Kristen Ashley - With Everything I Am PL

Kristen Ashley – With Everything I Am

Tłumaczyła: Eiden // http://chomikuj.pl/Eiden

Prolog

Więź

Ślad krwi doprowadził myśliwych prosto do niego. Normalnie już dawno by ich prześcignął, ale z przestrzelonym prawym bokiem pociskiem ze strzelby i bez możliwości odpoczynku lub przekształcenia się, aby szybko się wyleczyć, po prostu tracił więcej krwi, więcej energii i zwalniał. Starał się wyczuć swoich braci, ale nie było ich w pobliżu. Pojawią się dopiero za godziny. Przybył wcześniej, za wcześnie. Coś wciągnęło go do lasu, jakby coś go wołało. I jak zwykle, poszedł za swymi instynktami. Zjawił się wcześniej i przekształcił, aby jego zmysły stały się ostrzejsze w celu odnalezienia tego, cokolwiek to było. Dlatego też został rozproszony, i co musiał przyznać przed samym sobą, zarozumiały. Wyczuł myśliwych, ale nigdy nie podejrzewał, że będą zagrożeniem. Ludzie rzadko nim byli. Gdy biegł, znowu to tam wyczuł. Było blisko, cokolwiek to było i przyciągało go tak mocno, że chwilowo stracił swoje skupienie.

Kosztowało go to. Nie patrzył dokąd szedł. Nie skanował krajobrazu. Wpadł w bolesny poślizg, śnieg wybuchł białymi skrzydłami po jego bokach. Wszystko się przed nim zakołysało. W gęstym lesie pełnym sosnowych drzew trudno było manewrować, zwłaszcza z raną po prawej. Myśliwymi deptali mu po piętach po jego lewej. Zobaczył. Dziecko. Miała na sobie różową czapkę, szalik, buty i rękawiczki, oraz granatowy płaszcz, jej długie blond włosy opadały jej na ramiona. Jej zielone oczy były zwrócone na niego. Nie mogła mieć więcej lat niż pięć, może sześć, a była sama w śniegu, w lesie, w środku nocy. Co do cholery? pomyślał. Musiała się zgubić. Potrzeba uratowania jej była czymś, co musiał wyczuć. Ale nie wyczuł w niej strachu, nawet wobec niego w tej formie, a przecież wszyscy się go bali. Ale oczywiście nie ona. Wpatrywała się w niego spokojnie, jakby regularnie odbywała księżycowe spacery i jakby wyraźnie widziała go w ciemności. Jakby była jedną z jego gatunku. Niemożliwe, pomyślał. Po pierwsze, była blondynką. W jego rodzaju nie było blondynek. Żadnych. Nie w historii. Po drugie, wyczuł to i pachniała całkowicie jak człowiek. Rozważył transformację. Jednakże, nawet jeśli zimno nie mogłoby go zabić, to nie sądził, żeby przekształcenie się w nagiego mężczyznę o wzroście sześć stóp i szczęściu calu z raną postrzałową w udzie przed dzieckiem było dobrym pomysłem. Nie wspominając już o myśliwych, przez których został zaskoczony i o wiele łatwiej mógł zaatakować jako wilk (nie było to zabronione, ale nie mile widziane, nawet jeśli nie było innego wyjścia, jak wydawało się wkrótce w tej sytuacji). Ale zakazane było zmienienie się przed człowiekiem, który nie wiedział o tajemnicy ich kultury. Całkowicie zabronione. Nawet dla niego. Usłyszał jak myśliwi przedzierają się przez śnieg i gałęzie, zbliżają się i odwrócił się szybko i warknął nisko. W swym ogromnym doświadczeniu zorientował się, że były dwa rodzaje myśliwych. Byli tacy, którzy nazywali to ich „sportem”, byli poważni i wychowani, na swój sposób honorowi. Ale wiedział, że ci, nie byli tego rodzaju myśliwymi. Dlatego, jeśli nie

będą uważać (co było oczywiste), mogliby ją zabić. Nie mógł na to pozwolić. W rzeczywistości, to umarłby, żeby ich powstrzymać. Siła tej wiedzy zaskoczyła go, ale wiedział o tym natychmiast i instynktownie w swojej nieśmiertelnej duszy. Myśliwi przedarli się przez drzewa na otwartą przestrzeń gdzie stał i wycelowali w niego swymi strzelbami. Ponownie warknął, celowo ustawiając siebie jako cel. Ku jego zaskoczeniu, tak samo zrobiło dziecko i zrobiła to szybko. - Nie!- wrzasnęła, zwracając na siebie uwagę myśliwych, zanim zdążył drgnąć i zatrzymała się przed nim. Rozsunęła szeroko ramiona, chcąc ochronić go swym ciałem. Oderwał wzrok od myśliwych i spojrzał na nią w oszołomionym zaskoczeniu. - Mój piesek!- zawołała.- Skrzywdziliście mojego pieska! - Odejdź od tego zwierzęcia!- ryknął jeden myśliwy, poruszając subtelnie lufą strzelby, odsuwając ją od dziecka. - Jezu - mruknął inny.- Co to dziecko tutaj robi? - Mój piesek!- znowu krzyknęła, odwróciła się i stanęła na palcach, żeby owinąć ramiona wokół jego szyi, przycisnąć twarz do jego grubego futra.Skrzywdziliście mojego pieska!- powtórzyła zawodząc, jakby jej serce zostało rozdarte. Nawet nie odrywając rąk od jego szyi, odwróciła głowę w stronę myśliwych i znowu krzyknęła.- Tata będzie bardzo zły. - Dzieciaku, powiedziałem, że masz się odsunąć od tego zwierzęcia nakazał pierwszy myśliwy. Zignorowała go. - Tatuś przebył całą drogę na Alaskę, żeby zdobyć mojego pieska dla mnie i wyszedł dziś wieczorem. Nie przychodził, kiedy tatuś wołał go i wołał i gwizdał i wołał i byliśmy tacy zmartwieni, tacy, tacy zmartwieni, że nie mogliśmy spać. Szukaliśmy go, szukaliśmy wszędzie. Tatuś jest tam... odsunęła rękę, aby wskazać niewyraźnie w kierunku, z którego przyszła.Szukaliśmy go i tatuś będzie baaaaardzo zły, że strzeliliście do mojego pieska!zakończyła z krzykiem, znowu otaczając jego szyję obiema rękami, trzymając go mocno i przyciskając twarz do jego futra, jej ciało zaczęło się trząść od fałszywego szlochu. Cholera by to wzięła, jeśli nie była małym sprytnym człowieczkiem, i jeśli jak wilk mógłby się zaśmiać, to zrobiłby to. Niestety nie mógł. Zamiast tego, przycisnął swoją futrzaną postać do niej, a ona bezzwłocznie bardziej się do niego przytuliła. - Jasna cholera - wymamrotał trzeci myśliwy, jego oczy zmrużyły się na dziewczynce i opuścił broń.- Czy to czasem nie córka senatora Arlingtona? - Kurwa!- syknął drugi myśliwy, opuszczając własną broń.- To ona. - Dziecko... - zaczął pierwszy, kojącym tonem.

Odsunęła swą twarzyczkę od jego szyi i spojrzała na myśliwych. - Idźcie! Idźcie już! Jeśli teraz pójdziecie, to nie powiem tacie, że to byliście wy. Zawahali się, teraz ich wszystkie strzelby opuszczone, ich stopy przesuwały się nieco. - Idźcie!- krzyknęła, jej dziecięcy głos przeszył kruche powietrze. - Może moglibyśmy porozmawiać z senatorem Arlingtonem - trzeci wyszeptał swoją sugestię.- Wszystko wyjaśnić. - Ta?- pierwszy zapytał sarkastycznie, obracając swoje gniewne oczy na przyjaciela.- Chcesz powiedzieć senatorowi Arlingtonowi, że wyszliśmy w nocy i zastrzeliliśmy cennego psa jego córki? Chcesz to zrobić, Gary? Hunh? - To nie jest żaden pies - powiedział drugi myśliwy, jego oczy nigdy nie odsunęły się od bestii.- To wilk. - Nie wygląda jak żaden wilk, jakiego kiedykolwiek widziałem - zauważył trzeci myśliwy, a jego głos stał się chciwy.- Jest ogromny. Piękny. Musi być cięży o sto funtów, niż jakikolwiek inny wilk... - To wilk, a nie żaden pies - nacisnął drugi myśliwy. - Jezu, Lloyd, widziałeś kiedyś, żeby dziki wilk stał spokojnie obok dziecka, które owija ręce wokół jego krezy?- powiedział pierwszy myśliwy, wyraźnie będąc mózgiem całej załogi. - To rzadka rasa!- dziecko rzuciło cudownie niecierpliwym tonem, aby dać do zrozumienia, że ich kłótnia była bardzo irytująca i że miała lepsze rzeczy do roboty. Jej ramiona zacisnęły się bardziej, gdy kontynuowała.Właśnie dlatego tatuś musiał przebyć całą drogę na... - W porządku, dzieciaku - przerwał jej pierwszy myśliwy, cofając się o krok, machając ręką, aby jego przyjaciele poszli za jego śladem.- Obiecaj, że nie powiesz swojemu tacie, że nas widziałaś, dobrze? - A obiecacie, że przestaniecie polować na wilki w tym regionie?odpaliła bystro, nie brzmiąc na pięć czy sześć lat, ale znacznie więcej. - Dziecko... - zaczął pierwszy myśliwy. Przerwała mu ze złością: - Skoro wiecie, że nie wolno wam. Myśliwi spojrzeli na nią w szoku. - Mówili, że jest dziwna - trzeci myśliwy cofnął się o kilka kroków, szepcząc, sądząc, że tylko on może siebie usłyszeć. - Nie jestem dziwna!- dziecko krzyknęło i odwrócił swe psie oczy na nią w zaskoczeniu, bo on oczywiście wszystko słyszał. Nawet w ludzkiej postaci miał wrażliwszy słuch, ale nigdy nie sądził, że człowiek także może mieć taką zdolność. Trzeci myśliwy znowu zaczął mamrotać: - Dziwna. Ciało dziecka zesztywniało w bolesnym afroncie. Wilk warknął.

Wszyscy myśliwi spojrzeli na bestię. - Obiecajcie!- zażądała. Milczeli. - Powiem mojemu tacie... - groziła. - Dobra, dzieciaku, obiecujemy - zapewnił ją pierwszy myśliwy, przesuwając się do tyłu. Wilk i dziecko stali cicho, obserwując jak myśliwi się odwracając. W końcu odeszli szybko między drzewa. - Głupi ludzie - szepnęła z irytacją, gdy go puściła i spojrzała na niego swymi wnikliwymi zielonymi oczami, przesuwając nimi po długości jego boku, a następnie mruknęła.- Biedny szczeniaczek - poklepała go po szyi.- Tatuś cię naprawi, jest w tym dobry. Chodźmy do domu. Zaczęła odchodzić, a on stał nieruchomo, obserwując ją niepewnie, nawet ze swym całym doświadczeniem z wszystkimi ludźmi, nieludźmi i bestiami, nie wiedząc co zrobić z tym dzieckiem. Odwróciła się. - Już dobrze, piesku - powiedziała.- Możesz mi zaufać. Nie jestem dziwna. Obiecuję. To tylko... - urwała i przechyliła głowę na bok.- Zwierzęta mnie rozumieją. Tatuś powiedział, że to specjalny dar - poklepała swoje udo swoją różową rękawiczką.- Chodź, zaopiekujemy się tobą - uniosła dłoń do serca, wykonała krzyż i uśmiechnęła się niezmiernie uroczo, który poczuł w swych wnętrznościach.- Z ręką na sercu. Ponownie się odwróciła i ruszyła dalej. Poszedł za nią. Nie dlatego, że obiecała, iż się nim zaopiekuje. Ale dlatego, że on odczuwał potrzebę chronienia jej. Nie było to daleko, może jakieś pięć minut wędrówki (ale irytująco bolesnej i ciężkiej dla niego), kiedy natrafili na chatę między drzewami. Ciepłe, gościnne światła wylewały się z okien, błyszcząca choinka stała przy jednym. - To jest dom - powiedziała mu, z czcią w głosie.- Mamy inny dom w mieście, ale mama i tata lubią ten bardziej. Przyjeżdżamy tutaj na każde Boże Narodzenie - odwróciła się do niego i uśmiechnęła jasno.- No chodź! Przebiegła resztę drogi, otwierając drzwi i znowu odwracając się w drzwiach, by poklepać swoją nogę. Mniej kulejąc, ale wciąż kulejąc, poszedł. Wszedł do chatki i od razu dokładnie zrozumiał, dlaczego wolała to miejsce, niż jakiekolwiek inne. Było małe, ale przytulne, rustykalne, ciepłe i przyjazne. Mógł wieść w nim swoje życie. Była zajęta pędzeniem przez chatkę, a on stanął w drzwiach, obserwując ją. - Rozgrzejemy cię i sobie odpoczniesz. Mama i tata niebawem wrócą, i będzie wiedział co zrobić. Tatuś zawsze wie co zrobić - bełkotała, kiedy

rozłożyła czyste prześcieradła na dywanie przed kominkiem, wciąż mając na dłoniach rękawiczki, po czym odwróciła się i znowu poklepała swoją nogę.Chodź, piesku. Już dobrze. Ostrożnie pokuśtykał do prześcieradeł. Ściągnęła swoją rękawiczkę i pogłaskała go po głowie. - Dobry piesek - mruknęła. Upadł z psim jękiem na prześcieradła. - Bardzo dobrze - szepnęła, kucając obok i rozcierając go. Potem pobiegła do drzwi, zamknęła je i ściągnęła swoją czapkę, drugą rękawiczkę, szal i płaszcz, rzucając je efektywnie na kanapę. Ściągnęła z fotela puszystą narzutę i przyniosła ją do niego, okrywając nią jego ciało ostrożnie, gdy pouczył proces leczenia w jego rozdartym boku. Nie biegnąc już, wyzdrowieje w przeciągu pół godziny. Usiadła za nim i szepnęła: - Poleżę tutaj z tobą, aż tatuś nie wróci do domu - poczuł jak się układa i przyciska swoje małe ciało do jego pleców.- Będzie ci ciepło i bezpiecznie wymamrotała głosem, który stał się senny.- A potem tatuś się tobą zaopiekuje. Niezależnie od faktu, że była wyraźnie dzieckiem z darem, jak każde inne dziecko, zasnęła w ciągu kilku minut. A on leżał obok niej, pozwalając leczeniu pracować i myśląc, chociaż wyraźnie uwielbiała swego ojca, że będzie musiał zamienić słowo z mężczyzną, który pozostawia swoje dziecko, z darem czy nie, same w chacie i wędrujące po lesie w środku nocy. Miał to w dupie, czy rzeczywiście była uzdolniona i jeśli miała dobre podejście do zwierząt. Żaden dobry ludzki rodzic tak nie robił. Gdy znowu był cały, wyczuł ich zanim się pojawili. Ostrożnie się odsunął tak, aby jej nie zbudzić, przemienił się stanął obok obok, owijając się narzutą, którą go okryła, gdy drzwi się otworzyły. Jego bracia spojrzeli na niego, a następnie na dziecko, potem jego brat Calder rzucił mu spodnie. Wciągnął je, gdy jego ojciec podszedł bliżej. Zbyt blisko do dziecka. Nieświadomie wyprostował się z jeszcze rozpiętymi spodniami, i przesunął by stanąć przed nią. Oczy jego ojca, Maca, przesunęły się od dziewczynki do jego. Potem przypatrywał się, jak twarz Maca łagodnieje. - Callum - Mac mruknął cicho. - To córka senatora Arlingtona - Callum ogłosił, jego głos był niski z szacunku do jej snu, ale dudnił, ponieważ był cholernie wkurzony. - Wiem - odpowiedział jego ojciec. - Nie jestem pewien wierności mężczyzny, który pozostawił swoją córkę bez ochrony - Callum kontynuował.

Callum dostrzegł, że coś błysnęło w twarzy Maca i to co zobaczył, podparło go. - To nie ma znaczenia - jego ojciec powiedział cicho i gdy Callum otworzył usta, aby znowu się odezwać, Mac uniósł dłoń.- Senator Arlington został dzisiaj zamordowany. Jego żona razem z nim. Głowa Calluma szarpnęła się ku niewinnie śpiącemu dziecku i poczuł jak jego wnętrzności zaciskając się boleśnie na myśl, że ona, zwłaszcza ona, straciła swoją matkę i wyraźnie ukochanego ojca w Boże Narodzenie. - Została tutaj dla bezpieczeństwa - Mac kontynuował i oczy Calluma wróciły do niego, gdy kontynuował.- Ty także dlatego tutaj byłeś. - Ja... - Callum zaczął, zaskoczony tym ogłoszeniem i cholernie zmęczony niespodziankami. Mac zbliżył się. - To był test. Callum zacisnął szczękę. W swym bardzo długim życiu przeszedł przez kilka testów swego ojca. Obserwował, jak Mac spogląda na dziewczynkę z nieskończenie łagodnym wyrazem i wiedział, że jego ojciec nie skończył. Nie mylił się. Gdy oczy Maca wróciły do Calluma, kontynuował: - Jak zwykle, zdałeś - Callum przyglądał się, jak jego ojciec uśmiecha się coś dziwnie radosnego zabłyszczało w jego oczach, zanim wymamrotał.Tak samo ona. - Możesz mi powiedzieć o co ci chodzi?- zasugerował Callum. Mac nie wahał się. - Dzisiejszej nocy, mój synu, rozpoczęło się połączenie. Ciało Calluma stężało, zanim jego wzrok przesunął się do dziewczynki. Ponownie spojrzał na swego ojca, jego głos był przesiąknięty gniewnym niedowierzaniem. - Ona jest człowiekiem. Mac wziął głęboki oddech przez nos, zawahał się, otworzył usta, zamknął je i znowu otworzył by powiedzieć: - To prawda. - Nie mogę być połączony z człowiekiem - Callum warknął. - Wyrocznia przemówiła - oświadczył jego ojciec. Callum usłyszał, jak jego bracia wciągają zszokowane oddechy. Mac przysunął się jeszcze bliżej, a jego głos stał się jeszcze bardziej niski, kiedy zapytał: - Poczułeś to? Jasna cholera. Poczuł to. Był to większe od niego, większe niż jego bracia, większe i bardziej ważne niż cokolwiek innego.

Umarłby dla niej. W pewnym sensie była bardzo ważną przyczyną jego bytu. Cholera, ruszył nawet aby ochronić ją przed swym własnym ojcem, wilkiem, o którym wiedział, że nie zraniłby żywej duszy, chyba, że zostałby zmuszony. - Kurwa!- warknął. - Będzie chroniona, dopóki nie nadejdzie odpowiedni czas - Mac zapewnił go. Callum zmrużył oczy na niego i warknął: - Lepiej żeby była. Mac spojrzał w bok. - Ryon, dopilnuj tego, weź naszych najlepszy ludzi. - Ale Mac, nie możemy... - Ryon zaczął i Callum dostrzegł, jak jego ojciec mruży oczy. - Dopilnuj tego - Mac nakazał. - Jesteśmy w stanie wojny!- Ryon syknął.- Potrzebujemy każdego brata jakiego mamy. Nie możemy sobie pozwolić... Mac przerwał Ryonowi, powtarzając: - Dopilnuj tego. Callum przyglądał się, jak jego bracia wymieniają spojrzenia. Ich spojrzenia przesunęły się do niego olśnionym zrozumieniem. Callum pomyślał o tym samym co oni i poczuł, jak jego ciało twardnieje. Spojrzał na Maca i zapytał z ekstremalnym niepokojem: - Ona jest moją królową? Przypatrywał się, jak jego ojciec kiwa głową i udręka rozdarła go, ale nie pokazał tego po sobie, zamiast tego uniósł podbródek. - Kiedy?- chciał wiedzieć. - To nie ma znaczenia - odpowiedział Mac. - Jesteś moim ojcem, ale także królem, więc to kurwa ma znaczenie, że niebawem umrzesz - Callum warknął. Mac nie odpowiedział. Callum pochylił się. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - Mam swoje powody - Mac odpowiedział. Jezu, jednak Mac potrafił być tajemniczy i podczas trzystu pięćdziesięciu lat swego życia, nigdy nie udało mu się wkurzyć Calluma. - Mac... - Callum zaczął, ale jego ojciec podniósł rękę i położył ją na ramieniu Calluma. - Toczymy wojnę i ta wojna nie zakończy się pod moim panowaniem. Ty i ona - spojrzał na dziewczynkę, zanim jego oczy wróciły do jego syna.Poprowadzicie naszych ludzi do pokoju. Callum nie wiedział co czuł, bo było zbyt wiele do czucia. To co wiedział, to to, że nie lubił niczego z tego.

Jego oczy powędrowały do jego ojca i obiecał: - Jeśli cię zgładzą, to będzie to cholernie krwawy pokój i tylko na moich pieprzonych warunkach. Mac pochylił się bliżej, gdy jego palce zacisnęły się na ramieniu Calluma. Potem szepnął do ucha syna: - Liczę na to.

Rozdział 1

Clear

Sonia Arlington przeszła przez swój sklep i zgasiła wiele lampek choinkowych, które dekorowały przestrzeń. Uwielbiała Boże Narodzenie. Nie mogła na to nic poradzić. Zarówno jej matka jak i ojciec uwielbiali święta. Sprawiali, że były takie wyjątkowe, że zawsze oczekiwała ich przez cały sezon, nawet chociaż jej rodzice zginęli podczas jednych. Poprawiła swój puszysty, biały szalik wokół szyi, naciągnęła wełnianą czapkę na uszy i włożyła na jedną ze swoich szarych, zamszowych rękawiczek, poprawiając na ramieniu ramiączka swojej dopasowanej, stylowej, zamszowej torebki. Po raz ostatni rozejrzała się po sklepie, który nazwała Clear, ponieważ wszystko co sprzedawała, było albo czarne, srebrne albo białe. Wszystko. Meble, ubrania (chociaż oczywiście ubrania nigdy nie były w jednym kolorze), świece, biżuterię, bibeloty, wszystko. Kochała swój sklep prawie tak samo, jak święta. Yuri zastanawiał się (głośno i często), dlaczego chciało się jej pracować. Myślał, że była szalona, zważywszy na wielu kontach, „gniły” (jego słowa), dolary jej matki i ojca. Sonia nie wyobrażała sobie siebie, gdyby nie miała pracować. Co by robiła, jeśli nie pracowała? Wiedziała, co Yuri chciał by robiła. Kochała Yuriego, ale nadal marszczyła nos na tą myśl, wystukując kod

do alarmu na panelu i szybko wyszła, zamykając drzwi na trzy zamki. Potem odwróciła się w stronę domu. Znajdował się cztery przecznice dalej. Miała na sobie szary zamsz, buty na wysokim obcasie, a przecież padało przez cały dzień. Szła po nieośnieżonym chodniku z gracją podobną do modelki na wybiegu. Była to, jak powiedziałby jej ojciec (gdyby dożył do czasu, aby zobaczyć jak nosiła szpilki, i oczywiście jak chodziła w nich po śniegu), jedna z jej specjalnych zdolności. Miała ich wiele. Które, jak (w kółko) powtarzał jej ojciec, były wyjątkowe. Jak powiedział jej ojciec, była obdarzona. Niezwykle obdarzona. I powtarzał jej (w kółko), że powinna być z tego dumna. Bardzo dumna. Ale, mimo to, nigdy nie mogła o tym nikomu powiedzieć. Nigdy. Nikomu. Więc nie zrobiła tego. Kiedy przeszła pierwszą przecznicę i rozpoczynała drugą, poczuła to. Wyczuła tego zapach. To także było częścią jej daru. Wyczuwała rzeczy. Dziwne rzeczy. Spojrzenia na niej. Obecność. Przeważnie łagodnie, ale ostatnio (niestety), wydawało się jej, że czaiło się coś niebezpiecznego. I czuła zapach rzeczy. Mnóstwo rzeczy. Rzeczy, których inni nie czuli. Było to tam. Wyczuła tego obecności, pachniało tym zapachem. Zapach był łagodny. Był nawet przyjemny (nawet bardzo), atrakcyjny (to także było przyjemne), i był znajomy. Bardzo znajomy. Próbowała sobie przypomnieć, czy coś takiego spotkała, ale bez sukcesu. Cokolwiek to było, wiedziała, że to jej nie skrzywdzi. W rzeczywistości miała dziwne, silne pragnienie, aby na to zerknąć, odwrócić się - nawet pobiec ku temu. Nawet jeśli ten impuls był potężny (i co zaskakujące, nigdy czegoś takiego nie czuła), nie pokazała tego po sobie, że to wyczuła. Nie pozwoliła temu wiedzieć, że potrafiła to poczuć. Jej ojciec wielokrotnie jej powtarzał, że była szczególna, wyjątkowa i utalentowana. Ale bez jego słów przez ostatnie trzydzieści jeden lat i z wiedzą, że nikt wokół niej nie posiadał jej „specjalnych” talentów, zaczęła myśleć, że nie jest szczególna, wyjątkowa i utalentowana. Zamiast tego, była po prostu inna. Nawet dziwaczna.

Zdecydowanie dziwna. I nie było miło tak o sobie myśleć. Postać ruszyła za nią, śledząc ją i zignorowała ją, jak to zrobiła wiele razy w swym całym życiu, gdy coś wyczuwała (lub bardziej precyzyjnie, od śmierci jej rodziców) i poszła do domu. Następnie zobaczyła mały dom na rogu i uśmiechnęła się do siebie. Widok jej domu i spokój, jak zawsze czuła, gdy go zobaczyła, odsunąć niepokojące uczucie na bok. Gregor (i Yuri), oszaleli, gdy kupiła ten dom. Cóż, nie oszaleli, byli zbyt wymuskani, by oszaleć, ale na pewno nie byli zadowoleni. Po pierwsze dlatego, że pomimo miłej (i kolorowej) dzielnicy miasta, która otaczała jej dom, był to dom w gospodarstwie rolnym. Sonia Arlington (jak jej wielokrotnie powtarzali) nie powinna zamieszkiwać jakiegoś zwykłego wiejskiego domku. Po drugie dlatego, że gdy go kupiła, to był wrakiem. Na szczęście Sonia była przekonana. Dlatego też go naprawiła. Weszła po schodach i otworzyła drzwi. Zapiszczał alarm, gdy weszła i wstukała kod. Rzuciła torebkę na kufer w wejściu i w ciemności poszła prosto do kontaktu, który zapaliłby lampki choinkowe. Podłączyła je wszystkie, a było ich wiele, na obu piętrach. Gdy to zrobiła, wnętrze i zewnątrz jej wiejskiego domu rozjaśniało i wiedziała, że nie musi spoglądać, by się upewnić, że było idealnie. Dom wyglądał tak, jakby był udekorowany z jakieś gazet (co było prawdą, gdy jej dom zawsze był fotografowany dla miesięcznego magazynu miasta, co roku na Boże Narodzenie, dwa razy nawet zagościł na okładce). Sonia wolała udekorować go sama, ale chociaż próbowała to zrobić we wczesnych latach, nigdy nie miała do tego talentu i wyglądało to słabo. Jej matka miała do tego talent. Cherise Arlington była Mistrzynią Świątecznych Dekoracji. Dlatego też Sonia nie znosiła swoich mizernych wysiłków. Więc każdego roku zatrudniała projektantów, którzy ozdabiali jej dom. I zawsze było pięknie. Wyszła przez drzwi frontowe i podeszła do swojego białego płotu, by wyciągnąć pocztę ze skrzynki, która była zamontowana na słupki. - Hej, pani Arlington!- usłyszała wołanie po jednej ze swoich stron. Odwróciła się, by zobaczyć jak Lanigansowie wchodzą do ich mini-vanu, ich dwaj synowie, Jed i Jake, stali na zewnątrz i machali do niej. Oczywiście wiedziała, że tam byli. Słyszała ich stopy na śniegu w przeciwieństwie do Jaya Laningana (i z pewnością by nie usłyszał, bo był sezon footballowy i Jay Lanigan nie robił prawie niczego podczas sezonu footballowego), który odśnieżał ich podjazd. Także wyczuła zapach ich skóry i włosów. Ale skoro znajdowali się spory kawałek dalej, to nie odwróciła się do nich. Aby nie odkryć swej tajemnicy, Sonia strzegła każdej sekundy swojego życia.

- Hej tam!- odkrzyknęła, udając zdziwienie i machając, gdy zobaczyła Joanne Lanigan, która okrążyła vana.- Gotowa na święta, Jo?- zawołała. - Jeśli ty jesteś gotowa na święta, to cię zastrzelę!- Jo odkrzyknęła ze śmiechem w swym krzyku.- Są dopiero za kilka tygodni. Sonia była przygotowana we wrześniu. Właśnie tak bardzo kochała święta. Planowała je cały rok. - Mam jeszcze do zrobienia kilka rzeczy - Sonia skłamała. - Jasne - krzyknęła Jo.- Dostaliśmy dzisiaj twoją kartkę. Jako pierwszą w tym roku. Sonia wzruszyła ramionami, mimo, że nie mogli jej dostrzec, choć ona widziała ich tak wyraźnie jak podczas dnia. Jej nocna wizja, która była kolejnym darem, była idealna. - Jestem zorganizowana i nie mam pracy na pełen etat, dwóch chłopców i męża, który znika, gdy rozpoczyna się sezon footballowy!- Sonia odpowiedziała głośno. - Hej! Słyszałem!- Jay krzyknął z drugiej strony vanu. - To dobrze!- odpowiedziała Jo.- Może wreszcie zauważysz, że nasi sąsiedzi widzą, jak od września do stycznia wynoszę śmierdzące śmieci. Taaak! Sonia zachichotała do siebie, gdy wyciągnęła swoją pocztę ze skrzyni, odwróciła się do sąsiadów i krzyknęła. - Uważajcie, Jay, ponoć znowu ma padać. - Jak zwykle!- Jay odkrzyknął, niezbyt urażony komentarzem Sonii. I nie będzie. Sonia była wspaniałą sąsiadką. Pilnowała ich domu, kiedy ich nie było, wliczając w to chodzenie na spacery z ich narwanymi psami, przez co nikt inny jak Sonia pilnował ich domu (albo psów). Regularnie niańczyła chłopców. Urządzała fantastyczne grille podczas lata. A podczas świąt jej przyjęcia były tak spektakularne, że cała okolica oczekiwała z zapartym tchem na otrzymanie zaproszenia. Przychodzili nawet wtedy, gdy byli chorzy. Sonia wiedziała o tym, ponieważ jeden z jej sąsiadów złamał nogę i kostkę, gdy spadł z drabiny podczas rozwieszania lampek na swym domu, acz wynajął wózek inwalidzki i sam zajechał na przyjęcie. Sonia pomachała Lanigansom i odwróciła się do domu. Płot otaczający jej ziemię i ganek, biegł po dwóch stronach domu a białe poręcze ociekały zielenią, jasne światła błyszczały w łukach, białe gwiazdy betlejemskie były umieszczone przy zasłonach. Dwie pary małych sanie były wypełnione białymi gwiazdami betlejemskimi (kwiatami), a migotliwe światła ciągnęły się w kierunku góry schodów. Pojedyncze świece stały w każdym oknie po obu stronach. Więcej zieleni, świateł i gwiazd betlejemskich znajdowało się na rynnie u dachu. Wysoka, szeroka, niesamowicie rzeczywista jodła, ozdobiona mnóstwem migoczących światełek, stała przy oknie. Westchnęła na ten widok, jak to robiła od pierwszej minuty, gdy została

udekorowana. Zawsze gdy wracała do domu, włączała lampki i wychodziła na zewnątrz po pocztę, aby mogła być tego świadkiem i aby światełka na nią opadły. Z żalem wróciła do domu, zjęła czapkę i rękawiczki i ostrożnie umieściła je na skrzyni przy drzwiach. Szal, wraz ze swym płaszczem, powiesiła na wieszaku po drugiej stronie przedpokoju. Weszła do swego domu, przeglądając pocztę (głównie były to katalogi), swymi palcami. Wnętrze jej domu było urządzone w sposób, na jaki zgodzili się Gregor i Yuri, ale zrobiła to tylko po to, by ich uciszyć. Nie był to wygodny, wiejski wystrój domu. Kiedy przeszła przez szeroki przedpokój, całe dolne piętro składało się z jednego pomieszczenia, zburzone ściany zrobiły z niego otwarty plan. Na lewo i prawo znajdowały się części wypoczynkowe, kominki po obu stronach, obwieszone świątecznymi ozdobami. Tył po lewej był jadalnią z kolejnym kominkiem, który także był udekorowany. Kuchnia znajdowała się po prawej. Nie było w niej ozdób, ale miała w niej świąteczne ręczniki i uchwyty do garnków, oraz czerwone i zielone łopatki do naleśników (których nigdy nie używała, skoro nie jadła naleśników), które wystawały z pojemnika. Czerwone miały kształt dzwoneczków, a zielone bałwana. Ściany były pomalowane na dopasowane, spokojne kolory morskiej piany (po lewej stronie wypoczynkowej), na zielono (po prawej stronie), i na niebieski (w jadalni i kuchni). Kuchnia była supernowoczesna. Meble były szykowne, nowoczesne, a przede wszystkim drogie i eleganckie. Minimalny wystrój był starannie dobrany do większości mebli i farby. Wyglądała niemal jak jej sklep Clear, ale z bardziej subtelnymi kolorami. Sonia uwielbiała Clear. Ale nie cierpiała jego wystroju. Ale jeszcze bardziej nie lubiła narzekania Gregora i Yuriego, więc się poddała, co zrobiła niezliczone razy w swym życiu, odkąd Gregor został jej opiekunem po śmierci jej ojca i matki. Poszła do kuchni i rzuciła na blat pocztę. Bez ściągania swoich kozaków na szpilce, ugotowała kawałek ryby, brązowy ryż i warzywa na parze. Zjadła to wszystko na stojąco przy blacie, myśląc, że smakowało niczym. Mdło i cóż, tylko mdło. Sonia uwielbiała jedzenie. Za bardzo. Jako nastolatka zaczęła przybierać na wadze, co zauważył Gregor i co często komentował. Był to problem. Biorąc pod uwagę, że była bardzo aktywna jako dziecko, to zawsze była lekko pulchna. A nawet chociaż i teraz była bardzo ostrożna i obsesyjnie trzymała się swojej diety i ćwiczeń, była zaokrąglona i nic, kompletnie nic nie zmniejszyło chociażby o centymetr jej tyłka albo piersi. A Sonia próbowała wszystkiego.

Dlatego dla Gregora i swojego własnego spokoju umysł (który Gregor rozbiła, co z resztą robił bardzo regularnie), była ostrożna ze swoim jedzeniem, a kiedy stała się dorosła, także ze swoim piciem. Stojąc przy blacie jedząc i przeglądając katalogi, starannie zaginała rogi, gdy zobaczyła coś co chciała kupić na święta dla znajomego, sąsiada, albo dla pracownic swojego sklepu. Oczywiście na przyszły rok, odkąd na ten jej prezenty były już kupione i dobrze zapakowane. Gdy skończyła jeść, sprzątnęła wszystko i poszła do swojego gabinetu na piętrze by sprawdzić e-maila i Facebooka. Nie zmieniła swojego statusu. Nigdy tego nie robiła. Miała kilka znajomych na Facebooku, ponieważ w ogóle miała ich kilku. Było tak dlatego, że wiedziała, iż jest dziwna, a nie dlatego, że ludzie jej nie lubili. Następnie, odkąd był piątek a jej sprzątaczka przychodziła w piątki, jej dom wydawał się być świeży i przyjemny (i dlatego, że zawsze robiła to w piątki), przygotowała sobie kąpiel. Piątki oznaczały zadbanie o twarz, manicure i pedicure. Każde piątki. Zawsze. Oczywiście o ile nie miała umówionej wizyty w spa, którą raz na miesiąc odbywała w spa. Było tak dlatego, że Sonia nie miała znajomych (zbyt wielu), z którymi wyskoczyła by na drinki, ani nie umawiała się z nikim (już nie). Zbliżenie się do kogoś, spędzenie z tym kimś więcej czasu niż niewielka jego ilość, oznaczało że jej dary zostały by odkryte. Nieważne, jak bardzo potrafiła być ostrożna, zawsze coś jej się wymsknęło. Przyjaciele i chłopacy zauważyli to w przeszłości i było nieprzyjemnie (w ostateczności). Więc Sonia Arlington spędzała większość czasu sama. Biorąc pod uwagę, że była towarzyska, bardzo towarzyska, oznaczało to, że Sonia Arlington spędzała większość czasu w samotności. Gdy wanna była pełna, ściągnęła swoje ubrania i odłożyła je. Rozsmarowała na twarzy złuszczającą maseczkę i ogoliła nogi. Gdy jej w większości biała, bardzo czysta łazienka wypełniła się zapachem lawendy pochodzącym z soli w wannie, Sonia starannie wyszorowała każdy skrawek swego ciała, nawet swoje plecy, szczotką na uchwycie. Rozsiadła się w wannie i ruszyła przez reżim różnych maseczek i głęboko nawilżających szampanów, gdy się relaksowała. Po tym wyszła z wanny, wytarła się żwawo ręcznikiem i założyła szlafrok. Następnie zrobiła sobie manicure i pedicure. Wszystko to zostało wykonane z łatwością i wyćwiczoną precyzją. Kiedy skończyła, podeszła do swojej szafki, w której znajdowała się apteczka i wyciągnęła swój zastrzyk. Dziedziczyła po ojcu wyjątkowo rzadkie zaburzenie krwi. Co noc w

swym życiu (Gregor robił to do jej jedenastego roku życia, ucząc ją cierpliwie jak sama powinna to zrobić), wykonała zastrzyk. Nienawidziła ich, ale tak jak jej ojciec mówił jej niezliczone razy, mogłaby bez nich umrzeć. Raz, we wczesnych, nastoletnich latach, zbuntowała się i przestała je brać. Ukryła to przed Gregorem. Wściekłby się, gdyby się dowiedział. Był bardzo ostrożny z jej zastrzykami i był nieugięty jak jej ojciec, aby brała je każdego dnia bez robienia sobie przerwy. Był to błąd, kiedy tego nie zrobiła. Po dwóch dniach, gdy przestała je brać, gdy spała głęboko w łóżku, obudziła się z dziwnym, przerażającym uczuciem, które rozchodziło się pod jej skórą. Dosłownie. Jej krew była taka gorąca, że czuła się tak, jakby jej mrowiąca skóra miała się rozerwać i miałaby się ugotować. Czuła jak każda komórka jej krwi gotowała się w jej żyłach. Ból był tak ogromny, że zaczołgała się do łazienki, zrobiła sobie zastrzyk i tak jak teraz, gdy igła przebiła jej ciało na prawym pośladku, poczuła wytrysk zastrzyku. Nie można było wyrazić tego w inny sposób. Tak jak tej okropnej nocy, gdy każda krwinka w jej ciele się gotowała, lek się rozprzestrzenił. Pieczenie rozniosło się w dół końców jej palców u stóp, w górę, wokół jej palców u rąk, ruszyło do głowy a nawet włosów. Ale to uczucie trwało tylko dwie minuty. Nie tak jak tamtej nocy, gdy walczyła z tym przez godziny, zanim sobie zaaplikowała zastrzyk. Jak zwykle, kiedy palenie ustępowało, chwyciła się umywalki, wzięła głęboki oddech i dała swemu ciału kilka długich chwil na uspokojenie się. Wyrzuciła strzykawkę do małego pojemnika na ostre przedmioty i weszła do swojej sypialni. Gregor ani Yuri, chociaż bardzo, bardzo (bardzo), chciałby zobaczyć jej sypialnię, to nigdy nie było im to dane. Było tak dlatego, że nie była szykowna, nowoczesna i elegancka. Była wygodna, wiejska. Była wypełniona niedopasowanymi, przytulnymi meblami. Kolorowa, okrągła kołdra znajdowała się na łóżku. Poduszki z koronkowym wykończeniem u wezgłowia. Barwy przeplatały dywany. Zawierała bufiastą zmiotkę do kurzu i puszyste poduszki przy oknach na poddaszu i jeszcze bardziej puszyste pufki. Jej sypialnia była piękna i uwielbiała ją, bardziej niż Clear, nawet bardziej niż święta. Ponieważ przypominały jej dom. Nie elegancki dom w mieście w którym mieszkała ze swoją znaną mamą i w USA w Waszyngtonie, gdzie jej ojciec, senator, pracował. Albo w ich

ładnym, wysokim domu w tym samym mieście. Ich prawdziwy dom. Chatę w górach. Rozejrzała się po swym pokoju i zobaczyła wśród wielu rozrzuconych poduszek na środku łóżka, jej wilka. Tak samo jak widok lampek choinkowych, przez te wszystkie lata przyprawiał ją o uśmiech jej wilk. Jej ojciec kazał go zrobić dla niej i dał jej go na pierwsze święta jakie pamiętała. Miała wtedy dwa latka. I spała z nim każdej nocy, odkąd miała dwa lata. Był to wypchany zwierzak, który był dokładną repliką jej wilka, który niestety umarł tej samej nocy, jak jej rodzice. W minucie w której go zobaczyła, wiedziała, że był to jej wilk (miała wypchanego zwierzaka na udowodnienie tego faktu). I kochała go z niewytłumaczalnej i niezglebionej głębokości od chwili, gdy na niego spojrzała. Mimo, że umarł, ani razu jej nie zostawił przez te wszystkie lata. Wiedziała o tym, ponieważ przychodził do niej w jej snach. Odwróciła głowę i zobaczyła w rogu swoją choinkę. Była mniejsza i niezbyt idealnie udekorowana. Wielobarwne światełka były poplątane, ponieważ sama je założyła. Ozdoby nie pasowały do siebie, gdyż były jedynymi rzeczami jakie jej pozostały po matce i ojcu. Było tak dlatego, ponieważ Gregor sprzedał resztę, oddał albo wyrzucił z dokładnością, która była zdumiewająca. Dlatego nie zostało jej nic innego, jak te ozdoby. Były to ozdoby, które jej rodzice kupili podczas ich małżeństwa, dostali od przyjaciół, albo zabrali ze swoich domów rodzinnych. Były to ozdoby, które wisiały na drzewku w ich ukochanym domku w lesie, długo przed tym jak został spalony w pożarze lasu (kolejna cenna rzecz, którą straciła Sonia). Przez te wszystkie lata, bo Sonia zorientowała się, że jej rodzice chcieli, by tak zrobiła, dodała słodkie i niedopasowane ozdoby, które znalazła i w których się zakochała. Wszystkim było daleko do doskonałości, ale zdecydowanie były idealne na jej drzewku. Właśnie przy tym drzewku siadała w każdy ranek Bożego Narodzenia i otwierała prezenty, które dali jej znajomi i sąsiedzi. To było jej prawdziwe drzewko. Zapaliła światełka na drzewku i te przy swoim łóżku. Dokładnie nawilżyła swoją twarz (uważając, by nie zniszczyć manicuru) i położyła się na pościeli (aby nie zniszczyć pedicuru) i czytała, dopóki jej paznokcie nie wyschły i nie stała się śpiąca. Potem, jak co noc, wtarła balsam w stopy i inny balsam w dłonie, aż wreszcie nałożyła na skórę olejek migdałowy. Zgasiła światło przy łóżku. Jej spojrzenie powędrowało do jej małego drzewka świątecznego, i tym razem w głębokim zadowoleniu, Sonia westchnęła.

Była to jej zdecydowanie najbardziej ulubiona pora roku. Ponieważ każdej nocy, po dniu Święta Dziękczynienia aż do Nowego Roku, mogła spać w pokoju skąpanym w migoczących lampkach choinki. I pamiętała czas, dawno temu, kiedy była kochana.

*** Otworzyła oczy i zobaczyła swojego „pieska”, stojącego przy jej łóżku. W jej snach, odkąd zginęli jej rodzice, widywała go stojącego przy swoim łóżku, wpatrującego się w nią swoimi inteligentnymi, jasnobrązowymi oczami. Ale w głębi serca wiedziała, że był tam aby się nią opiekować, dotrzymać jej towarzystwa, zapewnić bezpieczeństwo, ochronić ją. Nie każdej nocy (niestety), ale w większości, od kiedy zginęli jej rodzice. Przez lata te noce stawały się rzadsze, aż do teraz, gdy przychodził kilka razy w roku. Ale zawsze przybywał w okresie świąt. - Cześć piesku - szepnęła w swym śnie. Usiadł; jej piesek był tak wielki, że aż wydawał się królewski. Uśmiechnęła się do niego. Obserwował ją. - Czy mój przystojny wilk dzisiaj przyszedł?- zapytała. Jej „przystojny wilk” zaczął się pojawiać w późniejszych latach, kiedy miała swoje późne naście. Był to zupełnie inny rodzaj snu. Nienawidziła się do tego przyznawać, bo kochała swojego pieska, ale bardziej lubiła te sny. Jej piesek warknął. Sonia zamrugała powoli, sennie. Kiedy otworzyła oczy, jej przystojny wilk tam był, czuła go. Pościel zsunęła się w dół jej ciała, odwróciła się i spojrzała w górę by na niego spojrzeć. Boże, był przystojny. I był ogromny. Jego nagie ciało wsunęło się na łóżko obok niej, w większości na nią i chętnie przyjęła jego ciepło i ogromny ciężar. Spojrzała w jego jasne, niebieskie oczy. - Cześć - szepnęła. Uśmiechnął się. Boże, miał wspaniały uśmiech. Owinęła wokół niego rękę, gdy jej druga powędrowała w górę, jak

zawsze, by dotknąć jego piękną twarz. Jej palce znalazły się w jego gęstych włosach, jej kciuk przesunął po jego ciemnej brwi, a następnie w dół, do jego ostrych kości policzkowych i w dół, do jego cudownie pełnej dolnej wardze. Przyglądała mu się zafascynowana (nie ważne ile razy to widziała), jak jego piwne promienie wpłynęły do jego tęczówek, wypierając jego normalnie niebieski kolor i kontrolę przejęło ciepłe, lśniące, cudownie wygłodniałe tygrysie spojrzenie. Uniosła głowę ze swej poduszki i przycisnęła usta do jego. - Gdzie byłeś, mój przystojny wilku? Jego język przesunął się po jej dolnej wardze. Sonia zadrżała i rozsunęła nogi tak, żeby jego biodra mogły się znaleźć między nimi. Było to przede wszystkim zaproszenie. Zrobiła to też także dlatego, by móc objąć go czule i opiekuńczo swymi kończynami. Usłyszała jak warknął, gdy poczuła to na swych ustach. Znowu zadrżała. Wtedy odezwał się jego głęboki, szorstki z aprobaty głos: - Zawsze napalona, moja maleńka. - Tylko dla ciebie - wyszeptała, jej oddech się urwał, serce waliło, a skóra rozgrzała. Nie potrzebowała, by jej dotykał, całował ją, robił cokolwiek. Wystarczyło, że był blisko i już była gotowa dla niego. - Czego chcesz?- jego głos zahuczał, biodra nacisnęły. Poczuła obietnice jego i nie... mogła... się... doczekać. - Ciebie, we mnie - odpowiedziała. - Tak po prostu?- zażartował. - Nie było cię przez jakiś czas - powiedziała mu i wygięła plecy w łuk.Tęskniłam za tobą. Przypatrywała się z bliska, jak jego twarz łagodnieje, zanim mruknął: - Laleczko. Uwielbiała, gdy nazywał ją „maleńką”, ponieważ przy jej pięćiu stopach i dziewięciu calach (i trzy czwarte), daleko jej było do małej. Ale jeszcze bardziej uwielbiała, kiedy nazywał ją „laleczką.” Przycisnęła do niego usta, zacisnęła wokół jego ciała swe kończyny, uniosła swe biodra ku jego, wbiła paznokcie w mięśnie jego pleców i poprosiła: - Proszę, mój przystojny wilku, pieprz... Nie dokończyła, jego biodra szarpnęły się do tyłu, jej oddech zamarł w podekscytowanym oczekiwaniu i czekała na inwazję.

***

Sonia otworzyła oczy. - Cholera! - warknęła cicho w nocy. Zawsze, tuż zanim działy się same dobroci, budziła się. I zawsze gdy się budziła, to była rozpalona i podniecona. Tak ogromnie. Tak frustrująco. No chyba, że coś z tym, jak zawsze, robiła. Odwróciła się do swojej szafki nocnej, wyjęła swoją zabawkę, wcisnęła guzik i wsunęła ją między nogi. Jej szyja wygięła się, ciało napięło i niebawem jej umysł wypełnił się obrazami jej przystojnego wilka, gdy robiła sobie dobrze. Nie było tak przyjemnie jak w jej śnie, chociaż był frustrująco krótki. Ale zawsze dostawała tylko to. Jej „piesek” był martwy, a jej „przystojny wilk” nie istniał w prawdziwy świecie (niestety), więc jej zabawka była wszystkim co jej zostało. Z jakiegoś powodu tej nocy wkurzyła ją to bardziej, niż zwykle. Odłożyła swoją zabawkę, wstała z łóżka i klapnęła na siedzenie przy oknie, aby spojrzeć w ciemności. - Potrzebuję psa - powiedziała oknu. I było tak naprawdę. Zawsze chciała psa, nawet w dzieciństwie. Prawdę mówiąc, jej ojciec kupił jej jednego w te święta, kiedy on i jej matka byli w drodze by go odebrać i mieli wypadek. Ale po tym jak zginęli, Gregor, który nie chciał zwierząt w swoim domu, oddał jej psa. Pies nie pomyślałby, że była dziwna tylko dlatego, że potrafiła lepiej widzieć, lepiej słyszeć, lepiej czuć zapachy i wyczuwać rzeczy. Psu nie przeszkadzałoby to tak długo, jakby go karmiła, głaskała i rzucała mu frisbee. - To jest to - powiedziała oknu.- Kupię sobie... Przerwała, jej ciało zamarło, ale jej głowa szarpnęła się w kierunku drzwi. Ktoś był w jej domu. Zerwała się na nogi i podbiegła do swojego stolika nocnego, wyszarpnąwszy telefon z podstawki. Wcisnęła dziewięć i jeden, kiedy się na nią rzucili. Oszołomiło ją to. Kiedy ich wyczuła, ledwo co wkroczyli do domu i jej alarm się nie włączył. Nie znała nikogo, kto poruszałby się tak szybko i cicho, jednocześnie nie włączając alarmu. Z jedną ręką na ustach i jedną wokół talii, została odwrócona, jej nogi poleciały wysoko i upuściła telefon. Instynktownie jej palce uformowały się w pazury i podrapała rękę, która trzymała ją w talii. Poczuła jak jej długie, silne paznokcie (codziennie rano

zażywała koktajl witamin, które dały jej lśniące włosy i szybko rosnące, mocne paznokcie, z których w tym momencie bardzo się cieszyła), wbijając się głęboko. Usłyszała jego nieludzkie wycie i została rzucona w taką siłą, że przeleciała przez pokój dosłownie w powietrzu i uderzyła w ścianę. Upadła na podłogę i nie zawahała się. Już zerwała się do ucieczki. Została złapana w ciągu sekundy. Chwycono ją za nadgarstek, odwrócono gwałtownie, szarpnięcie w jej ramieniu spowodował ostry, silny ból. Nie miała czasu na krzyk, jej ręka została zwinięta z jej przodu, jej drugi nadgarstek także został schwytany i przesunięty do przodu. Jej napastnik, jak zauważyła z roztargnieniem, był ogromny i miał wielkie ręce, jedna z nich trzymała jej oba nadgarstki z przodu, druga przesunęła się by zakryć jej usta. Jego usta przesunęły się do jej ucha. - Bądź miła, królewno - rozkazał. - Jezu, kurwa, Boże, jest jak cholerna dzika kocica - inny zaklął za nią. Wtedy Sonię uderzył ich zapach. Już wcześniej go czuła. Śledzili ją wcześniej. Byli tymi groźnymi. Ale zawsze trzymali się na dystans. Oczywiście teraz nie było żadnej odległości między nimi, co ją przerażało. Trzymał ją z łatwością. Jego siła była trudna do przegapienia. Kopała swoimi piętami, uderzając nimi w jego łydki, a nawet nie miała gruntu. Wiedziała, że w każdej chwili z łatwością mógł skręcić jej kark. Chociaż nie mogła tego powiedzieć, to wiedziała o tym. Mimo to wciąż walczyła, by uwolnić się z jego uścisku i przerwała tylko na chwilę, gdy zauważyła co robił. Jej ciało zesztywniało. Wąchał ją. Wąchał. Wstrzymała oddech. - Kurwa, czujesz ją do cholery?- zapytał przy jej szyi, jego ramiona zacisnęły się boleśnie. Wyczuła, jak jego towarzysz zbliża się, ale usłyszała jak wciąga ostry oddech przez nos. Wtedy jego przyjaciel mruknął: - Jezu. - Dotykałaś się dzisiaj, prawda królewno?- jej oprawca zapytał, jego głos był wypełniony pożądaniem. Jej ciało szarpnęło się w zaskoczeniu. O mój Boże, pomyślała histerycznie, są tacy jak ja. - Pewnie, że dotykała - drugi zbliżył się, zginając swój ogromny wzrost, aby spojrzeć jej w twarz.- Normalnie tak nie pachnie. Zauważyłbym. Z jakiegoś dziwnego powodu, jej porywacz zaczął pocierać skronią o jej

szyję, jej szczękę, jej policzek. - Chryste, jestem taki twardy. - Co o tym myślisz?- zapytał jego przyjaciel, zbliżając się, jego głos stał się brudny z chciwości.- Dostaniemy medale, awanse, lub oba naraz, jeśli posiądziemy ją przed królem? Ciało Sonii skostniało mocno, gdy strach zmroził jej mięśnie. - Oba - jej oprawca wymamrotał, jego dłoń odsunęła się od jej ust, przesunęła się w dół jej szyi, piersi, jego ręka skierowała się w nieomylnym kierunku, gdy kontynuował.- Ja pierwszy. Otworzyła usta, by krzyknąć. Dłoń przyjaciela jej oprawcy trzasnęła ją w twarz i gdy starała się otrząsnąć z zamroczenia, usłyszeli grzmiące, niesamowicie przerażające wycie. Wszyscy zamarli, ale oczy Sonii strzeliły do drzwi. Stał w nich mężczyzna z jej snów. Westchnęła. Następnie ruszył się, opadł w dół i przykucnął na obu nogach i nie minęła nawet sekunda, zanim się podniósł... I tamten mężczyzna także zniknął, ale nagle - nie wierzyła własnym oczom - jej wilk, żywy i warczący, leciał przez pokój. Wylądował na towarzyszu jej oprawcy, który padł z zranionym skowytem. Sonia, myśląc niejasno, że jej strach powodował halucynacje, skorzystała z szansy jaką jej dano zanim znowu nią rzucono, by spojrzeć jak krew tryska po jej pokoju. Przeleciała w powietrzu i upadła, tył jej głowy uderzył o róg jej nocnego stolika. Przez krótką chwilę czuła ból i usłyszała wściekłe warczenie w tej samej chwili, jak mogła przysiąc, gdy rozniósł się dźwięk rozdzieranego ciała. Wtedy wszystko stało się czarne.

Rozdział 2

Tron

Ryon wszedł do sali tronowej w Rezydencji Terytorialnej i poczuł, jak jego szczęka zaciska się mocno. Desemona siedziała na tronie, który znajdował się na podwyższeniu, jej ciemnem lśniące włosy opadały jej na ramiona, na jej twarzy był nałożony makijaż, dwunastoosobowa warta honorowa stała za tronem i na stopniach podium. Przynajmniej była na tyle mądra, żeby wiedzieć, że jeśli czegoś spróbuje, to będzie potrzeba przynajmniej trzynastu osób, by go powstrzymać. Niemniej jednak nie była na tyle sprytna, aby nie pojawiać się nieprzygotowana na ich wizytę. Albo co było bardziej prawdopodobne, wciąż miała nadzieję zobaczyć Calluma, pospiesznie rozrzucając ten cyrk na swoją korzyść. Cholera, Ryon wezwał ją zaledwie pół godziny wcześniej a już udało się jej rozpocząć ten pokaz. Durna suka. Ledwo przeszedł dwa kroki w powieszeniu, zanim cała straż padła na jedno kolano, oparli się na dłoni i unieśli głowy. Znacznie wolniej, Desdemona z wdziękiem zeszła z tronu i powoli zrobiła krok w lewo, zanim skłoniła się w tym samym ceremonialnym łuku. Ryon nie widział jej od lat i nie zmieniła się. Wyniosła z powodu

swojego wysokiego urodzenia, zarozumiała z powodu swego wyjątkowego piękna i głupia, bo po prostu taka już była. Miała szczęście, że to Ryon szedł w jej kierunku. Jeśli Callum zobaczyłby tą demonstrację, dostałby jej głowę i zasługiwała by na to. W sumie to tak czy inaczej mógł ją mieć i jeszcze bardziej na nią zasługiwać. Desdemona, córka Titiuma i Governor w Terytorium Zachodniej Ameryki, miała się niebawem dowiedzieć, że Król Callum nie był taki cierpliwym, szczodrym, dobrotliwym królem jakim był McDonagh. Bez słowa wszedł po schodach na podium, usiadł na tronie i mruknął: - Powstać. Strażnicy i Desdemona wstali. Przesunęła się do góry o dwa stopnie i odwróciła ku niemu. - Ryon - powitała go poufale, na co mógł pozwolić każdemu oprócz niej, ponieważ jej nie lubił i biorąc pod uwagę co działo się na jej terytorium. Zamiast tego, wyczuł spojrzenie strażnika, nigdy nie lubił Mony i wiedział o stanie jej terytorium, dlatego też warknął: - Zapominasz się, Governor. Przyglądał się jak jej twarz blednie, jej usta zacisnęły się, a oczy rozbłysły. Jezu, była głupia. Powinien ją uderzyć. Nie zrobił tego. Chciał by jej mózg funkcjonował poprawnie, kiedy będzie musiał z nią porozmawiać. Przyglądał się, jak schyliła głowę i mruknęła: - Wasza wysokość. Puścił mimo uszu jej cichy bunt, wysunął rękę i powiedział: - Imponujące. Pół godziny temu nie wiedziałaś, że król przybędzie. - Zawsze jesteśmy gotowi na Zachodnim Terytorium, wasza wysokość odpowiedziała Desdemona. Bzdura, wiedziała, że przybędą. Właśnie dlatego zaatakowali królową. Czyżby ta suka mogła być jeszcze głupsza? - Gdzie on jest, to znaczy - zawahała się, zanim dokończyła.- Król? Ryon przyjrzał się jej. Owszem, mogła być jeszcze głupsza. Ponieważ była szansa, że nie wiedziała nawet o królowej i chociaż na jej terytorium spiskowano, by złamać traktat, nie potrafiła ukryć swojego zapału, by zobaczyć Cala. Wyraźnie tego oczekiwała. W rzeczywistości istniała możliwość, że zaaranżowała to wszystko tylko po to, by go zobaczyć. Gdyby nie była zamieszana w spisek, to ten cały pokaz był tylko po to, by zobaczyć Cala. Jezu, Cal musiał być mistrzem własnego penisa, żeby zainspirować tego

rodzaju uwielbienie. Skończył ten cały popaprany związek z Desdemoną ponad sto lat temu, a ona wciąż nie mogła dać mu spokoju. - Pojechał po swoją królową - Ryon odpowiedział dosadnie, odkrywając wiedzę, która przez trzydzieści jeden lat była traktowana jak najważniejsza tajemnica państwowa. Każdy strażnik wciągnął oddech, nawet Desdemona zadyszała. No dobrze, może nie wiedziała. - Królowa jest na moim terytorium?- zapytała, jej głos stracił dech i stał się zirytowany, nawet nie próbowała ukryć swojego niezadowolenia. Każdy inny uznał by tą wiedzę jako bezwarunkowy zaszczyt, nawet jeśli wiedziałby, że królowa była człowiekiem. - Tak - odpowiedział Ryon. - Nie wierzę w to - szepnęła. - Uwierz, Mona - Ryon odpowiedział ostro.- A gdy już owiniesz wokół tego swój umysł, to lepiej się pomódl, żeby dotarł do niej przed mężczyznami, którzy zostali wysłani by ją porwać. Jej ciało zatrzęsło się i atmosfera w pomieszczeniu zgęstniała. Wreszcie, ta suka była wystarczająco mądra, aby wiedzieć co to strach i znała Cala na tyle, żeby ten strach był uzasadniony. Pochyliła się do przodu, jej twarz była jeszcze bledsza, jej oczy zdradzały strach, ale głos był rozwścieczony. - Nikt na moim terytorium nawet by się nie odważyłby zaatakować królowej. - Odważyli się i to zrobili. Jedenaście godzin temu otrzymaliśmy wiadomość, że ją dzisiaj zaatakują. Dlatego się tutaj pojawiliśmy - Ryon poinformował ją. - To niemożliwe - warknęła. Głowa Ryona nagle przechyliła się na bok i wziął głęboki oddech przez noc. Cal tutaj był. Jak i jego wojownicy. Miał także ze sobą swoją królową. Nie miałby jej przy sobie, jeśli nie znajdowałaby się w niebezpieczeństwie. Ceremonia połączenia miała rozpocząć się dopiero za rok. Cal miał rozpocząć ich normalne, ludzkie zaloty w przeciągu kilku tygodni do jej corocznej imprezy świątecznej. Miał udawać gościa sąsiada, wilka, który od lat zamieszkiwał dom naprzeciwko jej. Sam Ryon go do tego namówił. Cal chciał ją po prostu porwać, tak jak należało. Z drugiej strony Ryon czytał raporty o niej, a także osobiście ją obserwował przez trzydzieści jeden lat. O Sonię Arlington należało zabiegać. Oczekiwała tego jako człowiek. Ale mimo wszystko, to na to zasługiwała.

Ryonowi zajęło dobrą chwilę, by przemówić Calowi do rozumu, szczególnie po śmierci ich ojca, Cal czytał o niej raporty a także dostawał zdjęcia. I nie wspominając już o tym drobnym szkopule, że była jego partnerką, Cal zaczął się niecierpliwić. Bardzo niecierpliwić. Ale jak widać Cal został do tego zmuszony, a traktat złamany. To oznaczało wojnę. Głowa Desdemony szarpnęła się w kierunku drzwi. Ona także to wyczuła. - Niemożliwe, Mona?- Ryon zapytał i obserwował jak powoli odwróciła się ku niemu, jej gardło poruszało się konwulsyjnie. Tak, Mona... masz... przejebane, pomyślał Ryon i wstał z tronu, przesuwając się na jego prawą stronę. W następnej chwili Cal wszedł przez drzwi. Ryon poczuł jak jego szczęka znowu się zaciska, tym razem na widok Sonii owiniętej w koc, która była nieprzytomna w ramionach Cala. Strażnicy i Desdemona bezzwłocznie padli na kolano, oparli się na dłoni, ale w obecności ich króla mieli schylone głowy ku ziemi. Ryon nie upadł na kolano. Był nie tylko księciem. Był nie tylko kuzynem Cala. Nie tylko urodził się dokładnie rok po Calu (tej samej godziny, co podkreślało ich braterstwo). Ale jego krew zmieszała się tyle razy z Cala na polach bitew, by Ryon przed nim ukląkł. Zrobił to raz, po śmierci króla. Cal zabronił mu, by kiedykolwiek zrobił to jeszcze raz. Bez patrzenia na kogokolwiek innego jak Ryona, Cal poszedł do tronu. Ryon poczuł, jak drżą mu mięśnie szczęki, gdy dostrzegł furię wymalowaną na twarzy kuzyna. Cal usiadł na tronie, delikatnie układając sobie Sonię na kolanach, by była blisko, jej czoło było schowane w jego szyi, jej dłoń spoczywała na jego piersi, jej kolana były podkulone i ukryte w jego boku. Wreszcie jego ramiona otulały ją ochronnie. Ryon widział ją wiele razy od nocy, w której zostali zamordowani jej rodzice. Była ładnym dzieckiem. Teraz była diabelnie niesamowitą kobietą. Jeśli jej przeznaczeniem nie było zostanie królową, to Ryon sam zabrałby ją do swojego łóżka. I zatrzymał ją tam. Aż do dnia jej śmierci. Cal był szczęśliwym draniem. - Powstać - Cal nakazał, jego głos potoczył się w rozzłoszczonym pomruku Desdemona podniosła się powoli, jej oczy dokładnie spoczęły na Sonii, ale nie uniosły się na Cala.

Ryon nie miał czasu dla Mony. - Nic jej nie jest?- zapytał swego kuzyna, jego oczy wylądowały na Sonii. - Ellington rzucił nią przez pokój. Rozbiła sobie głową, przez co straciła przytomność. Odzyskała przytomność, ale uśpiłem ją, aby przespała podróż do chatki - Cal odpowiedział nie odrywając wzroku od Mony. Oczy Ryona za to nie oderwały się od Sonii, ale jego pięści zacisnęły się. Na tą wiadomość, że ich przyszła królowa została poturbowana, powietrze w pomieszczeniu znowu zgęstniało. Albo jak Ryon przypuszczał, zgęstniało tylko bardziej od ostatniej chwili. Mona wciągnęła oddech. Potem powiedziała coś niezmiernie głupiego. - Ona jest człowiekiem. - Ona jest twoją królową - Cal wysyczał i Mona cofnęła się o krok, pochylając głowę, gdy Cal kontynuował.- Jezu, nigdy nie zrozumiem decyzji mojego ojca wobec ciebie - Cal zacisnął zęby, gdy Mona jeszcze bardziej schyliła głowę a jej ramiona opadły.- Powiedz mi, Mona, jak kurwa mogłaś pozwolić na to, żeby traktat został zerwany na twoim terytorium? Mona uniosła głowę. - Nie miałam... Cal przerwał jej: - To się stało. Mona pochyliła się do przodu. - Ale wasza wysokość, nie miałam po... Cal znowu jej przerwał, wypluwając każde słowo. - W tych napiętych czasach twoim pieprzonym zadaniem jest monitorowanie każdego cholernego wilka. - Ale, Cal... - zaczęła żałośnie i bez wahania na jej poufałość wobec jego króla, Ryon ruszył ku niej. - Zostaw, Ry - Cal warknął i Ryon zatrzymał się, spoglądając do tyłu. - Przesłucham ją osobiście - Ryon oświadczył i Cal skinął głową, nie patrząc na niego. - Przesłucha mnie?- Desdemona zapytała drżącym ze strachu głosem. - Wojownicy nadchodzą, Mona. Nie słyszysz ich? Do kurwy nędzy, zwróciłaś na to w ogóle uwagę?- Cal powiedział jej. Głowa Mony przechyliła się i Ryon przysłuchał się dźwiękom przejęcia posiadłości.- Spisek został uknuty w tych ścianach, Governor - Cal warknął.- Do jutrzejszej nocy będziemy wiedzieć, kto był w to zaangażowany. Strażnicy poruszyli się nieznacznie i usta Mony otworzyły się i zamknęły jak u ryby, ale Cal powstał ze swego tronu, tuląc Sonię. Zaczął kroczyć przez pomieszczenie w sekundzie w której dwudziestu wilczych wojowników, wszyscy z nich zostali specjalnie wybrani przez Cala na strażników królewskich, wpadło do środka.

Rozsunęli się przed Calem i Sonią, jak to ćwiczyli setki razy. Cal przeszedł przez strumień wojowników i wyszedł z pomieszczenia. Ryon spojrzał na Magnuma, lidera i skinął głową na wyraźnie drżącą Monę. - Jest moja - rozkazał. Potem wyszedł z sali jak Cal w poszukiwaniu swojego porucznika.

Rozdział 3

Chatka

Chociaż Sonia się obudziła, to wiedziała, że nie mogła to być prawda. Było jej bardzo ciepło i czuła, że leżała na jednym z najlepszych materaców, a przecież Sonia nie miała takiego materacu. Ale zamierzała sobie taki sprawić, gdyż był bardzo wygodny. Czuła także, jak otula ją miękka, puszysta, ale ciasna pierzyna, a także najmiększa pościel w historii. Sonia miała kołdrę, nie pierzynę i miała miękką pościel, acz nie aż tak. I w końcu nie trzymała swojego wypchanego wilka przy swojej piersi, a przecież Sonia nigdy bez niego nie sypiała, ku rozczarowaniu niewielu kochanków jakich miała w swym życiu. Otworzyła oczy, aby ocenić swój stan snu i stwierdziła, że zdecydowanie śniła. Wiedziała o tym, ponieważ jej głowa znajdowała się na puszystej poduszce (także nie jej) w chatce jej rodziny, a przecież została spalona na

popiół lata temu, więc musiała śnić. Zostało to nieodwołalnie udowodnione, gdy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Napięła się, gdy usłyszała kroki butów, które uderzały o podłogę. I wpatrywała się, nie ruszając się, jak niewiarygodnie wysoki mężczyzna przechodzi przez pokój. Wszystko co widziała to jego plecy, ale dostrzegła także, że jego włosy były ciemne, grube i za długie. Miał na sobie jedną z tych watowych, flanelowych koszul, jego miała brązowe, szare i żółte kostki na śmietanowym tle. Miał także założone dżinsy i buty. Dostrzegła jego mocno zarysowane mięśnie ud przez dżinsy, kiedy przykucnął przy kominku i cicho dorzucił kilka drewien dłońmi w rękawiczkach, na szczyt już wielkiego stosu. - Wiem, że nie śpisz - rozbrzmiał jego głęboki głos i zamrugała. Znała ten głos i jego dziwny akcent. Nie amerykański, ani nie szkocki, nie angielski, nie francuski, ale był piękną mieszaniną ich wszystkich. Jej przystojny wilk. Tak, na pewno śniła. Ale ten sen był nowy. Nigdy wcześniej nie była w jej chatce. Zawsze akcja działa się w jej sypialni, albo w jakimś innym pokoju oświetlonym przez kominek, pokoju w którym nigdy nie była, ale o dziwo czuła, że była w domu. I nigdy nie były tak żywe. Przez całe swoje życie śniła żywe sny. Był to jej kolejny dar, który tylko ona posiadała. Jej sny nie były dziwne ani chaotyczne. Były jasne, opowiadały historię i zawsze pamiętała każdą sekundę. Polubiła ten nowy sen. - Nie, nie śpię - powiedziała jego plecom, gdy dołożył ostatni kawałek drewna.- Śnię. Wstał, odwrócił się i zassała powietrze w swym śnie. Boże, był przystojny. Pokochała każdy cień i kąt jego twarzy, a było ich wiele i wiele do pokochania. Był po prostu piękny. Ciemne brwi, jasno niebieskie oczy, silna szczęka, ciekawy nos, pełna, dolna warga. Ze zdziwieniem zauważyła, że mógłby się ogolić. Nigdy nie był taki zarośnięty w jej snach. Z grubym, ciemnym zarostem na swej twarzy, wyglądał jakby nie golił się od dni. Nigdy nie przepadała za włosami na twarzy, ale na nim podobały się jej. Oderwała wzrok od jego twarzy i zauważyła, że miał pod flanelą ciemnoszarą, ciepłą koszulkę z drugim rękawem. I miał wielki, czarny pas z ogromną klamrą. Jego sportowy strój nie był rzeczą, którą Sonia zazwyczaj lubiła, ale wyglądał przepysznie, zwłaszcza te duże, umięśnione, barczyste, szczupłe,

długonogie ciało. Cholera, gdyby był prawdziwy i żywy w prawdziwej chatce w górach i jakaś kobieta by go dostrzegła, to byłoby po wszystkim. Słowo by się rozprzestrzeniło i kobiety czołgały się po tym całym miejscu jak mrówki, po tych roztopionych stożkach. Przyglądał się jej pytająco, więc wsparła się na łokciu i zapytała cicho: - Dlaczego tam jesteś, mój przystojny wilku? Na jej słowa, jego brwi ściągnęły się razem w zdecydowanie złowieszczym wyrazie. Sonia spojrzała na niego. Nigdy w jej snach nie wyglądał na złowieszczego. - Co powiedziałaś?- zapytał, jego głos był dziwnie niski i nie-tak-dziwnie (jak jego wygląd), złowieszczy. Postanowiła pójść za ciosem. Zawsze lubił się nieco drażnić, a często nawet się z nią bawił w jej snach. - Słyszałeś mnie, wilku. Zdjął swoje rękawice i rzucił je na krzesło, gdy do niej podszedł. Sonia obserwowała go. Jego wdzięk był zaskakujący. Zawsze był blisko jej łóżka, gdy o nim śniła. Czuła tylko, jak do niej dołączał. Nigdy nie widziała, jak się poruszał. Świetnie wyglądał, gdy się ruszał. Boże, uwielbiała ten nowy sen. Zatrzymał się, by górować nad łóżkiem i opadła na plecy, by na niego spojrzeć. - Lubię ten sen - poinformowała go z uśmiechem. Usiadł na brzegu łóżka, jego brwi wciąż były ściągnięte. - Sonia, ty nie śnisz - powiedział. Położyła dłoń na jego ramieniu i przyciągnęła go do siebie, gdy powiedziała z uśmiechem: - Jasne. Pochylił się do przodu, tak, że jego obie dłonie znajdowały się po jej bokach i odparł łagodnie: - To prawda, maleńka. Obudziłaś się, to nie jest sen - jego niebieskie oczy przesunęły się po jej twarzy, gdy zapytał.- Dobrze się czujesz? - Czuję się świetnie - odparła. Chociaż musiała przyznać, że w tym dziwnym śnie bolała ją nieco głowa i czuła się wycieńczona, jakby spała zbyt długo. Jego ręka przesunęła się do góry i spoczęła na boku jej głowy. Była tak duża, że niemal zakryła cały obszar. Jego kciuk delikatnie pogładził jej brew, ale nie oderwał wzroku od jej oczu. - Nazwałaś mnie „wilkiem” - stwierdził miękko. Nie odpowiedziała. Usiadła, strącając jego dłoń, jej ciało zbliżyło się do

jego ciała, a twarz bliżej jego. Poczuła, że jego ciało nieruchomieje, ale zignorowała to i położyła dłoń na boku jego twarzy. - Dotykam cię - powiedziała mu, jak gdyby nie wiedział. Dotykała jego twarzy w snach. Zawsze. Znowu to zrobiła, jej palce wsunęły się w jego gęste włosy, kciuk przesunął się wzdłuż jego czoła, w aż zsunął się po jego ostrych kościach policzkowych, aż do pełnej, dolnej wargi. - Sonia - jego usta poruszyły się pod jej kciukiem. Uniosła oczy, by spojrzeć w jego, które stały się szukające, ale nie zmieniły koloru na piwny (niestety).- Czy to znaczy, że to czujesz? Skinęła głową. Och, czuła to świetnie. Zawsze to czuła w swych snach. I miała nadzieję, że ten sen, który był nie tylko ostrzejszy, ale wyraźniejszy i bardziej żywy niż którykolwiek z jej innych snów, ale także będzie trwał znacznie dłużej i nie skończy się tak jak w nocy. Uśmiechnął się. Zassała oddech. Boże, uwielbiała, uwielbiała, uwielbiała jego uśmiech. - Czujesz to - mruknął, jego głęboki głos stał się jeszcze głębszy, tak bardzo, że stał się niemal fizyczną rzeczą i wyglądał na naprawdę, naprawdę, naprawdę zadowolonego z czegoś. Był to przyjemny wyraz twarz. Oraz głębokość jego głosu była idealnie głęboka. Przysunęła się i położyła dłonie na jego szerokich ramionach, dotknęła wargami jego, nie oderwała wzroku od jego oczu, gdy zażądała: - Pocałujesz mnie, wilku, czy nie? Przyglądała się z wielką niecierpliwością, jak tygrysie oko wystrzeliło z jego źrenic i usunęło niebieskość w jego tęczówkach. Nigdy nie widziała, żeby złoto tak szybko zatarło niebieskość. Ale wiedziała, co to znaczyło. Wtedy jego ramię owinęło się wokół niej, jego biodra i nogi przesunęły, a jego ciepło i masa przyciskały ją do łóżka. Nareszcie! I stało się coś dziwnego. Nie dokuczał jej. Nie pozwolił jej, by otoczyła go swoimi kończynami. Nie czekał na jej zaproszenie. Przechylił głowę i pocałował ją. Ja. Sna. Cholera! Sonia zdecydowanie kochała ten sen!

Jej usta otworzyły się pod jego i nastąpiło właśnie to. Eksplozja. Nie delikatna. Ogromna. Konsumująca. Myliła się. Nie musiał po prostu tam być, by była gotowa dla niego. Jego pocałunek, niego niewyobrażalnie niesamowity pocałunek, z podnieconej zmienił ją w rozpaloną dla jego inwazji. Owinęła wokół niego ręce i odwzajemniła pocałunek, mając nadzieję, że sam poczuł taką samą piękną eksplozję. Musiał, gdyż w chwili w której jej język musnął jego, jego warknięcie wypełniło jej usta i było to tak intensywne, że powędrowało w dół jej gardła. Było znacznie lepiej. Wygięła się pod nim i także jęknęła. Jego ramiona otoczyły ją i przewrócił się, biorąc ją ze sobą na swoją górę, jego dłonie przesunęły się w jej włosy, odgarniając je z ich twarzy, ale było ich tak dużo, że kilka kosmyków się wymsknęło. I całował ją i Sonia miała nadzieję, że ten sen i pocałunek nigdy się nie skończy. Nigdy. Uniósł kolano, jej nogi rozchyliły, jedno udo wsunęło się między jego nogi i jego zgięta noga mocno przycisnęła się do jej rozgrzanego ciepła. Sonia odchyliła głowę do tyłu, jej usta powoli otworzyły się w cichym jęku, gdy to poczuła. Napięte, twarde mięśnie naciskały mocno na jej najbardziej wrażliwą część. Doby Boże, niemal doszła. Tylko przy tym. Usłyszała kolejne warknięcie, które wydawało się dochodzić z daleka (ale było bardzo blisko) i znowu się przeturlał, tym razem na nią. Chwyciła się tej szansy by znowu go pocałować i przesunąć się po jego twardym, odzianym w dżinsy udzie. Przeszły przez nią ogniste dreszcze i chwyciła się kurczowo jego koszuli, jakby nigdy nie miała jej puścić. Jego ramiona zacisnęły się wokół niej, ale jego usta oderwały się od jej i warknął: - Jasna cholera, laleczko. - Nie przestawaj - błagała, jej głos brzmiał na zdesperowany, ponieważ była zdesperowana, sen mógł się skończyć w każdej chwili. Jej dłoń przesunęła się do jego włosów, by zmusić go, by znowu przycisnął do niej swoje usta.- Proszę, nie przestawać, bo sen się skończy. Poczuła jak jego ciało tężeje i jej natarczywa dłoń w jego włosach zaprowadziła ją donikąd. Otworzyła oczy i dostrzegła, że ją obserwuje.

- Nie przestawaj - poprosiła. - Sonia... Jej dłoń przesunęła się z jego głowy w dół, dół, by podryfować za jego plecy. - Nie chcę, by sen się sko... Nie dokończyła mówić, ponieważ usłyszała dzwoniący telefon i poczuła wibrację przy swojej dłoni. Sny nie miały dzwoniących telefonów. Albo miały, ale tylko po to by kogoś obudzić. Czekała. Wciąż dzwonił. Wciąż wibrował. Wtargnęły w nią promienie słońca, jego ciepłe, twarde ramiona, jego ciężki ciężar i ten cholerny telefon, który wibrował przy jej dłoni. Nie śniła. Oczy Sonii, które wciąż wpatrywały się w jego, rozszerzyły się. Zalały ją wspomnienia. Intruzi w nocy. Był tam. I jej piesek. Nie, to nie mogła być prawda, miała halucynacje. Ale coś się stało, bo tam był. Jak mogła zapomnieć o ostatniej nocy? Z wystraszonymi dźwiękami, które uciekły z jej gardła, gwałtownie wyszarpnęła się z jego ramion i wyskoczyła z łóżka. Zatrzymawszy się kilka metrów dalej, odwróciła się by na niego spojrzeć. Mężczyzna z jej snów. Teraz wspierał się na przedramieniu, obserwując ją bacznie z łóżka w chacie jej rodziców. - To nie jest sen - szepnęła. Ale... Musiał być. To nie było możliwe. - Chodź tu, laleczko - mruknął łagodnie. Nazwał ją „laleczką.” Zamknęła oczy. Znowu je otworzyła. - To nie jest sen - powtórzyła, czekając aż jej powie, że jednak był. Ale nie zrobił tego. Ruszył się i wyciągnęła przed siebie rękę, jednak reszta jej ciała była sparaliżowana ze strachu. Zatrzymał się na tą reakcje, ale jej głowa obróciła się dookoła. Była to chatka jej rodziców. Wiedziała o tym. Ale było inaczej. Kuchnia była nowsza, wspanialsza. Miała ogromną lodówkę KitchenAid i inny zakres. Blaty były ładniejsze. Szafki były lepsze.

Jej głowa szarpnęła się gwałtownie w drugą stron. Znajdowała się tam wielka, przyjemna, głęboka kanapa przed stolikiem, który stał przed kominkiem. Kanapa była otoczona wygodnymi fotelami klubowymi. W kącie kanapy leżał koc z baranka. Dywan pod wszystkimi meblami był ogromny, gruby, zapraszający do położenia się na nim z poduszką, książką i przyjemnym, wygodnym kocem. Ale meble były inne, nowsze, solidniejsze, bardziej rustykalne. Krzyczały niewerbalnie „Przestań myśleć o problemach i zostań tu na trochę.” Jej głowa obróciła się do przodu i zobaczyła ogromne łózko z zawiniętym przodem w kształcie sań. Było większe, szersze, dłuższe, przykryte kołdrą, u stóp znajdował się szary dywan Niezależnie od zmian, była to chatka jej rodziców. Jak to możliwe. Jej przystojny wilk. Spojrzała na niego. - To niemożliwe - wyszeptała.- Gregor powiedział mi, że chatka spłonęła lata temu. Jego twarz zmieniła się w sekundzie, w której wypowiedziała imię Gregora, ale Sonia była zbyt zajęta dostrzeganiem faktu, że najwyraźniej oszalała, by dostrzec jego przerażające spojrzenie, które przeniknęło jego twarz. - Nie spłonęła, maleńka - powiedział cicho, całkowicie ściągając na siebie jej uwagę, gdy zszedł z łóżka. W chwili gdy to zrobił, ona cofnęła się o dwa kroki. Zatrzymał się, stając obok łóżka. - Kim jesteś?- spytała. Odpowiedział natychmiast: - Mam na imię Callum. Callum. Niejasno pomyślała, że było to interesujące imię. Z równym roztargnieniem pomyślała sobie, że pasowało do niego. Spojrzała w dół i dostrzegła, że miała tą samą bawełnianą koszulę nocną, którą założyła w nocy. Wspomnienia ponownie w nią uderzyły, brzydkie wspomnienia, przerażające, i znowu się cofnęła, unosząc głowę. - Chcieli mnie skrzywdzić - powiedziała mu. Ruszył ku niej, zapewniając ją: - Nie skrzywdzą cię. Wciąż się cofała, ale tym razem się nie zatrzymał. Z wciąż wyciągnięta ku niemu dłonią, zaczęła drżeć. - Chcieli mnie skrzywdzić - powtórzyła. - Nie skrzywdzą cię - także powtórzył, ale jej głos był już mniej delikatny. W rzeczywistości to w ogóle nie był. Był uspokajająco twardy.

Jego nogi były dłuższe (znacznie dłuższe) i szybko się zbliżył. Poczuła, jak uderzyła ramionami w belki ściany chatki i zatrzymała się, ponieważ nie miała gdzie uciec. Następnie poczuła jak jego twarda pierś uderzyła w jej dłoń i przesunęła się do góry, gdy zbliżył się jeszcze bardziej, aż się zatrzymał, nawet nie cal od niej. Odchyliła głowę mocno do tyłu i spojrzała na niego. Poczuła, jak drżą jej usta i przeraziło ją to. Spróbowała powstrzymać ich ruch, ale nie udało się jej, więc szepnęła: - Uratowałeś mnie? Jego dłonie uniosły się i napięła się, ale oparł je na belach po obu stronach jej głowy. Pochylił się tak, że byli twarzą w twarz, tak blisko, że mogła poczuć jego oddech na swojej skórze. - Sonia, nikt cię nie skrzywdzi. Nie gdy jesteś ze mną. Poczuła, jak inny dreszcz przeszył jej ciało. Ponieważ jego głos nie był pewny, gdy to powiedział. Jego głęboki głos był twardy jak skała. Jakby te słowa nie były tylko słowami, jakby były świętą przysięgą. - Nie rozumiem co się dzieje - szepnęła i jej napięte ciało jeszcze bardziej stężało, gdy jego głowa zbliżyła się i przechyliła na bok. Potem zrobił coś dziwnego. I musiała przyznać, że było to bardzo piękne w kruchości tej czynności. Potarł swą skronią o jej, następnie jej policzek, jej szczękę i do góry, ku włosom. Przestał tulić ją swą skronią, ale z ustami blisko jej ucha, powiedział łagodnie: - Weź prysznic i ubierz się, laleczko. Skończę rąbać drewno. Zjemy śniadanie. Potem ci wszystko wytłumaczę. Sonia skinęła głową, jej łopatki wciąż opierały się o bele jej rodzinnej, choć zagubionej ale zawsze kochanej chatki, jej kiedyś najbardziej ulubione miejsce na świecie, gdy uderzało ją ciepło z ciała mężczyzny z jej snów, jej palce były zaciśnięte na mocnych, bardzo realnych mięśniach jego ramienia z jego zarośniętym policzkiem przy swoim, jego ustami przy jej uchu i jego pięknym głosem, który nazwał ją „laleczką”, a w tym wszystkim nie potrafiła zrobić niczego innego jak skinąć głową.

***

Zmysły Sonii wróciły nieco do normy, kiedy Callum odsunął się od niej,

ale chwycił ją za dłoń i poprowadził ją do całego mnóstwa toreb na zakupy, które zalegały przy przeciwległej ścianie. Zebrał je wszystkie w swoją jedną ogromną pięść i chociaż było ich wiele, niektóre z nich nawet wielkie. To potwierdziło jej teorię, że każdy centymetr jego ciała, które kontrolował, było silniejsze niż woła, ponieważ wiedziała, że żaden mężczyzna ani kobieta (nawet doświadczeni zakupoholicy), nie robili tego co on bez wysiłku. Zaniósł torby do łazienki, nawet nie puszczając jej dłoni. Zatrzymał ją w środku i rzucił torby pod ścianę. Sonia spojrzała idiotycznie na torby, które zabrały niemal całą przestrzeń, jakiej z nie zajmowała z Callumem. - Wszystko, czego będziesz potrzebowała znajduje się w tych torbach ogłosił, odzyskując jej uwagę, gdy spojrzała jak przechyla głowę w kierunku blatu w łazience.- Albo w tych. Spojrzała na ladę, by zobaczyć kolejne trzy paczki, które były mniejsze. Potem spojrzała na Calluma i skinęła głową. - Jeśli skończysz, a nie będzie mnie w domu, to będę na dworze - mówił dalej. Znowu skinęła. - Zrobisz śniadanie, maleńka. Nie będzie mnie przez jakiś czas. Kuchnia jest zaopatrzona. Jajka, tosty, boczek - kontynuował i jego ostatnia wypowiedź brzmiała jak delikatny rozkaz. Wciąż jeszcze była zszokowana dziwacznością tego wszystko, co ją otaczało, więc po raz kolejny skinęła głową, więc zamknął za sobą cicho drzwi. Nawiasem mówiąc, rustykalna łazienka jej rodziców została znacznie odnowiona. wciąż była rustykalna, ale zawierała dużą wannę, która z łatwością pomieściłaby dwie osoby. Wanna posiadała skomplikowaną sikawkę i prysznic. Zlew był uzupełniony szarym blatem, który był dopasowany do ściany zbudowanej z belek i drewnianej podłogi. Nie wspominając o grubym dywanie, puszystych i miękkich ręcznikach oraz dużego lustra nad umywalką z wielkim światłem nad nim. Dopiero po całych oględzinach odkryła, że trzy torby na ladzie zawierały jej ulubiony szampon, odżywkę, płyn do kąpieli, balsam, oraz jej perfumy, ostrą golarkę i wiele innych jej kosmetyków, razem z cieniami do powiek i pędzlami. Dopiero po tym zajrzała do dziesięciu toreb z zakupami, które zawierały różne ubrania. Sztruksy, dżinsy, paski, bluzki z długimi rękawami, swetry, polary, kamizelki, i grube, puszyste skarpetki, a to wszystko było dokładnie w jej rozmiarze. Ale nie w jej kolorach. Zazwyczaj nosiła biel, czerń, szarość albo srebro. Oczywiście w paczkach nie było żadnego takiego koloru i musiała przyznać, że nigdy w ciągu trzydziestu jeden lat nie nosiła traperów. Było to po tym, gdy odkryła seksowną, koronkową, satynową, jedwabistą bieliznę do

spania, a później koronkową, satynową, jedwabistą bieliznę do noszenia (które różniły się od jej klasycznej bielizny), które także znajdowały się w paczkach. Nie zauważyła tego, gdy się nakremowała, spryskała perfumami, nałożyła odżywkę na włosy i nałożyła lekki, rozjaśniający makijaż. Stało się to dopiero po tym, jak wysuszyła włosy suszarką, którą znalazła w szafce. Robiła to stojąc przed lustrem w dopasowanym staniku z jasnego jedwabiu z zielono-żółtym zwieńczeniu beżowej koronki, który pasował do brazylijskiego kroju jej majtek. Nawet nie spojrzała na taki strój w sklepie, ale musiała przyznać, że był to piękny komplet i czuła się nieco sprośnie. Było tak do momentu, kiedy przetasowała logicznie ostatnią noc i dzisiejszy ranek, a także wszystko cię wydarzyło. Wczorajszej nocy, podczas gdy spała niewinnie (dla ogólnej wiadomości), mężczyźni napadli na jej dom. Złapali ją, wystraszyli prawie na śmierć i omawiali zgwałcenie jej. Potem przyszedł Callum i oczywiście ją uratował. Jednak potem nie zadzwonił na policję. Nie obudziła się w szpitalnym łóżku, ani nie potrząsnął nią umundurowany policjant. A co najważniejsze, Callum nie został jej przedstawiony przez kogoś, kto właśnie przypadkiem przechodził obok jej domu i usłyszał jej krzyki (również zauważyła, że w ogóle nie krzyczała, więc jak na bogów wiedział, że w ogóle powinien przybyć jej na ratunek?). Dlatego też, gdy usłyszał jej krzyk, przybył by szarmancko wyrwać ją ze szponów zła. Tego ranka, gdy się obudziła, myśląc, że śniła, poinformował ją pewnie, że nie śniła. I jak zauważyła, Callum potrafił być bardzo stanowczy. W dodatku nie zachował się jak dżentelmen i wykorzystał jej oczywistą pomyłkę, całując ją oraz robiąc inne rzeczy. Teraz okazało się, że znał jej preferencje co do jej kosmetyków oraz jej rozmiaru. Był na to przygotowany. Bardzo przygotowany. Wiedziała dlaczego i chociaż był to okrutny, kosmiczny żart, że ten facet który na dworze rąbał drewno (słyszała jak siekiera rozwala drewno, którego kawałki spadały w śnieg), wyglądał jak mężczyzna z jej snów. Był to sadystyczny manewr tego palanta, który ją tutaj przyniósł. Także to zauważyła. Ponieważ Gregor, z jakiegoś dziwnego powodu, systematycznie usuwał każdy ślad jej matki i ojca i życia, jakie z nimi wiodła. Poza wypychanym wilkiem i ozdobami świątecznymi i tylko dlatego, że obroniła je jako sześciolatka. Oczywiście pozbył się także chatki i nie miał odwagi by jej powiedzieć, że ją sprzedał.

Po tym jak już ucieknie od Calluma, wreszcie będzie mogła domagać się od Gregora kilku odpowiedzi. Potem raz na zawsze powie jego synowi Yuriemu, że się z nim nigdy nie prześpi i zdecydowanie za niego nie wyjdzie. A na koniec już nigdy nie odezwie się do żadnego mężczyzna do dnia... w... którym... umrze! Oczywiście z wyjątkiem Gregora, po tym jak mu przebaczy, bo chociaż był daleko, to i tak kochała. I Yuriego, po tym jak także mu przebaczy, chociaż wiedziała, że myślał inaczej, to zawsze myślała o nim jak o bracie i także go kochała. Założyła parę wypłowiałych biodrówek, o których nie miała zamiaru myśleć, że były ładne (chociaż były). Dodała do nich brązowy, skórzany pasek z stokrotkami na skórze, ponieważ była zdeterminowana, by nie uważać czegoś skórzanego za słodkiego (chociaż takie było). Potem założyła jasno różową bluzkę z długim rękawem, która miała przyszyte kwiaty ze wstążkami wzdłuż guzików, które rozciągały się przy kołnierzu bluzki, która nie pasowała do niej, jakby była dla niej zrobiona, zaskakująco nie było to jej idealny kolor i nie pasował do niej, jak pomyślała (chociaż było inaczej). Założyła parę grubych skarpet, które nie były ciepłe i ciasne (chociaż były). Zauważyła, że nie było butów, ale nie potrzebowała ich. Jeszcze. Wyszła z łazienki i zaczęła wynosić torby (odbyła trzy wycieczki pokójłazienka) i zaniosła je do dużego pokoju. Zaścieliła łóżko (ze złością), gdy przysłuchiwała się jak Callum rąbie drewno na dworze. Czasami słyszała jak przestaje i podchodzi do domu, napinała się wtedy, ale robił tak tylko po to, by zanieść drewno na ganek, bo nigdy nie wchodził do środka. Znalazła kawę, nalała ją sobie do filiżanki i otworzyła lodówkę, aby zobaczyć, że Callum zaopatrzył ją tylko w pełnotłuste mleko. Oczywiście. Znał rozmiar jej ubrań, ale nie wiedział, że religijnie pijała odtłuszczone, by utrzymać figurę. Dupek! Zrobiła śniadanie dla nich obu i ku swemu zaskoczeniu usłyszała, jak tylne drzwi się otwierają w chwili, w której skończyła. Usłyszała na podłodze jego buty, gdy pracowicie wyciągała talerze z piekarnika. Wszedł do kuchni w kształcie U. Nie odwróciła się. Jeśli by to zrobiła, to mogłaby w niego czymś rzucić. Albo się rozpłakać. Albo zrobić jedno i drugie. - Sonia?- zawołał. - Tak - powiedziała, zamykając piekarnik stopą i wciąż na niego nie

patrząc. - Wszystko w porządku?- zapytał, brzmiąc na zmartwionego. Dupek! - Znacznie lepiej - odpowiedziała, pracowicie nakładając jedzenie na ich talerze.- Śniadanie jest gotowe. - Wiem. To zwróciło jej uwagę. Odwróciła się, by na niego spojrzeć i przypomniała sobie ten gigantycznie kosmiczny żart, ponieważ był zdecydowanie zbyt, zbyt, zbyt cholernie przystojny. Ukryła tą myśl i zapytała: - Skąd wiesz? - Wyczułem zapach. Słyszałem - odpowiedział i odwrócił się, gdy kończył.- Przyjdę, jak się umyję. Ponieważ się odwrócił, nie dostrzegł jak opadła jej szczęka. No dobra, smażyła bekon. Można było wyczuć bekon z odległości mili. Ale żeby słyszał? Jak? Ona oczywiście słyszała ostatnie przygotowania śniadania. Przyglądała mu się jak znika w łazience i poczuła jak dreszcz przebiega po jej kręgosłupie, acz także zdecydowała się to ukryć. Nie mógł wiedzieć o jej darach, więc sam mógł udawać, że jakieś ma. Nawet Gregor i Yuri nie wiedzieli. To prawda, że nie raz nie udawało jej się tego ukryć przy nich. Mimo to, nigdy nie zauważali. Znalazła podkładki i serwetki i w czasie, który spędził w łazience, położyła jego talerz na podkładkę na blacie, który oddzielał kuchnię od salonu. Wsunął się na stołek i spojrzał na swój talerz. Jak zwykle, Sonia stała przy blacie kuchennym naprzeciwko niego (oczywiście ostatnia rzecz nie podlegała terminowi „jak zwykle”) i jadła, podczas gdy myślała o tym, jak się wydostanie z tego bagna. Straci na to milion dolarów? Dwa? Trzy? Zaakceptuje je, by skończyć tą grę? - Co to jest?- Callum zapytał, jego głos był mocny, brzmiał jakby powstrzymywał jakiś impuls, a gdy na niego spojrzała, jego twarz była wyraźnie pusta. - Jajka, bekon i tosty - odpowiedziała. Spojrzał na swój talerz. Sonia dalej jadła. - Rozpoznaję tosta - skomentował z wymuszoną uprzejmością i znowu na niego spojrzała, aby dostrzec, że trzyma kawałek tostu między bardzo atrakcyjnym kciukiem a palcem wskazującym.- Czy to masło?

- Masło jest tłuste - Sonia odpowiedziała i wzięła kęs suchego tosta. Callum przyglądał się jej przeżuwaniu, jakby było to fascynujące oglądanie zniszczeń trzęsienia ziemi w zwolnionym tempie w telewizorze. - Co zrobiłaś z bekonem?- Callum zapytał, gdy przełknęła. - Wykroiłam tłuszcz - poinformowała go.- Mięso jest dobre. Białka. Tłuszcz jest zły. Jego brwi uniosły się i odezwał się, jego głos nie był już uprzejmy, ale zawierał niedowierzanie: - Wykroiłaś tłuszcz z bekonu? - Tak. Znowu spojrzał na swój talerz. - Jajka są białe. - To dlatego, że wyrzuciłam żółtka. Zawierają cholesterol. Przesunęła oczy na swój talerz i dalej jadła, ale uniosła głowę, gdy usłyszała, jak się porusza. Wtedy zobaczyła z zaskoczeniem jak i z irytacją, okrążył blat, poszedł prosto do śmietnika i wyrzucił do niego zawartość swego talerza. Potem przyglądała się, z jeszcze większym zaskoczeniem i bezbożną irytacją, kiedy podszedł do niej, odebrał jej talerz, wyciągnął z jej palców resztki tostu i także wyrzucił jej śniadanie do śmietnika. Sonia stała wpatrując się w niego bez słowa, gdy otworzył lodówkę, pokroił boczek, wrzucił jego ogromne kawały na patelnię i włączył palnik. Potem delikatnie ją przesunął i chwycił pudełko z jajkami, które zostawiła na blacie. Potem zaczął rozbijać jajka do miski, gdy wykrztusiła: - Ty właśnie... właśnie... właśnie wyrzuciłeś moje jedzenie. - To nie było jedzenie - odparł. - To było śniadanie - odpaliła. - Także nie było. - Callum... Odwrócił się do niej, gdy bekon zaczął skwierczeć. Ruszył szybko. Cofnęła się, niewystarczająco szybko. Jej biodra uderzyły w blat, gdy się zbliżył. Oparł ręce na blacie po jej obu stronach, pochylił się tak, że znajdowali się twarzą w twarz. - Jesteś za chuda. Musisz jeść. Nie białka jajek, nie suchych tostów i nie beztłuszczowego boczku. Sądził, że była zbyt chuda? Był ślepy? Chociaż Sonia nie mogła się ruszyć, to i tak opadła jej szczęka. Zignorował jej zdumione spojrzenie, wciąż mówiąc: - Koniec z tym gównem, Sonia. Zarówno dla mnie jak i dla ciebie. - Czy ty... - urwała, nie sądząc, że mogłaby to powiedzieć, acz jednak to

zrobiła.- Mówisz mi, co mam jeść? - Masz cholerną rację - odpowiedział, nie żadnego mając problemu z powiedzeniem tego, co miał do powiedzenia. Odsunął się od blatu i odwrócił się do kuchenki. Przyglądała mu się z rosnącym przerażeniem, jak przyrządzał śniadanie na jednej patelni. Nie tylko nie wyciął tłuszczu z bekonu i nie oddzielił żółtek, ale także nie wyciągnął bekonu, gdy wrzucił osiem jajek (tak, osiem!), robiąc jajecznicę na patelni. Nie kończąc, wrzucił garść ręcznie (jego ręce, jak Sonia kilka razy zdążyła zauważyć, były ogromne) serca cheddar i wszystko posypał solą czosnkową. Następnie posmarował tosty taką ilością masła, że była blisko zawały przy tym bałaganie zrobionym z jajka, bekonu i serca. Podzielił to wszystko na talerze, zrobił sobie świeżą kawę, dolał ciepłej do jej, dodał nieco mleka i podał jej zarówno talerz jak i kubek. Potem chwycił swój własny talerz, oparł się biodrem o blat, spojrzał na nią swymi niebieskimi oczyma i rozkazał: - Jedz. Spojrzała na swój talerz. Musiała przyznać, że jedzenie wyglądało naprawdę smakowicie. I fantastycznie pachniało. Potem spojrzała na niego. - Nie mogę tego zjeść. - Jedz - powtórzył. - To jest... nie mogę... - Sonia - wypowiedział jej imię w powolny sposób, który oznaczał, że tracił cierpliwość.- Zjesz to, albo cię nakarmię. Poczuła, jak jej oczy rozszerzają się ze zdumienia, zanim zapytała: - Żartujesz, prawda? Potrząsnął głową. Spojrzała na talerz. W istocie był porywaczem. Domyślała się, że przetrzyma ją dla okupu, no chyba, że oczaruje ją (innymi słowy, oszuka ją) na miliony dolarów. Jak dotąd, był bardzo miły, chociaż był palantem. Ale nie powinna naciskać na cienką strunę. Sonia podniosła swój widelec i zaczęła jeść. I gdy to robiła, wmawiała sobie, że nie smakowało to niesamowicie dobrze (chociaż tak było).

Rozdział 4

Wyjaśnienie

Po tym jak zjedli swoje śniadanie (Sonia nie mogła dokończyć swojego, na co Callum pozwolił, ale umył jej talerz, co było aktem intymności, która spowodowała, że czuła się zarówno ciepło i zimno, była przerażona i podekscytowana w tym samym czasie), Callum pokazał, że jeszcze nie skończył rozlewać swoich grzechów. Po pierwsze, wziął Sonię za rękę i zaprowadził ją do salonu. Kiedy powiedziała: - Pozmywam naczynia. Odpowiedział: - Później. Grzech numer jeden. Każdy wiedział, że kuchnię powinno się posprzątać od razu. Jeśli się tego nie zrobi, resztki jedzenia zatchnęły by na talerzach i zajęłoby całe wieki, by je namoczyć. Ponadto, Callum nie był zbyt schludnym kucharzem i narobił mnóstwo bałaganu.

Jednak biorąc pod uwagę jej różne niewyjaśnione okoliczności, w których głównym faktem jest to, że została porwana, postanowiła w tym momencie nie kłócić się o naczynia. Zatrzymał ją przy jednym z tych wielkich foteli klubowych, puścił jej dłoń, ale poszedł do kominka by podsycić ogień, dorzucając kolejne polano. Potem przeszedł przez pokój do innego paleniska umieszczonego przy ścianie po drugiej strony łóżka i także podsycił ogień, dorzucając drewno do już i tak rozżarzonego, wielkiego stosu. Następnie popełnił grzech numer dwa. Wrócił do niej, usiadł w fotelu, pochylił się do przodu, chwycił ją za rękę i pociągnął ją pewnie, ale i delikatnie, tak że gdy straciła grunt pod nogami, to wydała z siebie niekontrolowany krzyk. Odwrócił jej ciało, gdy opadała i wylądowała na jego kolanach. Starała się wyrwać, ale jego ramiona zamknęły się wokół niej. - Um... - mruknęła ostrożnie.- Co wyprawiasz? - Tak jak powiedziałem, po śniadaniu chciałbym wyjaśnić - powiedział jej, jego ramiona zacisnęły się bardziej, bliżej ją do siebie przyciągając.Wyjaśniam - dokończył. - Um... - znowu mruknęła, jeszcze bardziej ostrożnie, próbując nie dać po sobie poznać, że była zaniepokojona.- Mógłbyś wyjaśniać podczas gdy będziesz siedział tutaj, a ja na kanapie? Pomyślała, że skoro poznała go jakąś godzinę temu, było to rozsądne żądanie. - Nie. No proszę. Callum był bardzo stanowczy. Widocznie pomyślał, że nie było to rozsądne. Sonia zaczęła z innej strony. - Na kanapie byłoby mi bardziej wygodnie - poinformowała go. - Będzie ci bardziej wygodnie na moich kolanach, jeśli się zrelaksujesz odparł. Dobra, może nie ona była szalona. Może to on był. Zamiast zrelaksowania się, napięła się. - Ledwo cię znam - zauważyła. - Mamy tydzień by to naprawić - odpowiedział. Spojrzała na niego. - Co to oznacza?- zapytała. Całkowicie zignorował jej pytanie i zadał swoje własne: - Dlaczego nazwałaś mnie „wilkiem”? Zamrugała. Potem zapytała: - Co? - Dziś rano, kiedy się obudziłaś, nazwałaś mnie „wilkiem.”

O dobry Boże. Nie mogła mu opowiedzieć o swoim śnie. Nigdy. Nawet za milion lat. Nikt nie wiedział o jej snach i nie miała zamiaru opowiedzieć o nim jakiemuś facetowi, którego dopiero poznała, i ważne by o tym pamiętać, który był jej porywaczem! A zresztą nawet sama nie wiedziała, dlaczego go tak nazwała w swoim śnie. - Nie zrobiłam tego - skłamała.- Zrobiłam?- dodała, by dobrze wyważyć odpowiedź. - Zrobiłaś. Wiesz, że zrobiłaś. Pamiętasz każdą sekundę tego ranka. Jasna cholera. Miała świetną pamięć, ale nie fotograficzną, acz zbliżoną. Był to kolejny z jej darów. Wiedział o tym? A jeśli tak, to skąd się dowiedział? Nie chciała znać odpowiedzi także na to pytanie. - Myślałam, że śnię - przypomniała mu. - Tak, rozumiem. Jednak wciąż nazwałaś mnie „wilkiem” i chcę wiedzieć dlaczego. - Sądziłam, że ta chatka spłonęła - Sonia zmieniła temat i wyjaśniła.Moi rodzice dawno temu byli właścicielami tej chatki - nie żeby on, niezależnie od swych bezbożnych powodów, o tym wiedział.- Powiedziano mi, że spłonęła, gdy miałam siedem lat. Ponieważ wciąż stoi i nie spłonęła i jestem w niej, co jest tak jakby niemożliwe, choć oczywiście nie spłonęła, pomyślałam, że śnię. Nie wiedziałam, co robię. Jego dłoń, która spoczywała na jej biodrze, okręciła się wokół jej talii. Jego ramię, które już ją otaczało, zacisnęło się mocniej. Zatem, przyciągnął ją bliżej. Jej dłoń na jego piersi nacisnęła mocno. Był silniejszy od niej, ale pozwolił jej na posiadanie nieco przestrzeni, którego było za mało. - Maleńka, masz przede mną tajemnice - powiedział cicho, wyraz jego oczu był poważny i nieszczęśliwy.- Powiem ci to tylko raz. Nie rób tego. Nie była pewna, jak zareagować. Fakt, że wiedział, że miała przed nim tajemnice, był dziwny i niepokojący. Fakt, że jego oczy stały się poważne i nieszczęśliwe, był po prostu alarmujący. Postanowiła odpowiedzieć tym poważnie, nieszczęśliwie wyglądającym oczom, stąpając bardzo ostrożnie. Ale jak na Boga miała się stąd wydostać? O cholera, musiała mu coś dać. Nienawidziła tego, ale musiała to zrobić.

Przełknęła ślinę. Potem wypaliła: - Jesteś bardzo przystojny. Jego głowa przechyliła się na bok w zaskoczonym szarpnięciu. Zignorowała to i kontynuowała. - Myślałam, że - jej głos załamał się i odchrząknęła.- Że śnię. Zawsze byłam... - urwała, wciągnęła powietrze i pospieszyła ze swoją odpowiedzią.Gdy byłam małą dziewczynką, spotkałam wilka - jego głowa szarpnęła się do góry i przyglądała się z niepokojem, jak jego oczy stają się intensywne.Wszystko w porządku - zapewniła go, błędnie interpretując jego spojrzenie.Miałam wspomnieć, że zawsze miałam dobry kontakt ze zwierzętami. Był ranny i nie był niebezpieczny. Pozwolił mi sobie pomóc. - Sonia... - Callum zaczął, acz go zagadała. - Kiedy go spotkałam, przyprowadziłam tego wilka tutaj. I... i polubiłam tego wilka. Był bardzo pięknym wilkiem. Wraz ze swoim ojcem widziałam wcześniej wilki w lesie, ale nigdy takiego jak tamten. Był ogromny i pełny godności... - znowu przerwała, zdając sobie sprawę, że odbiegła od tematu i następnie kontynuowała.- W każdym razie, zrobił na mnie wrażenie. Nigdy o nim nie zapomniałam i sądząc, że śniłam, widząc ciebie w chatce w której ostatni raz byłam, to spotkałam wilka, z jakiegoś powodu przez niego użyłam tego jako pieszczoty - wciągnęła oddech przez nos, a następnie powiedziała.Tak więc, właśnie dlatego nazwałam cię „wilkiem.” I nie brzmiało to jak kłamstwo. W rzeczywistości, to była całkiem zadowolona z siebie i może właśnie dlatego w swym śnie nazwała Calluma „wilkiem”? Kiedy skończyła gratulować sobie, skupiła się na jego twarzy. Potem zassała kolejny oddech. Jego twarz była ciepła i delikatna i z zaskoczeniem zauważyła, że jego oczy nie były niebieskie, ale piwne. Och wow. Wmawiała sobie, że nie lubiła, gdy jego oczy stawały się złote (ale lubiła). W każdym bądź razie, jak on to robił? - Co?- szepnęła, zapominając o swoim niepokoju, kiedy jego oczy takie były, ale jego dłoń przesunęła się po jej plecach do szyi, jego palce otuliły ją tam i przycisnął jej głowę do swego ramienia. - Nic, maleńka - mruknął, ale jego głos także był ciepły i delikatny. Wzięła kolejny głęboki oddech i powiedziała sobie, że jego duże, ciepłe ciało nie było takie przyjemne przy jej (chociaż było) i jego głęboki, ciepły, delikatny głos, który dudnił jej w uchu, nie brzmiał wspaniale (chociaż brzmiał). Wtedy przypomniała sobie, że znajdowała się w przerażającej sytuacji, siedząc na kolanach dużego, silnego, aczkolwiek przystojnego mężczyzny, który prawdopodobnie był niebezpieczny i nie był mężczyzną z jej

snów (chociaż w jakiś sposób był). Zebrała się na odwagę, by zacząć mówić o tym, o czym chciała porozmawiać. - Chcę wrócić do domu - powiedziała jego obojczykowi. - Nie możesz, kochanie, nie w tej chwili - tak brzmiała jego przerażająca odpowiedź. - Chcę wrócić do domu - powtórzyła. - Musisz zostać ze mną. Kiedy to się skończy, nie wiem, gdzie zamieszkamy. Porozmawiamy o tym, kiedy nadejdzie odpowiednia pora. A kiedy to się skończy? I... Nie wiedział gdzie zamieszkają? O czym on gadał? Nie obchodziło jej to i nie zamierzała pytać. Zamiast tego zapytała cicho: - Callum, ile chcesz za to, byś zawiózł mnie do domu? - Kochanie, nie możesz wrócić do domu - powtórzył. - Dam ci milion dolarów. Wstrzymała oddech i czekała. Milczał. O nie. Za szybko wyskoczyła z tak wysoką kwotą? A może zezłościł się, że chciała mu tak mało dać. Musiał wiedzieć, skoro była jego zakładniczką, że była bogata. Gdy te myśli przemknęły przez jej mózg, jego ciało zatrzęsło się pod jej. Uniosła głowę i zobaczyła, że się uśmiecha. Drżenie jego ciała było spowodowane cichym śmiechem. - Nie starałam się być zabawną - powiedziała mu, tracąc cierpliwość. - Myślisz, że cię porwałem - powiedział jej. Opadła jej szczęka (znowu). - Słucham?- zapytała, po tym jak ją zamknęła. Przechylił głowę w dół i potarł swoją skronią o jej z tą delikatnością, z którą wmawiała sobie, że jej nie cierpiała (chociaż było całkowicie przeciwnie), zanim powiedział: - Laleczko, nie porwałem cię. Nagle była zła, że nazwał ją „laleczką”, a fakt, że ten mężczyzna zrobił to w prawdziwym życiu, był najbardziej kosmicznym żartem ze wszystkich. Może sprawiało to, że była głupia, ale nie obchodziło jej to. Odszarpnęła głowę do tyłu. - Dobra, Callum, oto co wiem - stwierdziła.- Dwóch facetów włamało się do mojego domu, chwycili mnie, omówili zgwałcenie mnie i nagle, choć był środek nocy i chociaż nie zrobiłam żadnego hałasu, pojawiłeś się tam by mnie uratować. Zamiast zadzwonić na policję lub pogotowie ratunkowe, a gdy zemdlałam, wywiozłeś mnie z miasta do chaty w lesie. Chatki, w której są

zupełnie nowe ubrania i przybory toaletowe, które do mnie pasują. Jesteś słodki, ale i despotyczny w tym samym czasie i wiem w co pogrywasz. Nie jesteś moim wybawcą. Wiesz, że jestem bogata. Wyznacz mi swoją cenę, daj mi swój telefon, a załatwię pieniądze dla ciebie, to nie problem. Potem zawieź mnie do domu, bym mogła obejść święta Bożego Narodzenia i możesz sobie pojechać na plażę, by znaleźć swoją kolejną ofiarę. Przyglądał się jej przez chwilę pozornie niewzruszony przez jej zrozumiałą sytuację i w poinformował ją w tępy sposób, gdy odpowiedział: - Dobrze, Soniu, teraz wysłuchasz, co naprawdę się dzieje. - Lepiej, żeby było to coś dobrego - Sonia mruknęła sarkastycznie. - Nie, nie będzie to nic dobrego - odpowiedział poważnie.- Pewnie cię przerazi i pewnie nie uwierzysz w żadne moje słowo, ale to także prawda. Spojrzała na niego krzywo. Westchnął. Potem zaczął mówić i popełnił grzech numer trzy. Ponadto miał rację. Gdy powiedział, że się wystraszy. Ale sposób w jaki to powiedział, sprawił, że wiedziała iż w to wierzył, co było jeszcze gorsze. - Zeszłej nocy dwóch mężczyzn włamało się do twojego domu. Wiedziałem, że to zrobią, ponieważ moje źródło poinformowało mnie jedenaście godzin wcześniej o tym spisku. Jestem, mam nadzieję że to zrozumiesz, przywódcą gangu, który liczy sobie setki tysięcy członków na całym świecie. Byli żołnierzami innego, wrogiego gangu. Ty, maleńka, jesteś dla mnie ważna. Oni wdzieli o tym i chcieli mi ciebie odebrać. Przez to co zrobili, złamali traktat, który i tak już był bardzo nietrwały. Teraz jesteśmy w stanie wojny. Sonia już się na niego nie patrzyła. Gapiła się. Chciała powstrzymać nadchodzące pytania. Ale nie mogła. - Jesteś liderem gangu?- zapytała. - Tak - odpowiedział. - Który ma setki tysięcy członków? - Tak. Wpatrywała się w jego przystojną twarz. Był przystojny. Co do tego nie było żadnych wątpliwości. Ale był szalony jak świr. Z jakiegoś powodu kontynuowała: - Jestem dla ciebie ważna? - Bardzo. - Dlaczego?- jej głos był już ostry.- Ledwo mnie znasz. - Dojdziemy do tego później. Zamrugała, niewyobrażalnie wstrząśnięta, a następnie idiotycznie ciągnęła dalej:

- Co masz na myśli, mówiąc, że „byli”? Co się z nimi stało? - Ostatniej nocy wykonałem wyrok. Sonia wciągnęła powietrze na tą wiadomość, negując wszelkie próby ucieczki. Był zbyt silny, wiedziała o tym i w instynktownym wysiłku samozachowawczym, zrezygnowała. - Zabiłeś ich - szepnęła, przerażona że zrobił coś takiego, oraz dlatego, że powiedział jej o tym... bardzo... spokojnie. Nie byli dobrymi ludźmi. Byli zagrożeniem. Nie zagrożeniem upicia się i wdania w bójkę, bycia zbyt głośnymi na meczach baseballu, używających przekleństw i strzelania min w stronę kobiet, kiedy obok nich przechodziły. Nie, byli znacznie gorszym rodzajem. Wiedziała o tym. Wyczuła to w nich więcej niż raz. I byli nowi, ich groźna obecność znajdowała się wokół niej tylko przez krótką chwilę, ale wiedziała, że śledzili ją od tygodni. I napadli na nią w jej domu, a także omawiali zgwałcenie jej. Ale żeby od razu ich zabić? - Dotknęli cię - odpowiedział Callum. - Wiem. - Chcieli cię skrzywdzić. - Wiem!- krzyknęła i niezależnie od jego siły, on także mógł ją mocno chwycić a nawet skrzywdzić, walczyła w jego ramionach. Jego dłoń wsunęła się w jej włosy i skręciła. Znieruchomiała na początku bólu, który był delikatny, ale gdyby się poruszyła, byłoby już gorzej. Jego oczy wciąż były piwne, gdy przysunął twarz do jej. I jego mina była zacięta i złowieszcza i bardzo, bardzo przerażająca. - Jesteś moją partnerką, Soniu, moją królową - ogłosił, jego głos był dokładnie taki sam jak jego twarz, jego słowa, po prostu były szalone.Zostałaś mi przeznaczona, zanim nawet zostałaś poczęta. Czekałem na ciebie dłużej, niż możesz sobie wyobrazić. I dotknęli cię zanim ja dotknąłem ciebie. Dokonali zdrady stanu, więc ich zabiłem. Ale kurwa dotknęli cię wcześniej niż ja dotknąłem Ciebie i za to ich śmierć nie była szybka. Sonia spostrzegła, że wstrzymała oddech. Zdawało się, że Callum nie zauważył. - Więcej wyjaśnię w przeciągu dni, acz wystarczy, żebyś na tą chwilę wiedziała tyle. Jesteś moja, Soniu Arlington. Byłaś moja od wieków. Masz tydzień... jeden tydzień... by mnie poznać i zrozumieć moją kulturę. Chciałbym dać ci więcej czasu, ale przez to co stało się zeszłej nocy, moi ludzie są w stanie wojny. Jestem ich królem, potrzebują mnie. Nie mam czasu do stracenia, ale niezależnie od tego faktu, daję ci jeden tydzień. Wykorzystam go mądrzę i mocno sugeruję, maleńka, byś zrobiła to samo. Będzie o wiele lepiej dla ciebie, jeśli tak zrobisz. - Co?- szepnęła mimo woli, nie rozumiejąc połowy rzeczy, które jej

powiedział i nie wiedząc o którą część pytała swym „co”, ponieważ było tego cholernie dużo! - Co?- powtórzył. Jej umysł skoncentrował się na jednym punkcie z wielu. - Co będzie lepiej? Przysunął twarz bliżej jej. - Pod koniec tego tygodnia, laleczko, polecimy do Szkocji. Będziemy mieć ceremonię połączenia i od tamtego momentu będziesz połączona ze mną prawem na oczach moich ludzi, a także swoich, aż do śmierci. Oczywiście zadała niewłaściwe pytanie. - Ty... co?- wrzasnęła. Owszem, prosto w jego twarz. - Przywiąże ciebie do mnie. - Przywiążesz... mnie... do... siebie - powtórzyła, wymawiając każde słowo w jasnym, otwartym przerażeniu. Zignorował jej przerażenie. - Aż do śmierci. Próbowała się wyrwać. Dłoń w jego włosach, ramię wokół jej ciała i jego siła, która zawstydziłaby Herkulesa, sprawiła, że jej wysiłek był daremny. Więc zamiast tego szepnęła: - O mój Boże. To także zignorował i stwierdził: - Być może zauważyłaś, że nie masz butów. Sonia znowu zamrugała. Potem skinęła głową. Callum natychmiast kontynuował, ale już na innych temat: - Pójdę na dwór dokończyć pracę, burza już tu jest. Prognozowali opady śniegu, może nawet na kilka stóp. Prąd tu łatwo wysiada i izolacja nie jest najlepsza. Potrzebujemy ognia. Możemy zostać zasypani przed zmrokiem. Muszę nas przygotować. Z tym ogłoszeniem wstał, biorąc ją ze sobą. Gdzieś w jej zamglonym, rozproszonym, spustoszałym, o-mój-boże-co-się-ze-mną-stanie umyśle, zauważyła, że żaden mężczyzna do tej pory nie podniósł jej z taką łatwością (lub w ogóle) i trzymał przy swojej piersi, jakby ważyła mniej niż worek piór. Odwrócił się i posadził ją z powrotem na fotelu z jej kolanami przy piersi, a podeszwami stóp na siedzeniu. Pochylił się i położył dłoń na oparciu fotela. - Nie spiesz się z pogodzeniem z tym, co właśnie ci powiedziałem. Jeśli masz pytania, to porozmawiamy po obiedzie. Wpatrywała się w jego plecy, gdy przeszedł przez chatkę do tylnych drzwi. Potem przekręciła głowę, by spojrzeć na okna z przodu i zobaczyła, że zaczął padać śnieg.

Mocno. Potem zorientowała się, że nie ucieknie zbyt daleko w burzy śnieżnej bez butów, nawet jeśli uda się jej uciec. A musiała uciec. Ponieważ utknęła w chatce z szalonym mordercą, który myślał, że była jego królową i zamierzał ją do siebie przywiązać aż do jej śmierci. Wtedy, jak na złość, Sonia poczuła pojedynczą łzę, która spłynęła szlakiem w dół jej policzka, gdy jej skrajny strach przezwyciężył wszelką odwagę, jaką udało się jej zgromadzić. Następnie do tej łzy dołączyła kolejna. I jeszcze jedna. I coraz więcej.

Rozdział 5

Niedopasowanie

Callum skończył rąbać drewno i układać je na ganku do tych, które już poukładał rankiem pod oknem, gdy Sonia spała. Był zaniepokojony burzą. Opady śniegu które przewidywano, były mocne i mogłyby zakłócić połączenie szerokopasmowe oraz zasięg jego komórki. Ponadto, jeżeli coś by się zdarzyło albo było coś potrzebne, nie chciał być zasypany śniegiem w chatce. Mógłby się przemienić i wydostać, ale Sonia nie mogła. W każdym innym momencie byłby zachwycony, gdyby został zasypany śniegiem w chatce. Odkąd kupił ją dziesięciolecia temu, spędził tu sporą ilość czasu Bez względu na fakt, że jego tytuł dał mu zamki w Szkocji, Anglii i Francji, rezydencję na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, miał także prawo do przejęcia jakiejkolwiek Posiadłości Terytorium podczas podróży, cieszył się na myśl o rozmowie z Sonią na temat zamieszkania w tej

chatce na długi czas po tym jak wygra wojnę. Przynajmniej do momentu, aż pojawią się ich szczeniaki. To miejsce przypominało mu lata, jakie spędził w kanadyjskich Górach Skalistych i lubił intymność tego miejsca, gęsty las, który je otaczał, wykrywając i wyczuwając zapach mnóstwo dzikich stworzeń wokół. Kiedyś mu powiedziała, że uwielbiała to miejsce, wiec był to jeden z powodów, dlaczego kupił chatkę. Kolejnym powodem dla którego to zrobił, był fakt, że podobało mu tu, a także on polubił myśl, iż było to jedyne miejsce które było ich, nie wspominając już o tym, że pomyślała, że śni, gdy się ocknęła. Pomyślał, że nie będzie jej trudno przekonać do jego toku myślenia. Była to jedyna rzecz, która rozjaśniała poranek Calluma. Na tę myśl wszedł do domku, ściągnął swoje rękawice i rzucił je na blat w kuchni. Jednakże po wejściu, jego oczy udały się bezpośrednio do Sonii. Nie patrzyła na niego. W rzeczywistości, to nawet się nie ruszyła. Siedziała tam, gdzie ją zostawił, skulona, z szyją skręconą przy oparciu fotela, by mogła się wpatrywać za padający śnieg za oknem. Tego ranka przez błyskotliwą chwilę myślał, że także poczuła ich połączenie, tak samo jak to natychmiast czuły wszystkie wilki i mógł z wdzięcznością zrezygnować z tej farsy zalotów, okiełznać ją, połączyć się z nią i mieć przy swoim boku. Także przez krótką błyskotliwą chwilę tego ranka cieszył się, że nie okazała się być taka jak się obawiał, gdy czytał różne raporty, które zostały mu pokazanie po śmierci jego ojca, albo gdy zeszłej nocy obserwował ją, gdy szła do domu. Był to pierwszy raz w życiu, kiedy zobaczył ją osobiście od Wigilii wiele lat temu. Przez jedną błyskotliwą chwilę tego ranka, cieszył się, że była taka jak wilk, spragniona życia i wszystkiego, co życie oferowało. Uważał, że jej zmysłowa, drażniąca, zachęcająca postawa tego ranka, jej niepohamowana odpowiedź na jego pocałunek, jego udo, jego dotyk, udowodniła to wszystko. Jednak jej potwornie zdrowe, niesmaczne śniadanie i późniejsze zachowanie to wszystko wyeliminowało. Callum nie potrafił zrozumieć, dlaczego przeznaczenie go z nią związało. Nie było wątpliwości, że była piękna. Gdy czytał raporty o niej i widział zdjęcia, to poruszyły go. Był mężczyzną, ale szczególniej był wilkiem. Musiałby być martwy, żeby jej zdjęcia na niego nie wpłynęły. Było to dość alarmujące, jednak prowadziła bardzo bezbarwne życie. Cholera, nawet jej dom był pomalowany na jasnoszary kolor. Callum miał nadzieję, że rozkwitnie jak kwiat od pochlebstw jego braci, gdy przywitają ją z otwartymi ramionami. Mimo to musiał przyznać, że w normalnych warunkach, pomijając jej

piękno, nie skusiłaby go, a gdy wilki spotykały swoich partnerów, to nie było to tylko niezwykłe, ale także bezprecedensowe. Spędził już wystarczająco wiele czasu z ludźmi, żeby wiedzieć, że to nie było to. Chodziło o to, że nie podobały mu się blondynki. Także nie lubił chudych kobiet. To prawda, że nie była tak chuda jak niektórzy ludzie, którzy głodowali i ćwiczyli, by zachować taką figurę, ale zdecydowanie nie miała takich krągłości jak wilczyca albo ludzka kobieta, jaką by wybrał. I nienawidził rozmawiać o zdrowej żywności, tłuszczu, cholesterolu i całej reszcie. Nie pociągały go kobiety, które liczyły wszystkie kalorie, chodziły w wysokich obcasach i nosiły drogie ubrania od projektantów. Nie pociągały go także kobiety, które nadmiernie o siebie dbały, ich śmieszną misją były idealne włosy, makijaż i paznokcie. Nie miało to z nim nic wspólnego. Callum gardził samym pomysłem marnowania cennego życia, angażując się w diety i upiększanie. A jeszcze bardziej gardził kobietami, które rywalizowały z Sonią, jak widział w raportach, nie wspominając już o jej idealnych paznokciach, włosach i skórze. W rzadkich przypadkach, gdy nie był zaangażowały w swoje obowiązki lub wojnę, wolał być przekształcony w wilka, biegając na świeżym powietrzu. Albo wykonywać jakieś prace na dworze, najlepiej w drewnie. Lub upijać się prawdziwym piwem lub whisky ze swoimi braćmi. Albo jeść ogromne ilości domowego jedzenia. Albo sypiać z jakąś ludzką kobietą albo wilczycą, która wiedziała nie tylko jak współgrać, ale cholernie się tym cieszyła i była gotowa oddać się my, aby móc spełnić swoje potrzeby, ale także aby mógł rozwiać swoje własne wygłodniałe siły. Nie pić martini na eleganckich spotkaniach, robić zakupy czy zadowalać się maleńkimi porcjami haute cuisine.1 A Sonia Arlington wyglądała, zachowywała się tak jak mówiły raporty, była kobietą, która lubiła żyć jak akapit powyżej ;). Mimo to, byli ze sobą połączeni. Nawet kiedy się nad tym zastanawiał, to i tak czuł, jak mieszało się to w jego krwi, w jego wnętrznościach, a dzisiejszego ranka dała mu bardzo małą nadzieję, że być może jest coś więcej w Sonii Arlington. Podszedł do jej fotela i przykucnął przy boku. Nie ruszyła się, przyglądając się śniegowi. - Soniu - zawołał cicho i odwróciła głowę. Już nie płakała, ale widział ślady łez, które wyznaczyły ścieżkę na jej makijażu. Nawet ich nie otarła. Poczuł dziwny ucisk w swej piersi na ten widok. Zignorował to i 1 Haute cuisine (z j. fr., dosłownie wysoka kuchnia) – określenie odnoszące się do wynalezionej we Francji sztuki kulinarnej. Haute cuisine jest kuchnią serwowaną w najlepszych i największych restauracjach i hotelach na całym świecie.

wyprostował się, chwycił ją za rękę i wyciągnął z fotela. Trzymając jej dłoń, poprowadził jej nieopierające się ciało przez pokój i odwrócił ją do siebie twarzą. Miał trochę czasu, żeby przyzwyczaić ją do siebie i nauczyć ją sposobu jej nowego życia, ale wiedział w tym momencie, że potrzebowała nieco przestrzeni. Jednak nikt nie powinien tak siedzieć bezużytecznie. Musiała mieć coś do robienia. Przechylił głowę ku torbom z zakupami i swojej skórzanej walizce. Ścisnął jej dłoń, zanim zażądał cicho: - Rozpakuj swoje i moje rzeczy. Posprzątaj w kuchni. Idę wziąć prysznic. Dostrzegł, jak jej oczy zabłysnęły na jego żądanie, ale przyzwyczajony do tego, że ludzie słuchali się jego poleceń bez pytania, puścił jej dłoń i podszedł do swojej torby. Wyciągając czyste ubrania, poszedł do łazienki. Gdy był pod prysznicem, słyszał ją krząta się, wyciąga ich ubrania, sprząta torby, kuchnię. Coś w tym go wkurzało. Było to irracjonalne, ale wolał by się buntowała. Przynajmniej to byłoby interesujące. W ich krótkim wspólnie spędzonym czasie, było widać w niej łagodne napady odwagi i ognia, ale zawsze się poddawała. Zbyt szybko. Przetarła lustro i spojrzał na siebie, decydując, że nie będzie się golić, a także pomyślał o tym, że ten tydzień, a nawet jego życie z dbającą o zdrowie, wypieszczoną, posłuszną Sonią, właśnie ziewnęło przed nim, Jego ojciec był cierpliwym, wyrozumiałym mężczyzną, który nauczył swego syna wielu lekcji i sprawdzał go wiele razy. Macowi jednak nie udało się go nauczyć cierpliwości i akceptacji. Callum wrzucił swoje ubrania do kosza na brudy i wyszedł z łazienki. Kuchnia była czysta i Sonia znów skuliła się w fotelu, owijała palcami kubek, który trzymała blisko twarzy. Jej oczy były wbite w ogień. Wilczyca nie byłaby wciąż taka spokojna. Gdyby była jedną z jego rodzaju, rzuciłaby się na niego w minucie, w której wyszedłby z łazienki. Cholera, byłaby wkurzona, że chciał sam wziąć prysznic. A jeśli nie, to robiłaby coś. Piekła, organizowała kuchnię, znalazła jakieś czasochłonne zajęcie, cokolwiek by to było. Cholera, nawet by czytała, a w tych okolicznościach, spiskowała. A nie patrzyła bezmyślnie w ogień. Jego komórka zadzwoniła w jego tylnej kieszeni i sięgnął po nią, przyglądając się, jak powoli obróciła swoją śliczną twarzyczkę w jego stronę. I musiał przyznać, że gdy uderzyły w niego jej śliczne zielone oczy, była piękna.

Bardzo piękna. Oszałamiająca. Nigdy się nie zmęczy patrzeniem na nią. Przynajmniej to mu zostało. Otworzył swój telefon i przysunął go do ucha, gdy jej wzrok przesunął się do ognia. - Callum - odpowiedział i podszedł by stanąć z tyłu kanapy, aby przyglądać jej pustemu, ale eleganckiemu profilowi. - Cal - Ryon powiedział do jego ucha.- Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć, że Mona nie miała z tym nic wspólnego. Nie było to zaskakujące. Jego była kochanka nie była wystarczająco inteligentna, by knuć przeciwko królestwu. Nigdy nie zrozumie, dlaczego zaangażował się w związek z tą wilczycą, bo chociaż była niewiarygodna w łóżka, to była równie cholernie szalona. - Dwie z posiadłości jednak były w to zaangażowane. Są pod strażą i w drodze do Szkocji na ich proces - Ryon kontynuował. - Doskonale - mruknął Callum. - Wciąż przesłuchujemy resztę - Ryon ciągnął dalej.- Dwóch przysięga, że pracowało sami i nie chcą nam zdradzić, jak dowiedzieli się o Sonii. Rozgryzam ich, ale coś mi podpowiada, że to nie jest czysta zagrywka i że złapanie tej dwójki nie doprowadzi nas do zarodka. To coś większego. Callum też tak sądził i miał też nadzieję, że to prawda. Bunt zabił jego ojca, a rok temu jego najmłodszego brata. Traktat był dla nich zbyt prosty. Chciał ich krwi, a następnie chciał ich kapitulacji. - Trzymaj się tego - rozkazał Callum. Zapadła cisza, a następnie: - Jak ma się Sonia? Z drugiej strony, Ryon bardzo wyraźnie dał do zrozumienia, że królowa Calluma go nie nudziła. Ryon był znacznie bardziej cierpliwi i miał w sobie więcej akceptacji niż Callum. Uwielbiał ganiać za nieskorymi, ludzkimi kobietami. Lubił chodzić na randki, a była to kolejna rzeczy, której Callum nie cierpiał. Wolał zdobywać. Randki, na które rzadko chodził, sprawiały, że był zimny. Ryonowi wielką przyjemność sprawiało łamanie ich oporu, drażnienie się z nimi i zachęcanie ich, nawet dręczenie, zanim przechodził do ataku. Callum nigdy tego nie rozumiał. - Ona jest... - Callum zaczął mówić, ale przestał, gdy zauważył, że całe ciało Sonii się szarpnęło. Potem jej głowa obróciła się, by spojrzeć w kierunku łazienki i bez zwłoki zerwała się z fotela, odstawiła swój kubek na stół i pobiegła do łazienki. - Ona jest co?- Ryon zapytał do jego ucha, ale Callum przysłuchiwał się jak spanikowana, nawet szalona Sonia, przeszukuje łazienkę.- Cal?- Ryon

zawołał. Callum nie odpowiedział, gdy Sonia wybiegła z łazienki, zatrzymała się przy łóżku. - Mój zastrzyk - szepnęła. - Co?- Callum zapytał, wpatrując się w jej bladą, przerażoną twarz. Podeszła celowo do przodu i zatrzymała się przed nim. - Nie zabrałeś mojego zastrzyku - powiedziała. - Cal, co się dzieje?- Ryon zapytał przy jego uchu. - Chwila - Callum odpowiedział, odsunął telefon od ucha i zapytał Sonię.- Jaki zastrzyk? - Mój zastrzyk - powtórzyła.- Mój lek. Potrzebuję go, każdej nocy - jej dziwny spokój zaczął z niej wyparowywać i jej głos uniósł się, gdy zażądała.Musimy natychmiast wrócić do miasta! Dobra, może wpatrywała się w ogień spiskując. - Nie wrócimy do miasta - powiedział jej stanowczo. Pokonała ostatni odcinek, jaki ją oddzielał od niego i chwyciła go za nadgarstek, ściskając go. - Nie rozumiesz. Potrzebuję go. Callum przyglądał jej się przez chwilę, po czym przysunął telefon, który trzymał w dłoni, którą z kolei ona ściskała za nadgarstek i nie puściła, do ucha. - Słyszałeś?- zapytał Ryona. - O czym ona mówi?- Ryon odpowiedział pytaniem na pytanie. - Nic nie wiesz o zastrzyku?- Callum zapytał. - Nic mi nie wiadomo - Ryon odpowiedział. Ryon wiedział wszystko o Sonii Arlington. Taki był rozkaz i Ryon był doskonałym żołnierzem. Najlepszym. Callum odsunął telefon od swego ucha i ostrzegł: - Soniu, to niezbyt dobry pomysł, żebyś udawała. Jej oczy rozszerzyły się, a następnie potrząsnęła jego nadgarstkiem. - Nie udaję!- krzyknęła, jej głos drżał ze strachu. Gdy Callum nie odpowiedział, jej oblicze jeszcze bardziej zbladło. Puściła jego nadgarstek i cofnęła się, wbijając swoje paznokcie we włosy na skroniach, przesuwając ich ciężar na plecy i przytrzymała je na czubku głowy. Potem wzięła głęboki oddech, opuściła ręce, przechyliła głowę do tyłu i stwierdziła silnym głosem: - Callum, jestem bardzo poważna. Mam rzadką, dziedziczną chorobę krwi. Jeżeli nie wstrzyknę tego zastrzyku każdej nocy, to bardzo się pochoruję. A jeśli się bardzo pochoruję, to umrę i nigdy nie dostaniesz swojego okupu. Callum wciąż się jej przyglądał bez słowa. Była, jak pamiętał z ich krótkiego spotkania trzydzieści-jeden lat temu,

bardzo przebiegła. A teraz wiedział, że była niemniej przebiegła niż wcześniej. Zrobiła krok w jego stronę o który się cofnęła i bardziej przechyliła głowę. - Jeżeli nie wstrzyknę tego lekarstwa, to moja krew zacznie się przegrzewać. Nie żartuję. Będzie coraz bardziej gorąca, aż zacznie się gotować wewnątrz moich wnętrzności w moim ciele - jej ręce uniosły się, by chwycić jego bicepsy.- Zawiodą i umrę, ale przed tym będę cierpiała - jej palce zacisnęły się na jego ramionach.- Callum, to nie jest żadna gra. Zabierz mnie do domu, zobaczysz, jeśli zabierzesz mnie do domu! Boże, była świetna. - Nie opuścimy chatki - ogłosił i natychmiast wykonała odgłos frustracji, który zmieszał się ze strachem w jej szyi. Potem znowu się odsunęła i wskazała w stronę okna. - Spójrz tam!- wrzasnęła.- Za kilka godzin nas zasypie. Nigdy się stąd nie wydostaniemy. Tego leku nie ma w aptekach! Jak przekonująco, pomyślał Callum. - Oczywiście, że nie ma - Callum mruknął. Podeszła do przodu i jej oczy błysnęły, zanim je zmrużyła. - Nie ma go w aptekach, Callum, ponieważ moja choroba jest rzadka, więc nie mają na nią zapotrzebowania. Dostaję je bezpośrednio od mojego osobistego lekarza, od którego dostawał leki Gregor dla mnie, a przed nim mój ojciec. Mam je w domu. Nie możemy zajechać do lokalnej apteki i poprosić o nie na receptę! Callum usłyszał, jak Ryon woła jego imię przez telefon i odsunął swoją dłoń, by przysunąć telefon do ucha. - Ry - powiedział. - Ona myśli, że ją porwałeś?- głos Ryona był pełen humoru. - Najwyraźniej - Callum odpowiedział z wymuszoną cierpliwością. - Zabawne - Ryon skomentował, brzmiąc, jakby myślał, że to naprawdę zabawne, ponieważ śmiał się przez swe słowa. - Ryon - pojedyncze słowo Calluma pokazało, że jego cierpliwość szybko się kończyła. - Sprawdzę - Ryon odpowiedział. - Ona blefuje - powiedział Callum. - Nie zaszkodzi sprawdzić. Jeśli to nic, zadzwonię do ciebie. Jeśli mói prawdę, wyślę kogoś w góry - Ryon zaproponował. - Zrób to - Callum zażądał. - Pracuję nad tym - Ryon odpowiedział i Callum usłyszał, jak się rozłącza. - Mój człowiek to sprawdza - Callum powiedział Sonii i przyglądał się, jak jej brwi unoszą się, zanim widocznie się zrelaksowała. - Dziękuję - szepnęła z wielkim uczuciem.

Ciągnęła to za daleko. - Soniu - zawołał, odzyskując swoje skupienie, które zostało rozproszone przez jej skrajną ulgę.- Mówię ci teraz, że to jeśli się okaże, że kłamiesz, to nie spodoba mi się to. Jej szczęka napięła się i szarpnęła głową tak, że jej włosy okręciły się wokół jej ramion. - Jeszcze raz zadzwoń do swojego człowieka - zażądała.- Powiedz mu, że są w zielonym pudełku w apteczce w mojej łazience. Igły znajdują się w niebieskim pudełku obok. Jeżeli będziemy tu tydzień, to będę potrzebowała ich wszystkich - zaczęła się obracać, potem odwróciła się z powrotem i uniosła na niego swoje gniewne spojrzenie.- I pojemnik na ostre przedmioty. Potem poszła tupiąc, tak, tupiąc do łazienki i zatrzasnęła drzwi. Callum wpatrywał się w drzwi i zamiast czuć złość jej knuciem, poczuł się pobudzony jej duchem. - Teraz bardziej mi się podoba - mruknął i odwrócił się, by dołożyć drewna do ognia.

***

Pół godziny później, po tym jak Sonia spędziła nieco czasu w łazience, organizując swoje kosmetyki, jego przybory toaletowe, rozkładała ręczniki, maniakalnie czyściła lustro i umywalkę, o ile jego słuch był dobry (a zawsze był), wyszła z łazienki. Potem przeszła się po chatce. Callum siedział ze swym laptopem w kuchni, ignorując ją. Potem zadzwonił jego telefon. Przestała chodzić, odwróciła się i spojrzała na niego. Callum obserwował ją. Wyglądała wspaniale, gdy się złościła. Tak, taką Sonię lubił o wiele bardziej. Nie odrywając od niej oczy, wyszarpnął swój telefon z kieszeni i przyłożył go do ucha. - Callum. - Ona nie kłamie - Ryon powiedział mu i Callum nie wiedział co ma zrobić z tą informacją. Udowodniło to, że nie kłamała, a co więcej, dostarczało to niechcianej informacji, że jego partnerka miała rzadką chorobę krwi, która jeśli nie była leczona, to prowadziła do jej bolesnej śmierci. Coś w tym go zdruzgotało w sposób, którego nigdy nie czuł w swoim

całym życiu. - Niech ktoś przyniesie to do chatki - Callum zażądał i przypatrywał się, jak ramiona Sonii opadają i przechyliła głowę do tyłu, by spojrzeć na sufit z zamkniętymi oczami, gdy skrajna ulga znikała z jej twarzy. Jasna cholera, gdyby uwierzył, że blefowała, to by ją zabił. To jeszcze bardziej nim wstrząsnęło. - Nawet rozmawiałem z lekarzem - Ryon, który zawsze był dokładny, powiedział do jego ucha, gdy Sonia przeszła do kuchni i zaczęła szperać w lodówce i szafkach.- Ma rzadką chorobę krwi. Nigdy o niej nie słyszałem, ale jest długa na siedem sylab. Odziedziczyła ją po ojcu - głos Ryona obniżył się.To przykre, Cal. Może przez to umrzeć. - Jak mogłeś coś takiego przegapić?- Callum warknął. Ryon zachichotał, aż Callumowi zjeżył się włos na karku. - Przypomnę ci, że Mac i ty, nie zakazaliście żadnemu bratu szpiegować ją, gdy była w swym domu. Obserwować podczas zakupów. Śledzić jej zakupy i wydatki. Grzebać w jej śmiechach, ale nigdy nie pozwoliliście nam wejść do jej domu, albo obserwować ją w nim. Regularnie odwiedzała lekarza, ale dokumentacja medyczna jest poufna, co oznaczało, że musiałem szybko porozmawiać z lekarzem, żeby się czegoś dowiedzieć. Ma miesięczną receptę na kontrolę urodzeń, o czym już wiedzieliśmy już jakiś czas temu, gdy co nieco wyciekło. Odbierała je co miesiąc od swego lekarza wraz z zastrzykami, o czym nie wiedzieliśmy. Ale ma tą chorobę od urodzenia. Caleb to właśnie odkrył, ale musieliśmy się cofnąć nawet o lata, bo było to tak zagrzebane, że nawet prawie ukryte. Informacje o jej stanie i receptach na zastrzyki były chronione tak wieloma hasłami, że nawet Caleb miał kłopoty z tego odblokowaniem. Pomimo tego, że miało to sens, to i tak nie podobało się to Callumowi. Nie wspominając już o tym, że to przegapienie mogło ją zabić, ale był to także fakt, które wypełniło go dziwnym poczuciem niepokoju, że taka informacja została ukryta, była owiana tajemnicą. Medyczne zapisy były poufne, ale dlaczego ta choroba zagrażająca życiu była tak dokładnie strzeżona? W razie nagłego wypadku, taka informacja powinna być łatwo dostępna, prawda? Jego wzrok przeniósł się na Sonię i to co zobaczył, sprawiło, że opuścił go niepokój który czuł. Teraz miał ważniejsze sprawy, z którymi musiał sobie poradzić. - Padam tam?- Callum zapytał. - Jest śnieżyca - Ryon odpowiedział. - Tutaj nie. Człowiek, którego wysłałeś, być może będzie potrzebował skutera śnieżnego albo pojazdu terenowego, ale czegokolwiek będzie potrzebował, będzie musiał dzisiaj dostarczyć leki. Czy to jasne? - Rozmawiałem z lekarzem, Cal. Wiem jakie to ważne - Ryon odpowiedział spokojnie.- Wysłałem Waringa. Wie, że to priorytet i że jest to

dla królowej. Jest dobrym człowiekiem. Pojawi się tam z lekami. Callum poczuł jak jego ciało sztywnieje. - Czy on wie...? - Cal, nie zadawaj tego pytania - Ryon przerwał mu cicho.- Nie wie co jest w paczce, wie tylko o tym, że królowa tego potrzebuje. Callum wiedział, że Ryon nigdy by nie odkrył słabości Sonii. Tylko wewnętrzny krąg (z którego składał się Callum, Ryon i bracia krwi Calluma, Caleb i Calder), wiedzieliby o ostatnim zajściu. Callum zmienił temat. - Coś jeszcze co do spisku? - Właśnie przeszukujemy sieć. - Chce regularnych sprawozdań. - Już się robi. - Na razie - mruknął Callum. - Powodzenia - Ryon odpowiedział, jego głos był wypełniony rozbawieniem, które nadal tam tkwiło od czasu, gdy podsłuchał rozmowę między Callumem a Sonią. Callum nie odpowiedział. Zamknął z trzaskiem swój telefon. Sonia właśnie przygotowywała lunch, który składał się z sałaty i niczego innego. Nie, właściwie to Sonia wyglądała tak, jakby ukarała warzywa, które niebawem miały zostać jej lunche, jeżeli przeszłyby przez szalone użycie noża. Callum wepchnął swój telefon do tylnej kieszeni, zsunął się ze stołka i okrążył blat, idąc w jej stronę. Znalazł się w zasięgu stopy od niej, gdy się odwróciła i uniosła nóż, nie aby się na niego zamachnąć, ale by nim na niego wskazać. - Nawet nie waż się do mnie zbliżać - warknęła, szarpiąc nożem przy słowie „waż.” Potem odwróciła się do marchewki, którą unicestwiała i kontynuowała krojenie.- Mogłeś mnie zabić. - Jestem tego świadom, maleńka - odparł, zmuszając swój głos do bycia miękkim. Jej ramiona napięły się, ale nadal siekała. - Modlę się do Boga, by ktokolwiek to był, to żeby dostarczył na czas moje leki. - Będzie na czas - powiedział stanowczo. - Chciałabym powiedzieć, że nigdy ci tego nie wybaczę, ale jeśli nie skończy się to w sposób w jaki mam nadzieję - odwróciła się na słowo „nadzieja” i zmrużyła oczy na niego.- To nie będę tu wystarczająco długo, aby ci wybaczyć. Jej deklaracja zdruzgotała go jeszcze bardziej, ale nie pozwolił tego po sobie poznać. - Przestań siekać i odłóż nóż - Callum zażądał delikatnie i natychmiast

się go posłuchała. Odłożyła z trzaskiem nóż na blat i podniosła deskę do krojenia i wrzuciła marchewkę na szczyt miski pełnej sałaty. Zrobiła to tak niezdarnie w swojej złości, że marchewka wszędzie się rozsypała. Zignorowała spadające marchewki, trzasnęła deską do krojenia i sięgnęła po ogórka. Ruszył, stając za nią i chwycił ją za nadgarstki i owinął jej ręce wokół jej brzucha wraz z jego, gdy pochylił się tak, że jego usta znalazły się przy jej uchu. Jej cała postać, od głowy po palce stóp, napięły się pod jego dotykiem. Zignorował to i mruknął: - Przepraszam, że cię zmartwiłem, laleczko. Musiał przyznać, że jako dziecko była jak żywa lalka. Nigdy jej nie zapomniał, nawet pojedynczej rysy, ani chwili. Tego ranka był zadowolony, gdy usłyszał, że także go nie zapomniała, i był jeszcze bardziej zadowolony, że ich spotkanie tak na nią głęboko wpłynęło, zresztą tak samo jak i na niego. Dało mu to kolejną nadzieję, że w jakiś sposób rozumiała ich połączenie i wkrótce pojęłaby to całkowicie (i szczerze). Na tą myśl, przyciągnął ją głębiej do swego ciała. Cały czas milczała. - Soniu - zawołał. - Przyjmę twoje przeprosiny w chwili, gdy twój człowiek wejdzie przez te drzwi. - Słusznie - zgodził się. - A teraz zabieraj ze mnie swoje łapy - zażądała. - Nie - odpowiedział. Jeszcze bardziej zesztywniała. Callum znowu to zignorował. - Moi ludzie są uczuciowi, Soniu. Dotykamy. Obejmujemy. Tulimy postanowił, że to rozsądne w tym momencie nie wspominać o bardziej przyjemnych rzeczach.- Będziesz musiała się do tego przyzwyczaić. - No cóż, ja nie mam żadnych ludzi, więc nie jestem przyzwyczajona do tulenia, dotykania i obejmowania. Zwłaszcza z facetami, których znam ledwie kilka godzin. A teraz weź te łapy!- warknęła. Jego odpowiedzią było przyciągnięcie jej jeszcze bliżej. Jej odpowiedzią było stanie się jeszcze bardziej sztywną. Postanowił zmienić temat, więc powiedział: - Jeśli sądzisz, że zjem sałatę na lunch... - Tobie zrobię grillowane kanapki z serem. Według mnie, to możesz jeść ser na wszystkie posiłki. Ja zjem sałatę... - jego ramiona zacisnęły się wokół niej na tą wiadomość, ale kontynuowała.- Nadłam się wystarczająco podczas dwóch posiłków na śniadaniu, ale chcę zjeść coś lekkiego przed obiadem i pewnie siłą byś mnie nakarmił, gdybyś chciał inaczej.

Callum uśmiechnął się w jej włosy. W końcu zaczął się tym cieszyć. Dlatego też zgodził się: - W porządku, Soniu. - Teraz mógłbyś mnie puścić? Potarł skronią o jej włosy, potem przesunął wargi wokół krzywizny jej ucha. Lubił jej zapach. Był ludzki, ale był daleki do nieprzyjemnego. Gdy jego wargi przesunęły się po okrągłości jej ucha, poczuł jak przez jej sztywne ciało przeszedł krótki dreszcz, zanim znowu znieruchomiała. Tak, na pewno mu się podobało. Przesunął swoje usta na jej skórę za uchem i powtórzył: - W porządku, Soniu. Potem ją puścił i przyglądał się, jak zaczęła dziesiątkować ogórka, gdy wrócił do swojego laptopa. Dwadzieścia minut później odkrył, że robiła doskonałe grillowane kanapki z serem. I musiał przyznać, że jej sałatka też nie była taka zła.

Rozdział 6

Król

Sonia stała w kuchni, gotując wodę w czajniku na filiżankę jej ulubionej, ziołowej herbaty, wmawiając sobie, że nie była wdzięczna, że Callum zaopatrzył w nią chatkę. Ale była wdzięczna. Cały czas piła herbatę. Nie wiedziała, co by bez niej zrobiła. Było to po południu, które spędziła wpatrując się w ogień i obmyślając swoją ucieczkę. Robiła to podczas gdy przysłuchiwała się, jak rozmawiał przez telefon siedemnaście razy. Liczyła. Teraz nie miała nic lepszego do roboty, z wyjątkiem obmyślania swojej ucieczki. Albo naprawdę był lepszym aktorem niż sobie wyobrażała, albo rzeczywiście miał „ludzi.” Przynajmniej naliczyła troje. Jeden miał na imię Ryon, drugi Caleb a trzeci Calder i każdy z nich zdawał raport z czegoś, co brzmiało jak wojna, wliczając w to, że Callum wydawał im szereg poleceń typu jestem-liderem-gangu. Także spędził sporo czasu przy swoim komputerze.

Na szczęście, przez resztę czasu dał jej spokój, więc mogła spokojnie obmyślać swoją ucieczkę. I spiskowała. Nie miała butów, ale miała mnóstwo skarpet i przecież on miał kilka par butów. No dobra, jego stopy były ogromne tak jak i jego dłonie. Ale jeśli założyłaby wystarczająco dużo skarpetek, to może zdołałaby utrzymać buty na nogach wystarczająco długo, by mogła uciec. A musiała uciec. Minęło trzydzieści jeden lat odkąd ostatni raz spacerowała po lesie ze swym ojcem, ale gdy z nim spacerowała, to była jeszcze dzieckiem i miał świetną pamięć. Jej ojciec uwielbiał przebywać na zewnątrz, zwłaszcza w nocy i zabierał Sonię ze sobą. Zwierzęta nie bały się tylko jej. Jej ojciec także posiadał ten szczególny dar. Obserwowali życie przyrody w świetle księżyca w swym widzeniu nocnym (jej ojciec także to potrafił) i przypomniała sobie dość wyraźnie, że te wszystkie chwile były magiczne. Pamiętała również jaskinię, którą pokazał jej kiedyś ojciec, a która nie znajdowała się daleko. Była nie tylko schronieniem, ale przypuszczała, że Callum pomyślałby, że poszła poszukać pomocy, niż schronienia w jaskini, aż droga będzie czysta. Mogłaby wziąć koc, zawinąć nieco jedzenia i poszłaby, przeczekała aż pogoda się rozjaśniła i ruszyłaby dalej, znalazłaby kogoś i zgłosiła swoje porwanie. Jeśli wciąż będzie padać, to ślady jej stóp znikną w przeciągu kilku minut. Co więcej, o wiele lepiej słyszała, widziała i czuła zapachy niż Callum. Byłaby w stanie go wyczuć, jeśli się do niej zbliży. Po tym wszystkim co wydarzyło się rankiem, doszło do niej, że był tą postacią którą wyczuła zeszłej nocy, tą intrygującą i oczywiście kosmos dowalił jej dość średnim żartem. Zauważyła to (i złamało jej to serce) w chwili, w której wszedł do domku, gdy skończył rąbać drewno i jego obecność wypełniła dom, gdy otworzyła jego torbę, by wyciągnąć jego ubrania. Jeżeli by poszedł za nią, zbliży się do niej, to będzie o tym wiedzieć. Miała nadzieję, że nie przestanie padać po tym jak zaaplikuje sobie lekarstwo. Mogłaby wtedy uciec od tego strasznego, despotycznego (ale i przystojnego) palanta. Zjedli obiad i przygotowała wręcz porządny. Stek, pieczone ziemniaki (z masłem i kwaśną śmietaną, jej biodra nigdy jej tego nie wybaczą), warzywa i bułki. Nie chciała dać mu powodu, by zmusił ją do jedzenia, bo inaczej wydrapałaby mu oczy. I wmówiła sobie, że ten posiłek nie był absolutnie pyszny (chociaż był). Teraz przygotowywała sobie herbatę, badała szafki, planując co ze sobą zabierze i modląc się, żeby jego „człowiek” przebił się przez grubą warstwę

śniegu, który wciąż padał i dopiero wtedy zamierzała nazwać tą porę nocą. Wyczuła to, gdy zagwizdał czajnik. Ktoś nadchodził. Nie poruszyła się, ani nie pokazała po sobie, że to czuła. Ale wiedziała, że ktoś nadchodził. O mój Boże! Oby to byli leśniczy, pomyślała. - Poczekaj tutaj - Callum nakazał, gdy uniósł głowę. Zsunął się ze stołka i poszedł szybko do szafy z ubraniami. Wyciągnął jakieś swoje ubrania i parę swych butów. Poszedł prosto do drzwi, odwrócił się do niej i powiedział: - Wrócę za pięć minut. Zrób kawę. Potem już go nie było. Wpatrywała się w drzwi. Co on wyprawiał? Wtedy pomyślała, Pięć minut. Czyżby miała wystarczająco dużo czasu, aby zebrać to co potrzebowała, spakować ubrania i się stąd wynieść? Może nawet uda jej się poprosić tego kogoś, kto nadszedł, o pomoc? Nie. Było to za duże ryzyko. Musi to zrobić, gdy będzie spał. Pięć minut nie dałoby jej wystarczająco dużo przewagi i nawet jeśli wiedziałaby kto właśnie przyszedł, nawet jej z rozwiniętymi zmysłami mogłaby się zgubić w burzy. Nie musiała wpakować się z patelni (porwana przez szaleńca) prosto w ogień (zagubiona w śnieżycy). Musiała udoskonalić swój plan. Podeszła do dzbanka z kawą i zaczęła ją rozlewać, gdy otworzyły się drzwi. Sonia odwróciła się i spojrzała. Dostrzegła, że za Callumem podąża inny mężczyzna, także ciemnowłosy, także wysoki (ale nie tak jak Callum, może niższy o dwa, trzy cale), umięśniony, ale nie tak samo jak C. Wyglądał także młodziej. Ale gapiła się, bo miał na sobie ubrania Calluma. Co do cholery? Weszli, Callum zamknął drzwi, oczy mężczyzny przesunęły się do jej twarzy i momentalnie upadł na kolano. Sonia zesztywniała do działania (chociaż nie miała pojęcia, co miałaby zrobić) i przez chwilę pomyślała, że dostał ataku hipotermii czy coś w tym rodzaju. Ale przyglądała się, jak jego dłoń oparła się na podłodze obok kolana, a głowa schyliła nisko w dół. Następnie silny, głęboki głos przemknął przez pokój, i nie ważne, czy usłyszałaby go z odległości stu metrów, czy w szalejącej zamieci, to i tak mruknął z czcią:

- Moja królowo. Sonia wgapiła się w niego. Wciąż był schylony z nisko spuszczoną głową. - Powstań - Callum mruknął cicho i bezbłędnie po królewsku. Co do cholery? Mężczyzna wstał i uśmiechnął się do niej. Potem odwrócił się do Calluma i zauważył: - Jest piękna. Zaskoczone spojrzenie Sonii powędrowało od mężczyzny, do Calluma, który ją obserwował. - To prawda - wymamrotał i skinął brodą na Sonię.- Waring musi napić się kawy, maleńka, powinien także coś zjeść. Zajmij się tym. Sonia zamrugała, gdy Callum poklepał mężczyznę po plecach i zaprowadził do pokoju. Co się działo? Nie słyszała pojazdu. Słyszała i wyczuła zapach osoby, która zbliżała się do chatki. Najwyraźniej Callum także go wyczuł! I dlaczego miał na sobie ubrania Calluma? Jak się tutaj dostał przez zamieć bez ubrań? I co miał na myśli, mówiąc „moja królowo”? I co miał na myśli Callum, mówiąc „zajmij się tym”? I dlaczego sądziła, że to ważne, by ktoś jej powtórzył co się działo. - Soniu - pewny głos Calluma dotarł do niej i jej ciało wyrwało się z zamyślenia.- Kawa. Waring biegł przez ostatnie dziesięć mil. Biegł? - Tak, oczywiście - mruknęła, próbując zamaskować niepokój i musiała przyznać, że także ciekawość i zapytała drugiego mężczyznę.- Jaką lubisz? - Na dwa palce whisky - odparł, wciąż się do niej uśmiechając. Poczekał aż Callum usiadł na małym stołku przy stoliku do kawy i usiadł, spojrzał na Calluma i powtórzył: - Poważnie, wasza wysokość, jest naprawdę piękna. Wasza wysokość? - Zauważyłem - Callum odpowiedział z rozbawieniem w głosie. Na przekór sobie, gdy Callum zgodził się, że była „naprawdę piękna” z ciepłym humorem w swym głosie, dreszcz przebiegł po skórze Sonii. Udawała, że to w ogóle nie miało miejsca, znalazła wshisky, nalała jej na dwa palce, dodała kawy, zaniosła ją do salonu i podała mężczyźnie. - Dziękuję, że przyniosłeś moje... - zaczęła, ale nie zdążyła dokończyć, gdy dłonie Calluma otoczyły jej biodra i poleciała przez powietrze, aż wylądowała na jego kolanach. To sprawiło, że Waring znowu się uśmiechnął. Z kolei Sonia okręciła się i spojrzała na niego, zanim warknęła: - Callum!

Callum całkowicie ją zignorował, zaciskając mocno ramiona i zapytał Waringa: - Chcesz kanapkę, czy Sonia ma ci usmażyć stek? Waring poklepał swój płaski brzuch i powiedział: - Zjadłem nieco fast foodu zanim się przemieniłem. Jestem pełen. Kawa i whisky postawi mnie na nogi. Pogoda w górach nie jest taka zła. Po prostu trudno dostać się na górę - jego uśmiech się rozszerzył i powiedział.- A na dół to już z górki. Zarówno Callum jak i Waring roześmieli się, jakby było to bardzo śmieszne. Sonia nie łapała. Z drugiej strony, to Sonia nie łapała niczego. Z wyjątkiem tego, że Callum, jak Sonia zauważyła z głębokim rozdrażnieniem, miał wspaniały śmiech. Co bez wątpienia było częścią tego niewyobrażalnego żartu. - Więc skoro wyruszamy na wojnę, to Królowa Sonia pójdzie z nami?Waring zapytał, znowu się do niej uśmiechając.- Przyda się. Robi świetną kawę - dokończył, zanim wziął kolejny łyk. Królowa Sonia? Wojna? - Prawdopodobnie nie - odpowiedział Callum.- Jest człowiekiem. Nie zapewniłoby jej to bezpieczeństwa. Człowiekiem? Bezpieczeństwo? - Tak tylko pomyślałem - Waring mruknął. Sonia powoli obróciła głowę, by spojrzeć na Calluma. Kiedy jej oczy napotkały jego wzrok, pochylił głowę, potarł skronią o jej, jej ciało stało się twarde jak kamień i szepnął jej do ucha: - Wyjaśnię później. Odsunął swą głowę, spojrzała na niego krzywo i odwróciła się do Waringa. - Nie sądzę, żebyśmy poszli na wojnę, odkąd Callum ma wiele rzeczy do zrobienia - uniosła swoje ręce i wykonała cudzysłowy.- „Wyjaśnię później” może mu zająć nawet nowe tysiąclecie. Zarówno Callum jak i Waring roześmiali się. Sonia postanowiła ich informować, że nie była zabawna. Wtedy zdecydowała, skoro było to zbyt dziwne, by określić to słowami, że odrzucać faktu, że Callum wydawał cię całkiem zadowolony rozmawiając z Waringiem, podczas gdy ona siedziała mu na kolanach. Było to coś, co jej niezbyt się podobało. Gdy Waring dopił kawę, Callum wstał, pociągnął ze sobą Sonię i postawił ją na nogach. Waring wstał po nim i Callum pozostawił ich, by zerknąć do swojego laptopa.

- Zabierz tego pendrive'a do Caleba, dobrze?- zapytał, podając mu urządzenie. - Masz kopię zapasową?- zapytał, potem spojrzał na Sonię i powiedział niedorzecznie.- Ślina. Prawdopodobnie nie jest zbyt dobra dla takich rzeczy. - Co?- Sonia zapytała, ale Callum wyciągnął jej leki z torby i zobaczyła, że były owinięte w brązowy papier, który dodatkowo był oklejony taśmą. Kiedy torba była już pusta, to rzucił ją Waringowi. - Dobry pomysł - Waring powiedział do Calluma i znowu odwrócił się do Sonii.- Właśnie dlatego jest królem. - Królem?- Sonia szepnęła, ale Callum już się przy niej znalazł. Jego ręka przesunęła się wzdłuż jej ramion, przyciągnął ją do swego boku i obydwoje odprowadzili Waringa do drzwi, jakby byli starym małżeństwem, które odprowadza swojego gościa z przyjęcia. W drzwiach, Waring odwrócił się i skłonił głowę przed Sonią. - To był dla mnie zaszczyt, że mogłem cię poznać, Wasza Wysokość potem podniósł głowę i znowu się uśmiechnął. Zanim Sonia zdążyła coś powiedzieć, Callum ścisnął jej ramię. - Wrócę za pięć minut. Potem on i Waring wyszli przez drzwi. Sonia wpatrywała się w nie przed chwilę. Potem zapytała: - Co się właśnie stało? Drzwi najwidoczniej nie chciały się z nią podzielić swoimi sekretami. Ona i ostry nóż zmagali się w kuch z taśmą, która obklejała jej leki, gdy Callum wrócił, znowu niosąc ubrania. Sonia znieruchomiała z paczką w dłoni, nożem wskazywania na mały punkt, który nie był obklejony i przyglądała się, jak Callum podszedł do szafy i wrzucił do niej swoje buty, następnie poszedł do łazienki i wyszedł bez ubrań. Przeszedł do kuchni, zatrzymał się blisko niej, oparł biodrem o ladę, sięgnął i wyciągnął nóż z jej znieruchomiałej ręki i odłożył go na bok. Następnie wyciągnął paczkę z jej rąk. Wychodząc z odrętwienia, Sonia zapytała: - Czy to już później? Jego oczy nigdy nie oderwały się od jej, gdy przysunął paczkę do swoich ust i oderwał kawałek taśmy swoimi białymi zębami. Potem rozdarł resztę opakowania, wyciągnął dwa pudełka i spojrzał na nie. Wreszcie podniósł głowę. - Musisz je teraz wziąć? - Zapytałam, czy teraz jest później - powtórzyła. - A ja zapytałem, czy moja partnerka teraz potrzebuje lekarstwa, które uratuje ją od śmierci w męczarniach - Callum odpowiedział spokojnie.- Jak widać, moje pytanie ma pierwszeństwo.

Był to czas, aby wzięła swoje leki, ale mogła poczekać. Każda chwila późnego wieczoru była dobra. Wolała uzyskać kilka odpowiedzi. Spojrzała na niego, zobaczyła zawziętość na jego twarzy i poddała się. - Wezmę je. - Chodźmy - powiedział i poszedł do łazienki. Czyżby właśnie powiedział "chodźmy"? Chodźmy? Sonia stała jak wryta. Callum odwrócił się do niej. - Soniu. - Daj mi leki. Ja sama... Przerwał jej mówiąc: - Nauczysz mnie jak je aplikować. Cały czas stała jak wryta, acz tym razem opadła jej szczęka. Potem powiedziała: - Nie, nie nauczę. Na co odpowiedział: - Owszem, nauczysz. - Nie, ja... - Soniu, chodź tutaj. - Ale, ty... - Chodź tu, albo po ciebie przyjdę. Jej głos stał się ostry. - Nie mogę uwierzyć, że sądzisz... Ruszył w jej kierunku. Zaczęła się odwracać. W ciągu kilku sekund znalazła się przerzucona przez jego ramię i po chwili znalazła się na własnych nogach w łazience. Ledwo odzyskała równowagę, gdy jego ciało się skręciło i zamknął na klucz drzwi, gdy patrzyła na niego w zirytowanym przerażeniu. Potem obrócił się i zażądał: - A teraz pokaż mi co mam zrobić. Ruszyła w kierunku pudełek, ale wyrwał jej je i był znacznie od niej wyższy, niech cholera weźmie tego mężczyznę! - Równie dobrze mogę to zrobić sama - warknęła. - Co jeśli nie będziesz w stanie?- zapytał. - Co masz na myśli, że nie będę w stanie? Robiłam to odkąd skończyłam jedenaście lat. Jestem w stanie to zrobić - odparła. Pochylił się w pasie, by się zbliżyć i musiała się zmusić, by nie odchylić się do tyłu. - A co jeśli nie będziesz?- powtórzył.- Co, jeśli nadejdzie czas, gdy nie będziesz mogła sama tego zrobić? Jak będziesz miała grypę i będziesz majaczyć. Jako twój partner muszę wiedzieć, jak o ciebie zadbać.

Naprawdę? Naprawdę sądził, że była jego partnerką? Znała go jeden dzień! I był to najdziwniejszy, najstraszniejszy dzień w jej życiu! Był... szalony... jak... świr! - Nie jesteś moim partnerem - warknęła. - Soniu, jestem. - Nie jesteś. Wyprostował się i spojrzał w sufit, mrucząc: - Jasna cholera. - Możesz to powiedzieć jeszcze raz - zirytowała się, krzyżując ramiona na swych piersiach. Przechylił podbródek w dół, by na nią spojrzeć. - Po prostu mi pokaż jak mam zrobić ten pieprzony zastrzyk. - Nie! - Pokaż mi!- warknął prawie w jej twarz. Była to jedna z tych chwil, w których chciała wyszczerzyć zęby i wydrapać mu oczy. Jednak Sonia tego nie zrobiła. Zamiast tego powiedziała: - Daj mi pudełka. - Cholera, Soniu... - zaczął, ale przerwała mu. - Chcesz, bym ci pokazała? To daj mi pudełka, żebym mogła ci pokazać, do cholery!- warknęła. Skrzywił się na nią przez chwilę, zanim podał jej pudełka. Następnie z źle skrywaną złością, Sonia pokazała mu jak załadować igłę i z jeszcze większym zażenowaniem odwróciła się, rozpięła swój pasek i przesunęła gumkę, która przytrzymywała jej majtki, by odsłonić górę swojego prawego pośladka. - Po prostu wbij i naciśnij - powiedziała gniewnie.- Im szybciej tym lepi... Przestała mówić, gdy poczuła ciepło jego palców na swojej nagiej skórze. Szarpnęła się i zawierciła. - Callum, po prostu wbij... - zaczęła, ale odłożył zastrzyk na bok, chwycił jej biodra i odwrócił ją.- Callum - powiedziała, obracając głowę, by spojrzeć na niego i warknęła.- Callum!- gdy jego kciuk zaczepił się o jej majtki i przesunął je kilka centymetrów w dół jej bioder, podczas gdy jego druga ręka trzymała ją mocno. - Laleczko - mruknął, gdy jego kciuk przesunął się po jej skórze. - Co ty robisz?- próbowała warknąć, ale tylko zadyszała. Jego kciuk pocierał ją tam i z powrotem miękko, nawet czule. Wtedy jego oczy przesunęły się ku jej. - Wyglądasz jak pieprzona poduszka na igły.

Jej ciało zesztywniało i odwróciła wzrok. - Tak się dzieje, gdy musisz co wieczór robić sobie zastrzyk poinformowała go.- A teraz, jeśli mógłbyś po prostu... Jego ręce przesunęły się z jej bioder na brzuch i przyciągnął ją do swojego dużego, twardego ciała. - Nie podoba mi się to - powiedział w jej włosy na szczycie jej głowy. Nie podobało mu się to? Musiałby stanąć na jej miejscu. - Mnie także - odparła.- Nie jest to zbyt zabawne. Właśnie dlatego najlepiej zrobić to szybko i mieć to już za sobą. Przez chwilę milczał. Potem westchnął. Następnie bez puszczania jej, sięgnął jedną ręką po zastrzyk. - Zsuń dla mnie majtki - rozkazał delikatnie. Zrobiła tak jak jej powiedział i natychmiast poczuła ukłucie. Potem poczuła parzenie. Jej ręce wysunęły się do przodu a palce zawinęły wokół umywalki, gdy wciągnęła oddech, zamknęła oczy i walczyła z bólem. Kiedy pieczenie ustało, spostrzegła, ze znajduje się w ciasnym uścisku jego ramion, ukryta w jego ciele z jego twarzą wtuloną w jej szyję. Jego ciepło ją zaniepokoiło. Ale czuła się także dobrze. Zawsze sama walczyła z bólem. Trwał tylko minutę albo dwie, ale zawsze bolało. Nigdy nikogo nie miała, by ktoś jej pomógł walczyć z bólem. Tylko mamę i tatę, którzy trzymali ją mocno, gdy dawali jej zastrzyk. Gregor nie był facetem, który lubił „przytulać.” To także ją zaskoczyło. Chociaż Callum był dość apodyktycznym człowiekiem, to również wykazywał momenty czułości. Ale nic takiego. Jej palce zawinęły się wokół jego przedramion: - Callum. - To boli - stwierdził. - Tak. - Okropnie wygląda. - Da się znieść. Jego ramiona zacisnęły się. - Callum, już dobrze. Jestem do tego przyzwyczajona. - Nie ma innego sposobu? Potrząsnęła głową. Jego twarz jeszcze bardziej wcisnęła się w jej szyję, zanim wyszeptał: - Laleczko. Zanim zdążyła coś powiedzieć, podciągnął jej majtki i zapiął pasek, następnie znalazła się wtulona w jego ramionach i wyszli z łazienki, Callum

zaniósł ją do salonu. Położył ją na kanapie i nie wahał się z dołączeniem do niej, wyciągnął się obok i przycisnął ją swym dużym ciałem do oparcia kanapy. Spojrzała na niego i powiedziała: - Chciałabym się napić herbaty. - Zrobię ci za chwilkę. Opowiedz mi o tej twojej rzeczy. - O jakiej rzeczy? - O tej twojej krwi. Wciągnęła oddech. Zdecydowanie był zbyt miły. I zbyt dociekliwy. I zbył słodki. I mieszał jej w głowie. Potem pomyślała, że najlepiej będzie, jeśli da mu tego czego chce. Wtedy szybciej to się skończy. - Nie wiem zbyt wiele na ten temat, nikt nie wie. To rzadka choroba. Mam ją od urodzenia. Jest jedno leczenie, zastrzyki. Wiem o tym, ponieważ rozmawiałam z moim lekarzem o alternatywnych rozwiązaniach, ale nie ma żadnych. - Poszukują chociaż?- Callum zapytał. - Nie, jak powiedziałam, to rzadka choroba. Mam szczęście, że w ogóle istnieje lekarstwo. Jego głos był miękki, gdy powiedział: - Kochanie, widziałem to, to nie jest szczęście. No i proszę. Był zbyt miły. Za bardzo go to interesowało. I zdecydowanie zbyt słodki. Próbowała być wobec tego nonszalancka. - Zaufaj mi, Callum, jeżeli nie wezmę lekarstwa, to pogorszy się o dziesięć tysięcy - poinformowała go.- Próbowałam już tego raz, nie aplikowałam lekarstwa przez dwa dni i myślałam, że się ugotuję żywcem. - Jezu - mruknął, krzywiąc się. Spojrzała na niego. Czuł to. Głęboko. Co sprawiło, że Sonia także coś głęboko poczuła. Coś szalonego. Silne ją ciągnęło do jego spokoju i komfortu. Zanim zdążyła się powstrzymać, przycisnęła się bliżej i zapewniła go: - Callum, już w porządku. Jestem do tego przyzwyczajona uśmiechnęła się do niego zadziornie.- Przypuszczam, że to pewnie dobrze, że zrobiłam to podczas nastoletniego buntu. Szybko się nauczyłam, że to lepsze niż alternatywa. Jego oczy utknęły w jej, gdy odpowiedział: - Nie sądzę, by było to zabawne.

Tak, czuł to. I owszem, bardzo głęboko. Nie wiedziała co ma z tym zrobić. Sprawiło to, że zapomniała, iż był szaleńcem, który myślał, że jest mężczyzną z jej snów. Jej przystojnym wilkiem. I być może właśnie dlatego nie potrafiła walczyć z tym dziwnym przyciąganiem. I być może właśnie dlatego jej uśmiech zniknął, przycisnęła się jeszcze bardziej i jej głos zmiękł, gdy powiedziała: - Bo to nie było zabawne. Ale to tylko dwie minuty bólu każdego dnia. Przynajmniej jest coś, co mi pomaga, nawet jeśli to okropne. Mogłoby być znacznie gorzej. Jego ramiona wokół niej zacisnęły się i jedna z jego rąk przesunęła się w górę jej pleców do jej włosów, by wtulić jej twarz w swoją szyję. Potem powiedział: - Każdej nocy zrobię ci zastrzyk. Ciało Sonii zatrzęsło się i szarpnęła głowę do tyłu. - Co? Przechylił brodę w dół, by na nią spojrzeć. - Słyszałaś mnie. - No dobra, więc dlaczego? - Nie powinnaś tego robić sama. - Robiłam to sama przez dwadzieścia sześć lat - zauważyła. - Owszem i teraz to się skończy. - Dlaczego?- zawołała. - Nie widziałaś siebie. - Co to niby ma znaczyć? - Znaczy to tyle, że nie będziesz tego robić sama - stwierdził nieubłaganie. - To śmieszne!- warknęła, próbując go odepchnąć tylko po ty, by ją z powrotem przyciągnął, tym razem jeszcze bliżej. - Ledwo mogłaś ustać na nogach - powiedział jej, jego głowa wciąż była schylona, ale jego oczy stały się piwne. Cóż, nauczyła się czegoś. Jego oczy stawały się złote z wielu powodów, w tym ze złości. Dobrze wiedzieć. W obliczu jego gniewu, odparowała: - Powtarzam, że robiłam to przez dwadzieścia sześć lat. - A ja powtórzę tobie, że już nie będziesz tego robiła sama. Ja zrobię ci ten pieprzony zastrzyk. Sonia spojrzała na niego groźnie. Callum skrzywił się. Stwierdziła, że jego groźne spojrzenie było o wiele lepsze niż jej.

Doszła do wniosku, że dlatego, iż się nie wycofał, co z kolei ona zrobiła. - Wiesz - zaczęła cierpko.- Przez krótką chwilę myślałam, że jesteś miły, nawet słodki. Nie jesteś. Jesteś wielkim, despotycznym palantem. Jego twarz zaczęła mięknąć i dostrzegła, jak niebieskość zaczyna przenikać przez jego złote tęczówki, gdy zaczął: - Soniu... Przerwała mu i popchnęła jego pierś (nie korzystając z tego), zanim zażądała: - Mogłabym teraz dostać herbatę? Callum westchnął westchnieniem człowieka osaczonego, co zirytowało ją jeszcze bardziej. Nie został porwany. Nie przestawiano go z miejsce na miejsce. Nie został zmuszony do nauczenia jakiejś kobiety, którą ledwo znał, jak powinna mu zrobić zastrzyk. Nigdy nie zrozumie, dlaczego tak zabrzmiał! Przerwał jej myśli. - Zrobię ci herbatę i porozmawiamy o rzeczach, które wydarzyły się wcześniej, gdy był tu Waring. Odsunęła się i udało się jej oprzeć na łokciu. - Nie rób mi żadnych przysług, wilku, sama zrobię sobie herbatę i nie chcę rozmawiać o... Przestała mówić, ponieważ już nie opierała się na łokciu. Leżała płasko na plecach, większość jego ciężaru przyciskała ją do kanapy. I warto zauważyć, że złoto znowu pokonało niebieskość jego oczu, a jego twarz była tak daleka od bycia delikatną, że nie było to zabawne. - Callum... - Nazwiesz mnie „wilkiem”, kiedy będziesz chciała mieć mnie blisko przy sobie kiedy będziesz chciała bym cię tulił i kiedy będziesz chciała, bym cię pieprzył. Nie będziesz nazywać mnie „wilkiem”, kiedy jesteś na mnie wściekła, czy to zrozumiałe? Sonia nie wiedziała co ją naszło, nigdy czegoś takiego nie czuła. Co więcej, nie było to mądre. Nie było także ostrożne. Nie było to rozważne postępowanie z szaleńcem, który ją porwał. Ale także jej to nie obchodziło. W obliczu tego, co wydawało się go rozwścieczyć, nie miała zamiaru się cofnąć. Nie ważne, że był większy i znacznie, znacznie od niej silniejszy. Nie ważne, że powiedział jej, iż zeszłej nocy zabił dwóch mężczyzn, bo ją dotknęli. Była już po prostu zmęczona tą całą sytuacją. - Niech zobaczę, czy rozumiem - odszczeknęła.- Powiedziałeś mi, co mam jeść. Zmusiłeś mnie do przebywania w miejscu, w którym nie chcę być. A teraz mówisz mi co mam mówić?

- Masz rację - syknął. - Och, masz rację, że mam rację - warknęła i krzyknęła.- Ty wielki, despotyczny palancie! Jego oczy zmrużyły się i warknął: - Zapytałem, czy to zrozumiałe. - Potrafię mówić po angielsku, Callum, to zrozumiałe - odparła.- Także słyszałam to, że mogę użyć tego słowa, gdy będę chciała mieć cię blisko siebie, kiedy będę chciała byś mnie przytulił i gdy będę chciała, byś mnie pieprzył, więc nie wstrzymuj oddechu, ponieważ już nigdy nie usłyszysz, jak nazwę cię „wilkiem”! Dyszała, gdy skończyła, jej pierś unosiła się i opadała w oddechach. Jego głos stał się niższy, gdy jego twarz zbliżyła się, gdy ją ostrzegł: - Mam ochotę sprawdzić tą groźbę. Jej dyszenie przyspieszyło, tak samo puls, ale mimo to zachęciła go: - Proszę bardzo. Zobaczymy, czy zdobędziesz maksymalną liczbę punktów w zademonstrowaniu wszystkich sposobów na to, by twoja rzekoma partnerka cię znienawidziła! Skrzywił się na nią. Ona na niego groźnie spojrzała. I w ogóle nie poczuła triumfu, gdy przerwał ich konkurs na patrzenie sobie w oczy, podniósł się, odsunął od niej i wstał, acz pochylił się nad nią. - Zrobię ci herbatę. Rusz się z kanapy, Soniu, ta farsa właśnie dobiegła do końca. Jej oddech zatrzymał się. No proszę. - Jaka farsa?- szepnęła. Wciąż się nad nią pochylał, ale uniósł rękę i odpowiedział: - Właśnie ta. Ja stosujący wobec ciebie te niedorzeczne zaloty. Waring nazwał cię królową i skłonił się przed tobą, w szacunku do mnie i do ciebie, kim się staniesz. Jeśli znowu mi się przeciwstawisz, zaniosę cię za do łóżka i uczynię cię moją królową właśnie... do... kurwy... teraz. - C... co?- Sonia wyjąkała zmieszana (i bardzo wystraszona), gdy uniosła się na łokciu. - Moi ludzie nie potrzebują ceremonii ani rytuałów, chociaż je mamy. Ale będę się z tobą pieprzyć i posiądę cię, dokonam tego. Zostaniesz ze mną połączona. To wszystko, jeśli chodzi o jakąś różnice między naszymi kulturami. Jeżeli cię przelecę, zostaniesz oficjalnie moją królową. - Ty... ty... zalecasz się do mnie?- wyszeptała. - Słyszałaś choć słowo z tego co powiedziałem tego ranka? Myślała, że słyszała je wszystkie. Wyprostował się w szybkim ruchu i przeczesał palcami swe włosy, przesunął rękę na swoją szyję, zanim spojrzał w górę na sufit i zapytał: - Kto by kurwa uwierzył, że wolałbym być teraz na polu bitwy?

Sonia nie uwierzyła w to. W tym momencie nie wierzyła w nic. Z wyjątkiem bolesnego faktu, że był szalony jak jasna cholera. Przechylił głowę na dół i skrzywił się na nią. - Teraz zostań tu, nie ruszaj się, to przyniosę ci twoją cholerną herbatę. Potem odszedł i zrobiła tak jak jej kazano. Nie miała pojęcia co się działo i z każdą minutą była coraz bardziej zdezorientowana. To co wiedziała, biorąc pod uwagę konsekwencje, to to, że nie miała zamiaru ruszać się z kanapy. I to, że już nigdy w życiu nie nazwie go „wilkiem.” Wreszcie, właśnie z tego powodu, będzie go zawsze nienawidzić. I będzie go nienawidzić także dlatego, ponieważ odebrał jej ukochanego, przystojnego wilka.

***

Callum to spieprzył. Wiedział o tym i miał ochotę za to siebie skopać. Stracił swą cierpliwość i co więcej, swój ogromny temperament i niestety zapomniał o tym, że Sonia nie miała pojęcia co się działo. Powiedział jej co nieco, ale z pewnością nie rozumiała, że jego umysł kręcił się wokół spisku, który miał na celu porwanie jej, poniżenie jej, a nawet zamordowanie. Spisku, przez który jego ludzie byli w stanie wojny, ludzie za których był odpowiedzialny i za wojnę, którą musiał wygrać. Miał ją dzień. Jeden dzień. Przez ponad trzysta lat wiedział, że najdzie swoją partnerkę i się z nią połączy. Miał także nadzieję, że nie zostanie jego królową z powodu śmierci jego ojca, ale jak każdy wilk, z wielką chęcią odnalazł swoją partnerkę. Teraz miał ją nawet nie przez dwadzieścia cztery godziny, przez które powinien być delikatny i tolerancyjny wobec Sonii. Nie chodziło o to, że Callum po prostu nie miał czasu na takiego śmieszności (bo nie miał). Callum nie chodził na randki. Nie zalecał się. Brał. Nawet gdyby jego partnerka nie była w niebezpieczeństwie a jego ludzie nie toczyliby wojny, miał mało cierpliwości co do zalotów i nie podobało mu się to.

I oczywiście nie był w tym zbyt dobry. Był teraz królem, ale zawsze był księciem. Nikt go nie kwestionował. Tylko nieliczne osoby, powiązane z nim krwią i wszystkie z wewnętrznego kręgu, śmiały mu odpyskować. Ludzie wykonywali jego rozkazy i rozumieli jego pozycję i oczekiwał tego. Ale Sonia o tym nie wiedziała. O niczym. W jej świecie mężczyźni zapraszali kobiety na randki. Chodzili na kolacje, do kina, poznawali się poprzez rozmowy. Z ludzkimi kobietami, jeśli je chciał, Callum może postawiłby im drinka, potem znalazłby okazję by je pocałować i było to wszystko co robił, ponieważ zawsze mu to wychodziło. Potem zabierał je do łóżka. Z wilczycami, nigdy nie borykał się drinkami. I mylił się co do niej. Była porywcza i ognista i cokolwiek doprowadziło ją do tego, by prowadziła takie bezbarwne życie, zginie w tej chatce. Sonia, jego partnerka, kobieta z która związało go przeznaczenie, obudziła się dzisiaj w jego łóżku. Potem oczywiście była zdezorientowana tym gdzie była i oczywiście po tym, co wydarzyło się ostatniej nocy. Potem jej odbiło. Wycofała się do swojej muszelki. Głupio opłakiwał swój los, tylko po to, by dowiedzieć, że wychodziła ze swego schronienia płomienna i miała więcej ducha i ognia, z którym nie wiedział jak sobie poradzić. Jego jedynym usprawiedliwieniem dla dzisiejszego zachowania było to, że przyglądał się jak znosiła tortury po wstrzyknięci jej lekarstwa i nawet o tym wcześniej nie pomyślał. Jak zdołała to zrobić sama przez większość nocy swego życia, było dla niego tajemnicą. Nie miał pojęcia, jak zniósł ból dawania jej zastrzyku. Wiedział o tym, że znajdzie sposób, by już nigdy nie musiała przez to sama przechodzić. Myśl, że zostały jej tylko dziesięciolecia, rozdarła go. Zrobił jej herbatę, nalał sobie whisky i zdeterminowany by naprawić sytuację, wrócił do kanapy. Leżała na boku, z poduszką pod policzkiem, oczami wbitymi w ogie, zauważalnie wróciła do swojej skorupki. Cholera, pomyślał Callum. Postawił ich napoje na stoliku i pochylił się, by ją podciągnąć. Sam wsunął się za nią, jego plecy wbiły się w róg kanapy, jedną nogę zgił przy oparciu kanapy. Plecy Sonii spoczywały na jego piersi i brzuchu, jej biodra były schowane w jego kroczu, jej tyłeczek na siedzeniu i splątał swą drugą nogę z jej dwiema. Wciąż była sztywna. Jak zwykle.

- Kochanie, mogłabyś chwycić napoje?- zapytał miękko i bez wahania pochyliła się do przodu, chwyciła ich napoje, podała mu jego z whisky przez swe ramię, nawet na niego nie patrząc. Tak, całkowicie to spieprzył. Postanowił załagodzić sytuację. - Nie lubię patrzeć jak cierpisz podczas wstrzykiwania leku - przyznał. Zawahała się tylko na chwilę, zanim odpowiedziała cicho: - Tak, zauważyłam. Callum kontynuował: - Ale tego ranka spodobało mi się, gdy nazwałaś mnie „wilkiem.” Milczała, ale jej ciało jeszcze bardziej zesztywniało. Callum kontynuował: - Tak bardzo, że gdy to powiedziałaś w złości, to bardzo mnie to wkurzyło. Wzięła łyk swojej herbaty, zanim powiedziała: - To także zauważyłam. Wsunął rękę wokół jej brzucha i ścisnął ją. Pociągnął łyk whisky. Potem powiedział: - Powiem ci, co się dzieje, abyś wiedziała kim jestem i co wyjaśnia, dlaczego tak się zachowuję. Więcej ciszy. Callum westchnął. Potem przemówił: - Wspomniałem o „moich ludziach” i „mojej kulturze.” Gdy to powiedziałem, miałem na myśli, że moi ludzie różnią się od twoich. Jesteśmy sekretną sektą społeczeństwa, która żyje obok ludzi przez wszystkie dzieje. Gdy mówił, jej ciało jeszcze bardziej się napięło i wyczuł, że szybciej oddycha. Myślała, że jest szalony. Pochylił się do przodu, biorąc ją ze sobą i odłożył swoją szklankę na stolik. Wziął od niej jej herbatę i zrobił to samo. Potem odchylił ich oboje i owinął obie ręce wokół niej, jedną na jej brzuchu, drugą na jej piersi, zawijając palce na jej ramieniu, gdzie ją pogładził. - Oprzyj głowę na mojej piersi - rozkazał i znowu bez wahania zrobiła to, co jej kazał. Poddała się. Natychmiast. Callum poczuł, jak jego szczęka zaciska się, a oczy przewróciły ku niebu. Postanowił wyciągnąć ciężką artylerię. Jego ramiona jeszcze bardziej się zacisnęły, gdy powiedział jej: - Twój ojciec był przyjacielem moich ludzi.

Jej ciało stało się twarde jak kamień, zanim odwróciła się ku niemu w jego ramionach i uniosła głowę, by na niego spojrzeć. - Co?- wyszeptała, ale dostrzegł, że jej twarz była wypełniona zdumieniem. Callum mógł jedynie się patrzeć. Cholera, była piękna, gdy tak patrzyła... Niewiarygodne. Uniósł rękę, by potrzeć tyłem swych palców po miękkiej skórze jej policzka, na co na szczęście pozwoliła, gdy odpowiedział: - Senator Arlington był przyjacielem naszych narodów. Był łącznikiem między kulturami. Był dobrym człowiekiem. Szanowanym. I był przyjacielem mego ojca. - Naprawdę?- szepnęła. - Naprawdę, laleczko - odpowiedział łagodnie. Ciężka artyleria najwyraźniej pokutowała, ponieważ się nie odsunęła. Jej ciało rozluźniło się przy jego i jej twarz wciąż była wypełniona zdumieniem. Odgarnął jej gęste włosy ze skroni za uch, zanim kontynuował: - Mój ojciec był królem przez wiele lat. Pięć lat temu zginął w bitwie jego oczy złapały jej, gdy westchnęła zanim skończył.- Teraz ja jestem królem. Jej usta rozchyliły się, ale milczała. Callum kontynuował: - Wieczoru w którym przyszedł na świat król, o północy przemówiła wyrocznia. Samo jej przemówienie było zwiastunem przyszłego króla, ale także mówiła ona o jego narzeczonej. - Wróćmy do twojego ojca - powiedziała cicho. - To ważna część, maleńka - powiedział jej. Zignorowała go i zapytała: - Byliście blisko? Skinął głową. - Bardzo?- spytała. Callum ponownie skinął. Zdziwienie zsunęło się z jej twarzy i jej ryzy zmiękły, pod nieskrywanym współczuciem. - Przykro mi - wyszeptała.- Wiem, jakie to uczucie. W porządku. Do ślicznej, ognistej i porywczej mógł dodać słodką. Sonia Arlington potrafiła być niesamowicie słodka. By nie ulec nagłej, stanowczej chęci zabrania jej do łyżka i odkrycia jak słodka mogła być, odgarnął nieco jej włosów z ramienia. Przesunął przez nie palcami, nie odrywając oczu od jej, gdy powiedział: - Wiem, że wiesz. Senator Arlington był wspaniałym człowiekiem i mój

ojciec powiedział mi, że bardzo cię kochał. Ból na krótko wypełnił jej oczy i ścisnął ją w swych ramionach. Wzięła miękki oddech i powiedziała: - Więc myślisz, że jestem twoją narzeczoną. Uśmiechnął się i odpowiedział: - Jesteś moją narzeczoną. Wyrocznia mi ciebie przepowiedziała. Skinęła głową i kontynuowała: - I twoi ludzie sądzą, że jestem twoją królową. Poczuł, jak jego uśmiech się rozszerza, gdy ogłosił: - Jesteś moją królową. - I właśnie dlatego jestem dla ciebie taka ważna. - Tak. Partnerka każdego mężczyzny moi ludzi jest ważna, ważna na tyle, aby mężczyzna poświęcił dla niej swe życie. Ale ty jesteś królową. I każdy z moich ludzi poświęciłby swoje życie dla ciebie. Przyglądała mu się przez moment, jej wzrok był nieczytelny, zanim powiedziała: - To niesamowita odpowiedzialność. Jego ręce przesunęły się pod jej ramiona i uniósł ją na swojej piersi, tak, że jej twarz była bliżej jego i podrażnił się: - I wiem, jakie to uczucie - przyglądał się, jak jej usta drżą, zanim pociągnął dalej.- Moim obowiązkiem jest przygotowanie cię do podjęcia tej odpowiedzialności. Dzisiaj nie był zbyt dobry dzień, laleczko, ale obiecuję ci, że od teraz będę bardziej cierpliwy. - Byłoby dobrze - szepnęła. Uśmiechnął się do niej, zadowolony, że jego starania zaowocowały takimi efektami, cały czas zastanawiając się, czy taktycznym błędem byłoby pocałowanie jej. Potem pomyślał, pieprzyć to. Jego palce przesiały się przez jej włosy i przysunął jej twarz bliżej swojej, zanim jego usta pochwyciły jej, odezwała się. - Czy twoi wszyscy ludzie robią to z oczami? - Złoto?-zapytał w zamian i przytaknęła.- W pewnym sensie odpowiedział.- Oczy tych, w których płynie królewska krew, przechodzą w złoto. Innych są żółte lub brązowe. - Więc tylko twoja rodzina ma taki śliczny kolor oczy? Tak, Sonia Arlington była zdecydowanie słodka. Skinął głową i przyciągnął jej twarz bliżej, gdy w tym samym czasie pochylił się ku niej. - Tak. Jej głowa opierała się, a także było słychać opór w jej głosie, gdy wyszeptała: - Callum... Zignorował jedno i drugie i wreszcie pochwycił jej wargi.

Wciąż się opierała, odpychając głowę przy jego dłoni i dłoń przy jego piersi. Przekrzywił głowę, jego usta otwarły się na jej i jego język dotknął jej warg. Także były słodkie. Poczuł jak wymamrotała: - Och - przy jego języku, ale wykorzystał tą okazję, by wsunąć go między jej wargi. Jego język dotknął jej, jej głos przestała napierać tak samo jak jej dłoń i rozpłynęła się przy nim, jej głowa przechyliła się, ręka przesunęła, by owinąć wokół jego szyi. Pocałunek nie był ognisty czy porywający. Był po prostu wspaniale, niezapomnienie słodki. I poruszyło to Calluma w sposób, którego nigdy wcześniej nie czuł. Dlatego też zanim naprawdę popełnił błąd taktyczny poprzez zbadanie tego uczucia i popchnięcie jej zbyt daleko po spieprzeniu tego dnia po królewsku, przerwał ich pocałunek i przytulił jej policzek do swojej piersi. Wsunął palce w jej włosy i przysłuchiwał się jej oddechowi, który był przyspieszony, ale nie odsunęła się. Po prostu leżała w jego ramionach, z policzkiem przy jego piersi. I modlił się, żeby jego taktyka zadziałała. Wzięła satysfakcjonujący schrypnięty oddech, zanim zapytała: - Chciałbyś swoją whisky? - Tak, maleńka. Pochyliła się do przodu, chwyciła jego whisky i podała mu. Ponownie się pochyliła i chwyciła swój kubek. Potem Sonia oparła się lekko, otulona przez jego ciało, z policzkiem przy jego piersi, czasami unosząc głowę, by napić się herbaty, gdy on pił swoją whisky, ogień płoną w kominku a śnieg padał za oknem. Tak, pomyślał z ulgą, okazało się, że jego taktyka zadziałała. I Callum pomyślał, ze prowadzenie takiego życia z Sonią wcale go nie nudziło. Zamiast tego, mogło być po prostu słodkie.

Rozdział 7

Rodzina

- Um... - Sonia mruknęła. - Cisza - Callum jej przerwał. Sonia napięła się w ramionach Calluma. Wyszło na to, że jej próba ucieczki nie była takim dobrym pomysłem. Zamilkła, wtulona w jego ramionach, gdy maszerował ze złością, nie, ze wściekłością przez śnieg z powrotem do chatki. Obmyśliła świetny plan ucieczki (no, zanim została udaremniona). Po ich pierwszym bardzo złym dniu, którego wieczór zakończył się nie tak źle, zdecydowała spędzić trochę czasu na usypiając go w fałszywym poczuciu bezpieczeństwa, zanim się stamtąd wydostała. Udawała poprzez jego delikatne wyjaśnienia, że był królem sekretnego społeczeństwa, że rozumie i zgadza się z jego błędem. I zorientowała się, że udawanie nie było takie trudne, ponieważ z powodu jego łagodności i rozmowy o jej ojcu (co było szalone, a nawet może niemiłe, chociaż powiedział, że jej tata był miły) i o jego ojcu (za którym najwyraźniej tęsknił, albo sam próbował się do tego

przekonać). Mimo że nie było jej trudno udawać podczas ich pogawędki, to trudno jej było, gdy dowiedziała się, iż oczekuje, że będzie z nim spała w dużym łóżku. Tak. Spała. Z. Nim. Sprzeciwiła się (każdy by to zrobił!). On nalegał (ale delikatnie). Znowu się sprzeciwiła. On nalegał (nieco mocniej). Poddała się. Na szczęście było to stosunkowo łatwe, biorąc pod uwagę, że zajął się ogniem. Poruszył za jej czułą strunę, gdy wspomniał, że jej ojciec robił to samo. Zawsze był przy ogniu, by zapewnić swojej rodzinie ciepło, gdy byli w chatce. W łazience przebrała się w swoją koronkową, seksowną, jedwabną koszulę nocną i wślizgnęła się do łóżka, zanim zdążył na nią zerknąć. Niestety, po tym jak on przebrał się w łazience i wrócił mając na sobie tylko parę spodni od flanelowej piżamy, miała idealny widok na jego pierś. Jego masywna, mocna, muskularna pierś była całkowicie pokryta włosami, które ciągnęły się kusząco z jego piersi w dół brzucha. Włosy na piersi mógł stworzyć tylko Bóg, na co zwrócił uwagę mówiąc „moja praca tutaj jest skończona.” Włosy Calluma były... bardzo... idealne. Naprawdę, cały wszechświat już sobie z niej kpił. Potem napięła się, czekając aż spróbuje coś zrobić. Ale niczego nie zrobił. Położył się na swoich plecach i przysłuchiwała się, jak jego oddech stał się stabilny. Zajęło jej to trochę czasu, ale w Sonia w końcu zasnęła. Niestety gdy się obudziła, spostrzegła, że leżał do niej odwrócony plecami, ale ona była zwrócona do niego przodem i wtulała się w całą jego długość. Bardzo blisko jego długości. Jej kolana wtuliły się w jego, jej biodra przycisnęły do jego, ręką obejmowała jego pas, jej pierś była przyciśnięta do jego pleców, ale jej czoło było wciśnięte w jego łopatkę. Zaczęła się odsuwać. Zanim jej się to udało, jego palce zawinęły się wokół jej nadgarstka i przytrzymał ją tam. - Ja, um... muszę iść do łazienki - powiedziała gładko umięśnionej skórze na jego plecach. Puścił jej rękę i przewrócił się, ona przesunęła do tyłu, by uniknąć jego wielkiego ciała, ale zanim umknęła mu z zasięgu, jego ramię owinęło się wokół jej talii i wciągnął ją prawie całą pod siebie. Spojrzała mu w oczy i zauważyła, że stały się piwne.

Dobry Boże, uwielbiała, gdy jego oczy stawały się piwne (choć wmawiała sobie, że tak nie było). - Chciałbym się tak budzić każdego ranka, laleczko - mruknął, jego głos był ochrypły od snu. Sonia przełknęła. Callum uśmiechnął się. Jej serce ścisnęło się na widok jego uśmiechu. Jego głowa przechyliła się w dół i potarł swą skronią o jej i puścił ją. Ten dzień różnił się o wiele bardziej od poprzedniego. Nie kłócili się. Zjedli zbyt wiele tuczącego jedzenia. Rozmawiali. O jego ojcu, o jej ojcu i o fakcie, że byli długoletnimi przyjaciółmi (podobno). O jego królestwie, które zdawało się być na całym świecie i wliczając w to armie i terytoria, które były nadzorowane przez prezesów i wszelkiego rodzaju rzeczy. Poważnie, miał bujną wyobraźnię. Było to bardzo fascynujące, ale także szalone. Choć w głębi duszy, im więcej mówił, duma i miłość w jego głosie sprawiała, że chciała uwierzyć, że jego świat był prawdziwy. I rozmawiali o jej byciu królową. Zasadniczo, to nie miała nic do zrobienia, z wyjątkiem małego obowiązku trwania przy jego boku przez cały czas i wspierania go we wszystkim, co chciał zrobić. Chociaż zapytała, to powiedział, że porozmawiają później o „wojnie.” Większość rozmów przebiegała, gdy byli do siebie przytuleni, albo gdy Sonia siedziała na jego kolanach, lub gdy oboje leżeli na kanapie, Sonia w jego ramionach. Rzeczywiście jego informacja, że jego ludzie byli „czuli”, była zrozumiała. Był najbardziej dotkliwą2, osobą, jaką znała. Gregor ani Yuri nie dotykali, nie obejmowali i nie przytulali. Często ich czułość była lekka, acz nie w fizyczny sposób. Ale Callum, nawet gdy jej nie przytulał, to i tak znalazł sposób, by jej dotknąć. Na przykład podczas gdy gotowała, zbliżał się, kładł dłoń na jej talii i spoglądał jej przez ramię na jedzenie, które przygotowywała. Albo gdy grała w pasjansa na jego komputerze, podchodził do niej od tyłu, owijał ręce wokół jej piersi, przyciągał jej plecy do swego przodu i trzymał ją tak przez długą chwilę, zanim się zgiął, potarł skronią o jej i ją puścił. Nigdy niczego nie mówił. Tylko dotykał. Jak obiecał, przez cały dzień był zupełnie inny - cierpliwy i delikatnie, czasami się drażnił i był słodki. Zwłaszcza, gdy zrobił jej zastrzyk. Jego reakcja była nie mniej poważna i jej reakcja na jego kojący uścisk była niemniej głęboka. 2 Wystąpiło tu słówko „touchiest” i kompletnie nie wiedziałam jak przetłumaczyć w tym kontekście, więc wyszło jak wyszło. Oczywiście chodzi o to, że Callum był osobą, która bardzo lubiła dotykać :P

Oczywiście, odkąd miał swoich ludzi (znowu często z nimi rozmawiał przez telefon podczas dnia, podsłuchała nawet bezczelnego, ale pełnego szacunku Waringa), zdecydowała, że był przywódcą jakiejś sekty czy czegoś. Z jakiegoś powodu uważał ją za swoją „partnerkę”, a jako, że był przywódcą, przekonał swoich ludzi, że była ich królową. Mieli zasoby. Było to także oczywiste. Chociaż mała, to jej rodzinna chatka zawsze była spektakularnie wyposażona. Jego i jej ubrania na zimę, ale były doskonałej jakości. Jego komórka i komputer także były najnowsze. Kuchnia także była dopieszczona, można było w niej znaleźć wszystko co najnowsze - od urządzeń, po sztućce, garnki i patelnie, nawet jedzenie. Nie wierzyła w ani jedno słowo jakie powiedział o jje ojcu, ale liczyła na to, że we swym szalonym umyśle on uwierzy. Było to przykre, że taki wspaniały mężczyzna był aż tak pokręcony. Ale było straszne także do, że w raz z upływem czasu coraz mniej ją to obchodziło. Rozumiała, jak zwerbował swoich zwolenników. Ponieważ był typem człowieka, za którym się pożądało, nawet jeżeli był szalony. Było w nim coś. Było to coś więcej, niż fakt, że był nieodparcie przystojny (chociaż to pomagało). W jego niebieskich oczach czaiło się coś więcej, niż ostra inteligencja. Więcej, niż bogata głębokość jego atrakcyjnego głosu z akcentem. Więcej, niż jego sposób pewności podczas każdego ruchu jego potężnego ciała i każdego słowa, które wypowiedział. Była to cicha, choć zacięcia siła jego osobowości, która była ważna i prawie niemożliwa do odparcia. I gdy dzień się kończył, Sonia chciała uwierzyć w jego słowa, być tego częścią, a nawet (uchowaj Boże) cieszyła się na tą śmieszną, ale atrakcyjną myśl bycia królową. Nawet próbowała znaleźć sposób, by sobie to wszystko poukładać w głowie. Wmawiała sobie, że widzenie go w jej snach przez lata oznaczało, że powinni być ze sobą w taki sposób, w jaki jej powiedział. Że może była jego królową. Ze być może był jej przystojnym wilkiem. Ale logiczna strona jej mózgu, która to walczyła z przyciąganiem Calluma, mówiła jej, że nie ma czegoś takiego jak tajne sekty z królami i królowymi i wojnami. Był po prostu szaleńcem, który ją porwał, być może zamordował ludzi, by to zrobić (nawet jeżeli byli to źli ludzie) i zamierzał uczynić ją swoją „partnerką” bez zapytania jej, czy chce. Dlatego też długo po tym, gdy usłyszała jego oddech nawet drugiej nocy, postawiła uciec. Strasznie się bała, próbując pełzać wokół po cichu, gdy się przygotowywała i wyszła przez tylne drzwi. Nawet z czterema parami grubych skarpet na nogach, spacerowanie w jego butach było niezdarne i czasochłonne. Było zimno i śnieg padał tylko

łagodnie, co oznaczało, że musiała tracić swój cenny czas na zacieranie śladów. Ale mimo tego, iż pamiętała, że jaskinia znajduje się niedaleko, może z jakieś dwadzieścia minut spacerem od chatki, czuła, że dotarcie do niej zajęło jej całe godziny. Nie rozpaliła ognia, ponieważ nie miała pojęcia jak to zrobić i nie chciała, by ją dostrzegł. Zamiast tego ostrożnie rozwinęła swoje lekarstwo i jedzenie, owinęła się włochatym kocem który ze sobą zabrała (mimo to w jednej chwili znów była przemarznięta do szpiku kości) i nie zmrużyła oka, dopóki świt nie dotknął nieba. Zapadła w wyczerpany sen, podczas gdy rozpatrywała swój kolejny ruch. Potem go wyczuła. Natychmiast się obudziła i zaalarmowana, zerwała się na nogi, ale jego wielka postać wypełniła wejście do jaski, zanim nawet zsunęła koc ze swych ramion. Wpatrywała się w niego. To było niemożliwe. Kiedy go wyczuła, nie był nawet blisko. Jakim cudem tak szybko się tutaj dostał? Nie mógł jej wyczuć i nikt nie mógł poruszać się tak szybko. Musiał wiedzieć o jaskini. - Wiedziałeś o jaskini - szepnęła. - Cisza - jego głos był równy i spokojny. Wyprostowała ramiona, zmierzyła się z nim i powiedziała odważnie: - Nie chcę wracać. - Cisza!- ryknął, jego głos w najmniejszym stopniu nie był stonowany i cichy. Sonia zamilkła. Callum podszedł do niej, podniósł jej lekarstwo, owinął je w koc, wziął ją w ramiona i wyszedł wściekle z jaskini. I tyle na temat jej ucieczki. Udało jej uciec od niego tylko na kilka godzin. Poważnie, teraz była w tarapatach. I była w jeszcze większych kłopotach, bo nie wiedziała czy ma się bać, że ją znalazł, czy... podniecona. Zbliżali się do chatki i natychmiast wiedziała, że w środku znajdowali się ludzie. Była tym tak wstrząśnięta, że zapomniała ukryć swój dar, gdy wyszeptała: - Callum, tam są ludzie... - Cisza. - Ale... Jego ramiona zacisnęły się tak mocno, ale nie dość, by sprawić jej ból.

Myślała, że to rozsądne, by być cicho, więc to zrobiła. Wszedł na tylny ganek i przez drzwi do chatki. Było tam czterech ludzi. W ogóle. Wszyscy wyglądali nieco jak Callum, troje z nich miało jasnoniebieskie oczy, ale tylko jeden miał zielone. Jedną z nich była kobieta. Wszyscy wpatrywali się w Calluma i Sonię z wszechwiedzącym, rozbawionym wyrazem na twarzy. Callum zignorował ich i rzucił Sonię na łóżko. Sonia odbiła się i opadła na nie i spojrzała na przystojną, lecz rozwścieczoną twarz Calluma, nie wiedząc co zrobić, albo czy pożyje na tyle długo, by coś uczynić. Głos Calluma znowu był stał i spokojny, gdy stwierdził: - Więc wczoraj było kłamstwem. Wiedząc, że ten głos zapowiadał rozwścieczony ryk, jeżeli powie coś niewłaściwego, Sonia zdecydowała w ogóle się nie odzywać. A tak w ogóle, to mieli towarzystwo. Mieli zamiar to zrobić przed publicznością? - Odpowiedz mi - Callum zażądał. Najwidoczniej mieli zamiar zrobić to przed publiką. - Um... - Sonia mruknęła. - Odpowiedz mi! No i proszę, nadszedł ryk. Dobra, może i był szalonym porywaczem, który miał na sumieniu już kilka osób i był lepszy sposób by to rozegrać. Tylko nie wiedziała co to było i była tak wściekła, że jej to nie obchodziło. Zrzuciła koc i wstała na kolana, krzycząc: - Porwałeś mnie! - Mówiłem ci, Soniu... - Wiem, co mi powiedziałeś!- przerwała mu wrzaskiem.- Że jestem twoją partnerką, twoją królową, bla, bla, bla. A czy ja mogę wypowiedzieć się na ten temat?- zażądała. - Nie, do cholery, lepiej, żebyś tego nie zrobiła!- odkrzyknął. - Cóż, nie zaakceptuję tego!- krzyknęła.- To nawet szalone! - Jeżeli zabiorę cię z gór, umieszczę w twoim domu, zabiorę ochronę, zostaniesz porwana i zabita w ciągu kilku dni - warknął. - Poważnie - mruknęła pogardliwie. - Poważnie - odpalił. - Ja... - zaczęła. - Zapomniałaś, co się wydarzyło trzy noce temu?- zażądał. - Oczywiście, że nie!- warknęła. - Niebezpieczeństwo jest prawdziwe - poinformował ją. - Nie byłoby, gdybyś nie sprawił, że zaczęłam myśleć, że jest wrzasnęła.

Jego całe ciało szarpnęło się, zanim zagrzmiał: - Dlaczego do cholery miałby to zrobić? - Abym współdziałała z twoim szalonym planem!- odpowiedziała. Callum warknął, jego głowa przekręciła się na bok i warknął: - Powinienem ją schwytać, zabrać ją do zamku i się z nią przespać. Skończyłoby się to w ciągu kilku godzin, a nie w przeciągu pieprzonych dni i bez tych śmiesznych bzdur. Ale nie, posłuchałem się ciebie. - Nie wciągaj mnie w to - powiedział zielonooki, uśmiechając się od ucha do ucha, jakby ich przedstawienie było ogromnie zabawne. - Soniu, kochanie - odezwał się jeden z niebieskookich mężczyzn i spojrzała na niego.- To co mówi Callum, to prawda. Jesteś jego królową i jesteś w niebezpieczeństwie. - Wiadomo, że to powiesz - Sonia odpaliła.- Wyprał ci mózg. Nie chcę ci tego mówić, ale jesteś członkiem sekty. Wszyscy z nich, w tym Callum, spojrzeli na nią jakby ona straciła rozum. Nie wiedziała wiele o praniu mózgu, ale często mówiono o brutalnych sposobach, jeśli ktoś był od czegoś uzależniony, nawet od charyzmy innej osoby, więc kontynuowała. Zresztą i tak miała przechlapane. Nie miała niczego do stracenia. - Nie winię cie - ciągnęła.- Potrafi być całkiem czarujący i charyzmatyczny. Mimo to, nie jest normalny. Wszyscy przybysze wybuchnęli śmiechem. Callum skrzywił się na nią na chwilę, zanim odchylił głowę do tyłu i powiedział do sufitu: - Do diabła. - Soniu - odezwała się kobieta i Sonia przeniosła wzrok na nią.Kochanie, jestem Regan, matką Calluma. Na tą wiadomość Sonii opadła szczeka. Z pewnością wyglądała jak Callum. Ale musiała być jego siostrą, nie matką. W rzeczywistości wyglądała jeszcze młodziej niż on. - Co?- Sonia zadyszała. Regan wysunęła się na przód: - Pokażę ci coś, kochanie - powiedziała miękko. Miała dużą, skórzaną torebkę od projektanta, która była przewieszona przez jej ramię i wyciągnęła z niej zdjęcie. Gdy Regan się do niej zbliżyła, odwróciła zdjęcie ku twarzy Sonii. Było to zdjęcie ze ślubu jej matki i ojca. Przy jej matce stał wysoki, dostojny mężczyzna, który wyglądał jak każdy mężczyzna w tym pokoju, ale najbardziej jak Callum. Przy jej ojcu stała kobieta, która stała przed nią. - O cholera - wyszeptała wtedy i spojrzała na kobietę, która od dnia w którym pobrali się jej rodzice, czyli jakieś dekady temu, do tego dnia w chatce, wydawała się nie postarzeć ani o chwilę, więc ogłosiła to, co było oczywiste.- Zdjęcia mogą być przerobione.

- Od zawsze znałam Cherise Mayfair Arlington - oświadczyła Regan.Była moją drogą przyjaciółką. O nie. To nie było sprawiedliwe. - Nie... - Sonia ostrzegła. - Lubiła różowy i często ubierała cię w ten kolor, gdy mogła - Regan kontynuowała i serce Sonii przesunęło się jej do gardła, gdy usłyszała te słowa. - Nie... - Sonia powtórzyła, ale to słowo brzmiało jak krztuszenie się. Regan przerwała jej: - Lassiter lubił niebieski i nienawidził różowego... Sonia przerwała jej: - To nie jest nawet miłe. Nie było miłe, gdy używali jej rodziców przeciwko niej. Chociaż to, co powiedziała Regan, było prawdziwe. Jej ojciec zawsze próbował namówić jej matkę, by nie ubierała jej na różowo i zawsze kupował jej ubrania, które były niebieskie. Była to głupia sprzeczka, która zakłócała dobre, choć łamiące serce krótkie życie, które z nimi prowadziła. Nikt by się tego nie dowiedział, gdyby ją śledził. Nawet Sonia o tym zapomniała. - Nie postarzałaś się ani o dzień od tego zdjęcia - Sonia oskarżyła. Regan wciągnęła oddech i odpowiedziała: - Nasi ludzie starzeją się wolniej. Mogła to powtórzyć. Regan przysunęła się bliżej i nacisnęła emocjonalnie głębiej: - W każdą niedzielę, Lassiter przygotowywał wam naleśniki w kształcie gwiazd. Serce Sonii ścisnęło się. A teraz poważnie. Skąd o tym wiedziała? Nikt o tym nie wiedział. Z wyjątkiem jej ojca i matki, a oboje przecież byli martwi. Sonie z powrotem opadła na łóżko, szepcząc: - Przestań. Głos Regan stał się smutny i miękki, gdy powiedziała: - Cherise powiedziała mi, że twoją ulubioną książką było The Giving Tree. - Przestań. - Powiedziała, że czytała ci ją co no. - Przestań. - Była to jedyna książka, którą chciałaś słuchać. Sonia poczuła brzeg łóżka i zatrzymała się, wpatrując w kobietę. Jej oczy stały się piwne. Uderzyło to w nią z opóźnieniem, że nie było to naturalne, aby oczy zmieniały się w taki sposób. Niczyje oczy tak robiły. Był tylko jeden sposób by

zmienić ich kolor, a mianowicie nałożenie soczewek. Ale żeby kolor całkowicie się zmienił? W taki atrakcyjny choć niewytłumaczalny odcień, który nie był naturalny? I nie było to naturalne, żeby mężczyzna z jej snów stał się żywy. Takie coś się nie przydarzało. Nikomu, Nigdy. Jej wzrok przesunął się po grupie - wszystkich nadmiernie wysokich, z ciemnymi włosami, wspaniałych i z inteligentnymi, jasnymi oczyma. Podobnie jak Waring z ostatniej nocy. Podobnie jak Callum. Jasna cholera. Ci ludzie nie byli jak jej ludzie. Ci ludzie byli z innej kultury. Należeli do tajnego społeczeństwa, które żyło obok ludzi. Jej wzrok przeniósł się na Calluma, który przyglądał się jej uważnie, gniew zniknął z jego twarzy, acz został zastąpiony czymś głęboko łagodnym. - Wiem, że trudno jest ci o tym myśleć, ale Callum i ty zostaliście połączeni przez wieczność, nawet zanim oboje istnieliście, zanim wasze komórki powstały w łonie matki - Regan kontynuowała cicho.- Jesteście sobie przeznaczeni, połączeni ze sobą. To sposób naszych ludzi. Jesteście życiowymi partnerami i to piękna rzecz, Sonii. Twoja mama i tata byli dobrymi przyjaciółmi naszych ludzi. Akceptowali nas. Byliby bardzo szczęśliwi, gdybyś znalazła się wśród nas. Tak bardzo szczęśliwy. Obiecuję ci to, kochanie. Gdy Regan mówiła, Sonia nie oderwała oczu od Calluma. - Śniłam o tobie - wyszeptała i przyglądała się, jak jego ciało wyraźnie się napięło.- Odkąd byłam nastolatką, śniłam o tobie. Reszta zaczęła odchodzić, ale ani ona ani Callum nie ruszyli się ani o cal. W końcu powiedział cicho: - Znasz mnie. - W moich snach przychodziłeś do mnie przez dwadzieścia lat. - Znasz mnie - powtórzył. Sonia skinęła niepewnie, nawet z przerażeniem. - Gdy się wtedy obudziłam, myślałam, że to sen, Niewyraźnie usłyszała, jak tylne drzwi się zamykają. - Rozumiesz teraz, że jesteś moja?- zapytał. Wtedy zrozumiała. Zaśpiewało to w jej duszy. Sprawiło to, że znowu poczuła się cała po tym, jak została rozbita w Wigilię trzydzieści jeden lat temu. Nie, poczuła się tak wspaniale cała, jak nie czuła się nigdy w życiu. I w tym samym czasie bezsensownie ją to przeraziło. Przełknęła ślinę. Potem skinęła głową.

- Rozumiesz, że jesteś moją królową? - Boję się - przyznała swobodnie. Nie miała pojęcia dlaczego, ale bała się. Jego, faktu, ze te szalone historie były prawdziwe, że znajdowała się w niebezpieczeństwie, że należała do niego, że jego naród prowadził wojnę i że była ich królową. Jak miała zrozumieć, że była królową? - Zaopiekuję się tobą - odparł łagodnie. Przyglądała mu się przez długi moment, zanim znowu skinęła głową. Jego ciało rozluźniło się. Potem, ze złotymi i lśniącymi oczyma, powiedział spokojnie: - Chodź do swojego wilka, laleczko. Na drżących kończynach, które same się poruszały, zsunęła się z łóżka, okrążyła je i podeszła wolno do niego. Gdy znalazła się w jego zasięgu, chwycił ją brutalnie w swe ramiona i przyciągnął blisko siebie. Zadrżała w jego uścisku, przerażona przytłaczającą niepewnością swojej przyszłości. Wyczuł to i ponownie obiecał: - Zaopiekuję się toną. Skinęła głową, przysuwając policzek do jego piersi. Potarł skronią o szczyt jej głowy, następnie uścisnął ją mocniej, aż drżenie ustało. Wreszcie zapytał: - Wszystko w porządku? Znowu skinęła głową, nie chcąc, by jej kłamstwo było słyszalne. Przechylił jej twarz ku swojej, chwytając jej brodę w dłoń. - Muszę coś zrobić. Wrócę niebawem. Moja rodzina się tobą zaopiekuje, gdy mnie nie będzie. Sonia znowu przytaknęła. Zgiął szyję i przycisnął swą skroń do jej. - Ty i ja będziemy mieć piękne życie. Wiem o tym. - Dobrze - szepnęła. Uścisnął ją mocno i puścił ją. Potem zniknął. Wpatrywała się w przestrzeń, którą zajmował, jej umysł był pusty. Później usłyszała w dali głęboki głos, który powiedział: - Pobiegniemy - i usłyszała rozbawioną odpowiedź: - O tak. I pomyślała, że skoro on był inny, to może i ona mogłaby mu powiedzieć, że także była inna. On pewnie by zrozumiał. On nigdy by nie sprawił, że poczułaby się dziwna. Potem jej umysł wypełnił się wspomnieniami setek snów o jej przystojnym wilku. Jej „życiowym partnerze.”

Jej przeznaczeniu. I tych snach... Jej snach... W jakiś magiczny sposób te sny przepowiadały jej przyszłość z pięknym, silnym mężczyzną, który ją tulił i drażnił się z nią i akceptował ją i sprawiał, ze czuła się kochana. Zamknęła oczy, gdy zalała ją radość. Wtedy uświadomiła sobie przy niepożądanym włamaniu do jej radości, że musi skorzystać z łazienki. Gdy skończyła i trzymała dłoń na klamce od drzwi łazienki, usłyszała mamroczące głosy, głosy które rozmawiały na zewnątrz. Znieruchomiała na to co usłyszała i zaczęła podsłuchiwać. - ... Callum oszalał?- zapytał z niedowierzaniem mężczyzna. - Caleb - odpowiedziała Regan. - Nie, poważnie, Regan, oszalał?- Caleb powtórzył. - Nigdy nie można się spodziewać, do kogo cię przyciągnie. - Nawet mnich czułby pociąg do Sonii, jest kurwa całkiem naprawdę piękna - Caleb odpowiedział i rozumieją te słowa (i mając nadzieję, że jednak nie), ciało Sonii zesztywniało.- Nie wspominając już o tym, że jest cholernie zabawna - Caleb dokończył. - Wiesz, że gust twojego brata nie pasuje do Sonii. - Nawet jeśli, to oszalał. Widziałaś ją? - Widziałam. - Ryon powiedział, że Callum ponoć się niecierpliwił co do połączenia, chciał mieć to już za sobą, żeby móc stłumić bunt - Caleb kontynuował i tak krótko szczęśliwe serce Sonii szarpnęło się, gdy Caleb wymamrotał.- Cholera by to wzięła. - Caleb... - Gdybym to był ja, to nie dałbym się zmusić do spędzenia tygodnia z taką kobietą w chacie, aby wyjaśnić jej o co chodzi w naszej kulturze. Gdybym to ja był z nią sam na sam w tej chacie, przeciągnąłbym to na tak długo, że trwałoby to rok. - No cóż, to jednak nie jesteś ty - Regan odparła stanowczo. - Nie, to nie jestem ja i cholernie szkoda - przerwał i zaczął ostro.- Nie dla mnie, Regan, dla niej. Taka kobieta? Zasługuje na mężczyznę, który będzie jej chciał nie jako partnerki którą przepowiedziała wyrocznia i że zostanie jego królową. O Boże, pomyślała Sonia, gdy jej podniecone serce skamieniało. - Być może z czasem poczuje do niej pociąg - Regan zasugerowała. - Och, Mac się upewnił, że wykona ten obowiązek wobec swoich ludzi Caleb warknął.- Wyrocznia powiedziała, że to Sonia, więc Callum połączy się z Sonią. Koniec. Każdy z nas spodziewa się spotkać połówkę naszej duszy. Ale nie Cal. Najpierw obowiązki, potem serce - urwał i nastąpił najbardziej

dotkliwy koniec.- Może, jeśli będzie miał szczęście, to jako człowiek zrozumie jego potrzeby pieprzenia się z naszym rodzajem. Sonia zassała powietrze. - Caleb!- Regan warknęła.- Nie możesz przypuszczać, że coś takiego zrobi. Jest jego partnerką i... - Mówimy tutaj o Callumie, prawda? - Caleb odpowiedział sarkastycznie. Sonia oparła swoje czoło o drzwi łazienki. - Nie będę już o tym mówić - Regan odpowiedziała.- Wchodzę i mam zamiar poznać swoją przyszłą synową. - Ja pobiegam - Caleb odpowiedział z irytacją. - Lepiej żebyś to zrobił, bo widocznie tego potrzebujesz - Regan odparła. Sonia odwróciła się plecami do drzwi zsunęła się po nich, aż usiadła na podłodze. Potem oparła swoją skroń o kolano, gdy objęła łydki ramionami. Oczywiście, że wszechświat jeszcze z nią nie skończył. Więc dał jej przystojnego, charyzmatycznego króla sekretnego społeczeństwa ze zmieniającymi kolor oczu, późno starzejącymi się ludźmi, na jej przeznaczonego partnera. Ale było także tak, że ten król jej nie chciał. I najwyraźniej był kobieciarzem (nawet jego brat tak powiedział!). Gdzieś w głębi serca, w każdej chwili zatęskniła za swoją mamą i tatą. Właśnie w takich chwilach jak ta, gdy nieznacznie stłumiony ból serca się rozrastał, skręcał się i przypominał jej, że była naprawdę sama na tym świecie. Nie żeby często znajdowała i gubiła w przeciągu kilku minut mężczyznę ze swoich snów. Ale Sonia Arlington wiele straciła w swym życiu. Było to tylko ostatnie na jej długiej liście. I niestety nigdy się do tego nie przyzwyczaiła.

***

Sonia była w kuchni z Regan, obserwując jak Callum rozwieszał zieleń i lampki nad kominkami. Dekoracje świąteczne były pomysłem Ryona. Po tym jak Sonia doświadczyła swojej najnowszej traumy życiowej, zebrała się w sobie (przynajmniej miała taką nadzieję), wyszła z łazienki i

zrobiła z Regan śniadanie, dla jak to nazwała Regan, „Chłopców.” „Chłopcami”, Regan poinformowała Sonię, byli Calder i Caleb, młodsi bracia Calluma, i Ryon, ich kuzyn. Regan była naprawdę miła, rozmowna i gadatliwa w matczyny sposób, co było nieco dziwne (no dobra, bardzo dziwne), biorąc pod uwagę, że wyglądała jak ich siostra. Mimo to Sonii z trudem przyszło powitanie jej z otwartymi ramionami, Po tym jak zrobiły ogromne, puszyste naleśniki dla mężczyzn, opowiedziała Sonii historyjki o jej mamie i tacie, które były najprzyjemniejszą częścią tego całego bałaganu. Było to coś, czego Sonia nie miała od lat i bardzo to doceniła. Chociaż Gregor był ponoć ich najlepszym przyjacielem, nie lubił o nich rozmawiać i Sonia w końcu przestała poruszać ten temat. Kiedy Sonia powiedziała o tym Regan, jej usta zacisnęły się w taki sposób, że aż to zaciekawiło Sonię. - Co? zapytała matkę Calluma. Regan przesunęła po patelni bekon widelcem i mruknęła: - Po prostu... - spojrzała ostrożnie na Sonię i dokończyła.- Ja także znam Gregora od długiego czasu. Nie dogadywał się z moim mężem. - Och - to wszystko co powiedziała Sonia, ponieważ było to oczywiste, że Regan nie chciała o tym mówić. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Gregor nie dogadywał się z jej zmarłym mężem. To także nie było zaskoczeniem. Gregor prawie z nikim się nie dogadywał. Callum, Ryon i Calder wrócili i Sonia usłyszała to przed Regan. Usłyszała również kogoś, kto później okazał się być Calderem, zanim weszli do domu: - Genialnie. Przeleć ją dzisiaj w nocy, będziesz mógł ją wreszcie zabrać z gór i będziemy mogli wreszcie przestać pieprzyć się z tym gównem. Serce Sonii skręciło się. Proszę bardzo. Kolejny dowód na to, że była tylko królewskim obowiązkiem Calluma. - Jezu, Calder - Ryon (rozpoznała dopiero później) odpowiedział, jego głos był zirytowany. Nie dała po sobie poznać, że to usłyszała, ale Regan spojrzała dziwnie na Caldera, gdy weszli z paczkami. Było to ciężkie, matczyne spojrzenie, na które Calder zapytał: - Co? Na które Regan odpowiedziała: - Wiesz co. Gdy Callum wszedł, podszedł bezpośrednio do Sonii i owinął wokół niej ramię, przyciągnął jej ciało do swojego. - Jak się masz, kochanie?- zapytał w jej włosach. - Dobrze - skłamała w jego pierś i miała nadzieję, że brzmiało to jak

prawda. Oczywiście tak nie było, gdy odsunął ją i spojrzał na nią pytająco. Nie wiedziała co zrobić, by ukryć swe myśli przed jego inteligentnymi oczyma, więc użyła tylko jedynej drogi ucieczki jaka jej została, skoro nie mogła pobiec do samochodu i uciec na koniec świata. Owinęła wokół niego ręce i ukryła twarz w jego masywnej piersi. Była to słuszna decyzja. Jego ciało rozluźniło się, ale jego ramiona zacisnęły wokół niej i ścisnął ją. Podczas śniadania dowiedziała się, że Callum, a przed nim jego ojciec, chronili ją po śmierci jej rodziców. Ryon był kimś, kogo nazywali „głównym źródłem wiedzy o niej.” Oznaczało to, że wiedział o niej praktycznie wszystko (z wyjątkiem zastrzyków). Wiedzieli o Gregorze, Yurim, jej wykształceniu, jej przyjaciołach (o ile takowi byli), jej sklepie, jej domy, o wszystkim. To wyjaśniało łagodną obecność, która Sonia czuła po śmierci swych rodziców i poczuła dziwne uczucie ulgi, że w końcu wiedziała co to było. Jednak wmawiała sobie, że nie czuła takiego niedziwnego uczucia ciepła na myśl, że Callum i jego ojciec zadali sobie wiele trudu, aby ją chronić po śmierci jej rodziców (ale czuła). Dlatego też po śniadaniu, Ryon podszedł do Sonii która stała przy ladzie, przesuwając pozostałości swojego naleśnika po talerzu. Było ich sporo i choć Regan robiła pyszne naleśniki, to Sonia nie była głodna. Objął jej ramiona ręką, przechylił głowę na bok i drażnił się: - Jako przeprosiny za śledzenie cię przez trzydzieści lat, powiedziałem Regan, że naprawdę uwielbiał święta - spojrzała na niego i uśmiechnął się do niej, przez zauważyła, że był niemal tak samo przystojny jak Callum.- Regan uwielbia zakupy a te ubrania, które właśnie masz na sobie, są tego dowodem - Sonia spojrzała na Regan z zaskoczeniem i wdzięcznością, że dowiedziała się, iż to Regan dostarczyła jej garderobę. Spojrzała z powrotem na Ryona, gdy dokończył.- Polatała po sklepach i kupiła kilka ozdób, żebyś mogła mieć tu nieco świat, podczas gdy będziecie tu tkwić. Są w samochodzie. Była to taka przyjemność, że nastrój Sonii natychmiast się podniósł i nie miała pojęcia, jak bardzo jej twarz rozjaśniała. Nie miała też pojęcia, jak bardzo się zmieniła jej „naprawdę piękna” twarz. Nie miała także pojęcia, że Callum widział ją wyraźnie z miejsca w którym opierał się o koniec blatu. I nie miała pojęcia o intensywnej reakcji, jaką poczuł Callum, gdy zobaczył wyraz jej twarzy. Nie miała także pojęcia, że ani razu nie spojrzała na Calluma z tak rozjaśnioną i niestrzeżoną miną. Nawet nie zorientowała się, gdy ciało Ryona stwardniało i wpatrywał się w nią, jakby nigdy wcześniej nie widział kobiety. - Naprawdę?- szepnęła.- Zrobiłeś to dla mnie?

Oprzytomniał na jej słowa i powolny, przepiękny uśmiech rozprzestrzenił się na jego twarzy, gdy odpowiedział: - Naprawdę. - Dziękuję - szepnęła. - Wszystko dla mojej królowej - wymamrotał, a spojrzenie jego zielonych oczu zmiękło. Nie wiedząc co powinna zrobić, a jako, że Callum jej powiedział, że jego ludzie byli bardzo czuli, objęła pospiesznie i niezdarnie jego talię. Na ten gest Ryon opuścił głowę i potarł skronią jej włosy. Pomyślała, że ta sprawa ze skronią musiałaby być Gestem Ludzi Calluma. Jednak w ułamku sekundy gdy Ryon to zrobił, głos Calluma rozprzestrzenił się po pomieszczeniu: - Jasna cholera, Ry. Poważnie? Ryon odsunął się i spojrzał na Calluma, który się na nich krzywił. - Trudno jej się oprzeć - Ryon odpowiedział z dziwny, lecz otwartym, łobuzerskim uśmieszkiem. - Spróbuj mocniej - Callum odparł, wyraźnie nie uważając, że to o czym rozmawiali było zabawne. Ryon uścisnął ją zanim ją puścił. Potem mężczyźni poszli do ich SUV'u by przynieść ozdoby świąteczne i wtedy także wrócił Caleb. Wydawało się, że Caleb wciąż miał nieprzyjemny nastrój, ale uścisnął rodzinnie Sonię, zanim chwycił się za swoje naleśniki. Przynieśli drzewo i wszystkie dodatki. Ale przynieśli także gałęzie, które później zdobiły kominki, lampki choinkowe, śliczne ozdoby i figurki Świętego Mikołaja, reniferów i bałwanów, które zostały umieszczone w zieleni. Na stoliku znalazły się także zabawne świeczniki z świątecznymi, wspaniale pachnącymi czerwonymi i zielonymi świeczkami. I na koniec wielki, okrągły słoik w kształcie bałwana, który jak powiedziała Regan Sonii, miał zostać wypełniony upieczonymi ciastkami świątecznymi. Kobiety zabrały się do pieczenia, podczas gdy mężczyźni pili kawę (Calder i Ryon) albo rozplątywali lampki (Callum i Caleb). Nie trwało to długo, ale gdy wszystko zostało już rozstawione, podczas gdy Regan rozwałkowywała ciasto a Sonia wycinała pierniki, miejsce przekształciło się prawie w coś magicznego. I piekąc świąteczne ciasteczka, jak to robiła ze swoją mamą w tej samej kuchni tak wiele lat temu, z świątecznymi ozdobami w domu, miłymi męskimi głosami i melodyjnym Regan, które wokół niej świergotały, to wszystko nagle mocno trafiło w Sonię. Dlatego też zamarła w połowie wycinania piernikowego ludka, gdy Callum podłączył światła na kominku w salonie i nie wiedziała, że zassała powietrze. Regan usłyszała to i odwróciła się do Sonii.

- Sonia? Kochanie? Sonia wpatrywała się w zieleń na kominku, migoczące światła i żywotnie zwisające, piękne ozdoby, a to wszystko przypomniało jej o sposobie w jaki jej matka przystrajała kominek w każdym pokoju. - Soniu?- Regan znowu zawołała, ale Sonia się nie ruszyła. Było tego zbyt wiele. Wszystkiego. Zbyt wiele do wytrzymania. - Callum, coś jest nie tak z... - Regan zaczęła, ale Sonia już została odciągnięta od ciasta, foremka na ciasto została wyciągnięta z jej dłoni i została odwrócona do wielkiego ciała Calluma. - Maleńka, spójrz na mnie - zażądał. Automatycznie przechyliła głowę do tyłu, by na niego spojrzeć. Przyjrzał się jej twarzy i zapytał: - Jezu, kochanie, co się stało? Nie wahała się z odpowiedzią: - Gdy ostatni raz tutaj byłam, moja mama dekorowała ten kominek. Ledwo skończyła mówić, gdy została wciągnięta w jego ramiona, a gdy jego ciepłe ciało otoczyło jej, przepadła. Wybuchnęła głośnym, roztrzęsionym płaczem. Było to żenujące i słabe, ale także zrozumiało. Jej życie było straszne. Kiedyś było idealne, kiedy jej matka i ojciec żyli. Sielankowe. Cudowne. Była chroniona. Była kochana. Mówiono jej, że powinna być dumna z tego kim była i z talentów, które posiadała. I przeżyła swoje młode życie wiedząc, że jej mama i tata były z niej dumni i z jej darów. Od tamtej pory wszystko co miała to Gregora, który nie był czułym, tylko bardziej szorstkim typem. I Yuriego, który także był szorstki, który zdecydował, że nie będzie figurował jako jej brat i gdy miała dwadzieścia jeden lat (i czego nie owijał w bawełnę) chciał zostać jej kochankiem i mężem. I nie pozwalając nikomu dowiedzieć się co potrafiła robić, czuła się o wiele mniej dumna, a bardziej dziwna. Ponieważ musiała ukrywać swoje dary, dlatego też nie miała prawdziwych przyjaciół, którym zwierzyłaby się ze swego sekretu. Była partnerką mężczyzny, który jej nie chciał. Była królową ludu, którego nie znała. Została zaatakowana, porwana i zszokowana. A teraz... Co? Co powinna zrobić? Przechyliła głowę do tyłu i jęknęła: - Co mam teraz zrobić? Nie odpowiedział, prawdopodobnie dlatego, że nie siedział w jej głowie i

nie wiedział o co jej chodziło. Zamiast tego wziął ją skulną w swoje ramiona i zaniósł do fotela, posadził jej ciało na swoje kolana, wtulił jej twarz w swoją szyję i mocno otulił ją swymi ramionami. - Więc?- spytała głośno w jego szyi. - Wypłacz się, laleczko - odpowiedział.- Potem przejdziemy przez to razem. Łatwo mu powiedzieć. Był królem. Mógł zrobić cokolwiek chciał. Ona była królową, co oznaczało, że po prostu musiała robić to, co on chciał. Nawet jeśli jej nie chciał, i jeśli to o czym wspomniał Caleb było prawdą, znajdzie sobie kogoś kogo będzie chciał. Decydując zapomnieć o tym, że znajdowali się w pokoju (chociaż w rzeczywistości o tym nie zapomniała), ogłosiła: - Twoja rodzina pomyśli, że jestem szalona. - Odkąd sami są całkiem pokręceni - Callum odpowiedział spokojnie.- To świetnie pasujesz. Odchyliła głowę do tyłu, spojrzała na niego i zażądała: - Co twoi ludzie o mnie pomyślą? Jego duża dłoń spoczęła na boku jej twarzy i jego kciuk otarł strumień łez. Potem spojrzał jej w oczy i odpowiedział: - Pokochają cię. Jak? pomyślała. On nigdy jej nie pokocha. Postanowiła wykorzystać taktykę, która wcześniej zadziałała przy ukryciu jej myśli i ukryła twarz w jego szyi. Potem zrobiła tak jak zasugerował i rozpłakała się. Podczas gdy to robiła, słyszała jak Regan pracuje cicho w kuchni a mężczyźni wyszli, pozwalając jej mieć swój moment. Gdy wyczuła piekące się piernikowe ciasteczka, wzięła drżący oddech, uspokoiła się i powiedziała w szyję Calluma: - Już wszystko w porządku. Jego ręka przesiała się przez jej włosy i skręciła w nich, delikatnie obracając jej głowę do tyłu i jego niebieskie oczy przesunęły się po jej twarzy. Potem powiedział coś cichym, acz pewnym głosem, przez co jej świat się szaleńczo przechylił. - Musisz się przyzwyczaić do wielu rzeczy, laleczko, ale zaprosiłem tutaj moją rodzinę, aby ci pokazać, że teraz i ty masz rodzinę, która pomoże ci się do tego przyzwyczaić. Ludzie w tej chatce będą walczyć i poświęcą swe życie za ciebie. I nigdy nie będą chcieli zobaczyć jak walczysz sama, nie ważne z czym. Wiedz, że mamy to w swej duszy i nigdy o tym nie zapomnij. Zamrugała na niego (bo cóż innego mogła zrobić!) i wypaliła: - Myślę, że twoja kultura jest bardzo intensywna. Jego usta uniosły się w uśmiechu i odparł już drażniącym tonem:

- Uczysz się. Był to moment, by ruszyć dalej i odsunąć się od Calluma, gdy był słodki (i intensywny i zadziorny), w którym mogła zapomnieć, że był z nią z powodu swych królewskich obowiązków. - Chcę piernika - ogłosiła. Uśmieszek przerodził się w uśmiech i zdecydowanie znienawidziła fakt, że pokochała jego uśmiech i gdy o tym myślała, odpowiedział: - Ja też.

***

Sonia wędrowała po pokoju w seksownej, koronkowej, satynowej koszuli nocnej, szybko zgaszając lampki i zdmuchując świeczki. Callum był w łazience i przebierał się do łóżka. Jego rodzina wyszła zaledwie chwilę temu. Albo powinna powiedzieć, że jakiś czas temu wywalił swoją rodzinę na kopach. Podczas gdy tuliła Regan w pożegnaniu, słyszała jak Callum, który wyszedł z mężczyznami by odprowadzić ich do SUV'u, rozmawia ze swym kuzynem. - Jeśli jeszcze raz zobaczę jak to robisz, Ry, to mnie nie uszczęśliwi. Głos Ryona był dobroduszny, gdy odpowiedział: - Spokojnie, Cal. - Uspokoję się, jeśli będę wiedział, że już nigdy nie zobaczę jak w mojej kuchni mój kuzyn oznacza moją partnerkę - Callum odpowiedział. Rozbawienie zniknęło głos Ryona, gdy odparował: - Powiedziałem, żebyś się uspokoił. - Ona jest twoją królową - Callum warknął. - Jest także Sonią - Ryon odpowiedział.- Do cholery, nie zapominaj o tym, bracie. Sonia nie dała po sobie poznać, że cokolwiek usłyszała, chociaż nie wiedziała co oznaczało oznaczanie. Przypuszczała, że miało to coś wspólnego z ocieraniem się o skroń, ale mogła przysiąc, że Regan także ich usłyszała. Ale z drugiej strony nie mogła, bo przecież mężczyźni mamrotali pod nosem i zdecydowanie nie byli blisko. Jednak mogła tak stwierdzić, gdyż usta Regan ściągnęły się w matczyną linię, którą próbowała ukryć, gdy uśmiechnęła się do niej w końcowym pożegnaniu.

Callum i Sonia ledwo weszli z powrotem przez drzwi frontowe, gdy zaciągnął ją do łazienki i dał jej zastrzyk. Więc dlatego wyrzucił swoją rodzinę. Nie dlatego, że był tak zdesperowany, by być sam na sam ze swoją partnerką, która wreszcie go zaakceptowała. Cóż, pomyślała, że pewnie nie chciał by jego przepowiedziana przez wyrocznię królowa umarła z powodu rzadkiego zaburzenia krwi. Co by pomyśleli jego ludzie? Wślizgnęła się pod kołdrę i powiedziała sobie, że nie czuła pysznego oczekiwania na to, że Callum niebawem wyjdzie z nagim torsem (chociaż to czuła). Wszedł do pokoju chwilę później i przyglądała mu się z zapalczywą fascynacją (chociaż wmawiała sobie, że to nie było nic takiego), gdy udał się bezpośrednio do kominka i odłączył od kontaktu lampki. - Nie!- wyrwało się jej i odwrócił się do niej pytająco.- Lubię spać przy zapalonych. Możesz przy takich spać?- skończyła. - Spałem w deszczu i śniegu i błocie - powiedział jej.- Więc i zasnę z zapalonymi lampkami. Dlaczego do cholery spał w deszczu i śniegu i błocie? Chciała wiedzieć, ale nie zapytała. Nie zapytała, dlatego, że od razu podszedł do łóżka i w przeciwieństwie do dwóch poprzednich nocy, podczas których trzymał się na odległość, momentalnie się do niej przytulił. Otulił jej ciało obejmując ręką jej talię, jego twarz wtuliła się w jej szyję. Jej ciało zesztywniało. Dobry Boże, chciał uprawiać seks. Połączyć się z nią, żeby w oczach jego ludu była widziana jako królowa i żeby mogł wreszcie się z nią „pieprzyć.” Jasna cholera. - Odpręż się, kochanie - powiedział w jej szyi, przyciągając ją bliżej. Nawet o tym nie myślała. - Jestem zmęczona - powiedziała mu. - W takim razie śpi - odpowiedział. Myślał, że będzie mógł z nią uprawiać seks podczas gdy ona będzie spała? O dobry Boże! - Właściwie to - powiedziała szybko.- To pomyślałam, że moglibyśmy porozmawiać. Wydawało się, że to mu zupełnie odpowiadało, ponieważ odsunął twarz od jej szyi, oparł głowę na poduszce i bardziej ją przytulił. - O czym chcesz porozmawiać?- zapytał. O nie. A teraz co zrobiła? - Um... -zaczęła.

Zachichotał w tył jej włosów i powiedział cicho: - Laleczko, miałaś kolejny ciężki dzień. Udaremniona ucieczka, pogodzenie się ze swoim przeznaczeniem, spotkanie teściów, emocjonalne rozbicie. Nie zamierzam się do ciebie łasić w ten sposób po takim dniu. Cóż, to była ulga. Było to nawet miłe. I rzeczywiście słodkie. Na szczęście odezwał się, odrywając jej myśli od tego, iż był słodki: - Dlaczego chcesz, by lampki były zapalone? - Lubię przy nich spać - powiedziała mu. - Tak, domyśliłem się. Masz je także w swojej sypialni domu. Pytam, dlaczego? Wzruszyła ramionami, chcąc powiedzieć, ale nie mając zamiaru go wpuścić do środka, wiec odpowiedziała: - Po prostu lubię święta. Milczał przez chwilę i westchnął. - Cóż, na tą chwilę to mi wystarczy. Nareszcie coś, za mogła być wdzięczna. Przynajmniej Callum zamierzał pozwolić zachować jej własne myśli do siebie. Na razie. - Spróbuję czegoś innego - powiedział. Cóż, najwidoczniej zbyt wcześnie posłała kosmosowi swoje podziękowania. Callum kontynuował: - Chcesz mi powiedzieć, dlaczego cały dom jest taki sterylny i nieskazitelny i każdy wolałby spędzić czas w twojej sypialni, a nie w reszcie? - Mój dom jest cudowny - odparła. - Jest - zgodził się.- Jeśli ktoś chciałby spędzić czas sterylnym i nieskazitelnym miejscu. Jej ciało znowu zesztywniało. - Callum. - Ale twoja sypialnia - wtrącił się.- To właśnie miejsce, w którym chce się zatrzymać na chwilę. Poczuła jak przyspiesza jej puls na myśl, że Callum chciał zatrzymać się choć na chwilę w jej sypialni. Jednak prawdopodobne, że chciał to zrobić w towarzystwie kogoś innego. Postanowiła, że wpuści go tylko na trochę, aby mieć to już za sobą. - Gregor potrafi być... - próbowała znaleźć odpowiednie słowo.- Trudny i ma wiele opinii, którymi chętnie się dzieli. - Co to ma wspólnego z twoim domem? - Nie podobało mu się, że kupiłam ten dom, więc żeby go uciszyć, urządziłam go tak jakby on chciał - odpowiedziała.- Ale moja sypialnia jest moja. Jest moją prywatną przestrzenią, przestrzenią w której mogę być tym kim jestem.

Jego ramię mocniej się zawinęło wokół jej brzucha i poczuła jego twarz w swych włosach. - Możesz być kim jesteś gdzie tylko chcesz, kochanie. Po prostu to zrób. Kogo obchodzi zdanie Gregora? - Mnie. Wychował mnie. Zawdzięczam mu to - odpowiedziała. Twarz Calluma wysunęła się z jej włosów i powiedział stanowczo: - Niczego nie zawdzięczasz temu kutasowi. - Wiem, że go nie lubisz - szepnęła, orientując się, że to ekstremalnie dziwaczne ile on wiedział o niej i że ich życia były ze sobą zmieszane przez tak długi okres czasu w różne sposoby, o czym ona nie wiedziała.- Twoja mama powiedziała mi, że twój tata nie dogadywał się z nim. Ale przez cały ten czas był wszystkim co miałam. I choć nie był w tym wspaniały, ale wiem, że bardzo się starał mną zaopiekować. Możesz go nie lubić, Callum, ale on coś dla mnie znaczy, zaopiekował się mną i zrobił to jak najlepiej potrafił. Zapadła cisza i poczuła jak jego twarz znowu zagrzebuje się w jej włosach i na szczęście odpuścił. - Twoja sypialnia przypomina mi tą chatkę, gdy pierwszy raz ją zobaczyłem, gdy ją kupiłem - powiedział jej. - Nie dziwi mnie to - wciąż szeptała.- Zawsze myślałam o tym miejscu jak o domu. Myślę, że w mojej sypialni starałam się odtworzyć nieco tego domu. Przyciągnął ją jeszcze mocniej do swego ciała, ale podniósł głowę, by potrzeć nosem o jej skroń. Gdy przestał, mruknął jej do ucha: - Teraz jesteś w domu - pocałował ją miękko w szyję, co sprawiło, że wesoły dreszcz przebiegł przez jej szyję w dół kręgosłupa. Wiedziała, że była daleko od domu. Wiedziała także, że już nigdy nie będzie w domu. Ale jak zawsze, musiała zadowolić się tym co miała. Na tą myśl, zrelaksowała się przy nim. Odczytał jej nastrój, przestał mówić i wkrótce potem z zapalonymi, migoczącymi światełkami świątecznymi, zasnęła w ramionach Calluma.

Rozdział 8

Wilk

Sonia usłyszała dziwny hałas podobny do uderzenia pazurów o drewnianą podłogę i otworzyła oczy. Była w chatce, zielone, czerwone i białe lampki migotały na kominku przed nią błyszcząc wesołym blaskiem w ciemnym pokoju. Jej piesek szedł przez pokój. Zatrzymał się i potrząsnął swym masywnym ciałem, jakby chciał się otrząsnąć z wilgoci i zimna. Potem zaczął się odchylać do tyłu na swój umięśniony zad, jakby chciał usiąść. Albo skoczyć. Ale nie zrobił tego, gdy szepnęła: - Piesku. Jego ciało zatrzymało się w ruchu, stał się ostrożny i jego ogromny łeb odwrócił się w jej stronę. Wiedziała, że to był sen.

Jej ojciec powiedział jej, że ranne lub chore zwierzęta często znikają, aby umrzeć z godnością. Jej piesek był wypełniony godnością. I w chwili w której spojrzał jej w oczy tej nocy, wiedziała, że gdyby nie musiał, to nigdy by jej nie zostawił. Ale krwawił. Więc gdy Gregor potrząsnął nią delikatnie, by ją zbudzić tamtego świątecznego ranka przed którym zginęli jej rodzice i nigdzie nie mogła znaleźć swojego pieska, wiedziała, że odszedł aby umrzeć. A nawet jeśli nie, to było to ponad trzydzieści lat temu. Był wtedy w pełni rozwiniętym wilkiem. Nie mógł przetrwać trzydziestu lat. Dlatego też był to na pewno sen. Wyciągnęła sennie do niego rękę i wyszeptała: - Chodź tu, przystojniaku. Jeszcze bardziej zaspana przymknęła powoli powieki, ale poczuła jego grubą, miękką sierść jego kryzy, jak przesuwa się wzdłuż jej palców. Była zimna i wilgotna, jakby dopiero co skończył biegać w śniegu. - Mój piesek - westchnęła sennie i przesunęła palcami z jego karku na łeb w tkliwej pieszczocie. Z wciąż zamkniętymi oczami, skończyła go głaskać zanim wsunęła rękę pod swój policzek. - Chciałabym, żebyś przyprowadził mi mojego przystojnego wilka. Tęsknię za nim - mruknęła, gdy sen najechał jej umysł. Naprawdę tego chciała. Jej wyśniony Callum kochał ją, ją. Nie czuł się tylko zobowiązany do swojej królowej i jeśli nie mogła go mieć w prawdziwym świecie, weźmie to co mogła dostać w snach. Poczuła jak łóżko ugina się po jej obu stronach, gdy wyczuła atrakcyjny, piżmowy zapach, którego nigdy nie wyczuła. Walczyła by otworzyć oczy. Callum już tam był, nie Król Callum, ale jej przystojny wilk. Pochylił się nad nią, jego dłonie opierały się po jej obu stronach. Wiedziała, że ten Callum był jej, ponieważ jego piękna twarz była oświetlona przez migoczące światełka, pokazywała mieszankę czułości i pożądania, w spojrzeniu jakie posyłał jej już tyle razy. - Tutaj jesteś - wyszeptała, jej dłoń przesunęła się do jego przedramienia i spostrzegła, że jego skóra pod jej lekkim dotykiem była zimna. - Sonia - mruknął. Wciąż bliżej snu niż jawy, zsunęła kołdrę ze swego ciała i zaprosiła: - Rozgrzejmy cię. Jej oczy znowu się zamknęły i zawahał się, a potem poczuła jak przenosi się na łóżko. Obróciła się na plecy, gdy przycisnął kolano do jej boku, przesunął się do jej ciała i wyciągnął przy jej długości, z powrotem nakrywając ich kołdrą, gdy się już ułożył.

Odwróciła się do niego, owinęła wokół niego ręce i przełożyła udo przez jego biodro. - Jesteś taki zimny - mruknęła, tuląc się do jego ciała, które było tak zimne i niemal wilgotne. - Soniu. Przysunęła się bliżej, uwiedziona i jednocześnie uspokojona jego pięknym aromatem, gdy mruknęła sennie: - Mm? Jego ręce przesunęły się wokół niej, gdy powiedział: - Laleczko, nie jestem twoim snem. Sonia nie odpowiedziała, ponieważ było to głupie. To był jej sen. Nawet jeśli teraz był w chatce, to zawsze sie zaczynał od odwiedzin jej pieska. Zakopała się głębiej w jego wielkim ciele. - Kochanie - zawołał, gdy znowu odpłynęła w sen.- Chce się upewnić, że wiesz, iż nie jesteśmy w jednym z twoich snów. - Owszem, jesteśmy - powiedziała mu. Sen ją pokonał, więc skończyła westchnieniem.- Mój piesek zawsze przyprowadza ciebie do mnie. Prawie spała, więc nie zauważyła, że jego ciało się napięło. Jedna z jej rąk przesunęła się na jego plecy i spoczęła między jego łopatkami. Druga przesunęła się w dół, by spocząć na jego twardym tyłku. - Cieszę się, że wciąż mam swoje sny - mruknęła, gdy przyciągnęła jego twarde biodra do swoich, gdy przysunęła do niego swe miękkie. Już ślizgała się na obrzeżach krainy snów, gdy poczuła, jak jego ciało drży i jego głos rozbrzmiał w pełnym rozbawienia szmerze: - Ja też się cieszę. I zsunęła się z krawędzi snu.

***

Sonia obudziła się w ramionach Calluma, z jej wokół niego, z jej udem przełożonym przez jego biodro. Będąc w tej pozycji na miękkim łóżku, wtulona w ciepło które stworzyli, jego twardą postać, jej całe ciało rozpłynęło się. - Dzień dobry, maleńka. Jej głowa powoli przechyliła się do tyłu i spojrzała w jego niebieskie oczy. Był bardzo rozbudzony i z jakiegoś powodu uśmiechał się do niej.

- Dobry - wymamrotała, momentalnie zatracając się w jego jasnoniebieskich, uśmiechniętych oczach. Potem jej oczy podryfowały w dół i zatraciła się w jego pięknych, uśmiechniętych usta, które otaczał jego ciemny, gęsty zarost. Te usta poruszyły się. - To nie jest sen, laleczko. Resztki snu wyparowały, rzeczywistość wtargnęła i jej oczy wróciły do jego. - Wiem o tym - skłamała. - Tej nocy nie wiedziałaś - odparł. Sonia wpatrywała się w niego. Potem dotarły do niej wydarzenia nocy. Jasna cholera! - Um... - zaczęła, jej myśli były skołowane, ale przestała mówić, gdy się na nią przewrócił, znajdując się głównie na niej, jego udo znalazło się między jej i jej myśli skoncentrowały się na jednej rzeczy.- Callum... - zaczęła protestować. Przerwał jej, mówiąc mimochodem, acz z śmiechem w głosie: - Jestem ciekaw tych snów. Jej oczy rozszerzyły się zanim mogła kontrolować swoją reakcję i tym razem uśmiech dotarł do jego ust. - Widzisz, już dwa razy myślałaś, że w nich jesteś i dwa razy, gdy myślałaś, że w nich jesteś, rzuciłaś się mnie - poinformował ją. O dobry Boże. Natychmiast postanowiła, że już nie chciała o nim śnić. Nigdy więcej. Było to zbyt mylące i pakowało ją tylko w kłopoty. Próbowała się odsunąć. Przesunął się tak na nią, że teraz całkowicie znajdował się na jej górze, ale jego przedramiona, na który opierał się po jej obu stronach, wzięły nieco z jego znacznego ciężaru. Mimo to był blisko, jego ciało zakrywało jej. Czuła, jak włosy na jego klatce piersiowej ocierały się o jej koszulę nocną. Jej oddech zaczął robić się ciężki, gdy olśniło ją, że może jej sny nie wpakują jej w kłopoty. Już mogły to zrobić. Ku jej zdziwieniu, kontynuował jakby zadumany: - Pierwszy raz mocno się na mnie rzuciłaś - jego twarz zbliżyła się i przechyliła na bok. Nie potarł skronią o jej. Zamiast tego, potarł nosem jej ucho.- I bardzo mi się to podobało -szepnął jej do ucha. - Callum... - zaczęła. Znowu jej przerwał, jego głowa uniosła się, a piwne kolce powoli wypełniały błękit jego oczy. - Za drugim razem, byłaś senna i słodka - jego usta poruszyły się przy jej wargach, gdy oświadczył.- To też mi się podobało - Sonia przyglądała się z

bliska jak jego oczy stały w się w pełni złote.- Bardzo - dokończył. - Callum... - Więc powiedz mi, laleczko, co robimy w twoich snach? Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że była w poważnych tarapatach. - Callum... - Robimy to?- zapytał, jego usta przesunęły się wzdłuż jej policzka do jej ucha, do szczęki. Poczuła jak leniwy dreszcz rozprzestrzenia się jej po skórze, gdy jego usta wróciły do jej i potarły je delikatnie. - Myślę, że... - zaczęła, jej usta poruszały się przy jego. Ponownie jej przerwał: - I robimy to? Przestał opierać się na przedramionach i jego duże, ciepłe dłonie przesunęły się w dół jej boków na jej pośladki i bardziej ją przyparł swoim ciężarem, co spodobało się jej ciału i dlatego też automatycznie się w niego wtopiła. O mój Boże, pomyślała i przygryzła wargę. Potem spróbowała jeszcze raz. - Callum, mogę...? - I robimy to?- powtórzył, zanim jego głowa pochyliła się w dół a jego usta pochwyciły jej w słodkim, lekkim pocałunku. Próbowała odsunąć swoją głowę, ale ponieważ spoczywała na poduszce, to nie miała gdzie. Jego usta odsunęły się od niej na krótko, by wymamrotał: - I to. - Cal... Błąd taktyczny. Otwarcie ust było bardzo złym pomysłem. Tym razem nie dał jej słodkiego, lekkiego pocałunku. Tym razem jego język najechał na jej usta i dał jej głęboki, palący pocałunek. Niezależnie od tego, do czego nakłoniło ją jej ciało, Sonia zdołała się oprzeć, ale bez miejsca by odsunąć głowę, jej dłonie przesunęły się na jego ramiona i pchnęły. Z drugiej strony Callum wciąż nalegał. Zignorował jej ręce i użył jeszcze więcej swego ciężary, chwycił jej tyłeczek i mocniej przycisnął jej biodra do swoich. Poczuła przy sobie jego twardość i pragnienie natychmiast ją ogarnęło. Pierwotna, zwierzęca żądza, jaką czasami czuła w swych snach. Żądza, którą często czuła jak pączkowała z innymi kochankami co im się podobało, co oznaczało, że zawsze trudno jej było się ich pozbyć. Jednak ta, nie pączkowała, przez co zachowywała się nieco swawolnie. Rozkwitła, powodując, że zachowywała się bardzo bezwstydnie. Było to tak silne, że chociaż starała się z tym walczyć, mimo że niejasno się tego bała, z Callumem który ją zakrywał, jego twardością przyciśniętą do

niej, jego utalentowanym językiem, który okupował jej usta, nie mogła się z tym równać. Skapitulowała z westchnieniem. Jej ręce przestały odpychać jego ramiona i owinęły się wokół jego szyi, przyciągając go bliżej. Potem jej język splótł się z jego. Jego głowa bardziej się przechyliła, warknął w jej usta i poczuła, jak to warknięcie przetoczyło się prosto między jej nogi. Jej kontrola została unicestwiona i uległa żądzy. Całkowicie otworzyła nogi w zaproszeni i jego biodra idealnie się wpasowały. Odwzajemniła pocałunek, gdy uniosła biodra, przyciskając się uporczywie do jego twardości. W odpowiedzi sam pchnął biodrami i kolejne, ostrzejsze westchnienie uciekło z jej gardła, gdy wbiła paznokcie w jego plecy. Jego usta oderwały się od jej, ale nie odsunęły się od jej skóry. Przesunęły się w dół na jej szczękę, szyję, gdy jego ręka przesunęła się w górę podciągając jej koszulę nocną na boku, do jej klatki piersiowej i zakryła jej piersi. Sonia wygięła się pod nim, szukając, wymagając. Jego kciuk ślizgał się po jej sutki i wygięła szyję, wypuszczając z siebie głęboki, głodny jęk. Callum wrócił do niej, ukrył swą twarz jej szyi, jego ochrypły głos rozbrzmiał na jej skórze pod jej uchem. - Podoba ci się?- zapytał, jego kciuk powtórzył czynności i Sonia znów jęknęła.- Podoba ci się - mruknął, a do jego kciuka dołączył inny palec, ściskając szorstko i przyjemnie jej sutek. - Callum - szepnęła, gdy ogień pognał od jej sutka między jej nogi, jej głowa skręciła się, jej usta szukały jego. Nie zawiódł jej. Podał jej swe usta. A ona dała mu swój pocałunek. Opierając stopę na łóżku, przewróciła go (i puścił ją), posadziła swoje ciało na jego wielkim i rozpoczęła swoje szalone odkrycia. Smak jego zarośniętej szczęki, szyi, dotykała rękoma jego piersi. Nie mogła się nim nacieszyć, a im więcej miała, tym bardziej była głodna. Pozwolił jej na to i jego ręka skręciła się w jej włosach, ciągnąc, co spowodowało przyjemny ból. Przycisnął jej usta do swoich i pocałował ją. Głębiej, bardziej morko, dłużej i Sonia nie mogła powstrzymać się od ocierania się swoją najwrażliwszą częścią o długość jego sztywnego wału. - Jezu, laleczko - jęknął przy jej ustach, jego ręce przesunęły się na jej biodra, chwytając jej koszulę nocną. Podniosła się, chcąc aby zniknęła, pragnąć poczuć jego tors przy swoich obnażonych piersiach. Nie wahał się. Z szarpnął ją z niej i odrzucił na bok. Jego rozgrzane, piwne oczy opadły na jej ciało, które siedziało na nim okrakiem, jego dłonie przesunęły się po jej klatce piersiowej, ale pochyliła się i oparła piersiami o jego. Jego szorstkie włosy drażniły jej sutki i było to tak wspaniałe, że

odruchowo przycisnęła biodra do jego. Jego dłonie znalazły jej piersi, kciuk wpasował się w stuki, palce dołączyły do niego by móc ją pieścić. Potem pchnął ją do tyłu, jedna z jego rąk zamęczała jej sutek, druga otulała jej pierś i uniósł ją do swoich ust, które zamknęły się jego usta i pociągnęły go. Jego usta na niej były takie przyjemne, że wygięła plecy w łuk, domagając się więcej, ale jej głowa przechyliła się w dół, aby przyglądać się jak ssie, gdy jej ręka poleciała do zagłówka by się przytrzymać. Jej ciało zadrżało na ten piękny widok i odczucia. Zmienił piersi i wydała bardziej ostry dźwięk, gdy mocniej przycisnęła się do jego ciała. Jego dłoń uwolniła jej pierś i pogrążyła w jej majtkach, znajdując ją i było to tak fantastyczne, że zakołysała się przy jego palcach. W chwili w której to zrobiła, poleciała w powietrzu, wylądowała na plecach i Callum już się do niej przyciskał. Jego ręką wróciła do jej majtek, jego palce łaskotały na jej wrażliwym i doskonałym miejscu. Boże, nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego. I było przyjemnie. Jej ramiona otoczyły go, jej paznokcie znów wbiły w jego plecy, jej biodra zafalowały pod jego palcami, a to wszystko stało się, gdy patrzyła mu w oczy. Jej dłoń przesunęła się wokół niego, po jego brzuchu, w dół do jego piżamy i znalazła go. I był wielki, gruby, długi i piękny. Musiała go mieć. Teraz. - Wilku - szepnęła swe żądanie.- Chcę mieć cię w sobie. Jego oczy zabłysnęły i wsunął w nią palec. Jęknęła i przycisnęła się do jego dłoni. - W ogniu - mruknął, jego głos był gardłowy i niezwykle zadowolony. - Wilku... - błaganie przebiło się w jej tonie, gdy jego słowa ze snu zostały wypowiedziane w prawdziwym życiu. Jego palec wysunął się z niej, ale tylko po to, by potrzeć uparcie jej słodki punkcik. - Musisz być na mnie gotowa. Wiedziała, że musiała. Czuła go. Nie był przeciętnym mężczyzną w jakimkolwiek sensie. - Jestem gotowa - szepnęła. - Maleńka... Jej dłoń potarła go a następnie zacisnęła w pięść wokół niego i przyciągnęła go do siebie. - Callum - nalegała.- Jestem gotowa. - Laleczko... Jej dłoń zacisnęła się, jęknął i pogładziła go i znowu pociągnęła, że jęknął.

Jej usta przesunęły się do jego, gdy zażądała: - Pieprz mnie, wilku. Callum nie potrzebował większej zachęty. Ściągnął jej majtki i w mgnieniu oka znalazł się między jej nogami. Jego piżama sama gdzieś zniknęła. Potem wtoczył się w nią, objęła kończynami jego masywne ciało i poczuła jego obietnicę. - Wilku... - Sonia jęknęła. Jego biodra cofnęły się, jej ciało napięło w pysznym oczekiwaniu i potem pchnął, wchodząc po nasadę, wypełniając ją tak bardzo, tak głęboko, że mogła przysiąc, że dotknął jej macicę. Znieruchomiał i oparł się czołem o jej, jego oddech był ciężki. Mruknął głosem wypełnionym zachwytem: - Wzięłaś mnie całego. Zrobiła to i każdy jego cal był wspaniały. - Jestem dla ciebie stworzona - szepnęła i przyglądała się z bliska, jak jego złote oczy zabłyszczały. Potem jego usta pochwyciły jej i pocałował ją mokro i gorąco, podczas gdy pieprzył się z nią głęboko, ostro, szybko i mocno i pokochała każde pchnięcie, każdy wstrząs. Jej ciało czuło się świetnie, czuło się całe i uwielbiało to. Przewrócił ich tak, że znalazł się na swoich plecach, Sonia siedziała na nim okrakiem i wzięła go, ujeżdżając go, wyginając plecy w łuk i szalejąc biodrami. Zatraciła się w tym co robili, zatraciła się w nim, całym nim. Podniósł się do góry. Owinął ramię wokół jej talii, wyrywając ją z jej rytmu i skupiając ja na pięknie jakim był, swojej twarzy stwardniałej z niemal dzikiego pożądania, zanim straciła go z oczu, gdy obrócił się do stolika nocnego. Przycisnęła swe biodra do jego i przyglądała się jak otwiera szufladę i wyciąga długie, cienkie, niebieskie, skórzane pudełko. Otworzył je kciukiem i wyciągnął długi, delikatnie złoty łańcuszek. Odrzucił oprawę i spojrzał jej w oczy. - Soniu - jego głos był szorstki.- Jesteś moja? Zatracona w tym momencie, natychmiast odparła: - Jestem twoja. Szybko owinął złoty łańcuszek wokół jej bioder i zapiął go. Zobaczyła, jak zwisał z niego mały breloczek i oparł powyżej jej bioder. Jego ręce chwyciły jej biodra i jego usta znalazły się przy jej. Ale jego oczy były otwarte i ich złoto było tak intensywne, że wydawało się być błyszczące i żywe. Potem powiedział coś, co zapadło jej w pamięci, jej sercu i rozgrzało ścieżkę wzdłuż ich połączanych ciał. - Laleczko, właśnie cię posiadłem.

Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, przesunął ją. Ściągnął ją z siebie, rzucił ją obok siebie na brzuch. Wstał na kolana i przesunął się za jej nogi i gwałtownie szarpnął jej biodra do góry, tak że znajdowała się na kolanach, ale jej głowa i tułów wciąż znajdowały się na łóżku. Jego wielkie dłonie owinęły się wokół jej bioder i w kółko zaczął nabijać ją na swój trzon. Było to dzikie, piękne. Jej głowa odskoczyła do tyłu, jej włosy rozsypały się na ramionach, gdy podniosła się na dłonie i zakręciła swoimi biodrami do tyłu, chcąc spotkać jego pchnięcia. Pochylił się nad nią i zacisnęły palce w jej włosach, mrucząc ochryple: - Właśnie tak. Miał rację. To było to. W rzeczywistości, to było to wszystko. Cały świat. Poczuła, jak to nadchodzi. I było to tak ogromne, że się wystraszyła. Więc walczyła z tym. - Callum... -szepnęła, nagle spanikowanym głosem. Używając jej włosów, podciągnął ją do góry, ale puścił je i owinął wokół niej ręce, jedna z jego dłoni zjechała na jej pierś, druga między jej nogi, gdy wciąż się w niej pogrążał i wysuwał. - Poddaj się temu - namawiał ją, szepcząc jej do ucha, oddychając z trudem. Wciąż z tym walczyła. Było to zbyt wielkie, ogromne. Zniszczyłoby to ją. Ale to skradało się, atakowało, przejmowało. Nie była w stanie tego dłużej powstrzymać. - Nie mogę - szepnęła. - Ulegnij - był to teraz rozkaz. Chciał, by go posłuchała. Każdy jego ruch tego żądał. - Callum - wyszeptała, gorączkowo walcząc i przegrywając.- Nadchodzi. I nadeszło. Jej głowa szarpnęła się do tyłu, tak samo jej jej ciało, gdy ją to ogarnęło, przenikając przez jej ciało, gdy w niej szlifował, niszcząc ją. Odwrócił jej głowę tak, że jego usta znalazły się na jej, biorąc więcej, opróżniając ją. W jego ramionach, wbiła się na jego penisa z jego ustami przy swoich, posiadając wszystko co było nią, Sonia krzyknęła ostro przy jego ustach. Dźwięk przebił powietrze, gdy drżała niekontrolowanie przez najdłuższy, najmocniejszy, najbardziej wspaniały, czasochłonny orgazm jaki kiedykolwiek miała w życiu. W tym samym momencie ramiona Calluma objęły ją, posiadając, chroniąc. Jedna znalazła się na jej brzuchu, druga na jej piersi, przyciskając ją, gdy wsunął się w nią po raz ostatni i gardłowy jęk wyrwał się z jego orgazmu, zmieszany z krzykiem, który przebił jej. Po tym jak jego oddech osiadł w jej uchu, jej własny orgazm zwolnił, nie ruszył się. Callum trzymał ją połączoną z nim, jakby nigdy nie chciał jej

puścić. Następnie jego ręka podryfowała w dół, jego palce przesunęły się po złotym łańcuszku na jej biodrach, obrócił breloczek, który tam wisiał, podczas gdy przesuwał palcami po wrażliwej skórze na jej kości biodrowej. Potem jego biodra przesunęły się, wysunął się i pchnął w nią ostatni raz, a ten przepiękny ruch sprawił, że jęknęła. Wreszcie oświadczył jej do ucha swym chrapliwym, pewnym głosem: - Posiadłem cię. Czuła się taka, całkowicie, tak bardzo, że czuła się jego własnością. Sonia zadrżała w jego ramionach. Te ramiona zacisnęły się mocno wokół niej i ukrył twarz w jej szyi. Zanim Sonia zdążyła nawet pomyśleć, zsunął ją z siebie, posadził delikatnie na jej kolanach na łóżku, ale wciąż trzymał ją blisko. Potem zrobił coś niezwykłego. Coś dziwnego i wzruszającego i pięknego. Coś, co nabałaganiło w jej myślach i rozerwało jej serce. Jego ramię przesunęło się wokół jej talii, jego dłoń podryfowała dookoła i wsunął od tyłu dłoń między jej nogi. Potem potarł o nią dłonią. Jej biodra zakołysały się i jęknęła. Potem zwęszył. Zamarła. - Boże, laleczko - jęknął jej do ucha.- Szkoda, że nie możesz nas powąchać - mówił dalej, gdy jego dłoń ocierała się z czcią o ich połączoną wilgoć, która sączyła się między jej nogami.- Idealnie - mówił.- Cudownie. Mogła ich wyczuć. I miał absolutną rację. Pochylił się, jego dłoń przesunęła się na jej brzuch i następnie w dół, na wnętrze jednego z jej ud, potem na następne, tak że ją otulił. Zadrżała przy nim. Musiało to być coś, co robili jego ludzie. Było to szokujące, ale i intensywne, ale także seksowne i dziwnie słodkie. Jego ręka odsunęła się od niej j ego ramię znowu wokół niej się owinęło, gdy jego usta wróciły do jej ucha. - Właśnie cię skąpałem w nas, maleńka. Nas - warknął, intensywność jego tonu potwierdzała, że ten moment był bardzo głęboki.- I jesteśmy... cholernie... piękni. - Callum... - zaczęła, ale nie dokończyła. Opadł na łóżko, pociągając ją ze sobą i przesuwając tak, że jej ciało znalazło się całkowicie na jego. Wsunął palce w jej włosy i wcisnął jej twarz w swoją szyję. Pozostawiając dłoń na jej włosach, jego druga dłoń otuliła ją od tyłu. - Gdybyś nie była blondynka, kochanie, to bym pomyślał, że jesteś

jedną z nas - skomentował, jego głos był wyraźnie zadowolony. - Co?- szepnęła w skórę jego szyi, nie przetwarzając jego słów. Po tym co się stało, nie przetwarzała niczego, oprócz faktu, że absolutnie i całkowicie wpadła w tarapaty. - W mojej kulturze nie ma blondynek - wyjaśnił.- I moi ludzie są bardzo namiętni, o wiele bardziej niż większość ludzi i lubią się bawić - jego palce wbiły się w jej pośladki.- Ty, oczywiście lubisz się bawić - jego dłoń przesunęła się z jej pupy, by owinął się wokół jej talii ją ścisnąć.- Podoba mi się to - mruknął, brzmiąc jakby było tak naprawdę. Był bardzo zadowolony. Nawet zadowolony z siebie. Sonia nie wiedziała co się stało a nawet jak to się stało, albo dlaczego pozwoliła, by to tak daleko zaszło. - Callum... Przerwał jej: - Właśnie tak było w twoich snach? - Um... nie, nie do końca - odpowiedziała automatycznie, unosząc głowę, aby na niego spojrzeć, starając się zignorować fakt, że wyglądał na zadowolonego, zwłaszcza z siebie, i ta wspaniała mina zrobiła dziwne rzeczy z jej wnętrznościami, więc znowu zaczęła.- Callum... Uniósł głowę i potarł ustami o jej, gdy znowu ścisnął ją w swych ramionach. - Więc jak jest w twoich snach?- zapytał, uśmiechając się do niej. Była bardzo przerażona, bardzo zdesperowana, żeby naprowadzić rozmowę na odpowiedni tor, chociaż nie wiedziała jaki to był. Miała nadzieję, że będzie to jakiś poważny temat, chociaż nie wyobrażała sobie tego, biorąc pod uwagę, że znajdowała się naga w jego ramionach i błagała by się z nią pieprzył, więc odpowiedziała natychmiast: - Cóż, nie było złotego łańcuszka ani seksu i... Jego brwi uniosły się, gdy znowu jej przerwał: - Nie było seksu? - Nie, tylko rozmawialiśmy przez jakiś czas i zaczęliśmy, um... robić to i owo i zawsze się wtedy budziłam - odpowiedziała pospieszenie.- Słuchaj... Przerwał jej. - To i owo? - No wiesz, zaczęliśmy uprawiać seks i wtedy się budziłam - powiedziała mu i kontynuowała.- Callum, chciałabym porozmawiać... Ale nie słuchał jej, chichotał a następnie znowu ukrył jej twarz w swojej szyi i zacisnął ręce. - Co w tym takiego zabawnego?- zapytała w jego szyi. - Biedna dziecinka - mruknął niskim, figlarnym tonem.- Drażniłem się z tobą przez dwadzieścia lat - przewrócił się na nią, jego głowa uniosła się by na nią spojrzeć, jego dłonie zaczęły przesuwać się wzdłuż jej skóry, a jego

głos stał się ochrypły, gdy skończył.- Mamy wiele do nadrobienia. - Callum... Przerwała mówić, gdy ponownie się do niej uśmiechnął w taki złośliwy, zadowolony z siebie, niewiarygodnie arogancki i wszechwiedzący sposób, że mogła się tylko na niego gapić. - Nazwałaś mnie „wilkiem” - stwierdził. Jej ciało napięło się. Callum wciąż mówił, a dokładniej, drażnił się: - Miło wiedzieć, że mogę odegnać twoją urazę kilkoma pocałunkami. Na jego słowa momentalnie zapomniała o wszystkim i warknęła: - Było to więcej, niż kilka pocałunków, i nawiasem mówiąc, to nie byłam sobą. - Jeśli nie byłaś sobą, kochanie, to zrobię wszystko, żeby utrzymać przy sobie Sonię z którą właśnie się pieprzyłem. Sonię, która doszła ze mną tak mocno, że myślałem, iż jej wrzaski rozbiją te pieprzone okna. Myliła się dwa dni temu. Nie był wielkim, apodyktycznym palantem. Był aroganckim draniem. Próbowała się odsunąć, pchając jego ramiona i mówiąc: - Ze wszystkich aroganckich... Wiła się pod nim, gdy jej przerwał, ukrywając twarz w jej szyi: - Właśnie tak, laleczko, walcz ze mną. Powinno być zabawnie. Warknęła nisko w swym gardle. O zaśmiał się nisko w swym. Szarpnęła się i odsunęła. Złapał ją za biodra i wciągnął pod siebie, przesuwając swymi biodrami tak, że musiała rozsunąć swe nogi. Uspokoiła się, spojrzała mu w oczy i wrzasnęła: - Złaź ze mnie! - Nie, kochanie - uśmiechnął się do niej, niczym wyniosły, arogancki król.- Mam zamiar w ciebie wejść. Pchnęła mocno jego ramiona i w tym samym czasie jego komórka zadzwoniła na stoliku nocnym. Zarówno jej jak i jego głowa odwróciła się ku niej i zmrużyli oczy, ale z zupełnie innych powodów. - Jasna cholera - mruknął, sięgając swym długim ramieniem, by ją chwycić. - Złaź ze mnie - znowu zażądała, gdy zerknął na ekran. - Uspokój się na chwilę, maleńka - rozkazał z roztargnieniem. - Złaź... ze... mnie!- warknęła i jego oczy przesunęły się do niej. - Uspokój się - nakazał, jego głos był ostrym warknięciem. Uspokoiła się, bo najwyraźniej Król Nie Odmawia Mi Się Z Powodu Mojego Królewskiego Urodzenia, leżał między jej nogami.

Przysunął telefon do swojego ucha i powiedział: - Callum. Ponieważ była blisko, słyszała całą rozmowę. - Cal, bracie, musisz wyjść z gór. Był to Calder. - Do cholery, dlaczego?- Callum warknął. - Pamiętasz o czym wczoraj rozmawialiśmy?- Calder zapytał. - Tak - Callum odpowiedział zwięźle. - Cóż, przycisnęliśmy tego brata. Gada. I to bardzo. Terytorium jest zainfekowane. Sprawa jest bardziej popieprzona, niż sobie wyobrażaliśmy. Mona... cholera, nie wiem co Mona wyprawiała, ale cokolwiek to było, to nie jej robota. Ktoś musi z nią załatwić sprawy i musimy zacząć coś robić, zanim to gówno się rozprzestrzeni - Calder odpowiedział. - Jak bardzo jest źle?- Callum zapytał. - Skala nie jest taka zła - Calder odpowiedział i Sonia przypatrywała się, jak Callum zamyka swe oczy i dostrzegła jak jego twarz twardnieje, zanim znowu je otworzył, gdy Calder kontynuował.- Spakuj swoją partnerkę i wynoś się z nią z gór. Jestem pewien, że znajdziesz czas by zrobić z nią to tutaj. Mamy ważniejsze gówna do zrobienia. Wzrok Calluma przesunął się do jej, ale patrzyła gniewnie przez jego ramię, udając że niczego nie słyszała. - To już się stało - Callum ogłosił i Sonia musiała się zmusić całą sobą, by na to nie zareagować. Dobry Boże. Teraz była czymś, co „już się stało.” Cóż, przynajmniej zrobił to dobrze. - Alleluja - Calder zagwizdał.- Wiedziałem, że nie zajmie ci to długo zauważył z głębokim szacunkiem, zanim dokończył.- A teraz wróćmy do pracy. - Będziemy na dole wczesnym popołudniem - Callum odpowiedział. - Przygotujemy wszystko - Calder odpowiedział.- Na razie. Sonia spojrzała, gdy Callum zamknął swój telefon i jego oczy przesunęły się do niej. - Przykro mi, kochanie, musimy to przerwać i wrócić do prawdziwego świata - powiedział jej i musiała przyznać, że brzmiał na rozczarowanego. Ale myślała tylko o tym, jakie było to wygodne. Callum (i jego bracia) jasno dali jej do zrozumienia (i to kilka razy), że jego wspólnie z nią spędzony czas w chatce, uważał za frustrującą uciążliwość. W rzeczywistości, to sam nazwał to „farsą.” Callum i jego bracia rozmawiali wczoraj o nie wiadomo czym. Tego ranka, Callum nie zmarnował czasu na uwiedzenie jej, okiełznanie, a następnie zadzwonił jego brat, że bezwzględnie musi wrócić z gór. Gdy uporządkował królewskie obowiązki, nadszedł czas na prowadzenie wojny.

- Soniu?- zawołał i skupiła się na jego przystojnej twarzy.- Nie mamy dużo czasu. Musimy wziąć prysznic i iść. - Dobrze - wyszeptała, odwracając wzrok, gdy poczuła, jak coś zaciska się w obszarze jej serca. - Laleczko - mruknął i znów na niego spojrzała.- Wrócimy. Tak szybko, jak tylko będziemy mogli. Dobrze? Sonia nie wstrzymała oddechu. - Dobrze - odpowiedziała. Pochylił się, musnął ustami jej wargi i wstał, biorąc ją ze sobą. Zaczęła sięgać po swoją koszulę nocną, ale z jego dłońmi w swoich, przeciągnął ją przez łóżko (tak, nagą!) i skierował się do łazienki. - Callum - zawołała, próbując wyszarpnąć swą dłoń.- Idź pierwszy się umyj, ja zacznę nas pakować. - Zostawimy tu ubrania i jedzenie. Mamy ludzi, którzy zajmą się chatką. I weźmiemy prysznic razem - ogłosił i jej serce zamarło, gdy wciągnął ją do łazienki, puścił ją i natychmiast obrócił do prysznica, by odkręcić krany. - Um... - przełknęła swoje słowa, jakiekolwiek miały być, gdy jego słowa chwyciły ją za biodra i przyciągnęły ją do swego ciała. - Wiem, że jest tego wiele i dzieje się to szybko - stwierdził nagle.- Ale tak szybko jak się do mnie przyzwyczaisz, do mojego ciała, do faktu, że chcę cię nagą każdej nocy w moim łóżku i nagą pod moim prysznicem każdego ranka i nagą za każdym razem, kiedy nie będziesz musiała nosić ubrań. Więc będzie najlepiej, jeżeli już zaczniesz się do tego przyzwyczajać. Wgapiła się w niego. Jak jeszcze gorzej mogło być? Tak nagle jak ją chwycił, puścił ją i wszedł pod prysznic, wyraźnie nie mając zamiaru tracić czasu. Spojrzała na niego, wyraźnie nie mając nic do powiedzenia w tej sprawie. Nie mając nic do tego, ponieważ szybko się nauczyła, że kiedy Król Callum czegoś chciał, to Król Callum to dostawał, jej dłonie przesunęły się do łańcuszka, który wciąż wisiał na jej biodrach i zaczęła go okręcać, aby znaleźć zapięcie. - Co ty kurwa robisz?- Callum warknął spod prysznica i szarpnęła głowę do góry. - Ściągam go, zanim wejdę pod prysznic - powiedziała mu, jej głos stał się mały w obliczu jego nagłego gniewu. Wyszedł spod prysznica (rozchlapując wszędzie wodę, tak nawiasem mówiąc), podniósł ją, postawił ją pod prysznicem i dołączył do niej, nie wahając się, by sięgnąć po szampon. - To łańcuch okiełznania, Soniu - poinformował ją.- Gdy raz się go założy, nie można go nigdy zdjąć. Zamrugała na niego, gdy woda na nią spływała i zapytała głupio:

- Co? Odwrócił uwagę od wyciskania szamponu na swoją dużą dłoń, na nią. - To łańcuch okiełznania. Wy, ludzie, macie ślubne obrączki, moi ludzie mają łańcuchy okiełznania. Opadła jej szczęka. Zamknęła ją. Jego słowa rozbrzmiewały echem w jej głowie, gdy znowu opadła jej szczęka. Potem szepnęła: - Chcesz mi powiedzieć, że dzisiejszego ranka się ze mną ożeniłeś? Ledwie na nią spojrzał, gdy wysunął ją spod natrysku i zajął jej miejsce. - Owszem, połączyłem cię ze mną. Na całe życie. To to samo - odparł z roztargnieniem, będąc myślami gdzie indziej, informując ją o tym zwykle radosnym fakcie, że tego ranka to zasadniczo się pobrali. Stała skamieniała i wpatrywała się w niego, gdy wmasował szampon w swe włosy. I stała w taki sposób przez jakiś czas. Opłukał się i gdy zobaczył jak tak stoi, zmrużył oczy. Potem powiedział, używając swojego głosu wypełnionego napiętą cierpliwością: - Rusz się, kochanie. Są rzeczy do zrobienia. Otrzęsła się z szoku i automatycznie sięgnęła po swój szampon. Były rzeczy do zrobienia. Te rzeczy nie obejmowały tego, że Sonia potrzebowała chwili, aby przetworzyć te trzy dni jej życia, które były tak bardzo wywrócone do góry nogami. Kiedyś prowadziła spokojne życie, pracowała w sklepie który kochała, mieszkała w swoim wiejskim domku wśród sąsiadów, którzy byli dobrymi ludźmi. Nie było to wspaniałe życie. Było to samotne życie. Ale były w nim momenty zadowolenia, a nawet szczęścia. Teraz była królową nieznanego ludu. Była przeznaczoną partnerką mężczyzny, którego ledwie znała, ale wiedziała, że jej nie chciał. I właśnie co za niego wyszła. Gdy te sprawy skuliły się w jej zaciśniętym sercu, które przygotowało się do śmierci, Sonia zaczęła się myć, naga, ze swym mężem, mężczyzną którego spotkała trzy dni temu i nie była pewna, czy go lubiła. I pospieszyła się z tym. Ponieważ on miał rzeczy do zrobienia.

Rozdział 9

Obowiązki

Callum wjechał swym SUV'em na odśnieżony podjazd Terytorialnej Rezydencji. Zdał sobie sprawę, że podczas dwu i półgodzinnej jego jazdy jego umysł skupiony na tym co działo się wśród jego ludzi i co z tym zrobi, oraz co się przydarzy w zbliżającej się przyszłości, dlatego też nie odezwał się do Sonii ani słowem. Spojrzał na nią, gdy siedziała w fotelu pasażera i zauważył, że przygląda się dworowi z ciekawością. Cholera, była piękna tak siedząc obok niego, jasno niebieską bluzkę termiczna, blado różową, pikowaną kamizelkę z kołnierzem i eleganckim, wełnianym szalem wokół szyi koloru pastelowej zieleni, który zwisał w dół z przodu, lekko ocierając się o wytarte dżinsowe biodrówki, które świetnie otulały jej tyłek. Dał jej te opalone, skórzane kozaki na niskim obcasie, które kupiła jej jego matka, które trzymał na zewnątrz w samochodzie i dobrała do nich dopasowany pasek.

W chatce, podczas gdy zadzwonił do Ryona i Caleba aby powiadomić ich, że niebawem przyjadą, dał jej czas aby założyła lekką warstwę makijaży i wysuszyła swoje grube, blond włosy, które opadały w smukłych, błyszczących falach na jej ramiona i plecy. Badając jej piękno, nieformalną atmosferę, jaką nadała swojemu ubiorowi, przypomniał sobie ranek, wiedząc, że łańcuszek wisiał wokół jej bioder, wciąż słyszał jej rozgrzane krzyki i uczucie jej pulsującej wokół swojego penisa w jej nieskrępowanym orgazmie, Callum poczuł się dumny. Dziś, jego ludzie poznają swoją królową. I była cholernie doskonała. - Jesteśmy na miejscu - powiedział jej, zwalniając, gdy zbliżyli się do szerokich schodów wejścia do rezydencji. - Gdzie jest... - zawahała się, wciąż wpatrując w budynek.- ... to miejsce? - Terytorialna Rezydencja Zachodnich Ziem Ameryki - odparł z roztargnieniem. Następnie jego myśli przeniosły się od tych przyjemnych o Sonii, do bardziej nieprzyjemnych, do których niebawem zostanie zmuszony, nie wiedząc, że jego słowa brzmiały dla niej niedorzecznie, w przeciwieństwie do niego. Wyskoczył z samochodu i w niejasnym niezadowoleniu zobaczył, że wysiadła bez jego pomocy w czasie, gdy okrążył samochód by dostać się do jej strony. Spojrzał na budynek i zobaczył dwóch wojowników stojących na straży. Wydawali się stać i rozmawiać ze sobą, podczas gdy Rezydencja, choć miała rozległe ogrodzone ogrody i pełniła funkcję rządową, została położona w obrębie miasta i otwarta dla przechodniów, którzy chcieli ją zobaczyć. Ludzie sądzili, że mieszkała tam duża, zamożna rodzina ze sporą liczbą przyjaciół, choć rząd Stanów Zjednoczonych wiedział co innego. Ludzie nie mieli pojęcia w jakim celu i dlaczego stali tam żołnierze pilnując drzwi, co było niezwykłe. Wśród ludzi wilki robiły wszystko, aby wyglądać „normalnie” i z tego też powodu, mężczyźni którzy byli strażnikami, wyglądali jakby prowadzili swobodną pogawędkę. Callum odsunął Sonię od otwartych drzwi i zamknął je. Potem ujął ją za dłoń i poprowadził ku schodom. Jego dwaj żołnierze schylili głowy na krótko swemu królowi i królowej, ich ciekawskie oczy skierowały się do Sonii i na ich twarzy wykwitły uśmiechy. Sonia automatycznie uśmiechnęła się i skinęła głową, nie po królewsku, ale zwyczajnie. Gdy szli ulicą, spostrzegła spojrzenia przechodniów i posłała im ciepły, sąsiedzki uśmiech. Na ten gest uśmieszki jego wojowników przerodziły się w szerokie uśmiechy. Callum zacisnął swą dłoń na jej. Tak, pomyślał Callum, jego ludzie ją pokochają.

Weszli do dużego przedpokoju, który prowadził do długiego, szerokiego korytarza. Ryon i Caleb szli w ich kierunku. Caleb trzymał cienką, szarą teczkę. - Wszystko jest gotowe - powiedział Calleb. - Chciałbym przeczytać ten raport zanim wejdę - odpowiedział Callum. Cale skinął głową i wraz z Ryonem odwrócili się i przeszli małą odległość która dzieliła ich od zamkniętych drzwi. Otworzyli je, przeszli przez i Callum wraz z Sonią podążyli za nimi. Było to biuro Mony, zawierało magnackie biurko, błyszczącą, drewnianą podłogę pokrywały wielkie, grube i drogie dywany perskie, bezcenne antyczne meble i ciężkie, kwieciste zasłony, które były rozmieszczone po obu stronach szerokich okien. Dostrzegł, że Sonia się rozgląda z szeroko otwartymi oczyma na ten przepych. Dostrzegając to samo co jego partnerka, Callum z roztargnieniem i pewną pogardą zauważył, że Mona upodobała sobie oczywisty przepych w tym budynku rządu, gdy nadzorowała jego tworzenie. Takie coś zwykle nie było otoczeniem wilka. Zatrzymał się blisko biurka Mony, oparł się o nie biodrem, przyciągnął Sonię do siebie, puścił jej dłoń i wyciągnął ją po teczkę, którą dał mu Caleb. Jego matka stała przy boku ojca we wszystkim co robił. Był to obowiązek królowej, fizyczny przejaw wsparcia króla, jak również demonstracja solidarności wszystkich wilków. Regan była z Mackiem podczas sesji strategicznych i kampanii. Choć nie walczyła, to i także nie narzekała, kiedy jej mieszkaniem był tylko namiot lub dwa łóżka zsunięte w baraku z rozwieszonymi kocami, które strzegły ich prywatności. Była również przy nim podczas szczytów, dyplomatycznych spotkań oraz wojennych trybunałów. Jako królowa, Regan cicho wykonywała swoje obowiązki. Jej obecność była wszystkim, co było od niej wymagane. Jej rozumienie wydarzeń było ważne podczas prywatnych chwil, które dzieliła z Mackiem. Ledwo by mu pomogła, gdyby nie wiedziała, co się działo. Były czasy rozdzielenia, ale były krótkie i rzadkie. Callum zdecydował, że z Sonią będzie tak samo. Bez słowa otworzył plik i zaczął czytać sprawozdanie. Potem poczuł jak Sonia się odsuwa i mówi cicho: - Cześć, Ryon. Spojrzał w górę i spostrzegł, jak Sonia staje na palcach aby przycisnąć swój policzek do Ryona, potem się odchyliła i przechyliła głowę, aby się do niego uśmiechnąć. - Hej, Soniu - Ryon odwzajemnił uśmiech.- Jak sobie z tym radzisz? To wszystko jest trochę dziwne, prawda? - Um... - wymamrotała, jej uśmiech nie zniknął z jej twarzy i sposób w jaki wypowiedziała następne słowo, dobitne wyraziło co czuła.- Trochę.

Ryon zachichotał. Uśmiech Sonii rozjaśniał. Callum zacisnął szczęki. Callum wiedział, że Ryon miał sposób na ludzkie kobiety. Po prostu w ogóle mu się to nie podobało, że Ryon stosował te sztuczki na niedawno i bardzo spektakularnie okiełznanej narzeczonej. Ale jego kuzyn nie zawahał się nawet by to zrobić, zarówno wczoraj jak i dzisiaj. Było to również coś, na co Sonia odpowiedziała, to jeszcze bardziej się nie spodobało Callumowi. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Sonia odwróciła się do Caleba i powiedziała: - Cześć Caleb. Pochyliła się do brata Calluma i musnęła go policzkiem i uśmiechnęła się tak samo, ale nie był to tak czuły uśmiech jak w przypadku Ryona. Mimo to, Callum zauważył, że nawet Caleb uśmiecha się do niej z wytężonym wyrazem twarzy, jakby był urzeczony. - Hej, siostrzyczko - Caleb odpowiedział w taki sposób, przez który ciało Soni drgnęło. Potem szepnęła tęsknie: - Tak naprawdę, to nigdy nie byłam „siostrzyczką.” - Teraz jesteś. Potem Caleb otrzymał od narzeczonej Calluma jasny uśmiech. Callum poczuł jak jego gniew rósł i dlatego, gdy powiedział: - Soniu - jej imię prześlizgnęło się przez pokój w ostrej irytacji. Zaczęła się do niego odwracać ze zmylonym wyrazem w oczach, jej twarz była coraz bledsza. - Chodź tutaj - Callum zażądał i zawahała się na chwile, zanim stanęła u jego boku. Spojrzał na niego Ryon jak i Caleb. Ryon z irytacją. Caleb, co Callum dostrzegł z zaskoczeniem, z ledwo skrywaną złością. Zignorował ich miny, spojrzał na Sonię i poinstruował ją: - Królowa powinna stać u boku króla. - Byłam jakieś trzy stopy dalej - odparła cicho, jej twarz stała się jeszcze bledsza. - Królowa powinna stać u boku króla - powtórzył, przyglądając się jak przełyka ślinę i powietrze wokół nich gęstnieje, zwłaszcza ze strony jego rodziny. Jego spojrzenie przeszyło jego braci, niewerbalnie dając im do zrozumienia, że był niezadowolony, po czym spojrzał w dół na papiery. Przeczytał trzy stronicowy raport i te słowa wymazały Sonię, Ryona i Caleba z jego umysłu. Zamknął teczkę i spojrzał na Ryona. - Do diabła, Mona to idiotka - zauważył.

- Zawsze była - odpowiedział Ryon. - Mac spieprzył sprawę, ustawiając ją jako Gubernatora na tym Terytorium - Callum zauważył z frustracją, wręczając dokumenty Calebowi. Mac opuścił go podczas trwania buntu, który trwał przez lata z wyjątkową brutalnością i zmusiwszy ich do podpisania traktatu, którego przyrzekli nigdy nie podpisywać i po czterech krótkich latach zerwali go. Z drugiej strony, choć takie sporadyczne powstanie wśród wilków było normalne, biorąc pod uwagę intensywność ich temperamentów i częstych kłótni, to królestwo Macka było uporządkowane i spokojne. Nie było bałaganu. Poza Moną. - Myślał, że to posunięcie dyplomatyczne - Ryon odpowiedział, przesuwając wzrok na Sonię.- Titium był niezadowolony z tego, co się działo Ryon spojrzał z powrotem na Calluma.- I stał się groźnym wrogiem. Callum o tym wiedział. Podczas ich krótkiego romansu wieki temu, a było to coś, w co Callum regularnie się wdawał, było to normalne, że Mona jak każda wilczyca, zakochała się w nim. Z powodu jej obsesji, odsunięcie jej było wyjątkowo nieprzyjemne i ostatecznie wrażliwe dyplomatycznie. Titium, Gubernator Europy był szanowanym wojownikiem, który rozpuścił córkę. Titium dawał jej to, czego chciała. Niestety, Mona była ambitna a także szalona. W celu aby zostawiła jego syna w spokoju, Mac umieścił ją na stołku Gubernatora na wtedy słabo zaludnionych Ziemiach Zachodniej Ameryki. Wszyscy byli zaskoczeni, gdy okazało się, że była na tyle zdolna, aby rozwinąć przez lata prowincję, nawet gdy była coraz bardziej zaludniona. Byli także zaskoczeni, gdy mijały lata i nigdy nie znalazła swojego życiowego partnera, a było to coś, co jego ojciec wiedział, że odwróciłoby to jej uwagę od Calluma. Jednak najwyraźniej po śmierci Maca, przestała się koncentrować na swoich obowiązkach. Callum także to rozumiał i drażniło go to. Teraz Callum był królem i ta rozpieszczana, ambitna Mona chciała jego uwagi jeszcze bardziej niż wcześniej. I chciała jej tak rozpaczliwie, że nie miało znaczenia, jaką formę by to przyjęło. Chciała jej tak bardzo, żeby spieprzyć sprawy i wciągnąć go na swoje terytorium. Callum i wcześniej Mac rzadko to robili, odkąd Gubernatorzy skutecznie rządzili swoimi prowincjami, no chyba, że wybuchło powstanie. W rzeczywistości Gubernatorzy unikali tego, ponieważ obecność Calluma, no chyba że była to oficjalna ceremonia lub wizyta towarzyska, nie była czymś, czego szukali. Prawdopodobnie ta wilczyca nawet nie wiedziała, co robiła. Callum chwycił Sonię za dłoń i ruszył do drzwi, mrucząc:

- Zróbmy to. - Chwila - Ryon zawołał i Callum zatrzymał się, przyciągając Sonię do swego boku. - Poinformowałeś ją o protokole?- Ryon zapytał, zbliżając się. - Słucham?- Callum odpowiedział, w ogóle nie myśląc o protokole, którym jak król nie musiał się przejmować. Tylko ci, którzy znajdowali się wokół niego. Ryon posłał mu grymas i odwrócił swe łagodne spojrzenie na Sonię. - Soniu, zaraz wejdziesz do Sali Tronowej w oficjalnym charakterze jako nasza Królowa - wyjaśnił miękko.- Każdy w sali ukłoni się tobie i Callumowi. Gdybyś była sama, podeszłabyś do tronu, usiadła na nim i powiedziała im, by powstali. Jako że jesteś z Callumem, nie wolno ci niczego powiedzieć. Nie odzywaj się do momentu, w którym Callum ci na to pozwoli. Poprowadzi cię do tronu i wyda rozkazy. W chwili w której to się stanie, ludzie zaczną mówić, ale nie ty. Twoim obowiązkiem jest obserwowanie w ciszy, nie wypowiedzenie ani słowa. Ale zwróć uwagę, miłość, na wszystko co się dzieje. Zrozumiesz dlaczego później. W porządku? Callum był zirytowany, że sam nie pomyślał o tym, by ją pouczyć o tym gdy jechali w dół gór. Jeszcze bardziej był zirytowany tym, że Sonia wpatrywała się w Ryona z otwartą wdzięcznością. Skinęła głową do Ryona. Callum pociągnął ją za rękę i nie patrząc na nią, przeprowadził Sonię przez dwór i skierował się wraz z nią po szerokich schodach do Sali Tronowej. Drzwi zostały otwarte, gdy się zbliżyli i usłyszał jak Sonia wciąga zaskoczony oddech, gdy ją przez nie przeprowadził. Sala była wypełniona wojownikami i służbą rezydencji. Każdy z nich, w tym Mona, stali u stóp podium, opadli w dól, opuścili głowy w uroczystym ukłonie. Ruszył przez salę, prowadząc przy sobie Sonię, której kroki się załamały. Spoglądając na nią, dostrzegł, że wpatruje się z przerażonym podziwem w pięćdziesiąt dużych wilków, których głowy były nisko schylone. Podniósł jej rękę i wcisnął sobie pod pachę, przyciągając ją bliżej siebie, aby zaoferować jej wsparcie. Spojrzała na niego wciąż zaskoczona i skinął do niej głową, ale nie czekał na jej odpowiedź, tylko poprowadził ją po schodach w stronę tronu. Bezzwłocznie, jak to robił przed nim jego ojciec i każdy król, książę, duke, gubernator czy szlachta robiła ze swoimi partnerkami w całej historii, usiadł na tronie i wciągnął ją na swoje kolana. Natychmiast wydała z siebie zaskoczone westchnienie i próbowała się odsunąć. Jego ramiona zacisnęły się wokół niej, zakołysał nią ostrzegawczo i jej zaniepokojone spojrzenie przemknęło przez jego. Cokolwiek zobaczyła, to te

spojrzenie sprawiło, że jej oczy zgasły a jej ciało uspokoiło się przy jego. - Powstańcie - nakazał, a wszyscy stanęli na nogi i ich oczy zwróciły się do tronu. Wiedział, co zobaczyli. Jeśli by jej nie okiełznał, to by stała po prawej stronie tronu. Ale okiełznana i związana z nim, teraz ich królowa, znajdowała się na jego kolanach. Poczuł kolejny dreszcz podniecenia, zrozumienie przytłoczyło ważność okazji, na którą wszyscy zebrali się w sali. Wszyscy z wyjątkiem, jak nie zauważył, Sonii. Przypatrując się jak ich oczy wpatrywały się w Sonię, pozwolił sobie na moment chwały, wiedząc co zobaczyli. Nawet jeśli nie miało to nic wspólnego z nim i przeznaczeniem, wciąż był niezwykle z tego dumny. Potem rozpoczął sprawy. Nie patrząc na Monę, jego oczy przeszukały salę i skupiły się na poruczniku Mony. - Saint - zawołał i wysoki wojownik podszedł do podium. Callum dobrze znał Sainta. Saint walczył u boku Calluma. Był silnym, przebiegłym wojownikiem i dobrym przyjacielem. Trzydzieści jeden lat temu, Mac umieścił Sainta u boku Mony, aby się upewnić, że nie odkryje istnienia Sonii i że będzie miał oko na Monę. Zrobił jedno i drugie. Jako że był to standard, Saint także został przesłuchany, i bez zaskoczenia, nie był połączony ze spiskiem i do niedawna nie miał pojęcia o buncie, który wybuchł na Zachodnich Ziemiach Terytorium. Nie miał pojęcia, bo i Mona nie miała. Jednak to Saint odkrył, że coś się działo. Odkrył spisek przeciwko Sonii i ujawnił go Callumowi. Przez te lata, Saint coraz częściej wspominał o tym, że praca z Moną staje się coraz bardziej nieznośna. Niestety Callum wiedział, że wszystko w Monie było nieznośne i nie myślał o tym zbyt wiele. To był jego błąd. Miał zamiar go usunąć. Gdy Saint zatrzymał się u stóp podium, Callum przemówił: - Pod koniec dnia, chcę krótką listę imion osób, które według ciebie najlepiej by zastąpiły Desdemonę jako Gubernator na tym Terytorium Callum usłyszał gniewny krzyk Mony i poczuł, że Sonia sztywnieje w jego ramionach, ale kontynuował.- Jeżeli jesteś zainteresowany, wpisz swoje imię na szczycie tej listy. - Tak jest, wasza wysokość - odpowiedział Saint, ulga była widoczna w jego oczach i drobny uśmieszek szarpał się w jego ustach. Spojrzenie Calluma przesunęło się na Monę. - Desdemono, usuwam cię z pozycji Gubernatora, skutecznie i

natychmiast. Pochyliła się do przodu i zaczęła: - Ale, wasza wysokość... - Pod twoim nosem powstał bunt na twoim Terytorium - ogłosił, przerywając jej.- Jesteś tego świadoma, ze jednym z najbardziej ważnych części twoich obowiązków jest mieć uszy i oczy otwarte w tym regionie i poinformować mnie że są wieści o powstaniu. Niemniej notorycznie ignorowałaś wiadomości ze Szkocji i nie przypilnowałaś swoich ludzi, żeby to się nie zdarzyło. To oznacza, że wiedzą iż twój region jest słaby i skierowali się na niego. Była nawet dwójka w twojej osobistej straży, która była w to zaangażowana. Ponadto, z powodu twoich osobistych słabości, przez trzydzieści jeden lat umieściłaś mnie i mojego ojca w niekorzystnej pozycji, ponieważ nie mogliśmy ci zaufać i twojej baczności, abyś chroniła moją królową. Teraz mamy sytuację, w której jeśli nawet będziesz wykonywać swoje zadanie, tą wątpię, by nie wymagała ona mojej uwagi. Ale jest znacznie gorzej. Znajdujemy się w sytuacji, w której buntownicy zgromadzili się w twoim regionie, spiskowali by złamać traktat i to wszystko naraziło moją królową na niebezpieczeństwo. - Królu Callumie... - Mona zaczęła. Callum przerwał jej szorstko: - Mona, lepiej żebyś się nie odzywała. Oboje wiemy, że twoje rządy na tej prowincji były jakimś żartem odkąd się zaczęły. Jej piękna twarz wykrzywiła się i nierozsądnie zignorowała jego rozkazał i powiedziała: - Twój ojciec nigdy nie narzekał. - Bo to nigdy nie było w stylu mego ojca - Callum odparł. - Mój ojciec... - zaczęła, jej ton obrócił się w groźbę. - Twój ojciec nie ma wyboru, tylko musi zaakceptować tą odpowiedź odparł Callum.- Jesteś zwolniona - zadeklarował w ostateczności. Przyglądał się jak jej ciało drży ze złości, gdy kontynuował.- Za umieszczenie mojej królowej w niebezpieczeństwie, powinnaś zostać ukarana. Jednak jako że szanuję twojego ojca, zamiast tego dam ci rok na znalezienie partnera i abyś założyła rodzinę. Jeśli nie zrobisz tego w ciągu roku, zostaniesz odizolowana. Jej twarz zbladła, zanim zaczerwieniła się: - Odizolowana? - Czyż właśnie nie to robimy z kobietami, które odmawiają znalezienia swojego partnera?- zapytał Callum. - Ale to jest dla... dla... - urwała i warknęła.- Dla kobiet, które są szalone! - Udowodnij swoje zdrowie psychiczne - Callum zachęcił i zobaczył, jak jej twarz zmienia się w sposób, który on w swej niecierpliwości i gniewie na nią a jego ojciec w życzliwości i dyplomacji, dotychczas przegapili. Desdemona, córka Titiuma, nie była głupia, zepsuta i ambitna.

Była szalona. Cholernie szalona. - Nie muszę znajdować swojego partnera... - zaczęła. - Desdemona... - Callum próbował jej przerwać. Kontynuowała nieubłaganie: - Ponieważ siedzi naprzeciwko mnie! Powietrze stało się jeszcze gęstsze z powodu szoku i dźwięku przesuwających się stóp. Już twarde ciało Sonii przemieniło się w marmur w jego objęciach i usłyszał, jak wciąga miękki wdech. Ryon zbliżył się, aby zakończyć bezczelność Mony, ale Callum uniósł rękę, by go zatrzymać. Im głębszy kopała sobie grób, tym głębiej Callum mógłby ją pochować i chciał ją zakopać tak głęboko, żeby już nigdy nie musiał widzieć jej twarzy. - Deklarujesz to w obecności swojej królowej?- Callum zapytał ze zwodniczym spokojem. - Lata temu poczułam więź - rzuciła.- I nie ma znaczenia co powiesz, Cal, też ją poczułeś. Wiem o tym. Ciało Sonii przesunęło się, ruch był niewielki, ale pełny niepokoju. Uścisnął swoją partnerkę pocieszająco i powiedział szyderczo: - Raczej nie, Desdemono. - To co mieliśmy było dobre!- krzyknęła rozpaczliwie, pochylając się do przodu. - To co mieliśmy, to seks - Callum odparł lekceważąco, na co Sonia szarpnęła się w jego ramionach, na co Callum nie uścisnął jej tym razem pocieszająco, ale mocniej. - Jestem małżonką króla!- Mona ogłosiła szalenie, przesuwając się w górę schodów. Ryon wystrzelił do przodu, owinął ramię wokół jej talii i zatrzymał ją. Głos Calluma stał się niższy, ale nawet wtedy każdy wilk w sali go słyszał. - Nie jesteś niczym innym jak pieprzeniem, Mona. Dobrym, ale miewałem lepsze - przesunął nieznacznie wzrok, nie odrywając go od Mony, gdy potarł swoją skronią o włosy Sonii, sprawiając, że przesłanie było jasne, zanim wymamrotał.- I zdecydowanie lepsze teraz. Usłyszał, jak oddech Sonii przyspieszyła i dostrzegł, jak jej pierś zaczyna się unosić i opadać, acz wciąż siedziała przy nim, co go usatysfakcjonowało. Była to intensywna sytuacja pośród namiętnych ludzi, coś, do czego nie była przyzwyczajona, ale zdał sobie, że sama się tego dopatrzyła. Mona już nie była taka opanowana. Walcząc z uściskiem Ryona, warknęła: - Ale ona jest blondynką. Nienawidzisz blondynek. - Zmieniłem zdanie - Callum odparł chłodno.

Na to ramiona Mony wyrwały się do przodu, jej twarz poczerwieniała i wrzasnęła: - Ona nie jest naszą królową. Jest pieprzonym człowiekiem. Na głos okazała brak szacunku swojej królowej podczas oficjalnego spotkania w sali tronowej. Callum powstrzymał uśmiech. Mona tak bardzo się pogrążyła, że nawet Titium nie będzie mógł jej odkopać. - Zabierz ją stąd, Ry - rozkazał. - Uwolnić ją, by znalazła swojego partnera?- Ryon zapytał, a jego wargi zadrżały. - Kurwa nie. Odizolować ją - Callum odpowiedział. - Nie!- Mona wrzasnęła, podczas gdy walczyła. - W porządeczku - Ryon mruknął i kilka wilków zachichotało. Zauważył, że Sonia zacisnęła swe pięści. Gdy Ryon przekazał Monę dwóm strażnikom, którzy wyprowadzili jej walczące ciało z sali, Caleb wszedł na podium i stanął po jego prawej stronie. Następnie jego głęboki głos rozległ się w ogromnej sali. - Czy są jeszcze osoby, które mają problem z naszą ludzką królową? Nikt się nie odezwał. Caleb kontynuował: - Czy ktoś jest lojalny wobec Desdemony? Więcej ciszy. Głos Caleba ogłosił głośno: - W takim razie spójrzcie na naszą nową królową! Wszyscy spojrzeli na Sonię. Sonia zaczerwieniła się. - Chwalisz ją bez umiaru, co nie, bracie?- Callum mruknął. Rozległo się kilka chichotów, kilka pełnowymiarowym śmiechów i sala pełna uśmiechów. - Myślałem, że sytuacja to usprawiedliwiła - Caleb odpowiedział z uśmiechem, gdy oparł się o bok tronu brata. Callum spojrzał na niego, po czym odwrócił głowę, jego usta odszukały ucho Sonii i zapytał cicho: - Chciałabyś poznać swoich wojowników, laleczko? Obróciła szyję i jej zielone oczy odszukały jego. Wciągnęła oddech przez nos i wreszcie skinęła głową. Wstał i postawił ją na nogi. Owinął rękę wokół jej ramion i przycisnął ją do swego boku. Następnie odezwał się do mężczyzn zebranych w sali, głosem przepełnionym dumą: - Nadszedł czas, abyście poznali Sonię.

***

- Jak dobrze jest mieć coś do zrobienia - powiedział Calder, siedząc w swoim krześle i uśmiechając się szeroko. Callum przyglądał się bratu ze swojego miejsca za biurkiem, które było zawalone resztkami posiłku który zjedli podczas czytania raportów i notowania wiadomości z przesłuchań. Podczas tych wszystkich godzin, z wyjątkiem momentu w którym Caleb musiał zaprowadzić ją do łazienki, Sonia siedziała całkowicie cicho na jego kolanach, nawet gdy jedli. Callum wiedział, że gdyby Calder nie był królewskiej krwi, to sam by był liderem powstania. Wszystkie wilku miały mnóstwo energii, radości życia, siły w swoich zdaniach i żaden nie unikał walki. Calder posiadał to wszystko i znacznie więcej. Calder był bardziej niecierpliwy i lotny, nawet bardziej niż Callum, acz był wybitnym wojownikiem i strategiem, który wydawał się być najbardziej zrelaksowany w środku krwawej bitwy. Callu zdecydował, że jego brat powinien znaleźć swoją pieprzoną partnerkę. Callum zdecydował, że gdy tylko jego brat skończy zadanie, to rozpocznie jej poszukiwania. Resztą sam się zajmie. - Chociaż - Calder kontynuował, jego oczy przesunęły się po Sonii, zanim się uśmiechnął.- To rozczarowujące, że nie będziecie mieć ceremonii połączenia. Spodobałoby ci się, Soniu - powiedział jej.- Nasi ludzie uwielbiają dobre imprezy a Połączenia jest kurwa najlepsza. - Może po tym jak to się skończy, to Callum da Sonii ceremonię - Ryon zasugerował, a jego oczy spoczęły miękko na partnerce Calluma. Oczy Calluma w ogóle nie patrzyły miękko na jego kuzyna. Jezu, jeśli nie wiedziałby lepiej, pomyślałby, że Ryon coś do niej czuł. - Królewskie Połączenie jest jeszcze lepsze - Caleb wtrącił się, także uśmiechając się do Sonii.- Rozwali cię. Sonia odwzajemniła uśmiech Caleba i ramiona Calluma ścisnęły ją lekko, aby skupić na sobie jej uwagę. Zadziałało, bo jej twarz obróciła się do jego. - Chciałabyś, maleńka?- zapytał łagodnie. Przyglądała mu się chwilę, zanim wzruszyła ramionami. - Porozmawiamy o tym później - powiedział jej i skinęła głowę. Callum spojrzał na Sainta.- Czy oddziały są przygotowane? Ciało Sonii szarpnęło się w jego ramionach, ale Callum skupił się na Saintcie, który odpowiadał:

- Tak. Byli przygotowani od chwili w której przyjechałeś. Mona tak nakazała. - Przynajmniej coś zrobiła dobrze - Caleb mruknął i Saint roześmiał się. - Callum - Ryon zawołał i wzrok Calluma odwrócił się do jego kuzyna i dostrzegł, że jego oczy wciąż były utkwione w narzeczonej Calluma.- Skoro spędzisz tu trochę czasu i to wszystko nieco potrwa, dlaczego nie zostaniesz u Sonii? Na słowa Ryona, Sonia natychmiast zrelaksowała się w ramionach Calluma i przyłapał ją na tym, że znowu posłała Ryonowi wdzięczny uśmiech. - Cholera, Ryon, o co ci chodzi? Król zawsze pozostaje w posiadłości Calder się wtrącił. - Owszem i kobieta naszego rodzaju byłaby na to przygotowana - Ryon odpowiedział cierpliwie.- Jako człowiek, dopiero co się spotkała z naszą kulturą i prawdopodobnie ją to nieco przytłacza, Calder, pewnie wolałaby zostać w domu. Sonia zacisnęła usta i westchnęła wyraźnie zgadzając się z kuzynem. Callum nigdy by nie wziął tego pod uwagę. Z drugiej strony, to Callum miał bardzo małe doświadczenie z ludzkimi kobietami, oczywiście z wyjątkiem pieprzenia się z nimi. - Chciałabyś wrócić do domu, Soniu?- zapytał, jej głowa natychmiast przechyliła się do tyłu i skinęła głową, tym razem w szczęściu i jej oczy rozjaśniały na nim, na co się uśmiechnął i mruknął.- W takim razie zabierzemy cię do domu. Do którego będą teraz zmierzać. Nadszedł najwyższy czas na jej zastrzyk i po ich zabawie z dzisiejszego ranka, był niecierpliwy, aby mieć ją znowu. Co więcej, pomysł posiadania jej w jej słodkim, przytulnym pokoju oświetlonym przez świąteczne lampki, już bardzo mu się spodobał. Miał tylko nadzieję, że sprzątaczki, które wysłał do jej domu, już osunęły wszystkie ślady krwawego bałaganu, który zrobił, pozbywając się dwóch napastników. Wstał, postawił Sonię na nogach. - Calder, jesteś dzisiaj wolny - powiedział swemu bratu i Calder przytaknął. Potem spojrzał na Sainta.- Spotkamy się jutro, aby omówić obrót - Saint uniósł brodę i Callum spojrzał na Ryona i Caleba.- Wiecie co zrobić oboje niewerbalnie dali znać, że zrozumieli rozkaz. Potem wziął Sonię za rękę i wyprowadził ją z pokoju. Jego SUV znajdował się u dołu schodów, tam gdzie go zostawił i pomógł Sonii zająć miejsce, zanim rozsiadł się na swoim, odpalił silnik i ruszył w kierunku jej domu. Przejechał kilka mil, zanim cisza w samochodzie przykuła jego uwagę i wreszcie dotarło do niego, że Sonia przeszła przez kolejny pełny, burzliwy i prawdopodobnie tajemniczy dzień. - Wszystko w porządku?- zapytał.

Milczała. - Laleczko?- nacisnął, nie odrywając wzroku od drogi. Wciąż milczała. Spojrzał na nią, by zobaczyć, że miała skrzyżowane ramiona na piersiach, jej torba z lekami znajdowała się na jej kolanach i gapiła się w szybę. - Soniu? - Och, teraz wolno mi mówić?- zapytała sarkastycznie. - Co? - Nic - warknęła.- Po prostu zabierz mnie do domu. Jasna cholera. Była o coś wkurzona. - Soniu, powiedz mi, co cię dręczy - nakazał łagodnie. - Nic. Nic mi nie jest i będzie mi jeszcze lepiej, gdy będę w domu. Callum zdecydował, że pewnie nie była to prawda i że pewnie będą się kłócić, gdy dotrą do domu. Nie miał zamiaru tego robić w samochodzie. Ponadto, musiał się uspokoić i dojść do wniosku, że pewnie nie zdawała sobie sprawy, że niezależnie do tego jak uroczo zaczął się dzień, to reszta była dla niego delikatnie mówiąc nieprzyjemna. Dlatego też, nadchodzące dni albo tygodnie (mimo tego miał nadzieję, że tak nie będzie), ewentualnie miesiące, będą bardzo zajęte. Dlatego też zawiodła w swojej odpowiedzialności, chociaż wyjaśnił jej podczas ich drugiego dnia w chatce, na czym polegały jej obowiązki. Na wylot. Ale być może jego dzień byłby lepszy, gdyby prowadzili swobodną pogawędkę w SUVie o jego dniu, gdyby trzymał ją przytuloną do niego na łóżku w jej słodkim pokoju i rozmawiałby z nią o jej obawach wobec jego ludzi, albo pieprzyłby się z nią tak mocno, że wykrzykiwałaby jego imię. Był zdecydowany, że tym ostatnim zakończy swój dzień. I było to dokładnie to, co zamierzał zrobić. Wjechał na jej krótki podjazd z boku jej domu, zaparkował przed drzwiami jej garażu i wyłączył silnik. Nie czekała aż pomoże jej wysiąść z SUVu (kolejna sprawa, którą zdecydował później z nią omówić). Wysiadła z samochodu i ruszyła do swojego ciemnego domu. Potem stanęła przy drzwiach, skrzyżowała ramiona, siatka z jej lekami wisiała na jej palcach, gdy niespiesznie (aby uspokoić swój gniew, co mu się nie udało) szedł w kierunku jej domu. - Nie mam klucza - powiedziała mu, gdy zjawił się obok niej, oskarżając go swym głosem. On miał jej klucz. Saint dał go mu w dniu w którym przybył. Znajdował się przy kółeczku klucza od jego samochodu, który Saint także mu dostarczył. Użył klucza aby wpuścić ich do środka, podczas gdy wpatrywała się w jego klucze, chcąc aby spaliły się w jego palcach.

Gdy weszli, jej alarm zaczął piszczeć. Odwróciła się i wstukała kod, a następnie weszła w głąb domu. Callum zdjął płaszcz, gdy powoli światełka w środku i na zewnątrz zaczęły wszędzie migać. Callum rozejrzał się. Ryon się nie mylił. Sonia naprawdę uwielbiała święta. Przysłuchiwał się jak kręciła się na górze, gdy poszedł jej czystej sterylnej kuchni i otworzył lodówkę, modląc się, aby miała piwo. Nie miała. Nie miała nawet butelki schłodzonego, białego wina. Gdy przeszukiwał jej szafki szukając wódki, wpadła do środka, nie mając na sobie kamizelki ani szalika, jej oczy zwęziły się na jej starannie ułożonej poczcie. - Widzę, że ktoś zajął się moim domem - ogłosiła z niezadowoleniem i podeszła do poczty, zrywając ją z lady. Nie patrząc na niego, przejrzała ją, gdy zapytała.- Załatwiłeś to? - Tak - odpowiedział, odwracając się by otworzyć kolejną szafkę i na szczęście dostrzegł, że miała w niej kilka butelek alkoholu, które zawierały bardzo dobrą whisky. - Drżę na samą myśl co stało się z moim sklepem, biorąc pod uwagę, że rozpłynęłam się w powietrzu podczas Bożonarodzeniowego okresu - posłała spojrzenie w jego kierunku, gdy odkrył gdzie trzymała szklanki.- Moje dziewczyny pewnie postradały zmysły! - Tylko wtedy, jeśli mają niesamowitą zdolność jasnowidzenia - Callum odpowiedział spokojnie.- Regan załatwiła, żeby jeden z naszych ludzi, kobieta która ma spore doświadczenia w sklepach a jej partner posiada sklepy sieciowe Harrinton, by powiedziała im, że miałaś pilną sytuację i wzywają cię do niej i zarządzała sklepem podczas twojej nieobecności. Ta wiedza dała jej początek, zwłaszcza ze wiedziała, iż Harrinton był ekskluzywnym centrum handlowym w każdym kraju. Byli bardzo lukratywnym przedsięwzięciem i byli znani jako elita w zakupach. Zignorował jej reakcję i fakt, że nie nie wyraziła swej wdzięczności jak to było w przypadku Ryona, aż trzy razy gdy była wdzięczna za jego troskliwość, i odwrócił się, by nalać sobie whisky. Rzuciła pocztę na ladę i wyszła z pomieszczenia. Przysłuchiwał się, jak wchodzi na górę i oparł się biodrem o ladę, przełykając whisky, gdy próbował kontrolować oddech. Nie pomogło. Jakiś czas później odstawił pustą szklankę na ladę, zgasił światło i poszedł za nią po schodach. Znalazł ją w sypialni, gdy miała na sobie srebrnoszarą koszulę nocną z cienką koronką, białą koronką na krawędziach przy gorsecie na piersiach. Koszula nocna podkreślała jej krągłości i sięgała jej do kolan. Z jej twarzy

zniknął makijaż i odrzucała pościel z łózka. - Soniu, czas na twój zastrzyk - powiedział jej. - Tak, był. Właśnie dlatego sama go sobie zrobiłam - odparła, wchodząc do łóżka i siadając, opierając się ramionami o zagłówek. Na tą wiadomość ciało Calluma zesztywniało a jego gniew zwiększył sie. - Słucham?- zapytał cicho. Chwyciła tubkę, która leżała na jej nocnym stoliku. Nie patrząc na niego, wycisnęła balsam na dłoń, pochyliła się i zaczęła go wmasowywać w swoją stopę. - Sama go sobie zrobiłam. Jedyną rzeczą jaką spakowała w chatce, to jej leki. Nie potrzebowała niczego innego, jego ludzie zajmą się brudnymi ubraniami i jedzeniem. A skoro tam niebawem wrócą, to dobrze by miała tam swoje ubrania i kosmetyki. W rzeczywistości, to zamówił tego czego było jej trzeba, aby mogli wrócić tam w każdej chwili. Wszedł do jej pokoju i zatrzymał się u stóp łóżka. - Sądziłem, że wyjaśniłem ci, że to ja będę robił ci zastrzyki. Zwróciła swoją uwagę na drugą stopę, ale nie na niego. - Wyjaśniłeś. - Soniu, spójrz na mnie - zażądał. Zamknęła tubkę z balsamem i odstawiła ją na nocny stolik, a następnie odwróciła się do niego. Albo dokładniej, spojrzała na niego wściekła. - Następnym razem nie będę tolerował takiego rodzaju oporu powiedział. Przechyliła głowę na bok. - Nie będziesz? W takim razie... - pochyliła się do przodu i warknęła.- ... dobrze. Ponieważ nie będę ci się przeciwstawiać, bo nie będzie cie w pobliżu. Jego mięśnie napięły się i już całkiem nie udało mu się kontrolować złości. - Być może powinnaś mi to wyjaśnić -zachęcił w taki sposób, że wolałaby tego nie zrobić. Jednak zrobiła to lekkomyślnie. - Po dzisiejszym dniu, zdecydowałam, że nie chcę być twoją królową. I po dzisiejszym dniu, zdecydowałam, że nie chcę mieć z tobą niczego wspólnego. Z twoimi ludźmi... - zaczęła śmiało.-... którzy są bardzo mili, z wyjątkiem tej szalonej kobiety, czego niestety nie zauważyłeś, nie było tak dobrze. Ale z tobą. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. - Maleńka - poradziło cicho i przeniósł się na bok łóżka.- Chciałbym teraz przestać mówić. - Naprawdę? Cóż, oczywiście, że chciałbyś, bo nagadałeś się dzisiaj wiele. Jednakże skoro ja nie mogłam mówić przez prawie cały dzień, mam dużo do powiedzenia. Zatrzymał się z boku łóżka i przyglądał się, jak otworzyła kolejną tubkę i

zaczęła wcierać balsam w swoją twarz. I przypatrywał się jej, szukając cierpliwości. Wreszcie wyjaśnił: - Tak jak powiedział ci Ryon, nie wolno ci było mówić w sali tronowej. Przez resztę dnia nie odzywałaś się z własnej woli. Myślałem, że byłaś czasu, bo chciałaś, by to wszystko w ciebie wsiąknęło. Zamknęła z trzaskiem kolejną tubkę i spojrzała na niego. - Nie pozwoliłam. Nie miałam pojęcia co się dzieje! Nikt mi niczego nie wytłumaczył. Z wyjątkiem tego, że nie wolno mi się odzywać,a o ile dobrze pamiętam, nawet nie zauważyłeś, że tego nie zrobiłam! - Soniu... - Jednakże - pękła.- Jako że nie mogłam zrobić tego przez dłuższy czas, zakrawa na... na... średniowiecze! I kazałeś mi siedzieć na swoich kolanach podczas tego... tego... cokolwiek to było, to... - przerwała i wrzasnęła.- Nawet nie wiem co to było! - To co to było, to kultura moich ludzi - powiedział jej. - To co to było, to twoja kultura, ponieważ jesteś królem - odkrzyknęła, chwytając kolejny krem.- Co sprowadza nas z powrotem do mojego wcześniejszej wypowiedzi, że skończyłam z tym biznesem bycia królową. Skończyłam. Możesz teraz iść - skończyła, oddalając go. Oddalając go. Callum stracił to, co uważał za cierpliwość i w tym samym pozwolił swojemu gniewowi wybuchnął. Otworzyła kolejną tubkę i zaczęła wyciskać krem na dłoń, gdy Callum wydarł ją z jej ręki i rzucił ją na szafkę nocną. Prześlizgnęła się przez pozostałe tubki, butelki które tam stały, wyciskając krem przez całą drogę i spojrzała na bałagan. Pochylił się, chwycił ją za kostki i pociągnął w dół łóżka. - Co ty...? Potem wszedł na łóżko i usiadł swym ciężarem na jej górze. - Złaź ze mnie - zażądała, pchając jego ramiona i wijąc się pod nim. - Soniu, spójrz na mnie. - Złaź ze mnie! - Spójrz na mnie, do cholery!- ryknął i znieruchomiała, patrząc na niego.Chcesz instrukcji, to dam ci je, ale kurwa lepiej żebyś na mnie patrzyła, gdy będę mówił do ciebie i lepiej kurwa byś się na tym skupiła. - Ależ masz moją uwagę, Królu Callumie - odparła sarkastycznie i wciągnął oddech na jej ton. Potem przemówił: - Nie lekceważ mnie nawet w prywatności - powiedział równomiernie, spokojnie, jej oczy zwęziły się, ale zamknęła usta.- Dobrze pomyślane docenił zwięźle i kontynuował.- Oczywiście powinienem był ci wyjaśnić to jaśniej wcześniej, ale tego nie zrobiłem. Więc wyjaśniam teraz. Obowiązkiem

królowej jest wspieranie króla. Będziesz stała przy mym boku albo siedziała na mych kolanach, jednakże chcę tego i będziesz się przysłuchiwała i uczyła i po tym jak wykonam swoje obowiązki, które często nie będą zabawne, będziesz dla mnie dostępna. - Dostępna dla ciebie?- spytała gniewnie. - Dostępna dla mnie - powtórzył. - A to niby co oznacza? - Oznacza to, że kurwa cokolwiek będę miał na myśli, to będę tego chciał. Wpatrywała się w niego, aż w końcu zrozumiała o co mu chodzi, gdy przewróciła oczyma w kierunku zagłówka i mruknęła: - Miałam rację... średniowiecze. - Soniu... Jej oczy wróciły do niego i powiedziała cierpko: - Złaź ze mnie, Callum. Nie dałeś mi wyboru, ale wybieram nie. To dwudziesty pierwszy wiek i moja kultura nie mówi kobiecie by siedziała cicho, albo mężczyźnie, by trzymał kobietę na swoich kolanach podczas oficjalnych postępowań. - Ale moja kultura tak - odparł.- I dałem ci wybór przypomnę ci, że skoczyłaś na nią całkiem kurwa radośnie. Kiedy byłaś ze mną połączona, zapytałem, czy jesteś moja. Kurwa, nie wahałaś się mówiąc tak. Potem w minucie w której wsunęłaś w siebie mojego fiuta, znajdowałaś się na kolanach z moim łańcuszkiem wokół talii, przyjęłaś moją kulturę i nie ma już odwrotu. Jej oczy rozszerzyły się w przerażeniu, zanim warknęła: - To szaleństwo! - Być może, ale to zrobiłaś. Po dwudziestu latach śnienia o mnie i nie mieniu mnie, byłaś bardzo chętna a gdy tylko nadarzyła się okazja, to ją przyjęłaś. Albo bardziej konkretnie, otworzyłaś dla niego swoje nogi, ujeżdżałaś go i pieprzyłaś się z nim aż po samą nasadę, jęcząc przez cały cholerny czas. Jej głowa gwałtownie się szarpnęła i jej głos był teraz niski, brzmiąc na zraniony, ale Callum był zbyt wściekły by zauważyć. - Proszę, powiedz mi, że właśnie tego nie powiedziałeś. - Powiedziałem, bo ty tak zrobiłaś - odpowiedział.- I wiem, że zrobisz tak ponownie. Jej oczy otworzyły się jeszcze szerzej i jej ciało zamarzło pod jego. - Callum... Zbliżył twarz do jej i jego ton był śmiertelny, gdy zapytał: - Chcesz wiedzieć skąd o tym wiem, laleczko? - Callum... - Ponieważ nigdzie się nie wybierasz. I kurwa, ja także do nikąd nie pójdę. Teraz wykonasz swoje królewskie obowiązki, pozwalając mi użyć

twojego słodkiego, małego ciała abym zakończył swój dzień i będziesz uwielbiać każdą... pieprzoną... minutę... tego. Otworzyła usta, żeby się odezwać. Albo krzyknąć. Ale Callum był szybszy. Wsunął dłonie w jej włosy i zacisnął je w pięści, przytrzymał jej głowę nieruchomo i pocałował ją szorstko i twardo, jego język chwytał i najeżdżał. Walczyła przez cały czas. Wydając wściekłe odgłosy w gardle, szarpała się pod nim, odpychała go, a gdy to nie zadziałało, drapała go. Czuł jak jej paznokcie drapią przez jego koszulę, przenikając jego skórę. Oderwał usta od jej na ten ból i wykorzystała okazję. Odpychając go nieco od siebie, wyślizgnęła się spod niego i niemal stanęła na nogi, zanim chwycił ją w pasie i rzucił z powrotem na łóżko. Chrząknęła z sfrustrowaną wściekłością i ponowiła swój atak i Callum odkrył w swej zupełnej rozkoszy, że była nie tylko zacięta, ale także przebiegłą małą wojowniczką, która nie tylko by rywalizowała, ale byłaby najlepszą z wilczyc, z którymi miał doświadczenie. Więc aby jej nie skrzywdzić poprzez użycie całej swojej siły, którą mógłby rozedrzeć ją na dwie części, nie był w stanie jej opanować. Ich ostra gra wciąż trwała i cieszył się jej każdą pieprzoną sekundą. Ich oddechy nasiliły się i zauważył, że jej zmagania stały się słabsze. Jej odpychanie obróciło się w dotykanie. Zaczęła go gryźć i gdy to robiła, obficie używała swojego języka. I poczuł, jak przesuwa nosem wzdłuż jego szyi, wąchając go i choć było to dziwne u człowieka, to niezwykle go to pobudziło. Nawet nie zauważyła, gdy przestała z nim walczyć i zaczęła zszarpywać z niego ubrania, aby mieć dostęp do jego ciała. Ale Callum zauważył. Postanowił, że w takich chwilach pozwoli jej na opór. Cholera, nawet go zachęci, aby tak mu to wynagrodziła. Byli nadzy i tak samo jak rano, dotykała go wszędzie dłońmi, ustami i językiem, dotykała, smakowała, lizała, ocierała się o niego jakby nie była wystarczająco szybko. Callum nie mógł uwierzyć, że przeznaczenie wybrało takiego małego, chciwego człowieka która ciągle pragnęła takiej bliskości na jego królową. Była cholernie idealna. Ale nadszedł czas, by się nią nasycił. Przewrócił ją na plecy i użył swych dłoni, ust i języka, wszędzie na niej i tego też była chciwa. Wyginając się pod nim, jej dłonie przymilały się i wymagały, paznokcie drapały i nurkowały w jego włosach, by go przy niej przytrzymać. Gdy usta Calluma znalazły się na jej brzuchu, Sonia rozsunęła swe nogi i Callum zaakceptował to słodkie zaproszenie. Osiadł między nimi, przesunął

dłońmi po dołach jej ud, przekrzywił je, a następnie przerzucił jej łydki przez swoje ramiona. Wreszcie tam była. Jej zapach był niewiarygodny. Chciał ją posmakować odkąd wyczuł jej zapach pierwszej nocy, kiedy ją uratował przed porywaczami. Opuścił swe usta na nią i była tak słodka, jak obiecywał to jej zapach. W chwili w której jego usta ją dotknęły, całkowicie znieruchomiała na chwilę przed tym, jak usłyszał ten niski, seksowny jęk w dole jej gardła. Potem szarpnęła biodrami w górę, jego zawsze chciwa Sonia najwyraźniej wymagała więcej. Uśmiechnął się przy niej i dał jej to. Gdy pracował swoimi ustami, jej ruchy stały się bardziej pobudzone i jej jęki były jeszcze szybsze i zadyszała, gdy się od niej odsunął. Kiedy to zrobił, krzyknęła rozpaczliwie: - Nie! Przesunął się nad nią i przekręcił ich tak, że znajdował się na plecach. - Przerwałeś - oskarżyła go, wijąc się na jego górze. Uśmiechnął się do niej i uniósł głowę, by ukryć twarz w jej szyi. Przesunął językiem po jej długości do jej ucha i jego ciało wchłonęło jej dreszcz, zanim powiedział: - Nie skończyłem cię jeść, laleczko. Ale dzisiejszego ranka wzięłaś całego mnie. Jestem ciekaw, co możesz zrobić swoimi ustami. Usłyszał jak jej oddech się urywa, gdy jej twarz obróciła się ku jego i z zadowoleniem dostrzegł, że spodobał jej się ten pomysł. - Wiesz, czego chcę?- zapytał i skinęła głową, po czym mruknął.- Więc mi to daj. Nie wahała się ani przez chwilę. Przesunęła się, ustawiając siebie nad jego głową i jego dłonie owinęły się wokół jej ud, jego palce zacisnęły się na jej biodrach, gdy pochyliła swe ciało ku jego długości. W chwili w której owinęła wokół niego palce, dotarł do niej. Gdy jej język dotknął czubka jego twardego penia, pociągnął jej biodra w dół i dał jej więcej. Szybko się nauczyła, że im więcej dawała mu przyjemności, to tym bardziej była nagrodzona. A dała mu sporo przyjemności. Kołysała biodrami przy jego ustach, jej pięść zaciskała się wokół nasady jego penisa, jej ruchy były prawie oszalałe, jej jęki wibrowały w jego trzonie, gdy jej słodkie, małe usteczka brały go głęboko i wiedział, że była gotowa. Odsunął się od niej odwrócił do niej. Trzymał jej tyłeczek w dłoniach i była skierowana plecami do zagłówka, zanim zdążyła owinąć wokół niego ramiona i nogi. Kiedy to zrobiła, przycisnął czubek swego penisa do jej ciasnego wejścia, ale się zatrzymał. Przechyliła głowę do tyłu i rozchyliła usta w oczekiwaniu.

Ale nie dał jej tego, chociaż sam bardzo chciał. Skoro już się bawili, wygrał i teraz chciał zebrać łupać swego zwycięstwa. - Czego chcesz?- zażądał. Otworzyła do połowy oczy, ale nie odpowiedziała. Przysunął usta do jej. - Laleczko - mruknął.- Powiedz mi czego chcesz. - Chcę, byś mnie pieprzył - wyszeptała, przyciskając biodra do jego i się cofnął. Jej usta utworzyły rozczarowane „O” i zamknęła oczy. Uśmiechnął się przy jej wargach. Tak, była absolutnie, cholernie doskonała. Ale jeszcze nie skończył. - Nazwij mnie wilkiem - nakazał i znowu otworzyła oczy, tym razem całkiem. - Callum... Zakołysał swymi biodrami i przygryzła dolną wargę, zanim się przy nim napięła. - Nazwij mnie wilkiem - powtórzył szorstko, uczucie jej mokrej i otwartej, pragnącej go, doprowadzało go do szaleństwa. - Callum... - Zrób to maleńka. - Wilku - szepnęła. - Powiesz wszystko. Przycisnęła bliżej swe ciało, jej twarz wsunęła się w jego szyję i pod jego uchem zabłagała cicho: - Proszę, mój wilku, chcę abyś się ze mną pieprzył. Sonia, która nazwała go wilkiem i prosiła aby się z nią pieprzył, zdawało się, że zniszczyła jego duszę. Również roztrzaskała jego kontrolę. Dał jej to o co prosiła, szybko i ostro, potem brał ją szybciej i ostrzej a im mocniej ją brał, tym wyżej się wznosiła, aż wiedział, że ją to przytłacza. Jej szyja wygięła się ostro, jej oczy szukały jego i zobaczył w nich panikę, zanim jej ciało zacisnęło się wokół niego. Uniósł dłoń, aby otulić tył jej głowy. Jego kontrola nad własnym orgazmem zaczęła się wymykać, ale zapewnił ją ochrypłym głosem: - Już dobrze, laleczko, mam cię. Jej oszołomiony wzrok skupił się na nim na chwilę, zanim mu zaufała i odpuściła. Jej głowa szarpnęła się do tyłu, uderzając jego ręką o ścianę, która ochraniała jej głowę przed uderzeniem. Jej ciało zakołysało się. Jej płeć zaciskała się konwulsyjnie, wciągnęła go głęboko w swoją gorącą wilgoć.

I wreszcie usłyszał jej uwolnienie, gdy wydała głośne, ostre i niemal dzikie okrzyki. Dźwięki jej orgazmu były jego zgubą. Wsunął się w nią ostatni raz i dołączył do niej w tej cudownej eksplozji ze swoim własnym zwierzęcym rykiem. Kiedy wrócił z pięknego miejsca do którego zabrała go Sonia, do najpiękniejszego w całym jego życiu (i biorąc pod uwagę, że miał trzysta osiemdziesiąt trzy lata, to już coś cholernie mówiło), poczuł jej oddech przy swojej szyi. Wciąż mocno trzymała jego ciało swoimi kończynami, jego penis był wciąż w niej zanurzony i przycisnęła swą twarz do jego szyi. I w tym wszystkim pomyślał, że Sonia potrafiła być słodka. I ten fakt uderzył w niego z tak kruszącą siłą, że chciał aby jej kończyny były wokół niego, jej oddech łaskotał jego skórę i ich piękna więź trwała wieczność. Co zapowiedziało niepożądaną świadomość, że on żył trzysta osiemdziesiąt trzy lata. Świadomość, że pracował przez ten czas aby zastąpić Maca. Świadomość, że gdy spotkał Sonię jako małą dziewczynkę, to poczuł więź między nimi i odkrył, że była jego, przeciwko czemu szalał. Ta świadomość była zakopana głęboko w nim aż do tej chwili. Była to świadomość, że była śmiertelnym człowiekiem a on był nieśmiertelnym wilkiem i nie mieli wieczności. Zamiast tego będzie cieszyć się swoją partnerką przez dziesięciolecia, nie tysiąclecia. Potem będzie się przyglądać, jak będzie się starzeć. Będzie się przyglądać, jak będzie umierać. Przeznaczenie wybrało ją by była idealna dla niego, przez co Callum stwierdził, że było to cholernie okrutne droczenie. Jego ramiona zacisnęły się wokół niej i przewrócił się z kolan na plecy, biorąc ją ze sobą, ostrożnie zachowując ich połączenie. Kiedy znajdowała się już na jego górze, przysunęła się bliżej. Jego palce znalazły jej łańcuszek i przesunęły wzdłuż niego, rozkoszując się wspaniałym zapachem jej włosów, pięknym zapachem ich zmieszanych między jej nogami i zapachem... Jego ciało zamarło i jego głowa, w tej samej chwili co Sonii, odwróciła się by spojrzeć na mężczyznę stojącego w drzwiach. Zapach pieprzonego wampira.

Rozdział 10

Wampiry

- Kto by pomyślał, Sonny, że kiedy się pieprzysz to brzmisz jak zwierzę?Yuri zauważył słodko, stojąc w drzwiach, wpatrując się w Sonię. Pomijając jego przekłamany ton, jego oczy płonęły. Callum przyglądał się, jak te oczy zwężają się, gdy przesunęły się na łańcuszek którym się bawił dłonią, gdy Yuri pojawił się w drzwiach i Callum zagryzł wilcze wycie uniesienia. Zanim sięgnął po koc, który był złożony w nogach łóżka, aby zakryć ich ciała, Callum był pewien, że skoro Sonia ich znała, to ta sytuacja się jej nie spodobała (i prawdopodobnie nie będzie miała problemu by podzielić się tą opinią). Yuri, który bardzo pragnął dobrać się do niej swymi zimnymi,

wampirzymi łapskami, naszedł ich nagich, wciąż połączony, z jej łańcuszkiem błyszczącym w świetle oświetlonego pokoju, a krzyki ich orgazmów praktycznie wciąż wisiały w powietrzu. I Callumowi cholernie się to podobało. Uwielbiał fakt, że Yuri zobaczył to zobaczył i usłyszał to co usłyszał i teraz wyczuł zapach tego co poczuł. Ponieważ nie mógł się powstrzymać, aby posłać Yuriemu pieprzony zadowolony uśmiech, podczas gdy Yuri posłał mu oburzony grymas. - Co... co ty...? - Sonia wyjąkała i słysząc przerażenie w jej głosie, Callum stłumił chichot i zacisnął wokół niej ręce pod kocem.- Tutaj robisz?zapiszczała. - Ojciec chce z wami porozmawiać - Yuri odpowiedział. - Teraz?- wrzasnęła. Yuri pochylił się w drzwiach i powiedział: - Kiedy przyjechaliśmy, zauważyliśmy, że byliście zajęci. Więc poczekaliśmy, aż nie będziecie. Więc tak, teraz, jeśli bylibyście tak mili. Calluma zaskoczyło to, że nie wyczuł ich ani ich zapachu. Z drugiej strony był całkowicie pochłonięty swoją śliczną partnerką, więc może nie było to tak zaskakujące. I pomyślał, że było co coraz lepiej. Byli tam od jakiegoś czasu. Kurwa genialnie. Callum poczuł jak ciało Sonii drży, odrywając go od myśli, ale Yuri odepchnął się od niechcenia od drzwi i zniknął z pola widzenia. Callum przesunął wzrok od drzwi na Sonię i spostrzegł, że wciąż się wpatrywała w pokój. - Kochanie - zawołał, ściskając ją. - Powiedz mi, że teraz śnię - szepnęła, jej głos wciąż był wypełniony przerażeniem, tak samo jej twarz. Jej oczy cały czas były oszołomione i nieostre, gdy się jej przyglądał, więc Callum musiał zdusić kolejny chichot.Nie, to nie jest sen - stwierdziła, odwracając powoli twarz w jego stronę, żeby powiedzieć.- To koszmar. - Soniu... - Słyszeli nas - wyszeptała. To prawda. Słyszeli nie tylko ich orgazmy, pewnie podsłuchiwali całość. Nawet jeśli Gregor i Yuri nie byliby wampirami, które miały wyjątkowy słuch, tak samo jak cała reszta ich zmysłów, pewnie i tak by ich usłyszeli. Kurwa, pewnie słyszeli ich wszyscy sąsiedzi. - Soniu... - Byliśmy głośni - Sonia kontynuowała. - Tak, laleczko, ale... - Uprawialiśmy seks - szepnęła na ten fakt, jakby nie uczestniczyła w pełni w tym wydarzeniu, jej oczy rozszerzyły się i Callum poczuł, że

przegrywa walkę ze swoim rozbawienie, gdy jego ciało zaczęło się trząść. - Soniu... - On powiedział... - przerwała mu, jej oszołomiony wzrok wreszcie się wyostrzył i rozbłysnął.- Powiedział... rzeczywiście powiedział, że brzmię jak zwierzę. - Son... Oderwała się od niego i przewróciła gniewnie. Callum przewrócił się na bok, oparł się na łokciu i przyglądał jak niezdarna w swojej furii, Sonia zmagała się ze swoją koszulą nocną. Materiał zawinął się bezradnie wokół jej ramion i jej głowa została w nim ukryta, ale wciąż przeklinała. - Nie wierzę, że coś takiego właśnie się stało. To co powiedział. Mój brat!- z wysiłkiem pociągnęła koszulę w dół i spojrzała rozzłoszczona na Calluma.- No cóż, w zasadzie to mój brat zobaczył mnie nagą i... i... - pochyliła się w jego stronę i syknęła.- Przyklejoną do ciebie. - Przyklejoną do mnie?- Callum powtórzył, nutka rozbawienia w jego głosie była niemożliwa do przegapienia, tak więc i Sonia ją dostrzegła. Zmrużyła oczy i warknęła: - To nie jest zabawne! Callum pomyślał, że wszystko w tym było bardzo zabawne, a już w szczególności jej reakcja. Nie podzielił się tym z nią. Zamiast tego, powiedział: - Laleczko, uspokój się. Odchyliła się do tyłu i uniosła brwi. - Mam się uspokoić? Callum wstał z łóżka i wciągnął ją sztywną w swoje ramiona. - Tak, uspokój się. Stało się. Trudno. Ubierzmy się i zejdźmy na dół, by zobaczyć z czym będziemy musieli sobie poradzić. - Och, w porządku, zrobimy to. Z pewnością zrobimy - powiedziała mu, uwalniając się z jego uścisku, a następnie zaczęła skakać na jednej nodze, próbując założyć swoje majtki. Callum chwycił swoje ubrania i założył je, gdy ona wciągnęła swoje majtki i pociągnęła koszulę nocną w dół. Następnie przeczesała palcami włosy, gdy podeszła do swojej szafki z szufladami. Wyciągnęła coś z pudełka na samej górze i schwyciła swe włosy, związując je w kucyk. Gdy Callum miał na sobie już swoje dżinsy i poprawiał koszulę, doszedł do wniosku, że jej widok bez makijażu, w koszuli nocnej i kucyku, ustach posiniaczonych od jego pocałunków, z twarzą zaczerwienioną od seksu, doszedł do wniosku, że nigdy nie wyglądała bardziej rozkosznie, ślicznie, czy też pięknie. Idealnie. Nie zapinając swojej koszuli, podszedł do niej i wciągnął ją w swoje ramiona. Pochylił głowę i pochwycił jej wargi w pocałunku tak mocnym, że

siniaki z jej ust nie znikną przez dni. Gdy uniósł głowę, zarówno jego jak i jej serce biło o wiele szybciej i Sonia wyglądała, jakby właśnie wracała z smakowitego snu, co w sumie sprawiło, że zapragnął pocałować ją jeszcze raz. Niestety, nie mógł. - Dobrze, laleczko - powiedział cicho i dostrzegł, że jej oczy koncentrują się na jego i uśmiechnął się, co sprawiło, że tym razem jej wzrok powędrował do jego ust, z czego chciał się roześmiać, ale zdecydował się na kontynuowanie mówienia.- Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że masz teraz rodzinę i nie chcę żebyś walczyła sama, nie ważne z czym walczysz? Zamrugała, a następnie skinęła głową. Przysunął do niej twarz, spojrzał jej w oczy i powiedział cicho: - Właśnie zobaczysz co miałem na myśli. Jej oczy rozszerzyły się, ale zignorował to spojrzenie, chwycił ją za dłoń i poprowadził ją w dół po schodach. Gregor wylegiwał się na jednej z idealnych, schludnych kanap Sonii przed choinką. Yuri wściekle pochylał się nad kominkiem. Obydwoje mieli się na baczności i spojrzeli na nich, gdy Callum wprowadził Sonię ze schodów do pomieszczenia. Spojrzenie Calluma przesunęło się do Gregora i zażądał: - Chcę wiedzieć, co to wszystko ma znaczyć. Gregor powoli zamknął oczy, wyraźnie szukając cierpliwości, a kiedy je otworzył, powiedział chłodnym, wyrafinowanym głosem: - Pamiętaj z kim rozmawiasz. - Wiem dokładnie, z kim kurwa rozmawiam - odpowiedział Callum. - Chroniłem ją przez trzydzieści jeden lat - Gregor odparł, Callum usłyszał westchnienie Sonii i poczuł jak jej dłoń spazmatycznie zaciska się na jego. Owinął palce wokół jej dłoni, przyciągając ją bliżej i wreszcie otoczył ją ramieniem. - Chroniłeś ją przez trzydzieści jeden lat dla Lassitera - Callum odpowiedział.- Ślubowałeś, więc to zrobiłeś. Twoja praca się skończyła. - Już ją okiełznał - Yuri poinformował wrogo.- Widziałem łańcuch. Gregor spojrzał na syna i mruknął ostrzegawczo: - Yuri. Ze względu na położenie Gregora wśród wampirów i królewskie panowanie Calluma, Callum znał Gregora przez całe swe życie. Jednak od niedawna połączony przez Alingtonsów, częściowo Sonię, Callum poznał Gregora i Yuriego bardzo dobrze. Gregor był wysoki, ciemnowłosy i chudy. Jego syn był blondynem, jak jego matka i miał więcej masy w swej postaci. Gregor był tak samo spokojny jak Mac, jednak bez ciepła. Był cierpliwy i

roztropny wobec swoich działań. Yuri był całkiem taki jak Callum, do czego Callum niechętnie się przyznawał. Niecierpliwy, szybko wpadał w złość, kiedy czegoś chciał i dostawał to, rozważając konsekwencje znacznie później. Yuri chciał Sonię. I nigdy nie będzie mógł jej mieć. Nie tylko dlatego, że była Calluma zanim nawet istniała, ale szczególnie dlatego, że kultura wampirów nie pozwalała wampirom wiązać się ze śmiertelnymi partnerami. Yuri nie posłuchał ostrzeżenia swojego ojca i zmrużył oczy na Callumie. - Cztery dni. Masz ją cztery dni i już ją okiełznałeś. Powiedz mi, Cal, wyszeptałeś jej do ucha sekrety swoich ludzi, gdy się w nią wbijałeś, czy po prostu rozpieprzyłeś jej umysł swoim legendarnym kutasem i kurwa ona nawet o tym nie wie? Callum usłyszał, jak Sonia wciąga oburzony wdech, jego triumfalne zadowolenie wyparowało i wzrósł gniew. - Chcesz, żebym cię wyzwał?- zapytał Yuriego i Yuri odsunął się od kominka, dowodząc, iż tego chce. Skóra Calluma zaczęła łaskotać, tak bardzo chciał się przemienić, aby wziąć udział w pojedynku. Ale nie sądził, żeby Sonia była zachwycona faktem, choć była teraz i wcześniej zła, jak jej ukochany „piesek” rozrywa zębami jej „brata” na kawałki. Nie wspominając już o tym, że do tej pory nie wspomniał jej o tym, że był jej pieskiem i że jej piesek był wilkołakiem. - Kontroluj swojego syna - Callum warknął do Gregora, nie odrywając oczu od Yuriego. Gregor westchnął i zauważył: - Nie pomagasz, Yuri. - Nie - Sonia powiedziała płasko, spoglądając chłodno na Yuriego.- Nie pomaga. - Sonny... - Gregor zaczął, ale Sonia mu przerwała. - Callum zabrał mnie do chatki, Gregorze. Calluma zaskoczyło, że Gregor drgnął, acz zreflektował się szybko i ponownie powiedział: - Sonny... - Powiedziałeś mi, że spłonęła. - Moja droga. - Oderwałeś ich ode mnie, nie po kawałku, ale szybko i boleśnie, jak odrywa się bandaż - warknęła.- Czy właśnie o tym myślałeś? Że jeżeli zabierzesz ich szybko, to będzie bolało mniej?- nie dała Gregorowi szansy na odpowiedź, tylko kontynuowała.- Cóż, już raz straciłam ich szybko więc cholera tak nie było! - Sonny, daj mi chwilę, abym wyjaśnił - Gregor powiedział. Sonia oczywiście nie czuła się w wielkodusznym nastroju, gdyż

powiedziała: - Callum mi ich zwrócił. Zabrał mnie do chatki i przedstawił mi Regan. Ma nawet zdjęcia. Wiesz kto nie ma zdjęć mojej matki i ojca? Ja! - Lassiter i Cherise kazali mi obiecać, że wymarzę twoje stare życie, byś mogła zacząć nowe - Gregor odpowiedział spokojnie.- Nie podobało mi się to, ale jest wiele rzeczy w których ja i Lassiter się nie zgadzaliśmy. Ale on był twoim ojcem. Właśnie tego chcieli. Ślubowałem, że zrobię to co chcieli i zrobiłem to. Callum spojrzał na wampira. Różne nieśmiertelne istoty na ziemi łączyły niełatwe relacje. Relacja między wampirami a wilkołakami była najmniej przyjemna. Jednakże Callum zawsze szanował wampirze ślubowanie. Każdy wampir lub wampirzyca, którzy coś ślubowali, nigdy nie mogli złamać obietnicy. Poświęcali swoje życie by dotrzymać ślubowania i wampiry cieszyły się swoją nieśmiertelnością, a większość z nich uważała to za najświętsze. W przeciwieństwie do wilkołaków, które często toczyły walki i często odnosiły straty, czasami liczne wśród swoich, wampiry walczyły tylko raz w całej historii. Nie rozmnażali się tak łatwo jak wilkołaki (które są bardzo płodne), i mieli wiele edyktów, które były dla nich czystym szaleństwem, ale zostały wprowadzone w celu ochrony ich gatunku. Koniec końców nie mogli się rozmnażać z ludźmi, co wilkołaki mogły robisz i robiły często, co było powodem, przez który Yuri nigdy nie mógłby wziąć Sonii za swoją śmiertelną partnerkę. Wampirze prawo zabraniało tego. Wilkołaki były z natury pełne pożądania, i jeśli nie było powstania lub buntu przeciwko monarchii, to przepisów było tylko kilka, a wilki mogły prowadzić swe życie wśród swych ludzi, śmiertelników lub innych nadnaturalnych stworzeń. Gdyby Callum albo jego ojciec przed nim, albo jego próbowaliby wymusić znaczne rygory na wilkach, jego bracia buntowaliby się, a cała ich kultura pogrążyłaby w chaosie. Wolni aby kierować swym życiem w taki sposób w jaki chcą, wilkołaki stały się naturalnie ciepłe, kontaktowe i praktycznie pożerające życie, prawdopodobnie dlatego, że ich nieprzerwane walki znacznie je skracały. Wampiry były zimniejsze, znacznie bardziej opanowane a ich każdy ruch był kontrolowany. Różnice między kulturami były widoczne nawet w ubraniach. Zarówno Yuri jak i Gregor mieli na sobie znakomicie dopasowane garnitury. Callum nawet nie pofatygował się aby zapiąć swoją flanelową koszulę, którą założył do dżinsów. Nie potrafił sobie nawet przypomnieć ostatniego momentu, w którym miał na sobie garnitur, a obecnie nie posiadał żadnego. Ponieważ byli przeciwieństwami, dwa narody nie współgrały ze sobą dobrze i starannie unikali kontaktu. Callum spotkał tylko jednego wampira, którego szanował. Miał na imię Lucien i Callum lubił go, ponieważ Lucien bardzo przypominał mu wilka.

Nie wspominając już o tym, że Lucien był epickim wojownikiem. Sonia wdarła się w jego myśli, gdy bystrze wysunęła swój własną. Zbyt inteligentnie. - Mówisz tak, jakbyś wiedział, że zginą - oskarżyła i każdy mężczyzna w pokoju, wampir i wilk, zamilkł. Callum przypatrywał się z dalszym zdziwieniem, jak twarz Gregora delikatnie mięknie z taką samą prędkością, jak zostało to ukryte. - Rodzice, moja droga, kiedy stają się rodzicami, mają tendencje do przygotowywania się na takie rzeczy. Śmierć jest brzydkim faktem życia i jeśli ktoś kocha kogoś, to chcą aby ich ukochani mieli zapewnioną opiekę, jeżeli ich nie będzie w pobliżu. Tak więc, Sonny, przygotowali się na ten czas, wydali ścisłe instrukcje i kiedy zgodziłem się by zostać twoim opiekunem na przypadek gdyby coś takiego się stało, ślubowałem wykonywać ich rozkazy i zrobiłem to. Była to dobra przykrywka, ponieważ była to prawda, z jedynym niewypowiedzianym wyjątkiem, że Lassiter i Cherise Arlington bardzo starannie przygotowywali się na swoją śmierć, ponieważ to co robili w swoim życiu, umieszczało ich w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Callum spojrzał na Sonię, by dostrzec, że słowa Gregora dotknęły ją. Jej oczy błyszczały od niewylanych łez i zabolał go ten wdok. Puścił jej dłoń, ale objął ręką jej ramiona, przytulając ją do swego boku. Oparła policzek na jego piersi i objęła jego brzuch. Jej miękkie ciało przylgnęło do niego i wzięła drżący oddech. Zabolało go to jeszcze bardziej, dlatego też objął ją mocniej. Jednak Sonia jeszcze nie zamierzała zamilknąć. - Dlaczego chcieli, żebyś ich usunął?- zapytała Gregora, jej głos nie był już płaski i oskarżycielski, ale miękki i smutny. - Nie mam pojęcia, kochanie - odpowiedział Gregor.- Lassiter ani Cherise nie podzielili się swoimi motywacjami. Tylko wyrazili swoje życzenia. Przerwała na chwilę, zanim spokojnie kontynuowała swoje przesłuchanie. - Wcześniej powiedziałeś, że chroniłeś mnie przed Callumem stwierdziła i dodała.- Wiedziałeś o tym wszystkim? Powietrze zgęstniało, głównie z powodu Calluma i Yuriego, ale Gregor zachował spokój. - Tak - odpowiedział prosto. Głos Sonii był ledwo słyszalny, gdy zapytała: - A moi rodzice? Gregor zbliżył się, zerkając na Calluma aby ocenić zagrożenie, gdy podszedł do partnerki wilka. Callum uniósł podbródek i Gregor przysunął się jeszcze bliżej. Odpowiedział spokojnie: - Tak, Sonny, wiedzieli o twoim przeznaczeniu. Chcieli tego dla ciebie.

Bardzo. Byli... - zawahał się i następne słowa wiele go kosztowały.- ... bardzo zaszczyceni, że zostaniesz jego królową. Sonia wciągnęła głęboki oddech i jej ciało napięło się na sekundę, zanim zdawała się dojść do jakiegoś wniosku, zamknęła oczy na chwilę, a gdy je otworzyła, zrelaksowała się jeszcze bardziej przy Callumie. - Dlaczego nikt o niczym mi nie powiedział?- zapytała, jej głos wciąż był przyciszony, ale tkwiła w nim oskarżycielska nutka. - Z wielu powodów, moja droga - odpowiedział Gregor, zbliżając się.Ponieważ jesteś człowiekiem. Ponieważ istniała możliwość, że znajdowałaś się w niebezpieczeństwie. Ponieważ potrzebowałaś czasu by dojrzeć, aby to wszystko do ciebie dotarło, byś mogła to zrozumieć i nie bać się, a zaakceptować swoje przeznaczenie. Sonia wpatrywała się przez moment w Gregora, pozwalając wszystkiemu wsiąknąć. Potem zerknęła na Calluma i zauważyła: - Twoja rodzina także o tym wiedziała. - To prawda - Callum odpowiedział jej szczerze. Spojrzała na Gregora a następnie Yuriego i znowu na Calluma, po czym chciała się odsunąć, ale Callum trzymał ją pewnie. Uległa jego uściskowi, ale zauważyła: - Jeśli ewentualnie dane by mi było żyć wśród twoich, to teraz byłoby mi znacznie łatwiej, gdyby twoja rodzina mnie przyjęła. Rozumiałabym twoją kulturę. Wyrosłabym wśród niej. Miała rację. I była aż nazbyt bystra. Callum wziął oddech, ale to Yuri odpowiedział. - Ledwo byś skorzystała na dorośnięciu z Callumem i wśród jego rodziny - warknął, a gdy kontynuował, jego ton był gorzki.- Uwierz mi, sprawy by się pokomplikowały, gdybyś dorosła myśląc o Callumie jak o swoim bracie. Sonia, zbyt słodka dla swojego własnego dobra, zareagowała na tą gorycz, jej twarz zmiękła ze zrozumienia i smutku, gdy wyszeptała: - Yuri. - I Sonny - Gregor dodał.- Twoi rodzice chcieli, aby dorosła wśród swoich. Ludzi. To także było ich życzenie. Było to wręcz kłamstwo, biorąc pod uwagę że byli wampirami. Jednakże przez trzydzieści jeden lat, Gregor i Yuri zadali sobie wiele trudu, aby żyć w tej farsie, jaką było ludzkie życie. Dla Sonii. I aby chronić jej przeznaczenie, nie tylko jako partnerki Calluma, ale także dlatego z powodu, dla którego przeznaczenie wybrało ją, aby była przy jego boku. Oderwała swe miękkie spojrzenie od Yuriego i spojrzała na Gregora. Wciągnęła głęboki oddech i wypuściła ciężkie westchnienie. Callum zdecydował, że Sonia miała dość. Nadszedł czas, by dobiegło to

końca, dlatego też to ogłosił: - Kilka ostatnich dni Sonii było stresujących. Powiedzcie po co się tu zjawiliście, żebyśmy mogli wreszcie odpocząć tej nocy. Gregor spojrzał na Calluma i odpowiedział: - Właściwie, to jestem tutaj, by porozmawiać z tobą. - Więc mów - zażądał Callum. Gregor cofnął się, spojrzał przez ramię na swego syna, a następnie na Calluma, zapraszając: - Przejdźmy się. Oczy Calluma także podążyły ku Yuriemu, który stał ze skrzyżowanymi ramionami na piersi, ale jego twarz była całkowicie pusta. Gregor chciał powiedzieć coś prywatnie, tak by Sonia tego nie usłyszała. Znów spojrzał na Gregora. - Nie zostawię Sonii. Nie jest bezpieczna. - Yuri z nią zostanie - Gregor natychmiast odpowiedział. Callum spojrzał na Yuriego, by dostrzec, że teraz się uśmiechał. - Nie sądzę - powiedział Gregorowi.- Pójdziemy do kuchni. - Przejdziemy się - Gregor odpowiedział stanowczo. - Nie - Callum odpowiedział jeszcze pewniej. - Boisz się?- Yuri zadrwił i Callum napiął się. - Dlaczego po prostu nie możecie porozmawiać tutaj?- Sonia wtrąciła się. - Muszę zamienić słowo na osobności z twoim partnerem - Gregor odpowiedział i tym razem Sonia się napięła. - Więcej sekretów?- zapytała z irytacją. - Interesy, Soniu - Gregor odparł, jego ton zaskoczył Calluma, gdy zmienił się w pozytywnie ojcowski i jeszcze bardziej zaskoczył go fakt, że mina Sonii nabrała córczej3 delikatności. Gregor kontynuował.- Między moją i jego rodziną. Jest późno, jestem zmęczony, chcę by to już się skończyło, a nie zajmie to dużo czasu - odwrócił się do Calluma.- Chodźmy. Callum ani drgnął. - Callum - Gregor powiedział ze znużonym westchnieniem.- Nieważne jak Yuri dzisiaj się zachowywał, to Sonia jest z nim bezpieczna. Nie zrobi niczego, aby doprowadzić do rozłamu między naszymi rodzinami. - To zaskakujące, biorąc pod uwagę niektóre z rzeczy, które dzisiaj padły z jego ust - Callum odpowiedział. - Poświęć chwilę i postaw się na jego miejscu - Gregor odparował ostro, nietypowo tracąc cierpliwość. Callum nie chciał zrobić tak, jak zasugerował Gregor, ale nie mógł powstrzymać nadpływających obrazów. Sama myśl o tym, że pragnąłby Sonii i naszedłby ją nagą i połączoną z wampirem, już zagotował jego krew. 3 Lol, pewnie nie ma takiego czegoś, ale jestem dzisiaj za głupia na myślenie >3

- Chodźmy - mruknął, ale spojrzał na Yuriego.- Sonia idzie prosto do łóżka. - Myślałem, że mogłaby ze mną wypić drinka - Yuri odpowiedział kwaśno. - Idzie do łóżka - Callum powtórzył i nie czekając na dalszą odpowiedź, odwrócił się i zaprowadził ją na górę. Nie opierała się i milczała. Do chwili w której weszli do pokoju. - Callum... - Idź do łóżka, kochanie, wrócę zanim się zorientujesz. Stanęła przy łóżku ze skrzyżowanymi ramionami na piersiach, oświadczając: - Nie podoba mi się to. Callumowi także, ale wyraźnie nie miał wyboru. Gregor nie miał zamiaru pod tym względem ustąpić i Callum zamierzał się dowiedzieć, co było tego przyczyną, więc zdecydował się wreszcie ruszyć. Zapiął guziki koszuli, mówiąc: - Im dłużej będziemy o tym rozmawiać, to tym dłużej zajmie mi skończenie tego. Sonia nie wydawała się martwić, jak długo to zajmie, dlatego też odparła: - Nie wiem, której części „tego” najbardziej nie lubię. Faktu, że ty i Gregor idziecie się przejść, by porozmawiać o czymś, czego nie powinnam usłyszeć. Faktu, że stwierdziłeś, że pójdę do łóżka, kiedy być może wcale nie chcę do niego iść. Albo faktu, że wyprowadziłeś mnie z pokoju, bez możliwości pożegnania się z mężczyzną, który mnie wychował. Callum przypatrywał się swojej partnerce. Nie znał jej zbyt dobrze, ale zaczął w niej coś rozpoznawać. I chodziło o to, że tylko Sonia potrafiła znaleźć trzy rzeczy w niejasnej koncepcji „tego”, by być wkurzoną. - Nie będziemy się teraz kłócić - stwierdził stanowczo. - W takim razie pokłócimy się o to później - odpowiedziała. Po tym wspięła się na łóżko, zgaszając nocną lampkę i ułożyła się wygodnie, ogłaszając: - Zostaw zapalone światełka świąteczne, kiedy wyjdziesz. Callum westchnął. Potem wciągnął swoje skarpetki i buty. Następnie zszedł po schodach, zatrzymał się i spojrzał na Yuriego. - W nocy, w której ją wziąłem, włamano się do niej - poinformował wampira i dostrzegł, że oczy wampira rozbłysły, zanim znieruchomiały.Intruzi szorstko ją potraktowali. Głos Yuriego był twardy, tak samo jak i jego oczy, gdy odpowiedział: - Mam nadzieję, że się z nimi rozprawiłeś. - Rozprawiłem - Callum potwierdził i dostrzegł kolejny błysk, tym razem była to ponura satysfakcja na świadomość, co Callum zrobił z dwoma

wilkami, które dotknęły Sonię. I Callum spostrzegł z równą ponurością, że jest zadowolony z tego, że krótkie oświadczenie Gregora było prawdziwe. Nie ważne jak Yuri się zachował dzisiejszego wieczoru, to nigdy by nie pozwolił, by Sonii stało się coś złego. Skinął głową na Gregora, chwycił swój płaszcz i wyszli. Gregor milczało, gdy przeszli jakieś półtorej bloku i Callum zaczął tracić cierpliwość, gdy Gregor wreszcie się odezwał. - Coś się zmieniło - ogłosił. - Niby co takiego?- Callum zachęcił, gdy Gregor nie kontynuował. - Lucien znalazł swoją partnerkę życiową - Gregor podzielił się to wieścią, która z pewnością była tego warta. Prawie każda nieśmiertelna rasa miała swoich partnerów życiowych. Wampiry w nich nie wierzyły. Jak to oni. Po ich walce wieki temu, spisali liczne prawa, według których żyli. Wśród nich znajdował się zakaz łączenia się ze śmiertelnikami (i z kimkolwiek innym) i w tamtym czasie zostali zmuszeni do wyparcia się swoich śmiertelnych, lub nie wampirzych partnerów. Polowano na nich, torturowano i wykonywano wyroki na wampirach i śmiertelnikach, których schwytano. Od tamtego momentu wolno im było łączyć się tylko z innymi wampirami, co znacząco zaniżało szansę znalezienia tej jedynej, pojedynczej duszy wśród milionów, z którą przeznaczone było spędzić wieczność. Dlatego też odwrócili od partnerów życiowych. Callum uśmiechnął się do siebie, że to właśnie Lucien znalazł partnerkę życiową. Ten wampir miał jaja. - Czy to Katrina?- Callum zapytał, mając nadzieję że tak nie było. Lucien był połączony z innym wampirem, który okazał się mieć na imię Katrina. Callum także ją spotkał, była oszałamiająca, ale przypominała mu Monę. - Nie, otrzymał odprawę od Katriny - Gregor odpowiedział. Callum skinął głową i Gregor kontynuował.- Ale musiał... - Gregor zawahał się.- Zabić ją. Callum poczuł, jak jego wargi zaciskają się. Wampiry oficjalnie łączyły się z innymi wampirami, ale miały wyjście, które było zwane „odprawą”, które działało na zasadzie ludzkiego rozwodu. W przeciwieństwie do wampirzego ślubowania, które najwyraźniej nie brało pod uwagę ślubowania do swych partnerów, Callum doszedł do wniosku, że odprawy wampirów były odpychające. Wilkołaki nie miały niczego takiego. Wilk nigdy by nie zerwał ze swoim lub swoją partnerem, partnerką. Nigdy. Jednakże gdyby jego partnerką była Katrina, Callum rozważyłby to. Jednakże „zabicie” jej było już przegięciem, nawet dla wampira. Ten pomysł był jeszcze bardziej odrażający dla Calluma. Jedyną rzeczą o jakiej

wiedział, to to, że za postępowaniem Luciena musiał kryć się jakiś ważny powód. - Kim ona jest?- zapytał Callum. - Śmiertelniczką - Gregor odpowiedział i Callum zatrzymał się. Odwrócił się i spojrzał na wampira. - Kurwa, żartujesz sobie. Gregor także się zatrzymał i odpowiedział Callumowi. - Nie żartuję. - Jasna cholera - Callum mruknął, zauważając, że martwi się o Luciena. Wampiry lubiły swoje prawa, żyły według nich przez pół tysiąclecia i nie łączenie się z śmiertelnikami było na samym szczycie tej listy. Na Luciena i jego partnerkę mogliby zapolować, torturować ich i na końcu zabić. - Czy oni... ?- zaczął, ale Gregor potrząsnął głową. - Wszystko stało się... - Gregor zawała się.- Niewygodne na jakiś czas. Jednak kilka członków Rady, w tym oczywiście ja, zobaczyło mądrość unieważnienia tego szczególnego edyktu. Udało nam się także przekonać innych. Callum wciąż przyglądał się Gregorowi, gdy jego twarz była całkowicie pusta a jego myśli zbyt niespokojne dla niego samego. Zaczęło się. Proroctwa, albo to co z nich wiedział, zaczęły się spełniać. Nawet te części, wobec których Callum miał nadzieję, że się nie ziszczą. - Więc podstawa kultury wampirów się zmieniła - Callum zauważył. - Rzeczywiście. Nie tylko Lucien, ale wszystkie wampiry mogą brać śmiertelnych partnerów, jeśli tak wybiorą. Callum zacisnął szczękę i znowu zaczął iść. Gregor zrównał z nim kroku. Okrążyli blok i dalej szli w milczeniu. Po pewnym czasie Gregor znów się odezwał, a gdy to zrobił, zrobił to cicho. - Oznacza to, że Yuri może wziąć śmiertelną partnerkę. Callum zatrzymał się i błyskawicznie odwrócił do wampira, walcząc z oślepiającą wściekłością, która natychmiast zaczęła w nim narastać. - Nie mów ani słowa więcej - ostrzegł. - Callum, wysłuchaj mnie. - Absolutnie kurwa nie. - Callum, wysłuchaj mnie - Gregor powtórzył, ale Callum znowu zaczął iść i Gregor ponownie do niego dołączył.- To moja córka - stwierdził Gregor. Callum znów się zatrzymał, by odwrócić się do wampira. - Jest twoją podopieczną. - Była moją podopieczną, trzydzieści jeden lat. To długi czas, Callum, dbanie o śmiertelnika, patrzenie jak dorasta, przyklejanie plastrów na jej kolana, kłócenie się z nią o jedzenie grochu i mienia nadziei, że kupiło jej się prezent o jakim marzyła - Callum zacisnął razem zęby, nieporuszony głęboką

czułością Gregora wobec Sonii, gdy skończył.- Od tego czasu stała się moją córką. - I mówisz, że chcesz, abym zrezygnował ze swojej królowej, odszedł od swojej pieprzonej partnerki, abyś mógł zachować swoją córkę?- Callum warknął. - Mówię, że nie chcę aby umarła - Gregor odparł chłodno.- Nigdy. Callum zassał powietrze. Wiedział, dokąd to zmierzało. Nie miał pojęcia, że Gregor tak bardzo kochał Sonię, ale wierzył w to. Gregor nie był ciepłym mężczyzną, a już zdecydowanie nie otwartym. Ale Sonia była ciepłą kobietą i trudno było nie poczuć z nią głębokiej więzi, zwłaszcza po trzydziestu jeden latach przyklejania plastrów na jej kolana i kupowania jej urodzinowych prezentów. Gregor kontynuował: - Yuri ją uwielbia. Od momentu gdy tylko ją ujrzał. Zaopiekuje się nią. Da jej wszystkiego, czego tylko zapragnie... - Powinieneś przestać mówić - Callum ostrzegł. Gregor zignorował jego ostrzeżenie i ogłosił to, o czym Callum już wiedział: - Da jej nieśmiertelne życie. Callum zassał oddech. Wampiry żywią się ludzką krwią, robiły to od samego początku. Ponieważ ich gatunek się rozwijał, rozwinęła się zdolność chronienia ich ofiar. Dlatego też podczas ich karmienia, wydalali właściwości lecznicze, które wpływały w ciała ich ludzkich posiłków przez ich ślinę. Te właściwości były niezwykle silne, ułatwiały zagojenie ugryzienia i szybką regenerację krwi. A gdy regularnie i przez dłuższy czas dostawały się do krwiobiegu człowieka, mogły zrobić więcej. Cofały starzenie, zwalczały choroby, znacznie goiły złamane kości, lub powiedzmy, że powstrzymywały efekty obumierania krwi. I jeśli dostawały się do ludzkiego krwiobiegu regularnie i często, mogły zachować go młodego, witalnego i żywego przez wieczność. - Wiem, że twoi ludzie tego nie rozumieją, ale mówisz tutaj o mojej partnerce życiowej - Callum warknął. Głos Gregora tak właściwie, to był delikatny, kiedy odpowiedział: - Partnerce życiowej? Raczej nie, Callum. Może przez jej życie. Ale twoje? Skóra Calluma znowu zaczęła swędzieć, nawet wtedy gdy poczuł ukłucie we krwi, gdy transformacja się zaczęła. Nie przemienił się wbrew własnej woli od czasu gdy był młodym wilkiem, który jeszcze się nie kontrolował. Zajęło to wysiłek, ale powstrzymał się i zaczął szybko iść, jego długie nogi pożerały dystans wokół bloku, co pozwalało mu wrócić do domu Sonii. Gregor za nim podążał w tym samym tempie.

- Pomyśl o niej, Callum - Gregor nalegał spokojnie.- Przez co przejdzie, starzejąc się, gdy ty nie, wiedząc o tym że... Callum przerwał mu: - Ta rozmowa dobiegła końca. - Callum, musisz pomyśleć o Sonii. Callum zatrzymał się po raz setny, odwrócił do wampira i zbliżył się o krok, wyraźnie zbyt agresywnie i energicznie, pochylając się lekko, tak że znalazł się twarzą w twarz z opiekunem Sonii. - Powiedziałem, że ta rozmowa jest skończona. Gregor zachował spokój i Callum wpatrywał się w niego krzywo przez długi moment, zanim odpowiedział: - Dobrze, Callum, ta rozmowa dobiegła końca. - Nigdy więcej nie zaczynaj tego tematu, ani ze mną, ani z Sonią Callum nakazał. Callum wciągnął oddech przez nos, zanim westchnął i się zgodził: - Już o tym ponownie nie wspomnę, z żadnym z was. - Z Yurim także - Callum kontynuował. - Porozmawiam z Yurim - Gregor obiecał. - Chcę, abyś złożył swoje ślubowanie wobec tego - Callum zażądał, wpatrując się w błyszczące oczy wampira, gdy Gregor skinął głową. - Masz mój ślub. Callum poczuł, jak jego ciało się relaksuje. Ale jeszcze nie skończył. - Jeżeli ty i Yuri chcecie być częścią życia Sonii, to nie ważne jak krótkie ono będzie, lepiej byście się nie zachowywali tak jak dzisiejszego wieczoru. Zwłaszcza Yuri. - Jak widzisz, moja wiadomość była ważna - Gregor odpowiedział. - Następnym razem zadzwoń - Callum warknął. Gregor zacisnął szczękę, ale skinął głową. - Jeżeli Yuri jeszcze raz się tak do niej odniesie, albo do mnie, gdy będzie ona w zasięgu słuchu, to rozerwę go na strzępy, spalę kawałki i rozsypię jego prochy na wietrze. Ta groźba nie była błaha, a Gregor wiedział, że Callum był w stanie to zrobić. Yuri może i był wampirem z nadzwyczajnymi umiejętnościami, w tym siłą. Ale Callum był królem wilkołakiem, a jego rodzina nie rządziła dlatego, że była dobra w dyplomacji. Panowali, ponieważ byli najsilniejszymi, najszybszymi, najbardziej przebiegłymi a już najbardziej okrutnymi wojownikami ze wszystkich wilkołaków. W zębach Calluma Yuri zostałby rozerwany na strzępy. Mięśnie szczęki Gregora zadrżały. Potem bronił:

- Ten wieczór był trudny dla Yuriego. - Może i tak, ale ostatnie cztery dni były traumatyczne dla Sonii i zachowanie faceta, którego uważa za brata, kurwa nie pomogło. Gregor wytrzymał spojrzenie Calluma do momentu, w którym przytaknął: - Zrozumiałem. Jak już powiedziałem, porozmawiam z Yurim. - Dobrze - Callum warknął. Skończywszy ich pieprzony spacer a już na pewno kończąc ich rozmowę, odwrócił się i przeszedł resztę odległości, która dzieliła go od domu Sonii. Nie odezwał się przez cały czas, więc gdy wszedł do domu, to zdjął płaszcz. Ruszył ku schodom, nawet nie racząc spojrzeć na Yuriego, gdy nakazał: - Skoro sami weszliście do środka, to też sami się odprowadzicie i nigdy już nie użyjecie sami kluczy do tego domu, chyba że będziecie kurwa wiedzieć, że Sonii i mnie nie ma w tym domu. - Callum - Gregor zawołał. Callum stłumił ryk, zatrzymał się, odwrócił do opiekuna Sonii i spojrzał na niego w milczeniu. - Chcielibyśmy zobaczyć Sonię we święta - Gregor powiedział cicho. - Zobaczymy - Callum odparł szorstko, wymazał z ich myśli i pokonał dwa schodki na raz. Sonia spała na boku, kiedy się rozebrał i dołączył do niej w łóżku. Dopasował swe ciało do jej krągłości, otaczając jej talię ramieniem, wciągnął ją w swoją mocną postać. Miał sporo na głowie, ale myślał tylko o tych rzeczach, o których nie chciał. Miał ogromną liczbę przyjaciół, którzy znaleźli swoich partnerów. Historie okiełznania były swobodnie dzielone i niezwykłe wśród wilków, zarówno samców jak i samic, nawet się tym chwalono. Cholera, było to tak powszechne, że nawet on znał historię okiełznania swych rodziców. Zawzięty by znaleźć swoją więź, Mac wyruszył na poszukiwania swojej partnerki. Trwało to lata, ale Mac z właściwą sobie cierpliwością, nigdy nie był sfrustrowany. Świetnie wyczuł Regan, zanim chociażby była w pobliżu. Odnalazł ją siedzącą na schodach domku jej rodziców we Francji, jedzącą jabłko i tak jak Callum dowiedział się od Maca, czekającą na niego. Mac natychmiast ją schwytał, wciągnął do lasu który otaczał chatkę jej rodziców i okiełznał ją na ściółce leśnej, zapinając łańcuszek wokół jej talii, który nosił w kieszeni od wieków, zanim doszedł. Mac dowiedział się jak miała na imię, dopiero gdy ten akt dobiegł końca. I oto był styl wilków. Wilki z niczym się nie pieprzyły. Mężczyźni chwytali kobiety, okiełznali je i ich życie się zaczynało.

Choć wilki nie unikały rozmów o seksie i obcowaniu z wilkami nie było gorszące (dla innych kultur), zwłaszcza publiczne okazywanie uczuć, Callum był wdzięczny, że nie poznał szczegółowych faktów z okiełznania jego matki, w przeciwieństwie do jego znajomych. To o czym wiedział, że to było to. Regan była wtedy Maca i rozpoczęło się ich wspólne życie. Callum nie był romantykiem i nigdy nie wyobrażał sobie, żeby ich związek był idealny przez wieki które ze sobą spędzili. Ale był solidny, silny, był czuły i delikatna, a co najważniejsze, kochający. To co Callum miał z Sonią mogło i nie zacząć się tak jak u innych wilków, ale to co poczuł w momencie, w którym jej dłoń podryfowała ku niemu tej nocy, której był wilkiem, by pogłaskać jego kryzę w sennym uczuciu, było niezwykłe. Sposób w jaki odrzuciła kołdrę na bok i zaoferowała mu swoje ciepło. Sposób w jaki przylgnęła do niego i zasnęła. Sposób w jaki otworzyła rankiem oczy i wpatrywała się w niego z sennym wyrazem miłości. Sposób w jaki się czuł, gdy była z nim połączona i zgodziła się że była jego. Sposób w jaki się czuł w chwili, gdy okiełznanie zostało przypieczętowane i poczuł zapach tego piękna, które było nimi. I wreszcie sposób, w jaki się czuł (prawie) w każdej ich wspólnej chwili, wiedział, że to się skończy w ten sposób. Z człowiekiem czy nie, to co będzie miał z Sonią, będzie solidne, silne, piękne, czułe, kochające, a także porywające, ogniste i niesamowicie słodkie. Sonia czuła przyciąganie ich więzi. Wiedział o tym i sama przyznała, że była jego. Ale teraz Regan była bez swojego partnera i chociaż jego matka była pogodna, wesoła, jej oczy zawsze zdradzały jej stratę, czasami jej smutek, czasami nawet jej zagubienie, jakby nie wiedziała co zrobić z życiem bez Maca w nim. Tak miała wyglądać przyszłość Calluma. Nie było przed tym ucieczki. I ta myśl nie dręczyła go. Rozwścieczała go. Tak bardzo, że aż czuł przemianę, ponownie wbrew swej woli, która nadchodziło, rozgrzewając jego krew i napinając skórę. W każdej innej chwili poddałby się temu, stałby się wilkiem i uciekłby. Ale nie mógł, nie z Sonią obok w łóżku, ani nie mógł wyjść na zewnątrz i pogrążyć się w ulicach miasta. Więc zrobił jedyne co mógł zrobić. Zwalczył przemianę swoją świadomą wolą człowieka, która pokonała wrodzone wilcze instynkty. A jego instynkty powiedziały mu, że jego partnerka była wreszcie u jego boku. Była tam dla niego, by się nim zaopiekować, uspokoić go, ukoić jego frustrację i oswoić bestię wewnątrz. Jego dłoń przesunęła się na jej biodro, na pośladki, między jej nogi i znalazł ją. Bez wsuwania się w nią czy obudzenia jej, manipulował nią tak, aż wreszcie usłyszał jak jej oddech staje się cięższy w jej śnie, jej biodra

poruszając się nieświadomie przy jego ręce. I wtedy obudziła się, już mokra, jej oddech eskalował gwałtownie, jakby zdała sobie sprawę co wyprawiał Callum, ale nie zaczęła walczyć. Słodka Sonia Calluma zaczęła jęczeć. Tak, we śnie, na jawie, Sonia byłą kurwa jego. Jego druga ręka wsunęła się pod nią i pod jej nogi. Unosząc się, użył ręki którą ją pieścił, by z szarpnąć z niej bieliznę i wrócił do niej z powrotem, by zacząć ją pieprzyć dwoma palcami. Wbijając się głęboko, uczucie jej narastającej mokrości, która zaczęła otaczać jego palce, które wsuwały się w jedwab, który był Sonią, jego serce dudniło, gdy jego krew gotowała się pod jego mrowiącą skórą i jego oddech stał się cięższy, gdy usłyszał jak jej jęki przerodziły się w westchnienia. Zgięła kolano, aby dać mu lepszy dostęp i podciągnęła swą koszulę nocną, gdy zaczęła szarpać biodrami, domagając się jego palców. Chryste, była diabelnie cudowna. Jego twardy kutas pulsował, przez co już nie mógł dłużej czekać. Warknął w tył jej włosów, przestał pieprzyć ją swymi palcami i rozpłaszczył swą dłoń na jej kości łonowej. Używając swej drugiej ręki, przesunął jej biodra, szorstko podciągnął ją do góry dłonią, która znajdowała się między jej nogami, aż znalazła się na kolanach i ustawił się między nimi. Potem wszedł w nią gwałtownym, głębokim pchnięciem, wchodząc do samej podstawy. Cholernie uwielbiał, że potrafiła wziąć go całego. Nawet wilczyce tego nie potrafiły. I uwielbiał fakt, że była dla niego stworzona. Uwielbiał to nie tylko dlatego, że to rozumiała, ale także dlatego, że to właśnie Sonia mu to wytłumaczyła. Uwielbiał fakt, że uwielbiała się bawić, tak samo jak Callum i tak samo szorstko, mocno i wygłodniale. Jak w tej chwili, gdy Sonia znajdowała się na kolanach z bezwstydnie wyeksponowaną płcią, jej uda drżały w radosnym oczekiwaniu i dał jej to, czego pragnęła. Wycofał się, ruszył do przodu i znowu wbił się w nią cały. I znowu. I znowu. I robił to z wściekłością, jakiej mógł użyć tylko z wilkiem, nigdy z człowiekiem. Pieprzył się z Sonią tak mocno, że jej jęki były ostre i urywane, były uciszane przez uderzenia jego pchnięć. Uniosła się na rękach, a gdy objęła pozycję wilka, jego potrzeba jeszcze bardziej narosła, jego pchnięcia stały się głębsze i brała je, jego całego kutasa, całą jego siłę, pożywiając się gwałtownością jego głodu. Wyciągnął swoją długą rękę i pochwycił ją za jej grube włosy, używając ich i swojej ręki wokół jej tali, aby przyciągnąć ją do siebie, gdy coraz mocniej w nią wjeżdżał. Uderzyła w niego świadomość, że nie tylko brała walącą siłę

jego pchnięć, ale także kołysała biodrami w tył aby się z nim spotkać. Poczuł, jak jej cipka zaciska się wokół jego wału i jej oddech staje się bardziej szorstki, wiedział już, że to do niej nadeszło. Zakręcił pięść w jej włosach. - Powiedz to – zażądał. Zakołysała biodrami wsuwając w siebie jego penisa, jej chrapliwy oddech przerodził się w ochrypły krzyk. - Soniu, kurwa, powiedz to - jego własny orgazm już nadchodził. Czuł jak narasta w jego pachwinie i wreszcie zrozumiał tą panikę, którą poczuła już dwa razy, ponieważ siła nadchodzącego spełnienia wydawała się czymś, co miało rozerwać na strzępy. Nie z jego woli, jego znów skręciła się w jej włosach, wyginając jej szyję do tyłu i jęknęła głęboko w gardle, jego głos był szorstki, gdy zmienił swoje polecenie: - Chcę kurwa usłyszeć, jak to wykrzykujesz. - Wilku - szepnęła, a następnie jej płeć zacisnęła się konwulsyjnie wokół jego penisa w jej orgazmie i zrobiła tak jej kazał, jej słowa wrzasnęły tak głośno, że nie było sposobu, by sąsiedzi tego nie usłyszeli.- Mój wilku! Na jej słowa, zanurzył się w jej jedwabistej wilgoci i eksplodował z gardłowym warknięcie, czując intensywność, której nigdy nie doświadczył. Była zbliżona do zmiany w wilka, jakby eksplodowała mu skóra. A moc była zaskakująca i wspaniała. Kiedy doszedł do siebie, puścił jej włosy, ale przytrzymał jej biodra i kontynuował delikatnie się w niej poruszać. Upadła na swój przód, głową na poduszki, jej włosy wszędzie się rozsypały, jej oddech wciąż świszczał. Wciąż oferowała mu swój słodki tyłeczek, gdy czule się w niej pogrążał, jej biodra kołysały się i przyciskały, zachęcały w wielbiącym zaproszeniu, w delikatnej kapitulacji, pięknym przypomnieniu, że należała do niego. Przesunął rękę na jej biodro, nad jej pośladkami ku łańcuszkowi, który zsunął się w górę jej pleców, zatrzymując się pod piersiami. Przesunął go w dół, gdzie zatrzymał na biodrach, aby przypomnieć jego partnerce o jego obecności, było to coś, o czym nie chciał, by kiedykolwiek zapomniała. Wciąż poruszając się, coraz wolniej i wolniej, przesunął palcami po łańcuszku na jej krzyż. Jej ciało zadrżało pod jego, gdy ścianki jej płci zadrżały delikatnie wokół jego penisa. Callum przycisnął swe biodra do jej, zwalając ją z kolan, przyciskając do łóżka na brzuchu, wciąż będąc w jej środku, jej nogi były rozsunięte szeroko, aby mu to umożliwić. Przemiana już go nie ogarniała. Jego krew już nie gotowana, skóra nie parzyła, pozostała tylko cudownie słodka, śliczna, idealnie mała partnerka. I tak jakby było to powodem jej istnienia, zaspokajała go. I zauważył z ostrą satysfakcją, że robiła to cudownie pięknie za każdym

pieprzonym razem. Oparł ręce po obu stronach jej głowy, aby wziąć nieco ciężaru z jej ciała. Użył swej brody, aby odgarnąć włosy z jej twarzy, ucha i wsunął się głęboko ostatni raz, mrucząc: - Moja cudowna królowo, mówiłem ci, że będziemy mieć piękne życie, ty i ja. I z wciąż twardym penisem, który był wciśnięty głęboko w swojej królowej, Callum, król wilkołaków, zasnął, podczas gdy świąteczne lampki z drzewka Sonii rzucały blask na ich połączone ciała.

Rozdział 11

Skale

Wciąż jeszcze śpiąc, zaspany umysł Sonii zarejestrował, iż kołdra powoli zsuwa się w dół jej ciała. Leżała na brzuchu. Nawet będąc nieruchomo czuła ten pyszny ból w każdym mięśniu i smakowite pulsowanie między nogami. Ból był lekkim wspomnieniem wbijającego się w nią Calluma, przypomnieniem że była dokładnie wypchana jego ciałem. Zatrzepotały jej powieki i otworzyła oczy, następnie je zamknęła, gdy poczuła przelotny dotyk na skórze u góry pośladków, gdzie wbijała igły z lekarstwem. Ten ulotny dotyk przerodził się w coś innego, gdy doszły do tego usta. Westchnęła na to piękno i z powrotem rozpłynęła się w śnie. Wtedy poczuła, jak silne palce chwytają jej biodra i delikatnie obracają, ręce owinęły się wokół niej, gdy została uniesiona. Wtuliła się w ciepłe, twarde i dziwnie ubrane ciało Calluma, ukrywając twarz w jego szyi i zapadając w sen, gdy rozsiadł się na łóżku, plecami do

zagłówka, z zgiętymi kolanami, gdy Sonia przesunęła się na jego uda. - Soniu?- zawołał i jej powieki znowu zatrzepotały. - Jestem śpiąca - wyszeptała, wtulając się bardziej, zgięła jedną rękę i wcisnęła ją między nich, druga ręka spoczęła na jego masywnej piersi. - Wiem, laleczko - mruknął, jego ręka na chwilę zacisnęła się wokół niej, następnie poczuła jak ociera się czule skronią o jej włosy. - Lubię, gdy tak robisz - powiedziała mu, wciskając nos w jego szyję, następnie ułożyła się wygodniej i westchnęła, jej wyczerpane i obolałe ciało wzywało ją z powrotem do snu. - Kiedy cię oznaczam?- usłyszała jak pyta przez swoją słabnącą świadomość. - Mm - odpowiedziała, zapadając w krótką drzemkę, gdy jego ręka przesunęła się z jej łydek po kolanie na wewnętrzne udo. - Soniu, kochanie - Callum zawołał i jej powieki znowu zatrzepotały. - Wilku, jestem śpiąca - zaprotestowała słabo i aby dać mu to do zrozumienia, bardziej wtuliła się w jego twardą postać. Na jej słowa jego przesuwające palce zamieniły się w delikatny uścisk na jej ciele na wewnętrznej części uda, zanim znowu zaczęły się przesuwać. - Już mówiłaś, maleńka - odpowiedział miękko.- Chcę ci tylko powiedzieć, że są tutaj ludzie. Ty potrzebujesz odpoczynku, a ja muszę zejść do nich popracować - jego palce przesuwały się z jej kolana do połowy wewnętrznego uda i z powrotem, gdy dokończył.- Przyszedłem ci powiedzieć, bo nie chciałem byś się niepokoiła, gdybyś usłyszała głosy. - Dobrze - odpowiedziała, jej myśli wciąż były zbyt senne, a uwaga skupiała się na ruchu jego palców. Pocałował ją w czubek głowy i mruknął wreszcie: - Śpij tak długo jak będziesz chciała. Sonia nie słuchała. Jej ciało zdecydowało, że jego palce nie znajdowały się wystarczająco głęboko tam na dole, dlatego też jej biodra uniosły się nieświadomie i leniwie, by natrafić na ich ścieżkę. Palce znieruchomiały. Nieumyślne westchnienie rozczarowania wymknęło się z ust Sonii. Jego ręka natychmiast opadła i spoczęła na wrażliwym miejscu między jej nogami. Jej zaspany mózg zarejestrował, że było to przyjemne. Jego głos był zachrypnięty, gdy zapytał: - Chcesz się zabawić, laleczko? Zanim jej umysł w pełni się obudził, jej ciało użyło jej ust i odpowiedziała spokojnie: - Tak, Callum. - Moja słodka, chciwa królowa - mruknął, jego głos był szorstki i zadowolony, gdy odsunął dłoń i ponownie pojawiły się palce. Gdy

natychmiast ją znalazły, zgięły się i zawibrowały, aż wtuliła twarz w jego szyję, otoczyła go ramionami i przylgnęła do jego palców. Dyszała delikatnie przy jego skórze, gdy zanurzył w niej palce, pocierając ją delikatnie, ale głęboko. - Boże, uwielbiam czuć cię - wyszeptał z uwielbieniem, ton jego słów zaginął, gdy Sonia skupiła się na pięknym napięciu, jakie zbierało się wokół jego palców.- Dojdziesz dla mnie, maleńka? - Tak - szepnęła, przyciskając się by spotkać jego uderzenia. Jego palce wsuwały się głęboko, gdy jego kciuk uderzył jej czuły punkt, naciskając i drgając, aż napięcie narastało tak szybko, aż wspaniale wybuchnęło. Po tym natychmiast jej ciało wtuliło się w jego, gdy ogarnął ją spokój po orgazmie i ciepła postać Calluma otoczyła ją, sprawiając, że czuła się bezpiecznie. - Taka mokra - mruknął, wciąż bawiąc się z nią czule palcami, gdy powoli zasypiała w jego ramionach.- Tylko w nielicznych sytuacjach żałuję, że jestem królem, Soniu. I to właśnie jeden z nich, z tobą w moich ramionach, tak cholernie słodką, cholernie mokrą, oddałbym wszystko aby móc z tobą tu zostać i wylizać cię do czysta, zamiast zejść na dół po schodach. - Mm - było to wszystko co Sonia mogła powiedzieć, nie mając pojęcia, że Callum nigdy nie podzielić się ze swoimi żalami na temat swojej królewskiej służby. Ponadto nigdy nie był kuszony tak mocno, aby rozważać, chociaż przez chwilę, uniknięcie obowiązków. W następnej chwili, wciąż z pulsowaniem tam na dole i intensywnie smacznym wigorem, Sonia ukołysała się do snu z palcami Calluma wciąż między nogami.

***

Sonia obudziła się, otwierając jednocześnie oczy, by zobaczyć poduszkę i i by uderzyły w nią boleśnie myśli z wczorajszej nocy i tego ranka. Jej ciało pod kołdrą, która była wokół niej owinięta, było zesztywniałe. - O mój Boże - szepnęła w poduszkę. Czuła ból w każdym mięśniu, uporczywe pulso0wanie między nogami i każdy cal jej skóry rozgrzewał się ze wstydu, gdy przypomniała sobie ostatnią noc (oba razy, ale zwłaszcza ten drugi) i ten poranek (dobry Boże!). Mocno zamknęła oczy i wtuliła mocno zaczerwienioną twarz w poduszkę, gdy słowa Calluma z zeszłej nocy rozbrzmiały jej w uszach. - Moja wspaniała królowo, mówiłem ci, że ty i ja będziemy mieć piękne życie.

I leżała pod nim, wsłuchując się w jego słowa, z bezczelnie rozłożonymi nogami by go przyjąć, jej ciało łaknęło tego, by jego ciało wcisnęło ją w łóżko, aby wszedł w nią głęboko, wypełnił ją po brzegi, gdy odpłynęła wyczerpana w głęboki, zadowolony sen. I nie chciała go stracić, jego ciężaru, jego ciepła, jego męskości, która ją wypełniała, sprawiała, że stawała się całością. - Moja wspaniała królowo, mówiłem ci, że ty i ja będziemy mieć piękne życie. Ostre i przeszywające wspomnienia wypełniły jej głowę. Wczorajszego ranka Callum ją okiełznał i praktycznie zapomniał o niej na godziny. Wczorajszego popołudnia, Callum powiedział tej biednej, chorej, wyraźnie obłąkanej kobiecie, że była „tylko pieprzeniem”, podczas gdy Sonia, jego partnerka, jego domniemana żona, siedziała na jego kolanach, mierząc się z jego byłą kochanką. Nawet potarł swoją skronią o włosy Sonii, dając do zrozumienia że była jego kobietą, która oczywiście za nim szalała (i to w nie zdrowy sposób), nie wspominając już o tym, że każdy w pomieszczeniu wiedział, że Sonia była lepsza od niej w łóżka. To jeszcze bardziej pogłębiło upokorzenie Desdemony na niezbadany poziom, nie wspominając już o Sonii. Następnie on i jego ludzie się roześmiali i żartowali z spanikowanych zmagań Desdemony i Callum ją „wygnał.” Nawet Ryon, którego Sonia postrzegała za taktownego mężczyznę. Chociaż nie wiedziała czym było wygnanie, to najwyraźniej nie było to nic dobrego. A zadaniem Sonii, jej rolą, było ciche wsparcie Calluma. Tylko po to, by mógł użyć jej „słodkiego, małego ciałka”, kiedy musiał odreagować po ciężkim dniu. To nie było średniowiecze. To było... To było... Nawet nie wiedziała, co to było! I jeszcze te rzeczy, które powiedział jej zeszłej nocy, że będzie tego pożądała, pragnęła jego. I Yuri. I Gregor! I to co słyszeli i co zobaczył Yuri! I rzeczy, których się od nich dowiedziała. I ten ranek, o Boże, gdy siedziała na jego kolanach i pozwoliła mu bawić się z nią, jakby była jego zabawką. Nie, nie pozwoliła mu, praktycznie się o to prosiła. Prosiła o to! Piękne życie? Nazwał to pięknym życiem? Więcej wspomnień zalało jej umysł, tocząc wojnę z pierwszymi. Wczorajszego ranka, Callum był seksowny i słodki, niczym Callum z jej

snów, drażnił się z nią w łóżku, zanim ją uwiódł i to w krótkim czasie. Wczorajszego popołudnia, Ryon, Caleb i Calder rozmawiali z nią, jakby znali ją wieki. Jakby już była członkiem ich rodziny. Jakby nie była dziwna i obca. Jakby pasowała do nich. I za każdym razem Callum chwycił ją za rękę, która znajdowała się bezpiecznie pod jego pachą. Przyciągnął ją bliżej. Oferował swoją siłę, gdy była przerażona w sali tronowej i zdenerwowana, gdy stanęli twarzą w twarz z Gregorem i Yurim. A spoglądając na to wszystko wstecz, ostatniej nocy i podczas jazdy do domu i gdy do niego już dotarli, Callum komicznie stracił cierpliwość wobec niej, kiedy była zirytowana (zanim stał się aroganckim draniem, który powiedział ohydne rzeczy). A sposób w jaki ją trzymał po tym jak doszła, będąc skierowana plecami do zagłówka, jego dłonie otulały jej twarz, coś w tym sposobie sprawiło, że czuła się cenna. I sposób w jaki sobie z nią poradził, gdy Yuri im przeszkodził, ukazywał na jego twarzy rozbawioną cierpliwość, gdy ona gotowała się ze wściekłości. I ten pocałunek zanim zeszli do Gregora i Yuriego. Ten szczególny, piękny pocałunek. Pocałunek, który sprawił, że poczuła się piękna, pożądana, a nawet niemożliwie kochana. I podczas trudnej rozmowy, którą prowadziła z jedyną rodziną jaka jej została (oczywiście poza rodziną Calluma), zrelaksowała się w jego objęciach. Callum pokazał jej fizycznie, co miał na myśli mówiąc, że będzie ją wspierać w trudnych chwilach, gdy trzymał ją blisko, mocno. Pokazał jej to w sposób, którego nie rozumiała i nie mogła wytknąć mu, że stał między nią a jej bólem. Być może nie był w stanie powstrzymać go całkowicie, ale mógł złagodzić cios. I w tamtej szczególnej chwili otulił ją i ogrzał kołdrą. Zrobił coś delikatnego w taki sposób, że czuła się tak, jakby zapewniał jej bezpieczeństwo. - Moja wspaniała królowo, mówiłem ci, że ty i ja będziemy mieć piękne życie. To mogłoby być piękne życie. Ale to nie było wszystko, czego było jej trzeba do tego. Napłynęło więcej myśli, najeżdżając na jej umysł. Ostatniej nocy, gdy obudziła się z jego dłonią między nogami, pożądanie już tam było, silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej, zmieniające ją całkowicie, że nie była już Sonią, którą każdy znał, ale zupełnie kimś innym. Była istotą, którą stworzył. Istotą, którą okiełznał. Istotą, którą powinna rzeczywiście być, jak podpowiadał jej umysł. I sposób w jaki ją wziął. Sposób w jaki na to odpowiedziała, chcąc tego, rzucając się by to spotkać, jej biodra pchające do jego, jego palce zatapiające się w jej ciele i zaciskające w pięści na jej włosach. Domagał się więcej i więcej i więcej, aż chętnie mu to dała i wzięła od niego, potrzebując tego,

jakby było to powietrze. Nie, jakby było to coś niezbędnego co brakowało. Jakby była częścią pewnej istotny, która zaginęła. Czuła jak ją ciągnęło do Calluma, łączyło ją z nim, szczerze mówiąc, to po tym jak ją okiełznał, to czuła się posiadana przez niego i od samego początku tylko Callum mógł jej dać to, co straciła. I tego ranka, gdy była jeszcze w połowie pogrążona wśnie, jej instynkty przejęły górę i jej bezczelne (znowu!), zachowanie, usnęła z jego dłonią, która wciąż dokuczała jej między nogami. I sposób w jaki zasnęli zeszłej nocy i fakt, że nie czuła się zawstydzona, albo że zrobiła coś skandalicznego (w tamtym czasie, teraz była przerażona), ale zamiast tego czuła, że to było... Właściwe. - Moja wspaniała królowo, mówiłem ci, że ty i ja będziemy mieć piękne życie. Piękne życie? Czy to wszystko było pięknym życiem? Czy całe dobro, które uczynił Callum, ta cała czułość i pożądanie, ciepło i drażnienie przewyższało wszystkie złe rzeczy? Przeważało to fakt, że poczuła się upokorzona, że jej życie miało ograniczać się do zasypiania z nim między jej nogami, gdy wciąż był w jej środku, chociaż nawet jej nie chciał, a używał tylko jej ciała? Czy przewyższało to wiedzę, że coś w jej głębi czuło, że po tym jak wziął ją ostro i mocno, sprawiając że krzyczała w swym orgazmie, przycisnął ją do łóżka pod sobą, mimo to wciąż czuła, że było szalenie właściwe? Czy to było piękne życie? Było to piękne życie dla niego. Wiedziała o tym po sposobie w jaki to powiedział, słowa wciąż rozbrzmiewały echem w jej głowie. Wyszeptał je, cicho, sycie, ale powiedział to w taki sposób, w jaki mówi się, że niebo jest niebieskie, trawa zielona, a ziemia okrągła. Była to po prostu czysta prawda. Dla niego owszem. Król Callum był tego pewien do dnia, w którym nie sama nie umrze. Może jej i nie chciał, ale był mężczyzną, a mężczyźni, jak to doświadczyła Sonia, nie spierali się. Brali coś, jakby po prostu mogli, kiedy chcieli i w jakiejkolwiek formie (przez większość czasu). I co najgorsze, jej rodzice chcieli tego dla niej. Byli zaszczyceni, że zostanie jego królową. Znali jego kulturę. Byli przyjaciółmi jego ludzi. Musieli rozumieć zdanie Sonii i chcieli, aby została ich królową, zaplanowali to, nawet wtedy gdy była dzieckiem. Co oznaczało, choć była tego pewna, że Callum nigdy nie pozwoli, by było inaczej, że nie miała wyboru. W rzeczywistości była skazana na bycie jego królową, uwięziona na wieki w tym życiu/ Żałowała, że nie może ruszyć z Desdemoną na wygnanie... cokolwiek to oznaczało.

Zamiast tego leżała w łóżku obolała z powodu, który nie był taki zły (chociaż wmawiała sobie co innego). Wciąż czuła przepyszne widmo Calluma między swoimi nogami. I modliła się, aby mogła spędzić swoje lata na skupianiu się na dobrych rzeczach i być w stanie tolerować te złe, bez postradania zmysłów. Ale nie była tego taka pewna, żeby mogła temu sprostać. Niemniej jednak, nie miała innego wyboru i musiała spróbować. Zwalczając łzy, które groziły pożarciem jej, Sonia przeciągnęła się pod kołdrą. Poniewczasie zauważyła, że Callum, w przeciwieństwie do jej wcześniejszych kochanków (każdy z nich uważał, że jej przywiązanie do wypchanego wilka w dorosłym wieku było nieco dziwne), wsunął wilka w jej ramiona. Jeden punkt dla dobra. Mimo to, skala wciąż się przechylała w stronę zła, jak gdyby dobra strona miała naparstek pełen bawełny, a zła miała cholerną cegiełkę (albo dwie). Międzyczasie gdy wzięła prysznic, doprowadziła się do porządku i ubrała, jej głowa pulsowała od stresu, zawstydzenia i daremnej próby ubicia myśli w jej głowie, gdy próbowała znaleźć jakiś sposób ucieczki. Ból głowy utrzymywał się nawet po gorącym prysznicu, który złagodził ból w jej mięśniach, choć nie całkowicie. I nie podziałał na złagodzenie delikatnego pulsowania, które przypominało o dotyku Calluma między jej nogami. Usłyszała (i zignorowała) głosy, gdy się szykowała i wciąż je ignorowała, gdy zeszła po schodach na dół, do kuchni i prosto do ekspresu na kawę. Nalała sobie ją do kubka z odrobiną chudego mleka i ruszyła ku swoim witaminom, zażywając koktajl z suplementów i dwóch dodatkowych kapsułek ibuprofenu. Potem, ponieważ była ich królową, a królowe nie powinny być niemiłe, okrążyła schody, które oddzielały większość kuchni od jadalni. Licząc głosy wiedziała, że Callum, Caleb, Saint i inny głos którego nie znała, siedzieli przy stole w jadalni. W chwili w której pojawiła się w otwarciu między jadalnią a kuchnią, Callum który siedział u szczytu stołu, odwrócił głowę, by na nią spojrzeć. Kiedy uderzyły w nią jego jasno niebieskie oczy i jej umysł zarejestrował jego intensywną, męską urodę, jej brzuch zakołysał się (ale wmawiała sobie, że nie w dobry sposób) i poczuła jak krew pędzi do jej policzków na wspomnienie ubiegłej nocy (i tego ranka). Ignorując łaskotanie i kolejne, gdy spojrzał jej w oczy, przyglądała się jak łagodnieją w bardzo seksowny sposób, gdy oparła się o framugę. Oderwała oczy od Calluma i rozejrzała się po pokoju, mówiąc: - Dzień dobry, chłopaki. Każdy przywitał ją ciepłym uśmiechem.

Usłyszała jak nogi krzesła Calluma szurają po podłodze, gdy się odsunął od stołu i odwrócił w jej stronę w chwili, gdy znów na niego spojrzała. - Chodź tu, laleczko - mruknął tak intymnie, tak znacząco, że poczuła jak pulsowanie między udami się zwiększa. Dobry Boże. Ledwo co się do niej odezwał, a jej ciało już ją zdradziło. Jeżeli nie weźmie się w garść, to nigdy nie znajdzie rozwiązania. Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić i podeszła do niego. W chwili w której się zbliżyła, pochylił się ku niej i otoczył jej biodra ramieniem, przyciągnął ją bliżej, uważając na jej kubek pełen kawy. Tak jak zwykle, posadził ją na swych kolanach. Tym razem nie siedziała na nich ponieważ taki był jej obowiązek, albo że po prostu lubił. Tym razem był to oczywisty, czuły przytulaniec. Sonia starała się zignorować publiczność, gdy spojrzała w jego miękkie, seksowne oczy. - Dobrze spałaś?- zapytał. Spała dobrze. Spała wyczerpanym, zadowolonym snem za każdym razem gdy ją wziął ostatniej nocy i dał jej orgazm tego ranka. Z bólem głowy, który utrudniał myślenie, postanowiła, że najlepiej będzie bycie prawdomówną. Na razie. - Tak - szepnęła, a jego spojrzenie jeszcze bardziej zmiękło i stało się jeeeeszcze bardziej seksowne, gdy piwny kolor zaczął przenikać jego źrenice, wymazując niebieskość, co także przyprawiło ją o łaskotanie w podbrzuszu (tak nawiasem, jej sutki stwardniały). Mimo, że próbowała to zwalczyć, to nie wygrała. Pochylił głowę, przesunął skroń do jej, a gdy nie robił tego na oczach jakiejś obłąkanej wariatki, to była to dodatkowa zaleta do jej skali. Powiedział jej do ucha: - Ja też. Jej ciało, ponownie ją zdradzając, zmusiło ją do poczucia triumfu z powodu świadomości, że także podobało mu się jak spali razem zeszłej nocy i zadrżała z rozkoszy w jego ramionach. Jego ramiona objęły ją mocniej, jakby wynagrodziły ją za jej odpowiedź, oraz przesunął wargami po krzywiźnie jej ucha. Znów zadrżała. Poczuła, jak uśmiecha się przy jej uchu. - Callum - wymamrotała. Z wargami w tym samym miejscu, szepnął nisko: - Chcę teraz zanieść cię na górę, ściągnąć te pieprzone ubrania z twojego słodkiego, małego ciałka i pieprzyć się z tobą, gdy będziesz na kolanach i rękach, tak jak ostatniej nocy - jej serce zatrzymało się z jękiem, jej ciało całkowicie pokonało mózg, jej nogi przesunęły się nieświadomie, gdy

pulsowanie między nimi przyspieszyło i potarł jej ucho nosem, zanim skończył, wciąż szepcząc.- Tak jak ostatniej nocy. Odwróciła lekko głowę, tak że jej policzek opierał się teraz o znacznie grubszy zarost, a jej wargi znalazły się przy jego silnej szczęce, gdy szepnęła: - Callum. - Niestety, moja maleńka, to musi poczekać - powiedział jej i spostrzegła, że ciężej oddycha, gdy jej pierś zaczęła się gwałtownie unosić i opadać. - Dobrze - wymamrotała, i chociaż chciała, by zabrzmiało to niezobowiązująco, to nawet w jej własnych uszach zabrzmiało rozczarowująco. Usłyszała w swym uchu jego arogancki, zadowolony z siebie chichot i znów ją ścisnął swymi ramionami, po czym uniósł głowę. Gdy jego czar pękł, Sonia zauważyła innych ludzi w pomieszczeniu. Zaczerwieniła się w odnowionym zawstydzeniu, mając nadzieję, że nie podsłuchali szeptów Calluma i napięła się. Callum to wyczuł. Musiał to wyczuć, ponieważ dlatego szybko zmienił temat, pytając ją: - Co dzisiaj robisz? Jego pytanie zaskoczyło ją. Nie wiedziała. Nie wiedziała, że będzie miała wybór. Zanim stracił swój hojny nastrój, wypaliła: - Chciałabym się przejść do swego sklepu. - Idealnie - uśmiechnął, złoto wycofało się, pozwalając by niebieskość znowu przejęła kontrolę nad jego tęczówkami i aż opadła jej szczęka na jego odpowiedź i uśmiech.- Regan nie może się doczekać, by zjawić się w twoim sklepie. Właśnie tu teraz jedzie. Możesz ją zabrać ze sobą. Sonii spodobał się pomysł, by pokazać Regan swój sklep. Była dumna z Clear. Było to jak pokazanie jej mamie swego sklepu, ponieważ Regan znała jej mamę od lat i były bliskimi przyjaciółkami. - Chciałabym - powiedziała miękko i spojrzenie Calluma także zmiękło, jednak tym razem nie w seksowny sposób, a czuły. - Zabierze cię także do sklepu spożywczego - Caleb ogłosił z drugiego końca stołu i Sonia odwróciła ku niemu twarz.- Nie masz żadnego piwa w swoim domu. Sonia spojrzała na zegar, który wisiał nad zlewem w kuchni i z powrotem na Caleba. - Jest 10:30 rano - poinformowała go. - No i?- Caleb odpalił komicznie, zanim się uśmiechnął. Sonia odwzajemniła uśmiech. - Królowo Soniu, to Magnum, jest Sierżantem Straży Królewskiej Callum - Saint przedstawił mężczyznę siedzącego przy stole, którego Sonia nie znała. Chociaż dopiero co go spotkała, to nie pamiętała jego imienia, po wczorajszej

rundzie rozprawienia się z Desdemoną. - Magnum - uśmiechnęła się do niego. - Królowo Soniu - odparł. Wyciągnęła rękę i powiedziała do Magnuma: - Biorąc pod uwagę, że te wszystkie sprawy z królową są nowe i nie chcę by uderzyła mi sodówka do głowy, no wiesz, jestem nagle w rodzinie królewskiej takie tam, najlepiej będzie zapomnieć o „królowej” i żebyś po prostu nazywał mnie Sonią - jej oczy przesunęły się do Sainta, włączając go w to oświadczenie. Poczuła jak ciało Calluma relaksuje się pod jej i nie zauważyła, że zesztywniało. Pochylił się do przodu i podniósł ze stołu swój kubek kawy, przesunął go do siebie, ściągając jej uwagę. Gdy się odchylił, przechylił głowę, spojrzał na nią i puścił do niej oczko. Król Callum puścił do niej oczko. O cholera. Jej ciało zamieniło się w posąg. Pociągnął łyk kawy, odstawił kubek, z powrotem położył dłoń na jej biodrze i ścisnał ją lekko, zanim zawołał: - Laleczko? - Co?- szepnęła wciąż zamrożona, z pustym umysłem w reakcji na jego mrugnięcie i fakt, że to jedne perskie oczko wypełniło tą bawełnę na szali cementem. - Wszystko w porządku?- zapytał Callum. Zamrugała. Potem przełknęła ślinę. - Boli mnie tylko głowa - odpowiedziała. Wyraz jego twarzy podpowiedział jej, że to była zła odpowiedź. Ściągnął razem brwi i jego uścisk stał się mocniejszy. - Często je miewasz?- spytał. - Co? - Bóle głowy?- zapytał, jego głos już nie był miękki ani czuły, nie drażniący, ale brzmiał na zniecierpliwiony. - Um... - nie była pewna stanu rzeczy, a jeszcze bardziej jakim cudem jego nastrój tak szybko się zmienił. Na litość boską, to był tylko ból głowy.Nie bardzo. To znaczy, sporadycznie. Kiedy jestem zestresowana. - Bierzesz coś na to?- zapytał i skinęła głową, na co jego dłoń nieco się zrelaksowała, tak samo jak jego ciało.- Dobrze słyszałem, że wzięłaś coś na to tego ranka? Znowu skinęła, mówiąc ostrożnie: - To i moje witaminy. - Brzmiało to tak, jakbyś otworzyła tam aptekę. Ile bierzesz witamin? Szybko zrobiła przeliczenia w głowie i powiedziała mu: - Sześć. Wgapił się w nią.

- Rano - ciągnęła, gdy się nie odezwał.- Biorę kilka po lunchu. Wybuchnął śmiechem. Znowu zamrugała na natychmiastową zmianę jego nastroju, która trwała mniej niż trzydzieści sekund, a następnie zdecydowała spojrzeć na jasną stronę. Przynajmniej już nie wyglądał na złego. Jego ręka przesunęła się w górę, by otulić jej szyję i nakierować jej głowę w swoją stronę. Znów z ustami przy jej uchu, stwierdził spokojnie: - Później rozpracujemy ten stres, laleczko. I zwalczając dreszcz na jego zwyczajne słowa, sprawiło to, że i tak nic nie poradziła. Jego druga ręka przesunęła się na zewnętrzną stronę jej uda, pod jedwabny rąbek czarnego golfu, a następnie w dół, wsuwając się pod pasek jej zimowych, białych, wełnianych spodni. Tym razem nie zapomniała o ich towarzystwie i zesztywniała w jego ramionach. - Callum, co ty... ? - urwała, kiedy jego długie palce wsunęły się pod materiał jej spodni i chwyciły łańcuszek. Wyciągając go całkowicie, ułożył go na jej biodrach na ubrani, gdy ledwo dokończyła.- ... robisz. Jej umysł zawrócił do chwili, w której łańcuszek zwisał z jej ciała, gdy się w nią wbijał zeszłej nocy, był niczym delikatna, kusząca linka, która ocierała się drażniąco o jej wrażliwą skórę. I co więcej, po tym jak doszli, kiedy opadła na ręce a Callum wciąż się w nią delikatnie wbijał, łańcuszek przesunął się w górę jej talii, po jej klatce piersiowej, aż zatrzymał się pod nadmiernie pobudzonymi piersiami. Zamknięcie wisiało tak blisko jej sutka, że za każdym razem, gdy jej ciało na to odpowiadało, musiała zagryźć wargi, by nie krzyknąć z rozkoszy. To przypomnienie, tak ostre, że niemal zabrało ją z powrotem do tamtej chwili, sprawiło, że swawolne myśli zalały jej umysł. Rzeczy, które chciała zrobić Callumowi. Rzeczy, które chciała by Callum zrobił jej. - Chciałem go zobaczyć - Callum mruknął, jego głos był tak samo przyćmiony jak jego oczy. Uniósł wzrok od jej łańcuszka do jej twarzy i jego ciało zesztywniało pod jej, gdy wyszeptał.- Jasna cholera, laleczko. Wciągnęła drżący oddech i starała się uspokoić swoje myśli, skupiając się na jego dłoni, która wciąż przesuwała się po jej łańcuszku. Bawił się nim i przechyliła głowę, by móc się lepiej przyglądać. Wtedy jej umysł stał się pusty, gdy po raz pierwszy zobaczyła breloczek (nie miała na to wczoraj zbytnio czasu i nie zwracała na nią uwagi dzisiejszego ranka, gdy jej rozgorączkowane myśli błądziły gdzie indziej). Była zrobiona z ciężkiego, zdobionego złota, które było uformowane w głowę warczącego wilka z oczami zrobionymi z żółtych diamentów. - To wilk - zadyszała tak bardzo ujęta breloczkiem, zachwycona nią, że przegapiła napięcie, jakie pojawiło się w powietrzu.

Zapomniała o cegłach po złej stronie skali. Zapomniała o wszystkim. Oprócz faktu, że to Callum zapiął ten łańcuszek. Poderwała głowę do góry i przysunął się tak blisko, że musiał się cofnąć, aby nie walnęła go w podbródek. - Uwielbiam wilki!- krzyknęła, nie mogąc ukryć zachwytu w głosie i wciąż nie wyczuwając napięcia, które już się znacznie zmniejszyło. W rzeczywistości, to była poruszona gestem Calluma (oczywiście ktoś pewnie mu powiedział, że uwielbiała wilki), że nawet nie zauważyła miękkiego chichotu dochodzącego znad stołu. Twarz Calluma ponownie nabrała czułego wyrazu, gdy odpowiedział: - Wiem, kochanie. - Nie, ja naprawdę, naprawdę kocham wilki - wymamrotała. Chichot stał się głośniejszy, ale wciąż go nie przetworzyła, odkąd sam Callum uśmiechał się swym białym, przepięknym uśmiechem, a w jego głosie czaiła się wesołość, gdy powiedział: - Tak, kochanie, wiem. Przechyliła głowę w dół, gdy zauważyła z podziwem w głosie: - Jest piękny. - Cieszę się, że tak myślisz. Znowu odwróciła głowę i powiedziała z uczuciem: - Dziękuję. Sam pochylił głowę ku niej i oparł się czołem o jej. - Podziękowałaś mi zeszłej nocy, laleczko, dwa razy. Ale drugi raz był tak dobry, że zasłużyłaś na inną kłódkę. Wciągnęła oddech, jej piersi nabrzmiały, ale miała mało czasu na reakcję. Jego wargi pochwyciły jej w pięknym pocałunku, jak dał jej ostatniej nocy, ale ten był inny. Także był wygłodniały. Ponadto, był przed publicznością. - Mamy zostawić was samych?- zapytał Caleb drażniącym tonem. Callum odsunął się i spojrzał krzywo na brata. Sonia zaczerwieniła się z zawstydzenia, wcisnęła głowę pod jego brodę, a twarz w szyję i zerknęła na grupę spod rzęs. Wszyscy uśmiechali się do niej i Calluma. Ale to Saint zauważył jej zaróżowione policzki i powiedział do niej łagodnie: - Pamiętam te pierwsze dni, kiedy sam okiełznałem swoją partnerkę, Soniu. Nie masz się czego wstydzić - rozejrzał się po stole i powiedział.- My wszyscy to czuliśmy, albo tego chcieliśmy. Biorąc pod uwagę, że twarz Sonii teraz wręcz paliła, zanim stopniała w zapomnieniu, zdecydowała, że najlepiej będzie zmienić temat, więc natychmiast to zrobiła: - Masz partnerkę?

- Mam - odparł Saint. - Chciałabym ją poznać - powiedziała Sonia. - Jestem pewien, że ona też by tego chciała - powiedział Saint. Ramiona Calluma zacisnęły się wokół niej i postanowiła, że napije się kawy, zamiast znowu zwróci na niego uwagę, jakby przez to robiła głupie rzeczy. Calluma nie powstrzymywał fakt, że na niego nie patrzyła. Jego usta przesunęły się do jej ucha, i znowu nisko szepnął: - Jest coś jeszcze, co później zrobimy, laleczko. Powiesz mi, o czym myślałaś w chwili, zanim doszłaś. Sonia przygryzła wargę, spoglądając na bok, przyłapując ten poważnie seksowny wyraz jego twarzy (albo mógł to być seksownie poważny wyraz, ale nie mogła tego rozgryźć) i zdecydowała, że najlepiej będzie przytaknąć. Była to słuszna decyzja. Znowu potarł skronią o jej. Uspokoiła się w jego ramionach. Zadzwonił dzwonek do drzwi. - To pewnie Regan - ogłosił Caleb. - Otworzę - zaoferował Magnum i wstał z krzesła, by udać się do drzwi. - Soniu - zawołał Callum. Sonia wciąż popijała swoją kawę, wodząc wzrokiem za Magnumem, gdy wymamrotała: - Mm? - Ryon powiedział mi, że co roku urządzasz przyjęcie świąteczne. To oświadczenie sprawiło, że obejrzała się dookoła, by spojrzeć Callumowi w oczy, zastanawiając się co miał na myśli. - Tak - odpowiedziała niepewnie. - Zdecydowałem, że skoro sytuacja utrzyma nas tutaj na chwilę, niezależnie czy wszystko załatwimy, to powinniśmy zostać tu na święta. Powinnaś urządzić to przyjęcie. Serce Sonii wyprodukowało kolejny naparstek pełen cementu (może dwa, a nawet trzy), które dołączyły do pierwszego. - Naprawdę?- zapytała. - Naprawdę - odpowiedział, jej oczy przyglądały się badawczo jej minie, a mogła przysiąc, że była niemal dziecinna.- Lubisz święta, więc chcę, abyś miała swoje święta tak jak lubisz. - Witam wszystkich - Regan zawołała, gdy weszła do środka, ale Sonia wpatrywała się tylko w Calluma, myśląc o tym, jak to jej serce zaczęło szczęśliwie bić. Nie z jej woli, jej ręka uniosła się i spoczęła na boku jego głowy. Następnie użyła swego kciuka, by potrzeć ciemną brew, i przesunęła się, by pogładzić jego dolną wargę. Potem powiedziała cicho, znów z uczuciem: - Dziękuję.

Tak pochłonięta swą wdzięcznością, zauważyła tylko że twarz Calluma nagle nabrała wygłodniałego wyrazu, jego oczy stały się w pełni piwne i usłyszała jego pomruk. Wydobył się z głębi jego gardła i wydawało się, że wibrował przez jej ciało, prosto do stale pulsującego miejsca między jej nogami. - O Boże, niedawno okiełznana - Regan zauważyła i zarówno Callum jak i Sonia, z wysiłkiem odwrócili głowy, by skupić się na matce Calluma.- Szkoda, że to wszystko dzieje się tutaj, wasza dwójka powinna spędzić kilka samotnych tygodni w zamku. Sonia wgapiła się w nią, ale to Caleb się odezwał. - Mam tylko nadzieję, że będzie w stanie myśleć jasno o sprawie i będzie trzymać łapy z dala od swego kutasa. - Caleb!- Regan warknęła w tym samym momencie, w którym Callum przełknął kilka słów. - Daj mi spokój, Regan - Caleb odparł.- Nie było cię tu dziesięć minut temu. Serio, ci niedawno połączeni to cholerne piekło. Sonia znów zawstydzona w tej chwili, zaczęła się wiercić na kolanach Calluma. Callum wyczuł to i nie spodobało mu się to. Dlatego też posłał mroczne spojrzenie bratu. - Caleb, nie będę już więcej tego tolerować - ostrzegł niebezpiecznym głosem. - Jak chcesz - mruknął Caleb, najwidoczniej przyzwyczajony do niebezpiecznego głosu Calluma. - No dobrze, wracając do rzeczy - Regan zaczęła, jakby miała już doświadczenie wchodząc między walczących synów.- Soniu, kochanie, pojedziemy do sklepu spożywczego. Callum zadzwonił dziś rano i powiedział, że praktycznie wszystko w twojej lodówce jest białe. Nie wiem co to oznacza, ale nie brzmi to za dobrze. Nasi ludzie jedzą - dokończyła z uśmiechem. - Sonia zabierze cię teraz do Clear, Regan - Callum poinformował matkę.- Później możecie pojechać do sklepu spożywczego. - Cudownie!- Regan zawołała i natychmiast jej oczy pojaśniały, gdy klasnęła radośnie. Gdy to zrobiła, Sonia zauważyła, że miała przy sobie błyszczącą torbę na zakupy koloru węgla. Wow, była zaledwie 11 rano, a Regan już była na zakupach. Matka Calluma wyraźnie była mistrzynią zakupów. Odrywając myśli od worka, swego męża i wracając do dnia, Sonia zsunęła się z kolan Calluma, wzięła kolejny łyk kawy, zanim powiedziała: - Muszę tylko skoczyć do mojego biura i wziąć zaproszenia na przyjęcie świąteczne. Są gotowe do wysłania. Skrzynka pocztowa jest po drodze do Clear. Te zaproszenia były gotowe do wysłania, opieczętowane i zaadresowane od dnia Dziękczynienia.

Callum zgodził się by urządziła swoje przyjęcie świąteczne, na które czekała cały rok. I Sonia miała nadzieję, że może, być może, jeśli rzeczy dalej toczyły się tym torem, to w końcu dobre przewyższyłyby złe. - Doskonale, kochanie - Regan uśmiechnęła się ciepło do niej i Sonia odwzajemniła uśmiech równie ciepło. Innym, zdecydowanie większym naparstkiem cementu na stronę dobra, była Regan. Do tej pory Sonia, która dorastała wśród Gregora i Yuriego, w pełni nie rozumiała, że brakowało jej tego matczynego typu osoby. Na szczęście zdała sobie z tego sprawę, gdy miała kogoś takiego. Uśmiechnęła się do siebie, czując się nagle dziwnie zadowolona. Tak bardzo, że zniknął jej ból głowy. Weszła do kuchni i włożyła kubek do zmywarki i pobiegła po schodach do swego gabinetu. Niosąc zaproszenia o długości jej ramienia, zbiegła na dół. Gdy Sonia się pojawiła, Callum, który był w salonie, pochylał głowę ku swojej matce. Regan spojrzała na nią i powiedziała: - Pójdę po torbę, żeby łatwiej było je zabrać. - Są w... - Sonia zaczęła tłumaczyć Regan gdzie były torby, ale Regan machnęła tylko ręką i ruszyła do przodu, odebrała Sonii zaproszenia i ruszyła dalej. - Znajdę je - mruknęła i Sonia przyglądała się jak odchodzi. - Laleczko - Callum zawołał i odwróciła się do niego. Zbliżył się i ujął ją za dłoń, mamrocząc.- Jeszcze jedno. Miał pochyloną głowę w dół, a i ona patrzyła w tym samym kierunku. Trzymał pudełko od jubilera koloru czerni. Otworzył je i przez moment widziała blask, zanim wyciągnął dwa pierścionki osadzone obok siebie i rzucił pudełko bezceremonialnie na stół obok nich. Następnie bez dalszej zwłoki, wsunął zestaw obrączek na jej lewym palec serdeczny. Sonia wstrzymała oddech, wpatrując się, gdy wsunął cienką, złotą obrączkę z żółtymi, błyszczącymi diamentami, którym towarzyszył żółty diament w kształcie rombu. Był ogromny, może nawet olbrzymi w porównaniu z resztą i był położony na środku między bardziej połyskującymi diamencikami. Niezależnie od wielkości diamentu, nie był ostentacyjny, ale niezwykły. Sonia nigdy nie widziała czegoś tak znakomitego, wygórowanego, pięknego. Callum puścił jej dłoń w nieobecny sposób, który nie miał nic wspólnego z tym jak nasunął jej obrączkę, podczas gdy oczarowana Sonia wpatrywała się w pierścionki. Jego dłoń przesunęła się do łańcuszka, który spoczywał na jej spodniach, jego palec zahaczył się o niego i delikatnie szarpnął. - To bardzo ważne - powiedział w królewskim tonie i poczuła, że jej całe

ciało napina się, gdy kontynuował.- Ale twoi luzie nie rozumieją jego znaczenia - spojrzał na jej dłoń.- Więc to będzie pokazywać twoim ludziom, że jesteś moja. Nie był to romantyczny gest miłości. Był to kolejny sposób na okiełznanie jej, na fizyczne ogłoszenie, że Sonia była Calluma, jego własnością. Posiadał ją i zacięty, królewski wyraz twarz utwierdził ją w tym. Naparstki po dobrej stronie skali zaczęły drżeć, gdy Regan weszła niosąc torbę, którą wypełniały zaproszenia. - O, popatrz!- zawołała.- Nosisz łańcuszek na ubraniach. Co za cudowny pomysł. Regan zbliżyła się i Sonia sztywno odwróciła się do niej, gdy tamta promieniała. - Przeglądałam setki łańcuszków zanim wybrałam ten dla ciebie - Regan skomentowała i na jej słowa Sonia poczuła, jakby skały gromiły się nad jej ciałem.- Spodobał mi się ten breloczek - Regan kontynuowała.- Taki gwałtowny wilk. Callum nie wybrał dla niej łańcuszka i breloczka. Tak samo obrączki wybrała jego matka. Najwyraźniej królowie nie trudzili się zakupami dla swych partnerek, nawet jeśli były to rzeczy tak istotne, jak łańcuszki i obrączki. I kolejna cegiełka spadła na złą stronę jej skali, a naparstki które zostały dodane tego ranka po dobrej stronie, wywołały tylko zamieszanie. Jednak Sonia nie znała sposobu życia wilków. Nie miała pojęcia, że to była tradycja od tysiącleci, że matka wilka wybierała łańcuch, którym obdarzał swoją partnerkę, a zatem w ukłonie ku ludzkiej tradycji Sonii, Regan również wybrała obrączki. Sonia nawet nie wiedziała, że byli wilkami. Więc zareagowała na to, co wiedziała. Ukryła ten fakt, gdy jej brzuch zacisnął się a serce stwardniało, gdy Callum potarł wargami o jej, gdy z roztargnieniem oczywiście oderwał ją od myśli, gdy podszedł do stołu w jadalni. To dało Sonii do zrozumienia, że to przedstawienie przy stole tego ranka było właśnie dokładnie tym. Przedstawieniem. Nie słodkim, delikatnym zachowaniem nowo połączonych partnerów. Ale przedstawienie dla jego ludzi, którzy siedzieli wokół tego stołu, żeby wiedzieli, iż między królem a królową jest wszystko dobrze. Wtedy uciekło krótkie, dziwne zadowolenie i Sonia podjęła zaciętą, zdeterminowaną decyzję, że nigdy, przenigdy nie da się zwieść jak tego ranka. Nigdy. Tak więc, gdy znaleźli się w łóżku, kiedy czuła to pragnienie, zwierzęce i ostre, wiedziała, że skądkolwiek pochodziło, to nie była wystarczająco silna by to zwalczyć.

Ale jej serce należało tylko do niej. Jej ciało mogło ją zdradzić, ale przysięgła, że nigdy nie straci serca. Psychicznie odrzuciła swoje skale, ponieważ nie miała zamiaru już niczego ważyć. To był jej „piękne życie”? Niech będzie. Będzie jego królową, jego „słodkim, małym ciałkiem”, które będzie używał i odrzucał. I będzie królową jego ludzi, ponieważ takie było jej przeznaczenie i nie tylko jej rodzice chcieli tego dla niej, nie tylko jej sny naprowadzały ją na to przez dwadzieścia lat, ale Gregor chronił ją, aby mogła żyć swoim przeznaczeniem. Ale Sonia ochroni swoje serce. Ukryła te reakcje i swe myśli pod fałszywie promiennym uśmiechem, gdy Regan wzięła ją pod rękę i poprowadziła do drzwi.

Rozdział 12

Nowożeńcy

Sonia i Regan weszły przez drzwi do Clear. W chwili w której zadzwonił dzwonek, Mabel, jedna z sklepowych asystentek Sonii, która stała za ladą z wysoką, ciemnowłosą, cudowną kobietą, która pewnie była jedną z ludzi Calluma, krzyknęła: - Sonny! Kerry, kolejna asystentka, która doradzała jakiemuś klientowi, rozejrzała się i posłała Sonii wielki, szczęśliwy uśmiech. Sonia uwielbiała Mabel i Kerry. Były dobrymi pracownicami, nigdy nie chorowały, przychodziły kiedy miały kaca, ukrywały go jak profesjonalistki i nigdy nie narzekały. Fantastycznie obchodziły się z klientami i obydwie były

żywiołowe, pełne osobowości i dobrze bawiły się w pracy. Ich reakcja na jej powrót był jak balsam dla duszy, coś czego Sonia rozpaczliwie potrzebowała. Było to jak powrót do domu. Sonia spojrzała na wysoką kobietę za ladą, która przez krótki moment przyglądała cię ciekawsko Sonii, zanim pochyliła nisko głowę w hołdzie dla swojej królowej. Nie mogła po prostu upaść przed nią na kolana w sklepie pełnym ludzi, ale jej przesłanie było jasne. I Sonia zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do tego jak Callum. Kiedy weszli do sali tronowej, każdy opadł na kolana, a przecież on nawet na nich nie spojrzał. Z drugiej strony, to miał całe życie by przyzwyczaić się do tego, że na jego widok ludzie rzucają się na kolana przed nim. Łącznie z Sonią. Sonia wzdrygnęła się na te myśli i podeszła do lady z Regan u boku, nie wiedząc co zrobić z wysoką kobietą, a gdy ta uniosła głowę, postanowiła potraktować ją jak swoją znajomą. - Cześć dziewczyny - przywitała się ze swoimi pracownicami. - Tak bardzo się martwiłyśmy - Mabel zawołała, gdy pospiesznie okrążyła blat i skierowała się ku Sonii.- Diana powiedziała, że wszystko jest w porządku, ale nigdy nie bierzesz dnia wolnego od pracy - gdy Mabel do niej podeszła, Sonia zaczęła odwijać szal z szyi, kiedy Mabel nagle poślizgnęła się w połowie kroku, jej oczy rozszerzyły się na widok szalika Sonii i pisnęła.OmójBoże! Co za pierścionek!- jęknęła, a następnie wypuściła zduszony krzyk, zanim kontynuowała.- OmójBoże! OmójBoże! Wyszłaś za mąż? Sonia napięła się, a głowa Kerry znowu odwróciła się w jej stronę. Kerry wymknęła się klientowi i skierowała się w ich stronę, ale Mabel chwyciła dłoń Sonii i przysunęła ją do swych oczu. - Spójrzcie na ten kamień!- wrzasnęła.- Jest ogromny! - OmójBoże!- krzyknęła Kerry, gdy się zbliżyła.- To jakieś szaleństwo! Nie wierzę! Naprawdę wzięłaś ślub? W tym momencie Sonia zauważyła, że jej dziewczyny były bardzo wylewne. Zanim Sonia zdołała wydusić z siebie jakieś słowo, Regan, która stała u jej boku, ogłosiła dumnym głosem: - Sonia i mój syn pobrali się podczas długiego weekendu. - OmójBoże!- Mabel i Kerry krzyknęły jednocześnie. Spojrzały na siebie i zaczęły podskakiwać i chwyciły Sonię za dłoń, gdy to robiły, szarpiąc wielokrotnie jej ciałem przez ramię. - Dziewczyny, moja ręka - Sonia powiedziała cicho, myśląc, że niestety dla tych wszystkich ludzi (co próbowała starannie ukryć), był to powód do krzyczenia i skakania w górę i w dół. Dla Sonii nie był. Przykleiła do twarzy jasny uśmiech, kiedy dziewczyny puściły jej rękę i

spojrzały na Sonię z radością. - Ty chytra lisico!- Kerry zawołała.- Nawet nie wiedziała, że się z kimś umawiasz. Dobry Boże. Jak to niby wyjaśni? - Cóż... - Sonia zaczęła. Porywcza ciekawość Mabel uratowała ją z opresji, gdy przerwała szalone myśli Sonii: - Jest seksowny? Czy Callum był seksowny? Była na to tylko jedna odpowiedź na to pytanie, i choć była bardzo niewdzięczna, było to grube, tłuste tak. - Cóż... - Sonia znowu zaczęła, ale tym razem to Kerry jej przerwała. - Oczywiście, ze jest seksowny. Sonia jest seksowna. Seksowni ludzie lubią seksownych. - No tak - Mabel uśmiechnęła się do Sonii.- Głupie pytanie. - I widocznie jest też bogaty - Kerry też się uśmiechnęła.- Do licha, jeśli sprzedałabyś ten pierścionek, to mogłabyś wykarmić cały, głodujący kraj afrykański. Na myśl o tym Sonia poczuła niezwykłą gorycz. - Kiedy go poznamy?- zapytała Mabel i Sonia znieruchomiała. Ledwo co pogodziła się z tym, że zajęła miejsce w życiu Calluma. Nigdy nie uważała, że on miał jakieś w jej. I nie była pewna, czy podobał jej się ten pomysł. - Jest bardzo zajęty - mruknęła, ale Kerry ją przegadała. Popychając żartobliwie Mabel w ramię, oświadczyła: - Oczywiście, że go poznamy, krejzolko. Będzie na jej przyjęciu świątecznym. O cholera. Sonia nie pomyślała o tym. - Cudownie!- krzyknęła Mabel. Sonia zwalczyła ochotę, by zamknąć oczy i zniknąć, acz spróbowała błyszczeć przy swoich dziewczynach. Skończyło się tak, że i one się rozpromieniły. Na szczęście dla Sonii, Mabel i Kerry były osobami, które uważały, że ich pracodawczyni zrobiła to nagle. Znając je, pewnie uważały, że było to bardzo romantyczne. Jednakże było bardzo prawdopodobne, że nie będzie takie dla innych gości na przyjęciu świątecznym. Pomyślą, że to ciekawe, a nawet dziwne. Sonia westchnęła. Więc była dziwna. Mogła żyć z tym przez całe swoje życie. Było to najmniejsze z jej zmartwień. Kerry wyrwała Sonię z dręczących myśli i odwróciła się do Regan. - Więc jesteś mamą tajemniczego, seksownego, bogatego nowego

mężulka. Jestem Kerry - wyciągnęła ku niej dłoń, którą Regan potrząsnęła. Nie chcąc być gorsza, Mabel pochyliła się i także potrząsnęła dłonią Regan, mówiąc: - A ja jestem Mabel i możesz przekazać swojemu synowi, że pierwszy pocałunek z gratulacjami należy do mnie. Kerry odwróciła się do Mabel i zaprotestowała: - Niby dlaczego ty masz dostać pierwszy pocałunek? - Ponieważ dłużej pracuję w sklepie - odpaliła Mabel. - O... jeden dzień - Kerry odpowiedziała i była to prawda, obydwie były z nią od dnia otwarcia aż do teraz. - Jestem pewna, że Callum będzie zachwycony, że dostanie buziaka od was obu - stwierdziła Regan, uśmiechając się rozbawiona do Sonii. Sonia też była pewna, że to mu się spodoba. Kerry i Mabel były niezwykle ładne. Cholera, biorąc pod uwagę to, co powiedzieli Caleb, Calder i Yuri, jeśli Callum zobaczy te dwie, to mógłby zacząć z nimi romans. - Callum. Co za doskonałe imię - skomentowała Kerry, po raz kolejny wyrywając Sonię z zamyślenia. - Ale poważnie, chcę wiedzieć co bierzesz, ponieważ jak na mamuśkę męża Sonii, wyglądasz jakbyś była jej siostrą - zauważyła Mabel. - Pierwszoligowy system pielęgnacji skóry - Regan beztrosko odpowiedziała.- Spiszę wam produkty, jakie używam. - Cudownie!- krzyknęła Kerry. - Jestem Regan - przedstawiła się.- I chciałabym obejrzeć sklep. - Muszę wrócić do klientów - powiedziała Kerry, uśmiechając się, gdy odeszła.- Zaraz wrócę. - Chodź, ja oprowadzę cię po sklepie - zaoferowała Mabel i chwyciła Regan pod ramię, posyłając Sonii uśmiech przez ramię. Wysoka, ciemnowłosa kobieta zbliżyła się. - Moja królowo - powiedziała cicho. Sonia spojrzała w jej zaskakujące, jasno szare oczy, a mogła to tylko zrobić, podczas gdy była w szpilkach, a ta kobieta w płaskich butach. Gdyby Sonia nie założyłaby szpilek, to zadzierałaby głowę do góry. - Proszę - Sonia odpowiedziała cicho.- Mam na imię Sonia. Spojrzenie kobiety rozgrzało się i skinęła głową. - A ty?- Sonia nacisnęła. - Diana - odpowiedziała. - No dobrze, dziękuję ci Diano, że byłaś tu, gdy ja, erm... nie było mnie. Doceniam to. - Wszystko dla mojej królowej - stwierdziła Diana, ale gdy Sonia otworzyła usta by się odezwać, Diana ciągnęła.- Chociaż twoje dziewczyny są przezabawne, nie czułabym się jakbym wykonywała służbę w imię mojego króla. Było super. Nie bawiłam się tak wieków. Sonia uśmiechnęła się nie wymuszenie, ale prawdziwie, kiedy

powiedziała: - Są nieco zakręcone, ale masz rację, są bardzo zabawne. Klientka podeszła do lady, gotowa by zapłacić i Diana odwróciła się do niej, gdy klientka powiedziała z uśmiechem: - Najwidoczniej to specjalna okazja, nie mogę się doczekać, jak do mnie zadzwonić. - Bo to wyjątkowa okazja - Mabel krzyknęła przez sklep, stojąc z Regan, która przyglądała się delikatnej, szklanej karafce.- A po zwiedzaniu pójdę po szampana! - Yipeee! Szampan!- Kerry krzyknęła ze swego miejsca i klienci z którymi przebywała, zaczęli chichotać. - Szampan dla wszystkich, ja stawiam - ogłosiła Regan, na co Kerry i Mabel krzyknęły: - Yipee! - Zdecydowanie zabawne - skomentowała Diana chichocząc i spojrzała na Sonię.- Zadzwonię. Twoja poczta jest na biurku. Poradziłam sobie ze wszystkim, co było pilne. Zostawiłam ci wszystko, co nie było. Zamierzałam je dzisiaj zabrać do Kró... - urwała i kontynuowała.- Um, do Calluma uśmiechnęła się i dokończyła.- Zaoszczędziłaś mi drogi. Sonia chwyciła Dianę za dłoń i ścisnęła ją. - Nawet jeśli było zabawnie, to i tak ci dziękuję. Diana także ścisnęła jej dłoń i powiedziała: - Przyjemność po mojej stronie. Potem Diana okrążyła ladę, aby zająć się klientką, a Sonia poszła do małego biura na tyłach. W ciągu pół godziny było jasne, że Diana wiedziała, co robi. Księgi były uzupełniane każdego wieczoru. Zamówienia zapewniały im zaopatrzenie na Boże Narodzenie. I było bardzo mało maili, które trzeba było przeczytać, gdy większość była do usunięcia. Odpowiedziała na trzy wiadomości telefoniczne, które dostała i dostrzegła, że praktycznie wszystko nagoniła. Ktoś zapukał do drzwi i Sonia zaprosiła Dianę do środka, która wsunęła swoją głowę o ciemnych włosach, które miały przypalane, czerwone końcówki. - Regan i Mabel poszły po szampana. Powinny wrócić za sekundę powiedziała jej Diana. - Wejdź i odpocznij - Sonia zaprosiła ją, a Diana posłała jej wdzięczne spojrzenie. - Wszystko ucichło - zauważyła Diana, gdy weszła do środka i usiadła.Do momentu, aż Regan zacznie zakupy. Wykupi pół sklepu. Powiedziała, że zrobić świąteczne zakupy za jednym zamachem. Musimy uzupełnić towar. Były to dobre wieści. Dobre święta dla Clear oznaczały dobre święta dla Mabel i Kerry. Dziewczyny o tym nie wiedziały, ale każdego grudnia, Sonia dzieliła każdy grosz zysku na pół i dodawała je do ich premii na Boże

Narodzenie, zwiększając je ze swoich własnych pieniędzy, jeżeli rok był kiepski. Najwidoczniej w tym roku nie będzie musiała niczego dodawać od siebie. - Mam wrażenie, że moja teściowa polubiła sklep - Sonia zauważyła z czułym uśmiechem. - Sądzisz, że dlaczego Harrinton jest taki lukratywny? Regan jest naszą najlepszą klientką - Diana zażartowała i obie się roześmiały. Ale Sonia nie mogła nic poradzić, tylko dalej myślała o tym, jak Regan polubiła sklep. I o tysiącach dolarów, które wydała na diamentowy pierścionek, który swobodnie przesunął si po jej palcu. I o SUVie Calluma, który nie był SUVem, ale luksusowym SUVem. Nie wspominając już o Rezydencji Terytorialnej. Wcześniej nie przyszło jej to do głowy, zwłaszcza że widziała Calluma tylko w dżinsach i flanelowych koszulach, ale naprawdę musiał być bogaty. Przypomniała sobie jednak, że był królem, a królowie zazwyczaj byli bogaci. - Więc?- Diana powiedziała wyczekująca i Sonia wyrwała się z myśli, spoglądając na piękną, ciekawską twarz Diany. - Więc?- Sonia powtórzyła zdezorientowana. Diana pochyliła się i zachęciła: - Powiedz mi o tym. O każdym szczególe. Sonia szarpnęła głowę do tyłu, wciąż zmieszana, gdy zapytała: - O jakim każdym szczególe? - Połączenia!- Diana krzyknęła i Sonia podskoczyła. - Co?- wyszeptała Sonia. - Moje było dzikie. Nie uwierzyłabyś nawet - podzieliła się, pochylając do przodu.- Wykonywałam swoją pracę i wtedy go poczułam. I nagle nie mogłam się doczekać. Nie wiedziałam czego, ale byłam podekscytowana, gotowa. Potem Harrinton już tam był. Biegł. Przebiegł mile - odchyliła się do tyłu, jej opalona twarz rozciągnęła się w bezczelnym uśmiechu.- Co oznacza, że był spocony. Było cudownie. O cholera. Czy ona...? - Rzucił mnie na ziemię i okiełznał mnie. A jednak. - Dzięki Bogu, że nikogo nie było w pobliżu - Diana kontynuowała i Sonia jęknęła, ale Diana zdawała się tego nie zauważyć, gdy opowiadała jej swoją historię.- Ledwie co wypowiedział słowa i zapiął łańcuszek wokół mojej talii, gdy postawił mnie na kolana i był na mnie - westchnęła i dokończyła rozmarzona.- Było pięknie. Przerażona i oniemiała tym tematem, Sonia nie mogła się powstrzymać i zapytała:

- Jakie... słowa? Diana skupiła się na Sonii. - Król Callum ich nie powiedział? - Um... - Sonia wymamrotała. - Och, zapomniałam, jesteś przecież człowiekiem - powiedziała Diana.„Jesteś moja?” Oto te słowa. To podobne do „Czy bierzesz tego mężczyznę za...”, jeśli powiesz „tak”, to to samo co „tak, biorę” - uśmiechnęła się.- Ale z pewnością wiesz o tej części. Sonia nie wiedziała. Cóż, no może trochę. Ale nie. Diana kontynuowała: - A potem zaczyna się zabawa, w przeciwieństwie do was ludzi, którzy muszą czekać, aż przyjęcie się skończy. Od razu przechodzimy do rzeczy. Później imprezujemy. Sonia wpatrywała się w nią, starając się ukryć fakt, że była przerażona. Naprawdę wbiegali na kobiety i brali je? - Wciąż pamiętam każdą sekundę - Diana powiedziała tęsknie.- Był to najpiękniejszy dzień mojego życia. Najwyraźniej tak robili a kobietom się to podobało. Potem uderzyło w nią, że Callum tego nie zrobił. Nie kierował się obyczajami swojej kultury i próbował najpierw się do niej zalecać. Nie był w tym dobry i było oczywiste, że nie podobało mu się to, ale próbował. Nawet jako król, który z całą pewnością zachowywał się tak, jakby wszystko mu się należało, zalecał się do niej. Dał jej tylko weekend, ale jeżeli jego ludzie znajdowali partnerów, rzucali je na ziemię i brali, to ten weekend był jak rok chodzenia z Callumem na randki. Na szczęście (dla niego) musiał poczekać tylko kilka dni. Sonia wciąż nie wiedziała co z tym zrobić. Diana wyrwała ją z myśli. - Teraz opowiedz mi o swoim. - Słucham?- Sonia zapytała zszokowanym głosem. Chyba nie chciała, żeby Sonia opisała jej okiełznanie, prawda? - Opowiedz mi o swoim okiełznaniu. Wszystko - zachęciła ją. Chciała, by Sonia opisała swój seks z Callumem. - Um... - Sonia zawahała się.- Chyba było tak, jak przeciętnie u waszych ludzi, jak codzienne, erm... okiełznanie. Diana wybuchnęła śmiechem jakby Sonia była nagradzanym komikiem na wyprzedanym tournee. Kiedy Diana nad sobą zapanowała, otarła oczy i powiedziała: - Nie, poważnie. Mówimy tutaj o Królu Callumie. Każdy będzie chciał wiedzieć coś o twoim okiełznaniu. Sonia zawahała się zanim zapytała:

- To normalne, że historie króla są takie powszechne? Diana skinęła głową. - Każdy zna historię Maca i Regan. Ale twoja... sądziłam, że zwyciężysz, odkąd mówimy tutaj o Callumie. - Co to ma znaczyć?- Sonia zapytała. Ale wiedziała. Och, wiedziała. Diana otworzyła by powiedzieć, ale w tym samym czasie rozległo się pukanie do drzwi i w wejściu pojawiła się głowa Kerry. - Regan kupiła też szampana dla gości. Jesteśmy gotowi wystrzelić korek, ale tylko potrzebujemy panny młodej. Chodź, Sonny! Potem jej głowa zniknęła, Diana podchwyciła jej spojrzenie, uśmiechnęła się i wstała. Nie mając wyboru, Sonia także wstała. Gdy to zrobiła, wygładziła swoje rysy, ukryła smutek i przygotowała się by udawać, że była szczęśliwa na tą okazję, szerokich uśmiechów, okrzyków radości i butelki szampana. Sonia spostrzegła, że Regan nie kupiła tylko butelki szampana. Zakupiła dwanaście butelek, wszystkie były schłodzone, zapakowane z zestawem plastykowych kieliszków do szampana. Wszyscy stali przy ladzie i Mabel przygotowała się, by wystrzelić korek, kiedy zadźwięczał przy drzwiach. Z przyzwyczajenia wszystkie pary oczu (oprócz Regan), skierowały się do drzwi. - O... mój... Boziu - Kerry wydyszała. Kerry zrobiła to dlatego, że wszedł Callum za którym podążał Ryon, czyli podwójne zagrożenie ultra wysokich, ciemnych, przystojnych mężczyzn. Oczy Calluma podążyły ku Sonii i jego usta wygięły się w seksownym, intymnym uśmiechu. Sonia poczuła jak jej brzuch się skręca w tym samym czasie, w którym puls między nogami zaczął szybciej bić. Z wszystkimi zamrożonymi przy blacie i gapiącymi się na niego, Callum przeszedł z tym swoim naturalnym, męskim wdziękiem. Poszedł prosto do Sonii i owinął wokół jej ramion swoją rękę i przyciągnął ją do swego przodu. - Hej, laleczko - mruknął, gdy odchyliła głowę do tyłu i spojrzała mu w oczy. Sonia usłyszała, jak Mabel i Kerry jednocześnie wypuszczają pożądliwe westchnienia. - Co tu się dzieje?- zapytał Ryon. Sonia zaczęła się rozglądać, ale druga dłoń Calluma spoczęła na jej szyi i zwrócił na siebie jej uwagę, pocierając kciukiem jej szczękę, pochylając jej twarz ku swojej. Potem pochylił głowę i dotknął jej warg. Puls między jej nogami przyspieszył, tak samo jak wzmocniło się ściskanie żołądka, ale jej mózg przypomniał jej, że to wszystko to pokaz. Tylko pokaz.

- Pijemy szampana by uczcić ślub Calluma i Sonii podczas weekendu odpowiedziała Regan, a Sonia przyglądała się jak brwi Calluma się unoszą. - Pobraliśmy się?- zapytał tak cicho, że tylko ona go usłyszała. - Podobno - Sonia odszeptała. Sonia spojrzała na jego usta. Zaczął chichotać. Otrząsnęła się mentalnie i wymsknęła z jego uścisku. Callum pozwolił jej na to tylko dlatego, by odwrócić się i przyciągnąć ją do swego boku. - W takim razie ja i Ryon zjawiliśmy się w samą porę - Callum ogłosił grupie. Kerry i Mabel wgapiały się niego szeroko otwartymi oczyma. Potem Mabel odetchnęła: - Jesteś seksowny. Jak ze snu. Wszyscy zachichotali z wyjątkiem Sonii, Mabel i Kerry. Mabel i Kerry dlatego, że wciąż były zachwycone całą postacią Calluma. Sonia dlatego, że nie widziała w tym nic zabawnego. - Grasz w koszykówkę?- wypaliła Kerry. - Nie - odpowiedział Callum. - Jesteś strasznie wysoki - Kerry znowu palnęła. - Tak - Callum zgodził się z nutką rozbawienia w swym głębokim głosie. Sonia musiała coś z tym zrobić. Nie mogło to trwać przez cały dzień. Więc powiedziała: - Kerry, Mabel, przestańcie się ślinić i poznajcie mojego męża. Callum, to moje dziewczyny, Kerry i Mabel - wskazała każdą po kolei.- Dziewczyny, to mój świeżo upieczony mąż, Callum - wskazała na Calluma. Palce Calluma zawinęły się wokół jej ramienia i zgięły niemal konwulsyjnie i zdecydowanie mocno za każdym razem, gdy Sonia nazywała go „mężem.” Sonia pomyślała, że to była lekka przesadza, biorąc pod uwagę, że tylko ona czuła jego palce na swym ramieniu. - Panie - Callum przywitał się. Mabel oderwała wzrok od Calluma i spojrzała na Sonię. - Już rozumiem, dlaczego go ukrywałaś, Sonny - zauważyła.- Też bym go ukryła. Dobry pomysł, że zatrzymałaś go tylko dla siebie do momentu, aż nie przypięłaś mu do tej nogi kuli na łańcuchu. Rozległo się więcej śmiechu, chociaż nikt oprócz Sonii nie wiedział, że przysłowiowa kula na łańcuchu tym razem była noszona przez żonę. Potem usłyszeli wystrzał korku od szampana. Wszyscy spojrzeli na Ryona, który stał za tym postępkiem. - Przestańmy gadać tylko świętujmy - oświadczył i zaczął polewać. - Yee ha!- krzyknęła Kerry. Podawano plastikowe kieliszki, nawet pięciu klientom, którzy przechadzali się po sklepie. Kiedy każdy (wliczając w to klientów) trzymał

kieliszek i wszyscy zebrali się blisko, odwrócili się do Calluma i Sonii. - Za nowożeńców!- zawołała Mabel, unosząc kieliszek. Każdy oprócz Calluma i Sonii, poszedł za jej śladem i krzyknęli w radosnej harmonii: - Za nowożeńców! Sonia żałowała, że nie może zniknąć. Zamiast tego uśmiechnęła się. Z drugiej strony Callum, który grał o wiele lepiej w tej parodii, chwycił jej brodę w palce, delikatnie uniósł jej głowę i pocałował ją. Był to miękki i słodki, ale też długi pocałunek. Na tyle długi, że rozbrzmiały śmiech i piski o więcej i na tyle długi, aby coś jeszcze rozbudować ze słodkiego i miękkiego. Coś, co spowodowało, że Callum odsunął palce i przechylił głowę, by wciągnąć ją w swoje ramiona. Niestety była oszołomiona, kiedy oderwał od niej wargi i przesunął głowę, by potrzeć skronią o jej włosy. Z ustami przy jej uchu, mruknął: - Za nowożeńców. Potem ścisnął ją z czułością. Jej oszołomienie przeniknęły wiwaty, śmiechy i chichoty i Sonia zamknęła oczy, czując ból w sercu. Potem szepnęła prosto w ucho Calluma: - Za nowożeńców.

***

Sonia siedziała na swoim łóżku i wcierała balsam w stopy, z roztargnieniem przysłuchując się głosom Calluma i jego ludzi piętro niżej. W myślach przebiegła przez swój dzień i próbowała opanować panikę, jeżeli była uczciwa (a nie była) i oczekiwanie na to, co miała przynieść noc. Podczas gdy w Clear trwało szampanowe przyjęcie, Callum wyjaśnił, że przyjechał, ponieważ on także był ciekaw jej sklepu. Ale również dlatego, że nie lubił się z nią rozstawać. Nie było jej przy nim przez mniej niż godzinę i twierdził, że nie lubił się z nią rozstawać. Doprawdy. Powiedział to po tym, jak odciągnął ją na bok od tłumu, mając nadzieję, że wyglądało to dla nich jakby nowożeńcy chcieli spędzić trochę czasu na osobności. Byli na tyle daleko, że nikt ich nie podsłuchał, a powiedział to bez jakiegokolwiek celu.

Ale powiedział to, jakby naprawdę tak sądził. Pomyślała, że może próbował przekonać samego siebie. Albo ją. Albo ich oboje. Walczyła z reakcją jak na to odpowiedzieć i zdecydowała, że go przytuli. Zadziałało. Jego ramiona zamknęły się wokół niej i po raz kolejny ją czule ścisnął. Zapamiętała, żeby na przyszłość też to stosować. Zostali z Ryonem na jakiś czas, aż wreszcie Ryon posłał Callumowi znaczące spojrzenie, Callum westchnął z rezygnacją, dotknął ustami Sonii i wyszli. Wkrótce potem, ku zaskoczeniu Sonii, do Clear przybył Waring na polecenie zabrania czterech torb z zakupami Regan i chociaż Sonia mieszkała cztery przecznice dalej (i ona z Regan poszły pieszo), a przecież w torbach nie było nic ciężkiego. Zamiast chwycić torby i ruszyć z nimi z dala od owdowiałej królowej, napił się szampana, bezczelnie zaczął podrywać oczarowane Mabel i Kerry (które wpatrywały się w niego z niemal takim podziwem, z jakim wgapiały się w Calluma), potem zebrał torby Regan i wyszedł. Wtedy do Sonii dotarło, że powinna wysłać kilka nowych zaproszeń na przyjęcie i zapytała Regan, czy mogłyby pojechać do centrum handlowego. Oczy Regan zabłysnęły, natychmiast wyciągnęła komórkę z wielkiej, skórzanej torebki od projektanta, wcisnęła jakiś przycisk i powiedziała do telefonu: - Caleb, ja i Sonia musimy pojechać do centrum handlowego. Dlaczego Caleb musiał o tym wiedzieć, Sonia nie miała pojęcia. Stało się to jasne, gdy dziesięć minut później błyszczący SUV zatrzymał się na zewnątrz Clear. Inny mężczyzna, który oczywiście był jednym z ludzi Calluma, zebrał je (ku zachwytowi Mabel i Kerry, także był niezwykle przystojny). Miał na imię Nikolas. Wydawał się nieco (ale niewiele) starszy od Waringa, ale był znacznie bardziej poważny i nie wypiły z nim szampana ani nie gawędził z Mabel albo Kerry, ku ich oczywistej konsternacji. Zabrał je do centrum handlowego, gdzie z wytycznymi Regan, Sonia kupiła Calebowi, Calderowi i Ryonowi prezenty świąteczne i później zjadły tam z Regan lunch. Obejmowało to miłą, poznawczą konwersację, która na szczęście nie nawiązała do okiełznania Sonii. Ale niestety nie zaliczała także pytania Sonii, która nie potrafiła zebrać się na odwagę, dlaczego Diana była taka ciekawska. Potem zabrał je do sklepu spożywczego, gdzie Regan kupiła Sonii i Callumowi górę bardzo niezdrowego jedzenia. Następnie zabrał je z powrotem do domu Sonii. Kiedy Sonia wysiadła z SUVu i poszła na tył pojazdu, aby wyciągnąć torby, usłyszała jak Regan woła ją po imieniu. Spojrzała na swoją teściową, która wpatrywała się w nią z zakłopotaniem. - Kochanie, co ty wyprawiasz?- zapytała Regan.

Sonia, która trzymała dwie torby z zakupami spożywczymi, spojrzała na Regan, potem na Nikolasa i znowu na Regan. - Co masz na myśli?- zapytała w zamian, gdyż było bardzo oczywiste, co robiła. Zanim się zorientowała, Nikolas cicho wziął od niej torby i podeszła Regan, biorąc Sonię pod ramię i prowadząc ją do domu. Regan zbliżyła do niej głowę i szepnęła: - Kochanie, jesteś królową. W towarzystwie królowe nie noszą toreb z zakupami. Regan uśmiechnęła się widząc przerażoną minę Sonii i przyciągnęła ją bliżej do siebie. - Było to tak dawno temu, że już nie pamiętam jak to było po tym, jak zostałam okiełznana. Mac był wtedy tylko księciem, ale jego życie różniło się o wiele bardziej od mojego prostego - Regan zauważyła i poklepała Sonię po ramieniu.- Ale obiecuję, że się do tego przyzwyczaisz tak jak ja. Sonia nie była pewna, czy tak się stanie, a gdy późne popołudnie przerodziło się w wieczór, była już tego pewna. Było to dlatego, że gdy weszły do domu, do Sainta, Magnuma, Caleba, Ryona i Calluma dołączyła Julianna, partnerka Sainta. Julianna była piękną kobietą z promiennym uśmiechem i o cichej, ale przyjaznej osobowości. Była mniejsza niż większość ludzi Calluma, ale była nieco wyższa od Sonii. Po tym jak Sonia poznała Juliannę, podczas gdy Nikolas wniósł ich wszystkie zakupy, Callum złapał ją, posadził na swych kolanach i poświęcił nieco czasu, aby zapytać ją o jej dzień. Kiedy to zrobił, a ona odpowiadała mu cicho na pytania, Julianna rozłożyła jedzenie w kuchni Sonii. Przysłuchując się jak Julianna krząta się po jej kuchni, Sonia zauważyła, że Regan rozsiadła się z książką na kanapie w salonie, podczas gdy Nikolas rozpalał w kominku. I coś w tym wszystkim nie pasowało Sonii. - Um... -zaczęła i spojrzała na Calluma.- Może powinnam pomóc Juliannie. Brwi Calluma uniosły się i uśmiechnął się szeroko. Potem powiedział coś, co ją zezłościć a dłonie ją zaswędziały. - Laleczko, gdy nikogo nie ma w pobliżu, twoim jedynym zadaniem jest zająć się mną - spojrzała na niego (w tym momencie jej złość wzrosła a dłonie zaczęły swędzieć) i kontynuował.- Ale gdy ktoś się kręci pod nosem, to twoim zadaniem jest zająć się nami. Poważnie? Może i był królem, ale... Poważnie? Kontynuował: - Saint wezwał Juliannę by to zrobiła. To jej obowiązek. Poczuje się

urażona, jeśli pójdziesz tam i jej pomożesz. Sonia zdecydowała, że zacznie temat jaki ona chciała przedyskutować. - Moim zadaniem jest dbanie o ciebie? Uśmiechnął się. - Myślałem, że już to wyjaśniłem. Bo wyjaśnił. Ale nie zrobił tego dokładnie. - Jak dokładnie i w jakich formach mam to robić? Jego uśmiech stał się pozytywnie wilczy. - Zgaduję, że rozumiesz najważniejszą część. - Rzeczywiście - odpowiedziała z irytacją i zachichotał, zanim ciągnął dalej. - Pozostałe części polegają na tym, byś dla mnie gotowała, dbała o nasz dom, nasze ubrania, jeżeli nie będzie nikogo kto by się tym zajął. Rozumienie moich zadań i udowodnienie tego. Upewnienie się, że mam to czego potrzebuję albo jest to dla mnie dostępne, gdy... - Więc - wtrąciła się.- Innymi słowy, mam być twoją małą żonką? Jego najlepszą odpowiedzią na to pytanie byłoby „nie”. Zamiast tego, będąc Callumem, jego oczy z jakiegoś powodu zaczynały zmieniać kolor na złoty, powiedział: - Tak. - Twoi ludzie pominęli ostatni dwudziesty wiek?- Sonia spytała sarkastycznie. Złoto zatarło błękit nie z powodu gniewu, co wyczuła instynktownie, ale przez coś innego. Coś, przez co pulsowanie między jej nogami się nasiliło i pochylił bliżej głowę. - Laleczko, chciałbym, byś mogła rozpracować teraz swój gniew, ale niestety, mam rzeczy do zrobienia. Jej spojrzenie stało się krzywe i zapytała: - Co to ma niby oznaczać? Zapytała o to, ale tak naprawdę nie chciała wiedzieć. Jednak powiedział jej. Przysunął jeszcze bliżej swą twarz, przesuwając ją w lewo w ostatniej chwili, tak że powiedział jej do ucha: - Oznaczała to, że chcesz ostrych igraszek i że chcę ci je dać. Ale dam ci je później. Chciała ostrych igraszek? O czym on do cholery mówił? Nie miała okazji o to zapytać, nie żeby chciała usłyszeć odpowiedź. Dając jej uścisk, który mówił „skończyliśmy o tym rozmawiać”, Callum zignorował ją i zwrócił swoją uwagę na duży plik dokumentów i folderów na jej stole w jadalni i laptopa, który był skierowany w jego stronę. Niezależnie od tego, że nie zwracał na nią uwagi, wciąż trzymał ją na swoich kolanach.

I robił to przez dobrą chwilę. Robił to także, gdy jedli obiad. Obiad, który ugotowała Julianna w kuchni Sonii i podała na stół Sonii na talerzach Sonii, używając sztućców Sonii i kieliszków, a potem posprzątała kuchnię Sonii. I robił to podczas gdy rozmawiał z mężczyznami, nie tylko o buncie, ale i o inteligencji, która obecnie zbierała się i o strategiach o stłumieniu rebelii i królestwie. Co się działo w innych regionach. Saint w końcu przejął dowodzenie i oczyścił Zachodnie Terytoria. O zaproszeniach do oficjalnych uroczystości na których powinien zjawić się Callum (czego oczywiście nie zrobił) i kto wstawi się zamiast niego (głównie Regan, ale także, o dziwo, gdy bunt został zmiażdżony, Ryon). Musiała niechętnie przyznać, że ten cały sekretny świat, który najwyraźniej kwitł zupełnie nieznany wśród jej świata, był fascynujący. Jeszcze bardziej fascynujące było żywe zainteresowanie Calluma tym wszystkim. Sonia miała poczucie, że nie rządził twardą ręką, ale z pewnością lubił trzymać palce na pulsie absolutnie wszystkiego. Był zainteresowany tym, co robili jego ludzie, upewniał się że żyją w pokoju, zamożnym życiem i bardzo poważnie brał sobie rolę ich przywódcy. Callum przerwał sprawozdanie tylko raz, prowadząc Sonię na górę trzymając ją pewnie za dłoń, aby zabrać ją do łazienki i zaaplikować jej zastrzyk. I zrobił to już z wyćwiczoną łatwością, szybko, ale jak zwykle, przytulał ją mocno, gdy zaczynał się palący ból i Sonia doszła do wniosku, że był to kolejny punkcik na dobrą stronę. Regan wyszła żegnając się obficie i posyłając Sonii ciepły uśmiech. Julianna, która jeśli im nie służyła, to ku obrzydzeniu Sonii, siedziała zupełnie cicho na kolanach Sainta, wyszła z Saintem żegnając się cicho i uśmiechając nieśmiało do Sonii. Gdy nadeszła noc, Sonia wciąż siedziała na kolanach Calluma, Callum zdawał się nie wiedzieć, że tam była, ale sporadycznie i nieświadomie robił rzeczy, które powodowały, iż pulsujący ból narastał. Coś tak błahego, jak znalezienie łańcuszka i sporadyczne, leniwe zataczanie kręgów czubkami jego długich palców na jej biodrze. Wreszcie, gdy przybył kolejny mężczyzna (miał na imię Bodim), niosąc wielkie, zrulowane kawałki papieru, dostrzegła że były to mapy Zachodniego Terytorium, gdy je rozwinął na stole, z wieloma znacznikami, Callum znowu się na niej skupił. Znowu z wargami przy jej uchu, mruknął cicho: - Idź do łóżka, maleńka. Pomyślała, że jego rozkaz by poszła do łóżka, był zły. Wiedziała, że ucieczka była dobra. Natychmiast zsunęła mu się z kolan, ale powstrzymał ją, zaciskając wokół niej rękę. Jego głos był ledwie słyszalnym szmerem, gdy wydał kolejną komendę:

- Nie zakładaj niczego do łóżko. Chcę, byś była naga gdy do ciebie dołączę. Zacisnęła wargi, ignorując impuls który w tym momencie strzelił między jej nogami prosto do sutków i spojrzała w jego seksownie poważne oczy (albo poważnie seksowne, wciąż nie wiedziała). Bez słowa, Sonia zsunęła się z jego kolan, powiedziała dobranoc i poszła na górę, by zrobić dokładnie to co ona chciała. A było to przejrzenie jej katalogów i przeszukanie internetu w celu znalezienia prezentu dla Regan. Nie mogła kupić Regan prezentu z nią u swego boku, ale musiała jej coś kupić. To rzeczywiście były święta a Regan była jej teściową. Była tak rozproszona podczas zakupów online dla Regan, że postanowiła kupić coś Callumowi. Tłumaczyła sobie, że postanowiła zrobić to dlatego, iż był to jej obowiązek, by kupić jej królowi świąteczny prezent. Ale tak nie było. Wyglądał dobrze w ubraniach i spodobało jej się kupowanie ich dla niego. Tak bardzo, że szukała jakichś dowodów na jego rozmiar (a skoro jego ubrania wisiały w jej szafie, jego kosmetyki były schludnie poukładane w jej łazience i zauważyła, że Julianna była zajęta) i koniec końców może nie przekroczyła granicę. Ostatecznie skończyła na kupieniu prezentów dla wszystkich nowych imion na jej Bożonarodzeniowej liście, nawet dla Julianny i Diany, które obydwie polubiła, choć nie potrafiła powiedzieć dlaczego. Owinęła te które kupiła dla rodziny Calluma za dnia i udała się do łóżka. Włożyła koszulę nocną i pozostawiła majtki, łamiąc nakaz Calluma, aby pozostała naga. Po pierwsze dlatego, że nie lubiła sypiać nago, chociaż nie przeszkadzało jej to zeszłej nocy. Poza tym spała snem opuszczonego zadowolenia. Po drugie, ponieważ może i była jego królową i jej obowiązki mogły być rozległe, ale do cholery, nie miał prawa mówić jej co ma zakładać, zwłaszcza do łóżka. Nie, olać to, w ogóle nie mógł jej mówić co ma ubierać. Skończyła nakremować i nawilżać swoją twarz, stopy, dłonie i skórę. I z szumiącymi, głębokimi głosami, które dobiegały z jadalni (Sonia niejasno uznała, że było to ogromnie dziwne, ale spotkała już tak wiele dziwactw, że nawet w to nie wnikała), Sonia zgasiła światła. Przytuliła się do swojego wypchanego wilka i spojrzała na drzewko. I doszła do wniosku, że te szumiące głosy i migające włosy odgoniły jej panikę (i oczekiwania) i oddaliła się po trzydziestu siedmiu latach życia w mgłę. Utrata rodziców w młodym wieku, świadomość ta była w niej tak integralna, a strach, że ludzie gdyby poznali jej zdolności zaczęliby się jej obawiać, Sonia nigdy nie pomyślała o śnie. Biorąc pod uwagę, że musiała przed wszystkimi ukryć prezenty, fantazjowała o tym kim będzie jej mężem, jakie będzie ich życie, ile dzieci będzie miała, bo jak miała żyć w takim kłamstwie?

Dlatego też nigdy nie rozważała życia z inną osobą i nie decydowała kto będzie gotować, a kto wynosić śmieci. Nigdy nie myślała o tym, jak ona i jej partner będą się kłócić, albo jak godzić. Gdzie pojadą na wakacje. Czy zniecierpliwi ją zbyt częstym oglądaniem sportu w telewizji, albo czy on się zezłości, że za długo będzie się szykowała do wyjścia. Nigdy nie wyobrażała sobie jak razem rozpakowują pudło z świątecznymi dekoracjami i ozdabiają nimi dom. Rok po roku dodając cenne wspomnienia, kupują nowe ozdoby by powiesić je na drzewko i dzielić się chwilami, które były cenne. Kupiła swój dom ogrodzony białym płotem, wiedząc, że będzie w nim żyła i odkrywała rozczarowania w samotności. Ale teraz myślała sennie o wymarzonym Callumie (którego wskazało jej przeznaczenie, zanim o tym wiedziała, że to jej przeznaczenie), zdała sobie sprawę, że miała marzenia i fantazje jakie będzie jej życie. Były tak nieosiągalne jak Callum z jej snów. Ale uczucie które dzieliła z Callumem w tych snach było takie, jakie chciała pielęgnować w swoim prawdziwym życiu, gdyby było to możliwe. Nie w tym. Nigdy w tym. Wzięła głęboki oddech i wypuściła go w jednym długim westchnieniu, zamknęła oczy i bardziej wtuliła się w maskotkę, zasypiając.

***

Obudziła się z ustami Calluma między nogami i na swych majtkach, pragnienie już nią zawładnęło, przytłoczyło ją, wygrywając nad nią kontrole. Walczyła ze swoim umysłem, ale chociaż to robiła, jej biodra uniosłu się by spotkać jego wargi i zapiszczała cicho, gdy pulsowanie między jej nogami zaczęło ją pożerać. Usta Calluma uniosły się, ale jego palec zastąpił je, dryfując lekko jak piórko po tkaninie jej majtek, powodując zmysłowe męki. - Sądziłem, że powiedziałem ci, byś była naga - głęboki głos Calluma zawibrował między jej nogami i znowu jęknęła. Jej dłonie przesunęły się do jego włosów, by z powrotem go przycisnąć. Jej biodra szarpnęły się pod lekkim dotykiem jego palca. Jej sutki, już twarde, wyprostowały się po materiałem koszuli nocnej, powodując także przyjemną torturę. - Przeciwstawiasz mi się?- zapytał, wciąż odmawiając jej swych ust. - Callum - szepnęła. - Odpowiedz mi - rozkazał i znowu uniosła biodra, szukając jego ust,

milcząc, Sonia którą znała, próbowała odeprzeć Sonię, którą stworzył. I poległa. Odsunął jej majtki na bok i przeniknęły ją jego dwa palce, nie delikatnie, ale brutalnie i jęknęła to piękno, potrzebując tego, pragnąc tego i pulsując cały dzień. - Odpowiedz mi, Soniu - zażądał. - Ja... - jęknęła i przez krótką chwilę Sonia, która przez całe życie kryła się pod powierzchnią, przedarła się do góry.- Nie możesz mówić, co mam ubierać. Jego palce wysunęły się i znowu znalazł w jej środku i jęknęła, pragnienie znowu ją zalało, silniejsze niż wcześniej i uniosła biodra by go spotkać. - Moja królowa lubi ostro się bawić - warknął, brzmiąc na zadowolonego. - Nie, ja... - zaczęła, ale jego palce wysunęły się i zahaczył nimi o jej majtki. Z cichym jękiem materiał został rozdarty w kilku miejscach i jej majtki zniknęły. Zadyszała, ale jego duże dłonie przesunęły się wzdłuż jej wewnętrznych ud, chwyciły ją pod kolanami, uniosły je i rozsunął szeroko, odważnie ją odsłaniając. Sonia czuła się przez moment bezbronna, gdy jego usta znowu do niej przylgnęły i wyparowały wszystkie uczucia z wyjątkiem tego znakomitego pulsowania, które przyspieszyło między jej nogami. Również nie był delikatny z ustami. Był wygłodniały, nienasycony, żywił się nią swymi wargami, językiem, nawet zębami, powodując, że Sonia zatonęła, tracąc tą ostatnią część prawdziwej siebie, gdy jej ciało zmusiło ją, by poddała się pragnieniu. Dyszała, kołysała biodrami przy jego ustach, rozsunęła nogi jeszcze bardziej, by dać mu łatwiejszy dostęp. Była go chciwa, tego co mogła przy nim czuć, sięgała i obejmowała to stworzenie, które z niej stworzył. Istotę, którą miała być, gdyż coś podpowiadało jej, że była w niej głęboko schowana. Prześlizgnęła się bliżej brzegu, już nie czując strachu przed ogromem tego, była gotowa by to przyjąć, potrzebując tego, by pożarło ją to, aby mogła istnieć w swojej skórze tak jak powinna. Jaka była tylko przy Callumie. Krzyknęła i w chwili gdy to zrobiła, jego usta zniknęły i została od szarpnięta od krawędzi. - Callum!- wykrzyknęła swój protest, ale nie miał zamiaru jej zostawić. Już nad nią był, jego ciężar rozparł się nad nią, co ją ucieszyło. Czując obietnice go chwilę przed jak cofnął biodra i wbił się w nią, pieprząc się z nią tak jak lubiła, uderzając w nią gwałtownie, wypełniając ją do pełna, znowu i znowu i znowu. Jego wargi pochwyciły jej i pożerającym pocałunku, jego język najechał na jej, gdy jego długość wsuwała się w nią bezlitośnie.

Owinęła wokół niego kończyny i uniosła biodra, by go spotkać. Powitać go. Brać go w każdy cudowny sposób w jaki potrafił ją wypełnić, jęknęła lekkomyślnie przed jego językiem. Wysunął się i rzucił ją na brzuch, podciągając ją szarpnięciem na kolana. - Tak - szepnęła. To było to. Prawidłowo. Była tym kim była. Właśnie tym byli, Sonia i Callum. Perfekcją. Pozycjonując się między jej nogami, Callum pochylił się i chwycił ją za włosy, wykorzystując je by poderwać ja na ręce. Poczuła wtedy to wrażenie, że to dokładnie była Sonia. Sonia, którą powinna być, przed Callumem na rękach i kolanach. Wstrzymała oddech i poczuła jak jej uda drżą w słodkim oczekiwaniu, jej plecy wyginają, przechylając ją do tyłu, oferując mu bezczelnie swoją płeć. Przyjął zaproszenie i wbił się po nasadę, gdy szarpnął do tyłu jej włosy, wyginając jej szyję. Ale nie musiał tego robić, by odrzucił głowę do tyłu i go ogarnęła. Potem zrobił to. I znowu. I znowu. Cofnęła biodra, witając każde uderzenie, czując się wreszcie cała, wreszcie w porządku, gdy go brała. Napięcie narastało coraz bardziej, aż jej krew zaczęła się gotować. Aż poczuła, że zaraz wyskoczy z własnej skóry. Aż wykrzyczała swego wilka i eksplodowała w czystej rozkoszy. Przez swój szczyt, poczuła jak przebiła się ostatni raz i usłyszała jakby z daleka, jego głęboki jęk. Podobnie jak ostatniej nocy, zakołysał się w niej, jego długość pocierała delikatnie jej płeć, gdy jego palce przesunęły się po skórze jej pośladków, po plecach, by zaczepić się o łańcuszek i szarpnąć go na jej biodra. Ten odruch podczas zeszłej i tej nocy był dla niej bardzo głęboki. Przypominał jej, że łańcuszek oznaczał, że wreszcie była jego, tak jak było jej od zawsze przeznaczone. Obrócił linki i przesunął je na jej talię, a te najlżejsze doznania przyprawiły ją o dreszcz. Potem jego uderzenia stawały się coraz wolniejsze i wolniejsze, aż w końcu zaczął się wysuwać. - Nie - szepnęła, przyciskając biodra do tyłu. Znieruchomiał, na szczęście wciąż będąc twardy i zostając w środku. Nie znała żadnego mężczyzny, który po orgazmie wciąż tak długo był twardy. - Laleczko?- zawołał. Odpowiedziała na jego wezwanie, używając swych ust i bioder, wciąż na niego naciskając, tłumacząc swoją potrzebę.

- Nie chcę cię stracić. Wysunął się i wniknął w nią po raz ostatni, mrucząc: - Moja mała. Wtedy jego biodra zmusiły ją, by wyprostowała kolana i nogi i z własnej woli rozsunęła je szeroko, aby mógł między nimi spocząć, jego ciało otoczyło ją, gdy ją głęboko wypełnił. Jego palce przesunęły się, by odgarnąć jej włosy z twarzy i oparł nieco ciężary na przedramionach, opierając je po obu jej stronach, reszta opadła na nią. Uwielbiała fakt, że był taki wielki, jego ciało, jego długość, jak ją otaczał, wypełniał, stawał się jej całym światem. Roztopiło to jej obecną samotność, sprawiło że czuła, gdy Callum brał ją w swoje objęcia, wypełniając ją tak głęboko, że nigdy już nie chciała być samotna. Przechyliła swój tyłeczek ku jego pachwinie, niewerbalnie wskazując intensywność jej myśli. Wcisnął się głębiej, dając jej więcej tego, czego szukała, wypełniając ją jeszcze bardziej. - Podoba ci się to - powiedział cicho jej do ucha. Nie było to pytanie, tylko stwierdzenie. Był to element zaskoczenia, ale niskie dudnienie w jego głosie ujawniło głębie jego zgody. Sonia nie odpowiedziała. Wsunął się bardziej i westchnęła z zadowoleniem. Poczuła jego uśmiech przy swoim uchu. - Ja też to lubię - wyszeptał.- To wszystko czym jesteśmy - wsunął ten nagi centymetr i znieruchomiał.- Wieź, naszą więź, która jest tak cholernie silna - ta głębokość w jego głosie prześlizgiwała się leniwie po jej systemie, a następnie osiadła tam, jakby na zawsze. Kontynuował.- I to wszystko czym jestem dla ciebie - jego ramiona bardziej przycisnęły się do jej boków.- Twoim obrońco, - przesunął wargami po zaokrągleniu jej ucha i zadrżała pod nim, zanim mruknął.- Unieś swój tyłeczek dla mnie, maleńka, chcę wejść głęboko bez wahania Sonia zrobiła to co Callum jej kazał i zrobił to co chciał, mrucząc.- I jestem także twoim panem.4 Zadrżała z rozkoszy na ten ostatni raz i jego ramiona jeszcze bardziej się zacisnęły. Jej ramiona były wciśnięte pod jej ciało, przyciśnięte do łóżka, ale wyciągnęła rękę, splotła palce z jego i przechyliła głowę, aż jej nos oparł się na ich dłoniach. Znowu wypięła biodra i wymamrotała: - Dla mnie, wilku, chcę być ciebie pełna. Sprawia to, że czuję się cała. Wreszcie czuję się dobrze. Nie usłyszała jego odpowiedzi, ponieważ wtedy Królowa Sonia zapadła w porzucony sen. Otoczona, połączona, chroniona, posiadana, zadowolona i 4 Bardziej chodziło o słowo „possessor”, czyli posiadacz, ale takie ni w dupe ni w oko :P

pięknie pełna przez swojego króla.

***

Śpiące ciało Sonii było przesunięte, koszula nocna podciągnięta do góry. Jej ramiona nie opierały się, by pozbyć koszuli. Potem została owinięta, przyciągnięta przez silne ramię, które otoczyło jej talię i wtuliło w twardy bok Calluma. Oparła policzek o jego pierś i otoczyła ręką jego płaski brzuch. Zaczęła się przesuwać we śnie, gdy mruknął: - Mogę zapomnieć o dniach, laleczko. Ale noce... - jego głos przeszedł w chrapliwy pomruk, wypełniony intensywnym uczuciem.- Noce będą dla mnie torturami, odkąd wiem, że nie będę miał tego przez wieczność. Chociaż gdyby była przytomna, by usłyszeć jego słowa, nie zrozumiałaby ich. Niemniej jednak, nie była na tyle przytomna, by zrozumieć jego ostatnie słowa, zanim usnęła.

***

Miękki i ulotny dotyk opuszków palców przesunął się po górze pośladka. Palce stały się ustami i Sonia zapragnęła, by ten dotyk był uzdrawiający. Następnie Sonia została podniesiona. Potem kołysana w ciepłym kokonie siedzącego Calluma, który opierał się o zagłówek jej łóżka w pełnym ubraniu. Wciąż jeszcze pół śniąc w jego ramionach, przysunęła się bliżej, ukrywając twarz w jego szyi. Jego palce najechały miejsce między jej nogami, bawiąc się, igrając. - Mężczyźni już tu są. - Mm - odparła, przyciskając się do jego dłoni, szukając jej nawet we śnie. - Soniu?- zawołał. - Najpierw się ze mną pobaw, zanim pójdziesz - nalegała.

Jego ramię zacisnęło wokół niej, kark skręcił i poczuła jego usta na swej skroni i Callum zrobił to, o co prosiła. Kiedy skończyła, znowu ją uniósł, ułożył w łóżku i wsunął pluszowego wilka w ramiona. Śpiąc, odpłynęła w dalsze syte zapomnienie. Jej powieki zatrzepotały, ale pozostały zamknięte, gdy jego wargi przesunęły się o krzywiźnie jej ucha w tym samym momencie, co jego dłoń powędrowała między jej nogi od tyłu, a jego palce znowu się w niej zatopiły. Uniosła tyłeczek w refleksyjnym zaproszeniu. Jego palce wysunęły się, przesuwając się leniwie po jej wilgotnych fałdkach, jego wargi wciąż spoczywały na jej uchu, a głos był schrypnięty z podziwu: - Zawsze chętna, moja chciwa, mała królowa. Wtedy jego ręka zniknęła, jej biodra opadły i Sonia bardziej przytuliła wilka, gdy Callum mocno otulił ją kołdrą i zatonęła we śnie.

***

I taki na ten moment był rytm życia Sonii. Podczas nocy (i często w ciągu dnia), była zmuszana przez nieodpartą chęć by się „bawić”, jak to nazywał Callum. Czasami szorstko, czasami słodko, ale zawsze kończyło pożarta przez to. I często w nocy, była zdesperowana, by go zatrzymać blisko, czując całość, osuwając się na kolana wciąż z Callumem w środku i zapadając w sen z jego ciężarem, który ją otaczał, wypełniał ją. Poranki spędzała na wtulaniu się w jego ramiona, gdy Callum dawał jej to, czego pragnęło jej ciało i zostawiał ją bezpiecznie schowaną w łóżku w taki sposób, w jaki naprawdę chciała. To wszystko sprawiało, że czuła się rozpieszczana, pożądana, chroniona i adorowana.

***

Ale Sonia spędziła dni niezłomnie strzegąc swego serca przed królem,

który najwidoczniej chciał, by jego królowa uwierzyła, że była bardzo pożądana, bardzo adorowana, a już z pewnością rozpieszczana i pielęgnowana. Co oznaczało, że Sonia musiała strzec swego serca z rosnącą wściekłością, a im bardziej to robiła, to narastała coraz większa gorycz.

Rozdział 13

Przyjęcie

- Callum, to Jay i Jo, moi sąsiedzi z końca ulicy, i ich chłopcy, Jed i Jake - Sonia przedstawiła Callumowi rodzinę, która właśnie przybyła na przyjęcie świąteczne.- Moi drodzy, wam chciałam przedstawić mojego świeżo poślubionego męża, Calluma. Callum usłyszał jak Jo wzdycha a Jay patrzy na niego ze zdziwieniem, i oto była reakcja każdego, kto go poznał. Jego palce, które spoczywały na biodrze Sonii, odruchowo się napięły. Chociaż to było ludzkie słowo, które znaczyło dla niego niewiele tak jak i dla innych ludzi, to cholernie uwielbiał, kiedy Sonia nazywała go „mężem”. A dzisiaj robiła to wiele razy. Rodzina wyrwała się z zaskoczenia i mężczyzna wyciągnął rękę, którą Callum potrząsnął. - Jesteśmy rodziną „J” - oznajmił. Następnie, co zdziwiło Calluma (ale według Calluma wiele ludzkich obyczajów było dziwne), całkowicie odsunął się od dziedzictwa rodziny, które wyraźnie stworzyła jego żona, oświadczając

całkowicie zażenowany.- To był pomysł Jo. Oczy Calluma przesunęły się do Jo. - To dobry pomysł. Moja mama ma tak samo. Moi bracia nazywają się Calder, Caleb i Calvin. Ciało Sonii zesztywniało przy jego, co całkowicie zignorował. Często robiła to czasami z niewiadomych powodów, czasami mi mówiła. Przez ostatnie trzy tygodnie zrozumiał, że jeśli było to ważne, to mówiła mu o tym, czego teraz nie zrobiła. Innymi razy nie było to w ogóle warte wspomnienia. - Jesteście rodziną „Cal” - Jo ogłosiła wesoło, szturchając swego męża w żebra. - Jesteśmy - Callum oświadczył dumnie. - Jed, Jake, wasze prezenty są pod choinką - powiedziała Sonia, spoglądając na dwóch młodych chłopców.- Idźcie i... Nie dokończyła. Chłopcy pognali do drzewka, obydwoje wylądowali na kolanach przed drzewkiem. - Każdego roku najbardziej podobają im się prezenty od ciebie - Jo zwierzyła się i Callum odwrócił się, by dostrzec jak pochyliła się ku Sonii.Mam przez to kompleksy - dodała żartobliwie. Tej nocy Callum dowiedział się, że wiele osób uwielbiało prezenty Sonii, które dostawali co roku. Także dowiedział się, że Sonia faktycznie dawała najlepsze każdemu prezenty. Nigdy nie widział czegoś takiego, jak jej zwyczajna hojność. Po raz kolejny w przeciągu tych trzech tygodni spostrzegł, że jego królowa była absolutnie, cholernie doskonała. - Um, to nie na deskorolkach ode mnie ganiali w zeszłym roku po zaśnieżonych chodnikach - Sonia odpowiedziała z uśmiechem. - Tak więc!- zagrzmiał Jay, wtrącając się w rozmowę kobiet i zerkając między nie.- To dość nieoczekiwane, chociaż widzieliśmy ostatnio wiele dziwactw w twoim domu - powiedział Jay, oświadczając otwarcie jego dobrosąsiedzkie, ciekawskie spekulacje, a była to kolejna rzecz, która zdumiewała Calluma. Wilki pozwalały innym wilkom na swobodne bycie. Jeżeli chciały się dzielić swoimi prywatnymi przeżyciami, co zazwyczaj robiły, to po prostu się dzieliły. Niechciana dociekliwość była potraktowana rozerwaniem gardła przez innego wilka i działała jak silny środek odstraszający.- Poślubieni!- Jay kontynuował.- To wielka niespodzianka. Jak się poznaliście? Sonia napięła się i otworzyła usta by odpowiedzieć, ale jak zazwyczaj tej nocy, Callum ją ubiegł. - Nie poznaliśmy się. Chociaż gdy ją zobaczyłem, to uznałem, że jest najpiękniejszą kobietą. Chwyciłem ją, zaniosłem do mojej chatki w górach i spędziłem trzy dni na próbie namówienia jej, by za mnie wyszła. Zgodziła się, zrobiliśmy to i wróciliśmy z gór. Callum lubił tę historię.

Lubił ją z powodu zabawnej reakcji ludzi. - Ty... co?- Jay zapytał, podczas gdy Jo zamrugała wielokrotnie i szybko. - On tylko żartuje!- Sonia zawołała, naprostowując od razu wszystko, jak za każdym razem gdy opowiadał tą historię, opierała się o niego i klepała po brzuchu. Teraz jej klepanie było o wiele mocniejsze niż na początku wieczoru, ale wciąż były słabe, jak przystało na klepania ludzkiej kobiety. Albo mężczyzny, jak w tym przypadku, chociaż Callum nigdy nie był klepany przez faceta i nigdy nie będzie.- Znam się od wieków - ciągnęła.- To prawie tak, jakbyśmy się znali zanim się urodziliśmy. Poznałam go, gdy miałam siedemnaście lat. Był to związek na odległość. Nigdy nie sądziłam, że do tego dojdzie, ale gdy niespodziewanie poprosił mnie o rękę, to od razu powiedziałam tak. Postanowiliśmy już nie tracić więcej czasu, więc się pobraliśmy. Callum lubił historię Sonii jeszcze bardziej. To co najbardziej lubił w obu, to to, że w większości były prawdziwe. Nagle oczy Jo niemal wyskoczyły z orbit, pochyliła się i złapała Sonię za rękę. Callum zesztywniał. To przyjęcie w ogóle nie przypominało takiego, jakie urządziłby wilk. Po pierwsze, nikt niczego nie rozbił. Po drugie, chociaż zaczęło się godzinę wcześniej, wciąż nikt nie był pobity. To natomiast świadczyło o tym, że bawił się ogromnie dobrze, głównie ze względu na bycie Sonią, której wielką przyjemność sprawiało zabawianie przyjaciół i przebywanie wśród ludzi, o których wyraźnie się troszczyła. Jednakże miał małe problemy z ludźmi, kobietami i mężczyznami, którzy dotykali jego partnerkę. Ochronny instynkt wilka wobec partnera był naturalnie silny. Opiekuńczy instynkt Calluma wobec jego królowej był silniejszy. Opiekuńczy instynkt Calluma wobec Sonii był niezmierzony. Nie zbliżało się do partnerki wilka bez pozwolenia, a już na pewno, jeśli byłeś nieznajomym wobec kilka, nie dotykałeś jej. Mimo to, dzisiejszego wieczoru pośród ludzi Sonii, nie mógł poddać się temu instynktowi. Jeśliby to zrobił, jej pięknie kliniczny salon zostałby zaśmiecony nieprzytomnymi ciałami. - Mój Boże!- Jo krzyknęła.- Twój pierścionek jest wspaniały! - O Panie - Jay powiedział sufitowi, ku któremu wzniosły się oczy.Zaczyna się. Jo bliżej przyjrzała się pierścionkowi Sonii, nie odrywając oczu od niego, ale wciąż udało jej się posprzeczać. - No cóż, Jay - szarpnęła rękę Sonii ku mężowi.- Spójrz na niego. Jay nie spojrzał na pierścionek Sonii. Spojrzał na Calluma z mina poszkodowanego, szukając w nim wsparcia. - Zawsze mi wytyka, że nie kupiłem jej większego pierścionka. Nie znalazł w nim kompana, gdy Callum odpowiedział gwałtownie:

- Więc zrób to. Tym razem to Jay zamrugał, Sonia zesztywniała a Jo wybuchnęła śmiechem. - Lubię go - powiedziała Sonii, puszczając jej dłoń i spoglądając na Calluma.- Gdybym nie polubiła jego całego - wskazała śmiało na postać Calluma.- To polubiłabym jego akcent. Jeżeli i tego bym nie polubiła, to wciąż bym go lubił. Sonia zrelaksowała się i uśmiechnęła do Jo, gdy Callum zdecydował, że także ją polubił. - Jeżeli chcesz się skumplować z mężczyznami z sąsiedztwa - Jay poradził z wymuszonym rozbawieniem.- To mógłbyś zwrócić na to szczególną uwagę. - To mało prawdopodobne, że Sonia i ja będziemy tu mieszkać - ogłosił Callum. Sonia stała się twarda jak kamień u jego boku i Jed i Jake, którzy pędzili ze swoimi rozpakowanymi prezentami w rękach, wpadli w poślizg, a radosny wyraz twarzy zniknął. - Sonny się przeprowadza?- Jed albo Jake, Callum ich nie rozróżniał, wyszeptał. - Jeszcze nie zdecydowaliśmy - Sonia powiedziała szybko uśmiechając się promiennie do chłopca i szybko zmieniła temat.- I jak? Podoba wam się? Chłopcy, jak to robią dzieci, ludzkie i wilcze, natychmiast przypomnieli sobie o prezentach. Ich twarze rozpromieniały i Jake (albo Jed), krzyknął: - Są wspaniałe! Obydwoje podbiegli do niej i dali jej niezręczny, szczery uścisk, który zmusił Calluma do puszczenia jej. To mu nie przeszkadzało. Dzieci nie były zagrożeniem. Co więcej, lubił przyglądać się uspokojonej Sonii i jej wrodzonej miłości do chłopców. Miał nadzieję, że bardzo szybko doświadczy tego między nią a ich własnymi dziećmi. - Jestem głodny - ogłosił Jay i ponownie spróbował zaprzyjaźnić się z Callumem.- Sonia ma zawsze najlepsze potrawy. Callum pomyślał, że to nie była prawda. Chociaż było mnóstwo jedzenia i każde danie wielkości jednego kęsa było apetyczne, to nie było w nich wystarczająco dużo mięsa, sera i nie wymagały użycia widelca i noża. Większość ludzi trzymało małe, białe talerze z porcelany i serwetką. W chwili gdy Callum zobaczył katering, był zaniepokojony. Ale na szczęście nikt inny oprócz pozostałych wilków nie podzielił jego reakcji. Wilki nie jadły przekąsek. - Bez wątpienia nie rozczarujesz się w tym roku - Callum szczerze powiedział Jayowi. - Proszę bardzo, obsłuż się - Sonia zaprosiła, figlarnie tarmosząc za włosy Jeda (albo Jake'a) i Jake (albo Jed) przepychali się w drodze do stołu w

jadalni. Wtedy zdawało się, że się od niego odsunęła, co nie spodobało się Callumowi, więc otoczył jej talię ramieniem i przycisnął ją do swego oczu. Jej oczy uniosły się do jego i już wiedział, że była wkurzona. Uśmiechnął się. Callum nawet lubił, gdy była wściekła. Był zadowolony, że jego królowa miała ducha i palił się w niej gorący ogień. Był ogromnie zadowolony. Jej oczy zmrużyły się na jego uśmieszek, a kiedy znowu spojrzała mu w oczu, powiedziała zirytowana: - Przestaniesz opowiadać tą historyjkę? - Nie - odpowiedział spokojnie. Warknęła nisko w gardle. Callum zachichotał w podobny sposób. Potem nagle zapytała: - Kim jest Calvin? Poczuł jak ból przeszywa jego wnętrzności, a jego ramię zacisnęło się spazmatycznie wokół niej a uśmiech umarł. - To mój brat - odpowiedział krótko. Na jego chwilową reakcję, oczy słodkiej Sonii nie były już zmrużone. Następnie jej głos stał się bardziej miękki, gdy spytała: - Brat? - Umarł. W walce. lata temu - jego słowa były krótkie i lakoniczne i nie próbował ich złagodzić, ponieważ ten wysiłek był niemożliwy. Jej ciało szarpnęło się lekko w jego ramionach i zmiękło, przylegając do jego. - Przykro mi - wyszeptała. Jemu też, bardziej niż mógł powiedzieć. Callum nie odpowiedział. - Nie powinnam o to pytać, ale byłam zaskoczona. Nigdy o nim nie wspomniałeś - powiedziała mu. - Był najmłodszy z nas, nie chroniliśmy go. To nie temat, który poruszamy. Poczuł jej ciężkie, drżące westchnienie i uniosła rękę i otoczyła palcami jego szyję: - Callum. Żałował, że nie miał jej przy sobie lata temu, kiedy odszedł Calvin. Te słodkie westchnienie, dotyk na jego szyi, uczucie jej ciała przyciśniętego do jego, wyszeptanie jego imienia z daleko kojącym smutkiem. Wiedział o tym, gdyż stało się to przed chwilą. Ścisnął ją w talii i poinformował ją: - To było lata temu. - Ale wciąż jest świeże - powiedziała cicho. - Zawsze będzie świeże - odpowiedział Callum, jego głoś już nie był

cichy i zwięzły.- Był moim bratem. Powoli zamknęła oczy. Potem objęła go, przycisnęła policzek do jego piersi i przytuliła go mocno. Zamknął swoje oczy i oznaczył czubek jej głowy swoją skronią, przytulając ją jeszcze bardziej. Jego słodka, słodka Sonia. Otworzył oczy i zobaczył, że mieli publiczność zmieszaną z ludzi i wilków, jedni przyglądali im się albo otwarcie (wilki) albo skrycie (ludzie) i ten fakt niezmiernie go zadowolił. Jedna z dziewczyn z jej sklepu, chyba miała na imię Kerry (albo Mabel, był zbyt skupiony na Sonii, która nazwała go swoim mężem po raz pierwszy, by zwrócić uwagę na te osoby, które mu przedstawiała), zbliżyła się. - Umm... - zaczęła niepewnie.- Sonny? Kobieta od kateringu chce z tobą porozmawiać. Coś o łososiu w cieście francuskim. Brzmiała tak, jakby było to pilne - psotliwe spojrzenie dziewczyny przesunęło się do Calluma i Sonia odwróciła się w jego ramionach, aby spojrzeć na swoją pracownicę, która zauważyła.- Chociaż pilność i ciasto francuskie nie idą w parze. Nie mógł się bardziej zgodzić z jej oświadczeniem i Callum zdecydował, że także polubił tą dziewczynę. Było to widać w jej jasnych oczach, pełnym uśmiechu, głębokim śmiechu i czułym sposobie, w jaki wpatrywała się w Sonię - żywiła się życiem, jak wilk. Sonia oderwała się od Calluma i wymamrotała: - Dzięki, Kerry. Lepiej pójdę zobaczyć o co chodzi - odeszła, posyłając roztargniony uśmiech w stronę jego i Kerry, mrucząc.- Nawet nie zamawiałam łososia w cieście francuskim. Oczy Kerry przechyliły się do niego i uśmiechnęła się. Potem jej uśmiech rozszerzył się i powiedziała: - Wiem, że jesteś wielkim facetem i pewnie mógłbyś mnie złamać na pół - Callum pomyślał, że choć nie zdawała sobie z tego sprawy, to była to prawda.- Ale uszczęśliw ją, dobra? Nie wiem dlaczego, ale biorąc pod uwagę twoją historię, pewnie chciała, żebyś przestał się ślimaczyć - powiedziała mu bez ogródek (i odważnie).- Ale była sama przez długi czas. Zasługuje na to, by być szczęśliwą. W sumie to nie wiem kto bardzie na to zasługuje. Posłała mu spojrzenie, które wyraźnie mówiło, że nie będzie szczęśliwa, jeśli nie zrobi tego o co go prosiła, chociaż wiedziała, że jej niezadowolenie będzie dla niego zgubą. Tak, Callum zdecydował, że bardzo ją polubił. Przechyliła głowę na bok, powaga zniknęła z jej oczu, twardość ustapiła z warg, gdy ogłosiła: - Jedno co mogę ci powiedzieć to to, byś przekonał Sonny do piwa. Zawsze pije wino, szampana i koktajle. Dziewczyna potrzebuje piwa. Po które właśnie idę. Chcesz jedno?

Callum pokręcił głową, ale uśmiechnął się do niej. Potem po raz kolejny uśmiechając się jasno, odeszła od niego, gdy Callum myślał, że nie tylko lubił ją bardzo. Polubił ją cholernie bardzo. Zauważył jak Sonia okrąża stół i po raz pięćdziesiąty doszedł do winsoku, że podobał mu się jej dzisiejszy strój. Obcisły, koloru zimowej bieli, golf, który miał wokół ramion opalizującą linię, która ciągnęła się w dół klatki piersiowej, która sprawiała wrażenie błyszczącego śniegu. Dobrała do tego dopasowaną obcisłą spódniczkę, która sięgała jej do kolan i idealnie przylegała do pośladków, jakby była dla niej zrobiona. Miała na sobie skandalicznie seksowne, wysokie szpilki na szytletowym obcasie z wężowej skóry. Włosy opadały jej luzem na ramiona i plecy, ale piękna, szeroka, atłasowa wstążką przeplatała się przez nie, trzymając loki z dala od twarzy. Wyglądała jak wyrafinowany, śnieżny anioł. Jego łańcuszek wisiał na zewnątrz spódnicy (zawsze nosiła go w widocznym miejscu, tak jak chciał), a jej obrączka błyszczała na palcu. Zarówno jedno i drugie, nawet pierścionek, będąc od niego, Callum czuł zaciętą dumę, że ona, Sonia, jego partnerka, jego królowa, ubierała się w tak cholernie seksowny strój, który pokazywała wszystkim swym przyjaciołom i jego rodzinie. W chwili w której zobaczył jak schodziła wcześniej tego wieczoru po schodach, postanowił, że znajdzie jakiś sposób, by pieprzyć się podczas gdy będzie miała tą spódniczkę na sobie. Jeżeli to nie udałoby mu się, to na pewno będzie się z nią pieprzyć, gdy będzie miała na sobie te buty. Wiedział, że każdy mężczyzna w pomieszczeniu zazdrościłby mu tej okazji. I uwielbiał to. Zatrzymała się przy zewnętrznym końcu stołu i zaczęła rozmawiać z jedną z kobiet od kateringu. Kobieta gestykulowała dziko i Sonia przyglądała się stołowi z uroczym zakłopotaniem, gdy Caleb stanął obok niego. - Przestań flirtować z pracownicami Sonii, braciszku - Caleb mruknął żartobliwie i obserwujące oczy Calluma natychmiast się zwęziły a ciało stało się czujne, gdy ramiona Sonii uniosły się nieco do góry. Był to ulotny, rzadki ruch, ale jednak był i co więcej jej głowa przechyliła się w prawie niezauważalnym szarpnięciu, gdy skierowała ucho w stronę Calluma i Caleba. - Cal?- zawołał Caleb. - Cisza - Callum zażądał, jego zadowolenie z wieczoru właśnie uległo erozji. Sonia często tak reagowała. Callum zaczął to zauważać po pierwszym pełnym dniu i nocy w tym domu. Człowiek mógłby tego nie zauważyć, ale Callum z pewnością to zrobił. Callum i Caleb stali w poprzek szerokiego salonu, znacznie oddaleni od

stołu w jadalni. Nawet bez tej odległości przecież cicho grała muzyka świąteczna, liczne osoby w pokoju tworzyły głośny gwar, a Caleb mruknął swój dowcip pod nosem. Ale Callum postawiłby na swoje nieśmiertelne życie, że go usłyszała. A teraz, z uchem skierowanym w ich stronę, przysłuchiwała się im. Nie był to jej tylko wyostrzony słuch, ale coś więcej. Na przykład, kiedy się ze sobą bawili, nie działo się to często, ale przesuwała nosem wzdłuż jego skóry albo po zaroście na jego szczęce. Raz nawet usłyszał i poczuł, jak wącha jego włosy. Ludzkie kobiety tego nie robiły, nie te, które poznał. Jednak wilkołaczki, jak wilki, robiły to przez cały czas, podczas zabawy albo by po prostu być czułym wobec swego partnera. Twój parter albo zapach partnera był masywnym afrodyzjakiem, ale zmysły działały w inny sposób na ukochaną osobę. Właśnie dlatego ich zmieszany zapach między jej nogami był taki ważny. Była to cześć rytuału okiełznania dla mężczyzn i kobiet, rozprzestrzenienie ich zapach, fizyczne reprezentowanie ich połączenia, oznaczenie terytorium po okiełznaniu. Co więcej, zauważył także więcej niż raz, że Sonia przechyla głowę albo robi miny, gdy coś pachniało przyjemnie lub nie. Coś, co także wyczuł Callum, ale człowiek nie był w stanie. Miała wyjątkowy wzrok, coś co dostrzegł, gdy siedziała obok niego podczas gdy prowadził, to wciągała ostry, ledwie słyszalny oddech, gdy samochód wpadł w poślizg na lodzie przed nimi. Jednak samochód był daleko przed nimi. Wilk to dostrzegł, ale żeby człowiek? Nie w jego doświadczeniu. I był jeszcze sposób w jaki lubiła się bawić. Z pewnością odpowiadała na niego, gdy obchodził się z nią delikatnie, ale ożywiała się, gdy był ostry. Nigdy w całym swoim życiu, nie poznał człowieka, który dochodziłby w ten sposób co Sonia z Callumem. Upewniał się, że wszystkie jego partnerki były zadowolone ze wspólnych igraszek, ale głębia jej pragnienia, intensywność jej działań i jej orgazmy były nierealne dla człowieka, jeśli nie wilka. Usprawiedliwiał to więzią między nimi, ale teraz zaczął to kwestionować. Ponieważ wciąż była człowiekiem. Wreszcie sposób w jaki zasypiali przez większość nocy, od pierwszej po okiełznaniu. Był to powszechny zwyczaj wśród wilków, szczególnie dla wilczych partnerów, by zasypiać z połączonymi ciałami. Samiec na górze i samica na górze, przytuleni do siebie w sposób w jaki Sonia lubiła być połączona z Callumem z nim na sobie a ona na brzuchu. Był to sposób wilków. Gdy zrobił to pierwszy raz, był tak zagubiony w tym, że dzielili to między sobą, że nie myślał o tym. Było to naturalne do niego jak dla wilka, ale nigdy nie zrobił tego z człowiekiem. Nie dlatego, że jego inne ludzkie kochanki nie były jego partnerkami, ale dlatego, że nie było im wygodnie, a

nawet było to dla nich bolesne. Później tej nocy obudził się będąc wciąż z nią połączony, jego ciężar wbijał jej małe ciało w łóżko, że aż się przeklął. Odsunął się i przyciągnął do siebie. Po pierwszym razie, zawsze budził się wkrótce po tym i bez przekleństwa obracał się na plecy i przyciągał ją do swego boku. Następnego dnia po pierwszym razie, po ich rannej rozmowie, a szczególnie nocnej, wywnioskował, ze lubiła to. Nie spali tak każdej nocy, ale gdy kończyło ich zabawę na pieprzeniu jej, gdy była na rękach i kolanach, zawsze tak robili. Jednej nocy nawet się tego domagała. Łapiąc go za biodra, wciąż pulsując swoją płcią, by złapać jego penisa, wyprostowała kolana i pociągnęła go ze sobą w dół i rozsunęła nogi. Była to najbardziej podniecająca rzecz jaką kobieta kiedykolwiek zrobiła i momentalnie przytłoczyła go ochota, by wziąć ją ponownie. Więc to zrobił, wspierając się na dłoniach i przyciskając do niej biodra, jej brzuch do łóżka i rozszerzyła jeszcze bardziej nogi, wypięła tyłeczek na tyle, aby wziąć go całego, a jej jęki i krzyki tłumiła poduszka. I jak zwykle Sonia była cholernie wspaniała. Nie było to nawet podobne do tego wszystkiego, co wyprawiał z ludzkimi kobietami. I nic z tego nie miało sensu. Callum, będąc dumnym wilkiem i arystokratą, nie spędzał wiele czasu z ludźmi. Nie unikał ich, ale jego obowiązki, godzenie potyczek i fakt, że wolał spędzać czas ze swoim rodzajem sprawiał, że większą część swego życia spędził z wilkami. Chociaż gdy spodobał mu się wygląd albo zapach ludzkiej kobiety, nie wahał się by uczynić ją swoją, i aż do czasu gdy pojawiła się Sonia, wolał wilczyce, które częściej gościły w jego łóżku. Pewnie było coś w ludziach, czego nie rozumiał. A to czego Callum nie wiedział, to tego nie lubił. Zwłaszcza, gdy dotyczyło to Sonii. - Callum?- zawołał Caleb, ściągając na siebie jego uwagę, gdy Callup wpatrywał się w Sonię, która zmusiła się do relaksu. Ukrywała to. Jego instynkty wręcz to wykrzykiwały. Więc może to nie było coś, czego nie wiedział. Może było to coś zupełnie innego. - Pięć minut temu byłeś w objęciach swojej królowej - zauważył Ryon, uśmiechając się, gdy podszedł do braci.- Teraz się krzywisz. Co się dzieje? Callum spojrzał na kuzyna. Ryon. Z drugiej strony, jego kuzyn wolał ludzkie kobiety niż wilczyce, chociaż nie był nieśmiały wobec wilków. Lubił spędzać czas w ludzkim świecie. Jeżeli było coś, czego nie wiedział Callum, to z całą pewnością Ryon był w stanie mi wytłumaczyć.

Zaczął otwierać usta, ale rozmyślił się, kiedy pamięć przeszyła jego przytomność i spojrzał na wampira. Gregor stał przy choince, rozmawiając z sąsiadami Sonii, których Callum poznał i nie pofatygował się by zapamiętać ich imiona. Dwa i pół tygodnia temu, Yuri przerwał im przytulanie po seksie, a gdy Callum wreszcie go wyczuł, jego głowa szarpnęła się do drzwi w tym samym czasie co Sonii. Oczywiście nie zwracał na to uwagi z oczywistych względów, ale patrząc wstecz, była bardzo zaskoczona, że Yuri tam był. Nie dlatego, że to było zaskakujące samo w sobie i ogromnie niegrzeczne, że Yuri im przerwał, ale także dlatego, że nie wyczuła go aż do ostatniej sekundy, co jak dla Calluma było dziwne, że to przegapiła. A później Gregor chciał zamienić z nim słowo na prywatności, żeby Sonia nie mogła ich podsłuchać, a przecież nie zabrał go do innego pokoju. Wziął go na spacer i zaczął mówić dopiero półtorej przecznicy dalej. Gregor nie odezwał się, ponieważ musiał oddalić się na tyle, by Sonia go nie usłyszała. Callum przesunął oczy na Ryona i powiedział: - Musimy się przejść. Ryon obrócił głowę w jego stronę i zmrużył oczy. - Przejść się?- Caleb zapytał i Callum spojrzał na brata.- O co chodzi? Jesteśmy na przyjęciu Sonny. Nie możemy wyjść. To dla niej ważne. Calluma zirytowało, że Caleb nazywał Sonie „Sonny”, kiedy nie nazywał jej „siostrzyczką”. Irytowało go to bardziej, gdy robił to Ryon (bez „siostrzyczki”). Jedyna osoba, która go nie irytowała mówiąc to, to Regan. Nie było żadnego powodu, by wytłumaczyć jego irytację, zwłaszcza że witała ich ciepło, jak powinna witać swego partnera i nabrała pieszczotliwego (i uroczego) zwyczaju w nazywaniu Caleba „braciszkiem” a Ryona „kuzynkiem”. Irytowało go to jeszcze bardziej, ponieważ wobec Calluma nie używała żadnych pieszczotliwych zdrobnień, chociaż on często używał ich wobec niej. Jedyną pieszczotą jaką kiedykolwiek wypowiedziała, to „wilk”, i tylko wtedy gdy pieprzył się z nią albo bawił. Skrzywił się do swego brata i rozkazał: - Powiedz Sonii, że wrócę za jakiś czas. Caleb otworzył usta, ale Callum skinął głową na Ryona i poszedł prosto do drzwi, chwycił swoj płaszcz i wyszedł za drzwi. Ryon po chwili znalazł się u jego boku. Callum nie odezwał się przez półtorej przecznicy. - Cal, co do cholery?- Ryon zapytał z rozdrażnieniem. - Wampiry coś ukrywają - odpowiedział Callum. - Co? - Ukrywają coś, co dotyczy Sonii. - To szaleństwo, Cal, nie mogą.

Callum zatrzymał się nagle, odwrócił do kuzyna i zapytał: - Pamiętasz Mirandę? Miranda była wilczycą, która niestety straciła swego partnera. Zdarzyło się to wieki temu, Callum i Ryon byli ledwo gotowi do walki, znacznie mniej doświadczeni i Ryon, który przyjaźnił się z partnerem Mirandy, widział jej smutek. Nie był prawiczkiem, ale wciąż inicjowała wiele gierek z nim i robiła to dokładnie. Tęskniła za swoim partnerem i uczyła Ryona wszystkiego, czego nauczył ją jej partner, a Ryon był wdzięcznym uczniem i chętnie go zastępował. Był to też pierwszy raz w którym obydwoje dowiedzieli się o połączeniu między wilkami i o wilczym śnie. - Czy ona... ?- Ryon zaczął. Callum mu przerwał: - Pamiętasz, jak lubiła gdy z nią spałeś? Wyraz twarzy Ryona zmieniła się, stała się ostrzejsza. Uśmiechnął się i odpowiedział: - Pamiętam wiele rzeczy, które dotyczą Mirandy. Wciąż od czasu do czasu ją odwiedzam. Tracąc cierpliwość, Callum oparł się pokusie by warknąć i pociągnął rozmowę na właściwy tor. - Spać, Ry, nie zabawiać się. Pamiętasz jak lubiła z tobą spać? Na brzuchu, ty na niej, połączeni? Ryon wciąz się uśmiechał, wciąż nie łapiąc o co chodzi. - Wciąż to lubi. To jedna z moich ulubionych części w niej, powód dlaczego zawsze do niej wracam. - Sonia też to lubi - Callum poinformował go zwięźle i uśmiech Ryona zamarł.- Cholernie to uwielbia. - Ty nie... - Ryon zaczął.- Do cholery, ty nie... - warknął, potem splunął.Cal, ona jest tak cholernie malutka. - Wiem o tym - Callum warknął.- Nie będę się wdawać w szczegóły jak to zacząłem z nią, ale lubi to. Robiłeś to kiedykolwiek z człowiekiem? - W pewnym sensie, ale nigdy tak nie spałem - Ryon cofnął się nieco.Kurwa, zmiażdżyłbym ją. - Zabawiałeś się kiedyś z człowiekiem tak ostro jak z wilkiem?- Callum nacisnął. Ryon szarpnął lekko głową w zaskoczeniu na jego pytanie i odpowiedział: - Nie. - Nawet w przybliżeniu?- Callum ciągnął. - Nawet w przybliżeniu. - Zabawiałeś się kiedykolwiek tak ostro z ludźmi jak z wilkami?- Callum zapytał. Twarz Ryona pociemniała ze złości.

- Proszę, powiedz mi, że... Callum zbliżył się. - Ona tego chce, Ryon. Cholernie to uwielbia. W całym swoim ogromnym doświadczeniu nie spotkałeś człowieka, który lubiłby to w ten sposób? - To niemożliwe, nie mogłabym nawet go wziąć. - Bierze go, Ry - Callum odparł.- Bierze go całego - brwi Ryona uniosły się na tą szokującą wiadomość.- I jeśli jej tego nie dam, to błaga mnie o to. - Jezu Ryon odetchnął, wpatrując się w Calluma.- Kurwa, musisz być takim szczęściarzem? Callum nie miał czasu, aby dzielić się kolejnymi anegdotkami na temat jak bardzo był szczęśliwy mając Sonię, tylko niektóre z tych na temat jak lubiła się bawić. - Nie o to mi chodzi. - A o co?- zapytał Ryon. - To nie wszystko, chodzi o coś więcej - Callum poinformował go.- Ma wyostrzone zmysły. Nie tak wysoce jak wampir czy wilk, gdy jest przemieniony, ale z tego co zauważyłem, są one jak u wilka w ludzkiej formie. Ryon nie potrafił ukryć swojej reakcji, wycofał się i szepnął: - Chyba kurwa żartujesz. - Nie żartuje i ona je ukrywa, a wampiry o tym wiedzą. Doświadczyłeś kiedykolwiek czegoś takiego z człowiekiem? - Nigdy. - Wyczułeś to? Masz jakieś cholerne pojęcie co to jest?- Callum warknął. - Nie, Cal, nigdy. Callum odwrócił wzrok, sycząc: - Kurwa! Nie podobało mu się to, co miał na myśli, ale nie mogł przestać o tym myślać, ponieważ była to jedyna rzecz jaka miała sens. Callum zdecydował dać Sonii jej święta, zanim postanowi stłumić bunt. Zrobił to z dwóch powodów. Po pierwsze, on i jego ludzie zrobili znaczący wysiłek by ukryć zakres ich wiedzy, gdy Calder zebrał informacje (i jak zwykle wykonał w tym świetną robotę) od przywódców buntowników. Jednak rebelianci wciąż zbierali informacje i planowali obronę. Nie mieli pojęcia, że nadchodził atak Calluma. Nie mieli pojęcia, że Callum wiedział aż tak wiele i planował to co planował. Nie mieli pojęcia, że Callum wiedział, że wciąż się gromadzili i planowali atak po nowym roku. Cholera, nawet Nikolas, jeden z ich wodzów, którego Callum poprosił by eskortował jego królową i matkę do centrum handlowego (pod stałą, ukrytą strażą czterech innych wilków, które śledziły jego każdy ruch) w zamiarze uśpienia jego czujności. Callum spędził czas ciesząc się świętami ze swoją partnerką, która dała im do zrozumienia, że nie skupiał się i nie brał ich na poważnie, i miał nadzieję, że uśpi to ich poczucie bezpieczeństwa. I po drugie, Sonia uwielbiała Boże Narodzenie, więc Callum dał jej jej

święta. Była teraz noc przed Wigilią. Ruszą na rebelię podczas Boxing Day. 5 Miał wiele na głowie, wliczając w to fakt, że rebelianci walczyli nieuczciwie i straty po obu stronach prawdopodobnie będą wysokie. Nie potrzebował teraz tego gówna. Jego oczy wróciły do Ryona. - W chwili gdy skończy się to całe gówno z buntem, chcę byś osobiście się tym zajął i dowiedział się więcje o chorobie Sonii. Chcę wiedzieć co to jest. Chcę wiedzieć częstość występowania. Chcę wiedzieć co to robi jej ciału. I chcę dokładnie wiedzieć co jest w tym pieprzonym lekarstwie, jak działa i jak dlugo je bierze. Jeżeli będziesz musiał torturować jej pieprzonego lekarza, to zrób to, ale dowiedz się tego co chcę. - Nie sądzisz chyba, że Sonny... - Ryon zaczął i Callumowi zajęło wszystko by oprzeć się pokusie, aby walnąć Ryona na samą myśl co miał zamiar powiedzieć. - Nie ma mowy - syknął Callum.- Każdej nocy mówię jej, że już czas na jej lekarstwo i za każdym razem przyglądam się, jak jej oczy gasną. Oczy Sonii nigdy nie są puste, ale aby ukryć swój niepokój i conocną agonię, stają się... pieprzenie... puste. I każdej nocy daję jej ten zastrzyk i każdej nocy jest tak, jakby umierała mi w ramionach i to nie w spokojny sposób, ale w udręczony, cierpiący sposób. W całym swoim życiu nigdy nie widziałem czegoś takiego. To ohydne. Nie zrobiłaby tego sobie, jeśli nie musiała, nikt by tego nie zrobił. - Więc co masz na myśli?- zapytał Ryon. - Nie zrobiłaby tego sobie - Callum wyjaśnił.- Ale te pieprzone wampiry owszem. Twarz Ryona stwardniała, gdy zrozumiał, że to prawda. Wampiry potrafiły być bezwzględne. - Nie wiem w co grają i czy nawet maczali w tym swoje łapy. Ale jeżeli Przepowiednia ma wejść w życie tak jak zapowiedzieli, to... - Callum zaczął. Ryon przerwał mu. - Sprawdzę to. Nie skacz do jakichkolwiek wniosków, skoro nic nie wiemy. Callum na różne sposoby był szczęśliwym wilkiem, nie tylko mając Sonię, ale także mądrego ojca, kochającą matkę, zaciekłych i lojalnych braci i Ryona, o wiele bardziej zrównoważonego i rozumnego niż Callum, jako jego doradca i przyjaciel. Ryon zbliżył się. - Lassiter chciał, by jego córka była przez nich wychowana zamiast przez nas i wiesz, że Mac zgodził się na to i przysiągł swoją wierność. I wiesz Cal, że Mac nie był głupcem. 5 W dzień po Bożym Narodzeniu w krajach byłego Imperium Brytyjskiego rozpoczął się tzw. Boxing Day, czyli dzień wielkich promocji i olbrzymich wyprzedaży. Przed sklepami od rana tłoczą się tłumy oczekujących na otwarcie.

Callum odwrócił wzrok, uniósł rękę do jego szyi i ścisnął ją. Jego ojciec w ogóle nie był głupcem. Wtedy to do niego dotarło. Callum opuścił rękę i spojrzał na swego kuzyna. - Pamiętasz tą rozmowę, którą przeprowadziłem z Gregorem o której ci opowiedziałem? - Informacje o Lucienie?- zapytał Ryon. Callum zacisnął usta na to wspomnienie i warknął: - I resztę. Ryon skinął głową. - Pamiętam. - Gregor nie chce jej stracić, myśli o niej jak o córce a przynajmniej chciał bym w to uwierzył, a był cholernie przekonujący. Być może te zastrzyki nie są dla jej śmiertelnej choroby krwi. Może nie jest to żaden nikczemny powód, by robić... cokolwiek to robi, dla Sonii, mojej królowej, to zdrada wobec sojuszu. Może to coś wampirycznego. Może wymyślili coś, co przedłuży jej życie. - Ślina wampirów jest dość mocna, ale nie wyostrza zmysłów skomentował Ryon. - I ludzie nie reagują na wampirzą ślinę tak jak Sonia reaguje na lekarstwo. Nie wstrzykują jej tego, to coś innego. Wilki nie potrzebują lekarstw i muszę przyznać, że mam sporo doświadczenia w byciu świadkiem leczenia ludzi, ale nie wyobrażam sobie, żeby regularnie brane leki były przyczyną takiej reakcji - intensywne spojrzenie Calluma wróciło do jego kuzyna.- Jeśli mówię, że jest źle, Ryon, to jest źle. Oczy Ryona zabłysnęły zanim jego myśli i złagodniały. - Biedna Sonny. Było to powiedziane ze zbyt wielkim uczuciem. Więcej niż Ryon powinien zaoferować swojej królowej, nawet członkowi swojej rodzinie. Callum znowu się nad tym zastanowił i w tym samym czasie nie spodobało mu się to. Jednakże później pogada na ten temat ze swoim kuzynem, gdy wszystkie jego problemy będą już posortowane. - W chwili w której poradzimy sobie z tą pieprzoną sytuacją na terytorium Mony, zabieram Sonię do Szkocji - oznajmił. - Oczywiście. - Chcę, by każda chwila jaką spędzi z Gregorem albo Yurim albo innym wampirem, była monitorowana - Callum rozkazał. - Zrobi się. Potem Callum powiedział coś co musiał, żeby nie wyskoczyć ze swojej skóry, nie przemienić się w wilka i nie rozedrzeć na strzępy Gregora i Yuriego w chwili, w której wejdzie do domu Sonii. Spowodowałoby to nieśmiertelny incydent, który mógłby zachwiać skalą Przepowiedni wcześniej, niż to oczekiwane.

- Jeżeli się dowiem, że to oni robili jej to a następnie oszukiwali ją przez trzydzieści jeden lat, to przysięgam, Ry... Ryon znowu mu przerwał, mówiąc zaciekle: - Będę deptał ci po piętach. Patrzyli sobie w oczy przez kilka długich chwil. Callum starał się zdecydował, czy lojalna deklaracja Ryona była na rzecz jego czy Sonii. W końcu odpuścił i skinął głową. - Cholera, żałuję, że nie mogę pobiegać - mruknął szorstko, obracając się w stronę domu Sonii.- Spędziłem już za dużo czasu w tym cholernym mieście. - Wkrótce będziesz w domu - odpowiedział Ryon, idąc obok niego.- A kiedy do niego wrócisz, to zabierzesz ze sobą swoją królową. Przynajmniej to było coś do wyczekiwania, że Callum spojrzał na swego kuzyna i uśmiechnął się. Ryon odwzajemnił jego uśmiech i przestał iść. Callum zatrzymał się z nim. - Mówiąc o twojej królowej... - Ryon zaczął, ale zamarł. Callum automatycznie napiął się. Ryon przyglądał mu się przez moment, zanim zapytał: - Wszystko się układa między wami? Callum uspokoił się i uśmiechnął, zanim powiedział: - Jest idealnie. I było idealnie. Nie tylko ich zabawy, które zdarzały się tak często jak tylko mógł i Sonia zawsze witała go z entuzjazmem, ale wszystko u nich było idealnie. Rozpoczęli rytm życia, który bardzo zadowalał Calluma. Pozwalał jej iść do Clear na dwie albo trzy godziny dziennie, ale trzymał ją blisko przy sobie przez resztę czasu. Głównie na swych kolanach, lubiąc gdy była blisko, lubiąc jej zapach. Dźwięk jej miarowego oddechu. Widok jej eleganckiego profilu, gdy skręcił szyję by na niego spojrzeć. Jej słodki tyłeczek na swych kolanach, łańcuszek w zasięgu, aby mógł się pobawić zawieszką, która tak bardzo jej się podobała i przypominał sobie wtedy fizycznie o ich więzi. Nie przeszkadzało jej to, a prawdę mówiąc, to siedziała spokojnie. W nagrodę często pozwalał jej wykonywać czynności w domu lub chodzić na zakupy z jego matką, albo gdy byli w rezydencji, wędrować i swobodnie rozmawiać i poznawać swoje wilki. Przy tym ostatnim zauważył, że Sonia była bardzo towarzyska i słodka, oczarowała wiele z nich tak jak Callum wiedział, że zrobi. Często sztywniała i informowała go o tym co jej się nie podobało (albo wręcz przeciwnie), ale była Sonią. Taki był jej zwyczaj. Nie walczyli tak jak na początku. Najwyraźniej zaakceptowała swoje przeznaczenie, a nawet je polubiła.

Brwi Ryona uniosły się, wyrywając Calluma z zamyślenia, gdy zapytał: - Jesteś pewien? Callum odwrócił się całkowicie do Ryona i zażądał: - Do czego zmierzasz? Ryon wypuścił westchnienie i zauważył: - Niezależnie od jej wyostrzonych zmysłów, wciąż jest człowiekiem. - Tak, Ry, wciąż jest człowiekiem - Callum zauważył z napiętą cierpliwością. - I ludzkie kobiety nie są takie jak wilczyce. - Nie, nie są - chociaż Sonia, jak pomyślał Callum, była pod wieloma względami. - Cal - Ryon zaczął cierpliwie.- Nasz cały świat różni się od jej. Inna kultura i cała reszta, ale głównie sposób jaki mężczyzna jest ze swoją partnerką, czego od niej oczekuje. Przyglądałem się Sonii i szybko się dostosowuje, zbyt szybko. To dziwne jak na człowieka i niepokoi mnie. Callum poczuł, jak jego wnętrzności się zaciskają. - To co mnie niepokoi, to to, że ty ją obserwujesz. Ciało Ryona widocznie znieruchomiało, a jego głos wypełnił się wściekłością, gdy wyszeptał: - Obrażasz mnie, mój królu. Callum przyglądał się kuzynowi, a następnie przypomniał mu: - Ona jest moją partnerką. - Zrozumiałem - odpowiedział Ryon.- Bardziej niż pewnie ty sam. - Co to ma znaczyć? - To, że dorastaliśmy razem, bliżej niż bracia i chciałem tego dla ciebie przez ponad trzysta lat - Ryon warknął.- I nie chcę, byś to spieprzył. Nagle wściekły na niepożądane i niezgłębione insynuacje Ryona Callum pochylił się ku niemu i powiedział: - Nie spieprzę tego. Ryon wciągnął rozdrażniony oddech i wyjaśnił: - Cal, wilczyce nie ukrywają swoich emocji. Wiesz, na czym stoisz. Jeżeli są wkurzone, to naskakują na ciebie. Kiedy chcą się bawić, to skaczą na ciebie. Potrzebują uczucia, przytulają się. Chcą czegoś, proszą o to i dajesz im to. Ludzkie kobiety takie nie są. Komunikują się w... w... - zawahał się, zanim wypowiedział to słowo.- Komunikują się kodem, który tylko one rozumieją. Przez połowę czasu nie będziesz miał pieprzonego pojęcia co się dzieje w ich głowach. Umysły ludzkich kobiet są jak odpowiedzi na sens życia, niemożliwy do rozszyfrowania. - Sonia nie problemu z mówieniem tego, co ma na myśli - Callum poinformował kuzyna, zastanawiając się po raz pierwszy, czy to dlatego Ryon borykał się z ludźmi. - Może i tak myśli, ale z ludzkimi kobietami nigdy nic nie jest pewne odparł Ryon.

- To śmieszne - Callum wyśmiał go, ponieważ takie to było. - To ludzie - Ryon odparł.- Wiem, że nie powiedziałeś jej jeszcze o wilkach, co rozumiem i zgadzam się, że powinna być wśród naszych ludzi, kiedy się o tym dowie. Ale poinstruowałeś ją? - W czym? - We wszystkim - odpowiedział Ryon.- Jezu, Cal, to jak przeprowadzenie się do innego kraju, ale bez fizycznej zmiany miejsca. Wszystko jest inaczej. Nasze tradycje, nasze cechy osobowości, nasze zachowanie - machnął ręką w kierunku domu Sonii.- Na przykład to przyjęcie. To nie przyjęcie wilka i chociaż jej strój jest cudowny, to nie ubiór wilków - zbliżył się do Calluma i ściszył głos.- Musi zrozumieć wszystko czym jesteśmy. Będzie doświadczać rzeczy, których nie zrozumie, nawet ją zaniepokoją i na które nigdy by sobie nie pozwoliła. Pozwoli złym uczuciom narastać i narastać, aż wybuchnie i stanie się niechętna wobec ciebie, naszych ludzi, jej nowego życia. Nawet wobec najmniejszych rzeczy, Callum, których nie zrozumie. Ludzkie kobiety potrzebują wiele komunikacji. To cholernie wkurzające, ale uwierz mi, lepiej jej to dać, niż później ponieść konsekwencje. Callum wpatrywał się w swego kuzyna, zdecydowanie nie lubiąc (intensywnie) to co słyszał, ale był na tyle mądry, by zrozumieć, że Ryon wiedział o czym mówił. Spędził wiele czasu w towarzystwie ludzkich kobiet, gdzie Callum brał to co chciał i szedł dalej. Nigdy nie brał udziału w ich gierkach, chociaż wiedział że posiadały takowe. A ponadto ta rozmowa i pouczanie Ryona odwróciło uwagę od jego niepokoju o zainteresowanie Ryona jego partnerką. - Jasna cholera - Callum wreszcie mruknął i dodał.- Porozmawiam z nią. - Mądrze - Ryon przytaknął. Callum westchnął i dodał kolejny problem do listy, którą musiał posortować. Potem poszli z powrotem do domu Sonii. Po tym jak ściągnęli płaszcze, Ryon natychmiast poszedł do Caleba, podczas gdy Callum skierował się do Sonii. Stała wśród licznej grupy przyjaciół, przysłuchiwała się uśmiechała, gdy stanął za nią. Wiedział, że wiedziała iż tam był, ponieważ dostrzegł jak prawie niezauważalnie jej ciało znieruchomiało, zanim się zbliżył. Rozumieją to teraz, zaczął coraz częściej zauważać jej reakcje. Uśmiechnął się do jej przyjaciół by ukryć niepokój, zaszedł ją od tyłu i otoczył ręką jej talię, przyciskając usta do jej ucha. - Już czas na twój zastrzyk, laleczko - mruknął tak cicho, że tylko Sonia go usłyszała. Cieszył się, że nie widział jej oczu, chociaż poczuł jak jej ciało napina się. Przyglądanie się co noc jak jej oczy stają się puste, było jak przeżywanie małej śmierci. Odwróciła się do niego, spojrzała nad jego ramię i skinęła głową,

mrucząc przeprosiny, gdy poprowadził ją na górę do łazienki. Czekała posłusznie aż załadował strzykawkę. Kiedy była gotowa, odwróciła się plecami do niego, jego jedna ręka otoczyła jej brzuch, gdy polecił łagodnie: - Unieś dla mnie spódniczkę, maleńka. Zakołysała biodrami, gdy to zrobiła, odsłaniając parę seksownych, białych, koronkowych majteczek, które nakazał jej kupić, gdy była na zakupach z jego matką (sekundę po tym, jak wyrzucił do kosza na śmieci jej nieatrakcyjną bieliznę). Zawsze nosiła pończochy wysokie do ucha, zakończone koronką. Bez względu na sytuację, wciąż poczuł jak jego pachwina zaciska się na ten widok. Szybko, tak aby nie przedłużać jej obaw, zrobił zastrzyk. Będąc skierowana twarzą do zlewu, w chwili gdy toksyny wdarły się jej ciała, zacisnęła obydwie dłonie na zlewie i opuściła głowę. Zassała obolały oddech i jej śliczna twarz skręciła się w cierpieniu. Callum wrzucił strzykawkę do zlewu, naciągnął jej spódniczkę na dół, otoczył ją ramionami, starając się oderwać wzrok od lustra, który odbijał jej ból. Jego ciało wchłonęło rozdarte wzdrygnięcie, które przedzierało się przez jej, aż nieświadomie wciągnęła uspokajające oddech, gdy ból powoli sam się spalał. Kiedy było po wszystkim, uniosła głowę i oparła ją na jego ramieniu, policzkiem do ciała. Pochylił brodę do jej, a jej dłonie przesunęły się wzdłuż jego przedramion, aż skrzyżowała je, zaciskając palce wokół jego nadgarstków. - Czułam to nawet w moich włosach - wyszeptała, cień bólu wciąż czaił się w jej głosie i Callum wzdrygnął się, czując jak ból jego partnerki nieprzyjemnie go ukąsił. Ukrył twarz w jej szyi. - Laleczko - mruknął, jakby nie mógł nic więcej zrobić. I cholernie nienawidził tego poczucia bezsilności, które uderzało go w niego co noc. Jej palce zacisnęły się na jego nadgarstkach i powiedziała cicho: - Już się skończyło, Callum. Nie skończyło. Stanie się ponownie następnej nocy i kolejnej. Jeżeli to rzeczywiści była choroba, to będzie się działo tak długo, aż nie stanie obok niej na jej płonącym stosie. Nie odpowiedział, tylko zacisnął ramiona i przyciągnął ją bliżej. - Mamy gości - przypomniała mu. Wciągnął oddech przez nos, zaciągnął się jej zapachem, który już go otaczał, nakłaniając jego ciało do zrelaksowania się na ten zapach i jej słowach, że mieli gości. Nie użyła słowa „ja”, tylko „my”.

Callumowi się to spodobało. Skinął i uniósł głowę, spoglądając jej w oczy w odbiciu lustra, które było świadkiem jej uspokajającego uśmiechu, który był skierowany do niego. Potem stanął, trzymając ją, gdy ponownie nakładała szminkę i niepotrzebnie poprawiała swoje grube, piękne włosy. Potem zaprowadził ją na dół i stał u jej boku, przyglądając się jej radości, gdy tracił swoją własną, zaczynając się niecierpliwić, gdy jego potrzeba jej zaczęła rosnąć. Mógł to znieść tylko dlatego, że dobrze się bawiła. Było już późno. Kateringowcy zebrali swoje wyroby, pozostawiając po sobie porządek, chociaż Sonia wciąż wędrowała po domu. A to znalazła serwetkę do wyrzucenia, a to resztki papieru do pakowania, podczas gdy Callum zamknął dom na noc. Kiedy zaprowadził ją na górę, zaprowadził ją do łazienki, decydując, że wypełni to pomieszczenie lepszymi wspomnieniami niż uczuciem strachu. W pierwszej chwili była zdezorientowana, ale uspokoiła się, jak zwykle, gdy delikatnie położył jej dłonie na zlewie, kazał jej je tam trzymać i podciągnął do góry jej spódniczkę. Ściągnął jej majtki i wyszła z nich, zanim rozkazał jej rozsunął nogi. W lustrze dostrzegł, że jej twarz nabrała głodnego wyrazu z pożądania, zanim pochyliła się i zrobiła to co jej kazał, a w nagrodę wsunął od tyłu dłoń między jej nogi, dając jej to czego pragnęła. Callum przyglądał się jej w lustrze myśląc z roztargnieniem, ponieważ strasznie spodobało mu się to co zobaczył, że zdecydował, że w zamku w Szkocji pojawi się pokój wypełniony lustrami. Widząc jak narastające podniecenie wymazuje wcześniejszy ból, doprowadził ją do orgazmu palcami. A potem, gdy wciąż jęczała przez swój nieskrępowany orgazm, przyglądał się, jak w nią wszedł i pieprzył się z nią, ze spódnicą podciągniętą na jej biodra, jej słodkim tyłeczkiem, który chętnie go brał. I wciąż się przyglądał, gdy doprowadził ja do drugiego orgazmu i siebie samego. Potem, gdy Sonia wciąż była nadziana na jego penisa, spojrzał w lustro i spostrzegł że robiła to samo, patrząc spod rzęs, gdy powoli ją rozebrał, wciąż będąc połączony z jej małym ciałkiem. Gdy już była przy nim naga, niespiesznie przesuwał dłońmi po jej skórze wzdłuż jej przepony, brzucha, boków i piersi, śledząc wzrok Sonii, który podążał za jego dłońmi, aż poczuł, jak jej płeć zadrżała i jego kutas odpowiedział na dalszą podróż. I trzymał ją, krzyżując ramiona, jego dłonie otuliły jej piersi, kciukami pocierał leniwie jej sutki, podczas gdy tkwił w niej wciąż twardy i zanurzony po nasadę, zapamiętując ich wspólny widok. Zapach ich zmieszanej istoty. Piękne uczucie jej widok. Obróciła szyję i jej wargi otarły się o jego skórę, gdy wpatrywał się w lustrom, wyszeptała: - Jakim cudem jesteś tak długo twardy po? - Sensory motywacyjne - odparł cicho (i zgodnie z prawdą).

Wciągnęła drżący oddech. Uśmiechnął się. Potem zsunął ją ze swego wału, odwrócił ją, posadził na zlewie i powoli ściągnął jej buty i pończochy. Potem zaniósł ją do łóżka, jego słodką, małą Sonię, rozebrał się, dołączył do niej i przyciągnął do siebie, jego twarz znalazła się w jej włosach, jej tyłeczek był przyjemnie wtulony w jego krocze, a jego ciało przycisnęło się do jej długości. Jego głos stał się łagodny, gdy zapytał: - Dobrze się dzisiaj bawiłaś, moja maleńka? - Tak - szepnęła sennie, zawahała się i zapytała.- A ty? - Tak - odpowiedział i ścisnął ją w ramionach.- Najbardziej podobało mi się, jak ten wieczór się skończył. - Zauważyłam - wymamrotała chwilę przed tym jak zasnęła. Powinien poczuć zadowolenie, ale to były najgorsze chwile. W ciemności, z Sonią u boku, jej ciałem rozluźnionym w jego ramionach. Wiedział, że za tymi chwilami będzie tęsknił najbardziej, gdy odejdzie. Nie miał nic przeciwko jej starzeniu się, początkowych zmarszczkach, siwieniu jej pięknych włosów. Wrzało w nim na samą myśl, że pewnego dnia odejdzie. Jak w przypadku każdej nocy od czasu okiełznania, Król Callum zasnął ze swoją królową, zmuszony do pogodzenia się z niełatwymi, podłymi warunkami jego przyszłości.

Rozdział 14

Boże Narodzenie

Ciało Sonii było uwięzione między oparciem najbardziej wygodnej kanapy w pokoju telewizyjnym, a długim ciałem Calluma. Jej głowa spoczywała na jego piersi. Jej ręka na jego brzuchu. Sama zaś wpatrywała się w telewizję. W tej pozycji, pod koniec Wigilii, Król Callum po raz pierwszy oglądał film pod tytułem Białe Boże Narodzenie. Resztki jedzenia znajdowały się na stoliku przed nimi, co ku jego zaskoczeniu było pomysłem Sonii. Od chwili w której się poznali, nie owijała w bawełnę, że nie lubiła wilczej diety. Ale gdy tego ranka zapytał ją jak tradycyjnie spędzała Wigilię i Boże Narodzenie, powiedziała mu niepewnie, niemal, ku jego zaskoczeniu (i

przeczuciu), wstydliwie, że oba dni były jedynymi dniami w jej kalendarzu, podczas których jadła to co chciała i ile chciała, nie martwiąc się o to. Callum ukrył niezadowolenie jakie poczuł na jej słowa, a poczuł je z trzech powodów. Po pierwsze, naprawdę była nieśmiała, gdy podzieliła się z nim tą informacją. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Sonia wciąż zachowywała się wstydliwie, biorąc pod uwagę, że byli partnerami życiowymi, została okiełznana i spędzała większość dni na jego kolanach, oraz jeszcze więcej nocy na jego penisie. Po drugie, przez jej nieśmiałość zauważył, że nigdy nie zapytał jej o nią, co lubiła, czego nie lubiła, co sprawiało jej radość, a co nie. Więc przypuszczał, że nie było to niczym niezwykłym, że była wstydliwa, kiedy pytano ją o to, by powiedziała coś o sobie. Przynajmniej była taka w stosunku do niego. To prawda, że musiała się dopasować do jego życia. Ale była także jego bardzo ważną częścią. Miał wiele na głowie, ale niezależnie czy była przypadkowa, jego znieczulica wstrząsnęła nim. Co więcej, tak jak zasugerował Ryon, zaczął się zastanawiać, czy pod powierzchnią akceptacji losu Sonii czaiło się coś więcej. Po ostatnie, dlatego że tak sztywno kontrolowała swoje odżywianie, czego najbardziej nie lubił u ludzi i zdecydowanie zamierzał złamać ten zwyczaj po świętach. Wilki nie liczyły kalorii i nie były tak obsesyjnie schludne jak Sonia. Były przeciwieństwami ludzi, i mimo że wilcze życie mogło trwać wieczność, nie trwonili go na trywialne rzeczy. Żyli pełnią życia, cieszyli się każdym dniem i brali to co miało do zaoferowania, nie martwiąc się drobiazgami. Podczas gdy tego ranka byli jeszcze w łóżku, jej oczy spoczęły na jego klatce piersiowej, jej palce z roztargnieniem przesiewały ciemne włosy które pokrywały jego tors, wyjaśniła (podczas gdy ukrywał swoje niezadowolenie a później niepokój), że w Wigilię odpoczywała, czytała książkę, oglądała filmy i jadła to co chciała. Podczas bożonarodzeniowego poranka otwierała swoje prezenty, których z jakiegoś powodu nie układała pod drzewkiem w swym pokoju. Następnie w godzinach popołudniowych wybierała się na późny obiad z Gregorem i Yurim, zanim wróciła do domu. W jakiś sposób ta wiadomość była ponura. Chociaż powiedziała to w sposób prosty, to nie zmieniało to faktu, że większość swoich ukochanych świąt spędzała samotnie i jak sądził, nic z jej rozrywek nie brzmiało szczególnie zabawnie. I zdecydowanie nie było to w stylu wilka, w ogóle, a już zdecydowanie nie w święta. Callum zdecydował, obserwując jej palce, że chociaż jego królowa była przyzwyczajona do samotnych świąt, to już nigdy nie będzie ich spędzała w ten sposób.

Od tego dnia wszystko będzie całkowicie inne. I Callum się upewni, że tak się stanie. Kiedy skończyła mówić, odwrócił się do niej i uprawiał z nią miłość. Zrobił to powoli, nie spiesząc się, budował głód, a gdy jej jęki przeszły w westchnienia, zmienił rytm. Podczas gdy wciąż tkwił w plątaninie jej kończyn, połączony z nią ciałem, zrobił coś co robił bardzo rzadko (naprawdę rzadko), przytulając ją. Jego dłonie dryfowały po jej skórze. Jego nos wciągał jej zapach. Wargi muskały jej szyję, ucho, twarz, a gdy to robił, zaciskała wokół niego swe kończyny tak ochronnie, z miłością, że warknął w zgodzie w jej skórę. Gdy wyszli z łóżka, zrobiła śniadanie i wzięli prysznic. Podczas gdy się ubierała i robiła cokolwiek musiała, aby przygotować się do swego dnia, wykonał kilka telefonów, ustalając i szukając informacji. Kiedy zeszła na dół ubrana w koszulkę z długim rękawem i dżinsy, odesłał ją, aby ubrała się cieplej. Bez wahania zrobiła to co jej kazał. Potem zabrał ją do sklepu sportowego i kupił to, czego potrzebowali. Następnie zabrał ją na sanki. Była tym tak zszokowana do tego stopnia, że się nie odezwała. Ale gdy dotarli do zatłoczonego, publicznego wzgórza i znalazła się wśród dzieci i rodziców z ich własnymi sankami, zatraciła się w tym bez opamiętania. Callum stał na szycie wzgórza, przyglądając się jak ścigała się z dziećmi, które zawsze wygrywały, na co im pozwalała. Przespacerował się w dół, aby zaciągnąć sanki z powrotem na górę, a Sonia szła obok niego, otoczona jego ramieniem, ona zaś obejmowała go w pasie, śmiejąc się głośno i omawiając powtórki z jej nowymi znajomymi. A potem znalazła kolejne dziecko, z którym ścigała się na dół wzgórza, chichocząc przez cały czas. Szczerze mówiąc, gdyby nie wiedział inaczej, przysiągłby, że przy tej nieskrępowanej radości była wilkiem. Gdy już była padnięta, zabrał ją do baru z przekąskami i usiedli na zewnątrz, Sonia na jego kolanach. Gdy tak siedzieli, dzieci śmiały się z nich, a mężczyźni i kobiety, którzy ukradkiem spoglądali w ich stronę (niektórzy zaciekawieniu, ale zauważył, że większość mężczyzn i kobiet patrzyła z zazdrością), podczas gdy pili gorące kakao. Potem zabrał ją do domu, wyzwał ją na pojedynek w grze planszowej, w którą grali siedząc na podłodze w salonie przy ogniu, który rozpalił. Grali, podczas gdy jedli lunch i pokonał ją spokojnie, zaś ona żachnęła się tak wspaniale, że zagrał z nią jeszcze raz, aby ponownie ją pokonać. Ale nie zrobił tego tak celowo, jak poprzednim razem. Potem upichciła obiad, przygotowując ucztę z niezdrowych przekąsek, które z przyjemnością zaakceptował. Podczas gdy Sonia to robiła, Callum sprawdził garaż, aby upewnić się, czy Regan nie przysłała produktów, za

każdym razem, gdy wchodziły w grę zakupy. Wnieśli zakupy. Zanieśli jedzenie do środka i wgryźli się w nie niecierpliwie, rozmawiając o kolejnym filmie Sonii, Elfie, którego nie widział, nie zamierzając tracić czasu na oglądanie ludzkich filmów, a następnie obejrzeli Scrooge'a, którego widział, ale tylko częściowo. I wreszcie gdy nastała późna noc, Sonia włączyła film, który jak mu powiedziała, oglądała co roku podczas świąt. Callum doszedł do wniosku, że Elf był niezmiernie śmieszny. Scrooge także był zabawny i mądry, ale najbardziej spodobało mu się Białe Boże Narodzenie. Film był zabawny, słodki, miał głębokie emocje, nie wspominając już, że niejaki Bing potrafił śpiewać i większość filmu przypominała mu o domu. Blisko końca filmu poczuł jak jej ciało sztywnieje i dostrzegł, ze jej ręka ucieka z jego ciała, aby zacisnąć się w pięść przy jej ustach. Uniósł głowę i zobaczył, że płakała cicho, mając problemy z powstrzymaniem się od płaczu podczas sceny, którą widziała dziesiątki razy, a która zawsze ją poruszała. W tym momencie Sonia wtuliła się w niego podczas Wigilii, cicho płacząc w jego pierś, w jakiś sposób poruszający, aż postanowił, że to będzie kolejna tradycja w tej porze roku. Bez słowa uniósł dłoń, aby dotknąć jej twarzy, jego kciuk starł jej łzy, gdy przyglądała się jak żołnierze Generała deklarują lojalność i pomyślał, że Białe Boże Narodzenie było najlepsze. Użył pilota, aby wyłączyć telewizor, gdy film się skończył i Sonia momentalnie ruszyła, aby wstać z kanapy. Wzmocnił uścisk, zatrzymując ją na miejscu. - Kochanie, dokąd idziesz? Przechyliła głowę, aby na niego spojrzeć. - No cóż...- zaczęła, ale z jakiegoś powodu spojrzała na linię ciągnącą się od jego ucha do ramienia kanapy, na którym spoczywała jego głowa.- Po tym jak obejrzę Białe Boże Narodzenie, sprzątam bałagan i idę do łóżka. Callum odwrócił głowę, zerknął na godzinę na DVD i dostrzegł, że był kwadrans przed północą. Prawie Boże Narodzenie. I zdecydował o kolejnej nowej tradycji. Objął ją kolejną ręką i wciągnął na swój tors, tak że byli teraz oko w oko. - Dlaczego co roku oglądasz Białe Boże Narodzenie? Wciągnęła głęboki,drżący oddech, jak to często robiła, a lubił to, ponieważ oznaczało to, że jego królowa czuła głębokie emocje. Wtedy odpowiedziała: - Ponieważ każdego roku oglądałam je z rodzicami. Uwielbiali ten film przełknęła ślinę, czując się zarówno nerwowo jak i niepewnie, gdy patrzyła mu w oczy, jakby starała się, aby odczytał jej emocje, co było dziwne. Według Ryona, ludzkie kobiety komunikowały się kodem. Był wilkiem, a więc

powinna być przynajmniej dla niego otwartą księgą. Musiała znaleźć to, czego przez moment szukała, ponieważ kontynuowała.- Jeśli obejrzę to przed Bożym Narodzeniem, to oznacza, że ich pamiętam. Są świeży w mojej pamięci i tylko w ten sposób mogę ich naprawdę mieć. Straciwszy Maca i Calvina rozumiał jej poczucie osierocenia i mając nadzieję, że ułagodzi jej żal tak jak ona to zrobiła, przesunął palce w jej włosy i pociągnął jej twarz w dół, aby pocałować ją w ustach. Uspokoiła się w jego ramionach i zdecydował, że te małe poczucie triumfu zdobył dzięki swym staraniom. Z powrotem przycisnął ją do swego ciała, otaczając jednocześnie ramieniem i nakierował jej policzek na swą pierś drugą dłonią. Potem zapytał: - Chcesz wiedzieć, jak moi ludzie spędzają święta? Na początku nie odpowiedziała, tylko wciągnęła miękki, zaskoczony oddech i znowu przeklął się za brak wrażliwości, ponieważ Ryon miał rację. Musiała mieć jakieś pojęcie o kulturze, wśród której miała zamiar spędzić resztę swych dni i nie powinna pozyskiwać tych informacji przez nagłe zdarzenia. Kiedy nie odpowiedziała, nacisnął: - Laleczko? Skinęła głową przy jego piersi. Jego palce zacisnęły się w jej włosach i rozluźniły, gdy przesunął je po nich, pieszcząc ją gdy mówił. - Pierwszego grudnia zaczynamy przyjęcia. Wszyscy je urządzają. To tak jakby toczenie wojny, kto urządzi najlepsze przyjęcie, żeby ludzie na nie przyszli. W ciągu dnia idziesz na jedno przyjęcie, dwa a nawet trzy. Nie są takie jak twoje. Są nieco głośniejsze, dziksze i moi ludzie nie urządzają ich podczas nocy, ale świętują tak przez cały czas. Urządzamy je także podczas dnia. Ogromne obiady z dużą ilością jedzenia, po których trzeba się zdrzemnąć. Pełne śniadania, które zawsze kończą się wędrówkami do pubu, a jeszcze później zataczając się do domu, śpiewamy piosenki świąteczne. Usłyszał jak zaskoczony chichot uciekł z jej gardła, brzmiąc tak, jakby się dusiła i zauważył, że przez te trzy tygodnie nigdy jej nie rozśmieszył. Ani razu. Jasna cholera, był tak bardzo pochłonięty wszystkim innym, że w stosunku do swojej partnerki stał się bezmyślnym gnojkiem. Odchyliła głowę do tyłu, a jej oczy błysnęły, kiedy zapytała: - Ty zataczasz się do domu, śpiewając kolędy? Uśmiechnął się do niej, oczarowany jeszcze bardziej swoją królową, gdy jej oczy tak błyszczały, przyznał: - Było wiadomo, że tak się stanie. Zacisnęła usta, ale czuł jak jej ciało drży od śmiechu. - Moi ludzie lubią śpiewać - poinformował ją łatwo.- A lubimy to robić

jeszcze bardziej, gdy jesteśmy pijani. Parsknęła śmiechem i oparła czoło na jego piersi. Było wiele rzeczy, jakie Callum doświadczył z Sonią podczas tych trzech tygodni i które pokochał. Ale nie było nic lepszego, od uczucia jak ciało Sonii drżało ze śmiechu, jej głód dudnił w jego piersi, gdy była w jego ramionach. Wreszcie przełknęła chichot, uniosła głowę i zachęciła go: - Mów dalej. Położył dłoń na jej szyi i zaczął pieścić kciukiem spód jej szczeki, kiedy mówił: - Wigilię spędzamy ściśle przestrzegając tradycji, w domu u kogoś z dalszej rodziny. Przybywamy na śniadanie i zostajemy aż zapadnie zmrok. - Masz wielu krewnych z dalszej rodziny?- zapytała. Nie chciał jej przestraszyć prawdziwą liczbą, więc odpowiedział: - Kilku, więcej niż ta ilość, która wczoraj przyszła na twoje przyjęcie. Jej oczy zrobiły się ogromne i szepnęła: - To długi okres czasu, zwłaszcza jeśli trzeba ich nakarmić. - A pod koniec wieczora, zanim ktokolwiek pójdzie do domu, to także tradycja, że kobiety walczą o to, która następnego roku będzie gospodynią uśmiechnął się do niej.- Czasami robi się z tego prawdziwy kocioł. Odwzajemniła uśmiech, nie mając pojęcia, że to co powiedział, było dosłowne. Wilkołaczki mogły się przekształcać i robiły to często, głównie po to by biegać ze swoimi partnerami. Było kilka (innymi słowy, zależało to od upodobań ich życiowych partnerów i gustu, czy wolały przebywać w towarzystwie własnej płci), które były wojowniczkami i to dobrymi. Jednakże większość samic pozostawała w ludzkiej formie. No chyba, że walczyły ze sobą pijane o to, która zostanie gospodynią, a wtedy łatwo było stracić kontrolę nad przemianą. Krew się przelewała częściej niż powinna. Callum postanowił, że nie powie o tym Sonii. Zamiast tego, powiedział: - W ciągu dnia kobiety gotują, plotkują i grają w karty na stole kuchennym. Przewróciła oczami i wymamrotała: - To oczywiste. Uniósł głowę i dotknął ustami jej, aż nie zamknęła oczu i sam usiadł, aby kontynuować: - Mężczyźni rozpoczynają turniej rugby, albo jakiś inny sport na świeżym powietrzu - uśmiechnął się i poinformował ją.- Im jest bardziej brutalny, tym lepiej. - Nic dziwnego - zauważyła bez urazy.- Intensywni jak we wszystkim innym, nawet na święta.

Jego kciuk przesunął się na jej dolną wargę tak jak chciał,aby powstrzymać ją od mówienia, co zresztą zrobiła i znowu zaczął. - Zbieramy się wszyscy na wieczorną ucztę, zazwyczaj się upijamy, potem zaczynamy gry grupowe, co zazwyczaj kończy się chaosem. Kobiety walczą o to, która zostanie gospodynią na następny rok, a następnie wszyscy zbierają się do domu. - Z wyjątkiem gotowania i szalonych bitew, które kończą się w nocy, brzmi to całkiem zabawnie - zażartowała, unosząc usta w kącikach. - Bo jest - odpowiedział szczerze.- Rodzina jest niezwykle ważna. Właśnie dlatego znalezienie partnera jest fundamentem naszego istnienia ściszył głos i mocniej jej objął.- Zapowiada to czas, kiedy możemy zacząć swoją własną. Wyraz jej twarzy szybko się zmienił. Początkowe zdziwienie zmieniło się w łagodność zmieszaną z tęsknotą, a na końcu w zaniepokojenie, w którym ze zdziwieniem zobaczył otwarcie fałszywą ciekawość. - Co robicie na Boże Narodzenie?- zapytała, zmieniając temat niemal rozpaczliwie i chociaż bardzo chciał wiedzieć co działo się w jej główce, to zdecydował, że bezpieczniej będzie odpuścić. Wyczuł, że nastrój wciąż był pogodny. Chciał tego dla siebie, ale odnosząc wrażenie, że rozświetlił jej dzień, chciał tego głównie dla Sonii. - Rano składasz życzenia ze swoim partnerem i dziećmi, jeżeli się ich posiada. Otwiera się prezenty, je śniadanie - uśmiechnął się drapieżnie.Uprawia się miłość, gdy dzieci się bawią - przygryzła wargę i ciągnął.- Potem zbierają się rodziny podczas popołudnia, zostajemy razem do wieczora, jemy, pijemy, gramy w gry. Nic formalnego, wszystko na luzie. Mamy fajerwerki i wypijamy kieliszek grzanego wina o północy i jeżeli jeszcze cię nie ma w domu, to do niego wracasz. Jej mina znów stała się łagodna, i wiedział, że była to szczera reakcja, gdy jej ciało przylgnęło do jego. - Brzmi naprawdę zabawnie - powiedziała cicho, zanim komicznie wykrzywiła twarz.- Z wyjątkiem grzanego wina. - Znajdziemy dla ciebie szampana - mruknął, myśląc o następnych świętach i Sonii w jego ramionach, ale wśród jego braci, owiniętą ciasno w futra, które je da, pijąc szampana z twarzą skierowaną do gwiazd i wielokolorowych fajerwerk, które rozświetlałyby jej skórę i włosy. Z całą pewnością było to coś do wyczekiwania. - Wolę szampana - odparła, patrząc na niego z zaciekawieniem, ale dopasowując się do jego tonu, tak jak do nastroju. Jego wzrok przesunął się do zegara i zauważył godzinę. Przycisnął ją jeszcze bliżej do siebie, wsunął dłoń w jej włosy, zacisnął ją delikatnie i przekręcił, unosząc jej wargi do swoich. Następnie mruknął: - Wesołych Świąt, laleczko.

I dał jej pocałunek, który przekazał obietnicę, że jej samotne święta były przeszłością i że jej każde kolejne święta zaczną się... właśnie... tak. Jej oczy były oszołomione, kiedy odsunął wargi od jej, oddech był nierówny i zerknęła uroczo roztargniona w stronę zegara, biorąc głęboki oddech. Kiedy jej oczy się skoncentrowały, westchnęła i spojrzała na niego. Czekał, nietypowo cierpliwie, gdy jej zielone oczy błądziły po jego twarzy, aż w końcu spojrzała w jego, jakby próbowała go rozszyfrować i zwątpiła w to co zobaczyła. Wreszcie szepnęła: - Wesołych Świąt, Callum. Był rozczarowany, że nie nazwała go „wilkiem” albo innym słodkim zdrobnieniem, o jakim marzył. Mimo to, jego rozczarowanie nie trwało długo, skoro nadeszła pora na pójście do łóżka i wprowadzenie nowej tradycji przez Calluma. Była to jedna z tych, jaką Sonia bardzo polubiła. I pod koniec tego, nie tylko nazwała go „mój wilku.” Wykrzyczała to.

***

Callum obudził się, kiedy Sonia wysunęła mu się z ramion. Otworzył oczy, gdy usłyszał jej obolałe jęki. Jego ciało zamarło, gdy ją zobaczył. - Jezu, kochanie, co jest do cholery?- warknął, jego dłoń sięgnęła do jej ciała, które wciąż było pod kołdrą, ale na czworakach, z pochyloną nisko głową i błędnym oddechem. Odsunęła się gwałtownie od niego, w chwili w której opuszki jego palców musnęły jej skórę, ale i tak wyczuł ogromne ciepło. Było tak, jakby płonęła żywcem. - Soniu - jego głos był ostrzejszy z niepokoju.- Co do cholery? Nie uniosła głowy, kiedy wysapała coś ekstremalnie zrozumiałego: - Cal, coś jest nie tak. Wydała z siebie niemal zwierzęce skomlenie i zamarła. Przysunął się tak blisko jak mógł, a jej oddechy przeszły w westchnienia. Brzmiała tak, jakby walczyła o powietrze.

- Dzwonię po karetkę - oznajmił. - Nie!- krzyknęła, a następnie zadyszała.- Strzykawki, wypełniłeś strzykawki? - Tak. - Całe, Cal. Użyłeś całe? - Kurwa, oczywiście, że tak. Przekręciła powoli głowę i spojrzała na niego, jej oczy były zamglone, ale głos był przerażony, gdy szepnęła: - Właśnie tak się czułam, gdy nie wzięłam lekarstwa. Palenie. Właśnie tak gotuje się w swojej własnej skórze - jęknęła i zapiszczała, przerażenie pochłonęło jej głos, jakby nie wiedziała czy krzyczeć, czy płakać.- Cal, to nigdy się nie zdarzyło, gdy brałam leki. Coś jest nie tak. Lek osiadł w jego brzuchu i ponownie powiedział: - Dzwonię po karetkę. - Nie będą wiedzieli jak mi pomóc!- krzyknęła.- Ludzie z ostrego dyżuru nawet o tym nie słyszeli - jęknęła.- Zawsze się bałam, że coś takiego się stanie - znowu wydała z siebie zwierzęce skomlenie i Callum poczuł je w samym sobie. - Twój lekarz - powiedział nagle. Uniosła głowę i zapytała niewyraźnie: - Co? - Laleczko, twój lekarz będzie wiedział co zrobić. Masz jego numer? - W moim telefonie, w mojej... Nie dokończyła, gdyż Callum już zerwał się z łóżka i dosłownie przeskoczył schody. Położył dłoń na poręczy i przeskoczył ją, lądując zwinnie na nogach. Zrobił to samo, gdy wylądował u podnóża schodów. Znalazł jej telefon w torebce, numer w telefonie i zadzwonił, gdy wracając pokonał schody w trzech susach. Podczas gdy Sonia, która odrzuciła kołdrę, zdawała się walczyć o życie na łóżku, Callum omal nie dostał szały, gdy ów mężczyzna nie okazał się być lekarzem Sonii. Facetowi zajęło zbyt wiele czasu (innymi słowy, ponad dziesięć sekund) obiecanie, że skontaktuje się z lekarzem Sonii i poprosi go o pilny kontakt. Jedyna pozytywna rzecz, to taka, że koleś zdawał się być zaznajomiony z tym śmiertelnym przypadkiem choroby Sonii. Nie będąc w stanie jej dotknąć ani uspokoić, Callum poszedł do łazienki i wrzucił ręcznik do zlewu, zmoczył go zimną wodą i nawet nie wycisnął. Zaniósł go sypialni i ostrożnie rzucił na jej plecy. - Tak - jęknęła z ulgą, zwijając się w kłębek pod dużym, mokrym ręcznikiem, wyciągając ramiona przed siebie. Jej telefon zadzwonił i Callum wyrwał go z odbiornika. - Doktor Mortenson?- warknął do słuchawki. - Jesteś mężem Sonii Arlington?- zapytał mężczyzna. - Tak - Callum warknął.- Czy to doktor Arlington?

- Tak, synu. Mój kolega powiedział, że ma atak. To prawda? Atak? Kurwa, nazwał to atakiem? - Gotuje się pod dotykiem i mówi, że wychodzi z własnej skóry. - Nauczyła cię, jak aplikować lekarstwo? - Tak - Callum syknął krótko. - W takim razie zrób jej zastrzyk. - Zrobiłem to pięć godzin temu. - Zrób to jeszcze raz - odpowiedział spokojnie.- Będę przy telefonie. Callum nie marnował czasu. Kiedy wrócił do ich sypialni, zrzuciła ręcznik i znowu znalazła się na czworakach, lamentując nisko, gdy walczyła z bólem. - Już dobrze, laleczko, trzymaj się dla mnie - zagruchał i zatopił igłę w jej pośladku tak szybko, jak tylko mógł. Krzyknęła, wyginając plecy i szyję, a jej włosy spadły jej z ramion. Następnie skuliła się, jej głowa opadła między ramiona, jej jęki stały się niskie, wyraziste, gardłowe i zdecydowanie przerażające. Przycisnął słuchawkę do ucha. Zdenerwowany bardziej niż kiedykolwiek przez swoją niemoc w obliczu cierpienia swojej partnerki, Callum warknął: - Ma się gorzej. - Odliczam, synu, zostań ze mną, jedna minuta, trzydzieści pięć sekund - i zaczął odliczać do ucha Calluma, co pięć sekund, gdy Sonia opadła na łóżko i zaczęła się wić. Sięgając powoli, dotknął jej skóry, która była wilgotne od potu, ale już nie parzyła w dotyku. Przesunął palcami po jej skórze i nie krzyknęła, więc ostrożnie wziął ją w ramiona i posadził na łóżko, plecami do zagłówka, tuląc ją do siebie. - Nic mi nie jest - szepnęła w jego szyję, gdy przycisnął słuchawkę do ucha. - Chcę wiedzieć, dlaczego to się stało - Callum powiedział do telefonu. - Jest jej teraz lepiej?- doktor Mortenson zapytał w odpowiedzi. - Powiedziałem, że chcę wiedzieć dlaczego to się stało - Callum powtórzył. Doktor Mortenson westchnął. - Ciała są wspaniałymi i strasznymi rzeczami, synu. Może i Sonia zbudowała tolerancję na lek; brała je od lat. Ale w życiu i ciele przez cały czas następują zmiany. Może produkuje więcej albo mniej hormonów. Może przeżyła wstrząs, który spowodował fizyczną reakcję w jej ciele, co spowodowało zmianę skuteczności leku. Jeżeli przeżywa większą ilość stresu i niepokoju lub depresji, albo straciła bliską osobę, to ciało jest fizycznym objawem tego wszystkiego, jakie będą interakcje z lekami. Chciałbym zrobić badanie krwi i będzie potrzebowała teraz dwóch dawek zastrzyków, rano i wieczorem, aż uznam, że nie będzie to konieczne. Jasna cholera, będzie teraz musiał dawać je dwa pieprzone zastrzyki? I co gorsza, Sonia będzie musiała je przyjąć?

- Kiedy będzie mogła przyjechać na badania?- chciał wiedzieć. - Kiedy będziesz chciał. Jedźcie do szpitala imienia świętego Vincenta i podajcie tam moje nazwisko. Wyślę polecenia. Zrobią badania krwi. Jest teraz spokojna? Callum spojrzał na Sonię, która otoczyła jego ciało ręką, druga spoczywała na jego piersi, podpierając jej policzek. Jej oczy były utkwione w nim. Były zmartwione, ale nie w gorączce i delirium. - Jest spokojna. - Mądra dziewczyna, że nauczyła cię robić zastrzyki. Dobra robota, synu. Mam nadzieję, że niebawem się spotkamy. Wesołych Świąt. I ten drań się rozłączył. Callum wykorzystał całą swoją kontrolę, aby nie rzucić telefonem przez pokój. Zamiast tego wcisnął guzik rozłączając się i wsunął telefon do podstawki. Następnie przesunął palcami po włosach Sonii, biorąc głęboki oddech, aby odzyskać spokój i zapytał.- Wszystko dobrze, moja maleńka? - Um... pomijając fakt, że jestem strasznie wystraszona?- zapytała sucho.- Tak. Nie miał na to odpowiedzi, więc się nie odezwał. - Co powiedział doktor Mortenson?- spytała. - Chce zrobić badania - odpowiedział Callum, decydując, że podzieli się wesołą wieścią o dwóch zastrzykach na następny dzień. Skinęła głową. - Powiedział także, że to było mądre, że nauczyłaś mnie jak robić zastrzyki - droczył się z lekką arogancją, mając nadzieję, że poprawi jej to nastrój i uspokoi zmartwione spojrzenie jego królowej. Kontynuował, ostrożnie ją tuląc.- Mamy szczęście, że tak chętnie to zrobiłaś, laleczko. - Zamknij się, Cal - wymamrotała z udawanym rozdrażnieniem, nie będąc w stanie ukryć ulgi. Ale on zamarł. Nazwała go Cal'em i zrobiła to więcej niż raz. Z tego powodu chciał zawyć w zwycięstwie, jakby wygrał epicką bitwę. Zamiast tego znowu ją ostrożnie przytulił. Pochyliła głowę, aby przycisnąć się bardziej. Potem zdradziła: - Przez całe życie bałam się tego najbardziej. Przez całe życie bałam się, że to się stanie. Kiedy jako nastolatka nie zrobiłam zastrzyku, musiałam się czołgać do łazienki. Zajęło mi to wieki, ale wreszcie to zrobiłam. Musiałam przestać i oddychać, aby znów mieć władzę nad kończynami. Tak bardzo bolało. Callumowi nie spodobały się jej słowa i żałował, że zaczęła o tym mówić, ale zachował to dla siebie. - Zawsze tak bardzo się bałam - pisnęła, jakby walczyła z łzami, więc chciał unieść jej twarz do swojej i ją pocieszyć, ale puścił ją, wyczuwając, że

dane mu będzie usłyszeć więcej. Nie mylił się. - Wiesz czego bałam się najbardziej?- szepnęła łamiącym się głosem. - Czego, laleczko?- zapytał cicho. - Że stanie się to, kiedy będę sama -odwróciła się i ukryła twarz w jego szyi, gdy otoczyła go ręką i przycisnęła się do niego.- Tak bardzo się cieszę, że nie byłam sama - odchyliła głowę do tyłu, aż jej wargi znalazły się na jego szczęce i szepnęła.- Wiedziałeś co zrobić. Dziękuję, mój przystojny wilku, że się mną zaopiekowałeś. I w tym momencie poczuł pragnienie, aby zawyć w zwycięstwie. I ponownie tego nie zrobił. Zamiast tego przechylił głowę i pocałował ją delikatnie i czule, smakując łzy na jej wargach. Przerwał pocałunek, ale nie odsunął warg od jej, gdy mruknął: - Zawsze, moja maleńka. Zamknęła mocno oczy i przytaknęła. Podniósł ją i poszedł do jej gościnnej sypialni, odrzucił kołdrę, posadził ją na łóżku, dołączył do niej, odwrócił ją ku sobie i przykrył ich. - Um... - mruknęła.- Co robisz? - Łóżko jest przemoczone, ręcznik... - Och- wymamrotała, zanim skończył. - Śpij, laleczko, bo gdy się obudzisz, będą już święta. Przytaknęła, przesuwając głowę na jego pierś. Czekał, aż jej oddech się wyrównał, co potrwało nieco czasu, ale nie był zaskoczony. Przeszła przez gehennę. Nie był chętny na kolejną pobudkę w środku nocy w ferworze tego, niezależnie od tego, że szybko zasypiała od dnia ich połączenia. Dla Calluma, który normalnie potrzebował tylko pięciu godzin snu, poświęcił kilka, aby poczuwać przygotowany na kolejny atak. A gdy to robił, pozwolił sobie myśleć o tym, że nazwała go „Cal.” A gdy pozwolił sobie dołączyć do Sonii w snach, bez względu na ich niedawny dramat, zrobił to z uśmiechem.

***

Palce Calluma odgarnęły włosy Sonii z jej szyi.

Następnie pochylił się nad jej uchem i powiedział: - Obudź się, kochanie. Już jest Boże Narodzenie. Jej powieki zatrzepotały, acz wciąż były zamknięte. Obserwował jak węszy i je otwiera. Uniosła się na jednym ramieniu, zacisnęła palce na kołdrze przy piersiach i spojrzała na kubek z kawą w jego dłoni. Spojrzała na niego siedzącego obok niej na łóżku i westchnęła, jej głos był schrypnięty od snu i zaskoczenia: - Zrobiłeś kawę? Uśmiechnął się i odpowiedział: - Byłem kawalerem przez wiele lat, Soniu. Wiem, jak zrobić kawę wręczył jej kubek. Jej oczy rozszerzyły się, ale usiadła na łóżku, owijając wokół siebie kołdrę i wzięła kubek. Oparł swoje dłonie na łóżku po obu stronach jej bioder i pochylił głowę, tak że była blisko jej twarzy. - Teraz, moja królowo, powiedz „Wesołych Świąt” swojemu królowi. Zamrugała i szepnęła: - Wesołych Świąt. Dotknął ustami jej i odszepnął: - Wesołych Świąt. Potem odsunął się, pochylił i podniósł ładnie opakowane pudełko, które przyniósł do pokoju. Tym razem jej oczy się nie rozszerzyły. Niemal wyskoczyły jej z orbit. - Co to?- Sonia powiedziała w zdławionym okrzyku. Położył pudło na jej kolanach i sięgnął po swój własny kubek, który wcześniej postawił na stoliku nocnym, mówiąc: - Podejrzewam, że jeżeli ci powiem, to złamię piętnaste Boże przykazanie. Przyglądała się, jak bierze łyk ze swojego kubka, jakby nigdy wcześniej go nie widziała. Kiedy wydawało się, że nie chce się ruszyć, nacisnął: - Otwórz. Wahała się przez moment, jakby nigdy nie dano jej prezentu i nie miała pojęcia co z nim zrobić, a następnie odstawiła swój kubek i otworzyła pudełko. Wyciągnęła satynę koloru gołębiej szarości, która ciągnęła się przez całe łóżko. Była to długa koszula nocna z ramiączkami, które krzyżowały się na plecach i długą spódnicą, która opadała miękko na łóżko. - To... to - wyjąkała. Callum przerwał jej, informując ją: - W każdy Bożonarodzeniowy poranek, kiedy byliśmy jeszcze

szczeniakami, Mac i Regan zostawiali wypchane poszewki na końcu naszych łóżek - jej zahipnotyzowane spojrzenie powoli uniosło się do jego, gdy mówił.- Mogliśmy od razu je rozedrzeć. Były tam słodycze, zabawki wszelkiego rodzaju, ale zawsze była nowa piżama, którą zakładaliśmy zanim schodziliśmy na dół, aby otworzyć prezenty pod choinką - delikatnie wyciągnął miękką tkaninę z jej palców i nakazał.- Podnieś ręce, laleczko. Prawie sennie uniosła ręce i założył koszulę przez jej głowę, później pod ręce, aż wreszcie uniósł ją z łóżka i postawił przed sobą. Koszula nocna poleciała w dół jej ciała, wirując elegancko wokół jej kostek. Była idealnie dopasowana. Jego zdecydowanie potrafiła robić zakupy. Pozwolił swoim rękom przesunąć się po chłodnym materiale, które obejmowało jej ciepłe,miękkie ciało, nachylił się i podniósł kolejne owinięte pudełko wtem sam ekstrawagancki sposób, jak te pierwsze i większe. Dał jej je, mrucząc: - Teraz to. Przez moment patrzyła na niego zaskoczona, zanim wzięła pudełko i otworzyła je na łóżku. Otworzyła je i westchnęła. Jej palce zacisnęły się na materiale w pudełku i uniosła śnieżno biały, kaszmirowy szlafrok do twarzy. Trzymała go obiema rękami przy nosie i ustach, kiedy się do niego odwróciła i dostrzegł błyszczące zdumienie w jej oczach. Nie mógł powstrzymać chichotu, kiedy wciągnął ją w swoje ramiona i spojrzawszy na nią, zaczął się droczyć: - Kochanie, zamierzasz go zjeść czy założyć? Odsunęła szlafrok od ust i powiedziała z przekonaniem: - Założyć. Zdecydowanie zamierzam go założyć. Wciąż chichocząc na jej ton, dotknął swym czołem jej i puścił ją, aby mogła założyć swój szlafrok. Ściskając klapy na swojej piersi, uniosła swe błyszczące oczy ku niemu: - Ja... to jest takie... ja... ja nie wiem co powiedzieć, Callum. Poczuł rozczarowanie, gdy użyła jego pełnego imienia. Zeszłej nocy nazwała go Calem. Odegnał to uczucie, mając nadzieję, że jeszcze przyjdzie na to czas. Zawinął palce na jej szyi, używając kciuka, aby potrzeć ją pod brodą, gdy zapytał: - Podobają ci się? Skinęła głową z entuzjazmem. Uśmiechnął się i dokończył: - Właśnie to powinnaś powiedzieć. Ruszyła do przodu o krok, który ich rozdzielił, objęła go ramionami, oprała policzek na jego torsie i przytuliła go mocno. Jego dłoń na jej szczęce przesunęła się na jej włosy i przytrzymał jej twarzy przy sobie.

- To już zdecydowanie lepsze niż przytaknięcie - powiedział jej gburowatym głosem. Zachichotała krótko i szczęśliwie, trzymając jego ciało mocno w swych ramionach i odchylając głowę, by na niego spojrzeć. - Jestem bardzo niegrzeczna. Powinnam powiedzieć Dziękuję. - No nie wiem. To nie jest niemiłe - droczył się, gdy znowu cicho zachichotała. - Mogę teraz dać ci twoje prezenty?- zapytała i jego brwi uniosły się. - Myślisz, że to wszystko co dostaniesz?- zamrugała uroczo i westchnęła. - Jest więcej? Callum użył jej włosów, aby odchylić jej głowę do tyłu, pochylił swoją i mruknął przy jej wargach: - Tak, laleczko, jest więcej. Potem dał jej pocałunek Dzień Dobry Wesołych Świąt. Znowu mrugała, kiedy odsunął od niej wargi. Ponownie chichotał, gdy ją puścił, sięgnął za nią by podnieść jej kubek z kawą i podał jej go. Potem chwycił ją za dłoń i poprowadził ją do ich sypialni. Callum już od jakiegoś czasu był na nogach. Wystarczająco długo, aby nie tylko zrobić kawę, ale także by posprzątać bałagan jaki zrobił mokry ręcznik i pozbierać prezenty, które jego matka wczoraj schowała w garażu, podczas gdy byli na sankach, a teraz umieścił je pod jej drzewkiem. Gdy weszli do pokoju, Sonia wpatrywała się w drzewko jak trzydziestu siedmiolatka, która dopiero co dowiedziała się, że istniał Święty Mikołaj. Roziskrzone oczy Sonii przesunęły się do jego i uśmiechnęła się: - To znaczy, że ty też lubisz święta? Objął ręką jej ramiona i odwzajemnił uśmiech. - Moi wszyscy ludzie lubią okazje, które dają im powód do świętowania. Ale to - wskazał na drzewko.- To dlatego, że ty tak bardzo lubisz święta. Jej mina zmieniła się, gdy wpatrywała się w niego tak jak ostatniej nocy, próbując go rozgryźć, zrozumieć go, ocenić jego słowa. I tak jak ostatniej nocy, musiała polubić to co zobaczyła, ponieważ wtuliła się w niego. - W takim razie miejmy święta - zasugerowała miękkim głosem i patrząc na niego w ten sam sposób. - Miejmy święta - zgodził się w pomruku, pochylając głowę i muskając jej wargi swymi. Podszedł do łóżka, odrzucił jej poduszki na podłogę przy drzewku i usiedli na nich, zaś Sonia ogłosiła podekscytowana, że w tym roku ona „zagra Świętego Mikołaja.” - Ty możesz zrobić to w następnym roku - zapewniła go, gdy zaczęła organizować paczki z niepohamowaną radością.

Obserwując ją, Callum zdecydował, że następnego roku i każdego kolejnego, jako że sprawiało jej to tyle radości, to Sonia będzie Świętym Mikołajem. Ku swojemu radosnemu zaskoczeniu, Callum dostrzegł, że była znacznie bardziej hojna w stosunku do niego, niż do swoich przyjaciół czy sąsiadów. Zauważył także, że lubiła ubrania bardziej niż sądził i przez trzy tygodnie nie założyła dwa razy tego samego ubrania. Dostał nowe sztruksy, koszule, paski, dżinsy, swetry i nawet nową, stylową, kurtkę z brązowej skóry z grubą izolacyjną warstwą, która idealnie nadawała się na pogodę, gdy wrócą do Szkocji. Z całą pewnością te prezenty były tymi paczkami, które tak pospiesznie odbierała w drzwiach od wilczych kurierów i pobiegła z nimi na górę, aby potem wrócić z pustymi rękami. Jego matka zachowała się tak samo, kupując Sonii różne ubrania, acz w przeciwieństwie do jej normalnej garderoby, ta była bardziej trwała i zaprojektowana do noszenia na zewnątrz w niskich temperaturach. Regan kupiła także sole do kąpieli, balsamy i ozdoby, które mogłaby nosić we włosach. Siedząc wśród porozrzucanych papierów, wstążek, kokard i pudeł po ich obu stronach, Callum rozejrzał się i mruknął: - Będziemy potrzebowali kolejnego roku, aby użyć tych wszystkich rzeczy. Sonia która siedziała na swych podkulonych łydkach, pochyliła się do przodu i zawołała: - Wiem! Czyż to nie wspaniałe? Callum pomyślał, że bardziej wspaniałe było wpatrywanie się w błyszczące, szczęśliwe oczy jego królowej, gdy skończyli otwierać prezenty i mogli ruszyć do bardziej przyjemnej części ranka. Dlatego tez sięgnął po nią i pomógł jej wstać na nogi, wciągając ją w swe ramiona i ukrywając jej twarz w swojej szyi. Przesuwając wargi do jej ucha, usłyszał jak mówiła: - Jeszcze z tobą nie skończyłam. Uniósł głowę i spojrzał na nią, aby dostrzec jak wypełniły ją obawy. - O co chodzi?- spytał ostrożnie, nie będąc zadowolony, że błysk w jej oczach zgasł i zastąpił go niepokój. - Mam dla ciebie jeszcze jeden prezent- wyszeptała, jakby nie chciała powiedzieć tych słów. Wzięła głęboki oddech, wysunęła się z jego ramion i zaczęła grzebać między gałęziami drzewka. Znalazła to czego szukała i z wdziękiem opadła na kolana. Wyciągnęła małe pudełeczko związane wielką kokardą i wysunęła je w jego stronę. Wziął je i rozwiązał, podczas gdy ona mówiła niepewnie: - Wiesz, nie wiedziałam, czy powinnam, ale pomyślałam sobie... zawahała się.- Cóż, pomyślałam później, że jednak powinnam. Ale teraz

sądzę, że... - znowu przerwała, gdy wyciągnął z opakowania pudełeczko na biżuterię, opuszczając papier na podłogę i otwierając pudełeczko kciukiem.Nie musisz go nosić!- dokończyła zduszonym krzykiem. W pudełeczku znajdowała się szeroka, prosta, zwykła obrączka dla ludzkiego mężczyzny. Wpatrując się w ten często zaniedbany symbol związku między mężczyzną i kobietą w innej kulturze, Callum poczuł że zmienia się w nim coś tak ogromnego, że niemal poruszył się cały pokój. Jego pierś ścisnęła się, tak samo jego wnętrzności, gdy gapił się tępo na pierścionek. Spojrzał na Sonię. - Nie musisz go nosić - powtórzyła szeptem. Użył swego palca wskazującego, by wyciągnąć pierścionek z satynowej powłoki, upuścił pudełko, ale wyciągnął palec w kierunku Sonii. - Załóż mi go - rozkazał, jego głos był tak gruby, że niemal surowy. Przez chwilę przyglądała mu się niespokojnie, zanim przesunęła się do przodu na swych kolanach, wzięła pierścionek i chwyciła jego lewą dłoń. Potem wsunęła obrączkę na jego palec serdeczny. Zagapił się lśniące złoto na swojej skórze. - Pasuje - powiedziała cicho i spojrzał jej w oczy.- Um... wymamrotała.- Wesołych Świąt. Zanim jego mózg powiedział ciału, by to zrobiło, Callum uniósł się, objął ją,pociągnął ze sobą i przetoczył tak, że wylądował plecami na podłodze a Sonia na jego górze. Następnie wsunął dłoń w jej włosy i zmiażdżył jej usta w siniaczącym, zaborczym pocałunku, gdy przetoczył swój ciężar na jej z poduszkami pod nimi i rozrzuconym dookoła papierem. Potem podniósł swoją żonę z podłogi, na której były porozrzucane papiery i pudełka i ponowił ten zaborczy pocałunek,aby nie miała problemu ze zrozumieniem przesłania. Nawet gdy się zakończył, ich oddechy uspokoiły, jej kończyny wciąż otaczały go, a on znajdował się przy niej z ręką wsuniętą pod jej głowę. Przesuwał opuszkami palców po jej twarz, gdy zapytała wciąż niepewnie: - Przypuszczam, że spodobała ci się obrączka. Spojrzał jej w oczy i warknął: - Tak, cholernie mi się spodobał. Wątpliwości zniknęły z jej oczu, cień uśmiech dotknął jej ust, gdy szepnęła: - Cieszę się, że ci się podoba. Pochylił głowę by znowu ją pocałować, jej głowa przechyliła się odruchowo ku niemu, gdy zadzwonił dzwonek. Callum znieruchomiał. Sonia zamrugała na niego. - Kto to może być?

On wiedział któż to był. - Nasza rodzina - odpowiedział, a gdy jej oczy rozszerzyły się, wyjaśnił po prostu.- Są święta. Dzwonek u drzwi znowu rozbrzmiał, a Callum pożałował swojej decyzji, by dać jej przeciwieństwo jej samotnych świąt. Było tak do chwili, w której dotknęła jego twarzy, kciukiem potarła jego policzek i powiedziała miękko: - Nie, to najlepsze Boże Narodzenie jakie miałam od lat. Callum spojrzał w pełne wdzięczności, lśniące oczy swojej partnerki, przekrzywił głowę, by zrobić to co zamierzał chwilę wcześniej. Dzwonek zadzwonił trzeci raz, zanim drzwi się otworzyły.

***

- Jasna cholera, Cal, czy to obrączka?- Calder praktycznie krzyknął na niego przy stole w jadalni. Jego i jej rodzina przybyła z torbami na zakupy wypchanymi górą prezentów. Każdy napił się kawy, podczas gdy Callum rozpalił ogień w salonie, Ryon rozpalił w jadalni, a Sonia włączyła świąteczną muzykę. Rozpoczęli swe święta przy drzewku na dole, podczas gdy Callum i Sonia poszli na górę, aby przebrać się w nowe ubrania. Później, Regan i Sonia przygotowały śniadanie. Według przepisu Sonii. Naleśniki wypełnione słodkim serkiem z dodatkiem migdałów i owoców cytrusowych, przesiąknięte w słodkim, lekkim cytrynowym syropie alkoholowym, posypane spieczonymi migdałami. Z przyjemnością zauważył, że jego żona potrafiła gotować. Była cholernie cudowna. Okrzyk Caldera nastąpił przy śniadaniu, podczas gdy wszyscy siedzieli przy stole. Sonia wróciła do pomieszczenia z kubkami kawy dla nich obojga i zatrzymała się na słowa Caldera, jak każdy przy stole, którzy przerwali swoje śniadanie, aby spojrzeć na lewą dłoń Calluma. - Tak - Callum odpowiedział spokojnie, odsunął swe krzesło i wyciągnął rękę do Sonii, przyciągając ją i obejmując w pasie, jednocześnie odbierając od niej swój kubek. - Nasi mężczyźni nie noszą obrączek - oświadczył Caleb, wpatrując się w pierścionek, jakby był gnijącym, zranionym ścięgnem wokół palca.

- Jeden z nich jednak nosi - Callum odpowiedział mocno, ostrożnie sadowiąc sztywne ciało Sonii na swych kolanach, pod czujnym spojrzeniem Gregora i zirytowanym Yuriego, jaki i pod każdego innego. - Na miłość boską, dlaczego?- Calder chciał wiedzieć. - Ponieważ dzisiejszego ranka, Sonia dała mi ją na Boże Narodzenie -odpowiedział Callum. - To nie w naszym zwyczaju - Caleb powiedział lekceważąco. - Może i nie, ale to nasz sposób - Callum stwierdził z mocą, dając im to do zrozumienia, gdy przyciągnął Sonię bliżej i zaczął tracić cierpliwość, gdy sztywność jej ciała nie ustępowała.- Moja partnerka jest człowiekiem. To ich symbol. Jeżeli znaczy to coś dla Sonii, to także ma to znaczenie dla mnie. - Ale co się stanie, gdy... - Caleb zaczął, ale Callum przerwał swojemu bratu, wiedząc co chciał powiedzieć. Ich mężczyźni nie nosili pierścieni, ponieważ gubili je, gdy musieli się przemienić, albo pierścienie wyrządzały krzywdę podczas przemiany w wilka. - Caleb, odpuść - nakazał Callum. - Ale... - Caleb znowu zaczął. - Daj spokój - warknął Callum. Caleb zamknął się. - Nie musisz jej nosić - Sonia powiedziała cicho i Callum przechylił głowę, by na nią spojrzeć. - Kupiłaś ją, aby leżała w pudełku?- zapytał Callum. - No cóż... - zaczęła niepewnie.- Nie. - Kupiłaś ją, ponieważ chciałaś, abym ją nosił - oświadczył i wciągnąwszy oddech, przytaknęła.- Więc kurwa, zamierzam ją nosić - jego wzrok przesunął się w ostrzeżeniu po jego braciach.- Ani słowa. Zarówno Caleb jak i Calder odwrócili wzrok. Reagn i Ryon wpatrywali się za to w Calluma i Sonię, uśmiechając się szeroko. Usta Gregora drżały. Yuri wyglądał, jakby wypił właśnie kwaśne mleko. To właśnie spojrzenie Yuri'ego rozproszyło gniew Calluma i gdy się uspokoił, Sonia zrobiła to samo. - Będzie zabawnie - Regan zaczęła, uśmiechając się teraz do Caleba i Caldera.- Gdy wasza dwójka znajdzie swoje partnerki życiowe i zrozumiecie, co jest ważne a co nie. Wtedy my uprzykrzymy wam życie, przypominają wam obecne zachowanie. - Regan - Callum powiedział surowo.- Ten temat jest zamknięty. - Chcę tylko mieć prawo, by później powiedzieć „a nie mówiłam?” Regan odpaliła i Sonia stłumiła cichy śmiech. Callum zdecydował, że skoro świąteczny nastrój na chwilę zniknął, to mógł zmienić temat. Spojrzał na Ryona i poinformował go:

- Sonia miała zeszłej nocy atak. Sonia zesztywniała w jego ramionach i znowu mruknęła: - Callum. Ale Ryon już się nie uśmiechał, gdy zapytał: - Atak? Wypowiedział te słowo w tym samym czasie co Gregor, a ciało Yuri'ego wyraźnie napięło się. - Właśnie tak nazwał to doktor - powiedział im Callum.- Atakiem. - Martwienie ich nie jest konieczne. Nie było tak źle - Sonia wtrąciła się, a na jej słowa Callum spojrzał na nią. - Nie było tak źle?- Callum zapytał niebezpiecznym tonem. - Cóż... - przeciągnęła to słowo, gdy jej oczy uniosły się, aby spojrzeć na jego twarz. Wtedy zamknęła usta. - Co się stało?- Gregor zapytał niemal w warknięciu. - Jej krew rozgrzała się i ekstremalnie cierpiała. Nie mogła nawet znieść dotyku - Callum poinformował wampira i Gregor spojrzał na Sonię. Powiedział otwarcie ojcowskim tonem, który ledwo kontrolował cierpliwość: - Jak już wyjaśniłem ci wcześniej, moja droga, nie powinnaś pomijać zastrzyków. - Nie pominęłam - Sonia odpowiedziała, a Callum przyglądał się uważnie Gregorowi, gdy ten zmrużył oczy. - To niemożliwe - zauważył Gregor.- Lekarz zapewnił mnie, że jak długo będziesz brała zastrzyki, to nie poczujesz żadnego fizycznego przejawu choroby. - To nie jest niemożliwe, ponieważ zdarzyło się ostatniej nocy - wtrącił Callum, a Gregor zacisnął usta. - W takim razie będę musiał porozmawiać z doktorem Mortensonem. To się nie powtórzy - Gregor warknął. Zdecydowanie warknął, gdy jego cierpliwość wymsknęła się spod kontroli, a jego gniew był wyczuwalny. Obie reakcje pochodzące od Gregora, były zaskakującymi odpowiedziami. Callum pomyślał, że albo troszczył się o Sonię, albo był wściekły, że to, cokolwiek podawał Sonii, nie działało na efekty uboczne, i Sonia oraz Callum zaczęli kwestionować leczenie. - Lekarz zlecił badanie krwi, na które niebawem wybieramy się z Sonią Callum oświadczył i odwrócił się do Ryona.- Od tej chwili, każdy kto będzie służyć Sonii, przejdzie rozwinięte szkolenia medyczne. Nie powiemy im dlaczego, ale będą musieli potrafić robić zastrzyki - jego oczy przesunęły się po zebranych wokół stołu, gdy kontynuował.- I każdy przy tym stole nauczy się, jak je robić - spojrzał na Sonię.- A ty przez cały czas będziesz nosić przy sobie swój lek, a gdy będziesz go potrzebowała, poprosisz kogokolwiek kto

cię znajdzie, by ci go zaaplikował - otworzyła usta, aby się odezwać, ale Callum spojrzał na Ryona i dokończył.- I chcę mieć dostęp do leków gdziekolwiek się wybierzemy. - Callum, poważnie - Sonia zwróciła na siebie uwagę.- Nie przesadzasz trochę? - Dopiero co byłem świadkiem ataku - odparł.- Ty doświadczyłaś go i pytasz mnie o coś takiego? - Ale... - zaczęła. - Nie przejdziesz przez to po raz kolejny - ogłosił, a jako że był królem, a ludzie mieli tendencję do słuchania jego rozkazów (zawsze), zakończył temat. Ale z Sonią było inaczej. - Ale... - powtórzyła. - Maleńka... - zaczął. - Serio, Callum, to nie jest... - Soniu - Callum powiedział stanowczo.- Nie będziemy na ten temat dyskutować. Przez moment patrzyła się na niego buntowniczo. Potem jej spojrzenie złagodniało, jakby próbowała uwierzyć, że mówił szczerze. Następnie wyraz jej spojrzenia zmienił się i sam nie był pewien dlaczego, ponieważ go nie rozumiał, ale wyglądało to tak, jakby w ich głębi pojawiło się światełko nadziei. Wreszcie westchnęła i rozluźniła się przy nim. - W porządku, wilku - wyszeptała cicho, nie odwracając od niego wzroku. Chciał ją pocałować, za te słodkie zdrobnienie. Do diabła, chciał zrzucić ze stołu resztki śniadania i pieprzyć się z nią na nim, aż znowu by je powiedziała. Jako, że z oczywistych przyczyn nie mógł tego zrobić,powiedział: - Czasami potrafisz być upierdliwa, laleczko. Zacisnęła razem usta, ale wciąż nie potrafiła ukryć uśmiechu. Kiedy rozejrzał się, natychmiast zauważył, że wszystkie wilki także się uśmiechają. Jednak oba wampiry wyglądały na zmartwione i nie potrafiły tego ukryć. Callum wstał, podnosząc ze sobą Sonię. Obejmując jej ramiona, ogłosił: - Wrócimy niebawem i wznowimy Boże Narodzenie. Potem on i jego królowa założyli swoje buty i płaszcze, po czym Callum zawiózł swoją śliczną, małą żonę do szpitala, na badania krwi.

***

W sypialni Sonia przechyliła głowę do tyłu, aby na niego spojrzeć. - O czym chciałeś porozmawiać?- zapytała. Był wczesny wieczór. Wrócili już ze szpitala. Sonia pomogła Regan przygotować ogromny bankiet na Boże Narodzenie, na które przyszły same wilki. Przyjęcie składało się głównie z pieczonej wołowiny, pokrojonych ziemniaków upieczonych w mleku, kremie, czosnku i przekładanych grubym, mięsistym serem, puddingiem Yorkshire oraz zielonego groszku wrzuconego do masła i chrupkiego bekonu. Zakończyło się specjalnym triflem Regan, który zawierał więcej budyniu i kremu, a mniej dżemu i więcej ciasta niż inny trifel, jaki kiedykolwiek jadł Callum. Po tym Sonia przytuliła ciepło Gregora i Yuriego, po czym wyszli. Wtedy Sonia przyłapała Jaya, Jeda i Jake'a na końcu drogi. Ryon poszedł do domu po drugiej stronie ulicy, gdzie mieszkał Trenten, wojownik, który obserwował Sonię od lat. Dołączyli do Calluma i jego braci, którzy wyruszyli do miejscowego parku, aby zagrać w amerykański football, nie robiąc przy tym nikomu krzywdy. Podczas gdy to się działo, Sonia, Regan, partnerka Trentena, Helena i Jo, stały cheerleaderkami, ale głownie siedziały na ławeczkach pod kocami, popijając gorące kakao z termosu, który przygotowała Regan i rozmawiały. Potem pożegnali się ze swymi sąsiadami, poszli do domu i zrobili kanapki z pieczonej wołowiny. Callum zrobił Sonii zastrzyk, a Ryon zaczął strzelać oczami na Calluma, aby dać mu do zrozumienia, że nadszedł czas by iść. Czekała ich długa droga, a o brzasku czekała na nich wojna. Callum szepnął do Sonii, że chciałby zamienić z nią słowo na osobności i zaprowadził ją do ich pokoju. - Nie chcę tego mówić, laleczko, ale Boże Narodzenie się skończyło poinformował ją, a w jego głosie słychać było żal. Pochyliła się ku niemu i uśmiechnęła. - Nie, nie skończyły się jeszcze. Zostało nam kilka godzin. Możemy zostać na nogach do północy i obejrzeć filmy. Mam tony świątecznych filmów. Możemy obejrzeć To wspaniałe życie. Albo Prezent pod choinkę, to zabawny film. Albo możemy... Przerwał jej, ściskając ją ramionami. - Nie możemy, kochanie. Mężczyźni i ja wyjeżdżamy. Jej uśmiech powoli zmarł i zamrugała w zdezorientowaniu, zanim szepnęła: - Wyjeżdżacie? Ale dlaczego? Jest Boże Narodzenie.

Przyciągnął ją bliżej i pochylił twarz do jej. - Mieliśmy wspaniały dzień, maleńka, ale moi wojownicy spędzili ten dzień na przygotowaniu się do jutrzejszej bitwy - wciągnęła oddech, ale wciąż mówił.- Muszę się z nimi spotkać. - Bitwy?- zachłysnęła się powietrzem. - Jutro stłumimy bunt - Callum powiedział jej, a ona wpatrywała się w niego przez sekundę, zanim zamknęła oczy. Kiedy znowu je otworzyła, były ponure i jej spojrzenie przeszyło go do szpiku kości. - Dlaczego mi nie powiedziałeś?- zapytała. - Ponieważ nie chciałem zepsuć twoich świąt - odpowiedział Callum. Znowu mu się przypatrywała, jej twarz złagodniała na jego słowa i przełknęła oddech, zanim wypuściła drżący oddech. Potem zasugerowała: - Może powinieneś mi wytłumaczyć, co oznacza ta „bitwa.” - Nie mam czasu - odpowiedział, a gdy otworzyła usta, znowu ją ścisnął i kontynuował.- I nie chcesz wiedzieć. - Ale ja nie... nie możesz... to znaczy, jak możesz prowadzić bitwę, kiedy... znaczy się, moi ludzie ją zobaczą? Pokręcił głową. - Rząd twoich ludzi wie, że nadchodzi, kiedy i gdzie. Jak zwykle, są przygotowani. Opadła jej szczęka w przerażonym zdumieniu. Opuścił głowę, by potrzeć skronią jej włosy. - Niebawem się skończy, laleczko - zapewnił ją, przesuwając wargi do jej ucha, mając nadzieję, że miał rację. Znowu ją uścisnął, zaś jej ramiona napięły się i odsunęła głowę. - Nie musisz... no wiesz, jako król nie musisz walczyć - urwała i spojrzała na niego, strach siał spustoszenie w jej oczach.- Prawda? Jego głos jeszcze bardziej złagodniał, gdy wyjaśnił zgodnie z prawdą: - W odróżnieniu od twoich generałów, w naszych bitwach nie byłbym dobrym dowódcą, gdybym nie walczył ramię w ramię ze swoimi wojownikami, a tylko prowadził ich do walki. Jej ciało zatrzęsło się, teraz strach dopadł jej twarzy, gdy krzyknęła: - Ale nie możesz tego zrobić! Może ci się stać krzywda! Jej silna reakcja sprawiła mu przyjemność, co jednocześnie ogromnie zabolało ich oboje. - Soniu, muszę. - Próbowałeś z nimi porozmawiać?- zapytała rozpaczliwie. Próbował. Tak samo jak Mac. I jego dziadek. Przez tysiąclecia próbowali dyplomatycznych rozwiązań. Rebelianci pozostali wierni swoim przekonaniom. - Próbowaliśmy - powiedział jej. - Ale...

- Soniu, muszę iść. Chwyciła go mocniej. - Laleczko, muszę iść. Patrzyła na niego ze zbierającymi się łzami w oczach. Po raz pierwszy doświadczył skrajnej rozpaczy swojej partnerki na myśl o nim walczącym podczas bitwy, więc nie mogąc się powstrzymać, Callum pochylił szyję i pocałował ją dokładnie i wystarczająco długo, aby jeszcze raz posmakować jej łez. Podobało mu się wszystko, co było nią, ale jeśli nigdy znowu nie posmakowałby jej łez w jej krótkim życiu, to byłby w stanie przeżyć swoje długie w większym ukojeniu. Kiedy podniósł głowę, uniosła dłoń, wsunęła palce w jego włosy, a jej kciuk przesunął się od jego brwi, po policzku, aż do dolnej wargi. - Przynajmniej powiedz mi, że jesteś dobrym... um, wojownikiem szepnęła, a on uśmiechnął się. - Najlepszym - powiedział szczerze.- Właśnie dlatego jestem królem. Uśmiechnęła się smutno na jego słowa i stanęła na palcach, aby go pocałować. - Wróć do mnie bezpiecznie, mój przystojny wilku - mruknęła przy nich. Chciał ją pocałować w tym momencie, ale nie mógł. Gdyby to zrobił, z nią taką słodką w swych ramionach, nie byłby w stanie się powstrzymać. Zamiast tego oparł się czołem o jej, ścisnął ją, puścił i wyszedł z pokoju bez oglądania się. Na zewnątrz, przy swym SUVie przytulił swą matkę, ściągnął obrączkę, którą dała mu Sonia i podał jej. - Pilnuj jej - warknął tak cicho, że nawet stojąca przy oknie Sonia, która obserwowała go płacząc, nie usłyszała go.- Obiorę ją w chwili w której wrócę do domu. Regan skinęła głową. Wsiadł do SUVu i po raz pierwszy w jego życiu, przed bitwą nie myślał o walce. Myślał o swojej królowej. A z tego co wiedział, to ona także o nim myślała. I płakała długo po tym jak odjechał. Długo, podczas samotnej nocy, sama w łóżku, sama w swym pokoju, w jej opustoszałym domu, na co nie mogło poradzić towarzystwo migotliwych lampek choinki i jej wypchanego wilka. Królowa Calluma nie płakała dlatego, że jechał stoczyć bitwę (głównie). Płakała, rozpamiętując ostatnie, wspólnie spędzone dwa dni. Dni, które przebiły się przez gorycz, którą zbudowała wokół swego serca. Gorycz, którą przełamała jego czułość i hojność i przez to, że dał jej nadzieję na to, że jej marzenia wreszcie się spełnią. Gorycz, która uderzyła z podwójną siłą, kiedy jej marzenie umarło w

chwili, w której ściągnął obrączkę, którą nosił tak dumnie, ale obserwując z zewnątrz, gdy ją ściągnął, nie miała pojęcia dlaczego to zrobił. Obserwując z boku, doszła do wniosku, że nie obchodziła go obrączka i nic dla niego nie znaczyła. Gdyby tak było, to zrozumiałby, że tak jej łańcuszek okiełznania, obrączka nigdy nie powinna być ściągana, i jeśli naprawdę dumnie ją nosił, to nigdy by tego nie zrobił.

***

- Podpisz to - Callum warknął, stojąc nad Nikolasem, jedynym dowódcą buntu, który pozostał przy życiu. Teraz klęczał nagi, ranny i zakrwawiony przed swoim królem. Callum także był zakrwawiony, zarówno od jego własnych gojących się ran, ale także od krwi swych ofiar, ale wraz ze swymi wojownikami założył ubrania. Jednak nie pozwolił na to pokonanym wilkom, które teraz klęczały przed nim. Mógłby to zrobić, gdyby nie zabiły jego brata Calvina. I gdyby nie zabiły jego ojca. I zrobiłby to, gdyby bitwa którą prowadził na trzech frontach w górach i na jednoczesnych frontach w czterech innych terytoriach, nie zajęłaby mu ośmiu dni na wygranie. I mógłby to zrobić, gdyby miał więcej czasu na sen podczas tych ośmiu godzin, ale miał na to tylko godzinę tu czy tam i wyczerpanie dało się w kość. I zrobiłby to, gdyby nie był tak cholernie głodny, nie mając czasu aby zjeść, jak i nie miał czasu na sen. I zrobiłby to, jeśli utrata wilków po obu stronach nie była tak wielka, przez ich upór wobec przyznania się do porażki, ponieważ ich niespodziewany atak rzeczywiście był zaskakujący. Wróg został zaskoczony, nigdy się nie pozbierał i powinni się przyznać do porażki dni temu. W rzeczywistości to w ciągu kilku pieprzonych godzin. I wreszcie mógłby to zrobić, gdyby przez tak długi czas nie był oddzielony od swojej królowej. Jednak ze względu na to wszystko, ponieważ był Królem Callumem, znacznie bardziej niecierpliwym i gwałtownym niż jego ojciec, szczególnie zmęczonym, głodnym i wściekłym, że ich upokorzenie współgrało z ich

pokonaniem. Nikolas spojrzał na niego uparcie. - Podpisz to!- szczeknął Callum. Twarz Nikolasa wykrzywiła się we wściekłości, ale jego głos był bolesnym szeptem, gdy powiedział: - Jest śliczniutką sztuką. Ciało Calluma napięło się, ale poszukał cierpliwości. - Podpisz warunki kapitulacji i zaakceptuj karę jako przywódca swoich zwolenników. Nie podpiszesz jej, to nie przestaniemy dopóki nie zabijemy ostatniego z was - ostrzegł Callum. - Śliczny kawałeczek - Nikolas powtórzył cicho.- Byłaby piękną niewolnicą. W jeden chwili ramię Calluma rzuciło się do twarzy Nikolasa w brutalnym uderzeniu w jego szczękę, obalając go na plecy. - Do kurwy nędzy, podpisz to!- ryknął, pochylając się nad wilkiem. Nikolas z powrotem podniósł się na kolana, krzycząc fanatycznie: - Oni wszyscy! Kiedy sprzymierzymy się z innymi nieśmiertelnymi, którzy wierzą w to co my, którzy wierzą w boski porządek rzeczy, wszyscy ludzie już zawsze będą tym, czym mieli być. Naszymi niewolnikami! Callum wciągnął gwałtowny oddech przez nos. Potem odwrócił się plecami do Nikolasa i przeszedł trzy kroki. Znowu szybko się odwrócił, przykucnął i w rozmyciu ruchu przeszył powietrze, lądując jako wilk na pokonanym przywódcy. Rozdarł gardło Nikolasa swymi zębami. Najpierw. Potem oderwał wojownikowi głowę. Podrywając się z powrotem jako mężczyzna, złapał ręcznik, który rzucił mu jeden z jego wilków, wytarł krew ze swojej szczęki i zbliżył się do ubrań, z których już dawno temu nauczył się wyskakiwać, przemieniając się w wilka. Chwycił swoje spodnie i wciągnął je. Gdy to zrobił, odwrócił się do Ryona: - Potraktuj tak każdego, aż któryś z nich nie podpisze - syknął i podniósł swoją koszulę, którą założył.- Jeżeli nie podpiszą tego, to wyślij wiadomość do dowódców na frontach na innych terytoriach. Daj szansę każdemu buntownikowi na podpisanie kapitulacji - utkwił oczy w swym kuzynie.- Jeżeli tego nie zrobią, zabij ich. - Dobrze - odparł Ryon, jego oczy błyszczały z furią, nawet przez jego zmęczenie. Kiedy Callum się ubrał, odwrócił się by odejść. - Dokąd idziesz?- zawołał Ryon. Callum wciąż szedł i nie odwracając się, odpowiedział: - Do mojej królowej. Wracamy do domu.

Rozdział 15

Zamek

Sonia obudziła z ciężkim uczuciem, czując miękką pościel i zdradziecko przyjemny ból, który osiadł w każdym mięśniu jej ciała. Potem otworzyła oczy. Spojrzała na puste poduszki Calluma i wspomnienia z ostatnich dziewięciu dni zmiażdżyły brutalnie jej mózg. Nawet gdy Callum gdzieś daleko zwalczał bunt, Sonia spędziła ten czas wykonując jego rozkazy, które wydawała jej Regan. Przygotowywała Kerry i Mabel do zarządzenia Clear, odkąd Diana nie mogła zostać na wieki, zresztą jak i sama Sonia. Pod jego rozkazem, zaczęła także poszukiwać trzeciej pracownicy na nową asystentkę sklepu, którą

wybrałby same dziewczyny. A działo się to wszystko dlatego,, ze gdy bunt zostanie stłumiony, to Callum zabierze Sonię do zamku w Szkocji, jak powiedziała jej Regan. Nie mogła kłócić się o ten „fakt” z Regan, skoro Regan miała tak samo mało władzy jak i Sonia. Ponadto, Sonia nie mogła dyskutować z Regan, ponieważ spędziła ostatnie osiem dni z bardzo zorganizowaną matką. Jej teściowa straciła podczas buntu swego męża i syna (jak dowiedziała się Sonia) i naprawdę martwiła się o swoją rodzinę i ludzi. Diana, Julianna, Helena i pół tuzina innych partnerek, matek czy sióstr wojowników, którzy walczyli, spędzały większość czasu w jej domu, i Sonia wreszcie je poznała. Ale gdy Regan powiedziała jej, że mieszkały blisko, zaprosiła je do jej domu (wygodniej było w większości, jak podejrzewała Sonia). Wszystkie zgromadziły się w domu Sonii i także otwarcie się martwiły. Sonia starała się być spokojna i bardzo optymistyczna, aby uspokoić obawy kobiet(szczególnie Regan), o które zaczęła się troszczyć po bardzo szybkim czasie. Trudno nie było dbać o kobiety, których twarze były napięte z lęku i których życie byłoby cierpieniem, gdyby ich wojownicy zginęli. Więc Sonia podawała kawę (rankami) i wino oraz jedzenie (wieczorami) i robiła wszystko co w jej mocy, aby rozładować napiętą sytuację, która zdawała się trwać wieki, a nie osiem dni. Dlatego też, gdy Sonia była zajęta opiekowaniem się swoich kobiecych towarzyszek, podczas gdy mężczyźni byli na wojnie, postanowiła, że poinformuje Calluma, gdy ten wróci do domu, że zamierza zostać a nie przeprowadzać się do jego zamku. Podczas gdy Callum rozprawiał się z anonimowymi (dla Sonii) wrogami, Sonia prowadziła swoją własną bitwę. Wewnętrzną walkę. Walczyła ze swoim uczuciem strachu, że będzie ranny (albo gorzej). Walczyła także, by zapanować nad swoim uczuciem wściekłości,które znowu czuła, na myśl po jaką cholerę Callum wywalczył miejsce w jej sercu, aby z łatwością udowodnić, że nie pasował tam. Udowodnił to po tym jak ściągnął obrączkę od niej, podał ją swej matce i odszedł bez obejrzenia się na dom. Na miejsce, gdzie stworzył najlepsze święta jakie miała od wieków, a które zakończyły się poprzez nonszalanckie zdmuchnięcie domku z kart. Udowodnił to, dając jej do zrozumienia, że zabierze ją z dala od jej domu, od jej przyjaciół, interesów, nie robiąc nic innego jak postanawiając tak, nie będąc nawet uprzejmy na tyle, by powiedzieć jej to w twarz. Udowodnił to, ponownie każąc pożegnać się jej z przyjaciółmi i sąsiadami. Udowodnił, nakazując Regan, aby zabrała ją na zakupy do licznych sklepów (Sonia nie miała pojęcia, dlaczego potrzebowała więcej ubrań), oraz gdy Regan powiedziała jej, że będą odpowiednie w jej nowym domu. Udowodnił

to, robiąc to wszystko nie pytając Sonię o to, czego ona chciała, kogo chciała by ją otaczał i co chciała nosić. Wreszcie udowodnił to swoim zachowaniem, kiedy wrócił bezpiecznie z walki, godziny po tym, jak ją porwał. Callum, jej wyśniony Callum, jej przystojny wilk, był tylko wytworem jej wyobraźni. Bez względu na to jak czasem się zachowywał, był tylko Królem Callumem i przysięgła w swojej głowie, że zawsze będzie o tym pamiętać.

***

Najgorsze zaczęło się, gdy Regan odebrała telefon w kuchni i wpadła do salonu, gdzie siedziała Sonia z Julianną i Heleną. - To już koniec! Zwycięstwo jest nasze!- krzyknęła zachwycona Regan, Julianna i Helena krzyknęły w radości i Regan spojrzała na Sonię.- Callumowi, Calderowi, Calebowi i Ryonowi nic nie jest - spojrzała na Juliannę.- Twój brat jest także z nami i jestem pewna, że Saint już wie, że jego dwaj bracia są bezpieczni - potem objęła się i roześmiała głośno, zanim Julianna, Helena i Sonia wstały, aby przytulić się wzajemnie, czując wielką ulgę. Chociaż Sonia myślała także o innych rzeczach. Nagle Regan złapała twarz Sonii w obie ręce i krzyknęła: - Och kochanie! Zapomniałam! Nadszedł czas, abyś się przygotowała! Nie wyjaśniając Sonii tej sentencji ani słowem, Regan zaczęła się krzątać po domu, podczas gdy Helena i Julianna, wciąż uśmiechając się z ulga, uścisnęły ją na pożegnanie, także niczego nie wyjaśniając. Regan biegała na górze, kiedy Sonia wreszcie dołączyła do niej w swojej sypialni. Sześć walizek i duża kosmetyczka które zostały nabyte trzy dni wcześniej, były otwarte i zagracały jej łóżko, siedzenie przy oknie i nawet podłogę. - Chłopcy niebawem wrócą. Idź po rzeczy, które chcesz ze sobą zabrać. Nie martw się, że o czymś zapomnisz, Julianna wyśle ci to, co chciałabyś ze sobą wziąć - potem zatrzymała się, odwróciła do Sonii i wykrzyknęła.- Och nie! Pudła są w garażu. Muszę po nie iść. Ty! Zapakuj swoje ubrania. Ja po nie pójdę. - Regan, co się dzieje?- Sonia zaczęła, ale praktycznie powiedziała do powietrza. W mgnieniu oka Regan zniknęła. Poszła za swoją teściową i znalazła ją w kuchni, gdzie z jakiegoś

powodu walczyła z dużym, złożonym kartonem i taśmą. Regan spojrzała w jej stronę, zanim zaczęła paplać: - Powinnyśmy to zrobić wcześniej, ale nie chciałam... na wszelki wypadek... - zawahała się.- Oczywiście gdyby coś się stało, to zostałabyś tutaj, więc ja nie... - znowu przerwała i zaczęła.- Tak czy owak, Callum rozkazał bym to zrobiła i jeżeli nie skończymy z tym do chwili w której wróci, to nie będzie zadowolony. Chociaż Sonia nie miała pojęcia o czym mówiła Regan, to zrozumiała, że ostatnia część była smutną prawdą. Regan kontynuowała: - I Caleb powiedział, że Callum chce wyruszyć do domu w chwili, w której wróci do miasta, więc musimy być gotowe. - Regan, nie wiem o czym ty w ogóle mówisz - Sonia powiedziała jej i Regan zatrzymała się, patrząc na nią z zakłopotaniem. - Przeprowadzasz się z Callumem do Szkocji - odparła.- Sądziłam, że już ci to wyjaśniłam. - Tak, ale... - Nie mamy czasu do stracenia, Sonny - Regan zamknęła pudło. Ty to zrób. Składaj kartony. Folia bąbelkowa i styropian do pakowania są w garażu. Spakuj do kartonów wszystko, co chciałabyś ze sobą wziąć. Ja zajmę się twoimi ubraniami. - Regan... - Sonia znowu zaczęła, ale zadzwonił telefon Regan. Uniosła dłoń, aby Sonia przestała mówić i odebrała telefon. Podczas gdy słuchała, opuściła dłoń i machnęła ręką w stronę pudeł. Z westchnieniem (chociaż Sonia nigdzie się nie wybierała), zaczęła składać kartony, podczas gdy Regan słuchała, mamrotała: - Mm hmm. Mm hmm. Dobrze - Regan rozłączyła się i ogłosiła.- Mamy mniej czasu, niż się spodziewałam. Chłopcy będą tu za półtorej godziny. Weźmy się do roboty. Zanim Sonia zdołała wydobyć z siebie choć słowo, Regan poleciała po schodach na górę. Sonia stała wśród kartonów i postanowiła, że dla Regan zrobi to, o co prosiła. Równie łatwo mogło się rozpakować po tym, jak powie Callumowi, że nie przeprowadza się z nim do Szkocji. Półtorej godziny później, Sonia wpatrywała się w szoku przez okno, jak jej sześć pełnych walizek, jedna pełna kosmetyczka, trzy walizki Calluma i pięć pudeł wypełnionych rodzinnymi ozdobami świątecznymi, jej pluszowy wilk, jej album zdjęć oraz kilka drobiazgów zostało zabrany przez jednego z ludzi Calluma. To nieco utrudnia dzisiejsze rozpakowanie, przygryzła wargę, gdy zaczęły nachodzić ją zmartwienia. Jakakolwiek nadzieja jaką miała na zostanie, wyparowała piętnaście minut później, gdy zjawił się Callum.

Drzwi otworzyły się i Sonia, siedząc i rozkoszując się kubkiem herbaty ziołowej z Regan w salonie, wstała, odwróciła do swego partnera i otworzyła usta. Wtedy zamarła i wgapiła się. Ciało Calluma, jego włosy i ubrania były czyste, choć ubrania były pogniecione. Chociaż broda, którą zapuszczał od tygodni, które z nią spędził, stała się teraz strasznie gruba i długa. Co więcej, jego włosy także zdawały się strasznie urosnąć w tak krótkim czasie, sięgając za kołnierz jego zwykłej koszuli. Ponadto, na jego twarzy było widoczne wyczerpanie, że niemal wyglądał mizernie, coś o co nigdy go nie podejrzewała, odkąd zawsze był żywotny i ruchliwy. I w tych oczach czaił się głód i to w nie dobry sposób. Linie obok nich głębsze, jakby pozytywnie z niej kpił, nie ze złości, ale w wściekłości. Emanowała z niego tak głęboka i silna wściekłość, że wypełniła pokój i natychmiast przeraziła ją swoją intensywnością. Wyglądał dziko, nawet nieokrzesanie i Sonia zamarła na miejscu, kiedy Callum nie spojrzał na swoją matkę, która wstała obok niej. Ruszył bezpośrednio do Sonii i poczuła chęć by uciec, uciec od niego tak szybko, jak tylko mogła. Jednak jej strach był tak bezwzględny, że poczuła, jak jej stopy wrosły korzeniami w podłogę. Nie drgnęła, gdy objął ją brutalnie w talii jednym ramieniem i przyciągnął jej ciało tak, że uderzyło o jego. Potem użył swej drugiej ręki, aby brutalnie owinąć wokół niej jej włosy, powodując tyle bólu, że nie było to zmysłowo przyjemne, tylko i wyłącznie bolesne. Wtedy jego usta trzasnęły o jej i pocałował ją w taki sposób, w jaki nigdy jej nie całował. W taki, w jaki Sonia nawet nie wiedziała, że można całować. Był brutalny i bezlitosny, nawet okrutny. Dlatego też, gdy podniósł głowę i spojrzał lekceważąco na swoją matkę, Sonia nie odezwała się ani słowem. - Zobaczymy się w domu - warknął szorstkim głosem, który był podobny do jego oczu, jego rysów twarz i każdej linii jego rozwścieczonej postaci. Następnie wziął Sonię za rękę i zaciągnął ją do swego SUVu. Tak, zaciągnął. Nawet potknęła się dwukrotnie, próbując nadążyć za jego wielkimi krokami, ale nawet na nią nie spojrzał. Podczas, gdy ona zapięła pasy, a on pędził od niechcenia ulicami, zanim zdała sobie sprawę, że nie odezwał się do niej ani słowem. Nawet się z nią nie przywitał. Zbyt się go bała, aby zasugerować albo powiedzieć, że nie jedzie do

Szkocji. Zabrał ją na lotnisko, rzucił klucze od SUVu czekającemu Saintowi i wciągnął ją po schodkach na lotnisko. Kiedy weszła do środka, zauważyła ze zdziwieniem, że był to prywatny samolot. W środku były siedzenia dla czterech osób, fotele były wygodne, obite drogą skórą, która pasowała do lśniącego drewna stołu, a za nim znajdowały się dodatkowe cztery siedzenia, dwa po każdej stronie drzwi. Był tam bar i lodówka przy ścianie naprzeciwko drzwi, bar również został wykonany z drogiego drewna, błyszczały tam szklanki i butelki zabezpieczone na półkach. Na ścianie kokpitu wisiał telewizor. I była długa, szeroka, głęboka kanapa po przeciwnej stronie baru. Callum odwrócił się do niej i rozkazał krótko: - Zapnij się. Patrząc w jego nieznoszące sprzeciwu, wrogie oczy, Sonia zrobiła to co jej kazał. Wybrała miejsce z tyłu przy oknie i zapięła się. Odwrócił głowę do kokpitu i powiedział jedno słowo: - Lećmy. Potem zapiął się na miejscu obok Sonii. Próbowała powstrzymać swe serce od szaleńczego walenia. Próbowała znaleźć jakąś nitkę odwagi. Spróbowała zebrać pojedynczą myśl. Nie udało jej się w tym wszystkim, gdy miała do czynienia z nowym, przerażającym obliczem Calluma. Kiedy wzbili się w powietrze, znowu bez słowa odpiął ją, podniósł i zaniósł na kanapę. Sonia napięła się, kiedy Callum ją na nią po prostu rzucił i nakrył swym ciałem. Będąc w większości przyciśniętą przez jego ciało do kanapy, ukrył jej twarz w swojej szyi i w ciągu kilku chwil napięcie opuściło jego ciało, jego ogromny ciężar opadł na jej i szybko zasnął. Była tym tak zszokowana, że milczała jeszcze przez długie minuty. Potem gdy szok już osłabł i zdała sobie sprawę, że było jej niewygodnie i była zmęczona, głownie przez to, że strasznie się bała. Ale za każdym razem, gdy próbowała się spod niego wysunąć, jego ręka odruchowo się zaciskała, wciągając ją z powrotem pod niego. Więc Sonia poddała się, leżąc głównie pod nim, starając się ułożyć wygodnie, czasem drzemiąc (podczas gdy on spał bez przerwy przez dziewięć godzin, nie drgnąwszy ani trochę),ale większość czasu spędziła decydując, że nie mogła tak żyć. Bez względu na to jak dobrze im było, nie mogła żyć dla chwil, w których Callum przypominał sobie o jej istnieniu i starał się być partnerem, którym nie chciał być, ale był to jego obowiązek jako króla. Nie mogła złorzeczyć przeciwko czasom, kiedy zapominał o niej i był po prostu królem. Nie mogła znosić tego do końca życia.

Wiedziała, że nie mogła odejść, ale nie mogła też żyć w taki sposób. Miała rację przez te wszystkie tygodnie. Życie w taki sposób doprowadziłoby ją do szaleństwa. Zanim doszła do jakiegokolwiek wniosku i zanim zaplanowała swój pierwszy plan, Callum obudził się. Chwilę przed tym, jak pilot ogłosił przez interkom, że niebawem będą lądować i żeby zajęli swoje miejsca oraz zapięli pasy. Podobnie jak ona, Callum użył toaletą na tyłach, która nie była toaletą ale w pełni wyposażoną łazienka, która zajmowała cztery razy większą powierzchnię niż ta w normalnych samolotach. Miała nawet prysznic. Kiedy wyszła, wyciągnął do niej rękę, wciągnął na swoje kolana i tym razem pocałował ją powoli, długo, przypominając jej jakie dobre mogło to być i jak bardzo za tym tęskniła. Jej serce szarpnęło się a brzuch ścisnął, ale jej umysł walczył z tego słodyczą, jednakże nawet gdy jej ciało zbuntowało się i odprężyło przy jego. Potem wtulił twarz w jej szyję, przesunął nosem po jej uchu i szepnął. - Zapnij się, laleczko. Jesteśmy prawie w domu. Wciąż pamiętając przerażającego Calluma, zrobiła to co jej kazał, chociaż jego głos nie był już szorstki, a oczy nie były już przepełnione głodem, a jego ciepły ton wykazywał ekstremalne poczucie ulgi. Kiedy wysiedli z samolotu, jeden wysoki, ciemnowłosy mężczyzna stał przy zielonym, myśliwskim Range Roverze, do którego Callum ją momentalnie zaprowadził. Mężczyzna wpatrywał się ciekawsko w Sonię, ale nie opadł na kolano. Skinął głęboko głową do niej i Calluma i zanim ją uniósł, mruknął z szacunkiem do Sonii dwa słowa ze swym widocznym, zadziornym szkockim akcentem: - Moja królowo. Kiedy skinęła głową i posłała mu drżący uśmiech, to uśmiechnął się do Calluma i powiedział: - Jest piękna, wasza wysokość. - Tak, jest piękna, Drogan - Callum odpowiedział, gdy mężczyzna rzucił mu kluczyki, które Callum złapał. - Dobrze, że już wróciłeś - Drogan zawołał, gdy Callum praktycznie wepchnął Sonię na siedzenie pasażera po lewej stronie. - Tak, jest cholernie dobrze już być z powrotem - Callum odpowiedział, zatrzaskując drzwi za Sonią, nie trudząc się przedstawieniem jej Droganowi. - Chwała zwycięstwu, mój królu - Drogan kontynuował, jego głos był miękki, ale także pełen dumy i ulgi. - Chwała zwycięstwu - Callum powtórzył, jego głos był twardy niczym stal. Callum wiózł ich przez ciemniejące popołudnie wśród zalesionej okolicy tak szybko, tak jak wcześniej wiózł ich na lotnisko.

Chciała go poprosić by zwolnił. Jednak była zbyt odrętwiała, by zwolnił. Nawet mu to nie przeszkadzało. Jednak w końcu powiedział: - Oto jest. Sonia odwróciła głowę przeraźliwie migającego otoczenia, aby spojrzeć prosto przed siebie. Na niewielkim wzniesieniu stał zamek. Zobaczyła go w gasnącym świetle. Niezupełnie był tak wielki, jak każdy jaki kiedykolwiek widziała w czasach, gdy Gregor zabierał ją do Francji czy Niemiec. Ten był jak z bajki. Miał osiem (policzyła je) wieżyczek z długimi, strzelistymi proporczykami. Wydawało się, że nie miał prostych boków, żadnych ostrych kątów. Był cały zaokrąglony z pięknymi brzegami. Nie wychodził ponad wzniesienie, ale był zwarty i wysoki, z wyjątkiem wieżyczek, które były o wiele wyższe. Ledwo co na niego spojrzała, zanim Callum skręcił na okrągły podjazd, który posiadał małą, okrągłą fontannę na środku, gdzie zatrzymał i zaparkował Rovera. Również ledwo co spojrzała na dwa posągi (mogła przysiąc, że były to wilki), które strzegły poręczy po obu stronach szerokich na sześć (siedem, a nawet osiem) stóp schodów. Prowadziły one do nabitych, drewnianych, łukowatych podwójnych drzwi, które zdawały się mieć piętnaście metrów wysokości i miały ogromne, pozwijane, żelazne zawiasy. Także ledwo rozejrzała się dookoła, na witające oświetlenie wewnątrz, kiedy zaciągnął ją na górę krętymi, kamiennymi schodami, które były oświetlone kinkietami wiszącymi na zaokrąglonych ścianach. Jedno piętro, dwa, trzy, cztery i wyszli na piątym, które prowadziło prosto do jednego miejsca. Sypialni, której w ogóle nie widziała. - Callum... - zaczęła. - Cisza - nakazał swym królewskim głosem. - Cal... Pocałował ją. Walczyła. Nie przeciwko niemu, ale przeciwko pragnieniu, które pojawiło się podczas tego głębokiego, mocnego, wygłodniałego pocałunku. Walczyła, ponieważ już nigdy nie zamierzała z nim spać. Nigdy. Ale gdy skupiła się na swojej wewnętrznej walce, straciła rachubę kiedy zaczęła być pozbawiana kolejnego ubrania. Więc gdy była już naga, a on trzymał ręce na jej pośladkach, uniósł ją i rzucił na łóżko, ale chwycił za kostki i przyciągnął do siebie w tym samym czasie, w którym rozsunął jej nogi, to już przegrywała walkę w swej głowie. A gdy Callum, wciąż w pełni ubrany, opadł na kolana przy łóżku, Sonia

przegrała całkowicie i wygrało pożądanie, ponieważ pochylił głowę i nagle zanurkował ustami między jej nogi. Podeszwy jej stóp wbiły się w krawędź łóżka. W bezczelnie głębokim jęku rozkoszy, który narodził się w głębi jej gardła a wydobył przez usta, jej biodra uniosły się, aby spotkać się z jego żarłocznymi, pożerającymi ustami. Chwycił jej tyłeczek w swe duże dłonie i pił z niej, jak człowiek, który wędrował przez pustynię wiele dni bez wody i jakby właśnie padł na kolana przy basenie w oazie. Wydawało się, że zaledwie w ciągu kilku sekund Sonia doszła w jego ustach. Orgazm był tak intensywny, że ledwo zauważyła jak przerzucił ją na brzuch i szarpnął za biodra. Z jej kolanami na krawędzi łóżka, wszedł w nią brutalnie. Pożądanie pożarło ją, powodując, że wyciągnęła przed siebie ramiona i zacisnęła palce w pięści, kiedy ją brał szorstko, szybko i mocno. Potem mocniej i mocniej, a ona spotykała jego każde uderzenie w bezmyślnym pokonaniu, cofając tyłeczek do tyłu, aby rozpaczliwie pogłębić kontakt. Jej pierwszy orgazm zdawał się nigdy nie skończyć, gdy nadchodziły następne, zanim wbił się w nią cały po raz ostatni, wypełniając ją do pełna i warcząc w rozkoszy. Ale jeszcze nie skończył. Znowu ją wziął, tym razem będąc na górze, Sonia zaś owinęła wokół niego swe kończyny, pozwalając mu siebie ujeżdżać, znowu mocno, znowu szybko, znowu ostro, aż oboje doszli. I wziął ją ponownie, tym razem za nią, jego dłonie trzymały jej wewnętrzne uda, przytrzymując ją przy jego stałych pchnięciach, ona zaś przytrzymała się wezgłowia łóżka, jej głowa spoczywała na jego ramieniu, jej skomlenie przenikało powietrze. Wziął ją po raz kolejny, tym razem to Sonia znajdowała się na górze, ujeżdżała jego wał, gdy Callum siedząc, zachęcał ją, by poruszała się szybciej, trzymając jedną rękę na jej biodrze a drugą otaczając jej pierś i kierując ją do swych ust, gdzie dręczył jej sutek. I wreszcie wziął ją po raz ostatni, ale żadne z nich nie doszło, gdy leżeli na bokach, jego długość przesuwała się delikatnie, niemal leniwie, do środka i na zewnątrz, gdy otaczał ją mocno ramionami. - Śpij, laleczko - wyszeptał, gdy usiadł. Wyczerpana, mogła zrobić tylko to, co jej nakazał. Teraz leżała w łóżku w swoim zamku w Szkocji, jej ciało było wyczerpane i obolałe, ale zadowolone przez jego zabawę. Zadowolone na świadomość, że znowu zasnął w niej, a ona usnęła pełna niego. Jednak wmawiała sobie, że już nigdy tak się nie stanie. Upokorzenie wkradło się w jej mięśnie zaraz obok bólu i gorycz, które chroniły jej serce i przemieniły je w nienawiść. Łzy tej gorzkiej nienawiści zaczęły piec tyły jej oczu, kiedy usłyszała

pukanie do drzwi. Zamarła i wpatrywała się w milczeniu, mając nadzieję, że ktokolwiek to był (gdyby był to Callum, to wyczułaby go i nawet nie trudziłby się pukaniem), to sobie pójdzie. Ale ta osoba nie odeszła. Głowa wysokie, bardzo ładnej kobiety pojawiła się w szparze drzwi. Miała ciemne włosy z miedzianymi końcami i ogromny uśmiech na twarzy. - Nie śpisz!- powiedziała wesoło, jej słowa także były zmiękczone przez szkocki akcent i otworzyła drzwi, balansując tacą w jednej ręce i zamykając za sobą drzwi kopnięciem. Sonia usiadła, przytrzymując kołdrę przy swoich nagich piersiach. Kobieta która miała na sobie dżinsy, kozaki na obcasie i ładny, jasno pomarańczowy, wełniany sweter, a do tego puszysty szalik w pomarańczowe, czerwone i fioletowe pasy, który był owinięty wokół jej szyję, weszła do środka. Potem postawiła tacę na stoliku i opadła na kolano, pochylając głowę. Oszołomiona Sonia wpatrywała się w nią. Potem przypomniała sobie, co powinna zrobić. - Proszę, powstań - poprosiła ją i ta podniosła się z taką energią, że aż zaskoczyła Sonię. - Moja królowo!- zawołała.- Czekałam wieki! Jak każdy! Wieki i wieki i wieki! I spójrzmy na ciebie! Jesteś piękniejsza niż się spodziewałam! - Um... - Sonia mruknęła zaskoczona jej entuzjazmem i oczywiście tym małym faktem, że będąc naga w łóżku, konfrontowała się z nieznajomą.Dziękuję. Kobieta wybuchnęła śmiechem, kiedy odwróciła się i ruszyła do sześć walizek Sonii (i jednej kosmetyczki), które ktoś wniósł wraz z walizkami Calluma. - Dziękuję mi za to, że nazwałam ją ślicznotką - kobieta powiedziała sama do siebie.- Zabawne!- krzyknęła. Następnie zaczęła otwierać walizki i wszystko przerzucać. Grzebała w rzeczach Sonii, która wpatrywała się w nią w szoku, niepewna co zrobić, skoro była naga a ta kobieta była co najmniej pięćdziesiąt funtów cięższa od niej. - Jestem Maraleena. Jestem partnerką Drogana - ogłosiła, podczas gdy otworzyła kolejną walizkę i w niej też zaczęła grzebać.- Drogan jest Klucznikiem Posiadłości Króla - wyciągnęła coś z walizki i odwróciła się, wymachując przed Sonią rozciągniętą, czarną, bawełnianą koszulą nocną z głęboką czarną koronką, która była dopasowana do bawełny na piersiach.Aha!- krzyknęła i ruszyła do Sonii.- Możesz ją założyć. Potem musisz zjeść. Wszystko. Król Callum powiedział, że mam znieść na dół pusty talerz. Oczywiście, że powiedział, pomyślała Sonia, ale nie powiedziała tego na głos, gdy wzięła od Maraleeny koszulę nocną, gdy kobieta zaczęła ściągać pokrywki z tacy.

- Zapomniałam, że jesteś człowiekiem - powiedziała tak a propos, co Sonia wzięła za nic innego, jak powrót do wcześniejszego tematu.- Klucznik Posiadłości oznacza, że Drogan zajmuje się wszystkim w zamku. No wiesz, hydraulika i ogrzewanie, samochody, ogrody, las i takie tam. Pomaga także Callumowi w innych sprawach, na przykład te urzędowe. Ho hum. Nu... dy!oświadczyła, unosząc tace i Sonia ledwo co naciągnęła koszulę na biodra, gdy Maraleena położyła tacę na jej kolanach i spojrzawszy na Sonię, powiedziała.Ja jestem gospodynią, albo byłam. Oznacza to, że zajmuję się wszystkimi sprawami w zamku, które wiesz, należą do gospodyni. Sprzątanie, pranie, prasowanie, gotowanie. Chociaż jestem okropną kucharką. Biedny Drogan uwielbia jedzenie. Jego życie ze mną, to jedna wielka nędza - uśmiechnęła się uśmiechem, który przeczył jej słowom i kontynuowała.- Mamy też wilczycę, która zajmuje się tym czy tamtym, ma na imię Callista. Zdziwione oczy Sonii przesunęły się od tacy, do Maraleeny. I znowu do tacy, na której tak nawiasem mówiąc, znajdowały się dwa jajka, coś co wyglądało jak smażone kawałki chleba, obok znajdował się stos fasolki, stos smażonych pieczarek, dwa plastry bekonu, dwie ogromne kiełbasy i dwa paszteciki z jakiegoś mięsa, które było czarne. Do tego tosty i trzy miseczki, jedna z masłem, druga z dżemem truskawkowym a ostatnia z marmoladą pomarańczową. Na koniec dzbanek z kawą, mniejszy z mlekiem, cukierniczka i mała solniczka oraz pieprzniczka. - Wilczyca?- Sonia zapytała, zapominając o swoim jedzeniu i przyglądając się jak Maraleena nieruchomieje i blednie. Potem zamrugała. I wyjąkała: - Och, to po prostu coś co my... to tylko. Cóż... - wybełkotała, jej oczy zabłysły, gdy ogłosiła.- Król Callum jest znany jako Wilk! Tym razem to Sonia na nią zamrugała, oszołomiona tą informacją. Callum był znany jako Wilk? Wilk? Wilk? Dlaczego jej o tym nie wspomniał? Ani razu. Nawet wtedy, gdy sama go tak nazywała, krzyczała podczas swych orgazmów (jakie ohydne było teraz to wspomnienie), przytulając pluszowego wilka, będąc pod urokiem wilczego breloczka, który kupiła jego matka jakiś czas temu. - Król McDonagh także był znany jako wilk. Przez to my wszyscy jesteśmy znani jako wilki - Maraleena uśmiechnęła się do oniemiałej Sonii, z jakiegoś powodu dziwnie zadowolona z siebie i oświadczyła.- Więc wiesz, jeżeli ktoś wspomni o tym, powie, nazwie nas wilkami albo wilczycami, lub... jakkolwiek, to już wiesz dlaczego. Sonia słuchała tylko częściowo.

Była bardziej pochłonięta faktem, że nie wiedziała, iż pełne imię ojca to McDonagh. Myślała, że Mac. Callum też jej tego nie powiedział. I McDonagh było dziwnym imieniem (nie żeby niektórzy ludzie Calluma nie mieli dziwnych imion). Było to nazwisko? Czy to było nazwisko Calluma? Callum w ogóle miał nazwisko? Nigdy jej go nie powiedział ani ona (głupia, głupia ona) o nie nie zapytała. Oczywiście o to już nie dbała (ani trochę). Chodziło tylko o to, że jego nazwisko pewnie było i jej nazwiskiem, więc powinna znać swoje nazwisko. Maraleena, oczywiście nie zważając na szalejące myśli Sonii, znowu ruszyła do walizek. - Król Callum i Drogan są w jego gabinecie, by zająć się sprawami i planowaniem świętowania i Godów - podniosła naręcze ubrań Sonii z otwartej walizki i odwróciła się do niej z ożywieniem.- Dwie imprezy na początek Nowego Roku!- krzyknęła radośnie.- Jedno z nich na zakończenie tych strasznych buntów a druga na Królewskie Gody! Jakie to ekscytujące! Sonia pomyślała, że powinna odpowiedzieć, albo zapytać Maraleenę co robiła z jej ubraniami, ale zaniechała na mamrotanie Maraleeny, gdy stało się oczywiste, że zaczęła je układać. Dlatego też Sonia postanowiła zjeść i pozwolić Maraleenie paplać. - Sądzę, że Król Callum urządzi ogromne imprezy, a już z pewnością na Gody - posłała Sonii uśmiech przez ramię, gdy Sonia nabiła na widelec nieco grzybów, gdy Maraleena układała jej ubrania na półkach i wciąż paplała. Sonia podczas tej paplaniny miała wreszcie okazję, aby rozejrzeć się po swojej nowej sypialni. W chwili w której to zrobiła, przestała jeść i wpatrywała się z szeroko otwartymi oczami w cudowny pokój. Był jak żaden inny pokój, jaki kiedykolwiek widziała. Ściany nie były płaskie, ale zaokrąglone, jednak pokój nie był okrągły, tylko zdawał układać się w fale. I był ogromny. Były w nim dwie, pięciodrzwiowe, zbudowane z ciemnego drewna szafy, które sięgały od podłogi po sam sufit i były dopasowane do falistych krzywizn ścian. Był wąski, także wysoki kredens. Był także jeden nieco szerszy, z siedmioma szufladami i czterema obok siebie, ale była niższy (przy nim właśnie krzątała się Maraleena). Ściany, które nie były pokryte meblami, były przysłonięte skomplikowanymi gobelinami, które wyglądały na stare, ale zdecydowanie dobrze utrzymane i wisiały na wypolerowanych, mosiężnych szynach u sufitu. Było wiele okien, wszystkie miały w środku ramki na kształt rombów i

szkło było tak stare i także faliste, nadając szarą, zieloną i białą poświatę krajobrazowi, który wyglądał niemal jak ze snu. Była też podłużna alkowa, która znajdowała się przy ścianie i miała miejsce aż dla dwóch osób, była pokryta puszystymi, skośnymi, pokrytymi oliwkowymi naszywkami poduszkami, które były rozrzucone, także w różnych odcieniach brązu i zieleni. Zauważyła ze zdziwieniem, że w środku pomieszczenia znajdował się okrągły kominek. Wydawało się, że był zbudowany z kamienia i miał coś, co służyło za komin. Po jednej stronie komina znajdowała się półokrągła, wygodna kanapa w kolorach czerwieni i brązu, z drugiej strony znajdowały się dwa przytulne fotele z podnóżkami, rozdzielone przez gruby, okrągły stolik. Kanapa i fotele także były pokryte dużymi poduszkami, wełnianymi narzutami albo miękkimi, zwierzęcymi skórami. Łóżko w którym znajdowała się Sonia, było największym łóżkiem jakie kiedykolwiek widziała, gdyż było nie tylko szersze ale i dłuższe. Miało cztery kolumny z baldachimem i zasłonami, oraz było pokryte miękkimi, ciężkimi, ciemnymi, zszytymi skórami. U wezgłowia było wiele poduszek, materac został przykryty delikatną, flanelową pościelą koloru gliny, która oddzielała Sonię od spodu. Podłoga była zasłana dywanami, wszystkie były różnych kształtów, większość z nich była ogromna i gruba, misternie utkana w kolorach brązu, zieleni i rdzy. Każda część pomieszczenia, która nie była zagospodarowana przez meble, gobeliny i dywany, została zrobiona z łagodnego, złoto-czerwonobrązowego kamienia. Było to najbardziej przytulony, wygodny, piękny pokój, jaki kiedykolwiek widziała. Od razu naszła ją ochota na płacz. Widziała ten pokój w niektórych ze swych snów. Wiedziała, że wiele razy widziała tą złoto-czerwono-brązową barwę na krawędziach swej świadomości, która nie była związana z jej przystojnym wilkiem, lub gdy tańczyła w blasku ognia na jego skórze. Aby ukryć te myśli i powstrzymać łzy, których nie mogła wylać w obecności Maraleeny, Sonia spojrzała na swój talerz i wepchnęła na siłę do swych ust jajko. Potem spojrzała krzywo na naczynia na swojej tacy, które także były piękne na swój dziwaczny sposób, zarówno talerze, miski, kubki, dzbanki na zewnątrz były pokryte bogatym, glinianym brązem, natomiast w środku przepięknym, wyciszonym turkusem. Oczywiście tylko Callum mógł mieć takie naczynia, które od razu by pokochała, dlatego też zmusiła się, by je natychmiast znienawidzić. - ... zabili ich wszystkich - powiedziała Maraleena, gdy Sonia chwyciła za dzbanek z kawą, a słowa tamtej przykuły jej uwagę.

- Słucham?- Sonia zapytała. Maraleena zapięła pustą walizkę i odstawiła ją na bok, po czym spojrzała na Sonię. - Powinni zabić ich wszystkich - Maraleena powtórzyła. - Kogo? - Buntowników!- Maraleena wykrzyknęła, ruszając do kolejnej walizki, wyciągając z niej dżinsy Sonii i układając je na kupce na kanapie.- Chociaż wszyscy wiemy, że to Król Callum rozkazał aby zabić jednego po drugim, dopóki nie podpiszą warunki kapitulacji. Sonia zassała powietrze i tlen spalił jej zmrożone płuca. Zabić jednego po drugim? Sonia powtórzyła w swoich myślach. - Nic na co zasłużyli - Maraleena mruknęła, ponownie nieświadoma reakcji Sonii.- Wielu z nas uważa, że powinni przestać. Trwało to od lat. Lat! I jeszcze co chcieli, o co walczyli! I zabili naszych mężczyzn za to. To odrażające. Teraz wreszcie się to skończyło. Sonia postanowiła, że zachęci swoje ciało do dalszej pracy poprzez nalanie i wypicie kawy, co zawsze pomagało, dlatego też z pilną precyzją próbowała powstrzymać drżenie dłoni, gdy przygotowała kubek. Callum nakazał egzekucję ludzi. Jeden po drugim. Aż nie zrobiliby tego, co chciał. Było to czyste barbarzyństwo. On był barbarzyńcą. I był jej partnerem, jej mężem, a teraz także był jej królem! - Tak czy inaczej, Nowy Rok zapowiada się szczęśliwie, skoro ta sprawa się skończyła - Maraleena oświadczyła, wieszając spodnie Sonii na wieszaku. Posłała jej uśmiech, jakby wcale się nie cieszyła śmiercią wielu mężczyzn.Wszyscy są podekscytowani. - Ciesze się - Sonia odpowiedziała, ale jej głos zagłuszyło zakrztuszenie się kawą. Była pyszna. Nie mogła na to nic poradzić. - Wiesz - zaczęła Sonia, chcąc (rozpaczliwie) zmienić temat, aby się nie zezłościć.- Ja mogę to zrobić. Maraleena zamarła, gdy wkładała wieszaki ze spodniami do szafy. Odwróciła się powoli i pochyliła nisko głowę. Następnie szepnęła z szacunkiem: - Tak, moja królowo. Ale zanim skinęła głową, Sonia dostrzegła, że wyraz jej twarzy był niemal tragiczny. - Co?- Sonia zapytała, zanim przypomniała sobie, jak Callum powiedział jej, że Julianna byłaby obrażona, gdyby Sonia próbowała jej pomóc. Więc szybko powiedziała.- Maraleena, przepraszam. Jestem człowieka i nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z tą całą królewskością - głowa Maraleeny

uniosła się, ale jej twarz straciła całą wesołość, więc Sonia ciągnęła dalej.Jestem przyzwyczajona do tego, że wszystko robię sama. - Podejrzewałam, że jako partnerka Króla Calluma, chciałabyś się nim zająć osobiście - Maraleena odpowiedziała martwym głosem. Niezbyt, pomyślała Sonia, ale nie powiedziała tego na głos. - Nie chodzi o to, to po prostu... - przestała mówić, kiedy błysk nadziei rozświetlił oczy Maraleeny. Sonia podjęła decyzję, by odstawić tacę i wyjść z łóżka. Podeszła do Maraleeny, chwyciła zaskoczoną kobietę za dłonie i poprowadziła do kanapy. Usiadły na niej obie, po czym odwróciła się twarzą do wysokiej kobiety. Następnie wyjaśniła: - Callum tak jakby był zajęty. Nie miał czasu, aby wyjaśnić sposób życia twoich ludzi, a moi bardzo się różnią. Więc jeśli mogłabyś mi wytłumaczyć co tutaj się dzieję, abym mogła wszystko zrozumieć, by... - Sonia urwała,nie wiedząc jak powiedzieć te słowa.- By być dobrą królową. Zabrzmiało to kiepsko, ale nadzieja urosła w oczach Maraleeny, najwidoczniej nie była kobietą, którą jakoś szczególnie trzeba było zachęcać do mówienia. - Cóż, jako partnerka Króla Calluma, możesz decydować o tym jak funkcjonuje zamek, no wiesz, gotowanie, sprzątanie i inne podobne rzeczy. Królowa Regan robiła to dla Króla Maca - kiedy urwała, Sonia uśmiechnęła się i skinęła zachęcająco głową, aby kontynuowała, gdy zaczęła się denerwować, ale szybko to ukryła.- Ale widzisz, to mój obowiązek wobec króla, ale także... - zawahała się.- Moja praca. Król Callum płaci mi za to i Drogan i ja dopiero co kupiliśmy większy domek, ponieważ nasze maluchy rosną i potrzebujemy pieniędzy, więc jeśli mogłabyś... - Możesz zatrzymać pracę - Sonia przerwała jej szybko i jasne światło zabłysło w oczach Maraleeny, a jeszcze bardziej zaskoczyło Sonię, gdy wzięła ją w ramiona i przytuliła. - Naprawdę?- krzyknęła, zanim Sonia zdążyła odpowiedzieć.- Och, jestem taka szczęśliwa! Tak się martwiłam, odkąd usłyszałam, że cię okiełznał - odsunęła się i spojrzała na Sonię.- Drogan powiedział, że nie powinniśmy kupować tego domu, ponieważ nigdy nie było wiadomo, kiedy król znajdzie swoją partnerkę i czy chciałaby prowadzić zamek - rozpromieniła się.- Ale powiedziałam mu, by się nie martwił. Miałam przeczucie, że wszystko będzie dobrze, a teraz jesteś tutaj taka mała, śliczna i miła. I wiem, że może to dziwnie zabrzmi, ale uwielbiam moją pracę, ten zamek i to zaszczyt dla mnie, że mogę służyć naszemu królowi - objęła Sonię i znowu ją mocno uścisnęła, gdy szepnęła.- Dziękuję. Sonia oddała jej uścisk, myśląc o tym, że polubiła Maraleenę,co było dobrym znakiem, odkąd cały jej świat wyglądał dość ponuro, więc odpowiedziała: - Proszę bardzo.

Maraleena puściła ją i skoczyła w górę, szybko wracając do pracy. - Lepiej dokończ swoje śniadanie. Będzie zimne, a Król Callum powiedział, że masz zjeść wszystko. No proszę. Przypomnienie o jej ponurym świecie. Sonia wróciła na swoje miejsce w łóżku z tacą i spojrzała na czarne placki. - Co to?- zapytała, dźgając jednego widelcem i pokazując Maraleenie. - Czarna kiełbasa - Maraleena odpowiedziała, po tym jak na nią spojrzała i zanim zapięła kolejną torbę i odstawiła ją na bok. Coś w jej odpowiedzi nie zaliczało się do odpowiedzi, ale to chyba przemawiała już przez nią histeria, ponieważ Sonia zaczęła chichotać, gdy powiedziała przez śmieć: - To akurat widzę, Maraleeno. Jest zdecydowanie czarna i wygląda jak jakaś kiełbasa, ale co to jest? Maraleena uśmiechnęła się i ponownie powiedziała: - Czarna kiełbasa, kaszanka, no wiesz, kiełbasa wykonana z krwi. Sonia zbladła. Maraleena roześmiała się. - Jest naprawdę dobra. Spróbuj - Maraleena zachęciła ją. Sonia przełknęła z trudem. - Naprawdę, spróbuj - Maraleena nacisnęła.- Dostaję tylko najlepsze. Polubisz ją. Król Callum ją uwielbia. To oczywiste, że Król Callum uwielbiał kiełbasę z krwi. Pewnie piłby krew, gdyby tylko mógł. Chcąc być dobrą królową i uprzejmą wobec Maraleeny, krzywiąc się przez cały czas, Sonia nadgryzła kiełbasę. Była pyszna. Więc zdecydowała, że ją znienawidzi. - Czyż nie jest przepyszna?- Maraleena zapytała z uśmiechem w głosie, przyglądając się uważnie Sonii. - Tak, jest przepyszna - Sonia zgodziła się, robiąc komiczną minę, na która Maraleena parsknęła śmiechem i znowu wróciła do swojej pracy. Gdy to zrobiła, Sonia wymusiła w siebie tyle jedzenia, jakby nie jadła od wieków. Kiedy tylko zdołała coś powiedzieć, rozmawiała z Maralleną, gdy kobieta dokończyła rozpakowanie pozostałych dwóch walizek. Gdy Sonia przełknęła ostatni kęs tostu i łyk kawy, pojawił się Callum. Sonia spojrzała na niego i serce aż podskoczyło jej do gardła. Miał na sobie czekoladowo brązową koszulę ze sztruksu, która kupiła mu na Boże Narodzenie i dżinsy, które świetnie pasowały do pary brązowych butów. Przyciął włosy, ale także zgolił brodę. Całkowicie. Nie było ani cienia zarostu, niczego.

Był dokładnie ucieleśnieniem jej Calluma ze snów. Wizją, której nigdy nie widziała w prawdziwym życiu (pomijając fakt, że był ubrany). Była tak poruszona jego widokiem, że zanim się zorientowała, już siedział obok niej na łóżku i się uśmiechał do niej. Potem się pochylił, ominął kubek kawy który trzymała w dłoniach oraz tacę i musnął wargami jej. Odsunął się tylko o centymetr, zanim mruknął: - Dzień dobry, moja maleńka. - Dobry - odpowiedziała schrypniętym i niskim głosem. Odchrząknęła. Jego lekki uśmiech przerodził się w ogromny. Chciała walnąć go w głowę swoim kubkiem kawy. - Cudownie - oboje usłyszeli mruknięcie Maraleeny i odwrócili głowy, by na nią spojrzeć. Trzymała jeden ze swetrów Sonii, przyglądając się im otwarcie. - Jesteście razem tacy słodcy i uroczy - Maraleena zauważyła z wielkim, szczęśliwym uśmiechem na twarzy.- Cudowanie, uwielbiam to - jej oczy skupiły się na Callumie.- Witaj, wasza wysokość, witaj w domu. - Witaj, Maro - Callum odpowiedział, przesuwając się, aby usiąść na łóżku obok Sonii. Blisko niej, z nogami wyciągniętymi przed sobą, plecami opartymi o zagłówek i wyciągnął z jej palców kubek kawy, a następnie pociągnął łyk. Sonia zacisnęła zęby na tą niepożądaną (jak sobie wmawiała) intymność. Maraleena wciąż składała swetry Sonii, jakby codziennie bywała w kilku sypialniach, czuwając nad pracami domowymi, podczas gdy oni leniuchowali w łóżku. - Świetnie załatwiłeś buntowników - Maraleena powiedziała niedbale, po raz kolejny posyłając promienny uśmiech w ich kierunku. - Dzięki - Callum odpowiedział prawie się śmiejąc. - Nadszedł czas na świętowanie - Maraleena zauważyła radośnie. - Nadszedł - Callum mruknął, biorąc kolejny łyk kawy, podczas gdy jego ręka przeforsowała poduszki za plecami Sonii, aby objąć ją w pasie. Jego dłoń na jej biodrze znalazła breloczek w kształcie wilka przez jej nocną koszulę i jak zawsze, zaczął się nią bawić. Sonia starała się nie wyglądać jakby kipiała, pozwalając się tylko gotować swojej głowie. - Nie mogę się doczekać - Maraleena mruknęła, gdy odłożyła swetry Sonii na półkę w szafie. - Mara?- Callum zawołał, gdy odstawił kubek na tacę, pozbawiając go tym samym Sonii. Maraleena odwróciła się do łóżka z uniesionymi brwiami. - Chcesz coś dla mnie zrobić?- Callum zapytał, wyciągając ku niej tacę.

Oczy Maraleeny zrobiły się okrągłe i niemal oświetliła pokój ich blaskiem. Potem z jakiegoś powodu wybuchnęła śmiechem, choć Sonia uważała, że robiła to dość regularnie. Ruszyła do przodu, przykryła tacę i wyszła z pokoju, zanim Sonia się zorientowała. W chwili w której zamknęły się drzwi, Callum odwrócił swe ciało do jej, pociągnął ją w dół łóżka, tak że jej głowa spoczęła na poduszkach. Potem pocałował ją, miękko i słodko, ale także bardzo mokro i długo. Było to cudowny pocałunek. Ciało Sonii odpowiedziało na niego, ale na szczęście jej umysł nie. Niemniej jednak jej oddech stał się cięższy, gdy odsunął od niej wargi. - Callum - wyszeptała. - Jesteś tutaj - odszeptał, jego oczy w pełni piwne, spoglądały na jej twarz, jego palce odgarnęły jej włosy z twarzy.- W moich ramionach, w moim łóżku, w moim domu. Musiała go powstrzymać. Nie mogła tego słuchać, nie mogła tego po raz kolejny doświadczyć, skoro wiedziała, że nigdy nie zamierzał jej tego dać. - Callum. Dziwnie się czuję - przechylił głowę na bok na jej słowa i ciepły wyraz zniknął z jego twarzy, gdy uniósł obie brwi.- Nie tak powiedziała szybko, nie mogła już znieść jego fałszywej, pełnej miłości troski.- Myślę tylko, że to zmęczenie po długim locie. I to całe jedzenie. Wczoraj wszystko tak szybko się potoczyło. Czuję się dziwnie. Chyba potrzebuję prysznicu i kolejnej kawy... Przestała mówić, ponieważ jego twarz rozluźniła się i dotknął swymi ustami jej. - Weź prysznic, laleczko - pozwolił jej (czy kiedykolwiek się przyzwyczai do tego, że mówił jej co ma robić albo czego nie, kiedy mogła to zrobić lub nie mogła?).- Mam do zrobienia kilka rzeczy, ale wrócę i oprowadzę cię po twoim nowym domu - pochylił głowę i wtulił twarz w jej szyję na moment, zanim potarł jej włosy swoją skronią i znowu uniósł głowę.- Nie przemęczaj się przez kilka dni, zaaklimatyzuj się. Tak będzie dobrze? Pytał, bo dbał o jej odpowiedź, czy dlatego, że było to pytanie retoryczne? Odpowiedziała w jedyny sposób w jaki mogła. - Jest dobrze. Uśmiechnął się do niej. Uwielbiała ten uśmiech tak bardzo, że wmówiła sobie, że go nienawidziła. Odsunął się od niej i zszedł z łóżka. Rozejrzała się po pokoju i zawołała za nim: - Callum? Spojrzał na nią z uniesionymi brwiami: - Um, gdzie jest łazienka?

Naprawdę miała nadzieję, że nie zajmowała kolejnego piętra, czy coś w tym rodzaju. Okropnie byłoby wspinać się po tych strasznych, krętych, kamienny schodach, aby załatwić swoje potrzeby w środku nocy. Uśmiechnął się, oparł pięści po obu jej stronach, dotknął swymi wargami (znowu!) jej, odsunął się i przeszedł przez pokój, aby otworzyć drzwi, które znajdowały się w gobelinie. Gobelin został przymocowany do drzwi w taki sposób, że wyglądał jak fragment większego. Klamka była ukryta we wzorze gobelinu. Było to bardzo sprytne. Ale nie powiedziała o tym Callumowi. Po prostu odrzuciła skóry (poważnie? kto sypiał pod skórami?), wyszła z łóżka i skierowała się do łazienki. Callum powstrzymał ją, poprzez owinięcie ręki wokół jej brzucha i odwrócenie jej twarz do siebie, aby na niego spojrzała. - Już nie mogę się doczekać, jak ci pokażę twój nowy dom, kochanie mruknął zanim pocałował ją w czoło, po czym dokończył zadziwiająco delikatnie, ale i królewsko.- Masz godzinę. Po czym zniknął. Cieszyła się, że mogła sobie przypomnieć, iż był królem. Przypomniała sobie także, że chociaż była królową i to nie jego ludzi, to wciąż była tylko przedmiotem.

***

W łazience było (prawie) tak przyjemnie, jak w sypialni. Ściany i podłoga były z kamienia, ale znajdował się tam duży ręcznik koloru mosiądzu, ogromna, okrągła wanna w bardzo ładnym odcieniu rdzy i prysznic, który był wyłożony sześciennymi płytkami o intensywnym kolorze. Ceramiczna umywalka i zestaw był w bardziej łagodnym odcieniu złota, czerwieni i brązu. Był cały regał półek w ścianie, na którym znajdowały się stosy puszystych, starannie złożonych ręczników. Na półkach znajdowały się także piękne pudełka z kamionki i miejsca, które Sonia z chęcią wypełniałby swoimi kobiecymi rzeczami. Było ogromne, okrągłe lustro nad umywalką, którego górna połowa była otoczona lampkami z mosiądzu. I na koniec dwie bliźniacze, wąskie szafki na ścianie po obu stronach zlewu. Teraz Sonia rozumiała, dlaczego każdy był taki szczęśliwy w tym zamku. Próbowała go znienawidzić, ale nie mogła. Zataszczyła swoją kosmetyczkę do łazienki, znalazła swoje rzeczy,

wzięła szybki prysznic, upięła włosy jak najlepiej umiała i zrobiła makijaż, skoro nie wiedziała co gdzie jest. Na szczęście była tam suszarka (jej nie miała odpowiedniej wtyczki) i na szczęście gdy była gotowa, nie wyglądała jak strach na wróble, kiedy nadeszła okazja, aby mieszkańcy poznali swoją nową królową. Postanowiła nie czekać na Calluma (nie nakazał jej, by została w pokoju) i zaczęła spacerować na własną rękę. Sypialnia była najlepsza ze wszystkiego, ale tylko dlatego, że była najpiękniejszym pokojem jaki Sonia kiedykolwiek widziała. Ale cała reszta także była bardzo, bardzo dobra. Została udekorowana w ciepłe, bogate, męskie odcienie. Meble były piękne i wyglądały na wygodne. Wszędzie było porozrzucanych całe mnóstwo poduszek, przytulnych narzut i skór, a wszystko to wyglądało zachęcająco i pięknie. W pokojach było wiele okrągłych kominków, nie wspominając już o tym, że ściany były faliste a okna w kratkę. Było magicznie. Sonia chciała znienawidzić to miejsce, ale nie mogła. W swoim nowym życiu miała Regan i pewnie Maraleenę i oczywiście Ryona i Caleba, a może także Caldera, chociaż nie widywała go zbyt często i czasami potrafił być niemiły, więc wciąż nie wiedziała jak ma go traktować. I miała zamek. Ale po prostu jej to nie wystarczało. Jednak postanowiła, że będzie to wszystko, co będzie miała. Dlatego też postanowiła, że powie Callumowi, że będzie wypełniała swoje obowiązki jako jego królowa, ale nie będzie jego partnerką. Ostatnia noc była ich ostatnią. Na zawsze. Stała w czymś, co jak podejrzewała, było salonem. Jak do tej pory przynajmniej znalazła bibliotekę i coś, co przypominało pokój do robienia na drutach, ponieważ przy wygodnych fotelach znajdowały się ogromne kosze z kulkami wełny. Patrzyła przez okno na krajobraz (głównie na wysokie, pokryte śniegiem drzewa), kiedy znalazł ją Callum. Napięła się, spodziewając się, że zezłości się, iż rozpoczęła wędrówkę na własną rękę, ale podszedł do niej i stanął za jej plecami. Objął ją ramionami i przyciągnął do swego przodu, pochylił głowę i pocałował ją w szyję. Wmówiła sobie, że zadrżała dlatego, bo było jej zimno (chociaż to nie był powód). I postanowiła, że teraz był najlepszy moment. Sonia otworzyła usta by się odezwać, ale Callum ją wyprzedził. - Spodobało ci się to, co zobaczyłaś, maleńka? - Tak, masz cudowny dom - powiedziała mu i kontynuowała.- Callum... Przerwał jej, poprawiając ją:

- My mamy cudowny dom. - Tak. Racja. Cal... Znowu jej przerwał, informując ją: - Najpierw planujemy świętować zwycięstwo. Jestem winien to swoim ludziom. Wszyscy wojownicy, którzy walczyli, wrócą do domu w ciągu kilku następnych tygodni i moja straż także powróci - ścisnął ją i jego głos zniżył się.- Potem, dwa tygodnie później, odbędą się Królewskie Gody - oparł brodę na jej ramieniu i zapytał.- Pasuje ci to? Jako że nie wiedziała czym były Gody, chociaż słyszała jak o tym mówiono, to nie wiedziała co dokładnie powiedzieć. I nie czuła, jakby było co świętować, więc odpowiedź brzmiała „nie”. - Callum... - znowu zaczęła. - Tutaj jesteś - usłyszała głos mężczyzny i zarówno ona jak i Callum (chociaż Callum jej nie puścił), odwrócili się do drzwi, przez które wszedł uśmiechnięty Drogan. Zaczął opadać na kolano, ale Sonia zawołała: - Nie!- i jego głowa szarpnęła się w stronę Calluma, którego ciało zesztywniało. O dobry Boże. Zrobiła coś złego. Drogan spojrzał pytająco na Calluma. - Nie klękaj - Callum powiedział mu, jego głos był czysto królewski i brzmiał na wkurzony. Sonia musiała coś powiedzieć. - Zrobiłam coś źle - stwierdziła, na co żaden z mężczyzn nie odpowiedział, dlatego też ciągnęła.- Chodzi o to, że w twoim... to znaczy w naszym domu powinno być swobodnie. Ludzie powinni czuć się swobodnie i... no wiesz... - urwała i spojrzała na Calluma, zapytała.- I nie powinni tego robić? Callum wyglądał na tak wkurzonego jak brzmiał (i równie królewsko). Nie odezwał się. Serce Sonii waliło jak szalone. - Przepraszam - szepnęła.- Po prostu nie jestem przyzwyczajona do tego, że ludzie mi się kłaniają i czuję się z tym niekomfortowo. Nastąpiła długa chwila ciszy, zanim Callum westchnął. Puścił ją i spojrzał na Drogana. - Twoja królowa nie chce, aby się jej kłaniał w zamku, poinformuj o tym Marę i Callistę. - Oczywiście, wasza wysokość - powiedział Drogan, ale jego usta drżały i na szczęście zmienił temat, informując Calluma.- Duke Ryon dzwoni w pilnej sprawie. Callum skinął głową, owinął palce wokół jej szyi i przyciągnął ją, by pocałować w czubek głowy, zanim ruszył do drzwi.

- Sonia potrzebuje kawy. Możesz jej pokazać kuchnię, aby Mara jej zrobiła jedną? Kiedy skończy, niech Mara przyprowadzi ją do mojego gabinetu. Nie zaczekał na odpowiedź, tylko zniknął za drzwiami. Drogan podszedł do niej i wyciągnął ku niej swą zgiętą w łokciu rękę, zapraszając: - Chodźmy na kawę. Wzięła głęboki oddech, wypuściła go i chwyciła go pod ramię. Wyprowadził za drzwi oświadczyła: - Jak do tej pory, to nie jestem zbyt dobra w byciu królową. - Och, no nie wiem - odpowiedział i spojrzała na niego, aby dostrzec jak się uśmiecha.- Jego wysokość wydawał się być dzisiejszego ranka bardzo zadowolony z raportów dotyczących tego, że podczas walk przyjęłaś kobiety do swojego domu, dotrzymywałaś im towarzystwa i próbowałaś podnieść je na duchu, nawet wtedy, gdy twój własny partner walczył. Sonia wmówiła sobie, że to ciepłe uczucie, które rozkwitło jej brzuchu, nie było poczuciem dumy, jaką poczuła na jego słowa (jednak było). - No dobrze, w takim razie sądzę, że nie radzę sobie z tą całą królewskością. Zasadami i protokołami - dodała. - Nie martw się. Powiem Marze, żeby ci je wyjaśniła. Z chęcią to zrobi powiedział jej Drogan. Jeżeli to Maraleena była gadułą, jak podejrzewała po pierwszym spotkaniu, w takim razie była całkiem pewna, że chętnie to zrobi. - To wspaniały pomysł - uśmiechnęła się do Drogana. Przeszli w dół dwa piętra, kiedy Drogan zatrzymał ją w korytarzu i powiedział: - Powinnaś wiedzieć, że Cal także nie lubi tych oficjalnych spraw. Nazywam go tylko w towarzystwie „waszą wysokością”. Służę jemu jak i służyłem jego ojcu przez długi czas, to ja, Mara i Callista chyliliśmy przed nimi tylko czoła. Spojrzała na niego ze zdziwieniem, nie wierząc w ani jedno słowo jakie powiedziało, była również szokowana dlatego, ponieważ wyglądał na tyle staro by być bratem Calluma, a nie sługą jego ojca. - Ale dopiero co był taki... taki... wkurzony tam - zaprotestowała. - Jesteś jego partnerką i moją królową. Moim obowiązkiem jest klęknąć przed tobą i wybacz Soniu, wiem że wśród twojego rodzaju jest inaczej, ale to prawo Cala, aby powiedzieć mi to czego nie muszę robić. Jak mogła o tym zapomnieć? - Oczywiście - szepnęła. - Nauczysz się tego po pewnym czasie - powiedział uprzejmie, klepiąc ją po dłoni, po czym powiedział tajemniczo.- Albo on - kiedy uniosła brwi, zaśmiał się i dokończył.- Chodźmy po twoją kawę. Zabrał ją do przyjaznej, ciepłej (zarówno w wyglądzie i temperaturze)

kuchni (na którą składały się aż trzy pomieszczenia!), gdzie spotkała Callistę, która była mnie rozmowna, nie tak wysoka, ale zdecydowanie przyjazna jak Maraleena. Drogan zostawił ją z kobietami. Oprowadziły jąpo kuchni, gdzie Sonia dostała kubek kawy i zdecydowanie zbyt szybko Maraleena zaprowadziła ją z powrotem do Calluma. Jego gabinet również był piękny z zachęcającymi meblami, wliczając w to duże, ciężkie, rzeźbione biurko z dwoma, dużymi fotelami po przeciwnej stronie. Nie było tam okrągłego kominka na środku, ale jeden za jego plecami, który był wysoki, misternie kuty i miał żelazne kraty. Callum siedział w tym właśnie fotelu. Rozmawiał przez telefon, ale w chwili w której weszła do pomieszczenia, spojrzał na nią i odsunął rękę. Chciał, aby usiadła mu na kolanach. Musiała przyznać, że zaczęła się przyzwyczajać do tej całej sprawy z kolanami i nawet ją lubić. Jednak nie lubiła jej już. - Do zobaczenia później - Maraleena szepnęła i wszyła, pozostawiając Sonię samą z jej partnerem. Nie mając nic innego do zrobienia, podeszła do niego i usiadła cicho na jego kolanach, podczas gdy on rozmawiał przez telefon, oczywiście z Ryonem. Wiedziała o tym, ponieważ wciąż powtarzał „Ry”, a nie dlatego,że była detektywem, który odczytał ze wskazówek przysłuchując się jego rozmowie. Kiedy w końcu się rozłączył, natychmiast żałowała, że jego uwaga skupiła się na niej, a nie na telefonie. - Brałaś swoje zastrzyki dwa razy w ciągu dnia?- zapytał, zaskakując ją swym tematem. - Tak, Regan powiedziała, że powiedziałeś jej, iż doktor Mortenson uważa, że powinnam tak robić. - Robiłaś je tylko wtedy, kiedy była przy tobie? Skinęła głową i starała się nie zaciskać zębów,na jego apodyktyczność. Serio, zachowywał się tak, jakby nigdy w życiu nie robiła sobie zastrzyków. - Wzięłaś już dzisiaj jeden?- zapytał. Jej ciało szarpnęło się gwałtownie i spojrzała na niego. - Nie, nie myślałam o tym. Mój zegar się wyłączył. Nawet nie wiem czy to z tego powodu - powiedziała mu głupio, jakby to było właśnie tym spowodowane. Minęły godziny od ostatniego zastrzyku. - Pójdziemy na górę i zrobimy go w mgnieniu oka - powiedział na szczęście bez złości, gdy następnie zapytał.- Doktor Mrotneson już przysłał wyniki? Pokręciła głową. - O niczym nie wiem. Nie zadzwonił. Czasami może to chwilę potrwać. Callum odwrócił wzrok i mruknął: - Zadzwonię do niego.

Sonia wzięła głęboki oddech i otworzyła usta, aby się odezwać. Odwrócił się do niej, aby jej przerwać. - Nie rób tego, Soniu. Zamknęła usta. Chociaż wiedziała do czego zmierzał, to i tak zapytała ostro: - Wyjaśniłem ci już, że moi ludzie słuchają się mnie, gdy jesteśmy razem. Będą się słuchać ciebie, gdy nie będziesz przy mnie, ale to ja wydaję polecenia, gdy będziemy razem - powiedział cierpliwie.- Nie musisz nigdzie milczeć, ale podczas oficjalnych spotkań nie możesz wydawać poleceń jak dzisiaj zrobiłaś to wobec Drogana, będąc przy moim boku. Sonia zapomniała o temacie na których chciała porozmawiać i postanowiła, że ten idealnie pasował na pogawędkę. - A ja wyjaśniłam ci, że uważam to za średniowieczne poglądy. Mięsień drgnął na jego szczęce, wskazując na to, że być może nie był już cierpliwy, kiedy odpowiedział: - Tak, wyjaśniłaś. I wierzę, że ja powiedziałem ci, że to sposób bycia moich ludzi. Wyprostowała się na jego kolanach. - Tak, a ja uważam, że moi ludzie także kiedyś używali pijawek aby leczyć choroby, ale znaleźli inny sposób, który działał o wiele lepiej i praktykują go do dzisiaj. Złoto zaczęło penetrować jego niebieskie oczy, kiedy stwierdził niskim, wibrującym głosem: - Laleczko, ostrzegam cię, że jeżeli chcesz się ostro zabawić, to teraz mam czas by to dla ciebie zrobić. Już wiedziała co to oznacza i nie zamierzała do tego dopuścić. - Nie chcę żadnej ostrej zabawy. Nie chcę żadnej zabawy - ogłosiła i złoto momentalnie zatarło niebieskość, gdy jego dłoń przesunęła się w górę jego kręgosłupa. - Teraz zabrzmiało to jak wyzwanie. Och nie! Teraz co zrobiła? Musiała szybko pomyśleć. Udało jej się, gdy jego palce wsunęły się w jej włosy i nacisnął na jej głowę, przysuwając jej usta do swoich. - To nie było wyzwanie, Callum - szepnęła.- Ostatnia noc była... szukała gorączkowo odpowiedniego słowa i wreszcie je znalazła.- Energiczna jego piwne oczy momentalnie zabłysły rozbawieniem, słysząc jej słowa (i zabłyszczały także przez coś innego), więc uśmiechnął się, zanim zakończyła.Więc jestem nieco obolała. Od razu jego rozbawienie znikło z jego rys. Jego dłoń w jej włosach wciąż naciskała, ale tylko po to, by wtulić jej czoło w swą szyję. - Biedna dziecinka - mruknął.- Wykończona przez lot i nadużyta przez swojego króla - jego dłoń przesunęła się na jej szyję i zaczął ją masować,

kiedy wmówiła sobie, że nie było to przyjemne (choć było).- Przepraszam, kochanie - powiedział cicho.- Po bitwie, takiej jak ta... - napięła się na jego słowa i westchnął.- Bycie z dala od ciebie nie było dobre. Żałowała, że nie mogła mu uwierzyć. Naprawdę, naprawdę chciała. Pochylił głowę i pocałował ją w czoło, po czym powiedział: - Damy ci twoje lekarstwo, pokażę ci twój nowy dom a potem odpoczniesz przez resztę dnia. Dobrze? Znów zastanawiała się, czy było to prawdziwe pytanie, czy tylko retoryczne. Doszła do wniosku, że było retoryczne, gdyż podniósł ją ze swych kolan i zabrał do ich sypialni. Znalazł lekarstwo i zrobił jej zastrzyk i chociaż niechętnie się do tego przyznała, to tęskniła za silnym bezpieczeństwem jego ramion, kiedy cierpiała. Spędził z nią trochę czasu, oprowadzając ją po jej nowym domu i gdy to robił, słychać było dumę w jego słowach i jego rysach, oraz fakt, że kochał ten zamek. Z drugiej strony było wiele do kochania, nie tylko kierując się wyglądem i ilością, ale i uczuciem. Poszli do biblioteki, gdzie nakazał jej znaleźć książkę, potem znowu zabrał ją do gabinetu. Posadził ją na dużą, puszystą kanapę, która znajdowała pod oknem, gdy zaczął padać śnieg. Otulił ją wielką, puszystą, ciepłą i wełnianą narzutą, zwłaszcza wokół bioder i nóg i ułożył poduszki pod jej głową. Po tym jak ją ułożył, podniósł telefon i nakazał Maraleenie, by przyniosła im lunch. Wrócił do swego biurka i wykonał telefony, sprawdził maila i ostatecznie zaczął pisać notatki. Odłożyła książkę na bok i zaczęła wpatrywać się w śnieg, zastanawiając się jakim cudem utknęła w tym bajkowym zamku ze swym bajkowym królem, kiedy to wszystko było realne i nic z tego prawdziwe (oczywiście pomijając zamek). Callum zjadł lunch przy swoim biurku. Sonia przeciwstawiła się jego niewypowiedzianemu poleceniu, aby zjeść wszystko z talerza i tylko poskubała jedzenie, gdyż była daleka od przetrawienia ogromnego śniadania. Callum nie miał szansy skonfrontować się z nią, ponieważ skuliła się na kanapie pod puszystą, wełnianą narzutą i zasnęła z rękami pod policzkiem. Więc spała i przegapiła ten moment, gdy jej król na nią spojrzał, a jego twarz złagodniała. I przegapiła fakt, że podszedł do niej i usiadł w zgięciu jej kolan. I przegapiła chwilę, kiedy odgarnął włosy z jej szyi, ale mocniej owinął narzutę wokół jej ramion, żeby nie zmarzła. I przegapiła, kiedy pocałował ją miękko w skroń, zanim oparł na niej swe czoło.

I przegapiła moment, gdy szepnął jej do ucha głosem drżącym z emocji, których nawet Sonia nie mogłaby źle zrozumieć: - Cholera, laleczko, cholernie za tobą tęskniłem.

Rozdział 16

Odkrycie

Sonia siedziała na kanapie w gabinecie Calluma, wpatrując się przez okno w szare niebo, krajobraz pokryty białym śniegiem, gdy próbowała się zebrać na chociażby strzępek odwagi, aby powiedzieć to, co musiała powiedzieć Callumowi. Była z Callumem w zamku przez trzy dni. Trzy dni! Czy powiedziała mu, że nie chce być jego partnerką, ale będzie wypełnić obowiązki królowej, tak jak sobie obiecała? Nie. Powstrzymała go przed kochaniem się z nią, jak sobie obiecała? Nie. Została oczarowana jego zamkiem, ludźmi w nim, wioską u podstawy

wzgórza i resztą ludzi? Tak! Po pierwszym cichym dniu, Callum nakazał odpoczynek, a gdy obudziła się w jego łóżku, w jego ramionach, pragnienie prawie ją rozsadziło, gdyż jego dłonie błądziły po jej ciele, a jego wargi przesuwały się po jej ramieniu. - Callum... Jego usta przesunęły się do jej ucha i objął ją mocniej, przyciągając do swojego dużego, ciepłego ciała. - Dzień dobry, laleczko. Dobry Boże. Jeżeli jej świat był prawdziwy, to żyłaby dla tych poranków, kiedy mówił te słowa swym głębokim, dudniącym głosem. - Dzień dobry - odparła, starając się przestać o tym myśleć. - Jak się dzisiaj czujesz? Gdy jej ciało zdradziło ją i przysunęło się bliżej, jej umysł zatrzasnął się niczym pierwsza rzecz, jaką zrobiła tego ranka. - Wciąż jestem nieco obolała - powiedziała mu (i nie było to całkowite kłamstwo). - Biedna dziecinka - szepnął jej do ucha i chociaż brzmiał niewyraźnie arogancko, to nie mogła powstrzymać drżenia, gdy była tak blisko niego, gdy jej tak szeptał.- Powiem Marze, by przygotowała ci ciepłą kąpiel - pochylił się i pocałował ją w szyję.- Poleż, maleńka. Potem zniknął z łóżka pod prysznic, spod prysznicu by się ubrać, aż w końcu podszedł do łóżka, pochylił się i pocałował ją w skroń, a następnie wyszedł z pokoju. Cóż, była z siebie dumna, gdyż podczas tego czasu, gdy brał prysznic, myślała tylko o jego wysokim, umięśnionym, nagim ciele, po którym spływała woda i niemal przytłoczył ją impuls, by do niego dołączyć. Leżała w łóżku, rozważając swe słowa, gdy się z nim zmierzy. Jednak leżała w łóżku zbyt długo, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Wciągnęła oddech. I westchnęła. Maraleena (zapamiętała zapach tej kobiety). Zawołała dzień dobry, a Maraleena wsunęła głowę przez drzwi i uśmiechnęła się szeroko. - Witaj, Królowo Soniu, dobrze spałaś? Potem zaczęła się krzątać, odsuwając zasłony, poprawiać narzuty na kanapie, aż poszła do łazienki, gdy Sonia odpowiedziała: - Tak, Maraleeno, spałam cudownie. Co było prawdą. Spała jak dziecko w silnych ramionach Calluma, w jego wielkim łóżku i pod ciężkimi, ciepłymi okryciami. - Cal powiedział, że mam ci przygotować ciepłą kąpiel, a Drogan

stwierdził, że mogę go nazywać Calem przed tobą - zawołała z łazienki, zanim Sonia usłyszała, jak odkręcają się krany. - No cóż, Królowa Sonia mówi, że możesz nazywać ją Sonią odkrzyknęła Sonia, odrzucając pościel i przerzucając nogi na bok, by wyjść z łóżka.- Albo możesz nazywać mnie Sonny, tak nazywają mnie moi wszyscy przyjaciele. Maraleena pojawiła się w drzwiach łazienki, ale znieruchomiała, gdy jej oczy trafiły w Sonię. - Znam cię jeden dzień - powiedziała Maraleena, mając zaskoczoną minę, przez co Sonia pomyślała, że musiała zrobić coś nie tak. Znowu. Ruszyła szybko do Maralenny, jednocześnie mówiąc równie szybko: - Przepraszam. Znowu zrobiłam coś nie tak. Jeżeli musisz nazywać mnie Królową Sonią, to rób to. W porządku. Przyzwyczaję się do tego. Zatrzymała się przed Maraleeną, która wpatrywała się w nią przez moment. Potem roześmiała się i złapała Sonię w ramiona, ściskając ją mocno, zanim ją gwałtownie puściła. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że jesteś taka miła!- ogłosiła, szybko idąc od łóżka.- Przez całą noc wisiałam na telefonie, mówiąc wszystkim, jaka to nasza królowa jest malusieńka, śliczna i miła. A potem, że ona i nasz król są tacy słodcy i uroczy razem - Maraleena zaczęła ścielić łóżko, gdy Sonia starała się zdecydować, jak czuć się wobec plotek Maraleeny. Doszła do wniosku, że nie było źle, skoro Maraleena nie powiedziała niczego złego. - Gdybym to była ja, to pewnie bym się panoszyła po zamku niczym królowa - kontynuowała, poprawiając pościel i uśmiechając się do Sonii.Chociaż cieszę się, że taka nie jesteś. Sonia odwzajemniła uśmiech i odpowiedziała: - Cieszę się, że jesteś zadowolona. Odprawiła Sonię do łazienki machnięciem ręki. - Sio. Idź już. Cal powiedział, że wciąż jesteś obolała - jej uśmiech przerodził się w sprośny.- Sama to pamiętam. Po moim okiełznaniu... zachichotała.- Oo, byłam obolała przez tygodnie. Drogan był nienasycony. I ostry! Było cudownie! I muszę przyznać, że po dwóch razach ostatniej nocy, wciąż jest! To cud, że mogę dzisiaj w ogóle chodzić! Sonia wgapiła się w nią, żałując, że nie potrafi ukryć swojego przerażonego zdumienia. Maraleena dostrzegła jej minę, dlatego też jej uśmiech zamarł i wyprostowała się. - Co?- zapytała. Ciało Sonii szarpnęło się w szoku i przesunęła dłonie wzdłuż swego brzucha, krzyżując ramiona na czarnej tkaninie koszuli nocnej.

- Nic, ja tylko... ludzie nie... - wyjąkała, ale przestała, gdy Maraleena nagle klepnęła się w czoło dłonią. - Głupia!- krzyknęła.- Zapomniałam. Jesteś człowiekiem - wyciągnęła rękę do Sonii.- Powiedziałaś, że Cal nie miał okazji, aby wyjaśnić ci sprawy, a Drogan powiedział mi, że chciałabyś, abym cię nauczyła. Jestem idiotką. - Nie jesteś idiotką, Maraleena - powiedziała cicho Sonia, podchodząc do swojej nowej przyjaciółki i zapytała.- Już wcześniej spotkałam kobietę z waszych i też tak chlapnęła. Wszyscy wasi ludzie są tacy otwarci... um, wobec seksu? Uśmiech Maraleeny wrócił z pełną siłą. - Uch. Tak - jej oczy zabłysły, gdy pochyliła się do przodu i szepnęła.Zdecydowanie - potem wróciła do ścielenia łóżka.- Nigdy nie spędzałam wiele czasu z ludźmi - potem dokończyła, mamrocząc.- To dziwne. Sonia uśmiechnęła się na fakt, że ktoś myślał, iż sposób bycia ludzi był dziwny. Z drugiej strony, dla jej ludzi to było oczywiste. - Tak czy inaczej - powiedziała Maraleena.- Twoja kąpiel jest gotowa. Cal powiedział, że powinnaś się ciepło ubrać. Za chwilę przyniosę ci śniadanie. - Mogę zjeść śniadanie w kuchni z tobą i Callistą?- zapytała Sonia i Maraleena wybuchnęła śmiechem. Powiedziała przez śmiech: - Sonny! Jesteś królową! Możesz zrobić co tylko zechcesz! Sonia naprawdę chciała, aby to była prawda. Niestety tak nie było. Wzięła przyjemną, długą kąpiel w dużej, okrągłej wannie, perfumując wodę solami, które Callum dał jej na święta. Nałożyła lekki makijaż i wysuszyła włosy, aklimatyzując się z roztargnieniem, gdy szukała wszystkie swoje rzeczy w swoim nowym otoczeniu. Ale gdy podeszła do szafy aby wybrać swój strój na dzień, skoro jej ubrania były już rozpakowane, Sonia zauważyła, że Regan nie spakowała jej ubrań. Spakowała tylko te, które kupił jej Callum. Sonia szperała w wieszakach, stosach swetrów i szufladach, aby znaleźć coś ze swego domu, coś co było jej. Nic. Zapewne to także był rozkaz Króla Calluma! Piekląc się, Sonia „ubrała się ciepło”, tak jak nakazał Callum, w parę brązowych sztruksów, które niemal były czarne. Do tego dodała szeroki, ciemno brązowy pasek, kozaki na niskim obcasie z grubymi skarpetami i jasno łososiowy sweter w łódeczkę. Kolor swetra nie był w stylu Sonii, ale w sklepie Regan powiedziała jej, że po prostu musi go kupić, więc Sonia to zrobiła.

Chwyciła długi, cienki, ale wełniany, wściekle różowy szal dziergany na drutach ze zwisającymi nitkami na końcu, owinęła nim szyję i pozwoliła opaść na przodzie, gdy ruszyła do kuchni. Trudno jej było się wściekać czy Calliście i Maraleenie, ponieważ obie były nieustannie wesołe i podekscytowane tym, że mogły Sonii opowiedzieć o swych ludziach. Przy śniadaniu, na które składała się słodzona owsianka z czymś, co Callista nazywała „złotym syropem” (a był bardzo pyszny i sycący), Sonia wiele się dowiedziała. Na przykład dowiedziała się, że gdy mężczyzna okiełzna swoją partnerką, on i jego partnerka zaszywają się na tygodnie (nawet miesiące), po okiełznaniu, i nie słychać o nich ani ich nie widać aż do uroczystości godów. I dowiedziała się także, że gdy już się pojawią, to opowiadając wszystkim o wszystkim, nawet o najbardziej intymnych szczegółach okiełznania. Rzeczywiście robią to często podczas roku, starając się, aby historia ich okiełznania była najlepsza. Także mężczyźni opowiadali o swoich szokujących szczegółach (Sonia sprzeciwiła się temu, jako że była człowiekiem, na co mogła sobie pozwolić). Dowiedziała się także, że ceremonia godów i rytuał były jak ludzki ślub, pomijając suknie ślubne, smokingi, toasty szampanów, zdjęć albo ustalonych tańców. Przechodzili prosto do czegoś, co brzmiało jak rozpustna pijanina z dużym bufetem, na co Callista zapewniła ją z przymrużeniem oka: - Tak było w starych czasach, kochanie, teraz już tego nie robimy chodziło jej stosunek seksualny mężczyzny z kobietą na oczach wszystkich. Jak widać teraz (i na szczęście), para stała (albo się chwiała, w zależności jak bardzo byli pijani) przed wszystkimi i wypowiadali słowa, które mężczyzna mówił coś w stylu: „Jesteś moja?” a kobieta: „Tak”. Potem wracali do domu, gdy wszyscy wykrzykiwali swoje porady i zachęcali do ponownego seksu. To było to! - Szkoda, że ci bezczelni buntownicy zepsuli rzeczy między tobą a Calem. Zniszczyli całe okiełznanie swoimi wybrykami - Callista mruknął zirytowana, a następnie dodała po namyśle.- Och, no nie pomijajmy już faktu, że jest królem. - Co to oznacza?- Sonia zapytała, gdy nalała kawę do trzech kubków. Callista przyjrzała się uważnie Sonii, robiąc taką minę, jakby jeszcze nie zdecydowała co o niej sądzić i powiedziała: - To, że jest taki jak jego ojciec. Mac nigdy nie spoczął na laurach, a Cal z pewnością także nie. Każdy wie, że nie można kwestionować jego rządów. Jest najpotężniejszym wojownikiem w królestwie. Ale traktuje to bardzo poważnie. - Na przykład?- Sonia zapytała zbyt ciekawie.

- Jak zbyt wiele rzeczy do zrobienia, ale starczy jak na teraz - Callista odpowiedziała, ale ze szczerym uśmiechem.- Teraz, kochanie, powinnaś pójść do swojego króla. Sonia stłumiła westchnienie, wlała mleko (nie chude, ale również nie pełno tłuste, dzięki Bogu), do swojej kawy i ruszyła do gabinetu Calluma, ale zatrzymała się, gdy zawołała ją Maralenna. Sonia przyglądała się, jak Maraleena wyciąga kolejny kubek koloru ziemi z turkusowym środek i nalewa do niego kawę i mleko. Wsadziła go w wolną dłoń Sonii. - Dla Cala - mruknęła i uśmiechnęła się.- Spodoba mu się, że to ty się o niego troszczysz, chociaż chciałaś ją wypić nami. Sonia skinęła głową i uśmiechnęła do niej z wdzięcznością, ale w drodze do gabinetu miała ochotę wyrzucić jego kubek z kawą przez okno. Jednak za bardzo podobał się jej ten kubek, więc tego nie zrobiła. Siedział za swoim dużym biurkiem, kiedy pojawiła się w drzwiach, a jego przystojna, ciemna głowa unosiła się natychmiast. Jakimś cudem, od wczorajszego dnia jego biurko było cale zawalone porozrzucanymi i poukładanymi w stos papierami, stosem poczty i otwartym laptopem. Spojrzała na bałagan na jego biurku i nie mogła się powstrzymać od zapytała żartem: - Planujesz kolejną wojnę? Parsknął śmiechem i jej ciało zadrżało, a następnie znieruchomiało na ten cudowny dźwięk. Sprawiła, że się uśmiechnął. Że zachichotał. Słyszała jak się śmiał, nawet z niej. Ale nigdy celowo nie zamierzała sprawić, by się śmiał, a gdy już to zrobiła, to poczuła się, jakby wetknęła flagę na szczyt najbardziej zdradliwej góry na świecie. - Nie - odpowiedział, gdy opanował swoje rozbawienie.- Zwykle właśnie tak jest. - Potrzeba ci asystenta - poinformowała go, idąc do przodu i próbując nad sobą zapanować, starając się nieudolnie zabrzmieć lakonicznie (ponieważ nie była taką osobą). - Mam ich czterech, Ryona, Caldera, Caleba i Drogana. Żaden z nich nie jest dobry w papierkowej robocie - Callum powiedział jej z uśmiechem. Sonia doszła do wniosku, że była to prawda. Żaden z nich nie wydawał się być typem do papierkowej roboty. Stanęła po przeciwnej stronie biurka i sięgnęła przez nie, starając się znaleźć bezpieczne miejsce, by postawić jego kubek. Potem przesunęła papiery na bok, aby odkryć bibułę i postawiła kubek, gdyż pewnie ledwo radził sobie w tym bałaganie. - Przyniosłaś mi kawę - stwierdził, a jego głos stał cię miększy i cieplejszy.

Spojrzała na niego, nie chcąc by źle zrozumiał sytuację, - Maraleena pomyślała, że chciałbyś się jej napić. - Bo chcę - odpowiedział.- A wiesz, co chciałbym jeszcze bardziej? Nie, nie wiedziała. - Callum....- zaczęła, ale jej przerwał. - Chciałbym, wiedzieć, dlaczego wciąż tam stoisz. Wyprostowała ramiona, decydując się, że nadeszła pora, więc ogłosiła: - Ponieważ musimy porozmawiać. - Możesz mówić na moich kolanach. - Wolę mówić stąd. Jego głos stał się bardziej stanowczy, ale wciąż był miękki i ciepły, gdy nakazał: - Soniu, chodź tu. Ten głos robił dziwne rzeczy z jej ciałem. Dziwne rzeczy takie jak pragnienie, które ją przepełniło. Dziwne rzeczy, przez które chciała usiąść na jego kolanach i pocałować go. Wszędzie. Tak, tylko przez jego głos. Zwalczyła to pragnienie. - Nie, Callum. Ja... - przestała mówić, ponieważ wstał. Potem gapiła się na niego, gdy okrążył biurko. Rozpoczęła swój odwrót zbyt późno. Chwycił ją za nadgarstki, wyciągnął jej kubek z dłoni, postawił go na jakichś papierach na biurku, a gdy próbowała wyszarpnąć swój nadgarstek z jego uścisku, to przyciągnął ją do siebie. I znalazła się w jego ramionach. Obszedł biurko i usiadł z nią na swych kolanach. Spokojnie pochylił się do przodu, chwycił jej kubek i podał jej go, po czym sięgnął po swój. Wreszcie skupił się na niej i zachęcił: - A teraz, laleczko, co miałaś na myśli? Nic. O niczym nie myślała, oprócz tego, że znowu siedziała na jego kolanach, chociaż powiedziała mu, że tego nie chce. - Soniu? Zamrugała na niego, chcąc płakać i krzyczeć w tym samym czasie (nie wspominając już o wydrapaniu mu oczu). Czekał. Ona się nie odezwała. Było zbyt wiele słów, a nie potrafiła sklecić nawet dwóch. - Widzę, że to jeden z tych momentów- mruknął tajemniczo, nie brzmiąc ani na rozdrażnionego ani zezłoszczonego przez te momenty czy o co mu chodziło, ale na rozbawionego.- W porządku, maleńka, właśnie dlatego dzisiaj wychodzimy - powiedział cicho.- Pójdziemy na górę, zrobimy ci zastrzyk, a później pójdziemy do miasta. Nie nadążała. Jej umysł się opierał, ale jej ciało zrozumiało, że lubiła

czuć się bezpiecznie i komfortowo, gdy była tak blisko niego. - Do miasta?- zapytała. - Do miasta - odpowiedział.- Potem wrócimy do domu i odpoczniesz przez resztę dnia - dokończył.- Zgoda? Napił się swojej kawy, jakby dał jej czas na zgodzenie się lub, powiedzmy, na nie zgodzenie się. Ale zanim zdążyła się odezwać, zsunął ją ostrożnie ze swych kolan, chwycił za dłoń i wyprowadził z pomieszczenia, aby udać się ku krętym schodom. Gdy to zrobił, powiedział: - Rozmawiałem z doktorem Mortensonem, gdy wczoraj drzemałaś i powiedział, że wyniki z badań twojej krwi są normalne. Wciąż jest zaniepokojony. Mówi, że w Aberdeen jest specjalista, który chce cię zobaczyć. Umówiłem się na piątkowy ranek. Umysł Sonii rozjaśniał na tą zdumiewającą myśl, dlatego też zapytała: - Jest specjalista w Szkocji? - Według doktora Mortnesona jest. - Nie wiedziałam, że ktoś taki tu jest - powiedziała mu. - Najwyraźniej jest, laleczko. I masz szczęście, że to krótki lot stąd odpowiedział Callum, wprowadzając ją do łazienki, gdzie zrobił jej zastrzyk, przytrzymał aż palenie ustąpiło i trzymał ją długo po tym. - Callum - szepnęła, gdy zdawało się, że nie chce jej puścić, jej dłonie prześlizgnęły się po jego rękach do przedramion, które skrzyżowały się na jej brzuchu. W tych chwilach, teraz dwa razy dziennie, mogła naprawdę mu uwierzyć. Jego głowa uniosła się i dostrzegła jego piwne oczy w lustrze. - Mam nadzieję, że ten pieprzony nowy doktor zna inną metodę. Jego głos był szorstki z frustracji i dzięki temu też mu prawie uwierzyła. Zatracona w chwili, obiecała: - Przyzwyczaisz się do tego. Jego śmiech był tak szorstki jak głos, zanim powiedział: - Nie sądzę, by coś takiego się zdarzyło, laleczko. Potem zapiął jej spodnie, pasek i zabrał ją do miasta.

***

„Miasto” nie było miastem. Była to czarująca wioska. Domki i budynki były zbudowane z tego

samego ciepłego, złoto-czerwono-brązowego kamienia, co zamek Calluma. Była jedna brukowana ulica, po której obu stronach były umieszczone sklepy i małe uliczki, które prowadziły za wioskę do malowniczych chatek i domów. Stopiony śnieg nadał brukowanej ulicy lśniący połysk, a chodniki dopiero co były oczyszczone ze śniegu. Bez względu na szary dzień, który zapowiadał więcej śniegu, wioska wydawała się żywa i fascynująca. Była tam piekarnia z pączkami z dżemem, ciasteczkami i ciastami, które były wystawione w oknie i wystarczyło tylko zajrzeć przez okno, aby dostrzec różne bochenki chleba i bułek, które znajdowały się w ciepłym miejscu. Był także sklep z owocami i warzywami, a jego kolorowe produkty błyszczały w koszach na zewnątrz. Była także kwiaciarnia z żywymi kwiatami w wiadrach na przodzie. I rzeźnik, apteka, sklep, który wyglądał na taki co nic nie sprzedawał, oprócz sprzętu wędkarskiego. Kolejny sprzedawał natomiast tylko przędze. W sklepie z damską odzieżą ubrania były wystawione przy oknie, a były zaprojektowane w bardziej aktywnym, sportowym stylu (ale torebki i swetry były cudowne). Sklep z pamiątkami, do którego Sonia zerknęła do środka, a znajdowały się w nim rzeczy, których nie potrzebowałaś, ale zawsze znajdowałaś powód, żeby je kupić. I była kawiarnia, która była wypełniona jedzącymi lub zamawiającymi herbatę i ciastka ludźmi. I chociaż była to mała wioska, to było w niej nie mniej niż pięć pubów. Pięć! Sonia chętnie by się z nimi zapoznała, ale nie miała na to okazji. Głównie dlatego, ponieważ kolejną rzeczą w wiosce, która tak zaprzątała jej myśli, była ogromna ilość ludzi, którzy robili zakupy i gawędzili na chodnikach. I wszyscy byli ludźmi Calluma z jasnymi oczami, długimi ciałami, ciemnymi włosami i pięknymi twarzami. I wszyscy z nich, gdy dostrzegli Sonię i Calluma, wyglądali na zaskoczonych, a następnie zachwyconych i zaczynali z uśmiechem padać na kolana. I do wszystkich Callum mówił coś w stylu: - Powstań, Merriden, nie krępuj swojej królowej. Albo: - Powstań, Rhiannon, Królowa Sonia nie przywiązuje wielkiej wagi do formalności. Wtedy wszyscy skinęli głowami, uśmiechając się przyjaźnie do Sonii i rozmawiając z nią i Callumem, zanim pozwolili ruszyć im dalej. W tym wszystkim Sonię zdziwiły cztery rzeczy. Pierwsza była taka, że Callum znał imiona ich wszystkich. Każdego. Kolejna, to taka, że najwidoczniej sam nie przepadał za formalnościami. Wiedziała o tym, ponieważ rozmawiał przyjaźnie z mieszkańcami wsi, obejmując ręką ramiona Sonii, jakby byli normalnymi ludźmi, a nie królem i

jego nową królową. Trzecią rzeczą, jaka ją zaskoczyła, to taka, że wszyscy byli strasznie gościnni, otwarci, pełni życia, uśmiechnięci i szybko się śmiali. Ostatnie, co zaprzątało jej myśli, to to, że Callum uratował ją przed dyskomfortem, gdy ludzie zaczęli rzucać się przed nią na ulicy, na kolana. Chciała, aby ludzie wśród których żyła, ją lubili, a nie kłaniali się jej. Nawet nie chciała myśleć, że właśnie ukazał jej swoją życzliwość, skoro dzień wcześniej nie spodobała się jej i postanowiła, że coś takiego nie będzie miało miejsca. Ale nie mogła się powstrzymać od myślenia o tym. Powoli szli ulicą, zatrzymując się i rozmawiając z każdym, kto spoglądał szczerze i spekulacyjnie. Potem ruszyli inną ulicą, robiąc to samo. Pod koniec ich podróży, Callum zaprowadził ich do pubu o nazwie „The Claw”. Jego okna były ozdobione kratką w romby, ale szkło było wielokolorowe z powodu bursztynów, czerwieni i zieleni i posiadały futrzane łapy z ostrymi, pomalowanymi pazurami przy każdym uchwycie. Wnętrze było przytulne i ciepłe w porównaniu z zimnem na zewnątrz. Był tam okrągły, murowany kominek na środku z mosiężnym kominem, a w jego środku buchał ogień. Były mosiężne, lśniące krany w barze i różnorodne, miękkie siedzenia. I była kolejna łapa z pazurami przy lustrze za barem. Callum skierował ją bezpośrednio do baru, a gdy się zatrzymali, zapytał ją: - Lubisz cydr? Spojrzała na niego, domyślając się, że chciał ją rozgrzać gorącym cydrem jabłkowym, chociaż osobiście wolała gorące kakao, ale oczekując ziołowej herbaty, zapytała: - Cydr jabłkowy? Uśmiechnął się i odpowiedział: - W pewnym sensie, choć to nie taki, jaki próbowałaś - potem ogłosił.Spróbujesz cydru. Potem odwrócił się do barmana (który, tak nawiasem mówiąc, miał na imię Ralph) i zamówił ich napoje oraz dwa rybne ciastka, chociaż nie zapytał Sonię, czy miała na nie ochotę, czy na cokolwiek innego. Podał jej kieliszek z czymś zimnym i złotym, mówiąc do Ralpha: - Zapisz to na rachunek Canisa - i zaprowadził ich do wygodnej, zakrzywionej kanapy przy kominku. Ściągnął brązową, skórzaną kurtkę, którą dała mu na święta. Ale zostawił ten brązowy, bordowy i granatowy szalik w paski, którym owinął swe gardło nad swym grubym, granatowym, wełnianym swetrem (a to także dała mu Sonia). Sonia poszła za jego przykładem i ściągnęła ciemno-niebieski, wełniany płaszcz w groszki. Potem Callum posadził ich blisko siebie. Sonia spróbowała swego cydru i okazało się, że był przepyszny, chłodny i orzeźwiający. Nie chciała (jak sobie wmawiała), ale nie mogła nic na to poradzić.

Lubiła tą wioskę. Lubiła jej mieszkańców. Lubiła był na zewnątrz w śnieżnym zimnie. I lubiła cydr. - Jest genialny - powiedziała mu i objął ją ramieniem, by przyciągnąć ją bliżej. - Cieszę się, że ci smakuje, kochanie. - Wioska też mi się podoba - dodała. Nie odpowiedział, tylko się do niej uśmiechnął. Nie chciała (jak sobie tłumaczyła), ale nie mogła na to nic poradzić. Była zbyt ciekawa, aby się powstrzymać. - Mieszkasz tu całe życie? Przysunął ją do siebie jeszcze bliżej i uniósł nogę, aby oprzeć się podeszwą buta o krawędź kominka. - Przez dobrą część jego. Spędziliśmy nieco czasu we Francji, z ludźmi mojej matki. Podczas czasu pokoju, kiedy nie potrzebowano mego ojca, żyłem przez jakiś czas w Kanadzie. A gdy mój ojciec powołał mnie jako łącznik brytyjskiego rządu, to przez jakiś czas mieszkałem w Londynie. Cóż, to wyjaśniało jego akcent. - Ale podoba ci się to?- zapytała. - Podoba mi się tutaj. - Najbardziej?- dopytywała, a Callum roześmiał się i ścisnął ją w talii. - Najbardziej. Chociaż trudno mi było opuścić kanadyjskie góry. Byłem tam szczęśliwy - poinformował ją. Ta wiedza osiadła gdzieś w Sonii (i jeżeli miała być szczera, to gdzieś w obszarze jej serca), ponieważ sama była najszczęśliwsza w górach Ameryki. I niechętnie się do tego przyznawała, ale tutaj także jej się podobało. Z opóźnieniem postanowiła znaleźć inny, mniej osobisty przedmiot rozmowy. Taki, który nie zrobiłby Callumowi przejścia w murze wokół jej serca. Dlatego też zapytała: - Byłeś łącznikiem brytyjskiego rządu? Skinął głową i pociągnął łyk piwa. - Wszystkie rządy wiedzą o naszych ludziach. Spojrzała w ogień, popijając swój cydr i mruknęła: - Jestem tym zaskoczona. Jego dłoń znowu ścisnęła ją w talii i zapytał: - Dlaczego? Spojrzała na niego i odpowiedziała: - Ponieważ jesteście tacy tajemniczy. Nie miałam pojęcia. - Nikt nie ma pojęcia - odpowiedział.- No chyba, że chcemy, aby ktoś wiedział - zbliżył do niej twarz, a jego głos stał się niższy, gdy dokończył.- Tak jak w twoim przypadku. Zacisnęła razem usta, aby nie odpowiedzieć, jak bardzo lubiła, gdy jego twarz była ta blisko jej i gdy jego głos był taki niski, więc spojrzała w ogień.

Jego wielkie ciało zrelaksowało się jeszcze bardziej przy jej. - Nasi ludzie przez cały czas mieszają się z twoimi ludźmi. - Wielu z twoich ludzi ma ludzkie partnerki? - To rzadkość - odpowiedział.- Ale się zdarza. Sonia rozejrzała się po pubie i dostrzegła, że wszystkie pary jasnych i błyszczących oczu, były skierowane na nich. Wszystkie głowy były ciemne. A ciała duże i długie. Odwróciła się do Calluma i szepnęła. - Ta cała wioska to twoi ludzie. Spojrzał na nią i uśmiechnął się. - Zauważyłaś, nieprawdaż? Skinęła głową. Przyciągnął ją jeszcze bliżej. - To jeden z powodów, dlaczego potrzebujemy kontaktów z brytyjskim rządem, jaki i z każdym innym. Na świecie są małe kraje, takie jak ten. - Kraje? - Tak, maleńka - odpowiedział.- Wsie, miasteczka, nawet małe miasta. To nasza ziemia, nasz kraj. Wieś i mile lasu, który ją otacza. Nie jest własnością brytyjskiego rządu. Jest naszą własnością i my nią rządzimy. Nie zastanowiło cię dlaczego nie przeszłaś przez odprawę celną i imigracyjną, gdy przyjechaliśmy? Nie myślała o tym, gdyż była zaprzątnięta czymś innym. - Nie - powiedziała mu.- Nigdy wcześniej nie latałam prywatnym samolotem. Nie pomyślałam o tym. - Cóż - powiedział.- Właśnie dlatego. Nie dlatego, że przyleciała prywatnym samolotem, ale dlatego, że wylądowaliśmy na prywatnym lotnisku, naszym prywatnym lotnisku, którego nikt nie używa. Dróg, które prowadzą do wioski, nie ma na żadnej mapie. Zasadniczo, dla twoich ludzi, to miejsce nie istnieje. Sonia nie odpowiedziała, tylko się na niego patrzyła. Callum zaś kontynuował: - To nie oznacza, że ludzie nie znajdują przypadkowo drogo do nas i nie są mile widziani, gdy to się zdarza. Nie odnaleźliby drogi powrotnej, no chyba, że mieliby doskonałą pamięć i nie baliby się bardzo kiepskich dróg uśmiechnął się do niej szybko, zanim znowu napił się piwa i mówił dalej.- Są wśród nas tacy, którzy wolą żyć wśród swoich, być tym kim jesteśmy i nie trzymać niczego w tajemnicy. Są też tacy, którzy odnajdują się w ludzkim świecie i obierają w nim zawód. I są tacy, którzy po prostu lubią żyć w świecie ludzi, wśród wielu ludzi, posiadając więcej możliwość. Są jeszcze tacy, który są raz tu, raz tam w zależności od nastroju. I są tacy, którzy mieszkają tutaj, ale także lubią spędzać czas w ludzkim świecie - dokończył.- Ryon taki jest. - A ty?- spytała cicho, bardziej ciekawa jego odpowiedzi. - Ja lubię być z moimi ludźmi i rzadko wkraczam w świat ludzi -

odpowiedział szczerze. - Nie lubisz ludzi?- szepnęła, zanim powstrzymała swe słowa i zaczęła żałować, że nie może się kopnąć, iż zależało jej na odpowiedzi. - Lubię - znowu się uśmiechnął, jego głoa zmiękł, a oczy wypełniły się ciepłem, gdy znowu zbliżył do niej twarz.- W szczególności jednego. Wciągnęła głęboki oddech i przypomniała sobie, że potrafił taki być, słodki i delikatny, a w następnej chwili... Cóż, w następnej już taki nie był. - Więc dlaczego nie spędzasz czasu z ludźmi?- nacisnęła. Westchnął i odsunął się, mówiąc: - Po prostu ich nie rozumiem. Jej oczy rozszerzyły się. - A czego tu nie rozumieć? Spojrzał na nią po raz kolejny, zanim odchylił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. - Co jest takie zabawne?- zapytała, kiedy jego śmiech się uspokoił. - Ty, laleczko - wciąż chichotał, gdy odpowiedział.- Ile dla ciebie ma sensu moja kultura? Musiała przyznać, że miał rację. Nie poinformowała go o tym. Spojrzała w ogień i sączyła swój cydr, przez co zachichotał. - Umówmy się tak... - powiedział, znów ją ściskając,aby zwrócić na siebie jej uwagę. Spojrzała na niego z uniesionymi brwiami. - Ja pomogę ci zrozumieć moich ludzi, a ty pomożesz mi zrozumieć swoich. Zanim zdążyła odpowiedzieć, usłyszała na zewnątrz hałas. Dźwięk ten był podobny do tego, jakby ktoś niósł worki i poślizgnął się na chodniku, wydając z siebie zdumiony okrzyk bólu. Automatycznie napięła się na ten dźwięk, jakby miała zamiar wybiec na zewnątrz i pomóc, a jej drzwi trafiły na drzwi. Wtedy zauważyła, że był to dźwięk, którego Callum nie mógł usłyszeć, a także i ona nie powinna. Tak jak to robiła już wiele razy w swym życiu, Sonia zmusiła się do uspokojenia i pociągnęła kolejny łyk napoju. - Soniu - zawołał i odwróciła się do niego niepewnie. - Tak?- odpowiedziała, starając się wyglądać niewinnie i pomyślała, że chyba jej się nie udało, gdy tak uważnie jej się przyglądał. Otworzył usta, aby się odezwać, ale pojawił się Ralph z dwoma dużymi talerzami, na który znajdowały się dania złożone z rumianego, puszystego pure ziemniaczanego z rybą, które było tak gorące, że aż parowały i wyglądały przepysznie. - Dwa ciasta rybne, wasza wysokość?- zapytał Ralph.

Callum nie wyglądał na uszczęśliwionego, że mu przeszkodzono, ale skinął głową, przesunął ich do stołu i zjedli swoje ciasta (wypełnione łososiem, kremem, marchewką, ziołami, cebulą i serem, dla których warto było umrzeć, chociaż pewnie zawierały z milion kalorii). Ich rozmowa umarła, ponieważ Callum wydawał się był głęboko zamyślony, a Sonia nie miała niczego do powiedzenia. Potem zabrał ją do zamku. Ale pierw poszli do piekarni i kupili ogromne ciasteczko wiedeńskie, którego połowa była zanurzona w grubej warstwie czekolady. Kazał jej je zjeść w Roverze, a gdy odmówiła, zjechał samochodem na pobocze drogi, odwrócił się do niej ze złowrogo uniesionymi brwiami. Zjadła ciastko i znienawidziła siebie za bycie taką słabą. A jego znienawidziła jeszcze bardziej. Ale musiała przyznać, że ciasteczko było przepyszne.

***

Callum kazał Sonii odpocząć przez resztę popołudnia, ale na kanapie w swoim gabinecie, podczas gdy on siedział przy biurku i pracował. Klikał na swym laptopie, albo rozmawiał przez telefon, ale zdawał się przez większość czasu pisać notatki. Zjedli kolację, zabrał ją do ich pokoju na zastrzyk, a po tym leżeli na kanapie w pokoju, który nazywał „salonem”. Była to kanapa obita skórą (wmawiała sobie, że nie była miękka i przyjemna, chociaż była). Narzucił na nich wełniany koc (przez który także było przytulnie) i oglądali Nieugiętego Luke'a, który według Calluma, był ulubionym filmem jego brata, Caldera, czym Sonia nie była zaskoczona. Zadzwonił telefon (albo i zabrzmiały dziesiątki w całym domu), kiedy szli krętymi schodami do łóżka. Sonia także była zakręcona, starając się dojść do tego, jak miałaby go powstrzymać przed kochaniem się z nią, albo bardziej precyzyjnie, przed pożądaniem go. - Idź na górę, laleczko, wrócę do ciebie za chwilę - mruknął z roztargnieniem i wyszedł z pokoju. Spała do czasu, gdy do niej dołączył w łóżku. Pożądanie dopadło ją od razu, gdy ją obudził z dłonią między jej nogami i palcami masującymi jej sutek. Nie było szansy, aby z tym walczyła.

Wygięła plecy w łuk i przycisnęła biodra do jego dłoni. - Wciąż jesteś delikatna, kochanie, ja... - zaczął, ale przewróciła go, strącając jego dłoń i pocałowała go. Potem zrobiła mu inne rzeczy swoimi ustami. A następnie on zrobił rzeczy jej. Następnie wziął ją znów, nie ostro i szorstko, ale powoli i słodko i nie wykrzykiwała imienia swego wilka, gdy doszła. Szeptała je do jego ucha w zadowolonych westchnieniach. Potem zasnęła w jego ramionach. Także się w nich obudziła noc wcześniej, ale Callum nie był w nastroju na bycie powolnym i słodkim. Był w innym nastroju. I przepełniona pożądaniem, Sonia lubiła ten nastrój. Lubiła go tak bardzo, że aż o niego prosiła. Potem leżała na swym brzuchu z zamkniętymi oczami, starając się uspokoić oddech. Czuła go, jak leżał obok niej, miała od niego odwróconą głowę, ale wiedziała, że był oparty na łokciu, a jego palce delikatnie przesuwały się w dół jej nagiej skóry na plecach. Jego dłoń wreszcie zsunęła się na jej pośladki i sięgnął niżej, aż musnął tył jej uda i delikatnie uniósł jej nogę. Następnie, jak to zrobił po okiełznaniu jej, pokrył jej uda ich połączoną wilgocią. Poczuła jego klatkę piersiową przy swoich plecach i jego place wbijające się w jej biodro, gdy warknął jej do ucha: - To najpiękniejsza rzecz na świecie. Sonia nie odpowiedziała werbalnie, ale zadrżała cudownie, ponieważ gdzieś w głębi duszy, chociaż wmawiała sobie, że tak nie było, zgadzała się z nim. Jego palce znowu delikatnie ścisnęły jej biodro. - Ubierz się ciepło, zanim do mnie przyjdziesz - nakazał, zanim wyszedł z łózka, rzucił na nią kołdrę i poszedł do łazienki. Zanim wyszedł z pokoju, wsunął w jej ramiona wypchanego wilka i pocałował ją w skroń. Sonia spojrzała na poduszki, chwytając się wilka i powstrzymując od płaczu. Powiedziała sobie także, że dzisiaj znajdzie sposób, by to zakończyć. Zanim pojawiła się Maraleena, odrzuciła kołdrę, poszła do łazienki i wzięła prysznic.

***

Jednak Sonia nie znalazła sposoby, by to zakończyć. Zamiast tego, zjadła śniadanie z Maraleeną i Callistą w kuchni i spędziła czas na uczeniu się królewskiej etykiety i protokołu, robiąc to komicznie. Callista odgrywała cichą część królowej, podczas gdy Maraleena grała dominującego króla i wszystkie trzy ciągle chichotały. Kiedy dotarła do drzwi gabinetu Calluma, już kroczył przez pokój. Sonia ledwo otworzyła usta, kiedy zabrał ją na górę aby zrobić jej zastrzyk, a potem powiedział, że pójdą do lasu. Zanim cokolwiek powiedziała, już byli w lesie. Było to najgorsze, bo było najlepsze. Chodząc po śniegu i wśród drzew, rześkie powietrze wlewało się jej do płuc, zimne powietrze owiało jej twarz, a ciepło rozgrzało mięśnie, przy czym czuła zapach przyrody i słyszała wszystko co działo się wokół niej. I uwielbiała to. Przypomniało jej to o tym, jak spędzała czas z ojcem, gdy była mała. Nie robiła tego od czasu jego śmierci i zapomniała już, jak to uwielbiała. Nie, jakie to było właściwie, jakby tam należała, jakby wracała do domu. I była tam ze słodkim, delikatnym Callumem. Czuła to z nim, gdy Callum trzymał ją za dłoń, gdy przedzierali się przez śnieg. Zatrzymał ją raz, unosząc jej twarz dłonią, pochylił jej głowę i musnął jej wargi (czasami było to coś więcej niż muśnięcie). Sonia pozwoliła sobie to udawać, gdy stali na wzniesieniu, obejmując się. Tylko ten jeden raz pozwoliła sobie udawać, że była kochana przez tego mężczyznę, którego chciała posiadać. Więc gdy wrócili bez jej sprzeciwu, zjadła obiad na jego kolanach, a po obiedzie uprawiała z nim seks na jego fotelu przy biurku, twarzą do ognia. Nie sprzeciwiła się, gdy ją podniósł i zaniósł na kanapę. Otulając ją narzutą z wełny, szepnął głosem pełnym żalu: - Muszę popracować, maleńka - chwycił jej twarz w dłonie i dotknął jej warg swymi.- Na razie skończymy - jego piwne oczy zmieniły się w błękitne, zanim szepnął.- Jest jeszcze kilka rzeczy, jakie chcę, byś zrobiła mi w tym fotelu. Sonia poczuła pulsowanie między nogami i poczuła, jak miękki jęk utknął jej w gardle. Złoto znowu zdominowało błękit i warknął w uznaniu: - Znów chętna. Potem pocałował ją, mocno, długo i mokro, zanim puścił ją i wrócił do biurka. Gdy Sonia już wyszła ze swojego nierealnego świata zaczarowanych zamków i bajkowych królów, jakich spotyka się w snach, zdała sobie sprawę,

że była w Szkocji od trzech dni. W ogóle nie zamierzała pojechać do Szkocji, ale była w niej trzy dni, spotkała w niej ludzi, których polubiła i zakochała się w tej wsi i lesie. Nie zamierzała znowu kochać się z Callumem, ale uprawiali sześć razy nie zadowalający seks, nie dobry seks, ale (jak zwykle) fantastyczny seks. Ale zamierzała wyprostować kilka spraw, czego jeszcze nie zrobiła. Musiała zebrać się na odwagę, i to prędko. Albo będzie robiła z Callumem rzeczy w jego fotelu, rzeczy, które mieszały jej w głowie i sprawiały pulsowanie między jej nogami oraz opuchnięcie piersi. Rzeczy, które gdy Callum się nie odzywał do niej ani na nią nie patrzył, głęboko na nią wpływały. I zdecydowała, że była w poważnych kłopotach. Sonia była głęboko zamyślona, gdy usłyszała jak drzwi frontowe otwierają się mile od niej (cóż, nie dokładnie, bo tylko dwa piętra krętych schodów niżej, ale zawsze), więc nawet nie pomyślała o tym, żeby powstrzymać się od zerknięcia na drzwi. Pomyślała o tym, gdy Callum wypowiedział jej imię. Jej ciało napięło się, ale spojrzała na niego. Znów jej się blisko przyglądał, mrużąc oczy i marszcząc brwi. Jego złowieszczy wygląd. Wreszcie zapytał: - Słyszałaś to? O dobry Boże. Zapomniała ukryć swego daru. Jej ojciec powiedział jej, by nigdy o tym nie zapomniała. Próbowała to zamaskować. - Co usłyszałam? Callum natychmiast odpowiedział: - Przybycie Regan i Ryona. Wgapiła się w niego. Także wiedziała, że to Regan i Ryon, gdyż słyszała ich głosy, gdy się zbliżali. Ale jak on... ? Przerwał jej myśli: - Soniu, odpowiedz mi, czy to słyszałaś. Nie miała czasu by pomyśleć o tym, że on też usłyszał powrót swej rodziny. Wciąż musiała ukryć swój błąd. - Ryon i Regan tu są?- zapytała, odrzucając kołdrę na bok i wstając. - Nie słyszałaś ich?- odpowiedział, także wstając i kierując się ku niej. Rozważała ucieczkę. Zamiast powiedzenia prawdy, skłamała: - Nie - następnie przechyliła głowę i dalej brnęła w kłamstwa.- Och. Teraz ich słyszę.

Każdy mógł teraz stwierdzić, że szli na górę. Callum zatrzymał się przed nią i spojrzał na nią. - Skoro ich nie słyszałaś, to dlaczego odwróciłaś głowę w chwili, w której otworzyły się drzwi? - Usłyszałeś aż tu, jak otwierają się drzwi frontowe?- zapytała natychmiast, zszokowana i bardzo zainteresowana tą wieścią, wciąż ukrywając swój sekret. - Owszem - odpowiedział krótko, przybliżając się, przez co musiała odchylić głowę do tyłu, by na niego spojrzeć, czując jednocześnie ciepło z jego ciała, gdy dokończył.- Tak samo ty. Gdy jej oczy rozszerzyły się i otworzyła usta, by zaprzeczyć, Regan weszła przez drzwi. - Cal! Sonny! Jak dobrze znowu być w domu!- krzyknęła, pędząc ku nim z uśmiechem na twarzy. Ryon podążył za nią, patrząc na Sonię i Calluma, wyczuwając natychmiast napięcie w powietrzu. Callum odwrócił się do swej matki. - Nienawidzę latać samolotami. Loty są takie długie i jest się takim stłumionym. Nie można wędrować - Regan oświadczyła, kładąc dłoń na bicepsie Calluma i całując go w policzek, a następnie przytuliła Sonię. Po tym jak Regan się odsunęła, Sonia starała się odsunąć od swego partnera. Jego ręka otoczyła jej ramiona. Sonia zatrzymała się. Callum przyciągnął ją do siebie. - Ale jestem już w domu!- Regan ogłosiła radośnie, zanim odwróciła się do Sonii.- I chcę wiedzieć, jak sobie radziłaś, Sonny, ale najpierw chcę się przebrać i przespacerować. Potem poproszę Drogana, aby rozpalił ogień w pokoju do szycia i wszystko mi opowiesz. Och, mam nadzieję, że Callum zabrał cię do wioski. Mają tam najlepszą piekarnię na świecie, a jestem Francuzką, więc to już coś znaczy!-uśmiechnęła się, spoglądając między nich i drocząc się.- Potem chyba oddam cie Callumowi na kolację. - Cieszę się, że jesteś już w domu, Regan - Sonia uśmiechnęła się do swojej teściowej i taki sam uśmiech skierowała do Ryona.- I ty, Ryon. Cieszę się, że nic ci się nie stało. - Dobrze jest być całym, Sonny - Ryon odwzajemnił uśmiech. - Och!- Regan krzyknęła nagle. Sonia podskoczyła i spojrzała jak jej teściowa grzebie w torebce.- Proszę... cóż, nie mieliśmy zbyt wiele czasu, a ja byłam zbyt szczęśliwa że nikomu nic się nie stało, a potem byłam zajęta przygotowaniem Sonii do wyjazdu - wyciągnęła wój portfel z torebki i otworzyła go.- Więc zapomniałam, ale... - wyciągnęła rękę do Calluma i ogłosiła.- Proszę! Obrączka, którą Sonia dała Callumowi na święta, błyszczała między jej kciukiem a palcem wskazującym.

Sonia spojrzała na niego i poczuła jak każdy mięsień w jej ciele sztywnieje tak bardzo, że aż wystraszyła się, że jeżeli się ruszy, to rozpadnie się na milion kawałkiem. Patrzyła, jak Callum od niechcenia sięgała po niego i bierze obrączkę od matki, mrucząc podziękowania. I zwyczajnie sięgnął wokół sztywnego ciała Sonii i wsunął go na palec, który zacisnął się na jej ramieniu. Powiada się, że ludzie mają swoje granice. To właśnie było granicą Sonii. Coś do niej dotarło. Coś, czego nigdy nie czuła w swym życiu. Coś, czego przez chwilę nie rozumiała. Wtedy zdała sobie sprawę, że była to wściekłość. Była to mamucia furia i myślała tylko o niej. Spojrzała na Calluma, nie zauważając, że powietrze w pokoju zgęstniało i wszyscy wyczuli jej wściekłość. - Muszę z tobą porozmawiać - powiedziała, zanim wyszarpnęła się spod jego ramienia i praktycznie pobiegła do ich sypialni. Callum dogonił ją w ciągu sekundy i zamknął drzwi, gdy Sonia zdała sobie sprawę, że już się zjawił. Teraz to zrobił. Teraz. Wyciągnęła rękę i zażądała: - Oddaj mi moją obrączkę. Callum przyglądał się jej ostrożnie, ze skrzyżowanymi ramionami na torsie, gdy zapytał: - Słucham? Pomachała palcami. - Moją obrączkę. Oddaj mi ją. Już jej się uważnie nie przyglądał. Zrozumiał o czym mówiła, przez co zacisnął szczękę. Potem zapytał: - Dlaczego? - Nic dla ciebie nie znaczy. A kiedy ją kupiła, to nie sądziłam, że znaczy coś dla mnie - przyglądała się, jak mięśnie na jego szczęce zaciskają się na jej słowa, ale była zbyt rozwścieczona, by się tym przejąć.- Ale znaczyło. Znaczyło to coś dla mnie. Więc coś jest nie w porządku, skoro znaczy to więcej dla osoby która ją dała, niż dla tej, która ją nosi. Zamilkł na chwilę, zanim się odezwał. Potem odezwał się takim tonem, które zapowiedziało tylko zagrożenie podczas napięcie mięśni w szczęce: - Mogę cię zapytać, dlaczego kurwa sądzisz, że ona nic dla mnie nie oznacza? Sonia również zignorowała jego ton. Opuściła rękę i warknęła:

- Nie ważne, dlaczego tak sądzę, po prostu tak jest już. A teraz oddaj mi moją obrączkę! Obserwowała, jak jego ciało napina się, zanim stwierdził: - Masz dwie sekundy, laleczko, aby powiedzieć mi, o co tu do cholery chodzi. Coś w niej pękło, a ból był nie do zniesienia. Przez to pochyliła się do przodu i syknęła: - Nie nazywaj mnie laleczką. W chwili, w której powiedziała te słowa, spostrzegła, że dzieli ich tylko kroki. A jego oczy natychmiast wypełniły się złotem. I ruszył ku niej. Sonia była na tyle świadoma, by się cofnąć. - Dwie sekundy się skończyły - warknął, gdy podążył za nią. Wciąż była dzielna, nawet w tak jawnym zagrożeni jego furii. Może była na tyle świadoma, aby się wycofać, ale nie zamierzała się poddawać. - Nie wiedziałam, że wasz gatunek istnieje - odpowiedziała.- Ale ty wiedziałeś o ludziach. Wiedziałeś, co oznaczają ślubne obrączki. - I?- warknął. Przestała się cofać, zesztywniała i krzyknęła: - Naskoczyłeś na mnie, gdy chciałam ściągnąć łańcuszek! Nie miałam pojęcia, co to jest!- wytknęła go palcem, gdy zatrzymał się i spojrzał na nią.Ale ty wiedziałeś jakie znaczenie ma obrączka, ale i tak ją ściągnąłeś! Szarpnął lekko głową, z jego twarzy zniknęła wściekłość, gdy mruknął: - Kochanie. - Tak też mnie nie nazywaj - Sonia warknęła.- Koniec tej farsy. Nie lubisz blondynek? Świetnie. Cudownie. Jak chcesz. Będę wypełniać swoje obowiązki, Callum. Publicznie, jeżeli twoi ludzie będą tego chcieli, to będę ich królową. Moi rodzice tego chcieli. To moje przeznaczenie. Ale prywatnie to koniec. Skończyłam. Jeżeli się na to nie godzisz, to też dobrze. Po prostu wrócę do domu. Sonia sądziła, że jej przemowa była całkiem dobra. Jednak gdy spojrzała na Calluma i nie skupiała się na tym co mówiła, dostrzegła, że się uśmiechał. Tak, uśmiechał. Był takim aroganckim draniem! Potem zapytał spokojnie: - Kto powiedział, że nie lubię blondynek? Sonia wgapiła się w niego. Zwariował? - Ta szalona kobieta tak powiedziała, zanim ją wygnałeś!- Sonia wrzasnęła. Znowu ku niej ruszył, nie idąc w ten sam sposób co poprzednia, ale

zdecydowanie krocząc. - Laleczko - powiedział z rozbawieniem w głosie.- Ona jest szalona. Sonia znowu zaczęła się cofać, w ten sam sposób co wcześniej. - Lubisz blondynki?- zapytała ostro. - Nie - odpowiedział szczerze. Jej ramiona uderzyły o gobeliny i zmusiła się do zatrzymania w tej samej chwili, gdy westchnęła na jego bezczelność, zanim dokończyło.- Albo powinienem powiedzieć, że ostatnio polubiłem. Zbliżył się i próbowała szybko mu umknąć. Nie udało się jej to. Bez najmniejszego wysiłku wyciągnął rękę i złapał ją w pasie, przyciągając na swój przód robiąc krok do przodu, tak że znowu opierała się o gobeliny, złapana między ścianą a jego wysoką postacią. Sonia postanowiła, że wywalczy sobie drogę na wolność. Nie fizycznie, nie była aż tak głupia. Ale ustnie. - Odseparowałeś ją - Sonia oskarżyła go. - Zrobiłem to - odpowiedział, patrząc na nią cierpliwie, obejmując ją jedną ręką, a drugą otulając jej szyję. Sonia próbowała się cofnąć. To też jej się nie udało. Przestała więc próbować i powiedziała: - To było okrutne. Uniósł brwi. - Odseparowanie Mony? - Nie - odpaliła.- Wszystko co zrobiłeś Monie. - Soniu, nie wiesz o czym mówisz - otworzyła usta, by się odezwać, ale jego dłoń z szyi przesunęła się na jej szczękę i przycisnął kciuk do jej warg.Ale jeżeli uspokoisz się na chwilę, to ci to wyjaśnię. Odszarpnęła twarz od jego ręki i warknęła: - Nie chcę żadnych wyjaśnień. Masz rację, nie mam pojęcia co oznacza odseparowanie. Ale wiem, że poniżyłeś ją przed tłumem mężczyzn. Potem zmusiłeś ją, by poszła tam, gdzie nie chciała i ledwo mogła się obronić słowem. Nie ma dla tego wytłumaczenia. Callum przyglądał jej się z zainteresowaniem, a następnie mruknął: - Jasna cholera, Ryon miał rację. Laleczko, dusiłaś to w sobie przez cały pieprzony miesiąc? - To był tylko miesiąc?- Sonia odparowała sarkastycznie.- Czułam się, jakby to były lata. Przyglądał jej się przez chwilę w dziwnej ciekawości, a potem zauważył w zadumie: - Myślałem, że to będzie irytujące, ale nie jest. Jesteś śliczna przez cały czas, maleńka, ale jesteś spektakularna, gdy jesteś wkurzona. Sonia warknęła i odepchnęła masywną ścianę zbudowaną z jego torsu.

Zakołysał się o kilka centymetrów do tyłu, ale szybko odzyskał równowagę i wrócił do swojej poprzedniej pozycji. - W porządku, Soniu, wyraźnie nie chcesz porozmawiać, więc porozmawiamy - zaproponował, ale wyglądało to tak, jakby próbował zwalczyć uśmiech.- Powiedz mi, co masz na myśli. Wszystko. Spojrzała na niego ze zdziwieniem. Podobało mu się to! Jej wizję zalała fala czerwieni. Nigdy nie była taka wściekła i nie sądziła, że mógł nią wstrząsnąć jak gałązką. Znowu go odepchnęła, tym razem mocniej, ale nie odchylił się do tyłu, tylko znowu przysunął do przodu. - Nie chcę rozmawiać!- krzyknęła mu w twarz.- Nie ma nic do powiedzenia na to, jak potraktowałeś Monę. O tym, że tu jestem, chociaż nawet mnie o to nie zapytałeś, czy chcę się przeprowadzić, zostawić swoje interesy, swoich przyjaciół, mój dom. Nie możesz nic powiedzieć o wróceniu gdziekolwiek... byłeś, zabierając mnie z dala od domu nawet bez przywitania się ze mną! Nie ma nic do powiedzenia o tym, że nie mam tu swoich ubrań, o tym, że to ty decydujesz o wszystkim, o każdym moim kroku, o tym co ubieram, o tym co jem. Nie ma nic do powiedzenia, co mogłoby wyjaśnić... twoje... zachowanie! Wciąż walczył z uśmiechem, gdy skomentował: - Jest dużo do wyjaśnienia, laleczko. - Przestań mnie nazywać laleczką!- wrzasnęła. Ledwie powiedziała słowo „laleczka”, kiedy się pochylił, przesunął ramię na jej brzuch i ją podniósł. Kopała swymi nogami i biła pięściami w jego plecy, ale nie zauważył, albo się tym nie przejmował. Podszedł nonszalancko do łóżka i rzucił ją na nie. Sonia natychmiast się przewróciła, wstała na czworaka i zaczęła się czołgać, ale jego dłonie pochwyciły ją za kostki i wyrwał spod niej jej kolana, przeciągając ją przez łóżko i przewracając na plecy. Warknęła i rzuciła się na niego. W mgnieniu oka znalazł się na jej górze i trzymał jej nadgarstki nad głową. - Później się zabawimy, Soniu - poinformował ją, jego twarz nagle zrobiła się poważna, ale także uważna, jakby mimo całej powagi sytuacji wciąż uważał ją za zabawną.- Teraz porozmawiamy. Sonia wgapiła się w niego z rozdziawionymi ustami. Sadził, że chciała się zabawić? Oszalał. - Zaczniemy od Desdemony - oznajmił i wygięła się pod nim, ale zacisnął dłonie na jej nadgarstkach i potrząsnął nią ostrzegawczo, po czym zażądał.- Skup się. Znieruchomiała i spojrzała na niego ze złością.

- Jest wiele spraw z Moną, których nie będę poruszał - zaczął wyjaśniać. - Domyślam się - Sonia rzuciła kwaśno. Patrzył na nią przez chwilę, widocznie starając się stłumić rozbawienie. - Nie masz o co być zazdrosna, maleńka. - Nie jestem zazdrosna!- krzyknęła. Potrząsnął głową, zignorował jej pisk i kontynuował: - Bycie odseparowanym nie jest złą rzeczą. Twoi ludzie także to robią, gdy z kimś nie jest dobrze i potrzebują pomocy. Jak widać, z Moną nie jest dobrze. - Zależy jej na tobie - Sonia odparowała. - Tak, zależy jej na mnie, ale to coś więcej - odpowiedział gładko.- Jest w o wiele lepszym miejscu, niż na to zasłużyła. Za to co zrobiła, a raczej czego nie zrobiła, powinna zostać ukarana. Zamiast tego jest teraz wśród ludzi, którzy spróbują pomóc jej uporządkować sprawy w głowie. Sonia zmrużyła oczy na niego i zapytała pogardliwie: - Powinna zostać ukarana za to, że leciała na ciebie? Jego starannie zachowana poważna mina zmieniła się w coś naprawdę poważnego. W sumie to śmiertelnie poważnego. Tak śmiertelnie, że jedno spojrzenie na tą miną zaparło Sonii dech w piersi. - Nie, Soniu - powiedział powoli.- Powinna zostać ukarana za to, co spowodowała swoją nieuwagą wobec swoich obowiązków. Powinna zostać ukarana za to, że przez to, czego nie zrobiła, zginęły setki wojowników. Setki po obu stronach. Powinna zostać ukarana za to, że przez jej niekonsekwencje, spędziłem trzy ostatnie dni na pisanie listów do partnerek i matek z wyjaśnieniem, że ich kochankowie i synowie umarli w chwale. Umarli honorowo. Chociaż, że każde słowo jest cholernie daremne, bo nic co powiem nie zmniejszy ich cierpienia. Na jego słowa i ich głębię, chęć walki wyparowała z Sonii. Poczuła, jak jej ciało relaksuje się pod jego, gdy poczuła, jak jej serce prześlizgnęło się jej do gardła, a łzy zaczęły piec jej oczy. Wiele pisał. Widziała, jak to robił. Callum pisał ręcznie listy z kondolencjami do partnerek i matek. Nie wyobrażała sobie pisania setek listów w taki sposób. Nie wiedziała, co by powiedzieć. To zadanie było tak okropne, że nawet nie wyobrażała sobie, by miała siłę, by mu podołać. Ale Callum ją miał. Robił to w tym samym czasie, gdy się do niej uśmiechał, albo zabrał ją do wioski, albo wziął na spacer przez śnieg, ani razu nie wspominając o ciężarze jaki nosił na swych szerokich ramionach. Po raz pierwszy odkąd go poznała, uderzył w nią ciężar jego odpowiedzialności za ludzi jako król i czuła się tak, jakby uderzył w nią piorun. Wyszło to z jej ust, zanim zdążyła się powstrzymać. Wyszło cicho,

delikatnie, nawet z miłością, gdy łzy wypełniły jej oczy i popłynęły po bokach. - Mój przystojny wilk. W chwili, w której wyszeptała te trzy słowa, jego dłonie puściły jej nadgarstki i oparł się czołem o jej. Uwolniona, objęła go mocno ramionami. Przewrócił się na bok, biorąc ją ze sobą i objął ją ramionami, aby móc trzymać ją bliżej. Wtedy zrozumiała kolejny ciężar, jaki na nim spoczywał. Chociaż tego nie chciał robić przy swojej partnerce, to był to jego obowiązek. I próbował wypełnić swój obowiązek, nie tylko wobec ludzi, ale także niej. Jego chwile królewskości były w nim głęboko zakorzenione, były jego częścią. Właśnie taki był. Ta cała reszta, jego czułość i humor, była jego jak najlepszymi staraniami, bez utrudniania sytuacji. Jej przeznaczenie sprowadziło ją do niego, by była jego królową, królową jego ludzi i miała obowiązki wobec niego i nich. Była to niesamowita odpowiedzialność, ale także było to zaszczyt, którego nie mógł dostąpić nikt z jej rodzaju. Ale Sonia została wybrana i zachowywała się jak samolubna idiotka, myśląc o swoich straconych marzeniach, zamiast o swoich obowiązkach wobec niego. Żaden człowiek, nawet ktoś tak silny i charyzmatyczny jak Callum, nie mógł zmierzyć się z takim ciężarem w pojedynkę. To był jej obowiązek, jej przeznaczenie, aby stanęła u jego boku i udowodniła, że może mu pomóc w takich chwilach. Nadal cicho płacząc, przechyliła głowę do tyłu, by móc na niego spojrzeć. - Callum... Spojrzał na nią, mówiąc w tym samym czasie: - Twoje miejsce jest u mojego boku, Soniu, gdziekolwiek pójdę. Będę zabierał cię w odwiedziny do twoich przyjaciół tak często, jak będę mógł, ale twoje miejsce jest u mojego boku. Po tym co stało się z buntem, musiałem znaleźć się w domu i mieć cię przy sobie. - Callum... - powtórzyła. Wciąż mówił. - Nie możesz tutaj nosić swoich wymyślnych ubrań i butów na wysokim obcasie. Jest tu zimno i pada dużo śniegu. Moim obowiązkiem jest dbać o ciebie, więc to robię poprzez zapewnienie ci tego, co jest ci potrzebne do życia u mego boku - mruknął z irytacją.- Chryste, jesteś jedyną kobietą jaką znam, która nie lubi nowych ubrań. Chciała się kopnąć za wzgardzenie jego hojnością prosto w jego twarz, ale zamiast tego znowu próbowała mu przerwać: - Callum...

Wciąż mówił, jakby jego widoczna irytacja wzrosła: - Twoje życie jest zbyt krótkie, abyś do cholery martwiła się o kalorie i jest zbyt krótkie, byś martwiła się o cokolwiek. Masz piękne ciało i będzie jeszcze piękniejsze, jeżeli będzie go więcej. Ale musisz się nauczyć, maleńka, cieszyć swym życiem i nie marnować go na głupie rzeczy, jak liczenie kalorii i upewnianie się, że wzięłaś wszystkie witaminy. - Callum... - znowu spróbowała, ale rozpędził się. - A kiedy przyjechałem cię zabrać i nie przywitałem się, to dlatego, że walczyłem przez osiem dni. Bez jedzenia, bez odpoczynku. I opuściłem front po wydaniu rozkazów, rozkazów które wykonano podczas mojej nieobecności. Nie miałem wyboru, inaczej nie przyznaliby się do porażki. Jej ciało znowu zesztywniało przy jego, ponieważ wiedziała, że mówił o egzekucjach i zrozumiała, że ten ciężar nie był ogromny. Był kolosalny. Starała się mu przerwać. - Callum, proszę... Znowu poległa, gdyż ciągnął swój wywód: - Trwało to zbyt długo. Mój ojciec zajmował się tym, jego ojciec przed nim, próbowaliśmy wszystkiego. Nie miałem innego wyboru, jak ich złamać. Cholera, nie lubię niemieć wyboru i nie podoba mi się bycie zmuszonym do podjęcia decyzji, która oznacza zakończenie życia mężczyzn, który prawdopodobnie byli dobrymi ludźmi, ale poszli złą drogą. Jeżeli nie złamałbym ich, to umarłoby jeszcze więcej wojowników, zostałoby napisanych więcej listów, a to wszystko nigdy by się nie skończyło. Postanowiła poczekać. Zaczęła to, więc teraz musiała ponieść tego konsekwencje. Jednak najwyraźniej skończył, gdyż zapytał: - Teraz rozumiesz? Sonia rozumiała. Człowieku, rozumiała. Dotknęła dłonią boku jego twarzy, jej palce wsunęły się w jego palce, ale jej kciuk pogładził go po policzku, gdy powiedziała cicho: - Rozumiem. Przyglądał się przez chwilę jej twarzy i musiał to zaakceptować to co zobaczył, gdyż jego ciało rozluźniło się przy jej, a jego palce zaczęły gładzić jej plecy. - Więc jest już między nami dobrze?- zapytał, jego głos był tak głęboki i miękki jak jej. Nie, nie było dobrze. Ale musieli się cieszyć tym, co mieli. I jak zwykle, Sonia musiała to zaakceptować. Czując ciepło jego silnego ciała przy sobie, wpatrując się w jego przystojną twarz, pozwalając uspokoić się dzięki muśnięciom jego palców,

pomyślała, że może się myliła. Być może, gdybym po prostu zrezygnowała ze swojego marzenia, to mogłaby zrobić i przysięgła sobie w tym momencie, że tak będzie. Dlatego też skinęła głową. - W porządku, maleńka - wciąż cicho mówił, ale z jakiegoś powodu mocniej ją objął.- Musimy porozmawiać o jeszcze jednej sprawie. Zobowiązana do swojego nowego przyrzeczenia, Sonia znowu skinęła głową. Potem powiedział: - Słyszałaś, jak przybyli Regan i Ryon. Całkowicie zapominając o swojej obietnicy, Sonia automatycznie wyszarpnęła się z jego ramion i spróbowała uciec. Dlatego też objął ją mocniej. Spojrzała na niego spanikowana i zaczęła zaprzeczać: - Nie słyszałam. - Słyszałaś - odpowiedział pewnie.- Wczoraj także słyszałaś, jak przewraca się osoba - z narastającą paniką, Sonia starała się odepchnąć jego ramiona, ale przytrzymał ją szybko.- Słyszysz wiele, to czego nie powinnaś słyszeć, czujesz także mnóstwo zapachów - gdy zrozumiała, że wie, to zaczęła walczyć, ale nie ruszyła się ani o cal.- Także wiele widzisz. Więcej, niż ludzie. - Nieprawda - skłamała. - Soniu - ostrzegł. Pokręciła głową. Ściągnął razem brwi i zapytał ją o wiele mniej miękkim tonem: - Dlaczego to ukrywasz? Spojrzała na niego i coś przebiło jej panikę. Także słyszał przybycie Regan i Ryona, a także tamtą osobę, która wczoraj upadła, nie wspominając już o Waringu, który zjawił się w leśnej chatce tygodnie temu. I czuł zapach między jej nogami, tak jak ona. Myśląc o tym, zauważyła, że często z roztargnieniem zauważał te same rzeczy, co ona. A jej napastnicy z tamtej nocy wąchali ją. Czuli jej zapach, a ona o tym zapomniała albo zablokowała tą myśl w swym umyśle, że byli tacy jak ona. Ponieważ byli tacy jak Callum. Działo się tyle, że nawet o tym nie myślała, ale Callum konsekwentnie wykazywał te same zdolności, ten sam dar widzenia, słyszenia i powonienia co ona. I nigdy tego nie ukrywał. Ani razu. - Masz wyostrzone zmysły - szepnęła w zdumieniu. Wciąż ją obserwował spod zmarszczonych brwi. - Jak wszyscy moi ludzie. - Naprawdę? - Tak, Soniu, mają - odpowiedział i znowu ją ścisnął.- Wszyscy moi

ludzie. Chcę tylko, abyś ty też się do tego przyznała. Nie wiedziała, co z tym zrobić. Pomijając jej ojca, nie znała nikogo z takimi darami. Zawsze była dziwaczką, martwiła się o to, co pomyślą o niej ludzie, jak zareagują, gdyby wiedzieli. Ale Callum był taki jak ona. Przełknęła ślinę. Potem pomyślała o swoim przeznaczeniu i jak doprowadziło ją do tego mężczyzny, który dzielił z nią dary. Więc skorzystała z okazji, i mając nadzieję, że jej ojciec by to zrozumiał, opowiedziała mu o sobie. - Ojciec powiedział mi, żebym nigdy o tym nikomu nie mówiła szepnęła, przyglądając się jak unosi brwi. - Dlaczego, do cholery, nie?- zapytał z irytacją. Pokręciła głową i odpowiedziała: - Ludzie nie mają talentów. Powiedział, że powinnam być z nich dumna, ale że powinnam je przed wszystkimi ukrywać. Wszystkimi. Nie mogłam o tym powiedzieć żywej duszy. I tego nie zrobiłam. Nawet Gregor i Yuri nie wiedzą. Zacisnął usta, ale się nie odezwał. - Gdybym wiedzieli, Callum, to wzięli by mnie za jakiegoś potwora wyjaśniła mu.- Mogliby się mnie nawet bać - przysunęła się bliżej, a jej głos przerodził się w szept.- Mogliby mnie nawet skrzywdzić. Moje zmysły są aż tak dobre. Mogliby pomyśleć, że jestem mutantem. Mogliby chcieć przeprowadzać na mnie badania. Gdy jej życiowe, a może nawet histeryczne obawy właśnie się werbalizowały, Callum objął ją mocniej. - Laleczko, nikt cię nie skrzywdzi. - Nie teraz - zgodziła się.- Mam cię, być mnie chronił. Ale wtedy, kto wie?- krzyknęła.- Nie chodzi tylko o to, tylko o więcej - dodała. Teraz, gdy już sobie na to pozwoliła, nie mogła powstrzymać przepływu informacji.Zwierzęta się mnie boją. Nie mówię tu tylko o psach i kotach, mówię o wszystkich zwierzętach. Ptakach i dzikich zwierzętach, jakie oglądałam z tatą, gdy byliśmy w lesie. A co więcej, czuję jak mnie obserwują, wyczuwam ludzi daleka i wiem czy są dobrzy czy źli. Od lat czułam, że twoi ludzie mnie obserwują i wiedziałam, że nie mam się czego bać. Znałam także tych mężczyzn, którzy mnie zaatakowali tej nocy, w której włamali się do mojego domu. Znałam ich, ponieważ wyczuwałam ich od tygodni. Tym razem to Callum chciał się wtrącić. - Soniu... Ale teraz to Sonia mówiła. - I śniłam o tobie. Śniłam o tobie od lat i oto jesteś prawdziwy. Śniłam o tobie w tym pokoju, chociaż nie wiedziałam, że ten zamek istnieje. Nikt tak nie robi! Jestem dziwaczką! Objął ją tak mocno, że przez moment nie mogła oddychać i przestała

mówić, patrząc na niego. - Laleczko, uspokój się. Nie jesteś żadną dziwaczką. Ja i każdy z mojego rodzaju posiada takie same zdolności. Jej oczy rozszerzyły się na tą wiadomość i odetchnęła: - Też o mnie śniłeś? Jego spojrzenie zmiękło i przewrócił się na plecy, w tym samym czasie wciągając ją na swój tors. Potem przesunął dłoń i odgarnął palcami jej włosy za ucho. - Nie, niestety o tobie nie śniłem -szepnął.- To, kochanie, to tylko twój dar - wciągnęła powietrze, by się odezwać, ale ciągnął swoją wypowiedź.- Ale twój ojciec miał rację, to dar. I nie powinnaś ukrywać żadnego z nich. Powinnaś być dumna - jego kciuk musnął jej dolną wargę i zadrżała przy nim, znów słysząc te słowa, słowa które jej ojciec powiedział swego czasu, ale zadrżała jeszcze mocniej, gdy tym razem powiedział je Callum ostrym szeptem, nie odrywając oczu od jej.- Nie musisz tego tu ukrywać, nie wśród moich a teraz i twoich ludzi. Laleczko, ze mną nie musisz ukrywać niczego. Możesz być prawdziwą sobą. Ulga, która uderzyła w Sonię, była tak ogromna i ekstremalna, że nigdy nie podejrzewała, że ją spotka. Mięknąc przy nim, oparła brodę na jego pierś, chwyciła jego koszulę w pięści i wybuchnęła płaczem. - Nigdy nie myślałam... to było takie... takie cię... ciężkie - wyjąkała, gdy jego place gładziły ją uspokajająco po włosach. Skupiła się na ruchu jego dłoni, starając się ze wszystkim pogodzić (co było niemożliwe), kiedy coś przyszło Sonii do głowy i poderwała swą twarz nie płacząc już i zapytała.Sądzisz, że jestem jedną z was? Callum pokręcił głową. - Nie, laleczko. Nie mamy blondynek wśród nas - jego dłoń przesunęła się do jej twarzy i otarła jej łzy, gdy powiedział cicho.- Ale wiesz, że nie jesteś. Jeżeli poświęcisz temu chwilę, to wyczujesz różnicę. Wzięła głęboki oddech i wiedziała, o czym mówił. Nigdy nie połączyła ze sobą tego faktu, ale zapach jego ludzi różnił się od jej. Był głębszy, piżmowy i niemal dziki oraz zwierzęcy, ale nie nieprzyjemny. W sumie to lubiła ten zapach bardziej, niż ludzi. - Lubię twój zapach - wypaliła, mając na myśli zapach jego ludzi (chociaż jego też ogromnie lubiła), ale wyszło inaczej. Uśmiechnął się, zanim się w nią wtulił i powiedział ochrypłym głosem: - Ja twój też lubię. Złoto już wybijało się na jego tęczówkach i Sonia wiedziała aż za dobrze, co to oznaczało. I nagle poczuła się zagrożona. Odkryta. Nigdy z nim nie była, wiedząc tyle co teraz, rozumiejąc obowiązki ich obojga, ich umiejętności, ich więź na tym poziomie, która nie przeniknęła do

niej aż do tego momentu. - Callum...- szepnęła, ale już był prawie na niej z twarzą ukrytą w jej szyi. Potem jego język przesunął się po jej długości, zanim powiedział: - Regan będzie chciała cię dla siebie i niebawem wróci ze swego spaceru, więc musimy się pospieszyć. - Callum... - Sonia znowu szepnęła, ale tym razem w jego wargi, które przesuwały się po jej brodzie,by wziąć jej w wygłodniałym pocałunku, w którym natychmiast się zatraciła. Byli szybcy, albo jakby to lepiej to ująć, Callum był szybki. Z wyćwiczoną łatwością wyciągnął jej pożądanie, ale nawet jeśli musieli się pospieszyć, to naszła go ochota na zabawę. Dlatego też była w pełni ubrana, tak jak i on, gdy wylądowała przed nim na kolanach. Objął ją ramieniem, jego jedna dłoń odpięła jej dżinsy, druga podciągnęła sweter na jej stanik. Jego palce torturowały ją w obu miejscach w piękne sposoby. Oparła głowę na jego piersi, gdy przycisnęła się do jego palców i spojrzała na jego silnej, kwadratowej szczęce. - Pragnę cię w sobie - poprosiła. - Dziś wieczorem - warknął. - Proszę - szepnęła. Dał jej to, o co prosiła, ale nie to, czego chciała tak naprawdę, a jego dwa palce wsunęły się w nią, pocierając ją głęboko. Biorąc to co mogła dostać, ujeżdżała je dziko. - Właśnie tak, laleczko - jęknął chrapliwie w jej ucho.- Pieprz się i dojdź dla mnie. Gdy tylko usłyszała jego słowa, zrobiła to, co jej powiedział. Jej krzyki przeniknęły powietrze, gdy orgazmu ogarnął ją i jej drżące ciało w jego ramionach. Kiedy skończyła, otulał dłonią jej pierś i płeć, a jego usta wtuliły się w jej szyję. - Wszystko w porządku, maleńka? Jej ciało nie miało się dobrze. Było o wiele lepiej, było szczęśliwe i zadowolone. Jej umysł także nie był w porządku, ale było lepiej od czasu, gdy Callum wpadł szturmem do jej życia i wywrócił je do góry nogami. Rozumiała go i jego obowiązki, oraz znała swoje miejsce. Było na tyle dobrze, ile tylko mogła dostać. Zdecydowała się przytaknąć. - To dobrze - mruknął, jego dłonie delikatnie się odsunęły i poprawił jej obranie, ale znów ją objął, aby ją przytulić.- Jeszcze jedno, laleczko - wciąż mruczał, ale tym razem jego ton był żelazny, więc wstrzymała oddech w obawie na to, co miało nadejść.- Nigdy więcej mnie nie proś, abym oddał

moją obrączkę. Nie ważne jak bardzo jesteś wkurzona, nigdy tego nie rób objął ją mocniej i warknął.- Nie mogę jej nosić na polu bitwy z powodów, które w końcu zrozumiesz. Dałem ją Regan na przechowanie. Od teraz, jeżeli będę musiał ją ściągnąć, to dam ją tobie. Ale ona znaczy coś dla mnie. Nawet sobie nie mogę wyobrazić, dlaczego tak powiedziałaś, ale jeszcze do tego dojdziemy. Rozumiemy się? Oddech utknął jej w powietrzu, a stal w jego głosie przenikała osłonę wokół jej serca. Chociaż nie była do końca pewna, rozumiała lub wierzyła w to co mówił, więc Sonia tylko przytaknęła. Usatysfakcjonowany jej odpowiedzią, pocałował ją w szyję, znowu ścisnął i ściągnął ich z łóżka, wyprowadził z pokoju i zabrał ją do jego matki, pozostawiając ją w przytulnym, ciepłym pokoju do szycia, w którym jej teściowa uśmiechnęła się do nich szeroko i pocałował ją dokładnie, gdy wyszedł. Prawdopodobnie napisać więcej listów. Patrzyła za nim jeszcze długo, gdy wyszedł. Potem Sonia Arlington westchnęła, wreszcie akceptując swój los i odwróciła się z uśmiechem do Regan.

Rozdział 17

Zdrada

Idąc korytarzem do kuchni, Callum usłyszał głosy trzech kobiet, które były wypełnione śmiechem i wyczuł trzy różne zapachy. Dwa wilków. Jeden Sonii. Gdy wyszedł za rogu i wszedł do pomieszczenia, Sonia, która już dłużej nie ukrywała swych zdolności, spojrzała wyczekująco na drzwi, uśmiechając się lekko. Callum odwzajemnił uśmiech. Siedziała na stołku przy ladzie, trzymając w obu dłoniach kubek kawy. Jej długie włosy były ściągnięte blado różową gumką i miała na sobie kaszmirowy szlafrok, który jej kupił na święta, nie wspominając już o grubych, bladoróżowych skarpetkach. Nie miała nałożonego makijażu i doszedł do wniosku, że nigdy nie wyglądała piękniej, nie tylko dlatego, że była, ale dlatego, że zmieniła się po ich popołudniowej walce, która miała miejsce tydzień temu. Gdy wszedł do środka, Callum skinął Marze i Calliście, ale podszedł

prosto do swojej partnerki, zbliżając się, a gdy już stanął przed nią, odchyliła głowę do tyłu, by na niego spojrzeć. - Hej - powiedziała cicho, patrząc na niego ciepło, a na te pojedyncze słowo jego penis zadrżał. Przesunął palcami po jej grubych, miękkich włosach i pochylił swe wargi do niej. - Hej - odpowiedział przy jej ustach, zanim ją lekko pocałował. Kiedy uniósł głowę, miała zaróżowione policzki i oczy pełne rozczarowania. Usatysfakcjonowany jej reakcją, Callum uśmiechnął się. Jej wzrok przesunął się na jego uśmiech i westchnęła cicho. Uwielbiając ten dźwięk, dłoń Calluma odruchowo zacisnęła się delikatnie w jej włosach. - Chcesz kawy?- zapytała. Nie. Nie chciał kawy. Chciał nakazać Marze i Calliście, aby wyszły z pomieszczenia i posadzić Sonię na kuchennej ladzie i zrobić ze swoją królową takie rzeczy, na których wspomnienie jej policzki będą zaróżowione za każdym razem, gdy będzie tutaj piła kawę ze swoimi koleżankami. - Tak - odpowiedział. Jego palce zsunęły się z jej włosów, gdy odłożyła swój kubek, wstała, otarła się o niego ciałem, ale nie poszła od razu do dzbanka z kawą. Zatrzymała się, stanęła na palcach, pocałowała spód jego szczęki i potem poszła do ekspresu. - Jutro wielki dzień - skomentowała Mara, gdy Callum oparł się biodrem o ladę i przyglądał się, jak Sonia przygotowuje dla niego kubek. - Mm - odpowiedział Callum, myśląc o swojej partnerce. - Nie mogę się doczekać - zaznaczyła Callista.- Mój dom jest pełen. Każdy pokój, każda kanapa. Niektórzy nawet śpią w śpiworach na podłogach. Całe miasto aż szaleje z podniecenia. - Wiem!- wykrzyknęła Mara.- To miejsce aż faluje. Ostatniej nocy Drogan i ja zabraliśmy nasze szczeniaki na dach, aby mogły spojrzeć na ogniska w obozach na wzgórzach - splotła razem dłonie i westchnęła.- Było tak pięknie, jak ze snu. Sonia wróciła i wręczyła Callumowi jego kawę, po czym objęła go w pasie i oparła na nim swój ciężar. Gdy to zrobiła, to przyciągnął ją bliżej, obejmując za ramiona. Sonia spojrzała na kobiety i stwierdziła: - To prawdziwe szaleństwo. Każdego dnia jest coraz więcej ognisk. Nie mogę uwierzyć, że tyle ludzi marznie w tym śniegu i zimnie w namiotach. Callista uśmiechnęła się do niej. - Nasi ludzie świetnie radzą sobie z zimnem. - Nie powinno tak być - odpowiedziała Sonia.- Ostatniej nocy było

poniżej zera. Nawet w zamku Callum rozpalił ogień w każdym pomieszczeniu, aby zwalczyć chłód. - Założę się, że to zrobił - Mara mruknęła z komicznie i szeroko otwartymi oczyma i Callum dostrzegł, jak policzki Sonii znowu różowieją, co było oznaką, że Mara znowu miała rację. Callum rozpalił ogień w kominkach, ale ogrzewał Sonię pod przykryciami w inny sposób. Callista zauważyła rumieniec Sonii i zażartowała: - Mara, zapomniałaś, że nasza przepyszna królowa jest poważnym człowiekiem. Oni nie rozmawiają przy kawie o sposobach, jak zwalczyć chłód. - Może i nie, ale będę musiała zamienić słowo z Droganem. Minęły wieki, odkąd przez całą noc zwalczaliśmy chłód. Callista i Mara wybuchły histerycznym śmiechem, Callum zaś zerknął na Sonię, by ujrzeć że nie była urażona i się do nich uśmiechała. Musiała poczuć na sobie jego wzrok, gdyż spojrzała na niego i ogłosiła radośnie: - Mara i Callista sądzą, że jestem świętoszką. - Bo jesteś, Sonny!- Mara zawołała i spojrzała na Calluma.- Do tej pory nikt nie historii waszego połączenia! To powinno być nielegalne. - Zgadzam się - Callista skinęła głową.- Nielegalne. Sonia spokojnie chwyciła swój kubek, przysunęła go do ust i mruknęła: - Na moje szczęście mój mąż jest królem. Tym razem to Callum parsknął śmiechem, przytulając do siebie swoją żonę. Odstawiła kubek i przechyliła głowę do tyłu, uśmiechając się do niego. - Przyjdź do mnie, gdy już tu skończysz, żono - nakazał cicho, jego dłoń zacisnęła się na jej ramieniu przy słowie „żona”. Jej oczy rozbłysły na chwilę i skinęła głową. Dotknął wargami jej i znowu skinąwszy Marze i Calliście, wyszedł, kierując się do swojego gabinetu. Siedząc przy biurku, starał się skupić na setkach spraw, takich jak uroczystość dotycząca zwycięstwa, które miało się jutro odbyć. Jednak było to niemożliwe. Jego oczy przesunęły się do okna i zobaczył, jak słońce świeci jasno na śniegu. Odwrócił swe krzesło ku temu widokowi, pozwalając sobie na roztargnienie, przyglądając się temu obrazkowi, ale go nie widząc. Ostatnie półtorej tygodnia było jak objawienie. Ryon miał rację. Ludzkie kobiety potrzebowały komunikacji i danie to Sonii zrobiło to ogromną różnicę. Przed połączeniem znał ją ledwo, nie miał pojęcia, ile rzeczy trzymała w swojej głowie. Teraz wiedział. Jasna cholera, wiedział. Była teraz jak całkiem nowa Sonia i jeśli uważał, że dawna Sonia była idealna, to się mylił. Ta Sonia siedziała w swoim szlafroku ze ściągniętymi włosami w kuchni

ze swymi nowymi przyjaciółkami, śmiejąc się, robiąc mu kawę i mrucząc żarty w swoim suchym humorze i idealnie się w niego wtulała. I to wszystko bardzo pasowało Callumowi. W rzeczywistości, to nie mógłby być bardziej szczęśliwy. Jego partnerka miała przyjść tu do niego, aby z nim porozmawiać, aby rozładować jego frustracji i odkąd nie robił tego ani z człowiekiem, ani wilkiem, uznał to za ogromną ulgę. Gdy powiedział Sonii o Desdemonie, o listach, które musiał napisać, o rozkazach, które musiał wydawać, czując jej miękkie ciało obok siebie w łóżku, to uczucie było porównywalne do uwolnienie się z mentalnego więzienia. Mógł i porozmawiał z Ryonem i swoimi braćmi, ale nic nie równało się do łagodniejącej twarzy Sonii i jej mięknącym ciele przy jego, gdy wreszcie wyrzucał z siebie to gówno. Nic. Nigdy czegoś takiego nie doświadczył. Było to piękne. Ale z Sonią było to coś więcej. Jakieś trzy tygodnie temu, Ryon zapytał go jak szczęśliwy był i Callum sądził, że wtedy był niezmiernie szczęśliwy ze swoją partnerką, którą wybrało mu przeznaczenie. Teraz nie mógł pojąć głębi swojego szczęścia.

***

Zaczęło się to dzień po ich kłótni, po tym jak zjadła śniadanie i zrobił jej zastrzyk. Zabrał ją do swego gabinetu i posadził na swoich kolanach, siadając przy biurku i biorąc się za pisanie listów. Przez chwilę siedziała cicho, aż wreszcie zaczęła uporządkować jego biurko. Potem więcej rzeczy. Zsunęła się z jego kolan i zaczęła sprzątać. Pozwolił na to. Głównie dlatego, że jego myśli były zaprzątnięte czymś innym i dlatego, że zauważył, iż była bardzo zorganizowana i jeżeli chciała uporządkować jego biurko, to proszę bardzo. Callum za późno doszedł do wniosku, że powinien zwrócić na nią większą uwagę. Chociaż na koniec był zadowolony, że tego nie zrobił. - Co to?- spytała, gdy spojrzał na nią, by zobaczyć jak pochyla głowę na bok i pokazała mu kawałek papieru. Callum spojrzał na kartkę. Był to raport z imionami poległych wojowników, ich najbliższą rodziną i adresami nor, który przysłał mu Caleb. Jedna trzecia kartki była skreślona,

gdyż już napisał listy. - To polegli, kochanie - wyjaśnił cicho. Zmarszczyła brwi w zamyśleniu i zaczęła: - Po...? Olśniło ją uświadomienie, jej twarz zbladła i przycisnęła list do swej piersi. Wstał, gdy odsunęła kartkę i przejrzała imiona. Cofnęła się, gdy zrobił krok w jej stronę, nie patrząc na niego gdy to zrobiła. Callum zatrzymał się. - Znam go - szepnęła i pokazała listę Callumowi. Spoglądając na nią, wskazała imię i odwróciła głowę, by spojrzeć mu w oczy.- Spotkałam go w dworze. Rozmawialiśmy kilka razy. Był dla mnie bardzo miły. Na liście było więcej imion wilków, z którymi rozmawiała w posiadłości. A po jej zmartwionej minie oznaczało to, że Callum musiał odebrać jej listę. Wyciągnął rękę i nakazał: - Laleczko, oddaj mi listę. Przeciwstawiła mu się i cofnęła o krok, kręcąc głową i znowu spoglądając na listę. Ruszył w jej stronę, ale wciąż się cofała, śledząc imiona wzrokiem. - Soniu... Przestał mówić i ruszył do przodu, gdy zatrzymała się i jęknęła. Znowu uniosła głowę, tym razem w ostrzejszym ruchu, jej oczy były szerokie a twarz poszarzała. - Kochanie... - zaczął, ale przerwała mu, gdy jej głoś zaczął drżeć. - Powiedz mi, że imię Waring nosi dwoje z twych ludzi. Cholera! Poruszył się szybciej, ale równie szybko się cofnęła, biegnąc przez pokój, patrząc mu w oczy, gdy mówiła: - Powiedz mi, Callum. Powiedz mi, że to powszechne imię wśród twoich ludzi. Rzadkością było, aby imiona jego ludzi były powszechne. Odkąd wilki nie miały nazwisk, ich rodzice często musieli być kreatywni. Przynajmniej nosili takie imię, którego nie miał nikt w ich mieście czy wsi. Callum żył ponad trzysta lat i nigdy nie spotkał innego wilka o imieniu Waring. Z wyjątkiem tego, którego znała Sonia. Podbiegła do ściany, ale uniosła ręką dłonią do góry, aby go powstrzymać. - Powiedz mi, Callum. Zignorował jej rękę i dłoń przyciśniętą do jego piersi, gdy zbliżył się i chwycił jej twarz w dłonie. Następnie, próbując się obejść z nią delikatnie, szepnął: - Nie mogę, maleńka. Zamknęła mocno oczy i odwróciła twarz. Nie otworzyła oczu, gdy szepnęła:

- Uratował mi życie. To prawda. Ale Waring zrobił o wiele więcej. - Wiem - powiedział Callum.- Moje także uratował. Otworzyła oczy i Callum dostrzegł w nich przerażenie zmieszane ze smutkiem. - Co?- szepnęła. Szybko przeanalizował opcję opowiedzenia jej tej historii, ale jej dłonie przesunęły się do jego na jej twarzy i zacisnęła wokół nich mocno palce, ściskając kartkę. Potem zapytała głośno: - Co? Callum westchnął i szybko wyjaśnił: - Zostałem otoczony. Broniłem się przed sześcioma napastnikami, może było ich więcej. Waring odciągnął kilku z nich, rozprawił się z dwoma, ale został zabity przez trzeciego, zanim zdołałem mu pomóc. - O mój Boże - szepnęła w przerażeniu, gdy jej palce napięły się. - Kochanie, taka jest wojna - wyjaśnił łagodnie. Jego delikatne wyjaśnienie nie miało na nią wpływu, gdy powtórzyła: - O mój Boże. Zanim zdążył ją pocieszyć, wyrwała się gwałtownie z jego rąk i zrobiła krok w bok. - Kto to?- zapytała, wskazując na imię obok Waringa. Callum odpowiedział ostrożnie: - To jego matka. - Racja - Sonia warknęła i podeszła sztywno do jego biurka, usiadła na jego krześle i pochyliła się do przodu. Callum przyglądał się jej, jak chwyciła za jaką czystą kartkę z herbem i zaczęła pisać. Podszedł do niej cicho i stanął obok, spoglądając na to napisała: Droga Michaelo, Zapewne do tej pory już o mnie usłyszałaś. Jestem Sonia, królowa Calluma i twego syna, którego znałam. Przez te kilka tygodni naszej znajomości, zrobił dla mnie dwie bardzo ważne rzeczy. Jedną z nich jest to, że uratował życie mojego partnera. Również mnie rozśmieszał. Nic, co napiszę w tym liście nie ukoi twojego smutku. Ale mam nadzieję, że w ten sposób wesprę cię jakoś przez wiedzę, że dwa istnienia są wdzięczne za to, że podzieliłaś się swoim cudownym synem ze światem, chociażby przez tak krótki czas. Wiedz, że ja i Callum myślimy o Tobie i Twojej rodzinie. Zawsze będziemy wdzięczni twojemu przystojnemu, odważnemu i uwielbiającemu zabawę synowi, Waringowi. - Sonia. Gdy skończyła pisać swój niezwykły list, który napisała bez wahania czy

problemów, złożyła go, przesunęła na biurku, znalazła kopertę, zapakowała list, zapieczętowała i napisała ręcznie adres. Potem spojrzała na niego. Callum dostrzegł mokre ślady na jej policzkach i błyszczące łzy w oczach. No dobra, było już jasne, że nie napisała listu bez problemów. - Dobra, Callum - powiedziała drżącym głosem, podnosząc raport wypełniony imionami martwych wojowników i pomachała nim na niego.- Kto następny? Początkowo Callum się nie ruszył. Nie było wielu chwil w długim życiu Calluma, króla wilków, w których nie był pewien co zrobić, ale współczująca twarz jego królowej była jedną z tych chwil. Więc zrobił to, co nakazał mu jego instynkt. Pochylił się nad swoją partnerką, objął jej szyję palcami i potarł jej włosy swoją skronią. Potem pocałował ją delikatnie w usta. Następnie ściągnął ją z swojego krzesła, usiadł na nim, pociągnął ją delikatnie na swoje kolana i razem napisali listy do krewnych poległych. Callum pisał listy, a Sonia, siedząc na jego kolanach, adresowała je, odhaczała imiona i dopisywała osobiste notki do krewnych kilku wilków, których znała, chociaż ledwo. Jej pomoc sprawiała, że było to mniej trudne zadanie, ale wciąż beznadziejne. I tego dnia w wieku telefonów i e-maili, rozeszły się wieści o jej dopiskach, które szybko dotarły do rodzin jego Królewskiej Gwardii,która mieszkała w tej samej wiosce (włącznie z matką Waringa). Chociaż się tego spodziewał, to jego ludzie, którzy jeszcze jej nie spotkali, to i tak ją pokochali, nawet szybciej.

***

Nowa Sonia wciąż go zaskakiwała, nawet trzy noce później w ich sypialni, w tańczącym blasku światła na jej skórze, z twarzą ukrytą w jego szyi, siedząc na nim okrakiem, gdzie ich fizyczne połączenie wciąż trwało i obydwoje oddychali, dochodząc do siebie po swych orgazmach, gdy uniosła się na rękach, opierając je na jego torsie. Jej oczy przesunęły się po jego twarzy, zanim spojrzała mu w oczy i zapytała nieco nieśmiało i z lekką odrobiną zażenowania: - Jakie jest twoje nazwisko?

Był zaskoczony jej pytaniem, chociaż nie powinien. Większość nieśmiertelnych, włącznie z wampirami (chociaż Gregor i Yuri przyjęli swoje, gdyż ją zaadaptowali), nie posiadali nazwisk. Ale ludzie oczywiście tak. - Moi ludzie nie noszą nazwisk - poinformował ją. Przez chwilę wyglądała na zdziwioną, acz szepnęła: - Och - i oderwała wzrok, gdy kontynuowała.- To problem. Ścisnął ją w swoich objęciach, zwracając na siebie jej uwagę, zanim zapytał: - Dlaczego? - Cóż, w moim świecie mamy nazwiska - powiedziała mu.- Ludzie oczekują, że będziesz takowe miał i że ja je przyjmę i będą oczekiwali wyjaśnień, jeżeli nie będziesz miał - westchnęła i dokończyła.- Więc zapewne będę musiała to zrobić. Lubił jedną rzecz w rytuałach godowych ludzi, a mianowicie było to przyjęcie przez kobietę nazwiska mężczyzny. Callum lubił ten moment nie dlatego, że oznaczało to posiadanie, ale dlatego, że oznaczało narodziny pojedynczej jednostki, rodziny. W tym momencie, ku swojemu zdziwieniu spostrzegł, iż żałował, że nie mógł jej dać nazwiska. Dlatego ogarnęła go ogromna radość, gdy Sonia powiedziała, iż ma lepszy pomysł. - Mara powiedziała mi, że pełne imię twego ojca to McDonagh zauważyła. - Owszem - potwierdził. - Cóż - zaczęła, znowu odwracając wzrok, starając powstrzymać niepewność, gdy znowu na niego zerknęła.- Moi ludzie noszą takie nazwiska. - Wiem - odpowiedział. - Cóż - ciągnęła, zanim lekko skinęła głowa.- Pomyślałam, że... zawahała się i kontynuowała.- Jeżeli nie masz nic przeciwko i, um, Regan nie ma, może, kiedy będziemy w moim świecie, to może będę mogła powiedzieć swoim ludziom, że nazywam się Sonia Arlington-McDonagh. Po jej cichych, słabnących słowach zareagował tak samo, gdy dała mu jego obrączkę. Coś zmieniło się w nim, coś tak wielkiego, jakby całe łóżko się ruszyło. Jego wnętrzności i pierś zacisnęły się i wszystko o czym mógł myśleć, to jak to ona będzie się zwała Sonią Arlington-McDonagh. Spojrzała na niego z większym zmartwieniem, zanim szepnęła: - Nie muszę... Ale przerwał jej, przewracając ją na plecy i przyciskając do łóżka, jego biodra znalazły się między jej nogami, jego penis wciąż w niej tkwił i ponownie stwardniał, gdy wziął jej usta w wygłodniałym pocałunku. Kiedy uniósł głowę, to ich oddechy przychodziły coraz szybciej. Spojrzał jej w oczy i oświadczył: - Również będziesz tak znana wśród moich ludzi.

Potem zaczął się w niej powoli poruszać i automatycznie jej biodra przesunęły się wraz z jego. Jedna z jej dłoni przesunęła się na jego plecy, gdy druga spoczęła na boku jego twarzy, zanim powiedziała cicho: - Rozumiem, że podoba ci się ten pomysł. Przestał się poruszać, powoli się wysunął i wbił w nią, wchodząc aż po nasadę, zanim warknął prosto w jej wargi: - Tak, cholernie mi się to podoba. W nagłej potrzebie objęła go ramionami, jej kolana uniosły się, by przycisnąć do jego boków, a palce jej drugiej ręki wsunęły się w jego włosy. Ale uśmiechnęła się przy jego wargach. Na jej reakcję jego biodra zaczęły poruszać się szybciej. Jej wargi przesunęły się do jego ucha i zaczęła dyszeć, gdy szepnęła: - Mara również mi powiedziała, że jesteś znany jako „Wilk”. Jego ciało znieruchomiało i oparła głowę na poduszkach, aby spojrzeć na niego pytająco. - Słucham?- zapytał, gdy zalało go inne uczucie. Z Regan i Ryonem starannie zaplanował, jak podzielić się z Sonią informacją, że jego ludzie byli wilkołakami. Jej reakcja mogła być jakakolwiek i Callum wolał to kontrolować. Wilkołaki były fantastycznymi stworzeniami dla ludzi i to nie dobrymi. Wściekłe, mordercze i odrażające, były czymś, czego się bano, nawet gdy opowiadano o nich w opowieściach. W czasach, gdy wilki były mniej ostrożne z tym, kto był świadkiem ich przemiany, to ludzie czasem to widzieli. I jak to ludzie, zamiast spróbować to zrozumieć, to bali się tego. I polowali na to. Co było jednym z powodów buntu, z którym walczono od tysiąclecia, a którego zwolennicy uważali, że ludzie powinni zostać zniewoleni. Sonia mogłaby się wystraszyć tego, co mogli zrobić jego ludzie i jeżeli nie dałby jej czasu, aby zrozumiała, że wilki były przyjazne, dobroduszne i miłe, to byłaby mała szansa, żeby to pojęła. Chciał również, aby ich więź się wzmocniła. Czuł zaufanie w ich związku, ale to byłoby szokiem. Callum chciał, aby jej życie było dokładnie splecione z jego w taki sposób, żeby nie mogła go sobie wyobrażać bez niego, nie ważne jakie tajemnice były wielkie. Regan i Ryon zgodzili się na jego plan i to nawet była propozycja Ryona, aby poinformować Sonię dopiero wtedy, aż zespoli się z ich ludźmi. Jednakże po tej wpadce Callum obawiał się, że jego plan nie wypali. Sonia wydawała się rozumieć, co działo się wokół niej. Im dłużej czekał, tym mnie czuł, że jej chronił, że to bardziej było jak kłamstwo. Tak bardzo, że zaczął czuć, czego jeszcze nigdy nie doświadczył. Ukłucie czegoś nieprzyjemnego. Prawie coś takiego, jakby bał się, że odkryła jego i

tajemnicę i odbierze ją jako zdradę. Wilkołaki były w połowie ludźmi. Nie były odporne na seks, picie i hazard. Chociaż wilki nigdy nie błądziły. Niewierność partnerowi była niespotykana. Zanim znalazło się swojego partnera, znajdowanie partnerów do rozrywki (a było ich sporo) zarówno dla kobiet jak i kobiet było normą. Po znalezieniu stałego partnera, nigdy. Callum znał wiele wilków, którzy mieli słabość do picia czy hazardu, w ten sposób zdradzając swoich partnerów przez oszustwa. I dla wilkołaczek nie było to przyjemne i głównie one trzymały urazę. Życie przez wieki i płacenie za zdradę było zniechęcające. Życie przez wieczność i podejrzewanie drugiego, byłoby znacznie gorsze. Callum nie chciał, aby cokolwiek zniszczyło tą perfekcję, jaką dzielił z Sonią. I nie chciał, aby myślała,że ją zdradził, ani przez chwilę, a tym bardziej nie przez ten krótki czas, jaki miał reprezentować jej wieczność. Nie chciał tego tak bardzo, że faktycznie poczuł to nieprzyjemne uczucie,którego się obawiał i strach nie był czymś, czego wcześniej doświadczył. Co więcej, cholernie nie podobało mu się to co czuł. - Mara powiedziała mi, że jesteś znany jako „Wilk” - powtórzyła cicho, przyglądając mu się uważnie. - Kochanie... - zaczął. Przerwała mu: - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - Ja... - znowu zaczął, ale uniosła wargi i przycisnęła je do jego, w tym samym czasie unosząc biodra, wsuwając go głębiej. Jedno i drugie było cudowne, więc jego słowa stłumiło warknięcie. - Lubię wilki - szepnęła przy jego ustach, zaciskając dłoń w jego włosach. Przechyliła lekko głowę, zachęcając go do pocałunku, a jej oczy wypełniły się głodem, zanim dokończyła.- Bardzo je lubię. Jej pokusa była niemal zbyt wielka. Ale nadszedł czas. Musiał jej powiedzieć. Więc powiedział: - Laleczko... Ale znowu mu przerwała słowami, które zawsze rozbijały jego samokontrolę w tym samym czasie, w którym jej płeć zacisnęła się na jego wale, sprawiając, że jej zaproszenie było trudne do zignorowania. - Pieprz mnie, wilku. Ponownie warknąwszy, Callum zrobił to, o co prosiła, w trzech różnych pozycjach, mocno i ostro, co lubili obydwoje. Było to tak mocne i ostre i wyczerpujące, że po tym zmusił ją, aby położyła się na brzuchu i osiadł między jej nogami, jego ramiona otuliły jej

boki, a wargi przesunęły się do jej ucha, aby wyszeptać jej swój sekret, gdy Sonia już spała.

***

Dwa dni później Callum wciąż nie znalazł odpowiedniej chwili, aby wyjaśnić sprawy Sonii. Pierwszego dnia to znowu Sonia pokonała jego determinację, aby zdradził swoją tajemnicę. Po śniadaniu, jak zwykle przyszła do jego gabinetu. Jednak tym razem zjawiła się z zabawną miną, której Callum nie mógł rozszyfrować. Po ich wyczerpującej zabawie w nocy, nie obudził jej tego ranka i rozpoczął dzień. Było to niecodzienne. Odkąd zjawili się w zamku i dał jej czas do zaaklimatyzowania się, zazwyczaj czekał, aż się obudzi i zajmował się nimi obojgiem, zanim rozpoczynał swój dzień. Jednak przypomniał sobie jej skargi jaka to była obolała, gdy wziął ją „energicznie”, gdy przybyli do domu, a jako że i ta noc była intensywna, to zdecydował, że da jej odpocząć. Było to także niezwykłe dlatego, że podeszła do niego i obróciła go w fotelu do siebie, oferując sobie jego kolana, na których nie usiadła od razu. Zamiast tego zatrzymała się, przechyliła głowę na bok i spojrzała na niego, jakby zahipnotyzowana. - O co chodzi?- zapytał, ale jej ciało lekko zadrżało na jego słowa, jakby wybudził ją z marzeń. Przygryzła wargę, spojrzała na niego niezdecydowana, a następnie opadła przed nim na kolana. Tym razem to Callum się w nią wgapił. Położyła dłonie na jego kolanach i rozsunęła je z lekkim wysiłkiem. Callum poczuł, jak jego penis natychmiast odpowiedział, gdy jej śliczna głowa opadła i potarła jego krocze twarzą. - Jasna cholera - westchnął i uniosła ją, przyciskając swój przód go jego pachwiny i położywszy dłonie na jego piersi. - Dzisiejszego ranka się ze mną nie bawiłeś - oskarżyła go cicho, jej mina już nie była nieczytelna, a chciwa. Zawsze rozpalona, jego Sonia. Najwidoczniej poprzednia noc nie była aż taka energiczna. Callum zapamiętał to i jego palce wsunęły się w jej włosy, aby otulił bok

jej głowy. - Nie - zaledwie tyle udało mu się powiedzieć. Jej dłoń spoczęła na jego kroczu i chwyciła je delikatnie, gdy szepnęła: - Mogę się z tobą pobawić? - Cholera, tak - zacisnął zęby i uśmiechnęła się. Potem pochyliła głowę i przyglądał się, jak podciągnęła mu sweter, odsłaniając jego brzuch i dotknęła go tam wargami, potem przesunęła się w dół, rozpięła mu spodnie i uwolniła go. Bez naprowadzania go, chwyciła jego twardą jak kamień długość i wzięła go do ust, pocierając i ssąc jednoczenie. Często lizała, podczas gdy pocierała, jej oczy uniosły się, by spojrzeć w jego, a za każdym razem były coraz głodniejsze, jakby nie miała go dość. W tej chwili Callum nie oderwał wzrok od jej oczu nawet na chwilę. A to co zobaczył, to pieprzone piękno. Nie potrwało długo, gdy jeszcze się nie nasycił i nakierował jej ciało, aby pochyliło się nad biurkiem, zsunął jej dżinsy i majtki na uda, dowiedział się, że była tak samo podniecona przez ssanie go jak on i zanurzył się w jej mokrym jedwabie, gdy uderzyła o niego pośladkami i krzyknęła w natychmiastowej rozkoszy. Callum doszedł równie szybko. Dając sobie chwilę na odpoczynek, Callum poprawił ich ubrania. Ale to Sonia sama z siebie zwinęła się na jego kolanach, podciągnęła nogi i oparła się na jego przodzie, wtulając czoło w jego szyję i obejmując go. - Czy to było to, co chciałeś abym zrobiła w twoim krześle?- spytała cicho. Było. Ale było o wiele lepiej, gdyż zrobiła to z własnej woli, niżby kazał jej to zrobić. - Tak. - Mm - odpowiedziała i przytuliła się jeszcze bardziej. Callum trzymał tak swoją królową przez jeszcze jakiś czas, zanim wznowił pracę. Sonia nie ruszyła się, wciąż tuląc się na jego kolanach. I gdy tak pracował ze swoją żoną tak blisko, Callum zdecydował, ze ten dzień nie był jeszcze dniem, w którym zdradzi jej swój sekret.

***

Następnego dnia Callum nie miał czasu, aby jej o tym powiedzieć, gdyż wrócił Caleb. Regan zabrała Sonię na głębsze poznanie miasta, co było oczywiste, że Sonia chciała zrobić po podekscytowaniu na jej twarzy, gdy Regan to zasugerowała. Więc Callum na to pozwolił. Podczas gdy jej nie było, to zorganizował spotkanie z Calebem i Ryonem w swym gabinecie, omawiając następstwa buntu, oczyszczenie Zachodnich Terytoriów, sprawdzenie różnych regionów i zneutralizowanie pozostałych buntowników, których wyśledził Calder. Regan zadzwoniła, tłumacząc, że ona i Sonia zjedzą obiad z Maraleeną i Droganem w mieście, w czasie w którym Callum i jego bracia wyszli z gabinetu po długim czasie. Nie było tylko późno, ale nadeszła również pora na położenie się do łóżka i zastrzyk Sonii. Poszedł jej poszukać i znalazł ją samą w pokoju do szycia. W kominku płonął ogień, który z pewnością rozpaliła Regan, gdyż Sonia nie miała pojęcia jak to zrobić. Callum zorientował się co do tego, kiedy wszedł do ich sypialni w połowie jej rozkosznie sfrustrowanych prób, przy czym wymusiła na nim obietnicę, że nauczy ją jak to robić. Skłamał (co nie do końca w jego myślach było zdradą) i obiecał jej, że to zrobi, chociaż nie miał takiego zamiaru, ponieważ jeżeli nie potrafiłaby tego zrobić, to musiałaby go znaleźć i poprosić o to, co mu się podobało. Stała przy oknie, ale nie wyglądała na zewnątrz. Miała pochyloną głowę i przyglądała się palcom jednej ze swych dłoni, podczas gdy drugiej zaciskały się na obrączkach, które jej dał. Wtedy coś go uderzyło i zatrzymał się w drzwiach, opierając się ramieniem o framugę i krzyżując ramiona na torsie, gdy się jej przyglądał. Podczas ich kłótni, gdy oddała mu obrączkę, powiedział mu, że nie wie, czy coś ona dla niej znaczy. Nie spierał się co do tego. Był zadowolony wynikiem ich kłótni. Nie było powodu, aby to dalej analizować, przetwarzać każde słowo, które powiedział w złości, odkąd jej zachowanie wskazywało na coś innego, że nie uważała życia z nim za tylko wspaniałe, ale także się nim cieszyła. Ale gdy teraz jej się przyglądał, z twarzą taką zamyśloną, gdy obracała te obrączki, które dla niego nic nie znaczyły, gdy jej je dał, ale gdy godzinę później usłyszał, jak nazwała go „mężem”, to znaczyły dla niego wszystko, poczuł zdecydowany i ostry niepokój. Niepokój podobny do nieprzyjemnego uczucia, który brał za strach. Nie patrząc na niego, powiedziała cicho: - Wiem, że tu jesteś. - Wiem, że wiesz - odpowiedział. Wreszcie na niego spojrzała, przestając obracać obrączki, ale nie puszczając ich. - Więc dlaczego tam stoisz?

- Zastanawiam się, o czym myślisz - powiedział szczerze. Opuściła dłoń i objęła swój brzuch rękoma, wyjaśniając: - Zastanawiam się, dlaczego mój mąż zatrzymał się w drzwiach, odkąd nigdy nie zatrzymuje się w drzwiach, gdy jestem w jakimś pokoju. Zawsze do mnie przychodzi. Więc zastanawiam się, o czym ty myślisz. Pewnie mówiła mu prawdę. Ale nie całą. Podszedł do niej i objęła go ramionami, przyciskając do niego swe ciało, unosząc głowę i spoglądając na niego. Uderzyło go, że robiła tak od niedawna. Bezproblemowo go obejmowała, opierała na nim swój ciężar. Wcześniej uściski i momenty uczucia były rzadkie, a kiedy już nadchodziły, to w porównaniu do tych były niezręczne. Teraz byli rozluźnieni i swobodni i Callum wolał tą wersję. Odwzajemnił ten gest, obejmując ją ramionami, przyciągając bardziej w swoje ciało i pochylając brodę, by na nią spojrzeć. - W porządku, Soniu, a teraz powiedz mi o czym naprawdę myślałaś powiedział. - Już ci powiedziałam - uparła się. - Zwykle nie stoisz przy oknie, obracając moje obrączki, aby je ściągnąć - poinformował ją, głosem skrupulatnym i nawet spokojnym, chociaż wciąż ostro czuł niepokój. Przyjrzała się jego twarzy. Potem westchnęła. Nie było to drżące westchnienie, które tak uwielbiał. Było to sfrustrowane westchnienie. Rozpoznał je po dźwięku, ale także po rozgniewanym błysku w jej zielonych oczach. - Jesteś zbyt spostrzegawczy - mruknęła, jej głos był tak samo zirytowany, gdy powiedziała to, co było oczywiste.- To irytujące. Wolał swój temat do rozmowy, więc delikatnie ją ścisnął i powiedział ostrzegawczo: - Soniu... - Och, dobra - westchnęła, jej frustracja wciąż była odczuwalna i nagle odwróciła wzrok, spoglądając nad jego ramieniem, zanim znowu spojrzała mu w oczy.- Dobrze, Callum, to o czym myślała, to... - zawahała się na chwilę, zanim poddała się.- I możesz powiedzieć, bo czuję, że nie jesteś wielkim fanem ludzkiego stylu, więc cóż, to zdecydowanie ludzkie. Oczywiście nawet nie marzę, że zrobisz to o co cię poproszę, ponieważ nawet na święta założyłeś sztruksy i ładny sweter... - urwała i poszła za ciosem.- Chociaż te buty, które wtedy założyłeś były naprawdę ładne. Podobały mi się. Powinieneś nosić... Nie mógł nic na to poradzić. Zaczął chichotać i znowu ją ścisnął, mówiąc: - Kochanie, o co ci chodzi?

Jej oczy zrobiły się takie duże, że wciągnęła powietrze i szepnęła: - Racja - potem powiedziała szybko.- Chciałam powiedzieć, że nie musisz robić dla mnie nic wielkiego, no wiesz, chociaż szesnaste urodziny to ważny dzień w życiu każdej dziewczyny. Nie będę na ciebie naciskać, abyś założył smoking i abyśmy zrobili sobie formalne zdjęcia u fotografa, ale mogłabym... - spojrzała na niego, jej oczy wypełniły się niespełnioną tęsknotą.- Miałbyś coś przeciwko, gdybym... ? - znowu się zawahała, aż w końcu wymusiła z siebie słowa.- Wiem, że to nic pewnego, ale na naszych Godach, mogłabym przynajmniej założyć śliczną, białą sukienkę? Patrzył na nią przez chwilę, ponieważ nie miał cholernego pojęcia o co jej chodziło. Podczas Godów wilki ubierały się odświętnie, ale odświętne ubranie dla wilków było ładniejszym, codziennym ubraniem. Następnie, niezwykle wolno, uderzyło to w niego. Jej obracające się obrączki, gadka o smokingu i formalnościach w najważniejszym dniu w życiu dziewczyny. Cholera, mówiła o ludzkim ślubie. Którego, jako jego partnerka, nigdy nie dostała. Ale chciała go, jako ludzka żona. I chciała go, a skoro chciała go, to oznaczało także, że chciała jego. Niepokój wyparował, zostawiać w ciele Calluma tylko ciepłe uczucie jej przyciśniętego ciała do jego. - Laleczko... - zaczął. - Możesz powiedzieć nie - wymamrotała.- To pewnie głupi pomysł. Twoi ludzie pewnie pomyślą... - jej oczy znowu się rozszerzyły i powiedziała.- O nie, obrażę ich w ten sposób? Jedna z jego dłoni przesunęła się na jej związane włosy, gdy zbliżył do niej twarz. - Nie, nie zostaną obrażeni. Załóż co chcesz. Dostrzegł błysk podniecenia w jej oczach, zanim zgasł. - Będę wyglądać głupio? Callum uśmiechnął się, obejmując ją mocniej. - To niemożliwe. - Nie chcę, aby pomyśleli, że trzymam się... to znaczy, nie chcę, aby pomyśleli, że nie uważam swoich obowiązków... Przerwał jej. - Pomyślą, że jesteś duma z bycia tym kim jesteś i dumna z tego, z kim się połączyłaś, co moi ludzie uznają za honorowe. Podekscytowanie wróciło w mgnieniu oka. - Naprawdę?- szepnęła. - Tak - odpowiedział. - Poważnie?- nacisnęła zarówno werbalnie, jak i przyciskając się do jego ciała. Callum stłumił się na jej urocze, wyczekujące spojrzenie, ale nie zdołał

go powstrzymać całkowicie, gdyż gdy powiedział, to zachichotał: - Tak, maleńka. Spojrzała na niego, dopatrując się dowodów nieuczciwości. Wtedy jej ciężar oparł się na nim, położyła policzek na jego piersi i sama go ścisnęła. - To dobrze. Pocałował ją w czubek głowy, ciesząc się, że czuł teraz co innego, niż to, gdy stanął w drzwiach. To było coś więcej, niż jej uścisk. Było to coś więcej, niż świadomość, której pragnęła, aby być związaną z nim przez jego obrączki, przez noszenie imienia jego ojca, jak w tradycji jej ludzi. Była to radość z dania jej czegoś, czego pragnęła. Co oznaczało, ze to co musiał zrobić, będzie cholernie boleć. - Już czas na twój zastrzyk. Poczuł, jak jej ciało napina się w jego ramionach, zanim zmusiła się do zrelaksowania i był szczęśliwy, że nie mógł zobaczyć jej oczu. - Wiem - odpowiedziała. - Chodźmy, laleczko. Skinęła głową, jej policzek zsunął się z jego piersi. Odsunęła się, on chwycił ją za dłoń i zaprowadził do ich łazienki.

***

Callum poprawił się w fotelu za swoim biurkiem i uniósł dłoń do czoła, aby pozbyć się napięcia, jakie się pojawiło po przypomnieniu jej o lekarstwie. W zeszłym tygodniu zabrał ją do Aberdeen, aby zobaczyła się ze „specjalistą”, który powiedział to samo co doktor Mortenson, że jej tolerancja do używek i zmiany w jej życiu były powodem jej „ataków”. Wyjaśnił (trzy razy), że nie było innego sposoby leczenia. Pobrał jej krew, która znowu wróciła do normy. I zasugerował, aby zmniejszać poranne dawki, a po kilku dniach całkowicie je odstawić. - Miejmy nadzieję, że to zadziała - powiedział z rozproszonym, doktorskim uśmiechem, jednocześnie pisząc notatki. Callum miał ochotę złamać mu szczękę, jeżeli „nie działanie” oznaczało ból nie do zniesienia, o czym poinformował lekarza przez zaciśnięte zęby, gdy doktor wreszcie zwrócił uwagę na swoją pacjentkę i jej męża. - Teraz wiesz co robić. Daj jej kolejną dawkę, jeżeli zacznie mieć objawy i wróć do dwóch zastrzyków na dzień - doktor odpowiedział spokojnie,

podczas gdy Callum próbował zapanować nad swoją furią. Wtedy Sonia ścisnęła go za dłoń i Callum podjął decyzję, że nie wyrzuci lekarza przez ono, co chciał zrobić w chwili, zanim uścisnęła jego dłoń. Na szczęście ta metoda podziałała i Sonia nie miała kolejnych objawów. Z innej strony, jeżeli stres i zmiany w życiu działały na skuteczność leku, to miał nadzieję, że nie będzie miała już „ataków”. Callum usłyszał, jak nadchodzi Ryon i pomyślał o tym, co wypełniało jego czas, gdy nie myślał o Sonii z uśmiechem, jej oddaniu, jej śmiechu, jej dobroci, jej humorze, jej słodkim, małymi ciałku i jak odpowiadała na niego, pogłębiając więź z nim i jego rodziną i jej pieprzonym leku. Nie pomyślał także o swoich obowiązkach, jak król. Pomyślał o tym, że każdego dnia w którym nie powiedział jej o swym sekrecie, ich życie było kłamstwem. Ryon wszedł z uśmiechem i zamknął drzwi. Odkąd odkryli, że Sonia posiadała swoje zdolności przez całe życie, na tyle długo aby jej ojciec wyjaśnił jej, że powinna je ukrywać, to już nie podejrzewali o to wampirów. Jednak było jasne, ze zdolności Sonii były zbliżone do ich i poprzez zamknięcie ciężkich drzwi, Ryon miał na myśli, że chciał porozmawiać o czymś, czego Sonia nie powinna usłyszeć. Podszedł do biurka Calluma i usiadł naprzeciwko niego, deklarując: - Wszystko jest przygotowane na jutrzejszy dzień. Callum zacisnął usta. Ryon wciąż uważał, że Sonia potrzebuje więcej czasu z wilkami i był przeciwny temu, by Callum jej powiedział. Rozmawiali o tym. Callum nie zgodził się i zdecydował, że to postanowi, kiedy nadejdzie na to czas. Niestety to nie nastąpiło i jutrzejszego dnia setki wilków będą świętować na ulicach. Różne rzeczy się działy. Zwłaszcza z wilkami. Dlatego też Drogan, Maraleena i Callista, jego Królewska Gwardia została ostrzeżona przez Ryona, że Sonia musiała być chroniona przed zobaczeniem transformacji lub rozmawianiem z wilkołakiem i gdziekolwiek pójdzie jutrzejszego dnia, to powinna być z nim, z jego rodziną albo eskortowana przez strać. - Nie podoba mi się to - Callum powiedział swemu kuzynowi.- Powiem jej dzisiejszego wieczoru. - Powinieneś poczekać aż do pojutrza - odparł Ryon.- Jutro będzie się bawić. Zobaczy prawdziwą naturę wilków. Powinieneś dać jej więcej czasu. Callum przyglądał się swojemu kuzynowi, znowu kwestionując jego motywy, odkąd chodziło tu o partnerkę Calluma. - Co sprawia, że uważasz, iż potrzebuje więcej czasu?- zapytał Callum. Ryon uśmiechnął się. - Nazwijmy to instynktem.

Callum nie widział w tym niczego zabawnego. - Zauważyłeś w niej zmianę?- zapytał. Mina Ryona stała się poważna, gdy odpowiedział: - Tak, Cal, zauważyłem i nie ufam, że to prawdziwe. Callum poczuł, jak zamarzła mu krew. - Kurwa, dlaczego nie? Ryon pokręcił głową, a jego spojrzenie stało się niejasne, tak samo jak jego ton, gdy powiedział: - Nie jestem pewien, ale czuję, że się jeszcze wstrzymuje. W tym momencie dłonie Calluma zacisnęły się w pięści. Po pierwsze, jeżeli Sonia się wstrzymywała, to prawdziwa Sonia przewyższałaby ideał, co nie było możliwe. Po drugie, ponieważ jego kuzyn wciąż zbyt blisko przyglądał się jego partnerce i zdecydowanie mu się to nie podobało. I po ostatnie, ponieważ Ryon próbował sprawić, że Callum zwątpiłby w swoją żonę. - Myślę - Callum powiedział spokojnie i równie, w takim tonie, że roztargnione spojrzenie Ryona natychmiast się na nim skupiło.- Że może powinieneś przestać się martwić o moją partnerkę aż tak cholernie bardzo. - Cal... Callum pochylił się do przodu i powiedział zwodniczo słodko: - To moja partnerka, Ry. Moja. - Cal... - Odpuść - Callum ostrzegł i Ryon także pochylił się do przodu. - Rozmawiałeś z nią o tym, o czym ci powiedziałem? - Odpuść sobie. - Cal, rozmawiałeś? - Tak, kurwa rozmawiałem. A teraz odpuść sobie, do cholery!- Callum warknął. Ryon skrzywił się i wyprostował na swoim krześle. Callum przyglądał się, jak przez długi moment pracują mięśnie szczeki jego kuzyna, zanim Ryon znowu się odezwał. - Powinieneś o tym wiedzieć. Dałem fiolkę z jej lekiem przyjacielowi, który wie, jak ją sprawdzić. Callum również się wyprostował. - Myślałem, że to już sobie wyjaśniliśmy. Ma swoje zdolności od urodzenia. - Wiem. Ale nie zaszkodzi sprawdzić - odpowiedział Ryon. Callum spojrzał na niego, zanim zapytał: - O czym myślisz? - Cóż - odparł Ryon, wciąż zły, ale jak Callum zauważył, nie przez ich wymienione słowa.- Mam spore doświadczenie z ludźmi. Nigdy nie spotkałem się z czymś takim, jak jej umiejętności.

- Owszem, rozmawialiśmy już o tym. - To niezwykłe. - Owszem. - Nie podoba mi się to. - Ry... - Nie ukrywa się choroby zagrażającej życiu za zakodowanymi hasłami, Cal. Coś jest nie tak. I nie podoba mi się to, ale nie miałem czasu, by przyjrzeć się temu dokładniej. Callum westchnął. - Zrobiłbyś to samo, gdyby była przeznaczoną królową sekretnego społeczeństwa i gdybyś wiedział, że jeżeli wpadłoby to w złe ręce, to stałaby się jej krzywda. Ma swoje zdolności od urodzenia, jej ojciec wiedział o tym, do cholery. Rozmawiałem z nią o tym. Jej ojciec wyjaśnił sytuację jej lekarzowi. Gregor niemal wyszedł z własnej skóry, gdy usłyszał, że miała atak a nie jest facetem podatnym na okazywanie swych uczuć. Mój instynkt podpowiada mi, że jego reakcja nie była spowodowana jakimś dziwacznym planem, ale dlatego, że myśl o jej cierpieniu zraniła go. Lassiter pewnie i jemu powiedział o jej zdolnościach, a nawet jeżeli nie, to przecież jest wampirem, który żył z Sonią przez lata. Musiał je zauważyć. Mnie zajęło to cholerny tydzień. Jeżeli Lassiter nie powiedział Gregorowi, to pewnie zajęło mu to tyle samo czasu co mnie. To, co potrafi robić jest niezwykłe dla ludzi, ale jest wśród tych, którzy ją teraz akceptują. Jest dobrze. Ona ma się dobrze. Odpuść. Na te słowa, nietypowa cierpliwość Ryona pękła: - Po prostu pozwól mi wykonać moją pieprzoną robotę, dobra? Callum przyjrzał się swojemu kuzynowi. Znał go od długiego czasu i instynkty Ryona były tak ostre, jak Calluma. Przecież by nie zaszkodziło, prawda? Dlatego też powiedział: - Dobrze, Ry, jeżeli się tak przy tym upierasz, to wykonaj swoją pracę. W tej chwili obydwoje przechylili głowy, wyczuwając nadchodzącą Sonię. Ryon spojrzał Callumowi w oczy i szepnął głosem tak niskim, że Sonia go nie usłyszała, acz dziwnie zabrzmiało to jak ostrzeżenie: - Wiesz, ona jest w tobie zakochana. Była od lat. Callum po prostu się uśmiechnął, ponieważ wiedział i właśnie dlatego Sonia Arlington-McDonagh była tak całkowicie, cholernie doskonała. Dlatego też odpowiedziała z zadowoloną, królewską arogancją: - Wiem. Ryon przyjrzał mu się uważnie, rozważając coś, czego Callum nie rozumiał. Również go to nie obchodziło. Myślami znowu wrócił do swojej partnerki.

Nastąpiło krótkie, ciche pukanie do drzwi, zanim pojawiła się w nich jej głowa. - Przeszkadzam wam? - Wejdź, laleczko - zawołał Callum i weszła, wciąż mając na sobie szlafrok skarpetki, jej włosy były ściągnięte tą piękną wstążką. Zastanawiał się co miała pod spodem, gdy podeszła z wdziękiem do niego. Miał nadzieję, że był to tylko jego łańcuch. Odwrócił się do niej w fotelu, sama zaś usiadła na jego kolanach i odwrócił się do biurka, by mogła spojrzeć na Ryona. - Hej, kuzynie - przywitała go z uśmiechem. - Hej, kuzynko - Ryon odwzajemnił uśmiech, kryjąc wcześniejszą intensywność. Potem odwróciła się do Calluma i oznajmiła z udawaną irytacją: - Właśnie przez trzydzieści minut przesłuchiwano mnie w kuchni i próbowano wydusić informacje z mojego okiełznania. Mara i Callie są strasznie głośne. Moja wymówka „bycia człowiekiem” już nie działa. Callum uśmiechnął się poradził: - Więc im opowiedz. Jej oczy rozszerzyły się i zawołała: - Nie ma mowy! To sprawa między tobą a mną - jęknęła na jakąś nagłą myśl, odwróciła ostro głowę w stronę Ryona i z powrotem Calluma, mrużąc na niego oczy.- Ty chyba nie... - Nie - przerwał jej i jej ciało rozluźniło się przy jego boku.Przynajmniej nie do tej pory - kontynuował i jej ciało znowu zesztywniało. Chichotał, gdy dokończył swoje przekomarzanie.- Po prostu nie miałem czasu. - Ty... !- krzyknęła krótko, zbyt oburzona, aby kontynuować. W tym samym czasie Ryon skomentował szelmowsko: - Niecierpliwie na to czekam. Odwróciła głowę w stronę Ryona, zanim znowu spojrzała na Calluma. Uniósł dłoń i chwycił ją za kark, aby nie nabawiła się bólów kręgów szyjnych. - Nawet się nie waż!- warknęła i znowu się uśmiechnął, ale w inny sposób. - Wkurzy cię to, prawda? - Tak - natychmiast odpowiedziała. Callum odpowiedział równie szybko: - Lubię, gdy jesteś wkurzona, laleczko. Nie widziałem cię takiej przez jakiś czas - potarł jej sztywny kark i potarł nosem jej ucho, zanim szepnął.Tęsknię za tym. Warknęła gardłowo. Callum zachichotał na to. W jednej chwili obydwoje znieruchomieli i cała trójka spojrzała na okno. Samochód, przynajmniej tak to brzmiało, albo ciężarówka lub SUV,

nadjeżdżał. - Spodziewasz się towarzystwa?- Ryon zapytał pozornie od niechcenia. Nie, nie spodziewał się. Z drugiej strony, na wzgórzach znajdowały się setki wilków z partnerkami, inny z rodzinami, a większość z jednym i drugim. Jak to powiedziała Mara, miasto i okolice aż dosłownie falowały. Jednak jego wilki by się nie zbliżyły. Nie bez zaproszenia, czy powodu. Nie był to jedyny powód, ale również dlatego, że dopiero co okiełznał swoją partnerkę. Musieli mieć dobry powód, aby mu przerwać,zwłaszcza ze pora na świętowanie miała nadejść dopiero jutro. Co oznaczało, że mogły to być tylko złe wieści. Wstał z fotela, podnosząc Sonię i stawiając ją na nogi, mamrocząc: - Pójdę otworzyć drzwi i zobaczyć kto to. Wreszcie nie myśląc o swojej partnerce tylko o tym, kto nadszedł, Callum nawet nie zauważył, jak Sonia dotrzymywała mu kroku. Kiedy wreszcie zauważył, zatrzymał się, spojrzał na nią i rozkazał: - Ty zostajesz tutaj. Spojrzała na niego. - Ale... ktoś stoi przed drzwiami. - Tak - zgodził się.- I idę zobaczyć kto to. Jej mina się zmieniła. Z jakiegoś powodu Sonia postanowiła być uparta, gdy odparła: - A ja idę z tobą. Callum szukał cierpliwości, gdy odpowiedział: - Laleczko, jesteś w szlafroku. - No i?- odpowiedziała natychmiast.- Zakrywa mnie, prawda? Prawda. Jednakże, biorąc pod uwagę jej słodkie ciałko i śliczną twarz, to nie pozostawiało to wiele do wyobraźni, nawet jeżeli miało się ją kiepską. A większość wilków miało znakomitą wyobraźnie. - Zostajesz tutaj, albo się ubierzesz - nakazał Callym. - Idę do drzwi - odparła. - Soniu... Przechyliła głowę. - To mój dom? - Soniu... - I moje drzwi? Wciąż szukając cierpliwości, Callum spojrzał na Ryona, który uśmiechał się do nich, oczywiście nie zamierzając pomóc, a następnie mruknął: - Jasna cholera. - Idę do drzwi - dokończyła Sonia i przeszła przez pokój. Westchnął, czując się pokonany. Ryon zachichotał. Callum spojrzał na niego ze złością i wyszedł ze swojego gabinetu, zostawiając Ryona za sobą.

Dogonił ją, złapał za dłoń i razem poszli do drzwi. Wyczuł wampira, kiedy dotarli do wielkiego, kamiennego holu. Wampira z ludzką kobietą. A dokładniej Luciena, prawdopodobnie z jego partnerką. Uderzyła w niego ulga, jak i ciekawość, więc Callum przesunął Sonię częściowo za siebie i otworzył drzwi. Błyszczące, czarne Porsche Cayenne stało w słońcu, jakąś stopę od schodów. Lucien był wysoki, miał czarne włosy i był potężnie zbudowany, miał na sobie dżinsy, zimowe buty i czarny golf, na który zarzucił czarny, podbity wełną płaszcz. Obok niego stała piękna blondynka o ciemno niebieskich oczach, która trzymała go za rękę. Miała fantastyczną figurę, którą zakrywały sztruksy szarego koloru, stylowa, dopasowana czarna kurtka ze skóry i szal koloru bakłażana, którym otoczyła szyję. Na stopach miała czarne kozaki na wysokim obcasie. Czysta, diabelna klasa. W jednym i drugim. Spoglądając na kobietę, dostrzegł, że jej oczy były pełne życia jak i twarz, jakby nie mogła i nie chciała ukryć swojej miłości do życia, nie wspominając już o jej znakomitym zapachu, Callum natychmiast zauważył, że los Luciena i jego doprowadził do jego idealnej partnerki. Zadowolony z wyboru wampira, spojrzał na Luciena, gdy Callum przyciągnął do swego boku swoją idealną partnerkę i się uśmiechnął. - Co za niespodzianka - powitał, gdy Lucien przeprowadził swoją partnerkę przez drzwi frontowe. - Mam nadzieję, że przyjemna - odparł Lucien, również się uśmiechając, ale jego wampirze, czarne oczy były zwykle starannie puste. Lucien nigdy niczego po sobie nie pokazywał, przynajmniej jak pamiętał Callum. - To zależy od powodu - odpowiedział Callum, przesuwając siebie i Sonię na bok, pozwalając Lucienowi i jego partnerce wejść do środka, a następnie zamknął za nimi drzwi. Lucien zatrzymał siebie i swoją partnerkę, gdy tylko przekroczyli próg i przyciągnąwszy ją do siebie opiekuńczo blisko, powiedział: - Słyszałem, ze w końcu znalazłeś swoją partnerkę. Byłem ciekawy. Lucien nie był ciekaw. Lucien miał powód, by tu być. Callum również ukrył swoją reakcję i odwrócił się do Sonii. - Kochanie, to mój przyjaciel, Lucien - spojrzał na Luciena.- Lucien, to moja królowa, Sonia. Wpatrywała się w Luciena, otwarcie niepewna co ma zrobić, aż wreszcie zerkając na Calluma, wyciągnęła ku niemu dłoń, którą Lucien ujął. Pochylając się nisko, Lucien musnął wargami jej knykcie i wszyscy w holu (być może z wyjątkiem partnerki Luciena), usłyszeli, jak Sonia zasysa cicho oddech. Tak miękko, że Callumowi się to nie spodobało.

Jak i to, że Lucien wciąż trzymał jej dłoń i przyciągnął ją bliżej. Callum napiął się częściowo uspokoił, kiedy Lucien odwrócił Sonię do swojej partnerki. - Soniu, to Leah, moja narzeczona - powiedział cicho, ale Leah uśmiechnęła się otwarcie do Sonii. - Witaj - Leah powiedziała atrakcyjnym głosem z pewnym uśmiechem. Jednakże po tym jak spotkała w drzwiach swoje stylowe towarzystwo, Sonia z opóźnieniem zauważyła, że przywitała ich w skarpetkach i szlafroku, kaszmirowym, czy nie. - Cześć - Sonia odpowiedziała, uśmiechając się nieśmiało i uprzejmie wysunęła dłoń z uścisku Luciena i cofnęła się do tyłu. Niemal wpadła na Calluma, zanim złapał ją i znowu przyciągnął do swego boku, gdzie objęła go w pasie. W tej chwili Callum całkowicie się uspokoił. - Leah, poznaj Calluma - powiedział Lucien i tym razem nadeszła kolej Calluma, aby chwycił dłoń partnerki Luciena, ale nie musnął jej kostek wargami. Po prostu ją ścisnął i puścił. - Kawa!- Sonia nagle krzyknęła i spojrzała na Calluma.- Pójdę zrobić coś do picia i jedzenia i um... ubrać się - spojrzała na Luciena i Leah.- Jesteście głodni? - Umieram z głodu, ale zabiłabym za kawę - odpowiedziała Leah, wciąż się uśmiechając. - Cudownie. Więc wypijemy kawę - ogłosiła Sonia.- I to dobrą kawę. Mara zawsze robi najlepszą - znowu odwróciła się do Calluma.- A ty, um... zabierz ich gdzieś, gdzie jest ciepło. Zaraz wrócę. Potem uśmiechając się do ich gości, wyślizgnęła się z objęć Calluma i pobiegła korytarzem. Callum przyglądał się, jak znika. Uświadomił sobie, że Lucien zrobił to samo, gdy usłyszał szept wampira: - Zachwycająca. - Wiesz, wciąż tu stoję - zauważyła Leah, a jej ton stał się cięższy, przy jej niezachwianym uśmiechu. Lucien spojrzał na swoją partnerkę, zanim mruknął: - Mm, wiem, mój zwierzaczku. Callum spojrzał na niego, ukrywając swe zdziwienie, jak Lucien spojrzał ciepło na swoją narzeczoną. Chryste, kocha ją, pomyślał Callum, przyglądając się tej parze. To nie powinno go zaskoczyć. Była jego życiową partnerką, a bycie z Lucienem naraziło ich życia na niebezpieczeństwo i przewróciło świat wampirów do góry nogami. Ponadto, Callum spędził całe swoje istnienie, czując tą intensywną więź między swoimi ludźmi. Ale nie wśród wampirów. Nigdy wśród wampirów. Nie w tak oczywistej

adoracji. Nie po pięciuset latach. I z jakiego powodu, zachowanie Luciena i naiwna akceptacja Leah, wstrząsnęły Callumem. Został wyrwany ze swych myśli przez Marę, która zawołała: - Witajcie! Jestem gospodynią w Canis. Ściągnijcie kurtki i chodźmy w cieplejsze miejsce. Callista już przygotowuje kawę i coś do przekąszenia. Mara wzięła ich okrycia wierzchnie i Callum zaprowadził ich do salonu na pierwszym piętrze. Był to okrągły pokój na dnie wieży z ciężkimi, wygodnymi meblami i sferycznym kominkiem pośrodku, w którym już buchał ogień, ogrzewający miejsce. - Proszę, usiądź - Callum zachęci Leah, a ta znowu się do niego uśmiechnęła. - Masz piękny zamek - zauważyła, rozglądając się i siadając na kanapie, zakładając nogę na nogę, zanim spojrzała na Luciena i zapytała z udawanym rozdrażnieniem.- Dlaczego my nie mamy takiego zamku, kochanie? - Chcesz zamek, ukochana, to dostaniesz zamek - Lucien odpowiedział od niechcenia. Leah żartowała. Lucien nie. Callum przyglądał się, jak wspaniała twarz Leah wchłania ten fakt. Złagodniała przy tak ekstremalnym wyznaniu, że aż Callum poczuł jak rozpuszcza się w pokoju. Jakby w pomieszczeniu była tylko ich dwójka. Callum przestał istnieć. Wtedy zrozumiał, co nim tak wstrząsnęło. Wiedział, w co wątpił Ryon. Jego kuzyn miał rację. Coś z Sonią było nie tak. Wiedział o tym, ponieważ od świąt, no chyba że ją pieprzył i z wyjątkiem ich kłótni, nigdy nie nazwała go „wilkiem”. Nawet w rozdrażnieniu. W ogóle. Miał jej ciepło. Miał jej uczucia. Cieszyła się jego zainteresowaniem i była wspaniałą królową w każdym aspekcie. I kochała go. Wiedział o tym. Ale czegoś brakowało. Chryste, miał to wszystko i było to cudowne, ale wciąż się wstrzymywała. - Callum?- Lucien zawołał i Callum skupił swe rozkojarzone spojrzenie na wampirze. - Usiądź - Callum chrząknął, czując się niepewnie z nowo odkrytą wiedzą i tym, co się za tym kryło, gdy Lucien zajął miejsce obok swojej narzeczonej, gdy Callum usiadł naprzeciwko nich. Leah natychmiast wtuliła się w bok Luciena, gdy on objął jej ramiona,

przyciągając ją bliżej. Na ten widok Callum zacisnął zęby. Potem Lucien oznajmił: - Musimy porozmawiać, zanim Sonia wróci. Uwaga Calluma wyostrzyła się, a jego instynkty przygotowały. - Więc zróbmy to szybko - powiedział Callum. Chciał, aby to już się skończyło, musiał porozmawiać ze swoją żoną, jednak zerknął na chwilę na Leah, stwierdzając, że pewnie wiedziała o zdolnościach Luciena, więc kontynuował.- Ale jeżeli wyczujesz Sonię gdzieś w pobliżu, to przestań mówić. Lucien uniósł brwi. Wyczułby ją szybciej niż Callum w swojej ludzkiej postaci. Gdyby był w postaci wilka, to jego zmysły byłyby nieco ostrzejsze od wampira, ale w tej chwili nie był wilkiem. - Może to wyjaśnisz?- zasugerował Lucien. - Nie teraz - odpowiedział Callum, dając Lucienowi do zrozumienia, że później też nie. Zależało to od tego, jak rozwinie się ich rozmowa. Lucien skinął głową i zaczął mówić: - Rozmawiałem z Gregorem. Callum nie odpowiedział. - Wyjaśnił to i owo - ciągnął Lucien. - Co wyjaśnił?- Callum zapytał. Ramię Luciena zacisnęło się opiekuńczo wokół Leah, zanim powiedział.- Podzielił się swoją wiedzą o Proroctwie. Ciało Leah napięło się i jej radosna twarz spoważniała, gdy spojrzała na Calluma. Wiedziała i o tym, a jej strach był wyczuwalny. Jak być powinno. Lucien przyglądał się mu uważnie, gdy zapytał: - Wiesz o nich? - O niektórych tak - odpowiedział Callum. - Powiedziano mi, że nie wiesz - Lucien mruknął, na co Callum nie odpowiedział. Dlatego też Lucien kontynuował.- Uważają, że chociaż proroctwa są niejasne, to wydają się być prawdą. Ty i Sonia to oczywista sprawa. Leah i ja... - zawahał się.- Nie tak bardzo. - Jest jeszcze jeden - Callum poinformował go. Lucien skinął brodą, zanim zauważył: - Owszem, ale niebawem zostaną odnalezieniu. - Nie muszą. Lucien spojrzał mu na chwilę w oczy, zanim powiedział cicho: - Muszą, Callum. Callum wiedział, co miał na myśli i mięśnie jego szczęki napięły się. Trzeba było odnaleźć trzecią parę życiowych partnerów, kobieta musiała zostać okiełznana i musieli się połączyć, zanim Proroctwo się ziści. Leah, jako partnerka wampira, miała wieczne życie. Sonia, będąc partnerką wilkołaka, zawsze byłaby śmiertelniczką. Trzecia para życiowych partnerów musiała zostać odnaleziona zanim

Sonia umrze, co oznaczyło szybko w życiu nieśmiertelnych. Callum zdecydował zmienić temat. - Wiesz, czy to wampir czy wilk okiełzna trzecią partnerkę? Lucien przytrzymał jego spojrzenie, gdy odpowiedział: - Hybryda - Callum uniósł brwi, na co Lucien skinął głową.- Hybryda wilkołaka i wampira. Pierwsza w swoim rodzaju. To była nowość. Lucien kontynuował: - To ważne, abyśmy stworzyli sojusz i gdy zostaną odkryci, abyśmy sprzymierzyli się z nimi. Callum doszedł do wniosku, że to były najprawdziwsze słowa. - Oczywiście - zgodził się. - Dlatego też powinieneś wiedzieć o Leah - oczy Calluma przesunęły się do narzeczonej Luciena, ale wciąż skupił się na jego słowa.- Ma sny. Callum spojrzał na wampira, znów napinając ciało. - Sny?- użył tego słowa, aby zachęcić wampira do dalszej rozmowę. - Śnię - wtrąciła Leah.- Są teraz lepsze, ale... - urwała i spojrzała na swojego partnera. - Śni o przyszłości - Lucien dokończył za nią.- Barwnie. Tak obrazowo, że sny dotykaja jej prawdziwego życia, wychodząc poza jej podświadomość i działając na nią fizycznie. - To ciekawe - Callum mruknął, przyglądając się jak wargi Luciena zaciskają się w rozdrażnieniu. - Śniła o Wyroku - oświadczył, na co tym razem Callum zacisnął usta. Wyrok miał miejsce wieki temu, gdy to wampiry zbuntowały się przeciwko swoim i stały się nieposłuszne. Bezlitosny werdykt mówił o tym, że wampir zostanie przywiązany do stosu i zostanie podpalony na oczach człowieka, aby mógł zobaczyć nadchodzącą śmierć swojej partnerki. Następnie człowiek został powieszony przed wampirem, aby mógł przyglądać się jak jego partnerka zawisa, zanim zgaśnie jego własne życie. Na samą myśl, że piękna partnerka Luciena śniła o tym i sen ten dotknął ją w rzeczywistości, Callum warknął: - Chryste. Na to Lucien zdradził: - Niemal się udusiła przez powieszenie, gdy po prostu leżała w łóżku. Callum spojrzał na Leah i mruknął z uczuciem: - Naprawdę ci współczuję. - Już jest dobrze - szepnęła. Ale nie było. Dostrzegł w niej wspomnienie strachu, który nie zniknął i Lucien już nie krył się ze swoimi reakcjami. Wstrząsnęło to nim, co stało się widoczne. Była to kolejna niespodzianka, dzięki której Callum postanowił zaufać Lucienowi.

Tym razem to Lucien zmienił temat. - Ma także inne zdolności. Callum niemal nie zapanował nad swoją reakcją, gdy Lucien zdradził kolejny sekret swojej partnerki. - Jakie? - Pod uwagę Proroctwa jest to, że potrafi wyczuwać niebezpieczeństwo odpowiedział Lucien. Interesujące, pomyślał Callum. Ale zapytał: - Ma wyostrzone zmysły? Słuch, zapach, wzrok? - Nie do końca - odparł Lucien, przyglądając mu się uważnie. Trafnie doszedł do wniosku, po ostrzeżeniu Calluma, że takie były zdolności Sonii.- Po prostu wyczuwa zagrożenie na tyle wcześnie, aby się przygotować. - Co za szczęście - zauważył Callum. - To więcej, niż szczęście - odparł Lucien.- I to znacznie pomaga, jeżeli partnerzy życiowi z przepowiedni także mają zdolności. Callum zdecydował, że wreszcie wszystko wyjaśni: - Sonia śni. Robiła to przez całe swoje życie. Śniła o mnie przez lata, zanim mnie spotkała - spojrzał na Leah, a potem na Luciena.- Leah wie o moich ludziach? Lucien skinął głową. - Wie. To także było zaskakujące. Wilkołaki, w przeciwieństwie do większości innych nieśmiertelnych, dzieliły się swoim sekretem z ludźmi. Jednak tylko tym, którym bardzo ufali, przykładowo swoim partnerom, którzy byli ludźmi, albo z tymi, z którymi uformowali silną więź przyjaźni. Były znacznie ostrożniejsze co do dzielenia się tajemnicami innych nieśmiertelnych kultur. W sumie rzadkością było, by to zrobili, ponieważ wszyscy strzegli swych sekretów jak również byli świadomi, że inne nieśmiertelne istoty także o to obsesyjnie dbały. Wampiry również miały swoje interakcje z ludźmi, z oczywistych powodów, aż do niedawnej presji. Jak w przypadku innych nieśmiertelnych, jeżeli człowiek dowiedziałby się o istnieniu innej nieśmiertelnej rasy, to zapolowano by na wampira i człowieka, a następnie zgładzono. Proste. Z zimną krwią. I Callum myślał, że było to cholernie szalone. Callum skinął brodą na Leah, zanim kontynuował: - Sonia spotkała wilka, gdy była dzieckiem. Śni również o mnie jak o wilku. - Śniła o niebezpieczeństwie?- Leah zapytała cicho i Callum na szczęście pokręcił głową. - Nie - odpowiedział.

Leah pochyliła się lekko ku niemu. - Uważam i Lucien się zgadza, że te sny oznaczają przyszłość. Nie mówią, co to jest. Mówią, mówią co to może być. Dla mnie było to ostrzeżenie, którego na szczęście udało mi się uniknąć. Teraz - jej uśmiech stałą się łagodny, acz głównie intymny.- Teraz śnię o czymś innym. Dla Sonii - jej uśmiech zmienił się, intymność zniknęła i pozostała sama przyjaźń.- Cóż, oczywiście sama śni o swojej przyszłości, ale - uśmiech Leah zniknął.- Teraz, gdy miało już to miejsce, to może to znaczyć coś innego. Callum zacisnął zęby i Luciem dołączył do rozmowy. - Powinieneś wiedzieć, że chwilę po tym jak Leah i ja się połączyliśmy, to zacząłem mieć jej sny. - Jasna cholera - mruknął Callum, acz nie z niezadowoleniem. Chętnie się dowie, o czym śniła Sonia, gdy śniła o nim. Lucien kontynuował: - Te sny także są żywe. Było to opowiedzenie przyszłości, ale nie łączyły się ze mną w taki fizyczny sposób, jak skrzywdziły Leah. Było to tylko dalsze ostrzeżenie. - To dobrze - oświadczył Callum. - Owszem - Lucien zgodził się z lekkim uśmiechem.- Ale musimy uważać na te sny. - Oczywiście - zgodził się Callum. Leah odwróciła się, aby spojrzeć na swojego partnera i zauważyła: - Sonia zdaje się już tu zadomowić i jest tutaj bezpieczna. Może nie ma potrzeby, aby wyczuwała niebezpieczeństwo. - Ma zdolności - oświadczył Callum i zarówno Leah, jak i Lucien spojrzeli na niego.- Nie takie jak twoje - powiedział Leah, ale kontynuował.- Jej zdolności sensoryczne bardziej pasują do wilka, niż człowieka. Callum usłyszał, jak Lucien nabiera powietrza. Leah spojrzała na niego zdezorientowana, więc Callum wyjaśnił: - Ma wyostrzony słuch, wzrok, i węch. Również wyczuwa zagrożenie i niestety miała ku temu okazję. Ale Sonia potrafi jeszcze więcej. Niczym wilk, posiada instynkt. Może wyczuć zagrożenie, ale również wyczuwa, czy ktoś w pobliżu je stwarza czy nie. - Cudownie - Lucien mruknął, jakby Proroctwo się taktycznie rozwijało. - Jeszcze nie skończyłem - duma wypełniła jego głos, gdy Callum kontynuował, mówiąc im, czego dowiedział się po kilku wędrówkach ze swoją królową.- Sonia dobrze czuje się wśród przyrody. Myśli, że to tylko zwierzęta, ale to coś więcej. Najlepiej się czuje w naturalnym środowisku. Zwierzęta ją wyczuwają, ale się jej nie boją. Niektóre się nawet do niej zbliżają. Uważam, że jeżeli to się rozwinie, to może nawet będzie mogła je przyzwać, komunikować się z nimi. - Jak fajnie - westchnęła Leah. - Ale i niezwykłe - Lucien zauważył w zamyśleniu.

- Nie do końca - odparł Callum.- Przyzywamy psowate, takie jak wilki, szakale, psy. Inne stworzenia wyczuwają nas jako drapieżniki. Sonii tak nie odbierają. Odbierają ją jako jedną ze swego gatunku, jako wilka, ptaka, czy niedźwiedzia. - Jak fajnie!- Leah wykrzyknęła i Lucien uśmiechnął się na wylewność Leah, ale także na szczęśliwe wieści. Leah odwróciła się do swojego partnera i powiedziała podekscytowana.- Mam nadzieję, że ja też coś takiego posiadam. - Posiadasz, kochanie - Lucien odpowiedział. - A to?- Callum wtrącił się w ich krótką rozmową i Lucien spojrzał na niego. Szczerze poinformował Calluma: - Może mnie oznaczać, komunikować się ze mną niewerbalnie i walczyć ze mną umysłowo przez krótki czas. Callum nie ukrył zdziwienia. Gwizdnął cicho. Gdyby wampiry posiadały króla, to właśnie Lucien by nim był. Był niesamowitym wojownikiem, silniejszym niż reszta. Miał dodatkowe umiejętności, które posiadały niektóre wampiry, ale żaden z nich nie miał takiej siły i kontroli, jaką miał Lucien. Potrafił czytać w myślach i kontrolować umysły. Potrafił także oznaczać ludzi i nieśmiertelników, aby manipulować ich tętnem i przewidywać działania. Jeżeli Leah posiadała choć cień tych umiejętności, włącznie z zwalczaniem zauroczenia, to byłaby to potężna broń, gdyby się rozwinęła. Były to niesamowite wieści. - Jak widać, przeznaczenie przygotowała broń dla tych delikatnych Callum zauważył cicho, z ulgą rozumiejąc, dlaczego Sonia posiada swe dary. - Rzeczywiście - Lucien odpowiedział równie cicho. - My, delikatne dziewczyny, możemy wam, silnym chłopakom, pomóc skopać tym złym tyłki - Leah oświadczyła dumnie i zarówno Lucien jak i Callum uśmiechnęli się do niej. A po tym jak Lucien się do niej uśmiechnął, odwrócił jej twarz ku sobie na krótki pocałunek i spojrzał na nią w ten intymny sposób, gdy skończył. Potem znowu spojrzał na Calluma. - Chciałem o tym porozmawiać bez Sonii, ponieważ Gregor zasugerował, że nie powiedziałeś jej jeszcze o nieśmiertelnych i nie wiedziałeś o Proroctwach. - To pierwsze to prawda - wyznał Callum. - Myśli, że jesteś człowiekiem?- Leah westchnęła w przerażeniu i Callum spojrzał na nią. - Nie. Leah westchnęła z ulgą i powiedziała: - Więc wie, że jesteś wilkołakiem. - Nie - Callum powtórzył, tym razem krótko.

Leah uniosła brwi i spojrzała na drzwi, zanim znów spojrzała na Calluma i zapytała: - Jak długo jesteście razem? - Sześć tygodni. Jej oczy rozszerzyły się i wymamrotała: - Uhoh. Cholera. Było tak, jak podejrzewał. Reakcja ludzkiej kobiety na próbę chronienia jej zostałoby uznane jako oszustwo. - Ona nie jest taka jak ty, Leah. Nie dorastała, wiedząc o swoim miejscu w jego kulturze - Lucien powiedział swojej narzeczonej.- Gdybym był na jego miejscu i wiedziałbym, że chodzi tu o moją partnerkę, to zrobiłbym dokładnie to samo. Callum poczuł się nieco lepiej. - I byłbyś w poważnych tarapatach - Leah stwierdziła stanowczo. Callum stłumił ryk. Lucien spojrzał na Calluma i powiedział z doświadczeniem nieśmiertelnego mężczyzny, który żył z ludzką kobietą: - Będzie dobrze, Callum. Leah spojrzała na Calluma i powiedziała z doświadczeniem, które mogło należeć tylko do ludzkiej kobiety: - Będzie, ale tylko po tym jak pociągnie cię za ogon między nogami, erm... bez urazu. - Być może powinniśmy przestać o tym mówić - Callum zasugerował, jasno sugerując, że jego słowa nie brzmiały jako uprzejmość, a rozkaz. Leah przygryzła wargę. Lucienowi drgnęły wargi. Callum stłumił kolejne warknięcie. - Nadchodzi twoja gospodyni - Lucien zauważył i Callum pocałowałby Marę za jej czas, gdyby nie wiedział, że Drogan wyzwałby go za to na pojedynek. - Kawa!- Leah oświadczyła z zachwytem. Lucien zachichotał i Callum wyczuł Callistę, która wspierała Marę, odkąd było znacznie więcej kawy do przyniesienia. Mara zjawiła się z tacą z kawą, talerzami domowych ciasteczek i herbatników i nowiną: - Callista przygotowuje ogromny poczęstunek na obiad, więc się nie objadajcie. Sonia pojawiła się w czasie, gdy Leah nalewała sobie drugą filiżankę kawy i było jasne, dlaczego się spóźniła. Wzięła prysznic, nałożyła lekki makijaż i ułożyła włosy w eleganckie, opadające fale na ramionach, które były odgarnięte z czoła opaską. Miała na sobie blado różowe sztruksy, do których dobrała pasek oraz kremowy sweter,

który opadał jej na biodra i miał kołnierzyk i rozchylał się u góry na tyle, aby ukazać zieloną bluzkę pod spodem. Przywitała ich gości w szlafroku, ale pewnie i tak nie zauważyła, że nawet wtedy wyglądała jak prawdziwa królowa wilkołaków na zamku. Wszyscy wstali, gdy się pojawiła. Sonia podeszła do Calluma z uśmiechem skierowanym do ich gości i dostrzegł, że miała schowany łańcuszek pod materiałem swetra, ale jej obrączki były jaśniejsze niż zwykle, jakby je umyła. Callum spojrzał z powrotem na palec Leah, aby zauważył, że także nosiła symbol Luciena. Jej pierścionek był złożony z czarnego diamentu w platynie, zaręczynowy diament był otoczony szmaragdami. Chociaż diament był mniejszy, to pierścionek zaręczynowy był umieszczony między dwiema obrączkami. Jeden z nich był osadzony z małym bukietem diamentów na dole, drugi posiadał czarny, błyszczący onyks na górze. Na ten widok, Callum natychmiast postanowił wysłać swoją matkę do jubilera. Aby przyniosła coś z tygrysim okiem. Palce Sonii zacisnęły się na jego, gdy Leah zauważyła: - Mialaś rację, Soniu, kawa jest przepyszna. Uśmiech Sonii pogłębił się i zauważył, że straciła swoje wcześniejsze zmieszanie i była przygotowana n towarzystwo ze swoją wrodzoną towarzyskością. - Nie jest moja. Moja jest przeciętna. Callista jest artystką. Poczekać, aż spróbujesz jej potrwa. Pomyślisz, że umarłaś i poszłaś do nieba. Po jej niewinnych słowa, Callum spojrzał w oczy Luciena i wiedział, że oboje się napięli. Przepowiednie były znane, ale także niejasne. Dlatego też losy ich partnerek były nieznane i jako ludzie, obie mogły łatwo zginąć, a jako nieśmiertelni, Callum i Lucien byliby skazani na samotną wieczność. Niestety, Calluma spotka to prędzej czy później. - Zapytałeś ich, czy zostaną?- Sonia zapytała Calluma, odrywając go od ponurych myśli. - Nie - Callum zmusił się do uśmiechu.- Ale ty właśnie to zrobiłaś. - Nie moglibyśmy - wtrąciła Leah. - Możecie - odparła Sonia, pewnie ale przyjaźnie. Puściła dłoń Calluma i podeszła do Leah.- Oprowadzę cię. Możesz wybrać sypialnię. Jest ich dwanaście, ale osiem z nich znajduje się w górnej części wieży. Pięć z nich jest zajęta, ale zaufaj, pozostałe trzy i tak są fantastyczne. Sonia wyprowadziła Leah z pokoju, uśmiechając się beztrosko przez ramię do Luciena. Różnica była malutka, ale cholernie istniała. - Callum - Lucien zawołał cicho, gdy Callum wpatrzył się w drzwi i odwrócił głowę do wampira. Lucien nie odezwał się przez kilka długich chwil, czekając aż kobiety

znajdą się poza zasięgiem słuchu. - Waham się co do tego, ale uważam, że wiedzieć, abyś mógł się przygotować. Callum milczał, gdy Lucien urwał. Potem powiedział: - Gregor coś przed tobą ukrywa. Spojrzenie Calluma zwęziło się na wampirze. - Słucham? - Ukrywa coś o Sonii - Callum napiął się, gdy Lucien ciągnął.- Wyczułem to, kiedy mi wszystko wyjaśniał. Nie podoba mi się to. Po tym jak przeczytałem Proroctwa, zapytałem go o nie i powiedział mi, że ani ty ani Sonia nie wiedzie o Proroctwach. Potem nacisnąłem na niego, więc mi powiedział. Callum nie odpowiedział. Wiedział o Proroctwach. Powiedział mu o nich Mac z powodów, których nie do końca rozumiał i cholernie nie polubił, ale nigdy nie mógł ich zobaczyć. Zanim zdążył zareagować na tą nowinę, Lucien podszedł do niego i zniżył głos. Potem powiedział z nieukrywanym wzruszeniem: - Przykro mi, przyjacielu. Callum poczuł jak to uczucie, które uznało za strach, znowu go przenika. - Dlaczego? Lucien uniósł dłoń, aby chwycić biceps Calluma, gdy powiedział: - Przykro mi, ale muszę ci powiedzieć, iż Proroctwa mówią o tym, że życie twojej partnerki będzie krótkie. Ciało Calluma szarpnęło się, zanim to oświadczenie dotarło do jego systemu. Lucien ciągnął szybko i cicho, zaciskając na nim palce: - Przepowiednie są niejasne, po prostu mówią, że jej ludzkie życie ulatuje. Nie powiedziałem o tym Leah i proponuję, abyś nie mówił o tym Sonii. - Kłamiesz - Callum szepnął. - Nie kłamię i zresztą dlaczego bym miał?- Lucien odpowiedział łagodnie. Nie miał powodu. Nie było żadnego. Tkwili w tym razem. Wyszarpnął ramię z uścisku Luciena i cofnął się o krok, uznając to uczucie za strach. Zdecydowanie strach. Był to nowy, bolesny ból. - Zwalczymy to - przysiągł Lucien. Nie było mowy, aby pomylić jego żelazne słowa z czymś innym.- Zaoferowałbym swe usługi, ale Leah tego nienawidzi, więc sugeruję, abyś znalazł innego wampira, który się z niej pożywi...

- Chyba sobie kpisz - Callum warknął na sam pomysł, aby jakiś wampir pożywił się od jego królowej. Po pierwsze, to była jego pieprzoną królową. Po drugie, była jego i żaden mężczyzna nie dotknie jej bez powodu. Po trzecie, była Sonią, a nie posiłkiem. I po ostanie, ludzie ponoć odbierali karmienie wampirów jako zmysłowe doświadczenie. Jako bardzo zmysłowe doświadczenie. Zmysłowe doświadczenie, na którego jego seksualnie podatna partnerka nie będzie miała. Nigdy. - Możemy o to poprosić wampirzycę - Lucien zaproponował, czytając w myślach Calluma, a może uważając je za swoje własne. - Mijają lata, odkąd ślina wampira działa cuda - Callum zauważył lekceważąco.- A ty mi sugerujesz, że nie mamy pieprzonego czasu. - Przetrwa do momentu, aż zacznie się wojna, Callum - odparł Lucien.Mamy czas. - Nie wystarczająco - Callum warknął. Nie wystarczająco. Nigdy nie było go wystarczająco, ale teraz najwidoczniej było go kurwa jeszcze mniej. Jego zmysły poszukały jej w zamku. Otwarły się i sięgnęły aż znalazł ją gdzieś na drugim piętrze. Jej zarys był niewyraźny, ale czuł śmiech w jej tonie i przeciął go jak ostrze. - Callum - Lucien mruknął. - Wybacz - Callum odparł i nie czekał na odpowiedź. Już wychodził z pokoju. - To niepokojąca wieść, ale ją zwalczymy, Callum - Lucien zawołał za nim swoją oficjalną przysięgę.- Przysięgam. Callum nie poczuł się lepiej. - Powiedz Sonii, że miałem coś do załatwienia - nakazał.- Nie będzie mnie przez chwilę, a nie chcę jej martwić. I tym razem nie czekał na odpowiedź. Jego skóra kuła, a krew wrzała pod nią, aż z trudem zwalczył ochotę, by zawyć. Od razu skierował się do tylnego wyjścia. Ściągając swoją obrączkę i wsuwając ją do kieszeni, przemienił się w wilka w tylnych drzwiach i wybiegł na śnieg między drzewa, gdyż był to jedyny sposób, aby mógł ukoić swoje spustoszałe myśli. Potem przez godziny biegał jako wilk, nieudolnie starając się rozwiać swoje obawy, które ciążyły mu we wnętrznościach i rozdzierały jego serce. Gdy to nie podziałało i zapadła noc, usiadł na śniegu na wzniesieniu obok swego zamku, wpatrując się w światło, które dochodziło z okien pokoju,który dzielił ze swoją partnerką i zawył do księżyca z niepohamowaną

wściekłością.

Rozdział 18

Sny

Callum wszedł do pokoju, który dzielił z Sonią, jako wilk. Ogień osłabł, ale nadal oświetlał pomieszczenie. Otworzyła oczy, spojrzała na niego i szepnęła: - Witaj, Szczeniaczku. Usiadł przy łóżku, patrząc na nią. Uśmiechnęła się do niego. Wciąż na nią patrzył. - Dzisiaj przyszedł do mnie mój przystojny wilk?- zapytała. Callum warknął, bo wiedział, że dojdzie, i ona osiągnie szczyt tak mocno, jak tylko będzie mógł. Sonia zamrugała, powoli i sennie, wiedząc, że jego myśli się spełnią. Zamknęła oczy, ale wyciągnęła ku niemu dłoń. Ruszył do przodu, wsunął pysk w jej dłoń i pogładziła go czule w śnie. Zmęczony tym typem pieszczoty i pragnąc czegoś innego, Callum odwrócił się od niej i przemienił w człowieka.

Podszedł do łóżka, gdy jej oczy znowu się otworzyły i skupiły na nim. Bez słowa zsunął okrycie z jej pięknego, nagiego ciała i bez wahania nakrył je swoim własnym. Z powrotem nakrył ich kołdrą. - Cześć - szepnęła. Callum spojrzał na nią. Boże, kochał ją. I uwielbiał fakt, że ona także go kochała. I podobało mu się, że potrafiła wyrazić ten ogrom miłości w jednym, dwóch słowach. Dlatego też uśmiechnął się. Objęła go ramieniem, a drugą dłonią dotknęła jego twarzy. Jej palce wsunęły się w jego place i kciukiem pogładziła jego brew, przesuwając dłoń w dół na jego policzek i dolną wargę. Przyglądała się swojemu kciukowi z zafascynowaniem. Callum czekał, gdy to robiła, uwielbiając fakt, że zapamiętywała jego rysy, gdy za każdym razem do niej przychodził, po tym jak wracał z wędrówki. Jednak pomyślał, że sam powinien zapamiętać jej, gdyż zniknie z tego świata długo przed nim. Uniosła głowę z poduszki i przycisnęła wargi do jego, odrywając go od myśli: - Gdzie byłeś, mój przystojny wilku? Zamiast odpowiedzieć, przesunął językiem po jej dolnej wardze. Sonia zadrżała i rozsunęła nogi, aby między nimi mogły spocząć jego biodra. Zaproszenie. Jak zwykle, jego chciwa, mała królowa chciała jego penisa. Następnie objęła go czule i zaborczo swoimi kończynami. Jak zawsze, jej ruchy były pełne uczucia, jakie mógł przyjąć jego penis i on sam. Na samo wspomnienie, Callum warknął jej w usta. Znowu pod nim zadrżała. Wtedy jego głęboki, szorstki głos powiedział z aprobatą: - Zawsze chętna, moja maleńka. - Tylko dla ciebie - szepnęła, jej oddech urwał się, serce waliło,skóra paliła przy jego. - Czego chcesz?- zapytał nisko, gdy przycisnął biodra do jej, wiedząc, że gdy się w niej zanurzy, to będzie mokra, śliska i gotowa. - Ciebie we mnie - odpowiedziała. - Tak po prostu?- zażartował. - Nie było cię przez jakiś czas - powiedziała mu i wygięła plecy.Tęskniłam za tobą. Jego twarz złagodniała.

Wiedział, że za tym tęskniła, gdy zniknął nawet na chwilę, ale zwłaszcza gdy przepadał na godziny, by wędrować. Wiedział o tym, ponieważ tęsknił za nią równie mocno. Wiedział, że nie powinien tego robić. Miał tak mało czasu z nią i będzie żałować tego ziarnowego czasu, gdy jej nie będzie. Ale był wilkiem i musiał wędrować. Rozumiejąc jej tęsknotę za nim, był szczęśliwy, że tęskniła za nim tak samo, dzięki czemu będzie mógł trzymać się tej myśli przez wieki. Mruknął cicho: - Laleczko. Skończyła rozmawiać. Wiedział o tym, gdy przycisnęła usta do jego, obejmując go mocniej i unosząc biodra do jego, oraz gdy wbiła paznokcie w mięśnie na jego plecach i poprosiła: - Proszę, mój przystojny wilku, pieprz... Nie pozwolił jej dokończyć. On także skończył mówić. Cofnął biodra, usłyszał jak łapie oddech i przygotował się do inwazji.

***

Sonia leżała z głową na jego ramieniu, leniwie gładząc placami włosy na jego piersi. Uwielbiał, gdy to robiła. - Wszystko dobrze, maleńka?- jego głos wciąż był szorstki od orgazmu i innych rzeczy. Zapytał, ponieważ wziął ją jak zwykle ostro, i jak zwykle to uwielbiała. Ale nie chciał, aby była obolała. - Mm - mruknęła, przesuwając paznokciami wzdłuż jego piersi i przesunęła ku niemu nogi, splatając je z jego, przyciskając się do jego ciała. Callum uśmiechnął się. Nic jej nie było. A co więcej, splotła swe ciało z jego, chcąc być bliżej. Robiła to częściej, gdy rozumiała. Teraz, gdy rozumiała wszystko. Myślał, że będzie za nią tęsknił, gdy odejdzie. Teraz te chwile były wykwintną torturą. - Cal - zawołała, jej głos brzmiał, jakby wyczuła zmianę jego myśli. - Tak, laleczko? Położyła dłoń na jego piersi, a jego skóra ją wchłonęła.

Albo to ona wchłonęła coś integralnego z jego skóry. Coś, czego potrzebowała. Coś, bez czego nie mogła istnieć. Potem szepnęła: - Wiesz, że cię kocham, prawda? Zamknął oczy, zanim jego ręka wokół niej ścisnęła ją, a druga wsunęła się w jej miękkie, złote włosy z boku głowy. Jak mógł nigdy nie uwielbiać blondynek? Ponieważ wiedział, że nigdy nie były nią. - Wiem, kochanie. - Nigdy nie zapomnisz?- wciąż szeptała. Zgiął lekko szyję, zmuszając swe ciało do rozluźnienia. - Nigdy nie zapomnę. Przytuliła się do niego, obejmując go wolną ręką. - Chcę, abyś był szczęśliwy, ale żebyś nigdy nie zapomniał. - Nie zapomnę. - Obiecujesz, że będziesz szczęśliwy? Niemożliwe. - Obiecuję. - Dziękuję - szepnęła. - Kocham cię, laleczko. - Wiem - powiedziała, wzdychając i jego pierś zacisnęła się tak mocno, że Callumowi trudno było oddychać.

***

Biegli, wędrowali jako wilki, on i jego partnerka. Nie Sonia. Wilk. Była szybka i dotrzymywała mu kroku, tuż przy jego prawym boku, gdzie zawsze biegała. Callum wziął ich w głąb lasu. Biegali przez godziny. Słyszał jej dyszenie. Wiedział, że na nią naciskał. Wiedział, czego chciała. Wciąż na nią naciskał, wiedząc, że będzie warto. Jak mógł sobie kiedykolwiek wyobrażać, że czuł więź z ludzką królową? Z drugiej strony, to nie miał pojęcia, że tęsknił za tym. Wreszcie odwrócił się, skierował do domu i natychmiast wyczuł zapach jej podniecenia.

Wyczuł.

***

Była pod nim, na swym brzuchu, jej długie, grube, mahoniowe włosy rozsypały się na jej plecach, zasłaniając jej twarz. We włosach miała wplątane sosnowe igły. Jej słodki, piżmowy wilczy zapach zaatakował go, dochodząc z jej włosów, z jej skóry, spomiędzy jej nóg. Ale było w nim coś znajomego. Coś pięknego. Coś nostalgicznego. Coś, co cholernie uwielbiał. Wspierał się na rękach, unosząc swe biodra, aby wbić się w jej wilgoć z dziką brutalnością. Jej jęki nie były wypełnione bólem, ale pokusą, by wziął ją mocniej. Więc to zrobił. - Rozsuń szerzej nogi - rozkazał. Zrobiła to, co jej kazał. - Wypnij tyłeczek, weź mnie całego - nakazał. Znowu się go posłuchała i wsunął swe biodra między jej szeroko rozsunięte nogi i jej jęk był tak głęboki, że poczuł jego wibrację w nasadzie swego penisa. Było tak cudownie, że Callum wbił się mocniej, wiedząc, że już więcej nie da rady. - Odpuść - nakazał, ale przeciwstawiła mu się, zaciskając swą płeć wokół jego wału, aby powstrzymać swój orgazm. Przeniósł swój ciężar na jedną rękę i chwycił w pięść jej ciemne włosy, szarpiąc do tyłu, wyginając jej szyję i bardziej nasuwając na swego penisa.- Odpuść, wilku. Poczuł się cudownie, gdy nazwał ją „wilkiem”, tak jak Sonia nazywała jego. Cholernie to polubił. Rozsunęła nogi jeszcze szerzej. Bardziej wypięła tyłeczek. Opuścił głowę i zobaczył tą doskonałość. Nie tyłek oznaczony punkcikami, co było ohydnym przypomnieniem słabości jego starej partnerki i poczuł trium tak komplety, że westchnął znowu się w nią wbijając. Czego sama chciała. - Mocniej, Cal - westchnęła w żądaniu, jej głos był ledwie szeptem, nawet on z trudem zrozumiał jej słowa.- Pieprz mnie mocniej. Tracił kontrolę, jego orgazm nadchodził i wiedział, że będzie zdumiewający. Z nią zawsze tak było. Najlepsze, jakie miał.

- Cholera, odpuść!- ryknął i natychmiast jej płeć zapulsowała wokół jego penisa. Uniosła się na swoich rękach, poruszała zaciekle na nim tak intensywnie, że aż się bał, że rozerwie ją na pół. Ale odrzuciła swą ciemną głowę do tyłu, jej włosy poleciały do jego zaciśniętej dłoni i znowu opadły jej na plecy, gdy zawyła w rozkoszy. Wysunął się i znowu wbił głęboko, aż po nasadę, dołączając do jej wycia.

***

Callum obudził się, wciąż będąc wilkiem, leżąc na boku w śniegu pod sosną. Jego sen wciąż był żywy. Jego skóra pod futrem była rozgrzana nie przez płaszcz, ale przez nieznaną, ciemnowłosą wilczycę. Jasna cholera, pomyślał, podnosząc się na łapy. Części jego snu nie synchronizowały się. Były tak sprzeczne ze sobą, tak sprzeczne z jego uczuciami do Sonii, które były głębsze, niż te w snach, że czuł do niej jeszcze silniejsze uczucia. Jego instynkt jako wilka mówił mu, aby był wierny swojej partnerce, chociaż ten epizod z wilczycą był tak realny, że myślał, iż naprawdę się zdarzył. Jakby naprawdę był nielojalny wobec Sonii. Ta myśl była tak podła, że jego wnętrzności ścisnęły się, gdy zaczął biec. Biegł w stronę domu. Do Sonii. Przemienił się w człowieka w tylnych drzwiach, które zawsze były otwarte na wypadek,gdyby ktoś z jego rodziny chciał pobiegać, co zdarzało się często. Otworzył drzwi i bezmyślnie założył ubrania, które zostawił tam przed transformacją. Wsunął na palec swoją obrączkę i poprawił koszulę, zanim ruszył w głąb domu, gdy zauważyła go jego matka. Miała na sobie szlafrok, jej włosy były nieładzie, a twarz zmartwiona, jak jego myśli. Nietypowo dla siebie, Callum nie miał czasu na zmartwione myśli swojej matki. - Nie teraz, Regan.

- Cal... Chcąc się szybko dostać do Sonii, zatrzymał się i pochylił ku niej. - Nie... teraz. Bez kolejnego słowa czy spojrzenia na zrozpaczoną twarz matki, Callum pokonywał po trzy schodki na raz, aby szybciej dotrzeć do swojej żony. Leżała na boku, ogień był mniejszy, ale wciąż tańczył w pokoju. Tak jak w jego snach. Ale w przeciwieństwie do snu, nie była skierowana twarzą do drzwi. I nie spała. Natychmiast podszedł do łóżka. Usiadł obok niej i położył dłoń na jej biodrze, które były przysłonięte kołdrą. - Laleczko - szepnął, mentalnie przeklinając siebie, że egoistycznie pozwolił swemu instynktowi pofolgować.- Twoje lekarstwo... - Wzięłam je - odpowiedziała dziwnie płaskim tonem.- Nie martw się, Callum. Upewniłam się, że Regan jest w pokoju, gdy to zrobiłam. Biegał przez godziny, przebiegł mile, spał w trudnych warunkach i znowu przebiegł mile, ale jego wnętrzności się nie rozluźniły. Jego myśli były udręczone. Poczucie winy, strachu i smutku podstępnie wkradło się do jego mózgu. Potrzebował jej. - Soniu... Przerwała mu wciąż płaskim tonem, tak płaskim, że był niemal jak martwy. - Posłuchaj, Callum, jestem naprawdę zmęczona, jasne? - Laleczko... Przestał mówić, kiedy jej ciało widocznie się napięło na jego słowa i przyglądał się z ponurą fascynacją, jak zmusiła się do relaksu. Obróciła się, by na niego spojrzeć i Callum znieruchomiał, zanim się wzdrygnął. Jej oczy były tak samo płaskie i martwe jak jej głos. Co do cholery? - Próbuję zasnąć od jakiegoś czasu i nie mogę. Niemal usnęłam, zanim wszedłeś, więc mógłbyś... ? Do dręczących go myśli doszło jeszcze zmartwienie. Chwycił jej szczękę w jedną dłoń. Jej szczęka napięła się pod jego dotykiem, ale nie odwróciła wzroku. - O co chodzi?- zapytał. - O nic - natychmiast odpowiedziała.- Tak jak powiedziałam, jestem naprawdę zmęczona. Kłamała. Wyciągnął ją spod przykrycia i wziął w swoje ramiona, siadając na łóżku, plecami do wezgłowia i sadowiąc ją na swoich kolanach.

Tak było lepiej, znacznie lepiej. Z Sonią na jego kolanach, jej ciałem przy jego i otaczającym go zapachem. - Dobrze - powiedział, kiedy jego umysł wreszcie się uspokoił.- Teraz powiedz prawdę. Powiedz mi, o co chodzi. Patrzyła na niego, ale jej oczy wciąż były bez wyrazu, pozbawione emocji. Nie puste, jak wtedy, gdy mówił, że nadeszła pora na jej lekarstwo, ale martwe. - Soniu... - zaczął, strach znowu wrócił, gdu mu przerwała. - Naprawdę chcesz wiedzieć?- zapytała, jakby w to wątpiła. - Oczywiście, że chcę kurwa naprawdę wiedzieć - odpowiedział, zaczynając tracić cierpliwość. - W porządku, Callum, powiem ci - stwierdziła.- Tęsknie za nimi przez cały czas, ale czasami tęsknię za nimi bardziej, a dzisiaj tęsknie za nimi strasznie. Właśnie o to chodzi. Właśnie dlatego nie mogę spać. Mówiła o swoich rodzicach i nie był zaskoczony, że była taka apatyczna. Był to jej mechanizm obronny, tak jak puste spojrzenie, zanim dostała zastrzyk. Tęsknota za jej rodzicami była gorsza, nawet od tego cholernego zastrzyku. Wsunął dłoń w jej włosy i przycisnął jej policzek do swej piersi, mówiąc: - Kochanie. - Powinieneś wiedzieć, że to często się zdarza - powiedziała rzeczowo jego piersi. - Nic nie szkodzi. - Mam problemy ze snem, znajdę sobie inny pokój, żeby ci nie przeszkadzać. Zacisnął palce w jej włosach i powiedział: - To nie w porządku. - Lubię ten pokój, ale naprawdę nie mam nic przeciwko. Odsunął jej głowę od swojej piersi i przesunął ją tak, że byli twarzą w twarz, zanim warknął: - Ale ja mam. Nie wiedział co bardziej go wkurzyło: myśl, że miałaby pójść spać gdzie indziej, czy fakt, że nie miała nic przeciwko spaniu bez niego. Coś było diabelnie nie tak i było to coś więcej, niż jej myśli o zmarłych rodzicach. Lubiła mówić, a nie mogła zasnąć, a on nigdy nie zmrużyłby oka po tym, co powiedział mu Lucien i po tym pieprzonym śnie. Więc porozmawiają. - Musisz mi coś wyjaśnić - ogłosił i jej oczy zmrużyły się. - Callum, jest środek nocy. - Nie śpisz. Ja nie śpię. Rozmawiamy - powiedział jej i westchnęła. Nie było to drżące, słodkie westchnienie. Tylko wkurzone, typu postawię-się-Callumowi.

- W porządku, Callum, co chcesz, abym wyjaśniła?- zapytała z sarkastycznym naciskiem na „bym”, przez co jego wnętrzności zacisnęły się jeszcze mocniej. Zignorował to. - Gdy rozmawialiśmy po tym, jak Regan oddała mi moją obrączkę... zaczął i poczuł jak jej ciało sztywnieje, ale zignorował to i kontynuował.Powiedziałaś, że gdy dałaś mi ją, to nie wiedziałaś, czy coś dla ciebie znaczy. Potem stwierdziłaś, że jednak tak. Chciałbym, abyś to wyjaśniła. - Chcesz, abym wyjaśniła, ale mam wybór by to zrobić lub nie? Czy jednak nie mam go w ogóle? Jej pytanie tylko go pogrążyło, gdyż wiedział, że źle odpowie na jej pytanie i miał problemy z wybrnięciem z sytuacji. Dlatego też odpowiedział ostrożnie: - Proszę cię, byś mi to wyjaśniła, Soniu. Spojrzała na niego. On czekał. Wzięła głęboki oddech i powiedziała głosem, który nie był już płaski, tylko niepokorny: - Dobrze, wyjaśnię. Potrafisz być bardzo królewski - powiedziała mu absurdalnie, ponieważ jasna cholera, przecież był królem.- Po pewnym czasie zauważyłam, że to ty, ale martwi mnie to, bo gdy stajesz się taki wyniosły, to zapominasz, że istnieję. Martwi mnie to i podejrzewam, że nie zależy ci na mnie i że mam wykonywać tylko swoje obowiązki jako królowej. Callum zacisnął szczękę, zanim warknął: - Cholera, powiedz mi że żartujesz. - Nie żartuję - dopowiedziała natychmiast.- Nigdy wcześniej nie byłam w towarzystwie króla, więc oczywiście tego nie rozumiałam. Ale po tym jak mnie okiełznałeś, co dla moich ludzi wiele znaczy i jak mi w kółko powtarzają twoi ludzi, dla was znaczy to jeszcze więcej, to wepchnąłeś mnie silą pod prysznic. Potem do samochodu. A potem nie odzywałeś się do mnie przez godziny. Rozpuściłam się w twoim świecie - spojrzała na niego spokojnie i dokończyła.- Myślę, że minęło pięć, dziesięć minut po tym jak uznałeś mnie za swoją i zapomniałeś o moim istnieniu z wyjątkiem tego, gdy chodziło o twoje obowiązki, więc władowałeś mnie do samochodu i wywiozłeś z gór wciąż na niego patrzyła, zanim spojrzała na niego twardo.- Callum, to nie było przyjemne. Mógł tylko sobie wyobrazić, że nie było, a przecież jej to zrobił. Dokładnie w taki sposób, jak powiedziała. Z wyjątkiem tego, że przestała istnieć. - Soniu... - Nie - przerwała mu, wciąż będąc spokojna.- Teraz to rozumiem. Nie musisz się martwić. Rozumiem. Masz wiele na głowie, wiec niż wiedziałam, czy rozumiałam. Teraz rozumiem. Byłam samolubna.

Nie będąc już zły, wyjaśnił jej łagodnie: - Nie byłaś samolubna. Nie rozumiałaś, co się działo. - Cóż, tak, to prawda, ale teraz rozumiem, więc to nic wielkiego, prawda? Wsunął palce w jej włosy, gdy powiedział cicho: - Laleczko. Jej ciało napięło się, gdy zapytała nie płaskim głosem, ale brzmiąc na niecierpliwą i zirytowaną. Nie uroczo niecierpliwą i zirytowaną, ale chodziło o coś jeszcze. Rozdrażniony, wściekły, ale głównie zdesperowany. - Teraz, gdy już ci to wyjaśniła, to mogę iść spać? Wciąż było coś nie tak. Coś, czym się z nim nie podzieliła. Coś, co ukrywała. Wiedząc o tym, nagle zapytał: - Kochasz mnie? Natychmiast zassała powietrze i próbowała uciec. Zacisnął ramiona. Zaczęła walczyć. Zauważył zaskoczenie w jej reakcji i jego wnętrzności, gdy nagle przerwała. Odpychała jego pierś obiema dłońmi, ale ugięła ręce w łokciach, schyliła się i oparła o czoło na swych dłoniach. - Tak - szepnęła w jego pierś, wypowiadając to jedno słowo taki sposób, jakby ją rozdarło. Ale pierś, w którą wypowiedziała te słowa, która zdawała się być otoczona żelaznymi łańcuchami, które wreszcie po wiekach pękły, że po raz pierwszy w życiu Callum poczuł, że naprawdę oddycha.- Tak powtórzyła szeptem w jego pierś i spojrzał na jej błyszczące włosy.Zakochałam się w tobie podczas swego pierwszego snu, gdy miałam siedemnaście lat. I zakochałam się w tobie podczas wigilii, kiedy otarłeś mi łzy z twarzy pod czas sceny z generałem w Białym Bożym Narodzeniu. Odruchowo zmiażdżył ją w uścisku, zmuszając jej ciało, by położyło się płasko na jego, z jej rękoma między nimi, twarzą wtuloną w jego szyję. Wszystkie jego męki zginęły w obecnym triumfie. I teraz mógł jej powiedzieć, że był wilkiem. - Soniu, laleczko... Wcisnęła twarz w jego szyję, a ciało go jego. - Proszę, Callum, proszę. Mogę teraz iść spać? Proszę. Uniósł dłoń i przesunął palcami po jej włosach i odgarnął je na jej kark. - Gdy tęsknisz za rodzicami, to było ci ciężko?- zapytał cicho. Wcisnęła się w niego bardziej i jej palce, jak w jego śnie, napięły się na jego włosach piersi, jej paznokcie przesiewały je. Przypomniało mu to o tym, jak to wycofał swoje poczucie winy za pieprzenie się w wilkołaczką, szczytowanie na jej idealnym tyłeczku, nazywanie jej jego przezwiskiem, jakie stosowała Sonia i wtulenie się w nią, zdradzenie swojej partnerki, nawet jeżeli

było to tylko w jego nieświadomym umyśle. - Tak - szepnęła.- Było ciężko. Było ciężko. A jego nie było, zostawił ją aby sama zmierzyła się ze swoim smutkiem, podczas gdy on egoistycznie, nie, królewsko, skupił się na własnych myślach, zamiast na chronieniu swojej partnerki. - Przepraszam, maleńka. Oczywiście, że możesz iść spać. Przycisnęła się do niego jeszcze bardziej i powiedziała z uczuciem: - Dziękuję. Wyszedł z łóżka biorąc ją ze sobą i położył ją pod przykryciem. Potem rozebrał się i dołączył do niej. Wciągnął ją w swoje ramiona i zachowywała się tak, jakby najpierw się opierała, zanim uspokoiła się i przylgnęła do niego. I co było niespodziewane, zważywszy na to,że powiedziała, że miała problemy z zasypianiem, to szybko odpłynęła. I z Sonią u swego boku, Callum mógł uporządkować swe myśli. Nie, z Sonią blisko, jego królową, jego partnerką, która kochała go, kochała go od lat, ale która zakochała się w nim w wigilię (która już zawsze będzie jego ulubionym świętem), Callum wreszcie mógł pomyśleć na spokojnie. Jutro będzie świętować zwycięstwo. Potem powie swojej żonie, że był wilkiem. Potem jej uroczystość Godów i pieprzony ślub, ponieważ była człowiekiem i zasługiwała na niego i dlatego, że go kochała i zrobi wszystko, aby dać jej to czego pragnęła, tak długo jak oddychała na tym świecie. Potem porozmawia z Lucienem i Gregorem, aby opracować strategię, jak pokonać Proroctwa, które mówią, że jej życie będzie skrócone. W międzyczasie rozprawi się z całą resztą. I tym snem... Początkowo myślał, że to sen Sonii, odkąd Lucien powiedział, że on i Leah dzielili sny, aby mógł zobaczyć jak się w nim zakochała, jeżeli w taki sposób o nich śniła. Bo jeżeli on sam miałby takie sny, to sam by się w niej zakochał. Było to lepsze niż to, co mieli godzinę temu, nawet jeżeli by w to nie uwierzył. Zdecydował, że będą mieć coś takiego już od jutra. Było to wszystko. Ale było oczywiste, że to nie mógł być jej sen. Był to tylko sen. Nie zapowiedź przyszłości. Sonia odwróciła się w jego ramionach. Poruszył się wraz z nią, ukrywając jej ciało w swym przodzie i obejmując ją mocno. Nieświadoma w swym śnie, tak jak po swoim zastrzyku, przesunęła

dłonie wzdłuż jego, ale tym razem jej palce splotły się wraz z jego. Jego palce zacisnęły się na jej i uśmiechnął się w jej włosy. Był tak głęboko zamyślony, że nie zauważył, że jej lewa dłoń jest naga. Również nie zauważył, że jej obrączka leżała na nocnym stoliku. Zajęło mu to sporo czasu, ale Callum wreszcie zasnął ze swoją królową w swych ramionach.

***

- Obudź się, kochanie, mamy towarzystwo i uroczystość, w której musimy wziąć udział - Callum szepnął jej do ucha. Powieki Sonii zatrzepotały. Skupiły się na nim mgliście i dostrzegł w nich głód, zanim zamrugała, jej ciało szarpnęło się i uniosła się na ręce, zakrywając piersi kołdrą. - Dobry Boże... - westchnęła.- Leah i Lucien, powinnam... Urwała i rozejrzała się po pokoju, gdy Callum wpatrywał się w nią, zaskoczony jej zachowaniem. Zawsze chciała się bawić z rana, nawet gdy była zaspana. - Soniu - zawołał i znowu zamrugała, spoglądając na niego, gdy usiadł na krawędzi łóżka.- Wszystko w porządku? - Tak, w porządku, um... tak - wyjąkała i odwróciła się do niego plecami, odrzuciła kołdrę i spuściła nogi z łóżka. Szła do łazienki, kiedy zmrużył oczy przy swojej ulatniającej się cierpliwości. - Soniu - powtórzył i zatrzymała się i odwróciła do niego, wyraźnie rozkojarzona. - Tak? - Chodź tutaj - rozkazał. Znieruchomiała i zapytała: - Co? Teraz? Temperament Calluma rozgrzał się nieco bardziej. Cóż, nie było to dokładnie takim życiem, jakie myślał, że będą wiedli, gdy wyznała mu miłość. I zdecydowanie nie było tak, jak uważał, że będą w jego snach. - Tak - powiedział spokojnie.- Teraz. Wciągnęła oddech przez nos i podeszła do niego. W chwili, w której znalazła się w jego zasięgu, objął ramieniem jej biodra i wciągnął ją na swoje kolana. Kiedy na nich usiadła, spojrzał na nią i warknął:

- Zanim zaczniesz swój dzień, to dałabyś przynajmniej swojemu królowi pieprzony pocałunek na dzień dobry? Spojrzała na niego w szoku, jakby nigdy wcześniej nie pocałowała mężczyzny i sam pomysł wydawał jej się odrażający i jakby tydzień temu nie uklękła przed nim i nie wzięła jego penisa do ust. Stracił cierpliwość i syknął: - Co do cholery? Spojrzała mu w oczy, jej twarz zbladła, przy czym oznajmiła głośno: - Callum, zaraz oszaleję! Tym razem to on zamrugał powoli. - Słucham? - Dzisiaj mam zamiar... będzie mnóstwo twoich... - przełknęła ślinę, a następnie jej głos wypełnił się paniką i krzyknęła.- Co jeśli zrobię coś nie tak? Przyglądał jej przez chwilę, zanim wybuchnął śmiechem, przyciągając ją bliżej siebie. - To nie jest zabawne!- jęknęła przez jego śmiech.- Reprezentuję ciebie i Regan i Caleba i Caldera i ciebie i Ryona i nawet twojego tatę! Wsunął place w jej włosy i odchylił jej głowę, by musnąć wargami jej usta. Było tak, jakby się nie ruszył, gdy oświadczyła: - Muszę wziąć prysznic. - Kochanie, uspokój się. - Uspokój... - pokręciła głową, jakby próbowała w niej posprzątać.- Nie, naprawdę, Callum, muszę wziąć prysznic. Musze zostać sama, poukładać myśli, pomyśleć. Nic mi nie będzie. Potrzebuję tylko długiego, gorącego prysznica. Callum uśmiechnął się i poinformował ją: - Możesz wziąć prysznic, maleńka, ale musisz najpierw na niego zasłużyć. Zesztywniała w jego ramionach, a jej twarz zbladła. - Zasłużyć? Jego uśmiech pogłębił się. - Tak. Zasłużyć. - Jak miałabym... ?- urwała, sprawdziła jego uścisk, odpychając jego ramiona. Zacisnęły się, więc poddała się i starał się nie roześmiać, gdy dokończyła.- Zasłużyć? - Możesz wybrać dwie z trzech rzeczy - stwierdził. - Dwie z trzech... - Po pierwsze - przerwał jej i pochylił głowę, aby oznaczyć jej włosy swoją skronią, zanim szepnął jej do ucha.- Możesz jeszcze raz powiedzieć, że mnie kochasz. Znieruchomiała w jego ramionach. Zignorował to i kontynuował, unosząc głowę, by na nią spojrzeć.

- Po drugie, możesz opisać mi jeden ze swych snów o mnie. Spojrzała na niego z przerażeniem. Uśmiechnął się i to też zignorował. - Po trzecie, możesz mnie pocałować - oparł swe czoło o jej i stwierdził.A teraz wybierz dwa z tego. - Mogę zrobić jedno teraz i jedno... ? Uniósł głowę i pokręcił nią. - Dwa. Spojrzała na niego zła. Potem warknęła: - Sen. Gdy niczego więcej nie powiedziała, ścisnął ją, powstrzymał uśmiech i zachęcił ją: - Śmiało. - Cóż, ostatni który miałam - zawahała się, ale znów zaczęła mówić.Ostatni prawdziwy był taki - usiadła bardziej prosto na jego kolanach i odwróciła się w pełni do niego.- Spałam i mój szczeniaczek, um... to byłby mój wilk. Wiesz, powiedziałam ci, że go spotkałam, gdy byłam dzieckiem?czekała, aż skinie głową. Skinął, jego rozbawienie zniknęło i zacisnął usta, na fakt, że wciąż nie powiedział jej, że to on był jej „szczeniaczkiem”, a ona kontynuowała.- Tak czy owak, zawsze do mnie przychodzi w snach. Więc przyszedł. Ja spała. Obudziłam się, a on stał przy moim łóżku. Przywitałam się z nim i usiadł. Zapytałam, gdzie byłeś i zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam, mój szczeniaczek zniknął i ty tam byłeś. Poczułam jak okrycia się zsuwają i... Ciało Calluma napięło się, gdy wyjaśniała każdy szczegół snu, który miał zeszłej nocy. - Wtedy zacząłeś... no wiesz, i obudziłam się - dokończyła. Callum spojrzał na nią. Zrobiła to samo. Potem zmarszczyła brwi i szepnęła: - Co? - To twój sen? Przygryzła wargę, puściła ją i kontynuowała spokojnie: - Powiedziałam ci, że w sumie nigdy nie były bardzo seksualne. Pewnie to dla ciebie nie znaczy zbyt wiele, ale... musiałbyś to poczuć. Och, poczuł to. Cholernie to poczuł. - A co po tym, jak uprawialiśmy seks?- chciał wiedzieć. Ściągnęła brwi w zmieszaniu i powtórzyła: - Co? - Nigdy nie śniłaś o nas uprawiających seks. Ale co ze snem po tym, jak skończyliśmy się kochać?

- Nigdy o tym nie śniłam. Spojrzał na nią, starając się ocenić czy kłamała. Wciąż wyglądała na zdezorientowaną, ale i poważną. - Nigdy?- nacisnął. - Nigdy. Dlaczego py... ? - Nigdy nie śniłaś o nas, jak leżeliśmy razem, jak powiedziałaś mi, że mnie kochasz i żebym nigdy o tym nie zapomniał? Jej twarz zbladła i szepnęła: - Nie, Callum, nigdy o tym nie śniłam. W jednej chwili uderzyło w niego rozkojarzenie i potrzeba odnalezienia Luciena, całkowicie zapomniał o wyjaśnieniu Sonii i jak się poczuła, gdy nie dbał o swoją partnerkę, więc Callum nakazał: - Pocałuj mnie. - C... co? Jego oczy skupiły się na niej z irytacją. - Soniu, pocałuj mnie. - Ale... - Zrób to, do cholery. Szarpnęła się w jego ramionach. A potem to zrobiła. Objęła jego szyję, szybko przycisnęła usta do jego i równie szybko się odsunęła. - A teraz powiedz mi, że mnie kochasz - zażądał. - Ale powiedziałeś, że tylko dwie... - Soniu - ostrzegł, niecierpliwiąc się, aby porozmawiać z Lucienem. Spojrzała na niego i był tak zajęty, że nie zauważył, jak życie ucieka z jej żywych oczy, ani tego, jaki jej głos stał się płaski, gdy wyrecytowała jakby z pamięci: - Kocham cię, Callum. Dotknął ustami jej czoła, wstał, postawił ją na nogi i wyszedł z pokoju. Dlatego też nie było go tam, gdy Sonia wpatrzyła się w drzwi z drżącymi wargami, z cichymi łzami, które spływały jej po policzkach. I nie było go, gdy ściągnęła swój pierścionek z nocnego stolika i grzebała tak długo, aż znalazła swojego pluszowego wilka i wyrwała go spod kołdry. I nie było go, gdy podeszła do ognia, który tego ranka rozpalił Callum i na ślepo wrzuciła pierścionek i wilka w ogień. Ale Sonia była tak zaślepiona emocjami, że na szczęście jej pluszowy wilk odbił się i upadł bez szwanku na podłogę pod kanapę. A jej pierścionki także się odbiły, ale wpadły w ogień, lądując bezpiecznie na krawędzi ognia.

***

- Callum, naprawdę potrzebuję chwili, by z tobą porozmawiać - Regan podążyła w dół schodów za swoim rozwścieczonym synem. W odpowiedzi, nie zatrzymując się ani na chwilę, zapytał: - Gdzie Sonia? - Callum, poczekaj chwilę... Callum zrobił to, co powiedziała mu matka, zatrzymał się i obrócił do niej twarzą. - Zapytałem cię, gdzie do cholery jest moja pieprzona królowa. Regan spojrzała na niego, zanim się cofnęła o krok. Potem wyprostowała ramiona i ogłosiła: - Callum, coś jest nie tak. Wiem o tym. Widzę to. Czułam to wczoraj, ale muszę ci coś wyjaśnić. Coś ważnego. Coś, o czym musisz się dowiedzieć właśnie teraz. Dłoń Calluma zacisnęła się mocno wokół pierścionków,które znalazł w ogniu, podczas, gdy szukał swojej partnerki, jego umysł zalały wspomnienia jego śmiejącej się, rozmawiającej i żartującej z ludźmi żony. Bawiącej się, pijącej, jedzącej, klaskającej, tańczącej, sprawiającej, że wszyscy ją pokochali. Ale robiła to wszystko z dala od niego. Bardzo daleko. Gdy jechali samochodem, to siedziała cicho obok niego, gdy wziął ją do miasta i gdy tylko dotarli na miejsce, to od razu wtopiła się w tłum. I przyjęli ją z zadowoleniem. Tego dnia czuł się, jakby miał dwie uroczystości do świętowania. Jedną z nich było zwycięstwo, a drugie to to, że królowa Calluma była cholernie doskonała. Słyszał o tym, jak ludzie opowiadali mu już o jej powszechnie znanych notatkach skierowanych do rodzin poległych. Wieść ta rozeszła się daleko i szeroko, że zebrała ich kobiety do swego domu, a gdy czekały podczas bitwy, to wykazała się silną wolą, wzbudzając nadzieję w sercach ich kobiet. Uważali, że było to genialne, że ona, człowiek, każdego dnia tak dumnie nosiła łańcuszek wokół swych bioder. Chociaż łańcuszek ledwo wystawał spod swetra, to jego ludzie i nie wiedzieli, że to był pomysł Calluma. I dobry humor Sonii był widoczny w każdej chwili uroczystości. Wyraźnie niczym nie zmartwiona, jego Sonia piła duże ilości cydru. Próbowała każde jedzenie, które sprzedawano. Śmiała się bez opamiętania. Chwytała w garści żółte i złote confetti w kształcie głowy wilka. Rzucała je w powietrze i chichocząc, zbierała wokół siebie wszystkich, a kawałki papieru lądowały w jej włosach, po czym zrobiła to samo, a jego wilki przyglądały jej sięz

przyjemnością lub dołączyły do nich. Klękała nisko, aby objąć szczeniaki i trzymać ich bezpiecznie za nadgarstki, gdy obracała się do rodziców, którzy patrzyli na nią z uwielbieniem. Chwytała się za ręce z Leah, ich blond włose głowy, jedyne w tłumie, pochylały się, gdy rozmawiały cicho i chichotały razem. Nie tak, jakby znały się jeden dzień, ale jakby znały się całe życie, podczas gdy wilkołaczki uśmiechały się na ich koleżeństwo, a wilki obserwowały je wygłodniałym wzrokiem. Ale w chwili, w której Callum zaczął się zbliżać, by uczestniczyć w tym dniu ze swoją entuzjastyczną, uroczą królową, to odsuwała się. Za każdym razem był zatrzymywany, więc ułatwiło jej ucieczkę. I uciekła. Co do tego nie było wątpliwości. Tak bardzo, że gdy zapadła noc, to ostatecznie zniknęła z miasta, a gdy ją szukał, to nie mógł znaleźć. Nikt jej nie widział, a zapytał wiele ludzi, aż jednej z jego Straży powiedział mu, że z niewiadomych przyczyn zabrał ją do zamku. Ale gdy przybył do zamku, zaniepokojony jej zniknięciem, a co więcej dlaczego to zrobiła, nie znalazł jej tam. A szukał dokładnie. Więc znalazł pierścionki, które jej dał, w ogniu. A teraz jego matka była tu i słyszał, jak nadjeżdża więcej samochodów. Wyczuł ogromną liczbę wilków, które pewnie szukały zabawy, ponieważ główna uroczystość dobiegła końca, gdy wystrzelono fajerwerki tak jak planowano. Ale zostały wystrzelone bez ich króla czy królowej, ponieważ nikt nie wiedział gdzie była. Zakręcony we własnych myślach i o tym co powiedział mu Lucien, jak Leah śniła o wydarzeniach, które były niemal prawdziwe i że Lucien także śnił, ale o większej ilości szczegółów. On także uczestniczył w swych snach. Uczestniczył w rzeczach, o których Leah nigdy nie śniła. Podobnie jak Callum, który zeszłej nocy śnił, że zdradził swoją królową z wilkiem z jego rodzaju, z którym pieprzył się za plecami swojej partnerki. - Nie - odpowiedział swojej matce.- Teraz muszę znaleźć swoją cholerną żonę. Gdy poszedł do holu, usłyszał jak nadjeżdża jeszcze więcej samochodów i rozległy się głosy i kroki. Słyszał Caleba, Ryona, obydwoje brzmieli na rozdrażnionych i spokojny, kontrolowany głos Luciena, który był również ostrożny. I jeszcze jeden głos, który był znajomy, ale Callum nie miał czasu go przeanalizować. Ponieważ żaden z tych głosów nie należał do Sonii. Jednak wycuzł jej zapach i zamierzał zamienić słowo, albo i kilka z nich, ze swoją królową. Otworzył drzwi z matką na piętach i zatrzymał się, gdy spojrzał na tą scenę. Ryon, Caleb i Lucien stali ramię w ramię na szczycie schodów, a ośmiu strażników Calluma pełniło wartę czterech na każdą stronę.

W mgnieniu oka Callum zorientował się, że na podjeździe znajdowało się siedemdziesiąt wilków, nie jego wilków, nie z jego Straży, które wyraźnie szykowały się do ataku. Callum automatycznie ocenił, że sześciu na jednego nie było dla jego wilków problemem. Titium, ojciec Desdemony, stał na trzecim schodku, a jego mina była burzowa. Odległe dźwięki z miasta mówiły o tym, że pijackie hulanki wyraźnie było słychać przez ciszę. Jasna cholera. Callum zauważył Sonię i Leah, obie stały blisko siebie, spoglądając na mężczyzn i Regan ruszyła do nich. - Miło, że do nas dołączyłeś - Ryon zauważył sucho. Callum zignorował swego kuzyna i przebił Sonię spojrzeniem. Jej już blada twarz zrobiła się jeszcze bielsza, kiedy złapała jego spojrzenie i wsunął dłoń w kieszeń swych sztruksów, zostawiając tam pierścionek jego partnerki. Pierścionek, którego spodziewał się, że nigdy nie ściągnie i nie powinna, do cholery, chociażby z tego powodu jak sama się zachowała, gdy on to zrobił. Pierścionek, którego nie spodziewał się, że rzuci w ogień i nie miał cholernego pojęcia, dlaczego to zrobiła. Czuł się tak, jakby ściągnęła swój łańcuszek i rzuciła go w ogień. A było to niewybaczalne. Stanął między Ryonem i Lucienem i zszedł trzy schodki w dół do Titiuma. Na jego śmiałe zachowanie, wszyscy się napięli i kilka wilków przesunęło się do przodu. Usłyszał, jak Sonia bierze głęboki oddech. Tylko to go zatrzymało. - Co to ma znaczyć?- zapytał Titiuma. - Wyzywam cię - Titium odpowiedział idiotycznie i Callum stłumił sfrustrowane westchnienie. - Pieprz mnie - Caleb mruknął z irytacją i rozwścieczone oczy Titiuma przesunęły się do brata Calluma. - Spójrz na mnie!- głos Calluma był jak świst batu i już napięta grupa napięła się jeszcze bardziej i wyczuł strach z niektórych wilków Titiuma. Mądrze. Jednak było za późno i Callum ukarze ich wszystkich za to powstanie. Oczy Titiuma przesunęły się z powrotem do niego. - Wygnałeś moją córkę - oskarżył go Titium. - To prawda - Callum zgodził się. - To nie do pomyślenia - warknął Titium. Oszalał? Wiedział, co zrobiła ta szalona suka.

Ponadto, czego nie zrobiła. - To, co jest nie do pomyślenia, to to, co spowodowała jej nieuwaga, Titium. To nie do pomyślenia - stwierdził Callum.- Desdemone powinien spotkać gorszy los, a teraz dostaje uwagę, której potrzebuje. - Moja córka nie jest szalona - oświadczył Titium, widocznie się nie zgadzając. Wciąż psuł swoją córkę, a nawet jej tu nie było. - Odmówiła znalezienia sobie partnera - odparł Callum. - Była nieco zajęta swoimi obowiązkami wobec swego króla!- Titium ryknął. - Niezbyt jej to dobrze wyszło - Callum odpowiedział i Titium kucnął, gdy Callum ostrzegł.- Nie chcesz tego zrobić. Będzie cię potrzebowała, kiedy wyjdzie na wolność. Titium zmrużył oczy wściekle i prychnął szyderczo: - Myślisz, że możesz pokonać każdego. - Bo mogę - Callum stwierdził spokojnie. Titium bardziej zgiął nogi. - Ty... - Ona ma się źle - stwierdziła Sonia z tyłu i Callum bardziej wyczuł niż zobaczył, jak Sonia idzie w ich kierunku. Właśnie wtedy westchnął i powstrzymał się od przewrócenia oczyma ku niebu. Po tym jak się dowie co tym razem siedziało w jej głowie, zleje jej słodki tyłeczek, aż będzie czerwony za jej nieodpowiednie zachowanie. Na razie wiedziała. Mara i Callista pouczyły ją o królewskim protokole, nie wspominając już o tym, że sam miał kilka okazji, aby powiedzieć jej, jak powinna się zachowywać. Nie było to oficjalne, ale wiedziała, że nie powinna się odzywać. - Soniu, bądź cicho i zostań tam gdzie jesteś - Callum rozkazał. Nie posłuchała się. Usłyszał, jak jej buty zbliżają się, a jej zapach staje się bardziej ostry. Niespodziewanie oczy Titiuma przesunęły się do Sonii i jego twarz złagodniała, zanim powiedział: - Nie mam zamiaru z tobą się kłócić, mała królowo. - Wiem - Sonia powiedziała cicho, zatrzymując się mądrze poza zasięgiem swego partnera.- Ale widziałam ją, proszę pana. Nie ma się dobrze. - Jest szalona, jak pieprzony świt - Caleb mruknął i Sonia obróciła się. - Cicho, Caleb, to nie pomaga - szepnęła. - Ale ona taka jest - odparł Caleb. Sonia wzięła głęboki oddech i odwróciła się do Titiuma, zanim wznowiła swoją wypowiedź: - Callum nie chciał tego zrobić, ale wyniki jej... um, braku koncentracji były katastrofalne. - Są rzeczy, o których prawdopodobnie wiesz, mała królowo -

powiedział jej Titium. - Wiem o nich - wciąż mówiła cicho, ale teraz jej słowa były zranione.Proszę, wejdź do zamku. Usiądziemy i porozmawiamy. Nie ma potrzeby, by to roztrząsać. - Powinno się to roztrząsnąć wieki temu - odpowiedział Titium i Sonia napięła się tak samo jak Callum. - Wiekami... ?- szepnęła, ale Titium mówił dalej. - Wykorzystał ją - ogłosił Titium, jego twarz stwardniała, gdy spojrzał na Calluma, który w przygotowaniu zsunął swoją obrączkę i dołączył ją do kieszeni, w której znajdowała się Sonii.- Jak to zrobił z wieloma wilkołaczkami. Wykorzystał ją, wiedząc co do niego czuła i odsunął ją, nawet się się nie oglądając. Nie jakby była córką wojownika, ale jakby była niczym. - Wystarczy - Callum nakazał i poczuł, jak napięcie Sonii nasila się. - Mac był przyzwoitym królem, wiernym swojej partnerce, jak wilk głos Titiuma ogłosił z dumą, zanim stał się złośliwy.- Ty, ze swoim słodkim człowiekiem, nie wytrwacie dłużej niż... - Wystarczy!- Callum zagrzmiał. Titium zaczął kucać i oświadczył: - Nigdy nie wystarczy. Nie po tym, co zrobiłeś. - Nie rób tego!- Sonia krzyknęła, a on poczuł jak jej panika stała się namacalna. - Powinienem to zrobić wieki temu!- Titium wrzasnął, zdecydowanie równie szalony jak jego córka, tylko był lepszy w ukrywaniu tego. - Ry, zabierz stąd Sonię!- Callum nakazał, obserwując, jak skóra Titiuma pociemniała w nadchodzącej przemianie. I wtedy stało się. Titium przykucnął, Callum zrobił to samo i Sonia krzyknęła: - Nie! Obydwa wilki skoczyły, gdy Sonia ruszyła szybciej niż jakikolwiek człowiek i w mgnieniu oka znalazła się między nimi. Tak jak wtedy, gdy była dzieckiem a on wilkiem, rzuciła się na jego przód, chroniąc go, ale tym razem miało to się stać twarzą w twarz. Ale zanim się pojawiła, już go nie było. Zmienił się i w celu uniknięcia jej w ostatniej chwili, skoczył nad jej głową. Refleks Titiuma nie był tak szybki i wyciągnął w transformacji swój zestaw pazurów w próbie pochwycenia nieświadomego Calluma. Więc w chwili w której Callum wylądował na śliskich schodach i odwrócił się, Sonia leżała, ciałem do niego. Titium stał na nią jako wilki, dysząc i szturchając ją pyskiem, jakby próbował jej pomóc. Miała uniesioną głowę, jej szyja była skręcona i wpatrywała się w Titiuma z otwartymi ustami w przerażeniu. Potem odwróciła głowę do Calluma i zobaczył jak krew spływa z jej skroni, gdzie musiała uderzyć się o schody i warknął na ten widok.

Ale nie oderwał wzroku od jej szeroko otwartych oczy, gdy spotkała się twarzą w twarz ze swoim „szczeniaczkiem”. Potem jej mina zmieniła się. Skrzywiła się w bólu, ale Callum wiedział, że był to ból spowodowany zdradą. Wzięła głęboki oddech, który brzmiał na zaskoczony i wściekły, zanim straciła przytomność. W ten sposób całkowicie upadła i sturlała się ze schodka i Callum spiął się do skoku, kiedy Sonia zatrzymała się na szerokim schodzie plecami do niego, a pazury Titiuma rozszarpały jej kurtkę, z której sączyła się krew. Ludzie Titiuma cofnęli się na widok upadłej, krwawiącej królowej. Ale Callum tego nie zauważył. Zawył wściekle i jego mięśnie napięły się do ataku. Titium także ryknął, ale nie we wściekłości. Był to pieprzony dźwięk kapitulacji, który oznaczał, że Callum nie mógł zaatakować, chociaż jego usta wypełniały się śliną, aby rozerwać gardło wilka. W jeden chwili Ryon, Caleb i jego Gwardia skoczyła na wilki. Ryon i Caleb warcząc otoczyli narażone ciało Sonii. Straż Calluma stała na schodów, odpierając ludzi Titiuma. Lucien, z piorunującą szybkością wampira, podbiegł do Sonii, wziął ją ostrożnie w ramiona i ponownie w błysku pokonał schody, znikając w zamku. Callum, jako wilk, pobiegł za nim.

***

W pokoju było zbyt wiele pieprzonych osób. Sonia leżała na łóżku na brzuchu, z głową przechyloną na bok, opierała ciężar na ramionach, mając na sobie wciąż sztruksy, ale jej plecy były odkryte, gdy Orpheon ją zobaczył. Młodszy brat jednego z Gwardii, Orphenon był po prostu młodym wilkiem, który przeżył zaledwie półtorej wieku. Ale wezwanie go oznaczało, że był praktykującym lekarzem w Glasgow. Przybył na uroczystość, aby być ze swoim bratem, który z kolei był jednym z ośmiu, którzy byli świadkami sceny i wezwał Orphenona, aby udzielił pomocy lekarskiej. Na szczęście Orphenon nauczył się, że krzywda może zdarzyć się w każdym miejscu, więc zabrał ze sobą do miasta swój lekarski sprzęt. Oczyścił rany na plecach i głowie Sonii i wstrzyknął jej środek uśmierzający ból, gdy szył razem ślady pazurów, gdy odzyskała świadomość,

podczas gdy wciąż je zakładał. Spanikowała, jej twarz była wypełniona strachem i zaczęła się opierać, powodując że szwy się rozsunęły, kiedy to robiła. Zajęło im to nieco wysiłku, zanim ją uspokoili i Orphenon znowu mógł się nią zająć. Jednak tylko Leah zdołała ją uspokoić i pozwoliła się dotknąć tylko Leah. Tylko człowiekowi. Jego przebiegła, mała królowa mogła teraz wyczuć różnice między nimi. Na resztę z nich, całą resztę, w tym na Calluma i każdego członka jego rodziny w tym pieprzonym pokoju, patrzyła z ostrym, cichym strachem, którego nie zamaskował nawet ból, jaki czuła na ich zdradę. Gdy Orphenon zakończył zakładanie szwów, i Leah usiadła obok niej, trzymając ją za dłoń, Callum zobaczył, jak jego partnerka zaciska szczękę. Wtedy zauważył, że Leah skrzywiła się kilka razy, gdy Sonia ścisnęła jej dłoń za każdym razem, gdy wbijano igłę. Ale wciąż milczała. - Czuje to - Callum warknął do wilka. Orphenon przerwał i pochylił się do ucha Sonii. - Soniu, czujesz to co robię? Nie odezwała się, tylko zamknęła mocno oczy. Orphenon zauważył to, jego wzrok przesunął się do Calluma i mruknął: - Podam jej kolejną dawkę. Callum obserwował doktora, jak podaje jej kolejną dawkę środka znieczulającego i Sonia wzdryga się, gdy to zrobił, ale odezwał się do swojej matki, gdy to się stało. - Wyprowadź stąd wszystkich. - Callum, kochanie, martwimy się i Sonia potrzebuje, by rodzina była blisko niej - Regan sprzeciwiła się i miała rację. W trudnych chwilach dla wilka, rodzina zawsze przy nim była. - Ona nie jest wilkiem. Czuje się z tym niezręcznie. Wyprowadź ich Callum nakazał. - Cal... Wreszcie odwrócił się do swojej matki i szczeknął: - Wynocha! Sonia podskoczyła na jego głos, w jej oczach pojawił się strach i Callum zacisnął zęby. - Wampir powinien zostać - zauważył Orphenon.- Może się przydać. Mógłby monitorować bicie jej serca. Na te słowa oczy Sonii rozszerzyły się i przesunęła się, przyciskając ręce do swojej nagości, rozglądając się w tym samym czasie po pokoju, w poszukiwaniu wampira. - Mogę stwierdzić, że jej serce teraz szaleje, odkąd dowiedziała się, że jestem wampirem - Lucien wycedził z rozdrażnioną suchością.

- Ups - Orphenon wymamrotał.- Nie wiedziałem. - Spokojnie, Sonny - Leah zagruchała, pochylając się z nią nad łóżkiem.W porządku. Lucien jest dobry. Jest dobrym człowiekiem. Oni wszyscy są dobrzy i martwią się o ciebie. Uspokój się i pozwól lekarzowi, by cię opatrzył. Sonia spojrzała na Leah. Wzięła głęboki oddech i przetrzymała go, zanim skinęła głową, znowu się układając. - Regan... - ostrzegł Callum. - W porządku - jego matka warknęła, zbliżając się do łóżka, a oczy Sonii znowu wypełniły się przerażeniem, a ciało napięło jak do ucieczki. Regan dostrzegła to i jej twarz złagodniała, nawet gdy jej oczy wypełniły się łzami. Pochyliła się do łóżka i zrobiła krok do przodu. - Sonny, kochanie, będę na dole, jeżeli będziesz czegoś potrzebowała jego matka powiedziała do jego partnerki. Sonia nie odpowiedziała. Regan wydała z siebie dźwięk, który w połowie był piskiem, a po części szlochem. Jej mokre oczy przesunęły się do Calluma i wyszła. Callum spojrzał na swoich braci, jego rozkaz był niewerbalny, ale został zrozumiany. Caleb podszedł do łóżka tylko po to, by Sonia zachowała się tak samo i się zatrzymał. - Cześć, siostrzyczko - zawołał delikatnym tonem i Callum był zdziwiony, bo nie miał pojęcia, że Caleb potrafił się tak odzywać. Jednak jego słowa i ton miały odwrotny efekt i twarz Sonii wypełniła się innym rodzajem bólu, gdy zamknęła oczy. Nie zniechęcony, Caleb kontynuował: - Nie wygląda tak źle, kochanie, chociaż pewnie czujesz co innego. W mgnieniu oka znowu będziesz walczyć z Callumem. Sonia nie odpowiedziała, nie otwierając oczu. Caleb też spojrzał na Calluma, zaciskając szczękę i wychodząc z pokoju. Ryon nie podszedł do Sonii, która wciąż miała zamknięte oczy. Ale odezwał się do Calluma: - Nie miałem pojęcia, że dowie się w ten sposób. Callum odwrócił swe chłodne spojrzenie do swego kuzyna. - Takie coś zawsze się zdarza, Ryon - kiedy twarz Ryona stwardniała, ciągnął.- Ale to nie ty jej nie powiedziałeś. To ja. Nie ponosisz za to odpowiedzialności i wiesz, że to naprawię. Idź na dół zobaczyć jak Magnum zajmuje się Titiumem i jego wilkami. Ryon skinął głową i po raz ostatni spoglądając na Sonię, wyszedł. Kiedy Callum na nią spojrzał, oczy Sonii były otwarte, a jej mina nieruchoma, gdy go usłyszała i wątpił, aby poukładanie swoich błędów byłoby szybkie i łatwe. Callum westchnął. Lucien ruszył do wyjścia, głowa Orphenona uniosła się i otworzył usta,

by się odezwać. Lucien go uprzedził. - Jest przerażona. Wyrządziłem już wystarczająco szkody, że tu byłem. Orphenon skinął głową i wrócił do pracy. Lucien spojrzał uspokajająco na Calluma i łagodnie na swoją narzeczoną, po czym wyszedł. Callum stał z boku łóżka ze skrzyżowanymi ramionami, z szeroko rozstawionymi nogami i przyglądał się niecierpliwie, jak rany Sonii się zamykają. Wreszcie Orphenon uciął ostatnią nitkę, wmasował jakieś lekarstwo w jej rany i zabandażował luźno jej plecy. Podczas tych czynności, mówił do Sonii niskim, pocieszającym tonem, nawet wtedy, gdy posprzątał bałagan i spakował swoją torbę. Przez cały czas Sonia patrzyła tępo w poduszkę, albo szukała wsparcia w Leah. Spakowany i gotowy do wyjścia, Orphenon zbliżył się do Calluma. - Rany na jej plecach są głębokie, ale powierzchowne. Jak widzisz, nawet nie drasnął jej swoim czwartym pazurem, co oznacza, że zamach był słaby - Callum, który słuchał go, nie odrywając wzroku od Sonii, skinął tylko raz.- Bardziej martwi mnie guz na jej głowie - powiedział Orphenon, wyraźnie innym tonem, gdyż zamierzał być zabawny i pocieszający.- Była nieprzytomna przez chwilę. Będziesz musiał często ją budzić w nocy. Można się spodziewać, że będzie miała bóle głowy. Ból nie powinien być ekstremalny, a jeśli poczuje zawroty głowy, senność, będzie podwójnie widzieć, to chcę o tym natychmiast wiedzieć. Dobrze? Sonia przyglądała się lekarzowi przez cały czas, gdy mówił, jej twarz zaś nic nie zarejestrowała. - Dobrze - Callum zgodził się zwięźle. Doktor kontynuował: - Zostawię Regan kilka tabletek przeciwbólowych. Gdy znieczulenie osłabnie, będzie czuła dyskomfort - Callum poczuł, jak jego mięśnie szarpią się, zanim Orphenon dokończył zachęcająco.- Za kilka tygodni będzie jak nowa i twoja królowa zatańczy na waszych Godach. Sonia znowu zamknęła oczy, tym razem mocniej. - Dziękuję - Callum uciął słowa w nieumyślnej niewdzięczności. - Przyjemność po mojej stronię, że mogę służyć memu królowi i królowej - Orphenon mruknął, spojrzał po raz ostatni na Sonię i wyszedł. Leah spojrzała na niego i przechyliła głowę, uśmiechając się do niego lekko, zanim odwróciła się i pochyliła nad Sonią. - Teraz pójdę, Sonny - powiedziała i Sonia otworzyła oczy. Sonia spojrzała na Leah, potem na Calluma i znowu na Leah i pokręciła gorączkową głową, mocniej chwytając dłoń Leah. Leah przesunęła ich dłonie do swojej piersi i jeszcze bardziej pochyliła się do jego partnerki.

- Już dobrze. Nic ci nie będzie. Potrzebujesz odpoczynku, prześpij się, jeżeli możesz, bądź ze swoim partnerem - Leah powiedziała jej, ale Sonia wciąż kręciła głową i Leah ściszyła głos, gdy kontynuowała.- Porozmawiamy jutro, gdy nieco odpoczniesz. Wyjaśnię ci kilka spraw - Leah uśmiechnęła się do niej.- Opowiem ci moją historią. Jest ciekawa - zwierzyła, jakby dzieliła się ekscytującym kąskiem plotki, zanim stwierdziła.- Ale zrozumiesz o wiele więcej, gdy ją usłyszysz. Sonia spojrzała na swoją nową przyjaciółkę i jej oczy stały się puste, skinęła głową i puściła rękę Leah. Leah przygryzła wargę, gdy odgarnęła Sonii włosy za ucho. Potem westchnęła, wstała i podeszła do Calluma. Na krotko dotknęła jego dłoni, zanim znowu lekko się do niego uśmiechnęła i wyszła przez drzwi, zamykając je za sobą. Gdy usłyszał tylko zatrzask drzwi, Callum ruszył do łóżka. Sonia leżała nieruchomo, tylko jej oczy go obserwowały. Położył jedno kolano na łóżku i usiadł na łóżku, wspierając się na przedramieniu, blisko jej nieruchomego ciała i ostrożnie wyciągnął rękę i położył na plecach tuż nad sztruksami. Odwróciła twarz w drugą stronę. - Laleczko, spójrz na mnie - nakazał delikatnie. Sonia nie ruszyła się. Callum postanowił nie naciskać, chociaż nie podobało mu się, że opierała głowę na zranionej stronie. Przesunął się w dół łóżka, tak że jego głowa znalazła się w dłoni, łokieć opierał na poduszce, a jego ciało ocierało się niemal o jej, gdy pochylił się ku niej i wyszeptał swój sekret do jej ucha. - Jestem wilkołakiem. Moi ludzie są wilkołakami. Jak już wiesz, jestem ich królem, mój ojciec nim był przede mną, a przed nim jego ojciec. Jej ciało napinało się coraz bardziej z każdym jego słowem,które wypowiedział, ale nie ruszyła się bardziej. Jego dłoń przesunęła się po jej skórze, a palce wreszcie zacisnęły się wokół jej talii, gdy kontynuował: - Jestem nieśmiertelny. Mam trzysta osiemdziesiąt trzy lata. Byłem tam, trzydzieści jeden lat temu, gdy twoi rodzice zginęli. Przyszedłem tam kierowany instynktem, aby chronić ciebie, ponieważ byłaś sama. Zostałem postrzelony, ponieważ byłem zarozumiały i skończyło się na tym, że to ty ochroniłaś mnie. Żadnego ruchu, czy dźwięku. Callum wziął głęboki oddech. Ciągnął dalej: - Wilkołaki nie są takie, jak myślisz, nie takie jak widziałaś w filmach. Nie zmieniamy się tylko podczas pełni, możemy się zmienić kiedy tylko chcemy i przemieniamy się z powrotem. Możesz strzelić do nas ze srebrnej

kuli, ale po prostu wyjmiemy ją ze swojego ciała i rana się zagoi. Żyjemy w wilczych osiedlach, takich jak miasta, lub wśród ludzi. Wśród ludzi staramy się nie wyrządzić nikomu krzywdy. Jak widzisz, moi ludzie są mili i przyjacielscy, różnią się od twoich na wiele sposobów, ale żaden z nich nie jest zły. Brak odpowiedzi. Callum kontynuował, dzieląc się z opóźnieniem informacjami, które powinien przekazać swojej królowej tygodnie wcześniej. - Rodzimy się jako wilki. Nie mamy zdolności, aby przemienić człowieka poprzez ugryzienie. Nikt tak naprawdę nie rozumie, jak się pojawiliśmy, chociaż prowadzono co do tego badania. Wiemy, że ewoluowaliśmy od wilków, w przeciwieństwie do wampirów, które jak już wiesz, także istnieją, a które ewoluowały od ludzi. Nie ma magii, nic nadprzyrodzonego, nic złowrogiego, jesteśmy naturalni tak jak ty. Wilczyca daje życie i szczeniak dorasta wolniej niż ludzkie dziecko, pięć lat ludzki to dla wilka jeden rok. Potem przestajemy się rozwijać w naszych późnych latach trzydziestych i nigdy nie wykazujemy oznak dalszego starzenia. Wciąż nie było reakcji. - Kochanie, spójrz na mnie. Jej głowa odwróciła się na poduszce i kiedy spojrzała mu w oczu, to płonęła w nich nienawiść. Jego wnętrzności zacisnęły się i pochylił ku niej twarz. - To, co teraz czujesz, jak na mnie patrzysz, to chciałem dokładnie tego uniknąć, nie mówiąc ci - wyjaśnił, jego głos był gruby z emocji. Wreszcie się odezwała. Jej głos drżał z odrazy, gdy szepnęła: - Oczywiście nie powiodło ci się. - Maleńka... - Odejdź, Callum. - Nie - odpowiedział i zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, zapytała: - Dlaczego kiedykolwiek pomyślałam, że obchodzi cię to, czego ja chcę? Potem bez wahania znowu odwróciła głowę. Przez chwilę Callum rozważał, czy dać jej to, czego chciała i poprosić Leah, aby spędziła z nią noc. Potem zdecydował, że tego nie zrobi, ponieważ mogłaby się przyzwyczaić do braku jego obecności. Czego nie mogła zrobić. Ostrożnie wstał z łóżka. Poczuł, jak zaciska szczękę, hdu zauważył, że nawet nie walczyła ani nie poruszyła się, gdy ściągnął jej buity, uniósł ostrożnie jej pupę w biodrach i odpiął jej spodnie, które także ściągnął, zostawiając ją w majtkach. Potem sam się rozebrał, zgasił światła i dołączył do niej w łóżku, ponownie przysuwając się do jej boku, naciągnął na nich okrycie i powoli i ostrożnie zmusił ją, aby obróciła się na bok, twarzą do niego.

W ten sposób nie mogła znowu odwrócić głowy, więc spojrzała na jego gardło. - Boli cię, gdy leżysz na boku?- zapytał cicho. Zacisnęła usta i warknęła: - Niczego nie czuję. - To dobrze - mruknął.- Nie chcę, abyś leżała na tej zranionej skroni. Nie odpowiedziała, po prostu wciąż wpatrywała się w jego gardło. Wziął głęboki oddech i wypuścił go równie mocno. Wreszcie przyznał szeptem: - Spieprzyłem to, laleczko, chciałem ci powiedzieć już wcześniej, ale po prostu nie mogłem znaleźć odpowiedniego momentu - wciąż była cicho, więc mówił dalej.- Nie spodziewałem, że stanie się coś takiego. Chciałem to kontrolować, chronić cię, być pewny twojej reakcji. Wiedziałem, że będziesz zszokowana i chciałem złagodzić uderzenie - nie odezwała się, więc Callum stracił cierpliwość i zażądał.- Cholera, laleczko, daj mi coś. Jej oczy uniosły się do jego i zapytała z kwaśną ciekawością: - Jak mam ci coś dać, Callum, skoro wziąłeś ode mnie wszystko, co miałam do dania? Callum zamarł na jej słowa. Z dłonią na jego zamarzniętej piersi, odsunęła się i położyła się na brzuchu, znowu odwracając od niego głowę. Callum wrócił do siebie, jego temperament rozgrzał się i wyciągnął rękę, chwycił ją w talii i w starannie kontrolowanym ruchu przysunął ją do swego ciała, tak że jej bok przylegał do jego przodu. Potem pochylił się do jej ucha: - Rozumiem, że jesteś wkurzona, maleńka, masz do tego prawo. Szczególnie biorąc pod uwagę, że zostałaś ranna w boju, ale powiem to tylko raz, ponieważ nie będziemy już o tym więcej rozmawiać, że to twoja własna, cholerna wina - jej ciało napięło się w jego ramionach, ale zignorował to i ciągnął.- Dam ci czas. Ale nigdy nie doświadczyłaś czegoś takiego ze strony moich ludzi, aby tak się ciągle zachowywać, po tym jak minie szok. Co do mnie, chętnie przyjmę swoją pokutę, ale wyjaśniłem już, że miałem jak najlepsze intencje co do tego. Jeżeli nie tego nie zrozumiesz, to nie będę zadowolony - nie odezwała się, więc jego palce chwyciły jej talię, delikatnie, ale w sposób, którego nie mogła przegapić.- A teraz powiedz mi, że mnie rozumiesz. Odpowiedziała natychmiast z goryczą, nie odwracając ku niemu twarzy: - Och, zostałeś zrozumiany, wasza wysokość. Callum warknął cicho. Sonia nie wykonała żadnego dźwięku. Callum skrzywił się na jej włosy. Potem jego ręka przesunęła się i kciuk napotkał bandaż. Jego gniew wyparował, zamknął oczy na wspomnienie jej małego, wiotkiego,

krwawiącego ciała, które leżało na schodach jego domu. Zamknął oczy, aby rozwiać te obrazy. Ta noc nie była nocą, podczas której by umarła. Ale przez jedną nieznośną sekundę, kiedy patrzył na jej rany, czuł jak złowrogi posmak strachu znowu się w niego wkrada. Callum pochylił się ku niej ostrożnie i odgarnął z jej twarzy włosy. - Nikt nie potrafi mnie wkurzyć, tak jak ty, kochanie - szepnął.- Ale cholernie mi ulżyło, że nic ci nie jest. Jej ciało najpierw się napięło na jego słowa i było sztywne przez długi czas, gdy skończył mówić. Potem powoli się zrelaksowało. A Callum wraz z nim.

***

Callum budził się kilka razy w nocy, aby sprawdzić stan swojej partnerki i rozpalić ogień. Dopiero gdy powoli zaczął świtać szary poranek, to obudził ją po raz ostatni. Sonia mruknęła sennie, że nic jej nie jest, jak to robiła przez całą noc. Ale tym razem odwróciła się do niego. Wciąż leżąc na brzuchu, przycisnęła swe miękkie ciało do boku jego twardego, oparła policzek na jego piersi i przełożyła rękę przez jego brzuch. Jej ciężar osiadł mocno na nim i wiedział, że spała. Callum również wiedział, że wszystko się jakoś ułoży. W przypadku działań, zwłaszcza gdy były instynktowne, zarówno u ludzi jak i wilków, znaczyły one więcej niż słowa. Jego dłoń zebrała jej włosy w pięść, skręcił je w długi sznur i owinął wokół dłoni i również zasnął. Na jakieś dziesięć minut, ponieważ niebawem zauważył, że nadchodzili.

***

- Regan, uzgodniliśmy już plan.

Regan wyjrzała przez okno na światło świtu i zerknęła na swój telefon. - Cóż, ja się nie zgodziłam. - Owszem - Gregor odparł spokojnie.- Ale Mac, Lassiter i ja tak zachował swój zwycięski punkt na koniec.- I Cherise. Regan wiedziała o tym. Wiedziała. Zamknęła mocno oczy. - Gregor, oni cierpią - wyszeptała.- Szczególnie Sonny. Usłyszała bolesne westchnienie Gregora, zanim odpowiedział cicho: - Bo mają, Regan. Wiesz, że to musi być w taki sposób. - Dlaczego to muszą być właśnie oni?- zawołała Regan. - Nie wiem, po prostu musi - odpowiedział Gregor, wyraźnie tego nie lubiąc tak jak Regan i dokończył.- Regan, wiesz, że to nie tylko jest sposób, aby tak było. To jedyna droga. Regan zamilkła. Obydwoje wiedzieli, że ta cisza była jej zgodą. - Opisz mi jeszcze raz jej rany - zażądał Gregor i Regan zrobiła to, o co ją poprosił, chociaż zrobiła to już po raz trzeci.- A teraz powiedz mi co Callum zrobił z Titiumem. - Rozkazał Ryonowi i Calebowi uwięzić jego i jego ludzi. Wszyscy staną przed sądem. - Ma w sobie zbyt wiele Maca - Gregor chrząknął i pomimo ogarniającej ją rozpaczy, Regan uśmiechnęła się. Tylko Gregor, wampir, pomyślałby, że Callum miał w sobie zbyt wiele z Maca. W wilczych standardach. jej syn był bezwzględny. Chociaż nie tak bezwzględny jak wampir. - Powiedziałam ci już - Regan przypomniała Gregorowi.- Titium zawył w kapitulacji, zanim Callum go zaatakował. - Zbyt wiele Maca - Gregor powtórzył. Regan zmieniła temat. - Musisz do niej pójść. - Tak - Gregor zgodził się.- Wcześniej, niż się spodziewałem. Regan wstrzymała oddech na moment, zanim powiedziała: - Zamierzasz... Gregor przerwał się: - Nie ma powodu, by to opóźniać. Regan oparła się o parapet z ulgą. Niebawem to się skończy, dla jej syna i Sonii. Dzięki Bogu. Potem zamrugała powoli na wschodzący świt. Nie dlatego, że był jasny. Ale dlatego, że zaczęły nadjeżdżać samochody. Zapatrzyła się. - Regan?

- Muszę iść - powiedziała z roztargnieniem. - Co to?- Gregor zapytał, gdy Regan zobaczyła cienie tworzące się na wzgórzach, dochodzące z namiotów i powoli kierujące się do zamku. Poczuła jak dreszcz przesuwa się wzdłuż jej kręgosłupa, gdy łzy wypełniły jej oczy. I cicho, ale z ogromną dumą, szepnęła: - Moi ludzie nadchodzą aby spotkać się ze swoją królową.

Rozdział 19

Wilkołaki

Sonia czuła, że zasnęła, gdy Callum się poruszył, odsuwając się od niej delikatnie, ale wciąż trzymając jej ciało. Gdy tylko wstał, położył ją ostrożnie na materacu, a jej policzek zsunął ze swojej piersi na poduszkę. Poczuła, jak jego ciepło opuszcza łóżko, ale okrył ją po szyję kołdrą. Usnęła, ale na skraju świadomości słyszała, jak drzwi się otwierają i zamykają. Potem znowu zasnęła, aż usłyszała mgliście, jak Callum mruczy: - Jasna cholera. Uśmiechnęła się w poduszkę i westchnęła miękko. Uwielbiała, kiedy się wkurzał, uważała, że było to słodkie. Chociaż nigdy nie zamierzała mu o tym powiedzieć. Usnęła z tą rozmytą myślą. Na jakieś trzydzieści sekund. - Laleczko - duża dłoń otoczyła bok jej głowy.- Musisz wstać. Otworzyła oczy i przechyliła głowę, by na niego spojrzeć.

Następnie w jej skroń uderzył dokuczliwy i tępy ból, co wskazywało na plecy, które były bardziej obolałe i sobie przypomniała. Zamknęła oczy i wykręciła szyję, krzywiąc się. Usłyszała, jak przeklina i znowu otworzyła oczy. Jego usta były twarde, kiedy na niego spojrzała. - Bolało? Bolało? Tył jej głowy? Jasne. Uderzyła głową o kamienny schodek, a cholerny wilkołak rozerwał jej plecy przez kurtkę. Ale bardziej bolało ją w innych miejscach z powodów, o których tylko ona wiedziała w głębi swojej śmiertelnej duszy, a rany te miały nigdy się nie zagoić. Zdecydowała odpowiedzieć na jego pytanie. - Nieco. Jego przystojna twarz złagodniała i chciała podrapać mu ją paznokciami. Chciała się w nie wbić i krzyknąć. I chciała unieść głowę i go pocałować. Nie mogła zrobić żaden z tych rzeczy i nienawidziła go za to. - Przepraszam, ale musisz ze mną pójść, kochanie, tylko na trochę. Potem wrócimy do łóżka i będziesz mogła spać - powiedział jej i zanim zdążyła zamrugać, zniknął. Wpatrywała się w miejsce, w którym był jeszcze przed chwilą, nagle niepewna, czy tam w ogóle był. Potem wrócił, odkrył okrycia i wsunął swe duże dłonie pod jej pachy i delikatnie podniósł ją z łóżka. Kiedy stała już na nogach, przechyliła głowę do tyłu by na niego spojrzeć i zaczęła mówić: - Callum... - Unieś dla mnie ręce, maleńka - mruknął, sam unosząc swoje i trzymając w nich długą, różową, bawełnianą koszulę nocną. Ponieważ była naga (głównie) i koszula nocna by się przydała, zrobiła to, co jej kazał. Skrzywiła się, gdy na jej ruch przeniknął ją matowy ból. - Kurwa - syknął nisko na jej grymas, starając się szybko założyć piżamę przez jej głowę.- Ręce na dół. Z wdzięcznością opuściła ręce i ostrożnie pociągnął koszulę w dół jej ciała. Zauważyła niejasno, że po raz pierwszy Callum zakładał na nią koszulę nocną, odkąd raczej ją wielokrotnie ściągał i wolał ją nagą w ich łóżku. Posadził ją na krawędzi łóżka i spojrzała na niego, tym razem w szoku, gdy ukląkł przed nią i założył jej grube, wełniane, szare skarpetki. Król Callum klęczał u jej stóp. Tylko raz przed nią ukląkł i to wtedy, gdy chciał wsunąć usta między jej nogi. Teraz zakładał na jej stopy skarpetki, aby nie zmarzły.

Zanim mogła to zrozumieć, chwycił ją za dłoń i ostrożnie ściągnął z łóżka i pochylił się nad nią, sięgając na bok (starała się nie patrzeć, chociaż i tak jej to nie wyszło) i przyniósł jej kaszmirowy szlafrok. - Teraz to - powiedział.- Odwróć się. Zrobiła to, co jej powiedział, głównie dlatego, aby nie patrzeć na szlafrok, który powinien spłonąć wraz z jej pierścionkami i wilkiem. Była teraz podwójnie zadowolona, że rzuciła wilka w ogień, odkąd teraz wiedziała, że był jej szczeniaczkiem i przez tygodnie jej o tym nie powiedział. No i najwidoczniej od lat (chociaż nie była podwójnie szczęśliwa, była za to pewna, że będzie tęskniła za swoim pluszowym wilkiem jak szalona). Założył jej szlafrok na ramiona i kładąc dłonie na jej ramiona, odwrócił ją delikatnie i związał go. Kiedy skończył, jego dłonie przesunęły się do jej szyi i kciuki musnęły spód jej szczęki, gdy przechylił jej głowę do tyłu, by na niego spojrzała. - Możesz chodzić?- spytał cicho. - Nic mi nie jest - skłamała.- Dokąd idziemy? - Zobaczysz - odpowiedział, patrząc na nią miękko. Chwycił ją za dłoń i ruszył do drzwi. Pokonali dwa piętra, gdy pociągnęła go za rękę. - Callum, pytam poważnie, dokąd idziemy? Nie chciała się z nikim widzieć. Nie chciała z nikim rozmawiać. Nie chciała pić, jeść i jeżeli było to możliwe, to oddychać. Ale skoro nie oddychanie byłoby złe, to zdecydowała, że będzie oddychać, ale chciała zrobić to gdzieś, gdzie będzie sama, aby mogła poukładać swe myśli i szalone, niewiarygodne życie. Życie, które już było niewiarygodne, ponieważ zawierało króla sekretnego społeczeństwa i zaczarowany zamek w małym, nieznanym mieście w głębi Szkocji. Ale teraz została zmuszona, by pogodzić się z tym faktem, że musiała dzielić te życie z aroganckim, pochłoniętym sobą, latającym za spódniczkami wilkołakiem. - To zajmie tylko chwilę, laleczko, po tym wrócimy do łóżka - powiedział jej, nie zatrzymując się, tylko sprowadzając ją ze schodów. Jeżeli miało to zająć tylko chwilę, co oznaczało, że widzeniem się z kimś, rozmawianie, czy jedzenie i picie w sposób ludzi Calluma,który zajmował znacznie więcej czasu, poszła bez protestu. Zatrzymał się przy drzwiach frontowych i odwrócił do niej. - Ostatnia rzecz - mruknął i jego dłoń przesunęła się do kieszeni dżinsów. Przyglądała się, wstrzymując oddech, jak wyciągnął jej obrączki. Jak? Co? I znowu, jak? Miał kopie zapasowe, czy jak? Uniósł jej bezwładną ręką i wsunął je na jej palec.

Potem bardziej uniósł jej rękę, schylił głowę i dotknął wargami jej pierścionków i musnął jej palec. Jej żołądek zacisnął się, serce podskoczyło, a zatoki załaskotały przez niewylane łzy. Właśnie tak wkłada się obrączkę na palec kobiety. Następnie spojrzał jej w oczy, jego wargi pozostały przy jej dłoni, gdy powiedział cicho, ale bardzo pewnie: - Nigdy więcej ich nie ściągaj, maleńka. Słyszysz mnie? Była zbyt oszołomiona. Mogła tylko przytaknąć w milczeniu. Uniósł głowę, uścisnął jej dłoń i odsunął ją nieco od drzwi. Otworzył je i wciąż trzymając ją za dłoń, wyprowadził jej zdrętwiałe ciało na zewnątrz. Niemal się potknęła, gdy to zobaczyła. Po drugiej stronie polany i u stóp schodów, wokół fontanny i nawet na wzgórzu, nie wspominając już o wojownikach po obu stronach schodów, stali ludzie Calluma. Nawet Regan, Ryon, Caleb, Lucien i Leah tam stali. Wszyscy milczeli, niektórzy trzymali świeczki, inni bukiety kwiatów lub puszki. Wszyscy patrzyli na zamek, patrzyli na nią. W jej szlafroku! Callum poprowadził ją do podjazdu, gdzie się zatrzymał i przyciągnął ją do swego boku, ostrożnie obejmując jej ramiona. W chwili, w której się zatrzymali, wszystkie wilki upadły na kolano, opierając dłonie na śniegu czy kamieniach, pochylili głowy (oprócz Luciena i Leah, którzy oczywiście nie byli wilkami). Sonia przestała oddychać i zauważyła, że nawet nie oddychając, wciąż mogła płakać. Kiedy znowu zaczęła oddychać, szepnęła: - O mój Boże. - Musieli zobaczyć, że jesteś cała - mruknął Callum. - Niech powstaną - Sonia wciąż szeptała. Callum zignorował to i mówił dalej: - Usłyszeli, że mnie osłoniłaś. - Callum - szepnęła, nie będąc w stanie oderwać wzroku od pochylonych tłumów.- Niech powstaną. - Chociaż - kontynuował, aby zignorować ją.- Zrobiliby to samo. - Proszę - szepnęła. Chwycił jej brodę w palce i przechylił jej twarz do siebie. Pocałował ją przelotnie, ledwie muskając jej wargi. Odsunął nieco głowę, jego jasno niebieskie oczy wpatrywały się w jego, gdy powiedział cicho: - To moi ludzie. To twoi ludzie. Ci mężczyźni i kobiety, którzy oddają ci pokłon, to wilkołaki.

Po tym puścił jej brodę, odwrócił się do swoich ludzi i rozkazał jasnym, mocnym, głębokim głosem: - Powstańcie! Jego ludzie powstali. I przesunęli się. Gdy wojownicy na schodach wciąż stali na straży, to na schodach zostały umieszczone puszki, kwiaty i zapalone świeczki, gdy wilki podchodziły, kiwając głowami Callumowi i uśmiechali się do Sonii, zanim dali swoje dary. Wszystko to działo się w ciszy, zanim wrócili do swoich samochodów i do namiotów na wzgórzu. Zajęło to więcej niż minutę i była przemarznięta do szpiku kości, gdy ostatni wilk schylił głowę przed partnerem Sonii i uśmiechnął się do niej. Ale Sonia ledwo odczuwała zimno, albo gryzący ból, który zaczął dręczyć jej plecy. Jak to królowa, stała dla swoich ludzi, ranna i takie tam. Kiedy to dobiegło końca, Callum z powrotem zaprowadził ją do ich pokoju, zsunął z jej ramion szlafrok i ostrożnie pchnął ją na łóżko. Pocałował jej skaleczoną skroń u podstawy rozdartej skóry. Potem potarł jej włosy swa skronią i szepnął jej do ucha: - Teraz śpij, laleczko. Bardziej nakrył ją kołdrą i zniknął. Sonia nie sądziła, aby mogła zasnąć. Nie po tym. Ale nie zajęło jej dużo czasu, gdy wreszcie usnęła.

Rozdział 20

Rozliczenie

Dzisiaj był dzień zapłaty. Sonia wiedziała o tym. Mogła to wyczuć. Callum był wściekły. Był cierpliwy. Przez jakiś czas. Jednak skończyło się to i był teraz cierpliwie niecierpliwy. Przez kolejny czas. Teraz był wściekły. I nie obchodziło jej to (albo tak sobie wmawiała). Minęły trzy tygodnie od wypadku, gdzie poznała jego prawdziwą naturę (i ich wszystkich) i były to najdłuższe trzy tygodnie w jej życiu.

***

Sonia już następnego dnia wybaczyła dwulicowość Regan, Ryona i Caleba. Zrobiła to, ponieważ wiedziała, że skłamali na rozkaz Króla Calluma, mając przed nią tajemnice. Tajemnice, które naprawdę by ją przestraszyły, ale wciąż skłamali, nawet jeśli byłaby przerażona. Ale wybaczyła im, ponieważ zależało jej na nich.

***

Regan przyszła na później śniadanie z tacą i w chwili, w której spojrzała na Sonię, jej natychmiastowe wahanie rozerwało Sonii serce. Sonia, która od jakieś czasu już nie spała i leżała w łóżku, współczując samej sobie i lamentując nad swoim losem,, czując jednocześnie sprzeczne uczucia, takie jak zaszczyt, po tym jak tego ranka przyszły do niej wilki, usiadła i uśmiechnęła się niepewnie do Regan. Potem wyciągnęła dłoń do swojej teściowej. Regan położyła tacę na stoliku nocnym, usiadła na łóżku i uważając na rany Sonii, uścisnęła ją delikatnie. - Byłam zszokowana, ale i tak byłam okropna - Sonia szepnęła jej do ucha, będąc w stanie objąć Regan bardziej mocno. - Nie powinniśmy czekać. Callum chciał... - Regan zaczęła, ale Sonia ścisnęła ją. Nie chciała słyszeć niczego, czego chciał Callum. - To już nie ma znaczenia - zapewniła Regan. Regan odsunęła się i chwyciła twarz Sonii w obie dłonie" - Tak mi przykro. Przepraszam za to wszystko. - To ostatni raz, gdy przepraszasz za to kim jesteś - Sonia powiedziała stanowczo, zaciskając palce na palcach Regan, odsunęła jej dłonie i ścisnęła je.- Byłam w szoku. Już nie jestem. Teraz jest dobrze - dokończyła kłamstwem i swoim niepewnym uśmiechem. Regan wpatrywała się jej w oczy, gdy jej własne wciąż były zmartwione:

- Więc nie jesteś zła na Calluma? Nie, nie była na niego zła. Już nie. Już nic nie będzie do niego czuła. Nie dlatego, że był cholernym wilkołakiem i nie powiedział jej o tym. Nie dlatego, że jego wszyscy ludzie byli wilkołakami i nie powiedział jej o tym (również nie tylko przez to). Nie wspominając już o istnieniu wampirów, i zauważyła, czując się strasznie głupio (za to też winiła Calluma), że Gregor i Yuri także nimi byli, gdyż mieli taki sam zapach jak Lucien, który podobnie jak wilków, nie był ludzki (ale tłumaczyła sobie, że jak do diabla mogła wiedzieć, że wilkołaki i wampiry istniały!). I nie dlatego, że był nie tylko jej przystojnym wilkiem, ale także ukochanym szczeniaczkiem i wyrwał jej ich obu (i również nie tylko przez to). Ale dlatego, że znikał na dzień i większość nocy, robiąc Bóg jeden wie co i z kim i wrócił do ich łóżka, potwierdzając jej gorączkowe podejrzenia, poprzez pachnienie jak pachniał po tym, gdy uprawiali seks i udawał, że był troskliwy i miły, ale tak naprawdę, to był aroganckim draniem. Oczywiście wiedziała, że ostatecznie znajdzie sobie kogoś innego. Nie wiedziała tylko, że będzie to bolało tak bardzo i gdy o tym rozmyślała, leżąc i płacząc w ich łóżku, czuła się martwa i była zdziwiona, że te martwe uczucie było jeszcze gorsze. Nie wiedziała, że głębia tego bólu i tortury nie były nawet prawdziwie, gdy przyznała się, że go kocha. Boże, było to takie upokarzające. Przyznała, że go kocha! I chciał była ewidentnie słaba, słaba, słaba, to wszystko co mogła zrobić, to rozmyślać o tym, leżąc tego ranka w łóżku. - Jestem pewna, że Callum i ja dojdziemy do porozumienia - znowu skłamała i Regan posłała jej spojrzenie, jakby wiedziała, że nie mówi prawy, ale odpuściła. Została z Sonią, gdy ta jadła i podała jej tabletki przeciwbólowe, ponieważ szwy na jej plecach ją mordowały, a tabletki sprawiały, że była senna. Dlatego też Sonia spała. Obudziła się w ramionach Calluma. Albo bardziej precyzyjnie, z głową i dłonią na jego brzuchu, opierał się ramionami o wezgłowie, wyciągnął przed siebie swe długie nogi i obejmował ją ramieniem, delikatnie masując jej skórę palcami. - Obudziłaś się, kochanie?- zapytał. Zacisnęła zęby na tą pustą pieszczotę. - Tak - odpowiedziała. - Jak się czujesz?

Jak śmieci, pomyślała, chociaż nie powiedziała tego na głos. - Boli - i nie było to kłamstwo. Było to po prostu stwierdzenie. - Biedna dziecina - mruknął i miał szczęście, że była ranna, bo inaczej zaatakowała by go, chociaż mógłby rozerwać ją pazurami i swymi zębami. - Regan powiedziała, że cię odwiedziła - powiedział jej. - To prawda. Jego dłoń ścisnęła jej ramię w aprobacie. Ponownie zwalczyła chęć, aby wyrwać swe szwy i go zaatakować. - Możesz się ruszać?- zapytał.- Pomogę ci wziąć kąpiel. Nie chciała tego. - Mówisz mi, że śmierdzę?- warknęła z irytacją. Zachichotał, zanim powiedział (fałszywie) czule: - Nigdy nie śmierdzisz, moja maleńka. Miała dość i dlatego zaczęła się odsuwać od niego, mówiąc: - Powinnam się poruszać. Nie chcę zesztywnieć. Nie przesunęła się daleko, gdy wsunął dłonie pod jej pachy i podciągnął ją delikatnie, aby spoczęła na jego piersi, gdzie ich twarze były blisko siebie. Położyła dłonie na jego piersi i pchnęła, ale jego ramię przesunęło się na jej talię i znieruchomiała. Kiedy przestała się poruszać, jego druga dłoń spoczęła na tyle jej głowy, chwycił jej włosy w garść, odgarnął je z jej ramiona i skręcił je, aż powstał z nich długi sznur. Potem owinął je wokół swej dłoni z boku jej szyi. Przyglądał się swojej dłoni jak oczarowany. - Callum - zawołała, by przypomnieć mu, że też tam była.- Chciałam się poruszać. Spojrzał jej w oczy i oznajmił: - Wciąż jesteś wkurzona. Och, miał co do tego rację. Najwidoczniej mogła coś czuć do Calluma, ale „wkurzenie” było wszystkim, co dostanie. - Mogę dostać choć jeden dzień, aby przyzwyczaić się do faktu, że mój partner jest wilkołakiem?- zapytała zgryźliwie i kontynuowała.- Czy proszę o zbyt wiele? Uśmiechnął się do niej (arogancki drań!). Potem użył jej włosów, by zbliżyć ich twarze i dotknął jej usta swoimi. Patrząc jej w oczy i wciąż się uśmiechając, przyznał: - Możesz mieć dzień. I teraz także by go zaatakowała, gdyby tylko mogła. Ale po prostu potarł jej włosy swoją skronią (wreszcie się wyjaśniło dlaczego to robił, skoro był w połowie wilkiem), puścił ją, odsunął się i wyszedł z pokoju. Umyła się najlepiej jak umiała, ubrała się i postanowiła spędzić czas w pokoju, ponieważ nie chciała się z nikim spotkać.

Późnym popołudniem przyszła Leah z tacą jedzenia. W tym momencie Sonia była wdzięczna za Leah. Dobrze było być wśród swojej rasy, nawet jeżeli myślenie w ten sposób robiło z niej złą osobę. Leah była zabawna i słodka i nieco zwariowana i Sonia mogła spędzić czas w jej towarzystwie, ponieważ oczywiście Leah była przyzwyczajona do życia wypełnionego wampirami i innymi. Gdy Sonia jadła, Leah mówiła, opowiedziała swoje dzikie historie o konkubinach wampirów i opowieści o miejscach, o nazwie Uczty i przerażających historiach, które zwały się Wyrokiem. W ten sposób opowiedziała, jak zakochała się w Lucienie. Opowieść ta potrwała ponad godzinę i Sonia wpatrywała się w swoją nową przyjaciółkę długo po tym, gdy skończyła jeść, a ta wreszcie dokończyła opowieść. - Jak widzisz - Leah stwierdziła.- Jestem bezpieczna,zdrowa i szczęśliwa a Lucien jest... - uśmiechnęła się słodko i elokwentnie, zanim dokończyła.Także jest szczęśliwy. - Ciesze się twoim szczęściem - Sonia odpowiedziała cicho, mając na myśli każde słowo. Leah uśmiechnęła się do niej. - Jeżeli to przyjmiesz, Sonny, to też będziesz szczęśliwa i obiecuję ci, że przekroczy to twoje najdziksze myśli. To było akurat wątpliwe. Sonia miała swoje „najdziksze sny”. Wiedziała, jak dobre mogły być i nie były tym, czego chciała. - Nie mam innego wyboru, jak to przyjąć - powiedziała jej Sonia.- To przeznaczenie. - Wiem. U mnie było tak samo i teraz przeznaczenie jest moją najlepszą przyjaciółką - Leah ogłosiła i zachichotała. Sonia zaśmiała się cicho, nie zgadzając się co do tego, ale chciała utrzymać wesoły nastrój Leah. Ryon przyszedł wkrótce po tym i przywitała go uśmiechem w chwili, w której przeszedł przez drzwi. Potem przyszedł Caleb i rozmawiała z nimi, podczas gdy Leah odniosła jej tacę i wróciła z Lucienem. Lucien przyglądał jej się uważnie, gdy wszedł, chociaż przerażał ją bardziej niż wilkołaki, a przecież (najwidoczniej), żyła z wampirami przez całe swoje życie, więc wiedziała, że nie powinna się go bać (histerycznie), ale mimo to Lucien w sam sobie był przerażający. Kilka minut później przyszła Regan z grą planszową i wszyscy zaczęli grać. Nawet Lucien, który nie wyglądał Sonii na osobę, która by grała w grę planszową. Jednak wyczuła, że zimny, zdystansowany Lucien zrobiłby wszystko, aby uszczęśliwić swoją narzeczoną, nawet poprzez granie w grę planszową.

Dlatego też kilka godzin później Sonia leżała na kanapie na brzuchu przed kominkiem. Regan i Lucien siedzieli w fotelach obok kanapy. Leah siedziała ze skrzyżowanymi nogami u stóp Luciena. A długie ciała Ryona i Caleba były rozciągnięte na podłodze z poduszkami pod łokciami i głowami opartych na dłoniach, gdy wszedł Callum. Stanął przy kanapie u stóp Sonii i spojrzał na nich ze swojego kolosalnego wzrostu wilkołaka. - Prawie skończyliśmy z tą grą. Możesz dołączyć przy kolejnej rozgrywce - powiedział Caleb. - Nie będzie następnej rundy - Callum oświadczył sensownie (i nawiasem mówiąc, królewsko), okrążając kanapę i podnosząc ostrożnie Sonię, zanim usiadł, wyciągnął przed siebie swoje długie nogi, skrzyżował je w kostkach i oparł jej przód na swoim udzie. Chciała się odsunąć, ale nie mogła głównie z powodu, że jej plecy zaczęły naprawdę boleć i nie chciała nikogo zmartwić, ale także dlatego, że wszyscy obserwowali ją i Calluma. Więc osiadła na nim, jakby jej to nie obchodziło (chociaż było przeciwnie). Potem skończyli grę, złożyli ją i życzyli im dobrej nocy, gdy Sonia zdecydowała, że nadeszła wreszcie pora na jej tabletki przeciwbólowe, bo nie miała nic przeciwko, aby Callum się martwił. Zaczęła się podnosić z kanapy (poszedł za wszystkimi do drzwi i zamknął je), ale błyskawicznie kucał przy jej boku, opierając swą dużą dłoń na dolnej części jej pleców. - Zostań tu, przyniosę tutaj twoje lekarstwo - powiedział jej i ruszył do łazienki. Jasna cholera. Zapomniała o swoim zastrzyku. Jak mogła o nim zapomnieć? I jak mogła go przyjąć, gdy jej plecy już płonęły? - Callum - zawołała.- Potrzebuję swoich tabletek. - Po zastrzyku - odparł, wchodząc z załadowaną strzykawką. Spojrzała na nią, jakby była żywym stworzeniem, które istniało tylko po to, by wyrządzić jej krzywdę. Callum dostrzegł jej spojrzenie, kucnął przy kanapie i dotknął dłonią boku jej twarzy. - Dwie minuty, laleczko - powiedział łagodnie.- Skończy się to po dwóch minutach, a ja będę przy tobie przez cały czas. Boże, nienawidziła faktu, że go kochała, że było tak wiele rzeczy do kochania, a wszystkie z nich były kłamstwami. Przesunął się do jej boku i mruknął: - Możesz dla mnie zsunąć swoje dżinsy? Bolało, ale zrobiła to. Potem zrobił jej zastrzyk.

Palenie było dziesięć razy gorsze i smażyło jej plecy niczym pożar. Dyszała, gdy ból dobiegł końca i poczuła ciepłą dłoń Calluma na swym karku i wmówiła sobie, że nie było to przyjemne (chociaż było). Potem, gdy już całkowicie jej przeszło, Callum zrobił coś dziwnego. Zazwyczaj poprawiał jej ubrania, zanim doszła do siebie, ale jej dżinsy wciąż były opuszczone nisko na jej biodrach i jego dłoń zsunęła się do jej pośladków, palce objęły jej biodra, a kciuk przesunął się po punkcikach, które nie zasłaniały dżinsy. Siedział przy jej udach i zaczął mówić do siebie. - Nienawidzę ich - powiedział cicho.- Cholernie ich nienawidzę. Napięła się (albo można powiedzieć, że spięła się jeszcze bardziej), ale nie skończył. - Ale powinienem je kochać, bo są częścią ciebie. Sonia zacisnęła razem usta i mocno zamknęła oczy. Poczekała chwilę, zanim zapytała: - Mogę już wstać i wziąć moje tabletki? Naprawdę bolą mnie plecy. Jego palce zacisnęły się wokół paska jej dżinsów i podciągnął je, zanim zaproponował: - Przyniosę je, laleczko. Dał jej tabletki, pomógł jej się ubrać do łóżka (cud, kolejna koszula nocna!) i trzymał ją blisko, gdy leżeli pod kołdra, zachowując się jak król oddany swej rannej królowej. Znajdowali się w tej samej pozycji, gdy obudziła się wczesnego popołudnia, gdy zapytał: - Chciałabyś, abym powiedział ci więcej o moim rodzaju? Zrobili już to dla niej Regan, Mara, Callista, Ryon i Caleb. Od niego niczego nie chciała. - Tabletki powodują, że jestem senna i działają całkiem szybko - to nie było kłamstwo.- Nie chciałabym czegoś przegapić - ale to owszem. - Dobrze, kochanie - mruknął i skomentował ciepło.- Wiesz, przyjmujesz to znacznie lepiej, niż się spodziewałem. Mogła się roześmiać. Ale tego nie zrobiła. - Nie znasz mnie za dobrze - po raz pierwszy powiedziała mu prawdę. Jego palce przesunęły się po jej włosach i oparł ją na tyle głowy. - Prawda, ale polubię wszystko, czego się dowiem. Kłamca, kłamca, kłamca, pomyślała, ale westchnęła w ten głupi, drżący sposób. Jego place napięły się na jej głowie. Modliła się, aby tabletki zaczęły szybko działać i na szczęście tak się stało.

***

W następnym tygodniu Callum był cierpliwy głownie dlatego, że Sonia wciąż czuła sporą ilość bólu, czym zajął się naprawdę poważnie, poprzez częste słodkie i miękkie pytanie w stylu: - Jak się czujesz, laleczko? Uparł się, że jako jedyny będzie oczyszczał jej rany i nakładał nowe opatrunki. I niespodziewanie dał jej czas i przestrzeń, aby odpoczęła i wyzdrowiała. Dał jej również przestrzeń, ponieważ pojawił się Gregor, gdy Regan poinformowała go o ranach Sonii. Gregor dał jej wykład typu „Callum jest już dużym chłopcem i nie potrzebuje, byś go broniła, nie miałaś powodu, żeby rzucać się przed wściekłego wilkołaka, nawet jeżeli nie miałaś pojęcia, że był wściekłym wilkołakiem”, (chociaż nie odbyło się to w ten sposób). Potem skończył i rozgościł się, jakby miał zostać na jakiś czas. Świadczył o tym stos walizek, nie żeby Sonia była wścibska. Przez to cierpliwość Calluma nieco się zmniejszyła, co z jakiegoś powodu naprawdę uszczęśliwiało Regan. Lucien i Leah wyjechali kilka dni po Wypadku Z Wilkołakiem, Moim Partnerem, co dla Sonii było przykre, ponieważ zżyła się z Leah bardzo szybko i lubiła być w jej towarzystwie. Między tą dwójką było coś pięknego. W sposobie w jaki na siebie patrzyli, jak się odnosili do siebie. Cichy, ale oczywisty sposób, że byli w sobie zakochani. W zwykłym położeniu Sonii byłaby to dla niej istna tortura, ale Sonia troszczyła się o Leah i zaczęła lubić Luciena. Wydawał się mężczyzną, który zasługiwał na to, by być szczęśliwy i zachowywał się jak facet, który czekał na to bardzo długo, gdyż doceniał to bardzo głęboko, nawet wtedy gdy już to miał. Biorąc pod uwagę to, że Leah powiedziała jej, iż Lucien był starszy od Calluma o jakieś całe cztery wieki, to bardzo długo dosłownie było długim okresem. Regan, Mara i Callista opowiedziały Sonii i Leah o naturze wilkołaków, ich historię, wiedzę i wszystko czym mogły się podzielić, ponieważ Mara jak zwykle lubiła mówić. Była to fascynująca kultura z długą historią i byli z niej dumni (jak zresztą powinni być). W ciągu tego tygodnia był tylko jeden zgrzyt i nastąpił pod jego koniec. Sonia leżała w łóżku, czytając książkę i nie zgasiła światła, długo przed tym, jak wrócił Callum. Właśnie w tym momencie nabrała zwyczaju, mówiąc że idzie wcześniej do łóżka z powodu bólu i potrzeby odpoczynku, biorąc pod uwagę, że Callum nie wiedział zbyt wiele o ludziach. Ale Gregor posłał jej

wszechwiedzące spojrzenie, a Regan bardziej penetrujące. W czasie, gdy wyczuła jak nadchodzi, nie potrafiła udawać że śpi, odkąd wiedziała, że zobaczył światło, nie wspominając już o tym, że słyszał, jak się poruszała. Na szczęście, uśmiechnął się do niej, wszedł do środka, ale poszedł prosto do łazienki. Miała czas aby zgasić swoje światło, zapalić jego, odstawić na bok książkę i ułożyć się do pozycji leżącej, zanim wyszedł nagi i skierował się do łóżka. Wmówiła sobie, że nie usłyszał jej, gdy wciągnęła oddech na widok jego pięknego, nagiego ciała (sama sobie nie wierzyła) i zresztą udowodnił jej to, gdy uśmiechnął się do niej porozumiewawczo. Gdy znalazł się w łóżku, od razu i zręcznie (całkowicie ignorując jej starania, by ułożyć się do spania), przysunął ją blisko do siebie, przewrócił ją na brzuch, potem na bok, nie dotykając jej pleców i przyciągnął ją do siebie, twarzą w twarz. Potem jego dłonie zaczęły wędrować. Ukryła twarz w jego szyi i przygryzła wargę, ponieważ jego dłonie na niej były zdecydowanie zbyt przyjemne i tęskniła za nimi. Zdecydowanie za bardzo. - Soniu, laleczko, chcesz się pobawić?- zapytał cicho. Pokręciła głową. - Będę delikatny, maleńka. Uwielbiała, gdy był delikatny, tak samo, jak był ostry. - Trochę mnie boli. Tabletki nie działają tak dobrze jak wcześniej skłamała, gdyż czuła się świetnie. Ból pojawiał się tylko w lekkich ukłuciach i tylko wtedy, gdy rany zaczęły swędzieć, co oznaczało gojenie. - Dobrze, kochanie - mruknął, ale jego dłonie wciąż wędrowały, chociaż zwolniły i pieszczoty stały się bardziej kojące, niż ekscytujące. Potem zapytał: - Chcesz porozmawiać? - O czym?- odpowiedziała pytaniem na pytanie, głosem wyższym niż zwykle. Jego dłoń przesunęła się na jej ramie, oparł palce na jej szyi, potem szczęce i uniósł jej brodę, zmuszając ją, by na niego spojrzała. - O czymkolwiek - odpowiedział. - Nie bardzo - powiedziała mu. Zmarszczył brwi i powiedział: - Wiele się wydarzyło. Ze mną, moją rodziną, moimi ludźmi, przeprowadzką, dowiedzenie się prawdy o Gregorze i Yurim, spotkanie Luciena i Leah. Radzisz sobie z tym wszystkim? Boże, byłby słodki, gdyby nie był takim palantem. - Radzę sonie - powiedziała mu i kiedy na nią spojrzał, nie uwierzył jej, więc kontynuowała.- To znaczy, wiele tego, ale da się przyzwyczaić, gdy co

kilka dni twój świat wywraca się do góry nogami. Gdyby teraz przez te drzwi wszedł Frankenstein i zapytał, czy przyjdę jutro do jego domu na grilla, to pewnie nawet bym nie mrugnęła. Roześmiał się i objął ją nisko w talii, unikając jej ran, obracając się na plecy i wciągając ją na swoją górę. Oparła przedramiona na jego masywnej piersi i uniosła się, by obserwować, jak się śmiał. Powiedziała sobie, że to przyzwyczajenie (co było kłamstwem), gdy zauważyła, że był niewiarygodnie przystojny, gdy się śmiał i jako że czuła się jak naukowiec, który obserwował przyrodę, to mogła się mu przypatrywać. Gdy się opanował, poinformował ją: - Nie ma takiej istoty, jak Frankenstein. - Ufam ci - i to nie było całkowite kłamstwo. Nie ufała mu, jemu, ale ufała jego wypowiedzi, że mówił jej prawdę, gdy ze wszystkich ludzi na świecie z pewnością sam dobrze wiedział. - Poszłabyś?- zapytał. - Co?- odpowiedziała pytaniem na pytanie. Uśmiechnął się. - Poszłabyś na grilla do domu Frankensteina? - Nie wiem - odpowiedziała.- Co Frankenstein podaje na grillu? Ponownie ryknął śmiechem, trzymając jedną dłoń na tyle jej głowy, zmuszając ją, by położyła się w jego ramionach i przycisnął jej twarz do swej szyi. Potem chwycił jej włosy w garść, zwinął je i znowu oplótł wokół swej dłoni. - Cholernie uwielbiam twoje włosy - mruknął i zmusiła swe ciało, by zostało zrelaksowane. Ponieważ było to kłamstwo. Nienawidził blondynek. Podobno było tak do niedawna. - Myślałam o tym, aby je ściąć - skłamała, aby po prostu być wredną. Zacisnął palce na jej włosach i zarządził: - Nie pozwolę na to. Momentalnie odparowała: - Tak jest, wasza wysokość - i zamilkła. Użył jej własnych włosów, aby połaskotać ją w szczękę, gdy szepnął: - Jesteś szczęśliwa, maleńka? Było to dziwne, miłe i niesamowicie przejmujące pytanie, a co więcej brzmiał tak, jakby naprawdę zależało mu na jej odpowiedzi. Poczuła ukłucie łez w oczach i opanowała je ze znacznym wysiłkiem. Potem westchnęła i powiedziała: - Cóż, podejrzewam, że dziewczyna by mogła dostać jeszcze więcej oprócz bajkowego zamku w pięknym lesie z przystojnym wilkiem, który jest jej mężem i okazało się, że jest również królem, zrobił z niej królową jego

gatunku, na który składają się kochający ludzie, którzy dobrze o niej myślą... ale nie wiem jak. Oczywiście z wyjątkiem tego, że król powinien kochać królową ponad cały świat, jak Lucien kochał Leah i jak Regan kochała Maca i jak Mara kochała Drogana. Albo jak ojciec Sonii kochał jej matkę. Albo chociaż trochę tak jak oni. Nie znając jej myśli, na jej słowa puścił jej włosy i oplótł wokół niej ramiona. Po raz pierwszy od wypadku, zrobił to mocno, miażdżąc ją przy sobie i powodując w jej plecach to ukłucie bólu. - Cieszę się - powiedział, a jego głos brzmiał dziwnie ochryple. - Callum, moje plecy - wyszeptała. Jego uścisk rozluźnił się i zsunął ją z siebie, ale wciąż trzymał blisko, kładąc jedną rękę na jej talii. Sięgnął i zgasił światło, ułożył się z jej policzkiem na swym ramieniu i objął się jej ręką wokół brzucha. - Śpij - mruknął. - Dobrze - szepnęła. Ścisnął ją. Jej oczy znowu zaczęły piec, ponieważ bolało to tak bardzo, niż mogła wytrzymać, chcąc aby był prawdziwy, acz wiedziała, że tak się nie stanie. Jakoś udało jej się zasnąć. Długo później obudziła się, czując że go nie ma. Leżała rozbudzona, aż wrócił i wsunął się do łóżka tu obok niej, dotykając ją swą zimną skórą, gdy przyciągnął ją do siebie, znowu pachnąc seksem. I jej złamane serce pękło nieco bardziej.

***

Przez kolejne dwa tygodnie cierpliwość Calluma zanikała coraz bardziej. Po pierwsze, nie był największym fanem Gregora, a Gregor obrał sobie za zwyczaj, aby zmonopolizować cały czas, jaki nie spędzała z Regan, Ryonem, Calebem, Marą, Callistą, czy jakimkolwiek innym wilkiem w mieście, które na zaproszenie Regan, Mary i Callisty wpadać do zamku, aby spotkać i poznać Sonię. Dlatego też Sonia spędzała mało czasu na kolanach Calluma w jego gabinecie lub w ogóle z Callumem. Praktycznie w chwili w której tam usiadła, Gregor pojawiał się w drzwiach, pytając, czy chce pójść do miasta, na spacer, czy chce porozmawiać z Yurim przez telefon, albo że chciał z nią

porozmawiać. Po drugie, Callum już nie kupował wymówek typu „boli mnie”, biorąc pod uwagę, że chodziła do miasta i na spacery, ale także dlatego, że widział z pierwszej ręki, że jej rany się dobrze goiły. Nawet gdyby tego nie zobaczył na własne oczy, to Orphenon w trzecim tygodniu stwierdził, że goją się zaskakująco szybko. Sonia zawsze szybko zdrowiała i nigdy nie zostawały jej blizny, przez co zastanawiała się, czy była to cześć jej zdolności, ale nigdy nikomu o tym nie wspomniała z wiadomych przyczyn. Orphenon wyciągnął jej szwy, przy czym czuła się obolała, w co Callum uwierzył, gdyż przyglądał się jej z bliska i choć raz powiedziała prawdę. Po trzecie, ponieważ Callum zaczął się frustrować z powodu, że Sonia znalazła w sobie silną wolę, aby walczyć z pożądaniem. W połowie drugiego tygodnia było oczywiste, że chciał się „bawić”. Ale nie miała pojęcia, dlaczego chciał się bawić, skoro znikał z ich łóżka dwa lub trzy razy w tygodniu i wracał oczywiście z dworu, pachnąc piżmem tak intensywnie i pięknie, jak zawsze po tym, gdy się kochali. Sonia odtrącała go zarówno rano jak i w nocy, czasami popołudniu, usprawiedliwiając się drobnostkami, które zaczęły jej się wyczerpywać. Na szczęście Calder wrócił trzeciego tygodnia i Callum stracił zainteresowanie nią, zaszywając się z chłopcami w swoim gabinecie. Ale zawsze zostawały noce, podczas których Sonia odganiała się od jego rąk, ust i jego spokojnych, delikatnych akcji na dobranoc (które stawały się coraz mniej delikatne, cichy i zdecydowanie mniej słodkie). Zaledwie ostatniej nocy cała słodycz, łagodność i spokój wyleciały przez okno. Sonia czytała (znowu) w łóżku, gdy Callum wpadł do pokoju. Nie uśmiechnął się do niej, gdy wszedł. Biorąc pod uwagę, że była 20:30, zatrzymał się po dwóch krokach, skrzyżował ręce na piersi i spojrzał groźnie na nią w łóżku. - Jest 20:30 - poinformował ją. Sonia napięła się i postanowiła nie patrzeć na niego więcej, ponieważ ją przerażał. Dlatego też spojrzała z powrotem na książkę. - To naprawdę świetna książka - powiedziała mu (chociaż nie była).Czekałam cały dzień, aby do niej wrócić - co również nie było prawdą. Nagle książka została wyrwana z jej dłoni i spojrzała na niego z irytacją. - Mamy do załatwienia twój zastrzyk - warknął i zamknęła oczy, odwracając wzrok. Nienawidziła tych zastrzyków, ale powiedziała sobie, że były złem koniecznym. Teraz były czystą torturą, gdy podawał je Callum, gdy zawsze brał ją czule (ale nieszczerze) w swe ramiona. Otworzyła oczy i poczuła, jak łóżko ugina się pod jego ciężarem, jak jego palce odgarniają jej włosy na bok i zobaczyła, jak siada obok niej.

Jego gniew zniknął, powróciło za to łagodne spojrzenie, gdy mruknął: - Dwie minuty, laleczko, i będzie koniec. - Nienawidzę tych zastrzyków - szepnęła i jego palce zgięły się w jej włosach. - Ja też - zgodził się. Zrobił jej zastrzyk, zaprowadził z powrotem do łóżka i odrzucił przykrycie. Zaczęła na nie wchodzić, ale powstrzymał ją, odwrócił twarzą do siebie i jego dłonie chwyciły materiał jej koszuli na biodra i łuchu, już jej nie było. - Hej!- krzyknęła, zszokowana jego zachowaniem. - Teraz twoje majtki - rozkazał. Sonia zakrywała swoje piersi rękami i spojrzała na niego w zdziwieniu, po czym zerknęła na swoją bieliznę. A potem na niego. - Masz na myśli moje majtki? - Ściągnij je - nakazał, pochylając się i wsuwając kciuki za ich gumkę. - Callum!- wrzasnęła, ale jej majtki już znalazły się na jej kostkach i uniósł ją, gdy powtórzyła.- Callum! Jakby się nie odezwała (lub w tym przypadku, wykrzyczała dwa razy jego imię), położył ją na łóżku i naciągnął na nią przykrycie. Sonia wsparła się na łokciu i Callum usiadł na brzegu łóżka, pochylając się ku niej i położył dłoń na łóżku za nią. - Myślałem, że już ci powiedziałem, że chcę cię nagą, gdy nie musisz nosić ubrań - wyjaśnił spokojnie. Spojrzała na niego wściekła. - Śpiąc bez ubrań czuję się niekomfortowo. Zmarszczył razem brwi. - Zanim dowiedziałaś się, że jestem wilkiem jakoś ci to nie przeszkadzało. Była to prawda, ale tylko dlatego, że w czasie w którym pozwolił jej spać, to już była naga, wyczerpana i zasnęła z zadowoleniem. Teraz nie uprawiali seksu i nigdy już nie będą, więc chciała mieć na sobie koszulę nocną. A jako że nie miała zamiaru mu tego wyjaśniać, to po prostu spojrzała na niego zła. Wchłonął jej spojrzenie, sięgnął, chwycił jej książkę i podał jej książkę. - Niebawem wrócę - mruknął, pochylił się i pocałował ją w skroń, po czym wyszedł z pokoju. Nie mogąc na niego patrzeć, Sonia wgapiła się w drzwi. Potem wstała, założyła swoje majtki i koszulę nocną, po czym wróciła do łóżka. Callum mógł zrobić wiele rzeczy, biorąc pod uwagę, że był królem. Ale nie mógł jej mówić, co powinna założyć do łóżka.

Spała twardo, gdy poczuła, jak jej ciało się przesuwa i to nie z jej woli. Potem poczuła, jak jej koszula nocna przesuwa się do góry i łuchu, nie było jej. Otworzyła oczy i spojrzała nieprzytomnie na Calluma,który właśnie ściągał jej z nóg majtki. Potem łuchu, ich też nie było. - Co... ?- szepnęła, ale nie była rozbudzona na tyle, aby jej mózg zaczął funkcjonować. Położył się na plecach, naciągnął skory na nich i wciągnął ją gwałtownie w swoje ramiona. - Czy ty... czy ty właśnie?- zapytała w jego pierś, z wciąż zaspanym umysłem. - Owszem - odpowiedział spokojnie. - Nie... nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś - szepnęła. - Uwierz w to - odpowiedział. - Dlaczego to zrobiłeś?- zapytała. - Jutro - taka była jego dziwna odpowiedź. - Jutro? Obrócił się do niej, że znajdowali się twarzą w twarz. - Jestem teraz zbyt wkurzony, żeby prowadzić tą rozmowę, Soniu poinformował ją, brzmiąc na wkurzonego. Na wręcz szalonego.- Ale jutro rano, po śniadaniu, kurwa porozmawiamy - dokończył. W obliczu jego gniewu, Sonia pomyślała,że lepiej byłoby się już nie odzywać. Więc tego nie zrobiła. Znowu obrócił się na plecy, pociągnął ją ze sobą, tak że jej głowa znalazła się na jego ramieniu. Potem objął się jej ręką, która znalazła się na jego brzuchu i objął ją w talii, mocno przyciskając do siebie. Kiedy się ułożył, przyszło jej do głowy, że nie miał się o co wkurzać. To nie ona wykradała się w nocy, aby spotkać się z kimkolwiek (albo kilkoma osobami). Nie udawała, że była jego oddaną królową, skoro nie ciągnęło jej do niego. Po prostu starała się jak mogła w tej bardzo złej sytuacji. Jednak sama też nie miała ochoty wdawać się w temat w tej chwili. Albo prawdę mówiąc, to najlepiej nigdy. Zmusiła swe ciało, aby się uspokoiło i wsłuchała się w jego głęboki oddech, zaciągnęła się jego mocnym zapachem i żałowała, że nie może wrócić do chwil, gdy przynajmniej mogła udawać, że to było prawdziwe. Ale nie mogła.

***

Był następny ranek, gdy Sonia skuliła się w malej alkowie, starając się skoncentrować na swojej książkę, ale nie mogła, ponieważ wiedziała, że był to dzień zapłaty. Obudziła się sama, wzięła prysznic, ubrała i zjadła szybkie śniadanie i pobiegła na górę, zanim ktoś zdołał ją złapać. Nie miała pojęcia, dlaczego obudziła się sama, ponieważ Callum zawsze ją budził, gdy wychodził, nawet tylko po to, aby ją pocałować albo powiedzieć, że wychodzi. Nie wzięła tego za dobry znak. Kiedy usłyszała, jak nadchodzi i doszła do wniosku, że fakt, iż pokonywał po dwa schodki na raz także nie był dobrym znakiem. Kiedy wpadł do pokoju i trzasnął mocno drzwiami i zdawało się, że przez pokój przeszła fala uderzeniowa, to też nie wzięła tego za dobry objaw. W chwili, w której zobaczyła wyraz jego twarzy, zrozumiała, że dzisiejszy dzień był dniem zapłaty. Dzisiaj był dzień apokalipsy. Podszedł do niej bez wahania, wyszarpnął książkę z jej sparaliżowany ze strachu rąk i rzucił nią przez pokój z taką siła, że dźwięk, gdy uderzyła w drzwi szafy, rozniósł się po pokoju jak wystrzał z broni. Przez chwilę wpatrywała się w swoją książkę na podłogę, rozchylając usta w szoku, aż spojrzała na niego. To co zobaczyła, przeraziło ją tak ekstremalnie, że jedyne co mogła zrobić, to ucieczka. Więc spróbowała. Wystrzeliła z alkowy i przebiegła obok niego tak szybko, jak poniosły ją nogi z sercem bijącym z oszałamiającą prędkością i zupełnie pustym umysłem. Jednak nie była wystarczająco szybka. Złapał ją ramieniem w talii i uniósł ją, plecami do swej piersi, z kopiącymi nogami i jej dłońmi odpychającymi jego ramię. - Puść mnie!- pisnęła, ale tylko odwrócił się, zrobił trzy wielkie kroki i rzucił ją na łóżko. Natychmiast się przewróciła i zaczęła toczyć, aż znalazła się po drugiej stronie, wstała na nogi i spojrzała na niego zła, gdzie stał po drugiej stronie łóżka. Jego pierś falowała i wyraźnie miał problem z kontrolowaniem swego gniewu. Sonia dyszała ze strachu, ale strach ten szybko ustąpił miejsca wściekłości. - Co jest z tobą nie tak?- wrzasnęła. - Po śniadaniu nie przyszłaś do gabinetu - odpowiedział, jego głos był głęboki, ale daleki od spokojnego.

Był wściekły. Zdradzał go jego głos. Jego twarz. Postawa jego dużego, wysokiego ciała. Ale Sonii to nie obchodziło. - Trzasnąłeś drzwiami, wyszarpnąłeś mi książkę i rzuciłeś mną przez pokój, ponieważ mnie przyszłam do gabinetu?- krzyknęła. - Nie rzuciłem cię przez pokój, ale powiedziałem ci, że porozmawiamy dzisiejszego ranka, a ty nie przyszłaś do tego cholernego gabinetu!odkrzyknął. - Nie krzycz na mnie, Królu Callumie - sama krzyknęła. Położył dłonie na biodrach i pochylił się do przodu, wrzeszcząc: - Będę krzyczał, dopóki nie dowiem się co kurwa się z tobą dzieje, Królowo Soniu! - Nic się ze mną nie dzieje!- wykrzyczała kłamstwo, także pochylając się do przodu. - Nie?- odparł.- Więc moja żona wstrzymuje swoje uczucia przede mną, ponieważ... ? Pozwolił, aby to pytanie zawisło w powietrzu, ale nie Sonia. Znowu skłamała: - Nie odmawiam ci swoich uczuć. - Naprawdę?- zapytał drwiąco.- Czyżbyś przeleciała mnie w nocy i nawet tego nie poczułem? Zacisnęła dłonie w pięści, czując taką wściekłość, że nie mogłaby się powstrzymać, nawet gdyby próbowała. Czego nie zrobiła, ponieważ wstrzymywała się już zbyt długo. Musiała po prostu to z siebie wyrzucić. - Cóż, pomyślałam, że skoro pieprzysz się z kimkolwiek w nocy, to nie będziesz mnie potrzebował! Jego ciało szarpnęło się, ale skrzywił się na nią w trakcie tego ruchu, mrucząc gniewnie: - Co do cholery? - Zdradzasz mnie, Callum. Wiem o tym. Pamiętasz? Mam dary! Mogę wyczuć ten zapach! Wychodzisz w środku nocy, wracasz do domu i nim śmierdzisz!- wrzasnęła. Patrzył na nią przez długi czas, gdy obydwoje byli oszołomieni i wściekli, gdy wreszcie krzyknął: - Ja pierdolę, oszalałaś? - Nie!- odkrzyknęła.- Nie oszalałam!- pokręciła głową, unosząc rękę i odwracając wzrok, mówiąc głównie do siebie, ale i tak zrobiła to z werwą.Nie powinno mnie to obchodzić. Powtarzałam sobie, że nie powinno. Ale dlaczego mnie to obchodzi? - Nie powinno cię to obchodzić?- Callum mruknął nisko i niebezpiecznie, a na jego ton Sonia znowu na niego spojrzała, aby dostrzec i myliła się wcześniej, że był zły.

Teraz był wściekły. Ale posunęła się już za daleko. - Nie, nie powinno mnie to obchodzić - ryknęła na niego. - Nie powinno cię obchodzić, że cię zdradzam?- zapytał wciąż niskim tonem. - Nie!- krzyknęła. - Dlaczego?- odkrzyknął.- Ponieważ chcesz, abym dobierał się do kogoś innego, gdy już wiesz, że jestem wilkiem i nie chcesz, aby twoje słodkie, małe ciałko zostało zhańbione przez zwierzę? Sonia westchnęła w oburzeniu na jego słowa i krzyknęła: - Jak śmiesz! Kocham wilki! - Tak, kochanie - powiedział uszczypliwie.- I trzy tygodnie temu powiedziałaś, że kochasz mnie. Następnego dnia znalazłem pieprzone moje pieprzone pierścionki w ogni i kurwa unikałaś mnie przez cały dzień, aż dowiedziałaś się, że jestem wilkiem i zrobiłaś wszystko co w twojej mocy, aby unikać mnie przez kolejne trzy pieprzone tygodnie! Właśnie tym jest dla ciebie miłość? - Nie, Callum. Zrobiłam to wszystko, ponieważ zmusiłeś mnie, bym powiedziała, że cię kocham, podczas gdy siedziałam na twoich kolanach, po tym jak wróciłeś do domu, gdy skończyłeś się pieprzyć z kimś innym i wciąż tym śmierdziałeś! - Nie pieprzę się z nikim innym!- ryknął, tracąc tą resztkę swego temperamentu. Ale w Sonii coś pękło. Pękło już wcześnie, w sumie to pękało w kółko, wciąż sprawiając ból i tylko cudem nie upadła na kolana. Zamiast tego, jej gniew i złamane serce zmuszały ją do oddychania, stania i walczenia. Odwróciła się, okrążyła łóżko cały czas patrząc w oczy swemu partnerowi, uniosła dłoń wytykając go palcem, przez cały czas krzycząc: - Kłamiesz! Nie chcesz mnie. Nigdy mnie nie chciałeś! Jestem tylko twoim obowiązkiem. Kolejnym w długim szeregu obowiązków - wciąż krzyczała, gdy do niego dotarła i użyła obu dłoni, aby pchnąć go w pierś, przez co stracił równowagę i spojrzał na nią zszokowany.- Już na początku sam powiedziałeś, że jesteśmy farsą! Twój brat powiedział, że chciałbyś mieć okiełznanie już za sobą, że czułeś się zmuszony, że musiałeś być ze mną w chatce i że powinnam zrozumieć twoją potrzebę pieprzenia się z kimś z twojego rodzaju - znowu go pchnęła i krzyknęła.- Twój drugi brat stwierdził, że lubisz mieć wiele kochanek. Ta szalona Desdemona powiedziała, że nienawidzisz blondynek, a ja nią jestem! I każdy, Calder, Yuri i nawet Titium opowiadał o twoich legendarnych podbojach wśród kobiet. Złapał ją za nadgarstki i przyciągnął ją do swojej piersi, mrucząc: - Soniu... - Nie!- krzyknęła mu w twarz.- Mam dobre wieści. To dla ciebie koniec,

Callum! Koniec. Już nie musisz udawać. Nie musisz odgrywać swojej roli. Obiecuję, że będę wypełniać swoje obowiązki jako królowa, a ty będziesz mógł wychodzić i robić... cokolwiek robisz, a ja jakoś sobie z tym poradzę. Dam radę. Znajdę sposób, by być szczęśliwa, nawet gdy będę z tobą, ale czuję się tak jak zawsze, sama. - Laleczko... - zaczął. W jej oczach pojawiły się łzy i wrzasnęła na to słowo: - Przestań mnie tak nazywać!- pchnęła go w pierś dłońmi i zaczęła walczyć w jego ramionach.- Przestań mnie tak nazywać, skoro to nic dla ciebie nie znaczy. Nigdy nie znaczyło. Jestem nią tylko w moich durnych, durnych snach! Z trudem opanował jej zmagania, gdy szepnął: - Kochanie, uspokój się i mnie posłuchaj. Walcząc ciężko, aby powstrzymać łzy, Sonia wyjąkała: - N... nie!- i wciąż walczyła. Ale Callum z łatwością zapanował nad jej miotającym się ciałem, więc musiała postarać się bardziej. Musiała uciec, i to daleko. Na tyle daleko, aby poukładać myśli i pozbierać swoje rozbite serce i znaleźć jakiś sposób na to ohydne przeznaczenie. Udało jej się wyrwać, ale znowu ją złapał i pchnął na łózko. Przekręciła się i niemal wstała na kolana, ale jego palce owinęły się wokół jej kostek, przewrócił ją, pociągnął w dół łóżka i wylądowało na niej jego wielkie ciało. W panice, ponieważ nie było to miejsce, gdzie chciała być (chociaż jednak było), podskoczyła i pchnęła jego ramiona, krzycząc: - Puszczaj mnie. Muszę uciec! - Laleczko, musisz się uspokoić - mruknął cicho. Coś uderzyło ją w jego głosie. Jej ciało uspokoiło się, a jej umysł oczyścił, ale jej dłonie wciąż pchały jego ramiona, gdy odwróciła od niego wzrok i spojrzała na brzeg łóżka. Wzięła drżący oddech. Potem kolejny. Potem zauważyła, co powiedziała i zrobiła i jak bardzo się zdradziła, co do niego czuła. Następnie przyciśnięta i przytłaczająco upokorzona, podjęła próbę uratowania tej bardzo złej sytuacji, szepcząc: - Masz rację. Objął dłonią jej szczękę i powiedział cicho: - Spójrz na mnie, kochanie. Zamknęła mocno oczy i oparła się, aż w końcu wzięła oddech i spojrzała na niego. Boże, był piękny, gdy czułość wypełniła jego rysy. Widząc, jak patrzy na nią w taki sposób, zauważyła, że tak zatraciła się

w swoim bólu, że zapomniała, że on także musi sobie poradzić z tym ohydnym przeznaczeniem. - Przepraszam - wciąż szeptała.- Nie potrzeba ci tego. Musisz się martwić o królestwo. Powinnam... powinnam... powinnam nauczyć radzić sobie z tym sama. Przyglądał jej się przez chwilę, potem spojrzał nad jej głowę i niemal usłyszała, jak liczy do dziesięciu. Potem znowu spojrzał jej w oczy i stwierdził: - Nie zdradzam cię, Soniu. Znienawidzone łzy wezbrały w jej piersi i przełknęła je na słowa: - Proszę, nie. - Laleczko, ja biegam w nocy. Zamrugała na niego, uderzyło w nią dziwne zdziwienie na jego słowa, więc zapytała: - Biegasz? - Przemieniam się w wilka i biegam. Robiłem to też w chatce. Muszę to robić, zmusza mnie do tego wilk we mnie - powiedział jej i wgapiła się w niego, ponieważ nikt jej o tym nie powiedział.- Nie mogłem tego robić, gdy byliśmy w mieście, ale tutaj robię to przez cały czas. Zawsze podczas tego spałaś, gdy wychodziłem i biegałem - przerwał i dokończył.- Aż do ostatniego czasu. Wciąż na niego patrzyła, starając się logicznie zrozumieć ten dziwny fakt. - Czy ty... czy ty - nie powinna pytać, naprawdę nie powinna, ale jednak zapytała ledwo słyszalnym szeptem.- Biegasz z kimś innym? Drgnęły mu usta i odpowiedział: - Nie, maleńka, jestem samotnym wilkiem. - Ale pachniesz jak... - zaczęła. Przerwał jej. - Pachnę jak wilk. - Ale nigdy nie wyczułam tego zapachy, z wyjątkiem gdy... - Zapach szybko znika, zwłaszcza rano. - Ale pachnie tak, jak gdy kończymy... Uśmiechnął się. - Tak, kochanie, to dokładnie ten sam zapach. Pomyślała, że było to zrozumiałe i zdecydowanie seksowne i poczuła, jak jej ciało mięknie pod jego. - Więc z nikim się nie spotykasz? Jego twarz spoważniała, gdy odpowiedział: - Nigdy cię nie zdradziłem, Soniu - potem bardziej pochylił twarz i ostatecznie warknął.- Nigdy. Zaczęła ją wypełniać ulga, ale nie mogła odpuścić. - Ale... dlaczego? Nie chcesz mnie. Powiedziałeś... i Caleb i Yuri...

- Zapomnij o tym, co powiedzieli Caleb i Yuri. Znowu się na niego gapiła i zaczęła się wkurzać, dlatego też warknęła: - Mam zapomnieć? - Żyję prawie czterysta lat i wiesz, że lubię się bawić - wyjaśnił spokojnie. Tak, zdecydowanie jej irytacja przybierała na sile. - Racja, więc... - Nie, laleczko - przerwał jej stanowczo.- Powiedziałaś, to co miałaś do powiedzenia. Teraz moja kolej by mówić. Zacisnęła usta i spojrzała na niego ze złością. Przyglądał się, jakby czekał aż mu się przeciwstawi i kontynuował: - Miałem wiele kochanek, ale nigdy nie miałem partnerki. Otworzyła usta i powiedziała: - Partnerki, której nie chcesz. Teraz to Callum wyglądał, jakby się wkurzył, gdy ją poinformował: - Soniu, mówisz. - Owszem, mówię - odparła.- Nie ma powodu, by to robić. Znam swoje miejsce. Wiesz, że je znam, więc koniec z tym. - Nie rozumiesz swego miejsca - warknął. Owszem, zdecydowanie się wkurzył. - Ja... - Soniu, zamknij się - warknął. Sonia spojrzała na niego zła. Callum się skrzywił. Trwało to przez jakiś czas. Sonia wreszcie straciła cierpliwość. - Chciałeś mówić... więc mów. - Chryste, jesteś jak wrzód na dupie - powiedział jej. - Dzięki - warknęła. Zmrużył oczy i stracił kontrolę nad swym gniewem. - Dobrze, laleczko - powiedział przez zaciśnięte zęby.- Nigdy nie sądziłem, że powiem ci to w taki sposób, ale proszę bardzo. Jesteś idealna. Sonia przestała się na niego wściekle gapić i opadła jej szczęka. Callum ciągle mówił: - Musisz wiedzieć, że na początku nie sądziłem, że będę się czuł w ten sposób, ale gdybym z tobą coraz dłużej, to zauważałem to coraz bardziej. Budzę się każdego ranka i myślę o tym jaka jesteś doskonała i każdej nocy zasypiam rozmyślając o twojej perfekcji, myślę o tym nawet podczas dnia. Jeżeli miałbym sobie wymarzyć idealną partnerkę, do której bym wracał z wiatru i burzy, to byłabyś dokładnie ty. Sonia patrzyła bez słowa na swego króla. Nigdy, w całym swoim życiu, nie słyszała czegoś bardziej pięknego. Nikt tak o niej nie mówił (nawet jeżeli zostało to powiedziane z

irytacją). Nigdy. Poczuła, jak łzy wypełniają jej oczy, gdy szepnęła: - Callum... Ale przegadał ją: - Nie wiem co usłyszałaś, gdy podsłuchiwałaś, gdy nikt o tym nie wiedział, albo co ci powiedziano w twarz, ale do cholery, nie wiedzieli o czym mówią. W chwili w której obudziłaś się w moim łóżku w chatce, chciałem cię. Kwestionowałem to, pierwszy dzień nie był najlepszy, ale z godziny na godzinę stawałaś się coraz bardziej interesująca. I jeszcze bardziej. A gdy leżeliśmy na kanapie tej pierwszej nocy, to myślałem o tym, że nasze życie będzie słodkie... - wsunął dłoń w jej włosy, gdy patrzyła na niego w czułym zdziwieniu.- I tej nocy, gdy cię okiełznałem, gdy zasnąłem połączony z tobą, to myślałem o tym, że nasze życie będzie piękne i nie sądziłem, że każdego dnia będzie stawało się coraz piękniejsze. - Callum... Następnie stwierdził: - Aż do ostatnich trzech tygodni. Zamknęła oczy i wszystko zatańczyło jej pod powiekami. Callum trzymał ją na swych kolanach i powiedział jej, że ma rodzinę. Callum trzymający ją blisko w swych ramionach podczas gdy mrugały świąteczne lampki, mówiąc jej, że ma dom. Callum przypinający głowę wilka do jej łańcuszka, chcąc aby nosiła go na ubraniach, aby mógł widzieć symbol swych ludzi, tak jak obrączki, co mówiło wszystkim, że była jego. Callum, który zabrał ją na sanki, grał z nią w gry planszowe i oglądał z nią świąteczne filmy, a potem uśmierzył jej ból, gdy zaczęła się w niej gotować krew. Callum, który dał jej najlepsze święta, jakie miała od trzydziestu jeden lat. Callum, który wrócił prosto do niej po krwawej, ośmiu dniowej bitwie i spał wyczerpany trzymając ją blisko siebie, a później wbijający się w nią, by zapomnieć o ohydnych wspomnieniach. Łagodność Calluma, gdy odkryła o śmierci Waringa. Callum, który od śmierci jej mamy i taty, pozwolił jej być prawdziwą sobą. Tym kim była, bez ukrywania czegokolwiek. Był z nią podczas tych tygodni. I ona też. Była podczas tych wszystkich chwil. Była w domu. - Kocham cię, laleczko - powiedział, jego głos już nie był zirytowany. Był pełen czułości i otworzyła oczy, by zobaczyć, jak jego twarz wypełnia się tym

samym uczuciem.- Kochałem cię zanim zaczerpnęłaś swój pierwszy oddech na tym świecie, ponieważ takie było moje przeznaczenie, ale pokochałem cię dlatego, bo jesteś... cholerną... sobą. Jej serce zatrzepotało, jej brzuch rozpuścił się i z własnej woli uniosła dłoń do jego twarzy. Jej palce wsunęły się w jego włosy i przyglądała się, jak jej kciuk gładzi jego brew, a potem jego kość policzkową i pełną, dolną wargę. Kiedy spojrzała mu w oczy, to były zamknięte i wyglądał, jakby w jakiś sposób rozkoszował się tą bolesną ekstazą. - Cal?- zawołała. Natychmiast otworzył oczy, tym razem złote i pokochała to tak bardzo, że jej serce spęczniało, gdy szepnęła.- Kochasz mnie? Odpowiedział bez wahania: - Całym sobą, laleczko, i wszystkim czym będę. Poczuła, jak płacz wzbiera w jej piersi. Uniosła głowę, by wtulił twarz w jego szyję i utknął jej oddech w gardle. Callum usłyszał to, przewrócił się na plecy, wciągnął ją na siebie i trzymał mocno, jedną ręką obejmując ją w talii, a drugą wzdłuż jej kręgosłupa, gdyż wsunął palce w jej włosy, przyciskając jej twarz do swej skóry, walcząc z łzami. Wtedy ta myśl przyszła jej do głowy. Była tak ogromna, że jej ciało aż się szarpnęło i poderwała głowę do góry. - Jesteś prawdziwy!- krzyknęła z radością, jakby dokonała jakiegoś wspaniałego odkrycia, które miałoby oświecić świat. Uśmiechnął się do niej i powiedział: - Jestem tutaj, laleczko. Spojrzała na niego, na swego mężczyznę ze snów, swojego przystojnego wilka. Była w jego ramionach w ich łóżku w ich pokoju w ich zamku. - Jesteś prawdziwy - wyszeptała. Objął ją mocniej i odszepnął: - Jestem prawdziwy. - I... i - przełknęła ślinę, gdy uderzył w nią ten ogrom, zaciskając jej gardło.- Jesteś też mym szczeniaczkiem. Jego uśmieszek przerodził się w pełny uśmiech, gdy przesunął dłoń na jej policzek i potarł go czule kciukiem. - Myślę, że bycie twoim „szczeniaczkiem” powinno pozostać między nami, maleńka. Bycie znanym jako Szczeniaczek nie zasiałoby strachu w sercach moich wrogów. Zachichotała, z powrotem wtulając twarz w jego szyję i mocniej ją objął, by go poczuła. Właśnie tu. Nie w śnie. Nic z tego nie było snem. Tylko czystą prawdą. - Cal?- spytała z jego szyi.

- Tak, kochanie? - Pamiętasz, jak mnie zapytałeś, czy jestem szczęśliwa? - Tak. - Skłamałam. Jego ramiona napięły się. Uniosła głowę i spojrzała w jego ostrożne oczy, zanim przysunęła swe wargi do jego i szepnęła: - Teraz... jestem szczęśliwa. Jego dłoń wróciła do jej włosów i przechylił głowę, miażdżąc jej usta swoimi, gdy w tym samym czasie ich przewrócił i pocałował ją. I ten pocałunek był gorący, słodki, mokry, głęboki, długi i najlepszy z wszystkich. Był idealny.

***

Sonia obudziła się w środku nocy, trzymana blisko przez ramiona Calluma. Spędzili cały dzień w łóżku, nadrabiając stracony czas, przy czym Callum zostawił ją tylko po to, by zejść na dół po jedzenie. Przez cały dzień była taka, jak mu powiedziała. Szczęśliwa. I to bardzo ekstatycznie (jak również rozgrzana i podniecona, ale to także było ekstatyczne, biorąc pod uwagę co wyprawiał Callum). Ale w końcu nachodzą cię myśli, gdy nie śpisz w środku myśli, jak to było w przypadku Sonii. Wziąwszy spokojny oddech, ostrożnie wysunęła się z jego ramion, wyszła z łóżka i podeszła do swego szlafroka. Ubrawszy go, związała się mocno i podeszła do okna, by wyjrzeć w nocne, bezchmurne niebo, które pozwalało księżycowi jasno oświetlać śnieg, przez co zalesione wzgórza wyglądały bajecznie. Przez chwilę żałowała całą sobą, że podobanie jak Callum, nie może przemienić się w wilka i wybiec na śnieg w nocy. Albo przynajmniej, jak to robiła ze swoim tatą, przespacerować się, patrzeć, nasłuchiwać, wąchać, doświadczać. Ale te przyjemne myśli szybko się rozpłynęły, gdy Sonia uświadomiła sobie, że wszechświat nie skończył sobie z niej jeszcze żartować. - Kochanie?- zawołał Callum i odwróciła się do niego. Wspierał się na łokciu, patrząc na nią swymi pięknymi oczyma.

- Co tam robisz?- zapytał. - Myślę - odparła. - Cóż, myśl tutaj - nakazał. Poczuła, jak jej usta unoszą się w uśmiechu, ponieważ naprawdę był cholernie apodyktyczny. Jednak się nie zawahała i podeszła do stóp łóżka i weszła na nie na czworakach po jego ciele. Kiedy znalazła się z nim twarzą w twarz, objął ją i pociągnął na swoją potężną postać. Jego dłonie przesunęły się w jej włosy i wcisnął jej twarz w swą szyję, pytając: - O czym myślałaś? Znowu odparła bez wahania: - Zastanawiałam się, ile miałeś lat, gdy przestałeś się starzeć. - Około stu dziewięćdziesięciu pięciu. Uniosła głowę i spojrzała na niego. - Nie wyglądasz na sto dziewięćdziesiąt pięć lat - powiedziała mu i uśmiechnął się. Położył dłoń na jej karku i zebrał jej włosy w dłoń, skręcił je w sznur, tłumacząc: - Na ludzkie lata, miałem około trzydziestu dziewięciu. Owinął jej włosy wokół swojej pięści, gdy zauważyła: - Więc wciąż jesteś starszy ode mnie. Jego twarz złagodniała ze zrozumieniem, kiedy odpowiedział: - Zawsze będę od ciebie starszy, Soniu. Opuściła głowę, by znowu wtulić twarz w jego szyję, wiedząc, że była to prawda. Był to ostatni, ogromnie brzydki żart wszechświata. Potarł jej szczękę jej włosami i zawołał: - Laleczko? - Mm?- odpowiedziała, nie chcąc rozmawiać tej nocy, ani innej, jeżeli mieliby poruszyć ten temat. - Dzisiejszej nocy możesz o tym myśleć, martwić się o to, być z tego powodu smutna, ale później wyrzuć to z głowy - poradził jej w rozkazie. Poczuła, jak pod jej powiekami zbierają się łzy, gdy szepnęła: - Zawsze będziesz piękny. Puścił jej włosy i przeturlał się na nią, tak że ona była na dole, a on głównie na niej, wspierając się tylko na łokciu. Potem ogłosił: - Wilki łączą się z partnerami na całe życie. - Co?- zapytała. - Łączymy się w pary na całe życie. Nigdy nie zdradzamy. Nigdy nie jesteśmy niewierni. Nigdy nie odchodzimy. Łączymy się na całe życie. Nasze

instynkty, wszystko co nas tworzy, wszystko co skupia się wokół naszego partnera, nasze stado, nasze rodziny. To jedyne, co się liczy. Nie piękno, nie młodość. - Łatwo ci powiedzieć - wymamrotała, odwracając wzrok.- Ale ty będziesz zawsze młody. Spojrzała mu z powrotem w oczy, gdy stwierdził: - Teraz czuję się tak stary, jak jestem. Zaskoczona, zapytała: - Dlaczego? Przyglądał jej się przez chwilę, zanim pokręcił głową: - To nie ma znaczenia. Potem pochylił głowę, by dotknąć ustami jej warg i znowu przewrócił się na plecy, biorąc ją ze sobą. Ale tym razem to ona wsparła się na łokciu i spojrzała na niego. - Dlaczego się tak czujesz? - Sonia, daj spokój... - Dlatego, że będziesz się przyglądać, jak się starzeję? - Laleczko... Przerwała mu: - No dalej, Cal. Powiedz mi. - Nie powinienem o tym wspominać. - Ale wspomniałeś - nacisnęła. - Tak, wspomniałem i to był błąd - uniósł ręce nad piersią, gdy próbował wciągnąć ją w swoje objęcie, ale oparła się i wyjątkowo ustąpił. Położyła dłoń na jego piersi, zaczynając dziwnie się czuć. Szczęście znikało i zaczęła wracać rozpacz na myśl, że będzie patrzył, jak zaczyna się marszczyć i siwieć i słabnąć, podczas gdy on na zawsze pozostanie piękny, wysoki, i silny, dlatego nakazała: - Cal, powiedz mi. - Nie chodzi o to, że będę patrzył jak się starzejesz. - W takim razie o co?- nacisnęła. Zmarszczył razem brwi, jakby zaczęła się ulatniać jego cierpliwość: - Odpuść sobie. Nacisnęła dłonią na jego pierś i nalegała żarliwie: - Nie, powiedz mi co to jest! - To dlatego, że będę patrzył jak umierasz. Wzięła drżący oddech i spojrzała na niego. Nie pomyślała o tej ohydnej myśli, więc nie wiedziała co powiedzieć. - Przez te wszystkie tygodnie, podczas których byliśmy razem, myślałem o tym i nie chciałem, abyś ty zaprzątała sobie tym głowę. Wiesz, o czym myślałem, maleńka?- zapytał cicho i nie chciała wiedzieć, naprawdę nie chciała, ale i tak skinęła głową i kontynuował równie cicho.- Zastanawiałem się, jak sobie poradzę przez kolejne wieki, gdy ciebie już nie będzie.

Sonia poczuła, jak oddychanie stało się bolesne i nie będąc w stanie utrzymać już swego ciężaru, opadła na dół, oparła czoło o jego obojczyk i objęła jego pierś ręką. Potem mruknęła w jego tors: - Nie możesz mnie kochać. Jestem taka pochłonięta sobą. Przez cały czas myślałam tylko o sobie. Jak w ogóle możesz mnie kochać? Wsunął dłoń w jej włosy i przycisnął jej policzek do swej piersi, mówiąc cicho: - Niestety, laleczko, nie mam wystarczająco dużo czasu, abym wyjaśnił ci wszelkie sposoby, na jakie cię kocham. To samo w sobie zajęłoby wieki. Roześmiała się, ale bez humoru, przyciskając się bardziej do jego ciała, obejmując go mocniej i splatając z nim nogi. Jego palce przesunęły się przez jej włosy, aż w końcu jego twarde, kojące ciepło i uspokajające palce uspokoiły jej myśli, przy czym wzięła ten drżący oddech. - Więc skoro teraz już wiesz - powiedział łagodnie.- To nasz czas jest bezcenny. Więc nie marnujmy go na ponowne rozmawianie o tym. Zgoda? Uniosła dłoń i przesunęła leniwie dłonią po włosach na jego piersi. Boże, uwielbiała jego pierś. Na tą myśl, jej palce zacisnęły się i przesunęła paznokciami po jego włosach, gdy szepnęła: - Zgoda. Wróciła do bawienia się jego włoskami na piersi i zdecydowała, że w tej chwili musiał wiedzieć coś bardzo, bardzo ważnego. - Cal? - Tak, laleczko. Boże, uwielbiała, kiedy nazywał ją „laleczką”. Wzięła głęboki oddech i zapytała: - Pamiętasz, gdy zapytałeś mnie, czy cię kocham? Jego ciało znieruchomiało pod nią i odpowiedział: - Tak. Powiedziała cicho: - Wtedy nie skłamałam - poczuła, jak jego ciało się napina i dokończyła.- Nie co do tego - objął ją obiema rękami, ale uniosła się, przycisnęła swe ciało do jego i wyszeptała swą opowieść do jego ucha.- Gdy po raz pierwszy cię spotkałam, w moim pierwszym śnie, poczułam jak wsuwasz się za mną do łóżka. Trzymałeś mnie w ramionach, a ja powiedziałam ci, że cieszę się, że wróciłeś do domu. Pocałowałeś mnie w szyję i leżałam w twych ramionach, myśląc „Oto mężczyzna, którego kocham.” Był to krótki sen, tuż przed tym jak się obudziłam, ale czułam się dziwnie szczęśliwa - uniosła głowę i spojrzała w jego teraz piwne oczy i stwierdziła.- W tym pierwszym śnie nawet nie widziałam twojej twarzy. Jego obie dłonie przesunęły się do jej głowy, wsunęły w jej włosy, odsuwając ją do tyłu.

Potem powiedział gardłowo: - Kochasz mnie. Sonia oparła swe usta na jego, ale wpatrywała się otwartymi oczami w jego, szepcząc: - Całą sobą, wilku, i wszystkim czym będę. Palce Calluma zacisnęły się w jej włosach i znowu przewrócił się na Sonię. Całował ją w chwili, w której opadła plecami na łóżko. Minęło trochę czasu, zanim znowu zasnęli. A gdy to zrobili, to byli połączeni. Na więcej sposobów, niż w jeden.

Rozdział 21

Zrozumienie

Callum siedział w swym gabinecie, przeglądając raporty z niektórych ze swych inwestycji, kiedy wyczuł nadejście Sonii. Miała na sobie kolejną parę grubych skarpet, dlatego też jej kroki były ciche. Ale zanim ją opuścił tego ranka, to kochał się z nią i nie wzięła prysznicu. Poczuł, jak ich wspólny zapach staje się silniejszy, gdy się zbliżała. Cholernie uwielbiał ten zapach. Minął miesiąc, odkąd wreszcie odkryła przed nim swe myśli. I tylko kilka dni dzieliło ich od oficjalnych Godów. I Callum nie mógł się diabelnie doczekać. Wzgórza znowu były wypełnione namiotami, a miasto ponownie pękało w szwach. Każdy chciał tam być, nie dlatego, że ich król miał się oficjalnie

związać z ich królową, ale dlatego, że to Callum oficjalnie wiązał się z Sonią. Był na wielu Godach i dobrze się bawił na każdych. Ale wiedział, że te spodobają mu się najbardziej za ich ostatni miesiąc, który był lepszy niż wszystkie pozostałe. Nieskończenie lepszy. Przekraczał nawet perfekcję. Był jak sen. Jednak z pomocą Regan i radami na odległość Leah, zamierzał niespodziankę na ich Gody. Niespodziankę dla jego żony. Spojrzał na drzwi, kiedy Sonia otworzyła je i weszła uśmiechnięta do pokoju. Widok jej pięknej, uśmiechniętej, szczęśliwej twarzy rozprzestrzenił w jego trzewiach przyjemne uczucie, więc odłożył raport, wyprostował się w fotelu i odwzajemnił uśmiech. Pokonała małą odległość, jej kaszmirowy szlafrok rozsunął się, odkrywając jej kształtne nogi, gdy nadeszła. Znowu zauważył, że przez ostatni miesiąc przytyła. Jako że to podejrzewał, tyła w odpowiednich miejscach i był zadowolony wynikiem. Ale był jeszcze bardziej zadowolony, że zrezygnowała ze swojej obsesji liczenia kalorii i po prostu tak jak powinna, zaczęła się cieszyć jedzeniem. - Opowiedziałam Marze i Calliście historię swego okiełznania - ogłosiła, gdy okrążyła biurko i odwrócił się fotelem w jej stronę. Uniósł brwi, gdy usiadła na jego kolanach i podciągnęła pod siebie nogi, odwracając się do niego przodem. - Naprawdę?- zapytał, obejmując jej małe ciało ramionami, zdziwiony tą wieścią. Wzruszyła ramionami, jakby sama nie chroniła tego sekretu przez miesiące. Potem jej wargi wygięły się w uśmiechu (coś, co przez ostatni miesiąc robiła bardzo często) i wyjaśniła: - Były nieugięte - jej ciało zaczęło drżeć, zanim się roześmiała.- Chociaż myślę, że mi nie uwierzyły. Najwidoczniej wilki są bardzo podekscytowane podczas okiełznania i nie mają okazji, by za pierwszym razem zrobić to w różnych pozycjach - chwyciła w dłoń jego szczękę i musnęła kciukiem jego dolną wargę, zanim dokończyła cicho.- Myślę, że właśnie zrobiłam z ciebie legendę, wilku. Uśmiechał się do niej, gdy opowiedziała mu swoją historię, ale warknął na jej pieszczotę, zanim pochylił głowę i pochwycił jej wargi w twardym, szorstkim pocałunku, który od razu odwzajemniła. Kiedy uniósł głowę, westchnęła drżąco, zanim ukryła twarz w zgięciu jego szyi, położyła dłoń na środku jego piersi i oparła się na nim, co przez ostatni miesiąc też jej się często zdarzało. Zauważył, że jego królowa na różnorodne sposoby uwielbiała jego pierś.

- Lubię, jak całujesz - szepnęła. - Wiem - wyszeptał. Bardziej wtuliła głowę w jego szyję: - Jaki arogancki. Objął ją mocniej. Przytuliła się bardziej. Uwielbiał te chwile, gdy przychodziła do niego po śniadaniu. Cholera, uwielbiał każdą sekundę spędzoną z Sonią. - Cal?- zawołała, jej palce bawiły się jego swetrem. - Tak, laleczko? - Dziwnie się dzisiaj czuję - odruchowo objął mocniej na tą wiadomość i uniosła głowę, by na niego spojrzeć.- Nie tak - powiedziała szybko.- To coś innego. Czułam się też dziwnie wczorajszego ranka i przedwczoraj - jej spojrzenie stało się oszołomione, gdy spojrzała nad jego ramieniem.- Nie wiem jak to opisać - potem znowu na niego spojrzała.- Czuję mdłości jak po locie samolotem, ale się nie pochorowała. Czuję się tak, jakby jako jedna nie byla w swoim ciele. Callum objął ją jeszcze mocniej i stłumił triumfalne wycie. - Pójdziemy do lekarza - powiedział jej. Pokręciła głową, wciąż wyglądając na oszołomioną z zajętymi myślami. - To nie jest konieczne. Nie sądzę, by to były złe wieści. Miała rację, ponieważ nosiła pod sercem jego szczeniaka. Nie miała okresu, odkąd pojawili się w zamku. Nie był aż tak zaznajomiony z ludźmi, ale wiedział, że ich cykl powtarzał się co miesiąc, niż wilczyc, które miały okres co pięć miesięcy. A odkąd była tutaj od ponad dwóch miesięcy, to podejrzewał, że od tylu była w ciąży. Jeżeli nie od więcej. I cholernie podobał mu się ten pomysł. - Zabaw mnie - nakazał, gdy jej oszołomione spojrzenie wróciło do jego. - Arogant - mruknęła, ale jej wargi znowu się wygięły. Jego dłonie przesunęły się do jej i jej oczy rozszerzyły się w zrozumieniu, zanim złagodniały. - Cal, drzwi są otwarte - szepnęła. Nie obchodziło go to. - Nie przejmuj się tym. - Cal... Rozsunął szlafrok, odsłaniając jej piersi. Zassała powietrze. Jasna cholera, była genialnie naga pod szlafrokiem. Schylił głowę i wziął jej sutek do ust, ssąc go mocno. Jej myśli nie skupiały się już na drzwiach, gdy odchyliła głowę do tyłu i wplotła palce w jego włosy, by go przytrzymać przy swej piersi.

Było mnóstwo sposobów na jakie kochał Sonię, ale najbardziej lubił, gdy tak na niego reagowała. Uniósł głowę, ściągną szlafrok z jej drugiej piersi i zrobił to samo. Przesunęła swoim miękkim tyłeczkiem na jego twardego kutasa i niski jęk wyrwał się z jej wygiętego gardła. Jego dłoń przesunęła się na jej kolana, rozsunęła jej szlafrok i przesunęła się po skórze jej wewnętrznego uda, między jej nogi, gdzie już była mokra i gotowa na niego. Jego Sonia, zawsze na niego gotowa. Była idealna. Dotknął jej, jej biodra natychmiast się szarpnęły i jęknęła cicho. Uśmiechnął się przy jej sutku i bardziej go possał. Z jego dłonią między udami, Sonia wygięła się nad jego ramieniem, z jego ustami przemiennie na piersiach, wziął ją tam. Przysłuchiwał się, jak doszła cicho (po raz pierwszy). Wciągnęła cichy oddech i przytrzymała go, gdy poczuł jak jej płeć zaciska się na jego dwóch palcach, które w nie wsunął i musnął językiem jej sutek, gdy jego kciuk pocierał jej słodki guziczek, przedłużając jej orgazm. Kiedy się uspokoiła przy nim i gdy zaczęła gładzić jego włosy, uniósł głowę i spojrzał na swoją śliczną, małą królową, jej piękne, rozgrzane i odkryte dla niego ciało, jej delikatną twarz, namiętne oczy, które patrzyły na niego z zadowoleniem i choć raz zapomniał o swojej przyszłości i poczuł spokój w swym okrutnym losie. Jego dłoń delikatnie wysunęła się spomiędzy jej nóg, przyciągnął ją bliżej i szepnął: - Wiesz, że cię kocham, laleczko? Skinęła głową i jej dłonie zsunęły się z jego włosów na kark. - Wiesz, że cię kocham, wilku? Nie odpowiedział, tylko pocałował ją lekko. - Wciąż jesteś twardy - szepnęła przy jego wargach. - Mam twój słodki tyłeczek na kolanach - wyjaśnił, uśmiechając się do niej. Odwzajemniła uśmiech, zanim zapytała: - Chcesz, abym... ? Przerwał jej. - Później. Miał sprawy do załatwienia. Kiedy położyła usta na jego, chciał aby to zrobiła, gdy sama wolała to zrobić. - Dobrze - szepnęła, dostrzegając zrozumienie w jej oczach, które chwilę po orgazmie znów były głodne. Cholernie... Idealna. Tak jak ona, usłyszał nadejście Ryona i wyprostowała się, zawiązując

szlafrok. Potem spojrzała mu w oczy i syknęła cicho: - Boże, Callum, pachnę seksem. Uśmiech Calluma zmienił się i powiedział z zadowoleniem: - Owszem, pachniesz. Mogła tylko na niego spojrzeć z niezadowoleniem, gdy Ryon dotarł do drzwi. Gdy Callum spojrzał na swego kuzyna, wszystkie przyjemne i zadowolone z siebie myśli, ulotniły się. - Hmm - mruknęła Sonia, również spoglądając na Ryona.- Wygląda na to, że to sygnał, abym wzięła prysznic. Odwróciła twarz do Calluma i dotknęła jego szczeki, odrywając jego myśli od obowiązków z powrotem do siebie. Ten jej nowy zwyczaj również mu się spodobał. Pocałowała go szybko i uśmiechnęła się ze zrozumieniem, zanim ześlizgnęła się z jego kolan. Owinęła szlafrok ciasno wokół siebie i posłała kolejny uśmiech do Ryona, który zmarszczył brwi, gdy przeszła przez pokój, po raz ostatni spoglądając na Calluma, zanim zamknęła za sobą drzwi. Ryon stał przed biurkiem milcząc, jego uszy obróciły się częściowo do drzwi, czekając aż Sonia znajdzie się poza zasięgiem słuchu. Callum nie wziął tego za dobry znak, więc zacisnął mocno szczękę. Kilka długich chwil później, Ryon rzucił dwie teczki na posprzątane biurko Calluma. Sonia wzięła się za nie i trzymała uporządkowane, co było zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem. Przekleństwem dlatego, że nigdy nie wiedział co gdzie było. Błogosławieństwem ponieważ musiał znaleźć Sonię, gdy czegoś potrzebował. Teczki poślizgnęły się i zatrzymały na czystej podkładce. - Obydwie przyszły tego ranka - Ryon ogłosił niskim głosem, ale Callum nie dotknął teczek. Przyglądał się w ciszy swemu kuzynowi i Ryon kontynuował.- Jakiś czas temu przyszły wyniki badań leków Sonii. Ale koniec końców sam musiałem to zrobić. Nie zrozumiałem tego, ale to co pojąłem, sprawiło, że zacząłem kopać głębiej. Dałem je Orphenonowi. Mięśnie na zaciśniętej szczęce Calluma drgnęły, ale wciąż się nie odezwał. - Orphenon zadzwonił do mnie w chwili, w której osobiście zakończył drugą analizę. Nie mógł uwierzyć, że Sonia zażywała ten koktajl i poprosiłem, aby poszukał coś na ten temat. Dałem mu jej medyczną dokumentację, by się jej przyjrzał. Potem zrobił więcej, dzwoniąc do swoich kolegów i nawet profesów, u których studiował. Callum wreszcie się odezwał: - Nie jestem zachwycony, że opowiedziałeś o chorobie Sonii bez mojej zgody, Ry. Ryon pochylił się do przodu i położył obie dłonie na biurku Calluma.

- Wiem, że nie byłbyś, dlatego ci nie powiedziałem - Callum odezwał usta, aby się odezwać, ale Ryon go uprzedził.- Jej choroba nie istnieje, Cal. Callum również pochylił się do przodu w swym fotelu. - Widziałem, co się z nią dzieje. Czułem jej ciało. Płonęła. Kurwa, smażyła się. - Nie potrafię tego wyjaśnić - odpowiedział Ryon. - To rzadka choroba - Callum przypomniał mu. - Nie jest rzadka, Cal. Ona... nie... istnieje. Nie ma jej w żadnej medycznej literaturze. Nikt o niej nie słyszał. - To niemożliwe - Callum odparł. - To prawda - Ryon odpalił, wskazując na teczki na biurku Calluma i zażądał.- Spójrz na raport, górny folder. Callum zrobił tak jak mu powiedział, otwierając teczkę i spoglądając na laboratoryjny raport, na który składały się poszczególne składniki leku Sonii. Cała strona była wypełniona listą, której większość nie miała sensu, ale na górze były trzy substancje, które w największej częsci wypełniały lek i można je było łatwo rozpoznać. - Co do cholery?- mruknął. - Luddzki estrogen, estrogen wilkołaka i ludzki testosteron - warknął Ryon. - Dlaczego, do cholery, wstrzykiwali jej estrogen wilkołaka i ludzki testosteron?- Callum zapytał krótko. - Kto kurwa wie?- odparł Ryon.- Orphenon nie może uwierzyć, że jej organizm przyjął hormon wilka. Powiedział, że reszta rzeczy na liście jest toksyczna dla ludzi. Długotrwałe stosowanie byłoby zabójcze. Callum użył całej swojej samokontroli, aby nie zerwać się z fotela. Zamiast tego, zacisnął dłonie w pięści, walcząc z klującą skórą. - To nie wszystko - Ryon kontynuował, przyglądając się uważnie Callumowi. - Co?- Callum szczeknął. Ryon nie zwlekał: - Chłopcy Caldera wreszcie odkryli źródło, od którego wyciekły informacje do rebeliantów, że Sonia jest twoją królową. Callum poczuł, jak chłód prześlizguje się po jego plecach, zanim nacisnął: - A któż to? - Yuri. Callum wstał szybko, fotel poleciał w stronę kominka. Jego wściekłość była namacalna, gotowała się w nim krew, a umysł koncentrował się wokół dwóch rzeczy - powstrzymanie zmiany i dorwanie się do czyjejś skóry. - Przyprowadź do mnie Gregora - nakazał niebezpiecznym tonem, a następnie nagle powiedział.- I moją matkę. Ryon skinął głową i wyszedł, by choć raz wykonać rozkaz Calluma.

Podczas gdy go nie było, Callum przejrzał zawartość obu teczek. Nie był w lepszym nastroju, gdy Ryon przyprowadził do pokoju Gregora i Regan. - Callum, co... ?- Regan zaczęła, ale zamknęła usta, gdy tylko spojrzała na swego syna. Callum nawet nie spojrzał na Gregora. Odwrócił się do Ryona, który stał w drzwiach. - Nie chcę, by Sonia zbliżała się do gabinetu. Porozmawiaj z Marą. Ryon skinął głową. Callum kontynuował: - Yuri przybędzie dzisiejszego popołudnia? Ryon znowu skinął głową. - Pojedziesz po niego, gdy wyląduje - Callum nakazał. Ryon uśmiechnął się z ponurą satysfakcją i wyszedł z pokoju. Callum spojrzał na swoją matkę i wampira. - Usiądźcie - warknął. Zrobili, to co im powiedział. Regan była widocznie poruszona. Gregor, ten nieczuły dupek, był całkowicie odprężony. Callum nie usiadł, nie mógł, gdy jego samokontrola wisiała na cienkim włosku. Spojrzał na nich i oznajmił: - Choroba Sonii nie istnieje. Lek, który przyjmuje, jest mieszanką śmiertelnych toksyn i Yuri jest odpowiedzialny za zdradzenie rebeliantom, że jest moją królową. - O Boże - Regan mruknęła i Callum zmrużył oczy na swej matce. - Callum, mogę to wyjaśnij - Gregor odparł chłodno. Wzrok Calluma prześlizgnął się do wampira i zażądał: - Więc lepiej zrób to szybko, albo kurwa oderwę ci głowę i umrzesz, wiedząc że zabawię się z twoim synem, aż nie będzie mnie kurwa błagać, abym go zabił. - Sonia umiera - stwierdził Gregor. Te dwa słowa przeszyły furię Calluma i mógł tylko patrzeć. Gregogr wziął głęboki oddech i kontynuował cicho: - Już jako niemowlę była symptomatyczna. Naturalnie, jako że doświadczyłeś jej objawy, to zrozumiesz dlaczego Lassiter i Cherise tak szaleńczo poszukiwali rozwiązania. Jednak jej choroba, czymkolwiek ona jest i pomimo tego, że zabrali ją do wielu lekarzy, którzy nie odkryli co to było, jest wyjątkowa. Jak jej zdolności, których już nie ukrywa, jak widzisz. Gregor pozwolił wsiąknąć tym słowom, a gdy Callum nie odpowiedział, ciągnął. - Kiedy nie znaleziono żadnej odpowiedzi, to Lassiter i Cherise byli zmuszeni podróżować, by ją odkryć. Próbowali wszystkiego, a jako że znali nieśmiertelnych, to poszerzyli swe poszukiwania. Wilcza krew, wampirza krew, wampirza ślina, koktajl tego i tego, czegokolwiek. Niektóre działały, ale

tylko przez jakiś czas i znowu zaczęła mieć objawy. Zajęło im lata, ale wreszcie znaleźli rozwiązanie w obecnym zastrzyku. Ale wiedzieli tak samo jak ja i Mac, że to tylko kwestia czasu. Wiedzieliśmy ze względu na Proroctwa, że lek nie będzie długo działać. Wiedzieliśmy, że nie ratujemy jej życia, tylko je po prostu przedłużamy. - Przecież odziedziczyła swoją chorobę po ojcu - zauważył Callum. - To kłamstwo- odparł Gregor. Callum wciągnął oddech, spoglądając w dół i na boki. Jego pierś znowu się ścisnęła, tym razem mocno i oddech który zaczerpnął wcale nie złagodził bólu. Gregor kontynuował: - Nigdy jej o tym nie powiedzieliśmy. Chcieliśmy, aby żyła wolnym życiem bez ciężaru tej wiedzy - po chwili dokończył.- Jestem pewien, że zgodzisz się, iż była to słuszna decyzja i w trójkę dotrzymaliśmy co do tego słowa. Callum z powrotem spojrzał na Gregora, potem na swoją matkę i zapytał: - Może jedno z was zechciałoby mi powiedzieć, dlaczego ja żyłem wolnym życiem bez ciężaru tej wiedzy? Regan wstała i położyła dłoń na biurku w błagalnym geście. - Co byś tym zyskał? Już wiedziałeś, że była człowiekiem i walczyłeś z tym. Gdybyś wiedział, że jej ludzki byt na tym świeci będzie jeszcze krótszy... Regan zamarła, gdy odwróciła wzrok i przygryzła wargę. Callum spojrzał na swą matkę, nie chcąc zaakceptować emocji, które się w nim tliły. Potem spojrzał na Gregora. - A Yuri? - Powiedzmy, że ja i Mac nie zgadzaliśmy się, jak powinieneś spotkać swoją partnerkę - Gregor odpowiedział niejasno. - Mógłbyś mi to wyjaśnić jaśniej?- odpalił Callum. Gregor wymienił spojrzenie z Regan, która z powrotem usiadła. Potem spojrzał z powrotem na Calluma. - Mac cię znał. Wiedział, że chciałbyś kontrolować spotkanie, zaloty, okiełznanie. Wiedział, że ruszyłbyś za nią dopiero wtedy, kiedy ty byłbyś gotowy. Kiedy przestał mówić, Callum ponaglił go krótko: - I? - Zajmowało ci to zbyt wiele czasu - Gregor natychmiast odpowiedział. - Nie trwałoby to tak długo, gdybym wiedział, ze ona umiera - Callum warknął i powstrzymał się całym sobą, aby nie wyryczeć słów.- Co prowadzi nas do tego, że ty... - jego słowa włączyły w słowa jego matkę.- ... wiedziałaś o tym i o niczym nie powiedziałaś. - Jest zabronione, abyś zobaczył Proroctwa - Regan stwierdziła cicho.

- Lucien je zobaczył - odparł Callum. - To prawda - Gregor odpowiedział powoli.- Ale nie zobaczył ich wszystkich, tylko te części, które pozwoliliśmy, by zobaczył. - Może mi ktoś wytłumaczyć, dlaczego główne postacie w tych Proroctwach nie mogą ich kurwa przeczytać?- Callum zażądał, następnie zmrużył oczy na Gregorze.- Ich wszystkich. - Już wcześniej zadałeś to pytanie, Callum... - zaczęła Regan. - I nigdy nie spodobała mi się ta cholerna odpowiedź - Callum jej przerwał. - Myślisz, że się nam to podoba?- Regan odparła gorąco.- Myślisz,że łatwo było mi to ukrywać przed własnym synem? Zanim Callum zdążył odpowiedzieć, Gregor zabrał głos. - Rozumiem co czujesz, Callum - Gregor powiedział cicho.- I uwierz mi, wiedza o tym przez te wszystkie lata nie powstrzymuje bólu. Regan spojrzała na Gregora, ale Callum przegapił to, ponieważ usiadł i otarł oczy swym kciukiem i palcem wskazującym. Potem spojrzał na Gregora i zmienił temat. - Więc wraz z Yurim postanowiliście przyspieszyć sprawy, narażając Sonię na niebezpieczeństwo? - Nigdy nie była w niebezpieczeństwie. Jak sądzisz, dlaczego wypuściliśmy informację, która przeciekła do Sainta,że rebelianci się zbierają?- Gregor zapytał gładko. Callum pochylił się do przodu i warknął: - Włamali się do jej domu w środku nocy, dotknęli jej i ją przerazili. - Owszem, ale nic jej się nie stało - Gregor wciąż był spokojny. - Została rzucona przez pokój - Callum syknął.- Uderzyła się w głowę i straciła przytomność. Jak dla mnie to nie wygląda na nie zranienie się. Gregor wytrzymał wściekłe spojrzenie Calluma i odpowiedział: - Zrobiliśmy to, co musieliśmy - gdy Callum otworzył usta, by odpowiedzieć, Gregor ciągnął szybko.- I chociaż jesteś teraz wściekły, nie możesz mieć żadnych problemów co do wyników. Callum z powrotem usiadł. Ten zimnokrwisty drań miał rację. Callum zamierzał spotkać Sonię na jej przyjęciu świątecznym, tygodnie po tym jak spotkał ją w rzeczywistości i zacząłby się do niej zalecać w ludzki sposób, co trwałoby miesiące. Teraz była w jego łóżku i jego domu. Miała na sobie jego łańcuszek i obrączkę. Każdego ranka przychodziła do jego gabinetu po śniadaniu uśmiechając się do niego i tuląc na jego kolanach, opowiadając mu z uśmiechem historie. I był w jej sercu. Nie mając się na co gniewać, Callumowi pozostała tylko ciasna pierś z którą trudno było mu oddychać.

Gregor zauważył zmianę nastroju Calluma. - Doceniłbym fakt, gdybyś zachował tą wiedzę dla siebie. Abyś ją przed nią chronił. Pokaż jej dobre ludzkie życie, tak długo jak będzie je miała urwał, gdy Callum na niego spojrzał.- Zadzwoń do Ryona i powiedz mu, by nie robił krzywdy memu synowi. Callum przez chwilę wpatrywał się w wampira, zanim skinął głową. Potem wziął głęboki oddech, który zdawał się nie dotrzeć do jego płuc, zanim rozkazał: - Zostawcie mnie. Gregor natychmiast był gotowy do wyjścia, ale Regan znowu wstała, pochyliła się do przodu i oparła dłoń na jego biurku. - Callum... - zaczęła, ale gdy jej syn spojrzał jej w oczy, przerwała mówić i jej już blada twarz wypełniła się bólem. Wiedział, co zobaczyła i wiedział, że była to czysta ponurość. - Proszę, Regan, wyjdź - poprosił cicho. Twarz jego matki złagodniała, skinęła głową i wyszła cicho wraz z Gregorem, zamykając za sobą drzwi. Callum odwrócił się w fotelu i wycelował swe niewidzące spojrzenie w okno. Musiał pobiegać, potrzebował tego. Ale zrobi to później, gdy będzie spała. Nie przegapi kolejnej pieprzonej sekundy z jej życia. Wstał i okrążył biurko, nie myśląc o tym co musiał tego dnia jeszcze zrobić. Myślał o tym, gdzie znaleźć jego królową. Ale zatrzymał się nagle i spojrzał na ciężki szklany przycisk do papieru, który Sonia kupiła w mieście i przyniosła do jego gabinetu, aby użył go do przytrzymywania papierów na biurku. Podniósł go, przyjrzał mu się, tak naprawdę nie widząc go wcześniej. Szkło było koloru jasnego piwa i wirowało w swej głębi, będąc chłodne i ciężkie w jego dłoni. W rzeczywistości był niezwykły. W mgnieniu oka odwrócił się i rzucił nim przez pokój z wilczą siłą, więc przycisk obrócił się w pył, gdy uderzył w ścianę. Wpatrywał się w gruz, myśląc o tym, że to wcale nie rozluźniło napięcia w jego piersi. Potem poszedł poszukać swoją żonę.

***

Tej nocy Sonia wpadła na pomysł, by z nim wyjść, gdy szedł pobiegać. I aby z nią być, Callum zgodził się na to. Jako człowiek nie mogła biegać, ale chociaż była noc, to jak zwykle, gdy była w lesie, wydawała się być spokojna w dzikim otoczeniu, tak samo jak stworzenia w jej obecności. Spacerowała z zadowoleniem, podczas gdy on biegał, wracając do niej w okrążeniach. Aby pochwycić jej zachwycone spojrzenie. Aby iść przy jej boku przez długie minuty, gdy szła przez śnieg, często łapiąć się jego sierści na jego głowie lub ciele i przesuwając po niej czule. Potem zaczął wędrować i znowu do niej wracał. I za każdym razem gdy wędrował, to postanawiał, że będzie ją zabierał ze sobą zawszę, gdy będzie czuł potrzebę by pobiegać. Ostatecznie zaprowadził ją do domu i gdy otworzyła tylne drzwi i weszła do środka, przykucnął i skoczył, zamieniając się w człowieka w chwili, w której wylądował na nogach. Kiedy się wyprostował i odwrócił do niej, patrzyła na niego błyszczącymi oczyma. Widziała już trzy razy, jak przemienia się w wilka. Za pierwszym razem została ranna, za drugim wyszli na zewnątrz i trzeci był właśnie teraz. Wciąż na niego patrząc, szepnęła z podziwem: - Jakie to fajne. Callum uśmiechnął się w tym samym czasie, w którym wziął ją w ramiona. Potem ją pocałował. Następnie podniósł ją i przeszedł nagi przez dom, niosąc ją do ich pokoju, gdzie położył ją na łóżku i wziął ją. Chciał to zrobić powoli, nacieszyć się tym skąpym czasem jaki z nią miał, by zapamiętać jej skórę, jej zapach, jej dotyk, jej smak, dźwięki jakie wydawała. Ale Sonia była w nastroju, by się ostro zabawić. Im Callum próbował być bardziej delikatny, tym Sonia stawała się bardziej wymagająca i głodna. Więc dał jej to, czego chciała. Po tym leżała z głową na jego ramieniu, jej palce przesiewały leniwie jego palce na torsie. Uwielbiał, gdy to robiła. - Wszystko w porządku, maleńka?- zapytał. Wziął ją ostro i wolał się upewnić, że jej nie zranił. Jego głos wciąż był szorstki od orgazmu, ale także od wspomnienia ich czasu na dworze i bolesnych wspomnieniach tego ranka, które jakoś z Sonią u boku były mniej bolesne. - Mm - mruknęła z zadowoleniem, jej palce napięły się, by przesunąć paznokciami po jego piersi i wsunęła nogi w jego, splatające je z jego,

przycisnęła mocniej ciało, łącząc je z jego. Callum uśmiechnął się. Nic jej nie było. Od czasu gdy wszystko się między nimi układało, splatała swe ciało z jego, aby być jeszcze bliżej. Robiła to przez cały czas i Callum uwielbiał, gdy to robiła, chociaż była to znakomita tortura, gdyż wiedział, że nigdy mu tego nie starczy. - Cal - zawołała, jej głos brzmiał tak, jakby wyczuła zmianę jego myśli. - Tak, laleczko? Położyła dłoń na jego piersi, jakby jego skóra mogła ją wchłonąć. Albo ona mogłaby wchłonąć integralną część jego skóry, coś czego potrzebowała, coś, bez czego nie mogła istnieć. I coś uderzyło go w tym jej geście, coś, czego nie był pewien, ale Sonia odezwała się, zanim o tym pomyślał. Potem szepnęła: - Wiesz, że cię kocham, prawda? Zamknął swe oczy, przypominając sobie sen. Wprowadzili w życie część jego snu. On i Sonia już to sobie mówili, te „wiesz, że cię kocham?”. Wcześniej nie zauważył, że była to część snu. Teraz owszem. Objął ją mocniej, a drugą dłonią odgarnął jej złote włosy z jej twarzy. Były grube i lśniły w blasku ognia, przyglądając się im, znał swoje najlepsze myśli, ale i tak się pojawiły. Jak mógł nie uwielbiać blondynek? Ponieważ wiedział, że nigdy nie były nią. - Wiem, kochanie. - Nigdy nie zapomnisz?- wciąż szeptała. Jego płuca płonęły i wygiął lekko szyję, gdy przedzierał się przez niego żywy smutek i zmusił swe ciało do relaksu. - Nigdy nie zapomnę. Przysunęła się bliżej, przesuwając dłoń na jego torsie, aby mocniej go objąć. - Chcę, abyś mi obiecał, że będziesz szczęśliwy, ale nie chcę, abyś kiedykolwiek zapomniał. - Nie zapomnę. - Obiecujesz, że będziesz szczęśliwy? Wprowadzając w życie idealny sen z idealną kobietą, który jest tylko mrugnięciem oka w długim życiu, tylko po to, by bezlitośnie zniknęła, a następnie miałby znaleźć sobie sposób do bycia szczęśliwym przez wieczność? Niemożliwe, pomyślał Callum. - Obiecuję - powiedział. - Dziękuję - szepnęła.

- Kocham cię, laleczko. - Wiem - powiedziała z tym drżącym oddechem i znowu ścisnęła mu się pierś, aż Callumowi było trudno oddychać. Uniosła się, przycisnęła do niego bardziej i przyglądał się jak sięga na nocny stolik i chwyta obrączkę, którą wcześniej ściągnął, zanim się przemienił. Ułożyła się obok niego, zacisnęła palce wokół jego nadgarstka i odwinęła jego rękę z swojego ciała, unosząc jego dłoń do swej twarzy. Potem wsunęła pierścionek na jego palec i uniosła jego dłoń do swych ust. Patrząc mu w oczy z łagodnym uwielbieniem, pocałowała jego obrączkę. Splotła palce z jego i szepnęła: - Jeżeli nie chcesz, to nie musisz jej nosić przez wieczność. Zacisnął zęby i chwycił mocniej jej dłoń. Kiedy mógł się odezwać, powiedział nisko: - Będę ją zawsze nosić. - Nie musisz... - Sonia zaczęła. Callum przerwał jej. - Zawsze. Zamknęła oczy i Callum przyglądał się, jak po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. Na ten widok z trudem się powstrzymał, by nie zawyć z żalu i wściekłości. Otworzyła oczy i powtórzyła znowu szeptem: - Dziękuję. Był zadowolony, że nie śnił o tej części. Na szczęście mógł tylko o tym pomyśleć. Sonia przesunęła się na jego ciało, jej palce wsunęły się w jego włosy i pochyliła się, by go pocałować. Przewrócił ją i pocałował ją jako pierwszy. Tym razem gdy ją wziął, to zrobił to powoli. Nie spieszył się i zapamiętał skórę swej partnerki, jej zapach, jej dotyk, jej smak i piękne, seksowne dźwięki jakie wydawała.

Rozdział 22

Zmiany

- Moglibyśmy spróbować - Sonia wreszcie pękła, siedząc obok Calluma w SUVie. - Laleczko, nie będziemy o tym znowu rozmawiać - Callum odpowiedział, starając się zapanować nad swoim temperamentem i zachować spokój. Właśnie jechali na wyrok Titiuma i jego ludzi, co było źródłem ich pierwszej kłótni tego ranka. A mieli ich trzy. Callum zabronił, by Sonia z nim jechała. Sonia nie miała ochoty, by ktoś jej czegoś zabraniał. Wymienili słowa. Słowa przerodziły się w bijatykę. Potyczka zmieniła się w zabawę i zanim Callum zorientował się co robił, zgodził się, aby wzięła udział w rozprawie. - W porządku, możesz iść - powiedział przez zaciśnięte zęby, gdy opierał

się jej dłoniom, nogom i wargą, które pchały się, kopały i gryzły z przerwami na pieszczoty, ściskanie i lizanie. Miał dość. Wyczuł zapach jej podniecenia, usłyszał jej dyszenie i w tym momencie nie chciał niczego innego, jak znalezienie się w jej środku i powiedziałby wszystko, aby dostać to, czego chciał. Uśmiechnęła się, przestała natychmiast walczyć i uniosła głowę, przesuwając językiem wzdłuż jego szyi. Zapamiętał to słodkie uczucie, zanim ją przerzucił, chwycił jej biodra i pociągnął na kolana, sam zaś ustawił się za jej biodrami i ją wziął. Ostro. Jej nagroda za zwycięstwo, która była także jego nagrodą. Chryste, była najbardziej żarłocznym seksualnie człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkał. Sześć godzin wcześniej wziął ją dwa razy. I jeszcze raz tego ranka. Chociaż nie narzekał. Teraz nawet nie wiedział, co miała na myśli. Ich druga kłótnia, Boże, pomóż mu, dotyczyła jakie cholerne buty powinien założyć (była to kolejna kłótnia, którą przegrał, tym razem celowo, gdyż było to cholernie śmieszne), dlatego też nie zwrócił uwagi na początek trzeciej. Miał wiele rzeczy na głowie, głownie nieprzyjemne sprawy dotyczące wyroku i co więcej, jak na to zareaguje Sonia. Nie wspominając już o ich Godach, które miały nastąpić następnego dnia, jego niespodzianki i reakcji Sonii, na coś, co miał nadzieję, że będzie znacznie przyjemniejsze dla nich obojga. - Dlaczego jest tak, że uważasz, że nie powinniśmy o czymś porozmawiać i nie robimy tego?- zapytała gniewnie i oderwał wzrok od drogi, aby dostrzec, że wpatrywała się zła w przednią szybę. - Ponieważ możemy porozmawiać o tym później - odpowiedział, co „to” było i z powrotem spojrzał na drogę.- Teraz ważniejsze jest to, bym ci wyjaśnił, co zdarzy się na rozprawie, abyś była przygotowana. Callum poczuł, jak powietrze w samochodzie gęstnieje i sięgnął, aby chwycić jej dłoń w ciepły uścisk, przesuwając ją na swoje udo i gładząc jej palce kciukiem. - Będzie aż tak źle?- zapytała cicho, zaciskając palce na jego silnych. - Prawdopodobnie dla ciebie - Callum powiedział jej szczerze i wyjaśnił.Nasz sposób wymierzania sprawiedliwości nie jest podobny do twojego, maleńka. Wilki mają tylko kilka zasad, kilka praw. Żyjemy i pozwalamy żyć. Dlatego też złamanie któregoś jest traktowane surowo, aby odstraszyć innych przed zrobieniem tego samego. Sonia dała sobie chwilę, aby przetworzyć jego słowa, zanim zapytała: - Są u was adwokaci? Radcy prawni? Będzie miał szansę, aby zabrać głos? - Będzie mógł mówić - odpowiedział Callum.- Jak cała reszta. Sonia milczała przez kolejną chwilę i znowu na nią spojrzał, zanim

odwrócił wzrok do drogi, by zauważyć, że nie była już zła, tylko zamyślona. Potem zapytała: - Co oznacza ta cała surowość? Była to część, której Callum się nie spodziewał, biorąc pod uwagę jego zdanie, które Sonia miała usłyszeć. Wiedział, że nie spodoba się jej to. Wiedział także, że bez względu na to jak była sprytna i zabawna, to nie weźmie udziały w egzekucji. Były makabryczne, nawet jak na standardy wilka. Człowiek, zwłaszcza człowiek taki jak Sonia, nie byłby w stanie ich znieść. - Popełnił zbrodnię, laleczko - Callum przypomniał jej cicho i poczuł jak powietrze w aucie jeszcze bardziej gęstnieje, oraz wyczuł jej wzrok na sobie. - Z własnego doświadczenia wiem o tym, że istnieją porywcze wilki, Cal, i jest ojcem. To jasne, że był zaślepiony chorobą swoją córki przez ojcowską miłość, i chociaż postąpił źle, to jest to zrozumiałe. Być może znalazł chwilę by to przemyśleć, odkąd to się stało. - Wyzwał mnie na pojedynek i robiąc to, zranił moją królową - Callum zauważył i stwierdził.- Która jest także jego królową. - Ale co, jeśli by... ?- Sonia zaczęła, ale ścisnął jej dłoń i znowu na nią spojrzał, zanim odwrócił wzrok na drogę. - Rzadko się mnie wyzywa na pojedynek, z wyjątkiem czasu buntu czy utarczki, maleńka - powiedział łagodnie.- Jednym z powodów jest ten, że jestem niezwyciężalny. To nie są przechwałki. To sama prawda. Inny powód, to taki, że gdy ktoś to zrobi, to kara jest surowa. Nie mam na to czasu. Pracujesz przy moim boku od tygodni. Wiesz, że moje obowiązki są uciążliwe. Mamy jutro Gody. Moje myśli skupiają się na tej sprawie, odrywając mnie od bardziej ważnych spraw dotyczących królestwa. Jeżeli nie zostałoby wykonane oświadczenie, to każdy kto podjąłby złą decyzję, albo byłby po prostu pijany i zachowywałby się głupio, gdyby pomyśleli, że mogą spróbować swych sił w pokonaniu króla. Mógłbym spędzić swój cały czas na schodach Canis, biorąc udział w wyzwaniach. To jeden z powodów, dlaczego każdy władca, każdy rząd, musi sobie radzić surowo z takimi sytuacjami. - Dobrze - odpowiedziała powoli.- Więc co oznacza ta surowość? - A zwykle jaka jest kara za zdradę, laleczko?- odparł cicho i usłyszał jak wciąga szybko, ostry oddech. Wiedziała, co to było. Potem zauważyła: - Myślałam, że wilki są nieśmiertelne. Wyjaśnił ostrożnie: - Nie przetrwamy, jeżeli odetniesz głowę od naszego ciała. Na tą wiadomość wzięła kolejny świszczący oddech. Potem zaczęła: - Callum... Przerwał jej, mówiąc jej coś, co musiała wiedzieć:

- Tak samo jak ty nie mam na to ochoty, Soniu. - Wiem o tym!- krzyknęła, nagle uniesionym głosem.- Ale to nie jest pijany wilk, który próbował się z tobą zmierzyć, jakby to był pojedynek na pistolety z Dzikiego Zachodu, gdzie wygrywa najszybszy strzelec, który zyskuje tylko możliwość do chwalenia się. Rodzina jest ważna dla wilków, sam mi to powiedziałeś milion razy. Bronił swoją córkę. Owszem, zrobił to w zły sposób, ale nie wyklucza to faktu, że to zrobił i myślę, że gdzieś w głębi siebie rozumiesz, dlaczego to zrobił. Lojalność musi być równie ważna, co pokazały wilki Titiuma i mimo to, one także otrzymają tą karę? Ich życie zostanie zakończone tylko dlatego, że tylko tam stały i były lojalne? Callum znowu poczuł, jak jego gniew zaczyna wzrastać. - Powiedziałem ci, że nie będziemy już o tym rozmawiać, ale zdaje się, że zapomniałaś, że zrobić ci krzywdę. To niewybaczalne, ale zrobił to głównie na moich oczach. Byłaś w polu zagrożenia, wiedział o tym, a mimo to to zrobił, a tego, moja królowo, nie da się wybronić - znowu ścisnął jej dłoń.- Nie pozwolę na to. - Więc nie pozwalaj, Cal - odpowiedziała szybko.- Masz rację. Zrobił coś złego i zrobił w tym czasie krzywdę. Ale przypomnę ci, że nie byłeś w humorze, gdy spotkałeś się z nim na schodach Canis i nie był to nastrój, aby usiąść jak człowiek honoru i porozmawiać. Wiem, że jestem twoją partnerką i chronienie mnie jest poważną sprawą dla twoich wilków, ale nie chcę abyś był zły, gdy mówię, że to ja tak naprawdę powinnam wybaczyć lub nie, za to że mnie zranił i mu wybaczam, Cal - urwała na moment, zanim powiedziała mu cicho.- To był wypadek. Natychmiast się poddał po tym, jak zobaczył, że mnie zranił. Wiedział, że źle zrobił i źle się z tym czuł, więc mógłbyś pomyśleć o innej karze, która jest mniej... - urwała, zanim dokończyła.- ... ostateczna. Callum poczuł, jak jego gniew wzrósł jeszcze bardziej. - Sugerujesz mi, maleńka, że ja po części też jestem winny za to co się stało? - Niczego nie sugeruję - odparła.- Mówię tylko, że może wtedy i teraz jest inny sposób, aby to załatwić, i może zanim zrobisz coś, czego już nie można cofnąć, to się zastanowisz nad jednym i drugim. Callum wziął głęboki oddech, aby uspokoić swój gniew, zanim odpowiedział stanowczo i ostatecznie: - To zwyczaj wilków, Soniu. Zamilkła i Callum dalej prowadził samochód, wciąż na zły na to, że Sonia rozwścieczyła go przed jednym z niewielu odrażających obowiązków, jakie miał jako król wilkołaków. Do tej pory powinna wiedzieć lepiej, acz najwyraźniej nie wiedziała. Każdej chwili każdego dnia był świadomy, że jego czas z nią był krótki i był świadom, że ona o tym nie wiedziała. Bardzo chciał jej to wyjaśnić, ale w chwilach takich jak ta, potrzebował jej wsparcia, a nie konfrontacji. Jednakże było wysoce prawdopodobne (miał taką nadzieję), że w jej krótkim życiu, nie

będzie miała okazji, aby wziąć udział w czymś podobnym, więc postanowił odpuści. Jechał krętymi, źle utrzymanymi drogami przez las i skręcił w prawo, jadąc przez geste drzewa. Usłyszał, jak bierze kolejny oddech, kiedy drzewa nagle ustąpiły miejsca i oto byli na miejscu. Wartownia była wielkim, okrągłym budynkiem z dużym parkingiem dookoła i po bokach. Była zbudowana z czerwonego, złoto brązowego kamienia Canis, miała dziesięć królewskich proporczyków na dachu z krenelażami i wyglądała jak ludzka arena sportowa, choć niewielka, która wyglądała imponująco. Wnętrze było wypełnione trybunami tak jak na ludzkim stadionie, które okrążały murawę. Mimo, że była mała według ludzkich standardów, to mogła pomieścić dziesięć tysięcy wilków. Tego dnia, biorąc pod uwagę zaparkowane samochody, podejrzewał, że będzie w połowie wypełniona, co jeszcze bardziej działało Callumowi na nerwy. Można się było tego spodziewać, biorąc pod uwagę, że wzgórza były przepełnione świętującymi Królewskie Gody, więc nakazał swej Straży, aby powiększyła się o kilka oddziałów żołnierzy. Nie było tak, że Callum oczekiwał, by ktoś nie zgodził się z jego wyrokiem. Chodziło o to, że wilki potrafiły być mściwe, a tym samym krwiożercze. Uwielbiały Sonię. Oczekiwali, że werdykt jaki wyda, by zadowoliły się czymś innym, zwłaszcza, że łatwo mogły się wymknąć spod ręki. Więc jeżeli się poszczęści, to Sonia będzie to uważać za niesmaczne, albo co gorsze, odrażające. Z drugiej strony Callum nie cieszył się wydawaniem rozkazów zakończenia cudzego życia. Ciążyło to na jego duszy i tylko Sonia potrafiła złagodzić to uczucie, ale znowu uderzyło w niego to gorzkie uczucie, że nie będzie przy nim stale jego partnerki, która przybyłaby mu na ratunek. Podjechał pod okrągłe wejście z ciężkimi myślami, parkując przed najbliższymi drzwiami , gdzie wewnątrz byłoby umieszczone podium królewskie i Sonia zauważyła: - To miejsce jest niesamowite. - To Wartownia, maleńka - mruknął z roztargnieniem, parkując samochód, wyłączając silnik i wciąż mrucząc.- Są tu rozgrywane gry. Odbywają się tu oficjalne spotkania. Jak już wiesz, jutro odbędą się tutaj nasze Gody. I odbywają się tu także wyroki. - Cal - zawołała. - Mm?- mruknął, trzymając dłoń na klamce i z nieruchomym umysłem. - Proszę,spójrz na mnie, mój przystojny wilku - nakazała cicho, a jej pieszczota prześlizgnęła się jak jedwab, na co jego ciało wykręciło się, a jego oczy powędrowały do jej. Potem zacisnęły się jego wnętrzności na widok jej delikatnej twarzy, wyrazu, którą wypełniała miłość i zrozumienie.

Pochyliła się do przodu i położyła dłoń na bok jego głowy, przesunęła kciukiem po jego brwi, w dół jego policzka i dotarł on aż na jego dolną wargę, podczas gdy jej śliczne, zielone oczy obserwowały tą wędrówkę. No dobrze, może jednak wspierała go jak zwykle na swój sposób. Spojrzała mu w oczy. - Dzisiejszego ranka nie byłam dobrą królową - przyznała cicho. - Laleczko... - Callum zaczął, pochylając się ku niej, ale ona sama pochyliła się bardziej do niego i przycisnęła kciuk do jego ust. - Mogę dokończyć?- zapytała i skinął głową, wciąż patrząc jej w oczy. Wciągnęła miękki oddech i szepnęła: - Tradycja to piękna rzecz. Callum zacisnął szczękę, ale nie odezwał się. Kontynuowała: - Ale, mój wilku, współczucie jest często mylone ze słabością, chociaż jest bardzo mało rzeczy silniejszych od odwagi, by je okazać. Wiem, że jest nawet potężniejsze od odwagi, aby ukształtować własną ścieżkę, zrobić swój własny znak i dokonać zmian. Liderzy, którzy podążają jednym torem, nigdy nie są zapamiętani, gdyż nigdy nie byli przywódcami. Przywódcy, którzy są pionierami, którzy prowadzą swych ludzi w lepszym kierunku, którzy robią to z siłą, mądrością i współczuciem są czczeni. Musisz tu zrobić to co musisz jako król swych ludzi i mój partner. Ale trudno okazać ci miłosierdzie, ponieważ trudno jest być litościwym - pochyliła się bliżej, a jej ton zmiękł, stał się cichszy i słodszy, gdy patrzyła mu w oczy.- A z tego co wiem, to mój przystojny wilk jest tu najsilniejszym wilkołakiem i to nie dlatego, że jest najwspanialszym wojownikiem. Widziałam, jak pisał list za listem do rodzin poległych, wiec dlatego wiem, że potrafi okazać współczucie. Może zrobić wszystko i nie robi tego tylko za pomocą szponów i zębów. Po tym pochyliła się jeszcze bardziej, odsunęła kciuk, aby móc dotknąć jego usta swymi, potem wyprostowała się w swym siedzeniu wciąż na niego patrząc i uśmiechając się delikatnie, czekając aż wyjdzie z samochodu i otworzy jej drzwi. Callum wziął kolejny oddech, gdy jej słowa osiadły mu w umyśle, jego wnętrznościach i wokół jego serca. Potem odwrócił się do swych drzwi, a jego usta zadrżały, gdyż jego mała królowa po raz kolejny pokazała na jeden z niezliczonych sposobów, że była absolutnie, cholernie idealna. Udowodniła to jeszcze bardziej, gdy pomógł jej wyjść z samochodu i szła w ciszy u jego boku z wyprostowanymi ramionami, głową wysoko uniesioną, następnie zaś skinęła głową i uśmiechnęła się do Ryona, Caldera i Caleba, którzy stali przed drzwiami czekając na nich. Trzymała go za dłoń, gdy szybko przycisnął ją do swojej piersi, trzymając ją blisko siebie, gdy przeszli przez drzwi Wartowni, które otworzyli im Calder i Caleb. Połowa jego Straży stała w środku. Opadli na schody przed Callumem i Sonią, zaś Ry, Calder i Caleb szli za Callumem i jego partnerką do podium.

Rozglądając się dookoła, dostrzegł, że miał rację. Wartownia była wypełniona w połowie i słychać było stłumione rozmowy. Gdy weszła jego Gwardia i było jasne, że Król i Królowa są obecni, szmery ucichły i Callum przyciągnął bliżej do siebie swoją partnerkę, aby zaoferować jej wsparcie, gdy skierowały się na nich setki par oczu. Chwyciła go za dłoń i szła u jego boku, ich ciała ocierały się o siebie, gdy weszli po schodach. Zgodnie z obyczajem, ci, którzy zajęli miejsca siedzenia, siedzieli na nich, gdyż nie było wystarczająco dużo miejsca, aby uklęknąć na trybunach, ale wszyscy wojownicy, którzy stali u stóp podium opadli w ceremonialnym ukłonie, schylając głowy. Callum usiadł na tronie. Sonia z własnej woli zajęła miejsce na jego kolanach, z twarzą ostrożnie pustą, gdy odwróciła ją do ludzi przed nimi. Callum czekał, aż Ryon, Calder i Caleb zajmą miejsca za nimi po prawej i lewej stronie jego tronu i Straż ustawi się po obu stronach schodów podium, zanim zaczął mówić głośnym, głębokim głosem: - Niech powstaną wszyscy, oprócz oskarżonych. Żołnierze powstali, Titium i jego ludzie wciąż schylali głowy. - Titium, ty twoi ludzie macie wciąż klęczeć, ale spójrzcie na mnie nakazał Callum, jego głos dzwonił w cichej, ogromnej przestrzeni, czemu pomagały mikrofony usytuowane u stóp podium. Przyglądał się jak Titium i jego ludzie unoszą głowy, wciąż klęcząc. - Z oczywistych względów - Callum kontynuował, pochylając głowę w stronę małego stołu, przy którym siedziała wilczyca, poruszając palcami po klawiaturze laptopa, aby nagrać postępowanie.- Chociaż wieść rozprzestrzeniła się już daleko, muszę cię oskarżyć. Titium skinął głową i Callum przesunął wzrok od wojownika na wilki, które siedziały i stały, przyglądając się chciwie. Potem zawołał: - Przypomnę wam, moi bracia i siostry, że moja partnerka jest człowiekiem i dzisiejszego postępowania nie będziemy świętować. Ci mężczyźni, którzy zostali oskarżeni, są wojownikami, którzy przez lata, przypomnę wam także, że nawet ostatnio narażali swe życia na niebezpieczeństwo, dzielnie stając przeciwko rebeliantom. Będę niezadowolony, jeżeli okażecie im mniej szacunku, niż na jaki zasługują. Innymi słowy, podczas całego postępowania i do czasu aż wasza królowa i ja nie wyjdziemy, oczekuję ciszy. Przez tłum przelał się krótkotrwały szmer, zanim zrobili to, co rozkazał Callum. Potem spojrzał na Titiuma i zaczął: - Jesteś oskarżony o zdradę, wojowniku. A jako, że twoi ludzie stali po twojej stronie, kiedy mnie wyzwałeś, to zostaną tak samo ukarani. Rozpocząłeś to wyzwanie i w ten sposób zraniłeś swoją królową. Przypomnę cię, że świadkami są książę, duke, owdowiała króla i wielu ludzi z mej

osobistej Gwardii. Wysłucham teraz wyjaśnień twoich i twoich wilków. - Będę mówił za siebie i za moje wilki, wasza wysokość - odparł Titium, jego głos był głośny i silny i Callum znowu przypomniał sobie, jak obleśny był jego obowiązek. Titium był złym ojcem, ale był znakomitym wojownikiem, lojalnym Macowi, lojalnym wszystkim wilkom, był silny, odważny, pewny siebie i do niedawana szlachetny. - Więc jakie jest wasze zdanie?- spytał Callum, czując jak ciało Sonii napina się przy jego, gdy sam zesztywniał. - Jesteśmy winni, wasza wysokość - zawołał Titium, unosząc głowę dumnie do góry w obliczu tragicznych konsekwencji, które wiedział, że spotkają nie tylko jego, ale ludzi, których także dotyczył ten zarzut. Przez tłum przeszedł kolejny szmer, zanim Callum spojrzał na nich, uciszając ich tym samym. Znowu spojrzał na Titiuma i otworzył usta, jego wnętrzności skręciły się, a pierś paliła. Dlatego zamknął usta. Omiótł wzrokiem wilki, które schylały głowy za Titiumem. Rozpoznał tylko jednego. Był to wilk, który walczył u jego boku, chociaż Callum nie pamiętał jego imienia. Był młody. Potrzebował potrenować swoje zęby, ale był świetny w pazurach. Callum nie pamiętał jego imienia, ale pamiętał, że nie znalazł swej partnerki, nie wtedy, sześćdziesiąt lat temu. Więc nie założył rodziny, a jeśli by to zrobił, to jego dzieci wciąż byłyby szczeniakami, a jego życie z partnerką dopiero by co się zaczęło. Po wyroku nie będzie miał szansy, by być ojcem dla swych dzieci, jeśli je miał, a jego partnerka była na stadionie, w obliczu wyroku Calluma. Jego trzewia zacisnęły się mocniej, ogień w klatce palił go, wziął więc oddech, spojrzał na Titiuma i słowa Sonii zadźwięczały mu w głowie. To co było, to twój sposób, ponieważ jesteś królem. Owszem i uważam, że był to również sposób myśl ludzi, którzy leczyli choroby za pomocą pijawek, aż znaleźli lepszy sposób, który działał znacznie lepiej, więc korzystają z niego teraz. Przywódcy, którzy są pionierami, którzy prowadzą swych ludzi w lepszym kierunku, którzy robią to z siłą, mądrością i współczuciem są czczeni. Callum spojrzał na wilki przed sobą. To co było, to twój sposób, ponieważ jesteś królem. Jesteś królem. Był królem. - Powstań, Titiumie - Callum nakazał, przyglądał się, jak ciało Titiuma szarpnęło się w zdziwieniu i zignorował oszołomiony szmer, który przetoczył się przez tłum. Titium wstał, ale nie oderwał wzroku od Calluma. - Twoja miłość do córki jest honorowa, tak samo twoja lojalność wobec niej, tak samo jak lojalność twoich wilków do ciebie - Callum ogłosił, ignorując szept Caldera:

- Ja pierdolę - u swego boku. - To wszystko - Callum kontynuował.- Świadczy o tym, że to wszystko było pomyłką, działałeś pod wpływem impulsu i rezultat mógł być katastrofalny. Oczy Titiuma przesunęły się do Sonii, wyrzuty sumienia wypełniły jego rysy i schylił głowę. Dumny wojownik stał przed swoim królem i królową, czując wyrzuty sumienia, szybko wziął odpowiedzialność za swe czyny, przyznał się do winy, przemawiał w imieniu swych wilków, pochylał głowę ku klęsce, czekając na wyrok. Jesteś królem. Callum znów zaczął mówić i Titium spojrzał na niego. - Jednakże moja królowa troszczy się o los twój, twoich wilków i nawet twojej córki, bez względu na wasze działania i ból, który jej przysporzyły przyglądał się, jak usta Titiuma rozchylają się w zaskoczeniu i poczuł, jak Sonia zamiera na jego kolanach, ale kontynuował.- Jej zdanie w tym temacie się dla mnie liczy i chciałaby, abym okazał wam łaskę. Jest to dla mnie trudne; twoje pazury sprawiły, że moja królowa krwawiła. Ale jeżeli ona może wybaczyć ci krzywdę, jaką jej wyrządziłeś, to i ja mogę okazać litość twoim działaniom, które były zdradzieckie, ale wierzę, że jeśli wcześniej byśmy ochłonęli, to sprawa potoczyłaby się inaczej. Titium zamrugał na niego i wilki zanim uniosły głowy, spoglądając na siebie i znowu rozniósł się szmer tłumu, zanim nastała cisza, gdy Callum znowu się odezwał. - Dlatego też odbieram ci Gubernatorstwo w Europie i wydawanie rozkazom Europejskim Armiom. Nakazuję, abyś dołączył do swojej córki, aż ta wróci do jasności umysłu. Jeżeli to kiedykolwiek nastąpi, co jest wątpliwe, to pozostaniesz u jej boku, kiedy wróci ze swego wygnania i podczas czasu, gdy znajdzie swojego partnera. Będziesz wolny tylko po jej Godach, aby wieść swoje życie, ale nigdy za mojego panowania nie będziesz sprawować urzędu ani nie będziesz wydawać poleceń. Twoje wilki nie będą mogły pełnić funkcji ani wydawać poleceń przez sto lat. Wrócą do domu, wypowiedzą wierność tobie i złożą ją mnie. Ty, Titiumie, osobiście zapłacisz grzywnę w wysokości miliona dolarów na rzecz Canis, które zostaną umieszczone w skrzyni wojennej. Każdy z twoich wilków zapłaci grzywnę w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów w tym samym celu. Gdy wśród wilków rozniósł się głośniejszy szmer i Callum przyglądał się, jak ramiona wilków z przodu pochylają się w uldze, jeden nawet schylił głowę, aby ukryć twarz w dłoniach, gdy wilkołaczki siedzące z boku, partnerki i matki mężczyzn przed nimi, wybuchnęły płaczem, Callum mówił dalej. - Jeżeli któryś z was jeszcze raz zbliży się do Canis, nie będzie rozprawy. Natychmiast zostanie wykonana egzekucja i zostaniecie spaleni na stosie w czym wasza rodzina nie będzie mogła wziąć udziały. Wasze prochy zostaną

rozrzucone bez ceremonii, z hańbą, na jaką zasługują zdrajcy. Callum przyglądał się, jak Titium przełyka ślinę, jego twarz poczerwieniała z emocji, jego oczy wędrowały od Calluma do Sonii, nawet gdy usłyszał oddech Sonii i poczuł, jak jej pierś gwałtownie się unosiła i opadła, a jej tyłeczek wił się lekko na jego kolanach. - Chciałbyś coś powiedzieć?- Callum zapytał Titiuma. - Ja...- Titium odchrząknął i zapytał z niedowierzaniem.- Okazałeś miłosierdzie? - Czyżbyś nie słuchał?- Callum zapytał niecierpliwie. - Ale... - Titium zaczął. Callum uniósł brwi. - Wolisz egzekucję?- spytał i wśród tłumu rozległ się chichot, a mężczyźni przed nim napięli się. - Nie!- Titium powiedział głośno, kręcąc głową.- Nie, nie. Ja... - spojrzał na Sonię.- Moja królowo... Callum nagle pochylił się do przodu, biorąc Sonię ze sobą i warknął: - Liczę się ze zdaniem swojej żony, wojowniku, i wstawiła się za tobą, ale zwracasz się tylko do mnie. Titium spojrzał szybko na Calluma, wyprostował się i wziął głęboki oddech, zanim ogłosił: - Chciałem jej tylko podziękować za miłosierdzie i chciałem ją przeprosić za ból, jaki jej zadałem, wasza wysokość. Masz rację. Moje zachowanie było lojalne, ale błędne i wiele myślałem przez te ostatnie tygodnie, które były długie i pełne udręki, że skrzywdziłem naszą małą królową, która tylko próbowała uratować mnie przed samym sobą, a ja zadałem jej ból działając pochopnie i w gniewie. Nigdy, przenigdy, wasza wysokość, nie zapomnę, jak leżała na schodach Canis, pokonana przez moje pazury i moją dumę. Ludzka kobieta, która próbowała przekonać mnie do rozsądku i ruszyła, by obronić swego partnera - potrząsnął głową, jakby wciąż nie wierzył w to, czego doświadczył albo spowodował, zanim kontynuował.- Dla mnie, mojej partnerki i moich wilków, ja... nie mam słów, które mógłbym powiedzieć... ile znaczy dla nas przebaczenie naszej królowej i twoje miłosierdzie. Moja partnerka byłaby... - przełknął ślinę i ciągnął.- Moja córka, moi synowie, rodziny moich wilków - spojrzał na Sonię, a następnie na Calluma.- Ty i ona uratowaliście ich od wieków, tysiącleci smutku. Ona... obydwoje uratowaliście naszych ukochanych i... - pokręcił głową, znowu przełknął i dokończył szorstkim głosem.- Przepraszam, brak mi słów. - Jeżeli brak ci słów, Titium, to proponuję, abyś zaakceptował miłosierdzie i mój sąd, abym mógł wrócić do domu ze swoją królową - Callum zaproponował i wśród tłumu rozległa się kolejna fala chichotu. - Akceptuję twoje miłosierdzie i wyrok, wasza wysokość, dla siebie i moich wilków i dziękuję w imieniu mojej rodziny, moich wilków, ich rodzin i w swoim własnym - Titium ogłosił głośno.

- Dobrze, w takim razie cholera skończyliśmy - Callum mruknął, zignorował chichot Sonii, który był pełen ulgi, chichot Ryona i Caleba, którzy swojego nie próbowali powstrzymać jak Sonia, po czym wstał, biorąc Sonię ze sobą i postawił ją na nogi. Odwrócił się do wilkołaczki przy laptopie.- To koniec dzisiejszej rozprawy - spojrzał na Ryona.- Sprawdź, czy układ zdań i grzywny są w porządku - Ryon uśmiechnął się jak idiota, kiwając głową. Callum spojrzał na tłum i zawołał.- Jutro zobaczymy się tu z wami w lepszych okolicznościach. Zapadła chwila ciszy, zanim wybuchły wiwaty, głośne i ogłuszające, uderzając w Calluma i jego królową w fali dźwięku i Callum z trudem ukrył zaskoczenie, gdyż nie tylko cieszyli się jutrzejszym dniem. Cieszyli się z jego decyzji. Nie było zupełnie szokujące, że zaakceptowali jego werdykt. Był królem, więc nie mieli wyjścia. Było to zaskakujące dlatego, że zrobili to bardzo łatwo i najwyraźniej głośno. Z drugiej strony, to wielu z nich znalazło już swe partnerki i większość z nich liczyła się z ich zdaniem. Było prawdopodobnie, ze nie byli zdumieni przemianą, jaką Callum zademonstrował tego dnia, dając do zrozumienia, że liczył się z ludzkim zdaniem Sonii. Albo nie zdaniem, gdyż znalazła sposób, aby do niego przemówić i wreszcie nauczył się słuchać. Pozwolił Sonii chwycić się pod ramię, przyciągnął ją blisko i wyprowadził ich. Byli już w SUVie, jadąc drogą otoczoną drzewami, gdy Sonia była zaskakująco cicha. Potem nie była. - Callum?- zawołała. Przygotował się, zastanawiając się, czy to co mu powie wkurzy go, czy sprawi, że będzie chciał ją pocałować. - Co, laleczko?- zapytał z westchnieniem, wiedząc, że lepiej mieć to już za sobą. - Wiesz, że cię kocham, prawda? Sprawiła, że chciał ją pocałować. - Wiesz, że cię kocham?- odpowiedział i usłyszał, jak przesuwa się, zanim jej usta wylądowały na jego szyi i zacisnęła palce na jego udzie. - Tak - szepnęła swym gardłowym głosem. Znowu się przesunęła, wyprostowała przy swoim pasie bezpieczeństwa i przesunęła nosem wzdłuż jego szui, zanim wtuliła w nią twarz. Jej głos był niski i schrypnięty od uczucia, gdy kontynuowała.- Tak, Cal, wiem, ze mnie kochasz. Dzisiaj dowiedziałam się jak bardzo. Rzeczywiście ją kochał. Cholernie bardzo. Absolutnie.

- To dobrze - mruknął swym grubym głosem. - Tak - wciąż szeptała.- To dobrze. Bardzo dobrze - westchnęła na ten drżący sposób i nie usłyszał go, ale także poczuł przy swojej szyi, zanim dokończyła.- Jest idealnie. Miała rację. I to wielką. Na wiele sposobów.

***

Jego śliczna, mała partnerka była przyciśnięta do niego, jej plecy przylepiały się do jego przodu na kanapie, gdy film się skończył i Sonia przesunęła się, by sięgnąć po pilot. Wyłączyła telewizor, rzuciła pilot na stół i w chwili w której na nim stuknął, wciągnął ją pod siebie i wtulił się w nią. Spojrzała na niego, uśmiechając się lekko, spoglądając na jego usta tym wygłodniałbym, znaczącym uśmiechem, który jak zwykle poczuł w swym kroczu. Ale niestety musiał to zignorować, by powiedzieć: - Nadszedł czas, abym znalazł swe łóżko, a ty swoje. Zamrugała i spojrzała mu w oczy. - Co? - Wierz mi i popraw mnie, jeśli się mylę, bo kurwa mam nadzieję, że się mylę, że tradycją wśród ludzi jest to, że pan młody i panna młoda nie widzą się przed ślubem - powiedział jej i opadła jej szczęka. Zamknęła ją, by powtórzyć i westchnąć: - Co? - Mylę się?- zapytał mając na to nadzieję i znowu zamrugała. - Uch... nie, nie masz - szepnęła.- Ale... Przerwał jej, pochylając głowę i dotykając ustami jej, zanim ją podniósł i stwierdził: - Więc dzisiaj znajdę swoje własne łóżko i zobaczymy się jutro. - Mówisz poważnie?- zapytała cicho. - Niestety tak, a pojutrze zapytam cię dlaczego ludzie robią coś tak cholernie głupiego - odparł i drgnęły jej usta. - Ma to działać na pecha - wyjaśniła. - Głupie - Callum odparł, po czym dodał.- Cholernie głupie. Jej usta wygięły się w uśmiechu i objęła go ramionami.

- Pozwolisz mi spać samej w imię ludzkiej tradycji? - Tak - odparł, ale nie próbował nawet przekonać jej tym słowem. - Po raz pierwszy pozwolisz mi spać samej, nie mówiąc o nocach, gdy byłeś na wojnie i odkąd cię poznałam, to zamierzasz dać mi jedną z tradycji mych ludzi. Było to stwierdzenie,ale Callum potraktował je jako pytanie, więc powtórzył: - Tak. Jej dłoń przesunęła się po jego plecach, wzdłuż szyi i otuliła bok jego twarzy, a jej kciuk otarł jego policzek, nie odwracając od niego wzroku i pomyślał, że jeżeli nie przestanie go dotykać, to cofnie tą propozycję. Zanim zdążył ją ostrzec, to wreszcie się odezwała. - Jeżeli znajdziesz swoje własne łóżko, Callum, to do niego pójdę. Byłam twoją partnerką, zanim się urodziłam. Jestem twoją żoną od miesięcy. To wiele dla mnie znaczy, że chcesz zrobić dla mnie coś takiego i kocham cię za to, że chcesz to zrobić. Tak jak kocham cię za to co dzisiaj zrobiłeś nie tylko dla Titiuma, jego wilków, ich rodzin, udowadniając, ze mnie słuchasz i dbasz o to, co mówię. Tak jak kocham cię za wysłuchanie ostrych słów i nastroju Caldera i za przyjęcie żartów Caleba i Ryona. Tak jak kocham cię za milion i jedną rzecz, których nie mamy czasu wyliczyć, ponieważ jestem zmęczona, chcę abyś się ze mną kochał i zasnął obok mnie, abym mogła się jutro obudzić wypoczęta, abym nie wyglądała strasznie, gdy stanę obok ciebie przed tysiącami wilków podczas naszych Godów. Ale byliśmy przeznaczeni by obok siebie leżeć, odkąd byliśmy komórkami w łonach naszych matek. Dlatego też nie zamierzam bez ciebie spać, mój wilku. Innymi słowy, jeżeli znajdziesz sobie inne łóżko, to również znajdziesz mnie w nim. Callum wpatrywał się w swoją żonę przez pół sekundy, zanim warknął, a następnie warknął nisko w swym gardle, gdyż ją całował. Potem odsunął się, wstał na nogi, wziął swoją żonę w ramiona i zaniósł do ich łóżka, pieprząc to. Jeśli to prawda o tych ludzkich bzdurach o pechu, to niech będzie. Już mieli pecha. Najgorszego, jakiego mogli mieć. I nie zamierzał stracić ani chwili z Sonią, której nie musiał tracić. Chciała go. Miała go. Jak zawsze. I jak to zawsze będzie. Aż do tego strasznego dnia, gdy już jej nie będzie.

Rozdział 23

Gody

- Um, nie sądzisz, że to trochę za dużo, Mara?- Sonia zapytała niepewnie, gdy Maraleena, przesuwając się za plecami Sonii i pokazując jej w lustrze odbicie jej włosów, gdy Sonia trzymała lustro przed swoją twarzą, patrząc na skomplikowane, ale pomysłowe i piękne skręty i loki, które Mara upięła w grubym, szerokim koku na jej karku. - Nie, Sonny! Absolutnie nie! Dzisiaj jest wielki dzień i w każdej wilczej gazecie będą zdjęcia twoje i Calluma. Na całym świecie. To musi być idealna fryzura! Motylki w brzuchu Sonii już wymknęły się spod kontroli, a teraz szalały. Przez internet znalazła piękną, choć prostą suknię koloru kości słoniowej i dostarczono ją. Mara i Callista wyjaśniły jej, że wystarczyła ona na to, co założyłaby wilkołaczka na swoje Gody, ale była znacznie mniej godna

ludzkiej narzeczonej (no chyba, że była hipiską, albo nie zależało jej tak na ubraniu). Sonia pomyślała, że było to połowiczne szczęście, choć musiała przyznać przed sobą, że wolałaby w tych okolicznościach suknię pełną przepychy. Sukienkę z koronką i perłami, włosami puszczonymi luźno, wspaniałymi butami i wszystkimi dodatkami związanymi ze ślubem. Prawdę mówiąc, to związanymi z Królewskim Ślubem. Była królową, była to ostra jazda, ale byłoby miło, gdyby miała coś niesamowitego, co przypomniałoby jej, jak wspaniale się nią było i zawsze będzie. Aż do czasu, gdy odejdzie z tego świata. Wciągnęła głęboki oddech przez nos, ukrywając fakt, że to robiła i zdecydowała, że to dobrze, że nie miała tego całego przepychu i całej reszty. Zawsze będzie to dla niej szczęśliwe wspomnienie. Gdy odejdzie, dla Calluma będzie to czysta tortura. Więc tak było dobrze. Prosto. Szybko. Potem wielka impreza. - Wyglądasz przepięknie - Regan szepnęła z bliska i Sonia spojrzała na swoją teściową, której szkliły się oczy, co udzieliło się i Sonii.- Albo piękniej niż zwykle - poprawiła się. - Dziękuję, Regan - Sonia odpowiedziała szeptem. - Lassiter i Cherise - wciągnęła oddech, Sonia zrobiła to samo i Regan kontynuowała schrypniętym głosem.- Byli by bardzo dumni. - Dziękuję - Sonia odparła cicho, opuszczając lustro na kolana. Regan sięgnęła i wyciągnęła je z jej rok i odłożyła na bok, wsunęła dłoń w kieszeń swoich eleganckich spodni i wyciągnęła coś błyszczącego, czego Sonia nie dostrzegła. Regan objęła Sonię i wsunęła na jej mały palec Sonii cienką, złotą, antycznie wyglądającą obrączkę z małym, żółtym diamentem. Sonia spojrzała na pierścionek i jej spłoszone oczy przesunęły się do Regan, gdy zaczęła mówić: - Matka twojej matki dała jej ją, gdy była dziewczynką. Twoja matka dała ją mnie, abym przechowała ją i dała ci dzisiejszego dnia. Sonia wciągnęła zszokowany, bolesny, radosny oddech, gdy zacisnęła mocno palce wokół Regan i łzy zalały jej oczy. - Och, Sonny!- Mara krzyknęła.- Twój makijaż! - Niech płacze - Sonia usłyszała, jak Callie mówi cicho.- Poprawimy go. - Ja... - Sonia zaczęła. - Nic nie mów - Regan przerwała jej i dokończyła szeptem.- Wiem. Musisz wiedzieć, że Cherise wiedziała, Lassiter wiedział, że oboje wiedzieli, że kochałaś ich tak samo, jak oni kochali ciebie. Jej usta zadrżały, nie mogła się już wstrzymywać i Sonia zapłakała, gdy Regan wciągnęła ją w swoje ramiona i trzymała blisko siebie. - I muszę znowu zrobić makijaż - Mara mruknęła za nimi, gdy Sonia się tuliła. I robiła to przez długi czas.

Regan się zrewanżowała.

***

Sonia spojrzała na siebie w dużym lustrem, które przyniesiono jej do pokoju jej i Calluma. Jej włosy nie wyglądały dobrze a jej makijaż, który po płakaniu w ramionach Regan został poprawiony, także był zbyt wielkim balastem dla jej sukni. Zdecydowanie zbyt wielkim. Zbyt, zbyt, zbyt wielkim. Spojrzała na zegar na stoliku nocnym Calluma. Mieli trzydzieści minut, zanim będzie musiała wejść do SUVu z Gregorem i Regan, który zawiezie ją do Wartowni, by tam spotkać się z Callumem. - Um... może powinniśmy... - zaczęła, gdy usłyszała go i wyczuła jego zapach. Usłyszała także coś innego i także wyczuła tego zapach, zapach tak znajomy, że jej serce zaczęło bić szybciej i mocniej, gdy odwróciła się i spojrzała na drzwi. Chwilę później Callum, tak przystojny w swoim dobrze skrojonym, świetnie dopasowanym smokingu, że aż bolały ją oczy, niósł ogromną białą torbę w swych ramionach. Sonia przestała oddychać, nawet opadła jej szczęka. Callum zmierzył ją wzrokiem i spojrzał jej w oczy, uśmiechając się tym seksownym uśmiechem, gdy ogłosił: - Laleczko, to piękna suknia, ale nie pasuje. Potem odwrócił się do łóżka, rzucił torbę na łóżko i wyszedł z pokoju w chwili w której Kerry i Mabel wpadły do środka. Sonia zaczęła oddychać, ale tylko by hiperwentylować. - O mój Boże! Co za piękne miejsce! - Kerry krzyknęła, pędząc do Sonii i obejmując ją ramionami. Mabel, która jak zwykle nie chciała być gorsza, także pisnęła: - Szkocja jest niesamowita a Callum McDonagh jest jeszcze lepszy!- i Sonia poczuła, jak uderza w nią ciało Mabel, a Kerry ją ściska, aż wreszcie odsunęły się nieco. - Nie mogę płakać, nie mogę płakać. Już drugi raz zrobiono mi makijaż -

Sonia powiedziała im, trzymając się mocno. Kerry odsunęła się, trzymała ją jedną ręką a drugą uniosła do twarzy Sonii, a gdy Mabel poszła jej śladem, Kerry nakazała: - Nie płacz. Nie mamy czasu. Musimy cię przebrać i same się przygotować. - Tak, kochanie, musimy cię przebrać - Regan powtórzyła za nimi i Sonia spojrzała na nią i znowu przestała oddychać na widok pięknej sukni ślubnej z koronką i perłami, którą trzymała Regan, a stojąca obok Callie trzymała piękną parę eleganckich, wyrafinowanych, na wysokiej szpilce z perłami, idealne buty koloru kości słoniowej. Buty Kopciuszka. Zdecydowanie. - O dobry Boże - Sonia szepnęła. - Callum pomyślał, że chciałabyś coś bardziej specjalnego, więc wysłał mnie na zakupy - Regan poinformowała ją. - O dobry Boże - Sonia powtórzyła szeptem i jakimś cudem jej gardło znowu się nie zacisnęło. - Spytała o nasze opinie i wszystkie się zgodziłyśmy - ogłosiła Mabel. - Tak jak ja - Sonia usłyszała ze strony drzwi i oderwała oczy od swojej pięknej sukni ślubnej i cudownych butów do drzwi, gdzie zobaczyła Leah. Leah powiedziała Sonii, że są tak zapracowani, że nie będą mogli przyjechać na ich Gody, ale odwiedzą ich jakiś czas później, gdy będą mogli. Skłamała. - O dobry Boże - Sonia jęknęła szybko, zanim wybuchnęła płaczem. Kerry i Mabel wzięły ją w ramionach i odsunęły się tylko wtedy, gdy Leah wzięła ją w objęcia. - Znowu muszę zrobić makijaż - Mara mruknęła z westchnieniem. Sonia wybuchnęła śmiechem, ale zrobiła to przez łzy. Łzy szczęścia.

***

Sonia siedziała między Regan i Gregorem w Rolls Royce'u, fantastyczny samochód był kolejną niespodzianką, gdy jechali do Wartowni. Leah, Kerry, Mabel, Mara i Callie przebrały się w swoje piękne, ale tajemnicze suknie druhny w odcieniach szmaragdu, po tym jak pomogły Sonii się ubrać. Regan przywdziała stylową, jasnożółtą suknię matki pana młodego.

Zanim Gregor pomógł jej wejść do Rollsa, Regan dała jej ogromny, oszałamiający bukiet kalii przemieszanych z puszystymi pączkami konwalii, które nie wyglądały pięknie, ale również bosko pachniały. Jej suknia zaskakująco pasowała jak ulał, ale Regan wymierzyła ją już dawno temu dla „Zamierzam ci zrobić sweter na drutach, kochanie.” Sonia w tamtej chwili nie myślała,dlaczego Regan ściska ją miarką i sprawdza rozmiar jej stopy. Miała wiele na głowie i nie dziergała, więc skąd mogła wiedzieć? Teraz wiedziała. Jej suknia, tak jak i wszystko co razem zrobił Callum, jego matka i Leah (jak się dowiedziała), było idealne. Eleganckie i wykwintne, a zarazem proste, które doskonale pasowały do jej sukni ślubnej, do jedwabiu koloru kości słoniowej i koronki w tym samum odcieni, wliczając w to tren na pięć stóp, który się za nią ciągnął. Perły i opalizujące koraliki zdobiły koronki, ale nie w nadmiarze, po prostu prosto przykuwały spojrzenie i nadawały sukni jeszcze więcej osobowości. Dekolt był książęcy, suknia nie miała rękawów, owinęła wdzięcznie jej ciało aż do kolan, a tam opadała delikatnie i elegancko w koronkach. Nie mogłaby lepiej wybrać. Z jej uszu zwisały diamentowe kolczyki w kształcie łez, które podarowała jej Regan. Coś nowego. Pierścionek jej matki na małym palcu, który dała jej Regan. Coś starego. Pojedyncza nić pereł z diamentami i złotem na jej nadgarstku, którą pożyczyła jej Leah. Coś pożyczonego. Podwiązka wykonana z niebieskiej satyny, która na krawędziach miała skomplikowaną koronkę, którą dały jej Kerry i Mabel. Coś niebieskiego. Jej łańcuszek, który wisiał na jej biodrach, a który dał jej Callum. Coś wilczego. Była gotowa na swój ślub i wyglądała dokładnie jak kobieta, która miała poślubić króla. Ale poczuła się dziwnie, tak jak się czuła od tygodni. Dziwnie, jak po locie samolotem, nie jak ona, ale temu uczuciu towarzyszyło uderzenie gorąca, skóra na jej całym ciele rozgrzewała się na sekundy, czasem na całe minuty, zanim ostygała. Uniosła bukiet do twarzy, wzięła oddech i wypuściła go, ale nie pomogło. Nic nie pomogło. - Dobrze się czujesz, Sonny?- Gregor szepnął i spojrzała na wampira. - Tak, czuję się wspaniale, Gregorze - powiedziała mu i przechylił usta, ale zmrużył oczy na jej twarzy.

- Jesteś nieco zaczerwieniona, moja droga -zauważył i uniosła dłoń, by powachlować swą twarz. - Po prostu... dziwnie się czuję. To pewnie przez stres. Czuję się tak już od jakiegoś czasu. Myślę, że uspokoję się, gdy to już się skończy powiedziała mu i była zbyt skupiona na tym co miało nadejść, że przegapiła chwilę, gdy jego oczy przesunęły się do Regan i z powrotem na nią. - Sonny, kochanie, czy ty i Callum, um... - Regan urwała i Sonia odwróciła twarz do swojej teściowej. - Czy my... ?- nacisnęła. - Planujecie niebawem szczeniaki?- Regan dokończyła i Sonia uśmiechnęła się. - Nie, biorę... - urwała gwałtownie z westchnieniem, pochyliła się do Regan i zapytała spanikowana.- Ludzkie pigułki antykoncepcyjne działają na wilkołaki? Regan uśmiechnęła się łagodnie, sięgnęła i ścisnęła dłoń Sonii, zanim odparła: - Tak, Sonny. Zazwyczaj lekarz przepisze ci jakieś, ale wilkołaki oczywiście mają, uch... inne hormony, ale to niezwykłe, by wilczyca lub człowiek zaszedł w ciążę, jeżeli kobieta bierze jakiekolwiek doustne tabletki antykoncepcyjne. Sonia wyprostowała się w swoim siedzeniu i westchnęła z ulgą. - Callum wie, że bierzesz tabletki?- Regan zapytała i Sonia znowu na nią spojrzała. - Cóż, tak myślę. Cóż, jesteśmy już ze sobą od jakiegoś czasu. Nie przypominam sobie, bym wzięła jakąś przy nim, ale nigdy o tym nie wspomniał, więc podejrzewam, że wiem, ze je biorę. To znaczy, przedyskutowaliśmy posiadanie szczeniaków - uśmiechnęła się.- I razem zdecydowaliśmy, że gdy nadejdzie pora na założenie rodziny, to spróbujemy. Był to temat, o którym wspomni podczas ich miesiąca miodowego (Callum powiedział jej, że będą mieli swój miesiąc miodowy, co nie było zaskakujące). Dla niej było lepiej, by stało się to szybciej. Mara, Callie i Regan wyjaśniły jej, że DNA wilkołaków zawsze zwycięża ludzkie i z interakcji wilk/człowiek zawsze wychodzi wilk i w dodatku nieśmiertelny. Callum spędzi z ich dziećmi wieki. Sonia lata. Chciała zacząć od razu. - Myślę, kochanie, że powinnaś z nim o tym porozmawiać przy najbliższej okazji - Regan poradziła jej cicho i Sonia znowu się do niej uśmiechnęła. - Och, zrobię to - szepnęła, oczy Regan zabłysnęły i przesunęły się do Gregora. Sonia podążyła za jej spojrzeniem i ujrzała, że Gregor nieznacznie

potrząsa głową i marszczy brwi. - Wychodzi na to, że będą miały wampirzego dziadka - mruknęła w psocie, przysuwając się do niego i wtulając, że musiał unieść rękę i objąć jej ramiona. Spojrzał na nią i mruknął z niesmakiem: - Wampirzy dziadek wilkołaków. Uśmiechnęła się. Gregor wciąż marszczył brwi. Sonia przytuliła się bardziej, wciąż się uśmiechając. Gregor spojrzał na jej twarz, jego grymas zniknął, a oczy wypełniły się ciepłem. - Wampirzy dziadek dzieci mojej Sonii. Sonia wzięła szybki oddech i ostrzegła: - Nie sprawiaj, bym znowu płakała, Gregor. - Dobrze, Sonny. Więc weź głęboki oddech albo coś co robią ludzie, aby wytrzymać coś takiego - ostrzegł ją, a następnie powiedział.- Jesteś dzisiaj piękna. Zawsze byłaś piękna, ale dzisiaj błyszczysz. Kocham cię, moja droga, pokochałem od chwili, w której do mnie przyszłaś, chociaż był to smutny moment. I jestem z ciebie ogromnie dumny. Wzięła głęboki oddech przez nos i wypuściła powietrze przez usta, gdy na niego spojrzała. Potem szepnęła: - Ja ciebie też kocham. Kochałam od wieków i będę kochać przez wieczność. Skinął głową, mięśnie na jego policzku drgnęły, gdy odwrócił głowę by wyjrzeć przez okno, ale objął ją mocniej. Regan chwyciła ją za dłoń i także mocno uścisnęła. Dwadzieścia minut później, trzymając Gregora pod ramieniem, Sonia otrzymala cały ten przepych i zaszczyty jak kobieta, kiedy szła do swego męża króla. Calder i Caleb eskortowali ich matkę, potem ciąg jej druhen, które dotarły do schodów podium, na którym stali Callum, Ryon, Drogan, Magnum do których dołączyli Calder i Caleb, a wszyscy wyglądali oszałamiająco przystojnie w tych garniturach i Sonia zauważyła, że przestrzeń nie zajęta przez wilki, była obwieszona jedwabnymi rozetkami koloru kości słoniowej oraz całym mnóstwem kalii, konwalii i białych róż, a Callum kupił te kwiaty nie tylko w Szkocji, ale pewnie wykupił całą Europę. Budynek był duży, więc procesja potrwała długo, a kobiety poruszały się w symfonii Beethovena „Oda do Radości” i chór za podium wypełnił piękną akustyką przestrzeń w najbardziej niezwykły sposób. I w tym dniu Sonia rozejrzała się i rozpromieniała dla swojego partnera, który dał jej piosenkę o tak wdzięcznej nazwie. Aby była radosna.

Otoczona przez przyjaciół i rodzinę. Ludzi, którzy akceptowali to, jaka była, a dokładniej kim była. Ludzi, którzy ją kochali. I była zakochana w mężczyźnie, cóż, wilku, którego kochała całą sobą, wszystkim czym miała być. Dlatego też Sonia Arlington-McDonagh rozpromieniała, gdy trąbki i smyczki stworzyły arcydzieło z setką głosów, a powietrze wypełniło się zapachem lilii i róż, wstało tysiące wilków, ich oczy skupiły się na niech, ich twarze były spowite uśmiechami i ona, królowa, podeszła do swego partnera, którego dał jej życzliwy los, mężczyznę o którym śniła przez większość swego życia. Podeszła do swojego przystojnego wilka, swego króla. I nie miała pojęcia, że za krótkie trzydzieści minut umrze.

Rozdział 24

Śmierć

Callum patrzył w błyszczące, zielone oczy Sonii, gdy przysłuchiwał się jej słodkim, schrypniętym słowom, które rozeszły się dzięki mikrofonom, gdy powiedziała: - Tak. Uśmiechnął się. Łzy wypełniły jej oczy. - Dobrze, uch... teraz wilk - wilk między nimi mruknął i Callum oderwał wzrok od swojej królowej, by spojrzeć na mężczyznę.- Callum - poprosił, skinąwszy głową w stronę Calluma. Callum także skinął głową i spojrzał na swoją narzeczoną. - Jesteś moja?- zapytał schrypniętym głosem. - Tak - od razu szepnęła, jej głos wciąż był szorstki, a oczy jeszcze jaśniejsze.

Przez tłum przedarł się ogłuszający wiwat. Urzędnik pochylił się do Sonii. Callum trzymał jej dłonie w swoich, poczuł jak się porusza i odwraca głowę do mężczyzny, który szepnął jej coś do ucha. Uśmiech Calluma powiększył się, gdy zamrugała w szoku, spojrzała z powrotem ciepło na niego z rozchylonymi wargami. - Jesteś mój?- zapytała, ta nowość Godów wpadła mu do głowy dzisiejszego ranka. Był królem. Mógł zrobić, co tylko chciał. I chciał jej dać to, co ona dała jemu. - Tak - odpowiedział mocnymi, donośnym głosem i rozległ się kolejny ogłuszający wiwat. Sonia uśmiechnęła się, zacisnęła dłonie na jego. Jej uśmiech był niepewny, ale nawet wtedy był piękny. Callum puścił jej dłonie tylko po to, by wyciągnąć to, co spoczywało w kieszeni jego spodni. Był to złoty breloczek do jej łańcuszka, była to kolejna wilcza głowa, ale z tygrysimi oczyma, który miał dołączyć do tego, który dał jej wcześniej. Otworzył zapięcie paznokciem swego kciuka i zapiął na łańcuszku. Kiedy spojrzał swojej narzeczonej w oczy i wziął jej dłonie w swoje, to dostrzegł, że zagryzała wargę, chociaż miała schyloną głowę, by przyglądać się nowemu dodatkowi. Uniosła oczy do jego i były tak rozpromienione, że jaśniały oślepiająco. Ze szczęścia. Uśmiechnął się. - To dla mnie przyjemność, że mogę ogłosić, że ty, Królu Callumie i ty, Królowo Soniu, jesteście teraz mężem i żoną, er, wilkiem i życiową partnerką!urzędnik oświadczył i zarówno Callum jak i Sonia spojrzeli na niego, uśmiechając się szeroko.- Zawsze chciałem to powiedzieć - dokończył.Możesz pocałować pannę młodą! Wreszcie, pomyślał Callum, najlepsza część ludzkiej ceremonii. Odwrócił się do swojej panny młodej i uśmiechnął się tym uśmiechem, chociaż nie zdawał sobie sprawy, że był to ten wilczy uśmiech, jej wilgotne usta spadły na jego wargi i usłyszał jej drżące westchnienie. Pochylił głowę, mocniej uścisnął jej dłonie i pocałował swoją pannę młodą. Kolejny ryk rozdarł ciszę. Nawet gdy go usłyszał, posmakował Sonii swym językiem, wciągnął jej zapach przez nozdrza, to poczuł, jak wysuwa dłoń z jego i zaciska na klapie jego marynarki. Przerwał pocałunek by spojrzeć na nią i dostrzegł, że była nagle zaczerwieniona z mętnymi oczyma. - Laleczko?- mruknął cicho, by jego głosu nie pochwyciły mikrofony.

- Nic mi nie jest - szepnęła.- Wszystko w porządku - stwierdziła cicho, ale wyrwała drugą dłoń z jego uścisku i przycisnęła ją do czoła, gdy palce na jego klapie zacisnęły się jeszcze mocniej i oparła swe ciało o jego. - Soniu - Callum zawołał, gdy jej wzrok powędrował na jego pierś. Uniósł dłoń do jej szczęki i jego wnętrzności skręciły się, gdy poczuł, jak gorąca była jej skóra. Uniósł ją delikatnie, zmuszając by spojrzała mu w oczy. Wypełniał je ból. - Maleńka - mruknął, pochylając nisko głową. - Dobra - powiedziała cicho.- Myślę, że jednak coś mi jest. W chwili w której wypowiedziała swe słowa, ugięły się pod nią nogi i było to takie zaskakujące, że niemal spadłaby z podium, gdyby Callum nie złapał jej w ramiona. Ryk tłumu ustał i cisza wypełniła przestrzeń. Callum nie zauważył tego, chociaż nawet przed koronki i jedwab sukni wyczuł, że ciało jego żony jest rozpalone. Gdy podniósł ją w swych ramionach, jego przesunęły się do jego bladej matki, która siedziała w pierwszym rzędzie i krzyknął: - Regan!- zanim w długich krokach ruszył bokiem podium, po schodach i ruszył krótkim korytarzem, który prowadził do sal szkoleniowy, garderób i szatni. Zabrał ją do garderoby, położył na kanapie i usiadł na jej brzegu, chwytając ją za dłoń. Otworzyła oczy. - Cal, ściągnij ze mnie suknię - błagała zbolałym głosem. - Trzymaj się, laleczko. Regan ma zastrzyk - zagruchał, trzymając mocno jej dłoń, gdy zaczęła się przesuwać na kanapie. - Ściągnij ją ze mnie - powtórzyła, ściskając jego dłoń i zaczęła się ruszać jakby pobudzona. - Jeszcze chwila, kochanie - powiedział jej i wyczuł zapach Regan, zanim wpadła do środka z Gregorem na piętach, Yurim tuż za nim, Calebem, Ryonem, Calderem, druhnami Sonii i Lucienem. - Straż przy drzwiach, Ry - nakazał, nie odwracając wzroku od swojej matki.- Zastrzyk. Już grzebała w swojej torebce, gdy do nich szła. - Cal - Sonia uścisnęła jego rękę w morderczym uścisku.- Proszę, kochanie, proszę, ściągnij ze mną tą suknię. Spalam się. - Już nadchodzi zastrzyk - Callum zapewnił ją. - Sonny, moja droga, zapomniałaś wziąć lek ostatniej nocy?- zapytał Gregor. Przykucnął blisko obok kanapy. - Nie - pokręciła głową, jej oczy były rozgrzane i oszołomione.- Cal dał mi zastrzyk, jak zwykle. Gregor spojrzał na Calluma. - Stres?- mruknął.

- Może - Callum szepnął, gdy Regan podała mu strzykawkę. - Przynieście mokre ręczniki, szybko - usłyszał jak Yuri nakazuje komuś, gdy Callum patrzył na swoją partnerkę. - Przewróć się na bok, maleńka, zrobię ci zastrzyk przez twoją suknię Callum powiedział jej i przestała się kręcić i przewróciła na bok, tak jak jej kazał. Callum szybko zrobił jej zastrzyk. Potem ostrożnie wciągnął ją w swoje ramiona. - Dwie minuty - szepnął jej do ucha.- Dwie minuty, laleczko, trzymaj się. Wiła się w jego ramionach, walcząc z nim, gdy odliczał prosto do jej ucha. Zaledwie po minucie i pięćdziesięciu sekundach, wygięła plecy tak gwałtownie, że niemal wyrwała się z jego ramion, jej głowa poleciała do tyłu i krzyknęła z agonią. Callumowi zamarła krew. - Jasna cholera, co do diabła?- Yuri warknął z bliska. - Mokre ręczniki - powiedziała Leah, podając je natychmiast Gregorowi, który przycisnął je do czoła Sonii. Trzymał je tam przez chwilę, zanim znowu się szarpnęła, wypuszczając prymitywny krzyk, który wyrwał się z jej gardła i przeszył serce Calluma. Sonia okręciła się, jej dłonie zagięły się jak pazury, rozrywając gorset jej sukni ślubnej, gdy krzyczała: - To nie działa. Nie działa. Musze to ściągnąć. Muszę ściągnąć suknię! Callum odwrócił wzrok i wbił oczy w Caldera. - Znajdź wilka, który był wytrenowany, by to zobaczyć. Przynieś mi kolejny zastrzyk - nakazał Callum. Calder, również blady, skinął głową i wybiegł z pokoju. Dłonie Sonii odsunęły się od jej sukni, by zacisnąć się na Callumie. - Cal! Ściągnij ze mnie suknie! - Podamy ci kolejny zastrzyk - Callum powiedział jej, starając się brzmieć kojąco, ale i tak w jego głosie było słychać niepokój. - Dzwonię do jej lekarza - warknął Gregor, prostując się, sięgając do swojej kurtki i wyciągając telefon. - Zróbcie coś, do cholery. Więcej mokrych ręczników. Lód Kurwa, coś, do cholery!- Yuri krzyknął. Callum próbował kontrolować miotanie Sonii. - Trzymaj się, Soniu. Trzymaj się, laleczko. To było dla ciebie za dużo. Powinniśmy to przewidzieć. Rozprawa, Gody. Powinniśmy przewidzieć. Przestała się rzucać, jej zamglone spojrzenie znalazło jego. - Nie jest dobrze - szepnęła, jej głos był spanikowany, udręczony, przerażony. Callum poczuł czyjąś obecność i wiedział kto to był, zanim spojrzał na Luciena.

- Pozwól mi się pożywić - poprosił łagodnie, gdy Leah przysunęła się, by przycisnąć mokre ręczniki do czoła Sonii. Callum z roztargnieniem zauważył, jak Leah odwróciła gwałtownie głowę, zanim spojrzała na swego partnera z szokowaną i zbolałą miną. - Ślina wampirów ma właściwości lecznicze, Callum, bardzo potężne. Wiesz o tym. Być może do czasu aż przybędzie jej lek, to będę mógł dać jej ulgę - zasugerował Lucien. - Zrób to, cokolwiek - poprosiła Sonia.- Cokolwiek. Callum spojrzał na Leah, by dostrzec jak jej twarz staje się pusta, gdy przyciskała ręcznik do czoła Sonii. Wiedział, że w chwili, w którym Lucien pożywiłby się od Sonii, to byłaby to zdrada jego partnerki i mogłoby to nie być warte takiego wielkiego poświęcenia, gdyż mogłoby nie podziałać. - Nie możesz - mruknął, patrząc z powrotem na Luciena i dokończył.Twoja partnerka. - Ja mogę - stwierdził Gregor, wychodząc do przodu. - To twoja córka - syknął Yuri. - Owszem i chcę ją uratować - odpalił Gregor. - W takim razie ja to zrobię - ogłosił Yuri i ruszył w ich stronę. - Kurwa, kurwa - Callum warknął, spoglądając na swoją konającą partnerkę i gdy jej męki wciąż trwały, to podjął decyzję.- Yuri się od ciebie pożywi, kochanie. Spróbuj się uspokoić. To nie będzie bolało. Skinęła głową, wyraźnie cierpiąc i chcąc spróbować wszystkiego. Callum odsunął się i jego miejsce zajął Yuri, delikatnie unosząc Sonię, zbierając ją na swe kolana, gdy usiadł na kanapie i całe ciało Calluma skamieniało. - Proszę, kochanie, postaraj się nie ruszać, żebym nie zrobił ci jeszcze większej krzywdy - Yuri mruknął miękko, gdy jego ramiona objęły czule partnerkę Calluma, jedną dłoń położył na tyle jej głowy, drugą wyeksponował jej szyję i Callum poczuł smak żółci w gardle. Spojrzała na niego i zmusił swe usta, by się uśmiechnęły. - Wszystko będzie dobrze, laleczko - zapewnił ją. Skinęła głową. Yuri przesunął językiem wzdłuż jej szyi i Callum z całych sił postarał się zwalczyć instynkt, aby nie wyrwać mu z ramion swojej partnerki i rozerwać je na strzępy. Będąc bezsilny i nienawidząc tego pieprzonego uczucia, Callum obserwował, jak Yuri rozdarł ciało jego panny młodej i zaczął się pożywiać. Trwało to zbyt długo, zdecydowanie zbyt długo, gdy Yuri przycisnął ją bliżej, bliżej, zdecydowanie za blisko i wziął więcej. Ciało Sonii ponownie się gwałtownie wygięło w łuk, odrywając swe gardło od zębów wampira, krew lała się na jej pierś i krzyknęła tym ohydnym wrzaskiem.

Yuri zaczął szybko muskać jej skórę swym językiem, leczenie już powoli się zaczęło, ale Callum już tam był, wyrwał swoją żonę wampirowi i wziął ją w swoje ramiona. Znów zaczęła się szamotać, walczyć, drapała go, lamentując teraz w zwierzęcych odgłosach, które wydawały się fizyczne, niszczące. Nie mógł więcej znieść. - Gdzie jest ten cholerny zastrzyk!- ryknął, siadając na kanapie, którą opuścił Yuri, trzymając swoją partnerkę tak blisko jak tylko mógł, czując jak jej ciało płonie pod jego dotykiem. - Nie jest dobrze, Cal. Nie jest dobrze, mój wilku - Sonia powiedziała słabym głosem, w którym strach był namacalny, gdy jej walczące ciało znieruchomiało. Drzwi otworzyły się i do środka wpadł Calder z Orphenonem, którzy podbiegli od razu do Sonii. - Zastrzyk?- Callum warknął i Calder podał mu go, gdy Orphenon zbliżył się, chwycił ruchliwy nadgarstek Sonii i natychmiast go puścił. - Jezu - Orphenon szepnął, zerkając szybko na Calluma i znowu na drający nadgarstek Sonii, zanim nakazał.- Natychmiast przygotować wannę z lodem! Niech ktoś pójdzie do mojego samochodu i przyniesie moją torbę! Callum odwrócił swoją partnerkę, by zaaplikować jej zastrzyk. - Który to już?- Orphenon zapyta tonem tak suchym i niecierpliwym, że Callumm zatrzymał się. - Druga dawka - Callum powiedział mu. - Wasza wysokość, nie sądzę... - zaczął Orphenon. - To jedyna rzecz, która ciała - Callum uciął. - To trucizna, wasza wysokość - Orphenon szepnął, Sonia zadyszała i podskoczyła i znowu się wygięła, krzycząc głośno tak długo i przerażająco, że tylko cudem uszu wszystkich nie zaczęły od razu krwawić. Callum przycisnął ją do siebie blisko, ale pochylił się do Orphenona. - Działało przez dziesięciolecia. - Nie jestem pewien, czy to mądre działanie - Orphenon odpowiedział, ale Sonia szarpnęła się potężnie i znowu krzyknęła. - Jeżeli nie sądzisz, że to mądre, więc co kurwa powinniśmy zrobić?Callum warknął, odjadając zastrzyk na bok i znowu walcząc, aby unieruchomić swoją partnerkę, by ją do siebie przyciągnąć. - Musimy natychmiast obniżyć jej temperaturę - odparł Orphenon. - Tak sądzisz?- ton Calluma był złośliwy. - Wiem, że jesteś wściekły i rozumiem to, ale wiem co jest w tym zastrzyku, Callum, i dwie dawki są bezwzględnie niewskazane. - Ona płonie żywcem. - Właśnie dlatego musimy zmniejszyć jej temperaturę. - Więc może przestaniemy o tym dyskutować i to wreszcie zrobimy?Callum powiedział przez zaciśnięte zęby.

- Cal, Cal, Cal, mój wilku - Sonia zawołała nagle, jej głos był dziwnie, potwornie słaby i w tym samym czasie zdesperowany, więc Callum spojrzał na swoją żoną i jego krew w żyłach zmarzła jeszcze bardziej na ten dźwięk.Cal, Cal, Cal - zanuciła słabo. - Laleczko, jestem tu. - Cal, to się dzieje - szepnęła, przesuwając rękę, by znowu zacisnąć dłoń na jego marynarce. - Zamierzamy obniżyć twoją temperaturę, kochanie - zapewnił ją. - To się dzieje - powtórzyła, jej dłoń na jego marynarce zacisnęła się, przyciągając go bliżej niej, tak jak tylko mogła, choć nie musiała. Pochylał się do niej, gdy wszyscy krzątali się po pokoju w szalonym tempie. - Przyniesiemy wannę z lodem. Wszystko będzie dobrze - obiecał. - Wiesz, że cię kocham?- szepnęła i Callum poczuł, jak jego serce się zaciska, ponieważ jej głos był nie tylko słaby, ale i ostateczny. - Tak, wiem i ja ciebie też kocham, laleczko. A teraz wytrzymaj. - Całą sobą - oświadczyła tak cicho, że jej głos zanikał z każdym słowem i Callum poczuł, jak jej ciało płonie w jego, gdy jej palce na jego marynarce zaczęły się rozluźniał. Nie, to się nie dzieje. Przysunął ją bliżej siebie, mocniej. - Zostań ze mną, Soniu. Zostań ze mną, maleńka. Jej oczy wypełniły się łzami, gdy patrzyła w jego i szepnęła: - I wszystkim, czym będę. To się nie dzieje. To się nie dzieje. Nie mogło się dziać. Musiała przeżyć, przynajmniej aż wszystko się zacznie. To się kurwa nie dzieje. Wtedy to się stało. Jego partnerka, jego narzeczona, jego żona, jego królowa stała się bezwładna w jego ramionach. Jej zielone oczy były otwarte i wciąż tkwiły w nim, ale niczego w nich nie było. Skupienia. Żadnego światła. Były puste. Martwe. Martwe. Tak. Po. Prostu. Wpatrywał się w jej piękną twarz i szepnął: - To się nie dzieje. Sonia się nie ruszyła, jej dłoń osunęła się po jego marynarce, nie czuł aby oddech z jej ust muskał jego twarz, pomieszczenie wokół niego wciąż było wypełnione strachem, który pełzał w przestrzeni, ślizgając się brzydko, zimno, ohydnie. - To się kurwa nie dzieje - szepnął, tuląc mocno Sonię, czując jej

zapach, czując jak ciepło jej ciała ustępuje. Nie drgnął, gdy Orphenon przysunął się do nich, położył palce na szyi Sonii, gdy Callum wpatrywał się w jej twarz. Pusta. Martwa. - Proszę, Boże - błagał.- Spraw, by to się nie działo. Orphenon odsunął palce i powiedział cicho, współczującym głosem: - Tak mi przykro, wasza wysokość. To się działo. Rozdzierała go wściekłość, gdy Callum wstał, trzymając mocno w ramionach martwe ciało swej partnerki, odchylił głowę do tyłu i wygrzmiał bezużyteczne słowa: - To się kurwa nie dzieje! Poczuł na swoim ramieniu dłoń i usłyszał kojący głos swej matki: - Ona odeszła, Callum, kochanie. Wiedzieliśmy, że ten dzień nadejdzie. Proszę... Callum obrócił się, pochylił do przodu i warknął w twarz swej matki. - To nie może się stać. Nawet nie drgnęła. Uniosła dłoń do boku jego twarzy, jej była wypełniona cierpieniem, zrozumieniem jego bólu, gdy szepnęła: - Tak mi przykro, mój ukochany chłopcze. Dopiero wtedy to poczuł. Jego skóra zaczęła kłuć. Nadchodziła przemiana i nie był w stanie jej powstrzymać. Nie mógł. Nawet kurwa nie chciał. Odwrócił się, pochylił i położył ciało swej panny młodej na kanapie, jakby była bezcennym kawałkiem kryształu, jakim była i po raz ostatni spojrzał jej w oczy. Potem uniósł dłoń i zamknął je z zaciśniętym gardłem, a jego skóra zaczęła go palić. Pochylił się bardziej, zaciągnął się jej zapachem, przesunął wzrokiem po jej wciąż zaczerwienionej skórze, zapamiętując, że wyglądała spokojnie, czego znienawidził. Chciał, aby usiadła i się z nim kłóciła. Droczyła się z nim. Uśmiechnęła się z nim. Kurwa, przyjąłby z radością jej szarpanie i wrzaski, jeżeli to oznaczałoby, że wciąż by oddychała. Ale nie oddychała. Zamknął swe oczy, po raz ostatni zaciągnął się jej zapachem, pochylił się jeszcze bardziej i pocałował ją. - Moja narzeczono - szepnął przy jej nieruchomych wargach. Otworzył oczy i spotkały jej, które były zamknięte, jak będą przez wieki.- Całym sobą i wszystkim czym będę, laleczko. Zawsze. Usłyszał stłumione kobiece szlochy, ale zignorował je. Ściągnął swoją obrączkę, uniósł jej dłoń i położył ją w jej wnętrzu. Zamknął jej place wokół niej i przycisnął jej dłoń do jej brzucha.

Jego szczeniak. Zamknął oczy. Stracił swoją żonę i swego szczeniaka. W jego pieprzony dzień ślubu. Owszem, nie mógł już znieść niczego więcej. Odwrócił się, przykucnął i skoczył w powietrze, przemieniając się w wilka w połowie skoku, wylądował na łapach i przecisnął się między ciałami. Wyszedł z pokoju, minął straże, gapiów na hali, którzy otwarli usta i gapili się, gdy zobaczyli jak ich król pędzi przez tłum, więc rozsunęli się robiąc mu miejsce, jeden otworzył drzwi budynku, przez które wybiegł. I pobiegł. Przebiegł mile, biegł godzinami przez las, jego serce waliło, łapy poruszały się, igły drzew ocierały się o jego sierść. Niczego nie czuł. Niczego. Wiedział, że już niczego nie poczuje. Oprócz bólu.

***

Callum siedział jako wilk, wyjąć w agonii wśród drzew do księżyca w pełni. Nie pomogło. Nie mogło pomóc. Nic nie mogło pomóc. To była jego wieczność. Wieczność cierpienia. Myślał, że był na nią przygotowany. Kurwa, nie był. Nagle poczuł to. Przestał wyć, odwrócił głowę do tyłu i odwrócił się, gdy wstał na łapy. Była tam wilczyca. Patrzył miedzy ciemne drzewa, jego ciało napięło się, gdy zapach się zbliżył. Był znajomy, ale nie należał do jego matki, gdyż wyobrażał sobie, że tylko ona by za nim poszła. Nie była to także wilczyca, która by znał. Ale cholera, jej zapach był znajomy. Wtedy pojawiła się, potykając niezdarnie o drzewa, jakby przemieniła

się w nietrzeźwym stanie, ale gdy dłużej jej się przyglądał, to zauważył, że nie była pijana, ale zdezorientowana. Pobiegła w jego stronę, dziwnie wydając się nie być jednością ze swoim wilkiem. W rzeczywistości jej ruchy zdawały się być przerażone. Potem jej ciało nagle przechyliło się na bok i zatrzymała się. Jej pysk odwrócił się w jego stronę i wilczyca całkowicie znieruchomiała. Chryste, nawet przy swoim smutku zauważył, że była pięknym wilkiem. Nigdy nie widział tak pięknej wilczycy. Równie szybko jak się zatrzymała, to ruszyła do niego tak szybko, że ledwie zdążył się przesunąć, aby uniknąć z nią zderzenia. Gdy przebiegła obok niego, wyszczerzył zęby i uszczypnął ją w bok ostrzegawczo, ale delikatnie. Odwróciła się i przysunęła do niego, skamląc. Warknął na nią. Podeszła bliżej i odsunął się, ale wciąż do niego szła, starając się trącić go głową, jej ruchy były niezgrabne, niewyćwiczone, gdy jej wilcze skomlenie trwało. Cholera, była młodym wilkiem. Tak młodym, że pewnie dopiero co przemieniła się ze szczeniaka. Młode szczeniaki często się przemieniały i to bez panowania nad tym. Rodzice pracowali z nimi, gdy dorastały, aby nauczyć je, jak opanować transformację, by przemieniały sę gdy chciały. Było prawdopodobne, że uciekła rodzicom, ale było jasne, że była przerażona. Warknął na nią i wyszczerzył zęby, aby ją skubnąć. Odsunęła się po tym, gdy kąsnął ją ostrzegawczo, tak niezdarnie, że upadła na stos igieł z drzew. Dźwięk, jakby rozpaczliwie próbowała coś przekazać, a czego jeszcze się nie nauczyła, rozdarł jego już i tak posiekane serce. Chciał spokoju, chociaż wiedział, że będzie to daremne w ukojeniu jego zniszczonego umysłu. Jako wilk, jako król wilków, musiał zadbać o bezpieczeństwo tego przerażonego szczeniaka. Okrążył ją i zaczął prowadzić, czego oczywiście nie zrozumiała i walczyła, zachowując swój plan stuknięcia go swym nosem, swą głową, jakby próbowała oznaczyć jego skroń. Zdecydowanie szczeniak. Szczeniaki instynktownie oznaczały ojców, matki, rodzeństwo i czasem starszych. Wilczyce, jako wilki i ludzie, oznaczały swych partnerów i potomstwo. Wyczuł, że ten szczeniak próbuje oznaczyć go jak starszego. Obszedł ją, znowu nakierował na Canis, co zajęło nieco czasu, ale wreszcie zdawała się zrozumieć co starał się zrobić i zaczęła biec wraz z nim, ocierając się o jego bok i zostając przy nim, gdy prowadził ją do Canis. Gdy już dotarli do zamku, odwrócił się, aby posłać ją do Regan, która znalazłaby jej rodziców i sam zamknąłby się w gabinecie z butelką whisky

(albo pięcioma). Albo znowu by się przemienił i spędził kolejny rok w lesie jako wilk. Doszedł do wniosku, że zrobi to ostatnie, gdy odprowadzi ich do bram zamku. Zamiast przemienić się w mężczyznę i zrobić tak jak postanowił i tracąc możliwość kontrolowania jej, pchnął wysokie, szerokie dolne drzwi, które było wejściem dla wilków. Poszła za nim. Potem przykucnął i odwrócił się, aby zatrzasnąć dolne drzwiczki, aby nie uciekła, ale jej głębokie, brązowe oczy patrzyły w jego, gdy nagle szarpnęła się i pobiegła w zamek. Cholera, pomyślał Callum, zanim rzucił się za nią. Jakby dokładnie wiedziała gdzie biegła, pędziła po schodach. Cholera, Callum pomyślał po raz kolejny, gdy pognał za nią. Wchodziła coraz wyżej i popędziła prosto do cholernego pokoju jego i Sonii. Wpadł w poślizg i zatrzymał się przed drzwiami. Nie chciał tam być. Czuł tam jej zapach i nie mógł by znieść tego zapachu, jej zapachu i wszystkiego, co pozostawiła Sonia. Nie chciał tam być. Już nigdy nie chciał wchodzić do tego pokoju. Usłyszał wycie wilczycy. Cholera, znowu pomyślał, gdy warknął i wpadł do pokoju i znowu wpadł w poślizg, gapiąc się. Podskakiwała i brykała, jej ciało skręcało się podczas tego ruchu. Nagle się zatrzymała, zaskomlała, kucnęła na swoich przednich łapach i znowu skoczyła, skręcając ciało w powietrzu. Próbowała się przekształcić. Callum zamknął drzwi nogą, aby ją powstrzymać, przykucnął i przemienił się w człowieka. Szybko podszedł do szafy, otworzył ją gwałtownie i wyciągnął parę dżinsów. Wkładając je, nakazał: - Uspokój się, wilku, skup się i kucnij. Nie rób niczego innego. Poczekaj i posłuchaj mnie. Nie słuchała. Znowu pochyliła się na swoich przednich łapach, jej mahoniowa głowa szarpała się na boki, aż wreszcie jej wilcze ciało znieruchomiało. Nieoczekiwanie zaczęła kopać pod kanapą, piszcząc rozpaczliwie, tak szalenie, że aż odepchnęła kanapę ciałem, pod którą zniknęła jej cała głowa. Potem wycofała się, podniosła się i odwróciła do niego z pluszowym wilkiem Sonii w pysku. Serce Calluma przechyliło się sturlało do czystej rozpaczy. Pluszowy wilk był symbolem niego, który jej rodzice dali jej, a który trzymała blisko, zanim go spotkała i miała przy sobie blisko nawet po tym jak

go miała i zniknął w czasie, w którym znalazł jej pierścionki w ogniu. Nie pytał Sonię o niego. Wiedząc, że działała w gniewie tak jak z pierścionkami, podejrzewał, że zrobiła to samo z swym wilkiem. Najwyraźniej jak pierścionki, wilk przetrwał. Teraz, z jej zapachem wiszącym w pokoju i jego obrączką, którą trzymała w swej martwej dłoni, była to jedyna jej rzecz, która miała jakieś znaczenie. - Puść to!- warknął, ale nie zrobiła tego. Podbiegła do niego, okrążyła go, trąciła głową jego udo, cały czas piszcząc. - Puść tego cholernego wilka!- warknął, pochylając się ku niej tylko po to, aby skoczyła na swe tylne łapy i oparła przednie na jego torsie. Odepchnął ją, sięgnął po wilka Sonii, ale odwróciła głowę i odskoczyła. - Ty cholerny draniu, zostaw pieprzonego wilka mojej żony!- ryknął. Upuściła wilka, cofnęła się, aż ogonem dotknęła ściany i rzuciła się do przodu. Nagle zatrzymała się w poślizgu i skuliła się, skoczyła i przemieniła w powietrzu, opadając na podłogę na swój ludzki brzuch nagim i zaczerwienionym ciałem, masa błyszczących, niezwykłych mahoniowych włosów opadła jej na plecy i ramiona. Była skierowana twarzą do podłogi, jej dłonie leżały po jej bokach, płasko trzymając je na dywanie i dysząc. Callum zamarł. Całkowicie. Znał jej zapach, ponieważ ją znał. Śnił o niej. Była wilczycą z jego snów. - To się nie dzieje - szepnął. - Zdaje się - powiedziała i to tak cicho, że nawet przy swoim podwyższonym słuchu ledwo ją zrozumiał.- Że jestem taka jak twoi ludzie uniosła głowę, wygięła szyję w jego stronę i Callum patrzył w szoku, jego ciało całkowicie zamarło, gdy jej ukochane, znajome zielone oczy spojrzały w jego i dokończyła.- Wilku. Callum zamrugał, gdy coś w nim przesunęło się, zatrzepotało, pojaśniało. Nadzieja. Ale nie mógł w to uwierzyć, nawet widząc to. Wstała na kolana, usiadła na swych łydkach, objęła piersi jedną ręką, a drugą otoczyła swój brzuch, nie odwracając wzroku od jego, jej wspaniałe, ciemne włosy otaczały jej rozbawioną twarz, gdy zauważyła: - Uch... ten drobiazg z nagością nie jest taki zabawny. I przez jakiś czas myślałam, że będę wilkiem przez wieki. Było całkiem fajnie, aż zaczęło to być przerażające. - Sonia?- Callum zawołał niskim, cichym, niedowierzającym głosem. Wpatrywała się w niego.

Potem się uśmiechnęła. I szepnęła: - Złap wreszcie, wilku. Jestem wilkiem. Była wilkiem. Żyła i była wilkiem. Callum doszedł do siebie i był przy niej w mniej niż sekundę. Chwycił ją pod pachami, pociągnął do góry i rzucił ją przez pokój. Wylądowała tyłkiem na łóżku i sam się na niej znalazł. Zakrywając jej ciało swoim, chwycił jej twarz w dłonie, spojrzał jej w oczy i przyglądał się jak ciepły, ciemny brąz wypełnia zieleń i oto była. Jego żona, jego partnerka, jego królowa. Jego wilk. Pochylił głowę i pocałował ją. Sonia objęła go rękoma i ścisnęła, rozsunęła nogi i objęła go także nimi w ochronnym i czułym geście, gdy odwzajemniła pocałunek. Było tak samo. Zdecydowanie tak samo. Jej smak, jej pocałunek, jego Sonia. Jego wilk. Jej ludzkie życie będzie ulotne. Ale jej wilcze życie będzie trwać wieczność. Na tą myśl Callum pocałował ją mocniej i Sonia jak zawsze odwzajemniła ten gest, przesuwając dłonie do paska jego dżinsów, okrążyła je i uniósł biodra, aby mogła się dostać do jego rozporka. Szybko go odpięła, przyciskając się do niego i zsuwając mu z bioder dżinsy. Oderwała od niego usta. - Teraz - nakazała. Nie musiała dwa razy prosić się Calluma. Wbił w jej rozgrzaną wilgoć swego penisa, aż po jądra. Wygięła szyję, jej jęk wypełnił pokój, objęła go nogami w konwulsjach, gdy zacisnęła swą płeć wokół jego penisa. - Tak - szepnęła. - Nie - warknął. Wyprostowała szyję i spojrzała na niego zdumiona, jej brązowe oczy były wygłodniałe. - Nie? - Przyjmij pozycję - rozkazał, czując jak jego usta się unoszą, gdy mruknął.- Wilku. Jej oczy zamgliły się i wiedział, że zrozumiała. Wysunął się, odsunął na chwilę, aby dać jej przestrzeń do zmienienia pozycji i wyślizgnęła się spod niego. Stanęła na dłoniach i kolanach przed nim i spojrzał na długość jej ciała, gdy odwrócił się, ściągnął dżinsy i zajął pozycję, między jej rozsuniętymi, drżącymi udami.

Nakierował swego penisa na jej otwarcie, zatapiając do środka tylko czubek. - Cal - jęknęła, przesuwając się do tyłu, ale powstrzymał się, gdy wyciągnął rękę w jej grube, bujne, ciemne włosy i spojrzał jej w oczy. - Jesteś moja?- zapytał i przyglądał się, jak jej twarz łagodnieje nawet gdy była wygłodniała. - Tak - odpowiedziała cicho.- Jesteś mój. - Kurwa, tak - warknął i wbił się w nią, szarpiąc jej włosy, ale już wygięła głowę, krzycząc z przyjemności. Cofnęła się mu na spotkanie, gdy się w nią wbił twardo, głęboko, szybko, ostro, gorąco, pieprząc cholernie pięknie, aż poczuł jak jej pleć zaciska się wokół niego, jej jęki stały się zdesperowane i odwróciła się do niego. - Cal - szepnęła. Callum wbijał się mocno i głęboko, jego tempo wzrosło, orgazm niemal go pożerał. - Daj mi to, laleczko. Dała mu to, wyginając szyję, a następnie dźwięk jej orgazmu przeszył powietrze, zagłuszony tylko przez jego ryk. Gdy mieli to za sobą, zwolnił pchnięcia, jego dłonie na jej biodrach błądziły po jej skórze, po punkcikach od leku, które jak zauważył z zaskoczeniem, całkowicie zniknęły. Z drugiej strony, to wilki szybko zdrowiały. Otwarte rany mogłyby goić się przez wiele godzin, ale ukłucie igłą zajęłoby tylko chwilę. Przyszło mu do głowy, że kilka osób miało mu co nieco do wyjaśnienia. Ale zrobi to później. Teraz będzie tylko on i jego narzeczona. Pchnął w nią swymi biodrami i wiedziała czego chciał, więc położyła się na brzuchu, rozsunęła szeroko nogi, trzymając jego penisa w swej płci, by zachować ich połączenie. Ułożył swe ciało na jej, nawet gdy była wilkiem, to wciąż była malutka, dlatego oparł swój ciężar na przedramionach, które ułożył po jej bokach. Wtulił brodę we włosy na jej szyi. - Mam dla ciebie dobre wieści. Najwyraźniej nie jestem blondynką Sonia mruknęła, uniósł głowę i dostrzegł, jak sama spogląda mu w oczy. Wciąż były brązowe. Również się uśmiechały. Była zaspokojona. Szczęśliwa. Szczęśliwa, że była wilkiem. Szczęśliwa, że była jego. Callum spojrzał na jej oczy i mruknął: - Będę za nimi tęsknił. - Kłamca - szepnęła i spojrzał jej z powrotem w oczy.

- Nie - stwierdził stanowczo, unosząc jedną rękę, by odgarnąć grubą miękkość z jej szyi, przesunął palcami po jej skórze i zatrzymał je na jej ramieniu.- To prawda, laleczko. To byłaś ty. - Mogę je pofarbować - zasugerowała, gdy jej usta zadrżały. Spojrzał na nią, czując ją pod sobą, jej płeć, która go otaczała, mokra i jedwabna, jej zapach, część Sonii, część wilka wypełniał jego nozdrza, jej oczy teraz zielone z brązowymi refleksami wpatrywały się w niego i uderzyło w niego ciepło i czułość. - Mamy całą wieczność, byś wypróbowała jakikolwiek kolor chcesz. Jej usta zmiękły, gdy łzy wypełniły jej oczy. Callum wysunął się, obrócił się na plecy i pociągnął ją na siebie. Ukryła twarz w jego szyi i objął ją mocno. Trzymał ją tak, gdy próbowała powstrzymać łzy i trwała tak długo, ponieważ uspokajało ją to. Odsunął jedną rękę, by odgarnąć jej włosy z twarzy i zapytał ją: - Wiesz, co się stało? Pokręciła głową w jego szyi, ale odpowiedziała: - W jeden chwili spałam naprawdę mocno, a w następnej plunęłam i byłam obudzona i... - urwała, uniosła głowę i spojrzała na niego z podziwem, gdy zawołała.- BUM! Byłam wilkiem. To czyste szaleństwo. Nie wiedziałam co zrobić, ale moje wilcze ciało wiedziało i przejęło kontrolę. Wiem, że złapałam twój zapach, nawet jeżeli był słaby i poszłam za nim i biegłam, biegłam, aż usłyszałam jak wyjesz i pobiegłam prosto do ciebie. Spojrzał na nią z uwielbieniem dlatego, że po pierwsze jego partnerka nie umarła, po drugie i zarazem równie ważne, nigdy nie miała umrzeć i zamiast ulec piekącemu gniewowi, poczuł przenikającą go radość. - Chyba zniszczyłam swoją suknię ślubną - mruknęła, zagryzając wargę. Piekący gniew rozproszył się i wybuchnął śmiechem, obejmując ją i przewrócił ją na plecy, pochylając się nad nią. Uniósł się i spojrzał na jej twarz. Jej ciemne włosy rozsypały się na poduszce, otaczając ją i zastanawiał się, kiedy się do nich przyzwyczai. Miał na to wieczność, ale był zdziwiony, że spodobała mu się opcja pofarbowania jej włosów. Na jakiś czas. Aż przyzwyczai się do tej nowej Sonii. Wciąż potrzebował starej. Zawsze będzie potrzebował starej. Potem dotarło do niego, że zawsze była tą Sonią. Od samego początku wykazywała cechy i tendencje wilka. Powinien to zrozumieć. Ale nie zrobił tego. Z drugiej strony jeszcze nie spotkał się z człowiekiem, który przemieniłby się w wilka, więc nie wziął tego pod uwagę. Również w tych cennych chwilach nie pozwolił sobie myśleć, że ktoś niezaprzeczalnie za tym

stał. Nie powiedział jej o tym. Mruknął za to: - Nauczysz się wyskakiwać ze swoich ubrań. - Cóż, na me nieszczęście nie miałam na sobie pary starych dżinsów, ale wspaniałą suknię ślubną, gdy zdarzyło się to po raz pierwszy - odpowiedziała. - Jeżeli została rozerwana, to ją naprawimy - powiedział jej. - Byłoby dobrze - szepnęła, na co uśmiechnął się, pochylił głowę i dotknął jej warg swymi. Jego uśmiech zniknął i szepnął.: - Umarłaś w mych ramionach. Uniosła głowę i jej oczy rozszerzyły się. - Naprawdę? Nie pamiętała. - Nie pamiętasz?- zapytał, by się upewnić. - Pamiętam, że upadłam w twoje ramiona - zmarszczyła nos w taki sposób, jakby uważała to za niesmaczne, co dla Calluma było ogromną ulgą.Pamiętam, jak Yuri się pożywiał. Pamiętam, jak kłóciłeś się z Orphenonem, ale wtedy straciłam przytomność i... nic. Skinął głową, ale powiedział: - To prawda, maleńka. Umarłaś w moich ramionach. Wpatrywała się w niego oszołomiona. - Jakim cudem? - Nie wiem - odpowiedział. Przechyliła głowę na bok, marszcząc uroczo brwi. - Więc nie wiesz, co się dzieje. - Nie mam pojęcia - Callum odpowiedział.- To co wiem - powiedział złowrogo.- Że ktoś kurwa wytłumaczy nam to obojgu. - To też będzie dobre - szepnęła, przesuwając uspokajająco dłonie po jego skórze, aby go objąć, spoglądając mu w oczy.- Umarłam w twych ramionach? - Tak, kochanie - zapewnił ją cicho, jego głos stał się nagle ochrypły z emocji na samo wspomnienie. Jej słowa także były szorstkie, gdy szepnęła: - Nie wiem co się stało, ale przepraszam, mój przystojny wilku. Otworzył oczy. - Nie przepraszaj. Jesteś tu. Jesteś wilkiem, co oznacza, że zawsze tu będziesz - przycisnął swoją pierś do jej na słowo „zawsze”.- Wkrótce zrozumiemy dlaczego to się stało i upewnię się, że już nikt nie będzie trzymał przed nami tajemnic. Przyglądała się mu i skinęła głową. Potem uśmiechnęła się drżąco. - Cal, jestem wilkiem.

Callum odwzajemnił uśmiech, ale nie tak chwiejnie jak ona. - Jesteś, laleczko. - Jestem wilkiem - westchnęła. - Jak zawsze wiedziałem, jesteś dla mnie idealna - Callum powiedział jej i jej spojrzenie skupiło się na nim. - Idealna dla ciebie - powtórzyła z pewniejszym uśmiechem. - Tak jak ja jestem idealny dla cienie - ogłosił. - Tak - szepnęła, zsuwając dłoń z jego głowy i znowu go mocno obejmując.- Mogę o coś zapytać? - Możesz pytać o co tylko chcesz. W jej oczach zabłyszczała miłość i wdzięczność, zanim uniosła głowę z poduszki i dotknęła jego warg swymi. Kiedy położyła ją z powrotem, zapytała: - Gdy już rozpętasz piekło komukolwiek kto to zrobił, uch... to mógłbyś zrobić to szybko, byśmy wciąż mogli pojechać na miesiąc miodowy? Callum spojrzał na swoją narzeczoną. Potem ponownie się roześmiał, wtulając się w nią, zmieniając pozycje i całując ją. Ze swoją partnerką na swych kolanach, wsunął dłoń w jej mahoniowe włosy, by odgarnąć je z jej twarzy. - Oczywiście - odpowiedział. Potem Król Callum przysunął usta swej królowej do swoich i znowu ją pocałował, zanim zrobił z nią inne rzeczy. I wszystkie były idealne.

Epilog

Wieczność

- Soniu! Zabierz ze mnie swojego wilka!- Gregor zawołał do Sonii. Leżał na plecach na podłodze z Callumem na sobie, z jego wilczym nosem tak blisko swej twarzy i obnażonymi zębami, że aż poczuł jak warczy nisko w gardle. Spojrzała zła na wampira, a następnie na swego partnera. - Cal, może powinieneś puścić Gregora. Odwrócił swą przystojną, wilczą głowę w jej kierunku i warknął. Potem spojrzał na Gregora i warknął wściekle w jego twarz ze swymi ostrymi zębami, celowo pudłując, ale był tak blisko, że ciało Gregora szarpnęło się i skrzywił się. Spojrzała z powrotem na Gregora. - Jak widzisz, jest nieco zły - pochyliła się do przodu i położyła dłonie na

swych biodrach.- Jak powinien być. I powinien. Zaczęli opowiadać Sonii i Callumowi wszystko co zaszło i co było oczywiste i zrozumiałe, Callumowi się to nie spodobało. - Callum, Sonny, proszę - Regan błagała.- Jeżeli dacie nam chwile, aby skończyć wyjaśniać bez rozlewu krwi, to obiecuję, że to zrozumiecie. Callum obrócił głowę do swej matki i warknął. Regan zbladła. Sonia westchnęła, podeszła do swego męża i przesunęła łagodnie ręką po jego futrze, pochylając się. - Mój wilku, dajmy im szansę dokończyć wyjaśniać... bez rozlewu krwi. Obrócił do niej głowę, spojrzał z powrotem na Gregora, obniżył zęby i z kolejnym niskim warknięciem, powoli wycofał się z ciała Gregora. Gdy Gregor wstał, Callum znowu spojrzał na Sonię i warknął ostro. Skinęła głową i poszła prosto do jego ubrań, z których wyskoczył. Pozbierawszy je, wróciła do swojego partnera, który krążył po pokoju. Przemienił się w skoku w mężczyznę i Sonia podała mu jego ubrania, ale gdy nawet je trzymał, to nie założył ich. Zamiast tego stał tam nagi i wyciągnął swą dużą dłoń, wgłębieniem do góry. Natychmiast podała mu jego obrączkę, którą dał jej zanim przemienił się w wilka i natychmiast wsunął ją na palec. Dopiero wtedy założył swoje ubrania, ale mruczał przy tym wściekle: - Kurwa, nie mogę w to uwierzyć. Sonia także nie mogła. Proroctwa. Spiski. Wyrocznie. Mikstury tłumiące wilcze cechy Sonii, które dawał jej jej ojciec (jej ojciec był wilkołakiem!) i wciągnął w to jej ludzką matkę (niestety, partnerką jego ojca był człowiek, a co dziwniejsze razem zginęli w wypadku, gdyż jej ojciec nie chciał spędzić wieczności bez swojej partnerki, co było słodko gorzkie). Sonia musiała przyznać (nie wtedy, oczywiście, gdy Callum był taki wściekły), że zrozumienie rzeczy o sobie przyniosło jej ulgę. Jej zdolności i dlaczego jej posiadała. Dlaczego tak szybko zdrowiała i nie miała blizn. Dlaczego miała okres co pięć miesięcy, a nie co miesiąc, jak każdy człowiek. Nie powiedziała tego nikomu innemu, skoro była to tylko jej sprawa z wyjątkiem lekarza, który powiedział jej, że kobiety mają nieregularne cykle. Mogła to być prawda, ale prawdziwsze było to, że kłamał jak z nut. O wielu rzeczach. - Tak samo, jak nie mogę uwierzyć, że bierzesz pigułki antykoncepcyjne - Callum ciągnął. Ciało Sonii znieruchomiało, gdy spojrzała na niego. - Co?- zapytała. - Laleczko, nie sądzisz, że powinnaś mi o czymś powiedzieć? - Sądziłam, że wiedziałeś, że je brałam - odparła. - To o czym ja sądziłem, to to, że gdy nie czułaś się sama we własnym ciele, ponieważ moja matka i twój opiekun spiskowali, by wstrzykiwać ci tą

pieprzoną truciznę, aby twój wilk się nie ujawnił, to że jesteś w ciąży z moim szczeniakiem. Więc gdy umarłaś, to myślałem, że nasz szczeniak umarł razem z tobą. Twarz Sonii zmiękła, gdy przysunęła się do swego męża i położyła dłoń na jego piersi. - Cal, tak mi przykro. Myślałam, że wiesz. - Ryon wspomniał o tym mimochodem kilka miesięcy temu, ale nie ulega to faktu, że ty mi o tym nie powiedziałaś. Nie wiedziałem, że jesteś wilkiem. Nie miałaś regularnych ludzkich cykli. Co miałem sobie pomyśleć? Nagle Sonia zmarszczyła brwi. - Jakim cudem to wszystko obróciło się przeciwko mnie? Callum skrzywił się na nią. - Laleczko, umarłaś w moich ramionach. Nigdy o tym nie zapomnę i może o tym nie wiesz, ale nie przez pięćdziesiąt, sto, dwieście lat, ale przez wieczność, a to cholernie... długi... czas. Dodam, że myślałem, iż z tobą straciłem nasze dziecko. - To nie ja spiskowałam w celu ukrycia mojego wilka - odparła.- Nawet nie wiedziałam, że mam takiego! A poza tym mąż i żona rozmawiają o tym, kiedy zamierzają założyć rodzinę. Jeżeli chcesz mieć szczeniaki, to może powinieneś o tym ze mną porozmawiać. Przyznam, że błędnie zakładałam, wilku, ale ty także. Jego grymas stał się groźniejszy, gdy Callum pochylił się ku niej. - Nie nazywaj mnie wilkiem, gdy jesteś wkurzona, wilku. - Ty także nie nazywaj mnie wilkiem, gdy jesteś wkurzony - stanęła na palcach, aby zbliżyć do niego twarz i dokończyła.- Wilku. - Przestaniecie się wreszcie kłócić, żebyśmy mogli skończyć i może zabić Gregora i ewentualnie Yuriego, abyście mogli wskoczyć do samolotu i polecieć na swój miesiąc miodowy?- Ryon zawołał od drzwi z których wyszli i Sonia obróciła się do niego. - Nikt nie zabije Gregora albo Yuriego - warknęła. - Zobaczymy - Callum także warknął, gdy szedł za nią, chwytając jej dłoń i zawrócił, zaciągając ją z powrotem do gabinetu, gdzie byli wszyscy, a mianowicie Regan, Gregor, Yuri, Lucien, Leah, Calder i Caleb. Sonia weszła za nim i ogłosiła przy wejściu: - Tak nawiasem, wilku, chcę natychmiast zacząć produkcję szczeniaków. - Och, Sonny, jakie to ekscytujące!- Regan zawołała, ale Callum puścił jej dłoń, obrócił się do niej i warknął na nią. - Nie ma mowy. Mam cię na wieczność. Chcę się tobą nacieszyć przynajmniej przez sto lat, zanim wprowadzimy więcej chaosu do naszego życia. - Dzieci nie są chaosem - Sonia odparowała. - Owszem, są. Lubisz swoje buty, laleczko, a wilcze szczeniaki lubią żuć. O doby Boże. Nie pomyślała o tym.

Przygryzła wargę. Callum spojrzał na jej usta i jego grymas zrobił się jeszcze straszniejszy. - Przestań być taka urocza - nakazał. Sonia przestała przygryzać wargę i zawołała: - Nie próbuję być urocza! - Jezu, wy tak na poważnie?- zapytał Calder, brzmiąc na rozdrażnionego i Callum przeszył go wzrokiem. - Nie wtrącaj się w to, Calder, rozkazał. - Bracie, zapominasz, że ja jak i każdy w tym pokoju widział, jak twoja partnerka umarła w twych ramionach, a on - Calder wskazał palcem na Gregora.- Zaplanował nie tylko całą sytuację, ale wpierał Sonii fałszywą chorobę i torturował ją przez jej całe życie tym leczeniem. - Owszem - Callum szepnął złowieszczo, przesuwając wzrok do Gregora, wracając myślami do tej sprawy.- Wróćmy do tego. Gregor znowu zbladł, mówiąc do Calluma. - Jeżeli się uspokoisz i dasz temu chwilę, Callum, to zrozumiesz, biorąc pod uwagę Proroctwa, że to wszystko było konieczne. - A może zaoszczędzisz nam czas i wyjaśnisz nam to wszystkim?Callum zasugerował i każdy w pokoju wiedział, że to nie była sugestia. Gregor wziął oddech, nie ukrywając, że szukał cierpliwości. Potem zaczął: - Callum - spojrzał na Sonię.- Sonny, moja droga, z Trzech przeznaczonych w Proroctwie, dwie partnerki są ludźmi. Jedna, ty - pochylił głowę do Sonii.- Nie jest - z powrotem spojrzał na Calluma.- W celu bycia solidarną z ludźmi poprzez nadprzyrodzone istoty, z którymi zostaną związane, Sonia musiała żyć w tym trójkącie. - Więcej - Callum warknął, gdy Gregor przestał mówić i Gregor westchnął, zanim spojrzał na Sonię. - Zostałaś zrodzona z wilkołaka i człowieka, prowadząca ludzkie życie i, przepraszam, moja droga, cierpiąca dla tego, i wychowana przez wampiry, aby zostać bezpiecznie dostarczona do swojego partnera wilkołaka. Trójkąt. Dla Sonii to miało sens. Biorąc pod uwagę przepowiednie, trzy pary partnerów życiowy miały uratować ludzkość od niewoli (lub, jak miała nadzieję, zakończyć te wysiłki), ludzie, którzy w większości nie wiedzieli o wilkołakach czy wampirach, potrzebowali silnego powodu, aby zaufać nieśmiertelnym. Nie wspominając już o tym, że wilkołaki i wampiry także musiały zaufać ludziom, tak jak wcześniej wyjaśnił Gregor, wszystkie pary życiowych partnerów musiały znieść udręki, aby udowodnić swojego oddanie wobec siebie i w końcu sam powód. - Ona jest wilkiem, Callum, ale twoi ludzie zaakceptowali i pokochali ją jako człowieka. Pokazali to, gdy została zraniona i wtedy, gdy wczoraj umarła, natychmiast przechodząc w powszechną żałobę - Gregor wyjaśnił Callumowi i spojrzał z powrotem na Sonię. Jego głos stał się niski i głęboki, targały nim

niewątpliwe emocje, gdy powiedział jej.- To nie było łatwe. To nie było łatwe dla Regan. Dla Maca. Dla twoich rodziców. Dla mnie i Yuriego. Nie cierpieliśmy tak jak ty, Sonny, ale cierpieliśmy. Nienawidziliśmy tego każdej chwili, moja droga, a w porównaniu z naszym twoje było krótkie, wierz mi, a to przez co przeszłaś przez swoje krótkie życie trwało jak wieczność. Sonia poczuła jak jej twarz mięknie, gdy poczuła jak nieco gniewu ustępuje miejsca na inne uczucia, ale Callum nie powstrzymał swej wściekłości. - Teraz, gdy już to wyjaśniłeś, możesz wyjaśnić, dlaczego nie powiedziałeś mi o tym, abym przypadkiem, nawet gdybym nie mógł o tym porozmawiać ze swoją partnerką, to mógłbym ułatwić to wszystko swojej żonie? - To oczywiste - Gregor odparł. - Co jest oczywiste, to to, że jest moją partnerką. Zaakceptowałbym jakakolwiek by do mnie przyszła. To zwyczaj wilków - Callum warknął. - Jak wiesz, ludzie nie są wilkami - odparował Gregor. - Proszę, nie sprawdzaj mojej cierpliwości jeszcze bardziej przez mówienie mi tego, co już wiem - Callum ostrzegł go morderczym tonem. - Musiałeś ją zaakceptować także jako człowieka, Callum - powiedział mu Gregor.- Jej słabości. Zrozumieć, że jej życie jest krótkie. Pokochać ją jako człowieka i zademonstrować z całym okrucieństwem, że było to konieczne. Posunąłeś się tak daleko, wbrew wszystkim swoim instynktom wilka i pozwoliłeś wampirowi pożywić się od swojej partnerki, aby zmniejszyć jej ból. Gdybyś wiedział, to ta próba której zostałeś poddany, nie została by pokonana. Wilki, wampiry, wszyscy nieśmiertelni zrozumieliby, że kochałbyś ją jakakolwiek by była, ale ludzie potrzebują tego oświadczenia i jestem pewien, że wszyscy się zgodzimy, że było ono przekonujące. Sonia usłyszała, jak Callum wciąga ostry, zirytowany oddech. Rozumiał. Nie podobało mu się to, ale rozumiał. - To wszystko - Regan wtrąciła się i wszyscy spojrzeli na nią, ale ona sama patrzyła na Sonię.- Zostało starannie zaplanowane, zanim twoi rodzice umarli - spojrzała na Luciena i Leah.-Gdy wasza sytuacja... cóż, zacznie się, wcielimy w życie nasz plan - spojrzała na swojego syna.- Tak przepowiadają Proroctwa, Lucien i Leah musieli się połączyć, abyś mógł się znaleźć z Sonią znowu spojrzała na Sonię.- Wilcze dzieci, jak już wiesz kochanie, dorastają zacznie wolniej od ludzkich i robienie ci zastrzyków przyspieszało twój rozwój, abyś mogła się spotkać z Callumem we właściwym czasie. Gdybyśmy tego nie zrobili, to byś teraz na ludzkie lata byłabyś siedmiolatką. Zamiast tego jesteś teraz dorosłą kobietą i możesz łączyć się ze swoim królem. - Gdy teraz już nie biorę zastrzyków, to mój wiek znowu zwolni?- Sonia zapytała i Regan pokręciła głową. - Nie, już się zatrzymałaś, Sonny. Twój rozwój zatrzymał się, jak to naturalnie przypada wilkom w tym wieku. Niestety dopiero teraz musisz

nauczyć się jak być wilkiem, ale - uśmiechnęła się.- Nie kobietą. Była to prawda. Wczoraj jej dzień ślubu zaczął się fantastycznie, ale zakończył już nie tak zabawnie. Nie pamiętała swojej „śmierci” (na całe szczęście), ale pamiętała przebudzenie się i niemal natychmiastowe przemienienie się w wilka. Nieźle ją to przeraziło i co więcej, jej wilcze instynkty nakazywały znaleźć jej partnera, a nieposłuszeństwo jej nowego ciała przeraziło ją jeszcze bardziej. Było gorzej, gdy znalazła Calluma i nie mogła się z nim skomunikować i nie wiedziała jak się przemienić w człowieka. Było to czyste szczęście i ogromna ilość pragnienia, że jej się to udało. Dzisiejszego ranka, zanim skonfrontowali się ze swoją rodziną, Callum powiedział jej, że popracuje z nią, nauczy ją, że będą się razem przemieniać i będzie zabierać ją na bieganie. Miała na to nadzieję. Miała także nadzieję, że przez wieczność będzie w tym wieku. Było to o wiele lepsze, niż starzenie się, pomarszczenie i posiwienie, a najlepsze było to, że jej mąż nie będzie musiał się przyglądać jak to się dzieje. - Dlaczego umarła?- zapytał Lucein i Sonia skupiła swoją uwagę na wampirze, ponieważ pomyślała, że to było bardzo dobre pytanie. - Nie umarła. Jej człowiek owszem - stwierdził Yuri. - Wyjaśnij to - nakazał Lucien i Yuri zacisnął mocno szczękę na ten rozkaz. Potem spojrzał na Sonię. - Oczywiście wiesz, że DNA wilka jest dominujące. Skinęła głową. Yuri kontynuował: - To nie oznacza, że nie posiadasz także Dna swojej matki. Jest ono niewidoczne i stłumione przez DNA wilka, które wreszcie się wybiło. Regan i ojciec dawkowali twój lek na coraz mniejsze porcje, chociaż zastrzyk posiadał taką samą ilość, to reszta składała się z witamin i hormonów, które nie zrobiłby ci krzywdy. Tak właściwie nie umarłaś, odkąd nie możesz umrzeć, skoro jesteś nieśmiertelna. Jednak twoje ciało to zrobiło, aby zamknąć się do sfinalizowania przemiany - spojrzał na Calluma.- Wiedzieliśmy również, że to się stanie. Zostało to wyjaśnione przez lekarzy, którzy stworzyli zastrzyk, który był sprawdzany i efekty uboczne, które mogły być gorsze, były obliczane, kontrolowane i monitorowane, dlatego nie stało się nic złego. Ostatecznie, było to konieczne, trudne do bycia świadkiem i samego doświadczenia. - Trudność to nie słowo, którego bym użył - Callum zacisnął zęby i Sonia podeszła do niego. W chwili w której się zbliżyła, objął ręką jej ramiona i przycisnął do swego przodu. Oparła dłoń na jego brzuchu i objęła go w pasie, by bliżej się przycisnąć. - To było tak samo ohydne dla nas, Callum, jak dla ciebie. Myślisz, że

łatwo było utrzymać to w tajemnicy przed tobą? Przed Sonny?- zapytał Yuri. - Podejrzewam, że było łatwiej utrzymać to w tajemnicy przed nami, niż żyć wśród swoich kłamstw - Callum odpalił i mięśnie szczęki Yuriego napięły się, gdy niewerbalnie przyjął ten cios. - Rozumiem, że Lassiter i Cherise Arlington zostali zamordowani przez wilczych rebeliantów - Lucien stwierdził i pokój wypełniło inne uczucie, które Sonia nie wzięła za dobre, biorąc pod uwagę, że ciało Calluma napięło się przy jej.- To prawda?- zapytał Gregora. Gregor znowu wziął oddech, zanim przyznał: - Nie. Zostali zamordowani przez wampiry. - Co?- Sonia zadyszała, ale nikt jej nie odpowiedział. - Mój ojciec - Lucien warknął i Sonia poczuła, jak przez jej ciało przeszedł dreszcz zdziwienia, gdy spojrzała na niego. Dostrzegła, że twarz Leah wypełniło zrozumienie i gniew, a jej oczy także spoczęły na jej mężu. - Tak - potwierdził Gregor.- Etienne z orszakiem wampirów i wilkołaków, które nie zgadzały się z wysiłkami Lassitera z Amerykańskim Rządem, który chciał ustanowić prawo, by nieśmiertelni i śmiertelni żyli spokojnie wiedząc o swym istnieniu zapolowali na Lassitera i Cherise i zamordowali ich. Serce Sonii ścisnęło się. - Nie wierzę w to - Lucien syknął i Sonia bardziej przycisnęła się do Calluma, ponieważ wampir był nie tylko wściekły, ale przerażający. - Wiesz, że nie możesz się wtrącać w Proroctwa - Gregor ostrzegł, na co Sonia poczuła się zdezorientowana. W sumie cały obrót rozmowy taki był. - Ostatnia para życiowych partnerów została zlokalizowana?- zapytał Lucien. - Jeszcze nie - odparł Gregor. - Proponuję, byś ich znalazł, Gregor. Pogadaj z Dominium - spojrzał na Calluma.- Zażądaj spotkania z Wyrocznią. - Oczywiście - Callum chrząknął. - Trzeba to rozegrać, tak jak jest to przeznaczone - Regan szybko się wtrąciła. - Etienne - Lucien ogłosił i spojrzał na Sonię i wyjaśnił krótko.- To mój ojciec - spojrzał na Regan.- Zranił moją partnerkę, dotknął ją, przeraził, sprawił, że uciekła ode mnie w te niebezpieczne, a nawet śmiertelne pieprzone sny, jakie ma. Zamordował rodziców Sonii. A teraz jest wolny wreszcie spojrzał na Gregora.- Byłem cierpliwy, Gregor, tak jak obiecałem, że będę, ale ostrzegam cię, moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. - Moja wyparowała pięć minut temu - Callum ogłosił i Sonia jeszcze bardziej przysunęła się do swojego partnera. - Proroctwa głoszą, że w chwili w której spotka się druga para życiowych partnerów, to trzecia będzie deptać im po piętach - wyjaśnił Gregor.

- Miejmy nadzieję, że to prawda - odpowiedział Callum. - Jak do tej pory się sprawdzały - odparował Gregor. W pokoju zapadła cisza, chociaż nie wszystkie (ale kilka), były dobrymi wieściami. Regan ją przerwała, pytając: - Teraz, gdy ten nieprzyjemny temat już się skończył, możemy zjeść posiłek, świętować parę młodą i załadować ich w samolot, aby mogli cieszyć się swoim miesiącem miodowym? - Tak - Callum zgodził się, ale kontynuował.- A co do tego - spojrzał na Ryona.- Te dwa tygodnie, które zaplanowaliśmy, przeszły w dwa miesiące spojrzał na Caldera i Caleba, gdy serce Sonii przeciskało się ściskać, aby mogło urosnąć ze szczęścia. Dwa miesiące miesiąca miodowego były bardzo dobrymi wieściami.- Dostosujcie swoje plany. Sonia i ja nie wrócimy przez ten czas. - I mam nadzieję, że będę w ciąży, gdy wrócimy - Sonia ogłosiła i Callum pochylił brodę, by na nią spojrzeć. - Nie zajdziesz w ciąże - powiedział. Spojrzała na niego. - Zobaczymy. - Nie zobaczymy. Nie będziesz w ciąży - powtórzył swoją deklarację i rosnące serce Sonii urosło jeszcze bardziej z gniewu. - Callum, nie zaczynaj być tym Królem Callumem, gdy rozmawiamy o zaczęciu rodziny, mówiąc to co masz do powiedzenia i uważając, że to koniec rozmowy - warknęła. - Soniu, nie bądź Królową Sonią, gdy rozmawiamy o zaczęciu rodziny i nie bądź taka śliczna, cudowna a ostatnio na dobrą sprawę i cele, martwa, gdyż to także nie oznacza, że dostaniesz to czego chcesz. - Porozmawiamy o tym później, wilku - prychnęła. - Och, później o tym porozmawiamy - pochylił się ku niej, że byli nos w nos.- Wilku. Jej serce zatrzepotało na dźwięk, że jej partner nazwał ją wilkiem, nawet wtedy, gdy była wściekła. - Wspaniale, możemy teraz już iść jeść?- zapytał Calder.- Czy wszyscy musimy tu stać i gapić się przez następne pół godziny jak się kłócicie? - Chodźmy jeść. Umieram z głodu. Śmierć Sonii i jej nagły powrót do życia i przemienienie się w wilka przeraziło mnie, bo cholera nie wiedziałem, że była wilka, więc wczoraj nie tknąłem jedzenia - Caleb ogłosił i zaczął iść do drzwi.- Czas na zabawę a przez to mam na myśli różne rzeczy i picie do upadłego. Sonia zapomniała o swoim rozdrażnieniu głownie dlatego, że pomyślała, iż Caleb był zabawny. - Miasto teraz świętuje, a fajerwerki zostały przesunięte na wieczór. Wiem, że wolałbyś być gdzie indziej, Cal, ale byłoby miło, gdybyś ty i Sonia

pokazali się nieco publicznie, zanim wsiądziecie w samolot - zasugerował Ryon, zbliżając się. - Niech tak będzie - Callum nakazał, przesuwając się i nakierował Sonię do drzwi. Ryon skinął głową i odszedł. Sonia zbliżyła się do swego męża i zażądała: - Możesz mi później wytłumaczyć o co chodziło z tą ostatnią częścią z Lucienem i jego ojcem i snami Leah, które ją zabijają? - Wyjaśnię, maleńka, gdy tylko dowiem się od Lucien, o czym są te części o których nie wiem - Callum mruknął z irytacją i Sonia stłumiła uśmiech. Regan podeszła do nich i dopchała się do Sonii, chociaż ta była w objęciach Calluma. - Jesteś na mnie zła, kochanie?- zapytała cicho Sonię. - Oczywiście, że nie, Regan - Sonia odpowiedziała cicho, ale poczuła jak Callum zaciska wokół niej ramię, gdy Regan przysunęła się bliżej.- To wszystko nie było dla każdego z nas łatwe. Ale już się skończyło. Ruszyli do drzwi, Regan uśmiechnęła się do Sonii i pochyliła nad nią, unosząc oczy do swego syna. - A ty jesteś na mnie zły, kochanie? - Tak - Callum odparł i Regan oraz Sonia napięły się, ale Callum mówił dalej.- Ale przejdzie mi po fajerwerkach i kiedy będę już w samolocie, by zabrać swoją pannę młodą na miesiąc miodowy. Regan spojrzała na Sonię i uśmiechnęła się. Sonia odwzajemniła uśmiech. Regan puściła Sonię, aby mogła wyjść z Callumem przez drzwi, ale Sonia odwróciła się, aby posłać uśmiech Gregorowi. Zobaczyła, jak spogląda na plecy Calluma, zanim znowu spojrzał na nią i westchnął. Jej uśmiech powiększył się. Potem poszła za swoim panem młodym do jadalni, aby świętować wraz z rodziną. Innymi słowy, świętować bez opamiętania. Jak wilk.

***

Callum stał przed drzwiami frontowymi, czekając aż dołączy do niego

jego panna młoda, aby mógł ją zabrać do miasta, by ich ludzie zobaczyli, że są zdrowi, szczęśliwi i w przypadku Sonii, żywi i aby obejrzeli fajerwerki, zanim weźmie ją gdzieś, gdzie w końcu przez długi czas będą mogli być sami. Doszedł do wniosku, że będzie musiał poczekać, ponieważ usłyszał, jak Sonia chichocze z Leah, Kerry, Mabel, Marą, Callie, Regan i z pieprzonym Calebem i wszyscy robili to po pijaku. Przysłuchując się ich szczęściu i wesołości, spojrzał na swoje buty i uśmiechnął się. Jego żona była wilkiem i dźwięk jej pijanej radości, która obejmowała wszystko, czym była, były dalekie od niemile widzianej osoby. Uniósł głowę, gdy wyczuł zapach wampira. Przyglądał się, jak podszedł do niego Gregor i zesztywniał. Wiedział, co nadchodziło. - Musimy porozmawiać - Gregor powiedział nisko, gdy się zbliżył. - Masz rację - zgodził się Callum.- Nie teraz. Gdy wrócimy. - To nie potrwa długo - powiedział mu Gregor. - Moja partnerka umarła wczoraj, niezależnie od tego, że to jednak się nie stało. Jest wilkiem. Nie mieliśmy dłuższej chwili dla siebie. Teraz ją będziemy mieli i się nią nacieszymy. Gdy wrócimy, to porozmawiamy. A gdy wrócę, to pokażesz mi Proroctwa - odparł Callum. - Callum, nie możemy... Callum pochylił się do wampira. - Pokażesz mi Proroctwa - warknął. Gregor wziął głęboki oddech i skinął głową. Potem powiedział: - To, że jest wilkiem wyjaśnia jej zmysły, ale wiesz, że posiada dodatkowe zdolności. - Jej przywiązanie do przyrody, jej sny - Callum potwierdził. - Musimy je zrozumieć - stwierdził Gregor. - Najpierw ona i ja - powiedział mu Callum. - Callum, przygotowujemy się do wojny - Gregor przypomniał mu. - Zdaje sobie z tego sprawę o wiele bardziej niż ty, odkąd to ja i moja partnerka będziemy w jej samym środku, Gregorze. I każdy wojownik wie, że przed wojną i po niej, należy się rozkoszować pięknem życia, abyś zawsze miał coś bliskiego, o co byś walczył. Gregor wytrzymał jego spojrzenie, a następnie skinął głową. Odwrócił się i zaczął odchodzić, zanim zatrzymał się i odwrócił do niego. - Dziękuję - powiedział cicho. - Za co?- zapytał Callum. Gregor spojrzał Callumowi w oczy. - Za to, że ją uszczęśliwiasz. Potem w mrugnięciu oka, wampir zniknął. - Jezu - Callum mruknął w przestrzeń, gdzie dopiero stał Gregor.

Usłyszał chichot Sonii. Jego nastrój zmienił się i uśmiechnął się. Potem ryknął: - Sonia! Wilku! Chodź tu natychmiast! - Cierpliwości, wilku!- usłyszał jak jego panna młoda odkrzyknęła i jego uśmieszek przerodził się w szeroki, biały uśmiech.

***

Ogień w chatce szumiał, Callum leżał zaś płasko na plecach na kanapie, przysłuchując się jak drzwi od łazienki się otwierają, a na podłodze było słychać kroki jego żony. Spojrzał jej w oczy, gdy okrążyła kanapę, podeszła do niego z ręcznikiem we włosach i w krótkim szlafroku. Podniósł ręce, by tylko położyć je na jej biodrach, gdy usiadła na nim okrakiem. Pochyliła się z rozdrażnioną miną, opierając przedramiona na jego piersi. - Zgadnij co - nakazała. - Co?- zapytał, walcząc z uśmiechem, wiedząc z jej niezadowolonego tonu i czasu, który tu spędzili, co to dokładnie było. Odsunęła jedną rękę, ściągnęła ręcznik i jej ciemne, mokre włosy opadły na jej twarz i ramiona. - Projekt Przefarbowanie się na Marilyn Monroe został udaremniony. Włosy wilka są odporne na nadtlenek - oznajmiła. Przesunął ręce na jej boki, przyciągając ją bliżej, gdy jego wargi drgnęły. - Laleczko, udowodniłaś to już pięciokrotnie. - Chcesz, abym była blondynką - podkreśliła. Chciał. Tęsknił za jej złotymi oczyma. Mahoń był piękny, ale zakochał się w blondzie. - Z czasem się do tego przyzwyczaję - mruknął. - Ile czas, wiek? Trzy?- zapytała, wciąż niezadowolona. - Może cztery - odpowiedział, wciąż walcząc z uśmiechem. Spojrzała na niego zła i spojrzenie to rozpłynęło się tak samo jak jej ciało i szepnęła, jakby wciąż nie mogła tego pojąć, ale i tak była szczęśliwa. - Może cztery. Mam z tobą cztery wieki i więcej. Objął ją.

- Tak, moja maleńka, cztery wieki i więcej - ścisnął ją.- I gdy dobijemy do czterystu lat, to będziemy gotowi by rozpocząć rodzinę. Jej oczy rozbłysły, brąz zaczął zacierać zieleń. Idealnie. Była zła. A to oznaczało bijatykę. Co oznaczało, że ich potyczka będzie fenomenalna. Objął ją mocniej. Nagle brąz się wycofał i dotknęła dłonią boku jego szyi. - Przyprowadziłeś mnie do domu na nasz miesiąc miodowy- powiedziała cicho i Callum zmarszczył razem brwi. - Słucham, laleczko? Niejasno machnęła ręką. - To zawsze był dla mnie dom - wyjaśniła.- Chatka moich rodziców, nasza chatka. Gdzie cię przyprowadziłam, gdy spotkałam cię po raz pierwszy, chociaż nawet nie wiedziałam, że to byłeś ty. Był to jedyny dom jaki znałam, dopóki nie dałeś mi zamku. I przywiozłeś mnie tutaj na nasz miesiąc miodowy - bardziej się pochyliła, musnęła jego usta swymi i szepnęła w jego wargi.Idealnie. Było. Ona była. Wszystko było. Najwidoczniej nie zamierzali ze sobą walczyć, zamierzali zrobić coś innego, co Callumowi także pasowało. Znowu się mylił. - Możemy pobiegać?- zapytała, pocierając kciukiem gęsty zarost na jego szczęce. Spojrzał jej w oczy. Szybko się uczyła, stała się bardzo biegła w kontrolowaniu swojej przemiany. Uwielbiała las, naturę, uwielbiała z nim biegać, co robili co noc i czasami w ciągu dnia od trzech tygodni, jakie spędzili w ich chatce. I ten pomysł go uderzył. Nie, wspomnienie. Nie, sen. I przez to jego spojrzenie stało się wilcze, gdy jego usta szepnęły: - Oczywiście, maleńka. Oczywiście, że możemy pobiegać.

***

Już nie był samotnym wilkiem.

Biegali, wędrowali, jako wilki, on i Sonia. Była szybko i dotrzymywała mu kroku, blisko jego boku, gdzie zawsze biegła. Callum wziął ich głębiej w las. Biegli od godzin. Słyszał, jak dyszała. Wiedział, że na nią naciskał. Wiedział, czego chciała. Wciąż na nią naciskał, wiedząc, że oczekiwanie było warte. Wreszcie odwrócił się, skierował do domu i momentalnie wyczuł jej podniecenie. On też je czuł.

***

Sonia była pod ni, leżała na brzuchu, jej długie, grube, mahoniowe włosy opadały jej na plecy, zasłaniając jej twarz, były w nie wplątane sosnowe igły. Jej słodki, piżmowy, wilczy zapach zaatakował go, dochodząc z jej włosów, jej skóry, spomiędzy jej nóg. Było w tym wszystkim coś znajomego. Coś pięknego. Coś nostalgicznego. Coś, co cholernie uwielbiał. Jego ludzka Sonia. Wsparł się na dłoniach, uniósł swe biodra i pchnął w jej wilgoć z dziką brutalnością. Jej jęki nie były wypełnione bólem, ale pokusą, by wziął ją mocniej. Więc to zrobił. - Szerzej rozsuń nogi - rozkazał. Zrobiła to, co jej powiedział. - Unieś tyłeczek, weź mnie całego - nakazał. Znowu zrobiła to co jej kazał i wsunął się w nią, a następnie zakręcił biodrami między jej rozsuniętymi nogami i jęknęła tak głęboko, że poczuł wibrację w czubku swego fiuta. Było tak cholernie dobrze, że wbił się jeszcze głębiej i wiedział, że nie zniósłby więcej. - Odpuść - zażądał, ale przeciwstawiła się mu, zaciskając swą płeć wokół jego wału w zamiarze powstrzymania swojego orgazmu. Oparł ciężar na jedną rękę i chwycił w pięść jej ciemne włosy, szarpnął do tyłu, wyginając jej szyję i głębiej wsunął swego penisa.- Odpuść, wilku. Niemal doszedł przy nazwaniu ją „wilkiem”, tak jak to Sonia robiła w jego przypadku, zwłaszcza, gdy się z nią pieprzył.

Cholernie mu się to podobało. Jej też. Rozsunęła nogi jeszcze szerzej. Bardziej uniosła tyłeczek. Pochylił głowę i zobaczył perfekcję. Nie tyłeczek oznaczony punkcikami i poczuł uczucie triumfu tak pełnego, że na ten widok ponownie się w nią wbił. Czego tylko chciała. - Mocniej, Cal - wyjęczała swe żądanie, jej głos dochodził ledwie w szepcie, nawet on ledwo co mógł formułować słowa.- Pieprz mnie mocniej. Tracił kontrolę, nachodził jego orgazm i wiedział, że będzie zdumiewający. Z nią zawsze tak było. Najlepsze jakie miał. - Cholera, odpuść!- ryknął i w jej płeć natychmiast zacisnęła się w konwulsjach wokół jego penisa. Uniosła się na rekach, przesunęła się na jego długości tak intensywnie, że bał się, iż przebije ją na części. Ale odrzuciła swą ciemną głowę do tyłu, jej włosy poniosły ze sobą jego wciąż zaciśniętą dłoń nad jego ramię, z powrotem na jej plecy i zawyła w rozkoszy. Wysunął się i pchnął do przodu, zatapiając się w nią po nasadę po raz ostatni i sam zawył.

***

Nadzy na ich łóżku i w igłach sosny, z Callumem na plecach, Sonia zaś leżała na jego górze, jego partnerka przesunęła się. Uniosła się do góry, przycisnęła swą skroń do jego i potarła nią o jego włosy, oznaczając go. Warknął jej do ucha, przewrócił na plecy i zrobił to samo. Kiedy skończył, uniósł swą głowę i spojrzał na nią w świetle księżyca. - Wiesz, dałeś mi kolejną obrączkę, kolejny breloczek i niesamowity miesiąc miodowy w ramach mojego prezentu ślubnego, a ja nie dałam ci niczego oprócz, cóż... mnie - powiedziała cicho. - Wszystko czego potrzebuję, to ty - odparł równie cicho i poczuł, jak jej zrelaksowane ciało rozpływa się pod jego i objęła go mocniej. - No dobrze, to może w ramach twojego prezentu dam ci więcej siebie i zgodzisz się, byśmy poczekali pięćdziesiąt lat aż zaczniemy rodzinę?zasugerowała.

- Siedemdziesiąt pięć - odpowiedział i uniosła nieznacznie głowę, zanim zauważył, jak jej oczy błyszczą, a wargi drgają. - Zgoda, wilku - wyszeptała.- Siedemdziesiąt pięć. Uśmiechnął się i pochylił głowę, znowu dotykając jej warg swymi. Uniósł głowę i przesunęła dłoń na bok jego twarzy, wygładziła jego brew kciukiem, potem jego kość policzkową, jego szczękę, cały czas obserwując swój ruch. Wreszcie spojrzała mu w oczy. - Wiesz, że cię kocham?- zapytała. - Wiesz, że cię kocham?- odpowiedział pytaniem na pytanie. - Całym sobą - szepnęła. Pochylił twarz ku jej i mruknął z uczuciem: - Całym sobą, laleczko. - I ja ciebie, mój przystojny wilku. Całą sobą, wszystkim czym będę i z całą wiecznością i więcej. Callum uśmiechnął się do swojej żony. Potem przesunął głowę i znowu oznaczył jej skroń. Jego. I gdy to zrobił, to zrobiła to samo. Jej. Tak, jak to było. Jak zawsze będzie. Przez wieczność.

***

W tym samym momencie... gdzie indziej... O mój Boże, polują na mnie. Polują na mnie! Biegłam, mój oddech był zdyszany, w moim boku zaczął piec ból, gdy usłyszałam, jak się zbliżają. Bliżej. Szybko. Zbyt szybko. Może nie byłam dziewczyną taką jak Jackie Joyner-Kersee, ale byłam w formie. Dogoniliby mnie, ale nie tak szybko. Nie ma mowy. Nie oznaczało to, że nie dogonili mnie tak szybko. Bo to zrobili.

I byłam przerażona. Skręciłam w uliczkę, mając nadzieję, że zgubię ich w mroku i pobiegłam z tą energią, która mi została. Prosto w ślepy zaułek. - Cholera - jęknęłam, dysząc, odwracając się i czując, jak się do mnie zbliżają. I oto się pojawili, zbliżając się. W mgnieniu oka wylądowałam na plecach, jeden z nich przycisnął moje ciała znajdując się na mnie, jeden trzymał moje ręce nad moją głową, kolejny moje nogi w kostkach, podczas gdy spojrzałam w bok z niedowierzaniem na dwa wielgachne, przerażające psy, które krążyły, warczały i obnażały swoje ostre, niepokojące zęby w moim kierunku. - Rozerwij jej gardło i skończmy z tym - znad mojej głowy warknął głos, zwracając moją uwagę ku ogromnemu mężczyźnie, który leżał na mnie, wyciskając ze mnie powietrze i spojrzał na mnie w sposób, który mi się... nie... spodobał. Próbowałam walczy, ale dłonie na mych nadgarstkach i kostkach trzymały mnie mocno. Było coś nadprzyrodzonego w tym, jacy byli silni. Nie byłam przyciśnięta. Byłam całkowicie unieruchomiona. - Za chwilę - mruknął, nie odwracając ode mnie wzroku.- Chryste, powąchaj ją. Bosko. Pieprz mnie, całkowicie cholernie bosko - jego twarz zmieniła się w obrazek, który nie spodobał mi się jeszcze bardziej i dokończył.- Najpierw się pożywię. Zamierzał się pożywić? Och, Boże. Co to oznaczało? Nie wiedziałam. To co wiedziałam, to to, że nie było to nic dobrego. - Oszalałeś?- zapytał głos z moich stóp, jakby myślał, że facet który mnie trzymał, rzeczywiście oszalał. W sumie to był bardzo szalony. W tej samej chwili z obydwóch psów dobiegł brzydki, straszny warkot. Wydawało mi się, że były ostrzegawcze, ale koleś na mnie najwidoczniej był szalony, gdyż zignorował ostrzeżenie ze strony dwóch wielkich, ogromnych, warczących psów. Pochylił głowę ku mnie, a następnie jego usta znalazły się na mojej szyi. O cholera. O cholera! Zdecydowanie nie było dobrze. Ledwie otworzyłam usta do krzyku. Nie wydobył się ze mnie żaden dźwięk, gdyż nagle nie byłam unieruchomiona. Niczego na mnie nie było, nic mnie nie przytrzymywało. Wciąż się nie ruszyłam. Dlatego, że coś, czego nie mogłam dostrzec i nie dlatego, że było ciemno, ale dlatego, że działo się to tak... cholernie... szybko, wirowało wokół mnie. Dowiedziałam się dopiero co to było, gdy obrzydliwa, ciepła krew

trysnęła na moją pierś i szyję sekundę przed tym, jak zobaczyłam psi łeb (bez ciała) turla się po asfalcie przede mną. Na chodnik obok mnie trysnęło więcej krwi i usłyszałam ohydne odgłosy, jak ciało po martwym ciele dudni o ziemię. Potem uniosłam się do góry, moje ciało zakołysało się, jakby leciało w powietrzu, ale poczułam na sobie dłonie. Wiatr rozwiał mi włosy, tak szybko się poruszałam, i nagle moje plecy uderzyły o mur budynku z boku alei. Zamrugałam, czując przy swych plecach ścianę, ale intensywne, twardo umięśnione ciepło ciała przycisnęło się do mego przodu, a przed mymi oczyma mężczyzna. Burza czarnych włosów. Intrygująco przechylony zestaw oczy, odcień jakiego nie mogłam rozpoznać w mroku, ale szokująco mogłam dostrzec, że jedno było jasnego koloru, a drugie było ciemniejsze. Silna, wystająca szczęka, ostre kości policzkowe, gęste brwi. Pochyła blizna przecinała jego czoło, lewą brew, przerwała się, a następnie pojawiła na policzku i ciągnęła się w dół twarzy, zaokrągliła się na jego szczęce i zniknęła. Zadyszałam w jego twarz pokrytą krwią. Patrzył intensywnie i przerażająco w moje oczy, jego spojrzenie, Bóg mi świadkiem, było jak dotyk. Przestałam dyszeć, ponieważ przestałam oddychać. Zbliżył do mnie twarz i mój żołądek zacisnął się, a mięśnie napięły się tak mocno, że niemal pękły, moja pierś płonęła, ale przechylił głowę i dotknął mej skroni swoją, uniósł ją, ocierając nią o me włosy. Wciągnęłam oddech tylko po to, by znowu go wstrzymać, kiedy puścił moje pachy. Jedna z jego dłoni przesunęła się na mój bok, aby objąć mnie tak mocno, że byłam przyklejona do jego przodu. Druga zawędrowała do góry, przez moje ramię i zacisnęła się mocno i zaskakująco ciepło wokół boku mojej szyi. Pochylił podbródek i poczułam jego usta przy swoim uchu. - Moja - warknął w głęboki, gardłowy, energiczny sposób i nawet ja, która nie miałam pojęcia co się działo, to wiedziałam, że nie... podobało... mi... się... to...ani... trochę, przytaknęłam. Kiedy powiedział „moja”, miał na myśli mnie. Uch-oh.

***

Lucien stanął w alei z Gregorem, który go wezwał. Obydwoje wpatrywali się tlące resztki trzech wampirów i zwłoki pozbawionych głów wilków, które były wciąż w wilczej formie. Poczuł na sobie spojrzenie Gregora i spojrzał na wampira. - Pięciu na jednego - zauważył Gregor. Mogło to zrobić tylko dwóch nieśmiertelnych. Lucien i Callum, Król Wilkołaków. Teraz, trzeci. - Myślę, że trzecia para życiowych partnerów odnalazła się - Gregor wciąż mruczał pociesznie. Lucien zaklął i wyciągnął swój telefon. Wcisnął jeden przycisk i przysunął telefon do ucha. Cztery sygnały później usłyszał warkot wilka: - Lepiej, abyś miał dobry powód, by przerwać mi mój miesiąc miodowy. - Spotkała się trzecia para życiowych partnerów. - Kurwa - Callum warknął. - Pomyślałem to samo - zgodził się Lucien. Nastąpiła cisza ze strony Calluma i zauważył: - Moja żona i ja mieliśmy dobrą noc. Chciałby, by nacieszyła się nią do reszty, tak samo jak ja. Jutro wsiądziemy w samolot. - Przykro mi, Callum - mruknął Lucien. - Skoro się zaczęło, to szybciej się skończy - odparł Callum. - Rzeczywiście - Lucien szepnął. - Posmakujemy zwycięstwa - Callum powiedział mu. - Cholera, oczywiście, że tak - Lucien zgodził się. - Do jutra - stwierdził Callum. - Do jutra, Callum. Usłyszał, jak Callum rozłącza się i wsunął telefon do kieszeni swojej skórzanej kurtki. Jego ciemne oczy znowu przyjrzały się rzezi. Potem, bez patrzenia na Gregora lub pozostałego członka Wampirzej Rady, odwrócił się i pobiegł do Porsche, aby mógł stąd odjechać i wrócić do domu do swojej narzeczonej. Zaczęło się. Mieli bardzo mało czasu. Więc on i Leah będą cię cieszyli tą pieprzoną małostką, która im została.

Seria Trzech będzie kontynuowana... Historią ostatniej pary.