nę​ła się ci​cho o krok i się​gnę​ła tam, gdzie po​win​na być broń. Nic. Po​ma​ca​ła nie​co w bok, i jesz​cze da​lej… pal​ce jed​nak na​tra​fia​ły na gład​ką ścia​nę. Od​wró​ci​ła się ku ha​ko​wi, któ​ry sama za​mon​to​wa​ła – był pu​sty, ab​so​lut​nie pu​sty – a po​tem spoj​rza​ła w stro​nę schow​ka. Drzwi były otwar​te na oścież. Sta​ła w nich Edy​ta – znie​wa​la​ją​co pięk​na i wład​cza, pa​trzy​ła na nią ogrom​ny​mi ocza​mi i nic nie mó​wi​ła. Świa​tło opa​rzy​ło skó​rę bo​le​śnie, lecz nie śmier​tel​nie, a te​raz za​czer​wie​nie​nie ni​kło w oczach. – Po​my​śla​łam – rze​kła Dita – że strasz​na z cie​bie suka. Mał​goś​ką aż wstrzą​snę​ło. – Co ta​kie​go? – Je​steś też sio​strą Da​riu​sza, a skłon​ność do wam​pi​ry​zmu bywa dzie​dzicz​na. Nie wie​dzia​ła, co na to po​wie​dzieć. Czy była to groź​ba? Obiet​ni​ca? A może obe​lga? Na wszel​ki wy​pa​dek zro​bi​ła jesz​cze krok w tył, cho​ciaż do​praw​dy żad​na uciecz​ka nie mia​ła naj​mniej​sze​go sen​su. – Dla​cze​go nie pło​niesz? – spy​ta​ła. – Do​wiem się, kie​dyś się do​wiem. Będę mia​ła na to cho​ler​nie dużo cza​su. Całe wie​ki – za​śmia​ła się per​li​ście. – A je​śli Bóg da, ty do​wiesz się rów​nież. Mał​goś​ka po​bla​dła. – Prze​cież mnie za​bi​jesz, praw​da? – Nie, moja słod​ka ob​lu​bie​ni​co Chry​stu​sa, nic z tego. – Wol​no wy​cią​gnę​ła przed sie​bie ręce i po​wie​dzia​ła, mo​du​lu​jąc Głos: – Chodź tu do mnie, no

chodź, nie każ mi się wię​cej sma​żyć. – Nie. – Ko​lej​ny krok w tył. Mał​go​rza​ta sta​ła już cał​kiem bli​sko wyj​ścia, a na​dzie​ja na ra​tu​nek na​gle za​kwi​tła jej w ser​cu. – I do tego sta​łaś się od​por​na na Głos. Bar​dzo mnie to cie​szy. Ja też by​łam. – Sze​ro​ki uśmiech był strasz​ny, ostre zęby nie zo​sta​wia​ły wąt​pli​wo​ści. A po​tem do​pa​dła dziew​czy​ny jed​nym dłu​gim su​sem, nie zwa​ża​jąc na syk skó​ry. Twarz i ra​mio​na pie​kły, ale go​iły się za​dzi​wia​ją​co szyb​ko. Mał​goś​ka przy​war​ła ple​ca​mi do drzwi, przy​ci​śnię​ta cia​łem wam​pi​rzy​cy. Tyl​ko drew​nia​na prze​sło​na dzie​li​ła ją od wol​no​ści. – Pro​szę – wy​szep​ta​ła, za​ci​ska​jąc pal​ce na krzy​żu wi​szą​cym na pier​si. – Nie zmie​niaj mnie. Ja… nie mogę. Nie mogę… Dita, pierw​szy raz w ży​ciu, za​trzy​ma​ła się w pół dro​gi do od​chy​lo​ne​go gar​dła. Nie wie​dzia​ła, cze​mu to czy​ni, było to sprzecz​ne z jej na​tu​rą i w ja​kiś nie​zro​zu​mia​ły spo​sób łą​czy​ło się z bła​gal​nym spoj​rze​niem sza​rych oczu… Po​now​nie otwo​rzy​ła usta, ale osta​tecz​nie za​ci​snę​ła tyl​ko pal​ce na wiot​kiej bia​łej szyi. Bez​błęd​nie wy​chwy​ci​ła mo​ment, kie​dy ofia​ra była na skra​ju omdle​nia i wrzu​ci​ła ją do schow​ka. Czu​ła jak dło​nie, tak do​tąd nie​za​wod​ne w chwi​li za​da​wa​nia śmier​ci, te​raz drżą. Sły​sza​ła, jak Mał​goś​ka osu​wa się na le​żan​kę, tę samą, na któ​rej ona do​ko​na​ła prze​mia​ny, jak łap​czy​wie ła​pie od​dech i ci​cho pła​cze. Za oknem ga​sło dzien​ne świa​tło, za​le​wa​jąc po​kój po​wo​dzią czer​wie​ni. – Wie​dzia​łam, że Bóg ma mnie w opie​ce – usły​sza​ła szept. – Że się zli​tu​je, ochro​ni. – Jaki Bóg? – wark​nę​ła Dita. – Ja. JA! Mil​cze​nie. Chwi​lę po​tem za ża​lu​zja​mi po​ru​szy​ły się war​gi. – Dzię​ku​ję. Po​wiesz… dla​cze​go? – Uznaj, że je​steś dla mnie jak in​dyk. – Co? – In​dyk. Taki na Dzięk​czy​nie​nie. Jed​ne​go się oszczę​dza. – W Bia​łym Domu. – Twój dom jest bia​ły. – Usia​dła na pod​ło​dze, wciąż roz​trzę​sio​na. Ona, za​wsze taka zim​na i wy​ra​cho​wa​na oka​za​ła… mi​ło​sier​dzie. To było o wie​le bar​dziej nie​po​ję​te niż re​gres i po​now​na prze​mia​na, bu​dzi​ło nie​po​kój, za​bu​rza​ło we​wnętrz​ną har​mo​nię. A może Ulryk miał ra​cję i prze​mia​na w czło​wie​ka, rze​czy​wi​ście uszko​dzi​ła jej mózg…? Po​tar​ła pal​ca​mi skro​nie i wtem do​zna​ła olśnie​nia. Nie, wca​le nie osza​la​ła. Po pro​stu od sa​me​go po​cząt​ku wi​-

dzia​ła w Mał​go​ś​ce sie​bie – bia​ło​gło​wę sprzed wie​ków, jesz​cze sprzed prze​mia​ny, ufa​ją​cą Bogu i peł​ną wia​ry. Ście​li​ła się przed nią krót​ka, ale pro​sta dro​ga: mąż, dzie​ci, ro​dzi​na. Wszyst​ko, cze​go Dita pra​gnę​ła kie​dyś. I cho​ciaż te​raz dziew​czy​na kry​ją​ca się w schow​ku była sa​mot​na, mo​gła to zmie​nić, je​śli tyl​ko chcia​ła. Kie​dy słoń​ce znik​nę​ło wresz​cie na za​cho​dzie, Dita otwo​rzy​ła drzwi wej​ścio​we, wpusz​cza​jąc wie​czór. Chwi​lę pa​trzy​ła na po​głę​bia​ją​cy się zmierzch, cze​ka​jąc, aż prze​sta​ną dy​go​tać jej nogi. Te​raz, kie​dy roz​wią​za​ła za​gad​kę, była dużo spo​koj​niej​sza niż przed chwi​lą. Po​my​śla​ła, że musi zna​leźć nowe lo​kum – z dala od miejsc, w któ​rych ostat​nio moc​no się na​ra​zi​ła. Gdzieś w domu Wiki le​ża​ły jej zwło​ki, za ga​ra​żem Mał​goś​ki był świe​ży grób, na ple​ba​ni mo​gła ją roz​po​znać ta gru​ba baba. Gdy​by ja​kimś cu​dem Da​riusz do​wie​dział się od sio​stry cho​ciaż ułam​ka praw​dy… le​piej, żeby wte​dy jej tu nie było. Ist​nia​ło ta​kie miej​sce, od​lud​ne, od​cię​te od świa​ta i za​po​mnia​ne. Kie​dyś od​wie​dza​ła tam Mor​de​cha​ja, nim uwię​zi​li go Fran​cu​zi. Się​gnę​ła po tor​bę Mał​goś​ki, otwo​rzy​ła su​wak i wy​sy​pa​ła za​war​tość. Bły​ska​wicz​nie wy​łu​ska​ła port​fel, parę ko​sme​ty​ków i ja​kieś dro​bia​zgi. Wrzu​ci​ła to z po​wro​tem i do​rzu​ci​ła swo​je rze​czy. Po chwi​li na​my​słu za​wią​za​ła na szyi apasz​kę. Była taka mięk​ka, ład​na i pa​so​wa​ła do su​kien​ki z głę​bo​kim de​kol​tem. – Wy​jeż​dżam, Go​sień​ko – za​wo​ła​ła nie​mal przy​jaź​nie. – Aha! I bio​rę two​je auto. – To mó​wiąc, zgar​nę​ła klu​czy​ki i wy​szła z ba​ga​żem w noc. Wsia​dła do sa​mo​cho​du i ru​szy​ła przed sie​bie. Kwa​drans póź​niej z ulgą wje​cha​ła w pierw​szy pod​ziem​ny tu​nel, opusz​cza​jąc ża​ło​sne pol​skie dro​gi i przy​ci​snę​ła pe​dał gazu. Je​śli chcia​ła do​trzeć do celu przed świ​tem, po​win​na się spie​szyć. *** To był sza​leń​czy bieg, nic z nie​go nie pa​mię​ta​ła. Zmy​sły sta​ły się nie​ostre, po​ra​nio​ne bose sto​py nie bo​la​ły, a mo​kre cia​ło nie czu​ło zim​na. Z per​spek​ty​wy cza​su mo​gła​by po​wie​dzieć, że była w tran​sie. Nogi po​ru​sza​ły się same, a umysł w nie​po​ję​ty spo​sób znaj​do​wał dro​gę. Wresz​cie do​pa​dła krza​ków i, cała drżąc, przy​klę​kła. Do​rian był nie​przy​tom​ny i bar​dzo wy​chło​dzo​ny, w bla​dym świe​tle księ​ży​ca wy​glą​dał jak sty​gną​ce zwło​ki. Przy​tknę​ła ucho do jego ser​ca. Biło wol​no i głu​cho jak w głę​bo​kiej fa​zie snu. – Żyje – usły​sza​ła zna​jo​my głos. – Nic mu nie jest. Nic… nie​bez​piecz​ne​-

go. Mi​le​na ro​zej​rza​ła się ner​wo​wo. – Sin​sin? Po​każ się! Ka​rze​łek na​brał cia​ła. Sie​dział u stóp wam​pi​ra i pa​trzył na nią nie​przy​jaź​nie. – Te​raz to „po​każ się”. Te​raz! – syk​nął. – Da​ruj so​bie, nie ma cza​su na fo​chy. Wo​kół peł​no… – Sin​sin wie do​sko​na​le – prze​rwał jej wy​nio​śle. – Dla​te​go pil​nu​je. Ukry​wa. Za​mru​ga​ła. – Co? – Nie „co”, tyl​ko „kogo”. Pa​ni​cza Do​ria​na. Sin​sin go od​cie​le​śnia. Nie brzmia​ło to… zdro​wo. – Ssiesz go i tyle – wark​nę​ła. – Pa​siesz się jego ener​gią. – Ale jest nie​wi​docz​ny. Mało za​uwa​żal​ny. – Przez cie​bie wy​cią​gnie nogi. Za​bra​niam. Ka​rze​łek skrzy​żo​wał ra​mio​na, wy​su​nął bosą sto​pę i, pa​trząc dziew​czy​nie w oczy, osten​ta​cyj​nie do​tknął nią dło​ni Do​ria​na. Przez chwi​lę nic się nie dzia​ło, a po​tem błę​kit​ny blask prze​su​nął się po skó​rze męż​czy​zny i wpełzł na nogę tul​py. Wam​pir roz​mył się nie​co w ciem​no​ściach. – Nie. – Aż za​krę​ci​ło jej się w gło​wie. – Nie rób tego. – Sin​sin. Jest. Bar​dzo. Głod​ny. – Ty śmier​dzą​cy po​kur​czu! A je​śli umrze?! – Nie umrze. Sin​sin wie, ile może. – Idzie tu hor​da! Są sza​le​ni i bez​li​to​śni. Na​wet je​śli go nie zo​ba​czą, to wy​czu​ją jego za​pach…! Sin​sin się za​wa​hał. – Co pa​nien​ka da w za​mian? – Nie za​tłu​kę cię kap​ciem – wark​nę​ła. – Idź stąd! Sio! – Pa​nien​ka od​wo​ła​ła Sin​si​na. Już nie może mu roz​ka​zy​wać. Co naj​wy​żej – za​pro​po​no​wać układ. Mi​le​na nie cze​ka​ła dłu​żej. Rzu​ci​ła się na Sin​si​na z pa​zu​ra​mi i… upa​dła na ka​mie​ni​sty grunt. Pró​ba uchwy​ce​nia tul​py przy​po​mi​na​ła ła​pa​nie wia​tru. – Aaa! – za​wy​ła wście​kle. – Jak się cie​bie po​zbyć?! Ci​chy sze​lest za ple​ca​mi zmro​ził ją na​gle. Przez dur​ne​go ka​rzeł​ka prze​sta​ła zwra​cać uwa​gę na to, co było naj​waż​niej​sze – na zbli​ża​ją​ce się wam​pi​ry.

– Wiem, jak to zro​bić – roz​legł się ko​bie​cy głos. Ode​tchnę​ła z ulgą, a ser​ce wró​ci​ło z pięt do klat​ki pier​sio​wej. Iri​na. Po​de​szła z Lwem tak bli​sko, że nie​mal sta​li za jej ple​ca​mi. – Rany bo​skie – jęk​nę​ła – my​śla​łam, że to oni…! – Są nie​da​le​ko. Wiatr nam nie sprzy​ja – za​uwa​ży​ła wam​pi​rzy​ca. Nie wy​da​wa​ła się jed​nak zmar​twio​na, wręcz pro​mie​nia​ła. – Szlag by to. – Mi​le​na po​ło​ży​ła dło​nie na zie​mi, wy​chwy​tu​jąc drga​nia. – Osiem​na​ścio​ro z le​wej – stwier​dzi​ła. Nie mia​ła po​ję​cia, skąd to wie, ale była prze​ko​na​na o słusz​no​ści tego sza​cun​ku. Iri​na po​pa​trzy​ła na nią z uwa​gą – zwłasz​cza na biust wy​chy​la​ją​cy się z mo​kre​go sta​ni​ka i cien​kie płót​no okle​ja​ją​ce nogi. – Chcesz? – spy​ta​ła na​gle, zdej​mu​jąc ka​mi​zel​kę. – Co? – Po pro​stu ją za​łóż. – Rzu​ci​ła blon​dyn​ce może ską​pe, ale jed​nak ubra​nie. Nie​za​leż​nie od de​kla​ra​cji, któ​re skła​dał jej fa​cet, wo​la​ła, żeby nie krę​ci​ły się wo​kół nie​go pół​na​gie pa​nien​ki. Mi​le​na przy​ję​ła dar z wdzięcz​no​ścią. – Dzię​ki. – Za​pię​ła się tak wy​so​ko, jak to było moż​li​we – Mó​wi​łaś… – Zna​czą​co zer​k​nę​ła w miej​sce, w któ​rym mi​go​tał Sin​sin. – Odłącz go – po​wie​dzia​ła Iri​na. – Odłącz? I to jest ten spo​sób? – Stwier​dze​nie, że po​czu​ła się roz​cza​ro​wa​na, by​ło​by eu​fe​mi​zmem. Do​rian blak​nął i pil​nie po​trze​bo​wa​ła cze​goś kon​kret​niej​sze​go. – A gdzie wtycz​ka? Lew za​re​cho​tał. – Może w tył​ku? – zga​dy​wał. – Fan​ta​stycz​nie. Jak tyl​ko się ob​ró​ci, szarp​nę i bę​dzie po kło​po​cie – wark​nę​ła. Ner​wy mia​ła w strzę​pach, nie kon​tro​lo​wa​ła na​wet tonu. Ka​rze​łek aż się za​chły​snął, obu​rzo​ny. – Sin​sin nie ma wtycz​ki…! Po​ża​łu​je pa​nien​ka, że tak brzyd​ko mówi. – Uuu! Ten gno​jek się od​gra​ża – zdzi​wił się Lew. – Sin​sin nie jest gnoj​kiem. Jest tul​pą kla​sy zero. Ist​nie​je bli​sko dwie​ście lat. – Wstał, otrze​pał fan​to​mo​we ubra​nie i na​gle… urósł. Wam​pi​ry cof​nę​ły się o krok. W jed​nej chwi​li prze​wyż​szył o gło​wę Lwa i zgęst​niał. Miej​sce, w któ​rym stał, ugię​ło się pod jego cię​ża​rem. – Jesz​cze żad​na tul​pa nie żyła tak dłu​go! Tyle nie do​świad​czy​ła! – Pi​skli​wy gło​sik prze​szedł w ba​so​we tony, szy​ję i ręce po​kry​ła sieć sza​rych żył i wy​sta​ją​cych ścię​gien. Nie wy​glą​dał już gro​te​sko​wo, ani ludz​ko. Bu​dził…

gro​zę. – Okej, je​steś wy​jąt​ko​wy – za​pew​ni​ła go po​lu​bow​nie Mi​le​na, ob​li​zu​jąc wy​schłe na​gle usta. – Nie „okej”. Sin​si​no​wi na​le​ży się… Co mu się na​le​ża​ło, tego już nie usły​sze​li. Z ciem​no​ści wy​szły be​stie. Po​chy​lo​ne, o lśnią​cych sza​leń​stwem oczach, głod​ne. Bił od nich zna​jo​my za​pach, któ​ry zdra​dzał, że roz​po​czę​ły już po​lo​wa​nie. To była krew zwie​rząt, wam​pi​rów oraz ja​kie​goś czło​wie​ka. Ich wzrok ma​gne​tycz​nie ścią​gał Sin​sin – wrzesz​czą​cy, puch​ną​cy w oczach i igno​ru​ją​cy nad​cią​ga​ją​ce nie​bez​pie​czeń​stwo. Stał na pierw​szym pla​nie i cho​ciaż nie wy​dzie​lał żad​nej woni, sku​piał uwa​gę jak ża​rów​ka w ciem​nym le​sie. Po​de​szły bli​żej… jesz​cze bli​żej. I rzu​ci​ły się wszyst​kie ra​zem. Sin​sin ob​ró​cił się, za​sko​czo​ny, a jego ob​wie​szo​na wam​pi​ra​mi po​stać za​ko​ły​sa​ła się pod nie​spo​dzie​wa​nym cię​ża​rem. Wło​żył wie​le ener​gii w to, by za​gę​ścić swo​je cia​ło i nie mógł tak po pro​stu się te​raz roz​pro​szyć. Nie od razu. Spoj​rzał w dół, na dzi​kie, wy​krzy​wio​ne sza​leń​stwem isto​ty wgry​za​ją​ce mu się w ręce, uda i brzuch – i nie wie​dział, co ro​bić. Miał je… po​sprzą​tać? Czy może wy​pie​lić?! Wła​śnie tym zaj​mo​wał się na co dzień…! – Na co cze​kasz? – wrza​snę​ła Mi​le​na. Za​sła​nia​ła sobą Do​ria​na, ale na dłuż​szą metę ta stra​te​gia nie była przy​dat​na. – Walcz! Za​mru​gał roz​pacz​li​wie. – Sin​sin umie tyl​ko… ssać. – To ssij, do kur​wy nę​dzy! – Lew roz​orał pa​zu​ra​mi naj​bliż​sze​go na​past​ni​ka. I jesz​cze jed​ne​go. Stał ty​łem do Iri​ny, któ​ra mio​ta​ła wło​sa​mi jak ta​sa​kiem. Z pra​wej nad​cho​dzi​ła ko​lej​na hor​da. W osta​tecz​no​ści mógł we​zwać na​wi​ga​to​ra. Ale, na li​tość bo​ską, ża​den Stwo​rzy​ciel nie po​wi​nien oglą​dać tego, co tu się dzia​ło! Sin​sin przy​mknął oczy i za​ssał wam​pi​ry, któ​re go do​ty​ka​ły. To była sil​na ener​gia, skon​den​so​wa​na, nie​uży​wa​na od wie​ków. Mio​ta​ją​ce się stwo​rze​nia zmię​kły na nim jak szma​ty i opa​dły ci​cho na zie​mię. – Do​brze! – po​chwa​li​ła go Mi​le​na. – Bar​dzo do​brze! Sin​sin stał bez ru​chu, po​ra​żo​ny swo​im czy​nem. Nie wol​no mu było ata​ko​wać wam​pi​rów. Po​stą​pił wbrew za​sa​dom, prze​ciw we​wnętrz​ne​mu ko​dek​so​wi. Ten im​pe​ra​tyw był głę​bo​ko za​ko​rze​nio​ny, piekł go i na​pa​wał prze​ra​że​niem. – Rusz dupę – wark​nął Lew – i bierz się za tych z pra​wej.

Sin​sin sku​lił się jak prze​kłu​ty ba​lon. Znów był ma​lut​ki i jak​by… pół​cie​le​sny. – Nie! – krzyk​nę​ła Mi​le​na. – Bierz ich! Bierz! Jed​nak Sin​sin nie słu​chał. Coś w nim pę​kło. W ostat​nim drgnie​niu zro​bił to, co za​wsze, kie​dy rze​czy​wi​stość umy​ka​ła jego zmy​słom – roz​pro​szył się jak mgła i znik​nął. Je​dy​na ko​rzyść była taka, że prze​gnał hor​dę i dał im tro​chę cza​su. – No su​per. Ten wie, kie​dy strze​lić fo​cha! – wark​nę​ła Mi​le​na. Zła​pa​ła Do​ria​na i prze​rzu​ci​ła go so​bie przez ple​cy. – Tam! – wska​za​ła kie​ru​nek. – Idzie​my do gniaz​da. Ru​szy​li ra​mię w ra​mię. Mi​le​na nio​sła nie​przy​tom​ne​go wam​pi​ra, Iri​na bie​gła na prze​dzie, a Lew za​my​kał skrom​ny po​chód. – Ilu ich pa​dło? – spy​ta​ła Mi​le​na. Lew zro​bił szyb​ki ra​chu​nek. – Ja zdją​łem trzech, Iri​na jed​ne​go, a po​kurcz ośmiu. Chy​ba ra​ni​li się też na​wza​jem, może kil​ku zgi​nę​ło. – Gaw​ry​luk za​tłukł sze​ściu – przy​po​mnia​ła Iri​na. – W su​mie… cał​kiem nie​zły wy​nik. – W gnieź​dzie było ich dzie​więć​dzie​się​ciu trzech – po​in​for​mo​wa​ła Mi​le​na. – Ja pier​do​lę – jęk​nął Lew – kroi się cięż​ka noc. – Lwie… tro​chę kul​tu​ry – po​uczy​ła go Iri​na. Wam​pir drgnął, sły​sząc ton na​po​mnie​nia i po​my​ślał, że wła​śnie do tego pro​wa​dzą nie​roz​trop​ne wy​zna​nia. *** Pier​re po​dry​gi​wał ner​wo​wo. Nic nie szło zgod​nie z pla​nem, to​tal​na ama​torsz​czy​zna. Naj​pierw ta heca z Ca​the​ri​ne, po​tem stra​ta Vic​to​ra (cie​ka​we, kto im te​raz za​pła​ci?!), a te​raz to wy​czer​pu​ją​ce cze​ka​nie. Nie był w sta​nie prze​wi​dzieć zda​rzeń na​wet na kil​ka mi​nut na przód. Dla​cze​go, na przy​kład, te osza​la​łe wam​pi​ry w ogó​le ich nie ata​ko​wa​ły? Ow​szem, roz​szar​pa​ły przy​nę​tę i wy​ssa​ły ją do cna, ale po​tem – gdzieś so​bie po​szły…! Tyl​ko ja​kaś garst​ka krą​ży​ła po oko​li​cy. Po jego go​rą​cych na​le​ga​niach nie​wiel​ki od​dział re​zy​den​tów ujął szóst​kę ma​ru​de​rów. Pa​cjen​ci nie sta​wia​li opo​ru i nie byli agre​syw​ni, na wszel​ki wy​pa​dek po​da​no im jed​nak sil​ne środ​ki usy​pia​ją​ce. Po wszyst​kim

od​sta​wio​no ich bez pro​ble​mów do izo​lat​ki w opusz​czo​nej czę​ści szpi​ta​la. A resz​ta? Gdzie po​zo​sta​łe osiem​dzie​siąt sie​dem? – Co się z nimi sta​ło? Gdzie są? – rzu​cił wresz​cie py​ta​nie. Chri​stian chrząk​nął wsty​dli​wie. – Boją się. Pier​re się po​ha​mo​wał. Rze​czy​wi​ście, może i są sza​lo​ne, ale prze​cież nie głu​pie. Uśmiech​nął się cheł​pli​wie. – Ma się ro​zu​mieć. Po​zna​li, że jest tu wy​szko​lo​ny od​dział. Chri​stian po​trzą​snął gło​wą. – Nie o to cho​dzi. – Nie? – Wi​dzisz… – Chri​stian ostroż​nie for​mu​ło​wał wy​ja​śnie​nia – nasz oj​ciec przez wie​ki był nie​zwy​kle ce​nio​nym spe​cja​li​stą w dzie​dzi​nie bólu. Swą wie​dzę za​wdzię​czał stu​diom, któ​re… – roz​ło​żył dło​nie, nie wie​dząc, czy w ogó​le po​wi​nien zdra​dzać szcze​gó​ły zwią​za​ne z le​cze​niem. To, co dzia​ło się w gnieź​dzie, zo​sta​wa​ło w gnieź​dzie. – Mów pro​sto – mruk​nął Ni​co​las. – Tak? To sam mów! Ni​co​las wsa​dził ręce do kie​sze​ni i za​darł bro​dę. – Krót​ko. Nikt nie zna się na bólu tak jak my. Ci, któ​rzy są nie​bez​piecz​ni, do​sko​na​le o tym wie​dzą. To dla​te​go trzy​ma​my ich w ry​zach. Pier​re za​cmo​kał. – Nie​do​brze. Roz​leź​li się jak ro​bac​two. Wolę nie my​śleć, co bę​dzie, kie​dy do​trą do osad. – Noc nie trwa wiecz​nie – za​uwa​ży​ła Li​lien. – A wte​dy… wyj​dzie​my na słoń​ce i zaj​rzy​my w każ​dą dziu​rę. – Słu​cham…? – Wy​pi​je​my krew cho​dzą​cej za dnia. Już to usta​li​li​śmy. – Jak na ja​kiś sy​gnał po​ka​za​li mu fiol​ki peł​ne gę​stej cie​czy. Prób​kę po​brał Chri​stian, kie​dy tyl​ko dziew​czy​na opu​ści​ła salę spa​leń i te​raz bło​go​sła​wi​li go za za​po​bie​gli​wość. – Za​dzia​ła? – Na nas tak. – Li​lien ob​cią​gnę​ła śnież​no​bia​ły far​tu​szek. Była cał​kiem ape​tycz​na i przy​po​mi​na​ła Pier​ro​wi daw​ne do​bre cza​sy. – No to spo​ko – roz​luź​nił się. – Za​de​ku​je​my się w wa​szym gnieź​dzie i po​cze​ka​my do świ​tu.

Li​lien za​drga​ła war​ga, jak​by po​śli​zgnę​ła się na czymś wy​jąt​ko​wo par​szy​wym. – Nie. Ura​tu​je​my tylu pa​cjen​tów, ilu się da – oznaj​mi​ła, za​wią​zu​jąc moc​niej cze​pek. – Są pod na​szą opie​ką. Ro​zu​miesz? Pier​re po​sza​rzał na twa​rzy. – Nie je​ste​ście nor​mal​ni. – Ner​wo​wo ro​zej​rzał się po oko​li​cy, szu​ka​jąc wej​ścia do gniaz​da. Jed​no było gdzieś w oko​li​cach ru​mo​wi​ska. – Czy te pod​zie​mia są roz​le​głe? Chri​stian po​krę​cił gło​wą. – Nie ra​dzę scho​dzić na dół. Skąd pew​ność, że wy​szli wszy​scy? – Mamy się bać? – prych​nął. – Bar​dziej przy​da​li​by​ście się w te​re​nie – za​su​ge​ro​wa​ła Li​lien. I na​gle zro​zu​mia​ła mo​ty​wa​cję Pier​re’a. Spoj​rza​ła na nie​go z po​gar​dą. – To na​jem​ni​cy. Nie ru​szą z nami za dar​mo. – Zdzi​wio​na? Z tego ży​je​my – wy​ja​śnił su​cho. – Gwa​ran​tu​ję wam po​wrót i pięć li​trów krwi cho​dzą​cej za dnia – za​ofe​ro​wał Chri​stian. – Je​śli pój​dzie​cie przo​dem. Pier​re się za​sta​no​wił. – Ta krew nie dzia​ła na wszyst​kich. I ma wadę. – Jest szko​dli​wa tyl​ko w du​żych ilo​ściach. – Wada to wada. – Ale nikt o tym nie wie. Pier​re wa​hał się przez uła​mek se​kun​dy, ale pod​jął już de​cy​zję. To była do​bra ofer​ta, a on miał swo​je wej​ścia na czar​ny ry​nek. – Przyj​mę zle​ce​nie, je​śli do​sta​nie​my ja​kąś broń. – Ski​nął dło​nią, a za nim sta​nę​ły kar​nie trzy sil​ne, wy​szko​lo​ne wam​pi​ry. Nie były zbyt lot​ne i ani w ząb nie zna​ły nie​miec​kie​go, ale roz​róż​nia​ły naj​waż​niej​sze sło​wa – jak „przyj​mę zle​ce​nie” – któ​re wła​śnie pa​dły. Chri​stian wy​szcze​rzył zęby. – Nie bę​dzie​cie za​wie​dze​ni. Zbro​jow​nia, na szczę​ście, nie łą​czy się z resz​tą pod​zie​mi. Li​lien chrząk​nę​ła. Zo​stał jesz​cze je​den waż​ny szcze​gół. – A co z nim? – Pa​lec wska​zy​wał le​żą​ce​go Ot​to​na. Męż​czy​zna wciąż trwał w ka​ta​to​nii i śmier​dział czło​wie​kiem. – Nie mo​że​my go za​brać na ak​cję. – A co pro​po​nu​jesz? – od​po​wie​dział py​ta​niem. W gło​sie za​brzmia​ły pro​-

szą​ce tony, co było per​fid​ną ma​ni​pu​la​cją. Li​lien uwiel​bia​ła wal​czyć sta​rą bro​nią, a tyl​ko taka nada​wa​ła się te​raz do użyt​ku. – No do​bra, zo​sta​nę – jęk​nę​ła. Na​resz​cie coś się dzia​ło na tym od​lu​dziu, a ona, jak zwy​kle, mia​ła sie​dzieć w ką​cie. Za jej ple​ca​mi po​ka​za​ła się Es​ter, pie​lę​gniar​ka. Była opa​no​wa​na i bar​dzo sil​na, na​wet jak na wam​pi​rzy​cę. Od​zy​wa​ła się tak rzad​ko, że mało kto znał brzmie​nie jej gło​su. Po​ło​ży​ła pal​ce na ra​mio​nach Li​lien i spoj​rza​ła po​nu​ro w oczy Chri​stia​na. – Do​bra – mruk​nął. – Dbaj o nich. I miej oko na pa​cjen​tów. Es​ter roz​pły​nę​ła się w uśmie​chu i unio​sła cia​ło Ot​to​na, jak​by to była po​ran​na ga​ze​ta.

Rozdział 23 Dita za​trzy​ma​ła sa​mo​chód na osło​nię​tym drze​wa​mi par​kin​gu i spoj​rza​ła w noc. Las był ci​chy i przy​ja​zny, czu​ła jed​nak ro​sną​ce na​pię​cie, jak​by mia​ło zda​rzyć się coś nie​unik​nio​ne​go. Coś zwią​za​ne​go z prze​zna​cze​niem, ta​kim przez duże „P”, coś, co wła​ści​wie już się do​ko​na​ło w cza​so​prze​strze​ni i te​raz tyl​ko mia​ło wy​peł​nić w re​al​nym świe​cie. Żyła wy​star​cza​ją​co dłu​go, żeby wie​dzieć, że wy​da​rze​nia, te istot​ne, wpły​wa​ją​ce na bieg ist​nie​nia, roz​prze​strze​nia​ją się w cza​sie jak fale – w prze​szłość, te​raź​niej​szość i przy​szłość. I te​raz wła​śnie mia​ła po​czu​cie ta​kiej chwi​li. Wy​sia​dła, za​rzu​ci​ła tor​bę na ra​mię i ru​szy​ła na pół​noc​ny-wschód przez gęst​nie​ją​cą ciem​ność. Więk​szość dro​gi prze​mie​rzy​ła le​śnym trak​tem, ale były od​cin​ki, kie​dy wręcz prze​dzie​ra​ła się przez chasz​cze – wciąż na ob​ca​sach i w su​kien​ce. Zi​ry​to​wa​na, zdję​ła buty i wrzu​ci​ła je do tor​by. Te​raz szła, trzy​ma​jąc w gar​ści suto marsz​czo​ną spód​ni​cę jak kie​dyś przed stu​le​cia​mi. Wzdry​gnę​ła się mi​mo​wol​nie. Chłód i wil​goć zie​mi, któ​rą do​ty​ka​ła bo​sy​mi sto​pa​mi po​tę​go​wa​ły w niej wra​że​nie za​wie​sze​nia w cza​sie, jak​by po​dą​ża​ła po ja​kiejś dzi​wacz​nej spi​ra​li do punk​tu, z któ​re​go nie ma od​wro​tu. W od​da​li wy​czu​ła na dro​dze ja​kieś po​ru​sze​nie, mi​nę​ło jed​nak jesz​cze spo​ro cza​su, nim dziw​ny sy​gnał się po​no​wił. Za​trzy​ma​ła się, za​in​try​go​wa​na. Na ścież​ce le​żał skrwa​wio​ny strzęp spo​wi​ty płót​nem. Wy​glą​dał, jak​by ktoś wpił się pa​zu​ra​mi i gwał​tow​nym ru​chem wy​rwał ka​wa​łek cia​ła. Przy​klę​kła, pod​nio​sła go i po​wą​cha​ła. Ofia​rą był wam​pir, nie mia​ła wąt​pli​wo​ści. Od​sta​wi​ła tor​bę i ro​zej​rza​ła się czuj​nie. Nie była sama, o nie. Z na​prze​ciw​ka zbli​ża​ła się po​chy​lo​na po​stać, po pra​wej, mię​dzy drze​wa​mi, mi​gnę​ła zsza​rza​ła biel. Dita wy​tę​ży​ła wzrok. Wi​dzia​ła już ta​kie gie​zło. Przed laty miał je na so​bie Mor​de​chaj, kie​dy w po​bli​skim gnieź​dzie był pa​cjen​tem. Unio​sła się z ko​lan. Nie bała się sza​leń​ców. Byli jej bli​scy. Umysł, któ​ry wy​zwo​lił się z pęt, był bar​dziej twór​czy i peł​niej od​bie​rał rze​czy​wi​stość. Wy​chy​lał się poza ramy ma​te​rii, wi​dział nie​wi​dzial​ne, czuł nie​wy​czu​wal​ne. Prze​kra​czał bra​my śmier​ci. – Je​stem Dita – po​wie​dzia​ła ci​cho. Głos nie po​wi​nien być zbyt na​tar​czy​wy, ru​chy – zbyt gwał​tow​ne.

Ciem​ne po​sta​cie się za​trzy​ma​ły. Za​mar​ła w po​wi​tal​nym ge​ście i wte​dy w krąg księ​ży​co​we​go świa​tła wszedł mło​dy chło​pak. Twarz spły​wa​ła mu krwią, gę​ste kro​ple ka​pa​ły – kap, kap. Wy​su​nął ku niej ręce i szep​nął: – Śni​łem o to​bie… – Zbli​żył się na drżą​cych no​gach. Du​szę miał prze​żar​tą na wy​lot, cho​rą, wy​pa​lo​ną i pu​stą. – Czy mnie zba​wisz? Ura​tu​jesz? – Tak, dzie​cin​ko – szep​nę​ła, kła​dąc mu dło​nie na skro​niach. – Tak. – Z ci​chym chrzę​stem prze​krę​ci​ła gło​wę i ja​sna czu​pry​na opa​dła na ra​mię pod nie​na​tu​ral​nym ką​tem. Cia​ło chłop​ca się za​chwia​ło, ale nim upa​dło, chwy​ci​ła je w ob​ję​cia. Z ciem​no​ści wy​su​nę​ła się ko​lej​na po​stać. Star​sza ko​bie​ta o si​wej, trzę​są​cej się gło​wie i prze​raź​li​wie dłu​gich pa​znok​ciach była unu​rza​na we krwi aż po łok​cie. Pa​trzy​ła na Ditę z na​boż​nym za​chwy​tem. – Ty… lśnisz – wy​beł​ko​ta​ła po wę​gier​sku. Wam​pi​rzy​ca de​li​kat​nie zło​ży​ła cia​ło chłop​ca na tra​wie i spoj​rza​ła ku niej ze smut​kiem. To była kie​dyś wiel​ka pani na zam​ku, żąd​na wiecz​nej mło​do​ści. By ją za​cho​wać, ką​pa​ła się we krwi dzie​wic. Zmie​ni​ła się zbyt póź​no, by cie​szyć się mło​dym cia​łem. – Erz​sébet? – O, Edith! – Ko​bie​ta, łka​jąc, uklę​kła u jej stóp. – Tak cięż​ko żyć… – Ile lat tu by​łaś? – spy​ta​ła ci​cho Dita, prze​cho​dząc na wę​gier​ski. – Mó​wią, że osiem​dzie​siąt trzy. Ale przed​tem wię​zi​li mnie w dwóch in​nych gniaz​dach, dłu​go, bar​dzo dłu​go. – Nie po​tra​fisz umrzeć sama? Ko​bie​cie opa​dły ra​mio​na, sku​li​ła się jak za​szczu​te zwie​rzę. – Nie mam w so​bie siły – wy​zna​ła. Dita unio​sła ją z klę​czek. – Jak chcesz zgi​nąć? Oczy Erz​sébet bły​snę​ły. – Pięk​nie. God​nie. I szyb​ko. Dita bły​ska​wicz​nie wy​su​nę​ła zęby i roz​dar​ła jej gar​dło. – Pięk​nie, god​nie i szyb​ko – po​wtó​rzy​ła. A po​tem piła aż do utra​ty tchu. *** Wam​pi​ry pod​cho​dzi​ły tuż do gra​ni​cy, któ​rą wy​zna​cza​ła z jed​nej stro​ny rzecz​ka, a z dru​giej – pas gę​stych je​żyn, i wciąż ata​ko​wa​ły. Zie​mia była wil​-

got​na od krwi, ale nie prze​sta​wa​ły. Lew był zmę​czo​ny, na​wet od​dy​chał z tru​dem. Wy​su​nął się na pierw​szą li​nię i wal​czył, jak kie​dyś, go​ły​mi rę​ka​mi. Obok, nie​ustę​pli​wie, bro​ni​ły swe​go ży​cia ko​bie​ty. Iri​na po​rzu​ci​ła wy​myśl​ny styl, do​bry na po​kaz, i sku​pi​ła się na sku​tecz​no​ści dzia​łań. Żad​nych kre​tyń​skich pół​ob​ro​tów, pod​sko​ków i bo​jo​wych okrzy​ków zdra​dza​ją​cych za​mia​ry. Była szyb​ka i zwin​na, i te​raz wy​ko​rzy​sty​wa​ła swe atu​ty w stu pro​cen​tach. Mi​le​na pil​no​wa​ła Do​ria​na. Kie​dy zbli​żał się ja​kiś na​past​nik, wy​ska​ki​wa​ła z ukry​cia, ude​rza​ła w ja​kiś szcze​gól​nie czu​ły punkt i co​fa​ła się na swo​je miej​sce. Z nie​zro​zu​mia​łych po​wo​dów była naj​częst​szym obiek​tem ata​ków i Lew nie wró​żył jej suk​ce​su, je​śli wciąż bę​dzie chro​nić nie​przy​tom​ne​go wam​pi​ra. Nie​ocze​ki​wa​nie Mi​le​na zmie​ni​ła stra​te​gię. Przy​war​ła do zie​mi i te​raz, kie​dy ktoś nad​cho​dził, do​pa​da​ła od​sło​nię​tych ły​dek i cię​ła je, prze​ry​wa​jąc ścię​gno Achil​le​sa. Wam​pi​ry ście​li​ły się jak zbo​że. Lew ski​nął gło​wą, za​do​wo​lo​ny, lecz wte​dy do​strzegł za​ska​ku​ją​cą zmia​nę. Dziew​czy​na prze​miesz​cza​ła się po tra​wie nie​po​ko​ją​cym, wę​żo​wym ru​chem – szyb​ciej niż kie​dy​kol​wiek, oczy lśni​ły jej w ciem​no​ściach żół​ta​wym bla​skiem, dłu​gi ję​zyk sma​gał twa​rze ofiar. Po ple​cach prze​szedł mu dreszcz. Osza​la​łe wam​pi​ry cof​nę​ły się, a kie​dy usły​sza​ły prze​raź​li​wy syk, umknę​ły w po​pło​chu. Mi​le​na drża​ła, śmier​tel​nie wy​czer​pa​na, a kie​dy jej wy​gląd wró​cił do nor​my, wsta​ła z ko​lan i prze​szła kil​ku​me​tro​wy od​ci​nek do Do​ria​na tak wol​no, jak​by prze​mie​rza​ła za​spę. Męż​czy​zna wciąż le​żał bez świa​do​mo​ści, ale nie był już tak prze​raź​li​wie zim​ny. – Co? – wark​nę​ła, wi​dząc, jak jej się przy​glą​da​ją. Lew wy​trzesz​czał oczy, Iri​na kry​ła się za nim, spło​szo​na. – Coś nie pa​su​je? – Pa​su​je, wszyst​ko pa​su​je – za​pew​nił ją Lew. Głos uwiązł mu w gar​dle. Nie po​wi​nien ko​men​to​wać jej zmian. Nie te​raz. Wtem uniósł czuj​nie gło​wę. – Ktoś się zbli​ża. Kil​ka osób. Dłuż​szą chwi​lę trwa​li w cał​ko​wi​tej ci​szy. – Zno​wu. Jak​by dru​ga gru​pa. – Może po​goń? Kro​ki są mia​ro​we i z tego sa​me​go kie​run​ku – za​uwa​ży​ła Iri​na. Mi​le​na spoj​rza​ła w stro​nę pły​ną​cej wody. Na dru​gim brze​gu stał Ni​co​las. Za nim, z mro​ku wy​ło​nił się Chri​stian i dwa wam​pi​ry, któ​rych imion nie pa​mię​ta​ła. – No, na​resz​cie! – za​wo​ła​ła po nie​miec​ku, ki​wa​jąc na nich. – Chodź​cie, chodź​cie, za​pra​sza​my.

Wam​pi​ry prze​sa​dzi​ły rzecz​kę jed​nym su​sem. – To Ni​co​las, Chri​stian oraz… – Dłoń za​wi​sła bez​rad​nie w po​wie​trzu. – Cy​rus i Ian – pod​po​wie​dział Ni​co​las. – No wła​śnie. – Od​wró​ci​ła się do swych to​wa​rzy​szy. – To Lew i Iri​na. Zna​cie nie​miec​ki? Lew chrząk​nął, nie​szcze​gól​nie za​chwy​co​ny. – Nie​ste​ty. Peł​no się tu tego pa​łę​ta od nie​pa​mięt​nych cza​sów. Chri​stian wy​su​nął zęby. To on był na swo​im te​re​nie. Pru​sy Wschod​nie na​le​ża​ły do nich od wie​ków. Mi​le​na unio​sła dło​nie w po​ko​jo​wym ge​ście. – Są​dzę, że po​dy​sku​tu​je​cie so​bie o tym w in​nym cza​sie. Poza tym, obec​nie to pol​skie zie​mie. Błąd. Po tej po​jed​naw​czej wy​po​wie​dzi spoj​rze​li na nią nie​na​wist​nie i Niem​cy, i Ro​sja​nie. – Świet​nie – syk​nę​ła. – Czy​li się ob​ra​ża​my, a ci po​pa​prań​cy nas roz​szar​pu​ją. Do​sko​na​ły plan. Gra​tu​lu​ję. Iri​na po​ło​ży​ła dłoń na ra​mie​niu Lwa. – Od​puść – szep​nę​ła po ro​syj​sku. – Nie trze​ba. Obie stro​ny dość nie​chęt​nie ucie​kły wzro​kiem w bok, co zna​czy​ło, że przyj​mu​ją ro​zejm na czas walk ze wspól​nym wro​giem. – Gdzie Otto? – zre​flek​to​wa​ła się Mi​le​na. – Bez​piecz​ny – za​pew​nił ją Chri​stian. – Żar​tu​jesz?! – Nie wie​dzieć cze​mu, obu​dził w niej hi​ste​rycz​ny nie​po​kój, nie​mal taki sam, jak oba​wa o ży​cie Do​ria​na. – Jak moż​na być bez​piecz​nym w taką noc?! – Jest za​mknię​ty w zbro​jow​ni. Z ochro​ną. Czy ktoś mi wy​tłu​ma​czy, dla​cze​go tu tyle krwi? – Uniósł nie​co pra​wą nogę. But był mo​kry i czer​wo​ny aż po sznu​ro​wa​dła. – A jak my​ślisz? – Lew nie krył zło​ści. – Te be​stie omal nas nie po​żar​ły. – Zgi​nął ktoś? – za​nie​po​ko​ił się Ni​co​las. – Mój czło​wiek. Gaw​ry​luk. Świet​nie wy​szko​lo​ny no​żow​nik. Wier​ny i lo​jal​ny – do​rzu​cił z go​ry​czą, by pod​kre​ślić ogrom stra​ty. – Czy zgi​nął któ​ryś z pa​cjen​tów? – spre​cy​zo​wał py​ta​nie Ni​co​las. – Dwu​dzie​stu dzie​wię​ciu – po​in​for​mo​wa​ła go zwięź​le Iri​na. – Jest też spo​ro ran​nych. – Nie​do​brze. To dla nich taka trau​ma – zmar​twił się Ni​co​las. – Och, jak mi przy​kro – Iri​na była wście​kła. – A mo​gli​śmy dać się roz​-

szar​pać…! – Gdzie cia​ła? Mi​le​na mach​nę​ła dło​nią. – Wszę​dzie. Lezą za nami jak za świa​tłem. – To twój za​pach – za​uwa​żył Chri​stian. – Już pod​czas przy​ję​cia chcia​łem ci po​wie​dzieć, że masz wy​jąt​ko​wo sil​ny wa​bik. A w na​szym gnieź​dzie le​czy​li​śmy głów​nie męż​czyzn. Mi​le​na po​czer​wie​nia​ła. – Nie za​uwa​ży​łam, żeby oka​zy​wa​li mi tego typu… za​in​te​re​so​wa​nie. Ra​czej chcie​li mnie za​bić. – W koń​cu są nie​nor​mal​ni. – Chri​stian wzru​szył ra​mio​na​mi. – Przy​kro mi, pa​nien​ko, ale za​cznie​my od wy​ga​sze​nia two​je​go za​pa​chu. Nie​po​trzeb​nie ich de​ner​wu​je. Mi​le​na bez sło​wa sta​nę​ła na brze​gu rzecz​ki, zdję​ła po​ży​czo​ną ka​mi​zel​kę i za​czę​ła sma​ro​wać się szla​mem. Świet​nie. Po pro​stu eks​tra. Fa​ce​ci wa​riu​ją na jej wi​dok. Po​praw​ka – kie​dy czu​ją jej za​pach. – A te​raz dru​ga spra​wa. – Chri​stian wy​jął z kie​sze​ni coś w ro​dza​ju ko​łat​ki. – Osza​cuj​my, ilu ich zo​sta​ło. Od​sta​wi​li​śmy już dzie​więt​na​stu pa​cjen​tów, plus wa​szych dwu​dzie​stu dzie​wię​ciu, to ra​zem… czter​dzie​stu ośmiu. Trze​ba za​tem przy​jąć, że na wol​no​ści jest… – Dru​gie tyle – pod​po​wie​dzia​ła Iri​na. – Do​kład​nie czter​dzie​stu pię​ciu. Nie wszy​scy są nie​bez​piecz​ni. Ci scho​wa​ją się i nie będą na ni​ko​go na​pa​dać. Po​zo​sta​li są wa​run​ko​wa​ni na ten dźwięk. – Po​trzą​snął ko​łat​ką, wy​da​jąc cał​kiem przy​jem​ne kle​ko​ta​nie. – Ko​ja​rzy im się z bó​lem. Nie​wy​sło​wio​nym bó​lem. Nie​któ​rych po​win​no to za​trzy​mać, resz​tę trze​ba bę​dzie za​bić. Lew spoj​rzał na nie​go pół​przy​tom​nie. W cią​gu dwóch go​dzin za​tłukł po​kaź​ną licz​bę sfru​stro​wa​nych pa​cjen​tów, jesz​cze wię​cej ra​nił. Tę​sk​nił za czymś efek​tyw​niej​szym niż pa​zu​ry i zęby. – Może jesz​cze ma​estro nam zdra​dzi czym? – Nie​ste​ty, pa​ra​li​za​to​ry nie dzia​ła​ją. Zo​sta​je nam tyl​ko to. – Ski​nął na swo​ich. – Pa​no​wie…! Ian, ni​ski, krę​py wam​pir zdjął ple​cak i bły​ska​wicz​nie po​ukła​dał na zie​mi mie​cze, to​po​ry i pał​ki. Cy​rus roz​ło​żył obok za​war​tość swo​je​go ba​ga​żu, uzu​peł​nia​jąc ar​se​nał o re​wol​we​ry i pi​sto​le​ty. Broń pal​na po​zba​wio​na była elek​tro​nicz​nych wspo​ma​ga​czy, ale z pew​no​ścią była sku​tecz​na.

– No, i to ro​zu​miem – rzekł Lew nie​mal we​so​ło. – Więc do ro​bo​ty – Chri​stian za​tarł dło​nie. Noc, któ​ra za​po​wia​da​ła się tak kosz​mar​nie, na​bra​ła no​wych barw. *** Dita szła przez las z unie​sio​ną gło​wą, wol​no i ma​je​sta​tycz​nie. Skó​ra lśni​ła jej dziw​nym bla​skiem, dło​nie drża​ły, oczy prze​szy​wa​ły ciem​ność da​lej niż kie​dy​kol​wiek. Była otu​ma​nio​na krwią i chcia​ła wię​cej, dużo wię​cej. Roz​pa​lo​na tym pra​gnie​niem wy​sła​ła w prze​strzeń we​zwa​nie, któ​re roz​brzmia​ło w cho​rych umy​słach, nio​sąc cu​dow​ną obiet​ni​cę. Przed nią po​ja​wi​ła się po​la​na z ol​brzy​mim gła​zem po​środ​ku; wo​kół le​ża​ły mniej​sze ka​mie​nie, jak​by ktoś bar​dzo sta​ran​nie je po​ukła​dał. Hip​no​tycz​nie wstą​pi​ła w krąg, sta​nę​ła na skał​ce i roz​ora​ła pa​zu​ra​mi pier​si. Trwa​ła tak bez ru​chu, z unie​sio​ny​mi ra​mio​na​mi, a z dala, nie​spiesz​nie, zbli​ża​ły się be​stie. Szły jak po sznur​ku, bez obaw, gar​nąc się do niej jak do misy peł​nej naj​słod​szej krwi. Była taka jak oni – zła i ze​psu​ta do cna, a jed​nak oczysz​czo​na w ja​kiś nie​po​ję​ty spo​sób. Też tak chcie​li, ma​rzy​li o ta​kim uko​je​niu. Dita opu​ści​ła ręce. Wo​kół sta​ły ci​cho isto​ty o po​szar​pa​nych du​szach, pła​wią​ce się w zim​nym świe​tle księ​ży​ca. Nie zo​sta​ło w nich nic z czło​wie​czeń​stwa, wam​pi​rze cia​ła nie​po​trzeb​nie prze​dłu​ża​ły im ży​wot. Roz​cza​pie​rzy​ła pal​ce i za​trze​po​ta​ła dłoń​mi jak wa​chla​rza​mi. Ru​chy sta​ły się płyn​ne, bose sto​py wy​stu​ki​wa​ły rytm. Była jak Pani Stwo​rze​nia, wspa​nia​ła w swej po​świa​cie, zdol​na wy​szarp​nąć ży​cie ski​nie​niem bia​łej dło​ni. Za​to​czy​ła rę​ko​ma krąg i za​ssa​ła to, co w nich zo​sta​ło: całe sza​leń​stwo, cier​pie​nie i nie​na​wiść. I cho​ciaż osu​wa​ły się mar​twe – je​den po dru​gim – wie​dzia​ła, że nie​sie im wy​ba​wie​nie. Wresz​cie na tra​wę upadł ostat​ni, a ona po​czu​ła, jak ich ból wy​peł​nia ją do ostat​ka, jak dusi i pali jej du​szę. Jak chy​bo​ce się na skra​ju obłą​ka​nia. To było strasz​ne, nie taki był jej za​miar. Opa​dła na ko​la​na i przy​tu​li​ła się do zim​ne​go ka​mie​nia, żeby za​znać choć odro​bi​nę ochło​dy. Nie po​ma​ga​ło. Ogień tra​wił ją od środ​ka, jak​by sta​ła w słoń​cu. Za​wy​ła prze​raź​li​wie i raz jesz​cze przy​war​ła do gła​zu. I wte​dy na​gle zgasł księ​życ, po​grą​ża​jąc las w cał​ko​wi​tej ciem​no​ści. Za​pa​dła ci​sza mia​ła w so​bie coś ze śmier​ci. Dita unio​sła gło​wę, a jej oczy roz​ja​rzy​ły się czer​wie​nią. Nie była już czło​wie​kiem, nie była też wam​pi​rem. Kon​glo​me​rat sza​lo​nych dusz stwo​rzył

nową ja​kość: okrut​ną, nisz​czą​cą i do głę​bi złą. *** – Ciem​no. – Iri​na ro​zej​rza​ła się czuj​nie. – Czy dziś jest za​ćmie​nie? – Nie. – Lew był tego pe​wien. – To tyl​ko chmu​ry. Ale ta ci​sza… Ona jest nie​po​ko​ją​ca. Po​dzie​li​li się na trzy ze​spo​ły. Od​dział Pier​re’a na​mie​rzał i za​ga​niał cho​rych w wy​bra​ne miej​sce, per​so​nel szpi​tal​ny obez​wład​niał ich i otu​ma​niał le​ka​mi, a Lew i ko​bie​ty od​tran​spor​to​wy​wa​li pa​cjen​tów do gniaz​da. Z pierw​szą par​tią za​bra​no Do​ria​na – wciąż był sztyw​ny jak de​ska i nie​przy​tom​ny, a te​raz wol​no zbie​ra​ła się na​stęp​na gru​pa. Lew spraw​dzał wła​śnie wię​zy poj​ma​nych, kie​dy las na​gle za​milkł. – Rze​czy​wi​ście, nie sły​chać pta​ków – ode​zwa​ła się Mi​le​na – ko​ma​rów, żab… Nie, żeby mi bra​ko​wa​ło ko​ma​rów, ale to dziw​ne. Nic nie sły​chać. Bla​dy księ​życ czę​ścio​wo przedarł się przez war​stwę chmur, ale mię​dzy drze​wa​mi wciąż pa​no​wa​ła ciem​ność – gę​sta i nie​przy​ja​zna. Nie​po​kój był wręcz na​ma​cal​ny. Prze​szli kil​ka kro​ków, gdy na​gle pod sto​pa​mi za​chrzę​ści​ły mar​twe owa​dy. Po​ble​dli i nie pra​gnę​li iść da​lej. – Czu​je​cie to? – Lew strze​lał ner​wo​wo wzro​kiem. Jesz​cze nie było nic wi​dać, ale coś zbli​ża​ło się nie​uchron​nie. – Chłód – szep​nę​ła Iri​na. W twa​rze ude​rzył ich na​gły po​dmuch, jak​by znad je​zio​ra nad​cią​ga​ła bu​rza. Wsta​li, czuj​ni, i słu​cha​li, na​pię​ci jak stru​ny. Z od​da​li do​biegł ich ni to jęk, ni skar​ga. – Czło​wiek – szep​nę​ła Mi​le​na. – Wam​pir – po​pra​wi​ła ją Iri​na. Wszy​scy drgnę​li. – I jesz​cze je​den. – Stłu​mio​ny krzyk był tak prze​ra​ża​ją​cy, że uno​sił wło​ski na kar​ku. A po​tem usły​sze​li zbli​ża​ją​ce się kro​ki, bez​ład​ny tu​pot wie​lu nóg. – Ucie​ka​ją. W na​szą stro​nę – po​wie​dział Lew. Kto biegł? Osza​la​łe wam​pi​ry? Po​ścig? Ja​cyś za​gu​bie​ni tu​ry​ści? Przed nimi, jak for​pocz​ta, prze​mknę​ły spło​szo​ne zwie​rzę​ta. Mi​le​na ob​li​za​ła wy​schnię​te war​gi. – Mam złe prze​czu​cia – wy​szep​ta​ła. – Co je tak prze​ra​zi​ło? – To, co ich. – Lew wy​cią​gnął przed sie​bie dłoń. Był naj​wyż​szy i z od​da​li uj​rzał zbli​ża​ją​cych się męż​czyzn – je​den w świa​tłosz​czel​nym su​per​no​wo​cze​-

snym kom​bi​ne​zo​nie i trzech w ubra​niach, któ​re były nie​mod​ne od wie​ków. Po​ru​sza​li się bez​ład​nie, w pa​ni​ce, tak, jak się ucie​ka, by chro​nić ży​cie. Nie nie​śli bro​ni. Na​wet je​śli trzy​ma​li ją przed chwi​lą, te​raz mie​li wol​ne ręce, któ​re od​gar​nia​ły krza​ki i po​ma​ga​ły ba​lan​so​wać, kie​dy po​tęż​ny​mi su​sa​mi prze​sa​dza​li prze​szko​dy. Gdy byli na od​le​głość gło​su, Lew mach​nął do nich. – Hej! Tu​taj…! – Ucie​kaj​cie! – wrza​snął Chri​stian. – A pa​cjen​ci? – JUŻ! – Ten krzyk i zer​k​nię​cie przez ra​mię za​de​cy​do​wa​ły. Chri​stian po​tknął się o wy​sta​ją​cy ko​rzeń i wy​wa​lił jak dłu​gi. Im​pe​tem ude​rze​nia szu​rał chwi​lę po tra​wie, wresz​cie trzep​nął bo​le​śnie gło​wą o pień. Wszyst​ko trwa​ło ułam​ki se​kund. W ciem​no​ści za​ja​śnia​ła ko​bie​ca po​stać. Była boso, w suk​ni, z apasz​ką fan​ta​zyj​nie za​wią​za​ną pod szy​ją. Chłosz​czą​ce ga​łę​zie zmierz​wi​ły jej ciem​ne wło​sy i nad​wy​rę​ży​ły de​li​kat​ny ma​te​riał, ale na​wet tego nie za​uwa​ża​ła. Wy​su​nę​ła przed sie​bie dłoń, a kie​dy jej spoj​rze​nie spo​czę​ło na Chri​stia​nie, ten wy​prę​żył się i zgasł jak zdmuch​nię​ta świe​ca. Po​zo​sta​li pa​trzy​li na to w osłu​pie​niu. Ko​bie​ta sta​nę​ła nad nim i za​ssa​ła całą ener​gię, zo​sta​wia​jąc tyl​ko wy​schnię​te kru​che zwło​ki. Wy​trzesz​czy​li oczy. Wciąż ga​pi​li się, nie mo​gąc prze​stać. Ko​bie​ta su​nę​ła da​lej, szu​ka​jąc ko​lej​nej ofia​ry. Wy​gię​ła chci​wie usta, a wte​dy Ni​co​las, któ​ry biegł ostat​ni, za​ko​ły​sał się, uchwy​cił po​tęż​ne​go pnia i osu​nął na zie​mię. – Nie – wy​mam​ro​ta​ła bez​gło​śnie Mi​le​na, bo​jąc się tego, co na​stą​pi. Nad wodą za​wył któ​ryś z sza​leń​ców, jak​by przy​ta​ki​wał jej my​ślom. Ko​bie​ta unio​sła gło​wę, tra​cąc za​in​te​re​so​wa​nie zdo​by​czą, i wte​dy uj​rze​li jej oczy. Nie były sre​brzy​ste jak u wam​pi​rów ani czar​ne jak u Fa​mi​lian​tów, ani żół​ta​we jak u Stwo​rzy​cie​li. Lśni​ły w ciem​no​ściach czer​wie​nią jak dwa ognie z ot​chła​ni. Dwa wam​pi​ry mi​nę​ły ich w po​pło​chu, lecz oni wciąż nie ucie​ka​li. Nie​po​trzeb​nie wy​chwy​ci​li jej spoj​rze​nie, to był śmier​tel​ny błąd. – Lew – wy​zna​ła płacz​li​wie Iri​na – nie mogę się ru​szyć. Lew ska​pi​tu​lo​wał. W ob​li​czu za​gro​że​nia wy​słał sy​gnał do na​wi​ga​to​ra z proś​bą o po​moc. Nada​rem​nie. Coś go za​głu​sza​ło, jak​by inne źró​dło, dużo po​tęż​niej​sze, nada​wa​ło swój zew. Mógł zro​bić tyl​ko jed​no. Z wy​sił​kiem uniósł rękę i ujął jej dłoń.

– Je​stem z tobą, ko​cha​na. Ko​bie​ta w su​kien​ce do​tar​ła nad stru​mień, mia​ro​wym kro​kiem zbli​ży​ła się do grup​ki pa​cjen​tów. Oży​wi​li się na jej wi​dok, mimo przy​ję​cia po​tęż​nych da​wek me​dy​ka​men​tów. Coś beł​ko​ta​li z na​bo​żeń​stwem, śli​niąc się i pła​cząc. Chy​ba byli… szczę​śli​wi. Chwi​lę po​tem pa​dli na zie​mię, a ona gła​dzi​ła swo​je po​licz​ki, jak​by ob​my​wa​ła się w ich du​szach. Z pier​si wy​do​był się ury​wa​ny od​dech z nutą sy​te​go wes​tchnie​nia. I wte​dy spoj​rza​ła ku nim. – O Boże – wy​szep​ta​ła oszo​ło​mio​na Mi​le​na. – Dita?! Ko​bie​ta drgnę​ła, za​sko​czo​na i chy​ba wy​pa​dła z transu. Czer​wo​ne oczy przy​ga​sły jak tlą​cy się knot. – To ty. – Wsu​nę​ła dłu​gie pal​ce w zmierz​wio​ne wło​sy i prze​krzy​wi​ła gło​wę, jak​by pod ta​kim ką​tem wi​dzia​ła le​piej. Nie wy​glą​da​ła jak na her​bat​ce u Wiki. O nie. Bla​da twarz za​sty​gła w upior​nym gry​ma​sie – wład​cza i nie​obli​czal​na. Nie​po​trzeb​nie się od​zy​wa​łam, po​my​śla​ła Mi​le​na. Dita zbli​ży​ła się i uję​ła w dło​nie jej uma​za​ne szla​mem po​licz​ki. – Prze​cież spło​nę​łaś? – Pra​wie – od​par​ła drżą​cym gło​sem. – Nie trze​ba było wra​cać z tam​tej stro​ny. Mi​le​na za​dy​go​ta​ła w zim​nym uści​sku. – Ciii, nie bój się. – Po​ca​ło​wa​ła ją w czo​ło de​li​kat​nie i czu​le. – Tak bę​dzie le​piej. Tu każ​da chwi​la zbli​ża cię do ni​co​ści. Chcia​ła za​pro​te​sto​wać, wy​krzy​czeć, że się nie zga​dza. Ale mil​cza​ła. Spoj​rze​nie czer​wo​nych oczu pa​ra​li​żo​wa​ło ją i tłam​si​ło każ​dy prze​jaw woli. Dita ści​snę​ła jej czasz​kę, zim​ny do​tyk stał się lo​do​wa​ty. Mi​le​na drgnę​ła i szarp​nę​ła się w tył, prze​ła​mu​jąc hip​no​tycz​ny bez​ruch. De​spe​rac​ko szu​ka​ła ja​kie​goś punk​tu za​cze​pie​nia, cze​go​kol​wiek, co mo​gło​by skło​nić tę sza​lo​ną ko​bie​tę, by od​stą​pi​ła od mor​du. – Pola się wściek​nie, jak się do​wie – wy​dy​sza​ła. – Pa​mię​tasz, że jest moim Cie​niem? Ra​mio​na​mi Dity wstrzą​snął krót​ki, ury​wa​ny śmiech. Po pierw​sze, za​bi​ja​jąc Mi​le​nę, zro​bi​ła​by Poli przy​słu​gę, po dru​gie… – Nie ma już Poli – wy​zna​ła ra​do​śnie. – Nie ma Wiki… i wie​lu, wie​lu in​nych. A ty do nich do​łą​czysz. Za​raz. Mi​le​na od​dy​cha​ła z tru​dem. Krót​ki do​tyk zim​nych dło​ni wy​czer​pał ją bar​dziej niż wie​lo​go​dzin​na wal​ka.

– Nie je​steś po​nad pra​wem. Jest wam​pir, któ​ry cię stwo​rzył, jest przy​wód​ca gniaz​da… Dita po​trzą​snę​ła prze​czą​co gło​wą, a jej oczy po​now​nie roz​bły​sły czer​wie​nią. Po​ło​ży​ła dłoń na zra​nio​nej pier​si. Koń​ce apasz​ki za​chrzę​ści​ły ci​cho, stward​nia​łe od krzep​ną​cej krwi. – Nade mną nie ma ni​ko​go. – Pro​szę – szep​nę​ła ża​ło​śnie. – To two​je ostat​nie chwi​le, a ty skam​lesz – za​uwa​ży​ła z nie​sma​kiem. A po​tem za​ci​snę​ła pal​ce na po​bla​dłej twa​rzy Mi​le​ny i za​czę​ła wy​sy​sać z niej ży​cie. Ja​sno​wło​sa dziew​czy​na po​czu​ła zim​no tak przej​mu​ją​ce, że aż pa​li​ło. Tak pew​nie wy​glą​da lo​do​we pie​kło, po​my​śla​ła jesz​cze i w tym mo​men​cie jej umysł od​pły​nął, ustę​pu​jąc Ma​rii. Twarz na​głym skur​czem przy​ję​ła inny kształt. Z za​ka​mar​ków pa​mię​ci wy​ło​ni​ła się nie​miec​ka wie​śniacz​ka i spoj​rza​ła w czer​wo​ne oczy. Za​sko​czo​na Dita drgnę​ła. Zim​ne dło​nie mi​mo​wol​nie po​luź​ni​ły chwyt. Mi​le​na wy​rwa​ła się ze śmier​tel​nych ob​jęć i rzu​ci​ła do hi​ste​rycz​ne​go bie​gu, na oślep, byle da​lej. Prze​bie​gła rap​tem kil​ka me​trów i po​czu​ła jak nogi jej cią​żą. Od​wró​ci​ła się. Dita kro​czy​ła za nią, nie​za​do​wo​lo​na. – Ty głu​pia dzie​wu​cho, to dla two​je​go do​bra! – Chcę żyć! – Wzro​kiem prze​śli​zgnę​ła się po stru​chla​łej Iri​nie ści​ska​ją​cej dłoń Lwa. Ni​co​la​sie ku​lą​cym się pod drze​wem. I cie​le Chri​stia​na. Wszy​scy chcie​li żyć. – Bę​dziesz szczę​śli​wa – obie​ca​ła czer​wo​no​oka, kła​dąc dłoń na cie​le Mi​le​ny. Tym ra​zem wstrząs był sil​niej​szy, a chłód prze​nik​nął ser​ce tak szyb​ko, że oczy za​szły jej łza​mi. Uj​rza​ła bez​kre​sną biel, któ​ra roz​pu​ści​ła świat w jed​nej chwi​li. Z ust wy​su​nął się mgli​sty ob​ło​czek – nie​wi​docz​ny i won​ny, a po​tem, na​gle, pierś dziew​czy​ny unio​sła się gwał​tow​nie i za​ssa​ła go z mocą. Otwo​rzy​ła po​wie​ki i uj​rza​ła nad sobą Ditę. Pro​ste, ciem​ne wło​sy trwa​ły za​mro​żo​ne w ru​chu, tak samo jak kro​ple śli​ny try​ska​ją​ce z ust. Czer​wo​ne oczy pa​trzy​ły w je​den punkt, skó​ra lśni​ła nie​bie​ska​wym bla​skiem. Esen​cja jej du​szy była jak krysz​tał, wy​star​czy​ło do​tknąć w od​po​wied​nim miej​scu, stuk​nąć w czu​łe miej​sce, by roz​sy​pa​ła się jak szkło. Przy​glą​da​ła się temu miej​scu, za​dzi​wio​na, wresz​cie unio​sła dłoń i wy​ko​na​ła jed​no, pre​cy​zyj​ne ude​rze​nie. Po​strze​gła na​raz kil​ka rze​czy. Po pierw​sze – jej dłoń była fan​to​mo​wa i

prze​ni​ka​ła cia​ło. Po dru​gie – nie była ludz​ka. Po trze​cie… Och. Ten drob​ny cios za​dzia​łał. Błę​kit​na po​świa​ta zga​sła w ab​so​lut​nej ci​szy, czer​wo​ne oczy stra​ci​ły blask i tyl​ko przez chwi​lę pa​trzy​ły pół​przy​tom​ne i szkla​ne. A po​tem Dita opa​dła na zie​mię jak su​chy liść. Mia​ła lek​ko roz​chy​lo​ne usta, za​mar​łe w wy​ra​zie zdu​mie​nia, jak​by mó​wi​ła: nie tak mia​ło być… Mi​le​na za​ko​ły​sa​ła się na no​gach. Jej cia​ło prze​ni​kał prze​źro​czy​sty kształt o łu​sko​wa​tej skó​rze. Był jak po​wi​dok, a jed​no​cze​śnie za​ska​ku​ją​co re​al​ny. Po​to​czy​ła wzro​kiem po zdep​ta​nej tra​wie, wciąż czer​wo​nej od krwi. Czu​ła, wi​dzia​ła i po​strze​ga​ła tak od​mien​nie, że aż krę​ci​ło jej się w gło​wie. Za​pa​chy, dźwię​ki, ko​lo​ry i emo​cje mia​ły gdzieś wspól​ny mia​now​nik, nie​któ​re współ​gra​ły ze sobą, inne były jak kłę​by cha​osu. Wy​chwy​ci​ła spoj​rze​nie Lwa – jego szok miał brud​no​żół​ty ko​lor z do​miesz​ką kle​ją​ce​go, du​szą​ce​go za​pa​chu. Pa​trzył na nią znad ra​mie​nia Iri​ny, któ​rą trzy​mał w ob​ję​ciach, jak​by tak​że jej du​sza mia​ła się roz​pry​snąć. Dziew​czy​na przy​ga​sła, naj​wy​raź​niej jej świa​do​mość umknę​ła, nie​zdol​na wy​trzy​mać na​pię​cia. Mi​le​na zro​bi​ła głę​bo​ki wdech… pierś unio​sła się gwał​tow​nie, a sza​ra​wa skó​ra na​bra​ła masy i ży​we​go ko​lo​ru. Świat wró​cił na swo​je miej​sce, tyl​ko ona nie była już taka jak przed​tem. Czu​ła w so​bie Kho-a-khun – sil​niej i bar​dziej doj​mu​ją​co niż kie​dy​kol​wiek Ma​rię. – Jak to zro​bi​łaś? – wy​dy​szał Lew. – Jesz​cze ni​g​dy… ni​g​dy… – Co wi​dzia​łeś? – spy​ta​ła. Była cie​ka​wa, ale nic po​nad​to. Po​ło​żył na tra​wie omdla​łą Iri​nę i zbli​żył się o krok. Da​lej nie śmiał. – Ro​bi​łaś, to co Oni. Ale to ty kie​ro​wa​łaś cia​łem. Bo kie​ro​wa​łaś?! Przy​sia​dła, znu​żo​na. Trans​for​ma​cja po​żar​ła reszt​ki sił, stra​wio​nych w wal​ce i tych, któ​re wchło​nę​ła Dita. Może gdy​by piła krew po​ko​na​nych… Ale to by​ło​by nie​wła​ści​wie, no i mo​gła​by prze​jąć pa​mięć sza​leń​ców. – Nie wie​dzia​łam, że mogą być… bez​cie​le​śni. – W ten spo​sób prze​miesz​cza​ją się mię​dzy gę​sto​ścia​mi. Unio​sła na nie​go wzrok i od​gar​nę​ła wło​sy kle​ją​ce się do wil​got​ne​go czo​ła. – Wra​caj​my do gniaz​da – po​le​ci​ła głu​cho. Ma​rzy​ła tyl​ko o jed​nym – by spać, spać jak naj​dłu​żej.

Rozdział 24 Trud​no o we​wnętrz​ną prze​mia​nę, kie​dy prze​ży​ło się coś ba​nal​ne​go, ale sy​tu​acje, w któ​rych prze​kra​cza się gra​ni​ce eg​zy​sten​cji, do​ko​nu​ją w umy​śle głę​bo​kich zmian, na​wet je​śli nie oka​zu​je się tego na ze​wnątrz. Mi​le​na ocie​ra​ła się o śmierć wie​lo​krot​nie. Kie​dy była czło​wie​kiem, omal nie uto​nę​ła. Ura​to​wał ją wte​dy Da​riusz, a ona była mu wdzięcz​na tak bar​dzo, że po​my​li​ła to z mi​ło​ścią. Kie​dy zo​sta​ła wam​pi​rem, trau​ma​tycz​nych zda​rzeń było tak wie​le, że prze​sta​ła je li​czyć. Jed​nak do​pie​ro wy​mknię​cie się poza ramy ga​tun​ku wstrzą​snę​ło nią tak moc​no, że za​mil​kła i za​mknę​ła się w so​bie. Ostat​kiem sił do​tar​ła do gniaz​da, od​na​la​zła swo​ją kwa​te​rę i pa​dła na łóż​ko, żą​da​jąc ab​so​lut​ne​go spo​ko​ju. Sen ja​wił się jak wy​ba​wie​nie. Był pe​łen świa​tła, de​li​kat​nych za​pa​chów i kla​row​nych dźwię​ków. Wresz​cie po dłu​gim, bar​dzo dłu​gim cza​sie, ock​nę​ła się z po​czu​ciem zmia​ny. Wra​że​nie było tym bar​dziej za​ska​ku​ją​ce, że za​wie​ra​ło nie​zna​ny ele​ment. – Spo​koj​nie – usły​sza​ła szept. – Je​steś bez​piecz​na. Ob​li​za​ła usta. Mia​ła w nich nie​przy​jem​ny smak, kwa​śny i za​sta​ły, jak​by nie umy​ła zę​bów. Czyjś cie​pły do​tyk niósł uko​je​nie. – Żad​nych gwał​tow​nych ru​chów. Je​steś osła​bio​na, spa​łaś dwa dni. Na​pij się. Otwo​rzy​ła oczy. Nad nią, z pu​cha​rem w dło​ni, po​chy​lał się Otto. Był roz​pro​mie​nio​ny, wnie​bo​wzię​ty i bu​dził w niej… roz​czu​le​nie. Dziw​ne. Nie po​win​na tego czuć. Nie w sto​sun​ku do nie​go. Męż​czy​zna przy​su​nął ka​ga​nek i zło​ci​sty blask ob​lał mu twarz. Mi​le​na zmarsz​czy​ła czo​ło, za​sko​czo​na. Pie​gi znik​nę​ły, oczy nie były już tak wod​ni​ste, brwi i rzę​sy ściem​nia​ły, a rysy jak​by wy​sub​tel​nia​ły. Zmia​ny były nie​wiel​kie, ale za​uwa​żal​ne. – Wy​glą​dasz ina​czej – po​wie​dzia​ła, bio​rąc z jego rąk kie​lich. – Je​stem też wyż​szy – za​uwa​żył z na​ci​skiem. – No​sisz so​czew​ki? – Nie. Tę​czów​ki mają nie​co sil​niej​szą pig​men​ta​cję. – Po​wie​dzia​ła​bym, że to dość in​ten​syw​ny błę​kit. – Za​nu​rzy​ła usta w wi​nie

ze świń​ską krwią. – Nie po​do​ba ci się? – zde​ner​wo​wał się. – Nie. Tak dużo le​piej. Co się sta​ło? – Pa​mię​tasz salę spa​leń? Mój ostat​ni łyk…? Mi​le​na ski​nę​ła gło​wą. – Ta kro​pla prze​la​ła cza​rę. Prze​sze​dłem re​gres. Ow​szem, sły​sza​ła o tym, ale coś jej nie pa​so​wa​ło. Od​sta​wi​ła pu​sty kie​lich. – Nie śmier​dzisz czło​wie​kiem. Ktoś cię ugryzł? – Nie mu​siał. – Wy​szcze​rzył zęby jak na ca​stin​gu do re​kla​my pa​sty. – W moim cie​le wciąż krą​żył jad. – Czyj? Otto nie od​po​wie​dział, tyl​ko uśmiech​nął się jesz​cze sze​rzej. Ką​ci​ki warg za​drga​ły mie​sza​ni​ną za​do​wo​le​nia i sa​tys​fak​cji. Na mo​ment za​mknę​ła po​wie​ki. No tak, ugry​zła go, oczy​wi​ście, że ugry​zła. A on nad​sta​wił się nad wy​raz chęt​nie. – Je​steś ode mnie star​szy o stu​le​cia. – Po​ło​ży​ła dłoń na ustach i po​trzą​snę​ła gło​wą. Tyl​ko dy​stans do rze​czy​wi​sto​ści, któ​ry czu​ła po trans​for​ma​cji spo​wo​do​wał, że nie wy​buch​nę​ła ner​wo​wym śmie​chem. – To ta​kie… gro​te​sko​we. – Ja tego tak nie od​bie​ram. A te​raz, je​śli po​zwo​lisz, dam znać, że się ock​nę​łaś. Szy​ku​je​my przy​ję​cie, ro​dzaj uczty na cześć zwy​cięz​ców. Nie mo​gło za​brak​nąć cie​bie. Zgo​dzi​ła się, cie​ka​wa no​win, któ​rych ocze​ki​wa​ła tam wy​słu​chać. Pół go​dzi​ny póź​niej, od​świe​żo​na i prze​bra​na, szła pod rękę z Ot​to​nem. – Co z Do​ria​nem? – spy​ta​ła, nim za​czę​li scho​dzić. Umknął wzro​kiem, nie​co spło​szo​ny. – Zo​ba​czysz go. Nie​ba​wem. Po​my​śla​ła, że po​win​na mu ufać, sko​ro te​raz jest jej dziec​kiem, ale na wszel​ki wy​pa​dek do​tknę​ła jego dło​ni – ema​no​wał lo​jal​no​ścią po​su​nię​tą do gra​nic ab​sur​du, a na​stęp​nie prze​su​nę​ła wi​dze​nie w ga​dzią ska​lę. Otto lśnił do​bry​mi in​ten​cja​mi jak Sa​ma​ry​ta​nin, przy​naj​mniej w sto​sun​ku do niej. Prze​ko​na​nie, że jest tak od​da​ny, jesz​cze kil​ka dni temu mia​ło​by dla niej ka​pi​tal​ne zna​cze​nie. Dziś le​d​wie to od​no​to​wa​ła. Wciąż nie była w peł​ni sobą. Po​ru​sza​ła się sen​nie, a wra​że​nie, że uno​si się nad swo​im cia​łem jak ba​lon na sre​brzy​stym sznur​ku, nie opusz​cza​ło jej na​wet na chwi​lę. W od​da​li czu​ła kru​che istot​ki, z prze​ję​ciem kul​ty​wu​ją​ce swo​je nic nie war​te ist​nie​nia. Ba​wi​ło ją to,

go​dzi​ła się na taki stan rze​czy, ale w każ​dej chwi​li mo​gła to zmie​nić. – Po​wiedz mi – ode​zwa​ła się, kie​dy zbli​ży​li się do ostat​nie​go za​krę​tu scho​dów – jak te​raz z two​ją od​por​no​ścią na świa​tło? – Cóż… – Otto się za​wa​hał. – Słoń​ce mi nie słu​ży, ale mogę cho​dzić w głę​bo​kim cie​niu. – To znacz​na róż​ni​ca. Otto uca​ło​wał jej dłoń. – Ko​lo​sal​na. *** Sala ka​te​dral​na nie była tak wy​staw​nie przy​go​to​wa​na jak przed​tem, ale pod​nio​sły na​strój nie ustę​po​wał pierw​sze​mu przy​ję​ciu. Przy sto​le Mi​le​na uj​rza​ła Ni​co​la​sa, Iana, Li​lien i tę mil​czą​cą wam​pi​rzy​cę. Po dru​giej stro​nie sie​dzie​li Lew i Iri​na. Dwa na​kry​cia – jed​no u szczy​tu, dru​gie po jego pra​wej – cze​ka​ły na go​ści. Tyl​ko dwa. Nikt więc nie wy​glą​dał Do​ria​na, a to nie wró​ży​ło nic do​bre​go. – Pani, czy bę​dziesz czy​nić ho​no​ry? – Ni​co​las zgiął się wpół, sze​ro​kim ge​stem za​pra​sza​jąc na ucztę. – Z przy​jem​no​ścią. To bę​dzie dla mnie za​szczyt. – O, nie, to my je​ste​śmy za​szczy​ce​ni – za​pew​nił ją żar​li​wie. Mimo śmier​ci to​wa​rzy​szy i po​nie​sio​nych strat spra​wiał wra​że​nie za​do​wo​lo​ne​go. Spoj​rza​ła na nie​go uważ​niej i bez​wied​nie wej​rza​ła mu w umysł. To do​świad​cze​nie było tak za​ska​ku​ją​ce, że przy​trzy​ma​ła się krze​sła, by nie upaść. Ni​co​las czuł dumę, że zo​stał przy​wód​cą. Pla​no​wał wpro​wa​dzić w pla​ców​ce zmia​ny, o któ​rych my​ślał od daw​na, mar​twił się też, jak ukryć ma​sa​krę. Ner​wo​wo sta​rał się usta​lić z Lwem ja​kąś wer​sję w ra​zie py​tań z ze​wnątrz. Roz​wa​żał „gwał​tow​ne za​la​nie obiek​tu”; wko​ło były je​zio​ra i pod​ziem​ne cie​ki, brzmia​ło​by to wia​ry​god​nie. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​nie​po​ko​ił się Otto. – Tak, tak. – Mi​le​na za​ję​ła miej​sce u szczy​tu sto​łu i roz​ście​li​ła na ko​la​nach bia​łą ser​wet​kę po​kry​tą de​li​kat​nym ha​ftem. Bie​siad​ni​cy szep​ta​li oży​wie​ni. Byli w do​brej kon​dy​cji, zwa​żyw​szy na mi​nio​ne zda​rze​nia. Rany się go​iły, a oczy błysz​cza​ły, cho​ciaż nie było w nich try​um​fu z od​nie​sio​ne​go zwy​cię​stwa. Czu​li ulgę, że prze​ży​li i ochro​ni​li tyle ist​nień, ile tyl​ko było to moż​li​we. Mi​le​na skub​nę​ła ja​kąś po​tra​wę i skło​ni​ła

za​do​wo​lo​na gło​wę. Wszy​scy trwa​li bez ru​chu, wpa​trze​ni w nią jak w ob​raz. Raz jesz​cze ski​nę​ła gło​wą i wte​dy spo​strze​gła, że zno​wu, mi​mo​wol​nie, wy​su​nę​ła się poza ich czę​sto​tli​wość. Wam​pi​ry sie​dzia​ły za​mro​żo​ne jak w stopklat​ce, go​rą​ce ja​dło spo​wi​ja​ły nie​ru​cho​me ob​ło​ki pary, po​trą​co​ny wi​de​lec uno​sił się gdzieś w po​ło​wie dro​gi mię​dzy sto​łem a pod​ło​gą. Mi​le​na ob​ser​wo​wa​ła to wszyst​ko przez chwi​lę, a po​tem wsta​ła i bez za​sta​no​wie​nia ru​szy​ła tam, do​kąd po​pro​wa​dził ją nos. Do​rian le​żał sku​lo​ny na wą​skim drew​nia​nym łóż​ku. Zna​la​zła go w celi na koń​cu ko​ry​ta​rza, tuż obok sali spa​leń, jak​by wam​pi​ry chcia​ły mu uświa​do​mić, co go cze​ka, je​śli nie bę​dzie po​słusz​ny. Elek​tro​nicz​ne zam​ki wciąż nie dzia​ła​ły, mo​gła więc wejść, zwal​nia​jąc tyl​ko po​tęż​ną, me​ta​lo​wą za​su​wę, któ​ra za​my​ka​ła drzwi z ze​wnątrz. Mi​nę​ła sto​lik, na któ​rym sta​ła pu​sta ka​raf​ka i przy​klę​kła przy pry​czy. Męż​czy​zna był nie​przy​tom​ny i wy​nędz​nia​ły, ni​g​dy nie wi​dzia​ła go w ta​kim sta​nie. Miał rany na nad​garst​kach i czę​ścio​wo ogo​lo​ny tył gło​wy, któ​ry szpe​cił zdar​ty pas skó​ry – tam, gdzie przed​tem był ta​tu​aż Fa​mi​lian​tów. Po​bla​dła. Do​rian po​jo​ny był jej krwią, wy​pił duże ilo​ści i te​raz prze​cho​dził re​gre​sję. Po​ca​ło​wa​ła chłod​ny po​li​czek i wol​no wró​ci​ła do sto​łu. Świat ru​szył do przo​du, oznaj​mia​jąc to ha​ła​sem upusz​czo​ne​go wi​del​ca. Szam​pań​ski na​strój prysł. Zja​dła, nie​mal się nie od​zy​wa​jąc, a na​stęp​nie we​zwa​ła do swo​jej kwa​te​ry Lwa, by przed​sta​wił ra​port. Przy​szedł za​nie​po​ko​jo​ny. Jako naj​wyż​szy ran​gą Fa​mi​liant ocze​ki​wał in​nych re​la​cji. To on po​wi​nien wzy​wać, de​cy​do​wać i roz​strzy​gać. Mi​le​na sie​dzia​ła na pro​stym krze​śle i nie była już tą prze​ję​tą sobą blon​dy​necz​ką w lśnią​cej, je​dwab​nej suk​ni ani prze​ra​żo​ną ofia​rą z krwa​wą mia​zgą za​miast twa​rzy, ani na​wet zde​ter​mi​no​wa​ną wam​pi​rzy​cą go​to​wą wal​czyć o ży​cie za wszel​ką cenę. Spo​glą​da​ła spo​koj​nie, dło​nie rów​no le​ża​ły na sto​le. Ota​cza​ła ją trud​na do okre​śle​nia aura, jak​by wie​dzia​ła wię​cej, czu​ła głę​biej i była po tej stro​nie ży​cia mi​mo​cho​dem. – Słu​cham – po​wie​dzia​ła tyl​ko. Lew zer​k​nął na wol​ne krze​sło nie​opo​dal, ale nie ośmie​lił się usiąść. Stał nie​da​le​ko drzwi, jak nie​gdyś, kie​dy zda​wał mel​dun​ki do​wód​cy. – Bi​lans strat to dwa wam​pi​ry z tego gniaz​da, Gaw​ry​luk, czte​rech na​jem​ni​ków i sześć​dzie​się​ciu ośmiu pa​cjen​tów. Więk​szość za​bi​ła ta baba z lasu. – Dita. – Tak.

– Wi​dzia​łam, że je​den z na​jem​ni​ków zbiegł. – Zde​cy​do​wa​łem, że po​wi​nien zgi​nąć. Wie​dział za dużo, a nie moż​na mu było ufać. Ni​co​las się tym za​jął. – Tro​chę oba​wiał się re​ak​cji, jed​nak ona tyl​ko ski​nę​ła gło​wą. Kon​ty​nu​ował nie​co pew​niej​szym to​nem: – Są duże stra​ty w sprzę​cie. Iri​na i Ian na​pra​wia​ją, co się da, ale trze​ba bę​dzie spro​wa​dzić czę​ści. Na szczę​ście, re​pli​ka​tor stał w ekra​no​wa​nym skarb​cu i jest spraw​ny. Moja am​fi​bia wciąż w prosz​ku. Mi​le​na splo​tła pal​ce na brzu​chu. Zbyt szyb​ko prze​szedł do spraw tech​nicz​nych. – Po​mi​ną​łeś Ca​the​ri​ne i Vic​to​ra. Oni też zgi​nę​li. – No tak. I ich przy​bocz​ny – Lew po​wie​dział to bar​dzo spo​koj​nie, ale puls mu przy​spie​szył. – To nie bę​dzie pro​blem. Po​tra​fię… ma​ni​pu​lo​wać fak​ta​mi. – Nie wąt​pię. – Mogę na​wet ob​ró​cić to na na​szą ko​rzyść – do​dał cheł​pli​wie. Mi​le​na spoj​rza​ła mu w oczy. Źre​ni​ce wam​pi​ra skur​czy​ły się do roz​mia​rów szpil​ki, mię​śnie mi​mo​wol​nie na​pię​ły. – Wy​ja​śnij. Lew za​ci​snął usta. Tego aku​rat nie miał chę​ci wy​ja​śniać. Ko​bie​ta pa​trzy​ła na nie​go, nie mru​żąc po​wiek. Nie mó​wi​ła nic, nie na​le​ga​ła. A on po pro​stu zro​zu​miał, że po​wi​nien mó​wić da​lej. – Je​śli wszyst​ko wy​pa​li – ści​szył głos – mój pro​te​go​wa​ny zaj​mie miej​sce Vic​to​ra. To bar​dzo dys​kret​ny i za​ufa​ny Fa​mi​liant. Zło​ży​ła pal​ce w pi​ra​mid​kę. Czy​ta​ła w Lwie jak w otwar​tej księ​dze. – Z re​dak​cji w pro​win​cjo​nal​nym mie​ście na naj​wyż​szy szczyt… No, no! To bę​dzie ogrom​na no​bi​li​ta​cja dla Krzysz​to​fa. A ty speł​nisz swój sen. Za​sko​czo​ny tyl​ko skło​nił gło​wę. Nikt nie wie​dział, jaką rolę peł​nił za​wsze ci​chy Krzysz​tof w re​la​cjach mię​dzy Fa​mi​lian​ta​mi. To, że wy​mie​ni​ła jego imię, wy​trą​ci​ło go z rów​no​wa​gi. Mi​le​na na​ka​za​ła mu ge​stem, by się zbli​żył i wresz​cie usiadł. Wzrok jej zmiękł, usta wy​gię​ły się w lek​kim uśmie​chu. – Je​steś bar​dzo waż​ną per​so​ną. Za​dbaj o Ot​to​na, tyl​ko dys​kret​nie, niech wró​ci do swo​je​go gniaz​da. Fi​diasz nie na​da​je się na re​gen​ta. – Oczy​wi​ście. – Lew za​jął miej​sce i od​prę​żył się za​do​wo​lo​ny. Nie było tak źle, sko​ro chcia​ła po​słu​żyć się jego po​zy​cją. Wła​śnie ta​kie dzia​ła​nia znał i ro​zu​miał. Sze​reg drob​nych za​leż​no​ści, ukła​dów, ustępstw i na​ci​sków. Po​chy​lił się do niej nie​co po​ufa​le. – Po​win​naś wie​dzieć, że zro​bi​łem coś, żeby

ukryć cię przed Nimi. Unio​sła brwi, bar​dziej zdzi​wio​na niż wdzięcz​na. – Cie​ka​we. I co to ta​kie​go? – Na​wi​ga​tor ma na ogół peł​ny do​stęp do wspo​mnień Fa​mi​lian​ta. Mało kto umie coś przed nim ukryć… – Ty po​tra​fisz – stwier​dzi​ła. – Tak. Ja i wszy​scy, któ​rych wta​jem​ni​czo​no w pro​jekt z krwią. – Mów da​lej. – Then-a-zir zo​ba​czył, jak umie​rasz w ra​mio​nach Dity. I tyl​ko to. Od​wo​łał po​ścig. Nikt nie bę​dzie cię już tro​pić. Mi​le​na przy​mknę​ła po​wie​ki. Wam​pi​ry do​ma​ga​ły​by się jej cia​ła lub tego, co z nie​go zo​sta​ło. Ale nie Oni. Ina​czej po​strze​ga​li eg​zy​sten​cję. – Do​brze się sta​ło – po​chwa​li​ła go. – Jest tyl​ko je​den pro​blem. Nie mo​żesz po​ka​zać się w Pod​zie​miu, jak gdy​by ni​g​dy nic. Wszy​scy zna​ją two​ją twarz. – Ro​zu​miem – mó​wiąc to, przy​bra​ła na chwi​lę po​stać Ma​rii. Rze​czy​wi​ście, trud​no było w niej roz​po​znać dziew​czy​nę, któ​ra ucie​ka​ła przez Pola Eli​zej​skie. Lew po​czuł się nie​swo​jo, ale cał​kiem zgrab​nie to ukrył. Chciał po​zy​skać po​tęż​ne​go so​jusz​ni​ka, a tego nie robi się, oka​zu​jąc nie​pew​ność. – Je​śli chcesz, za​pra​szam do mo​je​go gniaz​da. Tam bę​dziesz bez​piecz​na. Mi​le​na uśmiech​nę​ła się do​bro​tli​wie. – Chcesz mnie chro​nić? Czy sko​rzy​stać z mo​ich umie​jęt​no​ści? Lew po​czer​wie​niał. – De​cy​zja na​le​ży do cie​bie. *** Otto sta​nął u wy​lo​tu ko​ry​ta​rza, a po​tem wol​no za​czął się po​su​wać ku drzwiom, któ​re są​sia​do​wa​ły z jego kwa​te​rą. Był jak cień – nie​mal nie od​dy​chał, a sto​pa​mi le​d​wo do​ty​kał pod​ło​gi. Lew mó​wił ci​cho, chwi​la​mi wręcz szep​tał, roz​bu​dza​jąc jego cie​ka​wość do czer​wo​no​ści. – Ot​to​nie, wejdź. Wiem, że tam je​steś – usły​szał ko​bie​cy głos. To była Mi​le​na, nie mógł​by jej po​my​lić z ni​kim in​nym. Za​sko​czo​ny drgnął i ru​szył już nor​mal​nym kro​kiem. Kie​dy prze​kra​czał próg, po​licz​ki pa​ła​ły mu wsty​dem. Jesz​cze ni​g​dy nie skra​dał się tak bez​sze​-

lest​nie, a zo​stał przy​ła​pa​ny. Dziew​czy​na wy​da​wa​ła się znu​żo​na, Lew sie​dział sztyw​no na krze​śle, jak​by opar​cie go pa​rzy​ło. Otto stwier​dził z kon​ster​na​cją, że to ona wy​da​je tu roz​ka​zy. – Wła​śnie chcia​łam usta​lić, dla​cze​go zro​bi​łeś to Do​ria​no​wi? – Unio​sła wzrok na Ot​to​na. Uśmiech​nął się krzy​wo. Re​gres. Wiel​kie rze​czy. Też był czło​wie​kiem – przez bar​dzo wsty​dli​wą chwi​lę i ja​koś nie na​rze​kał. – Był uży​wa​ny. W tych oko​licz​no​ściach trze​ba go było odłą​czyć za wszel​ką cenę. – Py​tam o co in​ne​go – mó​wi​ła wol​no, jak​by sło​wa z tru​dem opusz​cza​ły jej gar​dło. – Oglą​da​łam jego cia​ło. Zdar​łeś mu skalp. By​łeś dla nie​go okrut​ny. Otto po​ru​szył się nie​spo​koj​nie. Kie​dy go wi​dzia​ła…? Li​czył, że od​wle​cze to spo​tka​nie w cza​sie. Do​rian miał sta​nąć przed nią sła​by, ludz​ki i nie​atrak​cyj​ny. – Ale go nie za​bi​łem – mruk​nął. Mi​le​na gwał​tow​nie wcią​gnę​ła po​wie​trze do płuc. – Znak Fa​mi​lian​tów i tak trze​ba było usu​nąć – wtrą​cił po​lu​bow​nie Lew. – A skó​ra szyb​ko od​ro​śnie. Na​wet nie od​wró​ci​ła do nie​go gło​wy. Za​ci​snę​ła usta, a oczy, pa​trzą​ce na Ot​to​na, po​ciem​nia​ły z gnie​wu. – W celi śmier​dzi bó​lem. Zro​bi​łeś mu to na żyw​ca. Ze zwy​kłej, pod​łej za​zdro​ści. – Ale go nie za​bi​łem – po​wtó​rzył dużo ci​szej. – Gdy​byś to zro​bił, już byś nie żył. – Nie​bie​skie tę​czów​ki za​mi​go​ta​ły żół​ty​mi plam​ka​mi, źre​ni​ce się wy​dłu​ży​ły. Wam​pir po​bladł i spu​ścił oczy, nie mo​gąc znieść jej spoj​rze​nia. Ser​ce biło mu bo​le​śnie, jak​by mia​ło wy​sko​czyć z pier​si. – Pro​szę, wy​bacz… – wy​szep​tał. Chy​ba pierw​szy raz w ży​ciu ża​ło​wał swe​go okru​cień​stwa. Może po​wo​dy nie były zbyt chwa​leb​ne – za​le​ża​ło mu je​dy​nie, by nie wy​paść z łask, ale po​stęp był nie​za​prze​czal​ny.

Epilog Na roz​le​wi​skach wsta​wał świt. Sza​ra​wy opar uno​sił się nad tra​wa​mi, po​wie​trze było przy​jem​nie rześ​kie, świat bu​dził się do ży​cia. W tym sa​mym cza​sie głę​bo​ko w ob​ję​ciach zie​mi, w tu​ne​lach wy​drą​żo​nych set​ki lat temu, po​wo​li za​mie​ra​ła wszel​ka ak​tyw​ność. Pa​cjen​ci, wy​czer​pa​ni mi​nio​ny​mi zda​rze​nia​mi, spa​li jak za​bi​ci, a ich opie​ku​no​wie z roz​ko​szą kła​dli się do łó​żek, by wresz​cie za​znać od​po​czyn​ku. Przed go​dzi​ną pla​ców​kę opu​ścił bar​dzo zna​mie​ni​ty gość, Fa​mi​liant Lew ze swą przy​bocz​ną, a nie​dłu​go po nim oj​ciec-za​ło​ży​ciel. Był jesz​cze ktoś… Jed​nak czy była to jed​na, czy dwie oso​by, tego już nie po​tra​fi​li​by spre​cy​zo​wać. Umy​sły re​zy​den​tów spo​wi​jał, jak ca​łun, mgli​sty ob​łok sen​ne​go nie​do​po​wie​dze​nia. Roz​my​te w nie​pa​mię​ci rysy i szyb​ko bled​ną​ce wspo​mnie​nia za​stę​po​wa​ło prze​ko​na​nie do​brze speł​nio​ne​go obo​wiąz​ku. Kie​dy ostat​ni miesz​ka​niec od​osob​nie​nia przy​ło​żył po​li​czek do po​dusz​ki, spo​mię​dzy gru​zo​wisk na od​lu​dziu wy​szła dziew​czy​na z ja​snym war​ko​czem, a chwi​lę po​tem wy​su​nął się wy​so​ki, ciem​no​wło​sy męż​czy​zna. Dziew​czy​na szła szyb​ko i zde​cy​do​wa​nie, jej to​wa​rzysz po​dą​żał pół kro​ku za nią – ci​chy, wy​mi​ze​ro​wa​ny i nie​pew​ny. Po​licz​ki miał za​pad​nię​te, bla​dą cerę zna​czy​ły śla​dy po za​ro​ście ogo​lo​nym tępą ży​let​ką. Ale naj​więk​sze spu​sto​sze​nie wi​dać było w oczach, jak​by stra​cił całą wia​rę w sie​bie. Kie​dy do​tar​li do szo​sy, za​trzy​ma​li pierw​szy nad​jeż​dża​ją​cy sa​mo​chód. Z pew​no​ścią nie był to wy​ma​rzo​ny śro​dek trans​por​tu – wy​słu​żo​na maz​da trzę​sła się jak trak​tor na polu ziem​nia​ków. – Mogę pod​rzu​cić do Olsz​ty​na – za​pro​po​no​wał kie​row​ca. Miał po​czci​wą twarz po​ry​tą sie​cią zmarsz​czek i śmier​dział ty​to​niem na ki​lo​metr. Dziew​czy​na na​chy​li​ła się do otwar​te​go okna. – To miłe, że chcesz nam sprze​dać wóz – po​wie​dzia​ła. Głos blon​dyn​ki dziw​nie wi​bro​wał, oczy pa​trzy​ły in​ten​syw​nie. Rów​nie hip​no​tycz​nie dzia​łał zwi​tek bank​no​tów, któ​ry wy​ję​ła z kie​sze​ni. Star​szy męż​czy​zna po​dra​pał się po gło​wie, się​gnął do schow​ka i dłu​go prze​wra​cał tam ja​kieś śmie​ci. Wresz​cie wy​do​był po​tłusz​czo​ną kar​tę po​jaz​du

oraz ak​tu​al​ne ubez​pie​cze​nie i od​dał je dziew​czy​nie. Ski​nę​ła gło​wą. Kie​row​ca wy​gra​mo​lił się z sa​mo​cho​du i bez sło​wa sta​nął na po​bo​czu. Kie​dy od​jeż​dża​li, uniósł sę​ka​tą dłoń i po​ma​chał, jak​by że​gnał bli​skich. – Nie wiem, czy to do​bry po​mysł. – Do​rian z tru​dem wrzu​cił trój​kę. – Skrzy​nia bie​gów jest chy​ba na drut. – Ale przy​naj​mniej je​dzie​my. Tro​chę opty​mi​zmu. – Nie dziś – od​rzekł po​nu​ro i za​milkł. Mi​le​na otwo​rzy​ła usta, by coś po​wie​dzieć, ale zre​zy​gno​wa​ła. Do​rian był od​le​gły jak mgła​wi​ca na krań​cu ko​smo​su i nie pra​gnął po​cie​szeń ani na​wet roz​mo​wy. I było tak od wczo​raj, od chwi​li, kie​dy się ock​nął, a ona zbie​gła do nie​go jak na skrzy​dłach. Nie chciał jej wi​dzieć, zro​zu​mia​ła to, nim po​de​szła do drzwi. – Jak się czu​jesz? – spy​ta​ła, za​trzy​mu​jąc się na pro​gu. Wy​glą​dał za​ska​ku​ją​co zwy​czaj​nie. Schudł, sine cie​nie ście​li​ły się pod ocza​mi, dłu​gie pal​ce le​ża​ły mar​two na po​ście​li, wło​sy kle​iły się do po​licz​ków. – Jak czło​wiek. Par​szy​we uczu​cie, nie po​le​cam. – Za​ci​snął szczę​ki i za​pa​dła krę​pu​ją​ca ci​sza. Wtem rzu​cił w prze​strzeń: – Już wiesz, że Vic​tor wy​naj​mo​wał moje cia​ło? – Tak – przy​zna​ła. – Ale nie mu​si​my o tym… – Mu​si​my. Niech wresz​cie wszyst​ko bę​dzie ja​sne. – Wziął głę​bo​ki wdech. – Jest coś, cze​go ni​g​dy nie po​tra​fi​łem so​bie wy​ba​czyć. Ma to zwią​zek z Ma​rią. – Wi​wi​sek​cje. Rzu​cił jej szyb​kie, nie​spo​koj​ne spoj​rze​nie. Nie miał po​ję​cia, że zna ta​kie szcze​gó​ły. – Chcia​łem jej to wy​na​gro​dzić, zro​bić wszyst​ko, by wy​zdro​wia​ła. Dla​te​go spę​dzi​ła trzy mie​sią​ce w ko​mo​rze re​ge​ne​ra​cyj​nej. Mi​le​na unio​sła brwi. Fa​mi​lian​ci za​zdro​śnie strze​gli swych ta​jem​nic i nie udo​stęp​nia​li ga​dziej tech​no​lo​gii. – Jak…? – Za​ofe​ro​wa​łem Vic​to​ro​wi wy​so​ką cenę. – Sie​bie – szep​nę​ła. Wbił wzrok w ścia​nę i nic nie za​po​wia​da​ło, że po​wie jesz​cze cho​ciaż sło​wo. – Chy​ba le​piej już pój​dę.

– Masz ra​cję, tak bę​dzie le​piej. – Do​bra​noc. – Za​mknę​ła ci​cho drzwi i wró​ci​ła do swo​je​go łóż​ka. Ma​ria, gdzieś głę​bo​ko w niej, pła​ka​ła su​chy​mi łza​mi, ale ona prze​ba​czy​ła mu wszyst​ko. Prze​je​cha​li może ze sto ki​lo​me​trów, kie​dy sa​mo​chód za​czął po​ru​szać się w za​ska​ku​ją​cy spo​sób – i nie było to efek​tem ani ko​le​in, ani fan​ta​zyj​nych płasz​czyzn z rzad​ka po​kry​tych as​fal​tem. – Mamy kap​cia. – Do​rian za​trzy​mał się na skra​ju jezd​ni. Wy​ję​ła za​pa​so​we koło i ze​staw klu​czy, prze​tar​ła lu​ster​ka oraz przed​nią szy​bę, po​wrzu​ca​ła do wor​ka śmie​ci ze schow​ka i ba​gaż​ni​ka, za​trza​snę​ła kla​pę. Jej to​wa​rzysz w tym cza​sie wol​no, w iry​tu​ją​co ludz​kim tem​pie, po​sta​wił ostrze​gaw​czy trój​kąt na dro​dze i przy​drep​tał z po​wro​tem. – Tak, wiem, ru​szam się jak żółw – mruk​nął, nie pa​trząc jej w oczy. A po​tem od​ru​cho​wo chwy​cił tył maz​dy, na​prę​żył się i stęk​nął. Wóz ani drgnął. – Le​wa​rek czy po​trzy​masz? – spy​tał za​że​no​wa​ny. Mi​le​na unio​sła sa​mo​chód jed​ną ręką, a on za​czął mo​zo​lić się z ko​łem. Sły​chać było tyl​ko dzwo​nie​nie na​rzę​dzi i szum drzew. – Cały czas mil​czysz – po​wie​dzia​ła wresz​cie. – Tak trud​no być czło​wie​kiem? Do​rian wzru​szył ra​mio​na​mi. Jego cia​ło prze​jął w stra​te​gicz​nym mo​men​cie Stwo​rzy​ciel, Otto z pa​sją go oszpe​cił, jak​by nie wy​star​czy​ło, że ska​zał na re​gres, a pod​czas bi​twy zda​ny był na ła​skę ko​bie​ty, któ​rą po​wi​nien chro​nić. Do​świad​cza​nie ludz​kich ogra​ni​czeń było jak gwóźdź do trum​ny. – Od​zwy​cza​iłem się. – Są​dzi​łam, że bę​dziesz szczę​śli​wy. Jest pięk​ny dzień, a tobą już ni​g​dy nikt nie za​wład​nie. – To je​dy​na do​bra rzecz – oży​wił się na chwi​lę i za​raz spu​ścił wzrok. Od​sta​wi​ła sa​mo​chód i, po​da​jąc szmat​kę do sma​ru, ukrad​kiem po​gła​dzi​ła jego dłoń. Drgnął, jak​by uni​kał jej do​ty​ku. – Do​rian, co się dzie​je? – Mo​gła wejść w jego umysł, ale nie chcia​ła. – Zmień mnie – po​pro​sił ci​cho. – Zrób to jak naj​szyb​ciej. To nie jest moje ży​cie. – Może le​piej po​cze​kaj​my do zmierz​chu? Masz rzad​ką szan​sę, by się opa​lić – za​śmia​ła się, ale on na​dal pa​trzył w zie​mię. – No, pro​szę, uśmiech​nij się wresz​cie. I spójrz na mnie. Dla​cze​go wciąż uni​kasz mo​je​go wzro​ku? – Bo wy​glą​dasz jak moja sio​stra – mruk​nął przez zęby. – To cho​re.

Miał ra​cję. – Kie​dy je​ste​śmy z dala od na​szych, mogę wy​glą​dać jak przed​tem – po​wie​dzia​ła, a jej twarz przy​bra​ła daw​ne rysy. – Ale w pod​zie​miach… – Tak, wiem. – Nie​śmia​ło wy​cią​gnął ku niej dłoń i wresz​cie po​gła​dził ja​sne wło​sy. – Może jed​nak uda​waj ko​goś in​ne​go? – Ot​to​na? – sark​nę​ła. Uśmiech​nął się, pierw​szy raz od dłu​gie​go cza​su, a ona od​wza​jem​ni​ła uśmiech. – Je​steś taka… sam nie wiem. Na​wet Lew słu​cha cię bez szem​ra​nia. Zmie​ni​łaś się – wy​znał. – Boję się, że już nie je​stem dla cie​bie wy​star​cza​ją​co do​bry. Mi​le​na ze​sztyw​nia​ła, a oczy jej za​lśni​ły. – Ni​g​dy tak na​wet nie myśl – po​wie​dzia​ła ze zło​ścią. Bły​ska​wicz​nie chwy​ci​ła go dłoń​mi za gło​wę, ob​na​ży​ła gar​dło i li​znę​ła su​chą skó​rę. – Chcesz? Czy na pew​no tego chcesz? Do​rian uniósł drżą​ce ręce i przy​ci​snął jej twarz do swo​jej szyi. To było nie​roz​sąd​ne, zwa​żyw​szy, że przed nimi była jesz​cze dłu​ga dro​ga, ale bez wa​ha​nia za​nu​rzy​ła się w jego krwi.

Spis treści Pro​log Roz​dział 1 Roz​dział 2 Roz​dział 3 Roz​dział 4 Roz​dział 5 Roz​dział 6 Roz​dział 7 Roz​dział 8 Roz​dział 9 Roz​dział 10 Roz​dział 11 Roz​dział 12 Roz​dział 13 Roz​dział 14 Roz​dział 15 Roz​dział 16 Roz​dział 17 Roz​dział 18 Roz​dział 19 Roz​dział 20 Roz​dział 21 Roz​dział 22 Roz​dział 23 Roz​dział 24 Epi​log