Kristi Gold Noc z szejkiem

Kristi Gold

Noc z szejkiem Tytuł oryginału: One Night with the Sheikh

1

ROZDZIAŁ PIERWSZY Król Rafik ibn Faiz Mehdi był przystojnym, inteligentnym mężczyzną, mądrym i bogatym. To wszystko nie uchroniło go jednak przed tragedią, której stał się mimowolnym sprawcą. Stojąc w promieniach zachodzącego słońca na dachu pałacu, niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w horyzont. Dręczyły go rozdzierające duszę myśli. Ciemna, kręta droga o północy. Cisza i

R

przerażenie. Widok skalistej przepaści w świetle reflektorów. Poskręcany metal wraku samochodu.

– Gór nie da się poruszyć samym spojrzeniem.

L T

Na dźwięk znajomego głosu Rafik odwrócił się i spojrzał na brata. – Czego chcesz?

– To tak wita się człowieka, który ledwie rok temu hojnym gestem wręczył ci klucz do królestwa? – zapytał Zain, podchodząc bliżej i opierając się o kamienną ścianę.

Zain abdykował rok wcześniej z powodu miłości do kobiety. Rafik był zdumiony tą decyzją.

– Wybacz, bracie. Spodziewałem się ciebie za miesiąc. – Zakończyłem wstępny etap projektu ochrony wód, dlatego uznałem, że pora wracać. – Przyjechałeś sam? – zapytał Rafik, który w normalnych okolicznościach cieszyłby się z wizyty brata, ale ostatnio wolał samotność. – Nie podróżuję bez rodziny. – Madison ci towarzyszy? – Tak. Dzieci również. Musisz wreszcie poznać bratanka i bratanicę. 1

Rafik nie podzielał jego entuzjazmu. Widok niemowląt tylko mu przypomni, co stracił. – Gdzie są teraz? – Z Madison i Eleną. – To wspaniale, że Elena znów może podjąć dawne obowiązki. Pałac jest bez niej nie ten sam. – Tak słyszałem – przyznał Zain. – Słyszałem również, że terroryzujesz służbę. – Nie terroryzuję, tylko zwracam uwagę, kiedy zachodzi taka konieczność.

R

– Widocznie zachodzi codziennie od rana do wieczora. Słyszałem też, że nie układa ci się współpraca z radą.

L T

– Rozmawiałeś z naszym najmłodszym bratem? – najeżył się Rafik. – Od czasu do czasu kontaktuję się z Adanem – przyznał Zain. – I, jak słyszę, rozmawiacie o mnie.

– Wspomniał jedynie, że jest ci ciężko po śmierci Rimy. – Nie potrzebuję niańki – rozzłościł się. – Rozumiem, jak straszna jest utrata żony i nienarodzonego dziecka... – Skąd możesz wiedzieć? – wybuchnął Rafik trawiony poczuciem winy i żalem. – Ty wciąż masz żonę i dwoje zdrowych dzieci! – Rozumiem twój gniew, tym bardziej że nadal nie wyjaśniono do końca okoliczności wypadku. Pamiętaj jednak, żeby nie pogrążać się za długo w żalu. Może powinieneś trochę odpocząć. – A kto będzie w tym czasie rządził krajem? – zapytał Rafik kąśliwie. – Ja – odparł Zain niewzruszony jego gniewem. – W końcu do tego przygotowywałem się przez całe życie. A Adan mi pomoże. – Adan nie zamierza władać Bajulem – odparł Rafik. – Interesują go 2

tylko samoloty i kolejne kobiety. Poza tym ludzie nie zapomnieli, że ich porzuciłeś. – Nadal kocham mój kraj. – Zain z trudem pohamował gniew. – Nie zapominaj, że to ja jestem autorem projektu ochrony wód, który zabezpieczy przyszłość Bajulu. Zasłużyłem na szacunek. – Wybacz – opanował się Rafik. Nie powinien krytykować brata. – Oczywiście doceniam twoje wsparcie, ale naprawdę nie potrzebuję urlopu. – Przerwa w obowiązkach pozwoliłaby ci uporządkować uczucia. – Moje uczucia nie są ważne – oznajmił Rafik zmęczony dyskusją. – Liczą się jedynie zobowiązania wobec Bajulu.

R

Niestety twoje emocjonalne rozchwianie zaczyna odbijać się na obowiązkach władcy. Żałoba wymaga czasu, bracie, a ty go sobie nie dałeś.

L T

– Minęło pół roku. Życie musi toczyć się dalej – odpowiedział, choć zżerał go żal dużo głębszy, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. – Czasami najlepszy plan po prostu się nie sprawdza – westchnął Zain, przeciągając dłonią po włosach. – Poniosłeś ogromną stratę i, jeśli nie przyjmiesz tego do wiadomości, nie odnajdziesz ukojenia. – Wolałbym już o tym nie rozmawiać, więc wybacz... Rafik urwał, słysząc czyjeś kroki. Podeszła do nich jasnowłosa amerykańska żona Zaina ze śniadym dzieckiem w ramionach. Kiedy jej wzrok spoczął na Zainie, twarz Madison rozświetlił czuły uśmiech. – Mam tu dziewczynkę, która pragnie pobyć z tatusiem. – A jej tatuś będzie szczęśliwy, mogąc spełnić tę zachciankę – odparł Zain z ciepłym uśmiechem, wyciągając ręce po córkę. Przekazawszy mu dziecko, Madison uściskała Rafika. – Wspaniale cię widzieć, szwagrze. – I ciebie, Madison. Wyglądasz pięknie, jak zawsze. Nie domyśliłbym 3

się, że niedawno rodziłaś – powiedział. Jak mógłby zapomnieć, że stało się to zaledwie kilka dni po pogrzebie jego żony. – Dziękuję – odparła zarumieniona. – Elena prosiła, by ci przekazać, że przyjdzie, gdy tylko uśpi Josepha. Radzi sobie z tym lepiej niż ktokolwiek inny, ale nic w tym dziwnego, skoro wychowała trzech Mehdich. Zain podszedł bliżej do brata i uniósł dziecko. – Cala, to twój stryj Rafik. Tak, jesteśmy do siebie podobni, tylko ja jestem przystojniejszy. Serce Rafika boleśnie drgnęło, kiedy usłyszał, że Zain nadał córce imię

R

ich matki. Prawie jej nie pamiętał, ale ogromnie szanował. – Gratuluję, Zain. To piękne dziecko – wykrztusił. – Chcesz potrzymać bratanicę?

L T

– Może później. Teraz muszę przejrzeć dokumenty – Rafik bał się uczuć, które wywołałby kontakt z dzieckiem. Pochylił się i pocałował Madison w policzek. – Uczyniłaś wielki honor mojemu bratu, obdarowując go najpiękniejszym z prezentów. Jestem ci wdzięczny – powiedział i spróbował odejść.

Zain dogonił go przy drzwiach, oddając dziecko żonie. – Zaczekaj, bracie. – Co znowu?

– Wiem, że ciężko mówić o uczuciach, ale z kimś musisz porozmawiać. Najlepiej z przyjacielem, który zawsze rozumiał cię lepiej niż ty sam siebie. Rafik znał tylko jedną taką osobę, ale od jakiegoś czasu już nie mógł nazywać jej przyjacielem. – Jeśli chodzi ci o Szamila Barada, to wróci, dopiero gdy remont ośrodka dobiegnie końca. – Miałem na myśli jego siostrę, Maysę. 4

To imię przeszyło jego serce paroksyzmem bólu. Natychmiast napłynęły wspomnienia. Przypomniał sobie, jak jej długie włosy spływały w dół pleców i muskały talię. Jak przy każdym uśmiechu robiły jej się dołeczki w policzkach. Przypomniał sobie też, jak wyglądała tamtej nocy, kiedy popełnili największy błąd i ulegli pożądaniu. Pamiętał ból w jej pięknych oczach, kiedy powiedział jej, że nie mogą być razem. – Nie rozmawiałem z Maysą od lat. Zerwała znajomość, kiedy... – Wybrałeś Rimę Acar? – Nie pytano mnie o zdanie, kiedy nasi ojcowie zawierali umowę – powiedział z goryczą Rafik.

R

– Ach tak. Podejrzewam, że szejk Acar przebił ofertę ojca Maysy w kwestii posagu – mruknął Zain. – A ty o nią nie walczyłeś, nie wyznałeś, że to ona jest ci pisana.

L T

– Zgodnie z tradycją nie miałem takiego prawa – odparł Rafik, choć do dziś żałował tamtej decyzji.

– To ta sama tradycja, która kazała mi wybierać pomiędzy władaniem krajem a żoną – oznajmił Zain z zaciętą twarzą. – Przestarzały zwyczaj, z którym powinniśmy skończyć. Zły wybór ojca Maysy zaowocował rozwodem, który ją prawie zniszczył, a i ty nie byłeś szczęśliwy ze swoją królową. – Nic nie wiesz o moim związku z Rimą – warknął rozgniewany Rafik. – Wiem tyle, ile widziałem, kiedy byłem w pobliżu – westchnął Zain, przyglądając się bratu. – Byłeś szczęśliwy, Rafik? A Rima? – Zależało mi na niej. Przyjaźniliśmy się, zanim zostaliśmy małżeństwem. Jej śmierć mną wstrząsnęła. – Wybacz, jeśli cię uraziłem – wycofał się Zain. – Jak już mówiłem, widać, że coś cię dręczy. Dlatego chciałem, żebyś porozmawiał z Maysą. Ona zrozumie. 5

– Nawet jeśli się zgodzi ze mną spotkać, wszyscy zaczną gadać. Jest rozwódką, a ja właśnie owdowiałem. – Po pierwsze sugerowałem jedynie rozmowę, a nie ślub. Po drugie jeśli się obawiasz, że ktoś będzie podejrzewał romans, po prostu wymknij się z pałacu. Ja zawsze tak robiłem. Chętnie ci pomogę. Rafik w to nie wątpił, bo Zain opanował znikanie z pałacu do perfekcji. – Nie potrzebuję twojej pomocy ani rozmowy z Maysą. – Nie upieraj się. Tylko ona pomoże ci przetrwać trudne chwile. Kiedyś to byłaby prawda. Maysa znała go lepiej niż ktokolwiek,

R

rozumiała, była dla niego oparciem. Niestety, stanowiła też jego największą słabość, a on jej największe rozczarowanie. I właśnie dlatego powinien się od niej trzymać z daleka. A jednak, kiedy dręczony wyrzutami sumienia wrócił

L T

do swoich komnat, zaczął się zastanawiać, czy nie skorzystać z rady Zaina. Dla odnowienia przyjaźni z Maysą warto zaryzykować.

Jako główny lekarz Bajulu, Maysa nie raz odpowiadała na nagłe wezwania do chorego dziecka albo rodzącej kobiety, dlatego nie zdziwił jej dzwonek do drzwi w środku nocy. Nie spodziewała się jednak zobaczyć na swoim progu Rafika Mehdiego, niedawno koronowanego i owdowiałego władcy Bajulu. Jej przyjaciela z dzieciństwa. Pierwszej miłości. Pierwszego kochanka.

Dostrzegła w nim subtelne zmiany. Nadal był szczupły i przystojny. Jego oczy wciąż były tak samo ciemne, ale teraz widniała w nich dojrzałość i płynąca z władzy pewność siebie. Moc, która przyciągała ją jak ćmę do światła. Maysa nie pamiętała już, kiedy ostatnio rozmawiali. Ciekawe, po co przyszedł. – Dobry wieczór, Wasza Wysokość. Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? – Muszę z tobą pomówić. 6

– Jesteś chory? – zapytała zaskoczona jego poważnym tonem. – Nie. Wyjaśnię cel mojej wizyty, gdy tylko znajdziemy się w bardziej odpowiednim miejscu. Maysa zauważyła czarny samochód przed domem, ale żadnego ze strażników. – Gdzie twoi ochroniarze? – W pałacu. Tylko parę osób wie, że tu przyjechałem. Wolałaby poprosić go o powrót rankiem, jednak Rafik był jej władcą i nie wypadało sprzeciwiać się jego życzeniu. Przed laty zawsze spełniała jego

R

prośby. Tamtej feralnej nocy również się nie zawahała. Mimo wątpliwości i obaw, otworzyła drzwi. – Myślę, że mogę poświęcić ci chwilę. – Dziękuję.

L T

– Nie ma za co. Chodź za mną.

Poprowadziła go korytarzem w stronę prywatnych pokoi. Po drodze natknęli się na służącą, która przystanęła zaskoczona widokiem mężczyzny. Maysa machnęła ręką i poprowadziła Rafika w głąb domu ojca, w którym obecnie mieszkała. Był to ten sam dom, w którym przed laty uległa Rafikowi. Kiedy dotarli do jej pokoi, zamknęła drzwi i wskazała kanapę. – Może usiądziesz?

– Wolę stać – odparł i zaczął niespokojnie spacerować. Maysa usiadła, podkuliła nogi i osłoniła się dokładniej błękitnym kaftanem. Postanowiła rozmawiać z władcą Bajulu po angielsku, na wypadek gdyby ktoś ze służby postanowił podsłuchiwać. – Czym mogę ci służyć, Rafik? – Mam kłopoty z zasypianiem – westchnął, odrywając wzrok od okna. – Od czasu... 7

– Wypadku – dokończyła za niego. – Bezsenność i niepokój są zrozumiałe. Śmierć Rimy była nagła i niespodziewana. Jeśli chcesz, przepiszę ci coś na sen. Rafik popatrzył na nią z nieodgadnioną miną. – Nie chcę pigułek. Wolałbym cofnąć czas i uratować żonę. I odnaleźć spokój. – Kiedy traci się kogoś bliskiego, potrzeba czasu, żeby się z tym uporać – powiedziała. Jego uczucia do królowej musiały być głębsze, niż podejrzewała.

R

– Minęło sześć miesięcy. Widać nie była mi wystarczająco bliska, żebym próbował zapobiec jej śmierci.

– Przecież to nie ty prowadziłeś samochód – zauważyła rozsądnie.

L T

– Ale to ja doprowadziłem ją do stanu, w którym nie powinna prowadzić – westchnął, siadając na wprost niej w fotelu.

Maysa wcale nie była pewna, czy powinna znać szczegóły. Skoro jednak Rafik chciał mówić, powinna go wysłuchać. – Pokłóciliście się, zanim wyszła?

Rafik pochylił głowę i przesunął dłońmi po twarzy, jakby chciał zetrzeć bolesne wspomnienia.

– Tak. Zaraz po tym, kiedy wyznała, że jest w ciąży. Ciąża Rimy była sekretem, ale nie dla Maysy. Bez wiedzy szejka jego żona przyszła do lekarki, żeby potwierdzić swój stan. Początkowo Maysa nie rozumiała, dlaczego królowa nie skorzystała z usług pałacowego lekarza. Przecież Rima wiedziała o jej przyjaźni z Rafikiem. – Nie ucieszyłeś się? – Byłem szczęśliwy na wieść o dziedzicu. To Rima nie była zadowolona. 8

– Powiedziała ci to? – zdziwiła się Maysa, która zauważyła niechęć królowej, ale złożyła ją na karb zaskoczenia. – Nie wprost, ale widziałem, że jest nieszczęśliwa – westchnął. – Kiedy o to spytałem, nie zaprzeczyła. A potem wymknęła się z pałacu. Maysa ucieszyła się, że władca Bajulu zdecydował się wreszcie z kimś o tym porozmawiać. – Wiesz, dokąd się wybierała? – Nie. I pewnie już się nie dowiem. Za to jestem pewien, że gdybym był dla niej bardziej wyrozumiały, nie czułaby potrzeby ucieczki.

R

– Rafik, możesz spędzić całe. lata, zastanawiając się, co by było, gdyby... Albo ułożyć sobie życie od nowa.

– Parę godzin temu powiedziałem Zainowi, że ze wszystkim daję sobie

L T

radę. Ale nie wspomniałem, jakie to trudne.

– Może powinieneś poprosić brata, by przyjechał?

– Zjawił się dziś z Madison i dziećmi – szepnął, wpatrując się w podłogę.

– Musi być ci ciężko.

– Dlaczego sądzisz, że mój brat z rodziną nie jest mile widziany? – zapytał, podnosząc wreszcie wzrok.

– Nie powiedziałam, że nie cieszysz się z jego wizyty. Miałam raczej na myśli to, że niemowlę może przypominać ci o twojej stracie. – Z tym sobie poradzę. Ale Zain doradzał mi urlop. – Chyba ma rację. Potrzebujesz spokoju, by uporać się z osobistą tragedią. – Nie ma. Po prostu muszę się przystosować do nowej sytuacji. Pogodzę to z moimi obowiązkami – oznajmił, marszcząc brwi. Maysa odniosła wrażenie, że Rafik nieco przecenia swoje siły. 9

– Zain wie, że tu jesteś? – Tak. To on nalegał, żebym cię odwiedził. – Sądziłam, że przyjechałeś z własnej woli – odparła nieco rozczarowana. – Nie chciałem ci się narzucać. – To nie tak, Rafik. Zamierzałam złożyć ci wizytę kondolencyjną, ale nie byłam pewna, czy będę mile widziana. – Zawsze jesteś mile widziana w moim świecie, Mayso – powiedział, patrząc jej prosto w oczy.

R

Wspomnienie chwili, kiedy poprzednio wypowiedział te same słowa, wytrąciło ją z równowagi.

Stało się zupełnie inaczej. Kiedy ogłoszono jego zaręczyny, kazano im

L T

zerwać. Jednak nadal spotykali się w tajemnicy. Te sekretne schadzki tylko podsycały tlący się płomień, aż pewnej nocy stracili kontrolę i kochali się po raz pierwszy. I ostatni.

Maysa zastanawiała się, czy Rafik pamięta tamte chwile. Była taka naiwna, łudziła się, że to zmieni jego zdanie w kwestii ślubu z Rimą. Wytrącona z równowagi wstała, żeby nalać sobie wody z karafki. Pijąc, stała do niego tyłem. Nagle usłyszała jego kroki za plecami. – Zdenerwowałem cię?

Sama jego obecność sprawiała, że czuła się nieswojo. Powracały niechciane wspomnienia. Odstawiła szklankę na stolik, odwróciła się. – Po co przyszedłeś, Rafik? – Zawsze to u ciebie szukałem pociechy – odparł niepewnie. – Nie zawsze. Od dziesięciu lat jesteśmy sobie niemal obcy. Teraz na jego twarzy zamiast zmieszania odmalował się gniew. – To ty porzuciłaś Bajul dla Stanów, Mayso. Ja zawsze tu byłem. 10

– Nie miałam wyboru po rozwodzie z Boutrosem. – Z człowiekiem, którego nigdy nie powinnaś była poślubić. Narzucony jej mąż prawie pozbawił ją poczucia własnej wartości i godności. – Tak jak twój związek z Rimą, moje małżeństwo nie było niczym więcej niż wypełnieniem woli ojca – odparła twardo. – Dlaczego ryzykowałaś honor i reputację, rozwodząc się z nim? – zapytał Rafik, nachylając się ku niej. – Nie pozwolił mi wykonywać mojego zawodu. Nie zamierzałam się

R

temu podporządkować – powiedziała Maysa, nie mając odwagi wyznać prawdy.

– To jedyny powód? – drążył Rafik, wpatrując się w nią.

L T

– To nie wystarczy? Czego jeszcze potrzeba?

– Wszyscy wiedzą, że sułtan Boutros Kassab prowadził śliskie interesy i otaczał się podejrzanymi ludźmi.

Maysa wolała, żeby w to wierzył, niż poznał prawdę o sadystycznym zboczeńcu, jakim okazał się jej mąż.

– W dniu ślubu miałam osiemnaście lat. Nic nie wiedziałam o jego interesach. Jedyne, czego oczekiwał, to posłuszeństwo. – Także w łóżku? – zapytał Rafik, unosząc brew. – Chcesz, żebym skłamała i zaprzeczyła? – Jest o trzydzieści lat starszy od ciebie. Miałem nadzieję usłyszeć, że już go nie interesowały te sprawy. Maysa często modliła się, by właśnie tak było, ale w rzeczywistości wyglądało to inaczej. – Boutros jest mężczyzną, a wy rzadko tracicie zainteresowanie seksem – stwierdziła, wzruszając ramionami. 11

– Dawał ci rozkosz, Mayso? – To nie twoja sprawa – powiedziała oburzona. – Byłem tylko ciekaw, czy wiedział, jak sprawić ci przyjemność – szepnął i delikatnie pogładził ją po policzku. – Czy wiedział, jak sprawić, żebyś drżała z pożądania? Maysa objęła się ramionami, jakby to mogło ochronić ją przed kolejną falą wspomnień. – A czy Rima dawała ci rozkosz, Rafik? Czy raczej odwiedzałeś ją w sypialni jedynie dla spłodzenia dziedzica? – wypaliła, zanim zdążyła ugryźć

R

się w język. Rafik odwrócił się od niej, podszedł do okna i znów wpatrzył w dal. Maysa, przeklinając w duchu własną bezmyślność, ruszyła za nim i położyła mu dłoń na ramieniu. – Wybacz mi, proszę, nie chciałam cię urazić.

L T

Wiem, jak bardzo cierpisz po stracie dziecka. Wiem też, że dbałeś o żonę i byłeś dobrym mężem.

– Owszem, ale równocześnie musiałem zrezygnować z tego, co było dla mnie najważniejsze. Z ciebie. – Wziął ją w ramiona i zaczął całować. Wyczuła w tym pocałunku desperację. Tak naprawdę Rafik jej nie pragnął. Potrzebował pociechy, a Maysa akurat była pod ręką. Zupełnie jak przed laty. Natychmiast oprzytomniała i wysunęła się z jego ramion. – Jak wiele miałeś kobiet po mnie, a przed ślubem z Rimą? – Czy to ważne? – zapytał zaskoczony jej zachowaniem. – Może zadzwoń po którąś z nich, żeby oferowała ci ulgę, której tak bardzo potrzebujesz. – Naprawdę uważasz, że tylko tym dla mnie jesteś? – Tak – odparła, krzyżując ręce na piersiach. – Szukasz czegoś, co na chwilę zajmie twoje myśli, a kiedy to dostaniesz, znów odejdziesz. – Szukam towarzystwa kogoś, komu ufam. Kogoś, na kim zawsze mi 12

zależało. – Gdyby tak było, nie pocałowałbyś mnie. – Może ten pocałunek rzeczywiście był błędem – westchnął. – Może w ogóle nie powinienem tu przychodzić. – Masz rację. To był błąd. – Maysa roześmiała się niewesoło. – Ktoś mógłby nas zobaczyć, a ja jestem kobietą upadłą. Rozwódka to dla niektórych to samo co prostytutka. A nie zapominajmy, że ty jesteś miłościwie panującym władcą. – Ja ciebie tak nie postrzegam – zaprotestował Rafik. – A czasami

R

najchętniej zapomniałbym, że jestem królem.

– Chyba rzeczywiście przydałyby ci się wakacje.

– Nie ma takiego miejsca, w którym mógłbym zostać sam – oznajmił z

L T

westchnieniem, ale po chwili w jego oczach błysnęła przekora. — Chyba że zgodziłabyś się przyjąć mnie w twoim domu. Trzymałbym się na uboczu. Nawet nie wiedziałabyś, że tu jestem. – To nie jest dobry plan.

Rafik jednak zapalił się do własnego pomysłu. Ujął jej dłonie w swoje. – Potrzebuję przerwy w obowiązkach i czasu na odnowienie dawnej przyjaźni.

– I nie zamierzasz odświeżać tej przyjaźni w łóżku? – Nigdy nie poprosiłbym cię o coś, czego sama nie chciałabyś mi dać. Właśnie na tym polegał problem. Maysa z chęcią oddałaby mu wszystko, niczego nie otrzymując w zamian. No może oprócz kilku wspaniałych nocy i miłych wspomnień. Rafik znów złamałby jej serce. Zaczęła chodzić niespokojnie po pokoju, rozważając wszystkie za i przeciw. Nagle coś jej przyszło do głowy. Mogłaby wykorzystać jego obecność.

Pokazać

mu,

jak kiepska 13

jest

opieka

zdrowotna

dla

najbiedniejszych. Jako władca Bajulu Rafik mógł pomóc tym ludziom. Gościnne skrzydło domu było oddalone od jej pokoi, nie natykałaby się co chwila na Rafika. Skoro zdobyła wykształcenie i przetrwała rozwód z tyranem, poradzi sobie również z królem. Jest silna, nie ulegnie jego urokowi. Uniosła wysoko brodę i spojrzała na Rafika. – Dobrze, możesz zostać – zaczęła, a widząc, że zamierza coś powiedzieć, uniosła palec. – Dopóki będziesz przestrzegał moich zasad. – A jakie to zasady? – zapytał podejrzliwie. – Szczegóły podam ci później – oznajmiła spokojnie. Kiedy już będę je znała, dokończyła w myślach.

R

– Zatem w porządku. Czy teraz jestem ci jeszcze do czegoś potrzebny? – Nie tym razem – mruknęła, przeganiając bardzo niestosowny pomysł, który się jej nasunął.

L T

– Muszę wracać do pałacu – powiedział Rafik, zerkając na zegarek. – Dokończymy rozmowę jutro, kiedy się tu sprowadzę.

– Sądziłam, że będziesz potrzebował więcej czasu... żeby wszystko pozałatwiać.

– Po prostu wydam odpowiednie dyspozycje. W końcu jestem... – Królem. Wiem. Odprowadzę cię do wyjścia – powiedziała zrezygnowana.

Rafik zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na nią z powagą. – Już na zawsze będę twoim dłużnikiem, Mayso. Obiecuję, że nie pożałujesz swojej decyzji. – Dobrze wiedzieć – odparła bez przekonania. – Ale zastrzegam sobie prawo mnożenia warunków, jeśli zwątpię w twoje motywy. – Odzyskam twoje zaufanie. Chcę, żeby było między nami jak kiedyś. Chętnie by mu uwierzyła. Nie powinna go pragnąć. Nie mogła czuć się 14

zagubiona, gdy tak na nią patrzył, wędrując spojrzeniem po jej ustach. Przez długą chwilę stali, wpatrując się w siebie w milczeniu. Napięcie rosło. Maysa wiedziała, że wystarczyłby nieznaczny ruch w jego stronę, by Rafik zamknął ją w ramionach i znów pocałował. Zanim jednak jej opór całkowicie stopniał, cofnęła się o krok i odchrząknęła. – Dobrej nocy, mój panie. I do zobaczenia jutro – dodała, spuszczając oczy. – Będę przed wieczorem, doktor Barad. To formalne pożegnanie zabrzmiało fałszywie. Ale to właśnie ono

R

przywróciło jej rozsądek. Żadne z nich nie mogło pozwolić sobie na ryzyko. Jednak kiedy Rafik delikatnie pocałował ją w policzek i posłał jej chłopięcy uśmiech, zrozumiała, że niebezpieczeństwo może mieć różne oblicza. Kiedy

L T

odwrócił się i ruszył do samochodu, wymyśliła pierwszą zasadę, którą powinni wdrożyć.

– Rafik! Muszę ci coś powiedzieć, zanim odjedziesz. – Zmieniłaś zdanie?

– Nie, chodzi o pierwszy warunek, którego musimy przestrzegać. – Jaki?

– Żadnych pocałunków.

Rafik nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się domyślnie, wsiadając do samochodu. Kiedy odjechał, Maysa westchnęła. Miała poważne obawy, że król Rafik Mehdi bez trudu namówi ją do złamania wszelkich zasad.

15

ROZDZIAŁ DRUGI Żadnych więcej pocałunków. Rafik siedział w biurze, próbując pracować, jednak jego myśli stale krążyły wokół Maysy. Nie potrafił przestać fantazjować. – Bujasz w obłokach? Kiedy Rafik uniósł wzrok znad papierów, dostrzegł najmłodszego brata. – Jestem zajęty – burknął w odpowiedzi.

R

– Zbyt zajęty, żeby porozmawiać ze swym najwierniejszym poplecznikiem? – zapytał Adan, który zwykle trzymał jedynie własną stronę. – Porozmawiam, o ile masz coś ważnego do powiedzenia.

L T

– A mam – oznajmił brat, siadając wygodnie w fotelu.

– Znalazłeś kolejny samolot, który koniecznie musisz dołączyć do swojej floty? – Rafik prychnął lekceważąco i rzucił pióro na dokumenty. – Nie. Przybywam z wiadomością. – Od kogo?

– Maysy Barad – oznajmił Adan z jeszcze szerszym uśmiechem. – Prosi, żebyś dotarł przed osiemnastą i ograniczył liczbę straży do minimum. – Rozumiem. Możesz odejść – burknął Rafik, domyślając się, co brat sobie wyobraża. – Nie, dopóki nie powiesz, po co idziesz do Maysy i dlaczego masz nie zabierać ochroniarzy. Albo uważa, że nie jest dla ciebie zagrożeniem, albo chodzi o zachowanie dyskrecji. – Moje spotkanie z Maysą to nie twoja sprawa. – Racja, ale i tak jestem ciekaw.

16

– Jeśli już musisz wiedzieć, Maysa zgodziła się udzielić mi schronienia na czas urlopu – odparł z rezygnacją. – Zamierzasz wypoczywać w jej łóżku? Rafik nie był zaskoczony domysłami brata. – Nie zamierzam jej uwieść – warknął, wiedząc, jak wiele będzie go kosztowało dotrzymanie tej obietnicy. – I tu się różnimy – cynicznie roześmiał się Adan. – Prędzej rzucę latanie, niż zrezygnuję z szansy na gorący romans z piękną kobietą. Powinieneś wykorzystać okazję.

R

– Po pierwsze od niedawna jestem wdowcem... – Nie kochałeś żony.

– Znałem Rimę, zanim zostaliśmy małżeństwem, i zależało mi na niej.

L T

– Nie tak bardzo, jak na Maysie.

– Maysa jest przyjaciółką, która zgodziła się pomóc mi w potrzebie – odparł Rafik ostro, tracąc cierpliwość. – Której potrzebie, bracie?

– Mam czyste intencje – odparł, choć jego myśli byłoby trudno nazwać czystymi.

– Ciekawe, jak długo uda ci się nimi kierować w obecności przyjaciółki, która cię kiedyś kochała.

– Łączyła nas przyjaźń, nie miłość. – Raczej szczenięce pożądanie. Na tyle silne, że przetrwało pomimo upływu czasu. – Teraz jestem starszy i mądrzejszy. Nauczyłem się samokontroli. – Należysz do Mehdich. Samokontrola pryśnie w obecności pięknej kobiety – odparł Adan. – Nie przypisuj mi swoich wad, bracie. To nie moim hobby jest 17

sypianie z kobietami. – Nie miałem ich aż tylu, jak ci się wydaje. Tyle że starałem się być bardziej dyskretny niż ty. Przyznaj, nie żyłeś w celibacie w czasie pomiędzy zgodą na małżeństwo z Rimą a jego zawarciem. – Możesz już iść, jeśli skończyłeś wtrącać się w moje prywatne sprawy. – Nie skończyłem. Byłeś zły, kiedy się okazało, że Rima nie jest dziewicą? – Skąd ten pomysł?! – bezczelność Adana rozwścieczyła Rafika. – Zaprzeczysz?

R

Niestety, nie mógł. Zastanawiał się tylko, skąd Adan o tym wie. – Nie będę z tobą o tym rozmawiał.

– Rima nie była święta, ty też nie. Jesteś tylko człowiekiem i masz swoje potrzeby.

L T

Dopiero teraz Rafik zrozumiał, dokąd zmierza brat.

– Jeśli martwisz się, że sypiając z Maysą, ściągnę na dom Mehdich potępienie, możesz być spokojny. A jeśli liczysz, że oddam ci władzę, to się przeliczysz.

– Nigdy nie chciałem rządzić. – Adan przestał kpić i nagle spoważniał. – A jeśli chodzi o twój związek z Maysą, uważam, że powinieneś podążać za głosem serca. Nie mam nic przeciwko.

Adan pominął jedną istotną kwestię. Nawet gdyby Rafik zaczął sypiać z Maysą, byłby to tylko epizod, bo oficjalnie nie wolno mu było wiązać się z rozwódką. Rafik nie potrafił sobie nawet wyobrazić takiej sytuacji. Nie mógłby ponownie jej zranić. A jednak, jeśli straci nad sobą panowanie, właśnie tak się stanie. Być może powinien ponownie przemyśleć swoją prośbę. Może lepiej będzie znaleźć inne miejsce na odpoczynek. 18

– Rozważę twoją radę – powiedział. – A teraz chciałbym wrócić do pracy. – Masz tyle zajęć, il mio bel ragazzo, że nie możesz poświęcić kilku chwil swojej niani? – zapytała od progu Elena Battelli. Tylko ona nazywała go ślicznym chłopcem. W jej oczach barwy topazów migotało rozbawienie. Niegdyś czarne włosy teraz spływały srebrną falą na ramiona, w których trzymała niemowlę. Odkąd po śmierci matki Mehdich przejęła nad nimi opiekę, zawsze swobodnie wyrażała swoje zdanie. Teraz Rafik także nie spodziewał się po niej niczego innego. Wstał i serdecznie ją uściskał.

R

– Miło cię znowu widzieć w domu, Eleno. Dobrze wyglądasz. – A ty wyglądasz na zmęczonego, caro mio – oznajmiła i podała

L T

dziecko zaskoczonemu Adanowi. – Zabierz bratanicę do jej ojca i pozwól mi porozmawiać z twoim bratem na osobności.

Adan wstał z fotela i z dziwną miną przyglądał się dziecku. – A jeśli się rozpłacze? – zapytał bezradnie. – Nie będzie pierwszą kobietą, którą doprowadziłeś do łez. Kiedy Adan wyszedł pospiesznie z wiercącą się dziewczynką, Rafik i Elena usiedli.

– Słyszałam, że widujesz się z doktor Barad? Rafik powinien wiedzieć, że Elena, jak jego bracia, również będzie miała swoje zdanie na ten temat. Jednak to z jej opinią zawsze najbardziej się liczył. – To nie tak, jak myślisz – westchnął. – Myślę, caro mio, że to bardzo dobry pomysł. – Właśnie doszedłem do przeciwnego wniosku – powiedział zaskoczony. 19

– Obawiasz się, co powiedzą inni? Rafik raczej bał się swoich reakcji w obecności Maysy. – Nie chcę narażać jej na kłopoty. – Maysa sobie z nimi doskonale radzi. Z tobą również. – Nie rozumiem. – Chcę powiedzieć, że ona cię dobrze zna, a teraz jest ci potrzebna bardziej niż kiedykolwiek. Ufam, że zachowasz się jak człowiek honoru, którym zawsze byłeś. – Naprawdę uważasz, że powinienem skorzystać z jej gościnności?

R

– Tak – odparła zdecydowanie, wstając. – Chi trova un amico, trova un tesoro. Kto znalazł przyjaciela, znalazł skarb. Maysa jest twoim skarbem, caro mio, nie strać go – rzuciła Elena z uśmiechem.

L T

Maysa zaczynała podejrzewać, że Rafik zmienił zdanie. Kiedy więc usłyszała pukanie, pobiegła do drzwi jak na skrzydłach. Jednak to nie król stał na progu, tylko jej brat.

– Co ty tu robisz, Szamil?

– Spodziewałem się cieplejszego powitania, biorąc pod uwagę, jak długo się nie widzieliśmy – odparł opryskliwie i wszedł, nie czekając na zaproszenie.

– Wybacz. Po prostu zaskoczył mnie twój widok. – Czyżbyś spodziewała się kogoś innego? – Skończyłeś remont ośrodka? – Maysa wolała zmienić temat. – Nie. I właśnie dlatego przyszedłem – oznajmił. – Wieczorem wyjeżdżam do Jemenu i oczekuję, że w czasie mojej nieobecności będziesz nadzorowała robotników. Jego prośba wcale jej nie zaskoczyła. Szamil kontaktował się z nią tylko wtedy, gdy czegoś chciał. Najgłośniej protestował w sprawie jej rozwodu i 20

potępiał jej postępowanie, ale to nie przeszkadzało mu wysuwać kolejnych żądań. – Jestem lekarką, nie mogę zajmować się twoimi sprawami. – Czy muszę przypominać, że ty także jesteś odpowiedzialna za ośrodek? – Ojciec przekazał go tobie, nie mnie! – zawołała oburzona jego bezczelnością. – A dom dał tobie – burknął. – Cóż, był hojnym i tolerancyjnym człowiekiem. Na pewno byłby zadowolony, wiedząc, że mi pomagasz. Maysa próbowała ignorować groźby brata.

R

– Może dam radę zajrzeć do ośrodka raz w tygodniu. – Dwa albo trzy razy.

L T

– Spróbuję – mruknęła, chcąc się go jak najszybciej pozbyć. – Czy to wszystko?

– Na razie tak. Powiadomię, kogo trzeba, że będziesz zaglądać do ośrodka. – W porządku.

Kiedy Maysa otworzyła drzwi, żeby go wypuścić, usłyszała nadjeżdżający samochód.

– A co on tu robi? – zapytał Szamil z oburzeniem. – Król może przebywać, gdzie chce – odparła Maysa, przyglądając się wysiadającemu Rafikowi i jego ochroniarzowi. – A poza tym to mój przyjaciel. Kiedyś był też twoim najlepszym przyjacielem. – Nie zasługuje już na to miano. Maysa nie mogła spytać, co dokładnie brat miał na myśli, bo podszedł do nich Rafik. Uśmiechnął się do niej i skinął na powitanie głową Szamilowi. – Witaj. 21

– Witaj – odparł poirytowany Szamil. – Zgubiłeś drogę do pałacu? – Nie. Zostałem tu zaproszony. – Jeśli chcesz omawiać z Maysą kwestie medyczne, rób to w klinice – powiedział Szamil i posłał siostrze mordercze spojrzenie. – Służba wskaże ci drogę do twoich pokoi, Wasza Wysokość – wtrąciła szybko Maysa, chcąc zatrzeć niemiłe wrażenie po słowach brata. – Dziękuję – odparł Rafik, nie zaszczycając Szamila drugim spojrzeniem. Kiedy odszedł, Maysa poczuła na sobie potępiające spojrzenie brata. Sama posłała mu równie mroczne.

R

– Jak śmiesz okazywać mu taki brak szacunku!

– Jak śmiesz wpuszczać go do domu naszego ojca!

L T

– Ojciec cenił rodzinę Mehdich. Nigdy nie odmówiłby gościny jej członkom, a już z pewnością królowi Bajulu. Rafik potrzebuje odpoczynku i dlatego zatrzyma się tu na trochę.

– Ojciec nigdy nie zgodziłby się, żebyś została królewską kochanką. – Nie masz prawa tak do mnie mówić i nie masz powodu nienawidzić Rafika – zdenerwowała się Maysa. – A może nadal zazdrościsz mu ślubu z Rimą?

– Rima nic dla niego nie znaczyła – warknął Szamil. – Nie zasługiwał na nią. – Skąd możesz wiedzieć, co było między nią a Rafikiem? – Zasługiwała na większą troskę, niż jej okazywał. Chciała cieszyć się życiem, a on odebrał jej tę szansę. – Rafik nie przyłożył ręki do jej śmierci. – Mówiłabyś inaczej, gdybyś widziała ją tamtej nocy. – Może ją widziałam... 22

– Kiedy? – Szamil powściągnął gniew. – Wieczorem zajrzałam do ośrodka, ale wycofałam się, kiedy zobaczyłam, że trzymasz w ramionach kobietę. Czy mylę się, sądząc, że to była Rima? – zapytała, a kiedy nie odpowiedział, naciskała dalej. – Szamil, to Rima cię wtedy odwiedziła? – Była tylko przez chwilę – przyznał w końcu niechętnie. – A wcześniej? – To nie twoja sprawa. – Mieliście romans? – Dość tego!

R

– Rafik nie miał pojęcia o waszym romansie.

– Rafik nie wiedział nic o życiu Rimy, bo tak było mu wygodniej –

L T

oznajmił brat, posyłając jej nieustępliwe spojrzenie. – 1 nigdy się o nas nie dowie. Czy to jasne?

– Ma prawo wiedzieć, co stało się tuż przed jej śmiercią – oznajmiła, ignorując groźbę w jego głosie.

– Stracił to prawo, ignorując jej uczucia i pozbawiając wolności. A jeśli piśniesz mu choć słówko, wyrzucę cię z tego domu i zniszczę ci reputację. – Nie masz takich możliwości, Szamil. Nigdy nie miałeś. Zresztą znajdę sobie inny dom, a ludzie, których leczę, szanują mnie nie tylko jako lekarza, ale też jako człowieka. Moja przeszłość ich nie obchodzi. – Myślisz, że nadal będą tak tolerancyjni, kiedy dowiedzą się, że jesteś tylko królewską kochanką? Zwykłą dziwką? Tego już było za wiele. Maysa drżącą dłonią wskazała samochód Szamila. – Wynoś się i nie wracaj bez przeprosin. – Wrócę. I nie odwołuję tego, co powiedziałem. Jeśli cokolwiek 23

powiesz Rafikowi, poniesiesz konsekwencje – oznajmił ze złośliwym uśmiechem i wyszedł. Czy powinna powiedzieć Rafikowi o wizycie jego żony? To nie przywróci jej życia, a jemu spokoju. Jeśli mu powiem, Szamil na pewno się zemści. Czy warto tracić wszystko, na co tak ciężko pracowała? Z drugiej strony jeśli nie powie Rafikowi, czego się dowiedziała, zadręczą ją wyrzuty sumienia. W końcu Maysa doszła do wniosku, że nie musi decydować w tej chwili. Teraz powinna zająć się gościem. Rafik już w czasie kolacji zauważył, że Maysa jest skrępowana.

R

Skończyli jeść i siedzieli na tarasie, rozkoszując się kawą i nocnym powietrzem. Maysa podkuliła nogi, odsłaniając bose stopy i cienki łańcuszek na kostce, który pasował do bransolet na przegubach. Księżyc opromieniał jej

L T

ciemne włosy spadające ciężką kaskadą na ramiona i plecy. Biała, muślinowa sukienka fascynująco kontrastowała ze złocistą skórą. Pamiętał jej jedwabisty dotyk, kiedy byli tak siebie spragnieni, że przekroczyli dozwoloną granicę. Nadal go pociągała, ale miał nadzieję, że z czasem mu przejdzie. Teraz też pragnął o wiele więcej, niż tylko siedzieć obok niej. Jednak skoro zakazała mu pocałunków, mógł ją jedynie podziwiać z daleka. – Uwielbiam letnie wieczory – powiedziała, patrząc na rosnący nieopodal jaśmin.

Rafik uwielbiał jej melodyjny głos, ale nie mógł jej tego powiedzieć. – Mówisz teraz z innym akcentem. – To przez lata spędzone w Stanach – odparła z uśmiechem. – Nie zapomniałaś jeszcze naszego języka? – zapytał, bo chociaż byli sami, nadal rozmawiali po angielsku. – Skądże – odparła, marszcząc brwi. – Przecież codziennie rozmawiam z moimi pacjentami. 24

– Dlaczego wróciłaś do Bajulu? Przecież wiedziałaś, jak będziesz tu traktowana po rozwodzie. – Tu jest mój dom. A skoro Boutros mieszka gdzie indziej, mogłam tu wrócić – powiedziała, bawiąc się bransoletą. – Brakowało mi tej ciszy i spokojnego tempa życia. – Dziś jednak nie jesteś spokojna. Coś cię martwi? – Tak. Martwi mnie brak opieki medycznej nad ubogą częścią ludności Bajulu – odparła, patrząc mu w oczy. – Jesteś doskonałą lekarką, więc, moim zdaniem, są pod świetną opieką.

R

– Inni lekarze mogliby pomóc, ale odmawiają. Świadczą usługi tylko tym, którzy mają czym zapłacić. To niesprawiedliwe.

L T

– Nie mogę im kazać pracować za darmo – westchnął, rozumiejąc jej frustrację i nie znajdując rozwiązania.

– Ale mógłbyś przyciągnąć nowych lekarzy. – Jak?

– Oferując im rządowe granty.

– Cały dochód idzie obecnie na konserwację i rozbudowę sieci wodnej – powiedział, odstawiając filiżankę na stolik. – Może warto sprzedać jeden z samolotów zakupionych przez Adana. Mamy ich sporo jak na kraj wielkości Bajulu. – Czasem jednak wydaje się, że mamy ich za mało, żeby stanowiły wystarczającą ochronę. Jednak rozważę twój pomysł. – Tylko tyle? – zapytała poirytowana. – Mayso, mam tylko jeden głos w radzie. – Ale najważniejszy. – Muszę robić to, o czym zdecyduje większość. 25

– Nawet kosztem najbiedniejszych? – Już obiecałem, że przemyślę twoją propozycję i przedstawię ją radzie, kiedy będziemy dzielić przyszłoroczny budżet. – To dopiero za pięć miesięcy – jęknęła, opuszczając stopy na podłogę. – Do tego czasu umrze wiele osób, zarówno starszych, jak i dzieci. Nie wspominając o kobietach z zagrożoną ciążą. – Zobaczę, co da się zrobić, choć niczego nie mogę obiecać – powiedział. – To musi na razie wystarczyć – odparła z ciężkim westchnieniem, ale odrobinę się odprężyła.

R

Rafik był coraz bardziej zmęczony, ale nie mógł zmusić się do odejścia. Ramię, które nadwyrężył w młodości, znów mu dokuczało, więc lekko nim

L T

poruszył i zmienił pozycję.

– Cały czas ci przeszkadza?

– Co takiego? – udał, że nie rozumie, choć nie zdziwił się, że zauważyła.

– Bark, który sobie wybiłeś w głupiej bójce z Akifem Nejemem. – O ile mnie pamięć nie myli, walczyliśmy o ciebie – przypomniał z uśmiechem. – Miałem podbite oko i rozciętą wargę. I na tym by się skończyło, gdybym nie wpadł na żelazną bramę. Maysa bardzo starała się zachować powagę. Nie udało jej się. – Bramę, przez którą wcześniej się wdarłeś, a która miała mnie chronić przed niechcianymi zalotnikami. – Nie dała rady zatrzymać mnie tamtej nocy. – Dawne dzieje. Byliśmy młodzi i głupi. – Nie mogliśmy się od siebie oderwać. – Zwykłe pożądanie. 26

Gdyby miała rację, już dawno by o niej zapomniał. – Zastanawiałaś się, co by było, gdyby twój ojciec nas wtedy nakrył? – Pytasz, czy zmusiłby nas do ślubu? – Potrząsnęła głową. – Myślę, że raczej by mnie odesłał. Właściwie dokładnie tak się stało. Sułtan skazał ją na życie z innym mężczyzną. Takim, który na nią nie zasługiwał. – Pora na sen – powiedziała Maysa, dyskretnie ziewając. – Jutro czeka mnie kilka porannych wizyt w wiosce. Rafik nie chciał odchodzić. Gorączkowo szukał tematu, który pozwoli im jeszcze na chwilę rozmowy. – Mogłabyś zbadać mój bark? – A co to da?

L T

R

Przez chwilę będą bliżej siebie, ale tego nie zamierzał mówić. Dlatego tylko wskazał miejsce na plecach, które dokuczało mu najbardziej. – Powiesz mi, czy jest bardzo źle.

Maysa westchnęła, wstała i podeszła bliżej. – Pochyl się – zakomenderowała i zaczęła go delikatnie badać. – I co?

Ucisnęła jakiś punkt, sprawiając, że mimowolnie jęknął. – Boli?

– Trochę – skłamał. – To mięsień trójgłowy – oznajmiła, ugniatając jego plecy. – Czuję duże napięcie – dodała, kiedy się nie odezwał. – Może z powodu stresu – podpowiedział. – Trzeba zrobić prześwietlenie. Masaże powinny pomóc. Kiedy Maysa pochyliła się, odruchowo położył dłoń na jej udzie i zaczął zataczać kciukiem kółeczka. 27

– Co robisz? – zapytała, zamierając. – Nic. – Miało być bez dotykania – wykrztusiła. – Mówiłaś, że bez pocałunków – przypomniał, przesuwając dłoń wyżej. – Druga zasada: bez dotykania – oznajmiła, ale jednak się nie odsunęła. – Przecież to ty pierwsza mnie dotknęłaś. – Jak lekarz. – A ja na twój dotyk zareagowałem jak mężczyzna. – I dlatego powinnam teraz odejść.

R

Rafik był pewien, że Maysa wyjdzie, jednak jej dłonie nadal spoczywały na jego ramionach. Wyprostował się i odwrócił w jej stronę. Ich spojrzenia się spotkały. W jej oczach dostrzegł wahanie i tęsknotę.

L T

A potem zrobiła coś, czego zupełnie się nie spodziewał. Złamała swoją pierwszą zasadę.

28

ROZDZIAŁ TRZECI Maysa całkowicie zatraciła się w pocałunku. Nawet nie zauważyła, kiedy znalazła się w ramionach Rafika. Kompletnie zignorowała głos rozsądku nakazujący jej przestać, dopóki jeszcze może. Pragnęła być całowana bez przymusu i użycia siły. Musiała sobie przypomnieć, jak to jest być pożądaną, a nie tylko wykorzystywaną. Próbowała się opamiętać. Mogła być dla Rafika jedynie odskocznią, chwilową ulgą, źródłem pociechy. W dodatku coś przed nim zataiła. Ta

R

tajemnica mogła zniszczyć go emocjonalnie, a ją fizycznie.

Dłoń Rafika spoczęła na jej piersi i Maysa znów zapomniała o logice. Jęknęła. Jednak kiedy posunął się dalej i zaczął całować jej szyję, zsuwając

L T

jednocześnie kaftan, zamarła, zalana gorzkimi wspomnieniami. Rafik bezbłędnie wyczuł zmianę jej nastroju. Zerwał się z fotela, splótł dłonie na karku i zaczął nerwowo spacerować po tarasie.

– Przepraszam – wymamrotała, poprawiając ubranie. – Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Nie powinniśmy tego robić. – Ja nie żałuję – odparł, stając przed nią. – Co więcej, jestem pewien, że to się powtórzy.

– Dlatego musimy unikać takich sytuacji. Po kolacji każde z nas wraca do siebie, a w ciągu dnia będziemy zachowywać dystans – odparła Maysa. – Nocą będę leżał, rozmyślając, jak by to było trzymać cię w ramionach, być w tobie, czuć twój smak i dotyk. Ilekroć cię zobaczę, będę pragnął, aby te marzenia stały się rzeczywistością – westchnął. – Więc może powinieneś spędzić urlop gdzie indziej? – Nie chcę być gdzie indziej.

29

– Zatem będziesz musiał ograniczyć się do fantazjowania. – Albo oboje przestaniemy walczyć z pożądaniem. Nikt nie musi wiedzieć, że znów jesteśmy kochankami. Tak łatwo byłoby się zgodzić, ale Maysa zdawała sobie sprawę, jakie to oznaczałoby kłopoty. – Ja bym wiedziała, Rafik. Nie połączy nas nic więcej niż chwilowa przyjemność fizyczna. Ty jesteś królem, a ja rozwódką, której towarzystwa, według wielu, powinieneś unikać. – Byłbym dyskretny. To pozwoliłoby nam nacieszyć się sobą.

R

Fakt, że Rafik nie zaprzeczył jej słowom, był jak zimny prysznic. Wstała, zaciskając pięści.

– Już raz byłam czyjąś dziwką. Nie zgodzę się na to nigdy więcej.

L T

– Ja też jestem więźniem tradycji i zwyczajów. Ale to wcale nie oznacza, że postrzegam cię jako prostytutkę.

– A dokładnie tym bym była. Kobietą, która nie nadaje się na królową, ale zaspokaja twoje potrzeby w łóżku i ulega każdej twojej zachciance, nie otrzymując nic w zamian. Tak traktował mnie Boutros. Maysa spodziewała się gniewu Rafika, ale na jego twarzy malował się żal. – Co on ci zrobił?

– To nie ma nic wspólnego z nami – powiedziała, chociaż to nie była prawda. – Musisz zrozumieć, że teraz jestem kimś innym. Nie tamtą nieśmiałą uczennicą, która oddałaby ci wszystko, nie licząc na nic w zamian. – Co mam ci powiedzieć? – jęknął sfrustrowany. Na początek wysłać starszyznę do diabła. Potem oświadczyć, że, niezależnie od przeszłości, dzięki wiedzy i umiejętnościom jestem wartościową kobietą. A wreszcie że postara się zmienić archaiczne prawa, 30

przemknęło Maysie przez myśl. – Nic, Rafik. Nic już lepiej nie mów. Wszystko jasne – odparła ze smutkiem i odwróciła się, żeby odejść. – Wołałbym umrzeć, niż znów cię zranić – szepnął. – Więc nie rań. Po prostu bądź moim przyjacielem. – Jestem nim – zapewnił z westchnieniem i podszedł bliżej. – To się nie zmieniło, pomimo odległości i upływu lat. Maysa wyszła, nie dając sobie szansy na popełnienie kolejnego błędu. Dopiero kiedy znalazła się w zaciszu swojego pokoju, popuściła wodze

R

fantazji. Ale tylko na chwilę, bo potem postanowiła wprowadzać w życie swój plan. Już od jutra. Musi nauczyć czegoś swojego króla.

Rafik, ubrany jedynie w spodnie od piżamy, stał w uchylonych

L T

drzwiach tarasu. Maysa z przyjemnością podziwiała jego doskonałą sylwetkę. Był szczupły, ale umięśniony. Ciemny błękit spodni przyjemnie kontrastował ze złotym odcieniem jego skóry. Mimo to nie zamierzała go dziś dotykać. Czekało ją pewne zadanie, a nie miała pewności, czy król zechce współpracować.

– Dobrze spałeś? – zapytała, wchodząc do pokoju z naręczem ubrań. – Tak dobrze, jak się dało w obcym łóżku i ze świadomością, że niedaleko śpi piękna kobieta – powiedział i odwrócił się do niej z uśmiechem. Maysie udało się zignorować zaczepkę, ale nie była w stanie odmówić sobie widoku na jego pięknie zarysowane mięśnie brzucha. Rafik wydawał się mile połechtany jej zainteresowaniem. Przekonała się o tym, kiedy uniosła wzrok. – Cóż, mam nadzieję, że wypocząłeś, bo na dzisiaj coś zaplanowałam. – Zaplanowałaś? – powtórzył z błyskiem w oku, podchodząc bliżej. – A co? 31

– Jadę na północ i chciałabym, żebyś mi towarzyszył. – Samochodem? – zapytał, marszcząc brwi. – Tak. Jeżdżę tam co środę, leczyć pasterzy owiec. – Po co miałbym jechać z tobą? – Uważam, że powinieneś na własne oczy zobaczyć, jak wygląda opieka zdrowotna w twoim kraju. Rafik przez chwilę rozważał jej słowa w milczeniu. – Ludzie z północy nigdy nie wspierali mojego ojca. A podobno w okolicy mogą znajdować się obozy rebeliantów.

R

– Może ludziom nie podoba się, że są ignorowani przez władze. Mógłbyś to zmienić – zauważyła.

Rafik znów się zamyślił, niespokojnie spacerując po pokoju.

L T

– Czy można tam porozumiewać się przez komórkę?

– Dopiero niedawno pojawił się sygnał stacjonarny, ale wielu z nich nie ma elektryczności ani dostępu do wody.

– Jeśli z tobą pojadę, będziemy potrzebowali ochrony. – Nie, jeśli nikt cię nie rozpozna – oznajmiła Maysa z uśmiechem, podając mu zielone bojówki i koszulkę moro. – Jeżeli się przebierzesz i włożysz okulary, nikt się nie domyśli, kim jesteś. – Nie sądzę, żeby ta zmiana wystarczyła – odparł, oglądając ubranie. – Wystarczy zgolić brodę. – Nie zamierzam się golić – Rafik się roześmiał. – Kozia bródka odrośnie ci w dwa dni. – Aż tak ci zależy na mojej obecności? – zapytał, pochylając się nad nią. – Tak. Tobie również powinno zależeć. Dobry władca zna problemy swoich poddanych. Szczególnie tych uboższych i mniej szczęśliwych. – Dobrze, zrobię to dla ciebie – Rafik poddał się z westchnieniem. – Ale 32

i tak uważam, że powinniśmy zabrać ochronę. – Nie trzeba. Wielokrotnie odwiedzałam ten obszar i nigdy nie miałam kłopotów. Zresztą, wożę ze sobą broń, tak na wszelki wypadek. – A wiesz, jak jej użyć? – Nie zawaham się strzelić, jeśli zajdzie taka potrzeba. Więc możesz się czuć przy mnie bezpieczny. – Osobiście się mną zajmiesz? – zapytał i uśmiechnął się prowokacyjnie. – Ubierz się, poczekam na zewnątrz – ucięła rozmowę, wskazując głową ubranie.

R

– Ja prowadzę – zaznaczył już bez uśmiechu. – Raczej nie – powiedziała i wyszła.

L T

Rafik od zawsze wiedział, że Maysa jest odważna. Widział, jak podejmuje wyzwania, jednak nigdy nie oglądał jej w takim stroju jak dziś. Miała na sobie białą bluzkę z długimi rękawami, na którą narzuciła biały szpitalny fartuch. Do tego spodnie bojówki w kolorze khaki i ciężkie traperki. Choć ten krój maskował figurę, nadal wyglądała pięknie. Zresztą Rafik wiedział, że pod bezkształtnymi ubraniami skrywają się pełne piersi, krągłe biodra i aksamitna skóra.

Choć on czuł się coraz bardziej nieswojo, Maysa wyglądała na odprężoną, prowadząc hummera w trudnym terenie. Rafik pocił się nie tylko z powodu ostrego sierpniowego upału, ale również dlatego, że nie mógł oderwać od niej wzroku. Wspomnienie wczorajszego pocałunku nie dawało mu spokoju. Nie mógł przestać myśleć o tym, co chciałby z nią robić. Jednocześnie martwiła go jej reakcja. Odepchnęła go wczoraj. Potarł oczy i napił się wody. – Daleko jeszcze? 33

– Już prawie jesteśmy na miejscu. To za tym wzgórzem. Kiedy zjeżdżali ze stromizny, pomachało do nich kilku pasterzy i kilkoro bosonogich dzieciaków. W prymitywnej wiosce Maysa zaparkowała hummera przy namiocie z wysoko podniesionymi połami, w którym zgromadziło się już kilkanaście osób. Wysiadła, a Rafik został w wozie, obserwując jej powitania z miejscowymi. Po chwili obeszła auto i zajrzała do środka. – Nie zdejmuj okularów – szepnęła. – Powiem, że jesteś znajomym ze Stanów i nie mówisz po arabsku. Najlepiej w ogóle się nie odzywaj. – Jak sobie życzysz – zgodził się Rafik.

R

– Podobasz mi się bardziej bez brody – oznajmiła z uśmiechem. – Miło mi, ale gdy tylko ta przygoda się zakończy, znowu ją zapuszczę.

L T

Nie chcę, żeby mylono mnie z młodszym bratem.

– Zrobisz, jak zechcesz, Rafik, ale posłuchaj opinii kobiety – mruknęła Maysa, wyjmując stetoskop. – Całowanie brodatego mężczyzny nie zawsze jest przyjemne – powiedziała.

Czyżby sugerowała, że powinienem znów ją pocałować? – zastanawiał się Rafik, pomagając jej wyjąć ciężką torbę z bagażnika. Potem poszedł za nią do namiotu, gdzie wskazała mu krzesło na uboczu. Gestem nakazała mu milczenie i zajęła się pracą. Sprawnie i szybko pomagała pacjentom. Od czasu do czasu dawała dzieciom słodką nagrodę. Mężczyźni przeważnie trzymali się z dala, obserwując Rafika podejrzliwie, a Maysę z pożądaniem. Nie dziwił się im, ale wcale mu się to nie podobało. Najchętniej przegnałby ich, ale wiedział, że tym by ją zdenerwował. Obserwując jej pracę, czuł dumę, choć to nie on zachęcał ją do studiów medycznych. Właściwie spodziewał się, że jako żona sułtana zapomni o swoim powołaniu. Jednak Maysa sprzeciwiła się konwenansom. Widząc, jaki otacza ją szacunek i jak 34

wiele jest w stanie zrobić dla tych ludzi, coraz lepiej rozumiał jej wybór. Być może takie właśnie życie było jej pisane. Życie bez niego. Nagle jego uwagę przyciągnęło zamieszanie przed namiotem. Jakiś młody człowiek przepychał się w ich stronę. – Tabeeb! Kiedy zdenerwowany chłopak znalazł się przy nich, Rafik zerwał się z miejsca. Maysa posłała mu jednak karcące spojrzenie i odciągnęła pasterza na bok, żeby z nim porozmawiać. Rafik nie słyszał słów, ale domyślił się, że chodzi o coś poważnego. Maysa wydała kilka poleceń kobiecie, która jej

R

asystowała, potem poprosiła Rafika o wyjście z namiotu. Wsiedli do samochodu i ruszyli w stronę gór. – Dokąd jedziemy? – zapytał.

L T

– Do trudnego porodu. – Pierwsze dziecko?

– Nie. Czwarte. Dlatego to mnie tak niepokoi.

Mężczyzna, który ich zawiadomił, nie wyglądał na ojca czwórki dzieci. Jednak Rafik nie zdążył podzielić się z nią tą obserwacją, bo w chmurze pyłu hamowali już przed lepianką. Zanim odpiął pas, Maysa wyskoczyła z auta z niewielką apteczką w dłoni.

Rafik wbiegł za nią do chaty i zdążył zobaczyć, jak Maysa znika za drugimi drzwiami. Na niskiej sofie, przykrytej błękitną kapą, siedziała trójka dzieci. Najstarsze miało może sześć lat, średnie około czterech, a najmłodsze wyglądało na dwa latka. W pobliżu nie było żadnych dorosłych. Kiedy Rafik usiadł w fotelu, podeszła do niego najstarsza dziewczynka. Pamiętał, że Maysa zakazała mu się odzywać, ale nie mógł patrzeć na strach małej. – Shu esmek?. – zapytał o jej imię. 35

– Aini – odpowiedziała, nawijając ciemny lok na palec. Pamiętał, co kiedyś mówiła mu Elena. Dzieci potrzebują ubrania, jedzenia i poczucia bezpieczeństwa. Dziewczynka była przyzwoicie ubrana, nie wyglądała na niedożywioną, ale z pewnością nie czuła się teraz bezpiecznie. Dlatego zaczął opowiadać zapamiętaną z dzieciństwa historię o jagniątku, które szukało mamy. Po chwili do Aini dołączyła reszta rodzeństwa. Wpatrywały się w niego jak zaczarowane. Rafik zdał sobie sprawę, że chociaż jest władcą, nigdy jeszcze nie czuł się tak ważny jak teraz. Pragnął chronić te maluchy. Chronić tak, jak nie udało mu się ochronić swojego nienarodzonego dziecka.

R

Z sąsiedniego pokoju doleciał go bolesny jęk. Rafik gestem zaprosił dzieci bliżej siebie i podniósł głos, żeby zagłuszyć to, co działo się obok.

L T

Kolejny krzyk kobiety zmroził mu krew w żyłach.

Po chwili w drzwiach stanęła Maysa z zawiniątkiem w objęciach. Wyglądała tak naturalnie, że przez chwilę wyobraził sobie, jak trzyma jego dziecko w ramionach. Podeszła do nich z uśmiechem. – To wasz mały braciszek – powiedziała dzieciom. – Był ułożony pośladkowo i dlatego poród trwał tak długo, a kobieta straciła mnóstwo krwi. Musi jechać do szpitala – dodała po angielsku. – Jej życiu zagraża niebezpieczeństwo? – upewnił się Rafik, wstając. – Tak – oznajmiła krótko. – Ile mamy czasu? – Obawiam się, że trzygodzinna jazda będzie dla niej za długa, ale nie mamy wyboru – wyjaśniła z rezygnacją. – Czy jest tu telefon? Maysa rozejrzała się i wskazała podniszczony aparat na ścianie. – Tam, ale nie wiem, czy działa. 36

Na szczęście był sygnał. Po kilku próbach Rafik dodzwonił się do pałacu i kiedy wreszcie udało mu się przekonać służbę o swojej tożsamości, połączono go z bratem. – Adan, potrzebuję twojej pomocy. – Zaciągnąłeś wreszcie Maysę do łóżka i nie wiesz, co dalej? – Potrzebuję helikoptera medycznego do nagłego przypadku we wsi Diya. Upewnij się, że sanitariusze będą na pokładzie i znajdą się tu w ciągu kwadransa. – Co się stało? – brat natychmiast spoważniał.

R

– Chodzi o życie kobiety. Mamy mało czasu na dowiezienie jej do szpitala. – Zrobię, co się da.

L T

– Zrobisz dokładnie to, co powiedziałem!

– Uspokój się, Rafik. Będziesz miał zaraz ten helikopter, nawet jeśli sam miałbym go pilotować.

– Dobrze. Liczę na ciebie.

Kiedy Rafik się rozłączył, uświadomił sobie, że serce wali mu jak szalone. Zrobił, co mógł. Nie uratował swojej żony, ale może zdoła pomóc tej kobiecie.

Maysa skończyła badać ostatniego pacjenta. Kilka godzin wcześniej bezradnie patrzyła, jak helikopter zabiera pacjentkę do szpitala. Nie mogła z nią lecieć, bo było tylko jedno wolne miejsce i zajął je mąż kobiety. – Dawno powinnam ruszyć do szpitala – mruknęła z goryczą. – Ona jest w dobrych rękach – powiedział Rafik, stając za nią i kładąc jej dłonie na ramionach. – Szpital był przygotowany, jestem pewien, że wszystko dobrze się skończy. – Mam nadzieję – westchnęła, pakując apteczkę. – Nawet nie chcę 37

myśleć, co czułby jej mąż, gdyby zmarła, no i jak wychowałby czwórkę dzieci. – To o tym nie myśl. – Obyśmy wkrótce dostali dobre wieści. – Adan obiecał nas powiadomić, gdy tylko coś się zmieni. – Włóż to do hummera i możemy ruszać – poprosiła, podając mu apteczkę. – Nie możemy. – Jak to? Skończyłam pracę. Padam z nóg – dodała cicho.

R

– Mieszkańcy przygotowali ucztę na cześć lekarki i jej amerykańskiego przyjaciela – wyjaśnił z uśmiechem.

Choć Maysa chętnie wzięłaby udział w imprezie, była zbyt zmęczona.

L T

– Przecież jest bardzo późno – jęknęła. – Nic nie jadłaś.

– Skubnęłam kilka placków z kozim serem. – Chyba nie chcesz ich obrazić?

– Nie robiłbym tego na pani miejscu, doktor Barad – usłyszała zza pleców, zanim zdążyła się odezwać.

Kiedy się odwróciła , zobaczyła wysokiego, chudego mężczyznę o jasnych włosach i brodzie. Dawno go nie widziała, więc kiedy podszedł bliżej, serdecznie go uściskała. – Dobrze cię znowu widzieć, Jerome. – I ciebie, Mayso. – Myślałam, że wróciłeś do Kanady. – Na trochę, ale mam tu jeszcze trochę roboty. Rafik chrząknął, przypominając o swojej obecności. – To Jerome Forte, a to... Rafe. 38

– Raczej Rafik Mehdi, władca Bajulu – oznajmił z krzywym uśmiechem Jerome. Maysa westchnęła. Powinna wiedzieć, że nie uda jej się oszukać spostrzegawczego fotografa. – Masz rację, ale wolałabym, żebyś zatrzymał tę informację dla siebie. – Możesz liczyć na moją dyskrecję – zapewnił i wyciągnął dłoń do Rafika. – Miło mi poznać Waszą Wysokość. – Co sprowadziło pana do tej części świata? – Proszę mi mówić Jerome – poprosił fotograf, obejmując Maysę w

R

pasie. – Robiłem zdjęcia dla międzynarodowej gazety, a Maysa podsunęła mi doskonałe miejsce i pomogła dogadać się z ludźmi.

– Tylko w tym ci pomogła? – zapytał, zaciskając zęby.

L T

– Tak, tylko w tym – wtrąciła Maysa, marszcząc brwi i odsuwając się od Jeromea. – Przyjaźnimy się od kilku lat.

– To prawda – przytaknął fotograf. – Brakuje mi naszych rozmów. – Musimy zdecydować, czy zostajemy, czy wracamy – burknął rozdrażniony Rafik. – Bo jeśli mamy jechać, to natychmiast. – Powinniśmy zostać – westchnęła, choć Rafik wydawał się teraz mniej chętny.

– Proszę nam wybaczyć, ale spieszymy się na ucztę – oznajmił Rafik królewskim tonem i zaborczo ujął Maysę pod rękę. – Ja również – powiedział Jerome. – To tylko parę kroków stąd, więc możemy pójść razem. Widząc minę Rafika, Maysa spodziewała się kłopotów. Nie podobało się jej takie zachowanie. – Lepiej idźmy, zanim słońce zajdzie – powiedziała i ruszyła. Szła między mężczyznami. Rafik podążał w milczeniu, a Jerome 39

trajkotał o swojej ostatniej podróży do Tunezji. Na szczęście dotarli na miejsce bez starcia. Na placu za wioską płonęło kilka ognisk, na których piekła się jagnięcina. Maysa nigdy nie była fanką tego mięsa, ale nie wypadało o tym wspominać. Powoli przedzierali się przez tłum. Maysa witała się po kolei ze wszystkimi, a Rafik i Jerome trzymali się z tyłu. Wszyscy ubrani byli w tradycyjne szaty, przez co Maysa i Rafik czuli się trochę nie na miejscu w zwykłych ubraniach, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Poza grupką chichoczących dziewcząt.

R

– Zrobiłeś wrażenie na tutejszych kobietach – szepnęła Maysa Rafikowi. – Może wśród nich znalazłbyś odpowiednią kandydatkę na żonę.

L T

– A może ty znalazłaś kochanka w swoim kanadyjskim fotografie? – Już ci mówiłam, to jedynie przyjaciel – odparła, rozbawiona jego zazdrością.

– On wolałby być kimś więcej – upierał się Rafik, nakładając tyle gulaszu, że potrawa niemal wylała się z miseczki. – Chciałby mieć cię dla siebie.

– Nie bądź niemądry. Spójrz na tamtą kobietę, z którą rozmawia. Rafik zerknął tam, gdzie patrzyła Maysa. Przy sąsiednim ognisku jakaś dziewczyna z fascynacją wsłuchiwała się w opowieść Jerome’a, nie mogąc oderwać od niego wzroku. – To jakaś smarkula – mruknął, marszcząc brwi. – Nie wygłupiaj się. Jest pełnoletnia. Zresztą już ich wcześniej razem widziałam. – Ciekawe, co sądzą jej rodzice o takim związku. – To nie nasza sprawa – zwróciła mu uwagę z ciężkim westchnieniem. 40

Usiedli na ziemi i jedli w milczeniu. Kilku mężczyzn rozpoczęło dabke, taniec na ich cześć, który ciągnął się w nieskończoność. Znów nie wypadało im odejść. Zanim skończyli, Maysa z trudem panowała nad sennością. – Musimy jechać, bo za chwilę nie będę w stanie prowadzić. – Jest już późno – odparł Rafik, spoglądając na zegarek. – Chyba powinniśmy zatrzymać się tu na noc. Maysa się rozbudziła. Dzielenie hotelowego pokoju z Rafikiem nie wchodziło w grę. – Nie sądzę, żeby tu były jakieś hotele.

R

– Więc może któraś z rodzin przygarnie nas na noc.

– Możecie skorzystać z mojego namiotu, Wasza Wysokość – wtrącił Jerome, podchodząc do nich.

L T

– A gdzie ty będziesz spał? – zapytała Maysa, domyślając się odpowiedzi.

– Już zorganizowałem sobie nocleg, więc mój namiot będzie dziś wolny – powiedział z uśmiechem, patrząc na swoją towarzyszkę. – Doceniam propozycję, ale twój namiot chyba nie jest dość duży – podziękowała Maysa.

Dwoje dawnych kochanków, walczących z pożądaniem w ciasnym wnętrzu. Kiepski pomysł...

– Jest wystarczająco dużo miejsca. Są też dwa śpiwory, o ile okażą się potrzebne – powiedział z łobuzerskim uśmiechem. – Naprawdę nie sądzę, żeby... – Na pewno nam to wystarczy – wtrącił Rafik. – Dziękujemy za hojność. – Ja się nie zgadzam. Mogę prowadzić – protestowała spłoszona Maysa. – Jesteś wyczerpana. Ja też. Lepiej wyruszyć w podróż o świcie. 41

– Nie ma takiej potrzeby – opierała się dalej Maysa, wiedząc, że w jego obecności nawet nie zmruży oka. – Jego Wysokość ma rację – niespodziewanie poparł go Jerome. – Namiot stoi tam, gdzie ostatnio, więc trafisz bez trudu – oznajmił, wziął swoją dziewczynę za rękę i znikł w ciemnościach. – Spędzenie razem nocy w namiocie nie jest dobrym pomysłem – powiedziała otwarcie Maysa. – Nocna jazda przy takim zmęczeniu – jeszcze gorszym. – No dobrze – uległa. – Ale ty śpisz w namiocie, a ja w hummerze.

R

– Jesteśmy dorośli i przyrzekam, że będę się przyzwoicie zachowywał. – Przysięgasz, że zostaniesz po swojej stronie namiotu? – Obiecuję, że będę dżentelmenem.

L T

Maysa nie była pewna, czy może mu wierzyć. I czy może ufać sobie. Była jednak zbyt zmęczona, żeby prowadzić.

– Dobrze – westchnęła w końcu, mając nadzieję, że namiot okaże się wystarczająco obszerny.

42

ROZDZIAŁ CZWARTY Namiot okazał się dużo większy, niż Rafik się spodziewał. Właściwie była to drewniana konstrukcja obciągnięta płótnem, tak wysoka, że swobodnie mógł się w niej wyprostować. Mimo to wydawała się za mała dla mężczyzny i kobiety, której pożądał. Rafik siedział na kocu, zdejmując buty, a Maysa odświeżała się w kącie, korzystając z misy z dzbanem. Zdjęła bluzkę, zostając tylko w obcisłej koszulce bez rękawów. Rozplotła warkocz i zaczęła rozczesywać włosy.

R

Długie pasma sięgały jej do pasa, tak jak zapamiętał. Ile razy marzył o ich dotyku na swojej nagiej skórze? Nawet kiedy kochał się z Rimą, pod powiekami miał obraz Maysy. Tę wstydliwą tajemnicę zamierzał jednak

L T

zabrać ze sobą do grobu.

Maysa przeciągnęła się, unosząc ręce nad głowę. Spojrzenie Rafika natychmiast powędrowało do jej piersi. Nie nosiła stanika.

– Dziękuję za wszystko, co dzisiaj zrobiłeś. Podziękuj też Adanowi za informację, że matka i dziecko czują się dobrze. To dla mnie wiele znaczy. – Nie zapominaj, że to też twoja zasługa. – Taką mam pracę.

Rafik zdjął koszulę i zamierzał, gdy tylko zgaszą światło, pozbyć się również spodni. Miał nadzieję, że nie urazi tym Maysy. Wiedział, że się nie wyśpi, jeśli będzie mu niewygodnie. Zresztą rozsunęła ich posłania o dobry metr. Z drugiej strony taka odległość aż zachęca do snucia śmiałych fantazji. Jeśli Maysa da mu choć najmniejszy znak... Czy to mądre, czy nie, nadal jej pragnął. I będzie jej pragnął, kiedy ich drogi znów się rozejdą. Ciekawe, czy choćby w niewielkim stopniu

43

odwzajemniała jego uczucia? – Jesteś zmęczony? – zapytała, siadając ze skrzyżowanymi nogami na swoim posłaniu. – O dziwo nie – odparł, bo w jej pobliżu sen był ostatnią rzeczą, o której myślał. – Ja też nie. Może porozmawiamy? – O czym? – zapytał, układając się wygodnie. – O twoim związku z Rimą. Nie był to temat, którego się spodziewał ani który chciałby poruszyć.

R

– Była moją żoną przez krótki czas. To wszystko.

– Właśnie o to chciałam zapytać. Dlaczego tak długo zwlekałeś ze ślubem?

L T

Rafik miał wiele powodów, ale jednego nie mógł zdradzić. Liczył na to, że Rima w końcu się rozmyśli.

– Najpierw studiowałem, a po powrocie pomagałem ojcu w rządzeniu, chociaż miał to robić Zain. Jednak on wyjechał do Stanów i nie wiedzieliśmy, czy i kiedy wróci.

– Nie rozumiem, dlaczego Rima godziła się odwlekać ślub, skoro było wiadomo, że nie ubędzie ci obowiązków.

Rima nie naciskała, a Rafik zdecydował się w końcu wyznaczyć datę z powodu presji starszyzny. – Najpierw podróżowała, a kiedy zmarł jej ojciec, wiele czasu spędzała z matką. Po prostu nam się nie spieszyło. Oboje spodziewali się, że mają przed sobą wiele czasu. – Jednak czekałeś niemal piętnaście lat, żeby zalegalizować wasz związek. – Rozumiem, że to cię dziwi, bo poślubiłaś Boutrosa natychmiast po 44

zaręczynach. – Nie miałam wyboru – powiedziała, spuszczając głowę. – Postąpiłam zgodnie z warunkami kontraktu zawartego przez ojca. Boutros miał swoje lata i nie mógł dłużej czekać na dziedzica. – A jednak mu go nie dałaś. – Na szczęście. Kiedy zaczęła pocierać nadgarstek, Rafik zauważył okalającą go bliznę. Wcześniej miała szerokie bransolety, więc ślad nie rzucał się w oczy. Złapał ją za przegub i przytrzymał. – Co to jest? – zapytał. – Nic takiego. – Zdejmij zegarek – poprosił. – Nie.

L T

– Więc ja to zrobię.

R

Spodziewał się, że stawi opór, ale Maysa siedziała bez ruchu, kiedy odpinał pasek zegarka. Na drugim nadgarstku też miała głębokie, zabliźnione otarcie. Rafik z trudem panował nad gniewem. – Czy on cię wiązał? – zapytał cicho. – Rafik, ja...

– Czy ten bydlak cię wiązał?

– Tak! – krzyknęła ze złością. – Tak, ten drań mnie wiązał, kiedy sprzykrzyła mu się walka ze mną! – Narzucał ci się wbrew twojej woli? – wykrztusił Rafik przez zaciśnięte zęby. – Tak. I zrobił mi też to – powiedziała, odwróciła się do niego tyłem i podciągnęła koszulkę, obnażając krzyżujące się na plecach blizny. – Chciał biciem zmusić mnie do posłuszeństwa, a kiedy to się nie udało, sięgnął po 45

linę. Zerwał się i zaczął nerwowo chodzić po namiocie. Najchętniej uderzyłby w coś, żeby się wyładować. – Zabiję go gołymi rękami. – Obawiam się, że nie zdążysz – roześmiała się gorzko Maysa. – Z tego, co wiem, serce odmawia mu posłuszeństwa, choć dziwię się, że on w ogóle ma serce. Rafik usiadł obok. – Mówiłaś o tym ojcu?

R

– Tak. Kazał mi być posłuszną żoną i robić, co każe mąż. Także Szamil był po jego stronie. – A matka?

L T

– Wychodziła z pokoju, kryjąc łzy. Ja nie płakałam. Nie zamierzałam nikomu pokazywać łez ani słabości, a już szczególnie Boutrosowi. – Wiele wycierpiałaś z powodu swojej siły.

– Ale to ona pomogła mi opuścić go pewnej nocy – odparła, zadzierając wyżej głowę.

– Jak udało ci się uciec?

– Byliśmy w Omanie w jego domu. Wyszedł z którąś z kochanek. Ja włamałam się do jego gabinetu i biurka, w którym trzymał pieniądze, zabrałam je i wsiadłam w pierwszy samolot do Kanady. Właśnie w czasie tego lotu poznałam Jerome a. Pomógł mi znaleźć mieszkanie i pracę. Pracowałam jako kelnerka w kawiarni, a kiedy uzbierałam dość pieniędzy, udałam się do Stanów i podjęłam studia. – Ojciec nie pomógł ci finansowo? – zapytał zdumiony jej samozaparciem. – Nie. Był wściekły. Ale matka od czasu do czasu przysyłała mi 46

pieniądze. Umożliwiła mi wynajęcie prawnika i rozwód. – Wiele osiągnęłaś samodzielnie, ale powinnaś była przyjść do mnie po pomoc – powiedział, ujmując jej twarz. – Po co? Już zapomniałeś, że po jedynej wspólnej nocy powiedziałeś mi, że nie możemy być razem? – Nigdy nie zapomniałem tamtej nocy – szepnął. Nie zapomniał też bólu w jej oczach, kiedy powiedział, że nie będą razem. – Mieliśmy zostać przyjaciółmi, ale więcej się do mnie nie odezwałeś. – Zakazano nam kontaktów.

R

– Owszem, zaraz po twoich zaręczynach z Rimą, ale to nie przeszkodziło ci odebrać mi dziewictwa tamtej nocy.

– Sama mi je chętnie podarowałaś. Błagałaś, żebym się z tobą kochał.

L T

– Tak było. I nigdy tego nie żałowałam. Żałowałam jedynie... – Czego?

– Że mieliśmy tylko tę jedną noc. To wystarczyło, żebym przetrwała koszmar z Boutrosem. Zamykałam oczy i uciekałam myślami do tamtych dobrych i czystych chwil. To pozwalało zapomnieć o ohydnej brutalności męża.

– Ja robiłem to samo z Rimą – wyznał, zaskoczony łatwością, z jaką słowa wyfrunęły mu z ust. – Przychodziła do mnie z własnej woli, a ja traktowałem ją z szacunkiem i czułością, ale czułem, że jej myśli są przy kimś innym. Tak jak moje zawsze były przy tobie. – A kobiety przed Rimą? – Zawsze wyobrażałem sobie ciebie. A mężczyźni po Boutrosie? – Nie było żadnych. – Żadnych? – powtórzył, choć właściwie nie był tym zaskoczony. – Nie. Myślałam, że jestem odporna na pożądanie, ale udowodniłeś, że 47

się myliłam – wyznała z nikłym uśmiechem, który zaraz znikł. – Chociaż kiedy mnie dotknąłeś, uświadomiłam sobie, że mam pewne problemy. – Czas leczy rany. – Moja izba przyjęć gościła wiele skrzywdzonych kobiet – powiedziała, pocierając nieświadomie nadgarstek. – Przemoc w małżeństwie występuje we wszystkich kulturach. Niektórzy nadal przymykają na to oko, sądząc, że kobieta powinna to wytrzymać dla dobra małżeństwa. Ja na szczęście byłam dość mądra, żeby odejść.

R

– I bardzo odważna – szepnął Rafik, ujmując jej dłoń. – Nadal jesteś odważniejsza od wielu mężczyzn.

– Jestem też zbrukana – odparła, przełykając łzy. – Żaden mężczyzna nie będzie mnie chciał.

L T

Ja cię pragnę, pomyślał, ale nie wypowiedział tych słów. – Jesteś piękną, godną pożądania kobietą. Każdy byłby szczęśliwy, mogąc cię mieć.

– Cóż. Nie zamierzam nikomu na to pozwolić. Chciałam cię o coś poprosić.

– Czegokolwiek sobie zażyczysz. – Mógłbyś mnie utulić do snu?

Prosiła o tak niewiele i jednocześnie o tak dużo. – Jeśli tego właśnie pragniesz. – Ale czy potrafisz mnie tylko przytulić, nie robiąc nic więcej? – Będzie trudno, ale uszanuję twoją prośbę i będę się cieszył, mogąc trzymać cię w ramionach. Gasimy światło? – Wolałabym, żeby się paliło. – W takim razie niech zostanie. 48

Maysa położyła się na plecach i posłała mu nieśmiały uśmiech. – Serdecznie zapraszam Waszą Wysokość na wspólną, ale zupełnie niewinną, noc. – Przyjmuję zaproszenie, pod warunkiem, że nie ściągniesz ze mnie przykrycia – odparł, tłumiąc rozczarowanie. – Spróbuję. Ułożyli się wygodnie. Rafik przykrył ich i wsunął ramię pod jej głowę. Postanowił zostać w spodniach, przynajmniej dopóki Maysa nie zaśnie. On zapewne nie zazna wiele snu, czując jej ciepłe ciało i wdychając zapach jej włosów.

R

W pewnej chwili Maysa obudziła się. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest i co ją obudziło. Światło lampy opromieniało śpiącego Rafika. Złota

L T

skóra na jego nagiej piersi przyciągnęła jej wzrok jak magnes. Spał z jedną ręką pod głową, a drugą swobodnie ułożoną wzdłuż ciała. Ciemne rzęsy ocieniały policzki. Na twarzy widać już było ślad zarostu.

Spojrzenie Maysy zsunęło się w dół na jego klatkę piersiową. Domyśliła się, że nadal ćwiczył z hantlami, co polubił w młodości. Jego bracia uganiali się za dziewczętami, podczas gdy on ćwiczył lub się uczył, chcąc zasłużyć na pochwałę ojca. Ona jednak poznała inne oblicze księcia – młodego mężczyznę, który potrafił delikatnie ją całować i pieścić. Tamte wspomnienia sprawiły, że nie mogła się powstrzymać, by go nie dotknąć. Przeciągnęła palcem po jego mostku i twardym brzuchu, aż do linii, gdzie powinien znajdować się pas spodni i... nic nie wyczuła. Maysa zerknęła na stertę ubrań i dostrzegła spodnie. Ciekawość okazała się silniejsza od rozsądku. Delikatnie uniosła przykrycie. Tak jak podejrzewała, Rafik był nagi. Nie mogła przestać się gapić na jego wspaniałe ciało. – Podoba ci się widok? 49

– Jesteś nagi – poinformowała go oskarżycielskim to nem. – Owszem, a ty wydajesz się zafascynowana tym faktem – odparł wesoło, opierając głowę na łokciu. – Dlaczego nie masz nic na sobie? – Zawsze rozbieram się do snu, inaczej nie mogę zasnąć. Wolałabyś, żebym się ubrał? – Nie chciałabym, byś przeze mnie cierpiał, Wasza Wysokość. – To dobrze, tylko ostrzegam, że twoja ciekawość może obudzić bestię. – Obawiam się, że już się obudziła – odparła, zerkając na przykrycie

R

unoszące się w miejscu, które niedawno oglądała. – Dziwisz się?

Jeśli już miała się czemuś dziwić, to raczej swojej reakcji. Była

L T

ożywiona, odprężona i... podniecona.

– Przepraszam, że dotknęłam cię bez pozwolenia.

– Nigdy nie przepraszaj za coś, co jest źródłem takiej przyjemności. Możesz ze mną robić, co chcesz.

Maysa rozpaczliwie pragnęła wrócić do czasów, kiedy była pewna swojej zmysłowości. Kiedy nie bała się brać i dawać. U swego boku miała doskonałego przewodnika, któremu mogła zaufać. Mężczyznę, który jej zawsze pożądał. Nie obiecywał wspólnej przyszłości, ale z pewnością mógł ją obudzić do życia. – Chciałabym cię o coś poprosić – wykrztusiła w końcu. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Zanim zdążyła się rozmyślić, usiadła i zdjęła koszulkę. – Chcę, żebyś dotykał mnie tak, jak kiedyś. – Jesteś pewna? – Jego oczy płonęły pożądaniem, ale również troską. – Tak, o ile nie będziesz się spieszył – powiedziała, kładąc się na 50

plecach z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Zamknęła oczy. – Potrzebuję... – Wiem, czego ci trzeba. I możesz być pewna, że nie zrobię ci krzywdy. Kiedy będziesz chciała, żebym przestał, po prostu powiedz. Rafik delikatnie rozchylił jej pięść i pocałował wnętrze dłoni. Potem pochylił się, żeby złożyć pocałunek na jej czole. Zanim dotknął jej ust, musnął wargami obie skronie Maysy. – Otwórz oczy – szepnął. – Musisz wiedzieć, że to ja. Naprawdę ją rozumiał. Kochała go za to. Kochała? Później zajmę się rozważaniem tych uczuć, zdecydowała. Teraz cała

R

uwaga Maysy była skupiona na dotyku Rafika. Przesunął dłońmi po jej szyi i ramionach, potem obwiódł kciukiem zarys piersi. Ani na chwilę nie oderwał wzroku od jej oczu. Pocałował ją delikatnie pomiędzy piersiami. Znów

L T

zajrzał jej w oczy, zanim pochylił głowę i zamknął wargi na jej sutku. Okrężny ruch jego języka i delikatne ssanie sprawiły, że wygięła się w łuk. Tak zapamiętała się w przyjemnych doznaniach, że nawet nie zauważyła, kiedy dłoń Rafika znalazła się na jej brzuchu. Dopiero kiedy rozpiął jej spodnie, zalała ją fala paniki.

– Zaczekaj – szepnęła ochryple.

To wystarczyło, żeby Rafik uniósł głowę i odszukał jej spojrzenie. – Mam przestać?

– Tak... nie... – Zakryła twarz dłońmi. – Nie wiem. Nadal nie mogę poradzić sobie ze strachem i źle się z tym czuję. – Nie chcę, żebyś się bała. Powinnaś czuć tylko rozkosz. – Wiem. Przykro mi – szepnęła, odwracając wzrok. – Nie przepraszaj. Obiecałem przestać, kiedy poprosisz. Dotrzymam słowa. – Jesteś dobrym człowiekiem i bardzo cierpliwym. 51

– To ty zdecydujesz, czy i kiedy chcesz kontynuować. A teraz chodźmy spać. Rano czeka nas długa podróż. – Chyba masz rację – przyznała, chociaż była pewna, że nie zaśnie. – Pozwolisz się pocałować? – Oczywiście – przytaknęła, ciesząc się, że zapytał. – Nie martwisz się już o złamanie twoich zasad? – Chyba jest za późno, żeby przywoływać ten temat – odparła, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Chciałem się tylko upewnić, że nie zmieniłaś zdania.

R

– Zmienię, jeśli się nie pospieszysz i mnie nie pocałujesz. Rafik uniósł się nad nią, ujął jej twarz w dłonie i zaczął całować. Nie trwało to jednak długo. Oderwał się od jej ust z uśmiechem.

L T

– Jeśli włożysz z powrotem koszulkę, może nawet uda mi się zasnąć. Maysa sięgnęła nad nim po ubranie, celowo ocierając się piersiami o jego tors. Koszulkę wkładała bardzo powoli. – Tak lepiej?

– Niewiele – odparł, przełykając z trudem ślinę. – Mam włożyć spodnie?

– Jestem lekarzem. Widywałam już nagich mężczyzn – powiedziała i zamyśliła się. – Chociaż chyba wolałabym, żebyś trzymał bestię w ukryciu. Rafik roześmiał się zmysłowo. Przez chwilę Maysa rozważała rezygnację ze snu. Nie była jednak gotowa posunąć się dalej. Przynajmniej na razie. Kiedy się położyła, znów ją objął, dając poczucie bezpieczeństwa, którego tak potrzebowała. – Nie śpisz? 52

– Nie. – Po tych wszystkich latach czuję, że nadal coś nas łączy. – Też tak myślę. Czas nie był w stanie zabić przyjaźni. – Co teraz z nami będzie? – Co tylko zechcemy – powiedział cicho Rafik i pocałował ją w czoło. – I obiecuję ci, że czeka cię tylko przyjemność, nie ból. Czy mam tyle odwagi, żeby kontynuować tę grę? Czy zaryzykować? Tak, zdecydowała. Nie była już dzieckiem. Wiedziała, że nie jest im pisana wspólna przyszłość, ale mogła ich połączyć całkiem satysfakcjonująca

R

teraźniejszość. Potrzebowali siebie nawzajem. Rafik mógł dać jej pewność siebie, ona jemu pocieszenie. Podjęła decyzję. Będzie się z nim kochała, jeśli tylko jeszcze to potrafi.

L T 53

ROZDZIAŁ PIĄTY Rafik był zaskoczony, kiedy pozwoliła mu prowadzić. Jeszcze bardziej dziwiło go jej swobodne zachowanie. Zerkał ku niej raz po raz, prowadząc hummera. Wystawiła twarz do słońca, nieupięte włosy rozwiewał pęd powietrza wpadającego przez uchylone okno. Nie widział jej oczu skrytych za okularami, ale dostrzegał uśmiech błąkający się na zmysłowych ustach. Nie zapięła koszuli, spod której wyglądała podkoszulka ciasno opinająca piersi. Spojrzenie Rafika znów oderwało się od drogi wijącej się niebezpiecznie blisko urwiska.

R

Jej zachowanie kojarzyło mu się z... wolnością. Cieszył go jej brak zahamowań, chętnie kontynuowałby to, co zaczęli poprzedniej nocy. Chciał

L T

też zemsty na człowieku, który ją skrzywdził. Śmierć nie była wystarczającą karą dla Boutrosa Kassaba.

– Powinniśmy przejechać przez miasto, nie zatrzymując się – powiedziała, patrząc na niego z uśmiechem. – Powinniśmy uciec, nic nikomu nie mówiąc.

Jej entuzjazm był zaraźliwy. A temat ucieczki omawiali już przed laty. – Dokąd mielibyśmy pojechać?

– Nie wiem. Może na południe, w stronę morza? Albo na północ do Saudi. Jedlibyśmy w najlepszych restauracjach i sypiali w najdroższych hotelach. – Niestety. Ty masz swoje obowiązki, a ja swoje – westchnął z żalem. – Co się stało z twoją żądzą przygód? – spytała, marszcząc brwi. – Została wymieniona na koronę. – To okropne – jęknęła. – Zjedź na bok – zarządziła, wskazując na

54

lewo. – Po co? – Po prostu to zrób. Rafik zwolnił i zatrzymał hummera na poboczu, blisko krawędzi urwiska. – Chcesz przyglądać się ruchowi ulicznemu? – Nie – odparła, odpinając pas i wysiadając z wozu. – Posiedzimy tu trochę, podziwiając góry. Rafik również wysiadł i przeszedł na tył auta, gdzie Maysa już zasiadła

R

na otwartej klapie. Przyłączył się do niej i w milczeniu chłonęli panoramę. Wielokrotnie oglądał już ten widok, ale majestatyczne góry, chroniące miasto przed napastnikami, zawsze wywierały na nim olbrzymie wrażenie.

L T

– Widać stąd pałac – odezwała się Maysa. – I oczywiście legendarną Mabruuk. Powinniśmy się tam wybrać, zanim skończy się twój urlop. – Kiedy Zain i Madison postanowili się wspiąć na tę górę, wrócili nie z jednym

prezentem,

ale

z

dwoma.

Zain

wiedział

o

możliwych

konsekwencjach, ale je zignorował – oznajmił Rafik. – Chyba nie wierzysz w te mity o płodności? – Wiem, że wieśniacy w to wierzą.

– Cóż, ja raczej nie. Potrzeba czegoś więcej niż góra, żeby począć dziecko. – Nie miałem pojęcia – prychnął. – Chyba nie chcesz, żebym tłumaczyła ci tajniki pro– kreacji – zaśmiała się i pacnęła go w ramię. – Nie mam nic przeciwko, o ile zrobisz to zrozumiale i najlepiej na przykładzie. – Ach, Wasza Wysokość życzy sobie poświntuszyć? 55

– Nie byłby to twój pierwszy raz. – Byłam wtedy bardzo młoda – powiedziała zażenowana. – I bardzo śmiała – uzupełnił, wspominając, że przed laty nie bała się prosić dokładnie o to, co sprawiało jej największą przyjemność. – Doceniam szczerość i chcę, żebyś wiedziała, że mnie zawsze możesz wszystko powiedzieć. – Wiem – odparła i usiadła wygodniej. – Pamiętasz tamtą noc, kiedy niedaleko stąd przez kilka godzin podziwialiśmy ten sam widok? – To było, kiedy ukradłaś samochód ojca i porwałaś mnie z pałacu? – Nie ukradłam, tylko pożyczyłam. – Bez jego wiedzy i zgody.

R

– Oddałam w nienaruszonym stanie i to się nigdy nie wydało.

L T

– A pamiętasz szyfr, którego używaliśmy, kiedy chcieliśmy się spotkać?

– Pytałam, jaka ma być pogoda, a ty odpowiadałeś, że... – Gorąco.

Zapadła długa cisza. Wpatrywali się w siebie, wspominając dawną namiętność. W końcu Maysa przerwała milczenie. – Więc jaka ma być pogoda?

– Gorętsza niż powiew pustyni.

– U mnie tak samo – szepnęła, nachylając się do jego ucha. Na to zaproszenie Rafik odpowiedział pocałunkiem. Takich silnych emocji doświadczał jedynie przy Maysie. Zalała go fala pożądania, więc wsunął dłonie pod jej bluzkę, żeby poczuć dotyk nagiej skóry. Maysa zaskoczyła go, przesuwając jego dłoń ku swej piersi. Kiedy zaczął ją delikatnie pieścić, jęknęła, a Rafik niemal stracił nad sobą kontrolę. Bez słowa przesunęli się w głąb bagażnika, tuląc się, aż ich nogi się splątały. 56

– Chcę cię wszędzie dotykać – szepnął. – Chcę, żebyś mnie dotykał. Potrzebuję tego. Nagle Rafik się opamiętał. Najchętniej uległby nastrojowi, ale to byłoby niemądre. Gdyby ktokolwiek nakrył ich w tej chwili, wybuchłby potężny skandal, na który żadne z nich nie mogło sobie pozwolić. Z żalem odsunął się i pocałował Maysę w czoło. – Nie tu i nie w ten sposób – wymruczał. – Zasługujesz na coś więcej. Od twojego domu dzieli nas ledwie kwadrans. – Nie wytrzymam tak długo. – Więc lepiej się pospieszmy. – Na pewno nie chcesz tu zostać?

R

– Na pewno – westchnął i znów musnął wargami jej czoło. – Mamy

L T

przed sobą cały wieczór i wygodne łóżko.

O ile jesteś gotowa na następny krok.

– Więc na co czekamy? – zapytała z uśmiechem.

Ledwie Maysa i Rafik znaleźli się w jej domu, zjawili się Zain i Madison Mehdi. Niewiele brakowało, aby pączkujący romans się wydał. Maysa cieszyła się z ich odwiedzin, choć wypadły trochę nie w porę. Widząc jednak poważne miny gości, zaczęła podejrzewać, że to nie jest kurtuazyjna wizyta.

– Po co przyjechałeś? – Rafik z miejsca zaatakował brata. – Chcieliśmy zobaczyć, jak wam się układa – gładko odparł Zain. – Nieprawda – łagodnie wtrąciła jego żona. – Przyjechaliśmy, bo w pałacu rozpętało się piekło. – Co dokładnie masz na myśli? – zapytała Maysa i wymieniła z Rafikiem ostrożne spojrzenia. – Choć wezwanie helikoptera było szlachetnym czynem, mogłeś być 57

nieco bardziej dyskretny, bracie – powiedział Zain. – Media odkryły, że byłeś tam z Maysą. Mogłeś wcześniej wtajemniczyć nas w swoje plany, żebyśmy byli przygotowani. – To nie był pomysł Rafika, tylko mój. Gdybym się spodziewała takiego zamieszania, nigdy nie poprosiłabym go o

towarzyszenie mi w

pracy! Rafik stał sztywno z dłońmi zaciśniętymi w pięści i wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć. – Obserwowałem pracę naszego najlepszego lekarza, opiekującego się

R

najuboższą ludnością – warknął. – Gdzie tu skandal?

– Niestety, plotka również głosi, że spędziliście razem noc – powiedziała cicho Madison, siadając na kanapie.

L T

– Nocowaliśmy razem w namiocie – oznajmiła Maysa i, słysząc jak to zabrzmiało, poczuła zdradliwe ciepło na policzkach. – W bardzo dużym namiocie i tylko spaliśmy – poprawiła się.

– Czy ktoś widział wasz powrót? – chciał wiedzieć Zain. – Nikt – odparła Maysa.

– Nie było czego oglądać – dodał Rafik obronnym tonem. – Usiądźcie, proszę. Musimy obmyślić plan – oznajmiła Madison. – Wolę stać – burknął Rafik.

Maysa wolałaby wyjść, ale ponieważ rozumiała powagę sytuacji, usiadła. – Madison zwołała dziś rano konferencję prasową, żeby... – zaczął tłumaczyć Zain, ale brat wpadł mu w słowo. – Bez mojej zgody? – Czego dotyczyła? – spytała Maysa, ignorując jego wybuch. – Była próbą odpowiedzi na pojawiające się w takiej sytuacji pytania – 58

powiedziała Madison. – Co król robił w górach na północy i co łączy go z panią doktor. Krótko mówiąc, czy mają romans? Nic, z czym bym się już nie zetknęła. – Wybacz, że musiałaś pracować podczas swojego urlopu – jęknęła Maysa. – Nawet po urodzeniu dwójki dzieci moja żona jest świetna w tym, co robi – zapewnił Zain, gładząc Madison po policzku. – Kochanie, mogę jednocześnie karmić, zmieniać pieluchy i myśleć. Właśnie za to tak bardzo mnie kochasz – oznajmiła, przytulając się do niego.

R

– A ty kochasz mnie za mój urok i książęcy tytuł – odparł Zain, kradnąc żonie całusa.

Maysa nie wytrzymała i wybuchła śmiechem. Rafik jednak nadal był

L T

naburmuszony. Zaklął pod nosem.

– Może przestalibyście się obłapiać i skupili na problemie? Zamierzam poznać każdy szczegół tej konferencji.

– Sądzę, że Madison zaprzeczyła pogłoskom – łagodziła Maysa. – Oczywiście. Oznajmiłam, że król chciał sprawdzić opiekę medyczną na peryferiach i dlatego towarzyszył doktor Barad w pracy. Dodałam, że wolał zrobić to anonimowo, żeby uzyskać jak najpełniejszy obraz sytuacji. Natomiast milczeniem pominęłam wszelkie pytania dotyczące waszego zakwaterowania. – Madison świetnie sobie poradziła – oznajmił z dumą Zain. – Jednak pytania powrócą, jeśli ktoś zwęszy, że Rafik tu mieszka. – Uważasz, że powinienem wrócić do pałacu? – Niekoniecznie – pokręcił głową brat. – Madison poinformowała prasę, że gdy zakończysz inspekcję, udasz się na krótki urlop. – Myślicie, że to dobry pomysł? 59

– Oboje sądzimy, że Rafik musi odpocząć – odparł Zain, obejmując żonę. – Ale powinien sobie znaleźć inne lokum. – Jestem tu, o ile nie zapomnieliście. Macie rozmawiać ze mną, a nie tylko o mnie. I przypominam, że to ja decyduję o miejscu swojego pobytu. Jeśli zechcę tu zostać, to tak się stanie – powiedział ze złością do brata i bratowej. – Madison ma rację, Rafik. Jeśli zostaniesz, plotki będą przybierały na sile – powiedziała spokojnie Maysa.

R

– Żadne z was tego nie potrzebuje – uzupełnił Zain. – Rafik, nikt nie powinien pomyśleć, że rozprasza cię kobieta, która...

– ... nie jest go godna? – podpowiedziała wytrącona z równowagi Maysa.

L T

– Wiem, przez co przechodzisz – westchnęła Madison, klepiąc ją po ramieniu.

– To nie jest dobry czas na walkę z tradycją – westchnął Rafik. – Chyba nie mam innego wyjścia, jak zamknąć się we własnych komnatach i zażądać spokoju.

– Co i tak ci go nie zagwarantuje – dodał Zain. – Może lepiej byłoby wyjechać z kraju? Na przykład do naszego domu w Los Angeles. – W Kalifornii nie ma wścibskich reporterów? – zaśmiał się Rafik. – Będzie jeszcze gorzej, a ja będę za daleko, żeby zareagować w razie kryzysu. – Ma rację – westchnęła Madison. – Trzeba znaleźć jakieś spokojne miejsce w pobliżu Bajulu. – Mógłby zamieszkać w ośrodku – niespodziewanie zaproponowała Maysa. – Teraz nikogo tam nie ma. W hotelu trwa remont, ale bungalowy są już gotowe do użytku. Stanowią doskonałą kryjówkę. 60

– A pracownicy? – Szamil dał im urlop. Prosił tylko, żebym nadzorowała robotników. – Skoro nie ma obsługi, to sam będę musiał zadbać o swoje posiłki i ubrania? – z niedowierzaniem zapytał Rafik. – Każda willa ma kuchnię i zazwyczaj kucharza. Skoro teraz brakuje obsługi, ja mogłabym dostarczać ci posiłki, a moja służba zadba o twoje stroje – spokojnie powiedziała Maysa. – To może się udać – zachwyciła się Madison. – Ale ciebie nikt nie może zobaczyć. Straże Zaina przegoniły kilku reporterów, którzy kręcili się w pobliżu, ale prędzej czy później wrócą.

R

– Mogę zaglądać do ośrodka nocą. Nie będzie tam wtedy żadnego ruchu.

L T

– Czy ten pomysł ci odpowiada, bracie? – zapytał Zain, kiedy Rafik się nie odezwał.

– Muszę pomyśleć – odparł król, siadając na krześle obok kanapy. – Nie namyślaj się zbyt długo, bo może się okazać, że musisz wracać do pałacu – poradziła Madison.

Rafik milczał jeszcze przez chwilę, potem zerknął na Maysę. – Zgadzam się, o ile Maysa będzie częścią tego planu. Maysa także dostrzegała same zalety. Rafik odpocznie, a ona nie będzie narażona na bezustanną pokusę. Łatwiej będzie im zachować dystans. – Nie widzę przeszkód – powiedziała powoli. – To świetnie – ucieszył się Zain i wstał, podając rękę żonie. – A teraz, jeśli nam wybaczycie, zostawimy strażników w pałacu i zajmiemy się sobą. – Mamy tylko dwie godziny, zanim dzieci zaczną domagać się jedzenia – oznajmiła Madison z uśmiechem. – Po to wymyślono butelkę – mruknął jej mąż. 61

– Cierpliwości, kochany. Jezioro i góra nigdzie się nie wybierają – powiedziała Madison, gładząc go po ramieniu. – Planujecie kolejne dzieci? – zdumiał się Rafik. – Nie, skądże – zarumieniła się Madison. – Chociaż... bliźniaków też nie planowaliśmy. – Więc przygotujcie się na walkę z mocami góry Mabruuk – roześmiała się Maysa. – W klinice jest zapas prezerwatyw. – Dzięki, ale mamy wszystko pod kontrolą – odparł Zain, puszczając oczko do żony.

R

– Lepiej, żeby tak było – odparła Madison. – Kocham nasze dzieci, ale mogłabym nie dać rady kolejnej dwójce.

Maysa poczuła zazdrość na myśl o miłości tej pary. Zain zrezygnował z

L T

korony dla kobiety, którą pokochał. Niestety ona nie miała tyle szczęścia. Szybko jednak otrząsnęła się z melancholii.

– Nie chcę was dłużej zatrzymywać. Odprowadzę was do drzwi. – Zanim pójdziecie, wam również doradzam ostrożność – powiedział Rafik. – Choć nie miałbym nic przeciwko małej dywersji, gdybyście jednak zdecydowali się popływać nago w jeziorze.

– Jesteśmy małżeństwem, a ja zrzekłem się korony, więc nikt się tym nie zainteresuje. Mógłbym nago paradować po ulicy, nie budząc ciekawości. – Oj, ja się z tym nie zgodzę, mój miły. Zdecydowanie jest na co popatrzeć. Zain obdarzył żonę szelmowskim uśmiechem, zanim zwrócił się do brata. – Ty jednak jesteś królem i musisz zachowywać się przyzwoicie, więc zrezygnuj z nagości w miejscach publicznych. – Dopilnuję tego – wtrąciła Maysa, zanim przemyślała swoje słowa. 62

Pożegnali się wśród śmiechu i Maysa odprowadziła gości do drzwi. – Będziemy się dobrze zachowywać – obiecała. – Wiem, tylko nie pozwól, żeby tobą rządził. Nie ustępuj mu. – Postaram się, Zain, ale znasz swojego brata. Jest władczy i uparty. Kiedy Zain poszedł do samochodu, Madison ujęła jej dłonie. – Jeśli mimo postanowień ulegniesz jego czarowi, postarajcie się być dyskretni. I nie zbliżajcie się do tej cholernej góry! Maysa pomachała im na do widzenia i zamyśliła się. Majestatyczna góra ocieniała ośrodek wypoczynkowy, więc w najbliższym czasie trudno będzie chronić się przed jej mocą.

R

– Na pewno musisz jutro pracować? – zapytał Rafik, gdy tylko dotarli do willi w ośrodku.

L T

Maysa wiedziała, o co naprawdę pytał. Odstawiła torbę na kuchenny blat i zaczęła wypakowywać zawartość.

– Muszę być jutro w klinice. Mam zapisanych pacjentów. – Może jednak mimo wszystko zostaniesz na noc? – zapytał, stając obok i odstawiając swoją torbę.

Oczywiście, że to rozważała. Zarówno po drodze do ośrodka, jak i teraz, kiedy ją objął w talii. Mimo to zamierzała odmówić. – Moja kucharka przygotowała ci nadziewane ciasteczka na śniadanie – oznajmiła, ignorując jego dotyk. – Mam też lunch – dodała, wymknęła mu się i schowała pojemnik do lodówki. – Nie pożałujesz, jeśli zostaniesz – kusił zmysłowo. – Stąd miałabym pół godziny jazdy do kliniki – odparła, odwracając się i udając, że bardzo skupia się na rozpakowywaniu torby. – Jeden ze strażników mógłby cię zawieźć. – Mam samochód. 63

– Wiem. I pamiętam, do czego niemal w nim doszło. Pamiętam też, że mieliśmy plany, zanim nam przerwano. Gdyby nie wizyta brata, byłbym teraz w twoim łóżku i w tobie. Maysa upuściła puszkę z kawą, którą zamierzała włożyć do szafki. Metalowy pojemnik uderzył o kamienny blat i sturlał się na podłogę. Zacisnęła powieki, próbując uspokoić rozszalałe serce, i przeklęła w duchu swoją niezdarność. Otworzyła szybko oczy, słysząc kroki Rafika. On jednak tylko podniósł puszkę i włożył do wysokiej szafki. Maysa uciekła przed nim do pokoju i zaczęła poprawiać kwiaty w wazonie.

R

– Muszę przyznać, że Szamil pięknie zmodernizował bungalowy. Za willą jest basen, w którym możesz...

L T

Rafik przylgnął do jej pleców. Był gorący jak piec. Jej opór stopniał w jego żarze. Lewą dłoń oparł na talii Maysy, prawą muskał jej pierś. Po chwili uniósł jej włosy i muskał delikatnymi pocałunkami jej szyję. Maysa mogła teraz zrobić tylko dwie rzeczy. Zignorować jego dotyk albo mu się poddać i cieszyć się chwilą. Kiedy lekko odchyliła głowę, Rafik skorzystał z zaproszenia i sięgnął wargami jej ust. Potem, bez ostrzeżenia, odwrócił ją i posadził na stole.

– Co robisz? – zaśmiała się zaskoczona. – Kontynuuję to, co przerwaliśmy w samochodzie. – Jesteśmy w kuchni. – Raczej w saloniku obok kuchni. – Czy to jakaś niezdrowa, zabarwiona seksistowsko fantazja? – zapytała, mrużąc podejrzliwie oczy. – Ty jesteś moją fantazją, a okoliczności, w jakich uprawia się seks, to drugorzędna sprawa – odparł i nachylił się do jej ust. 64

Maysa zatraciła się tak bardzo w pocałunku, że dopiero po dłuższej chwili zorientowała się, że Rafik podciągnął jej sukienkę niemal do pasa. Natychmiast się spięła. – Zaufaj mi – wyszeptał, czuły na wahania jej nastroju. Ufała mu na tyle, żeby zapomnieć o wszystkich powodach, dla których nie powinni tego robić. Nie zaprotestowała, kiedy zdejmował jej bieliznę. Nawet uniosła biodra, żeby łatwiej mógł zsunąć jej figi. Nie dbała o to, że siedzi półnaga na stole. Ani o to, że została zupełnie obnażona, kiedy rozsunął jej kolana. Nie odepchnęła go również, kiedy wsunął dłoń między jej uda.

R

Oparła się o niego i patrzyła na tę erotyczną scenę. Były mąż ani razu nie doprowadził jej do orgazmu i nie była pewna, czy jeszcze będzie w stanie

L T

go osiągnąć. Jednak teraz pieścił ją Rafik. Mężczyzna, któremu ufała i który już kiedyś podarował jej chwile pełne uniesień. Dobrze wiedział, gdzie i jak jej dotknąć, żeby sprawić jej przyjemność, nie ból. W końcu błagała go, żeby się pospieszył, jednak Rafik pieścił ją w niezmiennym rytmie, póki nie zaczęła drżeć. Wreszcie zalała ją fala rozkoszy. Wbiła paznokcie w jego ramiona i wykrzyknęła jego imię. Rafik nadal tulił ją w ramionach, czekając, aż emocje opadną. Maysa skryła głowę na jego piersi, czując, że po jej policzkach płyną łzy. Otarła je szybko, licząc, że nie zauważył. – Zrobiłem ci krzywdę? – zapytał zmartwiony. – Nie. Po prostu nie spodziewałam się, że znów mogę tak się poczuć. – Nienawidzę tego, co zrobił ci ten potwór, ale wiem, że nawet to cię nie złamało – szepnął, całując czubek jej głowy. – To prawda – westchnęła, wiedząc, że tylko Rafik może złamać jej serce. – A teraz się ubierz, wróć do domu i dobrze wyśpij – powiedział, 65

podając jej bieliznę. – A ty? – zapytała zaskoczona, że nie próbuje jej zatrzymać. – Nic mi nie będzie. Poczekam, aż się zdecydujesz na następny krok. Jeszcze chwilę temu Maysa była pewna, że jest na to gotowa. Teraz jednak, kiedy emocje opadły, była wdzięczna, że Rafik nie wykorzystał okazji. Potrzebowała więcej czasu, żeby przemyśleć sprawę. – Słyszałeś, co mówili Zain i Madison. W tych okolicznościach nie powinniśmy kusić losu. – Nikt by nas nie zobaczył.

R

– Ja bym wiedziała – przypomniała mu z westchnieniem. – Gdybyśmy się kochali i dziennikarz zapytałby mnie o to, wyczytałby prawdę z mojej twarzy,

L T

– Sama widzisz, że też powinnaś wziąć urlop.

– Mam jutro komplet pacjentów aż do samego wieczora. – Powiedz tylko słowo, a zastąpi cię mój osobisty lekarz. – On nie zna moich pacjentów. Ufają mi. – Więc wróć do mnie wieczorem – poprosił. – Zastanowię się.

– Tylko o to proszę.

– A gdybym się nie zdecydowała i przysłała ci kolację przez strażnika? – To też byłoby w porządku – odparł, całując ją przelotnie w usta. – Dam ci znać, czy przyjadę wieczorem – obiecała, chwytając torebkę. – Pamiętaj tylko, że jeśli ty nie przyjdziesz do mnie, w końcu to ja zjawię się u ciebie – pożegnał ją i uśmiechnął się szeroko.

66

ROZDZIAŁ SZÓSTY – Ma pani jeszcze jednego pacjenta, doktor Barad. Maysa zmarszczyła brwi, patrząc na wytrąconą z równowagi Demetrię Christos, pięćdziesięcioparoletnią administratorkę, która sprawnie zarządzała kliniką. – Kwadrans temu mówiłaś, że ostatni pacjent już wyszedł. Demetria nerwowo postukiwała długopisem o blat biurka. – Tak, ale ten przyszedł bez zapisu. To Amerykanin w podróży. Mówi,

R

że potrzebuje badania lekarskiego, chociaż według mnie nie wygląda na chorego.

Maysa powinna odmówić, ale z drugiej strony ten pacjent zapewne

L T

mógł zapłacić, a dodatkowe pieniądze zawsze przydadzą się na zakup sprzętu i leków.

– A gdzie jest Jumanah?

– Wyszła z mężem kilka minut temu.

To oznaczało, że Maysa została bez pielęgniarki. – Trudno. Tylko zamknij, proszę, drzwi i wywieś tabliczkę, że skończyliśmy na dziś. – Już to zrobiłam.

– W którym gabinecie czeka pacjent? – W jedynce. Maysa zatrzymała się w pół drogi, kiedy wpadła na pewien pomysł. – Mam prośbę. Mogłabyś poprosić Paulosa, żeby przyrządził zapiekankę z bakłażana na wynos? – wymieniła jedno z ulubionych dań Rafika.

67

Tym sposobem zapewniła mu kolację. Musiała jeszcze tylko zdecydować, czy zawiezie mu ją osobiście. – Przecież nie przepada pani za bakłażanem – zauważyła Demetria. – To dla przyjaciela, który właśnie przyjechał do Baju– lu – Maysa próbowała rozwiać podejrzenia kobiety. – To mężczyzna? – Tak, ale to tylko daleki znajomy – skłamała. – Jaka szkoda, że nie znalazła pani sobie jeszcze właściwego mężczyzny – westchnęła zawiedziona Demetria. – Może ja spróbuję panią wyswatać?

R

– Nie, dziękuję. I możesz już iść do restauracji. – Mam zostawić panią z obcym?

L T

– Czy on wygląda na groźnego?

– Jest wysoki, szczupły i bardzo przystojny – oznajmiła z uśmiechem administratorka. – Mój instynkt podpowiada, że jest zupełnie niegroźny. A ja się nigdy nie mylę – odparła Demetria z dumą. – Czyli możesz mnie z nim spokojnie zostawić. – Racja. Jego karta jest w gabinecie.

– Dziękuję. Jak tylko tu skończę, przyjdę odebrać zamówienie z restauracji – powiedziała i ze znużeniem ruszyła do pacjenta. Na karcie widniało jedynie jego nazwisko. – Co mogę dla pana zrobić, panie Król? – Jestem otwarty na propozycje. Słysząc znajomy głos, poderwała głowę. Na kozetce siedział Rafik w świeżej białej koszuli i ciemnych spodniach od garnituru. Jego szeroki uśmiech zdradzał, że jest zadowolony z niespodzianki. – Co ty tu robisz? – Jak wspomniałem recepcjonistce, potrzebuję badania lekarskiego. 68

– Masz własnego lekarza. – Który jest chwilowo niedostępny. – Demetria cię nie poznała? – Poznała, ale poprosiłem, żeby ci nic nie mówiła. To wyjaśniało dziwne zachowanie Demetrii, ale nie brak rozwagi Rafika. – Ryzykowałeś, przychodząc tu. Każdy mógł rozpoznać twoją limuzynę... – Przyszedłem z pałacu na piechotę. Najpierw strażnik mnie zawiózł do pałacu, a stamtąd wybrałem się na spacer.

R

– Skoro przeszedłeś pieszo taki dystans, twój stan fizyczny musi być dobry – oznajmiła. Wątpliwości mogła raczej budzić jego psychika.

L T

– A jednak dokucza mi ból, z którym nie mogę sobie poradzić – wyznał bezczelnie, patrząc jej w oczy.

Na swoją zgubę Maysa podjęła jego grę.

– Gdzie cię boli? – zapytała, a Rafik uśmiechnął się, jakby tylko na to czekał, i zaczął rozpinać spodnie. – Proszę nic nie zdejmować, Wasza Wysokość!

– Jak uśmierzysz ból, nie znając jego przyczyny? – Nie muszę nic oglądać, żeby postawić diagnozę. – Maysa uśmiechnęła się wbrew sobie. – To może być priapizm. Głównym objawem jest długotrwała erekcja utrzymująca się nawet po zbliżeniu. – Rozumiem – westchnął, pocierając szczękę. – A jak sobie pomóc? – Nie sądzę, żeby odpowiedź na to pytanie wymagała studiów medycznych – parsknęła, rzucając kartę na leżankę. – Co prowadzi do następnego pytania. Po co naprawdę przyszedłeś? – Przyszedłem zapytać, czy odwiedzisz mnie dziś wieczorem – wyznał, 69

podchodząc bliżej. – Jeszcze nie zdecydowałam. – Co mogę zrobić, żeby cię przekonać? – zapytał, kładąc ręce na kozetce po obu bokach Maysy i odcinając jej w ten sposób drogę ucieczki. Natychmiast przypomniała jej się scena z jadalni i ogarnęło ją pożądanie. – Daj mi jeszcze trochę czasu i przestrzeni. – Postaram się, choć będę bardzo rozczarowany, jeśli zostawisz mnie sam na sam z moją chorobą. Przypomnij, jak ona się nazywa?

R

– Priapizm. I ty go nie masz, więc sam możesz sobie ulżyć w cierpieniach.

– Jaka z tego przyjemność, skoro wiem, że ty mogłabyś mi pomóc?

L T

Maysa była coraz bardziej skrępowana, ale i podniecona. – Bądź grzecznym królem, wróć do willi i poczekaj na moją decyzję. – Skąd będę wiedział, co zdecydowałaś?

– Bo zobaczysz mnie na swoim progu. Albo nie. – Więc będę czekał nawet do rana – odparł, nagle poważniejąc. – Zanim jednak odejdę, chcę, żebyś wiedziała, że rozumiem twoje wahanie i jego przyczynę. Boisz się utraty kontroli. – Masz rację.

– Pewnie też myślisz, że jestem egoistą – powiedział z ciężkim westchnieniem. – Może i tak, ale życie nauczyło mnie, że nigdy nie ma gwarancji. Jest też za krótkie, dlatego powinniśmy się cieszyć każdą chwilą. W tym właśnie tkwił problem. Maysa wiedziała, że ich wspólny czas będzie krótki, a kiedy minie, każde z nich wróci do swojego życia. Rafik ujął jej dłonie i pocałował blizny na nadgarstkach. – Jeśli zdecydujesz się dziś do mnie dołączyć, obiecuję, że pozwolę ci 70

przejąć kontrolę – powiedział i ruszył do drzwi. Maysa rozważała jego słowa. Rafik Mehdi nie należał do osób, które komukolwiek pozwoliłby sobą rządzić. Ale był też człowiekiem, którego poznała dawno temu i wiedziała, że pod maską surowości kryje się czułe wnętrze. Okazał to właśnie przed chwilą. Czy warto ryzykować złamane serce dla kilku chwil seksu? Czy potem będzie potrafiła odejść, jak gdyby nic się nie stało? Już raz weszła na tę ścieżkę i przetrwała. Tym razem też jej się uda. Maysa Barad nie pozwoli żadnemu mężczyźnie, by ją złamał. Rafik zawsze sam podejmował wszelkie decyzje. W związkach z

R

kobietami również to on decydował i przejmował inicjatywę. Oddanie kontroli komuś innemu nie było w jego stylu, ale to właśnie zamierzał zrobić, kiedy Maysa do niego przyjdzie.

L T

Zadzwoniła pół godziny temu, mówiąc, że już jest w drodze. Chodził nerwowo po apartamencie, zastanawiając się, czy się nie rozmyśliła. Zgodnie ze swoim planem, czekał jedynie w szlafroku. Zaryzykował, ale chciał coś jej udowodnić. Dlatego musiał uspokoić swoje rozbuchane libido. Maysa weszła, niosąc papierową torbę. Przystanęła zaskoczona na widok jego stroju. Uniosła wyżej torbę, jakby chciała się zasłonić. – Widzę, że skończyły ci się czyste rzeczy. – Skądże. Po prostu zamierzałem wziąć prysznic. Jej skrępowanie oznaczało, że zrozumiała aluzję. – Przyniosłam ci na kolację jedzenie z greckiej restauracji. – Zjesz ze mną? – zapytał zachwycony jej lekko prześwitującą żółtą suknią. – Niedawno jadłam obiad. – Ja też. Więc może schowaj to do lodówki, a ja sobie później podgrzeję. 71

– Umiesz obsłużyć mikrofalówkę? – Mam dwa stopnie naukowe. Domyślę się, który guzik wcisnąć. – Zatem nie będę cię zmuszać do jedzenia. – Idę pod prysznic – oznajmił i nonszalancko zrzucił szlafrok, pod którym nic nie miał. – Mogłabyś do mnie dołączyć. Spodziewał się, że Maysa ucieknie albo skomentuje jego nagość. Jednak ona powoli powiodła spojrzeniem po jego sylwetce. Na jej zainteresowanie zareagował jak każdy mężczyzna w pobliżu kobiety, której pożąda. Jej oczy rozszerzyły się na ten widok.

R

– Widzę, że twoja kondycja się nie poprawiła – wykrztusiła. – Nadal potrzebuję terapii. Miałem nadzieję, że zajmiesz się nią osobiście.

L T

– Możliwe, że podam ci pomocną dłoń – powiedziała z uśmiechem. – Ale na razie nie będę cię zatrzymywać.

– Dołączysz do mnie pod prysznicem? – zapytał.

– Być może, ale najpierw muszę zadzwonić do pacjenta. – Czy będzie wymagał wizyty domowej? – Nie dowiem się, dopóki z nim nie porozmawiam. – To na pewno pacjent, czy może kochanek? – zapytał, przyglądając się jej podejrzliwie.

– To przeziębiony siedemdziesięciolatek – odparła, wznosząc oczy do nieba. – Nie sądzę, żeby jego żona pozwoliła mi z nim flirtować. Zresztą, jeden kochanek to wszystko, na co mnie stać. Obietnica w jej głosie dodała mu pewności. – W takim razie będę czekał pod prysznicem – oznajmił i poszedł do łazienki, walcząc ze sobą, żeby nie porwać jej w ramiona i nie zanieść do łóżka. 72

Łazienka była wyposażona po królewsku. Luksusowa kabina prysznicowa mogła pomieścić pięć osób. Rafik skorzystał z pilota, żeby odsunąć dach. Nad nim błyszczały gwiazdy. Potem ustawił temperaturę wody i włączył dwie dysze. Oparł dłonie na kafelkach i starał się odzyskać panowanie nad sobą. Wiedział, że jeśli mu się to nie uda, badanie Maysy zakończy się, zanim na dobre się zacznie. Jeżeli w ogóle zdecyduje się do niego dołączyć. Pozostawała mu nadzieja. Po kilku minutach był już czysty i zaczynał się obawiać, że jednak się rozmyśliła. Być może... – Lekarz przybył.

R

Kiedy się odwrócił, dostrzegł Maysę. Była odprężona, choć nie miała na sobie skrawka ubrania. Rafik nigdy nie widział jej nagiej. Kiedy się kochali przed laty, wszystko skrywał mrok. Zachłannie patrzył na jej pełne piersi o

L T

brązowych sutkach, wąską talię i pełne biodra.

Kiedy weszła pod prysznic, był na skraju wybuchu.

Maysa stanęła pod strumieniem wody i zamknęła oczy. Namydlała się powoli, a on przeżywał męki, śledząc każdy jej ruch. Chciał, żeby to jego ręce dotykały tych wszystkich miejsc, ale musiał czekać, aż sama do niego przyjdzie.

Spłukała mydło z ciała i odrzuciła włosy. Jednak kiedy Rafik wyciągnął do niej ręce, cofnęła się.

– Zanim zaczniemy, chcę ustalić pewne zasady. – Jeszcze więcej reguł? – zapytał sfrustrowany. – Nie będziesz mnie dotykał, dopóki na to nie pozwolę. – To nie do przyjęcia... – Nie zapominaj, że teraz ja rządzę, a ty słuchasz. Rafik nie zapomniał, choć zdążył już tego pożałować. – Mów dalej. 73

– Po drugie nie możesz mnie całować. Przynajmniej na razie – uciszyła jego kolejny protest. – Dobrze – przytaknął, choć czym prędzej zamierzał postarać się o wyjątek od tej reguły. – Czego jeszcze mogę dla ciebie... nie zrobić? – Możesz przestać panować nad sytuacją – odparła, podchodząc bliżej. W jej oczach płonął ogień, kiedy położyła dłonie na jego torsie i zaczęła delikatnie drapać paznokciami jego sutki. Gwałtownie nabrał powietrza, gdy jej dłoń zsunęła się na płaski brzuch. Musiał zacisnąć zęby, czując, że po okrążeniu pępka powiodła dłonią po jego udach, celowo omijając

R

najważniejsze miejsce. Może chciała go torturować, dopóki nie zacznie błagać? Na pewno, pomyślał, gdy opadła na kolana i wzięła go do ust. Teraz Rafik toczył walkę o kontrolę nad własnym ciałem. Żeby przedłużyć

L T

doznania, zaczął powtarzać w myślach spis ulubionych potraw, potem przyszła kolej na recytację przemówienia, które miał wygłosić na najbliższej radzie i nawet na wiersz Petrarki, który w dzieciństwie wbijała mu do głowy Elena. Nic nie pomagało, gdy widział Maysę przed sobą na kolanach. Nagle oprzytomniał. Nie chciał, żeby przyjmowała poddańczą pozycję, nawet jeśli miał zrezygnować z upragnionego finału. Złamał zasadę, chwytając ją za ręce i pociągając do góry.

– Zrobiłam coś nie tak? – zapytała niepewnie. – Było doskonale, dlatego tak trudno było mi cię powstrzymać. – Dlaczego to przerwałeś? – Bo nie powinnaś klęczeć przed żadnym mężczyzną – wykrztusił. – Do niczego mnie nie zmuszałeś, a to ogromna różnica. – Mimo to chcę patrzeć ci w oczy, kiedy mnie dotykasz. – Zobaczmy, jak długo zdołasz trzymać je otwarte – powiedziała z 74

uśmiechem, sięgając dłonią pomiędzy ich ciała. Dotyk jej rąk był równie cudowny, co dotyk jej ust. Rafik walczył o każdy oddech. Czuł, że za chwilę przegra i straci resztki opanowania. – Przestań – jęknął. – Nie – odparła, nakazując mu wzrokiem zabrać dłoń, którą zacisnął na jej nadgarstku. – Jeśli będziesz tak dalej robić, nie wytrzymam i... – Wiem. Dokładnie o to mi chodzi. Maysa odwróciła role, doprowadzając go na skraj szaleństwa. To ona

R

miała władzę, której Rafik musiał się podporządkować. Nie potrafił odmówić sobie jej dotyku i nie był w stanie jej powstrzymać. Nie mógł też dłużej się kontrolować, kiedy przytknęła usta do jego ucha.

L T

– Ciesz się, że jesteś w rękach lekarza – szepnęła, uciskając wolną ręką jeden punkt na jego penisie.

Orgazm wybuchł z siłą tornada. Rafik odrzucił głowę i jęknął przeciągle. Rozkosz trwała dłużej niż kiedykolwiek wcześniej, przyprawiając go niemal o utratę przytomności. Brakowało mu tchu, a serce omal nie wyskoczyło z piersi. Kiedy wreszcie otworzył oczy, dostrzegł radość na twarzy Maysy.

– Co ty mi zrobiłaś? – wykrztusił.

– Dałam ci rozkosz, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyłeś, tylko tyle – oznajmiła figlarnie, wodząc palcem po jego policzku. – Jak to zrobiłaś? – Znam różne sposoby, choć nigdy wcześniej nie sprawdzałam, czy działają. – Gdyby zadziałało nieco lepiej, już bym nie żył. Maysa z uśmiechem przyłożyła ucho do jego piersi. 75

– Serce bije ci mocno, stwierdzam, że żyjesz. – Przez chwilę miałem poważne wątpliwości. – Oby tylko w tej kwestii, a nie w kwestii przekazania kontroli kobiecie – skomentowała z uśmiechem. Rafik właśnie doszedł do wniosku, że nadeszła kolej na jego rządy. Popchnął ją na ścianę, ujął jej twarz w dłonie i zaczął całować. Potrzebował chwili, żeby odzyskać siły, ale wiedział, co może zrobić w tym czasie. – Nie masz monopolu na wiedzę o strefach erogennych – wymruczał. – Wiem, gdzie znajdują się twoje, i teraz się nimi zajmę. – Ale...

R

– To mój plan i moje zasady – oznajmił, kładąc jej palec na ustach. Chcę, żebyś mnie dotykała i zamierzam cię całować. Wszędzie. Rozumiesz?

L T

Maysa wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, ale tylko skinęła głową.

– Dobrze. A teraz, zanim zaniosę cię do łóżka, muszę ci coś powiedzieć. – Dobrze, tylko się pospiesz – poprosiła. – Jeśli ufasz mi na tyle, żeby przekazać mi kontrolę, sprawię, że nigdy nie zapomnisz tego doświadczenia.

76

ROZDZIAŁ SIÓDMY Maysa wiedziała, że nigdy nie zapomni wyrazu jego oczu, kiedy czekał na odpowiedź. Jeśli się zgodzi, będzie to oznaczało, że jest gotowa na następny krok. Chciała doświadczyć wszystkiego, co mógł jej zaoferować. Chciała zapomnieć o strasznych chwilach z Boutrosem, a Rafik mógł je wymazać jednym pocałunkiem. Ujęła jego dłonie. – Ufam ci – szepnęła. – Rób ze mną, co chcesz. Słysząc to, natychmiast porwał ją w ramiona. Roześmiała się upojona

R

wolnością, kiedy sadzał ją na brzegu łóżka. Jednak śmiech zamarł jej w gardle, kiedy cofnął się i zaczął się jej przyglądać. Ona również na niego patrzyła. Rafik miał lekko wilgotne włosy po wspólnym prysznicu i

L T

cudownie złotą skórę, pod którą rysowały się mięśnie. Mogła się nim cieszyć do woli, badając jego ciało dotykiem i pocałunkami. – Znów się ogoliłeś – zauważyła.

– Tak – odparł, pocierając szczękę. – Tak jak wspomniałaś, męska broda może nie być przyjemna dla kobiety, a mnie zależy na twoim zadowoleniu.

– Wyglądasz lepiej bez tej koziej bródki. – Cieszę się, że ci się podobam.

– Będziesz tak stał i mnie dręczył? – Nie – odparł i nachylił się, opierając dłonie na materacu po obu jej stronach. – Nie mogę zdecydować, co chcę najpierw z tobą zrobić. – Jest mi wszystko jedno, byle szybko. – Nie grzeszysz cierpliwością, ale teraz ja tu rządzę, więc będziesz musiała się podporządkować – zaśmiał się zmysłowo.

77

– Jestem tak sfrustrowana, że mam ochotę krzyczeć. – Możesz krzyczeć, a także jęczeć i wzdychać. Jego słowa wzbudziły kolejną falę żaru. A niespodziewany pocałunek jeszcze je podsycił. Rafik wkrótce oderwał usta od jej warg i rozpoczął zmysłową podróż w dół ciała Maysy. Całował każdy jego skrawek, zatrzymując się dłużej na piersiach. Kiedy jednak Maysa chciała go do siebie przyciągnąć, odsunął się. – Cierpliwości – przypomniał, przeciągając miłosne oczekiwanie. Nie mogła go za to winić, pamiętając, co sama zrobiła pod prysznicem.

R

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – westchnęła. – Rozkoszuj się doznaniami.

– Większą rozkosz sprawiłbyś mi, nie przeciągając gry wstępnej.

L T

– Wszystko w swoim czasie – zapewnił z uśmiechem, wodząc wzrokiem po jej ciele. – Czy wiesz, na co zasługujesz? – Nie. Powiedz mi.

– Na mężczyznę, który... – zaczął Rafik, podkreślając swoje słowa delikatnymi pocałunkami – będzie klęczał u twoich stóp – dokończył, opadając na kolana.

– Nie wiem, co powiedzieć...

– Nic nie mów, skup się na odczuciach. Maysa zadrżała, kiedy rozsunął jej kolana. Wiedziała, że Rafik zaraz zrobi coś, czego jeszcze nigdy nie doświadczyła. Była lekarzem i sporo wiedziała o ludzkiej seksualności i kobiecej anatomii, jednak nic nie przygotowało jej na dotyk jego warg w najbardziej intymnym miejscu. Najpierw całował wewnętrzną stronę ud. Potem przeniósł usta ku ich zwieńczeniu. Zabrakło jej tchu. Chciała dokładniej zrozumieć, co się z nią dzieje, ale ruchy jego wprawnego języka szybko pozbawiły ją zdolności 78

logicznego myślenia. Instynktownie uniosła biodra i w tej samej chwili przeszył ją dreszcz rozkoszy. Kiedy doszła do siebie i otworzyła oczy, zauważyła, że Rafik przygląda się jej z typowo męską dumą, opierając brodę na jej drżącym kolanie. – To było... szybkie – wykrztusiła. – 1 niesamowite. – Masz rację. Za szybkie, żebyś zdążyła się tym porządnie nacieszyć. Za drugim razem będę bardziej uważał. – Rafik, ja nie mogę... – Nie doceniasz siebie. I mnie – powiedział z szelmowskim uśmiechem i znów zaczął ją pieścić ustami i dłońmi.

R

Tym razem Maysa była bardziej świadoma, a napięcie rosło nieco wolniej. Jednak fala rozkoszy wzbierała nieubłaganie i po chwili

L T

wykrzyczała imię Rafika, opadając bez sił na materac. Leżała skulona, czekając, aż dreszcze miną.

– Wszystko w porządku? – zapytał Rafik, kładąc się obok niej. – Byłam w raju.

– Ja też go odwiedziłem pod prysznicem – roześmiał się. – Nie wiedziałam. Nie miałam pojęcia, że mogę się tak czuć – szepnęła, otwierając oczy i gładząc go po twarzy.

– Naprawdę myślałam, że Boutros skrzywdził mnie na zawsze. Muszę ci podziękować, bo otworzyłeś mi oczy i pokazałeś, jak piękna może być miłość kobiety i mężczyzny. – Jeszcze mi nie dziękuj, najlepsze dopiero przed tobą. Jeśli tylko jesteś gotowa – dodał, całując ją w czoło. – Jestem gotowa, jak nigdy w życiu. – Dobrze. Ubierz się. – Czy to jakaś nowa technika? – spytała zdezorientowana, marszcząc 79

brwi. – Nie. Chcę się z tobą kochać w pewnym specjalnym miejscu. – Gdzie? – W miejscu związanym z naszą przeszłością. Gdyby tylko mogli powrócić do tamtych beztroskich chwil. Gdyby tylko mogli być razem. Gdyby mogli zmienić rzeczywistość. Maysa jednak zawsze była realistką. Nie była też pewna, czy chciałaby cofnąć wskazówki zegara. To dzięki sile, która objawiła się w trudnych chwilach, była teraz silną i niezależną kobietą. Kto wie, co przyniósłby jej

R

los, gdyby została żoną Rafika. Prawdopodobnie nie skończyłaby medycyny i musiała podporządkować się pałacowemu życiu. Zawsze pragnęła leczyć, a żal za utraconymi marzeniami mógłby zniszczyć ich miłość.

L T

Otrząsnęła się z rozmyślań i skupiła na chwili bieżącej. Rafik zjechał z głównej drogi i skręcił w aleję drzew oliwnych. Dotarli do ich sanktuarium. Stary gaj oliwny przylegał do pałacowych ogrodów. Tu właśnie przed laty rozkwitła ich miłość i tu chronili się przed wścibskimi spojrzeniami. Maysa opuściła szybę, wdychając zapach nocy. Rafik zatrzymał wóz pomiędzy dwoma akacjami na skraju polanki. Zgasił silnik, zostawiając włączone światła postojowe, które skąpały trawę i aloesy w złotym blasku. – To miejsce zupełnie się nie zmieniło – powiedziała cicho. – Mam tylko nadzieję, że ogrodnik nadal przegania stąd zwierzęta. – Nikt od lat nie widział tu żadnego drapieżnika. – Pewnie mogliśmy wziąć któregoś z twoich strażników, ale wtedy czułabym się skrępowana. – Ochrona jest przy głównej drodze przed bramą. – Ale chyba nie patrolują posesji? – Zostaną w samochodzie, jak im poleciłem. Nikt nam nie przeszkodzi. 80

– To dobrze. Nie chciałabym, żeby mnie zobaczyli w krępującej sytuacji. – Nago? – Właśnie. – Zasłonię cię własnym ciałem, jeśli zajdzie taka potrzeba. – O ile dobrze pamiętam, to tamtej nocy właśnie ty nalegałeś, żebyśmy poszli do mnie, z dala od wścibskich oczu. A teraz proponujesz, żebyśmy paradowali tu nago? – Razem z wiekiem i doświadczeniem przychodzi potrzeba przygód – odparł ze śmiechem, biorąc ją za rękę.

R

– Zgoda, dopóki ta przygoda nie będzie obejmować mrówek i innych nocnych stworzeń.

L T

– Obronię cię przed drapieżnikami – powiedział, ujął jej twarz w dłonie i pocałował.

– A ja zamierzam ochronić nas przed nieplanowaną ciążą – oznajmiła Maysa i wyjęła z kieszeni dwie prezerwatywy. – Wiem, że to konieczne, ale nie cieszy mnie myśl o tej barierze – jęknął, krzywiąc się.

– To bardzo cienka bariera. W ogóle jej nie zauważysz. – Ale będę o niej wiedział. I dlaczego tylko dwie? – Mam całe pudełko w domu, jeśli okaże się potrzebne – parsknęła i klepnęła go w ramię. – Dobrze wiedzieć – odparł, sięgnął na tylne siedzenie i wziął dwa hotelowe koce. – Pora zrobić z nich użytek – dodał, obszedł samochód i pomógł jej wysiąść. Kiedy Maysa rozłożyła jeden koc na ziemi, drugi Rafik położył obok. – To na wypadek, gdyby jednak ktoś nas zaskoczył – wyjaśnił. – Co dalej? – spytała. 81

– Najpierw buty – powiedział, siadając na kocu. Nie zdążyła nawet zsunąć sandałów, a Rafik już był bez koszuli. Choć księżyc w nowiu nie dawał wiele światła, mogła nacieszyć oczy jego doskonałą sylwetką. Widziała go wcześniej nago, ale ten widok za każdym razem sprawiał jej taką samą przyjemność. Przy nim czuła się o wiele bardziej śmiała. Rzuciła mu obie paczuszki, a sama sięgnęła za plecy i rozpięła suwak sukienki. Potem opuściła ramiączka, pozwalając, żeby sukienka opadła do stóp. Rafik nie odrywał oczu od jej piersi, a kiedy zdjęła figi, jęknął. – Mówiłem ci już, jaka jesteś piękna?

R

Nie musiał tego mówić. Widziała zachwyt w jego spojrzeniu. Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana.

L T

– Dziękuję, Wasza Wysokość. Ty również jesteś wspaniały. – Usiądź, proszę.

Maysa uklękła, sięgnęła po paczuszkę i sprawnie założyła mu prezerwatywę, choć trwało to nieco dłużej, niż powinno. Zanim skończyła, Rafik mruczał z rozkoszy. Potem ułożyła się na nim. – Chyba już nie masz wątpliwości, że jestem gotowa? – zapytała, kręcąc biodrami. – Zresztą ty również.

Rafik jednym ruchem zamienił ich pozycje. W jego oczach widniała troska. – Jeśli zechcesz mnie powstrzymać, zrób to. Jeśli coś cię zaboli, powiedz. Maysa kochała go za tę troskę. Kochała go za tak wiele, że aż bolało serce. – Nic takiego się nie wydarzy. Chcę tego, ufam ci. – Naprawdę się postaram, żeby to było dla ciebie wspaniałe 82

doświadczenie – szepnął, całując ją delikatnie w usta. Wkrótce jego pocałunek stał się bardziej namiętny, a dłonie zaczęły błądzić po ciele Maysy, wzbudzając rozkoszne dreszcze. Nie minęło wiele czasu, a błagała o spełnienie. Jednak kiedy ułożył się na niej, spięła się. Tłumaczyła sobie, że to głupia reakcja i nic nie będzie bolało, ale ciało nie słuchało. Rafik wyczuł jej zdenerwowanie. Rozprostował jej dłonie zaciśnięte w pięści i pocałował wnętrze każdej z nich. Potem zaczął szeptać po arabsku czułe, zmysłowe słowa. Mówił, że nie mógł się doczekać, kiedy znów będą razem, że tęsknił i myślał o niej co noc. Zapewniał, że chce dać jej rozkosz.

R

Zanim się spostrzegła, ich ciała były całkowicie połączone. Nie czuła bólu. Każdy jego ruch przybliżał ją do rozkoszy. Objęła go, nagle świat

L T

rozpadł się na kawałki w oszałamiającym rozbłysku. Zanim odpłynęła w niebyt, poczuła, jak Rafik z jękiem rozkoszy opada na nią zaspokojony. Powoli dochodziła do siebie, czując wilgoć na policzkach. Płakała. – Znów doprowadziłem cię do łez. Przepraszam. – To łzy wzruszenia, Rafik.

– Nigdy nie myślałem, że naprawdę można płakać ze szczęścia. – Czasem to jedyny sposób, żeby dać upust emocjom. Nie martw się. – A jednak się martwię – wyznał, odsuwając kosmyk włosów z jej twarzy. – Martwię się tym, co będzie, gdy nasze drogi się rozejdą. – Nie psujmy nastroju. Mamy jeszcze czas. Jutro sobota, co oznacza, że nie muszę się nigdzie spieszyć. – Chcę być z tobą przez cały weekend. – Dobrze. Przygarnął ją do piersi i zaczął głaskać po plecach. – Może wreszcie powinniśmy zacząć korzystać z łóżka – mruknął. 83

– Z chęcią – odparła z uśmiechem. – Leżę na jakimś korzeniu. – Wracamy nago samochodem? – Och nie. Idźmy nago na piechotę. Przy odrobinie szczęścia spotkamy jakiegoś pismaka i wybuchnie skandal. Już widzę te nagłówki: Król Rafik Mehdi bawi się w doktora z lekarką. Roześmiali się radośnie. Maysa wolała śmiech. Na łzy przyjdzie czas> gdy zostanie sama. Rafik nie pamiętał już, kiedy odczuwał tak silne emocje. Trzymał Maysę mocno w ramionach, bojąc się ruszyć, żeby jej nie obudzić. Chciał ją przywitać rankiem pocałunkami i kochać się z nią przez cały dzień.

R

Zatracić się w niej na tak długo, jak tylko mógł, zanim zostanie zmuszony do znalezienia sobie „odpowiedniej” żony. Nie znał kobiety bardziej odpowiedniej dla siebie niż Maysa. Nie mógł jednak narazić jej na

L T

okrucieństwo, które spotkałoby ją jako ewentualną królową. Nie chciał zawieść kolejnej kobiety. O dziwo, jego poczucie winy związane ze śmiercią Rimy nieco zmalało. Teraz znów miał wyrzuty sumienia, bo egoistycznie wciągnął Maysę w romans, z góry skazany na szybkie zakończenie. Zostanie ukarany, tracąc ją po raz drugi.

Zanim to jednak nastąpi, opowie jej, co zaszło tuż przed śmiercią Rimy. Może wtedy Maysa pojmie, że nie zasłużył na jej oddanie. Może wtedy rozstanie będzie szybsze i łatwiejsze. Kiedy wyzna jej prawdę, nie będzie chciała z nim być. Jednak dopóki to trwało, Rafik zamierzał pielęgnować ulotną fantazję, którą stworzyli, pokazać Maysie głębię swoich uczuć. Nie mógł o nich mówić, żeby jeszcze bardziej jej nie zranić. Kiedy jednak patrzył na jej piękną twarz i porównywał dziewczynę, jaką była, z kobietą, jaką się stała, jego serce przepełniała prawdziwa miłość. – Ana bahebik. Kocham cię – wyszeptał z czcią, niczym modlitwę. 84

ROZDZIAŁ ÓSMY Maysa uwielbiała poniedziałki. Po nudnym weekendzie wreszcie mogła zajmować się tym, co kochała. Leczeniem ludzi. Dziś, gdy u jej boku spał wspaniały mężczyzna, jakoś nie mogła wykrzesać z siebie entuzjazmu do pracy. Za godzinę, po cudownym weekendzie, będzie musiała zostawić Rafika i zająć się pacjentami. Te dwa, najwspanialsze w jej życiu dni zupełnie ją odmieniły. Okazała się wulkanem seksualnej energii. Kochała się z Rafikiem

R

na sto sposobów, w stu różnych miejscach. Eksperymentowali bez żadnych zahamowań. Nie wkładali nawet ubrań, żeby nie tracić czasu na ich zdejmowanie.

L T

Nie skupiali się jednak wyłącznie na seksie. Równie piękne były chwile po zbliżeniu, kiedy leżeli zaspokojeni i rozmawiali. O przeszłości i karierze Maysy. O światowej polityce i przyszłości kraju pod rządami Rafika. Mówili o wszystkim oprócz czekającego ich rozstania. Maysie to odpowiadało. Wolała chłonąć niezapomniane chwile, zamiast się zamartwiać. Położyła się na boku i podparła głowę, podziwiając profil Rafika. Był idealny, jak u wszystkich Mehdich. Teraz, z zamkniętymi oczami, Rafik wyglądał jak niewinny nastolatek, nie jak monarcha. Kiedy się poruszył, odgarnęła mu włosy z czoła i złożyła na nim delikatny pocałunek. Natychmiast otworzył oczy i posłał jej zmysłowy uśmiech. – Dlaczego nie śpisz? – wymruczał zaspanym głosem. – Niedługo muszę iść do kliniki. – Może uda mi się przekonać cię, żebyś została? – zapytał i obwiódł

85

palcem kontur jej ust. Na pewno by mu się udało, gdyby na to pozwoliła. Nie zamierzała jednak tego zrobić. – Dbam o zdrowie ludzi. To moje życie. Pacjenci na mnie liczą i... – Maysa urwała, gdy dłoń Rafika wylądowała na jej piersi. Ręka Rafika rozpoczęła powolną podróż w dół jej ciała. Maysa wiedziała, że powinna się odsunąć, zanim sprawy zajdą za daleko, ale nie umiała się na to zdobyć. Nie zdążyła podjąć decyzji, kiedy rozdzwoniła się jego komórka. Rafik sięgnął po telefon, klnąc pod nosem. – Czego chcesz, Zain? – warknął do brata.

R

Maysa oparła mu głowę na ramieniu i zaczęła wodzić dłonią po jego

L T

torsie. Jednym uchem słuchała bicia serca Rafika, drugim zdawkowej konwersacji.

– Będę jeszcze zajęty przez jakąś godzinę, ale jeśli coś nowego się wydarzy, możesz później do mnie zadzwonić – oznajmił. Nagle Rafik chwycił jej dłoń i poprowadził pod przykrycie, żeby mogła się przekonać, do czego doprowadziły jej pieszczoty. Nie cofnęła ręki, ale też nie wykonała żadnego ruchu.

– Mam nadzieję, że sobie z tym poradzisz – powiedział Rafik i mrugnął do Maysy. – Nie mówiłem do ciebie, Zain – oznajmił i westchnął, kiedy tłumiąc śmiech, poruszyła dłonią. – Co robię? – sapnął Rafik. – Poranna gimnastyka. Do zobaczenia po południu – uciął rozmowę, rzucił telefon na nocną szafkę i przygniótł Maysę swoim ciężarem, sięgając po prezerwatywę. Tym razem kochali się szybko i gwałtownie, jakby jutro miało nigdy nie nadejść. Potem leżeli przytuleni, czekając, aż uspokoją się oddechy i puls 86

wróci do normy. Takie chwile Maysa ceniła najbardziej i skrupulatnie zachowywała w pamięci na później. Niestety dźwięk budzika zbyt szybko wyrwał ją z krainy fantazji i sprowadził na ziemię. Niechętnie wstała. – Muszę się szykować do pracy – westchnęła i przyjrzała mu się uważniej, kiedy nie odpowiedział. – Co się stało? – Zaszła pewna komplikacja – odparł, wpatrując się w sufit. – Po południu muszę być w pałacu. – I zostać tam? – spytała, zła na siebie za rozczarowanie, którego nie potrafiła ukryć.

R

– Jeszcze nie wiem. To zależy od wyniku spotkania.

– Oby było po twojej myśli – westchnęła, wkładając szlafrok. – Idę pod prysznic, przyłączysz się?

L T

– Wykąpię się po tobie. Jak już się ubierzesz, spotkajmy się w salonie. Chciałbym z tobą porozmawiać.

Rafik był wyraźnie przygnębiony. Maysie zrobiło się nieprzyjemnie. Domyślała się, czego będzie dotyczyć rozmowa. – Dobrze. Do zobaczenia za chwilę – westchnęła i poszła doi łazienki. Nie była jeszcze gotowa na rozstanie. Kiedy skończyła się kąpać i ubierać, zrezygnowana poszła do salonu. Rafik siedział na kanapie. Kiedy uniósł wzrok, dostrzegła w nim znużenie. Usiadła obok niego, czując narastający niepokój. – Chyba wiem, o czym chcesz rozmawiać. – Nie możesz wiedzieć. A kiedy już ci powiem, zmienisz o mnie zdanie – westchnął żałośnie. – Rafik, oboje zdajemy sobie sprawę, że nasz czas jest ograniczony – zaczęła, kładąc rękę na jego splecionych dłoniach. – Nie rozumiesz. Wcale nie chodzi o nas. 87

Rzeczywiście, nic nie rozumiała. Odetchnęła jednak z ulgą. – Czy w czasie twojej nieobecności coś złego stało się w pałacu? – Nie. Chcę ci powiedzieć, co zaszło między mną i Rimą w noc jej śmierci. Już zbyt długo dusiłem to w sobie. – Mów. Słucham. Przez chwilę Rafik milczał, jakby się wahał. – Przyszła do mojego gabinetu po kolacji i powiedziała o ciąży. Ucieszyłem się, licząc, że dziecko nas do siebie zbliży. Nie zgodziła się ze mną.

R

– W ogóle się nie cieszyła? – zapytała Maysa, pamiętając negatywne nastawienie Rimy podczas wizyty w klinice.

– Nie była szczęśliwa. Chciałem jak najszybciej ogłosić nowinę, ale

L T

odmówiła. Nalegała, żeby poczekać do siódmego tygodnia.

– Jesteś pewien, że jej ciąża nie była bardziej zaawansowana? – zapytała zaniepokojona Maysa.

– Oczywiście. Skąd to pytanie?

Maysa była zła na siebie za tę niezręczność. Powoli zaczynało jej się rozjaśniać w głowie. Była rozdarta pomiędzy tajemnicą lekarską a potrzebą szczerości wobec Rafika. Postanowiła dowiedzieć się więcej. – Przepraszam. Byłeś jej mężem i na pewno wiesz, kiedy poczęliście dziecko. – Wiem dokładnie, której nocy to się stało. Wróciłem właśnie z zagranicznej misji dyplomatycznej, kiedy po raz pierwszy od miesięcy zaprosiła mnie do swojej sypialni. Zresztą zgodziła się na to po naszych rozmowach o konieczności poczęcia następcy tronu. Sieć podejrzeń gęstniała coraz bardziej. Skoro Rafik podróżował, kiedy Rima zaszła w ciążę, pozostawała tylko jedna możliwość. To nie on był 88

ojcem. – Mówiłeś, że coś się wydarzyło między wami tamtej nocy? – Dyskutowaliśmy o ogłoszeniu nowiny. W końcu oznajmiła, że i tak chce rozwodu. Powiedziałem, że to niemożliwe. Przez chwilę Maysa współczuła Rimie, pamiętając swoją walkę o wolność. – To pewnie jeszcze bardziej wytrąciło ją z równowagi. – Tak, ale potem było gorzej – oznajmił z ciężkim westchnieniem. – Ponieważ zagroziła, że i tak odejdzie, oznajmiłem, że odnajdę ją i odbiorę jej

R

dziecko. I dopilnuję, żeby go więcej nie zobaczyła. Kiedy odparła, że wcześniej piekło zamarznie, niż ona na to pozwoli, okropnie się pokłóciliśmy. W końcu kazałem jej wynosić się z pałacu. Na mój rozkaz podstawiono samochód.

L T

– Nikt o tym nie wiedział? – spytała cicho.

– Tylko mój asystent, który przyprowadził dla niej auto – powiedział Rafik i popatrzył na nią z rozpaczą. – Teraz już wiesz wszystko. Ona tak, ale on nie miał pełnego obrazu sytuacji. Mogłaby mu wszystko wytłumaczyć, ale tym samym zniszczyłaby wszystko, na co tak ciężko pracowała. Dopilnowałby tego drugi mężczyzna z tego pokręconego trójkąta. Jej brat.

– Nie będę miał do ciebie pretensji, jeśli teraz odejdziesz – westchnął, kryjąc twarz w dłoniach. – Nie zamierzam cię krytykować – powiedziała i położyła mu dłoń na ramieniu. – Jesteś tylko człowiekiem i masz prawo do błędów. Ja też. Każdy je popełnia. Ważne, żeby wyciągać odpowiednią naukę i nigdy ich nie powtarzać. Rafik patrzył na Maysę oszołomiony. Zupełnie się tego nie spodziewał. 89

– Zasługuję na potępienie. Jaki człowiek grozi ciężarnej, że odbierze jej dziecko, a potem wsadza do samochodu i każe się wynosić? – Taki, który jest wściekły – powiedziała spokojnie. – Nie mogłeś przecież wiedzieć, że Rima będzie miała wypadek. To nie przez ciebie zginęła. – Tak po prostu mi wybaczasz? Nie wierzę. – Ale tak właśnie jest. Ważniejsze, żebyś ty sobie wybaczył. Teraz powinna powiedzieć mu prawdę o związku Rimy i Szamila. Jednak zegar na ścianie nieubłaganie wskazywał, że za dwadzieścia minut

R

musi się znaleźć w klinice, gdzie czeka na nią komplet pacjentów. Już była spóźniona. Westchnęła, pocałowała go w policzek i wstała.

– Kiedy wrócę, dokończymy tę rozmowę, chyba że obowiązki

L T

zakończą twój krótki urlop – powiedziała i z niepokojem czekała na jego odpowiedź.

– Będę tu na ciebie czekał. Nie mógłbym dzisiaj odejść. Maysa w ogóle nie wyobrażała sobie rozstania. Jednak kiedy Rafik pozna całą prawdę, może wcale nie będzie chciał zostać. – Naprawdę muszę już iść, ale zobaczymy się wieczorem. Rafik wstał z kanapy, odprowadził ją do drzwi i czule pocałował. Maysa miała nadzieję, że nie jest to ich ostatni pocałunek. W drodze do kliniki rozmyślała o tym, co powiedział Rafik, a przede wszystkim o kłamstwie Rimy w sprawie ciąży. Rafik nie mógł być ojcem jej dziecka, był nim Szamil. Postanowiła zadzwonić do brata natychmiast po dotarciu do lecznicy. Kiedy zabrzęczała jej komórka i Maysa zobaczyła na wyświetlaczu imię brata, uznała, że ściągnęła go myślami. – Witaj. 90

– Witaj, siostrzyczko. Rozkoszujesz się statusem królewskiej dziwki? Maysa jęknęła w duchu. Najwidoczniej plotka lotem błyskawicy dotarła aż do Jemenu. – Nie powinieneś słuchać plotek. – Racja, ale wierzę własnym oczom. Wasz pocałunek na progu mojej najlepszej willi był dość namiętny, nieprawdaż? – Gdzie jesteś? – zapytała spanikowana. – Zamierzam właśnie złożyć Jego Ekscelencji długo odkładaną wizytę. Przemyślałem sobie to i owo i uznałem, że ten drań powinien poznać prawdę.

R

Zdenerwowana Maysa zjechała na pobocze. – Straże cię do niego nie dopuszczą.

– Mylisz się. Powiadomiłem go, że chciałbym się z nim spotkać, a on

L T

ucieszył się z odwiedzin dawnego przyjaciela.

– Jak możesz nazywać się jego przyjacielem, skoro sypiałeś z jego żoną!

– Nie będziesz mnie oceniać. Sama rozłożyłaś przed nim nogi, i to w moim ośrodku. Z przyjemnością go stamtąd wyrzucę. Przerażona Maysa mocniej zacisnęła ręce na kierownicy. – Zastanów się jeszcze.

– Och, wiele o tym myślałem i nic nie powstrzyma mnie przed zemstą. Zasłużył na to. Kiedy przerwał rozmowę, Maysa otrząsnęła się z odrętwienia. Zawróciła, sypiąc żwirem spod kół i na pełnym gazie ruszyła z powrotem do ośrodka. Jeśli Szamil naprawdę zamierzał wprowadzić swoje groźby w życie, powinna wesprzeć Rafika. Oby tylko nie przyjechała za późno. Kiedyś Rafik ucieszyłby się na widok dawnego przyjaciela. Zain jednak uświadomił mu, że to właśnie Szamil torpeduje plany związane z wodnym 91

projektem. – Mieliśmy się spotkać o czwartej w pałacu – powiedział na powitanie. – Uznałem, że to nie może czekać. Kiedy Szamil bez zaproszenia przepchnął się do środka, dwaj ochroniarze natychmiast zareagowali. Rafik zatrzymał ich gestem. – Zostańcie na miejscach. Dam znać, jeśli będziecie potrzebni. Kiedy zamknął drzwi i wrócił do salonu, okazało się, że Szamil już się rozgościł. Siedział rozparty w fotelu. – Proszę, Rafik, usiądź na mojej kanapie – powiedział, akcentując fakt, że jest właścicielem ośrodka.

R

– Przez wzgląd na dawne czasy przymknę oko, że zwróciłeś się do mnie po imieniu. Przypominam ci jednak, że to akt niesubordynacji – oznajmił

L T

zimno Rafik i usiadł, z trudem nad sobą panując.

– Ja natomiast nie mogę ci wybaczyć, że uwiodłeś moją siostrę – odparł Szamil, gładząc siwiejącą brodę. – Choć zapewne okazała się łatwa. – Nie zamierzam rozmawiać z tobą o Maysie. – Może więc porozmawiamy o drugiej kobiecie, która była twoją żoną, a którą doprowadziłeś do śmierci.

– O Rimie także nie będę z tobą rozmawiał – wycedził Rafik, coraz bardziej zdenerwowany.

– Więc ja będę o niej mówił. Wiem wszystko o twoim małżeństwie na niby. Znam każdy wstydliwy szczegół. Jak myślisz, komu zwierzała się ze swoich nieszczęść? Rafik przypomniał sobie, że Rima na kilka tygodni przed śmiercią wspomniała o wspólnym obiedzie z Szamilem. – Wiem, że przyjaźniliście się nawet po naszym ślubie. Pozwalałem na to, bo kiedyś wszyscy byliśmy przyjaciółmi. 92

– Przyjaciółmi? – Szamil parsknął ironicznie. – Ty nigdy nie byłeś jej przyjacielem. Raczej zdobywcą, a ona twoją ofiarą. Rafik zaczynał rozumieć, że Szamil rzeczywiście wie więcej, niż można było zakładać. – Byliśmy związani kontraktem zawartym wiele lat temu. Rima akceptowała rolę królowej i mojej żony. Szamil znów prychnął i nachylił się w jego stronę. – Pozwól, że o coś spytam. Nie przeszkadzało ci, że nie byłeś jej pierwszym mężczyzną?

R

– To, co robiła przed naszym małżeństwem, nie było dla mnie istotne. Prosiłem jedynie, żeby była mi wierna po ślubie. – A ty byłeś jej wierny?

L T

– Tak – powiedział z mocą, choć były chwile, kiedy wiele go to kosztowało.

– Może fizycznie, ale psychicznie? Zawsze pożądałeś mojej siostry. – Nie wiesz, o czym mówisz.

– Kiedy zmuszałeś Rimę do uległości w łóżku, żeby spłodzić kolejnego aroganckiego Mehdiego, nie myślałeś o Maysie? Rafik miał ochotę udusić Szamila gołymi rękami. Na razie zadowolił się jednak przekleństwem. – Ibn il sharmutal – Nie kalaj pamięci mojej matki – odparł niewzruszony Szamil. – Była przyzwoitą kobietą, w odróżnieniu od mojej siostry. Maysa zhańbiła naszą rodzinę rozwodem, a teraz ponownie, wpuszczając cię do swojego łóżka. Rafik nie zamierzał omawiać z nim swojego związku z Maysą. Natomiast postanowił przypomnieć Szamilowi, jakie nieszczęście spotkało jego siostrę. 93

– Widziałeś, co zrobił jej Boutros Kassab? Wiedziałeś, że ją torturował? A może tak mało o nią dbasz, że było ci wszystko jedno? Szamil nie wydawał się poruszony wybuchem Rafika. Najwyraźniej nie zależało mu na siostrze. – Maysa zawsze miała skłonności do przesadzania. Jestem pewien, że jej oskarżenia wobec Boutrosa były wyolbrzymione. Kiedy Rafik to usłyszał, jego gniew zapłonął jasnym płomieniem. – Kiedyś cię szanowałem. Teraz widzę, że nie jesteś tylko żądnym władzy, żałosnym typem bez sumienia. Nie dziwię się, że nie znalazłeś sobie

R

żony. Żadna nie chciałaby się związać z kimś takim.

– Twoja żona uważała inaczej – powiedział Szamil z cynicznym uśmiechem. – Gdyby nie wiązał jej kontrakt, byłaby ze mną. Właściwie, i tak

L T

ze mną była. Wiele razy zostawiałeś ją samą, udając się w podróż. Nie zastanawiałeś się, dlaczego nie chciała ci towarzyszyć?

Rafik nigdy nie pytał. Założył, że nie bawią jej służbowe podróże. – Miała swoje obowiązki w pałacu – powiedział cicho. – Nie chciała spędzać z tobą czasu! A dla twojej informacji, to ja byłem jej pierwszym kochankiem. I ostatnim też. – Kłamiesz.

– Nie. Przyszła do mnie tamtej nocy, kiedy wyrzuciłeś ją z pałacu. Powiedziała, że kazałeś jej się wynosić i zagroziłeś, że odbierzesz dziecko. – Przyszła do ciebie tylko po radę – upierał się Rafik. – Przyszła po pociechę, którą jej chętnie dałem w łóżku. Jeśli potrzebujesz potwierdzenia, zapytaj moją siostrę. – A co ona ma z tym wspólnego? – Rafik wyglądał na zaszokowanego. – Widziała nas tutaj tamtej nocy. Jeśli Szamil mówił prawdę, Rafik postanowił się dowiedzieć, dlaczego 94

Maysa zachowała te rewelacje dla siebie. Na to przyjdzie czas później, na razie musiał poradzić sobie ze zdrajcą, którego miał przed sobą. – Powinieneś za to zawisnąć – wykrztusił. Jego groźba zupełnie nie poruszyła Szamila. – Nic mi nie zrobisz. Mogę wstrzymać projekt ochrony wód i upublicznić twój sekret. Kiedy ludzie dowiedzą się, że wygnałeś królową z jej domu, co doprowadziło do jej śmierci, przestaną ci sprzyjać. – Ludzie wiedzą, że śmierć Rimy była skutkiem nieszczęśliwego wypadku, a twój głos nie jest mi potrzebny, skoro projekt zyskał aprobatę

R

większości rady – powiedział Rafik, nie zamierzając ustępować Szamilowi. – Tak, ale dodatkowo rozpuszczę pogłoskę o twoim romansie z moją niewiele wartą siostrą. Pociągniesz Maysę ze sobą, aż na samo dno. Odkąd

L T

mianowałeś mnie ministrem zdrowia, zacząłem nawiązywać użyteczne kontakty. Zadbam, by odebrano jej wszelkie zawodowe przywileje, a może nawet prawo wykonywania zawodu.

– Musiałbyś wskazać dobry powód – powiedział osłupiały Rafik. – Niepotwierdzona plotka to za mało.

– Hm, to zdumiewające, ale każdemu lekarzowi można wytknąć i udowodnić wiele błędów w sztuce. Mimo braku niezbitych dowodów. Wreszcie cierpliwość Rafika się wyczerpała. Zerwał się z kanapy. – Wynoś się! – wrzasnął, wskazując drzwi. – Wyrzucasz mnie z mojej własnej posiadłości? – roześmiał się Szamil. – Tak. A jeśli nie wyjdziesz, każę cię usunąć siłą. Moi strażnicy odeskortują cię na lotnisko. Nie mam jednak wpływu na to, co stanie się po drodze. To zdumiewające, w jakich tarapatach może znaleźć się człowiek, gdy znajdzie się bez wody i jedzenia na środku pustyni – wycedził przez zaciśnięte zęby. 95

– Nie wydasz takiego rozkazu. Byłbyś pierwszym podejrzanym – przestraszył się Szamil. Rzeczywiście, Rafik nigdy by tego nie zrobił, ale Szamil powinien uwierzyć w najczarniejsze scenariusze. – Niestety, ludzie czasami znikają. A ponieważ nikt nie wie o naszym spotkaniu, a ty przecież jesteś w Jemenie, nieprędko zaczną cię szukać. Szamil zerwał się jak oparzony i biegiem ruszył do drzwi. Zatrzymał się jednak z ręką na klamce. – Kiedy zobaczysz moją siostrę, przekaż tej dziwce moje pozdrowienia.

R

Tego już było za wiele. Król Rafik Mehdi, znany z opanowania, przebiegł przez pokój i wymierzył pięścią cios w twarz Szamila.

L T 96

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Maysa przyjechała akurat w chwili, gdy jej brat zatoczył się pod ciosem Rafika. Z przerażeniem patrzyła, jak strażnicy powstrzymują króla, a Szamil wykorzystuje tę szansę i oddaje cios. Głowa Rafika odskoczyła do tyłu, z kącika ust pociekła krew. Pojawiło się dwóch następnych ochroniarzy, którzy odciągnęli jej brata, wykręcając mu ręce za plecami. Maysa ocknęła się z szoku, złapała apteczkę z tylnego siedzenia i podbiegła do Rafika. Natychmiast pochwycili ją ci sami wartownicy, którzy

R

chwilę wcześniej uniemożliwili królowi dalszą walkę.

– Puśćcie ją! – krzyknął, wycierając rękawem krew z twarzy. – Złamał mi nos? – zapytał Szamil, kiedy go mijała.

L T

– Myślę, że tak. Nastawią w szpitalu. – Ty mi nie pomożesz? – Nie. – Sharmuta!

– Może i jestem dziwką, ale przynajmniej walczę honorowo. – Zabierzcie go do szpitala – polecił ochroniarzom Rafik. – Sam pojadę – jęknął Szamil, pamiętając o groźbach Rafika. – Zostaniesz pod strażą, dopóki nie zdecyduję, jak cię ukarać za napaść na władcę – oznajmił zimno Rafik. – Maysa, dopilnujesz, żebym bezpiecznie dotarł do szpitala? – Zadzwonię i powiem, że jesteś w drodze – powiedziała niechętnie, nie mogąc uwierzyć, że taki z niego mazgaj. Kiedy strażnicy niezbyt delikatnie prowadzili go do samochodu, Szamil odwrócił się do Rafika.

97

– Pamiętaj, o czym rozmawialiśmy, Wasza Wysokość. Rafik z przekleństwem na ustach wszedł do willi. Maysa poszła za nim, wiedząc, że czeka ją nieprzyjemna rozmowa. Zamknęła za sobą drzwi, patrząc, jak Rafik niespokojnie krąży po salonie. Ręce miał zaciśnięte w pięści. – Posłuchaj. Wiem, że jesteś na mnie zły... – Nie jestem – powiedział, nawet na nią nie patrząc. – Jestem wściekły na siebie za utratę panowania i za to, że okazałem się takim głupcem i znów kogoś zawiodłem. – Kogo zawiodłeś?

R

– Najpierw moją żonę, a teraz ciebie – odparł, patrząc na nią z bólem. Maysa odstawiła torbę lekarską na stolik.

L T

– Ty i Rima zawiedliście siebie nawzajem. Nigdy nie powinniście byli brać ślubu. Była twoją żoną, ale kochała innego, dlatego wszystko skończyło się tragicznie. Niezależnie od tego, co stało się tamtej nocy, to już przeszłość. – Jak długo wiedziałaś o jej romansie z Szamilem? – Powiedział mi w dniu, w którym przyszedłeś do mojego domu. Wcześniej miałam jedynie mgliste podejrzenia. – Nic mi nie wspomniałaś.

– Zagroził, że zniszczy moją karierę zawodową. Wtedy właśnie na tym najbardziej mi zależało – oznajmiła i szybko mówiła dalej, żeby jej nie przerwał. – Nie utrzymywaliśmy wtedy kontaktów. Nie miałam pojęcia, jak potoczą się nasze sprawy. – Jednak od jakiegoś czasu jest inaczej. Powinnaś była mi powiedzieć, Mayso. – Jesteś na mnie zły, tak? – Raczej rozczarowany, że nie wyznałaś prawdy, szczególnie po tym, 98

jak ja otworzyłem przed tobą duszę. – Chciałam wyjaśnić ci wszystko dziś wieczorem, jeśli to cię pocieszy – westchnęła, szykując się do kolejnego wyznania. – Powinieneś jeszcze coś wiedzieć... – Nic, co powiesz, już mnie nie zdziwi. – Lepiej usiądź. – Wolę stać. – Chodzi o dziecko Rimy. To Szamil był jego ojcem – wyznała i przez chwilę milczała, pozwalając mu oswoić się z nowiną. – Zrozumiałam to dziś

R

rano, kiedy mówiłeś o jej ciąży. To był już drugi trymestr. – Skąd wiesz?

Zapowiadała się dłuższa rozmowa, więc Maysa usiadła w fotelu.

L T

– Rima przyszła do mnie do kliniki, żeby potwierdzić ciążę. Wtedy nie wiedziałam, dlaczego tak jej na tym zależy. Teraz domyślam się, że nie chciała skorzystać z usług pałacowego lekarza w obawie, że zorientowałby się, że to nie ty jesteś ojcem, bo przecież przebywałeś wówczas za granicą. Na pewno o wszystkim by cię poinformował. – Świadomość, że to nie było moje dziecko, nie stanowi dla mnie pociechy – westchnął Rafik. To było niewinne życie, które zostało przerwane. Smutne.

Jego słowa dowodziły wielkiej szlachetności. Inny mężczyzna na jego miejscu zapewne odczułby ulgę. – Szamil nie wspomniał ci o dziecku? – zapytała. – Nie, choć nie sądzę, żeby Rima to przed nim ukrywała. – Nie wypada źle mówić o zmarłych, ale Rima była dość powierzchowna – oznajmiła Maysa, kręcąc głową. – Jestem pewna, że nie rozwiodłaby się z tobą dla Szamila. Nie zamieniłaby swojej sytuacji na 99

gorszą, no i bałaby się skandalu. Ale mogła pozwolić mu w to wierzyć, pragnąc jego uwagi. – Tej, której ja poświęcałem jej zbyt mało? – Nawet gdybyś poświęcił jej każdą minutę każdego dnia, dla niej i tak niewiele by to znaczyło. – Nie spodziewałem się, że tak bardzo jej nie lubiłaś. – Już od szkolnych lat musiała być w centrum zainteresowania i starała się o to na wszelkie sposoby – powiedziała niechętnie Maysa, wspominając bezwstydne flirtowanie Rimy z pozostałymi Mehdimi.

R

Kiedy zauważyła, że usta Rafika coraz bardziej puchną, wstała i wskazała apteczkę. – Powinnam obejrzeć twoje skaleczenie.

L T

Rafik z miną straceńca podszedł do kanapy i usiadł. Maysa wyjęła wodę utlenioną i maść z antybiotykiem. Rafik siedział bez ruchu, dopóki nie przykleiła plastra.

– Jeśli będziesz ostrożny, to przytrzyma brzegi rany. Może nie trzeba będzie szyć – oznajmiła, odkładając medykamenty na miejsce. – Co będzie z nami? – zapytał Rafik, chwytając ją za rękę. – A co ma być?

– Szamil grozi, że rozpuści plotki o naszym romansie – westchnął, puszczając jej dłoń i przeciągając palcami po włosach. – Jeśli mamy nadal się widywać, musimy być bardzo ostrożni. Jeśli, powtórzyła w myślach przygnębiona Maysa. – W takim razie chyba będzie lepiej, jeśli to zakończymy. Tak jak planowaliśmy. – Naprawdę chcesz odejść po tym, co nas połączyło? – zapytał z niedowierzaniem. 100

Maysa musiała zebrać całą odwagę, żeby odpowiedzieć. Postawiła wszystko na jedną kartę. – Tak, ponieważ nie złamiesz tradycji tylko po to, żeby spotykać się ze mną jawnie. – Jeśli to zrobię, narażę cię na szykany i drwiny. – Jesteś pewien, że nie mówisz o sobie? – Ja jestem królem i zostanę nim, niezależnie od opinii na mój temat. Oczywiście musiałbym się liczyć z niezadowoleniem rady i starszyzny. Większość z nich nadal hołduje dawnym obyczajom.

R

– Czyli jednak chodzi o twoją reputację i niechęć do odrzucenia przestarzałych tradycji – zarzuciła mu z gniewem. – Próbuję cię chronić.

L T

– Rozwiodłam się z mężem tyranem. Opuściłam ojczyznę jedynie w tym, co miałam na grzbiecie. W czasie studiów w obcym kraju zarabiałam na własne utrzymanie, a kiedy wróciłam, stawiłam czoło pogardzie. Przetrwałam wszystko bez niczyjej pomocy. Dlaczego sądzisz, że potrzebuję twojej ochrony?

– Po prostu zależy mi na tobie.

– Gdyby tak było, nie zaproponowałbyś mi tylko sekretnego romansu. A skoro już to sobie wyjaśniliśmy, możemy uznać twój krótki urlop u mnie za zakończony. Możesz wrócić do pałacu, wiedząc, że dochowam twoich tajemnic. A teraz wybacz, muszę wracać do kliniki – oznajmiła, porwała torbę i ruszyła do drzwi, nie zamierzając płakać w jego obecności. Zanim jednak je otworzyła, Rafik podszedł i objął ją w talii. – Nie pozwolę ci odejść po raz drugi – szepnął udręczony. – W porządku, ale zostać możesz tylko na moich warunkach. – Nie chcę cię zawieść, nie chcę, żebyś mnie znienawidziła. Jeśli to 101

oznacza rozstanie, nie mam wyboru. – Każdy ma wybór – odparła, choć serce jej krwawiło. – Musisz zdecydować, czy wolisz podjąć ryzyko, czy zadowolisz się bezpiecznymi decyzjami. Nie będę grała drugich skrzypiec, przyglądając się bezczynnie, jak jesteś zmuszany do poślubienia kolejnej kobiety, której nie kochasz, tylko dla podtrzymania dynastii i powiększenia bogactwa. Albo jesteśmy ze sobą naprawdę, albo wcale – powiedziała i wstrzymała oddech, czekając na werdykt. Modliła się w duchu, żeby Rafik dokonał właściwego wyboru. W jej

R

sercu wezbrała nadzieja, kiedy ją przytulił. Szybko jednak umarła, gdy się odezwał. – Nie mogę cię znów skrzywdzić.

L T

Niestety, właśnie to zrobił. Po raz kolejny. Maysa odsunęła się od niego.

– Zatem życzę ci powodzenia w twoich podbojach. Nie próbuj się ze mną kontaktować, nie będę odpowiadała na twoje telefony. – Czy zechcesz spełnić jedną prośbę, zanim odejdziesz? Ból malujący się w jego oczach chwytał za serce, ale Maysa wiedziała, że nie może ulec. – To zależy, o co prosisz.

– Pocałujesz mnie na pożegnanie? Rozum odradzał, ale serce nadal łaknęło jego bliskości. Postanowiła ulec Rafikowi przez wzgląd na to, co ich łączyło. Będzie też miała co wspominać, kiedy znów zostanie sama. Zarzuciła mu ręce na szyję i przysunęła wargi do jego ust. Przez długą chwilę tonęli w czułym pocałunku. Czując pod powiekami piekące łzy, Maysa odsunęła się pierwsza. 102

– Powodzenia, Rafik. – Kocham cię. Jak długo czekała na te słowa? Teraz, kiedy wreszcie je wypowiedział, było już za późno. – Ja też cię kocham – wyznała łamiącym się głosem. – Kochałam od pierwszego wejrzenia. To straszne, że żyjemy w świecie, w którym sama miłość nie wystarcza. Maysa odeszła z wysoko podniesioną głową i sercem strzaskanym na milion kawałków. Tym razem jednak rozstanie jej nie złamało. Nie do końca.

R

Przez dwa tygodnie od pożegnania z Rafikiem Maysa była pogrążona w pracy. Nie miała czasu o nim myśleć w ciągu dnia, ale noce były trudniejsze. Nie przespała dobrze ani jednej.

L T

Dziś czuła się nieco lepiej i była gotowa na każde wyzwanie. Mimo to widok Madison w klinice ją zaskoczył.

– Co tu robisz? – spytała, wchodząc do gabinetu.

– Zgadnij – powiedziała żona Zaina kwaśnym tonem. – Mam nadzieję, że to tylko przeziębienie. – Sama nie wiem. Rano mnie mdli, a w ciągu dnia jestem zmęczona i osłabiona. Z drugiej strony bycie matką trojaczków to wyczerpujące zajęcie. – Trojaczków? Chyba miałaś na myśli bliźnięta – podsunęła Maysa, zaczynając nie na żarty niepokoić się jej stanem psychicznym. – Wliczam w tę gromadkę również ojca moich dzieci. Masz pojęcie, że on nie potrafi nawet składać ręczników? – Oczywiście – zaśmiała się Maysa. – Zawsze ktoś robił to za niego. – A teraz ja to robię, bo po co służący do takich banalnych czynności? Maysa chętnie by z nią poplotkowała, ale miała jeszcze sześciu pacjentów. 103

– A wracając do twoich objawów. Czy to możliwe, żebyś była w ciąży? – Nie wiem. Nadal mam nieregularne miesiączki. – To może zadam pytanie inaczej. Czy uprawiałaś seks bez zabezpieczenia? – Tak – przyznała zażenowana Madison. – To było, kiedy po wizycie u was wybraliśmy się nad jezioro. – Powinnam była dać ci prezerwatywy. – Zain nie lubi ich używać. – Zupełnie jak Raf... – powiedziała Maysa, zanim zdążyła ugryźć się w

R

język. – Wielu mężczyzn za tym nie przepada, ale są konieczne, jeśli chcesz uniknąć ciąży lub choroby wenerycznej.

– Wiem, że ty i Rafik ze sobą sypiacie. Wiedziałam to od chwili, gdy zobaczyłam was razem.

L T

– Wtedy nie byliśmy razem.

– Ale później wylądowaliście w łóżku, prawda?

– Zróbmy na wszelki wypadek test ciążowy – Maysa czym prędzej zmieniła temat i wyjęła z szuflady pudełko z testem. – Toalety są na korytarzu.

– Po prostu to uwielbiam – jęknęła Madison, zeskakując z kozetki. Podczas gdy Madison robiła test, Maysa rozważała, czy zapytać ją o Rafika. Nie byłoby to mądre. Nie chciała usłyszeć, że rozpoczął poszukiwania kandydatki na nową królową. Gdy Madison wróciła, Maysa położyła test na brzegu umywalki i nastawiła zegarek na pięć minut. – Za chwilę poznamy odpowiedź. – Mam déjà vu – oznajmiła Madison, siadając z powrotem na leżance. – Tak samo było podczas mojej ostatniej wizyty w klinice. Musimy przestać 104

się spotykać w ten sposób. – Racja – przytaknęła Maysa ze śmiechem. – Ale to i tak lepsze, niż gdyby się okazało, że złapałaś malarię. – Też fakt. Kilka chwil upłynęło w niezręcznym milczeniu, zanim Maysa postanowiła je przerwać. – A jak dzieciaki? – W porządku. Przybierają na wadze jak prosiaczki. – A co u Zaina?

R

– Niezwykle żywotny, jak zawsze. Niby ma ten wodny projekt na głowie, ale i tak nigdy nie jest zbyt zmęczony na... no wiesz.

Och tak. Maysa dobrze wiedziała, jak niezmordowani potrafią być

L T

mężczyźni z tego rodu. Zazdrościła Madison szczęścia. Żeby uniknąć jej badawczego spojrzenia, przypatrywała się schematowi anatomicznemu wiszącemu na ścianie.

– U Eleny i Adana też wszystko w porządku? – zapytała, kiedy nie mogła dłużej znieść ciszy.

– Tak. A o niego też możesz spytać. – No dobrze. Jak się czuje Rafik?

– Podle. Zmienił się w najwredniejszego władcę w całej galaktyce – jęknęła Madison. – Tylko wrzeszczy, wszystkim rozkazuje i nie przychodzi na wspólne posiłki. I wciąż chodzi, chodzi, chodzi. Przysięgam, że mam ochotę przykleić jego królewski tyłek do tronu! Maysa uśmiechnęła się, rozbawiona po części komentarzem Madison, po części zadowolona, że również on przechodzi ciężkie chwile po ich rozstaniu. – To taki nawyk. Zawsze tak robi, kiedy jest zdenerwowany. 105

– Jest chory z miłości. Tęskni za tobą. Nie wiem, co między wami zaszło, i nie musisz mi mówić, ale on jest nieszczęśliwy. Maysa musiała się komuś zwierzyć, a czuła, że może zaufać żonie Zaina. – Chodzi o przestarzałą tradycję. Rafik nie może sobie pozwolić na jawny związek z rozwódką, a ja odmówiłam bycia jego kochanką. – Wcale ci się nie dziwię – mruknęła Madison, wiercąc się niespokojnie na leżance. – Wiem o romansie Rimy z twoim bratem i o tym, że dziecko było jego – wypaliła w końcu.

R

– Rafik ci powiedział? – zapytała zaszokowana Maysa. – Nie. Powiedział bratu, a Zain powtórzył mnie. Nie mamy przed sobą tajemnic. Zresztą jeśli Szamil spełni swoją groźbę i zacznie rozpuszczać

L T

plotki, to ja będę łagodzić skutki skandalu, dlatego muszę wiedzieć, na czym stoję.

– Rozumiem. Ludzie szybko polubili Rimę.

– Ja za nią nie przepadałam – oznajmiła Madison. – Zawsze wydawała mi się zbyt skupiona na sobie i wyrachowana. Ale może źle ją oceniam. Właściwie nie miałam okazji lepiej jej poznać. – Już od dzieciństwa uważała się za kogoś lepszego – powiedziała Maysa, zanim zdążyła ugryźć się w język.

– Znałaś ją, zanim wyszła za Rafika? – Właściwie to ja i Rafik byliśmy parą przed ich kontraktem ślubnym – powiedziała Maysa, nie wdając się w szczegóły. – Musiało ci być ciężko, kiedy sprzątnęła ci faceta sprzed nosa, a ty nie mogłaś nic na to poradzić – westchnęła współczująco Madison. – Było ciężko. Szczególnie kiedy celowo z nim flirtowała na moich oczach. Cóż, nastolatki potrafią być wredne. 106

– A skoro mowa o nastolatkach. Wiedziałaś, że Rima przespała się też z Adanem, gdy miał siedemnaście lat? Było widać, że Madison natychmiast pożałowała swoich słów, ale zaszokowana Maysa nie zwróciła na to uwagi. – Jesteś pewna? – Całkowicie. Adan powiedział mi o tym na ślubie. Wspomniał, że Rima pokłóciła się z ukochanym, a Adan, jak to on, skwapliwie skorzystał z okazji, by ją pocieszyć. Założyłam, że posprzeczała się z Rafikiem, ale Adan upierał się, że chodzi o kogoś innego. Zapewne o twojego brata. – Rafik o tym wie?

R

– Nie, i mam nadzieję, że Adan mu o tym nie powie. To by go załamało do reszty. Nie jest sobą, odkąd cię stracił. Dlatego myślałam, że jakoś się

L T

dogadacie i oszczędzicie bólu nam wszystkim.

– Jedno z nas musiałoby ustąpić. Na pewno nie będę to ja, a podejrzewam, że on również nie da za wygraną.

– Nigdy nic nie wiadomo. Zobacz, do czego posunął się Zain, żeby ze mną być. Zrzekł się korony i przeniósł do Ameryki. Rafik nigdy by tak nie postąpił, pomyślała. Była pewna, że jest na to zbyt obowiązkowy.

Kiedy zadzwonił alarm w zegarku, Maysa sięgnęła po test. – To albo dobra, albo zła wiadomość. Sama musisz ocenić. – Jak tylko przekażesz mi wynik, dam ci znać – jęknęła Madison, omal nie spadając z kozetki. – Nie jesteś w ciąży. – Jestem trochę rozczarowana, ale właściwie to się cieszę. Nie wiem, czy jesteśmy już gotowi na następne dziecko. Przy bliźniakach jest tyle pracy. Może za rok czy dwa... 107

Maysa wyrzuciła zużyty test do kosza i posłała jej łobuzerski uśmiech. – W razie czego koniecznie przyjdź do mnie. To będzie nasza tradycja. – Może zanim to się stanie, to ty będziesz potrzebowała testu ciążowego. – Krzywo się tu patrzy na samotne matki, a ja nie zamierzam w najbliższej przyszłości rozglądać się za mężem. – Zawsze zostaje bank spermy – wypaliła Madison. – Wtedy nie potrzebowałabyś partnera. – Nie, dziękuję. Zresztą nie sądzę, żeby w Bajulu było wielu dawców.

R

– Sama znam jednego, choć on zapewne preferuje bardziej tradycyjne metody. Tylko że najpierw musi sobie zdać sprawę, że właśnie traci to, co najcenniejsze, czyli ciebie – oznajmiła dobitnie.

L T

– Wybacz, że nie będę wstrzymywać tchu, aż on oprzytomnieje. Musieliby mnie reanimować – prychnęła ironicznie.

Madison zsunęła się z leżanki i uściskała Maysę.

– Nie skreślaj go jeszcze. Może wszystko przemyśli, pośle cały Bajul do diabła i padnie przed tobą na kolana – szepnęła. To byłby cud. Maysa w swoim życiu widziała już kilka. Narodziny dziecka i niespodziewany powrót do zdrowia śmiertelnie chorego pacjenta. Nie śmiała liczyć na kolejny.

108

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY – Cud nad cudami. Wreszcie usiadłeś! Słysząc brytyjski akcent, Rafik uniósł głowę znad papierów w chwili, gdy Adan właśnie wchodził do gabinetu. Za najmłodszym Mehdim szli ramię w ramię Zain i Madison. – Nie przypominam sobie, żebym was wzywał. Zain usiadł po drugiej stronie biurka, nie czekając na zaproszenie. – Ponieważ nas nie przyjąłeś, choć prosiliśmy o rodzinne spotkanie, postanowiliśmy przyjść bez zaproszenia.

R

Rafik z taką siłą ścisnął złote pióro, że prawie pękło.

– Jutro po południu odbędzie się zebranie rady i muszę się do niego

L T

przygotować. Dlatego zamykam to posiedzenie – burknął.

Adan, jak zwykle bez szacunku dla powagi sytuacji, przycupnął na brzegu biurka.

– Nie wyjdziemy, dopóki nie powiemy tego, z czym przyszliśmy. Rafik wiedział, że sprzeczka tylko przedłuży wizytę. Westchnął z irytacją.

– Więc mówcie i miejmy to już za sobą. Madison trzymała się z tyłu, kiedy Zain i Adan wymieniali porozumiewawcze spojrzenia. – Przyszliśmy z powodu Maysy. Jej imię napełniło serce Rafika wielkim smutkiem. Wciąż nie otrząsnął się z żalu po rozstaniu. – Skontaktowała się z wami? – Nie, i nie wie, że o niej rozmawiamy – oznajmił Adan.

109

– Ponieważ puściłeś ją w trąbę, postanowiliśmy zostać jej adwokatami. Innymi słowy, przestań się zadręczać i błagaj, żeby do ciebie wróciła. – To niemożliwe. Jakikolwiek jawny kontakt z nią spowoduje krzywdzące plotki. Już i tak zbyt wiele wycierpiała. – Jeśli masz na myśli jej status rozwódki, w Stanach to normalne. Czasem mam wrażenie, że Amerykanie zmieniają małżonków częściej niż bieliznę – wtrącił Zain. Brat najwyraźniej zapomniał, że jesteśmy w konserwatywnym Bajulu, a nie w liberalnych Stanach, pomyślał sarkastycznie Rafik.

R

– Chyba nie muszę ci przypominać, że tutaj panują inne zwyczaje? – Nie musisz – odparł Zain. – Sam jestem ich ofiarą. Poślubiłem jednak Madison i nic strasznego się nie wydarzyło.

L T

– Ale nie jesteś już królem, Zain. Mnie przekazałeś ten zaszczyt. Dlatego to moje życie jest pod lupą. Nie chcę narażać Maysy na przykre konsekwencje.

– Wolisz więc nas narażać na swoje humory. Od waszego rozstania jesteś w kiepskim stanie.

– Wypełniam bez zarzutu wszystkie obowiązki – uniósł się Rafik. – Do diabła z nimi – wtrącił Adan. – Nie zastąpią uczucia kobiety ani nie uchronią przed popadaniem w zgorzknienie i złością na cały świat. – Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, Adan, pójdziesz sobie teraz polatać – wycedził z groźbą w głosie Rafik. Nie lubił, kiedy wypominano mu błędy. Madison podniosła rękę, prosząc o głos. – Czy mogę coś powiedzieć? – zapytała. – Proszę bardzo. Każdy może mi podokuczać. – Nie zamierzam tego robić. Chciałam ci tylko powiedzieć, że kiedy wzięłam bliźniaki na spacer, miałam okazję porozmawiać z kilkoma twoimi 110

poddanymi. Wszyscy wydawali się zadowoleni z twoich rządów. – Miło mi to słyszeć – powiedział Rafik. – To pierwsza dobra wiadomość od dawna. Tym bardziej nie mogę ryzykować skandalu. – Pozwoliłam też sobie pogrzebać w przeszłości Boutrosa Kassaba. Według moich europejskich źródeł, ma długą listę zarzutów o znęcanie się nad kobietami. Potwierdzają to jego trzy byłe żony i kochanka. Oczywiście skorzystał ze swoich wpływów, żeby oskarżenia wycofano. – Jest brutalem, więc zupełnie mnie to nie dziwi – odparł Rafik. Dziwiło go natomiast, że Madison wie o małżeństwie Maysy z

R

Boutrosem. Kiedy dostrzegł wymianę spojrzeń między Zainem i bratową, zrozumiał, kto jest jej informatorem.

– Moglibyśmy wypuścić przeciek, że Boutros skrzywdził Maysę. Kiedy

L T

wieści o waszym związku się rozejdą, ludzie zrozumieją, że rozwód był dla niej jedynym wyjściem.

– Powiedziałeś jej, przez co przeszła Maysa, mimo że prosiłem cię o dyskrecję? – zapytał ze złością Rafik, oburzony postępkiem brata. – Między mną a Madison nie ma tajemnic. A ona jedynie próbuje cię uszczęśliwić. Będziesz cierpiał, dopóki nie odzyskasz Maysy – powiedział nieporuszony jego gniewem Zain, wstał i podszedł do żony, żeby ją objąć obronnym gestem.

– Dziękuję, kochanie – powiedziała Madison. – A przy okazji. Maysa potwierdziła, że nie jesteśmy w ciąży. Zain pocałował żonę, a Rafik pomyślał, że tak samo całował Maysę jeszcze dwa tygodnie temu. – Przez najbliższy rok czy dwa dalej będziemy się starać o rodzeństwo dla bliźniąt – podsumował Zain. – Jeśli natychmiast nie przestaniecie tak gruchać, zamknę was w 111

sypialni, a dzieciaki oddam na wychowanie komuś normalnemu – jęknął Adan. – Jesteś zazdrosny, bo od dawna żadna kobieta nie była w tobie zakochana. Może idź jakiejś poszukać, kiedy dorośli będą rozwiązywać problem Rafika – powiedział złośliwie Zain i posłał najmłodszemu bratu cierpkie spojrzenie. Kiedy zaczęli się kłócić, Rafik nie wytrzymał i uderzył pięścią w blat biurka. – Wystarczy! Sam umiem sobie radzić z problemami i mam dość

R

waszego wścibstwa! – krzyknął i zwrócił się do bratowej. – Madison, doceniam twoje starania, ale nie chcę, żebyś rozgłaszała tę informację. Odkrycie mrocznych sprawek Kassaba przypomni Maysie przeszłość i

L T

otworzy ledwie zagojone rany.

– Rozumiem, obiecuję zachować tę wiedzę dla siebie – odparła. Rafik wstał i zaczął wędrować po gabinecie, próbując się uspokoić. – Skończyłem odpowiadać na wasze pytania i wysłuchiwać waszych sugestii. Muszę wracać do pracy.

– Jeszcze nie. Najpierw i mnie odpowiesz na pewne pytanie, caro mio – oznajmiła Elena, wchodząc do gabinetu. – To będzie ostatnie pytanie.

– Odpowiesz na każde, które zadam – powiedziała spokojnie, mijając zdumionych Zaina i Madison. – Przede wszystkim, czy kochasz Maysę? Rafik przesunął spojrzeniem po twarzach obecnych. – Z całym szacunkiem, to moja prywatna sprawa i nie chcę jej omawiać. – Do diabła, Rafik! – nie wytrzymał Adan. – Po prostu to powiedz! – Przysięgam, że grom cię nie porazi – dodał Zain. – W przeciwnym razie mnie spopieliłby już wielokrotnie. 112

– Kochasz ją? – zapytała ponownie Elena. – Tak. Kocham. Zadowolona? Elena uśmiechnęła się z satysfakcją, ale jeszcze z nim nie skończyła. – A czy kochasz ją na tyle mocno, żeby napluć w twarz konwencjom i ogłosić ją swoją życiową partnerką? – zapytała, a kiedy nie odpowiedział, podeszła do niego. – Rafik, masz tylko dwa wyjścia. Możesz zignorować opinię publiczną i poprosić Maysę o rękę. Jestem pewna, że starczy jej sił, żeby stawić czoło ewentualnym przykrościom. – A drugie wyjście? – Możesz skończyć jak ja. Samotnie.

R

– Nigdy nie odniosłem wrażenia, że ci to przeszkadza.

– Fizycznie nie byłam sama, ale jednak byłam samotna. Przez całe

L T

życie kochałam mężczyznę, który nie chciał wyjawić naszego związku z obawy przed rozruchami w królestwie.

– O kim mówisz, Eleno? – zapytał zaskoczony.

– O naszym ojcu, głupku – wtrącił zadowolony z siebie Adan. – Podejrzewałem to od lat.

– Jak się dowiedziałeś? – Elena wyraźnie się zmieszała. – Kiedyś wróciłem późno i zauważyłem, jak wchodzisz do jego komnat – powiedział spokojnie. – Sądziłem, że wszyscy o tym wiedzą, ale nic nie mówią z szacunku dla ciebie. – Czyli to ty sypiałaś z królem? – Zain był równie zdumiony jak Rafik. Elena uniosła wysoko głowę. Miała oczy mokre od łez. – Tak. To ja sypiałam z królem. Aż do jego śmierci. I dałam mu wiele wspaniałych chwil, zanim pożegnał się z tym światem. – Brawo! – zawołał Adan, całując ją w policzek. – A skoro przyszła pora na wyznania, to chciałbym cię przeprosić za to, że przespałem się z 113

twoją żoną, Rafik. – Co?! – Zanim mnie uderzysz, weź pod uwagę, że miałem wtedy siedemnaście lat – powiedział Adan, unosząc ręce. – Rima pokłóciła się z Szamilem, szukała u mnie pociechy. Nie planowałem tego, ona też nie. Rafik czuł, że ma dość rewelacji. Z impetem opadł na krzesło. – Ty też wiedziałeś, że Rima i Szamil byli kochankami? – Wydawało mi się, że wszyscy wiedzą – odparł Adan, wzruszając ramionami.

R

– Za dużo ci się wydaje – mruknął Zain pod nosem.

– Coś w tym jest – przyznał Adan z bladym uśmiechem.

L T

– A może ty też chcesz mi coś wyznać? – zapytał Rafik Zaina. – Przysięgam, że nie spałem z twoją żoną – powiedział szybko Zain. – Dobrze to wiedzieć, kochany – wtrąciła Madison z uśmiechem. Rafik również się z tego cieszył, o ile brat nie skłamał. Teraz nie był już niczego pewien.

– Zostawmy już przeszłość – powiedziała Elena i, opierając dłonie na biurku, pochyliła się w stronę Rafika. – Caro, zapowiadasz się na wielkiego przywódcę. Równie wspaniałego, jak twój ojciec, a może go nawet przewyższysz. Decyduj. Albo będziesz żył z Maysą u boku, jak było wam przeznaczone, albo zawrzesz kolejne małżeństwo bez miłości i już nigdy nie zaznasz szczęścia. Rafik widział też trzecie wyjście. Mógł pozostać samotny. Nie musiał się martwić o przedłużenie rodu Mehdich, skoro Zain z takim zapałem go wyręczał. Ich ojciec spędził resztę swych dni jako wdowiec i nikt go za to nie potępiał. Oczywiście niewielu wiedziało o jego związku z Eleną. W pewnym 114

sensie postąpił wobec niej niehonorowo. – Rozważę twoje słowa – westchnął Rafik, patrząc Ele– nie w oczy. – Tylko o to proszę – odparła, prostując się. – Wiem, że podejmiesz właściwą decyzję. Nigdy nie zapominaj, że to właśnie poczucie honoru czyni człowieka dobrym królem i bohaterem. – Jeśli to już wszystko, chciałbym zostać sam – powiedział cicho. – Niech wasz brat spokojnie wszystko przemyśli – zarządziła Elena. – Muszę ci zadać jeszcze jedno pytanie – powiedział Zain, zawracając od drzwi.

R

– Nie mam ochoty dłużej dyskutować o Maysie – westchnął ze zmęczeniem Rafik.

– Nie chodzi ó Maysę, lecz o jej brata. Dlaczego nie wyrzuciłeś go z rady?

L T

Gdyby Rafik to zrobił, ryzykowałby, że Szamil opowie prasie o jego romansie z Maysą. Z drugiej jednak strony, gdyby go uprzedził, wyjawiając światu swoją miłość do pięknej pani doktor, wytrąciłby mu broń z ręki. Jednak martwiły go konsekwencje takiego czynu. Dlatego na razie nie podjął ostatecznej decyzji.

– Chciałem go najpierw prosić o rezygnację. Dymisjonuję go, jeśli odmówi.

– Osobiście wolałbym upokorzyć go przed radą, zwalniając z obowiązków. Może wtedy pomyśli dwa razy, zanim znowu zadrze z którymś z Mehdich – dobitnie oświadczył Zain. Kiedy wszyscy wyszli, Rafik popadł w zadumę. Upokorzenie Szamila byłoby równie satysfakcjonujące, co pożądane. Warto rozważyć tę opcję. Najpierw jednak musiał zdecydować, czy powinien wrócić do Maysy i poinformować wszystkich o ich związku. 115

Wiedział, że ta myśl nie da mu spokoju. Zapowiadasz się na wielkiego przywódcę... będziesz żył z Maysą u boku, jak było wam przeznaczone... Słowa Eleny skrywały głęboką mądrość. Rafik mógł być lepszym człowiekiem, a Maysa mogła mu w tym pomóc. Zresztą już to zrobiła. Była silniejsza od wszystkich, czasem nawet od niego. Była też zdeterminowana i inteligentna. Godna szacunku. Mogła wiele zaoferować temu krajowi. Mogła wiele dać Rafikowi. Więcej, niż na to zasługiwał. Nie mógł znieść myśli o kolejnej nocy i dniu bez Maysy. Teraz, kiedy

R

postanowił sprzeciwić się tradycji, musiał obmyślić plan. W końcu, kiedy wpadł na pomysł, jak załatwić wszystkie kwestie za jednym zamachem, uśmiechnął się po raz pierwszy od wielu dni. Miał nadzieję, że to, co zrobi,

L T

wywoła również uśmiech na twarzy Maysy.

Maysa nie była zachwycona wezwaniem do pałacu, dopóki asystent Rafika, pan Deeb, nie powiedział, że chodzi o

wystąpienie przed radą w

sprawie opieki medycznej nad ubogą ludnością Bajulu. To wielka szansa, by wreszcie poruszyć tę kwestię przed ludźmi, którzy mogli coś zmienić. Czekała w kuluarach na swoją kolej, kiedy uświadomiła sobie, że będzie musiała stanąć z Rafikiem twarzą w twarz. A także z bratem, który mimo gróźb i ataku na króla zachował swoją pozycję. Jak zwykle spadł na cztery łapy, a ona musiała cierpieć w milczeniu. Nie będzie teraz snuć takich rozważań. Za chwilę, jako pierwsza kobieta w historii Bajulu, przemówi do najważniejszych osób w państwie. Gdy to sobie uświadomiła, zrobiło jej się słabo. – Czekają na panią, doktor Barad – powiedział Deeb, uchylając drzwi do sali obrad. Weszła, okazując więcej pewności siebie, niż w rzeczywistości czuła. 116

Jako pierwszego ujrzała Rafika. Wyglądał wspaniale i dostojnie w garniturze z czarnego jedwabiu, przepasany królewską szarfą. W gładkiej twarzy płonęły ciemne jak węgiel oczy. Nie potrafiła odgadnąć, co czuł. Ona – nieznośną tęsknotę. – Panowie – zaczął po arabsku – wszyscy znacie doktor Barad. Maysa przyjrzała się reakcjom mężczyzn i nie była zachwycona rezultatem tych oględzin. Delikatnie mówiąc, wyczuwała niechęć zgromadzonych. Nikt, prócz Zaina i Adana, jej nie powitał, choć kilku szejków skinęło jej głowami.

R

Rafik odsunął dla niej krzesło obok siebie i gestem zaprosił, by zajęła miejsce. Okazało się, że usiadła naprzeciw swojego naburmuszonego brata. Spokojnie i w skupieniu słuchała Rafika mówiącego o planach

L T

rozbudowy szpitala i czekała na chwilę, gdy będzie mogła opowiedzieć o nędznej opiece lekarskiej poza miastem. Zanim jednak poproszono ją o zabranie głosu, Rafik zwrócił się do Szamila.

– Szejk Barad, jako minister zdrowia, zawiódł nas, ignorując problemy medyczne na prowincji – oznajmił z goryczą. Twarz Szamila nabiegła krwią.

– Nie zgodzę się z Waszą Wysokością. Dobrze służyłem ludziom. – Nieprawda – zaprzeczył Rafik i przeszedł na angielski. – Zawiodłeś również moje zaufanie, sypiając z królową, ty zdradziecki draniu! Maysa nie wiedziała, jak wielu członków rady zna angielski, ale zapewne większość. Jej brat zerwał się, przewracając krzesło. – Przekroczyłeś granicę, Rafik! – wrzasnął. – Ja? – Rafik był zdumiewająco spokojny. – To tobie stawiam zarzut zdrady stanu. Jeśli nie ustąpisz z rady, zostaniesz z niej wyrzucony. Szamil prychnął lekceważąco i obrzucił Maysę złośliwym spojrzeniem. 117

– Chcesz poświęcić moją siostrę? – zapytał z groźbą w głosie. – Nie. Zamierzam ją mianować nowym ministrem zdrowia, o ile się zgodzi – oznajmił Rafik z błyskiem w oku. Maysa powiodła wzrokiem po zmieszanych członkach rady. Nie wiedziała, czy ich reakcja jest spowodowana zaoferowaniem kobiecie stanowiska w radzie, czy tym, że Rafik przemawia po angielsku. – Będę zaszczycona, Wasza Wysokość – odparła. Zaszczycona, oszołomiona i zachwycona, pomyślała. – To śmieszne! – wrzasnął Szamil. – Ściągniesz nieszczęście na nasz kraj!

R

– To ludzie tacy jak ty są zakałą naszego kraju – oznajmił Rafik i gestem wezwał strażnika, po czym wrócił do ojczystego języka. – Odeskortuj

L T

szejka Barada na lotnisko i poinformuj celników, że z mojego rozkazu nie ma powrotu do ojczyzny.

Szamil wyrwał się strażnikowi i drżącym palcem wskazał Maysę. – Pożałujesz tego, a ludzie odwrócą się od ciebie, wiedząc, że jesteś królewską dziwką. Będą omijać cię szerokim łukiem! – Nie, jeśli zostanie królową – powiedział spokojnie Rafik. – Słucham? – wykrztusiła Maysa, patrząc szeroko otwartymi oczami na Rafika i zaskoczonego brata.

– Nieoficjalnie proszę cię o rękę – oznajmił Rafik przy świadkach. – Oficjalnie poproszę cię o to po naradzie. Wtedy mi odpowiesz. Ochrona wyprowadziła klnącego Szamila, a oszołomiona Maysa opadła na krzesło, podczas gdy niektórzy członkowie rady zaczęli głośno wyrażać swój sprzeciw. Rafik uderzył otwartą dłonią w stół. – Cisza! Pytam, kto z was ma prawo oceniać doktor Barad, której jedyną przewiną jest to, że rozwiodła się z brutalem? Kto z was poświęcił 118

majątek, by za darmo leczyć najbiedniejszych? – To nierządnica i królewska kochanka – odezwał się jeden z mężczyzn. – Rozwódka, która nie szanuje świętej instytucji małżeństwa! – Ach, szejk Saab – westchnął Rafik, przyglądając się mu z dezaprobatą. – A ty szanujesz instytucję małżeństwa, zdradzając każdej nocy żonę z żoną właściciela hotelu? – zapytał i przyjrzał się kolejnemu protestującemu. – A ty, szejku Najem, nie rozwiodłeś się przypadkiem z pierwszą żoną, żeby ożenić się z inną, o wiele młodszą? – To co innego. Ja jestem mężczyzną – oznajmił Najem.

R

– Moi bracia i ja uważamy, że nadeszła pora na zmiany. Skłania nas do tego sytuacja kobiet takich jak doktor Barad.

Zain i Adan na głos wyrazili swoje poparcie. Potem Rafik mówił dalej.

L T

– W związku z tym, że kontynuacja projektu ochrony wód została już omówiona i dokonaliśmy zmiany na stanowisku ministra zdrowia, uznaję tę naradę za zamkniętą

– oznajmił, wziął Maysę za rękę i opuścił pokój zgromadzeń, prowadząc ją do swoich komnat na drugim piętrze pałacu. Zanim Maysa odzyskała oddech i zdolność myślenia, okazało się, że stoi w salonie Rafika i spogląda przez uchylone drzwi na jego sypialnię. – Co się właściwie stało? – zapytała.

– Zgodziłaś się zostać ministrem zdrowia w Bajulu, zajmując miejsce brata, którego skazałem na wygnanie. – I? – Oświadczyłem ci się, na razie nieoficjalnie – powiedział z uśmiechem. – Teraz chcę to zrobić jak należy – dodał, przyklęknął na jedno kolano i ujął jej dłonie. – Mayso Barad, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną i królową Bajulu? 119

Maysa jako młoda dziewczyna nie raz marzyła o tej chwili. Teraz jednak była dorosła i nie patrzyła już na świat przez różowe okulary. – Co powiesz? – zapytał Rafik, kiedy się nie odezwała. Maysa bardzo chciała się zgodzić, ale nie była jeszcze gotowa. – Myślę – powiedziała cicho. – Zbyt wiele od ciebie oczekiwałem i zbyt długo zwlekałem – westchnął rozczarowany Rafik, wstając z kolan. – Przecież nie odmówiłam. Ale zanim ci odpowiem, chciałabym wiedzieć, co skłoniło cię do zmiany zdania.

R

– Nie co, ale kto – powiedział. – To dzięki Elenie dostrzegłem swoje błędy. Było to zaraz po tym, jak wyznała, że miała wieloletni romans z naszym ojcem, który ze względu na przestarzałe obyczaje nie mógł jej poślubić.

L T

– Jak im się to udało zachować w tajemnicy przez tyle lat? – Adan podobno wiedział, ale ja i Zain słyszeliśmy jedynie plotki o kochance ojca. Żaden z nas nie miał pojęcia, że chodzi o naszą opiekunkę. Maysa również słyszała plotki, ale nigdy nie podejrzewała, że to Elena była tajemniczą kobietą, z którą związał się król. – To smutne, że nigdy nie mogła jawnie okazać swojej miłości. – Dlatego nas nie chcę na to narażać. Wiem, że to może wywołać protesty i wzbudzić niechęć. Nie będę cię winił, jeśli odmówisz, ale... – Zaczekaj. Jak już mówiłam, zniosłam więcej niż zwykłe zniewagi. Łącznie ze złośliwymi komentarzami szejków przed chwilą. Jednak jeśli się zgodzę za ciebie wyjść, nie zrezygnuję z tego, kim jestem, bez względu na ewentualne naciski i oczekiwania. Nadal będę leczyć moich pacjentów. – Zdajesz sobie sprawę, że to będzie wymagało dużej liczby strażników w klinice? – zapytał Rafik. 120

– Zaakceptuję to, o ile ochrona nie będzie odstraszać pacjentów. – Będą musieli nam także towarzyszyć w wyprawach do odległych wiosek. – Nam? – Tak, nam – przytaknął z uśmiechem. – Sądzę, że jeszcze wiele muszę się nauczyć o opiece medycznej w naszym kraju, a ty będziesz najlepszym przewodnikiem. Jednak zamierzam postarać się o lepsze warunki do spania i uprawiania miłości niż ostatnio. – Na to z pewnością się zgodzę, Wasza Wysokość.

R

– Więc zgadzasz się mnie poślubić? – zapytał Rafik, poważniejąc. – Prawie mnie przekonałeś – odparła Maysa, zamierzając go jeszcze trochę podręczyć.

L T

Rafik objął ją i spojrzał jej prosto w oczy.

– Jeśli mi odmówisz i tak nigdy nie poślubię innej kobiety. Nie zgodzę się na kompromis w kwestii uczuć. Zadowoli mnie wyłącznie głęboka i prawdziwa miłość. Nigdy do nikogo nie będę już czuł tego, co do ciebie. Nie potrafiłbym.

To wreszcie przekonało Maysę.

– Tak, wyjdę za ciebie – szepnęła wzruszona. Swoje postanowienie przypieczętowali pocałunkiem. Nie trwał zbyt długo, bo przechodząca służąca dyskretnie kaszlnęła. – Myślę, że powinniśmy się przenieść do sypialni – mruknął Rafik, gdy kobieta znikła za zakrętem korytarza. Maysa jeszcze raz popatrzyła na małżeńskie łoże w jego sypialni. – Chyba nie czułabym się w nim zbyt dobrze – wyznała z wahaniem. – Rima nigdy nie spała w moim łóżku – powiedział szybko, rozumiejąc jej opory. – Chyba przeznaczyłem je tylko dla ciebie, choć odkrycie tej 121

prawdy zajęło mi wiele lat. – W takim razie czuję się zaszczycona. – Nie chciałbym też, żebyś myślała, że żenię się z tobą jedynie z powodu seksu. Po prostu nie umiem już bez ciebie zasnąć. – Jest dopiero parę minut po czwartej. To za wcześnie na sen. – Może w takim razie poobiednia drzemka? – podpowiedział Rafik ze zmysłowym uśmiechem i łobuzerskim błyskiem w oku. Teraz, kiedy adrenalina opadła, Maysa uświadomiła sobie, że rzeczywiście odczuwa zmęczenie. Przeciągnęła się, unosząc ręce nad głowę. – Chętnie chwilę odpocznę – przyznała.

R

Rafik nie potrzebował mocniejszej zachęty. Porwał ją w ramiona i zaniósł do sypialni. Rozebrali się i położyli, a nawet zdrzemnęli, zanim

L T

zaczęli się kochać. Zbliżenie było tak czułe, że Maysa nie mogła powstrzymać łez. Potem leżeli wtuleni w siebie i rozmawiali. – Kiedy powinien się odbyć nasz ślub, królu Mehdi?

– Najlepiej jutro, chyba że uda się znaleźć kogoś, kto udzieli nam go jeszcze dziś – odparł, trącając nosem jej kark. – Bądź poważny – burknęła Maysa i szturchnęła go łokciem pod żebro. – Jestem poważny i ranny, więc potrzebuję natychmiast opieki lekarza – poskarżył się żałośnie. – I naprawdę chcę cię poślubić jak najszybciej, zanim zmienisz zdanie. Ale pewnie potrzeba nieco więcej czasu na wyprawienie ceremonii. – Może miesiąc – powiedziała zamyślona Maysa. – Chciałabym małej, kameralnej uroczystości na plaży lub nad jeziorem. Zawsze marzyłam o ślubie na bosaka. – Nie chcesz butów ani weselnej pompy? – zapytał Rafik, marszcząc czoło i wsuwając ręce pod głowę. 122

– Oboje mieliśmy już wielkie wesela i nie widzę potrzeby powtórki. I owszem, chciałabym czuć piasek pod stopami. – W kwestii obuwia zdecydujesz sama, ale kiedy król Mehdi bierze sobie żonę, powinien wydać wielki bal dla tłumu gości, których nigdy nie spotkał i nie ma ochoty poznawać. – Zgadzam się na huczną ucztę i hordy obcych na weselu pod warunkiem, że przysięgę złożymy tylko w gronie rodziny i najbliższych przyjaciół – powiedziała Maysa, która nie tak to sobie wyobrażała. – Mam tylko nadzieję, że nie zamierzasz zaprosić brata. – Zdecydowanie nie, mój przyszły mężu.

R

– W takim razie zgadzam się, moja przyszła królowo. I chyba znam doskonałe miejsce na nasz ślub.

L T

– Zatokę nad jeziorem?

– Nie. Miejsce, w którym zaczęła się nasza wspólna podróż. Dokładnie miesiąc później król i najważniejsza lekarka Bajulu złożyli przysięgę małżeńską wśród drzew oliwnych w pięćdziesięcioosobowym gronie rodziny i przyjaciół. Panna młoda wystąpiła w jedwabnej, złotej sukni, a pan młody w piaskowym garniturze. Żadne z nich nie miało butów. Druhny Maysy, Madison i Demetria, wybrały błękitne suknie, co zmusiło drużbów Zaina i Adana do włożenia dopasowanych kolorystycznie ciemnoniebieskich garniturów. Uczynili to niezbyt chętnie i nie byli również zachwyceni brakiem obuwia. Ceremonia nie była tak kameralna, jak wymarzyła sobie Maysa, jednak wszystko szło zgodnie z planem, aż do chwili pojawienia się dwóch helikopterów z dziennikarzami, co wymogło przyspieszenie ceremonii. Wszyscy goście pospiesznie wsiedli do samochodów i udali się w krótką podróż do pałacu. Rafik zaproponował, żeby już w czasie jazdy 123

rozpoczęli miesiąc miodowy, ale Maysa obawiała się, że kiedy wysiądą, każdy wyczyta z jej twarzy, czym zajmowała się przed chwilą. Nowożeńcy weszli do wielkiej sali wśród aplauzu. Maysa była mile zaskoczona przychylnością gości. Nawet prasa wyrażała się pochlebnie i nikt nie zachowywał się złośliwie, no może poza pałacowym kucharzem. Nie dziwiła się jednak, bo weselne menu zmieniała kilka razy, doprowadzając go na skraj obłędu. Nie pamiętała, kiedy była taka szczęśliwa. Zanim jednak mogła zacząć życie z Rafikiem, musiała sprostać trudom oficjalnego bankietu.

R

Dobrą godzinę dziękowała za życzenia pomyślności, które składali jej po kolei dygnitarze różnych państw. W krótkiej przerwie zauważyła, że stoły udekorowano świecami i bukietami jaśminu. Rafik był pogrążony w

L T

rozmowie z kolejnym nieznanym gościem, więc tęsknie zerknęła w stronę bufetu, którym dałoby się nakarmić połowę Bajulu. Zresztą na weselu rzeczywiście zjawiła się połowa królestwa. Zanim przyjęła ostatnie życzenia, Maysa była już gotowa zmierzyć się ze stosami smakołyków. Niestety Rafik znów był zajęty. Tym razem mizdrzyła się do niego jakaś starsza kobieta. Maysie to nie przeszkadzało. Zaraz po uczcie miała go mieć tylko dla siebie. Wybierali się na dwutygodniowy urlop na Cypr. Czekały ją plaża, morze i nieskrępowany seks. Znów odszukała wzrokiem męża. Widząc jej spojrzenie, Rafik mrugnął. Przez chwilę miała ochotę po prostu wyciągnąć go z bankietu. – Jak podobają ci się pierwsze godziny panowania? – zapytała Madison. – Nie podobają mi się szpilki i rozstanie z mężem – odparła Maysa, marszcząc brwi. – Do obu będziesz musiała przywyknąć – szepnęła Madison, 124

pozdrawiając gestem jakiegoś prominenta. – Zarówno do wysokich obcasów, jak i do ludzi, którzy uważają, że mają prawo zajmować czas monarchy nawet podczas jego własnego wesela – dodała i znów pomachała, tym razem do jasnowłosego dżentelmena w średnim wieku. – Nie mam pojęcia, kto to. Pewnie jakiś dyplomata z Albanii czy Australii, którego sama zaprosiłam – wyznała ze sztucznym uśmiechem. – Ale pierwsza zasada na salonach brzmi: uśmiechaj się, jakbyś ich wszystkich znała. Nawet jeśli tak nie jest. – To właśnie robiłam, odkąd przyszliśmy, chociaż nie rozumiałam nawet połowy tego, co do mnie mówili. To nie było przyjemne.

R

– Mogę nauczyć cię zagranicznych powitań, jeśli chcesz. Znam ich pewnie z pięćdziesiąt.

– Wrócisz z Zainem do Kalifornii, zanim nauczę się choćby pięciu –

L T

westchnęła żałośnie Maysa.

– Właściwie to zdecydowaliśmy się zostać na razie w Bajulu. – To wspaniale! – zawołała Maysa i serdecznie uściskała szwagierkę. – Mnie przyda się wasze wsparcie, a i Rafik będzie zadowolony. Ale dlaczego zdecydowaliście się porzucić Los Angeles z jego plażami? – Chcemy tu wychować dzieci, żeby poznały swoje dziedzictwo. A ja marzę, żeby Cala miała szansę zostać taką samą bojowniczką o prawa kobiet i zdobyła najwyższą nagrodę, jak jej ciocia Maysa. – Masz na myśli Rafika? – Nie. Bilety na bal pasterzy. – Nie wiedziałam, że mamy taką uroczystość. – Oczywiście, że mówiłam o Rafiku, niemądra królowo! Zawsze był uważany za świetną partię, zupełnie jak Zain, zanim poszedł po rozum do głowy i ożenił się ze mną – powiedziała i zerknęła ponad ramieniem Maysy. – A skoro mowa o naszych świetnych partiach, to właśnie tu idą. Razem z 125

księciem kawalerem, który tajemniczo zniknął zaraz po waszych zaślubinach. Maysa odwróciła się w stronę trzech zabójczo przystojnych braci Mehdich. Rafik i Zain zawsze byli do siebie bardzo podobni, szczególnie teraz, gdy król zrezygnował z brody. Jednak Adan miał o ton jaśniejsze włosy i skórę. Przypominał jednak braci posturą. Rafik podszedł do swojej królowej i namiętnie ją pocałował, jednak po chwili Adan wśliznął się między nich. – Moje gratulacje – powiedział, całując Maysę w policzek. – 1 przepraszam, że dopiero teraz mogłem do was dołączyć.

R

Rafik odsunął od niego żonę, obejmując ją zaborczo w talii. – A można spytać, gdzie się podziałeś po ceremonii?

– Jestem dżentelmenem, dlatego powiem tylko, że nie opuściłem

L T

pałacu, a zatrzymała mnie pewna urocza dama.

– Tylko tobie mogła wystarczyć godzina, żeby zawrócić jakiemuś niewiniątku w głowie.

– Och, rzeczywiście była niewinna – przyznał Adan z uśmieszkiem. – Ciesz się wolnością, póki możesz. Zobaczysz, że niedługo Jakaś panna zaciągnie cię przed ołtarz – powiedział Zain, a widząc krzywe spojrzenie swojej żony, natychmiast się poprawił: – Chciałem powiedzieć, że pokaże ci uroki małżeństwa. – Nie masz racji, bracie. Z ustatkowaniem się zamierzam poczekać przynajmniej do czterdziestki. A co do twoich pozostałych podejrzeń, na razie postanowiłem zachować celibat. – To będzie najdłuższe dziesięć minut w twoim życiu – oznajmił Rafik, budząc ogólną wesołość. – A skoro uroczystość powoli zamiera, powiadomiłeś personel lotniska, że przyjeżdżamy? – Samolot już czeka, a ja w każdej chwili mogę was odtransportować na 126

Cypr. Ale najpierw pożegnam się z moją damą. – Tylko się pośpiesz! – zawołał za nim Rafik. – Ten cały celibat nie trwał nawet pięciu minut – oznajmiła Madison, zerkając na zegarek. Do powrotu Adana zabawiali się rozmową. Nagle pojawił się z małą dziewczynką w ramionach, ubraną w cudowną sukieneczkę z różowej satyny. Była to córka Zaina i Madison. Podszedł do nich z łobuzerskim uśmiechem. – A nie mówiłem, że to urocza dama?

R

– Najpiękniejsza – zgodził się Zain, całując córeczkę w policzek. – 1 jakiego ma sprytnego wujka!

– Co to za ubranie? – zapytała Madison, przyglądając się sukience małej.

L T

– Kupiłem ją w Paryżu. Nie mogłem się oprzeć. A Joseph dostał pasujący do niej smoking, ale właśnie zasnął na kolanach Eleny, biedaczek, więc omija go cała impreza.

Nikt nie spodziewał się, że taki zatwardziały kawaler jak Adan będzie tak bardzo kochać i rozpieszczać dzieci. Maysa miała nadzieję, że Rafik podzieli entuzjazm swoich braci, choć wiedziała, że dotąd nie wziął na ręce bratanka czy bratanicy. Nie była pewna, jak szybko dojdzie do siebie po śmierci dziecka, które uważał za swoje. Nagle Cala uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego ręce. Przez chwilę wszyscy czekali w napięciu na jego ruch. Rafik wahał się tylko przez moment. Wziął małą na ręce, a ona wyjęła palec z buzi i pogłaskała go po twarzy. Potem położyła mu główkę na ramieniu i zasnęła. Scena była tak urocza i słodka, że Maysa poczuła pod powiekami łzy. – Od razu wiedziała, do kogo najlepiej się zwrócić ze swoimi 127

zachciankami – powiedział Adan. – Będzie zabójczo skuteczna, kiedy nauczy się dygać. – Nie będzie tego robić, najwyżej się ukłoni – zaprotestowała Madison. – Musimy iść – oznajmił Rafik, pocałował śpiące dziecko i oddał je ojcu. Maysa też bardzo już chciała rozpocząć miesiąc miodowy. Nareszcie była gotowa. – Dobranoc wszystkim i dziękuję, że z nami dzisiaj byliście – powiedziała.

R

Po chwili, nareszcie sami, jechali limuzyną na lotnisko. – Ten dzień był wspaniały – szepnęła Maysa, przytulając się do męża. – To ty jesteś wspaniała – odparł, całując ją czule.

L T

– Rafik, czy ty chcesz mieć dzieci? – zapytała nieśmiało. – Jeszcze niedawno nie byłem tego pewien – przyznał. – Ale teraz liczę na co najmniej piątkę.

– Nie mówisz poważnie. Mamy po trzydzieści cztery lata i... – Piątkę to może rzeczywiście nie, ale przynajmniej dwoje. Chciałbym jednak chociaż przez rok nacieszyć się tobą.

– Ja też. I masz rację. Możemy odczekać rok. Dużo frajdy dostarczą nam same starania o dziecko. Ale chciałabym, żebyśmy ustalili parę zasad. – Znowu jakieś reguły? – skrzywił się Rafik. – Tak. Po pierwsze, możemy się kłócić, ale wieczorem zawsze będziemy się godzić przed pójściem spać. – Zgoda. – Po drugie, od czasu do czasu możemy od siebie odpocząć. Wtedy bardziej docenimy wspólnie spędzone chwile. – O jakim odpoczynku mówisz? – zapytał wyraźnie niezadowolony. 128

Maysa postukała się palcem w brodę, udając, że się zastanawia. – Śniadania i kolacje będziemy jeść razem, ale obiady już niekoniecznie i będziemy się osobno kąpać. – Nie ma mowy! – No dobrze, mnie to też nie do końca by się podobało – zaśmiała się. – Coś jeszcze, moja królowo, światło moich oczu i centrum mojego wszechświata? Maysie bardzo przypadły do gustu jego czułe słowa.

R

– Ty również jesteś dla mnie całym światem, mój królu – szepnęła. – Ana behebik. Bezustannie, Mayso. – Ana behebik. Na zawsze, Rafik.

L T

Maysa Barad– Mehdi wreszcie doczekała się własnego cudu. Dostała od losu upragnionego mężczyznę i zachowała prawo do bycia tym, kim zechce. Po wielu trudnych latach przekonała się, że miłość jednak jest najważniejsza.

129