Krew to nie wszystko PDF

Izabela Degórska

Krew to nie wszystko

Czy nadzieja na życie za dnia warta jest każdej ceny? Milena to dziennikarka w lokalnej gazecie, ale także niedawno przemieniona wampirzyca o niespotykanych dla tego gatunku zdolnościach – potrafi chodzić za dnia. Jej życie zaczyna się powoli układać: w redakcji robi wymarzoną karierę, w wampirzym mieście w podziemiach Szczecina poznaje swego Mistrza. Zyskuje popularność, o jakiej nigdy nie marzyła. W miłości również jest spełniona, bowiem ukochany Dorian nie odstępuje jej na krok. Jest jednak pewna niedokończona sprawa, która ją niepokoi – jej inicjacja. Podczas uroczystości, na którą przybywa elita wampirzego światka, dochodzi do tragedii. Półżywa Milena staje się pionkiem w niebezpiecznej grze. Odkryte zostają głęboko skrywane tajemnice i ujawniają się siły, których boją się nawet najstarsi krwiopijcy. Czy krew wampirzycy chodzącej za dnia to dar czy przekleństwo?

Prolog Skalistą plażę na Riwierze Francuskiej zaścieliły pierwsze tego roku ręczniki i maty. Na progu lata słońce świeciło coraz mocniej, ale woda wciąż była chłodna. Sielski widok pełen zmęczonych matron, bawiących się dzieci, otyłych mężczyzn i rozleniwionej młodzieży dopełniały słona bryza i senny szum morza. Tylko jeden drobny szczegół nie pasował do tego obrazu. Brzegiem szła szczupła kobieta o skórze tak jasnej, że aż szczypało w oczy. Był to niebieskawy odcień przywodzący na myśl trzymanych w ciemnicy więźniów. Kobieta rozglądała się ciekawie, ostrożnie stawiając stopy na rozgrzanych, ostrych kamieniach. W jej oczach było coś szczególnego. Patrzyła po kocach jak właściciel winnicy oceniający zbiory. Wreszcie przystanęła, przeczesała dłonią burzę ciemnych włosów i spojrzała w dal. Było tak pięknie, że aż bolała dusza. – O Lilith, to lepsze niż krew – zaśmiała się, a potem pstryknęła palcami. – Dorian! Ze skałki w głębi zsunął się przystojny, długowłosy mężczyzna. Był równie blady jak ona. Jego ciało wyglądało niczym wyciosane z lodu. – Tak…? – Jestem zadowolona. Bardzo zadowolona. – Mówiłem, że działa. – To – zachwycona potoczyła dłonią po okolicy – jest… jest… – zabrakło jej słów. – Cudowne – podpowiedział Dorian. – O tak, cudowne. – Kobieta odchyliła głowę, oddając szyję pieszczocie słońca. – Zrób mi fotkę. Muszę ją wysłać Lwu. Po prostu szlag go trafi! Dorian posłusznie wyjął aparat i spełnił jej życzenie. Kobieta przegięła się w kilku pretensjonalnych pozach i wtem zastygła bez ruchu. Węszyła, a jej oczy robiły się coraz większe. Znał ten wyraz twarzy i zaniepokoił się. – Catherine… wracajmy. – B Rh minus, jestem pewna. – Proszę. Jest dzień. Pełno ludzi. Zignorowała go jak muchę. Przykucnęła nieco i rozdęła nozdrza, wciągając jakąś apetyczną woń. A potem puściła się pędem. Dorian niechętnie podążył za nią. Kiedy dotarł za wysunięty cypel, zmartwiał przerażony. Catherine zbliżała się do wyplatanej maty rozłożonej na

skałce, nieco na uboczu. Leżała tam młoda dziewczyna i prężyła się do słońca. Miała ładne, jędrne ciało, wzrok przykuwały zwłaszcza jej nagie piersi. Twarz przykryta była białym ręczniczkiem, skóra, błyszcząca od olejku, wydzielała słodki zapach masła kokosowego, który drażnił i kusił. Catherine spojrzała na Doriana, a oczy jej zalśniły. Potrząsnął głową, ale ona zaśmiała się bezgłośnie. Dziewczyna, w tym ręczniku na twarzy, wyglądała jak gotowe danie – posmarowane masłem i zasłane serwetką. Cath pochyliła się, zwilżyła językiem usta i wysunęła pazury. – Zasłaniasz słońce – warknęła dziewczyna, czując chłodny cień. – Jak ci na imię? – spytała Catherine, z trudem hamując chichot. – Bo co? – Wieki nie jadłam śniadania. Chcę wiedzieć, co jest w menu. Dziewczyna uniosła na chwilę ręczniczek, odsłaniając zirytowaną twarz. Blada kudłata kobieta patrzyła na nią z napięciem. – Posrało cię? Catherine zacmokała. – Zła odpowiedź. – I jednym głębokim cięciem rozorała pazurem jej gardło. Krew trysnęła na rozgrzane kamienie, usta wygięły się w niewybrzmiałym krzyku, a opalone ciało zadrgało i zastygło bez ruchu na zawsze. Catherine przywarła do lepkiej strugi, ruchliwy język zagłębił się w ranę, wypiła jednak niewiele. Nie była spragniona krwi, o nie, chciała zabić – za dnia, w świetle parzącego słońca, tak jak tego jeszcze nigdy nie zrobił żaden wampir. Zanurzyła dłonie w stygnącej czerwonej kałuży zbierającej się w zagłębieniu kamienia, by podziwiać jej intensywny kolor i gęstą konsystencję. Była szczęśliwa, syta i spełniona. – Cath…! – jęknął Dorian. – Co ty wyprawiasz?! – Och, musiałam – odparła, oblizując palce. – Spróbujesz? – Nie. Chodźmy stąd, chodźmy jak najszybciej. – Nie panikuj – powiedziała, przymykając oczy z rozkoszy. – Nikt nawet nie skojarzy. – Kiedy inni wyjdą w dzień… – Nie wyjdą – przerwała mu. – Projekt jest tajny. Nikomu ani słowa. Otworzył usta, ale nie wiedział, co powiedzieć. Właśnie zakończył pierwszy etap badań. Spośród testowanych wampirów tylko Catherine zareagowała pozytywnie na zmodyfikowaną krew, ale był to ledwie początek – bardzo obiecujący, wręcz sensacyjny. Cudowna wieść,

nadzieja na życie za dnia dla całej ich nacji. I miała być tajna?! Dziewczyna, wychwyciwszy jego konsternację, uśmiechnęła się rozbawiona. – Dorian, nie bądź naiwny. Cudowne rzeczy nie są dla wszystkich. Wciąż patrzył na jej rozpogodzoną twarz, jakby nie wierzył własnym uszom. – Ty mówisz poważnie – stwierdził zszokowany. – Oczywiście – odparła zimno. – Za godzinę masz samolot. Resztę badań poprowadzi mój zespół w Paryżu. Tego się nie spodziewał. Nie po tym, jak dzięki niemu wyszła na słońce. – Mogę pracować w Szczecinie, wezmę tylko… – Nie ma potrzeby – ucięła. – Mam tam drugą ekipę, pracuje równolegle. – To co mam robić? – Dorian był wściekły. Odniósł spektakularny sukces, a ona nagle odbierała mu świetnie wyposażone laboratorium i dostęp do dalszych prac. Powód mógł być tylko jeden: wolała, by skończył je ktoś, kto ślepo spełni jej każde polecenie. – Wracaj do Polski i chroń na razie tę małą. – Ja? Nigdy nie zajmowałem się ochroną! – No, to pora to zmienić. Wampir uczy się całe życie.

Rozdział 1 Był cudny majowy poranek, piąta rano, rześkie powietrze. Na falach Odry unosił się zacumowany do nabrzeża żaglowiec, ptaki rozpoczynały skrzekliwe nawoływania, a ruch uliczny z wolna przechodził z fazy „noc” w niemrawe „może jednak warto wstać”. Objawiało się to hałaśliwym przejazdem jednego tramwaju, dwóch tirów i ośmiu samochodów osobowych. Wtem na deptaku ciągnącym się wzdłuż rzeki niespodziewanie uniosła się pokrywa kanalizacyjna, a chwilę potem wyłoniła się jasnowłosa główka, która rozejrzała się czujnie. Było pusto, ani żywej duszy. Na skraju cembrowiny pojawiły się szczupłe palce zwieńczone zaskakująco mocnymi paznokciami, a chwilę potem spod ziemi wyskoczyła elegancko ubrana młoda kobieta. Zamknęła bezszelestnie właz, otarła ubrudzone dłonie nawilżaną chusteczką i szybkim krokiem ruszyła w górę, w stronę podzamcza. Za cel obrała poczytny szczeciński dziennik „Goniec”, mieszczący się w trzypiętrowym budynku stylizowanym na secesyjną kamienicę. Milena Chmielnik, bo o niej mowa, była jedyną dziennikarką, która pojawiała się tam bladym świtem. Na ogół przeglądała Internet, redagowała swoją rubrykę i pędem ruszała na umówione rozmowy, by pojawić się w pracy raz jeszcze – wieczorem. Większości pracowników „Gońca” jej plan dnia wydawał się dziwny, ona jednak ceniła go ogromnie. Przyczyna tych osobliwych upodobań trzymana była w tajemnicy ze zrozumiałych powodów – od 58 dni Milena balansowała na granicy dwóch światów, starając się godzić życie „na górze”, wśród ludzi, z tym „na dole”, gdzie wszelka aktywność zamierała wraz ze wschodzącym słońcem. Ach, i jeszcze jedno. Nieustająco miała 25 lat, 9 miesięcy i 6 dni. I miało tak być aż do śmierci. Kilka godzin później, kiedy redakcja budziła się do życia, Milena robiła ostatnią korektę najnowszego felietonu. Z newsroomu unosił się zapach kawy i dobiegał gwar rozmów, a to znaczyło, że niedługo pojawi się Radek – bezpośredni przełożony i uciążliwy adorator. Nie chciała się z nim widzieć, miała jednak do załatwienia jeszcze jedną sprawę. Wyłączyła komputer, poukładała drobiazgi na biurku i zeszła na najniższą kondygnację, gdzie rezydował prezes spółki wydawniczej i główny udziałowiec dziennika. Nie pracował tam, broń Boże! Zarządzał i kasował pieniądze. Od roboty miał ludzi. – Znowu? – Sekretarka przywitała ją nienawistnym spojrzeniem. Jej gigantyczny biust robił na wszystkich wrażenie, uroda, niestety, od dobrych piętnastu lat, już nie. – Pan prezes… – Pan prezes marzy, żeby mnie przyjąć. Z pewnością.

Pani Zosia nie omieszkała okazać odrobiny pogardy w geście, którym odrzucała na plecy swe farbowane kruczoczarne włosy. Pochyliła się jednak nad interkomem bez zbędnej zwłoki. – Panie prezesie… – Wpuścić – przerwał jej w pół słowa, a Milena posłała sekretarce uśmiech pełen słodyczy. Pani Zosia właśnie tego nie lubiła najbardziej – kiedy na ostentacyjne okazywanie braku sympatii rewanżowano się jej czymś zgoła odwrotnym. – Prszsze – wycedziła przez zęby sekretarka i niechętnie machnęła ręką w stronę drzwi. Milena obciągnęła bluzeczkę i pewnym krokiem zeszła jeszcze niżej, do mrocznej sutereny, gdzie jedynym źródłem światła były imitujące dzienny blask szklane kasetony. Prezes – dla niej Krzysztof – błyskawicznie wertował dokumenty. Uniosła brew, zaskoczona. Na ogół przebywał poza biurem, a kiedy już raczył się zjawić, spędzał tu czas bezproduktywnie. Czytywał prasę przy filiżance mocnej kawy, słuchał muzyki, przeglądał witryny internetowe lub palił cygaro. Jego stosunek do pracy symbolizował pedantycznie wysprzątany gabinet, w którym przybory do pisania pełniły rolę gadżetów. Tym razem papiery walały się w chybotliwych stertach pod ścianami, na podłodze i mahoniowym biurku. – Cześć. Chciałeś mnie widzieć – powiedziała, starannie zamykając drzwi. – Tak. – Krzysztof przerzucał dokumenty pod ścianą po prawej i odhaczał coś w notesie. Mimo szarawej, pergaminowej skóry, typowej dla większości starych wampirów, wyglądał co najwyżej na czterdzieści lat. Zawsze była ciekawa, ile ma naprawdę. – Domykam pewne sprawy i jest coś, w czym możesz mi pomóc. – Słucham. – O ile sobie przypominam, trafiłaś do „Gońca” przez pewien temat… – Teraz segregował potężną stertę w kącie, wzbijając kurz. – Znalazłam w Podziemiu fragment nogi. To był świetny materiał na dziennikarskie śledztwo. Niestety, prowadził do naszych. – Pracował nad tym też Posłuszny. – Zgadza się. Wpadliśmy na tę nogę razem. – Nieproszona usiadła na foteliku dla gości i spod spódnicy błysnęły zgrabne uda. – O co chodzi? Krzysztof przerwał zajęcie i chwilę milczał. Szarawy obłok wolno osiadał na jego kędzierzawych, ciemnych włosach. Pociągła twarz wyrażała niezadowolenie. – On wciąż grzebie. Uparł się, że dojdzie, co dzieje się z zaginionymi ludźmi.

– Czyściłeś mu pamięć? – Dwa razy – przyznał niechętnie. – I nic. – To znaczy, że wciąż ma notatki i pliki na komputerze. – Zajmiesz się tym? Milena opuściła wzrok. Nie cierpiała takich zadań. Były sprzeczne z jej przekonaniami. – Jak znajdę chwilę – obiecała niechętnie. – A może warto napisać o tych zaginięciach? Jeśli to tylko możliwe. – Sama sobie odpowiedziałaś. – Krzysztof otrzepał ramiona i spojrzał na nią przenikliwie. Siedziała ponura, nie okazując nawet cienia aprobaty. – Takie jest życie. Albo my, albo oni. – Wiem, że nie mogą wszystkiego wiedzieć, ale może puśćmy to w formie jakiegoś… ostrzeżenia? No wiesz, żeby nikt nie szwendał się, gdzie nie trzeba. – To akurat nie leży w moich kompetencjach. – A w czyich? – Jeszcze się pytasz? – prychnął. – Fidiasza. On teraz rządzi Podziemiem. Zacisnęła usta. Nie lubiła przyznawać się do porażek. – Ojciec… nie jest chętny do rozmów. W ogóle niewiele go widuję. – Może za dużo pracujesz dla „Gońca”? – Hej, to twoja gazeta! – Ottona. Ja nią tylko zarządzam. Milena spojrzała na niego z niedowierzaniem. Otto był przywódcą Podziemia przez setki lat, jednak dwa miesiące temu „abdykował pod przymusem”. Osądzony i ukarany przebywał teraz nie wiadomo gdzie. Nic nie zapowiadało, że kiedykolwiek wróci. – Otto to przeszłość. – Gdy pożyjesz tyle lat, co ja, zrozumiesz, że tych słów nie używa się w jednym zdaniu. Nie w tym kontekście. – Nieważne. – Pojawiła się tuż przed Krzysztofem i położyła mu dłoń na ramieniu. To był poufały gest, pełen desperacji i zaangażowania. – Puśćmy to ostrzeżenie. Proszę. – Nie. Nikt nie będzie sobie od ust odejmował, bo ty masz jakieś kretyńskie wyrzuty sumienia – odparł chłodno. – No, zmykaj już, jestem zajęty. Milena błyskawicznie wyłowiła z pliku w jego ręce jeden z dokumentów. Była to lista, która kojarzyła się jej z bilansem, zestawieniem księgowym albo… rozliczeniem końcowym.

– Co to? – Tajemnica służbowa – syknął, odbierając papier. Wysunął nieznacznie zęby, zdradzając zdenerwowanie. – Wyjeżdżasz? – I wtem ją olśniło. – Rzucasz gazetę. To dlatego „domykasz pewne sprawy”! – Mam nowe rozkazy. Gdzie indziej. – A redakcja? Ostentacyjnie wypchnął ją z pokoju. – Chcesz za dużo wiedzieć. Żegnam. – Zatrzasnął jej drzwi przed nosem. – A żeby cię…! Krzysztof! – Umilkła, bowiem na schodach stała pani Zosia. Twarz promieniała jej zachwytem. – Wywalił panią? – Nie pani interes – warknęła. – Nareszcie. Skończy się to gwiazdorzenie. „Tykanie” pana prezesa. Przez moment miała ochotę wbić zęby w jej zwiędłą szyję. – Pan prezes jest zdenerwowany. Chyba rozważa sprzedaż dziennika – oznajmiła lodowato. Pani Zosia pobladła i omal nie spadła ze schodów. – Sprze… – Tak, sprzedaż. – A żeby to! Niepotrzebnie wypaplała! Chrząknęła i dodała przyjaźniejszym tonem: – Ale mówię to pani w wielkiej tajemnicy. – Dziękuję. – W oczach sekretarki błysnęły łzy. – Boże! I gdzie ja teraz robotę znajdę? Milena nie miała pojęcia. I nie było to jedyne pytanie, które tego dnia zostało bez odpowiedzi. *** Radosław Posłuszny, szef działu miejskiego „Gońca”, był podekscytowany. Niedawno, dobiwszy lat Chrystusowych, za cel postawił sobie jak najszybsze założenie rodziny. Jego wybranka była piękna, zdrowa, inteligentna i wykształcona. Znał ją od dawna, a od blisko dwóch miesięcy kochał się w niej nieprzytomnie. Niestety, chociaż ceniła go jako dziennikarza, przełożonego i zawsze gotowego do pomocy mężczyznę, coś najwyraźniej stało na przeszkodzie

ich szczęściu. Radek długo myślał, co budziło w niej ten opór, można by nawet zaryzykować stwierdzenie – „głęboko skrywaną niechęć”. Wreszcie doznał olśnienia – był przecież rudy, a to nie wszystkim kobietom się podoba! Po przeanalizowaniu wszystkich „za” i „przeciw” zdobył się na desperacki krok, który miał przed nim otworzyć bramy raju. Właśnie wczoraj rozjaśnił u fryzjera włosy i teraz jego głowę wieńczyła strzecha o odcieniu platynowy blond. Zero rudości. Blond tak jasny, że nie budzi wątpliwości. Radek, zachwycony swym nowym wyglądem, zabrał pocztę i z drżeniem serca ruszył do redakcyjnego pokoiku, który, ku jego uciesze, dzielili. – Puk! Puk! – zawołał radośnie. – Co się wygłupiasz, właź, przecież to twój pokój – rozległo się z wnętrza. Radek ochoczo przekroczył próg. Milena naklejała sobie tipsy. Zupełnie niepotrzebny zabieg, była boska i bez tego. Chociaż trzeba przyznać, że jej dłonie miały w sobie coś… drapieżnego. – Piękny dzień – powiedział, przyjmując wyszukaną pozę. – Dobry na dobre wiadomości. Życiowe zmiany. – Jest coś do mnie? – spytała ukochana, nie odrywając oczu od swych paznokci. Teraz sprawnie nakładała na nie jasny lakier. – Jest. – To daj. – To weź. – Poprawił koszulę. Była starannie uprasowana i pasowała kolorystycznie do nowych włosów. Milena zakręciła buteleczkę z lakierem, uniosła wzrok i wytrzeszczyła niebieskie oczy. Radek był… biało siwy. – Coś się stało? Przeżyłeś jakiś… – chwilę szukała słowa – wstrząs? – O tak, kiedy zobaczyłem ciebie. I jak? Lepiej? Milena się zadumała. – Tak. – Wiedziałem! – Radek uśmiechnął się szeroko. – Bardziej sexy? – Co z tą pocztą? – Poczta? Teraz? – prychnął. – Porozmawiajmy o nas. Milenie opadły ręce. – Radku, ile razy mam ci tłumaczyć, że nie ma „nas”?

– Ile razy chcesz. Prawdziwy mężczyzna się nie zniechęca. Jęknęła. – Zniechęć się. Jeśli to ci pomoże, zacznę chodzić w worku. – Grunt to wytrwałość. – Przyklęknął przy dziewczynie i niemal położył głowę na jej ramieniu. Już dawno zrezygnował z bardziej płomiennych gestów, bo strasznie ją to irytowało. – Póki jesteś sama, po prostu na mnie czekasz. Kurczowo złapała się tej sugestii. – Ale ja nie jestem sama…! Mieszkam z kimś. Od miesiąca – zapewniła go żarliwie. – Lenuś, gdyby w twoim życiu istniał jakiś facet, przyszedłby po ciebie chociaż raz. Pomyśl o nas poważnie. Bardzo poważnie. – Pogładził delikatnie jej dłoń, aż poczuła całą tkliwość, nadzieję i pożądanie. Zabrała rękę. – Jest laryngologiem. Radek momentalnie zesztywniał, ale nie tak, jakby sobie tego życzył. – Nigdy nie mówiłaś o żadnym lekarzu! – Właściwie… teraz… jest bardziej badaczem. Ma projekt naukowy i nie widzimy się zbyt często. – Aha! – Ale kiedy skończy, mamy się pobrać – skłamała bezczelnie. Radek zbladł. – To dla ciebie. – Położył listy na biurku i szybko siadł na swoim miejscu. Długo, bardzo długo nic nie mówił, wreszcie bąknął: – Jak się nazywa? – Dariusz Putyjas. Błyskawicznie wrzucił w Google stosowne hasło. Dariusz Putyjas był związany z katedrą genetyki i szpitalem miejskim. – Jest bogaty? – Ma mieszkanie w centrum i apartament… obok miejsca pracy. – Samochód? – Niedawno kupił w salonie. – Aha. – Radek opuścił głowę. Jako posiadacz skromnej kawalerki oraz ośmioletniego samochodu z centralnym zamkiem, alufelgami i średniej klasy sprzętem grającym plasował się w zdecydowanie niższej lidze. – Putyjas. Co to w ogóle za nazwisko?

– Normalne. Zerknął ku niej podejrzliwie. – Tylko jakoś nigdy tu nawet nie zajrzał. Milena westchnęła. – Był tu wiele razy – powiedziała, modulując Głos. Brzmiał głęboko, wibrował i wprawiał słuchacza w specyficzny rodzaj transu. – Tylko ciebie akurat nie było. – Teraz sobie przypominam – zgodził się Radek. – Chyba. Z niechęcią pomyślała, że albo Głos kiepsko działa na zakochanych mężczyzn, albo ona nie jest w tym dobra. Sugestie spływały po Radku jak woda po kaczce. Trzeba znaleźć inny sposób, by przerwać to pasmo udręki. Machinalnie otworzyła pierwszą z brzegu kopertę i wysunęła z niej… wizytowy liścik zapisany starannie wykaligrafowanym, ręcznym pismem. Papier był czerpany, czarny ślad zostawiła najprawdopodobniej stalówka. Zaskoczona uniosła karteczkę i przeczytała, co następuje: Panna Wiktoria Korycka zaprasza na herbatkę Pannę Milenę Chmielnik dnia 27 maja, w czwartek o godzinie drugiej zero zero. Niżej podany był adres – naziemny adres, żadnych schronów, mrocznych korytarzy i kanałów – wskazujący na Dąbie, dzielnicę na obrzeżach miasta. Na policzki Mileny wyszły rumieńce. Wiki nie powinna była wysyłać takiego zaproszenia na adres redakcji! Po pierwsze, dzięki „szybkości” poczty przyszło w ostatniej chwili, po drugie, jakiś człowiek mógł je przeczytać! Po chwili zreflektowała się, że nie podała jej przecież prywatnego namiaru. – Coś się stało? – Radek był jak barometr. Bezbłędnie wychwytywał wszystkie wahania jej nastrojów. – Nic – mruknęła. Nic ludzkiego, dodała w myślach. ***

Fidiasz poczuł ucisk w skroniach. Pulsował nieprzerwanie, wywołując palącą potrzebę odwiedzenia kogoś… kogo dawno już nie widział. Potrząsnął głową i wydął wargi, próbując to zlekceważyć, wziął nawet kilka głębszych wdechów. Nie pomagało. Nakaz potężniał, rozprzestrzeniał się, tłamsił. Zaintrygowany wpuścił go w swój umysł i wtedy zrozumiał. Wołał go Mistrz Kornelius, najstarszy znany mu Czyściciel, ten, który żył, zanim wykopano tu pierwszy tunel. Niechętnie poddał się wezwaniu i ruszył w głąb ciemności. Za nim podążył Brutus. Szczur dreptał cichutko, szybko przebierał malutkimi łapkami, wreszcie skoczył, wbił się pazurkami w odzież i wylądował na ulubionym miejscu – prawym ramieniu swego pana. Wysunął spomiędzy włosów ruchliwy pyszczek i przywarł do skóry. Długi, nagi ogon poruszał się miarowo w rytm kroków, lecz coś było nie tak. Szczur wsłuchał się w tętno Fidiasza. Było nierówne, słabsze niż zwykle. Płytki oddech też świadczył o tym, że jego pan przeżywa ciężkie chwile. Wtulił się ciepłym, cuchnącym ciałkiem w zagłębienie szyi, by choć trochę go uspokoić, ale starania były daremne. Odkąd Fidiasz przejął władzę, zmagał się z wieloma problemami, które go przerastały. Brak funduszów na utrzymanie gniazda, niezadowolenie popleczników poprzedniego przywódcy, a nawet głosy sprzeciwu wśród wiernych mu Czyścicieli. Och, i jeszcze Milena, którą trzeba było pilnować, żeby nie napytała sobie biedy. O sobie nie myślał, a przecież bardzo źle znosił presję, to potężniejące poczucie odpowiedzialności za wszystkich i za wszystko. O wiele lepiej sobie radził, kiedy kontrolował ograniczoną sieć korytarzy, kiedy żył wśród swoich, zgodnie z zasadami Czyścicieli. Mężczyzna zszedł na najniższy poziom, gdzie powietrze było mokre od wilgoci i chłodne jak listopadowa noc. Jego kroki, ciężkie od myśli, niosły się echem, jakby nie był cichostopym wampirem, jakby nigdy się nie skradał. Odór nasilił się, wiedział więc, że jest blisko. Wreszcie dotarł do ciasnego lochu na końcu korytarza i pchnął zbutwiałe drzwi. W celi siedział On – szczupły, bardzo drobny, niemal niewidoczny. Ciało nastolatka, długie włosy ścielące się po posadzce, maleńka twarzyczka o strasznych starych oczach i pazury, najdłuższe pazury, jakie kiedykolwiek widział. Na ten widok Brutus wsunął się pod koszulę Fidiasza i trwał tak do końca spotkania. – Jesteś – powiedział cicho Kornelius, prostując zgarbione plecy. W jego białym ciele o cienkiej niebieskawej skórze było coś przerażającego. Jakby był chory na progerię albo po prostu wstał z grobu.

– Usłyszałem twoje wezwanie. – To dobrze, bardzo dobrze. Usiądź – polecił szeptem. Nie było tu wiele sprzętów. Zgodnie z regułą tylko skromne posłanie, prosty stół i dwa siedziska. Fidiasz zajął wolne miejsce naprzeciw Mistrza. Nie pytał o nic, wiedział, że sam mu powie, czego chce. Kornelius wstał i zaczął krążyć po celi. Kruche ciało niemal nie dotykało podłogi, jakby sunął nad nią i jej nie dotykał. Za nim, jak całun, poruszała się peleryna brudnych włosów. – Dużo zmieniłeś, odkąd jesteś regentem. Fidiasz ścierpł. Czyżby złamał jakieś zasady ascezy? To prawda, że Czyściciele żyli teraz lepiej niż kiedykolwiek, ale daleko im było do luksusów, w których pławili się pozostali mieszkańcy Podziemia. Musiał choć trochę zniwelować różnice, by nie dochodziło do napięć. Uniósł pytające spojrzenie. – Czyściciele są zdezorientowani – wyjaśnił Mistrz. – Już nie wiedzą, co jest dobre, a co złe. Jak żyć, co robić. – Daję im wybór. – Błąd. Ty odpokutowałeś i możesz wybierać. Oni – nie. Fidiasz się zastanowił. – Wielu odpokutowało. Tak sądzę. – Nie wtrącam się w twoje rządy, co najwyżej radzę. Przemyśl to jeszcze i ustal nowe reguły. Muszą być proste, zrozumiałe dla naszych. To było tak oczywiste, że aż genialne. Fidiasz skłonił głowę. – Tak zrobię. – Wstał z krzesła, lecz Mistrz wstrzymał go gestem. Zdziwiony siadł z powrotem. – Coś jeszcze? – Nie wezwałem cię z tego powodu. Jest inna sprawa wielkiej wagi. – Zajął miejsce naprzeciw i splótł długie palce. Pazury zgrzytnęły o siebie cicho. – Czy to prawda, że twoja córka chodzi za dnia? Fidiasz uniósł brwi, zaskoczony. Nawet nie pomyślał, że powinien o tym porozmawiać z Korneliusem. Zdawał się taki wycofany z życia, nieciekawy nowych czasów, znużony trwaniem. – Skąd wiesz? – Więc to prawda. – Tak.

– Ten chłopak, jak mu tam, Mathias, ten co przynosi mi posiłki… mówił, że jest piękna. Fidiasz wzruszył ramionami. – Pewnie tak. Wielu się za nią ugania. – Mówił też, że robi się o niej głośno poza gniazdem, bo są teraz sposoby, by szybko rozgłaszać wieści. Fidiasz rozważał przez chwilę jego słowa. – Telefony, Internet. Tak, jest wiele sposobów. W jednej chwili można przekazać wiadomość wielu wampirom na całym świecie. Kornelius potrząsnął głową, zmartwiony. – To źle, bardzo źle. Musimy jak najszybciej wszystkich przekonać, że nie ma w niej nic niezwykłego. Od tego zależy więcej, niż potrafisz sobie wyobrazić.

Rozdział 2 Noc była coraz głębsza. Ostatni tramwaj hałaśliwie przetoczył się przez ulicę Asnyka, nieliczni przechodnie przecinali pobliski skwer, by najkrótszą drogą przemknąć do domów, wolno gasły światła w oknach, aż wreszcie większość pochłonęła ciemność. Blaskiem lśniło tylko mieszkanie Mileny. Niewielkie dwupokojowe lokum na trzecim piętrze wieżowca niewiele się zmieniło od momentu, w którym przestała być człowiekiem. Wciąż stała tam wygodna sofa, przepastna szafa, łóżko przykryte miękką narzutą i lampa z pomarańczowym abażurem. Nagły przypływ pieniędzy, które otrzymała za oddanie krwi do badań, skłonił ją do położenia drewnianej podłogi, wymiany okien i wanny. Kupiła też wieszak do przedpokoju i ekspres do kawy. Na resztę nie miała czasu. Nieodmiennie pochłaniały ją sprawy ludzi lub, tak jak teraz, istot różniących się od nich jak dzień od nocy… Niespodziewane zaproszenie wprawiło Milenę w dobry nastrój. Nie miała wielu znajomych, a jedyną przyjaciółkę – Małgośkę – straciła już dawno. Dlatego elegancki liścik rozbudził w niej pewne nadzieje. Wiktoria była jedną z nielicznych kobiet w ich gnieździe, do tego cechowała ją skromność i pogoda ducha. Milena liczyła, że nadchodząca noc może być początkiem jeśli nie przyjaźni, to chociaż obopólnej sympatii. Bardzo chciała mieć do kogo otworzyć usta i nie drżeć z obawy, że powie coś, co zdradzi jej naturę, i że znowu będzie musiała czyścić czyjś umysł. Był tylko jeden, drobny problem. Nigdy nie była na nocnej herbatce i nie wiedziała, co na siebie włożyć. Zaintrygowana i nieco zdeprymowana bardzo długo wybierała strój. Wreszcie padło na popielate szpilki, łańcuszek z białego złota i granatową sukienkę ze srebrną lamówką – prostą, ale elegancką, w której była tylko raz, na ślubie Małgosi. Pół godziny później cicho wyszła na ulicę, siadła za kierownicą i ostrożnie zapaliła silnik. Nowy samochód wyposażony był w mnóstwo bajerów i specjalne zabezpieczenia, ale go nie lubiła. Od pewnego czasu wciąż włączała się klimatyzacja, niespodziewanie uruchamiały się wycieraczki i wyjeżdżała szuflada na płytę CD. Tak stało się i tym razem. Pomyślała tęsknie o swoim skromnym fordzie, niestety, ojciec zabronił jej nim jeździć. Miała używać służbowe auto, i tyle. W przeciwnym razie snułby się za nią ochroniarz. Dość długo szukała numeru, wreszcie zaparkowała na porządnym, utwardzonym podjeździe i spojrzała na dom. Willa była nowa, można by nawet rzec – współczesna. Ot, zwykły czerwony dach i jasna elewacja. Z otoczenia wyróżniały ją tylko solidne żaluzje, zaciemniane

szyby i duży ogród. Poprawiła na ramieniu torebkę i zadzwoniła do drzwi. Ułamek sekundy później ujrzała Wiki – och, nie Wiki, Wiktorię – we wspaniałej bladoróżowej sukni, z dekoltem odsłaniającym nieco zbyt chude plecy. Milena się zawahała. Może powinna była przynieść jakiś prezent? Kwiaty? Alkohol? Karafkę świeżej krwi…? To fatalnie, że wpadła tu tak nieprzygotowana. Skąd jednak mogła przypuszczać, że dziewczyna, którą zawsze widziała w kucyku, spodniach i obcisłych golfach, przeistoczy się w damę…? – Cześć – powiedziała nieco stremowana. – Świetnie wyglądasz. – Dziękuję. – Wampirzyca musnęła dłonią misternie upięte włosy. Komplement sprawił jej wyraźną przyjemność i nie kryła zadowolenia. – Witam i zapraszam. Milena przypięła do twarzy sztuczny uśmiech i pełna najgorszych przeczuć przekroczyła próg. Ta noc mogła przynieść tylko niepospolite pokłady wstydu, bezlitośnie obnażając jej kulturalne i towarzyskie barbarzyństwo. Zwłaszcza, że na początek spóźniła się cały kwadrans, co dla wampirów mogło znaczyć całą wieczność. *** Owionął ją zapach perfum, dymu tytoniowego i wina zmieszanego z krwią. Wciągnęła woń dyskretnie i już wiedziała, że w domu jest kilka osób. Przeszła dalej, zachęcona gestem gospodyni. Salon urządzony był z przedwojennym smakiem. Ujrzała orzechowy szezlong, politurowany bufet i śliczny stolik fornirowany czeczotą. Na fotelikach w głębi siedziały dwie wampirzyce z kieliszkami w dłoniach, trzecia stała w niedbałej pozie, paląc papierosa przez długą szklaną lufkę. Było w nich coś przywodzącego na myśl nieme filmy. Być może skojarzenie nasuwały noszone przez panie jedwabne rękawiczki za łokcie, stara biżuteria lub sposób, w jaki ta ostatnia wypuszczała dym z czerwonych warg. Wampirzyce zbliżyły się, prezentując zapierające dech w piersiach suknie. Dziewczyna prześlizgnęła się po nich spojrzeniem i poczuła, jakby trafiła na wytworne przyjęcie w brudnym fartuchu. – Panie pozwolą: Milena Chmielnik…! – zaanonsowała ją Wiki. Kobiety również taksowały przybyłą wzrokiem, najwyraźniej na coś czekając. Milena stała jak kołek. – Dzień dobry. To znaczy… eee… dobranoc – odezwała się zupełnie bez sensu.

– No, nareszcie! Wypiłyśmy prawie całe wino. – Drobna szatynka, ta z lufką, zaśmiała się, odstawiając omszałą butelkę. Miała harmonijną twarz i pięknie wykrojone usta. – Mileno, to moja matka, hrabi… – zaczęła gospodyni, ale kobieta przerwała zdecydowanie. – Żadnych tytułów, po prostu Pola – powiedziała, podając koniuszki palców. Kremowa kreacja – z pewnością najbardziej efektowna i najdroższa – zabłysnęła przy tym ruchu maleńkimi kryształkami. Milena ujęła wyciągniętą dłoń i, nie wiedząc, co zrobić, potrząsnęła nią niezręcznie. Na obliczu Wiktorii ujrzała zgrozę. Skonsternowana spuściła wzrok. – Milena – wymamrotała, chociaż wszystkie już o tym wiedziały. Pola uśmiechnęła się pobłażliwie. – Cieszę się, że możemy się poznać. A to moja świta: Dita – wskazała na przeraźliwie bladą, niemal siną piękność o wielkich, głodnych oczach i prostych, ciemnych włosach, a potem machnęła lufką w stronę rudej dziewczyny o pełnych kształtach – i Teodora. Przyjechałyśmy z Krakowa. Mam tam posiadłość pod Wawelem. Panie dygnęły. Milena stała z rozdziawioną buzią. „Pod Wawelem” z pewnością znaczyło „pod”. – No, dygnij. Dygnij – syknęła jej w ucho Wiki. Było absolutnie nieprawdopodobne, by ktokolwiek nie usłyszał tej podpowiedzi. Milena oblała się rumieńcem i wykonała coś między kucnięciem a drgawką. Wampirzyce wydęły usta i zapadła krępująca cisza. Milena nerwowo splotła palce. Stwierdzenie, że czuła się niekomfortowo byłoby sporym niedopowiedzeniem. – Ładna sukienka – bąknęła w stronę Poli, a ponieważ panie nadal patrzyły wyczekująco, dodała po chwili: – Te kryształki są… fajne. – To brylanty, serdeńko, brylanty. Milena zagryzła wargi. Sadziła jedną niezręczność za drugą, a jeszcze nawet nie spróbowała herbatki. – Widzę, że jesteś zaskoczona naszą obecnością. – Pola wypuściła kłąb dymu. – Rzeczywiście. Nikt mnie nie uprzedził. – Rzuciła miażdżące spojrzenie Wiki. – Tak, wiem, to niewłaściwe. Prezentacja powinna nastąpić podczas twojej Inicjacji. – Szatynka chwyciła ją pod ramię i zaczęły się przechadzać, ignorując resztę pań. – Darujmy sobie

kurtuazję. Mam osobiste pytanie, które nie mogłoby paść w formalnych okolicznościach. Stąd ta wizyta. – Naprawdę jest mi bardzo miło. – Milena uśmiechnęła się nerwowo. Jedyna Inicjacja, na której była (a konkretnie się na nią zakradła) miała w punkcie programu zamordowanie niewinnej kobiety. – Jestem e… e… zaszczycona. – Och, ona cudownie się dopasuje! – ucieszyła się wampirzyca i protekcjonalnie uszczypnęła ją w policzek. – Nie jesteś ciekawa, co to za pytanie? A może już wiesz? Milena pokręciła głową. Nie miała pojęcia, czego od niej chcą, ale zachcianki wampirów oznaczały na ogół kłopoty. Pola przystanęła. – Powiedz mi, ale szczerze, czy Dariusz jest twój? W jednej chwili po bokach Mileny pojawiły się wampirzyce ze świty i zawisły spojrzeniami na jej ustach. Atmosfera zgęstniała. – Dlaczego pytasz? – Cofnęła się o krok, ale ręka w jedwabiu trzymała ją jak kleszcze. – Ponieważ… – Pola zdjęła zębami rękawiczkę i błyskawicznie chwyciła ją drugą ręką za obnażone ramię. Bez wątpienia łamała wampirzą etykietę i miała to w nosie. – Ponieważ mamy co do niego plany. Dziewczyna szarpnęła się wściekle. Przez dotyk czuła, że odpowiedź jest dla Poli szalenie istotna. Bardziej niż chciałaby to przyznać. – Jest dla mnie ważny. Przemienił mnie. – Ale czy jest twój? Milena się zastanowiła. – Mieliśmy się pobrać – zaczęła. Kobiety zmarkotniały. – Ale… – w jej twarz wbiło się spojrzenie kilku par oczu – nic nie jest jeszcze przesądzone. – Mówi prawdę – oceniła Pola i puściła ramię. W saloniku jakby pojaśniało. – To cudownie! Cudownie! – zawołała ruda, szeleszcząc bladozieloną sukienką. – Pamiętajcie, że ja wylosowałam go pierwsza! – Teo…! Milcz! – warknęła Pola. Milena zmarszczyła brwi. – Jak to go „wylosowała”? Do czego jest wam potrzebny?

Pola uniosła palce do skroni. – Ty… kretynko! – rzuciła przez zęby do rudej. Była wściekła. – Wybacz, pani. Wybacz. – Teodora niemal siadła przed nią na podłodze. Pełny biust zafalował, różowe policzki pociemniały. – Wynoś się. Zejdź mi z oczu! – Ale… – pisnęła. – PRECZ…! Rudowłosa wybiegła, z trudem hamując strumień łez. Jeszcze tylko w oddali skrzypnęła furtka i w salonie zapadła głucha cisza. Pola wachlowała się czasopismem, by schłodzić czerwone plamy wykwitłe na dekolcie, reszta pań stała ze wzrokiem wbitym w posadzkę. Wtem Wiktoria drgnęła. Chyba przypomniała sobie o obowiązkach gospodyni. – Czego się napijesz? – zwróciła się do Mileny. – Może później, dziękuję. – Pokręciła przecząco głową, nie odrywając wzroku od drzwi, za którymi zniknęła Teodora. Wiktoria, niezrażona, wsunęła jej w dłoń kieliszek. – Spróbuj tego, jest wyborne – zaproponowała. – Jak znajdujesz wystrój? Wszystkie meble są oryginalne. – Co się tu dzieje? – spytała cicho Milena. Było coś dziwnego w tym, że ruda tak karnie opuściła przyjęcie. Poza tym, to nagłe zainteresowanie Dariuszem szalenie ją zaintrygowało. Czyżby posiadał walory, o których nie miała pojęcia? Nieoczekiwanie wydał się jej atrakcyjniejszy niż kilka minut temu. Gospodyni zdawała się głucha. Przypięła do twarzy nieszczery uśmiech i piskliwie zawołała: – Zapraszam na muzykę. Z przyjemnością dla was zagram. Jakieś życzenia? Może Chopin? Wiem, Polu, że go uwielbiasz. Wampirzyca z lufką sztywno skłoniła głowę, dając przyzwolenie. Wiki klasnęła w dłonie. Na ten znak rozjarzyły się światła, ukazując resztę pomieszczenia ginącą dotychczas w ciemności. Stały tam fortepian, harfa oraz przeszklona witryna, która kryła nuty. Panie siadły bliżej instrumentu, Milena jednak twardo tkwiła w miejscu. – Przepraszam, czy ktoś mi wreszcie wyjaśni…? Pola wywróciła oczami.

– Dobrze, powiem. Ale lepiej to przyjmiesz przy Chopinie. Wiesz, że Wiki koncertowała z nim na cztery ręce? – Z Chopinem? – Milena uniosła brwi. – O, tak. Zachwycał się jej grą. To chyba wystarczająca rekomendacja. *** W lśniącym, białym pomieszczeniu panowała głucha cisza. Rzędy menzurek stały nietknięte, wirówka do krwi – nowiutka i astronomicznie droga – kurzyła się nieużywana, a sprzęt komputerowy od początku służył głównie do partyjek pasjansa. Minęła trzecia i skromny zespół niemrawo opuścił podziemne laboratorium. Zostały tylko dwie osoby – kierownik badań i jego asystent, który wyszedł umyć szklanki. Dariusz Putyjas pochylił się ze skupieniem nad mikroskopijnym urządzeniem. Lubił myśleć, że jego zajęcie jest podwójnie tajne i, rzeczywiście, tak było. Po pierwsze, oficjalnie pracował nad formułą leku, którego bazą była krew chodzącej za dnia. Po drugie, laboratorium miało status top secret. Wieść, że dzięki krwi Mileny przez kilka godzin chodził w słońcu, zelektryzowała Familiantów. Ochoczo sfinansowali badania i mianowali go kierownikiem polskiego projektu, równolegle prowadząc drugi zespół w Paryżu. Zapowiadało się cudownie, niestety, Dariusz poległ już ósmego dnia. Nie był badaczem; był laryngologiem i utalentowanym wynalazcą. Brakowało mu cierpliwości do gmerania w genach, a także „tego czegoś” – talentu, błysku geniuszu, szczęścia. Zniechęcony, tylko grał przed resztą zespołu zapał, ale w tajemnicy pracował nad czymś innym. Pomysł zakiełkował w nim, kiedy myszkował w bibliotece Ottona w poszukiwaniu książek o transformacjach. Były ich setki, niestety, w większości po niemiecku. Zbierał się już do wyjścia, gdy wtem, w szufladzie biurka, natknął się na przedmiot wielkości grubej monety. Natychmiast go rozpoznał i drgnął zaskoczony. Był to niewielki, zewnętrzny procesor, którego używał do zakłócania fal dźwiękowych. Dzięki niemu, za ludzkiego życia, był odporny na hipnotyczne działanie Głosu. Obrócił go w dłoni. A jak sprawdziłby się teraz? To pytanie pojawiło się nagle i nie chciało zniknąć. Było tyle możliwości…! W czaszce Darka, tuż za uchem, wciąż tkwił tytanowy implant. Wystarczyło nasadzić nań urządzenie… Mężczyzna zrobił to wprawnym ruchem – cicho kliknęło – i nieoczekiwanie usłyszał gwizd. Zaintrygowany

pociągnął za obudowę i dźwięk ucichł. Spojrzał na miniaturowy gadżet, raz jeszcze go podłączył i ponownie usłyszał gwizd. Od tamtej pory intensywnie pracował nad nową konstrukcją, w zaskakującym tempie wykonując kilka prototypów. Celem badań było wspomagane elektronicznie ucho, które odbierałoby dowolne fale, wzmacniało je zgodnie z programem i przekazywało bezpośrednio do mózgu. Tak uzyskał wzmacniacz dźwięków mowy. Procesor numer jeden pozwalał słyszeć kierunkowo z odległości kilkuset metrów. Z wrażenia aż się spocił i, przejęty sukcesem, próbował dalej. Procesor numer dwa działał na poziomie fal radiowych. Po prostu mógł bezpośrednio słyszeć każdą nadawaną audycję radiową lub telewizyjną. Problemem było tylko zmienianie stacji, co szybko opanował, używając prostego systemu wyglądającego jak metalowa kulka w języku i mostek na zębach. Największe nadzieje wiązał z procesorem numer trzy. Trójka podsłuchiwała rozmowy telefoniczne. Trzeba było ją tylko dopracować. Tylko dopracować… Projekt pochłonął go tak dokumentnie, że stracił poczucie czasu. Kilka dni później, kiedy dwukrotnie zasnął na stojąco, dał się wreszcie zaprowadzić Ulrykowi do łóżka. Uli go rozumiał. Spędził w laboratorium całe dziesięciolecia, pracując nad syntetyczną skórą, która pozwalałaby leczyć rozległe oparzenia. Tak, tylko on… rozumiał… tylko… aaaauuuchch… on… Zasnął, nim dotknął głową poduszki. *** Wiki wyciągnęła przed siebie piękne dłonie – na chwilę zapadła idealna cisza – a potem uderzyła w klawisze, wydobywając muzykę przepojoną melancholią. Pola zapaliła kolejnego papierosa, zaciągnęła się wolno, a kiedy otoczył ją obłok, skłoniła głowę ku Milenie. – Czy wiesz, co się dzieje z kobietą po przemianie? No wiesz, w sensie… intymnym – spytała ściszonym głosem. Milena spojrzała na nią zaskoczona. Spodziewała się rozmowy o Dariuszu, nie o fizjologii. – Rozmawiał ktoś o tym z tobą? – dopytywała się Pola. – Nie. – To posłuchaj uważnie, bo będzie to ciebie dotyczyć całą wieczność. Przede wszystkim przez pewien czas wydzielamy bardzo silny wabik. – Co takiego?

– Och, to ma teraz jakąś mądrą nazwę. Już wiem! Testosteron! – Raczej nie. – Estrogen? – zgadywała Pola. Milena, zirytowana, machnęła ręką. – Nieważne, mów dalej. Pola założyła włosy za ucho i kontynuowała, starannie dobierając słowa: – Jak wiesz, jesteśmy dużo silniejsze od ludzi, ale słabsze od naszych mężczyzn. Otóż ten wabik pozwala nam przetrwać wśród nich najgorsze pierwsze chwile i zapewnić sobie bezpieczną pozycję. To fenomenalna właściwość, chociaż z czasem słabnie. – Wiem! Feromony! – Milena pstryknęła palcami. A potem skrzywiła się powątpiewająco. – Jesteś pewna, że to działa…? – Ba! A najlepsze, że oni w ogóle w to nie wierzą. –Rozbawiona Pola zaśmiała się. – Po prostu dostają małpiego rozumu i wyznają nam miłość. Jeden po drugim. – Gestem pełnym pogardy strzepnęła popiół. – Może po prostu się zakochują? – Nie – głos Poli zlodowaciał. – To reakcja na broń chemiczną, którą wydziela wampirzyca. Milena upiła łyk wina i pomyślała o mężczyznach, którzy niedawno w absurdalnie krótkim czasie stracili dla niej głowę. Po pierwsze, Dariusz, który za ich ludzkiego życia rozstał się z nią bez żalu, bo bardziej zajmowała go praca w szpitalu. Jej były sprawiał wrażenie faceta, któremu romantyczne porywy serca są nieznane, a jednak naraził dla niej życie. Po drugie, Dorian – wysoki, seksowny, tajemniczy. Aż przymknęła powieki i w myślach ujrzała jego cudowny tors i czarne, hipnotyczne oczy. Taki mężczyzna z pewnością miał powodzenie, a jednak to jej okazywał względy. No i wreszcie Otto, który zapragnął zrobić z niej seksualną niewolnicę. Z pewnością nie była to oferta gwarantująca pozycję, ale widać tylko tyle potrafił zaproponować kobiecie. Dostrzegła jeszcze jedną zależność – każdy z nich mógł mieć wpływ na jej wolność. Teoria, że przyczyną tego stanu są feromony, a nie powszechna miłość, wydawała się całkiem sensowna. – Oh, mon dieu, ale cię zatkało! – zauważyła z satysfakcją Pola. – Czy to działa na ludzi? – spytała skonsternowana. – Zwłaszcza na nich. Ale pewnie już zauważyłaś.

Milena wspomniała Radka i kiwnęła głową. Pola z namysłem spojrzała jej w oczy. Najwyraźniej dochodziła do sedna. – Transformacja wpływa też na nasz cykl kobiecy. Jesteśmy płodne podczas pełni. – Odłożyła lufkę na brzeg kryształowej popielniczki. – Teoretycznie płodne. – Słucham…? Co to znaczy? – Twoje łono będzie mogło przyjąć… – Wiem, co znaczy „płodna” – zirytowała się Milena. – Ale dlaczego „teoretycznie”? Pola odwróciła wzrok. – Trudno sprecyzować. Zwłaszcza, że wampirzyce nie są na ogół zainteresowane macierzyństwem. Wiem tylko o kilku. I wszystkie dzisiaj poznałaś. Milena przesunęła wzrok z Poli na rozpromienioną Ditę i wreszcie na Wiktorię. Ta ostatnia skrzywiła się, dając znak, że temat jej nie dotyczy. – Więc co mam rozumieć przez „teoretyczną płodność”? – spytała ponownie. – Że bardzo rzadko zachodzimy w ciążę. A kiedy to się staje, nie możemy jej donosić. – Bursztynowe oczy Poli pociemniały. – Byłam brzemienna siedem razy. I nigdy nie zostałam matką. Bladolica Dita poruszyła się na swojej sofce. Nie udawała już, że słucha koncertu. – Ja byłam dwanaście, dawno temu. I zero rezultatu – wyznała, gładząc suknię. Wiktoria zawisła palcami nad klawiaturą, przerywając grę. Zapadła cisza. – Teodorze też się nie udało – dodała. – Moim zdaniem to bez… – Co tu deliberować! – przerwała jej Pola. – Żadnej z nas się nie udało. Dlatego testujemy nowe wampiry, jeśli jest w nich coś niezwykłego. Milena uniosła brwi. Wciąż nie rozumiała. Nie chciała zrozumieć. – Ależ ty jesteś tępa! – jęknęła Pola. A potem wyłożyła kawę na ławę. – Liczymy, że któryś wreszcie da nam dziecko. *** Teodora zostawiła za sobą domy jednorodzinne i teraz mijała niskie kamieniczki otaczające łukiem gotycki kościół. Było tu ładnie, a kocie łby lśniące w świetle latarni tworzyły klimat czasów bliskich jej sercu. Dziewczyna jednak nie podziwiała nocnych widoków. Szła, stukając obcasami po krzywym trotuarze i szlochała. Sukienka podciągnęła się jej na

pończochach, włosy, które tak starannie fryzowała, sterczały na wszystkie strony, łzy rozmyły makijaż… Doprawdy wyglądała fatalnie. Przystanęła pod latarnią i zacisnęła dłonie w pięści. – Aaa…! – zawyła, folgując sobie. – A żeby ją trafił szlag…! Żeby zęby jej powypadały! Żeby uschła na słońcu! Razem z tą wredną Ditą…! Wściekle walnęła dłonią w metalowy korpus. Latarnia wydała niepokojący dźwięk i w miejscu uderzenia zapadła się, odsłaniając pordzewiałe wnętrze. Wiatr jęknął ponuro i to wprawiło wampirzycę w jeszcze większą złość. – Szlag! Szlag! Szlag! – Kopnęła latarnię, niszcząc skórzany czubek ślicznych szpilek. – SZLAG! Lubiłam te buty! Otarła dłonią twarz i nagle uświadomiła sobie niezwykle sprzyjającą okoliczność. Noc była jeszcze młoda, a ona nie musiała siedzieć na śmiertelnie nudnej herbatce i klaskać swej pani. Tego, co naprawdę ważne, właśnie się dowiedziała – Dariusz był wolny. Od Wiktorii już rano wydobyła adres, pod którym mogła go znaleźć. Przydałby się jeszcze jakiś prezencik na miły początek znajomości i nie było co zwlekać…! Wtem, jak na zawołanie, z głębi ulicy dobiegł ją śmiech, właściwie pijacki rechot. Szerokim krokiem zbliżało się trzech rozchełstanych młodzieńców, radosnych jak świnie w korycie. Z daleka poczuła odór ich spoconych ciał i przesiąkniętych alkoholem oddechów. Na widok rudowłosej dziewczyny kopiącej latarnię, przystanęli. – Kurde, ale laska! – wrzasnął pierwszy. Był chudy i ospowaty. – Te, laska, robisz laski? – wybełkotał drugi i zatoczył się. Sądząc po zapachu, miał problem z nerkami. Trzeci – tęgi i rumiany – przezornie oparł się o ścianę kamieniczki i patrzył przed siebie nieprzytomnym wzrokiem. Nie był pewien, czy stoi przed nim jedna, czy dwie dziewczyny, brał też pod uwagę ewentualność, że wcale nie stoją, ale płyną w powietrzu nieco bokiem. Zamrugał i przekrzywił głowę. Była jedna, zdecydowanie jedna – ale jaka…! Ruda jawiła się mu jako cud natury o pełnych kształtach i obfitym biuście – czekający tylko na niego i to całe życie. Szczególnie zauroczył go rąbek pończoch – pończoch! – widoczny spod nieco zadartej, zielonej sukienki. Procenty zaszumiały mu w głowie, a pewność siebie osiągnęła wyżyny, dostępne tylko w tym specyficznym stanie. Uniósł wskazujący palec. – Panofie – rzekł szarmancko – nie stresujmy pani. Widać, sze jessdenerfofana. „Panowie” zbaranieli. Na ogół chórem zaczepiali panienki, a one z piskiem uciekały.

– Te, Jurek, odwala ci? – upewnił się ospowaty. Chłopak zignorował towarzystwo. Podszedł chwiejnym krokiem do dziewczyny i położył dłoń na sercu. – Jeszy. – Ukłonił się i trzasnął obcasami, omal się nie przewracając. – Srosskooszom siem otproface.

Rozdział 3 – Chcecie uwieść Darka? – Milena była wściekła, zazdrosna i… absolutnie bezradna. – Skoro nie jesteście po słowie. – Pola wzruszyła ramionami, a Dita, niezwykle zadowolona obrotem sprawy, wyszczerzyła zęby. – Ale dlaczego?! Nie ma w nim nic nadzwyczajnego! – Przemienił cię w trakcie przemiany. – Wiki powiedziała to tak lekko, że Milena nie miała wątpliwości, kto ściągnął jej na głowę „przyjaciółki” z Krakowa. – No i w ogóle jesteś wyjątkowa. Być może właśnie dzięki niemu. Pola przewróciła oczami. – Wyjątkowa? Bez przesady! Przecież to on ją przemienił podczas swojej przemiany. Jaki w tym jej udział? – Jest wyjątkowa. Wszyscy wiedzą czemu – powtórzyła z naciskiem Wiki. Pola zignorowała aluzję. Z jej skrzywionych ust wysączył się dym i podążył ku Milenie jak jad. Teraz, kiedy miała wolną drogę w testowaniu nowego wampira, wyraźnie przestało jej zależeć na pozorach. – Spójrz na nią. Nawet ubrać się nie potrafi. Idę o zakład, że to jej najlepsza kiecka. – Coś z nią nie tak? – spytała chłodno Milena. – Serdeńko, wyglądasz w niej jak stewardessa. Aż dziw, że nie roznosisz drinków. – Dobre! – zachichotała Dita i teraz obie świetnie bawiły się jej kosztem. Milenę aż zatkało. Co za wredne, złośliwe babska! A ona przejmowała się, że nie zna etykiety! – Nie wiedziałam, że obowiązują stroje do trumny – odparła, mrużąc oczy. Pola zbladła. Dotąd nikt z niej nie drwił – przynajmniej w jej obecności. A niewybredne żarty z wyszywanej brylantami kreacji były nie do przyjęcia. – Do trumny?! – syknęła i zacisnęła palce na lufce. Szkło pękło z cichym trzaskiem, rozpryskując się wokół. – Drogie panie! Gusta i polityka zawsze budzą niezdrowe emocje! – próbowała ratować sytuację gospodyni. Nie tak miała wyglądać jej herbatka. Miało być miło i kulturalnie. Jak dwieście lat temu. Nikt jednak nie zwracał na nią uwagi. – Ta suknia kosztowała majątek! – zagłuszyła ją Pola. – Sam haft to dzieło sztuki! Czy

wiesz, z czego jest ten gorsecik? A buty?! Zauważyłaś moje buty?! Milena pogardliwie wydęła wargi. – Są z muzeum? – A co ty wiesz o wampirzej modzie ? – prychnęła Pola, podkreślając swą dezaprobatę gestem dłoni. Na jej kciuku szybko kwitła czerwona plama. – Czy ty w ogóle słyszałaś o czymś takim? Milena nie słyszała, ale nie uznała za stosowne, by się do tego przyznać. – Pani, ona nie jest warta twojej uwagi – szepnęła uspokajająco Dita i usłużnie zaczęła oblizywać swej towarzyszce palce. Wprawdzie pod wpływem śliny płytkie skaleczenia w okamgnieniu nikły, ale całość wyglądała dość obscenicznie. – Wiem. Jest głupsza od parasolki. – Pola z urazą zadarła brodę. – Niech jeszcze powie, że kupuje w dzień. Milena z trudem trzymała zęby w dziąsłach. Drgały, jakby miały wyprysnąć w każdej chwili. – To oczywiste, że kupuję w dzień. – Dopiła wino i z irytacją odstawiła kieliszek. – Wszystko jest wtedy otwarte! Pola zamrugała, a jej umysł zaczął pracować na podwyższonych obrotach. Od pewnego czasu pod Wawelem krążyły opowieści o dziennym wampirze, ale nie dawała im wiary. Zbyt długo żyła, by emocjonować się bajkami. Kiedy tu dotarła a Wiktoria z błyskiem w oku zaczęła raz jeszcze powtarzać tę absurdalną historię, kazała jej milczeć. – Chcesz powiedzieć, że… że naprawdę chodzisz… – Przeciągle zerknęła na Milenę. – Dlaczego rozgłaszasz te durne legendy dla plebsu? – Legendy, serdeńko? – Milena uśmiechnęła się z wyższością. Tryumfowała i było to przecudowne. – Właściwie to wszyscy o tym mówią. Wielu wybiera się na Inicjację, żeby ją zobaczyć – szepnęła Dita i przysunęła się nieco. – Ale to przecież… niemożliwe? – Możliwe i całkowicie prawdziwe – odparła z satysfakcją. I kto jest teraz górą? Aha! W jednej chwili obie wampirzyce siedziały blisko niej, biodro przy biodrze. Ramiona im falowały, długie rękawiczki leżały na oparciu sofki. – Powiadają, że twoja krew… – Pola oblizała usta, chrapliwe dźwięki w jej głosie zabrzmiały niepokojąco. – Że po niej można wyjść w dzień.

– To działa tylko na niektórych. Nie wiadomo dlaczego – przyznała Milena, a jej samozadowolenie nieco ostygło. Może niepotrzebnie tak się chwali? Naraz zrozumiała, że dotychczas była bezpieczna tylko dlatego, że nikt nie śmiał narazić się Fidiaszowi. Te wampirzyce nie były jednak stąd. Wiktoria zdawała się podzielać jej niepokój. Wprawdzie tkwiła przy fortepianie, lecz wciąż to stawała, to siadała na swój taborecik, mimowolnie gniotąc cenne wydanie nut z odręcznymi poprawkami Fryca. – Drogie panie – odezwała się wreszcie – w bibliotece czeka herbata. Prosto z samowara. Przygotowałam też wyśmienite ciasteczka. Drogie panie w drogich kreacjach zupełnie ją zignorowały. Pola przeciągnęła dłonią po szyi Mileny. Pazury wysuwały się wolno, drapieżnie i chciwie, a bursztynowe oczy błyszczały srebrem. – Co powiesz na wkupne? – zamruczała dziewczynie w ucho. Milena zesztywniała. – Nie. – Co za egoizm! Nie widziałam słońca od prawie trzystu lat. Z przyjemnością sprawdzę, jak na mnie działa to twoje lekarstwo. Milena poderwała się, by wstać, ale Dita przytrzymała ją na miejscu. Była silna, bardzo silna, a wielkie, głodne oczy miała takie przepastne… Zimne dłonie zacisnęły się jeszcze mocniej, lodowaty dotyk odbierał energię. Milena szarpnęła się raz jeszcze i rzuciła błagalne spojrzenie gospodyni. Wiktoria spuściła wzrok i tylko nerwowo podrygiwała na swym taboreciku. – Jak mówię „z przyjemnością” – wyjaśniła Pola – to znaczy, że nie powinnaś się sprzeciwiać. – Kiedy lek będzie gotowy… – Milena próbowała negocjować, ale Pola przerwała jej bezceremonialnie. – Chyba nie sądzisz, że będę czekać w kolejce?! – warknęła i zatopiła zęby w białej szyi. Milena jęknęła. Rozdarcie skóry było niemal bezbolesne, kontakt z miękkimi wargami – nawet przyjemny, ale to ssanie…! Czuła jak słabnie, zanika, jak z każdą chwilą uchodzi z niej życie. Jakby stawała się bezcielesna, przeźroczysta… senna… Rzuciła się jak ryba wyjęta z wody, zatrzepotała dłońmi, ale Pola wciąż piła pożądliwie.

Przerażona Wiki opuściła kąt przy fortepianie i pojawiła się przy swojej „matce”. Zakołysała się nad nią rozpaczliwie, ośmieliła się jednak ledwie dotknąć jej ramienia. – Nie, proszę – zaszlochała. – Nie… I wtedy posypał się szklany grad. Wampirzyce, jak na komendę, spojrzały w kierunku drzwi tarasowych, a raczej tego, co z nich zostało. Wpadł przez nie wampir, cały w czerni, i dopadł zwartej grupki. Na odlew trzasnął Polę w twarz, aż upadła na miękki dywan. A potem ryknął. Dita w okamgnieniu znalazła się przy wejściu do salonu i stamtąd zerkała na leżącą na ziemi kobietę. Mężczyzna uniósł Milenę. – Wszystko w porządku? – spytał. – Nic nie jest w porządku – odparła cicho. Napaść trwała ledwie chwilę, lecz czuła, jakby minęła wieczność. – Ta baba niemal zeżarła mi szyję. – Mówisz, więc nie jest tak źle. Pola zwilżyła językiem roztrzaskane wargi. Bolało. Przytknęła dłoń do twarzy i na palcach ujrzała krwiste plamy. Ciepła struga płynęła po białych piersiach, wsiąkając w delikatny materiał. Przez głowę przemknęło jej, iż zrujnowała kosztowną suknię i że dla własnego bezpieczeństwa powinna jak najszybciej się stąd oddalić. Ktoś, kto przepędził Ditę, stanowił poważne zagrożenie. Niepostrzeżenie przesunęła się na czworakach w stronę wyjścia, ale wampir w czerni nastąpił na skraj jej sukni ciężkim, brudnym butem. Suknia trzasnęła cicho, a na gęsty, włochaty dywan posypał się grad brylancików. Wampirzyca syknęła i została na miejscu. – Nie wiedziałam, że mam ochroniarza. – Milena uśmiechnęła się blado. – Dziękuję, Dorianie. Pola gwałtownie uniosła głowę. – Dorian?! A co ty robisz w tej dziurze? – zawołała zszokowana. Mężczyzna odwrócił się równie zaskoczony. Oczy mu błysnęły i zgasły. – Apolonia? – rzekł z niesmakiem. Jak zwykle prezentował się fantastycznie – nawet po tym, gdy przeszedł przez podwójną szybę. Zabójczo przystojny, czarnooki, długowłosy. Srebrzysta blizna przy lewej brwi dodawała mu pazura. Patrzył na kobietę z góry, nie kryjąc rozczarowania. No cóż, z tą rozbitą wargą, rozpłaszczona na podłodze z pewnością wyglądała koszmarnie. Odruchowo otarła usta. – Rzeczywiście pilnujesz tej nowej?

– Tak – przyznał chłodno, wytrzepując z ubrania okruchy szkła. – Przydzielono mnie do jej ochrony. Staniesz przed sądem za napaść. W głowie Poli rozszalał się huragan. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że po pierwsze nie ma tu specjalnych względów, którymi cieszyła się w Krakowie, a po drugie, chodząca za dnia była ponoć protegowaną regenta… Wzdrygnęła się. To mogło znaczyć tylko jedno – najpewniej zostanie skazana na śmierć. I to przez Czyściciela. Na zapyziałej prowincji. – Nie. Nie! – zawołała błagalnie, unosząc się na kolana. – Niech ona mnie ukarze. Będę jej Cieniem. Dita i Wiktoria wymieniły się spojrzeniami, poruszone. – Zgódź się. – Głos Dity zadrżał z przejęcia, a oczy zalśniły srebrem. Wysunęła ku Milenie swe zimne dłonie, jakby chciała ją zagarnąć. – Powiem ci co i jak. Dziewczyna cofnęła się z odrazą. – W życiu ci nie zaufam. – To ja ci doradzę – zaofiarowała się Wiki. Milena spiorunowała ją wzrokiem. Bądź co bądź to w jej domu została tak brutalnie napadnięta. – O co tu chodzi? To jakiś specjalny rodzaj kary? – spytała Doriana. – Raczej zadośćuczynienie, rodzaj służby, która trwa tak długo, jak życzy sobie ofiara – odparł. – Jedno twoje słowo i Apolonia będzie na twoje rozkazy. Milena milczała skonsternowana. Nie wiedziała, co o tym sądzić. – A jeśli pójdę do sądu? – Jesteśmy na terenie twojego ojca. To on wyda wyrok – powiedział znacząco. – Surowy. Pola zadrżała i opuściła głowę. Milena się zawahała. – Czy będę miała wobec niej… zobowiązania? – Ty? Nie. – Dorian, zaskoczony, uniósł brwi, a Dita kasłaniem zatuszowała nagły wybuch śmiechu. – Ale będziesz odpowiedzialna za czyny, które popełni w twoim imieniu. – I w każdej chwili mogę to przerwać? – W każdej – zapewniła ją żarliwie Dita, choć nikt jej nie pytał. – Jeśli tylko zechcesz. – Czy wtedy… ona… może mi coś zrobić? Mścić się? – Przysięgam, że tak się nie stanie – zapewniła ją Pola. Przysunęła się na kolanach,

złożyła dłonie jak do modlitwy i spojrzała jej w oczy. – Oszczędź mnie. Bądź miłosierna…! Milena poczuła się nieswojo. Co za cyrk! Jeszcze chwila i zacznie całować ją po nogach! – Dobra, możesz mi służyć – zdecydowała. – Tylko przestań tak na mnie patrzeć! Pola natychmiast spuściła wzrok. – Tak, pani. Od tej chwili jestem twoim Cieniem – szepnęła. Dorian wyjął spomiędzy palców pasmo włosów – musiał je wyrwać, kiedy uderzył Polę – i zaprezentował zebranym. – Przypilnuję, żeby wszystko odbyło się, jak należy. – Starannie zwinął kosmyk i schował do kieszeni. Dita zmrużyła swe ogromne oczy. Nie odezwała się, ale emanowała od niej mściwa satysfakcja, która krzyczała głośniej niż słowa. Pola wciąż wbijała wzrok w posadzkę pokrytą ostrymi odłamkami. – Czy życzysz sobie mego towarzystwa? – wydusiła z siebie. – Posługi? Majątku? – Nie…! W ogóle nie chcę cię widzieć. – To jak mam ci służyć? Milena westchnęła. Czuła, że będą problemy. – Kiedy wyjdę, poproś Wiki o mój numer. Czekam na esemes z twoją wizytówką. Pola otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden głos. Skierowała spłoszone spojrzenie na gospodynię. – Nie ma sprawy. Oczywiście. – Wiktoria nie wiedziała, co zrobić z rękoma. Pierwszy raz w życiu wyprawiła przyjęcie, które było taką klapą. Ba! Katastrofą, o której szepce się za plecami przez wieki. Jedyna pociecha, że tak niewiele osób w nim uczestniczyło. Splotła dłonie i zawołała przez ściśnięte gardło: – A może jednak herbatki? Zapraszam do biblioteki! Milena wstała z krzesła, rozcierając nadgarstki, za które ją przytrzymywano. – Chyba cię pogrzało – fuknęła. Dorian podał jej ramię i wyszli po tłuczonym szkle prosto w chłód nocy. *** Wilgoć osiadała z wolna na metalowym ogrodzeniu, kamiennym podjeździe i rosnących opodal rododendronach, zwiastując zbliżający się koniec nocy. Szli sztywno i bez słowa, a kiedy dotarli do samochodu, stanęli na chwilę, wtuleni w siebie. Milena z ulgą chłonęła ciepło męskich

ramion, wsłuchana w spokojny oddech i miarowe bicie serca. Pola była rozkapryszona i z chęcią folgowała swoim zachciankom, zrozumiała to, kiedy poczuła jej dotyk. Dorian wiedział to jeszcze lepiej i ta świadomość go przerażała. Gdyby jego podopieczna zginęła w szale krwi, nikt by się nawet nie dowiedział, wszystkie bowiem wampirzyce bawiące na herbatce podlegały Apolonii. Ta kobieta dbała o takie szczegóły. – Odwiozę cię – zaproponował, otwierając drzwi. – Okej – odparła martwo. Teraz, kiedy opadły emocje, ciało ogarnęła dawno nieodczuwana słabość. Jakby przebiegła maraton albo straciła mnóstwo krwi. Zatoczyła się, a on chwycił ją w objęcia w ostatniej chwili. Znowu poczuła tę bliskość, taką kuszącą, taką miłą. Mogłaby tak stać do rana. Och, jednak nie powinna, Dorian niezbyt dobrze znosił poranki… Wolno usiadła na siedzeniu pasażera – kolana wciąż jej drżały – i spojrzała na swego wybawcę. Był zamyślony. Automatycznie wyjął kluczyki ze swojej kieszeni. Kluczyki od jej wozu. Hm. A przedtem otworzył zamknięte drzwi. Milena zmarszczyła brwi i wtem ją olśniło. – Może wiesz, dlaczego mój samochód tak wariuje? – spytała. Wampir bez słowa wyjął z kieszeni pilota i nacisnął jakiś przycisk. Auto Mileny zamaszyście zamiotło wszystkimi wycieraczkami. – Jak miło. – Opadła na oparcie. – Dobrze się bawiłeś? Twarz Doriana drgnęła. – Przepraszam. Nie chciałem, żebyś zauważyła, że cię śledzę. Jestem kiepski w tym… ukrywaniu się. Żaden ze mnie tropiciel ani żołnierz. Prędzej czy później zorientowałabyś się, że masz ogon. – Uruchomił silnik i ruszył. Milena zachichotała cichutko. Nie miała siły na więcej. – Jestem taka słaba… a ona… wypiła tak niewiele… – wyszeptała. – To nie Pola. Uniosła tylko wzrok. – Dita – wyjaśnił. – Potrafi ściągać siły życiowe przez dotyk. – Ssały mnie… obie? – I to Dita była bardziej niebezpieczna. – Obrzucił ją niespokojnym spojrzeniem. – Jesteś bardzo blada. Powinnaś teraz odpocząć i napić się krwi. Wzruszyła ramionami. Czy naprawdę sądzi, że wozi ze sobą zapasy? Westchnął,

uderzeniem dłoni otworzył schowek i wyjął piersiówkę. Milena wytrzeszczyła oczy. – Skąd…? – Po prostu pij. Odkręciła buteleczkę i pociągnęła spory łyk. Alkohol cudownie orzeźwiał. I piekł. Zakaszlała, a oczy zaszły jej łzami. Spirytus z jakimś wyciągiem z krwi?! – Uuuaaa! Mocne! – Takie ma być – zaśmiał się Dorian. – To dobre remedium na Ditę. Milena wspomniała porażający chłód, który bił od sinej piękności i wstrząsnął nią dreszcz. – Brr. I pomyśleć, że potrafi takie rzeczy i jednocześnie jest taka… usłużna. Taka w tle. Jest jej pokojówką czy co? – Jest jej Cieniem od ponad dwustu lat. Milenę zamurowało. Nie sądziła, że służba może być taka… wieczysta. – Dlaczego się ciebie bała? Bo się bała, prawda? – Mam swoje sposoby na takie wampiry – odparł Dorian i rozciągnął w uśmiechu wargi. Oczy mu pociemniały. Po raz pierwszy zobaczyła w nim coś niepokojącego. Śmiał się i ten śmiech budził grozę. Milena spuściła wzrok i zauważyła spory odłamek szkła, który przebił skórzaną kurtkę i wciąż tkwił w prawej ręce Doriana. Wyjęła go szybkim ruchem. Spojrzał na nią. Podwinęła rękaw… nachyliła się… Krew sączyła się wolno. Czerwona, gęsta, nęcąca. – Mogę? – szepnęła. – Proszę. – Oblizał się i położył rękę na udzie. Druga dłoń wciąż spoczywała na kierownicy. Milena przytknęła wargi do rany i wpiła się w nią. Najpierw lekko, czule, potem z coraz większą pasją. Dorian zacisnął palce na kierownicy. – Może staniemy na poboczu? – spytał chrapliwie. A potem, nie czekając na odpowiedź, zaparkował z piskiem opon. Samochód stanął w poprzek piaszczystego wyjazdu prowadzącego na przystań żeglarską, w miejscu odludnym i z pewnością nieuczęszczanym o tej porze. Po prostu ideał. Błyskawicznie zdarł z siebie kurtkę i zatopił dłoń w jasnych włosach dziewczyny, przysuwając ją do siebie. Żałował tylko jednego – że świt był tak blisko.

*** W przytulnej willi, po wyjściu Mileny i Doriana, długo panowała cisza. Panie unikały spojrzeń, błądziły wzrokiem po dywanie i bez słowa wydłubywały z niego brylanciki. – Wiktorio – odezwała się wreszcie Apolonia – co to jest ysymys z wizytówką? Wiki się zdumiała. Dziewczyny przyjechały luksusową limuzyną, miały w Krakowie wspaniały apartament, uwielbiały muzykę… W tym momencie przypomniała sobie, z czego słuchały płyt – z gramofonu. W głowie zabrzmiał dzwonek alarmowy. – Nie używasz telefonu? – Używam – zirytowała się Pola. – Niedawno przeszłam na aparat z guziczkami. – Z guziczkami – powtórzyła jak echo Wiki. – Wiesz, że nie gonimy za nowościami – przypomniała jej Dita. – Kiedy urwała się korbka… – Stop. – Wiki uniosła dłoń w obronnym geście i westchnęła ciężko. – Po prostu zrobię wam szkolenie. – Kichać na szkolenie! Sprawdźmy, czy krew nowej działa! – zaproponowała Dita. Wampirzyce poderwały się z podłogi podekscytowane. – No właśnie! – zawołała Pola. – Wiki, masz latarkę? Wiktoria rozejrzała się nerwowo. – Wiesz, że takie latarki są zabronione. Pola prychnęła. – Nie gadaj. Dawaj. Wiktoria czmychnęła do kuchni, a po chwili stała przed nimi ze starą, pordzewiałą latarką. Tylko wprawne oko dostrzegłoby nietypową żaróweczkę, która emitowała zabójcze dla wampirów światło. – A okulary ochronne? Gdzie okulary? – domagała się Dita. – Pieprzyć okulary! – burknęła bardzo nieparlamentarnie Pola i skierowała strumień na swoje obnażone przedramię. Skóra poczerwieniała i w okamgnieniu napuchła. Przerażona wampirzyca wyłączyła światło. Kobiety patrzyły na nią bez ruchu. – Co się tak gapicie? Nie działa. Na mnie nie działa… – W oczach stanęły jej łzy.

– No to… kicha – zauważyła Dita z pewną satysfakcją. – Raczej kiepska noc. – Kiepska? – warknęła Pola. – Kurewsko do dupy! Do tego boli jak cholera! – A potem wyciągnęła przed siebie rękę. – Lecz! Ale już! Dita delikatnie ujęła opuchniętą rękę i tak, jak wchłonęła w siebie życiowe siły Mileny, teraz wypuściła je z siebie wprost na ranę. Skóra zafalowała i po chwili wyglądała, jak gdyby nic się nie stało. Kobiety spojrzały po sobie zaskoczone. Jeszcze nigdy dar Dity nie działał aż tak spektakularnie. Owszem, potrafiła łagodzić objawy i przyspieszać gojenie, ale nie leczyła natychmiast! Dziewczyna otworzyła ze zdumieniem usta. – Daj latarkę – zażądała od Poli. Wampirzyca posłusznie podała jej pordzewiały przedmiot. – Coś czuję, że… – Głos uwiązł jej w gardle, a potem zwolniła przełącznik. Blade światło obmyło jej rękę, nie czyniąc najmniejszej szkody. Dita zaśmiała się, po policzkach pociekły jej łzy. A potem wrzasnęła. Ręka nagle napuchła i w jednej chwili zapadła się w sobie. Przerażona, wyłączyła światło. Zdeformowana kończyna wyglądała jak roztopiony wosk. – Co to, na Boga, jest? W życiu nie widziałam czegoś takiego. – Pola odwróciła się z odrazą. Rzeczywiście, zmiany w niczym nie przypominały słonecznych oparzeń typowych dla wampira. – Wyleczę się. Wyleczę – syknęła Dita i oblizała wyschnięte usta. – Najważniejsze, że jakoś na mnie działa. Skupiła się na swojej ręce. I jeszcze raz. Pola zerknęła na jej ranę ponownie. Patrzenie na paskudną oparzelinę było jak drapanie strupa – trudne do opanowania i zaskakująco pociągające. – Tracisz czucie? – Nie. – Myślę, że to kwestia czasu. Wygląda jak trąd. Dita owinęła rękę ścierką i bez słowa wymknęła się na piętro. Pokój gościnny był całkiem przytulny – na środku stało łóżko z baldachimem, pod ścianą sekretarzyk i szafa z wiśniowego drewna. Wampirzyca przysiadła na brzeżku krzesła i ponowiła rozpaczliwe próby. Do świtu nie zajmowała się niczym innym, lecz ręka wciąż wyglądała strasznie. I bolała, wręcz promieniowała bólem na całe ramię. Kiedy nastał dzień, przerwała tylko na chwilę, by opuścić ciężkie żaluzje oraz nieco się posilić. Rozedrgana, powróciła do swoich starań, lecz było coraz gorzej. Rana jakby poczerniała, a siny cień powoli się rozprzestrzeniał. – Co mi jest? – szeptała Dita. – Co jest?!

Jeszcze nigdy nie była tak przerażona, a humoru nie poprawiała jej nawet świadomość, że dumna Apolonia została Cieniem jakiejś prostej dziewuchy z prowincji.

Rozdział 4 Milena zamknęła za sobą drzwi. Była rozpalona. Wciąż jeszcze dyszała i czuła na ciele zapach Doriana, i ten smak w ustach, kiedy ssała jego krew. Wypiła odrobinkę, naprawdę tylko odrobinkę, ale taką słodką, zmysłową, ponętną. Spytała wtedy, czy jest mu dobrze. Odparł, że tak, żeby nie przestawała. Chciała wiedzieć, dlaczego jest to dla niego miłe. Kiedy dorwała ją Pola, czuła się, jakby miała umrzeć. Ugryzł ją lekko i liznął cienki strumyczek, sprawiając, że z rozkoszy aż zakręciło się jej w głowie. – To kwestia zgody, oddania, chęci – szepnął. – Właśnie tego. Patrzył na nią błyszczącymi się srebrem oczami, całował, dotykał parzącymi dłońmi. Bała się, że to tylko ten wabik… Tylko wabik. Nie zniosłaby tego. Położyła palce na jego wargach, a on od tej chwili tylko ją tulił i gładził włosy, bo czuł, że nie jest czegoś pewna. Wreszcie było zbyt późno, by ciągnąć to dalej, świt był zbyt blisko… Podwiózł ją więc, pocałował raz jeszcze i obiecał, że stawi się o zmierzchu. W dzień była bezpieczna, a on miał chwilę odpoczynku. Wciąż pijana od wrażeń, alkoholu i krwi, zataczając się, weszła do pokoju. Wstawał poranek, całkiem ładny, słoneczny. Podeszła do drzwi balkonowych, przeciągnęła się i włączyła otwieranie zewnętrznych żaluzji. Wciąż cieszyło ją ich używanie. Nocna ekipa zamontowała te cichobieżne cudeńka ledwie tydzień temu (razem z zaciemnianymi szybami), bo – jak to wyjaśnił ojciec – wampirowi nie wypada ich nie mieć. Nawet jeśli chodzi za dnia. Mechanizm drgnął i ruszył z ledwo dosłyszalnym szumem, wpuszczając dzień do środka. Kiedy żaluzje były jakieś trzydzieści centymetrów nad parapetem, zza pleców dobiegł ją dziwny jęk. Drgnęła zaskoczona i gwałtownie się odwróciła. – Ktoś tu jest? – spytała głupio. – Zamknij to! Poznała ten głos. Rozpoznałaby go nawet na końcu świata. – Darek…?! Cisza. – Możesz wyjść. Szyby są bezpieczne. Mają specjalny filtr. Znowu nic. Westchnęła i zamknęła żaluzje, a mieszkanie natychmiast pochłonęła ciemność. – Opuściłam. Słyszysz? Opuściłam!

Z szafy, z kłębowiska ubrań, wytoczył się Dariusz – wysoki, szczupły, lekko przygarbiony, z czerwoną sukienką na ramieniu. Ciemne włosy miał potargane, koszulę pogniecioną, wzrok błędny. Można by o nim powiedzieć wiele, tylko nie to, że był elegancki. Na ustach Mileny zadrgał złośliwy uśmieszek. – No witam, witam! – zawołała, kładąc ręce na biodrach. – Co za niespodzianka! Zmieniasz image? – Tsss…! Nie tak głośno! – szepnął, rozglądając się nerwowo. – Jakbyś nie zauważył, jestem u siebie w domu. Mogę być głośno. – Zapaliła nocną lampkę. – Jak tu w ogóle wszedłeś? Dariusz poprawił niezdarnym ruchem zmierzwione włosy i odwiesił sukienkę. Nie spieszył się z odpowiedzią, w ogóle nie był do niej chętny. – No nie! Ty wciąż masz moje klucze! – Oj tam, oj tam. I co z tego? – mruknął ściszonym głosem. – Pomyślałem, że dodatkowy komplet… Milena zmroziła go spojrzeniem. – To źle myślałeś, bardzo źle. – Ale praktycznie – zauważył. Wzniosła oczy ku niebu. Nie było szans, by się zmienił. Nie on. – Co się dzieje? – spytała. – Ukrywam się – wyznał i siadł skulony na foteliku. – Co robisz?! – No, ukrywam. Chowam. Staram się być niedostępny. Niezauważalny. Milena wyszczerzyła zęby. Uwielbiała, kiedy Darka ego prezentowało się… skromnie. – Potrafisz taką sztuczkę? – Nie mam wyjścia. Uznałem, że tu nikt nie będzie mnie szukał. Zadekuję się u ciebie na jakiś czas. Dariusz uznał! No super! Pewnie powinna teraz zamerdać ogonem! – Nie widziałam cię dwa tygodnie – syknęła ostrzegawczo. – Przez ten czas przysyłałeś do mnie tylko jakiegoś śmierdziela z wypaloną gębą… – To Ulryk. Jest świetnym laborantem. A blizny już prawie mu zniknęły – wpadł jej w słowo. To był błąd. Kiedy Milena okazywała swe niezadowolenie, nie powinien ani dyskutować,

ani niczego wtrącać. – Jakiegoś ŚMIERDZIELA – głos Mileny narastał, powodując panikę w oczach Darka – po moją krew do badań… nie racząc nawet zadzwonić…! I nagle po prostu się u mnie ukrywasz?! Darek przełknął głośno ślinę i wtem padł na kolana. – Złotko, słoneczko, skarbeńku… – Nie jestem twoim skarbeńkiem! – ryknęła, a zęby wyskoczyły jej z dziąseł, jakby były na sprężynkach. To już drugi wampir tej doby, który się przed nią poniewiera. Czy one naprawdę uważają, że to dla niej jakaś atrakcja?! – Okej. Lenko. Leneczko. – Streszczaj się, bo szlag mnie trafi. – Milena cofnęła się o krok, chowając zęby, ale Darek trzymał się jej kolan. Był od niej silniejszy, nie było więc szans wyrwać się z tego uścisku. – Proszę, nie wyganiaj mnie. – Bo co?! – Przecież masz względem mnie zobowiązania…! – Bardzo chciał jej przypomnieć, że przecież przemieniła się dzięki niemu, ale inteligentnie pominął tę kwestię. Więź między nimi nie zawiązała się należycie i jako jedyny stwórca nie korzystał ze swych przywilejów. Ale próbował, Bóg mu świadkiem, próbował. Milena zdjęła palce mężczyzny ze swych kolan. Dariusz drżał, w oczach miał szaleństwo. – Błagam… – Nie wygłupiaj się, przecież nie wyrzucę cię na słońce. Siądź. I wytłumacz w czym rzecz. – Z lodówki przyniosła jakiś preparat krwiopochodny o przedłużonej trwałości do spożycia i nalała w szkło. Dariusz przyjął go z wdzięcznością. – Zawsze byłaś równa babka. – Westchnął i opuścił głowę. – No? Czekam – ponagliła go. Dariusz wypił wszystko do dna i nalał sobie drugi kieliszek, chociaż krew była zimna, stara i obrzydliwa. – Jeśli wpadłeś na krew, to pomyliłeś adres – warknęła. Dariusz otarł usta i zaczął bawić się serwetką. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć. Wstydzę się. Milena przewróciła oczami.

– Nie piernicz. Ty nigdy się nie wstydzisz. – Mieszkali ze sobą jakiś czas, kiedy byli ludźmi i wiedziała, co mówi. – No dobra, po prostu ci pokażę. – Westchnął raz jeszcze i zaczął rozpinać spodnie. Milena się skrzywiła. – Przestań! Naprawdę nie bawią mnie te twoje gierki. Poza tym, już mi go pokazywałeś po przemianie. Darek położył dłonie na przyrodzeniu i chlipnął. – Teraz wygląda gorzej, dużo gorzej. Okropnie spuchł. A kiedy sikam… – Dariuszu…! – przerwała mu ze zgrozą. – Nie jestem twoim lekarzem! – Okej. Chciałem… Nieważne, co chciałem. – Ostrożnie poprawił sobie coś w okolicach rozporka. Oczy na chwilę zrobiły się mu większe. Oddychał z trudem. – Miałeś wypadek? – O, tak, wypadek. To właściwe określenie. – Zacisnął zęby. – Jakaś wampirzyca… mmm… – Co: wampirzyca? – Nadstawiła ucho. Darek chrząknął i zamruczał coś niewyraźnie. – I nawet miała ze sobą prezent…! – dodał już całkiem zrozumiale. Milena zmarszczyła brwi. O co mu chodzi? Dariusz kiwał się w foteliku, czkał i pojękiwał. Po prostu obraz nędzy i rozpaczy. Dopiero po chwili dotarło do niej, że zapach alkoholu, który towarzyszył jej całą noc, nie unosi się tylko od niej. – Jesteś pijany? – Tylko trochę. Ten smarkacz, którego przyniosła na przekąskę, był mocno wstawiony. I piliśmy spirytus do dezynfekcji narzędzi… Kulturalnie. Z takich maluuusich kieliszków na leki. Mówiła, że chce pracować w moim laboratorium, że mnie podziwia – tu uśmiechnął się rozmarzony – że we mnie wierzy… Była bardzo przekonująca. – Daruj sobie szczegóły. – A potem chciała… rozumiesz. – Dłonie Darka zawisły w powietrzu, macając nieobecne piersi. – Ale ja – nie za bardzo… Milena uniosła z niedowierzaniem brwi. Wampiry nie cierpiały na niskie libido. – Nie za bardzo…? – Wiesz, że myślę tylko o tobie – zapewnił ją żarliwie. – No i byłem zmęczony pracą. Nie

spałem kilka dni. A ona na to, że ma mało czasu. No to ja, że nie zatrzymuję. A ruda na to, że pobierze tylko materiał… Milena drgnęła. Ruda…! – Teodora. – Skąd wiesz? – przerwał chaotyczny potok słów i zaskoczony uniósł wzrok. Milena nachyliła się ku niemu. – Nieważne. O jaki materiał jej chodziło? – Uśmiechnęła się dobrotliwie, ale powoli gotowała się w niej krew. – Bio… bio… – poczerwieniał – biologiczny. A kiedy nie chciałem, sama próbowała wziąć. I powiedziała, że jeszcze przyjdzie. – Sama wziąć? – spytała, marszcząc czoło. – Jak? – U…uuu… – zamilkł. Czekała cierpliwie, aż wreszcie to powie. – Tak, kochanie? – Ustnie… – wyszeptał. – Strasznie mnie pogryzła. Milena wstała i zaplotła ramiona. Spojrzała na Darka raz jeszcze. Cierpiał. Zostały nadwątlone jego męska duma, ciało i poczucie bezpieczeństwa. I ponoć stało się to, ponieważ chciał być jej wierny. Ta ostatnia konstatacja nieoczekiwanie ją wzruszyła. – Biedactwo… – Otworzyła ramiona, a Darek wpadł w nie z ulgą. Utuliła go czule. – Żebyś wiedziała – zgodził się i czknął. Nie był wstawiony. Był pijany. Pijany i pogryziony do krwi. – Teraz już wiesz, jak to jest – szepnęła. – Będziesz miał nauczkę, żeby się szanować. Darek kiwnął głową. Pewnie gdyby nie alkohol, rzuciłby jakąś cenną ripostę, zwłaszcza, że od Mileny czuć było silny zapach Doriana. Ale oboje byli wystarczająco nietrzeźwi, by nie dostrzegać takich drobiazgów. Położyli się do łóżka w ubraniach, a ona wciąż czule głaskała go po głowie. Nie przerywała pieszczoty, chociaż Darka włosy były tłuste, a małżowiny, które wyciął mu w przypływie furii Otto, jeszcze nie odrosły. To nie było ważne, ani trochę. – Co masz za uchem? – spytała. – Nic takiego… – odmruknął cicho. Nareszcie był bezpieczny w jej ciepłych objęciach. – Jest metalowe.

– To tytan – szepnął. – Przyczepiam do tego taki dinks… i słyszę bardzo daleko… przełączam… i słyszę radio… Milena chciała powiedzieć, jak bardzo ją dziwi, że przekłuł język, ale nie zdążyła. Zasnęli. W przepoconych ubraniach, cuchnący alkoholem, potargani. Zmęczenie i nadmiar wrażeń ściągnęły ich natychmiast w najgłębsze pokłady snu – martwego i nieruchomego jak woda w studni, do której nie dociera nawet wspomnienie światła. Snu, o jakim się mawia, że nic nie jest w stanie go przerwać. Nieprawda. Milena drgnęła i otworzyła na chwilę oczy. Jakiś przeraźliwy hałas wwiercał się jej w czaszkę. Był rytmiczny, wzbogacony serią nieartykułowanych dźwięków, przypominał uderzenia młota pneumatycznego. – Darku… – Mmm… – Chrapiesz. Dariusz obrócił się na bok i straszne dźwięki ucichły. *** Pisanie esemesa polegało na wybieraniu liter niewidzialnymi guziczkami i stosowaniu prymitywnego kodu obrazkowego. Przebrnąwszy przez szereg pułapek kryjących się w telefonie, Pola wysłała wreszcie wiadomość, przebrała się w dres (nigdy nie kładła się w piżamie, by za dnia, w razie czego, móc przyjmować ludzi) i padła na ogromne łóżko. Oczy zamknęły się jej same. Warunki były sprzyjające, Wiktoria oddała jej bowiem swoją najlepszą sypialnię – w odcieniach bladego różu i écru, z wygodnym materacem i jedwabną pościelą. Nawet prowansalska toaletka malowana w kwiaty odpowiadała wyszukanym gustom hrabiny. Była już na skraju marzeń sennych, kiedy nieoczekiwanie skrzypnęły drzwi i usłyszała znajome kroki. Cichy szelest tafty zdradzał, że Dita nie zdjęła jeszcze sukni wieczorowej. – Śpię – mruknęła Pola, ale wampirzyca uparcie nad nią stała. – Co znowu? – Potrzebuję medyka. – Naćpałaś się…? – Pola sennie uniosła głowę. Wampiry nie korzystały z takich usług, nie musiały. Pomocy wymagali tylko ranni w walce, poparzeni światłem lub otruci. Dita, bledsza niż kiedykolwiek, wysunęła ku niej zdeformowaną rękę. Widok był tak wstrząsający, że Pola obudziła się w okamgnieniu.

– O cholera – jęknęła ze zgrozą. A potem krzyknęła: – Wiki! Wiki! Gospodyni pojawiła się błyskawicznie. Miała na sobie strój do sprzątania, a w dłoniach szufelkę pełną szkła, zmiecionego po kataklizmie w salonie. – Słucham? – Macie tu jakiegoś medyka? Wiki chwilę patrzyła na Polę, jakby ta zwariowała. A potem dojrzała powód niepokoju. – Uuua! Paskudnie to wygląda. Dita zagryzła wargi, żeby się nie rozpłakać. Ledwie hamowała drżenie brody. – Co powiecie na Dariusza? – zaproponowała Wiki. – Był ludzkim lekarzem. Świetnie się spisał po bitwie. – Idziemy – zarządziła Pola, spinając włosy. – Będzie świetna okazja, żeby nawiązać bliższe stosunki. Szkoda, że nie ma czasu na makijaż. – Makijaż…? – zawołała Dita ze zgrozą. Być może ważyło się jej życie! – I w ogóle, żeby przebrać się w coś seksownego. – Pola westchnęła zrezygnowana i dodała rozbrajająco: – Ale taka już jestem. Dbam o innych. Wiki z trudem opanowała twarz, ale ramiona lekko jej drgnęły. Bez słowa zdjęła fartuszek i zaprowadziła kobiety do podziemnego garażu, gdzie stał nieduży kabriolet, właściwie na dwie osoby i zakupy. Pola z niezadowoleniem wcisnęła się na niewygodny tył. Tylko pogarszający się stan zdrowia Dity mógł ją do tego zmusić. Poza tym, nie lubiła prowadzić. Uważała, że to zadanie dla służby. Wiktoria włączyła pilotem windę i podłoga garażu zaczęła opadać, ukazując wjazd do Podziemia. Ruszyły miękko, zostawiając za sobą cuchnący obłok spalin. Zjeżdżały coraz niżej, wreszcie, jakiś kilometr dalej, włączyły się do ruchu. Tunel był w świetnym stanie – nawierzchnię wykonano z wysokiej jakości betonu, czujniki na podczerwień z wyprzedzeniem zapalały oświetlenie. Jazda była bezkolizyjna i w niczym nie przypominała tego, co rozgrywało się nad nimi. Kiedy one swobodnie poruszały się szerokim pasem, kilkadziesiąt metrów wyżej formował się potężny korek, oczywisty efekt rozkopanych jezdni. Kobiety milczały. Czasem tylko Pola zerkała na ciemniejące ramię Dity i wstrząsała się z odrazą. – A jeśli to jest we krwi? – mruknęła naraz Wiki. – To znaczy? – zaciekawiła się Pola.

– No wiecie… będzie się rozprzestrzeniać po całym organizmie jak rak…? – Przestań. Przestań…! – Dita nie wytrzymała i zaszlochała spazmatycznie. Ogromne oczy jarzyły się z cienistych jam, sina twarz się zapadła. To był niecodzienny widok. Straszny. Jakby płakała sama śmierć. – I co zrobiłaś? – syknęła Pola. – Teraz będzie tak wyć i wyć! – Nie będę. Uuuumręęę… – Uspokój się, bo Dariusz nas nie wpuści – strofowała ją Wiki. – Nie ośmieli się. – Twarz Poli była zacięta. Może i została Cieniem jakiejś panienki znikąd, ale wiedziała, jak się rozmawia z wampirami. Szybko znalazły się w lewobrzeżnej części miasta, co można było poznać po tym, że teraz mijały nie tylko coraz liczniejsze samochody, ale również segwaye i motocykle. Zatrzymały się na parkingu głęboko pod galerią handlową i dalej ruszyły pieszo. Dziesięć minut później ich zapał wyraźnie przygasł – prywatna kwatera Dariusza była pusta. – I co teraz? – chlipnęła Dita. – Rany, weź się w garść – syknęła Pola. – Co dalej? – zwróciła się do Wiki. – Idziemy do laboratorium. Niewielki kompleks laboratoryjny mieścił się nieopodal, na końcu długiego korytarza. Nie miał oznaczeń, ale o tym, że jest to strefa szczególnie chroniona świadczyły grube, metalowe drzwi, zamek szyfrowy i wideofon. – Lepiej będzie, jeśli najpierw pogadam sama – zaproponowała Wiki, naciskając dzwonek. Niemal natychmiast na ekranie pojawiła się pociągła męska twarz przecięta szramą. Jeszcze niedawno brakowało jej części dziąsła i dolnej wargi, teraz była to świeża blizna – lśniąca i czerwonawa. Na widok kobiety wampir się rozpromienił. – Wiki…! – Ulryk. – Wiktoria posłała krzywy uśmiech. – Cześć. Przyszłam do Darka. Ulryk spochmurniał. – Czemu do Darka? Ja nie wystarczę? – Potrzebny nam lekarz. Pilnie. Mamy chorą. – Chyba ranną? – poprawił ją Ulryk.

– Chorą. – Na cholerę ciągniesz tu ludzi? – To wampirzyca. Ulryk ściągnął brwi i zerknął w głąb korytarza. Ujrzał tam dwie nieznajome niewiasty – rzecz rzadka i niezwykle pożądana w ich gnieździe, zafrapowało go jednak coś innego. Bez namysłu zwolnił blokadę i metalowe drzwi stanęły otworem. – No to wchodźcie. W życiu nie widziałem chorego wampira. Dita wolno ruszyła za dziewczynami. Piękne, długie nogi sunęły, jakby były z ołowiu, ramiona opadły, głowa również. – Uśmiechnij się, jesteś popularna. – Pola wyszczerzyła zęby i trąciła ją w zdrowe ramię. Dita uniosła zbolałą twarz. Niefortunny żart w tak nieodpowiedniej chwili sprawił jej niewymowną przykrość. – A jeśli to zaraźliwe? – rzuciła w przestrzeń. Pola drgnęła, uśmiech zamarł jej na ustach. – Właśnie dlatego tu jesteśmy. Minęły coś w rodzaju śluzy i weszły do środka. Wnętrze laboratorium wyglądało okropnie. Żadnych draperii, miękkich sof ani nawet porządnego ekspresu do kawy. Podłoga była gładka i śliska, metalowe blaty zimne, a ściany sterylnie białe. Do tego śmierdziało chemikaliami, potem i zatęchłą krwią. Ulryk – nasączony tymi woniami jak gąbka – wychynął zza regału zastawionego menzurkami i na widok sinego ramienia jednej z dziewcząt wyszczerzył się, zachwycony. – Pokaż, pokaż. Allmächtiger…![1] Niesamowite zniekształcenia! Deformacja na poziomie kości i zamartwica! – Zastanawiał się chwilę. – To chyba demineralizacja albo… nieznany rodzaj osteoporozy…? – Gdzie Dariusz? – spytała niespokojnie Wiki. Laboratorium było małe, powinna więc go widzieć, czuć lub słyszeć. – Śpi u siebie. Dita oparła się ciężko o ścianę. Świat walił się na nią z hukiem. – Nie ma go…? – Ulryk podrapał się za uchem. Panie pokręciły przecząco głowami. – Co się właściwie stało? – dopytywał się, pochylając nad raną. Oczy błyszczały mu z

podniecenia. – A potrafisz leczyć? – spytała kwaśno Pola. – Specjalizuję się w oparzeniach. Pola się zawahała. Nie planowała wtajemniczać osób postronnych w ostatnie wydarzenia. Nie było to w jej interesie. Dita jednak miała to w nosie, ważyły się jej losy. – Zaczęło się od nowej – zdradziła. – To chyba jakieś uczulenie na jej siły witalne. Ulryk omiótł Ditę uważnym spojrzeniem. – Intrygujące. Od razu się ujawniło…? – Co? – No, to uczulenie? Dita odwróciła wzrok. Ulryk się zaśmiał. – Rozumiem. Małe doświadczonko ze światłem? Nie ma się co krępować. Kto może, próbuje. Mamy tu czarny rynek z jej krwią – dodał scenicznym szeptem, przechodząc w kąt pomieszczenia. Sięgnął do metalowej kasetki i w jego dłoni pojawiła się ampułka wypełniona czerwonym płynem. – Daj rękę. – Krew nie pomaga. Już próbowałam. – Jej krwi? – spojrzał znacząco. Dita wyciągnęła lewą rękę. Właściwie już nie bolała, traciła w niej czucie. Ciemna plama ogarnęła dłoń i łokieć, a teraz powoli docierała do ramienia. Ulryk odłamał szyjkę ampułki. – Pewnie jesteś piękna, kiedy nie jesteś taka sina. Dita zaśmiała się przez łzy. – Pewnie jesteś całkiem, całkiem, kiedy nie masz tej szramy. – Wypadek w laboratorium. Co zrobić. Taka praca. Gęste krople opadły w sam środek opuchłej rany, uwalniając smużkę słodkawego zapachu – ręka zaczynała gnić. Cztery głowy pochyliły się nad oparzeliną. Krew leniwie wniknęła w rozpulchnioną skórę. – Nic – szepnęła Pola. – Nic się nie dzieje. – Uli, macie tu jakiś tasak? Toporek pożarniczy? Duży nóż? – spytała Wiki. Dita uniosła na nią przerażone oczy. – Co się tak gapisz? Trzeba rąbać. Nie ma czasu szukać Darka. – Ona ma rację – zauważył Ulryk. – To lewa ręka. Zakażenie, czy co to jest, idzie do

serca. Dita opadła twarzą na zdrowe ramię i zalała się łzami. Wtem uniosła głowę. – A jakbym wypiła…? Ulryk się skrzywił. – Mam jeszcze tylko jedną, małą fiolkę. – To dawaj…! – Spokojnie. Chyba nie sądzisz, że dostaniesz ją za darmo? Tylko moja naukowa ciekawość… – Ile? – przerwała mu Pola. – Dziesięć kawałków za porcję. – Co?! Za ampułkę? – Pola wytrzeszczyła oczy, oburzona i wściekła. – Sprawa jest dosyć pilna – zauważył zimno Ulryk. Wiki wzruszyła ramionami. – Nie ma sensu, nie zadziała. – Zapłacę – syknęła Dita. – Dawaj! – Lubię zdecydowanych klientów – odparł wampir, wcale jednak nie pobiegł do metalowej walizeczki, o nie. Na jego śliskich, wilgotnych ustach zakwitł uśmieszek, a duża, sękata dłoń, zawisła w powietrzu w geście oczekiwania. Dita rzuciła niespokojne spojrzenie dziewczynom – nie miały przy sobie kasy – a potem jej wzrok spoczął w kącie laboratorium… Mężczyzna opuścił rękę, marszcząc brwi. Właśnie uświadomił sobie, że wpuścił do laboratorium trzy wampirzyce i pokazał im, gdzie trzyma krew. To było nieprzemyślane, impulsywne i naiwne. Drgnął, by rzucić się w kierunku kasetki… i w tej samej chwili Wiki trzasnęła go w nos. Chrupnęło, twarz zalała się krwią, a głowa huknęła o zapasowy agregat prądotwórczy, który trzymali, by uniezależnić się od źródeł energii. Mężczyzna osunął się wolno, zaczepiając włosami o wystające części. Jego oczy nie kryły zdumienia. A potem straciły blask. – Zatłukłaś go! – wrzasnęła Pola. – Tylko tego nam brakowało! Przecież to monitorowany korytarz! Będą wiedzieć, że to my! Zaniepokojona Wiki pochyliła się nad Ulrykiem. Oddychał, może nieco nierówno i tylko przez rozchylone usta, ale nie powinno to stanowić problemu dla wampira. – Nie zatłukłam. Jest nieprzytomny – oceniła. A potem syknęła. Prawa dłoń zapulsowała bólem, a mały palec sterczał pod dziwnym kątem. – No pięknie! I jak ja będę teraz grać?!

– Nie umiesz trzepnąć gościa w nos? – nie mogła nadziwić się Pola. – Dopiero zrobiłam sobie paznokcie. Nie chciałam… – przerwała na chwilę, by nastawić sobie palec – auu…! – Trzeba usztywnić. – Wiem. Głupia nie jestem – mruknęła Wiki, sięgając po szeroką drewnianą linijkę i okręcając dłoń chusteczką. Prowizoryczny opatrunek działał cuda. Ku jej uldze, ból wyraźnie zelżał. – Chyba tylko zwichnęłam. Ale nie licz, że odrąbię teraz jakąkolwiek rękę. – Jak na sygnał, obie spojrzały na przyjaciółkę. Wampirzyca stała przy metalowej kasetce i podnosiła wieko. Rzeczywiście, wewnątrz była tylko jedna szklana ampułka. Dita ostrożnie ją wyjęła, odłamała zakończenie i wlała zawartość do ust. – I co? – dopytywała się Pola. Dita stała nieruchomo. – Mówiłam, że nie zadziała. – Wiki wzruszyła ramionami. – Czujesz coś? Czujesz? – Pola nie dawała za wygraną. Dita wolno uniosła wzrok. Wyglądała niepokojąco – duże zielone oczy pokryła siateczka czerwonych pajączków, palce zastygły w dziwnym skurczu. – Zimno mi – powiedziała głucho i zwilżyła wargi językiem. Był szary i popękany. – Chcesz sweter? – spytała Pola, ale nie doczekała się odpowiedzi. Dita kaszlnęła, chwilę jeszcze stała bez ruchu i wtem zaczęła dygotać – gwałtownie i niepohamowanie. A potem padła na podłogę, sztywna jak deska. Długie, ciemne włosy zaścieliły lśniącą posadzkę, chłoszcząc wszystko wokół w rytm drgawek, z ust toczyła się gęsta piana, z gardła wydobywał zwierzęcy charkot, zęby klekotały, oczy poruszały się chaotycznie i niezależnie od siebie… Wampirzyce patrzyły na to przerażone. – O kurza melodia…! – wyszeptała Pola. – Znikamy! – A Dita? – A my…?! Przeraźliwie blade opuściły laboratorium. Drzwi zamknęły się za nimi z hukiem, który nieodparcie kojarzył się z zatrzaskiwanym grobowcem. Chwilę szły spokojnie, a potem puściły się pędem w stronę samochodu.

[1] Wszechmogący…! (niem.)

Rozdział 5 Milena obudziła się z denerwującym przeświadczeniem, że coś jest nie tak. Obok spał Dariusz. Nie, nie obok. Spał prawie na niej. Nie wiadomo kiedy zrzucił ciuchy i teraz leżał nagi, kokosił się przez sen, a jego twarz wyrażała głębokie zadowolenie. Powód zadowolenia czuła na udzie. Spąsowiała i wysunęła się z pościeli. Musi jak najszybciej pozbyć się Dariusza z domu…! No i wyjaśnić sobie to i owo z Dorianem. Tak, zdecydowanie powinni pogadać. Bez migdalenia, ssania w szyjkę i tych wszystkich wariactw, które odbierają jej rozum. O, co to, to nie. Wskoczyła pod prysznic i w ekspresowym tempie dokonała toalety. Potrafiła się szybko ruszać, także w łazience, co doceniłby prawie każdy mężczyzna. Prawie. W drzwi zastukał Dariusz. – Lenka, długo tam…? – Ledwo weszłam…! – Chciałbym sprawdzić… No, wiesz co. Tak na spokojnie. Milena wyszła z łazienki jak chmura gradowa. Pod drzwiami sterczał uparcie Dariusz, który wprawdzie założył slipy, ale wciąż z zadowoleniem pod nie zerkał. – Pali się? – Jest lepiej – pochwalił się. – Dużo lepiej. Chcesz zobaczyć? Spojrzała na niego kwaśno. – Znajdź jakiś inny pretekst. Kurczę, jesteś dorosły! Naprawdę nie potrafisz inaczej zainteresować kobiety? – Chcesz się przekonać? – Przygarnął ją do siebie, rozsiewając zapach, który zdradzał wszystkie grzechy minionej nocy. Aż ją skręciło. Dobry węch miewa swoje gorsze chwile. – Fuj! Wykąp się. I na nic nie licz. Zaraz idziemy do redakcji. Dariusz spojrzał na nią, jakby oszalała. – Skarbie, jest dzień. Nigdzie się nie wybieram. Poza tym, wciąż się ukrywam. – Nie ma mowy. Muszę cię pokazać Radkowi. Może się wreszcie ode mnie odczepi. Dariusz, zadowolony, wyszczerzył zęby. – Chcesz pokazać jakiemuś gościowi, że jestem twoim facetem? – Tak jakby – mruknęła niechętnie. – Zrobił się zbyt natarczywy. Wciąż muszę go… hm… sterować Głosem. Inaczej mu odwala.

– Dziabnij go. Przestrasz. – Nie – odparła, wpychając go do łazienki. – Po pierwsze – jest moim przełożonym, po drugie – bardzo go lubię. Darek cofnął się w drzwiach. – Lubisz? – spojrzał na nią badawczo. – W takim razie pójdziemy. Pięć minut później, pachnący kosmetykami, odświeżony, ogolony i niepokojąco atrakcyjny, wyszedł z łazienki w samym ręczniku. Błyskawicznie namierzył ją w kuchni, gdzie nalewała kawę z ekspresu i stanął w drzwiach z uśmiechem kończącym się z tyłu głowy. Biorąc poprawkę na lekko wysunięte zęby, był to uśmiech piranii. – W szafie leży twój stary T-shirt. Czysty – powiedziała znacząco. – A tak ci się nie podobam? – Naprężył się. Prychnęła. Niezrażony pojawił się obok i pocałował ją w ramię. – Kawusia? Mmm…! – Raz jeszcze ją pocałował, tym razem w szyję. Próbowała się wyswobodzić, ale przytrzymał ją za ramiona. – Skarbie, a moje lekarstwo…? – Pogładził białą szyję i liznął żarłocznie, budząc całkowicie zakazane rejony. – Ale bez ssania…? – Serce jej załomotało, chociaż nie miała tego w planach. Ta kojąca bliskość, ciepło bijące od jego ciała, zapach… – Żartujesz? To jest najlepsze – zamruczał. Pomyślała, że to może była pochopna decyzja i szarpnęła się raz jeszcze. Przecież… to nie takie proste. To nie… oooch… napełnianie strzykawki. Jak mogło jej umknąć, co towarzyszy temu… mmm… zabiegowi? A może podświadomie sama tego chciała? Odsunęła się, walcząc z pokusą. – Masz w laboratorium pełno mojej krwi – zaprotestowała cicho. – Nie… jesteśmy już parą. – Powiedz tylko słowo. – Przycisnął ją do siebie, a ich ciała zetknęły się w strategicznych miejscach. Przez głowę przeleciał jej Dorian – jego czarne oczy i długie, silne palce. Uciekła wzrokiem. Dariusz ujął dłonią jej twarz i przysunął w swoją stronę. – Masz kogoś…? Potrząsnęła przecząco głową. Jeszcze nie miała.

Oblizał usta i nagle, w jednej chwili, wysunął zęby i zanurzył się w jej krwi. To było jak wstrząs. Potężny, wspaniały. Jakby w jednej chwili była wszędzie i nigdzie. Poczuła, że oddaje się mu bezwarunkowo, zawierza swe istnienie. Zwiotczała, a w oczach stanęły jej łzy. Dariusz wciągnął jeszcze jeden łyk, przyprawiając ją o dreszcze i wolno schował zęby. Oczy lśniły mu srebrem, dłonie drżały. Nie zwierzał się z tego Milenie, że pił już krew wielu ludzi. I nigdy nie doznał czegoś takiego jak teraz. Przypływu mocy, ekstatycznej przyjemności i poczucia władzy. Podobało mu się to, bardzo podobało i chciał tak częściej. – Widzisz – szepnął, gładząc zabliźniającą się szybko rankę – naprawdę jest między nami Więź. Popracuję nad nią i wszystko będzie jak trzeba. Milena opadła na kuchenne krzesełko. O tym nie pomyślała. Musnęła palcami szyję i automatycznie sięgnęła po bezrękawnik z golfem. Wiedziała, że zanim zaczerwienienie zniknie, minie co najmniej godzina. *** Mathias wszedł cicho do celi, postawił na stole karafkę i zabrał się za swoje obowiązki. Zmył podłogę, przetarł stół oraz dawno nieużywany fajansowy kubek. Mistrz prawie nie jadał. Pił wodę, czasem wolno żuł suche kromki chleba, ale najczęściej posilał się owczą krwią. Niełatwo było ją zdobyć w Szczecinie, ale odkąd zaczęli używać chłodziarek i – o zgrozo! – robić zakupy przez Internet, przestało to być problemem. Zresztą nie tylko to. Fidiasz Korn niestrudzenie wprowadzał swych pobratymców w XXI wiek. Najpierw przeniósł gniazdo z kanałów do suchych, czystych tuneli, a od niedawna każdy, kto pracował przy obsłudze Podziemia, dostawał ludzkie jedzenie, prywatną celę do wyłącznej dyspozycji i przydział odzieży. Jednak niewielu chwaliło nowe. Czyściciele, wyrwani ze ścisłej ascezy, z konsternacją obserwowali, jak chwieje się system, w którym żyli od stuleci. A gdzie pokuta? Jak w tych luksusach żałować za grzechy? Mistrz miał rację, kiedy mówił, że nie wszyscy są na to gotowi. Chłopak skończył sprzątać, stanął w progu i spojrzał na nieruchome chude ciało leżące na posłaniu. Mistrz potrafił trwać w takim stanie miesiącami. Kiedy ujrzał go po raz pierwszy, jakieś osiemdziesiąt lat temu, bał się, że Kornelius umarł we śnie i że to on będzie musiał zanieść przywódcy straszną wiadomość. Czyściciele wierzyli w przepowiednie, a ta najstarsza mówiła, że będą istnieć, dopóki żyje Pierwszy. Mistrz Kornelius. – Panie – szepnął. – Czy czegoś sobie życzysz?

Mistrz drgnął i nagle otworzył powieki. – Podejdź. Mathias zbliżył się posłusznie. – Dziś pełnia, czyż nie? – Tak, Mistrzu. Księżyc góruje w środku nocy. – Inicjacja tej nowej? – Zamglone oczy spojrzały prosto w twarz posługacza. – Zgadza się. Milena Chmielnik oficjalnie wejdzie do naszej społeczności. – Według czyjej reguły? – Czyścicieli, Mistrzu. Kornelius kiwnął z zadowoleniem głową. – Będą goście? – Bardzo wielu. Zapowiedzieli się nawet zza granicy. Niektórzy już przyjechali. Kornelius uniósł się z posłania. – Będę tam. Wykąpiesz mnie, ostrzyżesz i przyniesiesz stosowne szaty. Mathias wytrzeszczył oczy. Mistrz NIGDY nie wychodził. – Panie, ale czy starczy ci sił? Mistrz Kornelius się zaśmiał. To był dziwny dźwięk. Równie zaskakujący, jak decyzja o opuszczeniu samotni. *** Było ciepło i przyjemnie. Po niebie leniwie sunęły chmury, białe i puchate jak wata cukrowa. Przymglone słońce przez dłuższy czas migotało zza tej zasłony, wreszcie buchnęło z całą mocą, zalewając swym blaskiem poszarzałe od kurzu ulice. W tej samej chwili skrzypnęły drzwi wieżowca i próg minęła miła dla oka para – szczupły wysoki mężczyzna w dżinsach i czarnym podkoszulku oraz jasnowłosa dziewczyna w elastycznym golfie, spodniach i niebieskim żakieciku. On mówił coś cicho, ona nieuważnie sprawdzała esemesy. Żadne nie przystanęło nawet na chwilę, nie rozejrzało się i nie zachwyciło letnią niemal aurą. Dla Mileny był to po prostu kolejny poranek, Dariusz odruchowo założył ciemne okulary i była to jego jedyna reakcja na wyjście w dzień. Zbyt krótko był wampirem, żeby się tym emocjonować, nie był to też pierwszy taki spacer po przemianie. Kiedy dotarli na pobliski parking, Dariusz minął sznur miejskich aut i z dumą zatrzymał

się przy czerwonym wozie sportowym. – To twój? – Milena przystanęła zaskoczona, łowiąc przyjemny zapach nowiutkiej, skórzanej tapicerki. – Mój. I co sądzisz? – Niezły. Służbowy? – Prywatny – odparł, opierając się o karoserię. Nieraz wyobrażał sobie tę chwilę i wypadła nad wyraz satysfakcjonująco. Cudownie było chwalić się najpiękniejszej dziewczynie, jaką znał, najbardziej wypasioną furą, jaka była w sprzedaży. Brakowało tylko wianuszka kumpli ze studiów i błysku zawiści w ich kaprawych ludzkich oczkach. – Skąd miałeś tyle kasy? – zdumiała się. – Zarobiłem – odparł wyniośle i protekcjonalnie poklepał ją po policzku. To był błąd. Nie nosił rękawiczek, w jednej chwili wiedziała więc, że coś przed nią ukrywa. W ogóle czuła go… mocniej. Jakby Więź między nimi niepokojąco się zacieśniała. Rzuciła mu szybkie, badawcze spojrzenie. – Dlaczego mam wrażenie, że to niezbyt legalne? – Zaraz nielegalne – mruknął, ale na wszelki wypadek przez całą drogę unikał dotyku dziewczyny. Milena nie wróciła do tematu. Siedziała milcząca, w ogóle była dość nieobecna duchem. Nawet nie zauważyła, że dojechali na miejsce i bardzo szarmancko otworzył przed nią drzwi. Budynek redakcji tętnił życiem, widać było, że praca wre tu od wielu godzin. Z kącika dla palących snuły się kłęby dymu o niepokojącym stężeniu, dziennikarze przemierzali korytarze szybkim krokiem, a wszechobecny hałas drukarek szczelnie wypełniał przestrzeń, zostawiając miejsce co najwyżej na zapach kawy. Ledwo przekroczyli próg, wpadła na nich sekretarka. – Czy słyszała pani coś nowego? – szepnęła konfidencjonalnie, podając Milenie jakieś formularze. – W jakiej sprawie? – No, w tej. – Zerknęła na dziewczynę znacząco. – Aaa! Niestety, nie. – Ale gdyby… – Oczywiście.

Pani Zosia obciągnęła bluzeczkę na swej obfitej piersi. – Księgowa przypomina o rozliczeniu delegacji do Poznania – oznajmiła z naciskiem, dźgając palcem wręczone druki. – Mają być wszystkie rachunki, paragony i bilety. – Tak, wiem – mruknęła Milena, kierując się w stronę schodów. – Boże, nie wierzę, że zajmujesz się takimi pierdołami – powiedział Dariusz, kiedy znaleźli się piętro wyżej. – Ja, przed Inicjacją, nie miałem do niczego głowy. Pamiętam, że byłem bardzo spięty. Liczyłem, że się rozluźnię, rozerwę… – zawiesił głos, licząc, że sugestia padnie na podatny grunt. – Jeśli masz podobnie, służę pomocą. Na hasło „Inicjacja”, Milena spochmurniała. Owszem, wiedziała, że szykuje się wielka feta, ale na tym kończyła się jej wiedza na ten temat. Wielokrotnie próbowała zagadnąć w tej sprawie ojca, ale był nieuchwytny. Po zastanowieniu uznała, że najprawdopodobniej szczegóły zbliżającej się nocy mają pozostać dla niej tajemnicą, że jest to element rytuału przejścia. Nie zamierzała jednak poddać się tak łatwo. Z rosnącym niepokojem obejrzała kilka filmów dokumentalnych z inicjacją w tytule. Traktowały o obyczajach dzikich plemion i miały jeden wspólny element – ten, kto się nie sprawdził, nie miał prawa przebywać w zamkniętej społeczności i już zawsze nosił piętno hańby. Wizja owej hańby przytłoczyła ją ostatecznie, pozbawiając jakiejkolwiek radości ze stanu oczekiwania. Z piersi dziewczyny wydobyło się ciężkie westchnienie. Dariusz objął ją ramieniem i zajrzał w twarz. – Coś cię martwi? Dziś twoje pięć minut. Będziesz gwiazdą. – Jakoś mnie to nie rajcuje – odparła ponuro. – Najchętniej w ogóle wyślizgałabym się z tej imprezy. – Z Inicjacji?! Skinęła z powagą głową. – Nie możesz! – zaprotestował ze zgrozą. – Będzie multum wam… ekhm… gości. Zobaczysz, będzie fajnie. – Fajnie? – zdenerwowała się. – Nawet nie wiem, co na siebie włożyć. Skompromituję całe gniazdo. – Ty? Niemożliwe. Po prostu ubierz coś czarnego. – A co z ofiarą gardła? – To niepokoiło ją najbardziej. Wiedziała, że jeśli każą jej kogoś zagryźć, po prostu odmówi.

– Ojciec ci nie powiedział? – Czego…? Minęli dwóch dziennikarzy i sprzątaczkę opróżniającą popielniczkę w kąciku dla palących. Dariusz nachylił się do ucha Mileny. – Że twoja Inicjacja odbędzie się według reguły Czyścicieli – wyjaśnił cicho. – A jest jakaś różnica? Dariusz się zaśmiał. – Oczywiście. Gdybyś zajęła się naszymi sprawami, zamiast ganiać po redakcji, wiedziałabyś. Czyściciel składa się w ofierze, przyjmuje pewien rodzaj służby. A przede wszystkim ślubuje czystość ducha, wierność Mistrzowi i umiar. Milena się zatrzymała. – Co to znaczy? Czemu nikt o tym ze mną nie porozmawiał? – wyszeptała natarczywie. – Przecież rozmawiam. W Milenie się zagotowało. No tak! Teraz z nią rozmawia. Czego ona się czepia? Przecież Inicjacja dopiero dziś o północy! Weszła z impetem do biura, aż drzwi huknęły o ścianę. Radek, zaskoczony uniósł głowę znad klawiatury komputera. – Spóźniłaś się. – Wypad! – warknęła. – Muszę pogadać z moim facetem na osobności. Radek żachnął się oburzony, ale przyszpilony hipnotycznym spojrzeniem posłusznie wstał i wyszedł z pokoju. Pięć minut później Milena wciąż była wściekła. Musiała przełożyć spotkanie ze znaną artystką, która robi niesamowite maski, chociaż umówienie jej graniczyło z cudem. A dlaczego? Bo kilkanaście godzin przed Inicjacją Dareczek raczył ją powiadomić o sprawach niecierpiących zwłoki. – A gdybyś do mnie nie przytuptał się schować? Hę? Skąd miałabym to wszystko wiedzieć? Darkowi nie spodobało się słowo „przytuptać”, przełknął je jednak ze stoickim spokojem. Owszem, zatracił się w pracy, a potem narąbał jak meserszmit, ale nie on jeden nawalił. Każde dziecko przygotowywane było do Inicjacji przez swojego stwórcę. Traf chciał, że Milena została przemieniona przez dwa wampiry. Ot, nie dogadał się z Fidiaszem i to wszystko. – Najważniejsze, że teraz jestem. Odwołałaś, co trzeba i mamy dla siebie czas. –

Uśmiechnął się szeroko bez cienia poczucia winy. – Nie dla siebie. Muszę poznać szczegóły ceremonii i skądś wytrzasnąć te… te… – skrzywiła się – …szaty. Rany, ale nie muszę wciągać na siebie takich gałganów jak Czyściciele? Czyściciele na oficjalne uroczystości zakładali coś w rodzaju bezkształtnych, zgrzebnych tunik. Myśl, że miałaby w czymś takim wystąpić na ważnej uroczystości, budziła w niej estetyczny sprzeciw. Dariusz wzruszył ramionami. – Na mnie nie patrz. Znam tylko szczegóły Inicjacji Konserwatywnych. Milena zirytowała się jeszcze bardziej. – Czemu na ostatnią chwilę…? – Wyrzuciła ręce w górę. – Nawet przed studniówką robiliśmy próby! – Na pewno wypadniesz wspaniale. Po prostu będziesz stać i pięknie wyglądać. – Faceci! – jęknęła. – No nic, idziemy. Muszę złapać jakiegoś Czyściciela, żeby mi wszystko wyjaśnił. – Idziemy? – zdziwił się. – Tak, idziemy. Stąd będzie blisko. Z piwnicy tego budynku można się dostać do Podziemia. Krzysztofa wprawdzie nie ma, ale jego prywatne przejście z tego powodu nie zniknęło. – Uśmiechnęła się kwaśno i otworzyła drzwi. *** Nogi Radka szły miarowo, umysł znajdował się w absolutnej pustce. Nie wiedzieć kiedy opuścił pokoik, ale wędrował po budynku dalej, by w końcu zatrzymać się przed jakąś ścianą. Długo patrzył na jej ascetyczną biel, lekkie pęknięcie tynku i plamkę po owadzie, aż ostry dźwięk telefonu w gabinecie księgowej wytrącił go z tego stanu. Drgnął niespokojnie i w tym momencie doszło do niego, że znowu zachowuje się dziwnie. Nienormalnie. Podejrzanie. Jakby był chory umysłowo albo miał zaniki pamięci. Już jakiś czas temu zaobserwował, że dzieje się tak zawsze po kontakcie z tą przecudowną dziewczyną, która dla niego pracuje. Nie, dosyć tego. Powinien o niej zapomnieć, wyrzucić ją ze swych myśli, koniecznie. Ten przystojny dryblas to pewnie był Dariusz, narzeczony, o którym ostatnio mówiła. Lekarz. Naukowiec. Człowiek sukcesu. Kim był przy nim? Co mógłby ofiarować swojej bogini? Oczy zamgliło mu cierpienie, ale się nie rozkleił. Był przecież facetem. Mało to tego kwiatu na świecie? Nie ta, to inna.

Opuścił głowę. Wiedział, że się oszukuje, że jedyną drogą jest walka o ukochaną kobietę… Spojrzał na drzwi swojego pokoju, lecz chociaż bardzo tego pragnął, nie był w stanie posunąć się w ich kierunku nawet o krok. Westchnął, zaparzył sobie kawę i przycupnął w newsroomie. I kiedy siedział tam taki przybity i emocjonalnie sponiewierany, jego ramienia dotknęła młoda kobieta. Była w długiej spódnicy i białej koszulowej bluzce zapiętej pod szyję. Miała ciemne włosy związane w niechlujny kok, zaciętą twarz i błyszczące oczy. Na jej piersi wisiał wielki krzyż, jakby przybiegła wprost z pielgrzymki. – Pan Posłuszny? – spytała. – Tak, słucham. – Ja do pana. Nazywam się Małgorzata Putyjas-Dąbek. Wiem, że jest pan autorem cyklu reportaży o podziemiach Szczecina. Skinął głową. – Chcę zaznaczyć, że to poufne – powiedziała z naciskiem. Radosław Posłuszny zamienił się w słuch. *** Dariusz wyszedł z Mileną na zalany słońcem korytarz. Przez uchylone okno wpadało ożywcze, świeże powietrze z nikłym śladem zapachu czyjejś opalonej skóry. Pod ziemią nawet nie zauważył, kiedy zbliżyło się lato. Westchnął tęsknie i nagle bardzo wyraźnie zrozumiał, że lada chwila zanurzą się w mrocznych podziemiach, a on nie tylko pożegna się z dniem, ale przede wszystkim straci okazję na kolejną porcyjkę lekarstwa. Owszem, mógł liczyć na dostawy do badań, ale zimna krew z plastikowego woreczka to nie to samo. Ani trochę. Przeszedł z Mileną jeszcze parę kroków i wtem zachwiał się dramatycznie. Dziewczyna się zatrzymała. – Coś się stało? – Musimy… wrócić – wycharczał, cofając się do pokoju. Stanął oparty o ścianę i poczekał, aż Milena zamknie za sobą drzwi. – Słabo ci? – zdziwiła się. – To… światło. Strasznie razi. Chyba się zaczyna – szepnął. Milena, przerażona rzuciła się do metalowych żaluzji. Gwałtownym szarpnięciem zamiast

je spuścić, zerwała. W panice zaczęła miotać się po wnętrzu. – Właź pod biurko! Tam jest ciemniej! – Nie pomoże. – Łapczywie złapał haust powietrza i zwilżył językiem usta. Podbiegła do Darka w histerii, potoczyła wzrokiem po jego bladej twarzy. Wyglądał zdrowo, ale mogło to być złudzenie. O Boże, zaraz zacznie dymić, puchnąć, niemal płonąć na jej oczach…! Zdarła z siebie żakiecik, by osłonić jego ramiona, ale on nie czekał. Znienacka złapał ją wpół i przysunął drapieżnie do siebie. Spojrzał prosząco w oczy, raz jeszcze oblizał wargi… Kiwnęła głową i uniosła dłoń, by dla otuchy pogładzić jego policzek. Mężczyzna cofnął głowę i zaczął wolno wysuwać zęby. – Golf – wydyszał chciwie. – Odsuń golf. – Oczy mu błyszczały. – Nie pocisz się – zauważyła. – To chyba dobrze. Nie lubisz, kiedy się pocę – odparł dość energicznie jak na okoliczności. Milena zacisnęła pięści. – Ty gnojku! Chciałeś to zrobić dla przyjemności…! – krzyknęła, trzęsąc się ze złości. Za drzwiami ktoś zakrztusił się z wrażenia. Dariusz uśmiechnął się głupawo. – Wiedziałeś – wycedziła cicho – że kiedy cię dotknę, to wszystko się wyda. – Próbować zawsze warto. – Rozłożył ręce z miną niewiniątka. Z pogardą odsunęła się od niego i poprawiła ubranie. – Takie dowcipy mogą cię kiedyś kosztować życie. Dariusz spoważniał. – Masz rację. Przepraszam. To się już nigdy nie powtórzy. – Mam nadzieję – odparła sucho i otworzyła drzwi. Stał pod nimi czerwony jak burak Radek i ściskał pod pachą swój notatnik. Na ich widok udał, że właśnie chce wejść. – Wychodzisz na temat? – upewnił się. – Niestety, musiałam odwołać. – Wzruszyła ramionami i skłamała gładko: – Prezes ma dla mnie zadanie specjalne. Radek popatrzył na nią podejrzliwie, a potem szybko zerknął na notes, jakby mógł wybuchnąć albo zdradzić nieoczekiwanie jakieś straszne tajemnice. I wciąż stał w przejściu. – Puścisz nas? – zasugerowała. – Och, przepraszam, oczywiście – odparł, nie przestając się na nią gapić. A potem wypalił

nagle: – Była tu twoja przyjaciółka. Małgorzata Putyjas. Przez twarz Mileny przeleciał cień niechęci. – Nie mam czasu… Dariusz położył dłoń na jej ramieniu i zmarszczył brwi. – Czego chciała moja siostra? Radek przesunął wzrok na dłoń spoczywającą na szczupłym ramieniu, która w pół słowa ucięła wypowiedź jego ukochanej. Zawsze marzył, że kiedyś pozwoli sobie na taki poufały gest względem Mileny. Ten drobiazg chyba zadecydował. Nie to, że Dariusz był przystojny, że był lekarzem, ani nawet że Milena mówiła o nim z drgającym na krańcach ust uśmiechem. – Nic – odparł. – Tylko przechodziła. *** Mistrz Kornelius leżał w wannie i patrzył na mozaikę. Była niezwykle piękna, zawierała proste egipskie motywy i przypominała mu czasy, kiedy wychodził w noc. Niewątpliwie korzystanie z luksusowej łazienki Ottona, poprzedniego przywódcy tutejszych wampirów, było łamaniem reguły Czyścicieli, ale… czyż nie był Pierwszy? Asceza była drogą do odkupienia, a on dawno odkupił swoje winy. Trwanie w samotni było wyborem, nie karą. A jeśli miał dziś wyjść do swoich, to powinien prezentować się godnie. Wstał – piana ściekła po jego wątłym ciele – i dał znak Mathiasowi, by zajął się jego toaletą. Chłopak był niezdarny, nie potrafił usługiwać. Wciąż przepraszał, ale przynajmniej wiedział, czego używa się do pielęgnacji. Wreszcie Kornelius wyszedł z wanny i siadł na stołeczku. – Na co czekasz? Ogól mi głowę – zażądał. – Może tylko skrócę włosy? Jestem w tym dobry – zapewnił go Mathias. – Kapłani golą głowy. – Teraz już nie. – A twarz? – Jak najbardziej. Mistrz się zastanowił. – Ogól mi głowę – powtórzył. Mathias posłusznie wyjął nożyce i po chwili na terakotę opadły włosy, morze włosów.

Ścieliły się, oplatały kostki, poruszały. Kiedy ucichło ostatnie cięcie, chłopak zmiótł je w kąt, namydlił głowę Mistrza i sięgnął po brzytwę. Ostrze błysnęło w jasnym świetle i prześlizgnęło się po skórze, odsłaniając odrażające kłębowisko. Mathiasowi zadrżała ręka. – Coś się stało? – spytał Mistrz. – Nigdy nie widziałem tylu wszy. – Wszy i pluskwy zawsze nam towarzyszą. – Teraz już nie. – Znowu to powiedziałeś – zauważył Mistrz i zadumał się. – Pewnie tam, na zewnątrz, jest… inaczej? Mathias milczał. Nie wiedział jak odpowiedzieć na to pytanie. Wzruszył bezradnie ramionami. – Świat wciąż się zmienia. Ale nigdy tak szybko jak przez ostatni wiek. – A który to…? – Dwudziesty pierwszy, panie. Niedawno się zaczął. Mistrz westchnął. – Ależ ten czas leci…! Mathias pociągnął po raz ostatni brzytwą, odsłaniając kształtną głowę. Zdezynfekował ją, ale to nie wystarczyło. Wszy wyżarły głębokie kanały w skórze, wyciskał je więc jak pryszcze, a one wychodziły i wychodziły. Wreszcie nie wytrzymał. W ostatniej chwili dopadł muszli i zwymiotował. Mistrz patrzył na niego badawczo. – Zmieniło się – szepnął do siebie. – Bardzo się zmieniło.

Rozdział 6 Kiedy schodzili do piwnic, Małgośka snuła się za nimi jak upiór. Przez ostatnie tygodnie była tematem tabu. Milena nie pytała Darka, jak po przemianie wyglądały jego kontakty z siostrą, a Darek nie wnikał, o czym rozmawiały, gdy odwiedziła ją w areszcie. Było wiele powodów, dla których Małgośka nie była już przyjaciółką Mileny, ale najważniejszy był ten ostatni – oskarżyła ją o morderstwo. I chociaż ostatecznie nie postawiono jej żadnych zarzutów, niesmak i żal pozostały. – Czy wiesz, że ona kojarzy stanowczo zbyt dużo? – spytała, kiedy dotarli na najniższy poziom. Nikt tu nie chodził, nie było też sprawnego oświetlenia. Dariusz milczał. – To, szczerze mówiąc, dziwne, bo widziałam, że jest podatna na Głos – kontynuowała. – Wolałbym, żebyś nie rozmawiała o tym z naszymi. – Spojrzał na Milenę twardo. – Nie chcę tego. Nie życzę sobie. Powietrze nieco zgęstniało i Milena poczuła lekki ucisk w piersi. Uniosła brwi. – Próbujesz użyć na mnie Wpływu? Niepotrzebnie. Nie zaszkodziłabym Małgośce, chociaż wyłazi z niej wredna suka. – To moja siostra – zauważył z niezadowoleniem w głosie. Milena zatrzymała się przed niknącym w mroku schowkiem na narzędzia. Przechowywano tam metalową drabinę, stertę pudeł z maszynami do pisania i rozsypujące się segregatory. Nieopodal stał oparty o ścianę rower marki Wigry, strasznie stary, ale świetnie zachowany. – Twoja ukochana siostra mnie nienawidzi. Uważa za wcielone zło – poinformowała go sucho, odstawiając rower i odsłaniając kilka kolejnych rupieci. – Przyszła wtedy do aresztu, by mi powiedzieć… – Że nas powybija. Wiem. – I to ciebie nie niepokoi? – Milena uniosła wzrok na Dariusza. Stał nieporuszony i zły. – Nie bądź śmieszna! A co ona może zrobić? Machać tym swoim krzyżem, aż się zmęczy? Wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Ale fakt, że pamięta i rozumie tak wiele, wcale mnie nie cieszy. –

Odstawiła ostatnie pudło i wreszcie pojawiły się drzwi obite zapleśniałą płytą pilśniową. Obok widoczna była wybebeszona puszka elektryczna, z której wystawały niezabezpieczone kable. Bez wahania wsunęła w nią rękę i wymacała niewielki przycisk. Ścianka, wraz z drzwiami, uniosła się z sykiem jak brama garażowa, odsłaniając przejście. – No, zapraszam. Co tak stoisz? Dariusz kiwał się na piętach w rozterce. Perspektywa zejścia pod ziemię po zdarzeniach ostatniej nocy napawała go lękiem. Na samo wspomnienie zdesperowanej Teodory zsuwał bojaźliwie dłonie tam, gdzie nie powinien przy damie. Z drugiej strony taka postawa nie licowała z etosem twardego wampira, samca alfa odnoszącego sukcesy – a taki obraz swej cudownej osoby starał się stworzyć przed Mileną. Wreszcie przywiązanie do klejnotów zwyciężyło nad miłością własną i bąknął zażenowany: – A… ruda? – Okej, zaraz nie będzie rudej – obiecała, wyjmując telefon komórkowy. Przebiegła szybko listę kontaktów i wybrała jeden. Czekając na połączenie spojrzała znacząco na Darka. To spojrzenie mówiło: a teraz patrz jak to się robi! – Halo? – Tak, pani – rozległo się z drugiej strony. – Teodora nie ma prawa zbliżać się do Dariusza bez mojego pozwolenia. Załatw to. – Z przyjemnością. Coś jeszcze? – Tak. – Zastanowiła się chwilę, bo nie wiedziała, jak to powiedzieć. – Wiesz, że dziś w nocy moja Inicjacja? – Pół Europy wie. Będę z delegacją z Krakowa. Czy czegoś sobie życzysz? „Pół Europy” zabrzmiało niepokojąco, ale uznała to za żart. – Chciałabym być ubrana… stosownie. – Będziesz. Muszę mieć tylko twoje wymiary. – Wyślę ci esemesem. Aha! Jeszcze jedno – to Inicjacja według reguły Czyścicieli. Po drugiej stronie zapadła cisza. – Jakiś problem? – To mocno ogranicza styl. – Ważne, żeby się nadawało. – Rozłączyła się i spojrzała z satysfakcją na stojącego obok mężczyznę. – Zadowolony? – Co to było? – Dariusz patrzył oszołomiony.

– Mój Cień. Teodora nie odważy się jej sprzeciwić, jesteś więc wolny. – Słucham? – Wolny. Bezpieczny. Możesz wracać do swojej kwatery, laboratorium, gdzie chcesz. Będę teraz zajęta. – Skąd wiesz o Cieniach…? Skąd masz Cień?! – Nieważne. Trafisz stąd do siebie? – Oczywiście. – Wciąż patrzył na Milenę, jakby widział ją pierwszy raz. Co za dziewczyna! Podobała mu się coraz bardziej. Raptem zaproponował jej z galanterią: – Pozwolisz, że najpierw cię odprowadzę? – Z przyjemnością. Podał jej ramię i przekroczyli progi Podziemia. Przymglone światła rozbłysły przed nimi, wyczarowując z mroku lśniący, wąski tunel o gładkich ścianach i czystej, twardej nawierzchni. Po śladach i nikłym zapachu gumy można było poznać, że jego użytkownik jeździł tu głównie rowerem. Zagłębili się w jego czeluście z przyjemnością, bardzo szybko odkrywając kolejne udogodnienie. W takt niosących się kroków zapalały się światła, jakby korytarz rozwijał się przed nimi zapraszająco. – Przyjdziesz? – spytała miękko. – W życiu nie przegapię takiej imprezy. Oparła głowę na jego ramieniu. Nie był taki zły. *** Pola ściskała w dłoniach aparat, aż pobielały jej kostki. Nie musiała już kontrolować się przed Mileną, nerwy puszczały jej więc jak popękane struny w skrzypcach. – I co? – spytała Wiki. – Jestem w dupie. – Słucham? – W czarnej dupie – wyjęczała. – Mam dorwać Teo i skombinować dla Mileny ekstra kreację na Inicjację. Według reguły Czyścicieli. Obie ciężko westchnęły. Siedziały w magazynie na części zamienne do samochodów – brudnym i ponurym, skrytym głęboko pod garażami galerii handlowej. I wciąż nie miały pomysłu, co ze sobą zrobić. Podświadomie czekały na jakiś przeraźliwie wyjący alarm i głos z

głośników ujawniający poszukiwania niebezpiecznych zbiegów. – A może… – Wiki umilkła. – Mów! Mnie skończyły się pomysły. – Może nie jest tak źle? Spróbuj wyczuć Ditę. Pola spuściła wzrok. – Już próbowałam. Cisza. Jakby wymazano ją gumką. Wiki, przejęta, położyła dłoń na ustach. – Nie powinnyśmy jej tak zostawiać. To było złe. – Wolałabyś, żeby nas złapali? – zirytowała się Pola. – Poza tym… może i dobrze się stało? – Co ty gadasz?! Jakim cudem…?! – No wiesz… dwa trupy w laboratorium… To wygląda, jakby pozabijali się nawzajem. Jak sądzisz? Wiki przycisnęła kontuzjowaną dłoń do piersi, zszokowana tą bezdusznością. Wieloletnia przyjaciółka właśnie odeszła w męczarniach, a pierwszą myślą Poli było jak to wykorzystać do swoich celów. – Mówisz o Dicie – wyszeptała wreszcie. – Była ci bardzo oddana. Bliska. Pola wzruszyła ramionami. – Nie miała wyjścia. Trudno traktować taką zażyłość… serdecznie. Wiki uniosła brwi i postanowiła nie mówić nic więcej. Omiotła pajęczynę, poprawiła się na prowizorycznym siedzisku z palety oleju silnikowego i pomyślała, że jej sytuacja wcale nie jest lepsza od Dity. Wprawdzie nie była Cieniem, ale wciąż należała do Apolonii – kapryśnej, samolubnej, o sercu twardym jak kamień – i miało tak być aż do śmierci. Cud, że w ogóle otrzymała zgodę na wyjazd z Krakowa. Pewnie byłaby na smyczy Poli do dziś, gdyby jaśnie pani nie sprawiła sobie nowej zabawki – Teodory. I nie kupiła patefonu. Żywy muzyk nie musiał jej już zabawiać. Pola snuła się między kołami zapasowymi i starała się nie myśleć. To był jej naturalny stan, który sprawdzał się od stuleci. Zresztą po co roztrząsać problemy i nieudane decyzje, skoro wywołują same niemiłe uczucia? Jej siłą było to, że zawsze potrafiła dostrzegać dobrą stronę trudnych sytuacji. Na przykład wtedy, gdy wybuchła czarna śmierć. Przeszła do porządku dziennego nad odpychającym wyglądem ludzi i dużo gorszym smakiem krwi, ciesząc się

obfitością pożywienia… Uśmiechnęła się, rozpogodzona, i wtem, nieoczekiwanie, zgięła się wpół, a oczy wyszły jej na wierzch. – Powietrza… – wydyszała. – Ależ tu cuchnie. Szybko wyszły z magazynu. Wiktoria zaczęła wachlować Apolonię metalowym pojemnikiem, który znalazła na paździerzowej półeczce, rozsiewając przenikliwy zapach resztek paliwa. – Lepiej? – Wciąż mi duszno. Nie mogę złapać tchu. Zabierz ten kanister, śmierdzi od niego jeszcze gorzej. – Pola oparła się o ścianę, twarz pokrył jej pot. – A jeśli zaraziłam się tym, co Dita? Wiki pokręciła głową. Na jej ustach igrał uśmieszek. – To coś innego. – Co? – Pola uniosła głowę. W oczach jej się dwoiło. – Smuga Cienia. Musisz wypełnić rozkaz, a zwlekasz. Ramionami dziewczyny wstrząsnął ni to szloch, ni to histeryczny śmiech. Zatem spotkała ją przypadłość służby, niższej kasty, niewolnic. Nie miała wątpliwości, że Dorian dopełnił obietnicy. Sama przysięga, którą złożyła Milenie, nie wywołałaby u niej takich objawów. – Życie jest niesprawiedliwe – poskarżyła się. Wiki prychnęła. – Lepiej działaj. Na początek ściągnij tu Teodorę. To chyba potrafisz? Apolonia obsunęła się na podłogę. Dramatycznie spadała w hierarchii, skoro jej dziecko mówiło do niej w taki sposób. – Potrafię. – Zamknęła oczy i wsłuchała się w siebie. W oddali poczuła Teo… Była syta i pełna nadziei, jakby liczyła na główną wygraną. Uchwyciła się tego uczucia, wślizgnęła się w nie i wydała rozkaz. Teo zamarła zaskoczona, a jej samozadowolenie prysło jak bańka mydlana. – Masz ją…? – dopytywała się Wiki. Pola kiwnęła głową. Duszność powoli ustępowała. – To dobrze. Wybada, jak tam nasze sprawy w laboratorium – dyrygowała Wiki. – Na szczęście, jej tam nie było. Wampirzyca odgarnęła włosy z wilgotnego czoła. Wciąż nie podobał się jej ton, który brzmiał w głosie Wiktorii, ale była wdzięczna, że w trudnej chwili podejmuje za nią decyzje.

*** Najbardziej drażnił ją zapach kanałów, dopiero potem odczuwała niechęć, kiedy na granicy widzenia pojawiali się Czyściciele – milczący, pokorni, a jednocześnie pełni tłumionych żądz. Milena rozstała się z Darkiem i teraz szła korytarzem, dyskretnie przyglądając się napotkanym wampirom. Owszem, mogła zwrócić się do ojca, by wyznaczył jej kogoś do pomocy, ale, po pierwsze, Fidiasz wciąż był nieuchwytny, po drugie, była zbyt dumna, by o to prosić, a po trzecie – wolała wybrać sama. Nie było to łatwe. Mijani mężczyźni mieli w sobie coś odpychającego, jakby ich dusze były oślizgłe, pełne brudu i zadawnionych krzywd. Snuli się z założonymi na brzuchu dłońmi, a na jej widok przystawali pod ścianami, jakby miała ich rozstrzelać i spuszczali poddańczo głowy. Nie takiego nauczyciela szukała. Wreszcie jej wzrok zatrzymał się na młodym mężczyźnie o wyglądzie nastolatka, który wyszedł zza zakrętu z podniesionym czołem. Oczy patrzyły bystro spod kaptura dresowej bluzy, bose stopy pewnie uderzały o podłogę. – Ty! – zawołała. Chłopak zatrzymał się, zaskoczony. – Wiesz, kim jestem? – spytała. Zmrużył oczy. – Chodząca za dnia – powiedział wolno, a na jego usta wypełzł zagadkowy uśmiech. – Nie sądziłem, że spotka… – Nieważne – przerwała mu niecierpliwie. – Idziesz ze mną. Przygotujesz mnie do Inicjacji. Młodzieniec zaplótł palce w piramidkę i przyglądał się jej bez słowa. Nie czekając, ruszyła przed siebie. Chłopak chwilę stał, wreszcie poszedł za nią. Dość szybko dotarli do pomieszczenia, które w myślach nazywała Kaplicą. Miało wysokie sklepienie, wnęki wypełnione szeregami świec oraz ławy z surowego drewna. Poza tym nie było nic, co wskazywałoby, że to tu Czyściciele prosili swego Boga, by odpuścił im grzechy. Tylko wszechobecna cisza i aura spokoju świadczyły, że trafiła bezbłędnie. Chłopak kiwnął zadowolony głową. – Czy tu odbędzie się uroczystość? – spytała Milena, przysiadając na najbliższej ławie. – Nie – odparł, bezszelestnie stąpając po posadzce, którą przez stulecia wygładziły pokorne kolana. – To święte miejsce. Nie skalamy go wizytą obcych.

Milena uniosła się z zimnego kamienia. – Zostańmy – wstrzymał ją gestem. – W Wielkiej Sali trwają teraz przygotowania. Hałas. Chaos. Niedobry czas, byś pobierała w niej nauki. Milena usiadła. – Jesteś inny – zauważyła. – Taki wyciszony. Chłopak milczał. Oczy lekko mu zwilgotniały, twarz promieniała. Chyba nie słuchał jej opinii, a z pewnością był na nie obojętny. Wzrokiem błądził po niszach drżących w świetle świec. – Jak mam się do ciebie zwracać? – spytała. – Jak wszyscy. Mistrzu – odparł z powagą i zdjął kaptur, odsłaniając ogoloną głowę pokrytą siecią malutkich strupków. – Mistrzu? – zaśmiała się. – A masz jakieś imię? – Kornelius. – Milena. – Przyjrzała mu się podejrzliwie. Miał lśniące oczy i rumianą twarz, co nie było tu częstym widokiem. – To dziwne, ale odnoszę wrażenie, że niedawno piłeś krew. Ludzką krew. To chyba nie przystoi Czyścicielom? Mistrz Kornelius ujął w dwa palce jedną ze świec i pogładził otwartą dłonią płomień. – Długo nie byłem… aktywny. Na szczęście mam dar, który ułatwia mi swoisty – uśmiechnął się, smakując nowe słowa – przeskok w czasie. Nazywa się Pamięć krwi. To jeden z niewielu powodów, dla których Czyściciel pożywia się ludzką krwią. – Pamięć krwi…? – Milena spojrzała na niego wstrząśnięta. – Ty też?! Mistrz Kornelius odwzajemnił jej spojrzenie pełne zdumienia. *** Dita drgnęła i otworzyła powieki. W oczy świeciło jej oślepiające światło, coś uwierało w ramię, a w nozdrza wciskał się ostry zapach chemikaliów. Ten smród mógł znaczyć tylko jedno – wciąż znajdowała się w laboratorium. Wolno usiadła i rozejrzała się. Koło nóg poniewierała się przewrócona do góry dnem metalowa kasetka, tuż obok – zużyte ampułki. Odwróciła głowę. Pod agregatem, jakieś dwa metry dalej, leżał bez ruchu szramowaty wampir. Żył, co do tego nie miała wątpliwości, bo mrugał rozpaczliwie i serią dmuchnięć starał się przesunąć wpadający w oko kosmyk włosów.

Ręka! Lękliwie spojrzała na swoje przedramię. Było posiniaczone i lekko opuchnięte, ale nie było to efektem uczulenia. Najwyraźniej uderzyła się, kiedy padła w drgawkach na podłogę. Przesunęła wzrok na dłoń i zdębiała – paznokcie były różowe! Różowe i miękkie. – Zdziwiona, co? – wycharczał Ulryk. Rzuciła mu szybkie spojrzenie. – Co się stało? Laborant zwilżył językiem spękane usta, zlizując przy okazji odrobinę wyschniętej krwi. – Wiki przetrąciła mi kark i złamała nos. Nie mogę się ruszyć – wyjaśnił. – Ale co ze mną…? – Podeszła do niego na czworaka i przeszyła pełnym napięcia spojrzeniem. – To było ciekawe. – Zamilkł na chwilę, by z trudem przełknąć ślinę. – Powiem ci, jeśli nastawisz mi szyję. Dita zastanowiła się i uznała, że nawet po takim zabiegu nie będzie niebezpieczny przez długi czas. – Okej. Zrobię to. – Ułożyła wampira równo na podłodze, chwyciła go za głowę i przekręciła ją we właściwe miejsce. Wyglądał o wiele lepiej, coś jednak jej nie pasowało. Wreszcie zrozumiała co. – Dziwne. W ogóle ciebie nie czuję – zauważyła. – Dotykam i nic. Jakbyś spał albo był nieprzytomny. Ulryk zbierał siły. Łzy same ciekły mu po twarzy, ale nie potrafił ich opanować. Odtwarzały się połączenia nerwowe i porażający ból był tego konsekwencją. Ledwo zauważalne drgawki poruszały koniuszkami jego palców. I to wszystko. Dita rozglądała się niespokojnie. W każdej chwili mógł tu wpaść ktoś z obsługi laboratorium, a tego chciała uniknąć za wszelką cenę. – Długo jeszcze? – ponagliła go. – Mów! – Nie musisz się sspieszszyć – syknął, czując narastający atak bólu. – Dziś nikt tu nie przyjdzie. Inicjacja. – No tak, Inicjacja. – Mogłabyś podać mi środki przeciwbólowe? – wydyszał. – Są na górnej półce pod oknem. – Już zrobiłam swoje. – To chociaż nastaw mi nos – poprosił. – Będę ci stokrotnie wdzięczny.

Dita z westchnieniem położyła palce na twarzy pokrytej zaschniętą skorupą krwi, wymacała kość i nastawiła ją, jak umiała. – Masz wyczucie – ucieszył się Ulryk. – I piękne dłonie. Delikatne i ciepłe. Dita uniosła brwi. – Nigdy nie miałam ciepłych dłoni – mruknęła zafrapowana. – I takich… paznokietków. – Są bardzo ludzkie, prawda? – Coś sugerujesz? – Otarła palce z resztek zaschłej krwi. Ulryk uśmiechnął się przez łzy. – Według moich obserwacji przechodzisz regres do niższej formy. Myślę, że stajesz się człowiekiem. Dziewczyna zaśmiała się pogardliwie i wtem śmiech zamarł jej na ustach. Zrobiła szybki przegląd objawów: brak w głowie obecności Apolonii, zero odczuć przy dotykaniu Ulryka, no i te paznokietki…! Naprawdę były zaskakująco miękkie. Nie przecinały skóry, wyginały się. Zerwała się na równe nogi. Serce zatłukło jej w piersi jak oszalałe, ciemne płaty zawirowały przed oczami. – Czy to… odwracalne? Musi być, prawda? – A skąd mam wiedzieć? Pierwszy raz widzę coś takiego. Ale dam sobie rękę uciąć, że teraz jesteś odporna na światło. Dita potarła brodę. Pokusa, by sprawdzić tę teorię była wielka, ale nie odważyłaby się sięgnąć po latarkę. Nie po ostatnich wydarzeniach. Pobladła krążyła po laboratorium, zaciskając nerwowo dłonie, a w jej głowie kłębiły się sprzeczne myśli. – Boisz się sprawdzić, co? – Ulryk czytał ją jak otwartą księgę. – Zrób test krwi. Ta zielona lampka przy drzwiach do składziku będzie akurat. Dziewczyna zerknęła w stronę pakamery. Wampirza krew reagowała tak samo silnie na dzienne światło jak całe ciało – niemal natychmiast wchodząc z nim w reakcję. Aby to sprawdzić wystarczyłaby mała próbka i… specjalna żarówka. Ulryk odprowadził ją wzrokiem, aż przeszła w przeciwległy kąt laboratorium. Tam stracił ją z pola widzenia, słyszał jednak wyraźnie, że coś robiła. W pewnym momencie błysnęła lampka, a potem kobieta długo stała bez ruchu. – Macie tu jakieś narzędzia? – spytała wreszcie. – Jakiego rodzaju?

– Mocne. Do chwytania i przytrzymywania. – Sprawdź w metalowej szafce w pomieszczeniu obok. Kobieta wyszła sprężystym krokiem. Metaliczne dźwięki zdradzały, że przesuwa jakiś przedmiot po półce, wreszcie wróciła do głównego laboratorium, kryjąc coś za plecami. – Jak test? – zaciekawił się Ulryk. Dita spojrzała na niego, ale nie odpowiedziała. Na delikatnej, poróżowiałej od ekscytacji twarzy rysowało się coś niedobrego. – Co chcesz zrobić? – zaniepokoił się. – Otwórz usta. – W dłoni Dity błysnęły szczypce. – Po co? – Widzisz… miałeś rację. Staję się człowiekiem. Bezbronnym, słabym, podatnym na czas. – Bardzo mi przykro – skłamał. – A ja widzę korzyści – na przykład, będę mogła żyć w dzień. Jeszcze lepsze jest to, że zostanę matką. – Przymknęła oczy, rozkoszując się chwilą. – A kiedy to się stanie, twój dar będzie bezcenny. Ulryk zmarszczył czoło. – Czy człowieczenie uszkodziło ci mózg? Dita uderzyła go w nos – lekko, kość i tak nie miała jeszcze szans się zrosnąć – a kiedy krzyknął z bólu, lewą ręką przytrzymała jego głowę, a prawą chwyciła szczypcami kieł. Zaparła się stopami o ścianę i pociągnęła, wkładając w tę czynność całą siłę. Ulryk wrzasnął. Był wściekły, poniżony i absolutnie bezbronny. Dziewczyna położyła na dłoni zakrwawiony ząb. – Kiedy zdecyduję, że nie chcę już być człowiekiem, skorzystam z twego jadu. – Uśmiechnęła się szeroko. Była taka szczęśliwa! – Wariatka! – wydyszał. Nienawidził jej z całego serca. – Do tego czasu będzie bezużyteczny! Dita wolno przeszła do drzwi. Tuż przy odbojniku podłogowym leżała jej torebka. Otworzyła ją i wyjęła małe opakowanie przypominające plastikowy słoiczek na krem. – Co to? – wysapał Ulryk, wytrzeszczając oczy i próbując unieść głowę. Z ust ciurkiem lała się mu krew.

– Kupiłam w sklepie wysyłkowym dla naszych. O, przepraszam, dla wampirów. To coś w rodzaju mikrozamrażarki. Miałam jej użyć… hm… w nieco innym celu – zachichotała, chowając do środka ząb – ale teraz… Teraz dziecko może mi dać ludzki mężczyzna. Prawie każdy. Ulryk milczał. W oczach dziewczyny błyskało szaleństwo, nadmiar emocji najwyraźniej nadwyrężył jej umysł. Nie chciał jej denerwować ani niczego sugerować. Zwłaszcza tego, że kiedy się przemieni, będzie miała u niego przerąbane. Na pół. Dita oczyściła sponiewieraną sukienkę z tafty i poprawiła dłonią nieco zwichrzoną fryzurę. Promieniała urodą, mimo regresji, z szaleństwem było jej wręcz do twarzy. Policzki miała rumiane, dłonie ciepłe, a paznokcie takie kształtne… Z pewnym żalem spojrzała na leżącego bez ruchu wampira i kucnęła przy nim. – Nic nie mówisz – zauważyła z przyganą. – A przecież byłyby to twoje ostatnie słowa. Rzucił jej spojrzenie pełne przerażenia. – Nie zrobisz tego… Nie ośmielisz się…! Dita zaśmiała się, ponownie chwyciła dłońmi jego głowę i przekręciła. Mocno, bardzo mocno. Trzasnęło i oczy Ulryka przygasły. Dziewczyna położyła go delikatnie na podłodze, zarzuciła torebkę na ramię i weszła do przedsionka oddzielającego pomieszczenie badawcze od reszty Podziemia. Przy drzwiach zamontowany był rząd włączników. Już przy wejściu zwróciła uwagę na jeden z nich. Miał osobne zabezpieczenie, by nikt nie uruchomił go przypadkiem, a nad nim dodatkowo widniał czerwony napis: UWAGA PROMIENIE UV/WAMP. Zwolniła blokadę, pstryknęła przełącznikiem i z sufitu zamrugała potężna, pięciusetwatowa żarówka. Spojrzała przez przyciemnianą szybę na ciało Ulryka. Dymiło, proces zachodził bardzo gwałtownie. Pomyślała, że jako przyszłemu stwórcy należy mu się jakieś pożegnanie. Ucałowała końce palców i przesłała całusa. A potem lekkim krokiem wyszła z laboratorium. Do ludzi.

Rozdział 7 Milenę całkowicie zaskoczył przebieg spotkania. Sądziła, że po prostu zostanie poinstruowana, gdzie ma stanąć w czasie uroczystości i co powiedzieć, ale okazało się to najmniej istotne. Przede wszystkim dowiedziała się, jak może w pełni wykorzystać swój dar, sięgając po coś więcej niż wspomnienia dawcy. Brzmiało to nieprawdopodobnie, fascynująco i rozpościerało przed nią nowe możliwości. Nim zamknęła usta, które same otworzyły się z wrażenia, Kornelius skupił się na całkiem innym zagadnieniu. – Jak ci wiadomo, żyjemy bardzo długo, o ile ktoś nas nie zabije lub sami nie wyjdziemy na słońce. Przytaknęła. – To, co ci powiem, jest bardzo ważne. – Mistrz potarł głowę rękawem, ścierając małe strupki. – Postaraj się zapamiętać, zrozumieć istotę i wyciągnąć dla siebie wnioski. – Słucham. – Siadła zaintrygowana naprzeciw Korneliusa i położyła dłonie na kolanach. Wyglądała jak pilna uczennica i rzeczywiście teraz nią była. – Wampir, który pije ludzką krew, musi wiedzieć, jakie są tego konsekwencje – rzekł. – Przede wszystkim razem z nią pochłania silne ludzkie esencje. Dopóki nie rozłożą się one w jego organizmie, może ulegać gwałtownym wahaniom nastrojów. Najczęściej to niekontrolowany przypływ żądzy, gniewu lub nagła potrzeba, by działać w ryzykowny sposób. – Jak pod wpływem adrenaliny? Albo… dużych dawek hormonów? Mistrz Kornelius przymknął na moment oczy i zagłębił się w zakres pojęć, które przyswoił tak niedawno. Zadowolony kiwnął głową. – Sądzę, że tak, chociaż ludzka krew bardziej odurza niż stymuluje. By zniwelować ten efekt, niektóre wampiry preferują istoty bardzo młode, wręcz niedojrzałe. – Dzieci…?! – Milena zbladła i mimowolnie zacisnęła dłonie na kolanach. – To straszne…! – I nieefektywne. To jednak mniejszy problem. Milena uniosła brwi, a pierś zafalowała jej z oburzenia. – A co może być większym…? – To przechodziło wszelkie pojęcie! Budziło jej najgłębszy sprzeciw i odrazę do swego gatunku. – Nasza natura. Nieustająco żerujemy na innych, żyjemy ich kosztem. Kiedy jednak

rośnie nasza wytrzymałość i zdolność regeneracji, spada poziom pewnej subtelnej energii. Bardzo długo badałem tę zależność… Wielu powie, że to tylko kwestia wiary… – zawiesił głos, jakby zastanawiał się, czy kontynuować. – Słucham, słucham uważnie – zachęciła go. Mistrz dobrotliwie pogładził jej włosy. Bardzo mu się podobały. Za jego czasów kobiety nie miały tak lśniących i puszystych, pachnących słodko jak nagrzane słońcem owoce. – Pasożytowanie na czującej istocie wytwarza silny potencjał – zdradził cichym głosem. – Ból, strach, poczucie krzywdy i nienawiść ofiar kumulują się i uderzają w nas prędzej czy później. Zapadamy wtedy na chorobę duszy, która stopniowo pozbawia nas radości życia i celu istnienia. – To jakieś zaburzenia psychiczne? Mistrz Kornelius westchnął. – Nie. Choroba duszy – powtórzył cierpliwie – która trwa w nieskończoność. – Co się dokładnie dzieje? – Życie traci swój powab. Staje się jałowe, bez sensu i nadziei na jakąkolwiek zmianę. Odczuwasz pustkę, nic nie jest ważne. Potrzebujesz coraz silniejszych bodźców, aż wreszcie i to nie pomaga. To trudne, kiedy żyjesz kilkadziesiąt lat. Nie do wytrzymania, gdy żyjesz setki. Wtedy ulgę może przynieść tylko śmierć. Milena zadrżała. – Brzmi jak megadepresja. – Z depresji można wyjść. Kiedy usycha dusza, cały byt okazuje się pomyłką, zwykłą stratą czasu. W zapadłej nagle ciszy słychać było tylko trzask płomieni świec, które poruszył jej wzburzony oddech. Zamknęła powieki. Niezbyt często rozmyślała o sensie istnienia. O wiele prościej było wytyczać bliskie cele: skończenie studiów, znalezienie dobrej pracy, założenie rodziny. Teraz przestało to być ważne, a ona nawet się nad tym nie zastanowiła. Raptem pojęła, jak bezrefleksyjnie dotąd żyła, i wprawiło ją to co najmniej w zakłopotanie. Nie wiedziała, co sądzić o chorobie duszy, jeśli jednak Kornelius miał rację, perspektywa posiadania wyziębłej, martwej duszy wydawała się przerażająca. – Jak się tego ustrzec? – spytała ostrożnie. – Możesz pożywiać się za zgodą karmiciela. Wtedy nagradzasz go za krew, obdarzając

rozkoszą. Możesz też ukryć przed ofiarą swoją tożsamość albo wyczyścić jej pamięć. Zbrodnia bez twarzy nigdy nie jest karana. – Konserwatywni… och… – Milena wstrząsnęła się z odrazy i odwróciła wzrok. – Myślałam, że usuwają ofiarom wspomnienia, żeby oszczędzić im cierpień… – Robią, co w ich interesie. – To takie wyrachowane. ZŁE. – Uniosła głowę i spojrzała Korneliusowi w oczy. – Ty tak nie postępujesz. – Dawno temu wyrzekłem się krwi dla przyjemności. I postanowiłem usuwać ludzi, którzy mają zepsute dusze. Jestem Pierwszym Czyścicielem. Milena poczuła mieszaninę podziwu i respektu. Stał przed nią wampir, który pamiętał… aż trudno sobie wyobrazić, ile pamiętał i jaką historię świata znał. A potem pomyślała o tym, co było naprawdę ważne – że bycie Czyścicielem nie wymagało mieszkania w ich gnieździe, ani nawet ascezy – to była potrzeba istot, które za ludzkiego życia zatraciły się w używkach i niepohamowaniu. Sensem był wybór drogi, którą podążało się w ciemnościach. Drogi, która wykluczała pasożytnictwo. Przyklęknęła przed prastarym wampirem w sportowej bluzie i spuściła pokornie głowę. – Jestem zaszczycona, że przyjmę twoją regułę. Czy zostaniesz moim Mistrzem? Mistrz Kornelius położył dłonie na lśniących, jasnych włosach i szepnął: – Już nim jestem. Wzruszona objęła jego kolana. *** Dorian spał wyjątkowo twardo. Najprawdopodobniej był to efekt snu, który podsuwał tak cudowne widoki, że żal było się budzić. Gdy tylko zamknął oczy, ujrzał jaskrawozielony las skąpany w słońcu. Przemierzał go jak kiedyś, konno. Migotliwe cienie pieściły mu twarz, śpiewały ptaki, gdzieniegdzie poranna rosa jeszcze drgała na pajęczynach. Spod kopyt sypał się suchy piach i nagrzany mech, wypełniając nozdrza dawno zapomnianymi zapachami. Uderzył czarnego ogiera piętami i przeszedł w galop. Czuł jak drgają końskie mięśnie, jak pokrywa się wilgocią ciemna sierść. Stanął w strzemionach, rozwiana grzywa smagała mu pierś i wreszcie był szczęśliwy. Wolny…! Wciąż pobudzony snem, otworzył raptem oczy. Minęło południe. Wiedział, że spał za

długo i bardzo go to zaniepokoiło. Zimną dłonią chwycił lokalizator – dyskretnie zamontował go dziewczynie, kiedy zajął się jej ochroną – rzucił jedno spojrzenie i zmartwiał. Milena zeszła pod ziemię! Zacisnął pięść, szarpnął szufladą i wyciągnął telefon. – Milena…? – Jestem zajęta. – Co robisz w Podziemiu…?! Wyłaź stamtąd natychmiast! – Skąd wiesz, gdzie jestem? – Taką mam pracę – warknął. – Gdybym wiedział, że będziesz za dnia tam, gdzie nasi, nie kładłbym się spać! – Spokojnie, jestem u Czyścicieli. Właśnie poznałam kogoś… szczególnego. Bardzo przeszkadzasz. – Głos Mileny wyrażał absolutną dezaprobatę. – Będę tam za dziesięć minut. Nie ruszaj się! – Od kiedy mi rozkazujesz? – To kwestia bezpieczeństwa – spuścił nieco z tonu. – JESTEM bezpieczna. A kiedy tu skończę, planuję przymierzyć sukienkę na Inicjację. Chcesz mi w tym pomóc? – Chcę być pewien, że nic ci nie grozi…! – Rozłączył się, wściekły. Dlaczego przydzielono go do tego, na czym się nie znał?! Było tyle innych rzeczy, w których był dobry! Zirytowany wciągnął świeże ubranie i chwilę potem zszedł do najbliższego tunelu. Niesubordynacja Mileny przechodziła wszelkie pojęcie! Doprawdy, żaden człowiek ani żaden wampir nie był w stanie ochronić jej przed głupotą! Zwolnił, zaintrygowany. No właśnie… Powinien trzymać się tego, w czym był dobry… i wspomóc ochronę kimś, kto nie był ani człowiekiem, ani wampirem. Stanął. – Sinsin! – zawołał. – Sinsin! Chwilę nic się nie działo, aż wtem, w najmroczniejszej części tunelu, coś zamigotało. – Sinsin? Z mroku wyłonił się cień. Słaby, niknący. – O Lilith, co ci się stało? Cień poruszył ustami, lecz nie wydobył żadnego dźwięku. Dorian przysunął się do niego – wolno, by zbyt gwałtownie nie poruszyć powietrza – i wyciągnął przed siebie rękę. Cień

musnął jego dłoń i jakby stężał. Wampir zmarszczył brwi. – Ale ze mnie idiota! – mruknął cicho. – Odciąłem cię od zasilania. Nie powinienem pozwolić ci odejść. Cień zaszemrał. Tylko wprawne ucho wampira mogło z tych szelestów wyodrębnić słowa. – Owszem, Maria nie żyje – potwierdził Dorian. – Ale jest ktoś inny… pełen jej krwi. Cień zafalował. I znów zaszemrał. – Nie. – Dorian zdecydowanie pokręcił głową. – Nie w tym stanie. Najpierw trochę cię wzmocnię. Bądź cały czas w pobliżu. I nie zdradzaj swej obecności, póki nie przyjdzie na to czas. *** Teodora wróciła z rekonesansu pobladła i szeptem podzieliła się wieściami. Przede wszystkim nie mogła wejść do laboratorium, bo był tam Dariusz. Na jej widok wytrzeszczył oczy i zatrzasnął się w pomieszczeniu za szybą. Jedynym informatorem był przylizany strażnik. – Taki wysmarowany brylantyną? – dopytywała się Wiktoria. – Zgadza się. – Maks? – Skąd mam wiedzieć? W ogóle nie chciał ze mną gadać, tylko bełkotał w kółko: „Rany, gdyby był tu Otto!”. – To Maks. – Wiki pokiwała głową. – I ma rację. Straszne bezhołowie. Maks był podrzędnym pracownikiem ochrony. Nigdy nie siedział w dyżurce, chodził jedynie na patrole lub stał na bramce. Otto, poprzedni przywódca gniazda, miał do niego słabość, bo świetnie wyglądał w uniformach. Kiedy zginął szef ochrony Grisza, a jego zastępca zniknął ze sporymi zasobami z sejfu, Maks zasiadł w centrum monitoringu, wykazując się ogromem niekompetencji. W rezultacie cały system ochrony spoczął w rękach Czyścicieli, którzy nie byli szkoleni w wykorzystywaniu kamer, alarmów i elektronicznie sterowanego systemu śluz. Patrolowanie olbrzymiego Podziemia przez garstkę opóźnionych technologicznie wampirów było wręcz niemożliwe. – A ja się cieszę, że taki tu rozgardiasz. Pewnie dlatego udało nam się zbiec – zauważyła z zadowoleniem Pola.

– Uciekłyście skądś? – zaciekawiła się Teo. Pola zmroziła ją spojrzeniem. – Lepiej mów, co dalej? Dowiedziałaś się czegoś? – Że zginął jakiś laborant. Spłonął w świetle. Wiki i Pola, zszokowane, wymieniły się spojrzeniami. – Spłonął?! Jak to możliwe? – No… mają tam oświetlenie UV/WAMP do dezynfekcji. – Znaleźli… jeszcze kogoś? Teo wzruszyła ramionami. – Nie sądzę. Przylizany by powiedział. – A… czy… hmm… szukają kogoś? – Pola musiała to wiedzieć. – Nic nie zginęło, a ten laborant wciąż miał wypadki. Dlaczego mieliby szukać? Pola siadła na skrzynce załadowanej płynem do spryskiwaczy. Nogi powoli przestawały jej drżeć, płuca wypełniały się zbawiennym powietrzem. Zakryła dłonią twarz i zachichotała. Świat odzyskiwał kolory, wszystko wracało na swoje miejsce. – No właśnie, dlaczego? – spytała. Uniosła głowę, wyprostowała się. – Wiki, zajrzyj na dyżurkę. Teo – dziękuję. Teodora otworzyła usta. Pola nie znała słowa „dziękuję”. Do dziś. – Nie ma sprawy – bąknęła. – Wrócisz ze mną do willi Wiki. Mamy robotę. Teraz Teodora wręcz wytrzeszczyła oczy. „Mamy robotę”? To brzmiało co najmniej dziwnie w ustach hrabiny Apolonii. Robotę mieli inni, nie ona. – Jaką? – spytała zaskoczona. – Trzeba skombinować jakiś ciuch na Inicjację dla Mileny. – Pola, nie oglądając się, wsiadła do samochodu i poklepała nagląco wolny fotel kierowcy. Teodora grzecznie zajęła miejsce obok niej i uruchomiła silnik. Bycie Cieniem wyraźnie służyło jej pani. Dziwne, ale przyjemne. Kiedy rozwiał się obłok spalin i samochód zniknął za najbliższym zakrętem, zamyślona Wiki ruszyła pieszo w stronę dyżurki. Nie potrafiła odgadnąć, co stało się z ciałem Dity, ale o wiele bardziej nurtował ją inny problem. Jak zauważył Maks, w Podziemiu szerzył się chaos. Coraz dokuczliwsze były zła dystrybucja krwi i niesprawna ochrona. Poprzedni przywódca nigdy

by do tego nie dopuścił. I chociaż w obecnej sytuacji było jej to bardzo na rękę – wystarczyło zniszczyć nagranie z monitoringu i miała bajecznie czyste konto – wcale nie była zadowolona. Westchnęła i zatęskniła za dawnymi, dobrymi czasami, kiedy w mieście pod miastem wszystko chodziło jak w zegarku, a jedyny problem stanowiły dziwaczne wyskoki znudzonego życiem Ottona. *** Milena stała z rozpostartymi rękoma, a wokół niej, jak rozwiane smugi, poruszały się Teodora i Apolonia. Trzeba przyznać, że miały niezwykle sprawne dłonie – zszywały skrawki jedwabiu, nie dotykając jej skóry, a z każdą chwilą powiewna czerń coraz bardziej przypominała suknię – lejącą się u dołu i przylegającą u góry. Jednak to nie wyczarowywana na ciele kreacja zaprzątała myśli dziewczyny. W głowie wciąż dźwięczały jej słowa Korneliusa, które tak nieoczekiwanie otworzyły przed nią nowe horyzonty. Nareszcie miała duchową kotwicę, wiedziała jak żyć pośród istot pozbawionych moralności, czego się wystrzegać i do czego dążyć. Właściwie przeszła już Inicjację. I nie miało to nic wspólnego z wystawną imprezą ani szykowną suknią. – Milena? Milena! Drgnęła, wracając do rzeczywistości. Wciąż stała na środku salonu Wiktorii, nie miała jednak na sobie ścinków. Już nie. Ciało spowijała lśniąca długa suknia z czarnego jedwabiu. – Słucham? – I jak? – To pytanie z pewnością dotyczyło kreacji. Wampirzyce niemal zmieniły się w dwa znaki zapytania. – Myślę… myślę, że… – Obróciła się, zerknęła do ogromnego stojącego lustra i oniemiała. Efekt przeszedł jej oczekiwania. – Jest niesamowita…! Wampirzyce pokiwały zadowolone głowami. Dla tej chwili konsternacji i zachwytu na twarzy Mileny warto było poświęcić tyle czasu. – Zgadza się. – Pola dumnie wypięła pierś i oparła ręce na biodrach. – Nie zapominaj, że to mój projekt. Szczególnie jestem zadowolona z dekoltu. – Fryzurę upniemy do góry. – Teodora uniosła włosy. – Kark musi być odsłonięty. – Zgadzam się. Czy Dorian wciąż czeka za drzwiami? – spytała Milena. – Tak.

– Wołaj go! Dorian wsunął się do środka, nie czekając na oficjalne zaproszenie. Zrobił krok… Pokręcił głową. – Coś nie tak? – Pola niemal zatrzęsła się z oburzenia, ale wciąż trzymała emocje na wodzy. – Nie, całkiem ładnie. – Całkiem ładnie?! Oszalałeś? To arcydzieło! Ręczna robota! W jedwabiu! Spójrz jak stanik świetnie leży, doskonale eksponuje biust! – warknęła, łapiąc Milenę za piersi. – A talia! Widziałeś taką talię?! – Potrząsnęła dziewczyną w pasie. – Poza tym, musiałam wpasować się w konwencję Czyścicieli. Suknia NIEMOŻE być strojna. – Obróć się, aniele – zaordynował Dorian. Milena obróciła się, pokazując piękne i absolutnie gołe plecy. Niepewnie zerknęła przez ramię. Co mu się, kurna, nie podoba? – No dobra, mów, co jest nie tak! – poddała się wreszcie. – To. – Dorian podszedł do Mileny, położył dłoń na jej pośladku i wolno przesunął po cienkim, śliskim materiale. Dziewczyna aż podskoczyła. – A dokładniej…? – Teodora skrzywiła wargi. – Odcinają się jej majtki. Strasznie widać. Pola skinęła głową. – Racja. Wyskakuj z majtek. – Co?! – Milena pobladła z oburzenia. – Chyba nie sądzisz, że pójdę na Inicjację z gołym tyłkiem?! Wampirzyca westchnęła. – Trudno. Założysz bezszwowe stringi – zgodziła się niechętnie Pola. – Bez nich byłoby lepiej. – Dorian rozciągnął usta w uśmieszku i uniósł dwuznacznie brwi. – O niebo lepiej. *** Dariusz był zadowolony, więcej – tryskał entuzjazmem. Rudowłosa piękność nie napastowała go więcej, nawet nie lizała szyby jak poprzednio, kiedy zatrzasnął się w laboratorium. Nikt też nie łączył go z wydarzeniami, które się tu rozegrały. Nie wierzył w

wypadek, jednak zachował tę opinię dla siebie. Znał zabezpieczenia przełącznika promieni UV/WAMP i wiedział, że nie można było pstryknąć białego światła i wejść do środka, ponieważ automatycznie uruchamiała się blokada drzwi. Wniosek nasuwał się jeden – Ulryk był tam wcześniej i to nieprzytomny, związany lub martwy. Nic jednak nie zginęło – poza dwiema fiolkami krwi – a śledztwo w laboratorium było ostatnią rzeczą, jakiej Dariusz pragnął. Mogło, na przykład, wykazać, że zgon współpracownika wręcz był mu na rękę. Prowadzili niezbyt czyste interesy, z których chciał się wycofać i oto świadek tych wstydliwych działań – a także bezpośredni dystrybutor krwi Mileny – odszedł w niebyt. Co więcej, zarobione ostatnio pieniądze wciąż leżały we wspólnej kasetce i myśl, że nie musi dzielić tej całkiem pokaźnej sumy na dwa, wprawiała go w euforię. Dlatego obecność przygłupiego strażnika, który głównie narzekał, bardzo mu odpowiadała. Tym sposobem sprawa została zamknięta, nim ktokolwiek zaczął przy niej węszyć. Rzecz nie do pomyślenia za Ottona. Kiedy zabrano zwęglone zwłoki Ulryka, Dariusz wywietrzył wnętrze i ze spokojem wrócił do pracy. Nie pierwszy raz widział nieboszczyka – oswoił się ze śmiercią jeszcze za ludzkiego życia i nie czuł związanego z tym dyskomfortu. Dość szybko skończył przerwane badania, zwieńczając je wykonaniem miniaturowego cudeńka. Działało, działało fenomenalnie! Zachwycony ucałował je z głośnym cmoknięciem, nazwał roboczo „trzy w jednym” i, niemal w podskokach, udał się do swego prywatnego apartamentu, który mieścił się jakieś dwieście metrów dalej. Dariusz wielce sobie cenił jego bliskość i wygodę. Wampirza kwatera utrzymana była w dość surowym stylu, który bardzo mu odpowiadał: dominowało olejowane drewno, gładki kamień i proste funkcjonalne meble. Na powierzchni około osiemdziesięciu metrów mieścił się living room łączący funkcje sypialni, pokoju telewizyjnego i pracowni. Nie było kuchni, tylko coś w rodzaju aneksu z potężną chłodziarką na krew, do tego przestronna łazienka, a przy wejściu znajdowała się wnęka garażowa na niewielki jednoosobowy pojazd. Poprzednik trzymał tu motocykl, Dariusz zdecydowanie preferował cichsze rozwiązania i do przemieszczania się po Podziemiu zakupił segwaya (samochody trzymano na innej kondygnacji). Dobry humor go nie opuszczał. Radośnie nucąc, wyszczotkował zęby, ogolił się, nawet oszlifował pazury. Kiedy brał prysznic, olśniło go, że powinien kupić Milenie jakiś drobiazg z okazji jej święta. Liczył na bardzo intymne chwile po uroczystości, a prezent powinien wprawić ją w odpowiedni nastrój. Tak, prezent, koniecznie gustowny prezent. Susząc włosy pomyślał, że wreszcie sprawdzi, jak to jest z wampirzycą. Dotychczas jakoś nie miał okazji – najpierw było to

całe zamieszanie wokół chodzącej za dnia – rany, to tylko Milena, bez przesady! – potem praca do upadłego w laboratorium. Ognistowłosa piękność przeraziła go swymi drapieżnymi pieszczotami, a te panienki, które popijał (i nie tylko) w ramach rozrywki i przekąski, w ogóle się nie liczyły. Były przecież ludzkimi kobietami, nic więcej, i po wszystkim musiał usuwać im wspomnienia. Ubrany w smoking stanął zadowolony przed lustrem. – No, stary – zamruczał chełpliwie, klepiąc się po policzkach – wyglądasz jak milion dolarów. Jadąc segwayem, wsłuchany w trzepot powiewającej za nim peleryny, nieoczekiwanie poczuł dziwny ucisk w dołku – jakby miał rozdwojenie jaźni albo przebywał w absurdalnym śnie. Refleksja, że trzy miesiące temu przemierzał szpitalne korytarze jako szanowany otolaryngolog, a dziś jedzie na wampirzą imprezę swojego dziecka, obudziła w nim nagle nieokreślony niepokój. Przez blisko trzydzieści lat nie wierzył w takie bzdury. To, że raptem stał się ich częścią, wcale nie było dla niego ani łatwe, ani oczywiste. Na co dzień zapracowany, nie myślał o tym zbyt wiele, lecz takie chwile, jak ta, uświadamiały mu, że rzeczywistość często jest inna zgoła niż się wydaje…

Rozdział 8 Podziemne Centrum, zwane też Wolną Strefą, mieściło się w ogromnej hali zwieńczonej ceglaną kopułą, jakieś dwadzieścia metrów pod upadłą stocznią. Zabudowane szeregiem budyneczków, arkad i uliczek, stanowiło miejsce spotkań wampirów niezależnie od frakcji, zasobności portfela czy pozycji. Była tam sieć restauracji, drobne usługi i sklepiki. Jak bardzo dbano o neutralność tego miejsca świadczył fakt, że nawet najbardziej zażarte spory rozgrywano poza jego obszarem, w strefie niczyjej. W Centrum było gwarno, na Inicjację zjechało bowiem wiele wampirów, niektóre z daleka. Sama uroczystość miała się zacząć równo o północy, kto więc był przed czasem, ten ostatnie godziny spędzał przy alkoholu, świeżej krwi lub kolacji. W powietrzu unosił się zapach pieczonych jabłek, gorącego chleba, oliwy i grillowanego mięsa – bez cebuli i czosnku, za to z dużą ilością przypraw. Cóż, Czyściciele nie byli znani z wystawnych przyjęć, przezorni więc jedli i pili zawczasu. Dariusz, widząc ożywiony tłum, poczuł lekkie ukłucie zazdrości. Na jego Inicjację nie pofatygował się nikt spoza gniazda, chociaż stworzył go sam Otto, ówczesny przywódca. Nieco rozgoryczony zaparkował segwaya, szybkim krokiem przemierzył brukowaną kocimi łbami uliczkę i wszedł do jubilera. Na dźwięk dzwonka obwieszczającego wejście klienta z zaplecza wychynęła ku niemu wampirzyca o wydatnych ustach, ciężkich powiekach i pięknych włosach splecionych w warkocz sięgający ziemi. Przeszła transformację koło czterdziestki, ale wciąż była całkiem atrakcyjna. Dariusz skłonił głowę – kobieta odpowiedziała mu uśmiechem – i po tej wyrafinowanej wymianie grzeczności skupił się na celu swej wizyty. Nie było to trudne. W sklepie stała tylko jedna przeszklona gablotka, w której wystawione były precjoza na sprzedaż. Zdecydowanym spojrzeniem ogarnął leżące na czerwonym suknie kolczyki, spinki, broszki i tym podobne pierdoły, i puknął paznokciem w szybkę. – To. – Wskazał złote serduszko wysadzane cyrkoniami. Wampirzyca wyjęła wisiorek. Serce, zawieszone na długim czerwonym paznokciu, zakołysało się. – Jakaś specjalna okazja? – spytała z dziwnym akcentem. Na piersi miała przypięty identyfikator z imieniem FLORA. – Inicjacja.

– Och, to dla tej nowej? – Uhm. – Jesteś z nią blisko? – Stworzyłem ją. Kobieta przyjrzała się mu uważnie. – Słyszala, że Fidiasz. Dariusz wywrócił oczami. Wciąż musiał to wyjaśniać, co doprowadzało go do szału. – Obaj mieliśmy w tym udział. – Mmm…! Jakie to perwersyjne! – mruknęła i oblizała się. – Zwłaszcza, że jesteście z opačných frakcji. – To nie tak. – Zacisnął zęby. – Nie gryźliśmy jej RAZEM. – Ne? – Nie! JA ją ugryzłem, a on naznaczył krwią, kiedy była dzieckiem. Twarz Flory się wydłużyła. Dariusz jęknął. – Okej, wytłumaczę. Wyobraź sobie, że to Milena. – Chwycił leżący na ladzie długopis i zaczął nim dziwnie manewrować. – Ta nowa? – Tak. – Chodząca za dnia? – Czy mówię niewyraźnie? – Jsem češka, nie zawsze te same slova znaczą… – Okej, rozumiem. Milena. – Machnął raz jeszcze długopisem. – Malutka. Pięć lat. Tam–tam! Idzie sobie. Zatrzymuje się i bach! Dostaje krwią po oczach. Fidiasza. – Cože Fidiasza? Dariusz zakrył twarz dłonią i nie odzywał się przez chwilę. Jak to możliwe, że nie może dogadać się z Czeszką?! Wreszcie uniósł wzrok. – Może ja po prostu kupię ten wisiorek. Flora się skrzywiła. – Na Inicjację? Będą ją oglądać upíři z celé Evropy. Paříž, Berlín, Mnichov, Praha, Řím, Vídeň. Nawet z Moskwy przyjechała jakaś ekipa. Mówię ci – wariactwo. Wykupili najdroższy alkohol, a teraz awanturują się w „Krwawej Mary”.

Dariusz zmarszczył czoło. – Czyli – za słabe? – Chudé a špatné. – Szpetne? – zdziwił się. – Kiepskie, marne. – To co radzisz? Tylko proszę, niech to nie będzie jakieś stare i wielkie. Oboje zmieniliśmy się niedawno. Flora zastanawiała się chwilę. Długimi pazurami przebierała po ustach z taką szybkością, aż Dariusz przeraził się, że się zatnie. Wreszcie w jej oczach ujrzał błysk. – Vím! – Kobieta schowała serduszko, starannie zamknęła gablotkę i zniknęła na zapleczu. Zza drzwi dobiegał go hałas przesuwanych przedmiotów. Trwało to długo, bardzo długo. Znudzony podszedł do wielkiej szklanej ściany i wyjrzał na zewnątrz. Po drugiej stronie uliczki była kawiarenka z uroczym szyldem „Krew jak czekolada”. Siedziała tam tyłem do niego jakaś zjawiskowa para, ubrana z wyjątkowym smakiem. On miał na sobie coś w rodzaju surduta – świetnie skrojonego, w pięknej ciemnopopielatej barwie, ona – lśniącą czarną suknię opinającą fantastyczne kształty. Wyglądali zaskakująco znajomo. Hm, znał te kształty, znał bardzo dobrze! Para nachyliła się do siebie i kobieta powiedziała coś cicho. Dariusz spurpurowiał, jakby go ktoś trzasnął w twarz i włączył językiem swoje cudeńko. Uszy zapłonęły mu z ciekawości, serce załomotało. Teraz doskonale słyszał nie tylko każdy szept, ale także oddech i przełknięcie śliny. – …jest dla Czyścicieli czymś w rodzaju tabu. Stąd abstynencja. A ponieważ przyjmuję ich regułę, nie będę piła ludzkiej krwi. – Milena dotknęła ustami pucharu. – Ale ze zwierzęcej nie zrezygnuję. Dariusz odetchnął. Gadają o krwi. Spoko. – A co z seksem…? – spytał Dorian i założył nogę na nogę. – W trakcie… też nie…? O żesz…! A co go to interesuje…?! Dariusz położył dłoń na klamce, by wybiec i trzasnąć go w zęby… i cofnął dłoń. Właśnie, co z seksem? Milena milczała, skonsternowana, odwróciła lekko twarz. Nawet stąd widział, że się zarumieniła. No chociaż tyle ma przyzwoitości! – Nie wiem. – Zaśmiała się nerwowo. – Nie pomyślałam, żeby o to spytać. – ZNALAZLAM! – Huk niemal rozerwał Darkowi głowę. W jednej chwili spocił się,

przykucnął przerażony i złapał za serce. Językiem wyłączył „trzy w jednym”. Flora wytrzeszczała oczy. – Slodka Lilith, co jsem udělala? – spytała zdumiona. Dariusz wstał z podłogi i otrzepał skraj peleryny. Chwilę jeszcze trzęsły mu się nogi. – Nic, zupełnie nic. Poślizgnąłem się. Flora skrzywiła się kwaśno i położyła na szklanym blacie spory wisior w kształcie słońca. Promienie wiły się wokół wypukłego środka jak węże, całość przypominała trochę miniaturową maskę. Ale najbardziej zadziwiający był metal, z którego go wykonano – srebrzysto-czarny, o fascynującym połysku. – Piękny – ucieszył się Dariusz. Czarne słońce idealnie symbolizowało to, kim była Milena. – Z czego to? – Nie wiem, ciągle zapominam. Ale ani zlato, ani platina, nebo stříbro. – Stop tytanu? Kobieta prychnęła. – To bych zapamietala. Niestety, je velký a starý. By bylo dobré, aby oczyścil go jakiś šaman. Nigdy nie wiadomo, czy nie jest prokletý. – Co? – Przeklęty, oblożony klątwą. – Tak, klątwą – mruknął Dariusz. Uniósł ręce nad głowę i wydał nieartykułowany dźwięk. – Uuuu…! Flora pokręciła głową, zdegustowana. – Ty, rzeczywiście, musisz być bardzo mladý. – Kobieto! Wciskają ci kit przez stulecia, a ty to łykasz jak pelikan. – Cmoknął z dezaprobatą. – Ale jsem glupia! – Flora puknęła się otartą dłonią w czoło i uśmiechnęła złośliwie. – Oczywiście, że nie ma klątw. Upíři też ne. Dariusz się zawahał. Wzruszył ramionami i westchnął. – Naprawdę jesteśmy z innych światów. I mówimy różnymi językami. – To nie był polski? – zdziwiła się sprzedawczyni. – Honduraski – warknął i przysunął do siebie wisior. – Ile? – Jak dla ciebie – dwadzieścia tysięcy – to akurat powiedziała wyjątkowo poprawnie.

– Co?! Za taki staroć? – Wlaśnie dlatego tyle. Sam metal jest drogi. I kamienie cenne. Dariusz wytężył wzrok. Rzeczywiście, „oczy” słońca wykonane były z malusieńkich czerwonych kamyczków. – Nie wiem, czy takie cenne, skoro trzeba się przyglądać. – Nejsou obyčejne. Jeśli dasz swojej kobiecie, nie będzie patrzeć za innym – zapewniła żarliwie. Dariusz zerknął przez szybę, w stronę kawiarni. Flora podążyła wzrokiem za nim i raz jeszcze kiwnęła znacząco głową. Jeśli dotąd miał wątpliwości, czy zauważyła, jak podgląda Milenę, to definitywnie zostały rozwiane. – Nie wierzę w takie brednie – mruknął przez zaciśnięte zęby. – Spodoba się jej. Nie będzie mogla się s tím rozstać. Dariusz obracał w dłoni czarne słońce. – A kiedy se ho dotkne, pomyśli o tobie – obiecała. – Dam dyszkę. – Okej! – Rozpromieniła się. Od dawna starała się to komuś opchnąć, ale żaden wampir nie chciał nosić słońca. – Kupileś. Dariusz pożałował, że nie targował się dłużej i z żalem wyciągnął portfel. Z drugiej strony, pomyślał, wydaję pieniądze, które zarobiłem, sprzedając krew Mileny… Machnął ręką i z uśmiechem wyłożył banknoty. – Tylko ładnie zapakuj. I dorzuć jakiś fajny łańcuszek. – Robi się. – Flora zatarła ręce. – Chociaż do tego bardziej będzie pasować černá tanga. Darek wytrzeszczył oczy. – Co czarne?! – Rzemień. – Niech będzie rzemień. Ja tam się nie zam. Chwilę potem włożył zgrabną paczuszkę do kieszeni, wyszedł za próg sklepu i zawahał się. Bardzo pragnął podejść do Mileny, przegonić jej gacha i wręczyć swoje cacuszko… Z drugiej jednak strony miał niepowtarzalną okazję, by poznać, co łączy ją z Dorianem. Raz jeszcze zerknął w stronę kawiarni, zawinął się peleryną i cichcem siadł w pobliskim pubie. Znalazł miejsce dość ustronne, w którym było luźno, a szum rozmów nie przeszkadzał w

podsłuchiwaniu szczebiocącej parki. *** Radek rozglądał się nerwowo. Zapadł już zmierzch i ostatnie szarawe postacie opuszczały teren Cmentarza Centralnego. Latarnie przy głównych alejach rzucały skąpy żółtawy blask, w którego świetle skóra nabierała niezdrowego, woskowego koloru, lekki wiatr poruszał niemrawo gałęziami, wzmagając uczucie chłodu. Mimo że był koniec maja, temperatura nie sprzyjała nocnym eskapadom. Zapiął kurtkę i zaczął już rozważać, czy jednak nie wrócić do domu, kiedy ujrzał szybko idącą osóbkę. Była ubrana jak na wyprawę w góry i tylko po ruchach można było poznać, że z pewnością jest to kobieta. Ciemna postać zatrzymała się nieopodal. – Halo – padł szept. – Jest tu ktoś? Radek wstał z cmentarnej ławeczki i wszedł w krąg światła. – Dobry wieczór. – Czy „dobry”, to się okaże. Ma pan wszystko? Radek wyciągnął z krzaków wypchany plecak. – Jeśli mamy to zrobić, przejdźmy lepiej na „ty” – zasugerował. – Oczywiście. – Kobieta zbliżyła się do niego i podała rękę. – Małgorzata. – Radosław. – Potrząsnęli dłońmi i spojrzeli na siebie tak jakoś uroczyście. – Jesteś pewna…? – Tak – odparła zdecydowanie. – Przyjrzałam się bratu: jego zębom, oczom, paznokciom… Zmienił się, i to bardzo. Nawet zapach ma inny. Nie jest człowiekiem, już nie. Próbowałam go ratować, błagałam, by zwrócił się ku Bogu… Radek cmoknął, zdegustowany. Nie interesowały go religijne motywy Małgorzaty. – Nie zwlekajmy, późno już. Ruszyli, ramię w ramię, ku kwaterom w najstarszej części cmentarza. Szli bez słowa, starannie unikając oświetlonych miejsc, by nie zaczepił ich jakiś pracownik ochrony i nie zawrócił do wyjścia. Nikogo wprawdzie nie spotkali, ale dwukrotnie pomylili drogę w gąszczu alejek, a od jakiegoś czasu towarzyszył im lis przemykający cicho pomiędzy grobami. Zrobiło się strasznie i ponuro. Kiedy skręcili w kolejną, mroczną dróżkę, Małgośka szepnęła, by dodać Radkowi nieco otuchy: – Mam kontakt z bardzo zaawansowaną grupą modlitewną. Poprosiłam o wsparcie

duchowe. – Cudownie – mruknął pod nosem Radek. – A nikt nie chciał się z tobą wybrać? – To dyletanci – prychnęła. – Modlą się, wierzą w Boga, a nie widzą ciemności. Są zaślepieni. – A ty widzisz więcej? – Myślisz, że mnie to cieszy? O wiele łatwiej żyć, jak gdyby nigdy nic. W oddali jakaś spóźniona kobiecina wstała od świeżego grobu, lśniącego blaskiem płonących zniczy. – A co odkryłaś? No… oprócz ostrych zębów i tak dalej. – Przede wszystkim, że mogą wymazywać wspomnienia. Zauważyłeś? Radek zacisnął usta. – Zauważyłeś? – powtórzyła pytanie. – Tak – odparł niechętnie. – Mam… zaniki pamięci. Byłem z tym nawet u hipnoterapeuty. – Po co? – zdziwiła się. – Pod wpływem hipnozy można czasem dotrzeć do tego, co się wydarzyło. – O! I co? – zaciekawiła się. – Lekarz przerwał sesję. Krzyczałem… i – chrząknął zażenowany – zasłabłem. – Jakieś wspomnienie? – Tylko jedno. Byłem w podziemiach z Mileną. – Wiedziałam! – syknęła z tryumfem. – Jej dusza zgniła. I tu przechodzimy do punktu drugiego. – Tak? – One się mnożą – niemal wypluła ostatnie słowo. – To roznosi się jak zaraza. Najpierw Darek, potem ona. Każdego może to spotkać. À propos, od razu rozpoznałam twoją ranę. Taka sama jak u mojego brata, zanim się zmienił. Radek odruchowo pomasował szyję. – Zauważyłaś i… nie boisz się ze mną iść? – zdziwił się. – Z tobą? – zachichotała. – Ty z pewnością się nie zmieniłeś. Widziałam, jak się ślinisz do Mileny. Wystarczy wymienić jej imię. – To moja prywatna sprawa – zauważył oschle – i nie ma nic wspólnego…

– A jak myślisz – przerwała mu – co cię do niej tak ciągnie? Miłość? O nie. Miłość pochodzi od Boga. Jest czysta, szczera i prawdziwa. Ty czujesz żądzę. Trzyma cię przy niej na smyczy, więzi duszę i tumani umysł. One tak do siebie wabią. Nawet nie muszą się specjalnie starać. Radek milczał, wstrząśnięty. Nigdy tak nie postrzegał tego, co czuł do Mileny, teraz jednak ujrzał siebie z całkiem innej perspektywy – zniewolonego, niezdolnego do szczęśliwego życia, goniącego w piętkę jak chomik w kole. Od kwietnia jego umysł całkowicie wypełniał obraz kobiety, która go nie chciała, w ogóle nawet nie widziała w nim mężczyzny. Było to tym bardziej bolesne, że w marzeniach spędzał z nią każdą wolną chwilę. Po prostu zamykał oczy i pojawiała się Ona – taka śliczna, cudowna, jedyna. Najczęściej się z nią kochał, ale czasem tylko szedł za rękę albo po prostu leżeli obok siebie wypełnieni absolutnym spokojem. Owszem, była to chora ułuda, która trawiła go od środka, miał też świadomość, że wiecznie rozproszony pracował coraz gorzej – ale nie potrafił z tym walczyć. Nieraz próbował, mówił do siebie: „nie myśl o niej, nie myśl o niej”, ale było to jak mantra z różowym słoniem. Im więcej razy powtarza się: „nie myślę o różowym słoniu”, tym bardziej staje się realny. Stanęli przed pochyłym grobowcem. Obraz tego miejsca był jednym z niewielu wspomnień, które Radek odzyskał samoistnie. To tędy ktoś wyniósł go dwa miesiące temu spod ziemi – pogryzionego, osłabionego, bez pamięci i… poważnie wykrwawionego. Uratowała go tylko szybka transfuzja. – Jesteśmy na miejscu – rzekł, wskazując zapuszczony zakątek. Nagły lęk ścisnął mu gardło. Tak blisko był śmierci… Naprawdę blisko. Małgośka zdjęła ostrożnie swój bagaż, obejrzała krytycznie zaniedbane zabudowanie i pchnęła ciężkie drzwi. Ani drgnęły. Niezrażona, wyjęła z plecaka łom i wprawnym ruchem podważyła zawiasy. – Jesteś silna – zauważył, lustrując jej szczupłą sylwetkę. – Nie widać tego po tobie. – Kiedyś rzucałam oszczepem. A odkąd mój brat stracił duszę, zaczęłam trenować boks. Życie wielu ludzi jest teraz w moich rękach. Radek zagryzł wargi, by nie wybuchnąć niepohamowanym chichotem. – Nie przesadzasz? A co ty możesz? – Wszystko. Ze mną jest sam Pan Bóg. Chroni mnie i wspiera. Słowa te zabrzmiały jak wyznanie fanatyczki i z pewnością tym były. Radek się

zaniepokoił.

Wtem

zrozumiał,

że

nie

dogadali

najważniejszego.

To

było

wręcz

nieprawdopodobne, ale on, dziennikarz, przylazł z obcą kobietą w środku nocy na cmentarz i nie zadał podstawowego pytania. Po prostu z góry zakładał, że mają takie same priorytety i plany. On chciał śledzić ukochaną kobietę, ona, jak sądził, poznać tajemnice brata. – A dokładnie…? Co zamierzasz? – spytał, jakże poniewczasie. Małgośce zaświeciły się oczy. – Chyba wiadomo? – Jednym ruchem rozpięła suwak. Pod kurtką widoczny był szeroki myśliwski pas, z którego sterczały dwa zaostrzone kołki. Radek wytrzeszczył oczy. – Oszalałaś?! – A co myślałeś? – syknęła. – To niepoważne! Chciałem… obserwować. Porobić zdjęcia – bez flesza, oczywiście, i zejść do nieznanej części podziemi. Małgośka szybkim ruchem wyjęła swoją broń zza pasa. – Decyduj się, jesteś ze mną, czy odpadasz? – Ale – kołki…?! Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem i otworzyła plecak. Nieforemny kształt zagrzechotał metalicznie. – Sądzisz, że niosę tylko to? – spytała retorycznie, zakładając kask. Radek zbladł. Nawet nie chciał pytać, co tam ma i skąd. – Nie zrobię krzywdy Milenie. Kocham ją – wysapał zdenerwowany. – Nawet jeśli dla niej nie istnieję. – Jesteś idiotą. Ona zmarła. Nie żyje. Trup! Chodzące ciało bez duszy! Obraza boska…! – Wykrzywiła usta w grymasie odrazy. – Nieprawda. Widziałem, jak oddycha. Jest ciepła. Żywa. Może trochę dziwna… – Zmieliła ci mózg…! – wydyszała mu w twarz ze złością. Wsunęła kołki za pas, mocno, zdecydowanie, jakby ćwiczyła to od jakiegoś czasu. Chwilę jeszcze płonęły jej oczy i wtem opuściła bezsilnie ramiona. To było takie nieoczekiwane, że aż go zaniepokoiło. – Co się stało? – Nic. Zupełnie nic – odparła martwo Małgorzata. – Po prostu znowu jestem sama. Odejdź. Odejdź i zapomnij. Myśl sobie dalej, jaka jest cudowna. Nieważne, że giną ludzie.

Wpadaj sobie w podziemiach na urwane nogi i udawaj, że to nic takiego. No…! Idź! Wracaj przed telewizor! – Pchnęła go wściekle, a w kąciku oczu błysnęły jej łzy. – A ty? – A ja pójdę z Bogiem. – Otworzyła grobowiec i zniknęła w jego czeluściach. Radek patrzył za dziewczyną jak porażony. Noc była coraz głębsza. Zza pobliskiego nagrobka wysunął pysk lis, który tak długo im towarzyszył i syknął, jakby był wściekły. Ten dźwięk niepokojąco przypominał głos, którym mówiła do niego Małgośka. – O Boże – szepnął. – Ta wariatka zatłucze mi Milenkę. *** Milena czuła się fantastycznie. Właśnie wypiła przepyszny koktajl czekoladowy z krwią jakiegoś egzotycznego ptaka, nie martwiąc się o kalorie (ech, ta wampirza przemiana materii!), widziała też, że goście siedzący w głębi lokalu pokazują ją sobie dyskretnie i to w jak najbardziej pozytywnym kontekście. Nic dziwnego – wyglądała świetnie, a u jej boku siedział zabójczo przystojny wampir wpatrzony w nią jak w obrazek. Nie miała wątpliwości, że jest królową wieczoru, chociaż się jeszcze nie zaczął. Raz jeszcze zerknęła na swego towarzysza – wciąż patrzył na nią z zachwytem – a jej serce rozdzwoniło się jak w kościele. Dorian najwyraźniej dał się porwać czarowi chwili. Prześlizgnął się wzrokiem po jej dekolcie i spojrzał głęboko w oczy. Kiedy splótł ich palce, po plecach Mileny przeszedł dreszcz. Pragnął jej, co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości. Wiedziała też, że przez skórę poczuł wzbierające w niej pożądanie i ma świadomość, że działa na nią tak samo. Ten sposób odczytywania emocji wciąż był dla niej czymś nowym i szalenie ekscytującym, zwłaszcza, że nie przekroczyli granicy pieszczot. – Zamilkłaś. – Uśmiechnął się czarująco. – Planujesz wieczór? Noc? Spłoniła się i odwróciła wzrok. Taka bezpośredniość ją deprymowała. – Nie jesteś zbyt pewny siebie? – Ani trochę, aniele. Już wiem, że lubisz mnie… lizać – wyjawił szeptem. Teraz poczerwieniała po cebulki włosów. – Wszystkie wampiry lubią – odparła szybko. Głos miała chrapliwy, jakby coś stanęło jej w gardle. – Tak? – zdziwił się. – Nie martw się, masz pierwszeństwo.

– Jesteś niegrzeczny – poskarżyła się. – Hm, niegrzeczny? – Poprawił kosmyk włosów opadający na jej twarz i się przysunął. Jego zapach się wzmógł i było to doprawdy bardzo przyjemne doznanie. – Nawet arogancki. Wiesz, że jeszcze nie spotkałam dobrze wychowanego wampira? Może poza jednym. Wampir wyszczerzył zęby. – Nie mówię o tobie – zastrzegła się. – Tak mi przykro – skłamał bezczelnie. – A może lubisz niegrzecznych chłopców? Uwielbiała. Czy jakakolwiek wampirzyca mogła preferować uległych, ciapowatych facetów? To byłoby… perwersyjne. – Znowu milczysz. To chyba znaczy „tak”. – Może… – Cieszę się, że coraz więcej o sobie wiemy. To nas do siebie zbliża. – Musnął ustami wnętrze jej dłoni. Pierś Mileny gwałtownie zafalowała. Wiedziała, jak kończą się takie pocałunki. A miała… och, miała z nim porozmawiać… bez… migdalenia się i tym podobnych… Ssanie palców zaliczało się do tym podobnych, zdecydowanie zaliczało. Wyswobodziła z uścisku wilgotną dłoń. – Kiedy jest się z kimś blisko, stawia się na szczerość, nie sądzisz? A ja wciąż nie wiem, dlaczego wydałeś mnie Rodzinie – spytała cicho. Zarzut był jak najbardziej na miejscu. Sam sugerował, że nie powinna ujawniać się w ich społeczności, a potem poinformował najbardziej wpływowe wampiry, że chodzi za dnia, a jej krew działa na innych. Na ustach Doriana pojawił się dziwny grymas, jakby uśmiech zastygł mu w pół drogi. Mężczyzna wyprostował się i intymna atmosfera prysła. – Nie mówmy o tym. – Ależ mówmy. – Nie. – W jego oczach ujrzała obcy błysk, twardy, pełen tajonej niechęci. Wiedziała, że nie zamierza zdradzić ani słowa więcej. Zagryzła wargi. – Masz mnie za głupią kozę – powiedziała z goryczą. – Co to ładnie wygląda, ale nie warto z nią rozmawiać.

Dorian poruszył się nerwowo. – To nie tak. – A jak? – Nie wciągniesz mnie w tę dyskusję. Milena uniosła brwi. Ona?! Ona nie wciągnie go w dyskusję? Przecież jest dziennikarką! Przez chwilę zbierała myśli, błądząc wzrokiem po witrynie chłodniczej. Była zastawiona delicjami, których nie uświadczysz na górze. W pucharkach, obok czekoladowych deserów, stały – zdobione żurawiną i owocowymi musami – mięsne galaretki o dziwnych nazwach: „Palec Boży”, „Inkwizycja”, „Patrz na mnie”. – Powiedz mi, kiedy się urodziłeś? – zagadnęła naraz niewinnie. – Dlaczego pytasz? – spytał Dorian podejrzliwie. Nie wiedzieć czemu, ta nagła zmiana tematu bardzo go zaniepokoiła. – To chyba nie tajemnica? – W 1805. W Danii. Milena zamrugała skonsternowana. Odpowiedź zbiła ją z tropu. Nic nie wiedziała o Danii z początku XIX wieku. Poza tym, że żył tam Andersen, ten baśniopisarz. – Nie jesteś Polakiem? – Moja matka była pół krwi Polką, w połowie Dunką. Ojciec stuprocentowym Niemcem. Coś jeszcze, pani redaktor? Zagryzła wargi, ale się nie poddała. – Tak. – Uniosła spojrzenie. – W twoich czasach nie brało się kobiet serio, prawda? Dorian chrząknął. – Zawsze otaczano je szacunkiem. – Nie miały żadnych praw. – O co ci chodzi? Będziemy teraz rozmawiać o prawach kobiet? – zdenerwował się. – Nie. Chciałam tylko powiedzieć, że nie traktujesz mnie poważnie, ponieważ jestem kobietą. – No nie! – Dorian odchylił się na krześle, nie kryjąc irytacji. – Tylko nie rób ze mnie szowinisty! Milena chwyciła jego dłoń i mocno zacisnęła na niej palce. – To mów – zażądała.

Dorian wyrwał rękę z jej żelaznego uchwytu. – Nie tędy droga, moja panno – rzekł lodowato, z trudem utrzymując zęby w dziąsłach. – Zdenerwowałeś się. – Czym…? – Potarł szyję. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, jakiego jeszcze nie widziała – spięty, sztuczny, drgający w kącikach ust. – Po co psujesz ten wieczór? Bądź piękna! Ciesz się! Niedługo twój wielki moment. A ty piłujesz mnie o sprawy… – Jakie sprawy? – Och…! – Wstał. – Zapłacę. Nie ruszaj się stąd, zaraz wracam. Milena zmarszczyła brwi, rozczarowana jego zachowaniem. Patrząc, jak podchodzi do kontuaru – taki przystojny, szykowny, elegancki – z żalem stwierdziła, że dzieli ich więcej, niż sądziła. Odwróciła się zamyślona w stronę szyby i… zdrętwiała. Na zewnątrz stał Grisza: ta sama potężna postura, postawa wojownika, wielkie, włochate ręce. Dzięki wspomnieniom Marii znała to ciało lepiej, niżby chciała. Zamrugała, ale obraz nie znikał – wampir, który trząsł Podziemiem jako szef ochrony, i który zginął, ratując jej życie, opierał dłonie o szklaną taflę, gapił się na nią tymi swoimi wielkimi ślepiami, a z ust ciekła mu ślina. Był pijany. Nie, nie był pijany, był niemal zalany w trupa. Twarz miał spuchniętą, włosy zmierzwione, wzrok rozbiegany… Kołysząc się, jakimś dziwnym trafem zmieścił się w drzwiach, zatoczył się w pobliżu jej krzesła i nagle wrzasnął: – Skaży! Gdie moi zuby?![2] – Jego oddech był poza skalą. Po prostu kwintesencja fermentacji. – Otdaj ich mnie![3] Słyszysz? Milena wbiła się w siedzenie. To było niemożliwe. Spłonął na jej oczach! – Grisza…? – wyszeptała zmartwiałymi ustami. Nie wiedziała, co jest straszniejsze – widok zmartwychwstałego wampira czy kretyńskie żądania. Zza pleców olbrzyma starał się dostać do niej Dorian, by chronić ją, odsunąć tę chybocącą się górę mięśni, zrobić cokolwiek. Były to jednak rozpaczliwe próby. Mocarny dwumetrowy wampir trzasnął go, nie patrząc za siebie, a potem dopadł Mileny. Chwycił ją wpół i potrząsnął jak snopkiem. – Gdie zuby?! – Jak to możliwe? – wydyszała. Czuła się jak żywcem wyjęta z horroru. Cuchnący oddech pozbawiał ją tchu, ściskane żebra bolały, najbardziej jednak przerażająca była myśl, która

nagle pojawiła się w głowie. A może… nie powiedzieli jej wszystkiego? Może wampiry żyją po śmierci?! Zrobiło się jej przeraźliwie zimno. W jednej chwili pobladła, struchlała. – Przecież cię pochowałam! Osobiście! – Ja nie Grisza, ja Lew! Jego brat! Serce, które trzepotało w piersi, zwolniło. Rzeczywiście, podobieństwo było spore, ale mężczyzna miał subtelniejsze rysy niż zmarły wampir, inny profil i wykrój ust. – Tak… mi… przykro – wydusiła z siebie z wielkim trudem. Lew wykrzywił twarz. Nagle puścił ją, osunął się na podłogę, a po policzkach popłynęły mu wielkie, pijackie łzy. Drzwi otworzyły się ponownie i wpadła przez nie nietuzinkowa para. Dziewczyna miała na sobie gorset, mitenki, długie buty i powiewną spódniczkę. Włosy, spięte ostrymi szpilkami, ściągnięte były niemal na czubku głowy w imponujący koński ogon. Mocny makijaż i paznokcie pociągnięte czerwonym lakierem ostrzegały, by nie podchodzić zbyt blisko. Jej towarzysz – drobny, o bystrych oczach i szybkich ruchach – cały był na czarno. Uwagę przyciągały jego tatuaże w kształcie wijących się węży, tunele w uszach oraz kolczyki na brwiach, wargach i w nosie. Dziewczyna ogarnęła wnętrze spojrzeniem, zatrzymując wzrok na blondynce w czarnej sukni. – Nic ci nie zrobił? – spytała niespokojnie. W jej głosie pobrzmiewały echa wschodniego akcentu. Milena przełknęła ślinę i poruszyła głową, aż chrupnęło w karku. Wszystko miała na miejscu, nawet sukienka się zbytnio nie pogniotła. – Nie. Ale chyba uszkodził… – Spojrzała w kąt, z którego gramolił się Dorian. Był wstrząśnięty, że nie obronił swej podopiecznej, ale cały. – Nie, nic się nie stało. O co mu chodzi? – Wskazała brodą na Lwa. – Właśnie dowiedział się, że jego brat zginął – zacisnęła usta – zdradzając mentora. Milena popatrzyła na Lwa. Wciąż siedział na podłodze. Stan jego upojenia był poważny – czkał, wzrok miał mętny i momentami tracił świadomość. – Dużo wypił? – Kilka butelek spirytusu. Milenie opadła szczęka.

– Ile…?! – Dwie albo trzy. Nie licząc koniaku. – Podeszła sztywnym krokiem, skłoniła szybko głowę. – Irina. Przyboczna Lwa. A to Gawryluk, sługa. Przyjechaliśmy na twoją Inicjację z Moskwy. To dla nas zaszczyt poznać chodzącą za dnia. Milena próbowała powtórzyć jej gest, niestety, drgnęły jej przy tym ramiona, jakby nie wiedziała, czy się zdziwić, czy skulić. – Milena, ale to pewnie już wiesz. – Nachyliła się do niej i szeptem zadała wciąż nurtujące ją pytanie. – Czego on ode mnie chciał? Wciąż pytał o jakieś zuby. Lew padł nieprzytomny i zachrapał. Barman zakołysał się za kontuarem, jakby chciał usunąć go z lokalu, ale nie śmiał tego uczynić. Irina pstryknęła na Gawryluka, a ten pociągnął olbrzyma w kąt kawiarni. – W „Krwawej Mary” ktoś mu powiedział, że zachowałaś naszyjnik, który nosił Grigorij. Milena przytaknęła. Uniosła pytająco brwi, czekając na wyjaśnienia. – I że jesteś piękną blondynką w długiej, czarnej sukni. Miło było usłyszeć, że tak ją postrzegają, ale… – I…? Co to ma wspólnego…? – Ten naszyjnik… to zęby Lwa. Ludzkie zęby. – Irina chrząknęła zażenowana, jakby posiadanie pamiątki z tego okresu było wstydliwe. – Kiedy stali się wampirami, pamienialisia. Lew nosi naszyjnik brata, a on nosił jego. Milena otworzyła usta. Raz jeszcze spojrzała na Lwa. Rzeczywiście, na włochatej piersi spoczywał rząd zębów nanizanych na jakąś giętką metalową nić. – Aha. – Zamilkła, analizując informacje. – I teraz chce je z powrotem? – Jak najbardziej. Wierzy, że ktoś mógłby je… wykorzystać. Nie wiem jak, ale to jego obsesja. Obawiam się, że nie zachowasz swojego suwienira. Milena wzruszyła ramionami. – Spoko. Rozumiem, że ma dla niego szczególną wartość. Są w moim domu, oddam zaraz po Inicjacji. Irina się rozpromieniła. Klepnęła dziewczynę po plecach, aż zadudniło. – A mówią, że u was wszystko na diengi liczą. – Wyszczerzyła zęby. Każda końcóweczka pokryta była szczerym złotem. – No, dawaj, Gawryluk! Nada Lwa na nogi postawić! Gawryluk wyjął ze skórzanej sakwy przytroczonej do pasa małą metalową kasetkę. Była

w niej strzykawka i kilka ampułek z niebieskawym płynem. Mężczyzna szybko napełnił strzykawkę, obnażył pierś Lwa i z rozmachem wbił igłę w serce. – O Boże! – jęknęła przerażona Milena. Dorian wytrzeszczył oczy i zakrztusił się śliną. Gawryluk nacisnął tłok i niebieskawy płyn zniknął ze strzykawki. Lew skulił się, ciało objęła seria mikrowstrząsów, chwilę nic się nie działo i nagle, ze strasznym jękiem dochodzącym gdzieś z głębi trzewi, mężczyzna rozrzucił ramiona na boki. Leżał bez ruchu, widzieli więc, jak nabrzmiały mu żyły i jak po szyi spłynęły strużki potu. Wziął głęboki, świszczący wdech… …i nagle otworzył oczy. Były nieruchome i puste jak dwa szklane monitory. Wpatrywały się w Milenę bez zmrużenia powiek, a ona stała niezdolna do ruchu. Jednak największą grozę budziły źrenice. Były pionowe. Zamknął oczy. Milena cofnęła się o krok i oparła plecami o kontuar. Chwilę oddychała przerażona. To… spojrzenie…! Ono… nie było ludzkie. Dorian objął ją ramieniem. Jego twarz nie wyrażała emocji, ale dziewczyna wiedziała, że w środku towarzysz aż dygoce. – Chodźmy – szepnął. – Wyjdźmy stąd. TERAZ. Przekroczyli próg, skręcili za róg, przeszli pospiesznie wąską uliczkę i wtem wpadli na Dariusza. Był blady i zdenerwowany. – Wszystko w porządku? – Drżącą ręką przygładził jej włosy, oglądał twarz i całe ciało, jakby szukał śladów ataku. – Słyszałem, że brat Griszy poszedł cię szukać… Na pewno nic ci nie jest? – Nic! – Zirytowana uniosła ręce w górę. – Gdzie byliście, kiedy mną potrząsał?! Dorian spojrzał na Dariusza, Dariusz na Doriana. Wzruszyli zgodnie ramionami. – To działo się tak szybko – powiedział półgębkiem Dorian. – Przepraszam, że zawiodłem. Dariusz uśmiechnął się tryumfująco. – No właśnie, Dorian raczej się nie spisał – oświadczył zjadliwie, podając Milenie ramię. – Dalej ja cię poprowadzę. I tak będę czynił honory na Inicjacji. Dorian, chcąc nie chcąc, cofnął się, zwalniając miejsce u boku dziewczyny. Nic nie

powiedział, ale Milena kątem oka zauważyła, że drga mu szczęka. I bardzo dobrze, pomyślała. Ruszyli. Przodem szedł dumny jak paw Dariusz z najpiękniejszą wampirzycą jaką znał, za nimi podążał ponury Dorian. Mężczyzna przystanął na chwilę w cieniu zaułka, tam, gdzie blask latarni był szczególnie skąpy, nerwowo obejrzał się w stronę, z której właśnie przyszli, i oszczędnym gestem coś komuś wskazał. Z najgłębszego mroku wyłoniła się niewyraźna, drobna postać i wróciła do kafejki „Krew jak czekolada”. Z wolna zbliżała się północ. [2] Powiedz! Gdzie moje zęby?! (ros.) [3] Oddaj mi je! (ros.)

Rozdział 9 Z parkingu ruszały wypasione bryki – bentleye, ferrari, porschaki, astony i licho wie, co jeszcze – a Milena, gwiazda wieczoru, w towarzystwie dwóch szalenie atrakcyjnych facetów stała przy… segwayu. Samobieżnym, dwukołowym i jednoosobowym. Chrząknęła, uniosła wzrok i spytała: – Więc powiadasz, Dariuszu, że jedziemy na Inicjację? Darek zakołysał się na piętach. Nie cierpiał wychodzić na głupka, zwłaszcza przed Mileną, były jednak gorsze rzeczy niż zraniona duma. Chrząknął, rozejrzał się i zawołał nieco rozpaczliwie: – Dorian… Dorian…! Dorian podszedł ochoczo. Uwielbiał być bardziej potrzebny od Dariusza. – Tak? – Wyprostował się, wsunął kciuki w szlufki spodni i spojrzał z góry na konkurenta. – Może… eee… pojedziemy twoim wozem? Dorian wyszczerzył zęby. A potem uśmiech mu przygasł, a ramiona oklapły. – Zaparkowałem gdzie indziej. – Gdzie indziej? – chciała wiedzieć Milena. – W części dla samochodów dostawczych. To jest… ekhm… po drugiej stronie Centrum. Gdybym JA cię poprowadził, nie leźlibyśmy tu nadaremno. – TU jest główny parking i bezpośredni wyjazd na drogę – zauważył Dariusz. – Gdybym JA ci towarzyszył od początku, nie parkowałbym byle gdzie. – Panowie! – przerwała im Milena. – Nie chciałabym się spóźnić na Inicjację. Jestem pewna, że wszyscy to zauważą. Panowie poczuli się niekomfortowo. Dorian przeanalizował w myślach połączenia między parkingami oraz sieć dróg prowadzących do Wielkiej Sali i z przykrością doszedł do wniosku, że jest gorzej, niż sądził. – Musimy pójść do samochodu. To trochę zajmie. Milena wymownie spojrzała na swoje szpilki. Myśl, że ZNOWU miałaby w nich przemierzać całe Centrum brukowane kocimi łbami nie napawała jej radością. – Jak to cudownie, że mogę na was liczyć – rzekła zjadliwie. – Co za pomoc! Opieka!

Ochrona! Panowie byli coraz mniejsi. – Poniosę cię – zaproponował Dorian. – Możemy cię nieść na zmianę – zaofiarował się Dariusz. – Świetna myśl. Co za widowisko dla gości! – Rozłożyła ręce. – A kim ty się przejmujesz? Co najwyżej zobaczy cię obsługa Centrum – przekonywał Dariusz. Milena zmiażdżyła go wzrokiem i pomysł padł w zarodku. Kolejne samochody mijały ich w pośpiechu, niektórzy kierowcy zwalniali przy zjawiskowej blondynce, uchylali szybki i kłaniali się, pokazując zęby w szerokich uśmiechach. Dzięki temu wystrojona trójka nie tylko sterczała jak parasole, robiąc dobrą minę do złej gry, ale przy okazji wdychała spaliny. – Ale siara. I pomyśleć, że wszyscy spieszą się na próżno – mruknęła, machając podróżnym z niemiecką rejestracją. – Czy nie ma tu taksówek? – spytała nagle tchnięta nową myślą. – Nie – odparli zgodnie. – No nic, może Pola ma tu gdzieś jakiś wozik – jęknęła z nadzieją i wyjęła telefon komórkowy. Nim jednak nacisnęła pierwszą cyfrę, z samego końca parkingu podjechał do nich… pojazd. Trudno powiedzieć, co to było. Czołg? Opancerzona terenówka? Amfibia? W każdym razie wyglądał na trwały i odporny na ataki terrorystyczne. Opuściła się szyba, a za nią ukazała się twarz Lwa. – Pozwoltie do nas, zapraszam. – O dziwo, był trzeźwy jak świnia. Dorian stanął przed Mileną jak tarcza albo co najmniej kamizelka kuloodporna. – Dziękujemy, zaraz będzie nasz transport. – Mnie… styd… Panienka Milena pochowała mojego brata… Ja… – Zamilkł, jakby szukał słowa. W okienku pojawiła się głowa Iriny. – Wskakujcie, bo nie da nam żyć. Chociaż tyle zrobimy. Strasznie było mu głupio, kiedy wytrzeźwiał. No chodźcie, tu tyle miejsca! Dariusz patrzył na Irinę jak na zjawisko: chłonął jej śliczne wielkie oczy podkreślone ciemnymi cieniami, cudowne rzęsy, biust wychylający się znad gorseciku… Och, cała wyglądała jak z obrazka. Zafascynowany, trącił Milenę łokciem.

– To jak? Wsiadamy? – Nie sądzę – zaoponował Dorian. Milena się rozejrzała. Właśnie minął ich ostatni samochód i ogromny parking był teraz przeraźliwie pusty. Nawet idiota nie miałby nadziei, że gdzieś za kolumną pozostał jakikolwiek środek transportu. Poza segwayem. – Wsiadamy – zdecydowała. Dorian przytrzymał znacząco jej rękę. Zdenerwowała się. Za kogo on się ma?! Syknęła, potrząsnęła ramieniem i wsiadła. Za nią wskoczył radosny jak skowronek Dariusz, a na końcu, z oporami, Dorian. W środku było wygodnie i luksusowo jak w limuzynie. Po krótkiej prezentacji rozlokowali się na skórzanych kanapkach – Dariusz pospiesznie zajął miejsce koło Iriny, Dorian siadł między Mileną a Lwem. Kierowca – jak się domyślali, był nim Gawryluk – krył się za przesłoną oddzielającą kabinę od reszty pojazdu. – Wiecie, gdzie uroczystość? – upewnił się Dariusz. – Wiemy – Lew uśmiechnął się szeroko. – Ja tylko się przedzierzgnę. Irina, zajmis' gostiami[4]. Poszedł na tył pojazdu. Irina sięgnęła do barku i zaczęła napełniać kryształowy kieliszek jasnoczerwoną krwią z niewielkim dodatkiem alkoholu. Milena potrząsnęła przecząco głową. – Nie powinnam pić przed Inicjacją. Dorian zakrył dłonią kieliszek. – Jestem na służbie. Irina uniosła brwi, spojrzała na Doriana, potem na Milenę, a na jej usta wypełzł pogardliwy uśmieszek. – Ochrona? Myślałam, że randka. U nas jak ktoś chroni, to chroni. Dorian poczerwieniał. – A ja poproszę. – Dariusz przysunął się do wampirzycy i wyjął z jej dłoni szkło. – Dariusz jestem. To ja stworzyłem Milenę – powiedział głębokim barytonem. – Słyszałam, że… – zaczęła Irina. – Okej – przerwał jej, zły jak osa. – Zrobiłem to razem z Fidiaszem. To znaczy nie gryźliśmy jej RAZEM, ale… Pojazd wszedł w gwałtowny zakręt i wszyscy się przechylili. Dariusz z trudem uratował

swój kieliszek. – Może lepiej wypij – zaproponowała Milena. – Nie chciałabym, żebyś źle się prezentował na uroczystości. – Oczywiście. – Dariusz kiwnął głową i zanurzył usta we krwi. Zapadła błoga cisza przerywana jedynie miarową pracą silnika. Milena poprawiła włosy. Ten gest spowodował, że obróciła nieco głowę i kątem oka wychwyciła jakiś ruch. W szklanej przesłonie widoczne było niewyraźne odbicie Lwa. Zdjął koszulę, wytarł nią spocone ciało i wyjął nową. Był tak samo fantastycznie umięśniony jak Grisza. Odwrócił się, sięgając po musznik i wtedy na jego plecach ujrzała tatuaż. Przedstawiał węża połykającego człowieka. Przymknęła oczy. Familiant. – A co tak ticho? – spytał Lew, wpychając się między Milenę i Doriana. – Krow' niedobra? – Doskonała – pochwalił Dariusz. – Taka… delikatna. – A jaka ma być? Z diewoczki. Takoj malenkoj. – Machnął ręką może metr nad podłogą. Dariusz z trudem pohamował się, by nie trysnąć nią na tapicerkę. Opuścił kieliszek, tracąc ochotę na dalszą konsumpcję. Zerknął na rozluźnioną Irinę i nagle jej długie drapieżne paznokcie skojarzyły się mu z modliszką. Milena wydała się mu cudowniejsza niż kiedykolwiek. Lew mozolił się z zapinaniem koszuli. Grube palce z trudem radziły sobie z malutkimi dziurkami. – Mnie cozień… bardzo… przykro. Ja nie tak chciał poznakomit'sia – rzekł do Mileny. – Nie wiedziałam, że Grisza miał brata. – My… nie widzieli się długo. – Rodzinna kłótnia? Lew pokręcił przecząco głową. – Co innego. Ale ja wiedział, szto Grigorij umier. Spójrz. – Wysunął na chwilę swój naszyjnik, prezentując go dziewczynie. Zęby były nieco poczerniałe. – Spłonął w słońcu, kiedy mnie chronił – wyjaśniła. Wielkie palce zamarły przy ostatnim guziku. – Dobrze walczył? – spytał cicho. – Najlepiej. Nie miał sobie równych.

Lwu na chwilę rozbłysły oczy, a potem uśmiechnął się gorzko. – Ale zdradził. Tak żołnierz traci czest'[5]. – Nie znam się na tych wszystkich… zasadach – przyznała – ale wiem, że był lojalny. I to on został zdradzony przez mentora. – Jak to? – Wampir poruszył się nerwowo. Dorian rozpaczliwie dał Milenie znak zza pleców Rosjanina, by nie wdawała się w dyskusje. – Boli mnie – powiedziała chłodno, bardziej do Doriana niż do Lwa – że nikt po nim nie zapłakał. Dlatego powiem, jak było. Ponad sto pięćdziesiąt lat temu Otto miał przemienić ukochaną Griszy, Marię. W pewien specjalny sposób. – I co? – Lew chłonął każde jej słowo. – Nie udało się. Transformacja była… niepełna. Maria straciła rozum. Otto skłamał, że umarła i w tajemnicy ją torturował. Kiedy Grisza się dowiedział, stanął przeciwko niemu… I zginął. – Gdy tylko skończyła, zrozumiała, jak niepełny jest to obraz ostatnich dni Griszy, jak niebezpiecznie jest wdawać się w szczegóły przed Familiantem oraz że nie powinna zdradzać swych powiązań ze zmarłym, a tym bardziej paplać o pamięci krwi i roli Doriana. Zacisnęła usta i pobłogosławiła okoliczność, że właśnie się zatrzymali. Dorian skoczył otworzyć drzwi. – Wybaczcie, ale Milena ma swoje obowiązki – rzekł oficjalnym tonem i niemal wyciągnął ją z wozu. Był wściekły. *** Małgośka szła jak taran. Właściwie nie potrafiłaby racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego wybrała akurat tę drogę. Po prostu zmierzała przed siebie spięta, pełna energii i nienawiści. Była pewna, że postępuje słusznie. Ba! Bohatersko. Cel był oczywisty: dopaść potwory i wybawić z cielesnej powłoki ich odrażające, chore dusze. Tylko chwilami konstatowała, że wampirów jest co najmniej kilka – plus, oczywiście, Darek i Milena z tą swoją słodką, zakłamaną twarzyczką – nie zawracała sobie jednak tym głowy. Absolutnie zawierzała Bogu, nie wątpiąc w powodzenie misji nawet przez chwilę. Tylko jedno pytanie tłukło się w jej czaszce, budząc niepokój: co stanie się, kiedy już przebije brata kołkiem? Czy jego nieśmiertelna dusza będzie uratowana? A może Darek jest stracony na zawsze? Ta perspektywa przerażała ją o wiele bardziej niż śmierć

doczesnego ciała. Zwolniła, krok stał się mniej sprężysty. Najgorsza była świadomość, że zalążek zła musiał w nim tkwić od początku. Nie oszukiwała się, wiedziała, że to prawda, inaczej bowiem nie skusiłaby go ciemność. Ilekroć o tym pomyślała, czuła chłód w sercu, który pozbawiał ją zdolności wybaczania. Zatopiona w swych rozważaniach nawet nie zauważyła, że porusza się korytarzem, który jest zaskakująco czysty, wentylowany i oświetlony. Dopiero kiedy przeszła jakieś dwieście metrów, wyłączyła lampkę zamocowaną do kasku. Na cichy trzask przełącznika nałożył się miarowy odgłos czyichś kroków. Przywarła do wnęki w ścianie i zamarła bez ruchu. Z naprzeciwka szedł młody chłopak w czarnych dresach. W jego twarzy było coś starego, nawet ruchy miał powściągliwie, jakby szkoda mu było energii na szybki marsz. Zerknęła ku niemu z półmroku i wtedy ujrzała jarzące się srebrem oczy w obramowaniu ciemnego kaptura. Chłopak zatrzymał się kilka metrów od niej i przeszył ją spojrzeniem. Był zaskakująco spokojny. Oburzająco spokojny. Widziała przecież jego palce zwieńczone pazurami i ten srebrzysty blask bijący z oczu. Nie miała wątpliwości – był jednym z nich. – Podejdź, moje dziecko – rzekł. – Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy. W Małgośce się zagotowało, ale poskromiła emocje. Stanęła naprzeciw niego i wolno rozpięła suwak. Na widok kołków wampir zamrugał, a jego usta rozciągnęły się w uśmiechu pełnym rozmarzenia. – O… dawno nie widziałem czegoś takiego. Masz jakieś konkretne plany? – Mogę zacząć od ciebie – syknęła. – A potem? – Potem… – Pierś zafalowała jej z bólu. – Potem zabiję brata. I jego niedoszłą żonę. – Nazywają się jakoś? – spytał miękko. Ta jego… słodycz, grzeczny, miły głos potęgowały jej cierpienia. – A co to ciebie obchodzi?! Już nie będziesz żył! Ostatecznie! – Nie pamiętasz, jak mają na imię? – Doskonale pamiętam! Dariusz i Milena! Wampir pojawił się tuż przy Małgośce. Pogładził miękko jej policzek zimną, twardą dłonią, przyprawiając ją o dreszcze. – A jak brzmi twoje imię? Powiedziała, wciąż wpatrując się w jego oblicze. Dziwnie falowało. Z ciemnych jam

spoglądały gorejące oczy, policzki zapadały się i wybrzuszały, cienie wędrowały po pergaminowej skórze jak plamy na słońcu. Było to fascynujące i przerażające zarazem. – Pokazałeś mi swoją twarz. Prawdziwą twarz – zauważyła z satysfakcją. – Teraz wiem, że nic mi się nie wydawało. Że nie jesteś człowiekiem i takich jak ty jest więcej. – A ty zdradziłaś swoje prawdziwe imię. Przez ułamek sekundy nie wiedziała, o co mu chodzi. A potem uświadomiła sobie, że wcale nie powiedziała: „jestem Małgorzata Putyjas-Dąbek”, nic z tych rzeczy. Powiedziała coś całkiem innego. Było to imię… które znała tylko jakaś jej cząstka, tajemne słowo, do którego nigdy nie miała dostępu. Wampir uśmiechnął się smutno. – Wracaj do domu i zachowaj to, co tu widziałaś, dla siebie. – Nie chcę – szepnęła. Czuła, jak marzną jej dłonie, jak rozpaczliwie kołacze się w niej serce, jak traci władzę nad swoją wolą. – Masz czystą duszę. Ciesz się życiem, nie brudź jej w Podziemiu, nie kalaj bratobójstwem. – Dariusz nie jest już moim bratem. – Dziewczynie stanęły łzy w oczach. Tak ciężko było się sprzeciwiać temu dzieciakowi w kapturze. – Wciąż giną ludzie. Tyle zła. Tyle zła… – To nie jest twoja walka – odrzekł. – Nakazuję ci, odstąp. – Nie ciebie słucham – odparła i ujęła w dłonie kołki. Nie zdążyła ich wyjąć ani tym bardziej wbić w drobne ciało nastolatka. Chłopak szepnął jakieś słowo i zesztywniała. Oczy stały się szklane, ciało bezwolne, serce pękało z bólu. Oto dotarła niemal do jądra zła, a na jej drodze stanął szatan. Był silny, potężny i miał nad nią władzę. Osunęła się na ziemię, a on przeszedł nad nią, nawet nie patrząc za siebie. Nie potrafiła ocenić, jak długo tak leżała. W pewnym momencie zobaczyła, że mija ją Radek, nie dostrzegając ciała skulonego w cieniu wnęki. A potem nagle ujrzała nad sobą kobietę. Miała długie ciemne włosy, duże zielone oczy i bardzo bladą cerę. Ubrana była w suknię z czerwonej tafty i męską skórzaną kurtkę. Kiedy kucnęła, z wypchanej kieszeni wypadła jej kaseta. Schowała ją szybko, a następnie pomacała ciepłymi palcami szyję Małgośki i spojrzała w szklane źrenice. Na koniec wzrok przybyłej zatrzymał się na kołkach, które dziewczyna wciąż ściskała dłońmi, i wtedy jej oczy się zwęziły. – Żyjesz? – szepnęła.

Małgośka mrugnęła. – Nikt cię nie kąsał. Co ci jest? Milczała. Sama myśl, że miałaby wydać z siebie dźwięk, wydawała się tak porażająco męcząca, że nawet nie próbowała jej sformułować. Kobieta pochyliła się nad nią i niespodziewanie dotknęła ustami jej ust. Ciepłe powietrze wypełniło płuca leżącej bez ruchu dziewczyny, a stopy i dłonie zakłuły milionami igiełek. Ciało nie było już sztywne, dotyk – tępy, a otoczenie – odległe. Poczuła zimno podłogi, kamyczek pod lewą łopatką, drętwienie łydek. Zamrugała i odetchnęła głębiej, a na policzkach pojawił się blady rumieniec. – Kim jesteś? – szepnęła. – Dita… mmm… Edyta – poprawiła się. – Małgorzata. – Widzę, że ci lepiej. – Kobieta podała jej dłoń, pomagając wstać. – Pospiesz się, trzeba stąd wiać. Małgośka uniosła się z ziemi, z wysiłkiem poprawiła plecak. – Mam… mam… – Gdzieś w zakamarkach umysłu kołatały się słowa, że ma misję, że musi iść dalej, ale była taka skołowana… – Nieważne – szepnęła Dita, rozglądając się nerwowo. – One są tu wszędzie. Cud, że nikt cię nie znalazł. To dlatego, że brakuje straży. – Pociągnęła ją za sobą. Małgośka szła jak otępiała. – Jesteś człowiekiem? – O tak. Słabym, powolnym, z całkowicie bezużytecznym nosem i różowymi paznokietkami. – Dita bez zastanowienia skręciła w jakiś niewielki tunel i kiwnęła nagląco. Była bardzo pewna siebie i zdecydowana. – Znasz podziemia? – Niezbyt dobrze. Ale wiem, jak iść do wyjścia. Małgośka zatrzymała się gwałtownie. – Muszę wiedzieć, co do nich masz. Bo ja… ja… – Odruchowo ścisnęła kołki. – Spokojnie, jesteśmy po tej samej stronie barykady. – Dita szła dalej, nie czekając. Małgorzata pobiegła za nią, zdenerwowana, że mogłyby się rozdzielić. W głowie jej się kręciło, wciąż była słaba.

– Przez nie straciłam brata – wyznała. – Kiedyś tu wrócę i powybijam je co do nogi. – Sama? – zdziwiła się Dita. – Przecież to idiotyczne. – Jeśli się przyłączysz, będziemy dwie. Dita uśmiechnęła się pogardliwie. – Dwie dziewczynki z kołeczkami. Po prostu padną z wrażenia. Małgośka zacisnęła usta. Gorycz tryskała z niej fontannami. – Czemu nikt nie chce mi pomóc? – wybuchnęła. – Mam bazę, narzędzia, broń… I co…?! Jestem sama jak palec. – Bazę…! Pewnie to jakaś cuchnąca piwnica. – Nie. Dom na przedmieściach. Dita zwolniła. Zelektryzowała ją informacja o bezpiecznym lokum. Teraz, kiedy została wyrzucona poza nawias wampirzego społeczeństwa, musiała znaleźć mieszkanie dostosowane do ludzkich potrzeb. Chrząknęła, a na jej twarzy pojawił się przymilny uśmiech. – Właściwie… chętnie poznam twoje plany – zaproponowała ostrożnie. – Powinnyśmy się wspierać, prawda? – Ja myślę…! Chcesz obejrzeć moją bazę? Oszalejesz, jak ją zobaczysz. – Możemy tam iść nawet teraz. Małgośka rozpromieniła się, oczy zapłonęły jej natchnionym blaskiem. – Wiedziałam, że Bóg mi kogoś ześle – szepnęła wzruszona. – Będziemy jak anioły zniszczenia. Ty i ja. – Musiałabym zamieszkać w twoim niebie – zasugerowała Dita niby żartem. Nie mogła już posługiwać się Głosem, jednak lata manipulowania ludźmi nie poszły na marne. Małgośka złapała haczyk. – A chciałabyś? – spytała z nadzieją. – Byłoby cudownie. *** Wielka Sala lśniła tysiącami reflektorów. Wprawdzie niektórzy Czyściciele, zwłaszcza ci starsi, szeptali niechętnie, że powinny być pochodnie lub co najwyżej świece, zwyciężyła jednak nowoczesność. Wszechobecny blask uwidocznił rozmiar pomieszczenia. Wysoko nad głowami majaczyło sklepienie, rozległa płyta, która pomieściłaby ze dwa boiska do koszykówki, miała

kształt owalu. W jej centralnej części, pod zegarem, umieszczono podwyższoną scenę, do której prowadziły dwa biegi schodów. Całość okalały trybuny. Zwłaszcza one robiły wrażenie, ponieważ w tej właśnie chwili zapełnione były do ostatniego miejsca. Goście byli podekscytowani i zaróżowieni, co pozwalało przypuszczać, że chociaż impreza jeszcze się nie zaczęła, opróżnili już większość zapasów Centrum. – Ilu ich jest? – szepnęła Milena. Trema ścisnęła jej gardło. Dorian przesunął wzrokiem po ożywionych rzędach. – Co najmniej półtora tysiąca. Przełknęła ślinę. – Mam nadzieję, że nie są głodni. Dorian podał jej ramię i ruszyli w stronę schodów prowadzących na podest. Panował gwar. Niektórzy zajęli już swoje krzesełka, inni pospiesznie przepychali się na miejsca, niosąc ostrożnie jednorazowe kubki ze słomkami. Wszyscy ubrani byli odświętnie, można by nawet rzec – na pokaz. Kobiety wystroiły się w piękne suknie wieczorowe, panowie – w eleganckie smokingi, fraki i surduty. Tylko w jednym sektorze dominowały zgrzebne koszule – białe, czarne i bure – nieodmiennie jednak czyste, całe i odprasowane. Gdzieniegdzie migały peleryny, głównie czarne, ale najwyraźniej były w odwrocie. Milena płynęła przez tłum z szeroko otwartymi oczami. Poruszała się jak we śnie. Wszystko było nierealne, wyolbrzymione i odległe. – Nie wyjdą na miasto, prawda? Powiedz, że tego nie zrobią – szepnęła błagalnie. – A jak sądzisz? Zagryzła usta. Jeśli tylko niewielka część podchmielonych gości ruszy świętować po imprezie… – Przecież nie ukryją takiej masakry – powiedziała cicho. – Mają wprawę. – Widząc jej pobladłą twarz, uścisnął ją mocniej w ramię, by dodać otuchy. – Może zadowolą się poczęstunkiem. Wiem, że Fidiasz zadbał o zapasy świńskiej krwi. Nie odpowiedziała. Z każdym krokiem żałowała bardziej, że przynależy do tej społeczności. Zaczynała rozumieć, dlaczego Dorian trzymał się na uboczu i nie zacieśniał więzów z innymi wampirami. – Uśmiechnij się. Wielu przyjechało z daleka zobaczyć chodzącą za dnia. Błysnęło kilka fleszy. Nachalnie, nagle, bez zapowiedzi.

– Krótko mówiąc: dziwadło – mruknęła niechętnie. – Prędzej – cud natury. Nadzieję na życie za dnia. – Nachylił się do jej ucha. – Liczą na jakiś spektakularny pokaz. – Mam chodzić po linie? Zatańczyć? Wykąpać się we krwi? – Poddadzą cię testowi światła. – I to będzie widowiskowe? Wątpię. Dorian chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Zamiast tego zwrócił jej uwagę na mijane osoby. – Jest sporo ważnych gości. Stare wampiry, znane. – Gdzie? – W loży siedzi Stefan. Wyższe sfery i potężny majątek. Ma fantastyczny dom pod Warszawą. Na lewo delegacja z Rumunii, za nimi Niemcy. A tam, w pierwszym rzędzie, w kapeluszach, widzisz ich? – Uhm. – Górale. – Nasi? – Nasi i czescy. O, Roch Juras… i Maks – jak zwykle w mundurze. Helena pewnie teraz żałuje, że zwiała, zawsze błyszczy na takich imprezach. Spójrz na prawo. Pola. Pomachaj jej. Będzie dumna, że się znacie. Uwielbia się chwalić znajomościami. Milena odszukała wzrokiem Polę, skinęła jej głową i pomachała. Wstąpili na schody oświetleni potężnym szperaczem. – Uśmiech, mała, uśmiech. Skrzywiła wargi. – Nie okazuj słabości. Jesteś wampirzycą. Pokaż zęby. Posłusznie wysunęła zęby. Przez widownię przeszedł szmer i skąpe oklaski. Podobała się. – Lepiej – pochwalił ją. – Czy wszyscy są źli? – Sama oceń. Przecież potrafisz to, co Czyściciele. Milena zmrużyła oczy. Tłum zamigotał i oto ujrzała barwne plamy, jakby byli zamknięci w akwarium i każdy wydzielał sączący się w wodzie barwnik. Trybuny okrył mentalny brud z rzadka przetykany pasmami iskrzącego się blasku. Zatem nie wszyscy byli skażeni

okrucieństwem, egoizmem i Bóg wie czym jeszcze. Dotarli do podestu, gdzie Dorian przekazał ją Dariuszowi, jakby była pałeczką w sztafecie. – Jestem tuż tuż – szepnął na pożegnanie i zniknął, opuszczając krąg światła. Dariusz odrzucił pelerynę na plecy i ujął jej dłoń. – Robi wrażenie, co? – stwierdził, tocząc spojrzeniem wokół. – Jak cholera – odparła przez ściśnięte gardło. Zdenerwowanie potężniało i było to, niestety, poza jej kontrolą. – Rzucisz ich na kolana. Milczała, błogosławiąc długą suknię, która kryła drżące nogi. – Fantastycznie wyglądasz. Tylko czegoś tu brakuje. – Musnął palcem jej dekolt i wyjął małą paczuszkę. – To ode mnie, na twoje święto. Milena się rozejrzała. Tłum poruszył się niecierpliwie. Była za minutę dwunasta. – To chyba nie najlepszy moment… – Idealny. Posłusznie rozpakowała prezent, a oczy jej rozbłysły. Ujęła czarne słońce w dłoń i poczuła płynące od niego ciepło. – Podoba ci się? Nic nie mówisz – zaniepokoił się. – Jest cudowne. Załóż mi je koniecznie. Dariusz spełnił jej prośbę. – Moja królowa – powiedział cicho. Duma wręcz go rozpierała. Wybiła północ. Wraz z ostatnim uderzeniem zegara reflektory skąpały podest w świetle, ukazując zebranym trzy postacie: szczupłego Czyściciela okrytego szarą peleryną, wystrojonego młodzieńca i stojącą u jego boku dziewczynę w czarnej sukni. Milena spojrzała na mężczyzn. To oni sprawili, że była tu i teraz, że stała się jedną z nich. Tak różni, tak absolutnie odmienni… Dariusz – przystojny, pełen samozadowolenia, tryskający energią i Fidiasz – skupiony, z nieruchomą, szczupłą twarzą i nieodłącznym Brutusem siedzącym mu na ramieniu. Sądziła, że ojciec okaże jej swą akceptację, ale tak nie było. Stał, marszcząc brwi i więcej uwagi poświęcał swemu gryzoniowi niż córce, którą przyjechało oglądać tylu znamienitych gości. – Tato – szepnęła, uśmiechając się.

Nie odpowiedział, wręcz unikał jej wzroku. Pogładził szczura o błyszczących srebrem oczach, postąpił krok do przodu i sięgnął po mikrofon. Na trybunach zapadła pełna oczekiwania cisza. [4] Zajmij się gośćmi (ros.) [5] Honor (ros.).

Rozdział 10 Krzywy Miecio lubił maj. Nawet w chłodne noce było wystarczająco ciepło, by zasnąć sobie pod chmurką, popiwszy w samotności winko. Tego wieczoru wybrał się na skraj miasta, nad jeziorko zagubione w ostępach Lasku Arkońskiego. Żmudnie zgromadził chrust, rozpalił ognisko i, siedząc na spróchniałym pniaku, zjadł pęto pieczonej kiełbasy. Był syty i prawie szczęśliwy. Otarł tłuste od jedzenia usta, łyknął ostatnie krople z butelczyny i spojrzał w gwiaździste niebo. Była pełnia, wielki księżyc stał wysoko, a w jego blasku otoczenie wyglądało wręcz baśniowo. Westchnął, rozłożył kawałek kartonu na ziemi i położył się do snu. I kiedy już zapadał w otchłań marzeń sennych, nieoczekiwanie poczuł drgania. Otworzył oczy i siadł gwałtownie. Widok, który się przed nim roztaczał, z pewnością musiał być efektem ostatniego stadium delirium. Ujrzał bowiem wydobywającą się spod tafli wody arenę otoczoną trybunami i skąpaną w świetle elektrycznym. Otarł spocone czoło. Na trybunach siedziały wampiry, morze wampirów. Mówiły coś przez głośniki, biły brawo… Podsunął kolana pod brodę i przełknął ślinę. Fatamorgana nie znikała. Gdyby to był jeden wampir, trzy, dziesięć – być może uwierzyłby własnym oczom. Ale – cały cyrk…? Przerażony odsunął butem pustą butelkę, wciągnął na grzbiet kurtkę i, potykając się o swoje nogi, zniknął w ciemnościach lasu. Gonił go ryk z trybun… *** Francuscy Familianci siedzieli dziwnie spięci. Nie odzywali się do postronnych, jedynie gestem zaprosili do loży Lwa i szeptali coś między sobą. Stanowiło to spory kontrast z szampańskim nastrojem pozostałych gości. Odsłonięcie sklepienia i wynurzenie się płyty Wielkiej Sali wprost w księżycowy blask spodobało się zebranym, tak samo jak część artystyczna i prezentacja Mileny. Teraz, w ramach przerwy, odbywał się tradycyjny poczęstunek. Większość gości zeszła z trybun i przy dźwiękach muzyki piła serwowane koktajle. Kulminacja, na którą wszyscy czekali, przewidziana była na pierwszą trzy, kiedy następowało górowanie księżyca, cokolwiek miało to znaczyć. Wtedy chodząca za dnia miała zostać poddana próbie światła. Milena wyszła z garderoby, przebrana na wielki finał w kusy kostium okryty peleryną. Strój wprawiał ją w zły humor, niepokojąco bowiem kojarzył się z niedoszłą egzekucją – w

czymś podobnym stała przykuta do słupa, kiedy poprzedni przywódca skazał ją na śmierć. Według Ottona miała być to kara za wykradnięcie ofiary, dla niej – za ratowanie niewinnej dziewczyny. – Fenomenalna impreza – pisnęła na jej widok Pola. – Czemu jesteś taka skwaszona? Milena wskazała brodą Czyścicieli. Chodzili za nią milczącym szpalerem, gasząc ostatnie iskierki radości. – Pogoń ich – zasugerowała lekko. – Myślisz, że nie próbowałam? – Sądziłam, że chroni cię Dorian. – Dorian – Milenie drgnęła warga. – À propos. Widziałaś, co robi? Pola się rozejrzała. – O kurde – wymsknęło się jej. Nic dziwnego. Dorian, z uśmiechem przypiętym do twarzy, podawał drinki Familiantom. – Ale lizus! Nie znałam go z tej strony. – A ja wprost przeciwnie – mruknęła Milena. – Gdzie reszta dziewczyn? Pola uciekła wzrokiem. Z pewnością nie miała ochoty dzielić się informacjami. – Mów – ponagliła ją. – Jest pełnia… – Zauważyłam. – Pełnia… płodności. Milenie wydłużyła się twarz. – Chcesz powiedzieć…? – Nie czujesz się szczególnie – nachyliła się do jej ucha i ostatnie słowo szepnęła rozemocjonowana – pobudzona? Milenę zatkało, po prostu nie wiedziała, co powiedzieć. Pola wzięła milczenie za dobrą monetę. – To czas łowów – kontynuowała z błyszczącymi oczami. – Zjechało tylu facetów…! Może któryś… – Nawet nie chcę o tym słuchać – przerwała jej. – Kiedy wejdziesz w rytm, sama nie będziesz mogła się oprzeć. Planuję zainteresować sobą Dariusza. A może lepiej Fidiasza…? – zawahała się. – Oczywiście, po części oficjalnej. – Żartujesz.

– Masz rację, Czyściciel odpada. Ale Dariusz… Tak, Dariusz jest całkiem, całkiem. – Ani się waż…! – warknęła ostrzegawczo. – Przecież sama mówiłaś, że… – Spojrzenie Mileny przygniotło ją do podłogi. – Okej, jest twój – mruknęła przez zęby i spuściła wzrok. Była Cieniem i nie mogła się sprzeciwiać. Milena zawinęła się peleryną i wściekła ruszyła przed siebie. Za nią podążyła milkliwa, szara grupka. Nie odstępowała jej na krok, niemal deptała po piętach. – Zostawcie mnie w spokoju! – syknęła po raz setny tej nocy i po raz kolejny nie odniosło to skutku. Żeby chociaż byli dobrze ubrani! Albo odrobinę mniej ponurzy. Nie tylko psuli jej humor, ale przy okazji odstraszali osoby, które w innej sytuacji z chęcią by do niej podeszły. Sektor Czyścicieli świecił pustkami. Gospodarze rozproszyli się po płycie, całą swą uwagę poświęcając obsłudze imprezy. Nawet podczas wielkiego święta, jakim była Inicjacja córki regenta, nie sięgali po alkohol, jedynie co niektórzy popijali niewielkie ilości krwi zwierzęcej. Całkiem inaczej było w sektorze Konserwatywnych. Podekscytowane wampiry tłoczyły się tam do jakiegoś dystrybutora. Zaciekawiona podeszła bliżej, spojrzała na bar i zamarła z przerażenia. Na drewnianym stole leżał rozciągnięty Radek – przypięty pasami, z obnażonym tułowiem, z wenflonem wbitym w żyłę. Zarumienieni goście podchodzili do niego z kieliszkami i napełniali je ochoczo. Mężczyzna tracił przytomność, powieki mu drgały, oczy błyskały białkami. Zachwiała się, wstrząśnięta. W ostatniej chwili podtrzymało ją czyjeś mocne ramię. – Nie patrz – szepnął Fidiasz. – Skąd… – Głos ugrzązł jej w gardle. – Znowu wałęsał się po Podziemiu. Tym razem złapali go w głównym korytarzu. – Na co czekasz? Musisz go uwolnić – zażądała cicho – i to jak najszybciej! – Nawet o tym nie myśl. Nie zrezygnują z takiego cateringu. – Jesteś regentem i Czyścicielem. Jak możesz na to pozwalać?! – Nie pochwalam tego. Nikt z naszych nie pochwala. – Fidiasz wbił spojrzenie w ziemię. – Więc…?! – Wzrok Mileny skakał po twarzy ojca, oczy ogromniały. – Proszę… – Może w innych okolicznościach… ale nie dziś. – Dlaczego? – Była na skraju histerii, dłonie zaciśnięte w pięści pobielały. – Nie chcę robić zamieszania. Czeka nas… coś ważnego. Nie będę ryzykować. – Morderczy uchwyt nie zwalniał. Fidiasz niepostrzeżenie zaczął odciągać ją od stołu.

„Coś ważnego” powinno zaświecić się jak czerwona lampka, była jednak zbyt przerażona tym, co działo się z Radkiem. Zaparła się nogami. – Nie rób widowiska – syknął. – Sama się tym zajmę. – Wyrwała się ojcu i ruszyła przed siebie, lecz natychmiast obstąpił ją szpaler. Stanęła, wściekła i zrozpaczona. – Przepraszam, TATO, to moja ochrona czy straż? – Zależy od okoliczności. – Fidiasz pstryknął. Spod stołu wyłonił się szczur i błyskawicznie wspiął się po jego grzbiecie. – Tato…! Fidiasz znikł w tłumie z Brutusem na ramieniu. Postąpiła jeszcze jeden krok w stronę Radka. – To nie ma sensu – rzekł z powagą Czyściciel o młodej, pogodnej twarzy. – Mathias? Chłopak uśmiechnął się twierdząco. – Gdzie Mistrz Kornelius? – spytała cicho. On z pewnością by coś zrobił. – Ciii… – Nachylił się do niej. – Nie mówimy o nim przy obcych. Milena zanurzyła dłonie we włosach. Powinna coś wymyślić, i to natychmiast. Rzuciła bezradne spojrzenie w stronę bladego jak płótno Radka. Wychwycił je, a twarz ściął mu ból. Chyba poruszył ustami. – Dariusz…! – zawołała rozpaczliwie. – Jak miło, że wreszcie sobie o mnie przypomniałaś. – Dariusz zjawił się nie wiadomo skąd. Promieniał, był w wyśmienitym humorze. – Chciałaś coś, skarbie? – Jeszcze się pytasz? – jęknęła i wyciągnęła dłoń, wskazując Radka. – Oczywiście. – Uśmiech kończył mu się niemal za uszami. – Masz jakieś szkło? – Oszalałeś? Przecież to Radek z mojej redakcji! – Przecież widzę. – Ratuj go. – Wbiła mu paznokcie w ramię. – Wykluczone. Wreszcie się od ciebie odczepi. Ostatecznie. – Z zadowoleniem upił łyk ze swego kieliszka. Milena zdrętwiała. Serce niemal jej stanęło. – Czy ty to mówisz poważnie? Nie poznaję cię.

– Bo za mało czasu spędzamy razem. Ale teraz, kiedy skończyłem swoją pracę – dyskretnie musnął palcami ucho, udając, że poprawia fryzurę – to się zmieni. Obiecuję. Milena zacisnęła zęby. Gdyby nie liczyła się każda chwila, znalazłaby multum wyzwisk, którymi mogłaby go obrzucić. – Spadaj – warknęła. – Jeśli nie chcesz pomóc, po prostu zejdź mi z oczu. Dariusz oddalił się z wyniosłą miną. – Te twoje ludzkie priorytety – mruknął nieco zniesmaczony i w tej samej chwili rozpromienił się na widok Flory, całkowicie poświęcając jej uwagę. Milena miotała się pod podestem. Ignorowała uśmiechających się do niej gości, nie rozmawiała, nie piła drinków. Za nią sunął milczący szpaler Czyścicieli. Został jej tylko Dorian… Zbliżyła się do loży Familiantów i zaczęła dawać mu rozpaczliwe znaki. Dorian drgnął i odwrócił się wolno. Było w nim coś dziwnego. Obcego. W pierwszej chwili nie potrafiła nawet ocenić, co to jest, wreszcie zrozumiała – jego oczy były niepokojąco puste i nieobecne lub wprost przeciwnie – intensywnie obecne, ale w nieznany jej dotąd sposób. Podszedł do niej z ręką wspartą o poły surduta i przyglądał się bez słowa, jakby kontemplował zjawisko przyrodnicze. Emanował od niego przejmujący chłód. Milena odruchowo cofnęła się o krok. Wtem mrugnął, opuścił dłoń i upiorne wrażenie ustąpiło. – Co się stało? – spytał całkiem zwyczajnie. – Radek… – Wstrzymała oddech, żeby się nie rozpłakać. – Lada chwila wypiją go do końca. Dorian milczał. Przeczesywał wzrokiem trybuny, wreszcie zatrzymał spojrzenie na barze. – Widzę go. – Błagam – szepnęła, wtulając twarz w jego kołnierz – wymyśl coś. Cokolwiek. Dorian stał chwilę bez ruchu, a potem przemieścił się szybko w stronę koszmarnego bufetu. Milena oparła się o słup podtrzymujący podest i zamknęła oczy. Nie chciała patrzeć, bała się. Serce tłukło się jej w piersi jak oszalałe, lęk rozdzierał duszę. Radek, biedny Radek. Och, nie może przecież tak skończyć! Choć raz szpaler na coś się przydał, nikt bowiem jej nie przeszkadzał. Czas jednak mijał nieubłaganie, a ją otaczał ten sam szum rozmów. – Już go nie ma – usłyszała nagle szept. Otworzyła powieki. Tuż przy niej stał Mathias. – Czy… wszystko z nim dobrze? – spytała cicho.

Mathias wyciągnął szyję. – Żyje. Ale stracił dużo krwi. Pewnie dlatego pozwolili go zabrać. Milena siadła na drewnianym schodku. Nienawidziła ich wszystkich. Za pogardę, którą żywili do ludzi, za bezczelność, za pychę, za brak moralności… – Niech panienka się napije. To na uspokojenie. – Czyściciel podał jej kielich wina. Automatycznie zanurzyła w nim usta, ale napój nie przyniósł wyczekiwanej ulgi ani nawet otępienia. Wielki zegar wybił pierwszą, dając znak, by rozpocząć wielki finał. Ściśnięta bólem wstała i wstąpiła na schody. Była zbyt zdenerwowana i wstrząśnięta, by słuchać, co o niej mówili. Po prostu w pewnym momencie zdjęła pelerynę – przez trybuny przeszedł szmer oklasków – i z ogromnego reflektora trysnęło w jej kierunku światło. Było porażająco białe. Gorące. Intensywne. Uderzyło w nią z siłą, aż zachłysnęła się powietrzem, aż zachwiała się od jego mocy. Zaskoczona spojrzała w olśniewający blask, a potem na swe ramiona. Piekły, a ze skóry unosił się dym. Mrugnęła – raz, potem drugi – i nagle zaczęła się palić. Blade płomienie pełgały po ciele, żywy ogień zajął skąpy kostium i w jednej chwili zaczął pożerać ją ze wszystkich stron. Wrzasnęła ogarnięta nieludzkim bólem i padła na podłogę, byle dalej od zabójczego światła. Wampiry gapiły się zmartwiałe, tylko jeden szarpnął poręcz, wyrwał ją i rzucił wprost w panel żarzących się diod. Reflektor eksplodował tysiącem iskier, sycząc i osypując się deszczem szkła. Dariusz dyszał. Zrobił, co mógł, ale uczynił to o ułamek sekundy za późno. Tłum trwał w porażającej ciszy, wstrząśnięty do głębi. A potem zawył. Chodząca za dnia leżała na deskach, bez ruchu, bezpowrotnie niwecząc nadzieje na życie w słońcu. Z trybun ruszyła nieujarzmiona sfora. *** Na podeście leżało skulone ciało. Śmierdziało spalenizną, nie zostawiając żadnych wątpliwości. Milena tliła się i jeśli nawet jeszcze żyła, to zgon mógł nastąpić w każdej chwili. Fidiasz patrzył na córkę oniemiały, na jej palce zgięte w bolesnym skurczu oraz nadpalone włosy, i nie wierzył własnym oczom. Nie taki był plan! Owszem, dołożył starań, aby

fama o chodzącej za dnia została ostatecznie zduszona – jednak nie w taki sposób! Długo rozważali z Mistrzem Korneliusem w jaki sposób to zaaranżować i wreszcie padło na pewien dodatek do wina. Podany tuż przed ekspozycją, miał sprawić, że dziewczyna zemdleje i ulegnie drobnym poparzeniom. Drobnym…! Gdzie był błąd? Przerażony rzucił się na schody, pokonał je kilkoma susami… Ale nie był jedynym, który to zrobił. Nad ciałem stał już Gawryluk, a tuż za nim – Irina. – Zostaw – warknęła dziewczyna. – Masz chyba zajęcie na dole. Fidiasz odruchowo strzelił wzrokiem tam, gdzie w cieniu filara krył się jego Mistrz. To on zapewniał go, że specyfik jest sprawdzony, a od odegrania scenki zależy nie tylko bezpieczeństwo Mileny, ale przyszłość wszystkich wampirów. Że Familianci muszą raz na zawsze stracić nią zainteresowanie, by wieść o chodzącej za dnia nie dotarła wyżej… Teraz klęczał z głową w dłoniach, a wokół szalała hałastra niszcząca sprzęty i domagająca się wyjścia w miasto. Pstryknął na Rocha, swego przybocznego, by zajął się zawieruchą, i twardo postąpił ku córce. – To moje dziecko. – Familia bierze ją do swego gniazda – odparła Irina. – Nie. – Fidiasz obnażył zęby i zrobił kolejny krok ku Milenie. Na dole huczało. Chyba ktoś przekroczył kolejne granice, bo słychać było niepokojący skowyt, zduszone protesty – Dariusza?! – i odgłos uderzenia. – Zajmiemy się nią. Może przeżyje – powiedziała dziewczyna. Fidiasz jednym susem dopadł córki, zasłaniając ją ciałem. Żyła. Jeszcze żyła. – Fidiasz, spasuj – próbowała przekonać go Irina. Wampir bezradnie pochylił się nad Mileną. Była nieprzytomna, a poparzenia tak straszne, że aż go zemdliło. – Dziecko, drogie dziecko – jęknął, a potem przeszył wzrokiem Rosjankę. – Po co wam ona? Przecież umiera. Irina nie odpowiedziała, cofnęła się tylko nieco, przepuszczając mężczyznę pokrytego tatuażami. Gawryluk rozpiął mankiety koszuli i wtem, spomiędzy jego rękawów, śmignęło coś długiego i ciemnego. Fidiasz odruchowo szarpnął się w tył, odstępując od córki. Przed nim wił się wąż, unosił na swym giętkim ciele szeroko otwartą paszczę i dwa długie zęby. Fidiasz

przesunął się nieco ku leżącej dziewczynie. Wąż zrobił to samo. Syczał, rzucał się na jego ręce, nogi, brzuch, zaganiając go w stronę schodów. Wampir spojrzał na córkę. Teraz gad oddzielał go od niej, ułatwiając zadanie Rosjanom. Zmarszczył brwi, gwizdnął i w tej samej chwili po poręczy wspiął się Brutus. Wąż wygiął się ku niemu, a następnie rzucił na wielkiego szczura. W okamgnieniu oplótł go… i odskoczył z sykiem. Rozpoczęli śmiertelny taniec pełen gwałtownych przegięć ciała i ciosów. Nie było wątpliwości, kto wygrywa. Brutus był niepokonany. Gawryluk drgnął, zdenerwowany – marzył, by odwołać swojego pupila, nie było jednak na to czasu. Rozpiął skórzaną kamizelkę, ukazując rząd metalowych ostrzy przypiętych do szerokiego pasa. Irina skrzyżowała spojrzenie z towarzyszem, a potem ruszyła z nim na Fidiasza. Drobny wampir klęczący w cieniu filara, uniósł głowę. Otworzył szeroko oczy, zęby wysunął na pełną długość i odrzucił kaptur, odsłaniając wygoloną głowę. Wtem przykucnął i nagle, jednym skokiem, znalazł się na podeście. – Mistrzu – szepnął z ulgą Fidiasz. Kornelius stanął u boku regenta. Pierś miał chudą i wąską, ale spojrzenie paliło ogniem. – Nie pozwolę jej zabrać – odparł i ramię w ramię rzucili się w wir walki. Irina cofała się porażona tym, co robili. Uczestniczyła w wielu potyczkach, Gawryluk zaś był mistrzem noża, a jednak, w jakiś niezrozumiały sposób, przeciwnicy wciąż ranili ich boleśnie, cięli i miażdżyli, nie zważając na ataki. W ciągu zaledwie kilku chwil leżała skrwawiona obok ciała, które miała wykraść i nic nie zapowiadało sukcesu jej misji. Ostatkiem sił przeturlała się na skraj podestu. Głowa ciężko opadła na surowe deski. Widziała ciemne plamy, dużo ciemnych plam… – Lwie… spasi [6]– zajęczała. I straciła przytomność Gawryluk czołgał się w przeciwną stronę. Chciał zsunąć się po schodach albo po prostu spaść na ziemię nim rozszarpią mu gardło. Wąż leżał martwy, przegryziony na pół przez to bydlę z kanałów, i ten smutny widok sprawiał, że klęska była tym bardziej dotkliwa. Nie przypuszczał, że dwa cherlawe wampiry z jakiejś dziury w Polsce mogą im spuścić taki łomot…! Czyjaś noga przycisnęła go do desek. Uniósł wzrok. To był ten chłopak, do którego Fidiasz mówił „Mistrzu”. – Dokąd? – warknął do niego. Gawryluk otworzył usta. Chłopak zmrużył oczy, a przez twarz przebiegł mu grymas zaskoczenia. Zauważył, że Rosjaninowi wycięto język. Ot, kara za to, że mówił za dużo. – Będziesz musiał jakoś powiedzieć swemu panu, że Czyścicielka zostanie w domu –

oznajmił mu sucho. Gawryluk skinął głową. Rozumiał polski, słabo, ale wystarczająco, żeby przekazać taką wiadomość. Zacisnął powieki w oczekiwaniu na kopnięcie w twarz. On by tak zrobił, żeby okazać swą przewagę i lekceważenie pokonanemu przeciwnikowi. Chłopak jednak pchnął go tylko butem na tę część podestu, gdzie leżała jego Pani, a potem pochylił się nad nadpalonym ciałem. Delikatnie je uniósł… i nagle struchlał. Gawryluk odetchnął z ulgą. Wiedział, co to znaczy – do akcji wkroczył Lew. Albo jeszcze gorzej – ten, który w nim mieszkał. Ciężkie kroki zadudniły na drewnianych schodach i zatrzymały się gwałtownie. Tak, to był on. Wielki jak skała, potężny. Od zwalistego ciała bił chłód jak z trupiarni, niebieskie tęczówki przecinały pionowe źrenice. Stanął naprzeciw Mistrza, wyciągnął przed siebie ręce i… przejął spalone ciało. Nic nie mówił. Nie musiał. Nie padło nawet jedno słowo protestu. *** Miecio długo kluczył mrocznymi ścieżkami, na szczęście księżyc był dla niego łaskawy. Wreszcie, spocony i przerażony do cna, dotarł na pętlę tramwajową. Ku jego uldze stała tam „dziewiątka” gotowa do odjazdu. Wagon był ciepły i jasny, po prostu oaza spokoju i normalności. Skwapliwie siadł na twardym krzesełku. Krążył tak w półśnie niemal do świtu, jeżdżąc od pętli tramwajowej do pętli. Wtem się ocknął. Ciepłą drzemkę przerwał ostry dźwięk syren. Wóz strażacki, policja i karetka pogotowia minęły na sygnale wolno toczący się nocny tramwaj. Zmierzały w znanym mu kierunku. Zaintrygowany wysiadł na najbliższym przystanku i ruszył przed siebie, gnany niepokojem. Przeczucie go nie myliło. Już z oddali ujrzał łunę, a kiedy nieco podszedł, jego zmysły zaatakował tumult, krzyk ludzi i duszący smród palących się ciał. – Jezu – szepnął do siebie – niemożliwe. Przebił się przez tłum gapiący się niemo w ogień. Płonęło schronisko świętego Alberta. Płomienie trawiły dach, klatkę schodową i część noclegową dla bezdomnych. Strażacy bezradnie polewali tlące się resztki i z zaciśniętymi ustami wydobywali z rumowiska czarne zwęglone kształty. Nie rzucano żadnych oskarżeń, a jednak nad zbitą grupką niechlujnych mężczyzn owiniętych w koce wisiało jedno słowo – podpalenie. Tylko to mogło tłumaczyć tak szybkie rozprzestrzenianie się ognia i tak dotkliwe straty.

Mietek stanął pod pobliskim drzewem. Sen prysł, z nim wywietrzały resztki alkoholu. Nerwowo przeczesał spojrzeniem ocalałych, mimochodem rejestrując obecność obcych, zwabionych sensacją. Patrzył na nich z rosnącym przerażeniem, a brzuch skręcał się mu w straszny lodowaty supeł. Byli ubrani w drogie, eleganckie ubrania i niepokojąco zadowoleni z siebie. Stali w niedbałych pozach, liżąc leniwie wargi, gładząc szyje, paląc papierosy. Jeden z wystrojonych spojrzał w głąb ulicy, odwracając się tyłem do ognia. W mroku jego oczy zalśniły srebrem. Były syte. [6] Ratuj (ros.).

Rozdział 11 Ciemność była równie wszechobecna jak tępy ból. Stanowiło to zagadkę, nic bowiem – żadne wspomnienia, nawet ich cień – nie naprowadzało Mileny na to, co mogło być tego powodem. Poruszyła dłońmi. Leżała na wygodnym łóżku, przykryta jedynie prześcieradłem. Miała na sobie koszulę nocną. Płócienną koszulę nocną. Jak nazywało się takie cieniutkie delikatne płótno…? Och, tego też nie potrafiła sobie przypomnieć. Ból się nasilił, jakby wychylał się zza zasłony potężnej dawki narkotyków. Poczuła, że twarz, która jeszcze przed chwilą była obca jak maska, pali ją teraz żywym ogniem. Nogi, ramiona, dekolt i wierzch rąk również. Uniosła dłonie ku twarzy i dotknęła jej ostrożnie. Zmroziło ją, to, co wyczuła. Nie miała nosa ani oczu. Muskała opuszkami jedną wielką ranę. Oddychała z trudem, nie rozróżniając żadnych zapachów. Co za straszny sen, pomyślała i odpłynęła. *** Batyst. Dlaczego pomyślała o batyście? Umysł unosił się przez chwilę w nieodgadnionych przestrzeniach. Cienkie płótno to batyst. Westchnęła, wciągając w płuca powietrze wypełnione… Mmm… co to za zapach? Dlaczego jest taki niewyraźny? Zirytowana chciała otworzyć oczy, ale ciemność wciąż pożerała świat. Wtem serce zabiło jej gwałtownie, a skóra pokryła się zimnym potem. Oczy! Uniosła dłoń ku twarzy… Na jej środku wyrastał pagórek, wyżej – straszyły jamy pełne skrzepów. Palce odskoczyły od tego pobojowiska jak na sprężynach. Zapiekło ją w gardle, oddech przyspieszył. – Ciii… – usłyszała. Maleńka, chłodna dłoń pogładziła uspokajająco jej łokieć. A potem Milenie zakręciło się w głowie. Czarny świat wpadł w czarną dziurę. *** Niewielki dom na przedmieściach wyglądał niepozornie. Ot, poniemiecka chałupa z pobieloną elewacją i starym dachem. A jednak na jej dolnej kondygnacji funkcjonowała baza, istne centrum walki z siłami nieczystymi. Na razie Małgorzata gościła tu pierwszego członka tajnej organizacji, kobietę odważną i podzielającą jej poglądy. Przyjaciółka zajęła niewielką sypialnię, ona zaś przeniosła się do pokoju dziennego. Współpraca zapowiadała się fantastycznie,

biorąc pod uwagę, że lokatorka nie komentowała ani wiszących wszędzie świętych obrazów, ani mikroskopijnej łazienki, którą musiały się dzielić, ani miarowego dźwięku zegara, który co godzina wybijał „bim-bom”. Dziewczyna w ogóle zachowywała się nad wyraz spokojnie, jakby w ogóle nie pochłaniały jej sprawy natury wampirzej. I, szczerze mówiąc, dokładnie tak było. Dita pragnęła tylko jednego – dziecka. Dziecka idealnego. Skoro bowiem czekała na nie tak długo, wręcz niezmierzony ocean czasu, powinno być nie tylko piękne, ale też mądre, uzdolnione, silne, wysportowane i, oczywiście, kochające ją bezgranicznie. Dlatego poszukiwania ojca z odpowiednią pulą genów nie były łatwe. Spotykani mężczyźni wybitnie ją rozczarowywali: byli niechlujni, nieatrakcyjni lub zadufani w sobie. Na domiar złego jej subtelna uroda gasła w ostrym słońcu. Dita wyglądała wręcz groteskowo z tą swoją mlecznobiałą karnacją, kapeluszem z wielkim rondem, rękawiczkami, koronkową bluzką i spódnicą do ziemi – zwłaszcza, kiedy w pobliżu pojawiała się opalona dwudziestolatka w szortach. Zdegustowana wróciła do domu z ambitnym postanowieniem sięgnięcia po nowoczesne środki. Zamknęła się w swoim pokoju i włączyła zakurzonego laptopa, którego użyczyła jej gospodyni. Małgorzata przespała noc i rano pojechała do pracy. Kiedy wróciła, Dita wciąż tkwiła na posterunku. Nie ruszyła planów podziemia, nie wzięła do ręki opracowań o wampirach, nawet nie przejrzała zgromadzonej broni. Szefowa bazy poczuła ukłucie rozczarowania, ale spokojnie zjadła wczorajszą zupę, wzięła prysznic i czujnie stanęła na progu pokoju gościnnego. Zza drzwi dochodziło ciche klekotanie, czasem szelest ubrania i skrzyp starego krzesła. To zaczynało być niepokojące. Gospodyni ściągnęła brwi, a po namyśle nalała szklankę zimnej coli, dorzuciła trzy kostki lodu i weszła z nią do pokoju. – Dla ciebie – powiedziała, stawiając napój przed nosem Dity. Blada dziewczyna nerwowo zredukowała ekran. – Dzięki – mruknęła. – To wszystko? Jestem… zajęta. Małgośka spojrzała na nią podejrzliwie. – Czego tak szukasz? – To nic ważnego. – Przyznaj się, chodzi o nowe wejścia do podziemi, prawda? – Jezu, a ty ciągle o tym. Nie. – Nie? – Głucha jesteś czy co?

– To powiedz, o co chodzi. Dita zamknęła na moment powieki. Głowa pulsowała jej od bólu, przed oczami unosiły się mroczki. Była zmęczona, nieludzko zmęczona, a jej poszukiwania utknęły w martwym punkcie. Do tego właśnie dostała okres, co znaczyło, że zmarnowała pierwsze jajeczko. – Chcę mieć dziecko. – Adopcja? – A na co mi cudze? – żachnęła się Dita. – Chcę mieć swoje. A co do tego jest potrzebne? – Łaska Pańska? Dita zachichotała. Skojarzenie było tak absurdalne, że zasługiwało tylko na śmiech. – Mężczyzna, jest mi potrzebny odpowiedni mężczyzna. – Och! – Małgośka złożyła dłonie jak do modlitwy. – Chcesz się zakochać, wyjść za mąż i mieć dzidziusia? – Mniej więcej – wymamrotała. Jakieś sto lat temu właśnie tak to brzmiało. – To takie urocze! Dita pocierała w milczeniu skronie. W ciągu doby nauczyła się obsługiwać komputer i kilkadziesiąt najpotrzebniejszych programów oraz eksplorować Internet. Mając tylko ludzkie umiejętności, nie podołałaby temu zadaniu, jednak, jak widać, proces regresji nie był tak dogłębny. Wciąż potrafiła szybko czytać, preferowała czerwone mięso i straszyła ludzi paskudnymi zębami. – Tak go nie znajdziesz – zakomunikowała jej raptem Małgośka. Dita uniosła głowę. – Kogo? – No… narzeczonego. Przecież na tych portalach randkowych mogą cię okłamać. – Nie jestem naiwna. Najpierw go sprawdzę. – Umówiłaś się z kimś? – Nie. Żaden nie spełnia moich oczekiwań. – Może są zawyżone? – Są właściwe. Ojcem mojego dziecka nie zostanie byle kto. Małgośka promieniała. Zerkała na współlokatorkę, uśmiechała się pod nosem rozanielona, w ogóle niemal podskakiwała jak nastolatka na prochach. – No, mów. Jak chcesz mi pomóc? – Dita splotła ręce na brzuchu, opadając plecami na

oparcie krzesła. – Tak sobie myślę… bo skoro to ma być twój ukochany, jedyny, wspaniały… No wiesz. – Nie wiem. I dopóki mi nie powiesz, nie będę wiedzieć. – Powinnyśmy pójść do kościoła! – wypaliła. – Gdzie…? – Pomodlimy się, damy na mszę w tej intencji, zapalimy świece… – Intrygujące. – Dita rozsunęła usta w krzywym uśmiechu. Wiedziała, że jej gospodyni jest stuknięta, ale ogrom jej dziwactw pozostawiał wciąż wiele do odkrycia. – I co potem? – No… sam się znajdzie. Odszuka cię. – Fenomenalna myśl. Że też sama na to nie wpadłam. Małgośka zmrużyła oczy. – Chciałam ci pomóc! Zaprowadzić na nieszpory, poznać z księdzem Markiem. On zawsze znajdzie czas, wysłucha i znajdzie dobre słowo. – Wyciągnęła z szuflady jakieś zbiorowe zdjęcie z pielgrzymki. – Spójrz, jakie ma oczy. To dusza człowiek. Jest jeszcze młody, rozumie takie sprawy. Dita prześlizgnęła się wzrokiem po fotografii. Mężczyzna w czarnej koszuli i koloratce był wysoki, przystojny i – sądząc po wyrazie twarzy – bystry. Zimne serce dziewczyny nieoczekiwanie drgnęło. – Wygląda… hmm… inteligentnie. – Studiował w Rzymie. Jest dość ortodoksyjny. Szczerze mówiąc, chyba zesłali go do nas za karę. – Niepokorny…? – zainteresowała się Dita. Podobał się jej coraz bardziej. – Skąd! – Małgośka oburzyła się, jakby zarzuciła mu co najmniej pedofilię. – Po prostu z dużym zaangażowaniem bada apokryfy. I interesuje się egzorcyzmami. Sądziłam, że wesprze mnie w walce. – Nie wierzy w wampiry? – ucieszyła się. – Ani trochę. – Może za mało o nich wie? *** Tuż przy ziemi, cicho i sprawnie, poruszał się jakiś automat, rozsiewając zapach pasty do

podłogi. Milena czuła się lepiej. Ból zelżał, ale wciąż dokuczały jej wyczerpanie, przytłaczająca ciemność i lęk, że stało się coś strasznego. To ostatnie miało jakiś związek z napięciem policzków oraz językiem, który wysechł na wiór. Przełknęła ślinę, zwilżając nieco gardło i wolno uniosła dłoń. Długie włosy ścieliły się po poduszce, jednak głowę koło prawego ucha pokrywał ledwie meszek. Końcówki były kruche, jakby spaliła je u fryzjera. Niepewnie dotknęła twarzy. Wargi były na miejscu, nos również. Pogłaskała jego grzbiet. Był delikatny i bardziej miękki niż poprzedni. Odetchnęła, a potem, pełna niepokoju, przesunęła palce wyżej. Miała powieki, brwi i rzęsy – niestety, przykrywały one puste oczodoły. Załkała bezgłośnie, bez łez. Strach, że ciemność mogłaby wypełniać jej świat już na zawsze, paraliżował i przenikał kłującym zimnem. Nie, to niemożliwe, zregeneruje się, zawsze się regenerowała. To tylko kwestia czasu. Wolno usiadła, lecz coś jej przeszkadzało. Sięgnęła pod prześcieradło i wyjęła cewnik. Spuściła stopy przez skraj łóżka. Niepewnie dotknęła podłogi – była przyjazna, drewniana i ciepła. Wtem usłyszała dziwne kliknięcie. Padła z powrotem na łóżko i skuliła się. – To tylko robot. Pastuje podłogę. – Męski głos był dychawiczny i słaby, jakby z trudem wydobywał się z krtani. – Podoba ci się zapach? Skinęła głową. – Gdzie jestem? Co tu robię? Co mi się stało? – spytała. Cisza. – Znam cię? – rzuciła kolejne pytanie, nagląco, niemal napastliwie, ale i tym razem nie usłyszała odpowiedzi. – Zatem czujesz już zapachy – stwierdzenie padło po dłuższej chwili. – Tak. Dlaczego wciąż nie mam oczu? Czy… czy… – Czy wyrosną nowe? Tak, ale czy to coś zmieni, trudno powiedzieć. Położyła dłoń na wargach. Strach, i to zwielokrotniony, powrócił. – Będę ślepa? – wyszeptała przerażona. – Na wieki? – Nie wiem. Najtrudniej odtwarzają się nerwy wzrokowe. Padła na pościel, przybita. – Ale ja regeneruję się wyjątkowo dobrze – zauważyła. – Dlatego istnieje szansa. – Skrzypnęło, kroki zaczęły się oddalać. – Wychodzisz? – Znowu usiadła, czujna i niespokojna. – Przyniosę ci kanapki. – W głosie zabrzmiało wahanie. – Jakieś… życzenia?

Wzruszyła ramionami. – W takim razie wezmę, co będzie w kuchni. Nie liczyłem, że ockniesz się tak szybko, ugotowałbym… – chrząknął. – Nieważne. Po prostu przyniosę ci coś dobrego. W pomieszczeniu zapadła cisza. Teraz jedynymi bodźcami, które niosły jakieś informacje, były zapachy, skupiła się więc na nich. Oprócz pościeli, potu i drewna czuła też smużkę, którą zostawił po sobie wampir. Pociągnęła nosem. Tak, z kimś się jej kojarzył, ale woń fałszowała nuta wody kolońskiej… Wskazówką co do tożsamości opiekuna mogło być brzmienie głosu, ten jednak mówił bezdźwięcznie, jakby miał chore gardło. Wstała z wyciągniętymi przed siebie dłońmi i zaczęła się wolno poruszać po pomieszczeniu. Natychmiast na coś wpadła. Przerażona cofnęła się w stronę łóżka. Rozległ się brzdęk, jakiś przedmiot upadł, powodując istną lawinę osunięć, przewróceń i roztrzaskań. Na koniec nozdrza wypełnił zapach moczu. Cudownie, wywaliła to coś, co było na drugim końcu cewnika. Skrzypnęły drzwi. Mężczyzna stał chwilę w progu bez słowa. – Wyszedłem tylko na moment – wydusił wreszcie z siebie. – Czy mam cię przywiązywać? Będę to robić bardzo chętnie i nikt nie zaprotestuje. – Przepraszam – szepnęła zażenowana. Szczęknęło. Kilka przedmiotów wróciło na miejsce. Jeszcze jakieś kliknięcie i znów usłyszała szum pracującego robota. – Przepraszam – powtórzyła bezradnie. – Słyszałem, nie jestem głuchy. Zjesz w jadalni, tu cuchnie. Wstań. Wstała posłusznie i wyciągnęła przed siebie dłoń. – Przyniosłem ci szlafrok. Twój negliż niepotrzebnie mnie prowokuje. – Dziękuję. – Skrzyżowała ręce na piersiach. Mężczyzna podał jej okrycie, a potem chwycił ją pod ramię i poprowadził. Ze sposobu, w jaki to robił, wywnioskowała, że jest jej wzrostu, może niewiele wyższy. Miał na sobie jedwabną koszulę, bardzo gładką i starannie wyprasowaną. – Nosisz rękawiczki. – Sądzisz, że o tym nie wiem? – odparł chłodno, sadzając ją na krześle. – Poczekaj tu. Nie wstawaj, nie szwendaj się, nie rozrabiaj. Nie przywykłem usługiwać i sprzątać, a nie cierpię nieładu. – Przepraszam.

Chwilę potem poczuła zapach świeżego chleba, mięsa, sałaty i… mmm. To było… mmm… Przesunęła językiem po wargach, z trudem utrzymując zęby w dziąsłach. To było coś zakazanego, niestety. – Nie piję ludzkiej krwi – poinformowała go. Kiedy oddychała przez usta, łatwiej radziła sobie z pragnieniem. – Debilne zasady Czyścicieli – prychnął. – Ślubowałam. – Okej. Mamy jeszcze psią. Wzdrygnęła się, a przez twarz przeszedł jej skurcz odrazy. – Jeśli chcesz się zregenerować, radzę nie wybrzydzać. – Zabrał krew sprzed jej nosa i postawił coś ciężkiego. Milena niechętnie wysunęła dłoń i namacała cynowy puchar. Wolno uniosła go do ust. Krew miała nieznaną woń i zalatywała skrzepem. Treść żołądka się cofnęła. – Nie mogę. To obrzydliwe. – Wolisz kocią? – Tobie to sprawia przyjemność? – Szczurzą, Czyścicielko? Milczała, wściekła. Odstawiła kielich i zaczęła skubać monstrualną kanapkę. Głód wstrząsnął nią po pierwszym kęsie. Wpiła się w jedzenie i pochłaniała je tak zachłannie, że się zadławiła. – Coś na popitkę? – Mężczyzna nie krył satysfakcji. Jadła dalej, trochę wolniej. – Chcę widzieć – powiedziała między kęsami. – Gdybym mogła cię prosić… – Lubię, kiedy kobieta prosi – przerwał jej w pół słowa, zadowolony. – W ogóle jestem tradycjonalistą. Zatem, o co mnie prosisz? Milena zacisnęła zęby. Miała ochotę go trzasnąć, na razie jednak była od niego zależna. – O coś normalnego. – Spróbuj całym zdaniem jak kulturalna, wykształcona kobieta, a nie baba od krów. Milena rozważała chwilę, czy jest sens aż tak się zmuszać. Bilans był na plus. – Poproszę o jakąś przyzwoitą krew. – Co przez to rozumiesz?

– Krew mnichów – warknęła. – Nie mam – odparł radośnie. – Poza tym, oni wcale nie są przyzwoici. Sam kiedyś żyłem w zakonie, więc wiem z autopsji. – Dlaczego mówisz przez ściśnięte gardło? Rozmówca nie odpowiedział. – Uhm. Następny temat tabu… Nie chcesz, czy nie wolno ci o tym rozmawiać? – Nie weźmiesz mnie na te swoje dziennikarskie sztuczki. – I wiesz, że jestem dziennikarką. Nasi na ogół nie wiedzą. Jestem dla nich tylko chodzącą… – urwała. W jednej chwili ujrzała dymiące się ramiona, porażające światło, podest i oniemiałe trybuny. – O żesz…! Spaliłam się na Inicjacji! W świetle! Odsunęła od siebie talerz i zamarła. Jak to możliwe? Przecież kilka godzin wcześniej chodziła w pełnym słońcu. Ba, miała nawet dowód, że jej krew leczy – przecież to dzięki niej Dariusz wyszedł w dzień! Nic nie trzymało się kupy, rzeczywistość jawiła się jak zlepek sprzeczności, totalny absurd! Absurd, który niemal kosztował ją życie… – I jak to jest płonąć? Bardzo… boli? – Szept wślizgnął się w ucho tak nagle, że drgnęła. – W skali jeden do dziesięciu? – Spróbuj, przekonaj się. Nie odpowiedział, nie błysnął żadną ripostą, za to przed jej nosem ponownie wykwitł puchar i poczuła mdlący żelazisty zapach. Odwróciła głowę. – Wypij, jest owcza. – Tym razem głos brzmiał neutralnie. – Od razu powinnaś poznać. Sięgnęła w stronę skrzepu i niemrawo przesunęła opuszkiem palca po cynowym brzegu. W tym geście trudno było dopatrzyć się zdecydowania. – Mówiłaś, że czujesz już zapachy. Milczała, wciąż niepewna. – O mein… Ty wciąż pijesz ludzką krew. Mimo ślubów – dodał wzgardliwie. – Już nie. – Zaczerwieniła się. Skąd o niej tyle wiedział? Wypiła w milczeniu krew i wytarła usta serwetką. *** W kościele panowała cisza, do nieszporów było jeszcze sporo czasu. Klęknęły obok siebie i zatopiły się w modlitwie. To znaczy Małgorzata słała modły do swojego Boga, a Dita

czekała z opuszczoną głową, aż skończy. Wreszcie żarliwe szepty ustały i Małgośka uniosła wzrok. – Edytko… – szepnęła. – Tak? – Powiedz mi, tu, w obliczu Chrystusa, co robiłaś w podziemiach? Skąd o nich tyle wiesz? Skąd znałaś drogę do wyjścia? Albo ta strona w necie… Ta z bronią. Jakim cudem na nią trafiłaś? – Dużo pytań. – Jesteś moim gościem. Ufam ci, wiem, że zesłał mi ciebie sam Pan Bóg. Ale muszę wiedzieć. – Szczerze? – Z całego serca. Dochowam tajemnicy. – Ukrywam się przed nimi. – Tak czułam – sapnęła Małgośka. – Mów dalej. – Ciężko mi to wyznać. – Dita pochyliła głowę, by wyglądać na bardziej skruszoną. – Zabiłam jednego. – O kurczę. – Małgośce zabłysły oczy. – WTEDY go zabiłaś? – Kilka godzin wcześniej. Kiedy cię znalazłam, wróciłam po kasetę. – Jaką kasetę? – Mają tam monitoring. Jeśli odkryliby, że to ja… – Więc wróciłaś? – Małgośka dyszała w ekstazie. – Po kasetę? Dita skinęła głową. – Już cię kocham. Zadźwięczał dzwonek i uniosły się z klęczek. Na ambonę wolnym krokiem wszedł ksiądz Marek. Miał nieco znudzony wyraz twarzy. Potoczył wzrokiem po nielicznej grupce starych kobiet, które niezależnie od pory przychodziły na godzinki, i nieoczekiwanie zatrzymał się na bladym, promiennym obliczu. Długowłosa dziewczyna uśmiechnęła się i przycisnęła dłonie do piersi. To były bardzo kształtne piersi… – Deus, in adiutorium meum intende – zaintonował pieśń, nieco rozproszony, wciąż zerkając ku obcej twarzy. Gdyby była niedziela, zapewne by jej nie zauważył, ale dziś… Dziś ściągała jego wzrok magnetycznie.

Po odśpiewaniu hymnów i psalmów, ksiądz Marek rozpoczął czytanie z Nowego Testamentu. Był to fragment z objawienia świętego Jana, w którym aniołowie strącają ogromnego smoka, zwanego diabłem, na ziemię. Dita słuchała z rozrzewnieniem, chociaż coś jej nie pasowało. Wreszcie olśniło ją, co to było. Nachyliła się do swej towarzyszki i spytała szeptem: – Dlaczego czyta po polsku? – Kto? – No… ksiądz. – A po jakiemu ma czytać? Dita nie odpowiedziała. Trudno byłoby jej wyjaśnić, że kiedy ostatni raz była w kościele, słuchała tych słów po łacinie. *** Milena jadła coraz wolniej. Krew żywiej krążyła w żyłach, na świeżo zregenerowanych policzkach zakwitł ledwo widoczny rumieniec. Cisza pomieszczenia, pozory spokoju i sycący posiłek – wszystko razem sprawiało, że poczuła się bezpieczna. Chwilowo bezpieczna. Gdyby jeszcze wiedziała, kim jest jej tajemniczy opiekun… Głos, jak dotychczas, był jedyną wskazówką. Choć głuchy, nieustająco jej się z kimś kojarzył. Z kimś ważnym w jej życiu. Zapach, niestety, był zbyt zagłuszony wonią męskich kosmetyków, a informacje, które próbowała wyciągnąć od swego towarzysza, prowadziły donikąd. – Chcę cię zobaczyć – odezwała się, kiedy skończyła ostatnią kanapkę. – Dotknąć dłońmi. Czy mogę? – I tak nie dostaniesz się do moich myśli. – Więc czego się boisz? Ujął jej dłonie i skierował na swoją twarz. Zalała ją fala tłumionych emocji, spod których przebijała się mieszanina złości, nadziei i… czegoś jeszcze. – Masz kształtną głowę. Ładny nos. Usta wąskie, zaciśnięte. Złośnik? – Bez komentarza. Palce dziewczyny przesunęły się ku zamkniętym powiekom. – Proste brwi, dość nisko nad oczami. Lubisz się gniewać? – Daruj sobie. – Chciał się odsunąć, lecz go przytrzymała. Delikatne muśnięcia dłoni

wyraźnie sprawiały mu przyjemność, tylko dlatego nie protestował. – Miękkie włosy, krótkie, jedwabiste, bardzo miłe w dotyku. Dobrze osadzone uszy. – Jakieś wnioski? – Jesteś przystojny. – Ani trochę. Z pewnością nie podobam się kobietom. Mężczyznom też nie. – Dlaczego? – Mam inne… defekty urody. – Myślałam, że… że… – zdumienie odebrało jej mowę. – Że wszyscy cudniejemy po przemianie? Nie bardzo. Zmarszczyła brwi, nic z tego nie rozumiejąc. – Dobrze, wytłumaczę – rzekł sucho. – Na ogół każdy ma jakiś swój wewnętrzny wzorzec piękna, swój wyidealizowany obraz. Podczas przemiany uruchamia się on i częściowo wypełnia matrycę nowej istoty. Warunek jest jeden – ten wzorzec trzeba mieć. – No właśnie – ucieszyła się, że wreszcie coś się zgadza z jej obserwacjami – ja stałam się ładniejsza. – Hmm – mruknął pod nosem. Pomyślała, jak teraz musi wyglądać – z wypalonymi włosami i zapadniętymi oczodołami – i ledwie pohamowała drżenie brody. – Teraz tego pewnie nie widać – przełknęła ślinę – ale uwierz, normalnie jest dużo lepiej. – Często patrzyłaś w lustro? – Jestem kobietą – zaśmiała się, nieco zażenowana. – Ja przemieniłem się w czasach, w których próżność była grzechem. – Który to był wiek? – spytała szybko. – Dobra jesteś. No, koniec zabawy. – Odsunął się tak nagle, że palce dziewczyny ześlizgnęły się po jego szyi. – Co tam masz? – zaciekawiona, ponownie wysunęła przed siebie dłoń. – Obrożę. Kawał cholernie grubej skóry z kolcami do wewnątrz. Uniosła brwi, ale w żaden sposób tego nie skomentowała. – To nie tak, jak myślisz – wybuchnął nagle. – Nie lubię tego nosić, nie chcę. To obroża mentalna. Ilekroć pomyślę o ucieczce, wbija… – zacharczał – wbija się w gar… W powietrzu uniósł się zapach świeżej krwi. Rozdęła nozdrza, a zęby same się jej

wysunęły. Świat zawirował. Ta woń była taka kusząca! Cudowna! Przyczaiła się i na ślepo zaczęła posuwać w kierunku tego cudownego źródełka. Trzask! Uderzenie w twarz było mocne, nagłe i otrzeźwiające. – Spokój! Nie będzie ssania bez zaproszenia. Zachwiała się, zawstydzona i przejęta. – Nie wiem, co mi się stało – jęknęła, trzymając się za policzek. – Nie rozumiem. Na ogół to kontroluję. No i ślubowałam… ślubowałam… Mężczyzna najwyraźniej wycierał szyję szeleszczącą serwetką. Nie odpowiadał, ale dałaby sobie rękę uciąć, że zerkał ku niej badawczo. – Przepraszam! – Skończ z tym przepraszaniem. Wampiry nie przepraszają, tylko biorą, co chcą. Słodka Lilith, czego on ciebie uczył? Uczył, w ogóle? – Kto? – spytała zdezorientowana. – Darius. – Ostatnio dużo pracował. Mam innego Mistrza. Jest Czyścicielem. – Czyściciel? – jęknął. – A czego on ciebie nauczy? Jak się łowi szczury? Milena milczała, w głowie wciąż jej wirowało. Poczuła, że chwyta istotny element układanki. Żmudnie poskładała w całość usłyszane strzępki informacji i już wiedziała. Na dziewięćdziesiąt procent. Uniosła dumnie brodę. – On nie łowi szczurów, Ottonie von Plauen. Zapadła cisza, bardzo znacząca, i była pewna, że się nie pomyliła. A potem Otto odsunął krzesło i chwycił ją pod ramię. – Idziemy. Ruszyli wolno. Nogi i ręce Mileny dygotały, domagając się odpoczynku. – Nie spytasz, skąd wiem? – Zapach? Głos…? – Też. Ale nabrałam pewności, kiedy wspomniałeś Darka. – Dlaczego? – Tylko ty mówiłeś o nim Darius. Otto zaśmiał się cicho. – Punkt dla ciebie.

Przeszli przez próg i bezpiecznie dotarli do łóżka. Milena usiadła na nim wyczerpana, szczupłe uda wciąż dygotały ze zmęczenia. – Dużo było gości na Inicjacji? – spytał Otto, zdejmując jej szlafrok. – Półtora tysiąca. Przyjechali nawet z zagranicy. – A jak moja frakcja? Dobrze wypadła? – Nie ma już twojej frakcji. Helena uciekła z łucznikiem, kradnąc forsę, a co bystrzejsze wampiry nie pokazują się nawet w Centrum. – A Czyściciele…? – Cóż… nie potrafią tak dobrze chronić gniazda. Otto długo milczał. A potem wyszedł, trzaskając drzwiami. Framugi zadygotały, tynk osypał się na świeżo wypastowany parkiet. Cicho kliknęło i automat po raz kolejny wyruszył na swoją wędrówkę po brudnej podłodze. – Donnerwetter! – usłyszała z oddali wściekły dychawiczny wrzask. – Regent Czyściciel…! Fala zmęczenia ogarnęła ją jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Padła na plecy, ostatkiem sił okryła się prześcieradłem i zasnęła.

Rozdział 12 – Niech panienka słucha, to ważne. Milena zachichotała. – Ale głupi sen… – Ciii… To nie sen. Ale niech panienka zrobi grymas, jakby spała. Milena zachichotała jeszcze głośniej. Sen był idiotyczny. Śniła, że nie ma oczu, ale z jakiegoś powodu uważa, że to tylko kwestia czasu. Jednak nie to było najdziwniejsze. We śnie przebywała w jakimś luksusowym podziemnym apartamencie, usługiwał jej Otto, a w ucho szeptał Sinsin. Nie wiedziała, co jest dziwaczniejsze – sprzątający psychopata czy złośliwy karzełek, który opiekował się Marią zanim umarła. Chyba jednak Otto, bądź co bądź, skazał ją na śmierć. Wspomnienia Marii wypełniały jej umysł odkąd ją wypiła. – Bez chichotania! – skrzekliwy głosik był nieugięty. – To mój sen i będę w nim chichotać, ile chcę! Auć! – syknęła i spoważniała. Mała, szorstka dłoń uszczypnęła ją boleśnie. – Niech panienka zrobi rozlazłą gębę – usłyszała kretyńską instrukcję. – I nie gada. „Rozlazła gęba”? Co to może być? Ach! Miała mieć taki wyraz twarzy, jakby spała. Rozluźniła mięśnie. – Dobrze – pochwalił ją Sinsin. – Pierwsza rzecz – Oni mnie nie widzą i nie słyszą. A panienkę jak najbardziej. Więc Sinsin mówi, a panienka słucha. Nie kiwa głową! Może mlaskać, dyszeć albo się drapać. I nie robi takiej miny! Milena zamarła. Jeśli nie śniła, to rzeczywistość była jeszcze bardziej absurdalna niż senne majaki. Jak Sinsin się tu dostał? Skąd to wszystko wie? Zacisnęła dłoń na przykryciu i poczuła na niej szorstkie palce. Poklepywały ją pocieszająco. – Panienka jest Sinsinowi potrzebna. Musi żyć. Dlatego Sinsin pomoże. Milena zmarszczyła brwi. – Panienka zrobi rozlazłą gębę, nie zdziwioną – zganił ją oschle i zabrał dłoń. Milena po raz kolejny spróbowała nadać swojej twarzy wyraz bezmyślny i głupawy, co nie było łatwe, kiedy słyszała ten intrygujący szept. – Może być. Sinsin mówi dalej. Póki panienka nie widzi, nie ma obroży. Jak będzie obroża – koniec, nigdy nie ucieknie i niedługo zginie.

Milenie przyspieszył oddech. Czyżby także była więźniem, jak Otto? – Dlatego panienka musi uciec, kiedy nie ma oczu. Sinsin nie może poprowadzić, jest za słaby. Kiedy panienka będzie widzieć, sama zrozumie. Milena zmarszczyła brwi. – Rozlazła gęba! – Sinsin napomniał ją błyskawicznie. Milena „puściła” twarz. – Sinsin sprawdził, z kim panienka może uciec. Kto tu mieszka, zna przejścia i nie ma znaku. Tylko Otto. Otto? Dlaczego miałaby uciekać właśnie z nim? No i jak, skoro obroża mu to uniemożliwiała?! Milena zaczęła krzywić się z dezaprobatą. W tej samej chwili zapanowała nad sobą i, niby przypadkiem, obróciła się w stronę, z której dobiegał głos. – Musiałby poprowadzić panienkę, nie myśląc o ucieczce. Jeśli rozproszy się choć na chwilę… – szept zamarł. Milena nasłuchiwała, ale Sinsin się nie odzywał. Poruszyła się niespokojnie. Bardzo korciło ją, by go zawołać… Z oddali nadciągał miarowy odgłos mocnych, zdecydowanych kroków. Usiadła. Nagle skrzypnęły drzwi i rozpoznała zapach, którego się nie spodziewała. Serce zabiło jej szybko. – Lew…?! – upewniła się. Każdy znajomy wampir był na wagę złota. Mężczyzna chrząknął, niezadowolony. – Używam go. Ma dobre ciało. Mocarne. – Głos brzmiał obco i nieprzyjemnie. – Co to znaczy? – Jest Familiantem wyższego rzędu. Takich używamy dość systematycznie. – My? – Mudraks. Yhm… Stworzyciele – poprawił się szybko. – Przyszedłem cię zobaczyć. Lew nalegał, chciał wiedzieć, czy przeżyłaś. Umysł dziewczyny pracował wolno, jakby przedzierał się przez grubą zasłonę. – Nie rozumiem – wyszeptała. – Nie rozumiem. – Masz się ubrać i stawić na konsylium. Za godzinę. Otto ci pomoże. – Jest… mężczyzną. Dla mnie to krępujące. – Nie dbam o to. – Trzasnęły drzwi i zapadła cisza. Milena siedziała oniemiała. To nie był Lew. Ten ktoś używał jego ciała. Przypomniała

sobie szczeliny źrenic, które widziała – przez moment – w oczach wampira w kawiarni, i sposób, w jaki wtenczas patrzył… Zrobiło jej się zimno, niepokój wypełnił żołądek. Położyła się, skulona. Stworzyciele. Kim byli? Jak wyglądali w naturalnej postaci? W jaki sposób używali Familiantów? Czy robili to za ich zgodą? Jakże byli potężni, jeśli… Nie, nie potrafiła sobie tego wyobrazić. No i ta nazwa! Stworzyciele. Czy to znaczy, że stworzyli ich rasę? A jeśli tak, to po co?! Kwadrans później drzwi otworzyły się ponownie i poczuła zapach Ottona. – Mógłbyś pukać – powiedziała chłodno. – Mógłbym – odparł – ale sprawia mi przyjemność, że wchodzę, kiedy chcę. Skrzywiła się kwaśno. Super. – Oczekują, że będziesz wyglądać olśniewająco. Przez ten czas mogłaś się wykąpać i umyć włosy. Wzruszyła ramionami. – Nawet nie wiem, gdzie jest łazienka. – Później cię oprowadzę, teraz nie ma na to czasu. Wstań. Stanął za plecami Mileny i zdjął z niej szlafrok. – Przyniosłem ci… hm… Suknię? Szaty? Ma coś w rodzaju gorsetu i spódnicy. – Połóż i wyjdź. – Nie. Mam pomóc ci się ubrać. Poza tym, nie wiesz, jak ten strój wygląda ani jak się zapina. – Chcesz sobie mnie pooglądać – syknęła. Ślepota irytowała ją coraz bardziej. Przeszkadzała, czyniła słabą i przeraźliwie zależną. – Już cię widziałem, nie raz – mruknął. – Jak myślisz, kto się tobą zajmował? Pomyślała o cewniku i zagryzła usta. Tak daleko posuniętej znajomości z Ottonem nigdy nie miała w planach. – Dlatego chciałem ci zwrócić na coś uwagę. – Jednym ruchem zdjął z niej nocną koszulę. Zaskoczona skuliła się i rękoma zakryła swą nagość. Otto zbliżył się, czuła go tuż za plecami. – To. – Co? – sapnęła. Marzyła, by mieć coś na sobie. Cokolwiek. Jak najszybciej. Dłoń wampira spoczęła na moment między jej piersiami, a ona poczuła jak wzbiera w nim fala pożądania.

– Dziwię się, że nie wymacałaś. Dotknęła skóry. Rzeczywiście, w okolicach mostka miała niewielką wypukłość. – Co to? – Medalion, który miałaś w chwili spalenia. Wtopił się w tkankę. Zarósł. Wystają tylko dwa malutkie kamyczki. Gdybyś chciała wiedzieć – świecą w ciemnościach. – Podaj mi suknię – przerwała mu. – I dlaczego nie dostałam żadnej bielizny?! – Bielizna to wymysł ostatnich czasów. Oni jej nie uznają. Ja również. Chcesz sprawdzić? – spytał cicho, dotykając jej ramion. Promieniował podnieceniem. – Nie. – Masz bardzo gładką skórę. Jest jak… grzech… grzech… – Dłonie Ottona zsunęły się ku jej piersiom. Milena zesztywniała. – Co powiedziałeś? – Grzech-grzech. Sünde-Sünde, sin-sin[7]. – Palcami pogładził sutki, językiem liznął szyję. – Jedna z niewielu rzeczy, która tak bardzo pochłania umysł… Jaki grzech jest twym ulubionym? W głowie Mileny się zakotłowało. Otto nie mówił wprost. Spotkał się z Sinsinem i miał jakiś plan. Powiedział, że grzech pochłania umysł… Podniecenie. Pożądanie. Seks. To odwracało jego uwagę od innych myśli. Serce jej przyspieszyło. Powinna odpowiedzieć mu podobnym kodem, by Oni niczego nie wychwycili. – To podłe. Wiesz, że nie widzę, że nie mogę przed tobą uciec… – Zastanawiam się, jak daleko powinienem się posunąć… – zsunął dłoń na brzuch dziewczyny – by sprawdzić… w jakim stopniu pochłaniasz mój umysł. – Wystarczająco absorbuję. – Odsunęła się od niego gwałtownie, ale przytrzymał ją, zaciskając palce na biodrach. – Musisz być bardzo przekonująca. Miałem wiele kobiet, na wiele sposobów. I od dawna taki grzech nie budzi mych emocji. – Dlaczego ma mnie to martwić? – Bo mogłabyś nagle zostać w ciemnościach… Sama. – Zsunął dłoń jeszcze niżej i zaczął podejrzanie dyszeć i się ocierać. – Ale czuję… że jest dla nas nadzieja. Zakryła twarz dłońmi. Była zażenowana, wściekła i… bezradna. – Daj mi to ubranie – poprosiła cicho. – Wstydzę się.

– Właśnie dlatego – sapnął zadowolony i wypuścił ją z objęć. *** Wiki założyła swą ulubioną suknię z epoki, spięła wysoko włosy i wyjęła skrzypce. Tu, w swoim domu czuła się sobą. Była bezpieczna, w melancholijnym nastroju, wiecznie młoda i pochłonięta swą największą pasją – muzyką. Uniosła instrument do brody, zgięła palce, ujęła smyczek i chwilę potem popłynęła iście anielska muzyka. Była w niej tęsknota za dniem, śpiewem dziennych ptaków, poranną bryzą i przemijaniem. Wtem w cudowne akordy wkradł się jakiś zgrzyt. Przerwała w pół nuty. Ktoś szedł po żwirowej ścieżce – i nie była to ani listonoszka, ani chłopak z pieczywem. Zaterkotał dzwonek, natarczywie, jakby dzwonił ktoś, kto ma prawo tu być. Zaintrygowana zerknęła na ekran wideofonu. Przed drzwiami stała postać okutana szczelnie, bardzo szczelnie, w wiele warstw materiału. Nie widać było jej twarzy, tylko ogromne, ciemne okulary. – Milena? – spytała zaskoczona. – Dita. – Nie wierzę. Wchodź! Wchodź szybko! – Otworzyła drzwi, zbiegła błyskawicznie na dół i, skryta w cieniu hallu, czekała na niespodziewanego gościa. Chwilę potem weszła przez nie kobieta i starannie zamknęła za sobą drzwi. Szczęknęło, blokada przeciwko światłu automatycznie wzmocniła zamek wejściowy. – Tak się cieszę! Zaraz zwariuję! To naprawdę ty? – Ja. – Dita zdjęła kaptur, uwalniając silne perfumy. – Mów! Mów, co się z tobą działo! – Podekscytowana Wiki pobiegła w stronę kuchni, nie przestając trajkotać. – Zaraz podgrzeję ci krew. Fuj, ale cuchniesz ludźmi! Dita szła za nią wolno, jakby się ociągając. – Czy wiesz, że uwolniłam się od Poli? Wiktoria, która właśnie wkładała pojemnik do mikrofali, zastygła z nim na chwilę. – Wiem, nie mogła cię namierzyć. Uznałyśmy, że nie żyjesz. Jak to zrobiłaś? – Wszystko w swoim czasie. – Dita, wciąż czujna, usiadła na brzegu taboretu i przyglądała się uważnie gospodyni. – Znowu się wystroiłaś do grania. – Lubię tak żegnać noc. – Noc. Cień Ziemi… Myślałaś kiedyś o tym w ten sposób? Że wciąż żyjesz w cieniu…?

– Masz jakąś obsesję z tym cieniem? – Już nie. – Dita wyszczerzyła ostre zęby. A potem zmrużyła oczy, jak kot, który czai się na mysz. – Naziemny dom nie jest bezpieczny dla wampirów, wiele razy cię ostrzegałam. – Daj spokój, mam porządne szyby. – Wiktoria wzruszyła lekceważąco ramionami i uruchomiła podgrzewanie krwi. – Rany, ale ty nawet nie wiesz, jaki był kocioł na Inicjacji! Wyobraź sobie, Milena spłonęła w świetle! Nasi oszaleli, jak to zobaczyli, i poszli w miasto. To był horror. Gdyby nie Familianci… – urwała. Dita milczała, patrząc w okno, jakby nie była ciekawa spraw ich rasy. – Czy ja ciebie nudzę? – Nie, skąd – zapewniła, poprawiając fryzurę dłonią w rękawiczce. – Zginął ktoś jeszcze? – Z naszych? Nie. – A z ludzi? – A kogo to obchodzi! – prychnęła, wyjmując butelkę. – Z winem czy bez? – Nie będę nic piła. Chcę mieć trzeźwy umysł. Wiktoria spojrzała na nią podejrzliwie. Zabrzmiało to zastanawiająco w ustach kobiety, która stale kontrolowała się w obecności Poli, ale za jej plecami nazbyt chętnie zaglądała do kieliszka. To było jeszcze bardziej frapujące niż te nagłe odwiedziny. – No dobra, gadaj. Gadaj, bo pęknę z ciekawości! Co się z tobą działo? Po co przyszłaś? – Kończą mi się pieniądze. Wiki czekała na rozwinięcie tematu. Pieniądze nigdy nie były problemem. Wampiry z ich frakcji miały indywidualne fundusze, poza tym przez stulecia każdy, kto był choć odrobinę bystry, potrafił zgromadzić przyzwoity majątek. Dita była inteligentna i nigdy nie prosiła nikogo o tak banalną rzecz. No i zawsze zostawał w rezerwie Głos, czyli szło się na miasto i skubało jakiegoś człowieka. Dita poprawiła się na taborecie. – Daj mi swoje pieniądze. Dużo pieniędzy. – Po co? – Potrzebuję na życie. Muszę zniknąć i nikt nie może się o mnie dowiedzieć. Zwłaszcza Pola. – Patrzyła natarczywie. – Wiesz, że nie lubię prosić. Wiki poczuła ukłucie niepokoju. Coś tu nie grało. – Co się stało? – Zbliżyła się o krok. – Nie podchodź! – Dita wstała i cofnęła się. Teraz szła tyłem w stronę salonu, wyraźnie

kierując się do wielkich, szklanych drzwi prowadzących na taras – tych, które dopiero co zostały wymienione po awanturze z Mileną. – Dziwnie się zachowujesz. – Dasz mi kasę? Pytam ostatni raz. – Głos Dity stwardniał, ręka sięgnęła do kieszeni. – Jeśli potrzebujesz… Pieniądze są w toaletce, w środkowej szufladce. Dita spojrzała na nią czujnie, ale twarz jej pojaśniała. – Zawsze ciebie lubiłam najbardziej – stwierdziła nagle. – Jesteś dobra, wiesz? Po prostu dobra. Wiki się uśmiechnęła. Dita wyjęła z kieszeni coś małego i zamknęła w lewej dłoni. – Dlatego tak trudno mi to zrobić – kontynuowała. – Co? – Uśmiech Wiki zgasł. Znała ten ton. Nie wróżył nic dobrego. – Nie ufam ci. Nikomu nie ufam. – Jesteś chora? Czy ta choroba od światła… wróciła? – Nic nie rozumiesz! – Dita postąpiła kolejny krok ku szklanej tafli. – I jesteś taka naiwna! – Oszalałaś – stwierdziła ze smutkiem Wiki. – Ale nie martw się. Pójdziesz do samotni, wykurujesz się… – Nie jestem szalona! – warknęła Dita, kładąc dłoń na klamce. Wiki uniosła brwi. – Ani trochę. Światło zalało salon w ułamku sekundy. Wiki histerycznym susem rzuciła się w najmroczniejszy kąt, czując piekący ból i swąd ciała. Gonił ją chichot… – Nie uciekniesz! Nigdzie nie uciekniesz! Nie masz dokąd. Przecież znam twój dom. Znam go doskonale. – Zimny głos przemierzał kolejne pomieszczenia. Towarzyszył mu odgłos otwieranych kolejno okien. Przerażona Wiki czołgała się w cieniu schodów. Ból był niewyobrażalny, obrażenia straszne… ale jeszcze straszniejszy był chłód w głosie Dity, jej nieugiętość, zdecydowany krok. Szła po błyszczącej podłodze, nie kryjąc się przed zabójczym blaskiem, odporna nań jak człowiek… Człowiek! – Zamknij okna, Dito – wychrypiała Wiktoria, modulując Głos. Kroki się zatrzymały. Wiki wzięła głęboki wdech i, ignorując potworne cierpienie, powtórzyła tak dźwięcznie, jak tylko była w stanie:

– Zamknij okna. Dita kucnęła i ze złośliwym uśmiechem wskazała na uszy. Ten gest mógł znaczyć tylko jedno: „nie słyszę”. Wiki, krzywiąc się z bólu, gwałtownym ruchem złapała jej szyję. Kobieta się szarpnęła. Gdyby nie ten przejmujący ból, nie miałaby szans. A tak, wyrwała się i stanęła w bezpiecznej odległości. Oczy jej lśniły, nogi drżały. Wprawdzie demonstrowała pewność siebie, musiała jednak wiedzieć, że nie może się równać z wampirem. – Usiądę tu i poczekam, aż słońce podejdzie pod schody – wydyszała. Wiki spojrzała rozpaczliwie po wnętrzu. – Zamknij okna – powiedziała, raz jeszcze modulując Głos. – Pewnie chcesz, żebym zamknęła okna. Nic z tego. Kto by pomyślał, że wystarczą durne zatyczki, żeby Głos nie działał…! Wiki zmrużyła oczy. Rzeczywiście, Dita miała zatkane czymś uszy. Musiała to zrobić, kiedy ona kryła się przed światłem, to był jedyny moment. Syknęła, a po policzkach pociekły jej łzy. Ból był nie do wytrzymania. – Mnie też jest przykro – powiedziała Dita. – Naprawdę cię lubiłam. Ale gdybyś powiedziała o mnie komukolwiek… Sama rozumiesz. Wiki pokręciła przecząco głową. Nie rozumiała. Ani tego, że Dita przyszła tu w ludzkiej postaci, ani tym bardziej, że potraktowała ją tak okrutnie. W oddali usłyszała szelest żwiru. Zbliżał się chłopak, który co rano przynosił jej pieczywo. Odwołała go, kiedy gościła u siebie wampirzyce, lecz od kilku dni przychodził znowu. Tak, to był z pewnością on, nawet stąd czuła ten rozpływający się po podniebieniu aromat gorących jeszcze bułeczek. Wiedziała, iż ludzkie uszy jeszcze go nie słyszą i że ma tylko jedną szansę… Zadzwonił dzwonek do drzwi i Dita odruchowo skierowała tam wzrok. – Kto… – mruknęła, odwracając się z powrotem do Wiki. Twarz jej pobladła z wściekłości. Cienisty kąt był pusty. – Gdzie jesteś, do kurwy nędzy! – wrzasnęła. To był głośny wrzask, można go było słyszeć nawet przez zatyczki do uszu. Dita kucnęła i zaczęła odruchowo węszyć. Równie dobrze mogłaby lizać podłogę. Nos był do bani. Bezużyteczny, absolutnie do niczego. Dzwonek zadźwięczał ponownie. Głośno, natarczywie. Zignorowała go i, tupiąc z wściekłości, wdrapała się na piętro, gdzie była sypialnia Wiki. Szybko otworzyła okna, wpuszczając dzienne światło, i dopiero wtedy zaczęła przetrząsać toaletkę. Pieniądze były tam,

gdzie mówiła wampirzyca – grube pliki banknotów zwinięte w rulony i spięte gumką recepturką. Były tam złotówki, funty, euro i ruble. Zgarnęła wszystko do torebki i wyszła, nie oglądając się za siebie. Pokładała nadzieję tylko w jednym – że poparzenia Wiki były wystarczająco rozległe, po prostu śmiertelne. Za nic jednak nie sprawdziłaby tego, zaglądając teraz do cienistych szaf, wnęk i tajemnych skrytek. Byłaby idiotką, gdyby podjęła takie ryzyko. Nawet umierający wampir był nieporównywalnie silniejszy od człowieka. *** Otto von Plauen oddychał z trudnością, cierpiał też z powodu szyi, wielokrotnie ranionej obrożą. Głębokie uszkodzenia skóry i ścięgien stanowiły bolesny dowód na to, że plan opuszczenia tego miejsca był szalony i skazany na niepowodzenie. Nie potrafił nie myśleć o ucieczce. Jego dumna dusza nawet w luksusowym więzieniu wyła z wściekłości, a widok Familiantów – zwłaszcza znajomych twarzy, tak nagle obnażonych i zdradzających swą prawdziwą naturę – wzmagał frustrację. – Ottonie – dziewczyna idąca obok odezwała się nieśmiało – kim Oni są? – Kto? – Mudraks. Stworzyciele. Otto się skrzywił. To był ostatni temat, na który miałby ochotę się rozwodzić. O ile Familianci budzili w nim respekt, o tyle Stworzyciele stanowili przerażającą niewiadomą. Samo myślenie o nich przyprawiało go o ból głowy. – To wiedzą tylko Familianci. I drogo za to płacą – burknął. – Widziałeś Ich? – Nie wiem – odparł. – Potrafią zrobić z naszą pamięcią więcej niż my z ludzką. Szli dalej w ciszy. Chyba bała się stawiać następne pytania, chociaż aż drżała z ciekawości. Otto spojrzał na Milenę, poróżowiałą od emocji, i po raz enty skonstatował, że to właśnie przez nią stracił gniazdo, które tak hołubił przez wieki. A potem pomyślał o tym, co zafundowała wampirom liczącym na życie za dnia i uznał, że jego żale są ledwie pyłem na pustyni ich rozczarowania. Była jak fałszywy mesjasz prowadzący ich rasę do zagłady. No, jeśli nie całą rasę, to co najmniej jednego wampira – Ottona von Plauena. Nie potrafił tego zignorować, nie w jej obecności. – Jak myślisz, dlaczego siedziałem na tej zaplutej prowincji? – spytał nagle. – Dlaczego

starałem się nie zwracać uwagi na swoje gniazdo? No, dlaczego? Milena nie odpowiedziała. Lśniące włosy opadały jej na ucho tam, gdzie jeszcze niedawno widniał łysy placek. Szła uczepiona jego ramienia, bezwolna i coraz piękniejsza. Trudno było jej to wybaczyć, tak samo, jak słodki zapach, który bił od jej ciepłego, miękkiego ciała. – Przez setki lat byłem od nich wolny. Żadnych Familiantów, żadnych gadzich oczu w moim gnieździe – syknął nienawistnie. – Gadzich? – Nie bez powodu ich herb… – umilkł. Nie powinien zbyt dużo mówić na Ich temat, zwłaszcza tutaj. – Lepiej o Nich nie myśleć. Tak łatwiej. – Idę na konsylium – przypomniała mu – i wolałabym wiedzieć cokolwiek. Milczał, wpiła się więc w jego rękę pazurami. – Powiedz coś. Proszę. – Była zdenerwowana, niepewna, przerażona. – Nie chcę tam stać bezmyślnie. Może od tego zależy moje życie? – Nie wiem o Nich zbyt wiele. Dobrze pilnują swoich tajemnic. – Czy rzeczywiście nas stworzyli? Niechętnie zajrzał w otchłań pamięci. – Najstarsi się do nich modlili. Tak, to możliwe. Mocniej ścisnęła jego ramię. – Ale… po co? – Ktoś musiał dla nich drążyć w skałach. Ktoś silny, długowieczny, ktoś, kto nie ucieknie na powierzchnię. – Czy mogą zawładnąć każdym? – wyszeptała, oblizując wyschnięte wargi. – W każdej chwili? Zatrzymali się przed ogromnymi drzwiami. Miały dwa skrzydła i miedziane gałki umieszczone na wysokości głowy. To była stara część podziemi; sądząc po wgłębieniach w czarnej kamiennej posadzce, liczyła sobie wiele setek lat. Unosił się tu lepki zapaszek, a zielonkawa poświata bijąca od ścian rozpraszała ciemność. – Chcesz wiedzieć, czy mogą tobą zawładnąć? – Spojrzał na drobną dziewczynę i po raz pierwszy od długiego czasu poczuł litość. – Mogą? – wyszeptała, tracąc cały rezon.

Otto uśmiechnął się smutno. Ślepa wampirzyca była całkowicie bezbronna, a nieopodal czaiły się bestie. – Idź, przekonaj się. – Otworzył drzwi i wepchnął Milenę do środka. Był najwyższy czas. Dziewczyna stanęła jak wryta, tuż za progiem. Nim drewniane skrzydła zatrzasnęły się za jej plecami, przez krótką chwilę Otto ujrzał milczących Familiantów. Było ich dziesięciu, może dwunastu. Stali bez ruchu, w kole, zasłaniając jakąś wysoką człekokształtną postać. Spojrzała ku niemu nad głowami wampirów, przesunęła się po nim wzrokiem jak po meblu i zatrzymała na dziewczęcej sylwetce. Drzwi zamknęły się wreszcie, lecz jemu wciąż biło serce – nierówno, mocno, strachliwie. Żółtawe oczy z pionową źrenicą wpiły mu się w mózg, zmuszając do jedynego sensownego działania – ucieczki. Mięśnie spięły się i w tej samej chwili ostre noże wysunęły się z obroży ku szyi. Padł na posadzkę i oczyścił umysł. Kolce cofnęły się wolno, uwalniając dziewięć strużek krwi. Spływały cienkimi smugami, wsiąkając w kremowy jedwabny kołnierzyk. Otto dyszał chwilę, z trudem łapiąc oddech. Wtem uświadomił sobie, że po prostu nie ma wyboru. Sen, przypadkowa myśl, cokolwiek – mogło się skończyć dla niego tragicznie. Jedyną szansą był idiotyczny pomysł Sinsina. [7] Sünde (niem.), sin (ang.) – grzech.

Rozdział 13 Dita zapaliła papierosa ignorując wykrzywione z dezaprobatą wargi Marka. Był łatwy. Liczyła, że będzie musiała się więcej starać, by uwieść kapłana, a ten sam wskoczył jej do łóżka. Więcej – zawiózł do motelu, w którym go znali i bez szemrania zapłacił za pokój. – Wiesz, że to musi zostać między nami? – powiedział z powagą, przykrywając się szczelnie kołdrą. To było śmieszne po tym, co zrobili. Wzruszyła ramionami, zaciągnęła się i wolno wypuściła dym. Miał kształt idealnego kółka. Marek zmarszczył brwi. – Chyba nie liczysz, że… że… – Że się ze mną ożenisz…? – zaśmiała się. – Skąd. Marek odetchnął. – To dobrze. Ja… jestem tylko mężczyzną. Grzesznym człowiekiem. Małym. – No, nie tak bardzo. – Sięgnęła dłonią pod kołdrę, ale wstydliwie uciekł. – Nie żartuj z tego. To grzech. – Co jest grzechem? Moje żarty czy to, że pieprzysz się z parafiankami? Marek poczerwieniał. – Nie „pieprzę się” z parafiankami. Nawet kiedy… ulegnę pokusie, nie są to parafianki. – Uuu… liczba mnoga. Nieładnie. No, chodź do mnie. – Przygarnęła go do piersi i pocałowała. Był słodki i namiętny, a jednocześnie tak cudownie przejęty. – Nie myśl już o tym, nie zadręczaj się. Nie wmawiaj sobie tych strasznych rzeczy. – Niczego sobie nie wmawiam. – A kto szeptał „Boże, odpuść”? Padł na plecy i zakrył dłońmi twarz. – Przyznaję, grzeszyłem, bardzo grzeszyłem. Ale dotąd… – Tak? Mów, mów dalej. – Nigdy nie zrobiłem tego z kobietą, która widziała mnie w sutannie. – Wielkie rzeczy. – A co ty o tym możesz wiedzieć? – zirytował się. – O wyrzeczeniach! Bojaźni Bożej! Powołaniu…! – A co ty wiesz? – odrzekła znacząco. Marek nie odpowiedział, tylko wciąż tarł dłońmi

twarz, jakby w ten sposób mógł zmazać hańbę i cofnąć tę chwilę słabości. A przecież powinien czuć satysfakcję! – Czy nie było ci miło? Przyjemnie…? – Jak z żadną – przyznał cicho. – Dotknąłeś absolutu? Twarz mu na moment rozbłysła. – No właśnie – skwitowała. – Więc skończ już z tym grzechem. Bóg nie może mieć za złe, że jest ci dobrze. Że możesz spłodzić kolejnego wiernego. Marek się rozpogodził. Teraz był wyraźnie odprężony. – Nie martw się, nie będzie dzieci. Przeszedłem wazektomię. Dita zdrętwiała. W jednej chwili jej dobry humor ulotnił się jak kamfora. – Co powiedziałeś? – To niemożliwe, żeby z milionów mężczyzn wybrała… – Wazektomię. Osiem lat temu. Do dziś nie było reklamacji. – Ty gnoju! – warknęła i rzuciła się mu do gardła. To było głupie. W szczękach nie miała już poprzedniej siły, w ramionach również. Marek przeturlał ją na plecy, a potem na brzuch i potraktował wściekły atak jak wstęp do dalszej zabawy. – Puść mnie! – warczała. – Ani myślę. – Przycisnął ją, przytrzymał ręce. – Więc tak się lubisz bawić? Tak? – Nie! – Jak długo szukałem takiej dziewczyny – wysapał. Oczy zaświeciły się mu niezdrowo. – Jak długo. – Zostaw…! – Jesteś niegrzeczna, bardzo niegrzeczna! – Na różowe pośladki posypały się razy. – Czeka cię ciężka pokuta! Dita zawyła wściekle. Nie miała z nim szans. Była tylko kobietą, a on silnym, młodym mężczyzną. Zacisnęła powieki i pomyślała o tym, co mu zrobi, kiedy odzyska pazury. To będzie musiało trwać długo i bardzo boleć. – Dorwę cię, słyszysz? Dorwę! – wysyczała. – Będę tłukła rzemieniami, aż krew będzie sikać! I będę ją lizać, a ty będziesz błagać o litość! – Tak! Tak…! – Marek był wniebowzięty. Z nieznanych powodów uważał, że ona bawi się równie dobrze.

– W życiu się z tego nie wyspowiadasz…! – wrzasnęła. – Nikt nie da ci rozgrzeszenia! Marek przestał się szarpać, ręce opadły mu jak kamienie. – Nie wiem, jak ty to ze mną robisz, naprawdę nie wiem. – Odepchnął ją od siebie i chwilę dyszał, zanim doszedł do siebie. – Masz czystą, piękną twarz, lecz brudną duszę. Kiedy cię dotykam, budzą się we mnie najgorsze pragnienia, demony, które już dawno umarły. Jakby przez twoją skórę sączyło się zło. Nawet teraz czuję, jak okleja moje ręce. – Gdybyś dał mi dziecko – w oczach stanęły jej łzy – mógłbyś mnie nawrócić, klecho. – Była wściekła i upokorzona. Od setek lat żaden człowiek nie potraktował jej w ten sposób. – Jestem brudny. Brudny – szeptał. – Boże, nie zrobię tego nigdy więcej. Już nigdy. Przysięgam. Na grób mojej matki. – Ze mną, na pewno. – Wstała z łóżka i ruszyła pod prysznic. Kiedy wróciła z łazienki, Marka już nie było. Pościel starannie zasłano, foteliki stały równo, a na stoliku nocnym leżał… banknot. Wytrzeszczyła oczy i uniosła go z odrazą. Okrutne myśli wróciły i zalęgły się w jej sercu jak robactwo. Regres nie objął wszystkich umiejętności i zamierzała to teraz wykorzystać. W zimnej furii ubrała się, zamówiła taksówkę i pojechała prosto na plebanię. Otworzyła jej wielka, gruba baba. – Ksiądz Marek mówił, że jakaś pani może go szukać – powiedziała, obrzucając ją podejrzliwym spojrzeniem. – Nie ma czasu. Szykuje się do wyjazdu. – Jakiego wyjazdu? – Nie wierzyła w żaden wyjazd nawet przez chwilę. – Na misję. Daleko stąd. Nie wiadomo kiedy wróci. – Och, jaka szkoda! – Dita załamała ręce. – Parafia straci takiego wspaniałego księdza! Baba jakby zmiękła. Spojrzała na nią cieplej. – A co pani chciała? – Wychodzę za mąż. Miał mnie wyspowiadać jeszcze dzisiaj – kłamała jak najęta. Baba spojrzała w głąb domu. – No, nie da rady, nie da rady. – Trudno, liczyłam, że chociaż pobłogosławi mnie przed wyjazdem. Rozumie pani – na nową drogę życia. W hallu ujrzała Marka. Był w sutannie – blady i niespokojny. – Pani Wiesiu, niech pani nas zostawi. – Wysunął przed siebie rękę w zapraszającym geście. – A panią zapraszam obok, ale dosłownie na chwilkę.

Skrzyżowali spojrzenia i bez słowa przeszli do niewielkiego pokoju. Zamknął drzwi. – Nie przychodź tu. – Nie będę. Chciałam się tylko pożegnać i dać na tacę. – Rzuciła mu w twarz pieniądze. Banknot zawirował i wolno opadł na podłogę, nawet do niego nie dolatując. – Obraziłeś mnie, ale ci wybaczam. Zagryzł wargi. Chyba nie wiedział, co powiedzieć. – Naprawdę wyjeżdżasz? – spytała. – Tak. – Przeze mnie? Spuścił głowę. – Miałem taką propozycję już dawno. Ty… i to, co się wydarzyło… – Rozumiem. Całus na pożegnanie? Pokręcił przecząco głową. – W takim razie pożegnam cię, jak należy. – Przyklękła pokornie, ujęła jego dłoń w chłodne palce i, dotknąwszy jej wargami, zaczęła wciągać powietrze. Ksiądz Marek pobladł. – Co robisz…? – spytał, próbując wyrwać rękę z uścisku. Na czole pojawiły się grube krople potu, z trudem chwytał oddech. Dita nie przerywała. Jej palce pulsowały gorącem i tętniły, obrzmiałe wargi parzyły. Energia rozpierała ją, huczała w głowie. Mężczyzna w koloratce zachwiał się i osunął na posadzkę. Przytrzymała go drugą ręką, wciąż pochłaniając jego życie. – Słabo mi. – Otworzył spękane usta, jakby coś jeszcze chciał powiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle. Włosy mu poszarzały, na policzki wypełzły sine cienie, na rękach pojawiły się plamy. Osunął się jeszcze niżej, teraz właściwie półleżał. Serce biło mu wolno i niemrawo, oczy były suche. Chyba nie miał siły mrugnąć. A potem blask spojrzenia rozproszył się i zgasł. W pokoiku było zadziwiająco cicho i spokojnie. – Obraziłeś mnie, ale ci wybaczam – powtórzyła Dita. A potem wstała, otrzepała kolana i wyszła. Na zewnątrz było pochmurno, od dwóch dni nie widziała słońca. Szła mechanicznie przed siebie, spięta i wciąż rozedrgana urazą. Dzienne światło nieprzyjemnie obnażało brzydki skurcz, w którym zastygła jej twarz, blade ciało wyglądało upiornie, syte oczy zamgliło coś na pograniczu mdłości. Nie czuła oczekiwanej satysfakcji. Była samotna, w obcym świecie,

uwięziona w prymitywnym, słabym ciele. Mijani ludzie drażnili ją swą głupotą, ciasnymi poglądami i nieświadomością. Tęskniła za dawnym życiem, za luksusem, za estymą, którą okazywali jej współbratymcy. Za smakiem krwi. Wtem podmuch wiatru rozsunął gęstą zasłonę i nieoczekiwanie omiótł ją zabłąkany promień słońca. Drgnęła nerwowo – głęboko zakodowane odruchy pozostały, niezależnie od regresji – i zaśmiała się żałośnie. Wysunęła przed siebie bladą dłoń, kąpiąc ją w zabójczym niegdyś świetle, i nagle spłynęło na nią bolesne przeczucie. A co, jeśli jest bezpłodna? *** Sala, sądząc po odbiciach dźwięku, była rozległa i wysoka. Panował tu chłód, a krystalicznie czyste powietrze przesycone było nutą stopionego wosku. Milena przeszła kilka kroków po kamiennej podłodze i stanęła w ciemnościach. Zewsząd dobiegały miękkie stąpnięcia, szelest ubrań i ciężkie oddechy. Nie wiedziała, co ma robić, co mówić. Nikt jej nie przywitał. Sterczała bezradna, a paraliżujący lęk niepostrzeżenie ogarniał jej ciało. Wtem czyjaś dłoń obróciła nią jak manekinem na wystawie. To był Victor, Familiant kontrolujący gniazda od Odry po półwysep Iberyjski, rozpoznała go po zapachu. Potem Catherine chwyciła ją za włosy, jakby wszystkim chciała dokładnie pokazać jej twarz. Pomieszczenie wypełniły chrapliwe, gardłowe dźwięki. Sądząc po dotyku zimnych palców, rozchylających powieki, przedmiotem sporu był brak oczu. Ktoś pchnął ją pogardliwie. Ktoś inny chciwie liznął tętnicę na szyi. Milena dygotała. Wprawdzie czuła znajome wonie, ale to nie były wampiry, które znała. ONI poruszali się inaczej, emanowali obcością, nawet nie mówili ludzkim językiem. Otaczały ją obce istnienia, które używały wampirzych ciał jak żywych skorup. Z oddali wyczuła Lwa. I jeszcze kogoś. Och… Krzysztof. Wyczerpana kołataniem serca, omal nie osunęła się na posadzkę. Zacisnęła zęby. Wytrzyma. Nieoczekiwanie poczuła bliskość innego rodzaju. W nozdrza uderzył ją nowy zapach, całkiem nieznany i do niczego niepodobny. Szorstka, łuskowata dłoń błyskawicznie odchyliła głowę dziewczyny i rozsunęła szczęki. Jakiś szept – władczy i nieznoszący sprzeciwu – wślizgnął się w jej uszy, a potem coś długiego i lepkiego wsunęło się w usta. Zabolało. Lodowaty chłód sięgnął daleko, poza ruchliwy język, aż do serca. Ciemność zafalowała i nagle spomiędzy jej piersi eksplodował żar.

Zachwiała się i zniknęła nawet ciemność. *** – Milena, moja Milenka, mój skarbeczek… – Nad uchem zawodził męski głos. Otworzyła powieki, lecz wciąż nie widziała. Ciepłe, męskie ramiona tuliły ją czule, duża dłoń głaskała jej włosy. – Dariusz…? – szepnęła zdumiona. – Milenka, moja… – urwał litanię. – Ocknęłaś się? Dzięki Bogu! Zdążę się z tobą pożegnać – wyszeptał rozpaczliwie. – Dlaczego leżę na podłodze? – Już cię podnoszę. – Pomógł jej usiąść. – Wolałabym wstać. Albo usiąść na krześle. – Już. Już niosę. – Usłużnie podsunął jej krzesło, które miało siedzisko na idiotycznie dużej wysokości. Teraz zwisały jej nogi. – Nie ma tu innych krzeseł? – Nie. To refektarz Stwo… – zamilkł nagle. – Co…? – Ciii… nasłuchuję. Okej, jest bezpiecznie. – Poklepał ją po ramieniu, a potem dodał: – Strasznie nabroiłaś, jak zwykle. – Ja? – obruszyła się. – Co się stało? Co tu w ogóle robisz? Nie odpowiedział, tylko położył dłoń Mileny na swojej szyi. Przez moment poczuła mętlik jego myśli, szalony żal, rozpacz… a potem jej palce dotknęły obroży. – O to chodzi. Długo tu jesteś? – Przywlekli mnie razem z tobą. Moje więzienie jest pięć kondygnacji niżej. – To jak… jak się tu teraz dostałeś? – Zrobiłaś takie zamieszanie, że wszyscy powariowali. Zaryzykowałem… i jestem. – Uciekamy? – ucieszyła się. – Och, nie. Masz obrożę. – Nawet nie wspominaj o tym przy mnie – syknął. – To cholerstwo jest niezłe, mogę co najwyżej poruszać się po obiekcie. Posłuchaj. Chcę ci powiedzieć, że zawsze byłaś dla mnie najważniejsza, najładniejsza, najfajniejsza, no w ogóle „naj”. Tylko ty mnie rozumiałaś i potrafiłaś wybaczyć, że taki ze mnie… niepokorny typ. No, wszystko. Nawet to, że się wtedy nie

mogłem pohamować i… no wiesz, co się potem stało. Oczywiście, że wiedziała. Trzepnął nią o łóżko, wykorzystał nieprzytomną i pogryzł, zamieniając w wampira. Dlaczego jej to teraz mówił? Zważywszy na okoliczności, był to bardzo dziwaczny miszmasz wyznania uczuć i przeprosin za wszystko, co złe. – Naćpałeś się? – Kocham cię, słyszysz? Kocham. Chcę, żebyś wiedziała przed śmiercią. No teraz w ogóle nie było zabawnie. – Czyją śmiercią? Pocałował jej dłonie, włosy, czoło. – Bądź dzielna. Będziemy cię pamiętać. Cała nasz rasa. A ja, jeśli kiedykolwiek mi się uda… opowiem, jak było naprawdę. Może napiszę biografię…? Odsunęła się od niego gwałtownie. Zignorował ten gest i przysunął krzesło. A potem uznał, że to za mało, zdjął ją z siedziska i przycisnął mocno do piersi. – Milenka, moja Milenka… – Znowu obsypał ją pocałunkami. – Zaraz… trafi… mnie… szlag…! Mów, do cholery! Pogłaskał jej włosy, raz jeszcze pocałował w czoło, musnął palcem usta. – Wolałbym ten czas lepiej spożytkować. No wiesz, nie wiadomo, czy jeszcze cię zobaczę, a my ciągle ze sobą… nic, zupełnie nic. Błyskawicznie wsunął dłonie pod jej szatę. – A niech mnie, nie masz majtek…! – Darek…! – Uwolniła pośladki z jego rąk. – Powiedz wreszcie, co mi grozi! Dariusz z żalem położył dłonie na jej ramionach i przysunął usta do ucha. – Pamiętasz ten dinks za uchem? Skinęła głową. – To… działa, działa cały czas. – I dowiedziałeś się czegoś ważnego…? – zadrżała z ciekawości. – Przede wszystkim, dlaczego spłonęłaś – szept zaświdrował w jej mózgu, a włoski na karku się uniosły. – Familianci użyli światła, które pali ludzi. Taki rodzaj lasera. – Co takiego?! – Tsss… To była szopka dla Stworzycieli. Chcieli im pokazać, że wcale nie chodzisz za dnia.

Prychnęła z niewiarą. To było zbyt absurdalne. – Po co mieliby to robić? – Jak myślisz, dlaczego jesteśmy wrażliwi na światło? Milczała. Próbowała znaleźć szereg powodów, ale na myśl przychodził jej tylko jeden. – Skaza genetyczna? – zaryzykowała. – Celowo wprowadzona skaza. – Jak taką skazę można wprowadzić? Kto miałby to zrobić? Och… Oni. – Zrobiło jej się słabo. – A teraz Rodzina ma lekarstwo na wyciągnięcie ręki. Jest tylko jeden problem – jeśli Stworzyciele dowiedzą się o badaniach, przerwą je i zniszczą wyniki. Dlatego zginiesz i to wkrótce. – Przecież dzięki mnie jest co badać…! Nie prościej, żebym się ukryła? Dariusz zamilkł na chwilę. Gdzieś tu była luka w rozumowaniu. Wzruszył bezradnie ramionami. – Nie wiem. Ale póki żyjesz, można sprawdzić, że wciąż jesteś odporna na słońce. Gwałtownie wciągnęła powietrze do płuc. Gorycz zapiekła ją boleśnie. Była winna tylko tego, że żyje. – Wiesz coś więcej o badaniach? – wyszeptała po dłuższej chwili. Dariusz przysunął usta do jej ucha. – Francuzi zrobili pierwszą udaną modyfikację. Wystarczył śladowy dodatek miedzi. – Och. I co…? – W dzień wyszła Catherine. To chyba jakieś powinowactwo… Sprawdzali na próbkach. Twoja czysta krew wpływa na mnie, Fidiasza, Doriana i Ottona. – Słucham…? – Tak, na Ottona. Ale kluczem do zagadki jest Dorian. W ogóle nie pasuje do schematu. – Jakiego schematu? – Zwróć uwagę, że ja i Fidiasz przyczyniliśmy się do twojej przemiany. Skinęła głową. – A Otto stworzył mnie. Catherine i Ottona zmienił ten sam wampir. Sądzą, że to dlatego była podatna na zmodyfikowaną krew. – Całkiem sensowne – zgodziła się. – A kto stworzył Doriana?

– Nie wiem – zirytował się – ale żaden z powyższych. Naprawdę chcesz o tym rozmawiać? Już po ciebie idą. Zesztywniała. Strach wpełzł nagle do jej brzucha i rozprzestrzenił się po całym ciele. – Tak po prostu mnie zabiją? – O, nie. Dadzą ci wadliwą obrożę, a kiedy przyspieszy ci tętno… Wiesz, co ona robi? – Wbija się w szyję. – To na początek. Potem… Nie wiem, czy powinienem ci mówić. – Co potem? – Następuje dekapitacja. Automatycznie uniosła dłonie ku szyi. – De… – Tak. Obcina głowę. Na śmierć. – Pocałował ją mocno, żarliwie, niemal pożarł jej usta, a kiedy zabrakło im tchu, postawił ją przy ścianie i szepnął na pożegnanie: – Pamiętaj, kocham cię. Tak mocno, jak tylko potrafię. – Nie powiedziałeś, co tu się stało. Skąd to zamieszanie – pisnęła za nim. Zawahał się, ale stanął na chwilę. – Chciała cię zrobić swoją Familiantką i uwięzła między ciałami. Mówią na nią Kho-a-khun. – Trzasnęły drzwi i została sama. W oddali gasły jego spieszne kroki. A potem zapadła cisza, długa cisza, którą zakłócał tylko płytki oddech ślepej, przerażonej dziewczyny. *** Zielona Sala, zwana za plecami Stworzycieli Terrarium, miała w sobie coś dziwnego. Nie była to kwestia wyższej temperatury ani wilgotności, ani nawet stojących w rogach metalicznych tulei emitujących żółtawy blask. Uczucie obcości wywoływały fosforyzujące ściany oraz katafalki wykute w skale. Nawet dźwięk rozchodził się tu inaczej, błądząc po gąszczu półkolistych sfer i zdobień przypominających stalaktyty. W pośpiechu przenieśli z refektarza bezwładne ciało, złożyli je w centralnie usytuowanym kamiennym sarkofagu i teraz stali wokół niego, przerażeni jak dzieci. Familianci, najbardziej wpływowe wampiry Europy. Kho-a-khun zapadła w letarg. Zesztywniała, serce biło coraz wolniej, aż wreszcie tylko wprawne ucho wampira mogło usłyszeć jego cichnące drgnięcia. Wyglądała jak martwa, ale żyła. Chyba żyła. Po raz pierwszy mogli przyjrzeć się dokładnie ciału Stworzycielki, ale nawet teraz,

kiedy leżała taka nieruchoma, na skraju śmierci – nie śmieli. Wzrok mimowolnie omijał gładką szarawą skórę i nienaturalnie długie palce zwieńczone wypielęgnowanymi pazurami. A już w ogóle nie do pojęcia byłoby rozchylenie płaszcza, którym była okryta, lub choćby zsunięcie białego kaptura, spod którego spozierały zastygłe w zaskoczeniu oczy o wąskich źrenicach… W Terrarium słychać było tylko płytkie oddechy i nerwowe przełykanie śliny. Cisza przed burzą. Pełne napięcia oczekiwanie na gniew, na karę. Co innego mogłoby nastąpić po tym, jak nawigatorzy opuścili ich tak szybko, że wszyscy osunęli się na ziemię? Catherine wyciągnęła rękę i zamknęła żółte oczy. Dłoń nieznacznie jej się trzęsła, tak samo jak usta i kolana. Nigdy dotąd nie pozwoliła, żeby ktokolwiek zauważył jej słabość, zawsze dbała, by nie okazywać lęku w obliczu Stworzycieli. To było jak nawyk. Wchodziło w krew i gwarantowało przeżycie. Ale dziś nie potrafiła pohamować tego drżenia. Nie była w stanie. – Zrób coś – zwróciła się do Victora. Głos jej się załamał. – Co? – Nie wiem, ale musimy się wykazać. Na pewno ktoś się tu pojawi. Osobiście. Familianci wymienili się spojrzeniami. Były ciężkie i płochliwe. Najchętniej pierzchliby stąd przerażeni lub oddali we władanie swe umysły – przynajmniej wtedy byliby bezpieczni. Nic jednak nie zapowiadało szybkiego połączenia. – Trzeba będzie go powitać – zauważył Lew. Kwaśny uśmiech mimowolnie zakwitł mu na ustach. Witanie Stworzycieli w takich okolicznościach równało się niemal z samobójstwem. Wszyscy, jak jeden mąż, spojrzeli na Victora. – Czego? – warknął, nerwowo muskając niemodny od stuleci wąsik. – Jesteś gospodarzem. – Lew uśmiechał się coraz szerzej. Nie przeszkadzało mu nawet, że rozmawiają po francusku, a szczerze nie cierpiał tego języka. Wciąż kojarzył się mu z pochodem Napoleona na ukochaną matuszkę Rosiję. – Owszem. I mogę wyznaczyć komitet powitalny. – Tylko spróbuj. – Lew uniósł się na całą swą wysokość i naprężył mięśnie. Catherine dała znak dłonią, odsyłając pozostałych Familiantów za drzwi. Wyszli z ulgą, szybko, jakby wreszcie doczekali się pozwolenia. – Ty mógłbyś stawić Im czoło – szepnęła Catherine, kiedy byli już sami. W jej oczach była prośba. Błaganie. – Ja? – Lew zaśmiał się gorzko.

– Tak. Potrafisz zamknąć umysł jak nikt. Lew uniósł brwi. Po raz pierwszy przyznała, że był najsilniejszy. Albo tylko manipulowała nim, żeby wystawić na pożarcie. – Żadne z nas nie jest w stanie się Im sprzeciwić. Nie wprost, przecież wiesz. – Merde! – zaklął naraz Victor, zrywając się na równe nogi. – Nie zabraliśmy dziewczyny! – Leć! Jeszcze zdążysz! – zawołała Catherine. – A ja… ja spróbuję… – Uniosła bezradnie ręce nad ciałem. – Żałosne. – Lew był zdegustowany. – Nie zamierzam na to patrzeć. – I wyszedł przepełniony złośliwą satysfakcją. Od lat walczył z Francuzami o wpływy w Europie i ta sytuacja była dla niego nad wyraz korzystna. Doskonale wiedział, że cała wina za niedopełnienie procedur bezpieczeństwa spadnie na gospodarzy. A wtedy… Wtedy to on będzie górą. Od Atlantyku aż po Ural. *** Milena stała bez ruchu, nasłuchując. Było spokojnie i bezpiecznie. Dariusz najwyraźniej źle zinterpretował jakieś odległe dźwięki. Jeśli było gdzieś zamieszanie, to daleko stąd, nic bowiem nie zapowiadało, że ktoś się zbliża. Kiedy opanowała nieco zdenerwowanie, postanowiła odtworzyć drogę, którą się tu dostała. Wyciągnęła przed siebie ręce, przeszła kilka kroków… i wtem za jej plecami rozległ się delikatny szelest, jakby drobny pył osiadał na gładkiej posadzce. Odruchowo się odwróciła. Dźwięk przeszedł w narastające buczenie – niskie, mechaniczne – i do pomieszczenia wdarł się obcy zapach. Tylko raz czuła coś podobnego i to całkiem niedawno. Usłyszała ciężkie stąpnięcia i dychawiczny miarowy świst. W jednej chwili krew odpłynęła jej z twarzy, a palce zadygotały. Cofnęła się cicho i dotknęła plecami ściany. Była zimna i twarda, a ona histerycznie pragnęła się w nią wtopić. Drżenie kamiennej podłogi nasiliło się, kroki zatrzymały tuż obok. Owionął ją kwaśny oddech. – Kho…? Kho… – Gardło, z którego wydobywał się głos, z pewnością nie było ludzkie. Milena milczała. Milczała i mrugała, by pohamować łzy. Kanaliki łzowe znalazły sobie najgorszy moment, żeby się oczyścić. Długi, cienki język dotykał jej twarzy i robił to tak szybko, że nie była w stanie nawiązać więzi. Poznała tylko imię Stworzyciela: Then-a-zir. Zachwiała się na skraju omdlenia, czując jak obca świadomość próbuje coś wydobyć z jej umysłu. Wreszcie

ręce o twardej skórze zacisnęły się na szczupłych ramionach i zrozumiała – przybysz szukał w niej śladu Kho-a-khun. Pazur przesunął się po szyi w dół, aż do dekoltu i zatrzymał na wysokości mostka. Kilka uderzeń serca… i gwałtowne szarpnięcie omal jej nie przewróciło. Drgnęła, unosząc dłonie do obnażonych piersi i wiszącej sznurówki rozdartego gorsetu. Jeszcze chwilę trwała porażająca cisza i wtem w jej uszy wdarł się nieludzki syk. Otworzyły się drzwi i wpadł przez nie Victor. – Panie… Panie! – wyjąkał po francusku. Pazur dotykał dekoltu dziewczyny, uderzał oskarżycielsko w niewielką wypukłość między piersiami. Victor się cofnął. Nawet ze swego kąta słyszała jego szalejące tętno. Poczuła chłodny powiew, a potem dobiegł ją odgłos osuwającego się ciała. Nie wiedziała, co się stało, ale jednego była pewna – salę wypełniła absolutna cisza. Milena zamarła w oczekiwaniu na najgorsze. Czas zwolnił, słyszała powolny szum krwi, świst oddechu wypełniającego jej płuca. Jej ostatni oddech… W głowie czuła pustkę i żal, że kończy życie tak głupio, że nie ma na nic wpływu. Zacisnęła powieki, odruchowo, przecież i tak nic nie widziała… Then-a-zir jednak minął ją i ruszył przez dwuskrzydłowe drzwi w głąb posiadłości. Za każdym stąpnięciem drżał firmament, posadzka i ściany. Minęła chwila, nim uświadomiła sobie, że nie jest to efekt ciężkich stąpnięć. Wciąż czuła strach i to on wibrował w niej w rytm gadzich kroków. Kiedy zapadła cisza, Milena wydała z siebie histeryczny jęk. Poszedł! Naprawdę sobie poszedł! Ukryła twarz w dłoniach i dała upust łzom. Łkała spazmatycznie, nie wierząc własnemu szczęściu. Żyła, wciąż żyła! Wtem uniosła głowę. A jeśli wróci…? Nie powinna sobie folgować. Wyciągnęła przed siebie dłoń i podążyła niezdarnie do wyjścia. Minęła drzwi, przytrzymując rozdartą na piersiach górę szaty i wtem wychwyciła czyjś zapach. – Otto? – odetchnęła z ulgą. To było chore, ale dowodziło, jak okropne chwile właśnie przeżyła. Męska dłoń zacisnęła się na jej ramieniu. – Poczekaj, tylko coś wezmę. Otto minął ją, coś chwilę robił nieopodal, a potem wrócił, niemal podrygując. Cały czas stała jak kołek, nie wiedząc, co się dzieje. Nienawidziła być ślepa! – Idziemy na spacer – powiadomił ją zadowolony.

Ta myśl była ożywcza. Spacer. Oddalanie się. Ucieczka. Rysująca się sytuacja miała tylko jedną, drobną niedogodność. – Jestem boso – zauważyła. – I mam podartą suknię. – Gówno mnie to obchodzi – mruknął i pociągnął ją za sobą. – Może jednak skoczę do kwatery…? To zajmie tylko chwilę, obiecuję. – Milcz. I odsłoń piersi. Milena spąsowiała. – Bardzo dobrze. Lubię, kiedy się czerwienisz. – Ze zmartwiałych palców wyjął jej skrawek materiału, który przytrzymywała przy dekolcie. Westchnął. – Bardzo dobrze. Kiedy idziesz, fantastycznie się poruszają. Nie zasłaniaj. – Są granice…! Przytrzymał jej obie ręce w swojej garści. – Nie zasłaniaj, idiotko. Muszę patrzeć. A kiedy to nie wystarczy… Milena przełknęła ślinę. No tak, obroża. – Spieszmy się – szepnęła. – Grzeczna dziewczynka. – W głosie Ottona zabrzmiały niepokojące tony. Wprawdzie puścił jej ręce, ale natychmiast otoczył ją ciasno ramieniem i poprowadził w nieznane. Dłoń wciąż się zsuwała i błądziła po pośladkach Mileny. – Czy zdajesz sobie sprawę – spytała, próbując uwolnić się od jego lepkich palców – jaki jesteś obrzydliwy? – Kobieto, ja nawet nie zacząłem zabawy – Mlasnął obleśnie i klepnął ją w tyłek. – Nienawidzę cię – syknęła. – To dobrze – odparł i się roześmiał. – Bardzo dobrze. Będziesz się bronić.

Rozdział 14 Miał rację, była idiotką, skoro zgodziła się na ten debilny pomysł. Otto nigdy jej nie szanował, wręcz nie cierpiał i zapewne oskarżał o wszystkie plagi egipskie. Do tego najwyraźniej postanowił zrobić, co w jego mocy, by zająć umysł chorą podnietą. Ani przez chwilę się nie hamował i pchał ręce wszędzie, gdzie sięgnął. Gryzła go, drapała, opierała się mu i uciekała, co sprawiało mu dodatkową przyjemność. Nie miała z nim szans. Była słabsza fizycznie i wciąż nie widziała. Otto nie całował jej ani nie pieścił. Macał, bił i sapał, chwilami tylko przerywając swe odrażające zabawy, by powlec ją za włosy za następny róg. Czując, że zbliża się kolejny cios, zasłaniała twarz i kuliła się odruchowo. Koszmarny spacer wyzwolił w niej nowe pokłady nienawiści, był nadspodziewanie bolesny i tylko błyskawicznej regeneracji zawdzięczała, że nie traciła przytomności i mogli posuwać się naprzód. – Musi ci brakować wojny, co…? – wydyszała, kiedy uderzył ją w twarz. Mocno, aż zatrzymała się na szorstkim murze. Nie odpowiadał. Czujnie nadstawiła uszu, ale wciąż było cicho. To było podejrzane i budziło niepokój bardziej niż bolesne razy. Gorączkowo otarła wilgotne czoło. – Czemu stoimy? Kliknęło i wtem rozległ się miły damski głos. – Bonjour, Vic. Bienvenue à bord[8]. – Co to było? – chciała wiedzieć. Otto chwycił ją za kark i gdzieś wciągnął. – Szybko, zrób coś – wycharczał. – Co? – Nie miała chęci mu pomagać. Nie po tym, jak ją skrzywdził. A jednak… ten dźwięk, który wydobywał się z jego gardła, niepokoił ją coraz bardziej. Wreszcie była pewna – jej oprawca się dusił. – Roz… bieraj się. Niemrawo zaczęła rozsznurowywać porwany gorsecik. Otto upadł na podłogę, a niewielkie pomieszczenie wypełnił zapach świeżej krwi. Milena rozdęła nozdrza, automatycznie wysunęła zęby. Wielokrotna regeneracja pochłonęła sporo zasobów energii i jej ciało domagało się… Nie. Nie powinna pić. Musi się skupić. Koniecznie. Nie wiedziała, gdzie jest, jak stąd

wyjść, jak umknąć pościgowi… Jak nie wpadać na ściany. Prawda była przykra: jedynym ratunkiem był Otto. Zacisnęła zęby i zdjęła górę szaty. Nie pomagało. Wampir wciąż leżał bez ruchu na podłodze, charczał, krwawił i… pachniał. Tak kusząco pachniał. Język przywarł jej do podniebienia. Zaczęła oddychać przez rozbite usta, ale już po kilku wdechach zaniechała. Zapach świdrował w mózgu, domagając się uwagi. Padła na kolana i zaczęła się skradać. Węszyła, a on gdzieś tu był. Wysunęła pazury na pełną długość. Słodka czerwień była coraz bliżej… Tuż. Wreszcie dopadła jej chciwie i zaczęła lizać, ssać. O-och. To było takie dobre. Silne ręce chwyciły ją za ramiona. – Gut – pochwalił ją Otto. – Sehr gut…[9] A teraz gryź. Obnażyła zęby i wbiła się w miękkie ciało. Dreszcz wstrząsnął nią jak rażenie piorunem. Tak dobrej krwi jeszcze nie próbowała. Była cudowna. Wspaniała. Mogłaby ją pić i pić. – Aaarc[10] – powiedział chrapliwie Otto i nagle pomieszczenie, w którym byli, poruszyło się. Milena oderwała się od rany. – Nie przerywaj. Ssij – powiedział ostro. Wróciła do tego słodkiego miejsca, dotknęła wargami rozchylonych brzegów rany i zagłębiła się językiem w ciało, tuż pod linią obroży. Ciepła struga spłynęła z szyi na pierś, podążyła za nią chciwie. Była otumaniona, broda zadrżała jej w ekstazie. Otto pogładził ją po plecach. Oddychał swobodnie i coraz głębiej… A potem rozpiął pasek i zsunął jej głowę niżej. – Ssij – powtórzył. *** Kiedy skończyli, poczuła się tak okropnie jak nigdy dotąd. Otto leżał rozwalony na podłodze, rozluźniony i bardzo usatysfakcjonowany. Ponieważ go… dotykała, wiedziała więc, że od dawna nie… nie interesował się takimi przyjemnościami. Jakieś czterdzieści lat. I niezależnie od tego, jak bardzo Milenie jego gra wstępna i dalsze pieszczoty wydawały się odrażające, jemu ostatecznie dały potężny orgazm. – Vous êtes à la station Arc de Triomphe. S'il vous plaît, soyez prudent. À l'extérieur est le jour. Ouest pendant quarante-cinq minutes[11]. – Co ona mówi? – Policzki pałały jej wstydem. Nienawidziła się. I marzyła, by umyć

zęby. Złapał ją za kark i razem wyszli z chwiejnego pomieszczenia. – Co powiedziała? – spytała ponownie. Otto się zaśmiał. To był rwany śmiech, jakby stało się coś zaskakującego i absurdalnego. – Zrobiłam coś śmiesznego? Otto chichotał jeszcze chwilę, wysoko jak dziewczyna i bardziej na luzie. – Weź, załóż. – Wcisnął jej w dłonie podarty gorset. – Zasłużyłaś. Właśnie wyszliśmy ze strefy. – Jakiej strefy? – Jesteśmy na górze. Czy wiesz, co to znaczy? Milena nie wiedziała. – Obroża straciła zasięg. Serce zatłukło jej radośnie, kolana dziwnie zmiękły. Byli wolni! Wolni! Prawie. Odwróciła się i drżącymi rękoma zaczęła niezdarnie wkładać górę swojej szaty. Stanowczo łatwiej było ją zdjąć. Miała troczki i rozcięcia w dziwnych miejscach, a całkowitą tajemnicą było dla niej, gdzie jest przód, a gdzie tył. Otto najwyraźniej nie miał problemów ze swoim ubraniem. Słyszała za plecami, jak zapina spodnie i otrzepuje nogawki. Robił to rytmicznie, wręcz nonszalancko i nucił przy tym cicho pod nosem. Nucił…! – Daj, pomogę – zaofiarował się nagle. Musiał być w fantastycznym nastroju. Rozsunęła ręce, a on nie tylko założył jej gorsecik, ale również związał jakieś naderwane frędzle, zasłaniając piersi. Nagle, nieoczekiwanie, przycisnął ją do siebie. Zetknęli się czołami i trwali tak chwilę w ciszy. Poczuła jego ulgę, potężną jak oddech topielca, który wypłynął z głębiny. – O mein Gott , nie wierzyłem, że się uda… – szepnął łamiącym się głosem. To był jedyny moment, kiedy okazał słabość. Dotknęła jego obroży. – Czy to się da teraz zdjąć? – spytała. Usłyszała skrzyp paznokci drapiących po skórze i metalu. Otto opuścił ręce. – Ciężko. – Czekaj. – Położyła czubki palców na skórze i zaczęła je sukcesywnie przesuwać. – Tu. Tu jest łączenie. Spróbuj przeciąć.

– Scheisse! – zaklął. – Złamałem pazur! – Nie idzie? – Bardzo wol… – Urwał. Oboje poczuli wibracje. Drżała podłoga, lekko, niemal niezauważalnie. – O kurwa! Mają nas! – Na zewnątrz! – krzyknęła. – Jest dzień! Jeszcze czterdzieści minut! Wibracje przybierały na sile. Teraz było już słychać odległy dźwięk. Milena nie zastanawiała się ani chwili. Jednym cięciem rozorała skórę i nadstawiła rękę. – Pij. Szybko. Będziesz odporny na światło. – Paliłaś się – przypomniał, wstrząśnięty. – To był laser. Trzy oddechy trwała cisza przerywana tylko narastającym odgłosem zbliżającego się pojazdu. A potem Otto przywarł do jej nadgarstka. Zacisnęła zęby, by zminimalizować cierpienie. I syknęła, zaskoczona. Nie czuła żadnego bólu, ani trochę, i to sprawiło, że wstyd był tym głębszy. Przed oczami zawirowały jej złote koła. – Wyss… tarczy. – Wyrwała mu rękę. Dzwonek zaanonsował przybycie na stację kolejnego pojazdu. Pościg był tuż-tuż. Nim jednak rozsunęły się drzwi, uciekinierzy dopadli zewnętrznej śluzy. – Au revoir, Vic – zaśpiewał damski głosik. – S'il vous plaît, soyez prudent. À l'extérieur est le jour. Coucher de soleil dans trente-huit minutes[12]. Wybiegli z korytarza. Chwilę sapali i otworzyły się kolejne drzwi. Twarze owionął im wiatr. Byli na zewnątrz. Wolni. WOLNI. Przebiegli kilka kroków i wtem Otto zatrzymał się jak wryty. – Wszystko w porządku? – spytała przerażona. – Nie – wydyszał. Milena stała, nasłuchując i węsząc. Uszy atakował hałas ulicy, nos – zapachy spoconych ludzi. To było wszystko. – Przecież się nie palisz – stwierdziła. – Nie. – Więc co się dzieje? Otto wziął ją pod ramię i ruszyli przed siebie w miarę równym krokiem.

– Nic. Po prostu jest dzień – powiedział głucho. – No tak. Jeszcze… pół godziny…? – Nic nie mów. Chcę się nacieszyć tą chwilą w ciszy. Milena zamilkła. Szła uwieszona ramienia Ottona, boso, depcąc po brudzie, kamieniach, patykach i pustych opakowaniach. Kwestią czasu było rozbite szkło, cieszyło ją więc, że idą na tyle wolno, że zdąża najpierw delikatnie postawić stopę. Otto oddychał bardzo głośno, jakby z trudem hamował jęk bólu. – Na pewno się nie palisz? – szepnęła w pewnej chwili. Wampir przełknął ślinę. – Nawet smużki dymu. Nic. – Przystanął, a kiedy ujął jej dłoń, poczuła jego wzruszenie i lekkie drżenie palców. – Gdyby to stało się jakieś trzysta lat temu… Chociaż sto… – Tak? – Byłbym całkiem inny. *** Kwadrans wcześniej Zdarzenia jawiły jej się jak straszny koszmar dzienny. Przede wszystkim była sama, kiedy do Terrarium wkroczył Then-a-zir. Catherine zastygła z upiornym uśmiechem na twarzy, marząc, by ją oszczędził i poszedł stąd jak najszybciej. Stworzyciel przeszedł, szeleszcząc opończą, pochylił się nad nieruchomym ciałem, a potem wolno uniósł wzrok. W wąskich źrenicach było zimne, nienawistne niezadowolenie. Oblała się cuchnącym, lepkim potem i oblizała usta. Powinna coś powiedzieć. Cokolwiek. Oni gardzili tchórzami. – Zamknęłam jej oczy, żeby nie… nie… – bąknęła. – Nie wysychały – dokończył w jej myślach. Skinęła głową i ciężko przełknęła ślinę. Zawsze w Ich obecności z trudem skupiała się na najprostszych nawet czynnościach. Z czasem wypracowała techniki, które pozwalały jej normalnie funkcjonować, ale dziś była zbyt przerażona, żeby je zastosować. – Dziewczyna ma w sobie trekus. Zintegrował się z ciałem. Zamrugała. Nie miała pojęcia, co ma na myśli. – Trekus. Zakazany amulet z czarnego metalu. Zadrżała. A więc TO było z czarnego rhodium…! Ten metal był bardzo rzadki. Tak

rzadki, że mało kto wiedział, że istnieje. I że jest tabu. Ona wiedziała i nie rozpoznała zagrożenia. Była winna, po stokroć winna. – Oczekuję jej na poziomie trzysta sześć, za trzy dni, o północy. Może być potrzebna do zabiegu. – Czy… czy nas ukarzesz? – wyszeptała. Ignorując pytanie, uniósł ciało. Chciała mu towarzyszyć, ale tylko na nią syknął. Przerażona cofnęła się w kąt i poczekała, aż zniknie. Dopiero wtedy drżącą dłonią uruchomiła komunikator. – Vic…? Victor! Gdzie jesteś, do cholery! Nie odpowiadał. Niepokój urósł w niej natychmiast. Raz jeszcze wezwała Victora, potrząsnęła komunikatorem… Zdenerwowana podeszła do wnęki wyłożonej ceramiczną okładziną i nadstawiła oko pod laserowy skaner. Kiedy promień przesunął się po tęczówce, rzuciła polecenie: – Komputer, pokaż izolatkę. Ze ściany wychynął trójwymiarowy obraz izolatki. Była pusta. Catherine zacisnęła usta. – Zlokalizuj Milenę Chmielnik. – Brak danych. Zaklęła i uderzyła wściekle dłonią o ścianę. Fakt, nie ma obroży – nie ma nadajnika. – Pokaż, gdzie jest Victor. Ku swemu zaskoczeniu ujrzała refektarz. Tu także nie było dziewczyny, ale ktoś… leżał w głębi. Victor. Nogi ułożone miał pod nienaturalnym kątem. Nie poruszał się. – Przybliż – zażądała. – O-och! Zamknęła powieki i odwróciła głowę, ale wciąż widziała nieruchome ciało, siną, napuchłą szyję i zastygłe czerwone strużki spływające po twarzy. Spojrzała znowu i aż zachłysnęła się śliną. W miejscu prawego oka widniała przerażająca jama. Nienawiść uderzyła ją jak bicz, z trudem oddychała. – Komputer – odezwała się drżącym głosem – pokaż ostatni kwadrans z kamer w refektarzu. Prędkość razy dziesięć. Stop. Powtórz ostatnią sekwencję. Dalej. Stop. Dalej. Powtórz… – Oniemiała wytrzeszczyła oczy, a zęby same wysunęły jej się z dziąseł. – Merde! Na ścianie, opodal drzwi, wisiała mała szklana gablotka. Catherine uderzyła w nią z mocą, głęboko raniąc dłoń i nie zważając na ból, nacisnęła przycisk. Był wypukły, czerwony,

wielkości golfowej piłki. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek był używany. W tej samej chwili we wszystkich wampirzych kwaterach w promieniu trzystu kilometrów rozległ się alarm wzywający do gotowości. Taki sam dźwięk zabrzmiał w dwudziestu siedmiu jednostkach zarządzanych przez ludzi – na posterunkach policji miejskiej, żandarmerii, pogotowia ratunkowego i kilku innych służb, które kontrolowali. Można było zaryzykować stwierdzenie, że cały Paryż stanął na nogi. Cel był banalnie prosty – dwoje uciekinierów na chwilę przed zmrokiem. *** Wielka, czerwona kula wolno dotykała horyzontu, pulsowała gorącem, porażała mocą i była… przyjazna. Jak kiedyś. Jak wieki temu. Otto szedł niczym w surrealistycznym śnie, a po policzkach płynęły mu łzy. Jedna za drugą. Milczał. Milczał i chłonął mijane widoki, tak inne, tak odmienne od tych skąpanych w sztucznym świetle lub w bladym, upiornym blasku księżyca. Czuł, jak promienie słońca ślizgają się po skórze, jak ciepło muska twarz, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Był szczęśliwy i to uczucie sprawiało, że pragnął być wspaniałomyślny. Niewidoma dziewczyna u jego boku uniosła głowę. – Otto, dlaczego to urządzenie mówiło do ciebie „Vic”? – Działało na czytnik oka – wyjaśnił machinalnie. – Aha. Och… – Aż zatkało ją z wrażenia. – Wydłubałeś Victorowi oko…?! – Było mi potrzebne. – Sięgnął do kieszeni, gdzie wciąż znajdowała się miękka, sprężysta kulka. Nawet nie przypuszczał, że okaże się taka przydatna, wręcz niezbędna. Właściwie o powodzeniu ucieczki zadecydował dostęp do transportera poruszającego się w pionie jak winda i w poziomie jak wagonik metra. Minęli kolejny zakręt i z jego piersi wyrwał się okrzyk pełen zachwytu: – O mein Gott! Cudowny widok! – Co to za miejsce? – spytała, kiedy wreszcie zamilkł. – Jakaś uliczka. Ale minęliśmy Pola Elizejskie i Plac Zgody. Pamiętam, jak ścięto tam Ludwika XVI. To były piękne czasy. Syte. – O czym ty mówisz? Gdzie jesteśmy…? – W Paryżu, Milen, w Paryżu. Milena zwolniła, zaskoczona, a potem się rozpromieniła. – Poważnie? Zawsze chciałam zobaczyć… – Urwała. – No właśnie, zobaczyć Paryż. A jestem ślepa jak kret…! – Potarła oczy, ale na nic się to zdało. Były białe i niepokojąco skupiały

na sobie spojrzenia mijanych osób. Tak samo jak jej bose stopy i porwane ubranie. Otto uniósł w górę kołnierz koszuli, by choć trochę ukryć pokrwawioną szyję. To także budziło ciekawość. Jakiś młodzieniec w skórzanej kurtce nabijanej ćwiekami mrugnął do niego porozumiewawczo, ktoś inny odwrócił się za Mileną pokazującą za dużo ciała spod prowizorycznego stanika. Od dawna nie widział takich zachowań i tłumaczyło je tylko jedno – intensywne oświetlenie. Z zaskoczeniem przypomniał sobie, że dzień odkrywa stanowczo zbyt wiele tajemnic. Zdjął brudną marynarkę i narzucił dziewczynie na ramiona. – Przykryj się. – Dziękuję – powiedziała z wdzięcznością, starannie zapinając okrycie. – Paryż! Pomyśleć, że jestem w Paryżu i nie widzę nawet czubka nosa! Którędy wyszliśmy? Otto się uśmiechnął. Światło było takie mocne, zapachy całkiem inne, no i to morze dźwięków! Ruch! Przestrzeń! – Łuk Tryumfalny. Doskonały wybór, czyż nie? – Dlaczego? – Dlaczego?! Naprawdę tego nie czujesz? – Chwycił ją mocniej i znowu skręcili w jakiś zaułek. Wciąż lekko dygotał od nadmiaru emocji. Świat był piękny! A ta przechadzka w słońcu warta każdej kropli krwi, którą utoczyła obroża. – No tak, spotkałeś dzień – domyśliła się wreszcie. – Po jakim czasie? Otto przełknął ślinę. Nie chciał, żeby zadrżał mu głos. Nie przed kobietą. – Bardzo długim – odparł. – Musimy szybko znaleźć jakieś lokum. Zwracasz na siebie uwagę. Ja również. Kiedy minęli sklep spożywczy, rozejrzał się po kamieniczkach przycupniętych po obu stronach ulicy. Wyglądały na dość dobrze zachowane i wyposażone. Mieszkający tu ludzie z pewnością nie byli biedni. Otto wpuścił w uszy stłumione dźwięki płynące z cienistych wnętrz i zdecydował. Pewnym krokiem weszli do narożnego budynku i przystanęli na parterze przed drzwiami malowanymi zieloną farbą. Zieleń kojarzyła się mu z nadzieją, wiosną, życiem. Czymś dawnym, odległym i wspaniałym. – Tu będzie dobrze – powiedział, naciskając dzwonek. Skrzypnęły zawiasy i w wejściu ukazała się siwa głowa. Kobieca twarz była dobroduszna i wciąż miła dla oka. Bez trudności potrafił zobaczyć te rysy pozbawione zmarszczek, a włosy – lśniące miękkim brązem. – Słucham pana? Czym mogę służyć…? – Starsza pani wolno założyła okulary o bardzo

grubych szkłach. Ze sposobu, w jaki patrzyła, można było wnosić, że i tak niewiele więcej zobaczyła. Otto chwilę rozmawiał z nią po francusku, można by nawet rzec, że odbyli przyjazną pogawędkę. Nie potrafiłby powiedzieć, kiedy ostatnio prowadził takim tonem rozmowę z człowiekiem. Ale dziś, w dzień swego tryumfu, był łaskawy. – Oczywiście, zapraszam. – Gospodyni wpuściła ich do środka. Z przyjemnością zauważył, że dobrze wybrał. W stylowym apartamencie unosiło się niewiele zapachów, dominował jeden – starej kobiety – a to znaczyło, że nie miewa gości. Nie tracąc ani chwili dłużej, użył Głosu i wydał jej polecenie. Gospodyni bez szemrania wzięła z wieszaka w hallu torebkę i wyszła. – Co powiedziałeś? – chciała wiedzieć Milena. – Że przyzwoity wampir zna języki. Jego towarzyszka zmarszczyła nos. – Po jaką cholerę uczyć się francuskiego? – spytała. – Po taką samą jak łaciny, angielskiego, hiszpańskiego czy chińskiego. – Nie ściemniaj, że znasz chiński…! Otto prychnął. Ignorancja tej dziewczyna nie była warta komentarza. – Chodź, musimy coś z tobą zrobić i to szybko. Za oknem zapadł zmierzch. Milena skinęła nerwowo głową. Z pewnością czuła chłód zbliżającej się nocy i byłaby niebotycznie głupia, gdyby nie niepokoiła jej perspektywa pościgu. – Jak zmylimy tropicieli? Na ustach Ottona błąkał się zagadkowy uśmiech. – Znam kilka sztuczek. *** ŁUP! ŁUP! ŁUP! Na terakotową posadzkę upadały kolejne kartony po soku. Otto rozrywał je zdecydowanym uderzeniem pazurów, a Milena starała się usilnie, by zawartość wylądowała w wannie. W krótkim czasie śmieci zaścieliły podłogę niemal całkowicie. – Dlaczego pomidorowy? – chciała wiedzieć. Stała boso na chłodnej posadzce, z trudem znajdując miejsce na stopy, i marzła. – Najlepiej tłumi nasz zapach.

– Słyszałam, że ludzie usuwają w ten sposób odór skunksa. – Nie podoba mi się to porównanie – oznajmił zimno Otto. – To nie było porów… Auć! Uderzyłeś mnie w twarz! – Dotknięta do żywego chwyciła się za policzek. To było chamskie! I absolutnie bez powodu! Otto milczał. – Przepraszam – bąknął nagle. – To z przyzwyczajenia. – Nie podobają mi się twoje przyzwyczajenia. – Doprawdy? Jestem niepocieszony. – Rozerwał kolejny karton. Z pewnością nie był skruszony. Otto i skrucha! Samo zestawienie tych słów brzmiało absurdalnie. Milena rzuciła puste opakowanie na podłogę, celując gdzieś w jego stopy. Niestety, chybiła. – Już nie musisz uważać na obrożę. Nawet jej nie masz – wycedziła. – Zamierzasz dalej miotać mną o ściany? – Przeprosiłem – syknął. – Niewiele wampirów usłyszało ode mnie to słowo. Człowiek – żaden. – Rany! Jak ci dziękować…! Po prostu nie posiadam się z radości. – I prawidłowo. Wiesz, co sądzę o przepraszaniu. Zapadła ciężka cisza, którą przerywały dźwięki rozrywanych kartonów i ciurkanie soku. – Milen… nie mamy czasu na gierki. Wiedziała, że ma rację. Westchnęła i skinęła głową. Jeśli mieli z tego wyjść cało, to musieli współdziałać. Bezbłędnie, szybko i sprawnie. Jak zgrany zespół. – Jaki masz plan? – spytała. – Najpierw powiedz, co się wydarzyło na Inicjacji i tam, na dole. Zawahała się. – Skąd mam wiedzieć, że kiedy to zrobię, po prostu mnie nie zostawisz? Otto, podając jej kolejny rozerwany karton, nieoczekiwanie przytrzymał jej dłoń. – Nie rozumiesz? Ja cię już nie odstąpię. – Nie sądziłam, że… seks jest dla ciebie taki ważny – zdenerwowała się. Nie chciała być jego kochanką. Marzyła, by zapomnieć o tym, co stało się w transporterze. – Seks? – Otto zaniósł się pogardliwym śmiechem. – Chwila zwierzęcej przyjemności? – To co? – spytała i wtem zrozumiała. – Chcesz żyć za dnia. Dzięki mnie.

Otto nie odpowiedział, ale wiedziała, że trafiła w sedno. – To był ostatni karton – poinformował ją. – Rozbieraj się. Sięgnęła do zapięcia, ale ręka zawisła jej na wysokości ramienia. Perspektywa ponownego odzierania się z intymności i paradowania nago przed Ottonem była odstręczająca. – Czy naprawdę musisz wciąż oglądać mnie bez ubrania? – Jest ślisko. Możesz przewrócić się i uderzyć w głowę – wytłumaczył. Milena pomyślała, że to nawet miłe, że się o nią troszczy, niestety dodał: – A wtedy musiałbym cię nieść. Bez słowa zdjęła dziwaczny strój i ostrożnie uniosła stopę. Otto usłużnie przytrzymał dłoń, kładąc drugą rękę na jej pośladku. – Podniecasz się – warknęła. – Tylko trochę. – Otto wsunął się za nią do wanny. Był nagi, poznała to po zapachu i… dotyku. – Oszalałeś? Wynocha! – Daruj sobie te fochy. Musimy szybko natrzeć się sokiem, wziąć prysznic i spieprzać stąd z prędkością światła. – Zanurzył gąbkę w gęstym soku i zaczął nim pocierać plecy Mileny. – Co tak siedzisz? Szoruj przód. Czas leci. Tropiciele mogą już być pod drzwiami. Dziewczyna gorliwie zaczęła nacierać się sokiem. – Zimno mi – poskarżyła się, kiedy oblał jej włosy. – Wybacz, ale nie mam czasu cię rozgrzać. Zgrzytnęła zębami. Otto potrafił być wkurzający jak mało kto. Do tego siedział za nią bardzo blisko. Zbyt blisko. Nie szorował już ani włosów, ani pleców Mileny. Z zapałem godnym lepszej sprawy masował jej piersi. Odsunęła się wściekle. – Podniecasz się – powtórzyła. – Więc ciesz się, że sok jest zimny. Trzymaj myjkę. Teraz ty mnie wyszorujesz. I to dokładnie. Jeśli wyczują mój zapach – wszystko będzie na nic. Posłusznie wzięła od niego gąbkę. Obrócił się w gęstej brei i nadstawił chude plecy. – Nie marnuj czasu, powiedz, co ci kazałem. – Prosiłeś – poprawiła go, siadając za nim. Westchnął. – Niech ci będzie. Prosiłem. Milena uśmiechnęła się pod nosem i, nacierając sokiem plecy Ottona, zrelacjonowała

minione zdarzenia, łącznie z pożegnalną wizytą Dariusza. – Jednego nie rozumiem – powiedziała, kończąc swą opowieść. – Familiantom zależy na leku, czyż nie? – To prawda. – Czyli moja krew potrzebna jest im do badań? Ponownie przytaknął. – No to dlaczego chcą mnie zabić? Przecież te próbki kiedyś się skończą! Uważam, że to nie ma sensu. Otto zastanawiał się tylko chwilę. – Użyją replikatorów. – Repli… Żartujesz? Nie ma czegoś takiego! – prychnęła. – Familianci używają ich od dawna. Mogą odtwarzać twoją krew do woli. – Przerwał nacieranie sokiem. – Idziemy pod prysznic. Podaj rękę. Wstrząśnięta, poszła za nim. Z góry popłynęła zimna woda, dodatkowo wychładzając ich zziębnięte ciała. Milena zaczęła szczękać zębami. – Wytrzymaj, nie może być ciepła. Skinęła głową. Była sina, co do tego nie miała wątpliwości. – Wystarczy, możemy się wytrzeć. – Otto wyłączył wodę i podał jej duży, miękki ręcznik, którym najpierw się owinęła, by chociaż trochę się rozgrzać. – Nie mogę uwierzyć. Replikatory! – wybuchnęła wreszcie. – Sprzedałam swoje życie za marne pół miliona euro…! – Nie, Milen. Oni wiedzieli, że kiedy zginiesz, odzyskają pieniądze – wyjaśnił, wycierając twarz i włosy. – Ile wydałaś z tej puli? Dwadzieścia tysięcy? Trzydzieści? – Dwanaście. Zamontowali mi nowe okna. Ze specjalnymi szybami. – No właśnie. Do tego przejmą twoje mieszkanie z zabezpieczeniami przed dziennym światłem. Zapadło milczenie. Dziewczyna spuściła głowę i niemrawo osuszała ramiona, brzuch, piersi. Była przybita. Poraziła ją podłość i interesowność Familiantów. Nie potrafiła zrozumieć, jak mogli skazać ją na śmierć, planować pozbyć się jak śmiecia, mimo że niosła im nadzieję na to, czego najbardziej pragnęli – na życie za dnia. Otto, który od pewnego czasu stał koło niej suchy, nerwowo wyjął Milenie z dłoni

ręcznik, a ponieważ się nie wzbraniała, szybko wytarł jej ciało i zaczął masować zziębniętą skórę. Pochłonięta myślami dopiero po chwili zrozumiała, co się dzieje. Wampir gładził jej szyję wysuniętymi zębami. Kiedy oddech zbytnio mu przyspieszył, odsunęła go zdecydowanie. – Przestań. – Zrozum, mamy tylko chwilę. – Przycisnął ją do siebie. Chwycił jej dłoń i zaczął przesuwać po swoim brzuchu w dół. Był gładki, twardy jak kamień i buchał gorącem. Wyrwała mu rękę. – Mogą być już pod drzwiami – przypomniała mu. Otto odsunął się z ociąganiem. Kiedy chciał, potrafił się kontrolować. Raptem uświadomiła sobie, że przecież wyprowadził ją z Podziemi, nie myśląc o ucieczce. To było o wiele większą sztuką niż zrezygnowanie z chwili przyjemności. Ba! Dowodziło mistrzostwa samokontroli. Co stało się w gnieździe Familiantów, że histeryk i satrapa tak bardzo się zmienił? Nie zamierzała go o to pytać. Wiedziała, że wydarzenia, do których doszło wiele pięter pod powierzchnią Paryża, pozostaną jego tajemnicą na wieki. [8] Dzień dobry, Vic. Witam na pokładzie (franc.). [9] Dobrze. Bardzo dobrze… (niem.). [10] Łuuuk (franc.). [11] Jesteś na stacji Łuk Tryumfalny. Proszę, zachowaj ostrożność. Na zewnątrz jest dzień. Zachód za czterdzieści pięć minut (franc.). [12] Do zobaczenia, Vic. Proszę, zachowaj ostrożność. Na zewnątrz jest dzień. Zachód słońca za trzydzieści osiem minut (franc.).

Rozdział 15 Willową dzielnicę Szczecina spowijała piękna czerwcowa noc. Po rozgwieżdżonym niebie sunął blady księżyc, wiatr leniwie poruszał gałęziami. W oddali zawył pies. Poza tym było cicho, podejrzanie cicho, chociaż zawsze o tej porze dom Wiki rozświetlały lampy, a z ogrodu dyskretnie sączyła się muzyka. Pola wysiadła z samochodu, nasłuchując czujnie. Była podenerwowana i nie miało to nic wspólnego z tym, że prowadziła sama, czego nienawidziła. Od kilku dni dręczył ją niepokój, wrażenie potężnej straty i, była tego pewna, miało to związek z jej dzieckiem. Nim przekroczyła próg, wiedziała, że stało się coś strasznego. Przede wszystkim poczuła mdlący odór rozkładającego się ciała i spalenizny. Dobrze znała tę mieszaninę – budziła grozę, śniła jej się w najstraszniejszych koszmarach. Z trudem przełknęła ślinę, a włosy uniosły się jej na karku. Uruchomiła zamek na czytnik linii papilarnych i rozejrzała się, wszedłszy na poziom parteru. Okna od ogrodu były pootwierane na oścież, niektóre zatrzasnął przeciąg. Wstrząśnięta oparła się plecami o ścianę, a serce zabiło boleśnie. To mogło znaczyć tylko jedno. Śmierć. Na miękkich nogach ruszyła szukać tego, co zostało. Nigdzie nie było śladów walki, krwi, nawet włamania. Tylko ten zapach… Zwalczając niechęć, zaczęła węszyć. Smród potężniał w okolicach schodów. Kucnęła i zaczęła macać podłogę. Miejsce przy miejscu. Wreszcie trafiła na niewielką zapadnię i nacisnęła ją, uwalniając potężny obłok zgnilizny. W zagłębieniu posadzki ukazał się otwór wielkości trumny. Leżały tam zwłoki w długiej, nadwątlonej żarem sukni. Wiki zmarła w męczarniach, dłonie zamarły w bolesnym skurczu, twarz wykrzywiło cierpienie. Potężne połacie ramion pozbawione były skóry, całe ciało napuchło i puszczało już soki. Pola odwróciła głowę. Powinna była przyjechać tu wcześniej. Od razu, kiedy tylko poczuła, że jej dziecku coś grozi. Ale nie, zlekceważyła ten sygnał i została w Krakowie, by latać wokół Teodory, przekonanej o swym macierzyństwie. To był fałszywy alarm. Tak samo niepotrzebne były dzienne czuwania w oczekiwaniu na wezwanie Mileny. Czuła obecność swojej Pani w głowie, wiedziała, że przeżyła, i czekała na telefon od niej. Ta jednak milczała, oddalona zapewne o setki, tysiące kilometrów, wywieziona przez Familiantów nie wiadomo dokąd. Pola spojrzała raz jeszcze na ciało. Wargi opadły, obnażając wampirze zęby, pazury wciąż były wysunięte i jakby coś wskazywały. Zaintrygowana powiodła wzrokiem na bok drewnianego schowka. Wyryto tam jakieś litery… Hamując torsje, nachyliła się niżej. Napis

niknął wraz z postępem przekazu, jakby wampirzycy brakowało sił, aby wyryć go dokładnie i czytelnie. Pola zapaliła dodatkowe światło, rozpraszając mrok nocy, wzięła haust świeżego powietrza i znów nachyliła się nad śmiertelnym łożem Wiktorii. Przeczytała i pobladła. Krew zapulsowała jej w skroniach, dłonie oziębły, oczy pociemniały. Potrząsnęła głową i przeczytała raz jeszcze, ale napis był ten sam: Dita jest człowiekiem pomści Pola wstała z klęczek i podeszła do okna. Wzięła głęboki wdech, by pohamować łzy cisnące się pod powieki. Kochała Wiki. Ta skromna dziewczyna była jedyną osobą, którą ceniła za dobroć. To dlatego podarowała jej wolność, to dlatego ją szanowała i nie traktowała jak służącej. Może nie była tak piękna jak Teo ani tak zajmująca jak Dita, ale to właśnie ona zasłużyła na długie życie. Czyżby przed zgonem miała halucynacje? Skąd w tym przedśmiertnym zapisku Dita…? Jak to możliwie, żeby… Wtem wychwyciła słabą woń człowieka. Przywarła nosem do klamki. A potem następnej i kolejnej. Wszystkie okna otworzył człowiek. Kobieta. Woń była słaba, ale zaskakująco kogoś przypominała… Nerwowym krokiem weszła do kuchni. Na stole stała butelka wina i opakowanie zepsutej krwi. Pola zmarszczyła brwi. Wiki nigdy nie raczyła się czymś takim w samotności. Zawsze częstowała… zaprzyjaźnione wampiry. Wzrok Poli spoczął na dwóch kieliszkach – jeden wciąż był pełny – i odsuniętym taboreciku. Przywarła do siedziska i obwąchała je jak pies. To stąd szedł nikły zapach, który prowadził od okna do okna, prosto pod schody, a potem w górę. Otworzyła sypialnię i ogarnęła ją jednym spojrzeniem. Środkowa szuflada toaletki była otwarta i… pusta. Kucnęła i dla pewności ją powąchała. Śmierdziała banknotami. Banknotami, których już tu nie było. Pola zacisnęła mocno powieki, ale tym razem nie powstrzymała spazmatycznego szlochu. Jej córka odeszła, została okrutnie zamordowana dla pieniędzy. Padła na łóżko i płakała tak długo, aż zabrakło jej łez. A potem wstała pobladła, zimna i nienawistna. Ostatnie życzenie Wiki brzmiało, żeby ją pomścić. Pola zacisnęła dłonie w pięści – mocno, aż wbiła w ciało ostre pazury. Zemsta. W tym była dobra. ***

Całą noc kluczyli ciasnymi uliczkami Paryża, wielokrotnie zmieniając ubrania. Otto wybierał jakąś parę o zbliżonych do nich posturach, kierował ją Głosem w zaciszne miejsce i tam zabierał odzież, oddając tę, którą mieli akurat na sobie. Kiedy zrobiło się całkiem ciemno, zjedli kolację w niewielkiej restauracji (na koszt właściciela), po czym Otto napił się jakiejś chichoczącej brytyjskiej turystki. Dwie godziny później przydybał w Lasku Bulońskim młodego transwestytę, celowo rozbryzgując krew, by zapachem skusić Milenę do wspólnego posiłku. Wampirzyca, ku jego rozczarowaniu, nie uległa. Kiedy świt był już blisko, zaczął nalegać, by chociaż spróbowała jakiegoś człowieka. Długo nie rozumiała, dlaczego aż tak mu zależy. Wreszcie Otto nie wytrzymał i warknął na nią. – Za godzinę wzejdzie słońce. Jak się tobą pożywię, jeśli będziesz taka słaba? Rzeczywiście, słaniała się z wyczerpania. Ludzki posiłek nie zapewniał tej siły, jaką dawała jej krew, a przecież przed nimi był długi dzień. Dzień, który powinni spędzić na dalszej ucieczce. Mimo wszystko Milena wciąż odmawiała. – Ślubowałam – odpowiedziała twardo. – Nie będę pasożytem. – Czy sądzisz, że któryś z tych ograniczonych pijanych ludzi cokolwiek zapamięta…? – Nie. Ale to niczego nie zmienia. Otto stał chwilę w milczeniu, wściekły. – Okej, idziemy do jatki. Ale zdajesz sobie sprawę, że mogli tam wysłać tropicieli? Ja bym wysłał. Milena przeczesałam włosy nerwowym ruchem. Wiedziała, że podziemne korytarze oraz wszystkie wyloty z miasta zostały obstawione. O tym jednak nie pomyślała. – Nie ma innego sposobu? – Mogę dla ciebie zwabić psa. Odwróciła z odrazą głowę. – No właśnie – skwitował sucho Otto. – Kota…? – Nie. Szczura też nie wypiję – poinformowała go na wszelki wypadek. – Tylko tak ci się zdaje. Na razie. Splotła ręce na piersiach. – To twój jedyny pomysł? – Kobiety! – Po cichej uliczce poniosło się pełne irytacji miarowe stukotanie podeszwy

buta o trotuar. – No dobra. Zawołaj Sinsina. – Słucham? – Sinsina. Powinno zadziałać. Milena przez chwilę zastanawiała się, czy aby jakimś dziwacznym zbiegiem okoliczności Otton nie postanowił nagle bawić jej serią żartów. – Teraz? Tutaj…? – A co to za różnica? – Wielka – zaryzykowała wytłumaczenie. – Wołaj. Już. Milena wzruszyła ramionami. Właściwie co jej szkodzi? Zawoła i Otto się odczepi. – Sinsin! Siin-siin! Cisza. – Już? Zadowolony? – Wsunęła dłonie do kieszeni. Ostatnia okradziona dziewczyna miała świetnie skrojone dżinsy, dokładnie w jej rozmiarze. – Jeszcze raz. Z przekonaniem. Jakby stał tuż za rogiem. Syknęła przez zęby. – Mówiłaś coś? – Nic. Sinsin! – wrzasnęła. – Sinsin, do cholery! Panienka Milena cię woła! – Zachichotała nerwowo, by pokazać Ottonowi bezmiar jego głupoty. – No? Gdzie jesteś? SINSIN! – Silence![13] – dobiegło ją z góry. – Je veux dormir![14] Milena rozłożyła demonstracyjnie ręce. – I co teraz? – spytała z jadem w głosie. – Słucham, panienko – rozległo się gdzieś z dołu. Omal nie stanęło jej serce. – Sinsin…? – Wedle rozkazu. Milena otworzyła ze zdumienia usta. Bez wątpienia słyszała jego głos! Był spokojny, wyważony, nawet jakby nieco znudzony. Ani śladu zmęczenia, czy paniki. Jak to możliwe, że to, co kosztowało ich tyle trudu, tak łatwo przyszło dziwacznemu karłowi? – Ja nie mogę! Co ty tu robisz? Skąd się wziąłeś?

Otto zacmokał. – Nie mamy czasu. Trzeba działać. Czy wiesz, czego jej trzeba? – spytał. – Ludzkiej krwi – odparł bez namysłu Sinsin. – Co żeście się tak uparli na ludzką krew! – warknęła Milena. – Zwierzęca wystarczy. W zupełności. – Panienka regeneruje się bardzo wolno. Przynajmniej jak na swoje możliwości. – Nie twoja sprawa. Możesz coś skombinować? – W tym momencie zrozumiała, jak opacznie to mogło zabrzmieć. – Tylko żadnych szczurów, kotów ani psów! – Skąd ja panience wytrzasnę w środku Paryża żywą krowę? – zaprotestował Sinsin. – Kurczę, nie chcę zwierzaka, tylko krew. Może być świńska, z jakiejś rzeźni. Byle szybko. I żeby nikt cię nie widział. Odpowiedział jej zduszony chichot. Nie wiedzieć czemu Sinsin i Otto zaśmiali się nad wyraz zgodnie. – Czy ja powiedziałam coś śmiesznego? – Ależ skąd, panienko – zapewnił ją Sinsin. – Już znikam. Panienka siądzie sobie grzecznie pod drzewem i poczeka. Zapadłą ciszę przerwał chrobot żwiru na ścieżce. Otto wolno poprowadził Milenę do parkowej ławeczki i posadził jak niedołężną staruszkę. – Bez przesady – fuknęła. – Jeszcze sobie radzę. – Stąd cię nie widać – wyjaśnił sucho. – Zasłaniają cię krzaki. – Super. Uwielbiam siedzieć w krzakach. – Znowu zrzędzisz. Właśnie dlatego w moim gnieździe jest tak niewiele kobiet. – Nagle umilkł i dodał po chwili: – Było. Zanim rozpirzyłaś mój dom w drobny mak. Milena zagryzła usta. – Nie planowałam tego. Po prostu chciałam żyć. – Wiem. Po prostu wciąż mnie to boli. – Wtem zamarł i gwałtownie położył dłoń na jej ustach. Też to usłyszała. Ktoś nadchodził i nie był to człowiek. Miękko zsunęli się na ziemię i na czworaka przemieścili tam, gdzie pociągnął ich Otto. – Powolutku – wydyszał. – Nawet szelestu. To było karkołomne zadanie – skradać się, nie widząc, ale posłusznie przesuwała się za zapachem Ottona, kładąc dłonie i kolana na żwirowym podłożu. Kamyczki wbijały się w ciało, ale nawet nie pisnęła. Zatrzymali się.

– Co teraz? – wydała z siebie cień szeptu. – Słyszysz…? Skinęła głową. Z oddali dobiegał ich dźwięk zamykania pokrywy śmietnika. – Tam go zgubimy. – Jest sam? – Tsss… – Pociągnął Milenę za sobą i znaleźli się w jakimś cuchnącym zaułku. Zalegało tu stęchłe powietrze wypełnione odorem odpadów po frutti di mare. Otto otworzył klapę. – Co…?! – syknęła. Nie odpowiedział, tylko włożył ją do środka. Zebrało się jej na torsje. Smród był gęsty, rybi, puchnący, po prostu – nie do wytrzymania. Przynajmniej nie dla wampira. – To jakaś nowa tortura…? – Z trudem powstrzymała wymioty. – Witaj w domu, Czyścicielko. – Nie mieszkam w śmieciach – zaprotestowała. – Może tobie sprawia to przyjem… – Milcz! – uciął i zamknął pokrywę. Przerwała w pół słowa. Od strony parku zbliżały się kroki. *** Otto błyskawicznie zdjął buty, odstawił je cicho w kąt i wdrapał się po ceglanej elewacji na gzyms kamieniczki, a potem dalej, na daszek ocieniający wejście. Serce zabiło mu jak przed wiekami, kiedy kluczył przy traktach, skryty w najgłębszym mroku, gotowy do śmiertelnego skoku. Wolno wystawił głowę i zerknął na zbliżającą się postać. Na podwórko wsunął się wampir o czarnym muskularnym ciele. Był doskonałym tropicielem, skoro dotarł aż tutaj. Wciąż węszył i nie zraził go ani smród gołębich odchodów, ani odór sunący od pojemnika w kącie. Poruszał się zadziwiająco miękko, jak kot, momentami zamierał bez ruchu, przeczesywał spojrzeniem teren i czujnie ruszał dalej. Otto wiedział, że jeśli chce się go pozbyć, musi podjąć walkę albo liczyć na to, że wampir zgubi trop. Mężczyzna uniósł głowę, spojrzał w stronę śmietnika i oczy zabłysły mu srebrem. Pewnym ruchem sięgnął do tylnej kieszeni spodni po komunikator. Otto, nie zwlekając ani chwili dłużej, z cichym szelestem skoczył mu na plecy. Tropiciel zawył wściekle. Popełnił błąd i to karygodny. Powinien był patrzeć także w górę, zdecydowanie powinien, ale zawierzył swojemu węchowi.

Otto zbliżył zęby do jego karku. – Ani drgnij – warknął po francusku, przyciskając go swym ciężarem do ziemi. – Daruję ci życie. Tropiciel wywinął się jak węgorz, przekręcił na plecy i kłapnął zębami tuż przy uchu napastnika. Otto zacisnął pięść i trzasnął go w nos, mocno, aż chrupnęło. Mężczyzna zacharczał i zalał się krwią. Zapach był cudowny i taki znajomy. Pachniał bitwą, adrenaliną, pryskającą śliną i potem. Ottonowi zahuczało w uszach. Przycisnął łokciem gardło, wysunął zęby i łapczywie liznął czarny policzek. Lubił w ten sposób okazywać swoją przewagę, demonstrować, kto jest górą. Wtem poczuł cios i na moment stracił słuch. Mrugnął. Jakimś cudem został uderzony w tył głowy. Chyba… nogą…? Nie miał czasu się zastanawiać, jak tropiciel to zrobił. Chwila zamroczenia wystarczyła, by zamienili się miejscami. Teraz czarnoskóry wampir jedną dłoń zaciskał Ottonowi na szyi, a drugą sięgał do pasa. Wreszcie wyszarpnął stamtąd sztylet – długi i ostry jak brzytwa – i uniósł do śmiertelnego ciosu. Otto tracił dech, białe płaty krążyły mu przed oczami. Ostatkiem sił wbił pazury tam, gdzie ból poraża najbardziej i wyszarpnął je z kawałkami ciała. Trysnęła gęsta struga krwi i przeciwnik stęknął, wytrzeszczając oczy. Otto wysunął się spod niego błyskawicznie, a kiedy stanęli naprzeciwko siebie, dysząc i patrząc nienawistnie, wyprowadził cios prosto w krtań. Tropiciel z hukiem uderzył plecami o mur, ręce zsunęły się po nim bezładnie. Umierał, ale wciąż istniała szansa, że przeżyje. Otto podszedł do niego wolno, przekrzywił głowę i spojrzał w ciemne, zamglone oczy. Było w nich cierpienie. Zaświerzbiały mu palce, zawsze chętne do zadawania katuszy. Zacisnął dłoń na wiotczejącej szyi i szepnął w ucho: – Czy bardzo boli? Tropiciel mrugnął. – To dobrze. – A potem wbił mu paznokieć za uchem, w to szczególne miejsce. Wampir zaczął dygotać. Drgawki były niemal groteskowe. – A teraz? Czy boli… bardziej? Tropiciel zacharczał, oczy uciekały mu w głąb czaszki. – Ciii. Jeszcze nie – szepnął Otto. Sięgnął bosą stopą po leżący opodal sztylet, sprawnie przechwycił go w dłoń. – Teraz będzie najlepsze. – I wbił go w podstawę czaszki. Wampir o lśniącej, ciemnej skórze wyprężył się, wydał zwierzęcy skowyt i skonał. Ciało osunęło się na ziemię, leżało nieruchomo jak przedmiot, wydzielając słodki zapach śmierci. Otto wciągnął go głęboko, aż zadrgały mu nozdrza.

– Tak szybko? – mruknął rozczarowany. A potem przywarł do gładkiej szyi i łapczywie zanurzył się w krzepnącej krwi. To była nagroda. Odbierając ją, czuł satysfakcję, niemal cudowną ulgę. Znów żył, znów działał, jak kiedyś i było to szalenie ożywcze. Jak zastrzyk młodości, jak świeżość, jak samo życie. Kiedy skończył, rozejrzał się leniwie po podwórku i ujrzał właz do kanałów. Uśmiechnął się, zadowolony, odsunął pokrywę i wrzucił do ciemniejącego otworu zwłoki. Chlupot popieścił jego uszy jak najsłodsza muzyka. *** Milena siedziała skulona na czymś śliskim i obmierzłym. Za metalową kryjówką najwyraźniej skończyła się zażarta walka. Wreszcie zapadła cisza, a potem, po długim, bardzo długim czasie, klapa śmietnika odskoczyła i poczuła powiew świeżego powietrza. Wstała na drżących nogach, jednak smród, głód i brak powietrza zrobiły swoje. Tracąc równowagę, upadła na odpadki i niemal utonęła w rozkładającej się mazi. Histerycznie wystawiła głowę na zewnątrz. Kleisty odór przeniknął ją na wylot. Torsje powróciły i znalazły ujście. – Co za ohyda! – jęknęła. – Mnie to mówisz? – warknął Otto. – Obrzygałaś mi buty…! – No sorry! Pewnie teraz będą śmierdzieć. Prawie jak ja. – Wygramoliła się wściekła, nie okazując nawet cienia zadowolenia, że uszli pościgowi. – Nie mogłeś schować mnie gdzieś indziej? – A jak myślisz, moja złota, czemu wrzuciłem cię akurat tutaj? – spytał słodkim głosem. Milena wzruszyła ramionami. Wiedziała, że przegięła, ale za nic nie przyznałaby się do tego. Otto złapał ją za kark i boleśnie ścisnął policzki. – No? Czemu nic nie mówisz? Zawsze masz tyle do powiedzenia! – Zrozumiałam – wymamrotała z trudem. – Chodziło o zagłuszenie zapachu. – Uratowałem ci życie, kretynko, a ty nawet nie podziękowałaś. – Puścił ją. – Chyba nie jesteś warta tego wszystkiego. Zrobiło jej się głupio. – Dzięki – mruknęła, rozcierając twarz. W życiu nie przypuszczała, że coś takiego wydobędzie się z jej gardła. To jakby mówiła: „uwielbiam, kiedy wypalają mi oczy”. – Kobieta z ludu. Czego ja oczekiwałem? – powiedział z pogardą i zaczął wycierać buty jakimś papierem.

Milena stała obolała, wygłodzona, śmierdząca i potargana. Ucieczka z niedawnym wrogiem, z wampirem, który jej nie cierpiał i był z nią tylko dla doraźnych korzyści, wyczerpała ją okropnie. I fizycznie, i psychicznie. Gdyby było to możliwe, już dawno by się rozstali. Byli jednak na siebie skazani i każde z nich miało w tym swój żywotny interes. – Jestem ci wdzięczna za obronę, naprawdę – odezwała się nagle. – To ten głód, ślepota, zmęczenie… – Starczy – przerwał jej tyradę. – Mam ciebie dość. Niańczenia, ciągania po ciemnych zaułkach, wszystkiego. A najbardziej, że nie okazujesz mi poważania. Milenę zatkało. – Poważania? – Tak, poważania. Szacunku. Znasz takie słowa? – Rzucasz mną o ściany, grozisz śmiercią i oczekujesz SZACUNKU? – zapowietrzyła się na chwilę z wrażenia. – Powiedz, czy każda twoja ofiara jest ci to winna? Otto milczał, skonsternowany. – Bo co? – spytał ostrożnie. – Bo nie szanuje się kogoś, kogo się boi. – Mówisz jak człowiek. – Nie. Strach i szacunek to nie to samo. Niezależnie od rasy, klasy społecznej czy gatunku. Po tej rozmowie długo się do siebie nie odzywali. Milena umyła się w mulistej fontannie i zmieniła cuchnące ubranie (Otto ukradł je ulicznej dziwce), odpoczywali chwilę w jakimś pubie z muzyką na żywo i znów zagłębili się w uliczki. W sumie minęło już sporo czasu, jednak posiłki wciąż nie nadchodziły. – Zastanawiam się, czy Sinsin nas znajdzie – wyznała wreszcie. – Wciąż gdzieś kluczymy. – Znajdzie. Kiedy tylko wykona zadanie. – Wampir wyłamał nerwowo palce. – Mam pytanie. – Słucham? – Jak długo działa twoja krew? Czy… wiadomo, ile mam jej wypić, żeby… – Żeby nagle nie spłonąć? Przytaknął jej skwapliwie. Rozumiała jego obawy. Czuła, że świta.

– Kiedy Dariusz wypił jedną fiolkę, był odporny przez kilka godzin. – Ile dokładnie? – Nie wiem. – Scheisse – zaklął. – To ważne. Bardzo ważne. – Naprawdę nie wiem. Trzy? Pięć? – wzruszyła ramionami. – Aha, i jeszcze jedno. Pił ją z alkoholem. Przyjmował po trochu. – Nie podoba mi się to. Nie chcę na sobie eksperymentować. – Chyba nie masz wyjścia. Otto milczał, niespokojny. Perspektywa przebywania na słońcu od świtu do zmierzchu, z pewnością przeraziłaby każdego wampira. Wyciągnęła rękę i ich dłonie się spotkały. – Nie martw się, cały czas będę przy tobie – powiedziała pocieszająco. – Cały czas. – Tylko dlatego nie szukam schronienia. – Otto pogładził kciukiem nadgarstek Mileny. – Już pora, zaraz wzejdzie. Odwróciła dłoń ku górze, obnażając tętnicę. Wampir przysunął się tak cicho, że musnął ją jedynie lekki powiew wiatru. – Postaram się, żeby tym razem było miło – obiecał. Dotknął ustami skóry i bardzo delikatnie rozciął ją zębami. Nie poczuła bólu, tylko wilgoć i jego miękkie wargi. Z kłów ściekał wolno jad i wsączył się w krwioobieg. Przymknęła oczy. To było… jak… poezja. Budziło wspomnienie sennego rozmarzenia, chłodnej świeżej pościeli i słodkiego pocałunku. Westchnęła. A potem Otto zaczął ssać, wyzwalając w niej spazmatyczne dreszcze. Osunęła się na kolana, nie mogąc ustać. – O – mój – Boo – że – jęknęła. Mężczyzna otarł usta i liźnięciem zamknął brzegi rany. – Wystarczy jak mówisz mi Otto – odparł, nie kryjąc zadowolenia. Milena wciąż klęczała na ziemi, ostre kamyczki wbijały się jej w ciało. Uniósł ją i posadził na ławeczce. Na horyzoncie zabłysło słońce. Dzień budził się ze świergotem ptaków i narastającym szumem miasta. Dziewczyna opadła plecami na metalowe oparcie, z trudem utrzymując równowagę. Kręciło się jej w głowie, leciała przez ręce. Niemal żałowała, że nie skosztowała chociażby tego młodziutkiego transwestyty. – Sinsin – szepnęła – gdzie jesteś?

Mała dłoń dotknęła jej z troską. – Sinsin przeprasza, że trwało to tak długo. – Co się stało? – Mnóstwo wampirów w mieście. Sinsin nigdy tylu nie widział. Niech panienka pije. Milena zacisnęła palce na papierowej torbie. Poruszyła się. – Czy tam jest coś żywego? Tylko nie mów, że szczur…! – Króliczek. Chwilę trzymała ruchliwe zawiniątko, czując jak emanuje ciepłem, a potem wsunęła dłoń do środka. Małe serduszko tłukło się jak oszalałe, wołając ją, nęcąc i kusząc. Zatopiła zęby w drżącym ciałku, krew pociekła jej po brodzie, ale ona piła łapczywie. Już po chwili mogła co najwyżej ssać. – Och – jęknęła z żalem. – Był taki mały. Skąd go wziąłeś…? – Niech panienka nie pyta. – Panienka pyta – nalegała. – Ukradłem dziecku. Otto zarechotał. – Ot, i masz swoją szlachetność. Do tego w króliku krwi jak na lekarstwo. Nie zaprzeczyła, nie miała na to siły. A potem wyczerpanie wzięło górę. Z palców cicho wysunęło się wilgotne futerko… Zasnęła. Był to sen równie głęboki i ciężki jak noc, którą miała za sobą. Ktoś gdzieś ją niósł, lekkie wibracje zdradzały, że dokądś jedzie, ale nie było to ważne. Nic nie było ważne. Spała, nareszcie spała. [13] Cisza! (franc.). [14] Chcę spać! (franc.).

Rozdział 16 Otto wziął Milenę na ręce i ruszył słonecznym trotuarem. Mijał go niekończący się sznur samochodów, paryżan spieszących do pracy i leniwie snujących się turystów. W kłębiącym się tłumie nikt nie zwracał uwagi na bladego piegowatego mężczyznę niosącego skąpo ubraną blondynkę. Uliczny harmider wielokrotnie przewyższał nocny hałas, a kłęby spalin oblepiały szarawym całunem wszystko jak okiem sięgnąć. Smog wisiał nad miastem, rozpościerał lepkie macki i dusił smrodliwym, suchym powietrzem. – Co na to powiesz? – rzucił w przestrzeń. – Sinsin woli wieś. Tam nawet gówno lepiej śmierdzi. Otto się uśmiechnął. – To samo mówił mój Mistrz trzysta lat temu. Mimo wszystko Paryż ma swój urok. – Zatrzymał się i zaczął wypatrywać odpowiedniego wozu. Powinien być elegancki, szybki i wygodny, a na wyposażeniu posiadać przyciemniane szyby, tak na wszelki wypadek. A może wprost przeciwnie – lepszy byłby jakiś gruchot albo kabriolet, żeby zmylić pogoń? Wtem bezcielesny kształt zalśnił tuż przy nim. – Na ósmej – szepnął Sinsin. – Nic nie widzę. Czekaj… Jest. Młody policjant siedział w radiowozie i zerkał na nich nerwowo. Bez wątpienia patrzył też na jakąś fotografię wyświetlaną na monitorze. – Nie sądziłem, że zaangażują w to ludzi – stwierdził Otto z niesmakiem. – Proponuję szybką dywersję. – Tak jest, panie. – Mglisty cień przesunął się w stronę krawężnika, a potem rozproszył. Chwilę potem mężczyzna w mundurze miotał się po samochodzie, machając dłońmi przed sobą. W oczach miał obłęd, jakby otoczył go rój szerszeni. Otto zbliżył się dostojnie i, wciąż trzymając Milenę na rękach, zerknął w głąb pojazdu. Cała elektronika wyglądała jak po ataku szaleńca z nożyczkami. – Proszę pana? – odezwał się grzecznie po francusku. Policjant zasunął szybę i opadł na podłogę, histerycznie zasłaniając uszy. – Nie strzelać! Nie strzelać! Otto oparł dziewczynę o karoserię.

– Czy byłby pan tak miły – spytał, zmieniając Głos – i pożyczył nam samochód? – Błagam! Mam żonę i dziecko! – Nie chcę pana dziecka. Chcę samochodu – próbował wytłumaczyć łagodnie. Nocą nie bawiłby się w takie ceregiele, ale w blasku dnia, w obliczu tylu świadków, nie mógł sobie pozwolić na inne zachowanie. – Właściwie mógłby nas pan podwieźć. Policjant, z nosem przy gumowanym chodniczku, uderzał się dłońmi po uszach. Wtem poderwał się desperacko, złapał za kierownicę – Otto w ostatniej chwili chwycił osuwającą się Milenę – i odjechał z piskiem opon. Kogut na dachu wył wściekle, zakręt, za którym zniknął radiowóz, został pokonany tak ostro, że ścięty z impetem pachołek potoczył się aż na pobliski przystanek autobusowy… – To było dziwne – mruknął Otto. – Co zrobiłeś? – Sinsin zniszczył mu parę zabawek. – Zauważyłem. Coś jeszcze? – I się pokazał. – Sinsin wydał z siebie jakiś dychawiczny dźwięk. Chyba… chichotał. Otto przerzucił dziewczynę przez ramię i, niosąc ją jak dywan, oddalił się szybkim krokiem. Policjanci nie działają w pojedynkę. Skoro „strachliwy” parkował tu radiowozem, z pewnością zaraz nadejdzie jego partner. – Co wiedzą ludzie? – Pan i panienka są uzbrojeni i niebezpieczni. Zastrzelili policjanta na służbie. I posługują się hipnozą. Nie wolno patrzeć im w oczy ani słuchać, co mówią. Otto zmarszczył brwi. Ucieczka za dnia, na którą tak liczył, nie gwarantowała im już bezpieczeństwa. Tym bardziej nie powinien zwlekać. Zatrzymał pierwszy nadjeżdżający samochód i przejął go z łatwością. Był to stary amerykański kabriolet na hiszpańskich tablicach, co uznał za dobrą wróżbę. Otyła kobieta bez szemrania wysiadła, zabierając ze sobą olbrzymią torbę i weszła do najbliższego sklepu. Jej wzrok był zamglony. Otto nie był pewien, czy to dlatego, że rzucił jej drobną sugestię, czy może z powodu napisu VENTE[15]. Otworzył ogromny bagażnik. Leżał tam tylko metalowy kanister i niestarannie zapakowana waliza, z której wystawał wściekle pomarańczowy rękaw. Kopnięciem zrobił miejsce. – Wybacz – mruknął, wrzucając dziewczynę do środka. Zatrzasnął klapę…

– Na czwartej… – usłyszał szept. Odwrócił się nerwowo i stanowczo zbyt szybko jak na człowieka. Za nim stał jakiś łysawy przechodzeń w jasnej koszuli, pod krawatem, i otwierał szeroko ze zdumienia usta. Oczy niemal wychodziły mu z orbit, palce, zaciskające się na skórzanej aktówce pobielały. Sięgał po komórkę… – To lalka. Z sex-shopu – wyjaśnił mu Otto. Na twarzy mężczyzny pojawiła się ulga. – Teraz robią je jak żywe – odpowiedział, unosząc znacząco brwi. – Ale przynajmniej nie mówią. – Święte słowa. – Łysawy zbliżył się do bagażnika. Oczy świeciły się mu pożądliwie, pod pachami wykwitły świeże plamy potu. – Z silikonu? Taka… odlewana? Z prawdziwymi włosami? – Oczywiście. – Czy mogę zobaczyć? Dotknąć? Nigdy jeszcze… – I niech tak zostanie – warknął Otto, wysuwając zęby. *** Po pokonaniu zaledwie kilku przecznic, samochód kaszlnął i wykonał serię podskoków. Otto zaklął wściekle. Kontrolka paliwa wskazywała pusty bak, a ostatnią rzeczą, której pragnął, było pokazywanie się w miejscu objętym monitoringiem. Alternatywą była zmiana samochodu i przekładanie Mileny z bagażnika do bagażnika. Zgrzytając zębami, zatrzymał się na najbliższej stacji. Zacisnął ręce na kierownicy. Bał się wysiąść. I nie chodziło o niego… Ze zdumieniem stwierdził, że przejmuje się bezpieczeństwem kobiety turlającej się między pustym metalowym kanistrem a wielką walizą. Owszem, jeszcze niedawno ją bił, ale wiedział jak uderzać, by nie spowodować poważnych urazów. Nie darowałby sobie, gdyby skrzywdził ją ktoś inny. – Sinsin, kamery – rzucił w przestrzeń. – Robi się. Otto odczekał długie trzydzieści sekund i wyskoczył z kabrioletu jak z katapulty. Zatankował tak szybko, jak było to możliwe – w ludzkim tempie – a potem wpadł do sklepiku. Nie zamierzał płacić. Chwycił dwie butelki wody mineralnej, czapkę z daszkiem, okulary przeciwsłoneczne i samoopalacz w sprayu.

Kasjerka miała duże, zielone oczy. Spojrzał w nie, a ona bez słowa zeskanowała produkty, sięgnęła do swojej portmonetki, zapłaciła za wszystko i skinęła głową. Drżąc z niepokoju, wrócił do samochodu. Nie musiał sprawdzać bagażnika, niczego nie musiał sprawdzać. Na miejscu obok kierowcy siedział Sinsin, chociaż taka manifestacja kosztowała go sporo energii. Kontury mu falowały, ale dla przechodniów wyglądał cieleśnie. – Podłączasz się do Mileny? – spytał, zapalając silnik. – Płynie w niej krew mojej pani. – Dziwne, bardzo dziwne – mruknął Otto. – Dlaczego nie jesteś przy tej wieśniaczce? – Zmarła dwa miesiące temu. – A ty wciąż istniejesz… – Obrzucił go spojrzeniem, jakby sprawdzał słuszność swoich słów. – To zaskakujące. Sinsin milczał i jakby stracił na gęstości. – Nie sądziłem, że Dorian potrafi takie rzeczy – kontynuował wampir. – Nie doceniałem go. I to twoje imię… Sinsin. Jakby – podwójny grzech? Czy, tworząc cię, starał się coś… odpokutować? Sinsin rozproszył się, wyraźnie urażony. – Bez przesady – prychnął Otto, zmieniając bieg. – Jesteś tylko tulpą! *** Catherine była zdesperowana. Mijały cenne godziny, a po uciekinierach nie było nawet śladu. Natknęli się tylko na bełkocącą staruszkę ze stertą opakowań po soku pomidorowym i zwłoki w kanale. To był prawdziwy cios – Antoine był ich najlepszym tropicielem. Niezwykle starannie przeanalizowali nagrania z kamer w mieście. Uwagę zwrócił drobny mężczyzna niosący nieprzytomną, pijaną lub śpiącą kobietę, jednak obraz był nieostry, a dziwna para ledwie przemknęła na skraju widzenia. Catherine po raz pierwszy w życiu żałowała, że Paryż jest taki rozległy. – Merde! – zaklęła, kopiąc wściekle w ścianę, która jednocześnie była ekranem. – A co ja mam powiedzieć? – rozległ się ochrypły głos. Wampirzyca zamarła. A potem gwałtownie się odwróciła. – Vic! – jęknęła uszczęśliwiona. – Ocknąłeś się wreszcie! Nad nią kołysał się na drżących nogach Victor. Był umyty, przebrany i najwyraźniej

doszedł do siebie w komorze regeneracyjnej – luksusowej kapsule, po prostu cudzie techniki Stworzycieli. Ziejąca z twarzy jama wyglądała okropnie, ale o wiele większe przerażenie budził grymas, który wykwitł mu na obliczu. – Kto mi to, kurwa, zrobił?! Dowiem się wreszcie? Wszyscy na mój widok pryskają. Catherine zacisnęła szczęki i wydusiła z siebie z jadem: – Szlachetny Otto von Plauen. Użył twojego oka do ucieczki. – Jakiej ucieczki? Szybko zrelacjonowała minione zdarzenia, z ulgą zrzucając na towarzysza ciężar poszukiwań. Victor przysiadł, oniemiały. Chwilę dyszał, zerwał się, pokrążył po pomieszczeniu, w którym Catherine nadzorowała akcję, wreszcie wyrzucił z siebie: – Krótko mówiąc, spierniczyli ci sprzed nosa? – Nie mi, Vic, nam. Zresztą nie ma czasu szukać winnych. Najpóźniej pojutrze o północy, dziewczyna ma być na dole – przypomniała, siadając w obrotowym fotelu. – Jesteś pewna, że uciekają razem? – Otto może chodzić za dnia, pijąc jej krew. W życiu by z tego nie zrezygnował. – Więc wiesz, co trzeba zrobić. Catherine pobladła. Był ktoś, kto mógł go bez trudu wyśledzić. Oczywiście, że to wiedziała. – Nie powinnam… – Ponoć mamy mało czasu. Przełknęła ciężko ślinę. – Nie będzie chętny. Victor zmarszczył gniewnie czoło, aż z sinej jamy wypłynęła odrobina krwi. – Jeśli będzie robił problemy… Catherine poruszyła się niespokojnie. Wcale nie było jej spieszno do zadania. – Może najpierw skończę – wskazała ekran. *** Była bezwolna i skazana na cierpienia. Jej ciało leżało w bezruchu na twardym, świeżym sienniku. Źdźbło słomy wysunęło się spod okrycia i drażniło skórę na szyi. Ta niedogodność była jak tortura. Marzyła, by unieść dłoń, odgarnąć je i podrapać się do krwi, ale nie mogła. Paraliż

obejmował nawet powieki, to cud, że w ogóle oddychała. Czasem po twarzy chodziły muchy; drżała na myśl, że wejdą do nosa i uszu, i zaczną jeść ją żywcem. Jednak nie ten strach był najgorszy. Bała się cichych kroków na ceglanym korytarzu, zapachu palącej się nafty i woskowych świec. Bała się skrzypnięcia drzwi, szelestu odsuwanego prześcieradła, dzwonienia metalu o metal i dotyku zimnych dłoni. Ten lęk towarzyszył każdemu uniesieniu piersi wraz z nabieranym przez ciało powietrzem. Nieoczekiwanie poczuła dotyk dłoni na policzku. – Zanotowałem. – W uszach zabrzmiał ciepły, niski głos. Znajomy, z pewnością już gdzieś go słyszała! – Poświeć. Lniany ręcznik musnął jej twarz. Powietrze wypełniło się zapachem spirytusu. – Otwórz powiekę. Blask! O Boże… Panicz Dorian! Co on tu robi? Panicz zawsze ją chronił, był dla niej dobry. Dobry! A to na pewno było złe miejsce. – Ma piękne oczy. – Piegowata twarz weszła w krąg światła i pochyliła się nad nią. Miała wąskie usta i twarde, przenikliwe spojrzenie. – Po matce. Mistrzu, czy to konieczne? Nie sądzę, żeby… – Szczypce. Czoło okryło się potem. Oddychaj, oddychaj równo. – Ale po co to? Po co? – Panicz Dorian zacisnął palce na lśniącym metalowym narzędziu, jakby chciał je zatrzymać. – Najtrudniej regenerują się nerwy wzrokowe. Muszę zbadać to zjawisko bardzo dokładnie. – Szczupła dłoń niemal wyszarpnęła szczypce z rąk panicza. – Niżej światło. A teraz patrz dokładnie. W opisie ma się znaleźć każdy szczegół. *** W ułamku sekundy wróciła do rzeczywistości. Miewała straszne sny, ale ten tak zaskakująco mieszał się z rzeczywistością! Odgarnęła z czoła wilgotne włosy. Jeszcze przez moment znów była tam, w tym mrocznym ceglanym lochu, w tumanie oparów unoszących się z lampy naftowej i zrozumiała – to nie był sen. To było jedno ze wspomnień Marii, kobiety, którą

wypiła, przejmując jej pamięć. I był w niej… Dorian. Serce zabiło boleśnie, jakby chciało wyrazić cały bezmiar rozczarowania i żalu. Dorian, słodki Dorian stał ze swym Mistrzem i skrupulatnie notował, jak ten wydłubuje oczy… Przez zamknięte powieki przesączyła się czerwonawa poświata. Milena uniosła dłoń i potarła je nerwowo. Złociste i czerwone smugi się nasiliły. – No nareszcie! – usłyszała znajomy głos. Nozdrza wypełnił smakowity zapach ludzkiego jedzenia, świeżo parzonej kawy i aromatycznych roślin. Odwróciła głowę i otworzyła oczy. W jednej chwili zalało ją morze światła i niekontrolowany strumień łez. Zza tej zasłony z wolna zaczął wyostrzać się zaskakujący obraz. Spoczywała na kwiecistej otomanie, w gigantycznej kuchni skąpanej w słonecznych strugach. Na parapetach zieleniły się zioła, podłoga lśniła jak lustro. Ściany, zapełnione gładkimi szafkami i rzędami patelni, noży i chochelek, wyglądały jak z okładki pisma poświęconego sztuce kulinarnej. Na środku pomieszczenia, przy kuchennej wyspie kręcił się Otto w śnieżnobiałej, wysokiej czapie i doprawiał potrawę skwierczącą w brytfannie. Milena wytrzeszczała oczy ze zdumienia – wampir miał zaskakująco ciemną skórę. I nie była to kwestia żaru bijącego od pieca. Wyglądał, jakby korzystał… z solarium. – Gdzie jesteśmy? – wychrypiała. – W zamku mojego dziecka. Gdyby powiedział to ktoś inny, byłaby przekonana, że żartuje. W zamku! To by wyjaśniało absurdalnie dużą kuchnię, perfekcyjne wyposażenie i… Och! Te bajkowe wieżyczki za oknem. – To Luksemburg. Dotarliśmy bez przeszkód. Nic nie mówisz. Nie pytasz… – Rzucił jej uważne spojrzenie. – Rozglądasz się? – Widzę – oznajmiła wreszcie osłupiała. Otto się rozpromienił. – Świetnie. Więc jednak działa. – Co? – Wyciąg według mojej receptury. – Położył dłoń na sercu i się skłonił. – Podawałem go w kroplówce w pierwszej fazie regeneracji. – Po co? – A po co podaje się leki? Hmm. – Udał, że się zastanawia. – Żeby usprawnić proces

leczenia? – Sądziłam, że regeneracja… – Nawet ty nie odtworzyłabyś węchu ani wzroku. Ale… – uniósł palec w górę – miałaś szczęście. Przed tobą stoi jedyny wampir na świecie, który potrafi temu zaradzić. – Puchł z dumy. Był kwintesencją samozadowolenia. Opadła na poduszki. To było straszne. Skorzystała na odrażających wiwisekcjach, które wyczyniał na Marii…! Nadmiar emocji wstrząsał nią jak tajfun, niemal czuła, jak faluje jej ciało. Otto podszedł do niej, zaintrygowany. – O mein Gott… zmieniasz się. Policzki… czoło… broda… – Pochylił się nad nią i stężał na twarzy. – Nawet piersi…! Umysł Mileny gwałtownie cofnął się i skurczył do punktu. Widziała jak przez lornetkę, obraz był odległy i jakby zza szyby. Zapach… przypraw i pieczonego mięsa wbił się w czaszkę i nagle… była w tej ogromnej, obcej kuchni i jednocześnie… kuchni Pana w jego rodowej posiadłości. Szła, niosąc na stół pieczoną gęś dla panicza Doriana, który wrócił z wojaży. Otworzyła drzwi i zdumiała się. Minęło wiele lat, odkąd wyjechał, a wyglądał tak samo! Urodziwy, czarnooki, z grzywą gęstych, ciemnych włosów i gładką młodzieńczą twarzą… Powinien się starzeć. Tracić zęby, tyć i łysieć – jak jego ojciec, jak wszyscy mężczyźni z jego rodu. Uniosła wzrok. Otto wpatrywał się w nią bez zmrużenia powiek, jakby nie chciał uronić ani chwili. Spojrzenie miał twarde i przenikliwie, rumiana cera pobladła, uwidaczniając piegi przez warstwę fałszywej opalenizny. To był On, jej oprawca. Przerażona schowała się w bezpieczne rejony niebytu. – Czy możesz wyjaśnić mi, co to było? – głos wampira był suchy i bez wyrazu. Podał jej papierowy ręcznik, by otarła wilgotne czoło. – Demony przeszłości, Ottonie. Demony – wyszeptała. Wolno zdjął czapkę kucharską i przysiadł na skraju otomany. – Przez chwilę byłem szczęśliwy – powiedział w przestrzeń i zamilkł. Ciszę cięło tylko nieznośne bzyczenie muchy i mechaniczny, powtarzający się dźwięk zraszacza do trawników dolatujący zza okna. Wreszcie Otto westchnął i odwrócił do niej twarz. – Pamięć krwi? Nie zaprzeczaj, znam objawy. Napisałem o tym książkę. Milena milczała. Mistrz radził, żeby trzymała tę umiejętność w tajemnicy. Lepiej, by

wrogowie nie wiedzieli, że może czerpać – dosłownie – z czyichś wspomnień i wiedzy. – Wiem, że wypiłaś Marię. I poznałem jej twarz – naciskał. Skinęła głową. Nie było sensu dłużej tego ukrywać. – Akurat ty. Akurat ją… Z drugiej strony, to wiele wyjaśnia – ożywił się nagle. – Co takiego? – Twoją regenerację… I nie tylko to. – Uniósł się z otomany i wrócił do swojej potrawy, którą z takim pietyzmem pichcił. – Nareszcie mam klucz, rozumiem, kto dzięki twojej krwi może chodzić za dnia. Milena zmarszczyła brwi. – Nie powiesz więcej? – Nie. – Teraz, kiedy Milena widziała, w każdej chwili mogła go opuścić. Ta informacja była jego kartą przetargową. Może niezbyt ważną, ale wolał zachować ją dla siebie. Z impetem zaczął siekać pietruszkę. Dłoń była niemal niewidzialna. Jak biaława smuga, jak sączący się dym. Dym…! Zatrzymał się w pół ruchu. Pociemniała od samoopalacza skóra pokryła się cieniutką warstwą potu. Niemrawo unosił się z niej opar, jak oddech na mrozie, jak mgiełka… Wypuścił nóż i uniósł wzrok na blondynkę na otomanie. Ich oczy się spotkały, serca zabiły jednym rytmem, głucho, dudniąco. Mogła wstać i zostawić go na słońcu… Ale siedziała i patrzyła na niego rozszerzonymi gwałtownie źrenicami. Dopadł dziewczynę jednym susem. Z ust wysunęły się białe noże, dużo ostrzejsze od tych kuchennych… Nie było czasu na pieszczoty. Zagłębił się w ciepłej szyi i zassał zachłannie. Milena drgnęła, jakby chciała uwolnić się z jego objęć, jednak chwila, kiedy mogła uciec, minęła. Przytrzymał ją mocno, niemal raniąc ramiona, i wziął drugi haust krwi, spokojniejszy, mniej desperacki i chciwy. Czuł jak spływa na niego harmonia. Tak właśnie powinno wyglądać jego życie – skąpane w słońcu, wypełnione zapomnianymi radościami, z żywym remedium u boku. I kiedy tak pił, w głowie pojawiły mu się obok nowych możliwości, zaskakujące wyjaśnienia. Jak choćby to, dlaczego jego przyboczny, ten tuman Grisza, nagle go zdradził. Dlaczego własną piersią chronił Milenę, a jego ostatnie słowa brzmiały: „za Marię”. Pyskata, nowo zmieniona wampirzyca okazała się nieoczekiwanie całkiem godnym przeciwnikiem dysponującym kilkoma rzadkimi umiejętnościami. I jedną z nich mogła się dzielić… [15] Wyprzedaż (franc.).

Rozdział 17 Dita była wstrząśnięta. Przełamała wstyd i poszła do lekarki, która zagląda kobiecie tam, skąd dziecko wychodzi na świat, i co usłyszała? Że nigdy nie będzie matką. Że absolutnie nie ma takiej możliwości. Że żadne cudowne zabiegi nie zmienią tego, jak zbudowana jest w środku, ponieważ macica Dity – jak można w ogóle mówić na głos takie słowo?! – jest w zaniku. Że teoretycznie mogłaby począć, gdyby znalazła surogatkę albo surykatkę, o ile… och, kolejne odrażające słowo z dziedziny rozmnażania zwierząt, o ile jej cykle są płodne. Dita z trudem pohamowała atak wściekłości – powiedziała tylko tej upośledzonej kobiecie w fartuchu, że może co najwyżej zajmować się rozpłodem świń – i poszła do innego lekarza. I następnego. Zewsząd wychodziła, trzaskając drzwiami. Ci ludzie byli niedouczeni i głupi. I nie ma co się dziwić, skoro na doskonalenie zawodowe przeznaczyć mogli co najwyżej pięćdziesiąt lat! Niemniej jednak ich zadziwiająco zgodna diagnoza wytrąciła ją z równowagi. Jeszcze gorsza była krótka informacja, na którą natknęła się, oglądając program medyczny – że dziewczynka rodzi się z określoną ilością komórek jajowych… że nie jest to coś, co tworzy się w nieskończoność. Zimna furia, która napędzała Ditę, znikęła bez śladu. Wstrząśnięta do głębi leżała na łóżku, w pokoju gościnnym Małgośki – nie jedząc, nie pijąc, nie śpiąc. Jej ludzkie istnienie straciło sens. Gorzej – nigdy go nie miało. Drżącą dłonią wyjęła małe metalowe pudełeczko – obietnicę życia w ciemnościach i… zawahała się. A jeśli TAM wiedzą, co zrobiła? Przycisnęła swój skarb do serca i z powrotem wsunęła pod materac. Przykryła się cienką kołdrą i utkwiła spojrzenie w suficie. Istniała w zawieszeniu, poruszała się w zamkniętym świecie myśli. Nie czuła nic, niczego nie pragnęła. Apatycznie trwała. Świadomością błądziła krótko wokół Małgorzaty, która właśnie pojechała na pocztę odebrać przesyłkę. Potem zahaczyła umysłem o jedyną bliską jej istotę – Mordechaja, wampira, który ją stworzył. Był wyrachowany i pozbawiony uczuć jak ona. Dużo myślała o kapryśnej Poli, wiecznie płaszczącej się Teodorze i Wiki, która tak cudownie grała na fortepianie. Tej ostatniej zazdrościła godnej śmierci. Wiktoria zmarła jak przystało na wampirzycę – walcząc. Ona była zbyt słaba, by umrzeć. Kurczowo trzymała się życia, nawet kiedy nie miało już sensu. Wspomniała Milenę. To przez nią stało się to wszystko. To przez nią straciła jedyną dobrą rzecz – nadzieję. Oczy Dity zwilgotniały i nagle trysnęły słonymi strumieniami. Ramionami wstrząsnął bezradny szloch.

– Dlaczego płaczesz, serdeńko? – usłyszała naraz z ciemności. Włosy uniosły się jej na głowie. Skuliła się i nakryła kołdrą, jakby to mogło w czymś pomóc. Nie mogło. Zimna dłoń wsunęła się pod przykrycie i zacisnęła na kostce. Wierzgnęła, ale palce przytrzymywały ją z mocą, aż zatrzeszczała kość. – Ach ten ludzki słuch…! W ogóle do niczego, czyż nie? – Pola wciąż mówiła do niej słodko. – Jak mnie znalazłaś? – wydyszała. Kostka bolała ją jak diabli. – Skąd…? – Skąd wiem? – Cichy odgłos i poświata bijąca przez pościel zdradzały, że gość zapalił nocną lampkę. – Wiki wydrapała liścik. Urocze, prawda? Jak za naszych dawnych czasów. – Nie chciałam… – Proszę…! – w tonie Poli brzmiał bezmiar pogardy. – Nie miałam pieniędzy. Nic innego nie przyszło mi do głowy. – W to uwierzę. Ale Wiki…?! – Pola jednym ruchem wyciągnęła ją spod kołdry i bez ceregieli rzuciła na podłogę. Dita jęknęła. Uderzenie było silne, ból promieniował na cały prawy bok. Odczołgała się jak najdalej. Pola splotła ramiona i spojrzała na nią z góry. Wyglądała jak anioł zemsty – piękna, sroga i nieprzejednana. – Boli? – spytała bez cienia współczucia. – Pewnie, że boli. Chyba złamałaś mi obojczyk – wysapała. – Nawet nie zaczęłaś cierpieć. – Pola zmarszczyła gniewnie brwi. Długie palce zacisnęły się na ramionach Dity, ścięgna napięły jak struny i uniosła ją jak lalkę. – Jestem w ciąży – zaskomlała, wierzgając nogami w powietrzu. Pola drgnęła. – Słucham…? – W ciąży. Będę miała dziecko. Śliczne, zdrowe dziecko. Ty też możesz. Wiem, jak to zrobić! – mówiła jak nakręcona. Oczy wychodziły jej z orbit, rumieniec spowijał policzki, mokra twarz lśniła od potu i łez. – Nie powinnaś mną rzucać. Nie, kiedy jestem w błogosławionym stanie. Pola zawahała się na ułamek sekundy, ale ostatecznie postawiła ją ostrożnie. – Jesteś pewna? – Całkowicie.

Wampirzyca przyklękła i przysunęła ucho do łona Dity. – Nic nie słychać. I nie masz zapachu brzemiennej. – To ósmy dzień. – Och. No tak. Pola uniosła się z klęczek i zanurzyła palce w rozwichrzonych włosach. Była skonsternowana, nie miała pojęcia, co robić. – Słodka Lilith! W ciąży! Z kim? Dita się zaśmiała. Zabrzmiało to sztywno, ale nie podejrzanie. – Ksiądz Marek. Nie znasz. Piękny mężczyzna. Czuły, dobrze obdarzony. – Człowiek? – Oczywiście. – Dita próbowała stanąć na obie nogi, ale lewa kostka puchła niepokojąco szybko. Zajęczała cicho i bez słowa skargi, kulejąc, przesuwała się w stronę czarnego włącznika. Wyglądał zwyczajnie, żeby nie budzić podejrzeń. Niestety, tkwił w przeciwległej ścianie. Pola w okamgnieniu znalazła się tuż przed nią i położyła dłoń na jej nocnej koszuli. – Nie ufam ci. Dita zamknęła oczy, przerażona. Zapomniała, jak szybko potrafią się przemieszczać. To zadziwiające, że niemal natychmiast dostosowała się do tempa ludzi i ich ograniczeń. Jeśli Pola dotknie jej skóry… jeśli dotknie… pozna prawdę. – Ktoś tu idzie – zauważyła wampirzyca. Uniosła głowę i wciągnęła powietrze. – Twoja gospodyni. Pretendentka do roli łowcy. – To nie tak. Jej brat… – Wiem. Dariusz. Obracasz się w złym towarzystwie, serdeńko. Rozejrzałam się tu nieco, kiedy się nad sobą rozczulałaś i znalazłam niezły arsenał. Prymitywny, ale całkiem interesujący. – Pola uniosła wolną dłoń i odgarnęła z twarzy Dity rozwichrzone włosy. – Więc powiadasz, że jesteś w ciąży… W dali skrzypnęły drzwi wejściowe. Dita skinęła głową. Krew w jej żyłach tętniła głośno jak dzwonek alarmowy. – W ciąży… – zamruczała Pola. Przesunęła dłoń na obnażony, obity obojczyk… a potem otworzyła szerzej oczy i rozdęła nozdrza. – Kłamiesz…! Jej twarz promieniowała nienawiścią. Zęby błysnęły w półmroku. – Oszczędź! Przyniosę ci dziecko! – pisnęła Dita.

Pola wolno pokręciła głową i, mrużąc powieki, pogładziła pazurami białe gardło. – Ani grama honoru, godności, klasy – syknęła z odrazą. – Po tych wszystkich latach… wciąż jesteś strzygą snującą się po cmentarzach. Wąpierzem. Pożeraczką stygnących ciał. Tylko spuścić cię ze smyczy, a znów zaczniesz wykradać dzieci z kołysek. – Nie… Już nie – wychrypiała. – To dziecko… tylko dla ciebie. – To przez takich jak ty, mówią, że nie mamy duszy. Dita, zagryzając z bólu usta, końcami palców dosięgnęła włącznika. PSTRYK! W pokoju zamigotała jarzeniówka. Była stara i śmierdziała jak lampy przeciw owadom. Jej blask nie szkodził wampirom, ale na moment skutecznie je oślepiał. Włącznik uruchamiał też prymitywny system obronny i w jednej chwili cały dom spowiła żółtawa mgiełka rozpylonego jodku srebra. – Tutaj! – wrzasnęła Dita. – Na pomoc! Wampir w domu! Z hukiem otworzyły się drzwi. Stała w nich Małgorzata z dziwnym urządzeniem w dłoni. Tryskał z niego strumień silnego, zabójczego światła. – Tutaj! – darła się Dita. Światło omiotło Polę, jej szeroko otwarte oczy i wykrzywione niedowierzaniem usta. Dita zaśmiała się dziko. – Tu. Pola uniosła dłonie, by zasłonić twarz, ale było już za późno. Otulił ją białawy opar, a potem, w jednej chwili, stanęła w płomieniach. Małgorzata dyszała. W jej oczach szalała żądza mordu. Zapadłą nagle ciszę przeszył przerażający wrzask, a potem znowu wszystko ucichło. Sczerniała postać zachwiała się, osunęła na pościel i wreszcie padła na dywan. Kobiety spojrzały na siebie, na ciało… Dwa ludzkie serca waliły jak młoty. Wampirzyca nie mogła żyć, już nie. – A mówiłaś, po co to kupować… – chichotała Małgośka, potrząsając działkiem. Czuła euforię, nienawiść i, przede wszystkim, ulgę. Podeszła do tlącej się Poli i kopnęła to, co z niej zostało. – Po to! Dita usiadła wolno na łóżku i położyła rozdygotane dłonie na osmalonej pościeli. – Żyję, naprawdę żyję – wyszeptała. Noga wciąż ją bolała, obojczyk również, ale kości

były całe. Oszołomiona patrzyła, jak Małgorzata zawija zwęglone zwłoki w resztki dywanu i wyciąga je – najpewniej do garażu. Jak wraca podekscytowana i z troską opatruje jej rany, zmienia pościel, wietrzy pokój, odkurza dom. Jak w nieskończoność powtarza, że Bóg miał je w opiece i że to dlatego przesyłka przyszła akurat teraz. Że nawet korek na ulicy Struga, w którym stała absurdalnie długo, to dzieło Najwyższego. Wreszcie wszystko było na swoim miejscu, a Dita – czysta i owinięta w bandaże – położyła policzek na świeżej poszewce. Marzyła, by Małgorzata skończyła już swe opowieści o boskiej interwencji i jak najszybciej wyszła. – Czy jeszcze czegoś potrzebujesz? – usłyszała pytanie. W głosie była troska, czułość, duma i chęć dogodzenia wszelkim jej zachciankom. – Nie, dziękuję. – Pamiętasz, że rano wyjeżdżam? Nie będzie mnie jakiś czas. – To była długo i w wyjątkowo nudny sposób zapowiadana wyprawa do kilku bibliotek. Małgorzata uparła się badać tam starodruki, licząc na zapiski o wampirach. – Poradzę sobie. – Na pewno? – O, tak. – A jeśli ktoś… – Nie martw się. Teraz jestem bezpieczna. – W takim razie, śpij dobrze – szepnęła Małgorzata, zamykając za sobą drzwi. Była przeszczęśliwa. Dita leżała cicho w sztywnej pościeli. W głowie jej huczało. Wiele razy widziała, jak bliskość śmierci przywraca pragnienie życia, ale nie sądziła, że sama tego doświadczy. Tak, chciała żyć, cholernie chciała! Nigdy tak tego nie pragnęła, jak wtedy, gdy usłyszała ten straszny szept w ciemnościach. Niespodziewana napaść przyniosła jej także najbardziej oczekiwaną informację. Znała Polę i wiedziała, że skoro udała się tu na samotną wendetę, nikomu nie zdradziła jej tajemnicy. Dłoń samoistnie wsunęła się pod materac, palce długo obracały małe pudełeczko… Wreszcie otworzyły je i wyjęły długi, ostry ząb. Był zimny, wilgotny i doskonale zachowany. ***

Noc była wietrzna, chwilami zacinał deszcz, ale nawet kiepska pogoda nie była w stanie popsuć Ottonowi nastroju. Zatopiony w skórzanym fotelu mercedesa wybrał niemiecką stację i, o zgrozo!, kabinę wypełniły skoczne dźwięki. – Zlituj się – jęknęła Milena. – Tylko nie jodłowanie! – Nie każdy potrafi tak śpiewać – zauważył, ale łaskawie zmienił kanał. Teraz z radia popłynęła rockowa ballada. Milena z wdzięcznością przyjęła jeszcze jeden dowód na to, że jej towarzysz bierze pod uwagę nieistotne gusta kobiety z ludu i zerknęła na niego z ukosa. Na ustach błąkał mu się niegasnący półuśmiech, ciało miał rozluźnione, pazury wystukiwały na kierownicy rytm piosenki sączącej się z głośnika. Z zaskoczeniem skonstatowała, że dobry humor właściwie nie opuszcza go od dłuższego czasu. W tym nowym stanie Otto był wspaniałomyślny, pełen optymizmu i interesujący. Cieszyła go upajająca prędkość pojazdu, a nawet tak banalne rzeczy jak uprzejmość sprzedawcy czy dobrze zaparzona kawa. Kiedy wjechali do Niemiec, zachwycił się autostradą (na ogół korzystał z podziemnych połączeń). Warte pochwały było właściwie wszystko – od oznaczeń przez nawierzchnię po mijane stacje paliw. Aż dziw, że nie zatrzymał się po drodze, by z czułością ucałować asfalt. – Dobra niemiecka robota! Do tego przejazd jest darmowy – zakończył swój wywód. – To ważne dla prostych ludzi. Monotonny głos, ciepło i zmęczenie wypełzły na policzki Mileny sennymi rumieńcami. Ziewnęła dyskretnie. Zważywszy na okoliczności, był to całkiem udany dzień. Wypoczęli po morderczej ucieczce, zjedli świetny obiad i – wystrojeni jak na herbatkę do królowej – przeszli bulwarem do parku. Miejsce było piękne, skąpane w słońcu i senne. Nad koronami drzew widać było skaliste wzgórze, a na nim zamek z okrągłymi basztami. Myśl, że spędziła tam ranek napawał ją mieszaniną zadowolenia i ekscytacji. Otto nie zwracał uwagi na historyczne budowle. Spacerując między starannie przystrzyżonymi krzewami i wyspami kwiatów, przyglądał się kobietom z wózkami, dokazującym dzieciom, staruszkom wygrzewającym się na ławkach i truchtającym młodym ludziom w słuchawkach na uszach. Widywał takie widoki na filmach, ale na żywo odbierał je o wiele intensywniej. Był irytujący dźwięk kopanej puszki, zapach nagrzanej trawy, brudne kolana szczerbatego chłopca, który spocony przejechał obok na rowerze. Kiedy minęli potężnego mężczyznę ze sforą psów na napiętej smyczy, Otto się ożywił. Wyżły na widok

wampirów przywarły brzuchami do ziemi i niemal odczołgały się za swoim panem. Otto pokazał im zęby, a one odpowiedziały strachliwym jazgotem, wyzwalając w nim atak śmiechu. Ocierając oczy, odprowadził je wzrokiem, aż zniknęły w oddali. To było dziwne, chyba nigdy nie słyszała, by śmiał się w ten sposób. – Zaskoczyłeś mnie tą zapiekanką. Nigdy nie jadłam nic smaczniejszego – stwierdziła w pewnej chwili. Nigdy też żaden mężczyzna dla niej nie gotował, tego jednak wolała nie mówić. Otto uniósł brwi. – Jaką zapiekanką? – Sam ją przyrządziłeś – przypomniała mu zdziwiona. – Kilka godzin temu. – To była pieczeń. Pieczeń cielęca z truflami. Ups. – W każdym razie była pyszna. – Kiedy umyka mi, jakie masz braki, boleśnie mi o nich przypominasz. – Otto skrzywił się, a potem zabrał ją na ciepłą kolację. Ten moment również był przyjemny. Jedli wykwintne potrawy w luksusowej restauracji i sielankowy nastrój zburzyła tylko krótka wycieczka do toalety, gdzie Otto przyssał się do jej szyi. Pobladła wróciła do stołu, ale nie poskarżyła się nawet słowem. To była cena za ucieczkę i obietnicę wolności. Niepostrzeżenie zapadł zmrok. Wampir z satysfakcją wybrał z garażu swojego dziecka odpowiedni wóz, niedbałym ruchem czyszcząc pamięć ludzkiej obsłudze, i ruszyli w dalszą drogę. – Kto właściwie nas gościł? – spytała, kiedy zatrzymali się, by zatankować. – Greta. Posłuszna, dobrze skoligacona, bystra. Świetnie maluje. Od czasu do czasu wypuszcza swoje obrazy w klimacie tego idioty bez ucha… jak mu tam…? Van Gogha. Fenomenalna amazonka. Nie wiem, czy zauważyłaś jej stajnie. – Zauważyłam garaż. Na co jej trzydzieści samochodów? – To część kolekcji. Potrafi sama je naprawiać. Milena była pełna podziwu. – Odniosłam wrażenie, że wyjechała nagle. – Sądzę, że została wezwana do Paryża. Nikt nie wie, że ja ją stworzyłem. – Otworzył przed dziewczyną drzwi samochodu. – Milen, zapraszam na filiżankę kawy. Obok stacji stała restauracja z przytulną kawiarnią, podniosła się więc chętnie i – zbyt szybko. Ciemność zawirowała jej przed oczami, krew zatętniła w uszach, nogi zmiękły w

kolanach… W ostatniej chwili silne ręce chwyciły ją, chroniąc przed upadkiem. Mimo że jadła nad wyraz dobrze, wciąż była słaba. W kawiarence otoczył ją szum rozmów prowadzonych po niemiecku. Przy barze siedział kierowca TIR-a i bezskutecznie próbował zainteresować sobą barmankę. Jakaś para w strojach motocyklistów tuliła się do siebie w kącie – Milena od razu wspomniała Doriana i serce ścisnęło jej się z tęsknoty. Przesunęła wzrok na swego towarzysza. Mimo zaskakującej metamorfozy Otto nie budził w niej zaufania. Pomyślała ze smutkiem, że nawet nie wie, dokąd ją wiezie, gdzie się schronią i jaka czeka ją przyszłość. Kawę wysączyli w ciszy, zatopieni w myślach. – Milen, musisz pić krew, skoro na tobie żeruję – odezwał się nagle Otto. Mówił cicho, ale ton był rozkazujący. – To konieczne. – Piję. – Ludzką. Milena odwróciła głowę. – Nie. Dyskretnie poluźnił kołnierzyk koszuli. – Nalegam. Moją. – Przesunął pazurami po swoim gardle. Skóra pod wpływem słońca i wiatru nie była już pergaminowa, jak wówczas, kiedy krył się w podziemiach, ale wciąż przeświecała przez nią błękitnawa sieć. Oblizała wargi. Nic nie równało się z krwią Ottona. – Dlaczego… – spytała, przełykając ślinę – tak jej pragnę? Pochylił się do jej ucha. – Może to kwestia diety? Poza tym, kiedy ze mnie pijesz, korzystasz podwójnie. – W jaki sposób? – Z trudem pohamowała wysuwające się zęby. – Uzyskujesz dostęp do mojej wiedzy. – Wyciągnął ku niej dłoń. – Chodź. Sama się przekonaj. Podążyła za nim, hipnotycznie patrząc na drżącą tętnicę. Stanęli w pustym hallu. W powietrzu unosił się zapach pasty do podłogi i chloru. Półmrok spowijał ich jak koc. Wampir zaczął wolno rozpinać koszulę. Fałszywa opalenizna kontrastowała z wodnistymi oczami, krótko ostrzyżone włosy pojaśniały od słońca i teraz były niemal białe. Z zaskoczeniem stwierdziła, że wygląda całkiem korzystnie. No i tak pachniał… pachniał… Czy pijąc krew oddawaną

dobrowolnie, łamała obietnicę? Pomyślała, że to raczej cudowny dar i nie może być mowy o pasożytnictwie. Chciwie położyła dłonie na szyi von Plauena, wysunęła zęby i delikatnie pogładziła nimi niebieską żyłkę. Powieki zadrżały w oczekiwaniu na ekstazę. I wtedy, tuż nad ramieniem Ottona ujrzała Sinsina. Położył palec na ustach i zdecydowanym gestem pokręcił przecząco głową. Ostygła w mgnieniu oka i odsunęła się. – Boję się – powiedziała, starannie dobierając słowa – że krew mnie z tobą zwiąże. Otto zacisnął usta, rozczarowany i zły. Sinsin nad jego ramieniem zbladł i chwilę potem po prostu go nie było. Zamrugała, zdumiona, ale zachowała to dla siebie. Raz jeszcze przesunęła dłonią po szyi mężczyzny, czując bijącą od niego mieszaninę sprzecznych emocji. – Niekoniecznie, ale… to prawdopodobne – odparł wreszcie, siląc się na spokój. – Pijąc z jednego źródła, dostrajamy się do karmiciela. Powoli zaczyna nam na nim zależeć, dbamy o niego. Z czasem ten związek staje się coraz bardziej… intymny. – Intymny – wychrypiała. Świetnie. Właśnie tego jej brakowało. – Mnie to nie przeszkadza. Nie z tobą. – Otoczył ją ramionami, rozsiewając swój zapach. – Jest… przyjemnie. I mogę żyć za dnia. Zwilżyła usta językiem. – To jednostronna korzyść – zauważyła. Przez twarz Ottona przeszedł skurcz niezadowolenia. Od setek lat nie posługiwał się perswazją, po prostu wydawał rozkazy. – Zapewniam ci bezpieczeństwo. Zabieram tam, gdzie nikt cię nie znajdzie. Czego chcesz więcej? Władzy? Bogactwa? To był impuls. Nie analizowała tego, co chce powiedzieć, nie zastanawiała się, czy jej deklaracja niesie jakiekolwiek konsekwencje. – Co ty pieprzysz? Chcę być wolna! Wolna! – zawołała, wyswobadzając się z jego objęć. – Nie chcę się ukrywać latami. Czy potrafisz mi to zapewnić? Cofnął się o krok, oparł plecami o ścianę wyłożoną piaskowymi panelami. – To będzie trudne. Jeśli… zechcę, mogę zająć miejsce Victora, Catherine i tak się nie liczy. Ale Oni… Teraz była już pewna, że żąda niemożliwego. – Zatem, kiedy będziesz w stanie… daj znać. – Odwróciła się i ruszyła na parking. Twarz Ottona pociemniała z gniewu. Gdyby zdobył władzę, miałby dostęp do

replikatorów krwi, a co za tym idzie, spokojnie mógłby egzystować za dnia. Odmowa Mileny miała jednak jeszcze inny wymiar, osobisty. Ofiarował tej prostej dziewczynie bardzo korzystny układ, niemal związek, a ona powiedziała „nie”. Ku swemu zaskoczeniu poczuł, że odrzucenie zabolało go bardziej niż byłby skłonny przyznać. Milena wsiadła do samochodu, drżąc z emocji. Była osłabiona, otumaniona dziwaczną relacją z Ottonem i przerażona depczącym im po piętach pościgiem. To nieprawda, że nie ceniła opieki, którą nad nią roztaczał. Po prostu wolałaby, żeby robił to ktoś inny. Ojciec, Dariusz, a najlepiej – Dorian. Opadła plecami na oparcie, czując, że znów kręci się jej w głowie. Szum w uszach był coraz bardziej uciążliwy, mdłości podchodziły aż do gardła. Wsłuchana w nieprzyjemne sygnały wysyłane przez ciało, nawet nie zwróciła uwagi na ciche kroki Ottona. Dziwnie spięty zajął miejsce za kierownicą, nie patrząc na nią. Przez chwilę trwał tak bez ruchu, wreszcie z wewnętrznej kieszeni wyjął kubek po coli z przykrywką i słomką. – Pij – powiedział sucho. W głosie nie było nawet śladu ciepła. Dobry humor prysł jak bańka mydlana. – Co to? – Krew. Zwierzęca. Niepewnie wysunęła dłoń po kubek. Uniosła pokrywkę. Płyn był gęsty, stygnący i świeży. – Czyja? – A czy to ważne? Pij. Przywarła wargami do słomki i zassała zachłannie. Oczy błysnęły białkami, broda zadrżała z głodu. Nie czekając, aż skończy, wampir ruszył przed siebie – szybko, gwałtownie, z piskiem opon. Pęd wbił ją w fotel, niemal wychlapała cenną krew. – I jak, smakowało? – Dziękuję. – Była szczurza. Milena otworzyła usta. Resztki krwi zastygły jej na zębach. – Szczu… – Tak. Nic nie mówisz? Nie rzygasz? Milczała, wstrząśnięta. Otto wykrzywił twarz w złośliwym grymasie. – Wiedziałem, co cię zadowoli, Czyścicielko.

Milena wolno odstawiła kubek na podłogę i skuliła się w swoim fotelu. W gardle czuła odrobinę sierści, w nosie – wszechobecny odór pobratymców Brutusa. – Jesteś okrutny – szepnęła. – Ja? Ja?! – Zacisnął ręce na kierownicy. Nie powiedział ani słowa więcej, ale zrozumiała. – Nigdy nie będziesz mi bliski. – I wcale nie chcę – skłamał. – Chcę tylko… żyć za dnia. Bez słowa przemierzał ciemność. Prędkościomierz dawno przekroczył parametry ludzkich maszyn. Wygłupił się, cholernie wygłupił. Przecież od wieków wiedział, jak postępować z kobietami. Trzeba trzymać je twardą ręką, wymagać i karać. Co mu strzeliło do głowy, żeby być miłym?! Gotować! Spacerować! Jeszcze tylko nie czytał jej poezji! Skończony idiota! Nagle spłynęła na niego iluminacja. Zerknął na Milenę. Głowa opadła jej na ramię, długie rzęsy rzucały cień na policzki, pierś wolno unosiła się w rytm oddechu. – Sinsin – szepnął. Sinsin nie pojawiał się, ale czuł jego obecność. – Czy ona jest z Dariusem? – On by chciał i to bardzo. – Karzełek zmaterializował się na tylnym siedzeniu, doskonale widział go we wstecznym lusterku. – Ale panienka woli panicza Doriana. Są prawie po słowie. Dorian! A niech to! Ten gładziutki chłopaczek bez jaj. – Czy ktoś jeszcze się o nią stara? – Jakiś człowiek z redakcji. Taki tłum? – Wygląda… zwyczajnie. Jak na wampirzycę – zauważył zdziwiony. – Jak taka zwyczajna, to czego pan za nią lata? – burknął Sinsin i zniknął.

Rozdział 18 Catherine położyła dłonie na ryglach i otworzyła pierwszą śluzę. Tu, trzy kilometry pod ziemią, miał swoje więzienie jej ojciec. Nie powinna tego robić, odwiedziny były źle widziane, ale nie miała wyboru. Czas kurczył się nieubłaganie, a wciąż nie było żadnej informacji, gdzie ukrywają się uciekinierzy. Nawet nie chciała myśleć, co ją czeka, jeśli o wyznaczonej porze Milena nie stawi się na dole. Mordechaj był fascynujący i niebezpieczny. Kiedy pojawiał się wśród ludzi, tak długo podsycał konflikty, aż przechodziły w stadium rzezi. Uwielbiał wszelki terror, polowania na czarownice, donosicielstwo, tajną policję, represje i egzekucje. Rozpuszczając plotki i kłamliwe sugestie, grał na ludzkich słabościach jak na bębnie. Jego ulubioną córką nie była wcale Catherine, o nie. Była dla niego zbyt wyważona, rozsądna, nudna. Kochał Ditę. To z nią ruszał tuż przed świtem na pola bitew dobijać konających, a ona z rozkoszą pożywiała się na jego oczach. Kiedy stworzył Ottona, cenił jego inteligencję, estymę do nauki i bezwzględność w dochodzeniu do celu. Catherine była rozczarowaniem. Rozgłaszał, że nigdy nie osiągnęłaby pozycji, gdyby nie została kobietą Victora. Ponieważ była to bolesna prawda, szczerze go znienawidziła. A teraz miała się przed nim płaszczyć i błagać o pomoc. Dotknęła płytki i następna śluza rozsunęła się automatycznie. Mordechaj żył w swoim więzieniu luksusowo. Oglądał telewizję, słuchał radia i miał ograniczony dostęp do Internetu – to znaczy mógł śledzić witryny, ale nie wolno mu było wysyłać żadnych informacji. Przez ostatnie lata zabijał czas przy konsolach gier. Długo zabiegał o zgodę na gry interaktywne, ale jej nie uzyskał. Poza strażą właściwie nikogo nie widywał. Catherine stanęła przed ostatnią śluzą i wypowiedziała hasło. Drzwi otworzyły się, przeraźliwie skrzypiąc. Chwilę stała porażona smrodem, który buchnął z wnętrza. Tak śmierdzi zaparzony pot i skóra porażona grzybicą. Przestawiła wzrok na widzenie w ciemności, ale nie rozpoznawała typowych kształtów. Żadnych stołów, foteli, otoman. Pomieszczenie wypełniały jakieś materace. – Mordechaj…? Cisza. – Mordechaj! To ja, Catherine! Gdzieś w kącie materac poruszył się nieznacznie.

– Światło – usłyszała głos. Był słaby, jakby dochodził spod stery poduch. Błysnęło światło i aż przysiadła, porażona widokiem, który się przed nią roztoczył. Podłogę w rogu wypełniały zwały człekopodobnego tłuszczu. Góra bladej, drżącej tkanki. Spomiędzy fałd wyłoniła się głowa, właściwie jej część. Rozmyte rysy wyglądały znajomo. – Cześć… dziecinko – Mordechaj mówił z trudem. Każdy oddech, każde słowo oznaczały uniesienie potężnego ciężaru. – O Lilith! Jak ty się spasłeś! Nie sądziłam… że to w ogóle możliwe – wyjąkała z odrazą. W życiu nie widziała otyłego wampira, a ten przekraczał wszelkie wyobrażenia. – Testują na mnie… karmę dla ludzi. Uzależnia. Degeneruje tkanki i… namnaża komórki tłuszczowe. Ma jakieś… E-coś tam… – Sapał chwilę wyczerpany. Niezdarnie uniósł spasioną rękę. – Idealne więzienie. Nie mogę… uciec. – Nie pomożesz mi. Nie w tym stanie – stwierdziła załamana. – Zrobię, co zechcesz… za… odrobinę normalności. – Co przez to rozumiesz? – Zdrową dietę… preparaty likwidujące tłuszcz… operację… basen… – Chcę dopaść Ottona – przerwała listę żądań. – Potrafisz namierzyć go… stąd? Mordechaj milczał. Catherine zdradziłby bez wahania, ale Otto był jedynym synem, który mu się udał. – Ja… umieram – powiedział wreszcie żałośnie. – Widzę. Powinieneś być dumny, że potrafię to wykorzystać – powiedziała zimno. Sadło poruszyło się gwałtownie, jakby Mordechaj chciał wstać albo ją przygnieść. Powietrze wypełnił przeraźliwy świst, cielsko okryło się potem. Wysiłek był zbyt duży. Catherine cofnęła się o krok – To jak? Umowa stoi? – spytała. *** Moczary spowijał mleczny opar, księżycowy blask przeświecał przez gałęzie. Stała na moście i patrzyła w dal. Była w czarnej sukni, tej samej, którą miała na Inicjacji, a chłód i wilgoć przenikały ją aż do kości. Przez bagno zbliżał się Dorian. Szedł z wysiłkiem, zapadał się w grząskiej brei, ale niestrudzenie parł na przód. Wtem na jego drodze pojawił się zielonkawy wir. Przerażona, wychyliła się przez poręcz, by go zatrzymać. Za późno. Mężczyzna zniknął, a w jego

miejscu było teraz kłębowisko żmij. Uniosła dłonie, by położyć je na uszach i uciszyć ten straszny syk. I wtedy usłyszała szept: – Nie ufaj nikomu. *** Słowa dźwięczały w głowie jak dzwon. „Nie ufaj nikomu”. Milena otworzyła oczy, zmęczona i spięta, jakby godzinami trzymała gotowość do szalonego biegu. Samochód zatrzymał się na odludziu. Nie widziała świateł domostw, nawet odległej łuny, a kiedy zgasł silnik, zapadła cisza tak głęboka, że słyszała bicie swego serca. W nozdrza uderzył ją intensywny zapach rozlewisk, czuła go, chociaż okna były wciąż zamknięte. – Jesteśmy na miejscu – powiedział Otto. – To znaczy gdzie? – Ogólnie mówiąc: Prusy Wschodnie. Zresztą sama zobacz. Opuściła przydymianą szybę i wyjrzała w ciemność. Kamienne rumowisko porastały drzewa, w oddali majaczył wielki krzyż. Nie wiedziała, jak tu dotarli – nie było nawet drogi. – To ruina – zdziwiła się. – Bardzo stara ruina – uściślił. – Można rzec – rodowa. Dawno nie przywiozłem tu kobiety. – Wtem zaśmiał się nerwowo i siadł bliżej. To nie był dobry śmiech. Z pewnością nie taki jak w Luksemburgu, raczej jak w szczecińskim zamku, kiedy chciał ją zgładzić. Położył rękę na jej karku, na twarzy poczuła jego oddech. Pragnął jej krwi teraz, zaraz, natychmiast, chociaż wciąż trwała noc, a tuż obok było schronienie – i nie była mu niezbędna. – Otto – wyciągnęła przed siebie dłonie jak tarczę – nie. – Lubię – rzekł, przesuwając pazurem po guziczkach koronkowej bluzki – kiedy mi się sprzeciwiasz. Kiedy jesteś taka słaba. Krucha. I ludzka. – Obnażył jej dekolt i jarzące się czerwienią punkciki. Amulet porastała świeża skóra, miękka jak u dziecka, pierś unosiła się w szybkim oddechu. Musnął łuk obojczyka i giętką szyję. Zacisnęła powieki. Otto znalazł błękitną żyłę, przeciął ją zębami, gwałtownie, aż jęknęła z bólu, i pił, pił nieprzerwanie, więcej niż kiedykolwiek. Osłabła osunęła się w jego ramionach, jednak wciąż nie przerywał. Kiedy skończył, nie puścił jej karku. Wolną ręką sięgnął pod siedzenie i wtem poczuła, że coś zaciska się na jej szyi. – Co to…?! – szarpnęła się, zaskoczona.

– Obroża. Udało mi się też dostać do niej nadajnik. Przerażona uniosła dłonie ku skórzanej opasce. Pod opuszkami wyczuła metalowe nity. A może blefuje? Skąd miałby zdobyć nadajnik i… kiedy? Przecież spała ledwie kilka godzin, a jechali bez przerwy! Chyba bez przerwy. I chyba… pod ziemią. Jeśli nawet gdzieś się zatrzymał, to miał tak niewiele czasu… Tak niewiele. Wyczeka odpowiednią chwilę i… Obroża zacisnęła się na gardle, odcinając dopływ powietrza. Poczuła ukłucia. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegł ją Otto. Odwróciła głowę, by ukryć wzbierające się łzy. Gdyby piła ludzką krew, nigdy by do tego nie doszło. Nie słaniałaby się, nie spała godzinami… i nie byłaby teraz więźniem. *** Mordechaj spływał potem. Od stuleci się tak nie męczył. Wde-ech… Wyyydech. Wdeechrr… Wy-wyyydech. Wdechrrr… W-w-wyyyyyydech. Wszystko na nic. Starania niweczyła tusza, właściwe ciężar cielska. Był jak humbak wyrzucony z wody – wielki, niezdarny i zdychający na lądzie. Obietnica normalności dała mu potężny bodziec do działania, jedynego, do jakiego był zdolny – umysłowego. Niestety, poprzedzić je musiało uregulowanie oddechu, co przy jego obecnych gabarytach było niemożliwe. Catherine zacisnęła wargi i, chcąc nie chcąc, wyraziła zgodę na transport do basenu. Zanurzenie w wodzie tych wszystkich fałd porażonych grzybicą, zaparzonych i bolesnych było jak balsam. Aż jęknął, rozkoszując się chwilą, wtedy jednak Catherine wrzuciła do zbiornika jakiś drobny przedmiot. Tłustym cielskiem na moment wstrząsnął prąd. – Oszalałeś, Mordechaj? Nie mamy czasu. Mordechaj spojrzał na nią żałośnie, ale wziął się w garść. – Okej. Otto. Mam go namierzyć. Catherine zawyła. – Rany, co się z tobą stało? Gdzie ten straszny, potężny wampir?! – Jestem potężny. – Raczej ogromny. No, ruchy, ruchy. Szukaj. Mordechaj zacisnął palce w pięści, chociaż nie było to łatwe. – Nie jestem psem. – Rzeczywiście. Prędzej słoniem morskim – wysyczała.

Mordechaj wspomniał własne skojarzenie z humbakiem i nie skomentował jej wtrętów. Trzeźwo zauważył, że wprawdzie irytuje go niepomiernie, jednak wytrąciła z marazmu, w którym tkwił przez ostatnie kilkadziesiąt lat. – Wyjdź. Jeśli mam się skupić, wolę nie oglądać twojej chudej dupy. Catherine zawinęła się wściekle i ruszyła do wyjścia. Była bardzo czuła na punkcie swej kościstej budowy, ale w zestawieniu z pływającym w basenie monstrum, miała cudowne kształty. – Jeśli zawiedziesz… – mruknęła w progu, nie odwracając się. – Taa. Nie ma cię. – Z każdą chwilą był bardziej sobą. Pomyślał, jak wiele zyskuje, wchodząc w układ. Przede wszystkim przeszedł na dietę z ludzkiej krwi, miał też już umówiony termin pierwszej liposukcji. No i wynegocjował czasowy pobyt w podgrzewanym basenie. Szacował, że powrót do normalności zajmie… – Mordechaj! – Nie wyszłaś? – Do roboty! Ale już! Mordechaj westchnął i zamknął powieki. Woda unosiła ciało przerośnięte tłuszczem, potężny ciężar, który uciskał jego klatkę piersiową zelżał. Wdech… Wydech. Wdech… Wydech. Wdech… Wydech. Przed oczami zamajaczył rozległy, pusty krajobraz. – Nie będzie łatwo – wymamrotał. – Postaraj się. Wdech… Wydech. Wdech… Wydech. Nic. Tylko pusta przestrzeń. Kamienie. Drzewa. – Mam go… ale nie wiem, gdzie jest. – Jak to nie wiesz? – To bezludzie. Nic nie ma na zewnątrz. – Musi być jakiś charakterystyczny obiekt. – Nic. Żadnych zabudowań. – Nie przydajesz się – zauważyła zimno Catherine. – Wiesz chociaż, jaki to kraj? – Kurwa mać, to bezludzie! Skąd mam wiedzieć?! – Rozpraszasz się. Spróbuj ponownie. Wdech… Wydech. Wdech… Wydech. Coś zamajaczyło na horyzoncie. Mordechaj drgnął, poruszając masy wody. – Widzę… kamienny krzyż. Czuję też wilgoć.

– Siedzisz w basenie. – Ale nie ma tu tataraków. – Upewnił się. Otworzył oczy. – To musi ci wystarczyć. Niezabudowana przestrzeń, ugory w promieniu kilku mil. I kamienny krzyż. Dziesięć–jedenaście stóp. Czarny granit. Być może jakaś stojąca woda w oddali. – No świetnie, gratuluję. – Nie ma sprawy. – I jak to sobie wyobrażasz?! Jak mam znaleźć ten pieprzony krzyż?! – wykrzyczała. – To twój problem. Masz tyle zabawek. Mapy. Satelity. Catherine się zawahała. – To nawet… sensowne. – To co tak stoisz? Do roboty. Ruszaj tę swoją chudą dupę. Wampirzyca spojrzała przeciągle na cielsko w basenie. – Nie przeginaj, Mordechaj, nie przeginaj. Bo wkurzę się i zrobi się nieprzyjemnie. – Jesteś moim dzieckiem, kruszynko. Nie ruszysz tatusia. – Bo co? – Bo nie pozwalam – zaśmiał się. Catherine kucnęła nad brzegiem basenu. Na twarzy widać było całą odrazę, którą czuła do Mordechaja. Do jego obecnego wyglądu i przeszłych złośliwości, których nigdy jej nie szczędził. – Zapominasz, że jestem Familiantką – szepnęła słodko. – To dużo zmienia. – Jak dużo? Catherine pstryknęła pilotem i nagle na powierzchni wody pojawiły się trzy spore wiry. – Za kilka minut będziesz tu leżeć rozpłaszczony jak żaba. To na początek. Chcesz dalej sprawdzać, jaki masz na mnie wpływ? – Zabraniam! Zabraniam! – wydyszał Mordechaj. – Ojej, naprawdę? Chciałeś basen i masz basen. Nie było mowy o wodzie. – Była, na pewno była! – Nie pamiętam. – Catherine wyszczerzyła zęby i opuściła pomieszczenie, szalenie zadowolona z siebie. Przystanęła na chwilę za wielką szybą, spojrzała na plan hydrauliczny i przed wyjściem zrobiła coś jeszcze. Maszyneria zgrzytnęła i z piskiem otworzył się ostatni odpływ. Był niezbyt duży, ale dokładnie pod siedzeniem wampira. Mordechaj wytrzeszczył oczy.

– Catherine! Nie! Nieee… Kobieta wzruszyła ramionami, a potem zaniosła się śmiechem. To był niezapomniany widok. *** W uszy Mileny wsączył się cichy szept. Drgnęła i uniosła się na łokciach. Leżała na wielkim łożu zarzuconym futrami zwierząt. Otaczały ją zimne, ceglane ściany, przez maleńkie okienko u góry sączyło się światło. Był dzień, a ona znów przespała wiele godzin po ostatniej sesji z Ottonem. Niewyraźny szept się powtórzył. – Kto tam…? – spytała niespokojnie. – Niech panienka pije. – Mała rączka podawała jej puchar wypełniony krwią. Nie było jej dużo, ale liczył się każdy łyk. – Czyje to? – Trzymają tu konia. Jeśli pan Otto się dowie… – Dziękuję. – Przywarła ustami chciwie i wysączyła naczynie do dna. Ożywcze ciepło zaczęło powoli ogarniać członki. – Właściwie dlaczego to robisz? Karzełek zamigotał jak słaby przekaz telewizyjny. – Sinsin musi. Jest tulpą. – Jaką pulpą? – Tulpą – syknął. A potem dodał usłużnie. – To ucieleśniona myśl, panienko. – Okej, rozumiem. – Położyła dłonie na futrze. Czuła się trochę lepiej, ale wciąż była osłabiona, jakby przeszła ciężką grypę. – Chcesz mnie rozbawić, prawda? – A co w tym zabawnego? – zasznurował usta. – Sinsin nie może żyć sam. I to po tylu latach służby. – Ciężki los singla. – W oczach zapaliły jej się ogniki. – Nie próbowałeś poszukać kogoś… swojego wzrostu? – Panienka nic nie rozumie – żachnął się. – Chodzi o to, że panicz Dorian stworzył Sinsina… – Nie jesteś wampirem – przerwała mu – przecież widzę. – Czy panienka da mi dokończyć?

– Dobra. Gadaj. – Machnęła niedbale ręką. Sinsin spojrzał na nią urażony. – To dość osobiste, o takich sprawach nie mówi się każdemu – powiedział chłodno. – Mogłaby panienka to docenić. – Przepraszam. Jak więc to zrobił? – Wiele lat mocno myślał jak jego tulpa ma wyglądać, jaka być, co robić. A potem podłączył pod panienkę Marię. Sinsin był dla niej. I żył dzięki niej. Mielna wygięła w uśmiechu blade usta. Co on bredzi? To było tak absurdalne, że nie miała pojęcia, co powiedzieć. – I co? Miałeś wyglądać jak… karzeł? – wybąkała wreszcie. Fascynujące preferencje estetyczne. – Nie – sprostował. – Sinsin miał najpierw postać chłopca. Z czasem się… zmienił. – Wygląd tulpy oddaje jego charakter – usłyszała Ottona. – Pokrace bym nie ufał. Gwałtownie odwróciła głowę. Wampir stał w drzwiach – wyprostowany jak struna, rumiany, zadowolony, z tą miną pana na włościach, której nienawidziła. Sinsin momentalnie zgasł jak zdmuchnięta świeca. – To była prywatna rozmowa. Mógłbyś pukać. – Jestem u siebie. – Wzruszył ramionami. Miał na sobie spodnie moro, wojskowe buty i czarny podkoszulek. Nigdy nie widziała go w takim stroju. – Jak się czujesz? – A co to ciebie obchodzi? – warknęła. – Tylko pokraka o mnie dba. – On? – wydął usta. – Naprawdę tak myślisz? – Zaskoczę cię, ale trochę mu na mnie zależy. – Tylko na tyle, żebyś żyła. – Przestań. – W jej głosie był bezmiar niechęci. Nie chciała go oglądać, nie po tym, co jej zrobił. – Przecież ssie cię bez przerwy, nawet kiedy na tobie żeruję – odparł z pogardą. Wtem zmarszczył brwi i bezbłędnie wychwycił, że coś przed nim kryje. – Piłaś krew? Skąd ją masz? Milczała. Wściekłym ruchem wyszarpnął jej puchar, który dyskretnie upychała pod futra i powąchał to, co zostało na dnie. – Końska – ocenił. Spuściła wzrok.

– W czym szczury, konie i króliki są ode mnie lepsze? Nie odpowiedziała. Otto stał chwilę nad nią, jakby chciał ją uderzyć, wreszcie wyszedł wzburzony. Kiedy ucichły jego kroki, Milena bystro rozejrzała się po wnętrzu. Bardzo zaintrygowało ją to, czego się dowiedziała. Jeśli było prawdą… – Sinsin…! – zawołała cicho. – Tak, panienko? – słyszała głos, ale nie widziała postaci. – Czy jestem twoją „baterią”? Z ciemności wolno utworzył się pokurczony kształt. Im był wyraźniejszy, tym większą czuła słabość. – Sinsin zawsze chronił panienkę. – Odpowiedz! – Można tak powiedzieć – przyznał niechętnie. Milena zacisnęła zęby. Przez cały ten czas miała energetycznego pasożyta! To wiele tłumaczyło. Powolną regenerację, słabość, chwiejność emocjonalną, płaczliwość. – Ty mały, podły gnojku – wysyczała. – Nic dziwnego, że nie mam siły. Że zdycham i słaniam się jak człowiek! – Gdyby panienka piła… – Dość! – przerwała mu w pół słowa. – Zmiataj do swego Doriana! Ale już! Sinsin stał chwilę oniemiały. A potem skłonił się w pół, jakby chwyciła go jakaś boleść. – Tak, panienko – wyszeptał. I zniknął. Milena poczuła natychmiastową ulgę, jakby zdjęto jej z piersi potężny ciężar. Uniosła się z łóżka i wyszła na mroczny korytarz. Otoczyła ją stęchła wilgoć i stłumione dźwięki. Z zaskoczeniem odkryła, że w trzewiach posiadłości kryje się więcej osób. Poruszały się cicho, głęboko w podziemiach, podekscytowane powrotem pana. Jeszcze niżej ktoś rytmicznie uderzał o metal. Otto był niedaleko, w sąsiedniej komnacie – czuła jego zapach i słyszała oddech. Zapukała do topornych, surowych drzwi. – Wejdź. Otworzyła je i spojrzała do wnętrza. Było mniejsze niż jej pokój i nie miało okna. Otto siedział do niej tyłem, z pochyloną głową, przy sczerniałym ze starości stole. Zdawał się wpatrywać w drgający płomień świeczki. Cierpliwie poczekała, aż zareaguje.

– Czego chcesz? – spytał po dłuższej chwili. – Twojej krwi. Wampir odwrócił się błyskawicznie, a w oczach zabłysły mu światła. Milena zawahała się – ostatni raz. Czy potem będzie w stanie się mu sprzeciwić? Czy wytworzy Więź, przed którą się wzdraga? Z drugiej strony, jeśli chciała panować nad swoim życiem, musiała być silna. Zbliżyła się i położyła dłonie na piersi Ottona – była twarda i żylasta. Doskonale widziała wszystkie piegi na jego ramionach, pod palcami czuła bicie serca. Wolno wysunęła zęby i zwilżyła ich końce językiem. Spojrzeli na siebie z napięciem. – Lubię, kiedy boli – szepnął naraz Otto. Milena pomyślała o szorstkiej obroży, którą założył jej podstępem i z rozkoszą spełniła jego prośbę. *** Mordechaj był wściekły, a jego genitalia boleśnie obrzmiałe po zassaniu przez odpływ basenu. Jeszcze nigdy nikt tak go nie upokorzył. Są rzeczy, które się wybacza i takie, które się pamięta całe życie. Niestety, Mordechaj nie mógł sobie pozwolić na żadne odwetowe działania – jeszcze nie dziś – nie był też do nich zdolny. Odpływ zrobił właśnie ostatnie PRRYYT i po bardzo przykrym kwadransie wampir uniósł nieco swe olbrzymie cielsko, uwalniając klejnoty z hydraulicznego uścisku. Następny kwadrans zbierał się w sobie i, mimo braku wspomagania, jakim była dla niego woda, uregulował oddech na tyle, że wszedł w odpowiedni stan umysłu. Momentalnie przemierzył bezkresną przestrzeń… znalazł się w okolicach kamiennego krzyża… wreszcie wślizgnął się głębiej. Miał szczęście. Otto był rozluźniony, wyczerpany i absolutnie pozbawiony myśli, jakby doznał potężnego spełnienia i teraz je kontemplował. To był bardzo rzadki stan u jego syna, wręcz niespotykany. Na wszelki wypadek Mordechaj upewnił się, czy dobrze trafił. Otto…? Otto…! Wampir otrząsnął się, zaintrygowany. Już drugi raz, w krótkim czasie, miał wrażenie, jakby ktoś dotykał jego umysłu. Ktoś bliski. Ważny. Z zamierzchłej przeszłości. Mordechaj…? Otto nigdy nie ćwiczył tej formy komunikacji, nie miał też ku temu talentu. Właściwie,

poza odczuciem, że nawiązał kontakt ze swoim ojcem i natrętnym obrazem kamiennego krzyża, nic więcej nie potrafiłby powiedzieć. Wiedział tylko jedno – Mordechaj nie zrobiłby tego bez powodu.

Rozdział 19 Milena promieniała. Nie była syta, czuła się jak bogini – piękna, silna i ponętna. Otto leżał na twardym, wąskim łóżku i patrzał na nią zamglonymi oczami, pijąc krew ze stuletnim winem. Dziewczyna oglądała stroje, które kazał przynieść, przebierała w nich, przykładała do ciała i okręcała się przed dużym lustrem w czarnej, kutej ramie. To były suknie jego kobiet, o czym nie wiedziała, starannie przechowywane w specjalnym, suchym żelu. Teraz, wraz z kolejnymi kolorowymi szmatkami, damy jego serca jawiły się mu jak żywe. Minione epoki, dawna moda, przeszłe wartości. – Nie podoba mi się, że podgalasz łono – stwierdził nagle. Milena zamarła w pół ruchu. Owszem, widział ją bez ubrania, a picie krwi bardzo ich zbliżyło, ale teraz przekraczał wszelkie granice. – Słucham…?! – Za moich czasów robiły to tylko prostytutki. Rozumiesz: wszy. – A co cię obchodzi moje łono? Nie będziesz go więcej oglądać. Otto uśmiechnął się pod nosem. – Nie będziesz – powtórzyła z naciskiem. – Skoro tak mówisz – odparł. – A właściwie, po co to robisz? Wierzyć się jej nie chciało, że prowadzą taką rozmowę. – Bikini – wyjaśniła lodowato. – Żeby nic nie wychodziło ze stroju. Wystarczy? – Ach, no tak. Chodzenie po słońcu. Nago. – W bikini. – Co nie zmienia faktu, że strasznie nieprzyzwoite. Więc jak? Wybrałaś? Milena z błyskiem w oku zaprezentowała przepyszną, czerwoną suknię. – Nie mam pojęcia, jak się ją zakłada, ale jest cudowna! – Wpływ Ottona musiał być znaczny, skoro momentalnie puściła w niepamięć te osobiste pytania. Mężczyzna spojrzał na suknię i westchnął rozmarzony. Kiedyś nosiła ją kobieta wyjątkowej urody. – Chodź, pomogę ci. Trzeba będzie zasznurować gorset. Kiedy wciągała sztywne halki, spytała z pewnym niepokojem: – Nie będę wyglądać w tym… dziwnie?

– O nie – zapewnił ją. – Nie w moim rodowym gnieździe. A co wybrałabyś dla mnie? – Otworzył boczne, niepozorne drzwi. Przekroczyli próg i nagle zapaliły się światła. W nowoczesnej garderobie wisiały rzędem fraki, smokingi, mundury wojskowe, stroje paradne z dawnych epok i… kolczugi. Każda sztuka w osobnej gablotce, zabezpieczona przed upływem czasu jakimś mlecznym gazem. – A w czym lubisz chodzić? – zainteresowała się. Brwi Ottona minimalnie drgnęły, zdradzając, że bardzo jest zadowolony z tej odpowiedzi. – Uwielbiam mundury. – Założył swój ulubiony i nieco stremowany stanął przed olśniewającą blondynką w czerwieni. – I jak…? – Wyglądasz fantastycznie – przyznała z uznaniem. Otto pokraśniał i podał jej ramię. Kiedy schodzili w czeluści gniazda, z dala dobiegły ich odgłosy krzątaniny. Szykowała się uroczysta uczta na powitanie Pana i jego nowej Damy. *** Victor nie krył rozdrażnienia. Dotychczas jedynym tropem było bredzenie Mordechaja, spasionego jak stado wieprzy, o kamiennym krzyżu gdzieś na odludziu. Humoru nie poprawiła Catherine, która przyniosła mapę potencjalnych celów. – I z czego się tak cieszysz? – warknął, patrząc na efekt jej starań. – Mamy ich. Prawie. Czy wiesz, jak trudno było to ustalić? Na dziewięć minut zablokowałam ludzką łączność satelitarną, żeby zebrać dane! – Poszło ci aż za dobrze. Celów jest pięć. – Victor rzucił mapę na stół. Gdyby tak można było je wszystkie po prostu zbombardować…! Niestety, dziewczyna miała być dostarczona żywa. – Pół godziny temu mogli być wszędzie – Catherine tryskała optymizmem – a teraz tylko w pięciu miejscach. W pięć miejsc możemy wysłać naszych. – Wolałbym być przy ujęciu. – Minę miał zaciętą, pazury wysunięte. – Jakieś sugestie, która to lokalizacja? – Jedna z nich, to okolice odosobnienia. Nie jest połączona żadną podziemną siecią tuneli. Gdybym JA chciała się skryć… – zawiesiła głos. Wymienili spojrzenia. – Okej, tam uderzymy osobiście. Jaką mamy pewność, że Otto wciąż jest z dziewczyną?

– Zaufaj mi, jest. Victor nie lubił takich określeń w odniesieniu do działań zbrojnych, ale zachował kąśliwą uwagę dla siebie. Zamiast tego zasugerował: – Akcję trzeba przeprowadzić jak najszybciej. Najlepiej jeszcze w dzień. – Pomyślałam o tym. Victor uniósł brwi. Ciemna jama po oku poruszyła się nieprzyjemnie. – I jaki jest efekt tych rozmyślań? – Kurde, Vic, załóż wreszcie coś na tę dziurę! – Lubię mieć przewiew w czaszce – odparł zły. Chciał epatować raną. Okaleczenie napędzało w nim chęć zemsty. Zwłaszcza, że odzyskanie wzroku w nowym oku było niemal niemożliwe. – Chcesz o tym porozmawiać czy dopaść zbiegów? Catherine uniosła dłonie w obronnym geście. – Dobrze, tylko posłuchaj – powiedziała ugodowo. – Po pierwsze, nie wiemy, ilu ich jest pod ziemią. Po drugie, nie dostaniemy się tam tunelem. Po trzecie, nie podjedziemy też niepostrzeżenie zbyt blisko z ciężkim sprzętem, bo mogą mieć czujki… – Powiedz coś, o czym nie wiem – mruknął przez zęby. – Trochę cierpliwości, dopiero się rozkręcam. Co ja więc…? Aha! Nie możemy też wciągnąć w to ludzi – nie, kiedy chodzi o gniazdo. – Skończyłaś? – Już kończę. Otto będzie chciał się popisać przed swoimi, że chodzi za dnia. Jestem pewna, że to zrobi. To dobry moment na szybki atak. Victorowi opadły ręce. – Cath, pogięło cię i to ostro – jęknął z dezaprobatą. – Dlaczego? – Catherine zmarszczyła czoło. Miała cudowny plan, pierwszy raz w życiu, i wkurzało ją, że przerywa. – Mówisz tak, bo wreszcie ja coś wymyśliłam…?! – Nie. Po prostu widzę błędy w twoim rozumowaniu. – Tak? Jakie? – Zadarła brodę, coraz bardziej poirytowana. Nie robiła błędów. Nie tym razem. – Bazujesz na tym, że wyjdzie za dnia. Zgadza się? – No… tak. – Przecież mógł im to pokazywać już ze sto razy!

– I tu jest moja przewaga nad tobą – zauważyła chełpliwie. – Otóż ja znam Ottona. Znam i wiem, że uwielbia celebracje, przyjęcia na swoją cześć i tym podobne bzdury. Jeśli ma coś zademonstrować, zrobi to przy odpowiedniej oprawie. Z fajerwerkami, w odświętnym ubraniu i po stosownej liczbie toastów. Dlatego jestem pewna, że zrobi to o zachodzie słońca, by gawiedź mogła potem szybko wyjść i nagrodzić go wiwatami. Victor chwilę milczał. – Kontynuuj – zaproponował ostrożnie. Catherine przedstawiła swój plan. Zawierał wszystkie niezbędne elementy: zwiad, zaskoczenie, przejęcie zbiegłej dziewczyny i, co było dla niego szalenie istotne, także ujęcie Ottona. A wszystko minimalnym nakładem sił. – Problem jest tylko jeden – podsumowała. – Chodzących za dnia będzie dwoje, a ja jestem jedna. Teoretycznie mają więc przewagę. – Jak chcesz ją wyrównać? Wampirzyca uśmiechnęła się z wyższością. To był niedobry uśmiech, z pewnością nie wróżył nic miłego. – Czekałam, aż o to spytasz. – Położyła dłoń na komunikatorze. – Teraz. Victor siadł na fotelu i założył nogę na nogę. Wprawdzie grał przed Catherine obojętność, ale ciekawość go rozsadzała. Co to może być? Jakieś nowe stroje ochronne…? A może broń samonaprowadzająca…? Nie, nie potrafił zgadnąć. Drzwi otworzyły się i, ku jego zdumieniu, wszedł przez nie Dorian – ponury, wściekły, z wysuniętymi zębami. Gdyby wzrok mógł zabijać, wszyscy leżeliby trupem. – Co…?! – prychnął Vic. – Przecież on ma szmergla na punkcie tej małej. Zapomniałaś, co było na egzekucji? Jak rzucił się ją uwalniać? Rzeczywiście, widzieli na własne oczy, jak przedzierał się przez kłębowisko walczących wampirów, by chronić Milenę przywiązaną do słupa. To był poroniony pomysł, zważywszy, że Dorian był marnym wojownikiem, a na jego drodze stanął Grisza, który nie miał sobie równych. – To nieistotne. Ważne, że może chodzić za dnia. Tak samo, jak ja. Dorian splótł ramiona i spojrzał na nich z góry. Nie powiedział ani słowa, ale jego postawa zdradzała niechęć do współpracy posuniętą do wrogości. Catherine zdawała się tego nie zauważać. – Potrafi pilotować i ma bardzo sprawne ciało. Silne. Mógłby sporo przenieść –

zachwalała go, klepiąc po plecach, bicepsach i tyłku. Wampir, sycząc, cofnął się o krok. Victor pogładził się z namysłem po wąsach. – Tak chcesz to rozwiązać – mruknął rozpogodzony. – Niegłupie. – Co jest niegłupie? – zaniepokoił się Dorian. – Na twoim miejscu nie otwierałbym ust – zasugerował mu niemal przyjacielsko. Sięgnął raz jeszcze po mapę. – To gdzie jest ta lokalizacja, Cath…? Catherine stuknęła w papier, szczerząc zęby. – Przecież tam nie ma autostrady – zaoponował Victor. – Nie sądzę, by zdążyli dotrzeć tymi drogami. – Chyba, że mają szybki wóz i przejechali ten odcinek – wskazała pazurem – pod ziemią. – To byłoby bezczelne. – I podobne do Ottona. *** Migotliwa łuna zdawała się ich zapraszać. Milena zeszła jeszcze stopień, sunąc dłonią po gładkiej drewnianej poręczy, skręciła wraz z Ottonem za róg i oto przed jej oczami roztoczył się urokliwy obraz. Piękną salę o strzelistych, katedralnych kształtach rozświetlała niepoliczalna liczba świec. Ceglane łuki spotykały się przy sklepieniu, ślepe witraże zostały dyskretnie oświetlone przez współczesne lampy, posadzka – lśniąca i gładka jak szkło, zdawała się tak śliska, że strach było na niej postawić stopę. Na środku pomieszczenia zdolnego pomieścić setkę biesiadników stał suto zastawiony stół na osiem osób. Nieopodal czekali rezydenci – dwie kobiety i czterech mężczyzn – dziwacznie ubrani i w większości dość marnego wzrostu. – Jesteśmy zaszczyceni! – zawołał podekscytowany wampir w koronkowym żabocie. O dziwo, zabrzmiało to szczerze. – Tyle lat! – Otto był wzruszony. – Dwieście dwadzieścia sześć – mruknął mężczyzna na końcu szeregu. Był najwyższy i najmniej rozentuzjazmowany. – Zostawiłeś nas na tym zadupiu, Herr Doktor… i co? Otto uśmiechnął się pod nosem, ale nie odpowiedział na zaczepkę. – Milen, pozwól, że ci przedstawię… – Tu wymienił listę imion, które zlały się jej w jedną strugę. „Żabot” nazywał się Christian, a wysoki – Nicolas, tyle zapamiętała. – Moi drodzy, a to Milen.

Dygnęła, naśladując ukłon podpatrzony u Poli. Wyszło całkiem nieźle, w każdym razie Otto był zadowolony. – Kim oni są? – dyskretnie zażądała wyjaśnień. – Przede wszystkim moimi dziećmi. To strażnicy, świetni żołnierze i pielęgniarze. – Pielęgniarze? – Jesteśmy w miejscu odosobnienia. Trafiają tu wampiry, które… mają nieco nadwyrężony umysł. – Zawiozłeś mnie do psychiatryka? – szepnęła zdenerwowana. Otto chrząknął. – Może coś zjemy? – Zapraszam na obiad! – Christian się poderwał. – Wprawdzie na ogół nie posilamy się o tej porze, ale okazja jest przednia! – To mówiąc, zaprowadził Ottona do szczytu stołu, odsunął krzesło i na moment zgiął się w wiernopoddańczej pozie. Milenie wskazał miejsce obok, sam zaś siadł po prawej stronie swego pana. Był jak pies – czujny i zapatrzony. Kiedy honorowy gość ugryzł pierwszy kęs i z aprobatą skinął głową, nieco sztywna atmosfera wyraźnie zelżała. Biesiadnicy sięgnęli po jedzenie, a pomieszczenie wypełnił szmer przyjaznych rozmów. Milena wąchała każdy kielich, starannie wybierając mieszanki ze zwierzęcą krwią. Rozpoznawała już bez problemów świńską, bydlęcą, owczą (fuj!), szczurzą (niestety), końską i króliczą. Preferowała świńską, najbardziej podobną w smaku do ludzkiej. – Kiedy spałaś, wspomniałem Christianowi, co się wydarzyło. Nie powiedziałem jednak najważniejszego – zdradził w pewnym momencie Otto. – Pora to zmienić. – Zastukał nożem w puchar, prosząc o uwagę. Na sali wolno gasły ostatnie głosy. Siedem par oczu wpatrywało się w wampira w mundurze. – Jak wiecie, przywiozłem tu kogoś specjalnego. Pokaż się – mruknął. Milena wstała, prezentując się raz jeszcze w całej okazałości. – Jak myślicie, kim jest? – Niemką, to chyba oczywiste – zauważył Christian. – Osiemnasty… dziewiętnasty wiek – strzelała jakaś wampirzyca o dużych, zielonych oczach. Miała na głowie płócienny czepek zupełnie jak w filmach historycznych. – Z ludu, do kroćset, ale całkiem kształtna! Milena nagle skonstatowała, że cały czas mówiła po niemiecku… gwarą zaczerpniętą od

Marii. – Narodowość, pochodzenie i wygląd nie mają znaczenia – rzekł Otto, zakładając nogę na nogę. – A co ma? – chciał wiedzieć Nicolas. Zapadła cisza pełna wyczekiwania. Otto potoczył wzrokiem po zebranych, z przyjemnością wychwytując ich zaciekawienie i rosnące napięcie. Lubił budować dramaturgię. – Jest lekarstwem na słońce – wyjaśnił z dumą – żywym remedium. Dziewczyna drgnęła. Nikt jeszcze nie przedstawiał jej w ten sposób. Wampiry spuściły głowy i zaczęły szeptać, zdenerwowane. – Panie, powinieneś odpocząć – rzekł łagodnie Christian. Chyba rozważał u niego pomieszanie zmysłów. Otto uniósł dłoń w geście nieznoszącym sprzeciwu. – Powtarzam: ta kobieta chodzi w słońcu. A dzięki jej krwi – ja też mogę to robić. Od jakichś czterdziestu ośmiu godzin mogę żyć w świetle dnia. I niebawem to zaprezentuję. Wampiry pobladły. – To niebezpieczne. – Nie powinieneś. – W żadnym wypadku…! Otto pławił się w ich irracjonalnym strachu. – Wiem, że w tych murach słyszycie od czasu do czasu takie słowa. Ale tym razem to po prostu prawda. Co więcej, gdybyśmy mieli replikator… po drobnej modyfikacji krwi, też moglibyście wyjść za dnia. Zielonooka wampirzyca chrząknęła znacząco. – Mamy replikator. – Słucham? – Otto był tak zaskoczony, że zgubił swój wystudiowany uśmieszek. Rezydenci poszeptali między sobą, wreszcie Christian zdecydował się na wyjaśnienia. – Mentor jednego z pacjentów jest Familiantem. Posiadamy replikator… nieoficjalnie. Od blisko stu dwudziestu lat. – Działa? Wampiry wyszczerzyły się radośnie. – Doskonale – zapewniła go zielonooka. – Jak inaczej tu, na odludziu, wykarmilibyśmy

chorych? – Nieprawdopodobne – zdumiał się Otto. Replikatory, komory regeneracyjne, w ogóle sprzęt oparty na gadziej technologii był do wyłącznej dyspozycji Familiantów. – Widzę, że powinienem częściej wizytować swoje gniazda. Wampirzyca w czepku wyciągnęła szyję w jego stronę. – Czy z tym lekarstwem to prawda? – spytała przejęta, a jej duże oczy zrobiły się jeszcze większe. – Tak, Lilien, najszczersza. Temperatura na sali podniosła się o kilka stopni, wampiry zebrały się wokół swego pana podekscytowane. To zadziwiające, jak szybko sceptycyzm zastąpiła w nich wiara. Milena nie podzielała ich entuzjazmu. W jednej chwili wartość jej życia skurczyła się do zawartości małej fiolki. Jeśli pobiorą próbkę i odpalą replikator, pomyślała niespokojnie, do czego będzie im wtedy potrzebna? – Czy trudno zmodyfikować krew? – dopytywał się Nicolas. – Wystarczy poddać ją kontaktowi z miedzią – usłyszała Ottona. O żesz cholera jasna! Skąd wiedział?! Od Dariusza? Podsłuchał coś u Familiantów? Rzuciła nerwowe spojrzenie na rozemocjonowaną grupkę. – Hola, hola! – zawołała. – Skąd pewność, że na nich akurat zadziała? Wampiry zamilkły i wbiły spojrzenia w Ottona. – Zadziała. Na moje dzieci z pewnością. – Panowie, panie, tu chodzi o nasze życie – zauważył trzeźwo Nicolas. – A tymczasem nic nie wiemy na pewno. – Planowałem pokazać wam to o zachodzie słońca… – zaczął Otto. Wampiry wstały jak pociągnięte jednym sznurkiem i wbiły w swego Mistrza naglące spojrzenie. – Teraz – zażądał Christian. – Sala spaleń? – zasugerował Nicolas. Wampiry obruszyły się, ale Otto uniósł dłoń. – Sala spaleń – potwierdził. – Chodźmy. Podał Milenie ramię i ruszyli przed siebie pewnym krokiem. Za nimi podążał szpaler wampirów – cichych, spiętych i zdenerwowanych do granic możliwości. Kroki niosły się echem,

co pewien czas w uszy wdzierał się jakiś odległy jęk, przerażający krzyk lub miarowe łomotanie. – Co to jest sala spaleń? – szepnęła Milena. – Wysil trochę mózg – mruknął Otto. Też był zdenerwowany. Pierwszy raz w życiu poczuł presję swoich dzieci. Nie spodziewał się tego. Nie po nich. Jakby Więź z czasem osłabła. Wąski korytarz wił się raz w górę, raz w dół. Po obu stronach mijali ceglane cele, zamknięte grubymi metalowymi drzwiami. Kątem oka rejestrowała mocne okucia i sterowane elektronicznie potężne zasuwy. Kiedy weszli piętro wyżej, ujrzała kilka bladych twarzy przyciśniętych do niewielkich otworów w drzwiach. W ich oczach dojrzała szaleństwo tak potworne, że dusza niemal uciekła jej na ramię. – Ilu ich jest? – chciała wiedzieć. – Dziewięćdziesięciu trzech – poinformowała ją Lilien. – Czy… wyzdrowieją? Wampirzyca nie odpowiedziała. Nie bez powodów mieli tu zaostrzony rygor. – Nadzieja jest zawsze – odezwał się Nicolas. Milena wspomniała słowa Korneliusa o syndromie wypalenia i zadrżała. Więc tak kończą ci, którzy przekroczą granicę. W paszczy szaleństwa, zatracie duszy. Nicości. Zagryzła usta i przez dalszą drogę nie pytała o nic. Zatrzymali się przed ogromnymi dwuskrzydłowymi drzwiami. Był to koniec korytarza w kształcie litery T, skąd odchodziły dwie drogi okalające jakieś pomieszczenie. Otto pchnął wrota i gestem zaprosił dziewczynę do środka. Wszedł za nią wolno, unosząc głowę. Wzrokiem błądził po suficie. – Milen… pozwolisz kropelkę? – poprosił martwym głosem. – Na wszelki wypadek. Podała mu dłoń, a on lekko wpił się w jej nadgarstek. Musnął go ustami, jakby całował, przy okazji jednak zassał spory łyk. Odetchnął, a na policzki wróciła mu czerwień. – Czy mówiłem ci, że jesteś piękna? – spytał cicho. – Nie. Chyba nie. – I wyjątkowa? – Niech się zastanowię… Też nie. W ogóle mnie nie komplementujesz. – Odwykłem – przyznał się. Szczęknęły metalowe zasuwy, ukazując lufciki przesłonięte przydymianym szkłem. Okienek – tych otwartych – było sześć.

– Patrzą? – spytała. – O tak. Zaraz się zacznie. – Panie – rozległ się głos z głośnika – jesteś pewien? – Wykonać! – krzyknął. Nieoliwiony dawno mechanizm zgrzytnął przeraźliwie i nad ich głowami zaczęła otwierać się kopuła. Spomiędzy łączeń osypała się odrobina pyłu. Milena wyciągnęła dłoń i opadł na nią proch… sadza… Och – popiół. Taki sam, w jaki obrócił się na jej oczach Grisza. – Spalacie tu wampiry – szepnęła. – Tylko nieuleczalne przypadki – wyjaśnił suchy głos. Słoneczne światło trysnęło na nich z mocą, a wraz z nim rozległo się przeciągłe westchnienie. Otto i jego Dama stali bez śladu poparzeń. *** Dorian wzniósł maszynę ponad pułap chmur i oniemiał z zachwytu. Nad nimi świeciło słońce – cudowne, gorące i tętniące życiem, pod nimi przez szpary między obłokami migotała zieleń lasów, szachownice pól i ciemne wstęgi dróg. Byli jak ptaki – wolni i skąpani w złotym blasku. – Widzisz? – wychrypiał. – Piękne. – Catherine złożyła dłonie w zamszowych rękawiczkach jak do modlitwy. – Nie sądziłam, że zobaczę to na własne oczy. Za dnia. Chwilę lecieli, nic nie mówiąc. Dorian włączył autopilota i odwrócił ku niej twarz. – Nie wiem, co kombinujesz, ale ci się nie uda. Catherine milczała. – Nawet nie tknę broni – powiedział z naciskiem. – Nie musisz. – Wzruszyła ramionami. – Nie rozumiesz: nigdy nie wystąpię przeciwko niej. – Wiem. – Catherine nie raczyła nawet na niego spojrzeć. Dorian wyłamał nerwowo palce. Z prowadzonych przez radio rozmów zorientował się, że właśnie teraz podziemnymi autostradami sunął do punktu spotkania wóz opancerzony pod dowództwem Victora. Na końcu trasy miał wydostać się na powierzchnię i dalej jechać na przełaj, przez las. On miał za zadanie wylądować na lotnisku polowym i, wraz z Cath,

niepostrzeżenie zbliżyć się pieszo do miejsca z krzyżem. Stanowili zaledwie zwiad, świetnie wyposażony, ale nic ponadto. – To do czego jestem ci potrzebny? – Masz dość specyficzny status… – Nie przypominaj mi – mruknął ponuro. – A wszędzie się trafia jakiś renegat. Dorian poruszył się niespokojnie. – Mister Q. – Bystry chłopak. – Zdradzi waszą sprawę, tak samo jak własną rasę. – Jest naszym dłużnikiem. To dla niego bardzo korzystny układ. – Jeśli to zrobisz – Dorian zacisnął dłoń na drążku sterowniczym – rozbiję maszynę. Catherine wystudiowanym gestem spojrzała na zegarek. – Nie zdążysz, przystojniaku, nie zdążysz. Wskazówka sekundowa minęła dwunastkę i w tym momencie twarz Doriana stężała. *** Niepostrzeżenie dzień zbliżał się ku końcowi. Było chłodno, wiatr czesał połacie traw. Ciężkie chmury zasnuły niebo, jednak silne podmuchy wciąż je rozganiały. Otto stanął u wylotu jednego z korytarzy i spojrzał przed siebie. Na horyzoncie majaczył kamienny krzyż, budząc w nim niezrozumiały lęk. Był masywny, nieco pochylony przez czas i wysoki – nawet z tej odległości widać było, jak góruje nad okolicą. – Milen, przejdziemy się – zaordynował. Posłusznie stanęła u jego boku, błogosławiąc dobre buty za kostkę. Czerwona suknia w ogóle nie nadawała się do spacerów po chaszczach, na szczęście ruszyli wzdłuż rumowiska, które było dość rzadko porośnięte. Otto mówił niewiele, jakby to miejsce przywołało wspomnienia i wolał kontemplować je w ciszy. Chwilami jego ciałem wstrząsały lekkie dreszcze. Kiedy podał dłoń, by swobodnie przeszła przez spore usypisko, przytrzymała ją. – Powiedz mi wreszcie, na kogo działa moja krew? Proszę. Skąd pewność, że akurat na twoje dzieci? – Oczy Mileny błyszczały, puls przyspieszył. Czuła, że warto spróbować, kiedy jest taki zadowolony, pewny siebie i wyciszony.

Otto wahał się chwilę. Prześlizgnął się wzrokiem po jej spiętej twarzy i, nie przerywając wędrówki, rzekł łaskawie: – Kiedy się zmieniałaś, działało na ciebie kilka czynników. Twój ojciec. – Wysunął palec. – Darius… – Pokazał drugi. Milena skinęła głową, to było oczywiste. Wtedy wyprostował trzeci. – Oraz Maria. Potrząsnęła przecząco głową. – Nie sądzę. Wypiłam ją, kiedy było już po wszystkim. – Nie. Byłaś w ostatniej fazie przemiany. – Dlaczego o niej mówimy? – Bo jest kluczem. By ją stworzyć, użyłem jadu trzech dawców. Dwóch było starych i silnych, trzeci był jej krewnym, co miało gwarantować sukces. – Kto to był? – Ja, Mordechaj i Dorian. Moim zdaniem każdy z nas ulega wpływowi twojej czystej krwi. Tak samo jak Darius i Fidiasz. A nasze dzieci – tej modyfikowanej. – Hm. Sądziłam, że działam na ciebie ze względu na Dariusza… Ciekawa teoria, warta sprawdzenia. Otto z przyjemnością przyjął jej sugestię. Lubił empiryczne podejście do życia: nieustające doświadczanie, analizowanie i wyciąganie wniosków. Właśnie w ten sposób pojmował rozwój. Ktoś taki mógłby być jego uczniem – dużo bardziej wartościowym niż Darius. – Mógłbym nauczyć cię, jak zadaje się cierpienie – rzucił nieoczekiwanie w przestrzeń. – Są takie miejsca w ciele… – Nie – przerwała mu zdecydowanie. – Wiem też sporo o duszeniu. – Spojrzał na nią wilgotnymi oczami. Zimne błyski w wodnistych tęczówkach przyprawiały Milenę o dreszcze i nasuwały jakieś wizje: siniejąca twarz… dygot ramion… nagła miękkość ciała… – O Boże. – Zatrzymała się gwałtownie. Nagle zrozumiała, skąd te nowe doznania i to wstrząsnęło nią do głębi. – Mogłabym… Och. – Tak? – Torturować koncertowo. – Pamięć krwi…? – Oblizał usta, podekscytowany. A potem stwierdził z nutką zawiści: –

Masz dostęp do moich wspomnień. Milenie opadły ramiona. Nie pragnęła wiedzy, której bazą było okrucieństwo. Budziła w niej odrazę i sprzeciw. – Tym razem wypiłam naprawdę dużo – wyszeptała. – Hiszpańskie buty? – rzucił Otto. TRACH! Miażdżone kości stóp zatrzeszczały jak wiązka chrustu. Wzdrygnęła się. – Kocia łapka? – sprawdzał dalej. Zapach gnijącego ciała… wolno zdrapywanego aż do kości był niczym – w porównaniu z bólem drażnionych nerwów. Pobladła. – Gruszka Papieża? ŁUP! Mechanizm otworzył się gwałtownie, rozrywając podniebienie, raniąc język i wybijając zęby. Z trudem oddychała. To były narzędzia tortur – prymitywne i bardzo skuteczne. – Dlaczego mam wrażenie, że wiem, jaka to męka? – Wszystko testowałem na sobie – odparł z dumą. Odwróciła wzrok. Był bardziej szurnięty, niż sądziła. Powinna jak najszybciej stąd spie… Obroża zacisnęła się gwałtownie, pozbawiając Milenę tchu. Oczy wyszły jej na wierzch. – Niegrzeczna dziewczynka. – Wampir rozsunął w uśmiechu usta. Rzuciła mu nienawistne spojrzenie, ale nic nie powiedziała. – I jaką zadałabyś mi torturę? – spytał ciekawie. – Służenie ludziom – odparła przez zęby. – Najlepiej w wiosce zabitej dechami. – Widzę, że nie jesteś zachwycona – Otto nie krył rozczarowania – ale z czasem docenisz moje studia nad bólem.

Rozdział 20 Kiedy stanęli pod krzyżem, Milena uniosła głowę, by dojrzeć jego koniec. Kamień zwietrzał ze starości, wykuty w nim napis był już nieczytelny, ale całość wciąż prezentowała się okazale. – Spory – zauważyła. – Trzy czterdzieści ponad gruntem. Prawie metr w ziemi. – Skąd wiesz? – To mój krzyż pokutny. Sam go zrobiłem. – Położył dłoń na chropawej powierzchni i pogładził ją z czułością. – Za co ta pokuta? – Dawne dzieje. Nie odgrzebujmy trupów. – Oddalił się bez słowa, wyjął z kabury pistolet i nagle wystrzelił w stronę ciosanego kamienia: BANG! BANG! BANG! Dziewczyna skuliła się odruchowo. – Pogięło cię?! – krzyknęła. Otto oddalił się jeszcze trochę. W miejscu trafień widniały białawe plamy. – Milen, do mnie! – zawołał. – Po co? – odkrzyknęła. Wampir syknął, niezadowolony. Właśnie tego nie lubił w kobietach – wszystkie były chorobliwie niezdyscyplinowane. – Chodź tu, ale już! Milena owinęła dłoń rąbkiem sukni i podeszła do Ottona, wciąż zerkając przez ramię. Mężczyzna trzymał w dłoni metalowy gwizdek. Widziała już podobny. Wydawał niesłyszalny dla ludzi dźwięk – przenikliwy i dość bolesny. – Zasłonić uszy? – Słucham? – Mój ojciec taki ma. Wzywa nim Czyścicieli na apel. Górna warga wampira drgnęła pogardliwie. – Nie sądzę. To cudeńko dostraja się do wibracji na poziomie atomowym – wyjaśnił i dmuchnął. Nic. Cisza. Milena uniosła pytająco brwi.

– Padnij! – krzyknął, ciągnąc ją za sobą na ziemię. Krzyż zachybotał się i nagle rozprysnął jak tłuczone szkło. Kamienie, pył, drobinki piasku – to wszystko wzbiło się w powietrze i chwilę potem spadło gradem odłamków. Milena pisnęła. Nie potrafiła się pohamować. – Po co to zrobiłeś?! – Przeczucie. – Podniósł ją z ziemi, otrzepał. – Od kilku godzin mam wrażenie, że nie powinien tu stać. Wracajmy do gniazda. Przeszli kilka kroków i nieoczekiwanie pobliskim rumowiskiem wstrząsnął kolejny wybuch. Padli w piach. – To znowu ty? – spytała zaskoczona. Ta eksplozja była inna – głośna i mniej finezyjna. Otto uniósł z ziemi umazaną twarz. Rozglądał się czujnie. – Cicho. Dobiegły ich dwa twarde, mechaniczne dźwięki – ktoś przeładowywał broń. Odwrócili się w jednym kierunku. W krzakach, w sporej odległości od nich, stał w rozkroku mężczyzna. Trzymał coś na ramieniu. – Biegiem…! – krzyknął Otto, chwytając ją za rękę. Przemieścili się za niewielkie wzniesienie i znów padli na ziemię. Czerwona suknia rozłożyła się jak spadochron i wzbiła tumany kurzu. – Boże, kto to? – A jak myślisz? Wróg! Ma wyrzutnię pocisków. – Otto wyjął z cholewy długi nóż i błyskawicznie podczołgał się do Mileny. Spojrzała na ostrze przerażona. Jej źrenice były jak spodki. – Nie panikuj – mruknął i kilkoma cięciami zmasakrował suknię. – I jak ja teraz wyglądam? – zaprotestowała, jakże po niewczasie. – Widać mi majtki! – „Majtki” nie były zbyt dokładnym określeniem. To był relikt zamierzchłej epoki wiązany na tasiemki, z nogawkami za kolana. ŁUP! Następny pocisk upadł całkiem niedaleko. – Ale możesz biec. – Otto wychylił na chwilę głowę. – Fatalnie celuje. To chyba człowiek. – Może strzela na postrach? – rzuciła z nadzieją. Nie pierwszy raz żałowała przemiany w wampira. Była już więziona, gryziona, palona i teraz jeszcze ostrzeliwana. Jako dziennikarka mogła co najwyżej zgubić długopis.

Otto ogarnął spojrzeniem okolicę. – Rozdzielamy się. Na moją komendę biegniesz za tymi krzakami do wyjścia przy wieży. – Jakiej wieży? Otto sapnął. – No tak, teraz tam jej nie ma. Widzisz pochyłe drzewo? To tam. Milena wystawiła głowę. – Yhm… widzę. – Chowaj się, debilko! Milena przywarła do ziemi. – Na mój sygnał przebierasz nogami, ile wlezie. Zrozumiałaś? – Tak jest. – Grzeczna dziewczynka. Otto odczekał chwilę. – Jeszcze nie… Jeszcze nie… Przesuwamy się w prawo. Jeszcze nie… Na ziemię! Znowu rzucili się w piach i w tej samej chwili kolejny wybuch wstrząsnął okolicą. Na ich głowy posypały się grudy zbitej ziemi i gałęzie roztrzaskanej przez pocisk brzózki. – To chyba jednak wampir. Chce nas zagonić na otwartą przestrzeń – mruknął Otto. – Teraz! Milena się poderwała. Nogi spięły się do wysiłku, skupiły całą energię, by chronić życie, uciekać. Przebiegła pięć, może sześć metrów i wtem obroża zacisnęła się na jej szyi z niespotykaną wcześniej mocą. Krew zatrzymała się, oddech ustał, a ostre noże wbiły gwałtownie w delikatną skórę. Dziewczyna zacharczała… i padła na ziemię jak długa. Nawet kiedy leżała, ostrza nadal zagłębiały się w szyję jak w masło. Otto zbladł. Jak mógł zapomnieć…?! Gwałtownym ruchem wyszarpnął z kieszeni urządzenie wielkości pudełka zapałek i zmiażdżył w dłoni jednym ściśnięciem palców. Noże cofnęły się wolno, uwalniając czerwone strugi. Milena wciąż leżała nieruchomo z rozrzuconymi na boki członkami. Skórzana obroża była śliska od krwi. Wampir podczołgał się do jej ciała. – Milen…? – szepnął. Serce łomotało mu z przerażenia. Dawno tak nie bał się o kobietę. Leżała twarzą ku ziemi, cenna krew bezpowrotnie wsiąkała w ziemię. Wyciągnął rękę ku poczerwieniałym, wilgotnym włosom, ale bał się ich dotknąć. Jeśli zniszczył nadajnik o ułamek

sekundy za późno… ta śliczna główka poturla się po kamieniach. – Ty idioto! Zabiłeś ją! Zabiłeś! – Wraz z dzikim wrzaskiem coś chudego i kudłatego zeskoczyło z drzewa i wczepiło się w niego pazurami. Z trudem odczepił to coś i trzasnął nim o ziemię. Drobna postać poderwała się jak na sprężynach i odsłoniła zęby. – Cath…? – Otto wytrzeszczył oczy. – Jak mnie namierzyłaś? – Nienawidzę cię! – darła się po francusku Catherine. Żyły wyszły jej na wierzch, twarz poczerwieniała. – Zawsze wszystko psułeś! Ona miała żyć! Słyszysz?! Żyć! – Spadaj, głupia babo! – warknął. Chciał wrócić do Mileny, lecz wtedy towarzysz Catherine puścił serię mniejszego kalibru. Celował bardzo starannie między nich i przekaz nie budził wątpliwości. – Chcę pomóc. Chyba jeszcze oddycha – zawołał polubownie, unosząc ręce. Catherine spojrzała w stronę ciała, na ułamek sekundy tracąc go z oczu. Wystarczyło. Otto dopadł do niej, chwycił za włosy i zasłonił się nią jak tarczą. Śmierdziała perfumerią na kilometr. Zaskakujące, że nie wyczuł jej wcześniej. – Zawsze byłaś kiepska w terenie – syknął w zaróżowione ucho. – Puść! Otto się zaśmiał. – Bo się zdziwisz. Hej, ty, w krzakach! Rzuć broń! Wampir wyłonił się z ukrycia i przeładował. Tuż pod ich nogami eksplodował kolejny pocisk, wzbijając fontannę piachu i odłamków. Padli ogłuszeni, a ciemne niebo z pasmami pomarańczowych chmur na zachodzie zniknęło jak zdmuchnięte. *** Kilkadziesiąt sekund później Otto się ocknął. Dygotał jak w febrze, w uszach mu dzwoniło, z nosa sączyła się wąska strużka krwi. Doprawdy nie pamiętał, kiedy ostatnio tak fatalnie się czuł. – Scheisse – wybełkotał, zsuwając z siebie Catherine. Francuzka miała pokiereszowany cały przód, była nieprzytomna i obficie krwawiła. To był dobry moment, by ją zlikwidować, pilniejsza jednak była pomoc Milenie. Na czworaka dotarł w miejsce, gdzie ją zostawił – i zdębiał. Było puste. Absolutnie puste! Nie wierząc własnym oczom, pomacał wgłębienie w

piachu. To niemożliwe, aby zniknęła bez śladu! Nie tak błyskawicznie. Rozglądał się półprzytomnie, rozbity i obolały. Strasznie dudniło mu w głowie. Czemu widzi tak źle? Gdyby było odrobinę jaśniej! Niestety, burzowe chmury znów zbiły się w jedną masę, okrywając rozlewiska całunem ciemności. Próbował uruchomić drugi wzrok, ten, który pozwalał widzieć w mroku, ale coś z nim szwankowało. Nie miał czasu się nad tym zastanawiać. W oddali ujrzał poruszający się punkt – ktoś niósł bezwładne ciało z szybkością zaskakującą nawet u wampira. Świadomość Ottona zatrzepotała na skraju rzeczywistości. To było takie nierealne. Zmrużył oczy, by lepiej widzieć odległy obraz, ale wciąż był rozmyty. Nos chyba mu spuchł. Nie czuł większości zapachów, nawet krwi Catherine, która wsiąkła mu w ubranie. Osunął się na ziemię i odpoczywał kilka minut, wyczerpany i wyjałowiony z wszelkiej energii. Ta słabość była taka… poniżająca. Czuł, jak wolno zapada się w otchłań, jak mózg wyłącza się neuron po neuronie. I kiedy prawie pochłonęła go ciemność, nagle, całym ciałem, poczuł wibracje. Nadjeżdżał sprzęt ciężki, a to z pewnością nie znaczyło nic dobrego. Zebrał resztki sił i stanął na drżące nogi. Jeśli zniszczą jego gniazdo, jeszcze jedno jego gniazdo, jego rodową siedzibę – chyba szlag go trafi! – Ręce do góry…! – Usłyszał męski głos. Był stłumiony, jakby przedarł się przez jakąś przesłonę. Odwrócił się, zły. Półkolem otaczały go wampiry – doborowa jednostka na usługach Familiantów. Trzymały go na muszce, a ich przewaga była bezdyskusyjna. *** Objęcia były przyjazne, zapach – obiecujący. Rozanielona otworzyła oczy. Nie myliła się. W ramionach trzymał ją Dorian i biegł tak prędko, że świat zlał się w barwną smugę. Niemal zakwiliła ze szczęścia. Czyż nie był cudowny? Znowu ratował ją z opresji jak w filmach spod znaku płaszcza i szpady. Przytuliła się do jego piersi, a on, czując to, przystanął i delikatnie położył ją na ziemi. Uniosła wzrok, by wychwycić jego spojrzenie i w tym momencie szeroki uśmiech zgasł jak zdmuchnięty. Źrenice mężczyzny były pionowe i niepokojąco obce, twarz – nieruchoma. Ale najgorsze było zimno bijące od jego ciała, jakby stygł za życia. Dostała gęsiej skórki. – Dorian…? – Wciąż miała nadzieję, że się myli. – Mów do mnie Mister Q.

Milena zamknęła na moment powieki, a pierś zafalowała jej od emocji. Od początku czuła, że ukrywa przed nią jakiś mroczny sekret. – Mister Q– powtórzyła głucho. – Pamiętasz, co się stało? Milczała, przygnębiona i nieszczęśliwa. – Mam dostarczyć w stanie nienaruszonym twój mózg i serce. Jeśli nie będziesz współpracować, ukarzę cię. – Mister Q przesunął wzrok na jej kolana, a potem wyżej. – Pozbawię cię kończyn. To tylko dwa ruchy. – Będę współpracować – obiecała szybko. – Pamiętam wszystko. – Jakieś obce wspomnienia? Zmarszczyła czoło. Dlaczego o to spytał? Przecież tylko Otto i Kornelius wiedzieli o jej umiejętnościach! – Nie. – Obrażenia? Ostrożnie poruszyła głową, dotknęła szyi. Rany zagoiły się błyskawicznie, co niewątpliwie zawdzięczała zdolnościom regeneracyjnym Marii i nowej diecie. Problem stanowiło tylko osłabienie po utracie krwi. – Nie mam obroży – zauważyła. – Spada trzy minuty po dezaktywacji. To była ciekawa informacja. – Chyba mam uszkodzone kręgi szyjne – skłamała. – Wtedy nie ruszałabyś głową. – Mister Q postawił ją jak lalkę, okręcił. – Jesteś w zaskakująco dobrym stanie. – Słabo mi – zapewniła nieco zbyt energicznie. – Nie uciekniesz. Kiedy używam nosiciela, biegnę szybciej niż wampir. Dalej pójdziesz sama. – Bo mi nogi z tyłka powyrywasz? – mruknęła pod nosem. – Idziemy. Niedaleko czeka samolot. Puścił ją przodem, a ona ruszyła, przejęta tajemnicą, którą właśnie poznała. Pytania kłębiły jej się w głowie. Dlaczego Dorian ukrywał, że jest Familiantem? Czy wydał ją, bo był jednym z nich? Czy będzie pamiętał, co robiło jego ciało – po odłączeniu? Jedno było pewne –

Stworzyciel używający Doriana teraz już wiedział, że wciąż jest odporna na słońce. Zerknęła na nieruchomą twarz i serce ścisnęło jej się boleśnie. Rysy były znajome, ale spojrzenie wciąż czujne i wrogie. Nie tak wyobrażała sobie to spotkanie. Spod palców miały krzesać się skry, oczy błyszczeć jak gwiazdy, a serce trzepotać jak motyl. Zamiast tego prowadził ją niczym zbiega. Westchnęła i spuściła głowę. Ucieczka wydawała się bezcelowa, skoro strażnik potrafił tak szybko biec. A gdyby nie mógł jej gonić? Ta myśl zakiełkowała w niej nagle i z wielką siłą. Nie mógł gonić. Biec. Poruszać się. Hmm… Natchniona nową nadzieją zagłębiła się w świeżo przejętą wiedzę. Otto wiele uwagi poświęcił kościom, ścięgnom i nerwom. Znowu zerknęła przez ramię. Szkoda, że ciało Doriana było tak szczelnie przesłonięte warstwami ubrania. Gdyby widziała jego nogi, kręgosłup albo kark, miałaby szansę. Zmarszczyła brwi. Gra była niebezpieczna, ale o wysoką stawkę. – Ponoć każdy Familiant ma tatuaż? – odezwała się. Chciała brzmieć swobodnie, ale mówiła przez ściśnięte gardło. Zbył ją milczeniem, ale nie zaprzeczył. – Widziałam cię bez koszuli. Nic nie masz. Mister Q świdrował ją wzrokiem. – Znak jest ukryty. Na czaszce, z tyłu głowy – wyjaśnił spokojnie. Chyba uznał, że nie jest zbyt bystra. Nikt, kto widział oczy Stworzyciela, nie wątpił w jego obecność. – Kiedy się zmieniłaś? Ciśnienie podniosło się jej błyskawicznie, na policzkach zakwitły rumieńce. – Przecież wiesz, dwa miesiące temu – zaśmiała się nerwowo. – Przestań się już zgrywać, Dorian. – MISTER Q – powiedział z naciskiem. Wizja wyrywanych nóg stała się całkiem realna. – Dorian jest Familiantem niższego rzędu. – Niższego rzędu? Co to znaczy? – Jego ciałem zarządza Victor. Wynajmuje go nam za opłatą. Rumieńce Mileny pobladły, usta wyschły na wiór. Było gorzej, niż sądziła. – Nie powiedział ci. Nie dziwię się, nie ma się czym chwalić. – Nie wierzę w ani jedno twoje słowo – powiedziała poruszona. – Nie wiem, czemu to robisz. Nie rozumiem. To okrutna zabawa. Mister Q zatrzymał się gwałtownie.

– Dobrze, przekonaj się. – Rozpiął dwa guziki czarnej koszuli, chwycił grzywę włosów w garść i odsłonił kark. – Widzisz? Milenie błysnęły oczy, pazury wysunęły się błyskawicznie. Na szyi ujrzała fragment ogona pokrytego łuską, reszta niknęła wyżej. Ona jednak nie szukała zawiłych, barwnych wzorów. Był tam jeden punkt… szczególny, który blokował całe ciało. Uderzenie musiało być szybkie i precyzyjne, a nie miała wprawy. – Gdzie? – Nachyliła się nad obnażonym karkiem. Pachniał… Dorianem, tak bardzo pachniał, że aż zaszkliły się jej oczy. – Mówiłem, pod włosami. – Mister Q się niecierpliwił. Miał misję i gówno go obchodziło, co sądzi ta panienka. Nie chciał tylko, by traktowała go jak wampira, istotę podłego gatunku i podległą. Milena przesunęła palcem po skórze. – Jest – mruknęła i nagle wbiła pazur. Wszystko zdarzyło się tak szybko, że nie zdążyła mrugnąć. Ciało Doriana zadygotało, zmiękło i osunęło się na trawę jak zepsuta zabawka. Mężczyzna leżał na trawie z szeroko otwartymi oczami. Przez ułamek sekundy lśniło w nich zaskoczenie, a potem została tylko szklana nieobecność. Dziewczyna stała nad nim, wypełniona bezbrzeżnym smutkiem. Poczuła samotność tak przejmującą jak nigdy dotąd. Odkąd się przemieniła, Dorian każdym swym postępkiem udowadniał jej, że wampir może zachować człowieczeństwo. Miał swoje wady, ale wierzyła w jego dobre intencje, chciała w nie wierzyć. A teraz spoczywał u jej stóp – żywy dowód skrywanych grzechów i złych decyzji. Przykucnęła i ujęła w dłonie jego piękną twarz w ramie ciemnych, długich włosów. Była nieruchoma jak maska, zastygła w wyrazie zdumienia. I pomyśleć, że w każdej chwili mógł zmienić się w śmiertelnego wroga. Dorian, jej Dorian. Pocałowała czule powieki i usta, przytuliła go do piersi. Palce wampira poruszyły się niemal niewidocznie. Usłyszała cichy głos, słaby i niknący. Przyłożyła ucho do warg. – Uciekaj… – wyszeptał Dorian. To był on, nie miała wątpliwości. Martwił się o nią, a jego źrenice były okrągłe jak dziesięciogroszówki. – Dogonią mnie. Straciłam sporo krwi. – Więc… pij. Zadrżała na tę myśl. Była praktyczna, kusząca i zbawienna.

– Dobrze, kochany, dobrze. – Złożyła na jego ustach ostatni pocałunek, a potem przesunęła językiem wzdłuż niebieskiej żyły. Tętniła zapraszająco, nabrzmiała i taka pełna. Wtuliła się w jego zapach i zassała lepką słodycz. Ta krew smakowała jakoś inaczej. Miała bagienny posmak, goryczkę i chłód. Kiedy poczuła pieczenie, oderwała się od szyi zaskoczona. Przez szczeliny źrenic patrzył na nią Mister Q. W ciemnych oczach spostrzegła… szacunek. *** Otto wolno uniósł ręce za głowę, omiatając spojrzeniem napastników. Było ich pięciu, wszyscy w metalizowanych, skrojonych na miarę kombinezonach i rękawicach o wzmocnionych zakończeniach palców. Cios tak uzbrojonej dłoni bywał śmiertelny, wiedział o tym doskonale, sam czasem ich używał. Nie rozpoznawał natomiast broni. Spust i rękojeść były zaskakująco duże, giętki kształt przywodził na myśl finezyjną poręcz zakończoną celownikiem. Z pewnością nie powstały z myślą o ludzkich dłoniach. Wampir w zielonkawym kombinezonie włożył broń do kabury i stanął naprzeciw. Lśniąca przesłona jego kasku odbiła wykrzywioną złością nakrapianą twarz. Otto z zaskoczeniem stwierdził, że wygląda jakoś inaczej niż zwykle. Trudno było wychwycić różnicę, ale istniała, z pewnością istniała. – Oko za oko – usłyszał znajomy głos. Krew uciekła mu do stóp. – Vic? Ty… żyjesz? – wychrypiał. – Tylko co to za życie? – Wampir w kombinezonie zacisnął pięści. Ze złości zaparował mu kask. – Chyba nie jest tak źle? – zagadnął przyjaźnie Otto. Wzrokiem niespokojnie przeczesał okolicę. Była wymarła jak po przemarszu wojsk. Szokujące, biorąc pod uwagę, że hałaśliwa strzelanina odbyła się kilkaset metrów od gniazda pełnego wampirów. – Nie tak źle?! A chcesz popatrzeć? Jest akurat dostatecznie ciemno. – Na znak Victora dwaj mężczyźni chwycili więźnia. Jakby nie wystarczało, że stał pod bronią, z rękoma na karku. – Aż tak się mnie boisz? – spytał Otto, nie kryjąc pogardy. – Aż tak cię znam – odparł Victor, unosząc przesłonę. – I co sądzisz o swoim dziele? Prezentacja wywołała oczekiwane wrażenie. Otto oblizał nerwowo usta.

– Byłem pewien, że umarłeś. – Nie biło mi serce? Nie oddychałem? – zaciekawił się Victor. – Nie… zwróciłem uwagi. Spieszyłem się. – Spieszyłeś. – Victor uniósł brwi, a dziura po oku drgnęła. – Czym to zrobiłeś? Otto z wahaniem wysunął przed siebie ręce. – Tym. Zapadła zaskakująca cisza. Otto spuścił wzrok i zmartwiał. Nie miał pazurów. Miał… paznokcie. Brudne, różowe paznokcie. Z pobliskiego leja dobiegł ich histeryczny chichot. Od pewnego czasu stała tam Catherine i chwiała się jak zombie. Pokiereszowana postać, wybite zęby i skołtunione włosy wyglądały niepokojąco, ale nie robiły takiego wrażenia jak spojrzenie pełne obłędu. – Regres…! To regres! – Kobieta zdzierała rękawiczki i machała rękoma jak w transie. – Myślałam, że to tylko ja! Widzicie? Widzicie?! Widzieli. Dłonie miała ludzkie. Bez wątpienia. – Co się dzieje? – zażądał wyjaśnień Vic. – Nie rozumiesz? Ta wiedźma zmienia nas w ludzi! – krzyknęła Cath. – Kogo? – Każdego, kto pije jej krew. Wampiry stojące za Victorem poruszyły się nerwowo. – To zaraźliwe? – szepnął jeden z nich. Był bardzo niski i miał brązowy kombinezon w maskujące wzory. – Nie, idioto! Piłeś chodzącą za dnia? – Skąd! – To zamknij się i trzymaj więźnia. Brązowy kombinezon wciąż się wiercił. – Czego, Pierre? – warknął Victor. – Mówiłeś, że lek… – Stul pysk! Pierre karnie zamknął usta. Rozkaz to rozkaz. Victor dyszał. Miało być miło. Zemsta, przejęcie dziewczyny, odstawienie jej na dół i święty spokój. Może spacer po katakumbach z lampką wina. Zły humor powracał jak ból głowy

po zepsutej krwi. Wyjął nóż o długim, wąskim ostrzu i lewą dłonią mocno ścisnął piegowatą twarz. – Otto, mam w dupie twój regres. Czas wyrównać rachunki. Mężczyzna drgnął, ale nawet nie mrugnął. – Nic nie powiesz? – spytał Vic, opryskując go śliną. Otto pokręcił głową, gotowy na ból, którego jeszcze nie doświadczył. Nie czuł podniecenia, nawet ciekawości. Serce mu krwawiło, a mózg trwał w stuporze. Był człowiekiem…! Nie widział w ciemnościach, słyszał beznadziejnie, prawie nie wyczuwał zapachów, a banalne otarcia na dłoniach i kolanach piekły jak sto diabłów. Co mogło przebić taką mękę? Nieoczekiwanie zwiotczał, jakby nadmiar emocji wziął górę i tylko dlatego nie osunął się na ziemię, że trzymały go twarde dłonie żołnierzy. *** Milena szła w stronę zachodzącego słońca. Wprawdzie niknęło za grubą warstwą chmur, ale czuła doskonale jego ciepło i moc. Wypita krew napełniła ją energią, serce jednak biło niechętnie, jakby straciło cały zapał. Nie wiedziała, gdzie jest ani dokąd się udać. Nie miała pomysłu, co robić. Dobiegające z dali przytłumione odgłosy i zapachowy ślad, który zostawiła, unoszona przez Doriana, och, nie!, przez jego ciało – stanowiły jedynie wskazówki, w którą stronę się nie udawać. To wszystko. Przystanęła na chwilę i pomyślała o Poli, była przecież jej Cieniem. Telefon komórkowy straciła wieki temu, wysłała więc w przestrzeń niemrawy sygnał mentalnego przywołania. Bez skutku. Uznała, że najwyraźniej była w tym kiepska, tak samo jak w modyfikowaniu pamięci Głosem. Ruszyła dalej. Przez moment pomyślała o Sinsinie i natychmiast odgoniła od siebie tę pokusę. Tylko tej gnidy jej brakowało. Następnie dramatycznie przeszukała swoje potencjalne kontakty z ludźmi i wampirami, którzy mogliby jej pomóc. Matka – odpada. Kiedy ostatnio zadzwoniła do niej z aresztu, nie otrzymała żadnego wsparcia, nawet dobrego słowa. Ojciec? Rany, lepiej w ogóle nie wracać do Szczecina, tam będą jej szukać najpierw. Poza tym, jako regent był podległy Familiantom, paskudna zależność. Radek? Nie wiadomo, czy żyje. Dariusz? Sam gania w obroży kilka pięter pod Paryżem. Otto? O Boże, nie. Była w desperacji, że w ogóle o nim pomyślała. Małgośka? Ta to najchętniej zadźgałaby ją kołkiem. Skończyły się jej pomysły i dalej szła bezmyślnie jak automat.

Była sama. Po raz pierwszy absolutnie sama. Tylko ona, mokradła po lewej, ptaki w krzakach i chmary komarów na gołych łydkach. Brakowało tylko wycia wilków i burzy. Jednym trzepnięciem zatłukła cztery komary. Po co ją ścigać? Wystarczy zostawić na pastwę tych bestii. Wtem uchwyciła wątły zapach spalin. Przystanęła i wytężyła słuch. Nawet jeśli był tu gdzieś samochód, to z pewnością nie jechał. Za to nieco z prawej, z naprzeciwka, zbliżały się dwie osoby. Zbyt cicho i szybko jak na ludzi. Odwróciła się na pięcie i puściła pędem w stronę wilgotnych grzęzawisk. Tupot się nasilił, z dali dobiegły ją jakieś stłumione głosy i chwilę potem na szybkie kroki nałożył się szum pracującego silnika. Nie słyszała kół, nie czuła wibracji nadjeżdżającego pojazdu, a jednak zbliżał się, był niedaleko. Zwolnił na chwilę i znów przyspieszył. Teraz nie towarzyszył mu już żaden dźwięk. Odwróciła się, rzuciła krótkie, nerwowe spojrzenie przez ramię i zdębiała. Wóz, który nadciągał, był rodzajem poduszkowca. Unosił się nad ziemią i nabierał prędkości. Rzuciła się w krzaki i wpadła w mokradła. Pojazd zwolnił, ale nie zaprzestał pościgu. Krążył wokół gęsto porośniętych wysepek, jakby w oczekiwaniu, aż ścigana opuści niedostępne schronienie. Przedarła się głębiej, histerycznie przemierzając grząski grunt. Uginał się, wciągał coraz głębiej jej buty, wreszcie zapadła się w błocie po kolana. Z trudem wyjęła nogi z grzęzawiska i przystanęła na wąskim, suchym cyplu. Dyszała. Wilgotny opar osłonił jej ciało i przez chwilę czuła się bezpieczna. Wdech. Wydech. Wdech… Wydech… Przebiła wzrokiem mglistą zasłonę i wolno zapadającą ciemność. Słońce było tuż nad horyzontem, ale wiedziała, że kiedy się za nim skryje, nie będzie zmiłuj. Przed nią rozciągało się tylko bagnisko – drgający, przyjazny grunt okryty pierzyną pleśni i oślizgłych kamieni. Przyjazny? Skąd ten pomysł? Przyjazny, całkiem przyjazny. Opadła na kolana, zdarła pociętą suknię i oblepione ciężkim szlamem buty, zostając w samym staniku i płóciennych majtkach za kolano. Przez kilka uderzeń serca dygotała na chłodnym wietrze, wreszcie położyła się w błocie i wysunęła przed siebie ręce. Ciało ruszyło naprzód dziwnym wężowym ruchem. Sunęła, skradała się, czołgała. Dłonie bezbłędnie znajdowały gałęzie, wystające fragmenty korzeni i twarde, pewne miejsca, kolana i brzuch odpychały się… nie, nie odpychały, prześlizgiwały po cmokającym błocie. Przystanęła na chwilę i zerknęła w tył. Zdumiewające, ale właśnie pokonała trzęsące się bagno z cienką rzęsą zbutwiałych roślin. Była brudna, owszem, ale nie miało to znaczenia. Przynajmniej owady ignorowały oklejoną skórę. Oczy poruszyły się w narastającym mroku jak skanery, przeczesując teren. Ptaki. Ptaki. Leżący łoś. Znowu ptaki… Niemal się zaśmiała. W oddali stał pojazd. Ten,

który ją ścigał. We wnętrzu ujrzała trzy sylwetki siedzące blisko siebie. Gestykulowały, poruszone, gorączkowo coś robiły. Jedna z nich – największa – zastygła bez ruchu, jakby patrzyła na coś z uwagą. Uniosła dłoń, wzywając pozostałych do siebie. Jakim cudem widziała to wszystko przez metalową przesłonę? Skąd ten skanujący ruch głową? Od ramienia do ramienia. I znowu. Dotychczas tak nie robiła. Zafrapowana, zatopiła palce w ociekających błotem włosach i tym nagłym ruchem spłoszyła kilka brodzących ptaków. To było jak efekt domina. Ptaki wzbiły się w powietrze z szumem skrzydeł, postacie w pojeździe dopadły jarzącego się blado urządzenia i wtem w jej stronę coś wystrzeliło. Skuliła się gwałtownie. To była sieć – mocna i twarda. Oplotła ją i zacisnęła się, wyduszając niemal całe powietrze z płuc. Jęknęła, tracąc oddech. Metalowe węzy wpiły się w skórę, uwalniając żółtawy gaz. Mają mnie, pomyślała. Jeszcze tylko zadrgały jej powieki i cały świat odpłynął w niebyt. *** Wampir w żabocie wysunął się bezszelestnie zza głazu. Ottona trzymało dwóch napastników, trzeci, otworzywszy przesłonę swego kasku (błąd, wielki błąd!), ściskał mu dłonią szczękę, jeszcze dwóch stało w pewnym oddaleniu z bronią gotową do strzału. Nie zwlekając dłużej, starannie namierzył cel i nacisnął spust. Światło trysnęło prosto w odsłoniętą twarz mężczyzny z wąsikiem i w tej samej chwili jego głowa zapłonęła żywym ogniem. Kości zamigotały jak rozgrzane do czerwoności węgle, usta otwarły się w paroksyzmie bólu, a oko napuchło i pękło. Żar pełzł dalej, w głąb ciała, smród spalenizny rozprzestrzeniał się błyskawicznie. Żołnierze, widząc to, padli na ziemię i synchronicznie przeturlali się w różnych kierunkach jak kręgle strącone jednym uderzeniem. Victor opadł na kolana, chwilę kołysał się i wtem osunął – tak jakoś dziwnie i nienaturalnie. A potem wnętrze jego kombinezonu zapadło się, jakby nagle zabrakło wypełnienia. – Vic…?! – Catherine pisnęła histerycznie. Nie mogło być gorzej. Jej możliwości samoobrony dramatycznie spadły do ludzkich ograniczeń, a jedyna osoba, która zawsze o nią dbała, właśnie zginęła. Kucnęła, rozglądając się nerwowo, a potem szepnęła w stronę kępy traw i rachitycznych krzaczków: – Pierre…? Chroń mnie…! – Nie przyjmuję rozkazów od ludzi – odparł gniewnie. Wściekle miotał się w swym prowizorycznym ukryciu, szukając czegoś lepszego. Nadaremnie. Nigdzie nie było schronienia, a

leżeli wystawieni na strzał jak kaczki. Gdzie była ich czujka?! Wiedział, że nie można ufać wampirowi Victora. Trzeba było zostawić na czatach kogoś ze swoich. W stronę spłoszonej grupki poturlał się kulisty przedmiot i zatrzymał u stóp Catherine. To był kask strażnika. Wraz z jego głową. – Bawimy się dalej, czy się poddajecie? – Propozycja popłynęła z pobliskiej kupy kamieni. Pierre był pewien, że snajper leżał w jakimś dole na trzeciej. – Spokojnie! – zawołał. – My już skończyliśmy akcję. – Dał sygnał i jego oddział bardzo powoli wstał z rękoma nad głową. – Najemnicy? – ucieszył się Christian, wychodząc zza rumowiska po kamiennym krzyżu. Kilkoma energicznymi ruchami otrzepał swą koszulę, nie wypuszczając z dłoni impulsatora. Chwilę po nim pojawiły się dzieci Ottona, unosząc się z miejsc absolutnie płaskich, jakby nagle zmaterializowały się na ziemi – każdy w dziwacznym stroju z zamierzchłej epoki, z bronią w pogotowiu. Pierre błyskawicznie ocenił, że była nie tylko zabójcza, ale też zabroniona, tajna i najnowszej generacji. Nie miał pojęcia, skąd ją wytrzasnęli. Catherine patrzyła na to osłupiała. Jeszcze chwila i zaczną się klepać po plecach! – Co robicie? – wrzasnęła do najemników. – Atak! Atak! – Nie chcemy kłopotów – syknął Pierre. Catherine nie słuchała. Jak w amoku wyszarpnęła skądś nieduże czarne urządzenie. – Nic wam nie zrobią. Nie tym gównem! – to mówiąc, nacisnęła przycisk. Przez torfowiska pomknęła fala ni to dźwięku, ni to ugięcia światła. Przesunęła się w górę, w dół i wzdłuż równiny, wyzwalając szereg cichych kliknięć, iskier i obłoczków dymu. Wampiry Ottona spojrzały po sobie struchlałe. – O Mutti…[16] – wyrwało się kobiecie w czepku. W tej samej chwili w promieniu kilku kilometrów przestały działać wszystkie urządzenia sterowane elektronicznie i zasilane prądem. Jakimkolwiek. Broń, cudowna broń, którą trzymali w rękach, była bezużyteczna. Jednak nie to wywołało panikę w oczach rezydentów. Pod ich stopami, trzydzieści metrów niżej, otworzyły się drzwi – dziewięćdziesiąt trzy pary, jedna po drugiej – i uwolniły wampiry o oczach skażonych szaleństwem, cierpieniem i porażającym złem. Istoty, których dusze wygasły setki lat temu. Zaszło słońce. [16] O mamusiu… (niem.).

Rozdział 21 Kilka minut wcześniej Milena czuła, że się przemieszcza. Pojazd sunął cicho i równo jak po lodzie, nie była to jednak komfortowa jazda. Leżała ubłocona, w bieliźnie, z wykręconymi do tyłu rękoma, boleśnie obijając się o jakiś metalowy występ. Związano ją i to mocno. Rzemienie ściskały dłonie i stopy, hamując przepływ krwi. Nosem łowiła znajome zapachy, lecz mózg, wciąż otumaniony gazem, nie potrafił przyporządkować ich do właściwych osób i miejsc. Wolno rozchyliła powieki, tylko na tyle, by cokolwiek zobaczyć, i drgnęła zaskoczona. Była w amfibii Lwa. Właściciel siedział nieopodal w czarnych bojówkach i podkoszulku odsłaniającym imponujące mięśnie. Na szyi zawiesił dwa sznury zębów – nie miała wątpliwości, że jeden z nich to suwenir po Griszy – a z twarzy nie schodził mu uśmieszek zadowolenia. Za nim migotał ekran wyświetlający mapę z poruszającym się punktem. Według wskazań byli gdzieś na Mazurach, co odnotowała skrupulatnie. W kabinie kierowcy siedział Gawryluk, widać go było dobrze przez opuszczoną przesłonę. W głębi pojazdu ujrzała Irinę w bluzeczce, krótkiej dopasowanej kamizelce i elastycznych spodniach opinających zgrabne pośladki. Na głowie miała słuchawki, teraz nieco zsunięte, przeszkadzał jej bowiem wysoki koński ogon. Z wypiekami na policzkach czegoś słuchała, relacjonując wrażenia towarzyszowi. Niestety, rozmawiali po rosyjsku. Milena przymknęła powieki i nieoczekiwanie skonstatowała, że doskonale wie, o czym mówią. Wsłuchała się w siebie i niemal roześmiała się w głos. Tak, rozumiała ten język, a zawdzięczała to… Marii? Nie, nie jej. Zajrzała głębiej. To był Otto, bez wątpienia. Znał, skurczybyk, także rosyjski, naprawdę go znał. Chociaż tej wiązanki przekleństw, którą puściła Irina, już nie. Dziewczyna zapowietrzyła się i wreszcie odezwała się z sensem: – Powiedział, że nie przyjmuje rozkazów od ludzi. – To tam są ludzie? – Lew uniósł brwi. – Skąd! – Więc co on bredzi? – Zwracał się do Cath. – Przeczesała nerwowo włosy. – Tam stało się coś dziwnego. Lew poderwał się i sięgnął po drugą parę słuchawek. Wprawnym ruchem wysunął jakieś urządzenie. – Mamy nagranie, co było wcześniej?

– Oczywiście. – Palce Iriny przebiegły po czymś, co przypominało skrzyżowanie klawiatury z ceramiczną misą odwróconą do góry dnem. Oboje zamarli, jak na premierze najbardziej wyczekiwanego filmu, pochyleni i drżący z ciekawości. – Regres? Jaki regres? – mruczał do siebie Lew. – Ciii! Mówią – przesunęła palcem nad panelem – że jej krew zmienia wampiry w ludzi. Zapadła cisza i Milena poczuła na sobie spojrzenia. Ważyły tonę, a ich ciężar rósł z każdym oddechem. Jak nigdy zapragnęła być niewidzialna – wręcz przeźroczysta i bezcielesna jak powietrze. Ale mogła co najwyżej zamknąć powieki, by nie zdradzić, że jest już przytomna. – Jej krew? – wyszeptał Lew, kręcąc głową. – Uhm. – A to bestia. Ślina uwięzła Milenie w gardle. No pięknie. Znowu stała się wrogiem publicznym numer jeden. – Z drugiej strony… to znaczy, że Catherine… – Wampir rozpromienił się jak słońce, trzepnął dłonią w kolano i zaśmiał się głębokim basem. – A tak się puszyła, głupia pinda. Familiantka od siedmiu boleści. – Nie zapominaj o Ottonie – dodała Irina. – On też ją pił. Wtem wszystkie światła w pojeździe zgasły. Samochód kaszlnął, przejechał jeszcze krótki odcinek siłą rozpędu i się zatrzymał. Wielki wampir spojrzał w stronę kierowcy. – Co jest? Gawryluk rozłożył ręce. Przez chwilę kontrolki jarzyły się poświatą, wreszcie i one zniknęły jak zdmuchnięte. Milena, korzystając z ciemności, otworzyła oczy. Błąd. Nie tylko ona widziała w mroku. Irina, siedząca na tylnym siedzeniu, rzuciła się na nią jak tygrysica. Imponujący koński ogon powiał za nią jak skrzydło, pazury zacisnęły się na świeżo wygojonym gardle. – Nie ruszaj się – syknęła. – Lew! Obroża! – Tylko nie to świństwo! – wrzasnęła Milena po rosyjsku. Na samą myśl, że miałaby znowu ją włożyć, wstrząsnęła się, oburzona. – Będę grzeczna. Obiecuję. Wampiry wymieniły się spojrzeniami. Lew skinął głową i Irina puściła dziewczynę wolno. – Jeśli złamiesz słowo – powiedziała z naciskiem – zatłukę jak psa. – Nieoczekiwanie

smagnęła swoją kitą poręcz tuż przy jej twarzy. Metal… pękł. Milena wytrzeszczyła oczy. Nigdy nie widziała takich włosów. – Nawet nie pytam o fryzjera – wymamrotała. – Takie tam… wploty – rzuciła niedbale Irina. Milena nie rozumiała tej gorliwości. Była związana jak prosię i mogła co najwyżej zgiąć nogi w kolanach. – Ciekawe jak miałabym zwiać? Na kangura? A obroża pewnie i tak nie działa. Irina poruszyła się niespokojnie i chwilę potem w jej rękach znalazła się skórzana obejma z kolcami. Była bardzo podobna do tej, która niedawno zaciskała się na szyi Mileny, ale szersza. Wampirzyca potrząsnęła nią jak grzechotką. – Rzeczywiście, coś z nią nie tak. Lew nie słuchał. Wstał czymś zaintrygowany i od dobrej chwili… węszył. – Czujesz to? – Oczy płonęły mu niepokojem. Teraz wszyscy poczuli. Pojazd wypełniła dusząca smuga nadpalonego plastiku. – Spokojnie, Lwie. – Irina położyła mu dłoń na ramieniu. To było dość poufałe jak na kontakt przełożony-podwładny. – Naprawimy, wszystko naprawimy. – Łącza satelitarne? – Lew szarpnięciem wyłowił zakamuflowane w schowkach monitory i rzędy urządzeń w metalowych rakach. – Podsłuchy? Programy szpiegujące?! A więc tak ją namierzyli! Milena ogarnęła spojrzeniem wyposażenie amfibii. Chociaż jeszcze przed minutą wszystko jarzyło się jak choinka, w tej chwili było tylko kupą złomu. – Nie ma szans – przytaknęła mu bezczelnie. – Już widziałam taką awarię. Spojrzenia skupiły się na niej, uśmiechnęła się więc szeroko. – To Francuzi – wyjaśniła. – Pewnie znowu skasowali całą elektronikę w okolicy. Lew poderwał się jak rażony prądem i kopnięciem otworzył drzwi. Do wnętrza wpełzł zmierzch przesycony chłodem, z oddali napłynął lekki swąd palonych procesorów. Zapewne gdyby stali w innym miejscu, długo nie byłby w stanie tego ocenić, wiatr jednak był łaskawy i błyskawicznie potwierdził przypuszczenia Mileny. Na pustkowiu nie istniał inny powód, który tłumaczyłby ten specyficzny smród. Lew poruszył nozdrzami i zmienił się na twarzy. Było tam coś jeszcze, niepokojącego jak nagle rozbrzmiewający alarm – zapach śmierci, odór palącego się wampira. – Ważne, że to nie nasi – odezwała się Irina.

– Daleko dziś niesie – zauważył Lew. – To przez pogodę. I płaski teren. – I pomyśleć, że też mogą was wywąchać. – Milena skrzywiła usta z satysfakcją. – Wystarczy, że wiatr zmieni kierunek. A tak wietrznie dzisiaj, tak wietrznie. Mężczyzna spojrzał na nią uważnie. A potem skinął na swoich. – Chcę porozmawiać z nią na osobności. Irina wzruszyła ramionami. – Skoro i tak stoimy. – Wyszła niechętnie, a za nią, z kabiny kierowcy, wysunął się Gawryluk. – Dalej! – krzyknął Lew. – Panie… – zaprotestowała nieśmiało Irina. – Poszli won! – Tak jest. – Już bez słowa sprzeciwu oddaliła się spory kawałek, aż usłyszeli cichnące kroki. Za nią, jak cień, podążył Gawryluk. *** Catherine patrzyła osłupiała na to, co robiły wampiry. Jej doborowy, cholernie drogi oddział i napastnicy, którzy wylegli z dziury w ziemi, zbili się w ciasną kupę i coś do siebie szeptali. Nie sposób było nie zauważyć, że wszyscy totalnie lekceważyli jej obecność. Otarła twarz, przeczesała palcami zmierzwione włosy i zawołała: – Halo, a ja…? Wampiry spojrzały na nią tak jakoś mało… przyjaźnie. – Właśnie, co z nią? – spytał kurdupel w żabocie. Żołnierze wolno zdejmowali kaski. Zaszło słońce i nie było sensu się katować. – Ja bym zostawił na przynętę – zasugerował Pierre, gładko przechodząc na niemiecki. Był stary i znał większość języków europejskich, co bardzo przydawało mu się w pracy. Catherine spąsowiała z oburzenia. W innych okolicznościach rozerwałaby mu gardło, ale teraz mogła tylko zaprotestować. – Co ty bredzisz? – warknęła. – Jak śmiesz…?! Wampiry odwróciły się do niej tyłem. Wściekła zatrzepotała ramionami jak wiatrak, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Postała więc chwilę, a potem zaintrygowana zbliżyła się do grupki i nadstawiła ucha. Zebrani przedstawili się sobie szybko i teraz dyskutowali nad losem Ottona.

Biedak leżał bez ducha – trudno było ocenić czy spał, czy po prostu stracił przytomność. – Zostawić. – Pierre był przekonany co do tej decyzji. Wampiry Ottona pokazały zęby. – To nasz ojciec – warknął Nicolas. – Wciąż czujesz Więź? Nicolas się zawahał. – No właśnie. – Pierre uniósł dłoń, motywując swój oddział do aktywniejszej postawy. Żołnierze wyprężyli się w gotowości. – Przejmuję dowodzenie. – Nie. Ja tu dowodzę. A jeśli chodzi o niego… – Christian zerknął na leżące ciało i zmarszczył brwi – może i zachowywał się jak bydlak, ale wszystkiego nas nauczył. Kiedy się ocknie… zmienimy go. Ja go zmienię – zaofiarował się, a reszta wampirów w stylowych wdziankach przyklasnęła mu, uszczęśliwiona. To zdumiewające, ale ta perspektywa naprawdę ich zachwycała. – Odbija wam? Trzeba chronić własny tyłek – warknął Pierre. – Nie ma miejsca na sentymenty. – Droga wolna – odparł zimno Nicolas, stając u boku żabotu. Pozostała czwórka ustawiła się za nimi murem. – Nikt was tu nie trzyma. Pierre poruszył się niespokojnie. Nie znał terenu ani możliwości przeciwnika. Słyszał natomiast szereg niepokojących szelestów, które narastały z każdą chwilą. Nie miał wątpliwości – spod ziemi wolno wychodziły bestie. Byłby idiotą, gdyby teraz odrzucił pomoc. Nawet jeśli oferował ją facet w koronkowej koszuli. Zrobił krok w tył i skinął szybko głową. – Rozkazuj. Catherine przepchnęła się na środek nieprzytomna z wściekłości. – Co? Będziecie chronić JEGO?! – darła się. – A JA mam być przynętą?! – Całkiem dobrze słyszy – zauważył Pierre i wyszczerzył zęby. – Jak na człowieka. – Ale… ale… – W głowie jej się nie mieściło. – Zniszczę was! Nie żyjecie! Nicolas przysunął się do niej, obnażając zęby, ale Christian pokręcił głową. – Jeśli umrze… – Wkurza mnie – mruknął Nicolas i trzepnął kobietę w brzuch. Catherine przeleciała kilka metrów i zatrzymała się na roztrzaskanej brzozie. – Teraz przynajmniej będzie cicho. Wampiry, zadowolone, pokiwały głowami. Chyba każdy miał chęć to zrobić.

Cath zwinęła się w kłębek, w oczach jej pociemniało, z ust wydobył się przeciągły jęk. Przypuszczała, że w delikatnych, ludzkich organach coś pękło – śledziona? – nie nawykła jednak do zastanawiania się nad swoim zdrowiem. Dygotała bardziej z oburzenia niż z bólu. To przechodziło wszelkie pojęcie! Jak śmieli? JAK ŚMIELI?! Oj, pożałują tego gorzko! Zaraz wezwie swojego nawigatora, żeby poustawiał to towarzystwo! Przymknęła oczy i… stało się to, czego obawiała się najbardziej. Połączenie było głuche. Martwe. Nie istniało. Przerażona kucnęła w leju. Przypadek? Chwilowy brak synchronizacji? Roztrzęsiony umysł szukał wyjaśnienia i znalazł je bez wysiłku. Najpewniej była to naturalna konsekwencja tego, co się z nią działo od pewnego czasu. Przerwana Więź z Mordechajem, ludzkie paznokcie, wyczerpanie, słabnący węch i zmieniony zapach, który maskowała perfumami. Regresja nie nastąpiła od razu, o nie, i dlatego było to takie zdradliwe. Objawy narastały wraz z ilością przyjmowanej krwi i dopiero dziś koło południa osiągnęły apogeum. Nagle zrozumiała, że od tamtej chwili podświadomie wypierała, co się stało, nieustannie umniejszała znaczenie zmian. Stała się człowiekiem, była jednak zbyt pewna siebie i butna, żeby zauważyć ograniczenia. Gdyby miała w sobie choć odrobinę pokory, dostrzegłaby to wcześniej, nadstawiła szyję Victorowi i teraz przechodziła ponowną transformację. Czy sytuacja była przesądzona? Nie, z pewnością nie. Miała przecież tyle do zaoferowania! Zerknęła ku grupce, która, doszedłszy do jakiegoś porozumienia, właśnie okopywała się i rozstawiała posterunki. Bali się zejść pod ziemię, nie chcieli też przemieszczać się w obliczu przewagi liczebnej wroga. Jeden z żołnierzy zbliżył się do leja po brzózce, by przyszykować prowizoryczne zasieki nieopodal miejsca, w którym się skryła. Poruszyła się podniecona. Wprawdzie czas grał na jej niekorzyść, wciąż jednak istniała szansa, że ją oszczędzą, może nawet – będą chronić. Jeśli będzie w trakcie przemiany. – Hej… – szepnęła, ale nawet się nie odwrócił. – Hej, ty! – Czego?! – Spojrzał na nią dziko i nienawistnie. – Ugryź mnie. Szybko. – Rozkaz był „zostawić”. Splotła nerwowo palce. – Nieważne. Gryź, jestem smaczna. – W życiu nie sądziła, że będzie zachwalać swą krew jakiemuś durnemu najemnikowi. – No? Tylko spróbuj.

– Rozkaz to rozkaz. Co za młot! – Opłaci ci się. Kiedy się zmienię, będziesz moim ojcem. Ojciec Familiantki, to nie byle kto – zachęcała go. Raz jeszcze otarła spoconą twarz i odsłoniła szyję. Omiótł ją pogardliwym spojrzeniem. – Nie chcę. Catherine oblizała wyschnięte usta. Nie piła od wielu godzin, a teraz dałaby wszystko za łyk… wody. – Jestem bogata. Wpływowa. Mogę… – Nic nie możesz. Jesteś człowiekiem. – I wrócił do swojego zadania. Kobiecie opadły ręce. Stała w ciemności, z oddali przeświecały przez chmury poblaski zmierzchu, a w okolicy grasowała setka wampirów. Może jej… nie zauważą? Gdyby przysypała się ziemią, wtarła we włosy coś cuchnącego… gdyby… Prześwit dziwnie pociemniał. Przerażona, przełknęła ślinę i wytężyła wzrok, próbując przebić narastający mrok. Przed nią stał pochylony, nieruchomy kształt. Czuła wrogą obecność, narastającą żądzę krwi i pogardę dla jej kruchego życia. Ciemna postać przesunęła się nieco, jakby poruszyła głową albo węszyła… Catherine spojrzała w stronę zasieków, które chwilę temu wznosił żołnierz. Były puste, chyba puste – nic przecież nie widziała, a jej słuch był żałosny. Och, żeby chociaż znała imiona wampirów, których zatrudniła! Może wtedy… Zimna dłoń przesunęła się po jej obitym, skrwawionym policzku. Nawet nie zauważyła, kiedy potwór się przemieścił. A potem usłyszała ryk – tryumfalny, dziki, pełen satysfakcji i jej twarz owionął odrażający zgniły oddech. Trzydzieści metrów dalej Christian przywarł do ziemi. – Już są – szepnął. – Polowanie się zaczęło. *** Lew rozparł się na fotelu i patrzył na jej nogi umazane szlamem, nagie ramiona i sztywny od błota stanik. Milena poruszyła się, zażenowana. To niepojęte, ale kiedy tylko Irina wyszła z kabiny, poczuła się jeszcze bardziej obnażona i brudna. – Tak, wiem – mruknęła po rosyjsku – przydałaby się kąpiel. I wolne ręce.

– Ba. – Dalej oglądał ją sobie w narastającym mroku. – Kiedy jestem czysta, wyglądam lepiej. – Fakt, widziałem na Inicjacji. – Lew położył pazur na ustach, jakby się nad czymś zastanawiał i wypalił nagle: – Wiem, że nosisz w sobie pamięć Marii. Odbyłem ważną rozmowę z Korneliusem. Milena uniosła wzrok. To było zaskakujące, że Mistrz zdradził jej sekret. Budziło niepokój. – I co? Kazał ci mnie więzić? – Nawet on nie może nic kazać Familiantowi. – Uśmiechnął się z wyższością. –Widziałem też, jak pokonałaś bagno i… – Do czego ci jestem potrzebna? – przerwała mu, zdenerwowana. – Też chcesz mnie spalić? Wyssać? Oddać tym gadom? Lew nagle spojrzał w bok, spłoszony. – Lepiej nie mów… pewnych słów. Milena uniosła brwi. – Bo…? – Przywołują mojego operatora. Poruszyła się zaintrygowana. Już widziała Jego oczy, pamiętała też, jak twierdził, że używa Lwa często, bo ma mocarne ciało. To z pewnością utrudniało wampirowi wiele spraw, zwłaszcza, jeśli chciał je trzymać w sekrecie. – Okej. Będę uważać. – Zrobię ci pewien test – powiedział wolno. – Jeśli go zdasz… wiele wampirów na tym zyska. Wcale nie czuła się uspokojona. Już słyszała takie obietnice, a skończyło się na tym, że przypiekli ją laserem. – A jeśli nie? – Myśl pozytywnie. Odwróciła wzrok, jeszcze bardziej zdenerwowana niż przed chwilą. Wyobraźnia podsuwała niepokojące obrazy, tym bardziej przerażające, że podsycane studiami Ottona. – To niebezpieczne? Milczał.

– Będzie… boleć? – Jedno mogę ci obiecać – to nie potrwa długo. – Pochylił się nad nią, by ją podnieść. – Czekaj. Powiedz mi najpierw o Nich – poprosiła, by zyskać na czasie. – Chociaż tyle. Lew spojrzał w mrok, przez szeroko otwarte drzwi pojazdu. Nie powinien zwlekać. Przez tę awarię mogli mieć kłopoty, a było ich tylko troje. – Okej. Porozmawiamy po drodze. – Nieoczekiwanie chwycił ją, zeskoczył z amfibii i ruszył dokądś, niosąc jak dywan. Odbyło się to tak szybko, że z trudem pohamowała okrzyk zaskoczenia. – Nieźle znasz rosyjski. Myślałem, że już nie uczą was w szkole. – Nie uczą. Wypiłam Ottona. – O – zdziwił się. – I pozwolił? – Poprosił. Lew prychnął. – Otto nie prosi kobiet. Czasem jest… łaskawy. – Był bardzo łaskawy. Nawet za bardzo – mruknęła pod nosem. Lew zatrzymał się gwałtownie. – Co znowu? – Milena spuściła głowę pod jego pachę i wyjrzała. Przed nimi zmaterializowała się Irina. Chyba biegła – zaskakująco cicho! – bo była zgrzana i z trudem łapała oddech. – Pójdę z wami – zaofiarowała się, świdrując wzrokiem Milenę. – A kto cię wołał? – Lew nie krył złości. – Tak bezpieczniej. – Nie chcę świadków. Zrób zwiad, co tam się stało i wracaj jak najprędzej. Irina skinęła głową i już jej nie było. Mężczyzna poprawił na ramieniu swój pakunek i ruszył sprężystym krokiem, szybciej niż poprzednio. Niestety, wciąż milczał i nic nie zapowiadało, że zdradzi cokolwiek. – Jesteście razem? – Milena zagadnęła go przyjaźnie, żeby przełamać lody. Często tak robiła przed wywiadem, tyle że patrzyła rozmówcy w twarz, a nie na tyłek. – Nie twoja sprawa. – Jest bardzo ładna. Pasujecie do siebie. Wampir zaśmiał się tylko pogardliwie i znowu podrzucił ją jak worek ziemniaków. To tyle, jeśli chodzi o pogaduszki.

– Nie musisz mnie nieść – zapewniła go żarliwie. – Jeśli pójdę, będzie dużo szybciej. – Nie będę ryzykować. – A co ja ci mogę zrobić? Takiemu wielkiemu facetowi? – Nie mam pojęcia. Ale Grisza się spalił, Dariusz jest więźniem, a Otto – człowiekiem. Rzeczywiście, zabrzmiało to fatalnie, a przecież nie wymienił Radka, który dwukrotnie został wypity niemal do dna. – O przepraszam, nie z mojej winy…! – Zapomniałbym. Jest jeszcze Mister Q. Przez ciebie zdycha gdzieś w krzakach. Milenie nie spodobało się to określenie, zwłaszcza, że w krzakach został jej ukochany Dorian. Tego gada, który chciał powyrywać jej nogi, jakoś nie żałowała. – On tam leży, nie zdycha – sprostowała. – Do świtu paraliż mu minie. Może wcześniej. – Ty tak twierdzisz. – Nie twierdzę. To prawda. Auć! – Na jakimś wyboju omal nie odgryzła sobie języka, ale nie przestała gadać. – A swoją drogą skąd wiesz, jak mu uciekłam? Lew westchnął. Trzeba było ją zakneblować. – Nasłuch i obserwacja. Powinnaś więcej myśleć, a mniej kłapać dziobem. Przecież widziałaś nasz sprzęt. Milena zmarszczyła czoło i przestała się wreszcie odzywać. Nagła cisza koiła jak balsam. Lew stanął przy brzegu jeziorka porośniętego rzęsą, ocenił je spojrzeniem i położył związaną dziewczynę na trawie. Bez słowa zdjął buty, spodnie i podkoszulek, a jego białe ciało zalśniło nagle w mroku. Było tak harmonijne, potężne i piękne, że nie mogła oderwać wzroku. O tak, był bardzo podobny do brata, widziała to teraz dokładnie. Mężczyzna odwrócił się do niej tyłem i wolno zanurzył w wodzie po kolana. Dno było stabilne. Zadowolony uniósł głowę. – No, gotuj się. – Czekaj. Obiecałeś, że powiesz o Nich. – Kłamałem. Nie chciałem, żebyś się darła i wierzgała po drodze. – Lew wyszedł z jeziora, niosąc na skórze zapach wilgoci. Chwycił ją pod pachy i pociągnął do wody. Momentalnie się spięła i zesztywniała jak deska. – Puść…! – Serce tłukło jej się w piersi, twarz pokrył pot. – Za późno, moja mała. – Szedł coraz głębiej, nie zważając, że dziewczyna zostawia głęboki ślad wyryty piętami.

– Proszę! Błagam… Grisza dla mnie zginął. – Uczepiła się pierwszej myśli, która przyszła jej do głowy. – Czy to się dla ciebie nie liczy? Lew stanął. Ciemna tafla cięła jego ciało na linii bioder. – Jedno ci powiem. – Uniósł ją przed sobą, tak, że widziała jego twarz pełną goryczy. – To mój brat miał zostać Familiantem. Był starszy. I pierwszy się zmienił. Ale szalał za swoją Marią i obawiał się, że nawigator ich rozdzieli. Zrobiłem to dla niego, a on… on się ode mnie odwrócił. – Nie wiedziałam – szepnęła. – Nikt nie wiedział. – Zacisnął zęby i nagle zanurzył ją w wodzie. Głęboko, niemal do dna. Szarpnęła się, ale nie puszczał. Otworzyła szeroko oczy, z ust uleciały pęcherzyki powietrza. Silna ręka trzymała ją jak imadło w czarnej, zimnej otchłani. Nad nią kołysał się biały księżyc, fale zniekształcały obraz. Ogarnęło ją przerażenie, ból walczących o oddech płuc rozrywał jak granat. Upływały cenne sekundy, a Lew nie puszczał. Zrozumiała, co ją czeka, właściwie wiedziała to od chwili, w której stanęli nad brzegiem. Miała zginąć, utonąć, odpłynąć w nicość, pochłonięta przez kołyszące się gwiazdy i lodowatą ciemność. Co mogła zrobić – związana, trzymana przy dnie silną ręką? Nic. Absolutnie nic. Nagle zobojętniała. Trochę żałowała życia, które mogła przeżyć, ale w sumie – była nikim. Niczego nie osiągnęła i niczego już nigdy nie miała dokonać. Nawet nie kochała prawdziwie. Zakochiwała się i pożądała, jednak nigdy nie wpuściła do serca tego, który był jej bliski. Zamknęła oczy, czekając już tylko na blask, który prowadzi na drugą stronę… i nagle ujrzała drżący cień. Kontury były nieostre, bardziej go przeczuwała niż widziała. Słyszała za to szept… Skinęła głową, zadowolona, że wreszcie wie, co robić, i rozluźniła się. Ciało zamigotało, umysł wypełniły nowe, dziwne doznania, jakby świadomość zawisła gdzieś ponad głową. Drgnęła. I jeszcze raz, czując chłodną wodę na skórze. I wtem opadły z niej więzy, a śliskie ciało wysunęło się z uścisku. Była wolna. W jednej chwili znalazła się w głębinie, daleko od prześladowcy i wytrysnęła na powierzchnię, by zaczerpnąć wreszcie tchu. Płuca rozdarł ożywczy haust i otworzyła powieki. Obok niej płynął Lew, jarząc się ciepłem na tle zimnej wody. Patrzył na nią okrągłymi oczami i nic nie mówił. Otworzyła usta, by wykrzyczeć oskarżenia, ale z gardła wydobył się tylko syk. Język, cienki i giętki, niósł zaskakująco dużo informacji. Ciepło, zapach, drgania, smak, kształt – wszystko razem pojawiło się w jakiejś nowej, nieznanej kombinacji. Zamarła, zaskoczona,

natychmiast lądując pod wodą. Silna dłoń zacisnęła się na jej ramieniu. Spojrzała. Było… pokryte łuską. Zadrżała i świat wrócił na swoje miejsce. Lew odholował ją na brzeg. Siadła na trawie – mokra, wstrząśnięta i przerażona, a z jej oczu polały się łzy. – Co mi jest? – wyszeptała wreszcie. – Przejęłaś esencję Kho-a-khun. Teraz możesz robić to, co ona. – Jak to możliwe? – Nie wiem, ale klucz jest tutaj. – Wyciągnął dłoń i dotknął skóry między jej piersiami. – To trekus, rodzaj mentalnego izolatora. Potrafi ekranować Ich wpływ. Milena zamrugała i spojrzała na żarzące się w ciemności dwa czerwone punkciki. Trekus. Obca technologia zintegrowana z jej ciałem. – Skoro ekranuje, to czemu coś przejęłam? – Normalnie twoim ciałem operowałby nawigator… – Ale? – Ale jego świadomość, duch, nieważne jak to nazwiesz… to coś uległo rozproszeniu. Poza niewielką częścią, którą wchłonęłaś. Zbyt małą, by mogła cię kontrolować. Wtem oboje zesztywnieli i odwrócili się w tym samym kierunku. – Słyszysz? – Lew wyprostował plecy. Skinęła głową. Wdech i wydech, wdech i wydech… świszczący oddech był coraz wyraźniejszy, tak samo jak miarowy odgłos kroków. Ktoś biegł – bardzo szybko i nawet nie krył, że się zbliża. – Irina? – Mężczyzna wstał. A potem, nie patrząc na dziewczynę, którą wyniósł z wody, ruszył w stronę źródła hałasu. Tupot narastał. Milena była już pewna, że nie zbliżała się jedna osoba. Nadstawiła uszu, jednak dźwięki wciąż były zbyt stłumione, jakby gasły między krzakami, trawami i kępami drzew. Zaczęła węszyć. Wampiry, wiele wampirów. Przebiła się wzrokiem przez ciemność – od zachodu nadciągała cała horda, skupiona, przyczajona przy ziemi, rozgrzana biegiem do czerwoności. To przed nimi uciekała Irina, która właśnie teraz składała meldunek Lwu. Milena raz jeszcze rzuciła okiem ku zbliżającym się wampirom… i niechętnie podążyła w stronę zdenerwowanej pary. Rosjanka rzucała urywane słowa:

– …szpitalnych koszulach. Szaleni. Nie wiem… skąd. – Gdzie Gawryluk? – Lew ściskał jej rękę, nie zwracając uwagi, że zostawia bolesne ślady. – Nie… żyje. – On?! – Lew otarł nerwowo twarz. – Jak? – Dopadło go… sześciu. Zabił, ale przyszli następni. Lew potrząsnął głową. – To ilu ich było?! Irina dyszała, bieg – bardzo szybki i na sporą odległość – wyczerpał ją do cna. – Kilku… dziesięciu… – Mógł przeżyć. – Widziałam… ciało. – Urwała na chwilę, by złapać oddech. – Jest… w krzakach. Milena drgnęła. W krzakach. Ciało. Poruszyła niespokojnie oczami, przez głowę przeleciał huragan myśli. Dorian… Dorian! On też leży w krzakach. Bez ruchu. Bezbronny. Przez nią. Zatopiła dłonie we włosach i jęknęła bezgłośnie. A potem rzuciła się tam, gdzie został sparaliżowany wampir. Nie wiedziała, dlaczego wybrała tę drogę, po prostu biegła, gnana śmiertelnym niepokojem. Lew strzelił wzrokiem w stronę umykającej wampirzycy. Nic dziwnego, że ją usłyszał, tupała jak stado słoni, nie zważając na hałas. – Za nią – rzucił Irinie i spiął się do biegu. – Stój. – Przytrzymała go silną dłonią. – Jesteś… bez ubrania. Lew się żachnął. Miał przecież bokserki – i to markowe. Ciuchów nie zdążył wciągnąć. – To nie tak jak myślisz. Irina nie odpuszczała. – Być może… nie dożyję świtu – powiedziała twardo. – Muszę wiedzieć. Lew omiótł spojrzeniem horyzont. Horda była coraz bliżej. – Przysięgam. Jesteś jedyną kobietą w moim życiu. Przywarła do jego ciała, szczęśliwa i rozgorączkowana. Na to wyznanie czekała ponad pięćdziesiąt lat. – Tak trudno było powiedzieć? – szepnęła. Pocałował ją mocno, szybko i namiętnie.

– Wybacz. – I pobiegli śladem dziewczyny z Polski.

Rozdział 22 Kilka godzin wcześniej Miarowe tykanie zegara było kojące i niezmienne jak czas. Dita wolno otworzyła oczy. Był zachód słońca, miała tę świadomość, ale nie budziło to w niej strachu, który towarzyszył jej od stuleci. Przez chwilę jeszcze oddychała głęboko, niemrawo wychodząc poza krawędź snu. I zesztywniała, porażona nagłą myślą. Zmieniła się, znowu się zmieniła. Nos wypełniał konglomerat wszelakich zapachów, czuła je, och, czuła jak dawniej. Język zwilżył wargi. Smak pogłębił się, wracając do normy sprzed regresji. Uspokoiło się gwałtownie łomocące serce. Sięgnęła myślą, szukając zależności, Więzi, wszelakich ograniczeń. Nie, nie istniały, nie wyczuwała nawet Mordechaja. Zamiast tego spłynęło na nią wrażenie świeżości, jakby dusza obmyła się, kiedy ciało ulegało transformacji. To był zaskakujący bonus, nie spodziewała się tego, nawet nie potrafiłaby sobie wyobrazić. Spocone palce wypuściły drobny przedmiot. Był to kieł Ulryka, nieco sponiewierany i z pewnością – teraz – absolutnie bezużyteczny, ale postanowiła zachować go na pamiątkę. Stanowił dla niej łącznik między stanami, które przeżyła w ostatnim czasie. To wszystko. Poza tym, była wolna. WOLNA! I znów była dzieckiem nocy. Przesunęła dłońmi wzdłuż ciała po ulubionej sukience w kolorze wina, dotknęła włosów, policzków, ust. Musnęła językiem rząd ostrych zębów. Znów były potrzebne. Usiadła na łóżku w zaciemnionym schowku, który pod nieobecność Małgorzaty zaadaptowała do swoich celów. Tu nie mogło dosięgnąć jej słońce, tu była bezpieczna. Uchyliła drzwi i przez niewielką szparę wyjrzała na zewnątrz. Z oddali błyskało dzienne światło przeciskające się przez szparę między zasłonami, właściwie odbicie odbicia. Wysunęła dłoń i położyła ją na framudze. Zawahała się. Kilka tygodni ludzkiego życia ośmieliło ją na tyle, że nie reagowała histerycznym skurczeniem ramion, jednak świadomość, co czyni słońce, zbyt głęboko wdrukowało się w jej pamięć. I kiedy tak stała, pełna wątpliwości, usłyszała stawiane w oddali kroki, szuranie na wycieraczce i zgrzyt klucza w zamku. Nie poruszyła się, nawet kiedy Małgorzata stanęła tuż przy niej. Patrzyła na nią rozszerzonymi oczami – na pergaminową skórę, lśniące oczy i twarde pazury – i była zbyt przerażona, by cokolwiek powiedzieć. Wreszcie wyszeptała: – Boże Wszechmogący, dopadli cię. – Z palców wysunęła się podróżna torba i z hukiem upadła na podłogę.

Dita zamrugała, starając się uporządkować myśli. Ta kobieta wciąż sądziła, że… że… Skinęła głową. – Małgosiu… – szepnęła. – Ja to zwalczę. Uleczę się. – Jezu Chryste, co robić! Co robić?! Wiem… wiem o nich… – zamilkła i spojrzała na bladą twarzyczkę kryjącą się w ciemnościach – o tobie wszystko. Wszystko, co napisano i przetłumaczono na polski. Twoja dusza… – Cofnęła się. Szła tyłem z ręką wyciągniętą ku zasłonom – Jest stracona. Na zawsze. Dita gwałtownym ruchem zatrzasnęła drzwi schowka. Okna rozbłysły światłem, wpuszczając powódź pomarańczowych blasków. Zalały pomieszczenie, skrzyły się, mieniły jak złoto. Było lato, słoneczne, piękne i bezchmurne – najgorszy wróg wampirów od zawsze. – Tak Bóg chciał – mamrotała przez drzwi. – Bóg! Małgosiu, proszę, błagam, zasłoń okno. – Nie. – Ulituj się. Tyle… tyle ci mogę powiedzieć, jak je zgładzić, co robić. – Wiem wszystko, mówiłam ci już. – Nie, to kłamstwa. Nie wierz w nie. Sfabrykowane podróbki, by zmylić ludzi. One usuwają książki, które mogłoby im zaszkodzić. Są bardzo dokładne. Nie zostawiają wskazówek! One… – Jakie „one”?! Jesteś jedną z nich. Nie zwiedziesz mnie. Zaskrzypiało coś w korytarzu. – Co robisz, Gosieńko? – spytała Dita słodko. – Przekonasz się. Dita wyjrzała przez szpary w drewnianych żaluzjach. Dziewczyna przyniosła ogromne lustro, postawiła je nieopodal wejścia do schowka i teraz próbowała tak nim manewrować, by odbite słońce zalało cieniste schronienie. Wampirzycy zaschło z przerażenia w gardle. – Źle robisz – wyszeptała – bardzo źle. To nie po chrześcijańsku. – Bardzo po chrześcijańsku – odparła Małgorzata i w tej samej chwili wnętrze schowka zalało światło. Nie było mocne, z trudem przeciskało się przez żaluzje, ale docierało nawet do najdalszych zakamarków, tnąc przestrzeń jak krajalnica do jajek. Dita cofnęła się aż pod ścianę i zacisnęła zęby. Krótki był jej tryumf i nowe, wolne życie. Małgorzata stała struchlała. Nasłuchiwała, jednak ze schowka nie dobiegał żaden dźwięk.

Wreszcie odstawiła ciężkie lustro, rozmasowała zesztywniałe palce i ostrożnie podeszła do drzwi. Sosnowe żaluzje były jasne i pachnące żywicą, niedawno zamontowała je w miejsce starych drzwi malowanych farbą olejną. Pomyślała, że szpary między deszczułkami nie były zbyt szerokie i, być może, nie uczyniły zbytniej krzywdy tej biednej dziewczynie zmienionej przez potwory. – Edyta? – szepnęła nie wiedzieć czemu. Cisza. Zawahała się. Dla własnego bezpieczeństwa powinna była wziąć świetlne działko, to, którym załatwiła tamtą wampirzycę. Cofnęła się cicho o krok i sięgnęła tam, gdzie powinna być broń. Nic. Pomacała nieco w bok, i jeszcze dalej… palce jednak natrafiały na gładką ścianę. Odwróciła się ku hakowi, który sama zamontowała – był pusty, absolutnie pusty – a potem spojrzała w stronę schowka. Drzwi były otwarte na oścież. Stała w nich Edyta – zniewalająco piękna i władcza, patrzyła na nią ogromnymi oczami i nic nie mówiła. Światło oparzyło skórę boleśnie, lecz nie śmiertelnie, a teraz zaczerwienienie nikło w oczach. – Pomyślałam – rzekła Dita – że straszna z ciebie suka. Małgośką aż wstrząsnęło. – Co takiego? – Jesteś też siostrą Dariusza, a skłonność do wampiryzmu bywa dziedziczna. Nie wiedziała, co na to powiedzieć. Czy była to groźba? Obietnica? A może obelga? Na wszelki wypadek zrobiła jeszcze krok w tył, chociaż doprawdy żadna ucieczka nie miała najmniejszego sensu. – Dlaczego nie płoniesz? – spytała. – Dowiem się, kiedyś się dowiem. Będę miała na to cholernie dużo czasu. Całe wieki – zaśmiała się perliście. – A jeśli Bóg da, ty dowiesz się również. Małgośka pobladła. – Przecież mnie zabijesz, prawda? – Nie, moja słodka oblubienico Chrystusa, nic z tego. – Wolno wyciągnęła przed siebie ręce i powiedziała, modulując Głos: – Chodź tu do mnie, no chodź, nie każ mi się więcej smażyć. – Nie. – Kolejny krok w tył. Małgorzata stała już całkiem blisko wyjścia, a nadzieja na ratunek nagle zakwitła jej w sercu. – I do tego stałaś się odporna na Głos. Bardzo mnie to cieszy. Ja też byłam. – Szeroki

uśmiech był straszny, ostre zęby nie zostawiały wątpliwości. A potem dopadła dziewczyny jednym długim susem, nie zważając na syk skóry. Twarz i ramiona piekły, ale goiły się zadziwiająco szybko. Małgośka przywarła plecami do drzwi, przyciśnięta ciałem wampirzycy. Tylko drewniana przesłona dzieliła ją od wolności. – Proszę – wyszeptała, zaciskając palce na krzyżu wiszącym na piersi. – Nie zmieniaj mnie. Ja… nie mogę. Nie mogę… Dita, pierwszy raz w życiu, zatrzymała się w pół drogi do odchylonego gardła. Nie wiedziała, czemu to czyni, było to sprzeczne z jej naturą i w jakiś niezrozumiały sposób łączyło się z błagalnym spojrzeniem szarych oczu… Ponownie otworzyła usta, ale ostatecznie zacisnęła tylko palce na wiotkiej białej szyi. Bezbłędnie wychwyciła moment, kiedy ofiara była na skraju omdlenia i wrzuciła ją do schowka. Czuła jak dłonie, tak dotąd niezawodne w chwili zadawania śmierci, teraz drżą. Słyszała, jak Małgośka osuwa się na leżankę, tę samą, na której ona dokonała przemiany, jak łapczywie łapie oddech i cicho płacze. Za oknem gasło dzienne światło, zalewając pokój powodzią czerwieni. – Wiedziałam, że Bóg ma mnie w opiece – usłyszała szept. – Że się zlituje, ochroni. – Jaki Bóg? – warknęła Dita. – Ja. JA! Milczenie. Chwilę potem za żaluzjami poruszyły się wargi. – Dziękuję. Powiesz… dlaczego? – Uznaj, że jesteś dla mnie jak indyk. – Co? – Indyk. Taki na Dziękczynienie. Jednego się oszczędza. – W Białym Domu. – Twój dom jest biały. – Usiadła na podłodze, wciąż roztrzęsiona. Ona, zawsze taka zimna i wyrachowana okazała… miłosierdzie. To było o wiele bardziej niepojęte niż regres i ponowna przemiana, budziło niepokój, zaburzało wewnętrzną harmonię. A może Ulryk miał rację i przemiana w człowieka, rzeczywiście uszkodziła jej mózg…? Potarła palcami skronie i wtem doznała olśnienia. Nie, wcale nie oszalała. Po prostu od samego początku widziała w Małgośce siebie – białogłowę sprzed wieków, jeszcze sprzed przemiany, ufającą Bogu i pełną wiary. Ścieliła się przed nią krótka, ale prosta droga: mąż, dzieci, rodzina. Wszystko, czego Dita pragnęła kiedyś. I chociaż teraz dziewczyna kryjąca się w schowku była samotna, mogła to zmienić, jeśli tylko chciała.

Kiedy słońce zniknęło wreszcie na zachodzie, Dita otworzyła drzwi wejściowe, wpuszczając wieczór. Chwilę patrzyła na pogłębiający się zmierzch, czekając, aż przestaną dygotać jej nogi. Teraz, kiedy rozwiązała zagadkę, była dużo spokojniejsza niż przed chwilą. Pomyślała, że musi znaleźć nowe lokum – z dala od miejsc, w których ostatnio mocno się naraziła. Gdzieś w domu Wiki leżały jej zwłoki, za garażem Małgośki był świeży grób, na plebani mogła ją rozpoznać ta gruba baba. Gdyby jakimś cudem Dariusz dowiedział się od siostry chociaż ułamka prawdy… lepiej, żeby wtedy jej tu nie było. Istniało takie miejsce, odludne, odcięte od świata i zapomniane. Kiedyś odwiedzała tam Mordechaja, nim uwięzili go Francuzi. Sięgnęła po torbę Małgośki, otworzyła suwak i wysypała zawartość. Błyskawicznie wyłuskała portfel, parę kosmetyków i jakieś drobiazgi. Wrzuciła to z powrotem i dorzuciła swoje rzeczy. Po chwili namysłu zawiązała na szyi apaszkę. Była taka miękka, ładna i pasowała do sukienki z głębokim dekoltem. – Wyjeżdżam, Gosieńko – zawołała niemal przyjaźnie. – Aha! I biorę twoje auto. – To mówiąc, zgarnęła kluczyki i wyszła z bagażem w noc. Wsiadła do samochodu i ruszyła przed siebie. Kwadrans później z ulgą wjechała w pierwszy podziemny tunel, opuszczając żałosne polskie drogi i przycisnęła pedał gazu. Jeśli chciała dotrzeć do celu przed świtem, powinna się spieszyć. *** To był szaleńczy bieg, nic z niego nie pamiętała. Zmysły stały się nieostre, poranione bose stopy nie bolały, a mokre ciało nie czuło zimna. Z perspektywy czasu mogłaby powiedzieć, że była w transie. Nogi poruszały się same, a umysł w niepojęty sposób znajdował drogę. Wreszcie dopadła krzaków i, cała drżąc, przyklękła. Dorian był nieprzytomny i bardzo wychłodzony, w bladym świetle księżyca wyglądał jak stygnące zwłoki. Przytknęła ucho do jego serca. Biło wolno i głucho jak w głębokiej fazie snu. – Żyje – usłyszała znajomy głos. – Nic mu nie jest. Nic… niebezpiecznego. Milena rozejrzała się nerwowo. – Sinsin? Pokaż się! Karzełek nabrał ciała. Siedział u stóp wampira i patrzył na nią nieprzyjaźnie. – Teraz to „pokaż się”. Teraz! – syknął. – Daruj sobie, nie ma czasu na fochy. Wokół pełno…

– Sinsin wie doskonale – przerwał jej wyniośle. – Dlatego pilnuje. Ukrywa. Zamrugała. – Co? – Nie „co”, tylko „kogo”. Panicza Doriana. Sinsin go odcieleśnia. Nie brzmiało to… zdrowo. – Ssiesz go i tyle – warknęła. – Pasiesz się jego energią. – Ale jest niewidoczny. Mało zauważalny. – Przez ciebie wyciągnie nogi. Zabraniam. Karzełek skrzyżował ramiona, wysunął bosą stopę i, patrząc dziewczynie w oczy, ostentacyjnie dotknął nią dłoni Doriana. Przez chwilę nic się nie działo, a potem błękitny blask przesunął się po skórze mężczyzny i wpełzł na nogę tulpy. Wampir rozmył się nieco w ciemnościach. – Nie. – Aż zakręciło jej się w głowie. – Nie rób tego. – Sinsin. Jest. Bardzo. Głodny. – Ty śmierdzący pokurczu! A jeśli umrze?! – Nie umrze. Sinsin wie, ile może. – Idzie tu horda! Są szaleni i bezlitośni. Nawet jeśli go nie zobaczą, to wyczują jego zapach…! Sinsin się zawahał. – Co panienka da w zamian? – Nie zatłukę cię kapciem – warknęła. – Idź stąd! Sio! – Panienka odwołała Sinsina. Już nie może mu rozkazywać. Co najwyżej – zaproponować układ. Milena nie czekała dłużej. Rzuciła się na Sinsina z pazurami i… upadła na kamienisty grunt. Próba uchwycenia tulpy przypominała łapanie wiatru. – Aaa! – zawyła wściekle. – Jak się ciebie pozbyć?! Cichy szelest za plecami zmroził ją nagle. Przez durnego karzełka przestała zwracać uwagę na to, co było najważniejsze – na zbliżające się wampiry. – Wiem, jak to zrobić – rozległ się kobiecy głos. Odetchnęła z ulgą, a serce wróciło z pięt do klatki piersiowej. Irina. Podeszła z Lwem tak blisko, że niemal stali za jej plecami.

– Rany boskie – jęknęła – myślałam, że to oni…! – Są niedaleko. Wiatr nam nie sprzyja – zauważyła wampirzyca. Nie wydawała się jednak zmartwiona, wręcz promieniała. – Szlag by to. – Milena położyła dłonie na ziemi, wychwytując drgania. – Osiemnaścioro z lewej – stwierdziła. Nie miała pojęcia, skąd to wie, ale była przekonana o słuszności tego szacunku. Irina popatrzyła na nią z uwagą – zwłaszcza na biust wychylający się z mokrego stanika i cienkie płótno oklejające nogi. – Chcesz? – spytała nagle, zdejmując kamizelkę. – Co? – Po prostu ją załóż. – Rzuciła blondynce może skąpe, ale jednak ubranie. Niezależnie od deklaracji, które składał jej facet, wolała, żeby nie kręciły się wokół niego półnagie panienki. Milena przyjęła dar z wdzięcznością. – Dzięki. – Zapięła się tak wysoko, jak to było możliwe – Mówiłaś… – Znacząco zerknęła w miejsce, w którym migotał Sinsin. – Odłącz go – powiedziała Irina. – Odłącz? I to jest ten sposób? – Stwierdzenie, że poczuła się rozczarowana, byłoby eufemizmem. Dorian blaknął i pilnie potrzebowała czegoś konkretniejszego. – A gdzie wtyczka? Lew zarechotał. – Może w tyłku? – zgadywał. – Fantastycznie. Jak tylko się obróci, szarpnę i będzie po kłopocie – warknęła. Nerwy miała w strzępach, nie kontrolowała nawet tonu. Karzełek aż się zachłysnął, oburzony. – Sinsin nie ma wtyczki…! Pożałuje panienka, że tak brzydko mówi. – Uuu! Ten gnojek się odgraża – zdziwił się Lew. – Sinsin nie jest gnojkiem. Jest tulpą klasy zero. Istnieje blisko dwieście lat. – Wstał, otrzepał fantomowe ubranie i nagle… urósł. Wampiry cofnęły się o krok. W jednej chwili przewyższył o głowę Lwa i zgęstniał. Miejsce, w którym stał, ugięło się pod jego ciężarem. – Jeszcze żadna tulpa nie żyła tak długo! Tyle nie doświadczyła! – Piskliwy głosik przeszedł w basowe tony, szyję i ręce pokryła sieć szarych żył i wystających ścięgien. Nie

wyglądał już groteskowo, ani ludzko. Budził… grozę. – Okej, jesteś wyjątkowy – zapewniła go polubownie Milena, oblizując wyschłe nagle usta. – Nie „okej”. Sinsinowi należy się… Co mu się należało, tego już nie usłyszeli. Z ciemności wyszły bestie. Pochylone, o lśniących szaleństwem oczach, głodne. Bił od nich znajomy zapach, który zdradzał, że rozpoczęły już polowanie. To była krew zwierząt, wampirów oraz jakiegoś człowieka. Ich wzrok magnetycznie ściągał Sinsin – wrzeszczący, puchnący w oczach i ignorujący nadciągające niebezpieczeństwo. Stał na pierwszym planie i chociaż nie wydzielał żadnej woni, skupiał uwagę jak żarówka w ciemnym lesie. Podeszły bliżej… jeszcze bliżej. I rzuciły się wszystkie razem. Sinsin obrócił się, zaskoczony, a jego obwieszona wampirami postać zakołysała się pod niespodziewanym ciężarem. Włożył wiele energii w to, by zagęścić swoje ciało i nie mógł tak po prostu się teraz rozproszyć. Nie od razu. Spojrzał w dół, na dzikie, wykrzywione szaleństwem istoty wgryzające mu się w ręce, uda i brzuch – i nie wiedział, co robić. Miał je… posprzątać? Czy może wypielić?! Właśnie tym zajmował się na co dzień…! – Na co czekasz? – wrzasnęła Milena. Zasłaniała sobą Doriana, ale na dłuższą metę ta strategia nie była przydatna. – Walcz! Zamrugał rozpaczliwie. – Sinsin umie tylko… ssać. – To ssij, do kurwy nędzy! – Lew rozorał pazurami najbliższego napastnika. I jeszcze jednego. Stał tyłem do Iriny, która miotała włosami jak tasakiem. Z prawej nadchodziła kolejna horda. W ostateczności mógł wezwać nawigatora. Ale, na litość boską, żaden Stworzyciel nie powinien oglądać tego, co tu się działo! Sinsin przymknął oczy i zassał wampiry, które go dotykały. To była silna energia, skondensowana, nieużywana od wieków. Miotające się stworzenia zmiękły na nim jak szmaty i opadły cicho na ziemię. – Dobrze! – pochwaliła go Milena. – Bardzo dobrze! Sinsin stał bez ruchu, porażony swoim czynem. Nie wolno mu było atakować wampirów. Postąpił wbrew zasadom, przeciw wewnętrznemu kodeksowi. Ten imperatyw był głęboko zakorzeniony, piekł go i napawał przerażeniem. – Rusz dupę – warknął Lew – i bierz się za tych z prawej.

Sinsin skulił się jak przekłuty balon. Znów był malutki i jakby… półcielesny. – Nie! – krzyknęła Milena. – Bierz ich! Bierz! Jednak Sinsin nie słuchał. Coś w nim pękło. W ostatnim drgnieniu zrobił to, co zawsze, kiedy rzeczywistość umykała jego zmysłom – rozproszył się jak mgła i zniknął. Jedyna korzyść była taka, że przegnał hordę i dał im trochę czasu. – No super. Ten wie, kiedy strzelić focha! – warknęła Milena. Złapała Doriana i przerzuciła go sobie przez plecy. – Tam! – wskazała kierunek. – Idziemy do gniazda. Ruszyli ramię w ramię. Milena niosła nieprzytomnego wampira, Irina biegła na przedzie, a Lew zamykał skromny pochód. – Ilu ich padło? – spytała Milena. Lew zrobił szybki rachunek. – Ja zdjąłem trzech, Irina jednego, a pokurcz ośmiu. Chyba ranili się też nawzajem, może kilku zginęło. – Gawryluk zatłukł sześciu – przypomniała Irina. – W sumie… całkiem niezły wynik. – W gnieździe było ich dziewięćdziesięciu trzech – poinformowała Milena. – Ja pierdolę – jęknął Lew – kroi się ciężka noc. – Lwie… trochę kultury – pouczyła go Irina. Wampir drgnął, słysząc ton napomnienia i pomyślał, że właśnie do tego prowadzą nieroztropne wyznania. *** Pierre podrygiwał nerwowo. Nic nie szło zgodnie z planem, totalna amatorszczyzna. Najpierw ta heca z Catherine, potem strata Victora (ciekawe, kto im teraz zapłaci?!), a teraz to wyczerpujące czekanie. Nie był w stanie przewidzieć zdarzeń nawet na kilka minut na przód. Dlaczego, na przykład, te oszalałe wampiry w ogóle ich nie atakowały? Owszem, rozszarpały przynętę i wyssały ją do cna, ale potem – gdzieś sobie poszły…! Tylko jakaś garstka krążyła po okolicy. Po jego gorących naleganiach niewielki oddział rezydentów ujął szóstkę maruderów. Pacjenci nie stawiali oporu i nie byli agresywni, na wszelki wypadek podano im jednak silne środki usypiające. Po wszystkim odstawiono ich bez problemów do izolatki w opuszczonej części szpitala. A reszta? Gdzie pozostałe osiemdziesiąt siedem?

– Co się z nimi stało? Gdzie są? – rzucił wreszcie pytanie. Christian chrząknął wstydliwie. – Boją się. Pierre się pohamował. Rzeczywiście, może i są szalone, ale przecież nie głupie. Uśmiechnął się chełpliwie. – Ma się rozumieć. Poznali, że jest tu wyszkolony oddział. Christian potrząsnął głową. – Nie o to chodzi. – Nie? – Widzisz… – Christian ostrożnie formułował wyjaśnienia – nasz ojciec przez wieki był niezwykle cenionym specjalistą w dziedzinie bólu. Swą wiedzę zawdzięczał studiom, które… – rozłożył dłonie, nie wiedząc, czy w ogóle powinien zdradzać szczegóły związane z leczeniem. To, co działo się w gnieździe, zostawało w gnieździe. – Mów prosto – mruknął Nicolas. – Tak? To sam mów! Nicolas wsadził ręce do kieszeni i zadarł brodę. – Krótko. Nikt nie zna się na bólu tak jak my. Ci, którzy są niebezpieczni, doskonale o tym wiedzą. To dlatego trzymamy ich w ryzach. Pierre zacmokał. – Niedobrze. Rozleźli się jak robactwo. Wolę nie myśleć, co będzie, kiedy dotrą do osad. – Noc nie trwa wiecznie – zauważyła Lilien. – A wtedy… wyjdziemy na słońce i zajrzymy w każdą dziurę. – Słucham…? – Wypijemy krew chodzącej za dnia. Już to ustaliliśmy. – Jak na jakiś sygnał pokazali mu fiolki pełne gęstej cieczy. Próbkę pobrał Christian, kiedy tylko dziewczyna opuściła salę spaleń i teraz błogosławili go za zapobiegliwość. – Zadziała? – Na nas tak. – Lilien obciągnęła śnieżnobiały fartuszek. Była całkiem apetyczna i przypominała Pierrowi dawne dobre czasy. – No to spoko – rozluźnił się. – Zadekujemy się w waszym gnieździe i poczekamy do świtu.

Lilien zadrgała warga, jakby poślizgnęła się na czymś wyjątkowo parszywym. – Nie. Uratujemy tylu pacjentów, ilu się da – oznajmiła, zawiązując mocniej czepek. – Są pod naszą opieką. Rozumiesz? Pierre poszarzał na twarzy. – Nie jesteście normalni. – Nerwowo rozejrzał się po okolicy, szukając wejścia do gniazda. Jedno było gdzieś w okolicach rumowiska. – Czy te podziemia są rozległe? Christian pokręcił głową. – Nie radzę schodzić na dół. Skąd pewność, że wyszli wszyscy? – Mamy się bać? – prychnął. – Bardziej przydalibyście się w terenie – zasugerowała Lilien. I nagle zrozumiała motywację Pierre'a. Spojrzała na niego z pogardą. – To najemnicy. Nie ruszą z nami za darmo. – Zdziwiona? Z tego żyjemy – wyjaśnił sucho. – Gwarantuję wam powrót i pięć litrów krwi chodzącej za dnia – zaoferował Christian. – Jeśli pójdziecie przodem. Pierre się zastanowił. – Ta krew nie działa na wszystkich. I ma wadę. – Jest szkodliwa tylko w dużych ilościach. – Wada to wada. – Ale nikt o tym nie wie. Pierre wahał się przez ułamek sekundy, ale podjął już decyzję. To była dobra oferta, a on miał swoje wejścia na czarny rynek. – Przyjmę zlecenie, jeśli dostaniemy jakąś broń. – Skinął dłonią, a za nim stanęły karnie trzy silne, wyszkolone wampiry. Nie były zbyt lotne i ani w ząb nie znały niemieckiego, ale rozróżniały najważniejsze słowa – jak „przyjmę zlecenie” – które właśnie padły. Christian wyszczerzył zęby. – Nie będziecie zawiedzeni. Zbrojownia, na szczęście, nie łączy się z resztą podziemi. Lilien chrząknęła. Został jeszcze jeden ważny szczegół. – A co z nim? – Palec wskazywał leżącego Ottona. Mężczyzna wciąż trwał w katatonii i śmierdział człowiekiem. – Nie możemy go zabrać na akcję. – A co proponujesz? – odpowiedział pytaniem. W głosie zabrzmiały proszące tony, co było perfidną manipulacją. Lilien uwielbiała walczyć starą bronią, a tylko taka nadawała się teraz

do użytku. – No dobra, zostanę – jęknęła. Nareszcie coś się działo na tym odludziu, a ona, jak zwykle, miała siedzieć w kącie. Za jej plecami pokazała się Ester, pielęgniarka. Była opanowana i bardzo silna, nawet jak na wampirzycę. Odzywała się tak rzadko, że mało kto znał brzmienie jej głosu. Położyła palce na ramionach Lilien i spojrzała ponuro w oczy Christiana. – Dobra – mruknął. – Dbaj o nich. I miej oko na pacjentów. Ester rozpłynęła się w uśmiechu i uniosła ciało Ottona, jakby to była poranna gazeta.

Rozdział 23 Dita zatrzymała samochód na osłoniętym drzewami parkingu i spojrzała w noc. Las był cichy i przyjazny, czuła jednak rosnące napięcie, jakby miało zdarzyć się coś nieuniknionego. Coś związanego z przeznaczeniem, takim przez duże „P”, coś, co właściwie już się dokonało w czasoprzestrzeni i teraz tylko miało wypełnić w realnym świecie. Żyła wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że wydarzenia, te istotne, wpływające na bieg istnienia, rozprzestrzeniają się w czasie jak fale – w przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. I teraz właśnie miała poczucie takiej chwili. Wysiadła, zarzuciła torbę na ramię i ruszyła na północny-wschód przez gęstniejącą ciemność. Większość drogi przemierzyła leśnym traktem, ale były odcinki, kiedy wręcz przedzierała się przez chaszcze – wciąż na obcasach i w sukience. Zirytowana, zdjęła buty i wrzuciła je do torby. Teraz szła, trzymając w garści suto marszczoną spódnicę jak kiedyś przed stuleciami. Wzdrygnęła się mimowolnie. Chłód i wilgoć ziemi, którą dotykała bosymi stopami potęgowały w niej wrażenie zawieszenia w czasie, jakby podążała po jakiejś dziwacznej spirali do punktu, z którego nie ma odwrotu. W oddali wyczuła na drodze jakieś poruszenie, minęło jednak jeszcze sporo czasu, nim dziwny sygnał się ponowił. Zatrzymała się, zaintrygowana. Na ścieżce leżał skrwawiony strzęp spowity płótnem. Wyglądał, jakby ktoś wpił się pazurami i gwałtownym ruchem wyrwał kawałek ciała. Przyklękła, podniosła go i powąchała. Ofiarą był wampir, nie miała wątpliwości. Odstawiła torbę i rozejrzała się czujnie. Nie była sama, o nie. Z naprzeciwka zbliżała się pochylona postać, po prawej, między drzewami, mignęła zszarzała biel. Dita wytężyła wzrok. Widziała już takie giezło. Przed laty miał je na sobie Mordechaj, kiedy w pobliskim gnieździe był pacjentem. Uniosła się z kolan. Nie bała się szaleńców. Byli jej bliscy. Umysł, który wyzwolił się z pęt, był bardziej twórczy i pełniej odbierał rzeczywistość. Wychylał się poza ramy materii, widział niewidzialne, czuł niewyczuwalne. Przekraczał bramy śmierci. – Jestem Dita – powiedziała cicho. Głos nie powinien być zbyt natarczywy, ruchy – zbyt gwałtowne. Ciemne postacie się zatrzymały. Zamarła w powitalnym geście i wtedy w krąg księżycowego światła wszedł młody chłopak. Twarz spływała mu krwią, gęste krople kapały – kap, kap. Wysunął ku niej ręce i szepnął: – Śniłem o tobie… – Zbliżył się na drżących nogach. Duszę miał przeżartą na wylot,

chorą, wypaloną i pustą. – Czy mnie zbawisz? Uratujesz? – Tak, dziecinko – szepnęła, kładąc mu dłonie na skroniach. – Tak. – Z cichym chrzęstem przekręciła głowę i jasna czupryna opadła na ramię pod nienaturalnym kątem. Ciało chłopca się zachwiało, ale nim upadło, chwyciła je w objęcia. Z ciemności wysunęła się kolejna postać. Starsza kobieta o siwej, trzęsącej się głowie i przeraźliwie długich paznokciach była unurzana we krwi aż po łokcie. Patrzyła na Ditę z nabożnym zachwytem. – Ty… lśnisz – wybełkotała po węgiersku. Wampirzyca delikatnie złożyła ciało chłopca na trawie i spojrzała ku niej ze smutkiem. To była kiedyś wielka pani na zamku, żądna wiecznej młodości. By ją zachować, kąpała się we krwi dziewic. Zmieniła się zbyt późno, by cieszyć się młodym ciałem. – Erzsébet? – O, Edith! – Kobieta, łkając, uklękła u jej stóp. – Tak ciężko żyć… – Ile lat tu byłaś? – spytała cicho Dita, przechodząc na węgierski. – Mówią, że osiemdziesiąt trzy. Ale przedtem więzili mnie w dwóch innych gniazdach, długo, bardzo długo. – Nie potrafisz umrzeć sama? Kobiecie opadły ramiona, skuliła się jak zaszczute zwierzę. – Nie mam w sobie siły – wyznała. Dita uniosła ją z klęczek. – Jak chcesz zginąć? Oczy Erzsébet błysnęły. – Pięknie. Godnie. I szybko. Dita błyskawicznie wysunęła zęby i rozdarła jej gardło. – Pięknie, godnie i szybko – powtórzyła. A potem piła aż do utraty tchu. *** Wampiry podchodziły tuż do granicy, którą wyznaczała z jednej strony rzeczka, a z drugiej – pas gęstych jeżyn, i wciąż atakowały. Ziemia była wilgotna od krwi, ale nie przestawały. Lew był zmęczony, nawet oddychał z trudem. Wysunął się na pierwszą linię i walczył, jak kiedyś, gołymi rękami. Obok, nieustępliwie, broniły swego życia kobiety. Irina

porzuciła wymyślny styl, dobry na pokaz, i skupiła się na skuteczności działań. Żadnych kretyńskich półobrotów, podskoków i bojowych okrzyków zdradzających zamiary. Była szybka i zwinna, i teraz wykorzystywała swe atuty w stu procentach. Milena pilnowała Doriana. Kiedy zbliżał się jakiś napastnik, wyskakiwała z ukrycia, uderzała w jakiś szczególnie czuły punkt i cofała się na swoje miejsce. Z niezrozumiałych powodów była najczęstszym obiektem ataków i Lew nie wróżył jej sukcesu, jeśli wciąż będzie chronić nieprzytomnego wampira. Nieoczekiwanie Milena zmieniła strategię. Przywarła do ziemi i teraz, kiedy ktoś nadchodził, dopadała odsłoniętych łydek i cięła je, przerywając ścięgno Achillesa. Wampiry ścieliły się jak zboże. Lew skinął głową, zadowolony, lecz wtedy dostrzegł zaskakującą zmianę. Dziewczyna przemieszczała się po trawie niepokojącym, wężowym ruchem – szybciej niż kiedykolwiek, oczy lśniły jej w ciemnościach żółtawym blaskiem, długi język smagał twarze ofiar. Po plecach przeszedł mu dreszcz. Oszalałe wampiry cofnęły się, a kiedy usłyszały przeraźliwy syk, umknęły w popłochu. Milena drżała, śmiertelnie wyczerpana, a kiedy jej wygląd wrócił do normy, wstała z kolan i przeszła kilkumetrowy odcinek do Doriana tak wolno, jakby przemierzała zaspę. Mężczyzna wciąż leżał bez świadomości, ale nie był już tak przeraźliwie zimny. – Co? – warknęła, widząc, jak jej się przyglądają. Lew wytrzeszczał oczy, Irina kryła się za nim, spłoszona. – Coś nie pasuje? – Pasuje, wszystko pasuje – zapewnił ją Lew. Głos uwiązł mu w gardle. Nie powinien komentować jej zmian. Nie teraz. Wtem uniósł czujnie głowę. – Ktoś się zbliża. Kilka osób. Dłuższą chwilę trwali w całkowitej ciszy. – Znowu. Jakby druga grupa. – Może pogoń? Kroki są miarowe i z tego samego kierunku – zauważyła Irina. Milena spojrzała w stronę płynącej wody. Na drugim brzegu stał Nicolas. Za nim, z mroku wyłonił się Christian i dwa wampiry, których imion nie pamiętała. – No, nareszcie! – zawołała po niemiecku, kiwając na nich. – Chodźcie, chodźcie, zapraszamy. Wampiry przesadziły rzeczkę jednym susem. – To Nicolas, Christian oraz… – Dłoń zawisła bezradnie w powietrzu. – Cyrus i Ian – podpowiedział Nicolas. – No właśnie. – Odwróciła się do swych towarzyszy. – To Lew i Irina. Znacie niemiecki?

Lew chrząknął, nieszczególnie zachwycony. – Niestety. Pełno się tu tego pałęta od niepamiętnych czasów. Christian wysunął zęby. To on był na swoim terenie. Prusy Wschodnie należały do nich od wieków. Milena uniosła dłonie w pokojowym geście. – Sądzę, że podyskutujecie sobie o tym w innym czasie. Poza tym, obecnie to polskie ziemie. Błąd. Po tej pojednawczej wypowiedzi spojrzeli na nią nienawistnie i Niemcy, i Rosjanie. – Świetnie – syknęła. – Czyli się obrażamy, a ci popaprańcy nas rozszarpują. Doskonały plan. Gratuluję. Irina położyła dłoń na ramieniu Lwa. – Odpuść – szepnęła po rosyjsku. – Nie trzeba. Obie strony dość niechętnie uciekły wzrokiem w bok, co znaczyło, że przyjmują rozejm na czas walk ze wspólnym wrogiem. – Gdzie Otto? – zreflektowała się Milena. – Bezpieczny – zapewnił ją Christian. – Żartujesz?! – Nie wiedzieć czemu, obudził w niej histeryczny niepokój, niemal taki sam, jak obawa o życie Doriana. – Jak można być bezpiecznym w taką noc?! – Jest zamknięty w zbrojowni. Z ochroną. Czy ktoś mi wytłumaczy, dlaczego tu tyle krwi? – Uniósł nieco prawą nogę. But był mokry i czerwony aż po sznurowadła. – A jak myślisz? – Lew nie krył złości. – Te bestie omal nas nie pożarły. – Zginął ktoś? – zaniepokoił się Nicolas. – Mój człowiek. Gawryluk. Świetnie wyszkolony nożownik. Wierny i lojalny – dorzucił z goryczą, by podkreślić ogrom straty. – Czy zginął któryś z pacjentów? – sprecyzował pytanie Nicolas. – Dwudziestu dziewięciu – poinformowała go zwięźle Irina. – Jest też sporo rannych. – Niedobrze. To dla nich taka trauma – zmartwił się Nicolas. – Och, jak mi przykro – Irina była wściekła. – A mogliśmy dać się rozszarpać…! – Gdzie ciała? Milena machnęła dłonią. – Wszędzie. Lezą za nami jak za światłem. – To twój zapach – zauważył Christian. – Już podczas przyjęcia chciałem ci powiedzieć,

że masz wyjątkowo silny wabik. A w naszym gnieździe leczyliśmy głównie mężczyzn. Milena poczerwieniała. – Nie zauważyłam, żeby okazywali mi tego typu… zainteresowanie. Raczej chcieli mnie zabić. – W końcu są nienormalni. – Christian wzruszył ramionami. – Przykro mi, panienko, ale zaczniemy od wygaszenia twojego zapachu. Niepotrzebnie ich denerwuje. Milena bez słowa stanęła na brzegu rzeczki, zdjęła pożyczoną kamizelkę i zaczęła smarować się szlamem. Świetnie. Po prostu ekstra. Faceci wariują na jej widok. Poprawka – kiedy czują jej zapach. – A teraz druga sprawa. – Christian wyjął z kieszeni coś w rodzaju kołatki. – Oszacujmy, ilu ich zostało. Odstawiliśmy już dziewiętnastu pacjentów, plus waszych dwudziestu dziewięciu, to razem… czterdziestu ośmiu. Trzeba zatem przyjąć, że na wolności jest… – Drugie tyle – podpowiedziała Irina. – Dokładnie czterdziestu pięciu. Nie wszyscy są niebezpieczni. Ci schowają się i nie będą na nikogo napadać. Pozostali są warunkowani na ten dźwięk. – Potrząsnął kołatką, wydając całkiem przyjemne klekotanie. – Kojarzy im się z bólem. Niewysłowionym bólem. Niektórych powinno to zatrzymać, resztę trzeba będzie zabić. Lew spojrzał na niego półprzytomnie. W ciągu dwóch godzin zatłukł pokaźną liczbę sfrustrowanych pacjentów, jeszcze więcej ranił. Tęsknił za czymś efektywniejszym niż pazury i zęby. – Może jeszcze maestro nam zdradzi czym? – Niestety, paralizatory nie działają. Zostaje nam tylko to. – Skinął na swoich. – Panowie…! Ian, niski, krępy wampir zdjął plecak i błyskawicznie poukładał na ziemi miecze, topory i pałki. Cyrus rozłożył obok zawartość swojego bagażu, uzupełniając arsenał o rewolwery i pistolety. Broń palna pozbawiona była elektronicznych wspomagaczy, ale z pewnością była skuteczna. – No, i to rozumiem – rzekł Lew niemal wesoło. – Więc do roboty – Christian zatarł dłonie. Noc, która zapowiadała się tak koszmarnie, nabrała nowych barw. ***

Dita szła przez las z uniesioną głową, wolno i majestatycznie. Skóra lśniła jej dziwnym blaskiem, dłonie drżały, oczy przeszywały ciemność dalej niż kiedykolwiek. Była otumaniona krwią i chciała więcej, dużo więcej. Rozpalona tym pragnieniem wysłała w przestrzeń wezwanie, które rozbrzmiało w chorych umysłach, niosąc cudowną obietnicę. Przed nią pojawiła się polana z olbrzymim głazem pośrodku; wokół leżały mniejsze kamienie, jakby ktoś bardzo starannie je poukładał. Hipnotycznie wstąpiła w krąg, stanęła na skałce i rozorała pazurami piersi. Trwała tak bez ruchu, z uniesionymi ramionami, a z dala, niespiesznie, zbliżały się bestie. Szły jak po sznurku, bez obaw, garnąc się do niej jak do misy pełnej najsłodszej krwi. Była taka jak oni – zła i zepsuta do cna, a jednak oczyszczona w jakiś niepojęty sposób. Też tak chcieli, marzyli o takim ukojeniu. Dita opuściła ręce. Wokół stały cicho istoty o poszarpanych duszach, pławiące się w zimnym świetle księżyca. Nie zostało w nich nic z człowieczeństwa, wampirze ciała niepotrzebnie przedłużały im żywot. Rozczapierzyła palce i zatrzepotała dłońmi jak wachlarzami. Ruchy stały się płynne, bose stopy wystukiwały rytm. Była jak Pani Stworzenia, wspaniała w swej poświacie, zdolna wyszarpnąć życie skinieniem białej dłoni. Zatoczyła rękoma krąg i zassała to, co w nich zostało: całe szaleństwo, cierpienie i nienawiść. I chociaż osuwały się martwe – jeden po drugim – wiedziała, że niesie im wybawienie. Wreszcie na trawę upadł ostatni, a ona poczuła, jak ich ból wypełnia ją do ostatka, jak dusi i pali jej duszę. Jak chyboce się na skraju obłąkania. To było straszne, nie taki był jej zamiar. Opadła na kolana i przytuliła się do zimnego kamienia, żeby zaznać choć odrobinę ochłody. Nie pomagało. Ogień trawił ją od środka, jakby stała w słońcu. Zawyła przeraźliwie i raz jeszcze przywarła do głazu. I wtedy nagle zgasł księżyc, pogrążając las w całkowitej ciemności. Zapadła cisza miała w sobie coś ze śmierci. Dita uniosła głowę, a jej oczy rozjarzyły się czerwienią. Nie była już człowiekiem, nie była też wampirem. Konglomerat szalonych dusz stworzył nową jakość: okrutną, niszczącą i do głębi złą. *** – Ciemno. – Irina rozejrzała się czujnie. – Czy dziś jest zaćmienie? – Nie. – Lew był tego pewien. – To tylko chmury. Ale ta cisza… Ona jest niepokojąca.

Podzielili się na trzy zespoły. Oddział Pierre'a namierzał i zaganiał chorych w wybrane miejsce, personel szpitalny obezwładniał ich i otumaniał lekami, a Lew i kobiety odtransportowywali pacjentów do gniazda. Z pierwszą partią zabrano Doriana – wciąż był sztywny jak deska i nieprzytomny, a teraz wolno zbierała się następna grupa. Lew sprawdzał właśnie więzy pojmanych, kiedy las nagle zamilkł. – Rzeczywiście, nie słychać ptaków – odezwała się Milena – komarów, żab… Nie, żeby mi brakowało komarów, ale to dziwne. Nic nie słychać. Blady księżyc częściowo przedarł się przez warstwę chmur, ale między drzewami wciąż panowała ciemność – gęsta i nieprzyjazna. Niepokój był wręcz namacalny. Przeszli kilka kroków, gdy nagle pod stopami zachrzęściły martwe owady. Pobledli i nie pragnęli iść dalej. – Czujecie to? – Lew strzelał nerwowo wzrokiem. Jeszcze nie było nic widać, ale coś zbliżało się nieuchronnie. – Chłód – szepnęła Irina. W twarze uderzył ich nagły podmuch, jakby znad jeziora nadciągała burza. Wstali, czujni, i słuchali, napięci jak struny. Z oddali dobiegł ich ni to jęk, ni skarga. – Człowiek – szepnęła Milena. – Wampir – poprawiła ją Irina. Wszyscy drgnęli. – I jeszcze jeden. – Stłumiony krzyk był tak przerażający, że unosił włoski na karku. A potem usłyszeli zbliżające się kroki, bezładny tupot wielu nóg. – Uciekają. W naszą stronę – powiedział Lew. Kto biegł? Oszalałe wampiry? Pościg? Jacyś zagubieni turyści? Przed nimi, jak forpoczta, przemknęły spłoszone zwierzęta. Milena oblizała wyschnięte wargi. – Mam złe przeczucia – wyszeptała. – Co je tak przeraziło? – To, co ich. – Lew wyciągnął przed siebie dłoń. Był najwyższy i z oddali ujrzał zbliżających się mężczyzn – jeden w światłoszczelnym supernowoczesnym kombinezonie i trzech w ubraniach, które były niemodne od wieków. Poruszali się bezładnie, w panice, tak, jak się ucieka, by chronić życie. Nie nieśli broni. Nawet jeśli trzymali ją przed chwilą, teraz mieli wolne ręce, które odgarniały krzaki i pomagały balansować, kiedy potężnymi susami przesadzali przeszkody. Gdy byli na odległość głosu, Lew machnął do nich.

– Hej! Tutaj…! – Uciekajcie! – wrzasnął Christian. – A pacjenci? – JUŻ! – Ten krzyk i zerknięcie przez ramię zadecydowały. Christian potknął się o wystający korzeń i wywalił jak długi. Impetem uderzenia szurał chwilę po trawie, wreszcie trzepnął boleśnie głową o pień. Wszystko trwało ułamki sekund. W ciemności zajaśniała kobieca postać. Była boso, w sukni, z apaszką fantazyjnie zawiązaną pod szyją. Chłoszczące gałęzie zmierzwiły jej ciemne włosy i nadwyrężyły delikatny materiał, ale nawet tego nie zauważała. Wysunęła przed siebie dłoń, a kiedy jej spojrzenie spoczęło na Christianie, ten wyprężył się i zgasł jak zdmuchnięta świeca. Pozostali patrzyli na to w osłupieniu. Kobieta stanęła nad nim i zassała całą energię, zostawiając tylko wyschnięte kruche zwłoki. Wytrzeszczyli oczy. Wciąż gapili się, nie mogąc przestać. Kobieta sunęła dalej, szukając kolejnej ofiary. Wygięła chciwie usta, a wtedy Nicolas, który biegł ostatni, zakołysał się, uchwycił potężnego pnia i osunął na ziemię. – Nie – wymamrotała bezgłośnie Milena, bojąc się tego, co nastąpi. Nad wodą zawył któryś z szaleńców, jakby przytakiwał jej myślom. Kobieta uniosła głowę, tracąc zainteresowanie zdobyczą, i wtedy ujrzeli jej oczy. Nie były srebrzyste jak u wampirów ani czarne jak u Familiantów, ani żółtawe jak u Stworzycieli. Lśniły w ciemnościach czerwienią jak dwa ognie z otchłani. Dwa wampiry minęły ich w popłochu, lecz oni wciąż nie uciekali. Niepotrzebnie wychwycili jej spojrzenie, to był śmiertelny błąd. – Lew – wyznała płaczliwie Irina – nie mogę się ruszyć. Lew skapitulował. W obliczu zagrożenia wysłał sygnał do nawigatora z prośbą o pomoc. Nadaremnie. Coś go zagłuszało, jakby inne źródło, dużo potężniejsze, nadawało swój zew. Mógł zrobić tylko jedno. Z wysiłkiem uniósł rękę i ujął jej dłoń. – Jestem z tobą, kochana. Kobieta w sukience dotarła nad strumień, miarowym krokiem zbliżyła się do grupki pacjentów. Ożywili się na jej widok, mimo przyjęcia potężnych dawek medykamentów. Coś bełkotali z nabożeństwem, śliniąc się i płacząc. Chyba byli… szczęśliwi. Chwilę potem padli na ziemię, a ona gładziła swoje policzki, jakby obmywała się w ich duszach. Z piersi wydobył się

urywany oddech z nutą sytego westchnienia. I wtedy spojrzała ku nim. – O Boże – wyszeptała oszołomiona Milena. – Dita?! Kobieta drgnęła, zaskoczona i chyba wypadła z transu. Czerwone oczy przygasły jak tlący się knot. – To ty. – Wsunęła długie palce w zmierzwione włosy i przekrzywiła głowę, jakby pod takim kątem widziała lepiej. Nie wyglądała jak na herbatce u Wiki. O nie. Blada twarz zastygła w upiornym grymasie – władcza i nieobliczalna. Niepotrzebnie się odzywałam, pomyślała Milena. Dita zbliżyła się i ujęła w dłonie jej umazane szlamem policzki. – Przecież spłonęłaś? – Prawie – odparła drżącym głosem. – Nie trzeba było wracać z tamtej strony. Milena zadygotała w zimnym uścisku. – Ciii, nie bój się. – Pocałowała ją w czoło delikatnie i czule. – Tak będzie lepiej. Tu każda chwila zbliża cię do nicości. Chciała zaprotestować, wykrzyczeć, że się nie zgadza. Ale milczała. Spojrzenie czerwonych oczu paraliżowało ją i tłamsiło każdy przejaw woli. Dita ścisnęła jej czaszkę, zimny dotyk stał się lodowaty. Milena drgnęła i szarpnęła się w tył, przełamując hipnotyczny bezruch. Desperacko szukała jakiegoś punktu zaczepienia, czegokolwiek, co mogłoby skłonić tę szaloną kobietę, by odstąpiła od mordu. – Pola się wścieknie, jak się dowie – wydyszała. – Pamiętasz, że jest moim Cieniem? Ramionami Dity wstrząsnął krótki, urywany śmiech. Po pierwsze, zabijając Milenę, zrobiłaby Poli przysługę, po drugie… – Nie ma już Poli – wyznała radośnie. – Nie ma Wiki… i wielu, wielu innych. A ty do nich dołączysz. Zaraz. Milena oddychała z trudem. Krótki dotyk zimnych dłoni wyczerpał ją bardziej niż wielogodzinna walka. – Nie jesteś ponad prawem. Jest wampir, który cię stworzył, jest przywódca gniazda… Dita potrząsnęła przecząco głową, a jej oczy ponownie rozbłysły czerwienią. Położyła dłoń na zranionej piersi. Końce apaszki zachrzęściły cicho, stwardniałe od krzepnącej krwi. – Nade mną nie ma nikogo.

– Proszę – szepnęła żałośnie. – To twoje ostatnie chwile, a ty skamlesz – zauważyła z niesmakiem. A potem zacisnęła palce na pobladłej twarzy Mileny i zaczęła wysysać z niej życie. Jasnowłosa dziewczyna poczuła zimno tak przejmujące, że aż paliło. Tak pewnie wygląda lodowe piekło, pomyślała jeszcze i w tym momencie jej umysł odpłynął, ustępując Marii. Twarz nagłym skurczem przyjęła inny kształt. Z zakamarków pamięci wyłoniła się niemiecka wieśniaczka i spojrzała w czerwone oczy. Zaskoczona Dita drgnęła. Zimne dłonie mimowolnie poluźniły chwyt. Milena wyrwała się ze śmiertelnych objęć i rzuciła do histerycznego biegu, na oślep, byle dalej. Przebiegła raptem kilka metrów i poczuła jak nogi jej ciążą. Odwróciła się. Dita kroczyła za nią, niezadowolona. – Ty głupia dziewucho, to dla twojego dobra! – Chcę żyć! – Wzrokiem prześlizgnęła się po struchlałej Irinie ściskającej dłoń Lwa. Nicolasie kulącym się pod drzewem. I ciele Christiana. Wszyscy chcieli żyć. – Będziesz szczęśliwa – obiecała czerwonooka, kładąc dłoń na ciele Mileny. Tym razem wstrząs był silniejszy, a chłód przeniknął serce tak szybko, że oczy zaszły jej łzami. Ujrzała bezkresną biel, która rozpuściła świat w jednej chwili. Z ust wysunął się mglisty obłoczek – niewidoczny i wonny, a potem, nagle, pierś dziewczyny uniosła się gwałtownie i zassała go z mocą. Otworzyła powieki i ujrzała nad sobą Ditę. Proste, ciemne włosy trwały zamrożone w ruchu, tak samo jak krople śliny tryskające z ust. Czerwone oczy patrzyły w jeden punkt, skóra lśniła niebieskawym blaskiem. Esencja jej duszy była jak kryształ, wystarczyło dotknąć w odpowiednim miejscu, stuknąć w czułe miejsce, by rozsypała się jak szkło. Przyglądała się temu miejscu, zadziwiona, wreszcie uniosła dłoń i wykonała jedno, precyzyjne uderzenie. Postrzegła naraz kilka rzeczy. Po pierwsze – jej dłoń była fantomowa i przenikała ciało. Po drugie – nie była ludzka. Po trzecie… Och. Ten drobny cios zadziałał. Błękitna poświata zgasła w absolutnej ciszy, czerwone oczy straciły blask i tylko przez chwilę patrzyły półprzytomne i szklane. A potem Dita opadła na ziemię jak suchy liść. Miała lekko rozchylone usta, zamarłe w wyrazie zdumienia, jakby mówiła: nie tak miało być… Milena zakołysała się na nogach. Jej ciało przenikał przeźroczysty kształt o łuskowatej skórze. Był jak powidok, a jednocześnie zaskakująco realny. Potoczyła wzrokiem po zdeptanej

trawie, wciąż czerwonej od krwi. Czuła, widziała i postrzegała tak odmiennie, że aż kręciło jej się w głowie. Zapachy, dźwięki, kolory i emocje miały gdzieś wspólny mianownik, niektóre współgrały ze sobą, inne były jak kłęby chaosu. Wychwyciła spojrzenie Lwa – jego szok miał brudnożółty kolor z domieszką klejącego, duszącego zapachu. Patrzył na nią znad ramienia Iriny, którą trzymał w objęciach, jakby także jej dusza miała się rozprysnąć. Dziewczyna przygasła, najwyraźniej jej świadomość umknęła, niezdolna wytrzymać napięcia. Milena zrobiła głęboki wdech… pierś uniosła się gwałtownie, a szarawa skóra nabrała masy i żywego koloru. Świat wrócił na swoje miejsce, tylko ona nie była już taka jak przedtem. Czuła w sobie Kho-a-khun – silniej i bardziej dojmująco niż kiedykolwiek Marię. – Jak to zrobiłaś? – wydyszał Lew. – Jeszcze nigdy… nigdy… – Co widziałeś? – spytała. Była ciekawa, ale nic ponadto. Położył na trawie omdlałą Irinę i zbliżył się o krok. Dalej nie śmiał. – Robiłaś, to co Oni. Ale to ty kierowałaś ciałem. Bo kierowałaś?! Przysiadła, znużona. Transformacja pożarła resztki sił, strawionych w walce i tych, które wchłonęła Dita. Może gdyby piła krew pokonanych… Ale to byłoby niewłaściwie, no i mogłaby przejąć pamięć szaleńców. – Nie wiedziałam, że mogą być… bezcieleśni. – W ten sposób przemieszczają się między gęstościami. Uniosła na niego wzrok i odgarnęła włosy klejące się do wilgotnego czoła. – Wracajmy do gniazda – poleciła głucho. Marzyła tylko o jednym – by spać, spać jak najdłużej.

Rozdział 24 Trudno o wewnętrzną przemianę, kiedy przeżyło się coś banalnego, ale sytuacje, w których przekracza się granice egzystencji, dokonują w umyśle głębokich zmian, nawet jeśli nie okazuje się tego na zewnątrz. Milena ocierała się o śmierć wielokrotnie. Kiedy była człowiekiem, omal nie utonęła. Uratował ją wtedy Dariusz, a ona była mu wdzięczna tak bardzo, że pomyliła to z miłością. Kiedy została wampirem, traumatycznych zdarzeń było tak wiele, że przestała je liczyć. Jednak dopiero wymknięcie się poza ramy gatunku wstrząsnęło nią tak mocno, że zamilkła i zamknęła się w sobie. Ostatkiem sił dotarła do gniazda, odnalazła swoją kwaterę i padła na łóżko, żądając absolutnego spokoju. Sen jawił się jak wybawienie. Był pełen światła, delikatnych zapachów i klarownych dźwięków. Wreszcie po długim, bardzo długim czasie, ocknęła się z poczuciem zmiany. Wrażenie było tym bardziej zaskakujące, że zawierało nieznany element. – Spokojnie – usłyszała szept. – Jesteś bezpieczna. Oblizała usta. Miała w nich nieprzyjemny smak, kwaśny i zastały, jakby nie umyła zębów. Czyjś ciepły dotyk niósł ukojenie. – Żadnych gwałtownych ruchów. Jesteś osłabiona, spałaś dwa dni. Napij się. Otworzyła oczy. Nad nią, z pucharem w dłoni, pochylał się Otto. Był rozpromieniony, wniebowzięty i budził w niej… rozczulenie. Dziwne. Nie powinna tego czuć. Nie w stosunku do niego. Mężczyzna przysunął kaganek i złocisty blask oblał mu twarz. Milena zmarszczyła czoło, zaskoczona. Piegi zniknęły, oczy nie były już tak wodniste, brwi i rzęsy ściemniały, a rysy jakby wysubtelniały. Zmiany były niewielkie, ale zauważalne. – Wyglądasz inaczej – powiedziała, biorąc z jego rąk kielich. – Jestem też wyższy – zauważył z naciskiem. – Nosisz soczewki? – Nie. Tęczówki mają nieco silniejszą pigmentację. – Powiedziałabym, że to dość intensywny błękit. – Zanurzyła usta w winie ze świńską krwią. – Nie podoba ci się? – zdenerwował się. – Nie. Tak dużo lepiej. Co się stało?

– Pamiętasz salę spaleń? Mój ostatni łyk…? Milena skinęła głową. – Ta kropla przelała czarę. Przeszedłem regres. Owszem, słyszała o tym, ale coś jej nie pasowało. Odstawiła pusty kielich. – Nie śmierdzisz człowiekiem. Ktoś cię ugryzł? – Nie musiał. – Wyszczerzył zęby jak na castingu do reklamy pasty. – W moim ciele wciąż krążył jad. – Czyj? Otto nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się jeszcze szerzej. Kąciki warg zadrgały mieszaniną zadowolenia i satysfakcji. Na moment zamknęła powieki. No tak, ugryzła go, oczywiście, że ugryzła. A on nadstawił się nad wyraz chętnie. – Jesteś ode mnie starszy o stulecia. – Położyła dłoń na ustach i potrząsnęła głową. Tylko dystans do rzeczywistości, który czuła po transformacji spowodował, że nie wybuchnęła nerwowym śmiechem. – To takie… groteskowe. – Ja tego tak nie odbieram. A teraz, jeśli pozwolisz, dam znać, że się ocknęłaś. Szykujemy przyjęcie, rodzaj uczty na cześć zwycięzców. Nie mogło zabraknąć ciebie. Zgodziła się, ciekawa nowin, których oczekiwała tam wysłuchać. Pół godziny później, odświeżona i przebrana, szła pod rękę z Ottonem. – Co z Dorianem? – spytała, nim zaczęli schodzić. Umknął wzrokiem, nieco spłoszony. – Zobaczysz go. Niebawem. Pomyślała, że powinna mu ufać, skoro teraz jest jej dzieckiem, ale na wszelki wypadek dotknęła jego dłoni – emanował lojalnością posuniętą do granic absurdu, a następnie przesunęła widzenie w gadzią skalę. Otto lśnił dobrymi intencjami jak Samarytanin, przynajmniej w stosunku do niej. Przekonanie, że jest tak oddany, jeszcze kilka dni temu miałoby dla niej kapitalne znaczenie. Dziś ledwie to odnotowała. Wciąż nie była w pełni sobą. Poruszała się sennie, a wrażenie, że unosi się nad swoim ciałem jak balon na srebrzystym sznurku, nie opuszczało jej nawet na chwilę. W oddali czuła kruche istotki, z przejęciem kultywujące swoje nic nie warte istnienia. Bawiło ją to, godziła się na taki stan rzeczy, ale w każdej chwili mogła to zmienić.

– Powiedz mi – odezwała się, kiedy zbliżyli się do ostatniego zakrętu schodów – jak teraz z twoją odpornością na światło? – Cóż… – Otto się zawahał. – Słońce mi nie służy, ale mogę chodzić w głębokim cieniu. – To znaczna różnica. Otto ucałował jej dłoń. – Kolosalna. *** Sala katedralna nie była tak wystawnie przygotowana jak przedtem, ale podniosły nastrój nie ustępował pierwszemu przyjęciu. Przy stole Milena ujrzała Nicolasa, Iana, Lilien i tę milczącą wampirzycę. Po drugiej stronie siedzieli Lew i Irina. Dwa nakrycia – jedno u szczytu, drugie po jego prawej – czekały na gości. Tylko dwa. Nikt więc nie wyglądał Doriana, a to nie wróżyło nic dobrego. – Pani, czy będziesz czynić honory? – Nicolas zgiął się wpół, szerokim gestem zapraszając na ucztę. – Z przyjemnością. To będzie dla mnie zaszczyt. – O, nie, to my jesteśmy zaszczyceni – zapewnił ją żarliwie. Mimo śmierci towarzyszy i poniesionych strat sprawiał wrażenie zadowolonego. Spojrzała na niego uważniej i bezwiednie wejrzała mu w umysł. To doświadczenie było tak zaskakujące, że przytrzymała się krzesła, by nie upaść. Nicolas czuł dumę, że został przywódcą. Planował wprowadzić w placówce zmiany, o których myślał od dawna, martwił się też, jak ukryć masakrę. Nerwowo starał się ustalić z Lwem jakąś wersję w razie pytań z zewnątrz. Rozważał „gwałtowne zalanie obiektu”; wkoło były jeziora i podziemne cieki, brzmiałoby to wiarygodnie. – Wszystko w porządku? – zaniepokoił się Otto. – Tak, tak. – Milena zajęła miejsce u szczytu stołu i rozścieliła na kolanach białą serwetkę pokrytą delikatnym haftem. Biesiadnicy szeptali ożywieni. Byli w dobrej kondycji, zważywszy na minione zdarzenia. Rany się goiły, a oczy błyszczały, chociaż nie było w nich tryumfu z odniesionego zwycięstwa. Czuli ulgę, że przeżyli i ochronili tyle istnień, ile tylko było to możliwe. Milena skubnęła jakąś potrawę i skłoniła zadowolona głowę. Wszyscy trwali bez ruchu, wpatrzeni w nią jak w obraz.

Raz jeszcze skinęła głową i wtedy spostrzegła, że znowu, mimowolnie, wysunęła się poza ich częstotliwość. Wampiry siedziały zamrożone jak w stop-klatce, gorące jadło spowijały nieruchome obłoki pary, potrącony widelec unosił się gdzieś w połowie drogi między stołem a podłogą. Milena obserwowała to wszystko przez chwilę, a potem wstała i bez zastanowienia ruszyła tam, dokąd poprowadził ją nos. Dorian leżał skulony na wąskim drewnianym łóżku. Znalazła go w celi na końcu korytarza, tuż obok sali spaleń, jakby wampiry chciały mu uświadomić, co go czeka, jeśli nie będzie posłuszny. Elektroniczne zamki wciąż nie działały, mogła więc wejść, zwalniając tylko potężną, metalową zasuwę, która zamykała drzwi z zewnątrz. Minęła stolik, na którym stała pusta karafka i przyklękła przy pryczy. Mężczyzna był nieprzytomny i wynędzniały, nigdy nie widziała go w takim stanie. Miał rany na nadgarstkach i częściowo ogolony tył głowy, który szpecił zdarty pas skóry – tam, gdzie przedtem był tatuaż Familiantów. Pobladła. Dorian pojony był jej krwią, wypił duże ilości i teraz przechodził regresję. Pocałowała chłodny policzek i wolno wróciła do stołu. Świat ruszył do przodu, oznajmiając to hałasem upuszczonego widelca. Szampański nastrój prysł. Zjadła, niemal się nie odzywając, a następnie wezwała do swojej kwatery Lwa, by przedstawił raport. Przyszedł zaniepokojony. Jako najwyższy rangą Familiant oczekiwał innych relacji. To on powinien wzywać, decydować i rozstrzygać. Milena siedziała na prostym krześle i nie była już tą przejętą sobą blondyneczką w lśniącej, jedwabnej sukni ani przerażoną ofiarą z krwawą miazgą zamiast twarzy, ani nawet zdeterminowaną wampirzycą gotową walczyć o życie za wszelką cenę. Spoglądała spokojnie, dłonie równo leżały na stole. Otaczała ją trudna do określenia aura, jakby wiedziała więcej, czuła głębiej i była po tej stronie życia mimochodem. – Słucham – powiedziała tylko. Lew zerknął na wolne krzesło nieopodal, ale nie ośmielił się usiąść. Stał niedaleko drzwi, jak niegdyś, kiedy zdawał meldunki dowódcy. – Bilans strat to dwa wampiry z tego gniazda, Gawryluk, czterech najemników i sześćdziesięciu ośmiu pacjentów. Większość zabiła ta baba z lasu. – Dita. – Tak. – Widziałam, że jeden z najemników zbiegł.

– Zdecydowałem, że powinien zginąć. Wiedział za dużo, a nie można mu było ufać. Nicolas się tym zajął. – Trochę obawiał się reakcji, jednak ona tylko skinęła głową. Kontynuował nieco pewniejszym tonem: – Są duże straty w sprzęcie. Irina i Ian naprawiają, co się da, ale trzeba będzie sprowadzić części. Na szczęście, replikator stał w ekranowanym skarbcu i jest sprawny. Moja amfibia wciąż w proszku. Milena splotła palce na brzuchu. Zbyt szybko przeszedł do spraw technicznych. – Pominąłeś Catherine i Victora. Oni też zginęli. – No tak. I ich przyboczny – Lew powiedział to bardzo spokojnie, ale puls mu przyspieszył. – To nie będzie problem. Potrafię… manipulować faktami. – Nie wątpię. – Mogę nawet obrócić to na naszą korzyść – dodał chełpliwie. Milena spojrzała mu w oczy. Źrenice wampira skurczyły się do rozmiarów szpilki, mięśnie mimowolnie napięły. – Wyjaśnij. Lew zacisnął usta. Tego akurat nie miał chęci wyjaśniać. Kobieta patrzyła na niego, nie mrużąc powiek. Nie mówiła nic, nie nalegała. A on po prostu zrozumiał, że powinien mówić dalej. – Jeśli wszystko wypali – ściszył głos – mój protegowany zajmie miejsce Victora. To bardzo dyskretny i zaufany Familiant. Złożyła palce w piramidkę. Czytała w Lwie jak w otwartej księdze. – Z redakcji w prowincjonalnym mieście na najwyższy szczyt… No, no! To będzie ogromna nobilitacja dla Krzysztofa. A ty spełnisz swój sen. Zaskoczony tylko skłonił głowę. Nikt nie wiedział, jaką rolę pełnił zawsze cichy Krzysztof w relacjach między Familiantami. To, że wymieniła jego imię, wytrąciło go z równowagi. Milena nakazała mu gestem, by się zbliżył i wreszcie usiadł. Wzrok jej zmiękł, usta wygięły się w lekkim uśmiechu. – Jesteś bardzo ważną personą. Zadbaj o Ottona, tylko dyskretnie, niech wróci do swojego gniazda. Fidiasz nie nadaje się na regenta. – Oczywiście. – Lew zajął miejsce i odprężył się zadowolony. Nie było tak źle, skoro chciała posłużyć się jego pozycją. Właśnie takie działania znał i rozumiał. Szereg drobnych zależności, układów, ustępstw i nacisków. Pochylił się do niej nieco poufale. – Powinnaś

wiedzieć, że zrobiłem coś, żeby ukryć cię przed Nimi. Uniosła brwi, bardziej zdziwiona niż wdzięczna. – Ciekawe. I co to takiego? – Nawigator ma na ogół pełny dostęp do wspomnień Familianta. Mało kto umie coś przed nim ukryć… – Ty potrafisz – stwierdziła. – Tak. Ja i wszyscy, których wtajemniczono w projekt z krwią. – Mów dalej. – Then-a-zir zobaczył, jak umierasz w ramionach Dity. I tylko to. Odwołał pościg. Nikt nie będzie cię już tropić. Milena przymknęła powieki. Wampiry domagałyby się jej ciała lub tego, co z niego zostało. Ale nie Oni. Inaczej postrzegali egzystencję. – Dobrze się stało – pochwaliła go. – Jest tylko jeden problem. Nie możesz pokazać się w Podziemiu, jak gdyby nigdy nic. Wszyscy znają twoją twarz. – Rozumiem – mówiąc to, przybrała na chwilę postać Marii. Rzeczywiście, trudno było w niej rozpoznać dziewczynę, która uciekała przez Pola Elizejskie. Lew poczuł się nieswojo, ale całkiem zgrabnie to ukrył. Chciał pozyskać potężnego sojusznika, a tego nie robi się, okazując niepewność. – Jeśli chcesz, zapraszam do mojego gniazda. Tam będziesz bezpieczna. Milena uśmiechnęła się dobrotliwie. – Chcesz mnie chronić? Czy skorzystać z moich umiejętności? Lew poczerwieniał. – Decyzja należy do ciebie. *** Otto stanął u wylotu korytarza, a potem wolno zaczął się posuwać ku drzwiom, które sąsiadowały z jego kwaterą. Był jak cień – niemal nie oddychał, a stopami ledwo dotykał podłogi. Lew mówił cicho, chwilami wręcz szeptał, rozbudzając jego ciekawość do czerwoności. – Ottonie, wejdź. Wiem, że tam jesteś – usłyszał kobiecy głos. To była Milena, nie mógłby jej pomylić z nikim innym.

Zaskoczony drgnął i ruszył już normalnym krokiem. Kiedy przekraczał próg, policzki pałały mu wstydem. Jeszcze nigdy nie skradał się tak bezszelestnie, a został przyłapany. Dziewczyna wydawała się znużona, Lew siedział sztywno na krześle, jakby oparcie go parzyło. Otto stwierdził z konsternacją, że to ona wydaje tu rozkazy. – Właśnie chciałam ustalić, dlaczego zrobiłeś to Dorianowi? – Uniosła wzrok na Ottona. Uśmiechnął się krzywo. Regres. Wielkie rzeczy. Też był człowiekiem – przez bardzo wstydliwą chwilę i jakoś nie narzekał. – Był używany. W tych okolicznościach trzeba go było odłączyć za wszelką cenę. – Pytam o co innego – mówiła wolno, jakby słowa z trudem opuszczały jej gardło. – Oglądałam jego ciało. Zdarłeś mu skalp. Byłeś dla niego okrutny. Otto poruszył się niespokojnie. Kiedy go widziała…? Liczył, że odwlecze to spotkanie w czasie. Dorian miał stanąć przed nią słaby, ludzki i nieatrakcyjny. – Ale go nie zabiłem – mruknął. Milena gwałtownie wciągnęła powietrze do płuc. – Znak Familiantów i tak trzeba było usunąć – wtrącił polubownie Lew. – A skóra szybko odrośnie. Nawet nie odwróciła do niego głowy. Zacisnęła usta, a oczy, patrzące na Ottona, pociemniały z gniewu. – W celi śmierdzi bólem. Zrobiłeś mu to na żywca. Ze zwykłej, podłej zazdrości. – Ale go nie zabiłem – powtórzył dużo ciszej. – Gdybyś to zrobił, już byś nie żył. – Niebieskie tęczówki zamigotały żółtymi plamkami, źrenice się wydłużyły. Wampir pobladł i spuścił oczy, nie mogąc znieść jej spojrzenia. Serce biło mu boleśnie, jakby miało wyskoczyć z piersi. – Proszę, wybacz… – wyszeptał. Chyba pierwszy raz w życiu żałował swego okrucieństwa. Może powody nie były zbyt chwalebne – zależało mu jedynie, by nie wypaść z łask, ale postęp był niezaprzeczalny.

Epilog Na rozlewiskach wstawał świt. Szarawy opar unosił się nad trawami, powietrze było przyjemnie rześkie, świat budził się do życia. W tym samym czasie głęboko w objęciach ziemi, w tunelach wydrążonych setki lat temu, powoli zamierała wszelka aktywność. Pacjenci, wyczerpani minionymi zdarzeniami, spali jak zabici, a ich opiekunowie z rozkoszą kładli się do łóżek, by wreszcie zaznać odpoczynku. Przed godziną placówkę opuścił bardzo znamienity gość, Familiant Lew ze swą przyboczną, a niedługo po nim ojciec-założyciel. Był jeszcze ktoś… Jednak czy była to jedna, czy dwie osoby, tego już nie potrafiliby sprecyzować. Umysły rezydentów spowijał, jak całun, mglisty obłok sennego niedopowiedzenia. Rozmyte w niepamięci rysy i szybko blednące wspomnienia zastępowało przekonanie dobrze spełnionego obowiązku. Kiedy ostatni mieszkaniec odosobnienia przyłożył policzek do poduszki, spomiędzy gruzowisk na odludziu wyszła dziewczyna z jasnym warkoczem, a chwilę potem wysunął się wysoki, ciemnowłosy mężczyzna. Dziewczyna szła szybko i zdecydowanie, jej towarzysz podążał pół kroku za nią – cichy, wymizerowany i niepewny. Policzki miał zapadnięte, bladą cerę znaczyły ślady po zaroście ogolonym tępą żyletką. Ale największe spustoszenie widać było w oczach, jakby stracił całą wiarę w siebie. Kiedy dotarli do szosy, zatrzymali pierwszy nadjeżdżający samochód. Z pewnością nie był to wymarzony środek transportu – wysłużona mazda trzęsła się jak traktor na polu ziemniaków. – Mogę podrzucić do Olsztyna – zaproponował kierowca. Miał poczciwą twarz porytą siecią zmarszczek i śmierdział tytoniem na kilometr. Dziewczyna nachyliła się do otwartego okna. – To miłe, że chcesz nam sprzedać wóz – powiedziała. Głos blondynki dziwnie wibrował, oczy patrzyły intensywnie. Równie hipnotycznie działał zwitek banknotów, który wyjęła z kieszeni. Starszy mężczyzna podrapał się po głowie, sięgnął do schowka i długo przewracał tam jakieś śmieci. Wreszcie wydobył potłuszczoną kartę pojazdu oraz aktualne ubezpieczenie i oddał je dziewczynie. Skinęła głową. Kierowca wygramolił się z samochodu i bez słowa stanął na poboczu. Kiedy odjeżdżali, uniósł sękatą dłoń i pomachał, jakby żegnał bliskich.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł. – Dorian z trudem wrzucił trójkę. – Skrzynia biegów jest chyba na drut. – Ale przynajmniej jedziemy. Trochę optymizmu. – Nie dziś – odrzekł ponuro i zamilkł. Milena otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zrezygnowała. Dorian był odległy jak mgławica na krańcu kosmosu i nie pragnął pocieszeń ani nawet rozmowy. I było tak od wczoraj, od chwili, kiedy się ocknął, a ona zbiegła do niego jak na skrzydłach. Nie chciał jej widzieć, zrozumiała to, nim podeszła do drzwi. – Jak się czujesz? – spytała, zatrzymując się na progu. Wyglądał zaskakująco zwyczajnie. Schudł, sine cienie ścieliły się pod oczami, długie palce leżały martwo na pościeli, włosy kleiły się do policzków. – Jak człowiek. Parszywe uczucie, nie polecam. – Zacisnął szczęki i zapadła krępująca cisza. Wtem rzucił w przestrzeń: – Już wiesz, że Victor wynajmował moje ciało? – Tak – przyznała. – Ale nie musimy o tym… – Musimy. Niech wreszcie wszystko będzie jasne. – Wziął głęboki wdech. – Jest coś, czego nigdy nie potrafiłem sobie wybaczyć. Ma to związek z Marią. – Wiwisekcje. Rzucił jej szybkie, niespokojne spojrzenie. Nie miał pojęcia, że zna takie szczegóły. – Chciałem jej to wynagrodzić, zrobić wszystko, by wyzdrowiała. Dlatego spędziła trzy miesiące w komorze regeneracyjnej. Milena uniosła brwi. Familianci zazdrośnie strzegli swych tajemnic i nie udostępniali gadziej technologii. – Jak…? – Zaoferowałem Victorowi wysoką cenę. – Siebie – szepnęła. Wbił wzrok w ścianę i nic nie zapowiadało, że powie jeszcze chociaż słowo. – Chyba lepiej już pójdę. – Masz rację, tak będzie lepiej. – Dobranoc. – Zamknęła cicho drzwi i wróciła do swojego łóżka. Maria, gdzieś głęboko w niej, płakała suchymi łzami, ale ona przebaczyła mu wszystko. Przejechali może ze sto kilometrów, kiedy samochód zaczął poruszać się w zaskakujący

sposób – i nie było to efektem ani kolein, ani fantazyjnych płaszczyzn z rzadka pokrytych asfaltem. – Mamy kapcia. – Dorian zatrzymał się na skraju jezdni. Wyjęła zapasowe koło i zestaw kluczy, przetarła lusterka oraz przednią szybę, powrzucała do worka śmieci ze schowka i bagażnika, zatrzasnęła klapę. Jej towarzysz w tym czasie wolno, w irytująco ludzkim tempie, postawił ostrzegawczy trójkąt na drodze i przydreptał z powrotem. – Tak, wiem, ruszam się jak żółw – mruknął, nie patrząc jej w oczy. A potem odruchowo chwycił tył mazdy, naprężył się i stęknął. Wóz ani drgnął. – Lewarek czy potrzymasz? – spytał zażenowany. Milena uniosła samochód jedną ręką, a on zaczął mozolić się z kołem. Słychać było tylko dzwonienie narzędzi i szum drzew. – Cały czas milczysz – powiedziała wreszcie. – Tak trudno być człowiekiem? Dorian wzruszył ramionami. Jego ciało przejął w strategicznym momencie Stworzyciel, Otto z pasją go oszpecił, jakby nie wystarczyło, że skazał na regres, a podczas bitwy zdany był na łaskę kobiety, którą powinien chronić. Doświadczanie ludzkich ograniczeń było jak gwóźdź do trumny. – Odzwyczaiłem się. – Sądziłam, że będziesz szczęśliwy. Jest piękny dzień, a tobą już nigdy nikt nie zawładnie. – To jedyna dobra rzecz – ożywił się na chwilę i zaraz spuścił wzrok. Odstawiła samochód i, podając szmatkę do smaru, ukradkiem pogładziła jego dłoń. Drgnął, jakby unikał jej dotyku. – Dorian, co się dzieje? – Mogła wejść w jego umysł, ale nie chciała. – Zmień mnie – poprosił cicho. – Zrób to jak najszybciej. To nie jest moje życie. – Może lepiej poczekajmy do zmierzchu? Masz rzadką szansę, by się opalić – zaśmiała się, ale on nadal patrzył w ziemię. – No, proszę, uśmiechnij się wreszcie. I spójrz na mnie. Dlaczego wciąż unikasz mojego wzroku? – Bo wyglądasz jak moja siostra – mruknął przez zęby. – To chore. Miał rację. – Kiedy jesteśmy z dala od naszych, mogę wyglądać jak przedtem – powiedziała, a jej twarz przybrała dawne rysy. – Ale w podziemiach…

– Tak, wiem. – Nieśmiało wyciągnął ku niej dłoń i wreszcie pogładził jasne włosy. – Może jednak udawaj kogoś innego? – Ottona? – sarknęła. Uśmiechnął się, pierwszy raz od długiego czasu, a ona odwzajemniła uśmiech. – Jesteś taka… sam nie wiem. Nawet Lew słucha cię bez szemrania. Zmieniłaś się – wyznał. – Boję się, że już nie jestem dla ciebie wystarczająco dobry. Milena zesztywniała, a oczy jej zalśniły. – Nigdy tak nawet nie myśl – powiedziała ze złością. Błyskawicznie chwyciła go dłońmi za głowę, obnażyła gardło i liznęła suchą skórę. – Chcesz? Czy na pewno tego chcesz? Dorian uniósł drżące ręce i przycisnął jej twarz do swojej szyi. To było nierozsądne, zważywszy, że przed nimi była jeszcze długa droga, ale bez wahania zanurzyła się w jego krwi.