Kristen Ashley - Until the Sun Falls from the Sky

Kristen Ashley - Until the Sun Falls from the Sky

Tłumaczyła: Eiden // http://chomikuj.pl/Eiden

Rozdział 1

Selekcja

Moja suknia była krwiście czerwona. To, pomyślałam, było śmieszne. Żeby od razu krwistą czerwień? Byli poważni? - Uśmiechnij się. Bądź miła. Szacunek. Zawsze z szacunkiem. Pamięta, reprezentujesz Buchanansów - moja matka u mego szepnęła do mnie pilnie. Jej oczy nie opuszczały długości sali i jej postawa była sztywna gdy szłyśmy krok w krok. Była zdenerwowana i podekscytowana. Tak nieznośnie. Doprowadzało mnie to do szału. Nie potrzebowałam, żeby mi to powiedziała. Odkąd otrzymałam zaproszenie na Selekcję, przymilała się co mnie, trenowała i stale przypominała mi że byłam Buchanan i co to oznaczało. Jakbym kiedykolwiek zapomniała. W rzeczywistości gdy miałam trzynaście lat, powiedziano mi co oznacza bycie kobietą Buchanan, nigdy tego nie zapomniałam. Ani jednego słowa. Były wypalone w moim mózgu. Nie odpowiedziałam jej, tylko patrzyłam w dół korytarza. Była, jak powinna być, luksusowa ale straszna. Ciemno szary dywan otaczał polerowaną ciemność drewnianej podłogi. Dopasowane szare ściany kończyły się u sufitu dziewiczymi, białymi gzymsami. Na wysokości sześciu czy siedmiu stóp do ściany były przymocowane wykwintne, kryształowe lichtarzyki, wystarczająco by oświetlić drogę acz nie po to by odegnać cienie. Znacznie dalej wzdłuż ściany znajdowały się drzwi, wszystkie z nich były zamknięte. Na jednym końcu znajdowała się winda, którą pojechałyśmy w dół, znowu wyszłyśmy na korytarz i na drugim końcu znajdowały się drzwi, do których się kierowałyśmy. Mimo wszystko był to długi spacer. Zbyt długi dla tych krwiście czerwonych satynowych butów z obcasem grubości ołówka a pasek na kostce był tak delikatny, że przy każdym kroku który brałam, groził zerwaniem.

- Myślę, że te buty były złym pomysłem - mruknęłam pod nosem do swojej matki. - Leah... - zaczęła w swym ostrzegawczym, matczynym tonem którego często używała w tym roku. - No poważnie, obawiam się ogromnej wpadki z butami. Buchananowie nie mogę mieć ogromnych wpadek z butami na czymś tak ważnym jak Selekcja. Co to zrobi z naszą reputacją? - Nie martw się o swoje buty. Twoim butom nic nie będzie. - Nie, nie sądzę tak. Myślę, że powinniśmy zawrócić, znaleźć inną parę butów i wrócić - zasugerowałam. - Nie masz innej pary butów która byłaby właściwa. Co do tego miała rację. Kto posiadał dwie pary seksowny, za siedmeset dolarów, krwiście czerwonych butów wieczorowych? - No cóż, być może będziemy mogły porozmawiać z uprawnionym i powiemy, że nie mogę tego uczynić ze względu na możliwy brak butów i czy mogłabym pójść na następną Selekcję. Na moje słowa jej głowa skręciła się w moją stronę i spojrzała z paniką. Zszokowało mnie to bardziej niż perspektywa wieczornej uroczystości. - Musisz się wziąć udział na tej Selekcji. Dla ciebie nie będzie innej Selekcji - syknęła, nie będąc złą. Była zdesperowana. Było to tak szalenie inne od jej zwyczajów i choć nie rozumiałam jej lęków, uspokoiłam ją. - Dobra, mamo. Zostanę w tych butach. Wszystko będzie dobrze. Wzięła głęboki oddech i znowu zwróciła swą twarz w stronę korytarza. Ja także. Tylko to potwierdziło. Wyskoczyła z siebie z radości, i co dziwne, z nerwów gdy dostałam zaproszenie. Nie dlatego że każdy w mojej całej rodzinie myślał że nigdy nie dostanę zaproszenia na Selekcję (i miałam nadzieję, odkąd dowiedziałam się kim była moja rodzina i co robiła, że mieli rację), ale dlatego, że otrzymałam zaproszenie na tą Selekcję. Choć nigdy tego nie wyjaśniła. - Mamo, czy coś jest... ? Nie dokończyłam. Byłyśmy oddalone o pięć metrów od drzwi na końcu korytarza. Otwarły się, mężczyzna w wieczorowym stroju wyszedł i zamknął je za sobą. Patrzyłam na niego zszokowana. Musiał mieć jakieś siedem stóp wzrostu, był bardzo chudy, jego głowa była błyszcząca i łysa. Miał ciężkie, wypukłe czoło, nie miał brwi, duże, ciemne oczy i długie, długie kończyny które były dopasowane do jego wzrostu. Jego ręce były niesamowicie długie i cienkie, nawet dłuższe niż wymagało to jego ciało, ze smukłymi palcami i guzowatymi kostkami. Choć był niezwykle wyglądającym mężczyzną, był w jakiś sposób pociągający, nawet przystojny. Jego oczy udały się bezpośrednio do mojej matki i uśmiechnął się do niej z prawdziwym ciepłem. Miał nawet piękne, białe, mocne zęby. O mój Boże. Czy właśnie tak wyglądały wampiry? Na jego widok mój krok się zawahał. Moja matka położyła rękę na mym łokciu i pociągnęła nas do przodu przez ostatnich kilka metrów, aby zatrzymać się przed nim. - Avery - pozdrowiła i uśmiechnęła się do niego. - Lydio - chwycił ją za dłoń, pochylił się nisko i potarł o nią ustami.- To zawsze przyjemność - powiedział po tym jak puścił jej rękę.- Słyszałem, że nasza Lana dobrze sobie radzi. Znał moją siostrę, Lanę. I wiedział, że dobrze sobie radziła.

Była to prawda. Lana była na Selekcji trzy lata temu. Została wybrana, ku uciesze mej matki, w ciągu kilku minut od przybycia. Poradziła sobie bardzo dobrze dla Buchananów, wybrał ją jakiś wampir ze statusem. Nadal była w swym Porozumieniu z wampirem który ją wybrał nie było żadnego znaku, że zostanie uwolniona. Było to niezwykłe. Po tym jak otrzymałam moje zaproszenie które zwiastowało nowe tajemnice które mogły być mi udostępnione, powiedziano mi, że Porozumienie przeciętnie trwał od dwóch do trzech lat zanim uwolni swoją nałożnicę i ruszy dalej. Wszelkie Porozumienia, które trwały dłużej niż ten okres czasu, były znane za szczególnie udane. Kobiety Buchanan przez pięćset lat nabyły taki nawyk. Porozumienie mojej matki trwało siedem lat. Praktycznie była legendą. Przynajmniej to powiedziała mi z zazdrością moja ciotka Millicent, jej Porozumienie trwało cztery lata i trzy kwartały roku. „I trzy kwartały” były bardzo ważnym dodatkiem dla ciotki Millicent. Nigdy nie spotkałam wampira Lany. Jako Niewtajemniczona nie miałam prawda. Nie znałam nawet jego imienia. Po jej Selekcji, widziałam Lanę niezliczone razy. Była ekstatycznie szczęśliwa choć nie mogła mi powiedzieć dlaczego, acz było to po niej wyraźnie widać. - A to jest Leah - powiedział Avery, jego słowa były niskie, dały mi dziwne wrażenie, że nie było dla niego pewne, że rzeczywiście byłam Leah. Odciągnął mnie od moich myśli i moje oczy skupiły się na nim, aby zobaczyć, że się mi się przygląda i jego ręka wysunęła się ku mnie, dłonią ku górze. Moja matka szturchnęła mnie. Położyłam swoją dłoń na jego i uniósł ją, potarł o nią swymi ustami a następnie ścisnął. Nie puścił jej gdy spojrzał w moje oczy. - Bardzo chciałem cię poznać. Znowu kryło się za tym więcej znaczenia. Więcej niż fakt, iż byłam Buchananką, pierwszą nałożnicą rodziny, która umieściła nasze nazwisko w Porozumieniu Nieśmiertelnych i Śmiertelników pięćset lat temu. Więcej niż bycie legendarną córką Lidii. Więcej niż wzajemna uprzejmość. - Dziękuję - szepnęłam, mój głos był miękki i nie mój, głównie dlatego, że szokował mnie jeszcze bardziej. Uśmiechnął się do mnie, puścił moją dłoń i spojrzał na moją matkę. - Lucien będzie bardzo zadowolony. Moja matka pochyliła schyliła głowę w dół i spojrzała na Avery'ego przez rzęsy, zanim szepnęła: - Mam taką nadzieję. Co to było? Kim był Lucien i dlaczego miałby być zadowolony? - Kto to...?- zaczęłam, ale długie ramię Avery'ego przetoczyło się, ucinając moje pytanie. Złapał mnie i moją matkę w jego długość i odwrócił. Otworzył szerokie, ciężkie drzwi bez widocznego wysiłku i delikatnie poprowadził nas do przodu. Zamrugałam z powodu nagłego światła. - Lydia Buchanan, Wyróżniona - Avery ryknął za nami.- I Leah Buchanan, Niewtajemniczona! Miękki szmer rozmów nagle ucichł na jego słowa. Wszyscy zwrócili się by gapić. Też się gapiłam. Było wiele do gapienia się. Za dużo. Nie mogłam tego wszystkiego znieść. Pokój był owalny. Luksusowy. Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś podobnego do tego prostego przystrojenia. Bogate, krwiście czerwone ściany, ponownie białe gzymsy i sufity, brak okien

jakbyśmy byli poniżej powierzchni ziemi. Brak obrazów, brak luster, tylko dużo, dużo głębokiej, krwistej czerwieni. Ogromny, owalny żyrandol oświetlał pokój, miliony kryształów tańczyły w pryzmacie światła. Był pluszowy, krwistoczerwony, owalny dywan na podłodze, który sięgał do krawędzi pokoju i można było dostrzec po bokach ciemne, lśniące drewno. Byli tam ludzie, może setka, może więcej. Nawet z taką ilością osób pokój nawet nie był wypełniony. Wszyscy byli ubrani w czerń, jak moja matka. Mężczyźni mieli czarne, wieczorowe stroje z białymi koszulami. Wyróżnione byłe konkubiny (lub matki, ciotki czy babki Niewtajemniczonych) miały na sobie efektowne czarne sukienki. Wampirzyce wydawały się dużo młodsze niż mężczyźni, ale nie były mniej eleganckie, również miały czarne suknie. Było może tylko kilkanaście kobiet, które nosiły krwiście czerwone suknie i zauważyłam, że moja suknia była inna. Zauważyłam id razu, że był to taktyczny błąd z mojej strony. Mimo że było tylko niewiele osób, które nosiły krwistą czerwień, wyróżniałam się. Nie chciałam się wyróżniać. Nie chciałam być wybraną. Niech to cholera weźmie. Chciałam się sprzeciwić przeciwko tej sukni. Nie dlatego, że moja matka chciała abym nosiła to samo co miały na sobie inne Niewtajemniczone. Mimo wszystko chciała troszkę więcej blasku, który jak myślałam, sprowadziłby na mnie niechcianą uwagę, nie mówiąc już o tym, że nie byłam tego typu osobą. Reszta była niczym świecidełka. Niewiarygodna ilość klejnotów na ich szyjach, nadgarstkach, uszach, zawiłe koki z błyszczącymi klejnotami przymocowanymi do włosów. Przyciągające wzrok suknie z szerokimi spódnicami pewnie ważyły z tonę, w szaleństwie południowej piękności odważnie odsłaniały skórę (głównie bardzo dużo dekoltu) przyozdobioną cekinami. Każda suknia, każdy klejnot, każdy zakręcony loczek upięty wysoko na czyjejś głowie krzyczał wybierz mnie! Moja sukienka była satynowa, miała przytulnie dopasowany stanik, talię i biodra. Miała długą spódnicę, wycięcie po skosie i pięknie się układała, gdy wirowała wokół moich nóg przy każdym kroku. Suknia obnażała moje ramiona, miała stan empire wiast1, subtelny dekolt gdzie materiał obejmował moje piersi pod którymi był wszyty ściągacz. Z tyłu miałam odsłonięte łopatki, skóra była odkryta na plecach, wokół mych ramion i był ukazany rowek między piersiami choć nie było to zbyt śmiałego. Nosiłam tylko ręcznie wykonane, starożytne kolczyki Buchananów, które miały owalne rubiny otoczone brylantami w bazie, spadały z nich większe rubinowe łzy. Miałam także na palcu serdecznym pierścionek z owalnym rubinem, który był otoczony diamentami. Odgarnęłam z twarzy blond kosmyk i wplotłam go w pokrętny kok na szczycie mej szyi. Zrobiłam go sama i nie sądziłam, żebym wykonała złą robotę. Wyglądałam jakbym szła na uroczystość wręczania nagród w Hollywood (przynajmniej to sobie wmawiałam). Reszta Niewtajemniczonych wyglądała, jakby były dziewczynami które nie chodziły na randki czekały zdesperowane niczym na balu maturalnym aż ktoś poprosi je do tańca. - Cholera - mruknęłam tak cicho, że nawet moja matka mnie nie usłyszała i pewnie posłałaby mi mordercze spojrzenie, gdyby było inaczej. Mimo tego zobaczyłam jak kilku mężczyzn którzy nadal się we mnie wpatrywali ( w rzeczywistości każdy się we mnie wgapiał) uśmiechnęło się na moje słowo. Gdy moja matka sprowadziła mnie w dół po schodach trzymając się mojego łokcia, 1 Zgooglować, mam na końcu języka tą nazwę acz znając życie, nie najdzie mnie cudowne olśnienie.

przypomniałam sobie, że znajduję się teraz wśród wampirów. Ich zmysły były skrajnie wysokie. Mogli słyszeć i widzieć lepiej, ich zmysły węchu, smaku i dotyku były bardzie wrażliwe i szybciej się poruszali. Albo tak mi powiedziało. I co ważniejsze, nie wyglądali jak Avery. Żaden z nich. Również nie wyglądali jak wampiry. Przynajmniej nie tak jak przemawiała do nas kultura popularna, która kreowała nam wyobrażenie o wampirach. Nie byli tacy chudzi i bladzi i nie nosili czerwonych wstążek wokół gardeł do których był przyczepiony krzyż. Nie mieli również pięcioramiennych gwiazd i nie nosili rockowych ciuchów. Wszyscy różnili się wzrostem, ale każdego można było opisać jako wysokiego. Mieli różne rozmiary ciał, ale żaden z nich nie był niewielki czy szczupły, ani ciężki czy otyły, wszyscy byli muskularni i silni. Mieli różne kolory oczu i włosów. Wampirzyce były takie same z wyjątkiem muskulatury ciała, ale nie była to ważna część, nawet jeśli postrzegano iż moc odzwierciedlała się w fizyczności mężczyzn. Ich skóra była normalnego odcienia, oznaczała ciepło, człowieczeństwo. I wreszcie, wszyscy byli piękni. Gdy dotarłyśmy do ostatniego schodka, stłumiłam chęć wymruczenia innych, silniejszych wulgaryzmów. Rozmowa znowu zaczęła brzęczeć co było ulgą, gdyż oznaczało to, że przestałam być w centrum uwagi. Ta ulga była tylko krótkotrwała. - Lydio - mężczyzna, ciemny blond, zielone oczy, wysoki, wspaniały, był zdecydowanie za blisko. Wow. Moje pierwsze bliskie spotkanie z wampirem. - Cosmo - szepnęła moja matka, jej głowa odchyliła się do tyłu, ten dziwny, nieco smutny ale bardzo znany wyraz jaki zwykle miała w oczach rozpłynął się. Zamiast tego jej oczy były rozpalone i słodkie i zawierał namiętny uśmiech którego nigdy nie widziałam na jej ustach. Pochylił się i ucałował jej szczękę. Coś w tym geście było tak intymne, że musiałam odwrócić wzrok. Cosmo. Znałam to imię. Moja matka powiedziała mi tylko dzień wcześniej. Wampir mojej matki. O mój Boże. - Cosmo, chcę żebyś poznał Leah - usłyszałam słowa mojej matki i odwróciłam się z powrotem. Moja matka była w swojej sześćdziesiątce. Nie wyglądała na tyle, nawet w przybliżeniu. Ale nadal wyglądała starzej niż Cosmo, który wydawał się mieć trzydzieści pięć lat. Była w swojej dwudziestce, kiedy zaczęła mu służyć. Podszedł do mnie i pochylił się. Jego zimne usta dotknęły włosów na mojej skroni a następnie jego głowa przesunęła się dalej, jego usta ku mojemu uchu i mruknął: - Leah. Dreszcz przebiegł po mym kręgosłupie. Nie był to nieprzyjemne. Nie w najmniejszym stopniu. Jakie dziwne. Proszę, błagał mój umysł, niech wampir mojej matki mnie nie wybierze. Proszę, proszę, proszę. Byłoby to dziwne i obrzydliwie. Zbyt obrzydliwe. Ick! Jego głowa odwróciła się, ale jego ciało zostało na miejscu. Spostrzegłam, że mój głos starał się jak mógł, by brzmieć chłodno i dodatkowo by to podkreślić, moja twarzy przybrała wyraz skutej lodem gdy odpowiedziałam: - Cosmo.

Uśmiechnął się na obecność mego mrozu. Jego uśmiech sprawił, że jego piękno mogłoby podbić listy przebojów. Dlatego też opuściło mnie zimno i wgapiłam się. Odwrócił się do mej matki i powiedział: - Plotki są prawdziwe. Moja matka pokręciła głową, posyłając mi upominające spojrzenie, ale przemówiła do Cosmo. - Obawiałam się, że tak będzie. - Podoba mi się - mruknął i odwrócił się by obejrzeć mą twarz i jego zielone oczy przesunęły się po długości mego ciała i z powrotem do twarzy, zanim kontynuował.Lucienowi bardziej się spodoba. Poczułam, jak moje ciało sztywnieje na kolejną wzmiankę o nieznanym Lucienie. Zanim zdążyłam otworzyć usta, moja matka przemówiła. - Tak sądzisz?- spytała z nadzieją. - Och tak - odpowiedział Como, nie odrywając ode mnie oczy. - Kim jest... ?- zaczęłam, ale wampirzyca dołączyła do naszej grupy. Była wysoka, chuda ale krągła, miała ciemne kręcone włosy, piękne niebieskie oczy i była ubrana w suknię bez ramiączek z rozcięciem w górze prawej nogi, które kończyło się wysoko na jej biodrze przy wdzięcznym udrapowaniu materiału. - Nareszcie, Leah - oznajmiła po przybyciu do naszej małej grupy. Zanim ktokolwiek mógł coś powiedział, podniosła rękę i pstryknęła palcami. Kelner niosący tacę z kieliszkami szampana pojawił się przy naszym boku. Cosmo chwycił kieliszek i wręczył go mojej matce a potem drugi, którego przekazał mnie. Gdy uczynił podobnie z wampirzycą, jej wzrok spoczął na mnie gdy odezwała się do Cosmo. - Proszę, powiedz mi że to będzie interesujące. Cosmo, także patrząc na mnie, stwierdził: - To będzie ciekawe. Traciłam cierpliwość. W każdym dniu, nawet tym dobrym, nie miałam dużo cierpliwości. Ale w tych nadzwyczajnych okolicznościach nie miałam jej prawie wcale. Dlatego ten nie był zaskoczeniem. Oznaczało to, że traciłam cierpliwość, coś co przydarzało się bardzo łatwo i na nieszczęście, często. - Mógłby mi ktoś powiedzieć o czym wszyscy mówią? Kim jest Lucien?- mój głos nadal był zimny, a teraz również ostry. Moje słowa sprawiły, że moja matka u mego boku zamieniła się w kamień z przerażenia. Cosmo uśmiechnął się. Kobieta przyglądała mi się przez chwilę a potem odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. - Co w tym śmiesznego?- syknęła. Przestała się śmiać, ale nawet teraz, rozbawienie nadal tańczyło w jej oczach, gdy odpowiedziała: - Jestem Stephanie. - To cudownie, że jesteś Stephanie i takie tam, ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie - powiedziałam jej. - Leah - moja matka powiedziała cicho w matczynym tonie, który brzmiał nieco alarmująco. - Pozwól jej, Lydio - Cosmo nakazał łagodnie.- Nie spotka jej żadna krzywda. Poczułam, że moje oczy się rozszerzają. Nie spotka mnie żadna krzywda? Co to znaczyło? Myślałam, że ta cała farsa polega na grzeczności i uprzejmości. Jaka krzywda mogła

mnie spotkać? Oczywiście inna krzywda pomijając tą, gdy zostanę wybrana. - Mimo wszystko jest Buchananką - Stephanie dodała, zanim mogłam uformować pytanie. - Tak. Istnieje to i oczywiście Lucien - Cosmo się wtrącił i Stephanie spojrzała na niego. - Gdzie Lucien? Sądziłam, że nigdy nie przegapi jej przybycia - Stephanie spytała Cosmo. - Spóźni się. Ma pewne trudności z Katriną. Ona... - Cosmo zatrzymał się i zerknął na mnie, zanim spojrzał na Stephanie.-... nie cieszy się jego udziałem w tej Selekcji. Przyglądałam się jak na twarz Stephanie wkradała się lekki niepokój. - Co ona chce, żeby robił? Głodował? - Myślę, że w tym przypadku... - przypatrywałam się jak oczy Cosmo przysunął się ku mnie, zanim spojrzał na Stephanie.-... chciałaby tego. - Dziwka - Stephanie splunęła z okrutną, przerażającą emocją, że aż nie mogłam się powstrzymać i cofnęłam się. - Spokojnie, Teffie, przerażasz Leah - ostrzegł Cosmo. Czułam, że to ważne bym zachowała twarz. To znaczy, byłam przerażona. Stephanie wystraszyła mnie nie na żarty, ale nie chciałam, żeby o tym wiedzieli. - Nie jestem przestraszona, jestem zirytowana - ogłosiłam.- Nikt nie odpowiedział na moje pytania. Oczy Cosmo wróciły do mnie. - Już niebawem dostaniesz swoje odpowiedzi, kochanie. Nie brzmiało to dobrze. Cosmo przysunął się do mojej matki i chwycił ją za łokieć. - Chodźmy po coś do jedzenia dla ciebie, ukochana. Dokładnie pamiętam co ci smakuje. Gdy moja mama odeszła z Cosmo, usłyszałam jej głos pełen czułego śmiechu. - Pamiętam, że lubisz to samo. Cosmo zaśmiał się. Nie mogłam się powstrzymać, tylko się skrzywiłam. To znaczy, nawet jeśli to była moja mama, było to obrzydliwe. - Też to polubisz - powiedziała Stephanie a me oczy strzeliły ku niej. - Słucham? - Też to polubisz - powtórzyła. - Co?- spytała, choć wiedziałam. - Karmienie - odparła. Nie sądziłam tak. - Wątpię w to - powiedziałam lodowato. Uśmiechnęła się, cała gniew jej wypowiedzi miną, znowu była piękna. Była także, jak zauważyłam, w najmniejszym stopniu nie zrażona moją lodowatą postawą. Jej ręka uniosła się i zacisnęła swoje palce wokół mojego ramienia z siła, która była zaskakująca. Pociągnęła mnie w głąb pomieszczenia. Widziałam i czułam jak spojrzenia przesuwają się za nami. Zatrzymała nas blisko ściany gdzie nikogo nie było w pobliżu. Puściła moje ramię i pociągnęła łyk swojego szampana co było dla mnie szokujące. Po pierwsze nawet nie zauważyłam, że niosła kieliszek. Po drugie, nie myślałam, żeby wampiry mogły pić coś innego oprócz krwi. Także wzięłam mój pierwszy łyk zanim zapytałam: - Nikt nie zamierza mi wyjaśnić o co chodzi z tym typkiem o imieniu Lucien? - Myślę, że powinniśmy pozwolić Lucienowi się wytłumaczyć - powiedziała mi, jej niebieskie oczy spoczęły na mojej twarzy.

- Co on ma ze mną wspólnego?- byłam wytrwała. Byłam, to ważne by to zapamiętać, równie niecierpliwa jak i zapalczywa, a także uparta. Miałam dużo złych cech. Wiedziałam o tym i pracowałam nad tym dla osób o które się troszczyłam. Dla mojej mamy, siostry, moich ciotek mimo że wszystkie przez większość czasu doprowadzały mnie do szaleństwa, a szczególnie dla moich przyjaciół. Miałam też niewiele dobrych cech, co oznaczało, że moja matka, siostra i ciotki często mi o tym przypominały. Również oznaczało to, że miałam dużo przyjaciół. Jednak nie miałam zamiaru pokazać swoich dobrych cech. Nie dziś. - Wszystko - Stephanie odpowiedziała na moje pytanie i wtedy jej głowa odwróciła się ostro tuż przed tym jak jej oczy zwęziły się w przerażające, ciężkie spojrzenie które wróciło do mej twarzy.- Cholera - syknęła. Spojrzałam w kierunku w którym patrzyła. Zbliżał się do nas mężczyzna. Wysoki, piękny, ciemnowłosy, o śniadej skórze i z dziwnie zabarwionymi, intensywnie szarymi oczami. Uśmiechał się. Do mnie. Łapczywie. Poczułam kolejny dreszcz który przebiegł po moim kręgosłupie. Tym razem był to całkowity strach. Pełny i całkowity strach. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam i pieklenie mnie to przeraziło. Tak, to prawda. Poziom mego strachu przeraził mnie nie na żarty. Dlatego też byłam podwójnie wystraszona. Stephanie przesunęła się lekko, stając bliżej mnie i częściowo przede mną by mnie osłonić. Nagle zaczęłam lubić Stephanie. Nowy wampir przybył do naszej grupy nie spuszczając wzroku z mojej twarzy aż się zatrzymał, następnie przeniósł go do mego gardła i zatrzymał w przerażeniu jak staje się wygłodniały. O mój Boże. Dreszcz popędził w dół mego kręgosłupa. Tym razem było to zimno. - Nestor - Stephanie warknęła a jej altowy głos wyraźnie się odbił w nieprzyjaznym huku. Nestor spojrzał na Stephanie. - Strażnik? Na Selekcji? Lucien jest bardzo złym chłopcem. - Leah i ja rozmawiamy - odpowiedziała Stephanie. Jego wargi wykręciły się gdy mówił. - Sugerujesz, że rozważasz zadeklarowanie swoich intencji, czyż tak? - Właśnie tak. Wycofaj się - Stephanie ostrzegła. - I mam w to uwierzyć?- Nestor uciął. - Powinieneś dostosować się do tradycji - odpowiedziała Stephanie. - Powinienem? Zagrałaś na Reedzie2 i nie usłyszałem?- spytał Nestor. - Cofnij... się - Stephanie sapnęła a następnie napięła się i usłyszałam dzikie warczenie które wydobyło się z jej gardła gdy patrzyła na Nestora. Dwa kolejne wampiry ruszyły w naszą stronę, obydwoje byli duzi, obydwoje ciemni, obydwoje z niebezpiecznymi zamiarami wyraźnie wypisanymi na ich twarzą. Coś było nie tak. Nie miałam pojęcia co się działo, wiedziałam tylko, że nie wróżyło to niczego dobrego dla mnie. Lub Stephanie. Podeszła bliżej przytłaczając mnie, cofając się, zmuszając mnie do ruszenia w kierunku ściany. 2 W słowniku oznacza to trzcinę, acz sądzę, że nie o to chodzi. Przypuszczam że Reed nazywają chłopców na wydanie, więc niech tak zostanie. No chyba że lepiej brzmi Czerwonki :P

Przerażenie przebiegło przeze mnie i moje oczy przeleciały po pomieszczeniu w poszukiwaniu mojej matki. Nie byłam mięczakiem, ale to były wampiry. Miały nieludzką siłę. Miały zęby i mogły rozedrzeć czyjeś ciało. Na miłość boską, pili krew. Ludzką krew! Właśnie o to chodziło w tym całym cyrku! Ta Selekcja, wiedziałam instynktownie, odwróciła się od tego czym miała być kulturalnej, kontrolowanej ceremonii gdzie Niewtajemniczone prezentowały się w nadziei, że zostaną wybrane by służyć swemu Panu czy Pani, w zależności kto wybierze. Po wejściu czułam się bezpiecznie, niezależnie od tego iż ten proces ostatecznie oznaczał zostanie wybraną. Teraz w ogóle nie było bezpiecznie. Moje oczy znalazły mą matkę i patrzyła na mnie z przekąską która zamarzła w połowie drogi do jej ust. Wiedziałam po jej bladości, że moje instynkty nie zawiodły. W potwierdzeniu tego, zauważyłam, że Cosmo ją opuścił. Szybko przeciskał się przez tłum, na jego twarzy była wymalowana złość, gdy skierował się ku mnie i Stephanie. Gdy się poruszał, zbliżyły się dwa wampiry. Nie wiedząc dlaczego, moje ciało przygotowało się do ucieczki. - Lucien!- Avery ryknął od drzwi i wszyscy, nie tylko Stephanie, Cosmo, Nestor i dwa wampiry które nadeszły, ale wszyscy w pomieszczeniu zatrzymali się, zamilkli i odwrócili do drzwi. Ja również. Na szczycie schodów stał człowiek. Nie, nie człowiek, wampir. Człowiek czy wampir, nie miał sobie równych. Poprzez patrzenie na niego, czułam jakby ktoś położył dłoń na mym gardle w tym samym czasie gdy druga znalazła się na mojej piersi, zarówno gardło jak i pierś ścisnęły się boleśnie. Wysoki, wyższy niż ktokolwiek inny, co najmniej sześć stóp i cztery, może sześć stóp i pięć, był ogromny. Nie miał chudych, okazałych mięśni. Jego mięśnie nie były chude, nie okazałe. Były masywne, potężne, nawet brutalne. Jego włosy były czarne, tak czarne, że aż błyszczały i były grube, nawet lekko pofalowane. Były zbyt długie, acz nie w sposób żeby wyglądały na zaniedbane, acz w sposób, który mówił, iż nie miał czasu by męczyć się tak nieistotnymi procedurami jak fryzury. Wyglądały na nim świetnie. Wszystko na nim wyglądało świetnie. Jego ciemny garnitur, jego ciemna koszula, fakt był taki, że jako jedyny mężczyzna nie miał koszuli wieczorowej i krawatu, ale górne guziki jego koszuli były rozpięte, odławiając atrakcyjną kolumnę jego gardła. Nie był piękny, nie był nawet przystojny czy też nie wpasowywał się w czyjś normalny, codzienny rodzaj przystojności. Jego wygląd był zbyt szorstki, zbyt chropowaty i w jakiś sposób dziki i fascynujący. Była to szalona myśl, ale sądziłam, że miał najidealniejszy nos jaki kiedykolwiek widziałam, prosty i długi. Tak samo jego szczęka, kwadratowa i silna. I jego ostre kości policzkowe, pełne usta, nawet jego podbródek. I do cholery, jego oczy. Czarne, intensywne i patrzące na mnie. - O mój Boże - odetchnęłam. Następnie popatrzyłam przez przez pokój z wytężoną fascynacją ja opuszcza powieki, tylko częściowo, zakrywając swoje przepiękne oczy i jego wspaniałe wargi drgnęły, jakby walczył z uśmiechem. Usłyszał mnie.

Cholera! pomyślałam. Tyle na pozostanie zimną, rozgoryczoną i niezainteresowaną tym całym bałaganem. Zszedł w dół po schodach nie z gracją lecz mocą, jego ruchy zdawały się pozerać odległość. Jego oczy opuściły mnie i spoczęły na Cosmo. - Już nie jesteś tak odważny, hmm, Nestor?- Stephanie drażniła się i oderwałam swój wzrok od Luciena by spojrzeć na Nestora i Stephanie która kontynuowała.- Leah i tak by nie przypieczętowała krwią twego kontraktu, - Nie oczekiwałem, że to zrobi - Nestor był spokojny, pozostałe dwa wampiry które wcześniej się zbliżyły, teraz odeszły.- Miałem zamiar przedstawić swoje intencje i zaprowadzić ją do pokoju kontraktu. Odmówiłaby i zostałaby zmuszona do opuszczenia Selekcji. Niestety nie ma drugiej szansy. Dopiero do następnej Selekcji. Ale do tego czasu Lucien musiałby się pożywić, musiałby dzisiaj wybrać. Ale Leah nie byłaby wyborem. - Niezbyt mądre by odsłaniać swój plan - Stephanie powiedziała z pogardą. Nestor błysnął uśmiechem zadowolenia. - Nie był mój. Był Katriny - Stephanie syknęła gniewnie na tą wieść, ale Nestor zignorował ją i odwrócił swój wzrok na mnie.- Chociaż widząc cię, kusi mnie by namówić cię do przypieczętować mój kontrakt - pochylił się nad Stephanie ignorując jej ciało które napięło się emitując kolejny ryk z gardła, przybliżył się i mruknął.- Sądzę, że mógłbym ci pomóc pokonać rekord twej matki. Siedem lat nie wystarczyłoby na ciebie - odsunął się i zwrócił się do Stephanie,- Katrina ma powody do złości, do cholery, spójrz tylko na nią jego głowa skinęła na mnie. - Widzę ją - Stephanie zgrzytnęła zębami. - Czujesz ją?- Nestor szepnął niemal z czcią i znowu poczułam tą dłoń na swym gardle, drugą na swym sercu i znowu się zacisnęły. Następnie Nestor zachichotał.Oczywiście, że czujesz, po prostu nie twój typ zapachu, prawda? - Odpierz się - Stephanie ucięła. - Wy dwoje możecie przestać gadać o mnie jakby mnie tutaj nie było?- zażądałam, zapominając o strachu swego umysłu. Nestor nadal stał, jego brwi ściągnęły się razem i posłał mi okrutne spojrzenie, że znowu poczułam się jakbym miała umrzeć ze strachu. Teraz już trzęsłam portkami. - Co ona powiedziała?- spytał Stephanie i wyszeptał coś wściekle, ale jego wzrok nie oderwał się ode mnie. - Wygląda na to, że Magnus przywłaszczył sobie dziewczynę Warringtonów Stephanie powiedziała mu zamiast odpowiedzieć na jego pytanie.- Nie ruszasz się za szybko, Nestor, jedyna jaka została, to Howardówna. Głowa Nestora odwróciła się i spojrzeliśmy na wampira z ciemnobrązowymi włosami który prowadził bardzo piękną i nieco rozpaczliwie ubraną Niewtajemniczoną po schodach. - Cholera - Nestor wymamrotał, zerknął na Stephanie, ogarnął mnie swymi szarymi oczyma od stóp do głów i poszedł. - Dupek - wymamrotała Stephanie. - Um, powiedz mi o co w tym wszystkim chodziło?- spytałam. Stephanie chwyciła me ramię w swą dłoń i wprowadziła mnie do pokoju gdzie wszyscy rozmawiali przyciszonymi głosami. - Po pierwsze, pozwolę to wyjaśnić Lucienowi jeśli zechce. Po drugie, musisz coś wiedzieć. Pewnie nie studiowałaś, to oczywiste, ale podejrzewam, że twoja matka dała ci kilka instrukcji. Nie wiem czy je ignorujesz czy pragniesz umrzeć - zatrzymała się i odwróciła do mnie, byłyśmy tego samego wzrostu i jej oczy wypoziomowały moje.- Nigdy nie lekceważ wampira, Leah. Cosmo i ja dzisiaj nie będziemy mieć nic przeciwko temu.

Lucien nigdy. Nigdy nie lekceważ Luciena. Po tym jak nadrobisz swoje zaległości w wiedzy, Cosmo i ja nie będziemy już do tego tacy cierpliwi. Musisz to wiedzieć. I dzisiejszej nocy będziesz traktować każdego wampira z szacunkiem, który się do ciebie zbliży. To ważne dla twojej matki, twojej rodziny, dla dziedzictwa przeszłości i teraźniejszości rodziny, a przede wszystkim jest to ważne dla Luciena. Musiałam przyznać, że miałam coraz bardziej dosyć wychwalania Luciena. Głównie dlatego, że nie miałam piekielnego pojęcia o czym wszyscy mówią a szczególnie teraz, kiedy na niego spojrzała. Jednak nie byłam głupia. Stephanie była poważna, była także szczera. Nie próbowała mnie wystraszyć, mówiła tylko jak było. Próbowała mnie ochronić. Choć mimo że była wampirem, nie zamierzałam jej tego rzucać w twarz. Mogłam mieć w sobie wiele okropności, ale nie byłam tego typu człowiekiem. - Teraz przedstawię cię jednej z moich starych konkubin - powiedziała, jej głos znowu stał się przyjazny i wesoły. Zaprowadziła mnie do mężczyzny, który musiał mieć z jakieś siedemdziesiąt lat i dodam, że Stephanie wyglądała na jakieś dwadzieścia pięć, ale był sprawny, nadal przystojny jak na siedemdziesiąty rok życia i był bardziej przystojniejszy niż trzydziestolatek który mu towarzyszył. Młodszy był jedynym mężczyzną w pokoju który miał ubraną czerwoną muszkę. Krwiście czerwona muszka. Kolejny Niewtajemniczony. Tym razem mężczyzna. Wow. Próbowałam się uspokoić, choć mama mi o tym nie powiedziała. Było oczywiste, że Stephanie lubiła obu mężczyzn. Śmiali się, rozmawiali, wciągnęli mnie w swoją rozmowę. Po tym jak się pożegnaliśmy, Stephanie odprowadziła mnie i powiedziałam: - Nie miałam pojęcia, że są męskie konkubiny. - Bo nie ma - odpowiedziała Stephanie.- Ale nacisnęłam na Dominium, które przeklinałam i jęczałam przez sto pięćdziesiąt lat, aż dołączyli samce, dzięki Bogu odwróciła się do mnie, wyciągnęła z mojej dłoni pusty kieliszek i wymieniła go na pełny z tacy mijającego kelnera.- Bez urazy - uśmiechnęła się gdy podała mi nowy kieliszek. - Bez urazy?- zapytałam. Wciąż się uśmiechała, gdy powiedziała: - Dziewczynki dobrze smakują. Chłopcy są smaczniejsi. - Och - szepnęłam, patrząc w podłogę jakby była całym moim zainteresowaniem. - Nic dziwnego, że wiele wampirzyc była zadowolona z nowych rekrutów. I nic dziwnego, że mężczyźni także podzielali ten entuzjazm - zachichotała i ten dźwięk brzmiał niemal tak samo pięknie jak i ona była. Tak bardzo, że uniosłam oczy na nią gdy kontynuowała.- Choć niektóre kobiety nadal wolą dziewczynko. To droga w świecie, prawda? Skinęłam głową, gdyż rzeczywiście tak było. Niechętnie musiałam przyznać, że ją polubiłam. Dlatego też postanowiłam się do niej zbliżyć i powiedzieć jej coś, co mnie dręczyło. - Coś jest nie tak - szepnęła i ona napięła się. - Co? - spytała. Potrząsnęłam głową i rozejrzałam się. Potem złapałam jej spojrzenie. - Nie wiem. Czuję się śmiesznie. I tak było. Po tym jak Nestor odszedł... Nie, było tak wcześniej. Wydarzyło się to po tym jak przybył Lucien. Nie chodziło tu

o dłoń na moim gardle i sercu. Chodziło o coś innego. Coś, co ścigało mnie na krawędzi mej świadomości. Coś, co sprawiało, że czułam się dziwnie jakbym była pod wpływem narkotyków. Spojrzałam na szampana. - Myślę, że zostałam odurzona - odetchnęłam. Sztywność opuściła moje ciało, moja twarzy stała się miękka i zbliżyła się. - Nie jesteś pod wpływem narkotyków, Leah. - Nie? - Nie, nie zostałaś. On cię śledzi. Zamrugałam a potem zesztywniałam. - Co? Kto? - Lucien - było to wszystko co powiedziałam. Moje oczy przeleciały po pokoju. Nie było go trudno zauważyć. Stał rozmawiając z dwoma mężczyznami i jedną kobietą. Jego czarne oczy spoczywały na mnie. - Śledzi mnie?- szepnęłam, spoglądając bezpośrednio w jego oczy. Tak, mój zwierzaku. Śledzę ciebie. Oznaczam cię. Moja. Upuściłam kieliszek z szampanem. W błysku ruchu którego nie dostrzegłam, Stephanie człapała kieliszek zanim upadł na dywan. Te słowa, wypowiedziane głębokim, gardłowym głosem, nie zabrzmiały na głos acz w mojej głowie. - O mój Boże - nadal szeptałam. - Tak, kochanie, śledzi cię - głos Stephanie brzmiał na rozbawiony i oderwałam wzrok od Luciena by na nią spojrzeć. W minucie gdy to zrobiłam, uśmiechnęła się.- Och, Leah, jest dobrze. Kiedy tak mówię, to tak oznacza. Kobiety Buchanan należały do Luciena od wieków. Każda do niego dążyła. Jedyną osobą która się zbliżyła to Cosmo i twoja matka go ma - zatrzymała uśmiechając się bezczelnie.- I oczywiście ja - zachichotała i następnie powiedziała.- Nie musisz wyglądać na taką wystraszoną. - On po prostu... Stephanie, on po prostu...- zająknęłam się i wtedy ponownie usłyszałam jego głos w głowie. Nie, Leah. Nie mów jej. Moje usta się zamknęły. Nie trzasnęły, tylko się zamknęły; po prostu zrobiły to, co mi kazał. O mój Boże, powtórzyłam w swojej głowie, panika mnie przytłaczała. Zrelaksuj się, mój zwierzaczku. Ponownie przemówił, także w mojej głowie. Zostaw mnie w spokoju! krzyczałam w kółko w swej głowie. Usłyszałam jego śmiech i to nie uszami. Był jeszcze piękniejszy niż Stephanie. Był taki piękny, tak fascynujący. I nie był to tylko rozbawiony śmiech, brzmiał nieco na zaskoczonego, lekko wyczekująco, nawet mogłam wyczuć lekkie pobudzenie. Co do cholery? - Słyszę to - Stephanie powiedziała cicho, rozrywając początek mojej niewerbalnej rozmowy.- I widzę - poszła dalej i wpatrywałam się w nią.- Oznaczył każdy twój ruch. Nawet najmniejszy ruch jaki zrobiłaś, Leah, on go oznaczył. Jego serce bije w parze z twoim. Każdy to wie, każdy wampir tutaj może to usłyszeć, mogą to wyczuć, zobaczyć, poczuć - jej głos stawał się miększy, obracał się ubóstwienie.- Nikt nie może tego zrobić tak jak Lucien. To piękne. Mówiła o nim mówiąc w mojej głowie. Wyjaśniała mi co oznaczało śledzenie. Mimo to, utknęłam w innym punkcie. - Jego serce bije?- spytałam.

Skinęła głową w kolejnym uśmiechu. - Musisz sporo się nauczyć, kochanie. Byłam tak zszokowana tą wiadomością, że zapomniałam, że wampir w tym zatłoczonym pokoju gada w mojej głowie. - Serca wampirów nie biją - powiedziałam głupio do Stephanie, odkąd była jednym, to powinna o tym wiedzieć. - Och tak, biją. Zobaczysz - wyśpiewała chwytając moją dłoń i zawróciła kierując się ku Lucienowi.- Nie wiem w co ona gra, ale już wystarczy. Jestem głodna. Prowadziła nas prosto do Luciena. Nie. Naprawdę, naprawdę, nie. Zaparłam się nogami i syknęłam. - Co ty wyprawiasz? Nie odpowiedziała na moje pytanie, zamiast tego powiedziała: - Zauważyłam, że się tobą chwali. Zazwyczaj ten jego sposób jest całkiem ciekawy, ale teraz jest denerwujący. Jestem zmęczona bawieniem się w ochroniarza. Z drugiej strony chciałabym dostać dzisiaj wieczorem Reeda - jej palce znowu ją znacząco ścisnęły i jej siła nie pozwoliła mi ciągnąc stóp, pchając mnie do przodu. Pociągnęłam swe ramię. Jej palce znowu się ścisnęły, tym razem dając mi do zrozumienia, że nie ucieknę. Spróbowałam czegoś innego. - Posłuchaj, Stephanie, nie chcę być dzisiaj wybrana. - Nie ma na to szansy - powiedziała mi radośnie jak przyciągnęła mnie jeszcze bliżej. Przestałam mówić i spojrzałam na Luciena. Jego oczy ponownie na mnie spoczęły, oznaczały mnie i jak powiedziała Stephanie, zrozumiałam to. Były zaborcze, deklarujące własność, podsumowujące, byłam jego. Widziałam to nawet na odległość. Mogłam nawet to wyczuć. Inni patrzyli, rzucając spojrzeniami między nim a mną. Moje serce zaczęło bić szybciej gdy ludzie z którymi stał zauważyli nasze podejście i usunęli się na bok, otwierając drogę ku niemu. Nie! Nie, nie, nie, nie! Krzyczał mój umysł, moje oczy utknęły w jego. Tak, powiedział w mojej głowie. Serio, przestań tak robić! Mój mózg krzyknął na niego. Usłyszałam kolejny chichot w swej głowę. Skrzywiłam się na niego. Wybuchnął śmiechem, tym razem nie w mej głowie acz na głos. Z tego powodu wszyscy wokół niego obrócili się i spojrzeli na niego w oszołomieniu nie znając przyczyny. Ale ja znałam powód. Moje groźne spojrzenie dołączyło do zmarszczonego nosa w rozdrażnieniu. Potrząsnął swoją głową, jego uśmiech wciąż szarpał się na jego pięknych ustach. Stephanie zaprowadziła mnie zatrzymała przed nim. Był wyższy niż wydawało mi się z daleka, większy, mocniejszy, całkowicie przytłaczający. Sprawiał, że czułam się mała. Nie byłam mała, nie w żadnym odcinku wyobraźni. Miałam pięć stóp i dziewięć wzrostu, ponad sześć stóp w swych krwiście czerwonych szpilkach. Nosiłam biustonosz w rozmiarze C. Mój tyłek był moim wrogiem, zawsze tak było. Był całkowicie odporny na każde diety znane człowiekowi. Twój normalny, przeciętny, codzienny facet nie mógł mnie wybrać, nie na dłużej niż

na kilka sekund. Ten mężczyzna, nawet jeśli nie byłby wampirem, mógł to zrobić. Bez wątpienia. Czułam się krucha w jego obliczu. Łamliwa. Delikatna. Rozmowa w tym pokoju znowu zamarła. Cała sala zamilkła. Każdy obserwował. Otworzyłam usta by coś powiedzieć, prawdopodobnie coś głupiego, gdy odezwała się Stephanie. - Lucien... - zaczęła, jej głos był niecierpliwy. Uciszył ją, jego oczy utknęły na mnie, nawet nie powiedział „cześć”. Zamiast tego, jego głęboki, mocny, gardłowy głos poinformował głośno. - Deklaruję swoje intencje. O cholera. - Dziękuję ci, Boże - moja matka westchnęła szczęśliwie z tyłu.

Rozdział 2

Kontrakt

- Wynocha - Lucien warknął. To nie szło dobrze i nie podobało mu się to. Leah spojrzała na niego. Jej matka, Lydia, patrzyła z przerażeniem na zachowanie swojej córki lub na to, że Lucien przerwał tradycję której nie znał. To również go nie obchodziło. Cosmo, który był uśmiechnięty aż do momentu w którym Lucien warknął, teraz krzywił się na ten problem. Avery podszedł bliżej. - Lucien, znasz prawo. Potrzebujesz pozwolenia. Musi być potwierdzone przez Wyróżniającą się Niewtajemniczonej. Nawet ty nie możesz... - Avery zaczął. Lucien uniósł rękę i Avery przestał mówić. Wiedział. Żył w tym koszmarze przez cholernych pięćset lat. Wiedział, do cholery. Tym także się nie przejmował. - Idźcie - Lucien zgrzytnął zębami. - Lucien, nie rób tego - Cosmo błagał. Lucien zniżył głos do niebezpiecznego huku. - Teraz. Spoglądając na przebywających w pomieszczeniu, Avery szepnął. - Jest wyjście. Nikt nie musi wiedzieć, Cosmo. To nie opuści tego pokoju. - Nie podoba mi się to - Cosmo powiedział do Avery'ego. - Lucien, pozwól mi z nią porozmawiać - powiedziała Lydia, jej ręka wysunęła się w jego kierunku. - Nie powtórzę tego jeszcze raz - powiedział Lucien. Wiedzieli przy tym, że wypróbowali jego cierpliwość i wiedzieli co to oznacza, więc bez dalszego wahania skierowali się do wyjścia. W tym Leah.

- Nie ty - zażądał i każdy się odwrócił. - Co?- Leah spytała, jej miękki, słodki głos grał na jego nerwach. - Nie ty. Ty zostajesz. Jej oczy rzuciły się do jej matki, Cosmo, Avery'ego i następnie do Luciena. - Ale myślałam... - Chodź tutaj - Lucien nakazał, ucinając jej słowa gdy wszyscy po cichu opuścili pokój. Nie zrobiła tego, czego zażądał. Zamiast tego spojrzała w niezdecydowaniu na zamknięte drzwi. W rzeczywistości odkąd przekroczyła próg Pokoju Kontraktowego, nie zrobiła ani jednej rzeczy, której zażądał. Nie chodziło tu tylko o jej głos który grał jej na nerwach, ale wszystko w niej. Spodziewał się, że będzie się tym cieszyć. Nie spotkał się z wyzwaniem od pięciuset lat. Nie cieszył się tym. - Leah - zawołał, jego głos był napięty tak samo jak jego cierpliwość. Jej głowa odwróciła się. - Czego?- spytała ostro. Poczuł jak jego ciało napina się walcząc z pragnieniem aby nauczyć ją mu należnego szacunku. Zamiast działaś według tego pragnienia, ostrzegł ją spokojnie. - Nigdy nie zwracaj się do mnie w taki sposób. Patrzyła na niego, skupiona na zwalczeniu strachu na swej twarzy, kolejny wyraz którego nie widział od długiego czasu. Wyraz który lubił, wyraz za którym tęsknił, wyraz którego pragnął. To zaspokoiło jego gniewa. Nie cały, ale wystarczająco. - Nie rozumiem tego - powiedziała, w jej głosie brzmiał ten sam strach i skupienie i poczuł ich mieszankę we krwi. Zwłaszcza strach. Każdą konkubinę aż świerzbiło by została wybrana. Służyło to celowi ale także eliminowało pościg, wychwytywanie, oswajanie. Wszystko co podobało się Lucienowi, brakło mu i czego z całą pewnością pragnął. Jej strach był smakowity na jej twarzy, jej włosy, jej oczy, jej piersi, ten tyłek, jej cholerny zapach który praktycznie zwalił go na kolana w minucie gdy przybył na Selekcję i go pochwycił. Jak miało to miejsce po raz pierwszy gdy ją ujrzał, poczuł j lata wcześniej, kiedy to oznaczył Leah Buchanan jako swoją. Każdy o tym wiedział przez dziesięciolecia. Oczywiście z wyjątkiem Leah. Nadal mówiła. - Myślałam, że jeśli odmówię podpisania krwią twojego kontraktu to będę mogła odejść. Lucien wciągnął uspokajająco oddech. Nie udało mu się go uspokoić, jednak jego głos brzmiał mniej niecierpliwie, gdy wyjaśniał: - Jeśli Nestor zadeklarowałby swoje intencje. Tak. Magnus. Tak. Hamish. Tak samo. Każdy z nich - zatrzymał się, wskazując ręką na drzwi by zaznaczyć Selekcję zanim skończył.- Ja? Nie. - Dlaczego nie?- spytała. - Bo chcę ciebie. - Ale ja nie chcę ciebie.

- To nie ma znaczenia. Jesteś moja. Zamrugała a następnie zebrała się w sobie. - Ale mama powiedziała że zasady są bezwzględne. Nikt nie łamie zasad. Nigdy. - Ja nie jestem nikim. Jej głowa podskoczyła do góry. - Jestem twoim Panem. Teraz zaczęła wyglądać na złą. - Nikt nie jest moim panem. - Ja jestem. Patrzyła na niego, gniew wypierał strach, zacisnęła dłonie w pięści i pochyliła się ku niemu zanim oznajmiła. - Nie. Jesteś. Miał dość. Chodź tu, Leah. Natychmiast przysunęła się do niego. Lucien przyglądał się jak gniew zniknął i zdziwienie znowu wróciło. Tak samo strach. Wiele. Tak bardzo, że pokój nim przesiąkł. Zmieszał się z jej zapachem. Odczuł zakazane pragnienie by porwać ją w ramiona, rozerwać jej gardło i w tym samym czasie zerwać z niej ubrania i zanurzyć swego penisa głęboko w niej, że będzie czuł swoje własne pchnięcia w krwi rozlanej w swych ustach. - Przestań to robić - szepnęła gdy zatrzymała się od niego mniej niż o stopę. Cisza, zażądał i jej usta zacisnęły się. Lepiej, powiedział jej. Patrzyła na niego, jej dłonie zacisnęły się w pięści po obu jej bokach, ale nie odsunęła się od niego. Wysilała się by to zrobić, ale nie mogła. Nie pozwalał na to. Nie miało to znaczenia, że z tym walczyła. Lubił to. Podaj mi swoją dłoń. Uniosła dłoń ku niemu patrząc na ruch, przerażenie i złość pojawiły się w jej oczach. Odwrócił ją, jego palce zacisnęły się wokół ostrego sztyletu który był jedną z czterech rzeczy na tym błyszczącym, owalnym stołem przed nim. Był na nim ich kontrakt, tak duży jak plakat, pergamin z kości słoniowej, maleńkie, kaligrafowane słowa u samej góry i przy dole. Był tylko centymetr przestrzeni dla ich podpisów. Wszystkie te słowa mówił o tym, że oferuje mu swoją krew, dając mu prawa do żywienia a w zamian on będzie się nią opiekował nie przez całą długość trwania Porozumienia, ale aż wyda ostatni oddech na tej ziemi. Czego ona nie wiedziała, nie wiedział Cosmo, jej matka nie wiedziała ale Avery wiedział, że Lucien zmienić pięćset letnią umowę. Po wejściu do pokoju usiadła i przeczytała każde słowo, coś czego nie zrobiła choć jedna konkubina przez pięćset lat. Nie miała możliwości o dowiedzeniu się o zmianach które zamówił u Avery'ego albo nie będzie wiedziała aż nie będzie uczęszczała na nauki. Które zaplanował w ramach konsekwencji. Niemniej jednak, czy może dlatego, że po zakończeniu czytania, jej twarz była blada, oczy wrzały gdy rzuciła umowę na stół, załapała wzrok Luciena i ogłosiła: - Nigdy w życiu. W tej chwili zaczęły się potrzeby Luciena, błagania jej matki, chichot Cosmo i uśmiech Avery'ego. Nie wspominając już o rozdrażnieniu Luciena. Na stole również znajdowało się pióro i Łącząca Miska, mała, owalna, kryształowa płytka która stała na czterech kryształowych nóżkach przy piórze.

Lucien zdecydował, że obie teraz zostaną użyte. Ręka Luciena uniosła się i jego palce owinęły się wokół niej. Wyprostował siłą jej palec wskazujący i z tym też walczyła. Wiedziała, że nigdy nie wygra ale i tak próbowała. Odkrył, że wreszcie się tym cieszy. - Walcz, mój zwierzaku, podoba mi się. Od razu przestała walczyć. Uśmiechnął się do niej. Ona skrzywiła na niego. Podniósł sztylet by przebić jej palec, acz zatrzymał się i spojrzał na nią. Jej oczy przesunęły się od jej oczu do jego. Mógł dostrzec błaganie. Tak, cieszył się tym. Rzucił sztylet na stół. Poczuł jak jej ulga uderza w pokój. Jej serce zaczęło bić jak szalone, potykając się o siebie. Teraz zaczęło zwalniać. Jego oczy przesunęły się do jej gdy uniósł jej rękę do swych ust, palec nadal był naciskany przez jego kciuk. Poczuł, jak jej ciało napina się, strach najeżdża, jej serce podniosło tempo, gdy jej ręka opierała się. Była wspaniała. Nie! Krzyknęła w swym mózgu. Otworzył swe usta, włożył jej palec do ust i wessał go do środka. Nadal stała a jej oczy opadły do jego ust. Z trudem zwalczył podniecenie które poczuł przy posmakowaniu jej i spojrzeniu w jej kierunku. Chryste, smakowała cholernie dobrze. Użył jednego zęba by otworzyć jej palec. O mój Boże! westchnęła w swym umyśle, gdy wyczuł jak rejestruje krótki ból. Mylił się, jej skóra smakowała cudownie, ale to jej krew była wspaniała. Z żalem wyciągnął jej palec z ust, wepchnął jej rękę do Łączącej Misy i wycisnął kilka kropel krwi z rany do miski. Opierała się przeciwko temu mocno i Lucien spostrzegł, iż było to niejasno zaskakujące. Wiedziała, że nie mogła wygrać. Uwięził ją swym umysłem i nawet gdyby tego nie zrobiła, nigdy nie będzie w stanie fizycznie pokonać jego siły. Spostrzegł, że lubił jej upór kiedy miał ją pod swymi rządami. Było tak, kiedy nie zaczęło go to denerwować. Kiedy skończył, przysunął jej palec do swych ust i jego język rzucił się do niego, liżąc przecięcie. Krwawienie natychmiast ustało. Dzięki jego ślinie rana zagoi się w ciągu godziny. Uwolnił jej rękę ale zażądał, Zanurz pióro w swojej krwi i podpisz kontrakt. Jej ciało szarpnęło się, napięło i spojrzał z zaintrygowaniem, zawahała się przez sekundę zanim zrobiła to co kazał. Patrzył jak to robiła, z bladą twarzą, jej ciało drżało. Czyżby mogła walczyć z hipnozą? Wiedział, że było to niemożliwe. Jednakże jeśli mogła, będzie jeszcze więcej zabawy. Odłożyła piórko i odwróciła się do niego. Nienawidzę cię. Położył dłoń na jej szyi, jego kciuk spoczął na jej tętnicy szyjnej, jej serce biło mocno o jego skórkę i w jego uszach. - To nie potrwa długo, mój zwierzaczku - zapewnił ją. Nie nazywaj mnie swoim zwierzakiem.

- Jesteś moim zwierzakiem. Zmarszczyła nos na niego, miał zakomunikować jej podrażnienie i obrzydzenie. Jednak uznał to za godne podziwu. Nie myślał tak dopóki ona tego nie zrobiła na Selekcji, ktoś go obgadywał podczas gdy komunikował się niewerbalnie. Był zaskoczony i spodobało mu się że miała do tej pory nieznane możliwości. Sprawiało to, że rzeczy będą jeszcze bardziej interesuję. Do diabła, już były. Odwrócił się do stołu, chwycił sztylet i przebił swój własny palec. Przechodząc przez te same czynności co ona, podpisał umowę. Po zakończeniu, użył czubka sztyletu by wymieszać na talerzu ich krew gdy stała drżąc obok niego. Przesunął się ku niej i jej ciało napięło się. - Nie możesz z tym walczyć, Leah. To nie może być legalne, warknęła. Miała rację. Zdecydowanie nie było. Jeśli ktoś by się dowiedział, że zmusił ją do podpisania za pomocą hipnozy, zostałby ukarany. Albo spróbowaliby go ukarać. Oczywiście nie udałoby im się. Musieliby najpierw go zabić. Była, wiedział to bez wątpienia, warta tego ryzyka. Umieścił ją przed sobą, jego jedno ramię owinęło się wokół jej talii przytrzymując ją mocno przy swojej piersi i brzuchu. Jej słodki tyłeczek nacisnął na jego uda. Czując jej miękkie ciało przy swoim twardym, wiedział że nie wytrzyma dłużej niż tydzień do Upustu Krwi. Sięgnął w poprzek przed nią i chwycił pióro zanurzając je w ich zmieszanej krwi. Weź moją dłoń w swoją, zażądał. Zrobiła co jej kazał. Wspólnie napisali słowo Związani między ich imionami swoją zmieszaną krwią. Stało się. Była jego. Przeszedł przez niego triumf. Nie czuł się tak od długiego czasu i najbardziej mu się to spodobało. Jego ramię napięło się wokół jej talii gdy przysunął swą twarz do jej szyi, czując zapach jej skóry, jej włosów, perfum których nie potrzebowała, słyszał jak krew śpiewa ciepło i wilgotnie w jej żyłach. Usłyszał oddech który wydostał się z westchnieniem i wiedział, że użył zbyt dużej siły. Trzymał ją przyciśniętą do siebie i nie puszczał. Moja, oświadczył. Nigdy, odparowała. Jego usta przesunęły się do jej ucha i szepnął: - Zobaczymy. Poczuł jej dreszcz. Wówczas uwolnił jej umysł i jej ciało spod swojej kontroli. Poczuła to natychmiast, odwróciła w jego ramieniu by patrzeć na niego przez chwilę zanim wyrwała się i od razu wybiegła z pokoju.

Rozdział 3

Upuszczanie krwi

Stała przy oknie wpatrując się w noc. Niebo było bezchmurne, księżyc w pełni, jego jasność oświetlała ciemność, nieskazitelny ogród poniżej wydawał się pewien sposób niesamowity. Moje oczy przeniosły się z ogrodu i dostrzegłam swoje odbicie w szkle. Wyglądałam jak idiotka. Miałam na sobie bladoróżową koszulę nocną, prostą, nieozdobioną koronką czy czymś innym. Sięgała do kostek przez co łatwo mogłam się potknąć, opinała moje biodra a cienkie ramiączka przytrzymywały stanik pozostawiając między moimi łopatkami głębokie wycięcie w kształcie V. Jakaś dziwna kobieta o imieniu Edwina przyszła do mnie i zrobiła mi włosy i makijaż. Była cicha i czujna, ale uśmiechnięta i oczywiście podekscytowania jakbym miała zostać ukoronowana na królową świata. Pozwoliłam jej na to też będąc cicho. Miałam za dużo na głowie. Nie powinnam siedzieć cicho. Za bardzo wymęczyła moje włosy. I także za dużo nałożyła mi makijażu. Miałam mieć rozdarte gardło przez zęby tego pieprzonego wampira, miał zamiar ssać moją krew a następnie wrócić do domu do swojej partnerki. I po co te całe zamieszanie? Po Selekcji powiedziałam mojej matce co się wydarzyło w Pokoju Kontraktowym i zażądałam by skontaktowała się z Wampirzym Dominium i odwołała kontrakt. Na początku wyglądała na wstrząśniętą. Później zwołała moje ciotki. Moje ciotki zadzwoniły do mojej siostry, ale co dziwnie, nie do moich kuzynek. Zwołały zebranie i co mnie wkurzyło, nie zostałam na nie zaproszona. Potem skontaktowały się z Dominium, ale nie po to by odwołać kontrakt, ale by uzyskać kopię.

Kopia była dostarczona, gdyż należała się mi i im. Avery dostarczył ją osobiście. Za zamkniętymi drzwiami, beze mnie, czytali go przez godziny. No dobra, bardziej przez godzinę, ale czułam jakby minął ich milion. Moja siostra wyszła jako pierwsza z bladą twarzą i zszokowanym spojrzeniem. Nie powiedziała żadnego słowa zanim wyszła. Było to zaskakujące. Lana była rozmowna. Mogła każdego zagadać. Nie sądziłam, żeby była sobą gdyby nie powiedziała ani jednego słowa. Nie był to dobry znak. Następnie wyszła moja ciotka Kate. Z jakiegoś powodu także wyglądała na bardzo wstrząśniętą, ale także na zdeterminowaną. Jako najstarsza przywódczyni czterech Buchananek i jako że tradycja została zakorzeniona we mnie od czterech dziesięcioleci, miała ostatnie słowo. Nie polubiłam tej końcowej gadki. Było tak: Będziesz przestrzegać kontraktu. - Co?- krzyknęłam. - Każdego słowa - odpowiedziała. I później bez powiedzenia czegoś innego, jakby się bała co mogą sprawić jej słowa, a przysięgam, że ciotka Kate nie bala się niczego, wyszła. Tak samo zrobiły Millicent i Nadia. Moja matka stanęła przede mną i zażądałam: - Nie mogą mówić poważnie. - Jeśli się nam sprzeciwisz, zostaniesz wygnana z rodziny - moja matka odpowiedziała cicho próbując, wiedziałam o tym, nie użądlić mnie tymi okropnymi słowami.- Jeśli sprzeciwisz się Lucienowi, co zostało napisane w kontrakcie, będzie miał pewne prawa, Leah. Prawda, z których nie chcesz żeby skorzystał. Prawda, które czuję, że wykorzystała. - A one są?- warknęłam zmęczona tajemnicami i niezaplanowanymi Wampirzymi Lekcjami, które miały trwać aż do następnego dnia. Wampirze Lekcje były dwudniową nauką o wszystkich sprawach dotyczących wampirów i ich konkubin, coś czego nie wypatrywałam i w tamtej chwili nie miałam ochoty robić. - Będzie miał prawo zapolować na ciebie gdy cię znajdzie, co zrobi, i będzie mu wolno zrobić co tylko zechce - mama odpowiedziała. - A to „co tylko zechce” oznacza, że wyssie moją krew na co pozwala mu między innymi kontrakt. Zbladła na moje słowa, których sobie nie mogłam przed nią przypomnieć, ale jej dalsze słowa przykuły moją uwagę gdzie indziej. - Jeść, owszem, i nie przestawać. - Słucham?- spytałam. - Ma wszelkie prawo do pożywienia się i nie przestania. Jako chętną konkubinę, ma prawo jeść. Gdy już ciebie zainicjuje i przyzwyczai do karmienia, będzie miał prawo robić to jak tylko często będzie chciał i kiedy będzie chciał. Ale musi przestać, nie tylko przed tym zanim cię zabije, ale zanim cię nadmiernie osłabi. Jeśli sprzeciwisz się kontraktowi, może na ciebie zapolować i pożywić się tobą aż będziesz martwa. Nic na to nie powiedziałam, gdyż było to wręcz przerażające. Lucien polujący na mnie i ssący krew z mojego ciała aż będę martwa. Zrobi tak. Jeśli się mu przeciwstawię, ten drań nie tylko to zrobi ale będzie się upajał każdą minutą. - To nigdy się nie zdarzyło. Ani razu. Nie w przeciągu pięciu stuleci - mama poinformowała mnie, zbliżyła się chwyciła moje dłonie, obie same mocno się zacisnęły.Nie zrób tego pierwsza jako Buchananka. Proszę, nie rób tego - błagała mnie.- Nasze imię jest bez zarzutu. Mamy najwyższe Selekcje, najdłuższe Umowy. Wstyd który na nas ześlesz

sprawi, że żaden wampir nie skojarzy się z nami przez lata, dziesięciolecia a może i nigdy. Twoja siostra zostanie uwolniona a to ją zniszczy. Rafe uwielbia ją. Nie straciła swego smaku. Może pobić moje osiągnięcie. Twoje kuzynki także zostaną uwolnione. A twoje kuzynki które nie doczekały się jeszcze swojej Selekcji... ale chcą tego, Leah... pomyśl o nich. - Nie mogę uwierzyć, że prosisz mnie o to - szepnęłam i nie mogłam. Było to ohydne. Wszystko. Jej ręce ścisnęły moje. - Nie rozumiesz. Wróć do lekcji, to się dowiesz. Idź do Luciena. Będzie dla ciebie dobry, Leah. Po tym jak cię zainicjuje, obiecuję, że zrozumiesz. - Kim jest ten facet?- spytałam. - To Lucien - odpowiedziała, jakby to wszystko wyjaśniało. - Myślę, że potrzebuję więcej informacji. Skinęła głową, ale powiedziała: - Powiem ci więcej po swoich lekcjach, po pierwszym upuszczeniu krwi, kiedy to zrozumiesz. Wtedy powiem ci o Lucienie. - Dlaczego po? - Najpierw musisz zrozumieć - znowu ścisnęła moje dłonie.- Nie mam wątpliwości, że on sprawi, iż zrozumiesz. Po tym - uśmiechnęła się.- Może cię to nawet nie obchodzić. Wątpiłam w to wtedy. Wątpiłam w to teraz, stojąc w tym pięknym pokoju, moim pięknym pokoju, w moim pięknym nowym domu, w pokoju (i domu), który ten Wampirzy Drań Lucien mi dał. Nienawidziłam go swym całym bijącym sercem. Na tą myśl, drzwi otworzyły się. Odwróciłam się i gdy skończyłam swoje wirowanie dookoła, dostrzegłam jak zamyka drzwi. Nie widziałam go od tygodnia. Znowu był ubrany w ciemny garnitur z ciemną koszulą, która była rozpięta na gardle. Jego oczy nie oderwały się ode mnie ani razu gdy przeszedł nonszalancko przez pokój do kanapy, ściągnął swą marynarkę i rzucił ją na mebel. Z oczami nadal na mnie, podszedł do boku łóżka i zatrzymać się, stanął i powiedział: - Chodź tutaj, Leah. Ponownie zauważyłam, że nie powiedział nawet „cześć”. Nie narzekałam na jego brak powitania. Sama też go nie przywitałam. Podeszłam do niego. Nie dlatego, że miał kontrolę nad moim ciałem. Ponowne zniesienie tego byłoby zbyt upokarzające. Ale dlatego, że nie miałam innego wyboru. I było to do bani. Był tak ogromny i przytłaczający jak pamiętałam. Jeszcze większy gdy stał w tym małym pokoju przy łóżku na bosych stopach. Jego oczy były także bardziej intensywne. Znacznie bardziej intensywne. Przerażająco bardziej intensywne. Zatrzymałam się stopę od niego i podniosłam głowę by na niego spojrzeć. W ogóle go nie znałam, ale wyglądał na dziwnie rozczarowanego. Zrozumiałam dlaczego, gdy się odezwał. - Nie będziesz dzisiaj uparta? Byłam uparta każdej nocy. I każdego dnia, jeśli o to chodziło. Nie byłam głupia. - Moja mama powiedziała, że jeśli ucieknę i złamię kontrakt, ruszysz za mną i mnie zamordujesz.

Lekko przechylił głowę na bok. Potem powiedział trochę niepewnie: - To prawda. - Cóż, mimo że bycie z tobą będzie śmierdzące, jakoś lubię oddychać i zdecydowałam, że nie chcę abyś odebrał mi życie, więc nie. Nie będę uparta - przechyliłam głowę do tyłu, odsłaniając gardło, napinając moje ciało i zaprosiłam bez godności.- Bierz. Czekałam na rozdarcie lekko spanikowana i zdecydowanie przestraszona. Zamiast tego usłyszałam jego wspaniały śmiech zanim znalazłam się na jego kolanach. To prawda. W jednej chwili stałam na nogach oferując swoją krew jako jego życiodajne jedzenie. W następnej sekundzie (albo połowie), siedział. Byłam na jego kolanach, jego jedno ramie otaczało mój przód i biodra, druga ręka przesunęła się wzdłuż kręgosłupa między łopatkami, jego palce dotknęły moich włosów. Mój tulów został dociśnięty do jego zaskakująco ciepłego ciała, jego ramiona zacisnęły się na moich bokach. Jego twarz była na mojej szyi i nadal się śmiał. Robił tak przez chwilę. Siedziałam sztywno na jego kolanach gdy się śmiał. Następnie jego głowa przesunęła się, jego usta powędrowały do mojego ucha i szepnął: - Wiedziałem, że będziesz zabawna. - Nie staram się być zabawna - powiedziałam do ściany za nim z całą swoją prawdomównością. Delikatnie pociągnął moje włosy by odchylił moją głowę do tyłu i chwycił ją by zmierzyć się ze mną. - Wiem. Właśnie dlatego jesteś zabawna. Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się. Świetnie wyglądał gdy się uśmiechał, albo powinnam powiedzieć, że jeszcze lepiej, więc westchnęłam. - Możemy mieć już to za sobą, proszę? Jego oczy powędrowały po mojej twarzy i włosach. - To wszystko dla mnie? - Co? Jego ręka przesunęła się z mojego przodu i wskazała na moją głowę. Z drugiej strony mogłam stwierdzić, że ta jego cała atrakcyjność, długie stożkowe palce i silne żyły naprawdę nie była fair. - Co?- powtórzyłam, wciąż nie wiedząc o co mu chodziło. - Jesteś znacznie piękniejsza bez tych wszystkich śmiechu. Zignorowałam jego nazwanie mnie piękną. Nie miał zamiaru być dominującym potworem, mówiąc mi na wcześniejszym spotkaniu że jest moim panem a teraz czarował mnie, mówiąc że jestem piękna. - A może próbujesz mnie zdenerwować?- spytał. - Masz na myśli włosy i makijaż? - Tak. Ta prawdziwa odpowiedź tak mnie zmyliła, że nie ochroniłam swej odpowiedzi. - Twoja pani to zrobiła. - Moja pani? - Edwina. Przyszła wcześniej i zabrała się do dzieła. Myślałam, że to część umowy. - Edwina - mruknął, uśmiech szarpał się w kącikach jego ust.- Zbyt wiele dobrych intencji, nie wystarczający rozsądek. - Słucham? Jego oczy skoncentrowały się na mnie.

- Leah, Edwina jest twoją gosposią. Nie jest twoją pokojówką. Rób co chcesz ze swoimi włosami i twarzą - urwał i następnie powiedział.- Albo powinienem powiedzieć, że masz robić ze swoimi włosami i twarzą to co ja chcę, co oznacza że nie ma się to więcej pojawić. Od razu postanowiła, że Edwina będzie układać moje włosy i nakładać makijaż za każdym razem, gdy będzie przychodził. Musiał czytać w moich myślach, bo ryknął śmiechem. Zrobił to gdy znowu złapał mnie w swoje ramiona, przyciskając mnie bliżej jego piersi i wtulając swoją twarz w moją szyję, tak że jego wesołość łaskotała niepożądanie (ale także nie nieprzyjemnie) o moją skórę. - Cieszę się, że tak dobrze się bawisz - mruknęłam do ściany. - Ja też. Dziękuję - jego wdzięczność także została wyrażona o skórę na mojej szyi w suchym dowcipie, który sprawił, że zachichotał. - Zajmie ci to całą noc?- nadal pomrukiwałam. Jego usta przeniosły się z mojej szyi do ucha, gdzie mruknął: - Niecierpliwa. Po raz pierwszy w życiu nie byłam. Nie bardzo. Były jakieś dwa miliardy rzeczy jakie wolałam robić w tej chwili. Jednakże, odkąd to był mój jedyny wybór, byłam (w jakiś sposób) gotowa by mieć to za sobą. Jego twarz odsunęła się od mojej szyi, cofnął się i spojrzał na mnie. - Widzę, że twoje studia nie przekonały cię do tego, byś to polubiła. - Zostałam wyrzucona - ogłosiłam. Jego brwi zmarszczyły się razem zanim powiedział: - Słucham? - Zostałam wyrzucona - powtórzyłam. - Zostałaś wyrzucona - powtórzył po mnie. Skinęłam głową. - Z Wampirzych Lekcji - kontynuował. Znowu skinęłam głową. Jego brwi zmarszczyły się złowrogo razem. - Dlaczego o tym nie wiem? Zignorowałam złowieszcze zmarszczenie brwi. - Moja ciołka Kate i ciotka Millicent poszły porozmawiać z instruktorem. Wymusiły na nim przysięgę tajemnicy - machnęłam ręką między naszymi twarzami.- Ta cała reputacja Buchanan i takie tam. Nie chciały, żeby została splamiona. - Co zrobiłaś?- spytał. - Słucham? - Co zrobiłaś, że zostałaś wyrzucona? Postanowiłam odpowiedzieć. Dlaczego nie? Co mogło pójść źle? - Wiesz, pisałam smsa do swoich przyjaciół by się z nimi pożegnać i przekazać, że musiałam się tu przeprowadzić i że mój nowy dom jest daleko. Było to dla nich szybkie. Oczywiście nie mogłam im powiedzieć, że nagle stałam się konkubiną wampira ponieważ nie wiedzą, że wy wszyscy istniejecie i pomyśleliby, że powinnam trafić do wariatkowa. Więc musiałam im powiedzieć, że rzuciłam pracę i musiałam się zająć zniedołężniałą ciotką o której nigdy nie słyszeli. Zwariowali. Lucien wyglądał na złego choć wyczułam (zszokowana), że nie na mnie. - Mogliby po prostu skonfiskować twój telefon. - Zrobili tak - powiedziałam mu.- Wtedy zaczęłam przekazywać liściki w klasie. Jego oczy utknęły na mnie i zamrugały bardzo powoli.

- Dlaczego?- zapytał. - Co dlaczego? - Dlaczego przekazywałaś liściki w klasie? - Nudziłam się - nie odpowiedział, więc wyjaśniłam.- Byliśmy w części o historii o wampirach, to nudne. Ciągnęło się w nieskończoność. Pozostałe konkubiny nie były za tym, by przekazywać liściki. Zachowywały się tak, jakby historia o wampirach byłą prawdziwym sensem ich życia, co zresztą mi powiedziały. Westchnął i powiedział: - Leah, masz czterdzieści lat. - Tak. No i? - Czy to czasami niezbyt szczeniackie, takie przekazywanie liścików w twoim wieku? Słyszałam to już przedtem. Bycie dziecinną było kolejną z mych złych cech albo inni tak myśleli. Jak moja ciotka Kate. I moja ciotka Millicent. I moja ciotka Nadia (czasami, przez większość czasu ciotka Nadia myślała, że jestem zabawna). I moja podlizująca się, uosabiająca doskonałość kuzynka Myrna. Czułam jak moje ciało sztywnieje a mój noc ze swojej własnej woli uniósł się o pół cala w powietrze zanim oświadczyłam: - Dorosnę, gdy będę miała dziewięćdziesiąt trzy lata ani dnia wcześniej. Zrobiłam zaślubiony że będę dziewczyną aż do tego czasu i będę się tego trzymać - Lucien milczał, więc dokończyłam.- Zostały mi pięćdziesiąt trzy lata. Potrząsnął głową i opadł bokiem na łóżko pociągając mnie ze mną, tak że moja głowa leżała na poduszce, ale mój tyłek nadal znajdował się na jego kolanach, moje łydki trzymały się na jego udach. Jego wielkie ciało znajdowało się w kącie prostym, jego nogi nadal częściowo spoczywały na brzegu łóżka, ale przechylił kolano, więc jego udo głębiej wbijało się w mój tyłek i oparł się na przedramieniu obok mnie. Górował nade mną, taki wielki, ciężki wampir i oparł skośnie swoją drugą rękę na moim brzuchu, jego palce zawinęły się na moim biodrze. - To nadal nie wystarcza, żeby cię wyrzucić - ogłosił gdy skoncentrowałam się na oddychaniu w tej nowej intymnej sytuacji. Zachowywał się jakbyśmy każdego cholernego dnia leżeli w łóżku, dotykali się fizycznie i prowadzili nonszalancką dyskusję na temat pogody, moich częstych wybrykach oraz znaczeniu życia! Nie tak jakbyśmy się ledwo znali. Nie tak jakby był apodyktycznym wampirem, który zamienił moje życie w piekło przez swoje umysłowe zagrywki. Nie tak jakby był osobą, którą nienawidziłam z całego serca. Nie tak jakby był tutaj by wyssać krew z mojego ciała aby był nieśmiertelny i nadludzki. Nie. Jakbyśmy byli czymś zupełnie innym. - Nie zostałam za to wyrzucona - powiedziałam zanim mogłam się powstrzymać. Widziałam z bliska jak jego język oblizuje jego usta i następnie te zaciskają się razem. Nie byłam do końca pewna, ale nie wydawało się być to dobrym znakiem. W końcu odezwał się. - Pomińmy resztę twoich psot i przejdźmy do części w której zostałaś wyrzucona. Uznałam, że to dobry pomysł. Powinnam zauważyć, że się myliłam. Jednak o tym nie wiedziałam, więc powiedziałam mu. - Zamiast przystąpienia do egzaminu pod koniec pierwszego dnia, spisałam swoją wolę.

- Twoją wolę? - Moją ostatnią Wolę i Testament. Wystraszyłam niektóre dziewczyny. Instruktorowi zajęło trochę czasu, by je uspokoić. Nie chciałam, aby... Byłam zbyt zajęta tłumaczeniem, że przegapiłam jego zmrużenie oczu. Powinnam zwrócić uwagę. Jego głos był wściekły, tym razem na pewno na mnie, kiedy przerwał mi pytając: - Dlaczego do cholery spisywałaś swoją wolę na Wampirzych Lekcjach? O cholipka. Może nie powinnam wspominać, że zostałam wyrzucona. Było jasne, że na pewno nie powinnam wyjaśniać dlaczego. Było za późno. Musiałam skończyć. - Jesteś wampirem - powiedziałam oczywiste. - Tak. I? - Ssiesz ludzką krew. - Gdybyś zwróciła uwagę podczas zajęć, mój zwierzaczku, wiedziałabyś, że wolimy nazywać to karmieniem. - Jak chcesz - znowu machnęłam między nami ręką.- To nadal moja krew. Coś może źle pójść. Co jeśli coś pójdzie nie tak? Jego oczy bardziej się zwęziły. - Nic nie pójdzie źle. - Nie wiesz tego. - Robię to od długiego czasu. - Co jeśli jesteś naprawdę głodny? - Powtarzam, że jeśli skupiłabyś się zajęciach, to znałabyś na to odpowiedź. - Cóż, nie zrobiłam tego, więc może mógłbyś mi powiedzieć. - Nie mam czasu ani ochoty by ci powiedzieć. Na jego słowa moje ciało zamarzło i poczułam jak moja krew zaczyna pędzić. - Więc masz zamiar ssa... znaczyć się, karmić? Teraz? Patrzył na mnie i następnie zamknął oczy, biorąc głęboki oddech. Kiedy znowu je otworzył, znajdowały się na moim gardle. Moje serce zaczęło walić tak szybko, że mogłam to poczuć. - Nie - powiedział cicho.- Nie teraz - jego dłoń na mym udzie ruszyła się, przesuwając w dół po boku mego uda do kolana. Następnie do góry. Znowu w dół. I do góry. Szczelina w mojej koszuli nocnej rozsunęła się, co oznaczyło że jego delikatne ruchy były skóra na skórze. Było to miło. Nie chciałam się do tego przyznać, ale moje ciało nie pozwoliło zaprzeczyć. Zignorowałam moje ciało i szepnęłam: - Dlaczego nie teraz? - Twoje serce bije zbyt szybko, mój zwierzaczku. Jeśli coś miałoby pójść źle, co się nie stanie, właśnie to by to pogorszyło. - Skąd wiesz, że moje serce bije za szybko? - Słyszę je. - Naprawdę? Skinął głową. Oczywiście, że mógł. Pewnie tego też bym się dowiedziała na zajęciach. - Co by mogło pójść nie tak?- spytałam. Przypatrywał się mi prawdopodobnie rozważając mądrość odpowiedzi. Potem powiedział: - Po tym jak już będziesz miała dość, będę musiał powstrzymać nadpływającą krew

żebym mógł wyleczyć ranę. Jeśli będzie pompować za bardzo, nie będę w stanie tego zrobić. - Nie brzmi to dobrze - szepnęłam. - Bo nie będzie - odpowiedział, jego dłoń nadal pocierała moje udo.- Dlatego najpierw musimy cię uspokoić. - Nie jestem pewna, czy to zadziała - przyznałam.- Znaczy, uspokojenie mnie. Wysunął rękę spod swego ciała ale zgiął łokieć i położył głowę na dłoni. Przycisnęło to jego ciepłą pierś do mojego boku i znacznie przybliżyło jego twarz do mojej. - Spróbujmy, dobrze?- zasugerował. Nie chciałam próbować. W rzeczywistości pierwszy raz w tym tygodniu poczułam nadzieję. Właściwie to po raz pierwszy od czterech tygodni, kiedy dostałam swoje zaproszenie na Selekcję. - Może nie powinniśmy tego dzisiaj robić - próbowałam.- Może powinniśmy spróbować jutro. Albo... - zawahałam się.- ... w przyszłym tygodniu. Albo nigdy, ale nie posunęłam się tak daleko, jeszcze nie. Moja bardzo słaba nadzieja została przerwana. - Nie mogę - odparł. - Dlaczego? Westchnął i jego dłoń przestała pocierać moje udo. Jego palce zawinęły się na moim biodrze i obrócił mnie na mój bok twarzą w twarz, kiedy jego nogi wysunęły się spod moich i wyciągnął się obok mnie. Jego ramię otoczyło mnie, jego dłoń przesunęła się po moich plecach, złapała pukiel włosów i zaczęła się nimi bawić. - Dam ci małą lekcję której powinnaś nauczyć się na zajęciach - zaczął tonem wypełnionym dezaprobatą, zanim mogłam złapać oddech w naszej nowej, bardziej intymnej pozycji. Wciągnęłam usta między zęby i skinęłam głową. - Pięć tygodni poinformowałem Radę, że uwolnię moją konkubinę i muszę wziąć udział w Selekcji. Tydzień temu, trzy godziny przed tym jak przyjechałem na Selekcję, ona i ja oficjalnie zakończyliśmy Porozumienie. Zgodnie z prawem nie mogę się karmić dopóki nie znajdę sobie nowej konkubiny. Nawet na Uczcie. To oznacza, że nie jadłem od tygodnia. To długi czas, mój zwierzaczku - skończył szeptem i zaczął bezpośrednio szeptać.- Potrzebuję cię. Dzisiaj. Zignorowałam jego wyznanie o potrzebie, które sprawiło, że poczułam się dziwnie pobudzona. Co pomagało temu podnieceniu (za bardzo), to sposób w jaki szeptał, jego głęboki głos był miękki i niski i jakoś fizyczny. Zamiast tego spytałam: - Co to uczta? Jego ręka przestała bawić się niemal delikatnie (no dobra, nie mogę zaprzeczać, to było delikatne) moimi włosami, by ześlizgnąć się w dół mych pleców i zataczać tam małe kręgi. To też było miłe, zarówno moje ciało jak i umysł to przyznał bez zaprzeczenia czy kłótni. Po prostu było przyjemnie. Naprawdę przyjemne. - Pozwolę to wyjaśnić twojej matce lub Edwinie - powiedział, ciągle mówiąc nisko. - Więc jesteś głodny? Skinął głową i odpowiedział: - Bardzo. - Dlaczego musisz czekać? To wydaje się być głupie. Coś przeszło przez jego twarz, irytacja, zdecydowanie, także niecierpliwość, byłam całkiem pewna że i frustracja. Później wyglądało to na bunt, ale było tak ulotne, że nie

mogłam być pewna. - Masz rację, to nie jest mądre, jednakże to również prawo - odpowiedział. - Jeśli wampir jest głodny, to czasami nie sprawi, że upuszczenie krwi, inicjacja będzie raczej niebezpieczna? Myślałam, że skłamie. Zamiast tego zgodził się mówiąc: - Tak. - To nie ma sensu - szepnęłam i poczułam jak moje serce które zwolniło, na nowo zaczęło przyspieszać. - Byłem tak kiedy spisali prawo i nadal tego nie rozumiem - przestał mówić ale nie słuchałam. Panikowałam. Jego głowa przekrzywiła się lekko a potem jego palce przestały masować moje plecy, jego ręka spłaszczyła się i przesunęła na mój tyłek i udo. - Leah, twoje serce - ostrzegł. - Nic na to nie poradzę!- wybuchnęłam.- Nawet przyznałeś, że jesteś głodny. Co jeśli nie będziesz mógł przestać! - Przestanę. - Co jeśli nie będziesz mógł. - Leah, zatrzymam się. Potrząsnęłam głową i zaczęłam się odsuwać, ale jego ręka zsunęła się na moje biodro i znowu na tyłek, ale tym razem jego uchwyt przysunął mnie bliżej, przyciskając moje biodra do jego. Też był podniecony, bardzo podniecony i wyczułam to natychmiast. I jego podniecenie, że byłam jeszcze bardziej pobudzona. Było to szalone, ale taka była prawda. O mój Boże. Co się ze mną dzieje? Uspokoiłam się przy jego ciele i moje oczy złapały jego w szoku. Jego twarz zbliżyła się, jego usta były o oddech od moich, zanim obiecał: - Nie skrzywdzę cię. - Nie możesz na to nic poradzić. - Mogę. - Proszę, nie rób tego - wyszeptałam moją prośbę. Wciągnął mój oddech w swoje nozdrza i jego czarne oczy które były tak blisko, straciły ostrość. - Boże, tak słodko pachniesz - mruknął. - Lucien. Kiedy powiedziałam jego imię, jego oczy wróciły do skupienia i były bardziej intensywne niż kiedykolwiek. - Spodoba ci się - powiedział cicho. Potrząsnęłam głową. Moja panika nadążyła za moim podnieceniem. Podniecał mnie i przerażał na śmierć w tym samym czasie. Nie miałam pojęcia jak to robił. To tak jakby to wyczuł i polubił. Mogłam stwierdzić poprzeć patrzenie w jego rozpalone oczy, że aż za bardzo, ale i mnie to nakręcało. - W ciągu tygodnia będziesz mnie o to błagać - powiedział cicho. Mój puls stał się ostry a oddech poszarpany. Jego oczy rozszerzyły się. - Spokojnie, mój zwierzaczku - wyszeptał, jego ręka zacisnęła się na moim tyłku, jego biodra zaczęły ocierać się o moją. To też było przyjemne. Moje usta rozchyliły się, moje piersi nabrzmiały a sutki stały się twarde w tym

samym czasie gdy napływające ciepło zalało miejsce między moimi nogami. Za sekundę miałam go pocałować. Musiałam. Nie był to nawet mój wybór. Nie kontrolowałam się. Nie była to nawet gra umysłów. Nie była to gra myśli. To wszystko ja. Moje oczy opadły na jego usta. - Leah - krzyknął, ale nie mogłam oderwać wzroku od jego ust i moje biodra zaczęły się ocierać o jego.- Leah, przestań, utrudniasz mi to - ostrzegł i jego dłoń z mojego tyłka przeniosła się na plecy. Ale nie mogłam przestać. Z jakiegoś powodu nie kontrolowałam się. Wtedy popełniłam fatalny błąd. W celu zbliżenia się, owinęłam nogę wokół jego biodra. W chwili gdy to zrobiłam, jego głowa szarpnęła się w dół niemal rozbijając się na mojej i spojrzał w dól między nasze ciała, w kierunku mych kolan. Usłyszałam jak wciąga w nozdrza kolejny oddech. Ten jeden wydawał się pilny, pierwotny, zwierzęcy. Kiedy jego głowa się podniosła, zobaczyłam, że jego oczy płonęły. Głodny. Głodny. Głodny. Głód był wypisany na jego twarzy. - Kurwa - warknął, przewrócił mnie i przypiął moją górną część ciała swoją ogromną wagę, jego jedno ramię owinęło się wokół mnie tworząc ciepłą, ciasną klatkę i dwie rzeczy zdarzyły się na raz. Po pierwsze, jego usta były na moim gardle. Poczułam przeszywający ból gdy jego zęby rozdarły moje ciało i krew wybuchnęła w jego usta. Po drugie, jego druga dłoń wsunęła się między moje nogi, przycisnęła moją koszulę nocną do fig i poczułam nadludzko silny nacisk inwazji palców. Jęknęłam, jego szerokie ramiona pchnęły wszystko co miałam. Nawet nie drgnął. Straciłam świadomość co jego ręka robiła między moimi nogami, ponieważ ból w mojej szyi był tak bolesny, nie do zniesienia, moja krew wypadała ze mnie w ciepłej, ohydnej powodzi. - Lucien!- krzyknęłam, uderzając, odpychając, walcząc. Nie ruszył się, po prostu pił. Bolało. Morderczo. Nie do zniesienia. Poczułam jak siła mnie opuszcza gdy krew ze mnie wylewała się w jego usta, osłabiając mnie. - Lucien - zadyszałam, wciąć naciskając, ciemność penetrowała boki moich oczu. Moje ciało tak reagowało albo na straszliwy ból albo utratę krwi lub przez to i tamto. Z zadowoleniem przyjęłam utratę przytomności. Nie mogłam więcej wytrzymać. Moje ręce opadły z jego ramion gdy czerń podkradła się bliżej, moja siła zniknęła i leżałam bezwładnie w jego ramieniu. Zanim czerń przeniknęła, poczułam jak jego głowa odsuwa się od mojego gardła i ostatnią rzecz jaką zapamiętałam, to mój wątły skowyt: - Obiecałeś. Wtedy nastąpiła nicość.

Rozdział 4

Dzień Po

Otworzyłam oczy i spostrzegłam, że był już ranek. Słońce słabo świeciło wokół ciężkich krawędzi zasłoniętej zasłony. Przez moment poczułam zmieszanie, nie wiedziałam gdzie była, moje otoczenie było nieznane. Wtedy sobie przypomniało. Moje ciało zesztywniało. Ruszyło się coś za mną i zanim mogłam zarejestrować co to było, zostałam delikatnie przekręcona na plecy. Lucien był w pełni widoczny, ale ukryty w słabym świetle, które górowało nad jego przedramieniem. Przeszył mnie surowy strach. Napięłam się przygotowując do ucieczki. W następnej sekundzie byłam zmiażdżona w jego ramionach, moja twarz schowała się w jego gardle, jego wielka dłoń otuliła tył mojej głowy, jedno jego ciężkie udo przycisnęło się do moich. - Leah - wyszeptał. Moje imię w jego ustach brzmiało jak udręka. Nie obchodziło mnie to. Mógł się czuć tak źle, jak chciał. Mógł być dręczony przez swoje działania przez wieki i był to cholernie długi czas dla wampira. Obiecał, że mnie nie skrzywdzi a następnie zadał mi najgorszy ból jaki kiedykolwiek czułam. Obiecywał, że przestanie a niemal mnie zabił. Oceniłam swoje możliwości. Nie mogłam z nim walczyć, nigdy bym nie wygrała. Nawet jeśli gdybym uciekła, mógłbym kontrolować mój umysł, moje ruchy. Dlatego też nie miałam innych opcji. Boże, naprawdę go nienawidziłam. - Proszę, puść mnie - zażądałam w jego gardło, mój głos był chrapliwy, kruchy i to również mnie przeraziło. - Leah, musisz mnie wysłuchać.

Potrząsnęłam głową. Nie bolało. Nie czułam bólu w moim gardle i miejscu gdzie moje ciało zostało rozdarte, tylko dziwne, ale głębokie uczucie drętwienia jak po zastrzyku z nowokainy. Postanowiłam w tej chwili nie myśleć o tej dziwności. Postanowiłam się skupić na czymś innym. - Kontrakt nie mówi ani jednym słowem, że mam ciebie słuchać. Będziesz się ode mnie karmił, dobra. Będziesz mnie pieprzył, spoko. Ja słuchająca ciebie, nie. Jego ręka puściła moją głowę i przesunęła się do mojej szczęki. Jego kciuk wsunął się pod moją brodę i ostrożnie przechylił moją głowę by na mnie spojrzeć. - Wytłumaczę - oświadczył. Nie miałam pojęcia, że było to niezwykłe oświadczenie. Odkąd zostałam wydalona z Wampirzych Lekcji, nie miałam pojęcia, że wampiry się nie tłumaczą. Nawet gdybym o tym wiedziała, to i tak by mnie to nie obchodziło. - Jesteś głodny?- zapytałam. - Leah. - No cóż? Jesteś? - Oczywiście, że nie - powiedział z westchnieniem. - Nie, oczywiście że nie - krzyknęłam.- Nażarłeś się ostatniej nocy, prawda? Jego twarz pociemniała a jego ramiona zacisnęły się mocniej, tylko na krawędź bólu ale nie mocniej. - Posłucha mnie, zwierzaczku. - Przestań mnie tak nazywać - syknęłam i spojrzałam jak jego twarz staje się jeszcze ciemniejsza. Powinno mnie to przerazić. Ale nie stało się tak. Wiedziałam, że co najgorsze mógł zrobić, to faktycznie dokończyć robotę. Ignorancja nie jest błogosławieństwem. Ignorancja jest torturą. - Wydymasz mnie teraz?- rzuciłam w jego twarz w gniewie. Jego głowa odskoczyła zanim spytał: - Słucham? - Pieprz mnie. Jadłeś ostatniej nocy, więc nie jesteś już głodny ale nadal tutaj jesteś. Zastanawiam się, dlaczego? Zastanawiam się w jaki sposób mogę ci teraz służyć, Panie. Jego ramiona znowu się ścisnęły, przekraczając krawędź bólu i przeszedł przeze mnie przelotny ból, zanim położył mnie na plecach i przydusił swoją solidną masą. Jego ręka powędrowała na bok mojej głowy, jego palce zacisnęły się na moich włosach nie delikatnie, ale też nie boleśnie. Spojrzałam mu w twarz, która była jak wycięta z kamienia, ale jego oczy płonęły tak jak ostatniej nocy, ale nie z głodu czy pożądania. Z wściekłości. Dobra, więc teraz może byłam trochę przestraszona. Jego oczy paliły się w mych przez długie chwile zanim wciągnął głęboki oddech. Przy wydechu, powiedział: - Biorąc pod uwagę to, co stało się ostatniej nocy, Leah, zignoruję twoje dzisiejsze zachowanie. - Cóż, dziękuję - odpowiedziała w głębokim sarkazmie. Jego ręka zacisnęła się na moich włosach. Ta niebolesna część stała się trochę bardziej bolesna, ale do zniesienia. - Nie próbuj swego szczęścia - ostrzegł. Naprawdę chciałam spróbować swego szczęścia. Każda moja zła cecha krzyczała we mnie by to zrobić. Zamiast tego moje oczy przesunęły się na bok i zamknęłam je, żeby nie

musieć patrzeć na niego nawet w swojej obwodowej wizji. - Nienawidzę cię - szepnęłam. Brzmiało to słabo, nawet przerażająco, ale nie obchodziło mnie. Jego palce poluzowały się na moich włosach i odpowiedział cicho: - To zrozumiałe. Z moją prawie uwolnioną głową, odwróciłam się od niego z dala i wtuliłam w poduszkę. - Proszę, idź - błagałam. Zaczął odgarniać palcami moje włosy na bok mojej głowy. Było przyjemne. Nie chciałam, żeby było to przyjemne i nienawidziłam go także za to. Jego głęboki głos przebił się przez moje myśli. - Pójdę, Leah, ale wrócę wieczorem. Moje oczy otwarły się a moja głowa podskoczyła do tyłu by na niego spojrzeć. - Dziś wieczorem?- zapiałam, mój głos był przepełniony strachem. Jego środkowy palec dotknął delikatnie mojej skroni a następnie jego ręka rozpłaszczyła się na boku mojej twarzy. - Dziś wieczorem. - Ale nie musisz... - Nie będę jadł. - O mój Boże. To znaczy, że będziemy... - Nie będę cię także pieprzył - poszedł dalej. Potrząsnęłam głową. - Więc dlaczego wracasz dziś wieczorem? - Musimy porozmawiać. Patrzyłam na niego przez sekundę zanim znowu potrząsnęłam głową. - Nie, nie musimy. - Musimy. - Nie musimy. Ponownie westchnął i jego twarz przysunęła się bliżej do mojej. Zassałam oddech. - Musimy - powtórzył. Teraz byłam zła, wystraszona, nienawidziłam go, bałam się go i byłam zdezorientowana. - Ale myślałam... - zaczęłam. Urwał mi. - Dziś wieczorem. - Lucien... Jego twarzy zbliżyła się jeszcze bliżej, tak blisko, że nie mogłam zassać wdechu. W ogóle przestałam oddychać. Wtedy jego usta dotknęły moich, krótko, miękko. Następnie zszedł z łóżka. Uniosłam się na łokciu. Było to dla mnie za dużo, moja głowa popłynęła alarmująco i spadłam w dół. Whoa. Co to było? Co to do cholery było? Zanim zdążyłam to rozgryźć, wrócił całkowicie ubrany poza swoją marynarką którą trzymał w swojej dużej dłoni. Pochylił się opierając pięścią po jednej stronie mojej głowy i zbliżył się. - Musisz odpoczywać, zwierzaczku. Cały dzień - rozkazał. - Ale... - Odpoczywaj. - Ale...

- Cały dzień. - Ale... Jego usta dotknęły mych, ale nie pocałował mnie tylko trzymał oczy otwarte wpatrując się we mnie. Uspokoiłam się. - Ostatniej nocy wziąłem zbyt wiele od ciebie - mruknął w moje usta.- Potrzebujesz odpoczynku. Moje usta otwarły się pod jego i zaczęłam mówić: - Ja... Przestałam mówić, gdy jego język wkradł się do środka i dotknął mojego, zaskakując mnie. Był to ulotny dotyk, ale mimo to jego otwarte oczy utrzymały moje w niewoli i spostrzegłam odrębne, podekscytowane łaskotanie w obszarze mojego brzucha. Teraz. Dokładnie. Co to było? Łaskotanie? Spowodowane pocałunkiem mojego niedoszłego mordercy? Był to dowód. Byłam obłąkana. - Odpoczywaj - szepnął w moje usta. Zanim zdążyłam się zorientować, zniknął.

***

Ponownie otworzyłam oczy gdy wyczułam ruch w pokoju. Było jasno, wciąż mogłam zobaczyć świecące słońce przez zasłony więc nie było jeszcze „wieczoru”, co oznaczało, miałam taką nadzieję, że ruch nie należał do Luciena. Nie należał. To Edwina chodziła na palcach wokół łóżka. - Nie śpię - ogłosiłam i ostrożnie podniosłam się na łokciu. Podskoczyła na dźwięk mego głosu i odwróciła twarzą do mnie. - Nie śpisz - powtórzyła. Skinęłam głową skupiając się na niej. Była piękną, starszą kobietą, starszą od mojej matki. Nie miałam pojęcia skąd o tym wiedziała, ponieważ jej twarz była gładka, ale podejrzewałam, że taka była prawda. Miała gęste, długie i białe włosy które wyglądały na miękkie. Były ściągnięte w kucyk na jej karku. Podobnie jak wczoraj, miała na sobie prześwitujący strój, wzorzystą, aksamitną i różową spódnicę i beżowo-różową, zwiewną bluzkę która była owinięta w talii równie zwiewnym szalkowym paskiem. Wyglądała jak stylowa hippiska. Dziwne, ale prawdziwe. - Lucien spędził tutaj noc - oznajmiła zduszonym szeptem. Wciąż na nią patrzyłam. Wtedy zapytałam: - Co? - Lucien - powiedziała nie mówiąc nic więcej. - Tak, Lucien... - ponagliłam. - Spędził noc - szepnęła, co zabrzmiało na głębokie zdziwienie. Boże, była dziwna. - Tak, spędził tutaj noc - odpowiedziałam powoli.

- Dlaczego?- spytała, nadal szepcząc oszołomionym głosem. Dlaczego Lucien coś zrobił? Bo Lucien chciał, właśnie dlatego. - Po prostu to zrobił - odpowiedziałam. - Ja nie... on nigdy... - urwała, odwróciła się w podskoku i podeszła żwawo do okien i odsłoniła zasłony.- To takie niespotykane, bezprecedensowe. Nie wiem co powiedzieć. Nie mogę nawet... - Edwina - urwałam jej. Znowu się odwróciła i w chwili gdy jej oczu uderzyły w moje, urosły tak bardzo, że prawie wyskoczyły jej głowy i zadyszała. Głośno. W tym samym momencie jej dłoń poleciała do jej ust. Wiedziałam, że wcześniej zemdlałam zanim byłam w stanie wyciągnąć grzebień ze swoich włosów i zmyć ciężki makijaż, ale nawet jeśli to wiedziałam, to mój widok nie mógł wywołać u niej takiej reakcji. - Co?- zapytałam przestraszonym głosem. - Twoje gardło - wyszeptała przez swoją rękę. Moja dłoń poleciała do mojego gardła. Nadal czułam to dziwne odrętwienie i przerażone spojrzenie Edwiny dziwnie mnie zawstydziło. Zakryłam obszar z którego Lucien się pożywił zeszłej nocy i zeskoczyłam z łóżka. Nadal miałam zawroty głowy, ale zwalczyłam je, położyłam nogi na podłodze, wstałam i udałam się do łazienki. Moja sypialnia... Nie. Poprawka. Sypialnia Luciena (nie miałam zamiaru ubiegać się o cokolwiek mi dał) była największą sypialnią jaką kiedykolwiek widziałam. Pomalowana w ciepłe kolory miała łóżko królewskich rozmiarów, przykryte dekadencką, puszystą kołdrą w nieco ciemniejszym kolorze która była przykryta jedwabną satyną z pięknym haftem, ciężka na końcu kołdry i lżejsza na górze. Stos puszystych poduszek we wszystkich rozmiarach poczynając od królewski kończąc na jaśkach błyszczały w najróżniejszych odcieniach rumieńca, niektóre z nich były gładkie, inne haftowane. W kącie stała sofa przykryta kremowym aksamitem, obszyta błyszczącą czernią, misternie rzeźbionego drewna. Mały, ozdobiony okrągły stolik na jeden noce był umieszczony obok. Dopasowane, okazałe ale wygodnie wyglądające fotele, każdy z własną pluszową, okrągłą pufę które były ustawione w innym kącie. Krzesła stały przy rzeźbionym stole. Urocze biurko z laptopem oraz stylowe akcesoria na biurku błyszczały po przeciwnej stronie kątu z krzesłami. Nie widziałam niczego z tego. Wczorajszego popołudnia po tym jak przybyłam, sprawdziłam całą utrzymaną w przepychu klatkę. Lucien przygotował ją dla mnie. Dokładnie przejrzałam sześć sypialni w domu. Nigdy się nie dowiedziałam dlaczego myślał, że potrzeba mi sześciu sypialni z gigantyczną kuchnią wliczając w to zakątek śniadaniowy i przytulną część wypoczynkowa, formalna jadalnia, pokój dzienny, salon, pokój rodzinny, biuro, cztery i pół łazienki... lista szła dalej. W tym momencie nie chciałam wiedzieć. Wszystko o czym mogłam myśleć, to moje gardło. Poszłam do łazienki. Kolejny ogromny pokój z dwiema umywalkami, wielkim lustro, duża, multikolorowa wanna na platformie za zabarwioną szybą (jeśli uwierzycie), oddzielna kabina prysznicowa z wieloma spryskiwaczami (niektóre na ścianie) i toaleta miała swoje własne pomieszczenie. Odwróciłam się powoli do lustra, krzywiąc się lekko by przygotować się na zobaczenie okaleczenia, odsunęłam dłoń z mojego gardła. Potem zamrugałam.

Była tam tylko nieznaczna, długa na cal, lekko błyszcząca, różowa blizna. - Co u licha?- szepnęłam. - Wiem - powiedziała Edwina materializując się za mną.- Wierzysz w to? - Nie - gapiłam się na brak rany, pamiętając rozdzierającą sensację z zeszłej nocy, ból, silne ssanie ust Luciena.- Nie mogę w to uwierzyć. - Nie mogę uwierzyć, że nie została wyleczona - Edwina odetchnęła. Moje oczy poleciały do lustra. - Co? - Nie uzdrowiła się. Jak to możliwe? Zawsze są wyleczone przed rankiem. Zazwyczaj wcześniej. Opadła mi szczęka. Zatrzasnęłam ją chwilę przed tym jak zadałam pytanie: - Żartujesz sobie? Jej głowa przechyliła się na bok. - Oczywiście, że nie. Wiesz o tym. Nie, nie wiedziałam. Zostałam wyrzucona z tych zacofanych Wampirzych Lekcji a gdy jeszcze tam byłam, nie zwracałam na nic uwagi. Odsunęłam się od lustra, poszłam w kierunku ogromnej garderoby która znajdowała się w po przeciwnej stronie sypialni. Ten pokój także był wielki, ściany były wypełnione wieszakami, półkami, szufladami i trzema lustrami na całą ścianę. W garderobie zmieściłby się dom dla pięcioosobowej rodziny. Nawet zawierała rozrzutną, wbudowaną toaletkę z dziesiątkami szuflad, wielkim lustrem które otaczały światła jak w Hollywood a przed toaletką stał taboret wyściełany jedwabiem. No bez jaj, to miejsce było jak z filmu. Większość miejsca nie została wykorzystana, zwłaszcza że do mojej przeprowadzki wzięłam tylko dwie walizki. Moja matka i ciotki spakują i wyślą cokolwiek będę potrzebowała. Nawet gdy to zrobią, nadal nie wypełni to tej przestrzeni i Lucien miał zajmować moje mieszkanie gdy będę mu służyć. Gdy wtargnęłam do garderoby, ogłosiłam: - Muszę zadzwonić do mojej matki. Podeszłam do toaletki i oparłam się o stolik. Nadal czułam zawroty głowy i słabość. Potrzebowałam jedzenia. I choć bardzo nienawidziłam się do tego przyznawać, Lucien miał rację, potrzebowałam odpoczynku. - Um... kochanie - Edwina powiedziała za mną gdy złapałam oddech, kontrolowałam zawroty głowy i sięgnęłam do mojej torebki by znaleźć swój telefon. Zignorowałam ją i zaczęłam kopać w swojej torebce. - Kochanie... - Edwina zawołała z bliższej odległości. - Gdzie on jest?- mruknęłam.- Jestem pewna, że tu... - Leah - Edwina powiedziała z miejsca obok mnie.- Lucien powiedział mi, że nie będziesz do nikogo dzwonić. Moja głowa szarpnęła się do góry i spojrzałam na nią. - Słucham? - Bezpośrednie zamówienia. Brak połączeń. - Dlaczego nie?- zapytałam. Wzruszyła ramionami spoglądając bezradnie. Spojrzałam na moją torebkę i znowu zaczęłam kopać: - No cóż, może sobie zamawiać co tylko zechce. Ja nadal mam zamiar... - Nie znajdziesz go. Lucien zabrał twój telefon. Moja głowa ponownie szarpnęła się w górę i wgapiłam się w nią.

Wszystko co mogłam zrobić, to gapić się. Moje serce zatrzymało się na uderzenie co było dość dziwne, ponieważ moja krew wrzała. Wreszcie odnalazłam mój głos. - Zabrał mój telefon? - Tak, i powiedział mi bym trzymała inne pod kluczem. - Zrobiłaś to? Skinęła głową. Wyprostowałam się i stanęłam przed nią. - Cóż, oddaj mi jeden. - Nie mogę. - Możesz. - Lucien będzie zły. - Nie obchodzi mnie to - wybuchnęłam. Jej twarz pobladła. Nie musiałam umieć czytać w myślach, żeby wiedzieć, że ona nie zrobi niczego, co mogłoby rozzłościć Luciena. Mogłam to zrozumieć. Mógł być cholernie przerażającym facetem. I nie znałam jej, ale nie chciałam jej straszyć. Ponownie udaremniona przez znienawidzonego Luciena. - Zabiję go - warknęłam, moje emocje okazały się mnie pokonać i musiałam się oprzeć o toaletkę zamiast stać. - Potrzebujesz jedzenia. Lucien powiedział, że muszę cię nakarmić w minucie w której się obudzisz. - Lucien nie spieprza do piekła - ucięłam. Przypatrywała mi się przez moment, zaskoczenie czaiło się w jej oczach, głowa przechyliła się jej na bok jak u ptaka. - Sądzę, że jest tutaj coś nie tak - ogłosiła. - Sądzisz?- spytałam sarkastycznie. - Dlaczego jesteś zła na Luciena? Nikt nigdy nie jest zły na Luciena. Cóż, nie nikt. Oczywiście ma swych wrogów. Ale nie jego konkubiny. Nigdy jego konkubiny. Wszystkie go kochają. Och, proszę cię. - Nie jestem jak inni - ogłosiłam. - Czuję to - zgodziła się przytakując głową. Opuściłam głowę i podniosłam rękę do czoła. - Myślę, że potrzebuję przestrzeni - powiedziałam jej, nie chcąc być niemiła, ale i tak byłam. W tej chwili zamętu mego życia, nienawidziłam się do tego przyznać, ale naprawdę potrzebowałam mojej matki, chociaż ona i jej zajadłe uwielbienie wampirzych konkubin wrzuciło mnie w bagno. Nagle poczułam jak dłonie Edwiny delikatnie odsuwają mnie od toaletki. - Czego potrzebujesz, to łóżko i jedzenie, w tej kolejności - oznajmiła. Poszłam z nią ponieważ musiałam zebrać siły na walkę. Głównie obwiniałam o to Luciena, gdyż była to jego wina. Dodałam to do mojej listy Dlaczego Nienawidzę Luciena. Edwina położyła mnie do łóżka. Półtorej godziny później wróciła z tacą wypełnioną żywnością, spędziłam ten czas na dodawaniu wielu rzeczy do mojej listy Dlaczego Nienawidzę Luciena. Stos lekkich, puszystych naleśników tonął w topniejącym, prawdziwym maśle i podgrzanym syropem. Chrupiący boczek. Soczyste jagody. Grillowane kiełbaski. Zjadłam bez narzekania.

Normalnie nigdy nie zjadłabym takiego jedzenia, szczególnie w takiej ilości, magicznie się rozciągnęłam o dziesięć rozmiarów i kilogramów, zanim usiadłam na moim tyłku. Ale potrzebowałam mojej siły. Dzisiejszego wieczoru będę walczyć z Lucienem.

Rozdział 5

Ta noc

Lucien jechał w kierunku domu Leah, czując witające poczucie oczekiwania po nie bardzo udanym dniu. Wiedział, że będzie zimna lub wściekła, albo nie będzie jej nic obchodziło. Jakkolwiek się zachowa, nie będzie to chętne, nie będzie podlizywania się, nie będzie adoracji i nie będzie grzeczności. Będzie coś innego, coś czym się rozkoszował, coś czego nie miał od bardzo długiego czasu. Tego ranka gdy wrócił do domu który dzielił ze swoją partnerką, Katrina na niego czekała. W minucie gdy zamknął za sobą drzwi, rozpętała furię, którą wiedział, że wstrzymywała przez cały czas gdy czekała na jego powrót. Mimo, że nadal był wściekły na nią za jej próbę wyrzucenia Leah z Selekcji, miała pełne prawo by być wściekłą. Wampir nie sypiał ze swoją konkubiną, nie w sensie tego słowa. On lub ona nie spędzali nocy. Może piękną część nocy. Nigdy całości. Wampiry sypiał ze swoimi wampirzymi partnerami w każdym znaczeniu tego słowa. Rzecz mogły (Dominium przymykało na to oko) wymsknąć się spod kontroli na Ucztach ale nie z konkubinami. Linie, które zostały sporządzone, wyznaczały zrozumiałe granice i nikt, nawet Lucien, nie mógł ich złamać. Zignorował swoją partnerkę, coś co robił przez ostatnią dekadę, poszedł na górę prosto do swojej sypialni, rozebrał się i wszedł pod prysznic. Podążyła za nim, nie przestając wyrzucać swych tyrad. Lucien był wściekły na samego siebie, że stracił swoją kontrolę z Leah i prawie odebrał jej życie, którego by mu brakowało, choć znał ją tak krótki czas. Nie tylko dlatego, że jej krew była niebiańska ale także dlatego, że nie miała dojrzeć emocjonalnie przed dziewięćdziesiątym trzecim rokiem życia. Była to koncepcja, która była intrygująca i bardzo czasochłonna w odkrywaniu.

Był także zły, że doświadczyła przez niego takiego nieskażonego przerażenia. Strach był pyszny, szczególnie gdy mieszał się z podnieceniem. Przerażenie, albo przynajmniej przerażenie, które zobaczył w Leah tego ranka gdy się obudziła, było odrażające. Ostatecznie i co najważniejsze, nie ważne jak się starał, nie mógł się pozbyć dźwięku jej słów, jej oczów wypełnionych bólem i oskarżenie „Obiecałeś”, z głowy. Dlatego nie miał nastroju do cierpliwego rozprawienia się z Katriną. Wyszedł spod rysznica mokry i przyłożył dłoń do jej gardła, wyciszając jej obelgi. Podniósł ją z podłogi i trzasnął nią o ścianę, jej czaszka pękła na tynku i przytrzymał ją tam, ściskając palce. Chwyciła się jego przedramienia, korzystając z paznokci. Trzymał ją wijącą się przy ścianie, zręcznie unikając jej kopiących nóg, aż zrozumiała jego znaczenie. Następnie rzucił nią. Wylądowała na czworakach we wdzięcznym kucnięciu, odchyliła głowę do tyłu, chmura jej długich, czarny włosów opadła na plecy, jej lodowate niebieskie oczy wpatrywały się w niego. Jej niezwykłą twarz wykrzywiła wściekłość. Przygotowywała się do ataku. - Nawet nie próbuj się ze mną zmierzyć - jego rozkaz był cichy i śmiertelny. Niezdecydowanie zamigotało w jej oczach, co było strategicznym błędem. Powinna już dawno się nauczyć jak opanować każdą sytuację a każde niezdecydowanie pokazywało jej słabość. Była młodym wampirem, tylko dwustuletnim. Mimo tego nigdy się nie nauczyła. Nigdy. Starał się ją nauczyć przez pięćdziesiąt lat. Na początku była całkiem taka jak Leah, młoda, zabawna, ambitna, piękna i co najważniejsze, niesamowicie seksowna. W minucie, gdy sfinalizowali Połączenie, zmieniła się. Stała się zaborcza, taka nieznośna, zazdrosna nawet wobec jego konkubin i do czasu Leah, nigdy nie dał jej powodu do tej śmiesznej emocji. Domagała się, by iść z nim na Ucztę (na co nie pozwalał). Była odporna na jego naukę. Była pełna obietnic, kiedy ją spotkał. Stała się rozczarowaniem. Zobaczył jak płynna linia ramion opada w klęsce, działanie które zdefiniował jako niezadowolenie z ich powiązania i bez słowa odwrócił się i z powrotem ruszył pod prysznic. Pod prysznicem doszedł do szybkiej decyzji, by dokonać Zerwania. Bawił się już z tym od lat. Teraz nadszedł czas. Było to niespotykane, że wampirzy partnerzy rozstawali się ze sobą. Nie było to także tak powszechne, jak rozwody wśród śmiertelników. Wampiry, zdecydowanie ich większość, wiązała się na wieczność, co przy byciu nieśmiertelnym, było dosłowne. Mimo, że nie było to mile widziane, nie można było zaprzeczyć istnieniu Zerwania. Zmuszanie dwóch wampirów do wspólnego życia nie było dobrym pomysłem. Odkryto wieki temu, że było to zabójcze. Kiedy wyszedł spod prysznica, Katrina się uspokoiła. Znalazł ją zwiniętą w kłębek na boku ich łóżka, łóżka, na którym leżała jego pokonana i nadąsana partnerka, postanowił że już nigdy nie będzie z nią dzielić. - Musisz wiedzieć, że zasługuję na wyjaśnienie - szepnęła. Nie odpowiedział głównie dlatego, gdyż nie miał zamiaru. - Nikt nie spędza nocy ze swoją konkubiną - ciągnęła.- Zwariowałbyś, gdybym spędziła noc z Kyle'em. Nie była to prawda. Było całkiem prawdopodobne, że nawet by nie zauważył. Jej głos stał się cichszy niż szept, gdy zapytała: - Co jest w niej takiego?

Lucien ubierał się gdy mówiła. Skończywszy, odwrócił się do niej i prosto odpowiedział: - Jest życiem. Przyglądał się jak jej ciało zadrżało, jak gdyby ją uderzył. Potem wsparła się na ramieniu, jej twarz wypełniła się niedowierzaniem i skręciła z goryczą. - Twoim życiem? Ledwo ją znasz. Skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał na swoją partnerkę. - Nie moim życiem, Rina. Życiem. Potrząsnęła głową. - Nie wiem co masz na myśli. Nie mogła wiedzieć. Katrina nie znała różnicy między tanim szampanem i najlepszym rocznikiem i żadna ilość instrukcji lub konsumpcji nie sprawiłaby, że rozróżniłaby je. Wiedział o tym, gdyż próbował nauczyć ją tego przez pięćdziesiąt lat. Była krew i była krew Leah Buchanan. Była to jak różnica między jedzeniem kurzu a smakowaniem najlepszej belgijskiej czekolady, gdy rozpuszczała się na języku. Karmienie się od Leah było jak spijanie nieba. Robienie tego z dłonią między jej nogami, jej miękkie ciało przycisnęło się do jego ciężaru, otaczając go zapachem który był zaprawiany jej płcią w podwyższonym stanie pobudzenia, było jak nirwana. Wypatrywał oswajania Leah. Niezależnie od tego co się stało, jeśli piękno ostatniej nocy było wskazówką, karmienie się od niej podczas ich fizycznego zbliżenia któremu całkowicie się mu odda, będzie zachwycające. - Lucien - Katrina krzyknęła. Wyrwany ze swoich myśli i nie doceniając tego, Lucien ogłosił: - Skończyliśmy rozmawiać. Przyglądał się jak jej ciało napina się na jego słowa. - A teraz co masz na myśli?- Katrina zapytała w rozdrażnionym kłapnięciu. Nie odpowiedział. Wyszedł i usunął ją ze swego umysłu. Nie było to trudne. Tego dnia spotkał się ze Stephanie. I Averym. Były plany do zrobienia i zamierzał je wykonać. Wykonywał je od roku, gdy otrzymał wiadomość, że Leah wyszła z kolejnego toksycznego związku z jednym ze swych chłopaków. Koniec jej śmiertelnej relacji umożliwił jej wystąpienie na Selekcji. Z ogromną frustracją doświadczeń burzliwego życia miłosnego Leah, nie miał zamiaru opóźniaj swoich szans i między innymi, umieścił jej nazwisko na liście osób, które miały otrzymać zaproszenie na Selekcję. Lucien wiedział, że Rada nie będzie długo ślepa na to co robił. Dowiedzą się. Pewnie gdy tylko zakończy Rozstanie, Katrina im powie. Prawdopodobnie rodzina Leah też się o tym dowie, choć wiedział, iż zażądali sprawdzenia kontraktu i nie tylko poszła na Lekcje, ale Buchanani wysłali ją na Samonaprowadzanie. Jeśli nie, Rada niewątpliwie dowie się jakoś o jego działaniach. I był gotowy. Stephanie zawsze była niecierpliwa z Porozumieniami Nieśmiertelnych i Śmiertelników. Była już zdecydowana po jakiej stronie będzie walczyć przed Rewolucją. Zdecydowanie była sojusznikiem. Avery był niespodzianką. Pracował w swojej roli dla Rady Dominium od wieków. Lucien tylko wyczuł chęć, by zmienił się w zdrajcę. I Lucien miał rację.

Z drugiej strony, unikał Cosmo od czasu Selekcji Leah, choć nie udało mu się zrobić tego dnia. Późnym popołudniem, Cosmo wpadł do biura Luciena, sekretarka Luciena, Sally, deptała mu po piętach. Sally zatrzymała się, gdy Cosmo syknął: - Planujesz bunt? Lucien skinął głową na Sally, która się wycofała. Gdy już zamknęła za sobą drzwi, przeniósł oczy na swojego przyjaciela i odpowiedział: - Nie. - Więc o co w tym wszystkim chodzi?- Cosmo powiedział z wyższością.- Byłem tam, Lucien. Leah odmówiła podpisania krwią twojego kontraktu. Następną rzecz o jakiej wiem, to taka że został podpisany, Avery złożył go, Udomowiłeś ją i przeprowadziłeś Upuszczenie krwi zeszłej nocy. Lucien nie odezwał się. Cosmo kontynuował: - Katrina powiedziała Nestorowi, który powiedział Jordanowi, który powiedział Hamishowi, który powiedział mi, że spędziłeś z nią noc. Lucien wiedział, że ten sekret nie będzie długo tajemnicą. - Bo spędziłem. - Oszalałeś?- Cosmo ryknął. Lucien wstał, kręcąc głową. - Cosmo, uspokój się. - Rada o tym usłyszy - Cosmo dogryzł. - Prawdopodobnie już się dowiedziała. Katrina była w stanie to zrobić dzisiejszego ranka. Nie myśli zanim coś zrobi. Nie żeby kiedykolwiek tak było, pomyślał. - Zatrzymają cię - Cosmo ostrzegł. - Prawdopodobnie. Cosmo wyprostował się i uspokoił się tak jak Lucien, zanim zapytał: - Co się stało? Zasnąłeś? - Tak, zasnąłem po rozpoczęciu inicjacji. Taka była prawda. Po tym jak prawie ją zabił, zatrzymał krwawienie, złagodził ranę, czekał, obserwując niecierpliwie przez długie minuty gdy zaczęło się leczenie. Potem obserwował przez długie godziny postępy leczenia. Kiedy był zadowolony, że wszystko będzie dobrze, to dopiero wtedy wciągnął Leah w swoje ramiona i zasnął. Jednak miał szczery zamiar spędzić noc z Leah nawet jeśli gdyby nie stracił kontroli i nie czekałby na uzdrowienie. I miał szczere intencje spędzić każdą noc z Leah do momentu aż straci nią zainteresowanie i ją uwolni. Cosmo przez jakiś czas przyglądał mu się, aż zauważył z powątpiewaniem: - Więc to wszystko było niewinne. - Nie - Lucien odpowiedział szczerze.- Byto dalekie od niewinności. Cosmo zamknął oczy. Cichym głosem, gdy zmroziłby krew w żyłach, Lucien ogłosił: - Nie będę żył w taki sposób przez kolejny dzień, Cosmo. Cosmo otworzył oczy. - Planujesz bunt. - Może to do tego nie doprowadzi. - Wiesz, że doprowadzi. Lucien wzruszył ramionami.

- Wtedy wojna. Cosmo wciągnął powietrze przez nozdrza na słowa Luciena, ale jego twarz i oczy stały się puste, ukrywając myśli. Katrina mogłaby się uczyć od Cosmo. Cosmo powiedział cicho: - Widziałem ją, Lucien. Poczułem jej zapach. Lubię ją. Jest fascynująca. Jest zabawna. Jest inna. Ale... - zatrzymał się przed dokończeniem.- ... nie jest warta wojny. - Nie spróbowałeś jej - Lucien odpowiedział zdecydowanie. Głowa Cosmo przechyliła się na bok, był zaintrygowany wbrew sobie. - Jest taka dobra? - Lepsza. Brwi Cosmo uniosły się, gdy mruknął: - Jezu - następnie kontynuował niskim głosem.- Przeleciałeś ją? - Jeszcze nie. - Zamierzasz? - Absolutnie. - Chryste, Lucien. Lucien stracił cierpliwość. - Jeśli dobrze pamiętam, było wiele nocy przez te siedem lat, kiedy opuszczałeś jej matkę i szedłeś ze mną prosto na Ucztę. Nie żeby się pożywić, żeby się pieprzyć w sposób jaki chciałeś pieprzyć Lydię. Jeśli dobrze pamiętam, przez siedem lat pragnąłeś Lydię w sposób w jaki nie mogłeś jej mieć ponieważ Porozumienie mówiło, że nie mogłeś. Niemal doprowadziło cię to do szaleństwa. Choć nie chciałeś, uwolniłeś ją by zakończyć to cierpienie. Pamiętasz?- Lucien zażądał. - Pamiętam - Cosmo odpowiedział zaciskając szczękę. - To mi się nie przytrafi - stwierdził Lucien.- Pragnę Leah, całą Leah, i do cholery, będę ją miał. Jestem już zmęczony tymi starożytnymi, absurdalnymi edytkami które żądzą moim życiem, twoim życiem, życiem Stephanie. Jesteśmy wampirami, do cholery, i wszystko co jest naszą esencją zostało zdarte. Już dość. Sprzeciwię się. Jeśli będą próbowali mnie ukarać, będę walczył. Twarz Cosmo po raz kolejny straciła wyraz. Ponieważ nadszedł czas kiedy będzie potrzebował sojuszników i Cosmo byłby doskonałym sprzymierzeńcem, nie wspominając już że był jego zaufanym przyjacielem, Lucien kontynuował wyjaśnienia. - Minęło już ponad pięćset lat, kiedy złapałem tak niezwykły zapach jak Leah. Zrozumienie zaświeciło w oczach Cosmo. - Maggie - Cosmo mruknął. Zajęło mu to skrajny wysiłek woli, by nawet po tych latach, Lucien nie drgnął na jej imię. Zignorował mruczenie przyjaciela i pociągnął dalej: - Złapałem zapach Leah dwadzieścia lat temu. Powinienem wtedy ją wziąć. Powinienem był być w stanie wziąć to co chciałem. Ale musiałem czekać. Dwadzieścia lat, Cosmo. Straciłem dwadzieścia lat. Albo inaczej, ona przeżyła dwadzieścia lat i je przegapiłem. Mój czas nadszedł tak samo jak Leah i nie będzie żadnych barier, żadnych granic, żadnych pieprzonych przepisów, które mówią mi, że nie mogę zrobić tego czego chę. - Zamierzasz ją oswoić - Cosmo domyślił się. - Już zacząłem - ogłosił Lucien. Wahanie Cosmo było krótkie, zanim westchnął i pokręcił głową. - Przypuszczam, że znajdą się osoby, które będą cię wspierać. - Chciałbym, żebyś był jedną z nich. Cosmo poszedł dalej, jego twarz pozostała pusta, zanim spytał cicho:

- Wątpisz, że nie będę? Lucien nie odpowiedział. Nadal mówiąc cicho, Cosmo powiedział: - Usmażę się dla ciebie, Lucien. Udowodniłem to już wcześniej. - Prawda - Lucien się zgodził. Patrzyli sobie w oczy przez dłuższą chwilę, aż Cosmo przerwał ich ciszę odnawiając śluby wierności, mówiąc: - Nie będzie łatwa do oswojenia. Po raz pierwszy od zobaczenia swojego przyjaciela, Lucien uśmiechnął się. - To prawda. Cosmo odwzajemnił uśmiech. - Jaka była ostatniej nocy? - Nieposkromiona. Cosmo odchylił głowę do tyłu i roześmiał się. Tak zakończyła się ich napięta rozmowa. Lucien skręcił na podjazd przed domem, który kupił dla Leah trzy miesiące wcześniej, tydzień przed tym gdy zakończyła swój ostatni związek. Złamał swoją własną praktykę i sam go wyszukał. Podał Sally swoje oczekiwania i doglądał osobiście dwadzieścia z nich, zanim znalazł odpowiedni dom który chciał dać Leah. Wtedy wynajął zespół dekoratorów aby dopasowały wnętrze do jego specyficznych wymogów. Kiedy zawiózł tam Edwinę, trzy dni później dał jej klucze do jej nowego domu i miejsca zatrudnienia, więc była oszołomiona tym co zobaczyła. Edwina była gospodynią do jego zmieniających się konkubin przez czterdzieści lat. Wiedziała, że Lucien miał reputację szczególnie hojnego wobec nich. Utrzymywał je w dostatku gdy mu służyły, i pozastawiał je w dostatku gdy je opuszczał. Wszystkie wampiry robiły to samo, ale byli albo skąpe albo nie było ich na to stać finansowo, więc nie robili tego tak jak Lucien, który nie był ani skąpy ani biedny. Ale posiadłość ze sześcioma sypialniami i piętnastoma akrami nadwyrężyła nawet zasoby Luciena. Uderzył w otwieracz do drzwi garażowy i wysiadł ze swojego eleganckiego czarnego Porsche Turbo, które zaparkował obok równie eleganckiego, czarnego Cayenne, którego kupił dla Leah. Edwina pewnie z ciekawości, przysłuchiwała się, jak samochód wjechał do garażu i spotkała go w drzwiach kuchni, jej twarz była zaskoczona. - Lucien - zadyszała. - Edwina - odpowiedział w powitaniu, nie zatrzymując się tylko przeszedł obok niej. - Jesteś tutaj - zauważyła niepotrzebnie. Zatrzymał się w zamiarze zapytania gdzie była Leah, jakby nie miał ochoty ruszać na jej poszukiwania i odwrócił się do Edwiny. - Tak, jestem. Gdzie Leah? Przyglądał się jak jej oczy robią się okrągłe, zanim wymamrotała: - Nie jest gotowa na kolejne karmienie! I ty też nie możesz być gotów na kolejne. Wzrok Luciena wypoziomował się gdy patrzył jak kolory napływają do jej twarzy. - Przepraszam. Tak bardzo przepraszam - wymamrotała, spoglądając w bok. - Gdzie Leah?- Lucien powtórzył z zniecierpliwieniem. - W swoim pokoju. Lucien odwrócił się momentalnie w kierunku schodów. - Lucien!- Edwina krzyknęła i Lucien zawrócił z niechęcią.- Ona jest... - przerwała, jej twarz nadal była popielata, zapach jej strachu wypełnił pomieszczenie.

- Ona jest co?- Lucien zapytał, kiedy się nie odezwała. Jej ciało drgnęło i mówiła dalej: - Ona jest... - i znowu urwała. - Edwina - głos Luciena przeobraził się w niebezpieczny syk. - Ona jest w... w... - patrzył jak przełyka zanim dokończyła.- ... nie w humorze. Leah była nie w humorze. To była świetna wiadomość. Lucien uśmiechnął się powoli. Edwina się wgapiła. Lucien odwrócił się z powrotem do schodów. Tak jak powiedziała Edwina, Leah była w swojej sypialni, chociaż wiedział o tym odkąd usłyszał bicie jej serca i poczuł jej zapach w momencie gdy wszedł na parter. Kiedy wszedł przez drzwi, widział jak siedzi na leżance, z plecami do jego ramion, nogami zgiętymi pod siebie. Miała na sobie wytarte dżinsy, blado różową kamizelkę i lekki jasnozielony sweter. Jej stopy były bose, ale jej paznokcie były pomalowane na nowy kolor. Zeszłej nocy były w czystym różu, dzisiaj była to jasna fuksja, co potwierdzało fakt, że oczywiście nie posłuchała jego polecenia i zamiast odpoczywać zrobiła sobie pedicure. Jej długie blond włosy spadały warstwami wokół jej ramion w miękkich falach, wiły się na jej karku, ukazują wdzięczną linię jej szyi w zaproszeniu, którego pewnie nie wiedziała że daje, ale tego które już posmakował. Jej głowa wystrzeliła do góry gdy wszedł i zauważył, że czytała książkę, która leżała otwarta na jej udach. Odwrócił się by zamknąć drzwi. Kiedy z powrotem się odwrócił, jej głowa znowu była pochylona nad książką. Obserwował ją gdy szedł, ściągając po drodze swoją marynarkę. Przyglądał jej się także, gdy rzucił ją do nóg łóżka i przysunął się bliżej. Nadal na nią patrzył gdy przeszedł obok niej do małego stolika przy leżance. Przez cały czas trzymała głowę zawieszoną nad książką, ignorowała go, ale jej serce pędziło i czuł zapach jej strachu. Pochylił się i podniósł zakładkę która leżała na stole obok zimnego drinka i podszedł do leżanki, siadając cal od jej stóp. Potem skręcił tułów, sięgnął i wyciągnął książkę z jej rąk. Jej głowa podniosła się do góry i krzyknęła ze złością: - Hej! Tym razem on zignorował ją, włożył zakładkę w książkę i pochylił się ku niej. Oparła się plecami o oparcie, obróciła głowę lekko na bok, tempo jej serca przyspieszyło. Lucien także to zignorował. Odłożył książkę na stół, pochylił się bardziej by położyć dłoń na leżance po jednej stronie jej bioder, jego brzuch i klatka piersiowa ocierały się o jej łydki. Jego oczy pochwyciły jej ostrożne spojrzenie i zażądał: - Kiedy przychodzę do ciebie, Leah, chcę, żebyś mnie powitała. Przyglądał się jak jej szczęka się zaciska a jej oczy błysnęły gdy czekał na jej odpowiedź. Dała mu je. - Przepraszam, och Wspaniały Panie. Witaj. Jak minął ci dzień? Uśmiechnął się tuż przed tym jak się poruszył. Postanowił, że nie będzie ukrywać przed nią swoich podwyższonych zdolności. Nie będzie przy Leah nikim innym, tylko tym kim był. W jeden sekundzie chwycił ją i przesunął na leżance, że leżała na niej wyciągnięta na plecach z Lucienem u swego boku, który pochylał się nad nią oparty na przedramieniu, jego dolna część ciała docisnęła się do jej. Kiedy skończył, jej ciemnoniebieskie oczy były rozszerzone, jej pełne usta rozchyliły

się a jej oddech zamarł. - Nie musisz używać części „wspaniały”, zwierzaczku. „Pan” wystarczy - drażnił się nadal uśmiechając się. Zmarszczyła nos i spojrzała na niego. Odrzucił głowe do tyłu i roześmiał się, ledwo kontrolując chęć wtulenia twarzy w jej gardło by dostać się bliżej do jej zapachu, jej tętna, do niej. Zamiast tego, gdy przestał się śmiać, przyłożył dłoń do jej całkowicie uzdrowionej szyi i przesunął kciukiem w dół jej żyły szyjnej podczas gdy jego oczy obserwowały jej ruch. Wtedy jego wzrok złapał jej. - Jak się czujesz?- spytał cicho. - Pełnie - odpowiedziała ostrym, nieprzyjaznym głosem.- Edwina nie jest skąpa ze swoimi porcjami. Jego brwi uniosły się do góry. - Jadłaś? - Tak. Jego kciuk nadal pieścił jej gardło i jego oczy znowu do niego wróciły, gdy mruknął: - Wolałbym zjeść z tobą obiad. Poczuł jak lekko drgnęła, jego spojrzenie przesunęło się do jej i złapał jej ciekawość zanim mogła ją ukryć. - Jesteś zaskoczona?- zapytał. Chwilę z czymś walczyła, zanim skinęła głową. - Dlaczego jesteś zaskoczona?- poszedł dalej.- Ponieważ jem czy dlatego że pragnę zjeść z tobą? - Ponieważ jesz - jej głos nadal był krótki, zwięzły, wrogi. Mimo tego jego ciało rozluźniło się, naciskając na nią, osiedlając się. Jej napięło się. - Jem, piję, śpię, kąpię się. Robię wszystko to co ty - powiedział jej Lucien. Nie skomentowała tego, choć jej twarz była pełna ciekawości. Ukryła swoją ciekawość i zdecydowała się zmienić temat, żądając: - Będziemy rozmawiać? - Rozmawiamy. Uniosła rękę i machnęła nią. - Nie, nie gadka szmatka. Rozmawiać o tym o czym chciałeś porozmawiać tego ranka. - Dojdziemy do tego. - Możemy to zrobić teraz, żebyś mógł sobie pójść? - To odpowiedź na dwie części - wyjaśnił marszcząc brwi. - To pytanie na tak lub nie - poinformowała go. - W taki razie nie, na obie części. Przyglądał się jak jej szczęka znowu się zaciska i usłyszał jak zgrzyta zębami. Zajęło mu kolejny ogromny wysiłek by się nie roześmiać. - Dlaczego nie możemy z tym skończyć?- nalegała. - Ponieważ chciałbym chwilkę relaksu i się czegoś napić. Ruszyła się i wykorzystał jeszcze więcej swojej wagi by przytrzymać ją w miejscu dopóki się nie uspokoiła. - Jeśli pozwolisz mi wstać, to przygotuję ci drinka - zaoferowała z fałszywą uprzejmością. Zignorował jej próbę odejścia od niego i przeniósł wzrok na jej szklankę. - Co pijesz? Nie odpowiedziała i odsunął rękę od jej szyi i sięgnął po szklankę. Przysunął ją do

nosa i wciągnął zapach. Była to dietetyczna cola i rum. Jego oczy przeniosły się do niej. - Nie powinnaś pić - upomniał. Jej głowa przechyliła się na bok a jej niebieskie oczy pociemniały. - Czy to rozkaz? - Na dziś, gdy jeszcze zdrowiejesz, tak. Następnym razem możesz pić co zechcesz. - Nie wierzę ci - wyszeptała gniewnie pod nosem. Znowu ją zignorował podczas gdy napił się z jej szklanki. Z jakiegoś powodu skłoniło ją to do protestu, jej ręka wystrzeliła w powietrze, palce owinęły się wokół jej nadgarstka i szarpnęła. - Hej! Nie pij mojego drinka! Odstawił szklankę na stół i spojrzał na nią. - Dlaczego? - Bo to mój drink! - Tak. I? - Nie możesz pić mojego drinka! - Dlaczego nie? - Bo to mój drink. Westchnął jej imię: - Leah. Sarkastycznie naśladowała jego westchnienie. - Lucien. Nie mógł już się wstrzymywać. Była po prostu czarująca. Wybuchnął śmiechem, wtulając twarz w jej szyi kiedy przyciągnął ją do siebie, jego ramiona owinęły się wokół niej ciasno, przyciskając mocno jej tułów do swojej piersi. - Przestań mnie przytulać - narzekała w jego ramię, jej dłonie wsunęły się między nich by go odepchnąć. Jego ręka przesunęła się w dół jej pleców, tuż nad jej tyłeczkiem, i przycisnął ją. - Nie mogę nic na to poradzić, zwierzaczku, jesteś taka do przytulania. - Jestem co przytulania? Podniósł głowę i uśmiechnął się do niej. - Całkowicie. Jej oczy zwęziły się. - Wiesz, Lucien, musisz się zdecydować. Czy jesteś tym facetem czy jesteś kontrolującym palantem którego spotkałam na Selekcji czy też jesteś niedoszłym mordercą z zeszłej nocy. Wybierz jednego. Zaczynam się gubić. Odsunął ją nieco, oparł się na łokciu i oparł głowę na ręce, patrząc na nią. - Jestem tymi wszystkimi... facetami. - Możemy zawrzeć umowę, że będę mogła sobie wybrać tego którego chcę? Nadal się uśmiechał gdy odpowiedział: - A którego być wybrała? - W idealnym świecie żadnego z nich - zachichotał i mówiła dalej.- Ale właśnie tego, skoro nie żyjemy w idealnym świecie. - Na szczęście dla ciebie masz teraz tego jednego. - Więc ten jeden odda mi mój telefon. Jego uśmiech umarł. - Nie oddam ci twojego telefonu. - W takim razie dobra - odpaliła.- Nie mam tego możliwego do tolerowania. Mam tego kontrolującego palanta. Zlekceważył jej gorące słowa i powiedział:

- Są rzeczy, których musisz się nauczyć. - Tak, i jeśli będę mogła zadzwonić do mojej matki, to ona mnie nauczy. - Ja będę cię uczyć. Jej usta zamknęły się i spojrzała na niego zanim spytała miękkim, ogłuszonym głosem: - Ty? - Ja. - Dlaczego ty? To że została wyrzucona z Wampirzych Lekcji było błogosławieństwem, nawet jeśli powód go irytował. Nie miała pojęcia o swojej roli lub jego limitach. Jedyne o czym wiedziała to kontrakt który zdecydowanie naruszył prawo. Dopóki się nie dowie, dlaczego Buchananowi wysłali ją do niego po sprawdzeniu kontraktu, nie będzie miała do czynienia z nimi ani nikim innym. W międzyczasie jego sprawy się wyjaśnią, przynajmniej z Leah. I było to wszystko, co było ważne. On, oczywiście nie powie jej niczego takiego. - Ponieważ pomysł zrobienia tego, bawi mnie. Przewróciła oczami. - Leah - zawołał i jej spojrzenie wróciło do jego.- Wezmę twoje instrukcje na poważnie i oczekuję od ciebie tego samego. - W przypadku gdybyś nie zauważył, nie tutaj nikogo komu mogłabym przekazywać liściki i nie mam telefonu żebym mogła napisać do moich przyjaciół. Podniósł rękę do góry i wsunął palce między miękkie włosy na boku jej głowy. Śmiertelny mężczyzna mógłby przegapić delikatny dreszcz, który wsunął się na jej skórę pod jego dotykiem. I śmiertelnik zdecydowanie przegapiłby jej pędzące serce. Lucien nie. Sprawiało mu to przyjemność. Wielką. Ani nie wspomniał ani nie dał jej przesłanki, że to wyczuł. Jego oczu utknęły w jej. - Dobrze, w takim razie będę miał twoją niepodzielną uwagę. - Możemy zacząć?- warknęła. - Jesteś bardzo niecierpliwa - powiedział jej, walcząc z uśmiechem. Jej wzrok przesunął się do jego ust gdy ogłosiła: - Jestem wieloma rzeczami, żadna z nich nie jest dobra. - Zauważyłem, że jesteś wieloma rzeczami, zwierzaczku, ale mam odmienne zdanie. Myślę, że wszystkie z nich są dobre. Zamknęła oczy w rozpaczy jednocześnie mrucząc: - Świetnie. Zaśmiał się i wsunął pod nią, pociągając ją na swoje ciało aż była prawie cała na nim, część niej opierała się plecami o oparcie leżanki. Miał zaciśnięte ręce wokół jej talii gdy podniosła się na przedramieniu i spojrzała w dół na niego. Jej gęste włosy opadały kurtyną wokół jejt warzy, jej zapach otoczył go w odurzającej mieszance piwonii z nutą grejpfrut. Zdusił chęć do przyciągnięcia bliżej jej i jej włosów i zamiast tego zaoferował: - Zaczniemy od ostatniej nocy, dobrze? - Wreszcie - odetchnęła i dał jej delikatny, choć niewątpliwy ścisk. - Leah - dodał werbalne ostrzeżenie do swego fizycznego. Nabrała powietrza i wypuściła je głośno. Potem poprosiła:

- Zacznij, o Wspaniały Mistrzu. Znowu walczył z uśmiechem. - Zasłużyłaś na kolejne przytulenie. - Już mnie przytulasz. Czuł jej obecność, przenikał go jej widok i boski zapach. Stracił koncentrację i jedna z jego rąk powędrowała w górę jej kręgosłupa, gdy mrukną: - Rzeczywiście. - Lucien - powiedziała.- Miałeś zamiar udzielić mi wielkiej wampirzej mądrości? Wolałby ją pocałować. Również wolał ściągnąć z niej ubrania i posmakować jej skórę, jej piersi, ciepło między jej nogami. Nie zrobił niczego z tego, nie ważne jak bardzo chciał. Zamiast tego, powiedział jej: - Zeszłej nocy nie poszło tak jak zaplanowałem. Przyglądał się jej jak zacisnęła swoje wargi w wysiłku, by przygryźć swoje własne słowa. - Sprawiłaś, że wymsknęło się to spod kontroli, zwierzaczku - powiedział i cicho i jej brwi uniosły się w górę gdy odruchowo pchnęła jego pierś, znów bezskutecznie. - Ja?- parsknęła kiedy przestała się odpychać. - Ty - odpowiedział. - Jak mogę być odpowiedzialna za zeszłą noc? - Byłaś zbyt podekscytowana. - Zbyt... - urwała i powtórzyła.- Zbyt... - następnie zrobiła zduszony dźwięk, nie mogą kontynuować. Jego ręka przesunęła się w górę jej pleców, złapała lok jej włosów i zaczął okręcać go wokół swojego palca. - Pragnęłaś mnie - mruknął i przełknęła. - Nie prawda - wyszeptała swe kłamstwo. - Pragnęłaś, poczułem to. Jej oczy rozszerzyły się a usta rozchyliły. Lucien zdecydował, że była to jego ulubiona z wielu min Leah. - Moje zmysły są o wiele bardziej wyostrzone niż twoje - wyjaśnił. - Wiem o tym. - Więc wiesz, że mogłem wyczuć twoje emocje. Jej oczy przymknęły się i mruknęła z zażenowaniem: - Tego nie wiedziałam. Spostrzegł, że był zaskoczony jej zawstydzeniem, zachwycony, ale zaskoczony. Mimo to, starał się ją ułagodzić. - Też ciebie chciałem - powiedział jej cicho. Jej oczy otworzyły się przelotnie, zobaczył jak róż wkrada się na jej policzki i usłyszał jak jej serce mocniej zabiło. Potem przeniosła wzrok by przyglądać się oparciu leżanki. Jego ramię ścisnęło jej talię. - Spójrz na mnie, zwierzaczku. Zawahała się a następnie zrobiła to co jej kazał. - Wampiry są ludźmi - poinformował ją, zamiast rozchylić swe wargi, opadła jej szczęka gdy się na niego wgapiła. Kontynuował mimo jej zdumionej reakcji.- Teoria jest taka, że dawno temu zmutowaliśmy od homo sapiens. Gdy mijały tysiąclecia, opracowaliśmy konieczne cechy, instynkty, zdolności do przetrwania i przetrwania gatunku, który utrzymywał nas przy życiu.

Nadal na niego patrząc, szepnęła: - Jesteś człowiekiem? - W pewnym rodzaju człowiekiem, rodzajem nieśmiertelnym. - Czy to czasami nie czarna magia? Potrząsnął głową i powiedział: - Nie. - Supernaturalność? - Nie. - Paranormalność? - Leah, jestem taki jak ty z wyjątkiem różnic. - Tak, jesteś inny! Ssiesz ludzką krew! - jej głos uniósł się i próbowała się odsunąć, ale przestać okręcać jej włosy i przyciągnął ją bliżej otaczając ją obiema rękami. - Owszem, żywimy się ludzką krwią. - To jest złe. - To naturalne. - To szaleństwo! - Działo się tak od samego początku. Potrząsnęła głową, patrząc wszędzie tylko nie na niego, wyraźnie nie chcąc przetworzyć tej informacji. - To szaleństwo - mruknęła na krawędzi histerii. - Nie jest. W końcu spojrzała na niego. - To chore. Jego ramiona bardziej się zacisnęły i utrzymał kontrolę nad swoim temperamentem, ale jego głos zdradził go, gdy wyjaśnił: - Powinnaś wiedzieć, że to obraźliwe, zwierzaczku. Jej wzrok przesunął się gdzie indziej i oskarżyła jego ramię: - Ruszasz się szybciej niż ktokolwiek kiedykolwiek widziałam. To nie jest naturalne. - Nigdy nie byłaś z wampirem. - Czujesz rzeczy, słyszysz... Urwał jej: - Leah, to nie jest takie trudne do zrozumienia. Jej oczy strzeliły w jego. - Łatwo ci mówić! - Gatunki ewoluowały od czasu uformowania się planety. To zupełnie naturalne co mogę zrobić, jak się żywię. Właśnie taki jestem. Tacy są moi ludzie. - Nie mogę w to uwierzyć - szepnęła. - To prawda. Przyglądała mu się krótko, jej oczy pracowały, jej myśli zmieniały się, szalenie różne miny dryfowały po jej całej twarzy, kończąc się na jednej. Nieufność pomieszana z przerażeniem. - Więc co, jesteśmy twoją zwierzyną? I moi ludzie. To „naturalny świat” dla ciebie. Nie wahał się przy swojej odpowiedzi: - Tak. Znieruchomiała i spojrzała na niego, wyraźnie oszołomiona zarówno jego odpowiedzią i uczciwością. Skorzystał z okazji. - To, czego tobie nie wyjaśniłem, to to, że możemy zrobić więcej. Coś, czego nie zrobiłem zeszłej nocy. Rzeczy, które potoczyłyby się znacznie lepiej dla ciebie, gdybyś nie sprawiła, że straciłem kontrolę.

Zacisnęła zęby na tą kolejną wzmiankę o jej odpowiedzialności za wydarzenia z zeszłej nocy, zanim zapytała: - A byłoby to? - Mógłbym znieczulić ci skórę. Jej ciało szarpnęło się zanim powiedziała: - Słucham? - Przed karmieniem, tylko przed karmieniem, moja ślina wytwarza środek odurzający. Nie tylko znieczula, ale także ma właściwości lecznicze. Silne. Leczenie rozpoczyna się nawet przed zakończeniem karmienia. Leah zamrugała, nieufność i przerażenie zniknęło, a w ich miejscu pojawiło się zmieszanie i niewiara. Lucien poszedł dalej: - Gdybym przygotował cię zanim zaczęliśmy, nie poczułabyś uczucia rozdzierania tylko karmienia, co jest bardzo przyjemne dla śmiertelników. Jej twarz natychmiast przybrała wyraz, który uwielbiał, ten który był wypełniony ciekawością. Potem powiedziała: - Żartujesz sobie. Potrząsnął głową. - Twoi ludzie, uważają, że to zmysłowe doświadczenie. - Nie - potrząsnęła swoją głową, znowu się odepchnęła, nigdzie nie poszła i się poddała, opadając na niego.- Myliłam się do tego co powiedziałam wcześniej. To nie było pokręcone. To jest szaleństwo. - Nie jest. Zignorowała go a jej oczy zwęziły się. - Tak więc dlaczego nie... przygotowałeś mnie? Jego ramię wokół jej talii przesunęło się. Jego druga ręka przesunęła się w górę jej szyi, we włosy, przybliżając jej twarzy. Spokojnie wyjaśnił: - Byłaś podniecona, ocierałaś się o mnie, pobudzona, podniecona. Świetnie było cię czuć. Dobrze pachniałaś - jego głos stał się niższy na to wspomnienie.- Tak cholernie dobrze, że straciłem kontrolę. Jej głowa przycisnęła się do jego dłoni i nie zatrzymywała się, nawet jeśli wysiłek był daremny. - Jutrzejszego wieczoru, kiedy znowu to zrobimy, przygotuję cię - mruknął, jego oczy spoczęły na jej gardle. Zatrzymała swe zmagania i przysłuchiwał się jak jej puls przyspiesza. - Nie - szepnęła. Podniósł wzrok by spojrzeć jej w oczy. - Spodoba ci się. Jej głos drżał, gdy powiedziała: - Powiedziałeś tak ostatnim razem. - Jutro nie będę taki głodny. Jutro zatroszczę się o ciebie. - I mam w to uwierzyć? Jego głos był śmiertelnie poważny, gdy odpowiedział: - Tak, Leah. Powinnaś mi zaufać z karmieniem i całą resztą. Jej głowa szarpnęła się pod jego ręką i jego palce zakręciły się w jej włosach, aż znieruchomiała. - Nie wierzę ci - warknęła. - Będziesz - odpowiedział.

- Nie. - Będziesz. - Nigdy - syknęła, tracąc swój szok na rzecz złości. Cholera, była uparta. - Udowodnię ci to - obiecał jej. - Nigdy tego już nie zrobię - oznajmiła a jego palce okręciły się lekko wokół jej palców, gdy jego cierpliwość się wymsknęła. - Zrobisz, jutrzejszego wieczoru - jego głos był nieubłagany. - Po moim trupie - powiedziała, jej oczy zabłyszczały, jej krystaliczna obelga była tak jasna, że poczuł jak boleśnie kroi jego jelita. - Nie ma szans - odgryzł się. Spojrzała na niego groźnie. Odwzajemnił skrzywienie. Poddała się pierwsza, gdy zażądała odpowiedzi: - Skończyliśmy już z moją lekcją? - Tak - warknął. - Dobrze, pójdziesz już sobie? - Nie. Jej ciało ponownie zadrżało i zapytała: - Co? - To druga odpowiedź na twoje wcześniejsze pytanie. Nie idę. Spędzę tutaj noc. Jej oczy znowu się rozszerzyły gdy spytała: - Dlaczego? - Lubię twój zapach gdy śpię. - Co?- krzyknęła w przerażeniu. - I uczucie cienie - kontynuował. Przewróciła oczami w kierunku swego czoła i wymamrotała: - O mój Boże. Robi się coraz gorzej i gorzej. Zignorował jej słowną nie modlitwę i zawołał: - Leah - jej oczy z powrotem przesunęły się ku jego twarzy i wróciła do złowieszczego patrzenia.- Będę tutaj każdej nocy. Jej nos zmarszczył się zanim wymamrotała: - Tak. Coraz gorzej i gorzej. Lucien zdecydował, że skończył i nadszedł czas na ruszenie się. Dlatego też tak zrobił. - Teraz masz trzy możliwości - poinformował ją. Jej głowa przechyliła się, jej szczęka zacisnęła się i mruknęła przez zaciśnięte zęby: - Jakie? - Możesz wypić ze mną drinka, kiedy będę jadł kolację, twój będzie bezalkoholowy. - Dalej - warknęła. - Możesz przebrać się w swoją koszulę nocną, wejść do łóżka i czytać. - To brzmi wykonalnie. - Dołączę do ciebie. - Dalej - zażądała natychmiast. - Na koniec, możesz zacząć następną lekcję. - A to będzie? - Nauczę cię jak chciałbym być całowany. Jej twarz zbladła a jej ciało zamarzło. Po długiej chwili szepnęła: - Wybieram drzwi numer dwa. Natychmiast stracił swoją irytację i zniecierpliwienie przy tym wyborze. Choć sam by

wybrał numer trzy, wiedział, że nie była jeszcze na to gotowa. Jego palce wyplątały się z jej włosów a jego dłoń otuliła tył jej głowy, znowu przybliżając jej twarz bliżej swojej. - Powiedziałam, że wybrałam drzwi numer dwa, Lucien - zadyszała, odpychając głową o jego dłoń. Przycisnął ją jeszcze bardziej aż jej usta były oddech od jego. - Przebierz się. Potrzebuję jedzenia, porozmawiam z Edwiną i spotkamy się w łóżku. - Już lecę, o Wspaniały Panie. Na jej słowa Lucien zmienił zdanie, że następna lekcja odbędzie się właśnie teraz. I będzie to lekcja, która mówi, że zawsze trzeba szanować wampira. Przyciągnął jej głowę jeszcze bardziej, że jej wargi ocierały się lekko o jego. - To twoje ostatnie ostrzeżenie, zwierzaczku. Jeśli znowu nazwiesz mnie „o Wspaniały Panie”, będę zmuszony cię ukarać. Przytrzymała jego spojrzenie, jej usta na jego były miękkie, jej głowa naciskała na jego dłoń. Mijały sekundy. Następnie Lucien spostrzegł z niechęcią, jak zaprzestała swych zmagań i przyglądał się jak jej powieki powoli opadają w porażce. Niecałą sekundę później, jej powieki podniosły się, jej oczy zapłonęły i szepnęła z pasją przed jego ustami: - Boże, nienawidzę cię. Uśmiechnął się o jej usta. Tak, miał rację, była całkowicie czarująca.

Rozdział 6

Pocałunek

Moje oczy otworzyły się na ścianę lśniącej skóry na twardych mięśniach masywnej klatki piersiowej. Patrzyłam na nią ze zdezorientowaniem. Justin miał włosy na piersi. Ogolił swój tors? I ostatnio ćwiczył, tak jakby bardzo? Wtedy przypomniałam sobie, że to nie był Justin. Justina nie było od dawna. Od czterech miesięcy. To był Lucien. Lucien, który opuścił mnie zeszłej nocy by zjeść i zamienić słowo z Edwiną. Lucien, który wrócił pół godziny później, niosąc drogą, czarną torbę ze skóry, która wydawała się być pełna. Lucien który zniknął w łazience i wyszedł dziesięć minut później nie mając na sobie niczego oprócz pary czarnych spodni od piżamy ze sznurkiem, dając mi po raz pierwszy w historii widok na wybrzuszenie swych bicepsów, żylastych przedramion, szerokich ramion, wyraźnego obojczyka i umięśnioną pierś która zwężała się do sześciopaku. Bez jaj, był doskonały od góry po pas. W każdym calu. Wciągnęłam oddech i starałam się nie ślinić. Całkowicie wyczuł moją reakcję. Wiedziałam o tym, ponieważ jego oczy przysłoniły się i uśmiechnął się. Moją pierwszą reakcją było sapanie, kiedy jego oczy stały się takie wampirzo seksowne. Moja druga reakcja była zupełnie inna. Oparłam się (ledwo) chęci, by rzucić w niego swoją książką. Wszedł do łóżka obok mnie. Zignorowałam go, odwracając się do niego plecami i koncentrując się na swojej książce, na jednej stronie którą przeczytałam z jakieś piętnaście razy kiedy się w niej zatopiłam. Nie wiedziałam, co robił Lucien. Nie patrzyłam. Myślę, że czytał ponieważ słyszałam przewracane strony. Jednak nie dotykał mnie i w końcu zgasiłam swoje światło i próbowałam zasnąć.

On nie. Ciągle robił cokolwiek robił, cholernie długo mając zapalone światło. W końcu zmusiło mnie do zapytania z irytacją: - Czy zamierzasz kiedykolwiek zgasić swoje światło? - Za chwilę, mój zwierzaczku. Boże, nienawidziłam kiedy nazywał mnie swoim „zwierzaczkiem”. Było to takie nie na miejscu. - Nie mogę spać przy zapalonym świetle - poinformowałam go kąśliwie, nadal będąc do niego plecami, mówiąc do przeciwległej ściany. - Nauczysz się - odparł niedbale. Zacisnęłam swoje usta. Potem leżałam tam i wrzałam. Lucien nie spieszył się, co moim zdaniem było niezwykle nieuprzejme. Wreszcie zgasił swoje światło. Zaczęłam się zmuszać do wypoczynku. Ten wysiłek został natychmiast zniweczony, gdy przyciągnął mnie do siebie, długość moim pleców została przyciśnięta do długości jego przodu i jego ramię otoczyło mnie ciasno. - Nie jestem przytulanką - powiedziałam. - Tego też się nauczysz - odpowiedział. Co za kretyn! - Lucien... - zaczęłam. Wszedł mi w słowo. - Cisza, Leah, jestem zmęczony. Powiedział to tak, jakby spodziewał się, że będę posłuszna bez pytania. Co zrobiłam. I co gorsza, nie miałam innego wyboru tylko musiałam tak zrobić. - Moje życie jest do bani - ogłosiłam w ciemności. Zaśmiał się w moje włosy na tylnej części mojej głowy. Nie wiem kiedy zasnął. Nawet nie wiem kiedy zrobiłam to samo. Wiedziałam, że usnęłam, bo teraz leżałam do niego zwrócona twarzą, wpatrując się w jego cudowną pierś. Musiałam się stamtąd wydostać. Moje ciało napięło się do ucieczki. W chwili gdy to zrobiłam, jego ręka przesunęła się do góry, chwyciła garść moich włosów i pociągnęła do tyłu, zmuszając moją głowę do odchylenia. Spojrzała w jego nadal senną twarz i złapałam oddech. Nienawidziłam go, ale nie mogłam zaprzeczyć, że był wspaniały, szczególnie rano z wciąż zaspaną twarzą. Jego głowa pochyliła się ku mnie i zanim mogłam przetworzyć znaczenie jego ruchu, jego usta były na moich. To mnie zaskoczyło. Nie dlatego, że mnie pocałował, gdyż moje stanowisko w tej robocie było dość jasne. Nie, to co mnie zaskoczyło, to to, że jego pocałunek był miękki, delikatny, szukający, nie twardy, wymagający i inwazyjny. Byłam tak zaskoczona, że nawet nie pomyślałam o uwolnieniu się. Jego usta poruszyły się na moich w zmysłowym odkryciu, jego głowa przechyliła się lekko na skos by wcisnąć się głębiej. Było miłe, zmieszało mnie ale nie wystraszyło. Poczułam go wtedy, ciepło jego ciała, miękką skórę silny mięśni jego piersi pod moimi dłońmi. To też było miłe. Jego dłoń na moim biodrze przesunęła się na tył moich pleców, tuż nad moim tyłeczkiem i przycisnęłam się. Więcej ciepła, więcej twardości, większy nacisk na moje usta, wszystko to kontrolowane, ale pyszne. Bez myślenia pomogłam sobie wierceniem by dostać się bliżej do tego, co poczułam.

Jego usta otwarły się na moich i jakby była to najbardziej naturalna rzecz na świecie, moje otwarły się pod jego. Jego język wsunął się do środka. W mgnieniu oka całe delikatne badanie zniknęło. W chwili gdy jego język dotknął mojego, moje ciało eksplodowało. Mój żołądek opadł, moje palce u nóg podwinęły się, moje sutki stwardniały i poczułam falę pędzącego pożaru między moimi nogami. Było fantastyczne. Bezradna by siebie powstrzymać i nawet nie próbując, przycisnęła się do jego całego ciała, starając się zbliżyć tak bardzo jak tylko mogłam. Mimo że leżałam, moje obie dłonie przesunęły się z jego klatki piersiowej i chwyciły mocno jego ramion jakbym miała spaść. Na mój dotyk warknął nisko w dole gardła, moc wibracji przeszła przez moje usta, do mojego języka i zatraciłam się. Nie żebym miała dużo do stracenia. Jedna z mych rąk wepchnęła się pod jego ramię, owijając jego plecy. Druga zakręciła się wokół jego szyi i wślizgnęła się w jego grube, miękkie włosy. Przewrócił się na mnie, bardziej przechylił głowę pogłębiając pocałunek, jego dłoń na mych plecach przesunęła się na mój tyłek, zacisnęła się i przycisnęła. Nasze języki splątały się i pięknie smakował. Nigdy wcześniej nikogo nie skosztowałam (zwłaszcza rano), co było niesamowite. Podobało mi się. Pragnęłam tego. Chciałam więcej i to wzięłam. Wzięłam to tak jak potrzebowała, jakby moje życie miało skończyć gdybym tego nie wzięła tak jak chciała, pewnie przestałabym oddychać w następnej chwili. Poczuł moją pilność i przewrócił mnie całkiem na plecy, jego waga przycisnęła mnie, jego biodra otarły się o moje, abym mogła poczuć jego podniecenie. Moje ciało odpowiedziało soczystym upadkiem brzucha i pędzącym ciepłem w moim kręgosłupie. Moja ręka zacisnęła się na jego włosach i nie dbałam o to, czy sprawiłam mu ból. Miałam zamiar trzymać go tak długo ile zajęłoby mi uzyskanie spełnienia przy tym oszałamiającym pocałunku. Nagle jego usta oderwały się od moich. Jego głowa uniosła się i przechylił ją lekko na bok. Nie podobało mi się to. Trzymałam jego włosy zaciśnięte w pięści, moje ciało skręcało się pod jego by wskrzesić nasz kontakt, mój oddech przychodził w szybkich westchnieniach. - Mamy towarzystwo - mruknął, jego oczy stały się ciemne i nieostre, dziwny wyraz irytacji wszedł na jego twarz. - Co?- odetchnęłam. Spojrzał na mnie kiedy jego twarz złagodniała. - Towarzystwo - powtórzył i nie przetworzyłam tego. Nie mogłam. Moja koncentracja całkowicie skupiła się na jego ustach, oczach, jego twarzy, jego ciele, jego twardości, jego cieple i intensywnym, całkowicie zbyt przyjemnym uczuciem między moimi bogami. Jego twarz przysunęła się bliżej, a mój umysł i ciało ucieszyły się. Ale nie pocałował mnie (niestety). Zamiast tego jego ręka chwyciła moją szczękę i mruknął: - Nie wyobrażasz sobie jak bardzo mi się podoba, że nie potrzebujesz instrukcji jak mnie całować, tak jak lubię. To też było miłe. Intensywnie. Biorąc pod uwagę, że go nienawidziłam każdym nerwem mojej istoty, to także mnie zdezorientowało. Tak samo intensywnie. I biorąc pod uwagę, że nienawidziłam go głęboko, że aż było to przerażające, równie dobrze byłam wkurzona na siebie. Jeszcze bardziej intensywnie.

Zanim mogłam coś powiedzieć na to, jego usta potarły moje i szepnął: - Wrócę. W mgnieniu oka wyszedł z łóżka. Zawahał się na boku, patrząc na mnie. Zamrugałam, nadal nie mogą się przyzwyczaić do tego jak szybko się poruszał, nie wspominając już o widoku jego piersi. Patrzyłam na jego twarz jak staje się twarda i nakazał: - Nie ruszaj się. Potem poszedł do drzwi. Leżałam w łóżku, zastanawiając się co do cholery przed chwilą się wydarzyło. Moje ciało się nie zastanawiało. Wiedziało co się stało. Podobało się co się stało. Chciało więcej, tego co się wydarzyło. - O mój Boże - odetchnęłam głośno. Byłam obłąkana. Lubiłam bycie całowaną przez wampira. Gorzej! Lubiłam być całowaną przez Luciena, Wielkiego, Złego, Gwałtownego, Kontrolującego Wampira. Straciłam rozum. Wtedy dotarło do mnie, że mieliśmy towarzystwo. Jak mogłam mieć towarzystwo? Nikt nie wiedział, gdzie żyję. Nawet ja nie byłam pewna tego, gdzie mieszkałam, biorąc pod uwagę, że szofer odebrał mnie z lotniska i przywiózł tutaj. Byłam zbyt zajęta lamentowaniem na swoje schrzanione życie by zwrócić uwagę na to gdzie jechałam. Ignorując jego rozkaz by się nie ruszać, odrzuciłam na bok przykrycie i wstałam. Spowodowało to, że poczułam falę zawrotów głowy. Oczywiście nie byłam w pełni sprawna po jego ataku podczas Upuszczania krwi. Pozwoliłam mojej głowie się dostosować i pobiegłam do łazienki. Chwyciwszy mój krótki, kremowy szlafrok z haka, pobiegłam do drzwi, wciągnęłam go i wypędziłam z pokoju. Wiążąc pasek gdy schodziłam, pobiegłam tak szybko jak tylko moje nogi mogły mnie ponieść bez utraty przytomności i bez uszkodzenia ciała. Przeleciałam po ziemi. Gdy pokonałam ostatnie schody, tuż przede mną przy drzwiach zobaczyłam silny i umięśniony tyłek Luciena w spodniach jego piżamy. Zobaczyłam także, że był sztywny, dlaczego, to już nie wiedziałam. Prawdopodobnie ze złości czy frustracji. Zobaczyłam także, że był zwrócony do mojej ciotki Kate, Millicent i Nadi, które wszystkie stały tylko wewnątrz drzwi. Alleluja! Zanim dotarłam na dół i otwarłam usta by przemówić, tułów Luciena skręcił się tak że znalazł się naprzeciwko mnie. Pochwyciłam wyraz jego twarzy i uświadomiłam sobie, że nie była to złość czy frustracja. To była wściekłość. Nie mogłam przywitać swojej rodziny. Lucien przemówił pierwszy. - Co ci powiedziałem?- zażądał, jego głos był ostry i kąśliwy. - Słucham?- spytałam, zatrzymując się dwa kroki od podłogi wysilając swoje samo zachowanie. Miałam nadzieję, że odległość pomoże mi uniknąć niemal fizycznego bata jego języka. - Co ci powiedziałem?- powtórzył, odwracając się do mnie powoli. Moje oczy strzeliły do moich ciotek, które wyglądały na blade i zdezorientowane, ich spojrzenia przesuwały pomiędzy mną a Lucienem, - Wracaj na górę - Lucien powiedział, gdy się nie odezwałam. Popatrzyłam na niego i powiedziałam, co myślałam, że było logiczne: - Ale moje ciotki są...

Nie dokończyłam. Znalazłam się na jego ramieniu i w sypialni, gdzie rzucił mnie na łóżko. Stało się to tak szybko, że jedyne co mogłam poczuć do podmuch stworzony przy jego ruchu. Odbiłam się dwa razy od łóżka wpatrując się w niego. Potem powiedziałam wściekłym szeptem: - Ty właśnie nie... Lucien przerwał mi. - Nie ruszaj się. Ogarnęła mnie wściekłość, wstałam na nogi, stanęłam na łóżko i krzyknęłam: - Nie waż się mówić co... Znowu mnie uciszył, tym razem za pomocą kontroli umysłu. Połóż się, Leah. Walczyłam z tym. Cóż, mój umysł walczył. Trwało to około trzy sekundy. Szybko upokorzona, położyłam się na łóżku. Ułóż się wygodnie, nakazał i zrobiłam to co mi powiedział, jedyne co mogłam zrobić to walczyć w swym umyśle, który był w jego mocy. Nie rób hałasu i do cholery nie ruszaj się, dokończył i wyszedł bez zbędnych ceregieli. Leżałam na łóżku bezruchu, wygodnie jak mijały minuty. Była ich spora liczba, zanim powrócił. Nie miałam pojęcia gdzie podziały się moje ciotki i dlaczego się tutaj pojawiły. Nie miałam pojęcia co się działo. Wiedziałam jedynie, że nienawidziłam go teraz bardziej niż kiedykolwiek. Usiadł na brzegu łóżka. Moje oczy obserwowały go jak to robił i wykrzyczałam w mojej głowie całą nienawiść, gdy przeciągnął mnie przez łóżko i wciągnął na swe kolana. Nie walczyłam. Nie zrobiłam tego, gdyż nie mogłam się ruszać. Spojrzał mi w oczy. - Musisz się nauczyć, jak mi nie przeszkadzać. Idź do diabła! Krzyknął mój umysł. Potrząsnął głową i przycisnął mnie bliżej, mówiąc delikatnie: - Musisz się nauczyć tej lekcji, zwierzaczku. Spierdalaj i nie nazywaj mnie zwierzaczkiem! Wrzasnął mój umysł. Trzymał moje ciało w ramionach i moje spojrzenie które utknęło w jego spokojnym, rozpaczliwie próbowało wystrzelić wiązkę laserów z moich oczu by go zniszczyć. Niestety to nie zadziałało. - Nie będę tolerować nieposłuszeństwa - nadal cicho mówi. Nie? Mój umysł zapytał sarkastycznie. Westchnął a potem stwierdził: - Leah, jeśli znowu przeciwstawisz mi się, a zwłaszcza gdy to zrobisz w obecności innych, zostaniesz ukarana. Zrób co najgorsze! Mój umysł rzucił wyzwanie. Nie może być nic gorszego, co zrobiłeś do tej pory. Przestał używać swego głosu i zamiast mówić bezpośrednio, użył swego umysłu. Nie masz pojęcia. Olśnij mnie, mój umysł warknął. Nasze oczy utknęły w sobie nawzajem przez długie chwile zanim podjął moje wyzwanie. Jak sobie życzysz. Dzisiaj będę się karmił. Wówczas zacznie się twoja kara. Nie mogę się doczekać, skłamałam. Zdecydowanie mogłam poczekać. Ta cała sprawa przerażała mnie. Wyglądał na wściekłego, ale zrezygnował i mruknął: - Uparciuch. Mój umysł milczał.

- Twoja kara będzie dla mnie tak samo trudna jak dla ciebie, Leah. Świetnie! Mój umysł krzyknął. Jego oczy przeniosły się na moją twarz, odpłynęła z niego złość i mogłam przysiąc, że wyglądał na niemal zadowolonego. - Jedna rzecz o tobie, zwierzaczku, nie jesteś rozczarowaniem. Nie miałam pojęcia co przez to rozumiał i dlatego nie zripostowałam jego wypowiedzi. Poczułam jak mój umysł został uwolniony, moje ciało było znowu na moje rozkazy i nie zawahałam. Zeszłam z jego kolan i wycofałam się szybko, gdy wstał przy boku łóżka. - Czy moja dzisiejsza lekcja może być o tym jak zabijasz wampiry?- poprosiłam brzydkim głosem. Ku memu zaskoczeniu, Lucien odpowiedział natychmiast: - Spal go na popiół a następnie rozprosz jego szczątki. - Dobrze, Lucien, lepiej poproś Edwinę, żeby schowała wszystkie pieprzone zapałki odparłam i bez innego słowa, odwróciłam się na pięcie i pobiegłam do łazienki, zatrzaskując drzwi i zakluczając je. Oparłam się o nie plecami, zsuwając się na tyłek. Oparłam moje czoło na kolanach i zauważyłam, że moje całe ciało drżało. Boże, nienawidziłam go.

***

Taka była reszta mojego dnia: Po pierwsze, musiałam wyjść z łazienki. Nie mogłam w niej mieszkać, choć bardzo chciałam na tą chwilę. Była tam woda, ale nie było jedzenia i byłam głoda. Kiedy to zrobiłam, łóżko było zaścielone i Edwina pochylała się nad stołem między fotelami, rozstawiając talerze i sztućce. Odwróciła się do mnie, niczym dziarska gospodyni i uśmiechnęła się, pytając: - Jak się masz tego ranka? - Morderczo - odpowiedziałam. Jej ciało drgnęło a głowa przechyliła się na jedną stronę, co była jej dziwnym ptasim sposobem. Przyglądała mi się przez moment. - Widzę, że dzisiaj także nie jesteś w dobrym nastroju - zauważyła. - Nie. Nie. Jestem - odparłam.- Gdzie Lucien? - Tutaj - oświadczył, spacerując powoli i spokojnie jakby mnie nie upokorzyć, nie trzymał z dala od rodziny i nie skuł mnie swoim umysłem. - Jeszcze nie wyszedłeś?- rzuciłam moje pytanie. - Wezmę prysznic, zjemy śniadanie i wychodzę. Miałam na końcu języka powiedzieć mu, żeby się pospieszył, kiedy uświadomiłam sobie, że Edwina była jeszcze w pokoju. Nie chcąc powtórki sprzed dwudziestu minut, zacisnęłam moje wargi i owinęłam się rękami. Lucien przyglądał mi się jak to robię gdy poszedł do łazienki i wymamrotał: - Uczysz się. Odwróciłam się do Edwiny i zapytałam: - Mamy jakiś płyn łatwopalny?

Brwi Edwiny uniosły się do linii włosów, gdy usłyszałam szczeknięcie śmiechu Luciena, które doszło z łazienki, które zostało urwane hukiem zamykanych drzwi. To sprawiło, że zacisnęłam dłonie w pięści. - Nie sądzę, kochanie - Edwina odpowiedziała, zdumiona na moje pytanie. - Może powinnaś dodać to do swojej listy zakupów - zasugerowałam. - Planujesz grilla?- zapytała. - Tak - odpowiedziałam.- Wielkiego. Wtedy usłyszałam kolejny śmiech Luciena. Cholerny wampir.

***

Lucien i ja jedliśmy śniadanie. Usiedliśmy w fotelach w mojej sypialni i spokojnie jadł czytając gazetę, gdy ja zrobiłam kolejną próbę, by przebić go laserami ze swych oczu. Rzeczą oczywistą było to, że znowu mi się nie udało. Nie będąc w stanie siedzieć w ciszy, zapytałam: - Dlaczego jemy w sypialni? - Bo tak chcę - odparł. - Ale dlaczego?- nacisnęłam. Jego oczy utknęły w moich w sposób, który podpowiadał że go testowałam i zdecydowanie nie powinnam. - Przepraszam za pytanie, mój Panie i Mistrzu - mruknęła, wciągając w usta więcej pysznego francuskiego tostu Edwiny, zastanawiając się czy przytyłam sto funtów (co mogło być możliwe) i czy nie będzie mnie już chciał. - Myślę, że już wyjaśniłem jak się czuję przy twoich sarkastycznych tytułach, Leah Lucien przypomniał mi. Spojrzałam na niego i przeżułam. Po połknięciu, powiedziałam mu: - Powiedziałeś, że nie mogę używać „o Wspaniały Panie”. Obserwował mnie przez dłuższą chwilę, zanim przemówić. - Masz rację - przyznał.- Więc teraz ci powiem, że nie będę tolerował twoich żadnych sarkastycznych tytułów. Obróciłam widelec w powietrzu, gdy spojrzałam na swój talerz, mówiąc: - Jak chcesz. Nastąpiła kolejna cisza a następnie Lucien złożył gazetę i rzucił ją na stół. Spojrzałam w górę, mając nadzieję, że skończył i mogłam zacząć plan który uknułam w łazience. Obserwował mnie. - Dzisiaj dotrze paczka - zaczął i skinęłam głową, ponieważ jego talerz był czysty i wzięłam to za dobry znak.- Będziesz miała na sobie to co przyjedzie dzisiaj w paczce. Mój umysł przeskakiwał przez tysiące obrazów mnie w różnych typach powrozów. Dlatego też przegapiłam jego szybki ruch podniesienia się i jak odwrócił moje krzesło, tak że mógł oprzeć się o mnie, dłońmi na każdym ramieniu. - Słyszałaś mnie? Spojrzałam na niego i odparłam cierpki:

- Tak, kochanie. Coś błysnęło w jego oczach, coś dziwnego, coś co wyglądało jak podekscytowanie. Jego oczy spoczęły na moich ustach i mruknął: - Podoba mi się to. - Co? - Ty nazywająca mnie „kochaniem”. Jak za mnie idiotka! Od razu postanowiłam, że już nigdy go tak nie nazwę. Czytał w mym umyśle, jego ręka przesunęła się do mojej szyi i rozkazał: - Od teraz chcę, żebyś mnie tak nazywała. - Żądasz, żebym mówiła do ciebie „kochanie”?- zapytałam z niedowierzaniem. - Tak. - To szaleństwo!- zaprotestowałam. - Zrobisz to - zażądał. Ponieważ patrzyłam w sufit, jego usta otarły moje co mnie zaskoczyło. Kiedy moje oczy przesunęły się ku niemu, mogłam z bliska zobaczyć jak się uśmiecha. - Jesteś urocza - wyszeptał. I wtedy wyszedł. I wtedy zaczęłam się zastanawiać, jak mogłam nienawidzić istotę która mną nieco poruszyła, gdy nazwała mnie uroczą i potarła ustami o me.

***

Mój plan ucieczki został udaremniony. Widzicie, zdecydowałam, że pozwolę Lucienowi na mnie zapolować i mnie zabić. Nie chciałam umrzeć. Nie sądziłam także, że to zrobi. Że mnie zabije. Wydawało się, bardzo nieprawdopodobnie, że naprawdę mnie lubił w swój szalony wampirzy sposób. Kiedy mnie znajdzie (a na pewno to się stanie), będę liczyć na fakt, że ulegnie memu błaganiu o życie, zauważy, że byłam większym utrapieniem niż byłam warta, uwolni mnie i będę na swojej drodze. Był to niedorzeczny plany, który wykluł się w histerycznie złym nastroju. Jednak mój dzień okazał się bardzo zajęty nie miałam szansy by prowadzić go w życie. Najpierw próbowałam dowiedzieć się od Edwiny, czy wiedziała co stało się z moimi ciotkami. Powiedziała, że niczego nie wie. Nie wiedziałam jej wystarczająco dobrze, by wiedzieć czy kłamała czy nie, więc odpuściłam. Następnie zaczęłam planować ucieczkę. Oczywiście potrzebowałam gotówki, kart kredytowych i dowodu. Tak więc logicznie zaczęłam przeszukiwać swoją torebkę. Spostrzegłam wtedy ze strachem, że znienawidzony Lucien nie tylko skonfiskował mój telefon, ale również zabrał mój portfel i paszport. Drań. W porządku. Miałam kilka sztuk biżutetii która była warta jakieś pieniądze.

Mogłabym je zastawić za trochę gotówki. Moja biżuteria także zniknęła. Cholera! Co? Czytał w moich myślach na śniadaniu? Niezrażona, zdecydowałam się po prostu iść. Po zbadaniu domu dwa dni wcześniej, sprawdziłam również garaż i zobaczyłam Cayenne; Edwina powiedziała, że Lucien kupił go dla mnie. Mogłam sprzedać Cayenne i zdobyć mnóstwo pieniędzy. Po dokładnych poszukiwaniach i ostatecznie zapytawszy Edwinę, spostrzegłam, że nie było żadnych kluczy. Lucien je zabrał. - Niepokoi się o ciebie, kochanie - Edwina wyjaśniła myśląc, że to prawda.- Wczoraj nie stałaś pewnie na nogach. Potrzebujesz trochę czasu aby się zadomowić a wałęsanie wokół wsi ci w tym nie pomoże. Po wypowiedzeniu swojej perły mądrości, przemknęła się dalej. Przypatrywałam się jej plecom, rozważając załadowanie srebra w poszewkę poduszki i złapać stopa do najbliższego miasta, gdy nastąpiła kolejna rzecz. Zadzwonił dzwonek do drzwi i Edwina i ja dotarłyśmy do nich w tym samym czasie. Miałam nadzieję, że były moje ciocie albo lepiej, moja Mama. Edwina wiedziała kto to był. Byli to dwaj mężczyźni gdy wnieśli mnóstwo i mnóstwo pudelek. Edwina najwyraźniej ich oczekiwała, choć zachowywała się trochę dziwniej i nie powiedziała dlaczego, zaczęła mówić gdzie mając położyć paczki. Kiedy mężczyźni zanieśli kilka do mojej sypialni, poszłam za nimi i Edwina czekała na nich w garderobie. Bez wahania otwarła jedno pudełko i zaczęła wyciągać z niego rzeczy. Tak nawiasem mówiąc, rzeczy w pudłach okazały się męskimi ubraniami. Drogimi, dobrze skrojonymi, od projektanta, męskimi ubraniami które wyglądały jakby pasowały na Luciena. Było mnóstwo ubrań. Wyszłam z garderoby i poszłam schodami w dół by zajrzeć do innych pudełek, które były rozmieszczone w innych pomieszczeniach. Większość w gabinecie. Stanęłam pośrodku zgiełku, zakłopotana. Kto się wprowadzał? To znaczy, byłam całkiem pewna, że Rafe nie mieszkał z Laną. Byłam prawie pewna, że Duncan nie mieszkał z moją kuzynką Natalie. Tak nawiasem, to dowiedziałam się po mojej Selekcji, że wampir Natalie (moja ulubiona kuzynka) miał na imię Duncan, kiedy uczyłam się imion wampirów moich kuzynek. Miałam sześć kuzynek, cztery z nich były Wybrane, a dwie jeszcze nie. Wszystkie z nich, była prawie pewna, nie mieszkały ze swoimi wampirami. Co więcej, byłam pewna, że moja mama nie mieszkała z Cosmo. Gdy stałam w korytarzu przyglądając się mężczyzną, którzy wracali do swojej ciężarówki po więcej kartonów, Stephanie weszła przez otwarte drzwi. Wyglądała fantastycznie w niebieskiej, satynowej bluzce i dopasowanej spódnicy, która była niczym druga skóra i sięgała do jej kolan. Jej szpilki, również niebieskie, wyglądały jak sandały, więc nie było na nią innego określenia jak bomba. Jako kobieta, bez względu na mój obecny stan bytu, nie mogłam się powstrzymać od krzyku: - Uwielbiam twój strój! Otwarła ręce i uśmiechnęła się. - Cudowne, prawda? Dostaniemy kartę Luciena i wezmę cię na zakupy gdzie byłam, coś ci wybierzemy. Moja urzeczenie na jej strój zniknęło i zmarszczyłam nos.

- Nie sądzę - powiedziałam. Zbliżyła się, marszcząc brwi, jej drobny uśmiech błąkał się na ustach. - Dlaczego? - Nie chcę niczego od Luciena - ogłosiłam pokaźnie. Z jakiegoś nieodgadnionego powodu roześmiała się głośno, jakbym była zabawna. Wtedy spoglądając na mnie, szepnęła: - Boże, zazdroszczę mu. Chłopcze, wampiry były dziwne. Nagle coś przyszło mi do głowy i spojrzałam na prażące słońce z którego Stephanie co weszła do domu. - Nie możesz być na słońcu!- krzyknęłam i zabrzmiało to jak oskarżenie. - Co?- zapytała przez śmiech. - Ty - powiedziałam wskazując na nią.- Chodziłaś po słońcu - wskazałam na drzwi zanim opuściłam rękę.- Myślałam, że słońce jest zabójcze dla wampirów. Zmieszanie pojawiło się na jej twarzy, zanim mruknęła do siebie: - Wampirze Lekcje nie są tym czym powinny być. - Zostałam wydalona - wyjawiłam. Jej piękne niebieskie oczy rozszerzyły się a potem odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się hałaśliwie, i dodam, że cały czas się do mnie zbliżała, aż owinęła rękę wokół mojej talii. Pociągnęła mnie do pokoju rodzinnego, gdzie posadziła nas na kanapie. - Wampiry są ludźmi - powiedziała mi. Machnęłam ręką między nami i powiedziałam: - Wiem o tym. Lucien wyjaśnił mi ostatniej nocy. - Słońce nie jest dla nas zabójcze. Nie wiedziałam tego, ale nie podzieliłam się tym głównie że już zdawała sobie z tego sprawę po mojej reakcji. Poszła dalej: - Kiedyś byliśmy nocnymi istotami. W ten sposób zaczęły się plotki. - Och - powiedziałam by coś powiedzieć. To miało sens. Właściwie to wszystko miało sens, co było nieco rozczarowujące. Wolałam ciemną magię albo coś złowieszczego i mrocznego. Mogłabym wtedy coś dodać do mojej listy Dlaczego Nienawidzę Luciena. - Więc to oczywiste, że teraz nie jesteś nocną istotą - zaznaczyłam. - Niektórzy nadal trzymają się starych sposobów - pochyliła się i uśmiechnęła.Osobiście, nigdy nie budzę się co najmniej do południa - usłyszałyśmy jak mężczyźni wracają. Spojrzała przez swe ramię na drzwi i spytała mnie.- Co jest w tych pudłach? - Wydaje mi się, że Lucien się wprowadza - odpowiedziałam, nie będąc w stanie ukryć mojej niechęci do tego pomysłu. Znowu spojrzała przez swoje ramie na drzwi i znowu wymamrotała pod nosem. - Na pewno nie marnuje czasu. - Nie marnuje czasu? Spojrzała z powrotem na mnie odpowiedziała: - Pozwolę to wyjaśnić Lucienowi. Potrząsnęłam głową. - Stephanie, nie żebym cię nie szanowała, ale wolałabym żebyś ty mi wyjaśniła. Jej spojrzenie zmiękło i powiedziała cicho: - Przypuszczam, że sprawy między wami nie mają się dobrze. - Nie - odpowiedziałam natychmiast. - Nie karmi się?- zapytała, brzmiąc na nieco niedowierzającą. - Owszem. Karmi się - powiedziałam.- Sprawy wyszły spod kontroli i zapomniał mnie

znieczulić - machnęłam ręką w powietrzu.- Czy coś. Przyglądałam się jak jej usta się zamykają i zauważyłam, że próbowała zamaskować swoją reakcję. Wtedy jej ręka wysunęła się i załapała moją, zanim szepnęła głosem ociekającym współczuciem. - Och kochanie. Na jej słowa i ton w jakim zostały wypowiedziane, zachciało mi się zapłakać. Naprawdę. Rzeczywiście mnie rozumiała choć było to z jej punktu widzenia, a nie ofiary. Dobrze było siedzieć naprzeciw kogoś, kogo ledwo znałam, kto mnie rozumiał. Ale nie płakałam. Poczułam jak łzy napływają, ale je powstrzymałam. Musiałam się cholernie postarać, ale się udało. Patrzyła na moje drżenie a kiedy zwyciężyłam ze szlochem, ścisnęła moją dłoń. - Musisz się napić - oznajmiła, odsuwając swoją dłoń. Pomyślała, że był to doskonały pomysł. Wtedy przypomniałam sobie, dlaczego to nie miał być idealny pomysł. - Lucien powiedział, że dzisiaj będzie znowu jadł. Wstała i pociągnęła mnie w górę. - Dobrze. Zaserwujemy w jego ciało trochę alkoholu z drugiej ręki - skomentowała z uczuciem i pochyliła się ku mnie kiedy wyprowadziła mnie z pokoju.- Karmienie od kogoś nietrzeźwego - przeszły mnie dreszcze.- Smakuje jak gówno. I dowiedziawszy się tego, znacznie bardziej polubiłam jej plan.

***

Stephanie i usiadłyśmy na stołkach, które były ustawione wokół ogromnej wyspy barowej która oddzielała ogromną kuchnię i kątka śniadaniowego od wygodnej-kuchni-isalonu. Tak, miałam wygodną-kuchnię-i-salon z wielką, puszystą kanapą, atrakcyjnym, niskim stolikiem i ogromną bean bag, na której mogło się zmieścić dwóch drobnych dorosłych. Kto potrzebował tego wszystkiego? Miałam już pokój rodzinny i salon, na litość boską! Zarówno Stephanie jak i ja wypiłyśmy po martini pod czujnym i pełnym wyrzutu spojrzeniem Edwiny, gdy wydarzyła się następna rzecz. Przybyło więcej pudeł. Nie były to kartony wypełnione ubraniami Luciena. Były to lśniące, czarne pudełka we wszystkich kształtach i rozmiarach, każde z nich było związane krwiście czerwoną satynową wstążką. W minucie gdy Stephanie spojrzała na dostawcę niosącego górę pudełek, krzyknęła: - Yippee! Lucien był na zakupach. Ta wiadomość mnie nie uszczęśliwiła. - Och, moja droga. Możesz nie być zadowolona, ale musisz sobie jakoś poprawić nastrój - powiedziała Edwina, utraciwszy swoją surowość i przybrała lśniący uśmiech. Podążyła za dostawcą numer dwa. Zignorowałam Edwinę i spojrzałam na Stephanie, która już kopała w pudłach z

zapomnieniem, które było nieco przerażające. Powiedział, że przyjedzie paczka. Paczka. Oczekiwał, że założę te wszystkie rzeczy na raz? Stephanie wyciągnęła błyszczący materiał, zakołysała nim a następnie wygładziło przy swoim przodzie. - To oszałamiające. Chodź tutaj, Leah, przymierz to - zażądała. Spojrzałam na to co trzymała. Miała rację. To było oszałamiające. Była to najbardziej znakomita rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Sukienka wieczorowa, matowa czerń jedwabiu, zwiewna spódnica z rozcięciem z przodu wyłożona bakłażanowym atłasem, z ramiączkami na szyi i odkrytymi plecami. Obaj dostawcy znowu weszli, każdy z nich niósł kolejną górę pudełek. - Więcej?- szepnęłam. Stephanie nie usłyszała mnie albo zignorowała, prawdopodobnie będąc na swej misji. - Chodź tu, Leah. Najpierw to - potrząsnęła na mnie czarną suknią.- Potem to podniosła coś, co wyglądało na kremową spódnicę która była wyłożona blado niebieską plisą. Zsunęłam się z mojego stołka i wyszłam pijackim krokiem z wygodnej-kuchni-isalonu. Dotknęłam tkaninę czarnej sukni. Była cudowna. Stephanie odwróciła swoją uwagę do następnego pudełka i złapała je, zanim spadło na ziemię. Trzymałam przed sobą sukienkę. Naprawdę chciałam się tym cieszyć. Naprawdę, naprawdę chciałam. Ale zamiast tego czułam się bardziej uwięziona, dusząca i bardziej własnością. Lucien ubierał swojego zwierzaczka. A ja byłam jego zwierzaczkiem. W jakiś sposób poczułam się brudna. - Dlaczego kupił te wszystkie rzeczy? Nigdy ich nie założę - mruknęłam albo powinnam powiedzieć, że wymamrotałam niewyraźnie. Miałyśmy dużo martini. Stephanie zatrzymała się w swej radosnej działalności i spojrzała na mnie. - Co masz na myśli, że nigdy ich nie założysz? - Mieszkam w domu na pustkowiu. Moim zadaniem jest obijanie się aż wampir zechce się ode mnie nakarmić. Stephanie wyprostowała się i złapała moje spojrzenie. - Tak, to część twojej pracy. Kolejną częścią twojego zadania jest odgrywać towarzystwo jeśli zechce się z tobą pokazać. W operze. Lub na kolacji. Lub na Uczcie. Boże, miałam nadzieję, że Lucien nie lubił opery. Byłoby do dupy, ponieważ jej nienawidziłam. Zdecydowałam się zainteresować czymś innym co powiedziała, coś o czym Lucien wcześniej wspomniał. - Uczta? Skinęła głową. - Uczta. Niektóre wampiry zabierają swoje konkubiny na Ucztę. Ja tego nie robię, ale wiem, że Lucien to robi. - Co to uczta?- spytałam i Edwina wydała z siebie jakiś dźwięk, na który ja i Stephanie na nią spojrzałyśmy. - Nie zgadzasz się?- zapytała Stephanie, nie niebezpiecznie, a ciekawie. - Nie zabiera tam dziewczyn - Edwina odpowiedziała cicho, potem zaczęła zbierać wyciągnięte tkaniny, wstążki i pudełka.- Może być niebezpiecznie.

- Co to uczta?- zapytałam znowu, ale Stephanie nadal przypatrywała się Edwinie. - Lucien nigdy nie pozwoli, by coś się stało jego konkubinie. - Wiem - Edwina powiedziała i wyprostowała się.- To tylko... - zawahała się, spojrzała na nas i dokończyła, mówiąc.- ... moje dziewczynki są grzecznymi dziewczynami. To jeszcze bardziej mnie zaintrygowało, więc tym razem zapytałam głośniej. - Co to uczta? - Będzie potrzebowała na to kolejnego martini - Edwina mruknęła, upuściła ubrania i ruszyła w kierunku shakera martini. Nie byłam już zaintrygowana, byłam teraz zaniepokojona. Tak bardzo, że klapnęłam na puszystą kanapę pośród góry bibułek gdy dostawcy dodali kolejne dwie góry pudełek. Stephanie usiadła obok mnie i Edwina poczęstowała nas świeżym martini. Wtedy Stephanie wyjaśniła. - Wampiry mogą się żywić z dwóch miejsc, od swych konkubin i od każdego śmiertelnika który będzie uczestniczyć w Uczcie. To wszystko. To prawo. - Więc dlaczego to niebezpieczne? Otaczając swoje ofiary... ?- przestałam mówić, kiedy twarz Stephanie stężała. Zignorowałam jej głos głównie dlatego, że nie mogłam sobie wyobrazić, że to powiedziała, było prawdą. Przyglądała się mojej minie a jej twarz zmiękła. - To nie tak, że tak będzie z tobą i Lucienem - powiedziała pod nosem tak że Edwina, która była zajęta sprzątaniem mojej nowej ekstrawaganckiej garderoby, nie mogła usłyszeć.- Większość śmiertelników to uwielbia. Niektórzy nawet są od tego uzależnieni. Są tam nawet byle konkubiny. Poczułam, jak moje oczy stają się bardziej okrągłe i skinęła głową, kontynuując: - Oczywiście nie jest to mile widziane. Konkubiny stracą swoją reputację jeśli wezmą udział w Uczcie po tym jak zostaną uwolnione. Ich rodziny normalnie ich odrzucają. Od tej pory ich linia nie będzie zapraszana na Selekcję. Zwykle nie biorą w tym udziały, gdy jedna konkubina się stoczy, ponieważ nie zostają zaproszeni. - Dlaczego?- zapytałam. - Uczty to miejsca, do których ciągną zwykli śmiertelni - położyła dłoń na mojej.- Ty, kochanie, nie jesteś zwyczajna. To zabrzmiało jak wywyższająca obrzydliwość. Musiała to wyczytać z mojej twarzy, ponieważ poszła dalej: - Uwielbiają to, śmiertelnicy którzy na nie uczęszczają. Nie przejmują się. Budują swoje własne życia wokół nich, podróżując do Uczty do Uczty. Są jak groupies. A to brzmiało po prostu obrzydliwie. - Nadal nie rozumiem dlaczego to niebezpieczne - nacisnęłam i Stephanie się pochyliła. - Ponieważ dzieje się tam wszystko - odparła.- Dużo alkoholu, głośna muzyka, taniec i ciała. Każdy śmiertelnik to uczciwa gra. Niektórzy z nich mają dwa, trzy a nawet więcej wampirów które się z nich karmią. Są także niektóre Uczty, na które nie uczęszcza Lucien, gdzie występują narkotyki. Seks. Orgie. - Wow - szepnęłam i uśmiechnęła się. - Te dobre to zabawa. Można się pożywić do pełna od tylu śmiertelników od ilu się chce. To wspaniałe. Brzmiało to wspaniale, ale nie dla mnie. - Po co tam zabierać swą konkubinę?- zapytałam. Wzruszyła ramionami. - By dzielić się z nią inną częścią swego życia. Jeśli zabierze cię na dobrą, to po to by pokazać ją innym wampirom.

Coś mnie tknęło. - Skoro dzieje się tam wszystko a konkubina jest śmiertelniczką, czy to nie uczciwa gra? Stephanie zawahała się na chwilę, zanim odpowiedziała: - Na tych dzikszych, gdzie wampiry nie dbają o swoje dziewczyny, to tak - zassałam oddech i kontynuowała.- Ale Lucien nie chodzi na takie. - Więc to dlatego to takie niebezpieczne - szepnęłam i Edwina wydała kolejny dziwny dźwięk. Ja i Stephanie ponownie na nią spojrzałyśmy. - Nie do końca - Stephanie odpowiedziała, zerkając na mnie. - Jak to, nie do końca?- dopytywałam się. Stephanie westchnęła zanim powiedziała: - Nawet na tych dobrych, sprawy mogą wymsknąć się spod kontroli. Wampiry są tym czym jesteśmy. Nie jest niespotykane, aby zaistniała tam żądza krwi. W ferworze żądzy krwi wampir trafi w każdego śmiertelnika. To nie jest niezwykłe dla konkubin, że zostaną użyte przez inne wampiry, nawet są oferowane przez własnego wampira swym przyjaciołom. - O mój Boże - odetchnęłam. - Lucien tego nie zrobi - pospieszyła z zapewnieniem mnie. - O mój Boże - znowu łyknęłam powietrze. Pochyliła się ku mnie. - Leah, poważnie. Lucien nigdy się nie podzieli. Nigdy. Musisz mi uwierzyć. Jestem bardzo poważna. Po prostu na nią patrzyłam. Nadal mówiła. - Wyczuje, jeśli rzeczy się pogorszą i wyciągnie cię stamtąd. Nie będze miało to znaczenia. Żaden wampir nie jest na tyle głupi by dotykać to co jest Luciena. Spali się. Lucien się upewnić. Sam to zrobi. Nawet już to zrobił. - Już to zrobił? - Spalił innego wampira. Jeśli pamięć mnie nie myli, to zrobił to dwa razy. Raz, gdy coś się wydarzyło na Uczcie. Jakiś wampir nawet nie pożywił się od jego konkubiny, po prostu ją dotknął. Lucien oszalał, zapolował na niego, dopadł i spalił. Drugi był... Nie dokończyła, gdy przerwałam jej szeptem. - Spalił go? Stephanie skinęła głową. - Lucien zabił go bezmyślnie i zgodnie z prawem. Nie dotyka się konkubiny czyjegoś wampira. Większość wampirów to tuszuje, używają pieniężnej umowy. Nie zachodzą zbyt daleko. Każde pieniądze które przechodzą przez ich ręce dają swym konkubiną aby kupić ich milczenie. Ale Lucien pociągnąłby to dalej, nie ma co do tego wątpliwości. Jeśli coś takiego się stanie, odbije się to na jej wampirze. Będzie szukać zemsty i zostanie mu przyznana. I może ona domagać się natychmiastowego uwolnienia a to także zostanie przyznane. - Można zażądać uwolnienia?- byłam zbyt pijana by zamaskować nadzieję w swym głosie. - Tak - Stephanie odpowiedziała.- To równoznaczne ze zaniedbaniem co stanowi podstawę do bezwarunkowego uwolnienia. Mój pijany umysł przypomniał sobie przeczytanie tego w moim kontrakcie. Dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej? Były podstawy do bezwarunkowego uwolnienia. Zaniedbanie, którego Lucien na pewno nie dokonał, i skrajne okrucieństwo, które mógł zrobić. Mój mózg był zbyt pijany więc nie spostrzegłam jak Stephanie się zbliża.

- To się nie liczy - powiedziała cicho, czytając w moich pijanych myślach.- Zdarza się to nam wszystkim, nie często ale jednak. Jestem zaskoczona, że przydarzyło się to Lucienowi, ale jednocześnie mnie to nie dziwi, biorąc pod uwagę, że to ty. Tracimy skupienie i kontrolę. Jesteśmy wampirami, ty jesteś konkubiną. To natura tego związku. Było tak. Moje nadzieje się rozmyły. Znowu. - Nie lubię niczego w tym związku. Ani. Jednej. Rzeczy - ogłosiłam a następnie wzięłam duży łyk swojego martini. Kiedy skończyłam przełykać, spostrzegłam jej chytry uśmiech. - Zadzwonię do ciebie jutro rano po tym jak zje dzisiaj i zobaczymy co wtedy powiesz o tym związku. Przewróciłam oczami. Stephanie zaśmiała się. - Nie masz innych pudełek do otworzenia?- spytałam cierpko. Spojrzała w dół na pudełka na stoliku, jej oczy zwęziły się gdy sięgnął i chwyciła jedno. - Na tym jest liścik - szarpnęła za kokardkę, wyciągając kremową karteczkę, która została dołączona.- Pisze: „To na dzisiejszy wieczór” - odwróciła się twarzą do mnie.- To pismo Luciena. Spojrzałam na śmiały, cięty, mocny i czarny kulfon, który wyrażał komendę i nawet gdybym nie mogła zrozumieć słów, wydawały się poruszać między moimi oczami. Oczywiście, że to było jego pismo. Wepchnęła pudełko w moje dłonie. - Otwórz je. Musze zobaczyć. - Nie - odepchnęłam je z powrotem.- Ty je otwórz. Znowu je we mnie wepchnęła. - Nie, chcę zobaczyć twoją twarz gdy zobaczysz co jest w środku. Spojrzałam na nią. Miała wieczność do przeżycia; mogła bawić się w tą grę przez wieki. Ja miałam tylko czterdzieści, pięćdziesiąt lat, jeśli będę miała szczęście. Otworzyłam pudełko. Ku mojej uldze, nie było tam żadnych krępowań do niewoli. Ku mojemu zdziwieniu i ukrytej radości, było to coś jeszcze bardziej wyjątkowego niż czarna suknia. Bogaty stanik w ciemnoszarym kolorze z zakurzonymi kwiatami bzu, które ozdabiały jedwab, oprawiony delikatną koroną w ciemnoszarego kolory. Miseczki były w połowie z żakardu, w połowie z koronki. Body było żakardowe z cienkimi popręgami. Pasowało do majtek w kroju brazylijskim, przód był żakardowy, wykończony koronką, tył był niemal całkowicie koronkowy, zwężając się w trójkąt u górze, który także był z żakardu. Były tam słodkie, malutkie rozetki na pasie majtek poniżej pępka i na przełomie stanika gdzie łączyły się ramiączka ze stanikiem. Stephanie wywaliła oczy na stanik i majtki gdy wzięłam łyk martini. - Lucien zawsze miał dobry gust - jej wzrok przeniósł się na moją twarz, uśmiech świecił jej w oczach gdy powtórzyła.- Zawsze. Po raz kolejny zdecydowałam, że naprawdę lubiłam Stephanie. - Dzięki - szepnęłam. Puściła do mnie oczko i skinęła na bieliznę. - Nowy porządek. Przymierz najpierw to. Później czarną suknię. - Będziemy mieć paradę mody!- Edwina krzyknęła entuzjastycznie z kuchni, gdzie gotowała obiad. Podskoczyłam, ponieważ zapomniałam, że tam była. Pokaz mody nie wydawał się być złym pomysłem. Przynajmniej nie po czterech martini. Zerwałam się, zachwiałam, ustabilizowałam i ogłosiłam:

- Przebiorę się, otwórzcie więcej pudełek. Nie trzeba było powtarzać tego Stephanie dwa razy. Zaczęłam biec do toalety, ale wpadłam w poślizg, zatrzymałam się i zapytałam Edwinę jakbym była nastolatką i Stephanie przyszła do mnie po szkole: - Stephanie może zostać na obiad? - Oczywiście, kochanie - Edwina uśmiechnęła się i odwzajemniłam uśmiech. Potem odwróciłam się do Stephanie. - Zostaniesz na obiad? Nadal przekopywała pudełka i nie patrzyła gdy odpowiedziała: - Chętnie. Po raz pierwszy szczęśliwa od wielu tygodni, wzięłam moją śliczniusią bieliznę, decydując nie myśleć o niej jako darze od Luciena, gdyż zepsułoby to zabawę i pobiegłam do toalety by zacząć pokaz mody.

Rozdział 7

Kara

Lucien wszedł do kuchni przez garaż i zatrzymał się. Edwina była zajęta myciem garnków i szorowaniem patelni w zlewie. Salon wyglądał jak ekskluzywny butik, który eksplodował. Czerwona bibułka, wstążki, czarne pudła były wszędzie rozrzucone, kopce odzieży które Lucien kupił Leah były porozwieszane na oparciach mebli. Na blacie wyspy stały trzy kieliszki do martini, wszystkie ze srebrnymi wykałaczkami. Jedna miała w połowie zjedzoną oliwkę. Edwina odwróciła się do niego z jasnym uśmiechem na twarzy i od razu wiedział, że była nietrzeźwa. Widział to i wyczuł. To go zdziwiło. W ciągu czterdziestu lat w których dla niego pracowała nigdy, ani razu, nie przyszedł do domu swej konkubiny by zastać bałagan, by znaleźć kuchnię która nie błyszczała czystością, by znaleźć Edwinę nietrzeźwą podczas służby. Oczywiście widział ją w takim stanie, podczas imprezy czy uroczystości na które uczęszczała jako gość. Na imprezy urodzinowe, które wyprawiał swoim konkubinom każdego roku w przeszłości i teraźniejszości. I na pierwszą rocznicę Upuszczenia krwi, co było tradycją do świętowania. Ale nigdy w innych momentach. - Jesteś tutaj!- Edwina przywitała radośnie, ogromny pijacki uśmiech rozprzestrzenił się na jej ustach. Oczy Luciena rozejrzały się po pomieszczeniu i ponownie wróciły do Edwiny. - Co się stało? Spojrzała przez ramię na bałagan, wyciągnęła rękę z umywalki i machnęła nią, rozpryskując pieniącą się wodę i pianę na podłogę, ladę, swe ramiona. - Miałyśmy pokaz mody - wyjaśniła dziwnie ignorując bałagan który zrobiła i wróciła do szorowania.- Leah jest w swojej sypialni - jej głos zaczął nisko szemrać.- Taka słodka, piękna dziewczyna. Lucien obserwował swoją gospodynię. Leah była ledwie dziewczyną. Miała czterdzieści lat, na litość boską. Oczywiście była piękna. Ale słodka?

- Jak się miewa?- Lucien spostrzegł, że pyta i nie miał pojęcia dlaczego. Również przez wszystkie lata przez które zatrudniał Edwinę, nie zapytał o taką informację. Z drugiej strony, nigdy nie musiał. - Och, ma się w porządku. Uspokoiła się. Jest taka słodka. Powinieneś ją dzisiaj zobaczyć. Była taka zabawna. Zafascynowany ideą uroczej, zabawnej, słodkiej Leah która się „uspokoiła”, Lucien zmęczony rozmową z Edwiną, ruszył w kierunku schodów. - Dobranoc!- wesoły głos Edwiny za wibrował za nim. Lucien nie odpowiedział. Pięć kroków od ich pokoju, Lucien zobaczył jak Leah wychodzi z łazienki. Ponownie się zatrzymał. Miała na sobie bieliznę którą przysłał. Nie mylił się, żeby zamówić tą bieliznę, kiedy zobaczył jak modelka przechadza się po wybiegu na jego osobistym pokazie, kiedy zamawiał dla Leah garderobę dzień przed jej Selekcją. Spodziewał się, że będzie leżała o wiele lepiej na bujnych kształtach Leah. Jednak nie sądził, że aż tak bardzo. Miała na sobie swój szlafrok, ale był rozchylony po bokach, odsłaniając jej stanik i majtki. Miseczki stanika przytulały się do jej pełnych piersi, jedwab kończył się tuż nad sutkiem, więc kusząca podpowiedź wystawała z koronki, chłód powietrza spowodował, że jej sutki stwardniały o jedwab. Ściskała jej przeponę i brzuch, jakby była dla niej wykonana. Dół stanika pozwalał dostrzec tylko kawałek gładkiej skóry nad majtkami. Jej długie nogi poruszały się pod koronką majtek. Poczuł jak jego ciało natychmiast reaguje na jej widk i polubił to. Jej twarz była odwrócona gdy wyszła z łazienki, ale okręciła się, skupiła się na nim i krzyknęła: - Lucien! Lucien miał tylko chwilę by się ustabilizować, zanim na niego poleciała, biegnąc przez pokój na pełnych obrotach i w ostatniej chwili rzuciła się swym ciałem na niego. Oszołomiony i niepewny jej intencji, złapał ją w ramiona, jego dłonie otoczyły jej dłonie gdy owinęła wokół niego swoje długie kończyny. Zamiast podjąć próbę, choć i tak byłby to bezcelowy wysiłek, by się do niego oderwać, pochwyciła jego spojrzenie i zauważył, że także była pod wpływem alkoholu. Bardzo. - Witaj, kochanie, jak minął twój dzień?- zamruczała wesoło, jeśli nie po pijacku. - Ciekawie - odparł zgodnie z prawdą, dokładnie ta chwila wskazywała jego interesujący dzień. Był ostrożny, niezbyt pewny jaką prowadziła grę. Jego dzień był interesujący. Zaczynając od rannej przejażdżki roller coasterem a kończąc na bieżącym zachowaniu Leah, które obejmowało popołudniowe spotkanie z jej ciotkami. Spotkanie w którym wyjaśniły swoje obawy, że nie miały kontaktu z Leah po Upuszczeniu krwi. Spotkanie, na którym oświadczył swoje intensje i upewnił się ich niepewnej lojalności. Były niezdecydowane biorąc pod uwagę co mogło oznaczać to dla przyszłości ich rodziny, a nawet dla przyszłości wszystkich konkubin. Ale nie były także chętne, by mu się przeciwstawić. Nie był tym całkowicie zaskoczony. Posłuszeństwo Buchananów było zakorzenione w nich przez wieki. Dłoń Leah zaczęła bawić się kołnierzykiem jej koszuli, znowu przyciągając do siebie jego uwagę.

- Mój też - podzieliła się tą informacją. - Czyżby? Jej oczy przesunęły się od jego kołnierzyka do jego oczu i skinęła głową. Żarliwie. - Co dzisiaj robiłaś, mój zwierzaczku?- zapytał cicho, czytając jej nastrój i relaksując się. - Po pierwsze, starałam się uciec. Jego relaks wyparował i jego ciało zesztywniało, ale nie zauważyła tego, gdyż ciągle mówiła. - Oczywiście nie mogłam, zabrałeś mój portfel, paszport, moją biżuterię, klucze do samochodu - jej oczy zwęziły się na niego i ogłosiła.- To było bardzo irytujące. Jej słowa, informujące a nie oskarżające, spowodowały, że jego ciało znowu się rozluźniło. Walczył z chęcią roześmiania się i wygrał zanim powtórzył: - Irytujące? Skinęła głową, uśmiechając się do niego a jego ciało znowu zesztywniało; - Tak. Irytujące. Bardzo. Nie słuchał jej słów. Patrzył na jej usta. Nigdy nie widział jej uśmiechu. Nie była to do końca prawda. Przez te dwadzieścia lat widział z daleka. Tylko nigdy nie widział, jak ten uśmiech był skierowany do niego. Jego ciało też na to zareagowało i to także mu się spodobało. Mógł przez wieki (dosłownie), trzymając jej ciało przy swoim. Ale zaniósł ją do łóżka, usiadł na krawędzi i posadził ją na swych kolanach, jej miękkie krągłości nacisnęły na jego twardniejącego penisa. To też polubił. Nadal mówiła. - Wtedy przyszedł mężczyzna z kartonami. Wieloma kartonami. Całym mnóstwem przechyliła głowę na bok i zapytała.- Wprowadzasz się? - Tak - odparł i znowu skinęła głową, widocznie całkowicie zadowolona z tego pomysłu. Jej ręce przesunęły się na jego ramiona i zaczęły zsuwać z niego jego marynarkę. Niechętnie pozwolił jej sobie pomóc by zsunąć ją w dół ramion. Cały czas gdy to robiła, nadal gaworzyła. - Wtedy przyszła Stephanie i Lucien, powinieneś zobaczyć jej strój. Prawdziwa bomba - Lucien poczuł jak jego usta kurczą się od wysiłku by powstrzymać uśmiech, jej oczy opadły na nie i ogłosiła.- Lubię gdy twoje usta to robią. Spojrzał na nią powoli i zapytał: - Słucham? Bezceremonialnie rzuciła jego marynarkę na koniec łóżka i dotknęła palcem wskazującym kącik jego ust zdecydowanie zbyt krótko i jej spojrzenie wróciło do jego. Tańczyło. - Kiedy walczysz z uśmiechem. Podoba mi się. To seksowne - wyjaśniła. Cholera, była wspaniała. Myślał, że była wspaniała kiedy z nim walczyła i kiedy czuł jej strach zmieszany z atrakcją. Wyzywanie było radosne. Ale teraz była o wiele bardziej wspaniała. Nie uwierzyłby że to było możliwe, ale dowód siedział na jego kolanach. Nie lubił się karmić gdy służący śmiertelnik był nietrzeźwy. Podpity, wręcz pijany. A Leah nie była nietrzeźwa, była nawalona. Jednak bardzo dokładnie umyła swoje zęby. A jej zapach był wystarczająco silny by

pokonać wódkę, która także mieszała się z jej istotą. Nie wspominając już o tym, że była, jak opisała ją Edwina, wesoła, urocza i zdecydowanie słodka. Dlatego też postanowił zmienić swoją zasadę i nakarmić się, nieważne że była wstawiona. Jego ręce przesunęły się po jej szlafroku, spychając go z jej ramion i nie zawahała się przy opuszczeniu ramion by pomóc mu się go pozbyć. Nadal cały czas ględziła. - Wtedy Stephanie i ja ucięłyśmy sobie pogawędkę i wypiłyśmy nieco martini i wtedy przyjechały następne pudła i miałyśmy pokaz mody. Następnie Stephanie została na obiedzie, namówiłyśmy Edwinę by wypiła z nami martini i ponieważ przysłałeś dużo pudeł, miałyśmy kolejny pokaz mody - urwała gdy jej ręce były wolne od szlafroka, który opadł na podłogę. Jej obie dłonie wróciły do jego koszuli i zaczęła odpinać jego guziki, ale nigdy nie odwróciła wzroku od jego, gdy kontynuowała szczęśliwa.- Lubię Stephanie. Jest zabawna. Jego ręce owinęły się wokół jej tali, jedna z dłoni przesunęła się w dół na jej tyłeczek, druga podryfowała ku górze by chwycić i się bawić kosmykiem jej miękkich, gęstych włosów. - Tak więc, dobrze się bawiłaś?- zapytał cicho i znowu gorąco przytaknęła i poszedł dalej.- Podobają ci się ubrania? Tym razem jej oczy rozszerzyły się i kiwnęła jak fanatyczka. - Zwłaszcza to - jej głowa przechyliła się do tyłu że niemal zderzyła się z jego nosem, przez co musiał cofnąć głowę. Potem wskazała na stanik. Kiedy skończyła, jej głowa poderwała się do góry, jej dłoń wróciła do jego koszuli, tym razem chwyciła się jego piersi.- Uwielbiam to! Jest dla mnie idealna. I ta czarna sukienka. Sukienka jest boska. Wszyscy tak twierdzą! - Cieszę się, że ci się podoba, zwierzaczku - mruknął z uśmiechem. - Och, lubię. Z twoimi i moimi ubraniami, garderoba będzie prawie pełna - oznajmiła jakby był to wyczyn porównywalnym do wspięcia się na Mount Everest. Potem jej twarz opadła i poinformowała go.- Zapomniałeś o butach. Jego ręka okręciła się, łapiąc garść jej włosów i powiedział jej: - Przyjadą jutro. Jej ciało szarpnęło się i wyrzuciła obie ręce prosto w górę, krzycząc: - Yay! Przy tak uroczym wystawieniu się na okazję, opuścił jej włosy i obiema rękami chwycił jej talię, podciągając jedwab na jej bokach. Zachichotał, gdy to zrobił. Poczuł jej drżenie, jej dłonie oparły się na jego ramionach i ogłosiła: - To też lubię. Jego oczy przesunęły się jej ciała do twarzy: - Lubisz co? - Kiedy chichoczesz. To takie burczące. I szczególnie podoba mi się, kiedy to czuję. Rozdarła go tak silna fala pożądania, że gdyby stał, upadłby na kolana. Jego palce zacisnęły się odruchowo na jej żebrach i musiał się skupić, by ich nie połamać. Zaczęła się bawić guzikami jego koszuli i zdał sobie sprawę, że je odpinała. - Leah - zawołał, próbując się skupić i spostrzegł, że podobnie jak na jej Upuszczaniu krwi, co zdarzyło się po raz pierwszy w jego długim życiu, wysiłek był trudny. Przygryzła bok swojej wargi w koncentracji, jej oczy skupiły się na jej zadaniu zanim zapytała: - Co? - Co ty robisz? Jej głowa uniosła się i odpowiedziała: - Ściągam twoją koszulę.

- Dlaczego. Uśmiechnęła się figlarnie. - Lubię twoją klatkę piersiową. Jest znacznie lepsza niż twój śmiech. Po przekazaniu mu tej informacji, pokręciła swym tyłeczkiem na jego kolanach. Tak długo jak się nią cieszył, to właśnie skończył. W jeden chwili leżała na plecach, jego tors przykrywał ją, jej nogi nadal były owinięte wokół jego go talii, więc jego krocze opierało się o jej ciepło. Z ustami na jej gardle, przesunął językiem po jej żyły szyjnej, przygotowując ją. Zrobił to starannie, delektując się jej smakiem, ale utrzymywał sztywną władzę nad swoją kontrolą. - Straszysz mnie, gdy tak robisz - szepnęła a jego głowa uniosła się. Jego ręka przesunęła się po jej boku do tyłeczka, unosząc ją gdy przycisnął do niej swą pachwiną. - Co robię?- zapytał. - Poruszasz się tak szybko. Jego usta przesunęły się do jej, przyciskając do niej biodra. Kiedy to zrobił, bez wahania odwzajemniła ruch i efekt był oszałamiający. - Przyzwyczaisz się do tego - jego głos zdradził jego wysokie podniecenie. Otworzyła usta ale nie dostała szansy by powiedzieć, gdyż ją pocałował. Zrezygnował z odkrywania które planował rozpocząć ich pierwszym pocałunkiem. Jego język przetoczył się wewnątrz jej ust, reakcja jej ust była natychmiastowa. Jej ciało uniosło się w górę szukając czegoś więcej, chociaż jego ciężar przyciskał ją do łóżka. Jej głowa przechyliła się na bok by dać mu lepszy dostęp i jej język śmiało splątał się z jego. Jej dłonie wyszarpnęły koszulę z jego spodni i poczuł jak odsłoniła skórę na jego plecach. Jej dotyk wysyłał rozdzierające fale uderzeniowe przez jego system i warknął w jej usta, pogłębiając pocałunek. Przyjęła go, biorąc od niego i jednocześnie dając mu zaproszenie... nie, żądała więcej. Dał jej tego czego chciała i z zadowoleniem wchłonął jej jęk. Przerwał połączenie ich ust i przesunął się do jej ucha. - Podoba mi się sposób w jaki mnie całujesz, zwierzaczku - szepnął i poczuł jak jej głowa się odwraca. Jej usta były blisko jego szyi, jej oddech, wypuszczając zdumienie w jej słowach: - Jesteś wielki, ciężki, silny. Sprawiasz, że czuję się mała. Nigdy nie czułam się malutka. Nigdy w swoim życiu. Wyczuł, że było to ważne, coś czego zawsze pożądała, ale nigdy tego nie miała i podobało mu się, że mógł jej to dać. Jego usta z powrotem przesunęły się na jej gardło, przesuwając się wzdłuż jej skóry. Nagle miał zamiar dać jej coś innego, czego nie mogła sobie wyobrazić a czego pragnęła. - Twoje usta będą mrowić, kochanie - mruknął o jej skórę zanim znowu użył swego języka. Jej szyja wygięła się, jej kończyny zacisnęły, jej paznokcie zagięły się na ciele jego pleców. - Już mrowią - wyszeptała.- Dlaczego? - Wyjaśnię później - odparł spokojnie, jego dłoń przesunęła się powoli z jej tyłka na biodra, gdy jego usta popłynęły w górę jej szyi, jej szczęki, znowu do jej ust. Złapał jej spojrzenie i odsunął swoje biodra od jej a jego palce przesunęły się wzdłuż jej talii do jej majtek. - Jesteś na mnie gotowa?- spytał cicho. Jej oczy rozszerzyły się a usta rozchyliły. Lucien uwielbiła, gdy tak na niego patrzyła.

Szczególnie teraz. Nie poczekał na jej odpowiedź i jego dłoń zanurzyła się w jej bieliźnie. Dotknął ją, znalazł ją śliską, gorącą i bardzo, bardzo mokrą. Była gotowa i by to udowodnić przy jego rozpoznawczym dotyku, jej szyja wygięła się w zaproszeniu. Zaproszenie które przyjął z wdzięcznością. Jego usta przesunęły się do jej gardła i jego zęby rozdarły jej ciało, jej krew wpływała w jego usta tym samym czasie, gdy wsunął palec do jej wnętrza. Zadyszała i to nie z bólu. Był to dźwięk czystej przyjemności i jej biodra uniosły się przy jego ręce. Cofnął swoją rękę chociaż wiedział, że tego chciała i chciał żeby to miała. Jednakże dzisiejszej nocy jej lekcja będzie tylko o karmieniu. Zapiszczała, kiedy utraciła jego rękę, ale wciągnął jej krew w swoje usta. Usłyszał jej kolejne westchnienie, tym razem zaskoczone, podekscytowane. Jej ręce przesunęły się z jego koszuli i podobnie jak tego ranka, przesunęły się w górę jego karku i jej palce zaplątały się w jego włosach. Nie żeby go odsunąć, po to by go przytrzymać. Jej ciało wygięło się, przyciskając się do jego i jej serce zabiło szybciej, jej krew wyskakiwała z jej systemu, jej oddech wydobywał się w coraz dzikszych westchnieniach. - O mój Boże - szepnęła, mocniej zaciskając dłonie na jego włosach.- O mój Boże krzyknęła cicho, drżąc pod nim. Jego ramię owinęła się nisko wokół jej bioder i przycisnęło do swego ciepłego ciała. Pogładził ranę swym językiem, przesuwając się w górę, biorąc jej usta w twardym pocałunku. Odwzajemniła pocałunek, jej dłonie nadal zaciskały się na jego włosach, jej usta były zachłanne. Przerwał pocałunek i powoli otwarła oczy, które wypełniała mgła pożądania. - Rozumiesz dlaczego lubię twój smak?- zapytał, jego głos wydał niski pomruk. - Tak - szepnęła w zgodzie, jej głoś był miękkim jękiem. Znowu wtulił twarz w jej gardło, na nowo otworzył ranę i wpił się głęboko. - Lucien - szepnęła. Ssał ostro, poruszył się na dźwięk swego imienia w jej ustach gdy jej krew, tak samo pyszna, nawet jeszcze bardziej gdy była zmieszana z wódką, wlewała się do jego gardła. To zmusiło ją do ciężkiego oddechu i zaczęła się pod nim wić. Wiedział, że dotarła do końca. Wziął wystarczająco dużo. Nawet jeśli chciał więcej, jego usta oderwały się i przesunął językiem wzdłuż rany. Krwawienie natychmiast ustało. Leczenie już się rozpoczęło. Odsunął od niej swoje ciało i przetoczył się na swój bok, biorąc ją w swoje ramiona i przyciągając do siebie. Ukrył jej twarz w swoim gardle, będąc ostrożnym z wciąć gojącą się raną. Jej oddech był ciężki jak jej puls i szepnęła w mieszaninie rozczarowania i zdziwienia: - Skończyłeś? Potrząsnął głową i zacisnął ramiona, przyciągając ją do siebie bliżej. - Ja nie skończyłem, zwierzaczku. Ty skończyłaś. Nie skończyła. Wiedział o tym, gdy poruszyła się przy nim niespokojnie. To nie karmienia chciała, chodziło jej u punkt kulminacyjny do którego doprowadził ją tak blisko i nie dał jej go. Jej głowa przechyliła się do tyłu i spojrzał na jej twarz. - Nie możesz skończyć - szepnęła w miękkim żądaniu. - Skończyłem - oświadczył. - Nie skończyłeś - odpowiedziała, jej głos stał się silniejszy tak samo jak jej ruchy,

jej dłonie przesuwały się po jego ciele, naciskała swym ciałem na jego. - Nie ruszaj się, Leah - rozkazał. - Nie - odmówiła. - Leah. Przycisnęła się bliżej, jej dłonie przesunęły się na jego tyłek, przyciskając go do siebie gdy odpowiedziała: - Lucien. Sięgnął za siebie, zacisnął palce wokół jej nadgarstków i przesunął jej ręce do przodu. Przewrócił się na swoje plecy pociągając ją ze sobą, tak że leżała na jego górze, przez co miała unieruchomione ręce które trzymał. Bordowa rana na jej gardle błyszczała, ale jej skóra już się zasklepiła. Jej oczy zwęziły się i przycisnęła miękkość swych bioder do jego twardych, żądając: - Nie możesz poważnie myśleć, że skończyliśmy. - Wiem o tym. - Jesteś podniecony!- zauważyła ze złością. - To minie. - Ja jestem podniecona - poinformowała go, jej gniew rósł by zwrócić uwagę na jej potrzebę. Puścił jej ręce, które były uwięzione między nimi i otoczył ją swymi ramionami, kołysząc nią lekko zanim ją mocno objął. - Pamiętasz dzisiejszy poranek?- zapytał cicho a jej brwi zmarszczyły się nad jej zmrużonymi oczami. - Jak mogłabym zapomnieć?- warknęła. - To twoja kara. Wciągnęła ostry wdech gdy olśniło ją zrozumienie. Wtedy wypuściła ciężki wydech. - Żartujesz sobie. - Będziesz niespełniona aż się nauczysz, zwierzaczku. Zamrugała, mocno i szybko, jej usta rozchyliły się w szoku i złości. Zniknęły wszystkie ślady uroku, wesołości, słodkości i nietrzeźwości Leah. Lucien poczuł nietypowe wątpliwości co do swojej decyzji wprowadzenia jej kary. Głównie dlatego, że lubił uroczą, zabawną, słodką Leah i chciał ją odzyskać. Również dlatego, że go chciała. Było to oczywiste, bez żadnych oszustw. Nawet gdyby się tak nie zachowywała, mógł to wyczuć. Było tak również dlaczego, że on jej pragnął. Pragnął zagrzebać się wewnątrz jej śliskiego, mokrego rdzenia. Chciał ją pieprzyć tak mocno, że poczułby jak jej ciało drży pod jego pchnięciami. Chciał usłyszeć odgłosy które by wydobywała, poczuć jak jej gładkość zaciska się wokół niego, wciągnąć w nozdrza zapach jej płci i obserwować jej twarz gdy będzie dochodziła. Pragnął jej bardziej niż kiedykolwiek pragnął kobiety, wampirzycę czy śmiertelniczkę. Nawet Maggie. I siła jego pragnienia spowodowała, że zaczął wątpić w sensowność przeprowadzenia jej kary. Próbowała się wyrwać z jego ramion, ale podniósł się szybko. Wstał z łóżka podnosząc ją ze sobą i postawił ją na nogi. Przez chwilę się chwiała a potem ruszyła do ucieczki, ale złapał ją za nadgarstek w nierozrywalnym chwycie, rozrywając w tej samej chwili swoją koszulę, rozpryskując guziki. Puścił ją na mniej niż sekundę, ściągając swoją koszulę. Wtedy znowu rzucił ją na łóżko i zaczęła się wspinać na kończyny, gdy on kończył rozbieranie się. Zanim mogła uciec, przewrócił ją na bok, jej

plecami do swego przodu, ukrył ją w zakolu swego ciała, jego ręką trzymała ją w niewoli. - Puść mnie - zażądała, z trudem łapiąc oddech, odsłaniając niezdolność swego ciała, które nie mogło wytrzymać przy jego. Położył za nią. - Leah, śpij. Walczyła. - Puść mnie. Ścisnął ją i powtórzył: - Śpij. Nadal walczyła choć było to bezowocne. Trwało to przez jakiś czas. Nagle ucichła. Wsłuchiwał się w jej ciężki oddech i czuł jak jej nogi poruszając się, wciąż zmagając się z resztką pożądania. Po pewnym czasie uspokoiła się. Myślał, że wreszcie zwyciężyła swe ciało i zasnęła. Zamiast tego, ogłosiła w ostrym, torturowanym szepcie: - Tego ranka gdybyś powiedział mi, że jest sposób abym mogła nienawidzić cię jeszcze bardziej, nie uwierzyłabym w to. Ale to prawda. Tak, naprawdę miał poważne wątpliwości co do utrzymania jej kary. - Leah - wyszeptał w jej włosy. - Nigdy nie przestanę cię nienawidzić - ślubowała, jej głos był ochrypły od pasji tego stwierdzenia. Przyciągnął ją bliżej i złożył swoje własne przyrzeczenie. - Owszem, przestaniesz, mój zwierzaczku. Znajdę sposób. - Niemożliwe. - Nic nie jest niemożliwe. - Zobaczymy - powiedziała, jej głos ociekał wątpliwością na jego słowa a także przekonaniem co do swojej przysięgi. Tak, Lucien pomyślał, ale nie powiedział tego na głos, zobaczymy.

***

Lucien obudził się przed Leah. Jego pierwszym czynem było delikatnie odchylenie jej głowy by sprawdzić jej ranę. W pełni uleczona. Jego kolejną czynnością było przyglądanie się jak śpi obok. Jej twarz była odprężona i bez wyrazu, nie preferował takiej miny ale była tak samo atrakcyjna jak reszta. Po pewnym czasie jej oczy zatrzepotały i otworzyły się, jak to się stało dzień wcześniej, jej pozbawiona emocji twarz stała się zdezorientowana. I wkrótce po przebudzeniu, jak dzień wcześniej, napięła się w przygotowaniu do ucieczki. Przycisnął ją bliżej. Jej głowa szarpnęła się do tyłu, jej oczy zmrużyły się a usta otworzyły w proteście. Przysunął się do niej, twardy i wymagający jej odpowiedzi.

Zamarła i rozpoczęła swoje próżne zmagania, zwykle uparta do skrajności. Lucien zmagał się z tym uporem przez wystarczająco długi czasy, zanim został zmuszony wypróbować inną taktykę. Odwróciwszy ją na plecy i przycisnąwszy ją, jego dłonie poruszały się po niej, w dół jej boków, naprzeciw jej brzucha, w górę talii, podczas gdy jego język zaangażował się w zmysłowym pojedynku z jej. Wtedy jego ręka przesunęła się do jej piersi, chwyciła ją delikatnie zanim potarł kciukiem jej sutek. Jej ciało przestało się podnosić ku jego w proteście i stopniała pod nim. - Właśnie tak, kochanie - wyszeptał w jej usta na jej kapitulację i skorzystał z okazji, jego palec spotkał się z jego kciukiem i zwinęły sutek między sobą. Pyszny dźwięk wydobył się z tyłu jej gardła. Jej nogi rozsunęły się, jedna łydka owinęła się wokół jego biodra i złapał zapach jej podniecenia. Uśmiechnął się w swoim triumfie przy jej ustach i przekrzywił głowę dla kolejnego pocałunku. Poznała jego intencje, sama przechyliła głowę na bok, jej usta przycisnęły się do jego już nie w oporze ale głodzie. Karmił ją swoimi rękami i ustami i nadal to robił, gdy wciąż się tego domagała taka nienasycona, wspaniała. Po pewnym czasie jego dłoń znalazła się w jej majtkach, wcisnął głęboko palec i okręcił nim, jej usta przy jego wydały ostry dźwięk. Była tak głęboko w swojej potrzebie, że nie była w stanie się skoncentrować na całowaniu go czy skupić się na wrażeniach jego języka w swych ustach. Jej dłoń zacisnęła się na jego włosach, jej drugie ramię owinęło się ciasno wokół jego pleców. - Lucien! - zadyszała pilnie i zobaczył to na jej twarzy, wyczuł to, i wiedział że prawie tam była. Cofnął rękę. - Nie! - krzyknęła, jej ręka przesunęła się do niego, palce owinęły się wokół jego nadgarstka. Jej krzyk pokroił go niczym ostrze. Czuł, że to co powiedział jej zeszłego ranka, było nieprawidłowe. Nawet mimo jej krzyk był istną torturą, podejrzewał, że było to trudniejsze dla niego, niż dla niej. Jednak wybrał swoją drogą i musiał nią podążać w celu oswojenia jej. Nie musiała o tym wiedzieć, ale wiedział, że końcowa nagroda będzie warta tej bitwy. - Mogłabyś mnie puścić?- zapytał, jego głos był szorstki, nie ze złości ale z żalu. Jej zamglone oczy próbowały skupić się na jego twarzy. - Lucien. - Mogłabyś? Przyglądał się jak mgiełka się rozjaśniała, jego słowa przenikały jej powódź niedowierzania na twarzy, którą szybko gonił gniew. - Cholernie cię nienawidzę - syknęła, ale nawet gdy to zrobiła, jej biodra szukały jego, jej ciało było pobudzone, zmagało się z pożądaniem. Lucien westchnął zniecierpliwiony. - Wezmę to za nie. - Masz cholerną rację, że to nie!- parsknęła a jej całe ciało poderwało się bezskutecznie w jego chwycie. Po tym niepowodzeniu, dała się ponieść wściekłości, wypuszczając zduszony krzyk. - Leah, możesz to teraz zakończyć - powiedział. - Idź do diabła!- odparowała. - Chcesz na sobie moje usta?- zapytał. - Idź do diabła!- powtórzyła. - Czy chcesz mnie w sobie?

Zamarła i wrzasnęła: - Idź do diabła! Przerzucił udo przez jej nogi i pochwycił jej wijące się ciało w swoje. Z ręką w jej włosach, ukrył jej twarz w swojej szyi. - Jesteś bardzo uparta, zwierzaczku - mruknął w jej włosy na czubku głowy. Jej ciało naprężyło się i zwiotczało. Stała się cicha. Przysunął ją bliżej. Po długich chwilach, powiedział cicho: - Niebawem wyjdę. Nie odpowiedziała. - Gdy mnie nie będzie, jeśli się dotkniesz, Leah, dowiem się i będę musiał poradzić sobie także z tym. Usłyszał jak tempo jej serca wzrasta, ale jej ciało napięło na krótko zanim stonowała swoją reakcję. - Rozumiesz mnie?- spytał z naciskiem. Milczała. - Leah, pytałem czy mnie rozumiesz? - Tak - zacisnęła zęby. - Będę w domu o dziesiątej. Wychodzimy wieczorem. Chcę, byś była gotowa. Nie odezwała się. - Leah, kiedy mówię do ciebie, musisz potwierdzić to co mówię. - Będę gotowa - powiedziała. - Chcę, żebyś założyła czarną sukienkę. Wydała gniewny pomruk, ale szepnęła: - Założę na siebie czarną sukienkę. Jego ręka przeniosła się z jej głowy na szczękę i chwycił kciukiem jej brodę, przechylił jej twarz do góry i otrzymał swój miękki pocałunek. Potem zostawił ją w łóżku i poszedł wziąć prysznic. Kiedy wyłączył wodę i wyszedł spod prysznica, kiedy sięgał po ręcznik usłyszał to w nagłej ciszy. Jego głowa podniosła się i przechyliła na bok. Usłyszał cichy, prawdopodobnie stłumiony przez jej poduszkę, szloch. Chryste. Złamał ją. Złamał ją, do cholery. Zrobił ogromny krok do oswojenia jej. Spodziewał się poczuć w tej chwili uniesienie. Zamiast tego, jego oczy spotkały się z jego obliczem w lustrze i warknął nisko, powolnie, konająco: - Kurwa.

***

Tej nocy gdy przybył do domu punktualnie o dziesiątej, otworzył drzwi od garażu do kuchni i znalazł ją tam, czekającą na niego w kuchni. Jej włosy były zagarnięte do tyłu w masie loków, które spadały na jej odsłonięte plecy. Nie założyła żadnej biżuterii ponieważ jej nie miała. Nie potrzebowała jej.

Suknia była spektakularna, elegancka i kusząca. Sandały na cienkiej szpilce w bakłażanowej satynie były delikatne, seksowne i znacznie wydłużały jej długie nogi, co sprawiało, że była uderzająca i podejrzewał, że była nawet zastraszająca i to nie tylko dla Luciena. Jej makijaż był dymny i dramatyczny, podszyty tajemnicą za jej oszałamiającą twarzą bez wyrazu. Jej oczy spotkały jego i nie było w nich błysku, żadnego tańczenia, były całkowicie puste. - Witaj, kochanie, jak minął twój dzień?- zapytała jakby była robotem i to w dodatku z zaprogramowanym na czas zestawem wiadomości. Nagle zły, zatrzymał się pięć metrów od niej i rozkazał: - Chodź tu, Leah. Podeszła do niego bez wahania. Jego ciało napięło się na to nietypowe przyzwolenie. - Obejmij mnie ramionami - mówił dalej. Zrobił to czego się domagał, jej oczy pozostały na jego gardle. - Spójrz na mnie, zwierzaczku. Natychmiast przechyliła głowę do tyłu i spojrzała mu w oczy. Próbując odczytać jej nastrój, Lucien szukał cierpliwości, otaczając wokół niej jedno ramię i chwycił ją za szczękę drugą dłonią. - Jesteś na mnie zła - mruknął i potrząsnęła głową. - Nie, kochanie, dlaczego tak myślisz? Jego cierpliwość się poślizgnęła. - Leah, przestań - zażądał. Jej głowa przechyliła się na bok w nienaturalnym ruchu. - Co mam przestać? Zmrużył oczy gdy jej zamiary stały się jasne. - Więc taka jest teraz twoja gierka? - Moja gierka?- spytała, co brzmiało jak prawdziwe zmieszanie. Przyglądał się uważnie jej pustej twarzy. Potem postanowił, że tak będzie. Mógł przez to przejść. W rzeczywistości miał wrażenie, że spodoba mu się to. - Muszę się przebrać - poinformował ją i zrobiła ruch by odejść ale jego ręka zacisnęła się na niej i powiedział.- Nie. Zatrzymała i spojrzała na niego. - Pocałuj mnie zanim pójdę na górę. Bezzwłocznie stanęła na palcach, przyciskając się do niego i dotknęła jego usta swymi rozchylonymi. Potem odsunęła się i zapytała, jakby szczerze troszczyła się o odpowiedź: - Było dobrze? Myślał, że będzie miała z tym problem. Nie miała z tym problemów. Była dobra. Dlatego też jego test musiał być bardziej wyzywający. - Może być - pozwolił jej się odsunąć.- Jak na teraz. Gdy odszedł, zawołała za jego plecami: - Co chcesz bym robiła, gdy będziesz się przebierał? - Cokolwiek chcesz - odpowiedział i wyobraził sobie jak jej pierwszą myślą było przeszukanie domu w poszukiwaniu benzyny i zapałek. Na górze zmienił koszulę i wyszedł z łazienki by dołączyć do Leah, gdy dostrzegł coś kątem oka. Zatrzymał się.

Spojrzał na śmietnik w którym dostrzegł szare paski jedwabiu i koronki, wzorek kwitnącego bzu, który był w strzępach. Sięgnął w dół i pozwolił, by rozdarty materiał bielizny którą Leah miała na sobie ubiegłej nocy, przeciekł mu przez palce. Wyprostował się, jego usta ściągnęły się w tym samym czasie gdy poczuł podobną sensację w swych jelitach. Wtedy przecięło go coś głębokiego. Nie rozumiał tego ale zdecydowanie nie spodobało mu się to. Było to uczucie którego nigdy nie poczuł w swoim bardzo długim życiu i zrozumiał, że nie chciał go już więcej czuć. Zeszłej nocy, mając na sobie tą bieliznę, przybiegła do niego. Rzuciła się mu w ramiona. Powiedziała mu, że lubiła gdy wstrzymywał swój uśmiech. Cieszyła się prezentami które jej dał a szczególnie stanikiem i majtkami. Po raz pierwszy się do niego uśmiechnęła. I namiętnie cieszyła się swoim upuszczaniem krwi. Teraz bielizna która fizycznie przypominała im obu o ich Porozumieniu świetności ostatniej nocy, leżała rozdarta i wyrzucona do śmietnika. I on i jego niemądra decyzja o przeprowadzaniu jej kary nawet po tym jak Edwina powiedziała rażąco, że się „uspokoiła”, było wyłączną odpowiedzialnością za ponury dowód emocji w tym pieprzonym śmietniku. - Kurwa - zaklął, jego spojrzenie utknęło w skrawkach, jego umysł był pochłonięty tym, co oznaczały. Potem oczyścił swe myśli i poszedł na dół do Leah.

Rozdział 8

Uczta

Siedziałam w Porsche gdy Lucien wiózł nas cholera wie gdzie. Jako jego nowa, posłuszna konkubina, nie zapytałam a on się nie pochwalił. Musiałam się bardzo kontrolować, by nie obrócić się i wydrapać pazurami jego oczy czy otworzyć drzwi i wyskoczyć z samochodu. Moim powodem do tego nie była tylko pełna lista Dlaczego Nienawidzę Luciena. Tego ranka wyszedł ubrany z łazienki. Na szczęście stało się to po czasie gdy zdążyłam osuszyć łzy z twarzy i udawać, że spałam. Mimo to powinien chociaż udawać, że wierzy, że śpię, ten wielki, gruby, powalony wampir pocałował mnie w kark mojej odsłoniętej szyi i cicho wyszedł (drań). Potem spędziłam cały dzień na psychicznym zwiększaniu tej listy. Było tak także dlatego, ze po dziesięciu minutach naszej jazdy, ręka Luciena przesunęła się na moją nogę. Powoli przesunął wspaniały materiał do góry odsłaniając moje udo, pocierał moją skórę w delikatnych, niespiesznych, czarujących i co najgorsze, stałych ruchach. Doprowadzało mnie to do szaleństwa. Doprowadzało mnie to do szaleństwa ponieważ było to cholernie przyjemne. Co gorsza, gdziekolwiek jechaliśmy, strasznie oddaliśmy się od domu który Lucien dla mnie kupił. Co oznaczało, że moja tortura wydawała się trwać przez wieki. Podczas tej wieczności, postanowiłam że nigdy mu nie wybaczę. Nigdy mu nie daruję, że zmusił moje ciało do ponownego zdradzenia mnie i dzięki temu sprawił, że ponownie siebie znienawidziłam. Byliśmy w środku miasta (i „wnętrzności” były trafnie opisującym słowem), kiedy skręcił w jaką alejkę. Normalnie nie łażę po zaułkach, ale gdybym miała wybrać, ta byłaby na samym dole listy. Lucien zwolnił by zatrzymać się nagle przed mężczyzną który znikąd wyskoczył ku

samochodowi. Nie mogłam kontrolować mojego zaskoczonego westchnienia. Ręka Luciena zgięła się na wnętrzu mojego uda i mruknął. - Wszystko w porządku, zwierzaczku. Zmusiłam się by się odwrócić i skinął głową na niego, jakbym powierzyła mu swoje życie choć tak nie było. Jego ostatni manewr samochodem był kolejnym powodem dlaczego nie powinnam tego robić. Moje drzwi otworzyły się i pojawiła się w nich ręka. Odsunęłam się od niej i usłyszałam jak ktoś obcy mówi: - Milady. - Weź jego rękę, Leah - zażądał Lucien i nie chciałam, naprawdę nie chciałam, ale to zrobiłam. Nieznajomy pomógł mi wysiąść z samochodu. Był niższy ode mnie, niezmordowany pod względem swojej chudości i domyślałam się, że był młodszy ode mnie co najmniej o dekadę. Nie zwracał na mnie żadnej uwagi kiedy ostrożnie wyciągnął mnie przez drzwi zanim je zatrzasnął. Jego wygłodniałe oczy powędrowały ku Lucienowi który wysiadł po drugiej stronie. Bardzo wygłodniałe. Przerażająco wygłodniałe. I jak bardzo dziwne. - Wats - Lucien powiedział zanim rzucił od niechcenia kluczyki od swojego absurdalnie drogiego samochodu sportowego mężczyźnie, który przypominał włóczęgę który został właśnie umyty w schronisku i ubrany w źle dopasowane ubrania i został źle uczesany. - Panie - mężczyzna sapnął łapiąc klucze, jego oczy przykleiły się do Luciena w czule chorym uczuciu które rozniosło się w środku jego żołądka. Szybciej niż w mgnieniu oka, Lucien znalazł się u mojego boku, jego palce zacisnęły się na moim łokciu, odciągając mnie od nieznajomego. Oczy mężczyzny zamigotały i znowu z oddaniem spoczęły na Lucienie. - Tak jak wszyscy mówią, ona jest piękna, Panie - odetchnął, pochylając się ku Lucienowi ale sam się wstrzymał, najwyraźniej w obawie, podnieceniu i zesztywnieniu w tym samym czasie. Spojrzałam na Luciena który spoglądał na mężczyznę z trudno ukrywanym obrzydzeniem. - Zajmij się samochodem, Wats - rozkazał Lucien. Wats skinął głową, wciąż dysząc gdy się cofnął, skłonił się lekko jak zdeformowany sługus szalonego naukowca w złym horrorze. Lucien ruszył w kierunku drzwi i poszłam za nim. Chciałam zapytać o Watsa, ale tego nie zrobiłam. Chciałam popędzić w noc krzycząc, ale tego nie zrobiłam. Szaleńczo chciałam się rzucić Lucienowi w ramiona i błagać go, by przeleciał mnie przy ścianie w alejce. I na pewno tego nie zrobiłam. Drzwi otworzyły się zanim do nich dotarliśmy, podobna istota do Watsa była okrąglejsza, starsza, z grubą brodą i długimi, poplątanymi włosami w nieładzie i przytrzymał nam drzwi. - Panie - wyszeptał nabożnie, jego oczy opadły jak gdyby ze zbyt wielką skromnością by takie stworzenie jak on mogło spojrzeć na taką świetność jak Lucien i skręcił mi się na to brzuch. - Breed - Lucien mruknął na jego powitanie nawet nie patrząc w kierunku

mężczyzny, prowadząc mnie ze sobą w ciemny korytarz który niemal natychmiast prowadził ku schodom w dół. Zamknęły się za nami drzwi i ledwo stłumiłam pragnienie by podskoczyć i krzyknąć. Zaczęliśmy iść w dół schodów przy swoim boku i Lucien nadal nie puścił mojej ręki. - Idziemy na Ucztę, zwierzaczku, nie możesz się ode mnie oddalać, no chyba że sam ci na to pozwolę. Rozumiesz mnie? O mój Boże. Zabrał mnie na Ucztę. Nie byłam gotowa na Ucztę, byłam tego pewna. - Rozumiem - wymamrotałam niezależnie od swojego nowego przerażenia, które zaszczepiło się w moim tonie, który był podobny do Breeda, myśląc, że go to zirytuje. Najwyraźniej zadziałało. Jego głowa odwróciła się ostro w moją stronę i wbił boleśnie palce w ciało wokół mojego łokcia. Kiedy na niego spojrzałam, zmuszając moją twarz do tego co miałam nadzieję, że wyrażało niewinność która była zmieszana z zapałem (Wats i Breed podsunęli mi świetny pomysł), zobaczyłam jak jego oczy zwężają się a usta zaciskając. On, a więc i ja, milczeliśmy do chwili gdy zeszliśmy z pierwszych schodów. I następnych. I trzecich. Pod koniec czwartych, Lucien poprowadził mnie na moją pierwszą Ucztę. Od razu dostrzegłam dlaczego nie było tutaj Watsa czy Breeda. Miejsce było zmiażdżone pięknymi ludźmi. Nie małymi. Nie chudymi. Nie ciężkimi. Nie niezadbanymi. Idealnymi. Nie wiedziałam gdzie kończyły się wampiry a zaczynali śmiertelnicy. I wszyscy z nich byli nienagannie ubrani. Mężczyźni mieli na sobie smokingi i dobrze skrojone garnitury, kobiety suknie wieczorowe. Nie było tu nikogo kto by wyglądał na wypełnionego nadzieją i desperacją na bycie wybranym. Nikt nie był przeładowany nadmiarem klejnotów i ozdób. Tutejsi ludzie byli zbyt chłodni, zbyt eleganccy, zbyt wypolerowani by pokazać siebie w sposób który który aż krzyczał o uwagę. Ludzie byli jedyną rzeczą która była w tym miejscu elegancka. Wyglądało na to, że było zrobione z cementu, cała, wliczając w to bar który ciągnął się wzdłuż jednej strony. Półki były wykonane ze szkła, były pokryte butelkami alkoholu i rożnymi kształtami szklanek, podświetlonymi czerwonymi światełkami jak cała reszta tego miejsca, która była oświetla przez przyćmione, czerwone światła. Muzyka była głośna. Nie rock 'n' roll, ale powolna, pulsująca i uwodzicielska. Mimo że pomieszczenie było skromne, wydawało się być żywe od szumu rozmów które były prowadzone w niskich dźwiękach pod muzyką. Ludzie stali i rozmawiali lub poruszali się z wdziękiem pomiędzy ciasno upakowanymi ciałami. Było coś wyniosłego co przypominało parkiet, ale tancerze dokładnie nie tańczyli. Spostrzegłam, że moja uwaga przykuła się do nich gdy obserwowałam jak ciała się poruszając, mocno przyciskając, kołyszą o siebie sugestywnie, dłonie były w ruchu, sięgając, dotykając. Twarze były schowane w szyje, usta, a nawet z tej odległości dostrzegłam kilka błyszczących języków które przesuwały się wzdłuż szczek, kości policzkowych, skroni, barków i innych ust. Nie wydawało się były tam pary, ale jedna cała grupa a każdy kto by dołączył, zostałby wciągnięty w grę wstępną tej masy. Nic dziwnego, że Edwina, która twierdziła, że jej dziewczyny były dobrymi dziewczynkami, nie chciała aby się tu pojawiały. Nie mogłam uwierzyć, że Lucien mnie tutaj zabrał. Nie żebym miała jakiś problem z tego typu rzeczami, ale po prostu nie było to moje miejsce. Miałam na końcu języka, by zapytać czy była to część mojej kary kiedy puścił moje ramię, chwycił mnie za dłoń i pociągnął do przodu, przeciskając nas przez ciała.

Jego uścisk był pewny i silny który mnie ciągnął. Widziałam jak ludzie odwracając ku niemu głowy i kiwają nimi w potwierdzeniu. Było kilka otwartych pozdrowień. Widziałam także, jak ludzie mnie obserwowali, byli niewzruszeni, ich oczy skanowały, byli zbyt wyrafinowani by jasno to okazać, ale nadal zdradzała ich ciekawość. Lucien zatrzymał się przy bardzie i pociągając mnie za dłoń, wyszarpnął mnie z końcowego tłumu. W maleńkim skrawku wolnej przestrzeni, zawinął rękę wirując mną, że moje plecy były przylepione do jego przodu, jego ramie owinęło się mocno wokół mojej talii, jego ręka nadal spoczywała na mojej nie puszczając mnie. - Co byś chciała dzisiaj wypić, zwierzaczku?- zapytał, jego usta otarły się o moje ucho i wkurzało mnie to wraz z jego głębokim głosem który sprawił, że po mojej skórze przeszedł dreszcz. Skręciłam głowę i odchylił swoją by dać mi swobodę poruszania się. Stanęłam na palcach poszukując jego ucha by odpowiedzieć: - Co chcesz, abym wypiła? Jego ramię odruchowo zacisnęło się wokół mojej talii a jego głowa strzeliła w górę obserwując moją twarz w czerwonym świetle. Potem odwrócił wzrok, wyraźnie wściekły i szarpnął brodę na barmana. Wtedy zdecydowałam, że być może trochę przesadzałam. Znowu na mnie spojrzał, przysuwając blisko głowę, jego czoło dotknęło mojego, jego usta były tylko o oddech z dala od moich. - Najbardziej lubię, gdy jesteś pijana od wódki - oświadczył. Jego słowa przywołały moją pamięć, przez co mój żołądek zacisnął się ale i bolał w ten sam obrzydliwy sposób. Nie wiedziałam, co mnie naszło poprzedniej nocy. Nie była do końca to prawda. Wiedziałam. Byłam pijana i moje wszystkie zahamowania zostały zmiecione. Powiadają, że zachowuje się najbardziej szczerze, gdy jest się pijanym co dało mi kolejną rzecz do przemyślenia podczas mojego dnia, co mnie złościło. I zeszłej nocy, po raz pierwszy, po raz pierwszy cieszyłam się moim czasem z nim przed upuszczeniem krwi nie wspominając już o samym upuszczeni, czemu nie mogłam zaprzeczyć, było to niewiarygodne. W czasie gdy wypiłam swoje ostatnie martini, słuchałam Edwiny i Stephanie, które mówiły jakim był wspaniałym mężczyzną, jaki był hojny dla swoich konkubin kiedy były z nim i kiedy je uwalniał. Wydawało się, że nie tylko się nimi opiekował, nadal się widywał się z większością z nich, nawet tymi które teraz były już stare i kruche. Nie bolało to tak gdy jego dowody ogromnej hojności która była rozproszona wokół mnie przez odzież, dom, gosposię. Czasami podczas pokazu modu, zapominała o mojej liście Dlaczego Nienawidzę Luciena i zamiast tego myślałam o jego dobrych stronach. O sposobie w jaki uśmiech szarpał się na jego ustach. O sposobie w jaki jego oczy przymykały się, gdy wiedział że mu się przypatruję i podobało mu się to. O sposobie w jaki myślał, że moje najgorsze cechy były zabawne. O sposobie w jaki czasami był łagodny i cierpliwy. O sposobie w jaki całował. Dobre rzeczy które pokazał po powrocie do domu, cementując w mojej pijanej pamięci jak się do niego myliłam. Aż udowodnił mi prawdę jaka była. Jego twarz odsunęła się, odciągając mnie od moich myśli. Patrzyłam jak znowu spogląda do baru i mówi: - Dwa martini, wódka, oliwki. Po tym Lucien zamilkł i stał w bezruchu aż drinki się pojawiły. Gdy tak się stało,

uregulował rachunek z barmanem. Wzięłam swojego drinka i przesunął nas. Lucien był skierowany do baru swoim bokiem ale również plecami. Mnie odwrócił w kierunku pomieszczenia, moje plecy nadal mocno przylegały do jego przodu, moje ciało było ciasno, pożądliwie, nawet ochronnie, trzymane przez jego rękę. Jego usta wróciły do mojego ucha i mruknął ni stąd ni zowąd: - Breed i Wats są pasożytami. Nie zapytałam o to, ale oczywiście byłam ciekawa. Odwróciłam głowę ku jego twarzy i kiedy zobaczyłam jego minę, była ostrożna i czujna. Tak, pociągnęłam to za daleko. Cholera. Podczas gdy układałam swoje włosy na wieczór (Edwina chciała to zrobić, ale tym razem jej nie pozwoliłam), ruszyłam ze swoim planem. Chciał mnie nauczać? Cóż, też zamierzałam dać mu kilka lekcji. Ale dałam się ponieść. Postanowiłam to naprawić. - Pasożytami?- zapytałam. Skinął głową. - Co to znaczy?- kontynuowałam. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Był to gest który nakazywał mi podążanie za jego, co zrobiłam a jego usta znowu przylgnęły do mojego ucha. - Chcą być tutaj. Nadal wpatrywałam się przed siebie, wyczułam, że chciał abym znowu zadała pytanie. - Byli tu kiedykolwiek? - Nigdy i nigdy nie będą - odpowiedział.- Ale nie poddają się. Mają obsesję na punkcie wampirów i naszej kultury, zwłaszcza Uczt. Obsesja jest ich niezdrowym sposobem. Zrobili z siebie służących, nie dostają wypłaty no chyba że ktoś daje im napiwek. Zaczęłam współczuć Breedowi i Watsowi, że chcieli być tu tak bardzo, będąc tak blisko, ale nigdy nie mogli mieć tego co chcieli. - Skąd wiedzą o wampirach?- zapytałam, ponieważ nie myślałam, że ktokolwiek inny o nich wiedział. - Wyczuwają nas - odpowiedział Lucien.- Nie mam pojęcia jak. Bardzo niewielu śmiertelników tak potrafi. I zawsze stawali się pasożytami. Spostrzegłam, że było to interesujące. - Pomagacie im?- zapytałam. - Rzadko. - Dlaczego? - Są brudni, źle wychowani, zaniedbani. Większość wampirów posiada zdolność pozyskiwania najsubtelniejszych rzeczy w swym życiu i robią to bez uszczerbku. Nie mają cierpliwości na coś, co przypomina coś niedoskonałego - poczuła jak moje ciało sztywnieje gdy mówił dalej.- I są pasożyty, Leah. Fanatycy. Sprawiają, że ludzie, wampiry czują się niezręcznie, ale zwłaszcza śmiertelnicy. Nie tylko są nie zapraszani ale także niechciani. Rozejrzałam się po sali, ogarniając wzrokiem pięknych ludzi których mogli sobie pozwolić na najlepsze rzeczy w życiu, w którym nie chcieli tolerować nie za pięknych ludzi, którzy nie mieli prawie niczego. Wtedy przypomniałam sobie jak Lucien rzucił kluczyki do Watsa i Wats niemal umarł by je złapać. - Ty im pomagasz?- szepnęłam, myśląc że mnie nie usłyszy, mój głos był tak niski i

zapomniałam, że był wampirem, więc oczywiście mnie usłyszał. - Zawsze - Lucien odpowiedział i skręciłam szyję by na niego spojrzeć. - Naprawdę?- odetchnęłam, nie wiedząc dlaczego jego odpowiedź, która była prawidłową odpowiedzią, tyle dla mnie znaczyła. Jego oczy powędrowały po mojej twarzy i obserwowałam jak ostrożność maleje i pojawiała się łagodnieje. - Naprawdę, mój zwierzaczku. Nie jedliby gdyby nie Cosmo i ja. Bez mojej zgody, moje ciało rozluźniło się przy jego i znowu spojrzałam przed siebie. Jego ramie mocniej się zacisnęło wokół mojej talii i jego usta wróciły do mojego ucha. - Jednakże nie przysparza nam to popularności w naszym rodzaju. - Pieprzyć ich - mruknęłam zanim mogłam się powstrzymać i poczułam jak jego ciało trzęsie się ze śmiechu gdy usłyszałam ryk w jego gardle. Automatycznie wszystkie istoty odwróciły się na jego śmiech. Coś czego nie słyszałam od wczorajszego ranka. Coś, co wydawało się mnie karmić, nie jak czekoladki albo inne zakazane dania, ale jak esencja pożywienia. Poczułam, jak moje gardło zaciska się ze strachu na tą myśl. W całym czasie gdy byłam z nim, z wampirem który pił ludzką krew, który był znacznie silniejszy niż ja (cholera, niż ktokolwiek kogo znałam), który skrzywdził mnie i upokorzył i nastawił me ciało przeciwko mnie, nigdy nie czułam większego strachu niż w tym momencie. Poczuł go lub wyczuł, wiedziałam o tym gdy przesunął usta na me ucho i powiedział pytająco: - Leah? I wtedy to zauważyłam. Coś innego. Coś, co czaiło się na skraju mojej świadomości od momentu gdy przyjechaliśmy. Właściwie to dwie rzeczy. Pierwsza nie była tak bardzo prawdziwa tylko bardziej podtekstem. Oczu. Uszu. Zmysłów. Skupienia. Ludzie obserwowali nas ukradkiem, słuchali nas, prawdopodobnie niektóre z wampirów słyszały nasze słowa, czuły zapach moich perfum zmieszany z jego wodą kolońską. Nie byłam jedyną ciekawością, jako że byłam nowa w tym tłumie. Chodziło także o Luciena. W rzeczywistości chodziło bardziej o niego niż o mnie. To tak jakbyśmy byli gwiazdami filmu... Nie. Było tak jakby to on był szalenie sławną gwiazdą filmową, ja byłam tylko cukiereczkiem i weszliśmy do zwyczajnego klubu ze zwykłymi ludźmi. Drugą rzeczą było to, co wyczułam na Selekcji. To dziwne odurzające uczucie. Uczucie które wyjaśniła mi Stephanie, mówiąc mi, że mnie śledzi, oznacza mnie. - Oznaczasz mnie?- szepnęłam. Jego ramię zsunęło się z mojej talii, jego ręka zatrzymała się na boku mej piersi, pocierał kciukiem moją skórę pod sukienką. Poczułam jak jego głowa się porusza, jego usta nie były już przy moim uchu ale jego usta spoczęły na mojej szyi. - Tak - odpowiedział. Zapomniałam o publiczności, która oglądała pokaz, odwróciłam się lekko do niego i podniósł głowę. Zbliżyłam swoją twarz do jego i zapytałam: - Co to znaczy?

Bezzwłocznie odpowiedział. - Dostrajam się do ciebie. Nie wiedziałam co to znaczyło. - Co to znaczy?- zapytałam. - Wiesz, że mogę słyszeć twoje serce?- zapytał w zamian. Skinęłam głową. Zawahał się zanim kontynuował: - Wiesz, że mogę kontrolować twój umysł? Przełknęłam ślinę zanim znowu przytaknęłam i zapytałam: - Możesz czytać w mym umyśle? - Nie mogę czytać twoich myśli, chyba że mówisz do mnie. Wow. Co za ulga. - Więc co robisz? - Dostosowuję ciebie do mnie i siebie do ciebie. Jednocześnie dostrajam moje zmysły do ciebie, więc każdy oddech który zaczerpniesz każdy niewielki ruch, będę wiedział niemal zanim to zrobisz. Nie wiedziałam dlaczego, ale cokolwiek to było, to cholernie mnie to przeraziło! - Co to oznacza? - Znaczy to, że nasze serce biją w tandemie. Oznacza to, że jestem w stanie przewidzieć twoje ruchu. Oznacza to, że każdy wampir w tej sali może usłyszeć i wyczuć, że jesteś moja. - Czy już o tym nie wiedzą? - Tak? - Więc czyż to nie przesada? Z jakiegoś powodu jego twarz stwardniała zanim odpowiedział: - Nie. - Nie uważasz, że przytulanie mnie jest już wystarczającą wiadomością? - Przytulanie cię jest wiadomością wysłaną do śmiertelników. Byłam zaskoczona tą odpowiedzią. - Dlaczego ich to obchodzi? - Mam w dupie dlaczego. Mnie obchodzi. Ale mówi to, że jestem tutaj nie po to by się karmić. Nie po to by się bawić. Nie po to by się pieprzyć. Jestem tutaj by być z tobą. O mój Boże. Co to oznaczało? Nie zapytałam, gdyż nie chciałam wiedzieć. I dlaczego moje serce pominęło uderzenie gdy to powiedział? Nie odpowiedziałam nawet sobie. Zamiast tego zapytałam o coś znacznie bardziej głupiego i zdecydowanie niebezpiecznego. - Robiłeś to ze wszystkimi swoimi konkubinami? Wtedy dostałam odpowiedź na moje bardzo głupie, bardzo, bardzo niebezpieczne pytanie. - Nigdy nie zrobiłem tego z jakąkolwiek konkubiną. Poczułam jak opada mi szczęka. Gapiłam się na niego i wiedziałam, że mam publiczność. Byłam po prostu zbyt zszokowana by się tym przejmować. Wreszcie pisnęłam: - Dlaczego ja? - Jesteś Leah. Uważał, że to odpowiedź. Nie uważałam tak samo, ale nie zdecydowałam się na to naciskać gdyż poczułam, że nie chciałam uzyskać odpowiedzi także na to pytanie.

Nawet jeśli naprawdę chciałam znać odpowiedź. Moje oczy przemknęły po sali i wróciły do niego. - Czy ktoś jeszcze tak robi? - Nie. - Nie ma tu innych wampirów ze swoimi konkubinami? - Owszem, są. - Ale tego nie robią, prawda? - Nie, Leah. - Dlaczego nie? - Ponieważ nie mogą. Poczułam jak mój kieliszek z martini wyślizguje mi się z palców, ale nie zauważyłam go jak go złapał i zanim wypadł mi z ręki na dobre. Nie zauważyłam także, jak odstawił do na bar i odwrócił mnie w swych ramionach na wprost siebie. Przechyliłam głowę do tyłu by na niego spojrzeć, położyć ręce na jego piersi i patrzeć. Wtedy zapytałam: - Dlaczego nikt inny nie może tego zrobić? - Bardzo niewiele wampirów posiada zdolność hipnotyzowania. Nie mają takiej kontroli jak ja. Żaden z nich ani nikt kogo znam, nie zbliża się nawet do mocy jaką ja posiadam. O mój Boże! - To szaleństwo - szepnęłam. - W pewnym sensie masz rację. To co mogę robić jest bardzo niezwykłe. - Mało powiedziane!- krzyknęłam. Uśmiechnął się na mój wybuch. Zignorowałam jego uśmiech. - Właśnie dlatego każdy na ciebie patrzy jakbyś był gwiazdą filmową?- wyrwało mi się, jego głowa przekrzywiła się i patrzył na mnie pytająco przez bardzo długi moment. W końcu zapytał: - Zauważyłaś to? - Trudno przegapić. Oparł się plecami o bar i pociągnął mnie ze sobą, tak że stanęłam na swych palcach, moje ciało spłaszczyło się na jego. Jego ręka przesunęła się do góry, wplątała w moje włosy w ten sam sposób jaki to robił gdy byliśmy sami, nie tak jakbyśmy byli przedmiotem obserwacji setek par oczu i niezliczonej ilości dodatkowej percepcji sensorycznej wampirów. Następnie powiedział: - To część tego. - Jaka jest druga część? Jego dłoń bardziej wsunęła się w moje włosy i jego usta znalazły się przy moich. - Zostawimy to na później, dobrze? Chciałam powiedzieć nie, że nie zostawimy. Ale bardziej przyjemna, przychylna, miejmy nadzieję, że denerwująca Leah nie zażądała wyjaśnień. Zresztą, nie miałam szansy. Pocałował mnie. To także zrobił w ten sam sposób jak gdy byliśmy sami. Innymi słowy, był to pocałunek głęboki, z otwartymi ustami, splątanymi językami, odbierający dech w mej piersi, ognisty strzał między moimi nogami. Ponadto, było w nim coś innego, co bardziej intensywnego, niemal przytłaczającego ale w bardzo dobry sposób. Intuicyjnie wiedziałam, że to dlatego, iż mnie oznaczył.

Wiedziała, że to dlatego, że nasze ciała były dostrojone. Nie wiedziałam jak i nie wiedziałam co to znaczyło, wiedziałam tylko ze wpłynęło to na mnie w fizyczny sposób który wstrząsnął moją duszą. Kiedy podniósł głowę, zauważyłam że nie stałam na stopach tylko na koniuszkach palców. Mój przód był mocno do niego przyciśnięty, palce mojej jednej dłoni zacisnęły się mocno na jego ramieniu, druga owinęła się wokół jego karku. - Cholernie uwielbiam sposób w jaki całujesz - znowu warknął jakbyśmy nie byli w zatłoczonym, wibrującym wampirzym klubie. Jego prawie dzikie warknięcie przesunęło się przeze mnie, sprawiając że palce moich stóp się podwinęły. Kiedy poczułam to mrowienie, ten podtekst który skupił się między nami, zintensywniał aż stał się wniebowzięty. Poczułam na nas spojrzenia i wiedziałam, że nie były już tajemne. W mą twarz uderzyło ciepło gdy niebezpieczeństwo przeniknęło mą świadomość. - Coś jest nie tak - odetchnęłam. Jego twarz przybrała ciekawski wyraz gdy znowu mi się przyglądał zanim odpowiedział: - Tak. - Co to jest? Jego oczy uniosły się, poruszając po pomieszczeniu. Dostrzegłam na jego twarzy niecierpliwość, frustrację a następnie kamienną rezygnację zanim odpowiedział: - Nadszedł czas, bym ja się grzecznie zachowywał, zwierzaczku. Nie miało to jakiegokolwiek sensu ale zanim mogłam zadać kolejne pytanie, przesunął nas do oryginalnych pozycji, jego ręka z moim kieliszkiem przesunęła się ku mnie. Wzięłam go, uniosłam do swych ust i pociągnęłam porządny łyk, głownie dlatego, że tego potrzebowałam. Powinnam wziął większy łyk, ponieważ jego usta przesunęły się do mojego ucha i szepnął: - Chcesz zatańczyć? Moje oczy strzeliły do wijącego się parkietu i moje nogi się poruszyły. No proszę. Jako że byłam posłuszną Leah, miałam zamiar zrobić coś, czego naprawdę nie chciałam. - Jeśli chcesz - starałam się brzmieć na pełną szacunku i podporządkowania do jego życzenia, ale nie byłam pewna czy osiągnęłam ten wyczyn. Moje obawy się potwierdziły, gdy poczułam jak jego ciało przesuwała się ze moje plecy ze śmiechem. - Nie musimy niczego robić, czego nie chcesz, Leah. Nie musimy? O matko, po raz pierwszy. Przyglądałam się ciałom które falowały na parkiecie, próbując i nie mogą sobie wyobrazić wśród nich potężnej postaci Luciena, przełknęłam i zapytałam: - Um, czy ty, er, tańczysz? - Publicznie nie. Ale prywatnie owszem. Skręciłam sobie kark by na niego spojrzeć. - Prywatnie? Uśmiechnął się. - Wypij, zwierzaczku i pokażę ci Ucztę. Poczułam jak marszczę czoło. - Myślałam, że jesteśmy na Uczcie.

Jego palce owinęły się wokół mojego nadgarstka i uniósł mój kieliszek do mych ust. - Pij - rozkazał. Wypiłam i wyciągnął mi z dłoni kieliszek, odstawił go koło swojego na barze i następnie chwycił mnie za dłoń. Znowu poprowadził nas przez tłum, jego ręka zabezpieczała moją, ciągnąć mnie za sobą gdy parł do przodu. Tym razem ciała wydawały się być jeszcze bliżej siebie, pary oczu odwróciły się z wyraźnym zaciekawieniu. Lucien albo je zignorował albo ich nie zauważył (zapewne to pierwsze). Zaprowadził mnie do tylnej ściany, gdzie znajdowały się otwarte drzwi, które prowadziły do zaciemnionego korytarza. Jakiś kolosalny bramkarz stał przy drzwiach. Bez wahania czy spojrzenia na bramkarza, Lucien wciągnął mnie do środka. Korytarz był długi i wijący się, przekształcony w taki sposób że nie miał rogów tylko gładkie krzywizny. Nie było drzwi co uważałam za dziwne. Miejsce było zaciemnione, wstrętne i dziwnie przerażające i jeśli nie byłoby tu Luciena, nie było mowy, żebym tam weszła. Buczenie muzyki powoli zamierała gdy podążaliśmy wzdłuż tego węża. W końcu buczenie klubu za nami było miękkie, prawie niewyraźnie, gdy skręciliśmy za ostatni róg. I zmierzyłam się z Ucztą. Moim pierwszym odruchem było odwrócenie wzroku. Ale było to jak wypadek samochodowy i nie ważne jak chciałam, nie mogłam tego zrobić. Było tutaj inaczej, jak dzień i noc. Ściany nie były cementowe, ale pomalowane na głęboką, bogatą czerwień. Podłoga była pokryta grubymi dywanami i poduszkami. Niektóre z poduszek były tak ogromne, że rozmiarami przypominały łóżka. Niektóre z nich były mniejsze. Wszystkie z nich były pokryte aksamitem w różnych odcieniach śliwek, szkarłatu, szaifru, rubiny, leśnej zieleni, wina i czerwieni krwi. Na ścianach były olbrzymie lustra oprawione w rzeźbione, ciemne drewno, które odzwierciedlały aktywności na poduszkach, przy ścianach, na podłodze. Ogromne ilości karmienia. Na poduszce wielkości dwuosobowego łóżka znajdowała się kobieta która miała oszałamiającą urodę modelki, jej alabastrowa skóra była odsłonięta pod krótką czarną sukienką. Były do niej dołączone trzy wampiry. Jeden na jej szyi, inny na kostce a usta ostatniego znajdowały się na jej dekolcie, ssać z boku jej piersi. Mój przerażony popłynął po tej surowej, brutalnej zmysłowości. Była wszędzie. Nie mogłam przed nią uciec. Oderwałam moje oczy starając się znaleźć bezpieczne miejsce ale spostrzegłam obraz w lustrze, wampir prawie niemal tak wielki jak Lucien przyciskał do ściany drobną kobietę. Jej głowa opierała się na jej ramieniu, jej ręce były wiotkie. Trzymał ją rękami pod pachami by utrzymać ją przy swoich ustach, jej stopy nie dotykały podłogi. Jej twarz była obrazem ekstazy gdy krew spłynęła w dół szyi uciekając jego ustom. Nie mając gdzie spojrzeć, odwróciłam się do Luciena i wtuliłam twarz w jego masywną klatkę piersiową. Moje ręce uniosły się, palce zacisnęły na klapach jego marynarki, pociągnęłam tkaninę do moich policzków, więc żaden obraz nie mógł do mnie dotrzeć, nawet przypadkowo. Jego ramiona owinęły się wokół mnie, ręka podryfowała w górę mojego kręgosłupa ku moim włosom, aż spoczęła na mojej ciepłej szyi. Czułam jak jego ciało się wygina, tak że jego usta znalazły się na szczycie mojej głowy i moja twarz i tułów także się wygięły by utrzymać z nim kontakt. Jego głos był niski kiedy zapytał cicho: - Prawda, że to piękne?

O mój Boże. Myślał, że to było piękne? Ta myśl przeszyła mój umysł i spanikowałam, moja głowa oderwała się od niego i jego podskoczyła do tyłu by uniknąć kolizji. - Nie karm się ode mnie tutaj - wypaliłam mój zarzut. Poczułam jak jego ciało zadrżało i wtedy zobaczyłam jak mruży oczy zanim zapytał: - Słucham? - Proszę. Zrobię wszystko co powiesz. Tylko się nie karm ode mnie tutaj. - Leah... Mocno potrząsnęłam jego klapami i przycisnęłam się bardziej stajac na palcach, tak abym nie musiała unosić głosu. - Obiecaj mi, Lucien. To co stało się ostatniej nocy było czymś szczególnym, czymś co powinno zostać między nami a nie być odzwierciedlone w pieprzonym lustrze żeby każdy mógł to zobaczyć. Na moje słowa jego twarz złagodniała, jego palce przesunęły do linii moich włosów z boku głowy, wsunęły we włosy i przytrzymywał chwilę zanim szepnął: - Kochanie... Byłam tak przybita tym czego właśnie doświadczyłam, wiedząc co to było za uczucie, widząc jaka prawdopodobnie była moja ekstaza ostatniej nocy jak na twarzy tej kobiety, że nie zarejestrowałam jego działania. Ani jego tonu. Lub pieszczoty której użył zeszłej nocy i tego ranka, niezależnie od wyniku obu wydarzeń, był to słodki ból. W połowie było to zbyt upokarzające. Albo byłoby, gdyby mi to zrobił. - Proszę - błagałam szaleńczym szeptem. - Nie będę się od ciebie tutaj karmił - mruknął i z jego zgodą moja ulga była tak wielka, że moje ciało opadło na jego. Moje ramiona owinęły się mocno wokół niego i przycisnęłam bok mojej twarzy do jego piersi. Ponownie się pochylił, jego słowa poruszyły włosami na czubku mojej głowy. - Chcesz żebym cię stąd zabrał? Skinęłam głową, mój policzek przesunął się po jego piersi i jego ręka, nadal w moich włosach, przesunęła się na drugą stronę mojej głowy, napięła się uspokajająca i odsunęła się. Wziął mnie za rękę i ruszyliśmy by pozostawić to miejsce za nami, szybko prześlizgując się przez salę ku korytarzowi. Spostrzegłam, że moje serce biło jak szalone. Bez paniki która mnie ogarnęła, czułam jak mocno waliło. W rzeczywistości biło tak mocno, że sama je słyszałam. Wtedy zdałam sobie sprawię co zrobiłam i panika ogarnęła mnie na nowo. Panika była tak silna, że wyszarpnęłam rękę, zaparłam się nogami i stanęłam. Lucien zatrzymał się ze mną i spojrzał na mnie. - Leah... Przerwałam mu, mówiąc: - Nie chcę, żebyś myślał, że jestem jaką idiotką. Nie odpowiedział. Tylko na mnie patrzył. Kontynuowałam, zbliżając się o krok, przechylając głowę by na niego spojrzeć. - To było piękne. Takie rzeczy zawsze są. Ale są również surowe. A to szczególnie było surowe. I jednoznaczne. I nie chcę żeby ktokolwiek zobaczył mnie w taki sposób. - Leah... - zaczął, ale nadal mówiłam. - To dla mnie prywatne i to w porządku jeśli oni... - spojrzałam za siebie, rzucając z naciskiem rękę w stronę korytarza i przeszliśmy zanim się do niego odwróciłam.- ... chcą dawać i się dzielić i ... cokolwiek... ale jeśli ty to zrobisz przed nimi wszystkimi, po prostu to oddasz i to nie jest już twoje. I ja jestem twoja, sam tak powiedziałeś, i nie chcę żeby

ktoś inny mnie miał, nawet maleńkiego kawałeczka mnie, nikt inny, tylko ty. Byłam tak przerażona, zdesperowana by przekazać mu moje wyjaśnienie, nie chcąc by myślał że jestem świętoszką, lub co gorsza, nie chciałam obrazić jego kultury, nawet nie zdawałam sobie sprawy co mówiłam. A ponadto, nie sądziłam, że wyjdzie to na jaw w taki sposób. Ale stało się. I Lucien odebrał to w swój sposób. Wiedziałam o tym gdy w jednej chwili moja dłoń była w jego. W następnej byłam przyciśnięta do ściany, jego ciało przyciskało moje, jego dłoń w moich włosach odchylała moją głowę do tyłu w łuku który był bolesny nie tylko dla mojej szyje ale i włosów i jego usta znalazły się na moich. Nie był to pocałunek jakie wcześniej dzieliliśmy. Ten jeden był wymagający, siniaczący, zaborczy i niezaprzeczalnie dziki. I może zrobi to ze mnie świra, ale pokochałam każdą cholerną sekundę tego pocałunku. Jego usta oderwały się od moich zanim mogłam chociażby odetchnąć i zapytał: - Jesteś moja? Starałam się coś uratować, cokolwiek. - Nie miałam na myśli... Urwał mi i warknął. - Jesteś moja. Teraz w co się sama wpakowałam? - Lucien... Zawinął ramię wokół mojej talii tak mocno, przyciskając mnie siłą do swego ciała, że uleciało ze mnie powietrze. - Cała. Cholernie. Moja - szepnął zaciekle. Poczułam jak słabną mi nogi i wiedziałam, że nie było to spowodowane tylko strachem jego okrutnego ogłoszenia ale także pragnieniem, którego nie chciałam czuć. - Lucien, nie mogę oddychać - sapnęła z całą swoją prawdomównością, ale straciłam swoje skupienie. Jego głowa przechyliła się na bok i jego usta zacisnęły się mocno zanim poluźnił uścisk. Niemal upadłam ale jego dłoń znowu ścisnęła moją i zaczął szybko kroczyć z powrotem w kierunku klubu. Niebawem zobaczyłam parę która szła w dół korytarza i wiedziałam, że Lucien usłyszał ich nadejście. Gdy zbliżyli się, zauważyłam że był to mężczyzna i kobieta. Obydwoje byli wspaniali i nie miałam pojęcia które z nich było wampirem czy też byli oboje (albo i nie). - Lucien - mężczyzna zawołał z odległości kilku metrów. - Jordan - odpowiedział Lucien. Było jasne że Lucien nie miał ochoty na rozmowę. Było oczywiste, że Jordan miał gdy się zatrzymać, zatrzymując szarpnięciem rudowłosą kobietę u swego boku. Jej spojrzenie nerwowo przesunęło się do Luciena tuż przed tym jak rzuciła na mnie okiem i ku mojemu zaskoczeniu, tuż przede mną, ta wyniosła suka skrzywiła usta. Zrewanżowałam się ale bez skrzywienia. Zamiast tego, gdy Lucien się zatrzymał, przysunęłam się do niego. Miało to dać jasno do zrozumienia, ale Lucien zrobił jeszcze lepiej. Jego ręka owinęła się wokół moich ramion, pocierając moje włosy które wymsknęły się z przodu, więc bezmyślnie chwycił kosmyk i zaczął owijać go wokół palca. Nawet w słabym świetle widziałam jak jej wzrok skupia się na dłoni Luciena i jej twarz zbladła. Powstrzymałam się od posłania jej uśmiechu typu „no proszę”. Spojrzałam na Luciena i spostrzegłam, że jego spojrzenie było utkwione w Jordanie.

Spojrzałam na Jordana i zauważyłam, że jego oczy były zwrócone na mnie. - Więc to jest Leah - zauważył Jordan. Co? Skąd mnie znał? - Tak - zgodził się Lucien. Jordan znowu na mnie zerknął. Gdy to zrobił, powietrze w korytarzu stało się cięższe i przyczyną tego była niechęć Luciena. Ruda zrobiła krok do tyłu, moje ciało mimowolnie zesztywniało i wzrok Jordana przesunął się do Luciena. - Spokojnie, Lucien - Jordan powiedział niskim, ugodowym głosem. - Nie mów mi, że mam być spokojny, Jordan - Lucien odpowiedział w niskimi i zdecydowanie nie ugodowym głosem. - Jesteś wśród przyjaciół - zauważył Jordan i mogłam się mylić, ale krył się pod tym głębszy sens niż słowa które wydawały się być dla mnie oczywiste. - Mogłoby to wystawić ich na próbę - odparł Lucien. - Przejdę lub spłonę - odpowiedział Jordan. Spojrzeli sobie w oczy i ruda i ja byłyśmy bezsilne, nie mogłyśmy zrobić niczego innego niż spojrzenia z nadzieją, że nie rozerwą się na strzępy. Jordan złamał konkurs na wgapiania się macho wampira i znowu spojrzał na mnie. Nie sądziłam, żeby to był dobry pomysł, ale nie mogłam mu tego powiedzieć. - Widzę, że jest tego warta - mruknął, jego oczy znowu powędrował do Luciena gdy jego słowa sprawiły, że ruda się skrzywiła, i mogłam przysiąc, że nie było to ładne, ale wyglądała przy tym cholernie sprytnie. To co chciałam wiedzieć, ale nie zapytałam, czego byłam warta. Było tak, jakby mówili kodem! Lucien nie odpowiedział Jordanowi. Zamiast tego spojrzał na rudowłosą. - Cecile - mruknął. - Lucien - wyszeptała bez tchu. - Teraz, Lucien, uwolniłeś ją, pamiętasz?- Jordan powiedział lekkim tonem, ale jego słowa kopnęły mnie w jelita. Rudowłosa wyglądała jakby poczuła to samo i ten wyraz w ogóle nie był ładny. Był udręczony. Odzyskała równowagę przede mną, cholerna kobieta. - Pamiętam - przemówiła. Jordan odwrócił się ku mnie. - Zawsze dostaje najlepsze z nich. Na szczęście czasami reszta z nas może pozbierać ochłapy. Każdy się napiął. Ja w nagłym poczuciu solidarności z moimi kobiecymi siostrami. Lucien ponieważ mógł być palantem, ale podejrzewałam, że był także dżentelmenem. Cecile ponieważ jego obraza nie była ukryta, nawet w najmniejszym stopniu. - Pewnie powinieneś być w swojej drodze - Lucien zasugerował przez zaciśnięte zęby. Jordan, wyraźnie nowy wampir dla mnie, starając się być miłym, uśmiechnął się w obliczu oczywistego niebezpieczeństwa (o imieniu Lucien). - Pewnie powinienem - jego oczy znowu pomknęły ku mnie.- Leah, to byłą dla mnie przyjemność. Nie wiedziałam co zrobić, więc po prostu uniosłam podbródek. Sprawiło to, że jego uśmiech się poszerzył i skinął Lucienowi, chwycił Cecile za rękę i przeszedł obok nas. Lucien także się poruszył. Trzymając mnie przy swoim boku nadal otulając swą rękę

wokół mych ramion, przesunął nas i jego ręka wystrzeliła i chwyciła Cecile za ramię. Jordan i Cecile zatrzymali się. - Cecile wraca do domu - ogłosił Lucien i poczułam jak opada mi szczęka gdy oczy Jordana zmrużyły się na rękę Luciena a następnie na nim samym. Byliśmy prawie w domu a teraz powstrzymani przez Luciena, który oczywiście był typem dominującego wampira. - Słucham?- Jordan zapytał Luciena. - W porządku, Lucien - Cecile szepnęła. - Nie rób tego - Lucien nacisnął. - Jest w porządku - powtórzyła. Lucien opuścił rękę, ale nie przyznał się do bycia pokonanym. - Twoja rodzina się nie zgodzi. Przyglądałam się jak jej twarz znowu blednie. - Nie sądzę, żeby była to twoja sprawa - powiedział Jordan, zbliżając się do naszej trójki, która obejmowała Luciena, Cecile i mnie. - Wybrałem trzy z jej linii nie wliczając w to jej, to mój interes - odpowiedział Lucien. - Uwolniłeś ją ponad tydzień temu - Jordan warknął.- Nasyciłeś się, odpadasz. Moje oczy skierowały się ku Cecile. To była ostatnia konkubina Luciena. Nie chciałam spotkać żadnej konkubiny Luciena a tym bardziej na pewno nie wspaniałej, smukłej rudowłosej która byłą jego ostatnią konkubiną. Dlaczego moje życie było aż tak bardzo do bani? Dlaczego? Jednak w tej chwili podejrzewałam, że życie Cecile było bardziej przerąbane przez co zyskała moją przychylność, niezależnie od jej wcześniejszego skrzywienia się. Lucien zignorował Jordana i skupił się na Cecile. - Wiesz co stracisz, jeśli wjedziesz do tej sali. - Lucien... - zaczęła. Przerwał jej. - Zabiorę ci to. Jej wzrok opadł na podłogę i szepnęła: - Wiem. - Idź do domu - zażądał Lucien. Jej oczy podnosiły się w błaganiu gdy powtórzyła: - Lucien. - Idź do domu. Jej wzrok przesunął się ku mnie i znowu do Luciena kiedy uwolniła rękę z uchwytu Jordana. - Tęsknię za tym - szepnęła. - Znajdziesz kogoś kto ci to da ale nie tutaj - Lucien odpowiedział.- Idź do domu. - Nie wierzę w to gówno - Jordan syknął. Oczy Luciena strzeliły do Jordana. - Janette jest na karmieniu. O ile dobrze pamiętam, jest w twoim guście. - Miałem ją - odpowiedział Jordan. - Miej ją ponownie - Lucien odpowiedział. Nastąpił kolejny konkurs spojrzeń na wampira macho i ten jeden był zdecydowanie bardziej niebezpieczny i bardziej przerażający niż pierwszy. - Um... - zaczęłam z wątpliwością czy czasami rzeczywiście nie byłam obłąkana i wszystkie trzy paru oczu (w tym Luciena) odwróciły się ku mnie z niedowierzaniem.- Mogę tylko powiedzieć - mój wzrok przesunął się do Cecile, przełknęłam i pociągnęłam dalej.- Że

jesteś piękna. Cudowna. Zmiany mogą być do dupy. Zaufaj mi, wiem coś o tym. Ale szczerze mówiąc, znajdziesz kogoś w minucie gdy zaczniesz szukać. Wszystko co musisz zrobić to pstryknąć palcami. Pewnie, że nie będzie się on poruszać z prędkością światła i nie będzie się żywił ludzką krwią, ale zawsze są jakieś problemy w związku. Mam rację? W pierwszej chwili nastąpiła pełna i całkowita cisza i pomyślałam, że może przekroczyłam linię której nigdy, nigdy nie powinnam przekraczać. Naprawdę powinnam skupić się na Wampirzych Lekcjach. Widziałam teraz błąd w moich poczynaniach. Potem zostałam mocno przyciśnięta do ciała Luciena, jego ręka spoczęła na moich włosach przyciskając moją twarz do jego piersi, jego klatka piersiowa poruszyła się, kołysząc mocno, dziwnie aż w końcu się zorientowała. I zauważyłam to zanim wybuchnął rozbawionym śmiechem. Odetchnęłam przy nim i zerknęłam przez ramię na Cecile i Jordana. Cecile straciła swoją wyniosłą pogardę i patrzyła na mnie z wyrazem, który był jednocześnie zdumiony i smutny a także zdezorientowany. Jordan także na mnie patrzył, uśmiech grał na jego ustach i ku mojemu zdziwieniu, także wyglądał na rozbawionego. Cecile odwróciła się do Jordana i zapytała cicho: - Będziesz zły jeśli pójdę do domu? Jordan westchnął. - To będzie dla mnie strata, najdroższa, ale skoro tak trzeba, to pędź do domu i uratuj swoją reputację. Jej spojrzenie było wdzięczne. Skłoniła w stronę Luciena i nawet moją, zanim odwróciła się i zniknęła w korytarzu. Moje oczy przesunęły się do Jordana kiedy się odezwał, i zauważyłam, że mówił do mnie. - Mam nadzieję, że zobaczę cię na Uczcie. Gdy następnym razem będziesz szła w przeciwną stronę. - Na twoim miejscu nie marzyłbym o tym - Lucien zauważył oschle. Jordan nie odwrócił ode mnie wzroku gdy zapytał: - Nie miała na to ochoty? - Ani trochę - odpowiedział Lucien. - Wstyd - mruknął Jordan. Zadrżałam, ramię Luciena owinęło się mocniej wokół mniej i Jordan podniósł rękę, po czym zniknął. Tak po prostu. Woosh. W jednej sekundzie tutaj, w następnej zniknął. Lucien odsunął mnie od swego ciała i ruszył korytarzem. Tym razem nie chwycił mnie za dłoń, ale otaczał ręką moje ramiona. Na szczycie schodów gdy Breed otworzył drzwi przed nami, Lucien podał mu banknot. Starał się zobaczyć co to było, ale nie udało mi się. Wats stał niczym wartownik przy samochodzie tam gdzie go zostawiliśmy. - Wszystko w porządku, Panie, nikt na niego nawet nie spojrzał - zadyszał, kłaniając się i wyciągając kluczki ku Lucienowi na i wyciągnął dłoń, na którą Wats upuścił na nie kluczyki. Lucien przytrzymał dla mnie drzwi i Wats usunął się z drogi by zrobić dla niego to samo. Po tym jak Lucien zamknął drzwi, wypatrzyłam stu dolarowy banknot który Lucien wsunął w czekającą dłoń Watsa. Dostrzegłam także dreszcz podniecenia który wstrząsnął ciałem Watsa i odniosłam wrażenie iż nie dlatego, że Lucien zapłacił mu najwyższą cenę w

historii za rolę pilnującego samochodu, ale dlatego, że Lucien prawie, ale nie całkiem, dotknął go. Gdy byliśmy już oddaleni, Lucien położył rękę na moim udzie i odsunął materiał do góry, ale tym razem nie głaskał, tylko ją tam trzymał. Po pewnym czasie nie mogłam nic poradzić, tylko poprosiłam: - Mogę zadać pytanie? - Oczywiście - Lucien natychmiast odpowiedział. Wciągnęłam oddech i zanim straciłam swoją odwagę, zapytałam: - Powiedział Cecile, że jej to odbierzesz. Co jej odbierzesz? Znowu odpowiedział bez wahania. - Jej dom, jej samochód, jej pieniądze, wszystko co dałem by ją utrzymać. Wszystko co będę jej dawać aż umrze. Jeśli ulegnie, o czym powinnaś wiedzieć, Leah, jeśli jakakolwiek konkubina będzie uczestniczyć na Uczcie po uwolnieniu, mam prawo aby zaprzestać utrzymywania ich. - Zrobiłbyś to?- szepnęłam. - W każdej chwili - odpowiedział.- Moje konkubiny, obecne lub byłe, nie uczestniczą w Ucztach. Byłam zdezorientowana. - Ale zabrałeś mnie na Ucztę. Jego dłoń ścisnęła moje udo. - Być zobaczyła, byś obserwowała, byś doświadczyła, byś była ze mną wśród moich ludzi, a nie uczestniczyła. Moja głowa odwróciła się by spojrzeć na niego. - W ogóle nie miałeś zamiaru się pożywić? Spojrzał na mnie krótko i z powrotem odwrócił głowę ku drodze, zanim oświadczył nieubłaganie: - Nigdy. To spowodowało, że poczułam skrajne poczucie ulgi. Potem poczułam skrajne uczucie strachu, że tak mi ulżyło. Następnie poczułam niezwykłą chęć by zakryć jego dłoń swoją. Potem psychicznie kopnęłam samą siebie. Wkrótce po tym, elegancki, wysoce wydajny samochód sportowy przejechał spokojnie mile ze mną w środku i zasnęłam.

Rozdział 9

Lekcja

Obudziłam się po raz pierwszy w swojej nowej sypialni wiedząc dokładnie gdzie byłam. Ale coś było nie tak. Otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą wielkie, szerokie, puste łóżko przed sobą. Luciena nie było. Podniecenie i rozczarowanie uderzyło we mnie i spowodowało dziwaczne uczucie, które ani trochę mi się nie spodobało. Wtedy mój umysł podążył z wcześniejszej nocy. Pomyślałam o Uczcie i o tym co zobaczyłam. Wtedy pomyślałam o zachowaniu Luciena i sprzecznych emocjach które wywołał. Szczególnie o tym, że lubiłam z nim wychodzić. Nie nazwałabym tego zabawną randką, ale było to ciekawe i bycie w jego ramionach było niesamowicie emocjonujące. Zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen (cóż, przeważnie) i nie spotkałam się z tym od dłuższego czasu (tak jakby nigdy). Nie wspominając o jego zabroczo-ochronnej postawie, przy której czułam się bezpiecznie i nieźle mi to namąciło w głowie. Wreszcie pomyślałam o zaśnięciu w samochodzie po tym jak Lucien zapewnił mi, że był wampirem który nie... Moje ciało stężało i zerwałam z siebie pościel, odkrywając moje w połowie nagie ciało zanim z powrotem je przykryłam. Nie miałam na sobie niczego innego oprócz pary czarnych, koronkowych majtek. Zasnęłam w samochodzie i ten cholerny wampir zaniósł mnie na górę, zdjął ze mnie ubrania i położył mnie do łóżka. Ze wszystkiego co zrobił do tej pory, a było wiele rzeczy które zrobił, zdjęcie ze mnie ubrań podczas gdy spałam było najgorsze (no cóż, w tym momencie było to najgorsze). Tylko mnie było wolno pokazywać moje ciało komu chciałam i kiedy miałam na to

ochotę. No dobra, mogło się to kłócić z tym, że wkładał język w moje usta (więcej niż jeden raz), i ręce w moje majtki (znowu częściej niż raz), i że ssał moją krew ( również wiele razy), i kontrolował mój umysł (zdecydowanie zbyt wiele racy, dokładniej mówiąc dwa razy, ale o dwa za dużo). Ale to zaszło za daleko. Podczas gdy moja głowa przygotowywała się do wybuchu, drzwi od sypialni otworzyły się i Lucien wszedł do środka. Kiedy go zobaczyła, byłam tak wstrząśnięta, że moja wściekłość zniknęła i wsparłam się na przedramieniu dla lepszego widoku. Miał na sobie wyblakłe, dobrze znoszone dżinsy i białą obcisłą koszulkę z długim rękawem. Nigdy wcześniej nie widziałam go w niczym innym oprócz garnituru (no i oczywiście w piżamie). I nie wiedziałam go w niczym innym tylko w ciemnych kolorach. Nie sądziłam, że był typem faceta który nosił coś tak codziennie normalnego jak dżinsy i koszulka. I świetnie w nich wyglądał. Nie, wspaniale. Nawet lepiej niż w garniturze. Fenomenalnie. Moje usta zaczęły wypełniać się śliną. Jego oczy przesunęły się leniwie i uśmiechnął się. Moje serce przeskoczyło uderzenie na widok tego spojrzenia które tak bardzo lubiłam, zanim przypomniałam sobie że go nienawidziłam i że w nocy ściągnął ze mnie ubrania. - Nie śpisz - zauważył, spacerując wokół łóżka podczas gdy go obserwowałam. Przypomniałam sobie swój plan i Posłuszna Leah kopnęła mnie w mgnieniu oka. Szykowała się gra. - Tak - odpowiedziałam, przyciskając kołdrę do swojej piersi. Zatrzymał się przy moim boku i w mgnieniu oka wyciągnął mnie z łóżka, usiadł na brzegi i posadził mnie sobie na kolanach. Widząc, że nadal nie byłam przyzwyczajona do jego niezrozumiałej prędkości, nie wspinając już o tym, że byłam naga, to wystraszyłam się. Na szczęście jego ramiona wokół mnie przycisnęły mój tors do jego piersi, ukrywając moją nagość. - Dobrze spałaś, zwierzaczku?- zapytał cicho w moje ucho. Skinęłam głową. Jego usta przesunęły się do mojej szyi, gdzie wymamrotał: - Dobrze. Potem przesunęły się po mojej szyi. Jego usta były przyjemne, zbyt przyjemne. Tak przyjemne, że nie mogłam kontrolować swojego drżenia. - Podoba mi się - mruknął w moje gardło. - Co? Jego usta przesunęły się do moich, jego oczy otwarły się i patrzył na mnie gdy odpowiedział: - Kiedy drżysz w moich ramionach. Co na to odpowiedzieć? Nie wiedziałam, więc po prostu wymamrotałam. - Och. Poczułam jak jego usta uśmiechając się na moich.

Z jego łagodnym nastrojem traciłam cały plan swojej gry. Moja wola wolała, bym rzuciła swe ciało na niego i zdarła z niego fantastycznie wyglądające dżinsy i koszulkę z jego równie fantastycznego ciała i posiadała jego swoim. Wysilając się w swojej kontroli, zapytałam: - Dobrze spałeś? Jego głowa odsunęła się o kilka centymetrów i jedna dłoń uniosła się, palce odgarnęły włosy z mojej skroni do tyłu, odgarniając je z mojej twarzy podczas gdy uważnie obserwował. Kiedy jego palce przesunęły się przez długość moich włosów na plecy, jego ramię znowu owinęło się wokół mnie i powiedział: - Mój pierwszy sen od zeszłego tygodnia. To wyznanie zaskoczyło mnie. Nie mogłam sobie wyobrazić niczego co mogłoby spowodować, że Potężny Lucien źle spał. Zaskoczyło mnie to tak bardzo, że przechyliłam głowę na bok i zapytałam z czystej ciekawości: - Dlaczego źle spałeś? Jego ramiona zacisnęły się zanim odpowiedział. - Na początku oczekiwałem twojego Upuszczenia krwi. Po twojej inicjacji, były problemy gdyż twoja rana nie goiła się szybko. Potem, mój zwierzaczku, miałem trudności ze spaniem obok ciebie. Moje serce szarpnęło się choć mózg przypominać, że to nie powinno być radością. Kolejna kolizja wrażeń nie była dokładnie przyjemna. - Masz problemy ze spaniem ze mną?- wyszeptałam moje pytanie. Jego ręka przesunęła się po moich nagich plecach, by złapać pukiel moich włosów i poczułam się zaczął go skręcać. To też było przyjemne. Zawsze było gdy to robił. - To twój zapach, Leah. Jest odurzający - jego usta przesunęły się do moich i potarł wargami o moje zanim znowu się odsunął, uśmiech drżał w kącikach jego ust i dodał.Zwłaszcza kiedy jesteś podniecona. Twój naturalny zapach zmieszany z zapachem twojej płci jest przytłaczający - moje ciało zesztywniało i jego ramiona ścisnęły mnie zanim dokończył, przegrywając walkę ze swym uśmiechem.- W dobry sposób. Badałam jego arogancki, zadowolony z samego siebie uśmiech podczas gdy przez chwilę rozważałam walnięcie go w ramię w stylu karate. Acz prawdopodobnie byłoby to tak samo efektywnie jakby komar na nim wylądował. Zamiast tego, zapytałam troskliwie: - Wolisz, żebym się kąpała przed pójściem do łóżka, kochanie? Zobaczyłam jak jego oczy błysnęły, nie byłam pewna czy ze złości czy rozbawienia, zanim jego głowa przechyliła się na bok a jego usta znowu spoczęły na mojej szyi. - Tylko wtedy gdy ja będę się z tobą kąpał - odpowiedział. Cholera. Była to dobra odpowiedź. - Cokolwiek zechcesz - odpowiedziałam posłusznie. - Mm - mruknął skutecznie, tak skutecznie, że ten pomruk przerzedł po mojej skórze i zadrżałam.- Podoba mi się ten pomysł. Może powinienem pozwalać brać ci kąpiel tylko wtedy gdy będziesz ze mną. O mój Boże. Teraz co zrobiłam? Nie miałam wyboru. Musiałam to pociągnąć. Staraj się utrzymać mój głos, zapytałam: - Chcesz to zrobić teraz?

Poczułam jak jego język dotyka mojej skóry i przez to także zadrżałam. Potem powiedział: - Nie teraz. Jestem głodny. Nagłe uderzenie elektryczności rozprzestrzeniło się między moimi nogami posyłając mi szczęśliwe mrowienie. Chciał się karmić. I chciałam, aby to zrobić. I wzgardziłam tym, że chciałam, ale nie mogłam temu zaprzeczyć. - Jesteś głodny? - Tak - powiedział w moją szyję i uniósł głowę by na mnie spojrzeć.- Wybór należy dzisiaj do ciebie, Leah, tutaj czy w kuchni. Chciał jeść w kuchni? Naprawdę? Było to szalone! Co jeśli weszłaby Edwina? - Jeśli zrobimy to w kuchni, co jeśli wejdzie Edwina? Jego brwi zmarszczyły się. - Będzie musiała tam być, no chyba że ty chcesz dla mnie gotować. - Gotować dla ciebie?- powiedziałam głupio, realizując, że ten pomysł był zarówno intrygujący jak i przerażający. To znaczy, wiedziałam jak gotować. I pomysł by gotować dla Luciena był miły, chociaż to nadal było dla mnie szaleństwem. A co jeśli mi nie wyjdzie? Przeważnie mi się tak przytrafiało, zwłaszcza kiedy próbowałam czegoś wymyślnego i wątpiłam, żeby Lucien zjadł nie wymyślne jedzenie. A zresztą dlaczego rozmawialiśmy o gotowaniu? Przyglądał mi się podczas gdy te myśli ścigały się w mojej głowie zanim powiedział: - Możesz gotować, Leah. Możesz robić to co zechcesz. To twój dom, nie Edwiny. Chcesz powiedzieć, że chcesz gotować? Och. Zrozumiałam. - Mówisz o śniadaniu - odetchnęłam i mój głos zabrzmiał tym policzkiem, który trzasnął moją głowę. Uśmiechnął się kolejnym aroganckim, zadowolonym z siebie i teraz jeszcze bardziej zadowolonym uśmiechem zanim powiedział: - Myślałaś, że chciałem się nakarmić. - Erm... - pokręciłam się na jego kolanach i przypomniałam sobie że byłam prawie naga, więc ucieczka od niego odsłoniła by moją górną część ciała i nie byłam jeszcze na to gotowa, więc znieruchomiałam. Jego duże dłonie zjechały na moje biodra i napięłam się. - Nie mogę się nakarmić, zwierzaczku. Dopiero dziś wieczorem. Było to dla mnie coś nowego. - Nie możesz? Potrząsnął głową, mówiąc: - Nie jesteś jeszcze do mnie przyzwyczajona. To jeszcze bardziej mnie zdezorientowało. - Nie jestem? Zadowolony z siebie uśmiech wrócił zanim jego twarz znowu zniknęła w mojej szyi. - Możemy spróbować. O mój. - Ale będzie słaba cały dzień i jest sobota. Mam plany na dziś. Miał dla mnie plany. Plany, które wymagały żebym nie była słaba. Nie wiedziałam, czy było to dobre czy złe. - Plany? Jedna jego ręka przesunęła się na tył mojej głowy i znowu na mnie spojrzał.

- Najpierw kolejna lekcja, tym razem o karmieniu. - Dobrze - odetchnęłam próbując ale nie do końca realizując, że mój wyczyn nie brzmiał na rozczarowany. Uśmiechnął się. Cholerny wampir! Starałam się wyglądać na pełną szacunku. Ciężko mi to przyszło. Przyglądał się mojej twarzy i wybuchnął śmiechem podczas gdy wstał, stawiając mnie na nogi. Zaczął mnie od siebie odsuwać i wpadłam w panikę na myśl że obnażę siebie, uczepiłam się jego ramienia i przycisnęłam swoje ciało do jego. Jego głowa przechyliła się w dół by na mnie spojrzeć. - Leah? - Zamknij oczy - szepnęłam zanim mogłam się powstrzymać. - Słucham? - Um... - jak to zrobić ulegle?- Mógłbyś zamknąć oczy, kochanie? Jego ręce na mojej tali ścisnęły mnie niecierpliwie. - Dlaczego? - Jestem prawie naga - wyjaśniłam cicho i pomyślałam, że niepotrzebnie. Jego ręce znowu mnie ścisnęły, tym razem przyciągając mnie jeszcze bardziej do swego ciała a jego głowa pochyliła się bliżej. - Widziałem cię w nocy, zwierzaczku. - Wiem. Jego twarz jeszcze bardziej się zbliżyła. - Masz piękne ciało, Leah. Moje oczy przesunęły się na bok. - Spójrz na mnie - zażądał. Moje oczy z powrotem przesunęły się na niego. - Nie chcę, żebyś się przede mną ukrywała - rozkazał. - Czy to rozkaz?- zapytałam aby się upewnić. - Nie, chyba, że chcesz żeby tak było - odpowiedział. Co do cholery miało to znaczyć? - Więc chcesz przez to powiedzieć, że nie zamierzasz zamknąć oczu? - Nie. Naprawdę, był palantem. Musiał czytać w moich myślach albo jeśli nie mógł usłyszeć tego co mówiłam w myślach, równie dobrze mógł to wyczytać z mojej twarzy. Dlatego też ciągle mówił: - Chciałbym zrozumieć w czym tkwi problem. - Jestem naga - wyjaśniłam, znowu niepotrzebnie. - I widziałem cię zeszłej nocy - powtórzył, jego ton wyraźnie stwierdzał, że także sądził, że było to niepotrzebne. - To już nie jest zeszła noc. Jest ranek. - I? - Świeci słońce - kontynuowałam. - Słońce?- zapytał. - Tak. I nie śpię - ciągnęłam dalej. Jego ręce przesunęły się wokół moich pleców i mruknął: - Widzę. - Co widzisz? Zamiast odpowiedzieć, powiedział cierpliwie:

- Miałem język w twoich ustach. - Tak, ale... - I twoja krew wypełniała moje usta. - Tak, ale... - I miałem rękę w twoich majtkach. To brzmiało zbyt znajomo. Nadal. - Tak, ale... - I mój palec w twojej... - Tak!- krzyknęłam, przerywając mu.- Ale to co innego! - Jak? - Po prostu jest. - Wyjaśnij mi to. - Nie mogę! Westchnął zanim stwierdził: - Stoisz prawie naga w moich ramionach. Czuję twoją skórę, twój zapach, dotyk twoich włosów. Jesteś do mnie przyciśnięta i mówisz, że zobaczenie twoich piersi przeze mnie sprawi ci nieprzyjemność choć widziałem je wcześniej? To sprawiło, że brzmiało to głupi. Opuściłam oczy i spojrzałam na jego gardło. - Brzmi to głupio - powiedziałam małym głosem. - Pokaż mi siebie, Leah. Moje oczy wróciły do niego. - Co?- złapałam oddech. - Zrób to - zażądał i zdecydowanie był to rozkaz. Widziałam to w jego mocno zaciśniętej szczęce i intensywności w jego oczach. Naprawdę musiałam się upewnić, czy płyn łatwopalny znajdował się na liście zakupów Edwiny. Starając się jak mogąc by być Posłuszną Leah, odsunęłam jego rękę ze swojego pasa by zrobić krok do tyłu. Nie puścił mnie. Trzymał mnie w swych ramionach więc byłam zmuszona by odchylić swe plecy. Odwróciłam wzrok w chwili gdy jego oczy spadły w dół. Minęła tylko sekunda zanim znowu zostałam do niego przyciśnięta, jego dłoń znalazła się w moich włosach, otulając moją głowę i naciskając na nią tak, ze mój policzek znalazł się na jego piersi. Pochylił się więc mówił w moje włosy na czubku mojej głowy, kiedy przemówił cicho: - Nie było tak trudno, prawda? Właściwie to nie było. Ale nie miałam zamiaru się do tego przyznać. Więc zamiast tego, zgodziłam się swoim najbardziej oczywistym, dobrze wychowanym głosem: - Nie, kochanie. Nie było. Poczułam jak jego ciało tężeje i ręka w jego włosach skręca zanim zauważył: - Wystawiasz mnie na próbę, zwierzaczku. Dobrze, pomyślałam. Jego ręka cofnęła się, pociągając moją głowę ze sobą, tak że na niego patrzyłam. - Masz szczęście, że podobało mi się - jego głos był ostrzegawczy. Świetnie. Podobało mu się. Chłopcze, miałam szczęście. - Załóż szlafrok, spotkamy się na dole. Będziemy mieli śniadanie w kuchni -

dowodził zanim dotknął swoimi ustami moje i mnie puścił. Niemal poleciałam do łazienki i włożyłam cały wysiłek w trzaśnięcie drzwiami. - Chcesz coś szczególnego na śniadanie?- zawołał przez zamknięte drzwi kiedy zakładałam mój szlafrok. - Cokolwiek chcesz - odkrzyknęłam i wystawiłam język ku drzwiom. - Widziałem to, Leah - usłyszałam jego głos i nie brzmiał już jakbym znowu go wypróbowała. Brzmiał na rozbawionego. Nie obchodziło mnie, czy brzmiał na rozbawionego. Mój umysł i ciało zamarły. - Co?- krzyknęłam przez sztywne wargi. Drzwi otworzyły się, podskoczyłam gdy Lucien skrzyżował ręce na piersi i oparł się o framugę. - Widziałem to - powtórzył. - Ale... myślałam - zająknęłam się i odetchnęłam.- Możesz widzieć przez drzwi? - Nie, nie mogę widzieć przez drzwi. Mówiłaś do mnie. - Wskazywałam na ciebie. Uśmiechnął się. - To to samo. Zamilkłam. Nie była to dobra wiadomość. - Ta nowa gierka jest fajna - zauważył, strasząc mnie jak diabli.- Prawie lepsza niż ta poprzednia. Spróbowałam niewinnie. - Jaka gra? Potrząsnął głową, jego głowa wystrzeliła górę, owinął ją wokół mojego karku i przyciągnął mnie tak by mógł pocałować szczyt mojej głowy. Kiedy mnie puścił, powiedział? - Czas na twoją lekcję. Spotkamy się na dole. Odwrócił się bez słowa i zniknął. Patrzyłam na wciąż otwarte drzwi sypialni. Potem krzyknęłam. Ale tylko w mojej głowie. A ponieważ krzyczałam przez Luciena, miałam szczerą nadzieję, że nie mógł tego usłyszeć.

***

Moje poranne sprawy zajęły mi trochę czasu i ruszyłam na dół do kuchni. Edwina stała przy piecu. Luciena nie było nigdzie na widoku. - Hej, Edwino - zawołałam. - Witaj, kochanie - Edwina posłała mi uśmiech przez ramię.- Dobrze się bawiłaś w nocy? Zmarszczyłam nos. Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową, mrucząc z niesmakiem: - Uczta.

Odwróciła się z powrotem do czegokolwiek co robiła i podeszłam do ekspresu do kawy. - Chcesz kawy?- zapytałam, sięgając po pusty kubek. - Poproszę. - Ja także, Leah - powiedział Lucien, wchodząc do kuchni i ledwo co kontrolowałam moje spojrzenie. - Oczywiście, kochanie - mruknęłam do szafy z kubkami, wyciągając dwa. - Czarna, trzy łyżeczki cukru - kontynuował Lucien. Słodził aż trzy? To naprawdę było nie w porządku, że wampiry nie dostawały cukrzycy i w tym momencie nie obchodziło mnie jak niemiła była to myśl. Odmierzyłam trzy olbrzymie łyżeczki cukru do kubka Luciena, wlałam do swojej mleko, zapytałam Edwinę jaką woli i rozłożyłam je. Wzięłam mój kubek i poszłam usiąść na taborecie. - Lucien chce jajka na grzance, Leah. A ty?- zapytała Edwina. Uniknęłam patrzenia na Luciena i powiedziałam.- Zjem cokolwiek Lucien zje. Poczułam jak Lucien odwraca się ku mnie, ale w dalszym ciągu go ignorowałam. Edwina była zajęta przy ogromnej kuchence ze stali nierdzewnej i zaproponowała: - To nie problem. Zrobię co zechcesz. W końcu odwróciłam się do Luciena. - Co byś chciał bym zjadła, kochanie? Lucien spojrzał mi w oczy ale nie odezwał się. Starałam się utrzymać uprzejmy wyraz twarzy i zachowywać się jakby decyzja w sprawie mojego porannego posiłku miała zaważyć na moim istnieniu. W końcu zapytał: - Lubisz gotowane jajka? - Chcesz, bym lubiła gotowane jajka?- zapytałam wydychając powietrze. - Chcę, byś powiedziała mi czy lubisz gotowane jajka - odparł. Odbyliśmy krótki konkurs na patrzenie sobie w oczy, ale jego czarne oczy mnie przerastały, więc odwróciłam wzrok. - Lubię gotowane jajka - odpowiedziałam skromnie. Lucien spojrzał na Edwinę. - Zje gotowane jajka. Wzrok Edwiny przesunął się tam i z powrotem między Lucienem a mną. Potem przygryzła wargę (i mogłabym przysiąc, by powstrzymać uśmiech) i odwróciła się z powrotem do pieca. Lucien pociągnął łyk swojej kawy. Patrzyłam na niego spod swych rzęs gdy wzięłam łyk swojej. - Lista zakupów leży na ladzie, kochanie, na prawo od ciebie - powiedziała Edwina.Mam sobotnie i niedzielne popołudnia wolne, tak samo poniedziałki. Więc jeśli chcesz aby cokolwiek ugotowała lub chcesz mieć w domu, napisz. Pójdę do sklepu po śniadaniu. Zastanawiałam się czy w sklepie spożywczym sprzedawano galon dzbanków z benzyną (lub miotacze ognia) gdy Lucien podszedł do zlewu, wylał kawę i podszedł do ekspresu. Powstrzymałam się od uśmiechu. Edwina patrzyła na niego w przerażeniu, jej stalowa łyżka kucharza którą posiadał każdy szef kuchni w telewizji, powędrowała do góry. - Jest za słaba? Lucien nalał sobie jeszcze jedną filiżankę. - Jest dobra. Ale Leah ma za ciężką rękę co do cukru.

- Och kochanie, nie zrobiłam tego dobrze?- zaćwierkałam, brzmiąc na zdewastowaną, jakby ktoś przejechał ukochanego kota którego miałam w dzieciństwie. Lucien odwrócił się do mnie. - Pamiętasz co przysporzyło twoje zachowanie kiedy się przeciwko mnie zbuntowałaś? Och, pamiętałam to dobrze. Chłopcze, pamiętam. Zacisnęłam zęby i skinęłam raz głową. - Możesz dostać więcej po śniadaniu - Lucien kontynuował.- Chcesz tego? Lucien podniecał mnie do tego stopnia, że moje ciało krzyczało o orgazm i potem zostawiał mnie pragnącą? Nie. Nie chciałam tego. Potrząsnęłam głową. Spokojnie napił się swojej kawy. Edwina na szczęście udawała, że niczego nie słyszała. Chwyciłam za listę zakupów i zaczęłam ją czytać. Nagle poczułam Luciena za sobą, ciepło jego piersi przyciskało się do moich pleców gdy się nade mną pochylał. Nie cierpiałam wiele rzeczy w nim. Jego ostatnie zachowanie było dobrym przykładem. Nie wspominając już o tym, że był wampirem łamiącym bariery dźwięku. - Dziś wieczorem chcę, byś przygotowała dla mnie smażonego kurczaka - rozkazał. Mój umysł rozjaśnił się z ostatniej Poniżającej Potyczki z Lucienem i skręciłam szyję by spojrzeć na niego oniemiała. - Co? Złapał moje spojrzenie. - Twojego smażonego kurczaka. Mojego smażonego kurczaka? Oczywiście, że robiłam świetne smażone kurczaki. Najlepsze. Był to jeden z moich prawdziwych talentów. Ale skąd by o tym wiedział? Dziwny chłód przebiegł po moim kręgosłupie. - Skąd wiesz o moim smażonym kurczaku?- szepnęłam. Jego broda skinęła na powierzchnię papieru na stole i nie odpowiedział na moje pytanie. Zamiast tego zażądał: - Dopisz składniki. - Skąd...? - Po prostu dopisz składniki, Leah. Wgapiłam się w niego. Potem rozważyłam moją recepturę która wymagała przynajmniej jednego marynowanego przez noc kurczaka w mojej słynnej marynacie z maślanki. Nie byłby taki dobry bez marynaty. - Nie mogę - powiedziałam mu. Zmrużył oczy. - Nie, naprawdę nie mogę. Chodzi o marynatę. Wymaga przynajmniej... spojrzałam na zegar na kuchence mikrofalowej, było blisko dziesiątej.- ... ośmiu godzin marynowania!- mój głos uniósł się dramatycznie, ale co mogłam powiedzieć? Musiałam utrzymać swoją reputację smażenia kurczaków. Każda kobieta wiedziała jakie to było ważne.- A nawet to nie jest optymalne. Wszystko mniej jest po prostu nie warte. Nie mam nawet ośmiu godzin!

Uśmiechnął się i przyłapałam się, że moje serce pominęło uderzenie. Ale był nieugięty. - Napisz składniki. - Lucien! - Możesz go zrobić na jutrzejszy wieczór. Och. Zgadza się. Do jutrzejszego wieczoru będę miała mnóstwo czasu. Mogłabym go zrobić. Dopisałam składniki. Edwina zaserwowała gotowane jajka na grzance z chrupiącym smażonym bekonem. Lucien miał trzy jajka. Ja tylko dwa. Chciałam poprosić o jeszcze jedno jajko (albo dwa), wiedząc, że być może przyrost mojej wagi zniechęci Luciena do mojego „pięknego ciała”, ale poczułam że już wystarczająco wypróbowałam jego cierpliwość tego ranka. Usiadł obok mnie i jedliśmy podczas gdy Edwia sprzątała kuchnię i ja dopisałam rzeczy do listy zakupów. I pominęłam miotacz ognia. Kiedy laptop w mojej sypialni miał w końcu połączenie z internetem, odkryłam dzień wcześniej, że mogłam zamawiać przez internet. Edwina sprzątnęła nasze talerze gdy skończyliśmy, opłukała je, włożyła do zmywarki i wytarła wszystkie blaty podczas gdy Lucien wypił resztkę swojej kawy. Dziwnie było mieć gospodynię. Jeszcze dziwniej było mieszkać w rezydencji w szczerym polu. W moim przeszłym życiu miałam w mieście mieszkanie z dwiema sypialniami i mimo że nie prowadziłam kariery mądrali, nie miałam gospodyni. Byłam specjalistką od Mediów i zauważyła, że już nigdy nie będzie mi dane pracować. Chociaż nie musiałam się martwić o pieniądze, odkąd Lucien zadba o resztę mojego naturalnego życia, co było jeszcze gorsze. Mój apartament był świetnie położony. Mogłam wyjść wszędzie i dostać wszystko czego potrzebowałam. Bary, pizza na wynos, kina, sklepy spożywcze. Moje mieszkanie miało wystarczająco dużo miejsca by nie czuć jakbym mieszkała w jaskini, ale nie za dużo, żebym musiała sprzątać cały weekend czy gromadzić wiele rzeczy co miałam w zwyczaju robić. Na szczęście, choć Edwina była trochę dziwna, lubiłam ją i jej życie w tym dużym domu który wydawał się mniej potworny. Wciąż jednak brakowało mi mojego małego mieszkania. Mieszkałam tam przez dziesięć lat. Każdy centymetr był mój. Podobało mi się. Na tą myśl usłyszałam jak zamykające się tylne drzwi zapowiadając odejście Edwiny (dalszym zwiastunem było zawołanie „dowidzenia”) i wróciłam do pokoju. - Czas na twoją lekcję, zwierzaczku. Spojrzałam na Luciena w czasie gdy chwycił mnie za dłoń. Ściągnął mnie ze stołka i poprowadził mnie do wygodnego miejsca do siedzenia. Ze mną stojącą przed nim, usiadł na wielkiej, puszystej kanapie a następnie chwycił mnie za biodra i pociągnął mnie. Położył się na bok, obracając się na plecy ze mną na górze częściowo na boku, moimi plecami do oparcia kanapy. Nie wiedziałam dlaczego musieliśmy leżeć przyciśnięci do siebie na kanapie dla mojej lekcji. Posłuszna Leah nie zapytał chociaż chciała. Po prostu spojrzałam na niego wyczekująco jakby miał się podzielić jakąc mądrością, która uspokoiła by moją wściekłą duszę. Jego oczy wędrowały po mojej twarzy. Potem szepnął: - Jesteś urocza.

Tylko znowu nie to. Starałam się być irytująca. Po prostu nie działało. - Moja lekcja?- poprosiłam. Uśmiechnął się. Moje serce pominęło kolejne uderzenie. Jego uśmiech stał się arogancki. Z wysiłkiem opanowałam swój sfrustrowany ryk. Wybuchnął śmiechem, jego ramiona otoczyły mnie i bardziej przytulił. - Będziemy się przytulać czy zamierzasz podzielić się ze mną swoją wampirzą mądrością?- zapytałam, starając się nie brzmieć na zirytowaną. - Będziemy robić jedno i drugie - odparł, jego ramiona poluzowały się ale nie puścił. Nieważne. Ponownie podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Pochwycił moje spojrzenie. - Karmienie - zaczął i moje uszy poderwały się z zainteresowaniem wbrew sobie.Pamiętasz inną noc kiedy cię pocałowałem a twoje usta mrowiły? Skinęłam głową. - To znieczulenie - wyjaśnił.- Jest wydzielane, gdy mój organizm przygotowuje się do karmienia. Gdybym pocałował cię mocniej, dłużej i częściej, twoje usta zdrętwiały by. Nie podobało mi się to. Świetnie całował i gdyby moje usta zdrętwiały, przegapiłabym całą zabawę. Nadal mówił. - Ponadto kiedy moje ciało przygotowuje się do karmienia, zostają uwolnione właściwości lecznicze mojej śliny. Przenikają przez twoją skórę kiedy przygotowuję cię do rany a następnie przenikając przez ranę podczas gdy się karmię, więc leczenie trwa w trakcie żywienia. Co do wszystkich wampirzych rzeczy, to miało sens więc znowu skinęłam głową. Lucien kontynuował: - Te właściwości lecznicze przebywają w twoim krwiobiegu. Pomagają twojej krwi zregenerować się. Nawet po pierwszym upuszczeniu krwi, nadal pracują. Żaden śmiertelnik nie może stracić tyle krwi bez transfuzji, ale po kilku dniach odpoczynku wróciłaś do normy. Im dłużej się karmię, tym zostaje uwolnionych więcej środków leczniczych do twojego krwiobiegu i szybciej się regeneruje. W tygodniu mogę jeść raz na dzień. Po dwóch tygodnia będę mógł jeść więcej niż raz na dzień. Po trzech tygodniach będę mógł jeść kiedy tylko będę miał chęć. To również miało sens. Jednak utknęłam w idei jego karmienia kiedy będzie tylko chciał. - Ile musisz jeść?- zapytałam. - Tak samo jak każdy. Trzy razy na dzień. Poczułam jak moje oczy się rozszerzają a usta rozchylają. Dzięki mojemu szokowi, także zobaczyłam jak jego wzrok przygląda się mojej twarzy i z jakiegoś powodu złagodniał gdy dostrzegł moją minę. - Żywność, jedzenie które ty jesz, daje nam pokarm - wyjaśnił.- Podobnie jak w twoim przypadku, moje ciało go potrzebuje, tak samo jak twoje. Jednak substancje odżywcze w jedzeniu śmiertelników nie jest wystarczające by utrzymać energię mojego ciała, aby utrzymać je w funkcjonowaniu. Dlatego potrzebuję czegoś więcej. - Ale karmisz się co drugi dzień - szepnęłam. - Tak. - Chcesz mi powiedzieć, że teraz jesteś na czczo dłużej niż jeden dzień? - Tak. O mój Boże. Próbowałam się głodzić kiedy lata temu przechodziłam szaloną dietę. Nie mogłam

wytrwać do kolacji. Nie mogłam sobie wyobrazić jak to jest dłużej niż jeden dzień. - Jesteś głodny?- zapytałam. - Nie tak bardzo jak pościłem przez tydzień, ale tak, jestem głodny. Nie mogłam w to uwierzyć. - Nie rozumiem. Dlaczego zasady są takie, że wampiry muszą zmieniać swoje konkubiny? - Zasady mówią, że nie mogę tylko się pożywić między uwolnieniem jednej a zainicjowaniu drugiej. Kiedy już nastąpi inicjacja, mam prawo wziąć udział w Uczcie. Poczułam, jak mój żołądek się skręca na myśl, że Lucien pójdzie na Ucztę. Pożywi się do jakiejś przypadkowej śmiertelniczki. Dotknie jej. Sprawi, że poczuje to co ja czułam. Da jej to co mi dał (zanim to odebrał). Ale na wczorajszej Uczcie nie jadł. Przełknęłam ślinę zanim zapytałam: - Chodzisz na Uczty, um, pomiędzy... ? - Normalnie tak, ale z tobą jeszcze nie. - Dlaczego? Jego ramiona ścisnęły mnie. - Jeśli posmakujesz najlepszego wina, Leah, chcesz kolejny kieliszek i jeśli zajmie to trochę czasu, jesteś zadowolona z czekania. Nie przełączasz się na lemoniadę nie ważne jak bardzo jest słodka i jak bardzo spragniona mogłabyś być. Był to najdziwniejszy komplement jaki kiedykolwiek usłyszałam. W jakiś sposób był także głęboki. Naprawdę nie wiedziałam jak na to odpowiedzieć, więc mruknęłam: - Och. Jego ręka przesunęła się w górę moich pleców i zaczęła się bawić moimi włosami. - Jest jeszcze więcej. Przechyliłam głowę na bok, starając się nie odsuwać jego ręki od swoich włosów. Wiedziałam, że to nie powinno mi się podobać, ale nie mogłam zaprzeczać oczywistości. Poszedł dalej: - W miarę upływu czasu i uzdrawiających właściwości które zostają we krwi, robią tobie również inne rzeczy. Poczułam, jak moje ciało się napina. - Jakie? - To trochę trwa, lata, ale zaczynają regenerować twoje ciało, twoje narządy, twoją skórę, twoje włosy, wszystko. Pomogą ci zwalczyć infekcję. Pomogą ci wyleczyć skaleczenia i szybko je wyleczą. Nawet zapobiegną ochronie. Jest więcej, ale mówiąc po prostu, będziesz się starzeć wstecz. Na jego słowa zadyszałam. Wreszcie jakaś nagroda za bycie konkubiną! - Żartujesz sobie - odetchnęłam, ale miałam nadzieję, że tak nie było. - Nie. Żeby tak się stało, wampir musi trzymać swoją konkubinę przez trochę czasu i regularnie się karmić. Trwa to przynajmniej rok zanim zacznie się proces, czasami dwa lub nawet trzy - spojrzał i w oczy i zapytał.- Zastanawiałaś się kiedyś dlaczego twoja matka i ciotki wyglądają o wiele młodziej niż są w rzeczywistości? Pomyślałam, że to ścisły reżim pielęgnacji skóry do którego zmusiły moją siostrę i moje wszystkie kuzynki. Nie miałam pojęcia, że to regenerująca ślina wampira. Jak dziwnie. Jak fajnie! Musiał wyczytać to z mojej twarzy, bo zachichotał. - Widzę, że podoba ci się to. Nie mogłam ukryć swojej żywiołowej odpowiedzi.

- A czego tu nie lubić? Jego chichot urwał się, ale jego przystojny uśmiech został na miejscu i jego ręka skręciła się zaborczo w mych włosach. - Niczego. Nie ma niczego czego by tu nie lubić - mruknął. Nie miałam pewności co miał na myśli, ale czułam, że byłam celem jego wypowiedzi. Zaczęłam bardzo lubić tą lekcję. - Ile stracę lat? - To zależy jak długo będzie trwało nasze Porozumienie, jak często będę się karmić. Trzeba pamiętać o gojących się ranach. Nie cofnie cię do ciała dziecka. Nie cofnie wzrostu lub zdolności umysłowych. Stracisz lata starzenia się komórek i narządów, może więcej. Ale zawsze będziesz dorosła. Było coraz lepiej. Nie chciałam wracać do swoich nastoletnich lat. Były wystarczająco do bani za pierwszym razem. Wyślizgnął się spode mnie i tym razem leżeliśmy twarzą w twarz. Spostrzegłam jego minę która stała się poważna. - Przed Rewolucją - zatrzymał się i zapytał.- Dowiedziałaś się przynajmniej o Rewolucji zanim zostałaś wydalona? Owszem. Wampirza Rewolucja była sytuacją gdzie rozpoczął się biznes z konkubinami, zasadami i pawiami pod które podlegały wampiry, zaczęło się to wszystko na początku programu nauczania Wampirzych Lekcji. W skrócie, w 1665 roku wampiry zbuntowały się w krwawej, całorocznej (a nawet dłuższej) bitwie która opanowała niemal cały Londyn. Historia opisuje to wydarzenie jako Wielką Zarazę na co zgodził się Parlament, król Karol II i Wampirze Dominium. Chodziło o to, że wampiry walczyły na własną rękę z odgałęzieniem sekty wampirów z którymi sprzymierzyli się śmiertelnicy. Nie pamiętałam szczegółów dlaczego wampiry się zbuntowały, ale to zrobiły i nie była to za ładna scena. Sekta wygrała. Wielki pożar w Londynie nie zwiastował końca plagi. Była to egzekucja ogromnego wampira który wymsknął się spod kontroli i spalił większą część Londynu. Było to również oficjalną zapowiedzią zakończenia Wampirzej Rewolucji i początek Terminu Porozumienia między Nieśmiertelnymi a Śmiertelnikami. - Tak - odpowiedziałam Lucienowi na pytanie. Przyciągnął mnie bliżej a jego głos stał się niższy. - Przed Rewolucją nie było niczym niezwykłym, że wampiry brały śmiertelnych partnerów. Była to szokująca wiadomość, która przykuła na moment moją uwagę na zajęciach, że wampiry dobierały partnerów, jak zobowiązywała ich wiara, z wampirami, okresowo lub do końca. Nie ze śmiertelnikami. Nigdy. - Naprawdę?- zapytałam. - Tak. - Jak to działało, biorąc pod uwagę, że wampiry są nieśmiertelne? Mam na myśli, to trochę śmierdzące być na zawsze młodym a twój partner... - przerwałam i moje oczy rozszerzyły się. Zauważył moje zrozumienie i przyciągnął mnie jeszcze bardziej. - To prawda, Leah. Wtedy nie było niczym niezwykłym dla wampirów, aby ich śmiertelni partnerzy byli żywi przez wieki. Uzdrowienie jest silne, a jeśli stałe, oznaczało to znaczne wydłużenie życie dla śmiertelnika, momentami tak wydłużone, że śmiertelnik stawał się nieśmiertelny i ciągnęło się to w nieskończoność. Jeśli karmienie zostanie przerwane, zajęłoby lata na całkowite usunięcie właściwości z systemu śmiertelnika, więc nie będą się starzec przez jakiś czas. Gdy tak już się stanie, ich normalny proces starzenia

rozpocznie się na nowo. - O mój Boże - wyszeptałam, przytłoczona tą oszałamiającą wiadomością. Lucien zignorował moją reakcję i ciągnął swoją lekcję. - Po Rewolucji, Nieśmiertelni i Śmiertelnicy zawarli Porozumienie międzykulturowych związków. Wszystkie wampiry które je zawarły, muszą uwolnić swoich śmiertelnych partnerów. Znowu na niego spojrzałam, tym razem przerażona i zdziwiona. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam sobie wyobrazić bycie z kimś, może przez wieki i nagle zostać zmuszoną do rozstania. Coś z tego spowodowało, że łzy ukuły moje oczy. - To straszne. - Było - mruknął, jego ton wymownie wskazywał na to, że się ze mną zgadzał.Również nie skończyło się zbyt dobrze. Wszyscy odmówili. To rozpoczęło Polowanie, co jest brzydkim kawałkiem naszej historii której nie nauczyli cię na zajęciach. Nie sądziłam, żebym chciała wiedzieć. Lucien i tak mi powiedział. - Zapolowano na wszystkie wampiry i ich śmiertelnych partnerów. Do ostatniego. Kiedy zostali złapani, byli torturowani aż zrzekli się związków. Kiedy tego nie zrobili, co było najczęstszą sytuacją, zostali zabiciu. Nie mogłam tego przetworzyć. Było to zbyt ohydne. - Oboje?- odetchnęłam. Potrząsnął głową, ale odpowiedział: - Czasami tak. Czasami tylko wampir, innymi raz śmiertelnik. Łzy z oczu zatkały mi gardło i zmusiłam się do bolesnego przełknięcia. Lucien kontynuował: - Służyło to przez wieki za potężną lekcję dla każdego wampira, który odważyłby się przekroczyć tę granicę. Jakby miało się tak stać! - Nie podoba mi się ta lekcja - szepnęłam. - To nie jest miła lekcja, zwierzaczku - zgodził się. - Nie rozumiem dlaczego to zrobili!- odpowiedziałam gorąco.- Dlaczego to zrobili? - Przetrwanie gatunku, zarówno mojego jak i twojego. Nie możemy przetrwać bez was. I wampir i śmiertelnik nie mogą prokreować. Ponadto, wampiry w tamtych czasach musiały polować na jedzenie. Śmiertelnicy byli dosłownie zwierzyną i bardzo obawiano się wampirów. Przez tysiąclecia wampiry żyły pod ziemią, nie na otwartej przestrzeni, wielu śmiertelników nawet w nas nie wierzyło. Byliśmy uważani za nierealne potwory, zbyt podłe, aby kruchy ludzki umysł uwierzył w nasze istnienie. Były to czasy gdy wielu karmiło się bez zatrzymania, pozostawiając za sobą martwe ofiary, więc było czego się bać. Prowadziliśmy głównie nocny tryb życia. Byliśmy całkowicie drapieżnikami i większość z nas była bardzo zadowolona z tego trybu życia. Dobra, mogłam teraz powiedzieć że wystraszył mnie nie na żarty. Albo nie zauważył albo go to nie obchodziło, gdyż kontynuował. - Znalazła się grupa wrażliwców, która doprowadziła do Rewolucji. Były wampiry, które były zmęczone życiem w cieniu, dostrzegły zalety wiecznego życia i chciały je wykorzystać. Te wampiry na przestrzeni wieków nabyły wielkie bogactwo, wyrafinowanie i zaczęły poruszać się po świecie śmiertelników. Stały się znacznie bardziej cywilizowanie niż drapieżne wampiry, nawet miały takie osoby które teraz są zwane konkubinami, oczywiście bez umów i ograniczeń czasowych. Wiele wampirów miało kilka konkubin, czasami dziesiątki. - Czy to zostało ujęte na zajęciach?- przerwałam i Lucien potrząsnął głową w

odpowiedzi na moje pytanie i nadal opowiadał swoją historię. - Inne wampiry wolały swoje życie jako myśliwi i wyczuwały tą część naszej kultury która pragnęła czegoś więcej niż niebezpieczny sposób na życie. I mieli rację. Był to powód Rewolucji. Wampiry które chciały więcej od życia, sprzymierzyły się ze śmiertelnikami i walczyły z drapieżnymi wampirami. Unia Wampirów i Śmiertelników, ta jedna która zorganizowała Porozumienie po Rewolucji, uznała, że muszą zwęzić dotychczasowe interakcje między naszymi kulturami. Ich intencje były solidne, nawet proste. Priorytetem było ochronienie naszej zdobyczy i by ochronić nasz gatunek poprzez ułatwienie Wampirzego Roszczenia, albo w śmiertelnych warunkach, małżeństwa. Nawet same wampiry często nie prokreują, to trudne ale jest to możliwe ze śmiertelnikiem. Aby rozwijać nasz gatunek, zatopili nas w tych edyktach. Miałam milion pytań. Może nawet milion i dwa. Jakby było to konieczne, zaczęłam od jednego. - Dlaczego musicie pro kreować gdy nie możecie umrzeć? - Umieramy. Czasem przypadkowo, podczas pożaru w domu na przykład. Ale zazwyczaj to samobójstwo. Życie wieczne nie jest dla każdego - zassałam powietrze w szoku i Lucien kontynuował cicho.- To zaszczytna śmierć, Leah. Nie mile widziana w jakikolwiek sposób. Życie wieczne może być męczące - skinęłam głową, gdyż to także miało dla mnie dziwaczny sens.- I są egzekucje dla tych który łamią zasady, głównie gdy polują. Nie zdarza się to często. I wreszcie wampiry mają prawa które ustalają na własną rękę. Na przykład jeśli konkubina jest wykorzystana przez innego wampira, jej wampir może się odpłacić, co zazwyczaj przychodzi w formie zamachu. Wiedziałam już o tym. Stephanie powiedziała mi, wliczając w to fakt, że Lucien sam doprowadził do takich zamachów. W tym momencie coś mi się przytrafiło. Coś o czym wiedziałam, ale nie myślałam o tym. Coś, co sprawiło, iż czułam jak moja krew zmieniła się w gorącą lawę, było to mocno nieprzyjemne uczucie. Nie chciałam pytać, naprawdę nie chciałam, ale spostrzegłam, że i tak to zrobiłam. - Czy ty i twoja, er... - próbowałam się nie udusić na te słowo, ale na szczęście udało mi się.- Partnerka mieliście dzieci? Z jakiegoś powodu znienawidziłam myśl, że miał partnerkę. Zasadniczo gdzieś tam była jego żona, która rościła sobie do niego prawo na poziomie do którego ja nigdy nie będę go miała. Nie miałam pojęcia dlaczego czułam się w taki sposób i przerażało mnie to najbardziej. Potrząsnął głową, ale nie poczułam ulgi. Jego kolejne słowa, wypowiedziane tak od niechcenia były nieostrożne, bardziej przy cementowały moje uczucia. - Nie z Katriną. Z dwóch odrębnych związków dawno temu stworzyłem syna, Juliana, i córkę, Isobel, obydwoje mieszkają w Anglii. O mój Boże! Lucien był ojcem. W ogóle nie mogłam zaakceptować tej koncepcji. Moje oczy przesunęły się do niego gdy zapytałam: - Rozmawiasz z nimi? - Często. Odwróciłam wzrok. - Jesteście ze sobą blisko? - Bardzo. - Czy ty, um... utrzymujesz kontakt z ich matkami? Dlaczego zadawałam takie pytania? Nie zawahał się z odpowiedzią.

- Matka Isobel odebrała sobie życie trzydzieści lat temu, Moje oczy znowu wróciły do jego twarzy, ale nie było na niej wyrazu, smutku czy żalu. Kontynuował: - Nadal rozmawiam i czasami się widuję z Cressidą, matką Juliana. Nie chciałam już o tym rozmawiać. I w nadziei na zakończenie dyskusji i mojej lekcji która rozpoczęła się wspaniale a przerodziła w najgorsze, nie zadałam więcej pytań i powiedziałam po prostu: - Dobrze. Przez chwilę Lucien przyglądał się mojej twarzy. Potem zapytał cicho: - Masz już dość, zwierzaczku? Miałam dość. Chłopcze, miałam. Skinęłam głową. - Masz jakieś inne pytania?- zapytał i potrząsnęłam głową. To było kłamstwo. Nadal miałam milion pytań których w tym momencie nie chciałam zadać. Na szczycie tej listy było istnienie Katriny. Kim była. Gdzie była. Co o mnie myślała. Jak długo byli ze sobą i dlaczego Lucien spędzał noce w moim łóżku, jego ubrania były w mojej garderobie, jego leżało z moim w tym momencie na kanapie, którą mi kupił. Choć wiedziałam, nie chciałam odpowiedzi na żadne z nich. Gdy sortowałam ten nowy bałagan w moim mózgu, podniósł głowę i jego twarz zniknęła w mojej szyi. - Dobrze, kochanie. Koniec lekcji. Wzdrygnęłam się głównie dlatego gdyż jego głęboki głos rozbrzmiał na mojej wrażliwej skórze szyi i było to miłe. Także dlatego, że gdy przestał mówić, jego język smakował mnie tam i to też było miłe. Wreszcie dlatego, że nazwał mnie „kochaniem” i lubiłam kiedy to robił. W wysiłku samo zachowania, aby zakończyć zdradę swego ciała i starając się przejąć nieco kontroli nad sytuację, zapytałam: - Mogę się teraz ubrać? - Nie. Zamrugałam. - Nie?- zapytałam bez tchu. Jego usta przesunęły się w górę mojej szyi, po mojej szczęce do warg. - Nie. Zdecydowałem, że przez większość dnia będziesz naga. Co? Krzyknął mój umysł. - Co?- moje usta szepnęły. Poczułam jak uśmiecha się przy moich ustach. - Będziesz naga. Oczywiście nauczyłaś się swojej lekcji i nie sprzeciwiałaś mi się. Zasługujesz na nagrodę - jego głos stał się niższy gdy mnie poinformował.- I mam zamiar spędzić cały dzień na dawaniu ci tej nagrody. O mój Boże. Teraz w co się wpakowałam? Ta gra zaczęła się paskudnie obracać przeciwko mnie. I dlatego, że odgrywał swoją rolę lepiej niż ja. Cholerny wampir! - Lucien... - zaczęłam, ale jego ręka uderzyła moje gołe udo, przesuwając się pod moim szlafrokiem by otoczył mój tyłeczek.

Rozproszył moją koncentrację ruchem swojej ręki, żądając: - Pocałuj mnie, zwierzaczku. - Pocałować ciebie?- szepnęłam. - Chcę twój język w moich ustach. O mój Boże. - Lucien... - znowu zaczęłam, ale mi przerwał. - Jesteś mi nieposłuszna?- jego ton brzmiał jak delikatna groźba lub ewentualnie wyzwanie. Co teraz zrobiłam? Moimi opcjami było bycie Posłuszną Leah i pocałowanie go lub bycie Prawdziwą Leah i prawdopodobnie dostać karę. Wpakowałam się w bagno! - Możemy... ?- zaczęłam tylko po to by znowu mi przerwał. Pocałuj mnie, Leah. - Daj mi dwa... Jego ręka przycisnęła moje biodra do jego i mogłam poczuć, że był twardy. Moje ciało zarejestrowało i polubiło fakt, że był twardy, że mogłam go wprawić w ten stan samym leżeniem obok i rozmawiać. Właśnie to zarejestrowało moje ciało, ale mój umysł zarejestrował kompletny i zupełny strach. Przyglądałam się jak jego oczy stają się ciemniejsze i intensywniejsze. Potem warknął: - Rób co mówię albo... Tym razem ja mu przerwałam i go pocałowałam. W minucie gdy mój język dotknął jego, jak zwykle zastanawiałam się dlaczego walczyłam przeciwko niemu. Nasze głowy przechyliły się w przeciwnych kierunkach. Nasze języki spotkały się, oba walczyły o władzę, biorąc, biorąc i biorąc tak wygłodniałe jednocześnie dając tak dużo, że poczułam jak moje ciało było spożywane przez dar jego pocałunku. Było wspaniale. Moje plecy wygięły się, przyciskając mój przód do jego, poszukując maksymalnego kontaktu, ale odsunął się. Jego ręka poruszyła się między nami, szarpnął za pasek mojego szlafroka, rozsuwając go. Jego ręka wsunęła się na mój pas, w górę moich pleców, przycisnął moje nagie piersi do swojej masywnej, twardej piersi przykrytej koszulką. Wspaniałe uczucie. Jego usta oderwały się od moich i zażądał gardłowym głosem. - Owiń nogę wokół mojej tali. Chcę poczuć twój zapach. Zrobiłam tak jak mi powiedział, przygryzając wargę czując zarówno pożądanie i wstyd i zmieszany strachy wobec niego, przez to co robiliśmy, co to oznaczało, że odpowiadałam na niego tak silnie choć byłam przez niego tak bardzo wzgardzona. Kiedy moja łydka zawinęła się wokół jego tyłka, jego oczy zaszły mgłą. - Cholera - mruknął i spojrzał mi w oczy, nadal patrząc przez mgłę.- Nie mogę się doczekać kiedy będę miał na tobie moje usta, kiedy spróbuję cię moim językiem, kiedy twój zapach przejmie mój świat. Był to kolejny najdziwniejszy, najgłębszy komplement jaki kiedykolwiek ktoś mi powiedział. Nie miałam czasu aby pozwolić mu w siebie wsiąknąć. Całował mnie, mocno, bardziej wymagająco, piękniej niż wcześniej. Jego ręce przesunęły się po mnie, moje po nim, szarpiąc jego koszulkę, tak że mogły się poruszać skóra po skórze.

Jego ciało było niesamowite pod moim dotykiem. Twarde, jedwabne, silne, masywne, wyraźne. Jego usta oderwały się od moich, ale jego wargi przesunęły się po moim policzku, żuchwie, szyi,w dół, sprawiając, że zadrżałam. - Daj mi swoją pierś - rozkazał z ustami przy mojej klatce piersiowej i byłam tak głęboko w swojej własnej mgle zmysłowości, że jego pytanie mnie zdezorientowało. - Słucham? Jego usta odsunęły się i uniósł się, spojrzał mi w oczy. - Chcę, byś podała mi swoją pierś. Jego polecenie przeszyło moje podniecenie. Nie wiedziałam co miał na myśli. Miał zamiar się nakarmić ode mnie w sposób jaki to zrobił wampir z zeszłej nocy? Czy zamierzał zrobić coś całkiem innego? Chciałam jedno i drugie. Jedna również mnie przerażały. Przełknęłam ślinę. Jego oczy przypatrywały się mojej twarzy zanim zapytał cicho: - Co jest? Spojrzałam na niego i uderzyło mnie, że wyglądał jakby miał nadzieję. - Być może to dla mnie trochę za szybko - próbowałam. I nie udało mi się. Jego mina zmieniła się nie w złą lub zniecierpliwioną, ale zadowoloną. Bardzo zadowoloną. Nawet być może z ulgą. I była stymulująca. Albo bardziej pobudzająca. - Sprzeciwiasz mi się?- szepnął jakby miał nadzieję, że tak zrobię. - Um... - Daj mi swoją pierś, Leah - powtórzył. - Er... - Chwyć ją w swoją dłoń i daj mi ją. - Nie możemy po prostu, no wiesz, zrobić tego jak wcześniej, tak naturalnie?zasugerowałam. Potrząsnął głową i jego ramiona owinęły się wokół mnie, napinając się gwałtownie, miażdżąc mnie przy nim. - Dziś, jeśli zajmie to cały dzień, jeśli potrwa do jutra, przez następny miesiąc, nauczysz się jak mnie słuchać. Nauczysz się jak dawać mi to co zechcę kiedy o to proszę. Nauczysz się dawać mi to czego pragnę, kiedy tego zażądam. Nauczysz się prosić mnie o swój własny orgazm kiedy sprawię, że będziesz tego potrzebować. Czułam, że podnosi mi się ciśnienie. Serio, był takim palantem. - Nie sądzę... - Daj mi swoją pierś, zwierzaczku. - Lucien, poważnie. - Zrób to!- warknął, jego głos stał się niebezpieczny, jego cierpliwość osłabła. Posłuszna Leah wyparowała i Prawdziwa Leah spojrzała wściekle. - Chcesz, to sobie weź! Niczego ci nie dam - odwarknęłam. Przewrócił się na mnie, jego ogromny ciężar rozkruszył mnie na kanapie i z jakiegoś nieodgadnionego powodu niezależnie od tego, że byliśmy w trakcie naszej zwykłej walki, spostrzegłam, że myliłam się do spadku jego cierpliwości. To był sprawdzian. Sprawdzian, który oblałam. Bitwa którą wygrał. I wyglądał triumfalnie. - Miałem nadzieję, że to powiesz - mruknął. Świetnie! Potem zaczęła się moja kara za nieposłuszeństwo - jego ręce na mnie, jego usta na

moim każdym skrawku, twardo, gorąco, napastliwie, domagająco mojej odpowiedzi. Rozpalił mnie. Walczyłam z tym ale nie wygrałam. Moja obrona była drobna i została złamana w ciągu minuty. Podciągnęłam jego koszulkę i chwycił ją, odsuwając się ode mnie, ściągnął przez głowę i odrzucił na bok. Z odkrytą swoją wspaniałą skórą, poczułam pragnienie tak silne, że myślałam i rozerwie mój system. Moje usta szukały wszędzie gdzie mogły sięgnąć, smakowały, lizały, gryzły, ssały i lubiłam sposób w jaki smakował. Nie, ubóstwiałam to. Kiedy znowu się pocałowaliśmy, moje palce zaplątały się w jego włosy jakbym nie miała zamiaru w ogóle go puścić. Przerwał nasz pocałunek i jego usta przesunęły się po mojej długości, odsuwając na bok szlafrok, odsłaniając mnie dla siebie i nie próbowałam się ukryć. Nadal trzymałam palce w jego włosach gdy on badał, kusił, naciskał dla reakcji, biorąc gdy już coś się stało, ale nie dając mi niczego z powrotem. Dmuchnął na moje sutki które stwardniały w słodkim bólu. Jego język przetoczył się wzdłuż mojej skóry, pod pęczniejącymi piersiami, wzdłuż mojej talii, krążył wokół pępka, niżej, dokuczając krawędzi moich czarnych, koronkowych majtek. Wtedy jego usta znalazły się między moimi nogami, ssąc przez moment, gorąco i mocno, przez moje majtki. Przyjemność przeszła przeze mnie, kołysząc się w mojej duszy i moje biodra podskoczyły w górę, instynktownie żądając więcej. Jego usta zniknęły i nagle jego ciało znowu znalazło się na moim, jego usta na moich wargach, mój smak czaił się na jego. - Chcesz moje usta między swoimi nogami?- warknął, nawet jego głos był szorstki z pożądania, wibrował w mym ciele, sprawiając, że się skręciłam. Chciałam. Chciałam jego usta między swoimi nogami. Chciałam go w sobie, jego język gdziekolwiek zażyczy sobie go położyć. Nie odpowiedziałam, zamiast tego sapnęłam w jego usta. - Pragniesz mnie?- nacisnął. - Lucien... - mój głos pragnął uwolnienia. - Poproś mnie - zażądał. Łatwo było się poddać aby dać, by wziąć to co wiedziałam, że jak dotąd będzie czymś najlepszym co miałam do tej pory. Łatwo było być pokorną wobec siebie i później poradzić sobie z konsekwencjami. Ale nie mogłam. Jeślibym to zrobiła, to wiedziałam, że straciłabym wszystko czym byłam. Masę złych cech, upór, niecierpliwość i czasami idiotyzm i także wszystkie dobre cechy, moją lojalność, poczucie humoru i współczucie. To już by się mnie nie trzymało. Dałabym mu to wszystko i nie wierzyłam, żeby dobrze się tym zajął. I wiedziałam, że nawet jeśli utrzyma je w bezpiecznym miejscu, nie potrwa to długo. Uwolni mnie tak jak Cecile i niezliczoną ilość innych konkubin. Do tego czasu wszystko czym byłam, przepadnie. Zachowa to na wieki, prawdopodobnie nietroskliwie zajmując się tak cennym darem, ale dla mnie wszystko będzie stracone. Zamiast to wszystko wyjaśnić czy dać mu wyznania którego chciał, posłałam mu pewnego rodzaju prośbę. - Nie każ mi tego robić. Jego twarz stwardniała. - Mam wieczność, zwierzaczku, na nauczenie cię tej lekcji. - Nie wytrzymasz tak długo. Poddasz się - powiedziałam mu, moje ciało wciąż płonęła pod jego dotykiem, wijąc się pod nim. Na moje słowa spojrzał na mnie z mieszanką rozbawienia i zaskoczenia.

Przechylił głowę na jedną stronę i zapytał: - Myślisz, że to prawda? Skinęłam głową, będąc uczciwą po raz pierwszy. - Jesteś wampirem, ale jesteś także mężczyzną. W taki czy inny sposób dostaniesz to co zechcesz. Ewentualnie się mną zmęczysz. Uśmiechnął się i nie spodobało mi się to. Był to zadowolony z siebie uśmiech i liczyłam, że przepowiadał bardzo złe rzeczy wobec mojej osoby. Nie myliłam się. - Och, nie zmęczę się tobą, Leah. Ale masz rację. Jeśli mnie zmusisz, rzeczywiście dostanę to w inny sposób. Na myśl, że dostanie to w inny sposób, rozeszło się po mnie ciepło, zmywając moje pożądanie w fali bólu. Była to tak niespodziewane, nie tylko reakcja ale rozdzierająca intensywność. Zanim ustąpiły krawędzie sensacji które były ostre jak brzytwa, jego głowa uniosła się. Wciągnął głęboki oddech przez nozdrza i jego oczy zwęziły się, skupiając się na czymś innym niż, nawet nie w przybliżeniu. Natychmiast wyczułam niebezpieczeństwo. Nasza obecna sytuacja przeszła w niepamięć i szepnęłam: - Lucien, coś jest nie tak. Spojrzał mi w oczy. Z jakiegoś powodu komunikując się niewerbalnie, odpowiedział wprost do mojego mózgu, Tak, zwierzaczku. Bez dalszych wyjaśnień, jego ciało oderwało się od mojego i się odsunął. Był napięty, jego potężna muskulatura wyróżniała się, byłą bardziej mocna. Sposób w jaki utrzymywał swą posturę był groźny, nawet złowieszczy. Poczułam, że chciał się poruszyć z wampirzą prędkością, ale zmusił się by iść powoli. Podniosłam się i poszłam za nim, osłaniając się szlafrokiem i wiążąc go mocno. Zadzwonił dzwonek do drzwi, ale już otworzył drzwi zanim przebrzmiał. Zatrzymałam się pięć metrów dalej. Stała tam kobieta. Lśniące czarne włosy, lodowo niebieskie oczy, jej piękno było bardzo niezwykłe, jej seksualność była wyraźna, więc nie mogłam się powstrzymać na zassanie ogłuszającego oddechu na jej widok. To był błąd. Kiedy westchnęłam, jej oczy które były przylepione do Luciena, przesunęły się do mnie. Ona także wciągnęła powietrze przez nozdrza. W jednej chwili jej twarz wykrzywiła pierwotna wściekłość. W następnej chwili zaatakowała. Jej cel? Ja.

Rozdział 10

Konfrontacja

Poleciała na mnie, i to dosłownie. Była niczym smuga, plama dla moich śmiertelnych oczu i nie mogłam dostrzec linii jej ciała. Nie zbliżyła się. Trzy metry ode mnie stała się wyrazista. Dlatego, że została zatrzymana przez ramię Luciena, które spoczywało na jej talii. Lucien skręcił się niemal w rozmyciu i wykonał pełne, potężne rzucenie które byłoby godne podziwu gdyby nie było tak szalenie przerażające. Znowu stała się smugą, która z ogromną prędkością walnęła o ścianę. Tynk za nią pękł wokół jej kształtu, biały pył farby opadł w dół niej i kucnęła z wdziękiem, zupełnie bez szwanku. Jej głowa poderwała się do góry, jej kipiące oczy spoczęły na mnie. Tylko z chwilą zwłoki, ponownie skoczyła ku mnie w kolejnym rozmazanym ataku. I znowu została zatrzymała, tym razem jej ciało wciąż szarpało się w moim kierunku. Całe jej ciało z wyjątkiem głowy i szyi. Lucien trzymał ją za gardło. Trzymał ją za gardło tylko jedną ręką, mięśnie jego ramienia i pleców napięły się gdy zrobił dwa kroki i trzasnął nią o ścianę, przez co posypało się więcej tynku i spadł gruz. Lucien zbliżył się do niej i zobaczyłam jak zaciska palec. - Popełniłaś fatalny błąd, Katrina - syknął przez zaciśnięte zęby. Jego furia dopasowała się do jej, może nawet ją przerosła. Wiedziałam o tym, gdyż widziałam jak jego szczęka mocno się zacisnęła że aż drgnęły mu mięśnie. Stałam jak zamrożona będąc świadkiem tego co zobaczyła, ale właśnie niemal zostałam zaatakowana przez istotę która wydawała się być żoną Luciena. Jego żona! I była oszałamiająca. Była piękniejsza niż jakakolwiek istota jaką kiedykolwiek widziałam. Musiałam to przyznać, nawet jeśli chciała mnie rozszarpać na kawałki. Jej wściekły wzrok przesunął się ze mnie do Luciena.

- Pieprzyłeś się z nią. Czuję to - jej głos był głęboki, gardłowy, uwodzicielski. Nie był gardłowy dlatego, że jej mąż trzymał ją za gardło, ale był już taki sam z siebie. - Nie pieprzyłem jej - Lucien odpowiedział zgodnie z prawdą i dziękowałam Bogu, że w tym momencie to była prawda. Następnie przedstawiając więcej dowodów na to, że był obłąkanym wampirem, Lucien dokończył.- Jeszcze. Jej zaciśnięte ręce uderzyły w ścianę po jej bokach niszcząc czysty mur zanim jej ciało zaczęło szarpać się dziko by się uwolnić. W opóźnionym instynkcie samozachowawczym, zrobiłam kilka pochopnych kroków do tyłu. Spokojnie, zwierzaczku. Nie pozwolę jej cię skrzywdzić. Jesteś bezpieczna. Głos Luciena zabrzmiał w mojej głowie i był to tylko jego głos, nie komenda, moje ciało miało swoją własną wolę. Mimo to zatrzymałam się. Nagle Katrina cała się napięła. Pochyliła głowę do tyłu i zapiszczała dziko, co zraniło moje uszy a nawet zatrząsnęło oknami. Kiedy skończyła, jej oczy przebiły mnie niczym sztylety. - Zabiję ją - krzyknęła. Moje ciało napięło się, ale nie stałam w miejscu. Głos Luciena przerodził się w warkot. - Dotkniesz ją, kurwa, Rina, jeśli nawet na nią spojrzysz, spłoniesz. Jej spojrzenie przeniosło się od Luciena i zmieniła swoją groźbę: - W takim razie zabiję ciebie. Ku mojemu natychmiastowemu szokowi i rozpaczy, puścił ją i się cofnął. Jego ręce przesunęły się w dół jego boków i zachęcił ją. - Spróbuj. Z jej gardła wyrwał się ryk wściekłości gdy się rzuciła. Tylko to zobaczyłam z jakąś dokładnością. Byli zbyt szybcy, zbyt potężni, wszystkie ich ruchy były zamazane. Raz na jakiś czas Lucien przycisnął ją i stali się wyraźni, ale udawało się jej jakoś uciec i ich ruchy znowu stały się niewyraźne. Stół na korytarzy został przewrócony, wazon został rozbity na kawałki i ponownie usłyszałam Luciena w moim mózgu, Stój, zwierzaczku. Nie ruszyłam się. Nie chciałam. Nawet nie wiedziałam dlaczego. Po prostu nie ruszyłam się. Chociaż tego nie wiedziałam, zdawałam sobie sprawę, że było to brutalne, dzikie starcie. Odgłosy które wykonywali, jej jęki bólu i wysiłku, pomruki Luciena wyłącznie z wysiłku, dźwięki uderzenia pięściami o ciało, hałas zderzających się ciał, wszystkie cienie w powietrzu. Przez kilka ostatnich tygodni czułam ogromny strach, ale nigdy nie byłam tak bardzo przerażona w całym swoim życiu jak w tym momencie. Było tak dlatego, ponieważ byłam świadkiem czegoś wyjątkowo zawziętego. Było też tak dlatego, gdyż byłam świadkiem, nie ważne jak bardzo to było wyraźne, jak Lucien sprał na kwaśne jabłko własną żonę. Jeśli kiedykolwiek by mnie tak potraktował, zabiłby mnie w kilka sekund. Moje ciało zaczęło drżeć i chciałam uciec, naprawdę chciałam, ale mój strach zakorzenił mnie w miejscu. Wreszcie Katrina ukazała się mym oczom, jej ciało trzasnęło o drzwi, które się zatrzęsły. Zatrzymała się, podobnie jak Lucien przed nią, ale odwróciła się lekko na bok. Mogłam zobaczyć krwawe, wściekłe zadrapania na jego klatce piersiowej i szyi.

Była w o wiele gorszym stanie, jej nos obficie krwawił, miała rozcięte wargi, czerwone znaki na szyi i nadgarstkach. Na widok co Lucien jej zrobił, gwałtowne drżenie wstrząsnęło całym moim ciałem, niemal zwalając mnie na kolana. - Dzisiejszego ranka dostałam dokumenty Odprawy - splunęła na niego i otarła nos wierzchem dłoni, rozmazując krew po swojej twarzy. Jej słowa zdezorientowały mnie. - Doprawdy?- odparł niedbale. Jej twarz wykręciła wściekłość. - Odrzuciłeś mnie dla śmiertelniczki? Moje zdziwione, przestraszone oczy przeniosły się do Luciena. - Spójrz na nią, Rina, ona nie jest zwykłą śmiertelniczką - warknął Lucien. Katrina nie spojrzała na mnie, zamiast tego warknęła: - Tak, zapomniałam. Ona jest życiem. Co to znaczyło? Nic z tego! Lucien zbliżył się do niej o złowieszczy krok i dostrzegłam jak drży, jej brawura uleciała, nauczyła się swojej lekcji znacznie szybciej niż on mnie nauczył jakiejkolwiek. - Straciłam cię w minucie gdy na nią spojrzałeś - oskarżyła, jej głos zmalał. - Straciłaś mnie dwie sekundy po Roszczeniu i wiesz o tym - odpowiedział ostro. Wzdrygnęła się ponieważ, cokolwiek to oznaczało, do cholery, wiedziała o tym. Wzdrygnęłam się przez nią. Ciężko było jej nie współczuć. Nie była żałosna, po prostu złamana. Jej wzrok przesunął się ku mnie i zmrużyła oczy. - Podoba ci się to?- zapytała, jej głos ociekał sarkazmem. Bezpiecznie było powiedzieć, że nie. Zostałam uratowana przed koniecznością odpowiedzenia, gdy Lucien się wtrącił: - Spójrz na mnie, Rina, nie patrz na Leah. Ona już dla ciebie nie istnieje - kiedy nie posłuchała go od razu, zagrzmiał.- Do cholery, spójrz na mnie! Spojrzała, tak samo ja, ktokolwiek inny pewnie też by tak zrobił. - Chroń ją, Lucien - wyszeptała, jej ton był niepokojący, tak niepokojący że przeszedł przeze mnie dreszcz. - Dotkniesz ją, spłoniesz - głos Luciena był jeszcze bardziej niepokojący. Nie znałam Katriny, jej groźba mogła być pusta. Znałam Luciena, i wiedziałam że jego nie była. - Tak, ale nie rozumiesz, Lucien. Spłonę z przyjemnością, bo gdy będę się palić, ty zmierzysz się z obliczem wieczności bez twojego cennego życia. Ciało Luciena napięło się w sposób w jaki uczynił to wcześniej, jego mięśnie napięły się ostro, groźnie, złowieszczo. Wstrzymałam oddech. Wtedy usłyszałam jak otwierają się tylne drzwi. - Yoo hoo!- zawołała Edwina.- Jest samochód na podjeździe! Czy mamy... och! Edwina przestała mówić. Tylne drzwi znajdowały się naprzeciwko drzwi frontowych. Edwina nie mogła mnie zobaczyć, ale prawdopodobnie dostrzegła Luciena i Katrinę. I nie trzeba było mieć dodatkowej percepcji zmysłowej by poczuć trzaski niechęć w powietrzu, nie wspominając już o zakrwawionej twarzy Katriny. - Obstawiłaś na przegranego konia, Edwina - Katrina zawołała jakby to było absolutnie nic.- Każdy wie o Leah. Pocałował ją przy barze na pieprzonej Uczcie żeby każdy mógł to zobaczyć. To także mnie zmyliło i usłyszałam jak Edwina wciąga wstrząśnięty oddech z niedaleka, więc jej westchnienie jeszcze bardziej mnie zmyliło.

- Rada to zbada - Katrina kontynuowała i zobaczyłam jak Edwina staje koło schodów znajdując się w moim polu wiedzenia. Jej twarz była blada. - Badania?- Edwina zadała pytanie które miałam na końcu języka. - Wiesz, że tak się stanie - Katrina stwierdziła, jej oczy przesunęły się do Luciena.Upewnię się co do tego. Lucien stał z rękami skrzyżowanymi na swojej piersi i patrzył bez zainteresowania na irytującego artystę ulicznego, który wpadł w rutynę. - Kolejna groźna - prychnął szyderczo. - Zadzwonię do nich z twojego pieprzonego podjazdu. Pocałowałeś ją na Uczcie. Wprowadziłeś się do niej. Zamierzasz... - Katrina odparowała ale Lucien ją uciszył. - Bądź moim gościem - zaprosił i oczy Katriny stały się szeroko gdy się do mnie odwrócił. - Oszalałeś - szepnęła w moim kierunku choć mówiła do Luciena. Jej wzrok odwrócił się, przyglądała mu się przez moment i uniosła górą wargę.- Chociaż nie powinnam być zaskoczona, zawsze miałeś dobre wyczucie smaku dla słodko pachnących cipek. Zadyszałam. Edwina zadyszała. Lucien poruszył się. Walnął jej plecami o drzwi, tak potężnie że aż zatrzęsła się framuga. Spojrzałam nerwowo na Edwinę. Edwina spojrzała nerwowo na mnie. Potem posłała mi chwiejny uśmiech którego nie odwzajemniłam i obie odwróciłyśmy się by spojrzeć na scenę. - Rada pozwoli mi na to - powiedział Lucien. - Nigdy - odpowiedziała Katrina. - Wiszą mi przysługę - ogłosił Lucien. Usłyszałam, jak Katrina wciąga ostry oddech. Spojrzałam an Edwinę która wpatrywała się nieruchomo w plecy Luciena, jej twarz była obrazem szoku i wiedziałam, że przynajmniej ona zdawała sobie sprawę co to znaczyło. Nie miałam pojęcia co się działo. Żadnego. - I tak ci na to nie pozwolą - Katrina brzmiała teraz na pewną. - Są mi to winni - odparł Lucien. - Owszem, ale śmiertelnik?- Katrina odpaliła.- Nie będą tego nawet rozważać. Nawet dla ciebie. - Nie mają wyboru - stwierdził Lucien. W jej głosie nastąpiło wahanie a następnie miękkie, trochę dziwne zrozumienie, gdy Katrina powiedziała: - Słyszałam o tym, ale nie spodziewałam się tego od ciebie. Jej zapach doprowadza cię do szaleństwa. Lucien nie wahał się z swoją odpowiedzią. - Jeśli o to chodzi, to jestem szczęśliwy w swoim szaleństwie. Był to trzeci najdziwniejszy, ale i najgłębszy komplement który mi powiedział tego dnia i nie miałam pojęcia co się działo. Miałam dziwne wrażenie, że nie chciałam już więcej komplementów od Wielkiego Luciena, który pobił swoją żonę w domu swojej konkubiny podczas gdy jego konkubina na to patrzyła. - Chcesz wojny - Katrina szepnęła. - Chcę moje życie z powrotem - odpowiedział Lucien.- Jeśli dostanie go z powrotem oznacza wojnę, w takim razie chcę wojny. Um... Wojna? - Nie będę walczyć po twojej stronie - poinformowała go, brawura wróciła do jej głosu, jej słowa były wzywaniem.

- Nigdy nie oczekiwałem że będziesz - odpowiedział Lucien. Nie mogłam zobaczyć całej jej, ale dostrzegłam jak fragmenty jej ciała kurczą się jakby została skreślona. - Nie myślisz o mnie, prawda?- zapytała. - Nie myślałem w ciągu ostatnich trzydziestu lat - odparł ze szczerym okrucieństwem. Odsunęła się od niego i teraz mogłam ją zobaczyć. Jej oczy przesunęły się do mnie i z powrotem do Luciena. - Zaczynam jej współczuć - Katrina skomentowała. - Nie powinnaś. Ona jest wszystkim czym ty nie jesteś - odpowiedział Lucien. To bolało. Widziałam to w jej drgnięciu i poczułam jej ból. Każda kobieta by poczuła. Był szorstki i bez serca, aż za bardzo szczery i myślałam, że już bardziej nie będę mogła go znienawidzić, ale w tym momencie to się zmieniło. To był obłęd, jego żona próbowała mnie skrzywdzić, ale nie mogłam nic na to poradzić i współczułam jej. - Co zrobiłam, że aż tak bardzo mnie znienawidziłeś?- szepnęła. - Ty, jak wszyscy, próbowałaś trzymać mnie na uwięzi. Nie mogę tak trwać, Rina, wiesz o tym. Wiedziałaś co o tym sądzę ale i tak to zrobiłaś. - Kochałam cię - wciąż szeptała. Nawet na jej miękkie słowa, Lucien pozostał niewzruszony. - Miłość jest jak koc który cię ogrzewa a nie więzi i dusi. Nigdy nie nauczyłaś się tej lekcji, Rina. Nigdy nie słuchałaś nie ważne ile razy ci to wyjaśniałem. Cały czas naciągałaś ten koc na moją głowę. Bezgłośnie przyjęła pozycję pokonanej i było to tak bolesne, aż moje oczy zwróciły się do Luciena, myśląc, że ustąpił. Nie zrobił tego. W rzeczywistości jego usta uniosły się w pogardliwym szyderstwie. Moje serce zaczęło szybko bić. Nie wiedziałam dlaczego, przez nienawiść, ze strachu o moje przyszłe życie na które ten facet miał ogromny wpływ. Usłyszał moje serce. Wiedziałam o tym ponieważ jego oczy skierowały się ku mnie, jego twarz straciła swoją pogardę a brwi ściągnęły się razem w zakłopotaniu. - Edwina - Katrina powiedziała miękkie pożegnanie i oderwałam wzrok od Luciena, ale zanim mogłam skupić się na Edwinie która miała odpowiedzieć, Katrina zniknęła. - Idź na zakupy - Lucien rozkazał Edwinie. Z powrotem spojrzałam na niego by zobaczyć jak szedł w moją stronę. Zaczęłam się cofać do schodów. - Posprzątaj bałagan - Lucien kontynuował instrukcje,.jego szeroki chód był zdecydowany i zaczęłam się cofać dwa razy szybciej.- Nie musisz się żegnać gdy wyjdziesz - Lucien zakończył wydawanie polecenia Edwinie. Na te złowieszcze słowa, odwróciłam się i uciekłam. W jednej sekundzie znalazłam się w jego ramionach a w kolejnej byliśmy w sypialni i odbiłam się na łóżku. Lucien pochylał się nade mną z pięściami na swych biodrach, jego oczy pociemniały i błyszczały. - Uciekłaś ode mnie?- jego głos był niebezpieczny. Poczułam jak mój strach zwalnia nieco swoje tempo i rozpala się mój temperament. - Tam na dole, ufałam ci - te pięć słów były oskarżeniem. Przechylił głowę na bok. - Więc jak dokładnie straciłem twoje zaufanie, zwierzaczku? - Powiedziałeś mi bym została - poinformowałam go. - Tak?

- Zostałam. - I? - Nie możesz ode mnie oczekiwać wyjaśnień!- wybuchnęłam. - Obawiam się, że mogę - odpowiedział. Wstałam na kolana, dłonie zacisnęłam w pięści i oprałam je na swych bokach pochylając się ku niemu. - Pobiłeś swoją żonę przede mną!- krzyknęłam. - Nie był to pierwszy raz, ale na szczęście ostatni - odparł obojętnie. Wciągnęłam ostry oddech, odchyliłam się do tyłu w przerażeniu i upadłam na swój tyłek. - Napawasz mnie obrzydzeniem - wysyczałam każde swoje słowo. Jego ciało znowu zrobiło tą rzecz, przyjął tą groźną, złowieszczą posturę. - Obrzydzam cię?- wyszeptał. Zignorowałam jego stanowisko mimo, że pewnie zdawał sobie sprawę z mojego strachu. Moje serce biło tak szalenie, że nawet ja mogłam je usłyszeć. Jeśli ja mogłam, to ona pewno też. - Tak - odparłam z większą odwagą niż rozsądkiem. - Nie masz pieprzonego pojęcia co właśnie zobaczyłaś - jego głos nadal był niskim, rozgniewanym szeptem. - Mam i było to obrzydliwe. Nagle jego wściekłość wypełniła pokój, zatkała moje gardło, rozszerzyła moje płuca gdy pochylił się nade mną, jego pięści oparły się na łóżko obok moich bioder. Cofnęłam się po łóżku do tyłu. Podążył za mną szybciej, czołgając się wraz z moim ciałem. Moja głowa uderzyła w zagłówek i wycofał się, tylko na tyle by powstać, użyć mych nóg by szarpnąć mnie z powrotem po łóżku między swoje uda i wtedy osiadł na mnie swoim ciężarem. - Wykazałaś kolejną przerażającą cechę, zwierzaczku - nadal używał swojego strasznego szeptu. - Niby jaką?- krzyknęłam.- Myślałam, że zobaczyłeś je wszystkie. - Szybko osądzać, nie zadając nawet pierwszego, pieprzonego pytania - odparł. - A niby jak możesz wytłumaczyć rozkwaszenie nosa swojej żony przed swoją niedoszłą kochanką? Hunh? Co z upokorzeniem jej w tym samym towarzystwie? A co z chceniem kochanki gdy masz żonę?- wydałam parsknięcie które było nieco zawstydzające, ale byłam zbyt wściekła by się tym przejąć.- Nie powinnam być zaskoczona. Zmusiłeś mnie do upokorzenia więcej niż raz. Dlaczego zaufałam ci i nie uciekłam aby nie być tego świadkiem, już... nigdy... się... nie... dowiem. Jego ciało napięło się i jego oczy utknęły w moich. Tym razem wydawało się to wiecznością. Potem wciągnął ostry oddech przez nos. Kiedy skończył, wyczułam, że uszła z niego cierpliwość której szukał. Nie myliłam się. - Zaryzykowałem dla ciebie wszystko - powiedział mi cicho. - Twoje małżeństwo?- mój głos ociekał kwasem.- Nie wydaje mi się, byś je bardzo cenił. Było tak, jakbym w ogóle się nie odezwała. - Wszystko - powtórzył.- A co dostaję w zamian? Zaczęło do mnie docierać, że znajdowałam się w bardzo złej sytuacji. Po pierwsze, Lucien mógł i zbił swoją żonę w furii. Po drugie, gdybym zrobił to mnie, nie przeżyłabym. Po trzecie, niezależnie z jakiego powodu był zły, nie, był

rozwścieczony. Poza wszystkim czego do tej pory doświadczyłam w swym życiu z kimkolwiek. I na koniec nie mogłam z nim walczyć. Nie miałam żadnej możliwości obronienia się przed czymkolwiek z czym na mnie by ruszył. Wszystkie tkanki w moim ciele skamieniały, gdy strach mnie sparaliżował. - To najmądrzejsza odpowiedź jaką dzisiaj zrobiłaś - Lucien poinformował mnie i wiedziałam, że miałam kłopoty. Uśmiechnął się i to nie swoim przystojnym uśmiechem. Był to uśmiech którego wcześniej nie widziałam. Był bezwzględny. Jego uśmiech zniknął ponieważ jego twarz zniknęła w mojej szyi. - Teraz mnie posłuchaj, Leah. Złamię cię. Rozumiesz mnie?- ślubował swoim dudniącym głosem przy mojej skórze. Jednocześnie rozumiałam i nie rozumiałam. Kontynuował: - A teraz wezmę to dla czego wszystko zaryzykowałem - jego głowa podniosła się i zbliżyła, tak bardzo że mogłam poczuć jego oddech na swoich ustach.- Ale nie martw się, zwierzaczku, nie musisz mnie o to błagać. O nie. Moje ciało wybuchnęło w gradzie szalonego ruchu w daremnym wysiłku na ucieczkę. Wiedziałam, że nie będzie to miało żadnego wpływu i nie miało. W jednej sekundzie mój szlafrok zniknął. Moje majtki zsunęły się z moich nóg w rozmyciu jego ręki. Rozsunął moje nogi swoimi wielkimi rękami i otworzyłam usta by krzyknąć. Mój krzyk umarł w mym gardle gdy jego usta mnie dotknęły. Nagły szok jego ust poruszających się na mnie, zabił mój krzyk. Jego oczywisty talent stonował moją walkę. Żył wystarczająco długo i w tym czasie na pewno doskonale wiedział co robić między nogami kobiety. W rzeczywistości było całkiem jasne, że zrobił z tego sztukę. W instynktownej reakcji na przyjemność która przeze mnie przepłynęła, moje biodra uniosły się do jego ust. Nie był łagodny. Był żarłoczny. Jego usta, język, ssanie, użył wszystkiego. Moje palce zacisnęły na przykryciu gdy moja szyja wygięła się i sama przyjemność zamruczała w moim gardle. Jego ręce przesunęły się z tyłu moich ud na kolana, unosząc je wysoko, dopóki nie były po moich bokach. Dało mu to lepszy dostęp na zdecydowane wykorzystanie swojej przewagi. Byłam tak blisko, tak blisko, właśnie tam i miało to być czymś więcej niż czegokolwiek doświadczyłam do tej pory. Poza wszystkim czego kiedykolwiek doświadczyła inna kobieta (no chyba, że była z Lucienem). Moje ręce przesunęły się z kołdry na jego głowę, przytrzymałam go tam gdy przygotowywał mnie do zepchnięcia z krawędzi. Jego usta zniknęły i szarpnęłam się. - Nie! - krzyknęłam gdy jego wielkie ciało usiadło obok mnie i jego wielka dłoń osiadła między moimi nogami, pozostawiając mnie ciepłą ale nie wywierała ciśnienia, co było okrutnym drażnieniem się. - Teraz poproś, Leah - powiedział w moje usta. Z całym moim wysiłkiem spojrzałam na niego i krzyknęłam: - Nienawidzę cię! Zniknął, ale tylko na chwilę i jego usta znowu na mnie były. Przewaga którą

uzyskała, przepadła w jednej chwili. Tym razem dokuczał gdy ja walczyłam ze swoim rosnącym pragnieniem. Kiedy przegrałam, sprawił, że podążałam za tym. Dał mi tyle, bym się skręcała. A kiedy moje palce chwyciły jego włosy w poddaniu, znowu dał mi to wszystko. Następnie tuż przy tej złotej chwili, znalazł się nade mną i znowu mnie obejmował. - Proś - zażądał. Zajęło mi chwilę zanim się na nim skupiłam. - Idź do diabła! Przewrócił się na swoje plecy pociągając mnie ze sobą, wciągnął mnie na swoje ciało, rozsunął moje nogi i ustawił mnie w kuckach nad swoimi ustami. Jego ręce chwyciły moje biodra, opuścił mnie i przytrzymał. Było pysznie. Było bosko. Była to ekstaza. Chwyciłam zagłówek i jęknęłam głęboko w dole gardła, nie będąc świadoma jakie dźwięki wydawałam. Zakołysałam biodrami na jego ustach. Przycisnął je mocniej, wchodząc głębiej, użył swojego języka w nowy i dominujący sposób. Znowu mnie tam zabrał, do tego cudownego miejsca i zanim poczułam orgazm, odsunął mnie od swoich ust i pociągnął mnie w dół swojego ciała. - Poproś mnie o to, Leah - jego głos był ochrypły i bliski błagania. Otulał moją talię swoją ręką, przytrzymując moje wijące się ciało. Jego druga ręka pracowała między naszymi ciałami, ale byłam zbyt podniecona by zauważyć co robił. Każdy centymetr mojej skóry był czuły aż nie do zniesienia. Mogłam nawet wyczuć, że powietrze wokół nas powodowało bolesną przyjemność. Jego ręce wróciły do dołu moich kolan i szarpnął je w górę. Siedziałam na nim okrakiem i przez jedną piękną chwilę poczułam jego gorącą, twardą końcówkę którą we mnie wprowadzał. W triumfie osunęłam biodra w dół, ale był ode mnie szybszy. Chwycił mnie w talii zanim przesunęłam się o pół cala. Moja głowa uniosła się i spojrzałam na niego. - Chcesz mojego fiuta w sobie? - zapytał ochrypłym głosem. Chciałam. Chciałam bardziej niż tlenu. Milczałam. Wsunął się o jakiś milimetr i poczułam jak moje powieki zamykają się powoli w zachwycie. Potem zatrzymał się i moje oczy się otworzyły. - Proś mnie, zwierzaczku - wszeptał, jego głos był teraz torturą. Nie miałam głos, więc potrząsnęłam głową. - Proś mnie - rozkazał surowo. - Nie - odetchnęłam. - Pragniesz mnie - powiedział. Spojrzałam na niego i skinęłam głową. - Więc mnie poproś. Znajdując w sobie siłę o której nawet nie miałam pojęcia, że we mnie była, uniosłam się wbrew jego rękom, moje ciało wyprostowało się w wysiłku przed żądaniami mózgu i nie mogłam uwierzyć, że mi pozwolił. Poczułam jak mały, ale twardy i gruby niewiarygodnie wspaniały kawałek niego, wysuwa się ze mnie. Poczułam jakbym straciła cząstkę siebie, nie jego, kiedy się uwolniłam. Niezależnie od tego, jak byłam uparta (i jak teraz siebie za to nienawidziłam), spojrzałam mu w oczy i ogłosiłam: - Nie złamiesz mnie. Jego ramiona owinęły się wokół mnie, miażdżąc mnie przy nim, miałam nadzieję, że

w klęsce i że da mi to od czego moje ciało było obolałe. Zamiast tego, przewrócił na boki, jego ramiona nadal blisko mnie trzymały i powiedział w szczyt mojej głowy: - Zmusiłaś mnie, Leah. Przebił mnie strach, bo nawet nie próbował ukryć tego, że jego głos był pełen żalu i nie wiedziałam dlaczego. Co gorsza, nawet jeśli nie wiedziałam za co żałował, poczułam, że było to coś czego ja będę bardziej żałować. Nadal mówił. - Wychodzę a kiedy wrócę, jeśli dowiem się że dotykałaś siebie, dostaniesz tydzień tego co dostałaś przed chwilą i będziesz mogła mnie błagać aż ochrypniesz abyś doszła, ale tego nie zrobię. Rozumiesz mnie? - Rozumiem - mruknęłam w jego klatkę piersiową gdzie przycisnął moją twarz. Napiął się jakby do ruchu i nie chciałam, żeby poszedł. Nie dlatego, że zapomniałam jak mnie obrzydzał i przerażał i nie cierpiała, mogłam o tym zapomnieć tylko wtedy kiedy był między moimi nogami, ale dlatego, że jego każdy ruch sprawił, że moje ciało miało się rozpaść. Poczułam jak jego ciało się rozluźniał tuż przed westchnięciem. Wtedy zapytał: - Dlaczego ze mną walczysz, kochanie? Nie odpowiedziałam. Odpowiedzią było zaufanie mu tym kawałkiem mnie a po tym wszystkim co mi zrobił i co zrobił swojej pieprzonej żonie, wiedziałam, że nie był kimś komu mogłam zaufać. Kiedykolwiek. Nieważne jak łagodny mógł się wydawać. Tak jak teraz. Albo kiedy nazywał mnie kochaniem. Alby gdy się śmiał jakbym była najzabawniejszą osobą jaką kiedykolwiek spotkał przez wieki swojego wiecznego życia. Kontynuował: - Musisz wiedzieć, że będzie dobrze. Och, wiedziałam. Wciąż nie odpowiedziałam. Ponownie westchnął i mruknął: - Nie rozumiesz. Nie. Nie. Rozumiałam. I nie chciałam. Wciąż się nie odezwałam. - Mój zwierzaczku, będzie znacznie lepiej gdy mi ulegniesz. Mogę ci to obiecać. Nie tylko tutaj, w łóżku, ale we wszystkim w czym będziesz ty i ja. Obiecuję ci, Leah, staram się ci dać coś pięknego. Nie mogę ci tego wyjaśnić, musisz to poczuć. Ale żeby to poczuć, musisz mi zaufać. Nie ma na to szans. Nadal się nie odezwałam. Przez jakiś czas on również. Potem jakby do mnie w ogóle nie mówił, mruknął: - To ja jestem tym jednym, który chciał wyzwanie. Muszę zbadać swoją pieprzoną głowę. Tego też nie zrozumiałam. Było mnóstwo rzeczy który nie rozumiałam.

Ale nie pytałam. I nigdy nie miałam zamiaru. Nigdy, nigdy, nigdy. Odsunął mnie od siebie delikatnie. Utrata jego twardo ciepła sprawiła, że zimno spoliczkowało moją wrażliwą nagość. Poprawił swoje dżinsy i przykrył mnie kołdrą w rozmytym ruchu, szybciej niż zazwyczaj był Szybkim Wampirem. Oczywiście chwycił mnie w ramiona. Odgarnął włosy z mojego ramienia i położył moją głowę na poduszce by uciec przed swoim działaniom nawet jeśli pozwalałam mu na dotyk. - Uparciuch - mruknął ale mogłam przysiąc, że duma mieszała się z frustracją w jego głosie. I tego także nie rozumiałam. Potem zniknął, ale wrócił w przeciągu pięciu minut, tym razem był ubrany w garnitur. Usiadł na brzegu łóżka i spojrzałam na niego a on na mnie. - Minęło dużo czasu, na pewnym poziomie nie czekałem na wzięcie udziału w Uczcie - poinformował mnie i moje ciało stwardniało. Szedł na Ucztę. Nieproszona, niechciana, ale niezaprzeczalna udręka wypaliła się we mnie w gorącym, gryzącym bólu. Pochylił się do przodu, pocierając ustami mój policzek. - Miłego dnia, zwierzaczku, i śpij dobrze. O mój Boże! Nie miał nawet zamiaru wrócić do domu. Nawet jeśli mój umysł krzyczał, moje usta czy ciało nie poruszyły się. Jego tak. W jednej chwili zniknął. Nienawidzę cię, szepnął mój umysł. Słyszałem cię, kochanie, odszepnął. Jego pieszczota spaliła się we mnie niczym piętno. Wiem, powiedziałam mu. Uparciuch, odpowiedział. Odwróciłam mój umysł, wtuliłam twarz w poduszkę i podjęłam wszelkie starania by się upewnić, że się nie rozpłaczę. Po długiej walce, w końcu coś mi się udało. Było to puste zwycięstwo.

Rozdział 11

Zdrada

Oczy Luciena przeskanowały falujący parkiet i dostrzegł ją. Choć nie często uczestniczył w Ucztach, widział ją już wcześniej. Za każdym razem wabiła go długimi włosami koloru ciemnego blondu, niebieskimi oczyma, krągłym ciałem, pociągającym zapachem. Dzisiaj robiła to wyjątkowo szczególnie gdy miała na sobie sukienkę prawie taką samą jaką Leah miała poprzedniej nocy. Nie taką samą, ale wystarczająco zbliżoną. Wszystko w niej nie było takiej samej jakości, ale wystarczająco zbliżone. Wiedział, że zdobyła jego uwagę ponieważ przypominała mu Leah. Był to powód dlaczego nigdy jej nie wziął. Oczekiwał prawdziwej rzeczy a nie często używanej imitacji. Ale tym razem było inaczej. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się urzekająco, otwarta i chętna na zaproszenie. Było jasne, że mógł z nią zrobić na tej Uczcie, i nie było granic. Odwrócił wzrok, pozwalając ujawnić się swojej niechęci. Chętne i gotowe nie były czymś, czego chciał. Duch, osobowość, pasja, butn, strach, wyzwanie były tym czego chciał. Po wiekach w końcu miał to wszystko. Po prostu było tak, że znalazł szalone skrajności. I straszliwie frustrujące. Lucien często uczęszczał na Uczty, nawet jeśli szczególnie lubił smak swojej konkubiny i nie trzeba było mówić, że wyjątkowo lubił smak Leah. Był wampirem ze zdrowym apetytem a Uczty pozwalały mu urozmaicić ten apetyt. Jednak w ciągu ostatnich kilku wieków, był tym znużony. Wszyscy śmiertelnicy którzy uczęszczali na Uczty, byli zarejestrowani przez Radę. Było to bezpieczne, zdrowe, chętne, dobrze wychowane osoby z dobrze sytuowanych rodzin i ich czas był ograniczony. Mieli dwa lata na wzięcie udziału w Ucztach, na każdą Ucztę jaką chcieli, jak często chcieli aż przechodzili na emeryturę.

Upadłe konkubiny to zupełnie inna historia. Przychodziły na Uczty i bez szacunku dla dziedzictwa swoich rodzin, niechętnie pozwalano im uczestniczyć, ale nie były zarejestrowane. Jednak Rada wyśledziła to i po kilku latach upadłe konkubiny zostały zakazane. Były czasy kiedy wampiry zasmakowały w Ucztach i wyjątkowo się cieszyły, niektóre w ogóle nie chciały się dzielić. Jeśli tak było, mogli zwrócić się do Rady. Jeśli Rada mogła znaleźć śmiertelnego odpowiednika, rodzina została zbliżona do rekrutacji. Jeśli została zaakceptowana, śmiertelnik mógł zostać konkubiną wampira. Ale nawet nowa linia konkubin zawsze będzie żywa. Śmiertelnicy nigdy nie odmawiali. Każdy śmiertelnik miał nadzieję zostać powołany do życia aby karmienie było w przyszłości kontynuowane z ich linii. Rzadko się to zdarzało, że wampir robił taką petycję, ale było to zachęcone przez Radę. Większy wybór na Selekcji oznaczał szczęśliwsze wampiry. Linie konkubin nienawidziły gdy tak się działo, większy wybór oznaczał mniejsze szanse na wybranie własnej linii. Przyglądając się ściśniętym ciałom w sali, Lucien nie wyobrażał sobie o proszenie takiego śmiertelnika. Choć podobał mu się poziom Uczty, szczególnie dlatego, że przebywał ze swymi braćmi w miejscu w którym mogli być tym kim byli bez ukrywania się, bez tajemnic, to jednak nie podobali mu się śmiertelnicy którzy tam przebywali. Byli tam w praktycznych celach niczym dziwki bez pieniędzy które przechodziły z rąk do rąk. Karmił się od nich, to naturalne, ale nigdy nikogo nie wybrał nikogo z linii zatrudniony z Uczty. Sama idea nawiązania Porozumienia z takim śmiertelnikiem, była dla Luciena odrażająca. Stephanie powiedziała mu, że ta postawa była alarmująco lepsza, ale miał to w dupie. By odwrócić swą uwagę i myśli od kobiety tańczącej na parkiecie, zaczął sączyć swoje martini i zauważył że szybko opróżnił swój kieliszek. Odwrócił się plecami do sali, spojrzał na barmana i szarpnął w górę podbródek. Barman rozpoznał jego zamówienie i rozpoczął pracę nad nowym martini, pozostawiając niedokończone napoje które wcześniej przygotowywał. Lucien spojrzał na trzy kobiety, które czekały na swoje drinki. Śmiertelniczki. Wszystkie patrzyły na niego. Wszystkie uśmiechały się do niego. Wszystkie uśmiechały się tym samym uśmiechem który posłała mu blondynka. Jego oczy przesunęły się po nich w obrzydzeniu i ich uśmiechy zachwiały się, jedna zbladła i odwróciła się. Lucien także. I jego myśli natychmiast popłynęły do Leah. Trudno było ją wyrzucić ze swych myśli, ale udało mu się to robić przez ostatnie dziesięć godziny, gdy pracował. Było wiele wampirów które gromadziły własne fortuny i szczęśliwie żyły przez wieki zarządzając nimi i żyjąc z odsetek. Lucien nie był takim wampirem. W przeciwieństwie do wszystkiego innego w swoim życiu, jego biznes nigdy nie przestał być wyzwaniem. Zawsze były góry które trzeba było wypróbować, przetestować i zwyciężyć. Nowe wynalazki, nowe technologie, nowe strategie i coraz więcej pieniędzy do zarobienia. Gdyby tego nie robił, zwariowałby wieki temu. Barman postawił przed nim martini. Lucien zapłacił za nie, odwrócił się do sali i pozwolił swym myślom popłynąć do Leah. Jego furia znacznie się ochłodziła od czasu ich konfrontacji. Choć na myśl o jej deklaracji, że napawał ją „obrzydzenie”, nadal zaciskał zęby. Jednak Lucien musiał przyznać, że nie wiedziała, iż męskie i żeńskie wampiry bardzo się różniły od jej rodzaju. Kobiety były tak samo silne i utalentowane jak

mężczyźni, czasami nawet bardziej. Na przykład Stephanie, która była znana z okrucieństwa i bycia przebiegłą wojowniczką. Musiał przyznać, że nie było sposobu by Leah wiedziała o sposobie partnerstwa wampirów. Nawet nie zostały objęte w programie Wampirzych Lekcji z których została wyrzucona. Nie miała możliwości dowiedzenia się, że z powodu dopasowanej siły i sposobie ich kultury, wampiry, zwłaszcza partnerzy, nie rozstrzygali kłótni poprzez szczere rozmowy i szukanie zrozumienia. Walczyły wtedy fizycznie bez zasad i tematów tabu. Miało to swoje korzyści w sporach wampirów, udowadniało kto był najsilniejszy, najszybszy, najostrzejszy i najmądrzejszy. W przypadku partnerów, miało to dodatkowe korzyści, gdy zazwyczaj fizyczne pojedynki prowadziły do czegoś znacznie przyjemniejszego. Musiał też przyznać, że Leah nie mogła znać historii z Katriną. Jej częsta i błędna zazdrość była szaleństwem. Czasem dzwoniła kilkanaście razy na dzień. Aby sprawdzić, powiedziała. Aby sprawdzić, miała na myśli. Jej stałe podejrzenia, potwierdzane przez jego rzeczy, wysłuchiwanie dzwonienia telefonów. A potem nastały czasy, choć zdarzały się rzadko, według gustu Luciena zbyt często, gdy pojawiała się na Ucztach na których uczestniczył Lucien. Zrobiła tak dwukrotnie. Wtedy musiał wyrwać ją z tego nawyku bardziej okrutnie niż tylko rozbijając jej nos. Złamał jej także kość udową i pięć żeber, oczywiście wszystkie uzdrowiły się w ciągu godziny i nie doprowadziło to do czegoś znacznie przyjemniejszego. Stało się tak po tym jak weszła do jego prywatnej komory i pojawiła się u jego boku gdy faktycznie się karmił. Sugerując podczas tamtych chwil, z fałszywą zmysłowością, podzielili się śmiertelnym kąskiem. Takie działanie powinno ich do siebie zbliżyć. Katrina wiedziała, że nie lubił się dzielić. W ciągu tych dwóch razy, nie tylko przeniknęła jego prywatność, coś co nawet zrobiła na Uczcie. Miał to na myśli, gdy powiedział Leah, że „tańczył” prywatnie. Nie tylko nie dzielił się śmiertelnikiem z którego się karmił, ale nie dzielił się także doświadczeniami. Dlatego zawsze wybierał prywatny pokój, pozostawiając grupę karmiących dla innych. Nie lubił idei że inny śmiertelnik czy wampir, nie ważne co, obserwowałby go z jego posiłkiem. A gdyby to zrobili, byłby w centrum uwagi. Zawsze był. Nie było tak, że myślał iż to prywatna działalność. Także lubił patrzeć jak inni się karmią. Również miał to na myśli, gdy powiedział Leah, że uważa iż to piękne. Taka była jego natura. Nawet jeśli na jedno karmienie, śmiertelnik był tylko jego i w jakikolwiek sposób te słowo miało zostać zdefiniowane, nie dzielił się. I wreszcie Leah nie miała pojęcia co dla niej zaryzykował. Aby mieć ją pod każdym względem, wyzywał na pojedynek swoją kulturę, sposób życia swoich i jej ludzi a także wystawianie swojego życia na niebezpieczeństwo. Choć musiał się przyznać do tych wszystkich rzeczy, choć było faktem, że o nie nie pytała. Ani jednego pytania. Od razu pomyślała o nim jak najgorzej, osadzając go przez akceptowalne zachowania jej własnej kultury, nigdy nie zważając,że w jego mogły istnieć różnice. Nie tylko uratował ją od ataku Katriny, który byłby zabójczy. Także, bardzo jasno, pokazał swojej własnej partnerce swoje zamiary wobec Leah. Nie mogła wiedzieć, że było to zupełnie niespotykane w świecie wampirów, ale każda kobieta w jego wrażeniu, znacznie inaczej zareagowałaby niż Leah. Nie wspominając już w tym wszystkim, że oprócz wszystkich jego ubrań w jej

szafie, jego ciała w jej łóżku, raczej luksusowego dachu nad jej głową i bogatej garderoby jaką jej sprawił, sprawił iż było oczywiste, że nadal miała jego ochronę, jego niepodzielną uwagę i obfitą hojność. Nic z tego, biorąc pod uwagę jej reakcję, nie przedarły się do jej pierdolonego mózgu. Lucien zdecydował, że nadszedł najwyższy czas, by Leah nauczyła się najważniejszej lekcji. - Nie spodziewałem się, że cię tu zobaczę - powiedział Cosmo, pojawiając się u jego boku, uśmiechając się do Luciena i odrywając go od jego myśli. - Mogę powiedzieć to samo - odpowiedział Lucien.- Normalnie to nie twoje klimaty. Cosmo mruknął: - Wódka - powiedział do barmana i odwrócił się by skupić na Lucienie.- Twoje także - potem rozejrzał się i zapytał.- Gdzie Leah? Jest w toalecie? - Jest w domu - Lucien odpowiedział i głowa Cosmo odwróciła się do niego. - W domu?- powtórzył. - W domu - Lucien stwierdził stanowczo.- Ma pewne trudności z dostosowaniem się do swojego nowego życia. Dałem jej przestrzeń by sobie wszystko poukładała. Cosmo odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Lucien obserwował swojego przyjaciela, myśląc, że to nie było tak cholernie zabawne. Śmiech Cosmo przerodził się w chichot i zapłacił za swojego drinka i wziął łyk. - Tracisz swój kontakt, mój przyjacielu - zauważył Cosmo, skanując tłum niewidzącym wzrokiem, jego uwaga skupiła się na rozmowie.- Minął cały tydzień. Kiedyś, w ciągu tygodnia, sprawiałeś, że miały an to odruchy wymiotne. - Być może, biorąc pod uwagę, że od wieków nie kieruję się praktyką. - Być może?- Cosmo wciąż się szeroko uśmiechał.- Czy może po prostu spotkałeś sobie równego. - Ona się złamie - Lucien powiedział niskim głosem, naciskając na każdego słowo i pociągnął łyk ze swojego drinka. Na pewno. Po tym jak usłyszał jej płacz i później odkrył jej rozdartą bieliznę, myślał, że stało się tak już na krótko. Stwierdziwszy tamtego dnia, że jej plan gry tylko się zmienił, nie było to tylko ożywcze, ale i poczuł ulgę. Rzeczywiście, poczucie ulgi było tak sile, że aż niejasno alarmujące. Było tak, jakby nie chciał by była złamana. Jakby nie chciał oswajania. Jakby nie chciał by uległa jego kontroli, natychmiast zgadzała się na jego żądania, które wszystkie byłyby dla jej własnego dobra i przyjemności, choć tego nie rozumiała. Jakby nie chciał jej pokazać, że jej życie które powierzyła jego opiece, rozkwitło poza jej wyobrażeniami. Było tak, jakby chciał by rzeczy pozostały tak jak były, ciągłe bitwy, konkursy woli i kłótnie, które przeplatały się z jej ekscentryczną słodyczą i ogromnym poczuciem humoru. Co było absurdalne. - No cóż, sądzisz, że ile czasu to jeszcze zajmie?- zapytał Cosmo.- Może Stephanie i ja moglibyśmy zacząć zakład. Byłoby zabawnie. Lucien oparł się plecami o bar i nie odpowiedział. Cosmo był zniechęcony. - Z Maggie zajęło ci to trzy tygodnie. Myślisz, że Leah pobije rekord Maggie? - W takim stanie pewnie tak - Lucien odpowiedział przeciągle.- Minie następny wiek zanim ty czy Stephanie wygracie zakład. Cosmo ponownie wybuchnął śmiechem, ale myśli Luciena obróciły się do czegoś bardziej niepokojącego niż ich rozmowa.

Cosmo wspomniał Maggie i po raz pierwszy od setek lat, wzmianka jej imienia nie bolała jak nóż skręcany w jego jelitach. Przeskanował swoje wspomnienia, które mimo ponad osiem stu lat, pozostały ostre w jego umyśle. Pamiętał oswajanie Maggie. Był to najsłodszy moment w jego życiu, zanim dotarł do celu. Jej uległość, dar jej zaufania, to, że oddała mu swoje życie w jego ręce aby je przechował. Nagrodził ją i natychmiast rozkwitła. Nadal mógł poczuć ją pod sobą, jej nogi rozsuwały się w jej własnej woli, jej przywitanie jego ciała w jej, smak jej krwi w swoich ustach, jej zapach wypełniający jego nozdrza. Mógł także zobaczyć jej uśmiech, usłyszeć jej śmiech, poczuć smak jej skóry i poczuć ciepło jej przyciśniętego ciała podczas snu. Każda sekunda z Maggie wypaliła jego mózg, nic z tego nie zostało zapomniane i nie było ani trochę słodsze. Po prostu był to znajomy ból wspomnień, które zniknęły na wspomnienie jej utraty. - Lucien?- Cosmo zawołał i Lucien skoncentrował się na swoim przyjacielu.- Maggie - Cosmo mruknął, jego twarz wyrażała zainteresowanie i kontynuował miękkim głosem.Przepraszam, powiedziałem dwa razy... - Nie martw się o to - Lucien przerwał mu, nie mając zamiaru dzielić się swoim objawieniem. Cosmo skinął głową, biorąc kolejny łyk, jego oczy spoczęły na tłumie, pozwalając sprawie przeminąć, jak to nauczył się robić przez te wszystkie lata. - Słyszałem, że Katrina sprawia problemy - Cosmo zauważył i Lucien westchnął. - Złożyłem Rozłączenie - powiedział Lucien. - Wiem. Wszyscy wiedzą. Jestem pewien, że jej telefon nie odkleja się jej od ucha, jest cholernie zajęta. To nie zdziwiło Luciena. Denerwowało go to, ale nie zaskoczyło. - Dzisiaj próbowała zaatakować Leah - Lucien ujawnił. Usłyszał jak Cosmo wciąga ostry oddech i poczuł że jego oczy zwracają się ku niemu. - Proszę, powiedz, że żartujesz - Cosmo szepnął. - Nie żartuję. Cosmo nadal na niego patrzył. - Jak to się stało?- zapytał Cosmo, wciąż brzmiąc na bardzo zszokowanego. Nie słyszano o tym, że wampir odwiedzał konkubinę partnera, bez względu na to, co podejrzanego się tam działo. Konkubiny były święte. Znajdowały się pod ochroną ich wampira i mogły przebywać w towarzystwie innych wampirów na pozwolenie ich własnego. Stanięcie w progu bez lub z zamiarem skrzywdzenia nie tylko nie było dozwolone, ale było wbrew prawu. Podjęcie próby skrzywdzenia konkubiny groziło śmiercią. Katrina prawdopodobnie przyszła skonfrontować się z Lucieniem a Leah stanęła na drodze jej wściekłości. To nie miało znaczenia, że Lucien gardził prawami, do których dostosowały się wszystkie wampiry. Liczyło się bezpieczeństwo Leah. Zachowanie Katriny było naganne i chociaż Lucien łamał prawo na swoją własną ręką i obnosił się tym, miał do tego prawo nawet jeśli była jego partnerką, by na nią zapolować ją spalić. - Dzisiejszego ranka przybyła do naszych drzwi i zaczęła walkę - Lucien odpowiedział na pytanie swego przyjaciela. - I zaatakowała Leah? - Owszem, próbowała. Dwa razy. Cosmo cicho gwizdnął zanim zapytał: - Dobry Boże, co zamierzasz zrobić?

- Jeśli nadal będzie tylko utrapieniem, pozwolę jej temperamentowi się wypalić i ruszyć dalej, gdyż spodziewam się, że właśnie to zrobi. Jeżeli kiedykolwiek znowu zbliży się do Leah, spłonie w inny sposób - Lucien odpowiedział spokojnie, ale z zabójczą powagą. - Wiesz, że Rada słyszała o tym wszystkim. Nie tylko do Katriny, ale także od Nestora, który był tutaj ostatniej nocy gdy pocałowałeś Leah - Cosmo powiedział mu. Lucien także nie był tym zaskoczony, głównie dlatego, że widział jak Nestor ich obserwuje. - Jestem gotów porozmawiać z Radą - stwierdził Lucien. Cosmo odwrócił się do swego przyjaciela, położył drink na barze i pochylił się bliżej. Starając się by nikt ich nie podsłuchiwał, używając swego umysłu do komunikowania się, zdolność którą także posiadał Cosmo, zapytał, I co im powiesz? Są mi winni, pozwolą mi mieć Leah, odpowiedział Lucien. Tak, wierzę, że tak zrobią. Dług już zbyt długo pozostał niezapłacony i jest im z tym niewygodnie. Jednak nie będzie im się to podobać, nie spodoba im się to i sam pomysł, który może wpaść do głowy innym. Będzie to jedyna dyspensa ponieważ Umowa została podpisana. I pozwolą ci na to tylko, jeśli zamierzasz tylko karmić i się pieprzyć. Będą mieli problemy z uznaniem jej jako twoją partnerkę, Cosmo odpowiedział i głowa Luciena odwróciła się by spojrzał na swego przyjaciela z zaskoczeniem. Co sprawia, że myślisz, iż zamierzam ją wziąć jako partnerkę? Wszyscy myślą,że taki jest twój zamiar. Nie jest tak, do cholery, Lucien uciął. I nie było. Jednak myśli Luciena skrzywiły się, gdyż złamanie jej zajęłoby wieki więc wychodziło na to samo. Mam nadzieję, że jesteś poważny, Lucien, Cosmo przerwał jego myśli. Ponieważ jeśli zaczniesz coś takiego, nie oznacza to tylko wojny, oznacza to polowanie. Będą cię torturować, co przetrwasz, ale także będą torturować Leah... Na myśl o torturowaniu Leah, o gorących znamionach na jej gładkiej skórze, jej paznokciach wyrywanych z korzeniami, kwasie który kapałby na jej piękne ciało, brzuch Luciena uniósł się i opadł ciężko, kopiąc go w jelita. Jego płonące, czarne oczy utknęły w zielonych Cosmo. Mam na myśli karmienie i pieprzenie. Mam zamiar to uwzględnić w oswajaniu. I mam na myśli, że będę ją miał tak jak zechcę, tak długo jak będę chciał po jej oswojeniu. Nie jako partnerkę, nie na wieki, Lucien stwierdził jasno i kontynuował. Posłuchaj, Cosmo. Naprostujesz każdego kto powie inaczej. Jeśli Rada zamierza to zbadać, zbadają mnie, nie Leah. Cosmo przyglądał się swojemu przyjacielowi i skinął głową. - Katrina rozpoczęła tą plotkę?- Lucien zapytał na głos, decydując, że jeśli to zrobiła, zapoluje na nią tej nocy nie czekając aż zrobić co innego i strasznie głupiego. - Nie mam pojęcia kto to zaczął - Cosmo mruknął, wstrząśnięty na negację Luciena wobec plotki, ale na jak nieskrywanie zareagował na jakąkolwiek krzywdę która miała spotkać Leah. Po pierwsze dlatego, że Lucien nie ujawniał swoich reakcji, no chyba, że był w stanie kompletnie zaufać osobie z którą rozmawiał i tym którzy go otaczali. Co oznaczało, że nie pod setkami obserwujących oczu na Uczcie. Po drugie, ponieważ jego reakcja zdradziła jego uczucia do jego konkubiny, które wykraczały poza pożądanie i proste oswajanie. Było to znajome. Cosmo już wcześniej doświadczył takiej emocji od Luciena. Kiedy Lucien wziął Maggie na swoją partnerkę, spodziewając się żyć z nią przez resztę swojej wieczności, z nią która została złapana przez wrogów podczas Rewolucji, torturowana i następnie stracona. Nie wiedzieli o tym w tym czasie, ale to dla Luciena było dobrodziejstwem. On i

Maggie oboje umarli podczas Polowania. Żadne nie wyparło się drugiego, Cosmo wiedział o tym w głębi jego duszy. Ponadto morderstwo Maggie było punktem zapalnym w Lucienie, aż w czasie wojny stał się maszyną do zabijania, której nie można było powstrzymać. Pomszczenie morderstwa Maggie zrobiło z niego bohatera Rewolucji do tego stopnia że ze swoimi zdolnościami hipnozy i niezrównanym bogactwem, wieki później stał się idolem. Gdyby przeżyła by to zobaczyć, Maggie roześmiałaby się. Wtedy Lucien był zadowolony skromnym bogactwem (dla wampira, dla śmiertelnika, był bajecznie bogaty). I był bardziej niż tylko szczęśliwy z Maggie. Bycie bohaterem a na pewno idolem, nie było czymś czego szukał, choć temu nie zaprzeczał. Nie było to czymś na co pozwalał, choć nie miał wyboru. Znalazłby sposób by wrócili do ich prostego życia, tylko oni dwoje, na wieczność. Brak nadziei na dzieci, ale też na choroby, brak śmierci, Maggie ze swoim często używanym suchym dowcipem, doskonałą umiejętnością gotowania, błyszczącymi szarymi oczami i całkowitym oddaniem Luciena. Nie po raz pierwszy ani prawdopodobnie ostatni, smutek jego przyjaciela i jego strata złagodziła ton Cosmo. - Może powinieneś się nakarmić - Cosmo zasugerował. Lucien nie wahał się. - Doskonały pomysł - mruknął w swej odpowiedzi. Oczy Luciena przeniosły się do blondynki na parkiecie. Jego umysł poszukał jej i wezwał ją. Chodź do mnie. Była odwrócona do niego plecami i przyglądał się jak się skurczyła, potem odwróciła, jej oczy szukały jego. Wyglądała na zaskoczoną, nawet wystraszoną. Nie często słyszało się czyjś głos w swojej głowie. Potem jej lęk stopniał i uśmiechnęła się z zadowoleniem. Bez wahania ruszyła w jego kierunku, sprawnie prześlizgując się przez tłum. Gdy obserwował jej ruch, Lucien podjął decyzję. Nie czekał aż do niego przyszła, ruszył w kierunku spotkania jej w drzwiach labiryntu który prowadził do Jaskini. Chciał z nią skończyć i wrócić do domu do Leah. Miał zamiar wrócić jutrzejszego wieczoru by się nakarmić i podjąć kolejną próbę jej oswojenia. Jednak postanowił z nią porozmawiać, nie instruować, ale wyjaśnić. I zdecydował się to zrobić bez zwłoki. Być może będzie posiadać jakąś władzę lub wystarczy, by błagała by ją wziął. Cały dzień jego ciało przypominało mu o jego niespełnionej potrzebie bycia zagrzebanym w jedwabnym, mokrym, ciepłym wnętrzu Leah. Straszliwym błędem było danie sobie uczucie jej ciała. Sprawiło mu cholerną trudność by odsunąć te myśl na bok w ciągu dnia. Nieważne jaki miał jej kawałek, to co miał było znakomite. - Lucien - blondynka odetchnęła gdy stanęła u jego boku. Nie przywitał jej ani nie dotknął. Wyszedł na korytarz, wiedząc, że za nim podąży. Zrobiła to. Ten korytarz nie był w kształcie węża, który prowadziłby do Jaskini czy pokoju tej Uczty. Zamiast tego, był to labirynt który prowadził do Jaskini. Każdy wampir znał ten układ, żaden śmiertelnik nie miał o tym pojęcia. Śmiertelnik mógł tylko pójść do Jaskini w towarzystwie wampira na jego lub jej zaproszenie. Gdyby zawędrowali tam sami w nadziei na rozpłynięcie się w karmieniu, na tej szczególnej Uczcie zgubiliby się na godziny, może

nawet na dni. Lucien poruszał się szybko, pewnie, czując jak starała się za nim nadążyć, nie pozwalając by zorientowała się w terenie i po kilku minutach byli w Jaskini. Oczy Luciena natychmiast udały się do zarządcy który go zauważył i szarpnął głową w kierunku innych drzwi. Lucien przedarł się przez ciała na podłodze, czując ją za sobą, czując jej zapach, który był niemal tak pyszny jak Leah. Z całą pewnością lemoniada. I nie dobra lemoniada. - Panie Lucienie - zarządca mruknął gdy wyciągnął klucz i otworzył drzwi które prowadziły do Jaskini. - Clive - Lucien odpowiedział pozdrowienie i wszedł do małego pokoju. Był jak każda Jaskinia, urządzona w bogatych kolorach, meble były wygodne i przyjemne, przeznaczona leżanka była pokryta miękką, pluszową tkaniną. Lucien zamierzał zaprowadzić Leah do pokoju Jaskini tej nocy gdy tu byli, nie po to być karmić, ale by zatrzymać ją w przyjemnych aktywnością. Jednakże jej skrajna reakcja powstrzymała go przed zrobieniem tego. Był rozczarowany, ale tylko do chwili gdy mu wyjaśniła. Potem był podniecony. Drzwi zamknęły się za nimi i Lucien odwrócił się do kobiety. - Jestem Kitty - powiedziała bez tchu. Lucien przyglądał się jej przez chwilę i wypowiedział swoją szczerą, obiektywną opinię. - Co za idealnie śmieszne imię. Zamrugała zarówno w zdziwieniu i zauważył natychmiast, że w głupocie. Nie miała pojęcia czy był poważny czy się z nią drażnił i w tym jej maślanym spojrzeniu niebieskich oczu, rozszyfrowanie tego zajęłoby o wiele więcej czasu niż zamierzał z nią spędzić. - Chodź tutaj - rozkazał i stała myśląc z trudem aż ruszyła do przodu. Kiedy była centymetry od niech, pochyliła się, stając na placach. - Powinieneś wiedzieć, że zrobię wszystko co zechcesz - zawahała się i posłała mu nieco skuteczne ale oczywiście wyćwiczone, pociągające spojrzenie, podkreślając.Wszystko. - Jeśli masz zamiar zrobić wszystko by sprawić mi przyjemność, w takim razie przestań mówić - posłał jej wymowne spojrzenie i podkreślił.- W ogóle. Znowu zamrugała w zmieszaniu, które wypełniło jej twarz i Lucien ruszył do przodu. W mniej niż sekundę miał ją w swoich ramionach, jego język pocierał jej szyję i odchylił jej głowę do tyłu, pociągając ją mocno za szyję. Wtedy się w nią wdarł, jej krew tryskała mu w usta. Natychmiast poczuł jej podniecenie. Nie łagodziło bólu w brzuchu czy pulsowania w jego penisie. Jej głowa przechyliła się do tyłu, dając mu lepszy dostęp i bardziej rozerwała swoją własną ranę, czego również się spodziewał. Jej ramiona zaczęły się owijać wokół niego i uniósł głowę bez polizania jej rany językiem by powstrzymać krwawienie. Krew spływała w dół jej gardła, barwiąc jej suknię. - Nie dotykaj mnie - warknął. Spojrzała mu w oczy i zobaczył niepewność zanim jego usta wróciły do jej rany. Karmił się bardziej niż byłoby to zdrowe dla Leah niebawem po ich Porozumieniu, ale wiedział jak daleko mógł zabrać tą kobietę. Zregenerowała się do czasu gdy wędrowała do Jaskini, raz zaproszona, była otwarta na karmienie kogokolwiek. Potem przetoczył swój język wzdłuż jej rany, krwawienie ustało i skóra zaczęła się zasklepiać. Jego ramiona opadły z niej i upadła na kolana przed nim gdy ruszył do drzwi. - To wszystko?- wyszeptała, jej ręce wystrzeliły by przytrzymać go za biodra, jej głowa przechyliła się do tyłu, oczy prosiły, jej rozpaczliwa potrzeba by służyć Lucienowi

bardziej niż tylko karmienie, była wymalowana na jej twarzy. Jego oczy opadły na jej dekolt i jego ciało odpowiedziało mimo jego myśli. Źle ją potraktował. Nawet ze śmiertelnikami na Uczcie miał lepsze maniery. Do diabła, nawet obchodził się lepiej z Watsem i Breedem. To Leah i jego frustracja na nią zrobiły z niego taką istotę i było to niewybaczalne. Dlatego też jego ton złagodniał, gdy zapytał: - A co byś chciała, zwierzaczku? Jej oczy śmignęły do jego spodni i z powrotem do niego. - Wszystko, co mi dasz - odetchnęła. Lucien pomyślał o Leah, jej uporze i prawdopodobnych tygodniach tortur dla nich obojga. Lucien był wampirem. Wampiry nawet nie oczekiwały że będą wierne wobec swoich partnerów, kolejna frustracja przez którą Lucien przechodził z Katriną, i z pewnością ze swoją upartą konkubiną. Potem ściągnął swoją marynarkę. - Wstań i zdejmij sukienkę - rozkazał. Od razu zrobiła co jej kazał i Lucien zdecydował, że wróci do Leah znacznie później, niż zdecydował wcześniej.

***

Była godzina przed świtem, kiedy wrócił do domu. Po wejściu do kuchni, usłyszał telewizję i zobaczył migoczące światła w pokoju rodzinnym. Ruszył w tamtym kierunku, wszedł do pokoju, widząc że był wyświetlany wieczorny film, dźwięk był ściszony. Leah spała na kanapie na boku, jej dłonie były schowane w pozycji modlitewnej pod jej policzkiem. Miała na sobie parę spodni od piżamy ze sznurkiem ściągającym w stonowanych kolorach z obcisłą bluzką w pastelowym niebieskim kolorze, który był podobny do jej spodni. Wyglądała na niewinną i uroczą, jaka była raz na jakiś czas, choć głównie podczas snu. Na stoliku leżały resztki które spadały na podłogę, czegoś, co było orgią jedzenia. Popcorn z mikrofalówki, otwarta paczka z chipsami, ciasteczka, papierki po cukierkach i małe pudełko lodów zjedzone do połowy i teraz rozpuszczone. Lucien nie był jedyną osobą, która zajadała się fast foodem na Uczcie. Teraz czekał na niego zdecydowanie pyszny, dobrze spreparowany deser. Nigdy orgia słodyczy nasyconych chemią i powodujących śpiączkę cukrzycową. Zdecydował, że później z nią o tym porozmawia, jeśli znajdzie właściwy moment, co prawdopodobnie stanie się w następnej dekadzie. Podniósł ją i podobnie jak ostatniej nocy, nie obudziła się. Po prostu oparła swoją skroń na jego ramię, wtulając czoło w jego szyję. Szedł z powolnością śmiertelnika, rozkoszując się jej zapachem. Jego oczy wędrowały po jej profilu, jego ramiona bardziej przycisnęły jej miękkie ciało, ciesząc się całą nią po swoim wypełnieniu, kilkukrotnym, z jej okropną repliką tego wieczoru. Ta

przyjemność wzmocniła jego wolę cierpliwości, podczas gdy sprawi, że go zrozumie i opowie jej o oswajaniu. Ostrożnie odgarnął kołdrę i położył ją w łóżku. Szybko się rozbierając, dołączył do niej. Potem zrobił to, o czym zdecydował podczas drogi do domu. Stwierdził, że będzie to nieskończenie bardziej przyjemne dla Leah. Nie zwlekając, jego ręce poszukały jej, jedna ręka na jej piersi, druga przesunęła się prosto do jej spodni od piżamy. Jego usta przesunęły się na skórę na jej szyi poniżej jej ucha i spróbował jej językiem. Jego palce pracowały i obudziła się z miękkim, niskim jękiem. - Lucien?- wyszeptała, jej głos był zaspany, słodki i zupełnie niestrzeżony. - Tak, kochanie. Wciągnęła oddech, jej ciało opadło i szarpnęło się by uciec. Spodziewał się tego, przytrzymał ją tam gdzie była i kontynuował swoją czynność. - Lucien!- warkot przeważył jej głos, czego wcześniej nie słyszał. Jego dłoń na jej piersi przesunęła się do jej szczęki, obracając jej głowę i unosząc swoją własną. Wziął jej usta w swoje w pocałunku, jego język wślizgnął się do jej ust gdy jego palec znalazł się w jej wnętrzu. Boże, smakowała wspaniale. Na tę myśl postanowił, że bez względu na frustrację, przez jakiś czas nie skorzysta z posiłku ani niczego innego poza Leah. Może przez lata. Ku jemu zaskoczeniu, cofnęła głowę z powrotem na poduszkę by przerwać pocałunek. Rzadko przerywała pocałunek. Bardzo rzadko. Zazwyczaj była tak samo wygłodniała tego połączenia jak on. Nawet bardziej. Jej usta rozchyliły się, oczy rozszerzyły i przyglądał się jak rozświetlają się intensywnością, której nigdy wcześniej nie zobaczył, co również było zaskakujące. Nie maskowała swojej reakcji i była niezwykle namiętna. - Ty... - zaczęła i wycofał palec, znalazł ją i nacisnął krążąc palcem. Przestała mówić, jej twarz zmiękła a jej wzrok stał się oszołomiony. - Właśnie tak, kochanie - wyszeptał, jego usta znowu pochwyciły jej, ale ponownie cofnęła głowę, przyciskając biodra do jego ręki. Zrezygnował z pocałunku, decydując się na coś bardziej intymnego. Przesunął usta na jej gardło, liżąc językiem jej skórę potem ugryzł ją otwierając małą ranę, z której nie popłynęła krew. Musiał ssać. Co też zrobił. Wiedział, że to polubiła. Usłyszał jej jęk i jej ciało znowu rozpłynęło się przy jego. Wciągnął krew z małej rany, podnosząc jej podniecenie w wymierzonych, kontrolowanych krokach. Jego ręka wróciła do jej piersi, palce pocierały jej sutek i jej głowa opadła na jego ramię. Wiedział, że była jego gdy zaczęła kołysać biodrami ujeżdżając jego rękę. Jego penis stwardniał na jej ruchy i jego umysł wypełnił się obrazami jak go ujeżdżała, albo na odwrót co byłoby równie przyjemnie, on ujeżdżający ją. Ostrożnie bardziej otworzył ranę i wziął więcej jej krwi. Zadyszała, jej ciało stwardniało, wsunął palce w jej wnętrze, pocierając głęboko podczas gdy jego kciuk pocierał jej guziczek. Jej biodra teraz poruszały się w rozpaczy. Jego język zasklepił jej ranię i podniósł głowę by spojrzeć jej w twarz. Chciał zobaczyć jak dochodziła. Nie zawiódł się. Jej szyja wygięła się z wdziękiem, jej twarz wspaniale się zaczerwieniła, jej oczy

powoli się zamknęły a usta rozchyliły w cichym jęku gdy jej gorące powłoki zamknęły jego palce głęboko w swym wnętrzu. Boże, nie była tylko wspaniała. Była tak bardzo oszałamiająca, że przestał oddychać, czując jak jego wnętrzności, płuca i penis przyglądając się jak dochodziła. Kciukiem bardziej pchnął jej orgazm. Jej palce zacisnęły się na jego nadgarstku w proteście a następnie uwięziły go gdy wciągnęła kolejny oddech i rozdarły ją dreszcze. Zaprzestał swoich ruchów, chwytając jej pierś jedną dłonią, zatrzymał kciuk ale pozwolił sobie utrzymać w niej swoje palce. Zadrżała raz, i znowu, aż uspokoiła się pozwalając swemu ciału oprzeć się o jego. Trzymał ją blisko przy sobie, jego twarz wtuliła się we włosy z tyłu jej głowy, przysłuchując się jej pędzącemu sercu aż się uspokoiło i wdychając jej zapach, pozwolił mu skonsumować jego zmysły. Po chwili jego dłoń puściła jej pierś i otoczył nią jej brzuch przyciskając ją bardziej, gdy w tym samym czasie jego palce wysunęły się z niej i chwycił jej płeć. Uniósł głowę i dotknął ustami teraz już różowej rany. - Jak się czujesz, zwierzaczku?- mruknął tam. Nie ruszyła się ani nie odezwała. Podniósł głowę by spojrzeć na jej profil. Miała zamknięte oczy, głowa była przechylona lekko do przodu. - Leah? Śpisz? Kiedy odezwała się, nie otworzyła oczu i jej głos był zarówno bardzo cichy jak i całkowicie martwy. - Zrobiłeś mi to i mogę wyczuć zapach jej perfum na twojej skórze - jego ciało zamarzło i wciąż mówiła.- A kiedy mnie pocałowałeś, mogłam wyczuć smak jej krwi w twoich ustach. - Leah... Przerwała mu. - Zmusiłeś mnie bym opuściła mój dom i moje życie. Sprawiłeś, że zostawiłam swoich przyjaciół i moją pracę. Podczas mojej inicjacji sprawiłeś mi taki ból, jakiego nie doświadczyłam w całym moim życiu. Kontrolowałeś mój umysł i ciało. Poniżyłeś mnie. Dzisiaj, zdradziłeś moje zaufanie. Dziś wieczorem, zdradziłeś mnie. - Leah... - Wygrałeś - szepnęła swym martwym głosem.- Nie mogę z tobą walczyć, Lucien. Wygrałeś. Przypominając sobie swoją przysięgę by być wobec niej cierpliwy, obrócił ją na plecy i wsparł się na łokciu by lepiej na nią spojrzeć. - Nie rozumiesz drogi moich ludzi, zwierzaczku... Przestał mówić, gdy zamknęła powoli oczy w geście porażki, który w wykonaniu Leah wydawał się być faulem. - Proszę, daj mi choć jedno. Tylko jedno - otworzyła oczy i dostrzegł, że także były martwe.- Nie nazywaj mnie zwierzaczkiem i proszę, nigdy, nigdy nie nazywaj mnie kochaniem. - Leah... - Mogę iść spać?- zapytała z prawdziwym, nie fałszywym namysłem Mimo swojego wcześniejszego przyrzeczenia, jego temperament unosił się wraz z uczuciem które pojawiło się, gdy zobaczył jej zniszczoną bieliznę. - Leah, mam prawo by uczestniczyć w Uczcie. Odwróciła głowę i spojrzała nad jego ramie. - Wiem, że masz. Oczywiście, że masz - powiedziała ze znużeniem.- Masz prawo by zrobić cokolwiek.

Zdecydował się na spróbowanie innej taktyki i jego ręka przeniosła się by chwycić jej szczękę. Powiedział delikatnie: - Chciałem ci coś dzisiaj dać, kochanie. Kiedy wypowiedział swoją pieszczotę, skrzywiła się i jej głowa szarpnęła się jakby ją uderzył. Na tą reakcję, dziwne, podłe uczucie wypełniło jego panowanie nad sobą i ie spodobało mu się to. To uczucie było jak ból. Skręcający, piekący ból który szybko się powiększał. Stracił swoją cierpliwość, ale wstrzymywał swój gniew. Gdyby tego nie zrobił, ból byłby nie do zniesienia. - Leah, do cholery, spójrz na mnie. Zrobiła to bez wahania. - Musimy o tym porozmawiać - mówił dalej. Potrząsnęła głową i zapytała: - Dlaczego? Obiecuję, że będę dobra, zrobię co będziesz chciał. Zrobię cokolwiek będziesz chciał. Czy właśnie nie tego chcesz? Nie, nie było to czego chciał, do cholery. Chciał jej zaufania, jej akceptacji wobec jego mocy, jego dominacji, nie żeby drżała przed nim, ale by użyć jej by była bezpieczna, chroniona, pielęgnowana, kwitnąca. - Nie rozumiesz - powiedział jej. - Chcesz bym zrozumiała?- zapytała. - Tak, do cholery. Spojrzała mu w oczy, jej były nadal martwe. - W takim razie oczywiście, posłucham. Cokolwiek chcesz, Lucien. Ogarnęła go oślepiająca wściekłość. W tym momencie nie wiedział, czy był wściekły na Leah czy na siebie. Była zaprawiona dziwacznym, skręcającym bólem i musiał bardzo się postarać, by nie rozerwać pokoju na strzępy. Przyglądał się jej w oczekiwaniu i wciągnął powietrze przez nos. Wiedział, że nie miał kontroli by poradzić sobie z tym dzisiejszej nocy. Musiał odnaleźć spokój i poradzić sobie z tym racjonalnie a nie kiedy chciał wyrzucić kanapę przez okno. - Porozmawiamy o tym jutro. Skinęła głową i zapytała: - Masz coś przeciwko, abym wróciła do spania? Wciągnął kolejny oddech przez nozdrza, próbując się utrzymać w ryzach swój temperament, co na szczęście zadziałało. - Nie musisz mnie pytać, czy możesz spać. Ponownie skinęła głową i szepnęła: - W porządku - a następnie odwróciła się na swój bok, schowała dłonie pod swój policzek i zamknęła swoje oczy.- Dobranoc, Lucien - powiedziała w poduszkę. Jego temperament wymsknął się i warknął. Jej oczy otwarły się i odwróciła głowę by na niego spojrzeć, ale wtulił swoją twarz w jej szyję gdy jego ramiona ją otoczyły. - Niszczysz mnie, zwierzaczku - mruknął tam, szukając pocieszenia w jej cieple, jej miękkim ciele, we wszystkim co mogłoby pokonać ten skręcający ból. Poczuł jak się napina i ponownie relaksuje, po czym przyznała cicho: - Nie sądzę, bym mogła cię zmienić. Jej słowa były tak absurdalne, że pomimo swego gniewu, uśmiechnął się w jej szyję. Nadal mówiła:

- Ale myślę, że aby cię zmienić, muszę najpierw dowiedzieć się jak zmienić siebie by statek mógł popłynąć. Jego uśmiech umarł i przechyliła głowę do przodu, nie by odmówić mu dostępu do swojej szyi, ale by ułożyć się do snu. - Tak będzie najlepiej - szepnęła i podniósł głowę by spojrzeć na jej zmęczoną twarz.- Zawsze doprowadzałam wszystkich do szaleństwa swoimi wadami charakteru. Ciotka Kate będzie zachwycona. Jej słowa sprawiły, że pierzący ból znacznie zintensywniał. - Leah, przestań mówić - Lucien zażądał. - Dobrze - powiedziała i jej oczy przesunęły się na bok i powiedziała.- To mówienie. Przepraszam. Nie, mam na myśli... przepraszam!- zacisnęła usta i odwróciła twarz ku poduszce. Lucien nie wiedział czy się roześmiać czy krzyknąć. To o czym wiedział, to to, że Kitty była bardzo złym pomysłem. Osiadł za nią, przyciskając ją do swego ciała czemu się nie opierała, wtulił twarz w jej grube, miękkie włosy. Myślał, że Leah wcześniej była złamana i był w błędzie. Wziął głęboki oddech decydując, że zobaczy co przyniesie jutro. Kiedy wiedział, że spała, odsunął się ostrożnie aby jej nie obudzić i wziął prysznic.

Rozdział 12

Zrozumienie

Obudziłam się i nie zobaczyłam niczego oprócz szerokiej, gładkiej piersi Luciena. Było tak, ponieważ mój policzek spoczywał na jego piersi. Nigdy się nie dowiem, jak mogłam spać wtulona w niego w taki sposób. Nie byłam typem dziewczyny, która lubiła się przytulać. Wspomnienia nocy i wczorajszego dnia zalały mój mózg, ale bez względu na ból a może z jego powodu, automatycznie przycisnęłam się bliżej jego twardego ciepła. Wczoraj, po bardzo długim, zimnym prysznicu i po ledwym powstrzymaniu się od zniszczenia wszystkiego łamliwego, znalazłam siebie w wielkim domu w którym nie miałam nic do zrobienia. Dokończyłam jedyną książkę którą ze sobą przywiozłam. Nie miałam towarzystwa. Telefonu. Kluczyków do samochodu. Żadnej książki. Brak internetu. Niczego do posprzątania. Żadnego prania. Prasowania. Niczego. Za późno zdałam sobie sprawę, że powinnam poprosić Edwinę by kupiła mi kilka magazynów. Miałam tylko telewizor i moje myśli a nie chciałam spędzać czasu przy jednym ani drugim. Unikałam telewizji aż odkryłam po latach (z ogromną ilością doświadczeń), że rzadko było w niej coś ciekawego. Dodatkowo zazwyczaj jadłam paluszki jak narkomanka gdy siedziałam przed telewizorem, więc podjęłam decyzję, że się przejdę. Był to jeszcze głupszy pomysł, głównie dlatego, że zapomniałam swojego śmierdzącego iPoda. Nie było nic innego do zrobienia oprócz myślenia gdy się spacerowało bez swojego iPoda. Zbyt leniwa aby po niego wrócić, poszłam dalej i jak to zwykle bywa, naszły mnie myśli gdy spacerowałam. Na przykład fakt, że Katrina oznaczyła Luciena. Nie zarejestrowałam tego w tej samej chwili gdy byłam tego świadkiem gdy byłam strasznie wystraszona, ale spoglądając wstecz, zadrapania były brzydkie i dzikie. Jego skóra została zniszczona. Katrina nie tylko

się nie wstrzymywała, miała moc i prędkość by się odgryźć za swoje. I w ogóle nie zareagowała szokiem po ich walce. Wydawało się, że było tak przez cały czas. Nawet zachęta Luciena „Spróbuj”, brzmiała, patrząc wstecz, jakby nie był to pierwszy raz gdy to powiedział i jakby mówił to często. I często. I Katrina nie wahała się ze swym atakiem. Katrina zaatakowała Luciena, nie odwrotnie. Również zaatakowałaby mnie, coś, przed czym Lucien mnie ochronił (łatwo), ale co również go rozwścieczyło (bardzo). Potem była ich rozmowa, Katrina powiedziała, że byłam „życiem” dla Luciena. Nadal nie wiedziałam co to znaczyło. Wiedziałam tylko to, że działo się coś ważnego. Coś, czego nie rozumiałam i jak sobie wmawiałam, nie chciałam zrozumieć, ale to coś i tak działo się niezależnie ode mnie. To Katrina wyszła i Lucien za nią nie poszedł. Z tego co widziałam, nie pomyślał o niej nawet przez sekundę zanim się do mnie odwrócił. To wszystko sprawiło, że czułam się wyraźnie nieswojo i jeszcze bardziej niewygodnie niż zwykle. Głównie dlatego, że bałam iż Lucien miał rację. Wyskoczyłam z konkluzjami. Miałam wiele złych cech, ale nigdy nie osądzałam. Nienawidziłam ludzi, którzy osądzali. Byli najgorsi. Ale bałam się, że osądziłam Luciena. Niezależnie od słów Katriny, było jasne, że Lucien nie wysłał jej „dokumentów odprawy” (nie trudno było się zorientować co ta odprawa oznaczała) ze względu na mnie, ale przez coś co działo się już od dłuższego czasu. I nie ważne jak bardzo próbowałam to powstrzymać, jego głęboki głos który mówił, iż miłość jest jak koc który utrzymuje cię w cieple, wciąż dźwięczał mi w głowie. Powiedział to tak, jakby gdzieś tego nie przeczytał i polubiłam ten cytat, który po prostu wyjaśniał co myślał na temat tego, jaka powinna być miłość. Powiedział to tak, jakby wcześniej ją czuł, jakby wcześniej była faktem. Fascynowało mnie, przeraziło i z jakiegoś powodu zasmucało, bo ktokolwiek kto nauczył go lekcji, nie był Katriną. Dom który dał mi Lucien był otoczony lasem z wyjątkiem ogromnego placu, nieskazitelnego ogrodu i basenu (tak, basen z małym domkiem przy basenie, nie mniej). Podczas mojej inspekcji domu w dniu gdy przyjechałam, zauważyłam, ścieżkę prowadzącą do lasu i ruszyłam nią. Po realizacji, że byłam osobą która osądzała i że pewnie wisiałam Wspaniałemu Lucienowi przeprosiny (co było do dupy), kręta, leśna ścieżka poprowadziła mnie nad jezioro. I to jakie jezioro. Było ogromne. Dzień był ciepły i słoneczny, wiał delikatny wiatr, ale nie zmąciło to szklistej powierzchni wody która była tam zawsze, wokół mnie wzrastały zalesione wzgórza które unosiły się ku błękitnemu, czystemu niebu. Było wspaniale. Piękne domy były położone na wzgórzach, ze ścieżką lub schodami które prowadziły do wody. Choć nie było ich wiele. Naliczyłam pięć. Naprawdę ekskluzywne nieruchomości. Widziałam jak długie ścieżki były zakończone szerokimi, solidnymi pomostami. Oczywiście nie rachityczne i słabo utrzymane. Były to rodzaje pomostu do którego przywiązywało się łodzie o fantazyjnej prędkości (lub małe jachty).

Poszłam na koniec pomostu i usiadłam w słońcu, wpatrując się w spokojne piękno jeziora, zastanawiając się czy Lucien dawał swym konkubinom takie same luksusowe lokalizacje. Jeśli tak, musiało go to sporo kosztować. Musiał mieć dziesiątki konkubin które wciąż żyły. Gdyby nie miał, to miejsce kosztowałoby go majątek. Tak czy inaczej, nie zmieniało to faktu, że kupił go dla mnie. - Jestem taka popieprzona - powiedziałam do jeziora. Jezioro, co nie było zaskoczeniem, nie odpowiedziało. Siedziałam wpatrując się wodę, starając się nie myśleć o Delikatnym, Hojnym Lucienie i z całą szczerością powinnam otworzyć listę Dlaczego Mogłabym Lubić Luciena, nawet jeśli byłoby to mały, ognioodporny sejf. Próbowałam także nie myśleć o moich złych cechach, które prawdopodobnie władowały mnie w pierwszej kolejności w ten cały bałagan. Bycie wampirzą konkubiną było dziedzictwem mojej rodziny. Był to jej interes i trwało to od pięciuset lat. W rzeczywistości ta cała praktyka trwała od wieków i ludziom się podobało. Był to ich sposób na życie. Kim byłam opierać się temu trendowi? Pieniądze Cosmo zapewniały mojej matce, siostrę i mnie ubrania, jedzenie i dom który był raczej miły, dopóki ja i Lana się nie wyprowadziłyśmy. Lana i ja miałyśmy tego samego tatę, albo powinnam powiedzieć, miałyśmy tego samego ojca. Nasz ojciec, z tego co ledwo pamiętałam, dużo pił, dużo krzyczał i został wykopany z domu przez moją mamę która była wspierana przez moje ciotki. Następnie przepadł, wysyłając kartki urodzinowe przez pierwszych kilka lat zanim zrezygnował. Nie widziałam go od czasu gdy miałam sześć lat. Cosmo nadal płacił za manicure, pedicure i dom w stylu ranczo z trzema sypialniami mojej mamy, za torebki od projektantów, za obiady z martini z moimi ciotkami. Powinnam mu podziękować gdy po raz pierwszy go spotkałam, a nie być wobec niego zimna. I był Lucien. Cóż, miał obsesję na punkcie kontroli i był bólem w dupie, ale nie był tylko tymi dwoma rzeczami. Nie mogłam się powstrzymać, tylko myślałam o sposobie w jaki ze mną był gdy byłam pijana (muszę dodać, że przed tym jak okazał się dupkiem) i jaki był na Uczcie (a wtedy nie był dupkiem). W rzeczywistości kiedy nie był palantem, kontrolującym bólem w dupie, patrzył na mnie... Patrzył na mnie... Och, do diabła, patrzył na mnie jakbym była życiem. Jakbym była piękna. Jakbym była poza całą seksownością czy czymkolwiek, ale Lucien patrzył na mnie w taki sposób. Jakbym była zabawna, interesująca i jakby nie wiedział co zrobię za chwilę ale cokolwiek zrobiłam, miał zamiar cieszyć się tym tak samo jak i tego wyczekiwał. Miał wobec mnie nadzieję. Nikt nigdy nie miał. Ledwo mogłam to zrozumieć. Spędziłam lata szukając jakiegoś faceta który utrzymałby mnie z daleka od życia konkubiny. Nie wiedziałam wiele o Selekcji i do tej pory nie wiedziałam zbyt dużo. Jedyną rzeczą jaką wiedziałam, to ta, że wampiry nie mogły zapraszać Niewtajemniczonych na Selekcję jeśli Niewtajemniczona była w związku z śmiertelnikiem. Dlatego upewniłam się, że byłam w związku przez większość czasu. Co oznaczało, że byłam w związku od kiedy miałam uprawnienia by wziąć udział w mojej pierwszej Selekcji gdy miałam osiemnaście lat.

Z desperacji, ponieważ nie lubiłam myśleć, że byłam idiotką która prawdopodobnie w tym przypadku wybierała samych złych facetów. Justin, ten ostatni, był największą pomyłką z nich wszystkich. I zostałam z nim dłużej niż powinnam, by utrzymać siebie w bezpieczeństwie. Może, tylko może (a wkładałam w to dużo „być może”), robiłam źle. Co oznaczało dwie rzeczy. Po pierwsze, musiałam przeprosić Luciena za bycie osądzającą suką. Po drugie, musiałam go poprosić o przyspieszenie instrukcji abym zrozumiała życie jakie miałam prowadzić. Wtedy podjęłam moją decyzję. Wiedziałam tyle, że nieważne co zaszło między mną i Lucienem, nie miałam zamiaru pozwolić mu się złamać. Spotkam go w połowie drogi. Jeśli nie miał zamiaru tego zrobić, wrócilibyśmy wtedy do punktu wyjścia. Oczywiście, nawet nad spokojnym jeziorem nie powstrzymałam się od myślenia o Lucienie. Podniosłam się i wróciłam na ścieżkę. Kiedy wróciłam do domu, zrobiłam marynatę, otoczyłam nią piersi kurczaka i włożyłam do lodówki. Potem postanowiłam spędzić resztę mojego dnia na zatapianiu moich smutków w żywności i sparaliżować mój umysł telewizją. Mój nieskupiony widok rozjaśnił się na piersi Luciena i nawiasem mówiąc, zadrapania Katriny były kompletnie wyleczone, przez co moje myśli znowu wróciły do ostatniej nocy. Nie wiedziałam dlaczego tak zareagowałam na to, że karmił się od innej osoby i wyczułam zapach jej perfum. Ale nie można było temu zaprzeczyć. Zareagowałam tak a nie inaczej. We wszystkich nienawistnych uczuciach które przeżywałam przez ostatnie dwa tygodnie, pozwolenie Lucienowi na dotykanie mnie podczas gdy pachniał i smakował inną kobietą, było zdecydowanie najgorsze. Ponieważ bolało. Bardzo. Za bardzo. Wiedziałam, że nie powinno, że nie miałam wobec niego żadnych praw. Ale i tak bolało. I wtedy to złapałam. Zrozumiałam. Wiedziałam dlaczego w każdym spojrzeniu mojej matki był ślad smutku. I wiedziałam w minucie w której mi powiedział, że nie rozumiem sposobu jego ludzi, że nie mogłam żyć takim życiem. Nie jako Leah Buchanan. Musiałabym być Buchananką z Głównej Rodziny Konkubin Wampirów. Nie niecierpliwą, nie zapalczywą, nie upartą, nie niedojrzałą, nie tym kim byłam. Musiałabym być dobrą, doskonałą, dbającą konkubiną jak moja wkurzająca kuzynka Myrna. Przez coś co mogło się ciągnąć latami, musiałam się prze kierunkować ze złej na dobrą „Poskarżę się na ciebie” Myrnę. I całkowicie i zupełnie to śmierdziało. Ale powiedziałam sobie, że mogłam żyć w tym pięknym domu blisko tego pięknego jeziora z moimi pięknymi ubraniami i muszę przyznać, że z Lucienem dającym mi zadziwiające, wstrząsające, niewiarygodne orgazmy takie jak ten z ostatniej nocy, i karmić go przez cały czas, i musiałam przyznać, że było to wzniosłe. I robiłby cokolwiek chciałby robić co i tak robił. Potem mnie uwolni i będę mogła ruszyć dalej. Ale nie z tym smutkiem. Nie miałam zamiaru go polubić (albo gorzej) a następnie

mnie złamać w taki sposób. Nawet nie wiedziałam czy go lubiłam i ten ból z którym mnie dotykał, sprawił, że moje ciało wibrowało z życiem, jego wielkie, solidne ciepło otaczało mnie, sprawiając, że czułam się cenna, krucha i przede wszystkim, bezpieczna podczas gdy mogłam ją wyczuć i posmakować, co było wystarczająco złe. Jeśli rzeczywiście go lubiłam, naprawdę byłam uwalona. Na szczęście nie lubiłam go, więc miałam nadzieję, że byłam bezpieczna. Na tą myśl, jego dłoń która była zawinięta na moim biodrze, przesunęła się w górę moich pleców i wplątała w moje włosy. - Nie śpisz, zwierzaczku?- zapytał seksownym, szorstki, sennym głosem. Starałam nie zadrżeć i nie udało mi się. Także próbowałam nie pozwolić mu na nazywanie mnie „zwierzaczkiem” gdyż moje serce przez to cierpiało, ale to też mi się nie udało. Następnie próbowałam nie myśleć nad tym, czy także nazywał „zwierzaczkiem” tą bezimienną i bez twarzy, ale i w tym mi się nie udało. Skinęłam głową, mój policzek przesunął się po jego skórze. Jego ręka zacisnęła się w moich włosach i pociągnął je delikatnie. Spojrzałam na niego i pochwycił mój wzrok. - Jestem głodny - mruknął. Nie mówił o jajkach i boczku na śniadanie, dlatego też poczułam przypływ ciepła między moimi nogami i moje sutki stwardniały. Jego oczy stały się leniwe i szepnął: - Chodź tutaj. Byłam „tam” jak tylko mogłam, ale wiedziałam o co mu chodziło. Przesunęłam się, moje ciało mocniej przycisnęło się do jego i pomógł mi ramieniem, podciągając mnie coraz bardziej aż byłam niemal na górze. Jego ręka nakierowała moją głową, moje usta uderzyły jego i pocałował mnie. Zamknęłam oczy i nagle chciałam rozpaczliwie się rozpłakać. Naprawdę świetnie całował, ale nie było to nasze wytchnienie, walczenie o władzę, głodny, seksowny pojedynek. Był to miękki, słodki, poranny pocałunek który był miły i wspaniały. Wtedy zaczęłam dostrzegać błędy w swoim nowym planie. Jego usta oderwały się od moich, przesunęły po moim policzku, w dół mojej szczęki a następnie do szyi. Moje nogi przesunęły się niespokojnie gdy naprawdę dobry rodzaj ciepła załaskotał w moim systemie. Jego ręka na mojej talii zsunęła się z moich pleców na ramię a następnie używając tylko środkowego palca, dotknął mnie w pieszczącym, miękkim szepcie, powoli, niesamowicie wolno podróżując w dół mojej ręki. poczułam jak gęsia skórka wyskakuje na mojej skórze i to też było naprawdę przyjemne. - Chcesz, abym cię doprowadził do orgazmu podczas gdy będę jadł?- mruknął w moją szyję i odpowiedzią było ogromne tak. Ale nie mogłam uwierzyć, że mnie o to pytał. Był to jakiś rodzaj testu? - Możemy zobaczyć jak pójdzie?- zapytałam moim zdyszanym głosem. Jego dłoń w moich włosach pociągnęła moją głowę do tyłu by mógł na mnie spojrzeć. Palce jego drugiej dłoni zacisnęły się wokół mojego nadgarstka i przypatrywał się mojej twarzy, jego oczy były zamyślone, może nawet nieco ostrożne. - Jeśli tego chcesz - odpowiedział i zaczęłam kiwać moją głową, kiedy poszedł dalej z uśmiechem szarpiącym się w jego przystojnych ustach.- Ale wiem dokąd to nas zaprowadzi. Nie czekał na moją odpowiedź. Jego ręka przysunęła mój nadgarstek do jego ust gdy patrzył mi w oczy. Poczułam jak jego język przesuwa się po moim pulsie w nadgarstku w bardzo zmysłowy sposób, że aż wstrzymałam oddech.

Jego długie palce przesunęły się w dół na wnętrze mojej dłoni, chowając ją w swojej znacznie większej. Jego usta przesunęły się i poczułam przypływ gdy zaczął się karmić. Nie da się tego wyjaśnić, jakie piękne było to uczucie. Gdybym tego nie poczuła, pewnie bym nie uwierzyła. Być może miało to coś wspólnego z dawaniem innemu istnieniu jedzenia, pokarmu, życia. Być może było to przez jego zamknięte i ssące usta. Być może dlatego, że nasze ciała się dotykały w innym połączeniu, zarówno fizycznym i emocjonalnym, intymnym. Cokolwiek to było, czułam się wspaniale. Jego czarne oczy przytrzymały moje w niewoli gdy wciągał w swe usta moją krew i drgnęłam, gdy ogień narastał, potrzeba zamieniła się w głód. Widziałam jak jego język ślizga się po mojej skórze zanim puścił moją dłoń. Nie mogłam się powstrzymać i poczułam jak miauczący dźwięk skargi umyka mi z gardła. Uśmiechnął się, odsunął mnie i jego ręka powędrowała do spodni piżamy ze sznurkiem. - Zdecydowałem, że chcę abyś doszła podczas gdy będę jadł - powiedział jakby było to jakieś delikatne wyzwanie. Nie miałam nic przeciwko. Wcale. - Dobrze - szepnęłam. Jego uśmiech rozprzestrzenił się w arogancki uśmiech. Odsunął na bok kołdrę i moje spodnie i majtki zniknęły w mgnieniu oka. Pociągnął mnie na siebie, rozsuwając moje kolana tak, że siedziałam na nim okrakiem, otwarta i obnażona. Czułam ekstremalny dyskomfort w tej ekspozycji. Przez jakieś dwie sekundy. Potem całował mnie i jego ręka przesunęła się między moje nogi. Ten pocałunek był drapieżnym pojedynkiem, oboje z nas brało to co oznaczało, co dziwnie, oboje dawaliśmy. Wtedy nie myślałam już zupełnie o niczym i wszystko co czułam było piękne. Jego usta przesunęły się do mojej szyi. Poczułam jego język gdy zamrowiły mnie usta. Wtedy zaczął się karmić i jego palce znalazły się w mym wnętrzu, jego kciuk manipulował mną i podniecenie szybko narastało. Moje zaczęło się potykać, krew śpiewała w moich żyłach. Moja głowa przechyliła się do tyłu by dać mu lepszy dostęp, moje biodra zakołysały się na jego ręce, domagając więcej tego co mi dawała i było to świetne. Narastało szybko, narastało w gromie, zanim to się stało, wiedziałam, że będzie przytłaczające. Ale nie było. Było konsumujące. Mój orgazm był czymś, czego nigdy wcześniej nie poczułam. Był poza pięknością. Lepszy niż noc wcześniej, taki zmieniający życie. Zadyszałam i wstrzymałam oddech, moja szyja wygięła się do tyłu, moje biodra szlifowały po jego ręce kiedy uderzyła we mnie czysta fala, idealnej, podwijającej palce u stóp, zapierająca dech w piersi, wywołująca jęki rozkosz. Poczułam jak jego dłoń w mych włosach ustawia moją głowę, ale nie wiedziałam, że patrzył jak przyjemność powoli opadała i moje oczy odzyskały skupienie. - Pięknie - wyszeptał, jego wzrok zmiękł na mojej twarzy. Tak, w mym planie zdecydowanie były błędy. Więc nie musiałam patrzeć na jego przystojną twarz która patrzyła na mnie z taką wytężoną uwagę, nacisnęłam lekko głową na jego palce w mych włosach. Nie próbowałam uciec, ale osiadłam na nim, moje czoło wtuliło się w jego szyję i ostrożnie wyciągnął dłoń spomiędzy mych nóg i otoczył mnie

obiema rękami. - Podobało ci się, kochanie? Oczywiście nie zamierzał mi zrobić przysługi i nie nazywać mnie pieszczotami. Postanowiłam, że odpuszczę i skinęłam głową. Mam na myśli, że odpowiedź była oczywista. - Dobrze - mruknął i jego ramiona bardziej się zacisnęły. Przyszło mi do głowy,że moje ciało było obnażone i nie spodobało mi się to zbytnio przed nanosekundą w której przewrócił mnie na plecy, nakrywając nas oboje kołdrą. Oparł głowę na dłoni, łokieć na poduszce i przesunął swój ciężar tak, że spoczywał przy moim boku, ale splątał swoje ciężkie nogi z moimi. Spojrzałam na niego i jego druga ręka uniosła się, jego palce otoczyły moją szyję, kciuk głaskał teraz moją zdrętwiałą ranę. - Co byś chciała dzisiaj zrobić?- zapytał cicho. Jego oczy były zarówno ospałe jak i czujne, jakby podobało mu się co dopiero się stało, ale musiał być przygotowany na to co stanie się za chwilę. Pomyślałam, że było to dziwne, ale skupiłam się na jego pytaniu. Lucien pytał mnie co dzisiaj chciałam robić? Był to kolejny sprawdzian? Oczywiście nie przeszłam ostatniego, ale nie chciałam wypróbowywać swego szczęścia. Zawsze byłam straszna na testach. - Nie jestem pewna - odpowiedziałam.- Jaki mam wybór? Jego odpowiedź była natychmiastowa. - Cokolwiek zechcesz, tak długo jak to wlicza mnie. Żaden mężczyzna nie zrobiłby tego co chciała kobieta. Mógł powiedzieć, że tak, ale jakoś skończyłoby się na piciu piwa, jedzeniu ostrych skrzydełek i oglądanie meczu w barze gdzie kelnerka miała najkrótszy i najobciślejszy top. - Um... - pomyślałam o tum, przesuwając oczy na bok. Poczułam jak jego ciało zaczęło się poruszać, więc moje oczy przesunęły się by zobaczyć, że śmieje się w milczeniu, jego usta przechyliły się w atrakcyjnym uśmiechu.- Co cię tak śmieszy?zapytałam cicho. Potrząsnął głową nie odpowiadając i powtórzył nadal się uśmiechając: - Co byś chciała dzisiaj robić? - Nie wiem - odpowiedziałam. - Co pierwszego przychodzi ci do głowy? - Um... - Leah, pomyśl. Pierwsza rzecz. - Um... Jego głos stał się niski, duszny i rozbawiony, skuteczne połączenie: - To nie jest trudne, kochanie. - Książki - burknęłam i mrugnął powoli. - Książki? - Tak, książki - odpowiedziałam.- Nie ma tu jeszcze moich rzeczy a bez telefonu czy internetu czy domu do posprzątania albo samochodu i bez Edwiny nie miałam wczoraj zbyt wiele do robienia. Nie lubię telewizji, a gdy już w końcu przed nią usiądę, zaczynam jeść a mój żołądek staje się bezdenną dziurę więc muszę iść i kupić kilka książek. Jego twarz się zmieniła. Rozbawienie umknęło, stała się pusta i zastanawiałam się o czym myślał. Jego oczy przesunęły się i patrzył w moją poduszkę. Było to wszystko w porządku z wyjątkiem jego mięśnia policzka, który podskoczył. Nie sądziłam, żeby było dobrze. Na chwilę zapomniałam że mężczyźni, wszyscy, nie przepadali za zakupami, nawet książek. Wielkie, złe wampiry prawdopodobnie też nie lubiły zakupów. - Nie musimy kupować książek - pospieszyłam i jego oczy przesunęły się do moich,

nie były już puste ale zamyślone i intensywne. Niezależnie od tego, kontynuowałam.Moglibyśmy... Przerwał mi, szokując: - Przepraszam, Leah. Chwilka. Lucienowi było przykro? I przyznał się do tego? Tym razem ja zamrugałam. Potem zapytałam: - Co? Jego twarz przysunęła się bliżej i jego głos stał się niższy gdy szepnął: - Przepraszam. Poczułam jak moje serce pędzi i Lucien także, albo usłyszał jej, ponieważ jego palce napięły się na mojej szyi. - Za co przepraszasz? - wyszeptałam, spostrzegając, że miałam problemy z oddychaniem i zrozumiałam, że to dlatego, gdyż chciałam wiedzieć co powie. - Przepraszam, że wczoraj zostawiłem cię bez niczego do roboty. Byłem tak wściekły, ze nawet nie myślałem, do cholery. Nie wiedziałam czego spodziewałam się by usłyszeć, ale cokolwiek to było, nie było to to. Mimo to powiedziałam: - Nie szkodzi. Jego głowa pochyliła się o dotknął na krótko moje wargi swoimi zanim się ponownie podniósł. - Pójdziemy kupić kilka książek - powiedział cicho. Skinęłam głową. - I sprawdzę jutro czy połączenie szerokopasmowe jest podłączone. Znowu skinęłam głową. - I jeśli obiecasz, że nie będziesz próbowała wyjechać do Panamy, oddam ci klucze do Cayenne. Chłopcze, drugi test też musiałam zdać. - Obiecuję, że nie pojadę do Panamy - szepnęłam. Melancholijna intensywność zniknęła z jego oczu i powiedział: - Dobrze. - I tak bym nie mogła, nie mam swego portfela - powiedziałam mu. Jego oczy znowu stały się intensywnie melancholijne.- Albo - powiedziałam szybko.- Mapy do Panamy - spojrzał na mnie i kontynuowałam.- Możesz jechać do Panamy? Przyglądał mi się przez moment, jego twarz zmiękła a wargi zadrżały. W porządku. Kryzys zażegnany. Dzięki Bogu. - Wolałbym, żebyś się nie dowiedziała - powiedział. - Muszę przyznać, że nie chcę - podzieliłam się.- Panama nie jest moim ulubionym miejscem do ucieczki przed wampirem. Wargi znowu mu się skurczyły i przesunął rękę z mojego gardła na policzek a jego palce wślizgnęły się w moje włosy na boku twarzy. Bardziej pochylił głowę na swojej dłonie i zapytał: - Co jest? - Co co jest? - Twoje ulubione miejsce do ucieczki przed wampirem. Moje oczy przesunęły się do jego nagiego ramienia (tak nawiasem to był to błąd, miał ładne ramię ale musiałam go użyć do przekazu):

- Nie sądzę, że powiedzenie ci tego było dobrym pomysłem. Jego ciało przesunęło się gdy odchylił głowę do tyłku i wypuścił swój okrzyk śmiechu. Pół sekundy później, jego ramiona owinęły się wokół mnie ciasno i znowu mnie przytulał, wciskając twarz w moją szyję. - Prawdopodobnie nie - powiedział w moją szyję, jego głos nadal trząsł się z wesołości. Nadszedł czas by to zakończyć. Gdy tak się zachowywał, łatwo mogłam umieścić rzeczy na liście Dlaczego Mogłabym Polubić Mały Ognioodporny Sejf Luciena. Na przykład, jak dobrze się czułam gdy go rozśmieszałam. I nienawidziłam do tego się przyznać, ale niezaprzeczalnie podobał mi się sposób w jaki mnie przytulał. Miał świetne uściski, mocne i ciepłe i z nim będącym takim wielkim, czułam się ciasno, przytulnie i bezpiecznie. - Myślę, że jestem głodna - powiedziałam w jego ucho i podniósł głowę. Jego oczy nadal były rozbawione kiedy na mnie spojrzał i to spojrzenie także zaliczyło się do mojego małego sejfiku. Potarł swymi ustami o moje, odsunął się nieco i oparł swe czoło o moje. - Chodźmy cię nakarmić i zabrać do miasta - mruknął. O cholera. To też wpadło do sejfu. To wszystko, pocieranie ustami, opieranie się czołem i zabranie mnie do miasta. Cholera, było to diabelnie przytłaczające. Sturlał się ze mnie, wyszedł z łóżka, ale naciągnął kołdrę, nie odsłaniając mojej dolnej połowy. Pochylił się, oparł pięściami na łóżku po obu mych stronach i powiedział: - Nie spiesz się, kochanie. Edwiny prawdopodobnie nie ma. Zobaczę co mogę zrobić dla ciebie na śniadanie. Potem zniknął z pokoju. Spojrzałam na zegarek i zauważyłam, że było prawie południe. Potem spojrzałam na sufit. Następnie zastanawiałam się czy Lucien potrafił robić śniadania. Potem zorientowałam się, że skoro żył setki lat, że jednak podczas tych lat musiał nauczyć się gotować. Przynajmniej jak zrobić tosty (czy coś). Potem westchnęłam ponieważ nie mogłam przed tym uciec. Jeśli będzie działał w taki sposób, w moim dużym, brzydkim planie będzie duża luka. Miało być ciężko. Naprawdę, naprawdę ciężko. Na szczęście dla mnie, jedna z moich złych cech się przydała. Byłam szalenie uparta. - Mogę to zrobić - powiedziałam do sufitu, mając nadzieję, że Lucien nie usłyszy i że nie okłamywałam samej siebie.

***

Stanęłam przy piecu i zsunęłam wielką łyżkę pokrojonych warzyw na patelnię, tłuszcz topniał jakby został przyciśnięty żelazkiem. Gdy to zrobiłam, rozważałam liczne błędy które dzisiaj popełniłam i nie zamierzałam popełniać kolejnych tego wieczoru. Nie odkryłam, że Lucien może gotować. Ale odkryłam, że może upiec bajgla sezamowego wkładając w niego odpowiednią ilość sera, wędzonego łososia i kapary.

Kiedy jedliśmy nasze bajgle i piliśmy kawę, nie rozmawialiśmy. Nie była to towarzyska cisza, była niewygodna a już przynajmniej dla mnie. Nie wiedziałam co powiedzieć, skoro nie mogłam być sobą. I nie wiedziałam dlaczego Lucien nie mówił. A chciałam wiedzieć i to bardzo. Starałam się ocenić jego nastrój ale nie udało mi się. Wiedziałam, że dostraja siebie do mnie. Nie było tak, że mnie oznaczał. Było to coś innego, coś nowego, czułam się jakbym była mnie pod wpływem narkotyków i bardziej pulsująca. Było tak jakby próbował mnie rozgryźć, odczytać mój nastrój. Nie wiedziałam, czy mu się to udało, ale domyśliłam się że nie gdy jego spokojne czuwanie trwało cały dzień. Byłam przerażona, czy chciałby wziąć ze mną prysznic albo co gorsza, kąpiel, ale pozwolił mi samej się umyć. Moim pierwszy wielki błąd nastąpił kiedy siedziałam przy toaletce, susząc włosy. Lucien zniknął kiedy brałam prysznic, ale słyszałam jak prysznic działa gdy nakładałam swój makijaż. Podczas gdy układałam włosy, Lucien wszedł do garderoby w samym ręczniku. Mój błąd polegał na tym, że powinnam odwrócić wzrok. Ale złapałam jego odbicie w wielkim hollywoodzkim lustrze i do moich ust napłynęła ślina. Potem z szarpnął ręcznik gdy tam siedziałam i widok Luciena, a było go sporo, sprawił, że zaschło mi w ustach. Był, muszę powiedzieć, idealny od stóp po głowę. Absolutnie doskonały. Silne, twarde uda. Umięśnione, dobrze wykształcone plecy. Mocne, napięte łydki. Miał nawet przystojne stopy! I były inne części przez które zastanawiałam się czy nie był wampirem tylko żywym bogiem. Odwróciłam wzrok do mego odbicia gdy Lucien się ubierał. Wybrał dżinsy, buty wojskowe, wielki pasek i koszulę w paski koloru białego, jasno niebieskiego, ciemno niebieskiego, jasnoszarego i szarego. Nie włożył jej w spodnie. Było to całkiem zwyczajne ubranie dla każdego innego mężczyzny. Lucien wyglądał jakby wyszedł żywcem z magazynu. Zdecydowałam z tego co powiedziała mi Stephanie podczas Selekcji i tego jak Lucien zachowywał się na Uczcie, że chciał abym się nieco wysiliła by się z nim pokazać. Nie było to dla mnie trudne. Byłam dziewczęca. Upiększałam się nawet gdy biegłam do sklepu kupić jajka. Wybrałam ładne dżinsowej biodrówki, brązowe sandały z pasków na szpilce, dopasowany pasek i świetną bluzkę, która była niemal przezroczysta i miała białe guziki które kończyły się przy moim dekolcie. Dekolt był wycięty w kształcie V, był otoczony kołnierzykiem i miał pół tuzina cienkie plisy wzdłuż rękawów i dół kręgosłupa od kołnierza do talii. Była to zabójcza koszula. Nałożyłam subtelny makijaż i puściłam włosy długimi, gładkimi falami. Nie miałam biżuterii którą mogłabym założyć, więc gdy skończyła, schowałam błyszczyk do mojej tylnej kieszeni spodni i skoro nie miałam portfela czy telefonu, branie torebki było niepotrzebne. Potem wyszłam z pokoju. W czasie gdy się szykowałam, Lucien zniknął i poszłam go poszukać. Kiedy go znalazłam, podłączał telefon do gniazdka w kuchni. Nie wiedziałam co to znaczyło dla niego, ale wiedziałam co to znaczyło dla mnie. Prawie rzuciła się na niego by dać mu wielkiego buziaka. Zamiast tego zawołałam: - Gotowa. Jego głowa podniosła się, spojrzał na mnie, jego oczy przesunęły się leniwie i

zrobiło mi się przyjemnie w żołądku. Następnie zapytał mnie: - Masz pojęcie jaka jesteś piękna? Moje ciało wstrząsnęło się by całkowicie zatrzymać. Bezpiecznie było powiedzieć nie. Nie wiedziałam. To znaczy, wiedziałam, że byłam całkiem niczego sobie. Żadna matka nie odciągała swoich dzieci od mojej groteski i jakoś łatwo umawiałam się na randki. Sposób w jaki to to powiedział, fakt, że powiedział to Lucien - mężczyzna taki wytrzymały, tak przekonujący którego dwadzieścia minut temu porównywałam do żywego boga, mężczyzna który prawdopodobnie był uczciwy wobec kobiet w swoim czasie sprawiło to, że nie byłam pewna czy mogłabym udźwignąć kolejny komplement który był tak głęboki. - Leah?- jego głos wołający moje imię wyrwał mnie z Głębokiego Odrętwienia na Komplement Luciena. Nie wiedziałam co powiedzieć. Co wy powiedzielibyście? Zdecydowałam się na: - Dziękuję. Ruszył prosto na mnie, jego oczy były zamyślane. Kiedy się zatrzymał (tak przy okazji to w mojej przestrzeni osobistej), użył obu dłoni by odgarnąć moje włos z ramion i otoczył palcami moją szyję. Przez cały czas patrzył mi w oczy. - Nie masz pojęcia, prawda?- zapytał cicho. - Liczę na to, że jako dobiłam już do czterdziestki i że jeszcze nikt nie poprosił mnie o dołączenie do cyrku, że to dobry znak - powiedziałam mu, jego głowa przechyliła się gwałtownie na bok i wybuchnął śmiechem, przyciągając mnie do siebie mocno by mnie przytulić na stojąco. Zniosłam ten uścisk. Był mocny. Uścisk na stojąco od Luciena nie był tak samo dobry jak na leżąco, ale nie było mu daleko. Ostatecznie po tym co wydawało się trwać wiecznością, ale oczywiście tak nie było, odsunął mnie. - Chodźmy po książki dla ciebie. Zawiózł nas Cayenne'em na deptak w mieście. Nie na jakiś tam deptak, ale na taki ekskluzywny który był otoczony ulicami i ulicami luksusowych butików i eleganckich restauracji, kawiarni i barów. Wszystkie zostały położone między szerokokątnymi chodnikami z latarniami które miały zwisające lampy i duże, stylowe płotki za którymi znajdowały się ociekające kolorami kwiaty. Zaparkował i poszliśmy do ogromnej księgarni. Tam kupił mi dziesięć książek. Myślałam, że od razu wrócimy do samochodu, ale nakierował mnie na ulice z butikami i wydawało się całkiem dobrze wędrować po chodniku w słoneczny dzień, ręka w rękę. Zobaczyłam w oknie szczególnie wspaniały strój i moje serce musiało podskoczyć gdyż odwrócił ku mnie głowę zanim wprowadził mnie do środka. Następnie poszedł bezpośrednio do ekspedientki, powiedział, że chce strój w oknie i podał mój rozmiar. Patrzyłam na niego i byłam całkiem pewna że opadła mi szczęka kiedy ekspedientka zapytała: - Chciałaby pani przymierzyć? Spojrzałam na nią i już miałam się odezwać kiedy Lucien to zrobił. - Nie. Bierzemy. Patrzyłam w przerażeniu głównie dlatego że dostrzegłam cenę na wyświetlaczu kasy i próbowałam się powstrzymać całą silną wolą by nie oszaleć. Stałam posłusznie obok Luciena gdy płacił, potem ekspedientka spojrzała na na

niego pewnie tak jak ja gdy ściągnął ręcznik i potem na mnie, jakbym była najszczęśliwszą kobietą we wszechświecie. Kiedy wyszliśmy, Lucien niósł obie moje torby, więc poczułam, że powinnam coś powiedzieć. - To nie było konieczne. Jego dłoń ścisnęła moją, ale nie spojrzał na mnie. - Masz rację, nie było - odparł. Cóż, co miałam na to powiedzieć? Chyba nic. Więc niczego nie powiedziałam. Byłam ostrożna z moim sercem i starałam się nie patrzeć już w żadne okno żeby Lucien znowu nie wydał na mnie setek i setek (i setek) dolarów na jeden strój. Nie miało to znaczenia. Stało się tak jeszcze dwa razy z rzeczami które Lucien chciał bym miała. Para delikatnych, antycznych, srebrnych z Navajo coral żyrandolowych kolczyków i dwóch par skandalicznie drogich ale niewątpliwie wspaniałych szpilek. Przymierzyłam buty. Obie pary i Lucien rozsiadł się na krześle jakby był właścicielem sklepu i spojrzał na moje stopy, pytając: - Pasują? Zanim odezwałam się, spojrzał na moją twarz (która była pewnie zachwycona, co mogłam powiedzieć, były to wspaniałe buty) i następnie powiedział do sprzedawcy: - Weźmiemy je. Miałam problemy z niezwykle osobliwym faktem, iż okazało się, że Wspaniały Wampir Lucien który był zdecydowanie mężczyzną w swoim gatunku, nie miał nic przeciwko zakupom gdy coś zauważyłam. Było tak samo w sklepach i na ulicy jak na Uczcie. Ludzie patrzyli na niego, niektórzy nawet się wgapiali. Nie wiedzieli kim był. Widzieli tylko wysokiego, ważnego, nieprawdopodobnie przystojnego mężczyznę który był wyraźnie bogaty i zachowywał się surową ale powściągliwą mocą. Nie mieli pojęcia, że mógł się poruszać szybciej niż błyskawica i podnieść mój tłusty tyłek jakbym ważyła tyle co ołówek. Nie mieli pojęcia, niezależnie od przyczyny, że był czczony przez jego ludzie, rasę super ludzi którzy żyli wiecznie. I nigdy się nie dowiedzą. Wspaniały Lucien szedł w dół słonecznej ulicy, ale był zmuszony żyć sekretnym życiem i ukrywać kim był naprawdę. Wspomnienia uderzyły we mnie niczym młot. Moje zachowanie na Selekcji. Moja odpowiedź na pierwszą lekcję, powiedzenie mu, że sposób w jaki jedzą jego ludzie, jest chory. Kiedy rozmawiałam ze Stephanie, zakładałam, że ludzie którzy szli na Uczty byli ofiarami. Powiedzenie wczoraj Lucienowi, że mnie obrzydzał. Wtedy popełniłam mój drugi błąd. Przestałam iść po chodniku i zrobiłam to jakbym uderzyła mur. Lucien przeszedł jeszcze krok, ale odwrócił głowę gdy poczuł opór mojego ramienia. Jego oczy przesunęły się do naszych połączonych dłoni i potem do mojej twarzy. Cokolwiek zobaczył to odwrócił się i zrobił szybki krok wstecz. - Leah, kochanie, co się stało? Moja głowa przechyliła się by na niego spojrzeć i z jakiegoś powodu znowu chciałam się rozpłakać. Zanim zdążyłam pomyśleć o tym lepiej, burknęłam: - Nie możesz być sobą. Przysunął się bliżej. - Słucham?

Podniosłam rękę i machnęłam na okolicę. - Tutaj. Nie możesz być sobą. - Nie rozumiem. - Ty - powtórzyłam, wskazując na niego.- Możesz poruszać się jak rakieta i pewnie mógłbyś podnieść samochód i rzucić go na drugą stronę ulicy - wskazałam na lśniące Audi zaparkowane obok nas i Lucien spojrzał na samochód i znowu na mnie.- Mógłbyś, prawda? - Rzucić samochód na druga stronę ulicy?- zapytał jakby myślał, że mogłam mieć poprzestawiane w głowie. - Tak - odpowiedziałam. - Nigdy nie próbowałem - odparł, jego brwi ściągnęły się razem i zbliżył się jeszcze bardziej.- O co chodzi? Znowu wykonałam niejasny gest. - Wszyscy na ciebie patrzą. Patrzą na ciebie i widzą cię, ale nie mają żadnego pojęcia kim jesteś. Jego szczęka zacisnęła się, ale byłam za bardzo zdenerwowana by to zauważyć. Wtedy powiedziałam: - Byłam suką i powiedziałam kilka całkiem niewybaczalnych rzeczy i przepraszam za to. To już się nie powtórzy. Jego brwi nadal były ściągnięte ale uniosły się. Zaskoczyłam go. Potem jego wzrok stał się baczny. - Skąd to przyszło? Nie odpowiedziałam mu. Zamiast tego zadałam mu swoje własne pytanie: - Gdybyś spróbował, mógłbyś przerzucić ten samochód na drugą stronę ulicy? - Leah... - Proszę, odpowiedz mi - poprosiłam cicho. Westchnął zanim odpowiedział: - Bez wątpienia. Wow. Tylko się domyślałam. O cholera. Zabrzmiał tak, jakby nie był to zbyt wielki wysiłek. Nagle chciałam wiedzieć jaki był silny. Chciałam wiedzieć ile miał lat. Chciałam wiedzieć jak mógł chodzić i poruszać się jak normalny człowiek i nie zdusić szkła w swojej ręce czy nie zmiażdżyć moich kości na proch, gdy mnie obejmował. W tym właśnie momencie poważnie ubolewałam nad swoim zachowaniem na Wampirzych Lekcjach. - Mogłabyś mi powiedzieć o czym w tym wszystkim chodzi?- zapytał, wyciągając mnie z mego zdziwienia. Nie mogłam. Ale zaczęłam to, więc nie miałam innego wyboru tylko musiałam to dokończyć. - Wydaje się - zawahałam się nie wiedząc co powiedzieć, ale moje słowa same znalazły tor.- Być to złe, że nie możesz być sobą. Nie ma wielu osób wśród których możesz być sobą i wydaje mi się że jestem jedną z nich. Przyszło mi do głowy, że powiedziałam kilka przykrych rzeczy o tobie i twoich ludziach. Zasłużyłeś na przeprosiny więc dałam ci jedne. Starałam się powiedzieć jakby było to nić wielkiego, proste przeprosiny. Myliłam się i przyznałam do tego. Wyraźnie nie wyszło to na proste przeprosiny. W rzeczywistości, patrząc na jego twarz która znowu się zmieniła i przypominała tą którą miał na Uczcie gdy przycisnął mnie do ściany i pocałował mnie w dzikim posiadaniu, wziął coś znacznie, znacznie więcej.

Zrobiłam krok do tyłu. Ramię Luciena drgnęło. Był to prosty ruch dla niego, taki ledwy, ale zachwiałam się do przodu, wpadając na jego twarde ciało. Jego ręka puściła moją, druga upuściła torby i obie ręce otoczyły mnie w uścisku. Pocałował mnie w dzikim posiadaniu co było wysoce niewłaściwie w niedzielne popołudnie na ulicy wypełnionej butikami. Podwinęłam również palce u stóp, ogień został wysłany prosto między moje nogi i stopniałam przy nim. - Yeesh, znajdźcie sobie pokój - powiedział ktoś, kto wydawał się być bardzo daleko. - Randy, cicho!- ktoś inny kto także wydawał się być bardzo daleko, uciszył pierwszą osobą.- Prawdopodobnie są na swoim miesiącu miodowym czy coś. Usta Luciena odsunęły się od moich i spostrzegłam, że stałam na palcach. Owinęłam jedną rękę wokół jego szyi, drugą zacisnęłam na jego włosach i byłam przyciśnięta do niego od piersi po kolanach. Mój zamglony umysł przeciągnął się i zapragnęłam go wywalić z mego systemu, moją odpowiedź, sposób w jaki lubiłam to bardziej niż powinnam kiedy mnie całował. Zwłaszcza kiedy całował mnie w taki sposób. Moja dłoń puściła jego włosy i przesunęła się na jego ramię, ale trzymał mnie blisko, jego przymknięte oczy obserwowały moją twarz. Potem powiedział coś, przez prawie spanikowałam. - Chcę wierzyć, że to ty - jego głos by niski, miękki, spokojny.- Ale nie jesteś sobą. Mylił się i miał rację. To nie byłam ja. To była nowa, ulepszona ja. Albo przynajmniej nowa, ulepszona, doskonała konkubiną zanim zdążyłam wrócić do swojej starej, uszkodzonej, prawdziwej ja kiedy mnie wypuścił. - Nie sądzisz, że mogłabym przeprosić?- zapytałam, klepnąwszy go w ramię dla sprawdzenia. Nie ruszył się o centymetr. Przestałam go popychać. - Nie - jego głos nadal był nisko.- To byłaś ty. Pocałunek był twój. Reszta nie jest. - Co z resztą? Zmienił temat. - Powinniśmy porozmawiać o ostatniej nocy. Poczułam jak moje ciało zaczyna twardziej, ale zwalczyłam to i pozostałam spokojna. - Jeśli chcesz. Zacisnął mocno usta i jego spojrzenie stało się ostre. - Nie. Ty. Do. Cholery - oświadczył teraz zły i wstrzymałam oddech na to co miało stać się z a moment. Nie mogłam z nim walczyć. Nowa, ulepszona Leah nie zrobiłaby tego, na pewno nie na ulicy z butikami. Nie. Nigdy. Nigdy nie mogłam z nim walczyć. Naśladowałam swoją Idealną Kuzynkę Myrnę kiedy puścił mnie i chwycił moją dłoń, podniósł torby, zmienił kierunek i ruszył na parking. Szliśmy w milczeniu. Postanowiłam przetestować jego nastrój. - Masz coś przeciwko żebyśmy kupili latte na drogę? Zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Co powiesz jeśli mam coś przeciwko? Stara Leah powiedziałaby mu że to tylko dziesięć minut zwłoki albo przynajmniej

wgapiła się w niego i dąsała przez całą drogę do domu. Nowa Leah nie wiedziała co powiedzieć. Kiedy walczyłam by wymyślić odpowiedź, zamknął oczy jakby umykała jego cierpliwość. Następnie poddał się, zaprowadził nas do najbliższej kawiarni (było ich milion), kupił mi latte, sobie podwójne espresso z wystarczającą ilością cukru która mogłaby powalić słonia i wróciliśmy do domu. Mój trzeci błąd nie był jako tak błędem. Po prostu było to bycie w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Kiedy byłam w garderobie i wkładałam moje nowe fantastyczne buty na pochylone półki, kiedy Lucien wszedł i poszedł od razu do mojej torebki która leżała na toaletce. Odwróciłam się i zobaczyłam jak wkłada do niej mój telefon komórkowy, portfel, mój paszport. Podczas całej jazdy do domu wydawał się być napięty. Nie był już i nie byłam pewna jego nastroju i co dalej zrobić. Był to kolejny sprawdzian? Telefon w domu był jedną rzeczą, ale powiesił kluczyki do Cayenne na wieszaczku przy tylnych drzwiach. Teraz całkowicie oddawał mi moja wolność. Oczywiście nie mogłam od razu uciec z domu, gdyż złapałaby mnie. W sumie to w ogóle nie mogłam uciec bo i tak mnie złapał. Wciąż. Odwrócił się by wyjść, spostrzegł że na niego patrzę i zatrzymał się. - Włochy - powiedział. Zamrugałam. - Co? - Włochy. To miejsce do którego chciałabyś uciec przed wampirem. Poczułam jak moje usta się otwierają a oczy rozszerzają. Z jakiegoś powodu moja ekspresja sprawiła, że jego ostrożna mina zmiękła i wszedł w moją przestrzeń. Odchyliłam głowę do tyłu by na niego spojrzeć i wyszeptałam: - Skąd wiesz? - Fiona - odpowiedział bez wahania. - Fiona?- zapytałam. - Fiona Hawkins. Fiona Hawkins? Ciotka Fiona Hawkins? Skąd znał ciotkę Fionę? I dlaczego powiedziałaby mu, że zawsze chciałam pojechać do Włoch? Było to po prostu dziwne! - Ciotka Fiona powiedziała ci, że zawsze chciałam jechać do Włoch? - Fiona powiedziała mi bardzo wiele rzeczy. Fiona Hawkins była moją konkubiną pięćdziesiąt jeden lat temu. Ta informacja wstrząsnęła mną tak bardzo, że aż stało się to fizyczne. Zrobiłam krok do tyłu, ale jego ramiona owinęły się wokół mojej talii i przyciągnął mnie do swojego brzucha, bioder, ud. - Ciotka Fiona służyła ci?- odetchnęłam. To znaczy, wiedziałam, że była konkubiną. Nie była Buchananką, ale konkubiny były przyjazne (przez większość czasu). Znałam ją od zawsze. - Urządzam przyjęcia urodzinowe każdego roku dla wszystkich moich konkubin odpowiedział. Poczułam jak znowu opada mi szczęka i coś przyszło mi do głowy. Byłam na przyjęciach urodzinowych ciotki Fiony. Każdego roku.

- O mój Boże. Lucien zignorował moją modlitwę i kontynuował: - Staram się uczestniczyć. Czasami nie mogę zostać długo. Czasami nie przychodzę na przyjęcia ale odwiedzam je przed lub po. Dwadzieścia lat temu mogłem uczestniczyć. Podała smażonego kurczaka. Czułam jak mój puls przyspiesza na jego słowa które przeszyły moje ciało i to także było fizyczne. Moje całe ciało zatrzęsło się tak bardzo, że musiałam chwycić się rękawa koszuli na jego bicepsie by utrzymać pozycję stojącą. - Albo - Lucien kontynuował.- Powinienem powiedzieć, że ty zrobiłaś smażonego kurczaka dla jej gości. Powiedziałam mi zanim przyszedłem, że będzie to najlepsza rzecz jaką posmakuję... przez wieki - nadal patrzyłam na jego twarz która się zbliżała, jego czarne oczy rozgrzały się i mruknął.- Myliła się. Otworzyłam usta i je zamknęłam. Nie wiedziałam co powiedzieć. Wiedziałam tylko tyle, że znowu powiedział mi kolejny wstrząsający komplement. Wciąż mówił: - Po tym przychodziłem każdego roku. I każdego roku robiłaś swojego smażonego kurczaka. - To jej ulubione danie - szepnęłam. - Wiem - odparł. Położyłam dłonie na jego piersi i powiedziałam: - Nie wiedziałam cię. - Nie chciałem być zobaczony. - Możesz to zrobić? - Kiedy kontrolujesz umysły ludzi, możesz zrobić co tylko chcesz. Nawet zniknąć. Poczułam, że moje ciało się napina. - Kontrolowałeś mój umysł? Skinął głową i powiedział: - Również oznaczyłem cię. O mój Boże. To była prawda! Czułam to. To dziwne uczucie odurzenia, nie tak silne gdy to robił teraz, ale czułam to. Zawsze myślałam, że to uciążliwe ciepło w kuchni ciotki Fiony. Miała złą wentylację i smażenie kurczaka dla siedemdziesięciu pięciu gości ogrzewało kuchnię, możecie mi uwierzyć. - Dlaczego to zrobiłeś? Nie było tam wampirów. - Owszem, były. Wow. Nie wiedziałam tego. Byłam wcześniej w obecności wampirów. - Naprawdę?- zapytałam. Skinął głową. - Ciotka Fiona powiedziała mi o mnie? - Tyle ile wiedziała. Lubiła rozmawiać o tobie. Bardzo cię lubi, myśli, że masz ducha. Miała na ciebie oko dla mnie. O kurczę! Co to niby znaczyło? - Miała na mnie oko?- spytała. Znowu skinął głową. - Co to znaczy? - Powiedziała mi co robiłaś gdy dorastałaś - jego twarz pociemniała.- I z kim byłaś gdy dojrzewałaś. Nie wyglądał na szczęśliwego.

Spostrzegłam, że ja byłam jeszcze mniej szczęśliwa. - Chcesz powiedzieć, że ciotka Fiona informowała cię o tym co robiłam?- mój głos był wyższy o oktawę. - Tak - wyglądał na pozornie niewzruszonego. Było to nierealne! - Więc, w istocie to mnie szpiegowała. - Nie, co do tego nie. Fiona słuchała, obserwowała i mi powiedziała. Mówiła mi także gdzie byłaś. Wtedy ja cię szpiegowałem. Moje ciało znowu się szarpnęło. - Co? - Tak dokładnie to cię nie szpiegowałem - dodał od niechcenia.- Bardziej obserwowałem. Było to bardzo przyjemne. Chwytałaś się praktycznie wszystkiego i masz bardzo wyrazistą twarz, zwierzaczku. Nie mogłam tego znieść. Wspaniały Lucien był zboczeńcem! - Dlaczego... - wymamrotałam.- Dlaczego to zrobiłeś? - Bawiło mnie. Rozbawiałaś mnie - przyglądał się mojej twarzy i wymamrotał.- Przez większość czasu nadal to robisz. - Prześladowałeś mnie!- nie był to krzyk. Kuzynka Myrna nie krzyknęłaby. Ale było cholernie blisko. - Nie można prześladować czegoś, co jest twoje - odparł. Spojrzałam na jego koszulę. - Tak, podejrzewam, że mówią to wszyscy zboczeńcy. Odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. Nie czułam jakbym miała to dodać to do listy Dlaczego Mogłabym Lubić Luciena. Przeszło to prosto do listy Dlaczego Nienawidzę Luciena i zajęło pierwsze miejsce. - Zwariuję przez ciebie - powiedziałam mu naciskając na jego pierś by uciec. Jego druga ręka dołączyła do pierwszej i otoczyła mnie, przyciągnęła bliżej i jego głowa pochyliła się. - W minucie w której cię zobaczyłem, dwadzieścia lat temu, wiedziałem, że będziesz moja. Tak, naprawdę bzikowałam przez niego. - Lucien... Przerwał mi. - Leah, czekałem dwadzieścia lat by mieć cię teraz tutaj - podkreślił ostatnie dwa słowa i jego ramiona ścisnęły mnie. Nie, nie oszalałam przez niego. Nie wiedziałam co to jest poza zwariowaniem, ale cokolwiek to było, właśnie mi to robił. - Nie wiem co mam zrobić z tą informacją - powiedziałam mu szczerze. - Nie musisz wiedzieć. Ja wiem - odpowiedział. Nie sądziłam, żeby było to dobre. - Zamierzasz się, um... podzielić? Potrząsnął głową i pochylił się by potrzeć ustami o moje. Odsuwając się o mały centymetr, powiedział tajemniczo: - Dowiesz się kiedy to się stanie - wtedy jego ramiona bardziej się zacisnęły i byłam przyciśnięta do niego od piersi po kolanach. Jego głos stał się szorstki i jego oczy zintensywniały kiedy zapytał.- Jesteś głodna czy powinniśmy zająć się czymś innym na tą chwilę? Nie sądziłam, żeby robienie czegokolwiek innego z Lucienem było dla mnie zdrowe. Smażony kurczak także nie był zdrowy, ale spostrzegłam że był znacznie zdrowszy dla mojej przyszłości niż Lucien.

- Chciałabym zjeść obiad. Uśmiechnął się. - Dlaczego wiedziałem, że taka będzie twoja odpowiedź? Postanowiłam, że najlepiej będzie jak nie odpowiem. Więc nie odpowiedziałam. Pochylił się i pocałował puls ma mojej szyi i przesuną się na mój bok, jego ręka owinęła się wokół moich ramion i zaprowadził mnie do kuchni. Potem zniknął. Teraz, czterdzieści pięć minut później, spojrzałam w dół i spostrzegłam, że chłostałam ziemniaki. Obiad był gotowy. Obiad który będę musiała dzielić z Lucienem. Spojrzałam przez pokój. Sprzątałam po sobie gdy gotowałam, czego nauczyła mnie moja mama. Kuchnia była stosunkowo czysta, kurczak w ciepłym piekarniku. zielony groszek w wodzie, ciepłe, domowe ciasto było zawinięte w czysty papierowy ręcznik. Rołożyłam talerze w naszym śniadaniowym kąciku. Myrna na pewno rozłożyłaby je na stole w jadalni. Miała adamaszkowy obrus, doskonale czysty i niepognieciony i srebrny kandelabr i świeżo ścięte kwiaty z ogrodu które sama by ułożyła. Pomyślałam, że Lucien zauważyłby że nie byłam sobą gdyby zrobiła coś takiego i wybiłabym go z humory. Musiałam przejść przez wcześniejszą noc i przez następnych kilka lat, by nie wyprowadzić go z równowagi. Więc wybrałam zdecydowanie zwyczajniejszy śniadaniowy zakątek. Jednak byłam w rozterce. Potrzebowałam go przy stole i musiałam ustawić jedzenie. Stara Leah krzyknęłaby na niego, głośniej i głośnie, aż w końcu by się pojawił. Nowa Leah pomyślała, że nie wypadałoby to zbytnio. Myrna prawdopodobnie poszłaby go poszukać i dała mu niski, głęboki ukłon błagając o przyjemność jego towarzystwa. Zaryzykowałam i spróbowałam czegoś. Lucien, jeśli mnie słyszysz, obiad jest gotowy, pomyślałam w jego kierunku gdziekolwiek był. Nasłuchiwałam, nie słysząc żadnego ruchu w domu i westchnęła, gdyż było to bardzo irytujące, że nie mógł mnie usłyszeć jak do niego mówiłam gdy chciałam by mnie usłyszał, a tylko wtedy kiedy podsłuchiwał. Nakryłam kolejnym ręcznikiem ziemniaki, decydując się udać w jego poszukiwaniu. Odwróciłam się i zobaczyłam jak Lucien wchodzi z oczami przyklejonymi do mnie, pustym obliczem, z dziwną postawą. W jakiś sposób była czujna. Też taka się stałam. Wszedł w moją przestrzeń (znowu) i spojrzał na mnie z nadal pustą twarzą. - Jak to zrobiłaś?- zapytał. - Co zrobiłam?- także zapytałam. - Weszłaś do mojej głowy - powiedział. Więc zadziałało. - Cóż, nie chciałam krzyczeć i możesz słyszeć kiedy mówię do ciebie w mojej głowie więc spróbowałam i... Przerwał mi. - Nie mogę cię słyszeć przez cały czas, tylko wtedy gdy słucham. To była nowość. - Naprawdę?

Odczekał chwilę zanim stwierdził: - Nikt tego nigdy nie zrobił. Poczułam jak moje oczy robią się okrągłe i powtórzyłam: - Naprawdę? Jego twarz przybrała zamyślony wyraz. Podejrzewałam, że moja także. Chciałam wiedzieć, do cholery, co się działo. Potem jego twarz znowu stała się czujna jakby czemuś zaprzeczał, co było dla mnie dziwne. Ostatecznie powiedział cicho: - Naprawdę. Przyglądał się mojej twarzy, jego oczy były takie poważne, że poczułam jak mój puls znowu przyspiesza, jakby starał się odczytać mój nastrój, najechać na moje myśli. Chciałam z całego serca zrobić to samo. Chciałam zapytać co robił, ale zauważyłam, że Myrna pozwoliłaby mu zrobić cokolwiek chciał bez zadawania pytań, nawet jeśli najeżdżał na jej umysł. Więc po prostu patrzyłam na niego. Wreszcie oświadczył: - Jedzmy. Nałożyłam ziemniaki do miski i rozłożyłam jedzenie na stole kiedy Lucien otworzył wino i rozlał je. Gdy to się działo, miałam zwariowane przeczucie że cały czas myśli nad tą sprawą umysłu. I dodałam to do mojej bardzo długiej, mentalnej listy Jutro Zapytać Mamę. Skończyliśmy obiad i nacierałam masło moje łuszczące, nadal ciepłe ciasteczko (mogłabym się kłócić z tym, że moje herbatniki były lepsze od mojego smażonego kurczaka, albo przynajmniej mama i Lana mogłyby się o to kłócić, co zresztą robiły przez cały czas), kiedy Lucien znowu przemówił. - Musimy porozmawiać o ostatniej nocy. Moje usta wypełniły się śliną na herbatnik. Kiedy wypowiedział te słowa, zaschło mi w ustach a mój apetyt przepadł. Niezależnie od tego ugryzłam herbatnik i przeżułam go jak pył w mych ustach i spojrzałam na niego, co miałam nadzieję, że było pytaniem pełnym szacunku. Dostrzegł to w moim wyrazie i zacisnął usta. - I o wczorajszym dniu - ciągnął. Postanowiłam odstręczyć rozmowę, ogłaszając pospiesznie: - Myliłam się wczoraj. Spojrzał mi w oczy. - Tak, to prawda. Mój umysł kipiał. Moje usta przypomniały mu cicho: - Już przeprosiłam. - Przeprosiłaś za niektóre rzeczy, nie za wszystko. Ścisnęłam razem usta. Lucien nie przestawał mówić: - Katrina i ja byliśmy partnerami przez pięćdziesiąt lat, Leah, ale znam ją siedemdziesiąt pięć. Złożyłem Odprawę w tym tygodniu. Wiesz, co oznacza Odprawa? Skinęłam głową. Obserwował mnie, skinął głową i kontynuował: - Nasza zagrażająca Odprawa nie ma z tobą niczego wspólnego. Nie miało to sensu i nie chciałam żeby było inaczej. W ogóle nie chciałam o tym rozmawiać. Ale jak zwykle nie miałam wyboru. Lucien nadal mówił.

- Wiedziałem, że rzeczy nie miały się dobrze z Riną a ty uosabiasz wszystko czego w niej nie ma. Bycie z tobą skłoniło mnie wreszcie do podjęcia decyzji. Jego słowa nie wniknęły we mnie. To nie była prawda. Nazywał ją Riną. Słyszałam jak mówił to dzień wcześniej, ale teraz poczułam jak to mówił. Mój żołądek skręcił się. - Ona cię kocha - wyszeptałam przez ból w moim żołądku. - Ona nie wie czym jest miłość - odparł skąpo.- Wampiry nie mają takich samych oczekiwań gdy się kojarzą, Leah. Wieczność to bardzo długi czas. Nie jest niespotykane, że żyjemy oddzielnie czasami przez lata, nawet dekady. I wierność na pewno nie jest wymogiem u wampira z partnerem. Miałam poczucie, że wyjaśniał coś o swoim związku z Riną, ale także mogłam wyczuć, że coś mi wyjaśniał. Suchość w moich ustach zapiekła. Oczywiście, ponieważ mój kontrakt został zatwierdzony, miał bezpłatne prawo do korzystania z mojej krwi i mojego ciała więc nie mogłam się spodziewać, że będzie wierny wobec swojej partnerki. Było to oczywiste odkąd miał partnerkę, z Odprawą czy bez, nie powinnam się spodziewać że będzie mi wierny. Ani mojej krwi ani memu ciału. Wtedy coś mnie uderzyło. Coś tak przytłaczającego, że mój żołądek skręcił się w inny sposób, w bardziej ostry, przezywający. Miałam wystarczająco dużo doświadczeń z niewłaściwymi facetami aby dokładnie wiedzieć o czym mówił. Cofając się do tego interesu z orgazmem wczorajszej nocy i tego ranka, to nie było coś co chciał mi dać. Był to akt skruchy Luciena. Niezależnie od jego zasady Wampirzej Niewierności, czuł się winny. Odłożyłam ciastko na talerz. Potem szepnęłam: - Ostatniej nocy uprawiałeś seks. Brzmiało to jak oskarżenie i chciałam kopnąć samą siebie. Myrna nie oskarżałaby, nawet za milion lat. I nie miałam żadnego prawda by go oskarżać. W ogóle. Ale nie mogłam inaczej. Jego twarz stwardniała. - Leah... Machnęłam ręką w powietrzu, próbując cofnąć szkodę którą zrobiłam podczas gdy nóż w moim brzuchu przeciął bolesną linię prosto do mojego przełyku. - To nie moja sprawa - próbowałam zabrzmieć beztrosko ale obawiałam się, że zawiodłam. - Leah... - znowu zaczął, ale zaczęłam grzebać w moim smażonym kurczaku i zaczęłam mówić nad nim. - Po prostu bądź sobą, rób co chcesz, żyj swoim życiem jak każdy inny wampir by żył. A ja będę mną i będę wykonywała moją pracę, nie będę sprawiać ci kłopotów, nie będę od ciebie niczego oczekiwać. Obiecuję. Patrzyłam w mój talerz zaskakując nawet samą siebie, że po prostu opuściłam grę i wszystko wyjaśniłam. To był błąd. Powinnam na niego patrzeć. - Twoją pracę?- zapytał jedwabistym głosem którego nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby używał. Głos który był bardzo przerażający. Tak przerażający, że moje oczy strzeliły do jego twarzy. Okazało się, że popełniłam jakiś błąd. Zły.

Był zły. Z opóźnieniem poczułam jak jego wściekłość wypełnia pokój że aż mogłam z trudem oddychać. Spostrzegłam również, że byłam zdumiona. Mam na myśli, że bycie jego konkubiną było moją pracą. Czyż nie? W celu uspokojenia jego gniewu, zdecydowałam wyjaśnić. - Doszłam do tego wczoraj, Lucien - powiedziałam mu i rozumiejąc, że było to lekko żenujące, utkwiłam wzrok w jego ramieniu zanim znowu spojrzałam w swój talerz. Włożyłam kawałek kurczaka do ust i ponownie na niego spojrzałam. Cały czas był cicho, nie jadł, opierał łokieć na stole z kieliszkiem z winem w dłoni, jego oczy wypaliły się w moje. Ruszyłam dalej po tym jak przełknęłam. - Byłam idiotką - pomyślałam, że to mu się spodoba, ale jego twarz nie zmieniła wyrazu.- Byłeś dla mnie bardzo miły, hojny wobec mnie - pomachałam widelcem wokół kuchni w kiepskim wysiłku by wskazać na mój punkt widzenia.- Nie mogę sobie wyobrazić, żeby wszystkie wampiry takie były i nawet jeśli są, to nie jest złe życie. Ja... ja...zająknęłam się, gubiąc swój moment kiedy jego twarz nadal się nie zmieniła, ale znalazłam odwagę by to pociągnąć dalej.- Myliłam się. Więc wczoraj, kiedy miałam czas by pomyśleć, zdecydowałam że wykonam swoją pracę w służeniu tobie aż ze mną skończysz. Żadnych walk. Żadnych napadów złości. Obiecuję. W końcu przerwał milczenie i powiedział: - Służeniu mi. Skinęłam głową. - Służeniu mi - powtórzył. Znowu skinęłam głową, tym razem bardziej niepewnie. - Zechciałabyś mi to wyjaśnić w szczegółach co sądzisz o swojej pracy, Leah? Tak naprawdę nie chciałam i dobrze o tym wiedział. Prawda? - Wiesz - powiedziałam mu. - Wytłumacz - powiedział. Moja głowa przechyliła się na bok w zamyśleniu. - Ale... ja nie rozumiem. Wiesz. Pochylił się do przodu o ułamek cala, jego głos stał się niebezpiecznie niski gdy powiedział: - Wytłumacz. - Ja... ty, ja... - załamałam się a następnie wróciłam do siebie.- Jestem dostępna do twojego karmienia i... do... um, do innych rzeczy jakie tylko zechcesz - zacisnął usta i kontynuowałam.- I, wiesz, będę dostępna byś mnie pokazywał, zabierał mnie w miejsca i... - Przestań gadać - zażądał i zamknęłam usta. Coś było nie tak. Nigdy nie miałam zamiaru mu tego powiedzieć, ale pomyślałam, że nadszedł odpowiedni czas. Karty zostały wyłożone na stół. On wygrał. Myślałam, że będziesz szczęśliwy. Wygrał. Dlaczego nie był szczęśliwy? Dlaczego wyglądał na takiego... szalenie... wściekłego? - Lucien... - zaczęłam, ale przerwał mi. - Więc myślisz, że jesteś moją dziwką - stwierdził i skrzywiłam się. Nie ujęłabym tego w taki sposób. To znaczy, sprawy miały się w taki sposób ale nawet mój umysł wstydziłby się użyć takiej terminologii.

- Nie ujęłabym tego w taki sposób - powiedziałam cicho. - A jak? Myślisz, że jesteś tutaj by mi służyć. Myślisz, że twoja praca polega na pozwalaniu mi na karmienie się od ciebie i pieprzeniu z tobą kiedy tylko zechcę. Twoja praca - wypluł ostatnie słowo i smakowało jak faul i nie mógł go znieść w swoich ustach.Tak więc, jak dokładnie być to powiedziała, mój zwierzaczku? - Jestem twoją konkubiną - przypomniałam mu, myśląc, że to wszystko tłumaczyło. Myślałam tak, dlatego że tak było! Przyglądał mi się przez moment a ja jemu. Widziałam głównie jak jego oczy pracowały i nie podobał mi się ten sposób. Wtedy przesunęła się jego ręka, było to tylko rozmycie i niemal natychmiast jego kieliszek z winem rozbił się na ścianie. Siła rzutu była tak ogromna, że szkło rozprysło się w piasek, ciecz zaznaczyła wysoki, szeroki znak na ścianie. Spojrzałam przez ramię na ścianę. Potem spojrzałam na niego z otwartymi ustami. - Czy ty w ogóle zwróciłaś uwagę - warknął, zawahał się i znowu warknął.- Choć w ogóle? Poczułam jak moje ciało zaczęło drżeć pod okrucieństwem w jego spojrzeniu. - Lucien... - szepnęła, nie wiedząc co miałam zamiar powiedzieć, ale cokolwiek to było, nie miałam szansy by to powiedzieć. - Myślę - powiedział do mnie, jego głos nie był już warkotem, z powrotem stał się jedwabiście gładki.- Że powinienem ci pokazać co oznacza bycie moją dziwką. Miałam wrażenie, że nie było to nic dobrego. Moje serce zaczęło bić szybciej, że aż mogłam wyczuć moje tętno w szyi. - Tak, kochanie - jego głos nadal był jedwabiście gładki.- Nie spodoba ci się to. Mój oddech przerodził się w dyszenie. Wstał, zbliżył się i spojrzał na mnie. Odchyliłam głowę by na niego spojrzeć. - Dla wyjaśnienia, Leah - powiedział cicho.- Ostatniej nocy nie pieprzyłem się z Kitty - pochylił się i jego głos przeszedł do szeptu.- Chciała tego, nawet o to błagała. Prosiła o to by mnie dotknąć, błagała o szanse by wzięła mnie w swoje usta, błagała bym ją pieprzył - pochylił się bardziej, jego ręka uniosła się, jego palce zagięły się wokół mojej szyi i widziałam jak jego ciało sztywnieje jakby kontrolował impuls i wstrzymałam oddech.Przyznaję, byłem wystawiony na pokusę, ale w końcu nie pachniała jak ty i nie smakowała tak jak ty i nie wyglądała tak jak ty, więc ledwo mogłem znieść karmienie się od niej i było to wszystko co zrobiłem, do kurwy nędzy. Zanim się zorientowała, już go nie było. Whoosh. Słyszałam jak drzwi od garażu otwierają się, jak Porsche ryknęło w życiu i potem drzwi garażu znowu się zamknęły. Przez cały czas siedziałam tam, nie wiedząc co mam zrobić albo jak się czuć, zwłaszcza po tym, że znowu dał mi kolejny dziwny, ale nadzwyczajny komplement. Wiedziałam to, że znowu udało mi się spieprzyć rzeczy. Nawet jeśli wydawała się to słuszna rzecz dla mnie, dla mojej rodziny, nawet Luciena. Wiedziałam także, że naprawdę musiałam zadzwonić do mojej mamy. Wstałam chwiejnie zostawiając swojego smażonego kurczaka i sproszkowany kieliszek wina i właśnie to zrobiłam.

Rozdział 13

Sen

W końcu zrozumiałam. Gdy moja głowa uniosła się, nogi rozsunęły, jego biodra opadły między nie i moje ramiona owinęły się wokół niego mocno jakby nigdy nie miały puścić. I nigdy nie chciałam go puścić. Nigdy. Nawet przez wieczność. Moje usta poszukały jego ucha. - Rozumiem - szepnęłam, zaczynając piękno które przeze mnie przepływało. Język Luciena przetoczył się po mojej ranie od karmienia. Jego głowa uniosła się, jego piękne oczy utknęły w moich, płonęły z triumfem i piekły mnie jak wypalane znamię. Jego ręce przesunęły się na moje biodra, podnosząc mnie, jego usta przesunęły się do moich siniaczące w zaborczym pocałunku gdy mnie wypełnił. Poprzez jego mocne pchnięcia, moje usta spoczęły na jego, odetchnęłam z miłością: - Jestem twoja.

***

- Leah. Były na mnie dłonie, dłonie mojego kochanka, ale nie dotykały mnie w miłosny

sposób. - Leah, obudź się.

***

- Powiedz to jeszcze raz - Lucien warknął, ale straciłam skupienie. Byłam pełna niego, nigdy nie byłam taka wypełniona. Było to tak piękne, tak piękne, że zaczęłam płakać. - Powiedz to jeszcze raz - zażądał, jego dłoń w moich włosach pociągnęła moją głowę do tyłu, nie delikatnie, ból zmieszał się z przyjemnością jego władania. - Jestem twoja - szepnęła, moje oczy skoncentrowały się na nim.- Tylko twoja. Zawsze.

***

Zostałam przetoczona, poczułam na sobie ciężar, dłoń na moim ramieniu potrząsała mną. - Leah, ty śnisz. Obudź się.

***

Rozpłynął się. Już nie był w moim środku. Moje ramiona trzymały nicość. Wszystko stało się czarne. Jego utrata była ogromna. Poczułam ją w mojej duszy. Wypełnił mnie strach i krzyknęłam.

***

- Leah, obudź się!

***

Palili go. I wieszali mnie. Wyrokiem jego przestępstwa było oglądanie mojej śmierci przed jego własną. Moje oczy były przykute do niego gdy płomienie zakręcały się wokół jego potężnego ciała. Poczułam pętle na mojej szyi. Kocham cię, szepnęłam w mojej głowie.

***

Ręka która mną potrząsała, uspokoiła się, ale palce zacisnęły się i wbiły w moje ramię.

***

Patrzyłam jak jego oczy zamykają się, nie z bólu spowodowanego przez płomienie, ale z innego rodzaju bólu. Zamknęłam swoje własne. Ja też cię kocham, ukochana, usłyszałam jego głos w swojej głowie. Moje serce wzbiło się do lotu. Następnie klapa otworzyła się pod moimi nogami.

***

Obudziłam się z szarpnięciem i krzykiem, odrywając się od ciepłego, ciężkiego ciała Luciena, przygotowując się do ucieczki. Nie wiedziałam przed czym.

Miałam już nogi na podłodze kiedy jego ramię otoczyło moją talię i wciągnął mnie z powrotem do łóżka. Lucien przycisnął mnie do swego ciała, ukołysał w ramionach. Jego plecy były oparte o zagłówek, byłam na jego kolanach. Wtopiłam się w niego. W całej dziwaczności, najbardziej dziwne było to, że drżałam jak liść i wrzeszczałam jak dziecko. - Ja... ja... jasna cholera - szepnęłam, mój głos był piskliwy. Moje ramiona otoczyły się wokół niego, trzymały mocno i nie puszczałam gdy mamrotałam. Jego jedna ręka puściła mnie i zaczęła głaskać moje włosy. - Jasna cholera - powtórzyłam, tym razem bez pisku. Przycisnęłam się bliżej, nie wiedząc dlaczego, po prostu musiałam być tak blisko jak tylko mogłam. I rzeczywiście tego potrzebowałam. Musiałam poczuć jego ciepłe, twarde, wielkie ciało które mnie otaczało, sprawiało, że czułam się bezpiecznie. - Już dobrze, Leah, miałam tylko zły sen - Lucien mruknął w moją głowę. Czy właśnie to się stało? Nie pamiętałam. Pamiętałam tylko przerażenie. I smutek. Nie, nie tylko smutek. Stratę oraz smutek. - Jasna cholera - znowu szepnęłam, popłynęła świeża fala łez, tym razem w milczeniu. - Cii, kochanie, to był tylko sen - Lucien uspokajał mnie delikatnie, jego słowa poruszały moimi włosami. Przycisnęłam się bliżej gdy popłynęły łzy. Trzymał mnie i ja trzymałam jego. W końcu, gdy odzyskałam kontrolę, powiedziałam cicho: - Nie pamiętam. Jego dłoń opuściła moje włosy, jego ramię owinęło się wokół mojej górnej części pleców, jego długie palce zacisnęły się wokół mojego ramienia. Wtedy wszystko do mnie wróciło. Nie sen. Lucien i incydent z kieliszkiem wina. Moje ciało się napięło, tak samo jego ramiona. Moje oczy wzięły to co mogły zobaczyć, co nie było zbyt wiele, głównie jego gardło w ciemności. - Jesteś tutaj - powiedziałam głupio. - A gdzie indziej miałbym być? Nie wiedziałam. Wydawał się nieźle wkurzony gdy wyszedł. Nie spodziewałam się, że nawet za milion lat będzie mnie trzymać tak czule po tym jak miałam zły sen. Przechyliłam głowę żeby móc zobaczyć jego twarz w cieniu. - Nie jesteś już na mnie zły? Widziałam jak jego podbródek zanurza się w dół by mógł na mnie spojrzeć. - Byłem - powiedział mi i się przygotowałam.- Nie powinienem ci tego mówić, zwierzaczku, ale trudno mi jest być na ciebie złym kiedy mogę wyczuć twój zapach ścisnął mnie i dalej szemrał.- I jest to cholernie niemożliwe kiedy mogę cię czuć i słyszeć jak oddychasz i bije twoje serce podczas snu. Sprawiło to, że moje serce zabiło bić szybciej. Kontynuował: - Potem zaczęłaś się ruszać i krzyczeć, a potem płakać. Poczułam jak moje wargi się rozchylają. - Krzyczałam? Skinął głową w cieniu. - Płakałam?- zapytałam. Kolejne skinienie.

- W moim śnie?- spytałam. Jeszcze jedno skinienie tuż przed tym jak nas przesunął, przesuwając się w dół łóżka i przewracając tak że mogliśmy leżeć twarzą w twarz. Naciągnął na nas kołdrę i następnie jego ramiona znowu się wokół mnie otoczyły. - Pamiętasz coś z tego?- zapytał brzmiąc na lekko zaciekawionego i pokręciłam moją głową o poduszkę.- Nic?- nacisnął i ponownie potrząsnęłam głową. - Nie sądzę, bym chciała - powiedziałam mu.- Sprawiło to, że krzyczałam - urwałam i dodałam.- I płakałam. Jego ramiona ścisnęły mnie. - Pamiętasz to był w twoim śnie? Znowu potrząsnęłam głową. - Nie wiem. Jedyne co wiem, to to, że ktokolwiek to był, straciłam go i było to dla mnie smutne - poczułam jak dreszcz przechodzi przez moje ciało i bardziej się do niego przycisnęłam.- Niewiarygodnie smutne. Zebrał mnie mocno do swojej piersi. - To był tylko sen, kochanie. Tym razem kiwnęłam głową. Ale to nie było jak sen. Nie pamiętałam tego, ale cokolwiek to było, było to prawdziwe a już przynajmniej ból który pozostał. - Czy to kiedykolwiek się zdarzało?- Lucien zapytał. Znowu skinęłam głową. - Kiedy byłam młodsza miałam sny których nie pamiętałam. Moja mama musiała mnie budzić, ale nie zdarzyło się to od bardzo dawna. - Czy kiedykolwiek zapamiętałaś te sny? Potrząsnęłam głową i szepnęłam: - Mam nadzieję, że tego też nie zapamiętam. Z tamtymi budziłam się wystraszona i zdenerwowana - mój głos stał się prawie niesłyszalny.- Ten był gorszy. Znowu mnie uspokajająco ścisnął. - Już się skończył. Wtedy zdałam sobie sprawę co robiłam. I było to sekundę po tym jak zastanawiałam się czy Myrna wtulałaby się w swojego wampira po tym jak cholernie go wkurzyła. - Lucien? - Tak, mój zwierzaczku? - Wcześniej - zaczęłam i napiął się, choć nie chciałam kolejnego incydentu z kieliszkiem, szczególnie kiedy rzecz którą teraz trzymał i która mogłaby się roztrzaskać o ścianę, byłam ja, więc szybko powiedziałam.- Nie chciałam cię rozzłościć. Nie odpowiedział, więc wsparłam się na łokciu i spojrzałam na jego zacienioną twarz. - Przepraszam, że cię rozzłościłam. Przewrócił się na plecy i wciągnął mnie na siebie, jego dłoń na moich włosach przyciskała moją twarz do jego szyi. Wciąż nie odpowiedział. Po prostu zaczął się bawić moimi włosami. Zdecydowałam, że nadszedł czas aby poukładać rzeczy. Niestety, moja mama nie odebrała telefonu co oznaczało, że prawdopodobnie wyszła do kina. Mama lubiła filmy, każdy rodzaj filmów, najbardziej dramaty i komedie romantyczne, ale nie gardziła filmem akcji, albo takim krwistym. Ciotka Nadia, która zawsze była moją ulubioną ciotką i tą której mogłam powiedzieć o wszystkim, także nie odebrała telefonu co mogło oznaczyć, że wyszła z moją mamą. Nie chciałam dzwonić do moich innych ciotek czy kuzynek, gdyż nie chciałam żeby

wiedziały, że byłam większą kretynką niż już wiedziały. Zadzwoniłam do Lany która odebrała. Ale powiedziała, że Rafe będzie u niej w każdej chwili. Była zakręcona z podniecenia. Mogłam to usłyszeć i teraz to rozumiałam, ale obiecała że do mnie oddzwoni tego ranka. Więc nadal byłam w ciemnościach jak zawsze gdy coś się działo. Dlatego też postanowiłam wszystko wyprostować. - Myślałam, że daję ci to czego chciałeś - powiedziałam Lucienowi i jego dłoń w moich włosach zatrzymała się na kilka chwil zanim jego palce znowu zaczęły okręcać mój lok. Wtedy powiedział coś, co odrzuciło moją ostrożność. - Chcę ciebie. Mnie? Chciał mnie? Nikt mnie nie chciał. Byłam, jak zauważyłam, kretynką wśród innych niezbyt dobrych rzeczy. Sprawiło to, że mój żołądek się rozgrzał w tym samym czasie co moje serce i strach przeczołgał się po moim kręgosłupie. Było po prostu wspaniale. Zamiast dwóch sprzecznych emocji miałam teraz trzy. - Masz mnie - skłamałam zanim wskazałam na oczywistość.- Jestem tutaj. Poczułam jak jego głowa się porusza, jego wargi dotknęły mojej skroni zanim znowu opadł na poduszkę. - Miałem cię, ukochana- mruknął, używając innej pieszczoty, bardziej staromodnej i bardziej, bardziej, zdecydowanie bardziej skutecznej. Tak skutecznej, że moje serce wyłamało się z lodu i czołgających strach i ciepło w moim brzuchu się nasiliły.- Każdego dnia i każdej nocy, miałem cię. Aż do dzisiejszego dnia i dzisiejszej nocy. Teraz odeszłaś jego dłoń zacisnęła się delikatnie na mych włosach i zapytał cicho.- Gdzie odeszłaś, Leah? Coś utkwiło w mym gardle. Wiedziałam co to było, ale przełknęłam to i udawałam że w ogóle tego nie było. Wiedziałam, że kłamałam samej sobie, ale zdecydowała, że okłamywanie siebie było zdecydowanie najlepszym sposobem. - Jestem tutaj - szepnęłam.- Właśnie tutaj, gdzie chcesz bym była. Jego ręka odsunęła się od moich włosów i przesunął mnie. Ściągnął mnie ze swojego ciała i przesunął tak, że mój tył był przyciśnięty do jego przodu, jego ramię otoczyło ciasno mój pas, zagiął łokieć i przycisnął płasko dłoń do miejsca między moimi piersiami. - Zapamiętaj to - powiedział w tylną część moich włosów kiedy mnie przenosił. - Co?- zapytałam. - Że tutaj jest miejscem gdzie chciałem abyś była. Przez dwadzieścia lat chciałem, byś tu była - jego ręka napięła się i przycisnęła mnie bardziej do swego ciała i jego twarz wcisnęła się głębiej w moje włosy.- Nie czeka się dwudziestu lat na dziwkę, Leah. Nie zabiera się jej by kupić książki. Nie wkłada się swych ubrań do jej szafy. Nie zabiera się jej wśród swoich ludzi. I na pewno się z nią nie godzi, kiedy zachowuje się niewłaściwie. Postanowiłam skupić się na ostatniej rzeczy którą powiedział, ponieważ mnie to wkurzyło. Pozostałe rzeczy miały wiele sensu. Sprawiło także, że w moim brzuchu poczułam ciepło i naprawdę tego nie potrzebowałam. Ale Myrna by się nie wkurzyła. Nigdy. Zdusiłam swój gniew i postanowiłam ruszyć z rezygnacją. - Więc gdzie nas to stawia? - Tam gdzie zawsze byliśmy - odpowiedział, jego głos był wyraźnie jakoś lżejszy, jakby nie tylko podniósł jakiś ciężar ale także jakby był rozbawiony.- Ale zamiast podjęcia walki, przemieniłaś się na swój mechanizm obronny.

O nie. Całkowicie mnie rozgryzł! Przysunął się bliżej i stwierdził stanowczo: - Ale przejdę przez to. O nie, na pewno nie. Nie jeśli miałam z tym coś wspólnego (a miałam). - Już przez to przeszedłeś - skłamałam i zachichotał co sprawiło, że chciałam czymś w nim rzucić. Oczywiście tego nie zrobiłam. - Nie przeszedłem - oświadczył. - Przeszedłeś. - Nie przeszedłem. Pchnęłam jego ramię i o dziwo rozluźniło się i odwróciłam do niego przodem. Spojrzałam na niego w ciemnościach i wyszeptałam: - Jeśli chcesz, abym błagała cię byś mnie pieprzył, zrobię to. Zrobię wszystko co będziesz chciał bym zrobiła. Wypróbuj mnie. Udowodnię ci to. Lucien, masz mnie. Wstrzymałam oddech, nie bardzo chcąc by zrobił ze mną cokolwiek chciał, ale jednak przygotowałam się na to. Jego twarz przysunęła się bliżej do mojej, ale zatrzymał się o oddech sprawiając wrażenie, że mógł widzieć w ciemności. - Nie chcę byś mnie błagała, ukochana. Nie chodzi o to. To był tylko test, którego nie zdałaś. Jeśli odpuścisz, tylko troszkę, pokażę ci o co chodzi. - Powiedz mi - namawiałam. - Nie ma na to słów. - Dobrze, spróbuj mi powiedzieć. Zawahał się i powiedział: - Zaufanie. Zamrugałam w ciemności. - Zaufanie? - Powiedziałem ci wcześniej, że potrzebuję abyś mi zaufała, Leah. - Z czym? - Ze wszystkim. Był szalony? Chciał bym mu zaufała? Ze wszystkim? Potem, gdy już mu zbrzydnę, opuści mnie i ruszy do swojej kolejnej konkubiny, będzie robił to przez wieczność. Musiał być szalony! Oczywiście urządzały moje przyjęcia urodzinowe i może minęłyby dekady jak by mnie zatrudnił, bym pomogła mu śledzić jego następną obsesję. Chłopcze, byłoby to zabawne. Był to dla mnie ogromny wysiłek i niezbyt miła rzecz do zrobienia, ale zmusiłam się i przycisnęłam do niego by znowu skłamać. - Masz moje zaufanie. Było to prawie niezauważalne, ale mogłam przysiąc jak jego ciało lekko mną szarpnęło. - Nie sądzisz, że wiem jakie to uczucie, prawda?- zapytał mnie, jego głos nie był już łagodny i rozbawiony, chylił się na krawędzi gniewu. Nieumyślnie dokonałam błędu taktycznego. Starałam się ratować sytuację. - Lucien... - zaczęłam. Nie udało mi się uratować sytuacji. Nadal mówił. - Kiedy oswajanie będzie kompletne, Leah, nie zostanie zakończone słowami czy

ceremonią. Zdarzy się to przez działania i uczucia. Jego słowa odebrały mi oddech. Albo powinnam powiedzieć, konkretne słowo. - Oswajanie? - Oswajanie - powiedział spokojnie.- Oswajam cię. Poczułam jak Stara Leah wraca na swoje miejsce. - Oswajasz mnie? Jego ciało napięło się i jego ramię zacisnęło się wokół mnie w sposób które było jak hamowanie. Mimo to jego głos był jeszcze spokojny gdy odpowiedział: - Tak. - Oswajasz - powtórzyłam. Teraz brzmiał jakby się uśmiechał, gdy powtórzył: - Tak. - Czy to oznacza co myślę, że znaczy?- zapytałam. - Zgaduję, że to mało prawdopodobne - odpowiedział. Nie sprawiło to, że poczułam się lepiej. - Czy zrobiłeś to... - ledwo mogłam to powiedzieć, ale zmusiłam się.- Czy często oswajasz? - Nie, ostatnio nie. Ale robiłem to okazjonalnie przed Rewolucją. Ale tylko wtedy gdy moja zdobycz była szczególna - przycisnął mnie bliżej a jego głos stał się miększy.- Jak ty. Zauważyłam, że myślał iż był to jeden z jego głębokich komplementów. Ja nie. - Jestem zmęczona - ogłosiłam nagle. I byłam. Bardzo zmęczona. Najbardziej w moim szalonym życiu! W większość przez tego szalonego wampira z którym dzieliłam moje szalone życie (mogłabym dodać, że wbrew mojej woli). Milczał przez kilka chwil. Potem jego ciało poruszyło się jakby zaczął się śmiać. Zacisnęłam razem zęby i zauważyłam, że rzeczywiście się śmiał. Musiał usłyszeć jak zgrzytam zębami bo jego śmiech się zwokalizował. Wyobraziłam sobie jak kopię go w goleń. Było to dziecinne, ale zadziałałoby. - Nie byłaby to zbyt miła rzecz do zrobienia, mój zwierzaczku - wyszeptał i moje ciało zamarło. Widział moją wizualizację. Boże, nienawidziłam go! Starałam się odsunąć, ale jego ręka mnie zablokowała. - Czy mógłbyś mnie puścić? - Dlaczego?- spytał, wciąż chichocząc. - Żebym mogła się wygodnie położyć - warknęłam. Myrna nigdy by nie warknęła, ale chrzanić Myrnę. Jeśli był moment na warczenie, to był. Osiadł na mnie swoim ciężkim ciężarem, przewracając mnie plecami do siebie, jego nogi splątały się z moimi, jego ramię nadal mnie otaczało trzymając wygodnie. - To nie jest wygodne - oświadczyłam kłamiąc po raz kolejny. - mm - wyszeptał w moją skroń i szczęśliwe mrowienie przesunęło się po mojej skórze (coś kolejnego co zignorowałam).- Nie zgadzam się. Dobra, musiałam odzyskać kontrolę. Choć bardzo nie cierpiałam pytać, musiałam to zrobić. Co zrobiłaby Myrna? Niszczyłam swój mózg. Potem załapałam.

- Cokolwiek chcesz, Lucien - wymamrotałam posłusznie. Znowu zaśmiał się nisko, pocałował moją skroń i rozkazał: - Idź spać, Leah. Nie odpowiedziałam. Także nie zasnęłam. Postanowiłam wściec się. Trwało to około pięciu minut. Wtedy jego ciepło, jego ciężar, jego miękki oddech mieszający moje włosy, jego wielkie, potężne ciało spoczywające przy moim, ciało które prawdopodobnie mogło zapewnić mi bezpieczeństwo od wszystkiego na świecie, przenikało moją podświadomość i sekundę później byłam martwa dla świata.

Rozdział 14

Wybuch

- Co się stało Leah? Nawet po usłyszeniu szepczącego pytania Stephanie, Lucien nie oderwał wzroku od Leah która odsunęła się od nich przez zatłoczony pokój. Słyszał jak Leah ciągle delikatnie mówi „Przepraszam”, gdy przeciskała się wśród gości w operze, do toalety. Czasami posyłała skromny, uprzejmy uśmiech. Kiedy poruszała się i mówiła, wszyscy goście odwracali się by spojrzeć. Mężczyźni patrzyli. Kobiety patrzyły groźnie lub krzywiły się. Zniknęła Lucienowi z oczu i jego oczy pozostały tam gdzie zobaczył ją po raz ostatni. Trzy tygodnie. Minęły trzy tygodnie od ich wspólnej niedzieli, dnia który rozpoczął się niesamowicie dobrze i zakończył niewiarygodnie źle. A potem miała swój sen. - Lucien?- Stephanie zawołała, ale zagubiony w myślach, Lucien nie odpowiedział. Kontynuował obserwowanie wejścia do korytarza gdzie po raz ostatni zobaczył Leah. Obawiał się, że ją złamał. Nie w sposób w jaki kiedykolwiek zamierzał, którego nigdy sobie nie wyobrażał, którego nigdy nie chciał. Przez pierwszy tydzień widział ją raz na jakiś czas. Często jej oczy błyszczały. Innymi razy wyglądała na niezdecydowaną czy miała być skrzywdzona czy wesoła, jakby miała jedną reakcję, ale zmuszała się do pokazania innej. Straciła również cierpliwość podczas próby przygotowania mu nieco skomplikowanego sufletu który wyszedł ogromnie źle, jednakże jej klnąca tyrada wyszła na bardzo zabawną. Katastrofalny suflet dał mu nadzieję. Tak samo jak sny. Miała jeszcze cztery, wszystkie takie same. Wszystkie z nich zaczęły się od ruszania, prawie wicia się przy nim jakby w ekstazie, ale nagle kończyło się i zaczynały mrożące

krew w żyłach krzyki. Kilka sekund później słyszał jak szepcze słowa w jego głowie. Kocham cię. Krótko po tym jak nadszedł krztuszący szloch, budziła się i próbowała uciec. Łapał ją i przytrzymywał aż jej drżenie i łzy ustały. Po drugim śnie przestali o tym mówić. Po prostu trzymała się go w taki sposób, jakby czuła się zdesperowana. Pocierał jej plecy lub włosy aż jej ciało rozluźniło się w jego ramionach. Lucien zamknął mocno swe oczy gdy słowa rozbrzmiały miękko w jego głowie. Kocham cię. Te słowa, te dwa pieprzone słowa, szeptały w jego głowie. Nie były to nawet w słowach, był to sposób w jaki je wypowiadała. Jakby wyciągnęła je ze swojej duszy i ofiarowała mu w prezencie. I wiedział że mówiła do niego, śniła o nim. Nie byłaby w jego głowie gdyby tak nie było. Nie byłby w stanie tego usłyszeć. Wiedział także, że nie kłamała, gdy mówiła, że nie pamięta. Coś blokowało jej pamięć, prawdopodobnie moc za emocjami czegoś co sprawiło że krzyczała i płakała w tak cholernie łamiący serce sposób, że trudno było być tego świadkiem. Lucien nie wiedział co tak intensyfikowało jej sny i następstwa jakie się działy, albo co one znaczyły dla niego lub Leah, pomijając fakt, że wyzbyła się wcześniejszej wrogości do niego i teraz odnosiła się do niego z szacunkiem co było jej mechanizmem obronnym. Próbował nawiązać z nią połączenie, ale nie pozwalała sobie by to zaakceptować. Mimo to, nie lubił że Leah je miała. Jej strach był surowy, jej ból namacalny i był bezsilny by je powstrzymać, a było to uczucie którego wcześniej nie czuł i nie podobało mu się to. Ale musiał jednak przyznać, że był zaintrygowany słowami i ich intensywnością, które wypowiadała. Nawet jeśli w jakiś sposób czuł się przez nie torturowany. To sny i suflet sprawiał, że myślał, że już nigdy nie będzie w stanie kontynuować swojej gry. Jednak przez ostatnie dwa tygodnie z wyjątkiem gdy miała swoje sny albo gdy karmił się, nawet wtedy czuł, że się wstrzymuje, że cała Leah zniknęła. Okazało się, że nie było walki nawet w najmniejszym stopniu. Nic z jego Leah nie lśniło nawet przez chwilę. Była jak jego każda konkubina jakie miał przez pięćset lat. Może nie tak czcigodne jak niektóre lub nie tak oczywiście chciwe dla karmienia jak inne, ale przede wszystkim taka sama. Tęsknił za nią. Rzeczywiście brakowało mu tych ich werbalnych potyczek, jej jedno linjkowych komicznych docinek kiedy była zła, jej silna wola, jej upór, jej ciekawość, jej duch który wypełniał dom. To wszystko zniknęło, wliczając w to jego oczekiwanie na powrót do domu aby zobaczyć z czym znowu wyskoczy. - Lucien? Luce? Haloooo, Luce! Jesteś tam?- Stephanie zawołała i wzrok Luciena przesunął się ku niej. - Przepraszam - mruknął i oczy Stephanie zmrużyły się gdy patrzyła na jego twarz. - Coś jest nie tak w domu Luciena i Leah - Stephanie zauważyła. Lucien wziął łyk swojego drinka zanim powiedział: - Wszystko w porządku. - Mnie się tak nie wydaje - Stephanie odparowała.- Leah wygląda jak Leah. Pachnie

jak Leach. I chodzi jak Leah. I mówi trochę jak Leah. Ale nie jest Leah. Wreszcie oczy Luciena skoncentrowały się na jego przyjaciółce. - To nie twój interes, Teffie. Stephanie była jedną z nielicznych osób (w rzeczywistości były tylko dwie, ona i Cosmo), które patrzyły Lucienowi w twarz w momencie gdy wyzwanie zostało rzucone. I właśnie to zrobiła. - Cóż, ja twierdzę inaczej. Leah stała się moją przyjaciółką i martwię się. Byłam u was dwa razy w ciągu tego tygodnia. To tak jakby przyjechała do Stepford3 i to niesamowite. Nie podoba mi się to Edwina także nie jest zbyt zadowolona. - Wszystko będzie dobrze - powiedział Lucien, odwracając się by spojrzeć w stronę korytarza. - Mam taką nadzieję, Luce, i mam nadzieję, że prędko to naprawisz. Bo nie ma sposobu by kobieta wstrzymywała się tak bardzo bez wybuchnięcia i nie jestem pewna czy nawet ty będzie chciał być w pobliżu gdy to się stanie. Lucien przesunął wzrok do niej, ton jego głosu sprawił, że jego słowa stały się bardziej jasne: - Skończyliśmy o tym rozmawiać. Stephanie przytrzymała jego wzrok przez dłuższą chwilę i potem zmieniła temat na taki, który był tylko nieznacznie mniej denerwujący. - Rozchodzą się plotki - poinformowała go. - Plotki zawsze się rozchodzą - Lucien odpowiedział lekceważąco. - Nie takie jak te - odparła.- Słyszałam, że Rada ma zamiar jutro wszcząć postępowanie wobec tego co robisz z Leah. Lucien spojrzał z powrotem na korytarz z beztroską. - Też o tym słyszałem. - Cóż, założę się, że nie słyszałeś jak Rafe powiedział Dantemu który powiedział Hamishowi który powiedział mnie, że rozważa wprowadzenie się do Lany Buchanan. Zmrużone oczy Luciena z powrotem przykleiły się do Leah. - Tak myślałam, że to zwróci twoją uwagę - wymamrotała. - Powiedz mi, że żartujesz - zażądał. Potrząsnęła głową. - Co on sobie myśli?- Lucien warknął. - Zgaduję, że to samo co ty. Chce więcej niż tylko krwi Lany. Buchananki są bardzo smaczne. Lata temu sama miałam jedną, więc wiem. Wy, chłopcy, lubicie różne zapachy i sam chcesz trochę takiego mieć. Ciało Luciena przesunęło się, zwracając ku Stephanie w taki sposób, że się napięła. - Jesteś znudzona, Teffie? Chcesz, abym cię wyzwał? - Mówię tak jak jest - odpowiedziała. - Jeśli wszystko czego bym chciał to kawałek dupy, to uwiódłbym Leah dwadzieścia lat temu. - Och, racja - Stephanie wyśmiała.- Chcesz oswajania. Lucien, który podczas tych dni zachowania się Leah, miał słabą cierpliwość, którą właśnie stracił. - Do czego zmierzasz?- uciął. - Zmierzam do tego, Lucien, że jestem za tym. Wampiry są wampirami. Te śmieszne zasady rozbijają nas na drobne kawałki. Chcę polować, tak jak my wszyscy. Brakuje mi tego. Tęsknię za tym. Problem który ja mam właśnie teraz polega na tym, że chybiłeś celu. Bawisz się Leah i rzeczy zdecydowanie mają się nie tak jak powinny. 3 Przypuszczam, że tu aluzja do serialu „Żony ze Stepford” i idyllicznej sytuacji panującej w mieście.

- Nie wtrącaj się w to, Teffie - ostrzegł. - Zmieniła się - Stephanie odpaliła. - Zmieniła się wcześniej. Wiesz jak to jest, jak z tym walczą. Znowu się zmieni. - Podejrzewam, że tak, ale czy ty będziesz na to przygotowany gdy to zrobi? Po raz pierwszy od dni, Lucien uśmiechnął się. Stephanie warknęła. Potem syknęła: - Nie rozumiesz tego, prawda? Uśmiech Luciena stał się arogancki. - Teraz nie, ale zamierzam. Stephanie pochyliła się ku niemu. - Co dokładnie myślisz o tym, że od czego tak cholernie bardzo próbuje się obronić, Lucien? Pomyślałeś kiedyś o tym? Oswajałeś wielu śmiertelników, co się stało z tą jedną która stawiła ci najtrudniejszy opór? Uśmiech zniknął z jego twarzy i Lucien poczuł jak drgnął. Stephanie dostrzegła to i ruszyła o krok dalej. Mówiąc spokojnie, powiedziała: - To prawda, zakochała się w tobie. Na szczęście dla Maggie, także się w niej zakochałeś i mogłeś ją uczynić swoją partnerką. Leah nie ma takiej opcji. Więc co się z nią stanie kiedy skieruje swoje wszystkie uczucia i siłę życiową ku tobie kiedy z nią skończysz, co się s nią stanie od tamtego momentu? Kocham cię. Słowa wypowiedziane z głębi serca w szepcie Leah, jak to działo się zawsze, dzień po dniu, przyszły nieproszone do jego głowy. Lucienowi nie podobało się to co czuł. - Nie wtrącaj się w to, Teffie. - Już w tym jestem, my wszyscy jesteśmy - zbliżyła się.- Jeśli Rafe wprowadził się do Lany, weźmie ją jako kochankę, Rada nie będzie patrzeć życzliwie na to co robisz z Leah. Robili to wcześniej by spłacić swój dług, ale to się rozprzestrzenia. Chcą to zdusić w zarodku a najlepszym sposobem jest odcięcie tego u źródła. - Porozmawiam z Rafe'em. - Tak? A co mu powiesz? Lucien wytrzymał spojrzenie Stephanie i podjął decyzję. - Pogratuluję mu nowego domu. Jej oczy zwęziły się. - Mówisz o rewolucji. - Dlaczego zachowujesz się tak, jakby to cię zaskoczyło?- Lucien zapytał.Wiedziałaś od samego początku, że to możliwe. Machnęła ręką. - To dzieje się za szybko, Luce. Nie jesteśmy przygotowani. - To już się stało, Teffie. Przekroczyłem linię w minucie gdy ty i Cosmo chroniliście Leah przed deklaracją kogokolwiek na jej Selekcji. Od tamtej pory wszyscy ustawiają się na swoich stanowiskach po swoich stronach barykady. Rada będzie musiała wziąć do pod uwagę w momencie gdy wykonają swój wyrok. - Myślisz, że będą się temu przyglądać? - Myślę, że muszą zrozumieć na jakimś poziomie, że ich tradycje są przestarzałe i że liczę na ich przyszłościowe myślenie. - A jeśli tego nie zrobią? Lucien spojrzał jej w oczy. - Wybrałaś swoją pozycję po linii, Teffie, zmieniasz swoje zdanie? - Kiedy wybrałam moją stronę, nie znałam Leah.

Lucien ściągnął razem brwi. - A co to ma wspólnego z Leah? Przyglądał się w zaskoczeniu jak twarz Stephanie blednie, jej usta zacisnęły się i oczy oderwały do jego. - Teffie?- poprosił. Jej przesunęły się ku niemu i szepnęła: - Musisz o to pytać? Ty? Lucien niestety zdecydował się nie odpowiadać. Więc Stephanie mówiła dalej: - Co ostatnia Rewolucja zrobiła z Maggie, Lucien? Lucien poczuł jak każdy centymetr jego ciała napina się. - Narażamy ją na niebezpieczeństwo - Stephanie kontynuowała. - Leah nie znajdzie się w niebezpieczeństwie - Lucien uciął sucho. - Jesteś taki pewien? Lucien przesunął się do przodu o bardzo groźny cal. - Tak - warknął.- Jestem taki pewien. Stephanie obserwowała go, jej oczy nie odsunęły się od jego, coś jak zrozumienie ostatecznie w nich mignęło. Następnie pozornie zaspokojona, nawet teraz rzeczywiście zadowolona, skinęła głową i spojrzała nad jego ramieniem. - Wraca - Stephanie zauważyła i Lucien odwrócił się. Leah szła w ich kierunku, przeciskając się między ciałami z kolejnym małym uśmiechem i wymruczanymi przeprosinami. Natychmiast zauważył, że powtórnie nałożyła swój błyszczyk. Miała na sobie sukienkę bez ramiączek w kolorze orchidei. Prostą. Elegancką. Na sukni nie było żadnych ozdób tylko głębokie rozcięcie pośrodku, które zatrzymało się u jej ud, przez co suknia odsłaniała od czasu do czasu jej zgrabne nogi. Miała parę wysokich szpilek, polerowane złotem sandały które jej kupił na ich zakupach. Włosy jednak nie były proste, były eleganckie. Pozwoliła im wyschnąć w naturalnych falach, potem upięła je z tyłu w sposób który był stylowy ale nieco niedbały, wyglądał niewinnie, ale seksownie. Strategicznie umieściła w nich kilkanaście małych złotych spinek z motylami które je kupił i jej gardło zdobił delikatny złoty łańcuszek ze złotym motylem. Te w jej włosach miały skrzydła bliskie zamknięcia, ten na jej szyi miał rozłożone. Kupił tą biżuterię ponieważ spodobała mu się, myślał, że będzie jej odpowiadać i chciał reakcji. Był z nią ostrożny od czasu nocy w której rzucił kieliszkiem o ścianę i miała swój pierwszy sen. Wycofał się użył ekstremalnej cierpliwości, próbując wyciągać ją delikatnie. Nawiasem mówiąc, nic z tego nie zadziałało. Dał jej tą biżuterię poprzedniej nocy, tuż przed tym jak poszli do łóżka kiedy powiedział jej, że wyjdą dzisiejszego wieczoru. Nie została zmiażdżona przez ten gest. Nie otrzymał promiennego uśmiechu. W rzeczywistości uśmiechnęła się do niego tylko raz i już tego nie powtórzyła. Zamiast tego, była tylko posłusznie wdzięczna. Nic więcej. Przyglądał się jak się zbliżała, myśląc, że miał absolutną rację. Sukienka, buty i biżuteria bardzo jej pasowały. Pusty wyraz na jej pięknej twarzy zdecydowanie nie pasował. Była mniej niż dziesięć metrów od nich gdy ręka jakiegoś mężczyzny zacisnęła się na jej ramieniu, zatrzymując ją. - Leah?- Lucien usłyszał głos, jego oczy przesunęły się do mężczyzny. Rozpoznał go i bezzwłocznie ruszył.

Chciałby poruszać się szybciej, ale zmusił się do pójścia ze śmiertelną powolnością i w tym momencie Lucien pragnął by nastąpiła rewolucja, by wampiry mogły być wolne i być tym kim były i robiły co chciały. Na przykład dlatego, że mógłby być u boku Leah w ułamku sekundy, chwyciłby ją i skoczyłby po pokoju zamiast pokonywać drogę ku niej w nieznośnej powolności. - Justin?- głos Leah był oszołomiony i to w nie szczęśliwy sposób. - Leah, dziewczyno, co ty tutaj robisz?- głos Justina był również zaskoczony, na pewno w szczęśliwy sposób. Lucien dotarł do niej w czasie gdy Justin wciągnął Leah w swoje ramiona. Wyraźnie zesztywniała. Tak samo Lucien pół sekundy przed tym jak przesunął się bliżej by wydobyć ją z uścisku jej byłego kochanka. Leah zrobiła to przed nim. Położyła ręce na pasie Justina i odsunęła się. Jej ramię spotkało pierś Luciena i uniosła głowę by na niego spojrzeć. A potem zrobiła coś, co zachwyciło Luciena. Odwróciła się do niego, wsunęła ramię wzdłuż jego pleców, jej palce zacisnęły się na jego talii. Przycisnęła przód swego ciała do jego boku, naciskając mocno. Było to tak swobodne jakby robiła to przez cały czas. Było to także pobłażliwy kobiecy sposób na wskazanie co do niej należało. Bardzo się mu to podobało a więc zrelaksował się. - Lucien, to Justin - wskazała swoją ręką po czym odwróciła się do Justina.- Justin, poznaj Luciena. Lucien spojrzał na Justina który, co zauważył z przyjemnością, nie wyglądał już na takiego szczęśliwego jak gdy zobaczył Leah. Jego oczy przesuwały się tam i z powrotem między nimi i jego twarz zbladła nieznacznie. Niestety Lucien musiał przerwać kontakt z Leah która zagrzebała się pod jego prawym ramieniem, by potrząsnąć dłonią mężczyzny. - Justin - mruknął. - Lucien - odmruknął z powrotem, potrząsając swoją ręką. Lucienowi sprawiło wiele wysiłku by powstrzymał się przed skruszeniem kości w dłoni Justina. Niezależnie od tego, Justin skrzywił się pod mocnym chwytem Luciena. W momencie gdy ich ręce odsunęły się od siebie, Leah wróciła, przyjmując tą samą pozycję opierając jedną rękę na górnych mięśniach jego brzucha. Był to lekki dotyk, ale bardzo wymowny. Jak w większości momentów z Leah, ale przede wszystkim w tej chwili, Lucien odczuwał wściekłe pragnienie by ją pocałować. - Co ty tutaj robisz?- zapytała Justina, jej głos nie był całkiem przyjazny, ale też nie wrogi. Badała grunt i Lucien postanowił pozwolić by przejęła prowadzenie w tej niepewnej sytuacji. - Zapytałem o to samo - Justin odpowiedział, jego głos był całkowicie nieprzyjazny, jego radość z zobaczenia jej wyparowała. - Ty pierwszy - Leah powiedziała, odczytała jego ton i jej słowa stały się zimne. Lucien obserwował. Justin znowu spojrzał między Luciena a Leah, jego oczy przesunęły się do połowy Luciena. Lucien otoczył rękę wokół Leah, zaciskając palce na jej ramieniu. Oczy Justina przesunęły się i Lucien obserwował jak jego usta się zaciskają. Następnie przemówił: - W ostatniej chwili zmienili zdanie i zamiast przenieść mnie do Seattle, przenieśli mnie tutaj. - Mieszkasz tutaj?- Leah zapytała i Lucien poczuł jak jej ciało się napina. Nie była to dobra wiadomość, przynajmniej nie dla Leah.

- Tak, mieszkam - Justin odpowiedział.- Teraz... ty. - Też tutaj mieszkam - Leah powiedziała mu i Lucien przyglądał się jak oczy Justina rozszerzają się w niedowierzaniu. - Mieszkasz tutaj?- wyszeptał. - Cóż, nie tutaj w mieście - Leah wyjaśniła.- Żyję w Dragon Lake. Już szerokie oczy Justina stały się ogromne. - Dragon Lake?- jego głos stał się jeszcze niższy a potem gwizdnął zanim stwierdził.- To wszystko wyjaśnia. - Co wyjaśnia?- Leah zapytała ostro. - Co cię odciągnęło od rodziny i od twoich wszystkich przyjaciół. Oczywiście jeśli stać cię na życie w Dragon Lake, musisz mieć zajebistą pracę. To drogie sąsiedztwo. - Właściwie to nie mieszkamy w Dragon Lake - Lucien zdecydował, że nadszedł czas aby wtrącił się do rozmowy.- Mieszkamy poza miastem, nad jeziorem. Lucien nie wprowadził żadnego nacisku na „my”, ale z drugiej strony nie musiał. Justin złapał tego znaczenie, jego oczy zwęziły się na Lucienie i jego szczęka zacisnęła. Znowu spojrzał to na Luciena to na Leah i Lucien usłyszał jak jego serce zaczęło szybciej bić. Ze wściekłości. Lucien przygryzł uśmiech. W końcu oczy Justina spoczęły na Lucienie i zapytał: - Naprawdę? - Justin... - Leah zaczęła, jej napięte ciało stwardniało, ale oczy Justina nie oderwały się od Luciena. - Wiesz kim jestem?- zapytał. - Justin... - Leah znowu zaczęła, ale Lucien odezwał się nad nią. - Tak - odpowiedział Lucien. - A więc wiesz, że zerwała ze mną pięć miesięcy temu, - Justin!- Leah pękła, ale Lucien znowu powiedział nad nią. - Tak - Lucien powtórzył. Oczy Justina strzeliły do Leah. - Jesteś szybka. Czy może byłaś już z nim zanim skończyłaś ze mną? - Justin... - znowu zaczęła, jego imię było jak skorupa lodu, ale tym razem Justin do niej powiedział. - Ładny naszyjnik, Ley-lo - jego głos był obłudny i tym razem Lucien się napiął. - Musimy to robić?- Leah zapytała, jej ton był twardy i nie było to pytanie i nie miała zamiaru „tego” robić. Jusitn się nie zgodził. - Och, nie wiem - wycedził sarkastycznie.- Sześć miesięcy temu powiedziano mi, że zostanę przeniesiony z pieprzoną wielką wypłatą i ogromną premią. Nie taką, bym zamieszkał w Dragon Lake, ale nie było to nic na co bym mógł do cholery nasrać. Powiedziałaś, że nie ma mowy byś się przeprowadziła. Chyba czekałaś na kogoś kto mógłby powiesić na twojej szyi złoto i na twojej dupie w domu za dwa miliony w Dragon Lake. - Myślę, że skończyłeś - Lucien powiedział mu i jego głos dał jasno do zrozumienia, że Justin skończył. Justin znowu się nie zgodził. - Och, wiesz co? Leah przycisnęła się do jego boku i jej ręka przesunęła się w górę by chwycić go za klapę. - Lucien, nie...

Lucien spojrzał na nią i dostrzegł jak jej twarz zbladła alarmująco. Ale zanim zdążył ją uspokoić, Justin już tam był. - On jest wielkim facetem, Ley-lo, ale wiesz, że ja mogę sobie sam poradził oznajmił. Ciało Leah obróciło się w marmur i oczy Luciena strzeliło ku niemu. Justin miał ciemne włosy, ciemne oczy i zdecydowanie pasował, ale nawet jeśli Lucien nie byłby wampirem, miał cztery cale i pięćdziesiąt funtów przewagi. Jednakże był wampirem i bez żadnego wysiłku mógłby rozerwać temu mężczyźnie głowę, na co właśnie miał chęć. Nie dlatego że wyraźnie był dupkiem, ale dlatego, że Lucien wiedział, iż był dupkiem dla Leah przez bardzo długi czas. Lucien wiedział od Fiony, że Justin był ambitny. Był także bezduszny nie tylko w swej ambicji w interesach, ale także często rezygnował z planów z Leah, czasami ważnych lub specjalnych w celu poświęcenia swego czasu na wdrapanie się na szczyt. Justin był tak ambitny, że kiedy potrzebował Leah by oczarowała jego współpracowników na biznesowej kolacji czy czyś takim, niezależnie od tego że wybierał pracę a nie ją, żądał jej obecności. Robił to nawet gdy była chora lub miała inne plany. Jak powiedziała Fiona, zrobiła tak za pierwszym razem. Przy ostatnim powiedziała mu, że ma się „iść pieprzyć” (Fiona dosłownie powtórzyła to co padło z ust Leah), co oznaczało, że walczyli, nie czysto a już przynajmniej Justin nie walczył czysto. W walce, jak zwykle, był nieczuły, egoistyczny i manipulujący. Lucien teraz wiedział, że Justin był także głupi. Leah starała się uratować sytuację. - Jesteśmy w operze - syknęła do Justina. - No i co, do cholery?- Justin od syknął.- Myślisz, że możesz tutaj stać i wisieć na jakimś facecie którego ledwo co znasz? Kilka miesięcy? Z jakimś facetem z którym zamieszkałaś podczas gdy nawet przez sekundę nie cieszyłaś się mieszkaniem ze mną? Wisisz na mnie tuż przede mną gdy pięć miesięcy temu byłaś w moim łóżku? Lucien przygotował się do ruchu. - Widzę, że nie skończyłeś, ale my owszem. Justin udowodnił swoją ogromną głupotę, gdy pochylił się i rzucił: - Posłuchaj no, Lucien, jakiekolwiek to cholerny rodzaj imienia, zabierz to ode mnie. Zaufaj mi, ja wiem do cholery. Wynoś się, wynoś się od razu. Owinie cię dookoła swojego małego palca, uzależni cię od swojego obłudnego toffi a potem ona... Lucien skończył. Zamiast oderwania mu głowy, co było czymś co naprawdę chciał zrobić, zrobił coś innego, co pewnie by nie przeraziło Leah, reszty ich gapiów i co by pewnie nie ściągnęło na niego kłopotów z Dominium w postaci polowania i spalenia. Byłaby to rzecz która zraniłaby jego świat w którym nie mógłby oswoić Leah, gdyby był martwy. Cisza, Lucien nakazał, usta Justina zacisnęły się a jego oczy wyskoczyły z orbit. Odejdź, Lucien kontynuował i ciało Justina bez wahania szarpnęło się sztywno, odwrócił się i odszedł. Lucien obserwował go. Potem usłyszał jak Leah nabiera powietrza: - Czy ty... ? Pochylił głowę w dół by na nią spojrzeć i wgapiała się w niego z rozchylonymi ustami, szerokimi oczami, twarzą pełną podziwu. Jego ulubiony wygląd. Mina, której nie widział od trzech tygodni, mina za którą nie zdawał sobie sprawy jak bardzo tęsknił aż do tego momentu. Kontynuowała: - Czy ty właśnie przejąłeś kontrolę nad umysłem Justina? - Tak - Lucien odpowiedział bez wahania zastanawiając się jaka będzie jej reakcja.

Gdyby ktoś go o to zapytał, zgadywał by wiele rzeczy. Żadna z nich nie była tym co otrzymał. Wybuchnęła śmiechem. Śmiała się. Odrzuciła głowę do tyłu, odsłaniając elegancką linię szyi, jej twarz świeciła wesołością, jej całe ciało trzęsło się. Nigdy jej nie rozśmieszył. Ani razu. Przez osiemset lat była niezła liczba rzeczy które zrobił, ale w tym momencie żadna z nich nie wydawała się tak monumentalna jak śmiech Leah. Zgięła się do przodu. Nadal trzymała jedną rękę wokół jego talii, druga nadal zaciskała się na klapie marynarki. Reszta jej ciała upadła na niego jakby ciężar jej wesołości był nie do zniesienia. Pochyliła szyję i oparła czoło na jego piersi, nadal chichocząc. - Ty... ty... przejąłeś kontrolę nad umysłem Justina - wyjąkała przez śmiech w jego pierś a następnie odchyliła głowię i krzyknęła w głośnej radości.- Justina! Lucien poczuł wzrok Stephanie. Spojrzał na nią by zobaczyć jak podniosła brwi, uśmiech grał w jej ustach. Spojrzał z powrotem na Leah i podjął decyzję. W połowie prowadzą w połowie ciągnąc jej wciąż chichoczącą postać, poprowadził w znacznie mnie zatłoczoną część sali, która doprowadziła do toalety. Tam przycisnął ją do ściany i zbliżył się. Położyła ręce na jego piersi i uśmiechnęła się do niego. Lucien poczuł jak jego pierś ściska się. Uczucie nie było nieprzyjemnie w najmniejszym stopniu. - Zwykle to Justin tak robił - powiedziała przez uśmiech. - Słucham?- Lucien zapytał odwzajemniając uśmiech, jego ręce przesunęły się wokół jej talii by przycisnąć ją do siebie bliżej gdy się nad nią pochylić, przyciskając jej plecy do ściany. - Kontrola umysłu. Justin jest w tym mistrzem - potem znowu się głośno zaśmiała, jej ciało ugięło się pod jego. Kiedy się opanowała, powiedziała mu.- Gdybym znała cię sześć miesięcy temu, zapłaciłabym ci za przejęcie kontroli nad umysłem Justina. Był cholernym mistrzem manipulacji. - Nie musiałabyś mi zapłacić, mój zwierzaczku. Byłaby to dla mnie przyjemność nadal się uśmiechał, ale jego słowa były poważne. Również wytrzeźwiły ją. Jej ciało drgnęło i uśmiech na jej twarzy umarł. Lucien chciał go z powrotem. - Nie rób tego - ostrzegł, jego ramiona zacisnęły się. Rozejrzała się dookoła, po raz pierwszy zauważając gdzie była. Wtedy utkwiła wzrok w pięciometrowych drzwiach korytarza. - Powinniśmy wrócić do Stephanie... - Spójrz na mnie, Leah. Po raz pierwszy od tygodni przyglądał się jak walczyła ze swoją naturalną reakcją zanim ich oczy się spotkały. - Miałem cię z powrotem na pięć minut. Nie odchodź już - zażądał. - Ale już... - zaczęła i przerwał jej. - Jeśli powiesz mi, że już cię mam, przysięgam na Boga, że wrócimy zaraz do domu i zrobię wszystko by wyciągnąć cię z tej cholernej twierdzy którą zbudowałaś wokół siebie. Jej usta zacisnęły się, oczy rozbłysły i Lucien poczuł jak rozsadza go radość. W końcu się gdzieś dostał. - Możemy później o tym porozmawiać?- spytała cicho. - Nie ma o czym mówić - powiedział jej.- Wstrzymujesz się przede mną.

- Nie prawda - odpowiedziała. - Leah - jej imię było ostrzeżeniem. - Cóż, nie odgradzam!- jej głos podniósł się i Lucien go przywitał. Z tego powodu jego ton złagodniał kiedy przemówił: - Zapominasz, ukochana, że obserwowałem cię przez dwadzieścia lat. Jej oczy przesunęły się na bok i mruknęła: - Nie zapomniałam o tym. Jego ramiona ścisnęły ją i jej wzrok wrócił do jego. - Dlatego znal Leah Buchanan z którą dzielę łóżko nie jest Leah Buchanan. - Jest - Leah odparła. Uparciuch. Niemal się uśmiechnął. Ale tego nie zrobił. - Nie jest - odparł. - Czego ode mnie chcesz?- zapytała i w jej pytaniu znajdował się cień warknięcia. Niezależnie od jej rozpadającego się spokoju mógł usłyszeć jej pędzące serce i wyczuć jej strach. Też za tym tęsknił. Przycisnął ją jeszcze bardziej i jej ręce na jego piersi zaczęły naciskać. Zignorował to. - Wszystkiego - odpowiedział. - Masz wszystko. - Nie mam. - Czegokolwiek nie masz, to nie możesz tego mieć. Zdecydowanie warknięcie. Tak, jego Leah wracała. Nie mógł nic poradzić i uśmiechnął się. Jej oczy opadły na jego usta i usłyszał jak jej puls przyspiesza. - Mówisz, że jesteś zdecydowana by nie być niczym innym oprócz dziwki stwierdził. Jej ciało zesztywniało, serce pominęło uderzenie. - Co? - Masz wybór. Możesz być ze mną taką jaką chcę byś była albo możesz być moją dziwką. Twój wybór. Patrzył jak jej twarz pracuje kiedy z trudem próbowała znaleźć wyjście z sytuacji w którą wpadła. Potem powiedziała: - Jest trzeci wybór. - A to będzie? - Możesz mnie uwolnić. Czuł jak jego pierś znowu się zaciska. Tym razem było to zdecydowanie nieprzyjemne. - Nie stanie się tak. Pchnęła go. Zignorował to. - Odmawiam wybrania - syknęła. - W takim razie ja wybiorę. Przestała oddychać i jej twarz zbladła zanim szepnęła: - Nie możesz mnie zmusić bym zrobiła cokolwiek z tego. Jego ręka przesunęła się na jej plecy, palce zawinęły się na jej szyi. - Chcesz mnie wypróbować, zwierzaczku? Jej strach stał się kolczasty, zapach wypełniał korytarza i poczuł jak jego penis

zaczął twardnieć w reakcji na uczucie jej potykającego się serca na jego piersi. Zabiły dzwony ogłaszając iż nadszedł czas by widzowie zajęli swoje miejsca. - Możemy porozmawiać o tym później?- poprosiła i przyglądał się jej twarzy. Miała już dość. Jednak zamierzał przez to przejść. - Tak - ustąpił.- Możemy porozmawiać o tym później. Opadła na niego z ulgą. Pochylił głowę by dotknąć jej wargi swoimi. - Ale porozmawiamy o tym, Leah - ostrzegł, poruszając ustami na jej.- Twoja nowa gra się kończyła i zaczynamy - przyglądał się z bliska jak jej oczy robią się okrągłe, jej zapach otoczył go, jej pyszny strach ścisnął jego gardło.- Dziś wieczorem - skończył.

***

Leah siedziała obok niego w samochodzie, udając, że śpi. Wiedział, że nie spała. Spał obok niej przez miesiąc. Wiedział dokładnie jak jej serce i oddech brzmiały gdy spała. To nie było to. Ponadto nie mogła być zmęczona biorąc pod uwagę, że zdrzemnęła się w operze. Odkrył to podczas pierwszego aktu gdy poczuł subtelny ruch obok siebie. Jednak gdy odwrócił głowę by na nią spojrzeć, jej głowa była pochylona w głębokiej kontemplacji. Nie myślał o tym, podejrzewając, że rozważała swoje opcje i o późniejszej dyskusji. Jego wzrok przesunął się do Stephanie która siedziała obok Leah z oczami przyklejonymi do scenu, jej usta wygięły się w rozbawionym uśmiechu. Nie oglądali komedii. Jego wzrok przesunął się z powrotem do Leah i dostrzegł skandaliczny wyraz twarzy. Miała wysunięty podbródek, więc mięśnie na jej szyi napięły się, przesuwała językiem po swych wargach jak wąż. Lucien patrzył z niedowierzaniem zastanawiając się czy ciśnienie jego oswajania do nie dotarło. Wtedy usłyszał chichot dziecka. Spojrzał na poręcz balkonu i zobaczył małą dziewczynkę która nie mogła mieć więcej niż sześć lat i była całkowicie niezainteresowana operą. Patrzyła na Leah, jej twarz była spowita uśmiechem. Po chwili naśladowała wężową twarz Leah i następnie uporządkowała swoje rysy, wykorzystując swoje kciuki do naciągnięcia swych ust i oczu. Lucien spojrzał z powrotem na Leah która komicznie rozszerzyła oczy i potrząsnęła głową w subtelnym „nie.” Dziecko znowu zachichotało, praktycznie skacząc na swoim siedzeniu, wykonując ruchy swymi dłońmi za którymi podążała Leah, co pewnie działo się już od jakiegoś czasu. Jej matka która siedziała obok, w końcu zauważyła zachowanie swojej córki i Lucien usłyszał jej cichą naganę. Jego ramię owinęło się wokół ramion Leah i podskoczyła i jej głowa obróciła się ku niemu. Złapał wyraz na jej twarzy który niemal sprawił, że ryknął śmiechem. Wyglądała dokładnie tak jak sześciolatka która została przyłapana i skarcona. Poszukał jej ucha swymi ustami i szepnął: - Bądź grzeczna. Poczuł jak jej ramiona napinają się i zignorował to, przyciągając ją do swojego boku

przed czym broniła się bezsensownie. Jego oczy przesunęły się do Stephanie która obserwowała ich, uśmiechając się szeroko i szturchnęła Leah w bok i spojrzała z powrotem na scenę. On także się uśmiechał. Udało się jej ograniczyć swoje wybryki przez resztę pierwszego aktu i podczas przerwy rozmawiała przyjaźni w lekkiej zadumie ze Stephanie. Podczas drugiego aktu umieścił ją jak podczas pierwszego i natychmiast zasnęła z głową na jego ramieniu. I tamta drzemka nie była wymyślona. Odpłynęła, cały jej ciężar na nim spoczywał. Choć chciał by powiedziała mu, że nie lubi opery, nie miał nic przeciwko jej śpiącej głowie na swym ramieniu gdzie mógł bawić się jej włosami i okręcać ich jedwab wokół palca, przez co zorientował się, że mógł to robić przez godziny. Z myślami wokół tej czynności, Lucien spostrzegł że byli w domu. Wdusił przycisk otwierający drzwi od garażu i zaparkował swoje Porsche obok Cayenne. Wysiadł z samochodu i ruszył na jej stronę gdy jej drzwi otworzyły się gdy próbowała udawać, że się obudziła. - Jesteśmy w domu?- zapytała z fałszywym zaspaniem w głosie. Lucien powstrzymał uśmiech. - Tak, zwierzaczku. Pomógł jej wysiąść z samochodu i zaczęła iść sennie do drzwi od kuchni. Złapał ja i objął jej ramiona, przyciągając do siebie blisko i prowadząc w swój sposób. - Zmęczona?- zapytał z pozorną troskliwością gdy zatrzymał ich przy drzwiach by mógł odwieść kluczyki na haczyk na kuchennej ścianie. Ziewnęła udawanie. Potem odpowiedziała: - Zdecydowanie. - Połóżmy cię do łóżka - mruknął i skinęła głową. Szedł blisko niej przez całą drogę do sypialni gdzie się odsunęła. Przesunął się by włączyć nocne lampki i usiadła na łóżku, pochylając się sięgnęła do pasków swoich butów. ściągnął marynarkę i podszedł do krzesła. - Rozumiem, że nie lubisz opery?- zapytał rzucając marynarkę na krzesło i usiadł by ściągnąć swoje buty. - Um... - zawahała się, zsuwając but ze swojej stopy, postawiła go obok i sięgnęła do paska drugiego.- ... nie. Spodobało mu się, że nie próbowała kłamać w celu by powiedzenia my co chciał usłyszeć, Lucien wstał i rozpiął koszulę. - Myślę, że zrozumiałem. Wstała z łóżka bez odpowiedzi czy spojrzenia na niego i zaczęła iść w kierunku garderoby. Korzystając ze swojej naturalnej szybkości, ściągnął koszulę, rzucił ją na krzesło i znalazł się przy jej boku zanim zrobiła trzy kroki. - Dokąd idziesz?- zapytał. - Ściągnąć moją sukienkę i założyć piżamę - odpowiedziała. - Żadnej piżamy - Lucien odpowiedział, jej oczy rozszerzyły się i odwrócił ją tak, że była skierowana do niego plecami zanim kontynuował.- Chcę cię dzisiaj czuć przy sobie, zwierzaczku. Jej ciało zamieniło się w kamień gdy jego palce przesunęły się do jej zamka ale nie opierała się. Odpiął go i wyprostowała się. Materiał rozszerzył się a następnie spadł. Nie miała na sobie niczego innego oprócz pary jasnych lawendowych majtek obszytych koronką w

tym samym kolorze. Jej dłonie ruszyły by zasłonić piersi gdy znowu ją odwrócił i do siebie przycisnął, jej ramiona utknęły między ich ciałami. - Zdejmij moje spodnie - rozkazał, jego palce podryfowały w górę jej miękkiej skóry nagich pleców. Zamrugała. Potem zapytała: - Co? Jego palce znalazły motylą spinkę w jej włosach. Ścisnął skrzydełka i delikatnie ją wyciągnął. Potem powtórzył: - Leah, zdejmij moje spodnie. Wahała się przez moment i jej ręce przesunęły się sztywno do jego paska. Jego palce znalazły inną spinką i ją także ostrożnie wyciągnął. - Więc rozumiem, że ty zdecydowałeś?- wyszeptała odpinając jego pasek i ruszyła do jego rozporka. - Co zdecydowałem?- zapytał, wyjmując innego motyla i patrząc z fascynacją jak jej lśniące włosy powoli spadły na jej ramiona. - Że będę twoją dziwką. Był tak bardzo zafascynowany jej włosami, że jej słowa zaskoczyły go i przesunął swój wzrok z jej włosów do jej oczu. - Dlaczego tak mówisz? Odpięła mu rozporek. To oczywiście było jej odpowiedzią. Jedną dłonią znalazł więcej spinek i szpilki które także wyciągnął. Drugą rękę owinął wokół jej szyi. Nie oderwał oczu od jej. - Kochankowie rozbierają się nawzajem, Leah - powiedział cicho. Usłyszał jak jej serce zabiło nierównomiernie, oderwała od niego oczy i spojrzała nad jego ramieniem gdy wsunęła ręce wzdłuż jego talii i pociągnęła jego spodnie w dół. Ledwo opadły na podłogę zanim z nich wyszedł a już trzymał ją w ramionach przy brzegu łóżka.. Odgarnął kołdrę i położył ją na łóżku. Odłożył jej ozdoby na nocny stolik i przysunął się do niej siadając przy jej boku. - Usiądź i odwróć się do mnie plecami - zażądał i znowu się zawahała zanim wykonała jego rozkaz, przyciskając kołdrę do swoich piersi. Jego dłonie wróciły do jej włosów. - Ile masz tu szpilek, ukochana?- mruknął jak wszystkie motyle wylądowały na stoliku ale wydawało się że miała tam jeszcze setki szpilek. - Mam dużo włosów - szepnęła. Przestał wyciągać szpilki, jego dłoń przesunęła się do jej karku, w poprzek szyi i w dół. Zawinął palce wokół jej ramienia i przycisnął jej plecy do swojej piersi, jego twarz wtuliła się w jej grube, miękkie, teraz szalenie falujące włosy. - Mm - mruknął w jej lokach.- To prawda. Jej ręce uniosły się i wsunęła palce w włosy. - Ja to dokończę. Odsunął się puszczając ją i odepchnął jej ręce. - Ja to zrobię. Na ślepo uderzyła jego ręce. - Nie zajmie mi to nawet sekundy. - Powiedziałem, że ja to zrobię. - Naprawdę... Pochylił się dalej, pociągając ją ze sobą gdy odłożył szpilki na stolik nocny. Potem

złapał jej nadgarstki w mocny uścisk i otoczył ją nimi, krzyżując je na jej przodzie. Powtórzył stanowczo przy jej uchu: - Ja to zrobię. Zesztywniała na sekundę zanim jej ciało się rozluźniło. - Dobrze - szepnęła. Pociągnęła kołdrę do góry by się ukryć i wyprostowała się gdy kończył wyciągać jej szpilki. Po pewnym czasie jego palce wsunęły się w jej włosy, szukając jakichkolwiek innych szpilek które opuścił. Nie znajdując żadnej, odłożył resztę do pozostałych. Jego ręce wróciły do jej włosów, zebrał je w pięści. Przesuwając je na jedną stronę, puścił i pocałował jej nagie ramię. Zadrżała pod jego wargami. Uśmiechnął się przy jej skórze. - Mogę teraz iść spać?- zapytała. - Nie - odpowiedział. Jej ciało szarpnęło się i skręciła głowę by na niego spojrzeć. - Ale jestem zmęczona - skłamała. - Tak, wiem - starał się nie uśmiechnąć. - Powiedziałeś, że pójdziemy do łóżka - jej ton był łagodnym oskarżeniem. - Jesteśmy w łóżku - zauważył. - Myślałam, że miałeś na myśli spanie - powiedziała mu. - Nie miałem. - Ale... - zaczęła ale nie dokończyła. Odwrócił ją by była do niego twarz, wyciągając kołdrę z jej dłoni w tym samym czasie podnosząc się by oprzeć się plecami o wezgłowie i przycisnąć jej tułów do swego boku. - Będziemy rozmawiać - oznajmił. Odchyliła głowę do tyłu by na niego spojrzeć. - Jestem naprawdę zmęczona, Lucien. Bardzo zmęczona - podkreśliła wokalnie swoje słowa i poparła większym naciśnięciem swojego miękkiego ciała na jego.- Nie sądzę, żebym była w stanie rozmawiać. Podniósł rękę by chwycić jej szczękę. - To dobrze, kochanie, bo ty nie będziesz mówić. Jej ciało napięło się. - Minęło już trochę czasu od twojej ostatniej lekcji - powiedział jej i zaskoczenie wpełzło w jej rysy. Przyglądał się jak walczyła ze swoją reakcją. Potem patrzył jak przegrała. - Podjąłeś decyzję?- zapytała, jej głos był na krawędzi żądania. - Wobec czego? Usłyszał jak zgrzyta zębami i powstrzymał uśmiech. Ledwo. - Wcześniej powiedziałeś, że zamierzasz wybrać - przypomniała mu.- Podjąłeś swoją decyzję? Tak bardzo jak się tym cieszył, Lucien wyciągnął ją z opresji. - Właśnie o tym będzie mówić twoja lekcja. Przyglądał jak jej twarz znowu się zmieniła, usłyszał ponowne zgrzytanie zębami i poczuł jak jej ciężar osiedla się na jego boku. - Zamieniam się w słuch - mruknęła, teraz jej głos był łagodnie podrażniony. Dłoń na jej szczęce przesunęła się na jej włosy i przycisnął jej policzek do swojej piersi. Potem chwycił jej nadgarstek, przeciągają go przez swój brzuch kładąc tam jej ramię. W końcu położył dłoń na jej szyi, kciukiem gładził jej gardło.

- Dowiedziałaś się czegoś o historii konkubin na zajęciach?- zapytał. Poczuł jak porusza negatywnie głową na jego piersi. Oczywiście, że nie. Lucien uśmiechnął się nad jej głową i kontynuował: - Oficjalna rola konkubiny rozpoczęła się tuż po Rewolucji kiedy to przedstawiciele śmiertelników i nieśmiertelnych spotkali się by negocjować Porozumienie, które dyktowało jak te dwie kultury miały by istnieć. Jedenaścioro Starszyzny lub najdłużej żyjących wampirów reprezentowało naszą kulturę. Ambasadorowie z jedenastu krajów Europy reprezentowało twoją. Dla śmiertelników najważniejsze było to by powstrzymać polowania. Dla nieśmiertelnych, głównym celem było zapewnienie sobie bezpiecznego karmienia ale także znalezienie sposobu by wampiry mogły karmić się i nadal zachować miejsce w społeczeństwie a nie cieniu. Tak jak powiedziałem ci wcześniej, wiele wampirów miało już konkubiny, kobiety które z własnej woli dzieliły się z nimi krwią. Ustalono, że będzie się to praktykować. Porozumienie zostało spisane i zarówno nieśmiertelni i jak śmiertelni się pod tym podpisali. Lucien przerwał i Leah skinęła głową w zrozumieniu i postanowił kontynuować. - Konkubiny były rekrutowane z najlepiej usytuowanych rodzin w Europie, arystokratów, córki bogatych kupców nieraz niżej urodzona szlachta. Było to potajemnie ułatwione przez dowodzących monarchów w całej Europie. Nie było konieczne, żeby kobieta była chętna. Większość z nich było sprzedawanych. Usłyszał ją wciąga ostry oddech i dłoń na jej szyi nacisnęła uspokajająco. - Mogły być sprzedane, Leah, ale żadna nie próbowała uciec. - Dobra - szepnęła kiedy znowu przerwał by dała mu wskazówkę że to zaakceptowała ten fakt. - Twoja rodzina jako pierwsza wystąpiła i podpisała Porozumienie - powiedział jej i dodał.- Buchananki przyszły dobrowolnie. - Wiem o tym - powiedziała cicho. - Wiesz także o tym, że były konkubinami od pięciu pokoleń? Przechyliła głowę do tyłu i spotkała jego spojrzenie. - Nie wiedziałam o tym - odpowiedziała cicho. Skinął głową. - Nie tylko konkubinami dla wampirów ale także konkubinami dla królów. Przyglądał się jak jej twarz blednie, poczuł jak jej ciało sztywnieje i pchnęła mocno by się odsunąć. - O mój Boże - odetchnęła, tak przerażona, że raz zapomniała o swojej nagości. - Leah... Nadal z przerażoną miną, odezwała się do niego. - Pochodzę z rodziny dziwek. Jego ramię zakrzywiło się wokół niej i pociągnął ją na swoją pierś tak, że byli teraz twarzą w twarz. - Musisz pamiętać, że to były inne czasy - ostrzegł ją patrząc jej w oczy.- I kobiety Buchanan były inne. Chciały czegoś innego od życia. W tamtych czasach silne kobiety nie mogły żyć swoim życiem, żadna kobieta nie mogła. Twoi przodkowie zrobili to co mogli, aby zagwarantować sobie pewną wolność, wolność która zawierała bezpieczeństwo i komfort i nie obchodziło ich co pomyśleli sobie ludzie. Są to cechy do podziwienia, wtedy i teraz - nadal miała przerażoną i wątpliwą minę, więc poszedł dalej.- Znałem twoich przodków Buchanan, zwierzaczku, wybrały swoją własną drogę bez mężczyzn rządzących ich życiem. Nie masz się czego wstydzić - jego głos stał się niski.- I polubiłyby ciebie, szczególnie ciebie. Przypominasz mi je, Leah. Zmarszczyła nos i Lucien pomyślał, że uroczo przez to wygląda, dlatego też się

uśmiechnął. - Powiedziałem ci komplement - poinformował ją. - W porządku - zgodziła się bez rzeczywistego zdumienia, wyraźnie chcąc pominąć ten temat. Zlekceważył jej pozawerbalny sygnał. - Zapewniły sobie że przez wieki ich cała linia będzie miała zapewnione bezpieczeństwo i dobrobyt, nawet ty. I nie mam na myśli teraz ze mną, mam na myśli całe twoje życie które zostało zapewnione przez twoją matkę. - Wydaje mi się, że mężczyźni zapewnili te życie albo przynajmniej wampiry. W naszym przypadku Cosmo o nas zadbał. - Tak, ale przez siedem lata twoja matka opiekowała się Cosmo. Wykonała dźwięk który przypominał prychnięcie. Ścisnął ją niecierpliwie i zmiękczył swój głos: - To co robił twoja rodzina to nie niewielka sprawa. Bez twojej krwi, twojej matki, twojego całego rodzaju i podobnych do was które oddały nam się z własnej woli, musielibyśmy polować. Przyglądał się jak olśniło ją zrozumienie a następnie ściągnęła razem brwi zanim odpowiedziała: - Ci wszyscy ludzie na Uczcie, Wats i Breed... nie głodowałbyś i nie musiałbyś polować. - Masz rację - przyznał.- Ale karmienie by przeżyć jest zupełnie inne niż uczestnictwo w eleganckim posiłku. Wampiry które przetrwały Rewolucję pragną najsubtelniejszych rzeczy w swym życiu. Widziałaś ich, Leah. Wats i Breed nie są najlepszą rzeczą w życiu. Konkubiny zdecydowanie są. By to znaleźć gdy nie dostaniemy tego dobrowolnie, musielibyśmy polować. Jej oczy oderwały się od jego i wymamrotała: - Przemądrzałe. - Spójrz na mnie, zwierzaczku - zażądał a gdy to zrobiła, kontynuował.- To nie wszystko, jest więcej. Trzy tygodnie temu powiedziałaś, że nie ma zbyt wielu osób wśród których mogę być sobą i że jesteś jedną z nich. Masz w ogóle pojęcie jak to jest przez wieki ukrywać kim się jest by żyć w świecie śmiertelników? Powierciła się niespokojnie i unieruchomił ją kolejnym ściśnięciem ramienia. Wydawała się poszukiwać argumentu, znalazła jeden i odparła: - Lucien, możesz być całkowicie sobą na Ucztach i wokół Watsa i Breeda. Uwielbiają to. Zrobiliby wszystko dla ciebie by być tobą. Żyją dla tego. - To co innego. - Dlaczego? Lucien westchnął zanim wyjaśnił: - Nie chcą bym był sobą. Chcą bym był czymkolwiek jest wampir w ich pokręconym pojęciu, nadludzkie stworzenie nocy, romantyczni lub demonizowani w ich umysłach. Uważają, że igrają z ogniem lub żyją powieścią. Nie akceptują mnie za to że jestem kim jestem. Są chętni i korzystają, wszyscy. Widzisz jakby coś mi dawali, ale tylko biorą. Mógłbym karmić się ich krwią, ale oni także by to robili. To co robię jest naturalne, dawanie mego ciału czego potrzebuje. To co oni robią to samolubność i chciwość. Ani razu ktoś taki jak Breed i Wats czy ktokolwiek na Uczcie, żaden śmiertelnik jakiego spotkałem który wiedział kim jestem, pomyśleli o mnie tylko jedno. Nie zapytali jak minął mój dzień. Nie zastanawiali się nagłos o moim humorze. Nie chcieli dyskutować o książce. Pięćset lat, Leah, i nikt tego nie zrobił. Dla nich nie jestem człowiekiem. Nie istnieję poza fantazją którą utworzyli wokół mnie. Jestem ich narzędziem do manipulacji orgazmu czy cokolwiek czego ode mnie biorą.

Gdy mówił, zauważył, że jej twarz zmiękła i smutek napełnił jej wzrok. Smutek zmieszany z czułością, spojrzenie które było tak ponurego i intensywnie współczujące, wstrząsnął nim. Jej dłoń przesunęła się po jego piersi, uniosła i wstrzymał swój oddech ponieważ pomyślał, że rzeczywiście zamierza dotknąć jego twarzy w akcie miłości. Niestety, zamiast tego pomyślała o tym lepiej i jej ręka opadła lekko i spoczęła na jego ramieniu. Niezależnie od swego rozczarowania, jego palce schwytały kosmyk jej włosów i okręciły się wokół niego. - Konkubiny takie nie zą - kontynuował cicho kiedy nie odpowiedziała.- Konkubiny rozumieją to kim jesteśmy, czego potrzebujemy i dają nam to. Nie tylko krwi. Bezpiecznej przystani gdzie możemy być sobą. Ty... - jego głos przemienił się w szept i jego twarz zbliżyła się do jej.- ... jesteś częścią mojego życia, mojego prawdziwego życia, nie jakiejś powieści romansowej czy filmu horroru. To związek, ukochana, ponieważ dzisiaj jest dla mnie niezbędny. Bez tego bym oszalał. Smutek opuścił jej wzrok, współczucie pozostało i poczuł jak jej ciało topnieje. Cholerne dzięki Bogu. W końcu gdzieś był. - Lucien... - szepnęła. Nie pozwalając jej kontynuować, poczuł że dojrzała by przeszedł do sedna. - Nie chcę dziwki, Leah. Chcę byś zaakceptowała kim jestem i kim jesteśmy dla siebie nawzajem. - Akceptuję cię - szepnęła i sposób w jaki to zrobiła, sprawił, że jej uwierzył. Bez wahania zapytał: - Akceptujesz to kim jesteśmy dla siebie? Przygryzła wargę w niezdecydowaniu. - Akceptujesz?- nacisnął. - Co, um... - urwała a następnie zapytała.- ... kim dokładnie jesteśmy dla siebie? - Chciałbym byśmy stali się kochankami. Co ciekawe, jej oczy wypełniły się nadzieją. - Kochankami? Niepewny jakie powody kryły się za jej nadzieją, odpowiedział ostrożnie: - Kochankami. - Tylko kochankami?- powtórzyła. Jego poczucie ostrożności nasiliło się. - Może powinnaś wytłumaczyć mi co „tylko kochankami” oznacza. - Być może ty powinieneś mi wyjaśnić co oznacza „kochankami.” - Wyraziłem się jasno - powiedział jej. - Chcesz, żebym ci zaufała. - To i więcej. Jej giętkie ciało zesztywniało. - Co jeszcze?- zapytała. Przyglądał się jej przez chwilę, zastanawiając się czy rzeczywiście była głupia czy tak uparta. Zdecydował to ostatnie. Myślał także, że faktycznie nigdzie się nie przedarł. Wyjaśnił z niknącą cierpliwością: - Leah, moje ubrania są w twojej szafie. Moje ciało jest w twoim łóżku. Każdej nocy wracam do domu do ciebie. Jej odpowiedź była szybka. - Lucien, twoje ubrania są w twojej szafie. Twoje ciało jest w twoim łóżku. Każdej

nocy wracasz do swojego domu. Poczuł jak jego brwi się razem ściągają. - To twój dom, Leah. - Mylisz się - odpowiedziała.- To domu który mi kupiłeś bym w nim żyła gdy to wszystko będzie się działo. Jego oczy zwęziły się pod jego zmarszczonymi brwiami i jego cierpliwość opadła o kolejny poziom. - Masz rację, myliłem się. To nie twój dom. I ty także się mylisz. Nie kupiłem tego domu „gdy to wszystko będzie się działo.” Kiedy odezwała się, wyczuł, że jej cierpliwość także była na wyczerpaniu. - Więc co to jest? - To nasz dom. Jej ciało szarpnęło się i odruchowo oparła się na jego ramieniu. Trzymał ją mocno, nie pozwalając jej odsunąć się o cal. - Nie ma nic tego jak „nasze”- warknęła, jej ręka na jego ramieniu naciskała bezskutecznie. Wciąż jednak nie przestała. - Będzie - powiedział stanowczo i dostrzegł jak oczy zabłyszczały zanim wypełnił je gniew. Nacisnęła mocniej mrucząc ze zniecierpliwieniem: - Lucien, puść mnie. Nie, zdecydowanie nigdzie nie dotarł. Na jej próbę odwrotu, jego cierpliwość znowu zmalała. - Do cholery, myślisz, że o co w tym chodzi?- syknął. Spojrzała mu w oczy i zażądała: - Puszczaj mnie. - Odpowiedz mi. Nie zrobiła tego. Zamiast tego zadała swoje własne pytanie. - Czyż to nie oswajanie?- jej głos podnosił się.- Tworzenie „naszego” co oznacza, że chcesz stworzyć „nas”? - Tak, to część tego. - Na pewno ma dużo części - odparła sarkastycznie. - Tak, cholernie ma i jeśli przestaniesz być tak cholernie uparta, mogłabyś otworzyć się by poznać je wszystkie i zrozumieć jakie to piękne. - Jasne - odpaliła drwiąco. Jego ramiona delikatnie nią potrząsnęły. - Nie masz pojęcia co traktujesz z taką pogardą. - Och tak, mam. - W takim razie wytłumacz mi to. Uspokoiła się i ku jego zaskoczeniu, zgodziła się. - W porządku, wytłumaczę. Wytrzymał jej wyzywające spojrzenie zanim mruknął: - To będzie interesujące. Posłała mu spojrzenie które byłoby zabawne, gdyby nie było tak zirytowane. Potem powiedziała, naciskając na każde słowo. - Piękny dom. Piękne ubrania. Piękna ścieżka która prowadzi do pięknego jeziora. Piękny basen. Luksusowe sąsiedztwo. Chodzenie do opery ze złotymi motylami we włosach. Gosposia która pierze jej ubrania i robi jej śniadanie. Seksowny, nadludzki wampir ze wspaniałym ciałem, który ma wprawę w rękach nie wspominając już o ustach, który przychodzi do domu do niej każdej nocy. Dziewczyna może się do tego przyzwyczaić. - To prawda - odpowiedział.

- Dobrze więc, co się ze mną stanie gdy ze mną skończysz? - Powszechną praktyką dla innych wampirów, także dla mnie, jest przeniesienie swoich konkubin do mniej wspaniałego domu gdy Porozumienie dobiegnie końca. Ale gdybyś dała mi w ostatnim miesiącu pięć minut na wyjaśnienia, wiedziałabyś że oswajanie daje ci to życie aż do śmierci. Lucien sądził, że to dość poważne. Leah się nie zgadzała. - Dzięki, Lucien - odwarknęła sarkastycznie.- Wielkie dzięki. Znowu nią lekko potrząsnął, tym razem mniej delikatnie. - Wytłumacz się. Posłała mu następne spojrzenie, to było zdecydowanie mniej zabawne. Próbowała także się odsunąć, ale trzymał ją blisko. - Nie mam na to ochoty - oświadczyła. - Zobaczmy, czy cię zrozumiałem, mój zwierzaczku. Powiedziałem ci dzisiaj, że jesteś ważną częścią mojego życia, znaczącą dla mnie. Zamierzam z tobą żyć, dzielić moje życie z tobą, wziąć cię jako kochankę, coś czego chcesz tak bardzo, że nawet nie próbuj temu zaprzeczać, i przygotowałem ci niezwykle wygodne życie aż do śmierci i rzucasz mi to prosto w twarz? - Tak - odpowiedziała natychmiast teraz z irytującą gładkością.- Właśnie dokładnie to mówię. Nie chcę niczego z tego - wyrzuciła ręce w powietrze, obejmując pokój zanim znowu wróciła do odpychania jego piersi.- Nie chcę niczego z tego co powiedziałeś. A przede wszystkim, nie chcę ciebie. Jego cierpliwość wyparowała, za to nastąpił gniew. Wieki, ogromny gniew. Szarpnął ją do swego ciała że byli teraz pierś przy piersi. Jego głos był niski i zimny gdy odpowiedział: - Mam ochotę zmusić cię być odszczekała to ostatnie kłamstwo. Mógł wyczuć jej gniew który narastał w tym samym tempie co jego. Dlatego też zignorowała jego groźbę i zażądała: - Puść mnie. Jego ramiona mocniej się zacisnęły. - Nie, dopóki nie nauczysz się dzisiejszej lekcji, mój zwierzaczku. - Nie chodzi mi o teraz!- warknęła.- Mam na myśli wszystko. Uwolnij mnie od naszego Porozumienia. Znajdź sobie kogoś innego komu będziesz mógł grzebać w głowie. Jej słowa ryknęły przez niego, pozostawiając po sobie skręcające, podłe uczucie pogardzenia, więc usiadł nagle i zmusił ją do usiądnięcia okrakiem na jego kolanach. Zadyszała w zaskoczeniu a następnie próbowała się odsunąć. - Przestań walczyć - zażądał, jego ramię zawinęło się wokół jej talii, drugą rękę zacisnął na jej włosach. - Uwolnij mnie - wystrzeliła z powrotem. - To się nie zdarzy, Leah. - Chcesz bym dała ci wszystko. Moje zaufanie, moje ciało, mój czas i myślisz, że powinnam być wdzięczna z powodu jakichś ładnych ubrań i kurewsko wielkiego domu? - Przegapiłaś kilka rzeczy - odpowiedział. - O tak, moja krew - warknęła. - Tak, twoja krew i wiele więcej. Przestała walczyć z jego uchwytem i jej wściekła twarz zbliżyła się do jego. - Tak, rozumiem, Lucien - jej głos był wściekłym szeptem.- Nie mówisz tego, ale wiem czego chcesz. I nie możesz tego mieć ponieważ wiem, że w końcu i tak to wyrzucisz. Zresztą nie ma to dla ciebie cholernego znaczenia, nieważne jakich ładnych słów użyjesz. Więc zachowam to dla siebie.

Jego ramiona nieumyślnie się napięły. Wiedział, że za mocno, ale nie dbał o to. Poczuł jak jej puls wzlatuje gdy uciekł z niej oddech. - Jak możesz tak mówić?- syknął. Z trudem oddychając, wróciła do wcześniejszego tematu. - Uwolnij mnie. - Czekałem na ciebie dwadzieścia cholernych lat - przypomniał jej. - Nie martw się, Lucien - jej ton był ostry.- Jestem pewna że następna słodko pachnąca cipka pojawi się niespodziewanie. Kontrolując swoją furię na bardzo cienkim włosku, skręcił się. Wylądowała na swoich plecach, on na górze, jego biodra między jej nogami. - Nie słuchałaś lub nie zwracałaś uwagi na jakąkolwiek pieprzoną rzecz lub to co zrobiłem - warknął. - Nie przegapiłam ani jednej popieprzonej rzeczy!- krzyknęła mu w twarz. - Przepiałaś wszystko. Więc powiem to tak byś mogła zrozumieć. Czekałem by cię mieć od chwili w której dowiedziałem się o twoim istnieniu. Ale czekałem na kogoś takiego jak ty przez pięć pieprzonych wieków. - Wątpię, żeby Ziemia miała się niebawem zderzyć ze słońcem. Będziesz miał inną szansę. Chryste, była uparta. Warknął. - Uwolnij mnie - zażądała. - Nie. - Uwolnij mnie! - krzyknęła. - Nigdy! - odkrzyknął. Jego ostatnie słowo sprawiło, że jej twarz się zmieniła. Skręciła się, wykrzywiając w bólu tak surowym, tak ciężkim, że jego obrona opadła i poczuł ostry ból w jelitach, który był tak intensywny, że poczuł natychmiastowe nudności. Co oznaczało, że zaskoczyła go jej pięść łącząca się z jego szczęką. Jego głowa przechyliła się na bok w tym kontakcie i trwał w takiej pozycji, patrząc niewidzącymi oczyma przez pokój. Nie bolało. Była śmiertelniczką w bardzo niekorzystnej pozycji na plecach z nim na górze. Ale był wampirem. I przeznaczeniem konkubin było szanowanie wampirów. Pozwalał jej na wiele rzeczy, ponieważ wiedział w co wchodził gdy ją wybrał. Ale właśnie przekroczyła linię. Odwrócił powoli ku niej głowę. Dyszała, jej serce szalało, jej szerzący strach wszedł w jej zapach, ale upór i wściekłość tkwiła w jej oczach. - Uderzyłaś mnie - powiedział, jego głos był łudząco miękki. Zignorowała niebezpieczeństwo w jego głosie, szarpnęła się i zażądała: - Złaź ze mnie! Zrobił to o co prosiła ale tylko po to by usiąść na brzegu łóżka, wciągając ją mocno na swoje kolana i blokując w swych ramionach. Walczyła. - Puszczaj mnie! Potrząsnął nią z wystarczającą dużą siłą by przyciągnąć jej uwagę. Przestała walczyć, jej oczy szarpnęły się do jego i usłyszał jak jej serce pominęło uderzenie gdy złapała oddech. - Teraz, Leah, nauczysz się jak mnie szanować - wyszeptał. Otworzyła swe usta by się odezwać, ale poruszył się tak szybko, że jakiekolwiek

słowa zamarły w jej gardle. Okręcił ją tak, że leżała twarzą do łóżka, jej biodra były na jego kolanach, tyłek wskazywał na sufit. Odczytała jego intencje i stanęła dęba, krzycząc z przestraszoną furią: - Nie! Cisza, dowodził, jej głos natychmiast się zatrzymał, ale przestała walczyć. Uważał, że to właściwie by pozwolić jej na zmagania. Nie podziękuje mu za to po wszystkim i władanie jej przyzwoleniem poprzez kontrolowanie jej umysłu, przypuszczał, że było by to taktycznym błędem. Wyciszenie jej krzyku było wystarczające. Miał wystarczająco dość walki w swoich rękach, z pewnością nie czyniąc w najmniejszym stopniu żadnych postępów, zwłaszcza po tygodniach odprężenia. Nie potrzebował jej szczerej nienawiści i by sobie to wmawiała. Umieścił jedno udo między jej i przycisnął ją do łóżka kładąc dłoń na jej plecy. Nacisnęła, pchnęła szarpnęła się, ale nie pozwolił jej zrobić żadnego postępu w kierunku uwolnienia się. Potem jego ręka przesunęła się na jej tyłek, wystarczająco ostro by nie sprawić jej prawdziwego bólu. W chwili klapnięcia jego dłoni na jej skórze, dźwięk uderzenia wypełnił pokój i całkowicie się uspokoiła. Zrobił to jeszcze trzy razy. Na każde uderzenie jej ciało szarpnęło się w odpowiedzi, ale nie walczyła. Następnym razem kiedy jego ręka powędrowała do jej tyłeczka, nie było to uderzenie ale muśnięcie. - Rozumiesz o co mi chodzi?- spytał cicho, jego dłoń przesuwała się delikatnie po jej tyłeczku, jego wzrok zmierzył w kierunku jej głowy. Jej twarz była przyciśnięta do kołdry, jej włosy rozsypały się na jej ramionach, ręce były wyciągnięte przed nią a palce zacisnęły się na poduszce. Przyglądał się jej jak skinęła głową. Teraz nadszedł czasy aby nauczyć ją kolejnej lekcji. Jego udo uniosło się i podejrzewał, że pierwsze co zrobi, to spróbuje uciec. Przesuwając jej nogi by się otworzyły, wsunął udo zatrzymując je teraz rozchylone. Przyglądał jak jej głowa szarpnęła się do tyłu, palce zacisnęły w pięści na poduszce. Z szarpnął jej majtki, odsłaniając ją. Nie, jej umysł zawołał do niego. Tak, ukochana, odparł. Gdy jego ręka wsunęła się między jej nogi, próbowała walczyć, ale przytrzymał ją w dole. Nadal walczyła gdy rozpracowywał ją ze zwinnością która go cieszyła, ale prawdopodobnie upokorzyła ją gdy stała się mokra. Nadal się nią zajmował, aż z niej kapało. Jej ruchy z walczących obróciły się w skręcające, jej biodra podniosły się, jej nogi rozsunęły na jego udzie, nie dla ucieczki ale by ułatwić mu dostęp. Pozwolił jej na jej ruchy, uczucie jej mokrej i jedwabnej cipki i jej zapach sprawił, że penis stwardniał i zaczął boleć. Z lepszym dostępem i tygodniami pomiędzy orgazmami, jej ruchy szybko stały się pilne. Kiedy wiedział, że była blisko, uniósł swoje udo, uniósł ją i ściągnął majtki z jej nóg. Potem pociągnął ją i posadził okrakiem na swoich kolanach. Jej ręce natychmiast otoczyły jego ramiona, jedna ręka zacisnęła się w jego włosach, druga opadła na jego ramię. Jej biodra poruszyły się, szukając jego penisa którego wstrzymywał. Biorąc pod uwagę, że uczepiła się jego, trzymanie jej było

niepotrzebne, ale posiadł ją w niewolę otaczając ramię wokół jej talii. Także przycisnął dłoń między jej nogi, głaskając, dokuczając, krążąc, napędzając wybuch ale nie wystarczająco, by go uwolnić. Uwolnił ją od jej ciszy. Poczuła to natychmiast i szepnęła w głębokim uczuciu: - Naprawdę cię nienawidzę. Schował twarz w jej szyi by ukryć uśmiech. Nawet jego bardzo uparta Leah nie mogła go nienawidzić w tym samym czasie gdy jej ciało poruszało się w desperacji by połączyć z jego. Przesunął rękę w górę jej pleców i sam się o nią otarł. - Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się nad intensywnością swoich uczuć do mnie, zwierzaczku?- zapytał w jej szyi. - Nie - warknęła ale jej głos stracił oddech i jej głowa odchyliła się do tyłu by wyeksponować jej gardło, zapraszając jego wargi, język albo zęby, wybór już należał do niego.- Jesteś wielkim, grubym, wampirzym palantem. Zdecydował zignorować jej słowa. - Chcesz abym się karmił czy chcesz mojego penisa?- zatrzymał, naciskając na nią.Czy jedno i drugie? - Nienawidzę cię - szepnęła zamiast odpowiedzieć. Jego ręka przesunęła się z jej talii do piersi, jego kciuk potarł twardy jak kamień sutek. Złapała oddech, jej serce przeskoczyło uderzenie. Przycisnęła się do jego dłoni między jej nogami i wyczuł przypływ gdy ją poczuł. Boże, była wspinała. Jeśli kiedykolwiek zapomniałby dlaczego cieszył się tą torturą, wystarczyłoby, że przypomniałby sobie ten moment. Albo tego, gdy topniała przy nim z czułością w oczach. - Odpowiedz mi, Leah. - To i to - odetchnęła, jej ton w jakiś sposób był wyzywający i pokonany. Zdecydował, że dziś wieczorem Leah dostanie to, czego chciała. I w końcu on także. Przeniósł się kładąc ją na plecy, jego biodra znalazły się między jej nogami, jej błyskawicznie uniosły się w zaproszeniu. Jego usta przesunęły się do jej gdy nacisnął wsunął w nią końcówkę penisa. Napiętą i nasyconą. Nie mógł się doczekać kiedy wejdzie w nią cały. Zanim jednak ostatecznie dał im to czego chcieli oboje, musieli sobie coś wyjaśnić. Spojrzał jej w oczy. - Nie uwolnię cię - warknął.- Nawet o tym mnie wspomniał. Potarła biodrami o jego, szukając głębszego kontaktu, ale nie odpowiedziała. - Rozumiesz mnie?- nacisnął. Spojrzała na niego gdy jej biodra opadły. Jego dłoń na jej talii zacisnęła się. - Leah... - warknął ostrzegawczo. - Rozumiem - szepnęła. Przygotował się do pchnięcia, dreszcz pożądania rozdarł jego ciało, ale zanim mógł podążyć za tym czym chciał, jej ciało zesztywniało w tej samej chwili gdy usłyszał odległe, niebezpieczne dźwięki. Rozszerzyły się jej oczy gdy patrzyła w jego. - Coś jest nie tak - wydyszała. Jej zrozumienie tego, kiedy nie było sposobu by mogła usłyszeć zbliżający się

samochód lub rozmowę ludzi, zaszokowało go. Nie mógł teraz o tym myśleć. Tak, ukochana, przemówił w jej umyśle. Jej kończyny napięły się wokół niego w sposobie jak mu się wydawało, był dziwnie zaborczy. Nie chcesz by słyszeli jak rozmawiamy? zapytała. Z ogromnym żalem i mocno kontrolując swój gniew na bardzo kiepski dobór czasu Rady, wycofał się ale został nad nią, przyciskając ją do łóżka. Nie. Będziesz musiała założyć swoją piżamę. Przy tym co stanie się następnie, chcę być brała ode mnie wskazówki. Wejdą do środka, nie odzywaj się, no chyba że będą chcieli z tobą porozmawiać. Bądź bardzo ostrożna ze swoimi odpowiedziami, jeśli zadadzą ci pytania, odpowiadaj najmniej jak będziesz mogła. Przyglądał się jej przez chwilę, aż dokończył, Jeśli wyczujesz coś złego, idź za swoim instynktem. Jej ciało zadrżało pod jego. Jej serce nadal pędziło, ale teraz z innego powodu. Kim oni są? Będziesz bezpieczna. Kim oni są? Nie ma czasu na pytania, kochanie, musisz mi zaufać. Lucien... Jego dłonie przesunęły się z jej bioder by otoczył jej twarz i spojrzał jej w oczy. Zaufaj mi, Leah. Patrzyła na niego. Przełknęła ślinę. Przyglądał się jak jej twarz pracowała i jej oczy rozbłysły. Wiedział z wielkim rozczarowaniu jaka będzie jej odpowiedzieć, zanim powiedziała ją w jego mózgu. Jednak się myśli. Słodko aż do bólu, wyszeptała niepewnie: Dobrze.

Rozdział 15

Zagrożenie

Zanim zdążyłam mrugnąć, Lucien i ja byliśmy w garderobie. Wybrał z półki moją bieliznę i kiedy mnie postawił, dał mi ją. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Bez słowa zaczęłam się szybko ubierać. Było wiele rzeczy o których musiałam pomyśleć. Jedną był fakt, że go uderzyłam. Nigdy w moim życiu nikogo nie uderzyłam i nie byłam z tego dumna, ani trochę. Miewałam złe humory ale nigdy nie skłoniłam się do przemocy. Nawet jeśli był wielkim, złym, silnym wampirem który na pewno mógł to wytrzymać i zapewne na to zasłużył, ale nie usprawiedliwiało mnie to. Oczywiście musiał oświadczyć że nie nigdy nie pozwoli mi odejść co było całkowitym, kompletnym, zupełnym i bardzo, bardzo, bardzo złośliwym kłamstwem. Ale nadal. Inny fakt był taki, że mnie sprał. Zlał mnie. Jakbym była niegrzecznym dzieckiem. Cóż, niedokładnie jak tak, ale! I zrobił to podczas gdy kontrolował mój umysł. Było to tak żenujące, że nic dziwnego że nie mogłam się ruszyć i dosłownie skamieniałam. Szczególnie w połączeniu z tym, że po spraniu mojego tyłka przeszedł od razu do zabawiania się z moim ciałem, które znowu stanęło przeciwko mnie. I nie mogłam z tym walczyć. Chciałam. Mój mózg wrzeszczał na mnie, zwłaszcza po laniu podczas którego uderzenia powodowały niewielki ból mojej dumie, czułam jakby coś we mnie pękało. Coś integralnego w całej mnie, Leah Buchanna, jeden z wiekowych, silnych, niezależnych konkubin (jeśli słowo Luciena było jakąś wskazówką). I pękło coś we mnie, co wiedziałam, że nie mogło być naprawione.

Najdziwniejsze było to, że nie miałam nic przeciwko. Nie w najmniejszym stopniu. Było tak, jakby miało tak być. Było tak, jakby zbudowała swoją fortecę tylko dlatego by Lucien ją złamał. A teraz jak dziwaczne to było? Nie mogłam o tym myśleć. Nie teraz, kiedy niebezpieczeństwo czaiło się za drzwiami. Ogromne niebezpieczeństwo. Najgorsze. Tak bardzo okropne, że nie było to niebezpieczeństwo, tylko zagrożenie. Czułam w powietrzu coś czołgającego się, niepokojącego, zagrażającego, złego. Powiedzenie że byłam zaniepokojona, było niewystarczającego. Nie wiem jak to zrozumiałam. Nie wiedziałam nawet co zrozumiałam. Wiedziałam tylko że to zrozumiałam. I rozumiałam, że jeśli nie pójdzie dobrze, moje życie się skończy. I wiedziałam także, że jedyną rzeczą która stała między mną a tym zagrożeniem, był Lucien. Ochroni mnie. Niezależnie od tego jak sprzeczne były te sytuacje, po prostu w oddałam się w jego ręce, wiedziałam w głębi duszy, że zrobi wszystko co w jego mocy aby stać między mną a czymkolwiek co było za drzwiami. Lub umrze próbując. To było najgorsze. Ale nie wahałam się. Założyłam piżamkę i mój szlafrok, zaciskając mocno pasek. Potem odwróciłam się do niego, widząc że czeka na mnie w swoich spodniach od piżamy. Dzwonek zadzwonił ponownie. Moje serce popędziło. Spokojnie, ukochana. Jego głos zabrzmiał w mojej głowie i uniósł rękę w moją stronę. Bez wahania podeszłam do niego, wsunęłam swoją dłoń w jego, jego oczy patrzyły w moje gdy to robiłam. W momencie gdy jego długie palce zamknęły się wokół mojej maleńkiej dłoni, poczułam jak moje serce uspokajała się i zobaczyłam jak jego twarz łagodnieje. Właśnie tak. Jego dumny głos zabrzmiał pocieszająco w mojej głowie. Poszliśmy razem powoli, ręka w rękę, do przednich drzwi. Dzwonek ponownie rozbrzmiał gdy szliśmy. Ustawił mnie, jego oczy spotkały moje w ciemności i położył dłoń na moim policzku nie puszczając mnie drugą. Twoje sygnały przyjdą ode mnie, tak? zapytał. Skinęłam głową i posłał mi uspokajający uśmiech w połączeniu ze ściśnięciem mojej dłoni. Potem puścił mnie i odszedł by zapalić światło. Potem otworzył drzwi i stanął w framudze, zagradzając drogę komukolwiek kto tam stał. Byłam za drzwiami. Nie widziałam kto to był i oni także nie mogli mnie zobaczyć. Lucien przemówił i zrobił to w sposób który dostarczył mi informacji której potrzebowałam bez dania do zrozumienia tego naszym gościom. - Rudolf, Cristiano, Marcello - powiedział, jego głos brzmiał na rozbawiony.- Przysłali tylko was trzech? - Moje głębokie przeprosiny, Lucien - powiedział mocno zaakcentowany, zdecydowanie nieprzyjemny głos.- Wiem, że jest bardzo późno, ale niestety jesteśmy tutaj by prosić aby poszedł z nami. Co? Dlaczego? Wstrzymałam oddech.

- To nie może poczekać do rana?- odpowiedział Lucien. - Nie - zabrzmiał teraz inny zaakcentowały głos, nie nieprzyjemny ale wrogi.- Rada czekała aż przyjdziesz do nich. Teraz chcąc cię zobaczyć natychmiast i nie będą już dłużej czekać. Lucien milczał, rozważając to. - Proszę, Lucien, nie sprawiaj trudności. To nie powinno potrwać długo - pierwszy głos nalegał. Całe rozbawienie zniknęło kiedy Lucien znowu się odezwał. - To mnie nie uszczęśliwia, Rudolf. - Nie mów nam tego. Powiedz to Radzie - odparł wrogi głos. Ciało Luciena zmieniło się tak jak wtedy gdy Katrina przyszła w odwiedziny. Mięśnie napięły się, stwardniały zabójczo. Nie odebrałam tego jako dobrego znaku. - Marcello - trzeci głos, również zaakcentowały, powiedział imię w ostrzeżeniu. Wydawali się jakoś wstrzymywać. Mogłam zobaczyć tylko połowę Luciena, ale poczułam że się go boją i doprowadziło mnie to niemal do szaleństwa. W końcu ciało Luciena rozluźniło się, odsunął się na bok otwierając szerzej drzwi, jego głos teraz był uprzejmy. - Poczekajcie w środku. Będę za moment. Jego oczy przesunęły się do mnie. Wyczytałam jego intencje i ruszyłam ku niemu. Jego ramię owinęło się wokół mojej talii, odsuwając nas do tyłu, tak że trzy duże wampiry mogły wejść do domu. Dwa były ciemne, obydwoje wyglądali na Włochów czy coś. Jeden był jasny. Wszyscy byli wspaniali. Moje serce przeskoczyło uderzenie. Ten z jasną karnacją zamknął za nimi drzwi co oznaczało że wszyscy patrzyli na mnie. Przycisnęłam się do boku Luciena. - Leah, to Rudolf, Marcello i Cristanio - Lucien przestawił wskazując na każdego dłonią. Rudolf miał jasną karnację. Skinęłam głową i pomachałam lekko. Cristiano i Rudolf uśmiechnęli się. Marcello skrzywił. - To długo oczekiwana przyjemność, Leah - mruknął Rudolf, jego oczy były spokojne i łagodne. Podejrzewałam, że jego słowa miały większe znaczenie, ponieważ groźne spojrzenie Marcello pogłębiło się. W tym samym czasie uśmiech Cristiano poszerzył się. - Dziękuję - mój głos był miękki i zdyszały i coś zmieniło się w pokoju gdy się odezwałam. Było to coś potężnego, elektrycznego, zarówno dziwnie niebezpiecznego jak i uwodzicielskiego i emanowało z całej trójki. - Nie będzie nas przez moment - głos Luciena zgęstniał w powietrzu i zaczął nas odsuwać. - Leah poczeka tutaj - Marcello ogłosił i Lucien zatrzymał się, jego oczy przykleiły się wampira. - Leah pójdzie ze mną - Lucien odpowiedział. Wzrok Marcello przesunął się do mnie, grabiąc mnie od stóp do głów i sposób w jaki to zrobił, wystraszył mnie. Nie wiem jak, ale wyczułam, że Rudolf i Cristiano napięli się i poczułam jak ciało Luciena zmienia się do cholernej czujność która przed chwilą była przerażająca. - Leah zostanie - Marcello oświadczył. Lucien nie odpowiedział, przeniósł nas do schodów. Zanim jeszcze się do nich zbliżyliśmy, Lucien zniknął z mojego boku. Wiedziałam dlaczego. Złapałam tylko błysk, ale zobaczyłam jak Marcello przesuwa się do przodu, jego ręka była wyciągnięta w moim kierunku. Potem nastąpiła plama ciał i

Marcello był przyciśnięty do ściany która pękła (chłopcze, Edwina będzie wkurzona, dopiero co naprawiła zniszczenia po ostatniej wampirzej walce. Lucien trzymał go jak Katrinę, za gardło, ale jego ciało było blisko, przyciskając Marcello do ściany, jego twarz nie znajdowała się cal od drugiego wampira. Mogłam zobaczyć tylko ich profile ale wyraz Luciena był okrutny. Cristiano zbliżył się do ich boków gdy Rudolf krążył. - Dotykasz tego co jest moje?- Lucien warknął ponurym głosem, chłód popędził po moim kręgosłupie. - Marcello - Cristiano mruknął w miękkiej nagnanej i spostrzegłam, że jego akcentowany głos był piękny, nawet w napiętej sytuacji.- Wiesz lepiej, mój przyjacielu. - Nie dokonał żadnego kontaktu z Leah - Rudolf zauważył spokojnie.- Puść go, Lucien - była to prośba, nie żądanie. Lucien i Marcello patrzyli na siebie groźnie. W końcu Lucien puścił go i cofnął się. Podszedł do mnie i znowu chwycił mnie za dłoń. - Jeśli Rada chce, by poszło to gładko, kontroluj go - Lucien ostrzegł Rudolfa szarpnięciem głowy w stronę Marcelliego i Rudolf skinął głową. Potem Lucien odwrócił nas i nakierował na szczyt schodów. Gdy to zrobił, wydał rozkazy. W minucie gdy wyjdę, zadzwoń do Stephanie, powiedział mi. Dobrze, zgodziłam się natychmiast. Przyjedzie od razu. Możesz jej zaufać. Dobrze, powtórzyłam. Nie odbieraj telefonu. Jeśli zadzwonić, nie Stephanie się tym zajmie, kontynuował. Dobrze, znowu powtórzyłam. Nie chcę byś się bała, kochanie. Zajmę się tym. Chciałam się roześmiał. Nie dlatego że było to zabawne, ale dlatego że byłam cholernie wystraszona i żaden rozkaz, nawet od Wielkiego Luciena, nie był w stanie tego powstrzymać. O co chodzi? zapytałam kiedy dotarliśmy do garderoby. Dlaczego oni tutaj są? Dokąd cię zabierają? Złamałem prawo, Lucien odpowiedział spokojnie jakby nie było to przeraźliwie straszne ogłoszenie. Ściągnął spodnie swojej piżamy i zaczął ubierać jeden ze swoich garniturów jakby nie robił nić ważniejszego niż przygotowanie się do pracy. Podczas gdy to robił, patrzyłam z wstrząśniętym szoku. Wtedy mój oddech odetchnął do jego, Złamałeś prawo? Tak. Jakie prawo? Wytłumaczę później. Nie chciałam by mi wyjaśniał później. Co oznaczało, że złamał prawo? Oznaczało to, że zamierzali go wrzucić do wampirzego więzienia? Oznaczało to, że będzie musiał wynająć wampirzego adwokata i stanąć w wampirzej rozprawie? Właśnie się przyznał że to zrobił! Czy to nie było przyznanie się do winy? Potrzebowałam więcej informacji. Dobra, przynajmniej powiesz mi jaki rodzaj prawda? To prawo dotyczące nieodpowiedniego przejścia przez ulicę czy morderstwo w pierwszym stopniu prawa? Teraz ubrany, odwrócił się do mnie i uniósł obie ręce by chwycić moją twarz i przyciągnął mnie bliżej. Powtórzył, patrząc mi w oczy, Wytłumaczę później. Czułam, jak moja cierpliwość napięła się.

Un-unh, mój umysł drapał, daj mi chociaż coś od czego mogłabym zacząć. Uśmiechnął się jakbym była zabawna. Tak! Uśmiechał się! Poczułam jak moje oczy mrużą się. Przyglądał się temu, jego czy stały się seksownie wampirzo przymrużone i chciałabym tego tak nie lubić, potem mruknął: - Chryste, jesteś urocza. Mój temperament spalił się i zamiast krzyknąć z konieczności, mruknęła zirytowana: - Chłopcze, chciałabym ci skopać dupę. Jego dłonie puściły moją twarz, jego ramiona otoczyły mnie z wampirzą prędkością i przycisnął mnie mocno do piersi. Odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. Zazwyczaj lubiłam jego śmiech. Dobra, będąc uczciwa sama ze sobą, zwykle go kochałam. I nie słyszałam go od tygodni. I co gorsza, chociaż nie chciałam użalać się nad tą stratą to i tak to robiłam. Każdego dnia. Przez trzy śmierdzące tygodnie. Jednak w danym momencie nie robiłam tego. - To nie jest śmieszne - mruknęłam ze złością w jego klatkę piersiową. Poczułam jak całuje czubek mojej głowy. To coś między przejściem w nieodpowiednim miejscu a morderstwem pierwszego stopnia, powiedział mi. To nie wyjaśnia zbyt wiele. To wszystko co dostaniesz, ukochana. Nie miałam szansy odpowiedzieć. Chwycił mnie za rękę i sprowadził nas ze schodów. Trzy wampiry czekały na nas. Wiedziałam, że Cristiano i Rudolf słyszeli te nasze małe co nieco które powiedzieliśmy głośno. Trudno było przegapić wybuch śmiechu Luciena nawet jeśli nie miało się wampirzego słuchu. Obydwoje wyglądali na bardzo rozbawionych. Nasza szeptana rozmowa sprawiła, że Marcello gburowata postawa Marcello stała się otwarcie wroga. Zwyczajnie jak tylko mógł, Cristiano przeniósł się i otworzył drzwi, wychodząc przez nie. Rudolf i Marcello poszli za nim. Wszyscy troje zatrzymali się na zewnątrz i czekali. Lucien poprowadził mnie do otwartych drzwi. Zamknij za mną drzwi. Stephanie ma klucz, powiedział. Zamiast skinął głową, odpowiedziała, Dobrze. Potem zażądał, Pocałuj mnie. Czy właśnie powiedział to co myślałam, że powiedział? Moje oczy rozszerzyły się i szepnęłam, Co? Zrób to, teraz. Powiedział że miałam odbierać od niego wskazówki. Nie było to dokładnie czymś kto nazwałby wskazówką, bardziej jak polecenie. Nadal znajdując się w kłopotliwej sytuacji, postanowiłam, że rozsądniej będzie zrobić to czego zażądał. Pochyliłam się, położyłam ręce na jego kaloryferze, stanęłam na palcach i odchyliłam głowę do tyłu. Jego własna schyliła się, przycisnęłam usta do jego i jego otwarły się. Następna wskazówka za którą musiałam podążać, wsunęłam język do jego ust. W chwili gdy dotknęłam jego, jego ramiona otoczyły mnie mocno, blokując moje ręce między nami, przyciągając mnie do jego wielkiego, twardego ciała. Minęły trzy tygodnie odkąd pocałował mnie w taki sposób. Przez trzy tygodnie, nawet podczas karmienia, był idealnym dżentelmenem. Przez te tygodnie często pocierał ustami o moje zanim poszedł spać. Albo zatrzymywał się, pochylał się i dotykał ustami

czubka mojej głowy gdy przechodził obok mnie gdy czytałam. Ale naprawdę mnie nie pocałował. Oczywiście moje ciało za tym tęskniło, że aż zapomniałam o naszej publiczności. Moja głowa przechyliła się na bok, moje ręce siłą wyrwały się spomiędzy nas, jedna objęła go w pasie, druga przesunęła się do jego włosów by się chwycić. Nasze języki walczyły, biorąc, dając, sprawiając, że moje serce płonęło a serce szalało. Podobnie jak jego śmiech, dał mi pożywienie. Domagałam się i brałam więcej tego niż zwykle, gdyż minęło tak wiele czasu, że byłam wygłodniała. Przerwał pocałunek i gdy to zrobił, wyczułam, że nie podobał mu się fakt, że musiał to zrobić. - Wrócę niebawem - mruknął w moje usta i odsunął się, ale tylko po tym jak wzięłam głęboki, uspokajający oddech i skinęłam głową. Przeniósł się za drzwi i w końcu poczułam powietrze. Było ciężkie od uwodzicielskiego niebezpieczeństwa, tak grube, że w chwili w której je poczułam, niemal się zadławiłam. Wszystkie trzy wampiry obserwowały mnie, teraz już bez wrogości i bez humoru. Nie trzeba było czytać w myślach, żeby wiedzieć, że byli głodni. Nie byłam pewna czego, ale przypuszczałam, że to byłam ja. Nie chodziło tu o moją krew tylko o coś znacznie bardziej głębokiego. Zdecydowanie zagrożenie. Lucien odwrócił się do mnie, Zamknij drzwi. Następnie whoosh, zniknęli i wszystko co zobaczyłam czy usłyszałam, to jak trzaskają drzwi samochodu. Zamknęłam drzwi i przekręciłam klucz. Wtedy tak szybko jak mogły ponieść mnie nogi, pobiegłam do telefonu i zadzwoniłam do Stephanie.

***

Przeszedł przeze mnie terror, wszystko o czym mogłam myśleć to ucieczka. Zderzyłam się z czymś silnym, potężnym, coś metalowego mnie otoczyło, trzymając uwięzioną. - Leah, kochanie, co się dzieje? Stara. Ból. Udręka. Strach. Zbyt wiele. Nie mogłam sobie poradzić. Palenie, pieczenie, ciepło było zbyt ogromne. Przytłaczające. Parzyło moje oczy. Opalało moje gardło. Spadanie, coś ostrego, niekontrolowanego zacisnęło się wokół mojej szyu. Nie mogłam oddychać. Walczyłam przeciwko mojemu łagodnemu więzieniu. - Jezu, Leah, uspokój się. Co się dzieje? Wynurzając się z moich ograniczeń, usłyszałam jak dławię się oddechami zanosząc się szalonym szlochem. Palce zmusiły bym otworzyła moje usta, nacisnęły mój język, szukając źródła mego uduszenia. Potrzebowałam. Potrzebowałam. Rozpaczliwie potrzebowała. Dotknąć. Skóry. Ciepła. Siły. Mocy. Jego. Potrzebowałam go.

Potrzebowałam jego rąk, jego oddechu, jego obecności. Kojenia, łagodzenia, kojenia. Musiałam go mieć. Jeśli nie miałabym go, pętla będzie się zaciskać coraz bardziej i umrę. - Proszę - był to mój głos ale nie rozpoznawałam zgrzytliwego, surowego, konającego hałasu. - O mój Boże. Gdzieś daleko zadzwonił telefon. Moje więzienie przesunęło się i walczyłam bezskutecznie. - Lucien, dzięki Bogu. Coś jest nie tak z Leah. Nie może oddychać i nie wiem dlaczego. Walczyła ze mną i ją puściłam, boję się, że zrobi sobie krzywdę. Musisz zadzwonić po karetkę. Zadyszałam by złapać oddech. Moje płuca płonęły. Ciemność została naruszona. - Co? Jesteś szalony? Ona się dławi, cholera, wezwij karetkę! Pętla zakręciła się mocno. Bałam się, że przetnie moją szyję i usłyszałam jak uchodzi ze mnie obrzydliwy dźwięk duszenia. - Posłuchaj, Leah, kochanie, proszę, posłuchaj przez telefon... - kobiecy głos prosił pilnie. - Ukochana... - jego głos zabrzmiał w moim uchu. Oddech wypełnił moje płuca. Wzięłam go w łykach. - Trzymaj się, wracam. Mój umysł stał się sarkofagiem, nic do niego niego nie weszło, nic nie wyszło, nic nie poszło dalej. Katatonia. Potem był tam, jego ramiona owinęły się wokół mnie, uniosły mnie. Kołysał mnie na swoich kolach, jego ciepło otoczyło mnie, jego uchwyt był zacięty i ochronny. Następstwa tego ohydnego żywego koszmaru nadal trzymały mnie w niewoli choć moje zmysły wracały, byłam zupełnie bezsilna. I ślepa, wtoczyłam się w ramiona Luciena. - Jak długo to trwa?- usłyszałam jak pyta skąpo. - Odkąd rozmawiałeś z nią przez telefon, ale uwierz mi, tak jest lepiej. Przed tym, przysięgam, Lucien, wyglądała tak i wydawała takie dźwięki, jakby umierała - Stephanie odpowiedziała. - Chryste!- słowo Luciena było stonowaną eksplozją. Jego ręce zacisnęły się mocniej, boleśnie. Bolało i w tym samym czasie było to piękne. - Zdarzyło się to wcześniej?- zapytała Stephanie. - Miała złe sny - odpowiedział Lucien, jego dłoń zaczęła pocierać moje plecy. - Złe sny? Luce, to nie był zły sen. To było zupełnie popieprzone. Mam siedemset pięćdziesiąt lat i widziałam poważnego gówna w moich życiu, ale to było popieprzone! Stephanie była nakręcona. - Powiedz mi dokładnie co się stało - Lucien zażądał. Stephanie nie wahała się. - Usłyszałam jej krzyk. Był bardzo intensywny. Przybiegłam w samą porę by złapać ją gdy skoczyła z łóżka. Dusiła się, płakała. Myślałam, że była zdenerwowana tym co stało się wcześniej - Stephanie tłumaczyła.- Wtedy zrozumiałam, że było to coś więcej. Płacz ustał, dławienie nadal trwało. Walczyła ze mną jak żaden śmiertelnik wcześniej ze mną nie walczył. Ledwo mogłam ją utrzymać. Było tak jakby była duszona przez coś niewidocznego. Walczyła z tym i przegrała. Wtedy ty zadzwoniłeś i przemówiłeś do niej, duszenie ustało ale nadal była wiotka i nie odpowiadała. Uczciwie mówiąc, przez chwilę myślałam, że była martwa, ale usłyszałam jej bijące serce i jej oddech. Położyłam ją na

łóżku i po prostu zwinęła się w kłębek, otworzyła oczy i patrzyła w nicość. Myślę, że bezpiecznie jest powiedzieć, że mnie zszokowała! Lucien niczego nie powiedział i przestał głaskać moje plecy, jego dłoń wsunęła się pod moje włosy i zawinęła ciepło wokół mojego karku. - Nadal jest z nią nie tak jak powinno. Musimy wezwać lekarza - ogłosiła Stephanie. - Nic mi nie jest - wyszeptała i wolałabym tego nie robić. Mój głos przeraził mnie. Przeraził mnie ponieważ brzmiał jakbym przetrwała bycie uduszoną. Na dźwięk mojego głos, ciało Luciena zesztywniało. - Widzisz!- Stephanie krzyknęła. - Leah, kochanie, możesz na mnie spojrzeć?- ton Luciena był łagodny, jego ręka przesunęła się z mego karku by chwycić mnie delikatnie za włosy i odchylił moją głowę. Skinęłam głową, wysilając się przy tym prostym ruchu poczułam jakbym przebiegła wyścig i spojrzałam mu w oczy. - Pamiętasz coś?- zapytał i skinęłam głową. - Wszystko - mój głos nadal brzmiał na boleśnie ścierniale ponieważ był bolesny i ścierniały. Lucien wzdrygnął się gdy mówiłam. - Ow - szepnęłam. Jego twarz stwardniała zanim zażądał: - Żadnego mówienia. Ponownie skinęłam głową. Byłam z tego zadowolona. Zdecydowanie szczęśliwa. Puścił moje włosy, ale jego palce otuliły tył mojej głow i przycisnął moją twarz do jego gardła. - Musimy zadzwonić po lekarza - Stephanie powtórzyła. - Już nic jej nie jest - Lucien odpowiedział. - Nie... myślę... tak. Brzmi jakby została uduszona. - Teffie, jestem tutaj. Nic jej nie jest. Powietrze w pokoju zgęstniało. Napięłam się zanim Stephanie powiedziała ze złością. - Bardzo dobrze wiem co myślą o tym inni, łącznie ze mną przez większość czasu. Ale o ile wiem, nie masz mocy magicznego uzdrawiania. - Teffie, zostaw nas. Idź się przespać - Lucien zażądał. - Słyszałeś jej głos!- Stephanie krzyknęła i moje ciało drgnęło na jej gniew. Poczułam jak Lucien zamienia się w kamień. Jego głos był złowieszczy, kiedy zażądał: - Wypierdalaj stąd, teraz. Denerwujesz Leah. - Ja... - Teraz!- warknął i podskoczyłam. Musiała wyjść ponieważ w następnej sekundzie leżałam na łóżku pozbawiona Luciena. Sekundę później poczułam jego ciepłe, nagie ciało przy długości mojego, jego ramię otoczyło mnie mocno, jego ciężkie nogi splątały się z moimi. Poczułam jak odrętwienie przeszło, moja siła i inteligencja wróciła jefnak wyczerpanie wciąż pozostało. Stopniałam w jego ciepłe i przycisnął mnie bliżej. Sen nadchodził i miałam nadzieję, że w dobrym rodzaju, ponieważ tego potrzebowałam. Walczyła z rzeczywistymi i niewidzialnymi demonami i potrzebowałam tyle wypoczynku ile mogłam znieść. Byłam prawie w krainie marzeń, kiedy usłyszałam jak składa ślubowanie swoim miękkim głosem.

- To już nigdy się nie powtórzy, Leah. Obiecuję ci. Łzy zsunęły się do mojego gardła, ale przełknęłam cicho i przycisnęłam się bliżej. Nie mógł tego obiecać. Chociaż nie miałam cholernego pojęcia co się działo, była jedna rzecz, którą wiedziałam dzięki mojej intuicji. Wiedziałam, że jedynym sposobem by mógł dotrzymać tej obietnicy, nie mógł nigdy mnie zostawić. Nigdy. I to nie miało się zdarzyć. Miałam więcej niż jedno utrapienie (to łagodne, Luciena) i bardziej grożące (to bardziej przerażające upersyfikowane w Marcello ale także Rudolfie i Cristiano) i miałam jeszcze trzecie (mój własny umysł który przerażał mnie najbardziej). Byłam martwą kobietą która chodziła do jednego do drugiego. I byłam przerażona.

*** - Nie chcę by Leah podsłuchiwała - głos Luciena był niski ale zły. Przesunęłam się w śnie i otworzyłam oczy, nie widząc niczego oprócz pustej poduszki Luciena. - Myślę, że Leah powinna uczestniczyć w tej rozmowie - Stephanie odpaliła. - Teffie - inny męski głos, jakby znajomy. Cosmo. - Nie rozumiem - to była Edwina. - Możemy przenieść się do kuchni?- Lucien zadał pytanie, które nie było pytaniem a grzecznym żądaniem. Cisza. - Po prostu tu weszłam. Ona śpi. Śpi bardzo mocno - Edwina powiedziała głosem który zapowiadał iż odgrywała rozjemcę. Domyślałam się, że Stephanie naciskała i Edwina miała nadzieję, że nie będzie musiała naprawić tynku na korytarzu przy schodach. Lucien musiał pomyśleć, że trzaśnięcie Stephanie o ścianę na górze musiałoby prawdopodobnie mnie obudzić i na pewno wkurzyć, wiec odezwał się. I to co powiedział, zszokowało mnie. - Ma sen. Powtarza się i jest połączony ze mną. Wiem o tym, gdyż słyszę jej słowa w mojej głowie gdy śni - głos Luciena stał się niższy, lakoniczny i niecierpliwy.Rozmawiałem z jej matką i te intensywne sny działy się przez jej całe życie. Byłam totalnie zszokowana tym, że gadałam w głowie Luciena kiedy śniłam, co mogłam powiedzieć i o czym śniłam i rozważając co ten sen mi robił, zarówno przed jak i po mojej niedoszłej śmierci. Ale to co powiedział miało pierwszeństwo. Rozmawiał z moją matką? Teraz mnie to zezłościło. Przez ostatnie trzy tygodnie dzwoniłam do wszystkich, nawet do ciotki Kate. Ale nie do mamy jakbym miałam dość Myrny w moim codziennym życiu, nie chciałam z nią rozmawiać. Zdesperowana by uzyskać poradę, wskazówki i lekcje które Lucien przestał dawać mi po ostatniej nocy, miałam ochotę rozmawiać z każdym. Nawet rozmawiałam dwukrotnie z ciotką Fioną. Problem leżał w tym, że gdy odbierały telefon i podejrzewałam, że unikały ich kiedy widziały na wyświetlaczu moje imię były zajęte.

Zajęte, zajęte, zajęte. Nawet Lana, która mogłaby gadać z trupem aż by powstał z zmarłych, usiadł i powiedziałby, że ma zamknąć gębę, To bolało. To znaczy, nigdy nie wyprowadziłam się z dala od domu i bardzo za nimi tęskniłam. Ale wychodziło na to, że rodziły sobie w życiu beze mnie. Kiedy Lana została wybrana, miała takie szczęście że nie przeprowadziła się daleko, miała tylko trzy godziny jazdy. Była w domu przez cały czas. Moja przeprowadzka była jakieś dwie godziny samolotem. Myślałam, że odczują moją nieobecność, ale słyszałam tylko te wymówki typku „Zaraz mam randkę na lunchu...”, „Jesteśmy na filmie...”, „Za dwadzieścia minut będę miała maseczkę...”, „Jeśli nie pójdę na wyprzedaż, to ta para butów zostanie sprzątnięta mi sprzed nosa i jeśli ich nie dostanę, to umrę...” (to była ciotka Nadia, lubiła buty prawie tak samo jak). Żadnego „Więc, Leah, jak się masz z Potężnym Wampirem Lucienem który który odseparował cię od twojej uwielbianej rodziny i twojej paczki przyjaciół byś mu służyła? Wszystko w porządku? Czy przez przypadek chcesz porozmawiać z ukochanym i zaufanym członkiem rodziny?” Głupie, wredne, okropne suki Buchanan. Teraz dowiedziałam się, że moja matka, moja matka gawędziła z Lucienem. Miałam zamiar się jej wyprzeć. Jak tylko porozmawia ze mną na tyle długo bym podzieliła się z nią tym kąskiem. Zdumione słowa Stephanie sprowadziły mnie z powrotem i rozbudziłam się w swoim podsłuchiwaniu. - Podobnie jak ostatniej nocy? - Nie, rozmawiałem z Lydią dziś rano i powiedziała, że to nigdy nie przytrafiło się Leah - powiedział Cosmo.- Powiedziała, że często miała sny które były przerażające i niemal nie można jej było po nich pocieszyć, ale tylko płakała i krzyczała, czasami walczyła. Nic z tego co opisałem z zeszłej nocy. Tak więc mama nie była aż tak zajęta by też pogawędzić z Cosmo. Całkowicie się wyprę. - Jest bardzo zaniepokojona - Cosmo kontynuował, Ta, jasne, zawrzałam. - Powinna być zaniepokojona - Stephanie warknęła.- To było cholernie przerażające. - Jestem zaniepokojona - Edwina powiedziała cicho i wiedziałam, że miała to na myśli. Lubiłam Edwinę a w tym momencie polubiłam ją jeszcze bardziej. Może poproszę ją by była moją nową mamą. - Ma zdolności - Lucien podzielił się i można było usłyszeć, że nie podobało mu się to. Moje ciało napięło się a uszy poderwały. - Zdolności?- powtórzył Cosmo. Wyobraziłam sobie jak Lucien skinął głową zanim przemówił. - Może walczyć z hipnozą. Nie długo, przez sekundy, ale dłużej niż ktokolwiek inny. Może odpowiadać gdy się z nią komunikuje, podtrzymuje całą rozmowę, tak jak ty - nie miałam pojęcia kogo miał na myśli, ale miałam wrażenie, że wskazywał na Stephanie albo Cosmo.- Może także wejść do mojej głowy, mówić do mnie bez mojego wołania do niej. Może robić to sama, także jak ty. Nie mogłam uwierzyć co słyszałam. Nie każdy mógł to zrobić? Lucien kontynuował:

- Jej zmysły są zaawansowane, szczególnie w poczuciu zagrożenia. Także ma wzajemne możliwości oznaczania mnie, dostrajania się do mnie w taki sposób którego nie czuję i sama nie ma o tym pojęcia, że to robi. Tak czy inaczej, gdy istnieje niebezpieczeństwo lub sytuacja jest niepewna, wyczuwa to. - O cholera - mruknął Cosmo. - Żartujesz sobie - Stephanie wyszeptała. - Wiedziałam, że jest szczególna - stwierdziła Edwina. Edwina była... całkowicie... moją nową mamą. - Myślę, że to znacznie - Lucien ogłosił i moje serce potknęło się.- Nigdy nie zostałem oznaczony. Oznaczałem ją, ale dwa razy poczułem jak próbowała dostroić się do mnie, wyczuć moje myśli, mój nastrój. Zajęło mi sporo trudu by ją powstrzymać. O mój Boże. Ta cała sprawa z pulsowaniem. Pamiętałam jak chciałam dowiedzieć się jaki miał nastrój. Myślałam, że starał się zbadać mój, ale ja sprawdzałam jego! I musiał mnie blokować, dlatego też pulsowałam. - Jak dziwnie - Stephanie wymamrotała. Mogła to powiedzieć jeszcze raz! - Mam teorię - Lucien ogłosił i przestałam oddychać jakby to pomogło mi oddychać lepiej.- Jej rodzina absorbowała wampirzą esencję przez długi czas. Każda odpowiednia generacja brała więcej niż jakiekolwiek inne konkubiny. Myślę, że to ma wpływ na jej linię i mutację, dając jej moce których nie mają inni śmiertelnicy. Znowu zaczęłam oddychać. Wow. Być może byłam zmutowana. Wampirze moce wplotły się w moje geny. To było ogromne! I Zajebiste! Wiem, że nie śpisz, mój zwierzaczku. Moje ciało szarpnęło się. O cholera! Lucien był tak cholernie denerwujący. Nie mogłam już nawet podsłuchiwać bez jego wiedzy. - Nie dzieliłbym się tym z Radą - ostrzegł Cosmo odrywając mnie od mych myśli. - Nie mam zamiaru - Lucien odpowiedział, jego głos się zbliżał w moją stronę i rozważałam moje opcje. Nie wiedziałam czy był zły, ale podsłuchiwanie nigdy nie było miłe. Oczywiście na moją obronę, stali przed drzwiami a drzwi były otwarte. Rozważałam rzucenie się z okna, ale nie sądziłam żeby moje zmutowane wampirze zdolność były przetłumaczone na niepołamanie mi nóg na taki wyczyn. I nie służyłam Lucienowi wystarczająco długo by to zaklęcie o super gojeniu już działało, więc postanowiłam, że powinnam zmierzyć się z konsekwencjami. - Lucien, nie skończyliśmy rozmawiać - Stephanie zawołała. - Leah nie śpi - Lucien poinformował ją, brzmiąc jak by był tuż przy drzwiach. - Cholera, to prawda. Nie zwracałam uwagi - powiedziała po ciszy. Chłopcze, wampirze zdolności do słyszenia bicia serca i oddychania naprawdę czasami były do bani. Pojawił się Lucien. Zamknął drzwi i podszedł do mnie powoli. - Hej - powiedziałam niepewnie, sprawdzając jego humor. Mój głos był szorstki jak papier ścierny. To było dobre posunięcie z mojej strony. Jego ekspresja stała się zamyślona jakby starając się zdecydować jaką irytującą, dominująca karę wampira wymierzy. Po usłyszeniu mego głosu, jego oczy złagodniały podobnie jak jego twarz.

Odrzucił kołdrę i wszedł do łóżka chociaż był w pełni ubrany, miał na sobie dżinsy i obcisłą, czarną koszulkę. Wciągnął mnie w swoje ramiona. - Od kiedy wiedziałeś że nie śpię?- wychrypiałam. - W minucie w której się obudziłaś - poinformował szczyt mojej głowy.- Teraz przestań mówić. - Czuję się dobrze - kłóciłam się choć nie brzmiałam dobrze, to naprawdę się tak czułam. Nie czułam żadnej różnicy z wyjątkiem że bolało mnie gardło. - Nie będę się o to kłócił. - Ale... Cicho, Leah. Skontrolował mój umysł. Wielki, zły, wampirzy palant! Nienawidzę kiedy to robisz, warknęłam. Dlaczego chcesz używać swojego głosu kiedy doskonale możemy rozmawiać w ten sposób? Miał rację. Mimo to, żachnęłam się na wszelki wypadek. Widząc, że moja twarz znajdowała się w jego szyi i nie mógł zobaczyć mojego żachnięcia się, nadąsałam się, ale przynajmniej poczułam się z tym lepiej. Porozmawiajmy o ostatniej nocy, zażądał. Co chcesz wiedzieć? zapytałam. Wszystko, odpowiedział. Westchnęłam w poddaniu. Walczenie nie miało sensu, był jeszcze bardziej uparty niż ja. Miałam znowu ten sen, powiedziałam mu i przestałam się dzielić. Kiedy nic więcej nie powiedziałam, przynaglił, Domyśliłem się. Kontynuowałam, Nie wiem co się stało. Wciąż nie pamiętam o czym śniłam, ale jest tak jakby sen ciągnął się po tym jak się obudziłam. Jak? Potrząsnęłam głową, ale odpowiedziałam, Czułam, wiem, że zabrzmi to kompletnie pomylenie, ale czułam jakbym była powieszona. Jego ciało całkowicie się napięło. Oczywiście czułam to wcześniej wiele razy, ale tym razem było jakoś inaczej. Bardzo inaczej i bardzo źle. Lucien? Powiedz mi więcej, zażądał, jego głos w mojej głowie brzmiało mocno. To mnie zaniepokoiło więc kontynuowałam, Czułam Stephanie, wyczuwałam prawdziwy świat wokół mnie. Nawet usłyszałam jak dzwoni telefon gdy dzwoniłeś. Ale nadal byłam w tym śnie i był jeszcze silniejszy. Było tak jakby umknęła mi podłoga i dusiła mnie pętla. Widziałaś coś jeszcze? Na przykład? Mnie. Tym razem to moje ciało się napięło. Wiem, że o mnie śnisz, Leah. Teraz jego głos był miękki i przymilający się. Nie wiedziałam tego. Śnisz, kochanie. Słyszałeś jak coś mówiłam? Skupmy się na tobie. Wolałabym się skupić na tym co słyszałeś. Później. Teraz. Jego ramiona zacisnęły się mocno i uszedł ze mnie oddech. - Widziałaś mnie w swoich snach? Widziałaś mnie ostatniej nocy?- domagał się

odpowiedzi. Potrząsnęłam głową. - Czułaś ciepło? To mnie zastanowiło. Ciepło? zapytałam. - Jak ogień. Moja głowa szarpnęła się do tyłu i spojrzałam na niego rozszerzonymi oczami. Tak, odetchnęłam. Przyglądałam się jak jego oczy zamykają się powoli i jego szczęka zaciska, jednak nie ze złości, ale jakby cierpiał. Czułam jego ból. Bolał. Wyglądał również znajomo. Nie wiem dlaczego, ale było to bardzo znajome jakbym widziała to już wcześniej i przeraziło mnie to. Lucien! krzyknęłam. Otworzył oczy. Co? zapytałam. Jego ręka znowu znalazła się na tyle mojej głowy i przycisnął moją twarz do swojej szyi, gdy odpowiedział: - Nic, ukochana. To nie było nic! - Wyluzuj - rozkazał. Jasne, mam wyluzować. Ja tu wariuję! - Wszystko będzie dobrze. Jasne. Wszystko będzie dobrze. Jesteś wampirem zdrajcą, łamiesz prawa i zostajesz zabrany by porozmawiać z Radą w środku nocy. Twoja odrzucona partnerka chce mojej śmierci. Przerażający Marcello-z-życzeniem-śmierci niemal mnie dotknął i zmieniłeś się w Super Luciena, Potężnego Obrońcę Konkubiny. Nawet moje sny chcą mnie zabić! Tak, wszystko jest normalne. Nie ma o co się martwić! Po mojej mentalnej tyradzie dostarczonej bezpośrednio do jego mózgu co było kompletnie niezrozumiałe same w sobie, najdziwniejsze było to, że komunikowałam się z nim w ten sposób i nie czułam nic dziwnego, tylko drżenie jego ciała. Śmiał się. Zaczęło się cicho i przerodziło w chichot. Pociągnął mnie w górę, podniósł głowę i ukrył twarz w mojej szyi. To nie jest kurwa śmieszne, oświadczyłam i na pewno nie było. Nadal się śmiał. Co się stało ostatniej nocy? chciałam wiedzieć. - Powiem ci później - jego głos był wypełniony radością, kiedy mówił w moją szyję. Teraz. - Później - mruknął. Teraz, Lucien! nalegałam. Nie możesz po prostu mnie zostawić po tym dramacie kiedy się o ciebie martwię i to nie... Przestałam zrzędzić w jego mózgu i zesztywniałam. Zrobiłam to z dwóch powodów. Dlatego, że on też zesztywniał. Całkowicie. Prawie tak samo jak gdy rozmawialiśmy o moim śnie. Po drugie, dlatego że część mojego durnego mózgu dogoniła inną, bardziej idiotyczną część mojego głupiego mózgu, która właśnie przemówiła. Jego głowa podniosła się. Skręciłam sobie kark by na niego spojrzeć i chciałabym, żeby moje ewentualne wampirze zdolności mogłyby cofnąć czas żebym mogła cofnąć swoje słowa.

- Martwiłaś się o mnie?- zapytał. Starałam się to ukryć. No wiesz, każdy by się zmartwił jeśli ktoś zostałby wywieziony w środku nocy. - Nie martwiliby się gdyby nienawidzili osoby która została wywieziona - zwrócił uwagę logicznie, ale jego głos był czystym aksamitem i wydawał się ślizgać po każdym centymetrze mojej skóry. Dlaczego, och dlaczego byłam taką kretynką! Nie wczytuj nic z tego, Lucien, ostrzegłam. Jego uśmiech rozszerzył się do jego aroganckiego uśmiechy. - Trudno tego nie robić, zwierzaczku. Cóż, spróbuj, podsunęłam. Jego twarz zbliżyła się i jego głos wciąż był aksamitny. - Jednak wolę to co wyczytałem. Przypomnę ci, że ostatniej nocy mnie zlałeś. Zlałeś mnie! pękłam. - Och, pamiętam - jego głos nadal był aksamitny, wciąż ślizgał się po mojej skórze, że aż teraz przyprawił mnie o gęsią skórę. Następnie jego powieki przymknęły się do połowy i mruknął.- Sądzę, że powinienem to zrobić podczas twojej inicjacji z upuszczaniem krwi. Zaoszczędziłbym czas. Moje ciało stwardniało i szarpnęło się w jego uścisku. Wiedziałam, że nie miało to żadnego wpływu, ale czułam się lepiej. Nadszedł najwyższy czas by zmienić temat. Potrzebuję jedzenia, zadeklarowałam. - Ja też - wyszeptał. Cholera by to wzięła moją odpowiedź. Poczułam jak twardnieją mi sutki i natychmiast zrobiłam się mokra. Wiedział o tym. Wiedziałam, że wiedział ponieważ dostrzegłam błysk satysfakcji, uśmiech zadowolenia z siebie zanim jego twarz zniknęła w mojej szyi. Jego usta podróżowały w dół mojej piersi, jedno ramię zawinął wokół mojej talii, drugą przesunął do stanika i z szarpnął gwałtownym pociągnięciem, odsłaniając moje piersi. Westchnęłam. Wtedy poczułam jego język na boku mojej piersi, ogień rozpalił się między moimi nogami i zawierciłam się. Pozwól mi mówić, szepnęłam i zrobił to natychmiast, jego umysł uwolnił mój i poczułam przypływ krwi. - O mój Boże - westchnęłam. Bezsilna by je zatrzymać, moje dłonie przesunęły się do jego głowy, zacisnęły na włosach, przytrzymały go przy mnie gdy słodki, znajomy dreszcz jego karmienia strzelił przeze mnie. Jego ręka przesunęła się do góry, palce zacisnął na moim nadgarstku i przesunął go w dół. Chwycił moją dłoń w swoją i nakierował do mojej piżamy, moich majtek, prosto do mojego ciepła. Jego palce manipulowały moimi przy mojej najbardziej wrażliwej części, nacisnął dla głębszej odpowiedzi. Zrozumiałam i jego ręka przesunęła się, jego dwa palce wsunęły się we mnie i zaczął pocierać, rytm był pewny i silny, praktykowany i potężny, podnosił intensywność i szybkość. Z karmieniem i z moimi i jego palcami które pocierały, dojście zajęło mi tylko kilka chwil. - Lucien - wyszeptałam moim ochrypły głosem i kiedy to zrobiłam, moja pięść w jego włosach zacisnęła się bardziej przytrzymując go przy mnie. Było to konsumujące. Piękne. Nie miałam tego od trzech tygodni. Też mnie to karmiło.

Uwolnił moją rękę i przycisnął pod swoją między moimi nogami, polizał ranę na piersi swoim językiem, zatrzymał i przetoczył na mnie. Jego ciężar docisnęła mnie, jego twarz była w moich włosach gdy powiedział. - Jesteś złamana - oświadczył z ciepłym zwycięstwem w swoim głosie. Podejrzewałam, że się nie mylił. Nie powiedziałam mu tego. - Teraz jesteś moja - mówił dalej, jego ciepło zwycięstwa ogrzewało mnie w brutalności, dzikości i ostrości. Podejrzewałam, że do tego też się nie mylił. Chłopcze, byłam taka popieprzona. Podniósł głowę, jego dłoń wyciągnęła moja spomiędzy mych nóg, podniół ją i otoczył moją talię ramieniem. Naciągnął mój stanik z powrotem na moją pierś i wcisnął się we mnie głębiej, że niemal był na moim szczycie i położył swoją dłoń na mojej szyi, głaskając ją kciukiem, uniósł głowę i spojrzał mi w oczy. - Dziś wieczorem połączymy się - oświadczył, jego głos był dziki tak samo jak jego oczy. Poczułam coś niepokojącego. Jego oczy płonęły, triumf był jawny, piekl mnie, tak gorąco, tak ostro, że czułam się napiętnowana. Ale nie był to pierwszy raz kiedy to poczułam. Czułam to już wcześniej. Choć wiedziałam, że nie czułam. Podobnie jak wcześniej, kiedy zamknął oczy z bólu. - Leah? Słyszałaś mnie? Mój umysł był gdzie indzie, ale odpowiedziałam: - Słyszałam cię. - Leah - zawołał i otrząsnęłam się ze swoich kłopotliwych myśli by skupić się na nim. - To co będziemy mieć, będzie pienne - powiedział mi, jego głos znów był aksamitny. Podejrzewałam, że do tego też się nie mylił. Problem tkwił w tym, że mimo iż byłoby to niewątpliwie piękna, cokolwiek to było, będzie to tymczasowe. Matowe piękno. Mogłabym z tym żyć? - Ukochana - jego głos nadal był aksamitny, ale pojawił się w nim dziwny puls bólu.Cokolwiek tam siedzi za twoimi oczami, odpuść. Dasz mi to, a się tym zajmę - jego głos stał się niższy zanim skończył.- To przyrzeczenie. Oczywiście jako że zostałam wyrzucona z Wampirzy Lekcji, nie miałam pojęcia co wiązało się z wampirzym ślubowaniem. Nie miałam pojęcia, że zabiją by ochronić i umrą zanim zostaną złamane. Nie miałam pojęcia, że dążyły by przez wieki do krańców ziemi by to wypełnić i zniosłyby każdą torturę by to zachować. Tak więc, choć uważałam, że wierzył że nie wysunął się krok przede mną, wiedziałam inaczej. Mimo to, coś we mnie pękło i nie mogąc już go utrzymać na zewnątrz, nie miałam wyboru. Spojrzałam mu w oczy i szepnęłam: - Dobrze. Moje poddanie zostało natychmiast wynagrodzone. Wciągnął mnie mocno w swoje ramiona i dał mi jeden z tych wymagających, siniaczących, zaborczych i niezaprzeczalnie dzikich pocałunków, które zapierały mi dech w piersiach. Potem zaniósł mnie do kuchni, posadził na stołku, wyrzucił z kuchni

zainteresowanej, podlizującej się Edwinie i równie zainteresowanych ale już nie podlizujących się Stephanie i Cosmo i zrobił mi śniadanie. Pośród wielu innych rzeczy, tego ranka dowiedziałam się, że Lucien potrafił gotować.

Rozdział 16

Ciotki

Leżałam wygodnie zwinięta na wielkiej beanbag w części wypoczynkowej podczas gdy Edwina przygotowywała kolację i Avery siedział na kanapie, rozmawiając z nią. Zgadywałam, że Avery dzisiejszego wieczoru był moim obrońcą. Mimo że była niedziela i Edwina powinna mieć wolne, nie odeszła. I chociaż że była niedziela i od naszej pierwszej wspólnej niedzieli Lucien zawsze starał się ze mną spędzić cały dzień (nawet przez trzy ostatnie tygodnie, kiedy nie był nachalnym, apodyktycznym Lucienem), Lucien wyszedł. Wyszedł z Cosmo po śniadaniu zostawiając mnie ze swoim kolejnym wymagającym, siniaczącym, zaborczym, oznaczającym i niezaprzeczalnie dzikim pocałunkiem zanim poszedł Bóg jeden wiedział gdzie. Stephanie była ze mną aż Avery przybył tego popołudnia i sama natychmiast wyszła. Właśnie w taki sposób dowiedziałam się, że Avery był moim obrońcą. Jedyną rzeczą jaką wiedziałam, było to, że ochraniał mnie przed czymś na co kazał uważać Edwinie i Stephanie zanim wyszedł. W rzeczywistości wydawał dużo poleceń. - Ma odpoczywać i nie mówić. Jasne?- takie było jego pierwsze żądanie. Drugie: - Żadnych telefonów. Żadnych gości. Nie ma zbliżać się do żadnych drzwi i nie ma wychodzić na zewnątrz. Jego trzecie polecenie: - Nie ma spać, nawet się zdrzemnąć, nie gdy nie ma mnie w domu. Nie tylko dzisiaj, każdego dnia. Rozumiemy się? Oczywiście mógł mi powiedzieć te rzeczy. Ale pewnie próbował uniknąć ze mną kłótni. Zamiast tego, przemówiłam bezpośrednio do jego umysłu. Serio jesteś apodyktycznym wampirem! warknęłam. Jego głowa szarpnęła się ku mnie. Pomyślałam, że miałam kłopoty, ale jego usta drgnęły gdy szedł prosto w moją stronę wkraczając w moją strefę personalną i dał mi ten

Pocałunek. Podejrzewałam, że Lucien zapewniał mi ochronę nie dlatego że moje sny niemal mnie zabiły i potrzebowałam kogoś w pobliżu kto nie pozwoliłby mi spać. Ale dlatego, że było znacznie bardziej groźne niebezpieczeństwo przed którym musiał mnie chronić. Nie chciałam tego poruszać ale i tak nie mogłam. Lucien zniknął zanim mogłam zamienić słowo w jego umyśle. Musiałam czekać na tą noc i jedyną dobrą rzeczą było opóźnione „połączenie”, coś, co muszę przyznać, coś czego wściekle wyglądałam. Szczerze mówiąc, jeśli pozwoliłabym sobie o tym myśleć przez dłuższy czas niż dwie sekundy, zaczęłabym dyszeć i nie mogłabym ustać na nogach. Również cholernie mnie to przerażało przede wszystkim dlatego, że na samo myślenie o tym dyszałam, więc co się stanie gdy to już się wydarzy? Spalę się spontanicznie? Miałam notes w moich dłoniach na którym mogłam pisać cokolwiek chciałam przekazać. Robiłam to nawet wtedy kiedy przetestowałam mój głos w łazience i spostrzegając, że mój głos miał się znacznie lepiej (ponieważ Edwina ciągle dawała mi pastylki na gardło), mój głos brzmiał prawie normalnie. Edwina dała mi notes i nawet gdy otworzyłam usta to jej ręka wystrzeliła w górę, uciszając mnie i wskazując na notes. W tamtym momencie zamiast użyć go do komunikowania bawiłam się nim. Wtedy poczułam wzrok Averego na sobie. Moje przesunęły się do jego. Uśmiechnął się. Serio, nawet jeśli nieco dziwacznie wyglądał, był również bardzo atrakcyjny. Wyrwałam nabazgroloną kartkę z góry, napisałam notatkę i podałam mu ją. Przeczytał ją i potrząsnął głowę i oddał mi notes. - Nie jestem wampirem, Leah. Napisałam kolejną notatkę i przekazałam mu ją. Znowu przeczytał i mi oddał. - Tak, jestem nieśmiertelny. Wow! Tak jak zgadywałam. Moje brwi strzeliły do góry. - Może powinnaś... - Edwina zaczęła, nagle stając za kanapą i wyglądając na trochę zaniepokojoną. Avery uniósł długą, guzowatą dłoń by uciszy Edwinę. - Co?- zapytałam, gdy Edwina posłała mi spojrzenie. Napisałam przepraszam wielkimi literami w notesie i pokazałam jej. Jej głowa przechyliła się na bok. Mrugnęła do mnie i zniknęła w kuchni. Avery przemówił: - Martwi się. Skoro już w tym siedzisz, masz prawo wiedzieć o kulturze wampirów. Ale inne kultury są utajnione. Są tajemnicą tak samo jak kultura wampirów jest tajna dla wszystkich śmiertelników z zewnątrz. Innymi słowy, nie mogę ci powiedzieć czym jestem. Moje oczy rozszerzyły się i napisałam coś w notesie i odwróciłam go by mu pokazać. - Tak, Leah, są inne kultury, inne rodzaje nieśmiertelnych - zatrzymał się i kontynuował.- I inne stworzenia. To była nowość. Poważnie szalona, skandaliczna nowość. Znowu napisałam coś w notesie i pokazałam mu. Uśmiechnął się, gdy przeczytał. - Wierzę, że dochowasz tajemnicy, maleńka - tylko Avery który miał siedem stóp wzrostu i był jak mamut, mógł nazywać mnie „maleńką.” Dodał:

- Chociaż jeśli ktokolwiek dowiedziałby się, że ci powiedziałem, zostałbym skazany na śmierć. Poczułam jak moje oczy robią się okrągłe z przerażenia i zaśmiał się po czym kontynuował: - Traktujemy nasze tajemnice bardzo poważnie. Napisałam bez jaj w notesie. Przeczytał i znowu się zaśmiał. Następnie napisałam dlaczego? - Czy słowa „wściekli wieśniacy” coś ci podpowiadają?- zapytał, starając się zażartować ale nie odebrałam tak tego. Poczułam, jak moje serce kurczy się z bólu tak samo jak wczoraj, gdy Lucien wyjaśnił mi jak był zmuszony żyć w tym świecie. Nie tylko ukrywając swoją wspaniałość ale również był obrzydliwie wykorzystywany i niezrozumiany. Napisałam gniewnie w notesie i ponownie pokazałam Averemu. Kiedy przeczytał, jego twarz zmiękła, jego duża dłoń uniosła się i chwyciła kosmyk moich włosów. Jego delikatne oczy spojrzały w głąb moich i szepnął: - Nie wszyscy śmiertelnicy są do bani, Leah. Jego słowa przepłynęły przeze mnie i uśmiechnęłam się do niego. Był to chwiejny uśmiech, moje serce wciąż bolało, ale byłam szczęśliwa że nie obwiniał mnie za krzywdy jakie moi ludzie wyrządzili jego, specjalnie lub przypadkowo. Zadzwonił telefon. Edwina odebrała i przyniosła go do mnie. - Lucien - powiedziała i moje serce wykonało drżące uderzenie. Wzięłam telefon i przyłożyłam go do ucha. Wtedy nie wiedziałam co zrobić, jego poleceniem było nie mówienie. Mogłam zrobić długodystansową, zmutowaną wampirzą zdolność telepatycznej komunikacji? - Leah?- zawołał. Milczałam. - Możesz mówić, ukochana - powiedział cicho. Ulżyło mi. Potem zezłościłam się. - Wiesz, jest cholernie do bani kiedy muszę czekać aż pozwolisz mi mówić poinformowałam go uszczypliwie. Zachichotał. Cholerny wampir! Zignorowałam jego chichot. - Udało ci się dzisiaj zostać nie aresztowanym?- zapytałam. Więcej chichotu. Ale zauważyłam, że nie było żadnej odpowiedzi. - Dla mojego spokoju wezmę to jako tak. Tak więc, złamałeś jakieś prawo? - Leah... Przerwałam mu: - Przekroczenie prędkości? Wybuchnął śmiechem. Ja się złościłam. - Brzmisz lepiej - skomentował gdy jego wesołość ucichła. - Tak jak powiedziałam rano, nic mi nie jest. - Jest ci lepiej bo pozwoliłaś swemu gardłu odpoczywać przez cały dzień odpowiedział. Pewnie miał rację. To obsesyjne podawanie pastylek na gardło przez Edwinę. Nie podzielałam jej wiary w te smakołyki. - Jestem w drodze do domu - poinformował mnie. - Cudownie - powiedziałam ze sztuczną słodyczą, ale czułam jak mój puls przyspieszył.

- Jadłaś już? - Edwina szykuje teraz kolację. - Dobrze. Będę w domu za pięć minut. - Wiesz - powiedziałam cicho.- Nie musisz do mnie dzwonić gdy jesteś pięć minut od domu. Moglibyśmy odbyć tą niezwykłą rozmowę na za pięć minut od teraz, kiedy będziesz w domu. - Tak, mój zwierzaczku, ale martwiłem się o ciebie przez cały dzień i spostrzegłem, że nie mogłem wytrzymać pięciu minut bez sprawdzenia czy u ciebie wszystko w porządku. To wywaliło ze mnie moją sukowatość. Głównie dlatego, że jego słowa sprawiły, że poczułam się naprawdę bardzo dobrze. I przeraziło mnie to w głupi, lub w tym przypadku, przeraziło mnie to ciut sukowato. - Przestań być miły - warknęłam. - Dlaczego?- w jego głosie słyszałam narastający chichot. - Ponieważ nie wiem co mam z tym zrobić - odpowiedziałam. Jego głos stał się aksamitny. - Dziś wieczorem nauczę cię co masz z tym zrobić. Moja macica (i części południowe) zamrowiły i poczułam się świetnie. Przechodząc dalej! - Do zobaczenia wkrótce - powiedziałam mu. - Wkrótce, zwierzaczku - odpowiedział i się rozłączył. Nacisnęłam przycisk w telefonie i zignorowałam moje kobiece części które pulsowały i powiedziałam do pokoju. - Lucien powiedział że mogę mówić i będę za pięć minut w domu. Edwina przemknęła do przodu, dzierżąc pastylkę do gardła. - Jeszcze jedna, kochanie, żeby się upewnić. Spostrzegłam rozbawiony uśmiech Averego i włożyłam do ust, choć nie potrzebowałam jej i nie chciałam. Martwiła się. Poczułam się przez to lepiej. Chciałam czuć się lepiej, a ponadto, chciałam żeby była moją nowa mamą więc nie chciałam jej odstraszyć Zachowaniem Leah, zanim podjęłaby rolę. Postawa przyjcie później, na początku muszę się zachowywać żeby nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Lucien mylił się. Nie był w domu za pięć minut. Był w domu po czterech. Przyznanie się do tego było żenujące, ale obserwowałam ten cholerny zegar. Aby ukryć fakt, że byłam jak dziewczynka która miała obsesję na punkcie seksownego wampira z którym miała się połączyć tej nocy, nie podniosłam się z mojej beanbag kiedy wszedł. Powinnam wiedzieć lepiej. Powiesił klucze na wieszaku, skinął na powitanie Edwinie, uścisnął rękę Averemu i potem bezpośrednio skierował się do mojej beanbag. - Yo - powiedziała, patrząc na niego. Pani Zajebista. Jego usta drgnęły. Moje kobiece części zafalowały. Zanim się zorientowała, zostałam wyrwana z mojej beanbag i znalazłam się w ramionach Luciena. Nie był to normalny uścisk jaki daje się konkubinie po powrocie do domu. Nie. Miał moje nogi owinięte wokół swojej talii, moje ręce automatycznie owinęły jego ramiona i jego dłonie trzymały mój tyłek. Odchylił głowę do tyłu by na mnie spojrzeć i mruknął: - Jak minął ci dzień, ukochana? - Przez cały dzień pisałam w notesie wszystko co chciałam powiedzieć -

odpowiedziałam.- Wiesz jakie to było denerwujące? - Było to trudne?- zapytał, jego czarne oczy tańczyły we wstrzymywanym rozbawieniu. Nie było. - Tak - odpowiedziałam naburmuszona. Znowu drgnęły mu wargi, jedna z jego dłoni opuściła mój tyłek, przesunęła się w górę moich pleców i zaplątała we włosy. - Twoja męka dobiegła końca - mruknął zanim pochylił się ku mojej głowie aby mógł mnie pocałować. Nie był to normalny, bo mieliśmy towarzystwo, pocałunek który daje się konkubinie gdy się wraca do domu, czyli lekkie cmoknięcie w usta. Nie. Był to pocałunek z otwartymi ustami, pojedynkującymi się językami, wygłodniałym, ucztującym migdaleniu. Dyszałam kiedy dobiegł końca i kompletnie zapomniałam o Averym i Edwinie, którzy nie istnieli w pokoju. Chciałbym cię teraz zabrać na górę, jego umysł powiedział mojemu i jego głos brzmiał cudownie wygłodniałe w mojej głowie. Można powiedzieć, że w tym właśnie momencie też tego chciałam. Postanowiłam nie mówić. Potem zapytał, jego głos w mojej głowie brzmiał zarówno intymnie słodko i bardzie słodko dokuczliwie, Pastylki do gardła? Nie mogłam się powstrzymać i nie wiedząc dlaczego, zachichotałam. Edwina, odpowiedziałam. Przez cały dzień. Co najmniej jakieś sześć tysięcy. Jego oczy były na moich wargach, jego usta uśmiechały się. Ach, mruknął w zrozumieniu. Avery odchrząknął. - Myślę, że coś przegapiliśmy. Spojrzałam na Averego a następnie na Luciena zanim pchnęłam jego ramiona i publicznie zgoniłam na niego winę. - Jesteś niemiły. Jego brwi strzeliły w górę ale postawił mnie na nogi, przyciągając mnie do swego boku, otaczając ręką me ramiona. - Zostaniesz na kolację?- Lucien zapytał Averego i dziwiłam się, że nawet uprzejme zaproszenie u Luciena brzmiało jak rozkaz. - Wyjść teraz i przegapić kuchnię pani Edwiny? Wolałbym raczej...- Avery zaczął, ja zesztywniałam i głowa Luciena oraz Averego skierowała się do frontowych drzwi. - Towarzystwo - wymamrotał Avery. Moja ręka poniosła się automatycznie, palce zacisnęły się na koszuli na brzuchu Luciena gdy spojrzałam na niego. Było to nikłe zachowanie, ale wiedziałam, że nie mieliśmy zbyt wiele szczęścia z przednimi drzwiami. Zazwyczaj pojawienie się kogoś przed moimi frontowymi drzwiami oznaczało wzywanie złotej rączki. Głowa Luciena była pochylona i wiedziałam, że nasłuchiwał. Następnie wymamrotał: - Cholera by to wzięła. - Co?- zapytałam. Spojrzał mi w oczy. Potem powiedział: - Buchananki. Powiedział to tuż przed tym jak rozległo się pukanie do drzwi, potwierdzające słowa

Luciena. Tylko ciotka Kate mogła pukać w taki sposób. To był jej znak rozpoznawczy. Nawet gdy przyjeżdżała na kawę i pogawędkę, zawsze go używała zamiast dzwona do drzwi i pukała jakby była Królową Świata która odwiedzała swój pokorny lud, który miałby otworzyć przed nią drzwi i rzucić jej pod stopy płatki róż. - Ciotka Kate - wyszeptałam. - Kate - Lucien zgodził się. - Ojej, ojej - Edwina mamrotała kiedy popędziła w kierunku korytarza.- Ile ich jest? Nie wiem czy mam wystarczająco dużo jedzenia. Avery poszedł za Edwiną, ale Lucien przycisnął mnie do swojego przodu. Spojrzałam na niego gdy zapytał: - Jeśli twoja rodzina przeszkodzi nam w planach na dzisiejszy wieczór i wyrzucę ich osobiście, jak zareagujesz? Znowu się ze mną drażnił. Było to frustrujące drażnienie, ale naprawdę robił to bardzo dobrze. Dostrzegałam korzyści w posiadaniu chłopaka, który przeżył wieki. Tam na dole też miał dużo wspaniałości. - Zdecydowałam, że jestem na nie wściekła. Ignorowały mnie - przyznałam.- Ale nie jestem pewna co do ich wyrzucenia. Mógłbyś użyć swoich Rozkazów Potężnego Wampira Luciena by wyszły?- powiedziałam słowa „potężnego wampira Luciena” z fałszywym pompatycznym głosem, na który Lucien wciągnął mnie w swoje ramiona, mocno przytulił i odrzucił głowę do tyłu by wybuchnąć śmiechem. Właśnie to ujrzała moja rodzina kiedy wpadła do pokoju i zrozumiała, że pilnie potrzebowali martini. Postanowiłam na nie spojrzeć. Chodzi mi o to, że w godzinach mojej potrzeby zignorowały mnie i były tu teraz gdy mój kryzys dobiegł końca (nie do końca, ale w jakiś sposób) i dobre sprawy (w szczególności miałam na myśli jedną), miała przydarzyć się tej nocy. - Muszę się napić - ciotka Kate ogłosiła wspaniale. - Leah, kochanie, wszystko w porządku?- moja mama zapytała z niepokojem. - Czy czuję pieczonego kurczaka?- zapytała ciotka Millicent, podciągając nosem. - OmójBoże, uwielbiam twoją bluzkę!- ciotka Nadia zapiszczała z podniecenia. - Cóż, cześć wszystkim - odpowiedziałam im.- Więc pamiętacie że istnieję? Ciotka Kate zmrużyła oczy. Mama wyglądała na winną. Ciotka Millicent spojrzała w bok. Ciotka Nadia przygryzła wargę. Lucien ścisnął mnie ramieniem i mruknął: - Leah. - Przykro mi, że zostałam wyrzucona z Wampirzych Lekcji i przytrafiło mi się żyć z wampirem i że moja rodzina okazała się głównymi konkubinami wampirów, więc wybaczcie mi, że spodziewałam się nieco wskazówek i wsparcia!- wystrzeliłam. Wszystkie pary oczu kobiet Buchanan skierowała się do Luciena. Gdy to zrobiły, to i ja poszłam za ich przykładem. Lucien puścił mnie i ściągnął swoją marynarkę. Rzucił ją na poręcz kanapy i zasugerował: - Być może wszyscy powinniśmy się napić. Nie sądziłam, żeby miało znaczyć to coś dobrego. Ciotka Kate nie zgodziła się ze mną. - Wspaniały pomysł!- ogłosiła. - Lucien?- zawołałam. Drink, powiedział w mojej głowie. Wytłumaczę za chwilę.

Wytłumaczy? Co to miało wspólnego z Lucienem? Wtedy mnie olśniło. Ciotki odwiedziły nas miesiąc temu kiedy nie miałam okazji z nimi porozmawiać. Miałam rację, nie było to nic dobrego. Skrzyżowałam ramiona, wysunęłam biodro, stukałam stopą. Gdyby któryś z moich byłych chłopaków zobaczył tą postawę, nie zadawali by pytań. Nie zrobiliby żadnego hałasu. Od razu by uciekli. Lucien spojrzał na mnie i skierował się do barku. Kiedy na mnie spojrzał, ogarnął mnie od piersi po palce a potem skierował wzrok ku mej twarzy. Wtedy dostrzegłam, że zdusza uśmiech. Wielki, gruby, wampirzy dupek! Od razu zmieniłam zdanie do naszych późniejszych działań. Jeśli myślał, że dzisiaj się „połączymy”, był w błędzie. - Zrobię więcej farszu i ziemniaków i rozgrzeję więcej bułeczek - Edwina popędziła do kuchni.- Może upiekę ciasto. Niemal zaoferowałam swoją pomoc kiedy mi przeszkodzono. - Zostałaś wyrzucona z Wampirzych Lekcji?- zapytał Avery, spoglądając na mnie z rozbawieniem. - Zostałam złapana na smsowaniu, przekazywaniu liścików, rzucaniu papierowymi kulkami i spisaniu mojej Ostatniej Woli i Testamentu - oświadczyłam. Avery wybuchnął śmiechem. - Kulki papieru?- głos Luciena doszedł za moich pleców. Odwróciłam się i zobaczyłam butelkę wódki w jego ręce, jego brwi były uniesione i wyglądał na rozbawionego. - Kulki papieru - rzuciłam buntowniczo. - Och, proszę, możemy o tym nie rozmawiać? Zajęło nam trochę czasu aby przekonać tego instruktora by trzymał język za zębami - ciotka Kate ubolewała i posłała mi spojrzenie jakbym miała cztery lata i nawet jeśli teraz miałam czterdziestkę, nigdy nie przestawało mnie to wbijać w miejsce.- Jeśli ktoś jeszcze się o tym dowie to skale imię Buchanan. - Nadal uważam, że jest całkiem zabawna, Katie - ciotka Nadia szepnęła, puszczając mi oczko. - Um, przepraszam, ale czy ktokolwiek chce porozmawiać o tym, że moja córka prawie umarła w koszmarze w zeszłej nocy? Ktokolwiek? Ktokolwiek? Czy tylko ja?- mama zażądała drażliwe. Spojrzałam na Luciena i stwierdziłam: - Wolałabym wiedzieć, dlaczego moja rodzina unikała mnie przez miesiąc. Nie wypróbowuj mnie, Lucien ostrzegł w mojej głowie. Pocałuj mnie w moją dupę konkubiny, odpowiedziałam w jego. Nie odwrócił się ale widziałam jak potrząsa głową jak mężczyzna kiedy sądzi, że kobieta jest zbyt absurdalna na słowa. Ale widząc, że był to Lucien, zrobił to o wiele lepiej niż jakikolwiek mi znany mężczyzna a znałam wielu mężczyzn którzy potrząsali głową na moje zbyt absurdalne słowa. Wtedy zdałam sobie sprawę, że miałam chłopaka który przeżył wieki. Miał też mnóstwo wad. - Leah, zadałam ci pytanie kiedy weszłam do tego pokoju - mama zwróciła na siebie moją uwagę.- Nic ci nie jest? Odwróciłam się do mojej mamy i powiedziałam: - Nic mi nie jest. - Co się stało?- zapytała.

- Och, nic wielkiego pomijając fakt, że gdy się obudziłam to mój sen jeszcze ze mną nie skończył. Miałam wysoce niepokojące przeczucie że byłam powieszona, dosłownie wisiałam. Każda z moich ciotek zadyszała i nawet Avery się skrzywił. Ostry głos Luciena przerwał przerażenie które wypełniło pokój. - Leah, na słowo. Potem wręczył Averemu shaker martini i wyszedł. Po ostatnim incydencie kiedy sprzeciwiłam mu się przed moimi ciotkami, poszłam za nim ostrożnie. Skierował się do gabinetu i tam też za nim poszłam. Zamknął za mną drzwi, chwycił mnie za ramię i pchnął mnie o nie. Spojrzałam i zobaczyłam, że był zły. Nie zwlekał. - Twoja matka się martwi. Martwi się tak bardzo, że przeleciała cztery stany aby sprawdzić co u ciebie. Powiedziałaś jej jak coś makabrycznego, przerażającego i zagrażającego życiu przydarzyło się jej córce którą kocha jakbyś powiedziała która godzina. - Proszę, nie mów mi jak mam radzić sobie ze swoją własną matką - starałam się by to było tak miłe jak tylko mogłam. Mógł być Potężnym Wampirem Lucienem gdziekolwiek indziej, ale stąpał po cienkim lodzie jeśli myślał, że mógł wtrącać się między mnie a moją rodzinę. Zbliżył się do mnie, puszczając moje ramie i oparł dłoń na drzwiach obok mojej głowy. - Widzę, że musisz się nauczyć szanować nie tylko mnie, zwierzaczku - powiedział niskim, niebezpiecznym głosem, jasno dając do zrozumienia, że może się wtrącić między mnie a moją rodzinę. - Masz braci? Siostry? Kuzynów?- odkrzyknęłam i zmrużyłam oczy. - Co do cholery to ma... ? Przerwałam mu zanim zdążył dokończyć: - Nie? No cóż, więc nie zrozumiesz co to znaczy być czarną owcą w bardzo zwartej rodzinie. Kochają mnie i ja kocham je, i to bardzo, ale w większości, pomijając ciotkę Nadię, Lanę, moją kuzynkę Natalie i czasami moją mamę, nie wytrzymują ze mną. Nie chciałam tutaj przyjechać. Zmusiły mnie. A potem zostawiły mnie bym z tym wszystkim sama sobie poradziła, mając tylko Edwinę i Stephanie i ty, który mi pomogły. Nie znałam ciebie i ciebie i nawet nie lubiłam. Jego twarz straciła swój gniew i pozostał na niej ślad obawy (i śmiałam w to uwierzyć?) nawet żal w jego oczach. - Ukróciłem ich kontakt z tobą, Leah. - Pomyślałam o tym, Lucien - poinformowałam go i rzuciłam głową w kierunku drugiego pokoju.- Ale myślisz że ja posłuchałabym nawet ciebie gdyby potrzebowała mnie moja siostra Lana? Albo Natalie? Albo mama? Nawet ciotka Kate? Hę? Jak sądzisz? Jego ręka puściła drzwi i przesunęła się do mojej szyi. Potem jego czoło oparło się na moim. Potem mruknął: - Nawet przez minutę. - Nie, nawet przez minutę. Tonęłam, Lucien. Dzwoniłam do nich wszystkich i nie rzuciły mi koła ratunkowego, tylko popłynęły w swój wesoły sposób. Jego druga ręka wsunęła się za mnie i odciągnął mnie od drzwi by wtulić w swe ciepłe, wielkie, twarde ciało. - Kochanie - wyszeptał. Tak, zdecydowanie żałował. Nadszedł czas by wydobyć go z trudnej sytuacji. To co zrobił było zdecydowanie

niefajne ale bardzo Lucienowe. To co one zrobiły, było właściwie bzdurą. Spojrzałam na niego i oparłam swoje dłonie na jego piersi. - Tak więc, skoro jesteś nowy w dynamicznej rodzinie Buchanan, pozwól że ci coś podpowiem. Zamierzam iść tam i być sarkastyczna, zdzirowata i nieprzyjemna. Ciotka Kate będzie nadęta bo nigdy nie robi niczego źle. Mama będzie czuć się winna, tak jak powinna. Ciotka Millicent będzie się najbardziej martwić o to co zostanie podane na obiad. Ciotka Nadia i ja pewnie będziemy rozmawiać o ciuchach które mi kupiłeś i o jakimś nowym facecie w jej życiu. Potem wszystkim wybaczę. Zjemy. Pewnie się upijemy. I z wyjątkiem ciotki Kate, która znajdzie sobie najlepszy pokój gościnny i zacznie rościć sobie do niego pretensje zanim reszta z nich pomyśli o wyładowaniu swoich walizek z samochodu, możemy skończyć tańcząc do muzyki pop z lat osiemdziesiątych robiąc robota. Mam nadzieję, że ciotka Nadia nie spróbuje zrobić breakdanca. Kiedy ostatni raz tak zrobiła, uszkodziła sobie plecy i była uziemiona na tydzień. Współczucie zniknęło i jego ręka przesunęła się po moich plecach, jego oczy uśmiechały się chociaż jego usta nie. - Są dwa problemy z wieczornymi uroczystościami, zwierzaczku. - Niby jakie? - Nie chcę byś się upiła i nie chcę mieć domu pełnego Buchananek kiedy wreszcie będę cię miał. Och. W połowie o tym zapomniałam. - I żadnych breakdanców - kontynuował a ponieważ był zabawny, roześmiałam się głośno. Kiedy to zrobiłam, jego wzrok opadł na moje usta, jego uśmiech zniknął z oczu i stały się intensywne. Jego dłoń przesunęła się w moje włosy na tyle mojej głowy i o scałował mój śmiech z ust. Był to dobry pocałunek. Jeden z najlepszych w składzie poważnych pocałunków z najwyższej półki. Moje ramiona owinęły się wokół jego szyi i moje ciało przylgnęło do jego kiedy podniósł swoją głowę. Kiedy moje myśli stały się składne, szepnęłam: - W takim razie mamy maleńki problem. - Nie, nie mamy. Przechyliłam głowę na bok. - Nie mamy? - Zostaw to mnie. Z jakiegoś powodu zmartwiłam się i moje ramiona ścisnęły się. - Lucien, nie sądzę żebyś zrozumiał. Kobiety Buchanan potrafią być... - nie mogłam uwierzyć, że mówiłam mu te rzeczy o tych wszystkich ludziach, ale musiałam go ostrzec zanim zmierzy się z ciotkami.- ... trudne kiedy są zdenerwowane. Cokolwiek zrobiły, sprawiły, że mój ojciec odszedł i już nigdy nie wrócił i... Lucien przerwał mi: - Po pierwsze, są konkubinami. Ja jestem wampirem. Twój ojciec nie był. Nie powiedzą mi ani jednego słowa. O tak. To była prawda. Kontynuował: - Po drugie, twój ojciec odszedł z powodu twoich ciotek, ale nigdy nie wrócił z powodu Cosmo. Moje ramiona znowu się zacisnęły, tym razem spazmatycznie ponieważ w tym samym czasie poczułam jakbym dostała kopniaka w brzuch.

- Co? - szepnęłam. - Jeśli konkubina znajdzie mężczyznę po Porozumieniu i zechce przerwać ich opiekę, może poprosić swego wampira by przestał. Większość z nich tak robi. Twoja matka też tak zrobiła. Ale twój ojciec nie mógł jej dać takiego życia jakie dał jej Cosmo i jakie wiodły jej siostry. To sprawiło, że stał się zły. Złość zmieniła się w paskudztwo. Picie sprawiło, że stał się niebezpieczny. Twoje ciotki pozbyły się go, Kate powiedziała Cosmo o jego zachowaniu i Cosmo przywrócił swoją opiekę twojej matce i upewnił się, że będzie się trzymał z daleka. Patrzyłam na niego, niepewna co zrobić z tą wiedzą. - Czy Cosmo... czy on... zabił mojego ojca? Brwi Luciena uniosły się. - Oczywiście, że nie. - Co zrobił? - Dał mu bardzo dużą sumę pieniędzy. Opadła mi szczęka. Mój ojciec zniknął z mojego życia ponieważ Cosmo dał mu pieniądze? - On, Cosmo, tata... - zająknęłam się, zebrałam się i pociągnęła.- Cosmo zrobił tak, że mój ojciec nawet nie przysłał mi kartki urodzinowej, prezentu na ukończenie szkoły... ? - Cosmo nie wprowadził klauzuli do was. Tylko wobec Lydii. Twój ojciec postanowił zniknąć z twojego życia. Uderzyło to we mnie i mój zaczęłam się niewidząco gapić przez jego ramię. Co za szok! Oczywiście, że o tym wiedziałam, ale potwierdzenie tego było kompletnie do dupy! Ramiona Luciena ścisnęły mnie delikatnie. - Leah? - Co za szok - szepnęła. - Leah. Mój wzrok wrócił do niego i ogłosiłam: - Faceci są do bani. Jego usta uniosły się w kącikach. - Nie wszyscy mężczyźni. Zmarszczyłam nos i stwierdziłam: - Masz rację. Avery wydaje się stosunkowo miły. Jego ramiona znowu czule mnie ścisnęły, ale tym razem nie poczułam żeby to było miłosne uczucie. - Wiesz o mnie wszystko?- zapytałam zadzierając nosa. - Nie, nie wszystko. Ale większość rzeczy owszem. - To niesprawiedliwe - oświadczyłam. Jego mały uśmiech stał się większy. - Dlaczego, zwierzaczku? - Wiem o tobie bardzo mało. Jego ręka zakręciła się w moich włosach i zaczął się nimi bawić jakbyśmy mieli na to całą noc i moje ciotki i Avery nie byli w drugim pokoju a Edwina nie krzątałaby się po kuchni, zastanawiając się jak wykarmić dwukrotnie większą liczbę osób niż się spodziewała. - Co chciałabyś wiedzieć?- zapytał Lucien. Spojrzałam przez ramię na drzwi, mamrocząc: - Ciotki... Kolejne ściśnięcie i spojrzałam na niego. - Co byś chciała wiedzieć?

Miałam milion pytań. Nie, miliard. Wystarczająco dużo by ciotki znalazły sposób na zabawienie się i tańczenie breakdanca. - Lucien, mamy towarzystwo. - Dwa pytania - odpowiedział. - Słucham?- zapytałam. - Później możesz mnie zapytać o co zechcesz, teraz masz dwa pytania. Patrzyłam na niego z ciekawością, jakby było to najlepsze co mogłam zrobić. Zaczęłam od: - Ile masz lat? - Osiemset dwadzieścia dwa. Poczułam jak moje usta rozchylają się a oczy rozszerzają. W chwili gdy zobaczył moją minę, jego oczy przymknęły się. - Wow - odetchnęłam.- Jesteś stary. Jego oczy zostały przymknięte i uśmiechnął się swoim najseksowniejszym uśmiechem jaki widziałam w całym moim życiu pomijając ten pierwszy jakiego doświadczyłam na mojej Selekcji w minucie gdy usłyszał moje ślinienie się nad tym, jaki był przystojny. Ten był jeden był jednak znacznie lepszy. - Drugie pytanie - ponaglił, wyciągając mnie z mojej zadumy nad jego seksownym uśmiechem. Starałam się zdecydować. Było zbyt wiele. Potem mnie olśniło. - Jak powstrzymujesz się przed zrobieniem mi krzywdy? Jego głowa szarpnęła się ostro na bok i zapytał: - Słucham? - Możesz rzucić samochodem, Lucien - powiedziałam cicho.- Jak mnie przytulasz bez zmiażdżenia mi kości? Jego dłoń przesunęła się po moich włosach i okręciła wokół nich gdy wyjaśnił: - To jak mówienie dwoma językami od urodzenia. To druga natura. Można myśleć, mówić, czytać i pisać w dwóch. W minucie gdy się rodzisz, wiesz jak jednocześnie być wampirem i jak żyć w świecie śmiertelników. Rzadkością jest że tracę kontrolę lub jakikolwiek inny wampir i dzieje się to tylko wtedy gdy emocje są wysokie - przerwał.- Albo gdy jest to celowe. - To tak jakbyś mówił dwoma językami ciała?- zapytałam.- Płynnie. - Tak, dokładnie tak. Pomyślałam, że to było całkiem fajne. Następnie przyszło mi do głowy, że to nie było wcale takie fajne i moje serce minęło uderzenie. Usłyszał to i zawołał: - Leah? Zanim zdążyłam stracić moją odwagę, wypaliłam: - Emocje są wysokie kiedy uprawia się seks. Jego ręka zacisnęła się na moich włosach, jego drugie ramię ścisnęło mnie. - Tak - zgodził się. Złapałam oddech, moje ciało napięło się automatycznie i próbowałam się odsunąć. Jego ramię jeszcze bardziej się ścisnęło i schylił bardziej głowę. - Nie skrzywdzę cię. - Czy kiedykolwiek kogoś skrzywdziłeś? - Nigdy. - Powiedziałeś to samo o karmieniu - szepnęłam. - Leah...

- Może powinniśmy... Jego twarz zbliżyła się jeszcze bardziej. - Nie, nie powinniśmy - ostrzegł.- Minął tydzień odkąd nie jadłem i straciłem kontrolę przy twoim pierwszym upuszczaniu krwi i byłaś zdecydowanie za bardzo podekscytowana niż mogłem sobie wyobrazić. Nie żebym nie pragnął, ale nie mógłbym sobie wyobrazić tego szczególnie w tym momencie naszego związku. Było to bardzo zawstydzające, a nawet bardziej denerwujące, więc starałam się mu przerwać. - Lucien... Nie udało mi się. - Nie byłem przygotowany. Dzisiaj się tak nie stanie. Patrzyłam na niego. Wiedziałam, że przez trzy tygodnie nie chodził na Uczty. Gdyby tak zrobił, byłby obżarty. Karmił się rano i w nocy, nawet czasami wracał do domu popołudniami by to zrobić. A na górze tego wszystkiego, gdy myślałam że uprawiał seks z kimś innym, nie zrobił tego nawet jeśli był kuszony. O ile wiedziałam, był bez seksu od trzech tygodni a może i dłużej. Ja miałam wywołane przez Luciena orgazmy. On nie miał nic. Jeśli to nie było przepisem na katastrofę, to już nie wiedziałam co innego. - O czym myślisz za tymi swoimi oczami, zwierzaczku?- zażądał obserwując mnie uważnie, zbyt blisko. Spojrzałam przez jego ramię. - O niczym - skłamałam. Potrząsnął mną. Spojrzałam na niego. - Poważnie! O niczym! Jego dłoń w moich włosach pociągnęła moją głowę do tyłu i zbliżył twarz jeszcze bardziej. - Budząc się każdego dnia z tobą przy sobie, czując twój zapach, czując ciebie, zajmowałem się sobą pod prysznicem. Na początku, podczas twojej kary, musiałem to robić dwa albo trzy razy dziennie - patrzyłam na niego w szoku i podziwie i może lekkim podnieceniu z jego szczerej uczciwości, ale zachował najlepsze na koniec.- Minęło dużo czasu, za wiele. Będzie dobrze dojść w tobie, ukochana. O mój Boże. Tak, było to zdecydowanie podniecające. Zanim mój mózg dostał kopniaka, szepnęłam: - Możemy już wyrzucić moje ciotki? Zobaczyłam błysk jego zadowolonego z siebie uśmiechu zanim ukrył twarz w mojej szyi i mruknął: - Jesteś cudowna. Nie chciałam być urocza. Starałam się dostać seksu. - Nie, poważnie. Podniósł głowę i dotknął swymi wargami moje. Potem obiecał: - Wkrótce, Leah - jego oczy stały się wampirzo seksowne i szepnął.- Już niebawem. Moje kobiece części załaskotały. Uśmiechnął się jakby wiedział. I pewnie tak było. Przewróciłam oczami. Wybuchnął śmiechem. Potem wyprowadził mnie abym mogła być sarkastyczna, zdzirowata i nieznośna dla mojej rodziny.

***

Położyłam jedną bosą stopę na korytarzu kiedy je usłyszałam. Luciena „już niebawem” nie nadeszło, ponieważ Stephanie pojawiła się podczas deseru. Potem Lucien, Avery i Stephanie zamknęli za sobą drzwi od gabinetu. Podczas gdy spiskowali nad jakimkolwiek spiskiem, ja siedziałam i rozmawiałam z mamą i ciotkami. Odkąd Lucien zamknął się w gabinecie gdzie był komputer, musiałam iść po laptopa na górę by poszukać miejsca pobytu dla mojej rodziny. Lucien mógł nie mieć racji co do tego swojego „już niebawem” ale miał rację co do mojej mamy ciotek i że musiały zostać gdzie indziej. Nie zostało powiedziane żadnego słowo z wyjątkiem mojej ciotki Millicent, która zapytała: - Czy ktoś może podać mi ziemniaki? Na szczęście Dragon Lake było malowniczą miejscowością i była masa noclegów ze śniadaniami. Niestety większość z nich była zarezerwowana. Dopiero za siódmym razem trafiłam na miejsce które nie tylko zwierało zestaw Śniadanie & Łóżko, ale także był to duży pensjonat w którym została anulowana rezerwacja. Zarezerwowałam ją i skierowałam się do miejsca siedzącego w kuchni gdzie tam siedziały i gadały (serio, był to cholernie wielki dom a używaliśmy tylko cztery pokoje, co za strata), kiedy je usłyszałam. - Partnerzy życiowi?- moja matka krzyknęła dziwnie zdziwionym głosem, który był zarówno wstrząśnięty, niedowierzający i strasznie głupi. Na jej słowa, zamarłam. Myślałam, że rozmawiały o Lucienie i Katrinie i poczułam jak ktoś wbija nóż w mój brzuch. Nie zapomniałam o niej ale także nie pozwoliłam sobie o niej myśleć. Lucien powiedział o niej wystarczająco dużo. To czego nie mogłam zrozumieć to to jak mógł tak łatwo opuścić żonę z którą spędził pięćdziesiąt lat dla innej kobiety a mianowicie mnie. - Co innego mogę powiedzieć?- ciotka Nadia odpowiedziała mojej matce. - Nie ma takiego czegoś jak partnerzy życiowy. To romans z powieści o banialukach - ogłosiła ciotka Kate. - Dla mnie też to brzmi podejrzanie - zgodziła się ciotka Millicent. - No cóż, dla mnie to nie brzmi podejrzanie. Oznacza go a tylko Lucien może to robić. Może rozmawiać z nim w swoim umyśle. To nigdy się nie zdarzyło wśród śmiertelników. I śni o Wyroku - powiedziała ciotka Nadia. Wyroku? Co to było, do cholery? Przysunęłam się do ściany aby lepiej się ukryć i zdecydowałam się na pełne podsłuchiwanie odkąd nie mówiły o Katrinie, gdyż mówiły o mnie. O mnie, będącej partnerką życiową Luciena. Czytałam romanse, całe mnóstwo i partnerzy życiowi byli w książkach które mówiły o związkach między nieśmiertelnymi albo śmiertelnikami i nieśmiertelnymi. Koncepcja była taka, że była jedna istota na świecie która należała do nieśmiertelnego. Była mu przeznaczona (zazwyczaj to był on) nawet tak jakby stworzona dla niego. I musiał ją znaleźć pośród wszystkich milionów i miliardów istot na ziemi. Przez

wszystkie jego wieki a czasami nawet tysiąclecia życia, poszukiwał swojej prawdziwej miłości, drugiej połówki z którą mógł się związać. Oczywiście ją znalazł. Zwykle mieli mnóstwo gorącego seksu. Chociaż nigdy się nie dowiem jakim cudem mieli tyle seksu podczas gdy przez większość czasu się kłócili lub spierali podczas ogromnych nieporozumień albo walczyli z jakimś poważnym złem, albo on zrobił jej jakąś krzywdę. Mimo to zawsze działało. W końcu ona uspokoiła swoją dziką duszę, on znalazł jakiś sposób by zrobić z niej nieśmiertelną i żyli długo i szczęśliwie przez wieczność. Ciotka Kate miała rację. Banialuki. - Jak myślisz, Avery?- moja mama zapytała i moje oczy przesunęły się do drzwi gabinetu, które jak zauważyłam z opóźnieniem, były otwarte i nikogo nie było w środku. Gdzie był Lucien? - Z całym szacunkiem, ale sądzę że nie wezmę udziału w tej rozmowie - Avery mruknął. - No dalej, Avery. Musisz coś powiedzieć - nalegała ciotka Nadia.- Śmiertelnicy nie mają takich mocy. Leah nie miała takich zdolności aż nie spotkała Luciena. - Miała sny - wytknęła ciotka Millicent. - Dobra, miała sny - ciotka Nadia zgodziła się.- Ale reszta? To szaleństwo! Dla mnie brzmi całkowicie jak partnerstwo życiowe. - Możecie sobie wyobrazić? Moja Leah, partnerka życiowa Wielkiego Luciena. Już jest sławna, ale teraz będzie legendą - mama brzmiała ekstatycznie. Byłam sławna? Nie miałam czasu na rozmyślanie o mojej sławie, gdy przemówiła ciotka Kate. - Mam nadzieję, że żartujesz, Lydia. Naprawdę - ciotka Kate szepnęła a jej szept był dziwny. Był rozzłoszczony i wystraszony. Katie... - zaczęła ciotka Nadia. - Chcesz aby na twoje córce została zbudowana legenda?- syknęła ciotka Kate. Nastała cisza. Potem odpowiedziała mama: - Kate, chcę po prostu zobaczyć jak Leah jest szczęśliwa. - Z czego szczęśliwa? Przez kilka lat? Aż się przekonają jak to jest, zaplują na nich, będą ich torturować i doprowadzą do Wyroku? - Kate... - Avery powiedział łagodnie. - Nie, Avery, nie - ciotka Kate przerwała mu.- Jeśli istnieje coś tak głupiego jak partnerzy życiowi i Leah jest partnerką Luciena, mam nadzieję że nigdy się o tym nie dowie. I przede wszystkim mam nadzieję, że on się nie zorientuje. Nie ma możliwości by Wielki Lucien się jej wyrzekł. Nigdy. A Leah jest bardzo uparta, także się go nie wyprze. Zostanie spalony a gdy będzie się do dziać, nasza reszta będzie patrzeć jak ona zawiśnie. Oddech utknął mi w gardle, gwiazdy eksplodowały w moich oczach i pomyślałam, że zaraz zemdleję. Mój sen, ciepło które czułam, pętla wokół mojej szyi, Lucien który mi powiedział, że w nim był. Czy było to czym było? Przeczucie tego wyroku? Płonący Lucien. Ja wisząca! O mój Boże! - Przez miesiąc, Lydia - ciotka Kate kontynuowała.- Ty i Nadia, Lana, Natalie, Kendra, Melissa, wszystkie chciałyście abym pozwoliła wam porozmawiać z Leah, byście były nieposłuszne życzeniu wampira by upewnić się czy wszystko jest w porządku. A teraz chcesz aby jej życie było zagrożone? Chciały ze mną rozmawiać? Nawet Kendra?

Moja kuzynka Kendra i ja pokłóciłyśmy się zanim wyjechałam, ponieważ nie mogła znaleźć tego zajebistego paska który kochałam a który jej pożyczyłam. Zawsze gubiła moje rzeczy (jak mój zajebisty pasek). Nie wiem dlaczego pożyczałam jej rzeczy. - Myślisz, że Lucien pozwoli by coś stało się Leah?- mama zapytała, brzmiąc zarozumiale i odrywając mnie od moich myśli o moim pasku.- Widziałaś ich gdy weszłyśmy. Widziałaś chociaż raz jak Lucien się śmieje? Więcej ciszy. Pomyślałam, że nie widziały. Wow. Mama posunęła się dalej: - Zgodziłyśmy się na to wszystko bo to większe niż my wszystkie. To jest ogromne. - Tak i chodzi tu o Leah - odpowiedziała ciotka Kate.- Dlatego nie pozwoliłam wam sprzeciwić się Lucienowi gdyż wierzyłam, że Leah będzie miała dokładnie taki wpływ na Luciena, jakiego byłyśmy świadkami gdy weszłyśmy. Jest najlepsza z nas wszystkich. Jest prawdziwą Buchananką. Jest Buchananką z dawnych lat. Na te słowa, które zostały wypowiedziane przez ciotkę Kate (zawsze myślałam, że twierdziła iż byłam wielką, szaloną gęsią), poczułam jak moja pierś ściska się i musiałam oprzeć dłoń na ścianie by ustać. To ciotka Millicent przemówiła następnie i zrobiła to bardzo delikatnie. - Niech dalej rozsiewa swoją magię, Ludia. Ma siłę by przez to przejść z Lucienem jakkolwiek się to skończy. Żadna inna konkubina jaką znam, żywa czy martwa, nie ma takie mocy. Ale partnerzy życiowi, co jest śmiesznym pojęciem Nadii, nawet ty tego nie rozważaj. I nawet nie próbuj przekonać do tego Leah. Ucieknie i dojdzie do tego, że Lucien nie będzie miał innego wyboru i będzie musiał na nią zapolować. Więcej ciszy. Więcej mieszania w mojej głowie. W końcu mruknęła ciotka Nadia: - Nadal chcę by byli partnerami życiowymi. - Och, na litość boską, dlaczego?- warknęła ciocia Millicent - Ponieważ ty i Katie macie racje, to Leah - ciotka Nadia odwarknęła.- I jest szczególna. Zawsze o tym wiedziałyśmy. I wolałabym żeby najpierw jej dał coś pięknego tak długo jak będzie mógł zanim Dominium zdecyduje to powstrzymać, jeśli w ogóle będą w stanie powstrzymać Luciena, a następnie pochylą się przed nią jak i reszta nas. Na to wycofałam się powoli, ostrożnie, nie hałasując. Moje serce pędziło, moje oczy piekło, mój brzuch bolał, moja głowa była wypełniona mnóstwem śmiech których nie mogłam posortować. Naprawdę, naprawdę musiałam porozmawiać ze Stephanie. Albo z Edwiną, bo miałam dziwne podejrzenie, że wiedziała o wszystkim co się działo. Albo nawet z Averym. Odwróciłam się i przeszłam pięć kroków, odcinając ich pomruki swoim głębokim oddychaniem. Kiedy zapanowałam nad sobą, przybiegłam do nich krzycząc: - Znalazłam wam domek gościnny! Ich pomruki ustały. Zbliżyłam się jakbym nic nie słyszała. - To wspaniale, kochanie - mama która siedziała na kanapie, powiedziała do mnie gdy się zbliżyłam i chwyciła moją dłoń. Ścisnęła ją. Zrobiłam to samo. - Nadal się mnie wypierasz?- zapytała, posyłając mi bezczelny uśmiech ponieważ znała moją odpowiedź. Oczywiście w moim byciu sarkastyczną, zdzirowatą i nieprzyjemną, powiedziałam mojej mamie że się jej wypieram. - Jeszcze nie zdecydowałam - odpowiedziałam, ale wiedziała że ni byłam poważna.

Znowu ścisnęła moją dłoń. Dostrzegłam ruch na zewnątrz i wyjrzałam przez okna. W kuchennej ścianie zostało wykonane okno od sufitu po podłogę, więc na zewnątrz było wszystko widoczne co było bardzo fajne. Zobaczyłam jak Lucien i Stephanie wychodzą z lasu. Więc Stephanie i Lucien wybrali się na spacer więc dlatego mogłam usłyszeć jak moja rodzina paplała w tym zadziewającym i wstrząsającym miejscu, myśląc, że są same i nie wiedząc że ich podsłuchiwałam. Szli powoli nawet jak dla śmiertelników i obserwowałam ruchy ciała Luciena. Było na co popatrzeć. Nawet idąc powoli przez podwórze wyglądał imponująco. Nie jakby szedł przez podwórze tylko jakby spacerował groźnie przez pole walki przed bitwą. Bitwę którą oczywiście by spokojnie wygrał. Jakby na tę myśl, jego głowa uniosła się i spojrzał na mnie. Miałam nadzieję, że nie słyszał moich myśli. Wtedy jego usta rozciągnęły się w jego seksowny sposób. Nie było cienia arogancji w jego uśmiechu do mnie. Nie usłyszał mnie. Odwzajemniłam uśmiech. Wtedy poczułam coś dziwnego i spojrzałam w jego kierunku i dostrzegłam jak Avery obserwuje mnie w zadumie. I jakoś wiedziałam, że on wiedział iż słyszałam każde słowo z ich wcześniejszej rozmowy. Ale było coś jeszcze. Coś innego gdzie nie chciałam iść. Zmarszczyłam nos na niego i uśmiechnęłam się. Lucien i Stephanie weszli. Poszłam usiąść na ramieniu kanapy obok ciotki Kate, nawiasem mówiąc, by być jeszcze bliżej Luciena. Wtedy nie mogłam się powstrzymać, pochyliłam się pocałowałam ciotkę Kate w szczyt głowy. - Co do diaska!- natychmiast obróciła głowę, jej ręce odsunęły się ode mnie. Szczerze mówiąc, to ciotka Kate nienawidziła publicznego okazywania uczuć i miłość.- Co jest z tobą nie tak, Leah Buchanan?- warknęła. - Staram się znaleźć nowy i ciekawy sposób na drażnienie ciebie - powiedziałam jej. - Cóż, właśnie znalazłaś - odparła. - Dobrze - odpowiedziałam.- Następnym razem zamierzam się do ciebie przytulać z moim pudełkiem lodów i zmusić cię do opowiedzenia mi o twoich sekretnych miłostkach gdy byłaś nastolatką - zawahałam się i zakończyłam.- W najdrobniejszych szczegółach. Ciotka Nadia, ciotka Millicent i mama zachichotały. Stephanie także się roześmiała i usłyszałam chichot Averego. Ciotka Kate wstała i ogłosiła: - Mamy pensjonat do sprawdzenia. Panie, idziemy. Reszta mojej rodziny a także Avery i Stephanie ruszyli do wyjścia. Ładna zagrywka, zwierzaczku, Lucien powiedział w moim mózgu. Spojrzałam na niego. Wyglądał na rozbawionego i głodnego i bardzo, bardzo seksownego. Moje serce przeskoczyło uderzenie. Faktycznie nie pocałowałam ciotki Kate by ją wkurzyć i by wyciągnęła wszystkich z domu. Ale w tym momencie nie byłam smutna gdy wyszli.

Rozdział 17

Połączenie

Trzy tygodnie temu Lucien przyszedł do domu i dał mi czarną kartę kredytową, książeczkę czekową i kartę bankową. Powiedział mi, że mogę korzystać z karty kredytowej kiedy tylko będę chciała i na co będę chciała. Rachunki pójdą do niego. Powiedział mi, że na konto czekowe wpłynął pierwszy depozyt. Ta sama kwota będzie wpływać każdego miesiąca i będę mogła z niej korzystać kiedy tylko będę chciała i na co, gdy będę potrzebowała gotówki. Kiedy mnie zostawił, sprawdziłam, że kwota depozytu była czterokrotnością mojego rocznego wynagrodzenia. Było to jak ucieleśnienie marzeń, jeśli nie nienawidziło się osoby która urealniła te marzenia i w tamtej chwili nienawidziłam Luciena. Dwa tygodnie temu, Stephanie wpadła pewnego ranka i powiedziała mi, że będziemy mieć dziewczęcy dzień. Potem zabrała mnie do spa, zostały nam nałożone maseczki i zostałyśmy wymasowane, potem siedziałyśmy w saunie gdzie, nawiasem mówiąc, jej super wampirze zmysły były przydatne, ponieważ cała ta para mnie oślepiła. Potknęłam się na drewnianej macie przy drzwiach i złapała mnie zanim upadłam na twarz. Potem zjadłyśmy lunch dla smakoszy i poszłyśmy na manikiur, pedikiur, do makijażystki i fryzjerki. Następnie poszłyśmy na zakupy i zabrała mnie do miejsca gdzie kupiła strój który wcześniej tak bardzo podziwiałam. I również zabrała mnie do miejsca, gdzie sprzedawano bieliznę, która kosztowała więcej niż miesięczne płatności hipotetyczne większości ludzi. To właśnie wtedy mnie zmusiła (naprawdę mnie zmusiła, ja nie chciałam tego zrobić) bym kupiła komplet który miałam właśnie na sobie w tym szczególnym momencie. Usłyszała jak wali mi serce gdy wypatrzyłam komplet w sklepie, zmusiła mnie bym go

przymierzyła i przemówiła do mnie w wampirzy sposób, jakby protestowanie nie wchodziło w rachubę, bym go kupiła. Teraz stałam przed trzyczęściowym lustrem w garderobie i przyglądałam się sobie. Musiałam przyznać, że bardzo mi się podobała. Był to rodzaj bielizny niegrzecznego typu, ale także była słodka. Problem tkwił w tym, że nie wiedziałam, czy spodoba się Lucienowi. Był to stanik i majtki w kolorze dziecięcego różu. Stanik był ozdobiony, miseczki posiadały wiersze małej, czarnej koronkowej falbanki, która rozchodziła się po przekątnych. Cienkie paski były wykonane z różowego atłasu i wokół nich znajdowało się nieco czarnej falbanki. Majtki także były koloru różowego, ale były pokryte rzędami drobnej, czarnej koronkowej falbanki, niczym majtki dziewczynki. Bardzo seksownie. Bardzo słodko. Bardzo uroczo. Ale na pewno trochę niegrzeczne. Zdawało się, że usłyszałam hałas i podskoczyłam jak wystraszony kociak i założyłam na siebie czarny, jedwabny męski szlafrok który sięgał do moich kolan który także kupiłam w sklepie. Obydwa zakupy kosztowały więcej niż mój budżet żywności na okres sześciu miesiącu kiedy byłam w domu. Lucien się wkurzy kiedy dostanie rachunek karty kredytowej. Zakryłam się, zawiązałam mocno pasek szlafroka i zastanawiałam się, czy powinnam nałożyć błyszczyk. Wtedy zrealizowałam, że to wyjątkowo głupi pomysł gdyż w istocie zbierałam się do łóżka. Wzięłam głęboki, urywany oddech, wyszłam z garderoby przez łazienkę i weszłam do sypialni. Lucien leżał w łóżku, opierał się plecami o zagłówek, zakryty po biodra z odsłoniętą przepiękną klatką piersiową. Czytał książkę. Zatrzymałam się i przypatrywałam. Jego oczy przesunęły się do mnie. Zawalczyłam o oddech. Aby ukryć mój niepokój, przyczepiłam się do czegoś innego. To coś innego było faktem, że leżał w łóżku i czytał i miał jakieś osiemset dwadzieścia dwa lata. - Po osiemset lat plus nie przeczytałeś wszystkich książek jakie zostały opublikowane?- zapytałam. Jego kciuk przytrzymał miejsce i odłożył książkę na bok. Potem odpowiedział: - Nie. Hmm. Następne pytanie. - Czy wampiry kiedykolwiek starzeją się na tyle żeby nosić okulary? - Nie - powtórzył. - Aparaty słuchowe? - Nie. - Protezy?- brzmiałam głupio i może nawet histerycznie. Jego usta uniosły się w kącikach. - Nie, Leah. - Czy kiedykolwiek chodzą o laskach? Jego wargi przekształciły się w seksowny uśmiech. - Chodź tu, kochanie - nakazał delikatnie. Rozumiejąc, że jeśli zdecydowałabym się na ucieczkę i mógłby mnie złapać szybciej niż mogłabym mrugnąć, pomyślałam, że najlepiej będzie zrobić jak polecił. Podeszłam do niego i odłożył książkę na stolik nocny. Zatrzymałam się z boku łóżka.

Obrócił się z wampirzą szybkością, chwycił mnie za talię, przesunął na łóżko i znajdowałam się na nim na kołdrze. Wygięłam plecy i oparłam przedramię na jego piersi, łapiąc oddech przy jego gwałtownych ruchach. Zebrał moje wszystkie włos w dłonie na mym karku i spojrzał mi w oczy. - Zdenerwowana?- mruknął. Zdenerwowana? Nie. Blisko zawału? Tak! - Nie - skłamałam by zachować twarz. Uśmiechnął się i powiedział mi: - Słyszę twoje serce, zwierzaczku. Dlaczego zawsze o tym zapominałam? Zmarszczyłam nos i poinformowałam go: - Jesteś bardzo wkurzający. Nałożył nacisk na moją szyję, na tyle by wykrzywić moje ramię i uwięził je między nami gdy uniósł głowę i ukrył twarz w mojej szyi. - Jesteś bardzo urocza - odpowiedział w moją skórę. Byłam całkiem pewna, że moje serce przyspieszyło jeszcze bardziej i zamiast zatrzymać się miało zamiar wybuchnąć. Niezależnie od tego faktu, ponieważ byłam sobą, odparłam: - To właśnie część, przez którą jesteś taki irytujący. Jego usta przesunęły się na bok mojej szyi i moje całe ciało zadrżało. - Co się stało?- zapytał spod jej szczęki. - Nazwałeś mnie uroczą - odpowiedziałam, przechylając głowę do tyłu aby dać mu lepszy dostęp. Poczułam jego uśmiech. Potem poczułam czubek jego języka który poruszał się wzdłuż mojej szczeki a następnie w dół mojego gardła. Wstrzymałam oddech kiedy to zrobił i moje kobiece części zadrżały. - Zamierzasz jeść?- wyszeptałam. - Nie - odpowiedział. To mnie zaskoczyło. Nie jadł tej nocy z wyjątkiem pieczonego kurczaka, farszu, ziemniaków, bułeczek i truskawkowego ciasta które Edwina upiekła w ostatniej chwili. - Nie? Jego jedna dłoń przesunęła się by otoczyć tył mojej głowy, druga poszybowała w dół moich pleców. Nakierował moje usta na swoje i dotknął swymi wargami moich. Wpatrując się w moje oczy, odpowiedział: - Jeśli będę się karmił, sparaliżuję cię. A nie chcę żeby dzisiejszej nocy jakakolwiek część twojego ciała zdrętwiała pod moimi ustami. O mój Boże. Kolejne pełne drżenie, moje kobietę części ścisnęły się i gęsia skórka wyskoczyła na moim ciele. Poczuł to, wiedział o tym i uśmiechnął się swoim zadowolonym z siebie uśmiechem i pocałował mnie. Nie był to atak. Nie był to dziki, wygłodniały pojedynek. Był to słodki i miękki, namawiający i odkrywczy, nowy rodzaj pocałunku zupełnie taki jak nasz pierwszy, ale o wiele lepszy. Moje ciało stopniało przy jego i odwzajemniłam pocałunek. Jego dłoń na moich plecach przesunęła się na mój tyłeczek, w dół mojego uda i zaczął zbierać szlafrok w swoją pięść. Gdzieś daleko moje świntuszące-dziewczęce majtki wpadły do mojej głowy i szarpnęłam się do góry siadając na nim okrakiem. Nie wiem dlaczego, ale pozwolił na to. Po prostu tam leżał patrząc na mnie, jego oczy były czujne ale nie rozzłoszczone, jego dłoń została usidlona między moimi nogami,

druga spoczywała na moim drugim udzie. Spojrzałam na niego myśląc o jednym. Musiałam zmienić ubranie. Jak zaraz. - Zapomniałam o czymś - mruknęłam. - Leah... Przygotowałam się do ruchu i kiedy minęła nanosekunda bym mogła to zrobić, jego obie dłonie mocno zacisnęły się na moich biodrach. - Leah, nigdzie nie pójdziesz. Mentalnie inwentaryzowałam moją szufladę z bielizną (sam ją napełnił, musiał lubić takie rzeczy, sam je kupił!), kiedy odpowiedziałam: - To nie zajmie nawet sekundki. Jego ręce napięły się, twarz złagodniała, oczy stały się ciepłe a jego głos niski, była to mordercza kombinacja. - Ukochana, nie ma niczego na świecie o co musiałabyś się teraz martwić. - Lucien... Jego ręce przesunęły się po moich bokach przyciągając mnie jednocześnie do siebie. - Uspokój się - mruknął. Mój umysł przeszukiwał dziko sposobów by to odwlec. - Mogę...?- mruknęłam, nie dopowiadając kiedy jego twarz się zbliżyła.- Mogę...?powtórzyłam głupio. Wtedy dotarło do mnie.- Czy pozwolisz mi... odkrywać?wyszeptałam. Ciśnienie zatrzymało się. Dzięki Bogu. Jego dłonie spłynęły w dół po moich bokach, mojej talii, biodrach aby spocząć na szczytach moich ud. - Oczywiście - mruknął, moje serce przeskoczyło uderzenie, jego oczy przymknęły się i teraz naprawdę miałam kłopoty. Ponieważ wcześniej miałam już kłopoty, po prostu odepchnęłam to na bok. I jego pierś była tuż przede mną. I tak naprawdę nigdy wcześniej go nie dotknęłam. On dotykał mnie, ale ja nigdy nie miałam okazji by dotknąć jego. Wykorzystałam szansę. Uniosłam się by znowu usiąść na nim okrakiem, użyłam swoich palców do badania. Poruszając się delikatnie gdy moje oczy podążały za ruchami, dotykałam wszystkich mięśni i krzywizn jego piersi, jego brzucha, potarłam palcami o górną część pościeli pod jego pępkiem. Odkryłam, że było świetnie. Jego skóra była miękka, jego mięśnie twarde. Jego krzywizny fascynowały mnie. Jego gładkość fascynowała mnie bardziej. Zatraciłam się tak bardzo, że zaskoczył mnie gdy wziął ostry oddech i jego palce zacisnęły się na moich udach gdy przesunęłam kciukiem po jego jego sutku. Moje oczy przesunęły się do jego które stały się bardzo intensywne, tak bardzo, że aż płonęły. Po raz pierwszy od czasu kiedy go poznałam, poczułam moc. I podobało mi się. Tak bardzo, że nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu. Całkowicie zapominając o mojej bieliźnie, zgięłam się w talii. Tym razem podążyłam za śladem mych palców ustami, przeważnie językiem, smakując go. Jego skóra smakowała tak samo pysznie jak jego pocałunki. Moje usta zsunęły się na jego sutek i mój język zrobił to samo i przetoczyłam go krawędź moich zębów.

Nagle poderwał się do pozycji siedzącej, jego dłonie nie znajdowały się już na moich udach, szarpał pasek mojego szlafroka. - Nie skończyłam odkrywać - zaprotestowałam. Patrząc na mnie, z szarpnął szlafrok z moich ramion i rzucił go na bok. Potem jego dłoń zacisnęła się na moich włosach i nakierował moje usta na swoje. - Możesz odkrywać co tylko zechcesz kiedy oboje będziemy nadzy - jego głos był niskim, seksownym pomrukiem. Nie dostałam szansy by mówić dalej. Pocałował mnie wygłodniałe, potrzebująco i wymagająco. Tak wymagająco, że wstrząsnęło to mną, moje ręce owinęły się wokół niego, że nie miałam innego wyboru jak się go przytrzymać. Byłam oszołomiona, drżąca i czułam wszędzie dreszcze kiedy jego usta znajdowały się na mnie, znowu oparł się plecami o łóżko, jego ręce zatrzymały się na moim staniku. Potem z oczami na moim sercu, które mogło być opisane tylko jako surowy jęk, warknął: - Jezu, Leah. - Co?- odetchnęłam i wtedy przypomniałam sobie i także zamarłam. Cholera! Nie podobały mu się moja niegrzeczna-dziewczęca bielizna. Jego ręka powędrowała do moich włosów, skręciła się w nich i zacisnęła i użył ich by przyciągnąć moją twarz bliżej swojej. Jego oczy płonęły. Przestałam oddychać. Potem wychrypiał: - Pozwoliłem ci wybrać i założyłaś coś w czym chciałem cię pieprzyć kiedy fantazjowałem o tobie przez dwadzieścia lat i trafiłaś w dziesiątkę. Dobra, może się myliłam. Można powiedzieć, że podobała mu się bielizna. Dobrze wiedzieć. - Czy to nasza jedyna szansa?- zapytałam, wciąż oszołomiona i teraz nieco zdezorientowana. - Słucham? - Będziemy uprawiać seks tylko raz? - Nie, do cholery - warknął. - Więc może możesz zrobić zarówno... oba? Ledwo wiedziałam „a” w „oba” kiedy poleciałam w powietrzu i wylądowałam na moich plecach. Zanim jego usta wzięły moje w kolejnym głodnym, władczym pocałunku, domyśliłam się, że dostałam swój odpowiedź. Szybko nauczyłam się, że Lucien nie tylko wykorzystał tych osiem stu lat plus na ziemi by stać się mistrzem swych rąk i ust. Lucien wykorzystał te lata by stać się mistrzem we wszystkim. Nawet wykorzystał bieliznę na swoją korzyść. Jego usta robiły to samo mnie co moje jemu, ale przesuwały się po krawędzi mojego stanika, odpychając koronkę by dotknąć językiem i wargami moich piersi i brzucha, a następnie przesunął się do moich majtek i znowu w górę. Powyżej falbanek poczułam jak jego język atakuje agresywnie mój twardy sutek i znowu wciągnął go do ust przez materiał. Gdy to zrobił, było to tak fantastycznie przerażające, że jęczałam przez bardzo długi czas. Nie skończywszy, szarpnął materiał w dół, tak że przejechał po moim wrażliwym sutku w seksowny sposób który sprawił, że zaskomlałam zanim jego usta zamknęły się na moim sutku i wciągnął go ostro.

Wampiry znały się lepiej na ssaniu niż ktokolwiek inny. Po chwili zrobił to samo z drugim sutkiem. Zwracałam na to oczywiście mnóstwo uwagi. Ale byłam również zajęta jęczeniem i chwytaniem go za włosy by go przytrzymać przy sobie. Byłam tak podniecona, że myślałam iż doznam orgazmu przez to co robił z moimi sutkami. Ale chciałam więcej. Odepchnęłam się nogą i przetoczyłam go na plecy. Pozwolił mi to zrobić, owinął wokół mnie ramiona, miażdżąc mnie w kolejnym mokrym, seksownym, pożądliwym pocałunku. - Moja kolej - szepnęłam w jego usta kiedy zakończył pocałunek. Zanim zdążył coś powiedzieć, moje usta przesunęły się w dół jego gardła, w dół jego klatki piersiowej, w dół jego brzucha, zepchnęłam pościel niżej, odkrywając go. Był gruby, twardy jak kamień i wyglądał zupełnie wyśmienicie. Nie mogłam się doczekać odkrywania. Owinęłam wokół niego dłoń, drżąc kiedy usłyszałam jak zasysa gwałtowny oddech. Niebawem owinęłam język wokół jego główki gdzie był dwa razy większy. Owinął rękę wokół mojej talii i pociągnął moje ciało tak, że byłam skierowana twarzą do jego kolan a moje znajdowały się na łóżku przy jego ramieniu gdy leżał na plecach. Spojrzałam na niego pytająco i utkwił we mnie swój wzrok. - Zabaw się, zwierzaczku - wymamrotał zachęcając, jego głos był głębokim rezonansem i nie wiedziałam jak długo potrwa ta chwila więc się nie wahałam. Zabawiłam się. Po kilku minutach mojej radości, jego ręka znalazła się między moimi nogami, głaszcząc moje wewnętrzne uda, przesunęła się wzdłuż krawędzi moich niegrzecznychdziewczęcych majtek między nogami po moim napęczniałym dole, jego dotyk był miękki jak szept. To także było bardzo przyjemne. Tak przyjemne, że rozsunęłam nogi szerzej, dając mu lepszy dostęp. Tak przyjemne, że chciałam dać Lucienowi coś równie przyjemnego. Przestałam go lizać i pocierać i wsunęłam czubek między swoje wargi. Kiedy to zrobiłam, jego dłoń odsunęła moje majtki i wypełnił mnie palcami, szarpiąc swymi biodrami tak że wypełnił moje usta. Było to boskie. Tam też dobrze smakował. Smakowicie. Jęknęłam i natychmiast stałam się chciwa. Zsunął moje majtki na uda i bawił się mną podczas gdy jego biodra szarpały się w moich ustach wchodząc tak głęboko jak mógł. Było to niesamowicie seksowne. Zbyt seksowne. Straciłam koncentrację i cofnęłam się, zaciskając wokół niego pięć i krążąc z roztargnieniem kciukiem po czubku. Wygięłam plecy w łuk, przyciskając moje piersi do jego brzucha i odrzuciłam głowę do tyłu, moje włosy opadły na moje ramiona i zsunęły się na jego kaloryfer. Jedyne co mogłam zrobić, to skupić się na tym co działo się między moimi nogami. A to co działo się między moimi nogami, sprawiało, że mój orgazm miał być tak katastrofalny, że nie byłam pewna czy go przeżyję. Krzycząc z przyjemności, rozsunęłam jeszcze bardziej nogi, zatrzymałam biodra w jego dłoniach niezależnie od moich wątpliwości co do przeżycia, szukałam więcej. Jego palce przestały się okręcać i wpychać i zniknęły. Zanim zdążyłam zareagowały na tą nagłą stratę, zgarnął ręką moje kolana i leżałam na plecach, moje majtki zniknęły,

jego biodra znalazły się między moimi udami a jego ciężar przyciskał mnie do łóżka. Poczułam jak jego końcówka wchodzi we mnie. - Tak - odetchnęłam, owijając ramiona wokół niego. Zamknęłam oczy, tak cholernie gotowa, że błagałabym go bez wahania. Jego ręce przesunęły się na grzbiety moich ud, rozsunął je nieco bardziej i wsunął się centymetr głębiej. Wygięłam szyję. - Spójrz na mnie, ukochana - jego głos był głębokim, pobudzającym pomrukiem który rozszedł się po mojej skórze jak dotyk. Spojrzenie na niego zajęło mi nieco wysiłku. Myślałam, że wiedziałam czego chciał i natychmiast wyszeptałam: - Proszę, Lucien. Jego oczy pociemniały, jego twarz zbliżyła się i chwycił moją w swoje wielkie dłonie. - To piękne, Leah, ale nie chcę byś błagała. Moje ciało samo się poruszyło, rozpaczliwie szukając uwolnienia, desperacko pragnąć jego, przycisnęłam swe biodra do jego ale się wstrzymał. - Leah - zacisnął zęby, wyraźnie szukając kontroli.- Zanim się połączymy, musisz odpowiedzieć mi na jedno pytanie. Skinęłam głową, nie będąc w stanie zrobić niczego więcej. Jego usta zbliżyły się do moich, miał nadal otwarte oczy, jego mruczący głos teraz wydawał się jeszcze bardziej intensywny, gdy spytał: - Jesteś moja? Moje ciało uspokoiło się. To było to. Musiałam dokonać wyboru i jeśli raz to zrobię, nie będzie już odwrotu. Przyszła do mnie odpowiedź, jedyna jaka była. Moje ramiona zacisnęły się mocno tak samo jak nogi owinęły jego biodra. - Jeśli dasz mi siebie, Lucien, obiecuję że dam ci siebie. Patrzyłam z bliska jak jego oczy rozbłysły. Potem wsunął się głęboko. Wygięłam szyję w przyjemności i krzyknęłam gdy zmieszała się z odrobiną bólu. Unosząc się, wypełnił mnie całkowicie. Był taki duży, że nie miałam pojęcia jak go pomieściłam. Nie miało to znaczenia. Bycie połączoną z nim, wypełnioną przez niego było piękne i powitałam ból. - Masz mnie, Leah - mruknął mi do ucha i nie mylił się. Miałam go, jego całego albo prawdopodobnie wszystko, co naprawdę miałam zamiar mieć. Wiedziałam, że w tym momencie nie mogłam się zmusić do troszczenia o to. Ponieważ cały Lucien wypełniał mnie, przyciskał mnie do łóżka i wszystko czym mnie obdarzył przez te ostatnie kilka miesięcy było znacznie lepsze niż dał mi ktokolwiek inny. Skręciłam głowę by na niego spojrzeć, zacisnęłam wokół niego swe ramiona i nogi i szepnęłam: - W takim razie jestem twoja, Lucien. Na moje słowa, jego usta wzięły moje w głodnym, pojedynkującym pocałunku i zaczął się poruszać. Było wspaniale. Podczas gdy wchodził we mnie głęboko, jego pchnięcia otwierały mnie, poszerzały mnie, wypełniały mnie do końca w kółko, podbudowując napięcie, rozdzierając mnie fantastycznie. Kataklizm był odpowiednim słowem. Kołysałam się pod nim, uniosłam kolana, dając mu więcej, biorąc więcej od niego, nienasycona podniecenia, starając się znieść to co mnie

rozrywało. Jego usta uwolniły mojego, jego ręka powędrowała do moich włosów i szarpnął moją głowę do tyłu. Następnie jego usta znalazły się na mojej szyi i poczułam jego język. Wtedy poczułam jak się karmi. Czułam, jak moja krew przepływa do jego ust, wlewa się w głębokich, dzikich pchnięciach. Raz, dwa, trzy razy, cztery. I nagle uderzyłam w raj i doszłam. I doszłam mocno, owijając go tak mocno jak tylko mogłam moimi drżącymi kończynami i zapominając o wszystkim oprócz o Lucienie, jego twardym ciele, jego zapachu, jego dotyku, jego ustach na mojej szyi, mojej krwi odżywiającej go kiedy czułam jak się we mnie głęboko zanurza. Nigdy nie było nic lepszego i nigdy nie będzie. Może nie tylko w moim życiu, ale może w historii Buchananek. Prześlizgiwałam się ku fali, moje ciało nadal było wstrząsane jego pchnięciami, małe jęki zadowolenia uciekały z moich ust kiedy jego język ogarnął moją szyję, jego usta okiełznały moje i mogłam posmakować siebie w nim. Mój smak na jego języku zwiększył intymność w niewytłumaczalnie głęboki sposób który roztrzaskał moją duszę. Następnie uderzył we mnie aż wszedł po jądra i poczułam jak jego potężne ciało się kurczy, potrząsając mną wraz ze sobą kiedy głęboki jęk wypełnił moje usta. Jego orgazm i jego głębokość spowodowana poczuciem triumfującego uniesienia były tak potężne, że poczułam go aż w strzępach mego rdzenia. Rozdrobniona, roztrzaskana, nasycona starłam się z czymś czego sobie nie wyobrażałam w blasku naszego połączenia i co było nietypowe dla mnie, nie walczyłam z uczuciem. Zatonęłam w nim, wciągnęłam je głęboko, przytrzymałam w bezpiecznym miejscu i owinęłam kończyny jeszcze mocniej wokół mojego wampira.

***

Moje oczy otworzyły się kiedy Lucien usiadł na łóżku. Dostrzegłam jak słońce zagląda słabo przez zasłony. Było prawie rano. Drzemałam, albo dokładniej straciłam przytomność. Wsunął się za mnie, jego ramię owinęło się wokół mojej talii, przyciągnął mnie do swego ciepła i przytrzymał blisko. Wtuliłam się w niego. Po pierwszym razie, zrobiliśmy to jeszcze cztery razy. Cztery. Kolejne. Razy. W sumie zrobiliśmy to pięć razy. Pierwszy był zdecydowanie najlepszy ale byłam równie zadowolona z pozostałych czterech. Prawdopodobnie mogłabym kłócić się na rzecz (przez godziny) każdego z nich. Ostatni raz był na kanapie w wygodnym miejscu do siedzenia przy kuchni. Zeszliśmy na dół by najechać na lodówkę. Albo raczej ja, gdyż byłam wygłodniała. Lucien zjadł dużo, więc nie mógł być głodny. I zostaliśmy sprowokowani. Był to pierwszy raz kiedy pozwolił być mi na górze. Po tym jak skończyliśmy, nadal

połączeni, oparłam swój tułów na jego szerokiej klatce piersiowej, ukryłam twarz w jego szyi i szybko zasnęłam. Nie wiem jak dawno temu to było. Mogły być to minuty albo godziny temu. Teraz byłam obudzona i znikąd uderzyło mnie to. I poczułam się jakbym została uderzona przez piorun. Zachowanie Luciena nie miało mnie zastraszyć, nie bym mu uległa, bym się zmieniła, bym była czymś czymś chciał mnie zmusić bym była. Powiedział i pokazać więcej niż raz, że zawsze mnie chciał. Tylko mnie. Polegało to na tym, że uległam temu czym był. Musiałam go zaakceptować, całą tą jego apodyktyczność, wampirzą dominację i jego inne słodkie lub łagodne czy hojne części. Nie oswajał mnie. Oswajał część we mnie która trzymała mnie z dala od jego odrębności. Pokazywał mi kim był, jak się zachowywał i musiałam to zaakceptować, tą całość jaką był Lucien. Żyjąc z dnia na dzień ukrywając esencję kim był; nie chciał wpuścić do swego życia kogoś, kto nie zaakceptuje ciebie za te same rzeczy. Nawet przyjmie to. Nawet nacieszy się tego pięknem. Poczułam jak łzy wypełniają moje oczy. Byłam taką kretynką! - Kochanie? O mój Boże. Słyszał łzy? Byłoby do bani! - Co?- zapytałam i byłam zadowolona, że mój głos brzmiał normalnie. - Nie śpisz. - Um... - nie mogłam odpowiedzieć. Byłam zbyt zajęta kontrolowaniem moich łez co mi się ledwo udało. - Coś cię martwi?- zapytał delikatnie. Tak, wiele rzeczy mnie martwiło. Ciężkich rzeczy. Podobnego ciężaru jaki miała góra Urulu. - Nie bardzo - skłamałam. Jego ramię zacisnęło się. - Możesz spać, Leah. To co stało się zeszłej nocy już się nie powtórzy. Myślał, że martwiłam się swoim snem. Nie martwiłam się nim. Chociaż teraz kiedy o tym wspomniał. - Skąd wiesz?- zapytałam. - Jestem tu - odpowiedział. W porządku, więc uwierzyłam, że Lucien był wystarczająco wielki, wystarczająco zły, szybki i silny aby skopać tyłek każdemu ale znowu, który tajemniczo wybrał mnie na swoją ofiarę? Myślałam, że nawet on nie mógł tego pokonać. Podjęłam decyzję. Była to przerażająca decyzja ale podjęłam ją i wiedząc, jak cholernie byłam uparta, jak już raz ją podjęłam, bez względu na to jak bardzo przestraszona byłam, postanowiłam przy niej trwać. - Jesteś zmęczony?- zapytałam. - Tak, zwierzaczku - poczułam jego twarz w swoich włosach zanim mruknął swoim seksownym wampiryzmem.- Jestem bardzo zmęczony. Och. No cóż. Może tego nie przewidziałam. Wiedząc, że sama byłam wykończona przez wszystkie nasze wybryki seksualne ze

Wspaniałym Wampirem Lucienem, co zresztą całkiem mnie zadowoliło, stwierdziłam, że nie obchodzi mnie to. Dodał: - Ale jeśli chcesz porozmawiać... Natychmiast zmieniłam zdanie (znowu) i wykorzystałam szansę. Odwróciłam się w jego ramionach by spojrzeć mu w twarz. Nadszedł czas by dostać odpowiedzi na niektóre pytania. Zaczęłam od jednego, które mnie nie przerażało (zbytnio). - Jestem sławna?- zapytałam. - Słucham?- odpowiedział pytaniem, jakby była zaskoczony moim. Wyjaśniłam: - Każdy kogo spotkałam kiedy jestem z tobą, wydaje się że mnie zna. Nawet na Selekcji ludzie patrzyli na mnie tak jakby mnie znali albo przynajmniej byli na tyle ciekawi, że wyglądali jakby mnie znali. - Większość członków rodzin konkubin jest znanych przez wampiry, Leah. Przyglądałam mu się. Bardzo się wstrzymywał. - Nie tak jak ja - wyszeptałam w wyzwaniu. Wydmuchał westchnienie i przytulił mnie bardziej. - Nie, mój zwierzaczku, nie tak jak ty. Wiedziałam! - Dlaczego nie tak jak ja? - Ze względu na mnie. Wstrzymałam oddech. Nie wiedziałam dlaczego, ale i tak to zrobiłam. Usłyszałam jego chichot. - Możesz oddychać, kochanie. Odetchnęłam. Potem zmarszczyłam nos. - Cieszę się, że cię rozśmieszam. Jego usta dotknęły moich zanim mruknął: - Zawsze. Zadrżałam w jego ramionach. Jego ramiona zacisnęły się. Pomimo, że było dobrze, zabijała mnie ciekawość. - Cóż, zamierzasz mi wyjaśnić? Przewrócił się na plecy pociągając mnie ze sobą, więc byłam przyciśnięta głównie do jego boku częściowo leżąc na nim. Przycisnął moje czoło do swojej szyi i zaczął bawić się moimi włosami, zanim rozpoczął mówić. - Podczas Rewolucji byłem generałem. Bardzo... - zawahał się a następnie dodał.- ... skutecznym generałem - zadrżałam na jego słowa ale tym razem wyczytałam znaczenie za nimi w inny sposób. Przestał bawić się moimi włosami i owinął wokół mnie ramię zanim kontynuował.- Po Rewolucji byłem myśliwym - jego głos stał się niski.- I w tym także odnosiłem sukcesy. Znowu przestałam oddychać. Nie podobało mi się to. W ogóle. Polował na śmiertelnych i nieśmiertelnych partnerów! O. Mój. Boże. Jego ramię ścisnęło mnie i szepnął: - Nie takim rodzajem myśliwego, Leah. Nigdy. Spłonąłbym zanim bym to zrobił. Znowu zaczęłam oddychać. W rzeczywistości mój oddech wyszedł w słyszalnym wytrysku ulgi. Potem zapytałam:

- Jakim rodzajem myśliwego byłeś? - Polowałem na naszych pozostałych wróg, na mój rodzaj i tych, którzy się z nimi sprzymierzyli. Na wojowników, którzy stali zdrajcami. Musieli zostać znalezieni i powstrzymani zanim zaplanowaliby kolejną rewolucję. Byłem tych, który ich powstrzymał. Wsparłam się na łokciu by spojrzeć mu w twarz w słabym świetle. Mogłam powiedzieć, że coś było nie tak. - Jak wielu was było? Mam na myśli myśliwych. - Tylko ja. Co? To nie miało sensu. - Naprawdę? - Potrzebowali tylko mnie. Byłem dobry w tym co robiłem. Mówił na poważnie? - Ile było zdrajców?- zapytałam. - Tysiące. Opadła mi szczęka. Nie mógł gadać na serio. Jeśli tak, to określenie „Potężny Wampir Lucien” nabierało nowego znaczenia! - Czy tam... tam... - zająknęłam się.- Był jakiś inny rodzaj myśliwych którzy byli tak dobrzy jak ty? - Masz na myśli myśliwych, którzy polowali na partnerów? Skinęłam głową. - Nie. - Żaden? - Było przynajmniej dwudziestu myśliwych, tylko setka partnerów do odstrzału. Wow. - Dlaczego tylko ty polowałeś na zdrajców? - Nie byłem jedynym na początku. Dominium rekrutowało i wysyłało innych myśliwych. Większość z nich nie przetrwała. Jak już wspomniałem, nie tylko przetrwałem ale wybijałem. Wycofali innych i wysyłali tylko mnie. To było szalone. Lucien był Super Wampirem który w pojedynkę skruszył ewentualny bunt! Było to niezwykłe, niewiarygodne i bardzo, bardzo fajne. Ale wyczuwała, że coś było nie tak i czułam się z tym nieswojo. Przyglądałam mu się przez moment, myśląc o jego wspaniałości, o Stephanie, o Cosmo, Lucien oczywiście był dumą swych ludzi więc powiedziałam cicho: - Polowałeś na swoich. Jego ręka przesunęła się do góry, jego palce zawinęły się wokół mojej szyi i wyjaśnił jakbym delikatnie go oskarżyła, czego oczywiście nie zrobiłam: - Oni także polowali, Leah, i polowali na śmiertelników. Karmili się i zabijali. Bezmyślnie czy bez wyrzutów sumienia. Dokonali wyboru, żyli swoim życiem według starych zasad. Nie tylko mordowali niewinnych, narażali na ryzyko wszystko o co walczyliśmy my, wampiry. Wpatrywałam się w niego. Potem domyśliłam: - Nie lubiłeś tego robić. Potrząsnął głową. - Niezależnie od tego czy nie wierzyłem w sposób ich życia, zniewalanie swoich braci i dostarczanie ich na egzekucję nie było zabawną pracą. Znowu to powiedział. Zrozumiałam co w tym wszystkim było nie tak i sprawiło to, że stałam się bardzo smutna.

Dla Luciena. Nie spodziewałam się tego, a jednak. Poczułam jak moje ciało mięknie i przycisnęłam się do niego. Podnosząc rękę by dotknąć jego twarzy, szepnęłam: - Lucien. Kiedy moja dłoń spoczęła na jego policzku, zobaczyłam jak jego oczy zamykają się powoli i głębokie uczucie w jego tak oczywiście przystojnej twarzy sprawiło, że złapałam oddech. Był niezwykle przystojny, ale patrząc na niego w tym momencie, doszłam do wniosku, że nigdy nie był bardziej uderzający. Nigdy. Poczułam jak moje usta rozchylają się w zachwycie i rozpaczliwie chciałam go pocałować. I poprzez mój pocałunek chciałam odegnać jego demony, wchłonąć jego emocje i zabrać je od niego na zawsze. Zanim dostałam szanse by spróbować to zrobić, jego oczy otworzyły się i mruknął w taki sposób jakby próbował mnie uspokoić, mimo że to on przeżywał koszmar: - To było bardzo dawno temu, ukochana. - Nadal cię to martwi. Jego ręka przesunęła się z mojej szyi na moją dłoń która spoczywała na jego twarzy. Jego długie palce zawinęły się wokół moich i przesunął moje palce do swych ust, pocierając o nie lekko. Potem spojrzał mi w oczy i powtórzył: - Nadal mnie to martwi. Wtedy zrozumiałam dlaczego ludzie zachowywali się w takich sposób wokół niego i powiedziałam: - Jesteś wampirzym bohaterem. Podziwiają cię. - To prawda - zgodził się w taki sposób, jakby mówił o czymś, co niewiele dla niego znaczyło.- Obawiają się mnie również. Pomyślałam, że prawdopodobnie powinni. Mógłby dopaść tysiące wampirów na własną rękę, co było całkiem przerażające i szalone. - Co to ma ze mną wspólnego?- zapytałam. Oparł swoją dłoń na swojej klatce piersiowej, wciąż trzymając moją. - Ze względu na piedestał na jaki mnie wznieśli, ludzie interesują się tym czym ja się interesuję. To oraz inne wkurzające rzeczy idą w parze z terytorium. Jednak co do ciebie, oznaczyłem cię dwadzieścia lat temu i czekałem. To nie jest moje zwyczajne zachowanie. Ty także nie zachowujesz się jak zwykła konkubina. To zaintrygowało moich ludzi i zaczęli obserwować i czekać na to co się wydarzy. Teraz obawiam się, że nie stracili swojego zainteresowania. - Tak więc w pewnym sensie jesteśmy jak śmiertelna Elizabeth Taylor i wampirzy Richard Burton bez ślubu i takich tam - mruknęłam. Poczułam ulgę która uciekła ze mnie gdy powietrze się rozrzedziło, jego twarz złagodniała a usta drgnęły. - Coś w tym stylu. Cóż, to była odpowiedź na jedno pytanie i jak zwykle miało sens. Teraz nadeszła pora na takie, które przerażało mnie i nie było ostatnie. - Dlaczego sądzisz, że możesz mnie uchronić od mojego snu? Przewrócił nas na nasze boki, przyciągnął mnie do góry tak że byłam twarzą twarz z nim. - Pamiętasz może tą rozmowę, którą podsłuchałaś tego ranka?- zapytał i skinęłam głową.

Jak mogłam zapomnieć? Kontynuował: - Myślę, że dostrajasz się do mnie. - Tak, pamiętam, że powiedziałeś coś takiego. Co to ma wspólnego z... ? Przerwał mi, mówiąc: - Śnisz o Wyroku. Zamilkłam, ale moje serce zadrżało samoczynnie. Jego oczy przyglądały mi się. - Czy twoja matka lub któraś z ciotek wyjaśniła ci Wyrok? Jako tak nie zrobiły tego. Pokręciłam głową, decydując się nie kłamać na głos. - Edwina? Stephanie?- zapytał. Znów potrząsnęłam głową, tym razem nie kłamiąc niewerbalnie. Kiedy znowu się odezwał, brzmiał tak jakby mówił głośno do siebie a nie do mnie. - Więc musiałaś to w jakiś sposób wyczuć ode mnie. - Wyczuć od ciebie? Co wyczuć? Jego oczy skupiły się na mnie i wyszeptał: - To nie jest miłe, kochanie. - Domyślam się - odpowiedziałam. Jego usta uniosły się do góry zanim zaczął wyjaśniać: - Dominium stworzyło Wyrok dla śmiertelnych i nieśmiertelnych partnerów którzy nie chcieli się siebie wyrzec. Zrobili to w nadziei, że jeśli któreś ze złapanych i torturowanych oszczędzi swego partnera poprzez wyrzekanie się go. To co oni rozumieli i o czym ja im przypomniałem, tak samo Cosmo, Stephanie i inni doradcy w tamtym czasie, to to, że ślubowanie wampira jest jego lub jej więzią. On lub ona nigdy nie wyrzekną się swojego ślubowania, bez względu na to co może ich spotkać - wziął głęboki oddech i kontynuował.- W wielu przypadkach, kiedy wampirzy partnerzy sprawili, że ich związki stawały się obietnicami, nie ślubowaniami. Jest to nikła różnica, ale dla wampira ten niuans jest kluczowy. Zrozumienie wiecznego życia z innym mogło nie zadziałać przez wieki. Obietnica zawsze otwierała drzwi na Odprawę. Ślubowanie na zawsze nigdy. Jednakże w większości przypadków gdy wampir brał śmiertelnika na partnera, podczas łączenia, ślubowali, że będą ze śmiertelnikiem na zawsze. Tego wampir nigdy nie mógł się wyrzec. Dominium jednak miało pewne doświadczenia z zachowaniem śmiertelników i liczyli na to, że śmiertelnicy będą mniej oddani. Niestety, było to błędne i zostały wykonane dziesiątki Wyroków. - Niech zgadnę - wyszeptałam.- Śmiertelników wieszano, wampirów palono. Ścisnął mnie i skinął głową, ale powiedział: - Gorzej. Co mogło być gorsze od tego? Odpowiedział na moje niezadane pytanie: - Działo się to jednocześnie. Ogień był rozpalony, więc śmiertelnik mógł obserwować jak rozpoczęło się spalanie. Następnie rozpoczęto wieszanie aby wampir mógł obserwować jak jego ukochana zostaje powieszona przed jego śmiercią. Wiedziałam o tym także, ale zadyszałam kiedy Lucien to potwierdził. - Dominimu podobały się sukcesy - poinformował mnie.- Okazało się, że w przyszłości to zdrowo odstraszało chętnych do kojarzenia się w takie pary. Opuściłam głowę, spojrzałam na jego gardło i mruknęłam: - Nic dziwnego. Pocałował mnie w czoło i przechyliłam głowę do tyłu by na niego spojrzeć. - Nie pamiętam mojego snu, ale czułam coś takiego - powiedziałam mu. - Nie mam wątpliwości, że to było właśnie to - odpowiedział.

- Dlaczego o tym śniłam, choć nie wiedziałam, że coś takiego istniało? - Nie mam pojęcia. - Możesz mi wyjaśnić co wydarzyło się ostatniej nocy. Pokręcił głową, ale powiedział: - Mam pewną teorię. Kiedy nie kontynuował, nacisnęłam: - Jaką? Przycisnął mnie bardziej i szepnął: - Jesteś połączona ze mną, mój zwierzaczku, w sposób jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Nie mylił się co do tego. I było to dla mnie jednocześnie nieco niewygodne jak i nieco bezpieczne. Więcej sprzecznych emocji. Wspaniale. Kiedy nie odpowiedziałam, kontynuował: - I masz siłę woli, która jest zadziwiająca. To najprawdopodobniej oznacza podświadomą siłę woli która jest niezniszczalna. Kiedy śniłaś o tym śnie gdy mnie tutaj nie było by cię uspokoić, trzymać cię, nie było mnie tutaj żyjącego i oddychającego i nie płonącego, coś sprawiło, że twój fałszywy sen zawładnął twoją podświadomością. - To brzmi absurdalnie - powiedziałam ponieważ było to takie! - Tak, masz rację - Lucien zgodził się.- Mimo tego nie możesz zaprzeczyć, że sen posunął się dalej, że czułaś to fizycznie i trwał aż nie połączyłaś się ze mną przez telefon. To było jeszcze bardziej szalone. Ale również prawdziwe. Milczałam. Lucien poszedł dalej: - I twój umysł zamknął się, weszłaś w katatonię aż połączyliśmy się fizycznie i dopiero wtedy nastąpiło twoje wskrzeszenie - powiedziawszy to, jego twarz zbliżyła się, tylko dzielił nas jego oddech a jego głos zmiękł.- Ukochana, to mi mówi, iż jestem katalizatorem do zatrzymania twojego snu. To mi podpowiada, że mogę cię chronić. Jego słowa i sposób w jaki je powiedział, cicho ale pewnie i z czymś więcej niż tylko odrobiną satysfakcji, sprawił, że zadrżałam. Niemniej jednak mimo że jego wyjaśnienie było logiczne i wiarygodne do czego Lucien miał tendencję, nadal tego nie kupowałam. Trzeba było popracować nad czymś innym. Mogło nie być żadnych paranormalnej, nadprzyrodzonej, czarnej lub jakiejś innej magii która maczała palce w świecie wampirów i innych stworzeń, ale to co przeżywałam ze swoim snem było czymś innym. Nie wiedziałam, czy była to magia, ale było to coś nieziemskiego i wiedziałam o tym. I przerażało mnie to. - Leah?- Lucien zawołał. - Mmm?- odpowiedziałam głęboko w swych myślach. - Posłuchaj mnie - nakazał i kiedy się na nim skupiłam, kontynuował.- I chcę żebyś słuchała mnie uważnie, zwierzaczku - był poważny, śmiertelnie poważny i skinęłam głową.Nie chcę byś spała kiedy nie ma mnie w pobliżu. Do czasu gdy ten sen nie minie, możesz spać tylko wtedy kiedy jestem w domu a najlepiej kiedy będziesz ze mną w łóżku. Ponownie skinęłam głową nie dlatego że uległam jego rozkazowi, ale dlatego, że domyślałam się iż miał rację. Był katalizatorem który mógł powstrzymać mój sen i nie chcąc być powieszona i zobaczyć Luciena który płonął na stosie, byłam skłonna się do tego dostosować. - Dobrze. Poczułam jak jego wielkie ciało relaksuje się przy moim i nie zauważyłam kiedy tak

zesztywniał. Wsunęłam swoją twarz w jego gardło i owinęłam wokół niego rękę, przyciskając się bliżej. - Skończyliśmy rozmawiać?- zapytał znad mojej głowy. - Mam jeszcze milion pytań - odpowiedziałam w jego szyję. - Mogą poczekać do jutra? Biorąc pod uwagę, że już było jutro i pomimo innych powodów, moja odpowiedź brzmiała nie bardzo. Teraz, gdy byłam na fali, bez względu na to co mnie przerażało, nadal chciałam wiedzieć tyle ile mogłam aby móc wiedzieć przeciwko czemu mam się przeciwstawić. Chociaż że chciałam wiedzieć, to i tak musiałam zapytać Stephanie. - Tak - powiedziałam mu. Pocałował szczyt mojej głowy i splątał swoje nogi z moimi. W Lucienowy sposób, zdałam sobie sprawę, że było to teraz coś znajomo ujmującego, przygotował się do snu. Przygotowałam się razem z nim. I pozwoliłam sobie poczuć to, czego nie pozwalałam sobie czuć wiele razy kiedy to robił wcześniej. Szczęście. Moje gardło ścisnęło się gdy mój umysł zaprotestował, ale choć raz, moje serce nie zaprzeczyło. Ciocia Nadia miała rację. Wielu ludzi nigdy nie miało czegoś pięknego nawet na krótką chwilę. Lucien dawał mi coś pięknego i mimo że było to chwilowe, był to prezent który moje serce wiedziało, że musiało zaakceptować. - Leah?- jego głos był ochrypły i senny, kiedy zawołał moje imię i moje serce także to zaakceptowało. - Hmm? - Dziękuję, mój zwierzaczku - jego głos wciąż był schrypnięty ale było coś głębokiego w sensie tych trzech słów, które sprawiły, że moje serce się zacięło. Nie byłam do końca pewna za co mi dziękował, ale mogłam tylko zgadywać. Dziękował mi za to, że dałam mu siebie. Kolejny dar. Zamknęłam oczy i zakopałam się głębiej podczas gdy moje serce także to zaakceptowało.

Rozdział 18

Koszmar

Stephanie, Cosmo, Avery, Rafe, Fiona, Edwina, jego dzieci, jego matka i cała rodzina Leah uczestniczyła w Starożytnej Ceremonii Połączenia. Ceremonii, która była stworzona dla wszystkich związków wampirów. Ceremonia, która nie została przeprowadzona między śmiertelnikiem a nieśmiertelnym od ponad pięciuset lat. Unikając tradycyjnej krwistej czerwieni, miała na sobie wyrafinowaną satynową suknię koloru kości słoniowej, co skłaniało się do jej kultury. Dał jej diamenty do uszu i na nadgarstki i dziesiątki innych które tkwiły w jej uczesanych w koczek włosach. Czarny diamenty już zdobił palec serdeczny u lewej ręki, pasował do reszty co było kolejnym ukłonem dla jej kultury, acz i tak znajdzie się u podstawy palca. Ale jej wykwintne gardło było nagie. Wziął jej krew. Ona wzięła jego. Kiedy to zrobiła, zmarszczyła nos zanim jej usta zamknęły ranę którą rozdarł na własnym ciele na nadgarstku. Jednak, kiedy ssała, jej oczy uniosły się do jego i rozszerzyły ze zdumienia. Lucien roześmiał się. Przesunął swym językiem po swojej ranie i przyciągnął ją do siebie zamykając w swych ramionach. Jego głos rezonował przez małą gromadę kiedy wypowiadał słowa połączenia, słowa które wcześniej powiedział dwukrotnie, do Maggie i następnie, pięćset lat później do Katriny. Niezależnie od tego co stało się z jego obu wcześniejszymi związkami, te nie były gorzkie. Były tylko słodkie. I tym razem nie wypowiedział ich jako obietnicy.

Wypowiedział je jako ślubowanie. - Dopóki słońce nie spadnie z nieba. Łzy wypełniły jej oczy i przycisnęła się mocno do jego ciała. W przeciwieństwie do jego ogłaszającej deklaracji, kiedy ona się odezwała, to mówiła tylko do niego. Leah powtórzyła cichym głosem: - Aż słońce słońce spadnie z nieba. Rozległy się wokół nich wiwaty i szczęśliwe szlochanie, ale Lucien nie zauważył nic z tego. Jedyną rzeczą we wszechświecie była kobieta w jego ramionach.

***

Lucien biegł, dłoń Leah znajdowała się w jego, mógł usłyszeć jak Leah dyszy przy swojej niestandardowej prędkości jak na śmiertelniczkę, coś innego co od niego przejęła. Mimo tego, nie była tak szybka jak on i słyszał jak się zbliżali. Tracąc cenny czas, zatrzymał się i przerzucił ją sobie przez ramię. Potem pobiegł. Ich polowanie oznaczało, że Stephanie nie udało się. I Cosmo, Averemu, Rafe'owi, Hamishowi, Jordanowi, Duncanowi, Hermesowi, Orlandowi i dziesiątkom innych. Jego armii. Osobistej straży jego i Leah. Nigdy by nie pomyślał o ich klęsce. Ich przegrana, która na pewno oznaczała ich śmierć, spowodowała piekący ból na wskroś jego brzucha ale jego nogi nie osłabły. - Lucien - głos Leah był surowy, jego imię wyrwało się między jego krokami. Nie odpowiedział. Jego celem była odległość, ucieczka. - Lucien, postaw mnie. - Cicho - mruknął, jego własny oddech nadchodził szybko i krótko, nie od wysiłku, ale z jego strachu. - Pozwól im mnie złapać. Cisza, rozkazał. Pozwól im mnie złapać, kochanie. Ty idź. Oczywiście jako że była Leah, nie chciał tego zostawić w spokoju. Nie będziemy o tym rozmawiać. Wyczuł jak ich prześladowcy stracili trop, ale nie zwolnił. Pozwól mi odejść. Musisz żyć aby walczyć dla innych wampirów by mogły być wolne, nalegała, jej głos był gruby z emocji. Tak wiele ludzi może zostać uwolnionych. Nie bez ciebie, nigdy bez ciebie. Liczą na ciebie. Gówno mnie to obchodzi. Chcą tego, niech walczą na własną rękę. Cisza. Następnie, Jaki uparty! warknęła w jego mózgu. Ciągle biegł.

***

Narkotyk krążył w jego systemie sprawiając że stał się słaby, gdy patrzył jak Leah wchodzi na szafot. Lydia krzyknęła, była to istna męczarnia. Oczy Luciena nigdy nie opuściły jego partnerki. Wyrzeknij się mnie, Lucien nakazał. Nigdy, Leah odpaliła, drżenie zdradziło siłę za jej głosem. Zachwiał się na jej słowa jakby rozszarpały jego słowa. Tym razem kiedy się odezwał, błagał, Wyrzeknij się mnie, mój zwierzaczku. Wolę umrzeć z tobą niż żyć bez ciebie. Niemal się uśmiechnął. Dramatyzujesz, mruknął w jej umyśle. To nie jest zabawne. Miała absolutną rację. Wykorzystując całą siłę jaką powiedział, sprawił że jego następne słowa były poleceniem i wiedział, że nie mogła się mu przeciwstawić. Wyrzeknij się mnie. Jej ciało szarpnęło się, jej blada, zniszczona twarz stała się jeszcze bardziej popielata. Ale jej oczy były wyzywające. Nigdy. Był oszołomiony i przerażony, a teraz niesamowicie przestraszony. Nie kontrolował jej umysłu od lat i przez ten czas oczywiście zbudowała swoją odporność. Zatrzymali ją pod stryczkiem i umieścili pętle wokół jej szyi. Stała ze związanymi rękoma za plecami, była ubrana w suknię koloru kości słoniowej z połączenia. Kolejny bunt, nie jego, ale Dominium. Nawet w obliczu pewnej śmierci, była wspaniała. Te paskudne uczucie które czuł tak dawno temu, kiedy myślał że ją złamał, uczucie którego nie czuł od lat, rozdarło go. Niezwłocznie dotknęli pochodnię podpałką wokół jego stóp. Kolejny krzyk agonii przeniknął powietrze i pochodził od Katriny. Oczy Luciena nigdy nie opuściły Leah. Kocham cię, szepnęła w jego głowie. Zamknął oczy. Poczuł ciepło, ale nic nie mogło się przebił przez zupełnie inny, znacznie bardziej potężny ból. Też cię kocham, ukochana. Otworzył oczy by zobaczy jej uśmiech, tak promienny i piękny. Następnie klapa otworzyła się i spadła.

***

Lucien obudził się z szarpnięciem. Słońce płonęło wokół zasłon ale w pokoju było jeszcze ciemno. Poczuł ucisk w brzuchu, jego skóra była śliska od potu, Leah zwinęła się w krzywiźnie jego ciała, jej tętno i oddech były stałe. Spała. - Jezu Chryste - wyszeptał. Przypomniał sobie żywą, przerażającą drugą część swego snu. Każdą rozdzierającą sekundę. Mógł poczuć w dłoniach gładkość jej satynowej sukni którą miała na połączeniu, ciężar jej ciała w swoich ramionach dotyk płomieni. - Jezu Chryste - powtórzył. Właśnie o tym śniła? Właśnie dlatego uciekała z łóżka, przerażona i płacząca? Musiało tak być. - Jezu Chryste - zacisnął zęby. Poruszyła się. On przesunął się, odwrócił jej jeszcze śpiące ciało w swych ramionach, położył swoje usta na jej, smakując ją, jego ręce gładziły ją jednocześnie. Jego usta przesunęły się w dół do jej piersi, przesunął język wokół jej sutka. - Lucien?- rozbrzmiał jej zaspany głos, jej dłonie przesunęły się na jego ramiona. Przeniósł się na południe. - Lucien - szepnęła, jej palce jednej ręki przesunęły się w jego włosy. Rozsunął jej nogi, przesunął jej łydki na swoje łopatki i przyłożył usta do jej. Nieubłaganie ucztował na niej gdy dyszała i sapała, jej palce zacisnęły się w jego włosach, jej biodra uderzały. Żarłoczna, zawsze nienasycona, jego Leah, tym razem żądała więcej od jego ust. Jej mięśnie napięły się, pięty wbiły w jego plecy i krzyknęła jego imię gdy doszła. Uniósł się nad nią, kontrolując swoje serce, wzywając do jej, sprawił że biły jako jedno, kiedy wbił się w jej bujną wilgoć w jednym bestialskim, długim, gładkim, brutalnym pchnięciu kiedy znowu wydyszała jego imię jeszcze w ferworze swojego szczytowania. Prawie zapomniał aby polizać językiem jej szyję zanim wyciągnął swoje ostre jak brzytwa kły i rozdarł jej ciało. Potem wbijał się, jej ciało szarpało się, jej krew pompowała w jego ustach w głębokim, gwałtownym brodzeniu, każde uderzenie ich serc pulsowało w tandemie. Miał rację. Cholerny zachwyt. Owinęła się szczelnie wokół niego i znowu doszła, mocniej, wbijając paznokcie w jego skórę, jej oddech stał się połowiczny i zatrzymał się gdy jej serce się potknęło. Poczuł jak w jego własnym ciele narasta ciśnienie, ostre i okrutne, jego penis był obolały dla uwolnienia. Zamknął jej ranę swym językiem i użył jej włosów by zmusić ją by była z nim twarzą w twarz. Jej oczy były półprzymknięte, senne i syte, więc potrząsnął jej głową za włosy, próbując być delikatnym i obawiał się, że nie udało mu się to kiedy jej oczy otworzyły się szeroko. - Jesteś moja - warknął, rosnąc w niej. - Tak - wydyszała bezzwłocznie. - Powiedz to - zażądał. Ponownie natychmiast przyznała:

- Jestem twoja. - Zawsze. Wbijał się w nią szybciej, mocniej, przyjemność narastała, jej ciało zadrżało pod nim, poczuł jak jej kończyny napięły się i przyglądał się jak jej twarz zbladła. Nie odezwała się. - Powiedz to, Leah. Zawsze - warknął. - Lucien... Wsunął się w nią głębiej, mocniej i jęknęła z przyjemności. Spojrzała mu w oczy. - Jestem twoja, Lucien - wyszeptała.- Zawsze. Doszedł właśnie w tej chwili, długo i mocno, ten orgazm był najbardziej niespotykany w jego ośmiu stuleciach. Był nawet lepszy niż ten, który dała mu zeszłej nocy podczas ich pierwszego połączenia, a myślał że to niemożliwe. Potem pozwolił swojej wadze opaść na nią na długie chwile, zanim usłyszał jak jej oddech staje się coraz trudniejszy pod jego ciężarem. Potem przewrócił ich, będąc ostrożnym by się nie rozłączyli, tak że był na plecach, ona siedziała na nim okrakiem, jej tułów był przy jego, jej twarz znajdowała się w jego szyi, oddech wciąż szybko nadchodził i łaskotał jego skórę. Mijały chwilę, Lucien dopasował swoje serce do pulsującego rytmu Leah, kiedy próbował uspokoić swój umysł. Odciąć obrazy które wypalały się z jego snu. Ślady satyny w jego dłoniach. Lęk, który rozdzierał jego duszę, kiedy próbował uciec myśliwym. Nic z tego nie mogło zmierzyć się z Leah w jego ramionach, z jej sodką wilgocią która nadal mocno otaczała jego penisa, jej piersi które gniotły się na jego torsie, jej szybkiego bicia serca. Z opóźnieniem wyczuł jej strach. - Leah? Jej serce ominęło uderzenie wraz z jego. Potem szepnęła: - Co to było? - Leah... Zaczęła się podnosić, ale jego ręce utrzymały ją w miejscu. - Nie ruszaj się - rozkazał.- Rozłączymy się. Znieruchomiała. Potem zapytała: - Lucien, co się stało? Nie miał cholernego pojęcia. Nigdy wcześniej nie zachowywał się z takim potrzebującym i rozpaczliwym pędem. To nie była prawda. Kiedy odkrył wroga który torturował i zabił jego partnerkę, był napędzany przez to rozpaczliwe uczucie przez pięćdziesiąt lat. Pierwsza walka potem polowanie na każdego kto miał coś wspólnego ze śmiercią Maggie. Nie wiedział dlaczego czuł tą potrzebę teraz, poza reakcją koszmaru. Wiedział to, że nie powie Leah o swoim śnie. To prawdopodobnie zaniepokoiłoby ją i dopóki nie zrozumie co się działo, musiał ją przed tym chronić. Więc w próbie chronienia jej, Lucien skłamał. Poruszył biodrami i jej mięśnie zacisnęły się rozkosznie wokół jego wciąż twardego penisa. - Myślę, że odpowiedź jest dość oczywista, zwierzaczku. - Ja... ty... my - wyjąkała.- Nigdy wcześniej tak nie było. Jego palce przesunęły się przez jej włosy i szepnął: - Jesteśmy kochankami tylko jedną noc, Leah.

Jej ciało szarpnęło się i znowu ją złapał zanim jej ruch mógł przerwać ich połączenie, coś co z niewiadomych przyczyn chciał przedłużyć. - Nie mam na myśli że tak nigdy nie było między mną a tobą. Miałam na myśli, że nigdy nie było tak dla mnie. Może dla żadnej kobiety na przestrzeni dziejów. Dramatyzujesz, pomyślał na chwilę rozbawiony zanim jego jelita ścisnęły się w przypomnieniu. Nie dramatyzuję! odparła i jego ciało zadrżało w szoku. Nie mówił do niej. Albo, będąc bardziej precyzyjnym, nie chciał by to usłyszała. - Słyszałaś mnie?- zapytał. - Tak, mówiłeś do mnie. Albo powinnam powiedzieć, że się ze mnie naśmiewałeś znowu próbowała się poruszyć ale ją przycisnął.- Puść mnie - zażądała. Jego ramiona zacisnęły się jeszcze bardziej zanim odpowiedział: - Chcę cię czuć wokół siebie troszkę dłużej. Nacisnęła na niego. - Puść... mnie! Pozwolił jej się unieść, ale tylko torsem. Przyciskał ramieniem jej biodra do swoich. Spojrzała na niego, jej włosy opadły w falach na jej twarz. Patrząc tak na nią, wreszcie poczuł że ucisk koszmar wreszcie puścił. To była Leah, jego Leah, teraz w pełni jego, cała. Żadnych ucieczek, żadnego ukrywania, żadnego wspinania się po rusztowaniu, była żywa i najwyraźniej zła. Sprawiło to, że się uśmiechnął na co jej złe spojrzenie zmieniło się w grymas, który sprawił, że uśmiechnął się jeszcze bardziej. - Wydajesz się być w podłym nastroju jak na kogoś kto dopiero doszedł aż dwa razy - zauważył. Jej oczy rozszerzyły się, jej gniew wzrósł i wiedział o tym ponieważ jej serce zawaliło pociągając jego ze sobą. Otworzyła usta by się odezwać i nagle potrząsnęła głową spoglądając w bok. Potem wymamrotała: - Dlaczego nie mogę być konkubiną jakiegoś innego nieśmiertelnego? Wilkołaka. Albo Frankensteina, mogłabym uciec Frankensteinowi. Nie porusza się za szybko. Duch też byłby dobry, są ulotne. Pewnie mogłabym się po prostu prześlizgnąć... Nie zauważyła jak jego ciało zamarło, ale przestała mówić kiedy przewrócił ją na plecy. Rozłączyli swoje połączenie, spoczął na jej górze, przyciskając ją do łóżka. Spojrzała na niego w zdziwieniu. - Co wiesz o innych nieśmiertelnych?- zażądał, dzika furia wypełniła jego głos głównie dlatego że był okrutnie wściekły. Zareagowała na tą furię. Wyczuł to i usłyszał, ale miał to w dupie. - C... co? - Co wiesz o innych nieśmiertelnych? Wilkołakach? Duchach? - O mój Boże - szepnęła. Lucien potrząsnął nią i nie zrobił tego delikatnie. - Powiedz mi, do cholery! - Nie wiem!- jęknęła.- To znaczy, Avery... Przestała mówić, jej oczy opadły na jego zesztywniałą szczękę. Wysyczał przez zaciśnięte zęby: - Zabiję go, do cholery. - Lucien?- jej głos był niepewny i bardzo przestraszony. Spojrzał na nią gwałtownie. - Nie mów nikomu że wiesz o istnieniu innych nieśmiertelnych, Leah. Ani jednej

duszy. Nawet swojej rodzinie, Stephanie, Edwinie... - Edwina wie - przyznała cicho.- Była tam kiedy Avery... Zamknął oczy i warknął: - Do cholery. - Niczego nie powiedział, Lucien. Niczego - Leah pospieszyła z obroną i otworzył oczy by na nią spojrzeć.- Po prostu powiedział że jest nieśmiertelnym ale nie jest wampirem. Nie powiedział mi kim jest. Nie powiedział mi jacy są inni nieśmiertelni. Powiedział, że jeśli powiedziałby coś, to oznaczałoby jego śmierć. Wcześniej tylko zgadywałam. - Założę się, mój zwierzaczku, że nie powiedział, że jeśli ktoś by się dowiedział że ty wiesz, to wtedy także ciebie spotkałaby pewna śmierć. Wciągnęła ostry oddech. - Tak - Lucien warknął.- Więc nikt nie może poznać tego sekretu. Nikt. Zamienię słowo z Edwiną i kilka z Averym. Jej ręka przesunęła się do jego szyi, palce zagięły się tam i poczuł jak lekko drżały. - Proszę, nie gniewaj się na niego. Próbował być miły - Leah szepnęła. - Wystawianie twojego życia na niebezpieczeństwo jest dalekie od bycia miłym Lucien odpowiedział, jego gniew nie zmalał, jego koszmar był zbyt świeży przy tym nowym niebezpieczeństwie. Ból przeciął jej twarz zanim kontynuowała łagodnym głosem: - Może jest zmęczony ukrywaniem się, Lucien. Może poczuł, że był wśród przyjaciół. Może wiedział, że go zaakceptuję. Może mi zaufał. To nie powód by się złościć. To dla mnie zaszczyt, że mnie tym obdarzył. - To że cię złamałem jednego dnia, nie oznacza że zostałaś przyjaciółką i obrońcą wszystkich innych nieśmiertelnych, Leah - jego ton był ostry i szyderczy, gdyż jego słowa nie miały wpływu. Nadal był wściekły. I zatrwożony. Rada rozważała jego prośbę. Wisieli mu przysługę i miał przyjaciół w Radzie, przyjaciół którzy bez wątpliwości staną się jego sojusznikami, jeśli rzeczy nie pójdą po jego myśli. Pozatym byli to przyjaciele, którzy posiadali znaczącą moc, by wszystko poszło po jego myśli. Nikt nie chciał wojny. Ci którzy nie byli przyjaciółmi, ci którzy chcieli się przeciwstawić zmianom ponieważ się ich bali albo go nienawidzili, używali zachowania Rafe'a jako podstawy do odmowy wniosku Luciena. Rafe nie wziął jeszcze Lany jako kochanki, ale powiedział Lucienowi że chce to zrobić i spędzał z nią teraz noc, co było przyczyną dlaczego Rada ostatecznie go wezwała. Rafe nie połączył się z nią gdyż bał się o jej bezpieczeństwo. Lucien zatwierdził intencje Rafe'a i kiedy z nim rozmawiał, zachęcał go. Tak samo jakby zachęcał każdego wampira, który cholernie chciałby zachowywać się jak wampir. Gdyby o tym wiedziano, nie przeszłoby to na jego korzyść przez Radę, nawet jego przyjaciele mogliby odmówić. Pozwolenie na to Lucieniowi było jedną sprawą, pozwolenie by to szaleństwo zmieniło powszechną od wieków tradycję, było zupełnie czym innym. Jednakże gdyby ktoś się dowiedział że Leah wiedziała, iż istniały inne kultury, nie sądził, że mógłby powstrzymać wniosek dotyczący jej egzekucji. Nie, zapolowano by na nią i zostałaby uśmiercona. Mieli wystarczająco dużo zmartwień, o większości z nich nie wiedziała, a dodatkowego kłopotu nie potrzebowali. Dostrzegł że zadrżała na jego szydercze słowa. Zraniło go to, ale zignorował to.

Wynagrodzi jej to i mu wybaczy. W tej chwili musiał sprawić, by zrozumiała. - To nie było miłe - szepnęła. - Nie, nie było. Nie starałem się być miły, zwierzaczku. Próbowałem dać do zrozumienia twojej twardej, upartej głowie że to poważna sprawa. Jej oczy rozbłysły. - Mogę być uparta, Lucienie... - zawahała się, wyglądając na dziwnie ale również komicznie zamyśloną zanim powtórzyła sekundę później.- Lucienie Jakkolwiek-masz-nanazwisko, ale nie jestem głupia. Myślę, że rozumiem. Pewna śmieć jest wystarczającą motywacją by zachować to w tajemnicy. Kiedy przestała mówić, spojrzała na niego krzywo. Odwzajemnił jej spojrzenie. Poczuł jej dyskomfort zanim był gotów ustąpić. Ostatecznie i uszczypliwie zażądała: - Tak czy siak, jak masz na nazwisko? Lucien zrelaksował się częściowo dlatego, że wierzył iż zrozumiała jego troskę, i głównie dlatego, że była zabawna. - Wampiry nie mają nazwisk. Jej gniew rozproszył się, jej oczy rozszerzyły się i odpowiedziała: - Więc jesteś jak Cher? Madonna? Jesteś po prostu Lucienem? - Cher i Madonna urodziły się z nazwiskami, po prostu ich nie używają. Ale ja jestem „po prostu” Lucienem. Jej oczy przesunęły się na jego ramię i wymamrotała: - Jak dziwnie. Lucien przypomniał jej delikatnie: - To wcale nie takie dziwne. Znowu na niego spojrzała, tym razem miękko i jej ciało stało się giętkie pod nim. - Nie miałam na myśli, że w zły sposób - wyszeptała, każde jej słowo było wyraźnie szczere. Chryste, była słodka. Przez dwadzieścia lat obserwowania jej i przysłuchiwaniu się, miał dobre wyobrażenie tego co dostanie kiedy wreszcie będzie ją miał. W tym momencie zdał sobie sprawę, że nie miał pojęcia. I to dodatkowe błogosławieństwo rozgrzało jego jelita. Jego ciężar złagodniał na jej miękkim ciele i automatycznie się do niego dostosowała. Dotknął swymi ustami jej i oparł czoło na jej. - Wiem że nie miałaś, ukochana. Jej ręka przesunęła się na jego pierś zanim zapytała cicho: - Przestaniesz teraz być Przerażającym Lucienem? - Nigdy nie jestem Przerażającym Lucienem - odpowiedział i spojrzała na niego z niedowierzaniem co było komiczne. Dlatego wsunął twarz w jej szyję i wybuchnął śmiechem. Znowu ich przeturlał, umieszczając ją przy swoim boku i częściowo na górze i uniosła głowę by spojrzeć na niego gdy jego śmiech przerodził się w chichot. Uniósł rękę by dotknąć palcem jej brwi, pogładził ją wzdłuż łukowatej lini. Przy tym ruchu tak jak podejrzewał, jej twarz złagodniała i jego palec przesunął się w dół jej policzka i dotknął jej warg swoimi trzema środkowymi palcami. - Nigdy nie powinnaś się mnie bać, kochanie - powiedział cicho ale stanowczo i jego ręka odsunęła się. Zaskoczyła go, pytając: - A co jeśli twój gniew wypełni pokój jak fizyczna rzecz?

Owinął wokół niej ramiona i przyciągnął ją bliżej. - Jeśli to się stanie, Leah, to się stanie. Są chwile, kiedy się złoszczę, ale nie ważne jak bardzo jestem wściekły, nigdy nie musisz się niczego bać. Niezależnie od jego słów i uczucia za nimi, była wytrwała. - A co gdy twoje ciało zachowuje się zabawnie? Zamrugał powoli zanim powtórzył: - Moje ciało zachowuje się zabawnie? - Tak, staje się sztywne, twoje wszystkie mięśnie się napinają, wystają. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale... Lucien był przerażony. - Zrobiłem tak wobec ciebie? Przyglądała mu się, wyglądała ostrożnie a potem skinęła głową zanim powiedziała: - Właśnie teraz i kiedy, um... i kiedy przyszła Katrina. - Chryste - mruknął oszołomiony i zdegustowany samym sobą. Nawet tego nie poczuł. - Powiedział kilka strasznych rzeczy... - broniła go i jego ramiona delikatnie nią potrząsnęły aby przerwała swoją wypowiedź. - To już się nie powtórzy - oświadczył. Leah obserwowała go, jej oczy rozszerzyły się, usta rozchyliły i tym razem nie było nic zabawnego w jej uroczym wyglądzie. - Co to jest?- szepnęła. Jego odpowiedź była szybka i zwięzła. - Przygotowanie do bitwy. - Wow - szepnęła. - Przeciw nieśmiertelnym, Leah - mówił dalej, jego ton nadal był lakoniczny.- Moja siła jest dwadzieścia razy większa niż twoja. Kiedy jestem w trakcie walki albo ucieczki, moja adrenalina uwalnia się tak samo jak twoja, ale sprawa, że staję się dwa razy silniejszy niż byłem, dwa razy szybszy. Jeśli to zrobiłem... - Nie zrobiłeś - przerwała mu. - I nie zrobię - powiedział.- Powtórzę się, mój zwierzaczku, kiedy jesteś ze mną, nie musisz się niczego bać. Odpowiedziała na to: - Już to wiem. Po tym jak to powiedziała, przyglądał się jak jej twarz znieruchomiała a następnie wypełniło ją przerażenie i pobladła. Jej serce zaczęło pędzić. W swojej złości przestał dostosowywać się do niej i jego pozostało spokojne. Ale myślała o czymś i nie chodziło tu o zaufanie, że nigdy jej nie skrzywdzi. - Leah? Spojrzała w kierunku drzwi i szybko zmieniła temat: - Może powinniśmy zadzwonić do mojej rodziny by wpadli na śniadanie. - Leah... - Ja dzisiaj zrobię śniadanie. Naleśniki Suzette. Pomysł że Leah spróbuje zrobić naleśniki Suzette, co jej się nie uda (nie wspominając już o tym że był to deser), był nieskończenie zabawny, zwłaszcza jeśli wzięło się pod uwagę, że płomienie były kluczem do sukcesu dania. Mentalnie znalazł gaśnicę w razie przypadku. Na myśl o bycia świadkiem tego dzieła i jej reakcji na jej nieuchronną porażkę, Lucien miał ochotę wyciągnąć ją z opresji. Jednak tego nie zrobił.

- Spójrz na mnie, kochanie. Jej wzrok pomknął ku jego brwi. Jego ramiona zacisnęły się a jego ton stał się ostrzegawczy. - Leah. Westchnęła i spojrzała mu w oczy. - Co miałaś na myśli?- Lucien zapytał. - O co ci chodzi?- Leah odpowiedziała pytaniem. Zmrużył oczy. Zmarszczyła nos. - Powiedz mi, Leah - zażądał. - Och, dobrze - warknęła i zmarszczyła brwi na niego zanim przyznała się do czegoś zdumiewającego i ogromnie satysfakcjonującego, ale zrobiła to ze skrajnie złym humorem.- Sprawiasz, że czuję się bezpiecznie. Lucien ponownie był oszołomiony. Tym razem w znacznie lepszy sposób. - Sprawiam, że czujesz się bezpiecznie - powtórzył. - Tak. Ty - szturchnęła go w klatkę piersiową.- Sprawiasz, że... - wskazała na siebie po czym jej dłoń pofrunęła w powietrzu.- ... się czuję bezpiecznie - opuściła rekę i spojrzała na niego.- Jesteś wielki i szybki i możesz z łatwością rzucić samochodem, na miłość boską. Sprawiasz, że czuję się taka malutka i chroniona i... dobrze, bezpieczna! To ciepło w jego brzuchu zaczęło się rozprzestrzeniać. - Leah... - zaczął, jego ręka przesunęła się w górę jej pleców, wsunęła się w jej włosy. Ale jeszcze nie skończyła. Patrząc na niego krzywo, przyznała z irytacją: - Mój ojciec mnie zostawił, co wystarczyło abym nigdy nie poczuła się bezpiecznie. Byłyśmy dziewczynami na swój własny sposób. Mama jest silna, ale wiesz, czasami... urwała, tracąc swój moty zanim znowu go znalazła i kontynuowała.- Potem każdy facet z jakim byłam uderzał w dzwon palanto-metru. Możesz być palantem, ale masz to!- prawie krzyknęła.- Jeden z moich chłopaków siedział w samochodzie gdy ja zmieniałam oponę. Inny niczego nie zrobił kiedy jakiś koleś obmacywał mnie w barze. Po tym jak uciekłam i zapytałam dlaczego tam siedział i się gapił i nic nie... zrobił... powiedział, że nie chce „zaczynać” z jakimś „kretynem” i było pewne, że mogłam to „rozwiązać sama” - uniosła ręce i użyła dwóch palców by położyć nacisk na swoje słowa zanim ponownie je opuściła i dokończyła.- Możesz w to uwierzyć? Nie mógł. W rzeczywistości sam pomysł rozświeciwszy go. Nie miał szansy by się tym podzielić, gdyż wciąż mówiła. - Ty nie pozwoliłbyś mi zmienić opony i nie pozwoliłbyś jakiemuś kolesiowi na obmacywanie mnie i nie powiedziałbyś mi że mam tłusty tyłek i że powinnam odstawić smażonego kurczaka. Jesteś wielki i ciężki i silny i nosisz mnie wokół jakbym ważyła tyle co kociak i jesteś wysoki i muszę patrzeć w górę by na ciebie spojrzeć nawet gdy jestem w szpilkach - dodała to ostatnie jakby nie mogła patrzeć na kogokolwiek i spoglądanie na niego było równe cudowi. Niemniej jednak nie skończyła jeszcze.- I pewnie mógłbyś zmienić oponę po prostu patrząc na nią. Lucien zdusił śmiech i przewrócił ją na plecy i zdecydował że nie będą jeść naleśników Suzette. I na pewno nie zaproszą jej rodziny. Jego usta przesunęły się do jej gardła i mruknął: - Przykro mi, ale muszę przyznać, że nie mogę zmienić opony poprzez patrzenie na nią. Jej głos nie był już głośny, ale bez tchu gdy odpowiedziała: - Wiesz, co mam na myśli. Jego usta przesunęły się do jej szczęki i spotkały jej.

Patrząc jej w oczy, mruknął ze zrozumieniem: - Cieszę się, że czujesz się ze mną bezpiecznie, ukochana. Starała się naprostować sytuację poprzez ogłoszenie: - Każdy by się z tobą czuł bezpiecznie. Powtórzę, że możesz rzucić samochodem. - Być może - przyznał.- Ale jestem zachwycony, że ty się tak przy mnie czujesz. Zanim zdążyła się odezwać, nagrodził ją wstępnym pocałunkiem. Bez wahania owinęła wokół niego ramiona i odwzajemniła pocałunek, jej usta były słodkie, język jeszcze słodszy. Jego dłoń przesunęła się do jej piersi i zamknęła na niej, kciuk pogładził szczyt, który momentalnie stwardniał. Jego penis odpowiedział tym samym. Zadyszała w jego usta. Podniósł głowę i spojrzał jej w twarz kiedy jego kciuk znowu ją pogładził jakby zobaczył coś co mu się nie spodobało. Jej policzki zarumieniły się i przygryzła wargę. Potem powiedziała: - Jestem głodna. - Nakarmię cię - zapewnił ją, wykonując kolejne ruchy na jej sutku zanim dokończył.- Później. Jej powieki zatrzepotały, pożądanie było widoczne na jej twarzy, poczuł jak jego pachwina się zaostrza, ale mimo to szepnęła: - Moja rodzina... Dodał palec do swojego kciuka i zmiażdżył ją. Zaraz ją nagrodził. Jej oddech uciekł, jej serce zaczęło walić jak uderzenia młotka i wyczuł zapach przypływu ciepła między jej niespokojnymi młotkami. Wspaniale. - Później - powtórzył, jego głowa przesunęła się i jego usta znalazły się na niej kiedy to usłyszał. Jej ciało zamarło i jego głowa szarpnęła się do góry. Jego dwa palec przestały krążyć wokół jej sutka i wszystkie zacisnęły się zaborczo na jej opuchniętej piersi. Nasłuchiwał i nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. - O co chodzi?- Leah zapytała z drżącym strachem w głosie. Spojrzał jej w oczy. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Jej ciało zesztywniało i jej strach przeniknął powietrze. Doszedł do tego temperament Luciena. - O co chodzi?- znowu zapytała, jej strach stał się silniejszy. - To moja pieprzona rodzinka - warknął. Przyglądał się jak jej oczy się rozszerzają, jej usta rozchyliły się i po raz kolejny znalazł przyjemność w jej ujmującej minie. Głównie z tego powodu że zamiast robienia czegoś czego chcieli oboje, musiał iść otworzyć te pieprzone drzwi.

Rozdział 19

Rodzina

Lucien wszedł na pomost i zatrzymał się na końcu by spojrzeć na jezioro. Jego dzieci podążyły za nim. Nie odzywał się przez dłuższą chwilę i Julian i Isobel pozostawili go w cichej kontemplacji spokojnej wody. Następnie cicho i groźnie, Lucien przemówił do wody: - Wyjaśnijcie. - Przyjechał by mnie zobaczyć, ojcze - Isobel odpowiedziała szybko. - I?- Lucien nacisnął. - Pomyślałam... - Isobel zaczęła ale urwała kiedy głowa Luciena odwróciła się i jego wzrok przeciął jego córkę. - Nie - powiedział cicho.- Nie myślałaś. Jej oczy przesunęły się do jej brata. Julian spojrzał na moment jej w oczy zanim spojrzał na swoje buty. Julian miał budowę swojego ojca, jego włosy, ale miał zaskakująco niebieskie oczy swojej matki. Były koloru jasno błękitnego nieba. Przez wszystkie swe lata, Lucien nigdy nie widział oczu takiego koloru oprócz w obliczu swojej byłej partnerki i jego syna. Isobel miała kształty swojej matki i delikatną strukturę kości, ale miała ciemne oczy i włosy ojca. Była drobna jak na wampira, cal niższa niż Leah, była wzrostu swojej matki. Lucien był blisko ze swoimi dziećmi. Odwiedzał je kiedy czas na to pozwalał. Robiły tak samo. I rozmawiał z nimi regularnie. W tej chwili jednak chętnie by udusił oboje. Zaczynając od Isobel. Dlatego, że zabrała ze sobą ojca Luciena, Etienne. Można było powiedzieć, że Lucien nie był blisko ze swoim ojcem. To dlatego że Etienne nie był wampirem z którym można było być blisko. Był zimnym, nieczułym dyktatorem.

Także dlatego, że Etienne był wampirem do którego nie chciało się zbliżyć dlatego że był zimnym, nieczułym dyktatorem ale również dlatego, że był skąpy, chytry, dwulicowy i okrutny. I w końcu z powodu Maggie. Etienne miał niewiele do czynienia z ludźmi z wyjątkiem brania ich jako żywność i na Ucztach lubił brać ich w inny sposób. Z niektórymi z nich robił to w zimny, nieczuły, dominujący i dziki sposób który nie był mile widziany przez śmiertelników którzy brali udział na Uczcie. Był upomniany za to przez Dominium więcej niż jeden raz i dlatego też nauczył się ukrywać tę skłonność, ale Lucien, jak wielu, wiedział że nie zaprzestał tego zachowania. Etienne nie posiadał żadnego szacunku dla śmiertelników, nigdy go nie miał. Dlatego nienawidził związek Luciena z Maggie. I w końcu nie ukrywał tego uczucia przez Lucienem lub Maggie. To było coś czego Lucien nie mógł nigdy wybaczyć. Co więcej, Lucien nie był zachwycony że jego była partnerka, matka Juliana, Cressida, była w domu który dzielił z Leah. To nie dlatego, że nie cieszył się przyjaznymi relacjami z Cressidą. Cieszył się wieloma rzeczami z Cressidą, rzeczami którymi nie powinien się już cieszyć. To dlatego, że Cressida była jak kot który lubił bawić się swoimi ofiarami i nie miał wątpliwości, że w Leah także widziała ofiarę. Chociaż Leah musiała okazać Cressidzie szacunek jak dla wampira, Cressida nie okazałaby tego samego szacunku Leah jako do konkubiny chociaż należało się to Leah i Lucien tego żądał. Zabawa z Leah będzie bawić Cressidę tak samo jak przeciwstawienie się wymaganiom Luciena. Odkąd pamiętał, lubiła wyzwania. Często z nim tak postępowała, jak z innymi. Z Lucienem, nawet po tym jak zakończyli swój związek, te wyzwania zawsze kończyły się fizycznie, najpierw walka wampirów a następnie coś zupełnie bardziej przyjemnego. Trwało to przez wieki aż Lucien związał się z Katriną. I było to coś co chętnie rzuciłaby w twarz Leah. Na szczęście przywieźli także matkę Luciena, Magdalenę. Teraz Lucien był blisko z matką. Dla Luciena zawsze było nierozwiązaną tajemnicą w jaki sposób Magdalena i Etienne się ze sobą związali. Magdalena była przeciwieństwem ojca Luciena. Po latach kontemplowania tej zagadki, jedyna odpowiedź jaka przychodziła do Luciena to taka, że obydwoje byli bardzo młodymi wampirami gdy zaczęli swój związek i trwał on mniej niż dwadzieścia lat czyli tyle ile Magdalena mogła znieść. W przeciwieństwie do Luciena i Cressidy, ich związek nie był polubowny. Dlatego nakazał Leah po cichu aby wzięła prysznic i przygotowała się co na szczęście zrobiła bez sprzeciwu. Zszedł na dół by powitać swoją rodzinę a następnie zadzwonił po rodzinę Leah i zabrał ją osobiście do ich domku gościnnego gdzie ją pozostawił. Leah nawet nie dostrzegła jego rodziny gdy wyszła, która była jak na siebie była niezwykle cicha i potulna, nie zapytała o jego działania. W drodze do domu zadzwonił do Averego aby dostał się do domku dla gości i jej strzegł. Potem wrócił do domu i pozostawił swojego ojca, matkę i swoją byłą aby porozmawiać ze swoimi dziećmi na osobności. Co doprowadziło go do tej chwili. Lucien spojrzał na syna. - A ty? Głowa Juliana uniosła się tak samo jak jego brwi. - Ja? - Cressida - Lucien odpowiedział, próbując być cierpliwym wobec Juliana, który wydawał się być celowo głupi, coś co robił częściej niż sporadycznie. - Cressida była ciekawa - Julian odpowiedział i Lucien zdecydował, że to była prawdopodobnie prawda. Wiedział także, że jego syn dzielił bliską więź ze swoją matką.

Był to rzadki przypadek, gdy Julian nie łapał się na jej każdy kaprys. Było rzadkością, jeśli ktokolwiek nie złapał się na jej kaprys. Jedyną osobą która się temu oparła, był Lucien. Głos Luciena był niski, gdy przypomniał im: - Myślę, że rozmawiałem z wami obojgiem o tym. - Mówiłeś, ojcze, ale... - Isobel zaczęła. - Ale nic - Lucien przerwał jej.- Nie tylko wasz osąd był kiepski, ale także wasze decyzje były niebezpieczne. Julian powiedział szybko. - Cressida nigdy by... Lucien przerwał: - Ale Etienne tak. Julian westchnął i skinął głową na zgodę, zgadzając się że Etienne by to zrobił. - Ludzie gadają - Isobel powiedziała.- Nieco. - Jestem tego świadom - Lucien poinformował ją. - Powinieneś wiedzieć, że gadanie dotrze do uszu Etienne'a - ciągnęła. - Tak, także o tym wiedziałem - Lucien odpowiedział. - Dlatego - kontynuowała.- Kiedy do mnie dotarł, myślałam o tym i że lepiej by było aby pomyślał że jest w rodzinie a nie żeby manewrował poza nią. - Trzymaj swoich wrogów blisko - Julian mruknął patrząc na swego ojca. Lucien musiał przyznać, że to brzmiało logicznie. Niezależnie od tego, nie wyjaśniało to dlaczego złożyli mu niespodziewaną wizytę. - A będzie manewrować i wszyscy o tym wiemy - Isobel kontynuowała.- Nie zgadza się z tym co robisz chociaż powiedział mi, że jest odwrotnie i że chce ci tylko zaoferować swoją pomoc i wierność. - Może być także szpiegiem - Julian dodał. - Absolutnie - Lucien zgodził się, odwracając twarzą do swych dzieci.- Dlatego rozumiem waszą logikę ale wasz osąd nadal mnie dziwi tak samo jak to dlaczego mnie tu przyprowadziliście. - Myśleliśmy, że... - Julian zaczął, ale Lucien ponownie przerwał. - Ustaliliśmy, że nie myślałeś - na swoje ostatnie słowo pochylił się lekko w stronę swego syna i dostrzegł jak mięsień na policzku Juliana się kurczy.- Ten wampir nie powinien być w pobliżu Leah. - Ojcze - Isobel szepnęła.- To był mój pomysł. Etienne chciał zbić cię z tropu. Powiedział to dlatego gdyż wiedział, że nie chciałbyś jego wizyty więc nie chciał cię uprzedzać, ale wiem że to dlatego, że chciał zaskoczyć ciebie i twoją konkubinę. Postanowiłam że jeśli nie zgodzę się pojechać z nim, zrobi to sam. Więc namówiłam Jule'a i Magdalenę aby pojechali z nami i Cressida, no cóż... Cressida także tutaj jest. Teraz twój śmiertelnik jest chroniony. Nawet Cressida nie pozwoliłaby Etiennowi skrzywdzić twojej konkubinie, gdyby udało mu się zrobić niemożliwe i ominąć cię. - Istnieje wiele sposobów w jakie można skrzywdzić Leah - Lucien odpowiedział.Wiele o których nie macie pojęcia. Jednak gdybyście do mnie zadzwonili i mnie ostrzegli że mnie odwiedzi, mógłbym wam je wyjaśnić. Julian był otwarcie ciekawy. Twarz Isobel stała się pusta, co oznaczało że była równie ciekawa. Julian posiadał brutalną siłę swojego ojca i nie odkrywał swoich kart. Mógł zmierzyć się praktycznie z każdym (nawet z Lucienem) i nie zawahałby się tego zrobić. Syn Luciena był porywczy i działał przez emocje, więc miał szczęście że był silnym, zdolnym, intuicyjnym wojownikiem. Isobel jako że była drobna, musiała bardziej polegać na swojej przebiegłości wobec większości wampirów które były silniejsze od niech i niemal wszystkie były większe. Jej

przebiegłość i wytrwałość były najbardziej niebezpieczną bronią w jej arsenale którym dobrze się posługiwała. Podobnie jak jej ojciec. - Już ją oswoiłeś - Julian zagadnął. - W rzeczywistości - Lucien odpowiedział. - O mój Boże - Isobel odetchnęła.- Wziąłeś ją za kochankę? Zanim Rada się zgodziła? Odpowiedzią Luciena było uniesienie podbródka w twierdzeniu. - Zajebiście - Julian mruknął walcząc ze swym uśmiechem. Ciało Isobel szarpnęło się gdy spojrzała na brata. - Jule! Odbiło ci? - Nie - wciąż się uśmiechał ale tym razem uśmiech był skierowany do jego siostry. Istnieje kilka smacznych śmiertelnych kąsków i nie miałbym nic przeciwko gdybym sam jakiegoś miał. Miło by było mieć otwarte drzwi. Ciało Isobel szarpnęło się z powrotem ku jej ojcu. - Ojcze!- warknęła.- Posłuchaj go! To może oznaczać... - Wiem co to znaczy - Lucien przerwał jej.- I mam to w dupie. - Nie mogę się doczekać aż poznam tą Leah - Julian mruknął, wciąż się uśmiechając. Isobel zignorowała swojego brata i przemówiła do swego ojca. - Rozumiem co robisz i dlaczego i wiesz że masz moją lojalność, bez względu na cokolwiek - zatrzymała się a potem powtórzyła głosem który wibrował.- Nie ważne co, ojcze. Ale to dzieje się zbyt szybko. Wampiry które myślą tak samo jak ty i Jule nie są przygotowane. - Rozmowa z Radą i rozważenie mojego wniosku zajęło mi dziesięć minut, Bel Lucien odparł cicho.- Myślę, że rozumieją iż powinni ponownie rozpatrzyć sprawę nie tylko moją i Leah, ale wszystkich wampirów. - Tak, być może - Isobel powiedziała.- Ale to już wykracza poza ciebie i twoją śmiertelniczkę i Rafe'a i jej siostrę i nawet Julian chce sobie jakąś wziąć. Orlando był widziany na uczcie ze swoją konkubiną i się obejmowali. I Hermes wybrał sobie nową konkubinę tylko tydzień temu i tak jak ty, wprowadził się do niej po nocy Upuszczenia krwi. Lucien wiedział o tym gdyż Avery powiedział mu wszystko tego ranka. Nie mógł powiedzieć, że była to niemile widziana wiadomość. Orlando był okrutny w walce a Hermes był równie zimnokrwisty. Obawiano się ich tak samo jak Luciena, Cosmo i Stephanie. Była to zaskakująca wiadomość, że działali tak szybko, ale nie było to niekorzystne. Gdyby doszło do tego, jego armia wyraźnie się powiększała a jej członkowie byli silni. Isobel mówiła dalej. - Więc teraz wydaje się, że Rada jest zmuszona. Nie podoba im się to. Nie podoba im to nawet jeśli muszą wypełnić przysługę tobie i twojej konkubinie, sprzeciwią się temu aby zachować jakiś ślad kontroli. Szczęka Luciena stwardniała zanim powiedział: - Leah. Głowa Isobel drgnęła na bok zanim zapytała: - Co? - Nazywasz ją moją konkubiną, moją śmiertelniczką ale ona ma na imię, Bel, Leah Lucien odpowiedział i Julian znowu spojrzał na swoje buty ale Lucien patrzył na swoją córkę. Jej twarz stwardniała zanim odpowiedziała: - Nie jestem jak Eitenne. - Wiem, że nie jesteś. Wiem też że twoje słowa zostały wypowiedziane z troski o

mnie. Ale nie zmienia to faktu że ona nie jest moją konkubiną, moją śmiertelniczką, ona jest Leah - Lucien odpowiedział. Przyglądał się jak twarz jego córki blednie. - Ale ona jest, ojcze. Niezależnie od oswajania albo tego co robisz, ona nadal jest twoją konkubiną - zawahała się przed pytaniem.- Nieprawdaż? - Jest. Jest także Leah - Lucien stwierdził. - Nie rozumiem tego - Julian wtrącił się. Lucien skrzyżował ręce na piersi i spojrzał to na syna to na córkę zanim powiedział: - W takim razie wytłumaczę ci to. Jak wiecie, czekałem dwadzieścia lat aby ją mieć i powiem wam, że mógłbym czekać sto lat i nie byłbym rozczarowany. Isobel wciągnęła gwałtowny oddech. Spojrzenie Juliana stało się bardziej intensywne. Lucien kontynuował: - Jest jej więcej, znacznie więcej niż się spodziewałem. Leah jest tylko Leah i więcej - przyglądał się swoim dzieciom i podzielił się.- Może mnie oznaczyć, w praktyce pewnie będzie mogła nawet mnie śledzić, dostroić się do mnie. Wyczuwam kiedy próbuje to robić i zajmuje mi to trochę wysiłku, aby ją przed tym powstrzymać. - O mój Boże - Isobel odetchnęła. - Żartujesz sobie - Julian szepnął. Lucien nie odpowiedział synowi, tylko mówił dalej: - Wyczuwa niebezpieczeństwo albo na własną rękę al za pośrednictwem mnie. Może mówić do mnie swoim umysłem i to nie tylko wtedy gdy czytam jej ale kiedy sama tego chce. Żadne z jego dzieci nie odpowiedziało, oboje wpatrywali się w niego w szoku. Lucien kontynuował: - I ona i ja dzielimy sen o Wyroku. - Chryste 0 Julian mruknął krzywiąc się z bólu ale twarz Isobel stała się jeszcze bledsza. Lucien mówił dalej: - Sny Leah są znacznie silniejsze gdy nie jestem z nią, nawet gdy już nie śpi to sen i tak jej nie opuszcza. W rzeczywistości którejś nocy omal co nie umarła przez powieszenie spowodowane siłą jej umysłu. - Och ojcze - Isobel szepnęła. - Jest szczególna - Lucien stwierdził.- Ciekawie będzie obserwować jak jej zdolności się rozwijają do pełni. Ale muszę ją strzec, chronić ją w sposoby jakich nie podejrzewałem gdy to wszystko zacząłem. Muszę ją chronić przed tymi którzy mogą ją skrzywdzić z powodu co znaczy dla ich życia, jako konkubina która chce powstrzymać zmiany lub wampiry które chcą tego samego. I muszę chronić ją przed tymi snami. Sama myśl że je ma, jest wystarczająco zła. Przeżywa je fizycznie. Nie będę tolerował jej kolejnego umierania z powodu któregoś. - Oczywiście, że nie - Isobel powiedziała cicho.- To straszne. - To prawda - Lucien zgodził się.- Teraz musimy się upewnić, że Etienne nie odkryje tych rzeczy. Musimy się także upewnić, że Cressida i nawet Madgalena nie dowiedzą się o tym co Leah może zrobić. I musimy mieć pewność że Leah nie dowie się od żadnego z nich o Maggie albo o tym że posiadanie fizycznego kontaktu w naszym związku nie jest powszechne wśród konkubin. Isobel straciła swoją możliwość ukrycia swojej reakcji i opadła jej szczęka. - Co? - Julian zapytał.- Ona nie wie? - Nie, nie wie - Lucien odpowiedział, jego dzieci spojrzały na siebie ale mądrze nie zapytały o to i Lucien mówił dalej.- Ponadto, Julianie, musisz trzymać w ryzach swoją

matkę. Leah nie jest taka jak inne konkubiny. Nie jest nawet jak inni śmiertelnicy. Jest porywcza i nieprzyzwyczajona do posłuszeństwa. Jeśli Cressida wywoła jakąś reakcję, Leah najprawdopodobniej temu ulegnie i jeśli to się zdarzy, będę trzymał stronę Leah. - Staniesz po stronie Leah?- Julian zapytał.- Przeciwko wampirowi? - Absolutnie - Lucien odpowiedział. Nagle Isobel zmrużyła oczy i zapytała: - Dlaczego oboje śnicie o Wyroku? - Nie mam pojęcia - Lucien odpowiedział. Isobel natychmiast strzeliła w niego swym następnym pytaniem. - Masz zamiar wziąć ją jako swoją partnerkę? Lucien poczuł jak jego ciało nieruchomieje i usłyszał jak Julian wciągnął ostry oddech i przemówił i nisko i wolno gdy odpowiedział. - Nie, Isobel, nie zrobię tego. - Więc dlaczego oboje śnicie o Wyroku?- naciskała. - Odpowiedziałem na to pytanie, Bel - Lucien odparł. Isobel wciąż naciskała. - Oczywiście obserwowałeś ją. Oznaczyłeś ją dwadzieścia lat temu. Stwierdziłeś nawet, że będziesz stać po jej stronie nawet jeśli zlekceważy kogoś z twojego rodzaju. I narażasz siebie, swoją rodzinę, swoich przyjaciół i nasz sposób życia na niebezpieczeństwo i mówisz że to wszystko dlatego, żebyś mógł się z nią pieprzyć? - Bel!- Julian syknął. - Nie!- Isobel odwarknęła, jej oczy przecięły jej brata.- Chcę wiedzieć. Chcę wiedzieć dlaczego ryzykuje spłonięciem. Słyszałam, że nie kole w oczy i bosko pachnie ale ani krew śmiertelnika ani cipka śmiertelniczki nie jest warta spłonięcia. - Dobra, ale nie musisz tak psioczyć - Julian warknął. Ale Lucien miał dość. Cisza! Lucien nakazał. Usta obojga jego dzieci zacisnęły się kiedy odwrócili się do niego twarzą, i kontynuował. Uspokójcie się, i ich ciała zostały zablokowane. - Nigdy nie - powiedział na głos, patrząc na swoją córkę.- Mów w taki sposób w odniesieniu do Leah. To co z nią mam i dlaczego ryzykuję to co ryzykuję dla niej, jeśli nie zrozumiesz tego kiedy to zobaczysz, to nie twój pieprzony interes. Jeśli niczego nie wiesz, to znasz mnie wystarczająco dobrze aby domyślić się, że jeśli podejmę takie ryzyko to musi to coś dla mnie znaczyć i powinno wystarczyć to wam wam obojgu. Rozumiemy się? Uwolnił ich umysły i Isobel zacisnęła zęby ale skinęła głową. Julian uniósł brodę. - Nie będziemy już rozmawiać o partnerach - Lucien zadeklarował. Julian znowu uniósł brodę ale Isobel wciągnęła głęboki oddech. Potem jej twarz zmieniła się. Stopniała i tak bardzo przypomniało mu to jej matkę, która była najbardziej łagodnym wampirem jakiego kiedykolwiek znał, podobnie jak Maggie, że z Luciena ulotniło się nieco gniewu. - Jesteś kochany - powiedziała cicho. Reszta złości Luciena uciekła i odpowiedział: - Wiem o tym, kochanie. Potrząsnęła głową i spojrzała na wodę zanim kontynuowała: - Tylko się o ciebie martwię. Nie było mnie kiedy wampiry mogły brać śmiertelnych partnerów, ale - jej oczy przesunęły się do niego.- Słyszałam, że to właśnie takie było. Nie szanowali wampirów. Byli traktowani na równi. Że... - Mylisz się i masz rację - Lucien przerwał jej.- Nigdy nie doświadczyłaś oswajania. Chodzi o szacunek i równość. Ale Bel, kiedy zobaczysz Leah ze mną, to zrozumiesz zmniejszył odległość między nimi, uniósł swoją dłoń i położył ją na szyi swojej córki, jego kciuk potarł jej delikatną szczękę, tak podobną do jej matki, zanim mruknął:

- Obiecuję, kochanie, że zrozumiesz. Jej czarne oczy spojrzały w jego i zajęło jej chwilę aż jej oczy stały się ciepłe i skinęła głową. Lucien uśmiechnął się do niej i otrzymał niechętny uśmiech z jej strony. Potem poczuł jak Julian się do nich zbliża i obydwoje się odwrócili by zobaczyć jego uśmiech. - Poważnie - powiedział uśmiechając się.- Nie mogę się doczekać spotkania z Leah.

***

Lucien wszedł do domku gościnnego w denerwującym zamiarze odebrania swojej konkubiny i zabrania jej by poznała jego rodzinę. Ostatnia część tego zadania była najbardziej denerwująca. W minucie kiedy wszedł do środka, ujrzał ją przez okna na tyłach domu, siedzącą na tarasie w słońcu, jak piła kawę ze swoją mamą, ciotkami i Averym. Na widok siedzącej jej tam, uśmiechniętą, jak słońce całowało jej skórę, jak jej długie, grube włosy lśniły zastanawiał się, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do jej piękna. Zdecydował, że nigdy się tak nie stanie. Zatrzymał się tylko kilka kroków od salonu ponieważ złapał znajomy zapach i jego serce pominęło uderzenie. Odwrócił głowę na bok i czekał. Trwało to tylko chwilę aż Kate wyszła z małej kuchni do salonu. Czekała na niego. Wiedział o tym ze sposobu w jaki trzymała swoje ciało i z wyczekującego wyrazu twarzy. - Kate - przywitał się i usłyszał jak jej serce eskaluje gdy poczuł jej strach. Miała coś do powiedzenia. Coś, czego nie chciała powiedzieć. Coś, co było tak ważne, że jej władza nad jej strachem zniknęła. I wreszcie coś, co wymagało czasu. Było to uciążliwe. To wszystko. Pobyt rodziny Leah, tak samo jego. Czekał na Leah dwadzieścia lat. I miał niecały dzień i jedną noc gdy ją oswoił. Gdy sprawił, że stała się jego. I było lepiej niż się spodziewał, że będzie. Chciał aby ich rodziny zniknęły i jego uwaga skupiłaby się na niczym innym jak tylko na Leah, która miałaby być tylko z nim. I nie chciał tego na jeden dzień. Nie chciał tego nawet na następny tydzień. Chciał tego tak długo, jak tylko mógł to zachować. - Lucien, jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym zamienić z tobą słowo - Kate powiedziała cicho. Miał coś przeciwko. Ale wiedząc że to była Kate Buchanan, monarchini konkubin Buchanan i ciotka Leah, Lucien zrobił to na co nie miał ochoty. Uniósł podbródek na zgodę. Potem przyglądał się jak niesamowita Kate Buchanan zaciska swoje usta. Ja pierdolę, była zdenerwowana. Nie miał na to czasu. - Kate, zacznij - rozkazał. - Leah jest dzisiaj w dobrym nastroju - Kate zauważyła i Lucien odwrócił głowę ku oknu. Zobaczył przez jak Leah uśmiechała się do Nadii, była zrelaksowana, jej piękna twarz czerwieniła się. Nawet jeśli dynamika tej rodziny była dziwna, było jasne że ją uwielbiała i podobało mu się to. Ale co więcej, oswajanie było kompletne. Nie wstrzymywała się, nie ukrywała, nie trzymała straży.

Po prostu była Leah. Jego Leah. Wreszcie. - Powiedziała nam, że twoja rodzina jest w jej domu - Kate kontynuowała i oczy Luciena przesunęły się ku niej. - Rzeczywiście, są tam - potwierdził i przechylił głowę na bok. - Etienne?- spytała cicho i Lucien westchnął z irytacją. - Nie masz się czego obawiać, Kate. Jest bezpieczna pod moją opieką - zapewnił ją o czymś co nie potrzebowało zapewnienia. Nawet gdyby Leah nie była tym kim była dla niego, była jego konkubiną a on był Lucienem. Nigdy nie pozwoliłby by ktoś ją skrzywdził. - Czuje się w ten sposób - Kate odpowiedziała dziwnie. - Słucham?- Lucien zapytał. - Ona czuje się w taki sposób. Bezpiecznie. Twoja rodzina jest w jej domu, istnieje możliwość że ją spotka i nie jest w najmniejszym stopniu zaniepokojona - Kate wyjaśniła.W rzeczywistości jest podekscytowana... - urwała.- I wesoła. Lucien pomyślał, że to było cudowne. Głównie dlatego, że to on był przyczyną jej nastroju. Ale Leah w zrelaksowanym, wesołym nastroju czuła się bezpiecznie pod jego opieką znacznie pomogłaby w spotkaniu z jego rodziną. Kate nie przestała mówić. - Nie ma pojęcia, że powinna być zdenerwowana tutejszą obecnością Etienne'a. Mimo tego, że są twoją rodziną i wy dwoje macie... - zawahała się zanim dokończyła.Szczególny związek. W normalnych okolicznościach, to znaczy, między śmiertelnikami którzy by rozpoczęli związek, spotkanie swoich wzajemnych rodziny byłoby ważną rzeczą. Lucien odwrócił się do niej w pełni i skrzyżował ramiona na piersi. - Proszę - poprosił.- Przestań owijać w bawełnę i wyjaśnij o co ci chodzi. - Moja babcia znała Sashę - Kate powiedziała cicho i szybko. Lucien napiął się. Kate kontynuowała: - Pewnie bez wątpienia o tym wiesz, ta opowieść przechodzi przez konkubiny od dziesięcioleci. Oczywiście tylko ku przestrodze, ale jednak jest znana. Ale my, Buchananki, jako że moja babcia była powierniczką Sashy, wiemy nawet więcej. Z wyjątkiem Leah, która z oczywistych względów nic o tym nie wie. I Leah czuje się z tobą bezpiecznie tak jak powinna - pospieszyła z ostatnim wyjaśnieniem.- Ale Etienne, on jest... ona jest... cóż, oboje znamy Leah i... Wiedział o czym mówiła. Sasha była konkubiną jego ojca kilka dekad temu, była legendą i to w nie dobry sposób. Była jedną z tych nielicznych konkubin które domagały się uwolnienia ze swojego kontraktu. I była jedną z tych nielicznych przeszła przez to ze szczególnym okrucieństwem. Zbadano to i Dominium dowiedziało się, że Etienne regularnie i często karmił się od swojej konkubiny bez znieczulenia jej, zadając jej morderczy ból. Oczywiście została uwolniona. Została również obdarzona majątkiem jak zażądało Dominium, by wynagrodzić jej czas spędzony z Etiennem. Był w szoku, ale tak zrobił. Już nigdy nie potraktował konkubiny w taki sposób. Jednak często angażował się w takie rozrywki gdzie indziej. Było to pierwsze takie zdarzenie od ponad dwustu lat oraz ostatnie w swoim rodzaju od tego czasu. Nie było tajemnicą, że wampir Etienne nie miał szacunku wobec śmiertelników i częstość takich zdarzeń była potwierdzeniem tego faktu. Kate nie umknęło, że Leah rzadko ukazywała mu szacunek jakiego wymagał. Gdyby została skłoniona, mogłaby wzbudzić gniew Etienne'a i jego uwagę, co nie byłoby

korzystne. Zwłaszcza teraz. Jednak w obecności jego dzieci i matki i oswojoną Leah, trzymał rękę na pulsie. Dlatego Lucien przerwał jej. - Nie martw się tym. Pochyliła się ku niemu i szepnęła: - Lucien, wiesz że mówię to z pełnym szacunkiem, ale nie ma sposobu bym nie miała się o to martwić. To co robisz z Leah... to co już zrobiłeś. Etienne... - Kate - Lucien przerwał się.- Powtórzę to tylko raz. To nie twoje zmartwienie. Tylko moje. Jestem tego świadom i zapewnię Leah bezpieczeństwo. - Śni o Wyroku - Kate przypomniała mu. - Jestem bardziej tego świadom, niż ty - Lucien przerwał jej tracąc cierpliwość. - Dobra, w takim razie dlaczego? I jak?- Kate naciskała, jej tętno jeszcze bardziej przyspieszyło, szybciej oddychała. Wiedziała o tym, że naciskała na niego. Ale kochała swoją siostrzenicę i była zaniepokojona. Z tego powodu Lucien szukał cierpliwości. - Nie wiem tego - Lucien przyznał przez zęby. - A teraz Etienne jest w to zaangażowany kiedy jest tak wiele niewiadomych, tak wiele niebezpieczeństw... - Będę ją chronić - Lucien powtórzył niecierpliwie. - Ona się w tobie zakochuje - wyrwało się Kate i całe ciało Luciena napięło się. Kate dostrzegła to i odchyliła się do tyłu i cofnęła o mały kroczek. Mimo że się odsunęła, jej oczy przyglądały się mu uważnie. Następnie wyszeptała cicho i z pewnym zaskoczeniem.Tego nie wziąłeś pod uwagę. Myliła się. Stephanie ostrzegła go o takiej możliwości. Cosmo się tego obawiał. Jego dzieci. Ale to nie mogło się zdarzyć. - Ona jest moją konkubiną, ja jestem wampirem. Ona jest śmiertelniczka, ja nieśmiertelnym. Śni o Wyroku i po tym jak jej wyjaśniłem, wie co to znaczy. To byłoby ryzykowne z jej strony gdyby się we mnie zakochała. Zanim jeszcze wiedziała o Wyroku, wiedziała o tym, że wampiry nie kojarzą się ze śmiertelnikami. Wiedziała o tym - Lucien powtórzył, czując coś w swoich wnętrznościach. Coś nowego. Coś, czego nie czuł od wieków. Coś, co czuł tylko raz w swoim bardzo długim życiu. Coś co czuł do Maggie. Kocham cię. Chryste, słyszał to w jej snach. Nawet słyszał w swoich. Chryste! Czy te sny mogły być ostrzeżeniem? Nie. To po prostu nie mogło się zdarzyć. - Spędziłeś dużo czasu na obserwowaniu Leah, na podsłuchiwaniu jej a teraz jesteś z nią. Ale musisz się jeszcze wiele o nie nauczyć - Kate powiedziała cicho, zwracając na siebie jego uwagę. Lucien przytrzymał spojrzenie Kate zanim westchnął. Nadszedł czas by coś z tym zrobić, dla ich rodzin, tych którzy się o nich troszczyli i w szczególności dla Leah. Dlatego oznajmił: - Porozmawiam z nią. Brwi Kate uniosły się. - Masz na myśli, że powiesz jej żeby się w tobie nie zakochiwała?- spytała z niedowierzaniem. - Nie, przypomnę jej o tym, że powinna pamiętać o niektórych rzeczach podczas gdy będziemy razem. Gdy już przypomnę jej o tych rzeczach, przestanie być kontrolowana

przez takiego typu emocje. Kate pokręciła głową. - Lucien, mówimy tutaj o Leah. - Owszem, i nie jest ona głupia. Widzę jak nasz związek który postępuje, intensywność uczuć które wspólnie dzielimy i inne sprawy mogłyby przyćmić jej osąd. Po prostu zwrócę uwagę o czym powinna pamiętać. - Oczywiście, że możesz to zrobić, Leah jest bystra. Ale Lucien, ostrzegam cię jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, moja siostrzenica podąża za swoim sercem. Jest rządzona przez emocje. Choć potrafi zrozumieć coś logicznego w swojej głowie, ale prowadzą ją emocje, szczególnie te intensywnie. Jej głowa absolutnie podąży za nimi. - W takim razie wyjaśnię rzeczy w pełni - Lucien odpowiedział Kate i zamilkł. Minęło kilka chwil, kiedy zapytał.- Skończyliśmy? - Jeszcze jedno - odpowiedziała cicho. - Dobrze, Kate - Lucien pozwolił.- Ale pospiesz się z tym. - Jeśli masz zamiar przeprowadzić taką rozmowę z Leah, proszę, błagam cię, zrób to szybko. - Niestety w tym momencie jest wiele innych spraw... - Lucien zaczął i był zaskoczony kiedy Kate mu przerwała. I zrobiła to szeptem: - Proszę, ustaw to jako swój priorytet, dla mojej siostrzenicy. - Kate... - Ona się w tobie zakochuje. - I ja z nią porozmawiam. - Tak, ale musisz to zrobisz szybko... - zawahała się i zmartwienie przeszło przez jej rysy kiedy dokończyła.- ... zanim to zrobi. Lucien wciągnął oddech. Potem zgodził się: - Zajmę się tym w pierwszej kolejności. - Dziękuję - szepnęła. Lucien skończył. Poinformował ją o tym poprzez odwrócenie podbródka i przesunięcie ku tylnym drzwiom domu. Kiedy się poruszył, zauważył jak Avery wyczuł jego pojawienie się i Lucien obserwował jak wstał i przesunął się do drzwi. Jego wzrok powędrował do Leah by sprawdzić, czy zauważyła zniknięcie Averego. Jej wzrok przesunął się do okna, złapała jego, uśmiechnęła się i pomachała. Witaj, mój zwierzaczku, zawołał do niej. Witaj, kochanie, odparła. Miała to na myśli, nazwanie go kochaniem. Odwzajemnił uśmiech. Avery przeszedł przez drzwi. - Moment, Lucien. Lucien zatrzymał się, jego oczy przesunęły się do Averego, jego cierpliwość wyślizgiwała się spod kontroli. - Po prostu wyjdę na zewnątrz - Kate szepnęła i prześlizgnęła się między Averym i Lucienem, zamykając za sobą drzwi. Lucien wycelował wzrok w Averego, ostrzegając: - Mam mało czasu i jeszcze mniej cierpliwości. - Tylko moment - Avery odpowiedział szybko. - W takim razie gadaj - Lucien pozwolił. - Gregor prosi o spotkanie.

Lucien patrzył mu w oczy ale nie pokazał swojej reakcji. Gregor był członkiem Rady. Lucien znał go od lat, ale nawet teraz, nie znał go do końca. Mógł być sprzymierzeńcem, mógł być wrogiem. Wieki temu, Gregor zaszokował wszystkie wampiry wyrzekając się swojej śmiertelnej partnerki podczas Polowania. Był jedynym wampirem który to zrobił. Wielu nie rozumiało działania Gregora, jednak Lucien rozumiał. Gdyby Maggie żyłaby dalej, rozważałby by zrobić to samo wobec niej. Było to szczęście w nieszczęściu że nigdy nie musiał podjąć tej decyzji. Lucien, który sam miał śmiertelną partnerkę, wierzył, że Gregor wyrzekł się swojej partnerki aby dać jej dłuższe śmiertelne życie, nawet jeśli musieli żyć bez siebie. Mogło to oznaczać, że przez wszystkie te lata, Gregor trzymał urazę po stracie swojej partnerki. Oznaczało to że pragnął aby wampirom została przywrócona wolność, aby miał to co stracił, nawet jeśli będzie to tylko oswajanie. Mogło to także oznaczać, że zagubił się i uraza jest na tyle gorzka, że nie chciałby aby jakikolwiek wampir związał się ze śmiertelnikiem, nawet dla oswajania. Jedyną rzeczą jaką wiedział Lucien, to taka, że Gregor zaopiekował się młodą śmiertelniczką po tym jak jej rodzice zostali zamordowani. Lucien nigdy nie spotkał tej dziewczyny która teraz stała się kobietą. Jednak podsłuchał rozmowę, że Gregor jest jej oddany. Wampir był zimny ale Lucien czuł, że nie był nieczuły. Ponadto, syn Gregora, Yuri, był przydzielony do oddziału ojca, co pewnie było niezdrowe. Lub przynajmniej Dominium tak czuło. Mogło to zadziałać, jeśli Gregor chciał aby jego syn był wolny aby mógł wziąć śmiertelne dziecko które wychowywał, nie tylko po to by zatrzymać je w rodzinie, ale także by żyło wiecznie. - Zorganizuj je - nakazał Averemu. - Ze Stephanie i Cosmo - Avery dodał i wzrok Luciena zaostrzył się na jego twarzy. - Dlaczego chce by Teffie i Cosmo tam byli? - Nie mam pojęcia. Po prostu chce. Lucien milczał przez moment. Nie podobało mu się, że Gregor chciał rozmawiać z nim i jego dwojgiem najbliższych przyjaciół którzy byli jego dwójką głównych poruczników w wojennym nasileniu. Ponadto, zebranie ich wszystkich w jednym miejscu oznaczało, że zostałby zmuszony do zostawienia Leah w niebezpieczeństwie, ponieważ nie sądził, aby mógł zaufać innemu wampirowi aby dodać go do jej gwardii obronnej. Mógł być to spisek. Mogła to być również złowróżbna wieść. Albo mogło to oznaczać dalsze postępy Rady. Nie dowie się, jeśli nie weźmie udziału w spotkaniu. Jego chronienie Leah głównie angażowało się w kontrolę nad dzieleniem się z nią informacjami, na jej interakcje z wampirami które chciałyby ją przestraszyć aby nie zaufała ich kulturze, w tym Luciena, przyczyniając się do tego, że odsunęła by się od niego emocjonalnie i co najważniejsze, był jeszcze jej sen. Edwina i Leah same przypilnują żeby nie drzemała w jego nieobecności. Leah nie była odporna na strach, ale pokazała więcej niż raz że mu ufała i ku jego ulce przyznała, że czuła się z nim bezpiecznie. Jeśli wampiry miały zamiar przestraszenia jej, mogła być przestraszona, ale czekałaby aż jej wyjaśni i znowu poczułaby się bezpiecznie. Lucien nie obawiał się, że spotka ją cielesna krzywda. Jako że był Lucienem, żaden żyjący wampir nie był na tyle głupi aby ją skrzywdzić fizycznie. Z wyjątkiem Katriny i jego byłej partnerki, która była na tyle odważna by działać pod wpływem emocji kiedy była zbyt słaba w ferworze kontroli. Ponadto, Katrina wyraźnie komunikowała się z każdym kto

chciał usłyszeć, że jej uczucie gniewu na Luciena skierowały się irracjonalnie na Leah. Nie była już zagrożeniem. Ale to Lucien jej powiedział jakie są różnice ich Porozumienia. I to pewnie on opowie jej o Maggie. I było mało prawdopodobne, że będzie zastraszona przez innego wampira który chciał wbić klin między nich kiedy będzie na spotkaniu. Podejmując decyzję, powtórzył. - Zorganizuj je. Avery skinął głową. Lucien zwolnił go przenosząc wzrok na Leah. Nie chciał dalszych opóźnień. Im wcześniej zostanie przeprowadzone spotkanie z jego rodziną, tym szybciej wyrzuci ich z domu. Dlatego zawołał, Pożegnaj się ze swoją rodziną, ukochana, i chodź do mnie. Był to rozkaz, ale nie zastosował kontroli umysłu. I był zadowolony kiedy Leah odwróciła głowę by na niego spojrzeć, przechyliła ją na bok i posłała mu lekki uśmiech. Potem przyglądał się jak zrobiła to co jej nakazał. Lucien pożegnał się z Averym i Leah podeszła do Averego, zatrzymała się i stanęła na palcach by pocałować go w policzek. Potem przeszła przez drzwi nadal delikatnie się uśmiechając. - Czy wszystko w porządku?- zapytała gdy przybyła do niego. Nic a nic, pomyślał, przyglądając się jej. Była piękna. Jeszcze piękniejsza niż Maggie. I jak Maggie. Piękno Leah miało głębie. W jej oczach tkwiła dociekliwość, która nie ukrywała ciepła, ciepła które czuła gdy widziała. Tkwiła w nich także nutka niepokoju, której również nie ukrywała. Martwiła się, ponieważ wiedziała, że nie był zadowolony z niezapowiedzianej wizyty swojej rodziny ale także dlatego, że wyprowadził ją bez wyjaśnienia zanim mogła napotkać któreś z jego rodziny. Widać to było po niej. W sposobie w jaki założyła ubrania. W sposobie jaki traktowała swoją rodzinę. Wiedział o tym i chciała lub mogła powiedzieć lub zrobić praktycznie wszystko co byłoby ciekawe lub zabawne. Nic go nigdy w niej nie znudzi. Dopóki słońce nie spadnie z nieba. Słowa Starożytnej Ceremonii Połączenia uderzyły jego mózg. Każdy nieśmiertelny doszukiwałby się tych rzeczy w jego partnerce. Piękna, głębi, ciepła, trosk i więcej. Wieczność była bardzo długim czasem. Każdy mężczyzna chciałby aby jego partnerka zaskakiwałaby go, rozbawiała go, interesowała go i nigdy, nigdy go nie nudziła. Gdyby mieli pięć lat lub pięćset, Leah nigdy by go nie znudziła. Wiedział o tym w tej chwili i w głębi swojej duszy. Dopóki słońce nie spadnie z nieba. - Lucien?- zawołała cicho, jej był także ciepły, ciekawski, zainteresowany. Przysunęła się do niego i położyła lekko rękę na jego piersi.- Wszystko w porządku? Dopóki słońce nie spadnie z nieba. Tak. Kate miała rację. Musiał o tym porozmawiać z Leah w pierwszej kolejności. Wreszcie odpowiedział: - Będzie, zwierzaczku. Pójdziemy teraz do domu na lunch z moją rodziną. Jednakże muszę z tobą porozmawiać zanim wrócimy. - Dobrze - wciąż mówiła cicho i jeszcze bardziej się przybliżyła. Kiedy to zrobiła, jego ręce owinęły się wokół niej. Zrelaksowała się przy nim. Tak. Miał ją. Całą ją. Jego. Wreszcie. Dopóki słońce nie spadnie z nieba.

- Więc, uch... - przerwała jego myśli kiedy się nie odezwał.-... będziemy w końcu rozmawiać? Czy będziemy tutaj stać i gapić się na siebie? Lucien zrelaksował się i uśmiechnął gdy powiedział jej: - Mógłbym stać tu i gapić się na ciebie przez jakiś czas, ukochana, ale przypuszczam, że powinniśmy porozmawiać. Jeszcze bardziej się zrelaksowała na jego uśmiech. Na jego słowa nawet jeszcze bardziej i jej twarz zmiękła. Lubił to. Wszystko. I to wszystko było jego. Tylko jego. Dopóki słońce nie spadnie z nieba. Wciągnął oddech i wziął sprawy w swoje ręce. - W domu są moje dzieci, Julian i Isobel. Moja matka, Magdalena. Mój ojciec, Etienne. I matka Juliana, Cressida. Spojrzała mu w oczy z zainteresowaniem aż nie powiedział ostatniego. Kiedy wspomniał Cressidę, dostrzegł że coś przecina jej twarz która stała się pusta. I to co zobaczył, nie spodobało mu się. Nie podobało mu się że to poczuła i nie lubił też tego, że sam czuł to uczucie. - Leah, kochanie, to co było między nami to było bardzo dawno temu - zapewnił ją i była to prawda, dla śmiertelników. Dla wampirów skończenie fizycznej relacji z Cressidą zaledwie pięćdziesiąt lat temu, nie było. - Dobrze - powiedziała cicho. - Nic już w tym nie ma - powiedział jej. - Więc dlaczego jest w naszym domu? Naszym domu. Dopóki słońce nie spadnie z nieba. - To znaczy, um... - Leah kontynuowała.- Nie wiem jak wampiry z tym postępują, ale to trochę niespotykane że była zjawia się wraz z niezapowiedzianą wizytą rodziny no chyba że rodzina jest trochę dziwna. Lucien znowu się uśmiechnął. - Wampiry są takie same. - W takim razie dlaczego?- naciskała. - Cressida jest... - szukał odpowiedniego słowa.-... niezwykła. Odwróciła wzrok i wymamrotała: - Wspaniale. Jego ramiona ścisnęły i spojrzała na niego. - To twój dom, Leah - pochylił twarz bliżej i powiedział.- Nasz dom. Będzie mnie szanować i upewnię się, że będzie szanowała także ciebie. Przyglądał się jak ściąga razem brwi. - Nie będzie? - Cressida jest nieprzewidywalna. - Wspaniale razy dwa - znowu mruknęła. - Będziesz musiała być wobec niej cierpliwa, mój zwierzaczku. I chcę abyś była ostrożna w jej obecności. Będzie próbowała cię sprowokować. Postępuj zgodnie z przekonaniami moralnymi. Leah spojrzała na niego. Potem szepnęła: - Uch... musisz coś o mnie wiedzieć. Nie jestem w tym zbyt dobra. Tym razem Lucien się uśmiechnął. - Zdaję sobie z tego sprawę, ale tym razem musisz wyruszyć na przygodę i to odkryć. odwzajemniła uśmiech, humor rozpalił jej oczy sprawiając że błyszczały, gdy

wyszeptała: - Wyruszę na przygodę. Lucien chciał się rozkoszować rozbawieniem jakie dał Leah, ale nie miał czasu. Więc kontynuował: - Cressida będzie irytująca. Może powiedzieć rzeczy a nawet coś zrobić co może być szalone a nawet szkodliwe. Postaraj się jak możesz w ignorowaniu jej. Zajmę się nią i obiecuję, że porozmawiam z tobą jeśli będziesz miała pytania, po tym jak wyjdzie - czekał na jej skinienie które otrzymał i mówił dalej.- Mój ojciec to inna sprawa. Przechyliła głowę na bok. - Twój ojciec? - Nie jesteśmy ze sobą w bliskich relacjach - ujawnił. - Och - szepnęła. - Nawet w nieznacznych - ciągnął. - Och - powtórzyła szeptem. - Nie lubię go. Nie szanuję go. I nie ufam mu. Dotarł do Isobel i dlatego przyprowadziła go do naszego domu. Zamieniłem słowo z Bel. Ale nie znam jego intencji. Może być czarujący. Może być protekcjonalny. Tak czy inaczej, nie ważne co, ale musisz traktować go z szacunkiem. - Dobrze - wciąż szeptała. Ramiona Luciena znowu ją ścisnęły. - Nie ważne co, Leah. Zrobię wszystko by go kontrolować, ale podobnie jak Cressida, jest niekontrolowany i nieprzewidywalny. Jedyne o co mogę cię prosić to o to, być kontrolowała swoje emocję. - Będę kontrolować moje emocje, Lucien. Po jej natychmiastowej odpowiedzi, znowu się jej przyglądał. Dociekliwość zniknęła. Ciepło wyciszyło się. Troska była oczywista. Nie podobało mu się to, ale skinął głową. - Proszę cię także o to, byś nie mówiła o niczym co dzieje się między tobą a mną mówił dalej. Leah zamrugała. Potem zapytała: - Co? - Niczego o nas, Leah. Wiedzą, że żyję z tobą. Wiedzą, że jesteś moją konkubiną. Wiedzą, że mam wobec ciebie głęboki szacunek. I nie powinni wiedzieć osobistych informacji. Nie o twoich koszmarach. Czy o twoich zdolnościach. Nie o tym kim dla mnie jesteś. Poczuł jak jej ciało sztywnieje i zapytała cicho: - Kim jestem dla ciebie? - To, że jesteśmy kochankami. Zrozumiałe zmieszanie oblało jej twarz i zaczęła: - Ale... - To nie ich problem. - Oczywiście, że nie - odpowiedziała.- Ale czy już o tym nie wiedzą? - Tylko tak zakładają - skłamał.- Po prostu chcę abyś unikała dyskusji na ten temat. Całkowicie. Jej głowa znowu przechyliła się na bok i zmieszanie w jej rysach pogłębiło się. - Dlaczego mieliby o tym rozmawiać? - Powtórzę jeszcze raz, że Cressida i mój ojciec są niekontrolowani i nieprzewidywalni. Mogą o tym wspomnieć by cię sprowokować. Nie łap się na to i jeśli poproszę cię byś wyszła z pokoju, zrób to. Natychmiast. Patrzyła na niego przez moment zanim przyznała.

- To trochę mnie przeraża, Lucien. Jego ramiona znowu ją ścisnęły i jej szyja wygięła się, że mógł na krótko dotknąć jej ust swymi. Kiedy podniósł głowę, spojrzał jej w oczy. - Czujesz się ze mną bezpiecznie - przypomniał jej, jej powieki przymknęły się powoli i mrugnęła ospale, co bardzo lubił i skinęła głową.- Więc musisz mi zaufać i obiecuję ci, mój zwierzaczku, że zapewnię ci bezpieczeństwo. - Dobrze - szepnęła. Lucien westchnął. Potem powiedział: - Chodźmy do domu. - Dobrze - powtórzyła. Znowu dotknął jej usta swoimi, potem ją puścił i chwycił za rękę i poprowadził do frontowych drzwi. Wiedział, że odwróciła się do okna by pomachać swojej rodzinie i Averemu. On tego nie zrobił. Zabrał ją do swojego Prosche i zabrał ją do domu.

Rozdział 20

Lunch

- Matko - syn Luciena syknął.- Przestań. Nie przestała. Wiedziałam o tym. Przebywałam w obecności Cressidy od godziny i wiedziałam o tym. Była Luciena była totalną suką. Nienawidziłam jej. Starałam się nie być wrogiem, ale była typem kobiety wobec której nawet Matka Teresa rozważyłaby spoliczkowanie. Ale Cressida nie była moim zmartwieniem. Byłam kobietą. Spotykałam suki. To ojciec Luciena, Etienne, przyprawiał mnie o dreszcze. Robił to dlatego, gdyż podobała mu się zabawa Cressidy ze mną. Na każdy zjadliwy komentarz z jej usty, jego oczy błyszczały chorym, szczęśliwym światłem i przesuwały się do mnie czekając na moją odpowiedź. Nie wiem skąd o tym wiedziałam, ale czekał na to aż pęknę, nie ważne w jaki sposób. Aby zostać zranioną. Aby się rozzłościć. Cokolwiek co będzie negatywne i szkodliwe. Wampiry były ludzkie. To oznaczało, że Lucien dzielił DNA z tym mężczyzną, w co nie mogłam uwierzyć. Lucien mógł być palantem ale był seksownym palantem który był zabawny, słodki i delikatny. Etienne taki nie był (z wyjątkiem tej cholernej części, że był seksowny) i był z tego dumny. Jeśli Magdalena nie byłaby słodka i uroczo otwarta, pomyślałabym, że wyszła za Etienne'a. W Lucienie nie było niczego takiego jak w jego ojcu. Nie byli nawet do siebie podobni, Etienne był blondynem o niebieskich oczach, wysoki ale szczupły jak na wampira. Lucien wyglądał jak jego matka. W rzeczywistości był męskim odzwierciedleniem jej klasycznego piękna i kobiecości. Cressida odwróciła swoje (muszę przyznać, że cholernie wspaniałe) niebieskie oczy na swego syna i zapytała z fałszywą niewinnością: - Co mam przestać? Julian spojrzał na nią krzywo i rozkazał: - Musimy porozmawiać w gabinecie.

Rzuciła swoją elegancką dłoń na stół na którym właśnie Edwina stawiała deser: - Ale nie skończyliśmy lunchu. Julian odsunął krzesło, oświadczając: - Ty skończyłaś. - Julian, nie bądź niegrzeczny - Cressida odpowiedziała. Spojrzałam na moje kolana i uśmiechnęłam się, ponieważ ta odpowiedź w jej ustach była przezabawna. Była nieuprzejma od samego początku kiedy chwyciła moją dłoń, ścisnęła ją i mruknęła „Mm... smacznie.” - Gabinet, matko, teraz - warknął i spojrzałam na syna Luciena. Było to dziwne, że Lucien który miał ponad osiemset lat które nie wpłynęły na jego wygląd i witalność, miał dwójkę dorosłych dzieci. Było to również dziwne, że jego rodzice wyglądali na jego rówieśników. I było to również dziwne, że jego dzieci wyraźnie dostały najlepszą pulę genów jaka była do zaoferowania. Julian był wspaniały w dziki, męski sposób jego ojca. Isobel była piękna pewnie po swojej delikatnej matce, ale Lucien mimo to mocno ją następlował swoimi cechami. Lubiłam tą dwójkę. Oczywiście byli ze sobą blisko i byli czuli wobec siebie, wobec swojego ojca i babki i aż do teraz, cierpliwi z Cressidą. Byli także ostrożni i czujni wobec swojego dziadka co oznaczało, że nie byli głupi. I w pewien sposób byli gościnni wobec mnie co było miłe. Na tą myśl, usłyszałam polecenie Luciena: - Idź z Julianem. Moja głowa uniosła się i spojrzałam z końca na szczyt stołu, na miejsce gdzie siedział Lucien. Lucien posadził mnie tam gdzie byłam i nie sądziłam że było w tym coś złego, biorąc pod uwagę że to był mój dom. Ale kiedy to zrobił, reszta wymieniła spojrzenia i zapisałam to sobie w myślach, że będę musiała później porozmawiać o tym z Lucienem. Również patrzył krzywo na Cressidę i było jasne, że nie uważał tego za zabawne. Cressida spojrzała na Luciena i uśmiechnęła się kocio: - Nie chcę przegapić deseru Edwiny - jej głowa odwróciła się ku mnie i dokończyła.Znam Edwinę od lat. Jest najlepszą kucharką. Zgodzisz się ze mną? Jej intencje były jasne. Widzicie? Totalna sukna. - Pójdziesz albo cię zaniosę - Lucien syknął, Cressida spojrzała na niego i zacisnęłam swoje usta. - Och - wymruczała, jej oczy rozszerzyły się w dusznym świetle, jej twarz zmiękła uwodzicielsko. Nie podobało mi się ani jedno ani drugie. Jednak nie mogłam z tym niczego zrobić.- Wybieram drugą opcję. Suka. Lucien otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale wykorzystałam szanse i odezwałam się przed nim. - Lucien, naprawdę, Cressida ma rację. Nikt nie powinien przegapić deseru Edwiny stwierdziłam. Luciena oczy przecięły mnie ale spojrzałam na Cressidę.- Jak widzisz wskazałam na miskę którą Edwina postawiła przede mną.- Wygląda pysznie. Oczywiście jeśli będziesz chciała porozmawiać z Julianem i nie będziesz się chciała się nadwyrężać po tym wielkim lunchu, Lucien zaniesie cię do gabinetu - wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się do niej.- Wszystko w Casa Leah4. Cokolwiek zechcesz. Cressida zmrużyła oczy na mnie. Mój uśmiech stał się szerszy. 4 Nazwa hotelu

Usłyszałam chichot Isobel. Oczy Cressidy zmrużyły się jeszcze bardziej. Zmusiłam się do zaprzestania uśmiechania się. - Zapach Buchananek. Wyszło to od Etienne'a i spojrzałam na niego by dostrzec że przygląda mi się w sposób, który przyprawił mnie o dreszcz. - Oczywiście wyczułem ten zapach na Selekcjach przez lata, ale nie uczestniczyłem. Ty, moja droga, zmieniłaś to. Wierzę, że masz kuzynki które niebawem wezmą swój udział w Selekcji, prawda?- zapytał, ale nie czekał na odpowiedź.- Upewnię się że tak będzie, żebym mógł się uwolnić od swojej konkubiny i będę działać szybko na ich Selekcji aby zadeklarować moje intencje. O tak, moje ciało właśnie raczkowało i posmakowałam żółć która właśnie wkradła się do mojego gardła. Nie chciałam aby moje kuzynki służyły temu mężczyźnie i moje oczy poleciały do Luciena by mu przekazać ten fakt. W chwili gdy spojrzałam w jego oczy, on zrobił to samo i były intensywne. Wiedziałam co to oznacza i przełknęłam żółć, decydując, że nie lubiłam Etienne'a jeszcze bardziej, zwłaszcza że straciłam przez niego apetyt na deser Edwiny. Nie wiedziałam co to było, ale na pierwszy rzut oka wyszło na to, że nieźle się namęczyła by ubić śmietanę więc także mnie to nie obchodziło. Teraz wiedziałam, że będę musiała się do niego zmusić. Wciągnęłam oddech, spojrzałam na Etienne'a i skłamałam spokojnie: - Jestem pewna, że będzie to dla nich zaszczyt. Właściwie to byłam pewna że ostrzegę swoje ciotki o tym i przygotuję moje kuzynki na taką ewentualność. Mogły mu odmówić i będą musiały czekać na następną Selekcję, ale będzie warto. - I jak ci się podoba służenie twojemu Panu?- Etienne zapytał, co uważałam za niegrzeczne pytanie. Nie zasiadałam do lunchu z wampirami, oczywiście z wyjątkiem Luciena i Stephanie, ale to co robiłam z Lucieniem było osobiste, nie był to temat na lunchową rozmowę. I nie podobał mi się sposób w jaki zapytał. Lucien nazwał siebie swoim Panem na samym początku, więc domyśliłam się była to przyjęta nazwa w ich kulturze. Ale nadal nie sądziłam, żeby sposób w jaki sformułował to Etienne, był miły. Mój wzrok znowu powędrował do Luciena i zboczyłam jak zaciska szczękę patrząc poważnie. Miałam rację, mógł to być akceptowalny znak, ale Etienne nie był miły. Zmusiłam się by uśmiechnąć się lekko do Luciena, przyjąć to na klatę w eleganckiej jadalni gdzie siedzieliśmy i spojrzałam na Etienne'a. - Uważam, że zachowuję dobrze - odpowiedziałam. Przynajmniej z mojej strony. Musisz zapytać Luciena, czy się zgadza. - Och, Lucien zawsze w pełni cieszy się swoimi posiłkami - Cressida wtrąciła się. Zwalczyłam wyprostowanie pleców i poczułam nawet jak powietrze w pokoju gęstnieje, ale nie skończyła.- Oczywiście rozważając to wszystko że to ty, cieszy się tym jeszcze bardziej. - Wystarczy. Zostało to powiedziane cicho i zaskakująco przez Magdalenę i wszystkie pary oczu skierowały się ku niej gdy patrzyła na Cressidę. - Jesteście przy stole Leah w domu Leah jedząc jedzenie Leah. Jest konkubiną. Jest Buchananką. I wielokrotnie ją zlekceważyliście - Magdalena mówiła dalej, znowu cicho, jej głos był miękki i gdyby nie ostre spojrzenie jej oczu, nie można było by odgadnąć że była zła. Ale było to ostre spojrzenie, tak ostre że aż przeszywało i nie można była było go pomylić z niczym innym.

Magdalena nie skończyła. - Jestem pewna, że gdyby Lucien nazwał twojego Teo „posiłkiem”, bez wahania wyzwałabyś go na posiłek. I w dodatku siedzisz tutaj, przy stole jego konkubiny w jego i jej obecności i traktujesz ich obu równie bezczelnie. Okazywałam ci cierpliwość, Cressido, aż do teraz. Jeszcze jedna demonstracja twojego braku szacunku do tej rodziny i to ja cię wyzwę na pojedynek. Brwi Cressidy uniosły się do góry. - Tej rodziny? Magdalena odpowiedziała. - Czyżbyś nie siedziała przy stole ze swoim synem, jego siostrą, jego dziadkami? - Sugerujesz, że Leah jest rodziną?- Cressida odpaliła. - Jeśli właśnie to wyczytujesz z mojej wypowiedzi, proszę bardzo. Ja, na przykład jej oczy intrygująco przesunęły się do Etienne'a zanim wróciły do Cressidy.- Bardzo szanuję moje konkubiny i nie mam z tym problemu. Cressida nie miała na to riposty. Było jasne, że nie podobało się jej to, ponieważ jej twarz stwardniała a nos zmarszczył się. Magdalena oddaliła ją i spojrzała na mnie. - Przepraszam, Leah. Bardzo mi przykro że wtargnęliśmy do ciebie i mojego syna tylko po to byś była tak potraktowana. - Chryste - Etienne mruknął w czystej pogardzie.- Przeprosiny dla konkubiny? I tak nie lubiłam ojca Luciena. Ale w całym swym wysiłku, zignorowałam go, patrząc Magdalenie w oczy i powiedziałam cicho: - Dziękuję. Skinęła mi głową i jej twarz zmiękła. I tak oto polubiłam matkę Luciena. Odwzajemniłam uśmiech, chwyciłam łyżkę i zmusiłam się do wzięcia kęsa deseru. Miałam rację. Dużo bitej śmietany i odrobiną truskawek i kawałkami wilgotnego, żółtego ciasta. Także myliłam się. Nawet wybryki szalonej rodziny Luciena nie odebrały mi apetytu na przepyszny deser Edwiny. Edwina była geniuszem. Zgarniałam mój deser, kiedy usłyszałam w mojej głowie, Jestem z ciebie dumny, zwierzaczku. Skupiłam moją uwagę na misce kiedy odpowiedziała, Dziękuję, kochanie. Dopiero kiedy połknęła mój następny kęs, spojrzałam na Luciena. Patrzył na mnie. Uśmiechnęłam się. Odwzajemnił uśmiech. Podobało mi się to. Dlatego mój uśmiech stał się większy i posłałam mu uśmiech, o którym nie miałam pojęcia że był olśniewający. Nawet wtedy gdy oczy Luciena wypełniły się ciepłem a jego twarz zmiękła, czego byłam świadkiem. Potem zwróciłam moją uwagę na miskę i przegapiłam fakt, że jego rodzina znowu wymieniła spojrzenia. Niektóre wypełnione ulgą. Niektóre z nich były twarde. Wszystkie wiedzące.

***

Stało się to po deserze i kawie. Lucien podszedł do mojego końca stołu, odsunął moje krzesło, pomógł mi wstać i wyprowadził mnie z pokoju trzymając dłoń na moich plecach. Przeszliśmy przez podwójne drzwi gdy dostrzegłam jak Magdalena i Isobel podniosły się. Tak samo Cressida. Julian i Etienne przenieśli się do formalnego salonu, przez co odczułam ulfę. Zero wylegiwania się w wygodnym miejscu wypoczynkowym przy kuchni dla Etienne'a. Nie ma mowy. Zastanawiałam się czy mogłam im powiedzieć, że musiałam przypudrować mój nos i Lucien musiałby mi w tym pomóc abym mogła zabarykadować nas w łazience dopóki sobie nie pójdą, kiedy Magdalena ruszyła ku mnie i owinęła palce wokół mego łokcia. - Babskie pogaduchy - powiedziała uśmiechając się do syna. Poczułam jak ciało Luciena tężeje i moje zrobiło to samo. - O cholera!- Cressida zawołała. Moje ciało zesztywniało jeszcze bardziej i ręka Luciena nacisnęła na mój krzyż. - Magdalena powiedziała „babskie pogaduchy”, Cressido, a nie kocie szarpanie się Isobel stwierdziła natychmiast. Cressida przecięła ją spojrzeniem, ale Lucien zrelaksował się i ja także. - Będę się zachowywać - Cressida oświadczyła i wiedziałam, że kłamie. - Nie, nie będziesz - Isobel odpowiedziała, wiedząc o tym lepiej niż ja, że Cressida była tego pełna. - Wypij to piwo którego sobie naważyłaś - Magdalena stwierdziła swym cichym głosem.- Przyjechałaś tutaj pełna ciekawości jak kot i lekkomyślnie oddałaś się tej ciekawości, jak kot. Teraz poniesiesz konsekwencje. Nie dając Cressidzie okazji na odpowiedzenie, chociaż sądziłam, że nie było to takie złe gdy jej wściekłe spojrzenie spoczęło na mnie, Magdalena wyciągnęła mnie. Potem zobaczyłam jak Lucien posyła swojej córce spojrzenie i poczułam jak jego ręka owija się wokół mojej talii przyciągając mnie do niego. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego w chwili gdy jego usta dotknęły moich. Kiedy jego głowa uniosła się lekko, powiedział łagodnie acz wciąż wiedziałam, że był to rozkaz: - Niech to nie trwa długo. Skinęła głową. Nie chciałam żeby się to przedłużyło. Musiałam przyznać, że zszokował mnie iż był taki ostrożny o mnie gdy byłam z jego rodziną. Jasne, że byli dziwni i ostrzegł mnie o Cressidzie i Eirenne, ale wyczułam coś więcej. Musiałam zapytać o to jego, Edwinę albo Stephanie. Nie wiem, czy przegapiłam to kiedy przegapiłam nauki. Może konkubiny nie były towarzyskie z rodziną wampira a jego była dziwna lub dziwnie wścibska. Wiedziałam, że cokolwiek się działo, Lucienowi się to nie podobało. Puścił mnie i Magdalena odciągnęła mnie. Poszłam tak samo jak Isobel. Żadna kobieta nie odezwała się aż wyszłyśmy na zewnątrz. I milczały kiedy skierowały mnie na szlak, który prowadził do pomostu. Wiedziałam, co to znaczyło. Nie chciały aby ich wampirza rodzina usłyszała naszą rozmowę. Nie byłam pewna czy było to dobre. Byłam pewna, że gdy szłyśmy na pomost i kiedy dotarłyśmy do niego, byłam kłębkiem nerwów.

- Możesz się zrelaksować, Leah, jesteśmy przyjaciółmi - Magdalenę zapewniła mnie cicho kiedy przeniosłyśmy się na drewniane listwy, otaczał nas spokój jeziora. Wiedziałam, że pewnie usłyszała moje serce i czytała ze mnie jak z otwartej księgi. - Chciałyśmy osobiście przeprosić za tą niespodziewaną wizytę i za przyprowadzenie Etienne'a i Cressidy - Isobel dodała kiedy zatrzymałyśmy się.- Mam nadzieję, że widzisz iż trzeba uważać na tą dwójkę. Och, zrozumiałam, że wszystko było w porządku. - Oczywiście - mruknęłam. - Kiedy wrócimy do domu, zrobimy wszystko co w naszej mocy by szybko zakończyć tą wizytę - Magdalena powiedziała mi. - Nie, to niepotrzebne - skłamałam w połowie skoro je polubiłam. Po prostu nie lubiłam Etienne'a i Cressidy.- Zostańcie tak długo jak chcecie. Lucien cieszy się czasem spędzonym z wami - to także było połowiczne kłamstwo. Obie znały Luciena od długiego czasu (i ten długi czas był dla nich długi) dlatego też obie wybuchnęły śmiechem. Lekko wytrzeźwiona, Magdalena uniosła dłoń i ścisnęła mój biceps zanim mnie puściła i powiedziała: - Doceniam poświęcenie jakie oferujesz mojemu synowi, ale choć jest za to bardzo wdzięczna, zrobimy wszystko by zakończyć tą wizytę. - Dobrze - szepnęłam a następnie powiedziała.- Ale chcę żebyście wiedziały podkreśliłam słowo „wiedziały” żeby wiedziały iż mówię tylko o nich.- Że jesteście zawsze mile widziane. Edwina lubi towarzystwo, tak samo ja i Lucien podzielił się ze mną jakim uczuciem wad darzy. - To bardzo miłe, Leah - Isobel odpowiedziała cicho. - I aby zwrócić tą życzliwość - Magdalena wyciągnęła wizytówkę w kształcie kawałka papieru z kieszeni niesamowicie dopasowanych spodni i podała mi ją.- To nasze dane kontaktowe. Moje i Bel. Gdybyś potrzebowała czegoś - spojrzała mi w oczy, komunikowała mi coś czego nie rozumiałam i nie byłam pewna czy podobało mi się to.Czegokolwiek, Leah, zadzwoń do nas. O co w tym wszystkim chodziło? Wziąwszy do niej kartkę, zapytałam ostrożnie: - Mówisz o kłopotach w których tkwi Lucien? Głowa Magdaleny przechyliła się nieco na bok, ale jej twarz niczego nie zdradzała. - Kłopoty? Uch-och. Może nie wiedziała, że Lucien został stąd wyciągnięty w środku nocy przez Radę. Mogła wyglądać jak jego siostra, ale była jego mamą i prawdopodobnie była by to dobra wiadomość dla mnie. - Uch... - mruknęłam by to ukryć. Było to kiepskie, ale miałam gdzie uciec. - Wiesz o problemach ojca z Radą?- Isobel zapytała, najwyraźniej sama wiedziała i nie bała się tego wspomnieć przed Magdaleną co oznaczało, że wiedziała, więc się zrelaksowałam. - Nie, um... dokładnie. Wiem, że miał, uch... wizytę od nich ale nie powiedział niczego więcej - odpowiedziałam. - Właściwie - Magdalena wtrąciła się.- Ta karta jest po to byś z niej skorzystała kiedy będziesz potrzebowała, moja droga. Cokolwiek cię zmartwi. O czymkolwiek zechcesz porozmawiać. Moim syn jest ogólnym zainteresowaniem wśród naszych ludzi. Nie interesują się tylko nim, ale także tymi z którymi spędza swój czas. Chcemy abyś wiedziała, że niezależnie od zachowania Cressidy i Etienne'a na lunchu, masz wsparcie jego rodziny, ucha do wysłuchania gdy będzie taka potrzeba. Wow. To było bardzo miłe.

- Dziękuję - odpowiedziałam cicho. - Czegokolwiek będziesz potrzebować - Magdalena powtórzyła, zbliżając się nieco do mnie i spostrzegłam że sposób w jaki to zrobiła, był zarówno uspokajający jak i trochę przerażający. Świetnie, teraz matka Luciena powodowała u mnie sprzeczne, dziwaczne emocje. - Dobrze - wciąż mówiłam cicho.- Dziękuję. Jej ręka uniosła i znowu ścisnęła moje ramię. Uśmiechnęłam się i spojrzałam na drogę a następnie na kobietę. - Naprawdę powinnam wrócić do Luciena - powiedziałam im.- Jak wiecie, nie jest wielkim fanem swoje ojca, Cressida działała mu na nerwy podczas lunchu i czasami nie wstrzymuje swojego gniewu. Nie znam was zbyt dobrze, ale sądzę że Julian pracuje na własną rękę i nie może utrzymać jej w ryzach. I tak czy inaczej, Lucien wolałbym spędzić czas z wami, więc może powinnyśmy wrócić. - Widzę, że dobrze poznałaś mojego syna - Magdalena zauważyła swym miękkim głosem. - Jest niezmiernie poznawalnym facetem - odpowiedziałam i usłyszałam chichot Isobel.- To znaczy, jestem facetem którego chciałoby się poznać, uch... ogromnie wyjaśniłam głupio. - Facetem - Isobel mruknęła, rozbawienie wibrowało w jej głosie. - To takie odświeżające, moja droga - Magdalena zaczęła i skupiłam się na niej.Gdy widzę mego syna z kimś kto lubi jego towarzystwo, jego towarzystwo bez czczenia go. Cóż, czciłam jej syna ale nie w sposób w jaki bym jej powiedziała. - Cieszę się, że uważasz to za odświeżające - powiedziałam jej i znowu ruszyła ku mnie, tym razem otoczyła moją talię ramieniem i odwróciła mnie ku drogi. - Poznajmy się lepiej, ty i ja - oznajmiła kiedy nakierowała nas na drogę wraz z Isobel która podążała za nami.- Użyj tej katty by zadzwonić do mnie chociażby by uciąć pogawędkę. - Do mnie też - Isobel zawołała za nami. Wow, całkowicie miło. Zdecydowanie naprawiły sukowate zachowanie Cressidy i straszność Etienne'a. - Dobrze - zgodziłam się. - A może wpadniemy. Zabierzemy cię na lunch, tylko dziewczyny. Może zakupy Magdalena kontynuowała. Chciałabym. Nie wspomniałam jednak o tym. Po prostu powiedziałam: - Byłoby wspaniale. Może mogłybyśmy zaprosić Stephanie. - Doskonały pomysł - Magdalena stwierdziła i ścisnęła mnie w pasie. Wróciłyśmy na ścieżkę, otaczał nas las kiedy spostrzegłam że moje stopy przestały się poruszać. Dlatego że się zatrzymałam, Magdalena zrobiła to samo a Isobel zatrzymała się za nami. Odwróciłam się do nich, prześlizgując się moją krągłością po ramieniu Magdaleny i spostrzegłam że moje usta poruszają się. - Ja... Lucien... powiedział mi o wielu rzeczach i ja... cóż, będąc sobą, będąc śmiertelniczką, mam na myśli że trudno mi jest o tym myśleć. Ale na lunchu, martwiłam się... um, to znaczy, chciałam powiedzieć... - cholera! Spieprzyłam to! Wzięłam oddech i kontynuowałam.- To co mam na myśli to to, że jest bardzo silny, choć wyczułam że cierpiał. To zdarza się każdemu w swoim czasie, wiem o tym. Byłoby po prostu do bani gdyby to przytrafiło się wam i nie mielibyście przy sobie dobrych ludzi, rodziny, przyjaciół. I na lunchu martwiłam się że nie ma - spojrzałam na nie i dokończyłam cicho.- Cieszę się, że jednak ma takie osoby. Normalnie miękka i przyjazna twarz Magdaleny stała się jeszcze miększa i

przyjaźniejsza. Isobel, która była powściągliwa, uśmiechnęła się prawdziwym, szczerym uśmiechem. Ciągle mówiłam. - Lucien nigdy wam nie podziękuje i to moje zadanie by to zrobić, ale i tak to miałam zrobić za siebie. Więc, uch... dziękuję. Magdalena spojrzała na Isobel, Isobel spojrzała na Magdalenę potem Magdalena znowu ruszyła ku mnie i owinęła ręką mój łokieć. Odwróciła nas i ruszyła do przodu, ale zrobiła to idąc blisko i mówiąc cicho: - A ja dziękuję tobie, moja droga. To cudownie, że mój syn spędza swój czas z kobietą, która się o niego troszczy. - Troszczę się o niego - powiedziałam cicho i faktycznie się troszczyłam. Jej palce ścisnęły mój łokieć. - Dobrze - mruknęła i spojrzałam w bok by zobaczyć że patrzy do przodu, jej wyraz twarz był miły, ale zadowolony. Potem rzuciłam okiem za siebie i złapałam uśmiech pięknej córki Luciena. Zupełnie dziwne. Każda z nich mogła być jego siostrą. Jednak odwzajemniłam uśmiech. Potem skoncentrowałam się na spacerze w pobliżu matki Luciena i ruszyłyśmy z powrotem do jej syna.

***

Mając na sobie malinową, satynową koszulę nocną z głęboką krawędzią w czarne koronce u dołu, wyszłam z garderoby przez drzwi łazienki do sypialni. Choć Magdalena i Isobel mówiły prawdę o swojej obietnicy skrócenia wizyty rodziny Luciena, chwilę po tym jak wróciłyśmy, minuta ulotniła się dosłownie pięć minut później i zadzwoniła moja rodzina. Nie uszczęśliwiło to Luciena i jego frustracja była widoczna. Położył na to nacisk kiedy ciotka Kate wyjaśniła że ich samolot wylatuje wczesnego ranka następnego dnia i ten wieczór był ostatnią okazją na odwiedzenie mnie. Dlatego zostali na obiad i wyszli dopiero piętnaście minut temu. Jednakże w trakcie swojej wizyty, wszystkie obserwowały Luciena i mnie. Nie miałam okazji by ich zapytać o wyjaśnienie chociaż czułam się dziwnie, widząc że trzymając rękę na pulsie po wizycie rodziny Luciena. W sekundzie kiedy uściskałam je i wycałowałam i odprowadziłam do ich wynajętego samochodu i Lucien zamknął drzwi od domu, odwrócił się, spojrzał na mnie i warknął: - Łóżko. Poczułam jego warknięcie w tajemnych, szczęśliwych miejscach i to uczucie było tak silne, że kompletnie zapomniałam że chciałam go zapytać o jego rodzinę i o to, że moja pozornie się martwiła o moją wizytę u nich. Więc powiedziałam Edwinie dobranoc i wdrapałam się po schodach by dostać się do mojej szuflady z bielizną na następną ucztę dla Luciena. Gdy się przebrałam, usłyszałam jak myje zęby w łazience. Potem usłyszałam jak wychodzi z łazienki. Teraz szłam przez sypialnię by zobaczyć czy był taki jak zeszłej nocy. Opierał się o

zagłówek, jego pierś była obnażona, trzymał w ręku książkę ale jego oczy spoczywały na mnie. Natychmiast zamknął książkę i położył ją na nocnym stoliku. Od razu poszłam do niego, położyłam kolano na łóżku, przerzuciłam drugą nogę i usiadłam okrakiem na jego biodrach. - Nie używasz zakładki - zauważyłam, przesuwając swoje dłonie na jego przeponę. - Nie - odpowiedział krótko gdy poczułam jak mięśnie jego brzucha zaciskając się pod moim lekkim dotykiem. Moc. Posiadałam władzę nad Potężnym Wampirem Lucienem. Podobało mi się to. - Dlaczego?- przechyliłam głowę na bok.- Zapamiętujesz numer strony czy jak? - Naprawdę cię to obchodzi?- odpalił. Uśmiechnęłam się do niego. - Nie. Jego ręce przesunęły się do moich bioder. Poczułam jak czubki jego palców naciskają i tylko od tego poczułam jak moje ciało się rozgrzewa. - Lubię twoje dzieci - szepnęłam, przesuwając lekko ręce do góry, mój tułów przesunął się lekko w dół. - Dobrze - mruknął, także przesuwając dłonie do góry i przesunął mnie bardziej w dół. - I twoja mama jest urocza - powiedziałam mu, moje ręce przesunęły się bardziej do góry jak pochyliłam się bardziej dla dotyku. - To prawda?- zgodził się, jego ręce zrobiły to samo, przyciągając mnie bliżej. Wtedy przesunęłam się w dół. Wsuwając między nas jedno z moich ramion, druga ręka zsunęła się by otoczyć jego silną szczękę gdy mój kciuk potarł jego piękne usta. - Podoba mi się to - wyszeptałam i zamrugał. - Słucham? - Jesteś Potężnym Wampirem Lucienem - powiedziałam mu i poczułam jak jego wargi się kurczą.- Ale nawet superbohaterowie potrzebują dobrego wsparcia. Batman ma Robina i tego lokaja. Iron Man ma tego wojskowego i Pepper Pottsa. Spiderman ma ciotkę May. Fantastyczna Czwórka jest, no cóż... czwórką. I... - Nie musisz recytować swojej wiedzy na temat superbohaterów, ukochana - Lucien powiedział pod moim kciukiem, jego głos wibrował od humoru.- Myślę, że zrozumiałem. Mój kciuk przetoczył się po jego kości policzkowej i powtórzyłam cicho: - Podoba mi się to. - Jest problem z tym scenariuszem - Lucien zauważył i przechyliłam głowę. - Jaki problem? Nagle znalazłam się na plecach a waga Luciena na mojej górze, jego usta otarły się o moje. - Superbohaterowie zazwyczaj nie zdobywają dziewczyny - mruknął o moje usta i moje ciało jeszcze bardziej się rozgrzało. - Dobra, jesteś nowym, lepszym, prawdziwszym rodzajem superbohatera który regularnie uprawia seks - zamruczałam, moje ręce przesunęły się lekko po jego skórze. - Lepszym?- wyszeptał, jego dłonie przesunęły się lekko po satynie mojej koszuli nocnej. - Och tak - odszepnęłam. Jego usta uśmiechnęły się na moich i przyglądałem się z bliska jak jego oczy przybrały zadowolony z siebie wyraz. Kiedyś mnie to wkurzało. Teraz myślałam, że było to seksowne.

Owinęłam nogi wokół jego bioder i jego usta przesunęły się w dół mojego policzka do ucha. Jedna z jego dłoni wsunęła się między mnie i łózko, tak że otoczył mnie mocno ramieniem. Jego język dotknął skórę pod moim uchem i jego usta poruszyły się na tym miejscu. - Zamierzam się od ciebie nakarmić, mój zwierzaczku. Moje całe ciało zadrżało. Lucien nie skończył. - I zamierzam to zrobić z każdego miejsca. O tak. To brzmiało miło. Kontynuował. - Będą miejsca w których będziesz zdrętwiała. Hmm. To już nie było miłe. Mówił dalej. - Ale będą także lepsze miejsca, które będą rozbudzone. Cudownie! - Jesteś gotowa?- zapytał. Oszalał? - Tak - westchnęłam. Podniósł głowę i jego rozpalone oczy złapały moje i moje całe ciało zapłonęło. Następnie w rozmytym ruchu znalazł się między moimi nogami. Poczułam jak jego język przesuwa się wzdłuż mojego wewnętrznego uda gdy jego palec przesunął się lekko jak piórko po krawędzi moich majtek między moimi nogami. Kolejny pełny dreszcz przeszedł przez moje ciało. Tak. Miałam rację. To było miłe. Powtórzył to, jego język przesunął się w górę mego uda, jego palce potarły moje majtki między nogami. Moje łono zacisnęło się i zapiszczałam. Potem poczułam jak karmi się z mojego uda i jego palce wcisnęły się w idealnym miejscu na moich majtkach i moje biodra uniosły się gdy moja szyja wygięła się a oczy zamknęły. Zdecydowana racja. Miło.

***

Boże, Boże. Myślałam że wcześniej miałam najlepszą noc, nieznośnie, intensywne piękno tego ranka. Ale teraz, Lucien przykucnął na swoim łydkach, ja siedziałam na nim okrakiem, jego biodra unosiły się do góry, jego penis rósł we mnie, jego usta na mojej szyi karmiły się ode mnie, jego duża dłoń otaczała mój policzek, jego kciuk był na moich ustach i ssałam go najlepiej jak umiałam. Moje biodra szarpnęły się, było to prawie we mnie i wyczuł to. Jego kciuk na zsunął się z moich ust, ale tylko po to by się po nich przesunąć zanim to się stało. Potem jego kciuk wsunął się z powrotem i moje zęby automatycznie się

zacisnęły, gdy moje biodra zakołysały się. Jęk utknął w moim gardle, moje ramiona zacisnęły się ciasno wokół niego a moje plecy wygięły się w łuk, przyciskając mój tors do jego twardego ciała. Przez mój przytłaczający orgazm poczułam niejasno jak jego język zasklepia ranę na mojej szyi. Jego kciuk wysunął się z moich zębów, żeby jego pięść mogła się zacisnąć w moich włosach by ustawił moją głowę tak jak chciał. Potem jego usta znalazły się na moim i jego penis ciągle we mnie wjeżdżał, wypełniając mnie do pełna i poczułam jakby był istotną częścią mnie. - Kiedy dochodzisz, świat się zatrzymuje - warknął w moje usta kiedy ciągle drżałam w orgazmie.- Cały świat znika i zostajesz tylko ty, twoja cipka, twoja cipka biorąca mojego penisa i mnie. O Boże, same jego słowa i ton sprawiały, że doszłabym ponownie. - Kochanie - szepnęła, trzymając go mocniej jak moje ciało podrywało się ku jego pchnięciom. - Przez osiemset dwadzieścia dwa lata nie czułem czegoś tak pięknego - wyszeptał, wciąż się zagłębiając i moje półprzymknięte oczy otworzyły się szeroko. O Boże. Kochałam to, że tak myślał. Nie skończył. Spojrzał mi w oczy. - Przez osiemset dwadzieścia dwa lata nie widziałem czegoś tak pięknego. O Boże. Boże! - Mogę cię pieprzyć przez wieczność - wyszeptał. Moje ręce przesunęły się do góry i zacisnęły w pięści na jego włosach kiedy moje biodra znowu się zakołysały. - Lucien. - Wieczność - mruknął w moje usta i jego głowa pochyliła się, jego usta okiełznały moje, nasze języki stoczyły bój gdy wbijał się we mnie dziko. Potem leżałam plecami na łóżku, biorąc jego siłę między swoimi nogami i było to czysto brutalne piękno. Jego usta oderwały się od moich, ukrył twarz w mojej szyi i zanurzył swego penisa we mnie i przysłuchiwałam się sile jego jęku. Dałam mu to. Siebie. Tą kim byłam. Wszystkim kim byłam. Dałam mu to. Sprawiłam, że poczuł to piękno. Zobaczył moje piękno. Kochałam to. Ledwo skończył kiedy przetoczył się na swoje plecy, biorąc mnie ze sobą, nadal będąc częścią mnie. Kiedy się uspokoił, jedno z jego silnych ramion trzymało mnie mocno a jego druga ręka w moich włosach przyciskała moją twarz do jego gardła. - Chryste, przepraszam, Leah. Zamrugałam w jego gardło. Były to słowa których nie spodziewałam się usłyszeć. Podniosłam głowę by na niego spojrzeć. Wow. Nawet wyglądał jakby było mu przykro. - Przykro ci?- zapytałam. - Tak, ukochana - odparł łagodnie, jego czarne oczy były pełne żalu, jego ręka przesunęła się po moich włosach i zamknęła się na policzku. - Za co? - Za to, że wziąłem cię tak ostro. Był poważny? - Uch, kochanie, wydaje się że przegapiłeś to, ale podobało mi się - powiedziałam

mu. Jego kciuk przesunął się wzdłuż mojego policzka i jego oczu prześlizgnęły się po mojej twarzy. Potem jego oczy wróciły do moich i szepnął: - Nie kłamiesz. - Dlaczego miałabym kłamać? - Ponieważ wolałbym to usłyszeć. Teraz nastąpiła moja kolej by przyjrzeć się jego twarzy. Zapytałam ostrożnie: - Czy ludzie często mówią ci to co chcesz usłyszeć? - Poza Cosmo, Teffie i czasami innymi, zawsze. Poczułam jak opadła mi szczęka i moje oczy zrobiły się większe. Whoa. Nie wiedziałam co z tym zrobić. - Poważnie?- zapytałam w zdumieniu, cień uciekł z jego przystojnej twarzy i uśmiechnął się. - Poważnie - odpowiedział. - Nie wiem czy to fajne czy do dupy - powiedziałam mu. - To ostatnie - Lucien wyjaśnił. Przechyliłam głowę na bok i zbliżyłam ją do jego i uśmiechnęłam się zanim powiedziałam: - No nie wiem. Myślę, że byłoby fajnie gdyby wszyscy mówili mi to co chciałabym usłyszeć. Na przykład „Leah, twój tyłek zdecydowanie nie jest w tym za wielki.” I „Och nie, ten sos holenderski nie jest obślizgły i obrzydliwy. Smakuje wyśmienicie.” I inne rzeczy tego typu. Dłoń Luciena puściła moją twarz tak że jego ręka mogła się owinąć mocniej wokół mnie i jego biodra dostosowały się nieznacznie przez co wysunął się ze mnie i uśmiechnął się. Potem powiedział: - Dla przypomnienia, twój tyłek nigdy w niczym nie wygląda na wielki. - Dobrze wiedzieć - powiedziałam, uśmiechając się. - Ale proszę, nie próbuj sosu holenderskiego. Wybuchnęłam śmiechem i gdy to robiłam, Lucien przewrócił mnie na plecy. Skończyliśmy z jego torsem na moim, ale większość jego ciężaru spoczywała na jego przedramieniu na łóżku obok mnie. Wciąż chichotałam i chociaż Lucien uśmiechał się swoim pięknym uśmiechem, nie śmiał się. Przyglądał się i wyglądał jakby spodobało mu się to co zobaczył. Mnie także. - Dobrze, kochanie - odpowiedziałam.- Nie będę próbowała sosu holenderskiego. Ale zrobię to tylko dlatego, że próbowałam go już z jakieś siedem tysięcy razy. Zawsze go niszczyłam i wiem, że nie powinnam się za niego brać. - To dobrze - mruknął, jego oczy były rozbawione. - Ale nie mam problemów z sosem béarnaise. Sądzę, że mogłabym skopać czyjś béarnaisowy tyłek. Lucien mruczał coś i jego oczy tańczyły, gdy powiedział: - Niebiosa, pomóżcie mi. - Tylko mówię - odmruknęłam. Patrzył mi w oczy, jego nadal świeciły w rozbawieniu, potem zauważyłam że jego rozbawienie umarło i powiedział spokojnie: - Musimy porozmawiać. Westchnęłam. Potem odpowiedziałam:

- Wiem - i dokończyłam.- Cressida? Jego głowa szarpnęła się lekko i spytał: - Cressida? - Kochanie, muszę zapytać i nie oszukuj, ale obawiam się że porównywałeś mnie do dwóch kobiet swojego życia które spotkałam. Jestem taka jak one? - W żaden sposób - stwierdził stanowczo. Ciekawe. - Więc dlaczego je wybrałeś?- zapytałam. - Nie jestem pewny czy chcesz wiedzieć. Oczywiście chciałam. - Nazwij mnie wariatką, ale chcę. - Wtedy będę musiał zmienić moją odpowiedź - Lucien odpowiedział.- Nie wiem czy chcę ci powiedzieć, ponieważ odkąd jestem z tobą, nie jestem pewien dlaczego je wybrałem. O mój Boże. To było słodkie. - Lucien - wyszeptałam. Lucien zmienił temat. - Ale to nie to o czym musimy porozmawiać. Skinęłam głową i powiedziałam: - Sprawa przy stole. Lucien ściągnął razem brwi. - Słucham? Machnęłam ręką w powietrzu i wyjaśniłam: - Sprawa przy stole. Widziałam to. Kiedy posadziłeś mnie na szczycie, wszyscy zachowywali się trochę dziwnie. Co to było? - Tradycja - Lucien odpowiedział.- Jesteś śmiertelniczką i byłaś pośród wampirów. Moja matka normalnie tak siada. Nie sądziłam żeby było to coś dobrego. - Więc dlaczego mnie tam posadziłeś? - Ponieważ to twój dom, twoje miejsce i przez posadzenie ciebie tam, dałem im do zrozumienia że powinni cię szanować. Niestety, nawet to nie powstrzymało Cressidy i mojego ojca od złego zachowania. Miał rację. Nadal. - Mam nadzieję, że twoja mama nie była przez to obrażona - szepnęłam. - Ona rozumie dlaczego to zrobiłem i nie miała nic przeciwko. Cóż, to było dobre. Lucien mówił dalej: - Także nie o tym musimy porozmawiać. Znowu skinęła głową i powiedziałam: - Rada. - Leah... - zaczął ale mu przerwałam. - Wciąż nie powiedziałeś mi co się stało i chciałabym wiedzieć. Jego oczy przesunęły się po mojej twarzy i zauważył: - Martwisz się. - Powiedziałam ci już o tym, ale było to wtedy, ranek po. Teraz miałam dwa dni na niewytłumaczalny sposób bycia pod strażą na twoje żądanie i jeszcze nie zostało to wyjaśnione. I miałam ci powiedzieć że nie potrzebuję obrony żeby powstrzymać się przed spaniem gdy nie ma cię w pobliżu. Wtedy niespodziewanie pojawiły się nasze obie rodziny.

Nie wspominając już o dużej ilości gorącego seksu. Ale podsumowując, czas minął. Więc wtedy byłam zaniepokojona. Teraz się martwię. Jego oczy stały się ostrożne i jego głowa opadła by mógł oprzeć czoło o moje. Nie odpowiedział mi. Dlatego nacisnęłam: - Więc możesz powiedzieć mi o wszystkim albo chociaż powiedzieć mi co jest nie tak, żebym mogła sobie wszystko poukładać w swojej zbzikowanej głowie?- Lucien uniósł swoje czoło z mojego i spojrzał mi w oczy ale nadal mówiłam.- Bo powinieneś wiedzieć, że mam rzeczy do zrobienia. Mogłabym się przygotować na najgorsze, martwię się o najgorsze. Wtedy dowiem się co się dzieje albo co się stanie i ulżyło mi, że do tej pory nie było to nic najgorszego. I poważnie, kochanie, to całe pokręcenie naprawdę nie jest dobre więc podpowiedz mi coś. Kiedy zamknęłam usta, natychmiast stwierdził: - Złamałem prawo. Nie bez znaczenia. Takie które zostało stworzone dawno temu z powodu który może być banalny, ale podlega dyskusji. To co nie jest wątpliwe, że już dłużej nie pasuje. Jest przestarzałe i ograniczające. Wyjaśniłem Radzie moje rozumowanie i rozpatrują je. Zrobią to na moją korzyść i wszystko będzie dobrze. Przypatrywałam się jego twarzy zanim zapytałam: - Jesteś pewien? Spojrzał mi w oczy i nie miałam pojęcia że skłamał gdy odpowiedział cicho: - Jestem pewien. - I powiedzmy, że mogą tego nie rozpatrzyć na twoją korzyść. Co wtedy się z tobą stanie? - Rozpatrzą to na moją korzyść. - Co jeśli tak się nie stanie? - Leah, rozpatrzą to na moją korzyść. - Dobra, Lucien, ale co jeśli się tak nie stanie? - Stanie. Przycisnęłam obie dłonie do jego piersi nie żeby się odepchnąć, ale by mu zakomunikować moją potrzebę i powtórzyłam: - Co jeśli tak się nie stanie? Ukarzą cię? Wampirzymi torturami? Wampirzym więzieniem? O czym tutaj mówimy? Lucien uśmiechnął się. - Nie ma czegoś takiego jak wampirze tortury czy więzienie. - Więc co jeśli ktoś zrobi coś źle? - Jeżeli ich przestępstwo zostanie odkryte, zostanie im powiedziane, że mają przestać to robić i zapłacić odszkodowanie, jeśli Rada uzna to za konieczność. Moje oczy rozszerzyły się. - To wszystko? - Często rekompensata jest znaczna. Nie mogłam w to uwierzyć. - Więc wszystkie formy karania wampirów są wypłacane? - Nie. Jeśli wampir złamie bardzo znaczące prawo albo będzie kontynuował łamanie prawda i zostanie wcześniej ukarany, zapłaci za to życiem. Wciągnęłam oddech i moje ciało zesztywniało. Duża ręka Luciena otoczyła moją twarz. - Prawo które złamałem, nie było istotne. - O cholera - odetchnęłam. Jego dłoń delikatnie przycisnęła się do mojej twarzy i przycisnął mnie nieco swoją masą.

- Leah, posłuchaj mnie. Prawo, które złamałem, nie było istotne. - Nie ma czasami żadnego szalonego, durnego wampira w Radzie który wymyśla szalenie śmieszne kary za drobne przewinienia?- zapytała, Lucien wpatrywał się we mnie i po chwili odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Uderzyłam go w pierś i warknęłam: - Nie staram się być zabawną. Wyraźnie starał się stłumić śmiech i spojrzał na mnie. - Kochanie, w ogóle nie ma żadnych szalonych, durnych wampirów. Więc nie, na pewno nie ma takiego w Radzie. To była ulga. - Więc skoro popełnisz zbrodnię, będziesz musiał zapłacić za karę? Jego śmiech zniknął z jego twarzy, ale patrzył mi w oczy i nie wiedziałam że znowu skłamał gdy powiedział: - Tak. - I jesteś bilionerem - zauważyłam. Humor znowu zagościł na jego rysach kiedy mruknął: - Troszkę mnie. - W takim razie miliarderem - powiedziałam i Lucien nie odpowiedział co oznaczało tak. Zrozumiałam to szaleństwo, które było zupełnie niewiarygodne, ale był to niezły smakołyk z życia Luciena więc powiedziałam.- Tak, w istocie, to woda po kisielu. Coś przetoczyło się przez jego oczy, nie było to szybkie i nie wydawało się przyjemne, ale nie mogłam tego rozszyfrować. Potem zniknęło jakby nigdy się nie pojawiło. Wtedy odpowiedział: - W zasadzie, to tak. - Dobrze więc - wymamrotałam. - Teraz lepiej?- Lucien zapytał delikatnie. - Tak, ale jesteś miliarderem więc pewnie możemy mieć dostęp do handlarzy bronią. Dlatego kupimy miotacz ognia abym mogła nim przypalić włosy komuś z Rady kiedy zrobisz coś głupiego i po ciebie przyjdą. Na to oświadczenie które ogłosiłam w żartach (częściowo), cała twarz Luciena zmieniła się i jego ciało zesztywniało. Również nie mogłam odczytać tej zmiany, ale wiedziałam w kościach że było to istotne. - Lucien?- zawołałam kiedy się nie odezwał. Zamrugał, jego ciało rozluźniło się i jego dłoń wsunęła się w moje włosy na poduszce i zaczął okręcać lok wokół swego palca. - Miotacz ognia nie jest potrzebny - wyszeptał, jego oczy rozgrzały się, jego twarz zmiękła i nawet powietrze wokół nas wydawało się przytulnie czułe i bezpieczne. - Oczywiście - odszepnęła, wślizgując się w jego nastrój, w wyraz jego twarzy i w jego oczach.- Prawdopodobnie poradziłbyś sobie z tym. - Bez wątpienia. - Tak więc nie muszę się o nic martwić. To coś znowu napłynęło do jego oczu nawet gdy mruknął: - Nie, mój zwierzaczku, nie musisz się o nic martwić. Nie podobało się to wszystko co przepływało przez jego rysy, ale mimo to zdecydowałam się mu zaufać. - Dobrze - szepnęłam. Jego wzrok przetoczył się po mojej twarzy, a następnie jego twarz pochyliła się i nadal oplatając palce w moich włosach, przesunął usta do mojej szyi. Leniwie. Słodko. Miło.

Owinęłam wokół niego ręce. - Skończyliśmy rozmawiać? - Oczywiście. - Pójdziemy teraz spać? - Oczywiście, że nie. Uśmiechnęłam się. Potem przekręciłam szyję, uniosłam głowę i nasze usta się spotkały. I zdecydowanie nie spaliśmy. Nie przez długi czasu. A gdy to się stało, zrobiliśmy to blisko. Nasze ciała były przyjemne. I czułam się bezpiecznie.

Rozdział 21

Atak

Zakręciłam kran, złapałam za myjkę, przejechałam nim o krawędź zbiornika i spojrzałam w lustro gdy złapałam za ręcznik by wysuszyć swoje ręce. Lucien i ja właśnie się kochaliśmy i się karmił. To było piękne. Tak dobre jak zawsze. Ekstatycznie. Umyłam się i nie miałam na sobie nic oprócz krótkiej, jedwabnej koszuli nocnej koloru kości słoniowej. W lustrze dostrzegłam wściekle różową ranę na mojej szyi, która się zmieniała, bladła, uzdrawiała. Nie trwało to już długo, mniej niż pół godziny a potem znikało. Przez długi moment przyglądałam się jak rana robi się mniejsza, myśląc że było to cholernie fajne. Przechyliłam się odłożyłam ręcznik na ręcznik i znowu spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Minęło półtorej tygodnia odkąd nasze rodziny złożyły nam wizytę. Byłam zaskoczona, ale nie niezadowolona, że Lucien spędził cały czas ze mną. Kochaliśmy się. Karmił się. Gotowaliśmy razem. Jedliśmy razem. Poszliśmy razem nad jezioro by popływać. Tak samo w basenie. Leżeliśmy w łóżku albo na kanapie w wygodnym miejscu do siedzenia przy kuchni i szeptaliśmy do siebie albo drzemaliśmy, trzymając siebie nawzajem bardzo blisko. Lucien zabrał mnie dwa razy na kolację. Zabrał mnie raz na zakupy. Nakłoniłam go do obejrzenia ze mną filmów ze mną tulącą się do niego na kanapie. Dowiadywałam się o jego życiu, jego rodzinie i wampirach. Dowiedziałam się także, że wiedział o mnie niemal wszystko, ale i tak lubił jak opowiadałam moje historie. Oczywiście zewnętrzny świat musiał wtargnąć. Była tam Edwina, cicho opiekując się domem, magazynując lodówkę, czasami gdakała wokół nas jak kwoka, ale przez większość czasu znikała z pola widzenia gdy wyczuwała nastrój. Zadzwoniła moja mama, także ciotka Nadia, Stephanie, moja siostra i kilka moich kuzynek. Wszystkie martwiły się o koszmar i zapewniłam je (zgodnie z prawdą), że już ich nie miałam. Ale musiałam się

nieźle napracować aby rozwiać ich obawy i abym mogła wrócić do Luciena. On także otrzymywał telefony, głownie biznesowe o których mówił przy mnie. Czasami były to inne rzeczy. Zajmował się nimi gdzie indziej. Byłam ciekawa i chciałam zapytać gdyż wyczuwałam, że chodziło o mnie. Ale nie zrobiłam tego, bo jeśli było to coś złego, to nie chciałam wiedzieć. Nie wtedy. Nie w złotym czasie kiedy zakochiwałam się w wampirze. Przyglądałam się sobie w lustrze, uśmiechając się. Był tam. Dowód. Byłam obłąkana. Całkowicie. Byłam zakochana w Lucienie. Nie mogłam go mieć, nie jako moją własność, wziąć z nim ślub, mieć z nim dzieci i się zestarzeć. Nie mogłam go również mieć jak w czasach przed Rewolucją, wziąć śluby, nie mieć dzieci ale spędzić razem wieczność. Nie obchodziło mnie to. Miałam go teraz. I go teraz kochałam. I wiedziałam, że będę go kochać w ten sposób przez moje zawsze. Po prostu nie było wiele dziewcząt które miały szansę by zakochać się w wampirze. Aby mieć jego zainteresowanie, jego ochronę, jego ciało, jego humor, jego szlachetność, jego łagodność. Mógł być despotyczny i irytujący, ale był po prostu sobą i był seksowny gdy tak robił i porozmawialiśmy o tym, ponieważ był kim był i ja także byłam, co nigdy nie wniosło zbyt wiele. Miałam rację, to brzmiało szalenie. Miał wszystkie dobre rzeczy tam na dole i był najlepszym chłopakiem. Nie wiedziałam jak długo potrwa to co mieliśmy. I już mnie to nie obchodziło. Ponieważ miałam to teraz i nawet jeśli to zniknie, zawsze będę miała wspomnienia tego co stworzyliśmy. I chwile które ze sobą dzieliśmy będę wspominać przez lata, by przekonać się było to coś lepszego niż kiedykolwiek doświadczyłam, coś, czego nie doświadczyła żadna kobieta, wystarczyło mi to. Czułam to w moich kościach. Potężny Wampir Lucien był mój... jak na teraz. Więc miałam zamiar zrobić wszystko, by stworzyć naprawdę cholernie dobre wspomnienia. Ale co ważniejsze, byłam jego. I tak jak obieca, to że mu siebie dałam, znaczyło coś dla niego. Nie coś małego, coś ogromnego. Coś znaczącego. Coś słodkiego. O tym też wiedziałam w swoich kościach. Kochał mnie. Nie mógł zachowywać się w taki sposób i nie czuć tego co ja czułam. Było to niemożliwe. Zwężenie jego kultury oznaczało, że nie mogliśmy mieć tego na zawsze. Ale miał taką samą intencje jak ja, by wziąć jak najwięcej i stworzyć coś słodkiego. Wiedziałam o tym. Wiedziałam o tym. Swoim sercem. I miał rację. To co mi dał gdy dałam mu siebie, było piękne. Odwróciłam wzrok od lustra wciąż się uśmiechając i weszłam do sypialni. Dzisiaj był koniec naszej długiej romantycznej przerwy. Tego ranka musiał wziąć udział na ważnym spotkaniu. Powiedział mi, że droczył je dwa razy aby spędzić czas ze mną i było to o dwa razy za dużo. Jednak zapewnił mnie, że gdy się skończy, to wróci. Dlatego byłam trochę zaskoczona kiedy weszłam do sypialni i nadal był w łóżku odkąd wiedziałam, że musi wkrótce wyjść. Ale był tam. Kołdra zakrywała jego biodra, jego pierś była odkryta, ramiona uniesione, jego głowa opierała się na dłoniach i wpatrywał się w sufit. Przepełniła mnie chęć i nie próbowałam nawet jej powstrzymać. Musiałam stworzyć wspomnienia.

Więc przebiegłam przez duży pokój. Zobaczyłam jak jego głowa unosi się i wskoczyłam na łóżko, lądując cała długością swego ciała na jego wielkim. Mruknął, jego ciało uniosło się w biodrach, ale jego ramiona otoczyły mnie gdy odbiliśmy. - Jezu, Leah - mruknął, kiedy uspokoiliśmy się, jego wargi drgnęły. Oparłam dłonie na jego ramionach i uśmiechnęłam się do jego pięknej twarzy. - Racja, powiem ci że po spotkaniu będziemy świętować twój powrót filetem mignon który będzie pokryty domowym sosem béarnaise - zaczęłam. Jego skurczone wargi przemieniły się w uśmiech i mój stał się większy zanim musiałam zrobić by stworzyć jedno, wielkie, cholernie piękne wspomnienie i bez zbędnych ceregieli, powiedziałam.Jestem w tobie zakochana, Potężny Wampirze Lucienie. Jego uśmiech zginął, nawet gdy jego ramiona ścisnęły się wokół mnie. Poczułam jak mój żołądek się zaciska. O Boże. - Leah - wyszeptał, jego głęboki głos brzmiał zabawnie, szorstko, torturowanie. Dokładnie w taki sam sposób kiedy po raz pierwszy się ode mnie karmił i niema mnie zabił. O Boże! Myślałam, że czuł to samo, a nawet jeśli nie to samo, to coś. Musiał. Z tym swoim ciężkim pracowaniem nad tym co mieliśmy, musiał. Ale patrząc na jego twarz, wiedziałam, że tak nie było. O Boże! Nie kochał mnie. Nie spodziewałam się tego. Nigdy nie śniłam że nie będzie czuł tego samego do mnie. Mogłam radować się czasem jaki mieliśmy, nawet jeśli byłby krótki, gdyby odwzajemnił moje uczucia. Nie mogłabym tego znieść gdyby tak nie było. Nie wiedziałam co zrobić. Moje ciało wiedziało co zrobić i przygotowało się do ucieczki. Lucien wyczuł to i w nanosekundzie leżałam na plecach z Lucienem na sobie. Wiedziałam, że nie miałam szans by od niego uciec, więc zrobiłam jedyną rzecz jaką mogłam zrobić. Odwróciłam głowę i zamknęłam mocno oczy. Boże. Boże. Mój wampir mnie nie kochał. - Ukochana, spójrz na mnie - Lucien nalegał cicho. - Proszę, zejdź ze mnie - wyszeptałam i mój głos także brzmiał zabawnie. Szorstko. Przepełniony torturą. Jego duża dłoń wsunęła się na między mój policzek a poduszkę i szepnął: - Leah, kochanie, proszę, spójrz na mnie. Nie spojrzałam na niego, ale powiedziałam cicho: - Nie powinnam tego mówić. Zapomnij, że to powiedziałam. - Spójrz na mnie. - To się nie stało. Wymarz to ze swojej głowy. Idź na swoje spotkanie. Oboje o tym zapomnimy i wszystko będzie dobrze - wyszeptałam rozpaczliwie. - Leah, proszę spójrz na mnie. Wtedy dotarło do mnie, że jego dłoń otaczała moją twarz, ale nie zmuszała mnie do zrobienia tego czego chciał. I wtedy otworzyłam oczy, odwróciłam głowę i spojrzałam na niego. Nie powinnam tego robić. Jego przystojna twarz była łagodna i Boże, Boże , jeszcze piękniejsza niż zwykle. Jego oczy były ciepłe i otwarcie zmartwione i z taką miną także

wyglądał dobrze. - Muszę wziąć udział na tym spotkaniu - powiedział łagodnie.- Gdyby nie było ważne, nie zostawiłbym cię. Nie teraz. Nie gdy omówienie pewnych rzeczy jest niezbędne. Nie chciałam omawiać tych rzeczy. Chciałam się gdzieś zwinąć w kłębek i przypomnieć sobie za mam przestać być... cholerną... sobą. Przestać robić głupie rzeczy. Przestać ładować się w kłopoty. Przestać łamać własne pieprzone serce. - Leah, słyszysz mnie?- zapytał. - Tak - wyszeptałam. - Sprawię, że to spotkanie będzie krótkie. Wrócę do domu tak szybko jak to możliwe i porozmawiamy. - Dobrze - zgodziłam się, wiedząc, że przez ten czas będę próbowała wymyślić sposób jak będę mogła wymigać się od tej rozmowy, chociaż wiedziałam, że nie będzie to możliwe. - Powinniśmy porozmawiać wcześniej - powiedział mi, jego kciuk pieścił wybrzuszenie na moim policzku.- Wiedziałem o tym. Nie zrobiłem tego gdyż cieszyłem się tobą i nie chciałem, żeby to nam przeszkodziło. Cieszył się mną. Boże, jak mogłam zapomnieć? Byłam jego posiłkiem. Jego ciałem do pieprzenia. Jego zwierzaczkiem. Boże! Jak mogłam zapomnieć? Powinnam pamiętać. Do cholery, nigdy nie powinnam zapomnieć. Zabrało mi to całą siebie, całą, ale zwalczyłam łzy które żądliły moje oczy i przełknęłam kulę ognia w moim gardle. Kiedy wykonałam to herkulesowe zadanie, wyszeptałam: - Idź na swoje spotkanie. Porozmawiamy kiedy wrócisz. - Wrócę do domu - odparł i natychmiast zamrugałam. - Co? - Kiedy wrócę do domu. Wiedziałam o czym mówił i poczułam się jakby wbił mi nóż w brzuch. Dlaczego się przy tym upierał? Oczekiwał, że dam z siebie wszystko podczas gdy on będzie trzymać się z dala. - Tak, kiedy wrócisz do domu - zmusiłam się do powiedzenia tego. Jego twarz zbliżyła się i zesztywniałam, każdą częścią siebie. Wiedziałam, że to poczuł. Wiedziała, że słyszał jak moje serce się jąka, jak mój oddech jest nierówny. Wiedziałam, że poczuł jak moje ciało sztywnieje. Wiedziałam o tym gdy wiedziałam, że miał takie zdolności. I wiedziałam o tym kiedy jego twarz stała się jeszcze łagodniejsza, jego oczy cieplejsze i bardziej zaniepokojone. Boże, dlaczego po prostu sobie nie pójdzie? - Powiedziałem ci, że to co będziemy mieli, będzie piękne - przypomniał mi, przekręcając ten nóż w moich jelitach, sprawiając, że zaczęłam krwawić.- I wiem, jeszcze zanim powiedziałaś to co powiedziałaś wcześniej, że w końcu zrozumiałaś to co ci daję. Teraz musisz zrozumieć naszą przyszłość. Mylił się. Już ją zrozumiałam. Zawsze rozumiałam. Tylko zdecydowała się to ignorować. Głupio, jak zwykle. Głupio, głupio, głupio. - Dobrze - zgodziłam się cicho. Jego oczy wędrowały po mojej twarzy, gdy jego kciuk przesunął się po moim policzku i złapał moje spojrzenie i szepnął: - To wciąż będzie piękne.

Znowu źle. - Obiecuję, Leah - kontynuował cicho. Pieprzony kłamca. - Dobrze - powtórzyłam. Jego oczy znowu przesunęły się po mojej twarzy zanim wróciły do moich. Następnie, w doskonałym Lucienowym stylu, zażądał: - Pocałuj swojego wampira zanim pójdę. Jego słowa pociągnęły ten nóż do w górę moich wnętrzności rozdzierając mnie, otwierając, pozostawiając nagą. Ale zrobiłam to co mi kazał. Owinęłam moje ręce wokół jego ramion, uniosłam głowę i cal i przycisnęłam moje usta do jego. Jego otwarły się tak jak moje. Wtedy pocałowałam go mocno, mokro, długo, dając mu wszystko co miałam, pokazując mu dokładnie jak się czułam, oferując mu wszystko kim byłam. I zrobiłam to dlatego, że całowałam go tak jak zaczęłam na początku i był to mój pierwszy pocałunek który był wbrew mojej woli i radość. Ale był także ostatni. Już nigdy tego ode mnie nie dostanie. Nigdy. Kiedy oderwał swoje usta od moich, natychmiast wsunął twarz w moją szyję. Jego ramiona znowu mnie objęły, jego ciężar ciążył mi i warknął w moją skórę: - Kurwa, Leah. Wiedziałam, że to poczuł. Nie wiedziałam jednak, czy zrozumiał czy to było ostatni pocałunek jaki ode mnie dostanie. Nie obchodziło mnie to. Nic mnie nie obchodziło. Już nie. Przewinęło się przede mną moje życie. Lata bycia zmuszoną do życia z mężczyzną którego kochałam, ale on nie odwzajemniał mojej miłości i nigdy nie mogłam go mieć. Następnie lata gorzkich wspomnień które ze mnie szydziły. Wiedziałam o tym. Wiedziałam o tym od samego początku. Ale powstrzymało mnie to? Nie! Głupia, głupia Leah. Zmusiłam moje ramiona do ściśnięcia i swoje usta do szeptu: - Musisz iść. Podniósł głowę i spojrzał na mnie. Potem schylił ją, dotknął swymi ustami moich, odsunął się lekko i mruknął: - Muszę iść. Wciągnęłam oddech. Potem nie byłam już w jego ramionach. Z wampirzą prędkością, opuścił łóżko. Leżałam otępiała i nieruchomo przysłuchując się jak myje zęby, bierze krótki prysznic. Zanim się zorientowałam, miał na sobie jeden ze swoich fantastycznych garniturów, wyglądając przepięknie gdy stanął przy łóżko. Potem moje ciało w większości nie było już na łóżku, moje nogi zwisały, moje stopy ocierały się o pościel, mój tułów trzymał się blisko jego gdy jego ramiona zacisnęły się wokół mnie. Spojrzałam na niego i zamrugałam w dezorientacji jaką spowodowała jego prędkość. - Wrócę szybko do domu - wyszeptał. - Dobrze - odpowiedziałam, moje dłonie przesunęły się by spocząć na jego szerokich ramionach. Zamknął oczy i oparł czoło o moje. Użyłam swoich wszystkich rezerw by powstrzymać się od płaczu.

Podniósł głowę i otworzył oczy. - Dziękuję, ukochana, za to że mi to dałaś - wciąż szeptał, jego głos był głęboki, znowu szorstki, ale teraz z innego rodzaju uczucia. W innych okolicznościach pomyślałabym, że to zbyt piękne. Ale oczywiście tak nie pomyślałam. Ponieważ wyrażał swoją wdzięczność za to że dałam mu moją miłość, a on jedynie mógł mi dać tylko wielki dom, wspaniałe ubrania, piękne buty i niewiarygodne orgazmy. - Proszę bardzo - odpowiedziałam, mój głos był dziwny, nieważny, martwy. Nie przegapił tego. - Ukochana... - Musisz iść - przypomniałam mu. Jego ramiona ścisnęły mnie zanim zażądał: - Zajmij się czymś. Nie myśl o tym gdy mnie nie będzie. Obiecuję, Leah, że porozmawiamy, a wtedy nie będziesz czuć tego co czujesz w tech chwili. Był tego pełen. Obiecywał mi wiele. I to wszystko były bzdury. - Lucien, musisz iść - powiedziałam mu. - Zajmij się czymś i nie myśl o tym - powtórzył. - Dobrze, zajmę się czymś i nie będą o tym myśleć - skłamałam. Patrzył mi w oczy. Potem szepnął: - Kłamiesz. No i co z tego! Jezu. Dlaczego nie mógł po prostu sobie pójść? Także patrzyłam mu w oczy. Lucien westchnął. Potem powtórzył: - Niebawem wrócę do domu. - A ja tu będę. Jego ramiona znowu zacisnęły się wokół mnie i patrzył mi w oczy. Następnie, jeżeli uwierzylibyście w to, usta tego dużego, tłustego wampirzego dupka uniosły się. Jego usta uniosły się! - Tak, zwierzaczku, będziesz - wyszeptał a następnie dotknął swymi ustami moich. I już go nie było.

***

Stało się to po tym jak zrobiłam swoje plany i realizowałam je. Wiedziałam, że nie mogłam się wywinąć z tej rozmowy. Więc chciałam się do niej przygotować. Nie płakałam. Zwinęłam się w kłębek i pozwoliłam mojemu umysłowi kontemplować moją ponurą przyszłość. Nie zapomniałam o liście Dlaczego Nienawidzę Luciena, skatalogowałam wszystko i poukładałam moją wściekłość. Nie od razu trafiłam do kuchni i spożyłam wszystko co było jadalne i w zasięgu ręki.

Wzięłam prysznic. Moje włosy zajęły mi całe wieki. Spędziłam sporo czasu nakładając makijaż. Przyglądałam się swojemu szerokiemu wyborowi garderoby i wybrałam idealny strój. Założyłam parę nieziemskich butów. Zrobiłam to wszystko z pomocą kawy którą dostarczyła Edwina, która spojrzała na mnie tylko raz i wiedziała że rzeczy nie miały się dobrze. I na szczęście wiedziała, że nie byłam w nastroju żeby o tym rozmawiać. Więc przyniosła mi kawę i dała mi spokój. Uczesałam się. Byłam gotowa. Miałam na sobie parę świetnych, ciemnych biodrówek do których dobrałam ciemno niebieski top, który ciągnął się w dół mojego brzucha i bioder, ale odsłaniał plecy. Miałam pod nim bluzkę na ramiączkach. I miałam szpilki koloru beżowego zamszu, sandały w których szeroki pasek ciągnął się w poprzek palca i był szeroki na kostce. Wstałam, psychicznie przygotowując się na to co mnie czekało, zanim zeszłam na dół. Mój żołądek czuł się pusty, ale nie byłam głodna. Było to coś niezwykłego. Zazwyczaj gdy moje głupie serce było złamane przez niewłaściwego faceta jakiego wybrałam, nie mogłam opędzić się od jedzenia, no chyba że mi nie smakowało. Teraz czułam się jakbym nigdy nie miała być głodna. I było to na tyle niepokojące, że czułam się jakbym już nigdy nie miała czuć. Właśnie tak bardzo zranił mnie Lucien. Nie. Właśnie tak bardzo pozwoliłam Lucienowi siebie zranić. Walczył aby się dostać i pozwoliłam mu wejść do środka. Ale wiedział, że nigdy nie da mi siebie. I wiedziałam, że nigdy by nie mógł. Tylko zdecydowałam to zignorować. Moje stopy uderzyły w podłogę korytarza, mój umysł odsuwał siłą te myśli, skupiając się na jedzeniu. Musiałam zachować swoją siłę. Luciena nie było od prawie godziny. Jego biuro znajdowało się pół godziny drogi stąd, jeśli nie jechało się Porsche. Jechał Porsche i rozpatrywałam, że nie mógłby umrzeć gdyby jego wypadek nie był ognisty. Więc mógł dojechać w ciągu dwudziestu minut i to robił. Regularnie. Powiedział, że skróci spotkanie i nie wiedziałam co miał na myśli. Wiedziałam, że prawdopodobnie mógł się znaleźć w domu w każdej chwili. Kiedy moje stopy uderzyły w podłogę na korytarzu, właśnie to się stało. Drzwi frontowe były wyrwane z zawiasów. Po chwili upadły za mną na korytarz i prześlizgnęły się lekko po podłodze. Każda cząstka mojego ciała zamarła na chwilę i momentalnie odwróciłam się by wbiec po schodach. Moja komórka znajdowała się na toaletce w garderobie. Musiałam zadzwonić do Luciena. Zrobiłam krok w górę i usłyszałam krzyk Edwiny. Chłód przepłynął przez moje ciało ale nie miałam szansy by zareagować. Żadnej szansy by zrobić cokolwiek. Wszędzie był ruch, ale nie mogłam niczego zobaczyć. Solidne ciała przeciskały się po domu w plamach. Jedno z nich porwało mnie ze schodów Pobiegłam ku temu i zanim mogłam zobaczyć co to było, spadłam ze schodka na który weszłam, lądując boleśnie tyłkiem na podłodze korytarza. Potem moje ciało poderwało się do góry niczym szmaciana lalka, pochyliło się dwukrotnie w talii, byłam mocno trzymana przy czyimś boku, moje włosy powiały na wietrze spowodowanym przez nasz ruch. Tak nagle jak się ruszaliśmy, zatrzymaliśmy się, moje ciało zakołysało się przez wstrzymaną szybkość. Podskoczyłam i zostałam obrócona z szybkością, moje ciało nabrało nienaturalnej prędkości i był to tylko szczęśliwy traf, że moja szyja i kręgosłup nie pękły. Byłam trzymana, moje plecy przylegały do czyjegoś przodu, żelazne ramiona zaciskały się wokół mnie trzymając w niewoli, moje bezużyteczne

ramiona były przyciśnięte do moich boków. Ale nie próbowałam się ruszyć. To dlatego, że w wygodnym miejscu do siedzenia przy kuchni zobaczyłam Nestora, wampira który rozmawiał ze Stephanie na mojej Selekcji. Trzymał Edwinę tak jak ktokolwiek trzymał mnie, z wyjątkiem że trzymał jedną wielką dłoń na jej ustach. Jej oczy były szeroko otwarte i wypełnione strachem. - Przywiąż ją do krzesła w jadalni - usłyszałam za sobą i poznałam ten głos. Ojciec Luciena. Etienne. O mój Boże! Co się działo? Nestor i Edwina byli tam w jednej sekundzie i poczułam podmuch wiatru jaki stworzyli gdy popędzili ku mnie i Etiennowi. Potem już ich nie było. Usłyszałam ruch w jadalni, ale moja uwaga skupiła się na czymś innym. Moja głowa okręciła się i zobaczyłam Katrinę, była albo już-niebawem-byłą partnerkę Luciena i Marcello, który przybył tej nocy kiedy Rada wysłała wampiry by zabrały Luciena. Katrina stała w mojej kuchni, wpatrując się we mnie ostro. Marcello poruszał się z prędkością śmiertelnika gdy szedł ku mnie i Etiennowi. Moje sztywne ciało jeszcze bardziej zesztywniało, ale zatrzymał się pięć stóp od nas. Wtedy moje ciało zesztywniało tak bardzo, że myślałam iż pęknę na pół kiedy jego gorejące oczy spojrzały na mnie z błyskiem który mi się nie spodobał i mruknął gorąco: - Boże, chcę ją wysuszyć kiedy będę pieprzył ten strach. - Nadal jest konkubiną mojego syna - Etienne stwierdził i oczy Marcello szarpnęły się nad moim ramieniem. - Wziął ją jako kochankę. Już nic się nie liczy - warknął. - Posmakowaliśmy już jego gniewu i wiesz o tym - Etienne odpalił.- Nie bądź głupi. - Zgadzam się, że to będzie warte mojego czasu - Marcello odpowiedział. - Mój bracie - Etienne powiedział cicho.- W nadchodzącej wojnie będziemy potrzebować twojej siły. Proszę cię o powstrzymanie twoich instynktów. Wkrótce wszyscy śmiertelnicy znowu będą naszymi ofiarami i będziesz mógł wziąć to czego zapragniesz. Mój syn upadnie albo nie uda mu się obronić jego posiłku, więc dostaniesz to czego pragniesz. Jego syn upadnie? O mój Boże! Co się działo? Odetchnęłam ciężko gdy Marcello i Etienne patrzyli sobie w oczy. Nie poczułam ulgi i nadal ciężko oddychałam kiedy zrobił krok do tyłu. - Teraz, Leah - Etienne wyszeptał, jego usta były przy moim uchu.- Puszczę cię i porozmawiamy. Jeśli zrobisz coś nierozważnego, pozwolę Marcello mieć ciebie. Zrobisz coś nierozsądnego? Nie, do cholery. Byli wampirami. Nie ma mowy, żebym zrobiła coś głupiego. Potrząsnęłam głową. - Doskonale - mruknął i puścił mnie. Odsunęłam się od niego o dwa szybkie kroki i odwróciłam się plecami do korytarza i znowu zrobiłam dwa kroki do tyłu. Ale zatrzymałam się tam gdyż miałam na sobie trzy pary oczu wampirów i poczułam jak Nestor wraca z jadalni za mną. Spojrzałam po nich, czując jak moja pierś unosi się i opada, moje place mrowiły, moje nogi drżały i trzymałam wyprostowane ramiona. Potem spojrzałam na Etienne'a. - Co się dzieje?- zapytałam i byłam szczęśliwa, że mój głoś nie drżał. - Zdecydowaliśmy iż nadszedł czas, abyś dowiedziała się o kilku rzeczach - Etienne

odpowiedział. Byłam pewna, że nie chciałam wiedzieć o tych rzeczach. Wiedziałam także, że nie miałam innego wyboru. - Jakich rzeczach?- zapytałam. - Rzeczach o naszej kulturze. Rzeczach o twojej kulturze. Rzeczach o moim synu. I rzeczach o świecie i twoim miejscu w nim - Etienne odpowiedział. Było tego dużo. Wiedziałam o niektórych z tych rzeczy a przynajmniej tak mi się zdawało. Chociaż nie ich wersji. - Dobrze - wyszeptałam. - Teraz bądź grzeczną dziewczynką, Leah i pozwól mówić swojemu przełożonemu. Powiem ci kiedy będziesz mogła zadawać pytania - Etienne powiedział i przełknęłam. Boże, poważnie. Był kutasem. Nadal nie miałam innego wyboru, więc skinęłam głową. - Bardzo dobrze - pochylił się i jego oczy rozbłysły, okropnie, wesoło i przerażająco, zanim dokończył.- Zwierzaczku. O Boże. - Czy wiesz - zaczął.- Że od pięciuset lat jest ściśle zabronione żeby wampir wziął konkubinę za kochankę? Nie mogłam się powstrzymać. Chciałam, ale nie mogłam. Mój brzuch zakołysał się jakby mnie uderzył. Etienne uśmiechnął się. Otworzyłam usta by powiedzieć nie, ale przypomniałam sobie jego rozkaz i potrząsnęłam głową. - Nie sądziłem, żebyś wiedziała - mruknął i powiedział głośniej, informując mnie.Ale to prawda. Od wieków żaden wampir nie bierze od swojej konkubiny niczego innego poza krwią. Od wieków. Ale mój syn zmienił twój kontrakt. Zrobił to bez wiedzy lub zgody Dominium. Kiedy się o tym dowiedzieli, nie byli zadowoleni. Prawo, które złamał. Złamał prawo nie bez znaczenia. Złamał je by mnie mieć. Proszę, powiedzcie mi, że to się nie działo. Milczałam. Etienne wciąż mówił: - Wampiry nie żyją ze swoimi konkubinami. Nie całują ich na Ucztach. I widząc, że oczywiście się z tobą pieprzy, zrobił wszystko co chciał aby otrzymać pozwolenie od Rady. Nie przyjmą tego uprzejmie. Zacisnęłam usta i skinęłam głową aby dać mu do zrozumienia że go usłyszałam. Kontynuował. - Sprawiło to, świadomie lub przypadkowo, że wampiry zaczęły kwestionować to prawo. My - cisnął ręką wskazując na Marcello, Katrinę i Nestora.- Cieszymy się z tego. Ponieważ oznacza to wojnę. I jesteśmy gotowi. Dobra. Racja. To nie brzmiało tylko niedobrze. To było niedobre! - Długo na to czekaliśmy - Etienne szepnął.- Na polowanie wampirów. Karmienie wampirów. Nieśmiertelni powinni rządzić tą planetą nie będąc krępowanymi prawami. Walczyłam z tym, ale nie mogłam się powstrzymać od drżenia. Etienne był daleki od skończenia. - Nie chcemy brać twego rodzaju jako partnerów - wypluł ostatnie słowo jakbym do

tej pory nie wiedziała jak się z tym czuł.- Mój rodzaj - wiedziałam o tym w jaki sposób wypluł to słowo.- Po prostu chcemy wziąć twój rodzaj jak chcemy, kiedy tylko chcemy. I właśnie tak będzie. Tak. Niedobrze. Zacisnęłam usta. Etienne mówił. - Lucien albo świadomie albo nieświadomie rozpoczął ten proces. Wszyscy w naszej kulturze pozycjonują się. Wampiry które nie chcąc zmian, będą walczyć o status quo5. Konkubiny które chcąc zachować swoje miejsce jako pasożyty w naszej kulturze. Wampiry, które chcąc być wolne, aby znaleźć swoich partnerów nienależnie od ich formy. I moi bracia - ponownie machnął ręką.- Chcą po prostu być wolnymi wampirami. Cóż, mogłam powiedzieć jedno na ten temat. To czysty Lucien zrobił to co chciał i miał w dupie konsekwencje. Kiedy skończył i nie zaczął mówić, chociaż nie chciałam aby mówił dalej, i tak skinęłam głową. Więc ciągnął dalej. - Nie oszukuj się myśleniem, że mój syn się o ciebie troszczy. Oczywiście chce abyś w to wierzyła, to część oswajania. Ale nie jest to prawdziwe. Moje ciało znowu się zakołysało pod wpływem jego słów i uśmiechnął się. Napawał się każdą sekundą tego. Drań. Mówił dalej, ale tym razem zrobił to cicho, powoli, delektując się bólem który mi zadawał. - Miał swoją śmiertelną partnerkę. Przemiłą Maggie. Boże. Boże! Boże! - Maggie została pojmana, torturowana i zabita podczas Rewolucji. O nie. O Boże. Boże. Boże! Boże! - Maggie była jedyną i prawdziwą miłością mojego syna, choć to obrzydliwie ale prawdziwe. Śmierć Maggie spowodowała że Lucien był nie do zatrzymania podczas konfliktu. Śmierć Maggie była powodem dla którego nie przestał polować na swoich którzy próbowali wskrzesić konflikt. Maggie była dla niego wszystkim. Maggie była jego powodem do życia. Bez Maggie on nie istnieje. Oczywiście cieszy się swoim życiem i owocami swoich starań, ale to tylko bycie. Nic więcej. Ciebie, pyszna Leah, tylko używa. Nasze życia są długie, musimy szukać sobie wyzwań i nawet jeśli po prostu oddychać, musisz znaleźć rozrywkę by rozbić monotonię. Właśnie tym jesteś, Leah. Rozrywką. I to udaną, soczystą, ale po prostu rozrywką. Miłość jest jak koc, który cię ogrzewa. Lucien wiedział że to prawda dzięki Maggie, Rozmawialiśmy wiele. Spędził czas ucząc mnie. Opowiedział mi historię swojej rodziny. Ale nigdy nie wspomniał Maggie. Walczyłam z łzami które wypełniały moje oczy. Nie udało mi się. Znienawidziłam chwili kiedy Etienne uśmiechnął się triumfalnie przerażającym 5 Większość ludzi ma tendencję do zachowywania status quo. Lęk przed zmianą i nieznanym oraz przywiązanie do dotychczasowej sytuacji i trybu życia prowadzi czasem do zaskakujących decyzji życiowych, np. żona, która trwa przy mężu alkoholiku i tyranie, bezrobotny, który żyje na granicy wegetacji, ale nie chce podjąć żadnej pracy.

uśmiechem kiedy zobaczył jak spływają po moich policzkach. - Powiem ci o oswajaniu - powiedział z fałszywą łagodnością.- Także tego nie wolno nam robić, ale wszyscy za tym tęsknimy. Wszyscy się tym cieszymy. Ale gdy oswajanie jest już kompletne, czujemy jak przyjemność psuje nasze zwycięstwo i wtedy się wycofujemy. Przenosimy się do następnego oswajania, do następnego posiłku, następnej rozrywki która sprawia że życie wampira jest słodkie. Każde słowo, każde słowo które wypowiedział, zabijało mnie. Lucien kłamał. Nie tylko złamał naszą obietnicę, ale kłamał. Od początku. Od samego początku. Bawił się mną jak zabawką. Jak ze zwierzakiem. Bawił się mną. Łzy ciągle nadchodziły. - Jesteś nikim, Leah - wyszeptał, jego oczy utknęły w moich.- Zabawką teraz i zawsze pasożytem. Ale w końcu, w ciągu życia wampira, po kilku latach spędzonych z takim kąskiem, wypuszczamy was w jednej chwili, nie pamiętamy jak smakujecie, jak wyglądacie, nawet jak się nazywacie. Więcej łez. Tylko to mogłam zrobić to co mówił. Ale kochał każdą słoną kroplę. - A teraz gdy już znasz swoje miejsce, masz jakieś pytania?- zapytał. - Czy Edwinie nic nie jest?- zapytałam i jego oczy przesunęły się po mnie. Nestor musiał wykonać jakąś niewerbalną odpowiedź, ponieważ cofnęły się i skinął głową. Także skinęłam. - Tylko to chcesz wiedzieć?- zapytał kiedy nic nie powiedziałam. - Myślę, że byłeś dokładny - wyszeptałam i usłyszałam chichot Nestora za swoich pleców ale nie odwróciłam się. Patrzyłam w oczy Etienne'a. - Cieszę się, że tak myślisz - Etienne mruknął, uśmiechając się do mnie swoim sadystycznym uśmiechem.- Teraz odejdziemy. Zamrugałam. Oszalał? Włamał się do domu Potężnego Luciena i po prostu chciał wyjść? Można było powiedzieć, że była niewiarygodnie przestraszona że odchodzą, ale Lucien oszalałby! Musiał wyczytać to z mojej twarzy po powiedział: - Możesz mu powiedzieć co chcesz. Jesteśmy przygotowani na jego odpowiedź. O cholera. To nie brzmiało zbyt dobrze. - Tak, Leah. Jesteśmy przygotowani. O tym też możesz powiedzieć mojemu synowi - Etienne szepnął groźnie. Ponownie przełknęłam ślinę. Mówił dalej. - I powiedz swoim ciotkom, swoim kuzynkom, swoim przyjaciołom by w pełni cieszyli się swoim życiem. Dni w których konkubiny dostarczają nam pokarmu a później wszystko z nas wysysają, są policzone. Rozumiesz mnie? O tak. Rozumiałam go. Całkowicie. Nie lubił śmiertelników. Ale w szczególności nie lubił konkubin. Chłopcze, rozumiałam go świetnie. Skinęłam głową. - Dobra dziewczynka - mruknął protekcjonalnie i żółć wypełniła moje gardło. Przyglądał mi się. Stałam tam i pozwoliłam mu na to, ciesząc się że przestałam

płakać. - Wiesz - wyszeptał w zamyśleniu.- To prawie smutne, że wy, śmiertelnicy, oddajecie swoje serca wampirom. Minęło dużo czasu odkąd widziałem taki wyraz na twarzy śmiertelnika po tym jak dowiedziała się o prawdziwej naturze wampira - przechylił głowę na bok, jego wargi drgnęły gdy dokończył.- Dziękuję ci, pyszna Leah, za to że znowu mi to dałaś. Zrozumiałam to wtedy. Bawił się wieloma kobietami, może setkami. Bawił się nimi wszystkimi jak jego syn mną. Boże, nienawidziłam go. Nienawidziłam go. Bardziej niż jego syna i coś mi to mówiło. Szarpnął brodą, moje ciało zakołysało się, moje włosy poruszyły gdy wszyscy przemknęli obok mnie. Stałam twardo i patrzyłam w nicość gdy mnie to uderzyło. Edwina. Odwróciłam się na pięcie i pobiegłam do jadalni. Zatrzymałam się w drzwiach kiedy zobaczyłam ją przywiązaną do krzesła, jej usta były zalepione taśmą, łzy płynęły po jej policzkach, przerażenie wypełniło jej rysy. Otrząsnęłam się z przerażenia i rzuciłam do niej. - Przepraszam, przepraszam, przepraszam, Edwina - szeptałam.- W filmach robią to szybko. Zrobię to szybko. Wytrzymaj. Proszę, wybacz mi. Potem zdarłam taśmę z jej ust. Krzyknęła z bólu i spojrzała na mnie. - Ściągnę to - mruknęłam i strząsnęłam kawałek taśmy z moich palców i zajęłam się tą na jej nadgarstkach.- Nic ci nie jest? - Nie... jest - odpowiedziała drżącym głosem. Nie. Oczywiście, że nie. Nic jej nie było. - Ja po prostu... ja... - przestałam mówić i moje ręce przestały się poruszać. Jesteś nikim, Leah... zabawką... nie pamiętamy jak smakujecie, jak wyglądacie, jak macie na imię. Moje oczy przeniosły się do mokrych Edwiny. Natychmiast odczytała moje. - Leah, słyszałam go. Każde słowo - szepnęła. Nie oszukuj się myśląc, że mój syn się o ciebie troszczy. Oczywiście chce, byś w to uwierzyła, to część oswajania. Ale nie jest to prawdziwe. - Leah, posłuchaj mnie. Nie wierz w to co on powiedział - Edwina nalegała, jej głos był natarczywy. Właśnie tym jesteś, Leah. Rozrywką. Taką udaną, soczystą, ale tylko rozrywką. - Było z nim kilka wampirów - Edwina szeptała pilnie.- Wszyscy znają Etienne'a, nikt go nie szanuje. Katrina była tu tylko dlatego, bo jest wściekła. Za tydzień, za miesiąc przemyśli to i cofnie to. Nestor, Marcello, są wrogami Luciena od lat. Są zazdrośni o jego sławę, jego zdolności, jego majątek. Sprzymierzyli się z Etienne'em tylko dlatego, by Lucien cierpiał. Nie wierz w to co powiedział, Leah. W żadne jego słowo. Nie słyszałam niczego co powiedziała. Słyszałam tylko jak Lucien mówić, że To wciąż będzie piękne. Powiedziałam mu, że ma moją miłość i nie odwzajemnił jej. Pomyślałam, że mimo to mógłby mnie namówić na kontynuowanie służenia mu, przekonując mnie że tą pustkę którą by mi dał, byłaby cholernie piękna. Miał miłość swojego życia. Było do dupy, że była torturowana i zabita, ale przynajmniej ją miał. Ja nie miałam nic.

Nic. Wszystko zostało mi odebrane. Wszystko co miałam, wszystko co posiadałam, wszystko czym byłam. Zabrane przez Luciena. Skupiłam się na twarzy Edwiny. - Proszę, zrozum pewnego dnia co mam zamiar zrobić i wybacz mi - wyszeptałam. Potem wyprostowałam się i wybiegłam z jadalni w swych szpilkach na morderczych obcasach. - Nie!- krzyknęła.- Leah! Nie! Nie słuchaj go. Rozwiąż mnie! Musimy natychmiast zadzwonić do Luciena! Pobiegłam najpierw do telefonów. Złapałam każdy i wyrwałam ze ściany. Pobiegłam z każdym do basu i wrzuciłam je tam. potem pobiegłam po klucze od samochodu przy tylnych drzwiach, chwyciłam kluczyki Edwiny, pobiegłam do jej torebki, chwyciłam jen komórkę i ją także wrzuciłam do basenu. Nie miałam dużo czasu. Musiałam się spieszyć. Pobiegłam na górę i znalazłam dwie walizki które ze sobą wzięłam, które leżały na dnie szafy. Spakowałam się szybko ale ostrożnie. Nie pakowałam rzeczy którą kupił mi Lucien (z wyjątkiem bielizny i piżam odkąd wyrzuciłam wszystkie moje stare, odkąd stwierdziłam że te które dał mi Lucien są ładniejsze). Kosmetyczka. Szampon. Kremy. Biżuteria. Wszystko co było moje i co było w zasięgu mojego wzroku. Wrzuciłam mój telefon do torebki, pobiegłam do biurka w sypialni i chwyciłam mój paszport. Potem ściągnęłam walizki na dół i nie zajrzałam do jadalni gdy przechodziłam tuż obok. - Leah! Nie! Proszę, zadzwoń do Luciena! Nie odchodź! Jest to niebezpieczne!Edwina krzyknęła za mną. Czułam się jak suka. Gorzej niż suka, gdy ją zostawiłam tak związaną. Było to okropne. Byłam samolubna. Było to brzydkie. Ale nie miałam wyboru. Musiałam uciec. Musiałam się stąd wydostać. A Lucien lada chwila mógł wrócić do domu. Edwina była miłą kobietą, więc miałam nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczy. Skierowałam się do Cayenne i zapakowałam swoje bagaże. Otworzyłam drzwi garażu. Zapięłam swój pas i ledwo zauważyłam że trzęsły mi się dłonie. Nie tylko one drżały. Moje całe ciało się trzęsło. Tak samo łzy w moich oczach. Zmusiłam się do myślenia o tym co będzie dalej. Bank, musiałam wyciągnąć pieniądze jakie Lucien zdeponował na moim koncie podczas zabawy ze swoją konkubiną. Znaleźć komunikację telefoniczną i wycofać jak najwięcej z mojego konta do domu. Wydostać się z Dragon Lake. Zatrzymać się u najbliższego dilera używanych samochodów, pozbyć się Cayenne i dostać inny samochód. Zrobiłam swoje plany i je wykonałam. Bank. Dzięki Bogu, zdążyłam. Tak samo z telefonem. Łatwizna. I gdy wyjeżdżałam z Dragon Lake, złapałam za swoją komórkę i wykręciłam 911. - Dzięwięć-jeden-jeden, jaki wypadek?- odpowiedzieli. - Było włamanie w... - powiedziałam im adres by znaleźli Edwinę. Potem szepnęłam.- Pospieszcie się. Wyłączyłam telefon, nacisnęłam przycisk otwierający okno i wyrzuciłam komórkę.

Nie wiedziałam jak to działało, ale w telewizji mogli cię namierzyć przez komórkę. Nie moją. Już nie. Lucien zapoluje na mnie i będzie miał prawo mnie zabić. Wiedziałam, że znowu go zobaczę. Wiedziałam także, że będzie wściekły. Wiedziałam, że to się skończy, w taki czy inny sposób. Skończy. Wreszcie. I będę wolna.

Rozdział 22

Sekret

Lucien wjechał na podziemny parking pod swoim biurem. Był wściekły. Jazda do jego biura zajęła mu godzinę. Cztery samochody spowodowały ogromny korek i kolejne opóźnienia. Więcej czasu niż mógł naliczyć, ale powstrzymał się od zawrócenia i wrócenia. Wrócenia do domu. Wrócenia do Leah. Wrócenia by wyjaśnić jej rzeczy, by usunąć ten ohydny wyraz z jej twarzy, ból z jej oczy, z powrotem wstrzyknął życie w jej głos. Ale nie mógł. Przez Gregora. Gregor był członkiem Rady i sojusz ze strony Gregora pomógłby w chronieniu Leah. Już dwa razy przełożył spotkanie aby spędzić czas z Leah. Nie mógł znowu tego opóźnić. Gregor był niecierpliwy, spotkanie ważne, a nawet konieczne, powiedział mu to przez Averego, Musiał być na tym pieprzonym spotkaniu. Wjechał na swoje miejsce parkingowe myśląc o tym, że go kochała. Jego Leah kochała go. Wiedział o tym. Wiedział, że to się działo. Nie tylko dlatego, że Stephanie go ostrzegła, czy że Kate powiedziała mu o tym, ale dlatego że to czuł. I właśnie dlatego zrobił to co zrobił. Ekstremalnie samolubne z jego strony, ale miłość Leah była zbyt piękna. Lepsza niż jej piękna. Lepsza niż jej zapach. Nawet lepsza niż jej krew. Uczucie ekstazy. Było stałe, jakby budził się ze snu i nawet w swych snach miał ją blisko. Kurwa. Kurwa! Powinien z nią wcześniej porozmawiać, tak jak powiedziała Kate. W pierwszej kolejności.

Powinien z nią porozmawiać. Zaparkował, wyłączył Porsche i bezzwłocznie wyszedł z samochodu. Musiał doprowadzić do końca to spotkanie. Musiał wrócić do domu. Wrócić do Leah. Jestem w tobie zakochana, Potężny Wampirze Lucienie. Słowa przebiły jego mózg gdy zamknął drzwi samochodu i stracił kontrolę. Drzwi trzasnęły i cały samochód drgnął i przesunął się o cztery stopy, na szczęście na wolne miejsce. Wpatrywał się w swój pojazd, który wciąż się kołysał aż znieruchomiał. Zamknął swoje oczy, oparł przedramiona na dachu samochodu, pochylił się i opuścił głowę. Ukochana, spójrz na mnie. Proszę, zejdź ze mnie. Chrypa. Udręka. Leah, kochanie, proszę, spójrz na mnie. Nie powinnam tego mówić. Zapomnij, że to powiedziałam. Spójrz na mnie. To się nie stało. Po prostu wymarz to z pamięci. Idź na swoje spotkanie. Oboje o tym zapomnimy i wszystko będzie dobrze. Szept. Rozpacz. Cierpienie. Rozpacz. Zrobił to. Sprawił, że poczuła takie uczucia. Był samolubny. Brał i zapomniał, że nie mógł dać. Brał i zapomniał, że jego obowiązkiem było zapewnienie jej bezpieczeństwa. Brał i nie mógł się powstrzymać przed braniem i zapomnieniem, że miał ją chronić, powodując jej ogonię, tak jak na jej Upuszczeniu krwi. Nigdy nie zapomni, że to powiedziała. Nigdy nie będzie w stanie wymazać tego ze swojej pamięci. Wypaliło się tam, dosłownie na wieczność. - Kurwa - wyszeptał. Otworzył oczy, podniósł głowę i spojrzał ślepo przez parking. Potem pomyślał o Gregorze. Nie zagrażające spotkanie. Gregor podjął decyzję pięćset lat temu. Lucien miał trzy możliwości. Mógł dalej brać od Leah. Mógł zrobić z niej swoją partnerkę i narazić ją na jeszcze większe niebezpieczeństwo, sprawić, iż te koszmary stałyby się prawdziwe. Albo, dla jej dobra, mógłby ją uwolnić. Nie. Miał tylko jeden wybór. Ostatni. Kurwa. Wciągnął oddech, wyprostował się nad samochodem i ominął windę w celu pokonania czterdziestu pięter z wampirzą prędkością. Jeśli zobaczy go śmiertelnik i dowie się o tym Rada, pieprzyć to. Niech go ukarzą. W kilka godzin tracił wszystko. Wszystko. Zwolnił, kiedy wpadł na korytarz i nadal był wolny, gdy otworzył drzwi i ruszył przez swoje zapracowane biura. Wyciągnął telefon i wyłączył go w ramach przygotowań na spotkanie, podczas mijał prawników, którzy kiwali mu głową, Lucien uniósł podbródek by odwzajemnić gest. Zobaczył Sally za biurkiem przez szklaną ścianę, która pokazywała jej biurko. Była jego pracownicą od dziesięciu lat. W tym czasie spotkała i poślubiła swojego męża, dorobiła się dwójki dzieci i straciła swoją matkę. W tym czasie nie postarzył się nawet o dzień. Nadszedł czas, aby się przeprowadzić. Stworzyć nowe firmy, sprzedać swoje udziały samemu sobie, rozpowszechnić odprawy, referencje, zwolnić swoich pracowników i ruszyć dalej. Tym razem musiał zniknąć, zatrudnić kogoś młodego i kompetentnego kto działałby w jego imieniu przez dwadzieścia, trzydzieści lat. Potem znowu będzie musiał wejść w

ruch, zarządzać swoimi udziałami jako duch. Po sześćdziesięciu a może siedemdziesięciu lat, ujawni się albo będzie kontynuować jako duch który dogląda swojej fortuny. Rozważał to od jakiegoś czasu. Nawet planował to omówić z Leah aby omówić ich przyszły dom. Teraz wybrał Singapur. Magdalena przeprowadziła się tam trzy lata temu. Uwielbiała to miejsce. I nigdy wcześniej tam nie żył. Było to tak samo dobre miejsce jak inne. W celu chronienia wiedzy, że był wampirem, przeprowadzał się tak wiele razy, że nie mógł już zliczyć. Było to trudne zadanie, przy którym się starał. I za każdym razu chciał być po prostu tym kim był i nie chciał być zmuszany do takich rzeczy. Pchnął szklane drzwi i wszedł do biura Sally. Sally spojrzała i uśmiechnęła się. Potem rozczytała jego twarz i jej uśmiech umarł. Dlatego powiedziała: - Podałam im kawę i bułeczki, powiedziałam im, że dzwoniłeś i wyjaśniłam twoje opóźnienie. - Dziękuję, Sally - mruknął, przechodząc przez błyszczące drewno podwójny drzwi które prowadziły do jego gabinetu. - Chciałbyś świeżej kawy?- zawołała do jego pleców. Nie jadł niczego oprócz krwi Leah i nie miał pojęcia, że posmakował ją po raz ostatni. Zawsze mu smakowała. Gdyby wiedział, delektowałby się nią bardziej. Nie tylko jej krwią, ale tym wszystkim co mu dawała. - Żadnej kawy i żadnego przeszkadzania - Lucien odpowiedział, przekręcając klamkę i otwierając drzwi. Wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Cosmo oparł się bok biurka, miał skrzyżowane ręce i kostki. Stephanie wylegiwała się w fotelu wypoczynkowym po drugiej stronie pokoju, z założonymi nogami, filiżanką kawy w dłoni. Avery i Gregor siedzieli na kanapie, postawa Averego była zrelaksowana, ale czujna. Gregor jednak wylegiwał się tak jak Stephanie, z założonymi nogami, wyglądał na znudzonego. Lucien podszedł do części wypoczynkowej i Cosmo odepchnął się od biurka i podszedł z drugiej strony. - Przepraszam za opóźnienie. Korek - Lucien mruknął, zatrzymując się na tyłach pustego fotela naprzeciwko Stephanie. - Takie rzeczy się zdarzają - Gregor mruknął, przyglądając się Lucienowi. Lucien skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał na Gregora, ignorując resztę. Wiedział, że było to niegrzeczne, ale miał to w dupie. Musiał z tym skończyć i wrócić do domu aby móc uwolnić Leah, aby mogła rozpocząć leczenie ran które jej umyślnie zadał, ciesząc się każdą sekundą. - Niestety muszę przeprosić ponownie. Wiem, że moje odroczenia były frustrujące i tak samo moje dzisiejsze opóźnienie, ale teraz przedyskutujemy powód tego spotkania. Dzisiejszego popołudnia uwolnię Leah od jej kontraktu. Usłyszał szybki syk Stephanie, gdy wciągnęła powietrze w tym samym czasie gdy Cosmo szepnął: - Co do cholery?- na oba Avery stał się bardziej czujny a spojrzenie Gregora obróciło się w ostre. - Słucham?- Gregor zapytał cicho. - Uwolnię Leah - Lucien odpowiedział. - Ja pierdolę, Lucien!- Stephanie pękła gdy krzyknęła ze swojego fotela.- Co się dzieje? Lucien spojrzał na Stephanie. - To nie twoja sprawa.

Zrobiła duże oczy. - Nie moja sprawa? Oszalałeś? Lucien wziął długi, powolny oddech i patrzył jej w oczy, ale się nie odezwał. Stephanie nie podobało się to, pochyliła się i zażądała: - Odpowiedz mi! Zwariowałeś? - Powtórzę się, Teffie, to nie twój interes. - Jesteś szalony - wyszeptała, mrużąc oczy. - Lucien, nawet ty nie możesz oczekiwać, że zaciągniesz naszą kulturę na taką granicę po prawie pięciuset latach konwencji a następnie tydzień później zmienisz zdanie w kaprysie - głos Cosmo stał się niski w gniewie. Oczy Luciena przesunęły się do Cosmo i kiedy skończył, sam się odezwał: - To nie kaprys. - W takim razie co?- Cosmo odparł. - To także nie twój pieprzony interes - Lucien odpalił. - To niewiarygodne - Stephanie syknęła i Lucien spojrzał na nią. - Teffie, uspokój się - Avery mruknął. Głowa Stephanie odwróciła się w rozmyciu, gdy krzyknęła na Averego: - Nie będę spokojna! Jesteśmy na granicy wojny! - Jesteś w niej zakochany. W pokoju zapadła cisza kiedy Gregor powiedział te słowa i oczy Luciena przesunęły się ku niemu. - Tak - potwierdził bez wahania. - O mój Boże - Stephanie szepnęła. - Jezu kurwa Chryste - Cosmo powiedział cicho. - Znasz moje opcje, Gregor - Lucien stwierdził spokojnie.- Jesteś jedyną osobą w tym pokoju która je zna. Mogę zapewnić jej bezpieczeństwo, ale na jak długo? Karmienie któremu ją poddaje nie będzie miało wielkiego wpływu aby zapewnić jej dłuższe życie. Zostało jej czterdzieści, pięćdziesiąt lat śmiertelnego życia. To lepsze niż jakakolwiek długość czasu i mogę ją utrzymać przy życiu, nie uciekając i nie pozwolić jej powiesić aby patrzyła jak mnie palą. Wiesz lepiej niż ktokolwiek w tym pokoju. Dlatego też popołudniu uwolnię ją. - Jak długo o tym wiesz?- Stephanie zapytała cicho i jego spojrzenie przesunęło się do niej. - W minucie gdy ją zobaczyłem dwadzieścia lat temu - Lucien odpowiedział. - Dlaczego niczego nie powiedziałeś?- jej głos podnosił się. - Ponieważ przyznałem to przed samym sobą dwie minuty temu - Lucien odpowiedział. Stephanie zamknęła oczy i opuściła głowę. - Dlaczego?- Cosmo zapytał i Lucien spojrzał na niego. - Dlaczego?- powtórzył. - Tak, Lucien, dlaczego? Jeśli ją kochasz, dlaczego ją uwalniasz? - Nigdy nie miałeś partnerki. Siedemset pięćdziesiąt trzy lata, Cosmo, byłeś na tej ziemi i ani jedna kobieta, śmiertelna czy nieśmiertelna, nie stanęła u twego boku i nie wymieniła z tobą krwi ani ślubów. Kiedy to zrobisz, będziesz wiedział dlaczego - Lucien odpowiedział. - Nie chodzi tu o oswajanie - Cosmo oskarżył.- To bzdura, że dwie minuty temu zrozumiałeś, że ją kochasz. Wiedziałeś od samego początku. Lucien pochylił głowę. - Na pewnym poziomie, tak. Ale zaprzeczałem temu dla bezpieczeństwa Leah. Może i to bzdury, Cosmo, ale też o tym wiesz. Tak samo Stephanie. I Isobel. I każdy kto mnie

naprawdę zna. Jeśli jesteście uczciwi, wszyscy zrozumiecie, że robiłem to z innego powodu niż tylko po to by okiełznać i pieprzyć konkubinę. - Więc na pewnym poziomie wiedziałeś, że nie możesz jej mieć i że ona nie może mieć ciebie, ale i tak to zrobiłeś - Cosmo przypomniał mu. - Z tego co miałem z Maggie, zrozumiałem, że to co miałem z Leah nawet przez krótką chwilę było lepsze niż nie posiadanie jej wcale. Nie tylko dla mnie, ale także dla niej. I nasz wspólny czas potwierdził to. I tym razem wiedziałem, że nasz czas będzie krótki. Więc wiedziałem, że nie mogłem go tracić. To czego nie rozważałem, to to, że Leah tak szybko odwzajemni moje uczucia. Na te słowa zaświtało ich zrozumienie. Lucien wiedział o tym, gdy Cosmo drgnął i odwrócił głowę. Lucien spojrzał na Gregora. - Powiedziała mi dzisiaj, że się we mnie zakochała. Jako, że Rada rozważa moją sprawę, spodziewałem się tego. Moim pierwszym odruchem było porozmawianie z nią logicznie aby postarać się przedłużyć nasze Porozumienie. Ale to Leah. Znam ją lepiej niż to. Ona pochłania życie, rządzą nią emocje. Nie nie będzie się cieszyć się tym co mieliśmy przez krótki czas. I nie może się dowiedzieć, że odwzajemniam jej uczucia. Jeśli się o tym dowie, nigdy nie pozwoli mi odejść. I nie będę chciał by to zrobiła. Myśląc, że nie odwzajemniam jej miłości, już zamknęła się na mnie. Wycofała się w celu kontrolowania bólu który jej spowodowałem. Muszę ją uwolnić dla jej dobra. Co więcej, potrzebuję zgody Rady. Powiedzieli, że jeśli inne wampiry zechcą poddać się oswajaniu, to powinieneś wiedzieć, że będę ich wspierał. - Proszę, usiądź, Lucien - Gregor powiedział cicho. Lucien pokręcił głową. - Muszę wrócić do Leah. - Proszę, Lucien. Usiądź - Gregor powiedział bardziej stanowczo. - Skończyłem. Muszę wrócić do domu. Dom. Dom. Już nie. Kurwa. Kurwa! Gregor patrzył mu w oczy. Potem powiedział: - To co mam zamiar powiedzieć, jest ograniczone dla kilku osób. Dla bardzo ważnych kilku osób. Jeśli ktoś poza tym ścisłym kręgiem i osób w tym pokoju kiedykolwiek powie komuś o tym co mam zamiar wam powiedzieć, nie będzie ważne z kim podzielicie się tą tajemnicą. Zapolujemy na was wszystkich. Wszyscy zostaniecie schwytani. Wszyscy będziecie torturowani, aż będziecie błagać o spalenie. Każdy członek waszej rodziny podzieli taki sam los. I wszyscy których kochacie, nieśmiertelnych albo - jego oczy zaostrzyły się na twarzy Luciena.- Śmiertelni także podzielą taki los. - O cholera - Stephanie odetchnęła, zatapiając się w fotelu. - Mów - Lucien warknął i Gregor uniósł podbródek. Potem jego wzrok ogarnął pokój i oznajmił. - Historia nieśmiertelnych jest kłamstwem. Lucien poczuł jak mruży oczy. - Słucham?- Cosmo zapytał. - Historia nieśmiertelnych jest kłamstwem - Gregor powtórzył.- Tysiące lat temu, została podjęta decyzja. Było dużo walki. Krwawa bitwa toczyła się po krwawej bitwie. Nieśmiertelni byli torturowani, ścinaniu, paleni. Było to makabryczne, destrukcyjne i w

końcu zdziesiątkowało nasze gatunku. Tragicznie. Zostało z nas niewielu. Każdego z nas podniósł rękę aby wskazać na Averego.- Wampirów. Wilkołaków. Widm. Upiorów. Golumów. Pozostała część gatunków doszła do porozumienia i podjęli decyzję. Wielu naszych ludzi potrzebuje ludzi do przetrwania. Musieli znaleźć sposób abyśmy mogli żyć spokojnie wśród nich. Walki toczyły się głównie przez konflikty dotyczących dominacji. Bycie znacznie silniejszym i bardzo trudnym do zabicia napawało nieśmiertelnych uczuciem, że nasz gatunek powinien władać śmiertelnikami i kiedy o tym mówię, mam na myśli zniewolenie. Inni byli bardziej zdecydowani do demokratycznego współistnienia, nawet jeśli oznaczało to, że musieliby ukrywać tym kim jesteśmy. - To żadna nowość, Gregor. Te starożytne bitwy są znane wśród wszystkich nieśmiertelnych. Do tego dnia jest to bardzo źle strzeżona tajemnica, są tacy którzy wciąż żywią różne poglądy polityczne - Lucien poinformował go. - Tak, oczywiście, że o tym wiecie - Gregor stwierdził, patrząc na Luciena.- To czego nie wiecie, to to, że różne gatunki nie zmutowały od homo sapiens, nie transmutowały z człowieka i wilka, nie ewoluowały w procesie opartym na geografii lub metamorfozie naturalnych sił do ludzkiej formy ani też nie rozwinęły się do tego co mamy dzisiaj, z pierwotnego szlamu. Zostaliśmy stworzeni przez magię. - O cholera - Stephanie zadyszała. - To śmieszne - Cosmo warknął. Gregor spojrzał na Cosmo. - Może się tak wydawać, ale to absolutna prawda. Jesteśmy nieziemscy. Jesteśmy nadprzyrodzeni. Nie ma dla nas wyjaśnienia. Jesteśmy magią. - Wyjaśnij - Lucien warknął i oczy Gregora przesunęły się ku niemu. - Nie mogę, Lucien. Jak powiedziałem, nie ma wyjaśnienia dla nas. Odnotowano wiele badań na ten temat, ale zawsze gdy doszliśmy do istnienia to w tych dawnych czasach nie było jak przechowywać danych. I w walkach zginęło wielu z naszego gatunku i sekret był utrzymywany w tajemnicy tak długi, nawet starożytni którzy zawarli pakt, zniknęli. Jeśli wiedzieli tajemnicę naszego pochodzenia, zabrali ją do swych grobów. - To nie może być możliwe - Stephanie szepnęła. - Nie jest - Gregor poinformował ją.- Właśnie to sprawia, że jest to magiczne. - Jeśli tak jest, wyjaśnił nam dlaczego nasze ciała są zbudowane tak samo jak ludzkie. Parzymy się tak samo. Reprodukujemy tak samo. Oddychamy, śpimy i większość z nas je to samo - Lucien zażądał. - Na to także nie znam odpowiedzi. Ale pomyśl o tym, Lucien - Gregor zachęcił cicho.- Rzeczywiście, każdy gatunek ma taką samą budowę ciała jak człowiek, i o ile nie zostaniemy ścięciu lub spaleni, nie umieramy. Na tej ziemi, prawie wszystko ostatecznie umiera. Nawet starożytni, który zawarli pakt, nie umarli naturalnie. Niektórzy zostali zabici albo sami się zabili. - Spożywamy krew śmiertelników która nas odżywia i utrzymuje nas przy życiu Stephanie wtrąciła.- Umrzemy bez niej. - Będziesz znacznie osłabiona. Ale nie nie umrzesz. Ten fakt nie jest zrozumiały przez nasz gatunek, bo nikt z nas nie testował tej teorii przez wstrzymywanie się. Niemniej jednak jest to prawda - Gregor stwierdził, oczy Stephanie rozszerzyły się i kontynuował.Ale zjawy i upiory konsumują energię śmiertelników. Jak to jest możliwe? Wydaje się nam to naturalne od wieków, ale Stephanie, to... nie... jest. Jeśli pomyślisz o tym logicznie, także tak stwierdzisz. Nie wspominając o tym, że wilkołaki są nieśmiertelnikami a nie spożywają niczego ze śmiertelników czy czegoś co innego od jedzenia śmiertelników. Z wyjątkiem tego, że spożywają bardzo dużo jedzenia i ich metabolizm jest szybszy. - Dlaczego nieśmiertelni powiedzieli, że jesteśmy ludźmi?- Stephanie zapytała.Okłamywanie nas kim jesteśmy nie ma sensu.

- Już się różnimy od ludzi i niestety ten gatunek jest podatny na obawianie się nieznanego, a wszyscy wiemy, że strach często przejawia się nieprzyjemnie. Aby przekonać nieśmiertelnych, że dzielą integralne części z ludźmi, dało nieśmiertelnym poczucie człowieczeństwa. Jedność z innymi istotami zamieszkującymi tą ziemię. Zbudowało to powinowactwo między nieśmiertelnymi a ich gatunkiem. Jeśli czujesz, że jest się rozwiniętym od gatunku który jest gorszy od ciebie, masz zdolność odczuwania współczucia, pomoże ci to likwidować chęci do podporządkowania się gorszym, ponieważ są one przedłużeniem ciebie. I przez tysiąclecia, co musicie przyznać, dobrze to działało. - To cholernie szalone - Cosmo mruknął. - Rzeczywiście, acz to absolutna prawda - Gregor odpowiedział. - I wielka tajemnica - Lucien powiedział ściągając na siebie uwagę Gregora.- Dzielisz się z nią z nami, ponieważ... ? - Ze względu na Proroctwo - Gregor odpowiedział. - O cholera. Zaczynamy - Stephanie mruknęła i Gregor odwrócił się do niej, jego brwi ściągnęły się razem. - Wiesz o Proroctwie? - Nie - odparła.- Ale dwie minuty temu dowiedziałam się, że jestem nadprzyrodzona. To jest przyczyna, że siedzę jak na szpilach gdy wywlekłeś ten nonsens o proroctwie. Cholera, Gregor, mam setki lat. Przeczytałam sporo książek. W nadprzyrodzonym głównie zawsze jest mowa o pieprzonym proroctwie. Stephanie była wkurzona, ale również zabawna. Mimo to, Lucien się nie zaśmiał. Gregor odpowiedział: - Cóż, to o którym dowiesz się dzisiaj, ma do czynienia z Trzema. Trzy są Świętym Triumwiratem który obejmuje wampira, którego siła i spryt nie zna sobie równych, ale taki który również ma umiejętności których nie posiada żaden z jego gatunku. Znajdzie swoją partnerkę życiową, śmiertelną kobietę o wielkim duchu, która także ma swoje własne umiejętności. Takie z którymi się urodziła, takie które zaabsorbuje od swojego partnera poprzez jego karmienie. Powietrze w pomieszczeniu stało się grube i wnętrzności Luciena ścisnęły się, gdy jego pierś ścisnęła. Gregor nie skończył. - Drugi jest Królem Wilkołaków, który także znajdzie swoją partnerkę, ona także będzie posiadać nieziemskie mocne. Ostatni dotyczy hybrydy wilkołaka i wampira, którego śmiertelna partnerka także będzie wyjątkowa. - Wilkołaki i wampir nie mogą produkować dzieci - Cosmo oświadczył. - Tak, także nie mogą wampiry i śmiertelnicy, ale jeśli Proroctwo się spełni, Lucien spłodzi czworo dzieci z Leah w ciągu następnych dziesięciu lat - Gregor odpowiedział. Lucien nie mógł powstrzymać swojej reakcji, nawet gdyby próbował. A nie próbował. Jego ręka uniosła się, palce zacisnęły szczelnie wokół górnej części fotela przed nim. - Mój Boże - Stephanie szepnęła. Gregor spojrzał na Luciena. - Czasy się zmieniają - stwierdził cicho.- Wojna jest prawie z nami. I to nie jest wojna między wampirami które chcą być wolne z ograniczającego Porozumienia Nieśmiertelnych i Śmiertelnych, a tymi którzy nie chcą zmian. Będzie to wojna między wszystkimi nieśmiertelnymi sprzymierzonymi z śmiertelnikami, którzy będą walczyć przeciwko nieśmiertelnym, którzy chcąc się pozbyć z planety swych braci, którzy myślą inaczej niż oni. Braci, którzy chcą żyć pośród tego, co ich wrogowie uważają za gorsze. A nasz wróg pragnie zniewolić gorszyć od siebie i sprawić, że będą im służyć na wszystkie

sposoby. I przykro mi to powiedzieć, Lucien, choć przetrwałeś te wszystkie lata, ty i Leah jesteście częścią Trzech. Troje partnerów życiowych którzy będą narzędziem zatrzymaniu tego albo sześcioro z was zginie próbując. Kurwa. Kurwa! - Co to znaczy?- Cosmo zapytał. To Avery odpowiedział. - Oznacza to, że nadszedł czas aby nieśmiertelni najechali na świat śmiertelników jako nieśmiertelni. I aby to zrobić, oznacza to, że Rada już zmieniła Porozumienie między Nieśmiertelnymi a Śmiertelnikami. Oznacza to, że nie tylko wampiry będą mogły oswajać swoje konkubiny, będą mogli oswoić jakiegokolwiek śmiertelnika jakiego będą chcieli. I wreszcie - jego oczy przesunęły się do Luciena.- Znowu będą mogli swobodnie połączyć się oficjalnie z śmiertelnikami. Wyrok został zapomniany. Wydadzą oficjalne oświadczenie w poniedziałek. Dłoń Luciena puściła fotel, odwrócił się i ruszył szybko do drzwi. - Lucien - Gregor zawołał, Lucien zatrzymał się i odwrócił. Ale nie z powodu wołania Gregora. - Czy te Proroctwa zostały spisane?- zażądał. - Są - Gregor powiedział.- Ale... Gregor przerwał mu: - Muszę wrócić do Leah. Później przygotuj je abym mógł je przeczytać. - To niemożliwe - Gregor odpowiedział. - Spraw, by było możliwe - Lucien warknął. - Nie rozumiesz - Gregor powiedział ostrożnie. - Możesz mi to wytłumaczyć po tym jak porozmawiam z Leah - Lucien odparł. - Mogę być w stanie zorganizować, abyś zobaczył niektóre z nich, ale jest bardzo prawdopodobne, że będziesz mógł zobaczyć tylko te Proroctwa, które nie dotyczą ciebie, ale pozostałe dwa zestawy partnerów życiowych Triumwiratu - Gregor wyjaśnił. - Postaraj się, podliż się, wymień przysługi, ale znajdź sposób bym przeczytał te Proroctwa - Lucien warknął. - Luce, wierzysz w te bzdury?- Stephanie zapytała z niedowierzaniem i Lucien spojrzał na nią. - Że Leah jest moją partnerką życiową?- zapytał i Stephanie skinęła głową, na co Lucien dokończył.- Oczywiście. Głowa Stephanie szarpnęła się gwałtownie zanim zmrużyła oczy i się uśmiechnęła. - Dobra, a wierzysz w te Proroctwa?- naciskała. - Jeśli jest coś napisanego o mnie i Leah, chcę przeczytać cokolwiek zostało napisane wczoraj czy trzy tysiące lat temu i uwierzę w to albo nie - Lucien odpowiedział. - Zrozumiałem - mruknęła, wciąż się uśmiechając. - Nadal jest wiele do powiedzenia co do tego - Gregor wtrącił się i Lucien spojrzał na niego. - Zorganizujemy kolejne spotkanie. Za dwa tygodnie - stwierdził. Brwi Gregora strzeliły do góry. - Za dwa tygodnie? - Gregor, mam zamiar wyjść z tego biura, wrócić do domu i zapytać kobietę którą kocham, czy spędzi ze mną wieczność. Tak, kurwa, za dwa tygodnie i lepiej się ciesz, że nie zamierzam zorganizować tego pieprzonego spotkania dopiero za dwa miesiące. Oczy Gregora spadły na jego kolana, ale Lucien dostrzegł wcześniej jak zaświeciły. Jezu, ten wampir nie był całkowicie zimny i nieczuły. Dobrze było o tym wiedzieć. Na tą myśl, drzwi otworzyły się i Lucien zobaczył głowę Sally.

Następnie jego ciało zesztywniało gdy dostrzegł jej bladość, rozszerzone oczy i zapach strachu. - Przepraszam, Lucien. Wiem, że powiedziałeś, że nie mam przeszkadzać, ale Edwina dzwoniła i powiedziała, że zdarzył się straszny wypadek. Kurwa, wyłączył swoją komórkę na spotkaniu. I z Cosmo, Stephanie i Averym na spotkaniu, niechętnie zostawił Leah w niebezpieczeństwie. Kurwa! Podszedł szybko do biurka, zmuszając się by zrobić to w śmiertelnym tempie, żądając po drodze: - Która linia? - Pierwsza - Sally odpowiedziała. Wyrwał telefon z podstawki, umieścił go przy uchu, wduszając jednocześnie linię. - Edwina. - Lucien - szepnęła wysokim głosem.- Och, Lucien. - Mów do mnie - rozkazał. - Twój... twój ojciec, Ka... Katrina, Marcello i um... nie znam jego imienia, ale były tutaj cztery wampiry. Przedarły się przez drzwi. Oni... Kurwa. Nie. O kurwa, nie. - Leah?- warknął. - Zniknęła - Edwina wyszeptała i wnętrzności Luciena skręciły się gdy jego wolna ręka zacsinęła się w pięść i jego pierś zaczęła palić. - Zniknęła?- odszeptał, oszołomiony ich śmiałością, był także wściekły.- Zabrali ją? - Nie, nie... ona odeszła. Oni, twój ojciec powiedział jej najbardziej straszne rzeczy, Lucien. Ty nie... nawet ja nie mogę w to uwierzyć. Powiedział jej takie straszne rzeczy. I powiedziałeś jej o jakiejś kobiecie o imieniu Maggie. Lucien zamknął oczy i jego pieść zacisnęła się. Oparł ją na biurku i pochylił się nad nim. Edwina nie przestałą mówić. - On... on... och Lucien, przykro mi to mówić o twoim własnym ojcu, ale... on ją dotknął. Lucien otworzył oczy, ale nie zobaczył niczego innego oprócz czerwieni. - Dotknął Leah? - O kurwa - usłyszał szept Stephanie, ale Edwina wciąż mówiła. - Dotknął ją i mówił jej takie podłe rzeczy. Ona... płakała, Lucien. To był... ach, Boże, wyraz jej twarzy. Nigdy go nie zapomnę. Próbowałam jej wytłumaczyć, ale ona... przepraszam, spakowała swoje rzeczy i odeszła. Tak rozpaczliwie chciała odejść, że zostawiła mnie związaną, ale zadzwoniła po policję i przyjechali tutaj. Są teraz ze mną. Przyjechali tutaj minutę temu. Zadzwoniłam do ciebie tak szybko jak... - Nie wychodź. Nie składaj skargi na policję, ale zatrzymaj ich tam aż nie będę w domu. Wezmę ze sobą resztę, więc będziesz bezpieczna. - Dobrze, Lucien - szepnęła.- Ja, uch... powinieneś wiedzieć, twój ojciec powiedział, że będą przygotowani na twoją odpowiedź. Kurwa. - Skrzywdzili cię?- zapytał poniewczasie. - Przerazili mnie i przywiązali do krzesła. Bolało, kiedy odrywali taśmę, ale nic mi nie jest. Spłoną za ból który Edwina zniosła podczas odrywania taśmy. Krzykną, zanim spłoną za zaatakowanie Leah. I jego ojciec będzie błagał o życie do samego końca. I zrobi to przez cholernie długi czas.

- Będę w domu za dwadzieścia minut - Lucien powiedział jej. - Dobrze. Odłożył słuchawkę i odwrócił się, aby zobaczyć, że Avery i trzy wampiry zerwały się na nogi. - Czego od nas potrzebujesz?- Cosmo natychmiast zapytał. - Ty zapolujesz na Katrinę - Lucien rozkazał, twarz Cosmo stwardniała, ale skinął głową. Lucien spojrzał na Stephanie. - Ty przyprowadzisz mi Marcello. Stephanie uśmiechnęła się uśmiechem pozbawionym humoru zanim skinęła głową. Lucien spojrzał na Gregora. - Był tam jeszcze inny wampir. Chcę wiedzieć kim on jest. Gregor po prostu skinął głową. Lucien spojrzał na Averego. - Gdy Gregor się dowie, powie ci. Poślesz Rafe'a. Avery uniósł podbródek. - Oczekują was - Lucien ostrzegł ich wszystkich. - Słyszeliśmy - Cosmo odpowiedział. Lucien skinął głową i spojrzał na Averego. - Chcę, abyś ze mną poszedł. Będziesz pilnował Edwiny. Avery uniósł podbródek. Lucien ruszył do drzwi. - Zapolujesz na swojego ojca?- Stephanie zapytała jego plecy. - Nie, może poczekać - odwrócił się z dłonią na klamce i spojrzał na Stephanie.Zapoluję na Leah. Usłyszał jej wdech, ale wyszedł przez drzwi.

Rozdział 23

Ślubowanie

Moje oczy spoczywały na telewizorze, wyciągnęłam dwie poduszki i bardziej przycisnęłam je do mojego ciała. Byłam wokół nich mocno owinięta, moja szyja była wygięta, policzek spoczywał na szorstkim materiale. Telewizor nie był ustawiony na głośno. To dlatego, że chciałam słyszeć co działo się na zewnątrz. Nie żebym mogła uciec jeśli Lucien by mnie dogonił. Chciałam mieć te pół sekundy abym mogła się przygotować na śmierć. Ale mój umysł nie był zajęty telewizją. Mój umysł przez te wszystkie chwile zajmował się wszystkim. Byłabym w stanie zasnąć tej nocy, sama w łóżku w pokoju hotelowym po zasypianiu przez tygodnie zwinięta przy wampirze? Dokąd pojadę jutro? Północ, południe, wschód, zachód. Kanada? Meksyk? Może powinnam zadzwonić do mojej rodziny? Uciekłam dziewięć dni temu i pewnie zostali już poinformowani, że uciekłam i pewnie się o mnie martwili. Nie wspominając już o tym, że byłaby to moja ostatnia szansa aby z nimi porozmawiać, jeśli Lucien będzie rozwścieczony jeśli mnie złapie, przejdzie w tryb wampira i odbierze mi życie. Wyraźnie go nie znałam (w ogóle), ale co o nim wiedziała, przekonałam się jakim potrafił być wampirem. W końcu zastanawiałam się ile jeszcze czasu mi zostało i czy powinnam po prostu przestać uciekać, pozwolić mu się złapać i to zrobić. Byłam gotowa na śmierć i to także szalało w mojej głowie. Było to choler i szalone, ale byłam zmęczona, głodna, załamana, w biegu i wiedziałam w mojej duszy, że moja przyszłość była spieprzona. Zakochałam się mocno w wampirze, który spędził miesiące bawiąc się mną przeciwko mnie. I miałam tego dość. Ale co dziwne, biorąc pod uwagę co Lucien mi zrobił, musiałam przyznać, że martwiłam się o to co powiedział jego ojciec. O rzeczy, które oznaczały, że Lucien znajdował się w niebezpieczeństwie na wiele sposobów. Wiedziałam, że nie powinno mnie

to obchodzić. Ale obchodziło. I byłam całkowicie zagubiona. A potem nieustannie biłam samą siebie. Pytałam samą siebie, dlaczego byłam taka głupia. Pytałam siebie, kiedy w końcu się nauczę. Próbowałam sobie dać trochę luzu. Był Lucienem i nie było wielu mężczyzn takich jak on (w prawdzie mówiąc, nie było żadnego). Ciężko nad tym pracował, obiecał, że mnie złamie. I ślubowanie wampira było więzią. Oczywiście zrobił wszystko by odnieść sukces. Ale nie mogłam przestać i sobie odpuścić. To była moja własna decyzja. Moja kapitulacja była we mnie. Musiałam ponieść konsekwencje. Wiedziałam, że to zrani moją rodzinę i trudniej było mi do nich zadzwonić. Ale powiedziałam sobie, że jeśli Etienne powiedział prawdę, że może nadszedł czas by kobiety Buchanan uwolniły się z tego konkubinowego biznesu. Patrzyłam niewidząco w telewizor. Był to dziewiąty pokój hotelowy w jakim byłam. Wybrałam go tym razem. Przebywałam w gównianych miejscach na uboczu przez ostatnich osiem dni. Ale byłam zmęczona. Mało spałam. To miejsce nie było świetne i na pewno nie było luksusowe, ale zaczęłam się do niego przyzwyczajać. Było stare, ale przynajmniej było czyste. Musiałam się przespać. Bóle głodowe gryzły moje wnętrzności, ale wiedziałam, że nie mogłam jeść. Próbowałam. Sama myśl o tym napawała mnie mdłościami i w chwili gdy próbowałam coś zjeść, pochowałam się. Więc przestałam próbować. Jechałam po prostu tam, gdzie zabrały mnie moje ręce na kierownicy. Piłam mnóstwo kawy aby nie zasnąć. Potem znalazłam miejsce na osiedlenie się i modliłam się o sen. Ale sen mi umykał. Byłam tak cholernie zmęczona. Nigdy nie byłam tak zmęczona. Tak głodna. Nigdy nie miałam aż tak bardzo złamanego serca. Tęskniłam za nim. Tęskniłam za moim wampirem, który nigdy nie będzie mój. Tęskniłam za nim każdej sekundy każdego dnia, kiedy byłam z dala od niego. Nienawidziłam siebie za to. Poczułam jak łzy zbierają się w moich oczach i zamrugałam, by się ich pozbyć, starając się skoncentrować na ekranie telewizora. nie działało. Wiedziałam o tym, ale się nie poddawałam. Każdej nocy łzy napływały bez względu na to jak mocno z nimi walczyłam, zawsze spływały po cichu. Gdyby to była powieść romantyczna i nie byłby Lucienem, mogłabym uwierzyć, że byliśmy partnerami życiowymi. Moje łzy i złamane serce nie miały wiedzieć, że uciekałam przed mężczyzną, którego kochałam i który mnie znajdzie i zabije. Były wypłakiwane nad utratą mężczyzny którego kochałam (widzicie? Pochrzanione!). Nigdy nie czułam się w ten sposób gdy moje związki się kończyły z którymś z moich chłopaków. Nie wiedziałam, że mogłam się czuć tak źle. Nie wiedziałam, że taki rodzaj bólu istniał. Chciałam nadal o tym nie wiedzieć. Było mi zimno. Miałam na sobie jasnoróżową, bawełnianą koszulę nocną, która sięgała mi do kolan, była wycięta w V na piersiach i miała krótkie rękawy. Zatrzymałam się i kupiłam nieco bielizny abym mogła wyrzucić rzeczy które dał mi Lucien. Próbując się rozgrzać, podciągnęłam kolana mocniej pod piersi. Byłam zbyt wyczerpana by chociaż wejść pod kołdrę. Łzy wypłynęły z kącików moich oczu sprawiając, że ekran się rozmył i westchnęłam. Zastanawiałam się, czy udałoby mi się usnąć gdybym miała koszmar. Nie myślałam o tym kiedy uciekłam, acz nie spałam przez to przez każdą noc. Jednak w urywkach łamanego snu, spostrzegłam że nie nadszedł.

Wiedziałam, co to znaczyło. Byliśmy ze sobą połączeni nawet wtedy, gdy byliśmy ze sobą pewien sposób. Teraz nie byliśmy. Kto by pomyślał, że chciałabym aby ten sen wrócił? Nie podobało mi się to, ale i tak o tym myślałam. Chciałam się jakoś z nim połączyć. Nawet jeśli to połączenie miałoby mnie zabić. Jezu, byłam pokręcona. Całkowicie. Znowu westchnęłam, łzy zwolniły i moje powieki zaczęły mi ciążyć. Tak. Sen, proszę. Potrzebowałam snu. Łzy zatrzymały się i moje powieki opadły. Tak, sen. Zamrugałam powoli i zamknęłam oczy. Potem, na szczęście, nastała nicość.

***

Obudziłam się i natychmiast wiedziałam, że był tam, gdyż poczułam jak owija palce wokół mojej kostki. Wiedząc, że i tak mi się to nie uda, ale i tak napięłam się do ucieczki. Potem poczułam jak moja kostka się szarpnęła. Nagle moje ciało znalazło się na plecach, ciężar Luciena znajdował się na mnie. Jego długie palce spoczęły na mojej szczęce, jego dłoń ogrzewała moje gardło. Zasnęłam z włączonymi światłami. Widziałam go, jego twarz znajdowała się cal od mojej, jego oczy były pełne gorąca. Głód. Poczułam jak moje serce wali w mojej piersi, strach płonie we mnie, moje palce i nogi zamrowiły. - Leah - wyszeptał, moje imię wyszło chropowato z jego ust. Nie odezwałam się. Czekałam na cokolwiek co miało mnie spotkać. Było do dupy, ale byłam gotowa. Dziewięć dni. Znalezienie mnie zajęło mu dziewięć dni. Byłam zaskoczona i pod wrażeniem. Nie pod wrażeniem w dobry sposób, ale to było całkiem niewiarygodne. - Nie jadłem od dziewięciu dni, ukochana - mruknął. Ukochana. Nadal utrzymywał tą farsę, gdy oboje wiedzieliśmy, że to był koniec. Boże, nienawidziłam go. Ale to mnie zaskoczyło. Zastanawiałam się mgliście dlaczego nie jadł. Następnie znowu, jeżeli miał zamiar mnie wysuszyć do suchej nitki, to musiał być bardzo głodny. - Kochanie, muszę zjeść - wyszeptał. Przełknęła, moje gardło poruszyło się pod jego dłonią, mój umysł był zamglony z wyczerpania, zastanawiałam się dlaczego wydawało się, że pytał mnie o pozwolenie by mnie zabić. Może była to jakaś szalona wampirza tradycja. Zrobiłam jedyną rzecz jaką mogłam zrobić. A tak w ogóle, mogłam wreszcie doprowadzić to do końca.

Odwróciłam głowę na bok, eksponują moją szyję, jego dłoń poruszyła się ze mną. Miałam tylko nadzieję, że mnie znieczuli. Nie chciałam umierać, ale naprawdę nie chciałam doświadczyć tego okropnego bóli zanim to zrobi. Wyczułam jak jego głowa się schyla, ale na pewno poczułam jego język na swojej szyi. Oblizałam moje wargi. Było przyjemnie i cieszyłam się, że nie miał zamiaru bezpodstawnie mnie zranić zanim mnie zabije. Ale choć było to przyjemne (świetne, jak zwykle, co również było do bani), nie pozwoliłam sobie na to zareagować. Potem jego język przesunął się. Poczułam odrętwienie i wtedy poczułam jak się karmi. Moje oczy zamknęły się powoli i wreszcie na szczęście byłam zmęczona. Nie miałam energii czy siły aby zareagować nie ważne jak było to przyjemne. Jego ręka przesunęła się. Jego kciuk czule ocierał się o moje usta, jego palce dryfowały po moim policzku, w dół mojej szczęki, zawinęły się wokół mojej szyi i przyciągnął mnie by pogłębić ssanie. Boże, kiedyś uwielbiałam gdy to robił. I nawet teraz, gdy byłam wyczerpana, poczułam słabe mrowienie w moich sutkach i między nogami. Jego kciuk przesunął się, głaszcząc moje gardło i pomyślałam, że było to takie Lucienowe. Nawet gdy mnie zabijał, bawił się w swoją gierkę, udając łagodność, dając mi coś pięknego. Moje oczy otworzyły się powoli i znowu zamknęły, tak samo wolno. Boże, byłam taka wyczerpana. Nie miałam zamiaru walczyć, nieważne jak daremne to byłoby. Nic już we mnie nie pozostało. Nie miałam nawet zamiaru nie spać podczas mojej śmierci. Pomyślałam, że było to prawdopodobnie dobre. Ciężar Lucina, jego ciepło, jego karmienie, jego wielka, ciepła dłoń na mojej szyi, jego kciuk gładził uspokajająco, jego druga ręka była owinięta wokół mnie mocno, moje powieki zatrzepotały po raz ostatni. Więc dał mi piękną śmierć. To też było Lucienowe. Odpuściłam, pozwalając na chwała jego karmienia ogarnęła mnie i podryfowałam w zapomnienie.

***

- To może potrwać kilka dni. Muszę przypilnować Leah. Gdy popłynęłam do świadomości, usłyszałam głęboki głos Luciena, który mówił spokojnie. Potem usłyszałam: - Nie wiem. Wiem, że sama siebie dobrze nie upilnowała. Dziewięć dni i straciła alarmującą ilość masy. Nie ma dobrego koloru, ma cienie pod oczami i zasnęła podczas karmienia - zapadła cisza a potem.- Tak, Teffie, podczas. Walczyłam z ciężarem zmęczenia które nadal trzymało mnie w swoim uścisku. Zostało to wspomożone przez fakt, że byłam mocno przytulona do Luciena boku, część mojego ciała znajdowała się na wierzchu jego, mój policzek spoczywał na jego piersi. Lucien nie przestał mówić.

- Przeniosę ją do przyzwoitego hotelu, nakarmię ją, sprawię, że odpocznie. Potem porozmawiamy. Nie chcę rozpocząć podróży do domu, dopóki nie będę zadowolony, że będzie gotowa. Więc przytrzymaj ich. Zajmę się nimi kiedy wrócę - kolejna przerwa a następnie.- Jeśli chcesz. Pobaw się z nimi jak tylko chcesz. O czym on mówił? I co ważniejsze, dlaczego żyłam i byłam mocno przytulona do Luciena? Otworzyłam oczy i zamrugałam. Ramię Luciena wokół mnie przesunęło się, jego dłoń podryfowała po moim kręgosłupie, jego palce wplątały się w moje włosy. - Obudziła się, Teffie. Zadzwonię do ciebie później kiedy będę wiedział więcej. Jego palce poruszyły się, okręciły wokół mojego loku i moje serce ominęło uderzenie. - Jasne. Porozmawiamy wkrótce. Potem usłyszałam piknięcie i wiedziałam, że się rozłączył. Miałam sekundę na przetworzenie tego, zanim Lucien się przesunął. Skończył kładąc się na boku, jego druga ręka owinęła się wokół mnie, podciągnęła mnie do góry, tak że moja twarz nie znajdowała się na jego piersi, tylko na poduszce i znajdowaliśmy się twarzą w twarz. Boże, jego oczy były piękne. Dziewięć dni i myślałam, że pamiętałam wszystko, ale po prostu zapomniałam o tym jak piękne były jego oczy. - Głęboko spałaś, ukochana. Jak się czujesz?- zapytał delikatnie, jego palce wciąż bawiły się moimi włosami, jego druga ręka trzymała mnie blisko przy jego cieple. - Uch... co się dzieje?- wyszeptałam ostrożnie. - Właśnie masz zamiar mi powiedzieć, jak się czujesz - odpowiedział. - Cóż... uch... - zamarłam. Nie zabił mnie. W rzeczywistości, patrząc na niego, nie wyglądał w ogóle na wściekłego. Wyglądał jak Lucien i chyba lepiej. Znacznie lepiej. Jego oczy były wypełnione troską i ciepłem tak głębokim, że nigdy nie widziałam czegoś takiego. Jego twarz była miękka. Jego głos był czuły i cichy. Była to część oswajania? Twoja zdobycz się zorientowała, uciekła i poszedłeś za nią by zacząć to jeszcze raz? O Boże, miałam nadzieję, że to nie działało w ten sposób. Miałam naprawdę nadzieję, że tak nie było. Poważnie, wolałabym, żeby mnie zabił. - Kiedy ostatni raz jadłaś?- Lucien zapytał kiedy urwałam i nie zaczęłam ponownie. - Masz na myśli, zjadłam i nie zwymiotowałam?- zapytałam i przyglądałam się jak jego oczy błysnęły i usta stwardniały. Och chłopcze. - Tak, ostatni raz gdy zjadłaś i nie zwymiotowałaś - odpowiedział, jego głos był teraz napięty, ale w jakiś sposób niegroźny. - Cóż, w noc przez... - o cholera. Nie chciałam o tym rozmawiać. Cóż, musiałam to powiedzieć, bo wiedziałam, że nie odpuści.- W noc zanim uciekłam. - Dziesięć dni - mruknął, zaskakując mnie gdy wyglądał na zamyślonego, nie złego na moją wzmiankę o mojej ucieczce, jego ręce zacisnęły się wokół mnie, jego oczy przesunęły po mojej twarzy i zacisnęły.- To było głupie, mój zwierzaczku. Dobra. A. Teraz. Poważnie. Co się działo? - Musimy cię nakarmić - powiedział.- Masz siłę by iść ze mną do restauracji czy chcesz abym przyniósł ci coś tutaj? Jeśli to drugie, powiedz mi co byś zjadła. Ostrzegam cię, spałaś całe dwanaście godzin, nie licząc tego jak długo spałaś gdy cię znalazłem. Nie jest rano. Jest pierwsza po południu.

Dowiedziawszy się o tym, poczułam jak moje oczy rozszerzają się a usta rozchylają. Potem poczułam burczenie w brzuchu i jego twarz znowu zmiękła i jego palce przestały bawić się moimi włosami, zaciskając delikatnie w pięść. Mimo, że właśnie mnie zapytał co chciałabym zjeść i zaoferował, że pójdzie po to, zapytałam. Była to jakaś nowa taktyka? - Uch... - mruknęłam, nie będąc wystarczająco czujną aby to przetworzyć, obronić się, zrozumieć co się działo. Nie byłam w stanie niczego zrobić. Przewrócił mnie tak, że byłam na plecach, zbliżył się do mnie, ale jego tułów był głęboko przy moim i jego twarz była bardzo blisko. - Leah, moja miłości, nie możemy zwlekać z nakarmieniem cię i twoim odpoczynkiem. Musimy wrócić do domu. Musimy wiele przedyskutować, ale jest też dużo rzeczy do zranienia. Teffie i Cosmo złapali Katrinę i Marcello. Rada usankcjonowała ich tortury i spalenie i muszę wrócić by to zobaczyć. Więc teraz muszę znaleźć ci jedzenie, nakarmić cię, zanieść cię do przyzwoitego łóżka z pościelą która nie jest jak tektura, musisz odpocząć, musimy porozmawiać a potem musimy wrócić do domu. Dobra, było tego dużo. Po pierwsze, nazwał mnie swoją „miłością”. Nigdy tego nie robił. Nigdy, nigdy, nigdy. Po drugie, Rada usankcjonowała tortury i spalenie? Po trzecie, Lucien miał zamiar „to obejrzeć”? - Co się dzieje?- powtórzyłam. - Leah... - Lucien - przerwałam mu.- Co się dzieje? - Porozmawiamy o tym później, po tym jak zjesz, musisz odzyskać nieco swojej siły i musimy przenieść się do innego hotelu. - Porozmawiamy o tym teraz. - Później, Leah. - Teraz, Lucien!- warknęłam, ciągle zmęczona, ale nie na tyle by znowu wpaść w tej jego gierki. Nie znowu. I musiał o tym wiedzieć.- Chcę wiedzieć co się dzieje, teraz, nie później. Nie chcę umrzeć „w domu”, jak to ująłeś. Nie rozumiem dlaczego to opóźniasz. Nie rozumiem dlaczego wciąż się mną bawisz. Po prostu to zrób. Wysusz mnie i dalej ciągnij dalej swoje życie. Jego brwi uniosły się. - Wysuszyć cię? - Tak - syknęłam.- Wiedziałam, że kiedy uciekłam, zapolujesz na mnie i wiem, że moja ucieczka daje ci prawo do karmienia się ode mnie aż będę martwa. Więc na co ty czekasz? Zmarszczył brwi, zmrużył oczy, ale sprzecznie złowieszczy wygląd zaszedł na jego rysy, jego ręka puściła moje włosy i przesunęła się na bok mojej twarzy. I po promowaniu swoich sprzeczności, jego głos był miękki i słodki, gdy powiedział: - Jestem zły na ciebie, że podjęłaś tą nierozsądną decyzję o próbie ucieknięcia ode mnie, biorąc pod uwagę, że wiedziałaś o niebezpieczeństwie które mogło nastąpić podczas twojego snu gdy jesteś daleko ode mnie. Nie wspominając już o tym, że ty i Edwina zostałyście zaatakowane przez wampiry które mają podłe intencje a ich liczba nie jest pojedyncza. Niemniej jednak, byłoby lekkomyślne z mojej strony by ukarać cię za to wszystko poprzez zabicie ciebie, mój zwierzaczku, biorąc pod uwagę, że znacznie spieprzyłoby to moje plany o spędzeniu z tobą wieczności. Przestałam oddychać. Tak, przestałam oddychać. Całkowicie.

Tak więc wzięłam podmuch powietrza, gdy wydusiłam: - Co? Lucien uśmiechnął się i użył całej twarzy by to zrobić. Nigdy nie widziałam go tak otwarcie się uśmiechającego i efekt był oszałamiający. Potem zbliżył swoją twarz jeszcze bliżej do mojej i szepnął: - Mam zamiar spędzić z tobą wieczność. Wgapiałam się. Potem szepnęłam: - Naprawdę? Skinął głową. - Naprawdę. - Ja... ja... O mój Boże! Był poważny? Czy to była jego kolejna gierka? - Jak? Dlaczego? Kiedy... ? Ale nie możesz - jąkałam się. - Mogę - odparł. - Ale to niezgodne z prawem - przypomniałam mu. - Prawo zostało zmienione - poinformował mnie. Och, chłopcze. Znowu się zaczyna. Lucien robił to co chciał robić i pieprzył konsekwencje. - Lucien... Potem nie leżał na mnie a ja na swoich plecach. Siedział na łóżku na swoim tyłku i siedziałam na nim okrakiem. Jedno z jego ramion owinęło się ciasno wokół mnie, trzymając moje ciało blisko jego. Jego druga ręka znalazła się w moich włosach, chwyciła tył mojej głowy, trzymając moją twarz bardzo blisko jego. Natychmiast gdy ustawił nas w takiej pozycji, zanim mogłam to przetworzyć i być gotowa na to co miał zamiar powiedzieć (nie żebym kiedykolwiek była), stwierdził: - Jestem w tobie zakochany, kochanie. O mój Boże! Czy on... ? Nie. Nie! - Nie - szepnęłam, ból przeszedł przeze mnie i przyglądałam się jak Lucien zamrugał. - Nie?- wyszeptał. - Nie rób tego ponownie. Nie baw się mną - wyjaśniłam spokojnie i przyglądałam się jak łagodność znika z jego twarzy i ukazuje się furia. Zesztywniałam. - Jestem w tobie zakochany - powtórzył. - Nie - szepnęłam, te słowo wyłamało się ze mnie kiedy ścisnął mnie potężnie. - Leah... jestem... w... tobie... zakochany - warknął, otworzyłam usta, ale jego ramiona znowu mnie mocno ścisnęły, że tylko uciekł ze mnie oddech.- Okłamał cię. Mój ojciec cię okłamał. Powiedziałem ci, że go nie szanuję i wiedziałaś, że nie był mężczyzną, którego należy szanować. Zauważyłaś to jedząc z nim lunch. Na lunchu zachowywał się najlepiej jak potrafił. Podczas ataku, potraktował cię w taki sposób w jaki naprawdę jest. Skłamał, Leah. Edwina powiedziała mi co ci powiedział o tym co się dzieje między tobą a mną i każdy kawałek tego był pieprzonym kłamstwem. Chciałam w to wierzyć. Naprawdę. Ale...

Zanim mogłam chociaż pomyśleć o moim „ale”, Lucien wyczuł to i ciągle mówił. - Są rzeczy które wyjaśnię dokładniej po tym jak zaopiekuję się kobietą którą kocham, ale na teraz, Rada zmieniła Porozumienie między Nieśmiertelnymi a Śmiertelnikami. Wampiry znowu mogą swobodnie brać śmiertelnych partnerów. I ja biorę cię jako swoją śmiertelną partnerkę. Ty kochasz mnie, ja kocham ciebie, jesteśmy połączeniu, to co mamy jest piękne i zawsze będzie. Na wieki. Aż do końca dni. Aż słońce nie spadnie z nieba, wszystko co będziemy ze sobą dzielić, to piękno. Poczułam jak moje serce bije, łzy wypełniają moje oczy i nadzieja oblała moje ciało. Ale to co przyszło przez moje usta, to cichy szept: - Proszę. Nie wiedziałam dlaczego to powiedziałam, ale Lucien wiedział. Więc odpowiedział głosem wypełnionym czułością: - Tak, moja miłości. Nie kłamię. Nie bawię się tobą. Przysięgam na Boga, to wszystko jest prawdą - przycisnął mnie jeszcze bliżej.- Kocham cię, Leah. Kochałem cię od dwudziestu lat i będę kochał cię przez wieki. Moja piękna Leah, słuchaj uważnie. To co powiem, to czysta prawda. I dla tej prawdy, masz mój ślub. Łzy wytoczyły się z moich oczu, spłynęły w dół moich policzków. Wiedziałam, że Lucien je zobaczył, ale nigdy nie odwrócił oczu od moich. I ja nie oderwałam swych od jego. Spojrzałam głęboko. Poczułam jego ręce wokół siebie, jego duże, silne ciało i zastanawiałam się głęboko nad jego ślubowaniem. Kochał mnie. Potężny Wampir Lucien kochał mnie. O Boże. Było to wspaniałe uczucie. Wysunęłam ręce spomiędzy naszych ciał i owinęłam je wokół szyi i szepnęłam: - Możesz być apodyktyczny i denerwujący. Ja mogę po prostu być wkurzająca. Będziemy walczyć. Więc wydaje mi się, że będziemy się zderzać bardzo często. Zatem będzie to wspaniałe, ale przez wieczność nie będzie to tylko piękno. Ledwo wypowiedziałam ostatnią sylabę zanim jego ręka na mojej głowie przycisnęła moje usta do jego. Nasze usta otwarły się, nasze języki stoczyły bój i potem byłam na swych plecach, dając memu wampirowi wszystko i w końcu przeżywając piękno, wreszcie dostając od swego wampira wszystko czego chciałam. I powiem wam, że było to niesamowite. Po długim czasie, podniósł głowę i oszołomiona otworzyłam oczy, by zobaczyć jak jego gorące, acz czułe, wpatrywały się we mnie. - Racja. W takim razie zgoda - powiedział.- Teraz powiesz, co byś chciała zjeść, do cholery? Wpatrywałam się w swojego wampira. Potem wybuchnęłam śmiechem.

***

Zamrugałam odganiając sen i z daleka usłyszałam, że Lucien znowu rozmawiał przez telefon.

Wpatrywałam się w pościel, która przez długi czas nie była jak karton. Lucien nakarmił mnie. Po naszym pocałunku, gdy mój głód nie zmieszał się z nudnościami, poprosiłam o burittos. Lucien powiedział mi, że powinnam wykluczyć burritos, biorąc pod uwagę, że powinnam zjeść coś mdłego i pełnego witamin i energii, aby przyzwyczaić swój brzuch po dziesięciu dniach niejedzenia. Powiedział mi, że nie ma szans bym dostała burritos. Zapytałam go dlaczego, skoro powiedział mi, że przyniesie mi wszystko co będę chciała. Pocałował mnie aż do utraty tchu, zostawił mnie w łóżku i wyszedł na piętnaście minut by wrócić z kiścią bananów i słoikiem masła orzechowego. Siedziałam na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, używałam plastikowego nożyka aby wybrać masło orzechowe i rozsmarować je na swoich dwóch bananach i jadłam je, cały czas wpatrując się w Luciena, który wziął się za pakowanie moich rzeczy. Nie przyznałam się przed nim, że uwielbiałam banany i masło orzechowe, które smakowały niesamowicie. Również nie przyznałam, że napełniły mnie i poczułam się po raz pierwszy jak człowiek od kilku dni. Ubrałam się. Lucien zaniósł moje rzeczy do swojego Porsche. Wsiedliśmy do niego i w przeciągu czterdziestu pięciu minut dojechaliśmy do najbliższego miasta. Po wjechaniu do miasta, jakby miało coś naprowadzającego i muszę jeszcze do tego dodać receptory Luciena, dojechaliśmy prosto do najbardziej ekskluzywnego hotelu w mieście. Zaparkował, chwycił jedną z moich toreb oraz jedyną swoją i poprowadził nas. Następnie wynajął nam apartament prezydencki, który miał nawet swojego własnego lokaja (nie żartuję!). Pojechaliśmy windą na górę i Lucien wprowadził nas do środka. Było fenomenalnie. Mieszkałam w rezydencji i mężczyzna który mnie kochał, był miliarderem i muszę przyznać, że nigdy nie widziałam czegoś tak na bogato. Lucien kazał mi wziąć prysznic i położyć się do łóżka. Powiedziałam Lucienowi, że chciałabym zbadać nasz obfity apartament. Powtórzył, że mam wziąć prysznic a potem położyć się do łóżka. Powiedziałam mu, że zajmie mi to całe dziesięć minut, abym się rozejrzała, więc lepiej by się uspokoił. W przybliżeniu, trzy sekundy później zarówno ja jak i Lucien byliśmy nadzy pod prysznicem i odkręcił wodę. Przynajmniej zobaczyłam łazienkę zanim poprowadził mnie do sypialni i dał mi jedną z tych swoich koszul z długim rękawem. Potem zaczął grzebać w mojej torbie i wyrzucił moją nową koszulę nocną do kosza. Najwidoczniej pomyślał, że koszula nocna z przeceny nie była wystarczająco dobra dla jego Leah. Przewróciłam oczami, ale nie protestowałam. Były słodkie i wygodne. Ale zdecydowanie nie były jedwabne i koronkowe. Potem kazał mi iść spać. Niestety, po długim, gorącym prysznicu z Lucienem, nie miałam na nic siły. Wciągnęłam jego koszulę, wpełzłam do łóżka i zasnęłam. To doprowadziło mnie do teraz. W pokoju było ciemno, ale światła dochodziły z niecałkowicie zamkniętych drzwi do salonu. Czułam się wypoczęta, ale znowu głodna. Odrzucając pościel, przysłuchiwałam się jego szemraniu gdy trafiłam do łazienki. Była większa niż salon w moim starym mieszkaniu. Wow. To naprawdę był apartament. Chciałam w nim zamieszkać. Uporałam się ze swoimi sprawami, przeszłam przez sypialnię i do drzwi. Zanim dotarłam do uchylonych drzwi, wiedziałam, że Lucien na mnie patrzył. Wiedziałam o tym, ponieważ gdy otworzyłam drzwi, jego oczy spoczywały na mnie. Siedział na krześle przy biurku. Trzymał komórkę przy uchu, uniósł podbródek i poklepał swoje kolana. Poszłam w jego stronę, podciągając rękawy jego koszuli. Kiedy znalazłam się w jego zasięgu, Lucien sięgnął po mnie. Następnie mój tyłek wylądował na jego kolanach i jego ramię owinęło się wokół mnie.

- Nie, ja to zrobię - powiedział do telefonu gdy się na nim rozsiadłam, oparłam policzek na jego ramieniu, moje czoło wtuliłam w jego szyję. Jego ramię zacisnęło się.Rozumiem - ciągnął.- Ale to ja na niego zapoluję. Westchnęłam. Ręka Luciena znowu mnie przycisnęła. Potem ściszył głos, gdy kontynuował.: - Julian, wiem, że atak został popełniony na rodzinie. I owszem, normalnie miałbyś rację, że każdy członek rodziny ma prawo do zemsty. I wiesz, że doceniam, że ty i Bel pokazujecie swoją lojalność. Obydwoje możecie być tam, gdy się z nim rozprawię. Ale ja i tylko ja zapoluję na Etienne'a. Cóż, dobrą częścią tego było to, że Julian i Isobel uważali swego ojca i mnie za rodzinę. Złe było to, że Lucien zamierzał zapolować na swego ojca. Nie byłam całkowicie tym zaskoczona. Kochał mnie i kochałam, że mnie kochał. Byłam pewna, że było to częściowo z tego powodu. Ale jego ojciec dotknął mnie, wystraszył i był dla mnie podły. Znałam Luciena na tyle, że wiedziałam iż na to nie pozwoli. Nie lubiłam Etienne'a. Wystraszył mnie nie na żarty. Ale polowanie na niego, torturowanie i spalenie go było dość ekstremalne. - Racja - Lucien kontynuował.- Leah nie śpi, musi coś zjeść a później ja muszę się nakarmić. Wyłączam teraz mój telefon. Nie chcę dzisiaj żadnego przeszkadzania. Zadzwonię jutro. Musiał się nakarmić i nie chciał przeszkadzania. Podobał mi się ten pomysł. - Dobranoc, Julian. Pozdrów Bel - mruknął, usłyszałam piknięcie i zobaczyłam jak jego telefon ląduje z łoskotem na biurku. Uniosłam głowę by na niego spojrzeć. - Już pora by porozmawiać?- zapytałam. - Nie - odpowiedział, sięgnął po telefon hotelowy, podniósł słuchawkę i przycisnął ją do swego ucha. Potem powiedział.- Jesteśmy gotowy aby zamówić kolację. Następnie bez słowa odłożył słuchawkę. - To trochę nagłe - powiedziałam mu. - Nie mam czasu ani ochotę aby zaprzyjaźniać się z człowiekiem którego widzę okazyjnie na czas naszego pobytu tutaj i nigdy go nie zobaczę. Jesteś wypoczęta. Wróciły twoje kolory. Siedzisz na moich kolanach bez bielizny. Byliśmy oddzieleni przez dziewięć dni i połączeniu przez jeden, którego zdecydowaną większość przespałaś. Chcę abyś jadła obok mnie, nie mając na sobie majtek. Potem ja nakarmię się od ciebie podczas gdy będę w tobie. Potrzebujesz na to siły. W tym momencie mam czas tylko na to. Zamrugałam na niego na wpół podniecona (dobra, byłam podniecona na całego), kiedy znikąd pojawił się mężczyzna w hotelowym mundurze. Lucien objął mnie mocno obiema rękami i spojrzał na niego. - Kolacja, sir?- ogłosił. - Dziękuję - Lucien odpowiedział i zaczął mówić do mnie.- Bagietka. Pasztet strasburski z truflami. Twa filety mignon z rzadkim sosem béarnaise. Smażone ziemniaki. Sałatka. Bułeczki. Butelka czerwonego Bordeaux. Wraz z dwoma czekoladowymi kremami Brulee i butelką Moët. Wychodziło na to, że gdy spałam, Lucien zapoznał się z menu i było jasne, że miał ochotę na francuską kuchnię. Było dobrze odkąd wszystko brzmiało wspaniale. - Tak, sir - hotelowy kamerdyner mruknął. - Przynieś mi krem Brulee i Moët i daj nam pół godziny na podanie głównego dania, potem nie przeszkadzaj nam przez resztę nocy.

Skinął głową i mruknął: - Jak chcesz - potem przeniósł się do innego pokoju. Dobra, wciąż było to oschłe, ale nie można było powiedzieć, że prezydencki gabinet nie był zajebisty. Na tą myśl, wstaliśmy , Lucien trzymał mnie w swoich ramionach i przeszedł przez pokój. Ledwo owinęłam ramiona wokół jego szyi, gdy znowu usiedliśmy. Położył mnie na plecach na kanapie, Lucien był częściowo na mnie a po części na swoim siedzeniu. Miał uniesioną głową, patrzył mi w oczy i uniósł dłoń, przesuwając palcami w dół boku mojej twarzy, potem zawinął je wokół mojej szyi. - Pamiętałeś o sosie béarnaise - wyszeptałam. - Oczywiście - odszepnął.- Z opóźnieniem, ale mamy co świętować. Poczułam, jak swędzi mnie nos. Potem szepnęłam: - Pewnie zrobią go lepiej niż ja. - Niewątpliwie. Uśmiechnęłam się, przestałam i zażądałam: - Powiedz mi, że mnie kochasz. Jego ręka przesunęła się w górę mojej szyi, na moją szczękę i otuliła mój policzek, gdy zbliżył głowę. - Kocham cię, ukochana. Kolacja brzmiała wspaniale. Ale te słowa brzmiały lepiej niż cokolwiek innego. Westchnęłam, moja ręka owinęła się wokół niego i odwróciłam się na bok. Lucien przesunął się wraz ze mną, tak że leżeliśmy twarzą w twarz obejmując się wzajemnie. - Dlaczego nie powiedziałeś tego wcześniej?- zapytałam. - Ponieważ nie mogłem - odpowiedział natychmiast.- Bo nie przyznałem tego przed samym sobą. Nie kiedy dałaś mi to. Nie przed tym. Nie przez dwadzieścia lat. Gdybym przyznał to przed sobą dwadzieścia lat temu, nie pozwoliłbym sobie ciebie mieć, ponieważ wiem, że gdybym to zrobił, nie puściłbym cię. Kiedy cię miałem, znowu tego przed sobą nie przyznałem, bo nie chciałem cię puścić. Już przekroczyłem granice z Dominium, aby pozwolili mi na to czego chciałem. Wiem, że zamierzali mi na to pozwolić. Są mi to winni. Ale nigdy nie pozwoliliby mi wziąć cię jako partnerki. Moglibyśmy to zrobić, ale zapolowaliby na nas, w końcu znaleźliby nas i poddali Wyrokowi. Musiałem cię przed tym uchronić - jego oczy stały się dziwne i dowiedziałam się dlaczego gdy dokończył.- Ale wydaję się, że nie ochroniłem cie przed niczym. - W końcu się udało - wyszeptałam uspokajająco i ścisnęłam go swoim ramieniem. - Tak - Lucien odpowiedział, nie wyglądając ani nie brzmiąc na uspokojonego. Postanowiłam zmienić temat na jakiś szczęśliwszy. - Dlaczego tak nagle zmienili zdanie o połączeniu nieśmiertelnych z śmiertelnikami? - Mieli swoje powody - odpowiedział niejasno. Trzeba było przyznać, że nie byłam w nastroju na niejasności. Miałam sporo niejasności, nie wspominając już o tych poważniejszych (innymi słowy, to czego mi nie powiedział). Dlatego miałam dość niejasności. - To dziwne - mruknęłam.- Wszystkie problemy które spowodowali, złamane serca, pięćset lat a potem, puf - machnęłam ręką w powietrzu.- Cokolwiek. Połączenie ze śmiertelnikami. Nie obchodzi nas to. Lucien uśmiechnął się i wyklarował: - Dobrze, moja miłości, co jeśli mieli dobre powody. - Wojna?- wyszeptałam. - Tak, między innymi.

- Etienne powiedział mi o swoich planach i... - Nie martw się o to. Nie martwić się o to? Oszalał? - Lucien, to co mi powiedział, było całkiem przerażające. I nie powiedzieli tego wprost, ale wydaje się, że jesteś ich celem. Jak mam się o to nie martwić? Jego ramiona mnie ścisnęły. Jego głos był niski i mocny, gdy powtórzył: - Leah, moja miłości, nie martw się o to. Wiesz, że potrafię o siebie zadbać. To co muszę zrobić, to upewnić się, że potrafię się lepiej zatroszczyć o ciebie. To było miłe, bardzo miłe. Mimo to, przyglądałam mu się z bliska. Potem zauważyłam: - Nie zamierzasz mi powiedzieć, prawda? - Nie, teraz nie. Muszę spotkać się z członkami Rady, przedyskutować rzeczy i dowiedzieć się, czy bezpiecznie jest abyś o nich wiedziała, więc wtedy dopiero ci powiem. Miałam wrażenie, że nie miałam wyboru jak na tym polegać. Więc zostawiłam to w spokoju i znowu zmieniłam temat. - Nie jadłeś - wyszeptałam i jego ramiona znowu mnie ścisnęły. - Nie lubisz gdy pożywiam się od kogoś innego, oprócz ciebie. Ja też tego nie lubię. Więc nie jadłem dopóki nie znalazłem ciebie. Boże, to było takie słodkie. - Dziękuję - powiedziałam cicho i Lucien pochylił się by dotknąć moje usta swymi. Gdy znowu się odsunął, patrzyłam mu w oczy. Nie chciałam iść w tą stronę, ale musieliśmy to zrobić. Zaczynaliśmy razem wieczność. Było kilka rzeczy, które trzeba było naprostować. - Nie mówisz mi o wielu rzeczach - powiedziałam cicho, starając się nie brzmieć jakbym go oskarżała. - To prawda, zwierzaczku, i przykro mi - odparł. - Dlaczego?- zapytałam. Lucien westchnął i przyciągnął mniej bliżej. - Po pierwsze, nie powiedziałem ci o ograniczeniach dotyczących fizycznej intymności i życia razem, ponieważ już cię dobrze znałem. A znając ciebie, wiedziałem, że będę miał ręce pełne roboty. Nie chciałem, abyś miała więcej amunicji dzięki której mogłabyś się wzbraniać przeciwko mnie. Musiałam przyznać, że to była prawda. - Po drugie, nie powiedziałem ci o Maggie, ponieważ nie było ku temu okazji. - To część ciebie, część twojej historii - przypomniałam mu.- I zakochiwałam się w tobie. Ale jeśli gdybym tego nie zrobiła, dzieliliśmy razem życie i robilibyśmy to przez jakiś czas. Ty już wiedziałeś wszystko o mnie i powinieneś wiedzieć, że chciałabym wiedzieć wszystko o tobie. - Chcę, kochanie, ale przypomnę ci, że znaliśmy się bardzo krótki czas i tylko przez bardzo małą część tego czasu wpuściłaś mnie do środka. Nie mogę stwierdzić, czy gdyby mój ojciec nie zainterweniował, to czy bym ci powiedział. Ale to prawdopodobne. Masz rację, chciałem abyś była częścią mojego życia przez lata, co oznaczałoby, że byłabyś wśród moich przyjaciół i rodziny. Było duże prawdopodobieństwo, że ktoś by coś palnął. Tajemnice mają tendencję do ujawniania się i powiem ci, że gdybyś miała się dowiedzieć o Maggie, chciałem żebym to wyszło to ode mnie. - Wierzę ci - powiedziałam cicho i na to dostałam od Luciena jego uśmiech. Mówił cicho: - Edwina powiedziała mi co powiedział mój ojciec. Część z tego to prawda. Kochałem ją. Myślałem, że spędzę z nią resztę wieczności i byłem szczęśliwy. Byliśmy razem siedemdziesiąt pięć lat. Byłem młodym wampirem kiedy ją spotkałem, ale

wiedziałem, że była moim sercem i miejscem. Dobra, nagle nie chciałam w ogóle wiedzieć o Maggie. Lucien wyczytał to z mojej miny i przycisnął mnie jeszcze bliżej gdy się nade mną pochylił, odwracając mnie częściowo na plecy gdy kontynuował. - Ale ona umarła, Leah. Jej śmierć wściekła mnie i pomściłem ją. Minęło kilkadziesiąt lat, krew została rozlana, zginęło wiele żyć, ale pomściłem Maggie. I mówiąc ci o tym, musisz także wiedzieć, że aż do niedawna nie pogodziłem się z jej stratą. Właśnie tak bardzo ją kochałem. Była dobrą kobietą i mnie uszczęśliwiała - moja twarz musiała coś podpowiadać, bo Lucien zbliżył się i ścisnął mnie jeszcze bardziej.- Była dobrą kobietą, moją miłością i uszczęśliwiała mnie. Tęskniłem za nią. Nie mogę znieść myśli, że przeszła przed śmiercią przez co przeszła z rąk moich ludzi tylko dlatego, że zakochała się w wampirze. I ta miłość zawsze będzie prawdziwa. Ale nie okłamałem cię w tych chwilach, gdy ci powiedziałem, że nigdy nie miałem czegoś piękniejszego niż to, co miałem z tobą. Jesteś kimś, kogo szukałem przez pięćset lat. Ty i ja zostaliśmy sobie przeznaczeni. Maggie była moją partnerką, ale już jej nie ma. Ty jesteś moją życiową partnerką. Wciągnęłam oddech gdy moje serce podskoczyło i szepnęłam: - Wierzysz w partnerów życiowych? - Nie wierzyłem do dnia w którym powiedziałaś mi, że mnie kochasz i nie mogłem już wtedy dłużej przeczyć samemu sobie. Potem uwierzyłem. Całkowicie. Jego ton był stanowczy, patrzył mi w oczy, jego spojrzenie było niezachwiane i intensywne. Myślał tak. Całkowicie. - Nawet gdy uciekłam od ciebie wierząc twojemu ojcu, nadal czując ból utraty ciebie, często myślałam, że gdybyśmy byli w powieści romantycznej, bylibyśmy partnerami życiowymi - przyznałam. Oczy Luciena stały się ciepłe i jego ramiona zrelaksowały. - Przykro mi, że ją straciłeś w taki sposób, Lucien - wyszeptałam. - Mnie też - odszeptał. Mówiłam dalej: - I przepraszam, że uwierzyłam Etiennowi, uciekłam i z tobą nie porozmawiał. Jego usta drgnęły i powtórzył: - Mnie też jest przykro. - Chociaż - zaczęłam się bronić.- Nic mi nie mówiłeś i... Jego ręka przesunęła się do krzywizny mojej szczęki i jego kciuk przesunął by nacisnąć na moje wargi. - Zaatakowanie ciebie było decyzją mojego ojca, zrobił to i musi ponieść konsekwencje - jego kciuk zsunął się z mych ust na policzek.- Ale masz rację. To ja ci o niczym nie mówiłem, nawet po tym jak oswajanie było kompletne, co zostawiło drzwi otwarte dla mojego ojca by mógł zasiać ziarno. Był to mój błąd w wyroku. I zostawiłem cię bez ochrony. Nie sądziłem, że nie będzie mnie tak długo. I nawet jeśli to zrobili, muszę przyznać, że jestem zaskoczony, że któreś z nich cię dotknęło, nawet mój ojciec. Wystraszyło cię. Ostrzegło cię. Groziło ci. Powiedziało ci rzeczy, o których ja ci nie powiedziałem. Tak. Dotknęło cię. Nie. Nie, nie ktokolwiek z nich, a szczególnie nie mój ojciec. - Może powinniśmy o tym porozmawiać - zasugerowałam.- Co planujesz? - Marcello i Katrina zostali złapani, jak już wiesz. Trzymają ich czekając na mnie. Cosmo i Rafe polują na Nestora. Też go przytrzymają. Rozliczę się z nimi a potem zapoluję na mojego ojca i też się z nim rozprawię. - Jak rozprawisz się z nimi, uch... dokładnie? Jego usta stwardniały, jego oczy zaczęły płonąć w przerażający sposób (tak, jestem

obłąkana), który był całkowicie fantastyczny i odpowiedział natychmiast: - Będę ich torturować aż wykrzyczą swoje prośby abym ich spalił. Potem ich spalę. Nie byłam pewna, jak się z tym czułam. Więc odwróciłam się, przycisnęłam do niego i szepnęłam: - Kochanie, czy to nie za bardzo... ? Przerwał mi. - To moja kultura, Leah. Właśnie w taki sposób radzimy sobie z takimi sprawami. To nie tylko akceptowalne, ale wszyscy się tego spodziewają. I tak się stanie. - Ale poślubiłeś Katrinę - przypomniałam mu. - I próbowała cię zaatakować dwa razy, nie wspominając już o zdarzeniu sprzed dziesięciu dni. Był to wystarczający powód aby uzyskać pozwolenie od Rady aby zapolować na nią i odebrać jej życie. I pozwolili mi na to, Leah. Bez wahania. Ale to było gorsze. Znacznie gorsze. Nie tylko wpadli do domu konkubiny, obrobili ją, przestraszyli i ją okłamali, związali jeszcze jej służącą, która także była pod moją opieką. Co więcej, Edwina powiedziała mi, że cię powiedzieli ci, iż panują rewolucję. Więc nie tylko spodziewają się ich śmierci, ale jest ona konieczna dla bezpieczeństwa twoich ludzi i pewnym sensie moich. Nie mogłam temu zaprzeczyć. Jego dłoń puściła moją szczękę i owinął wokół mnie ramię, przypominając mi: - To teraz twój świat, zwierzaczku. Musisz nauczyć się akceptować takie rzeczy. Skinęłam głową, ponieważ miał rację. Było to dzikie, przerażające, ale z drugiej strony miałam dużo czasu by się do tego przyzwyczaić. - Masz jeszcze jakieś pytania?- zapytał. Pokręciłam głową. - W takim razie musimy porozmawiać o Połączeniu - stwierdził. Zamrugałam. - O czym?- zapytałam. - Jeśli chcesz wziąć śmiertelny ślub, pozwolę ci na to. Ale musimy także odbyć Ceremonię Połączenia. O mój. Poczułam, jak mój brzuch się skręca. - Co to takiego ta Ceremonia Połączenia?- wyszeptałam i jego twarz zmiękła na mój ton i prawdopodobnie wyraz mojej twarzy i pewnie dlatego, że usłyszał jak moje serce pominęło uderzenie. - To nasza ceremonia, zwierzaczku. Wypowiada się słowa, ja biorę twoją krew, ty bierzesz moją i wymieniamy słowa połączenia. To coś podobnego do śmiertelnego „Tak.” - A jakie są słowa połączenia?- nadal szeptała. - Dopóki słońce nie spadnie z nieba - odszeptał. Były ładne. Powiedział już tak do mnie wcześniej. Uwielbiałam to wtedy i kochałam teraz jeszcze bardziej, wiedząc sens tych słów. - Podoba mi się - powiedziałam mu cicho i uśmiechnęłam się szeroko. Potem powiedział: - Dla nas będzie to prawdziwe i muszę wiedzieć, czy mnie rozumiesz. - Co mam zrozumieć? - Że jest to prawdziwe. - Że co jest prawdzie? - Że będziemy razem, aż słońce nie spadnie z nieba. O tak. To było miłe i podobało mi się. - Powiedziałam ci, że mi się podoba. - Powiedziałaś mi, Leah, ale masz czterdzieści lat. Ja mam osiemset dwadzieścia

dwa. Miałem sporo czasu by zrozumieć co oznacza nieśmiertelność. Ty nie masz pojęcia. Chociaż było to zrozumiałe, że było stratą dla nas wszystkich, kiedy matka Isobel odebrała sobie życie. Życie przez wieki może wydawać się pociągające, czy jest się śmiertelnym czy nieśmiertelnym. Są wzloty i upadki, dobre i złe chwile. I co najważniejsze, jest dużo czasu. Dużo podróżowania, czytania, kochania się, jedzenia, wiele czasu na niezgadzanie się, walczenie, bycie sfrustrowanym z drugą osobą. I jest wiele czasu, by być znudzonym. - Ja nigdy się nie nudzę - powiedziałam mu. - Każdy się nudzi - Lucien poinformował mnie. - No cóż, ja nie, no chyba, że nie mam kompletnie nic do robienia, jak wtedy gdy mnie zostawiłeś w domu bez samochodu, bez książek a to były ekstremalne okoliczności. Mimo to, znalazłam sobie jakieś zajęcie. I gdybyś był ze mną - uśmiechnęłam się do niego.- Ty także byś się nie nudził. Lucien odwzajemnił mój uśmiech, pochylił się i pocałował mnie. Ale gdy się odsunął, jego twarz była poważna. - Przeżyjesz swoją całą rodzinę, ukochana - ostrzegł łagodnie. Mój humor się stonował na fakt, że o tym nie pomyślałam. Pomyślałam, że to było naprawdę do bani. Ale skinęłam głową i szepnęłam: - Tak, ale także będę miała szansę by poznać ich dzieci. I dzieci ich dzieci. Więc zawsze, w jakiś sposób, będę miała rodzinę. - To dobry sposób by na to spojrzeć - mruknął i poczułam jak moje usta się unoszą. Potem wcisnęłam się w niego jeszcze bardziej i mu powiedziałam: - Wiem, że próbujesz sprawić abym zrozumiała, kochanie. I nie potrafię przepowiadać przyszłości. Ale oczekuję tego, tak długo jak to będzie trwało, pod warunkiem że będziesz w tej przyszłości. Przytulił mnie mocno do siebie, jego usta opadły na moje, jego język wsunął się do środka i przewrócił się na swoje plecy, przesuwając pode mnie. Moje dłonie przesunęły się do jego włosów po obu stronach jego głowy, by przytrzymać go przy sobie, chociaż nigdzie się nie wybierał. Jego dłoń wsunęła się pod moją koszulę na mój goły tyłek, jego palce zacisnęły się by mnie przytrzymać, choć i tak nigdzie nie zamierzałam iść. Oderwałam od niego usta, przesunęłam je do jego ucha i szepnęłam: - Mogłabym studiować by zostać lekarką - potem przesunęłam swoje usta do jego szczęki i wciąż szeptałam.- I kiedy się tym znudzę, mogę studiować jak zostać rzeźbiarką moje usta przesunęły się do jego szyi.- Potem mogłabym zostać prawniczką - moje wargi znalazły się na jego szyi.- I będę miała wieki by udoskonalić mój sos béarnaise. Poczułam jak jego ciało drży pod moim, jego palce zacisnęły się na pośladkach mojego tyłka i uniosłam głowę by także się do niego uśmiechnąć. Potem uśmiech zniknął z mojej twarzy i wyszeptałam: - Nigdy się nie znudzę, kochanie. Jego rozgrzane oczy stały się miękkie i nagle znowu byłam na plecach z Lucienem nad sobą. Straciłam oddech na ten manewr, ale zrozumiałam pięć sekund później, gdy usłyszałam stukanie i dzwonienie wózka, który został wtoczony do pokoju. - Kolacja - kamerdyner hotelowy zawołał.- Postawię na stole w jadalni. Czy tak może być? - Idealnie - Lucien odpowiedział, patrząc na mnie. Zachichotałam. Lokaj rozłożył jedzenie. Potem oczy Luciena przesunęły się po mojej twarzy. - Idealnie - powtórzył szeptem i mój żołądek wręcz upadł.

Następnie schylił głowę i wrócił do całowania mnie.

Epilog

Przyszłość

Jej pięść w jego włosach stała się natarczywa. Poczuł to, przerwał karmienie, przesunął swym językiem wzdłuż rany i dał swojej narzeczonego czego chciała. Podniósł głowę by na nią spojrzeć. Zsunęła się w dół, wypełniając siebie nim, jej powieki były ciężkie, Chryste, była taka piękna. Ale była skupiona na nim. - To nasza wieczność - wyszeptała i jego ramiona, które już były wokół niej owinięte, zacisnęły się i poczuł delikatny powiew który owiał jego twarz. Widział jedynie jej piękne rysy. Jedyne co czuł, to jej ciało w jego ramionach, jej płeć owinięta wokół jego penisa, jej uda przyciśnięte do jego ud, jej piersi do jego torsu, jej ręce owinięte wokół jego ramion przytrzymywały go blisko. Wszystko co mógł poczuć to jej przytłaczający zapach i jej emocje. Wszystko, co mógł posmakować swym językiem to jej krew wymieszana z jej skórą i jej cipką. Wszystko co słyszał to bicie jej serca, jej podekscytowane oddechy. - To nasza wieczność - zgodził się cicho. Jej powieki stały się jeszcze bardziej ociężałe gdy uśmiechnęła się swym pociągającym uśmiechem. - Daj mi piękno, mój wampirze - zażądała. Natychmiast pchnął ją na jej plecy i dał jej to, czego żądała.

***

Lucien otworzył oczy, sen jeszcze go trzymał. Był tak prawdziwy jakby to dopiero się stało. W chwili gdy otworzył oczy, poczuł jak Leah porusza się przy nim. Jego ramię wokół niej zacisnęło się mocniej. Jego druga ręka przesunęła się by ją objąć. Przesunęła swojego ciało do góry i spojrzała mu w oczy. Jej były cudowne, usta rozchylone. Cholera, uwielbiał ten wygląd. Ale wiedział. Wiedział zanim wyszeptała: - Kochanie, właśnie miałam najlepszy sen. - To nasza wieczność - oświadczył, jego głos był szorstki od snu i jej oczy się rozszerzył. - Też o nim śniłeś?- zapytała. Lucien przytaknął. - Wow. Cudownie - szepnęła. Uśmiechnął się, myśląc, że dzielenie z Leah snów, wieczności już słodkiej, po prostu stała się jeszcze słodsza. Potem jego ramiona napięły się wokół niej, przewrócił ją i wprowadził sen w życie.

***

Jej krzyk wciąż dzwonił w pokoju, gdy Lucien odsunął się, przyglądając się jak głowa Katriny opada. - Teraz spłoniesz - powiedział cicho. Przyglądał się jak oddycha z trudem i także odetchnął raz na jakiś czas. - Próbowałeś mnie nauczyć - szepnęła, jej nagarstki zwisały przypięte do ściany, jej ciało było bezwładne, martwe, prawie bezkrwawe. - Jest już za późno, byś mi powiedziała, że się nauczyłaś, Rina - Lucien nadal mówił miękko. Ku jego zaskoczeniu, jej zwiotczałe ciało osunęło się jeszcze bardziej. Dał jej czas, tak jak się spodziewał, aby znowu przemówiła. - I dobrze mi z tym - wciąż szeptała.- Nie mogę żyć bez ciebie. - Wiem - odpowiedział i przyglądał się jak w ekstremalnym wysiłku podnosi na niego oczy. - Wcale nie - przyznała.- Nawet przez sekundę. - Wiem - powtórzył. - Kochasz ją?- spytała, jej napięta twarz od agonii wykrzywiła się w bólu. - Tak - odpowiedział krótko. Wytrzymała wystarczająco dużo. Teraz nadszedł czas by jej ból dobiegł końca. Ale tak jak Rina, prosiła o więcej. - Chciałam byś mnie kochał w taki sposób - powiedziała coś, co już wiedział. Lucien nie odpowiedział. - Dlaczego nie mogłeś mnie tak kochać?- zapytała. - Rina, Julian zabierze cię na stos - Lucien odpowiedział łagodnie.

- Daj mi to, zanim umrę. Powiedz mi dlaczego. Dlaczego nie mogłeś mnie tak kochać? Lucien westchnął i przypomniał jej: - Powiedziałem ci dlaczego. Uśmiechnęła się bez poczucia humoru zanim szepnęła: - Teraz posłucham. Spojrzał jej w oczy. Potem odpowiedział: - Bo chciałaś tego aż za bardzo. - To źle?- zapytała szczerze zakłopotana. Lucien pokręcił głową. - W chwili gdy zrozumiałem, że miłość Leah wobec mnie powoduje jej ból, zrozumiałem, że muszę ją uwolnić. Nawet wiedząc, że tracąc ją, stracę wszystko. Byłem gotów poświęcić wszystko by złagodzić jej ból. I kiedy zrozumiałem że ją kocham, ale gdybyśmy zostali razem, to nasz czas byłby krótki i skończyłby się tragicznie, zrozumiałem to bardziej całkowicie. I byłem zdeterminowany by pozwolić jej odejść by przedłużyć jej życie w nadziei, że jeszcze może znajdzie szczęście. To czego ty się nie nauczyłaś, Rina, to że miłość nie jest samolubna. Jest bezinteresowna. Patrzyła na niego, nawet jej stan niezdrowej, gorączkowej, obsesyjnej miłości wobec niego, wypalał się w jej oczach. Dokończył cicho: - Nigdy tego nie zrozumiesz. - Nie - wyszeptała.- I wciąż nie rozumiem. Dziś umrę za moją miłość do ciebie, Lucien. - Jeśli sprawi to, że wierząc w to poczujesz się lepiej, Rina, to cieszę się, że tak będziesz myśleć - Lucien wyszeptał. Nadal na niego patrzyła w zamiarze skradzenia więcej jego czasu i uwagi. Ale on skończył. Cofnął się i szarpnął brodą na swego syna. Julian ruszył do przodu. Lucien nie patrzył jak jego syn przeniósł jego byłą partnerkę, która była przerzucona przez jego ramię, przez pokój. Zamiast tego, wyciągnął telefon i wykonał trzy rozmowy. Dwie były biznesowe. Trzecia była skierowana do Leah, by jej powiedzieć, że niebawem będzie w domu. Powiedziała mu, że robił smażonego kurczaka. W ciągu ostatniego tygodnia wrócili do tego przyzwyczajenia. Nowy niuans dla jego panny młodej. Nie pytała o nieprzyjemne biznesy, po prostu czekała aż jej powie, jeśli by chciał. Ale była do niego dostrojona. Teraz się otworzył na to do niej, obydwoje mogli wyczuć swoje nastroje z ostrością, która nie miała nic wspólnego z językiem ciała, wyrazem twarzy czy tonem głosu. Śledzili siebie bardzo łatwo. Więc wiedziała, kiedy je miał i robiła coś dużego, coś małego aby jego nieprzyjemne dni kończyły się dobrze. Skończył rozmowę z Leah i wyszedł na zewnątrz. Bel tam byłą. Stephanie. Rafe. Duncan. I Cristiano jako reprezentant Rady. Kiedy przybył Lucien, Julian podał mu pochodnię. Bez zwłoki, rzucił ja na drewno i podpałkę przy stopach Katriny. I dał jej ostatnią rzecz. Lucien patrzył jej w oczy gdy płonęła. Kiedy nie było jej już na tym świecie, odszedł, pozostawiając Cristiano by zebrał prochy i rozsypał je na wietrze.

***

Lucien usiadł i ściągnął białe rękawiczki które poprosili aby założył, zanim chwycił starożytne pergaminy. Minął ponad miesiąc po tym jak znalazł Leah. Był w starożytnym mieście Speranzy w pokoju bez okien, z klimatyzacją i intensywnie zabezpieczonym, który znajdował się w piwnicy międzynarodowej siedziby Dominium. Podniósł głowę i spojrzał przez stół na Averego, Gregora i Rudolfa. - To mnie nie uszczęśliwia - wymruczał swoje przemyślenia. Właśnie zobaczył Proroctwa albo to, co pozwolili mu zobaczyć. Nie miał pojęcia co jeszcze tam było. Jednak niektóre pokazywały mu co czeka jego i Leah. - To zrozumiałe - Rudolf odpowiedział. - Czy teraz rozumiesz dlaczego poprosiłem cię od powstrzymania się na zapolowania na twego ojca?- Avery zapytał ostrożnie. - Rozumiem, ale nie podoba mi się to - Lucien odpowiedział stanowczo. - Jak widzisz w tych dokumentach, odnotowano go jako generała powstańców. Jeśli jego śmierć będzie gwałtowna, może to przeważyć wojnę a nie jesteśmy gotowi - Rudolf wyjaśnił. - Przeczytałem to z tych pergaminów, Rudolf - Lucien mruknął z irytacją. - Będziesz miał swój czas na to - Avery zapewnił go cicho. Oczywiście, że będzie miał. Lucien skinął głową. - Ona już wykazuje zdolności - Gregor stwierdził, patrząc na niego uważnie. Lucien rozważał przez krótko mądrość swej odpowiedzi, spojrzał na Averego który już wiedział i zdecydował. - Ma wyjątkowe moce umysłu. Może mnie oznaczyć. Śledzić mnie. Wyczuć mój nastrój, i co więcej, kiedy jest ze mną, może wyczuć zagrożenie w tej samej chwili co ja. Może rozmawiać ze mną swoim umysłem i wraz z mijającymi dniami, ta siła znacznie wzrasta. Co więcej, gdybym chciał, mógłbym do niej zawołać gdyby siedziała w kawiarni po drugiej stronie ulicy, i usłyszałaby mnie. Może zrobić to samo. Już zaczęliśmy dzielić sny, mamy je oddzielenie, przy okazji mamy je jednocześnie - wskazał na papiery na stole.- Niemniej jednak, nie wykazuje nadzwyczajnej prędkości czy siły. - Jesteś wampirem, ona śmiertelniczką, Lucien, wiedziałbyś, czy posiada niezwykłą prędkość lub siłę jak na śmiertelniczkę?- Rudolf zadał idealne pytanie. Zanim mógł odpowiedzieć, odezwał się Gregor. - Chcielibyśmy, abyś poprosił ją o przetestowanie siebie. Lucien poczuł jak jego ciało przygotowuje się do wali, jak jego adrenalina się podnosi, jego mięśnie rozszerzyły się i natychmiast odpowiedział: - Absolutnie nie. - Lucien... - Gregor zaczął, ale Lucien pochylił się do przodu. - Jeżeli zbliżysz się do niej bez mojej zgody rozerwę cię na kawałki i spłoniesz Lucien obiecał, jego głos był niski i niewyraźny. Gregor wskazał na stół. - Przecież widzisz z tego co wyczytałeś, że ważne jest abyśmy wiedzieli w jakim jesteśmy stanie w razie zagrożenia. - Moja narzeczona nie jest zmutowanym wojownikiem w tej wojnie, aby ją

szturchać i badać - Lucien warknął.- Do zjednoczenia pozostają jeszcze dwie inne pary partnerów życiowych. Pozwolimy rzeczom się dziać, tak jak i oni, i zdecydujemy sami jak będziemy postępować. - Nie mamy dużo czasu. Callum połączy się z Sonią przed świętami w tym roku Gregor powiedział Lucienowi patrząc mu w oczy. Callum był Królem Wilkołaków. Lucien znał go. Lucien go szanował. Wiedział, że Sonia, była śmiertelniczką pod opieką Gregora. - Sonia?- Lucien zapytał. - Tak, Sonia - Gregor odpowiedział a następnie wyjaśnił, mówiąc spokojnie.- Moja Sonia. - Więc dlatego się nią zaopiekowałeś - Lucien domyślił się. - Bardzo szanowałem jej rodziców przed ich śmiercią i obdarzyłem ją miłością gdy ich straciła - Gregor odpowiedział. Lucien skinął głową, ale nie rozmawiał już na ten temat. Proroctwa były niejasne jak to Proroctwa, ale nie było niejasne co spotka Sonię, kobietę, która wkrótce stanie się śmiertelną Królową Wilkołaków. Gregor wiedział o tym. I Gregor ukrywał rozpacz swojej wiedzy. Zamiast tego zapytał: - Czy ona wie? Callum? Gregor pokręcił głową. - Nie. Nie wiedzą. Tak jak było utrzymane to w tajemnicy przed tobą i Leah, tak samo będzie wobec innych partnerów. Jak przeczytałeś, jest istotne aby każdy nieśmiertelny wykazał swoją kluczową zdolność do bezinteresownej ofiary dla swojej śmiertelnej partnerki życiowej. I jest konieczne aby każdy śmiertelnik wykazał swoją hojność lub ochronę wobec nieśmiertelnych. By ustanowić wieczny pokój między gatunkami, Trzy muszą to usposobić, abyśmy mogli żyć w różnorodności oraz harmonii. Przeczytał te Proroctwa. Były denerwujące, ale także zrozumiałe. - A trzecia para partnerów życiowych?- Lucien zapytał. - Nie zostali jeszcze zlokalizowani - odpowiedział Rudolf.- Wierzymy, że mężczyzna żyje wśród śmiertelników. Ich historia jest bardziej ogólna i nieokreślona w Proroctwach, ale po przestudiowaniu pergaminów, wierzymy, że wie kim jest i do czego jest zdolny. Pożywia się do śmiertelników, przemienia się w wilka. Ale nie wie o istnieniu innych ze swego gatunku. Myśli, że jest anomalią, ukrywa swoje umiejętności i żyje pod ziemią. Dlatego trudno go znaleźć. - Być może jeszcze nie przyszedł na świat - Lucien zasugerował. - Nie - Avery szepnął.- Sonia rozegra to szybko.- Wielka Wojna prawie nadeszła. On tam jest, tak samo ona, kimkolwiek jest. Lucien przechylił podbródek, a następnie powiedział: - Jeśli myśl, że jest anomalią, ma rację. O ile się nie mylę, jest jedyną hybrydą wampira z wilkołakiem w historii. - W nadchodzących latach wiele rzeczy się zmieni, Lucien - Avery odpowiedział.Wiele. To co było niemożliwe, będzie wyjątkowe, ale możliwe. Potem stanie się powszechne. Jak to zawsze było. Jak miał nadzieję, będzie tak przez bardzo długi czas. Lucien ruszył dalej. - Powiem Leah o Proroctwach - ogłosił i trzech mężczyzn w pomieszczeni napięło się. - To nierozsądne - Gregor mruknął. - Dlaczego?- Lucien odpalił i oczy Gregora przesunęło się na Averego.- To nie jest nierozsądne - Lucien powiedział i wzrok Gregora wrócił do niego.- Chcesz, aby wasze

tajemnice nie zostały ujawnione. Ale mogę zapewnić, że ona nikomu o nich nie powie. - Czy możesz być pewien?- Rudolf zapytał. - Ona jest śmiertelniczką, ale jest wiele śmiertelników, którzy nie są głupi, Rudolf Lucien odpowiedział.- Wyjaśnię jej znaczenie, aby utrzymała to w sekrecie i to zrozumie. Również wyjaśnię jej konsekwencje nie utrzymania tego w tajemnicy i zdecydowanie to zrozumie. - Oczywiście, ale ona wciąż jest w życiu. Jej rodzina żyje. Jeśli do czegoś dojdzie, może ich ostrzec - Rudolf odpowiedział. - Nie powie o Proroctwach - Lucien powtórzył. - To bardzo ważne, by tego nie zrobiła - Gregor naciskał. Lucien spojrzał na Averego i Gregora i niecierpliwie powtórzył: - Nie będzie z nimi o tym rozmawiać. Gregor wziął głęboki oddech. Potem skinął głową. Lucien chciał wrócić do Leah, więc zażądał: - Chcę porozmawiać z Averym sam na sam. Wymieniono spojrzenia, ale Rudolf i Gregor zgodzili się, pożegnali się i skierowali do wyjścia. Gregor jednak zatrzymał się w drzwiach. - Rada chce, abyś wiedział, iż jako, że został dostarczony ci dostęp do tych dokumentów, oznacza że dług został spłacony. - Służenie Dominium i polowanie na własny gatunek i odbieranie im życia przez pięćdziesiąt lat jest trudne do spłacenia poprzez dostarczenia mi dostępu do dokumentów, które niejasno opisują, że ja i moja śmiertelna narzeczona staniemy w obliczu Wielkiej Wojny - Lucien odpowiedział.- To na pewno jest mi należne. Powiedz Radzie, że nadal mam to na uwadze i wezwę ich do spłacenia długu, kiedy będę chciał z tego skorzystać. Gregor spojrzał mu w oczy. Potem westchnął. Następnie skinął brodą i wyszedł z pokoju. Lucien nie odezwał się, dopóki nie wyczuł, że byli poza zasięgiem słuchu. Potem jego oczy przesunęły się po pokoju. Nie znajdując tego czego szukał, spojrzał na Averego. - Ten pokój jest monitorowany?- zapytał. - Nie - Avery odpowiedział. - Gdyby było inaczej, przedyskutowanie tego co chcę, byłoby głupotą - Lucien stwierdził cicho. - Jak zostało powiedziane, bardzo niewiele osób wie o Proroctwach, Lucien. W tym pokoju wilgotność, powietrze i temperatura jest dostosowana do Proroctw. Dostęp do nich jest ściśle ograniczony. Bezpieczeństwo jest ulepszone. Jednak nie obejmuje kamer i mikrofonów. Aby strażnicy nie mogli dostrzec pergaminów lub usłyszeć rozmów w tym pokoju. Lucien skinął głową. Potem skrzyżował ręce na piersi i stwierdził cicho: - Jesteś Starożytnym. Avery powoli zamknął oczy. Był. Cholera. - Znasz nasz początek?- Lucien zapytał i Avery otworzył oczy. - Ślubuję ci, Lucien, że to również tajemnica dla mnie - Avery odpowiedział. - Jest ktoś starszy od ciebie?- Lucien zapytał. - Nie mogę powiedzieć - Avery sprzeciwił się. - Ale są inni Starożytni - Lucien kontynuował. - Nie mogę powiedzieć - Avery odpowiedział.

- Ilu ludzi wie, że Starożytni wciąż istnieją?- Lucien nacisnął. - Tylko jeden - Avery odpowiedział.- Ty. Właśnie tego oczekiwał. Wykazania zaufania. I je dostał. Ten sekret był bardziej kluczowi niż pilnowanie Proroctw. Lucien milczał przez chwilę. Potem przypomniał mu spokojnie: - Moja przyszła narzeczona i ja wiele ryzykujemy dla tego świata. Avery przyglądał mu się. Potem szepnął: - To prawda. I dlatego złożę wobec ciebie kolejny ślub. Znajdą się osoby, które zrobią wszystko co w ich mocy, aby utrzymać Święty Triumwirat w bezpieczeństwie. Ale teraz mogę powiedzieć ci tylko tyle. - Mam dzieci i Proroctwa mówią, że będę miał kolejną czwórką. Z jakiejś przyczyny, jeśli Proroctwa są prawdziwe a nie są dokładne, Leah i ja nie skorzystamy z ochrony. Jeśli ta Wielka Wojna oznacza, że moja narzeczona i ja zginiemy a nasze dzieci będą żyły bez rodziców, albo co gorsza, same zginą, muszę wiedzieć, że podejmiesz wszystkie środki ostrożności. - Dowiesz się o tym razem ze mną - Avery odpowiedział. - Nie wiesz niczego więcej?- Lucien nacisnął. Avery wyciągnął rękę do papierów na stole. - Spisałem te pergaminy. Napisałem wszystko co wiedziałem Lucien, wszystko co do mnie przyszło. Gdybym wiedział więcej, chętnie bym ci o tym powiedział. A nie wiem. Dlatego dowiesz się wraz ze mną. Lucien spojrzał mu w oczy i niczego nie wyczytał. I wiedział, że Avery pozwolił mu wiedzieć, iż rzeczywiście był Starożytnym, było w jego intencji. Spróbował jeszcze raz, przypominając mu: - Żyłem osiemset dwadzieścia dwa lata, czekając na kobietę, która była mi przeznaczona. - I bardzo liczymy, że pragniesz trzymać się tego losu - Avery odpowiedział. - Jeśli to prawda, Avery, masz dużo szczęścia - Lucien szepnął. Na to Avery się uśmiechnął. Lucien nie odwzajemnił uśmiechu. Podniósł rękę w krótkim geście pożegnania i wyszedł z pokoju by udać się do swojej partnerki.

***

- Dobra, na poważnie, to niesamowite! - Leah zawołała. Siedziała na nim okrakiem. Lucien leżał na plecach na łóżku w ich pokoju hotelowym w Speranzie, Leah siedziała okrakiem na jego biodrach. Miała na sobie czarną, jedwabną koszulę nocną, która była ozdobiona na krawędziach kremową koronką. Właśnie się kochali i włosy opadały jej w dzikich falach na ramiona. Przed ich kochaniem się, dał jej szmaragdowy pierścionek zaręczynowy z czarnym brylantem. Po uprawianiu miłości z nią, powiedział jej o Proroctwach. Jak to na nią przystało, jej reakcja zaskoczyła go. - Mój zwierzaczku, mówimy tu o wojnie - przypomniał jej cicho.

Pochyliła się do niego, położyła dłonie na jego klatce piersiowej i zbliżyła twarz do jego. Jej nadal była podekscytowana. - Tak, i ty, ja i pozostała czwórka skopiemy im tyłki - oświadczyła i wyprostowała się, wołając.- Nie mogę się doczekać, aż będę miała nadludzkie umiejętności! Lucien pokręcił głową, stwierdzając, że nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Potem usiadł, jego uśmiech umarł i owinął luźno wokół niej swe ramiona. - Moja miłości - zaczął ostrożnie.- Wszystko może się zdarzyć na wojnie. Owinęła ramiona wokół niego i przechyliła głowę na bok. Potem zapytała: - Kochanie, jesteś Potężnym Wampirem Lucienem? Jego usta drgnęły, ale nie odpowiedział. - Jesteś - szepnęła i ścisnęła go mocniej.- Jesteś nie do powstrzymania. I dajesz mi swoje umiejętności. Więc my będziemy nie do zatrzymania - spoważniała i przycisnęła się bliżej.- Zanim zrobisz z siebie dojrzałego wampira i zaczniesz prawić mi swoje mądrości, powiem ci, że to rozumiem. Nigdy nie byłam na wojnie, ale każdy wie, że wojen powinno się unikać. I nienawidzę tego, ale przypomnę ci o czymś co cię zdenerwuję, ale Edwina i ja zastałyśmy zaatakowane przez cztery wampiry. W tamtej sytuacji nie miałam siły i byłam przerażona. Więc może być tak, że moje moce nie będą nawet zbliżone do wampirzych. Ale przynajmniej dostanę szansę, by walczyć. Miała rację. Przypomniała mu o czymś, co go wkurzyło. Bardzo. Lucien nie powiedział o tym i Leah nie skończyła mówić. - Ale mam także coś jeszcze. Myślałam o tym przez długi czas, nawet przed tym jak powiedziałeś mi, że jesteś w większości taki jak ja. Działa magia. I ta magia, wiem to w swoim sercu, doprowadziła mnie do ciebie. I ta magia z którą mamy do czynienia, jest dobra. I mamy ją po naszej stronie. I mamy miłość po naszej stronie. I pozostała czwórka także będzie miała miłość po swojej stronie. A kiedy masz naszą miłość, nie będziesz pokonany, bo nie pozwolisz sobie na to. - Nie zaprzeczę - mruknął i został wynagrodzony jej uśmiechem. Potem jej ręce puściły jego ramiona i jej palce owinęły się wokół boków jego szyi i przesunęła swą twarz blisko jego. - Nic mnie od ciebie nie odciągnie, kochanie - zacisnęła palce.- Nic. Lucien spojrzał w jej piękne oczy. Potem zacisnął ramiona wokół niej i przewrócił ją na plecy, jego usta wzięły jej w palącym pocałunku. Kiedy podniósł głowę, wzięła niepewny oddech. Potem skończyła ich rozmowę szeptem: - Mam to wszystko - jej kończyny ścisnęły go i jej usta posłały mu uśmiech.- I to odjazdowe, nadludzkie zdolności. Nie... mogę... się... doczekać. Lucien uśmiechnął się do niej. Potem pochylił głowę i pocałował uśmiech na jej twarzy. Następnie spędził czas na robieniu wielu innych rzeczy. Rzeczy, których nie mógł się doczekać by zrobić.

***

Było to po Starożytnej Ceremonii Połączenia. Po następnych uroczystościach. Po tym jak Nadia rzuciła się na plecy i zatańczyła breakdanca. Ale zanim wsiedli rano na pokład samolotu, który miał udać się do Włoch na ich miesiąc miodowy. Jej pięść w jego włosach stała się natarczywa. Poczuł to, przerwał karmienie, przesunął swym językiem wzdłuż rany i dał swojej narzeczonego czego chciała. Podniósł głowę by na nią spojrzeć. Zsunęła się w dół, wypełniając siebie nim, jej powieki były ciężkie, Chryste, była taka piękna. Ale była skupiona na nim. - To nasza wieczność - wyszeptała i jego ramiona, które już były wokół niej owinięte, zacisnęły się i poczuł delikatny powiew który owiał jego twarz. Widział jedynie jej piękne rysy. Jedyne co czuł, to jej ciało w jego ramionach, jej płeć owinięta wokół jego penisa, jej uda przyciśnięte do jego ud, jej piersi do jego torsu, jej ręce owinięte wokół jego ramion przytrzymywały go blisko. Wszystko co mógł poczuć to jej przytłaczający zapach i jej emocje. Wszystko, co mógł posmakować swym językiem to jej krew wymieszana z jej skórą i jej cipką. Wszystko co słyszał to bicie jej serca, jej podekscytowane oddechy. - To nasza wieczność - zgodził się cicho. Jej powieki stały się jeszcze bardziej ociężałe gdy uśmiechnęła się swym pociągającym uśmiechem. Uśmiechem na jego słowa. Uśmiechała się, ponieważ tak jak on, wiedziała, że właśnie przeżywali sen. - Daj mi piękno, mój wampirze - zażądała. Natychmiast przerzucił ją na plecy i dał jej to, czego żądała. Cholera, uwielbiał, kiedy ich sny stawały się prawdziwe. Dosłownie.

Seria Trzech będzie kontynuowana historią Calluma i Sonii.