Kristen Proby - Safe with me (t5)

Safe with Me Tłumaczenie : weronika13001

Prolog -Dlaczego musimy jechać do tatusia ?- pyta Maddie z tylnego siedzenia mojego SUV-a, jej małymi rączkami skrzyżowanymi na piersi i z grymasem na twarzy. -Ponieważ jest Święto Dziękczynienia.-odpowiadam cierpliwie-Wasz tata chce się z wami zobaczyć na święta. -Nie chcę iść…- przyłącza się Josie, odzwierciedlając jej siostrę bliźniaczkę, a ja wzdycham głęboko przesuwając dłońmi po twarzy czekając na zmianę światła na zielony. -Tylko do soboty.- przypominam im robiąc co w mojej mocy by zignorować dół w żołądku. Ja również nie chcę żeby tam jechały. Ich tata widzi je tylko na święta lub urodziny, jeśli pojawia się w ogóle. Oczywiście nie chcą z nim zostawać. One go nie znają. Gdy podjeżdżamy do małego domu Jeff’a na przedmieściach Chicago, trzej mężczyźni pośpiesznie wychodzą z jego domu i wskakują do czarnego SUV-a zaparkowanego na okrągłym podjeździe. Tuż przed otworzeniem drzwi jeden z mężczyzn spoglądają na nas. Wyłączam silnik i marszczę brwi gdy oglądam pojazd jedzie w dół ulicy. Moje flagi są czerwone i latają po całej mojej głowie. Spoglądam na dziewczyny -Zostańcie tutaj na chwilkę, a ja upewnię się że wasz tatuś jest gotowy na was, okay ? Marszczą brwi na mnie, ich ciemne brązowe oczy są całe zaniepokojone i smutne. Ja też marszczę brwi. -Przestańcie się smucić. Wasz tata was kocha. Będziecie się świetnie bawić. One po prostu wzruszają ramionami, wychodzę z samochodu i idę do wejściowych drzwi. Spoglądam przez ramię ciekawa kto był w tym

SUV-ie. Mogli być współpracownikami Jeff’a, ale jeśli to prawda nie zostawię z nim dziewczynek. Jeff jest tajniakiem, a ludzie z którymi współpracuje są co najmniej niesmaczni. Pukam do drzwi, ale bez odpowiedzi. Pukam ponownie i wzdycham głęboko. Jeśli znowu wystawił dziewczyny, skopię mu tyłek. Gdy nadal nie ma odpowiedzi, sięgam po klamkę i marszczę brwi gdy drzwi łatwo się otwierają. To nie jest w stylu Jeff’a. On zawsze zamyka drzwi gdy jest w domu. -Jeff??-wołam gdy wchodzę do środka, ale nikt nie odpowiada. Ostry i metaliczny zapach wypełnia moje nozdrza. Przechodzę do salonu i zatrzymuję się jak wryta. Jeff leży na podłodze, jego oczy są szeroko otwarte tak jak i usta, a z rany postrzałowej na jego czole leci strużka krwi. Dobry Boże. Moją pierwszą myślą jest to żeby podbiec do niego i sprawdzić czy wszystko w porządku, ale nie byłam żoną policjanta przez pięć lat na marne i mam dzieci w samochodzie. Biegnę z powrotem do auta , uruchamiam silnik, wrzucam bieg i wyjeżdżam z podjazdu zmierzając w przeciwnym kierunku od którego pojechał wcześniej SUV. Jeff nie żyje!! -Mamusiu myślałam że idziemy do tatusia.- Maddy odwróciła się w fotelu próbując zobaczyć coś przez tylnią szybę. -Siadaj, Mads.- Rozkazuję ostrzej niż powinnam. Muszę zadzwonić na policję. -Gdzie jest tatuś?- pyta Josie. Obie dziewczynki obserwują mnie uważnie i wiem że moje trzęsące ręce i ostry głos może je wystraszyć,

więc robię wszystko co w mojej mocy aby wyglądać i brzmieć spokojnie. Jestem pewna, że to nie działa. -Miał coś do zrobienia w pracy.- Kłamię i sprawdzam po raz setny lusterko. -Okay.- odpowiada Maddie i przytula mocno jej lalkę. Cholera, co ja mam zrobić? Zatrzymuje się na stacji benzynowej , chwytam telefon i wychodzę z samochodu by dziewczynki mnie nie usłyszały.. Partner Jeff’a odpowiada po drugim sygnale. -Dlaczego dzwonisz na ten numer? -Jeff nie żyje.- odpowiadam natychmiast- Właśnie znalazłam go w jego domu . Dzwonię na 911, ale chciałam najpierw zadzwonić do ciebie. -Sukinsyn…- mruczy- Byłaś świadkiem czegoś ? -Widziałam jak opuszczają dom, ale nie widziałam jak go zastrzelili. I nawet nie pomyślałam aby spisać numer rejestracyjny samochodu. To czarny SUV. -To nie pomoże, Bryn.- jego głos jest smutny i sfrustrowany. Sully pracował z Jeff’em mniej więcej dziesięć lat. -Wiem. Przepraszam. Nie dotykałam niczego. -Zadzwonię. Potrzebujemy oficjalnego zezwolenia. Znasz zasady. Kiwam głową, a potem zdaję sobie sprawę, że on nie może mnie zobaczyć. -Myślę, że wyjadę z miasta, Sul. - wzdycha i chrząka: -Gdzie jedziesz ? -Dom. Seattle. Mam tam rodzinę. Brat mojego szwagra jest policjantem w Seattle PD. Matt Montgomery. Mogę złożyć zeznania jemu ? -Będę musiał spisać twoje zeznania przed wyjazdem. Wiesz, że nie

mogę ci pozwolić wyjechać bez tego.- słyszę, że odciąga telefon z dala od twarzy. – Czekaj, Bryn. Krążę przy samochodzie czekając, aż Sully wróci. Jezu to się dzieje naprawdę ? Czy mam czas by iść do domu po parę rzeczy dziewcząt? Chciałam wrócić do Seattle od lat, ale nigdy nie marzyłam, że to będzie w takich okolicznościach… Nagle, Sully wraca na linię. -Myślę, że to dobry pomysł abyś wyjechała Bryn. Nie mogę ci powiedzieć kto to był , ale widziałaś w domu Jeff’a złych ludzi. Zabierz dziewczynki i wyjedź z miasta. Jeśli nie będziesz się wychylać powinno być w porządku, ale chcę żebyś wyjechała. Kurwa. Jeff co w ciebie wstąpiło ? - Co z moimi zeznaniami ?- mój głos jest silniejszy niż czuję. -Spotkamy się w jakimś miejscu z innym gliniarzem, aby spisać zeznania. Ale nie chcę, żebyś wracała do siebie. Wyślę ci twoje rzeczy za kilka dni. Przeczesuję ręką włosy i rzucam okiem do samochodu, dziewczyny mnie obserwują. -Okay, potrzebuję kilka rzeczy dla siebie i dziewczynek.- Wklepuję lokalizację najbliższego domu towarowego i słyszę jak Sully wzdycha. -Bądź ostrożna. I prześlij mi numer Montgomerego. -Okay. Linia zostaje przerwana, a ja wracam do samochodu uśmiechając się uspokajająco do dziewczynek, które przyglądają mi się wystraszonymi oczami. Dzieci są o wiele mądrzejsze niż ludzie przypuszczają. Szukam telefonu w torebce i piszę SMS do męża Stacy , Isaac’a. Montgomerowie będą wiedzieć co robić.

Trzęsącymi się palcami piszę : „Proszę zadzwoń do mnie kiedy będziesz sam” Grzebie znowu w torebce by sprawdzić czy mam portfel i wszystkie potrzebne rzeczy i wtedy uderza we mnie świadomość, że nie mogę wrócić do naszego domu. Mój telefon dzwoni, imię Isaac’a wyświetla się na ekranie i moja odpowiedź jest natychmiastowa : - Isaac. -Bryn? Co jest ? -Nie mogę podać ci szczegółów, ponieważ dziewczynki są ze mną w samochodzie, ale muszę wrócić do Seattle właśnie teraz. -Bryn, zwolnij. Jesteś ranna? -Nie, nic nam nie jest, ale myślę że nie jesteśmy bezpieczne. -Co masz na myśli?- jego głos nabrał twardości i to stabilizuje mnie. -Właśnie widziałam coś czego nie powinnam widzieć. Wytłumaczę Ci kiedy się tam dostanę. Chciałam tylko poinformować że jadę do domu.- Spoglądam do tyłu i widzę, jak dziewczynki przyglądają mi się z szeroko otwartymi, ponurymi oczami. -Prowadzisz?- pyta z niedowierzaniem –Jest prawie grudzień, Bryn. Drogi będą straszne. -Wiem. Będę pilnować czasu. Mam zamiar się zatrzymać na noc dla dziewczynek w każdym razie. To może potrwać tydzień zanim się tam dostanę. -Nie podoba mi się to. – odpowiada ponuro. -Mi również.-Gdy dopada mnie szok, łzy spływają mi po policzkach. -Będziemy tu. Dzwoń do mnie codziennie, żebym wiedział gdzie jesteś. Porozmawiam z Matt’em. -Potrzebuję porozmawiać z Matt’em kiedy tam dojadę, Isaac. I detektyw z Chicago powinien zadzwonić do niego w każdej chwili. -Masz kłopoty?- głos Isaac’a jest spokojny i zimy, a ja wiem że myśli o najgorszym. -Nie takich jak myślisz, ale jest źle. -Jedź ostrożnie. Informuj mnie na bieżąco.

-Okay.- rozłączam się i wjeżdżam na parking WalMart. -Chodźcie dziewczynki, potrzebujemy kupić kilka rzeczy. -Jedziemy zobaczyć babcię i dziadka w Seattle ?- pyta Josie Są tak cholernie inteligentne. -Tak, kochanie, więc musimy wziąć kilka rzeczy ze sobą. -Jej, jedziemy zobaczyć babcię i dziadka!- Maddie tańczy obok mnie gdy wchodzimy do sklepu by kupić potrzebne rzeczy takie jak bieliznę czy szczoteczki do zębów. Dziewczynki mają kilka dni wypełnionymi ubraniami zapakowanymi z nami, ale ja mam tylko moją torebkę i może jakąś farbę do włosów. Wyciągam mój telefon i wyrzucam do kosza, dodają następny punkt do listy rzeczy do kupienia. Myślę, że będziemy w Seattle szybciej niż się spodziewałam. Rozdział 1 Puk ! Puk ! Puk! Mój budzik nie powinien jeszcze dzwonić. Puk! Puk! Puk! Budzę się nagle i stwierdzam, że ktoś próbuje wyłamać drzwi, moje serce natychmiast zaczyna szybciej bić. Wyskakuję z łóżka nie zadając sobie trudu aby zarzucić cokolwiek na swoje skromne ubranie i szukam szaleńczo broni każdego rodzaju. -Mamusiu?- pyta sennie Maddie stojąc w progu jej sypialni. -Wracaj do łóżka, Mads.- wprowadzam ją z powrotem do sypialni i daje jej najlepszy uśmiech, który czuję, że wygląda na grymas. -Ktoś jest przy drzwiach.-informuje mnie Josie i ciągnie swoją lalkę w jej małe rączki. -Wiem. Idę to sprawdzić. Zostańcie w pokoju.- mój głos jest surowy. Zamykam drzwi i lecę na dół do salonu.

Wszystkie rolety są nadal zamknięte więc nie widzę nic z zewnątrz. Puk ! Puk ! Puk ! Biorę śrubokręt, którego wczoraj używałam i idę otworzyć drzwi. -Kto tam ? – pytam. -Bryn, to tylko Caleb i ja. – Matt Montgomery odpowiada , jego przystojna twarz jest ponura. Robię krok do tyłu i otwieram drzwi wzdychając z ulgą. -Piekielnie mnie wystraszyłeś! -Co robisz z tym śrubokrętem?- pyta Matt pokazując na rekwizyt w mojej ręce. -To moja broń.- mówię im i podnoszę brodę z uporem. -Racja...-mówi Caleb, podchodzi do mnie i wyrywa mi z dłoni śrubokręt.-… to bardzo efektywne. -Mogłabym cię dźgnąć, gdybyś był zły.-robię krok do tyłu i odgarniam włosy z twarzy.-Dlaczego tutaj jesteście o cholernej szóstej rano? -Może powinnaś coś na siebie założyć ?- sugeruje Matt, a ja piszczę gdy zdaję sobie sprawę, że jestem praktycznie naga. -Cholera! -Mamusiu nie powinnaś tak mówić…- mówi Josie stojąc na dolnych stopniach schodów-… Maddie ! Matt i Caleb są tutaj ! -Idź załóż coś, kochanie, zrobimy sobie dziewczyńskie śniadanie.Matt uśmiecha się i ściska moje dwie dziewczynki, ale Caleb jest wciąż spokojny, obserwuje mnie z trzeźwych niebieskich oczu. -Dlaczego tu jesteście?- pytam ich ponownie. -O tym także porozmawiamy.- zapewnia mnie Caleb i wreszcie daje mi pół uśmiech. Pokazując dołeczki w obu policzkach kiedy pozwala oczom wędrować w dół mojego pół-nagiego ciała. Ten mężczyzna sprawia, że drżę w środku. Od czasu, kiedy wróciłam do domu mniej więcej rok temu i dałam się wciągnąć do tej wielkiej kochającej się rodziny. Caleb dał mi stały przypadek mokrych majtek. Od kiedy niósł mój pijany tyłek do domu po wieczorze panieńskim Jules w zeszłym roku.

Nawet w moim pijanym stanie, moje ciało było w pełni pobudzone podczas gdy byłam w jego ramionach. -Zaraz będę z powrotem.- mruczę i biegnę po schodach, starając się nie myśleć o tym, że zarówno gorący jak piekło mężczyzna Montgomery po prostu widział mój prawie nagi tyłek i że to prawdopodobnie pierwszy mężczyzna, który go widział tak blisko od jakiś pięciu lat. Żałosne. Słyszę jak dziewczyny rozmawiają z chłopakami, szybko wciągam na siebie bluzę i spodnie od jogi, a włosy układam w przypadkowy kok i schodzę na dół. -Mamy Coco Puffs na śniadanie.- informuje mnie Maddie. -W porządku, jeśli będziesz mieć też banana. - Och, człowieku ! – narzeka Josie. -Znasz zasady. Możesz mieć cukier do płatków jeśli owoce też będą.całuje główki obu dziewczynek gdy przechodzę obok nich, by napełnić ekspres do kawy wodą. Matt łapie banany i obiera je dla dzieci. -Nie powiedziałyście mi o tej zasadzie.- informuje ich z udawanym oburzeniem. -Nie wiedziałyśmy o tym.- kłamie Maddie, starając się nie roześmiać. -Wiesz, że mogę zabrać cię do więzienia za okłamywanie policjanta.Matt informuje je z uśmiechem -Nu-uh!- wykrzykuje i chichocze Josie. -Yep.- kiwa głową. -Zjemy banana.-przyznaje Maddie i bierze duży gryz. -Tak lepiej…- mówi ciągnąc ją za kucyk- …nie aresztuję cię dzisiaj. On tak dobrze radzi sobie z dziećmi. Wszyscy Montgomerowie tacy są. Caleb stoi oparty o blat, obserwując mnie uważnie z rękami skrzyżowanymi na piersi. Jego włosy urosły nieco od swojej bardzo krótkiej wojskowej fryzury, a jego podbródek jest pokryty zarostem o jasno truskawkowym blondzie.

To znak towarowy Montgomerych, niebieskie oczy śledzą mnie gdy chodzę po kuchni, nalewam kawę i upewniam się że dziewczyny mają swoje śniadania. Za każdym razem kiedy go widzę, impuls elektryczny strzela w dół mojego kręgosłupa i moich kończyn, a ja po prostu chcę podejść do niego i pożreć go. Ale zamiast tego po prostu się uśmiecham i pocieram jego biceps gdy przechodzę obok. -Kawy?- pytam go. Jego mięśnie reagują na mój dotyk a mój żołądek się zaciska. Jezu jego ramiona są wielkości mojego uda. -Po proszę.-kiwa głową -Dla mnie też.- Matt zgadza się i kradnie Maddie kawałek banana, przez co zaczyna się śmiać. -To co się dzieje chłopaki ?- pytam kiedy wręczam im kubki ze świeżą kawą. -Dziewczyny, skończcie śniadanie a my pójdziemy do salonu porozmawiać, okay ?-Caleb uśmiecha się do dziewczyn i całuje je w policzki.-Po prostu krzyczcie jak będziecie nas potrzebować. -Okay.- Josie zgadza się i siorbie jakieś Coco Puffs, właśnie teraz mleko czekoladowe jest na całym barze śniadaniowym. Maddie kiwa głową i bierze następny kawałek banana. Idę za chłopakami do salonu ciesząc się widokiem ich tyłów które obserwuję. -Siadaj.- Matt pokazuje jedno z krzeseł, ale ja tylko krzyżuję ręce i nadal stoję. Usiądź mój tyłku. -Powiedz mi o co chodzi. -Bryna, proszę usiądź. – miękko pomrukuje Caleb i siada na kanapie obok krzesła na którym chcą abym usiadła. Patrzę na nich i wiem, że to przegrana bitwa więc opadam na krzesło i siadam na skraju. -Okay. Siedzę. Po co jesteście obaj w moim domu o prawie szóstej nad ranem, wystraszyć mnie ? -Miałem wczoraj w pracy telefon.- Matt zaczyna i wzdycha głęboko. -Na posterunku ? – pytam. -Tak. To był P.I i zadał kilka pytań na temat rodziny…- patrzy na mnie, jego oczy są trzeźwe.-… Całej rodziny.

-To znaczy, że zadawał pytania o mnie…- mruczę i czuję lekki pot na mojej skórze.-… a jeśli zaliczyli mnie do twojej rodziny, muszę wyjechać … -Nigdzie nie jedziesz.- przerywa mi Caleb i bierze mnie za rękę, ściskając ją mocno. -Śledczy nie pytał specjalnie o ciebie, ale to budzi we mnie złe przeczucia. Nie podoba mi się to.- Matt kręci głową i zaczyna chodzić po salonie. -To było mniej więcej rok temu, Mat. Dlaczego teraz?- staram się zachować spokojny głos, aby dziewczynki mnie nie usłyszały. -Nie wiem.- odwraca się od nas- To może nie mieć nic wspólnego z tym co stało się w Chicago. -Nie myślałam, że ktoś może mnie tutaj znaleźć.- mówię mu.-Nie jestem właścicielem tego domu, pracuję dla Isaac’a pod stołem. Ja nawet nie włączyłam mojego prawa jazdy do Waszyngtonu z Illinois. Nie ma powodu, aby flagi wzrosły. -Zgadzam się, a my dalej będziemy ostrożni, ale uważam, że najlepiej dla ciebie i dziewczynek będzie jeżeli przeniesiecie do mnie albo do Caleb’a. -Absolutnie nie.- wyciągam dłoń z uścisku Caleb’a . -Dlaczego ?- pyta Caleb, jego głos jest spokojny i niski. -Ponieważ dziewczynki mają szkołę. Ja mam pracę. Mamy rutynę. Nie zakłócę tego. One już przez tyle przeszły…- nadal utrzymuję spokojny głos, ale całe moje ciało jest napięte i chcę krzyczeć.- … Jesteśmy wreszcie na swoim miejscu nie będziemy skakać z miejsca na miejsce za każdym razem gdy coś się dzieje. -Dlatego otworzyłaś drzwi z pieprzonym śrubokrętem jako bronią ?pyta Caleb z napiętym czołem. -Zazwyczaj nie mam gości tak wcześnie rano. -Musimy wiedzieć, że jesteście bezpieczne.- nalega Matt podpierając ręce na biodrach i patrząc na mnie. -Nie wyprowadzimy się z tego domu.- krzyżuję ręce na piersiach i spoglądam na Matt’a. -Dobrze, ja się wprowadzę. – Caleb wstaje i bierze moje ramiona w jego wielkie dłonie, jego twarz jest zacięta.- Jeśli masz być taka uparta, dobrze, ty i dziewczynki zostajecie tu, ale ja się wprowadzam. - Jak to możliwe ?- pytam z niedowierzaniem.- Możesz wyjechać na misje w każdej chwili. Jak to pomoże ?

Matt chrząka, i Caleb zamyka na chwilę powieki, a potem przyszpila mnie jego niebieskim spojrzeniem jeszcze raz. -Nigdy więcej. Poprzednia misja była moją ostatnią. -Co ?- pytam z szeroko otwartymi oczami przeszukując jego przystojną twarz- Dlaczego ? - To był właściwy czas. – kręci głową , cofając się ode mnie i zwracając swoje spojrzenie na Mata’a – Ja z nią zostanę. - Jak dla mnie to brzmi dobrze. - Co mam powiedzieć dziewczyną? – pytam starając się ogarnąć to wszystko. Caleb jest z Navy SEAL’s, tak ? - Czy nie słuchałaś, Bryna – pyta Caleb. – Możesz być w niebezpieczeństwie. Nie jestem skłonny tak ryzykować. Dopóki nie będziemy wiedzieć o co w tym chodzi, będę tu. Począwszy od dziś. - Dzisiaj nie jest to dla mnie dobre…- zaczynam - Od dzisiaj.- głos ma spokojny i bardzo niski gdy pochyla się w moją stronę. -To jest to co robimy w tej rodzinie Bryna. Chronimy co nasze. - Ja nie… -Tak, jesteś.- odpowiada Matt zanim skończę swoje zdanie.- Przestań być taka uparta i wybierz najlepiej. Patrzę na obu i już wiem że ta bitwa jest dla mnie stracona. Czuję jak moje ramiona opadają, a dolna warga zaczyna drżeć więc zaciskam mocno szczękę. -Czy może chcesz, abym to zrobił po swojemu?- Caleb pyta sarkastycznie, ale jego twarz jest miękka, a oczy obserwują mnie uważnie. -Nie, chcę tylko aby nasze życie było normalne, ale czuję że to nigdy nie nastąpi. Wcześniej wiedziałam co się dzieje teraz Caleb wziął mnie w swoje silne ramiona, jego ręce przesuwają się w górę i dół moich pleców i mruczy mi do ucha : -Wszystko będzie w porządku. Obiecuję. -Śpisz na kanapie, marynarzu. – bełkoczę w jego miękki szary t-shirt, przez co on chichocze. -Deal.

*** -To czego się dzisiaj nauczyłyście?- pytam dziewczyny kiedy nakrywam do stołu i wracam do kuchenki, sprawdzić sos do spaghetti. -Dowiedziałam się że Nelson zjada swoje gluty.- odpowiada Josie z grymasem- Chłopcy są obrzydliwi. -Kto to Nelson?- pytam ze śmiechem kiedy wsypuję makaron do gotującej się wody. -Jest w jej klasie.- odpowiada Maddie, przygotowując pieczywo czosnkowe. Frontowe drzwi się otwierają i zamykają i kilka sekund później do kuchni wchodzi Caleb z grymasem na twarzy. -Dlaczego drzwi były otwarte? -Caleb.- wzdycham i potrząsam głową wracając do gotującego się makaronu.- Nic nam nie jest. -Zamykaj te cholerne drzwi Bryna. -Caleb! Nie powinieneś przeklinać.- Josie upomniała Caleba -Dlaczego masz torbę? Zostajesz na noc?- pyta Maddie, patrząc na zieloną torbę marynarską w ręce Caleb’a. -Zostanę z wami chwilę.- odpowiada, a ja zaciskam powieki. Cholera, nie rozmawiałam jeszcze z dziewczynami. -Dlaczego?- pyta Josie. -Ponieważ Caleb ma u siebie mały remont - odpowiadam pośpiesznie zanim Caleb zdąży to zrobić za co otrzymuję od niego zaskoczoną minę.- Więc Caleb zostanie tutaj przez jakiś czas. -Okay.- Maddie wzrusza ramionami i uśmiecha się szeroko do wysokiego mężczyzny w mojej kuchni. - Możesz spać w moim pokoju? -Nie, myślę że zostanę na kanapie. -Będziesz czytał opowieści na dobranoc ?- pyta -Dam radę to zrobić.- potwierdza i uśmiecha się do niej -Fajnie! -Mama zazwyczaj nam czyta.- na twarzy Josie wykwita grymas.

Josie zawsze była bardziej ostrożniejsza od swojej siostry. Ona szybko nie zaufała nawet Montgomerym, którzy byli częścią jej życia przez ponad rok. Ona jest również bardziej markotna od siostry. -Jeżeli chcesz żeby to ona zrobiła, to dobrze.- Caleb wzrusza ramionami i stawia swoją torbę w przedpokoju. -Ja chcę Caleb’a !- krzyczy Maddie. -Ja chcę mamę !- odkrzykuje Josie. -Dość!- krzyczę.- To nie jest wielka sprawa dziewczyny, przestańcie się kłócić i idźcie umyć ręce. Kolacja gotowa. Obie dziewczyny dąsają się, ich dolna warga jest wysunięta gdy wychodzą z kuchni do małej łazienki na korytarzu by umyć ręce. -Jeżeli będziecie wykrzywiać tak twarz to tak wam zostanie.- mówię im i uśmiecham się gdy słyszę ich chichot. Caleb uśmiecha się do mnie gdy podnosi pokrywę sosu, aby mógł poczuć aromat pomidorów i tymianku, a następnie odkłada ją na miejsce. - Wygląda na to że jestem na czas. - Jeżeli lubisz spaghetti to tak jesteś.- wylewam makaron na durszlak i wyjmuje pieczywo czosnkowe z piekarnika.- Przygotowałam ci miejsce przy stole. -Dziękuję. Kiwam głową i odwracam się, ale on łapie mnie za rękę i ciągnie mnie z powrotem do siebie. -Wszystko w porządku? -Tak. -Remontuję dom?- pyta pokazując dołeczki w policzkach kiedy się uśmiecha i mruga do mnie. -Nie wiedziałam co im powiedzieć. Nie chciałam ich wystraszyć.

-Moje ręce są czyste!- informuje Maddie gdy wchodzi do pokoju tanecznym krokiem. -Porozmawiamy później. – szepcze do mnie Caleb i pomaga mi ustawić wszystko na stole.- Pachnie świetnie. -To moje ulubione danie.- mówi z dumą Maddie.- Wybrałam to dzisiaj, ponieważ miałam wszystkie słowa dobrze na moim teście z ortografii. - Dobra robota.- Caleb chwali ją i odsuwa krzesła dla dziewczynek. -Dlaczego tak robisz?- pyta Josie marszcząc nosek. -Ponieważ tak robią dżentelmeni, odsuwają krzesło dla kobiety kiedy ona chce usiąść. -Nie jestem kobietą.- chichocze Maddie.- Jestem małą dziewczynką. -Jesteście małymi kobietami.- Caleb mruga do nich i czeka cierpliwie jak postawie na stole miskę z spaghetti by odsunąć mi krzesło. -Dziękuję, sir. – mówię sztywno i siadam na krześle. Kiedy ostatni raz siedział przy naszym stole mężczyzna? Pomijając rodzinne wakacje to nigdy. Nigdy. Caleb pomaga nałożyć spaghetti i czeka na mnie by później nałożyć również sobie. Siedzę i obserwuję ich trójkę jak jedzą, śmieją się i rozmawiają i chwyta mnie coś za serce. Czy to jest normalność ? -…prawda mamo?- Josie patrzy na mnie wyczekująco. -Przepraszam, co? -Dzisiaj mamy lody na derser. -Tak jasne.- kiwam głową i biorę łyk czerwonego wina. Przez resztę posiłku patrzę jak Caleb łatwo nawiązuje kontakt z moimi dziećmi. Jest szybki, śmieje się z ich wybryków. Nawet Josie zaczęła walczyć z Maddie, aby opowiedzieć o swoim dniu.

Boże jest tak cholernie przystojny. Jak wszyscy Montgomerowie jest wysoki i dobrze zbudowany. Jego włosy są koloru ciemnego blondu, ale jego oczy są lodowato niebieskie, a kiedy przyszpila mnie spojrzeniem przysięgam, że widzi prawdę w moim sercu. Jest ubrany w szary podkoszulek, wyblakłe niebieskie dżinsy i czarne skarpetki. Zastanawiam się jak wygląda nago. Od ponad roku chciałam poczuć go na mnie, trzymającego mnie. We mnie. Były momenty kiedy wiedziałam że on czuje tak samo, ale on nigdy nie przekroczy granicy przyjaźni. Niech go szlag. -Kto zmywa naczynia?- pyta Caleb gdy kończymy jeść. Ja nie tknęłam swojej porcji, ale kto by jadł kiedy Caleb „Gorący Navy SEAL’s” Montgomery siedzi obok ? Nie ja. -Pomożemy.- mówi mu Josie.-Możesz zamiatać podłogę. -To twoje zajęcie.- przypominam jej. -To jest jej ulubione zajęcie.- mówię Caleb’owi z uśmiechem. -Cholera.- szepcze i zanosi swój talerz do zlewu. -Wszyscy będziemy mieć obowiązek KP.- informuje Caleb dziewczyny. -Co to za obowiązek?- pyta Maddie. -K.P.- Caleb zeskrobuje resztki do plastikowej miski.- To znaczy „kuchenny patrol”. -To brzmi fair.- śmieję się i wkładam naczynia do zmywarki gdy Caleb z dziewczynkami sprzątają ze stołu i ścierają blaty.

Gdy kuchnia jest czysta, nakładam każdemu lody z sosem czekoladowym i posypką dla dziewcząt. -Możemy usiąść na patio?- pyta Maddie. -Nie Mads, jest zima.- przypominam jej. -Chcę lato. Kiedy będzie lato?- pyta. -Za kilka miesięcy.- odpowiada Caleb i całuje ją w głowę gdy wszyscy siadamy do stoły by zjeść deser. -Nie pada.- wskazuje Josie. -Nie ale meble na patio są schowane i jest zimno. -Cholerna zima.- dąsa się i bierze kęs lodów . *** -Są w łóżku?- pyta Caleb gdy schodzę po schodach do salonu. -Tak.- ciężko wzdycham i siadam obok niego na kanapie.- Kocham ich, ale dobry Boże są męczące. - Są piękne.- mruczy Caleb kiedy podaje mi piwo. -Pijemy?- pytam z podniesionymi brwiami. -Dzielimy ten jeden. -Okay.- biorę łyk z brązowej butelki i oddaje mu ją.- Wiesz, że nie musisz zostawać Caleb. Dziewczynki i ja jesteśmy bezpieczne. -Bryna czy ty rozumiesz dlaczego tu jestem ? -Ponieważ ktoś zadawał kilka pytań, które nie były nawet o mnie. Caleb nie wiemy czy ktoś mnie szuka. -Spójrz.- Caleb przysuną się bliżej mnie i owinął rękę wokół moich ramion.- Wiem, że mamy oko na policję w Chicago i nie wiemy na pewno czy ktoś cię śledzi, ale Bryna jeśli istnieje nawet najmniejsza szansa, że możesz być w niebezpieczeństwie, muszę być tu.- całuje moją skroń i wzdycha głęboko.- Jeśli instynkt Matt’a mówi mu że coś jest nie tak to tak jest. - Nie podoba mi się to. -Nie musi.- Bierze mój podbródek w jego palce i podnosi mi głowę abym mogła spojrzeć mu w oczy.-Powiedz dziewczyną, że potrzebuję miejsca do zostania. Zostanę w jak największym stopniu. Tylko

zamykaj te cholerna drzwi i miej otwarte oczy. -Nie chcę żeby nasza rutyna została popsuta. -Jezu, ale jesteś uparta. -Już wiesz to o mnie.- przypominam mu z uśmiechem. -Pracujesz dla Isaac’a trzy dni w tygodniu, tak ? -Tak. -Dobra powinnaś być tam bezpieczna z Isaac’iem, a wszyscy inni faceci wchodzą i wychodzą. Obetnę tydzień pracy do trzech dni w tygodniu więc będę tu razem z tobą. -Pracujesz już?- pytam z zaskoczeniem. -Tak, szkolę najemników cywilnych na obrzeżach Seattle.- sprawia wrażenie jakby nie wygodnie mu było mówić o swojej nowej pracy, ale ja chcę wiedzieć więcej. -Jaki rodzaj szkolenia.-pytam -Głównie broń. Broń jest moją specjalnością. -Jaki rodzaj broni?- pytam siadając bliżej nieco, opierając się o jego tors, ciesząc się jego głosem. -Ty to nazwiesz, wiem to. -Hmm.. - W rzeczywistości myślę, że zabiorę cię jutro nauczyć szczelać. -Mnie?- pytam i siadam prosto-Dlaczego? -Ponieważ musisz wiedzieć jak się bronić. Prymitywną bronią też. -Ja już… -Przestań.-kładzie palce na moich ustach zarabiając ode mnie gwałtowne odblaski-Pozwól mi nauczyć cię tego, Bryn. Jego ramie jest wciąż owinięte wokół mnie, a jego druga ręka jest na moich ustach i jedyne co teraz mogę zrobić to myśleć tylko o fakcie, że jego usta są o cal od moich. Cal. Opuszczam wzrok do nich i biorę głęboki wdech.

-Nie-szepcze i delikatnie odciąga swoje palce od mojej twrzy -Co?- szepczę, cały czas patrząc się na jego usta, a mój żołądek powiewa kiedy je oblizuje. -Nie patrz na mnie tak. Podnoszę wzrok powrotem do jego oczu –Jak ? -Jakbyś chciała, żebym cię pocałował. -Chcę, żebyś mnie pocałował. Powiedziałam to. Wzdycha głęboko, wodząc kciukiem po mojej dolnej wardze, a następnie otula mnie ramionami przytulając mocno. -Nie mogę tego zrobić. Idź do łóżka Brynna. -Ale… Nagle stoi wyciąga butelkę piwa z mojej ręki i odchodzi ode mnie. – Idź do łóżka. Rozdział 2 Caleb Co ja, kurwa, tutaj robię? Wyraz wspaniałej twarzy Brynny kiedy powiedziałem, że nie mogę jej pocałować powtarza się w kółko w mojej głowie. Jest druga nad ranem a mój sen jest jeszcze daleko. Nie sypiam dużo. Kobieta, która śpi na górze była w mojej głowie mniej więcej przez większość ubiegłego roku. Ona i jej dwie niesamowite córeczki owinęły mnie wokół swoich malutkich paluszków. Bryna jest chyba najpiękniejszą kobietą jaką widziałem, z długimi ciemnymi włosami i głębokimi brązowymi oczami, a jej usta zostały stworzone do

całowania. Ma wspaniałe nogi, a jej tyłek jest okrągły i byłby idealny dla moich rąk. Nieprawdopodobne. A jej dziewczyny są tak piękne z długimi ciemnymi włosami i brązowymi oczami ich matki. Wstaję z kanapy i chodzę po domu. Po raz trzeci sprawdzam wszystko, aby upewnić się, że wszystko jest tak jak powinno być. Zarówno przednie jak i tylne drzwi są zamknięte tak jak i wszystkie okna. W domu jest spokojnie oprócz okazjonalnych domowych hałasów. Jedna niska lampa pali się w salonie obok kanapy. Czerwony koc i białe prześcieradło są starannie poskładane na jednym końcu kanapy, które pewnie Brynna tam zostawiła. Zadowolony z tego, że dom jest bezpieczny na noc, ściągam koszulkę przez głowę i wkładam go do torby, odpinam górny guzik dżinsów i wyciągam pistolet 9 mm, który ustawiam na stoliku obok kanapy. Gdy sięgam po czysty podkoszulek i szorty do koszykówki słyszę miękki płacz na górze. Chwytając pistolet szybko przedostaję się do schodów i się po nich wspinam. Opieram plecy o ścianę i zaglądam głową do pokoju dziewczynek jednak hałas nie wydobywa się z pokoju Maddie i Josie. Gdy przechodzę obok sypialni Brynny hałas staje się głośniejszy i przypomina bardziej krzyk rozpaczy. Zabiję kurwa każdego kto ją skrzywdzi. Jej drzwi są częściowo uchylone. Otwieram je ostrożnie, moje oczy szybko przyzwyczajają się do ciemności i pośpiesznie rozglądam się po pokoju starając się nie zwracać uwagi na piękną kobietę podrzucającą i obracającą się na łóżku.

Pokuj jest pusty. -Nie dotkniesz jej !-Brynna krzyczy i obraca się na brzuch. Chowam pistolet do szuflady jej nocnego stolika i od razu wchodzę na łóżko pochylając się nad nią. Odgarniam jej je wilgotne od potu włosy z czoła i policzka kiedy obraca cię na plecy jeszcze raz moje serce zacina się na widok absolutnego bólu na jej pięknej twarzy. -Bryn….- mówię cicho nie chcąc straszyć jej. -Nie pozwolę ci je zdobyć.-potrząsa głową w przód i tył, a z jej oczu wyciekają łzy i znikają w linii jej włosów. -Kochanie, śpisz.-nadal pieszczę delikatnie jej twarz-Brynna obudź się. Otwiera szeroko oczy, a jej spojrzenie natychmiast znajduje moje,-O mój Boże. Próbuje się wyrwać, ale chwytam ją za ramiona i przyciągam do siebie i chowam jej słodko pachnącą głowę pod moją głowę i kołyszę gdy ona płacze. -Jest okay;- szepczę i przesuwam dłońmi w górę i dół jej pleców. Czuję jej ciepło przez materiał jej małego, białego topu i chcę go rozerwać by poczuć jej soczystą gładką skórę. Jej serce bije jak młotem przy mojej piersi. -Kurwa, nienawidzę koszmarów.- szepcze w moją pierś, jej oddech łaskocze moją skórę. -Ja też.- zagadam się z nią. Tak bardzo, że nawet nie śpię dłużej.Chcesz o tym porozmawiać? -Nie miałam go już od dłuższego czasu.-mamrocze i pociąga nosem. Łzy przestały jej płynąć, dzięki Bogu, bo gdy widzę jak Brynna płacze moje serce wyrywa się z mojej piersi. Nie mogę tego wytrzymać.

-Co ci się śniło? –pytam szczotkując palcami jej długie ciemne włosy. Pasma są miękkie, długie i spadają jej, aż na plecy. Kocham to kiedy nosi je rozpuszczone, czy pozostawia je proste lub układa je w faliste loki nie ma znaczenia. -Moje dziewczynki.- szepcze i bardziej chowa twarz w moją twarz i trzyma się mnie mocno jak gdyby myśl o tym co ją dręczy była nie do zniesienia.- Próbowali zranić moje dziewczyny. -Kochanie- szepcze i przechylam jej głowę do tyłu do póki nie spojrzy mi w oczy.-Nikt nigdy nie skrzywdzi dziewczyn. Nigdy. Widzę łzy w jej dużych brązowych oczach i to jest moja zguba. -Nie płacz, Bryn.- ocieram kciukiem jej łzy- Jesteście bezpieczne. -Jestem tak bardzo zmęczona baniem się, Caleb. -Hej.- szepcze i przesuwam kostkami dłoni po jej gładkich policzkach.- Nie musisz się bać. Mam cię. Jej oczy wędrują do moich ust w ten sam sposób tak jak wcześniej na kanapie , moje jelita zaciskają się, a mój fiut budzi się do życia. Wypierdalaj stąd Montgomery. -Caleb?- pyta miękko. -Tak. -Dlaczego nie chcesz mnie pocałować? Nie mogę jej odpowiedzieć. Prawda jest, kurwa, do bani, a ja jej nie będę okłamywał. Nigdy. Zamiast tego przecieram kciukiem jej dolną wargę i kocham to jak czuję dotyk jej ust pod moim kciukiem i życzę sobie z całego serca aby było inaczej. Gdy mój palec jest na środku jej wargi wysuwa język i dotyka nim mojego kciuka, zatracam się. Kołyszę jej policzek w ręku i chowam swoje usta w jej dłoni, a potem opadam na nią i słyszę jak jęczy ze szczęścia, jej silne ramiona oplatają się wokół mnie i przyciąga mnie do siebie.

Jej usta są jak kurwa czysta rozkosz. Moja druga ręka ześlizguje się po jej boku na zewnątrz piersi i z powrotem do jej twarzy. Trzymam ją tak i delektuję się jej ustami. Kurwa, chciałem spróbować jej od miesięcy, a teraz ona jest w końcu w moich ramionach. Jej lekki, egzotyczny zapach mnie otacza, odurza mnie. Wzdycha głęboko, powoli ją całuję w nos, policzki i wreszcie przyciągam ją z powrotem obserwując uważnie. Jej oczy są nadal zamknięte gdy przesuwa swoje ręce na poją pierś i otwiera te niesamowite, ciemne oczy. -Myślę, że chcesz mnie pocałować. -Nic na to nie poradzę.- siedząc tu z nią w ciemnej ciszy w środku nocy czuję, że ma absolutną racje. -Okay.- mruczy i oferuje mi uśmiech. -Powinnaś się trochę przespać. -Nie idź.- chwyta się mocno moich ramion, a jej oczy są szeroko otwarte z strachu.-Proszę? Jeszcze nie idź. -Połóż się. -Caleb… -Zostanę, kochanie tylko połóż się. Przesuwa się na prawą stronę i kładzie z powrotem na łóżku, by zrobić dla mnie miejsce. Moje stopy najprawdopodobniej zawisną no końcu łóżka. Kładę się na boku i przyciągam ją naprzeciwko siebie, całuję jej głowę i wzdycham głęboko. -Przepraszam ,że cię obudziłam –mruczy wtulając swój noc w mój mostek. Uśmiecham się w jej włosy. Ona jest tak cholernie słotka. Tak cholernie dobra. -Nie obudziłaś. -Nie spałeś jeszcze?- pyta i ziewa.

-Jeszcze nie. -Idź spać Caleb. Owija rękę wokół mojej talii i przyciska się do mnie od głowy do stóp, krzyżuje swoje stopy z moimi i cholera jeśli nie pasuje do mnie idealnie. Jej ciało jest długie. W łamaczach-kostek, obcasach, które zakłada z innymi dziewczynami jest o kilka cali ode mnie niższa. -Caleb? –pyta zaspana. -Tak, Bryn. -Śpij. To rozkaz. Chichoczę i chowam nos w jej włosach, zatrzymując jej zapach w zamknięciu. -Tak, proszę pani. I ku mojemu zaskoczeniu zapadam w najspokojniejszy sen jaki miałem w tym roku. Rozdział 3 Brynna Budzę się powoli i leniwie, rozciągając się jak leniwy kot. Celowo trzymam zamknięte oczy i uśmiecham się słodko, pamiętając jak Caleb przyszedł do mojego łóżka, aby pocieszyć mnie po przerażającym koszmarze. Wiem, że już go nie ma w łóżku, ponieważ wokół mnie jest zimno, ale on trzymający mnie, pocieszający mnie w środku nocy był po prostu… niesamowity. Wygląda niesamowicie bez koszulki. Cały czas spędziłam z nim, nigdy nie widziałam go bez koszulki, a nawet w ciemności, jest na co popatrzeć. Jezu, nawet jego mięśnie mają mięśnie. Przecieram dłońmi twarz i wtedy otwieram oczy i marszczę brwi. Jest jasno na zewnątrz. Zbyt jasno, aby było przed moim alarmem.

Podnoszę głowę i patrzę na budzik, zaczynam ciężko oddychać gdy widzę godzinę. Jestem spóźniona! -Cholera, cholera, cholera.- mruczę i zrzucam pościel . Pędzę do łazienki , spodnie od jogi w ręku, szybko siku, umyję zęby i układam włosy w kok. -Dziewczyny!- wołam wychodząc i energicznie idę do ich pokojuZaspałyśmy! Otwieram drzwi, ale ich łóżka są puste. -Dziewczyny?- wołam i schodzę na dół. Zanim wchodzę do kuchni słyszę jak Caleb i dziewczynki się śmieją więc się zatrzymuję i słucham. -Ile masz lat?- pyta Josie. -Więcej od ciebie.-odpowiada Caleb. Mogę usłyszeć skwierczenie i poczuć zapach bekonu, a mój żołądek się odzywa. -Jesteś starszy od mamy?- pyta Maddie z pełną buzią czegoś. -Tak.- śmieje się.- Jestem kilka lat od niej starszy. -Mama ma trzydzieści.- informuje Josie.- Ona jest naprawdę, naprawdę stara. -Jesteś starszy od Empire State Building?- pyta Maddie z podziwem w głosie, a ja muszę przykryć usta dłonią więc nie śmieję się głośno. -Uh, wyglądam starzej od Empire State Building?- pyta. -Może.- odpowiada Maddie. -Masz psa?- pyta Josie siorbiąc coś. Musiała go namówić na miskę Coco Puffs. -Nie.- odpowiada Caleb. -Masz kota?- pyta Maddie. -Nie. -Masz aligatora?- Josie pyta głośno. -Myślisz o aligatorze?- pyta Caleb ze śmiechem. -To właśnie powiedziałam.

-Nie, nie zwierzęta. Zwłaszcza odmiany gadów. Decyduję go uratować i wchodzę do kuchni, a moje serce staje. Dziewczyny są ubrane, ich długie ciemne włosy są uczesane, a one jedzą zdrowe śniadanie składające się z naleśników, jajek i bekonu. I oczywiście Josie ma jej szlachetne Coco Puffs. Zaopiekował się moimi dziećmi i dał mi spać. Dziewczyny jeszcze mnie nie zauważyły, ponieważ są odwrócone tyłem do mnie, ale Caleb zauważył mnie i posłał mi miękki uśmiech. Jego oczy są ciepłe i wędrują po mnie w górę i dół, zatrzymując na nogach. -Dobrze spałaś.- pyta, a moje policzki robią się ciepłe. -Zbyt dobrze.- potwierdzam i dołączam do niego w kuchni- Zaspałam. Wyłączyłeś mój budzik? - Tak, pomyślałem, że możesz trochę więcej pospać. Dziewczyny i ja mieliśmy wszystko pod kontrolą. -Dziękuję. – stoję na palcach i całuję go w policzek, a potem idę przytulić moje dziewczyny. -Dobry, mama.- Josie rzuca mi ręce na szyję i przytula mnie mocno. -Dzień dobry dziewczynki. Dobrze spałyście? -Tak. -Caleb zrobił sadzone jajka.- informuje mnie Maddie i ściska mocno. -Zrobił?- pytam ze śmiechem i patrzę rzutem oka na Caleb’a- Jakiego rodzaju były ? -Sadzone.- Maddie wzrusza ramionami i wraca do jedzenia. -Gotowane.- informuje mnie Caleb z uśmiechem.- Nic wielkiego. -Ah ,-przytakuję- Jesteśmy tutaj bardziej typem jajecznicy. -Tak więc zauważyłem.- wkłada brudne talerze dziewczynek do zmywarki i nalewa do kubka kawę dla mnie.- Kawy? -Tak, dzięki. -Mogę zrobić dla ciebie kilka jajek. -Jest dobrze.- potrząsam głową i biorę łyk kawy. -Caleb, czy ty…- zaczyna Maddie, ale przerywam jej.

-Dosyć pytań na ten ranek. Idźcie na górę i umyjcie zęby i przygotujcie się do wyjścia. Bus będzie tutaj za dziesięć minut. -Mamo nie przejmuj się, dzisiaj jest klasa taneczna.- przypomina mi Maddie. -Wiem. Stacy zabierze was dziś ze szkoły. -To jest raz w tygodniu? –pyta szybko Caleb. -Tak Stacy zawsze wybiera je i przywozi do domu. Sophie jest w tej samej klasie tanecznej. Kiwa głową i nakłada sobie śniadanie. Jego dżinsy wiszą mu na biodrach gdy opiera się o blat, a jego bose stopy są skrzyżowane. Patrzę z fascynacją jak pracują jego mięśnie gdy podnosi i opuszcza widelec do ust i czuję jak moje majtki robią się mokre a moje sutki twardnieją. Cholera nawet mnie nie dotkną, a ja jestem gotowa rozebrać Siudo naga i skakać mu. -Mamo, jesteśmy gotowe!- woła Josie gdy wbiegają do kuchni. -Okay, dobrze. Odprowadzę was do busa. -Odprowadzę was wszystkie do busa. – informuje mnie Caleb i odkłada swój prawie zjedzony talerz. -Zjedz swoje śniadanie, Caleb. Mamy się dobrze. -Odprowadzę was do autobusu.- powtarza i idzie z gracją do salonu po zieloną kurtkę i buty. Gdy jesteśmy gotowi dziewczyny wciągają swoje plecaki i idziemy długim podjazdem do drogi. Josie bierze mnie za rękę, a Maddie sięga po Caleba. Jego przystojna twarz wygląda przez chwile na zaskoczoną, a potem uśmiecha się do niej gdy idziemy. W ciągu kilku minut autobus podjeżdża i dziewczyny wspinają się na pokład wraz z kilkoma innymi dzieciakami z sąsiedztwa. Caleb i ja stoimy i czekamy jak autobus zniknie, aby wrócić powrotem do domu. Gdy idziemy z powrotem, pakuję swoje ręce do

kieszeni odpierając chłód w powietrzu i spoglądam na niego. Jest w stanie wysokiej gotowości, a jego oczy skanują dom, drzewa i krzewy. -Czego szukasz?- pytam i śledzę jego wzrok. -Wszystkiego co wydaje się nie pasować. Wszystko wygląda dla mnie normalnie. -Czy nie jesteś nieco za ostrożny?- pytam i napotykam jego lodowate spojrzenie niebieskich oczów. -Nie. -Okay.- wzruszam ramionami i prowadzę go z powrotem do domu.Cóż przeżyłeś swoją pierwszą hiszpańską inkwizycję. Caleb śmieje się i ściąga swoją kurtkę, zawieszając ją na wieszaku przy drzwiach i bierze moją by zrobić to samo. -Dziewczyny są naprawdę słodkie, Bryn. -Dziękuję.- przytakuję- Ale zadają dużo pytań. -Tak.- Caleb potrząsa głową i śmieje się.-Prawie wolałbym być przesłuchiwany przez wroga. Przynajmniej to wszystko co mogę im podać to moje nazwisko, stopień i numer ubezpieczenia. -Nie mów tak.- mruczę i przytulam go w połowie mocno zaskakując go. -Hej, co się dzieje? -To nie jest śmieszne.-szepczę, a następnie odwracam się zawstydzona.- Martwiłam się o ciebie dużo. -Dlaczego?- pyta z podniesionymi brwiami. Przenoszę wzrok na niego i wzdycham głęboko.- Nie wiem Caleb. Może dlatego, że byłeś Bóg wie gdzie i robiłeś Bóg wie co, a ja wiedziałam, że to niebezpieczne i byłam jak na szpilkach dopóki nie wróciłeś bezpiecznie do domu. Zastyga na chwilę a ja zdaję sobie sprawę, że to go zaszokowało. Czy on naprawdę nie rozumie jak bardzo mi zależy na nim?

-Nie przejmuj się tym. – potrząsam głową i odwracam się, idę żwawo do kuchni.- Jestem szczęśliwa, że jesteś bezpieczny. Tylko nie rób takich żartów. -Tak, proszę pani. – słyszę jak szepcze za mną, uśmiecham się gdy ładuję resztę brudnych naczyń do zmywarki , umieszczam tabletkę mydła w kabinie i uruchamiam urządzenie. -Co robisz dzisiaj? – pyta szorstko. -Mam parę spraw do załatwienia tego ranka, potem nie mam nic, dopóki dzieci nie wrócą do domu około szóstej. Zacznę robić obiad około piątej. -Okay, powiedz kiedy będziesz gotowa. Po tym jak załatwisz swoje sprawy pójdziemy gdzieś. -Gdzie? Jego twarz jest trzeźwa gdy mnie obserwuje. Coś się zmieniło w jego oczach, w jego postawie. -Zobaczysz.- mruczy i wychodzi z pokoju. *** -Nie wiem o tym.- mruczę i patrzę jak Caleb popycha klip do swojego pistoletu z głośnym dźwiękiem. -Musisz się nauczyć.- przypomina mi po raz tysięczny odkąd wyszliśmy z urzędu pocztowego, a on powiedział mi, że jedziemy na szczetnicę. -Dlaczego? Nie podoba mi się pomysł trzymania broni w domu z dziewczynami. -Dziewczynki nie będą szczekać.- oznajmia podając mi okulary ochronne i nauszniki do ochrony uszu -Caleb, wypadki się zdarzają. -Numer jeden.- mówi, głos ma twardy, szczękę zaciśniętą, a oczy zimne. To on w trybie wojskowym. To cholernie przerażające.

-Każda broń w twoim domu będzie, albo przy tobie, albo zamknięta. Dziewczyny nigdy nie będą miały okazji do wypadku.-patrzy na mnie czekając na odpowiedź. Niech mnie diabli jeśli powiem „tak, proszę pana”. -Okay.- odpowiadam i unoszę brodę. Jego wargi drgają zanim kontynuuje. -Po drugie musisz się tego nauczyć więc będziesz mogła się bronić. Osoby które mogą lub nie mogą patrząc na ciebie niebezpieczni, mają broń palną. Twój śrubokręt nie może z tym konkurować. -Hej.. –zaczynam ale przerywa mi. -I numer trzy.- pochyla się, aby szeptać mi do ucha.- Nie bądź cipką. Robi to. Tak po prosu, jestem cholernie wkurzona jak diabli. Cipka? Nie jestem cholerną cipką. Podnoszę na niego wzrok i wciskam moją twarz do niego. –Przynieś to marynarzyku. -Dobra dziewczynka.-mruczy i uśmiecha się do mnie z dumąTrzymałaś kiedyś broń ? -Nie. -Okay.- trzyma pistolet by mi pokazać.- Tak trzyma się bezpośrednio. Gdy chcesz szczekać.- uśmiecha się do mnie i mogę powiedzieć, że kocha to.- Ten magazyn ma dziesięć kul. Ja mam o cztery więcej. -Rozumiem.- przytakuję i wpatruję się w czarną broń, całkowicie na straty. -Chcesz, żebym poszedł pierwszy?- pyta. -Tak po proszę. Potakuje , zakłada okulary i ustawia swój cel. Rozglądam się wokół i wdycham zapach prochu i męskiego potu. Teraz jest tu pusto, w środku tygodnia. Jesteśmy najdalej od okna i kompletnie sami. Caleb jest w swoim żywiole. -Odsuń się trochę, nie chcę, aby jedna z powłok cię uderzyła gdy wychodzi z pistoletu.

-Rozumiem.- zajmuje moje miejsce, a kiedy jest zadowolony, że jestem bezpieczna. Odwraca się do swojego , jego ramiona i mięśnie są napięte gdy bierze pierwszy strzał. A ja natychmiast jestem mokra i dyszę. Na miłość wszystkich świętości ten człowiek jest czysty, bez domieszek, kurwa, seks na kiju. Naciska na spust powoli przez kilka strzałów, a następnie szybko opróżnia magazynek, nie odrywając oczu z celu. Kiedy odwraca się do mnie, uśmiecha się do mnie z zadowoleniem i ciągnie swój cel do siebie. -Wszystko w porządku? -pyta. -Tak.- czyszczę gardło i czuję jak moje rozszerzają się gdy widzę jego docelowe podejście. Jest skupiskiem małych otworów w klatce piersiowej, a drugi w górnej części głowy. –Dobry szczał. Wzrusza ramionami i zastępuje cel świeżą planszą. – Twoja kolej. -Może powinieneś teraz wziąć inny obrót.- wspominam starając się by mój głos pozostał lekki, nagle jestem nerwowa jak diabli. -Cipka.- szepcze i śmieje się gdy spoglądam na niego. Wyciąga pusty klip i wręcza mi nowy jeden załadowany pistolet.- Załaduj magazynek. Robię to niezdarnie. -Spokojnie, kochanie, bo ją zawiesisz. Potrzebujesz tylko praktyki. Moje serce zacina się na słowo ‘kochanie’. -Teraz, twarz w cel. Poczuj broń w twoich rękach. To ciężkie. Gdy wystrzeli będzie mieć mały odrzut. -Oh, cukierek.- mruczę. -Będzie dobrze. Obracam twarz do celu i patrzę na dół na broń w moich rękach. Jak ja się tu dostałam? Jak moje życie do tego doszło? -Podnieś broń.

Wypełniam jego polecenie i ciężko patrzę na cel około dwadzieścia jardów ode mnie. Naciskam spust i pierwszy strzał odbija się trudniej niż się spodziewałam, przez co lekko podskakuję i potykam się z powrotem. -Łatwe.- mruczy za mną Caleb. -Czuję się dobrze.- może jeśli będę powtarzać to zacznę wierzyć w siebie. Porusza się za mną i trąca moje nogi. -Szerzej rozsuń nogi dla równowagi. Strzelam ponownie i czuję jak moja krew gęstnieje gdy adrenalina przelewa się przeze mnie. To nie zajmuje długo marynarzowi, bym dowiedziała się jak się ustawić i naciskam ponownie za spust, znowu i znowu . Mój organizm działa z agresją tak ,że nie wiem czy się zatrzymam. Strzelanie jest jak wielka terapia. Kiedy magazynek jest pusty, Caleb pokazuje mi bez słowa jak go przełączyć i kontynuuje rzucanie kul w dół, klip po klipie, aż wszystkie cztery są na zewnątrz. Odkładam ciężką broń na półkę, ściągam okulary i nauszniki. Mam zablokowane kolana, bo moje nogi są jak z galaretki i boję się, że jak zrobię krok to spadnę. Moje ręce drżą, dyszę i przysięgam na Boga, że mogłam przebiec maraton. Nagle Caleb stoi za mną i naciska przycisk przywołujący tarczę do nas. -Weź głęboki oddech.- szepcze mi do ucha a ja instynktownie robię co mi każe, ciągnąć długi, głęboki oddech. Naciska piersią moje plecy, udami moje uda i sam bierze długi oddech. –Pachniesz tak cholernie dobrze. Jego fiut budzi się przy moim tyłku przez jego jeansy. Przeciąga dłońmi w górę i dół moich rąk, zatrzymując się na moich biodrach, a

swój nos przyciąga do mojej szyi. Z hałasem i dotykiem pistoletu w mojej głowie, moje serce wciąż bije jak szalone. Chcę go. Teraz. -Nie masz pojęcia jak cholernie dobrze wyglądasz wciśnięta tak we mnie.- szepcze, a jego głos jest szorstki i napięty. -Myślę, że mam pomysł.- odpowiadam, zaskoczona potrzebą w moim głosie. Zamykając oczy kładę mu głowę na ramieniu i rozkoszuję się uczuciem jego rąk na mnie i jego nosem przyciśniętym do mojej szyi. Moje sutki są twarde i napinają się pod biustonoszem i mam gęsią skórkę w górę i dół długości ciała. Chcę go bardziej niż czegokolwiek wcześniej. -Caleb?- jego imię to szept, modlitwa. -Pachniesz tak cholernie dobrze. -Dotknij mnie.- żądam cicho. Jego ręce są nadal na mnie. Całuje mnie cicho w szyję, ma długi, powolny oddech, a potem wycofuje się. Odwracam się do niego w pełni rozpierana gniewem. -W jaką grę grasz?- żądam. -Nie gram w żadną grę.- krzyżuje ręce na piersi. -Caleb.- po prostu patrzę na niego. Jeszcze trzydzieści sekund temu jego ręce były na mnie i szeptał mi słodkie słówka do ucha. Teraz odwrócił się to musztry. A ludzie mówią, że kobiety są mylące. W końcu odwraca się i ciągnie w dół cel. -Niech mnie diabli. -szepcze. -Daj zobaczyć. Znajduje się tam kilka bezpańskich dziur na białym polu, ale jest też jedna na środku klatki piersiowej i w górnej części głowy są dwa małe

otwory gdzie kule przebiły papier. -Jesteś naturalna. Wzruszam ramionami jakby to było coś nie wielkiego, ale w środku tańczę mega szczęśliwy taniec. -Nie tak bardzo cipka. Caleb śmieje się, długo i głośno i zagarnia mnie w długi uścisk. -Zdecydowanie nie cipka.-zgadza się gdy oddala się ode mnie. -Caleb?- moje serce bije mocno, nadal jestem na niego wkurzona. Uśmiecha się patrząc na moją tarczę, ale gdy tylko spotyka moje spojrzenie jego wzrok trzeźwieje. -Tak. -Nie dotykaj mnie, kurwa znowu chyba że chcesz skończyć to co zacząłeś. Jego oczy wpatrują się we mnie mocno, a jego szczęka jest zaciśnięta. Zanim mogę się odwrócić i odejść on chwyta mnie za ramię i przyciąga do siebie, przyciskając ręce między naszymi ciałami. -Powiem to wprost Brynna. Chcę cię tak cholernie mocno, że aż mnie zęby bolą. Chciałem cię od miesięcy. Ale jesteś częścią rodziny, a ja mam cię chronić. Upuszczając strój strażnika chcę cię kurwa przyszpilić do materaca, ale to nie jest sposobem do utrzymania któregoś z nas całym. Dyszę gdy tonę w jego słowach i chcę prosić go by zabrał mnie do domu i to zrobił ; pieprzył mnie w materac. Ale gdy mam mu to powiedzieć on obniża swoje czoło na moje i zaciska oczy jakby czuł ból. -Nie zamierzam spieprzyć naszej przyjaźni lub dokonać dziwnych rzeczy które wpłyną na twoje stosunki z moją rodziną, tylko dlatego

że nie mogę utrzymać z dale od ciebie moich cholernych rąk. Masz za dużo myśli dla tego. Opieram się o niego chcąc go pocieszyć, ale wzdycha, podnosi głowę i całuje mnie w czoło przez długie kilka sekund, a następnie cofa się, odwraca się do mnie plecami i chowa broń. -Przepraszam. Nie będę cię więcej dotykał. Mogę kłócić się i spierać, poprosić go, aby pogadał ze mną o tym, ale tylko śledzę go wzrokiem. -Chodźmy. Rozdział 4 Caleb -Moje imię zaczyna się na ‘c’ i kończy na ‘a’. Mam włosy, jestem okrągła i mokra w środku. Czym jestem?- Jules zwija się ze śmiechu na kanapie, naprzeciwko mnie przed wzięciem kolejnego łyku jej napoju owocowego. -Potrzebuję więcej piwa.- mruczę, chwytam moją pustką butelkę i idę do kuchni Nat i Lukea, która otwiera się na wielki salon, gdzie gramy w tę głupią grę. Oczywiście dziewczyny ją wybrały. -Marchewka?- pyta Brynna jej sexy, niskim głosem i popycha jej ciemne włosy za ucho. Jej oczy są szkliste przez jej drinka, i uśmiecha się przez cały wieczór. Jadąc dzisiaj tutaj było dokładnie tym co potrzebne, aby spędzić czas z przyjaciółmi i dobrze się bawić. Ale bycie tak blisko niej mnie kurwa zabija. Zrobiłem gwiazdorską robotę trzymając swoje ręce z dala od niej od drugiej po południu. Ale wszystko co chcę zrobić to wyciągnąć ją naprzeciwko mnie, pode mną i się w niej zatracić przez około miesiąc.

To jest śmieszne. Byłem z dużą ilością kobiet na przestrzeni lat, ale żadna z nich nie miała mnie w swoich węzłach, a zwłaszcza nie w rzeczywistości, zanim będę je pieprzył. -Jakie marchewki będziesz jeść?- Leo pyta Brynne, wskazując na nią i śmiejąc się. -Ew. Tak, nieważne.- Bryn kręci głową i bierze łyk napoju, gdy wracam z moim piwem, siadam między nią, a Mattem. Cały gang jest dzisiaj u Lukea i Nat: Jules i Nate, Will i Meg, Sam i Leo i Matt. Nawet Isaac i Stacy są tu dzisiaj. Brat Lukea, Mark, również się pokazał. Dziewczyny są bardzo zabawne i modlę się z całego serca i duszy aby nie zaczęły rozmawiać o bzdurnych orgazmach. Jeśli mam tu siedzieć i słuchać jak to Bryn dochodzi stracę kurwa głowę. -To jest tak cholernie zabawne.- śmieje się Jules. -Wiem co to jest.- mruczy Will uśmiechając się do Meg, biegnąc dłonią po jej plecach w dół do jej biodra.- Mimo, że twoja nie ma włosów. Pieprz mnie. Teraz zastanawiam się czy Bryn jest owłosiona. -Fuj. Przestań.- Sam go beszta i posyła mu groźne spojrzenie. -Co ?-pyta Will. -Na miłość wszystkich świętości Nat przestań bratać się z wrogiem.woła Jules. Jak zwykle Luke i Nat się całują. Ten człowiek nie może przestać się całować z tą kobietą, a teraz mają drugie dziecko w drodze. Nie mógłbym być bardziej szczęśliwy dla niej. Ona zasługuje na każde szczęście na świecie. Luke jest niesamowity dla niej. -Jestem jego żoną Jules. On prawie nie jest wrogiem. -Dziś wieczorem gramy dziewczyny na chłopaków. Zabierz swój sexy tyłek i usiądź tu ze mną.- Jules przesuwa się na bok robiąc miejsce dla Nat.

-Czy masz zamiar mnie pocałować?- pyta Nat. -Po jeszcze jednym drinku, tak. -Na pewno idź tam z nią.- Nate szybko skacze. Patrzę na niego spode łba. Może McKenna umrze po wszystkim. Jules będzie nad nim opłakiwać. Ostatecznie. Prawdopodobnie. -Uh, to są nasze siostry, gościu.- Matt przypomina mu marszcząc brwi. -To nie są moje siostry.- reaguje Nate. Warczę w gardle , gotowy do ataku. Wypierdolę go stąd gołymi rękami. -To cebula, świństuchy!- krzyczy Jules i podaje kartę do Samanthy. Przygotowuję się na następne pytanie, świadom uda Brynny dociskającego się do mnie, zapachu jej włosów, jak na jej chichot mój żołądek się zaciska. Jeśli to się nie zatrzyma będę musiał po prosić Matta by mnie zastąpił. Nie jestem dla niej dobrą ochroną gdy myślę tym co mam w spodniach. -Wszyscy myślicie tylko o jednym.- zapowiada Samantha. -Nie wszyscy -Brynna dąsa się i krzywi na mnie. Matt kieruje swoje wąskie oczy na mnie. Kurwa. -Nie zaczynaj.- ostrzegam ją, mój głos jest niski. Krzyżuje ramiona na czarnym swetrze naciągając go na piersiach, a mój fiut staje. Ma na sobie czarną spódnice do kolan i czarne ‘pieprz-mnie’ buty do połowy łydki. -Co to Sam? – pyta Nat. -To guma.

-O! To dobre! - Will bierze kartę i śmieje się. – Trzeba mnie przywiązać żebym stanął, ale zawsze jestem mokry zanim zdążysz to zrobić. Zamierzam zabić ich wszystkich. -Podoba mi się to o wzięciu, wiecie.- przypomina nam Sam, odnosząc się jej głośnym i wyraźnym głosem do jej preferencji seksualnych po wieczorze panieńskim Jules. Nie wiem jak przeżyłem tą cholerną jazdę do domu. Matt dławi się piwem gdy inni śmieją się z niej. -Poważnie? -Jasne.- Sam wzrusza ramionami. -To namiot, ludzie !- Will podaje pudełko dalej. -Ja od dawna nie byłam mokra.- ogłasza Brynna. Korekta: Chcę zabić tylko nią. -Jak dużo wypiłaś?- pyta Sam. -Za dużo.- odpowiadam za nią.- Przepraszam, my musimy zamienić kilka słów. – chwytam ją za ramię ,wyprowadzam z pokoju prowadzę w dół korytarzem do biura Luka i zatrzaskuję za nami drzwi. -Co ty do cholery próbujesz zrobić? –pytam ze złością, trzymam ją w zamknięciu w drzwiach. Moje ręce są po obu stronach jej głowy, a przez te gorące jak piekło buty jest prawie mojego wzrostu. -Nie wiem o czym mówisz.- odpowiada. -Bzdura.- nie mogę nic na to poradzić. Boże pomóż mi, ale nie mogę się powstrzymać by jej dotknąć. Opieram się i pocieram nosem o jej, cieszę się gdy zamyka oczy, a jej powieki zaczynają trzepotać. -Czego chcesz ode mnie?- szepczę, wsuwając moje ręce w jej miękkie włosy. -Niczego od ciebie nie chcę.- odpowiada i otwiera oczy, przyciskając mnie jej czekoladowym spojrzeniem.-Oto właśnie chodzi Caleb. Ja chcę tylko ciebie.

Przeciągam ustami w górę i dół jej gardła. Cholera, ona pachnie tak kurewsko dobrze. Chwytam ją za ramiona i lekko popycham na skórzaną kanapę, upadając przed nią na kolana. -Co robisz?- pyta z szeroko otwartymi oczami. -Jak to już długo, kochanie? – pytam. -Jak długo co?- potrząsa głową i marszczy brwi, jakby próbuje wyczyścić jej rozmytą głowę. -Jak długo był czas kiedy ktoś sprawił że doszłaś? Uspokaja się, ręce opiera na moich ramionach, kolana ma rozłożone więc mogę uklęknąć między nimi i obserwuje mnie uważnie. -Dlaczego? – w końcu szepcze. -Myślałem że to jest to czego chciałaś. – odpowiadam i podnoszę się za kolanach tak aby nasze twarze były na tej samej wysokości. Chwytam ją za biodra i przyciągam na krawędź siedzenia- Czuję jak podniecona jesteś. Jej usta otwierają się i zamykają dwa razy, a jej wzrok pada na moje usta. Oblizuje swoje własne pulchne, wspaniałe usta, a całe racjonalne myślenie ucieka przez cholerne okno. Przyciskam usta do jej, a ona otacza ramionami moją szyję. Jestem stracony dla niej. Potrzebuję jej. Potrzebuję wiedzieć jak wygląda jej twarz gdy dochodzi. Całuję ją w dół szyi do jej obojczyka, wącham jej pierś i podsuwam jej spódnicę, aż na biodra. -Caleb. Wtapia palce w moje krótkie włosy i ciągnie. -Połóż się. -Nie. Chcę patrzeć.

Jezu, ona mnie kurwa zabije. -Cokolwiek zechcesz, kochanie. – ma na sobie małe koronkowe majtki, które mi teraz przeszkadzają. Szybko je rozrywam i wyrzucam je gdzieś za moim ramieniem, rozkładam jej jeszcze szerzej nogi i patrzę z zachwytem. -Golisz ją.- mruczę zaszokowany i opieram się by złożyć delikatny pocałunek na jej wzgórku łonowym. Nie mogę się doczekać aby ją kurwa posmakować. -Mmm..- mruczy. -Boże jesteś tam nakręcona.- naciskam palcem na jej łechtaczkę i zniżam w dół usta aby je w niej zanurzyć. -To ty mnie podniecasz, żeglarzu. – odpowiada z uśmiechem, a jej głos jest niski i chrapowaty. Chwyta mnie za rękę u wciąga mój palec pełen jej własnych soków do buzi i ssie. Mocno. I pieprz mnie, tracę to. Jęczę i chowam twarz w jej cipce, liżę i ssę jej małych wąskich wargach, wpychając język do jej wnętrza i wirując nim wokół, docierając do każdej kropli jej słodkich soków jakich mogę dostać. -Masz słodką małą cipkę. – szepczę i wciągam jej łechtaczkę do ust przesuwając po niej szybko językiem i zanurzam dwa palce w jej napiętej cipce. Mój fiut stoi w moich dżinsach prosząc by zatopić się w niej ale muszę zrobić to szybko. Inni będą tęsknić za nami. I teraz nie ma dla mnie niż piękniejszego niż to jak Brynna dochodzi właśnie teraz. Kładzie te niesamowite nogi na moich ramionach i

czuję jak jej mięśnie napinają się wokół moich uszów gdy siła jej orgazmu buduje się w niej. Przygryza wargę by nie krzyknąć, a jej mięśnie zaciskają się na moich palcach niczym imadło, a ona pcha na mnie jej miednicę kiedy przeżywa swój orgazm. Uśmiecha się sennie, chowa moją twarz w dłoniach i przyciąga mnie by głęboko pocałować, wpycha swój język w moje usta, smak jej samej w moich ustach jej nie przeszkadza. -Musimy wracać.- szepczę i odsuwam się. -Ale ty… - Czuję się dobrze kochanie.- uśmiecham się do niej i całuję ją w czoło. -Później. -Nie. Nie będzie żadnego później.- wstaję i odsuwam się, dając jej czas, aby stanąć i poprawić ubrania. -Mówiłam ci wcześniej.- przypomina mi, oczy jaśnieją jej ze złości. Poruszam się u podtrzymuję jej brodę między palcem, a kciukiem. -Skończyłem. Doszłaś. Koniec historii. -Jesteś tak cholernie irytujący! – krzyczy . Nie miałem pojęcia że Brynna potrafi tak wrzeszczeć. -Powrót do ciebie, kochanie. Chodźmy. -Mogłabym zabić cię we śnie.- grozi z głęboką miną gdy otwiera drzwi i idzie w kierunku śmiechu w salonie. -To dobrze, że ja nie śpię.- mruczę. -Spodziewałam się więcej niż wham-bam-dziękuję-proszę-pani.rzuca przez ramię i to jest wszystko co mogę wziąć. Obracam ją, a następnie przyciskam ją do ściany, umieszczając jej ręce nad głową i pożeram jej usta, całując i docierając, gryząc i

ciągnąć ją zachłannie. Ona jęczy cicho i obraca biodra naprzeciwko mnie, prosząc o więcej. -Uwielbiam sposób w jaki smakuję na tobie.- szepcze. To wystarczy abym prawie doszedł w swoich spodniach jak napalony nastolatek. Ona jest tak cholernie seksowna. Odrywam się od niej i uwalniam jej ręce, a ona podnosi je chwiejnie do ust, obserwując mnie. Przełykam mocno i kładę rękę na ustach i wciąż czuję jej zapach na mnie. Kurwa to będzie długa noc. -Chodźmy. -Chcę to zobaczyć! – Stacy podskakuje w fotelu klaszcząc w dłonie. -Co chcesz zobaczyć? – pyta Bryn gdy znów siadamy na naszych miejscach. Czuję wzrok Matta na mnie, ale niech mnie diabli jeśli go teraz spotkam. Albo wytłumaczyć. Kurwa. -Chciałam piercing. – Meg wzrusza ramionami gdy wspina się na kolana Willa. -Brew, ucho, nos, pępek.- Leo wymienia gdy krzyczy do niej.- To wszystkie dopuszczalne piercing. -Może przekuję swoją łechtaczkę.- Brynna szepcze do mnie. Robię wszystko, by ją zignorować. Ona uwielbia mnie męczyć. Dosłownie. -To nie jest to co chciałam- odpowiada Meg z uśmiechem. -Jezu.- przeciąga dłońmi po twarzy i się śmieje- Nie chcę wiedzieć o tobie takich rzeczy.

-Hej.- przerywa Will – Nie mów bo nie próbowałeś. -A więc wracając do orgazmów… -zaczyna Stacy, a ja natychmiast wstaje na równe nogi i macham rękami. -Nie! Nie, nie, nie! Żadnego gadania o orgazmach. -Ja mogę pogadać o orgazmach.- proponuje Mark. -Nie! Mówię poważnie!- patrzę groźnie na wszystkie kobiety w pomieszczeniu. Jeśli będą dziś rozmawiać o orgazmach i seksie to będzie mój koniec. -No dobra dziewczyny… pogadamy o tym jak będziemy same -Jak wam się mieszka ?- pyta Matt. -Dobrze.- wzruszam ramionami i siadam na swoim miejscu. -Jest miły dla dziewczynek.- odpowiada cicho Brynna i oferuje mi ciepły uśmiech, a mój żołądek po raz pierwszy od wielu godzin, dni się uspokaja. Uśmiecham się do niej i kładę dłoń na jej kolanie. -Łatwo być dla nich miłym. -Żadnego gadania o dzieciach.- karci mnie Stacy – Uzgodniliśmy to. Udajemy, że jesteśmy młodzi i nie mamy żadnych zobowiązań. Isaac całuje ją w policzek i owija rękę wokół swojej żony. -Ja jestem młody i nie mam zobowiązań. – przypomina nam Mark – Polecam wszystkim. -Jasne, bo nie znosisz dzieci.- Sam uśmiecha się złośliwie. – Nie jesteś w stanie potrzymać nawet Livie na rękach. -Uwielbiam ją. Ale ona idzie później do domu, a ja znajduję sobie jakieś ciepłe ciało na noc.- mruga do siostry. Brzmi tak jak by Mark i ja mieliśmy dużo wspólnego. Teraz pomysł abym wyszedł i znalazł szybką przygodę robi mi się niedobrze. Brynna obejmuje jej małą dłonią moją na jej kolanie, gdy rozmowa nadal obraca się wokół nas, dziewczyny śmieją się i drażnią facetów.

Kurwa kocham swoją rodzinę. Oni są moimi najlepszymi przyjaciółmi, a Brynna jest częścią tego, nie tylko dlatego, że jest kuzynką Stacy, ale dlatego że stała się jednym z nas. Niech mnie diabli jeśli to zepsuję dla niej. Jestem za bardzo popieprzony na długo terminowe związki, a ona zasługuje na coś więcej. -Cholera, zjadłabym teraz czekoladę.- mruczy Brynna i przygryza wargę. Ja chcę przygryźć tą wargę. -Masz czekoladę? – pyta Jules Natalie. -Mieszkam tu, dziewczyny, i jestem w ciąży. Oczywiście, że mam czekoladę! Za mną! Wszystkie dziewczyny podrywają się z miejsc i idą za Nat do kuchni. -Co jest w tej całej czekoladzie? – pyta Nate i krzyżując ręce na piersi, patrząc jak jego żona potyka się do kuchni Nat. -To jest ‘sygnał’ do kobiet, człowieku.- Matt sprawdza szybko telefon, a następnie wrzuca go szybko z powrotem do kieszeni. -Mamy lody czekoladowe, ciasteczka, czekoladki i bitą śmietanę. -Tak cię teraz kocham – mówi Jules Nat - że miałabym ochotę położyć cię na tym blacie i zjeść to wszystko z ciebie. - Nie zwracajcie na nas uwagi, my sobie tylko popatrzymy.- woła Nate zdobywając szturchnięcie w żebra od Matta. -Koleś.- mówię, moje oczy i ręce są szeroko otwarte jakbym chciał powiedzieć : „Co do cholery?” Nate tylko uśmiecha się do mnie z zadowoleniem. -Nie moje siostry. – przypomina mi. Skurwiel. -O mój Boże, to takie dobre.- Brynna jęczy, pochyla się nad blatem

tak że wypina swój idealny tyłek i żuje kęs Brownie. Cholera, to tak właśnie będzie brzmieć jak będę wewnątrz jej. Przykładam ręce do twarzy i mocno pocieram. -Chciałabym mieć twoje cycki. – słyszę Sam i podnoszę głowę aby zobaczyć z kim ona rozmawia. Oczywiście, że rozmawia z Bryn. -Jasne.- uśmiecha się i bierze kolejny kęs Brownie. -Naprawdę!- i tak po prostu Sam idzie przez pokuj i bierze do dłoni pierś Brynny. –Widzisz? Masz doskonałe cycki. Stacy macałaś jej cycki? -Tak jasne.- Stacy tylko macha ręką. – Ma świetne cycki. Ma niesamowite cycki. -Chcę pomacać ! – Jules dołącza do dziewczyn. -Daj mi więcej czekolady, a będziesz mogła pomacać co zechcesz.Brynna śmieje się i wtedy patrzy na mnie. – To więcej niż zaznałam od miesięcy. -Matkakurwasynadziwki. – klnę. -Brynna jest singielką ?- Mark pyta Willa. -Trzymaj swoje cholerne ręce z dala od niej. – warczę na niego zanim zorientuję się co wychodzi z moich ust. -Hej. – trzyma ręce w górze w geście poddania i śmieje się. – To było tylko niewinne pytanie. Gdy wszystkie dziewczyny cicho plotkują, a ja czasami spokojnie patrzę na je, chociaż najczęściej mówią o nas. Matt pochyla się i mruczy cicho: - Co robisz, człowieku? -Nie przejmuj się tym – mówię mu i potrząsam głową. -Musisz pomyśleć długo i mocno nad tym. Brynna jest wyjątkowa. -Myślisz, że tego nie wiem?- Śmieję się i znowu potrząsam głową, a następnie szukam mojego starszego brata.- Ona zasługuje na o wiele więcej niż mogę jej dać.

-Nie powiedziałbym tak.- Matt zaciska ręce i szczękę z frustracji. – Tylko pomyśl o tym zanim coś zaczniesz. Kiwam głową i spoglądam wstecz na piękną, wysoką kobietę śmiejącą się i kiwającą z Meg i Sam. Mógłbym zabić dla niej. I jej dziewczynek. I to nie tylko ze względu na jej sytuację. Boże pomóż mi. Nagle, dziewczyny zaczynają w kuchni śpiewać i tańczyć, przez co przykuwają naszą uwagę. Wszystkie wymachują rękami i włosami, kołysząc się do muzyki , wszystkie pytają kto uczynił kogoś królem czegokolwiek. Nie znam piosenki, ale wszystkie dziewczyny wydają się znać każde słowo. Prawie tak jakbyśmy byli jedną osobą stajemy w półkolu, oglądamy nasze dziewczyny, każdy z nas ma te same głupie uśmiechy na twarzy. Gdy piosenka się kończy wszyscy klaszczemy, a kobiety śmieją się. -Encore! – woła Mark.- Tylko zrzućcie trochę ubrań. Poza tobą Sam, ty się nie rozbieraj. -To był występ do jednej piosenki, bardzo nam przykro chłopcy!- Sam śmieje się. Chłopaki kolejno zbierają swoje kobiety do domu tłumacząc, że jest już późno i muszą jechać do domu. Nasi rodzice są opiekunkami wszystkich dzieci dzisiaj, ale robi się późno, a ja potrzebuję zrobić moją nocną kontrolę domu. Spoglądam na Brynne i widzę jak przygląda mi się jej szerokimi, brązowymi

oczami. Podaję jej rękę, a ona nie pewnie podaje mi swoją i splata nasze palce razem. -Gotowa?- pytam. Przytakuje. –Tak. -My też idziemy.- ogłaszam gdy się żegnamy. Matt łapie mój wzrok i podnosi brwi na nasze złączone ręce. Przyciągam Brynne do drzwi i wyciągam ją na zewnątrz, zdobywając burzliwy śmiech mojego brata. Brynna i dziewczynki mieszkają w starym domu Natalie, który znajduje się na tej samej ulicy co dom Nat i Luka gdzie obecnie mieszkają w Alki okolicy Seattle. Jazda jest krótka i cicha. -Nie wiem dlaczego jesteś wściekła.- mruczę przerywając ciszę.Doszłaś. Jestem w szoku, ona sięga ponad konsole i chwyta mocno mojego fiuta w dłoni. -Byłabym szczęśliwa gdybym mogła się odwdzięczyć, ale ty mówisz mi nie. Odrywam jej rękę z mojego krocza i odkładam ją na jej kolano. -Odpowiedź nadal brzmi nie, Brynna. -Dobrze. – podnosi brodę, ale ja widzę łzę w jej oku, a moje wnętrzności się skręcają.- Nie będę więcej prosić o sex. Podjeżdżam pod jej dom i parkuję auto naprzeciwko parku. -Przepraszam ? -Idę wziąć prysznic. – wyskakuje z samochodu i idzie szybko do domu. -Nie sprawdziłem… -Pieprzyć to !- odwraca się do mnie, jej twarz jest wściekła, potrząsa głową, otwiera drzwi i wchodzi do środka – Jest dobrze. Potrzebuję prysznicu. Trzymaj się na chwilę z daleka ode mnie Caleb.

Znika w środku. Wiem, że powinienem ją gonić, ale muszę odpocząć. Biorę głęboki oddech ostrym zimowym powietrzem i podchodzę do domu, wszystko wygląda normalnie więc wchodzę do środka. Robię rundkę wokół domu, sprawdzając okna i zamki i idę na górę sprawdzić pokój dziewczynek. Pokój dziewczynek jest cichy i za spokojny gdy nie ma ich w nim. Nie ma ich pięć cholernych godzin a ja już za nimi tęsknię. Co one mi zrobiły? Wchodzę do sypialni, słyszę odgłos lecącego prysznica z łazienki i jestem zaskoczony gdy słyszę jak Brynna śpiewa. Otwieram cicho drzwi a moja ręka trzęsie się jak galaretka, krzyżuję ramiona i słucham jej trochę fałszującego głosu. Prysznic ma szklane drzwi, które już zdążyły zaparować. Widzę jej rozmyte ciało od tyłu, wodę swobodnie spływającą z włosów, jej tyłek i piersi są wypchnięte a mój kutas jest tak twardy jak jeszcze nigdy w życiu. „Nienawidzę cię łamać kochanie, ale ja nie utonę. Tutaj nie ma kogo ratować.” Oh, kochanie. Ktoś zdecydowanie utonie. Ja.

Rozdział 5 Brynna Co z nim jest nie tak ?

Co ze mną jest nie tak? Nie kupuję tego „Jesteś jak rodzina i muszę cię chronić” non stop to powtarza. Jeśli on mnie nie chce, powinien dorosnąć i mi to powiedzieć. Nie potrzebuję jego orgazmu. Gdy kończę golić jedną nogę zatrzymuję się i patrzę się w płytki. To jest to co się stało w biurze Luka ? Głupi orgazm? Bo jeśli tak jest to chyba zapadnę się pod podłogę. Kończę drugą nogę, opłukuję i obracam się do tyłu by umyć włosy, nucąc z roztargnieniem. Może powinnam powiedzieć mu aby się wyprowadził. Potrafię ochronić dziewczynki i jestem pewna że gdyby była taka potrzeba mogłabym zostać u rodziców. Chociaż jeśli naprawdę grozi na niebezpieczeństwo zrobię wszystko aby trzymać je od tego z daleka. Może Matt powinien zostać… Spłukuję mydło z włosów, szklane drzwi od prysznica zostają otwarte, a ja popchnięta na płytki. Caleb dociska się do mnie w ubraniu. Bierze moją twarz w ręce, dysząc, oczy ma w ogniu jakby przeprowadzał własną wewnętrzną wojnę. To rozdziera mi serce. -Caleb- mruczę i przesuwam palcami po jego włosach gdy powoli zamyka oczy.- Jesteś przemoczony. -Nie obchodzi mnie to.- schyla się do mnie, ręce przenosi z mojej twarzy na ramiona, a następnie na piersi, myje mnie ponad moimi sutkami i jęczę długo i nisko. -Mylisz mnie.- szepcze i przechylam głowę do tyłu by mógł przejechać zębami po mojej szyi. -Ja też.- szepcze z powrotem, przytyka swoje usta do mojego ucha i szepcze- ale chcę ciebie, Brynna. I nie mogę się powstrzymać. -Przestań próbować.- namawiam go i próbuję ściągnąć mu ciężki, mokry podkoszulek, ale on nagle upada na kolana i przekłada moją nogę na jego ramię. Ciężko oddycham i opieram się jedną ręką o ścianę by nie upaść. -Nie mogę się tym nacieszyć.- mruczy pode mną i nagle jego

utalentowane usta zaczynają ssać i wciskać się w moje centrum, a świat eksploduje i widzę gwiazdy. -Kto by pomyślał, że może być tak cholernie dobrze? Zatrzymuje się i patrzy na mnie, jego twarz jest wilgotna i kapiąca niedowierzaniem. -Nikt nigdy nie robił tego tobie wcześniej? Przygryzam wargę i potrząsam nieśmiało głową. Jego oczy są ciśnięte, a gdy je otwiera jego wzrok skupia się na mojej cipce. -Twoja cipka jest tak piękna, Bryn. Nie mogę przestać ją lizać.- schyla się ponownie i przeciąga językiem po mojej łechtaczce i z powrotem w dół. -Chcę cię posmakować.- mruczę i wyciągam ręce aby go rozebrać, ale chwyta je w swoje i przyszpila do ściany po obu stronach moich bioder. -Później. -Caleb.- dąsam się i czuję jak się uśmiecha przy moim centrum. -Możesz spróbować mnie później.- całuje wewnętrzne części ud, pozostawiając ślady po ugryzieniach które sam zrobił.- Kocham twoje nogi. Masz najdłuższe pieprzone nogi jakie kiedykolwiek widziałem. -Za długie.- mruczę i piszczę gdy wsysa moją łechtaczkę do ust. -Idealnie.- poprawia mnie i całuje wyżej moje ciało obok moich sutków, ciągnie je i czci swoim językiem.- Sam miała rację. Masz niesamowite cycki. Mój chichot zamienia się na jęk gdy zatapia swoje palce wewnątrz mnie, moja noga nadal oparta jest na jego ramieniu więc jestem szeroko otwarta na niego. Jeśli nie zacznie mnie szybko pieprzyc, stracę rozum. -Rozbierz się- żądam i spotykam się z odzewem, gdy nadal atakuje moją cipkę ręką, a moje piersi ustami. Ciepłe ciśnienie ustawia się u podstawy mojego kręgosłupa i czuję jak buduje się we mnie orgazm, tak samo jak wcześniej w biurze Luka. Nigdy w życiu nie miałam takiego orgazmu.

-O cholera. – jęczę i próbuję mocniej wtopić jego rękę w miednicę.Caleb! -Tak, kochanie, daj mi to. Dochodzę gdy on ssie mój twardy sutek w ustach i wciska we mnie drugi palec, by dołączył do pierwszego. Wszystko co słyszę to moje dudniące serce i szum krwi w swoich uszach. Oboje ciężko dyszymy i potrzebując siebie nawzajem obejmujemy się. -Więcej.- warczy i zaczyna pompować swoje palce mocniej i szybciej wysyłając mnie do drugiego orgazmu przez co wykrzykuję jego imię. Odsuwa się i staje, zakręca wodę i ściąga z siebie mokre ubrania. Kiedy schyla się aby chwycić ręcznik widzę tatuaż na jego lewej łopatce i inny na jego prawym bicepsie. A kiedy odwraca się do mnie jego fiut jest długi , stojący w pełni przygotowany. Oblizuję usta na myśl o moich dłoniach i ustach na jego penisie. Każdy cal niego jest po prostu niesamowity. Wyciera siebie i wyciąga mnie spod prysznica ocierając mnie z wody, przesuwając dłońmi w górę i dół mojego ciała. Odrzuca ręcznik na bok, bierze mnie w ramiona i kieruje się w stronę sypialni. -Runda druga.- uśmiecha się szeroko, i widzę jego niesamowite dołeczki w policzkach, całuję go w policzek i wdycham jego męski piżmowy zapach. -Moja kolej, aby doprowadzić cię do szaleństwa? – pytam. -Jeszcze nie.- całuje mnie w czoło i delikatnie kładzie na środku łóżka. -Caleb.- łapię go za rękę i całuję jego palce, przeciągam po małych, białych, bliznach kciukiem – Poważnie, myślę, że to twoja kolej abyś doszedł. -Brynna.- mruczy i ustawia się między moimi udami, jego naga miednica jest naprzeciwko mojej, i odsuwa kosmyki włosów z mojej twarzy. – Oglądanie jak dochodzisz jest najseksowniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałam w życiu. Uśmiecha się gdy ja ciężko oddycham. -Zaufaj mi dojdę gdy ty dojdziesz. Mamy całą noc. Dzieci nie wrócą do jutra po południu, prawda?

-Tak.- przytakuję. -Cieszmy się sobą, kochanie. Jego głos jest gruby i gorący z pożądania, a jego oczy są jasne gdy patrzy na mnie. Jak mogłam wątpić, że mnie nie chce? To jest wypisane na jego niesamowitej twarzy. -Cieszę się tobą. – mówię mu z uśmiechem i przesuwam moimi palcami w dół do jego tyłka.- I twoim tyłkiem. -Moim tyłkiem? –pyta ze śmiechem. -O tak, masz świetny tyłek.- mięśnie mu drgają pod moimi dłońmi kiedy on podnosi się i zaczyna zsuwać w dół mojego ciała. -Cieszę się, że zdałem. – mruga do mnie i siada na piętach, ciągnąc rękę z mojego mostka w dół dekoltu na mój brzuch. Patrzy na mnie trzeźwym wzrokiem gdy mnie dotyka. -Twoja skóra jest taka miękka. -Jak widać mam ciało ‘po dziecku. – informuję go i uśmiecham się gdy nasze spojrzenia się spotykają. -Nie mów mi że masz kompleksy. -Nie.- macham i cieszę się gdy mnie bierze.- To jest to, co to jest. Miałam tutaj dwoje niemowląt. – kładę ręce na brzuchu – Minęło żniwo. Moje ciało już nigdy nie będzie takie samo jak przedtem, ale i tak chciałabym zrobić to ponownie. -Nie zasłaniaj się.- odciąga ręce z mojego brzucha i całuje je, a potem pochyla się i składa słodkie pocałunki na moim brzuchu do mojego wzgórka łonowego. – Twoje długie ciało jest seksowne, Bryn. Uwielbiam to jaka wysoka jesteś. Uśmiecham się do niego. – Kocham to jaki jesteś wysoki. Oznacza to, że mogę nosić obcasy, gdy jestem przy tobie, a ty wciąż jesteś ode mnie wyższy. -Kurwa, kocham gdy nosisz obcasy.- warczy i siada w nogach łóżka, by mógł grać z moją cipką.- Przez nie twoje nogi wyglądają na dziesięć mil. -Caleb, jeśli się na mnie teraz ponownie położysz, moje ciało będzie w implozji. Naprawdę chcę cię we mnie.

On ignoruje mnie, całując wnętrze moich ud i ocierając o moje wargi nosem przez co się wiercę. -Słyszysz mnie? -Słyszałem cię. -Więc?- pytam, ale wzdycham kiedy wsuwa ręce pod mój tyłek i przechyla moją miednicę do góry, dając mu lepszy dostęp do mnie. -Brynna. –szepcze naprzeciw mojego rdzenia przez co moja cipka się ściska. -Co? -Daj mi jeszcze jeden, kochanie. Jeszcze raz. Pochyla się i wciąga moje wargi do ust, ssie delikatnie gdy wpycha język we mnie, zawsze ciągnie do przodu, a moje biodra mocniej przylegają do jego twarzy. To nie-kurwa-prawdopodobne. Nagle moje mięśnie ud i brzucha zaczynają trząść się niekontrolowanie. Zaciskam pięści na prześcieradłach przy moich biodrach, a moje obcasy wbijam mu w plecy, pchając mocniej moją cipkę naprzeciw niemu, gdy dochodzę w szwach. Całuje leniwie wnętrza moich ud, moje biodra, aż do moich piersi, gdzie wciąga sutki w usta, pozostawiając je twarde i pomarszczone. Wreszcie wspina się na mnie i opiera na łokciach obok mojej głowy, muskając palcami moje policzki. -Wszystko w porządku?- mruczy. -Nie sądzę czy dobrze to odpowiednie słowo. – odpowiadam z uśmiechem i całuję go lekko. -Lepiej niż dobrze?- pyta z uniesioną brwią. -Tylko jedna rzecz sprawi, że poczuję się lepiej.- mruczę przy jego ustach tuż przed długim, mokrym pocałunkiem. -Co?- pyta kiedy wreszcie wsuwa się we mnie. -Co co? –pytam mój mózg jest całkowicie usmażony. -Czy czujesz się lepiej kochanie?- pyta ze śmiechem. Powolny uśmiech wpełza na moje usta gdy krążę biodrami, szturchając jego fiuta moim łonem.

-Myślę, że już wiesz. -Jak długo to już dla ciebie, Bryn? – cofa się i obserwuje uważnie moją twarz. -Cztery lata, siedem miesięcy. – szepczę i przenoszę mój wzrok na jego jabłko Adama, nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy. -Popatrz na mnie. Potrząsam głową. -Hej, kochanie, popatrz na mnie.- jego głos jest łagodny gdy podnoszę oczy do jego, które są zaborcze i gorące. Naprawdę cholernie gorące. -Nie uprawiałaś seksu od rozwodu z Jeffem ?- to nie jest pytanie. Kiwam głową. -Cholera.- szepcze i całuje mnie w czoło, w dół do moich oczu, a następnie moich policzków.- Bryn, jestem czysty. Obiecuję. Nie chcę barier między nami. Chciałem cię o wiele za długo, a ja po prostu chcę czuć, że jesteś. -Jestem na pigułkach. – szepczę w jego usta i uśmiecham się gdy znów krążę biodrami, a on odchyla się do tyłu tak, że główka jego penisa znajduje się przed moim wejściem, a następnie powoli cal po calu wypełnia mnie. -Święta Maryjo Matko Boża. – jęczy i patrzy na mnie z podziwem. – Jesteś tak cholernie ciasna. -Jesteś tak cholernie duży. – odpowiadam -Sprawiam ci ból? –pyta, marszcząc brwi. -Nie.- potrząsam głową i przesuwam dłońmi w dół do jego tyłka i z powrotem. -Muszę zacząć się ruszać.- jęczy i zaczyna powoli pcha i wycofuje się ze mnie, pozwalając mojemu ciału dostosować się do niego. -Otocz te niesamowite nogi wokół mnie. Słucham go i krzyżuję kostki za jego plecami, ręce zarzucam mu na szyję, tuląc go do siebie. Uwielbiam czuć jego ciężar na mnie. Uwielbiam czuć jego oddech przy mojej szyi. Uwielbiam sposób w jaki pachnie i dźwięki jakie wydaje, jakby nie miał mnie dosyć. -O Boże – mruczę gdy on podnosi tempo i przesuwa dłonią po moim

boku chwytając moje biodra w mocnym uścisku gdy zaczyna mnie ujeżdżać. Nigdy nie czułam się tak cholernie dobrze. Przesuwam rękę w dół do miejsca gdzie jego twardy korzeń znika we mnie, a następnie zaczynam robić powolne kręgi wokół mojej łechtaczki. -O kurwa tak, dotknij się tam. –mruczy, oglądając moje palce zataczające kręgi wokół mojej łechtaczki. – Boże to jest gorące. -Caleb – ciężko oddycham i przechylam moją miednicę. – O Boże, dochodzę… -Tak, kochanie. Dochodź. – całuje mnie mocno, wsuwając język między moje wargi, aby zatańczyć z moim. Czuję znajomy impuls w moim brzuchu gdy moje mięśnie zaciskają się na nim, posyłając go na krawędź. -Brynna.- szepcze chrapliwie Caleb kiedy ukrywa twarz w mojej szyi gdy drży we mnie w własnej rozkoszy. Po długich minutach leżenia tak , Caleb ciągle jest we mnie, nasze oddechy uspokajają się ,a on odgarnia włosy z mojej twarzy gdy mówi: -Zostań tu. Idzie do łazienki i słyszę szum wody po chwili wraca do sypialni z mokrą szmatką i ręcznikiem. -Mogę sama się umyć. – przypominam mu oschle. -Wiem. – odpowiada, ale nadal powoli czyści mnie pomiędzy nogami, a następnie wyciera. -Czy możesz mi podać moje spodnie do jogi? –pytam. -Wolę cię nagą. – marszczy brwi. -Mieszkam w domu z dwoma sześciolatkami. – przypominam mu z uśmiechem. –Mogą wskoczyć do tego łóżka w każdej chwili. Nikt tutaj nie śpi nago. -Nie ma ich tutaj. –przypomina mi, kładzie się obok mnie i naciąga na nas kołdrę. – Więc może dzisiejsza noc będzie wyjątkiem. -Zawsze dostajesz wszystko co chcesz? –pytam owijając nogę wokół jego biodra by zbliżyć się do niego. -Nie. –kręci głową ze smutkiem, ale zanim zdążę przeprosić i

wytłumaczyć, uśmiecha się łagodnie do mnie i całuje delikatnie moje usta. – Ale bycie tu z tobą, nagą i ciepłą, jest dość niesamowite. Czuję ruch jego kutasa przy moim brzuchu i patrzę na niego ze zdziwieniem. -Nie powinniśmy się trochę przespać? –pytam. Przenosi rękę w dół moich nagich pleców do mojego tyłka. -Jesteś najlepszym powodem do stracenia snu. Nagle wciąga mnie na siebie tak że nasze biodra się stykają i bez wysiłku wsuwa się we mnie. Nie tracimy kontaktu wzrokowego, ani nic nie mówimy gdy jeżdżę na nim, mocno i szybko, dopóki jego kość łonowa mocno pociera i naciska na moją łechtaczkę, wysyłając mnie do kolejnej fali rozkoszy i jestem zgubiona. Przekręca mnie tak że to on jest teraz na mnie, całuje mnie gdy porusza się szybko we mnie i dochodzi. Leżę na nim z policzkiem przyciśniętym do mostka gdy próbuję złapać oddech i zapadam w głęboki sen gdy słyszę jego szept : - Najseksowniejszy powód. Rozdział 6 Brynna Jest wcześnie kiedy budzę się następnego dnia, akceptując, że prawdopodobnie obudzę się w pustym łóżku, ale ku mojemu zaskoczeniu Caleb śpi obok mnie na plecach z jedną nogą zgiętą. Nawet we śnie jest siłą z którą należy się liczyć. Jest cały definitywnie z mięśni. Zastanawiam się jaki schemat ćwiczeń musi wykonać by uzyskać taki efekt ? Podpieram głowę o rękę i lustruję spojrzeniem jego twarde ciało. Kołdra skupiona jest na jego talii, dając mi doskonały widok na jego tors. Nie ma sześciopaka. Jeśli liczę poprawnie ma dziesięciopaka. Tatuaż na jego bicepsie to orzeł z rozpostartymi skrzydłami, trzymający coś w szponach. Skrzydła są koloru amerykańskiej flagi.

To musi być MARYNARSKI tatuaż. Opieram się i delikatnie go całuję. Pamiętam jak chciałam go spróbować poprzedniej nocy, a on nigdy nie dał mi na to szansy. Więc postanawiam skorzystać z okazji kiedy Caleb jest znokautowany i powoli przesuwam się w dół łóżka ustawiając się między jego nogami, rozsiewając mokre pocałunki na biodrach, te niesamowite linie w kształcie V są takie seksowne. Jego fiut podnosi się powoli wydłużając w świetle poranka. Przenoszę usta z jego moszny na spód jego penisa i przesuwam nimi w górę jakbym lizała loda. Spoglądam na jego twarz, nie jestem zaskoczona gdy jego oczy są otwarte i przygląda mi się z pół uśmiechem na twarzy. Nic nie mówiąc opadam ponownie wciągając go całkowicie w usta, ssąc go delikatnie. -Ach, do diabła.- szepcze i podnosi ręce by chwycić poduszkę po obu stronach głowy. Jego bicepsy i przedramiona są zgięte, a mój żołądek zaciska się na ich widok, wiedząc jakie to uczucie mieć te silne ramiona owinięte wokół mnie. Przenoszę ustami na czubek jego wału i zaciskam powoli, mocno, na nim rękę, a następnie przesuwam ją w dół. Biorę jego piłki w drugą rękę i pocieram jego mosznę. -Brynna!- woła zaskoczony, a jego penis twardnieje jeszcze bardziej w moich ustach. Przy następnym przesunięciu po jego wale, ledwo dotykam skraju zębami, łaskocząc wrażliwą skórę ; nagle jestem na plecach pod nim, a on całuje mnie głęboko, namiętnie, jego ręce wędrują w górę i w dół po mojej skórze, jakby nigdy nie dotykał mnie wcześniej. -Chciałam żebyś doszedł – dąsam się kiedy on ciągle całuje moją szczękę i płatek ucha. -Prawie to zrobiłaś.- gryzie szczyt mojego ramienia, a potem sunie nosem z powrotem do mojego podbródka. –Ale ty zawsze

będziesz na pierwszym miejscu, nogi. Kurwa pachniesz tak dobrze. -Pachnę jak sex. – śmieję się. -Mmm..- zgadza się i patrzy na mnie , a jego niebieskie oczy lśnią pożądaniem i szczęściem. Ustawia się i powoli wchodzi we mnie, aż po rękojeść. Kiedy już jest we mnie cały, przesuwa palcami po moim policzku i całuje mnie słodko. -Jak się czujesz? –szepcze. -Dobrze – odpowiadam i próbuję krążyć biodrami, ale on przytrzymuje mnie na miejscu. -Między nami w porządku? – pyta, oczy ma poważne. -Będzie gdy wkrótce zaczniesz ruszać tym seksownym tyłkiem. Uśmiecha się, pokazując mi jego dołeczki i zaczyna się poruszać płynnym ruchem. -Lepiej? -O, tak. – trudno mi przełknąć. – Wyspałeś się ? - Lepiej niż w przeciągu ostatnich lat.- potwierdza z lekkim marszczeniem brwi, a następnie zaczyna ponownie ruszać biodrami.- Boże, tak dobrze cię czuć, kochanie. Bierze moje dłonie w swoje, złączając nasze palce razem i przenosi je nad moją głowę przyszpilając do materaca, kiedy zaczyna się poruszać szybciej i mocniej, obserwując mnie uważnie gdy on kocha się ze mną. Unoszę nogi i oplatam jego biodra, jeszcze bardziej przyciskając się do niego. -Kurwa, tak. – warczy i traci się we mnie, pcha i ciągnie, jego oddech jest niekontrolowany, ręce chwytają moje stanowczo, aż tonie i dochodzi gwałtownie, drżąc i warcząc, wysyłając mnie na krawędź razem z nim. Gdy dochodzi do siebie, uwalnia moje ręce i całuje mój nos. – Cóż, dzień dobry, nogi. -Nogi? – pytam chichocząc. –Co jest z moimi nogami? -Ah, kochanie, kiedy się śmiejesz gdy jestem w tobie…potrząsa głową zanim przenosi swoją uwagę z powrotem na mnie. –Czy wspomniałem, że kocham twoje nogi ?

-Raz czy dwa – odpowiadam sucho – Ale nie mam nic przeciwko przypomnienia. *** -Chcę żelki!- informuje Josie. -Jak często robisz wieczory filmowe?- pyta Caleb, podając paczkę żelków Josie. -Staram się to robić raz w tygodniu. -Chcę filiżankę masła orzechowego!- Maddie uśmiecha się do Caleba i trzepocze rzęsami przez co mnie rozśmiesza. Ona próbuje flirtować. -Idę –Caleb przynosi jej cukierki i uśmiecha się gdy leżą na brzuchach wśród mnóstwa koców i poduszek. -Co oglądamy? –pyta. -Ivan The Incredible. -Świetnie.- uśmiecha się i naciska przycisk na pilocie, wręczając mi miskę z popcornem szepcze – Nie mam pojęcia o czym jest ten film. -Jest w porządku. – odszeptuję – Zasną w ciągu godziny, a oglądać skończą jutro. -Chcesz jeden z moich kubków z masłem orzechowym? –oferuje Maddie Calebowi. -Nie, dziękuję kochanie. –Caleb uśmiecha się do niej. -Nie lubisz ich? –pyta marszcząc brwi. -Nie bardzo.- wzrusza ramionami. –Nie jestem wielkim fanem masła orzechowego. -Musisz to lubić!- Josie skacze i śledzi Maddie z buntem w oczach. -Muszę?- pyta z uniesioną brwią i już wiem co się wydarzy. -Tak! Tutaj jemy to! –Maddie podskakuje i rzuca się na kolanach, ufając mu, że ją złapie. -Nie możesz mnie zmienić!- krzyczy radośnie, próbując

odeprzeć atak dziewczyn, Josie przyłącza się do zabawy. -Musisz to jeść- płacze Josie i zaczyna go łaskotać. -Nie mam łaskotek ! -Tak masz ! Wszystko co mogę zrobić to usiąść i obserwować. -Pomocy! Brynna, weź te małe szkodniki ode mnie! Nie jestem wystarczająco silny! -Jesteś mięczakiem!- Josie informuje go z głośnym chichotem, nadal go łaskocząc. -Jedz to, mięczaku! – Maddie śmieje się i stara się nakarmić go cukierkami. Wreszcie otwiera szeroko ramiona i bierze je na ręce, biegając po pokoju i krzycząc jak Spartan – Zwycięstwo! Rzuca je delikatnie na ich stos poduszek i koców lekko dysząc, Dziewczyny śmieją się ze łzami w oczach. -A ty – Caleb wskazuje na mnie. -Co ja zrobiłam? – pytam z szeroko otwartymi oczami, udając, że jestem niewinna. -Miałaś być moim wsparciem. -Poradziłeś sobie sam bardzo dobrze – uśmiecham się i nagle jestem na nogach, a następnie na ramieniu Caleba ku uciesze dziewczyn, które krzyczą ze śmiechu. -Myślę, że wyrzucę ją na śmietnik ! – ogłasza Caleb i kieruje się do kuchni. -Nie, wyrzuć ją do kosza.- chichocze Caleb. -Możesz oddać mnie do recyklingu! – krzyczę i delikatnie uderzam Caleba pięściami. –Pozwól mi odejść! -Zdrajca! – krzyczy Caleb robi kółko wokół salonu i wyrzuca mnie z powrotem na kanapę. -To było ostrzeżenie, kobieto. -Zauważyłam. – śmieję się, trzymając moje boki. Dziewczyny nadal chichoczą, a Maddie otula ramiona wokół talii Caleba i szczelnie go obejmuje.

-Kocham cię, Caleb. Możemy teraz obejrzeć film? Jego ręka zatrzymuje się na chwile, aby opaść na jej plecy, miga dwa razy zanim odpowiada szorstko – Tak, masło filiżankowe, obejrzymy to. Uśmiecha się do niego z miłością, a następnie dołącza do siosty gotowa obejrzeć film. On siada obok mnie i ciągnie mnie do siebie tak że siedzę przed nim , całując mnie w głowę chwyta garść mojego popcornu z miski i wsadza go sobie w usta, dając filmowi swoją niepodzielną uwagę. Cholera, to czuć tak dobrze. Mając go tutaj z nami, bawi się z nami, po prostu czuję, że tak powinno być. W mniej niż godzinę później, dziewczyny są rozłożone na podłodze. -Dobrze, że nie trwało to tak długo jak się spodziewałam – szepczę z uśmiechem. -Dzięki Bogu – mruczy i przechyla głowę by mnie pocałować, złącza nasze usta delikatnie zanim wpycha język do moich ust, trzymając moją twarz w dłoniach. Wreszcie cofa się całując mnie w czoło. -Chodźmy je położyć do łóżka, wtedy będę cię mógł zanieść do łóżka. -Dobry plan. *** -Mamusiu! Mamusiu! -Bryn. –Caleb szturcha mnie w ramie. -To Josie. – wołam natychmiast się budząc i zrywając się na równe nogi, aby rzucić się sprintem korytarzem do pokoju dziewczyn. Caleb jest tuż za mną. -Mamo! -Jestem tutaj, dziewczynko. Co jest? -Pochorowała się – Maddie informuje nas i pokazuje na punkt z

boku łóżka Josie. -Przepraszam. – płacze Josie. -Oh, kochanie. Jest wszystko dobrze. – biorę ją w ramiona, nie wiedząc, że Caleb wyszedł z pokoju. Przyciskam policzek do jej czoła i jęczę. Ona płonie. -Masz gorączkę, przyjacielu. Zmierzę ci temperaturę, w porządku? -Dobrze – rechocze i kładzie się z powrotem, gdy Caleb wraca z dużą miską i środkami do czyszczenia. -Zajmij się nią, a ja posprzątam bałagan. -Nie musisz… -Jest dobrze. Zrobię to. -Dziękuję –całuję go w policzek i podchodzę do apteczki wyciągając termometr i wracając z powrotem do łóżka gdy Caleb kończy z bałaganem na podłodze. -Mamo? –Maddie woła z łóżka. -Tak, kochanie. – odpowiadam i wkładam termometr Josie do ucha. Jedna tylko jedna. Cholera. -Nie czuję się dobrze. –Maddie siada owijając ramiona wokół swojej talii. -Chodź, masłowa filiżanko. – bierze ją Caleb i niesie do łazienki gdzie słyszę jak Maddie wymiotuje. Josie również to słyszy i to sprawia, że jest jej znowu niedobrze. Dzięki Bogu, że Caleb przyniósł miskę. I tak dalej przez następne kilka godzin, trzymam dziewczyny gdy wymiotują, ochładzam je wilgotnymi ściereczkami i wreszcie daje im leki przeciw gorączce i modle się aby temperatura spadła. Caleb nigdy nie słabnie. Nigdy nie odchodzi by wrócić do łóżka. Nie patrzy spode łba i nie brzydzi się wysokościami wymiocin pochodzących z tych dwóch małych ludzi. On po prostu po cichu pomaga mi zajmować się

dziewczynkami, przebierając je, pomagając im w łazience i pocieszając je. Bujam Josie w pluszowym fotelu w rogu, a Caleb trzyma Maddie siedząc na łóżku plecami do ściany. -Nie wiem jak ci dziękować –szepczę do niego. -Nie musisz mi dziękować Brynna. Spogląda na Mad i marszczy brwi.- Biedne myślę, że są bardzo chore. -Panuje grypa. – opieram głowę na poduszce i zamykam oczy – Samanta miała ją w zeszłym tygodniu. -Co teraz zrobimy? –pyta. -Jest dość dużo tego.- odpowiadam z smutnym uśmiechemWstań i daj im lekarstwa, módl się aby się to skończyło i przytrzymaj je. -To ciężka praca. – zaznacza od niechcenia obserwując mnie z nad głowy Maddie. -To nic. –śmieje się bez humoru – Kiedy były małe nigdy nie spałam. Nigdy nie chciały spać w tym samym czasie, nie ważne jak bardzo starałam się je kłaść zgodnie z harmonogramem. Musiały jeść co dwie godziny, obie, więc czułam się jakbym tylko zawsze je karmiła. Kręcę głową i uśmiecham się do niego – Myślę, że przetrwałam wtedy dwa tygodnie bez prysznica. -Dlaczego nie miałaś pomocy? - Moja mama zamieszkała z nami na kilka tygodni kiedy były pierworodne, ale były na intensywnej terapii, ponieważ urodziły się za wcześnie, a kiedy nadszedł czas aby odwieść je do domu, moja mama musiała wracać do domu. -Jak wcześnie się urodziły? -Jakieś trzy tygodnie. – odpowiadam. -Gdzie był Jeff ? – warczy. Śmieję się ponownie i śledzę czubkiem palca miękki policzek Josie.

-Pracował. Zawsze pracował. – przygryzam wargę, nienawidząc, że czuję nadchodzące łzy. –Nie był nawet przy mnie gdy je rodziłam. Caleb przeklina pod nosem. -Nie był złym człowiekiem, Caleb. – biorę głęboki oddech i powoli wypuszczam powietrze – Szczerze mówiąc, po prostu nie powinnam zakładać z nim rodziny. Wiedziała kiedy wychodziłam za niego za mąż, że jego praca była priorytetem. Nigdy nie robił z tego tajemnicy. Josie porusza się i zmienia pozycje w moich ramionach. -Myślałam, że zmieni się gdy urodzą się dziewczynki. – uśmiecham się smutno do Caleba. – Ale tego nie zrobił. I zdałam sobie sprawę, że nie powinno go być z nami. -Więc byłaś samotną matką od pierwszego dnia. – to nie jest pytanie. -Tak – przytakuję – Kocham je tak bardzo. Są warte każdej nie przespanej godziny, Caleb. Ale cholera, to męczące i przerażające gdy są chore. Są chwile kiedy jedna chce abym pomogła jej w łazience kiedy druga chce abym była cały czas przy jej łóżku, ale mogę być tylko z jedną w tym czasie. Co ja mam zrobić? – patrzę na niego i ciche łzy frustracji spływają po moich policzkach. -Albo kiedy płaczą obie, a ja mogę przytulić tylko jedną na raz, szczególnie teraz gdy są takie duże. – potrząsam głową i wycieram policzki – Obawiam się, że nie jestem dla nich za dobrą matką. -Przestań, kochanie. Jesteś świetną matką. One nie mogą cię kochać bardziej. Po prostu skinam głową i patrzę jak Maddie spokojnie leży w silnych ramionach Caleba z policzkami wciąż zarumienionymi od gorączki. -Kiedy powiedziałam im że ich tata zmarł – szepcze przełykając i kołysząc się powoli – myślałam, że wpadną w histerię, ale

tylko zmarszczyły brwi, a Maddie spytała : „to znaczy że nie będziemy musiały do niego wracać? Kieruję swój wzrok na Josie i całuję czubek jej głowy. -Co powiedziałaś? –pyta cicho. -Po prostu powiedziałam tak, bo to przecież prawda. Żadna nie płakała, Caleb. One po prostu zmarszczyły brwi i mnie przytuliły, ponieważ jak mi powiedziały wyglądałam na smutną. Nie rozpaczały za nim, ponieważ go nie znały. -To jego strata, Bryn i jego własny sposób. -Wiem – przytakuję – To wszystko powoduje, że mi bardzo smutno, ponieważ one są cudowne, a on stracił szanse na dowiedzenie się tego. Nagle Josie porusza się znowu i zaczyna płakać zanim wymiotuje wszystko na mnie. -Znowu to samo. *** Dwadzieścia godzin później, jesteśmy wyczerpani. W pewnym momencie Meg przyniosła nam wszystkie zupy i kanapki, rosół dla dziewczynek i spojrzała na nie aby się przekonać, że to tylko grypa. W przeciągu ostatnich dwóch godzin było stosunkowo spokojnie. Gorączki spadają i udało im się spać w miarę spokojnie. -Myślę, że najgorsze mamy za sobą – mruczę i przeczesuję palcami włosy Maddie. Leżę obok niej , drzemiąc, co jakiś czas sprawdzając jak się czuje. Caleb kołysze Josie w fotelu. -Ona uwielbia się kołysać –mruczy z miękkim uśmiechem. -Ona zawsze była moją kołysanką. – zgadam się – Maddie potrafi spać wszędzie i o każdej porze. Josie nie za bardzo. Ale siadam z nią w bujanym fotelu, a ona zasypia. -Spróbuję ją położyć. – mruczy i całuje ją w czubek głowy – Gorączka spadła, dzięki Bogu. Przestraszyły mnie.

Jak mogę się oprzeć człowiekowi który jest tak dobry dla moich dziewczynek? Zamykam oczy, słuchając jak kładzie Josie do łóżka. Musiałam się zdrzemnąć bo następnie co wiem to Caleb który podnosi mnie z łóżka. -Umiem chodzić – protestuje ale otaczam ramionami jego szyje – Nie jestem małą kobietą taką jak Jules. -Jesteś dobra. -Nie czuję się w nastroju dzisiaj – mruczę przepraszająco -Myślę, że mogę się kontrolować dzisiaj – odpowiada ze śmiechem -Powinnam zostać z dziewczynkami. Ty idź do łóżka. -Będę je pilnował – przekonuje – więc kiedy będą nas potrzebować usłyszymy. Teraz idę przygotować ci kąpiel. Zasługujesz na to, kochanie. Jestem w szoku kiedy niesie mnie do łazienki i widzę już przygotowaną wannę pełną parującej wody a obok mój lawendowy olejek do kąpieli. -Jak długo spałam? –pytam -Około piętnastu minut.- stawia mnie na sedesie, stawia elektroniczną nianię koło zlewu, pomaga mi zdjąć ubranie i wejść do wanny. -O mój… czuję się tak dobrze – wciągam głęboki oddech i siadam powoli, następnie otwieram oczy i patrzę na mężczyznę stojącego obok wanny z rękami w kieszeniach. Ma zmęczone oczy. –Ta wanna jest duża, może pomieścić dwie osoby. -Nie, to jest tylko dla ciebie, nogi. Ale czy nie masz nic przeciwko temu jeśli wskoczę pod prysznic kiedy będziesz podziwiać? -Hmm – skupiam moją twarz gdy myślę - Oglądać seksownego, nagiego mężczyznę kiedy bierze prysznic, podczas gdy ja leniuchuję? Jasne, czemu nie. -Mądry tyłek – śmieje się i rozbiera, całkowicie komfortowy we własnej skórze, włącza wodę pod prysznicem.

Może jestem zmęczona, ale nie martwa. Doby Jezu ten człowiek jest tak gorący. -Co to za tatuaż na twoich plecach? – pytam. Nie mogę stąd zobaczyć co to jest, ale wygląda to na cztery linijki jakiegoś skryptu na jego łopatce. Układa zielony ręcznik obok prysznica, a następnie się cofa, abym mogła zobaczyć co to jest. MONTGOMERY, CALEB J 990001212USN O NEG CHRISTIAN US CITIZEN -Co to ? – pytam, wiedząc już jaka będzie odpowiedź. -To jest dokładnie to co na moich nieśmiertelnikach. W przypadku gdybym… -Rozumiem- przerywam mu, nie chcąc nawet rozważać co mogłoby się stać. Spogląda na mnie znad ramienia i marszczy brwi gdy widzi wyraz mojej twarzy. -Co jest? –pyta Potrząsam głową i zanurzam się w wodzie – Dzięki Bogu jesteś bezpieczny. Pochyla się by pocałować mnie w głowę i wyszeptać – Ze mną w porządku, kochanie. – potem idzie pod prysznic. Boże co by było gdyby kiedykolwiek został złapany? Torturowany? Zabity? Dreszcz przebiega moje ciało mimo gorącej wody. Sięgam po mydło, ale wymyka się mojej dłoni i spada na podłogę z głośnym hałasem. -Czy wszystko w porządku? –krzyczy Caleb spod prysznica , zerka przez otwarte drzwi, wzrok ma dziki, a jego klatka piersiowa faluje. -Tak. Po prostu upuściłam mydło. – zamyka oczy i potrząsa głową i wtedy zamyka drzwi do prysznica i kończy mycie. Kiedy wychodzi spod prysznica nie patrzy mi w oczy. Wyciera

się okręcając ręcznik wokół bioder i pomaga mi w kąpieli. Kiedy sięgam po ręcznik bierze go ode mnie i wyciera mnie. -Czy wszystko w porządku? –szepczę. -Tak. Dalej mnie wyciera, a następnie bierze mnie za rękę i ciągnie mnie do sypialni, gdzie pomaga mi ubrać piżamę, a sam wkłada bieliznę i czarne spodenki do koszykówki. -Będę spał na kanapie. Wychodzi z pokoju, ale go zatrzymuje. -Bzdura. Będziesz spać w tym łóżku ze mną, Caleb Montgomery. Zatrzymuje się w drzwiach i pochyla głowę jakby przegrał, a następnie zwraca się do mnie, jego oczy są smutne. -Nie powinienem. Dziewczynki są tutaj. -Nie jesteśmy nadzy. Z dziewczynkami będzie dobrze. Prawdopodobnie wstaniemy przed nimi. Opiera ręce na biodrach i ucieka wzrokiem. -Obawiam się, że cię zranię we śnie. – przyznaje, jego głos to zachrypnięty szept. -Co? – pytam i instynktownie podchodzę do niego i owijam ramiona wokół jego talii, przyciągając go do mnie. – Ty nigdy mnie nie skrzywdzisz. -Nie celowo, nie zawsze. – kołysze twarz w dłoniach, a potem patrzy na mnie uważnie - Ale gdy mam koszmary jestem dość gwałtowny, Bryn. -Nic mi nie będzie. Kręci głową, ale trzymam go mocno. -Jeśli opuścisz mnie teraz, po tej bitwie którą przeszliśmy razem? Skopię ci tyłek. Jego usta drżą zanim całuje moje czoło i bierze głęboki oddech. -Jesteś pewna? -Tak, jestem pewna. Łączy swoje palce z moimi i prowadzi mnie do łóżka, układa nas

i przyciąga mnie do siebie plecami do jego przodu. -Dziękuję, Caleb. Za wszystko. Słyszę jego westchnienie zanim pochyla się i całuje wrażliwą skórę pod moim uchem. -Dobra noc, Nogi. Rozdział 7 Brynna -Dzień dobry! – oznajmia Nat i całuje mnie w policzek kiedy przechodzi obok mnie w moim salonie. -Dzień dobry, słońce. – Meg uśmiecha się i całuje mój drugi policzek. -Jesteście całkowicie zbyt zmęczone jak na ósmą trzydzieści rano. – oznajmiam i zamykam drzwi, Caleb przypomina mi i odprowadza dziewczyny do kuchni. -Och, dobrze masz śmietankę –pomrukuje Meg gdy kopie w moje lodówce. -Kupiłam ją dla ciebie. – uśmiecham się do kasztanowych włosów, a potem przytulam Natalie, owijając ramiona wokół jej ramienia, trzymając ją mocno. – Jak się masz, mała mamo? -Dobrze – uśmiecha się i oddaje uścisk. –Prawie jestem chora z tego. – zakrywa jej wciąż płaski brzuch z jednej strony i masuje z ruchem wskazówek zegara. -Mogłaś przynieść z sobą Livie. – wspominam gdy wszyscy napełniamy nasze kubki i siadamy przy stole. To jest nasz co tygodniowy czas na kawę. Nie muszę być w pracy do dziesiątej, więc zazwyczaj spotykamy się na szybką filiżankę czegoś gorącego i plotki. – Jules zatrzymali w pracy? -Luke kocha swoje poranki z Liv więc jest dobrze. – Nat macha ręką – I tak, Jules ma rano jakieś spotkanie. -Stacy jest w domu z dwoma chorymi dziećmi – robię grymas na twarzy i biorę łyk gorącej kawy opierając łokcie na stole. -A jak twoje? – pyta Meg.

-O wiele lepiej, dzięki Bogu. W końcu wróciły do szkoły rano.To był tydzień gdy dziewczyny były chore. – Tak jak je kocham miałam ochotę oddać je do adopcji jeśli nie wróciły by wkrótce do szkoły. -Dzień dobry, panie – Caleb spaceruje do kuchni, ubrany w granatową marynarską koszulkę i czarne szorty. Uśmiecha się do dziewczyn, a potem odwraca się do mnie i obdarowuje mnie ciepłym uśmiechem i czułymi oczami, jakby wspominał każdą małą niezwykle sexy rzecz jaką mi robił tego ranka. -Dzień dobry –odpowiadamy wszystkie chórem. -Co robisz? –pyta Meg. -Będę trenował chwilę na zewnątrz – uśmiecha się do Natalie – Dzięki za poinformowanie mnie jak instalować urządzenia. Natalie uśmiecha się i wzrusza ramionami. –Nie ma problemu. Nat zaproponowała jej domu przy Alki Beach dla mnie i dziewczyn zaraz po tym jak Jules przeniosła się do Nate i nie mogłam jej kochać bardziej za to. Oznaczało to że nie muszę umieszczać swojego nazwiska na wynajmie w dowolnym miejscu i mogę żyć w śród swoich ludzi. Caleb ofiaruje nam salut i wychodzi przez tylne drzwi do ogrodu za domem, gdzie porozstawiał różnego rodzaju dziwne sprzęty do pracy z zewnątrz. -Jak się mają sprawy z nim?- pyta Meg i robi gest głową w stronę drzwi -Dobrze- wzruszam ramionami i biorę łyk kawy. -Śpisz z nim jeszcze? – pyta Nat od niechcenia, a ja się na nią gapię. -Nie – leżę i biorę kolejny łyk kawy –On jest tutaj, by chronić mnie i dziewczyny. -Racja –Meg przewraca oczami i wstaje z krzesła aby napełnić nasze kubki –To dlaczego patrzy na ciebie jakby chciał zedrzeć twoje ubrania i wziąć cię tutaj na stole w kuchni. To zabawne gdyby brałby mnie tu na stole. Ale nie wypowiadam

tego na głos po prostu potrząsam głową i śmieję się. -Cokolwiek. -Odmawiaj jeśli chcesz – Meg zerka przez tylne okno –Cholera –szepcze -Co jest? – Nat pyta i wstaje od stołu, aby zobaczyć na co Meg patrzy. Jej oczy rozszerzają się, i spogląda na mnie, a potem ponownie w okno –Cholera. Wiem dokładnie na co patrzą. Albo na kogo. I tak, jest na co popatrzeć. -Jak możesz mieć zrobione cokolwiek tutaj?- pyta Meg gdy wstaję i opieram się o szklane przesuwane drzwi, kawę trzymam w dłoniach i oglądam sexy mężczyznę na moim podwórku. -Chciałabym po prostu stać i oglądać go cały dzień -Uh, Meg – patrzę na nią śmiejąc się –Masz jednego takiego w domu –przypominam jej, odwołując się do piłkarskiej gwiazdy, brata Caleba , Willa, który jest również chłopakiem Meg. -I to jest dobra rzecz, on wyjeżdża przez większość dni, ale nie chciałabym niczego zmienić. -Zaczyna padać- zauważa Nat, ale to nie wydaje się robić na Calebie wrażenia. Podnosi dwie grube ciężkie liny w dłoniach. Końce są dołączone do studia fotograficznego Nat i z powrotem. Z mocnym uchwytem na liniach, zaczyna machać nimi w górę i w dół, szybko, deszcz wali w niego, powodując, że na jego koszulce widać każdy mięsień, jak wygina i porusza się z każdym ruchem. -Cholera gorący. – szepcze Nat, a ja w milczeniu się z nią zgadzam. Nadal pompuje wściekle ramiona, bez wysiłku. –Co to za ćwiczenia które robi ? – pyta Nat. -Pracuje nad ramionami, plecami i brzuchem i cardio też. – odpowiada Meg i bierze łyk kawy. Właśnie wtedy Caleb puszcza liny i chwyta piłkę lekarską zniżając swoje ciało do pozycji robienia brzuszków.

-Może będzie on stawiać na nowo – mruczę zdobywając chichot od dwóch innych kobiet. -To dobrze, że Jules tu nie ma. – mruczy Nat i oblizuje usta gdy ogląda Caleba trzymającego piłkę lekarską, siedzącego pod kątem czterdziestu pięciu stopni i skręcającego się z prawej do lewej.- Nigdy nie pozwól oglądać go nam w ten sposób. -Jezu, ta piłka waży pięćdziesiąt funtów. – Meg szepcze zdumiona. -Obserwuj tę część – mówię gdy Caleb odrzuca piłkę do boku jakby była to piłka plażowa i przyjmuje pozycję do pompek , które zaczyna perfekcyjnie wykonywać, łatwo kończy sto pompek w dwie minuty. -Dlaczego z nim nie śpisz? –pyta Meg i dusi moją kawę. -Może już to robię – szepcze i czuje zdumione spojrzenia na mnie, ale je unikam –Tylko nie mówcie nikomu. -Kto może cię winić? – pyta Nat gdy Caleb wstaje i wraca co lin – Spójrz na te mięśnie pleców. -Spójrz na ten tyłek – wylicza Meg. -Powinnaś go zobaczyć nago –odpowiadam i znowu wszystkie chichoczemy. -Czy mogę to zrobić? – pyta Nat przechylając głowę na bok – On jest praktycznie moim bratem. -Ale to nie jest twój brat, Nat – przypominam jej z uśmiechem – Mężczyźni Montgomery są cholernie gorący. -To nie jest kłamstwo – zgadza się Meg. –Nie zamierzasz spóźnić się do pracy? – pyta mnie. -Mam kilka minut. – mruczę i czuję znajome ściskania w moim brzuchu gdy widzę Caleba kucającego na ziemi i wykonywującego ponownie doskonały przysiad. Było by to idealnie miejsce dla mnie bym go ujeżdżała. Mogłabym to zrobić dziś w nocy. -On ledwo dyszy –obserwuje – Jaki rodzaj treningu musi przejść by do tego dojść ?

-O, dziewczyno, nie masz pojęcia o rygorystycznym szkoleniu jakie przechodzą SEAL’s. To nie jest naturalne. –Nat drży. – Wszyscy chłopcy zawsze byli wysportowani. -Oczywiście – mruczę sarkastycznie –To trochę zastrasza. -Caleb może być najbardziej przerażającym człowiekiem na Ziemi gdy jest wkurzony. – informuje nas Nat z oczami przyklejonymi do niego. –On jest po prostu duży i silny i cholernie zastraszający. -Powinnaś zobaczyć go z dziewczynkami - uśmiecham się, pamiętając nasz wieczór filmowy w zeszłym tygodniu. –To śmieszne i słodkie. Zdaję sobie sprawę ,że w pokoju zapanowała martwa cisza. Patrzę na znajome, aby zobaczyć że patrzą na siebie a potem na mnie. –Co? -Wpadłaś –zauważa Nat z chichotem – Witaj w klubie. -Jakim klubie? -Klubie „Kocham gorącego faceta” – Meg śmieje się i wita mnie w swoim klubie gdy Caleb zbliża się do drzwi, marszcząc brwi na mnie. Cofam się w zdumnieniu gdy dziewczyny chichoczą. -Co się stało? – pyta Caleb, włosy i ubranie ma nasączone błotem i trawą. -Nic –odpowiadam i wzruszam ramionami. On zwęża oczy i patrzy na mnie uważnie, a potem odwraca wzrok do Nat i Meg. -Co się z wami dzieje? -Absolutnie nic –odpowiada Nat z wielkim uśmiechem – Po prostu dziewczyńska rozmowa. -Aha - zawiesza ręce na biodrach i patrzy na nas wszystkie trzy przez chwilę, a potem wzrusza ramionami i odwraca się do lodówki, aby wyciągnąć butelkę zimnej wody. -Musimy nie długo wyjść. -Wiem –przytakuję i patrzę jak odchodzi w stronę schodów aby wziąć prysznic.

Natalie nagle przyciąga mnie w długi uścisk – Powodzenia – szepcze, a następnie cofa się. -Miłego dnia w biurze, kochanie –uśmiecha się Meg. -Dzięki. *** Kocham swoją pracę. Nie tylko dlatego, że jestem w tym dobra, ale dlatego, że to zabawa, a ja czuję się częścią rodziny. Isaac Montgomery jest właścicielem firmy budowlanej. Jest żonaty z Stacy, moją kuzynką, choć ja bardziej traktują ją jak siostrę. Po odejściu z Chicago , Isaac nie tylko pomógł mi, ale dał mi tę pracę w swoim biurze, płacąc mi pod stołem. Dzięki Bogu za nich. W ubiegłym roku, już nie tylko sprawdzam konto i utrzymywałam jego rozliczenia i płace, ale zostałam wkomponowana do koleżeństwa facetów, którzy dla niego pracują. Oczywiście są nieszkodliwe filtry, które mnie drażnią, ale pod koniec dnia, wiem, że faceci są zabawni i żartują kiedy przychodzą do biura z pytaniami lub by tylko po filtrować przed pójściem do pracy. Ale jest nowy facet, Levi Jackson, który robi mi piekło. Nigdy nie zrobił nic niestosownego, ale sposób w jaki mnie obserwuje i ton jego głosu gdy do mnie mówi przyprawia mnie o dreszcze. I to nie w dobry sposób. Jest przystojny, i prawdopodobnie gdy nie używa tego przerażającego tonu dziewczyny do niego lecą. Mam chore uczucie w moim żołądku, że on ma swój wzrok na mnie. Tak nie będzie. Unikam kontaktu wzrokowego z nim, przechodząc obok niego idę szybko i na ogół unikam go jak najwięcej. Powiedziałabym żeby się odwalił, ale nie mam nic aby to uzasadnić. Przyprawia mnie o dreszcze.

Isaac urzęduje tu ze mną, ale większość obowiązków w biurze wykonuję ja. On poucza załogę o nowym projekcie i słyszę jego głos czytający e-maile firmy. Frontowe drzwi otwierają się i zamykają , jęcząc w zawiasach. -Jesteśmy firmą budowlaną.- zauważa głośno – Nie możemy naoliwić tych cholernych zawiasów? -Myślę, że muszę mieć zatwierdzenie szefa w pierwszej kolejności. Głowa podnosi mi się w zdumieniu. Spodziewałam się Isaaca, ale zamiast jego, Levi zbliża się do mojego biurka z uśmieszkiem na twarzy. -Przepraszam, myślałem, że jesteś Isaakiem – odpowiadam grzecznie – Co mogę dla ciebie zrobić? -Mam pytanie na temat świadczeń ubezpieczeń – odpowiada i porusza się wokół mojego biurka, opierając biodra o krawędź przy moim boku. Jest za blisko. -Wyjaśniałam ci temat ubezpieczeń zeszłym tygodniu, Levi. Uśmiecha się i wzrusza ramionami, krzyżuje ręce na piersi i odchyla się nieco obserwując mnie –Jestem wolny. -Nie, nie jesteś. -Może po prostu chciałem porozmawiać – uśmiecha się do mnie jakby próbował mnie poderwać w barze, a to sprawia, że mój żołądek się ściska. -Levi, nie jestem zainteresowana. Jeśli masz pytanie dotyczące listy płac lub ubezpieczeń, w porządku, ale jestem zbyt zajęta, aby przekomarzać się z tobą i naprawdę nie jestem zainteresowana. Stoję i próbuję się ruszyć, ale on zastępuje mi drogę i celowo unosi rękę na wysokości mojej piersi. -Wiesz. –mruczy i przesuwa palcem w dół mojego ramienia – Nie wyglądasz jakbyś należała do policjanta/ Co jest, kurwa? Skąd on wie o Jeffie? Kto to, do diabła jest? Odskakuję od niego gdy Isaac wchodzi do biura.

-Nie należę do policjanta. – odpowiadam, mój głos jest lodowaty. -Co ty do cholery tu robisz? – pyta Isaac, głos ma spokojny ale jego niebieskie oczy są wkurzone. -Ja tylko zadaję kilka pytań Brynnie odnośnie mojego ubezpieczenia. -On wychodzi. – ogłaszam i zwracam się do Leviego – Jeśli masz jakieś pytania kieruj je bezpośrednio do Isaaca. Trzyma ręce w górze jakby w geście poddania i odsuwa ode mnie. -Przepraszam, że przeszkodziłem. -Idź do pracy – warczy Isaac. -Tak, szefie. Levi śpieszy się do drzwi, zatrzaskując je za nim, a Isaac odwraca wzrok na mnie. -O co chodzi? -O nic na co nie mogłabym poradzić– wzdycham gdy siadam w fotelu i wracam do e-maila, walczę z żołądkiem aby się uspokoił. Drogi Boże, chcę tylko zwymiotować. Czuję, że potrzebny jest mi długi, gorący prysznic aby usunąć uczucie dotyku jego palca. -O co chodzi? – powtarza Isaac i kładzie ręce na moim biurku pochylając się do mnie – Tylko nie wciskaj mi tych bzdur. -Levi przyszedł do mnie – wzruszam ramionami i ofiaruje Isaacowi coś co mam nadzieję przypomina uśmiech, ale nie wiem czy to działa dalej słyszę w głowię jego komentarz o policjancie. – Z wyjątkiem tego dlaczego miałby mi powiedzieć że należę do policjanta? -Musiał zauważyć wczoraj ciebie z Mattem – Isaac wzrusza ramionami, jakby to wyjaśniało wszystko i tak jest , dzięki Bogu. Nigdy wcześniej nie wspominałam o swojej przeszłości. -Oh, masz rację – uśmiecham się do niego i potrząsam głową – To szczegół.

-Jesteś pewna? Mogę zastrzelić drania. -Jestem pewna.- Kręcę głową i opieram się wygodnie w fotelu, przeczesuję dłonią włosy i wzdycham głęboko. – On jest trochę przerażający, ale to pierwszy raz kiedy przekroczył linię. -Będę go obserwował. Jeśli coś takiego znów się powtórzy, powiedz mi od razu, a skopię tyłek temu małemu dupkowi, rozumiesz? -Tak, proszę pana. –odpowiadam sarkastycznie. -Mam to na myśli Bryn. -Dobrze – odpowiadam. Kiwa głową i rozlicza się na komputerze, Dziś jest jego dzień w biurze. -Jak się czują dzieci? – pytam. -Troszkę lepiej. Stacy i ja byliśmy z nimi przez całą noc. Zamyka oczy i przesuwa kciukiem i palcem wskazującym po powiekach. -Znam to uczucie. –odpowiadam – Daj znać jeśli będziecie potrzebować pomocy. -Myślę, że sobie poradzimy. Mama Stacy dzisiaj jej pomaga. -Dobra – przytakuje i wracam do mojego programu , aby wpisać tam rejestrowanie płac w godzinach pracy facetów – Zadzwonię do niej gdy wrócę do domu. -Mówię poważnie Brynna jeśli Levi zrobi tak jeszcze raz… -Isaac, przestań. Czuję się dobrze. Patrzy na mnie przez chwile, a następnie oddycha głęboko. – Dobra, ale nie odpuszczę mu. Mruczy coś pod nosem o Calebie zabijającego go i urywającemu części ciała, jeśli dowie się o tym, nie mogąc wytrzymać uśmiecham się. -Caleb tego nie zrobi – mówię mu z szerokim uśmiechem -Oh, kochanie, wyraźnie nie znasz za dobrze mojego brata. Znam go bardzo dobrze. ***

-Gdzie jest Caleb? – pyta Maddie gdy nakłada skrzydełka na swój talerz. -Mówiłam ci wcześniej. Spędza trochę czasu z braćmi i ojcem. – trochę kapitulują, nakładam im jedzenie i wracam do czyszczenia kuchni mojej mamy i taty. -Tęsknię za nim – Josie wzdycha dramatycznie -On wyszedł godzinę temu , dziewczyny – przypominam im z przymrużonymi oczami. -Hej! Nie zamierzam oglądać tego cholernego Nemo sam! – mój ojciec krzyczy z salonu, przez co dziewczyny zaczynają chichotać. -Pośpieszcie się z jedzeniem i będziecie mogły iść oglądać z dziadkiem ‘Gdzie jest Nemo’. Po zjedzeniu dziewczyny schodzą z stołków przy barze śniadaniowym i idą do mojego ojca przed telewizor. -Wydaje się, że bardzo lubią Caleba – moja mam wspomina mimochodem gdy wchodzi do pokoju. Nie oszuka mnie. -Wszyscy lubimy Caleba – mówię jej z uśmiechem – On jest rodziną. -Hmm…- odpowiada wymijająco. -O co chodzi? – pytam i opieram ręce na biodrach. Mama potrząsa głową i wzrusza ramionami, gdy przygotowuje mix Brownie , jajka i olej aby zrobić ucztę dla dziewcząt. -To było z obserwacji. -Mamo – zaczynam, ale mi przerywa. -Jestem szczęśliwa, że dzieci go lubią. – mruczy gdy otwiera okno - On jest dobrym człowiekiem. Boczę się na nią, obserwując uważnie -Jesteś już sama przez długi czas. -Mamo – próbuję jeszcze raz, ale odwraca się do mnie z wielkimi łzami w oczach, a ja stoję jak wmurowana. -Byłaś sama przez długi czas. – powtarza, a jaskółki zaczynają

szybko migotać – Szkoda, że nie wróciłaś do domu wcześniej i przykro mi, że musiałaś przez to wszystko. Jestem z ciebie dumna dziewczyno. Podchodzę do niej i owijam wokół niej ramiona, przytulając mocno. Po mamie jestem wysoka mam też ciemne włosy i oczy. Eloise Quinn jest piękną kobietą, w środku i na zewnątrz. -Jeśli jest tym kogo ty i dziewczyny chcecie, mówię ci idź do niego. – szepcze mi do ucha a następnie odsuwa się i uśmiecha do mnie. -Mamo, nigdy nie powiedziałam coś takiego o uczuciu do Caleba – przypominam delikatnie -Nie jestem ani ślepa, ani głupia Brynno Marie. I tu mnie ma. Milknę i słucham dźwięku miksera gdy robi ciasto na ciasteczka i zatracam się w myślach. Czy Caleb jest tym kogo chcę? Oh, kogo ja oszukuję? Oczywiście że jest. Rozdział 8 Caleb - No cóż, panie, również dobrze możecie oddać mi swoje pieniądze teraz bo ‘tata wraca wygrany do domu’ – uśmiecha się do nas i opiera na krześle, kiedy każdemu podaje po świeżym, lodowatym piwie. Jest czwartek, a to noc pokera w domu moich rodziców, tylko my bracia i nasze POP. Staramy się robić to co miesiąc i zazwyczaj to się udaje, zwłaszcza teraz kiedy jestem na stałe w kraju. -Big Talker – pomrukuje Pop i studiuje jego karty. -Źle tracisz, stary człowieku – odzywa się Isaac do naszego ojca, spojrzenie ma wlepione na małych żetonach przed nim. -Mam zamiar zaatakować w każdej chwili

-To w porządku Pop, Will ma tendencje dławienia się w drugiej połowie czegokolwiek Matt śmieje się i sięga aby rozczochrać włosy Willa, który szybko się uchyla. -Cokolwiek, dupku! – Will rzuca popcornem w Matta, który się szczerzy. -Po prostu nie umiesz przegrywać – Matt szydzi z naszego młodszego brata. -Stary, sport to moja praca. Oczywiście, że nie chcę przegrać. -To jest poker, człowieku. Nie sport. – śmieję się i biorę łyk wody gdy odchylam się do tyłu na łóżko, mając jedno oko na mojej mamie. Jeśli złapie mnie na odchylaniu się na krześle w tej jadalni, skopie mi tyłek. Zawsze będę bać się tej kobiety. -Wyraźnie nie grasz uczciwie – Will mruczy i wyrzuca swoje karty na stół kuchenny naszej mamy – Pasuję. -Mięczak – odzywa się Pop – Nauczyłem was wszystkiego, wiecie, dzieci, ale nie nauczyłem was wszystkiego co wiem. Wszyscy śmieją się gdy ojciec zgarnia stos żetonów i uśmiecha się zadowolony z siebie gdy bierze łyk piwa/ - Jak mają się sprawy z Brynną i dziewczynami? – pyta mnie Isaac gdy tasuje talię. -Dobrze. Wziąłem Brynne w zeszłym tygodniu na naukę szczekania. – pochylam się do przodu gdy mój fiut budzi się na wspomnienie jej z bronią w ręku. Ona jest tak cholernie niesamowita. – Strzelała z mojej dziewięć mil. -Strzeliło jej w tyłek? – pyta Matt. -Nie – chwale się z dumą – Zrobiła to świetnie. Trafiła w cel. Nie była przestraszona.- wzruszam ramionami i biorę łyk wody. – Nie chciałbym być jej bronią. -Wiem, jaki rodzaj broni chcesz jej pokazać – Isaac szczerzy się i bada swoje karty. -Pieprz się, człowieku.

-On jest po prostu wkurzony, bo jest żonaty tak cholernie długo, że nie pamięta jak to jest – Mówi Matt zdobywając spojrzenie od Isaaca. -Nie wiem, to że jest żonaty nie ma nic z tym wspólnego. – mówi Pop i bierze kilka Doritos. – Mama i ja jesteśmy małżeństwem od prawie czterdziestu lat i po prostu inna noc… -Nie!Nie!Nie! -Przestań gadać! -O mój Boże! Wszyscy krzyczymy w tym samym czasie, prosząc naszego ojca aby przestał mówić, a on odchyla głowę i śmieje się. -Możemy być starzy chłopcy ale nie jesteśmy martwi -Zamorduję was jeśli kiedykolwiek, a kiedykolwiek w tym przypadku to nigdy, usłyszę jak moja mam uprawia seks. -Nie mów „mama” i „sex” w jednym zdaniu – mówi Will, głos ma twardy i napięty. -To jest dlaczego nie chcesz się ożenić? – Isaac pyta Matta – Obawiasz się, że sex będzie do bani? -Nie – wtrącam ze śmiechem – Matt po prostu nie lubi być przywiązany do jednej. -Albo związany jeśli o to chodzi – Will chichocze, a potem krzyczy z bólu gdy Matt uderza go w ramię. -Stary, to moje pieprzone ramie do rzucania! -Nie bądź ciotą – szczerzy się Matt. -Nie jestem ciotą – zaprzecza Will i bierze pociągły łyk piwa – I oczywiście potrzebujesz do tego mieć dziewczynę. -A kto powiedział, że nie mam dziewczyny? – pyta Matt. -Kto by cię pieprzył? Jesteś brzydki jak cholera. – odpowiadam zdobywając chichot braci. -On wygląda jak ty – odpowiada Pop i uśmiecha się do mnieJesteście bandą brzydkich pojebów. -Przestań nazywać moich chłopców brzydkimi! – mówi mamaCaleb, przestań huśtać się na krześle!

-Skąd ona wie?- szepcze i stawiam krzesło na cztery nogi. -Ona wie wszystko – przypomina mi Isaac – Radar-mamy. -To mnie przeraża. -I powinno – Pop szczerzy się, oczy ma skupione na schodach. Właśnie wtedy dzwoni telefon i go odbiera – Halo? Marszczy brwi. – Tak , tu Steven Montgomery – pauza- Halo? Odciąga słuchawkę z dala od twarzy i patrzy na nią zanim ją odkłada. -Rozłączył się? – pyta Mat i pochyla się, mrużąc oczy. -Tak, po prostu zapytał jak się nazywam i odłożył słuchawkę – wraca na swoje miejsce, a wszyscy gapią się na siebie, marszcząc brwi, pojawiają się czerwone flagi, ale nie tylko powiewają, ale gwałtownie machają, wszyscy jesteśmy w stanie najwyższej gotowości. -Co jest, kurwa? –szepczę i zaczynam chodzić po pokoju – Co się dzieje? -Dlaczego go tak przerażają jej powiązania z policjantem – Isaac szepcze, a nasze głowy jak bicz skupiają się na nim. -Co powiedziałeś? – pytam. Patrzy na nas wszystkich, potrząsa głową i krzywi się. -Co powiedziałeś – powtarzam -Jest taki facet w pracy – zaczyna i bierze łyk piwa – Levi Jackson zauważyłem, że przygląda się Bryn, robi jakieś wymówki, aby z nią porozmawiać. -Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? – wymaga Matt. -Niech skończy – wtrąca surowo Pop -Nigdy nie przekroczył linii… Do wczoraj. Zatrzymuję się i zaciskam dłonie w pięści. - Kiedy przyszedłem do biura miał ją przyciśniętą do muru przed jej biurkiem i usłyszałem jak mówi : „Nie wyglądasz jakbyś należała do policjanta” -Co do cholery! Dlaczego do diabła dowiaduję się o tym dopiero

teraz? -Czy ona kiedykolwiek, powiedziała chłopakom, że była żoną policjanta?- pyta Matt. -Nie sądzę – Isaac kręci głową – Ona bardzo uważa na to co mówi im. Poza tym … - wciąż marszczy brwi – … nie sądzę, że mówił o Jeffie. Myślę, że widział ją z tobą. – kiwa głową do Matta który się krzywi. -Może to tylko zbieg okoliczności? – pyta Will. Odchyla się do tyłu ręce ma skrzyżowane na piersi i jest pogrążony w myślach. -To całkowity przypadek. – wspomina Pop. -To nie przypadek.- warczę – Czy miał ręce na niej ? Isaac robi grymas i unika mojego wzroku i to wystarczająca odpowiedź. -Sukinsyn! Dlaczego mi nie powiedziała? -Prawdopodobnie dlatego, że wiedziała, że tak zareagujesz ? – pyta Matt. Jego oczy są trudne, a twarz napięta. Jest w trybie policjanta. -Czy ona i dziewczyny są same tej nocy? – pyta Will. -Nie, one są dziś w domu jej rodziców. - Założę się że jest tam bezpieczna – mruczy Pop -Tak- przytakuję i pocieram czoło – Ale to jest konieczne. Nie wiemy, co tam się dzieje. – i znów skupiam uwagę na Isaacu, gniew krąży po moim ciele wraz z odrobiną strachu sprawia, że jestem jeszcze bardziej zły. – Nie możesz sprawdzić swoich ludzi? -Oczywiście – wypluwa. – Mógł być po prostu dzieciakiem, który się w niej podkochuje. -Ale może być też gangsterem który chce się do niej zbiżyć, aby ją zabić! – krzyczę na niego. -oh przykro mi, nie mogę uruchomić pierdolonego raportu gangsterskiego na niego – Isaac odgryza się sarkastycznie. -Mam zamiar skopać ci tyłek – mruczę i wyciągam telefon, muszę usłyszeć jej głos, aby upewnić się, że ona i dziewczęta są

bezpieczne. Po czterech sygnałach zostaję przeniesiony na pocztę głosową gdzie zostawiam wiadomość aby do mnie zadzwoniła, a następnie piszę SMS Proszę napisz do mnie jak najszybciej. -Brak odpowiedzi – mruczę -Zadzwoń do jej rodziców – sugeruje Matt -Właśnie dzwonię p mówię i słucham sygnału dwa razy, zanim jej matka odbiera. -Halo? -Cześć, Eloise, tu Caleb. Mogę porozmawiać z Brynną? -Oh, ona i dziewczynki wyszły około godziny temu – odpowiada, a mi wszystkie włosy stają dęba – Jej ojciec miał ją podwieźć do domu. -Powiedziałem, żeby u was poczekała na mnie, a ja je odbiorę gdy będę wracał Oczy Matta zwężają się , Isaac pochyla się do przodu, a Pop stoi i wybiera numer do jej domu. -Spróbuję jeszcze raz na jej komórkę – mruczy. -Powiedziała, że dziewczyny były zmęczone, a ona czuła się dobrze więc stwierdziła, że będzie czekać na ciebie w domu. -Kiedy wyjechali? –pytam -Jakąś godzinę temu – powtarza. -Wciąż nie odbiera. – informuje Pop i odkłada słuchawkę. -Dzięki, Eloise. Postaram się dodzwonić na jej komórkę. – nie chcę straszyć mamy Brynny więc zachowuję spokojny ton głosu i kończę połączenie. – Cholera. -Gdzie ona jest? – pyta Will. -Eloise mówi, że zabrała dziewczyny do domu, godzinę temu. -Ale nie odbiera komórki?- pyta Matt. -Nie… muszę iść. – chwytam swój płaszcz. – pójdę zbić jej tyłek – mruczę pod nosem gdy dochodzę do drzwi. -Daj nam znać jak ją znajdziesz – żąda Pop.

Przytakuję wychodząc, chcąc wrócić do Brynny tak szybko jak się da. Przełykam ciężko , starając utrzymać strach w ryzach i ponownie wybieram jej numer. Po czwartym dzwonku zostaję przekserowany na pocztę głosową i tym razem moja wiadomość nie jest spokojna. -Kurwa, odbierz ten telefon Brynna. Rzucam telefon na siedzenie gdy przyspieszam jadąc przez Seattle z powrotem do okolic Alki i do moich dziewczyn. Moje dziewczyny. Wyskakuję z samochodu i odblokowuję drzwi wbijając kod do systemu alarmowego i szybko przechodzę do kuchni. Torebka Brynny leży na stole więc wchodzę na górę, wspinając się po trzy schody na raz. Zatrzymuję się przed pokojem bliźniaczek. Drzwi są nieco uchylone, a nocna lampka świeci. Oboje są pogrążone w głębokim śnie w swoich łóżkach. Zamykam ich drzwi cicho i maszeruję do pokoju Brynny w którym drzwi są również nieco uchylone, wciskam się do środka i zatrzaskam za sobą drzwi, zamykając je za sobą. -Brynna – mój głos jest twardy, ale nie na tyle głośny by obudzić dziewczynki. Siada gwałtownie, mrugając do mnie. –Caleb? -Co do cholery tutaj robisz? – pytam u krzyżuję ręce na klatce piersiowej, zbliżam się do niej. -Mieszkam tu. – marszczy brwi i sięga aby włączyć lampę na nocnym stoliku. -Mówiłem ci żebyś zaczekała na mnie w domu swoich rodziców – przypominam jej przez zaciśnięte zęby. Chcę ją udusić i pocałować cholera wszystko na raz. Jest potargana, włosy opadają jej falami wokół jej twarzy. Jej skóra świeci, bez makijażu. Jest oszałamiająca. -Gdzie jest twoja komórka? -W torebce. Przeklinam pod nosem i krążę po pokoju nie mogąc się

uspokoić. -Nie mogłem się do ciebie dodzwonić. -Caleb, nie potrzebuję niańki dwadzieścia cztery na siedem. – krzywi się i siada prosto. – Mamy się dobrze. -Nie mogłaś kurwa odebrać – mruczę i przeczesuję ręką włosy – Ktoś może cię skrzywdzić! Was trzy! -Cóż nie zrobili tego! – podnosi brodę i patrzy na mnie. Cholera chcę się w nią wbić. Zeskakuje z łóżka i idzie w kierunku drzwi – Muszę sprawdzić co u moich córek. -Już to zrobiłem. – chwytam ją za rękę i przyciągam do siebie – Śpią. -Nie sądzę, czy chcę, żebyś mnie teraz dotykał – wyciąga rękę i cofa się patrząc na mnie. -Ale najwyraźniej nie przeszkadza ci że Levi położył na ciebie ręce w pracy. Krzywi się i wycofuje się dalej, krzyżując ręce na piersi. – Co ty do cholery mówisz? -Isaac powiedział mi wszystko o Levim nachodzącym cię w pracy. -To musi być żart – zamyka oczy i kręci głową – to jakiś teleturniej? -Dlaczego mi nie powiedziałaś? – pytam ignorując jej wypowiedź. -Bo to było nic! – gestykuluje dziko rękami i przeczesuje nimi włosy, gdy chodzi po sypialni – On jest nieszkodliwy. -Wyraźnie ma problem z policjantami, i położył na tobie ręce. – mój głos jest niski i twardy, a moje ręce swędzą, aby ją dotknąć.On nie jest nieszkodliwy. -To nic – nalega. -Muszę być w stanie ci zaufać. – jej oczy rozszerzają się ze zdumienia i bólu i moje wnętrzności się zaciskają. Jej szczęka spada zanim zdążę ją złapać, szepcze gniewnie pod nosem i wzdycha ostro.

-Możesz mi zaufać. – zatrzymuje się nade mną, cale ode mnie, patrząc na mnie ze złością i bólem. – Nie jestem dzieckiem. Potrafię zadbać o siebie i dzieci. -Czy rozumiesz przez co bym przechodził gdyby ktoś dostał się do ciebie? – wybucham i chwytam ją za ramiona.- To by mnie zniszczyło jeśli ty albo dzieci były byście skrzywdzone, Brynna. Jeśli konieczne jest to do mojego przetrwania do jasnej cholery będę robić co w mojej mocy aby byłaś bezpieczna i cała, ale musisz ze mną rozmawiać, kiedy coś dzieje się źle i potrzebujesz wsparcia. Jej duże brązowe oczy są okrągłe, gdy patrzy mi w twarz, jej pulchne usta otwierają się z zaskoczenia i nie mogę już tego wytrzymać. Przyciągam ją do siebie, owijam wokół niej ramiona i trzymam mocno gdy moje usta spotykają jej , twarda i zaborcza. Kurwa, ona jest wszystkim. Cofam się i pochylam do niej, oddychając z ulgą, że ona i dziewczynki są bezpieczne. Moje nogi są chwiejne i czuję jak buzuje we mnie wciąż adrenalina. Jakbym właśnie wrócił żywy z misji. -Pozwól mi wykonywać swoją pracę, kochanie. Mów do mnie. Proszę. -Przepraszam Caleb – jej głos jest cichy. Chwyta mnie mocno za plecy i przytula się do mnie. – Nie wiedziałam. -Teraz wiesz – przełykam wpatrując się w jej słodką twarz. – Poza tym, milionerzy płacą dużo pieniędzy za tego rodzaju ochronę. Dostajesz to za darmo. -Tak? – uśmiecha się i przeciąga swoje ręce na moją talię. – Co jeszcze mogę dostać za darmo? -Co chcesz? – pytam ciężko oddychając, kiedy rozpina mój pasek, odpina dżinsy i wkłada rękę pod moje bokserki chwytając mocno mojego twardego fiuta. -Hmm… - porusza głową w przód i w tył jakby ciężko myślała,

a potem pochyla się i całuje moją klatkę piersiową przez koszulkę, przesuwając ją i klęka u moich stóp. – Myślę, że po prostu ci pokażę. Dżinsy opadają mi do kolan, Brynna liże czubek mojego fiuta, tak jakby był jej ulubionymi lodami, a następnie bierze mnie jak najdalej w jej gorące, mokre usta i wszystko co mogę zrobić to stać. -Kurwa, Bryn. Ciągnie i liże moje jądra tak że nie pozostawia nawet kawałka skóry nietkniętego przez ten jej wspaniały języczek. Oglądam jak jej głowa upada i podnosi się, chwyta mojego fiuta i podstawy, a te duże czekoladowe oczy patrzą na mnie i to jest najseksowniejsze cholerstwo jakie kiedykolwiek widziałem w życiu. Jezu, wszystko co musi robić to oddychać i nie mogę się doczekać aż będę w niej. Chwyta za moje kuleczki i ssie mojego fiuta, mocno aż czuję mrowienie na kręgosłupie, przyciągam ją na nogi zanim dojdę w jej ustach. -Ty naprawdę zatrzymujesz mnie zanim skończę pracę – mówi, jej oczy błyszczą ze śmiechu. -Nie mogę jeszcze dojść – warczę i kładę ją na łóżku, pozbawiając ją ubrań i resztę moich. – Muszę być w tobie. Wchodzę na łóżko i chowam twarz w zagłębieniu jej szyi wdychając jej zapach. -Pachniesz tak cholernie dobrze. – szepczę i układam swojego fiuta między jej nogami naprzeciwko jej cipki, ale nie wchodzę w nią… jeszcze. Opieram się na łokciach i przeciągam zębami z boku szyi do ucha, rozkoszując się uczuciem jej rąk sunącym w dół moich pleców. -Caleb – szepcze, przechylając głowę, aby dać mi lepszy dostęp do jej skóry -Tak, kochanie. -Kochaj się ze mną, dobrze?

Pytanie jest miękkie i słodkie, podciągam się, by spojrzeć na nią z góry, bawiąc się kosmykiem jej włosów. -Za chwilę – szepczę i schodzę ręką do jej doskonałych, okrągłych piersi, chwytam jedną i pocieram kciukiem jej sutek. Ona ma świetne cycki. -Jesteś bardzo mokra, Nogi. – dwa palce wślizguję między jej wargi, a mój kogut drga i tętni w sposób jaki się zaciska na moich palcach. Uśmiecham się przy jej szyi , szybko ruszając palcami, naciskając na jej łechtaczkę. Jezu, nie ma to jak Brynna kiedy dochodzi. Jest tak cholernie otwarta i czuła. -Caleb… Ach, kochanie zaraz dojdę -Zrób to. –szepczę przesuwając nosem po jej szyi. -Chcę dojść kiedy jesteś we mnie – jęczy. -Och uwierz mi, Nogi, tak będzie – przyciska miednicę do mnie i przygryza wargę. – Pozwól sobie dojść kochanie. I robi to, jęcząc i wisząc na mnie mocno gdy przechodzi przez nią orgazm. Moja ręka jest mokra gdy ją wyciągam i ustawiam swojego pulsującego fiuta naprzeciw jej. -Kochaj mnie, Caleb. -Szczęśliwie – uśmiecham się do niej, a kiedy ona uśmiecha się do mnie z zaufaniem i miłością które świecą w jej oczach to prawie jest moją zgubą. Chwytam fiuta i wprowadzam go w nią powoli, cal po calu, jęcząc jej imię gdy zatapiam się w jej mokrym cieple. -Tak, cholernie dobrze – mruczę przez zaciśnięte oczy – Nigdy nie będę miał tego dość, Bryn. Kiedy jestem już głęboko w niej, aż nasze czoła się stykają, tutaj otaczając ją. Osłaniając ją. Mięśnie jej cipki zaciskają się i powoli krąży biodrami i nic na to nie poradzę zaczynam ruszać się z furią, w sposób jaki napinają się jej mięśnie wokół mojego fiuta. Wciskam rękę między nas i naciskam kciukiem na jej łechtaczkę, a ona zaciska się jeszcze

bardziej na mnie, przez co widzę gwiazdy. -Ah, kochanie, gdy będziesz się tak na mnie zaciskać stracę to. -Zrób to, Caleb. – szybciej popycha i kołysze biodrami, zaciskając się, rękami ugniata mój tyłek i wiem że to kwestia tylko kilku sekund. -Dojdź ze mną – szepczę i całuję ją, naciskając kciukiem na jej guziczek, jej nogi łapie skurcz, zaczepia je wokół moich bioder, otwierając się na mnie jeszcze bardziej i nie mogę wytrzymać dłużej. Przygryzam wargę żeby nie krzyczeć gdy orgazm gromadzi się w moich kulkach i wybucha w środku tej pięknej kobiety. Jej ręce jeszcze mocniej ściskają mój tyłek kiedy dochodzi, popychając mnie jeszcze dalej , będąc w zupełnym szoku gdy gryzie mnie w ramię. Mocno. To powinno zostawić ślad. Uśmiecham się do niej gdy sapię wyczerpany. Pocieram nosem o jej, a następnie całuję ją delikatnie. -Zadziwiasz mnie – szepczę. -Tak jak ty mnie, żeglarzu – szepcze, oczy ma wciąż zamknięte przez co chichocze. Jakoś znajduję siłę by zmienić naszą pozycję, tuląc ją do mnie. Odpływa szybko w sen, oddychając głęboko. To jest miejsce gdzie leżę przez długi czas, rytmicznie przeczesując palcami jej długie włosy, słuchając jej oddechu i odgłosów nocy. Jak ona i dziewczyny zaczęły znaczyć dla mnie tak dużo w tak krótkim czasie? I co zrobię gdy nadejdzie czas aby je zostawić ? Kurwa, myśl o tym boli niż rany jakie kiedykolwiek otrzymałem w polu. Ich utrata mnie zabije.

Rozdział 9 Caleb -Co jest z tymi pytaniami rano? – pytam dziewczynki gdy nakładam im jajecznicę na talerze. -Zadają pytania o każdej porze dnia – informuje mnie Brynna, gdy dołącza do nas w kuchni, świeża spod prysznica. Staje obok mnie chwyta kubek z kawą i uśmiecha się do mnie. Pachnie lawendą i wanilią. A moje serce łomocze mi w piersi. -Jesteś piękna – szepczę do niej. Ucieka wzrokiem, a różowy rumieniec pojawia się na jej policzkach. Opieram się i całuję ją w czubek głowy, oddychając jej zapachem – Dzień dobry. -Dzień dobry. -Coco Puffs, proszę!- woła Josie i uśmiecha się słodko. -Robiłaś kiedyś Coco Puffs ? – pytam Josie i wyjmuję miskę i płatki z szafki. -Nie, to głupie. -Myślę, że może być. Jesz nich wystarczająco dużo – kładę talerz przed Maddie i zaczynam jeść własne śniadanie. Przez ten cały seks jestem ciągle głodny. Nie narzekam. -Jajka? – pytam Brynne, ale ona potrząsa głową i popija kawę. -Mama nie lubi jajek – informuje mnie Josie – Tylko Coco Puffs -Oh, nie sądzę aby to była prawda – odpowiada oschle Brynna – Mama po prostu nie chce na razie niczego do jedzenia. -Czy myślisz, że twój tyłek wygląda grubo w dżinsach ? – pyta Maddie Brynne z przechyloną głową, a ja prawie dławię się kawałkiem boczku. Brynna wypuszcza długi, głośny śmiech i potrząsa głową – Gdzie to słyszałaś? -Mason w szkole powiedział, że jego mama zawsze mówi, że jej tyłek wygląda na za duży w dżinsach.

-No cóż, ja po prostu nie jestem jeszcze głodna – Brynna odpowiada z uśmiechem. Ona wie, że jej tyłek nie jest za duży. Jej tyłek jest doskonały. -Myślę, że powinniśmy mieć psa – informuje Maddie jedząc boczek. -Rozmawiałyśmy o tym –zaczyna Brynna. -Ale mamo…- przerywa Maddie – Musimy mieć psa ! -Musimy? – pyta Josie, a Maddie trąca ją łokciem – Tak, tak musimy! Żeby nas chronił i mogłybyśmy się z nim bawić i karmić go i możesz podnosić jego kupy! -Nie chcę podnosić żadnej kupy – śmieje się Brynna – Mówiłam, że pomówimy o tym w lecie. Patrzy na mnie i wzrusza ramionami – Chcą psa. -Widzę -Kim był ten pan przed naszym domem wczoraj?- pyta Josie i siorbie mleko z miski. Przeskakuję wzrokiem od Brynny do dziewczyn. -Jaki pan? – pytam ją spokojnie, chociaż moje ciało jest w najwyższej gotowości. Odstawiam talerz na bok i skupiam się na Josie. -Pan, który patrzył skrzynki pocztowej mamusi kiedy wracałyśmy do domu ze szkoły – relacjonuje Maddie. -Co? – Brynna odkłada kubek z kawą – Jakiś pan patrzył do skrzynki pocztowej? -Tak. Ale my nigdy nie mamy tam listów, albo mamy mamusiu? Odwracam oczy na Brynne, podnosząc brwi w pytaniu. Ona potrząsa głową. -Nie, kochanie, nie mamy. -Chodź ze mną. Teraz. – chwytam ją za rękę i wyciągam ją do salonu – Masz skrzynkę pocztową? -Tak. Skrzynka jest przy drodze, ale nic w niej nie ma. Nawet jak Nat i Jules tu mieszkały nie dostawały na nią listów. -Więc to nie był listonosz – mruczę i przetwarzam wszystko co

się wydarzyło w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. – Muszę mieć waszą trójkę tutaj. -O czym ty mówisz? -Brynna – chwytam ją za ręce i przyciągam do siebie – Matt sprawdza dane tego skurwiela z twojej pracy, ale mu nie ufam. Mój tata dostał dziwny telefon w nocy.. -To dlatego wróciłeś wcześniej- szepcze, ale ja kontynuuje. -A teraz dowiadujemy się, że dziewczyny widziały jak ktoś węszy koło domu. Nie podoba mi się to. -Nie kocham tego, ale nie możemy po prostu uciec. – jej czoło jest zmarszczone, a ręce drżą w moich dłoniach. -Jest piątek Bryn. Zwolnij dziewczyny ze szkoły i pojedziemy gdzieś na weekend. – Całuję ją w czoło, starając zachować spokój, ale moje instynkty walki i ucieczki biorą górę i wszystko o czym mogę myśleć teraz to moje dziewczyny daleko stąd tak daleko jak to tylko możliwe. Tak szybko, jak to możliwe. -Dobrze. – szepcze i odsuwa się- Kiedy? -Teraz – mój głos jest twardy – Dziewczyny są ubrane i gotowe. Idź na górę i spakuj dla nich i dla siebie. -Dokąd jedziemy? – pyta. -Znam miejsce – odpowiadam – Pośpiesz się. *** -Uh, Caleb? – Brynna pyta z fotela pasażera w moim samochodzie. -Tak. -Jesteśmy mniej niż dziesięć minut jazdy od mojego domu – marszczy brwi gdy zatrzymuję samochód. -Myślisz że wywiózł bym nas wszystkich na europejskie wakacje? – pytam z chichotem, wychodząc z samochodu i otwierając drzwi dziewczynką aby wyszły. -To twój dom Caleb? – pyta Josie. -Tak, jellybean.- odpowiadam i prowadzę wszystkie do drzwi,

niosąc nasze torby. -Dlaczego jesteśmy w twoim domu? – pyta Brynna. -Ponieważ nikt nie będzie cię tu szukał/ - odpowiadam i zamykam za nami drzwi blokując je, Brynna odkłada torebkę na mojej kanapie i rozgląda się po salonie. -To miłe – mruczy i uśmiecha się do mnie. Wzruszam ramionami i oglądam się po pomieszczeniu. Nie ma bałaganu, bo nigdy nie jestem tu wystarczająco długo, żeby go zrobić. Meble są praktycznie nowe choć kupiłem je parę lat temu. Na ścianach nie wisi nawet jeden obrazek. To jest nie wystarczające dla niej i jej córek ale to wszystko co mam. -Jest mały, tylko dwie sypialnie. -To wszystko czego potrzebujemy – wzrusza ramionami i przeczesuje włosy przez ramię – Jak długo tu mieszkasz? -Kilka lat – wzruszam ramionami – wynajmuję go. -Jest to z pewnością miejsce faceta. -Miejsce faceta? – pytam z uśmiechem. -Tak, żadna kobieta nie mieszkała tutaj, albo była tutaj bardzo dawno temu – podnosi brwi w moim kierunku i wiem o co chce zapytać. Wcześniej w przeszłości zignorował bym pytanie, bo wiem że to znaczyć coś poważnego, ale muszę ją uspokoić. -Dziewczyny !- wołam, moje oczy są wpatrzone w głębię brązowych oczu Brynny. – Dlaczego nie zabierzecie swoich toreb do sypialni z zieloną kołdrą na łóżku i pobawicie się lalkami? -Dobrze!- woła Maddie i zeskakuje z kanapy którą testowała. -Chodźmy!- zgadza się Josie i wychodzą. Słyszę ich głosy jak tłumaczą lalką gdzie są i uśmiecham się do ich pięknej mamy. Stoi w miejscu gdy zbliżam się do niej i przesuwam ręce na jej ramiona, muskając knykciami jej policzki. -Nigdy nie przyprowadziłem tu kobiety.- jej oczy rozszerzają się i wiem, że chce mi powiedzieć że jej to nie obchodzi, ale kładę

delikatnie mój palec na jej wargi, uciszając ją – Jesteś jedyną kobietą którą tutaj chcę. -Dlaczego?- szepcze zza mojego palca, patrzy na mnie uważnie. Przełykam i lekko opieram czoło o jej. -Bo jesteś coś więcej niż szybki bez obowiązkowy romans, Bryn. Nawet bez seksu, w centrum tego jesteś moim przyjacielem. Moją rodziną. – otula ramiona wokół mojej talii gdy prostuję się i patrzę na nią z góry. Przeczesuję palcami włosy i wzdycham powoli – Nie mogę cię stracić. -Nigdzie się nie wybieram, Caleb. -Zobaczymy -Nie jestem… -Mama! Caleb ma telewizor w swoim pokoju! I to naprawdę duży. Chodź zobacz!- Maddie śpieszy do pokoju, a następnie zatrzymuje się, patrząc na nas uważnie. – Dlaczego przytulasz tak mamę? -Potrzebowałam przytulenia.- Brynna odpowiada z uśmiechem. Maddie przebiega przez korytarz i oplata ramiona wokół obu naszych talii, ściskając mocno. -Ja chcę przytulać. Biegnę ręką w dół pleców Maddie, przypominając sobie, jaka ona jest krucha, mała i dokładnie to jest moja misja. Sprawić by dziewczyny były bezpieczne. Przestań myśleć penisem. Cofam się i odwracam plecami do nich. – Idź się zadomowić Bryn -Myślę, że powinniśmy.. -Zostań tu. – przerywam jej i odwracam się w jej stronę, ale nie mogę spojrzeć jej w oczy. – Nigdzie. Nie. Wychodź. Muszę jechać do sklepu po jedzenie i inne rzeczy. Załatwię to szybko i wrócę. -Caleb, nie możemy być cały czas w domu przez te kilka dni! Wszyscy pozabijamy się nawzajem już jutro w nocy. – opiera

ręce na biodrach i patrzy na mnie, jakbym oszalał. -Zrób jak mówię. – odpowiadam i łapię za kluczę. – I na miłość Boską, trzymaj telefon przy sobie. Z tym wychodzę, nie mogę poradzić sobie z burzą emocji która rozgrywa się we mnie. Boże pomóż mi, zakochuje się w dwóch fantastycznych dziewczynkach i ich matce. A jestem dokładnie tym czego nie potrzebują. Złamany. Skrzywdzony. Inny człowiek skończyłby zostawiając je tak jak jej były mąż. Jaki człowiek pozwala by żona sama opiekowała się bliźniakami? Ale jestem tutaj wiedząc że nie mogę być z nimi na zawsze. One zasługują na coś więcej niż popieprzony exmarynarz. Ale nich mnie diabli jeśli będę umiał trzymać się z daleka.

Rozdział 10 Brynna -Nie chcę! – krzyczy Maddie. -Nie dotykaj jej! – Josie jęczy i wyszarpuje jej lalkę – Ona jest moja! -Dziewczyny! – krzyczę, ale dziewczyny zaczynają bić się nawzajem, szlochając i płacząc. – Hej! – ryczę i odciągam Josie od Maddie. -Ona to zaczęła! – krzyczy Maddie między szlochem i chowa twarz we włosach swojej lalki. -Co do diabła? – wykrzykuje Caleb, gdy wchodzi do domu – Słyszałem was już z ulicy – patrzy na nas wszystkich krzywiąc się, gdy zatrzaskuje drzwi i krzyżuje ręce na piersi. – Co się dzieje? -Nienawidzę was wszystkich! – wrzeszczy Maddie i biegnie do sypialni, gdzie ona i Josie spały przez ostatnie dwa dni. -Nie możesz nas nienawidzić!- krzyczy Josie za nią i biegnie za

siostrą. -Nie dotykajcie się nawzajem! Słyszysz mnie? – wołam za nimi, a następnie wzruszam ramionami i spoglądam w stronę wysokiego, zbyt-przystojnego-dla-własnego-dobra mężczyzny stojącego przede mną. -Co ja zrobiłem? – pyta. -Caleb Montgomery, jesteśmy w tym domu dłużej niż dwa dni. Jeśli nie wyjdziemy na świeże powietrze, to nie będzie miało znaczenia, jeśli morderca, szef dilerów narkotyków nas znajdzie. Ja zabiję was wszystkich przed lunchem ! Jego wargi drgają, a jego niebieskie oczy uśmiechają się do mnie. – Nie sądzę, że jesteś zdolna nas zabić. -Nie możemy dłużej tego znieść, kochanie. – jego oczy rozświetlają się gdy nazywam go kochanie tak jak zawsze, a ja zmiękczam go trochę.- Wiem, że starasz zapewnić nam bezpieczeństwo, ale dziewczyny oszaleją. Możemy tylko oglądać masę filmów, a jeśli usłyszę : „ ona mnie dotknęła” jeszcze raz to wydłubię sobie oczy gorącym pogrzebaczem! -Więc mówisz, że chcesz wyjść z domu – odpowiada z sarkazmem, a moja pięść ląduje na jego ramieniu. -Ojej – mruczy i pociera biceps, krzywiąc się do mnie – Jesteś silniejsza niż wyglądasz. -Proszę, Caleb. To nie fair w stosunku do nich. Wzdycha i potrząsa głową, oczy ma wbite w podłogę i pociera czoło opuszkami palców. -Czy ty i dziewczynki byłyście na tej cholernej kaczej łodzi, która przepływa przez centrum miasta? – pyta niespodziewanie. -Nie – odpowiadam. -Znam właściciela. Nie będzie dużego tłumu, ale mogę to kontrolować i możemy usiąść z tyłu, więc będę miał oko na wszystkich wokół nas. -Dobrze! – wspinam się na palce owijając ramiona wokół jego szyi i całuję go głośno w policzek.

-Tylko na kilka godzin. – wyjaśnia, a następnie wyjaśnia – Nie podoba mi się to gdy widzę je tak nieszczęśliwe. -One pokochają to. To będzie doskonały pomysł. -Dziewczyny – woła Caleb i po chwili obie dziewczyny wychodzą z ich pokoju z posępnymi twarzami. – Weźcie płaszcze. Wychodzimy na chwilę. -Hura!- woła Josie. -Kocham cię! – krzyczy Maddie i oboje pędzą, aby przygotować się do wyjazdu. -Widzisz? – znów całuję go w policzek i uśmiecham się do niego. – Już lepiej. *** -Popatrz mamo! To budynek Jules i Nate’a ! – Josie wskazuje entuzjastycznie przez okno kaczej łodzi, z gwizdkiem w kształcie żółtego kaczego dzioba w ustach. Gdy wchodzisz na pokład dostajesz żółty kaczy gwizdek, który wydaje kwacze dźwięki. Jest to niezwykle irytujące, a one będą „przegrane” do rana. Statek płynie przez centrum Seattle, poprzez Rynek słynnego Pike przez stary Bell Town, płynie prosto na wody jeziora Waszyngton i zabiera nas na wycieczkę po jeziorze, dając nam wspaniały widok na panoramę Seattle. Dziewczyny zakochały się w tym. -Tak – zgadzam się i uśmiecham do Josie – Ale skąd wiesz? -Bo to przez naprawdę dobra miejsce z pączkami – uśmiecha się -Ach, to prawda – kłaniam się i mam nagle ochotę na pączka – Pojechaliśmy tam ostatni raz gdy odwiedzaliśmy Jules i Nate’a. Josie chichocze gdy szarpię za jeden z jej długich kucyków i spoglądam na Caleba, który nie zwraca uwagi na choćby jedno słowo przewodniczki, lecz obserwuje wszystkich uważnie, mrużąc oczy. On i ja razem siedzimy na przejściu, dając dziewczętom miejsca przy oknach, aby mogły wszystko

zobaczyć. -Zrelaksuj się – mruczę do niego. Nawet nie patrzy w moją stronę. Wkładam kaczy dziób między moje wargi i gwiżdżę mu przed twarzą. Rozgląda się wokół i patrzy na mnie. -Zrelaksuj się- mówię mu znowu – To tylko zabawa. Jego ciało jest napięte, każdy mięsień zgięty i gotowy, aby przejść do działania. Jego telefon dzwoni i przyciska go do ucha przed drugim dzwonkiem. -Montgomery I nagle jak za pomocą czarów jego ciało rozluźnia się jak balon. -Dzięki Bogu. – Słucha i chichocze. – Tak, to jedna mniej rzecz o którą nie musimy się martwić, ale nie wywołujmy wilka z lasu. Dobra, później. Odkłada słuchawkę i wzdycha, przeczesuje ręką włosy i wreszcie spogląda na mnie. –Powiem ci, kiedy wrócimy do mnie. -Dobre wieści? – pytam. -Tak. – kiwa głową i skanuje ponownie grupę. -To są te same osoby, które były tam dwadzieścia sekund temu. Oni się nie zmienili, Caleb. -Nie lubię tłumów. – mruczy gdy kręci głową, oczy ma skupione na wyjściu, ciało wciąż czujne. Sięgam i przyciągam go do mnie. Nie mogę sobie wyobrazić co się dzieje teraz w jego głowie. Dziewczyny są nieświadome zachwycając się widokiem i dźwiękami miasta, tańcząc z muzyką i dmuchając w kacze gwizdki. -Dziękuję za to – mruczę do niego, a on kiwa głową po czym oddycha z ulgą kiedy pojazd zatrzymuje się tam, gdzie zaczęliśmy, a pasażerowie zaczynają wychodzić. -Co teraz? – pyta Maddie z szerokim uśmiechem. -Chodźmy na lody!- wykrzykuje Josie, gdy wychodzimy ostatni -Chodźmy do kina!- przyłącza się Maddie.

Caleb klnie pod nosem i bierze dziewczynki za ręce przechodząc obok Experience Music Project w stronę parkingu. Poszczęściło się nam dzisiaj z pogodą. W lutym, jest stosunkowo ciepło i deszczowo. Dzięki Bogu. -Caleb! Zobacz! Wata cukrowa! – Josie wskazuje czerwonobiałą budkę oblężoną z chmurą waty cukrowej w plastikowych torebkach i popcorn. -Dobra, możemy kupić watę cukrową – Caleb uśmiecha się do dziewczyn i prowadzi nas do stoiska. -Chcę różową! – Maddie i Josie wołają w tym samym czasie. -Dwie różowe waty cukrowe – Caleb mówi do starszej kobiety pracującej w środku. Ona uśmiecha się szeroko i wręcza je, a następnie zabiera pieniądze. -Twoja rodzina jest piękna – mruga – A twoje dziewczyny wyraźnie owinęły pana wokół swoich małych palców. W napięciu obserwuję twarz Caleba. Nadal wpatruje się w swój portfel, uśmiech błąka się na jego ustach, ale potem marszczy brwi niemal z żalem. Wreszcie spogląda na sprzedawczynię oferując jej fałszywy uśmiech. -Dziękuję – odpowiada po prostu, akceptuję jego zmianę i wręczam dziewczętom ich słodycze. -Co chciałyście powiedzieć? – przypominam moim dziewczynkom. -Dziękuję!- ich głos jest jak chór podniecenia, gdy zanurzają się w swoich słodkościach. -Dziękuję – mruczę do Caleba, który patrzy na mnie smutnymi niebieskimi oczami -Proszę. *** -Chcę tu zostać, Brynna – Caleb opiera się o blat kiedy pochyla się i patrzy na mnie z irytacją. -Absolutnie nie. – kręcę wściekle głową, składam ścierkę w

połowie długości i układam ją na drzwiach szafki pod zlewem. – Musimy wracać. -Brynna posłuchaj mnie… -Caleb – przerywam mu, głos mam spokojny i cichy, a on przestaje mówić i obserwuje mnie uważnie. – Nie. Moje dziewczyny muszą iść so szkoły. Mam pracę. Tak, Levi jest straszny, ale… -Levi nie jest już problemem. – Caleb krzyżuje ręce na piersi, jego rysunek na bicepsie przyciąga mój wzrok i muszę ścisnąć kolana. -Co masz na myśli? – pytam -Został zwolniony Stoję i obserwuję go czekając na dalsze wyjaśnienia. -To Matt dzisiaj dzwonił – Caleb wzdycha i kręci głową – Sprawdził go. Nie ma gwałtownej historii co oznacza, że jest po prostu facet jest przerażający z sympatii do ciebie. -Tak po prostu zorientował się ,że ja i Matt jesteśmy razem? – pytam i czuję jak pot wypływa mi na czoło. -Tak – śmieje się i przyciąga mnie do siebie, jakby nie mógł stać dalej ode mnie choćby na jeszcze jedną sekundę, nawet jeśli się kłócimy. – Myślał, że Matt był twoim mężem, bo odbiera cię co dziennie z pracy. Zamykam oczy, wzdycham i opieram czoło na jego piersi. – Dzięki Bogu. -Ale został zwolniony. Nawet jeśli nie ma kartoteki, zachowywał się nieodpowiednio w stosunku do ciebie. Isaac wyrzucił go, zanim ja się tam pojawiłem i wyrwałem mu jaja. Śmieję się i podnoszę głowę, by spojrzeć mu w oczy – Obchodzę go. -Naprawdę myślę, że jesteśmy tu bezpieczniejsi, Nogi. Mój uśmiech zanika. –Nie. Warczy i przyciąga mnie do siebie jeszcze mocniej, chowa twarz w mojej szyi i bierze długi, ciężki oddech – Jesteś tak cholernie

uparta. – mruczy stłumione słowa do mojej skóry, a ja nie mogę nic na to poradzić i śmieję się. -Punkt dla ciebie. -Jeśli wracamy jutro do domu, mam pewne warunki -Wow, to brzmi jak kompromis. – odpowiadam oschle. Gryzie mnie wszyję, a następnie w ramię, zanim on cofa się i patrzy na mnie z góry. -Po pierwsze, dziewczyny nie idą na autobus do szkoły. Matt albo ja zabierzemy je do i ze szkoły każdego dnia. I nie będziesz się spierać w tej sprawie. – głaszcze uspokajająco w górę i w dół moje plecy, ale zwęża oczy, gdy już mam się przeciwstawić. -Tak, pro…- łapię się i zacinam – Okay. Caleb uśmiecha się do mnie. – Możesz powiedzieć : Tak, proszę pana. , przecież wiesz. Słyszę to codziennie. -Nie w tym życiu. – mruczę i chichoczę – Mowy nie ma. -Dobra, numer dwa, rozszerzony system alarmowy w domu -Nie mogę sobie pozwolić.. -Znam ludzi, Brynna. To nie kosztuje ani grosza i powinno być to zrobione tygodnie temu. Chcę zabezpieczenie na okna i światła ruchu Cenzor na zewnątrz – Zatrzymuje się i patrzy na mnie czekając aż potaknę. -Po trzecie, chcę, abyś poszła ze mną na szczetnicę, a ja moje dziewięć mil będę miał z tobą przez cały czas. Zaczynam potrząsać głową, ale on pochyla się i opiera czoło o moje i pociera nos o mój. – Proszę – szepcze, a jego głos jest szorstki i wiem że muszę się zgodzić na jego warunki jeśli chcę wrócić do domu. On chce, abyśmy wszyscy byli bezpieczni. Jak mogę znaleźć błąd w tym? -Dobrze –zgadzam się i całuję go w brodę – Coś jeszcze? -Tak, ani ty, ani dziewczyny nie możecie być same. Kiedykolwiek. -Czy możemy iść same do łazienki? – pytam sarkastycznie -Jesteś bardzo inteligentna. – ripostuje, ale jego usta układają się

w pół-uśmiechu, a jego oczy są szczęśliwe. -Mogę żyć z tym – mruczę i całuję go delikatnie w usta. -Dobrze. -Jestem śpiąca – ziewam szeroko i chichoczę – Myślę, że pójdę do łóżka. -Zaraz do ciebie dołączę. – całuje czubek jego nosa przed odejściem w stronę sypialnie. -Muszę zadzwonić do Matta i mam trochę do przeczytania. -Ok. – uśmiecham się i wchodzę do jego sypialni, ziewając ponownie. *** -Święty kurwa! Zejdź, zejdź! Wycofać się! Rat tat tat tat tat ! Boom! Boom! Budzę się i gorączkowo szukam wokół Caleba, ale nie ma go w sypialni. -Kryj się do cholery! Wyskakuję z łóżka i biegnę do salonu. Światła są nadal włączone tak samo jak telewizja która jest włączona na kanale History Channel. Caleb leży na kanapie, gdzie musiał zasnąć podczas oglądania, ale on miota się i rzuca, a jego oddech jest urywany. Co ja zrobię ? Czy mogę go dotknąć? Telewizor nadal za mną buczy. Boom! Rat tat tat tat tat! Chwytam za pilot i wyłączam telewizor i spoglądam z powrotem na mężczyznę przede mną. -Caleb – mruczę i delikatnie kładę rękę na jego bicepsie i zanim mogę się zorientować leżymy na podłodze, on na mnie z ręką owiniętą wokół mojej szyi, ściskając. To musi być straszny koszmar. I dla mnie też. -Powiedziałem odwrót do jasnej cholery! – krzyczy i spogląda na mnie, oczy ma przeszklone i puste jakby go tam nie było. To

najbardziej przerażająca rzecz jaką widziałam w życiu. Święte kurewskie gówno. -Mamo! Mamusiu! – słyszę dziewczyny w drzwiach, przestraszone i płaczące. Dobry Boże nie pozwól mu udusić mnie na oczach moich dziewczynek. -Mam cię, skurwysynu! – burczy Caleb mi do ucha, a zimny pot wypływa na całe moje ciało. Jezu, gdybym mogła, po prostu położyłabym się i umarła na sam dźwięk tego głosu. Nie musiałby mnie zastrzelić. -Caleb – próbuję jeszcze raz ale on tylko mocniej ściska. Wolnymi rękami zaczynam bić go po plecach i po bokach próbując go obudzić, ale on tylko przyszpila mnie mocniej nogami i warczy na mnie z góry. Jasny kolor jego tatuażu przyciąga moją uwagę i oglądam sztywność mięśni ramion gdy zaciska palce na moim gardle. -Przestań ranić moją mamusię! – płacze Josie, krawędzie mojego wzroku zaczynają ciemnieć i widzę gwiazdy. Maddie krzyczy mu do ucha, a ja naglę zostaje uwolniona i odepchnięta od niego, przewracam się na brzuch, sapiąc i biorąc świszczący oddech. Przykładam ręce do szyi i kaszlę, podciągam się na kolana i oglądam oczy Caleba jasne, pustka zastąpiona grozą i obrzydzeniem. Oddala się ode mnie jak krab wstecz, aż uderza w ścianę. Dziewczyny przytulają się w drzwiach z szeroko otwartymi oczami, płaczą dla mnie. -Kurwa – szepcze Caleb, a ja nagle znajduję się koło niego, z jego twarzą w dłoniach. On potrząsa nią gwałtownie. -Caleb – udaje mi się powiedzieć, mój głos jest ochrypły, ale on kuli się z dala od mojego dotyku i potrząsa stanowczo głową na nie. Podskakuję z podłogi i idę do moich dzieci, przyciągając je w

moje ramiona i zanoszę je z powrotem do sypialni. -Dlaczego Caleb cię krzywdził? – Josie pociąga nosem i chowa twarz do mojej piersi gdy Maddie lgnie do mnie i chowa twarz w moją szyję. -On nie chciał – uspokajam je, powtarzając to w kółko. Całuję ich głowy i wdycham ich słodkie zapachy dziecięcego szamponu, kołysząc je w tę i z powrotem. – Miał naprawdę zły koszmar. -Wydawał się przestraszony – mruczy Maddie i pociąga nosem. -Myślę, że on wciąż jest przerażony – szepczę i całuje je w czoło. -Może powinniśmy go przytulić – szepcze Josie, ale kuli się w głąb mnie. Moje dzielne, słodkie dziewczyny. -Myślę, że Caleb musi być sam przez jakiś czas, ale możecie dać mu dużo uścisków rano, dobrze? Oboje przytakują. – Poleżysz z nami trochę? – pyta Josie -Oczywiście – odpowiadam i przykrywam je, a następnie kładę się razem z nimi, odciągając im włosy z twarzy i mrucząc do nich. Ścierając łzy z policzków i całując je miękko. -Ze mną w porządku, dzieci. -Kocham cię, mamo. – szepcze Josie, gdy zasypia. -Też cię kocham, odważna dziewczyno. Maddie już chrapała cicho, obie padły z wyczerpania, zostawiam je i przygotowuję się do rozmowy z Calebem. Biedny Caleb. Światła są nadal włączone i widzę go tam, siedzącego na kanapie z kolanami podciągniętymi do siebie, łokciami opierając się o kolana, z twarzą schowaną w dłoniach. -Caleb – szepczę, unosi głowę, jego twarz jest w zupełnej rozpaczy, gdy jego jasne niebieskie oczy spotykają moje. -Tak cholernie mi przykro. – odpowiada, jego głos jest pełen niepokoju z grymasem na twarzy.

-To nie twoja wina – podchodzę do niego, siadam obok, ale on się odsuwa. -Nie powinienem cię dotykać. -Caleb… -Mógłbym cię zabić – jego głos się łamie gdy ponownie chowa twarz w dłoniach – O mój Boże! -Nie zabiłbyś mnie, Caleb. -Tak, mógłbym! Gdybym się nie obudził mógłbym cię udusić lub uszkodzić ci kark. – wbija wzrok w moje gardło i krzywi się na widok tego, co mogę sobie wyobrazić jak siniaki zaczynają nabierać kształtu. – Boże, kochanie, tak mi przykro. -Caleb to się nigdy nie zdarzyło. To były tylko emocje tego weekendu. -To nigdy nie zdarzyło się wcześniej z tobą. – poprawia mnie. – Nie spałem z kobietą od ponad czterech lat, Bryn. Nie mogę ryzykować. Moi koledzy opowiadali mi historie o rzeczach, które robię w moim śnie. – przełyka mocno i kręci głową – Ale jak Boga kocham kiedy spałem z tobą w moich ramionach, po raz pierwszy od długiego czasu, jak tylko pamiętam, naprawdę spałem, tylko kiedy byliśmy razem. Kręci głową z podziwem i wyciera oczy i to łamie mi serce, że płacze. -Nie miałem koszmarów od naszej wspólnej nocy spędzonej razem – Jego głos jest surowy z emocji, a ja nawet nie czuję łez które spływają w dół mojej twarzy. – Ale ty i dziewczęta, jesteście w niebezpieczeństwie i ta pieprzona jazda kaczką dzisiaj z tymi wszystkimi ludźmi, myślę, że po prostu to dogoniło mnie. -Wyjaśnij mi o co chodzi- siadam na kanapie twarzą do niego i wyciągam jedną nogę pod siebie tak aby go nie dotknąć, ale na tyle blisko by czuł że tu jestem. -Tłumy są najgorsze – przełyka ponownie i przytyka dłoń do ust kiedy pochyla się na kanapie, patrząc w górę. – Uczymy się, aby

zawsze szukać punktu obserwującego. Podnoszę brwi. – Angielski proszę. -Wyjście. Zawsze wiedzieć, gdzie są wyjścia. Tłumy w Iraki są bardzo niebezpieczne. Te skurwiele ekstremistycznie będą wiać przez cały tłum bez wahania. Moje serce krwawi dla niego, zamyka oczy, a ja nawet nie chcę rozważać okropności jakie musi widzieć okropności pod powiekami. -Nie wiedziałam, że byłeś w Iraku. – mruczę -Nie często, ale mało. Zaciska pięści, a ja nie mogę już tego wytrzymać. Sięgam aby go uspokoić, pocierając jego rękę w górę i w dół jego ramienia ale on wzdryga się i odsuwa ode mnie, więc wspinam się na kolana, nie pozostawiając mu innego wyboru jak owinąć ramiona wokół mnie. -Posłuchaj mnie bardzo uważnie. – przeciągam palcami po jego twarzy, nie tracąc kontaktu wzrokowego z nim. – Ze mną w porządku, Caleb. Nie zabiłeś mnie. Przestraszyłeś mnie. -Dziewczyny…- zaczyna, ale przerywam mu. -Dziewczyny martwią się o ciebie i musiałam powstrzymać je od przyjścia tutaj i przytulenia cię. Z dziewczynami jest w porządku, kochanie. – nadal go uspokajam, muskając palcami po włosach i po jego policzku – Z nami w porządku. -Powinienem zacząć znów spać na kanapie – mruczy i wzdycha. Patrzy na mnie uważnie, jakby szukał jakiegokolwiek znaku strachu i wrogości. -Ale ja nie chcę. -Nie chcę, abyś to zrobił – kręcę głową i całuję go w policzek – Uwielbiam mieć twoje ramiona wokół mnie w nocy. Nigdy nie miałam tak wcześniej. On zaciska oczy zanim patrzy na mnie – Ja też nie. Nigdy ci nie zaszkodzę, kochanie. Nigdy. -Caleb, sprawiasz, że czuję się bezpiecznie. Nie miałeś tego

koszmaru gdy spałeś ze mną. Byłeś na kanapie. – przypominam mu i oglądam jego oczy, gdy mruga kilka razy, zanim koncentrują się na mnie. – Z serialu wojennego na kanale History. -Nigdy nie miałem koszmaru, gdy śpię z tobą – szpecze. Uśmiecham się serdecznie i przeczesuję ponownie palcami jego ciemne blond włosy - Myślę, że twoje dni sapania na kanapie są policzone, marynarzu. Zaciska ramiona wokół mnie i przyciska twarz do mojej szyi, trzymając się mnie jak sznurka, ramiona mam wokół jego ramion i całuję czule jego szczękę. -Tak cholernie mi przykro – szepcze ponownie i przytrzymuję go bliżej siebie. Powiedz mu! Powiedz mu, że go kochasz. Moje serce jest pełne miłości do tego intensywnego, ochronnego, złamanego człowieka, ale jestem również zdezorientowana. Czy jestem w nim zakochana, czy mogę go po prostu naprawić? -Jesteś bezpieczny ze mną1, kochanie – odpowiadam i przyciskam moje usta do jego czoła. – Zawsze.

Rozdział 11 Caleb Budzę się przed słońcem, czujny i gotowy zacząć dzień, pomimo kilku godzin snu. Musimy wcześnie rozpocząć dzień , odwieźć dziewczynki do szkoły, Brynne do pracy, a ja muszę jechać do pracy sam. Dzisiaj wracamy do domu Brynny. Wzdycham i podróżuję po jej twarzy, aż do jej piersi, które są mocno dociśnięte do mojej klatki piersiowej przez jej cienką koszulę nocną i dalej w dół do pasa. Nie wiem jak powiedzieć jej że nie jestem dla

niej i obawiam się, że to będzie mój największy błąd. Jest moją słabością, ale wzmacnia mnie także. To cholernie trudne. Wspomnienia minionego wieczoru wracają do mnie, a ja zaciskam oczy i przytulam ją mocniej. Jezu, kurwa, Chryste, mogłem ją zabić. Co jest ze mną nie tak? Tak, kurwa, wojna zmienia. Nie skaczesz na każdy, cholerny, dźwięk, a już na pewno nie starasz się udusić kobiety, która znaczy dla ciebie więcej niż życie. Zakopuję nos w jej włosach i wdycham głęboko, pozwalając aby jej słodki zapach wanilii i lawendy wypełnił mój umysł i uspokoił mnie. Wszystko co muszę robić to wdychać jej zapach i jestem spokojniejszy, ale wiem, że powinienem trzymać się od niej z daleka. Ona i dziewczyny potrzebują kogoś kto nie jest popieprzony. One zasługują na kogoś, kto nie panikuje w tłumie i ma koszmary, które sprawiają, że bzikuje. Ale myśl, że ktoś inny ma tak trzymać Brynne lub oglądać jak dorastają dziewczynki do młodych kobiet sprawia, że jeszcze bardziej świruję. Spoglądam w dół do sennych brązowych oczów. Patrzy na mnie leniwie i zaczyna pocierać ręką w górę i w dół mojego boku. Popycha jedną z tych swoich długich nóg między moje. -Dobry – mruczy. -Dzień dobry, Nogi. – całuję ją w czoło i odsuwam moją miednice gdy ona ciągnie rękę w dół do mojego penisa. -Stop – szepczę i przykładam jej rękę do ust – Nie mogę. -Co masz na myśli ? – pyta marszcząc brwi. -Jeszcze nie – kręcę głową i splatam palce z jej, trzymając ją za rękę blisko mojej piersi. – Muszę coś powiedzieć. -Okay. – mruczy i siada naprzeciwko mnie, nie pozwalając mi odejść co jest dobrym znakiem. Nie wytrzymałbym gdyby się mnie bała. -Chcę tylko powiedzieć coś o ostatniej nocy. – zaczynam i krzywię się gdy staram się zebrać myśli. Ona tylko czeka spokojnie, bez ruchu, nie napinając się. Tylko na mnie czeka. – Przykro mi, że cię

skrzywdziłem i wystraszyłem was wszystkie. Otwiera usta aby zaprzeczyć, ale zanim może to zrobić zamykam jej usta swoimi. -Jesteś najsilniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem, Brynna. – szepczę do jej ust. – A ja spotkałem cholernie silnych ludzi. Zaskakujesz mnie i jestem wdzięczny, że jestem tutaj z wami wszystkimi. Zanim może odpowiedzieć całuję ją , jeszcze raz, teraz mocniej i czuję jak mój fiut twardnieje w oczekiwaniu. Chyba, że będzie rozczarowany, że ten ranek obejdzie się bez tego. Teraz, ten moment, jest jej. Delikatnie popycham ją na plecy i odsuwam się więc mogę zbadać w świetle purpurowe ślady na jej szyi. -Czuję się dobrze – mruczy, ale patrzę w jej czekoladowe oczy ze smutkiem i żalem – Ze. Mną. W. Porządku. Znów opuszczam wzrok i przesuwam palcem po jej podbródku, uzyskując dostęp do szyi, pozostawiając na jej posiniaczonej skórze pocałunki. Mruczy nisko w gardle i napina mięśnie ramion, gdy schodzę w dół na jej piersi, liżąc i całując ją leniwie. Jej sutki wyprężają się pod jej cienkim stanikiem, chwytam go i podciągam do góry, odsłaniając jej doskonałe cycki na moje usta. Ssę i dręczę je, przez co ona jęczy ponownie. -Caleb – szepcze. -Cii – dmucham na jej mokre pąki, przez co jeszcze bardziej się wyprężają, a ja dalej dążę w dół na jej brzuch, całując wzdłuż talii do biodra, licząc jej żebra moim językiem. Podnosi biodra w górę gdy wsuwam palca za rąbek jej szortów i ściągam je wraz z jej majtkami, na biodra, w dół jej długich nóg i wyrzucam na podłogę. -Czy mamy na to czas? – oddycha i zaciska pięści na pościeli. -Oh, myślę, że tak. – zapewniam ją i naciskam jej nogi razem, ręce przesuwam na uda, więc kolana spotykają piersi. Opuszczam głowę i liżę jej od odbytu, po jej mokrych wargach do nabrzmiałej łechtaczki. -Boże smakujesz, kurwa, niesamowicie. – warczę i powtarzam ruch

ponownie. Przyciąga nogi jeszcze bliżej piersi, chwytając mnie bliżej siebie gdy liżę jej cipkę. Czuję jak zaczyna drżeć, a jej nogi zaczynają drżeć pod moimi rękami. Zwalniam i rozkładam jej nogi, wpatrując się w nią gdy owijam moje usta wokół jej łechtaczki i ssę rytmicznie. Zanurzam w niej dwa palce, a ona zaczyna kołysać biodrami, spychając jej cipkę przeciwko mojej dłoni i twarzy, kręcąc głową tam i z powrotem na poduszce, jej ciemne włosy opływają jej słodką twarz gdy się rozpada. Jej mięśnie pięknie zaciskają się, a ja nie chcę nic więcej niż zatopić się w niej i ujeżdżać mocno, aż dojdę, ale na pewno nie mam na to czasu. Nadal całuję delikatnie jej wargi i łechtaczkę, uda i kostki i przeczesuję palcami jej włosy. Całuję ją głęboko, a następnie wstaję, idąc w stronę łazienki z namiotem w spodenkach. -Hej! – woła -Co? – rzucam uśmiechając się przez ramię. -Nie skończyłeś. -Czuję się dobrze – odpowiadam , zatrzymując się przy drzwiach, aby na nią spojrzeć. Uwielbiam widzieć ją na moim łóżku, zarumienioną i zadowoloną. Moja dziewczyna. -Musimy obudzić dziewczyny i szybko je odwieźć. – trzeźwy, oglądam ją przez chwilę w milczeniu. Wzdycha i przesuwa się z łóżka i podchodzi do mnie, owijając się wokół mnie w wielkim uścisku. -Z nimi będzie w porządku, Caleb. Wystarczy być uczciwym wobec nich. – łapie mnie za rękę i ciągnie mnie do łazienki za nią. – Skończymy to co zaczęliśmy pod prysznicem. Oszczędzanie wody, to wszystko. Uśmiecham się w jej szczęśliwe oczy, kuląc się w środku. Co powiem Josie i Maddie? Jak mogę wyjaśnić im coś, czego sam nie rozumiem? -Możesz iść pierwsza, Nogi. Będziemy oszczędzać wodę innym razem.

Marszczy brwi. Cholera, też jestem zdezorientowany. Po prostu wiem, że nie jestem gotowy, aby się z nią ponownie kochać. Jeszcze nie. -Innym razem – powtarzam i całuję ją szybko we włosy i odsuwam się zanim stracę determinację i pociągnę ją pod ten gorący prysznic i zatracę się w niej. *** -Dziewczynki obudźcie się – nucę delikatnie od drzwi nie chcąc ich przestraszyć. Brynna stoi koło mnie z dłonią na dolnej części moich pleców. – Musimy je obudzić. – szepczę do niej. -Przestań się martwić – odszeptuje z małym uśmiechem. -Caleb! – Maddie wyskakuje z łóżka jak tylko otwiera oczy i widzi mnie. Podchodzi i otula ramiona wokół mojej talii, trzymając mocno. Patrzę się na Josie i moje serce zamiera. Siedzi prosto na łóżku, jej brązowe oczy – takie jak jej matki – są szeroko otwarte i patrzy na mnie. Wciąga lalkę na kolana i przytula ją mocno. Ona się boi. -Dzień dobry, Buttercup. – mruczę do Maddie i kucam przez co jestem na tym samym poziomie wzrokowym z nią – Jak się masz dziś rano? - Muszę siku -Coż, to powinnaś iść – chichoczę za nią i prowadzę ją do drzwi i wracam do Josie – Hej, Jellybean. Odwraca jej szeroko otwarte oczy na jej mamę, a następnie z powrotem do mnie i milczy. Brynna podchodzi do niej i siada na łóżku, przeczesując ręką ciemnobrązowe loki Josie. -Josie, jest w porządku, kochanie. -Ty skrzywdziłeś moją mamę – szepcze i zaciska wargi gdy zaczynają drżeć. -Nie chciałem Josie, przysięgam. – podchodzę bliżej łóżka ale ona wzdryga się i kuli w ramionach Brynny więc stoję tam gdzie jestem i wkładam ręce do kieszeni czując się jak kompletny dupek.

I co teraz? Maddie wraca do pokoju i wspina się na łóżko, patrząc w tę i z powrotem między Josie, a mną. -Josie – Brynna mruczy cicho – Jest w porządku, kochanie Ona kręci głową, marszcząc brwi, przywiązana do swojej mamy. Nie patrzy mi w oczy. Ona mnie każe. I powinna. Kurwa, nie zaufam już sobie. - Jest okay, Bryn – mruczę i uśmiecham się uspokajająco do dziewczyn.- Dalej. Wszyscy muszą dostać się do szkoły i pracy. – odwracam się i wychodzę z pokoju, roztrzaskując moje serce na milion kawałków. -Nie musisz mnie odprowadzać. – Brynna mówi przewracając oczami – Isaac jest właśnie tam. -Nie obchodzi mnie to. Idę do drzwi. – informuję ją i trzymam otwarte drzwi samochodu dla niej, by wspięła się z mojego samochodu. Odprowadziliśmy dzieci do szkoły dziesięć minut temu. Josie wciąż nie odzywa się do mnie, ale Maddie nadrabia za obie, prawie nie miałem czasu odetchnąć od rana. -Co się do cholery stało? – pyta Isaac gdy idziemy do biura. -Ugryź mnie – odpowiadam -Wyglądasz jak cholera – odchyla się do tyłu na krześle i splata palce za głową, obserwując mnie zmrużonymi oczami. -Powrót do ciebie – odpowiadam i oglądam jak Bryn chowa torbę w dolnej szufladzie biurka i siada na krześle. Ma na sobie golf, by ukryć siniaki na szyi, ale kiedy patrzę na nią, jest jak świecąca latarnia, przypominając mi jakim potworem jestem.- Matt będzie tu o drugiej trzydzieści, a następnie pojedziecie po dzieci do szkoły. -Pracuję, Caleb. – przypomina mi z szeroko otwartymi oczami ze złości. -Wiem, to twój szef – uśmiecham się i patrzę na Isaaca – Ona wychodzi wcześniej, aby odebrać dziewczyny i wróci do domu z Mattem.

-Dobrze – wzrusza ramionami i pochyla się do przodu, chwytając za kubek kawy. Brynna przeklina nas pod nosem, co nas oboje rozśmiesza. Ona jest, kurwa, urocza. -Muszę iść do pracy – krzywię się gdy sprawdzam zegarek. – Zobaczymy się wieczorem. -Cześć, kochanie – Isaac woła do mnie, a ja pokazuje mu środkowy palec, trzaskając drzwiami. Wchodzę na miejsce kierowcy i odpalam samochód, wybieram liczbę Matta przez blue-tooth i klikam wybierz. On potrzebuje obudzenia. -Tak?- mruczy, jego głos jest ciężki od snu. -Obudź się człowieku. -Co się stało? – pyta jego głos jest bardziej czujny i słyszę szelest w tle, brzmi to tak jakby siadał na łóżku. -Nie ma nagłego wypadku, po prostu muszę ci coś powiedzieć, bo jeśli Brynna nic nie powie to jedna z dziewczynek to zapewnie zrobi, a ja chcę abyś usłyszał to ode mnie. Jezu, ja gaworzę. -Jesteś kretynem? – pyta sucho Matt. -Nie, dupku. Miałem koszmar ostatniej nocy. – przełykam z trudem, pamiętając Brynne przypiętą do podłogi z wyłupiastymi oczami i czerwoną na twarzy z trudem łapiącą oddech. Pieprz mnie. -Czy wszystko w porządku? – pyta cicho. -Ze mną tak, ale skrzywdziłem Brynne i przestraszyłem dziewczynki. -Cholera – mruczy z westchnieniem – Co się stało? Wyjaśniam mu wydarzenia minionej nocy, Matt cicho słucha, nie przerywając mi na zadanie pytania. -A dziś rano, Brynna stwierdziła, że wszystko jest w porządku. Z Maddie też było dobrze. Josie nie jest przekonana. Bała się i nie mówi do mnie. – Myśl o tym sprawia, że ciężar na mojej klatce piersiowej jest rozmiarów Montany.

-Wiesz, że to nie moja wina, prawda? – pyta. -Jak nie moja to czyja, Matt ? – pytam gniewnie i z roztargnieniem pocieram dłonią o mój mostek. – Jestem tym, który trzymał rękę na jej szyi. Ona ma, kurwa, siniaki! Gdybym był tobą skopałbym sobie tyłek. -Ty umierasz we śnie, Caleb. -To nie jest, pierdolona, wymówka!- Boże, jestem taki zły. Jak mogłem to im zrobić? – Jak ona może być spokojna po tym? Jak ona może zachowywać się tak jakby to się nie stało? -Zapytałeś ją ? – pyta spokojnie Matt. -Nie – wzdycham. -Jesteście tak cholernie głupi. – Matt śmieje się smutno. -Co to znaczy? -Do diabła. Nie wierzę, że uprawiasz z nią seks, bo jest to po prostu wygodne. -Nie powiedziałem, że… -Zasługujesz, aby być szczęśliwym, jak ktokolwiek inny, człowieku. – przerywa. Matt wyraża to co się dzieje w mojej głowie. -A jeśli nie zamierzasz być z nią i jej dziewczynkami, ktoś inny będzie bardziej z tego zadowolony. -Pieprz się – mamroczę bez prawdziwego uczucia. On ma rację. -Nie, nie jesteś w moim typie. – odpowiada – Dzięki za pobudkę, człowieku. Zmierzam złapać kilka godzin snu przed tym jak pojadę po Brynne i dziewczynki. -Ok. Dzięki. Widzimy się później. Rozłączam się i skręcam w dół krętą drogą, która prowadzi do związku szkoleniowego w którym pracuję. Jedną dobrą rzeczą w wyjściu z Marynarki Wojennej jest zarabianie na własny rachunek. Wybieram godziny z Redwire, niezależnej spółki cywilnej, która działa z wojskiem w strefie działań wojennych. Trenowałem swoich nowicjuszy w broni i umiejętności strzeleckiej na kilka miesięcy. Wiedzą, że jestem jednym z najlepszych w tej

dziedzinie, dlatego zarobię w ten sposób więcej niż kiedykolwiek. Mężczyźni i kobiety w wojsku są żałośnie słabo opłacalni. Kolejny bonus tej konkretnej pracy to praca z ludźmi, którzy byli albo są w moim zespole SEAL, lub liki ekspertami z innych oddziałów wojskowych. Tylko najlepsze z najlepszych prac tutaj. Związek szkoleniowy jest dwadzieścia minut jazdy od Seattle na odludziu z dala od firm i domów mieszkalnych. Parkuję samochodem i idę do głównego budynku, aby sprawdzić pocztę i spotkać się z właścicielem. -Co się dzieje, Montgomery? – Jim Peterson kiwa głową ze swojego biura. On i ja byliśmy w zespole piątym SEAL razem dziesięć lat temu. To straszne kiedy człowiek chce być i zna swoje gówno. -Hej, człowieku. – odpowiadam i ściskam mu rękę – Przepraszam, że się spóźniłem. Wzrusza ramionami. – Jest dobrze. Markinson bierze zajęcia w dni kiedy jesteś poza domem. On nie jest tak dobry jak ty, ale musimy kogoś wysłać. -Dzięki. Kiwa głową raz i wskazuje na krzesło przed biurkiem. – Usiądź. -Dlaczego czuję się tak jakbym był w gabinecie u dyrektora? – uśmiecham się gdy siadam w fotelu i opieram kostkę na kolanie. -Jak się mają sprawy? – pyta z poważną twarzą. -Dobrze. -Bzdura. – rzuca. Wzdycham głęboko i przecieram twarz dłońmi. – Czy wyglądam tak źle? -Gorzej. – odpowiada ze śmiechem. – Nie widziałem, abyś tak wyglądał tak gównianie od Kolumbii. – Jego uśmiech znika, kiedy patrzymy na siebie, pamiętając szczególnie niebezpieczną misję w Kolumbii prawie dziesięć lat temu, kiedy mieliśmy do uratowania trzy amerykańskie kobiety, które były zakładnikami kolumbijskiego kartelu narkotykowego. Misja FUBAR była pierwszą przez którą postawiłem buty na

kolumbijskiej ziemi. -Koszmary nocne – wzdycham i wzruszam ramionami gdy Peterson kiwa głową ze zrozumieniem. -Są ludzie z którymi możesz o tym porozmawiać, wiesz o tym. Wzruszam ramionami i wypuszczam powietrze. -Ze mną wszystko w porządku. Coraz lepiej. Ostatnia noc była po prostu ciężka. Patrzy na mnie przez chwilę. – Ok. Rozmawiałeś ostatnio z Kramerem ? – pyta, na szczęście zmienia temat. Kramer to inny były kolega, który również mieszka w okolicy i szkoli psy do pracy wojskowej w SEAL’s. -Nie ostatnio. Co się dzieje? – pytam. -On musi opuścić miasto na miesiąc na zadanie. On musi znaleźć miejsce dla Bix, gdy go nie będzie. -Jak jest z Bix? – pytam i uśmiecham się na myśl o tym psie. Lojalny, nieustraszony i jeden z najlepszych żeglarzy z jakim miałem przyjemność pracować. -On jest dobry. Nie jest przenoszony. – Peterson grymasi i kręci głową – Ale jest dobry. Czy myślisz, że możesz zabrać go na kilka tygodni? -Zobaczę co da się zrobić. Lepiej wyjdę do chłopaków. – Wstaje i ściskam mu rękę. – Dziękuję, proszę pana. -Proszę bardzo, sierżancie. *** Brynna - Pokaż mi – mówi Matt zza kierownicy gdy siadam w fotelu pasażera. -Pokazać, co? – pytam. Marszczy brwi i patrzy na mnie tymi niesamowitymi, niebieskimi oczami rodziny Montgomery, ręce splecione na kolanach. - Nie będę prosił ponownie – mruczy spokojnie, nie przerywając kontaktu wzrokowego ze mną.

To niepokojące. Kieruję wzrok w dół i odciągam górę mojego golfu z dala od mojego gardła, pokazując mu siniaka, a następnie szybko go zasłaniam i zapinam pas. -Skąd wiesz? – pytam, nie patrząc mu w oczy. -Caleb, zadzwonił do mnie. – odpowiada cicho i spogląda na mnie. – Mów do mnie. -Czuję się dobrze. -Mów do mnie. Jego głos jest mocny, z którym trzeba się liczyć. Wzdycham z porażką i pocieram twarz dłońmi. -To było straszne – szepczę – Przestraszył mnie. Opiera rękę na moim udzie i ściska uspokajająco. – Czy miał z tobą wcześniej koszmary ? -Nie – odpowiadam od razu, potrząsając stanowczo głową – Śpi mocno. Spokojnie. -Naprawdę? – pyta Matt, patrząc na mnie ze zdziwieniem – On nie spał dobrze od dłuższego czasu. -Nie miał z tym problemu ze mną. – odpowiadam. – Aż do ostatniej nocy. Ale to było inne.. -Inne, jak? – pytam. -Zasnął na kanapie, oglądając pokazy wojenne na History Channel. Kiedy się obudziłam, słyszałam strzały i armaty, a Caleb był w środku koszmaru. -Więc nie był wtedy z tobą w łóżku – kieruje swojego jeepa w dół gdy skręcamy na ulicę gdzie dziewczęta chodzą do szkoły. - Nie, on był na kanapie. -Ciekawe.- odwracam się i oglądam Matta w milczeniu. Jest w mundurze, jego pistolet odpoczywa w kaburze na jego biodrze. Jego jasnobrązowe włosy są w potarganej fryzurze i dzisiaj się nie ogolił pozostawiając lekki zarost na brodzie. Jego lewy łokieć spoczywa na drzwiach gdy pociera palcami po wargach.

-Jak go obudziłaś? – pyta. -Ja uderzyłam go w udo. – odpowiadam. Krzywi się i chichocze smutno. -Też bym tak zrobił. – uśmiecha się do mnie, a potem pyta trzeźwo – Jak się dzisiaj czujesz? – pyta cicho. -Mój głos był trochę zachrypnięty dziś rano, ale poza tym czuję się dobrze. -Nie bądź tępa, Bryn. Jak się czujesz? On po prostu nie da mi spokoju. -Wyczerpanie. Ulgę. – przełykam i patrzę na kolana – Tak więc jestem w nim zakochana, nie widzę jasno. – szepczę -Spójrz na mnie. Moje oczy znajdują jego gdy on posyła mi delikatny uśmiech. – Myślę, że będziecie naprawdę dobrzy dla siebie. Daj temu czas. Przytakuję gdy dziewczynki przybiegają do samochodu. -Cześć mamo!- woła Josie i zapina pasy. -Cześć Matt ! – Maddie uśmiecha się gdy dołącza do siostry. -Cześć dziewczynki. – uśmiecham się do nic, gdy Matt jedzie od szkoły w kierunku domu. -Jak minął dzień? – pyta Matt. -Caleb skrzywdził mamusię ostatniej nocy – odpowiada Josie. Oddycham ciężko i patrzę na nią z moją opadłą szczęką. -Skrzywdził? – pyta Matt i kręci lekko głową na mnie, mówi mi, aby nie wtrącać się i dać mu wolną rękę. -Tak, on nie pozwolił jej wstać z podłogi. – odpowiada Josie. -Nie chciał! – Maddie wyskakuje do obrony Caleba. – To był zły sen. Josie potrząsa głową z uporem. – On ją skrzywdził. -Czy uważasz, że zrobił to celowo? – pyta ją spokojnie Matt. Josie wzrusza ramionami i krzyżuje ręce na piersi z uporem. -Odpowiedz na moje pytanie, proszę. – głos Matta jest autorytatywny i silny. Typowy glina. -Nie wiem. – odpowiada, marszcząc brwi – To było straszne. -Jestem pewien, że tak było, kochanie. – mruczy Matt – Czy wiesz co

to są koszmary nocne, Josie? -Złe sny? -Tak, to są naprawdę złe sny. – stwierdza. -Pamiętasz jak nie tak dawno temu, kiedy przyszłaś do mojego pokoju płacząc, ponieważ miałaś sen, że nie możesz mnie znaleźć, kochanie? – pytam ją i oglądam jak jaj duże, brązowe oczy wypełniają się łzami. -Tak, byłam bardzo smutna – pociąga nosem. -Caleb miał taki zły sen, kochanie, chyba myślał, że jest w niebezpieczeństwie. Myślał, że ktoś próbuje go skrzywdzić. – Matt zerka na Josie we wstecznym lusterku. -Kto próbuje go skrzywdzić? -Źli ludzie – odpowiada Matt – Kiedyś musiał udać się do miejsc gdzie byli źli ludzie, którzy chcieli go i jego przyjaciół skrzywdzić, gdy pomagał ludziom którzy go potrzebowali. -Więc to jest to co mu się śniło ? – Josie pyta z szerokimi oczami pełnymi łez. -Tak, kochanie. – odpowiadam i masuję jej nogę dłonią. -Och – szepcze i patrzy w dół – Ale ja się bałam, że cię skrzywdzi. -Ja też – przyznaje Maddie – Ale on też się bał. -Cholera – szepcze pod nosem Matt i kręci głową – Tak mi przykro, że wszystkie musiałyście to zobaczyć. -Nie będziesz go dzisiaj przytulała – Maddie oskarża Josie. -Hej, to jest w porządku – przerywam zaraz przed rozpoczęciem ich walki – Możesz dać mu przytulić się wieczorem, jeśli chcesz. Josie tylko kiwa głową i patrzy na ręce, gdy Matt wjeżdża na nasz podjazd. - Wygląda na to, że nie będziesz musiała długo czekać – mruczy, oczy ma skupione na Calebie który wysiada ze swojego samochodu – Jest wcześniej w domu. -Tak, jest. Spodziewałam się go w domu co najmniej za godzinę. Matt parkuje za nim i dziewczyny wysiadają z plecakami z samochodu. Caleb spogląda na nas z wahaniem, a potem otwiera tylne drzwi samochodu i gwiżdże.

Duży, piękny pies wyskakuje z samochodu, ku uciesze moich córek, które zaczynają skakać w górę i w dół i klaskać z szerokimi uśmiechami na całej twarzy. -A to jest mój znak do wyjścia. – Matt uśmiecha się do mnie, kiwa na Caleba i pozostawia nas wszystkich stojących na podjeździe. -Siad – Caleb rozkazuje cicho i pies natychmiast siada przy Calebie, nie ruszając się, patrząc na niego, czekając na jego rozkaz. -Kto to jest? – pytam z jedną podniesioną brwią. -To jest sierżant Bix. – Bix macha ogonem na dźwięk jego imienia – jest emerytowanym Navy SEAL i potrzebuje domu na kilka tygodni, podczas gdy jego pan jest na zadaniach. -Czy możemy go pogłaskać? – pyta Maddie, a cała Josie drży w oczekiwaniu. Bix spogląda tęsknie na moje małe dziewczynki, a następnie patrzy na Caleba, czekając na rozkaz , co robić. – Proszę? -Jasne – uśmiecha się Caleb – Śmiało – mówi do Bixa, który chętnie podbiega do dziewczyn, dziewczyny głaszczą go i rozmawiają z nim, jakby znały go od lat. -Co mu się stało w oko? – pyta Josie, całując go w policzek. Jedno z jego oczu jest trwale zamknięte i ucho po tej samej stronie jest lekko zdeformowane. Caleb patrzy na mnie poważnymi oczami. – Bix był psem, który węszył wokół rzeczy, które mogą wybuchnąć. – przełyka i odwraca wzrok z powrotem na psa – On doznał kontuzji podczas jego pracy i stracił oko, a ucho boli go tak, że nie może już pracować. -Och, biedny Bix! – Maddie rzuca się na szyję psa i przytula go mocno – Czy on może tu zostać, mamo? -To jest sabotaż – syczę do Caleba – Nie możesz zapytać, czy najbardziej szlachetny i uroczy pies na świecie może zostać z nami, gdy moje dziewczyny już są w nim zakochane. -Co to za pies? – pyta Josie i chichocze gdy Bix daje jej ‘pocałunki’ na jej policzku. -To owczarek belgijski. Został przeszkolony i pracował już gdy miał trzy dni.

-Wow! – woła Josie. -Caleb podchodzi bliżej mnie i kładzie rękę na moich barkach. -Biorąc na siebie odpowiedzialność za psa to dużo, Caleb. -To najlepiej przeszkolony pies jakiego kiedykolwiek spotkałaś, Nogi. Jest nieustraszony, posłuszny i stuprocentowo profesjonalny. Spoglądam na psa i wybucham śmiechem gdy widzę Bixa płasko na grzbiecie, łapy w powietrzu, wywieszony język przez pysk i rozkoszującego się pieszczotami dwóch sześciu-latek. -Tak, widzę, że jest całkowicie profesjonalny. -On zostaje, mamo – woła Josie – On jest bohaterem, jak Caleb! Caleb wygląda na zszokowanego, gdy Josie odnosi się do niego. – To niesamowity pies, Bryn i członek zespołu helluva. To sprawia, że czuję się lepiej wiedząc, że jest tutaj. Nic im nie będzie z oglądania Bixa. -Sabotaż. – szepczę i niechętnie uśmiecham się do dziewczyn gdy chichoczą i gdy bawią na podjeździe z wielkim, puszystym psem. – Myślę, że może zostać. -Dziękuję ci, mamo! – woła Maddie. -Chodź – rozkazuje Caleb i Bix od razu podskakuje i pozostawia dziewczyny za sobą stając obok Caleba. – Pozdrów Brynne. On szczeka raz i wysuwa język do mnie. -Witaj – mruczę i pochylam głowę, a następnie poddaję się i przykucam obok niego i patrzę mu w pysk. – Jesteś słodki chłopak, prawda? *** -Ale my nie jesteśmy zmęczone. – Maddie protestuje, kiedy ziewa szeroko. Caleb rzuca duże posłanie psa na podłodze między łóżkami dziewczyn i wskazuje na to. Bix natychmiast kładzie się na posłaniu, patrzy na nas z jednym podniesionym uchem gdy wygląda z boku na bok każdej z dziewczyn. -Dlaczego nie może spać z nami? – pyta Josie i patrzy tęsknie na swojego nowego najlepszego przyjaciela. -Śpi na własnym łóżku. – odpowiada Caleb i siada na brzegu jej łóżka

– Hej, Jellybean, przykro mi, że jesteś zła na mnie dzisiaj. Może jutro będzie lepszy dzień. – Siedzę na łóżku Maddie i oglądam wewnętrzną walkę mojej córki gdy Caleb obserwuje ją uważnie. -Mama zawsze mówi, słodkich snów, kiedy jesteśmy już w łóżkach. – mówi cicho do Caleba. Bix uwalnia długie westchnienie kiedy opuszcza łeb na łapy, a Josie obserwuje go z uśmiechem. – Mam nadzieję, że będziesz miał słodkie sny, Caleb i żadnych więcej strasznych. Gryzę wargę i przytulam mocno Maddie, gdy Caleb cicho trzyma za ręce Josie. Ona wspina się łatwo na jego kolana i przytula go. -Dobranoc, mamo. – szepcze Maddie. -Dobranoc, dziewczyny. Bix podnosi głowę i patrzy, Caleb podchodzi do drzwi. Zatrzymuje się i patrzy na Bix’a. -Zostań, Bix. Zostań z dziewczynami. Z tym pies opuszcza głowę, a Caleb gasi światło, zostawiając tylko włączoną nocną lampę księżniczki w ścianie i zamyka za nami drzwi. -Nie mogę uwierzyć, że namówiłeś mnie na psa. – chichoczę i schodzę w dół po schodach do salonu. -On już udowodnił, że jest dobrze wyszkolony. – odpowiada z uśmiechem, nawiązując do licznych razy kiedy Bix przyciskał nos do szklanych drzwi z prośbą, aby go wypuścić. -Dzięki Bogu – zgadzam się i siadam na kanapie. Caleb siedzi obok mnie, ale zachowuje między nami co najmniej dwie stopy. – Och, chcesz pomasować moje stopy? Proszę bardzo. – Kładę nogi na jego kolana i uśmiecham się do niego. -Nie przypominam sobie, abym ci to oferował. – mruczy z pół uśmiechem, już przesuwając kciukiem po mojej nodze, zdobywając jęk uznania. -Och, słodki Mojżeszu, czuję się tak dobrze. Pięta mojej stopy spoczywa na jego kroczu i czuję jak jego penis twardnieje. -Nie zaczynaj – ostrzega.

-Dlaczego nie? – pytam i pocieram grzbiet w spodniach moją stopą. -Nie jestem gotowy, Nogi. – zaciska swoją rękę na stopie, a następnie wraca do masażu. -Uh, Caleb, który odmawia sobie seksu na kilka tygodni – boczę się na niego i jestem w szoku, widząc kolor wypływający na jego policzki. Zatrzymuje pocieranie nogi i odwraca swój niebieski wzrok na mój, oczy ma jasnoniebieskie i wściekłe jak diabli. Rozdział 12 Brynna -Co? – pytam i boczę się na niego. -Jak możesz zachowywać się tak normalnie? – pyta, patrząc na mnie tymi niesamowitymi oczami. -Co ty mówisz? – pytam i wyciągam nogi, chowając je pod siebie. -Mógłbym cię zabić ostatniej nocy, Brynna. Wzdycham i trzymam głowę w dłoniach w frustracji. -Czy to dlatego nie będziesz mnie dotykał? -Cholera, tak – potwierdza zdecydowanym skinieniem głowy. -Caleb, jesteś śmieszny – opuszczam ręce i znajduję go obserwującego mnie, jakbym miała drugą głowę. -Brynna ja mam to we mnie. Miałem tą rękę – wyciąga przed siebie swoją dużą rękę abym mogła ją zobaczyć- owiniętą wokół twojej malutkiej szyi i ściśniętą, wszystko co zrobiłaś dzisiaj było słodkie i miłe i kurwa normalne. Nic na ten temat nie jest normalnie! -Nie, to nie jest normalne, Caleb, ale to nie było celowe, do cholery! – opieram się i łapię za jego przedramienia trzymając go mocno. – Nigdy byś mnie nie skrzywdził, kochanie. -Ale jestem w stanie to zrobić – kręci głową i wzdycha. -Nie. Nie jesteś. – nie chce patrzeć mi w oczy i naprawdę zaczyna mnie drażnić – Spójrz na mnie. Kręci głową na nie, patrząc na moją rękę, a ja nie wiem dlaczego, ale

po prostu wkurza mnie to od razu. Wstaję i wychodzę po schodach do sypialni i do łazienki. Mam pilną potrzebę zatrzasnąć drzwi, ale nie chcę obudzić dziewczyn. -W porządku, Nogi, dlaczego jesteś tak wkurzona? – pyta od drzwi łazienki, z ramionami skrzyżowanymi na piersi, obserwując mnie. -Bo jesteś tak cholernie uparty!- odwracam się do niego i opieram o umywalkę z pochyloną głową. – Nie wiem, co mam do powiedzieć, abyś zrozumiał, że nie zrobiłeś tego celowo i że nic mi nie jest. -Ja po prostu tak cholernie boję się, że cię zranię – mruczy przez co podnoszę głowę w jego stronę. -Gdy mnie nie dotykasz boli. – opieram moje biodra o umywalkę i krzyżuję ramiona, obserwując go. – Gdy nie kochasz się ze mną boli. Jak jesteś delikatny i słodki dla moich dziewcząt, a następnie cofasz się ode mnie boli. -Chcę cię dotknąć tak cholernie mocno, że mnie to zabija – szepcze i zamyka oczy i zaciska szczękę. -Jestem tu – szepczę i podchodzę do niego. On nie zrobi pierwszego kroku i niech mnie diabli jeśli wrócę do platonicznych relacji z nim. Kocham go. Powoli owijam ramiona wokół jego talii i staję przed nim, jego ręce są wciąż złożone i przypięte między nami. Pochylając się, wyciskam pocałunek na jego mostku i pocieram nosem jego klatkę piersiową przez miękki t-shirt i patrzę w górę, aby znaleźć jego niebieskie spojrzenie obserwujące mnie. -Nigdy mnie nie zranisz – szepczę i całuję go po brodzie – Kochasz mnie. Jego oczy rozszerzają się na ułamek sekundy, a następną rzeczą jaką wiem to, że jestem w jego ramionach, a on ma ręce na moim tyłku i podnosi mnie do niego, całując łapczywie. -Jesteś pewna? – warczy. -Jeśli nie zaprowadzisz nas do łóżka – odpowiadam między pocałunkami – Będziesz musiał martwić się o mnie raniącą cię. On śmieje się i prowadzi mnie do łóżka, delikatnie stawiając mnie na

ziemi, dopóki moje stopy uderzają w podłogę i natychmiast zaczyna ściągać ze mnie ubrania. Aby nie czuł się opuszczony, odwdzięczam się, podciągając jego tshirt na klatkę piersiową i przez głowę, a potem moje ręce schodzą w dół jego gładkiej skóry, na jego sutki, aż po jego muskularny tors. -Masz tors na dni. – mruczę, oglądając moje ręce wędrujące w górę i w dół brzucha. -Musieliśmy zrobić wiele przysiadów. – mruczy sucho i ciągnie mnie na łóżko z nim, a następnie jakbym nic nie ważyła obraca mnie tak, że siedzę na nim, przodem do jego stóp – Marzyłem o twojej cipce na mojej twarzy od miesięcy. -Nienawidzę tego słowa, wiesz. – mówię mu i równoważę się kładąc mu ręce płasko na brzuchu, gdy on zgina kolana obok moich ramion i przesuwa mój szeroko otwarty rdzeń bliżej jego ust. -Co? – delikatnie mnie liże, ledwo muskając językiem wzdłuż moich warg, przez co ciężko oddycham. – Przysięgłaś prawie jak Jules z wyjątkiem gdy dziewczyny zaczynają to ok. -Po prostu wydaje się to brzydkim słowem – szepczę i ciężko oddycham ponownie gdy czuję jego język zamiata z mojej łechtaczki do moich warg i ponownie, mocniej, podniecając całe moje ciało. – Ach, Boże czuję się tak dobrze. -Mam najlepszy widok w tej chwili – otula usta wokół mojej łechtaczki i delikatnie ssie, wywołując lekki hałas kiedy ją puszcza i nie mogę nic na to poradzić, ale podnoszę nad nim biodra, bojąc się go udusić. -To prawda, kochanie. – ciągnie jak przekąskę moją łechtaczkę i wargi. Zaciskam ręce wokół jego żeber i spoglądam w dół, aby zobaczyć jego twardy kogut stojący na baczność i nie myśląc dużo sięgam w dół, ciągnę i pcham w górę i w dół, głaszcząc go mocno. -Kurwa! – jego głos jest niski i mocny i powoduje zawroty głowy wiedząc jak bardzo go podniecam. Nadal poruszam biodrami, ocierając moją cipkę po jego ustach i pochylam się do przodu, biorąc jak najwięcej jego fiuta w usta.

Co oznacza, że mam go tylko do połowy ze względu na jego grubość i długość. -Cholera, Bryn! -Mmm – mruczę w porozumieniu i zaczynam go ssać, otulając moje usta wokół aksamitnej skóry jego penisa, kochając dotyk jego ust na mnie. Wsuwa dwa palce we mnie, a ja tracę koncentrację, siadam i ujeżdżam mu twarz. Drogi Boże, dojdę na jego twarzy! -Caleb, muszę dojść. -Nie waż się – warczy na mnie, wibracje jego głosu popychają mnie jeszcze dalej w kierunku mojego wyzwolenia. Unoszę się na palcach i czuję jak mój orgazm buduje się w dolnej części moich pleców, moja cipka zaciska się na jego palcach, bezwstydnie szlifując jego usta i nos. Gdy moja głowa się rozjaśnia, skłaniam się znowu w dół i wciągam jego pulsujący fiut w moje usta i ssę go mocniej i szybciej, przesuwam w górę i w dół jego wału, dopóki nie mogę już tego wytrzymać. Muszę go mieć we mnie. Teraz. Odciągam moją cipkę z dala od jego twarzy i schodzę w dół tułowia, przeciągając moją wilgoć wzdłuż jego piersi. Moje biodra unoszą się gdy trzymam jego penisa u nasady i wprowadzam go we mnie, rozkładam kolana obok bioder i jeżdżę na nim do tyłu. -Jezu Chryste, kurwa, Brynna. – Jego ręce schodzą w dół moich pleców po obu stronach kręgosłupa na mój tyłek i zatrzymuje je na biodrach, gdy ujeżdżam go zaciekle, zaciskając na nim mięśnie. Sięgam do tyłu i chwytam go za mosznę, delikatnie ugniatając. Jego ręce spadają z moich bioder na łydki gdzie trzyma mnie mocno, spotykając się z każdym moim pchnięciem, a wielkimi dłońmi masuje mi nogi. Mam masaż stóp kiedy, kurwa, próbuję doprowadzić go do szaleństwa. I to jest fanta-kurwa-styczne. Jego prawa ręka porzuca moją nogę i czuję jak głaszcze mój prawy

pośladek, rozchylając je i okrążając mocno brzeg mojego odbytu palcem mokrym on jego ust i moich własnych soków. -Cholera! – wołam, ale przesuwam się bliżej do niego. Uczucie jest obce i dziwne, a może trochę jak tabu. On nie wsuną go we mnie, po prostu wciąż ociera się o mnie. -Jesteś tak, cholernie, piękna. – jęczy i wiem, że jest blisko. Jego worek zaciska się w mojej dłoni, a jego penis twardnieje jeszcze bardziej wewnątrz mnie. Zaciskam się wokół niego i opadam w dół, ulegając własnemu orgazmowi, kołysząc się i trzęsąc nad nim. -O mój Boże! – krzyczę kiedy porusza się i dochodzi we mnie. Jasna cholera. Nie miałam pojęcia, że seks może być taki. Oboje dyszymy, spoceni i jestem pewna, że stracił czucie w nogach około dziesięć minut temu. Wyciągam się do przodu, zsuwając z niego i zanim mogę zauważyć Caleb przyciąga mnie do siebie i układa przodem do niego. -Próbujesz mnie zabić. – mruczy i całuje mnie w czoło. – Święty kurwa, Nogi. -Nie mogłam się powstrzymać..- chichoczę - ..jesteś taki … gorący. Śmieje się i uśmiecha do mnie, pokazując w pełni swoje dołeczki. -Widzisz? – pytam i chwytam jego twarz w ręce – To jest to, kim jesteśmy, Caleb. Nie zapominaj o tym. Poważnieje i przeszukuje moje oczy przez dłuższą chwilę, zanim przyciąga mnie do mocnego uścisku, zakopując nos w moich włosach. -Jesteś najlepszą częścią mojego życia, Bryn. Nie zapominaj o tym. Uśmiecham się delikatnie i całuję jego klatę, a oczy ciążą mi ze zmęczenia. *** -Twój strój na koncert jest gorący. – informuje mnie Jules i uśmiecha się do mnie gdy spacerujemy po centrum handlowym w centrum Seattle. – O popatrz! Michael Kors! -Potrzebujesz jakiejkolwiek torebki tak jak dziur w głowie. – Nate chichocze i całuje jej skroń. -Kobieta nigdy nie może mieć za dużo torebek. – Jules informuje go.

Jestem dzisiaj na zakupach z Jules i Natem, Nat i Lukiem i Stacy. To miał być babski wyjazd, ale Caleb nalegał, żeby wziąć ze sobą chłopaków do ochrony, a on, Matt i Isaac zostaną w domu z dziećmi. Myślę, że mamy lepszy koniec kija. Natalie i Luke idą przed nami, Luke pcha wózek Olivii, a Nat ma ramie owinięte wokół talii Luka, jej ręka jest mocno osadzona w jego tylnej kieszonce jeansów. -Gorący mężczyźni pchający wózek są naprawdę gorący. – Stacy pochyla się i szepcze do mnie. -Luke Williams pchający wózek jest gorący – odpowiadam i chichoczę. -Słyszymy cię – odzywa się Nat sarkastycznie powodując, mój i Stacy, nagły atak śmiechu. -Nie szeptałam – odkrzykuje. -Jeśli masz zamiar wyjść za gorącą, gwiazdę filmową – Jules odzywa się do Nat zza nas, trzymając własnego gorącego męża za rękę ..musisz wiedzieć, że ludzie będą gapić się na jego gorący tyłek. -On ma piękny tyłek – zgadza się Nat i klepie go z uśmiechem. -Cieszę się, że go akceptujesz, kochanie. – Luke mruczy do Nat i całuje ją delikatnie. -Gag – mruczy Jules, co wywołuje u mnie uśmiech. – Hej chłopaki, muszę skorzystać z pokoju małych dziewczynek. -Musimy iść do lekarza? – pyta Nate – To już czwarty raz od kąt jesteśmy w centrum. -Nie – macha lekceważąco ręką – Piłam dużo wody. - Nie, nie piłaś, Julianne. – patrzę przez ramię, aby zobaczyć Nate-a patrzącego na nią z góry. Jestem wciśnięta pomiędzy dwóch najgorętszych mężczyzn na naszej planecie. Inni są w moim domu. -Chodźcie, dziewczyny. Wszystkie, musimy odświeżyć swoją szminkę – Jules prowadzi nas drogą do toalety, pozostawiając Nate-a, Luka i Livie za nami.

-Nie noszę szminki – przypomina nam Stacy gdy idziemy za drobną blondynką. Ona jest wspaniała dzisiaj, tak jak i na co dzień, w sukni maxi z kurtką dżinsową i czarnymi obcasami, które stukają po podłodze gdy idzie. Jules jest jedyną kobietą, jaką znam, która nosi obcasy cały dzień bez konieczności przeszczepu stóp na koniec dnia. Jeśli bym jej nie uwielbiała, to bym nią gardziła. Gdy wszystkie jesteśmy w łazience, Jules wygląda pod straganami, aby upewnić się, że jesteśmy same. -To nie jest szkoła, Jules. – przypomina jej Stacy z uśmiechem. -Potrzebuję was dwóch, abyście na bieżąco zajęły Nate-a przez jakiś czas. – informuje Stacy i mnie z szeroko otwartymi oczami z podniecenia. -Dlaczego? – pytam – Dokąd idziesz? -Ona i ja idziemy kupić bieliznę tak, aby mogła założyć coś gorącego gdy… - zaczyna Natalie, ale przerywa jej Jules gdy skacze w górę i w dół, klaszcząc w dłonie z podniecenia. -Kiedy powiem mu, że jestem w ciąży! -Święty kurwa! – woła Stacy. -Wow! – zgadzam się i oboje pędzimy i przytulamy ją do siebie, kołysząc się w przód i w tył. -Oh, co mi tam – mówi Nat i otula ramiona wokół nas wszystkich. -W tej rodzinie zaroiło się nagle od dzieci – mruczy Stacy i ociera łzy z jej oczu. -O mój Boże, możesz sobie wyobrazić jak piękne ich dziecko będzie? – pytam i przytulam Jules ponownie – Ta pula genów jest poważnie imponująca. - Jestem tak podekscytowana dla ciebie. – mówi jej Nat i ściska jej dłoń. Jules patrzy na nas i wzdycha z wielkim uśmiechem na twarzy. -Wiem, że to szybko. Ożeniliśmy się kilka miesięcy temu, ale.. – wzrusza ramionami i odwraca włosy przez ramię – Gotowy czy nie, stało się. -Nate będzie wychodził z siebie – mówi Natalie.

-Więc ubierzesz się seksownie i wtedy mu powiesz? – pytam z uśmiechem. To cała Jules. -Jasne, że tak. – kiwa głową, a potem jej oczy rozszerzają się- Czekaj. Teraz naprawdę muszę iść siku. Dlaczego nikt mi nie powiedział, że sikasz cały czas kiedy jesteś w ciąży? -Ja ci mówiłam. – Nat zwraca się do niej przez drzwi. – Nigdy mnie nie słuchasz. -Więc jaki jest plan? – pytam. -Dlaczego nie pójdziecie z nim do tej włoskiej restauracji po drugiej stronie ulicy i załatwicie stolik, a Jules, Luke i ja spotkamy się tak za chwilę? – sugeruje Natalie gdy Jules wychodzi z kabiny i myje ręce. -Brzmi dobrze – Stacy kiwa głową – Mogę iść na lasagne. -Dobrze. – Jules uśmiecha się i kierujemy się z powrotem do chłopaków – Hej, chcesz iść z Bryn u Stace załatwić nam stolik w włoskiej restauracji po drugiej stronie, podczas gdy ja, Luke i Nat pójdziemy kupić coś Olivii? On uśmiecha się słodko i pociera palcami po jego klatce piersiowej, zwęża swoje szare oczy i patrzy na nią przez chwilę, jak gdyby wiedział, że kłamie i stara się zdecydować czy powiedzieć jej o tym czy nie. Wreszcie wzrusza ramionami i mówi po prostu – Oczywiście. -Pa, pa! – woła Livie z jej wózka, uśmiechając się. -Pa, pa! – odpowiadamy i machamy do niej kiedy wychodzimy z centrum. -Co ona tak naprawdę kupuje? – pyta nas, gdy tylko wyszliśmy na zewnątrz. -Produkty dla dzieci – odpowiadam, wzruszając ramionami, a Stacy przytakuje, ale żadna z nas nie może spojrzeć mu w oczy. -Kobieca solidarność. – mamrocze pod nosem. Chichoczę i biorę go pod ramię. -Tak. Cieszę się, że to zauważyłeś. Mamy właśnie wjeść przez szklane drzwi kiedy Steven i Gail Montgomery opuszczają restauracje, śmiejąc się z wysokim, bardzo przystojnym, obcym mężczyzną.

Steven zauważa naszą trójkę, a jego oczy rozszerzają się. -Cześć – Stacy uśmiecha się szczęśliwa widząc swoich teściów. -O mój Boże! Cześć! – Gail ciągnie nas wszystkich do uścisku i zwraca się do wysokiego mężczyzny, który cofnął się i skrzyżował ręce na piersi, obserwując nas zmrużonymi, jasnoniebieskimi oczami. Ma ciemne, perfekcyjnie wystylizowane włosy oraz cerę oliwek, szerokie ramiona pod kobaltowym swetrze na drutach. -Dominic – mówi mu Gail i odwraca się do nas – To jest Brynna, Stacy i Nate. – odwraca się do nas – To jest Dominic Salvadore. -Cześć- kiwa głową i oferuje nam pół uśmiech, a ja przełączam się na czujności. Kim, do cholery, jest ten facet i dlaczego rodzice Caleba jedzą z nim obiad? -Myślę, że Jules i Natalie będą tu zaraz z Lukiem i dzieckiem, jeśli chcielibyście się przywitać. – oferuje Nate, oczy ma przyklejone do Dominica, przyglądając mu się uważnie. -Chcielibyśmy, ale musimy już iść – Steven reaguje szybko. Ustawiając Gail przed nim – Pocałujcie od nas Liv. Machają nam i szybko wychodzą, pozostawiając naszą zdziwioną trójkę patrzącą na siebie. -Dziwne – w końcu zauważam. -Zdecydowanie – zgadza się Stacy. Nate wyciąga swój telefon i włącza go. – Powiedziała, że nazywa się Dominic Salvadore? – pyta. -Tak. Co robisz? – pytam. -Sporządzam notatkę. – wkłada swój telefon z powrotem do kieszeni i mruga do mnie. Nate jest gorący, ale oprócz tego jest również miły, silny i tak dobry dla Jules. Wszyscy go uwielbiają. -Możesz skopać mu tyłek. – proponuje Stacy. -Oczywiście, że mogę, kochanie. To nigdy nie było pytanie. Unosi brew i szydzi. -Czy wspominałam, że masz ego wielkości Space Needle?- pytam. Nate śmieje się i zarzuca rękę wokół moich ramion, przytulając mnie do niego gdy hostessa prowadzi nas do stolika.

-Ego czy nie, kochanie, mogę skopać mu dupę. *** -Nie powinnam brać tego kawałka tiramisu. – bełkoczę i pocieram mój brzuch gdy Stacy podjeżdża na mój podjazd. -Kto to jest za nami? – pyta Nat i chichocze – To Will i Meg. -Co ty tu robisz? – pytam, gdy wynoszę zakupy z tyłu furgonetki. -Isaac wyłał S.O.S – informuje nas ze śmiechem. -Co? Dlaczego?- głos Stacy jest zaskoczony, ma szeroko otwarte oczy ze zmartwienia. -Ma ze sobą policjanta i marynarza w tym samym pokoju – Luke odpowiada ze śmiechem i podnosi Olivię, wyciągając ją z fotelika. Śmiej się z nim, tak jakby wiedziała o czym mówi. – Co może się ewentualnie tam dziać? Wszystkie dziewczyny patrzą na siebie i od razu pokonują odległość do drzwi. Jules wyciąga telefon i zaczyna nagrywać. -Co robisz? – pyta ją Luke, gdy otwiera drzwi. -Jestem gotowa, udokumentować wszystko co dzieje się po drugiej stronie tych drzwi. Nigdy, za milion miliardów lat, nie spodziewałam się tego co znaleźliśmy w środku. -Cholera – Nate mruczy pod nosem – Hej, Jules czy to źle jak nagle znajdujesz swoich braci w takiej sytuacji? -Mamo! –woła Sophie i biegnie do Stacy, obejmując ją w okolicy kolan. -To świetny kolor dla ciebie, człowieku.- Luke odzywa się do Caleba, który się krzywi. Każdy w pokoju został przebrany oprócz Sophie, a Jules filmuje wszystko na jej telefonie. Chłopaki siedzą na podłodze wokół małego stołu dziewczynek. Josie i Maddie urządziły przyjęcie z herbatką wraz z , jak widzę, zupełnie nowymi lalkami American Girl- kurczę to musiało kosztować fortunę – i wszyscy, co do jednego mają na sobie tiary. Tiary.

Nawet Sierżant Bix siedzi posłusznie między Josie i Maddie, z diademem księżniczki na głowie. -Wow, jesteś taki ładny, Matt. – mruczę, nie będąc w stanie wytrzymać tego więcej. -Dobra, przyjęcie z herbatką się skończyło. – ogłasza Caleb, ściąga różowy diadem z jego głowy i podaje ją Maddie. -Ale wypiłeś tylko jedną filiżankę. – skarży się. -To było dużo – mruczy i wstaje z podłogi. -Isaac, czy ty masz na sobie naszyjnik? – pyta Will, wyjąc ze śmiechu i wskazuje na swojego brata. -Sophie chciała, żebym go nosił. – reaguje Isaac, szarpiąc pierś – Tylko poczekaj – wskazuje na Luka – Liv zrobi to samo z tobą. -To idzie na You Tube – mruczy Jules i nadal nagrywa. -Wyłącz to teraz, Jules. – każe jej Matt, jego głos jest mocny. -Nie ma szans – potrząsa głową i chichocze. – To jest świetne. -Daj mi swój telefon! – Caleb rzuca się na nią, a ona przerzuca swój telefon do Meg. -Weź go sobie! –krzyczy. Meg łatwo go łapie i kontynuuje filmowanie, szybko porusza się po pokoju. Gdy Isaac wyciąga ręce po telefon, rzuca go do mnie. -Nogi, przysięgam ci, że jeśli nie dasz mi tego telefonu… - Caleb podchodzi do mnie, łypiąc na mnie. -Co zrobisz? Zbijesz mnie? – uśmiecham się słodko i wyciągam telefon poza zasięg jego ręki. -Co jest nie tak z tymi kobietami? – pyta Matt. Luke, Will i Nate śmieją się tak mocno aż trzymają się za brzuchy. -O człowieku, to jest najlepszy dzień w moim życiu. – Will jest pochylony gdy stara się złapać oddech – Cieszę się, że nagraliśmy to wideo. -Złamię wszystkie twoje nogi – obiecuje Caleb – I o co chodzi z małymi dziećmi szantażystami? – pyta mnie. -Co ty mówisz? – pytam i szukam wskazówki u moich dziewczyn,

które nie chcą spojrzeć mi w oczy. -Przekonały nas, aby pójść do sklepu lalki American Girl – zaczyna Matt – Doszliśmy do wniosku, że zajmiemy je czymś, damy im lalki. -Siedemset. Dolarów. – Isaac tupie nogą z każdym słowem. – Dla trzech małych dziewczynek, by dostały lalki i całą ich garderobę. -Dlaczego kupiliście tak dużo? –pytam, szeroko otwierając oczy w szoku. -Okłamały nas – reaguje Matt z westchnieniem – Na znacznikach są numery, myśleliśmy, że były to ceny.. -Ale nie – Caleb przyłącza się gdy reszta nas stoi w salonie, patrząc na nich z podziwem gdy opowiadają swoją historię – Nie, to jest numer kodu, który mówi jak znaleźć ceny na wykresie. Wykres! -Więc zamiast zapłacić osiem dolarów za strój, jak myśleliśmy, zapłaciliśmy czterdzieści, cholernych, dolarów! – wykrzykuje Isaac, wskazując na lalki Sophie. -Czterdzieści dolarów za strój dla lalki? – pyta Meg z szeroko otwartymi oczami. – O, kurczę. Podczas całej tej wymianie zdań, trzy małe ulubieńcy bawią się po cichu lalkami, jakby były jedynymi w pokoju, -A potem, kiedy sprawdziliśmy, te trzy dały nam najbardziej niewinne spojrzenia. – Matt kręci głową z niesmakiem. -One nie są niewinne. – burczy Caleb – Są, cholernymi, rabusiami. -Nate? – Josie podchodzi do wysokiego, ciemnego człowieka i ciągnie za rękę, aby zwrócić na siebie jego uwagę. -Tak, piękna dziewczyno? – odpowiada i przysiada obok niej. -Mogę pojeździć na twoim motocyklu gdy będzie słonecznie? – pyta i okręca włosy wokół palca, jej oczy są szerokie i zalotne, a jeśli się nie mylę ona rzeczywiście trzepocze do niego rzęsami. -Oczywiście, że możesz. – odpowiada Nate z uśmiechem i chwyta delikatnie za jej nos. -Dziękuję! – otula ramiona wokół jego ramion i przytula go, a następnie wraca do swojej lalki. -Jeśli ona już uderza do faceta w skórzanej kurtce z motorem - Will

zauważa ze śmiechem – To nie wiem co będzie w przyszłości. Caleb przeklina pod nosem gdy reszta z nas śmieje się. -Tak, właśnie dlatego my będziemy mieć tylko chłopców – Nate mówi Jules gdy wskazuje na Josie. -Myślę, że będzie lepiej gdy będziemy mieć nadzieję, że to chłopiec. – odpowiada z uśmiechem, obserwując twarz Nate-a. -To dobrze, ja po prostu.. Czekaj. – odwraca się do niej i chwyta ją za ramiona, obserwując jej twarz uważnie –Co powiedziałaś? -Chciałam ci powiedzieć później, kiedy będziemy sami, ale nie mogę dochować tajemnicy, a większość naszej rodziny jest tutaj, tak że… Jules wzrusz ramionami i gryzie wargę, oczy lśnią jej od niewylanych łez. - Będziemy mieć dziecko. Pochyla się i chwyta jej twarz w dłonie, przeciągając palcami po policzkach i opiera czoło o jej, a wszyscy w pokoju czekamy, aby usłyszeć, co ma do powiedzenia. -Czy ja śnię? – pyta, jego głos jest surowy. Ona kręci głową i owija ramionami jego szyję. – Nie. Potem Nate całuje ją, długo i mocno, jak nigdy wcześniej nie widziałam publicznie, nawet na ich ślubie. W końcu cofa się i patrzy na nią z wielką miłością w oczach, przez co czuję się źle oglądając to, jakbym przeszkadzała. Caleb sięga w dół i łączy palce z moimi i ściska mocno. Wszyscy mężczyźni Montgomery są cisi. To jest ich siostrzyczka. -Kocham cię tak bardzo, Julianne. – mówi wreszcie Nate i ściera kciukiem łzy z jej policzków. – Dziękuję – szepcze. Zgarnia ją do wielkiego uścisku i wiruje z nią dookoła przed postawieniem jej i zwróceniem się do nas. – Będziemy mieli dziecko! -Gratulacje! - podchodzimy do nich, przytulamy i śmiejemy się, świętujemy i cieszymy się nowym życiem, które ma zamiar dołączyć do naszej rodziny. -Mamusiu – Maddie szarpie mnie za rękę, by zdobyć moją uwagę – Czy Sophie może zostać z nami dziś wieczorem?

-Nie, kochanie. – podnoszę ją i całuję w policzek. Jest prawie za ciężka, aby trzymać ją tak jak teraz. – Nie dziś. -Dlaczego nie? – pyta Josie. -Sophie ma iść do domu i spać we własnym łóżku. – mówi im Stacy z uśmiechem. -Ona może spać w naszym łóżku, tak jak Caleb śpi w łóżku mamusi! – odpowiada Maddie i jeszcze raz w pokoju zapada martwa cisza. Moje oczy rozszerzają się i rozglądam się po pokoju, szukając Caleba, który stoi obok Nate-a, także z wielkimi oczami na jego przystojnej twarzy. Isaac śmieje się i wszyscy wraz z nim, a ja zamykam oczy i opieram głowę na ramieniu Maddie. Po prostu zastrzelcie mnie. Rozdział 13 Caleb -Więc zabierasz mnie tutaj, aby przypomnieć mi, jaka krucha jestem?Brynna opiera ręce na biodrach i gapi się na mnie, gdy wchodzimy do siłowni Rich’a McKenna w centrum Seattle. -Nie- chichoczę i kładę rękę na jej kurtce. -Nie zdejmę kurtki – postanawia. -Jesteś urocza. Daj mi, kurwa, płaszcz. Patrzy na mnie, gdy Jules krzyczy zza nas – Nie jesteś! -Jules jest tutaj? – Pyta Brynna z szerokimi, brązowymi oczami. Zanim mogę odpowiedzieć. Jules biegnie do nas i łapie Brynne w wielkim uścisku. -Próbowałam przekonać Nate’a aby mi pozwolił zrobić kilka ćwiczeń, ale on nie pozwala mi robić wszystkiego. – Jules przewraca oczami i uśmiecha się. – Będę bardzo gruba. -Nie sądzę, że to możliwe. – Odpowiada Brynna, jednocześnie kręcąc głową.- Poza tym ma rację. Chyba, że ćwiczysz jogę, nie powinnaś robić cokolwiek w tej siłowni. -To jej powtarzam – dołącza się Nate. – To jest siłownia sparingowa.

Nie uprawiamy tu jogi. – Nate owija ramię wokół mojej siostry i całuje jej skroń. -To wspaniale was widzieć. – Zaczyna Brynna i spogląda na mnie, – Ale co ja tu robię? -Caleb ci nie powiedział? – Pyta Jules. Ona kręci głową i uśmiecha się, do Nate’a uspokajająco. -Nate pokaże ci kilka technik samoobrony. – Informuję ją i biorę za rękę, ściskając mocno. -Dlaczego?- Pyta i patrzy na Nate’a. -Bo on kopie tyłki – odpowiada dumnie Jules, na co Nate śmieje się i kręci głową. -Nie możesz mi ty tego pokazać? – Brynna pyta cicho. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu, żebym był rozproszony, co dziesięć sekund i zmienił lekcję samoobrony w szalony, gorący seks. -Mógłbym, ale Nate ma rzeczywiste doświadczenie w walce. – Odpowiadam. Odwraca wzrok do Nate’a i marszczy brwi – Jestem chyba najsłabszą kobietą w tej rodzinie. Wiesz o tym, prawda? Zamiast bieżni i ciężarków spędzałam czas na gonieniu i podnoszeniu bliźniaków. -Nie trzeba być sportowcem, aby chronić siebie, Brynna. – Nate mruga do Bryn, całuje Jules jeszcze raz, a potem odsuwa się, wyciągając rękę do Brynny, aby do niego dołączyła. – Daj spokój. To będzie zabawa. -Powiedz moim dzieciom, że je kochałam. – Błaga, kiedy rzuca mi spojrzenie przez ramię – A i chcę być skremowana, proszę. Śmieję się i potrząsam głową, gdy zatrzymuję się przy dużym pierścieniu na środku pokoju, obok mojej siostrzyczki. Nate prowadzi Brynne na ring i zaczyna szeptać do niej, pokazując rękoma, gdy mówi. -Cholera, on jest gorący. – Szepcze Jules obok mnie. -Naprawdę? – Pytam i łypię na nią spode łba z góry. -Co? – Uśmiecha się niewinnie, następnie kładzie głowę na moim

ramieniu – On jest mój. Mogę mówić takie rzeczy. -Nie przy mnie. – Wzdycham i obserwuję wysoką, szczupłą kobietę w ringu. -Jest piękna – mruczy Jules. -Tak jest – potwierdzam i wzdycham ponownie. Ona jest tak, cholernie, piękna aż zapiera mi dech. Nie wiem, dlaczego nalega, że jest bez formy. Jest wysoka i zgrabna, odpowiedniej wielkości tyłek i piersi. Jej uda są solidne, prawdopodobnie od gonitwy za dziewczynami. A jej brązowe oczy mogą mnie zniszczyć, gdy są szczęśliwe lub przestraszone lub świecące z pożądania. -I zgodnie z dziewczynami, śpisz w jej łóżku. – Czuję jej uśmiech przed moim ramieniem, a moje oczy zwężają się jak oglądam Nate’a owijającego rękę na gardle Brynny i popycha ją do tyłu. -Tak. – Co jeszcze mogę powiedzieć? -Więc jak to jest? – Pyta Jules i przeciąga się tak, aby mogła patrzeć na moją twarz. Ciągle oczy mam na ringu. -Dobrze. -Jezu, jesteś taki trudny! – Uderza mnie w ramię, a następnie potrząsa ręką z grymasem – Ow. Uśmiecham się i patrzę na nią z góry. – Nie będę ci mówił o moim życiu seksualnym. Kiedykolwiek. -Chcę tylko wiedzieć, jak się mają sprawy – drąży. -Mamy się dobrze – powtarzam. -Idziecie jutro na koncert Nasha? - Jules pyta z uśmiechem. -Tak.- Kiwam głową i wzdycham, przeciągając ręką po twarzy. Boże, nie chcę iść na ten koncert. -Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – Pyta cicho. Wzruszam nonszalancko ramionami. – Bryn chce iść. Ona nie pójdzie nigdzie beze mnie, więc to oznacza, że będziemy tam razem. -Nie musisz się nią opiekować każdą minutą dnia, Caleb.- Przewraca oczami i kręci głową. – Co jesteś zmartwiony, że trafi na jakiegoś faceta? -Nie wiesz, kurwa, o tym. – Odpowiadam mocno.

-Cóż, jeżeli powiecie nam, co się dzieje, będę wiedzieć, kurwa, o tym. – Odpowiada, a potem wzdycha ciężko – Nie będzie dużo ludzi na koncercie. Spoglądam w dół na nią, rejestrując obawy na jej ładnej twarzy, krzyżuję ramiona i odwracam wzrok. Zbyt wiele, pieprzonych, ludzi. Daję jej skinienie głową, a ona przeklina pod nosem. -Hej, Craig! Chodź tu i pomóż mi! – woła Nate do umięśnionego faceta po drugiej stronie ringu. Craig skacze przez liny i przyłącza się do Nate’a i Brynny z uśmiechem . -Co mogę zrobić? – pyta, patrząc na Brynnę w górę i w dół, a ja czuję jak moje ręce zaciskają się w pięści. -Craig jest miłym facetem. – Wspomina Jules od niechcenia. -Hm. – Mamroczę. -Stworzą piękną parę. – Stuka palcem w wargę – Muszę ich ustawić. -Powinienem skopać ci tyłek. – Warczę. Odwraca wzrok i szeroki, wiedzący, uśmiech rozszerza się na jej twarzy. -Nie umówisz jej z nikim, Jules. – Ostrzegam ją. -Nie wydaje mi się, abyś ją sobie zastrzegł. – Wzrusza ramionami. -Zastrzegłem ją – mruczę i przysięgam pod nosem. Mały bachor nie zatrzyma się dopóki nie wypruje mi wnętrzności. Jules podnosi głowę oglądając mnie, oczy rozszerzają się i usta opadają. -Kochasz ją – szepcze. Bardziej niż cokolwiek innego. -Nie mogę jej mieć. – Odszeptuję i przesuwam ręką po włosach. -Czemu? -Ona zasługuje na kogoś o wiele lepszego, J. – kręcę głową, patrząc na niesamowitą kobietę w ringu z moim szwagrem i mięśniakiem, który oddałby swoje lewe jądro by ją przelecieć. -Co ty, do cholery, mówisz? – utrzymuje głos spokojny, ale mogę powiedzieć, że jest wkurzona jak diabli. -Skończę raniąc ją. Fizycznie. Emocjonalnie. – Wzruszam ramionami i spoglądam do wściekłych, oczów Jules.

-I co? Przelecisz ją, a następnie odjedziesz w stronę zachodu słońca, kiedy to wszystko się skończy? – patrzy na mnie z rękoma skrzyżowanymi rękoma na piersi i czuję się jak dupek. Bo kiedy stawia to tak, jestem dupkiem. -Nie wiem. – odpowiadam i zasysam szybki oddech, gdy Nate popycha Brynne na ziemię, uderzając wiatr z nią. Zarówno Nate i Craig stają przy niej, pomagając jej wstać. – Ja po prostu nie chcę wnieść swojego bagażu do życia jej i dziewczynek.- Czuję oczy Jules na mnie, więc spoglądam w dół, aby znaleźć w nich łzy. -Caleb, życie jest zbyt krótkie na to. Ona i dziewczyny cię kochają. Ty ich kochasz. Bądź szczęśliwy. – Otula ramiona wokół mojej talii i przyciska policzek do mojej piersi. – Po prostu bądź szczęśliwy. Wszyscy z tych facetów, z którymi pracowałeś, a nawet tych, którzy stracili życie obok ciebie, chcieliby tego dla ciebie. Skąd ona to wie? Nie zasługuję na to, co Brynna i jej dziewczyny oferują mnie. Nie mogę chronić swoich dziewczyn, widząc siebie mając te niesamowite dziewczyny. Zamiast tego dostały pudełko sosny i amerykańską flagę. -Bądź szczęśliwy. – Szepcze Jules – Ciesz się nią. Jeśli nie będzie mogła sobie z tym poradzić, powie ci o tym. Chryste, Caleb. Brynna jest jedną z najsilniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek poznałam. Ona poradzi sobie z niemal wszystkim. Boczę się, gdy oglądam Nate’a i Craiga z Brynną. Jej grymas, gdy koncentruje się na tym, co próbują ją nauczyć. Jej uśmiech, kiedy coś się uda. Jej rozdrażnione westchnienie, kiedy się pomyli i kończy na jej wspaniałym tyłku. Ona jest moja. Craig szepcze jej coś do ucha, dzięki czemu śmieje się do niego, jej oczy błyszczą, lekki połysk potu zakrywa jej twarz i klatkę piersiową, a ja łapię oddech. A potem ten drań robi to każdy Amerykanin zrobi natychmiast będąc blisko Brynny. On wkłada

kawałek jej włosów za ucho. I widzę czerwony. *** Brynna Jak, do cholery, mam się skupić, aby nie upaść na tyłek, kiedy jestem w ringu z Natem McKenna? Wiem, że jest żonaty. Z jedną z moich najlepszych przyjaciółek. A ja jestem zakochana w jego szwagrze. Ale na miłość wszystkich świętości, jest w czarnym podkoszulku, który pokazuje doskonałe mięśnie, które rozciągają się pod tym pysznym tatuażem, który biegnie wzdłuż całej długości jego ramienia. Jego włosy są zaczesane na kark, uwydatniając jego kwadratową szczękę i jasne, szare, oczy. Wszystko w tym człowieku krzyczy seks. Krzyczy. Seks. I to nie boli, że jest jednym z najsłodszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałam, a do tego wszystkiego jest całkowicie zakochany w żonie. Czy jest coś bardziej seksownego niż gorący mężczyzna zakochany w swojej żonie? Nie. -Pamiętaj, że jeśli uda im się otoczyć rękami twoją szyję, możesz wyciągnąć rękę i uderzyć go, mocno. -Racja – potwierdzam, nie wie, że nigdy nie zapamiętam tego później. -Dobra, pokażę ci kilka technik walki. – Nate uśmiecha się uspokajająco i odwraca się – Hej, Craig! Chodź tu i pomóż mi! Człowiek o imieniu Craig łatwo podchodzi do ringu i przeskakuje przez liny, spacerując w naszą stronę. -Co mogę zrobić? – Pyta z uśmiechem. Jest przystojny, w rodzaju chłopięcym. Jego ciało jest twarde i umięśnione, ale ma młodą twarz. Założę się, że w szkole nazywali go baby-face. On jest przystojny, ale to nie jest to, czego chcę. To, co chcę stoi na krawędzi ringu z jego siostrą. Spoglądam na Caleba, krzywiącego się przy Jules, która ma

ręce owinięte wokół jego talii i przytula go mocno. Zastanawiam się, o czym rozmawiają. -Na to musisz zwrócić uwagę, Bryn. – Nate odzywa się i każe Craigowi stanąć za mną i pokazać mi, jak umieścić moje stopy i dłonie. Próbujemy przez kilka minut z obu instrukcji, Nate i Craig mają na mnie ręce pokazując mi jak trzymać ręce, nogi rozłożone, przechylone biodra. -W porządku, jesteś gotowa na moje uderzenie? – Pyta Nate. -Mam zamiar umrzeć. – Szepczę, zdobywając śmiech Craiga za mną. -Nie pozwolę mu cię zabić. – Mruczy mi do ucha. – Poza tym, wiesz jak ten zablokować. Wystarczy, że będziesz pamiętać, co ci powiedział. Nate podchodzi do mnie i po prostu, gdy myślę, że zablokuję go, wymyka się, a ja zostaję znokautowana. -Cholera! –Nate i Craig razem nagle są przy mnie i pomagają mi wstać. -Wszystko w porządku, kochanie? – Pyta Nate. Kiwam głową i wciągam powietrze do moich płuc. – Ofiara ze mnie. Nate cofa się, ale Craig uśmiecha się delikatnie i wkłada mi włosy za ucho i sunie palcem w dół mojej szczęki, wysyłając gęsią skórkę w dół moich ramion. – Nie ma nic bardziej seksownego niż spocona kobieta. – Mruczy. -Spocone kobiety nie są seksowne. – Odpowiadam ze zmarszczonym nosem, uśmiechając się do niego, a następnie szybko spoglądam, z poczuciem winy, na Caleba. -Myślę, że to tyle na dzisiaj. – informuje, Caleb, gdy wchodzi na ring, jego twarz jest napięta ze złości. Patrzy na Craiga, który od razu cofa się i bierze mnie za rękę, pomagając mi wstać. – Wszystko w porządku? – Pyta mnie. -Czuję się dobrze. Mogę ćwiczyć dalej. -Nie, to tyle na dzisiaj. – Potrząsa ręką Nate’a – Dzięki, kolego.

-Za każdym razem. -Ja też chcę! – Informuje Jules, gdy ciągnie się na ring. – Chodź, Bryn. Będę ćwiczyć z tobą. -Nie! – Nate i Caleb krzyczą równocześnie. -Ona nie uderzy mnie mocno. – Mruczy Jules, dąsając się. -Nie będę cię uderzała w ogóle. Jesteś w ciąży. – Kręcę głową, śmiejąc się. – Możesz znieść dziewięć miesięcy bez kopania, Jules. -Dziewięć miesięcy. – Jej oczy rozszerzają się zanim ląduję na Nate’u. – Lepiej przygotuj się na wiele słownych kopniaków, jeśli nie mogę skopać ci tyłka w ringu. -Tak, przestraszyłaś mnie. – prycha Nate i przyciąga ją w ramiona. -Jesteś spocony – Narzeka Jules i próbuje wykręcić się, ale Nate trzyma ją mocno. -Chodź – Mruczy i chowa twarz w jej szyję, przez co Jules chichocze. -Jestem tu. – Przypomina Caleb. -Trzymaj się. – woła Nate i całuje Jules w głowę przed zwróceniem się do Caleba. – Jeśli masz czas, chciałbym trochę powalczyć z tobą w ringu, jeden na jednego. Wyglądasz jakbyś potrzebował w coś uderzyć. Patrzę ze zdziwieniem jak Caleb rozważa zaproszenie Nate’a. Spogląda na mnie, gorącymi, niebieskimi oczami, a następnie z powrotem na Nate’a. -Tak, mam czas. -Nie zbij go za mocno. – Jules uśmiecha się i całuje Nate’a w policzek przed wzięciem mnie za rękę i poprowadzeniem w stronę ringu. -Czy oni robili to wcześniej? – Pytam. -Nie wiem. – Jules wzrusza ramionami – Nie sądzę, by to robili, ale Caleb przychodzi do tej siłowni, kiedy jest w mieście, więc może już tak robili. -Kaski? – Pyta Nate. Caleb kręci głową na nie i sięga przez ramię, chwyta koszulkę, ciągnie przez głowę i rzuca go w moją stronę.

-Cholera. – Szepczę na jego widok. Za każdym razem gdy widzę jego nagą skórę, jest jak za pierwszym razem. Tłum zebrał się wokół ringu, aby obejrzeć walkę. Stoją obok siebie, są tej samej wysokości, barczyści, ale Nate jest cały ciemny, a Caleb jasny. To pewnie nie legalne, posiadanie dwóch niezwykle gorących mężczyzn razem w tym samym ringu. Nagle Nate pochyla się i atakuje. Przez kilka minut odwracają się, biją, kopią i ciskają sobą po podłodze, natychmiast wstając. Ich twarze są dzikie, oczy gorące i przeszklone i to najgorętsza, cholerna, rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. -Będą się nawzajem zbijać. – Mruczę z podziwem. -Być może. – Jules kiwa głową – Jezu, spójrz na nich! Nate bierze zamach na twarz Caleba, ale on zaciska pięść na ręce Nate’a i wykręca ją do tyłu, powalając go na ziemię, łokciem dociskając gardło Nate’a. Nate szamocze się i poci. Krwawi. Ma strużkę krwi spływającą z nosa, krwawi, a Caleb nie wygląda na gotowego, aby się zatrzymać. W końcu Nate kopie Caleba w żebra i uderza łokciem między jego łopatkami, tata Nate’a dzwoni w dzwonek. Nawet nie zauważyłam, że tu był. -Dość! – Pan McKenna krzyczy – Jeśli masz więcej agresji wyjdź i powal w worek. Nie w siebie. Nate i Caleb są zgięci w pasie, dysząc i pocąc się, łapiąc oddech. Jules i ja równocześnie łapiąc nasze. -Co to, do cholery, było? – Pytam. -Testosteron? – Pyta zdezorientowana Jules, wzruszając ramionami. – To było gorące. Kiwam głową w porozumieniu i patrzę jak Nate stoi wyprostowany i podchodzi do Caleba, potrząsając jego rękę i ciągnie go do męskiego uścisku. Mówi coś cicho i na kilka chwil oczy Caleba zwężają się przed tym jak cofa się i kiwa głową, oferuje Nate’owi pół uśmiech i klepie go mocno w ramię. Oboje schodzą z ringu i uśmiechają się do nas. -Lepiej się czujesz? – Pyta Jules.

-Tak. – Nate wzrusza ramionami i oferuje jej zarozumiały uśmiech. – Mogłem go pokonać. -W twoich snach, McKenna. Byłem dla ciebie delikatny. – Caleb ripostuje i zakłada koszulkę. -Musimy iść – Mruczę i uśmiecham do Caleba. Wciąż jest nieco zastrzeżony i spokojny, a ja nie wiem, co się z nim dzieje. -My też powinniśmy iść- Zgadza się Nate i ciągnie Jules do niego, wiedząc jaki jest spocony i brudny. -Do zobaczenia jutro! – Jules macha do nas, śmiejąc się i próbując wyplątać się z uścisku Nate’a. Caleb prowadzi mnie do samochodu, bez słowa otwiera drzwi, a następnie wspina się na miejsce kierowcy. Po przejechaniu ponad dziesięciu minut w zupełnej ciszy, decyduję się przełamać lody. -Ja nie flirtowałam z nim – Mówię. -Co? – Pyta, ledwo zaszczycając mnie spojrzeniem. -Z Craig’em. Flirtował ze mną, ale ja z nim nie. – Trzymam ręce na piersi i patrzę przez okno, nie zwracając żadnej uwagi na zabytki w centrum Seattle, czy deszcz, spływający po szybie. -Mam w dupie tamtego faceta. – Mruczy Caleb i skręca na moją ulicę. -To co się stało? – Pytam, marszcząc brwi. Przełyka i zerka na mnie, pociera palcami usta i wygląda na to, że zamierza coś powiedzieć, ale zmienia zdanie. -Nic.- Kłamie. -Caleb… -Nic mi nie jest. – kłamie i parkuje samochód, gdy dojeżdżamy do mojego domu. – Nie martw się o to. Gdy jesteśmy w domu i Caleb sprawdza alarm oraz okna i drzwi, zatrzymuje się kuchni, nie patrząc mi w oczy. Bix wita nas, ciesząc się drapaniem po głowie od Caleba, który jest cały spocony i brudny po jego intensywnym treningu z Natem. -Chcesz dołączyć do mnie pod prysznicem? – Pytam. Kręci głową i robi gest w kierunku podwórka.

– Mam zamiar sprawdzić wszystko z tyłu. Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz mnie potrzebowała. Z tym maszeruje do drzwi, a pies za nim, idzie prosto do lin przymocowanych do studia Natalie, którymi procuje energicznie. Gdy kończy jego mięśnie muszą śpiewać w proteście, ale podchodzi po skakankę i zaczyna skakać, a następnie robić pompki. Bix kładzie się na ziemi, czuwając. Co się, do cholery, dzieje w jego głowie? -Mamo! Mamusiu! – Dziewczyny wyścigają się od drzwi z ubranymi plecakami i płaszczami, podekscytowane powrotem ze szkoły do domu. Matt uśmiecha się od drzwi. -Dobrze się bawiłaś na siłowni? – Pyta. -Nie każ mi cię skrzywdzić. – Odpowiadam ze śmiechem. – Mogę to teraz zrobić. -To dobrze słyszeć. – Kiwa głową i marszczy brwi. – Gdzie jest Caleb? -Na dworze. Jest dziwny. – Odpowiadam z westchnieniem i ściągam plecaki dziewczyną. -W takim razie, ja pójdę. Do zobaczenia później. – Matt macha, podchodzi i całuje dziewczyny po kolei. -Miałyście dobry dzień? – Pytam. -Tak. – Odpowiada Maddie. – Dlaczego Caleb jest dziwny? -Nie wiem. -Chodźmy do niego. – Josie sugeruje Maddie, która uśmiecha się i oboje odwracają się do drzwi, zanim mogę im powiedzieć, żeby zostawiły go w spokoju. Chowam torby i wyciągam składniki na obiad z lodówki, kiedy słyszę piski śmiechu pochodzące z podwórka. Patrzę na szklane drzwi i widzę Caleba trzymającego Maddie w pasie, podrzucającego nią. Próbuje spojrzeć przez ramię na niego, z wielkim uśmiechem na twarzy, pełnym zaufania i miłości. Josie i Bix okrążają ich, śmiejąc się i szczekając. -Puść mnie! – Woła Maddie, a Caleb spełnia jej życzenie, stawiając ją na nogi i chwyta obydwie dziewczyny w ramiona, padając na ziemie,

upewniając się, że dziewczynki spadną na niego, a Bix szczeka i podbiega do nich, uśmiechając się jego psim uśmiechem z wystawionym językiem. To najsłodszy obraz, jaki kiedykolwiek widziałam w życiu. Rozdział 14 Brynna -Koncert był niesamowity! – wykrzykuje Stacy, stojąc obok Isaaca z drinkiem w ręce i szerokim uśmiechem. Moja kuzynka jest na dobrej drodze do upicia się. -Tak było. – przytakuję i uśmiecham się i nie mogąc nic na to poradzić patrzę na Willa i Meg, którzy siedzą zwinięci na kanapie. -Will – wołam do niego – to była prawdopodobnie najbardziej romantyczna rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Wszyscy jesteśmy na imprezie po pierwszym koncercie zespołu Nasha w trasie Sunshine Tour, gdzie Will zaskoczył nas wszystkich, wchodząc na scenę i prosząc Meg o rękę na oczarach tysięcy fanów. -Jestem romantycznym facetem – wzrusza ramionami i uśmiecha się. -Jesteś wieloma rzeczami, kochanie – Meg reaguje głośnym śmiechem. – ale romantyzm nie jest jednym z nich. Czy Luke dał ci jakieś wskazówki? -Hej! Mam swoje romantyczne chwile! – Will marszczy brwi, a potem szepcze coś zupełnie niestosownego do jej ucha, przez co się rumieni. -O tak, to prawda. -Nie chcę wiedzieć – Matt kręci głową ze śmiechem, a potem zerka na Caleba, który nie skomentował wieczoru i nawet nie spojrzał na mnie. Nosiłam ten seksowny strój, a on nawet nie zauważył. Zamiast tego jego ciało jest napięte, a oczy zwężone, obserwuje pokój, ludzi wokół nas i ogólnie wszystko tylko nie mnie. Wiem, że on próbuje zapewnić mi bezpieczeństwo, ale na miłość Jezusa, mam więcej mięśniaków koło siebie od prezydenta. -Wszystko w porządku, stary? – pyta Matt.

-Dobrze. – Caleb odpowiada skinieniem głowy. -Na pewno? – pytam, opierając rękę na jego ramieniu. On nie zaszczycił mnie nawet jednym spojrzeniem. -Czuję się dobrze. – powtarza, jego głos jest mocny. -Hej Sam. – Jules zbliża się do Sam z drugiego końca pokoju. – Leo szukał cię kilka minut temu. Musiałaś być w toalecie. Samantha spotyka się z Leo, wokalistą Nash, a ja nie mogłabym być bardziej szczęśliwa dla niej. Tworzą świetną parę. Leo jest wysoki i wytatuowany i sexy i ma wielkie ego, ale Sam utrzymuje go uziemionym i nie boi się go sprowadzić do takiego stanu, gdy jego ego wychyla się trochę spod kontroli. Nie robi tego często, myślę, że po prostu lubi wkurzać Sam. -Wiesz w którą stronę poszedł? – pyta Sam. -Na korytarz. – Jules odwraca się w stronę drzwi, a San wychodzi, znaleźć swojego mężczyznę. -Założę się, że dostanie później orgazm. – szepcze do mnie Stacy, przez co się uśmiecham. -Zdecydowanie. – potwierdzam i uśmiecham się do siebie. -Gdzie są dzieci i Bix dziś wieczorem? – pyta Isaac. -Wszyscy są w moich rodziców. – odpowiadam z uśmiechem. -Wy dwoje, musicie dostać pokój. – krzyczy Jules do Willa i Meg, którzy obecnie obściskują się na kanapie. -Stary, po prostu się wkręcili…– odpowiada Nat –… niech się dobrze bawią. -Nie obchodzi mnie to, ponieważ możesz w każdej chwili dołączyć do nich – Jules oskarża ją ze zmrużonymi oczami. -To dobry pomysł – Luke uśmiecha się i chwyta Nat całując głęboko, zdobywając głośny jęk Jules. -Fuj – mruczy i popija wody – Meg, chcę znów zobaczyć twój pierścionek. Meg radośnie wyciąga lewą dłoń do Jules, uśmiechając się z dumą. -Wybrałeś go sam? – Matt pyta Willa. -Tak. – Will kiwa głową i całuje Meg w policzek.

-Ale on skromny – Meg potrząsa głową i przesuwa palcami po włosach. -Byłaś zaskoczona? – pyta ją Will, miękkim głosem bez śladu arogancji. -Całkowicie – zapewnia Meg i całuje go mocno – Najlepsza niespodzianka w moim życiu. -Brynna, wyglądasz dziś pięknie. – komentuje Luke, przed podniesieniem swoje drinka do ust, zaskakując mnie. -Dzięki – mruczę i czuję ciepło na policzkach. – Cieszę się, że ktoś zauważył – bełkoczę i rozglądam się po tłumie. Dziewczyny wymieniają spojrzenia, a następnie oglądają Caleba i mnie myśląc, że są sprytne. Dzięki moim dziewczynkom i ich deklaracji, że śpimy razem, w końcu zwierzyłam się dziewczyną, podczas dzisiejszego koncertu wszyscy wiedzą, że Caleb i ja uprawiamy seks. Ale powiedziałam im, że to tylko seks i nic więcej. Bo szczerze mówiąc nie wiem co to jest. Wiem, że jestem całkowicie w nim zakochana i wierzę, że mnie też kocha, ale on gra w ciepło i zimno, a ja nie mogę go rozgryźć. To, cholernie, mnie frustruje. Caleb napina się obok mnie gdy zbliża się do nas człowiek, którego nie znam. -Przepraszam, czy to ty jesteś Luke Williams? – mężczyzna pyta cicho Luke’a. -Tak. – Luke kiwa głową i odwraca się do starszego pana. -Jestem Roger, ojciec Jake’a – odpowiada z uśmiechem, wyciągając rękę do Luke’a. Jake to gitarzysta Nash. – Moja żona jest twoją wielką fanką. Czy mógłbyś powiedzieć ‘cześć’? - Jasne – odpowiada Luke z uśmiechem i odwraca się do nas –Zaraz wracam. -Jak Luke radzi sobie dzisiaj z tymi ludźmi wokół? – Stacy pyta Natalie, odnosząc się do fobii Luke’a, nabawionej przez jego karierę gwiazdy filmowej. -W porządku – zapewnia nas Nat z uśmiechem – Radzi sobie dobrze,

kiedy jest z nami wszystkimi. Dopiero wtedy, gdy jest sam jest dla niego trudne. Will kiwa głową w zrozumieniu i opiera policzek na głowie Meg gdy Sam i Leo wchodzą do pokoju, trzymając się za ręce z uśmiechami na twarzy. -Podobał wam się koncert? – pyta Leo, kiedy idzie za Sam i owija ręce na jej ramionach, przyciągając ją do siebie i całując czubek jej głowy. -To było wspaniałe, Leo. – odpowiadam z uśmiechem – Kocham nową piosenkę. -Sunshine to doskonała piosenka – Jules zgadza się i mruga do Sam. Sięgam w dół i łącze palce z Caleba, mając nadzieję włączyć go do rozmowy. Spogląda na mnie szybko i ściska moją dłoń, ale poza tym nadal ogląda i słucha, nie uczestnicząc w dialogu. Wreszcie staję na palcach i szepczę mu do ucha – Jesteś gotowy by wyjść? -Tak – odpowiada natychmiast. – Brynna i ja wychodzimy – zapowiada, żegnając się z chłopakami i całując dziewczyny w policzek. – To było wielkie show, facet. -Dzięki. Zobaczymy się za kilka tygodni, gdy wrócę do domu na przerwę. – Leo uśmiecha się serdecznie do mnie i całuje mnie w policzek. – Daj mu popalić – szepcze do mnie i mruga. Cofam się do tyłu i idę za Calebem z moją ręką wciąż w jego mocnym uścisku, aż do parkingu. -Caleb? -Po prostu dostańmy się do samochodu, Bryn – odpowiada spokojnie, ale słyszę przewagę w jego głosie. Nie jest zły. Boi się. I to właśnie sprowadza mnie na ziemię. Caleb jest najsilniejszy człowiekiem, wiem, ale w tłumie martwi się o moje bezpieczeństwo i radzi sobie z własnymi demonami, bo po prostu chciałam być częścią koncertu. Przeszedł dziś przez piekło dla mnie. I zrobił to.

Docieramy do samochodu, a on wkłada mnie bezpiecznie do środka, przechodzi od strony kierowcy i wchodzi do środka i zamyka drzwi. Uruchamia samochód i sprawnie wyjeżdża z garażu. Jego mięśnie nie są już tak mocno napięte, są rozciągnięte i skupione pod jego czarnym swetrem, a każda jego część promieniuje napięciem. Sięgam nad i delikatnie kładę rękę na jego udzie. Jest zgięte przez co czuję zarys każdego mięśnia przez jego niebieskie dżinsy. -Wszystko w porządku? – mruczę. Spogląda na mnie, jego niebieskie oczy są gorące i ciasne, i kiwa głową – Taa. -Mała, jest w porządku. – przenosi jedną rękę z kierownicy i obejmuje moją na jego nodze, ściskając go uspokajająco. Co mogę zrobić, aby mu pomóc? Pomysł formuje się w mojej głowie, odwracam się do niego w fotelu i przeciągam kostkami w dół jego policzka i szczęki. -Caleb? – pytam cicho. -Hmm??- odpowiada. -Mów do mnie, marynarzu. Oddycha głęboko i koncentruje się na drodze i po prostu, kiedy myślę, że nic nie powie, szepcze. -Przepraszam. -Za co? – pytam zaskoczona. -Wiem, że nie byłem zabawny tego wieczoru. Nie jestem dobrym w tym całym gronie ludzi, Bryn. To sprawia, że jestem zdenerwowany. -Nie musieliśmy iść, Caleb. -Chciałem być tutaj. Chciałem, abyś poszła i dobrze się bawiła. – przeczesuje palcami włosy i czuję jak relaksuje się kawałek po kawałku. -Dziękuję – odpowiadam cicho i pochylam się, by pocałować go w policzek. Moje palce poruszają się delikatnie w górę i w dół jego uda, pieszcząc go lekko. Pozostawiam pocałunek na jego ramieniu, a potem bicepsie. -Co robisz, Nogi? – pyta.

-Czy mogę spróbować coś, czego nigdy wcześniej nie robiłam? Spogląda na mnie i lekko marszczy brwi, co ciekawe, wreszcie posyła mi swój pół uśmiech. -Okay. -Będziesz musiał się trochę cofnąć. – informuję go i odpinam pas by dotrzeć do jego talii. Jego oczy rozszerzają się. -Bryn? -Będę ssać ci w twoim samochodzie. – mówię rzeczowo i przesuwam w dół zamek, szarpiąc jego bieliznę, uwalniając jego twardego, gorącego fiuta. Podciągam kolana pod siebie i ustawiam się, wsuwając go do ust. -Kurwa – szepcze, gdy opiera rękę o tył mojej głowy, wplatając palce w moje włosy, gdy wznoszę i upadam na niego, ssę i liżę i szarpię jego wspaniałego penisa. Liżę szlak z jego piłki, wzdłuż jego grubości, wypukłe żyły, aż do końcówki, którą bawię się językiem. -Kocham twojego fiuta. – mruczę i opadam w dół, wciągając go do tylnej części mojego gardła. -Święty Jezu, Bryn, zaraz rozbiję ten pieprzony samochód. – warczy, ale nie daję się. Ssę mocniej i szybciej, chwytam to co nie mieści się w moich ustach, skręcając i drażniąc go, dając mu najlepszą cholerną bolwjob w jego życiu. Przesuwa rękę z mojej głowy, na plecy, na mój tyłek i chwyta go mocno, jego palce ocierają się wzdłuż szwu moich jeansów, pozostawiając mój rdzeń w ogniu. Chwytam jego piłki i oplatam mój język na spodniej stronie jego kutasa, drażniąc go, wiedząc dobrze, że jest na dobrej drodze do dojścia w moich ustach. Kurwa, nie mogę dłużej czekać. -Stop, Bryn, zaraz dojdę. Kręcę głową i zwiększam swoje wysiłki i nagle mogę poczuć słony smak, gdy wypełnia moje usta, do tylnej części gardła, połykam , biorąc go całego i wylizując go do czysta, zanim cofam się do tyłu,

uwalniając go i uśmiechając się z zadowoleniem z swojego siedzenia pasażera. -Myślę, że spojrzałeś na mnie teraz, nie? – pytam z chichotem. Dysząc, patrzy na mnie z mieszanką podziwu i pożądania… i złości? Ja po prostu wyssałam go do sucha. Za co, do cholery, on jest na mnie zły? Podjeżdżamy do domu, zatrzymuje samochód na parkingu i zanim mogę się zorientować, jesteśmy w środku, jestem przyciśnięta do drzwi, a Caleb ściąga ze mnie ubrania. -Caleb… -Mówiłem ci wcześniej, Nogi.- zaczyna i wyrzuca moją bluzkę i stanik przez ramię, a następnie dociera do moich jeansów. – Zawsze jesteś na pierwszym miejscu. Zawsze. Chcesz zagrać w tą grę? – ciągnie moje jeansy w dół moich nóg i rzuca je obok, wraz z moimi stringami i wyciąga jedną z moich nóg na jego ramie, rozkładając mnie szeroko. – Mam nadzieje, że jesteś gotowa na to co zaczęłaś. I zanim mogę stworzyć spójność myśli, zaciska skutek pomiędzy kciukiem, a palcem wskazującym i chowa twarz w mojej cipce, ssie i ciągnąc moje wargi, liże mnie od odbytu, aż do mojej łechtaczki w długich, twardych uderzeniach. -Cholera!- wołam i chwytam jego głowę, ciągnąc go za włosy i przytrzymując się na klamce, modląc się, by nie upaść. -Myślisz, że nie widziałem cię dzisiaj, kochanie? – mruczy między moimi nogami, przesuwając językiem w górę i w dół po mojej łechtaczce. – Myślisz, że nie zauważyłem, jak cholernie gorąco twój tyłek i nogi wyglądały w tych dżinsach z tymi pieprz-mnie obcasami? Wiję się, kiedy wsuwa palec we mnie i wciąga moją łechtaczkę do ust z głośnym dźwiękiem. -Nie widzę nic poza tobą, Nogi. Naciska językiem na moją łechtaczkę i porusza palcem, wysyłając mnie do paraliżującego umysł orgazmu. Moje kolana uginają się, ale on podtrzymuje mnie, dociskając do drzwi, gdy krzyczę i dociskam biodra do jego twarzy.

Cofa się na sekundę, wciska we mnie drugi palec i spogląda w górę oglądając moją twarz, gdy wysyła mnie do kolejnego orgazmu. Wstaje i ciągnie mnie do salonu do najbliższej powierzchni, którą jest krzesło, pochyla mnie do przodu i opada ponownie na kolana. -Caleb, potrzebuję cię w środku. – biadolę. -Dostanę się tam w końcu. – mruczy i kryzie oba moje pośladki na tyle mocno, aby pozostawić po sobie ślad. -Ojej! Chichocze i wyciąga ręce przeciągając nimi w dół moich pleców, na mój tyłek i otwierając mnie szeroko. -Kochasz mojego kutasa? – pyta ochrypłym głosem. Przytakuję energicznie. -No cóż ja kocham to. – odpowiada i oplata językiem moją łechtaczkę i przesuwa nim powoli przez moje fałdki, do mojego odbytu. – Kocham każdy cal tego. Czy wiesz co to jest ? -Uh, to moja cipka, Caleb. – odpowiadam oschle. Uderza mnie w tyłek, na tyle mocno by zwrócić moją uwagę, patrzę na niego w szoku. -Nie, to twoja pizda, Brynna. Patrzę na niego spode łba na niego, a on się śmieje, przenosi wzrok z powrotem na moje pulsujące centrum. -Tak, to brzydkie słowo, kochanie. Ale to..- przesuwa palcem po moim rdzeniu i drżę. - .. to jest najsłodsza cipka, jaką kiedykolwiek próbowałem. Znowu skrywa twarz we mnie, wpychając język i naciskając kciukiem na mój guziczek i rozpadam się po raz trzeci, drżąc i szarpiąc, pochylając się bardziej na krzesło, opuszczając nogi na podłogę. -Święty kurwa! – wołam – Caleb! -Tak, kochanie – odpowiada, całując i liżąc mój tyłek oraz pozostawiając mokre pocałunki pomiędzy moimi łopatkami. -Chcę cię we mnie – odpowiadam bez tchu – Proszę. Uderza mnie w tyłek, a następnie szybko okręca się wokół mnie i opiera na oparciu krzesła, owija rękę wokół mojej talii trzymając mnie

stabilnie i prowadzi swojego długiego, twardego kutasa we mnie, ale zatrzymuje się. Jego twarz jest na poziomie mojej, milimetry ode mnie, a jak mówi mogę niemal poczuć ruch jego warg. -Dowiesz się – zaczyna się poruszać i sunie wolną ręką po moim biodrze, między nami, aby mógł naciskać na moją łechtaczkę kciukiem. – To jest moja, pieprzona praca, Brynna. Porusza kciukiem tam i z powrotem, nad moją już obrzękłą i super wrażliwą łechtaczką, przez co zaciskam się wokół niego. -Proszę – szepczę. -Proszę, co? – pyta i przysuwa usta bliżej mnie. -Proszę, dojdź kochanie. Potrzebuję cię. -Nie, dopóki nie dojdziesz jeszcze raz. – informuje mnie z niskim pomrukiem. Czuję go we mnie, jego jądra uderzające w mój tyłek, wysyłające mnie na krawędź jeszcze raz. Nie mogę tego zrobić jeszcze raz! Wołam w moich spazmach i zaciskam na nim. Gdyby nie jego zakotwiczone ramię wokół mnie, upadłabym na krzesło. Wreszcie zaczyna się poruszać, powoli, z odmierzonymi uderzeniami i wiłam ponownie w niesamowitym uczuciu jego aksamitnego penisa. Całuje mnie głęboko, potwierdzając mnie, posiadając mnie, a następnie opiera swoje czoło o moje, kiedy zaczyna poruszać się szybciej i mocniej, naciskając na moją łechtaczkę z każdym pchnięciem. -Jesteś tak cholernie seksowna, Nogi. – szepcze i zaciska powieki kiedy dochodzi we mnie. Przytulam go do siebie i chowam twarz w jego szyi, wchłaniając dreszcze i drżenie jego ciała, gdy jego orgazm przechodzi przez niego. Zdyszany i spocony, przyciąga mnie mocniej, jakby bał się stracić kontaktu ze mną. Całuję go w ramię i utrzymuję swoją pozycję na nim, pocieszając go, kochając go. Powiedz mu, że go kochasz! Ale zanim mogę powiedzieć choćby słowo, on podnosi mnie z krzesła, będąc ciągle we mnie i prowadzi na górę po schodach.

-Nikt nigdy nie nosił mnie na rękach przed tobą. –mruczę z uśmiechem – Nikt nigdy nie był wystarczająco silny. -Będę cię nosił w każdej chwili, kochanie. – szepcze, gdy kładzie mnie na łóżku, unosząc się nade mną drżącymi rękami. – Jesteś piękna. Przeciągam palcami po jego policzku i uśmiecham się do niego. – Dziękuję. -Za co? – pyta, marszcząc brwi. -Za dzisiejszą noc. Wiem, że jesteś nieszczęśliwy, ale byłeś tam, bo ja chciałam tam być. Dziękuję za to. Kręci lekko głową i daje mi swój pół uśmiech, pokazując swoje seksowne dołeczki i szepcze – Myślę, że chciałbym zrobić wszystko dla ciebie. -Nie byłeś sobą od wczoraj na siłowni. – szepczę, ciesząc się ciemnością i ciszą razem z nim. – Chcesz o tym porozmawiać? Wzdycha i siada obok mnie, obserwując nasze złączone ręce i wreszcie szepcze – Bałem się dzisiejszej nocy. Jestem cicho, po prostu obserwując jego twarz, podczas gdy on myśli i powoli rozluźnia mięśnie ,swojego twardego ciała, wreszcie zwalniając. -Bałem się, że stanie się jedna z dwóch rzeczy albo obie. Albo ja miałbym atak paniki w środku koncertu lub całe cholerne doświadczenie dzisiaj będzie skutkować koszmarami dziś wieczorem, a ja tak cholernie boję się zranienia ciebie ponownie. Wspinam się na niego i owijam się, zaciskają ręce i nogi wokół niego i chowam twarz w jego szyi. -Jestem tutaj. Caleb Montgomery, a koszmary nie są. Poza tym – mruczę unosząc biodra, pozwalając mu wsunąć się we mnie – Nie masz koszmarów, gdy jesteś ze mną, a ja nie skończyłam kochać się z tobą. -Czy to prawda? – pyta z miękkim uśmiechem i odwraca nasze pozycje, chowając mnie pod nim. Zaczyna powoli, opierając się na łokciach, patrząc na mnie, jasno niebieskimi oczami. Wzdycha cicho

gdy powoli kocha się ze mną. -Tak, jest tak. – potwierdzam i jęczę kiedy przesuwa jego biodra tak że jego fiut ociera się o mój punkt G. – Zamierzam także spać dzisiaj nago. -Najlepszy pomysł jaki miałaś przez cały dzień, kochanie. – mruczy. Rozdział 15 Brynna Dzwoni telefon Caleba. Leżę płasko na plecach, a on jest owinięty wokół mnie, trzymając mnie i oddychając powoli i stale, w pozornie śnie bez snów. Brynna – 1 Koszmary – 0 -Caleb – szturcham go w ramię i staram się sięgnąć po jego telefon, ale jest zbyt daleko. – Caleb, telefon. On ociera twarz o moją pierś, a potem patrzy na mnie sennymi oczami. – Co? -Twój telefon dzwoni, kochanie. Sięga po nią i przyciska do ucha, natychmiast się budząc. – Montgomery. Człowiek na drugim końcu mówi. Caleb wstaje z łóżka, nagi jak w dniu kiedy się urodził, a ja podpieram głowę na ręku, aby obejrzeć go. -Powiedz mi, co się dzieje. – warczy, ale linia idzie martwy. –Kurwa. -Co się stało? – pytam i siadam zerkając na zegarek. Jest szósta rano. -Matt jest w drodze tutaj. Musimy się ubrać. -Co się dzieje? – pytam i wstaję z łóżka, tylko by być złapaną przez Caleba i przyciągniętą do niego. -Pachniesz niesamowicie. Chichoczę i całuję jego klatę przed tym jak odsuwam się i zaczynam wyciągać niektóre ubrania. Gdy wciągam sweter przez głowę, słyszymy głośny huk Bang Bang w frontowych drzwiach. -Szybki jest. – mruczę z uśmiechem. -Był już w drodze kiedy dzwonił. – Caleb wciąga dżinsy na biodra,

łapie za koszule i uśmiecha się do mnie, zanim odwraca się i wychodzi z pokoju. – Czy kiedykolwiek powiedział ci ktoś jak fantastycznie wyglądasz rano? -Och, nie. -Cóż ja to zrobiłem. – Patrzy na mnie w górę i w dół, a następnie zostawia mnie tutaj, w mojej sypialni, gapiącą się w puste drzwi. Słyszę jak otwiera drzwi i jak Matt wchodzi , szybko wkładam spodnie od jogi i wiążę włosy na szczycie głowy. Kiedy schodzę po schodach, Matt i Caleb stoją w salonie, Caleb z założonymi rękami na jego masywnej klatce piersiowej, a Matt z rękami podpartymi o biodra, obaj krzywią się. -Co jest, chłopaki? – pytam – I dlaczego jesteś ubrany w swój strój policjanta? – pytam Matta wskazując na jego pistolet i odznakę. -Jestem w drodze do pracy. – odpowiada z westchnieniem.- Słuchaj, dostałem dziś telefon z Chicago. Każdy włos na moim ciele i automatycznie sięgam po rękę Caleba. -Wydaje się, że zaręczyny Will’a Montgomery podczas koncertu Nash to wielki news i to zostało pokazanie w całym Morning News. -Tak? – pytam z grymasem. – O co tyle szumu? -To nic, z wyjątkiem kilku ujęć z ostatniej nocy zawierające zdjęcie i wideo z rodziną, Brynna. – Wzdycha i zaciska szczękę, zmartwione oczy ma skierowane na mnie, zaczynam rozumować, co on powiedział i muszę usiąść. -Byłam na tych zdjęciach – Szepczę i siadam na kanapie. Caleb przeklina pod nosem i siada obok mnie, układając rękę wokół mnie i przyciągając mnie do siebie. -Byłaś.- potwierdza Matt – Jeden z chłopców z Chicago PD zadzwonił dziś do mnie. Nie wiemy, czy ktoś jeszcze to zauważył, ale to tylko kwestia dni, zanim trafią do czasopism krajowych, jak również i to będę we wszystkich wiadomościach wieczornych dziś wieczorem. -Dlaczego musiał zaproponować coś takiego? – pyta cicho Caleb i całuje mnie w ramię. -Nie wiedział. – szepcze i po raz pierwszy od ponad roku, żałuję mojej

decyzji, aby utrzymać resztę rodziny w ciemności. – Nie wiedział, bo nie pozwoliłam wam im powiedzieć. -Musimy im powiedzieć – pomrukuje Matt. -Wiem. – sikam głową i prostuję mój kręgosłup.- Dzisiaj. -Muszę dziś pracować. – mówi Matt, gdy patrzy na zegarek i krzywi się. -Ale niech wszyscy będą dzisiaj wieczorem tutaj, powiemy im wszystko. Zrobię jeszcze kilka połączeń i będę mieć oko na media. Mój kontakt w Chicago ma zamiar skontaktować się z jednym z tajnych facetów, aby zobaczyć, co wiedzą, ale może potrwać kilka dni zanim usłyszymy coś z powrotem. -Czy twoi rodzice mogą zająć się dziewczynkami na jeszcze jedną noc? – pyta mnie Caleb – Wolałbym by tu niebyły, gdy będziemy rozmawiać z rodziną. -Tak – Przytakuję – Jestem pewna, że to nie będzie problem. Pojadę spędzić z nimi trochę czasu dzisiaj – przełykam i spoglądam na Matta, który kiwa głową i uśmiecha się uspokajająco. Caleb wyciąga telefon i wysyła wiadomości. Spotkanie rodzinne, dzisiaj, godzina osiemnasta. Dom Brynny. Obowiązkowe. *** -Hej, dzięki za przybycie. – całuję Stacy w policzek, gdy Isaac wchodzi do środka. To ostatni przyjazd. – Czy rodzice Luke’a mają wszystkie dzieci? Stacy kiwa głową kiedy Isaac prowadzi nas do salonu. Mój dom pęka w szwach. Isaac i rodzice Stacy, wszyscy siedzą przy stole w jadalni, a całe rodzeństwo jest zebrane w salonie. Luke i Natalie siedzą na krześle, gdy Jules, Nate, Mark i Sam są na kanapie. Will, Meg, Isaac i Stacy zajmują swoje miejsca i wszystkie oczy są skierowane na Caleba, Matta i mnie. Dlaczego czuję się nagle tak cholernie winna?

-Więc, o co chodzi? – pyta Will. – Gdzie są rodzice Brynny i dziewczyn? -Moi rodzice mają dziewczyny w domu. Najlepiej będzie, jeśli nie będą tego słuchać. – Ostatnie słowa mówię szeptem, a każdy wymienia ciekawskie spojrzenia. -Czy wszystko w porządku? – pyta Steven Montgomery, a ja mrugam wściekle, powstrzymując łzy. Rany, ta rozmowa dopiero się zaczyna. Wyciąg łez już działa. Kiwam głową i patrzę na Matta i Caleba dla orientacji. -Wiecie. – zaczyna Matt i wzdycha – Brynna wróciła nagle do domu, około roku temu. Isaac przeciera twarz dłońmi i klnie pod nosem. On zna historię i zachował mój sekret przez ten cały czas. -Wiedziałeś? – pyta go Stacy, głosem pełnym bólu. Wzdycha głęboko i owija rękę wokół jej ramion, przyciągając do siebie i całując w głowę gdy szepcze do niej. -Nadszedł czas, wszyscy wiemy dlaczego. – ogłaszam i oferuję chwiejny uśmiech do Caleba i Matta. – A wy powinniście usłyszeć to ode mnie. Przełykam ciężko i rozglądam się po pokoju pełnym ludzi, którzy stali się moją rodziną i najlepszymi przyjaciółmi. -Na Święto Dziękczynienia, nieco ponad rok temu, zabrałam dziewczyny do ich ojca, aby spędziły kilka dni z nim. Tylko zanim tam dotarliśmy, Jeff został zamordowany przez członków kartelu narkotykowego z którymi pracował pod przykrywką, a kiedy zatrzymałam się pod jego domem, oni właśnie uciekali. W pokoju można wyczuć mieszane uczucia. Nieliczne westchnienia. Oczy rozszerzające się. Otwierające usta. Nate zaciska ręce w pięści. -Nie mogłam żadnego zidentyfikować. – mówię nadal i załamuję ręce razem. – Ale oni o tym nie wiedzą. Nie mogę zeznawać przeciwko nim w sądzie, więc nie kwalifikuję się do programu ochrony świadków, ale nie wiedzieli o tym wcześniej. -Miała opuścić miasto i dopóki będzie siedzieć cicho i poza zasięgiem

wzroku i umysłu będzie bezpieczna. – zapowiada Matt. -I byłam, - szybko zapewniam ich wszystkich – Policja w Chicago ma oczy i uszy otwarte i to wszystko co wiem. -To co się dzieje teraz? – pyta Luke, mocnym głosem. -Kilka rzeczy wydarzyło się w ciągu kilku miesięcy, które zmusiły nas do podniesienia flagi ostrzegawczej. – zaczyna Caleb, mówiąc po raz pierwszy. – Po pierwsze, Matt otrzymał telefon od P.I na stacji, zadawali wścibskie pytania o rodzinę. Matt kiwa głową i zaczyna gdzie Caleb skończył. – Wtedy był zatrudniony w firmie Isaaca facet, który wydawał się… -Przerażający jak diabli. – kończę za niego. – Robił komentarze o mnie należącej do policjanta i zawsze szukał powodów, aby przyjść do mnie. Okazuje się, że był przerażający z sympatii, ale… -Ale mi się nie podobał – dodaje Caleb – Wtedy, dziewczyny widziały, wracając ze szkoły, jakiegoś faceta przed domem, który grzebał przy skrzynce. -Dlaczego mówicie nam o tym teraz? – pyta Jules. – Próbujemy się dowiedzieć co się dzieje z Brynną od miesięcy. Więc dlaczego teraz? -Przykro mi, chłopaki. – zaczynam i zamykam oczy z westchnieniem. – Ja po prostu nie chcę, żebyście się martwili i pomyślałam, że lepiej będzie jeśli będziecie mniej wiedzieć, to jest mniejsze prawdopodobieństwo, że możecie być celem, szczególnie biorąc pod uwagę jak wysoki profil niektórzy macie. -Ale nasz braciszek, postanowił odegrać romantyczną scenę i oświadczył się swojej dziewczynie w sposób bardzo publiczny. – mruczy Matt i pociera dłonią czoło. – To było w wiadomościach dziś rano, a ja dostałem telefon z Chicago. -Byłam na fotografii. – dodaję, a żarówki zaświecają się nad głową każdego z nas. -Jesteś ponownie w niebezpieczeństwie? – pyta Gail. -Nie wiemy – odpowiada jej Caleb – Ale to tylko kwestia dni zanim zdjęcia przejdą do gazet i czasopism rag, co polepsza szanse, że źli ludzie zauważą, gdzie jest Brynna i z kim jest.

-Kurwa – mruczy Will – Przepraszam, chłopaki. -Nie przepraszaj. – szybko go zapewniam – To nie twoja wina Will. -Chcemy, żebyście wszyscy wiedzieli na co zwracać uwagę. – informuje wszystkich Matt – Miejcie oczy szeroko otwarte. Ktoś już pytał mnie o rodzinę i chcemy upewnić się, że wszyscy wiedzą, co się dzieje, więc na pewno włączcie alarmy i oglądajcie się za siebie. Czy nam się podoba to, czy nie, jesteśmy rodziną o wysokim profilu. Nagle widzimy, że Gail szepcze gorączkowo do Stevena, który stanowczo kręci głową. -Trzeba im powiedzieć. – nalega, głośniej. – Mają prawo wiedzieć. Możesz odciążyć swój umysł, przynajmniej z tego. -Mamo? – pyta Jules, marszcząc brwi.- Co się dzieje? Steven patrzy na żonę przez kilka długich sekund, a napięcie w pokoju jest tak gęste, że aż można wyciąć je nożem. -Tato. Głos Isaaca jest spokojny, ale stanowczy i Steven odwraca wzrok do niego, a następnie do każdego z jego dzieci, jeden po drugim. Jego twarz jest całkowicie trzeźwa, gdy porusza oczami po pokoju i wraca do swojej żony, która kiwa głową uspokajająco. Wreszcie wstaje i przechodzi obok Matta. -Ja naprawdę nie wiem, jak to powiedzieć. – mruczy, nie spuszczając wzroku z żony. Wreszcie ona staje i dołącza do niego, łapiąc go za rękę i przechyla głowę, by go pocałować w ramię. -Przerażasz mnie. – szepcze Jules z szeroko otwartymi oczami. -Zaraz po narodzinach Caleba – zaczyna Gail i pociera wolną ręką w górę i w dół ramienia Stevena, jakby było zimno. – Twój ojciec i ja rozeszliśmy się. -Co? – woła Matt. -Pozwól mi skończyć historię. – beszta go Gail i zaczyna mówić. – Przechodziliśmy przez trudny okres, podobnie jak większość małżeństw i zdecydowaliśmy się rozwieść. Więc, ojciec się wyprowadził.

-Wyprowadziłeś się !? – Jules przesuwa się w fotelu, pochylając się do przodu, słuchając uważnie. -Tak – potwierdza Steven – To były trzy najgorsze, pieprzone, miesiące mojego życia. -Dobra, to jest zaskakujące, ale co to ma wspólnego z tym co się dzieje teraz? – pyta Matt. -P.I szukali mnie. – oznajmia Steven i wtapia wzrok w Matta – Kiedy byłem w separacji z matką, miałem bardzo krótki romans z kobietą, podczas podróży służbowej. Nie spotkałem jej później, ale ona zaszła w ciążę. -Musicie żartować – warczy Isaac. -Nie – Steven kręci głową – Ja nie żartuję. Chłopiec stara się znaleźć mnie, ponieważ jego matka zmarła kilka miesięcy temu. On jest osobą, którą zatrudniła P.I. W pokoju, przez kilka sekund, panuje martwa cisza, podczas gdy wszyscy przetwarzają to, co właśnie zostało powiedziane. Patrzę na twarz Caleba z zaciśniętą szczęką, spiętymi mięśniami i oczami zwężonymi na ojcu. -Masz nieślubnego syna. – wyjaśnia Matt. -Tak – Steven kiwa głową ze łzami w oczach. – Ma na imię Dominik. -Cholera – szepcze Nate i zaciska oczy. – Spotkaliśmy go. -Spotkałeś go? – wykrzykuje Isaac, wskakując na nogi. -Tak w dzień kiedy wzięliśmy dziewczyny na zakupy. – przytakuje Nate – Był na obiedzie z rodzicami. -Jedliście z nim obiad? -Nie mogę w to, kurwa, uwierzyć. – mruczy Caleb, mówiąc po raz pierwszy. -Słuchaj. – Steven trzyma ręce w górze, jakby się poddając. – Czekałem na testy DNA zanim powiem rodzinie. Co miałem zrobić, jeśli jakiś dupek próbuje dostać się do moich wysoko usytuowanych dzieci? -Ojciec was chronił – odpowiada wszystkim Gail, surowym głosem. -Ale DNA się zgadzają – stwierdza chłodno Caleb.

-Tak. Matt przeklina, długo i głośno i chodzi po pokoju, gdy Isaac po prostu patrzy na ojca. Jules wygląda na to, że jest w szoku, a Caleb marszczy brwi, napięty z gniewu i frustracji. -Mam coś do powiedzenia. – zaczyna Caleb z twardym, lecz pozornie spokojnym głosem. -Śmiało – mówi Steve. -Nauczyłeś nas, co to znaczy być mężczyzną. Partnerem. Ojcem. – Caleb wzdycha głęboko i kleszczy mięśnie szczęki gdy zgrzyta zębami. – Czuję, że wszystko, co kiedykolwiek nas nauczyłeś było kłamstwem. -To nie jest kłamstwo – Gail przerywa ze złością. -On pieprzył się za twoimi plecami! Co za człowiek tak robi? -Nie! – Gail burzy do Caleba i patrzy mu w oczy – Nie byliśmy wtedy razem, Caleb. I powiedział mi o tym, kiedy wrócił do domu, prosząc, żebym go przyjęła z powrotem. - On był, cholera, żonaty!- przerywa Isaac. – Nie obchodzi mnie, czy byliście w separacji. Isaac roześmiał się nie wesoło. – Nie jesteście znajomymi. On był żonaty z tobą, czy mieszkał w tym samym domu co ty, czy nie. -Nauczyłeś nas szanować kobiety. – dodaje Will ochrypłym głosem. Patrzy się i przypina swojego ojca jego niebieskim spojrzeniem. – Nauczyłeś nas chronić kobiety, które kochamy. Aby dbać o nie. Aby nigdy im nie zaszkodzić. Steven wzdycha głęboko i zawiesza głowę, patrząc na swoje buty. – To był straszny błąd i coś, czego żałuję każdego dnia mojego życia. Twoja mama była bardziej wyrozumiała niż zasłużyłem i jestem wdzięczny, na co dzień, że kocha mnie na tyle, by przyjąć mnie z powrotem i naprawić nasze małżeństwo. -Gdzie on jest? – pyta cicho Caleb. -Mieszka nie daleko stąd. – reaguje Gail ze łzami w oczach. – Wychował się głównie we Włoszech z rodziną matki. -Chciałeś nam kiedykolwiek to powiedzieć? – pyta Jules. Łzy

spływają jej po policzkach. -Tak, ja po prostu nie wiedziałem jak. – szepcze Steven. -A jeżeli nie było by dziecka – dodaje Isaac -Jeśli Dom by się nie urodził, nie byłoby powodu, aby wam mówić – informuje wszystkich Gail – To co się dzieje w naszym małżeństwie jest pomiędzy mną a ojcem i nikim więcej. -Jak możesz go bronić? – pyta gniewnie Caleb – Po tym co ci zrobił? -Kochanie – Gali bierze ręce Caleba w jej własne – Musisz pamiętać to co się stało trzydzieści lat temu. Mieliśmy więcej dzieci, potem wnuki. Trzydzieści lat życia.- odwraca się i patrzy na nas wszystkich, gdy łza spada z jej oka. – To jest świeże dla ciebie Calebie. Dla ciebie to się stało dzisiaj, ale dla nas to było wieki temu. -Czy masz więcej wiadomości dla nas? – Isaac pyta Matta i wyciąga swoją żonę na nogi. -Nie – Matt kręci głową. -Jadę stąd. Isaac prowadzi Stacy za drzwi i słyszymy jak odpala samochód i wyjeżdża z podjazdu. Jules teraz płacze na dobre i Nate ciągnie ją na kolana, trąc dużą ręką w górę i w dół jej pleców, szepcząc jej do ucha, próbując ją uspokoić. Natalie przyciska twarz do piersi Luka, gdy łzy w milczeniu spływają jej po policzkach. Will stoi i patrzy na swojego ojca, jego oczy są pełne gniewu i obrzydzenia, zatrzymuję się, oko w oko ze starszym mężczyzną. -Chcę teraz na ciebie wrzeszczeć. Ale z szacunku dla mojej matki, powiem tak : Nigdy nie spodziewałem się, że się na tobie zawiodę. Nigdy. Will kręci głową i odwraca się, szybko podchodząc do drzwi. Meg wyciera łzy z policzków i podąża za nim. Wzrok Caleba nie opuszcza jego ojca, odkąd zaczął mówić. On się nie ruszył. Jego twarz jest blada, a jego ciało napięte i czuję udrękę zjadającą jego. Łzy spływają po mojej twarzy, chociaż ledwo je czuję. Nie wiem co,

kurwa, robić, więc robię to co czuję, że jest prawidłowe. Owijam ramiona wokół Caleba i trzymam go. On rozwija ramiona i owije je mocno wokół mnie, przyciągając mnie do siebie. Jego ciało praktycznie nuci z mieszaniem. -Myślę, że…- Matt zaczyna z przerwami i przełyka, ciężko – Myślę, że to spotkanie się skończyło. Wystarczy mieć oczy i uszy otwarte, wszyscy. Gdy przechodzi obok Caleba i mnie, klepie mnie w ramię uspokajająco i wychodzi przez frontowe drzwi, zamykając je cicho za nim. -Chodź. – mówi Steven Gail. – Chodźmy, niech przetworzą to wszystko. Rozgląda się po pokoju, jego przyjaciele siedzą w szoku przy stole, jego dzieci, rodzeństwo Luka. – Kocham was wszystkich bardzo mocno. Nie mogę powiedzieć, jak bardzo mi przykro, że musieliście się dowiedzieć o Dom’ie w taki sposób. Zatrzymuje się przed Jules, z twarzą w absolutnej męce, gdy patrzy na swoją córkę. -Jules . – szepcze. Jules podskakuje w ramionach Nate’a, wstaje i przytula ojca, trzymając go mocno. -Tak bardzo cię kocham, tatusiu. -Ja też cię kocham, dziewczynko. Jules przytula swoją matkę i wzdycha głośno, gdy cofa się i wszyscy oglądamy jak wychodzą frontowymi drzwiami. -Kurwa. – szepcze Caleb. Rozdział 16 Caleb -On pieprzył wokół mojej matki! – krzyczę i wchodzę do salonu, nadal szalony jak cholera, kilka godzin po zebraniu. -Caleb…- zaczyna Brynna, ale przerywam jej.

-Nie staraj się go bronić. -Nie bronię go. – potrząsa głową – Ale szczerze mówiąc, twoja mama ma rację. To zdarzyło się dawno temu. -Wszystko czego nas nauczył było, kurwa, kłamstwem. – Wciskam rękę przez moje włosy i gapię się przez okno na ciemne podwórko. Słońce zaszło już dawno temu. -Nie, tak nie było, Caleb. Czy kiedykolwiek myślałeś, że ten człowiek uczył was w oparciu o własne błędy? Nie chciał, abyście dokonali tych samych błędów. Wypuszczam powietrze i zamykam oczy. Cholera, to ma sens. -Twój tata kocha twoją mamę zażarcie. To oczywiste dla każdego, kto ich widzi. -Mam brata i nawet nie wiedziałem o tym!- wołam i zaczynam ponownie chodzić po pokoju. -Nie wiedział. Nie ma mowy, żeby Steven wiedział, że jest ojcem dziecka i opuścił go, Caleb. Wiesz o tym. – patrzy na mnie z twarzą spokojną i czujnymi oczami i nagle czuję się jak kutas. -Masz rację – mruczę i przeciągam ręce w dół mojej twarzy. – Nie zrobiłby tego. Ale to, kurwa, bzdury, że zostawił mamę tuż po moim urodzeniu. -To się nazywa bycie człowiekiem. Szczerze mówiąc, ulżyło mi, że Montgomery nie są tak doskonali, jak wyglądają z zewnątrz. – śmieje się, a ja patrzę na nią spode łba. -Co to miało znaczyć? -Och, daj spokój, Caleb. Twoi rodzice są wciąż szczęśliwie żonaci, wszyscy są super wspaniali, wszyscy się dogadają ze sobą. – wymienia każdy punkt na palcach- Masz brata, który jest niecodziennym piłkarzem, jesteś SEAL… -Byłem..- przerywam, ale ona dalej wymienia. -Jesteście w wszystkim skuteczni. To tak, jakby żaden z was nie mógł zrobić niczego złego, a ty jesteś wisienką tej idealnej rodziny. Cóż, niespodzianka, jesteście tylko ludźmi. – wzrusza ramionami i

obserwuje mnie uważnie, jak stoję tu i po prostu patrzę się na nią. -Matt lubi perwersyjny seks, nie ma w nim nic idealnego. – informuję ją, starając zachować powagę. -Och, czyli naprawdę ty też lubisz perwersyjne gówno. – wpatruje się we mnie, ale uśmiecham się do niej drapieżnie. -Nie perwersyjnie, ale nie przeszkadzałoby mi związać cię kiedyś, Nogi. Ona śmieje się i potrząsa głową, a potem wstaje i podchodzi do mnie. -Daj mu trochę czasu – nakłania mnie i otula ramiona wokół mojej talii – Może się okazać, że Dominic jest miłym facetem. -Może być morderczym maniakiem. Dupkiem. Fanem Denver. – wyliczam i drżę na ostatnią myśl, przez co Brynna śmieje się i po raz pierwszy w ciągu dnia, czuję jak moje ciało się relaksuje. -On może być tylko zwykłym facetem, który chce wiedzieć, jaki jest jego biologiczny ojciec. – odpowiada z uśmiechem – Z tego co pamiętam, gdy spotkaliśmy go na obiedzie, jest całkiem przystojny. -Ty też go spotkałaś? – pytam zaskoczony. -Krótko mówiąc, tak. Twój tata starał się szybko zabrać ich stamtąd, kiedy nas zobaczył. Wydawał się normalny. – bawi się guzikiem mojej koszuli, ale zanim zacznę zadawać więcej pytań, przerywa nam pukanie do drzwi. -Czekasz na kogoś? – pytam ją, unosząc brwi. -Zadzwoniłam do mojej matki i poprosiłam ją, aby przywieźli dzieci do domu. Tęsknię za nimi. – uśmiecha się nieśmiało i całuję jej miękkie czoło przed otwarciem drzwi. Dwie małe dziewczynki i jeden energiczny pies wchodzą do domu, z rodzicami Brynny blisko za nimi. -Dzięki za odprowadzenie ich do domu. – Brynna uśmiecha się do rodziców i przytula obie dziewczynki. -Nie ma problemu. I tak były gotowe wrócić do domu. -Dziadek mówi, że jesteśmy złe dla jego wysokiego ciśnienia. – Josie informuje matkę z poważną miną. -Mówi, że damy mu waginę. – przyłącza się Maddie i parskam

śmiechem zanim mogę to powstrzymać. -Angina. – koryguje i przewraca oczami – Dacie mi anginę. -To jest to co powiedziałam. – narzeka Maddie. -Będziemy już jechać, kochanie. – Eloise przytula Brynne i całuje mnie w policzek, kiedy przechodzi. -Jeszcze raz dziękuję, mamo. I nie zapominaj, że w poniedziałek jest nasze co miesięczne spotkanie paczki, więc w nocy dzieci z powrotem będą z tobą. -Nie ma problemu. – Eloise uśmiecha się. -Nie sądzę, że tam pojedziemy, Bryn. – zaczynam, ale spotykam sięz wrokiem Brynny. -Będę miała policjanta, SEAL, profesjonalnego piłkarza i byłego bojownika UFC ze mną, Caleb. Będziecie dbać o mnie. – opiera pięści na biodrach i parzy na mnie jak w orzechy. -Myślę, że kiedy to tak ujęłaś – wzruszam ramionami i uśmiecham się. Jej rodzice śmieją się gdy wychodzą, a dziewczyny od razu zaczynają rozmawiać o swojej nocy z dziadkami. Bix podchodzi do mnie i siadam na kanapie z nim na wpół na moich kolanach, a w połowie na kanapie. Wszyscy jego trenerzy wciąż nie zorientowali się, że to nie jest pies bojowy. Jestem zadowolony z podrapania go po brzuchu i delikatnego masowania go wokół jego chorego ucha, zdobywając jego dźwięk aprobaty w dużym hałasie gdy dziewczyny mówią w podnieceniu do ich matki. Ona jest taką dobrą matką. Uśmiecha się radośnie do dziewczyn i pokazuje im by przyłączyły się do mnie, gdzie siedzę, siadają wokół mnie i owijam ramiona wokół nich i całuję ich głowy. Żałuję, że nie widziałem się z nimi, gdy byli dziećmi. Co to musiał być za widok oglądając je, uspokajając, przytulając go. Pielęgnując je. -Mój ząb się kiwa! – Josie mówi z podnieceniem. -Co? – pyta Brynna – Daj zobaczyć. Josie pokazuje jej matce luźny przedni ząb, a potem odwraca się, żeby

mi pokazać. – Widzisz, Caleb? -Widzę. Podejdź tutaj, to go wyrwiemy. -Nie! – Josie chichocze i zakrywa jej małe usta dłońmi. -Mój ząb się nie kiwa. – zauważa Maddie. -Nie martw się, kochanie. – Brynna chichocze i całuje ją w policzek. – To będzie wkrótce. -Czy możemy obejrzeć film, mamo? – pyta Josie, ziewając. -Myślę, że nadszedł czas do łóżka, kochanie. -Chcę, aby Caleb mnie położył. – reaguje Maddie i zmienia jej duże, brązowe oczy na mnie, patrząc na mnie z nadzieją. -Chodź. – Bix zeskakuje z moich kolan, chętnie wchodząc na górę, do łóżka. Chwytam obie dziewczyny i układam jedną pod każdym ramieniem jakby były workami z ziemniakami, powodując ich szalony śmiech. – Wrzucę was do łóżka! -Mama! Pomocy! -Musicie sobie radzić same. – Brynna śmieje się gdy wspinam się po schodach – Ja mam kuchnię do wysprzątania. -Zaraz przyjdę ci pomóc! – Wołam do niej gdy wrzucam dziewczyny do łóżek. Czas położyć je do łóżka i mieć trochę ciszy z ich sexy matką. *** -Żółta kula, kieszeń w rogu. – woła Will i wykonuje strzał, łatwo uderzając w piłkę. Pub jest wypełniony głośnymi dźwiękami z grającej szafy w rogu gra Livin’On a Prayer i dziewczęta przy pobliskim stole śmieją się z głównie ich pijanych tyłków. -Wiesz. – mówię do Nate’a, który siedzi na stołku obok mnie, obserwując strzał Willa. – Twoja żona jest tam najgłośniejsza chociaż, że nie ma nic innego do picia niż woda. Nate śmieje się i patrzy na moją siostrę z humorem i miłością – Lubi bawić się z przyjaciółmi – mruczy. -One wszystkie – zgadza się Will, kiedy dołącza do nas po swoim spudłowanym strzale. -Woot! Woot! – ćwierka Meg i cała grupa rozpada się w ataku

śmiechu gdy kelnerka przynosi talerze z jedzeniem dla nich wszystkim. -Nasze dziewczyny potrafią jeść. – wnioskuje Luke, pokazując brodą na talerze wypełnione żeberkami, nachos, kurczakiem i koszyki z frytkami, ułożonymi na stole przed nimi. -Wolę to, niż głodującą się Stacy- mruczy Isaac i okrąża stół, szukając najlepszej pozycji. Cicho się zgadzam. Uwielbiam oglądać jak kobieta je. -Nat jest sexy kiedy je. – mruczy Luke, jakby do siebie, dublując moje muślo. -Hej! – Jules domaga się od stołu, machając menu z deserami. – Mają czekoladowy sernik! Dostanę dwa kawałki! – trzyma dwa palce w górze i śmieje się odwracając do dziewczyn. -Nie, te dziewczyny, nie boją się jeść. – śmieję się i klepię Nate’a po ramieniu. -Gdzie jest Matt? – pyta Isaac, zerkając na zegarek.- Jesteśmy tu już prawię godzinę. -Jesteśmy tu przez godzinę, a Meg już jest pijana? – Will pyta z przerażonym wyrazem twarzy, przez co wszyscy się śmiejemy. Właśnie wtedy wszyscy cichną gdy widzimy jak Matt przechodzi przez drzwi wraz z ciemnowłosym mężczyzną. Patrzę jak obcy uśmiecha się, wsłuchując się w to co mówi Matt, gdy prowadzi go do stołu dziewczyn. Nie muszę pytać, by wiedzieć kim jest nieznajomy. To tak jakby patrzeć na ciemniejszą wersję mojego ojca, trzydzieści lat temu. -Oh, do diabła nie. – warczy Isaac, ale Will zatrzymuje go, przykładając rękę do jego piersi. -Wyluzuj, człowieku. – mruczy łagodnie, Will do niego – Jego wina nie jest większa od naszej. Isaac krzywi się na Willa, a następnie z powrotem siada na miejsce, dziewczyny są uśmiechnięte i chichoczą z czegoś co powiedział Dom. Potrząsa ich dłońmi z szacunkiem, ale kiedy odwraca się do Jules, zatrzymuje się i trzyma ją za rękę przez chwilę, a jego twarz jest

trzeźwa i czujna. Oczy Jules są przyklejone do niego z podziwem, a na końcu ona zeskakuje ze stołka i przytula go, uśmiechając się do niego radośnie. On uśmiecha się do tyłu, klepie ją w ramię, nieco niezgrabnie, Jules wraca na swoje miejsce i kopie w jej nachos. Natalie oferuje mu uścisk i uśmiech, zanim on i Matt zaczynają iść w naszą stronę. -Musicie kogoś poznać. – zaczyna Matt, gdy on i Dom podchodzą. Niebieskie oczy Doma są ostrożne i zastrzeżone. Nerwowe. Luke robi krok do przodu i oferuje mu rękę. – Jestem Luke Williams, mąż Natalie.- robi gest w stronę jego pięknej żony i potrząsa ręką Doma. -Dom Salvadore. – odpowiada. -Nate. – Nate wstaje i podaje mu rękę – Mąż Jules. -Will, najmłodszy brat. – Will zbliża się do Doma i potrząsa jego ręką, trzymając go wzrokiem. – Lubisz piłkę nożną? – Pyta przez co wszyscy się uśmiechamy. -Przyznaję, że nie oglądam dużo. – Dom reaguje z pół uśmiechem. – Ale słyszałem, że grasz. -To prawda. – Will potwierdza, wciąż trzymając za mocno rękę Doma. – Nie mów mi, że grasz w europejską piłkę nożną. – szydzi Will. -Czasami. – Dom mówi z lekkim skinieniem głowy – Europejczycy nie noszą wkładek, aby je chronić, tak jak robią amerykańskie cipki. Wszyscy wstrzymujemy oddech i obserwujemy reakcje Willa. On patrzy na Doma, mruga dwa razy, a następnie wybucha śmiechem. -Pieprz się, koleś. Dom odwraca się do mnie i ściskam jego dłoń, zadowolony, że jego chwyt jest mocny i silny. Mama zawsze mówiła, że można w ten sposób wiele się dowiedzieć o osobie. Do tej pory nie mam żadnych skarg. -Jestem Caleb. – mówię mu. -Jesteś tym, w wojsku? – pyta.

-Byłem. Kiwa głową i pochyla się, mrucząc do mnie – Dziękuję za twoją służbę, koleś. To zaszczyt cię poznać. No kurwa. Po prostu skinam głową, gdy zbliża się do wciąż skrzywionego Isaaca. -Jestem Isaac. -Najstarszy. – odpowiada Dominic. -To prawda. – potwierdza Isaac i potrząsa ręką Doma. – Nie jestem jeszcze pewien, co myślę o tobie. -Dobrze, to jest nas dwóch, tak myślę. – Dom kiwa głową i robi krok do tyłu, patrząc na nas wszystkich. – Nie spodziewałem się odkryć, że Steven Montgomery ma taką dużą rodzinę. Nie miałem pojęcia, co znajdę, szczerze mówiąc. -Chodźmy po trochę jedzenia i piwa. – sugeruje Luke i przywołuje kelnerkę, której świecą się oczy gdy zapisuje nasze zamówienie. -Co skłoniło cię do szukania go teraz? – pytam gdy siada i bierze piwo. -Moja mama zmarła jesienią ubiegłego roku. – zaczyna i bierze łyk piwa, krzywiąc się gdy patrzy na etykietę. – Nigdy mi nie mówiła o moim biologicznym ojcu. -Czy ona kiedykolwiek poślubiła kogoś? – pyta Matt. -Nie. – Dom kręci głową i nic nie mogę zrobić, ale czuję współczucie dla tego faceta. Dorastanie bez ojca musiało być do dupy. -Potem, przeszukiwałem jej rzeczy i znalazłem list od niej. – wzrusza ramionami i chrząka. – Wyjaśniła w nim, kim był i co pamięta o nim, w przypadku gdybym chciał spróbować go znaleźć. -Steven powiedział, że wychowałeś się we Włoszech? – pyta Nate. -Częściowo tak. – kiwa głową i poprawia się w swoim fotelu. – Rodzina mojej mamy tam była. Wróciliśmy do kraju gdy miałem piętnaście lat. Wróciłem tam w lecie i uczyłem się tam przez chwilę. Moi dziadkowie zmarli kilka lat temu, odziedziczyłem ich własności. -Często tam bywasz? – pyta Will. – Marzyłem, aby zabrać tam Meg,

ale po prostu nie miałem czasu. -Nie jestem tam tak często jakbym chciał. Jestem właścicielem firmy tutaj, ale zapraszam ciebie i Meg do korzystania z domu tam, kiedy tylko chcesz. – wzrusza ramionami, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie, kto oferuje swój Włoski dom dla jego nowo znalezionego brata. Może Bryn ma rację, on jest po prostu normalnym facetem. -Jesteś żonaty? – pyta go Isaac i krzyżuje ręce na piersi. -Nie. – Dom kręci głową i uśmiecha się smutno – Jestem zbyt zajęty na to. Ale poznałem twoją piękną żonę. -Co robisz ? – pyta spokojnie Nate. -Prowadzę dwie winnice. Jedną tu, w Waszyngtonie i jedną we Włoszech, choć mój kuzyn prowadzi tą we Włoszech przez większość dni. Gdy on mówi chłopakom o winach, że robi je tutaj w Waszyngtonie, zauważam, że dziewczyny śmieją się histerycznie i nagle, Jules krzyczy do nas wszystkich. -Hej! Brynna może ssać całą kość! Rozdział 17 Brynna -Caleb! Czy wiesz, że Brynna może ssać całą kość? – Jules krzyczy w kierunku chłopaków, zdobywając prychnięcia śmiechu od innych dziewczyn. -Oczywiście, że wie. – chichocze Natalie i wskazuje na mnie, gdy sięga do frytek. – Halo! Pewnie cały czas mu ssie. -O tak! – krzyczy Jules i śmieje się. -Um, hello! – opuszczam ręce po bokach i gapię się na dziewczyny, mój umysł jest tylko trochę mętny, od alkoholu. – Jestem tutaj. -Koleś, ty ssiesz mu dużo? – pyta mnie Stacy i ssie żeberko. Mrugam i patrzę na Meg, Jules i Nat, ale one wszystkie patrzą się na mnie, czekając na moją odpowiedź. -Oczywiście. – odpowiadam, wzruszając ramionami.

Jeśli nie możesz ich pokonać, dołącz do nich. -Wiedziałam! – krzyczy Nat i pompuje pięścią. -Ew! – Krzyczy Jules i śmieje się. – Nie chcę wiedzieć! -Myślę, że znalazłam kogoś nowego do obgadania.- pomrukuje Stacy oraz porusza brwiami, oczy ma przypięte do Doma. -Wiem, prawda? – wołam i biorę łyk mojego ‘seksu na plaży’ przed wzięciem kolejnego żeberka ku uciesze Jules. – Jules, muszę ci powiedzieć, że twój nowy brat jest gorący jak w piekle. -To geny Montgomerów – zgadza się Meg i wkłada nachos do ust. – Są jak super-ludzie czy coś. Wszystkie odwracamy się i spoglądamy na niego, zachwycając się nim. Gdzie bracia Montgomery są uczciwi z różnymi odcieniami blond włosów, Dom ma oliwkową skórę i czarne włosy, ale je oczy świadczą o kompetencji przez duże K. Są doskonałe niebieskie, a kiedy się uśmiecha, ma jeden dołeczek w lewym policzku. -Zastanawiam się czy ma też dołeczki na tyłku. – zauważa Nat. -Och, to jest sexy!- zgadza się Meg – Will je ma. -Wiecie – Stacy pochyla się z porozumiewawczym uśmiechem – Jeśli dorastał we Włoszech, mówi po włosku. -Zastanawiam się czy nauczy mówić Willa po włosku..- zastanawia się Meg – Tylko niegrzeczne słowa. -W porządku, naprawdę musimy poznać więcej gorących facetów, z którymi nie jestem związana – rzuca Jules i popija wody – Chcę rozmawiać o nagich częściach i sexy językach obcych. -Udawaj – sugeruje, pijana Stacy. Pracuję nad czyszczeniem żeberka z mięsa, upewniając się, że nie ma już nic, zanim wyrzucam go do kosza. -Poważnie – mruczy Nat podczas oglądania mnie – To imponujące. -Założę się, że faceci zostawiają całą masę mięsa z kością. – chichoczę i wypijam drinka. -Skończyłam – ogłasza Meg i rzuca serwetkę na stół – Weźmy nasze napoje i usiądźmy z chłopakami. Chcę usłyszeć co mówią do Doma. Wszystkie się zgadzamy i dołączamy do chłopców z napojami w

rękach. -Brynna ma jakieś szalone umiejętności oralne, człowieku. – Jules informuje Caleba w miarę jak się zbliżamy, a ja chcę po prostu umrzeć. -Jules! – wołam i wpatruję się w nią. -Co? -Ona nawet nie jest pijana. – prycha Stacy i opiera się o męża. – Ale ja też mam szalone umiejętności oralne, tak? -Tak masz, kochanie. – Isaac uśmiecha się do niej. -Dość tego. Wystraszymy Doma. – ogłasza Meg i uśmiecha się do przystojnego Włocha. -Ze mną w porządku. – śmieje się i kręci głową – Poszedłem do college’u. Wiem jakie potrafią być dziewczyny razem. -Tak – zaczynam i wypijam drinka. Pyszny. – Jesteś Włochem. Kiwa głową i uśmiecha się do mnie, pokazując dołeczek , który jest podobny do Caleba i moje majtki są po prostu zalane. -Co oznacza, że w naturalny sposób mówisz po włosku. Kiwa ponownie głową i chichocze, uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy. Caleb otula ramiona wokół mnie od tyłu i przyciąga mnie do siebie, chowając mnie przy nim, a ja powinnam czuć się winna, że rażąco flirtuje z jego pół bratem tuż przed nim, ale tak nie jest. Myślę, że to zabawne jak cholera. -Myślę, że ona chce – zaczyna Meg – przekonać się jak gorąco brzmisz mówiąc po włosku. -Och, proszę. – Will przewraca oczami i krzywi się do Meg. -To prawda!- nalega. -Avete un fidanzato bellissimo, fratello. – pomrukuje Dom, jego oczy świecą zgorszeniem gdy mówi. -Słodki Jezu, co powiedziałeś? – pyta Stacy. -Powiedziałem – śmieje się Dom – Masz bardzo piękną narzeczoną, bracie. Stacy wzdycha z rozmarzeniem i chichocze mimo siebie. Chłopaki przewracają oczami , a Nate chichocze.

-Stary, przestań flirtować z dziewczynami. Twoi bracia cię zabiją. – Nate mówi ze śmiechem. -Nie flirtuje. – Dom podnosi ręce i śmieje się- Chociaż myślę, że to zabawne, że kobiety lubią obce języki. -Tak, o co z tym chodzi? – pyta Isaac. -Nie sądzisz, że jeśli kobieta mówi w obcym języku to jest seksy? – pytam Isaaca z uśmiechem. -Nigdy nie myślałem o tym. – odpowiada, wzruszając ramionami. -Kłamca. – odpowiadam. Patrzy na mnie wiec idę do niego i biorę za rękę. Robiąc to spoglądam na Stacy, która kiwa głową, uśmiecham się i pochylam się do niego by powiedzieć: -Vous êtes un sacré menteur. Vous savez que c'est sexy et je pourrais dire vous manger de la nourriture pour chien pour le petit déjeuner et il serait toujours le son chaud.1 Isaac przełyka ciężko i wzrusza ramionami, jakby to w ogóle nie miało wpływu na niego. -Dobra, to było cholernie gorące, co powiedziałaś? – pyta Luke z uśmiechem. -Powiedziałam mu jaki jest gorący po francusku. – uśmiecham się i idę z powrotem do Caleba, który patrzy na mnie, jakby chciał się rzucić na mnie i to kurwa tutaj w barze. -Kłamca – odpowiada cicho Dom – Mówię po francusku. Odrzucam moją głowę do tyłu, śmieję się i mrugam do niego. – Dobrze, ale oni nie więc zostawmy to. -Myślę, że powinniśmy iść. – warczy Caleb i łapie mnie za rękę Bawcie się dobrze, chłopaki. Dom, było milej cię poznać niż myślałem, że będzie. Dom kiwa głową i mruga do mnie kiedy przechodzi obok. Caleb ciągnie mnie przez pub i nagle słyszę jak nasza grupa wybucha śmiechem. 1

( z francuskiego ) Jesteś kłamcą. Wiesz to jest gorące, jedzenie karmy dla psa na śniadanie i te ciepłe dźwięki. / w każdym razie coś podobnego .. niestety nie umiem francuskiego xD

-Hej! – woła Isaac – Nie jem na śniadanie karmy dla psa! Chichoczę i staram się nadążyć za Calebem gdy ciągnie mnie za sobą przez parking do swojego samochodu. -Zwolnij! -Zrobiłaś to celowo. – szepcze i przyciska mnie do swojego samochodu, pochylając się nade mną, jego ręce trzymają mnie w klatce z każdej strony. Opuszcza głowę i jego szorstkie usta lądują delikatnie na moich, ledwo degustując mnie. -Co zrobiłam? – odchylam się. -Drażniłaś mnie flirtując z moimi braćmi i to po francusku. A przy okazji, nie wiedziałem, że tak umiesz. -Uczyłam się francuskiego w szkole, a potem, po studiach, spędziłam lato w Paryżu. – szepczę kiedy zjeżdża ustami w dół mojej szczęki do szyi. Moje ręce biegną w górę, na jego ramiona, a potem w jego włosy. – Caleb? -Mmm… -Proszę, zabierz mnie do domu. Po zaledwie piętnasto sekundowym pocałunku i dotykiem jego rąk na mnie na zimnym nocnym powietrzu, jestem gotowa wspiąć się na niego. Moja skóra jest w ogniu, moje sutki twarde, a moja cipka już nabrzmiała i mokra z konieczności. Prowadzi mnie do samochodu i jedzie kilka minut w dół ulicy do mojego domu. Mogliśmy przejść do naszego ulubionego pubu, The Celtic Swell, ale Caleb powiedział, że to nie będzie bezpieczne. Teraz jestem po prostu szczęśliwa, że mamy tak blisko do domu. Prowadzi mnie do środka i po schodach do sypialni, całując mnie na zmianę szybko i mocno i powoli i miękko, za każdym razem kiedy przyzwyczajam się do jego rytmu on go zmienia. Wreszcie spowalnia tempo i opiera czoło na mojej szyi, dysząc ciężko. – Zadziwiasz mnie, Bryn. Jesteś tak cholernie niesamowita. Boczę się i pociągam go tak, abym mogła zobaczyć jego twarz. Bierze w dłonie moje policzki i głaszcze kciukami moją skórę. -Jesteś tak cholernie zabawna, słodka i inteligentna. – przełyka i całuje

mnie ponownie, nadal spokojnie. – Sam diabeł może się zakochać w tobie. –szepcze. -Czy wiesz, że mam również szalone umiejętności oralne? – pytam go z uśmiechem. Śmieje się cicho i atakuje moje usta ponownie, gryząc w rogu ust, wysyłając gęsią skórkę po całym moim ciele. Pochylam miednicę, cicho zapraszając go do pchania we mnie, ale on ciągnie to dalej. -Caleb. – jęczę i przeciągam zębami w dół jego szczęki. -Tak, maleńka. – szepcze, całując czubek mojego ramienia. -Naprawdę chcę, żebyś mnie teraz wydymał. Cofa się i patrzy na mnie z góry, odsuwając włosy z mojej twarzy. -Nie mogę cię pieprzyć dzisiaj, kochanie. – kręci głową i zaciska powieki, a następnie otwiera je i przypomina mnie w swoim jasnym błękitnym spojrzeniu jeszcze raz. – Dziś wieczorem, muszę się z tobą kochać. Zanim mogę cokolwiek powiedzieć, on opuszcza głowę i całuje mnie ponownie. Przesuwam ręką po jego nagim ramieniu i krzywię się, kiedy czuję zadrapania na jego gładkiej skórze. -Caleb, co ci się stało w rękę? – pytam. -Praca. – mamrocze i nadal całuje drogę do gardła. -Te zadrapania są paskudne. – odpowiadam. -To nic wielkiego. – otula usta wokół mojego sutka i ssie cicho, tak że wyginam moje plecy w łuk naprzeciw niemu. -Nie podoba mi się oglądanie cię zranionego. – szepczę – Kiedykolwiek. -Nic mi nie jest, Nogi. – Przeciąga swoją wielką dłonią po moim biodrze w dół mojego uda i łydki, a potem z powrotem znowu na kolano, które zaczepia wokół jego bioder i otwierając mnie na niego jeszcze szerzej. Jego twardy kutas trąca moją łechtaczkę, a ja się cofam. -Ach, Caleb, czuję się tak dobrze. Uśmiecha się naprzeciwko mojej piersi i powtarza ruch po drugiej stronie, ssie i szarpie moje brodawki ustami. Porusza biodrami, na

tyle, by spowodować tarcie pomiędzy główką jego fiuta i mojej łechtaczki i jęczę jego imię. -Zróbmy to ostatni raz, kochanie. – szepcze. -Potrzebuję cię, Caleb. -Jestem tu. – odpowiada cicho. Moje ciało płonie dla tego człowieka, Nie mogę zatrzymać się pod nim , nie mogę przestać głaskać każdy cholerny cal jego niesamowicie, gładkiej skóry. Wreszcie tylko sam czubek jego fiuta wchodzi we mnie i zatrzymuje się, wyciąga twarz na wysokość mojej i całuje mnie głęboko i namiętnie, przesuwając swój język wraz z własną ręką, zasłaniając moją twarz swoimi wielkimi dłońmi. On czci moje ciało i to jest, kurwa, najbardziej niesamowita rzecz jaką kiedykolwiek czułam w życiu. Powoli przesuwa resztę jego kutasa w moją cipkę, a następnie klnie pod nosem gdy cały już jest we mnie. -Tak cholernie niesamowicie – szepcze. W pokoju jest cicho, w domu również gdy słodko się ze mną kocha. Nasze oddechy są ciężkie, ale prawie żaden dźwięk, kiedy porusza się nade mną, a ja podnoszę i osuwam swoje biodra, wychodząc mu na spotkanie. To tak jakby to on był domem. -Kocham cię tak bardzo. – szepczę w jego ramię, kiedy naciska na moją łechtaczkę, wysyłając mnie do orgazmu, delikatnego jak spokojne oceaniczne fale, ale nie mniej zdumiewające niż dzikie wzburzone morze podczas huraganu, następnie i on jest na krawędzi, swojego punktu kulminacyjnego. Drży nade mną, nie czyniąc hałasu, gdy kładzie się obok mnie i przyciąga w swoje ramiona. Jeśli usłyszał kilka sekund temu moją deklarację to nic nie mówi. On po prostu układa mnie naprzeciw niego, przeczesuje palcami moje włosy i całuje w czoło przed zapadnięciem w głęboki sen. Po kilku minutach, wyplątuję się z jego uścisku, aby przejść do toalety, umyć się, ułożyć niektóre ubrania jak i psychicznie pozbierać. Czy on mnie nie słyszał? Możliwe.

Kiedy wracam do sypialni, on odwrócił się na bok, z dala od moje strony łóżka. Wspinam się za niego i kładę na mojej stronie, kilka cali od niego, patrząc na niego jak oddycha we śnie. Światło księżyca rzuca cień na jego plecy, oświetlając tatuaż. Nie mogę się oprzeć by podnieść rękę i prześledzić litery i cyfry końcówką palca. On jest znacznie więcej niż tym co ma napisane w tych czterech linijkach. Jest wszystkim czego kiedykolwiek chciałam. Rozdział 18 Caleb Unikałem jej cały dzień. Cały pieprzony dzień. A to nie jest łatwe, gdy osoba której unikasz to ta sama z którą żyjesz i którą masz chronić. To nie jest łatwe. Ale dla własnego zdrowia psychicznego jest to konieczne. Słyszałem jak ostatniej nocy wyszeptała, że mnie kocha i zostałem w niej pochowany, a nie potrafię powiedzieć kiedy i gdzie to się zaczęło. Nie miała mówić tych słów na głos, mogę ją poczuć i powiedzieć jej jak to gówno mnie przeraża. Więc zrobiłem jedyną rzecz jaką znałem i zignorowałem to. Bo gdzieś po drodze też się w niej zakochałem, ale teraz jestem za wielką cipą żeby się do tego przyznać. Wychodzę spod zlewu w kuchni, rzucam klucz do skrzynki i wycieram ręce w ręcznik. Udało mi się zrobić parę rzeczy, naprawić luźne deski w podłodze, ponownie uszczelnić wannę w łazience dzieci i naprawić nieszczelny kran w kuchni, to wszystko odkąd wszyscy wrócili do domu z pracy i szkoły. I nawet zignorowałem jedzenie kolacji z Brynną i dziewczynkami, twierdząc, że zjadłem wielki obiad w pracy. Jestem cholernie głody.

Patrzę jak Bix chodzi wokół wyspy kuchennej, węsząc za ochłapami, które mogły spaść podczas obiadu i podchodzi do mnie nastawiając uszu. -Hej, chłopcze. – szepczę i całuję go w policzek, głaszcząc go. – Jak się czujesz? Bix trąca moją brodę głową i siada obok mnie na podłodze, ciesząc się uwagą. -Jesteś takim oszustem. – bełkoczę ze śmiechem. – Dostajesz więcej uwagi ze strony tych dwóch małych dziewczynek niż przez całe swoje życie. Spogląda na mnie i wzdryga się gdy pocieram wrażliwy obszar wokół jego poszkodowanego ucha. -Czy to wciąż daj o sobie znać, chłopie? – pytam szeptem i delikatnie masuję czuły obszar. -Co z nim nie tak? Spoglądam w górę, zaskoczony, widokiem Maddie stojącej w kuchni, nie słyszałem jak wchodziła. Jest w długiej koszuli, ciemne włosy ma jeszcze mokre od kąpieli, ale rozczesane. Jest boso i trzyma lalkę blisko siebie. Jest cała świeża i czysta i to najsłodsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałem. -Nic, Buttercup. – odpowiadam z uśmiechem. – Czasami po prostu boli go ucho. -Och.- marszczy brwi i patrzy na Bixa. – Biedny Bix. -Nic mu nie jest . – uspokajam ją – Co porabiasz? -Chcę abyś przeczytał nam bajkę i położył spać, więc mama powiedziała, że powinnam cię znaleźć. Patrzy na mnie szerokimi, zaspanymi oczami. -Czy mamy wziąć Bixa i czytać bajkę? – pytam ją z uśmiechem. -Tak, proszę. – odpowiada szczęśliwie. Wstaję z podłogi i pokazuję Bixowi by poszedł za nami po schodach. Brynna właśnie wychodzi z pokoju dziewczynek, gdy podchodzimy, przytula mocno Maddie i uśmiecha się do niej. -Dobranoc, dziewczynko. – Brynna mruczy do córki.

-Branoc, mama. – odpowiada Maddie i wskakuje do łóżka. Biz szczęśliwy zwija się na łóżku pomiędzy nimi, ale nie oszuka mnie. Będzie na jednym z łóżek jak tylko zgasimy światło. -Ty i ja musimy porozmawiać. – pomrukuje Brynna do mnie przed wyjściem i zejściem na dół. Ta musimy, Nogi. -Chodź tu do nas, Jellybean. Będziemy czytać bajkę. Josie wspina się na łóżko Maddie i dwie dziewczynki zwijają się razem. -Chcę Ferdinanda. – informuje mnie Josie. -Ferdinand to, to.- uśmiecham się i znajduję książkę o byku na półce przed tym jak siadam na skraju łóżka. Bix wzdycha gdy zaczynam opowieść byka, który zachwyca się siedzeniem pod jego ulubionym drzewie korkowym i zapachu kwiatów. Dziewczyny siadają i oglądają rysunki gdy czytam, zmieniam barwę głosu w zależności od znaków interpunkcyjnych. Ziewają, ich powieki robią się ciężkie. Do czasu aż kończę historię, obie mają zamknięte oczy i oddychają głęboko we śnie. Zamiast budzić Josie, wstaję z łóżka Maddie i biorę ją starannie na ręce i zanoszę ją do łóżka. Zanim mogę się cofnąć, Josie zaciska ręce na mojej szyi w uścisku i szepcze. -Kocham cię, tatusiu. Moje serce zatrzymuje się , Josie kładzie się , odwraca się na bok i wzdycha gdy wraca do snu. Nagle czuję połysk potu na czole i każde wciągnięcie powietrza do płuc jest walką. Muszę stąd wyjść. Wychodzę z pokoju dziewczynek, gaszę światło i idę szybko korytarzem przez sypialnię Brynny do łazienki i odkręcam kran na zimno, żwawo obmywam twarz , w kółko, nie dbając o to, że rozpryskuję wodę na podłodze, zlewie, w dół mojej koszuli. Zatrzymuję się i opieram ręce na blacie, patrząc na moje odbicie,

kapanie wody, dyszę ciężko, starając się wciągnąć wystarczająco dużo powietrza do płuc. Rat tat tat tat tat! -Ruchy, ruchy, ruchy! Odwrót!- krzyczę do moich ludzi na pustyni w Afganistanie. -Wynoś się stąd! -Marshall jest na dole! –krzyknął do mnie Lewis, dwadzieścia jardów ode mnie, precyzyjnie szczekając do talibów. -Kurwa! -Ja pójdę, spróbuję wezwać pomoc – Bates, czwarty w naszym zespole, informuje mnie. -Nie, zostajemy razem. – potrząsam głową i wcelowuje karabin w wroga. -Musimy tam wrócić, człowieku. – woła Lewis. -Oberwiesz. – krzyczę do Batesa gdy idziemy przez drzewa. -Jest ich co najmniej pięćdziesięciu! -Musimy tam wrócić. – powtarza Bates i patrzy mi prosto w oczy – Idę. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, pochylił się i pobiegł z powrotem na górę, aby dostać się do jednostki komunikacyjnej, otwieram ogień i ochraniam Lewisa. -Na trzeciej. – krzyczy Lewis, odwróciłem się w moje prawo, cały czas strzelając, widząc trzy razy więcej talibów. Moje oczy szukają Batesa i znajduję go, wciąż wspinającego się na szczyt. Nagle usłyszałem chrząknięcie Lewisa, rzucił się na kolana, ale strzelał dalej. -Dostałeś? – pytam. -Potwierdzam, sir. – woła i nadal strzela. -Jak źle? Nie odpowiada. Patrzę w górę, Bates dostał się na szczyt i złapał radio CB, gdy nagle kula trafia go w prawe ramię, powalając go z powrotem.

Skrzywił się, ale nie poddał, podniósł do ust CB, woła o pomoc. Kolejny pocisk przebił mu dłoń trzymającą ustnik, ale cholera, przekłada go do drugiej i mówi dalej. -Lewis! Bates woła o pomoc! – wołam. Lewis teraz już na brzuchu, nadal strzela. Mój własny karabin nadal jest w ogniu i przez chwilę myślę, ze może uda nam się przeżyć. Dopóki pieprzony snajper strzelił w czoło Lewisa, zabijając go na miejscu. -Kurwa mać. – warczę i nadal strzelam, czy wszyscy czterej tutaj zginiemy, na tej górze, niech mnie diabli jeśli przegram bez walki. -Pomoc nadchodzi! – woła Bates, zanim kolejny pocisk trafia w jego lewe ramię i osuwa się na ziemię. -Trzymaj się! – krzyczę do niego, moje serce bije nieregularnie. – Zejdź, Bates! -Roger, proszę pana. – odpowiada i obserwuje mnie szklanymi oczami gdy ja nadal atakuję wroga. Błysk światła przyszedł prosto na nas i wylądował kilka jardów dalej, przewracając mnie. Co ja robię? Kręcę głową, wracając z powrotem do tu i teraz, drżącymi rękami chlapię więcej wody na twarz. Chciałem Brynnę gdy pierwszy raz spojrzałem jej w oczy. Ona jest kurwa wspaniała, kto by nie chciał ją przelecieć? Ale to coś więcej, do cholery. Dlaczego myślę, że mogę mieć ją po prostu w łóżku, a nie zakochać się w niej? Dlaczego nie mogłem utrzymać rąk przy sobie? Patrzę na pustego, złamanego człowieka w lustrze, znajdując odpowiedź. Ponieważ Brynna Vincent jest dla mnie. Nigdy nie będzie innej kobiety, która może sprawić, że czuję się bezpiecznie i jestem szczęśliwy. Czuję się kochany. I jej dwie małe córki, nadajniki światła w tym ciemnym piekle

zwanym życiem, którym po prostu nie da się oprzeć. I Bóg wie, że nie zasługuję na nie. Którąkolwiek z nich. Na samą myśl o Josie i Maddie nazywających mnie tatą napawam się dumą i takim strachem, że nie wiem co ze sobą zrobić. To już nie jest na rękę. Musimy przestać grać dom. Jeśli nie dla własnego zdrowia psychicznego to dla dobra dziewczynek, bo z tego może wyniknąć tylko ból. Nie mogłem ochronić swoich ludzi. To jak w imię Chrystusa mam ochronić cenne dla mnie kobiety? Wychodzę z łazienki do sypialni, wbijam klawisze na telefonie gdy podchodzę i wyszarpuję moją torbę z szafy i wrzucam tam kilka ciuchów i kosmetyków, zasuwam zamek i biegnę po schodach, przygotowując się na spotkanie oko w oko z najlepszą rzeczą jaka kiedykolwiek mnie spotkała. Bo ja nigdy nie będę najlepszą rzeczą dla niej. -Co robisz? – pyta z miną, wstając z kanapy kiedy mnie widzi. -Pisałem do Matta, aby przyszedł tu do ciebie i dziewczyn. Nadszedł czas bym odszedł, Bryn. – Dobry Boże, nie patrz tak na mnie. Ona mruga, a jej oczy smutnieją, ale krzyżuje ramiona na piersi i podnosi podbródek w powietrzu. -Czemu? Wzruszam ramionami i wciągam kurtkę na ramiona. -Już czas. Myślę, że wezmę pracę oficera w San Diego. Będzie wam dobrze z Mattem. Każde słowo jest jak sztylet w serce. -Teraz kiedy powiedziałam ci, że cię kocham, kiedy moje dziewczynki zakochały się w tobie, wszystko co możesz zrobić to uciec? – pyta, jej miękki głos jest pełen złości. Zdrada. -Słuchaj. – zaczynam i pocieram palcami usta, nie jestem w stanie spojrzeć jej w oczy. -Nie mogę pomóc, nie mogę dać ci więcej niż to.

Ona wstrzymuje oddech i odwracam się do niej plecami, moja pierś faluje, nienawidząc siebie. Jak mogę jej to robić? -Pomyślałem, że dobrze się bawiłem z tobą, ale… -Ale co? – warczy przez zaciśnięte zęby. -Ale ja cię nie kocham. – nie mogę odwrócić się i spojrzeć jej w twarz. Boże, kocham cię tak cholernie mocno, aż nie mogę tego znieść. Słyszę jej ciężki oddech i modlę się, żeby nie płakała. Nie, błagam. Ale to jest to co jej powiedziałem i nie może o nic prosić. -Mówię ci, że jeśli teraz mnie zostawisz, Calebie Montgomery, nie będziesz mógł już wrócić. – wacha się przy ostatnim słowie i to jak kopnięcie w brzuch. -Już napisałem do Matta. -Czy mam go pieprzyć, bo będzie cię zastępował? – pyta, jej głos jest pełen jadu i wściekłości i robi to dokładnie to do czego dąży. Wbija mi nów prosto w serce. Ja go, kurwa, zabiję jeśli położy ręce na tobie. Zaciskam szczękę i pięści i patrzę jej w oczy. Zrobię wszystko, aby zachować kamienną twarz, ale wiem że to wychodzi strasznie. Nigdy nie pękam pod naciskiem gdy jestem przesłuchiwany przez wroga, ale to łamie mnie i muszę stąd wypierdalać. -Pieprz się z kim chcesz. – odpowiadam. Jej usta otwierają się, a oczy rozszerzają, napełniając się łzami, ale powstrzymuje się i zwęża oczy na mnie. -Jesteś pieprzoną cipą. – warczy. -Mówiłem ci skończyłem i wyjeżdżam, Brynna. Czego chcesz? – pytam się gniewnie, podnosząc głos po raz pierwszy. -Chcę bym była twoim pierwszym wyborem do jasnej cholery! – krzyczy na mnie. – Chcę, byś został ze mną. Wybrał mnie!- jej oczy są szerokie i wkurzone kiedy tupie nogą i patrzy na mnie. – Myślałam, że cię znam.

-Źle myślałaś. Jesteś każdym moim wyborem, Nogi. Ona odwraca się gdy słyszę jak Bix zeskoczył z łóżka dziewczyn i zaczyna szczekać. Jedno szczeknięcie co trzy sekundy. -Jestem tak cholernie… -Przestań. – podnoszę rękę, zatrzymując ją w połowie zdania i słucham. Dom jest cichy z wyjątkiem szczekającego Bixa. -Dlaczego on.. -Powiedziałem, przestań mówić. – przerywam, a ona zakrywa swoje usta obiema rękami, patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami. Nagle ktoś rozbija okno z tyłu, obok szklanych drzwi, a ja wkraczam do akcji. Wyciągam pistolet z mojej talii i wsuwam go w rękę Brynny. -Bierz i dostań się na górę z dziewczynami. – mój głos jest niski i twardy – Weź was wszystkich w tym Bixa do łazienki i zamknij drzwi. Nie otwieraj dopóki nie powiem. Słyszysz mnie? Kręci głową, oczy ma szeroko otwarte ze strachu i po prostu patrzy na mnie. -Idź! -Kocham cię. – szepcze i biegnie po schodach. *** Brynna Weź dziewczynki. Weź dziewczynki. Weź dziewczynki. Powtarzam to sobie w kółko kiedy wchodzę po schodach po dwa stopnie na raz i biegnę do ich sypialni. Bix stoi na baczność w nogach swojego łóżka i wyszczerza zęby. Skomli na mój widok. -Mamo! – płacze Maddie i biegnie do mnie, gdy słyszę twardy głos Caleba na dole, przeklina i chrząka. Ktoś jest w moim pieprzonym domu! Szybko łapię obie dziewczynki i ściągam kołdrę z łóżka gdy spieszę się do łazienki. Bix idzie za mną, zamykam i zablokowuję drzwi. -Co się dzieje? – płacze Josie.

-Zły człowiek jest na dole. – mówię spokojnie, jak tylko mogę. To nie może się powtórzyć! Rzucam koc do wanny i wkładam dziewczyny do środka, a następnie przykrywam je. Bix stoi kilka stóp od drzwi, warczy, uszy ma nadal nadstawione i z obnażonymi zębami, stojąc na straży. Kurwa, kocham tego psa. Wyciągam komórkę z kieszeni i dzwonię do Matta. -Taa..- odpowiada. -Matt, potrzebujemy cię tutaj. – zaczynam, a Maddie wypuszcza głośny jęk, śmiertelnie przerażający. -Co się stało? – pyta. -Ktoś się włamał. Caleb jest sam na dole. Jesteśmy w łazience na piętrze. -Będę tam w trzydzieści sekund. Odkłada słuchawkę i wybieram 991 powiadamiam ich o sytuacji i ustawiam telefon na krawędzi wanny, wciąż połączony z operatorem i czekamy. Dziewczyny sadowią się po obu moich stronach, trzymam pistolet Caleba w moich rękach, celując w drzwi, czekam, dyszę i drżę za strachu. O Boże, co się dzieje na dole?! Więcej pękającego szkła, przewróconych mebli. Słyszę stłumione głosy i więcej chrząkania z bólu i modlę się, żeby to się wszystko skończyło i Caleb był bezpieczny. Po kilku sekundach ciszy, słyszę dwa strzały, a potem trzeci, a potem cisza. Łzy spływają mi po policzkach. Wycieram je w ramiona mojej koszuli i trzymam pistolet wycelowany w drzwi. Bix nadal warczy i szczeka, ale nagle zatrzymuje się i przechyla głowę na bok, jakby słuchał uważnie. -Bryn? – Caleb odzywa się z drugiej strony drzwi. -Caleb!- płacze Maddie gdy wstaję i idę otworzyć drzwi, -Gdzie on jest? – pytam przez mój szloch.

Caleb tylko kręci głową i przyciąga nas w ramiona, ściskając mocno. Odciągam się od niego, ale dziewczyny lgną do niego, płaczą, boją się, a ja chcę je naśladować, ale słowa które powiedział przed chwilą zepsuły wszystko. Zostawia nas. Nie wiem czego on chce. Kiedy dziewczyny są spokojne, szepcze do nich i przytulają Bixa i jak to robią, ciągnie mnie do niego, chowa twarz w moją szyję i trzyma się mocno, ale wciąż nie owijam rąk wokół niego. Wciąż stoję i czekam, aż skończy. -Brynna- szepcze. -Gdzie jesteś? – woła rozpaczliwie Matt. -Jesteśmy tutaj! – krzyczę. Matt wpada do pokoju wraz z innymi policjantami, rozprzestrzeniających się po domu, aby upewnić się, że nie ma już zagrożenia. -Jesteś ranny. – mówi do Caleba, jego wzrok jest twardy. Spoglądam w dół do krwi spływającej z ręki Caleba. -O mój Boże, jeszcze tego brakowało! -To tylko draśnięcie. – Caleb kręci głową, jego oczy wciąż są na mnie, pełne niepokoju i strachu, ale ignoruję to i odwracam się do Matta, przytulając go mocno. -Wszystko w porządku, kochanie? – pyta. Kiwam głową i wracam do Caleba. – Musisz iść do szpitala -Nie, nic mi nie jest. –potrząsa głową i klepie po plecach Josie, która cały czas przytula Bixa. -Karetka tutaj jedzie.- informuje nas Matt, gdy słyszymy syreny z podjazdu. - Mogą cię tam zbadać. W końcu wszystko przenosi się na dół, śledczy przychodzą usuwają ciało. Dziewczęta i Bix siedzą razem na kanapie, podczas gdy Caleb jest opatrywany przez sanitariusza, a ja składam zeznanie, Matt i jego partner rozpraszają bałagan wokół nas, połamane meble, szkło na

dywanie. Krew na podłodze w jadalni. Procedura jest długa i męcząca, a gdy z wszystkich schodzi adrenalina to wszystko co mogę zrobić, to utrzymać oczy otwarte. -Nie możemy tu zostać dopóki okno jest rozbite i miejsce jest czyszczone. – mruczę do Matta. -Zabiorę was do hotelu. – odpowiada z uśmiechem. -Mogą zatrzymać się w moim domu. – odpowiada Caleb gdy dołącza do nas. -Weźmiemy hotel. – mruczę, nie patrząc na Caleba. -Myślę, że…- zaczyna Caleb, ale przerywam mu. -Nie chcę być w twoim domu, Caleb. Pójdziemy do hotelu. Jego niebieskie oczy są twarde, ale nie mogę trzymać się z dala i przełykam gdy Matt ogląda nas ściśle. -Zawiozę je. – pomrukuje cicho Caleb. -Ja.. -Zawiozę cię. – powtarza, jego głos jest mocny i nie pozostawia miejsca na argumenty. Odwracam się, nie odpowiadając i całuję dziewczynki. – Będę za chwilę z powrotem, dobrze? Idę na górę spakować walizki. Jesteście tu z Bixem, Mattem i Calebem. Kiwają sennie głowami gdy zwracam się do Matta. – Upewnij się, że hotel pozwala trzymać psy. On idzie z nami tam gdzie my od teraz. Matt uśmiecha się i kiwa głową. – Dobra dziewczynka. Gdy nasze torby są już spakowane, Caleb pakuje nas do swojego samochodu. Matt zaproponował zostać jeszcze, nadzorować porządki i upewnić się, że okno zostało zabite deskami. -Bryn… - zaczyna Caleb, ale wzdycham i przerywam mu. -Powiedziałeś już wszystko, Caleb. Nic nam nie będzie. Chociaż nie wiem, czy będzie z nami dobrze. Nie wiem czy jesteśmy bezpieczni. Kim był ten facet, który włamał się i próbował nas skrzywdzić? Proces zameldowania jest rozmyty i czuję się jak moje stopy bolą, gdy Caleb prowadzi nas do naszego pokoju. Niesie dziewczynki, a ja ciągnę za sobą walizkę. Bix idzie obok mnie, nawet bez smyczy.

Myślę, że zapomniałam jej. W pokoju jest jedno gigantyczne łóżko królewskich rozmiarów, ale próbuję je. Chcę mieć moje dziewczyny dzisiaj z sobą. Caleb układa dzieci na dużym łóżku i mówi Bixowi by do nich dołączył. Wyciągam własną piżamę z walizki i przechodzę do łazienki, by się przebrać. -Nie musisz tego robić w moim towarzystwie –szepcze. -Nigdy więcej nie zobaczysz mnie ponownie nago. – odpowiadam, widząc sposób w jaki napina się jego szczęka, a jego oczy twardnieją na moje słowa. Słyszę smutek w moim głosie, ale nie mam siły, aby starać się być dzielną. Zostawia nas. Po powrocie z pokoju, przyłączam się do dziewczyn na łóżku. Josie zaczęła znowu płakać i wspina się do Caleba. -Gdzie jest teraz ten zły człowiek? – płacze cicho. -Odszedł, kochanie. – Caleb mruczy do niej – Nie może już cię skrzywdzić. Ale on cię skrzywdzi. Spoglądam na jego ramię i gorączkowo pilnuję się, by nie przybliżyć się do niego i pocałować ranę, aby nie okręcić się wokół niego i upewnić się, że nic mu nie jest. On mnie nie chce. Wreszcie krzyki Josie znikają, a Caleb kładzie ją na łóżku. Wyciągnął się na boku z drugiej strony dziewczyn, patrząc jak śpią. Bix jest zwinięty u ich stóp, a ja leżę naprzeciw Caleba, ale patrzę na niego. Zapamiętując każdą część jego ciała, aż do włosów na głowie. W końcu przeczesuje włosy i pochyla się, by położyć delikatny pocałunek na ich czołach. Podnosi wzrok na mnie, a jego jasne niebieskie oczy są pełne smutku i żalu. Sięga nad dziewczynami i chwyta mój policzek, ocierając kciukiem łzę i przygląda się każdemu calowi mojej twarzy. Wzdycha głęboko i uwalnia mnie, odchodzi od dziewczyn, gasi światło i idzie do drzwi. Gdy je otwiera patrzy na mnie i szepcze. – Przykro mi, Nogi. – tuż przed tym jak wychodzi i cicho zamyka za nim drzwi.

Przez kilka długich sekund patrzę niewidzącym wzrokiem za Calebem, potem odsuwam się od moich dzieci i chowam twarz w poduszkę, pozwalając łzom i smutkowi wypłynąć ze mnie w gwałtownym szlochu. Caleb odszedł…

Trzy miesiące później… Rozdział 19 Caleb -To co zwykle? Przytakuję rudowłosej barmance i zawieszam głowę patrząc na blat baru przede mną. -Skończyła ci się umowa ? – pyta, kiedy stawia przedemną szklankę i butelkę Jacka Danielsa. -Skąd wiesz? – pytam i wypijam bursztynowy płyn, lekko przesuwając szklankę w cichej prośbie o więcej. -Prowadzę ten bar przez ponad piętnaście lat. – informuje mnie i nalewa mi więcej. – Wiem, który chłopak wchodzi do tej bazy i który wychodzi.Patrząc na ciebie mogę powiedzieć, że nie jesteś już na czynnej służbie. Patrzę na nią biorąc łyk Jack’a, nie potwierdzając ani nie zaprzeczając jej założeniu. -Więc dlaczego jesteś tutaj, a nie w domu walcząc o swoją dziewczynę? – pyta ze współczującym uśmiechem. Odpieprz się i pozwól mi pić. -Nic o tym nie wiem. – warczę i sączę mojego drinka. -Ale ja wiem.- łapie biały ręcznik i wyciera bar, wyraźnie nie jest gotowa zostawić mnie w spokoju.- Wiem, ze przyjeżdżasz tu, jak w zegarku, trzy razy w tygodniu, w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Pijesz whisky, aż się zataczasz i idziesz z powrotem tak skąd przyszedłeś. Pijesz by o czymś zapomnieć, a zakładam że chodzi o

kobietę. -Może jest to mężczyzna. – uśmiecham się. -Nie, widziałam jak obczajasz niektóre króliczki SEAL’s, ale jeśli się zbliżały ty warczałeś i straszyłeś je. -Patrzenie to nic złego. – dąsam. Chcę pić, dopóki nie zniknie ból w mojej piersi i nie zapomnę wyrazu twarzy Brynny gdy wychodziłem z jej pokoju hotelowego trzy miesiące temu. -Nie – zgadza się i potrząsa głowa zamyśleniu – Ale wyglądasz na cholernie winnego. -Czego chcesz? – pytam i wymieniam pusty kieliszek na pełny. -Pomyślałam, że ci coś powiem – odpowiada z uśmiechem – Nie nastraszysz mnie tym blaskiem, tak przy okazji, byłam żoną jednego z SEAL’s przez dziesięć lat i ten blask już mnie nie przeraża. -Gratulacje – mruczę i wypijam whisky. -Och, to nie był spacerek po parku, zaufaj mi. Głupiec rzeczywiście mnie zostawił. Twierdził, że na mnie nie zasługuje. – wzrusza ramionami i chichocze gdy podnoszę głowę i gapię się na nią przymrużonymi oczami. -Co powiedział? – pytam. -Powiedział, że na mnie nie zasługuje. – powtarza i obserwuje mnie przez kilka sekund. -Ach, o to chodzi. – znów kręci głową i przewraca oczami. – Tak więc, kiedy nauczysz się wycinać sosny i wstrzymywać oddech przez czterdzieści pięć minut… -Cztery minuty – poprawiam ją rykiem. -Czy oni uczą was tam jak być upartym osłem? -Nauczyli mnie, kurwa, ignorować nosy wścibskich barmanów. – odpowiadam i biorę precla. -Dobra nic nie mów tylko mnie słuchaj, kretynie. -Dlaczego mówisz do mnie? – pytam z niedowierzaniem. -Bo zrujnujesz sobie, kurwa, życie, a ty jesteś zbyt cholernie gorący na to, więc zamknij się i słuchaj. – krzyżuje ramiona na piersi i patrzy na mnie i przez chwilę, przysięgam, rozmawiam z moją matką. -Dobrze- wzdycham i zatrzymuję swój wzrok na barze.

-On nie wrócił do mnie, dopóki nie okazało się, że jestem w ciąży – zaczyna i wzdycha – Choć straciłam to dziecko. -Przykro mi – szepczę. -Miałam jeszcze troje. – odpowiada i słyszę uśmiech w jej głosie i nie mogę się powstrzymać, ale tylko trochę jej nienawidzę. Jest ładna, jeśli nie jest zbyt wścibska, ale nie będę rozmawiać o jej dzieciach. -Powiem ci, to co powiedziałam jemu, a potem pójdę zwracać uwagę na innych klientów. -Oh, luksus – mówię sarkastycznie. - To American Dream, że wy wszyscy tam walczycie? Wybierając czy umrzeć by kogoś ochronić? To dotyczy też ciebie, wiesz o tym. Moja głowa szarpie się do góry i patrzę na nią gdy ona kontynuuje. -Zasłużyłeś na prawo do szczęścia, bardziej niż większość z nas. – przełyka i kładzie dłoń na moim ramieniu. – Odzyskaj ją, sierżancie. -Skąd wiesz? – pytam ale ona odcina mnie. -Ty krzyczysz, sierżancie. Albo poruczniku. -Sierżant. – szepczę. Kiwa głową i spogląda w dół. – Przed wyjazdem i zdobyciem jej zanim zrobi to ktoś inny, musisz dostać jakąś pomoc dla ZSP2 i szybko stanąć na nogi. -Co ty, kurwa, insynuujesz? – szydzę. -Nic- potrząsa głową i uśmiecha się łagodnie. – Ale ten jest dobry. – wyciąga wizytówkę z tylnej kieszeni i przesuwa ją do mnie po blacie. Po czym odchodzi. Co do cholery ona jeszcze wie? Nagle nie chcę więcej whisky i nie mogę znieść nieświeżego zapachu likieru, więc rzucam kilka banknotów na bar i wychodzę, przeciskając się przez tłum, na zewnątrz. Od pub’u do mieszkania Navy , w którym umieścili mnie na czas mojej umowy, jest nie daleko. Trenowałem SEAL’s w pobliżu San Diego w Kalifornii przez większą część trzech miesięcy, a więc barmanka miała rację. Umowa się skończyła. 2

ZSP – zespół stresu pourazowego

Mam otwarte zaproszenie do najemników w centrum szkoleniowym w pobliżu Seattle, ale mieszkanie w Seattle oznacza, mieszkanie w pobliżu Brynny i dziewcząt, a nie wiem jakbym to przeżył. Spójrz jak nisko upadłeś, dupku. Wchodzę do mieszkania, rzucam się na kanapę i patrzę w sufit słuchając klimatyzatora. Jest tylko maj, lecz w południowej Kalifornii jest ciepło, nawet późnym wieczorem. Zastanawiam się jaka pogoda jest w domu. Wyciągam swojego iPhone’a z kieszeni i wchodzę do aplikacji pogody. Jest ustawiona na Seattle. Słonecznie i wietrznie. Ładna pogoda. Moje dziewczynki chciałyby pójść do parku, w taką pogodę. Moje dziewczynki. Boże, jestem takim pieprzonym bałaganem. Zdecydowałem się odejść, wiedząc, że mnie kochały. Wybrałem. Ponieważ zostając tylko bym je zranił. Zasłużyłeś na to. Przecieram dłońmi twarz z westchnieniem i zaciskam oczy. Tęsknię za nimi. Myślałem, że z czasem będzie lepiej, ale jest coraz gorzej. Każdy dzień jest jak specjalny rodzaj tortur i oddałbym wszystko, aby być z nimi. Wszystko. Spieprzyłem tak dużo czasu. Podnoszę telefon i wybieram jej numer, patrzę na jej zdzjęcie a, mój kciuk unosi się nad liczbami i rozważa czy kliknąć. Muszę usłyszeć jej głos. Co więcej, muszę ją poczuć. Trzymać ją blisko i oddychać nią. Potrzebuję tego tak bardzo, aż boli. Zamiast nacisnąć przycisk i zadzwonić, kładę się na kanapie i gapię na jej słodką twarz, jej duże, brązowe oczy, długie ciemne włosy i

przypominam sobie jak to jest, czuć ją blisko siebie gdy śpię. Jak bezpiecznie czuję się zasypiając przy niej, gdzie koszmary są daleko i modlę się, by to wspomnienie wystarczyło ,aby utrzymać je w ryzach, ponieważ nie jestem na tyle pijany, by je uśmieżyć. Alkohol jest jedyną rzeczą, która paraliżuje mój mózg od myśli o Brynnie i od koszmarów. *** Gdzie one są? -Brynna! – krzyczę i biegam po schodach w górę i w dół, z pokoju do pokoju, starając się ją znaleźć. One krzyczą i wołają mnie. -Tato!- Maddie płacze histerycznie. -Caleb, pomóż nam! – woła Brynna. Bix szczeka gorączkowo, nie ostrzegawczo, ale w pełni ataku. Pęka szkło. Strzały. -Tato! Kurwa, nie mogę ich znaleźć! Biegnę po schodach, ale kiedy tylko się tam dostaję, jakimś sposobem jestem z powrotem w kuchni. Muszę się dostać na górę. To stamtąd dochodzi płacz. -Idę! – krzyczę i biegnę ponownie do schodów, ale gdy próbuję się spinać ruszam się w super zwolnionym tempie, nie jestem w stanie poruszyć się wystarczająco szybko. -Tato! Teraz ich krzyki dochodzą z kuchni, ale nie mogę się odwrócić. Kurwa! Nagle nastaje martwa cisza. Nawet Bix przestaje szczekać i słyszę skądś cichy szloch , choć nie mogę powiedzieć skąd, po prostu wiem, że nie mogę ruszyć się na tyle szybko by do nich dotrzeć. -Tato…- szepcze Josie.

Budzę się nagle, ciężko łapiąc oddech, pot spływa mi po twarzy. Japierdole. Zeskakuję z kanapy i biegam po mieszkaniu, gorączkowo ich szukając, zanim spostrzegam, że to był sen, a dziewczyn tutaj nie ma. To American Dream, że wy wszyscy tam walczycie ? Wybierając czy umrzeć by kogoś ochronić? To dotyczy też ciebie, wiesz o tym. Cholera, miała racje, one są moje. Są moje. Wyciągam wizytówkę od rudowłosej barmanki i wybieram numer. Nadszedł czas, aby naprawić to gówno i wrócić do domu. *** -Miałeś jakieś koszmary odkąd do mnie przychodzisz?– pyta spokojnie Dr. Reese. -Tylko jeden. – odpowiadam i pochylam się na fotelu, opierając łokcie na kolanach. -To nieprawdopodobne. Kiwam głową i wzdycham. –Nadal nie czuję się najlepiej w tłumie. -Czy ostatnio przebywałeś gdzieś, gdzie było tłoczno? – pyta z podniesionymi brwiami. -W sobotę byłem w sklepie spożywczym. Tam było tłoczno. – wzruszam ramionami. -I co się stało? -Wyszedłem. -Tłumy mogą zawsze ci przeszkadzać, Caleb. Zespół stresu pourazowego tak naprawdę nigdy nie znika, po prostu uczymy się z nim radzić i żyć z nim. -ZSP to inne określenie cioty, doktorze. Nie cukruj tak. Jego oczy zwężają się na chwilę, zanim marszczy brwi i siada wygodnie w fotelu. -Czy chcesz powiedzieć, że jeśli jeden z twoich kolegów… -Braci – poprawiam go. -Braci przeżyłby na tej górze mogliby nazywać się ciotami? – przechyla głowę, przyglądając mi się uważnie.

-Oni nie przetrwali, bo nie mogłem im zapewnić bezpieczeństwa! -Caleb było was czterech na ponad pięćdziesięciu uzbrojonych mężczyzn. Jak myślisz czy wszyscy mogliby przeżyć? -To była popieprzona misja. – mruczę i pocieram ręką usta. -Zgoda –kiwa głową – Ale twój brak Intel nie zabił twoich ludzi, Caleb. Wróg ich zabił. Wiesz o tym. -Wiem. – to pierwszy raz kiedy to przyznałem – Ale dlaczego ja przeżyłem? Jestem przeklęty, doktorku. -To nie brzmi jakbyś miał przeklęte życie, Caleb. Masz wielką rodzinę, kobietę która cię kocha, silną karierę. -A kiedy drugi but spadnie? -Dlaczego musi? – pochyla się do przodu w fotelu i przypina mnie wzrokiem. – Zasłużyłeś na swoją pracę, Caleb. Uratowałeś Brynnę i jej córki przed intruzem. Zrobiłeś to, co było do zrobienia. Możesz je mieć w bezpiecznym miejscu. Patrzę na niego gdy zdjęcia przesuwają się w mojej głowie. Powiedzenie Bryn, że wyjeżdżam. Rozbite okno. Walka z tym skurwysynem, który przyszedł, aby je skrzywdzić, przystawiony mój pistolet do jego głowy i pociągnięcie za spust. -Mógłbym umrzeć, żeby tylko były bezpieczne.- szepczę. – Ale jestem za straszny dla niej. Powiedziałem, że jej nie kocham. To był jedyny sposób, by ją odepchnąć. -Czy nie uważasz, że ona to zrozumie, kiedy jej wyjaśnisz? Z tego co mi powiedziałeś, brzmi na rozsądną kobietę. A ty wypędzając demony ze swojego życia robisz postępy. -Cóż pierwszym krokiem jest przyznanie się, że ma się problem, prawda? – pytam sarkastycznie. On prycha i kręci głową. – Rozmawiałeś z członkami rodzin tych mężczyzn? Poważnieję i mrugam na niego powoli. – Nie od czasu ich pogrzebów. -Może powinieneś. -Zadzwonić i porozmawiać z Bates, żoną Marshalla i mamą Lewisa, żeby im powiedzieć, że to ja powinienem tam zginać i poświęcić się

za nich? – pytam z niedowierzaniem. Kręci głową. – Nie. Zaproś ich. To twoja ostatnia lekcja ode mnie, a potem wyślę cię do domu. Będziemy to kontynuować, aby zobaczyć co będzie dalej, ale dasz radę, Caleb.

Dom. Stoję i gapie się na lekarza, niepewny jego ostatniego zdania. Rozmowa o misji była wystarczająco trudna. Rozmowy z członkami rodzin? Kurwa. -Będzie dobrze – powtarza. Kiwam głową i wychodzę z jego biura. Idę szybko do samochodu, zatrzaskuję drzwi i wyciągam telefon. Jeśli muszę to zrobić, aby pojechać do domu, to niech tak będzie. Zaciskam szczękę i wybieram pierwszy numer. *** Jazda do Seattle trwała zbyt długo. Minął tydzień od czasu rozmów z rodzinami. I następny tydzień by spakować moje gówno i siedzieć przez kilka kolejnych sesji u dobrego lekarza, by wreszcie wyjechać. Jezu, a co jeśli ona nie zechce mnie z powrotem? Zatrzymuję się naprzeciwko jej domu i wyskakuję z samochodu, ,zostawiając drzwi szeroko otwarte, biegnę do drzwi waląc w nie pięścią. Brak odpowiedzi. W całym domu jest spokojnie. Biegnę na tył domu i z satysfakcją zauważam, że okno zostało wymienione. Moja miejsce do ćwiczeń zniknęło.

Będę musiał je naprawić. Pukam do szklanych drzwi, ale nadal nie dostaję odpowiedzi. Nawet Bix nie przybiegł zobaczyć kto przyszedł. Proszę niech one będę u jej rodziców. Wracam do samochodu i jadę to rodziców Bryn, ale zastaję tylko cichy, spokojny dom. Gdzie są wszyscy? Jest niedzielny ranek. Marszcząc brwi jadę na północ od Seattle do domu moich rodziców. Nie odzywałem się do nich, ani do nikogo innego od dwóch miesięcy. Muszę oczyścić atmosferę i przeprosić. Wszystkich. Gdy podjeżdżam pod dom, Matt z Isaaciem robią to samo. Zanim mogę powiedzieć chociaż jedno słowo, Matt przybiega do mnie, jest wściekły. Chwyta mnie za kołnierz i rzuca mnie na samochód. -Ty skurwysynie!- krzyczy i uderza mnie mocno w szczękę. -O co, kurwa, ci chodzi? – krzyczę i odwracam nasze pozycję tak, że to teraz Matt jest przypięty do auta. – Co się z tobą, kurwa, dzieje? Zamiast odpowiedzi dostaję pięścią w oko. Silny z niego skurwiel. Zanim Matt może kontynuować Isaac i tata odciąga go ode mnie. -Powiedziałem przestańcie! – krzyczy ojciec. -Jezu Chryste, człowieku! – woła Isaac. -To jego wina!- Matt wskazuje na mnie i spluwa w bok, krew ląduje na betonie, musiałem go uderzyć. -Co ja do cholery zrobiłem? – żądam i dociskam rękę do oka. Chryste, to boli. – Mnie nawet tu nie było. -Dokładnie to! – Matt rusza w moją stronę, ale Isaac i tata odciągają go zanim dostaję jeszcze raz w twarz. Cal ode mnie jest jego nos, ciemne od gniewu oczy i zaciśnięta szczęka - Nie było cię tu. Mówiłem ci, zanim wyjechałeś, że nie jest bezpiecznie. Nie mogliśmy zapewnić jej bezpieczeństwa. -O czym ty mówisz? – pytam gdy moje serce zaczyna mocniej bić.

-One została ranna, synu. – mruczy tata zza Matt’a. -Co? – mój wzrok znajduje, pełne smutku i strachu oczy Isaaca i ojca. -Co? – pytam Matta. -Ktoś przeciął przewód hamulcowy. – informuje mnie Isaac – Ona i dziewczyny miały dość paskudny wypadek dziś w nocy. Cofam się o krok i gapię się na moich braci i ojca. -Co? -Dzieciom nic się nie stało. Mają kilka siniaków, choć Maddie potrzebowała kilka szwów. – mówi Isaac. -Brynna? – pytam. -Ona…- tata odpowiada cicho – Miała wstrząs. Zwichnięte ramię. Oni zrobili jej tomografię głowy, by sprawdzić czy nie ma żadnych wewnętrznych powikłań. - O mój Boże. -Parking w centrum handlowym był monitorowany więc wiemy kto to zrobił, już go aresztowaliśmy. – mruczy Matt, wciąż patrząc na mnie. – Ale ciebie tutaj nie było Caleb. -Dlaczego była sama? – pytam. -Bo ciebie tu, kurwa, nie było! -I co z tego! – odkrzykuję – Ty tu byłeś! Wy wszyscy tu jesteście! Ona byłaby bezpieczna tak samo z tobą jak i ze mną! -Nie pozwoliła na to. – wtrąca ojciec z westchnieniem – Powiedziała, że może się sama opiekować sobą i dziewczynkami. Tak jak robiła to od lat, nie chciała nas jako opiekunów. Krążę po podjeździe, nie wierząc własnym uszom. -Musicie ze mnie żartować. -Zawiodłeś ją, koleś. – mówi Isaac – Ona jest w rozsypce. Dziewczyny dużo płaczą. -Wyjechałem, bo myślałem, że tak będzie najlepiej. -Wyjechałeś – przerywa mi Matt – bo jesteś, kurwa, zwykłą ciotą. -Gdzie one są? Żaden nie odpowiada i to mówi jak mi nie ufają. Myślą, że skrzywdzę

Brynnę i dzieci. -Gdzie one są? – powtarzam – Tato, ja je kocham. Dlatego wróciłem. Ojciec wzdycha i przeciera oczy dłońmi. -Są w Harborview. Nie odpowiadając wskakuję do samochodu i wyjeżdżam z podjazdu moich rodziców. Moje dziewczyny są ranne! Jadę w dół ulicy do Harborview, nie zwracając uwagi na ograniczenia prędkości czy przepisy ruchu drogowego. Znajduję miejsce parkingowe i wchodzę do środka. -Brynna Vincent. – warczę na kobietę za biurkiem – Muszę ją znaleźć. -Chwileczkę. – mruczy i klika w klawiaturę – Wygląda na to, że jest na czwartym piętrze w sali cztery-zero-dziewięć. Omijam windy i wspinam się po schodach, po trzy na raz, dopóki nie znajduję się na czwartym piętrze. Gdy przechodzę obok poczekalni słyszę : -Caleb! Zatrzymuję się jak wryty na dźwięk tego małego głosu. -Hej, Battercup. – opadam na kolana gdy Maddie rzuca mi się w ramiona, płacząc i przytulając mnie. – Hej, wszystko w porządku? -Mam kilka szwów. – odchyla się do tyłu by pokazać mi rękę owiniętą w gazę. Całuję ją delikatnie i posyłam jej uśmiech. -Gdzie jest Josie? -Caleb! Josie wskakuje na moje plecy, obejmując za szyję. – Musiałam siusiu! Przekręcam ją dookoła i owijam ramiona wokół obu dziewczyn. Josie ma podbite oko, a Maddie rozwaloną wargę. Zabiję tego, który majstrował przy hamulcach Brynny. -Na pewno nic wam nie jest? – pytam szorstkim głosem. Obie kiwają głową, a Josie tuli się do mnie. -Gdzie byłeś? – szepcze. -Pracowałem. – odpowiadam i zaciskam powieki – Ale teraz jestem w domu.

-Brynna nie byłaby zadowolona widząc cię tutaj. Spoglądam w górę na obserwujących mnie Luke’a, Nat, Meg, Nate’a i rodziców Brynny. Nawet Leo i Sam są tutaj tak jak i Dominic. Oczywiście cała rodzina jest tutaj. -Muszę się z nią zobaczyć. – odpowiadam i całuję dziewczyny w czoło. – Zostańcie tu, dobrze? Idę zobaczyć się z waszą mamą. -Ona śpi. – informuje mnie Maddie ze łzami w oczach. –Ja też chcę ją zobaczyć, ale ona śpi. -Wkrótce się z nią zobaczysz, kochanie. -Jules i Will są z nią teraz. – zwraca się do mnie Sam z sympatycznym uśmiechem – Witaj w domu. Macham i pędzę do pokoju Bryn, mijając się w drzwiach z Jules i Willem którzy właśnie od niej wyszli. -O mój Boże. – mruczy Jules z szeroko otwartymi oczami – Kto do ciebie zadzwonił? -Nikt. – mówię spode łba – Dlaczego nikt do mnie nie zadzwonił? -Ona nie jest już twoją kobietą. – przypomina Will i krzyżuje ręce na piersi, blokując mi wejście do pokoju. – I nie wejdziesz tu. -Tak wejdę. – mój wzrok przeskakuje pomiędzy bratem a siostrą Kocham ją. Bardziej niż cokolwiek innego. Wiem, że wszystko spieprzyłem, ale muszę to naprawić. Muszę tam wejść, by upewnić się, że wszystko z nią w porządku. -Jest dobrze. – zapewnia mnie Jules – Ale myślę, że nie powinieneś tam wchodzić, Caleb. Ona nie chce cię widzieć. -Kiedy była przez kilka minut przytomna upierała się by do ciebie nie dzwonić. – mówi Will i po raz pierwszy wygląda jakby trochę mi współczuł. -Więc o to chodzi. – krzyżuję ręce, odwzorowując postawę Willa – Idę tam. Możesz zejść mi z drogi, ale mogę się obok ciebie przepchnąć. To twój wybór. Jules przewraca oczami. – Dobrze, uparty ośle – mruczy i idzie w stronę poczekalni. Jednak Will pozostaje na miejscu. -Co? – pytam go.

-Już raz ją skrzywdziłeś. Patrzę na niego przez chwilę. Wreszcie wzdycham i spuszczam głowę. -Wiem. -Ona zasługuje na szacunek. -Wiem. – kiwam głową. -Zasługuje na to, by być kochana bezwarunkowo. -Słuchaj wiem, że nie jestem wystarczająco dobry.. -Tego nie powiedziałem, dupku – przerywa mi – Jesteś dokładnie tym czego potrzebuje, ale ona potrzebuje również byś kochał ją i dziewczynki. Zastanów się, Caleb. Więc jeśli masz zamiar znowu uciec, muszę wiedzieć to już teraz. -Nigdy jej znowu nie zostawię. Obiecuję ci. – wzdycham i opieram ręce na biodrach – Już byłem u specjalisty. Pracuję nad tym całym moim gównem. Jestem tu dla moich dziewczyn, Will. Przez chwilę uważnie mi się przygląda, a następnie powoli uśmiecha. -Będę w poczekalni. – uderza mnie w ramię i zatrzymuje obok mnie. – Ostrzegam cię, nie będzie zadowolona widząc ciebie, kiedy się obudzi. Musisz coś z tym zrobić. Kiwam głową i otwieram drzwi, wchodząc do środka i czuję jak mój żołądek spada mi do kolan. Monitory piszczą, a przewody prowadzą pod jej szpitalną koszulą do ciała. Jej twarz jest biała. Włosy ma sklejone zaschniętą krwią. Jej lewa ręka jest w temblaku, a na jej prawym palcu wskazującym jest klips z czerwonym światełkiem. Wygląda na taką małą i wątłą, a to przenosi mnie na kolana. Opadam na brzeg łóżka i zakrywam jej dłoń swoją, unoszę ją do ust i całuję jej kostki. Jej skóra jest miękka, a ja aż mogę poczuć zapach jej płynu do mycia. Pochylam się i przykładam jej dłoń do mojego policzka, patrząc na jej twarz. -Hej, Nogi. – Przełykam i jak zahipnotyzowany spoglądam na monitor który wydaje z siebie tylko blip, blip, blip – Przepraszam, kochanie. Nie reaguje. Całuje jej dłoń i kładę głowę na jej brzuchu i po raz pierwszy od kąt pamiętam czuję jak łzy napływają mi do oczu.

Proszę, kochanie, wybacz mi.

Rozdział 20 Brynna Wszystko mnie boli. Wszystko. Walczę ze snem. Chcę się obudzić i zobaczyć moje dzieci. Moje oczy są takie ciężkie, ale otwieram je, a następnie szybko zamykam, chroniąc przed światłem. Wszystko jest takie jasne, choć wiem, że tak prawdopodobnie nie jest. Moja głowa mnie zabija. Moje ramię jest w ogniu. Staram się podnieść głowę, ale to po prostu boli i czuję jak wydaję z siebie jęk protestu. -Bryn? Moje oczy otwierają się na dźwięk jego głosu i przyglądam mu się z zachwytem. -Czy ja śnię? – pytam, mój głos jest nie do poznania. Kręci głową i całuje mnie w rękę, a potem pochyla się i składa pocałunek na moim czole, przez co ponownie jęczę. -Głowa mnie boli – szepczę. -Wiem kochanie. Zadzwonię po pielęgniarki. Gdy spoglądam na niego ponownie spostrzegam, że ma zmartwione oczy. Co się stało? -Dzieci? – szepcze. -Z nimi wszystko w porządku. Twoi rodzice zabrali je do domu, ale przyjdą jutro cię odwiedzić. Moje usta są suche, a pokój zaczyna się kręcić. -Pani Vincent, obudziła się pani. – pielęgniarka krząta się i sprawdza monitory.

-Boli..- mruczę cicho. -Zaraz podam ci lekarstwa. Będziesz przez chwilę spać. Wstrzykuje coś, a moje żyły wypełnia ciepło, mroczy mnie sen. -Kocham cię – słyszę szept Caleba, ale nie mogę ruszyć ustami i znów zapadam w sen. *** Ktoś trzyma mnie za rękę. Chyba Stacy albo mama. Żałuję, że musiałam wziąć tyle lekarstw, przez które tak bardzo chce mi się spać. Moja głowa jest ciężka, a pulsowanie w niej tylko wzmacnia ból. Moje ramię wciąż krzyczy. -Miałam sen..- szepczę, nie otwierając oczu. Czuję się lepiej kiedy trzymam je zamknięte. Mama lub Stacy delikatnie odgarnia mi włosy z czoła. -Śniło mi się, że tu był..- szepczę i czuję jak po moim policzku spływa łza – Dlaczego wciąż o nim śnię? Kiedy to się skończy? -Tak mi przykro, kochanie. Otwieram oczy i widzę Caleba siedzącego obok mnie, opiera łokcie na moim łóżku. Płaczę z bólu który przenika mnie po tym gwałtownym ruchu. -Nie ruszaj się, Bryn. -Co ty tu robisz? I dlaczego tutaj jesteś? -Jesteś ranna – odpowiada, jakby to wszystko wyjaśniało. -Nie powinno cię tu być. – mój głos jest lodowaty. -Brynna, nie wiedziałem, że jesteś ranna dopóki tu nie przyjechałem. Wracałem do domu, do ciebie, kochanie. Krzywię się i spoglądam w jego stronę. -Kto ci powiedział, że ciebie chcę? Zaciska powieki i całuje mnie w rękę, ale wyszarpuję ją z jego uścisku. -Nie chcę cię tutaj, Caleb. -Posłuchaj, Brynna.

-Zamknij się. – mruczę i zamykam oczy, odwracając od niego głowę, zawstydzona, skrzywdzona i jeszcze nie gotowa by mu zaufać. – Idź stąd. -Proszę. – szepcze. -Wyjdź!- krzyczę i krzywię się gdy silny ból przeszywa moje ramię.Po prostu wyjdź. -Nie chcę cię opuszczać.. -Wynocha stąd! -Panie Montgomery, musi pan wyjść. – nalega pielęgniarka, gdy wchodzi do mojego pokoju. – Ona nie może się denerwować. -Pozwól mi po prostu siedzieć z tobą. – błaga, jego głos jest pełen bólu, ale wszystko na co mogę się zdobyć to płacz i potrząsanie głową. -Wyjdź – szepczę przez łzy. -Proszę, panie Montgomery. Pańska rodzina jest nadal w poczekalni. -Chcę zobaczyć moją mamę – płaczę. -Przyślę ją, skarbie. – wstaje i całuje mnie w czoło. – Przykro mi, kochanie. -Wyjdź – znowu szepczę. Wychodzi z pokoju. Kładę się i płaczę w ciszy, starając się uważać na ramię. Wreszcie po kilku długich minutach, moja mama wchodzi do środka i pędzi w moją stronę. -Tak mi przykro, słodka dziewczyno. – całuje mnie w policzek i delikatnie głaszcze dłoń. – On cię kocha, kochanie. -Ja go nie chcę. – szepczę. -Twoje łzy mówią coś innego. -On mnie zostawił, mamo. -Wiem. On po prostu jest głupim mężczyzną, Brynna. Ostrożnie odwracam głowę i spoglądam na mamę przez opuchnięte oczy. -Nie mogę mu pozwolić znowu skrzywdzić dziewczyn, mamo. – szepczę. -Wiem. Nie martw się o to. Odpoczywaj i zbieraj siły, byś mogła

wrócić do domu i zająć się swoimi dziewczynami. -Czy z nimi naprawdę jest wszystko w porządku? – pytam. -One mają się dobrze. Nic im nie jest, co czas nie uleczy. – uśmiecha się uspokajająco. -Tata po prostu zabrał je do domu. -Dobrze – wzdycham – Chce mi się pić. -Przyniosę ci trochę świeżej wody. – odpowiada pielęgniarka i wychodzi z pokoju. -Czy oni go znaleźli ? – pytam mamę. -Tak. Został aresztowany i z tego co Matt powiedział, był już notowany w Chicago.- ściska moją rękę gdy jestem bliska łez – Jesteś bezpieczna, kochana dziewczyno. Koszmar się skończył. *** -Nie widzę żadnego powodu, abyś nie mogła wrócić dziś rano do domu. – informuje mnie lekarz następnego ranka gdy świeci mi w oczy jasnym światłem. – Będziesz musiała uważać na ramię przez około tydzień. Na pewno będzie cię bolało. Zażywaj swoje leki przeciwbólowe. -Mam małe dzieci. – przypominam mu – Nie mogę być przyćmiona przez leki. -Będziesz potrzebowała z nimi pomocy – mówi surowo – Mogę przepisać ci leki, które za bardzo cię nie znużą. Jeśli je weźmiesz będziesz musieć uważać. W przypadku omdlenia, zawrotów głowy lub jakichkolwiek innych objawów masz wrócić od razu do szpitala. -Dobrze. – zgadzam się – Czy mogłabyś poprosić tu moją mamę? – pytam pielęgniarkę. -Och, ona była tu przez całą noc. Marszczę brwi na nią, a następnie spoglądam na mój telefon. – Myślę, że zadzwonię do niej. -Szczęściara z ciebie. – zauważa gdy pomaga mi się ubrać.

-Co masz na myśli? – pytam. -Ten przystojny facet, którego stąd wyrzuciłaś? Wysłał rodzinę do domu i rozbił obóz tuż za drzwiami. – uśmiecha się do mnie, gdy ja po prostu na nią patrzę. -Zrobił tak? -Twierdził, że cię nie opuści więc ktoś się nad nim zlitował i około północy dostał krzesło. Siedział na nim całą noc. -Przypuszczam, że on ciągle tam jest? – pytam, znając już odpowiedź na moje pytanie. -Jestem.- odpowiada cicho za mną Caleb. Pielęgniarka właśnie skończyła pomagać mi się ubrać i zamykam oczy, nie do końca będąc gotowa, aby stanąć znów z nim twarzą w twarz. -Czy mógłbyś zadzwonić po moją mamę i poprosić ją, by po mnie przyjechała i zabrała mnie do domu? – pytam cicho. -Nie. – odpowiada- Ja cię odwiozę. -Caleb… -Mam ci kilka rzeczy do powiedzenia, Brynna. Nie próbuję cię zdenerwować. Ty potrzebujesz podwózki, a ja muszę ci coś powiedzieć, więc to najlepsze rozwiązanie. Odwracam się twarzą do niego i biorę ostry wdech przyglądając mu się. Jego ciemne blond włosy są w bałaganie przez ciągłe przeczesywanie ich palcami. Jest w czarnej koszulce i wyblakłych, niebieskich jeansach. Jego oczy są podkrążone, a broda pokryta zarostem. Wygląda jak gówno. Wygląda niesamowicie. Wzruszam ramionami jakby mnie to nie obchodziło i wędruję wzrokiem po pokoju. – Jak chcesz. -Czego ty szukasz, kochanie? – pyta pielęgniarka. -Torebki i … rzeczy. -Och, nie miałaś nic ze sobą, kochanie. -Och.- marszczę brwi i spoglądam na moje puste ręce. Czuję się dziwnie.

-Czy mogę zabrać ją już do domu?- pyta ją Caleb. -Tak, jesteście gotowi do drogi. – odpowiada z uśmiechem. – Pamiętaj, bierz lekarstwa i uważaj na ramię. -Dziękuję. – mruczę i wychodzę z pokoju za Calebem gdzie czeka na mnie wózek. Pomaga mi siąść na krzesło i popycha mnie powoli do windy i do swojego samochodu. Delikatnie bierze mnie za rękę i pomaga wspiąć się na fotel pasażera. Gdy jestem już zapięta, zamyka drzwi i dołącza do mnie w samochodzie. -Wszystko w porządku? -Jestem obolała. – przyznaję – I zmęczona. -Brynna. Tak cholernie mi przykro. Za wszystko. Poprawiam się na miejscu i zamykam oczy. -Czy możemy porozmawiać gdy będziemy już u mnie? – pytam. – Chcę być w stanie, widzieć cię gdy będziesz odpowiadał na moje pytania. -Jasne – odpowiada i sięga by położyć dłoń na moim udzie, ale odciągam ją. – Czy mogę to naprawić, Bryn? – pyta szeptem. -Nie wiem. – odpowiadam. Przez resztę drogi do domu jedziemy w milczeniu gdy podjeżdżamy na podjazd, obchodzi samochód i pomaga mi wysiąść z auta. -Kanapa czy łóżko? – pyta. -Kanapa. Nie mam energii, by wspinać się po schodach. -Zaopiekuję się tobą. -Kanapa. – powtarzam, ignorując jego grymas. Siadam w rogu kanapy i ustawiam poduszki tak jak mi wygodnie. Dopóki muszę przedstawić wszystko ponownie w ciągu czterech minut. -Usiądź tam. – wskazuję. Chcę go widzieć gdy będziemy rozmawiać. Muszę zobaczyć jego twarz. Jego oczy. Spełnia moje polecenie i pochyla się do przodu, opierając łokcie na kolanach i obserwując moją twarz. -Nienawidzę tego, że coś ci się stało. – mruczy. -Sama się z tego nie cieszę. – odpowiadam oschle.

-Chcę go zabić. – warczy. -Rozumiem, że jest w więzieniu. – odpowiadam i przyglądam mu się przez chwilę. – Gdzie pojechałeś? -Nie wiesz? – pyta zdziwiony. -Nie. Nie pozwalałam nikomu mówić o tobie w moim towarzystwie. Wzdryga się. – Byłem w San Diego, miałem tam umowę szkoleniową z Marynarką Wojenną. -SEAL’s. – zgaduję. -Tak. – kiwa głową – Umowa się skończyła. Wracam do starej pracy. -Zraniłeś moje dzieci – wypalam, nie mogąc sie powstrzymać – Mnie też, ale najważniejsze jest to, że je skrzywdziłeś. One na to nie zasługują. -Wiem. – wzdycha – Tak mi przykro za to co powiedziałem i zrobiłem. Nie chciałem tego, przysięgam. Ja po prostu nie wiedziałem jak sprawić, żebyś mnie zostawiła. Przestraszyłem się, Bryn. -Dlaczego? – żądam. – Co takiego jest w naszej trójce co przeraziło Navy SEAL, Caleb? -Nie wiedziałem, jak sobie poradzić z tym co do ciebie czuję. – zaczyna – Co czuję. -I co to jest? -Kocham cię tak mocno, że aż to boli. – odpowiada natychmiast, jego oczy nie opuszczają moich. Nie będę płakać! -Więc myślisz, że wrócisz tutaj, wyznasz mi miłość i będzie lepiej? Klnie pod nosem i kręci głową. -Jestem tutaj, aby przede wszystkim przeprosić. Wczoraj w nocy, długo rozmawiałem z dziewczynami, zanim wyrzucili mnie z pokoju i twój tata zabrał je do domu. -Naprawdę? – pytam, zaskoczona i zaniepokojona, że znowu dał im nadzieje. -Przeprosiłem i przytuliłem je i wyjaśniliśmy sobie kilka rzeczy. -Co dokładnie mogłeś sobie wyjaśnić z dwójką sześciolatków? –

pytam ze śmiechem. -Parę rzeczy – odpowiada z uśmiechem, pokazując swoje dołeczki. Te przeklęte dołeczki działają na mnie za każdym razem. Staram się poruszyć na kanapie, aby znaleźć wygodną pozycję i płaczę kiedy próbuję ruszyć ramieniem. -Hej, ostrożnie. – upomina i pomaga mi poprawiając poduszki za mną. – Ostrożnie, kochanie. -Nie nazywaj mnie tak. – szepczę. -Dlaczego nie? – odszeptuje. -To boli. – przyznaję i zamykam oczy. – Gdy jesteś tutaj to boli o wiele bardziej niż te wszystkie obrażenia, Caleb. -Przykro mi. – powtarza, a ja mam po prostu dość. -Wiesz co myślę, że jednak pójdę do mojej sypialni. – wstaję i krzywię się z bólu, ale jestem dumna że nie płaczę. -Pozwól sobie pomóc do cholery! – staje obok mnie, gotów otoczyć mnie ramionami, ale odsuwam się. -Sama mogę to zrobić. Nogi mnie nie bolą. Bez słowa powoli podchodzę do schodów i wchodzę do góry, po jednym na raz, trzymając się poręczy dla zachowania równowagi. Padam na łóżko i znajduję wygodną pozycję. Nie przejmuję się tym, by nawet spróbować zmienić ubranie lub przykryć się kołdrą. Chcę spać. Chcę spać z ramieniem Caleba owiniętym wokół mnie, ale to się nie zdarzy. Łzy spływają po mojej twarzy gdy opieram głowę o zagłówek i modlę się by to wszystko okazało się snem. *** Budzę się nagle, próbując złapać oddech. Wciąż jest na zewnątrz jasno, spoglądam na zegar i spostrzegam, że spałam tylko przez godzinę. Ale znów powtórzył się ten sen w którym nie mogę znaleźć dziewczynek i Caleba, i natychmiast ogarnia mnie panika.

Czy on mi się przyśnił? Czy on tutaj naprawdę jest? Muszę się z nim zobaczyć. Wlekę się z łóżka, klnąc na nudne pulsowanie w moim ramieniu i powoli schodzę do salonu. Jest tutaj. Caleb siedzi na kanapie, łokcie ma na kolanach, a głowę opartą na dłoniach. Wygląda na pokonanego i załamanego i pomimo mojej determinacji, aby wysłać go do diabła nie mogę się powstrzymać by do niego nie podejść. Automatycznie przeczesuję ręką jego miękkie włosy, a on szybko siada z szeroko otwartymi oczami gdy przygląda się mojej twarzy. -Bryn? -Myślałam, że cię wyśniłam. – mój głos się załamuję, a łzy napływają do oczu – Musiałam cię zobaczyć. -Ah, kochanie. – mruczy, chwyta mnie w ramiona i delikatnie siada na kanapie ze mną na kolanach, tuląc mnie do siebie, całuje mnie w czoło i policzek. – Przepraszam, kochanie. -Wiem. Możesz przestać to powtarzać. Ale potrzebuję żebyś do mnie mówił. – przechylam głowę do tyłu więc mogę spojrzeć mu w oczy. – Te trzy miesiące były straszne dla mnie i dziewcząt, Caleb. Tęsknią za tobą. Pytały co zrobiły złego, że odszedłeś. Jego oczy wypełniają się łzami, ale ja mówię dalej. – Kochamy cię tak bardzo, a ty nas po prostu zostawiłeś. Po tym wszystkim co razem przeszliśmy. -Wiem. – szepcze- Byłem całkiem nieźle popieprzony, Bryn. Widziałaś mnie podczas koszmarów. Nie mogłem znieść myśli, że mógłbym cię skrzywdzić i przekonać się, że nie byłem wystarczająco dobry dla ciebie. -O czym są twoje koszmary? – pytam i patrzę jak jego twarz momentalnie blednie. – Możesz mi powiedzieć. -To skomplikowane. – odpowiada, ale chwytam dłonią jego policzek i patrzę mu w oczy. -Co ja do cholery powiedziałam, Caleb?

Wzdycha i opiera swoje czoło o moje. -Byłem na misji w Afganistanie coś około siedmiu miesięcy temu z trzema innymi mężczyznami. To miała być misja zwiadowcza… Podnoszę na niego wzrok jakbym chciała powiedzieć : „ po angielsku, proszę.” -Mieliśmy tylko pojechać i zebrać informacje.- kontynuuje – Wiedzieliśmy o talibach w pobliżu, ale nie wiedzieliśmy czy było ich dziesięciu czy stu. Nasz wywiad nie był najlepszy. Marszczę brwi i przyglądam się jego twarzy gdy kontynuuje historię. -Okazało się, że było ich mniej więcej pięćdziesięciu i czekali na nas. -Skąd wiedzieli, że tam będziecie? – pytam. -Dobre pytanie. – odpowiada - Oszczędzę ci szczegółów, ale straciłem wtedy w ciągu jednego dnia wszystkich trzech kolegów. Wciągam powietrze i przeciągam ręką po jego policzku, pocieszając go. – Oh, tak mi przykro. Jak tobie się udało z tego wyjść? Przełyka i oblizuje usta. – Straciłem przytomność i myśleli, że nie żyję. Gdy zaczęli się wycofywać z pomocą przyjechali chłopki z sił specjalnych. Było już za późno dla innych z mojego zespołu, ale nie dla mnie. Patrzę na niego, przetwarzając wszystko co mi powiedział i nie mogę przestać go dotykać, włosów, twarzy. Prawie go straciłam jeszcze zanim tak naprawdę go miałam. -To była ostatnia misja?- pytam. -Tak. – zgadza się – Byłem do ponownego werbunku, a ja zgodziłem się na to. Już wystarczająco dużo lat byłem w… -Caleb, są ludzie z którymi możesz porozmawiać o koszmarach. -Już byłem u kogoś takiego. – odpowiada – Zacząłem chodzić do psychiatry w San Diego, a teraz tutaj. Pracuję nad tym całym gównem, Brynna. Nawet podczas ty wizyt dzwoniłem do rodzin chłopaków. – mruga jakby był zaskoczony. -Jak poszło? – pytam cicho/ -Nie tak jak się spodziewałem. -Czego oczekiwałeś?

-Myślałem, że powiedzą mi że to moja wina. Będą krzyczeć na mnie. Cholera, nawet powinni tak zrobić. – kręci głową i chrząka – Ale oni powiedzieli mi tylko, że to nie była moja wina i życzyli mi żebym znalazł szczęście i spokój. -Brzmią na dobrych ludzi. – szepczę. Kiwa głową i sunie palcami po moich, przyglądając się moim ustom kiedy je oblizuję. -Tak mi przykro, że uciekłem, Nogi. – wzdycha i pochyla się, aby oprzeć swoje czoło o moje.- Tak się bałem. -Dlaczego? – pytam. -Bałem się, że w końcu was zawiodę. Myślałem, że ty i dziewczyny zasługujecie na kogo kto nie przeszedł przez piekło. -Och, Caleb. – mruczę i muskam palcami jego policzek. – To my nie zasługujemy na ciebie. Kręci głową, ale zakrywam mu usta dłonią zanim może mi przerwać. -Jestem z ciebie taka dumna. Od chwili kiedy cię poznałam, byłam z ciebie dumna. Nie ludzi może zrobić to co ty zrobiłeś, Caleb. Przykro mi, że masz demony po tym jak straciłeś swoich ludzi na tej misji, ale to nie sprawi, że będziesz gorszym mężczyzną tak jak mój bagaż z poprzedniego małżeństwa nie sprawia, że jestem gorszą kobietą. Wzdycham kiedy głaszcze mnie w górę i w dół pleców uspokajając nas oboje. -Musisz wiedzieć, że jesteśmy w pakiecie, Caleb. Moje dziewczynki i ja jesteśmy zespołem, a jeśli chcesz być częścią mojego życia, musisz dołączyć do tego zespołu. Marszy brwi i patrzy na mnie tak jakbym straciła rozum. -Brynna nie musisz mi o tym przypominać. Nigdy nie dałem ci powodu abyś sądziła, że nie chcę twoich dziewczyn. – całuje mnie w czoło zanim delikatnie się do mnie uśmiecha.- Pytały mnie czy wrócę do domu. Powiedziałem im, że to zależy od ciebie. -One cię kochają, wiesz o tym. – mruczę – Zbuntowały się kiedy odszedłeś. Maddie płakała przez kilka dni. Nawet Bix nie mógł ją pocieszyć. Przyjęliśmy go na stałe, tak przy okazji.

Musnął nosem o mój, a następnie cofa, obserwując mnie uważnie. -Kocham waszą trójkę z całego serca, Brynna. Twoje dziewczynki może nie pochodzą ode mnie, ale nikt nigdy nie będzie ich kochał bardziej ode mnie. Pozwól mi dać wam wszystkim moje nazwisko. Wyjdź za mnie. Przełykam, a moja szczęka opada w szoku. Z moich oczu znów płyną łzy, ale nie mogę się ruszyć by je zetrzeć. -Chcę je adoptować – kontynuuje – Widząc was w tym szpitalu wszystko stało się dla mnie jasne. Myśl o tym, że mógłbym was stracić jest jak nóż w serce. Chcę mieć więcej dzieci z tobą. Chcę dać ci wszystko co kiedykolwiek będziesz chciała. Nadal po cichu płaczę, przyglądając się jego przystojnej twarzy, jego niebieskie oczy są pełne łez i emocji i bez wątpienia wiem , że jest nam przeznaczony , mi i dziewczynką. On jest nasz, a my jego. -Jesteś moim szczęściem, Nogi. Wyjdź za mnie. Uśmiecham się powoli i chwytam jego twarz w ręce. – Będziemy zaszczycone żeniąc się z tobą, Caleb’ie Montgomery. Uśmiecha się szeroko i pochyla się, by mnie pocałować. Delikatnie. Czule. Pięknie. -Tak bardzo cię kocham. – szepcze do moich ust, wywołując u mnie dreszcz. -Ja ciebie też kocham, uparty człowieku. – odszeptuję i całuję go , łącząc moje usta z jego, ciesząc się uczuciem jego zarostu na mojej twarzy. -Przestań całować mnie w ten sposób. – mruczy i całuje ślad od mojej szczęki do szyi.- Nie zapomniałem, że miałaś wypadek i miałaś wstrząśnienie mózgu. -Tęskniłam za całowaniem ciebie. – mruczę. Prostuje się i czule chwyta moją twarz w dłonie, patrząc na mnie z utęsknieniem. – Boże, mi też ciebie brakowało. Tęskniłem za tobą. -Dziękuję, że wróciłeś do domu. -Wyjdziesz za mnie. – uśmiecha się z dumą.

-Wyjdziemy – kiwam głową i uśmiecham się. – Kiedy? -Tak szybko jak to tylko możliwe. Nie ma na co czekać. – wzrusza ramionami i marszczy brwi. – Jak duży chcesz mieć ślub? -Uwielbiam to, że będę częścią twojej rodziny. – wyznaję z nieśmiałym uśmiechem. – Mały i kameralny ślub tylko z najbliższymi osobami dla mnie brzmi świetnie. -Do diabła, możemy to zrobić już jutro. -Cóż, chciałabym kupić sukienkę z resztą dziewczyny pewnie też by chciały.- przypominam mu. -Dwa tygodnie? -Myślę, że powinniśmy zadzwonić do organizatorki przyjęć Montgomerych Aleci i zacząć planować. -Jutro. – zgadza się – W tej chwili chcę cię po prostu trzymać. -Dobry plan. Rozdział 21 Brynna -Mamo! Spójrz jaka jestem ładna! Odwracam się od lustra gdzie mama taksuje mnie w mojej własnej sukni i podziwiam moje córki w ich małych sukienkach o koloru kości słoniowej z różowymi dodatkami i różowymi różami w ich ciemnych włosach, obie uśmiechają się dumnie. -Jesteście obie piękne – ogłaszam i całuje obydwie w policzek – Caleb’owi na pewno się spodobają, kiedy was zobaczy. -On ma garnitur – informuje mnie Josie z chichotem-Wygląda w tym na naprawdę dużego. -Ten człowiek ma najszersze ramiona jakie kiedykolwiek widziałam. – zgadza się mama z chichotem. -Myślę, że są gotowi. – informuje Stacy gdy wchodzi do salonu Stevena i Gail, który dzisiaj pełni funkcję garderoby panny młodej. -Oh, kochanie, wyglądasz przepięknie. – jej oczy wypełniają się łzami. -Nie! Nie, nie, nie! Dziś nie płacz. Mój makijaż jest już zrobiony, a

jeżeli zaczniesz płakać ja też zacznę. – chwytam moją słodką kuzynkę w mocnym uścisku i walczę ze łzami. -Wiesz teraz będziemy naprawdę siostrami. Ktoby pomyślał, że wyjdziemy za braci?- chichocze gdy odsuwa się i uśmiecha do mnie radośnie. – Jestem taka szczęśliwa dla was obojga. -Dziękuję. -Już czas! – woła mój tata gdy wchodzi do pokoju. – Nie będą czekać wiecznie. -Oh, proszę. – mama przewraca oczami – To ona jest panną młodą. Będą czekać tak długo jak zechce. Po za tym gdzie mieliby pójść? -Jestem gotowa. – zapewniam ich i jeszcze raz spoglądam w lustro. Wybrałam prostą sukienkę w kolorze kości słoniowej. Bez ramiączek i wcięciem w talii. Spódnica jest długa aż do moich stóp na których mam różowe, satynowe Louboutin’y, prezent od Natalie i Jules. Dziewczyny i ich buty. -Okay, zobaczymy się później. – mama całuje mnie w policzek i uśmiecha szeroko przed wyjściem z pokoju. -No to ruszamy. Stacy prowadzi nas do tylnych drzwi i chwilę wyglądam na piękne podwórko gdzie mam wziąć ślub. W ogrodzie Steven’a Montgomery jest zawsze pięknie, szczególnie wiosną. W powietrzu unosi się zapach bzów. Pogoda w Seattle zlitowała się nade mną i dzisiaj świeci słońce, a lekki wietrzyk czyni ten dzień idealnym. Alecia, jak zwykle, przeszła samą siebie. Udało jej się załatwić catering z mojej ulubionej restauracji. Steven włącza system grający i rozbrzmiewa At Last Etta James’a. Rodzina siedzi na białych składanych krzesłach ułożonych w półkolu i wszyscy tutaj są. Nawet Leo Nash wrócił ostatniej nocy z swojej trasy koncertowej by móc w tym uczestniczyć. -Dobra dziewczyny, za mną. – mruga do mnie Stacy i ustawia jej różowy bukiet przed sobą, a dziewczynki naśladując ją ustawiają się jedna koło drugiej, trzymając małe bukieciki zamiast koszy z płatkami kwiatów. Gdy Caleb je zauważa na jego twarz wypływa szeroki

uśmiech i mruga do nich gdy podchodzą bliżej. -Gotowa, dziewczynko? – tata uśmiecha się do mnie. -Absolutnie. Chodźmy. Wchodzimy gdy wszyscy wstają i uśmiechają się do nas, ale mój wzrok pada na mojego przystojnego mężczyznę. Jego wspaniałe niebieskie oczy są miękkie i szczęśliwe gdy patrzy na mnie. -Zdenerwowana?- szepcze do mnie tata. -Ani trochę. – odszeptuję. -Możecie usiąść – ogłasza sędzia pokoju, Brian Parker. -Beena! – woła Olivia z kolan Luke’a wywołując u wszystkich chichot. -Tak, Brynna jest ładna. – mruczy Luke. -Kto przekazuję Brynnę, Calebowi? – pyta Parker. -Jej matka i ja. – odpowiada tato, całuje mnie w policzek i złącza moją dłoń z Caleba. Podaje swój bukiet Stacy i odwracam się z powrotem do Caleba. Mruga do mnie przez co cicho chichoczę. -Zebraliśmy się tutaj, aby świętować zawarcie przez Caleba i Brynnę małżeństwa, którzy są tutaj by świętować również zawarcie rodziny. Przełykam ciężko gdy spoglądam w oczy Caleba. -Śluby nie będą składane tylko pomiędzy Brynną i Calebem, ponieważ nie będą tylko nową parą, ale będą nową rodziną. Więc Josie i Maddie czy dołączycie do nas w dalszych obrzędach ślubnych? Caleb cofa się lekko gdy Josie i Maddie podchodzą i stają pomiędzy nami i wyciąga z kieszeni marynarki dwa naszyjniki. To platynowe łańcuszki z zawieszkami w kształcie serca, które mają na odwrocie wygrawerowaną dzisiejszą datę. Zakłada naszyjnik na szyję Maddie, jego silny głos wypełnia powietrze gdy wymawia własnoręcznie napisaną przysięgę. -Kocham cię Maddie i zrobię wszystko by uczynić twoje życie szczęśliwym i kompletnym, pielęgnować kreatywność, zachęcać twoją niezależność i upewnić się, że zawsze wiesz jakim jesteś darem. – następnie całuję ją w czoło, a ona uśmiecha się radośnie do niego po

czym wraca do podziwiania jej nowego naszyjnika. Moje oczy wypełniają się łzami kiedy zwraca się do Josie. -Kocham cię Josie, i zrobię wszystko by uczynić twoje życie szczęśliwym i kompletnym, rozwijać twój potencjał i upewnić się, że gdy będziesz sięgać gwiazd zostaniesz na ziemi przez miłość naszej rodziny i naszego domu. Większość naszej rodziny pociąga nosem gdy Caleb całuje Josie w czoło po czym odwraca się w moją stronę. -Dziewczyny – zaczyna pan Parker – Proszę, stańcie przy mnie kiedy mama i Caleb będą powtarzać przysięgi. Chcemy mieć miejsce w pierwszym rzędzie, tak? Maddie szarpie rękaw jego płaszcza i pan Parker spogląda na nią z uśmiechem – Tak, skarbie? -Nazywaj go teraz tatusiem. – szepcze głośno, więc każdy może to usłyszeć przez co wszyscy wybuchają śmiechem. -Oczywiście – śmieje się Parker – Przepraszam. Caleb Brynna, proszę weźcie się za ręce i stańcie twarzą do siebie. Josie masz obrączkę dla tatusia? Josie skacze w górę i w dół gdy otwiera dłoń tak aby Caleb mógł wziąć moją obrączkę. Wstrzymuję oddech gdy go widzę. Razem wybieraliśmy obrączki, ale widząc moją, która składa się z dwóch pierścionków, krzyżujących się ze sobą symbolizując nasze dziewczynki i pięknego diamentu szlifu księżniczki, zapiera mi dech. -Caleb, proszę załóż pierścionek na palcu Brynny i powtarzaj za mną. Caleb patrzy mi w oczy gdy powtarza przysięgę. Jego oczy są załzawione i to wystarcza by jedna łza spłynęła po moim policzku. -Obiecuję ci, że zawszę będę po twojej stronie. Obiecuję kochać cię, szanować i słuchać gdy będziesz powierzać mi swoje myśli, nadzieje, lęki i marzenia. Obiecuję kochać cię głęboko i mocno, bo to twoje serce mną porusza, twoja głowa rzuca mi wyzwania, twój humor zachwyca mnie i twoje dłonie, które pragnę trzymać do końca moich dni. Podnosi moją dłoń do ust i całuje knykcie tuż nad obrączką.

-Maddie, masz obrączkę dla swojej mamy? Maddie uśmiecha się i otwiera swoją dłoń, odsłaniając obrączkę Caleba, prosty platynowy pierścień z moim imieniem wygrawerowanym w środku. -Brynna, proszę załóż obrączkę na palec Caleba i powtarzaj za mną. Łapię Caleba za rękę i powtarzam przysięgę taką samą jak jego. Gdy się cofam, Parker kończy naszą krótką ceremonię. -Niech wszystkie wasze dni będą pełne radości i szczęścia. Mam zaszczyt i przyjemność z mocy nadanej mi przez stan Waszyngton, ogłosić was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą. Caleb robi krok do przodu, chwyta mój policzek jedną ręką, a drugą owija wokół mojej talii i przyciąga mnie do niego. -Kocham cię, pani Montgomery. Zamyka usta moich i całuje mnie delikatnie, pogłębiając powoli pocałunek i przygryzając moje wargi, nie dbając o naszych najbliższych, którzy na nas patrzą. Wreszcie Parker chrząka i śmieje się głośno gdy Caleb cofa się przedtem całując mnie w czoło. -Z przyjemnością przedstawiam państwu Caleba, Brynnę, Maddie i Josie Montgomery! -Yay!- woła Josie, a cała rodzina wstaje bijąc brawo. Jules i Natalie ocierają łzy. Leo szepcze Sam do ucha, a następnie całuje ją słodko w szyję. -Chodźmy jeść!- informuje Will, zanim łapie mnie w niedźwiedzi uścisk i wiruje do około. -Najwyższy czas. – mruczy z przymrużeniem oka. Zanim orientuję się o co chodzi ktoś chwyta mnie w uścisk i całuje w policzek. -Gratuluję, kochanie.- mruczy Luke i całuje mój policzek. -Dziękuję. – odpowiadam z uśmiechem. To więcej męskiej uwagi niż miałam w całym moim życiu. Dominic zagarnia mnie do mocnego uścisku. W ciągu tych trzech miesięcy kiedy nie było Caleba, Dom ciężko pracował, by poznać

każdego z nas i zostać członkiem rodziny. -Zasługujesz na to szczęście. – szepcze do mnie. -Hej, dostanę wreszcie moją dziewczynę. – warczy Caleb i odciąga mnie od Dom’a. -Jesteś tym, który zostawił swoją nową żonę zupełnie samą tylko po to aby się z nią ożenić. – szydzi z niego Dom, a ja wbrew sobie się uśmiecham. -Ślub czy nie, zaraz ci coś zrobię. – grozi Caleb, ale Dom odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem. -Yeah. Przestraszyłeś mnie, bracie. – klepie Caleba po ramieniu i uśmiecha się ciepło. – Oh, kupiłem coś. – podnosi butelkę wina z krzesła obok i uśmiecha się. – Dla ciebie. -Och, Dziękuję bardzo!- biorę ciężką butelkę i oglądam etykietę.Twoje? -Oczywiście – prycha. -Alecia. – zaczepiam przechodzącą obok kobietę. – Dominic to przyniósł. Chciałabym wykorzystać to do toastów. Ładna blondynka bierze ode mnie butelkę i otwiera szeroko oczy kiedy czyta etykietę. Jej brązowe spojrzenie znajduje Dom’a. -To rzadka butelka wina. Masz dobry gust. – uśmiecha się do mnie i odchodzi w stronę domu. – Muszę to zobaczyć. -Kocham ją. – wzdycham gdy patrzę jak odchodzi. Nigdy nie byłabym w stanie zorganizować tego ślubu bez niej. Nagle gdy The Stars Go Blue zaczyna grać przez system nagłaśniający, Caleb całuje mnie w rękę. -Coż, Maddie i Josie Montgomery myślę, że już czas na taniec. Dziewczyny chichoczą gdy Caleb podnosi je i zabiera na trawnik gdzie kołysze się, rozmawia i śmieje z naszymi córkami. -Nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego. – pomrukuje Jules gdy wraz z Natalie dołączają do mnie. Uśmiecham się i nadal obserwuję trzy najważniejsze osoby w moim świecie.

-Będzie niesamowitym tatą. – zgadza się Natalie. Nagle wydaje mi się, że obie pociągają nosem, skaczę spojrzeniem od jednej do drugiej i wybucham śmiechem. -Jesteście takie wrażliwe! -Nic na to nieporadzę! – jęczy Jules i ociera łzy z policzków. – To te cholerne hormony. -Nienawidzę być w ciąży. – burczy Natalie, ale uśmiecha się kiedy dotyka okrągłego brzuszka. – To przez niego jestem taka emocjonalna. -To chłopiec? – pytam z entuzjazmem. Natalie uśmiecha się i kiwa głową, szczęśliwa. – Dowiedzieliśmy się wczoraj. -O mój Boże, to takie ekscytujące!- owijam ramiona wokół niej w mocnym uścisku. -Ja też muszę się przytulić!- woła Jules i przytula nas obie. -Co się tutaj dzieje? Gdy wypuszczamy się z objęć znajdujemy Nate, Luke’a, Will’a, Matt’a i Dom’a wpatrujących się w nas z zdezorientowanymi minami. -Jesteśmy szczęśliwe.- odpowiadam, wzruszając ramionami. -Dlaczego dziewczyny zawsze płaczą kiedy są szczęśliwe? – pyta Matt gdy podchodzi z pełnym talerzem. -Koleś, masz jedzenie? – pyta Will i wybiega jak z armaty w kierunku domu. -Nie zobaczymy go przez chwilę. – prycha Meg i wręcza mi kieliszek szampana. – Widziałaś tort? -Tak, jest śliczny! - Succulent Sweets go zrobiło? – pyta Sam, jej niebieskie oczy błyszczą podekscytowaniem.- Bo jeśli tak, mogę zjeść wszystko. Leo śmieje się wraz z nią i kręci głową. – Rano mieliśmy stamtąd babeczki. -Nie osądzaj mnie. – odpowiada z grymasem – Ta kobieta jest naprawdę utalentowana. Wiesz, że pieczenie jest formą sztuki. -Jaki jest twój ulubiony smak? – pytam ją i spoglądam w miejsce

gdzie Caleb wciąż śmieje się i tańczy z dziewczynkami. Teraz dołączył do nich Bix, który szczeka i podskakuje wokół nich w swojej czarnej muszce. Ten pies nigdy nie rozstaje się z dziewczynami. -Czekolada. – odpowiada automatycznie Sam. -Chciałam z czekoladą w jednej warście i cytryną w drugiej. – odpowiadam. -Tak! – Leo pompuje pięścią i przybija piątkę z Sam. – To nasz drugi ulubiony smak. -Jesteście gorącym bałaganem. – Jules potrząsa głową na nich, a następnie rozgląda się po ogrodzie. – Czekaj. Tam jest czekolada? Nie możesz ukrywać czekolady przed kobietą w ciąży! -Jest cały czas tam – pokazuję na stoły na patio gdzie znajduje się nasz piękny dwu warstwowy tort i piekarz, Nicole Dolan, która czuwa nad nim. – Poznaliście Nic? -Nie, ale jest geniuszem – odpowiada Sam. Macham do Nic, a ona uśmiecha się i dołącza do nas. Jest drobną brunetką z włosami krótko ściętymi na asymetrycznego boba. Jej oczy są jasnozielone. -Gratuluję, przyjaciółko! – staje na palcach i wiesza mi się na szyi, by mnie przytulić.- Gdzie jest twój facet? -Tutaj.- mruczy Caleb i uśmiecha się gdy nas rozdziela. – Ciasto jest piękne, dziękuję. -Przyjemność po mojej stronie. – mamrocze Nic. -To najlepsze ciasto na całym świecie. – wypala Sam, ale spojrzenie Nic zatrzymuje się na Matt’cie. Momentalnie blednie i robi krok w tył. -Cholera. – szepcze. -Znacie się? – pyta Caleb. Nic kręci głową i wymusza fałszywy uśmiech. – Cieszę się, że tort się podoba. Muszę wracać do pracy. Jeszcze raz gratuluję. –już ma się odwrócić i odejść, ale zatrzymuje ją Matt. -Stój. – nakazuje łudząco łagodnym głosem. Każdy oglada w zachwycie jak Nic natychmiast przestaje mówić i składa ręce przed

sobą, obserwując nieufnie Matt’a. Patrzę na towarzyszy, których brwi są wysoko na ich czołach gdy oglądają tę scenkę. Matt podchodzi i delikatnie bierze Nic za łokieć i prowadzi ją kilka stóp dalej, gdzie pochyla się nad nią i szepcze coś do ucha. Rumieni się wściekle, ale w jej oczach jest błysk gniewu gdy wyszarpuje rękę z jego uścisku. Nic nie mówi tylko odwraca się od niego i idzie dalej. -Gapi się na jej tyłek – szepcze ze złością. -Myślę, że oni się znają. – zauważa Will jednocześnie wpychając jedzenie do ust. -Czy ktoś wie coś na ten temat? – pyta Isaac Caleba, który kręci głową z niedowierzaniem. -Nie mam pojęcia. -Wiem, że trudno wam w to uwierzyć, ale nie wiecie wszystkiego o sobie nawzajem. – przypomina im Meg z zadowoleniem. Bracia boczą się na Meg gdy Nate uśmiecha się. -Nie wiem dlaczego się uśmiechasz. – Will wskazuje na Nate’a – Wiemy, że twój fiut… -Tato zatańcz z nami jeszcze raz! – przerywa Josie gdy zwraca się do Caleba. -Za chwilę przyjdę, cukiereczku. – Caleb uśmiecha się do niej i gdy tylko odchodzi krzywi się na Will’a. – Stary, uważaj na swój język. -Ale to prawda. – Will wzrusza ramionami. Dom krzywi się do nas wszystkich. – Co mi brakuje? -Nic – zapewnia go Nate i patrzy na Jules. – Zbijesz mnie później. -Nie drażnij mnie teraz. – mruczy Jules. Śmieję się gdy opieram głowę na ramieniu Caleba i patrzę z miłością na ludzi wokół mnie. -Kocham tą rodzinę. – chichoczę. -Kocham cię. – szepcze Caleb mi do ucha i całuje w skroń. – Pani Montgomery.

Epilog Caleb

Wlewam śmietankę do kawy Bryn i zanoszę ją na patio. Wyleguje się na jednym z wielu puszystych foteli w domu mojego brata, Dominica w Toskanii. To ostatni dzień naszej podróży poślubnej i jestem zdeterminowany, by się zrelaksowała, po tym jak dziś kochałem się z nią co najmniej sto razy przed powrotem do prawdziwego życia. Chociaż muszę przyznać, że jestem podekscytowany, by zobaczyć nasze dziewczynki. Dwa tygodnie z dala od nich to zbyt wiele. -Dziękuję ci, kochanie. – mruczy i popija kawę gdy siadam na krześle obok niej. Jest jeszcze bardzo wcześnie rano. Wszędzie gdzie okiem sięgnąć widać rzędy winorośli, obejmując zielone i brązowe wzgórza, które po prostu budzą się w miękkim świetle porannego słońca. -Pięknie tu. – mruczę. -Mmm.- zgadza się i koncentruje na jej telefonie. -To miło ze strony rodziny, że to wszystko zorganizowali, abyśmy mogli tu przyjechać. Nie miałem pojęcia kiedy Dom mówił, że ma dom we Włoszech, że to będzie ogromy dwór z tysiącami akrów winorośli. -Mmm- zgadza się znowu, nie odrywając wzroku od telefonu. -Co robisz? – pytam ze śmiechem. Odkłada swój telefon na kolana, wkłada włosy za ucho i bierze łyk kawy, a potem spogląda na mnie. – Spóźnia mi się. -Jesteśmy na wakacjach, Nogi. Nie jesteśmy z niczym spóźnieni. -Nie. – potrząsa głową i chichocze, następnie posyła mi znaczące spojrzenie tymi dużymi brązowymi oczami. – Spóźnia mi się. Patrzę na nią przez dłuższą chwilę, a potem to wszystko we mnie uderza. Spóźnia jej się! -Myślisz, że…?

-Myślę, żę tak. – uśmiecha się i kiwa głową. – Odstawiłam pigułki miesiąc temu, a teraz mi się spóźnia.- potrząsa głową i wzrusza ramionami – Szaleństwo. -Musimy zrobić test. – wyskakuję z krzesła i poprawiam ubranie. – Gdzie mój portfel? -W kieszeni. – odpowiada oschle. -Zaraz wrócę! – wybiegam z domu i szybko jadę do najbliższej miejscowości. Po tym jak znajduję aptekę i kupuję każdego rodzaju test ciążowy jaki mają, wracam z powrotem do mojej, jak mam nadzieję, ciężarnej żony. -Szybki jesteś. – mruczy z uśmiechem. Wciąż siedzi w fotelu, popijając kawę. -Powinnaś pić kawę? – pytam. -Nie szalej. – odpowiada. – Potrzebuję kawy. -Mam każdego rodzaju. – ogłaszam wysypując z torby małe niebieskie i białe pudełka. -Uh, Caleb, potrzebujemy tylko jednego. -A co jeżeli nie będziemy umieli je odczytać? – pytam i rozpakowuję jeden. – Wszystkie instrukcje są w języku włoskim. Śmieje się histerycznie, a potem wstaje i przeciera oczy. -To nie jest zabawne. -Tak jest. Testy ciążowe są powszechne, Caleb. Sikam na niego i albo pojawia się linia albo nie. – pociera słodko moją dłoń i całuje w ramię. – Zaraz wrócę. -Idę z tobą. – ruszam za nią, ale odwraca się szybko i podnosi rękę, żeby mnie zatrzymać. -O nie, nie idziesz. Nie będziesz oglądał jak sikam na ten patyczek. Patrzę na nią spode łba i krzyżuję ręce na piersi. – Pomagałem ci się kąpać i ubierać i z każdym innym cholerstwem gdy byłaś ranna. Poradzę sobie z oglądaniem ciebie jak sikasz. -Absolutnie nie. – potrząsa głową, ale potem pochyla się i całuje mój podbródek. – Ale dziękuję za pomoc kiedy byłam poobijana. Odwraca się i biegnie do łazienki, a ja czuję się jakby minęła

wieczność zanim ona wraca z białym patyczkiem w ręku. -No i co? – pytam. -Musimy poczekać trzy minuty, kochanie. – siada w fotelu i patrzy na winnice.- Jesteś pewny, że chcesz mieć teraz dziecko? -Chcę więcej dzieci. – szepczę i całuję ją w policzek. -Dobrze – odszeptuje i uśmiecha się nieśmiało. Boże, ona może mnie zniszczyć tylko swoim wzrokiem. Byłem w obliczu różnych horrorów, ale tylko ona i jej dwie córki rzuciły mnie na kolana. -Już minęło. Sprawdź patyk. – przerywam zanim będziemy nadzy i spoceni, a test będzie odległym wspomnieniem. Spogląda na dół. – Jeszcze nie. -Nasikaj na inny. – proponuję – Na ten musimy za długo czekać. -Nie chce mi się już sikać! – śmieje się – Ty nasikaj na jednego! Mówią, że jesteśmy w ciąży więc powinien wyjść dobrze. -Mądrala – mruczę i przyciągam jej twarz do swojej przez co mogę ją pocałować. Boże, ona jest niesamowita. Wreszcie się odsuwa, a następnie opiera swoje czoło o moje. -Spójrz jeszcze raz. – szepczę i pochylam się jeszcze bardziej w jej stronę. -Jest pozytywny, kochanie. Moje serce zatrzymuje się gdy patrzę głęboko w jej czekoladowe oczy. Będziemy mieli dziecko. -Naprawdę? – pytam. Kiwa głową, a łzy zbierają się w jej oczach. -Och, kochanie. – wzdycham i przyciągam ją do siebie, kołysząc nas tam i z powrotem. – Dziękuję. -Będziesz dobrym tatusiem, już nim jesteś. – mruczy. Uśmiecham się i przechylam jej brodę tak że mogę zobaczyć jej twarz. -Jestem zaszczycony będąc twoim mężem, moja miłości. Byciem ojcem dla naszych dzieci. Kiedy wyszedłem z Marynarki Wojennej myślałem, że wszystko straciłem, ale teraz wiem, że to poprowadziło

mnie do was. Nie chciałbym niczego zmieniać. Kocham cię. Uśmiecha się, przyciąga moją twarz do swojej i muska swoim nosem o mój. -Ja też cię kocham KONIEC 