Kristi Gold - Zaloty szejka 5

Gold Kristi

Dynastia Danforthów 05

Zaloty szejka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

sc

an

da

lo

us

Imogena Danforth przyjechała do stadniny po pięknego rasowego konia pod wierzch. Nie spodziewała się spotkać tu tak wspaniale zbudowanego mężczyzny, którego plecy miała teraz przed sobą. Nabierał łopatą trociny, a potem rozrzucał je na wyłożonym sztuczną darnią klepisku. Pomiędzy łopatkami stajennego spływała cieniutka strużka potu, która ginęła pod paskiem mocno znoszonych dżinsów. Te dżinsy, a raczej pęknięcie tuż poniżej kieszeni ukazujące doskonałe mięśnie pośladka, przykuły uwagę Imogeny. Jednak przyglądanie się jakiemuś pracownikowi nie było celem jej wizyty, choćby nawet akurat miał wyjątkowo piękne pośladki i potężne bary. Imogena naprawdę potrzebowała dobrego konia, chociaż się na nich nie znała. Ostatni raz przeżyła hippiczną przygodę, gdy miała pięć lat. Dziarski kucyk po paru minutach zrzucił ją z grzbietu. Zresztą z facetami było podobnie. Mężczyzna, z którym się ostatnio zadawała, był uprzejmy rzucić ją dla bardziej odpowiedniej partnerki. Z tego wniosek, że zarówno do koni, jak i do mężczyzn Imogena nie miała szczęścia. Drobinki trocinowego pyłu podrażniły wrażliwy nos Imogeny. Czuła, że zaraz zacznie kichać na całego. Nigdy nie robiła nic na pół gwizdka, wliczając w to alergiczny katar. Kichnęła donośnie co najmniej pięć razy, wyjęła z kieszeni chusteczkę i ostrożnie otarła łzawiące oczy. Miała nadzieję, że tusz się nie rozmazał, bo jeśli tak, to bardziej przypominała w tej chwili szopa niż atrakcyjną kobietę. - Przepraszam - powiedziała do stajennego, który przyglądał jej się z ogromnym zainteresowaniem. Był bardzo wysoki i wyjątkowo przystojny. Miał śniadą cerę, kruczoczarne włosy, prosty nos i ślad zarostu wokół pełnych ust. Pięknie umięśniony tors świadczył o długich godzinach ciężkiej pracy nad muskulaturą.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Imogena wreszcie spojrzała stajennemu w oczy, szare jak chmura gradowa. - Przyglądały się jej uwodzicielsko z niekłamanym zainteresowaniem, takim samym, z jakim ona przyglądała się temu mężczyźnie. - W czym mogę pani pomóc? - zapytał niskim głosem o zaskakująco ciepłej tonacji. Miała na końcu języka rozmaite odpowiedzi, jednak żadnej z nich nie wypadało wygłosić w obecności obcego człowieka. - Szukam szejka Szakira. Stajenny oparł się rękami na trzonku łopaty. Miał mocne smukłe dłonie. - Czy jest pani umówiona? Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że należało najpierw zadzwonić. Niestety nie miała czasu na telefony. Znalazła adres stadniny w internecie, a kiedy okazało się, że leży nieopodal Savannah, wypadła z biura jak bomba. Zresztą wcale tego nie żałowała, bo gdyby zadzwoniła i dowiedziała się, że właściciel jest nieobecny, ominąłby ją ten piękny widok, który stał w tej chwili naprzeciw niej. - Nie byłam umówiona, ale to chyba żaden problem. Nad bramą jest napisane, że goście są tu mile widziani. - To zależy, czego pani chce od szejka. - Potrzebuję dobrego araba. I to szybko - wypaliła, nim zdążyła się zastanowić, jak dwuznacznie zabrzmiało to oświadczenie. Lekko spanikowała. Czyżby swój rozum zostawiła w biurze? Stajenny obejrzał ją od stóp obutych w eleganckie czółenka po jasną grzywkę, nieco dłużej zatrzymał wzrok na nogach i na biuście. - To się dobrze składa, bo jestem Arabem - odezwał się w końcu. - I to całkiem niezłym. Dobry Boże, on ze mną flirtuje, pomyślała Imogena. Co najdziwniejsze, nie tylko jej to nie przeszkadzało, ale miała ochotę też poflirtować. Niestety nie mogła, a raczej nie wypadało. - Dziękuję za propozycję, ale chodziło mi o konia krwi arabskiej. Gdy przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą, Imogena zrobiła to samo. Obcasy pantofelków wbijały się coraz głębiej w sztuczną darń. - Chodzi pani o rozmnażanie? - zapytał domyślnie. Cóż za

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

rozkoszny pomysł. Niestety, nie po to przyjechała. - Nie rozumiem. - Potrzebuje pani ogiera? - Potrzebuję kogoś do jazdy konnej. - Znów plotła całkiem bez sensu. - To znaczy potrzebny mi koń pod wierzch. Mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej. Był wyraźnie rozbawiony, a przy tym niesłychanie zmysłowy. - Czy ma pani duże doświadczenie? Niby pytał o jej umiejętności jeździeckie, ale prowokacyjny ton sugerował, że chodzi też o coś zupełnie innego. - Mam pewne doświadczenie - odparła. Odrobinę naciągana prawda, zarówno w odniesieniu do mężczyzn, jak i do koni. Stajenny oparł łopatę o ścianę i skrzyżował ręce na piersi. - Jakiego konia pani potrzebuje? Łagodnego czy bardziej narowistego? Imogena nagle ujrzała oczami wyobraźni, jak pędzi w dzikim galopie na tym konkretnym okazie. Zerknęła na niego kokieteryjnie. Ona też zaczęła się bawić tą sytuacją. Co szkodziło z nim poflirtować? Zapewne już nigdy więcej się nie spotkają, więc nikomu nie stanie się krzywda. - Potrzebny mi taki koń, na którym mogłabym się utrzymać. Co z tego, że miała ochotę na tego faceta? Nawet na to nie miała czasu. Musiała pożyczyć konia i wracać do pracy, do swojego szefa, leniwego, podobnego do tłustego ślimaka Sida Carvera. To przez niego tłukła się taki szmat drogi, bo Sid nakłamał jednemu z klientów, że Imogena Danforth znakomicie jeździ konno. Miała spędzić kilka dni z tym klientem i z jego żoną na ich farmie i przywieźć ze sobą wspaniałego konia, o którym Sid tyle im naopowiadał. Miała udawać doskonałą amazonkę i zawołaną znawczynię koni, choć tak naprawdę znała się wyłącznie na operacjach finansowych. Gdyby nie obiecano jej za to awansu, jej noga z pewnością nie postałaby w stadninie. Dobrze, że chociaż trafił się ten stajenny. Przynajmniej dzień nie był całkiem zmarnowany. Niestety musiała zostawić ten cud natury, przestać marzyć na jawie i flirtować, i wreszcie pogadać z jego szefem, a potem natychmiast wracać do pracy. Wyprostowała plecy, obciągnęła poły żakietu i wróciła do zawodowego tonu.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Muszę się spotkać z szejkiem w sprawie wypożyczenia jednego z jego koni - oznajmiła. - Szejk Szakir nie pożycza koni byle komu - powiedział stajenny ze śmiertelną powagą. - Będzie się chciał dowiedzieć, po co potrzebny pani koń. - To oczywiste. A teraz proszę przyprowadzić szejka. Chcę jak najszybciej zakończyć negocjacje. - Zaprowadzę panią do gabinetu szejka. - Narzucił na siebie dżinsową koszulę. - Tam będzie pani mogła na niego zaczekać. Przeszedł obok niej. Ciągnął się za nim ciepły zapach trocin i potu pomieszany z wonią drzewa sandałowego. Imogena podążyła za stajennym, ale zamiast patrzeć pod nogi, żeby nie potknąć się na schodach, obserwowała dziurę w jego spodniach, która podczas wspinaczki coraz szerzej się rozchylała. Gdyby tak można było jeszcze bardziej powiększyć tę dziurę... O czym ja myślę?! - wystraszyła się. Coś rzuciło mi się na mózg... Po chwili znaleźli się w niewielkim mieszkaniu. Znajdowała się tu kuchenka, gabinet i korytarz, który zapewne prowadził do sypialni. Stajenny wprowadził Imogenę do pokoju i gestem wskazał fotel. - Proszę tutaj zaczekać. W lodówce znajdzie pani coś do picia. Proszę się poczęstować. Podziękowała i rozejrzała się po pokoju, głównie po to, żeby nie patrzeć na stajennego. - Bardzo miłe mieszkanko - pochwaliła. - Czy pan też mieszka na terenie stadniny? - Tak. Czyżby już znudził się jej towarzystwem? Najwyraźniej nie miał ochoty na dalszą rozmowę. Oczywiście tak było lepiej, bo Imogena powinna się skupić na ważniejszych, choć znacznie bardziej przyziemnych sprawach. - Wobec tego bardzo panu dziękuję, panie... - Zmarszczyła czoło. Przepraszam, nie dosłyszałam nazwiska. - Też nie znam pani nazwiska i lepiej, żeby tak zostało. Wyszedł. Imogena pomyślała, że pewnie szef zakazał mu zbytnio spoufalać się z klientkami. Tymczasem ona nie miałaby nic przeciwko temu, by się z

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

nią spoufalił. Rozsiadła się w fotelu i zadumała głęboko. Co też dziś w nią wstąpiło? Cóż, od ponad roku, czyli od rozstania z Wayne'em, z nikim się nie umawiała, nie chodziła na randki... Najdroższy Wayne, licencjonowany główny księgowy, wolał kobiety o zdecydowanie kobiecych cechach i uznał, że Imogenie tych cech brakuje. Przedkładała stonowane garsonki nad wyzywające suknie i lepiej czuła się na giełdzie niż na balach i rautach. Nie zamierzała już nigdy więcej wiązać się z mężczyzną, który będzie ją modelował na podobieństwo swoich wyobrażeń o idealnej kobiecie. Imogena kochała swoją pracę i nie zamierzała jej porzucać. Chciała konsekwentnie wspinać się na kolejne szczeble zawodowej kariery niezależnie od kosztów, jakie się z tym wiązały. Nawet gdyby miało to oznaczać całkowity uwiąd życia towarzyskiego. Ale długotrwały brak mężczyzny w najmniejszym nawet stopniu nie usprawiedliwiał jej seksualnej reakcji na stajennego. Wprawdzie był bardzo przystojny, wysoki i... No nie! Odchyliła głowę, wzniosła oczy ku niebu. Co za idiotyzm! Życie pędzi zbyt szybko, by marnować czas na głupie marzenia o obcym facecie, choćby nawet bardzo przystojnym. Zamknęła oczy, spróbowała się skupić. Ostatnio nawet na sen nie starczało jej czasu, a przecież musiała być w dobrej formie, skoro za chwilę miała zacząć negocjacje. Ale zamiast oczyścić umysł, jej wyobraźnią zawładnął dopiero co poznany stajenny. Próbowała pozbyć się tej mary, usiłowała zastanowić się nad tym, co powie, kiedy zjawi się szejk, ale nic z tego nie wyszło. Wreszcie dała za wygraną i pozwoliła swoim myślom swobodnie dryfować. Stajnia, piękny wysoki mężczyzna i ona, złakniona miłości Imogena. Szejk Rafi ibn Szakir był znawcą kobiet. Wiedział, co sprawia, że wzdychają, drżą lub płaczą. Toteż od razu się zorientował, że kobieta, którą obserwował stojąc w progu, ma wprawdzie zamknięte oczy, ale z całą pewnością nie śpi. I oczywiście nie ma pojęcia, że ktoś na nią patrzy. Nie otwierając oczu, rozpięła żakiet. Jego poły rozchyliły się, odsłaniając białą jedwabną bluzkę. Położyła dłoń na dekolcie, wsunęła

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

palce pod bluzkę. Oddychała coraz szybciej, co można było poznać po gwałtownym falowaniu biustu. Rafi śledził ruchy jej dłoni i wyobrażał sobie, że to jego dłoń tam wędruje. Pomyślał też, że erotyczne fantazje tej kobiety dotyczą właśnie jego. Czyżby ten pomysł podsunęła mu wyjątkowa arogancja? Nie, nie arogancja, tylko intuicja i doskonała znajomość kobiet. Już w stajni zauważył, jak Imogena na niego patrzy, a teraz był prawie pewien, że w tej chwili słabości nie miałaby nic przeciwko temu, by erotyczne fantazje spełniły się na jawie. Gdyby nie umiał tak doskonale panować nad sobą, natychmiast zabrałby się do rzeczy. Nie bawiąc się w żadne flirty i wstępne gry, wziąłby tę kobietę, a ona na pewno nie stawiałaby oporu. Wprawdzie perspektywa była kusząca, ale honor nakazywał dać jej do zrozumienia, że nie jest sama. Trzasnął drzwiami. Imogena gwałtownie otworzyła oczy, wyprostowała się i ułożyła dłonie na poręczach fotela. - Nie słyszałam, kiedy pan wszedł - powiedziała nieco ochrypłym głosem. Z udaną obojętnością postąpił krok do przodu, choć nie był ani trochę obojętny na to, co tu się działo. - Nie chciałem przeszkadzać. Odniosłem wrażenie, że ma pani ochotę się zdrzemnąć. Odwróciła głowę, ale Rafi zdążył jeszcze dostrzec w jej oczach zażenowanie. - Chyba rzeczywiście się zdrzemnęłam. - Wyprostowała się jeszcze bardziej. - Bardzo wygodny fotel. Za to Rafiemu wcale nie było wygodnie. By ukryć własną reakcję, usiadł naprzeciwko Imogeny na niskiej sofie i założył nogę na nogę. - Z trudem pana rozpoznałam w tym stroju. - Rozejrzała się po całym pokoju, jakby się bała popatrzeć na gospodarza. - Nie podobam się pani w czystych spodniach? Nie miał pojęcia, dlaczego o to zapytał, jednak z jakiegoś powodu jej zdanie wiele dla niego znaczyło. - Prawdę mówiąc, lepiej wygląda pan w dżinsach. - Wreszcie odważyła się spojrzeć na niego. - Chociaż tak też jest całkiem nieźle. Gdyby wiedziała, że nie minęły nawet dwa lata, odkąd zrezygnował z

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

książęcych atrybutów i przywilejów, przyjechał do Ameryki i stał się zwykłym śmiertelnikiem... Nie zamierzał jej o tym informować. W każdym razie jeszcze nie teraz. - Po co właściwie pani tu przyjechała? - Już panu mówiłam. - Obciągnęła spódniczkę. - Potrzebny mi koń. O tym właśnie chciałam rozmawiać z właścicielem. Rafi musiał przestać wpatrywać się w jej dekolt. No i oczywiście musiał wreszcie powiedzieć prawdę. - Ja jestem właścicielem. - Pan sobie ze mnie żartuje! - Dopiero po chwili dotarło do niej, że to nie są żarty. - To pan jest szejkiem Szakirem? Naprawdę? - Szejk Rafi ibn Szakir. - Lekko skłonił głowę. - To jak ja mam się do pana zwracać? - Jej zdumienie zmieniło się w irytację. - Wielmożny szejku? A może Wasza Wysokość? - Najlepiej mówić do mnie Rafi. A pani jest... ? - Zawiesił głos, czekając, by się przedstawiła. - Zdezorientowana - wypaliła. - Dlaczego udawał pan stajennego? A może dopiero teraz pan udaje? Kim pan właściwie jest? Szejkiem czy chłopcem stajennym? - Z całą pewnością jestem właścicielem SaHraa Stables - odparł z niewzruszonym spokojem. - I na pewno nie jestem już chłopcem. Ale wciąż nie wiem, jak się pani nazywa. - Danforth. Rafi rozparł się w fotelu, przesunął dłonią po brodzie. - Jest pani może spokrewniona z kandydatem na senatora Abrahamem Danforthem? - To mój wujek. Rodzony brat mego ojca. - Z tych Danforthów, którzy od pokoleń handlują kawą i zajmują się transportem morskim? - Owszem, chociaż mój tata jest już na emeryturze. A więc była dziedziczką wielkiej fortuny, jednak zupełnie niepodobną do tych wszystkich dziedziczek, jakie dane mu było poznać, odkąd osiadł w Georgii. Panna Danforth nie przybyła tu zwabiona bogactwem Rafiego i jego pozycją, co najwyżej była zainteresowana rozkoszą, jaką mógłby jej dać. Jednak wolał jej o to nie pytać, w każdym razie jeszcze

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

nie teraz. - Wpłaciłem pewną sumę na kampanię wyborczą pani wuja. Darzę go wielkim szacunkiem. Uśmiechnęła się z trochę naciąganą pewnością siebie. - Dziękujemy za poparcie - oświadczyła oficjalnym tonem, jakby była na wiecu wyborczym. - Skąd pan pochodzi? - Z małego państewka, które nazywa się Amytra, niedaleko Omanu. - Pozwoli pan, że spytam, po co przyjechał pan do Georgii? Najchętniej by nie pozwolił, ale coś mu kazało nie zrażać do siebie tej kobiety. - Ponieważ nie jestem następcą tronu, nie mam żadnych zobowiązań wobec mego państwa, a Savannah to doskonałe miejsce na hodowlę koni. Czy to wystarczy za odpowiedź? - Jak najbardziej. - Wobec tego przejdźmy do interesów. - Z wyraźną ulgą zmienił temat. - Mówiła pani, że chce pożyczyć ode mnie konia. - No właśnie. Najlepiej zaraz. Proszę podać wstępne warunki. - Najpierw muszę zapytać, od jak dawna jeździ pani konno. - Prawdę mówiąc... dawno nie jeździłam. Nie podobał mu się ton, jakim to powiedziała. - A konkretnie jak dawno? - Około dwudziestu lat - wyznała po chwili wahania. - A teraz ma pani? - Dwadzieścia pięć, prawie dwadzieścia sześć. Rafi doszedł do wniosku, że wbrew pozorom tej kobiecie brakuje piątej klepki. - Z tego wynika, że była pani małym dzieckiem, kiedy ostatni raz dosiadała konia. - Owszem. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Ale przecież nigdy nie jest za późno na naukę. - Nie pożyczam ani nie sprzedaję moich koni niewprawnym jeźdźcom. Nie zamierzał jej tłumaczyć powodów swego postępowania, lecz Imogena nawet nie zapytała. - Ale ja muszę mieć konia! - zawołała na poły gniewnie, na poły

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

błagalnie. - Widzi pan, jestem doradcą finansowym. Za trzy tygodnie mam spotkanie z klientem, któremu powiedziano, że jestem urodzoną amazonką. Do tego czasu muszę mieć konia i muszę umieć się z nim obchodzić. - Podziwiam pani poświęcenie, ale czy trzeba się było posuwać aż do kłamstwa? - A czy pan musiał się posuwać do udawania stajennego? - odgryzła się Imogena. - Punkt dla pani. - Rafi uśmiechnął się szelmowsko. - Widocznie oboje mamy skłonność do ukrywania prawdy. Niestety to w niczym nie zmienia mojego postanowienia. Nie pożyczę pani konia, ponieważ nie posiada pani niezbędnych umiejętności. - Czy zmieni pan zdanie, jeśli trochę się podszkolę? - Być może, ale dopiero kiedy osobiście stwierdzę, że poradzi sobie pani z moimi końmi. Po chwili namysłu spytała: - Czy istnieje taka możliwość, że to pan udzielałby mi lekcji? - Nie zdąży pani w trzy tygodnie nauczyć się dobrze konnej jazdy stwierdził stanowczo. Za to innych rzeczy chętnie bym ją nauczył, pomyślał. - Nawet na jakiejś starej szkapie? - W mojej stadninie nie ma żadnych szkap! - obruszył się szejk. Hoduję wyłącznie rasowe konie. - I nie ma pan ani jednego dobrze ułożonego starego konia, na którym mogłabym bezpiecznie potrenować? Właściwie to miał takiego konia. Stary wałach, który już zapomniał, że kiedyś był narowistym rumakiem. - Myślę, że udałoby mi się znaleźć coś odpowiedniego. - A więc mógłby mi pan dawać lekcje? - Czy propozycja dotyczy wyłącznie jazdy konnej? Chciała się uśmiechnąć, ale zrezygnowała. - Dlaczego uważa pan, że potrzebuję lekcji w jakiejkolwiek innej dziedzinie? - Proszę wybaczyć, jeśli źle zrozumiałem. - Wybaczam panu - zgodziła się łaskawie. - Także i to, że mnie pan

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

okłamał. Ale pod warunkiem, że rozważy pan moją propozycję. Urodzona negocjatorka, pomyślał Rafi. Ale ja nie jestem gorszy. - Podobno jest pani doradcą finansowym. - Zgadza się. Na razie pracuję w banku regionalnym, ale mam duże ambicje zawodowe. Chciałabym kiedyś pracować w Nowym Jorku i mieć do czynienia z naprawdę grubymi rybami. Oczy jej błyszczały, kiedy mówiła o pracy. Widać była jej bardzo oddana. Przez całe dwa lata Rafi unikał kobiet, ale z tą chciał nawiązać bliższą znajomość. - Moglibyśmy popracować na zasadzie wymiany usług, ponieważ ma pani coś, na czym mi zależy. Założyła nogę na nogę, wygładziła spódniczkę. - A o co konkretnie panu chodzi? Chodziło mu o wiele rzeczy i znakomita większość z nich nie miała absolutnie nic wspólnego z interesami. - Chciałbym zasięgnąć fachowej rady na temat strategii inwestycyjnych. - To mogę zrobić. Czy to oznacza, że osiągnęliśmy porozumienie? Rafi namyślał się chwilę. Dobrze wiedział, że wchodzi na niebezpieczny teren, a jednak postanowił zaryzykować. Panna Danforth zrobiła na nim wielkie wrażenie, zwłaszcza jej silna wola i determinacja. Trzeba będzie ustalić zasady, pomyślał. Jeśli się nie podporządkuje, to się wycofam. - Z chęcią będę panią uczył konnej jazdy. - Wstał i podał jej rękę, a ona uścisnęła ją bez namysłu. Uśmiechnęła się szeroko. Od tego uśmiechu jej piękna twarz stała się jeszcze piękniejsza. Miała aksamitną dłoń. - No to doskonale - ucieszyła się Imogena. Stała bardzo blisko niego. Stanowczo za blisko, żeby mógł się w pełni skoncentrować. - Ale trzeba będzie spełnić kilka warunków. Musi się pani podporządkować moim zaleceniom dotyczącym obchodzenia się z końmi, ponieważ dla mnie najważniejsze jest bezpieczeństwo. Jeśli okaże pani nieposłuszeństwo, natychmiast zrywam umowę. - Będę posłuszna - obiecała skwapliwie.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

A jednak miał co do tego poważne wątpliwości. - Chciałbym także wiedzieć,, jak pani na imię. Jeśli mamy razem pracować, to powinniśmy sobie mówić po imieniu. - Imogena. Skrzywił się. - To zupełnie do pani nie pasuje. - Przepraszam, chyba źle pana zrozumiałam. - To ja przepraszam. Nie zamierzałem pani obrazić. Chodzi o to, że to imię nie oddaje pani osobowości. - Dostałam je po jednej z ciotecznych babek mojej matki oświadczyła dumnie. - Była bardzo przedsiębiorczą osobą, chociaż skończyła życie w klasztorze. - Dali pani imię po zakonnicy? - Rafi nie potrafił ukryć uśmiechu. - Owszem. Zresztą zakonnicą też była doskonałą. Miała taką minę, jakby go chciała obić. Jej oczy rzucały błyskawice, co, prawdę mówiąc, bardzo się Rafiemu podobało. - Mimo to nadal uważam, że to imię do pani nie pasuje. - Nie mógł się powstrzymać i odsunął jej z czoła kosmyk jasnych włosów, chociaż dobrze wiedział, że absolutnie nie powinien tego robić. - Ma pani czarowne oczy. Będę panią nazywał Genie. - Co pan powiedział? - zapytała zdumiona. Jej gniew wyparował w jednej chwili. - Genie. To znacznie lepsze imię. - Zauważył, że posmutniała. - Czy jest jakiś powód, dla którego nie chce pani, żebym ją tak nazywał? - Nie, nie, w porządku... Tylko widzi pan, ktoś bardzo bliski też mówił do mnie Genie. Rafi przypuszczał, że ten ktoś jest mężczyzną i jeszcze nie całkiem wyniósł się z jej pamięci. Przemknęła mu nawet po głowie myśl, że dobrze byłoby wyrugować stamtąd poprzedniego lokatora. - Jeśli woli pani, żebym jej tak nie nazywał... - Naprawdę nie trzeba - przerwała mu. - Sama lubię to imię bardziej niż Imogena. Poza tym potrzebuję potężnych czarów , żeby opanować jazdę konną w ciągu trzech tygodni. Chętnie pokazałby jej wszystkie czary, jakich mogą dokonać razem kobieta i mężczyzna, gdyby tylko nadarzyła się po temu okazja. - No to tę sprawę już uzgodniliśmy, Genie.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Na szczęście znów się uśmiechnęła. Tym razem już normalnie, nie tak sztywno jak poprzednio. -. Czy jeszcze coś powinnam wiedzieć? - Nie ustaliliśmy terminu. - Ach, tak. Zamierzam przyjeżdżać tutaj codziennie o piątej rano. Będę mogła zostać około godziny, a potem muszę wracać do pracy. W weekendy będę mogła zostać dłużej. Oczywiście jeśli nie wyślą mnie w jakąś delegację. - To nie wystarczy. Jeśli masz się czegoś nauczyć w takim krótkim czasie, to musisz trenować przynajmniej dwa razy dziennie. - Nie dam rady pracować i przyjeżdżać tu dwa razy dziennie. To ponad godzina jazdy. Plan, który właśnie zakiełkował w umyśle Rafiego, był może nieco nierozważny, ale za to zawierał mnóstwo interesujących możliwości. - Wobec tego nie widzę innego wyjścia... - Wycofujesz się? - przestraszyła się. - Nic podobnego. Uważam tylko, że przez najbliższe trzy tygodnie powinnaś mieszkać ze mną. - Ale... - Do zobaczenia rano. Przygotuj się na ciężką pracę. Opuścił pokój, nim zdążyła zaprotestować. Musiał się spieszyć, jeśli nie chciał popełnić głupstwa. Na przykład takiego jak pocałunek. Zamieszkać z nim? Też coś! - Śmiechu warte - mruczała pod nosem Imogena, wyjeżdżając na główną drogę. Rozwiązanie rzeczywiście było absurdalne, ale chyba jedyne możliwe do przyjęcia. Zostały tylko trzy tygodnie. Naprawdę niezbyt wiele czasu. Mam sporo urlopu, myślała Imogena, ale pewnie i tym razem go nie wykorzystam. W końcu nauka konnej jazdy to pomysł Sida, więc albo się zgodzi na warunki szejka, albo nic z tego nie będzie. A jak się nie zgodzi, to co? Zrezygnuję z pracy? Nie ma mowy! Żaden mężczyzna nie zmusi jej do rezygnacji z pozycji zawodowej. Za ciężko na to wszystko pracowała. Po powrocie do domu zadzwoniła do szefa. - Carver - rozległ się w słuchawce nieprzyjemny głos. - O co chodzi? - Cześć, Sid. - Usiadła na kanapie, zsunęła z nóg pantofle. - Mówi

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Imogena. - Gdzie żeś się podziewała cały boży dzień? - warknął. Taki miał styl. Warczał, kąsał, potrafił być naprawdę groźny. Jednak Imogena nie pozwalała mu podejść do siebie na tyle blisko, żeby zdołał zrobić jej krzywdę. - Pojechałam po konia, zgodnie z twoim życzeniem. Chciałeś, żebym zrobiła wrażenie na Granthamach. - No i jak? - Tym razem głos był ociupinkę milszy. - Udało się? - W zasadzie tak, ale zanim go dostanę, muszę wziąć kilka lekcji jazdy konnej. - Po co ci jakieś lekcje? Masz tylko siedzieć na siodle. To koń odwala całą robotę. Postawa Sida ani trochę jej nie zdziwiła. Stosunki między nimi polegały na tym, że ona była wołem roboczym, a on nią orał, po czym przypisywał sobie wszystkie sukcesy. - To nie jest takie proste, jak ci się wydaje. Jeśli mam wyglądać jak doświadczony jeździec, to nie obejdzie się bez lekcji. - Niech ci będzie - zgodził się łaskawie. - Możesz sobie jeździć na te lekcje po pracy. To chyba nic trudnego? No to teraz się zacznie, pomyślała Imogena. - Niestety nie mogę tego robić po pracy. Mam tylko trzy tygodnie na opanowanie konnej jazdy, a stadnina leży ponad godzinę drogi stąd, więc przez te trzy tygodnie będę tam mieszkała. - Nie ma mowy! Nie możesz ot tak brać sobie urlopu. - Pracuję u ciebie dwa lata i jeszcze nie miałam ani jednego wolnego dnia. Co więcej, będzie to płatny urlop, ponieważ ma związek z moją pracą. Jeśli dobrze sobie poradzę, to zdobędziemy Granthamów i będziesz się miał czym pochwalić. - Dobrze wiedziała, jak go zażyć. W słuchawce rozległo się ciężkie westchnienie. Imogena wyobraziła sobie szefa siedzącego w niedbałej pozie na kanapie i drapiącego się po ogromnym brzuchu i łysej głowie jednocześnie. Tylko te dwie rzeczy Sid Carver potrafił robić jednocześnie. Nie był wszechstronny, ale miał za żonę córkę prezesa banku. - Dobra - odezwał się w końcu. - Jak nie ma innego sposobu, to daję ci wolne. Ale nie myśl sobie, że będę harował za ciebie. Załatw to

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

szybko i wracaj do pracy. - Zgoda. - Mogła mu obiecać wszystko, bo i tak jej nie dopadnie. - Gdzie mam cię szukać? A niech to! - SaHraa Stables, jakieś sto kilometrów stąd. Nie będę wyłączać komórki. Chyba że przypadkiem mi się rozładuje, pomyślała. - Czy to jest ta stadnina, której właścicielem jest jakiś szejk? - Owszem. To on będzie mnie uczył jeździć. - Jasne! Nie on jeden chciałby cię uczyć, Danforth! Obleśny śmiech Sida podrażnił uszy Imogeny. - Hm... - Jak będzie trzeba się z nim przespać, to się nie krępuj. Może dzięki temu też zostanie naszym klientem. Co za kompletny osioł bez żadnych skrupułów! - Nie będę z nim spała dla dobra twojej firmy - powiedziała oschle. Chociaż dla przyjemności zrobiłaby to bardzo chętnie. To jest sprawa służbowa, przywołała się do porządku, wyłącznie służbowa. - Wobec tego widzimy się za trzy tygodnie - powiedział Sid. - I pamiętaj, że liczę na ciebie. C & G też na ciebie liczy. Mam nadzieję, że nie sprawisz nam zawodu. - Nie sprawię. Rozłączyła się. Miała nadzieję, że rzeczywiście uda jej się nie zawieść, bo nienawidziła sprawiać zawodu. Komukolwiek. Pięć lat wcześniej zawiodła kogoś, kto był dla niej całym światem, swoją młodszą siostrę, Victorie. Gdyby Imogena potrafiła myśleć o innych, a nie tylko o sobie, być może Vicky byłaby teraz z nią, a nie w policyjnej kartotece osób zaginionych. Nie, pomyślała, Sida na pewno nie zawiodę. Wystarczy, że zawiodłam rodzinę. Oczywiście ani rodzice, ani nawet bracia nigdy nie obarczali jej winą za zniknięcie Vicky. Nikt nigdy nie robił jej żadnych wyrzutów, tylko ona nie mogła sobie darować. Właśnie dlatego bez reszty pogrążyła się w pracy: żeby nie myśleć, może nawet zapomnieć. Przeważnie się udawało.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Dopiero dzisiaj, kiedy Rafi Szakir nazwał ją Genie - tak jak nazywała ją Victoria, bo gdy była mała, nie umiała wymówić „Imogena" i tak już zostało - dopiero wtedy przypłynął cały żal, ogromne poczucie straty. Szejk jakimś cudem ją przejrzał, domyślił się, że pod maską twardej bizneswoman kryje się zwyczajna wrażliwa kobieta. Postanowiła już nigdy więcej nie odsłaniać się w jego obecności. Nie chciała, żeby poznał jej smutny sekret. Będzie pilną uczennicą i udowodni, że potrafi sprostać nawet najwyższym wymaganiom. Nie zamierzała już nigdy nikomu sprawić zawodu.

anula & polgara

ROZDZIAŁ DRUGI

sc

an

da

lo

us

Imogena ponownie jechała piękną drogą wysadzaną starymi dębami i ogrodzoną białym płotem, za którym znajdowały się starannie utrzymane wybiegi dla koni. Minęła drogę wiodącą do stajni, objechała klomb znajdujący się przed białym domem w stylu kolonialnym. Stał nieopodal rzeki, której nazwy nie dało się wymówić, otoczony był podmokłymi łąkami i sprawiał wrażenie prawdziwej oazy na pustkowiu. Najbliższe miasteczko, a właściwie kilka domów na skrzyżowaniu dróg, nazywało się Cotton Creek i znajdowało się o jakieś trzydzieści kilometrów stąd. Imogena wyłączyła silnik, wypakowała bagaże i tak obładowana zadzwoniła do drzwi. Zdawało jej się, że będzie czekać całą wieczność, nim łaskawie ktoś raczy jej otworzyć. Wreszcie jednak pojawiła się stara dama. Cała była uosobieniem Południa: od wyondulowanych włosów poczynając, a na pomalowanych ciemnoczerwoną szminką ustach kończąc. Miała na sobie wykrochmaloną różową bluzkę, szarą spódnicę zakrywającą kolana, a na wydatnym biuście pysznił się sznur pereł. - Dzień dobry - powiedziała Imogena i uśmiechnęła się czarująco. Szukam Rafiego Szakira. Spodziewała się charakterystycznego dla mieszkańców Południa akcentu i niemniej charakterystycznego słówka „skarbie", ale się przeliczyła. - Czego od niego chcesz? A więc to by było na tyle, jeśli idzie o urok Południowców, pomyślała zaskoczona Imogena. - Rafi mnie zaprosił. Ofiarował mi gościnę na trzy tygodnie. Kobieta roześmiała się drwiąco. Tylko śmiech Sida był bardziej irytujący. - Wszystkie tak mówią - prychnęła.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Kto? - Te wszystkie śliczne kobietki. Garną się tutaj jak muchy do miodu. - Nie należę do tego grona - zapewniła pospiesznie Imogena. Przyjechałam tu służbowo. - To także mi wmawiają. Zresztą dziś jest sobota. W soboty nie załatwia się spraw służbowych. Najwyraźniej ta dama nie miała pojęcia, co się wyprawia w wielkim świecie ogromnych pieniędzy. - Mam się uczyć konnej jazdy. Proszę zapytać szejka Szakira. - Ani słowem mi o tobie nie wspomniał. - Dama spoglądała na Imogenę coraz bardziej podejrzliwie. - Poza tym nie ma go. No świetnie! - Może jest w stajni? - zaryzykowała Imogena. - Jak zwykle - prychnęła kobieta. - Lubi się babrać w gnoju. Zachowuje się jak robotnik, a nie jak książę. - Myślałam, że jest tylko szejkiem. Nie wiedziałam, że jest księciem. - W jego żyłach płynie najbardziej błękitny gatunek błękitnej krwi. Kobieta spojrzała na Imogenę z wyższością. - I nie przepada za kobietami, które wpatrują się jak sroka w kość w jego książeczkę czekową. - Nie dbam o zasobność jego portfela - oznajmiła coraz bardziej zirytowana Imogena. Wprawdzie interesowała się portfelem jego akcji, ale wyłącznie z zawodowego punktu widzenia. Sama miała sporą sumkę złożoną w funduszu powierniczym, a do tego jeszcze niezłą pensję i naprawdę nie potrzebowała sponsora. Za to bardzo ją interesowały inne przymioty szejka, ale o tym wolała nikomu nie wspominać. - Wobec tego na pewno chodzi ci o tę resztę, którą trzyma w spodniach - stwierdziła kobieta, uśmiechając się diabolicznie. Imogenę zatkało. Czyżby ten ordynarny babsztyl był jasnowidzem? - Może jednak mogłaby pani odnaleźć gdzieś swego szefa powiedziała, gdy odzyskała mowę. - Od razu wszystko się wyjaśni. - Jakbym i bez tego nie miała dość na głowie - gderała kobieta, ale odsunęła się od progu, robiąc miejsce Imogenie. - Wejdź i zaczekaj w salonie. Zobaczę, co się da zrobić,

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Imogena poszła za nią do salonu i usiadła na sofie obitej niebieską satyną. Bagaże postawiła na podłodze, dłonie grzecznie splotła na podołku. - Jestem pani bardzo wdzięczna - powiedziała. - Mów mi Doris. A ty jak się nazywasz? - Imogena Danforth. - Danforth? - Oczy Doris zrobiły się wielkie jak talerze. - Jesteś może spokrewniona z tym przystojnym senatorem Abrahamem Danforthem? Kochany Abe, pomyślała Imogena, zawsze taki pomocny. Nawet tutaj się przydał. - To mój wujek, ale jeszcze nie jest senatorem. - Nic się nie bój, na pewno go wybiorą - zapewniła Doris. Wspomnisz moje słowa. Wszystkie kobiety będą na niego głosowały, ze mną na czele. Bo jeśli o mnie idzie, to mógłby nawet prowadzić swoją kampanię od tyłu i też by mi nie przeszkadzało. Przynajmniej mogłabym sobie spokojnie popatrzeć na jego śliczny tyłek. Imogena pomyślała, że może jednak coś ją łączy z Doris, choćby podziw dla zgrabnych męskich pośladków. - Przyniosę ci słodkiej herbatki, skarbie - zaproponowała Doris. Może parę ciasteczek? Całkowita zmiana nastroju. Oczywiście Imogena ani trochę się tym nie zmartwiła. Ten przymilny szczebiot podobał jej się znacznie bardziej niż poprzedni jazgot i dogadywanie. - Nie, dziękuję. Naprawdę niczego mi nie trzeba. - Wobec tego przyprowadzę ci naszego słodkiego szejka. - Doris wyszła, zaśmiewając się ze swego ciętego dowcipu. Imogena próbowała się zrelaksować. Oczywiście nie aż do tego stopnia co poprzedniego dnia w mieszkaniu nad stajnią. Zarumieniła się na wspomnienie Rafiego Szakira, który przyłapał ją na erotycznych fantazjach z jego udziałem. Na szczęście nie mógł wiedzieć, co jej się marzyło. - A więc postanowiłaś wrócić. Imogena aż podskoczyła. Podniosła głowę i w progu ujrzała szejka. Zerwała się na równe nogi. Zapomniała o bagażach, które przed sobą

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ustawiła i, oczywiście, potknęła się o walizkę. Byłaby się przewróciła, gdyby Rafi Szakir nie podbiegł do niej i nie chwycił jej w ramiona. Jak na jakimś filmie o miłości! Wcale by się nie zdziwiła, gdyby pomyślał, że zrobiła to specjalnie. - Przepraszam - mruknęła. Nie miała ochoty się od niego odsuwać. Niestety, ledwie odzyskała równowagę, Rafi cofnął się o krok. - Pokażę ci twój pokój. - Podniósł jej walizki. Spodziewała się, że Rafi zaprowadzi ją do mieszkania nad stajnią, jednak poprowadził ją na górę szerokimi drewnianymi schodami pamiętającymi czasy sprzed wojny secesyjnej. Na piętrze znajdował się długi korytarz wyłożony grubym dywanem w niebieskie pawie, a wzdłuż ścian ustawione były niezliczone posążki bogiń i bogów w różnych stadiach ubierania. Panujący tu przepych jednoznacznie wskazywał, kim jest właściciel i jakie bogactwa posiada. - Tu będziesz mieszkała. - Rafi otworzył drzwi do jednej z licznych sypialni. Imogena weszła do pokoju. Urządzony był bardzo współcześnie. Na grubym białym dywanie stało ogromne chromowane łoże, ściana z czarnym marmurowym kominkiem była wyłożona lustrem. Otwarte drzwi ukazywały łazienkę z wanną wpuszczoną w podłogę. Po prawej stronie, nieopodal szklanych drzwi prowadzących na taras, stał szezlong z kości słoniowej. - Cudowny pokój - westchnęła. Pomyślała, że wprawdzie przydzielono jej piękną sypialnię, ale nie miałaby nic przeciwko temu, żeby wypróbować także łóżko szejka. - Mój pokój to drugie drzwi na prawo - powiedział Rafi, jakby podążał za tokiem myśli Imogeny. - Jeśli będziesz czegoś potrzebowała w nocy, zadzwoń do mnie domofonem. - Nie wiem, czego mogłabym od ciebie potrzebować w środku nocy - skłamała, bo przecież doskonale wiedziała, czego. - Nie wiem jak ty, ale ja czasami miewam kłopoty z zasypianiem. - Sprawy zawodowe często nie dają człowiekowi spokoju - rzuciła lekko. - Nawet w nocy. - Nie zawsze są to sprawy zawodowe. Przyglądał jej się tymi swoimi

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

przenikliwymi szarymi oczami, a Imogenie się zdawało, że dobrze wiedział, co przeszkadza jej w nocy spać. Postawił walizki na podłodze koło łóżka. - Przebierz się. Pierwszą lekcję przeprowadzimy jeszcze przed lunchem. - W co mam się przebrać? - W coś, co się nadaje do konnej jazdy. Miała na sobie czarne spodnie, białe tenisówki i turkusową bluzeczkę. - A to się nie nadaje? - Wskazała na ten swój całkiem wygodny ubiór. - Nie przywiozłaś stroju do konnej jazdy? - Nie przywiozłam. W ogóle nie mam czegoś takiego. Zdumiał się, ale nic nie powiedział, tylko podszedł do interkomu. - Doris, bądź taka dobra i przynieś pannie Danforth jakiś strój odpowiedni do konnej jazdy. - Robi się, szefie - rozległ się wesoły głos Doris. Mógł mieć wszystko, czego zapragnął, wystarczyło, że nacisnął guzik. Imogena miała dziwne przeczucie, że ta prosta prawda miała zastosowanie także w przypadku kobiet. Bardzo chciała, żeby i na niej wypróbował te swoje sztuczki. - Przyjdź do stajni, jak będziesz gotowa. I już go nie było. Rafi Szakir to bardzo tajemniczy człowiek, pomyślała. Wczoraj był uśmiechnięty i czarujący, dzisiaj - wyniosły i powściągliwy. Następny humorzasty facet. Tylko tego jej trzeba. Na szczęście ten jest tylko na trzy tygodnie. Może tak było lepiej. W końcu nawet nie był w jej typie. Ale czy w ogóle miała jakiś swój typ? Jak dotąd nie spotkała tego idealnego mężczyzny, który by docenił jej głowę do interesów, serce pełne miłości i poświęcenie dla rodziny. Może kiedyś... Do pokoju wkroczyła Doris z beżowymi bryczesami i wysokimi czarnymi butami do konnej jazdy. - Masz, skarbie, przymierz to. Powinny pasować. Jak nie podoba ci się kolor, to znajdziemy inne. - Kolor może być. - Imogena przyłożyła do siebie bryczesy. - Skąd

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

to? - Od jednej pani - odparła Doris, umykając wzrokiem. - Tego sama się domyśliłam. - To nie są spodnie żony szejka Szakira, jeśli o to ci chodzi. - To on jest żonaty? - zdziwiła się Imogena. - Już nie. - Rozwiedli się? - Nie powiem ci o nim ani słowa. - Doris pokręciła głową. - I szejka też nie próbuj wypytywać. Jest bardzo skryty, więc raczej nie nakłonisz go do zwierzeń. Imogena oczywiście była bardzo ciekawa, co takiego stało się z żoną Rafiego Szakira, ale uznała, że lepiej nie zadawać zbyt wielu pytań, zanim nie zdobędzie zaufania gospodyni. - Jego życie osobiste ani trochę mnie nie interesuje - skłamała. - No, no. - Doris szczerze się zdziwiła. - W takim razie jesteś pierwszym takim przypadkiem. Wszystkie okoliczne ślicznotki marzą o tym, żeby bliżej poznać tego naszego szejka. - To znaczy, że nie ma żadnej stałej dziewczyny? - Oho! - Doris popatrzyła na nią domyślnie. - A jednak jesteś zainteresowana. Imogena pomyślała, że z taką starą mądrą sową jak Doris trzeba bardzo uważać. Niepotrzebnie się przed nią odsłoniła, i to od razu pierwszego dnia. - Ależ skąd - zaprzeczyła gładko. - Chcę tylko wiedzieć, czy nie będę miała do czynienia z jakąś zazdrośnicą, której się nie spodoba, że tutaj mieszkam. - To ci nie grozi, skarbie. Od jakiegoś czasu mamy na tym froncie całkowitą posuchę. Powiedziawszy to, Doris zniknęła za drzwiami. Pozostał po niej tylko zapach lawendy, ale jej śmiech było słychać jeszcze długo. Imogena włożyła bryczesy, wciągnęła wysokie buty i stanęła przed ścianą z luster. Ucieszyła się, że wszystko tak doskonale na nią pasuje, choć trochę ja niepokoiło, że ma na sobie strój obcej kobiety. Zapewne jednej, jak to określiła Doris, ze ślicznotek. Ciekawe, po co zatrzymał jej ubranie? - zastanawiała się. Czyżby to

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

miała być pamiątka po niezapomnianej przygodzie, która skończyła się mimo jego chęci? A może to on ją porzucił? Ta druga możliwość wydała jej się bardziej prawdopodobna. Rafi Szakir sprawiał wrażenie człowieka, który nie życzy sobie żadnych zobowiązań i bez żalu porzuca kochankę, która mu się znudziła. Takich mężczyzn należało unikać jak zarazy... lub jak nietrafionej inwestycji. Rafi nie mógł oczu oderwać od Imogeny. Bryczesy uwydatniały długość jej nóg, podkreślały miłą dla oka krągłość bioder. W myślach podziękował Mary Christine Chatham za to, że zostawiła strój do konnej jazdy, gdy w pośpiechu opuszczała progi jego domu. Właściwie nawet jej się nie dziwił. Obraził ją dwa razy: kiedy nie chciał się z nią ożenić i kiedy nie chciał jej wziąć do łóżka. Szczerze wątpił, czy choćby w połowie tak bardzo tęskniła za swoim ubraniem, jak żałowała, że nie udało jej się złapać bogatego męża. Na Genie ten hippiczny strój wyglądał o niebo lepiej niż na prawowitej właścicielce, co zresztą miało zgubny wpływ na zdolność koncentracji Rafiego. Musiał natychmiast przestać gapić się na Genie, nie wyobrażać sobie tego, co sobie wyobrażał. Wziął się w garść i przywołał do siebie Imogenę. - Chciałbym ci kogoś przedstawić - powiedział, kiedy podeszła bliżej. - Prawdziwego chłopca stajennego? - Nie, ale ten też jest rodzaju męskiego i w dodatku bardzo przyjazny. Zdecydowała się podejść całkiem blisko. - Ojej! - przeraziła się, zajrzawszy do zagrody. - Czy naprawdę muszę jeździć na takim kolosie? Jak na konia wałach nie był zbyt okazały, lecz Imogena była kompletną nowicjuszką w tych sprawach. - Rozumiem, że jak dotąd jeździłaś wyłącznie na kucykach. - Ale to był bardzo duży kucyk - stwierdziła z godnością. Rafi się roześmiał, jednak prędko przywołał się do porządku. - Mam zaufanie do tego konia - powiedział, otwierając boks. Wałach ani na chwilę nie przestał objadać się sianem, jakby nie zauważył, że ma gości.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Pewna urocza dama przyszła się z tobą zobaczyć, Maurice odezwał się Rafi do konia. - Maurice? - zdumiała się Genie. - Ten koń nazywa się Maurice? - Poprzednia właścicielka nadała mu imię po swoim zmarłym mężu. Oficjalnie stary Maurice nazywa się Król Jassmin shaaTir of miSir. Możesz go tak nazywać, jeśli wolisz. - Niech już będzie Maurice. - Wzruszyła ramionami. Rafi wziął ją za rękę i wprowadził do boksu, rozkoszując się przy tym dotykiem delikatnej jedwabistej dłoni. - Najpierw musicie się poznać. - Miał nadzieję, że on też już wkrótce pozna Genie. Calutką. Wałach odwrócił łeb i parsknął. Imogena stała nieruchomo, jakby odlano ją z żelaza. - Cześć, Maurice - powiedziała niepewnie. - Jak się masz? Koń pochylił łeb, podniósł z ziemi pojedyncze źdźbło trawy, a potem wsadził nos w dłoń Imogeny. Najwyraźniej spodziewał się poczęstunku. Ona jednak nadal stała bez ruchu, porządnie wystraszona. - Możesz go dotknąć. Nie bój się - zachęcał Rafi. - Jest bardzo delikatny. Nareszcie odważyła się poruszyć. Podrapała konia za uchem, na co Maurice, w ramach rewanżu, włożył pysk w jej biust. Rafi pozazdrościł koniowi tej poufałości i zaraz poczuł pierwsze oznaki podniecenia. Przeklął w myśli swoje nieopanowanie. Miał jednak przeczucie, że to dopiero początek jego zmagań. - Jest jak duże dziecko -powiedziała Genie. Po minie widać było, że zainteresowanie konia sprawiło jej przyjemność. - Woli kobiety od mężczyzn. Zawsze taki był, chociaż teraz nie może się już rozmnażać. - To strasznie niesprawiedliwe. - Popatrzyła na Rafie-go. - Nie ma żadnej przyjemności w życiu. - Może sobie pójść na spacer aż nad rzekę, ale niewiele więcej. Zresztą podobnie jak ostatnimi czasy Rafi. Z tą tylko różnicą, że z własnej woli zdecydował się na samotne życie. Z premedytacją zajął się hodowlą rasowych koni, budowaniem marki w Ameryce. Wszystko po to, żeby nie myśleć o przeszłości. Czasami się udawało, ale nie zawsze.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Na towarzystwo pięknych kobiet pozwalał sobie wyłącznie podczas oficjalnych przyjęć. Zresztą żadna z tych piękności nigdy tak naprawdę go nie zainteresowała, dopiero ta... Genie wzbudziła w nim tęsknotę za kobietą, z którą chciałby być dłużej niż przez jeden wieczór. Pocieszał się, że to pewnie tylko prymitywna chuć albo może podziw dla charakteru panny Danforth... Oparła się czołem o czoło Maurice'a, jak czasem robią to matki bawiące się ze swymi dziećmi. - W porządku, wielkoludzie - pogadywała do konia. - Ty zadbasz o mnie, a ja o ciebie. Może nawet uda mi się namówić twojego pana, żeby dał ci do jedzenia coś lepszego niż to suche siano. Rafi wyjął z kieszeni cukierka i podał go Imogenie. - Daj mu to. - Maurice lubi miętówki? - Owszem. Wyprostuj dłoń, nie zginaj palców, bo może niechcący cię ugryźć, i pozwól, żeby sobie wziął cukierka. Rafi ucieszył się, że Genie bez szemrania wykonuje jego polecenia. Kiedy Maurice zjadł cukierka, Rafi przymocował lonżę do uzdy. - No to możemy zacząć pierwszą lekcje - oznajmił. Imogena wyszła z boksu, Rafi za nią, a na końcu Maurice na lonży. Rafi podziwiał zarys bioder Genie, wąską talię i krągłość pośladków, które na pewno idealnie pasowałyby do jego dłoni. - Dokąd idziemy? - spytała. Gdyby mógł zrobić to, na co miał ochotę, poszliby prosto do łóżka. - Na padok. Tak się nazywa wybieg dla koni. Zaczniemy od rzeczy najprostszych, a potem powoli przejdziemy do coraz trudniejszych. - Jak bardzo powoli? Tak jak by sobie życzyła, pomyślał Rafi. Przez całą noc aż do świtu, aż do przesytu. - Zaczniemy od powolnego chodu. Kiedy uznam, że opanowałaś stępa, przejdziemy do następnych ćwiczeń. - Szybko się uczę - zapewniła chwacko. - Musisz poznać konia i nauczyć się, jak mu pokazać, czego od niego chcesz - tłumaczył Rafi. Tak samo jak między kobietą i mężczyzną, myślał. Tak jak będzie z

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

nami. Jeśli się na to zdecyduję. - To chyba raczej koń musi się nauczyć rozumieć polecenia. No wiesz, komendy, mowę ciała. Jej ciało przemawiało do najbardziej prymitywnych odruchów Rafiego. - Koń już to wszystko umie, ale ty jeszcze nie. - No to zaczynajmy. - Przeczesała palcami włosy, złote pasma, w których odbijało się czerwcowe słońce. Jakże łatwo byłoby puścić konia i wziąć w ramiona tę piękną kobietę. Maurice nie odszedłby daleko, ale Rafi bał się o siebie. Mógłby zajść za daleko. Za daleko i za szybko. Znajdowali się na otwartej przestrzeni, ludzie pracujący w pobliskich stajniach mogli ich zobaczyć. Z samego wyrazu twarzy Rafiego zorientują się, jak bardzo pragnął Genie. Wściekle i bez namysłu. Na szczęście zwyciężyły powody, dla których postanowił utrzymać dystans. Na razie. Otworzył furtkę. - Wejdź. - Powiedział to ostrzej, niż zamierzał. Z coraz większym trudem radził sobie z napierającą żądzą. Weszli na padok, Rafi przywiązał Maurice'a do ogrodzenia i zwrócił się do Genie: - Teraz możesz go dosiąść. - Mam wsiąść na konia? - A na cóż by innego? - odparł, rozważywszy przedtem kilka innych odpowiedzi. - No tak, rzeczywiście. - Zaczerwieniła się. - Oczywiście, że na konia. Ale chyba nie dam rady wdrapać się tak wysoko. Nie mógłbyś mnie podsadzić? Widział, że sama sobie nie poradzi, zwłaszcza że bryczesy były dość obcisłe, ale panicznie bał się jej dotknąć. Postanowił choćby odrobinę odwlec ten moment. - Podchodzisz do konia od lewej i wkładasz lewą stopę do strzemienia - powiedział, kiedy zbliżyła się do Maurice' a. Zrobiła, co kazał. - Gotowe. Rafi też był gotów. Gotów zanieść ją do swej sypialni. Jednak nie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

zrobił tego, tylko podepchnął Genie do góry za pośladki i wsadził ją na siodło. - To wcale nie było takie trudne - oznajmiła, spoglądając na Rafiego z wysokości końskiego grzbietu. Ależ było. Znacznie trudniejsze, niż mogła sobie wyobrazić. - Musisz się trzymać prosto. Proste plecy, łokcie przy sobie instruował Rafi, jednocześnie układając jej wodze w dłoniach. - Trzymaj luźno, nie ściskaj. Uniosła głowę, wyprostowała się. - Tak dobrze? - spytała. Wprawdzie pozycja była niemal idealna, ale Rafi położył jedną dłoń na plecach Imogeny, drugą na jej brzuchu, powyżej paska spodni. Przez ułamek sekundy wyobraził sobie, że wsuwa palce pod materiał. Ale zaraz się opamiętał i nacisnął lekko, żeby jeszcze bardziej ją wyprostować. - Tak jak teraz. - Dobrze. Co dalej? - Patrz prosto przed siebie, palce skierowane na zewnątrz, pięty blisko boków, kolana przyciśnięte, dobrze, tak jak teraz, staraj się, by zawsze były w tym samym miejscu. - Strasznie dużo trzeba zapamiętać. - Z czasem będziesz to robiła automatycznie. Stanął na środku padoku i na lonży prowadził Maurice'a wzdłuż ogrodzenia. Po kilku okrążeniach zatrzymał konia. - Na razie wystarczy. - Tylko tyle? - Genie była bardzo rozczarowana. - Po lunchu zrobimy kolejną lekcję. Możesz zejść. - A nie mógłbyś mi pomóc? - Myślę, że sama sobie poradzisz. - Nie śmiał znów jej dotknąć. Spojrzała na ziemię. - Wysoko. Nie miał wyjścia. Rzucił lonżę na ziemię i zdjął Genie z siodła, przesuwając ją powoli wzdłuż swego brzucha. Trzymał ją mocno w ramionach, jej piersi wciskały się w jego tors, uda tuliły się do jego ud, jej brzuch dotykał najbardziej newralgicznego miejsca. Jeśli dotąd nie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

zorientowała się, jak na niego działa, to teraz musiała już mieć pewność. - To się nazywa obsługa - pochwaliła, patrząc mu prosto w oczy. Ani na milimetr się od niego nie odsunęła. Jakże łatwo byłoby ją teraz pocałować, nareszcie przekonać się, jak smakują jej usta. Wystarczy tylko pochylić głowę... Gdzieś za jego plecami rozległ się głośny gwizd. Rafi puścił Genie i cofnął się o krok. - Zaprowadzę Maurice'a do stajni - powiedział. - Ty możesz już iść. Doris zaraz poda lunch. - Tak jest, Wasza Wysokość. - Spojrzała wymownie na jego rozporek, dając do zrozumienia, że dostrzegła trudną sytuację szejka. Potem odwróciła się na pięcie i kołysząc biodrami, poszła do domu. Rafi został sam z ospałym koniem i z pożądaniem większym niż Mount Everest.

anula & polgara

ROZDZIAŁ TRZECI

sc

an

da

lo

us

Imogena samotnie usiadła do stołu. Doris co chwilę zaglądała do jadalni, żeby sprawdzić, czy przypadkiem czegoś jej nie brakuje, ale Rafi się nie pojawił. Od zakończenia lekcji ani razu go nie widziała. Nie wiedziała nawet, o której powinna się stawić na następną jazdę. Doris wyszła z kuchni, wycierając ręce ścierką do naczyń. Natychmiast zauważyła niedojedzoną zupę. - Nie lubisz rosołku, skarbie? A może za ostry dla ciebie? Ostry to stanowczo za słabe określenie dla piekącego wywaru. - Jest bardzo dobry - skłamała Imogena - tylko nie chcę się przejadać przed popołudniowa lekcją. Pójdę sprawdzić, czy szejk Szakir jest już gotów. - Na pewno. - Doris puściła do niej oko. - Ale musisz coś na siebie włożyć, bo będziesz wyglądała jak ugotowany rak. - Posmarowałam się kremem. - Myślisz, że to wystarczy? Wolałabym nie smarować ci poparzeń octem. Szef nie przepada za tym zapachem. Imogena z trudem powstrzymała się przed wyjaśnieniem, że nic a nic jej nie obchodzi, jak będzie pachniała i czy szejkowi się to spodoba. Nie chciała znów kłamać. - Jeszcze raz się posmaruję - obiecała - żeby nie robić ci kłopotu. Wstała od stołu i skierowała się do wyjścia. - Posmaruj się znowu, jak wypocisz pierwszą warstwę - słyszała za sobą przestrogi Doris. - I po lekcji też się posmaruj. Imogena weszła do stajni, w której przedtem spotkała się z Rafim. Nie było nikogo prócz kilku koni uwiązanych w boksach. Prychające niespokojne ogiery. Trzymając się z dala od tych boksów, powędrowała

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

do tego, w którym powinien stać Maurice, ale boks okazał się pusty. Postanowiła poszukać konia i nauczyciela na padoku. Już z daleka zobaczyła, że Maurice stoi uwiązany do ogrodzenia. Po wewnętrznym kręgu padoku galopował Rafi Szakir na wspaniałym karym ogierze. Piękny mężczyzna o kruczoczarnych włosach i posłuszny czarny koń w galopie. Jeździec i rumak tworzyli jedną całość, byli idealnie zsynchronizowani. Porywał ich pęd, szum wiatru, zdawać by się mogło, że poza tym świat dla nich nie istniał. Wdrapała się na szczeble ogrodzenia, by lepiej przyjrzeć się tej cudownej scenie. Rafi wreszcie ją zauważył, podjechał do niej, zatrzymał konia i popatrzył na nią tymi swoimi oczami, szarymi jak burzowa chmura. Nagi tors, zlany potem, unosił się i opadał. Równie zmęczony był koń. - Jesteś wspaniałym jeźdźcem - powiedziała Imogena, mimo że jego spojrzenie i kompletne milczenie zbiły ją z pantałyku, a nagi tors nie pozwalał się skupić. Nie spuszczając z niej wzroku, Rafi wysunął stopy ze strzemion i pogłaskał konia po szyi. - To jest Layl BaHar - powiedział - co w tłumaczeniu oznacza „czarne morze". Mówię do niego BaHar. Nikomu prócz mnie nie wolno go dotykać. Dreszcz przeszedł jej po plecach. Nie ze strachu, tylko dlatego, że pomyślała sobie, jakby to było miło, gdyby Rafi o niej powiedział to samo. Ale zaraz przyszło jej do głowy, że to okropnie staroświeckie, no i bardzo głupie marzenie. - Piękny - stwierdziła, mając na myśli zarówno konia, jak i jeźdźca. - Jesteś gotowa? - zapytał Rafi z ledwo słyszalnym napięciem w głosie. - Na co? - Na przejażdżkę. - Na koniu? - Na razie tak. - Jestem, jeśli ty jesteś gotów. - Zawsze jestem gotowy. Imogena także, ale nie na lekcje. Była gotowa zapomnieć, z jakiego

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

powodu się tu znalazła. Mogłaby nawet całkiem zapomnieć o swojej pracy. Zeskoczył z konia, wodze zawinął przy siodle i wydał BaHarowi polecenie, którego Imogena nie potrafiła zrozumieć. Ogier posłusznie stał w miejscu, nawet nie spróbował się oddalić. - Wsiadaj - powiedział Rafi, przyprowadziwszy Maurice'a przytrzymam go. - A gdzie siodło? - Tym razem pojeździsz na oklep. - Nie mam się czego przytrzymać - przeraziła się nie na żarty. - W ten sposób szybciej nauczysz się utrzymywać równowagę. - To chyba nie jest najlepszy pomysł - upierała się. - Umówiliśmy się, że będziesz wykonywała moje polecenia - rzucił niecierpliwie. - Tak, o ile nie będą zagrażać życiu. Spojrzał na nią dziko. - Nie dyskutuj, tylko rób, co ci każę, a nic złego ci się nie stanie. Jasne? - Tak jest, Wasza Wysokość. - Imogena zasalutowała i stuknęła obcasami. - Przepraszam za zuchwałość, Wasza Wysokość. Rafi nawet się nie uśmiechnął. Ustawił BaHara obok Maurice'a. Wałach parsknął i spróbował ugryźć ogiera, jakby był zły, że ludzie poświęcają uwagę innemu zwierzakowi. Na szczęście BaHar nie zareagował na zaczepki i nadal stał nieporuszony, nie jak żywy ogier, tylko jak pomnik ogiera. - Chodź tu. Chwilę potrwało, nim Imogena zorientowała się, że mówił do niej, a nie do konia. Zanim się obejrzała, stanął tuż za nią i powiedział: - Potrzymaj wodze, a ja cię podsadzę. Rafi wziął ją za pośladki i wsadził na grzbiet Maurice'a. Bez strzemion, z kościstym grzbietem konia pod pupą, Imogena poczuła się całkiem bezradna. Na dodatek, gdy zorientowała się, że Rafi gapi się na jej biust, sutki natychmiast stwardniały. Ani cienka bluzka, ani sportowy staniczek nie zdołały ukryć tego zjawiska. Przypomniała sobie, że nie posłuchała Doris i nie nasmarowała się kremem. Ale co tam, ważny był tylko Rafi, który nadal stał bez ruchu i

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wciąż się jej przyglądał, choć tym razem patrzył na twarz. - Na początek zrobisz jedno okrążenie sama, a ja popatrzę. - Sama?! - Kurczowo zacisnęła palce na wodzach. - Będę przy tobie. Popędź Maurice'a. Po prostu ściśnij go kolanami. Tylko niezbyt gwałtownie. Zrobiła, co kazał. Maurice przeszedł kilka kroków, po czym stanął w miejscu, zaś Imogenę rzuciło do przodu. Chwyciła konia za szyję, uderzając przy tym nosem w jego grzywę. Kichnęła. Kiedy się wyprostowała, zobaczyła, że Rafi już jest przy niej. Nie zsunęła się z wałacha tylko dzięki temu, że ją przytrzymał. - Nic z tego nie będzie. Czuję się jak na zjeżdżalni, a nie jak na koniu. Znów jej się przyglądał. Był wyraźnie zaniepokojony. Ani śladu złości czy choćby zniecierpliwienia. - Mam lepszy pomysł - oznajmił i zdjął ją z grzbietu Maurice'a. Bez wysiłku, jakby była piórkiem, a nie postawną kobietą. Także miała lepszy pomysł, zwłaszcza kiedy znalazła się tuż przy nagim torsie Rafiego. - Co ty znów wymyśliłeś? - mruknęła, walcząc z przemożną chęcią dotknięcia jego nagiej piersi koniuszkiem języka. Rafi bez słowa zdjął siodło z BaHara, rzucił je na najwyższą żerdź ogrodzenia, po czym lekko wskoczył na grzbiet ogiera. Zagwizdał na siwego mężczyznę, który właśnie wyszedł z pobliskiej stajni. - Blaylock! Zaprowadź Maurice'a do stajni. Nie będzie już dziś potrzebny. - Już się robi. Wszedł na padok i wyprowadził wałacha za ogrodzenie. Cały czas miał spuszczony wzrok, jakby nie śmiał patrzeć na szejka i jego uczennicę. - Podejdź tu - rozkazał Rafi. Półnagi, na czarnym ogierze, wyglądał jak jakiś pustynny bożek. Wykonała jego polecenie, choć nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Omal nie umarła z wrażenia, kiedy Rafi uniósł ją i posadził przed sobą na końskim grzbiecie. Potem objął Imogenę i przysunął do siebie tak mocno, że jej plecy przywarty do jego brzucha. Czuła, jak uda Rafiego

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

dotykają jej ud, czuła zapach drzewa sandałowego i żar bijący od jego ciała. - Ta twoja sztuczka kosztowała mnie co najmniej dziesięć lat życia powiedziała Imogena, gdy jako tako doszła do siebie. - Dzięki temu wreszcie się dowiesz, jak koń się pod tobą porusza. - A mówiłeś, że nikomu prócz ciebie nie wolno dotykać BaHara. - Dla ciebie zrobiłem wyjątek. - Rafi przesunął palcami po nagich ramionach Imogeny. - Weź wodze, tak jak cię uczyłem, i spróbuj się rozluźnić. Koń czuje, że się denerwujesz. - A co ja mogę poradzić na to, że się denerwuję? I że jestem podniecona, dodała w myślach. - Nie masz żadnego powodu do zdenerwowania - mówił Rafi, a jego ciepły oddech muskał ucho Imogeny. - Jestem tu po to, żeby cię chronić. I żeby cię uczyć. Chwyciła wodze. - Tak dobrze? - Bardzo dobrze. A teraz trzymaj się konia samymi tylko nogami. Spróbowała ścisnąć BaHara kolanami, chociaż mięśnie miała jak z waty, miękkie i niezdolne do najmniejszego wysiłku. - Mocniej. - Rafi położył dłoń na lewym udzie Imogeny. - Mocniej. Wyobraziła sobie, że to ona do niego tak mówi i że nie siedzą na koniu, tylko się kochają. Od tego marzenia serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. Starała się nie myśleć o dłoni Rafiego spoczywającej na jej udzie, starała się skoncentrować, ściśle wypełnić jego polecenie i jak najmocniej ścisnąć kolanami boki ogiera. - No, teraz dobrze - pochwalił Rafi. - Uderz lekko piętami. To znak, że koń ma iść do przodu. Niesłychane, ale BaHar bez wahania wykonał polecenie Imogeny. Zupełnie inaczej niż Maurice. Najpierw zrobił powoli kilka kroków, a potem nieco przyspieszył, jakby miał ochotę biec. - Powiedz coś do niego - polecił Rafi. - Wtedy zwolni. - Co mam powiedzieć? - Reaguje na słowo „spokój". Imogena popatrzyła na końskie uszy, które drgały, jakby BaHar nasłuchiwał jej głosu, jakby spodziewał się komendy.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Spokój. - Powiedz to bardziej stanowczo. - Spokój - powtórzyła nieco głośniej. Ku jej zdumieniu, podziałało. Jechali powoli dookoła padoku. Imogena nie była całkiem rozluźniona ani zupełnie spokojna. Marzyła o tym, żeby oprzeć się o Rafiego, zamknąć oczy i cieszyć się dotykiem jego ciała. Niestety, choć niechętnie, musiała się skupić i uważać. Jak to na lekcji. - Co teraz? - Będziemy tak jeździć, aż poczujesz się swobodnie. - Czy kiedykolwiek będę robić coś innego, niż tylko tak człapać? - Owszem, kiedy nauczysz się panować nad koniem. Wstrzymała oddech, bo dłoń Rafiego przesunęła się z jej talii na brzuch. - Rozluźnij biodra i poruszaj się w rytm kroków konia. Mogła się poruszać wyłącznie w rytmie palca Rafiego, który delikatnie głaskał ją po brzuchu. - Dobrze - zgodziła się potulnie. - Jeśli chcesz się zatrzymać, musisz delikatnie pociągnąć za wodze. BaHar ma bardzo wrażliwe wargi. - Wrażliwe, powiadasz? - Spojrzała na niego przez ramię. Ich twarze znajdowały się tak blisko, że widziała każdy szczegół pięknych ust Rafiego. Bez trudu mogłaby go pocałować. - Powinnaś spróbować. Czyżby dał przyzwolenie? - Naprawdę? - Przekonaj się, jak łatwo go zatrzymać. A więc chodziło tylko o konia! Lekko ściągnęła wodze i ogier natychmiast stanął. Popędziła go - i ruszył do przodu. Znów go zatrzymała, a potem jeszcze raz kazała ruszyć. - Jest świetnie wyszkolony. Bardziej chętny do współpracy niż Maurice. - Doskonale sobie radzisz, Genie. Znakomicie. Oparła głowę na jego ramieniu. Po prostu nie umiała sobie odmówić tej przyjemności. - Naprawdę? - spytała ociężale, bo tak się czuła. Jakby zupełnie nie miała kości. Rafi oparł się policzkiem o jej policzek, a jego dłoń wsunęła się pod

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

bluzkę, dotknęła nagiego ciała Imogeny. - Bardzo szybko się uczysz - szepnął. - To dlaczego tylko człapiemy? - spytała cicho. I dlaczego ja się cała trzęsę? Głupie pytanie. To dłoń Rafiego sprawiła, że drżała na całym ciele. Coraz bardziej go pragnęła. . Przesuwał palcem ponad paskiem bryczesów Imogeny. W tę i z powrotem, aż w głowie się kręciło. - Mówiłem ci, że nie będziemy się spieszyć. - Rozumiem. Rzeczywiście rozumiała. Nagle zapragnęła tego wszystkiego, co dawno odsunęła na bok, żeby nie przeszkadzało w pracy. Bardzo chciała, żeby Rafi jej dotykał, żeby ugasił dawno niezaspokajane pragnienie. Wciąż rysował jakieś wzory na jej brzuchu, muśnięcia jego palca schodziły coraz niżej, coraz bliżej zapięcia spodni. Serce podskoczyło jej do gardła, kiedy dotknął sprzączki. Oczywiście powinna położyć temu kres, zanim zajdzie za daleko. Naprawdę należało zapytać Rafiego, co wyprawia. Nie powinna pragnąć, żeby to trwało. Tyle że pragnęła. Nagle wyjął dłoń spod jej bluzki, jakby się opamiętał. Odebrał Imogenie wodze, zatrzymał BaHara przy furtce i zeskoczył na ziemię. - To już koniec? - W jej głosie było niezadowolenie i rozczarowanie. - Na jeden dzień wystarczy. Ujął ją w talii i zdjął z konia. Tym razem zrobił to szybko, bez dwuznacznego przedłużania tej chwili, a potem bez słowa wyprowadził konia z padoku, nie oglądając się za siebie. Imogena stała jak wmurowana. Wściekłość i żal walczyły w niej o lepsze. Żal, że tak to się skończyło, wściekłość, że nadal pragnęła Rafiego. Co gorsza, dobrze wiedział, do jakiego stanu ją doprowadził i czego po nim oczekiwała, a jednak postanowił nie obdarzać jej swymi względami. Nic z tego wszystkiego nie rozumiała, a przecież musiała zrozumieć. Poszła szybko za Rafim. Dogoniła go tuż przed stajnią, kiedy przekazywał BaHara Blaylockowi. - Weź BaHara i go wyczyść - mówił Rafi. - I daj mu solidną porcję owsa. Zasłużył sobie na to. Blaylock odebrał od Rafiego wodze i odszedł bez słowa. Widocznie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wszyscy bez szemrania spełniali życzenia Rafiego Szakira. Imogena pomyślała, że jeśli nie będzie uważać, to wkrótce dołączy do grona jego pokornych sług. - Czy nie zasłużyłam sobie na żadną nagrodę? - spytała, przyglądając się, jak Rafi wkłada koszulę. - Sam mówiłeś, że jestem pojętną uczennicą. - Zasłużyłaś. - Obdarzył ją uśmiechem, którego się nie spodziewała. - Chciałbym ci coś pokazać. - Co takiego? - Chodź ze mną. - Ruchem głowy wskazał schody prowadzące do mieszkania nad stajnią. Rozpierała ją radość tak wielka, że miała ochotę biec za nim w podskokach, jakby była małą dziewczynką. Przecież dobrze wiedziała, że w tym mieszkaniu prócz nich dwojga nie będzie nikogo, więc ta nagroda... Rafi otworzył drzwi i przepuścił ją przodem. Imogena dotknęła ramienia, które zaczęło ją piec, ale teraz nie zamierzała martwić się nadmierną opalenizną. - Moglibyśmy teraz porozmawiać z tobą o tym interesie, o którym ci wczoraj wspomniałem - mówił Rafi, wpuszczając ja do gabinetu. A więc chciał z nią rozmawiać o interesach? No, oczywiście. W końcu po to tu przyjechała. A jednak była rozczarowana i zarazem zła na siebie z powodu swej bezdennej głupoty. Gdy usiadła za biurkiem, Rafi położył przed nią teczkę z dokumentami. - Tu masz listę osób zainteresowanych kupnem udziałów BaHara powiedział. - Jeśli je wykupią, będą mieli procent ze sprzedaży źrebaków po BaHarze i prawo do dwóch darmowych kryć rocznie, pod warunkiem, że doprowadzą odpowiednią klacz. Oczywiście będą także partycypować w wydatkach. Przeczytała nazwiska. Sama śmietanka towarzysko-biznesowa Georgii. - Wielu z nich znam osobiście. Mają kupę kasy. Ile udziałów chcesz sprzedać? I po ile? - Najwyżej dwadzieścia, po trzydzieści tysięcy dolarów.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- To BaHar jest aż tyle wart? - Dużo więcej. Sobie zostawiam większość udziałów. - No tak. Dotąd nie miałam do czynienia z tą branżą. - Jak też nie miała do czynienia z takim człowiekiem jak Rafi. Z obu tych powodów czuła się trochę niepewnie. - Może powinieneś się zwrócić do kogoś, kto się na tym zna? - Wierzę w ciebie. Chciałbym, żeby twoja firma zajęła się nie tylko tą sprawą, ale i całym moim kapitałem. Sid będzie zachwycony, pomyślała Imogena. - Tak po prostu? - Spojrzała mu prosto w oczy. - Owszem. Uważam, że zasługujesz na tę szansę. Okazja rzeczywiście była wyjątkowa. Miała w garści interesy Rafiego i nawet nie musiała się z nim przespać. - Dobrze. Jeśli zbyt ci się nie spieszy, to przyślę ci ofertę w przyszłym miesiącu, jak zakończę kurs konnej jazdy i wrócę do pracy. Praca, pomyślała, cóż za paskudne słowo. Oparł dłonie na biurku i pochylił się. Niedopięta koszula odsłaniała piękny tors i płaski brzuch. - Rzadko się spieszę - powiedział znacząco. - Zazwyczaj cierpliwość popłaca. - Najbardziej w sprawach finansowych i w nauce konnej jazdy. Na jej słowa oczy Rafiego zrobiły się całkiem czarne, a serce Imogeny zaczęło bić bardzo szybko. - Są także inne rzeczy, którymi warto się delektować. - Czyli... jakie? - To nie ma nic wspólnego z interesami. Także oparła dłonie na biurku i też się pochyliła. Ich palce prawie się ze sobą stykały, twarze znajdowały się tuż-tuż. - Na przykład...? - Na pewno jesteś tego ciekawa? - I to bardzo. Objął ją za szyję i dotknął ustami jej czoła. - Na przykład to. - Delikatnie pocałował ją w policzek. - To. Pocałował oba kąciki jej ust. - I jeszcze to. Pocałował ją w usta, namiętnie, jak czuły kochanek. Imogena poczuła się tak cudownie... Chciała, żeby ją przytulił, chciała, żeby to przeklęte

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

biurko, które ich odgradzało, zniknęło. Zamierzała nawet wdrapać się na nie, a potem rzucić się w ramiona Rafiego... ale on już przestał ją całować i wyprostował się. - O siódmej Doris podaje obiad - powiedział zaskakująco oficjalnym tonem. - Radzę ci się nie spóźnić, bo inaczej możesz nie zostać obsłużona. O czym on mówi? Imogena dopiero po chwili zrozumiała jego słowa. Wstała i obciągnęła bluzkę, bardziej ze zdenerwowania niż z rzeczywistej potrzeby. - Tylko tyle? - Jeśli uważasz, że to za mało, to Doris przygotuje ci coś na kolację stwierdził z głupia frant. - Nie chodzi mi o jedzenie - syknęła. - Wiem. - Odwrócił się do niej plecami, ale Imogena zdążyła jeszcze dostrzec jego uśmiech. A niech go! - Masz zamiar stąd wyjść, jakby nic między nami nie zaszło? Z ręką na klamce spojrzał na Imogenę. - A co właściwie między nami zaszło, Genie? - Pocałowałeś mnie. I to nie byle jak. - Nie po raz ostatni. - Akurat! - Żadne akurat. Też wiesz, że to się powtórzy. Ten facet miał stanowczo za dużo pewności siebie. I charyzmy. - A jeśli wcale nie chcę, żeby się powtórzyło? Oczy mu się zwęziły, na usta wypłynął uśmiech. - Nie masz innego wyjścia. Co za przeklęty szowinista! - Co, ja nie mam innego wyjścia?! - Arogancki szejk stanowczo zasłużył na feministyczny wykład. Imogena dobrze wiedziała, jak faceci tego nie cierpią. Ale akurat temu należała się taka tortura. - Rozejrzyj się wokół, drogi książę - syknęła - i spojrzyj na kalendarz. Mamy dwudziesty pierwszy wiek! Jak każda kobieta - ostatnie słowo wymówiła z wielką godnością - mam niezbywalne prawo do decydowania o sobie. Również o tym, co uważam za moją życiową potrzebę, a co nie. Urwała na chwilę, żeby nabrać powietrza. - I jak każda nowoczesna

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

kobieta dobrze rozumiem swoją seksualność, i wiem, czego chcę od mężczyzny, a także sama decyduję, kiedy i jak... Zamknął jej usta niesłychanie wprost gorącym pocałunkiem. Szejk Rafi Szakir miał upajające usta, a jego pocałunki uderzały do głowy jak najdroższy szampan. Byłaby się zatoczyła, gdyby nie trzymał jej mocno przy sobie. Niestety tym razem też skończyło się tylko na pocałunku, i to bardzo szybko. Odgarnęła włosy z twarzy. - Rozumiem, że zrobiłeś to tylko po to, żeby mi udowodnić swoją rację? - Nie do końca. Chciałem cię uciszyć, więc musiałem cię czymś zająć. - I pewnie myślisz, że w ten sposób powstrzymasz mnie przed powiedzeniem tego, co mi leży na sercu? - Nie, ale będę cię w ten sposób uciszał za każdym razem, kiedy uznam to za stosowne. Przesunęła palcem po brzuchu Rafiego, od mostka aż po pępek. Czuła, jak jego mięśnie napinają się od dotyku jej palca. - A więc szejk tylko udaje zimny głaz. Tak naprawdę z trudem panuje nad sobą. Chwycił jej dłoń, uniósł do ust i pocałował. Imogena nie przypuszczała, że całowanie w rękę może być aż tak podniecające. - Potrafię się opanować, Genie, zwłaszcza kiedy bardzo czegoś pragnę. - Ciekawe, czego tak bardzo pragniesz, Rafi? - Ciebie. Zamarła. Zaparło jej dech w piersiach. - I myślisz, że mnie dostaniesz, prawda? - Tak. W końcu cię dostanę. Ale z tym też nie będziemy się śpieszyć. - A więc znowu powoli? - Gdy tymczasem ona pragnęła szybko, najlepiej od razu. - No właśnie. Ale zapewniam cię, że nie pożałujesz. I ja też nie. Wyszedł, a Imogena z westchnieniem opadła na fotel. A więc mam czekać, myślała. Tylko jak długo? I czy nie zrobię głupio, jeśli zaryzykuję? A jak już zaryzykuję, to czy naprawdę będzie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

warto? Oczywiście! Co do tego nie miała wątpliwości. Pod warunkiem, że przez cały czas będzie pamiętała o tym, że są obcymi ludźmi, którzy przypadkiem bardzo siebie pragną. Tylko tyle. Zaspokojenie fizycznych potrzeb i nic więcej. Praca bez reszty pochłaniała Imogenę, dlatego nie mogła sobie pozwolić na żaden poważny związek z mężczyzną, nawet z tak wspaniałym jak Rafi. A więc tylko pożądanie, postanowiła. Żadnych uczuć. Szczerze wątpił, czy zdoła zapanować nad sobą. Imogena Danforth działała na niego jak żadna inna kobieta. Zainteresowała go od pierwszego wejrzenia, a potem, w trakcie lekcji wielokrotnie się zapominał. Nawet teraz, kiedy patrzył, jak popija wodę, czekając na podanie obiadu, wprost pochłaniał ją wzrokiem. Kilka razy tego dnia miał ochotę porwać Genie na ręce i zanieść do swej sypialni, ale za każdym razem jakoś udawało mu się opanować. Jednak teraz, gdyby byli sami, gdyby nikt im nie przeszkadzał, z radością podniósłby ją z krzesła, zaniósł na taras i kochałby się z nią pod rozgwieżdżonym niebem. - Wyżerka na stole - oznajmiła Doris, stawiając przed Rafim talerz. Przed Imogeną postawiła parującą michę. - Skąd wiedziałaś, że uwielbiam krewetki? - Imogena miała taką minę, jakby dostała górę złota. - Skarbie - Doris poklepała ją po ramieniu - dziewczyny z Georgii potrafią docenić południowe przysmaki. - Rzuciła Rafiemu zjadliwe spojrzenie. - Tylko niektórzy przeszczepieńcy nie potrafią. - Dziękuję, że łaskawie uwzględniłaś moje wątpliwe gusta skwitował Rafi. - Jest bardzo wybredny. - Doris mówiła do Imogeny, jakby Rafiego nie było w pokoju. - Jada tylko kurczaki. Codziennie to samo, dzień po dniu. Nawet do chleba nie mogę go przyzwyczaić. - Czyste bluźnierstwo! - Genie położyła rękę na sercu, jakby doznała wstrząsu. - Jak można nie lubić chleba? - Ja nie lubię - stwierdził Rafi, zabierając się do kurczaka. - Życzę wam smacznego. - Doris podeszła do Rafiego i poklepała go po ramieniu.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Ona jest niesamowita - powiedziała Imogena, gdy Doris wróciła do kuchni..- Masz szczęście, że ją znalazłeś. Nie zawsze zgadzał się z tym twierdzeniem. W tej chwili marzył o tym, żeby Doris wyniosła się do innego stanu i zostawiła go samego z Genie. - Naprawdę bardzo dużo robi, chociaż czasami mam zastrzeżenia do jej kuchni. - Wszystko słyszałam! - rozległ się głos Doris. - I do tego ma słuch jak nietoperz - mruknął. Imogena osłoniła serwetką bluzkę i zaczęła jeść. - Może jednak spróbujesz? - Wyciągnęła do Rafiego rękę z krewetką. - Nie cierpię skorupiaków. - Skrzywił się. - Na pewno? - Genie powoli obrała krewetkę. - Są pyszne. - Wierzę ci na słowo i niech tak pozostanie. Miał natomiast przemożną chęć popróbowania Genie. Usiłował skupić się na jedzeniu, ale nie czuł smaku, chociaż Doris jak zwykle bardzo ostro przyprawiła kurczaka. Wolał przyglądać się Genie, która z wprawą obierała krewetki, maczała je w maślanym sosie, wkładała do ust, po czym dokładnie oblizywała palce i wargi. Rafi żałował, że nie może jej pomóc w tym oblizywaniu. To znaczy mógł, tylko nie miał śmiałości. Doris na pewno czatowała w pobliżu, czyhając tylko na to, żeby Rafi zrobił coś, czego w jej opinii absolutnie nie powinien robić. - Fantastyczne - powiedziała Genie z entuzjazmem. Rafi miał nadzieję, że tyle samo entuzjazmu wykaże, kiedy wreszcie będzie się z nią kochał. Obrała kolejną krewetkę. Tym razem zrobiła to jeszcze wolniej. - Tak jak powiedziałeś, są rzeczy, którymi należy się delektować. Rafi skoncentrował się na własnym talerzu, mimo to od czasu do czasu zerkał ukradkiem na Genie. I za każdym razem, kiedy oblizywała wargi, kiedy zlizywała z palców sos, coraz bardziej się podniecał. W końcu uznał, że jeśli zaraz stąd nie wyjdzie, to złamie swoje postanowienie i przyspieszy bieg wypadków. - Pójdę się położyć - powiedział, wstając od stołu. - Dobranoc. - Myślałam, że porozmawiamy o twoich planach handlowych. -

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Genie popatrzyła na niego z żalem. Gdyby pozostał w jej towarzystwie jeszcze chwilę, nie byłoby mowy o żadnej rozmowie. - Musisz odpocząć - wykręcił się gładko. - Oczekuję cię w stajni jutro o ósmej rano. - Będę punktualnie. - I włóż jakąś bluzkę z długim rękawem. Masz bardzo spieczone ramiona. - To - odparła i wyciągnęła ręce przed siebie - tylko pierwsza opalenizna. Nic groźnego, za kilka dni zbrązowieje. Po prostu tak reaguję na słońce. Pomyślał, że Genie ma najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek zdarzyło mu się oglądać, i wyjątkowo kuszące ciało. Powinien natychmiast stąd odejść, bo za chwilę może być za późno. - A jednak radzę ci ubrać się odpowiednio. Nie chciałbym, żebyś cierpiała. To by ci przeszkadzało w nauce. - Czy propozycja jest nadal aktualna? - spytała z miną niewiniątka. - Jaka propozycja? - Żeby zadzwonić do ciebie, choćby w środku nocy, gdybym czegoś potrzebowała. Rafi nie zapomniał o tym, choć miał nadzieję, że ona zapomniała. - Zawsze jestem do twoje dyspozycji. - Prawie biegiem wypadł z jadalni, by nie zapomnieć, że nie miał się spieszyć. Wziął jeszcze jeden zimny prysznic, w nadziei, że tym razem uda mu się odzyskać panowanie nad własnym ciałem, ale się nie udało. Leżał na łóżku nagi, bez żadnego przykrycia. Miał wrażenie, jakby znów znalazł się na pustym otaczającej jego rodzinną Amytrę. Był cały zlany potem, usta miał wyschnięte i był tak podniecony, jak już dawno mu się nie zdarzyło. Myślał o Genie, o fizycznej przyjemności, jaką mogłaby mu dać. Wyłącznie fizycznej. Rafi nie zamierzał ponownie zakładać rodziny, choć obiecał młodszemu bratu, że o tym pomyśli. Darin, który wiele lat podróżował po świecie jako wojskowy agent, po stracie narzeczonej postanowił nigdy się nie żenić. Rafi powiedział mu, że szuka nowej żony, mając nadzieję, że wciąż przeżywający bolesną stratę brat zacznie normalnie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

żyć. No i Darin zaczął: przed dwoma miesiącami ożenił się z kobietą poznaną podczas jednej z misji. Rafi był prawie pewien, że sam już nigdy nie zdecyduje się na małżeństwo, mimo to nie miał nic przeciwko romansowi z kobietą, która z własnej i nieprzymuszonej woli chciałaby dzielić z nim łoże. Tą kobietą mogła być Imogena Danforth. Genie raczej nie skomplikuje mu życia ani nie będzie miała wobec niego nierealnych oczekiwań. Ma przed sobą tylko jeden cel: chce być najlepsza w swoim zawodzie. I na pewno nie zamieni kariery na zwyczajne spokojne życie. To bardzo odpowiadało Rafiemu.

anula & polgara

ROZDZIAŁ CZWARTY

sc

an

da

lo

us

- Zadzwoń do mnie, Danforth, to ważna sprawa. Imogena wysłuchała zwyczajowej wiadomości od Sida Carvera i rzuciła telefon na łóżko. Jej szef był wygodnickim cwaniakiem. Uważał, że wystygła kawa to prawdziwa tragedia, której natychmiast należy przeciwdziałać. Oczywiście nie on ma się tym zająć, tylko ktoś inny. Teraz najpewniej nie mógł znaleźć teczki któregoś z klientów i chciał, żeby Imogena mu powiedziała, gdzie jej szukać. Spojrzała na złoty zegar stojący na marmurowym gzymsie kominka. Była jedenasta wieczorem. Cokolwiek Sid nabroił, nie dało się tego naprawić o tej porze. Postanowiła, że zadzwoni rano. Albo lepiej poczeka na powtórny telefon szefa. Sid mógł poczekać do rana, ale Imogena musiała natychmiast zadzwonić do swoich rodziców. Nie uprzedziła ich o wyjeździe do stadniny i nie pojawiła się na niedzielnym obiedzie. Na pewno się niepokoją. Miranda Danforth prawie od razu odebrała telefon. - Cześć, mamo, to ja. - Imogena? Gdzie jesteś? Martwiłam się o ciebie. Nie przyjechałaś na obiad i nawet nie zadzwoniłaś. - Przepraszam. Czas tak szybko leci. - Za ciężko pracujesz, dziecko. - Jesteś zdyszana, mamo. Czyżbyś znów bawiła się z tatą w chowanego między beczkami z winem? - Wyobraziła sobie, jak matka zasłania dłonią słuchawkę. - No wiesz, myślałam, że już zapomniałaś o tamtym drobnym incydencie. - Twoim zdaniem to był drobny incydent? - przekomarzała się

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Imogena. - Masz szczęście, że nie doznałam trwałego urazu psychicznego. A po tym, jak zobaczyłam, coście z tatą wyprawiali w tej piwniczce, mogłabym... - Jeśli chcesz wiedzieć - matka przybrała oficjalny ton - to z ojcem przez cały dzień zbieraliśmy fundusze na kampanię wyborczą Abrahama. - I jak wam poszło? - Bardzo dobrze. Co dziwniejsze, wiadomość o wyczynach twojego kuzyna Marcusa jakimś cudem nie popsuła imprezy. - A co on znowu zrobił? - spytała Imogena. Widocznie bardziej wypadła z obiegu, niż jej się zdawało. - To ty o niczym nie wiesz? Policja go przesłuchiwała. Przypuszczają, że ma coś wspólnego z tym wybuchem w biurze Danforthów w dzielnicy portowej. Twierdzą, że Marcus ma jakieś powiązania z kartelem w Kolumbii. Wyobrażasz sobie coś podobnego? Bez trudu mogła sobie to wyobrazić. Liczni ludzie robili, co w ich mocy, żeby zakłócić kampanię wyborczą wuja Abrahama. Imogena wcale by się nie zdziwiła, gdyby za tym wszystkim stał John Van Gelder, kontrkandydat wuja. - Na pewno nikt nie uwierzy, że Marcus może być zamieszany w coś takiego. Toż on jest doradcą prawnym Danforth & Danforth. Kawa to całe jego życie. Nie zaryzykowałby tego wszystkiego, co nasza rodzina budowała od pokoleń, zadając się z przestępcami. - Dobrze o tym wiemy, dziecko. Modlę się, żeby wkrótce oczyszczono go z zarzutów. Abraham i bez tego ma dość na głowie. Z własnej i nieprzymuszonej woli, pomyślała Imogena, ale nie powiedziała tego głośno. Abraham Danforth w zasadzie był dobrym człowiekiem, tylko popełnił w życiu sporo błędów, które teraz, podczas kampanii wyborczej, bez litości wyciągnięto na światło dzienne. - Na pewno wszystko wkrótce się wyjaśni, mamo. Zadzwoniłam, bo chcę ci powiedzieć, gdzie jestem, żebyś mogła się ze mną skontaktować w razie potrzeby. - Gdzieś wyjechałaś? - Tak, jestem w SaHraa Stables. - Gdzie?

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Godzinę drogi na północny zachód od Savannah, w stadninie koni. - W stadninie koni? - Matka była wyraźnie wstrząśnięta, a Mirandę Danforth niełatwo było zadziwić. - Co ty tam robisz, na litość boską? - Uczę się jeździć konno. - O innych aspektach swego pobytu w stadninie wolała nie opowiadać. - Uważaj na siebie, moje dziecko. Naprawdę nie chciałabym, żeby stało ci się coś złego. Nie mogę nawet myśleć o stracie... - Głos jej się załamał. Miranda już jedną córkę straciła... Stare, dobrze znane poczucie winy znów próbowało się dostać do serca Imogeny, ale tym razem nie pozwoliła na to. - Nic mi nie będzie, mamo. Mój trener postępuje bardzo rozważnie. - A więc masz trenera? Przystojny? Nieżonaty? - I jedno, i drugie. - Kim są jego rodzice? Czy ma dobre geny? - Jest arabskim szejkiem. - Z królewskiego rodu? Znakomicie! Imogena uznała, że najwyższy czas zmienić temat. Nie chciała znowu słuchać o tym, że powinna się wreszcie ustatkować. - Tu jest bardzo pięknie. Na pewno by ci się spodobało. Zwłaszcza meble. Mnóstwo antyków. Pokój, w którym mieszkam, jest przepiękny. Rafi jest znakomitym trenerem, cierpliwy i usłużny. - Rafi? Mówicie sobie po imieniu? Oj, wyczuwam jakiś romans... - On nie nadaje się na męża, mamo. Bo przypuszczam, że to ci chodzi po głowie. - A czy przynajmniej ma piwnicę z winem? - Mamo! Wybuchnęły śmiechem. - Już dawno nie słyszałam twojego śmiechu, córeczko. Nie śmiejesz się zbyt często. Naprawdę powinnaś zajmować się czymś ciekawszym niż tylko praca od świtu do zmroku. Nie pamiętam nawet, kiedy ostami raz miałaś jakieś wakacje. Zdaje mi się, że od siedemnastych urodzin nie miałaś ani jednego wolnego dnia. - Wiem, mamo. - Imogena zdążyła przywyknąć do narzekań matki. Taki sobie wybrałam zawód. - Rozumiem, ale czasami powinnaś się trochę rozerwać. Wiesz, o co mi chodzi? - To ostatnie zdanie zostało wypowiedziane konspiracyjnym

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

szeptem, pewnie po to, żeby Harold Danforth nie usłyszał, jak jego żona daje Imogenie przyzwolenie na odrobinę rozpusty. Nie zdradziła jednak matce, że ostatnio o niczym innym nie myśli. - Jazda konna to bardzo przyjemne zajęcie i świetnie się przy tym bawię. Naprawdę mam bardzo miłe wakacje. - Powinnaś się jeszcze lepiej bawić. Tylko uważaj na siebie, żebyś znów nie skończyła ze złamanym sercem. Mama nie była najlepiej zorientowana. Serce Imogeny wciąż było w jednym kawałku. Wayne nie dokonał wielkich zniszczeń, co świadczyło o tym, że nie byli sobie przeznaczeni. - Będę uważać. - Całuję cię, córeczko. Powiem ojcu, że dzwoniłaś. Imogena wstała i przez oszklone drzwi wyszła na werandę. Chłodne nocne powietrze chłodziło jej ciało osłonięte jedynie cienkim jedwabnym szlafroczkiem. Do jej uszu dolatywało granie cykad i ponure nawoływanie sowy. Lecz chłodne powietrze i odgłosy nocy nie zdołały ukoić piekącego bólu ramion ani poprawić ponurego nastroju. Naprawdę potrzebowała towarzystwa. Niestety, wcale się na to nie zanosiło. Pomyślała, że jeśli Rafi nadal będzie się zabierał do rzeczy w tym tempie, to ona zdąży stąd wyjechać, zanim dojdą do konkretów. Wróciła do pokoju, wzięła z łazienki słoik domowej maści przeciw oparzeniom, który dostała od Doris. Odkręciła wieczko i na wszelki wypadek zmarszczyła nos, spodziewając się zapachu octu, jednak krem nie pachniał octem, tylko cytrynami. Zdjęła szlafrok i posmarowała sobie ramię. Byłoby przyjemniej, gdyby Rafi to zrobił, pomyślała. A może by go poprosić? Nawet matka radziła, by się trochę zabawić. Imogena, jako posłuszna córka, nie mogła jej zawieść... - Nie śpisz jeszcze, Rafi? Potrzebna mi twoja pomoc. Oderwał wzrok od pisma poświęconego hodowli koni i spojrzał na interkom. Nie mógł spać, więc postanowił zając się czymś pożytecznym, ale nie bardzo mu się udawało. Był cały spięty i tak podniecony, że aż obolały, a głos Genie, choćby tylko w interkomie, sprawił, że podniecił się jeszcze bardziej.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Pomyślał, że najlepiej będzie udać brak zainteresowania albo powiedzieć jej, że wyrwała go z głębokiego snu, a jednak podszedł do interkomu i wcisnął guzik. - Tak? - Och, nie śpisz jeszcze! - ucieszyła się Imogena. - Teraz już nie. O co chodzi? - Okropnie mnie bolą ramiona. Doris dała mi krem na oparzenia, chciałam się posmarować, ale nie mogę dosięgnąć pleców. Może mógłbyś mi pomóc? Zastanawiał się chwilę, w końcu uznał, że jeszcze trochę wytrwa w postanowieniu. - Zaraz tam będę. Nie włożył szlafroka. W końcu Genie widziała go już bez koszuli. Niestety on widywał ją Wyłącznie kompletnie ubraną, co w najmniejszym stopniu nie zmniejszyło pożądania. Miał nadzieję, że teraz też będzie ubrana, bo gdyby nie... Gdy zapukał, Genie otworzyła natychmiast. Owszem, była ubrana, ale nie do końca. Krótki jedwabny szlafroczek nie był zawiązany i odsłaniał równie krótką nocną koszulkę na ramiączkach. - Bardzo dziękuję, że przyszedłeś. Naprawdę strasznie się spiekłam. - Z gracją podeszła do toaletki. - Doris twierdzi, że to pomaga. Wręczyła mu słoiczek białego kremu. - Bądź tak dobry i posmaruj mi kark i szyję, bo inaczej jutro nie będę się mogła ruszyć. Zsunęła z ramion szlafroczek, który z cichutkim szmerem zsunął się na podłogę. Teraz Rafi miał niemal nieosłonięty widok na jej krągłe pośladki. Omal nie oszalał z podniecenia. - Mam stad, czy wolisz, żebym usiadła? - Lepiej usiądź. - A mogę na dywanie? Jest taki mięciutki. Tak jak ona, pomyślał Rafi. - Jeśli sobie życzysz. - Wzruszył ramionami. Genie usiadła na podłodze przed ścianą z luster. Rafi przysiadł na łóżku za jej plecami i wyjął ze słoika solidną porcję kremu. Pochyliła głowę, żeby mógł swobodnie rozsmarować krem po jej ramionach i karku, ale jeszcze jej nie dotykał. Panicznie się bał, że kiedy

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

to zrobi, panowanie nad sobą diabli wezmą. - Coś się stało? - spytała cicho, może nawet trochę prowokacyjnie, jakby doskonale wiedziała, co się z nim dzieje. - Mam odciski na rękach. Nie chciałbym ci sprawić bólu. - Wiem, że potrafisz być delikatny. Gdyby wiedziała, jak bardzo pragnął zerwać z niej koszulkę i rzucić Genie na łóżko, na pewno zwątpiłaby w jego delikatność. A jednak ostrożnie nałożył krem na jej spaloną słońcem skórę. Pomyślał, że bardzo mu brakowało dotyku kobiecego ciała, zapachu włosów. Przypomniała mu się inna kobieta... Gorzkie wspomnienie związku, który zaczął się źle, a zakończył tragicznie. Rafi odsunął od siebie wspomnienia, skupił się na chwili obecnej i na tej kobiecie, której pragnął bardziej niż czegokolwiek. - Mam wrażenie, że będzie ci wygodniej, jeśli usiądziesz na podłodze, tak jak ja - zaproponowała Imogena. Był bardzo podniecony i cienki materiał piżamy nie zdołał tego przysłonić. Gdyby usiadł na podłodze, byłoby to mniej widoczne, ale wówczas Genie na pewno poczułaby to, co zamierzał przed nią ukryć. Zresztą może to nie jest zły pomysł, może warto zademonstrować jej swoją namiętność, ale ostrożnie, powoli... Usiadł w rozkroku na dywanie, tuż za plecami Genie. Wyjął ze słoika jeszcze trochę kremu, nałożył go na sam środek szyi i zaczaj powoli masować, zsuwając palce coraz niżej. Obserwował ich wspólne odbicie w lustrze, widział rosnące podniecenie Genie. Rozchyliła usta, oddychała coraz szybciej, jej piersi falowały. Gdy Rafi dotknął ustami jej karku, na chwilę w ogóle przestała oddychać. - Jesteś bardzo piękna. - Dotknął jej piersi przez cieniutki jedwab koszulki. - Dziękuję... Podniosła głowę i oparła ją o policzek Rafiego. Wtedy przytulił ją do siebie i pocałował, jednocześnie pieszcząc jej drobne piersi. - Popatrz tam. - Skierował jej spojrzenie ku ogromnemu lustru. Pomału zsunął ramiączka koszulki, odsłaniając biust Genie. Marzył o

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

tym, żeby dotykać jej wszędzie, żeby się z nią kochać, ale wiedział, że tego nie zrobi. Nie dzisiaj. To miało być tylko preludium. Reszta stanie się dopiero wtedy, kiedy Genie będzie tak samo spragniona jak on, kiedy będzie w stanie docenić to wszystko, co mógł jej dać, to, co trzymał w ukryciu przez całe dwa lata. Ale żeby do tego doszło, musiał jak najprędzej wyjść. Najlepiej zaraz. W przeciwnym razie zapomniałby o wszystkich postanowieniach, zdarłby z niej tę koszulkę... - To ja już sobie pójdę. - Wstał. Genie też podniosła się z dywanu i naciągnęła ramiączka koszulki. - Dokąd się spieszysz? - Do łóżka. Ty też powinnaś się położyć, bo inaczej rano będziesz zmęczona. - Wiesz, co ci powiem?! - wybuchnęła gniewem - Jesteś obrzydliwym prowokatorem. - Mówiłem ci, że nie będziemy się spieszyć. - I nadal uważasz, że ja nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia? - Oczekiwanie jest bardzo podniecające, nie sądzisz? Naprawdę nie rozumiesz, że, przedłużając oczekiwanie, będziemy potem mieli wszystko, a nawet więcej? - Masz rację. - Uśmiechnęła się kpiąco. - Tylko jestem ciekawa, co zamierzasz zrobić z tym. Przesunęła palcami po jego torsie, w dół, do nabrzmiałego członka. Zaskoczyła go, ale nie pozwolił zmienić swoich planów. Odsunął dłoń Genie, pocałował ją i wyszedł z pokoju. Potrzebował więcej niż jednej nocy, żeby ponownie zapanować nad sobą i zastanowić się, dlaczego nagle poczuł, że jego życie wkrótce się zmieni. Imogena zwykle postępowała zgodnie z logiką, lecz obezwładniający pociąg do Rafiego nie dał się logicznie wyjaśnić. Nie dało się także logicznie wyjaśnić zachowania Rafiego, zwłaszcza po tym, co zaszło między nimi wieczorem. Od samego rana był opryskliwy i nie przeszło mu to aż do popołudnia. Stał na środku padoku jak pogromca w cyrku, tyle tylko, że bez bata. Imogena na wszelki wypadek mocno zaciskała zęby, żeby przypadkiem nie odpyskować Rafiemu, kiedy wyrzucał z

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

siebie suche polecenia: „Mocniej kolanami!". „Wyprostuj się!". „Wodze luźno!". Miała wrażenie, że wszystko robi źle, że nic mu się nie podoba. Za to wczoraj... A jeśli ponury nastrój Rafiego miał coś wspólnego właśnie z wczorajszym wieczorem. Może żałował tego, co się stało? Może wyczuł jej niepewność? Wprawdzie nie była dziewicą, ale jej doświadczenia z mężczyznami ograniczały się do Wayne'a i pewnie były blade w porównaniu z tym, co miał do zaoferowania Rafi. Oczywiście jeśli miał do zaoferowania cokolwiek prócz pokrzykiwania podczas lekcji konnej jazdy. Zadzwonił telefon. Imogena zatrzymała Maurice'a, wyjęła komórkę przypiętą do paska i schowaną pod wypuszczoną na spodnie bluzką. - Czemu się nie odzywasz, Danforth? - Jestem w trakcie lekcji, Sid, zadzwonię do ciebie później. - Nie mogę dłużej czekać, muszę wiedzieć, kiedy... Imogena nie dowiedziała się, o co mu chodziło, bo Rafi odebrał jej telefon. - Pani Danforth jest teraz zajęta - warknął, po czym natychmiast wyłączył komórkę. - Dlaczego to zrobiłeś? - spytała zdumiona Imogena. - Zdecyduj się, czy chcesz się nauczyć jeździć konno, czy nie. Spojrzał na nią zwężonymi ze złości oczami. - Ten facet jest moim szefem. Nie dzwoniłby, gdyby sprawa nie była naprawdę ważna. - To było największe kłamstwo, na jakie się w życiu zdobyła. - Jeszcze raz cię pytam: czy chcesz się nauczyć jeździć konno? - Przecież jeszcze tu jestem, prawda? Jestem tu, znoszę twoje humory, nie marudzę ani nie narzekam. Na razie. - Jeśli naprawdę chcesz się nauczyć, to więcej nie przynoś tego na lekcje. - Schował telefon do kieszeni. - To jest niebezpieczne, podczas upadku mogłabyś się poranić. Masz szczęście, że koń nie poniósł. Spojrzała na Maurice'a, który stał z głową opuszczoną tak nisko, że pysk niemal dotykał ziemi. Wyglądał, jakby smacznie spał. Poklepała go po szyi, ale nawet się nie poruszył. Przestraszyła się, bo nie wiedziała,

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

czy konie przypadkiem nie umierają na stojąco. Na szczęście Maurice zastrzygł uchem, dając znak, że nie przeniósł się jeszcze do końskiego raju. - Masz rację - zakpiła. - Dzwonek rzeczywiście zdenerwował Maurice'a. Widzisz, nawet się obudził. - Nic nie wiesz. Nawet najłagodniejszy koń, gdy się wystraszy, może ponieść. A wtedy pędzi przed siebie jak oszalały i nie zważa na nic. Przez to dochodzi do strasznych upadków. A ty jesteś nowicjuszką. - Ktoś ż twoich znajomych? - Zaintrygowała ją dziwna nuta w głosie Rafiego. - Nieważne. Dla niej jednak było to niezmiernie istotne. Miał taką minę, jakby mówił o zdarzeniu, które osobiście go dotknęło. - Tak jest, Wasza Wysokość. - Zasalutowała w nadziei, że go rozweseli. - Czy jest jeszcze coś, za co powinnam ponieść karę? - Kazałem ci włożyć bluzkę z długimi rękawami. - Rafi nadal miał minę jak chmura gradowa. - Owszem, ale nic mi nie jest. - Zerknęła na obnażone ramiona. Poparzenia zniknęły. Przynajmniej częściowo, bo zauważyła, że skóra znów się zaczerwieniła. A przecież posmarowała się kremem. I to cztery razy. - Zobaczysz, wieczorem znów cię będzie bolało. - Mam przecież krem od Doris. - Posłała mu promienny uśmiech. Liczę, że jak będzie trzeba, to znów mi pomożesz. - Koniec lekcji! - warknął Rafi. Odwrócił się na pięcie i znów zostawił ją samą. Imogenie świat zwalił się na głowę, bo właśnie zrozumiała, że Rafi żałuje tego, co stało się wieczorem i że pewnie nic więcej już się nie stanie. Nie mogła do tego dopuścić. Niezdarnie zsunęła się z siodła, wzięła wodze i zaprowadziła Maurice'a do stajni. Już z daleka zobaczyła, że szejk wyrzuca gnój z boksu. Odsunęła trociny czubkiem buta i kichnęła trzy razy. To ostatnie powinno zwrócić uwagę Rafiego, ale nawet się nie odwrócił. - Co mam zrobić z Maurice'em? - spytała Imogena. Rafi zawzięcie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ładował na taczkę brudne trociny. - Najpierw zdejmij uzdę i załóż mu kantar, a potem go wyczyść. To nie było trudne. Maurice, jak zwykle chętny do współpracy, stał spokojnie w miejscu, podczas gdy Imogena nieporadnie zdejmowała mu uzdę. Potem starannie go wyczyściła wałacha, aż sierść mu lśniła, wrzuciła zgrzebło i szczotkę do skrzyni i stanęła przed obliczem szejka. - Czy mogłabym dostać z powrotem swój telefon? Rafi odłożył łopatę. - Po co ci potrzebny? - Wreszcie zaszczycił ją spojrzeniem. - Ponieważ jest mój. Obejrzał ją od stóp do głów, wsunął kciuki w szlufki od spodni. Imogena widziała kształt swego telefonu wypychający kieszeń jego spodni. - Sid na pewno już dzwonił kilka razy. Jak go znam, to jest wściekły i na mnie, i na ciebie. - Nie obchodzi mnie twój szef. - Ale mnie tak. - Wyciągnęła otwartą dłoń. - Oddaj mi telefon. - Sama sobie weź. Patrzyli na siebie w milczeniu, jak rewolwerowcy pojedynkujący się na pustych ulicach miasteczka w samo południe. Szare oczy Rafiego lśniły wyzywająco, przyciągały jak magnes. Imogena podeszła bliżej, stanęła tuż przed nim. Przesunęła palcami po jego torsie, sięgnęła do kieszeni i wyjęła komórkę. Rafi chwycił ją w pół, przydusił do ogrodzenia boksu. - Nie wkładaj więcej tej bluzki - powiedział cicho. - Wolisz, żebym jeździła topless? - Obrysowała palcem zarys jego sutka. - Ach, przepraszam, nie chcesz, żebym się spiekła, więc jednak nie w tym rzecz. - Nie lubię się dekoncentrować podczas lekcji, a ty mnie ciągle rozpraszasz. - W jaki sposób? - Swoim ciałem. - Położył dłoń na jej piersi. - Swoimi ustami, oczyma. - Co zatem proponujesz? Długi płaszcz, przepaskę na oczy i szalik na twarz?

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Wystarczy normalna bluzka z rękawami. - A więc to dlatego jesteś taki wściekły? Bo nie możesz się skupić? Wziął ją za rękę, przyłożył do swego nabrzmiałego członka. - A jak myślisz? Pomyślała, że zaraz zemdleje. - To nie moja wina. Mogłeś coś z tym zrobić... - Przycisnęła dłoń mocniej - Wczoraj wieczorem... - To nie była odpowiednia pora. - A więc teraz coś z tym zrób. - Spojrzała mu prosto w oczy. Pocałował ją, ale tym razem nie poprzestał na tym. Pieścił jej piersi, tulił ją do siebie, a ona nie pozostawała mu dłużna. Krzyki mężczyzn na dworze, ciche rżenie koni nie mogły powstrzymać tego, co się z nimi działo. Imogena wiedziała, że jeśli Rafi tego zażąda, to się rozbierze i z radością przyjmie wszystko, co jej zaproponuje. Natura musiała ustąpić miejsca zdrowemu rozsądkowi. - Czy mam przygotować klacz? - rozległ się męski głos. Imogena zamrugała, Rafi odwrócił się do niej plecami, założył ręce na kark i wpatrywał się w sufit. - Tak! - odkrzyknął. Imogena miała nabrzmiałe usta, ale chętnie poddałaby się jeszcze raz słodkim torturom. Niestety, Rafi nawet na nią nie spojrzał. - Wracam do domu - powiedziała rozżalona. - Mam nadzieję, że zobaczymy się później. - Podczas obiadu - mruknął, nadal nie zaszczycając jej spojrzeniem. Szła do domu z ciężkim sercem. Stanowczo za bardzo polubiła tego dziwnego szejka i - choć bardzo go pragnęła - to nie chodziło wyłącznie o seks. Coś z nim było nie w porządku, coś przeszkadzało mu poddać się wzajemnemu pociągowi fizycznemu. Jednak nie traciła nadziei, że kiedyś dowie się o nim więcej.

anula & polgara

ROZDZIAŁ PIĄTY

sc

an

da

lo

us

Rafi musiał zostać sam. Musiał odzyskać spokój i panowanie nad sobą. Oparł się rękami o przepierzenie, spuścił głowę i zamknął oczy. Ciągle jeszcze czuł przy sobie obecność Genie i namiętność, jaka ich ku sobie ciągnęła. Tak bardzo jej pragnął, że całkiem zapomniał o swoim postanowieniu. Gdyby im nie przeszkodzono, wziąłby ją tutaj, w końskim boksie. - Już jest gotowa. Podniósł głowę. W drzwiach stajni stał Ali Kamir, jedyny człowiek, który zgodził się przenieść wraz z szejkiem do Ameryki. Reszta wolała zostać w Amytrze, pewnie dlatego, że Rafi miał trudności z opanowaniem wybuchów gniewu, jakie często mu się zdarzały po tamtym tragicznym wydarzeniu, które zmieniło całe jego życie. Po tym, jak zniechęcił do siebie wszystkich poddanych, postanowił lepiej panować nad emocjami. Udawało mu się, aż do tej chwili. A przecież Genie nie zasłużyła sobie na złe traktowanie i nie rozumiała, skąd się brało jego zniecierpliwienie. Tylko on znał przyczyny, tylko on wiedział, jak dręczy go poczucie winy. Koniecznie musiał zapanować nad emocjami. Podszedł do Alego. - Na pewno tego chcesz? - zapytał Ali. Rafi nawet nie spojrzał na starego przyjaciela. Nie mógłby znieść litości malującej się w jego oczach. - Już dawno należało to zrobić. - Ale dlaczego akurat dzisiaj? Rafi sam zadał sobie to pytanie dziś rano, kiedy podejmował decyzję. Wtedy też przypomniał sobie, dlaczego musi traktować Genie z taką ostrożnością.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Dzień dobry jak każdy inny - odparł. - Zrobiłeś jej solidny trening, tak jak prosiłem? - Tak. Ciągle jeszcze nie bardzo potrafi odbijać się z lewej, ale resztę wyćwiczyła. - Dobrze. Teraz sam się nią zajmę. Wszedł na padok, gdzie Ali uwiązał kasztanową klacz. Była półkrwi arabem, a w połowie hanowerem, wysoka i silna, szykowana na olimpiadę. Była nadzieją Rafiego i, w pewnym sensie, także przyczyną jego rozpaczy. Ale tylko częściowo, bo to przede wszystkim on zawinił. Odwiązał wodze i przemawiając cicho do klaczy, wyprowadził ją za ogrodzenie. Stała spokojnie, kiedy nakładał jej siodło, zupełnie inaczej niż dwa lata wcześniej. Ali rzeczywiście potrafił czynić cuda. Skierował klacz w stronę rzeki. Z początku pozwolił jej iść wolnym krokiem, ale po kilku minutach nakazał przejść w kłus. Zdawało się, że ten krok bardziej jej odpowiada, jednak Rafi dobrze czuł, że wolałaby galop. On zresztą też. Na dany znak klacz bez wysiłku przeszła w galop, a potem w cwał, coraz prędzej i prędzej. Tylko jej płowa grzywa powiewała na wietrze. Rafi pozwolił jej biec nawet wtedy, kiedy ścieżka się skończyła i otwarte pole ustąpiło miejsca zaroślom. Pochylił się, przytulił do końskiej szyi, żeby nie dać się zrzucić nisko zwisającym gałęziom. Dojechawszy nad rzekę, zatrzymał klacz i zeskoczył na ziemię. Był zdyszany i zmęczony. Puścił wodze, pozwolił klaczy skubać kępki trawy, a sam opart się plecami o pień drzewa i spróbował uspokoić oddech, uspokoić siebie. Bez powodzenia. W końcu musiał uznać, że choćby nie wiedzieć jak szybko biegł i jak daleko uciekł, straszne wspomnienia ciągle będą razem z nim i że to się nigdy nie zmieni. Wciąż na nowo wspominał przeszłe zdarzenia, obracał je w myślach na wszystkie strony, po raz nieskończony zastanawiał się, co należało zmienić, żeby tamten straszny dzień sprzed dwóch lat nie skończył się tak tragicznie. Przede wszystkim nie powinien był żenić się z Daliyą. Miał wówczas trzydzieści cztery lata, a ona zaledwie dwadzieścia. Była stanowczo za młoda, by podołać roli małżonki księcia. Mimo to Rafi z poczucia obowiązku przystał na ślub. Zgodnie z tradycją wybrano mu żonę, a on

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

miał spłodzić dziedzica. W rodzinie królewskiej działo się tak od niepamiętnych pokoleń, podobnie postąpili jego rodzice. Chciał jak najszybciej mieć Daliyę w łóżku. To prawda, nie opierała się, zachowała się tak, jak tego od niej oczekiwano. Tyle że w jej oczach nie widać było pasji ani pragnienia, tylko złość. Starał się jej dogodzić, ale cokolwiek robił, nigdy nie zdobył jej przychylności. Dwa tygodnie po ślubie podarował jej młodą klaczkę. Przynajmniej w ten sposób chciał uszczęśliwić żonę. Poprosił tylko, żeby na razie nie jeździła sama, bo klacz nie jest jeszcze ułożona. Daliya go nie posłuchała. Puściła się galopem i próbowała przeskoczyć nad niewysokim murkiem. Właśnie wtedy spadła z konia. Nic nie można było zrobić. Rafi bezradnie patrzył, jak umierała. A przecież mógł ją uczynić szczęśliwą. Niestety, nie umiał jej prawdziwie wysłuchać, zrozumieć, czego naprawdę pragnie. Dlatego próbowała uciec. Nie wiedziała, że biegnie na spotkanie ze śmiercią. Wspomnienia osaczyły go z taką mocą, jakby tamten wypadek zdarzył się przed chwilą. Tuląc martwe ciało Daliyi, zrozumiał, że mógł być dla niej bardziej wyrozumiały i delikatny. Powinien był poczekać, najpierw ją pokochać, nawet gdyby ona nigdy nie pokochała jego. A przede wszystkim należało dać jej wolność, której tak bardzo pragnęła, spełnić jej marzenie, które mu wyjawiła tamtego ranka. Tak, to on był winien. To był jedyny raz, pierwszy i ostatni, kiedy płakał jako dorosły mężczyzna. I właśnie wtedy poprzysiągł sobie, że już nigdy więcej się nie ożeni. Powiał silny wiatr, zaczęły zbierać się burzowe chmury. Rafi wziął klacz za uzdę i pieszo wrócił do stajni. Wiedział, dlaczego właśnie dzisiaj tak mocno zaatakowały go wspomnienia. To było ostrzeżenie. Nie wolno mu dopuścić, by podobny los spotkał Genie. Pragnął jej rozpaczliwie, ale postanowił kochać się z nią dopiero wtedy, kiedy będzie całkiem pewien, że ona też go pragnie. Nie wolno mu się spieszyć, musi jej dać czas na spokojne przemyślenie sytuacji, na świadomą decyzję. Nigdy już nie pójdzie do łóżka z kobietą, która nie życzy sobie jego pieszczot. Imogena widziała przez okno, jak Rafi wraca do domu. Ostatnie promienie zachodzącego słońca rozświetlały jego czarną czuprynę.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Burza przeszła bokiem, na stadninę spadło zaledwie kilka kropli deszczu. Za to Rafi był bardzo wzburzony. Widać to było po jego minie. Jeszcze nigdy nie widziała tyle smutku w oczach żadnego człowieka. Z jednym wyjątkiem. Gdy przed chwilą popatrzyła na siebie w lustrze, w swoich oczach ujrzała taki sam smutek. Częściowo dlatego, że Rafi nie przyszedł na obiad, a częściowo dlatego, że burza wyrwała ją ze snu. W tym śnie jej siostrzyczka stała na łące z rozpostartymi ramionami, a wiatr rozwiewał jej włosy. Od pięciu lat, odkąd Vicky nie wróciła do domu po koncercie, Imogena często o niej śniła. Zawsze był to ten sam sen: biegła do siostry na ołowianych nogach, machała do niej, nawoływała, ale Vicky znikała, zanim zdołała do niej dobiec. Imogena nie mogła pojąć, czemu tym razem Vicky pojawiła się na pastwiskach SaHraa, a nie w ogrodzie otaczającym ich rodzinny dom, jak to zwykle działo się w jej snach. Jednak nie miała dość energii, by to analizować. Marzyła tylko o tym, żeby wziąć kąpiel, a potem usiąść na tarasie z kryminałem i zagłębić się w fikcyjną intrygę. Dzięki temu nie będzie myślała ani o tajemniczym śnie, ani tym bardziej o Rafim. Udało jej się poleżeć w wannie, ale nie zdążyła nawet otworzyć książki, kiedy zadzwoniła jej komórka. - Dlaczego się wyłączyłaś, Danforth? Ach, najdroższy Sid, pomyślała. Jak zwykle, czarujący. - Przecież ci powiedziałam. Dzwoniłeś podczas lekcji konnej jazdy. - A co mnie to obchodzi? Tu jest straszny bałagan. Nie mogę znaleźć teczki Littleton. - Szukałeś pod L? - Nie jestem idiotą, Danforth. To wcale nie jest takie pewne, pomyślała. - A w teczkach personelu szukałeś? - Nie. Jak jej na imię? - Rachel. Pracuje z tobą siedem lat. Powinieneś wiedzieć, jak ma na imię. - Nie mam czasu na wymienianie uprzejmości z sekretarką. Gdybyś była na miejscu, nie miałbym tych wszystkich problemów. Gdybym tam była, to szef mógłby się przypadkiem znaleźć po niewłaściwej stronie noża do papieru.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Uspokój się, Sid. - Jak mam się uspokoić? Akurat teraz rynek oszalał. - Przykro mi, ale nic nie mogę na to poradzić. Jakim cudem chcesz uspokajać zdenerwowanych inwestorów, jeśli masz taki głos, jakbyś czekał na transport do domu wariatów? - Uspokajanie inwestorów to twój obowiązek, Danforth, więc lepiej się pospiesz z tym końskim interesem i natychmiast wracaj do pracy. - Jeszcze nie jestem gotowa. - Za słabo jeździła, by zrobić wrażenie na Granthamach, lecz nade wszystko nie mogła zostawić Rafiego. - Daję ci czas do połowy przyszłego tygodnia. - Muszę mieć co najmniej dwa tygodnie. W przeciwnym razie będzie to strata czasu. - Koniec przyszłego tygodnia. To moje ostatnie słowo. - Zobaczę, czy da się przyspieszyć kurs. - A może dałoby się przyśpieszyć Rafiego? Nie zamierzała wyjeżdżać, nim nie zaciągnie go do łóżka. - Masz jeszcze coś do mnie, Sid? Chciałabym się położyć spać. - Baw się dobrze - warknął. To akurat miała w planach. - A ty zrób sobie drinka - odgryzła się. Szef rozłączył się bez pożegnania. Wyszła na taras i usiadła w fotelu z książką na kolanach, ale nie mogła się skupić na lekturze. Myślała o Rafim. Jakąś godzinę później zajrzała do niej Doris w różowym szlafroku w zielone wzory, z włosami schowanymi pod różowym turbanem. - Cześć, skarbie. Chciałam spytać, czy nie potrzebujesz czystej pościeli. Potrzebowała kochanka, a nie pościeli. - Nie, dziękuję. Doris, zamiast pójść do siebie, zaczęła rozglądać się po pokoju, jakby czegoś szukała. Czegoś... albo kogoś. - Skoro nic ci nie trzeba - powiedziała w końcu - to idę się położyć. - Dobranoc, Doris. - Też ci życzę dobrej nocy, skarbie. Mam nadzieję, że porządnie się wyśpisz. A jeśli nie, to tylko dlatego, że będziesz miała coś lepszego do roboty. - Roześmiała się i wreszcie sobie poszła. Imogena zamknęła drzwi i już miała wrócić na taras, kiedy ponownie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

ktoś do niej zapukał. To pewnie Doris, pomyślała z niechęcią. Gosposi musiało zebrać się na plotki. Jednak w progu ujrzała Rafiego. Miał mokre włosy i wieczorny zarost na policzkach. - Mogę wejść? - zapytał. Wpuściła go do pokoju, wzięła głęboki oddech i stanęła naprzeciw Rafiego. - Byłam pewna, że zamierzasz przesiedzieć całą noc w stajni. - Dzisiaj nie, ale w przyszłości może się to okazać konieczne. Jedna z klaczy niedługo będzie się źrebić. To będzie pierwszy potomek BaHara. Mieliśmy trochę kłopotów z zapłodnieniem, więc będzie rodziła ostatnia. - Czy to jej wina, czy BaHara? - W Imogenie odezwała się kobieta interesu. - To stara klacz. W jej wieku to normalne. - W porządku. Nie chciałabym, żeby przyszli inwestorzy mieli wątpliwości co do możliwości BaHara. - Zapewniam cię, że jest w świetnej formie. Jaki koń, taki właściciel, pomyślała i zaraz się zaczerwieniła. Rafi bez zaproszenia usiadł na łóżku. Imogena także usiadła, ale daleko od niego. Wolała najpierw zorientować się, po co przyszedł. Miała swoje oczekiwania, ale... Rafi spojrzał na nią. - Przede wszystkim chciałbym cię przeprosić. - Za co? - Za to, jak cię dziś potraktowałem. Oj, nie to chciała usłyszeć. - To się czasem zdarza, Rafi. Troszeczkę nas poniosło. - Nie za to cię przepraszam, choć przyznaję, że przestałem nad sobą panować. Chodzi o to, że na ciebie nakrzyczałem. Nic złego nie zrobiłaś, chociaż na tobie się skrupiło. - A więc o co chodziło? - Nieważne. Ale uwierz mi, to nie miało nic wspólnego z tobą. Do twarzy ci w czerwonym - pośpiesznie zmienił temat. - Dziękuję - bąknęła bez przekonania. Komplementy zawsze ją peszyły, ale to drobiazg. Nie wiedziała, jak się zachować, bo Rafi patrzył

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

na nią, jakby czekał na jej ruch. Czyżby to ona miała zrobić pierwszy krok? - Bardzo ci dokucza to poparzenie? - spytał wreszcie po długiej chwili milczenia. - Trochę tak... - Zapowiada się dobrze, pomyślała. - Może znów cię posmarować? - Byłabym wdzięczna. Napięcie między nimi stało się niemal materialne. Rafi wziął z toaletki słoik z kremem, a potem rozsupłał szarfę czerwonego szlafroczka Imogeny, włożył dłonie pod cienki materiał. Szlafrok zsunął się jej z ramion. Niemal jęknęła, kiedy się od niej odsunął. Czyżby znów zrezygnował? Nie, tylko przygasił światło. Usiedli na podłodze twarzą do lustrzanej ściany. Rafi objął od tyłu Imogenę nogami, wyjął ze słoika trochę kremu i zaczaj delikatnie masować jej kark. Potem położył dłonie na jej ramionach. - Jeśli chcesz, żebym jeszcze coś zrobił - szepnął jej do ucha - to musisz mi to pokazać. Dobrze, że nie kazał jej nic mówić, bo pewnie nie wydusiłaby z siebie ani słowa. Ale pokazać mogła. Zaczęła od zsunięcia ramiączek koszulki, a ponieważ Rafi się nie poruszył, położyła jego dłonie na swoich piersiach, po czym objęła go w niemej prośbie o pocałunek. Delikatnie zaczął całować jej szyję. Każdy jego, ruch, każdy pocałunek sprawiał, że czuła się coraz bardziej podniecona, jak jeszcze nigdy dotąd w swym życiu. - Może chcesz jeszcze czegoś, Genie? - Tak. - Więc mi pokaż. Dobrze wiedział, czego chciała, a jednak jej pozostawił inicjatywę. Imogena prędko ściągnęła z siebie koszulkę. Siedziała teraz przed lustrem prawie naga, tylko w skąpych czerwonych majteczkach. Rafi ją objął, jedną ręką dotykał jej pępka, drugą ujął pierś. Imogena pozbyła się wszelkich zahamowań. Dotknęła dłoni Rafiego i przesunęła ją w dół. Wtedy wsunął palce pod cienką koronkę majteczek. Czuła każdy ruch jego palca, z każdą chwilą coraz bardziej się

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

podniecała. Tulił ją, całował jej szyję, aż wreszcie poczuła niewyobrażalną rozkosz. Kiedy wróciła do rzeczywistości, odwrócił ją twarzą do siebie, posadził sobie na kolanach, przytulił i pocałował. Cudowne dopełnienie nieziemskiej rozkoszy. - Pragnę cię, Rafi... - Chciała wsunąć rękę w spodnie od piżamy, ale przytrzymał jej dłoń. - Nie teraz. Dawanie ci rozkoszy to też przyjemność. - Chcę się z tobą kochać! Nie jutro czy pojutrze, tylko zaraz. Odgarnął jej włosy z czoła, pocałował. - Teraz muszę wrócić do siebie. - Nie wierzę, żeby tobie też było tak dobrze - wybuchnęła. - Przecież ty nawet... Zaniknął jej usta pocałunkiem. - Uwierz mi, warto było. Jesteś taka piękna, kiedy masz orgazm. Nie mogę się już doczekać następnego razu. - Nie odchodź, Rafi... - Chyba już mi wierzysz, że naprawdę chcę się z tobą kochać. Podniósł obie jej dłonie do ust i ucałował. - Ale dojdzie do tego dopiero wtedy, kiedy będę pewien, że jesteśmy gotowi zrobić kolejny krok. - Jesteś masochistą - jęknęła. - Nic podobnego. Tylko ćwiczę się w sztuce cierpliwości. - Ale po co? - Mam ku temu ważne powody. Musisz mi uwierzyć na słowo. - Niech ci będzie - zgodziła się, bo i tak nie miała innego wyjścia. Ale jutro moja kolej. - Nie będzie mnie tu jutro. Ani pojutrze. - Dokąd się wybierasz? - Miała ochotę krzyczeć. - Do Atlanty, na spotkanie z inwestorami. - Skoro i tak nie będziesz mnie uczył, to mogłabym pojechać z tobą. - Ali mnie zastąpi. - Tylko na lekcjach konnej jazdy? - Tak, tylko - odparł ponuro Rafi. - Poza tym jednym wyjątkiem nikt prócz mnie nie ma prawa się do ciebie zbliżać. Ucieszyła się, że jest taki zaborczy, jakby naprawdę była małą słabą kobietką, która potrzebuje ochrony.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Rafi jeszcze raz ją pocałował i wyszedł, a Imogena poczuła, że... chyba się w nim zakochała. Ta myśl ją zaskoczyła i jednocześnie śmiertelnie przeraziła. Czuła, że jeśli się zakocha, to gorzko tego pożałuje. Nie miała czasu na miłość. Nie było w jej życiu miejsca dla mężczyzny, zwłaszcza tak wymagającego jak Rafi Szakir.

anula & polgara

ROZDZIAŁ SZÓSTY

sc

an

da

lo

us

Rafi przez cały dzień odwiedzał farmy i prowadził negocjacje, toteż z przyjemnością wrócił wieczorem do hotelu. Zdjął z głowy kufiję i rzucił ją na łóżko. Rzadko nosił to nakrycie głowy, ale ludzie uważali, że skoro jest szejkiem, to powinien wyglądać jak szejk, więc dla dobra sprawy wkładał je przy różnych oficjalnych okazjach, choć lepiej się czuł w wytartych dżinsach niż w stroju koronacyjnym. Dzień był udany, interesy rozwijały się pomyślnie, przeszkadzało mu tylko to, że zbyt często myślał o Genie. Wciąż zdumiewała go siła, na jaką się zdobył wczoraj. Czuł, że drugi raz nie uda mu się dokonać takiej sztuki. Na szczęście nie ma takiej potrzeby, pomyślał. Zadzwonił telefon. Rafi aż podskoczył w nadziei, że zaraz usłyszy Genie. Wyjechał przed świtem bez pożegnania, ale zostawił jej na poduszce numer telefonu do hotelu. Nie mógł się powstrzymać i pocałował ją w policzek. Dobrze, że się nie obudziła, bo na pewno znalazłby się w jej łóżku i musiałby odwołać podróż. Podniósł słuchawkę. - Halo? - Trudno cię znaleźć. Niestety dzwoniła nie Genie, tylko Darin, młodszy brat Rafiego. - Jesteś superspecem od tropienia przestępców, a ze mną masz kłopoty? - roześmiał się Rafi. - Od dwóch lat mieszkam w tym samym miejscu. - Ale teraz nie ma tam ciebie i właśnie dlatego dzwonię. Chyba już czas, żebyś poznał moją żonę. - Jestem w Atlancie. Dopiero pojutrze wracam do stadniny. - Tak się składa, że my też jesteśmy w Atlancie.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Gdzie? - W holu hotelowym. Pomyślałem, że moglibyśmy się spotkać, zwłaszcza że jutro rano wyjeżdżamy. - Zaraz schodzę. - Dobra. Czekamy w barze. Po chwili witał się z bratem i jego atrakcyjną rudowłosą żoną. Bracia nie widzieli się od roku, ale Darin właściwie się nie zmienił, poza jednym zaskakującym szczegółem: miał znacznie krótsze włosy. Być może sprawiła to żona, chociaż Rafi nie mógł uwierzyć, by brat pozwolił rządzić sobą kobiecie. No cóż, dwa miesiące temu nie mógł sobie wyobrazić, że Darin kiedykolwiek się ożeni. - Świetnie wyglądasz, Rafi. - Darin popatrzył na żonę. - To Fiona, moja żona. Fiono, przedstawiam ci mojego brata Rafiego. Jest starszy, ale to wcale nie znaczy, że mądrzejszy. - Widzę, że w Amytrze rodzą się sami wysocy mężczyźni. Rudowłosa piękność uśmiechnęła się do Rafiego. - Jesteście do siebie bardzo podobni. - Cieszę się, że wreszcie mogłem poznać kobietę, która usidliła mojego brata. - Rafi odwzajemnił uśmiech. - To wcale nie było trudne - zaśmiała się Fiona. - Tylko udaje twardziela, a tak naprawdę to żaden przeciwnik. - Żaden przeciwnik? Uwiodłem cię po mistrzowsku. - Darin pocałował żonę w policzek. - Zaraz, zaraz, przecież to ja ciebie uwiodłam! Rafi poczuł ukłucie zazdrości, ale pokrył je wymuszonym uśmiechem. - Jak długo zostaniecie w Stanach? - Rano lecimy do Paryża - odparł Darin. - Musimy wykorzystać ostatnie wolne dni. Potem nie będziemy mieli ani czasu, ani sił na podróże - dodała Fiona. - Darin wspominał, że buduje zajazd - odezwał się Rafi. - Chyba będziecie mogli zatrudnić kogoś do zarządzania interesem w czasie waszej nieobecności, jeśli jeszcze kiedyś przyjdzie wam ochota na zamorskie podróże. Darin i Fiona zerknęli na siebie ukradkiem.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Nie tylko zajazd będziemy mieli na głowie - powiedział Darin. - Co mianowicie? Właściwie nie musiał pytać, starczyło, że dostrzegł bijącą od Darina dumę. Uśmiech Fiony stał się jeszcze bardziej promienny, a jej zielone oczy przypomniały Rafiemu Genie. - Jestem w ciąży. Naprawdę nie wiem, jak to się stało. - Zarumieniła się, bo Darin się roześmiał. - No dobrze, wiem, tylko że to miało się stać trochę później. - Najwyższy czas, żeby któryś z nas wreszcie spłodził syna zażartował Darin. - Albo córkę, bo to będzie dziewczynka - oświadczyła bardzo pewna siebie Fiona. - Ogromnie się cieszę, niezależnie od tego, jakiej płci będzie dziecko. - Rafi postarał się, żeby to zabrzmiało szczerze. Tak bardzo chciał się znaleźć na miejscu brata, tylko że nie z Fioną. Ta, którą Rafi miał na myśli, miała jasne włosy, przepiękne ciało i głowę do interesów Darin i Fiona opowiadali o swoim wspólnym życiu, a Rafi, zamiast się cieszyć, smutniał coraz bardziej. Na szczęście spotkanie trwało zaledwie godzinę. Potem Darin oznajmił, że muszą już iść spać, a porozumiewawcze spojrzenie na żonę nie pozostawiało wątpliwości, do czego im tak spieszno. - Kim jest ta pani Danforth, która mi powiedziała, gdzie mam cię szukać? - spytał na pożegnanie Darin. - Zwolniłeś Doris? - Nie, to nie jest gospodyni. - A więc to ktoś ważny? - Darin uśmiechnął się domyślnie. Była ważniejsza, niż Darin mógł sobie wyobrazić, ważniejsza, niż Rafiemu się zdawało, ważniejsza, niż powinna. - Uczę ją jazdy konnej. - O, nie wątpię. - Darin uśmiechnął się porozumiewawczo do Fiony. - Czy jest szansa, że kiedyś ją poznamy? - Będzie u mnie tylko trzy tygodnie. To jest swego rodzaju umowa handlowa. - A już miałem nadzieję, że też znalazłeś właściwą kobietę powiedział rozczarowany Darin i przytulił do siebie Fionę. - Jak znajdę, natychmiast cię zawiadomię.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość, bracie. Trzeba tylko być otwartym na różne możliwości. Imogena spoglądała na telefon i pod nosem robiła sobie wyrzuty za własne tchórzostwo. Przecież miała to być tylko koleżeńska rozmowa. Nie zamierzała błagać Rafiego, by wrócił, ani płakać z tęsknoty za nim. Miała mu tylko życzyć dobrej nocy i powiedzieć parę słów do słuchu za to, że jej nie obudził przed wyjazdem. Prędko podniosła słuchawkę i jeszcze prędzej wybrała numer. Musiała się spieszyć, żeby nie zmienić zdania. Chwilę trwało, nim recepcjonista połączył ją z pokojem, a potem przebrzmiały trzy dzwonki, a Rafi nie odebrał telefonu. Imogena już miała się rozłączyć, kiedy w końcu odezwał się w słuchawce jego głos: - Halo? - Cześć - powiedziała sztucznie radosnym głosem. - Jak ci minął dzień? - Nie całkiem miło, ale za to owocnie. - To dobrze. Tęsknię za tobą. - O rany! Czyżby naprawdę to powiedziała? - Ali nie jest ani w połowie taki marudny jak ty - wybrnęła. - Co to za atrakcja nie wściekać się na instruktora. - Uprzedziłem go, że jesteś uparta. Tylko proszę, nie wyrzucaj Alego z roboty przed moim powrotem. - Co ty, przecież muszę trenować. Rozmawiałam z twoim bratem. Dodzwonił się do ciebie? - Tak, nawet się spotkaliśmy. A jak tam twoje poparzenia? - Już lepiej. - Patrzyłaś dzisiaj w lustro? - Pokrywa całą ścianę, więc trudno go nie zauważyć. - A wczoraj patrzyłaś? - Chyba nigdy tego nie zapomnę - mruknęła, czując, jak robi jej się gorąco. - Cieszę się. Ale to był tylko wstęp. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to zobaczymy się za dwa dni. Dobranoc, Genie. Nim ochłonęła na tyle, żeby mu życzyć dobrej nocy, Rafi się rozłączył. Położyła się na brzuchu i wtuliła twarz w poduszkę, żeby stłumić krzyk.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Nie rozumiała, jak to możliwe, że Rafi Szakir podniecił ją wyłącznie brzmieniem głosu, i to na odległość. Miała nadzieję, że doczeka jego powrotu i tego wszystkiego, co jej obiecywał. Ale zanim to nastąpi, sama przygotowała mu nie lada niespodziankę. Przy pomocy Alego udowodni Rafiemu, że już całkiem nieźle potrafi jeździć konno. Rafi kazał szoferowi zawieźć się prosto do stajni. Zwykle najpierw wstępował do domu i przebierał się w ubranie robocze, ale tym razem nie chciał tracić ani minuty, zwłaszcza że już z daleka wypatrzył Genie ćwiczącą na padoku. Wyglądała wspaniale w siodle ze złotymi puklami włosów okalającymi twarz i z wysoko uniesioną głową. - Możesz zaczynać - powiedział stojący na środku padoku Ali. Genie ruszyła i szybko przeszła w kłus. Rafi oniemiał. A potem otworzył furtkę i jak pocisk wpadł na padok. - Ja się tym zajmę - powiedział do Alego, którego zmroził lodowaty ton głosu szejka. - Jak Wasza Wysokość sobie życzy. - Ali się ukłonił i wyszedł za ogrodzenie. Genie popatrzyła na niego zdumiona i dopiero wtedy dostrzegła Rafiego. - Wróciłeś! - Uśmiechnęła się do niego. - No to tylko popatrz. Siedziała w siodle prościutko i ze swobodą, jakiej Rafi się po niej nie spodziewał, płynnie, w rym kroków Maurice'a, anglezowała w kłusie. Zaskoczyła go. Pewnie dlatego gniew, który starał się trzymać na wodzy przez całe dwa lata, wybuchnął z nową siłą. To on powinien był ją nauczyć, jak się kłusuje, a tymczasem nawet go przy tym nie było. Przemknęła mu nawet przez głowę idiotyczna myśl, że Ali mógł ją nauczyć czegoś więcej niż tylko kłusowania na starym wałachu. Idiotyczna myśl, jeśli się zważy, że Ali miał szczęśliwą rodzinę i do tego sześćdziesiątkę na karku. Ali i Fatinah byli małżeństwem od trzydziestu lat, mieli sześcioro dorosłych dzieci i gdyby Rafi mógł w tej chwili myśleć logicznie, nie przyszedłby mu do głowy taki głupi pomysł. Genie zatrzymała Maurice'a i zsiadła z konia prawie tak zgrabnie jak zawodowy jeździec. - No i jak ci się podoba? - spytała. Rafi nie mógł myśleć, nie potrafił się opanować ogarnięty emocjami,

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

których nawet nie rozumiał. - Na dzisiaj masz już dosyć - warknął. Odwrócił się na pięcie i prawie pobiegł do stajni, zostawiając na padoku Genie z Maurice'em. Wszedłszy do stajni, zauważył Alego, który patrzył na niego z dezaprobatą. Żeby uniknąć tego spojrzenia, Rafi wszedł do boksu Maurice'a i udawał, że sprawdza, czy w żłobie jest dość siana. - Nie jesteś zadowolony z postępów, jakie zrobiła panna Danforth? zapytał Ali. - Za wcześnie - burknął Rafi. - Nie poradzi sobie. - Wybacz, ale dowiodła, że jest wręcz odwrotnie. To urodzona amazonka. - Chodzi mi wyłącznie o jej bezpieczeństwo. Dlatego nie chcę, żeby zbyt szybko robiła postępy. - Kłus w żadnym wypadku nie przekracza jej możliwości - upierał się Ali. Rafi usłyszał, że Genie i jej koń zbliżają się do stajni. - Weź od niej Maurice'a. Jak go wyczyścisz, będziesz wolny. Ali wyszedł na spotkanie Imogeny i wziął od niej konia. Rafi słyszał ich przyciszone głosy. Przypuszczał, że rozmawiali o nim. Nie obeszło go to specjalnie. Musiał stąd uciec, jeśli nie miał zrobić lub powiedzieć czegoś głupiego. Wyszedł z boksu. Miał nadzieję, że Genie go nie zaczepi. - Zaczekaj - usłyszał za plecami jej głos, kiedy wchodził po schodach do mieszkania nad stajnią. Nie odezwał się i nawet nie zwolnił kroku, ale nic nie mógł poradzić na to, że poszła za nim. - Nie uciekaj mi, Rafi - powiedziała, wchodząc razem z nim do mieszkania. Stanął twarzą do półki. Postanowił nie patrzeć na Genie. - A czego się spodziewałaś? - warknął. - Nie zastosowałaś się do moich poleceń, a teraz chcesz, żebym ci gratulował? - Nauczyłam się kłusować. To żadna sztuka. Dlaczego to cię tak zezłościło? - Jestem zły na Alego. Wyraźnie mu powiedziałem, że masz ćwiczyć w stępie. Nic więcej.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- To nie jego wina. Ja go przekonałam, żeby nauczył mnie kłusa. - Ali pracuje dla mnie, nie dla ciebie. - Może byś tak na mnie popatrzył? Bał się, że jeśli na nią spojrzy, to cały jego gniew diabli wezmą. A gniew był mu potrzebny, bo gdyby nie on, Rafi wziąłby Genie teraz, zaraz, natychmiast, wreszcie dałby upust pożądaniu, które dręczyło go już za długo. - Mam jeszcze trochę pracy. Chciałbym teraz zostać sam. - Nie wyjdę stąd, dopóki się nie dowiem, o co tu naprawdę chodzi. - Chodzi o to, że zignorowałaś moje polecenie. - Jednak na nią spojrzał, zirytowany i zmieszany jednocześnie. - Mogłaś sobie zrobić krzywdę. - Ale nie zrobiłam. - Na szczęście. - Szczęście nie ma tu nic do rzeczy. Po prostu Ali jest świetnym nauczycielem. - Wobec tego niech mnie zastąpi - rzucił gniewnie. - Skoro nie spełniam twoich oczekiwań... - Nie chcę, żeby uczył mnie Ali - przerwała mu Imogena. - Chcę, żebyś ty to robił, tylko... - A mimo to nie wypełniasz warunków umowy. - Tak, ale... - Powiedziałem ci, że jeśli nie będziesz mnie słuchać, to umowa straci ważność. Dobrze pamiętam? - Dobrze, ale... - A więc tego właśnie chcesz, Genie? Zamierzasz unieważnić naszą umowę? - Nic podobnego! Chcę tylko, żebyś mnie wysłuchał. Chciałam udowodnić sobie, że potrafię. - Spuściła wzrok. - Zrobiłam to dla ciebie. Rafi nie wierzył własnym uszom, a kiedy wreszcie uwierzył, jego gniew rozpuścił się jak śnieg w maju. Nie mógł sobie darować, że sprawił przykrość Genie. Nie tylko nie docenił jej osiągnięcia, ale jeszcze zrobił awanturę. - Po co potrzebna ci moja aprobata? - zapytał łagodnie. - Bo to dla mnie ważne. - Wzruszyła ramionami. - Myślałam, że

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

będziesz ze mnie dumny, ale najwyraźniej się pomyliłam. - Jestem zły, że nie poczekałaś z tym do mojego powrotu. Ale skoro już pokonałaś kolejny etap, nie mam innego wyjścia, jak tylko to zaakceptować. - Ale nie jesteś zadowolony, prawda? Sam nie wiedział, co czuł w tej chwili: złość, żal, pożądanie. .. Jednak przeważał nad nimi strach. Bał się tego, co czuł do Genie. Nie było to zwykłe pożądaniem, lecz coś o wiele bardziej skomplikowanego. - Jestem bardzo spięty - przyznał. - Z jakiego powodu? - Podeszła do niego. - Czy naprawdę tylko dlatego, że złamałam zakaz? A może dlatego, że mnie pragniesz i to cię przeraża. - Nie boję się ciebie. - Naprawdę? Udowodnij. Rafi stracił resztkę opanowania, obrócił Genie, przyparł ją plecami do półki i ujął jej twarz w dłonie, żeby musiała mu patrzeć prosto w oczy. - Nie masz pojęcia, co ze mną wyprawiasz. Przez dwie ostatnie noce nie zmrużyłem oka. Myślałem o tobie i tak się podnieciłem, że nie dało się zasnąć. A dziś, kiedy patrzyłem, jak jeździsz, nadal cię pragnąłem, chociaż byłem wściekły, bo mnie nie posłuchałaś. - To chyba jesteś bardzo zmęczony. - Imogena położyła mu dłonie na ramionach. Wziął ją za rękę, którą przytknął do stwardniałego członka. - To nie jest rezultat zmęczenia. Spodziewał się, że nie cofnie ręki, ale nie wiedział, że rozepnie mu spodnie. - Nie! - Z wielkim wysiłkiem przytrzymał jej dłoń, bo nie chciał, żeby to robiła. - Tak. - Nie mam zabezpieczenia. - Powinien położyć temu kres, ale nie miał na to dość siły. - Sama się zabezpieczyłam. - A nie boisz się chorób? - A powinnam? - Nie.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- To dobrze. Ale teraz nie chodzi o mnie. - Patrzyła mu prosto w oczy, jednocześnie opuszczając spodnie i slipy. - Teraz moja kolej. Oddam ci to, co dostałam od ciebie. Chciał protestować, ale zapomniał o wszystkim, kiedy poczuł wokół członka delikatny ucisk jej dłoni. Był zbyt pochłonięty doznaniami, żeby zrobić cokolwiek innego, niż poddać się pieszczocie. Daliya nigdy go tak nie pieściła. Nigdy nikt tego nie robił. Zdążył jeszcze pomyśleć o tym, że Genie nie ma pojęcia, jak wielką posiada nad nim władzę. A potem znikły wszystkie myśli, pozostało tylko głuche dudnienie pulsu i głośny, coraz szybszy oddech. Wreszcie doznał rozkoszy, cudownej, obezwładniającej ulgi. Ulga, wdzięczność, tęsknota, wszystko to włożył w gorący pocałunek, który Genie przyjęła całym sercem. A potem, wykończony fizycznie i emocjonalnie, osunął się na fotel i ukrył twarz w dłoniach. Usłyszał, jak Genie wchodzi do łazienki, jak po chwili z niej wychodzi, a potem zbliża się do niego. - Wszystko w porządku - powiedziała, klękając przy nim. - Nic złego się nie stało. - Stało się. Nic ode mnie nie dostałaś. - Ależ dostałam. - Dotknęła jego policzka. - Widziałam, jak na chwilę przestałeś nad sobą panować. Widziałam, że było ci przyjemnie. Bo było, prawda? - Chciałem zaczekać, aż będziemy się kochać. To dla mnie ważne. - Potrzebowałeś tego - powiedziała zwyczajnie, jakby chodziło o pożyczenie długopisu. - Nawet bardzo, ale nie w ten sposób. Jesteś jedyną kobietą, której pozwoliłem się aż tak do siebie zbliżyć - powiedział, nim zdążył pomyśleć. - Jedyną kobietą w ciągu dwóch lat. Dlatego to takie ważne.

anula & polgara

ROZDZIAŁ SIÓDMY

sc

an

da

lo

us

„Jesteś jedyną kobietą, której pozwoliłem się aż tak do siebie zbliżyć. Jedyną kobietą w ciągu dwóch lat". Minęły dwa dni, a Imogenie nadal kręciło się w głowie od tych rewelacji. Dlaczego właśnie ona? Dlaczego teraz? I dlaczego Rafi postanowił wycofać się z życia? Tyle pytań bez odpowiedzi, tyle niewyjaśnionych zagadek... Od tamtego pamiętnego popołudnia widywała go wyłącznie podczas lekcji, a i wówczas towarzyszył mu Ali. Widać Rafi wolał nie zostawać z nią sam na sam. Była pewna, że od niego niczego się nie dowie, toteż postanowiła po obiedzie zajrzeć do kuchni. Miała nadzieję, że uda jej się namówić Doris na zwierzenia. Gosposia krzątała się po kuchni i wesoło pogwizdywała. - Co szejk robi w soboty? - zagadnęła ją Imogena, siadając przy stole. - Gra w pokera z kolegami? - Nigdy nie gra w pokera, chociaż ma twarz pokerzysty - odparła Doris. - Widziałaś go może dzisiaj? - Przed obiadem wpadł do kuchni po kawę. Wygląda na to, że ta klacz w końcu się oźrebi. Mówiłam im, że jak się patrzy na mleko, to nigdy nie wykipi. Mój mąż nie spuszczał mnie z oka przez dwa tygodnie, kiedy byłam w ciąży z naszym pierwszym, no to poczekałam, aż poszedł na ryby i wtedy zaczęłam rodzić. - Doris się roześmiała. - Nie wiedziałam, że masz męża i dzieci. - Mam trzech chłopaków i sporą gromadkę wnucząt. Niedługo będziemy świętować czterdziestą rocznicę ślubu, chociaż Bemie Blaylock na pewno już nie pamięta, że to było tak dawno.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- To pan Blaylock jest twoim mężem? - Nie wiedziałaś? Mieszkamy na terenie stadniny, nasz dom sąsiaduje z domem Alego i jego żony. Jego Wysokość ci nie powiedział? - Nie. Szejk niezbyt chętnie udziela informacji. - Chodziło mi o mojego męża. Mówię o nim Jego Wysokość, bo czyszczę mu tron od początku świata. - Doris znów się roześmiała. Imogena uznała, że nadarza się okazja, by zdobyć trochę wiadomości o mężczyźnie, który naprawdę ją interesował. - A czy szejk Szakir ma dzieci? - Nie, skarbie, nie ma dzieci. Oni bardzo krótko byli małżeństwem, zanim... - Doris urwała, odwróciła się twarzą do kuchni. - Zawsze kiedy piekę kurczęta, tłuszcz rozłazi mi się po całej kuchni - gderała. Imogena wstała od stołu i podeszła do gosposi. - Zanim co? - Już i tak za dużo powiedziałam. - Doris zawzięcie czyściła płytę kuchenną. - Jeśli chcesz wiedzieć więcej, musisz go sama spytać. - Nic mi nie powie. - Wobec tego tak musi być, skarbie. - Popatrzyła na Imogenę. - Są rzeczy, o których lepiej nie rozmawiać. Imogenie trudno się było z nią nie zgodzić. W końcu sama nigdy nie wspominała tamtego wieczoru, kiedy Vicky zaginęła. Teraz jednak musiała się czegoś dowiedzieć o Rafim, zanim jej uczucie stanie się zbyt głębokie. I tak już zabrnęła za daleko. - Nie możesz mi nawet powiedzieć, jak dawno temu skończyło się tamto małżeństwo? - Przyjechał do Georgii zaraz po tym, jak... - Doris ciągle znęcała się nad kuchenką. - Zaraz po tym, jak przestał być żonaty. To było dwa lata temu. Najwyraźniej rozpad małżeństwa stanowił tak straszne przeżycie, że potem Rafi stronił od wszelkich związków. Lecz pytanie, dlaczego właśnie z Imogeną postanowił zakończyć swój celibat, pozostało bez odpowiedzi. Może dlatego, że była pod ręką i w niczym mu nie zagrażała. Wiedział, że nie zostanie tu dłużej niż trzy tygodnie, a jeśli Sid postawi na swoim, to jeszcze krócej. I na tym koniec. Żadnych zobowiązań, żadnych obietnic.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Jak myślisz, twoi chłopcy będą mieć coś przeciwko temu, jak do nich pójdę? - spytała Imogena, uznawszy, że Doris już nic więcej nie powie. - Nigdy nie widziałam, jak rodzi się źrebak. - Rany, dziewczyno, ale jesteś zielona! - Chytry uśmieszek wrócił na twarz Doris. - Co ty w ogóle robisz w stadninie? - Uczę się jeździć konno. - I staram się nie zakochać w nauczycielu, pomyślała. - Na pewno po to tu przyjechałaś, ale coś mi mówi, że teraz masz już całkiem inny powód. - Nawet gdybym chciała, nie mogłabym tu zostać. Muszę wracać do pracy. Jeżdżę sobie konno, a tam rośnie sterta spraw do załatwienia. - Praca nie ogrzeje cię w nocy, skarbie. - Doris popatrzyła jej prosto w oczy. - Przy okazji zapytaj szejka, czy nie mam racji. Chociaż pewnie do tego też się nie przyzna. Imogena była tego samego zdania, a mimo to postanowiła spróbować. Ale najpierw musiała znaleźć Rafiego, a potem wymyślić coś, żeby zostali sami. Odnalazła boks rodzącej klaczy, przed którym stali Ali i Blaylock. Boks był większy od innych, w kącie przykucnął Rafi. Mężczyźni wpatrywali się w leżącą na ziemi klacz, która oddychała ciężko. - Czy wezwać weterynarza? - zapytał Ali. - Jeszcze nie. - Rafi podniósł głowę. - Ali, możesz już iść do domu. Blaylock, ty też, tylko poproś Doris, żeby mi zaparzyła kawy. To jeszcze trochę potrwa. Imogena myślała, że jej nie zauważył, a ponieważ chciał zostać sam, więc zaczęła się wycofywać. - Zostań, Genie - poprosił ją cicho. - Tak? - Nie była pewna, czy się nie przesłyszała. Zerknął na nią, po czym znów skupił uwagę na klaczy. - Proszę, zostań ze mną. Weszła do boksu i uklękła obok Rafiego, ale nie za blisko. Oboje milczeli, słychać było tylko głośny oddech klaczy. - Jak długo to potrwa? - spytała w końcu Imogena. - Niedługo. - A kiedy się zaczęło?

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Kilka godzin temu. - Na pewno nie trzeba weterynarza? - Nie. To jej dziesiąty źrebak. U niej to zawsze długo trwa. - Jak ma na imię? - Jasmine, ale oficjalnie... - To mi wystarczy. Będę ją nazywać Jasmine. Klacz wstała, uniosła ogon, znów się położyła. Mijały minuty, godziny, lecz nic się nie działo. Po jakimś czasie Imogena wygodnie oparła się o ścianę, natomiast Rafi nadal siedział w kucki. Nie mogła się nadziwić, że wytrzymuje tyle godzin w tej pozycji. No cóż, miał bardzo mocne uda. W ogóle był silny, świetnie zbudowany i bardzo męski. Zadrżała na wspomnienie intymnych chwil, które ze sobą spędzili. - Zmarzłaś? A więc zauważył jej drżenie. Dziwne. Myślała, że obserwuje klacz. - Nie, w porządku. - Może chcesz wrócić do domu? Zrobiło się późno. Nie chciała od niego odejść, choć siedzenie na klepisku i gapienie się na Jasmine komu innemu mogłoby się wydać mało atrakcyjnym zajęciem. - Nie ma mowy. Jak tylko się ruszę, to Jasmine urodzi i ominie mnie taka gratka. - Widziałaś już, jak rodzi się źrebak? - Nigdy nie widziałam żadnych narodzin. - To trzeba zobaczyć. Prawdziwy cud. Prawdziwym cudem było to, że Imogena dotąd nie pocałowała Rafiego, choć miała na to wielką ochotę. - A wiec czekajmy. Zaczekać na źrebaka, na następny pocałunek Rafiego i może na dzień, w którym zdoła wreszcie poznać jego tajemnicę. Jasmine zarżała, jakby chciała im powiedzieć, żeby sobie poszli i dali jej urodzić w spokoju. Potem podniosła głowę i dotknęła boku, gdzie pod żebrami coś się poruszyło. - Rusza się - szepnęła Imogena. - Niesamowite. - Wkrótce zobaczysz, jak przychodzi na świat. Pierwsze oznaki

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

nowego życia objawiły się w postaci cienkich nóżek. Potem pokazały się chrapy. Jeszcze kilka chwil i na świat wyszedł cały źrebak. Klacz stanęła na nogi, przegryzła pępowinę, po czym zaczęła usuwać błony pokrywające źrebaka. Mokra sierść malucha była czarna jak nocne niebo. Rafi wstał i z namaszczeniem oznajmił, że Jasmine urodziła klaczkę, a potem ostrożnie wytarł źrebaka ręcznikiem. Maluch wstał, przewrócił się, znowu wstał i na chwiejnych nóżkach podszedł do matki. Imogena roześmiała się, patrząc, jak mały pyszczek szuka pierwszego posiłku. Ale zaraz zamilkła, bo Rafi stanął za nią, objął ją i przytulił do siebie. Patrzyli, jak źrebię pije mleko, a potem kładzie się do snu u nóg Jasmine. Imogena była szczęśliwa. Nie tylko zobaczyła, jak na świecie pojawia się nowe życie, ale jeszcze miała Rafiego bardzo blisko siebie. Mogłaby tak stać przez całą wieczność. Postanowiła zaryzykować. Jeśli kiedyś miało jej się udać, to właśnie teraz. - Czy ty i twoja żona chcieliście mieć dzieci? Zesztywniał. - Skąd wiesz, że miałem żonę? - Przypadkiem się dowiedziałam, ale nie wiem, dlaczego teraz nie jesteś żonaty. - Wolałbym nie wracać do przeszłości - powiedział obojętnie, jakby to nie była jego przeszłość. Dobrze, że się nie złościł, nie odsunął się od Imogeny, nie zostawił jej samej. Jednak po chwili opuścił ręce. - Północ minęła, powinnaś iść spać - powiedział. -Musisz wypocząć przed poranną lekcją. Popatrzyła na niego, ale jego oczy znów miały nieprzenikniony wyraz. Jak zwykle. - Jeszcze chwileczkę, Rafi. Chciałabym wszystko dobrze zapamiętać. A przede wszystkim nie chciała od niego odejść. Lecz Rafi otworzył furtkę, dając Imogenie do zrozumienia, czego od niej oczekuje. - Możesz zrobić zdjęcia, będziesz miała pamiątkę. Kolejne przypomnienie, że wkrótce wyjedzie stąd i wróci do świata wielkiej

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

finansjery. Czy zdoła wziąć się w garść i nie cierpieć, gdy nadejdzie chwila rozstania? - Dobranoc. - Wyszła z boksu. Postanowiła się położyć, przespać tych kilka godzin i zapomnieć, że nade wszystko na świecie chciałaby mieć Rafiego przy sobie przez całą noc i - gdyby sprawy miały się inaczej - przez resztę swojego życia. Świtało, kiedy Rafi zajrzał do pokoju Genie. Spała. Przyszedł, żeby powiedzieć, że może wstać później niż zwykle, bo pogoda się popsuła, ale kiedy ujrzał ją zwiniętą w kłębek i prawie nagą pod przezroczystą koszulką, po prostu nie umiał odejść. Jak długo jeszcze mógł wytrzymać to pożądanie i jednocześnie strach, że za bardzo jej pragnie? Jak długo jeszcze miał jej sobie odmawiać? Już nie. Tym razem nie odwróci się od niej. Da jej wszystko co najlepsze. Zamknął drzwi, przekręcił klucz w zamku, rozebrał się, położył się za plecami Genie i przytulił ją do siebie. Chciał na zawsze zapamiętać dotyk jej ciepłego ciała, jedwabistą miękkość skóry, zapach włosów. Pocałował ją w szyję i wtedy się obudziła. Odwróciła głowę i popatrzyła na niego półprzytomnie. - Co... Położył jej palec na ustach. - Nie potrzeba nam słów - szepnął. - Mamy coś innego do zrobienia. Dotknęła jego nieogolonych policzków, pocałowała. Zdjął z niej koszulkę, a potem po prostu tulił Genie do siebie. Kiedy już nacieszył się gładkością jej skóry, ciepłem ciała, zaczął ją całować. Namiętnie, długo, jak nigdy dotąd. Wsunął dłonie między jej nagie uda, rozchylił je, robiąc miejsce dla siebie. Wstrzymała oddech, więc i on się zawahał. Musiał się najpierw upewnić, czy ona naprawdę tego chce. - Pragnę cię - szepnęła. Tak bardzo potrzebował tych słów. Rytmiczne stukanie kropli na blaszanym dachu i odległy odgłos grzmotów były jedynymi dźwiękami przerywającymi ciszę. Rafi słyszał jeszcze bicie swego oszalałego serca. Kochali się do utraty tchu, aż oboje osiągnęli szczyt rozkoszy, aż dotarli do bram raju. Kiedy Rafi ochłonął, kiedy zaczął normalnie oddychać, przewrócił się

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

na plecy i przytulił Genie do siebie. Bez stów, tylko dotknięcia, delikatne pieszczoty, jakby koniecznie musieli się dotykać. Był pewien, że Genie go chciała, że dobrowolnie się z nim kocha. Ta pewność dała mu spokój, jakiego dawno już nie zaznał. Obejmowała go, nie puszczała, jakby chciała go ochronić przed burzą szalejąca na dworze i tą drugą - w jego duszy.

anula & polgara

ROZDZIAŁ ÓSMY

sc

an

da

lo

us

Imogena stała w drzwiach prowadzących na taras. Patrzyła na stare dęby gnące się w podmuchach wiatru, na strugi ulewnego deszczu. Ale to nie burza ją zbudziła, tylko sen. Znów śniła jej się Vicky. Tym razem przemówiła: - Nie rezygnuj, Genie. Imogena obudziła się roztrzęsiona i zapłakana. Nie chciała, żeby Rafi zobaczył łzy, dlatego wstała. Poczuła jego bliskość, zanim jeszcze przytulił ją do siebie. Delikatnie pocałował ją w szyję. - Nie chcę, żebyś mnie zostawiała samego - powiedział cicho. Burza cię obudziła? - Już prawie południe - uciekła się do półprawdy. -Nigdy nie wyleguję się tak długo. Nie umiem nic nie robić. - Nazywasz to niczym? Ucieszyła się, widząc na jego pięknej twarzy uśmiech. Zwichrzyła mu i tak już potargane włosy. - Wiesz, o co mi chodzi. Już nie pamiętam, kiedy miałam naprawdę wolny dzień. Po maturze poszłam do college'u, studiowałam administrację i jednocześnie odbywałam staż, a po magisterce od razu zaczęłam pracę na najwyższych obrotach. - I nadal ją lubisz? - Najwyraźniej jestem masochistką. - Wzruszyła ramionami. - Bo widzisz, ta praca to tylko pierwszy szczebel. Przyznam ci się, mam wielkie plany i jeszcze większe ambicje. Spojrzał na nią uważnie. - Czy tylko z powodu pracy jest w tobie ten niepokój? Zdumiał ją swoją przenikliwością. Zaraz też pomyślała, że jeśli wyzna mu prawdę,

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

może Rafi też się przed nią otworzy. - Przyśniła mi się siostra. Dlatego się obudziłam. - Koszmarny sen? - Ten koszmar trwa bardzo długo i wraca prawie każdej nocy. Vicky zaginęła pięć lat temu. - Co się stało? - Rafi mocniej ją do siebie przytulił. Imogena przymknęła oczy. Po raz pierwszy w życiu miała opowiedzieć komuś spoza rodziny o tamtym strasznym wydarzeniu. - Pojechała na koncert do Atlanty i już nie wróciła. Przepadła bez wieści. - Uciekła z domu? - Nie... Nawet gdyby przyszło jej do głowy coś takiego, to w końcu by się do mnie odezwała. Byłyśmy sobie bardzo bliskie. To ona pierwsza nazwała mnie Genie. I to ja odpowiadam za jej zniknięcie. - Jakim cudem? - Rafi zmarszczył czoło. - Tego dnia Victoria obchodziła siedemnaste urodziny. Miałam z nią jechać na ten koncert, ale byłam strasznie zapracowana. Gdybym była z nią, na pewno nic złego by się nie stało. - Albo obie byście zginęły. - Rafi, ona żyje - powiedziała drżącym głosem. - Może uznasz, że to idiotyczne, ale czuję jej obecność. We śnie powiedziała mi, żebym nie rezygnowała. Na pewno nie zrezygnuję. - Nie powinnaś porzucać nadziei, która ci daje spokój. - Pogłaskał ją po głowie. Żal w jego głosie uzmysłowił Imogenie, że Rafi dogłębnie rozumie jej ból. Chciała się dowiedzieć, dlaczego. - A ty na co masz nadzieję, Rafi? - spytała, patrząc mu prosto w oczy. Pocałował ją w czoło. - Mam nadzieję, że zechcesz wrócić ze mną do łóżka i że będziemy robić to nic przez cały dzień, a potem jeszcze w nocy. Nadal nie chciał otworzyć przed nią serca, ale skoro mogła mieć całe jego ciało, łatwo się z tym pogodziła. Przez kilka następnych dni Imogenę zajmowały wyłącznie cielesne rozkosze. Rafi był nienasycony, ona zresztą też. Nigdy nie wiedziała,

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

gdzie i kiedy będą się kochać. Powiedziała mu o tym, jak marzyła, żeby kochać się z nim w końskim boksie, i Rafi urzeczywistnił to marzenie w biały dzień, ryzykując, że w każdej chwili może ich ktoś nakryć. A któregoś wieczoru, po wyjściu Doris, kochali się pod stołem w jadalni. Nim doszli do sypialni, powtórzyli to jeszcze raz na podeście schodów. Ale najbardziej ze wszystkiego lubiła te momenty, kiedy po całonocnej miłości leżeli wtuleni w siebie, a Rafi czule szeptał jej imię. W takich chwilach rozumiała najlepiej, że oto znalazł się mężczyzna, którego mogłaby pokochać i pewnie pokocha, choć nie wiadomo, jaka ich czeka przyszłość. W miarę jak Rafi coraz swobodniej okazywał Imogenie swoje uczucia, Sida coraz bardziej niecierpliwiła jej nieobecność. Doszło do tego, że Imogena wszędzie zabierała ze sobą telefon. Miała go nawet podczas lekcji, na wypadek, gdyby Sid znów czegoś od niej potrzebował. Musiała go jakoś ugłaskać, by pozwolił jej zostać jeszcze kilka dni w stadninie. Jednak tego dnia Imogena zupełnie o tym nie myślała, bo Rafi obiecał, że przejdą do kolejnego etapu nauki. Kiedy weszła na padok, zobaczyła Rafiego siedzącego na oklep na BaHarze. Starego poczciwego Maurice'a nie było. - Gdzie mój koń? - spytała Imogena. - Myślałam, że dziś nauczysz mnie galopować. - Najpierw trochę pojeździmy razem. Wyciągnął do niej rękę. Imogena chciała zaprotestować, przekonać go, że nie może rezygnować z lekcji, jeśli ma się nauczyć konnej jazdy i zdobyć nowego klienta dla firmy, ale kiedy spojrzała w oczy Rafiego, wszystkie argumenty przestały się liczyć. Rafi wciągnął ją na ogiera i posadził przed sobą. Tak samo jak wtedy, kiedy pierwszy raz jeździli razem na BaHarze. Tyle tylko, że tym razem Imogena czuła się znacznie swobodniej i na koniu, i w towarzystwie Rafiego. Z początku jechali stępa ścieżką wzdłuż pastwiska, na którym pasła się Jasmine ze bezimiennym jeszcze źrebaczkiem, ale znaleźli się w tak gęstych zaroślach, że prawie zasłaniały słońce. Imogena oparła się plecami o Rafiego, ciesząc się urokiem chwili. Nie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

poznawała tej kobiety, którą stała się w czarodziejskich dłoniach szejka. Tej kobiety, która dopiero teraz zrozumiała, co straciła, poświęcając cały swój czas pracy zawodowej. Kobiety urzeczonej przez mężczyznę, który traktował ją tak, jakby na całym świecie nie istniało nic ważniejszego niż spełnianie jej pragnień, marzeń i zachcianek. Odezwał się zatknięty za paskiem telefon komórkowy Imogeny. - Co jest tym razem, Sid? Złamał ci się paznokieć? - Bardzo śmieszne, Danforth. Lovell straszy, że jeśli prędko się z tobą nie zobaczy, to przeniesie swoje pieniądze gdzie indziej. Musisz wracać. Westchnęła. Lovell był jednym z jej najlepszych i najbogatszych klientów. Nie mogła pozwolić, żeby wycofał swoje aktywa. - No dobrze - zgodziła się niechętnie. - Zorganizuj spotkanie jutro rano. - On chce się z tobą zobaczyć dzisiaj. Go mam mu powiedzieć? - To rozsądny człowiek. Zaczeka dwadzieścia cztery godziny. - Jedyna twoja nadzieja w tym, że zaczeka. Wyłączyła telefon, schowała go z powrotem. A więc już jutro trzeba będzie wrócić do rzeczywistości, pomyślała niechętnie. - Wyjeżdżasz - powiedział Rafi obojętnie. - Na to wygląda. I tak udało mi się przytrzymać szefa dłużej, niż przypuszczałam. - Myślałem, że to on ci kazał uczyć się konnej jazdy. Czy nie rozumie, co się z tym wiąże? - Sid rozumie wyłącznie potęgę pieniądza. A to oznacza, że będziemy musieli dzisiaj solidnie popracować. - Jeden dzień nie wystarczy. Całkowicie się z nim zgadzała. Miała za mało czasu, by nauczyć się wszystkiego, co powinna wiedzieć. I stanowczo za mało czasu dla Rafiego. - W każdym razie muszę spróbować. Albo wrócę tu w sobotę i dokończymy kurs. - To lepsze rozwiązanie. Weszli na polanę, z której było widać nadrzeczną łąkę. Rafi zatrzymał konia, pomógł zsiąść Imogenie, po czym przywiązał BaHara do gałęzi

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

drzewa. Patrzyła, jak Rafi rozpina koszulę. Mimo że już wiele razy widziała jego piękny tors, nadal nie była odporna na ten zdumiewający widok. - Wygląda na to, że na razie skończyliśmy z konną jazdą. - Piękny dzień. - Rafi spojrzał na niebo. - Popływamy, a potem wrócimy na padok. Rzeka nie wzbudziła w Imogenie zaufania. - Zamulona woda, silny nurt - marudziła. Rafi zdjął już spodnie i slipy, stanął przed nią całkiem nagi. - Dopilnuję; żeby cię nie poniosło - obiecał. - Żeby cię prąd nie poniósł - poprawił się. Jak mogła mu się oprzeć? Rozebrała się szybko, tylko z butami miała trochę kłopotu. Nim się z nimi uporała, Rafi już wszedł do wody. Kiedy ruszyła za nim, telefon znowu zadzwonił. - Nie odbieraj - poprosił Rafi, wychodząc na brzeg. - Muszę sprawdzić, kto to. - Jakby nie wiedziała. Gdy wydobyła i włączyła telefon, Rafi wyrwał go jej. - Zostaw! - krzyknęła, ale komórka już leciała w powietrzu, a chwilę później wylądowała w wodzie i utonęła w mulistym nurcie. - Dlaczego to zrobiłeś?! - Nie chcę, żeby nam przeszkadzano. - Przytulił ją do siebie. - To bardzo drogi telefon. - Zanim stąd wyjedziesz, kupię ci kilka jeszcze droższych. - Wtulił twarz w jej szyję. Naprawdę musiał jej przypominać o wyjeździe? I czy naprawdę musiał to robić takim tonem, jakby go to nic a nic nie obeszło? - Trzymam cię za słowo... A co będzie z pływaniem? - Właśnie ku temu zmierzam. Podniósł ją, owinął jej nogi wokół swej talii i zaniósł do wody. Pocałował ją namiętnie, a potem postawił Imogenę na piaszczystym dnie rzeki. - To bardzo przyjemne. - Odgarnęła mu włosy z czoła. - Zbyt często zapominam, by cieszyć naturą. - Ja też. - Pocałowała go w policzek. - Większą część życia spędzam w murach, zajmując się pomnażaniem cudzych pieniędzy.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Gardzę pieniędzmi - prychnął. - Nawet prowadzenie stadniny mnie nie interesuje. Wolałbym się skupić na pracy z końmi. W Amytrze głównie tym się zajmowałem. - To dlaczego nie zatrudnisz kogoś, kto zająłby się finansami stadniny? - Jestem bardzo wymagający. Wolę sam wszystkiego doglądać. - Naprawdę? - Zsunęła dłoń poniżej jego brzucha. - Ta prawda nie dotyczy wszystkich aspektów życia. - Delikatnie ją pocałował. I wtedy Imogena usłyszała w oddali tętent końskich kopyt. - Ktoś tu jedzie - szepnęła przestraszona. Na brzegu pojawił się jeździec na gniadym koniu. Rafi schował za sobą Imogenę, choć Ali i tak miał wzrok wbity w ziemię. - Proszę wybaczyć, Wasza Wysokość, ale jest telefon do panny Danforth. - W tej chwili jest zajęta - warknął Rafi. - Powiedz mu, że potem do niego zadzwoni. - To nie jest mężczyzna - mówił Ali, wciąż spoglądając pod końskie kopyta. - Dzwoni mama panny Danforth. Powiedziała, że poczeka przy telefonie na pannę Danforth. - Czy to coś pilnego? - przestraszyła się Imogena. - Zdawała się dosyć zaniepokojona, ale nie mówiła, że stało się coś złego. Imogenie ulżyło. Gdyby był jakiś problem, mama na pewno by powiedziała. - Przekaż jej, że zadzwonię, jak tylko wrócimy do stajni. - Oczywiście. - Ali skinął głową, nie podnosząc oczu. - I jeszcze raz bardzo przepraszam. Zawrócił konia i puścił się galopem przed siebie. Po chwili nie było po nim śladu. - Jak myślisz, czy twoja mama wytrzyma jeszcze trochę? - spytał Rafi, znów ją do siebie przytulając. Imogena bardzo chciała powiedzieć, że wytrzyma, ale naprawdę nie mogła. Mama nie była histeryczką, a to oznaczało, że miała do niej naprawdę ważną sprawę.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Możemy dokończyć to potem w wannie. Teraz muszę sprawdzić, co się stało. - No tak, oczywiście. Dla ciebie liczy się tylko rodzina i praca. Mówił cicho, nie krzyczał, ale Imogena czuła, że jest wzburzony. W drodze powrotnej milczał jak zaklęty. Imogena nie wiedziała, co w niego wstąpiło. Może odezwała się jego zaborcza natura? W zasadzie jej to pochlebiało, ale tym razem wolałaby, żeby porzucił swój egocentryzm. Rodzina jej potrzebowała i Imogena nie mogła sprawić zawodu. Pracy także nie zamierzała porzucać. Oczywiście romans z Rafim był niezwykle ważny. Aż za bardzo. Ale chociaż bardzo się do siebie zbliżyli, to przecież nie padło ani jedno słowo o jakichkolwiek zobowiązaniach Żadnych aluzji do przyszłości. W tej sprawie nie liczyła na Rafiego. Być może sama się na to zdobędzie. Zostawiła go w stajni, żeby przygotował Maurice'a do kolejnej lekcji, a sama poszła na górę, by zadzwonić do domu. - Nic ci się nie stało, Imogeno? - zaczęła matka bez zbędnych wstępów. - Oczywiście że nie. A co tam u was? - O Boże, już myślałam, że cię porwano. Słyszałam, jak odbierasz telefon, a potem krzyczysz. Wyobrażałam sobie najgorsze. - Przepraszam, mamo. To wszystko przez Rafiego. Zabrał mi telefon. Sid wydzwaniał do mnie przez cały dzień i Rafi w końcu się zdenerwował. Po co dzwoniłaś? - Chciałam ci przypomnieć, że Reid i Tina biorą ślub w najbliższą sobotę. - Pamiętam. - Nie była to cała prawda. Oczywiście wiedziała, że mieli się pobrać, ale termin ceremonii całkiem wyleciał jej z głowy. - Wydajemy przyjęcie w Crofthaven. Jak wiesz, wszystkiego dopilnuję, ale bardzo przydałaby mi się twoja pomoc. - Wuj Abraham na pewno zatrudnił jakąś obsługę. Przecież to wesele jego syna. - Oczywiście, ale sama wiesz, jak to wygląda. Trzeba wszystkiego osobiście dopilnować. Nie chcę żadnych niespodzianek. W końcu przez całe życie matkowałam Reidowi.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Matka Reida zginęła w wypadku samochodowym. Od tamtego czasu rodzice Imogeny zastępowali Reidowi i jego rodzeństwu prawdziwych rodziców. W jakimś sensie byli bliżsi dzieciom wuja Abrahama aniżeli on sam. - Dobrze, mamo. I tak muszę być jutro w pracy. Potem przyjadę i ci pomogę przy weselu. - Dziękuję ci, kochanie. Jesteś fantastyczna. Niekłamana radość matki sprawiła, że Imogena prawie przestała żałować tego wszystkiego, co straciła z powodu tej rozmowy. A przecież dobrze wiedziała, że kiedy przyjedzie do Savannah, nie będzie już mogła wrócić do stadniny ani do Rafiego. Miała swoją pracę i nie mogła w nieskończoność przebywać z szejkiem. Na szczęście nawet nie wspomniał, by ich związek miał trwać dłużej niż do jutra, więc nie miała się czym przejmować. Poza tym, że była po uszy zakochana w Rafim Szakirze. - Czy to jest ta jedyna, Rafi? Zamarł z dłonią na popręgu. Pytanie Alego całkiem zbiło go z tropu. Wolał nie odpowiadać, więc udał, że nie rozumie, o co chodzi. - Chodzi ci o źrebiczkę? - Nie udawaj, że nie rozumiesz. Pytałem o pannę Danforth. Czy to tylko zabawa, czy może wreszcie znalazłeś kobietę, która wyrwie cię z tej bezsensownej egzystencji, jaką sobie zgotowałeś? - Nie wiem, skąd ci to nagle przyszło do głowy. - Już od jakiegoś czasu podejrzewałem, że łączy was coś więcej niż tylko nauka konnej jazdy. To, co dziś zobaczyłem, tylko potwierdziło moje przypuszczenia. Rafi z całej siły zacisnął popręg, ale zaraz trochę poluzował, żeby nie udusić Maurice'a. - Mam nadzieję, że to pozostanie między nami -mruknął. - Czyżbyś wątpił w moją lojalność? - spytał odrobinę urażony Ali i nie czekając na odpowiedź, drążył dalej: - Czy panna Danforth zostanie tu dłużej, niż zakładała? - Panna Danforth wyjedzie jutro i wróci w sobotę - odparł Rati. - Nic więcej nie planujemy. Proszę, skończmy już tę rozmowę. Ali oparł się plecami o przepierzenie, skrzyżował ręce na piersi.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Czy dziś pozwolisz pannie Danforth galopować? - Jeszcze nie. Nie poradzi sobie. - Jesteś pewien? Myślałem, że przyspieszysz kurs. Skoro panna Danforth ma jutro wyjechać... - To ja zdecyduję, kiedy przejdzie na wyższy poziom - uciął Rafi. - Czy nie jesteś zbyt ostrożny? A może chcesz tylko przedłużyć jej pobyt w SaHraa? W normalnych warunkach Rafi nie miałby nic przeciwko pytaniom Alego, który był nie tylko służącym, lecz także nauczycielem i przyjacielem, ale tego dnia nie miał cierpliwości i nie chciał, by mu przypominano dawne klęski. - Wolę zachować ostrożność. Mam już dosyć tej dyskusji. - Bardzo się o nią troszczysz. Bardziej, niż chciałbyś przyznać. Rafi spojrzał groźnie na Alego, ale ten ani trochę się nie przejął. - Wyobraźnia płata ci figle, staruszku. - Nie jestem aż taki stary, żeby nie zauważyć, kiedy mężczyzna jest bez reszty oczarowany kobietą. A ty jesteś, przyjacielu. - Myśl sobie, co chcesz. AU podszedł do Rafiego, położył mu rękę na ramieniu. - Kiedy twój ojciec pochował twoją matkę, nie przestał żyć. Nie byłby zadowolony, gdyby wiedział, że jego syn wybrał inne rozwiązanie. - Zajmij się sobą - warknął Rafi. - Ja nie narzekam. - Ale nie masz nikogo, z kim mógłbyś dzielić życie. - Mój ojciec nie widział takiej potrzeby po śmierci mamy. - Miał ciebie i Darina, a także kochankę. Tę samą aż do śmierci. - Wiem o tym, tylko nie rozumiem, po co to całe gadanie. Chyba że sugerujesz, żeby panna Danforth została moją kochanką. - Ona powinna być kimś więcej niż kochanką. Rafi zamilkł. Bał się, że jeśli otworzy usta, to powie Alemu o wszystkim, co czuł do Genie. Bardzo chciał, żeby na zawsze z nim została, tylko nie wierzył, by sama tego pragnęła, by znalazła dla niego miejsce w swoim życiu. Nie chciał jej przeszkadzać w realizacji życiowych planów, ale nie chciał także zajmować pośledniego miejsca w życiu kobiety, z którą się zwiąże na stałe. - Jak już wielokrotnie mówiłem, nie mam zamiaru z nikim się

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wiązać - oznajmił ze sztuczną pewnością siebie. Dopiero kiedy Ali chrząknął znacząco, zauważył Genie stojącą nieopodal boksu. Nie miał pojęcia, ile usłyszała z ich rozmowy, w każdym razie nie wyglądała na zdenerwowaną. Może nawet jej ulżyło, kiedy się dowiedziała, że Rafi nie widzi przyszłości dla ich romansu. Ali wyszedł, a Genie podeszła do Maurice'a i poklepała go po szyi. - W domu wszystko w porządku? - zapytał Rafi. - Jak najbardziej. Mama dzwoniła, żeby mi przypomnieć o ślubie kuzyna. Obiecałam jej pomóc podczas wesela w najbliższą sobotę. Rafiemu zrobiło się ciężko na sercu, ale nie dał tego po sobie poznać. - A więc nie przyjedziesz tu w sobotę? - spytał obojętnie. - Nie będę miała czasu. - Nie nauczysz się galopować w ciągu jednego dnia. - Muszę zrobić wszystko, co w mojej mocy. Może uda mi się przyjechać tu jeszcze parę razy, zanim będę musiała się zaprezentować Granthamom. - Kiedy tylko zechcesz, ale nie mogę obiecać, że dasz sobie radę. - Nie musisz mi niczego obiecywać. Zapadła głucha cisza. - Więc niech tak zostanie - powiedział w końcu Rafi. - Żadnych obietnic. To przypieczętowało jego obawy dotyczące przyszłości. Tak jak przypuszczał, potrzebne jej były tylko jego umiejętności. To, co razem przeżyli, było dla niej wyłącznie sposobem na zabicie czasu. Nie miała w planach żadnego stałego związku. Wyprowadził Maurice'a na padok, a Genie podreptała za nimi. Ali już tam na nich czekał. Wprawdzie Rafi nie potrzebował teraz przyzwoitki, ale wolał, żeby ktoś prócz niego patrzył, czy Genie nie popełnia błędów, bo sam nie bardzo mógł się skupić w jej obecności. Genie dosiadła konia bez niczyjej pomocy. Rafi musiał przyznać, że w bardzo krótkim czasie zrobiła ogromne postępy. Ale czy poradzi sobie w galopie? - Może powinienem założyć lonżę? - zwrócił się do Alego. - Obejdzie się bez tego. Już pokazałem pannie Danforth, jak wprowadzić konia w galop i jak go dosiadać. - Kiedy?

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Kiedy ciebie nie było. Jest dobrze przygotowana. Rafi w ostatniej chwili przypomniał sobie, że powinien trzymać nerwy na wodzy. Po raz kolejny pozbawiono go wpływu na postępy Genie! - Wobec tego ty poprowadź lekcję - powiedział do Alego. Nim ktokolwiek zdążył zaprotestować, Rafi podszedł do ogrodzenia i oparł się o nie plecami. Przyglądał się, jak pod czujnym okiem Alego Genie najpierw jedzie stępa, potem kłusuje, a w końcu galopuje. Przez cały czas modlił się w duchu, żeby nic złego jej się nie stało. Był zdumiony swobodą, z jaką wprowadziła konia w galop i lekkością jej ruchów w siodle. Kiedy mijała Rafiego, uśmiechnęła się z dumą, przechodząc do półsiadu. Dwukrotnie okrążyła padok, pewnością ruchów dowodząc Rafiemu, że pomylił się co do jej umiejętności. Była urodzoną amazonką. Podziwiał, jak lekko i swobodnie powoduje koniem. Jego obawy powoli zaczęły się rozpływać. Nagle zerwał się wiatr, porwał grudki ziemi, jakieś gałązki i plastikową torbę, która wylądowała tuż przed Maurice'em. Zwykle flegmatyczny wałach przestraszył się i stanął dęba. Genie nie zdołała się utrzymać w siodle i zsunęła się z końskiego grzbietu na ziemię. Rafi Szakir po raz drugi stanął twarzą w twarz ze swoją przeszłością.

anula & polgara

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

sc

an

da

lo

us

Imogena sprawdziła, czy nic sobie nie złamała. Wyglądało na to, że jest cała. Zaczęła kichać, oczy zaszły jej łzami. Kiedy je otarła wierzchem dłoni, zobaczyła Rafiego. Klęczał przy niej. Był zaniepokojony, a nawet... przerażony. - Jesteś ranna? - Nic mi się nie stało - uśmiechnęła się słabo, bo porządnie się wystraszyła. - Trochę się tylko poobijałam. To wszystko stało się tak prędko, ze nie zdążyłam się przytrzymać. Starałam się, naprawdę. - Bardzo dobrze balansowałaś - stwierdził z uśmiechem Ali. - Jesteś pewna, że nic cię nie boli? - wypytywał śmiertelnie poważny Rafi. - Nic prócz mojej urażonej dumy. - I serca. Spodziewała się choć odrobiny współczucia, a nie ostrego tonu. - Mimo to wezwę lekarza - oświadczył Rafi. - Nie trzeba. - Imogena wstała, otrzepała spodnie. Chciała udowodnić Rafiemu, że naprawdę jest w świetnej formie, ale on wciąż był chmurny i skwaszony. Rozejrzała się po padoku w poszukiwaniu Maurice'a. Wałach wsunął łeb między sztachety ogrodzenia i spokojnie skubał trawę rosnącą po drugiej stronie. - Wygląda na to, że Maurice'owi nic się nie stało. - Jest w porządku - potwierdził Ali. - Dziwię się, że wystraszył się zwykłej torebki. Zawsze jest taki spokojny. - To nie jego wina. - Imogena wytarła ręce o spodnie. - Pewnie nigdy nie robił zakupów w supermarkecie. - Powieszę w jego boksie parę torebek. - Ali uśmiechał się coraz szerzej. - Niech się przyzwyczaja.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Założę się, że nie będzie miał nic przeciwko temu, zwłaszcza jeśli w torebkach będą cukierki. Imogena i Ali wybuchnęli śmiechem, tylko Rafi stał ponury, z zaciśniętymi pięściami. - Uważam że masz dosyć na dzisiaj - oznajmił ostrym tonem, jakby winił Imogenę za ten nieszczęśliwy wypadek. - Ale ja chcę jeszcze raz spróbować - zaprotestowała. - Nie - warknął rozgniewany Rafi. - Owszem, tak - twardo stwierdziła Imogena. Miała dość wiecznego ustępowania apodyktycznemu szejkowi. - Może i nie znam się na koniach, ale wiem, że jak się spadnie, to trzeba zaraz znowu wsiąść. Mam rację, Ali? - To prawda - potwierdził Ali, choć widać było, że niezręcznie się czuje, stając okoniem Rafiemu. Popatrzył na Alego, potem na Imogenę. - Nie chcę odpowiadać za żadne urazy. Ostrzegałem, że sobie nie poradzisz. - Doskonale sobie radzę. - Imogena podparła się pod boki. Widziałeś to na własne oczy. I na pewno nie będę cię obarczać winą. Jestem dorosła i sama za siebie odpowiadam. - Panna Danforth jest świadoma ryzyka, Rafi - dodał Ali. - Uważam, że powinna kontynuować lekcję. Szejk bez słowa wypadł z padoku, wskoczył na BaHara i pognał nad rzekę. - Dziękuję ci, Ali - powiedziała Imogena, poprawiając kask. - Mam nadzieję, że nie narobiłam ci kłopotów. - Nie boję się konsekwencji. - Rzeczywiście ani trochę się nie przejął. - Jak szejk się uspokoi, dojdzie do wniosku, że dobrze zrobiliśmy, - Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo się zdenerwował. Chyba inni jego uczniowie też czasami spadają z konia. - To prawda, lecz on wspomina jeden szczególny wypadek. - Jakiś uczeń zrobił sobie krzywdę podczas lekcji? - Jego żona. - Żona Rafiego miała wypadek? - Imogenie serce podskoczyło do

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

gardła. - Na jego oczach. - O Boże! Bardzo się potłukła? - To, co ci teraz powiem, może mi zostać poczytane za nielojalność wobec człowieka, którego uważam za swego przyjaciela... Ale powiem ci, bo boję się o niego. No i chciałbym, żebyś zrozumiała, co się z nim dzieje. Głęboko przejęta, dowiedziała się o młodej żonie szejka, która wkrótce po ślubie zginęła w wypadku podczas ujeżdżania konia, i o jej mężu, który cierpiał męki nie tylko z powodu śmierci żony, ale także przez wyrzuty sumienia. Rafi Szakir uważał, że z jego winy doszło do tragedii, i nadal nie mógł sobie darować własnej niefrasobliwości. A Imogena myślała, ze żona go porzuciła. Albo że on ja porzucił. Jak mogła się nie domyślić, że jego problemy są znacznie poważniejsze niż banalne rozstanie? Rafi wrócił do stajni. Wiatr ucichł, ale on się nie uspokoił. Kiedy zobaczył, jak Genie spada z konia, koszmar powrócił. Chociaż nic jej się nie stało, a on był aż nadto ostrożny, to jednak obwiniał siebie za ten wypadek. Nie był w stanie jej uchronić, choć tak bardzo się starał. I nie potrafił się w niej nie zakochać. Ta ostatnia myśl niesłychanie go zdziwiła. Nigdy dotąd nie kochał żadnej kobiety i nie bardzo wiedział, jak się zachować. Bał się powiedzieć Genie o swoim uczuciu, przerażała go myśl, że mógłby zostać odrzucony. Wiedział przecież, że dla niej liczy się tylko praca i rodzina, że nie ma w jej życiu miejsca dla niego. Za to Genie zawsze będzie miała swoje miejsce w sercu Rafiego. Szedł przez stajnię, gdy na drodze stanął mu Ali. - Wyczyściłem BaHara, nie musisz już nic przy nim robić powiedział Rafi. - Do zobaczenia rano. - Nie chcesz wiedzieć, jak panna Danforth sobie poradziła? - Jestem pewien, że doskonale. - Owszem. Ale chcę cię jeszcze o coś zapytać. Rafi nie miał ochoty na rozmowy, ale z szacunku dla starego człowieka zatrzymał się. - Mam nadzieję, że to coś ważnego, bo muszę jeszcze dzisiaj

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

załatwić kilka spraw. - Kiedy wreszcie przestaniesz uciekać, przyjacielu? - Nie uciekam - burknął Rafi. - Od nikogo ani od niczego. Muszę sobie wszystko przemyśleć i dlatego chcę być sam. - Czy także sprawę związku z panną Danforth? - Tu nie ma o czym myśleć. - A więc nie zamierzasz jej prosić, żeby została? - Nie ma żadnego powodu, żeby zostać. Ma swoje życie poza tą stadniną. - A ty poza tą stadniną nie masz żadnego życia. Masz okazję zmienić swój los. - Mój związek z panną Danforth.. Haadha mub zayn - zakończył przez zaciśnięte zęby. - Nie jest dobry? - Ali uśmiechnął się. - Jest aż za dobrze, przyjacielu. Właśnie dlatego postanowiłeś uciec. - Już o tym rozmawialiśmy, Ali. - Rafi ostatkiem sił trzymał nerwy na wodzy. - Nie mam zamiaru wchodzić w stały związek z kobietą, która nie chce ze mną być. Po raz drugi nie popełnię tego błędu. Ali milczał, lecz Rafi czuł, że jeszcze nie skończył ze swymi niechcianymi radami. - Popełnisz wielki błąd, przyjacielu, jeśli pozwolisz jej odejść, nie dowiedziawszy się, co naprawdę do ciebie czuje. Przemyśl to sobie dobrze, Rafi, żebyś potem nie musiał żałować. W końcu kiedyś będzie się musiał położyć, pomyślała Imogena, siadając w fotelu. Znajdowała się w sypialni Rafiego. Po raz pierwszy była w tym pokoju, jednym z niewielu miejsc, w jakich dotąd się nie kochali. Zdumiała ją surowość tego wnętrza. Proste sosnowe meble, na podłodze gładki granatowy dywan, żadnych pamiątek, żadnych ozdóbek, ani jednego zdjęcia żony. Byłaby tym zaskoczona, gdyby gorzej znała Rafiego. Nie chciał, żeby zdjęcia przypominały mu zmarłą, miał dość wspomnień ukrytych w zakamarkach duszy. Gdy minęła północ, Genie uznała, że pora zrezygnować i samotnie iść do łóżka. Musiała wstać wcześnie, żeby zdążyć do Savannah na

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

umówione spotkanie, a przedtem trzeba będzie wpaść do domu i przebrać się w strój odpowiedni do pracy. No i zarezerwować sobie co najmniej godzinę na porządne wypłakanie się, Dawno nie płakała i nawet się zdziwiła, dlaczego nagle teraz naszła ją na to ochota. Nie miała wielkiego doświadczenia jeśli idzie o pożegnania. Właściwie tylko raz je przeżyła, z Waynem, ale jego nie kochała, a przynajmniej nie tak bardzo jak Rafiego. Waynowi nie oddała się cała, duszą i ciałem, jak się to stało z Rafim, nie pragnęła go tak bardzo, by cierpieć na myśl, że nie będą się już widywali każdego dnia. I nie uroniła ani jednej łzy, kiedy sobie poszedł. Skrzypnięcie otwieranych drzwi poderwało ją z fotela. Gdy Rafi ujrzał Imogenę, zamarł z ręką na klamce, jakby zamierzał uciec. - Zastanawiałam się już, czy w ogóle tu przyjdziesz. - Nie mogłem zasnąć, więc poszedłem poczytać do biblioteki. Puścił klamkę, ale nie zamknął drzwi. - Też nie mogłam spać. I co teraz, pomyślała, kiedy w pokoju zapadła głucha cisza. Najlepiej byłoby zrezygnować z wymiany zdań i po prostu go pocałować, ale nie miała śmiałości! - Jutro rano wyjeżdżam, więc pomyślałam, że moglibyśmy spędzić razem kilka godzin. - Kiepski ze mnie kompan. - Miał zmęczony głos, pobrzmiewała też w nim jakby skrucha. - Wręcz przeciwnie, Rafi. - Zdobyła się na odwagę, chociaż wiedziała, jak bardzo ryzykuje, wyjawiając to, o czym dowiedziała się od Alego. Nie chciała jednak kluczyć w niedomówieniach i aluzjach. Pragnęła, by Rafi wiedział, że rozumie jego ból. - Dlaczego mi nie powiedziałeś o śmierci żony? - A ty skąd o tym wiesz? - Nawet nie próbował ukryć złości. - Od Alego. Nie gniewaj się na niego. On naprawdę martwi się o ciebie. Szkoda, że sam mi o tym nie powiedziałeś. - Przeszłość powinna pozostać w przeszłości. Ujęła jego dłonie i delikatnie uścisnęła. - Powinna, ale czasami podnosi głowę, czy tego chcemy, czy nie. - Nie mam ochoty o tym rozmawiać - powiedział ostro, ale się nie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

odsunął. Objęła go w pasie, przytuliła policzek do jego serca. - Nie musimy rozmawiać. - Popatrzyła mu prosto w oczy. - Dzisiaj nie mam ochoty myśleć o przeszłości ani o przyszłości. Chcę po prostu być z tobą. Zawahał się, westchnął i ujął jej twarz w obie dłonie. - Nie wiem, dlaczego, ale nie potrafię ci odmówić. - Och wiesz... Bo dobrze nam ze sobą. Chociaż może zmienisz zdanie, kiedy ci powiem o swoim życzeniu. W końcu się uśmiechnął. - Czy to ma coś wspólnego z lustrem? - Nie. - Pociągnęła go za sobą na łóżko. - Dzisiaj nie będzie żadnych luster. Tylko my. - Dobrze, żadnych luster. - I chcę, żebyś nie zamykał oczu, nawet na chwilę. Masz widzieć tylko mnie, masz się kochać ze mną. - Zrobię wszystko, co każesz, Genie - szepnął, tuląc ją do siebie. Absolutnie wszystko. Wiedziała, że to prawda, ale tylko w sprawach seksu. Nie mógł jej dać tego, czego najbardziej pragnęła, nie mógł jej dać swojej miłości. Rozbierali się nawzajem w mdłym blasku nocnej lampki. Wprawdzie przez ostatnie dwa tygodnie robili to bardzo często, ale ta chwila była szczególna, przynajmniej dla Imogeny. Kochali się jak szaleni, bo wiedzieli, że to ostatni raz, że jeśli teraz nie wezmą wszystkiego i wszystkiego nie dadzą, to taka okazja już nigdy się nie powtórzy. W szczytowej chwili rozkoszy Rafi wypowiedział słowo w nieznanym języku i opadł bez sił na mokrą od potu Genie. Przytuliła go i było jej dobrze jak w niebie. Potem Rafi zgasił nocną lampkę, położył się na plecach, przytulił Genie do siebie i delikatnie głaskał po ręku. Zamknął oczy, a Imogena zastanawiała się, o czym myśli, a raczej - o kim. Może wspomina zmarłą żonę i spędzone z nią chwile? Może żałuje, że to nie ona jest teraz przy nim? Nie dowie się tego, ponieważ nie chce wiedzieć. Woli wrócić do domu z przekonaniem, że to z nią się kochał i tylko z nią, a nie z kobietą,

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

z którą kiedyś dzielił życie. Rozległ się głuchy grzmot, a po nim równomierne stukanie kropli deszczu o szyby. Co za ironia losu, pomyślała Imogena. Pierwszy raz kochaliśmy się podczas burzy i ostatni też. Koło się zamknęło. Przygryzła wargi, żeby się nie rozpłakać, ale zaraz wzięła się w garść. Nie chciała tracić cennych chwil na zamartwianie się tym, nad czym nie miała żadnej władzy. I spać też nie zamierzała. W końcu jednak ukołysało ją rytmiczne stukanie deszczu o szyby. Po raz pierwszy od lat zasypiając, nie czuła się winna z powodu zaginięcia siostry. Wszystkie jej myśli skupiły się wyłącznie wokół miłości, jaką darzyła szejka Rafiego Szakira. - Coś ty powiedział? - Chcę, żebyś dla mnie pracowała. - A co niby miałabym robić? - Genie stała przy otwartych drzwiach samochodu. - Prowadzić interesy, żebym mógł spokojnie zająć się końmi. Z samego rana, kiedy stali pod prysznicem, powiedział, że chciałby ją jeszcze o coś poprosić, zanim wyjedzie, lecz aż do tej chwili trzymał ją w niepewności. Imogena nie spodziewała się oświadczyn, ale miała nadzieję, że przynajmniej poprosi ją o spotkanie, a on tymczasem proponował jej posadę. - Mam już pracę, ale dziękuję za propozycję - powiedziała z udaną obojętnością. Oparł się o dach samochodu, bardzo pewny siebie, niemal bezczelny w tej pewności. - Daję ci czas do namysłu. Zadzwoń do mnie, jak się zdecydujesz. - Już podjęłam decyzję, Rafi. Nie będę u ciebie pracowała. Mam naprawdę wielkie plany. - Nie chciała dla niego pracować. Chciała go kochać i żeby on też ją kochał. Spojrzała na zegarek, głównie po to, by nie patrzeć na Rafiego. - Naprawdę muszę już jechać. Przymknął drzwi, nie pozwolił jej wsiąść do auta. - Nie uzgodniliśmy jeszcze, kiedy i dokąd mam przywieźć BaHara. - BaHara?! - Przecież potrzebujesz dobrego wierzchowca, żeby zrobić wrażenie

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

na klientach. Musisz przyznać, że BaHar robi wrażenie. - Ale powiedziałeś, że nikomu nie wolno... - Go dotykać. Pamiętam. - Odgarnął jej włosy z czoła. To był dobrze znany gest, który Imogena bardzo polubiła. - Wierzę w ciebie, Genie. Wiem, że nie zawiedziesz ani swoich klientów, ani mnie. - Wziął ją za rękę, podniósł do ust i pocałował. - Nie potrzebuję BaHara. - Cofnęła dłoń i ponownie otworzyła drzwiczki. Tym razem Rafi jej nie zatrzymał. - Powiem Granthamom prawdę. Nie mam żadnego doświadczenia z końmi, nie mam też własnego konia. Jeśli moja wiedza nie zrobi na nich wrażenia, to nie chcę prowadzić ich interesów. - Wobec tego niepotrzebnie zmarnowałaś czas. Poważny, niemal uroczysty ton sprawił, że serce Imogeny boleśnie się ścisnęło. - Naprawdę nie uważam tego czasu za stracony. Dowiedziałam się wreszcie, kim jestem i czego chcę od życia. Rafi położył jej ręce na ramionach i patrzył jej w oczy, a na jego twarzy malowały się nieodgadnione uczucia. - A czego chcesz od życia, Genie? Ciebie, pomyślała, ale nie odważyła się tego powiedzieć. - Na przykład wybaczyć sobie to, co się stało z moją siostrą. Zrozumiałam, że nie mogę nic w tej sprawie zrobić, co najwyżej mieć nadzieję, że w końcu ją odnajdziemy. W pewnym sensie to właśnie ty mnie tego nauczyłeś... - Westchnęła. - Rafi, chciałam cię prosić o przysługę. - Co tylko chcesz. - Proszę, żebyś ty też sobie wybaczył. - Dotknęła jego policzka. Nie mogłeś zapobiec temu, co się stało z twoją żoną. Chcę, żebyś był szczęśliwy. Objął Imogenę i mocno do siebie przytulił. A kiedy ją puścił, miał taką minę, jakby chciał jeszcze coś powiedzieć. Jednak w milczeniu odsunął się i otworzył drzwi samochodu. - Uważaj na siebie, Genie. I zadzwoń do mnie, jeśli zmienisz zdanie w sprawie pracy. No to koniec, pomyślała, sadowiąc się za kierownicą. Jadąc podjazdem; spojrzała we wsteczne lusterko. Rafi stał na ganku i

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

patrzył w ślad za nią. Pożałowała, że nie powiedziała mu, jak bardzo go kocha. Wiedziała, jak bardzo się zmieniła. Jeszcze dwa tygodnie temu była gotowa poświęcać się tylko dla pracy i rodziny. Nie było też w jej planach, choćby bardzo odległych, jakiegokolwiek związku z mężczyzną. Ale nie chciała być namiastką. Pragnęła, żeby Rafi kochał ją, a nie jakieś wspomnienie z przeszłości. Postanowiła przeczekać w nadziei, że być może on w końcu poradzi sobie z tamtą sprawą i ją pokocha. Obawiała się jednak, że będzie czekać bardzo długo. Najpewniej w nieskończoność.

anula & polgara

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

sc

an

da

lo

us

- Co ty sobie wyobrażasz, Danforth? Imogena podniosła wzrok znad kartki papieru, na której wypisywała imię Rafiego. W progu stał Sid, wyglądał jak furia. - Też się cieszę, że cię widzę, Sid. - Przed chwilą rozmawiałem z Piercem Grandhamem. - Czerwona twarz szefa poczerwieniała jeszcze bardziej. - Podobno mu powiedziałaś, że z tą konną jazdą to było kłamstwo. Rzuciła ołówek i patrzyła, jak stacza się z biurka na podłogę. - Owszem, powiedziałam im prawdę. I wiesz, co ci powiem? Wcale się nie złościli. - Na ciebie nie, ale na mnie nawet bardzo. Musiałaś im mówić, że to był mój pomysł? - Nic takiego nie powiedziałam. Widocznie pan Grantham sam się domyślił. - Przesadziłaś, Danforth. - Sid zacisnął pięści, patrzył na nią, jakby chciał ją zabić wzrokiem. - Ty... ty... - Jestem zwolniona? - Imogena oparła się o biurko, powoli podniosła się z krzesła. - Niestety, nie możesz mnie zwolnić, Sid. Sama złożyłam wymówienie. Przesłałam je twojemu teściowi wraz z uzasadnieniem. Jakoś wytrzymuję nadgodziny i brak snu, a nawet twoje fatalne maniery, ale na oszustwa się nie zgadzam. Wyszła, nie oglądając się za siebie. Rafi siedział przy stole w jadalni, a przed nim na talerzu leżał nietknięty kurczak. W tej chwili nie potrzebował jedzenia, ani tym bardziej towarzystwa. Niestety Doris, jej mąż i Ali siedzieli i gapili się na niego, jakby się spodziewali, że będzie ich przepraszał za swoje milczenie i za brak apetytu. Odsunął talerz, objął dłońmi kubek z kawą. Miał nadzieję, że wszyscy

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

wreszcie sobie pójdą i zostawią go samego z jego żalem. Żadne z nich się nie ruszyło. - Czy ona kiedyś tu wróci? - spytała Doris, świdrując go wzrokiem. - Nie. - Rafi zwrócił spojrzenie na rubrykę finansową leżącej przed nim gazety i udawał, że studiuje aktualne notowania. - Pozwoliłeś jej wyjechać? Zdumienie w głosie Doris kazało mu znów na nią popatrzeć. - Nie miałem w tej sprawie nic do powiedzenia. Imogena nie ma za wiele wolnego czasu. Musi pracować. Nie miała żadnego powodu, żeby tutaj zostać. - Dobry Boże... - mruknęła Doris. - Czyżbyś nie dał jej żadnego powodu? - Złożyłem propozycję, ale jej nie przyjęła. - Nie zgodziła się zostać twoją żoną? - Doris - przywołał ją do porządku Blaylock. - To nie twoja sprawa. - Daj spokój, Bernie. - Machnęła ręką. - Ktoś musi dopilnować tego interesu, zanim nasz szejk popełni największe głupstwo w swoim życiu. - No właśnie - poparł ją Ali. - To samo mu powiedziałem. Rafi udawał spokój, ale burzył się w środku. Obawiał się, że zacznie kląć jak szewc, jeśli ci ludzie się od niego nie odczepią. Czuł się jak człowiek stojący przed sądem, który już go skazał, chociaż jeszcze nie rozpoznał sprawy. - Nie prosiłem panny Danforth o rękę. Zaproponowałem jej, żeby u mnie pracowała. Doris zwróciła oczy ku niebu. - Tyle kosztownej nauki w starej Europie i nie wiesz, jak oczarować kobietę? - Pokazała palcem drzwi. - Bernie i Ali, wyjdźcie. Zrobię szejkowi krótki wykład o tym, jak należy zabiegać o względy kobiety. Blaylock drapał się po karku. Minę miał nieszczególną. - Nie uważasz, Doris, że szejk... - Niech mówi - przerwał mu Rafi. Ledwie drzwi się zamknęły za Alim i Blaylockiem, Doris rozsiadła się na krześle i skrzyżowała ręce pod obfitym biustem. - No więc jak zamierzasz ją tu sprowadzić? - Jeśli będzie chciała wrócić, to wróci. Nie będę jej do niczego

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

zmuszał. - Nie twierdzę, że masz ją przywlec w kajdanach. Przekonaj ją jakoś, powiedz, co do niej czujesz. Rafi już wiedział, że należało to zrobić. W nocy, albo najpóźniej rano, zanim Imogena wyjechała. - Obawiam się, że zmarnowałem okazję. Teraz muszę czekać, aż wróci z własnej woli. - Do diabła, człowieku, nie masz czasu na czekanie! Pojedź po nią. - Nawet nie wiem, gdzie jej szukać. Marna wymówka. Z pomocą Darina i swoich pieniędzy mógł odszukać prawie każdego, tylko nie był pewien, czy Imogena chciała, by ją odnalazł. Nie zostawiła mu ani adresu, ani numeru telefonu. A on nie zapytał. Doris wzięła do ręki gazetę, otworzyła na rubryce towarzyskiej, a potem podsunęła ją Rafiemu pod nos i pokazała palcem duży artykuł. - Dziś wieczorem jest wesele jej kuzyna. Odbędzie się w domu Abrahama Danfortha, jej wuja. Ona też tam będzie. Rafi przypomniał sobie, że Imogena mówiła coś o jakimś weselu i że właśnie dlatego nie mogła przyjechać do stadniny w sobotę. - Nie zostałem zaproszony - burknął. - Naprawdę myślisz, że cię stamtąd wyrzucą, jak przyjdziesz bez zaproszenia? Ubierz się w te swoje królewskie szaty i powiedz, że jesteś znajomym panny Imogeny. A jak jeszcze wciśniesz im w garść parę dolców, wpuszczą cię bez mrugnięcia okiem. Doris była tak bardzo poważna, że Rafi nie mógł się nie uśmiechnąć. - A jak już mnie wpuszczą, to co potem? Doris ciężko westchnęła. - Czy naprawdę muszę cię wszystkiego uczyć? Znajdziesz ją i powiesz, że chcesz, by wróciła na stałe. Chyba że jej nie kochasz, ale w to akurat nie uwierzę. Masz to wypisane na twarzy. - Naprawdę tak bardzo to widać? - Może nie każdy zauważy, ale jestem kobietą, a kobiety się na tym znają. Zresztą ona też jest w tobie zakochana. - Powiedziała ci to? - zdumiał się Rafi. - Nie musiała mówić. To było widać za każdym razem, kiedy na ciebie spojrzała. Jak wy na siebie patrzyliście!

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- A co mam zrobić, jeśli mi odmówi? - Nie odmówi. - Doris położyła dłoń na dłoni Rafiego. - A jeśli nie zechce zostać twoją żoną, to z nią też sobie porozmawiam. Przyjęcie weselne udało się znakomicie. Imogena siedziała w odświętnie udekorowanej sali balowej Crofthaven i obojętnie przyglądała się dostojnym gościom. Niektórych dobrze znała, innych wcale, ale było jej to wszystko całkiem obojętne. Nawet gdy na chwilę pojawił się były prezydent w asyście ochrony, nie zdołała wykrzesać z siebie ani odrobiny entuzjazmu. Nikt nie zauważył, że siedzi całkiem sama przy pełnym kieliszku szampana. Państwo młodzi świata poza sobą nie widzieli, więc nie można było mieć do nich o to żalu. Kuzynka Kimberly, która kiedyś przyjaźniła się z Imogeną, teraz zamieniła z nią tylko kilka słów, po czym puściła się w tany ze swoim świeżo poślubionym mężem, a rodzice albo ze sobą tańczyli, albo zabawiali rozmową gości. Nikt nie zwracał na nią uwagi, a co gorsza wszyscy wyglądali na zakochanych po uszy. Ona zresztą też, z tą tylko różnicą, że jej ukochanego nie było przy niej. Westchnęła. Rafi ani na chwilę nie opuszczał jej myśli. Nawet ubrała się w czerwoną suknię, pamiętając o jego upodobaniach. Mamie nie bardzo podobał się jaskrawy kolor, ale Imogena nie dała się przekonać. Całkiem idiotycznie, bo przecież nie było żadnej szansy, żeby Rafi zobaczył ją w tej sukni. Ktoś położył jej dłoń na ramieniu. Wyrwana z zamyślenia spojrzała w sympatyczną twarz swego brata Toby'ego. - Mogę się przyłączyć do twoich rozpamiętywań? - Siadaj. Tylko że ja niczego nie rozpamiętuję. - Czyżby? Wyglądasz, jakbyś straciła przyjaciela. - Po prostu jestem zmęczona - skłamała Imogena. -Miałam kilka trudnych dni. - Mama mi mówiła, że uczyłaś się jeździć konno. Trzeba było do mnie zadzwonić. Ja bym cię nauczył. - Nic by z tego nie wyszło, braciszku. Po pierwsze nie miałam czasu na podróż do Wyomingu, po drugie zawsze dobrze się między nami układało, dopóki nie próbowałeś mną dyrygować, a po trzecie masz dość

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

roboty przy dziecku. - Rozejrzała się, szukając wzrokiem bratanka. - A właśnie, gdzie jest Dylan? - Niania położyła go spać. Nie przepada za dużymi zgromadzeniami. - Zaczął wreszcie trochę mówić? - Jeszcze nie, ale nie tracę nadziei. Imogena bardzo współczuła bratu. Samotnie wychowywał trzyletniego synka, który przestał mówić, kiedy jego matka odeszła. - Jesteś wspaniałym ojcem, Toby - powiedziała z przekonaniem. Dylan ma szczęście, że jesteś jego ta-tusiem. - Staram się, jak mogę, ale wszyscy mi mówią, że Dylan potrzebuje matki. - Co możesz na to poradzić, skoro matka jego nie potrzebuje? Toby nie odpowiedział, zapatrzył się na tańczące pary. Imogena zrozumiała, że nie miał ochoty wspominać byłej żony, dla której zwykły ranczer po jakimś czasie stał się zbyt poślednią partią. Wolała jakiegoś playboya z Riwiery. Zarówno Imogena, jak i reszta rodziny byli zadowoleni, że odeszła, tylko Toby nie mógł się pozbierać. Być może nigdy o niej nie zapomni, tak jak Rafi. O Boże, ile razy dziś o nim myślała? Stanowczo za dużo! Po chwili milczenia Toby znów zainteresował się siostrą. - A co ciebie gryzie, maleńka? - To chyba ta cała atmosfera. - Wzruszyła ramionami. - Wiem, o co ci chodzi - westchnął Toby. - Wszyscy chodzą parami, tylko dzieci Harolda Danfortha użalają się nad swoją samotnością. - Nie wszystkie. - Ruchem głowy wskazała parkiet, na którym ich brat tańczył ze swoją żoną Larissą. - Jake wygląda na bardzo szczęśliwego. - Bo jest szczęśliwy, z czego bardzo się cieszę. Nie przekonał jej swoim entuzjazmem, ale Imogena też nie miała go zbyt wiele. Oczywiście życzyła Jake'owi jak najlepiej, ale szczęście brata przypominało jej o tym, czego brak tak boleśnie odczuwała. Przypuszczała, że Toby czuje to samo. Zapragnęła wyjść z tego pokoju. - Muszę odetchnąć świeżym powietrzem. - Wstała. - Idziesz ze mną? - Nie, zostanę tutaj. Może uda mi się pogadać z rodzicami, jak

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

muzyka przestanie grać. - No to powodzenia. Nie wyszła do ogrodu, tylko przepchnęła się między gośćmi do holu, a potem ruszyła kręconymi schodami na piętro, gdzie znajdowały się sypialnie. Weszła do jednej z niezliczonych łazienek, żeby poprawić makijaż i trochę się uspokoić. Ale kiedy stanęła przed lustrem, znów przypomniała sobie Rafiego. Łzy pociekły jej po policzkach. Jednak zaraz wzięła się w garść. Nie mogła przecież przez całą wieczność litować się nad sobą. Poprawiła makijaż i wyszła z łazienki. W korytarzu usłyszała śmiechy, a potem dobiegł ją głos wuja. Wyjrzała zza węgła i zaraz schowała się z powrotem całkiem zbita z tropu. Okazało się bowiem, że jej kandydujący na senatora wuj Abraham Danforth nie omawia szczegółów kampanii wyborczej z jej szefową Nicolą Granvile, tylko się z nią całuje. Bardzo namiętnie. Potem usłyszała, jak wuj zaprasza Nicolę do swojej sypialni, jak drzwi się zamykają... Imogena pomyślała, że gdyby ktoś się dowiedział o tym, co wuj wyprawia z Nicolą, to ta jego kampania zmieniłaby się w jeden wielki skandal obyczajowy. Oczywiście nie zamierzała nikogo wtajemniczać w to, co przypadkiem zobaczyła. Ale posmutniała jeszcze bardziej. Rzeczywiście wszyscy łączyli się w pary, nawet wuj Abraham, piękny mężczyzna, ale dobrze po pięćdziesiątce, znalazł sobie parę: kobietę o piętnaście lat młodszą od siebie. Schodząc ze schodów, Imogena spojrzała na zegarek. Była dziesiąta wieczorem, więc mogła już wrócić do domu. Musiała jeszcze tylko zaczekać, aż państwo młodzi opuszczą przyjęcie i wyjadą w podróż poślubną. Podniosła oczy znad tarczy zegarka i całkiem ją zamurowało. Na dole, wsparty o poręcz kręconych schodów, stał mężczyzna w czarnym garniturze. Na głowie miał białą chustę przytrzymywaną przez bogato zdobiony diadem. Wyglądał tak jak powinien wyglądać arabski książę: przystojny, tajemniczy pożeracz kobiecych serc. Imogena szła jak we śnie prowadzona spojrzeniem szarych oczu

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

Rafiego, a gdy wreszcie stanęła przed nim, wyciągnął do niej rękę. Nie wahała się ani chwili, podała mu dłoń. W milczeniu poprowadziła go przez salę balową na taras. Była szczęśliwa, że znów ma go przy sobie. - Zawsze byłaś tylko ty - powiedział, gdy zostali sami. - Nie rozumiem. Odgarnął jej włosy z czoła. - Kiedy kochaliśmy się ostatniej nocy, nalegałaś, żebym kochał się tylko z tobą, jakbyś sądziła, że ktoś trzeci mógłby się znaleźć między nami. To nieprawda, Genie. Zawsze byłaś tylko ty. Ty jedna. - A ja myślałam... - Że kiedy kocham się z tobą, wyobrażam sobie swoją żonę? Pociągnął ją na stojącą nieopodal ławeczkę. - Przysiądźmy na chwilę... Opowiem ci, jak to było z moim małżeństwem. Smutek i rozpacz w jego głosie sprawiły, że Imogena wolałaby o niczym wiedzieć. - Czy to naprawdę takie ważne? - Zadumała się na chwilę. - Chyba miałeś rację. Przeszłość powinna pozostać w przeszłości. - Moja przeszłość zostanie zamknięta dopiero wtedy, kiedy ci o niej opowiem. Usiedli na ławce bardzo blisko siebie i Rafi powiedział jej o swoim zaaranżowanym małżeństwie, o niechęci żony i o tym, jak umarła, kiedy nie chciał nawet słuchać o rozwodzie. - Nie lubiła, kiedy jej dotykałem. Wszystko, co między nami zaszło, działo się z obowiązku, a nie z miłości. Dopiero teraz kawałki układanki zaczęły do siebie pasować. - Dlatego tak ci zależało, żebyśmy się nie spieszyli? - Tak. I z konną jazdą, i z miłością. Musiałem się upewnić, że jesteś bezpieczna na koniu i że idziesz ze mną do łóżka z własnej woli. - Nie dosyć miałeś dowodów, że też ciebie pragnę? - zdziwiła się Imogena. - Musiałem być zupełnie pewien. - Wreszcie się uśmiechnął. Przysiągłem sobie, że już nigdy nie pójdę do łóżka z kobietą, która mnie nie pragnie. - Ze mną ci to nie grozi, Rafi. Ale czy tylko po to przyjechałeś? Po to, żeby mi to wszystko opowiedzieć? - Przyjechałem, żeby ci coś zaproponować. Nie pracę, tylko połowę

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

udziałów w stadninie. Imogena prawie się załamała. Spodziewała się tak wiele, a tymczasem... - Chcę ci oddać połowę mojej stadniny - ciągnął Rafi. - Wczoraj rozmawiałem z Grandhamami. To od nich się dowiedziałem, że rzuciłaś pracę. Powiedzieli mi także, że namówiłaś ich do kupna udziałów w spółce BaHara. Dowiodłaś tym samym, ze sprawy stadniny leżą ci na sercu. - To tylko zapłata za naukę - powiedziała słabo Imogena. Przynajmniej tyle mogłam zrobić. - Możesz zrobić jeszcze coś. Wprawdzie kiedy ostatnio to robiłem, rzecz sprowadzała się do podpisania dokumentów. - Miałeś już kiedyś wspólnika? - zdziwiła się Imogena. - Nie miałem i nie o to chodzi. - Popatrzył jej prosto w oczy. - Chcę, żebyś została moją wspólniczką w interesach i jednocześnie moją żoną. Czy zgadzasz się uczynić mi ten zaszczyt? Imogena chciała krzyknąć, że tak, że nawet zaraz, ale się opanowała. Marzyła o tym, żeby zostać z Rafim na zawsze, ale nie za każdą cenę. - Jeśli chcesz wiedzieć, czy cię kocham, Odpowiedź brzmi: tak. Ale czy ty mnie kochasz, Rafi? - Jesteś najbardziej nieustępliwą kobietą, z jaką miałem do czynienia - powiedział z uśmiechem. - Najpiękniejszą i namiętną jak żadna inna. I jedyną, jaką kiedykolwiek kochałem. Odebrało jej mowę, więc tylko na niego patrzyła. - Imogeno Danforth, czy zostaniesz moją żoną? - spytał Rafi ze śmiertelną powagą. - Zostanę - wyszeptała z trudem. - Ale pod jednym warunkiem. - Spełnię każde twoje życzenie, bylebyś tylko się zgodziła. - Nigdy więcej nie nazywaj mnie Imogeną. - Obiecuję ci to, Genie. Gdy przytulił ją do siebie, lunął sążnisty deszcz. Zdawał się zmywać przeszłość i przywracać czas, który spędzili na poznawaniu siebie. Ale Rafi nie przestał jej całować. Deszcz zupełnie im nie przeszkadzał. - Trzeba wrócić do domu - powiedział, kiedy zabrakło mu tchu - bo inaczej deszcz zniszczy ci suknię. A potem pojedziemy do mnie, żebym

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

mógł ją z ciebie powolutku zdejmować. - Niezły plan. W holu wpadli na matkę Imogeny. - Coś ty ze sobą zrobiła? - Miranda Danforth patrzyła na córkę z dezaprobatą. - Wyglądasz jak zmokła kura. - Stałam na deszczu. - Imogena się roześmiała. Zerknęła na Rafiego, który stał obok w przemoczonym garniturze. - Poznaj moją mamę, Rafi. To jest Miranda Danforth. A to jest mój narzeczony, mamo. Nazywa się Rafi Szakir. - Słucham? - Matka patrzyła to na Rafiego, to na Imogenę. - Potem ci wszystko opowiem, mamo. Teraz mamy ważniejsze sprawy na głowie. - Po tym, co mi powiedziałaś, nie możesz tak po prostu odejść! krzyczała za nią Miranda. - Córko, dokąd się wybierasz? Imogena obróciła się przez ramię i puściła oko do matki. - Musimy sobie znaleźć jakąś zaciszną piwniczkę.

anula & polgara

EPILOG

sc

an

da

lo

us

Przyjęcie trwało w najlepsze. Rafi stał nieco z boku i przyglądał się, jak jego piękna żona krąży między gośćmi. Kobieta interesu pełną gębą. Ale teraz była także jego wspólniczką, jego życiem, jego całym światem. Przysięgę małżeńską złożyli dwie godziny wcześniej podczas ceremonii w domu Rafiego. Byli tylko wspólnicy, przyjaciele i rodzina Genie. Nie więcej niż sto pięćdziesiąt osób. Rafi myślał, że wezmą ślub daleko od domu, ale Genie zależało, by wszystko odbyło się z należytą pompą. Bardzo się ucieszył. Wreszcie poślubił kobietę, która go kochała i nie wstydziła się oznajmić tego całemu światu. Teraz jednak miał już dość samotności w tłumie obcych ludzi. Podszedł do Genie, która rozmawiała z korpulentnym siwowłosym mężczyzną i jego o wiele młodszą żoną. - Dziękuję panu, panie Worth - mówiła Genie. - Jak tylko wrócimy z podróży poślubnej, natychmiast prześlemy panu informacje. - Z całą pewnością - dodał Rafi, obejmując ją wpół. - A teraz proszę nam wybaczyć. Nim Genie zdążyła zaprotestować, pociągnął ją za sobą do stajni. - Dokąd idziemy? - spytała, unosząc suknię, żeby nie przyczepiły się do niej trociny. - Pobrudzę sobie sukienkę. - Nie martw się, nie pobrudzisz. Wziął żonę na ręce i zaniósł do mieszkania nad stajnią. Oczywiście przeniósł ją przez próg, bo Doris mu powiedziała, że bez tego ślub nie jest ważny. Wcale jej nie uwierzył, ale na wszelki wypadek zrobił, jak kazała. Wolał nie kusić losu. - Po co mnie tu przyniosłeś? - spytała Genie, jakby naprawdę nie wiedziała. - Po pierwsze dlatego, że chciałem cię wreszcie mieć tylko dla

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

siebie. Poza tym tutaj jeszcze się nie kochaliśmy. No i po trzecie, gdybym cię tam zostawił, to przed wieczorem sprzedałabyś wszystkie udziały w spółce BaHara. - Już sprzedałam - pochwaliła się Genie. - Ale chyba się nie gniewasz? - Ani trochę. - Rafi uśmiechnął się do niej. - Dzięki temu przez całe dwa tygodnie we Włoszech będziemy mogli zajmować się ważniejszymi sprawami. - Nie mogę się doczekać. - Rozluźniła mu krawat i rozpięła marynarkę. - A może zaczniemy już teraz? - Jak najbardziej, tylko przedtem chciałbym cię o coś spytać. - Pytaj - zgodziła się łaskawie, rozpinając mu koszulę. - Czy jesteś zainteresowana rozmnażaniem? - Z właściwym partnerem? - Przesunęła palcem po nagim torsie Rafiego. - Czemu nie? - Naprawdę chcesz mieć dzieci? - Ciągle jeszcze nie wierzył swemu szczęściu. - Pewnie, że chcę. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Co najmniej szóstkę. - Dlaczego akurat tyle? - Ali twierdzi, że to szczęśliwa liczba. Powiedział, że jak się ma szóstkę dzieci, to można spać spokojnie, bo zawsze przynajmniej jedno z nich zaopiekuje się człowiekiem na starość. - Ali to mądry człowiek. - Roześmiał się. - Mam nadzieję, że starczy mi sił, żeby wychować całe pół tuzina. - Na pewno. - Rozpięła mu spodnie. - Powiedziałem „wychować", a nie „spłodzić". Jeśli chodzi o to ostatnie, to energii wystarczy mi na wiele lat. Ktoś zapukał do drzwi. - Co jest? - zawołał Rafi. Był zły, że znów mu przeszkadzają. - To ja, Ali. Mama panny młodej pyta, kiedy pokroicie tort. Goście się niecierpliwią. - Powiedz jej, że za godzinę - odkrzyknęła Imogena. - Przez ten czas niech goście piją szampana. - Tak jest, Wasza Wysokość - dobiegł zza drzwi głos Alego.

anula & polgara

sc

an

da

lo

us

- Dlaczego on mówi do mnie Wasza Wysokość? -zdziwiła się Imogena. - Bo teraz jesteś księżną. - Wziął ją na ręce, niósł korytarzem do niedużej sypialni. - A ty jesteś moim księciem. - Przytuliła się do niego. - Mama jest tobą oczarowana, tata też bardzo cię polubił. Z braćmi będzie gorzej, bo jestem ich małą siostrzyczką. .. Gdyby jeszcze druga siostra mogła zobaczyć, jak wychodzę za mąż za człowieka, którego bardzo kocham, pomyślała Imogena. Rafi położył ją na łóżku i ujął jej twarz w obie dłonie. - Będziemy jej szukać, Genie. Znowu czytał w jej myślach. Za to także go kochała. - Ciągle mam nadzieję - szepnęła. - Teraz będzie mi łatwiej, bo mam ciebie. - Bardzo cię pragnę, Genie, ale jeśli chcesz, to wrócimy do twoich bliskich. Jeśli tego chcesz, to natychmiast... - Teraz ty jesteś mi najbliższy, wiesz? - Dotknęła złotej obrączki Rafiego, takiej samej, jaka lśniła na jej palcu. - Kocham cię bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. - Ja też cię kocham, Genie. Zawsze cię będę kochał. Udowodnił to, kochając się z Imogeną. Ani na chwilę nie zamknął oczu. Chciał, by miała pewność, że tylko o niej myśli, że jest całym jego życiem. Kiedy potem leżeli wyczerpani i szczęśliwi, znów zaczął padać deszcz. - No to nie musimy wychodzić - ucieszyła się Imogena. Ani trochę się nie martwiła się o opuszczonych i przemokniętych gości, nie martwiła się o przyszłość ani w ogóle o nic. Miała przed sobą całe życie i mnóstwo deszczowych dni w ramionach ukochanego męża.

anula & polgara