Kroniki Rodu Kane 01 - Czerwona Piramida - Rick Riordan

TOMU I Ognisty tron Odkąd bogowie starożytnego Egiptu zostali wyzwoleni we współczesnym świecie, Carter Kane i jego siostra Sadie znaleźli się w tarapatach. Jako potomkowie Domu Życia Ka-ne'owie są obdarzeni wyjątkowymi mocami, ale przebiegli bogowie nie dali młodym magom czasu na opanowanie choćby podstawowych umiejętności. A byłyby bardzo potrzebne - ich przerażający nieprzyjaciel, wąż chaosu Apopis rośnie w siłę. Jeśli w ciągu kilku dni nie zdołają zapobiec jego uwolnieniu, nastąpi koniec świata. Innymi słowy: zwykły dzień rodziny Kane'ów. Aby mieć jakiekolwiek szanse w walce z siłami chaosu, rodzeństwo musi przywrócić do życia boga słońca Ra - to zadanie przekraczające wszystko, czego dokonał jakikolwiek mag. Muszą odnaleźć trzy części Księgi Ra i nauczyć się zawartych w niej zaklęć. Och, nie wspomnieliśmy chyba, że nikt nie wie, gdzie Ra się znajduje. Krótko mówiąc: drugi tom „Kronik Rodu Kane" to wspaniała przygoda.

Riordan Rick Czerwona PIRAMIDA Przełożyła Agnieszka Fulińska Tytuł oryginału THE KANE CHRONICLES. BOOK ONE THE RED PYRAMID

Dla wszystkich moich przyjaciół - bibliotekarzy, obrońców książek, prawdziwych magów Domu Życia. Bez Was autor zgubiłby się u> Duat. i Ostrzeżenie Poniższy tekst jest zapisem cyfrowego nagrania. W pewnych miejscach jakość dźwięku była bardzo niska, toteż niektóre słowa i zdania zostały odtworzone przez autora na podstawie uzasadnionych domysłów. Tam gdzie było to możliwe, zamieszczono obrazki przedstawiające ważne symbole wspominane w nagraniu. Dźwięki tła, takie jak szuranie, odgłosy uderzeń i przekleństwa wydawane przez dwoje mówiących, nie zostały uwzględnione w transkrypcji. Autor nie ponosi odpowiedzialności za autentyczność nagrania. Wydaje się niemożliwe, żeby dwójka młodych narratorów mówiła prawdę, ale ocenę pozostawiam Tobie, Czytelniku. * 1. Igła i śmierć

N4amy zaledwie kilka godzin, więc słuchajcie uważnie. Jeśli nas słyszycie, to już jesteście w niebezpieczeństwie. Sadie i ja możemy być waszą jedyną nadzieją. Idźcie do szkoły. Znajdźcie szafkę. Nie powiem, do której szkoły ani którą szafkę, bo właściwa osoba sama je odnajdzie. Kod do zamka szyfrowego to 13/32/33. Zanim skończy się nagranie, będziecie wiedzieć, co znaczą te liczby. Pamiętajcie, że nasza opowieść nie jest zakończona. Jej finał zależy od was. I najważniejsze: kto otworzy paczkę i przekona się, co jest w środku, niech nie trzyma jej w domu dłużej niż przez tydzień. To będzie kuszące. Ten przedmiot daje prawie nieograniczoną moc. Ale jeśli posiądziecie go na zbyt długo, on was pochłonie. Nauczcie się jego sekretów i przekażcie go dalej. Schowajcie dla następnej osoby, tak jak Sadie i ja ukryliśmy go dla was. A potem przygotujcie się na mnóstwo przygód. 7 ? c ARTER 1. IGŁA I ŚMIERĆ Dobra, Sadie każe mi skończyć wstęp i zabrać się za opowieść. Niech będzie. Zaczęło się chyba w Londynie, tego wieczoru kiedy nasz tato wysadził w powietrze Muzeum Brytyjskie. Nazywam się Carter Kane. Mam czternaście lat, a moim domem jest walizka. Nie żartuję. Odkąd skończyłem osiem lat, podróżuję z tatą po świecie. Urodziłem się w Los Angeles, ale tato jest archeologiem, więc praca rzuca go w różne zakątki świata. Głównie jeździmy do Egiptu, bo jest jego specjalnością. Idźcie do księgarni, poszukajcie książek o Egipcie - jest spora szansa, że którąś z nich napisał doktor Julius Kane. Chcecie wiedzieć, jak Egipcjanie wyciągali mózgi z czaszek mumii albo budowali piramidy, albo może jak nałożyli klątwę na grobowiec Tutanchamona? Spytajcie mojego ojca. Oczywiście istniały również inne powody, dla których tato tyle podróżował, ale wtedy jeszcze nie znałem jego sekretu. Nie chodziłem do szkoły. Tato uczył mnie w domu, jeśli można tak powiedzieć, kiedy całe życie spędza się w podróży. Przekazywał mi wszystko, co sam uważał za ważne, więc dowiedziałem się dużo o Egipcie i wynikach meczów koszykówki, a także o jego ulubionej muzyce. Czytałem dużo - co tylko wpadło mi w ręce, poczynając od historycznych książek ojca, a na powieściach fantastycznych kończąc - ponieważ mnóstwo czasu spędzałem w hotelach i na lotniskach, a także na stanowiskach wykopaliskowych w obcych krajach, gdzie nikogo nie znałem. Tato zawsze mówił, że powinienem odłożyć książkę i pograć trochę w piłkę. Nie jest łatwo grać w podwórkową koszykówkę w Asuanie. Tak więc tato wcześnie nauczył mnie pakować cały mój dobytek do jednej walizeczki. On też tak się pakował, tyle że miał

8 m CARTER jeszcze dodatkową torbę na narzędzia archeologiczne. Zasada numer jeden: do tej torby nie wolno zaglądać. Zakaz złamałem dopiero w dniu eksplozji. Zdarzyło się to w Wigilię. Przyjechaliśmy do Londynu, żeby odwiedzić moją siostrę Sadie. Bo to jest tak, że tato ma tylko dwa dni odwiedzin u niej - jeden w zimie i jeden w lecie - a wszystko przez to, że nasi dziadkowie go nienawidzą. Kiedy zmarła nasza mama, jej rodzice (czyli nasi dziadkowie) stoczyli w sądzie batalię z tatą. Z pomocą sześciu prawników, po dwóch walkach na pięści i prawie śmiertelnym ataku chochlą (nie pytajcie o szczegóły) w końcu zdobyli prawo do zatrzymania Sadie w Anglii. Ona miała tylko sześć lat, o dwa mniej niż ja, a nie mogli wziąć na wychowanie nas obojga - tak w każdym razie tłumaczyli się z tego, że mnie nie zatrzymali. Sadie uczyła się więc w brytyjskiej szkole, a ja podróżowałem po świecie z naszym ojcem. Widywaliśmy się dwa razy do roku, co jak dla mnie było w porządku. [Zamknij się, Sadie. Tak... już do tego zmierzam]. W każdym razie właśnie wylądowaliśmy z tatą na Heath-row po kilku opóźnieniach. To było dżdżyste, zimne popołudnie. Przez całą jazdę taksówką do centrum tato był jakby podenerwowany. To potężny facet. Nie wygląda na kogoś, kogo łatwo przestraszyć. Ma brązową skórę jak ja, przenikliwe brązowe oczy, jest łysy, ale nosi bródkę, co w sumie sprawia, że wygląda jak wysportowany szalony naukowiec. Tego wieczoru miał na sobie wełniany zimowy płaszcz i swój najlepszy brązowy garnitur - ten, w którym wygłasza wykłady. Zazwyczaj emanuje taką pewnością siebie, że natychmiast zdobywa serca wszystkich słuchaczy, ale czasami 9

CARTER jeszcze dodatkową torbę na narzędzia archeologiczne. Zasada numer jeden: do tej torby nie wolno zaglądać. Zakaz złamałem dopiero w dniu eksplozji. Zdarzyło się to w Wigilię. Przyjechaliśmy do Londynu, żeby odwiedzić moją siostrę Sadie. Bo to jest tak, że tato ma tylko dwa dni odwiedzin u niej - jeden w zimie i jeden w lecie - a wszystko przez to, że nasi dziadkowie go nienawidzą. Kiedy zmarła nasza mama, jej rodzice (czyli nasi dziadkowie) stoczyli w sądzie batalię z tatą. Z pomocą sześciu prawników, po dwóch walkach na pięści i prawie śmiertelnym ataku chochlą (nie pytajcie o szczegóły) w końcu zdobyli prawo do zatrzymania Sadie w Anglii. Ona miała tylko sześć lat, o dwa mniej niż ja, a nie mogli wziąć na wychowanie nas obojga - tak w każdym razie tłumaczyli się z tego, że mnie nie zatrzymali. Sadie uczyła się więc w brytyjskiej szkole, a ja podróżowałem po świecie z naszym ojcem. Widywaliśmy się dwa razy do roku, co jak dla mnie było w porządku.

[Zamknij się, Sadie. Tak... już do tego zmierzam]. W każdym razie właśnie wylądowaliśmy z tatą na Heath-row po kilku opóźnieniach. To było dżdżyste, zimne popołudnie. Przez całą jazdę taksówką do centrum tato był jakby podenerwowany. To potężny facet. Nie wygląda na kogoś, kogo łatwo przestraszyć. Ma brązową skórę jak ja, przenikliwe brązowe oczy, jest łysy, ale nosi bródkę, co w sumie sprawia, że wygląda jak wysportowany szalony naukowiec. Tego wieczoru miał na sobie wełniany zimowy płaszcz i swój najlepszy brązowy garnitur - ten, w którym wygłasza wykłady. Zazwyczaj emanuje taką pewnością siebie, że natychmiast zdobywa serca wszystkich słuchaczy, ale czasami 9

1. IGŁA I ŚMIERĆ - jak wtedy - widuję inne jego oblicze, którego w ogóle nie rozumiem. Ciągle oglądał się przez ramię, jakby ktoś nas ścigał. -

Tato? - zapytałem, kiedy skręcaliśmy z autostrady A-40. -Czy coś się stało?

Nie widzę ich - mruknął, po czym chyba się zorientował, że powiedział to na głos, ponieważ spojrzał na mnie trochę zdziwiony. - Nic, Carter. Wszystko gra. Te słowa mnie zmartwiły, ponieważ on zupełnie nie umie kłamać. Zawsze widzę, kiedy coś ukrywa, ale wiem też, że żadnym jęczeniem nie wydobędę z niego prawdy. Zapewne usiłował mnie chronić, choć nie wiedziałem, przed czym. Czasami zastanawiałem się, czy w jego przeszłości kryje się jakiś mroczny sekret, może dawny wróg, który go ściga - ale sam taki pomysł wydawał mi się śmieszny. On jest przecież tylko archeologiem. Niepokoiło mnie coś jeszcze: ściskał swoją torbę z narzędziami. Zazwyczaj kiedy tak robi, znaczy to, że jesteśmy w niebezpieczeństwie. Jednego razu jacyś uzbrojeni faceci wdarli się do naszego hotelu w Kairze. Słyszałem strzały w holu, więc pobiegłem sprawdzić, co z tatą. Kiedy tam dotarłem, całkiem spokojnie zamykał swoją torbę, podczas gdy trzej nieprzytomni napastnicy zwisali z żyrandola do góry nogami, a szaty opadły im na głowy, tak że widać było bokserki. Tato twierdził, że nic nie widział, więc policja w końcu uznała, że to wina niezwykle dziwnej awarii żyrandola. Innym razem dostaliśmy się w sam środek zamieszek w Paryżu. Tato znalazł najbliższy zaparkowany samochód, wepchnął mnie na tylne siedzenie i kazał nie wychylać głowy. Przykucnąłem na podłodze i zacisnąłem powieki. Słyszałem, jak tato, siedząc z przodu, grzebał w torbie i mamrotał coś do siebie, podczas gdy dziki tłum z wrzaskiem demolował wszystko na zewnątrz. Kilka minut 10 CARTER później powiedział mi, że mogę już bezpiecznie wysiąść. Wszystkie pozostałe samochody w okolicy były przewrócone na dach i podpalone. Nasz był świeżo umyty i wypucowany, a za wycieraczkami tkwiły wetknięte banknoty po dwadzieścia euro.

Czułem szacunek dla tej torby. Była naszym talizmanem. Ale kiedy tato przyciskał ją do piersi, oznaczało to, że szczęście będzie nam potrzebne. Jechaliśmy przez centrum miasta, kierując się na wschód, w stronę mieszkania dziadków. Minęliśmy złotą bramę pałacu Buckingham i wielką kamienną kolumnę na Trafalgar Square. Londyn to całkiem fajne miejsce, ale jak się dużo podróżuje, wszystkie miasta wydają się podobne. Zdarza mi się, że spotykane dzieciaki mówią: „Ale masz szczęście, że tyle jeździsz po świecie". Problem tylko w tym, że my nie zwiedzamy ani też nie mamy tyle pieniędzy, żeby podróżować z klasą. Zdarzało nam się nocować w całkiem podłych warunkach, no i nigdy nigdzie się nie zatrzymujemy na dłużej niż kilka dni. Przez większość czasu mam wrażenie, że jesteśmy uciekinierami, a nie turystami. Zasadniczo praca taty nie sprawia wrażenia niebezpiecznej. Jego wykłady dotyczą takich tematów jak „Czy egipska magia może zabić?" albo „Wieczne kary w egipskiej Krainie Umarłych", no i mnóstwa innych rzeczy, które większości ludzi wcale nie obchodzą. Jednak jak już mówiłem, jest jeszcze ta jego druga strona. Jest zawsze bardzo ostrożny, sprawdza każdy pokój hotelowy, zanim pozwoli mi wejść do środka. Czasem wpada do muzeum, żeby zobaczyć kilka zabytków, robi jakieś notatki i wypada, jakby się bał, że zarejestrują go kamery. Kiedyś, gdy byłem młodszy, pędziliśmy przez lotnisko de Gaulle'a w Paryżu, żeby złapać samolot, a tato był bardzo spięty aż do samego startu. Zapytałem go wtedy wprost, przed czym 11 1. IGŁA I ŚMIERĆ uciekamy, a on spojrzał na mnie tak, jakbym właśnie odbezpieczył granat. Przez moment bałem się, że powie mi prawdę. Ale on odrzekł: „To nic takiego, Carter", tonem takim, jakby to „nic" było najstraszliwszą rzeczą na świecie. Po tym zdarzeniu uznałem, że lepiej nie zadawać pytań. Moi dziadkowie, państwo Faustowie, mieszkają na osiedlu w pobliżu Canary Wharf, nad samą Tamizą. Z taksówki wysiedliśmy na chodnik, ale tato poprosił kierowcę, żeby zaczekał. Byliśmy już w połowie ścieżki prowadzącej do domku, kiedy tato zamarł. Odwrócił się i spojrzał za siebie. -

Co się dzieje? - zapytałem.

I wtedy zobaczyłem przysadzistego mężczyznę w trenczu. Stał po drugiej stronie ulicy, oparty o wielkie zeschnięte drzewo. Jego skóra była koloru palonej kawy, a płaszcz i garnitur w prążki wyglądały na drogie. Miał długie zaplecione włosy, czarny kapelusz typu fedora zsunięty głęboko na twarz i ciemne okulary o okrągłych szkłach. Przypominał mi muzyków jazzowych, na których koncerty zabierał mnie tato. Nie widziałem oczu tego człowieka, ałe miałem wrażenie, że nas obserwuje. Może był jakimś dawnym kumplem albo znajomym ojca. Dokądkolwiek byśmy pojechali, on zawsze spotykał znajomych. Wydawało mi się jednak dziwne, że ten facet czekał tu, pod domem dziadków. I nie miał radosnej miny. -

Carter - powiedział tato. - Idź dalej.

-Ale... -

Zabierz siostrę. Spotkamy się przy taksówce.

Przeszedł przez ulicę, zbliżając się do mężczyzny w trenczu, co pozostawiało mi dwie możliwości do wyboru: iść za nim i sprawdzić, o co chodzi, albo zrobić, co mi kazał. 12 1. IGŁA I ŚMIERĆ uciekamy, a on spojrzał na mnie tak, jakbym właśnie odbezpieczył granat. Przez moment bałem się, że powie mi prawdę. Ale on odrzekł: „To nic takiego, Carter", tonem takim, jakby to „nic" było najstraszliwszą rzeczą na świecie. Po tym zdarzeniu uznałem, że lepiej nie zadawać pytań. Moi dziadkowie, państwo Faustowie, mieszkają na osiedlu w pobliżu Canary Wharf, nad samą Tamizą. Z taksówki wysiedliśmy na chodnik, ale tato poprosił kierowcę, żeby zaczekał. Byliśmy już w połowie ścieżki prowadzącej do domku, kiedy tato zamarł. Odwrócił się i spojrzał za siebie. -

Co się dzieje? - zapytałem.

I wtedy zobaczyłem przysadzistego mężczyznę w trenczu. Stał po drugiej stronie ulicy, oparty o wielkie zeschnięte drzewo. Jego skóra była koloru palonej kawy, a płaszcz i garnitur w prążki wyglądały na drogie. Miał długie zaplecione włosy, czarny kapelusz typu fedora zsunięty głęboko na twarz i ciemne okulary o okrągłych szkłach. Przypominał mi muzyków jazzowych, na których koncerty zabierał mnie tato. Nie widziałem oczu tego człowieka, ale miałem wrażenie, że nas obserwuje. Może był jakimś dawnym kumplem albo znajomym ojca. Dokądkolwiek byśmy pojechali, on zawsze spotykał znajomych. Wydawało mi się jednak dziwne, że ten facet czekał tu, pod domem dziadków. I nie miał radosnej miny. -

Carter - powiedział tato. — Idź dalej.

-Ale... -

Zabierz siostrę. Spotkamy się przy taksówce.

Przeszedł przez ulicę, zbliżając się do mężczyzny w trenczu, co pozostawiało mi dwie możliwości do wyboru: iść za nim i sprawdzić, o co chodzi, albo zrobić, co mi kazał. 12 CARTER Wybrałem tę nieco mniej niebezpieczną opcję. Poszedłem po moją siostrę. Zanim zdążyłem zapukać, Sadie otwarła drzwi. - Jak zwykle się spóźniacie - oznajmiła.

Miała na rękach swoją kotkę Muffinkę, którą sześć lat temu dostała jako „pożegnalny" prezent od taty. Muffinka wyglądała tak, jakby w ogóle nie rosła ani się nie starzała. Miała żółto--czarne futerko niczym miniaturowy lampart, czujne żółte oczy i spiczaste uszy. Z obróżki zwisała jej srebrna egipska zawieszka. Kotka zupełnie nie przypominała ciastka, ale Sadie była malutka, kiedy dała jej imię, więc chyba trzeba jej wybaczyć. Sadie nie zmieniła się wiele od zeszłego lata. [Kiedy to nagrywam, stoi obok, rzucając mi gniewne spojrzenia, więc lepiej będę o niej mówił ostrożnie]. Nikt by się nie domyślił, że jest moją siostrą. Po pierwsze, mieszka tak długo w Anglii, że ma brytyjski akcent. Po drugie, przypomina naszą mamę, która była biała, więc jej skóra jest znacznie jaśniejsza od mojej. Ma proste włosy w odcieniu karmelu, nie całkiem jasne, ale też nie brązowe, i zazwyczaj farbuje pojedyncze kosmyki na jaskrawe kolory. Tego dnia po lewej stronie twarzy miała czerwony. No i ma niebieskie oczy. Mówię poważnie. Prawdziwe niebieskie oczy, jak nasza mama. Ma dopiero dwanaście lat, ale jest dokładnie mojego wzrostu, co jest strasznie irytujące. Jak zwykle żula gumę, ubrana na dzień z tatą w zniszczone dżinsy, skórzaną kurtkę i glany, jakby wybierała się na koncert i zamierzała rozdeptać parę osób. Z szyi zwisały jej słuchawki - zabezpieczenie na wypadek gdybyśmy ją znudzili. [Okej, nie oberwałem, więc chyba udało mi się w miarę dobrze ją opisać]. 13

1. IGŁA I ŚMIERĆ -

Samolot miał opóźnienie - powiedziałem.

Strzeliła balonem, podrapała Muffinkę po głowie i wrzuciła kotkę do domu. -

Babciu, wychodzę!

Ze środka domu dobiegł mnie głos babci Faust, ale nie zrozumiałem słów. Prawdopodobnie mówiła: „Nie wpuszczaj ich!". Sadie zamknęła drzwi i obrzuciła mnie takim spojrzeniem, jakbym był zdechłą myszą, którą jej kotka przywlekła do domu. -

No, znowu tu jesteś.

-Aha. -

No to chodź - westchnęła. - Miejmy to z głowy.

Ona taka właśnie jest. Żadnego: „Hej, jak minęło ostatnie pół roku? Fajnie znów cię widzieć!" - nic z tych rzeczy. Ale jak dla mnie to okej. Kiedy widuje się kogoś dwa razy do roku, to jakby się było dalekimi kuzynami, a nie rodzeństwem. Jeśli nie liczyć rodziców, nie mieliśmy z sobą absolutnie nic wspólnego.

Zeszliśmy po schodach. Myślałem właśnie o tym, że Sadie pachnie jak połączenie domu starych ludzi i gumy do żucia, kiedy zatrzymała się tak gwałtownie, że na nią wpadłem. -

Kto to jest? - zapytała.

Prawie zapomniałem o facecie w płaszczu. On i tato stali po drugiej stronie ulicy pod wielkim drzewem i wyglądało na to, że zawzięcie się kłócą. Tato był do nas odwrócony plecami, więc nie widziałem jego twarzy, ale wymachiwał rękami jak zwykle, kiedy się denerwuje. Drugi mężczyzna rzucił mu spojrzenie z ukosa i potrząsnął głową. -

Nie mam pojęcia - odparłem. - Stał tam, kiedy przyjechaliśmy.

-

Wygląda znajomo. - Sadie zmarszczyła brwi, jakby usiłowała sobie coś przypomnieć. - Chodź.

14 CARTER Tato chciał, żebyśmy zaczekali w taksówce - przypomniałem, choć wiedziałem, że to nic nie da. Sadie już ruszyła. Zamiast przejść prosto przez ulicę, pobiegła chodnikiem prawie do następnej przecznicy, kryjąc się za samochodami, po czym przeskoczyła na drugą stronę i przykucnęła za niskim kamiennym murkiem. Następnie zaczęła się skradać w kierunku taty. Nie miałem wielkiego wyboru: udałem się za nią, choć wydawało mi się to głupie. -

Sześć lat w Anglii - wymamrotałem - i wydaje się jej, że jest Jamesem Bondem.

Sadie pacnęła mnie, nie odwróciwszy się nawet, i skradała się dalej. Po kilku krokach znaleźliśmy się za wielkim zeschniętym drzewem. Usłyszałem głos taty po drugiej stronie pnia: -

Muszę, Amosie. Wiesz, że tak trzeba.

Nie - odparł ten drugi, który widocznie nazywał się Amos. Jego głos był głęboki i spokojny... bardzo stanowczy. Akcent miał amerykański. - Jeśli ja cię nie powstrzymam, Juliusie, oni to zrobią. Per Anch depcze ci po piętach. Sadie odwróciła się do mnie i wyszeptała bezgłośnie: -

Per co?

Pokręciłem głową, równie zdumiony jak ona. Spadajmy stąd - szepnąłem, ponieważ wyobrażałem sobie, że w każdej chwili możemy zostać odkryci, a to oznaczałoby poważne tarapaty. Sadie, oczywiście, zignorowała mnie. -

Nie znają mojego planu - odparł tato. - A kiedy domyślą się, co zamierzam...

-

A co z dziećmi? - zapytał Amos, a mnie włosy stanęły na głowie. - Co z nimi?

15 1. IGŁA I ŚMIERĆ Postarałem się, żeby miały ochronę - odrzekł nasz ojciec. -A poza tym, jeśli tego nie zrobię, wszyscy będziemy mieć kłopoty. Odejdź. -

Nie mogę, Juliusie.

W takim razie chcesz pojedynku? - Głos taty zabrzmiał śmiertelnie poważnie. - Nie zdołasz mnie pokonać, Amosie. Od czasu Wielkiego Wypadku z Chochlą nie widziałem, żeby tato stosował przemoc, a nie miałem ochoty oglądać z tego powtórki, ale ci dwaj najwyraźniej zmierzali do konfrontacji. Zanim zdążyłem zareagować, Sadie wyskoczyła zza drzewa, krzycząc: - Tato! Zrobił zaskoczoną minę, kiedy objęła go ramionami, ale ten Amos był jeszcze bardziej zdumiony. Cofnął się tak szybko, że potknął się o własny płaszcz. Zdjął okulary. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że Sadie miała rację. Wyglądał znajomo... Jak z bardzo odległych wspomnień. -

M-muszę już iść - powiedział. Poprawił kapelusz i ruszył powoli ulicą.

Tato spoglądał za nim. Opiekuńczo objął Sadie jedną ręką, a drugą zanurzył w torbie zarzuconej na ramię. Kiedy wreszcie Amos znikł za rogiem, tato się rozluźnił. Wyjął dłoń z torby i uśmiechnął się do córki. -

Cześć, słoneczko.

Sadie wyrwała mu się i skrzyżowała ręce. Ach, teraz jestem „słoneczkiem", tak? Spóźniłeś się. Dzień widzenia prawie już minął! No i o co w tym wszystkim chodzi? Kim jest Amos i co to jest Per Anch? Tato drgnął. Zerknął na mnie, jakby się zastanawiał, ile podsłuchaliśmy. 16 CARTER To nic — odpowiedział, siląc się na optymistyczny ton. - Zaplanowałem dla nas wspaniały wieczór. Kto chce się wybrać na prywatną przechadzkę po Muzeum Brytyjskim? Sadie opadła na tylne siedzenie taksówki między tatą a mną. -

No nie wierzę - burknęła. - Jeden wspólny wieczór, a ty chcesz prowadzić badania.

Tato usiłował się uśmiechnąć. -

Kochanie, będzie fajnie. Kustosz kolekcji egipskiej osobiście zaprosił...

Jasne, wielka niespodzianka. - Sadie zdmuchnęła z twarzy czerwony kosmyk. - Jest Wigilia, a my będziemy oglądać jakieś zatęchłe egipskie truchła. Czy ty w ogóle myślisz o czymkolwiek innym? Tato się nie rozzłościł. On nigdy się na nią nie gniewa. Zapatrzył się na ciemniejące niebo i deszcz za oknem. -

Tak - odparł cicho. - Myślę.

Ilekroć mówi tym cichym głosem i wpatruje się w przestrzeń, wiem, że myśli o naszej mamie. W ostatnich miesiącach często się to zdarzało. Wchodziłem do pokoju hotelowego i zastawałem go z komórką w ręce i zdjęciem mamy uśmiechającym się do niego z wyświetlacza - włosy przewiązane chustką, niebieskie oczy, zaskakująco jaskrawe na tle pustyni. Albo kiedy byliśmy na jakimś wykopie. Widziałem, jak gapi się na horyzont, i wiedziałem, że wspomina ich pierwsze spotkanie: dwoje młodych naukowców w Dolinie Królów, podczas wykopalisk w poszukiwaniu jakiegoś zaginionego grobowca. On jest egiptologiem. Mama była antropologiem i zajmowała się starożytnym DNA. Tato opowiadał mi o tym tysiące razy. 17 1. IGŁA I ŚMIERĆ Taksówka jechała zakosami wzdłuż Tamizy. Tuż za mostem Waterloo nasz ojciec zesztywniał. -

Proszę pana - zwrócił się do kierowcy. - Proszę się tu na chwilę zatrzymać.

Taksówkarz przystanął na Victoria Embankment. -

Co się stało, tato? - zapytałem.

Wysiadł z samochodu, jakby mnie nie słyszał. Kiedy razem z Sadie dołączyliśmy do niego na chodniku, wpatrywał się w Igłę Kleopatry. Dla kogoś, kto nigdy jej nie widział: Igła jest obeliskiem, a nie żadną igłą, i nie ma nic wspólnego z Kleopatrą. Obawiam się, że Brytyjczycy po prostu uznali, że to fajnie brzmi, kiedy przywlekli ten obelisk do Londynu. Ma on około dwudziestu pięciu metrów wysokości, co pewnie robiło wrażenie w starożytnym Egipcie, ale nad Tamizą, gdzie dookoła wznoszą się naprawdę wysokie budynki, wygląda niepozornie i smutno. Można go minąć, nawet nie podejrzewając, że przejechało się obok czegoś o kilka tysięcy lat starszego od Londynu. O rany! - Sadie krążyła niecierpliwie po chodniku. - Czy musimy się zatrzymywać przy każdym zabytku? Tato wpatrywał się w czubek obelisku. -

Musiałem go jeszcze raz zobaczyć - wymruczał. - Tu, gdzie to się stało...

Od rzeki zawiał lodowaty wiatr. Chciałem wrócić do taksówki, ale zaczynałem martwić się o tatę. Nigdy nie widziałem, żeby był taki roztargniony.

-

Co, tato? - zapytałem. - Co tu się stało?

-

Tutaj widziałem ją po raz ostatni.

Sadie przestała chodzić w kółko. Rzuciła mi niepewne spojrzenie i zwróciła się do taty: 18

CARTER -

Czekaj. Masz na myśli mamę?

Odgarnął jej włosy za ucho, co zdziwiło ją tak bardzo, że nawet go nie odepchnęła. Czułem się tak, jakby deszcz zmroził mnie na sopel. Śmierć mamy była zawsze zakazanym tematem. Wiedziałem, że zginęła w jakimś wypadku w Londynie. Wiedziałem, że dziadkowie winili o to tatę. Ale nikt nigdy nie powiedział nam nic więcej. Przestałem go wypytywać, po części dlatego, że robił się wtedy smutny, a częściowo dlatego, że bezwzględnie odmawiał wyjawienia mi jakichkolwiek szczegółów. „Jak będziesz starszy" - mówił wtedy, co jest najbardziej irytującą odpowiedzią, jaką znam. -

Mówisz, że zginęła tutaj? - odezwałem się. - Przy obelisku Kleopatry? Co się stało?

Spuścił głowę. Tato! - zaprotestowała Sadie. - Chodzę tędy codziennie, a ty mówisz... że przez cały ten czas... I ja nic nie wiedziałam? -

Masz dalej tego kota? - Pytanie wydawało się idiotyczne.

-

Oczywiście, że mam dalej tego kota! - odparła. - Co to ma do rzeczy?

-

A amulet?

Sięgnęła ręką do szyi. Kiedy byliśmy mali, tuż przed tym, zanim Sadie zamieszkała z dziadkami, tato dał nam obojgu egipskie amulety. Na moim było Oko Horusa, które jest popularnym staroegipskim symbolem opiekuńczym. Tato mówi nawet, że współczesny znak farmaceutów, R, to uproszczona wersja Oka Horusa zadaniem medycyny jest przecież opieka i ochrona. 19

1. IGŁA I ŚMIERĆ W każdym razie zawsze nosiłem amulet pod ubraniem, ale obawiałem się, że Sadie swój zgubiła lub wyrzuciła.

Ona jednak ku mojemu zdumieniu przytaknęła. Oczywiście, że go mam, tato, ale nie zmieniaj tematu. Babcia zawsze mówi, że jesteś winny śmierci mamy. To nieprawda, tak? Czekaliśmy. Po raz pierwszy w życiu Sadie i ja pragnęliśmy dokładnie tego samego - poznać prawdę. -

Tej nocy, kiedy zginęła wasza matka - zaczął tato - tu, pod obeliskiem...

Nabrzeże oświetlił nagły rozbłysk światła. Odwróciłem się, częściowo oślepiony, i przez ułamek sekundy dostrzegłem dwie postacie: wysokiego, bladego mężczyznę z rozdwojoną brodą, odzianego w kremowe szaty, i dziewczynę o miedzianej skórze, w ciemnoniebieskiej sukni i chuście na głowie setki razy widywałem takie ubrania w Egipcie. Stali obok siebie, mniej niż dziesięć metrów od nas, przyglądając się nam. Następnie światło zgasło. Postacie rozpłynęły się w mgliste powidoki. Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się z powrotem do ciemności, nikogo już nie było widać. -

Yyy... - odezwała się nerwowo Sadie. - Widziałeś to?

się.

Wsiadajcie do taksówki - powiedział tato, popychając nas w stronę krawężnika. - Spóźnimy

Od tej chwili zamknął się w sobie. -

To nie miejsce na rozmowy - oznajmił, spoglądając w przestrzeń za nami.

Obiecał taksówkarzowi dodatkowe dziesięć funtów, jeśli dowiezie nas do muzeum w czasie krótszym niż pięć minut, więc kierowca robił, co mógł. -

Tato - zagadnąłem - ci ludzie nad rzeką...

20 CARTER -

I tamten facet, Amos - dodała Sadie. - Czy oni są z egipskiej policji albo coś w tym rodzaju?

Słuchajcie, oboje - odparł tato. - Będę dziś potrzebował waszej pomocy. Wiem, że to trudne, ale musicie zachować cierpliwość. Obiecuję, że wszystko wyjaśnię, kiedy już znajdziemy się na miejscu. Wszystko znów będzie w porządku. -

O czym ty mówisz? - zdziwiła się Sadie. - Co będzie w porządku?

Wyraz twarzy taty był więcej niż smutny. To było prawie poczucie winy. Poczułem dreszcz na myśl o tym, co powiedziała Sadie: że nasi dziadkowie obarczają go winą za śmierć mamy. On nie mówił o tym, prawda? Taksówkarz skręcił gwałtownie w Great Russell Street i z piskiem opon zatrzymał się pod główną bramą muzeum. Chodźcie za mną - poinstruował nas tato. - A kiedy spotkamy kustosza, zachowujcie się normalnie.

Pomyślałem, że Sadie nigdy nie zachowuje się normalnie, ale uznałem, że lepiej nie mówić tego głośno. Wysiedliśmy z taksówki. Wyciągnąłem bagaż, a tato zapłacił kierowcy sporym zwitkiem banknotów. Następnie zrobił coś dziwnego. Rzucił na tylne siedzenie garść drobnych przedmiotów: chyba kamyków, ale w tych ciemnościach nie byłem tego pewny. -

Proszę jechać dalej - odezwał się do taksówkarza. - Do Chelsea.

Nie miało to wielkiego sensu, zważywszy, że byliśmy już poza taksówką, ale kierowca ruszył gazem. Zerknąłem na tatę, a następnie ponownie na samochód, i zanim skręcił za róg, znikając w ciemności, dostrzegłem dziwaczny cień trojga pasażerów na tylnym siedzeniu: mężczyzny i dwójki dzieci. 21 1. IGŁA I ŚMIERĆ Zamrugałem powiekami. Niemożliwe, żeby taksówkarz tak szybko znalazł następnych klientów. -Tato... Londyńskie taksówki nie pozostają długo puste - odpowie-dział obojętnym tonem. - Chodźcie, dzieci. Ruszył ku bramie z kutego żelaza. Przez moment Sadie i ja wahaliśmy się. -

Co tu się dzieje, Carter?

Pokręciłem głową. -

Nie jestem pewny, czy chcę to wiedzieć.

No to stój tu na zimnie, jeśli chcesz, ale ja nie ustąpię bez wyjaśnienia. - Odwróciła się i ruszyła za tatą. Teraz uważam, że powinienem był wtedy uciekać. Trzeba było odciągnąć stamtąd Sadie i uciekać najdalej jak się dało. Ja jednak wszedłem za nią w bramę. c 2. Eksplozja pod choinkę A R T E R już wcześniej w Muzeum Brytyjskim. Wolałbym się

nawet nie przyznawać, w jak wielu muzeach już bywałem - nie chcę wyjść na totalnego świra. [Sadie właśnie drze mi się zza pleców, że i tak jestem totalnym świrem. Dzięki, siostruś]. W każdym razie muzeum było zamknięte, a światła zgaszone, ale kustosz i dwaj strażnicy czekali na nas na frontowych schodach. Doktorze Kane! - Kustosz okazał się niedużym tłusta-wym facecikiem w tanim garniturze. Widywałem mumie, które miały więcej włosów i zdrowsze zęby. Potrząsnął ręką taty, jakby witał gwiazdę rocka. - Pański ostatni artykuł o Imhote-pie... znakomity! Nie wiem, jak się panu udało przetłumaczyć te zaklęcia! -

Im-ho-kim? - wymamrotała mi do ucha Sadie.

23 2. EKSPLOZJA POD CHOINKĘ Imhotepie - wyjaśniłem. - Był kapłanem i architektem. Niektórzy twierdzą, że także magiem. Zaprojektował pierwszą piramidę schodkową. No wiesz. -

Nie wiem - odparła. - I nic mnie to nie obchodzi. Ale dzięki.

Tato podziękował kustoszowi, że wpuścił nas do muzeum w święto. Następnie położył mi dłoń na ramieniu. -

Doktorze Martin, chciałbym przedstawić Cartera i Sadie.

-

Ach! Pański syn, oczywiście, i... - Kustosz spojrzał niepewnie na Sadie. - A ta młoda dama?

-

Moja córka - odparł tato.

Doktor Martin wybałuszył oczy. Ludzie mogą sobie myśleć, że są nie wiem jak otwarci i uprzejmi, ale zawsze jest taki moment zmieszania, który odbija się na ich twarzach, kiedy uświadamiają sobie, że Sadie należy do naszej rodziny. Nienawidzę tego, ale zdążyłem się przyzwyczaić. Kustosz odzyskał rezon. -

Ach, tak, oczywiście. Proszę tędy, doktorze Kane. Jesteśmy zaszczyceni!

Strażnicy zamknęli za nami drzwi. Wzięli nasze bagaże, a jeden z nich sięgnął po torbę taty. -

Ach, nie - powiedział tato, wyginając zaciśnięte usta w uśmiech. - Tę zatrzymam przy sobie.

Strażnicy zostali w holu, a my poszliśmy za kustoszem na wielki dziedziniec. W nocy wyglądał złowieszczo. Przyćmione światło sączące się przez szklany sufit rzucało na ściany przecinające się cienie, przypominające gigantyczną pajęczynę. Nasze kroki stukały na marmurowej podłodze. 24

A zatem - powiedział tato - kamień.

CARTER Tak! - odparł kustosz. — Aczkolwiek nie wiem, jakie jeszcze może pan wydobyć z niego informacje. Został przebadany na wszystkie strony... To w końcu nasz najsłynniejszy zabytek. -

Oczywiście - przytaknął tato. - Ale może zaskoczę pana.

-

O czym on teraz gada? - szepnęła do mnie Sadie.

Nie odpowiedziałem. Podejrzewałem, o jakim kamieniu rozmawiają, ale nie miałem pojęcia, dlaczego tato ciągnął nas w Wigilię do muzeum, żeby go zobaczyć. Zastanawiałem się, co chciał nam powiedzieć pod Igłą Kleopatry - coś o naszej mamie i tej nocy, kiedy zginęła. No i dlaczego wciąż się rozglądał, jakby się spodziewał, że gdzieś znów pojawią się ci dziwaczni ludzie spod obelisku? Byliśmy zamknięci w muzeum pełnym strażników i najnowocześniejszych zabezpieczeń. Nikt nie będzie nam tu przeszkadzał - taką miałem nadzieję. Skręciliśmy w lewo, do skrzydła egipskiego. Pod ścianami stały olbrzymie posągi faraonów i bogów, ale tato minął je wszystkie i skierował się prosto do głównej atrakcji, stojącej pośrodku sali. -

Piękny - mruknął. - To nie jest replika?

Nie, nie - zapewnił kustosz. - Nie zawsze wystawiamy oryginał, ale teraz, dla pana... jest prawdziwy. Wpatrywaliśmy się w płytę z ciemnoszarego kamienia, mającą mniej więcej metr wysokości i nieco ponad pół metra szerokości. Stała na cokole, zamknięta w szklanej skrzyni. Gładka powierzchnia kamienia pokryta była trzema różnymi pasami pisma. Na samej górze znajdowało się obrazkowe pismo starożytnych Egipcjan: hieroglify. Pośrodku... Musiałem wysilić umysł, żeby przypomnieć sobie, jak tato nazywał to pismo: demotycz-ne. Z czasów kiedy Grecy rządzili Egiptem i mnóstwo greckich 25 2. EKSPLOZJA POD CHOINKĘ słów przeniknęło do języka egipskiego. Ostatni pas pisma to była greka. -

Kamień z Rosetty - powiedziałem.

-

To nie jest program komputerowy? - zapytała Sadie.

Już miałem jej powiedzieć, że jest głupia, ale kustosz uprzedził mnie, chichocząc nerwowo. Młoda damo, kamień z Rosetty był kluczem do odczytania hieroglifów! Został odkryty przez armię Napoleona w 1799 roku i... -

Ach, tak - przerwała mu Sadie. - Przypominam sobie.

Wiedziałem, że powiedziała to tylko po to, żeby się zamknął, ale tato widocznie uznał, że to ważne.

Sadie - odezwał się - do czasu kiedy odkryto ten kamień, zwykli śmiertelnicy... to znaczy nikt od stuleci nie był w stanie czytać hieroglifów. Pismo Egiptu zostało całkowicie zapomniane. A potem Anglik Thomas Young wykazał, że trzy zapisy na kamieniu z Rosetty zawierają ten sam tekst. Potem zajął się tym Francuz Jean-François Champollion i złamał kod hieroglińczny. Sadie żuła gumę jak gdyby nigdy nic. -

No i co tu jest napisane?

Tato wzruszył ramionami. Nic ważnego. To właściwie list z podziękowaniami kilku kapłanów dla króla Ptolemeusza V. Kiedy wyryto ten napis, kamień nie był niczym szczególnym. Ale przez stulecia... Przez stulecia stał się ważnym symbolem. Być może najważniejszym ogniwem łączącym starożytny Egipt z nowoczesnym światem. Byłem głupcem, że nie odkryłem tego wcześniej; Pogubiłem się, a kustosz najwyraźniej również. -

Doktorze Kane? - zapytał. - Wszystko w porządku?

Tato wziął głęboki oddech. 26 * i. CARTER Bardzo przepraszam, doktorze Martin. Ja tylko... myślałem na głos. Można by zdjąć tę gablotę? I czy mógłby pan przynieść z archiwum dokumenty, o które prosiłem? Doktor Martin przytaknął. Wystukał na niedużym pilocie kod i uniosła się przednia szyba gabloty. Potrzebuję kilku minut, żeby przynieść notatki - powiedział. - W każdym innym przypadku nie zgodziłbym się na badanie kamienia bez obecności strażników, jak pan prosił. Ale wierzę, że będzie pan ostrożny. Zerknął na nas, jakbyśmy byli wcieleniem kłopotów. -

Będziemy ostrożni - obiecał tato.

Gdy tylko kroki kustosza ucichły, tato zwrócił się do nas z szaleństwem w oczach. -

Dzieci, to bardzo ważne. Musicie wyjść z tej sali.

Zsunął torbę z ramienia i rozpiął nieco jej zamek, żeby wyciągnąć łańcuch i kłódkę. Idźcie za doktorem Martinem. Jego gabinet jest na końcu wielkiego dziedzińca po lewej. Ma tylko jedne drzwi. Jak wejdzie do środka, owiniecie tym klamki i zamkniecie pokój. Musimy opóźnić jego powrót.

Chcesz, żebyśmy go zamknęli? - zapytała Sadie z nagłym błyskiem zainteresowania w oczach. - Bosko! -

Tato - odezwałem się - o co chodzi?

-

Nie mamy czasu na wyjaśnienia - odpowiedział. - To nasza jedyna szansa. Oni nadchodzą.

-

Kto nadchodzi? - spytała Sadie.

Tato wziął ją za ramiona. Kocham cię, malutka. I przepraszam... przepraszam za wszystko, ale teraz nie mamy czasu. Jeśli to zadziała, obiecuję, że wszystko znów będzie dobrze. Carter, jesteś moim dzielnym 27 2. EKSPLOZJA POD CHOINKĘ chłopcem. Musisz mi zaufać. Pamiętaj, zamknijcie doktora Martina. A potem nie wchodźcie do tej sali. Zablokowanie gabinetu kustosza nie było trudne. Zaraz potem spojrzeliśmy jednak w kierunku, z którego przyszliśmy, i dostrzegliśmy wydobywające się z galerii egipskiej niebieskie światło, jakby tato zainstalował tam ogromne świecące akwarium. Spojrzeliśmy z Sadie po sobie. -

Ty naprawdę nie wiesz, co on wyprawia?

Nie mam pojęcia - odparłem. - Ale ostatnio dziwnie się zachowywał. Dużo myślał o mamie. Ma jej zdjęcie... Nie chciałem mówić więcej. Na szczęście Sadie kiwnęła głową, jakby zrozumiała. -

Co jest w tej jego torbie? - zapytała.

-

Nie wiem. Zabronił mi zaglądać.

Uniosła brew. -

A ty posłuchałeś? Rany, to cały ty. Jesteś beznadziejny.

Chciałem się bronić, ale w tej właśnie chwili posadzka zadrżała. Zaskoczona Sadie chwyciła mnie za rękę. -

Kazał nam trzymać się z daleka. Rozumiem, że tego polecenia też zamierzasz posłuchać?

Prawdę mówiąc, polecenie wydało mi się sensowne, ale ona już popędziła korytarzem, więc po chwili wahania pobiegłem za nią.

Kiedy dotarliśmy do wejścia do galerii egipskiej, stanęliśmy jak wryci. Tato stał przed kamieniem z Rosetty, odwrócony do nas tyłem. Na podłodze wokół jego stóp błyszczał niebieski krąg, jakby ktoś włączył ukryte w podłodze neonówki. 28 CARTER Tato zrzucił płaszcz. Jego torba leżała otwarta u jego stóp, a w niej zobaczyłem drewnianą skrzyneczkę długości nieco ponad pół metra, pomalowaną w egipskie symbole. - Co on ma w ręce? — szepnęła do mnie Sadie. - Czy to bumerang? Rzeczywiście, tato uniósł rękę i zaczął wymachiwać zakrzywionym białym kijkiem... wyglądającym jak bumerang. Ale zamiast nim rzucić, dotknął nim kamienia z Rosetty. Sadie wstrzymała oddech. Tato pisał na kamieniu. Gdzie tylko bumerang dotknął powierzchni, na granicie pojawiały się lśniące niebieskie linie. Hieroglify. To nie miało sensu. Jak mógł pisać błyszczące litery patykiem? Ale obraz był jasny i wyraźny: baranie rogi nad skrzynką oraz X. - Otwórz się - wymamrotała Sadie. Gapiłem się na nią, bo zabrzmiało to tak, jakby właśnie przetłumaczyła to słowo, ale to było niemożliwe. Włóczyłem się z tatą przez kilka lat, a umiałem odczytać zaledwie parę hieroglifów. Są naprawdę trudne. Tato uniósł ręce. - U-sir, i-i - zaintonował, a na powierzchni kamienia z Rosetty pojawiły się kolejne dwa zestawy błyszczących niebieskich hieroglifów. Pomimo zdumienia rozpoznałem pierwsze słowo. Było to imię egipskiego boga umarłych. 29 2. EKSPLOZJA POD CHOINKĘ Usir - wyszeptałem. Nigdy nie słyszałem takiej wymowy, ale wiedziałem, co to znaczy. Ozyrys. Przybądź, Ozyrysie - powiedziała Sadie jakby w transie. Po czym zrobiła wielkie oczy. - Nie! krzyknęła. - Tato, nie! Tato odwrócił się ze zdziwieniem. Dzieci... - zaczął, ale było już za późno. Ziemia się zatrzęsła. Niebieskie światło zmieniło się w oślepiającą biel, a kamień z Rosetty eksplodował. Kiedy odzyskałem przytomność, pierwszym dźwiękiem, jaki usłyszałem, był śmiech: straszliwy, radosny śmiech, zmieszany z wyciem alarmów w muzeum.

Czułem się tak, jakby właśnie rozjechał mnie traktor. Usiadłem, zamroczony, i wyplułem z ust kawałek kamienia z Rosetty. Galeria leżała w gruzach. Na podłodze płonęły ogniska. Ogromne posągi leżały przewrócone. Sarkofagi pospadały z cokołów. Kawałki kamienia poleciały na wszystkie strony z taką mocą, że powbijały się w kolumny, ściany i inne eksponaty. Sadie leżała bez ruchu tuż koło mnie, ale była cała. Potrząsnąłem ją za ramię - jęknęła. -Au. Przed nami, w miejscu gdzie wcześniej znajdował się kamień z Rosetty, stał dymiący, rozbity cokół. Podłoga była pokryta czarnym pyłem, jeśli nie liczyć błyszczącego niebieskiego kręgu wokół naszego taty. On sam patrzył w naszą stronę, ale jakby nas nie zauważał. Na głowie miał krwawiącą ranę. Ściskał mocno bumerang. Nie miałem pojęcia, w co się wpatruje. Nagle w sali rozległ się ponownie straszliwy śmiech, a ja uświadomiłem sobie, że jego źródło znajduje się dokładnie przede mną. 30 CARTER Coś stało między tatą a nami. Z początku ledwie to dostrzegałem - jakby fala ciepłego powietrza. Ale skupiwszy wzrok, ujrzałem niewyraźny kształt: ognisty zarys człowieka. Był wyższy od taty, a jego śmiech rozdzierał mnie niczym piła łańcuchowa. -

Doskonała robota - odezwał się do mojego ojca. — Doskonała robota, Juliusie.

Nie ciebie wzywałem! - Głos taty drżał. Uniósł bumerang, ale ognisty człowiek pstryknął palcem i patyk wyleciał z dłoni taty, rozbijając się o ścianę. Nikt mnie nigdy nie wzywa, Juliusie - mężczyzna mruczał jak kot. - Ale kiedy otwierasz drzwi, musisz być przygotowany na to, że pojawią się goście. -

Wracaj do Duat! - ryknął tato. - Posiadam moc Wielkiego Króla!

Och, to straszne - odpowiedział z rozbawieniem ognisty. -A nawet gdybyś wiedział, jak posługiwać się tą mocą, o czym nie masz pojęcia, on nigdy nie był dla mnie godnym przeciwnikiem. Ja jestem najpotężniejszy. A teraz podzielisz jego los. Nic z tego nie rozumiałem, ale wiedziałem, że muszę jakoś pomóc tacie. Usiłowałem chwycić najbliższy okruch kamienia, ale z przerażenia palce miałem zmrożone i pozbawione czucia. Dłonie były bezużyteczne. Tato rzucił mi w milczeniu ostrzegawcze spojrzenie: Uciekaj. Uświadomiłem sobie, że celowo trzymał ognistego tyłem do nas, w nadziei że Sadie i ja zdołamy uciec niezauważeni.

Sadie wciąż była oszołomiona. Udało mi się zaciągnąć ją za kolumnę, w cień. Kiedy zaczęła protestować, zasłoniłem jej usta dłonią. To ją ocuciło. Zobaczyła, co się dzieje, i przestała się wyrywać. 31 2. EKSPLOZJA POD CHOINKĘ Syreny alarmowe wyły. Wokół drzwi prowadzących do galerii pełgały ogniki. Strażnicy musieli już być w drodze, ale nie byłem pewny, czy to dla nas dobrze. Tato przykucnął na podłodze, nie spuszczając oczu z wroga, i otwarł swoją malowaną drewnianą skrzynkę. Wyciągnął z niej niewielką różdżkę przypominającą linijkę. Wymruczał coś pod nosem i różdżka wydłużyła się w drewnianą laskę wysokości człowieka. Sadie pisnęła. Ja też nie wierzyłem własnym oczom, ale potem zrobiło się jeszcze dziwniej. Tato rzucił laskę pod nogi ognistego, a ona zamieniła się w ogromnego węża - długiego na trzy metry i o grubości mniej więcej mojego ciała - o miedzianych łuskach i błyszczących czerwonych oczach. Wąż rzucił się na ognistego, który bez trudu chwycił go za kark. Jego ręka wybuchła oślepiającym białym płomieniem i wąż zamienił się w popiół. -

Stara sztuczka, Juliusie - zakpił.

Tato zerknął w naszym kierunku, poganiając nas do ucieczki. Coś we mnie nie chciało uwierzyć, że to wszystko prawda. Może byłem nieprzytomny, a to był tylko senny koszmar. Tuż koło mnie Sadie podniosła kawałek kamienia. -

Ilu? - zapytał szybko tato, usiłując skupić na sobie uwagę ognistego. - Ilu uwolniłem?

Cóż, całą piątkę - odparł tamten, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. - Powinieneś wiedzieć, że działamy w grupie, Juliusie. Wkrótce ja uwolnię następnych, a oni będą mi wdzięczni. Znów zostanę nazwany królem. -

Dni Demonów - powiedział tato. - Zatrzymają was, zanim będzie za późno.

Ognisty zaśmiał się. 32 CARTER Myślisz, że Dom jest w stanie mnie powstrzymać? Ci starzy głupcy nie potrafią nawet przestać się kłócić między sobą. Teraz opowiemy tę historię na nowo. I tym razem wy nigdy nie powstaniecie! Ognisty machnął ręką. Błękitny krąg wokół stóp taty zgasł. Tato sięgnął po swoją torbę, ale ona poleciała po podłodze. Zegnaj, Ozyrysie - powiedział ognisty. Machnął znów ręką i wokół naszego taty pojawił się lśniący sarkofag. Z początku był przezroczysty, ale kiedy tato walił pięściami, usiłując się wyrwać, jego ściany stawały się coraz bardziej solidne: złoty egipski sarkofag wykładany klejnotami. Ojciec po raz

ostatni złapał moje spojrzenie i bezgłośnie rozkazał: Uciekajcie! Chwilę później sarkofag zanurzył się w podłogę, jakby była z wody. -

Tato! - krzyknąłem.

Sadie rzuciła kamieniem, który jednak przeleciał przez głowę ognistego, nie robiąc mu najmniejszej krzywdy. Ognisty odwrócił się i przez straszliwą chwilę jego twarz ukazała się w płomieniach. To, co zobaczyłem, nie miało sensu. Było to tak, jakby ktoś nałożył na siebie dwie różne twarze: jedną niemal ludzką, o bladej skórze, z pełnymi okrucieństwa kanciastymi rysami i lśniącymi czerwonymi oczami, a drugą zwierzęcą, o ciemnej sierści i ostrych kłach. Było to coś groźniejszego niż pies, wilk czy lew - jakieś zwierzę, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Czerwone oczy wpatrywały się we mnie i wiedziałem, że umrę. Za mną rozległy się ciężkie kroki na marmurowej posadzce wielkiego dziedzińca. Głosy wykrzykiwały rozkazy. Byli to strażnicy, a może policja - ale nie mieli szans dotrzeć tu na czas. Ognisty rzucił się na mnie. Kilkanaście centymetrów od mojej twarzy coś odrzuciło go do tyłu. Powietrze zaiskrzyło od 33 f 2. EKSPLOZJA POD CHOINKĘ elektryczności. Amulet na mojej szyi zrobił się nieprzyjemnie gorący. Ognisty syknął, przyglądając mi się uważnie. -A więc... to ty. Budynek zatrząsł się ponownie. W drugim końcu sali część ściany eksplodowała oślepiającym rozbłyskiem światła. Przez otwór weszło dwoje ludzi: mężczyzna i dziewczyna, których widzieliśmy pod obeliskiem, w rozwianych szatach. Oboje trzymali laski. Ognisty warknął. Spojrzał na mnie jeszcze raz. -

Wkrótce, chłopcze - powiedział.

Następnie cała sala wybuchła ogniem. Zar wyssał całe powietrze z moich płuc i upadłem na ziemię. Zdążyłem jeszcze tylko zapamiętać mężczyznę z rozdwojoną brodą i dziewczynę w niebieskiej szacie stojących nade mną. Słyszałem strażników biegnących z krzykiem, zbliżających się. Dziewczyna pochyliła się nade mną i wyciągnęła zza pasa długi zakrzywiony nóż. -

Musimy działać szybko - powiedziała do mężczyzny.

Jeszcze nie - odparł niechętnie. Miał francuski akcent. — Musimy mieć pewność, zanim ich zniszczymy.

Zamknąłem oczy i straciłem przytomność. 3. Uwięziona z kotem DI E Daj mi ten cholerny mikrofon]. Cześć. Tu Sadie. Mój brat opowiada beznadziejnie. Przykro mi. Teraz będę mówić ja, więc wszystko będzie w porządku. Dobra. Eksplozja. Kamień z Rosetty rozsypany w drobny mak. Ognisty czarny charakter. Tato zamknięty w trumnie. Przerażający Francuz i arabska dziewczyna z nożem. My mdlejemy. Zgadza się. Kiedy się obudziłam, było wokół nas pełno policji, jak się nietrudno domyślić. Rozdzielili nas z bratem. To mi akurat nie przeszkadzało. On i tak jest okropny. Ale zamknęli mnie w gabinecie kustosza na całe wieki. W dodatku posłużyli się w tym celu naszym łańcuchem. Idioci. Byłam oczywiście roztrzęsiona. Dopiero co straciłam przytomność przez ognistego nie wiadomo kogo. Patrzyłam, jak mojego tatę pakuje się do sarkofagu i wysyła pod ziemię. Usiłowa35 3. UWIĘZIONA Z KOTEM łam opowiedzieć o tym policji, ale czy ich to w ogóle obeszło? Nie. A najgorsze, że czułam nieopuszczający mnie chłód, jakby ktoś wbijał mi w kark lodowate szpilki. To się zaczęło, kiedy patrzyłam na te błyszczące na niebiesko słowa, które tato narysował na kamieniu z Rosetty, a ja znałam ich znaczenie. Może to jakaś choroba genetyczna? Czy wiedza o nudnych egipskich sprawach może być dziedziczna? Z moim szczęściem, pewnie tak. Długo po tym jak moja guma całkiem straciła smak, policjantka w końcu wyprowadziła mnie z gabinetu kustosza. Nie zadawała mi pytań. Po prostu wepchnęła mnie do radiowozu i odwiozła do domu. Nawet wtedy nie pozwolili mi niczego wyjaśnić babci i dziadkowi. Policjantka po prostu wrzuciła mnie do mojego pokoju, i czekałam. I czekałam. Nie lubię czekać. Krążyłam po pokoju. Nie jest on interesujący: po prostu pomieszczenie na poddaszu, z oknem, łóżkiem i biurkiem. Nie miałam wiele do roboty. Muffinka obwąchała moje nogi, a jej ogon napuszył się niczym szczotka do butelek. Pomyślałam, że pewnie nie przepada za zapachem muzeów. Syknęła i znikła pod łóżkiem. -

Dzięki - mruknęłam.

Otwarłam drzwi, ale policjantka stała na warcie. -

Inspektor porozmawia z tobą za chwilę - oznajmiła. - Zostań w środku.

Widziałam parter: dziadka krążącego po pokoju i załamującego ręce, podczas gdy Carter rozmawiał z inspektorem na kanapie. Nie słyszałam słów. -

Mogę iść do toalety? - zapytałam miłej pani władzy.

36 SADIE - Nie. - Zamknęła mi drzwi przed nosem. Tak jakbym mogła w klopie wywołać eksplozję. Nie wierzę. Wyciągnęłam iPoda i przeleciałam listę utworów. Nic nie przyciągnęło mojej uwagi. Rzuciłam go z niechęcią na łóżko. Kiedy jestem zbyt roztargniona, żeby słuchać muzyki, to już zły znak. Zastanawiałam się, dlaczego policja rozmawiała najpierw z Carterem. To nie było w porządku. Obracałam w palcach naszyjnik, który dostałam od taty. Nigdy nie byłam pewna, co oznaczał ten symbol. Carter niewątpliwie miał oko, ale to coś na moim przypominało trochę anioła, a jeszcze bardziej robota zabójcę z kosmosu. Dlaczego tato pytał, czy ciągle to mam? Oczywiście, że miałam. To był jedyny prezent, jaki kiedykolwiek od niego dostałam. No, jeśli nie liczyć Muffinki, ale zważywszy usposobienie tego kota, nie jestem pewna, czy mogę ją uznać za prawdziwy dar. Przecież tato praktycznie porzucił mnie, kiedy miałam sześć lat. Naszyjnik był jedynym, co mnie z nim łączyło. W dobre dni wpatrywałam się w zawieszkę i wspominałam tatę czule. W złe dni (czyli znacznie częściej) rzucałam nią po pokoju, deptałam po niej i przeklinałam go za to, że nie ma go przy mnie. Bardzo mi to pomagało. Ale w końcu zawsze zakładałam wisiorek z powrotem. W każdym razie podczas tych dziwacznych wydarzeń w muzeum - i niczego nie zmyślam - naszyjnik rozgrzał się. Omal 37 3. UWIĘZIONA Z KOTEM go nie zdjęłam, ale nie mogłam oprzeć się myśli, że może on naprawdę jakoś mnie chroni. „Wszystko znów będzie dobrze" - powiedział tato, mając w oczach to poczucie winy, z jakim często na mnie patrzy. Cóż, poniosłeś spektakularną klęskę, tato. Co on sobie myślał? Chciałam wierzyć, że to wszystko był zły sen: lśniące hieroglify, wężowa laska, sarkofag. Takie rzeczy nie istnieją. Wiedziałam jednak, że jest inaczej. Nie byłabym w stanie wyśnić nic tak okropnego jak twarz tego ognistego mężczyzny, kiedy się do nas odwrócił. „Wkrótce, chłopcze" - powiedział do Cartera, jakby zamierzał nas odnaleźć. Na samą myśl o tym trzęsły mi się ręce. Nie mogłam też przestać myśleć o naszym postoju pod obeliskiem Kleopatry: ojciec uparł się, żeby go oglądać, jakby uzbrajał się w odwagę, jakby to, co zrobił w Muzeum Brytyjskim, miało coś wspólnego z moją mamą. Poszukałam wzrokiem biurka.

Nie - pomyślałam. - Nie zrobię tego. Ale podeszłam i otwarłam szufladę. Odsunęłam na bok kilka starych magazynów, zapas słodyczy, stertę zadań z matematyki, które zapomniałam oddać w szkole, i kilka zdjęć, na których ja i moje koleżanki Liz i Emmy mierzymy zabawne kapelusze na targu w Camden. Na dnie leżało zdjęcie mamy. Dziadkowie mają mnóstwo jej zdjęć. W wielkim kredensie w holu jest prawdziwa kapliczka Ruby: dziecinne rysunki mamy, jej świadectwa z samymi piątkami, zdjęcie z dnia wręczenia dyplomów na uniwersytecie, jej ulubiona biżuteria. Można od tego zwariować. Postanowiłam, że nie będę taka jak oni, nie będę żyć przeszłością. W końcu ledwie pamiętam mamę i nic nie zmieni faktu, że ona nie żyje. 38 SADIE Niemniej zachowałam jedno zdjęcie. Przedstawia mamę i mnie w naszym domu w Los Angeles, tuż po tym jak się urodziłam. Mama stoi na balkonie, za nią widać Pacyfik, a w ramionach trzyma zawiniątko z niemowlęciem, z którego pewnego dnia wyrośnie mówiąca te słowa. Niemowlę (czyli ja) nie wygląda na tym zdjęciu szczególnie interesująco, ale mama jest fantastyczna, mimo że ma na sobie szorty i wymięty podkoszulek. Ma głęboko niebieskie oczy. Jasne włosy upięte z tyłu głowy. Piękną skórę. Strasznie mnie to dołuje, kiedy patrzę na swoją. Ludzie zawsze mówią, że jestem do niej podobna, ale ja nie potrafię nawet pozbyć się pryszcza z podbródka, a co dopiero wyglądać tak dojrzale i pięknie. [Przestań prychać, Carter]. To zdjęcie zawsze mnie fascynowało, ponieważ nie bardzo pamiętałam nasze wspólne życie, choć zatrzymałam je głównie ze względu na znak, który widnieje na podkoszulku mamy: jeden z tych symboli życia - anch. f Moja nieżyjąca matka miała na sobie symbol życia. Nie wyobrażam sobie niczego smutniejszego. Ale uśmiechała się do obiektywu, jakby znała jakąś tajemnicę. Jakby razem z tatą potajemnie sobie żartowali. Coś nie dawało mi spokoju. Ten krępy mężczyzna w trenczu, który kłócił się z tatą po drugiej stronie ulicy - powiedział coś o „Per Anch". 39 3. UWIĘZIONA Z KOTEM Czy miat na myśli anch jako symbol życia, a jeśli tak, to czym było to per? Zakładałam, że nie chodziło o takie per jak w wyrażeniu „mówić komuś per ty"... Miałam dziwaczne przekonanie, że gdybym zobaczyła słowa „Per Anch" zapisane hieroglifami, wiedziałabym, co znaczą.

Odłożyłam zdjęcie mamy. Wzięłam ołówek i odwróciłam kartkę ze starym zadaniem. Zastanawiałam się, co by się stało, gdybym spróbowała narysować słowa „Per Anch". Czy przyjdą mi do głowy właściwe znaki? W chwili gdy dotknęłam ołówkiem papieru, otwarły się drzwi mojego pokoju. -

Sadie Kane?

Odwróciłam się szybko, upuszczając ołówek. W drzwiach stał inspektor policji ze zmarszczonym czołem. -

Co robisz?

-

Zadanie z matmy — odparłam.

Sufit w moim pokoju jest dość niski, więc policjant musiał się pochylić, żeby wejść. Miał na sobie popielaty garnitur, pasujący do szpakowatych włosów i szarej twarzy. -

Słuchaj, Sadie. Jestem starszy inspektor Williams. Porozmawiamy, dobrze? Usiądź.

Nie usiadłam, on też nie, co go pewnie zirytowało. Trudno jest wyglądać poważnie, kiedy człowiek kuli się niczym Quasimodo. Opowiedz mi wszystko, proszę - powiedział. - Od chwili, kiedy twój tato przyjechał tu po ciebie. -

Opowiedziałam już wszystko policji w muzeum.

-

Zrób to jeszcze raz, jeśli możesz.

No więc opowiedziałam mu wszystko. Czemu nie? Jego lewa brew unosiła się coraz wyżej, kiedy mówiłam o tych dziwacznych świecących literach i wężowej lasce. 40 SADIE -

Wiesz co, Sadie - oznajmił inspektor Williams. - Masz bujną wyobraźnię.

-

Nie kłamię, panie inspektorze. A pańska brew chyba usiłuje uciec.

Spróbował przyjrzeć się własnym brwiom, po czym rzucił mi spojrzenie z ukosa. Słuchaj, Sadie, rozumiem, że jest ci bardzo trudno. Rozumiem, że chciałabyś chronić opinię twojego ojca. Ale jego już nie ma... -

Owszem, zjechał w sarkofagu przez podłogę - upierałam się. - On nie zginął.

Inspektor Williams rozłożył ręce. no...

Tak mi przykro, Sadie. Po prostu musimy się dowiedzieć, dlaczego popełnił ten czyn będący...

-

Czym?

Odchrząknął niepewnie. Twój ojciec zniszczył bezcenne zabytki, a przy okazji najwyraźniej zabił sam siebie. Bardzo byśmy chcieli wiedzieć, dlaczego to zrobił. Gapiłam się na niego. -

Pan twierdzi, że mój ojciec jest terrorystą? Zwariował pan?

Rozmawialiśmy z kilkoma z jego współpracowników. Rozumiem, że jego zachowanie stało się chaotyczne od czasu śmierci waszej matki. Wycofał się, dostał obsesji naukowej, coraz więcej czasu spędzał w Egipcie... Przecież on jest egiptologiem, do cholery! Powinniście go szukać, a nie zadawać głupie pytania! Sadie - powtórzył, a ja wyczułam w jego głosie, że powstrzymuje chęć uduszenia mnie. Dziwnym trafem u wielu dorosłych zdarza mi się słyszeć ten ton. - W Egipcie są grupy ekstremistów, 41 3. UWIĘZIONA Z KOTEM którzy niszczą zabytki egipskie znajdujące się w zagranicznych muzeach. Ci ludzie mogli zwerbować twojego ojca. Może w swoim stanie psychicznym stał się dla nich łatwym celem. Jeśli słyszałaś z jego ust jakieś nazwiska... Podbiegłam do okna. Byłam tak zła, że z trudem myślałam. Nie wierzyłam, że tato nie żyje. Nie, nie, nie. A terroryzm? Proszę. Dlaczego dorośli są tacy tępi? Zawsze mówią: „Powiedz prawdę", a kiedy się to zrobi, nie wierzą. Czego oni chcą? Wpatrywałam się w ciemną ulicę. Nagle to uczucie lodowatych igiełek zrobiło się gorsze niż wcześniej. Skupiłam się na zeschniętym drzewie, gdzie widziałam tatę. Teraz, w mdłym świetle latarni, stał tam i patrzył prosto na mnie gruby facecik w czarnym trenczu, okrągłych okularach i kapeluszu - ten, którego tato nazwał Amosem. Pewnie powinnam czuć lęk na widok dziwacznego mężczyzny wpatrującego się we mnie w nocy. Ale w jego oczach widziałam troskę. No i wyglądał tak znajomo. Dręczyło mnie to, że nie wiedziałam, skąd go znam. Za mną inspektor odchrząknął. Sadie, nikt cię nie oskarża w związku z wypadkiem w muzeum. Rozumiemy, że zostałaś tam zaciągnięta wbrew swojej woli. Odwróciłam się od okna. -

Wbrew mojej woli? To ja zamknęłam kustosza w jego gabinecie.

Brwi detektywa znów zaczęły podchodzić do góry. Jakkolwiek było, z pewnością nie rozumiałaś, co zamierza zrobić twój ojciec. Może twój brat był w to zamieszany? Parsknęłam. -

Carter? Bez żartów.

42 SADIE -

A więc jego też chcesz chronić. Uważasz, że naprawdę jest twoim bratem, tak?

Nie wierzyłam własnym uszom. Miałam wielką ochotę go spoliczkować. -

A to co ma znaczyć? Ze niby wyglądamy inaczej?

Inspektor zamrugał. -

Miałem tylko na myśli...

-

Wiem, co pan miał na myśli. Oczywiście, że on jest moim bratem!

Inspektor Williams przepraszająco uniósł ręce, ale ja nadal dyszałam wściekłością. Carter mnie irytował, ale nienawidziłam tych uwag, że może nie jesteśmy spokrewnieni, albo tych spojrzeń rzucanych tacie, kiedy mówił, że jesteśmy rodziną... Jakbyśmy zrobili coś złego. Głupi doktor Martin w muzeum. Inspektor Williams. Zawsze tak było, kiedy byliśmy w trójkę. Za każdym cholernym razem. Bardzo mi przykro, Sadie - odezwał się inspektor. - Chciałbym tylko mieć pewność, że oddzielimy winnych od niewinnych. Byłoby znacznie łatwiej, gdybyś zechciała współpracować. Każda najdrobniejsza informacja. Cokolwiek, co powiedział twój ojciec. Ludzie, których wspominał. Amos - wypaliłam, tylko po to, żeby zobaczyć, jak zareaguje. - Spotkał się z człowiekiem imieniem Amos. Inspektor Williams westchnął. Sadie, to niemożliwe. Na pewno wiesz o tym. Rozmawialiśmy z Amosem nie dalej jak godzinę temu przez telefon - był w swoim domu w Nowym Jorku. -

On nie jest w Nowym Jorku! - krzyknęłam. - On jest...

Zerknęłam przez okno. Amosa nie było. Zawsze tak jest, cholera. 43 3. UWIĘZIONA Z KOTEM -

To niemożliwe - powiedziałam.

-

Właśnie - odparł detektyw.

Ale on był tutaj! - wykrzyknęłam. - Kim on jest? Jakimś kolegą taty? Skąd wiedzieliście, żeby do niego dzwonić? -

Słuchaj, Sadie. Przestań grać.

-

Grać?

Inspektor przyglądał mi się przez chwilę, po czym zacisnął usta, jakby podjął decyzję. Carter już powiedział nam prawdę. Nie chciałem cię martwić, ale on nam wszystko wyjawił. Zrozumiał, że nie ma sensu dłużej ochraniać waszego ojca. Możesz nam też pomóc, a wtedy nie będziemy cię o nic oskarżać. Nie powinno się okłamywać dzieci! - wrzasnęłam, mając nadzieję, że mój głos był słyszalny na dole. - Carter nigdy nie powiedziałby złego słowa o tacie - i ja tak samo! Inspektor nie miał nawet tyle przyzwoitości, żeby zrobić zawstydzoną minę. Skrzyżował ręce na piersi. Przykro mi, że tak to odbierasz, Sadie. Obawiam się, że czas zejść na dół... omówić konsekwencje z waszymi dziadkami. 4. Porwani przez niezupełnie obcego

A

D I E Po prostu uwielbiam rodzinne spotkania. Przytulne, ze świątecznymi wieńcami wokół kominka, filiżanką herbaty i detektywami ze Scotland Yardu gotowymi cię aresztować. Mój brat przykucnął na kanapie, przyciskając do siebie torbę ojca. Zastanawiałam się, dlaczego policja pozwoliła mu ją zatrzymać. To przecież powinien być dowód rzeczowy czy coś w tym rodzaju, ale inspektor jakby jej w ogóle nie zauważał. Carter wyglądał okropnie - to znaczy jeszcze gorzej niż zwykle. Prawdę mówiąc, ten chłopak nigdy nie chodził do prawdziwej szkoły, a ubierał się jak młody nauczyciel: spodnie khaki, zapinana koszula, mokasyny. On chyba nawet nie jest brzydki. Dość wysoki i dobrze zbudowany, włosy też nienajgorsze. Ma oczy po tacie, a moje koleżanki Liz i Emma powiedziały mi nawet, patrząc na zdjęcie, że jest z niego „niezłe ciacho", co muszę potraktować ostrożnie, bo po pierwsze to mój brat, a po dru45 4. PORWANI PRZEZ NIEZUPEŁNIE OBCEGO

gie one obie są nieco szalone. Jeśli chodzi o ciuchy, to Carter nie miałby pojęcia, co się nosi, nawet gdyby nadział się na wieszak. [Och, nie patrz tak na mnie, Carter. Wiesz, że to prawda]. W każdym razie nie powinnam się na niego złościć. Przeżywał zniknięcie taty jeszcze gorzej niż ja. Babcia i dziadek siedzieli po jego obu stronach i wyglądali na nieźle wystraszonych. Na stoliku stał czajnik z herbatą i tacka z ciasteczkami, ale nikt się nie częstował. Starszy inspektor Williams wskazał mi jedyne puste krzesło. Następnie zaczął się przechadzać przed kominkiem z miną ważniaka. Dwoje innych policjantów stało przy drzwiach wejściowych: kobieta, która mnie tu przywiozła, i potężnie zbudowany facet, który nie spuszczał wzroku z ciastek. Proszę państwa - odezwał się Williams - obawiam się, że mamy do czynienia z dwójką niechętnych do współpracy dzieci. Babcia miętosiła rąbek sukienki. Trudno uwierzyć, że jest spokrewniona z mamą. Jest drobna i bezbarwna, jakby ktoś ją naszkicował ołówkiem, a mama na zdjęciach wygląda zawsze na szczęśliwą i pełną życia. -

To tylko dzieci - wydusiła z siebie. - Chyba nie uważacie, że są winni.

-

Ba! - odezwał się dziadek. - To śmieszne, inspektorze. Oni nie są niczemu winni!

Dziadek był kiedyś graczem w rugby. Ma potężne ręce, brzuch stanowczo za duży w stosunku do koszuli i zapadnięte oczy, jakby oberwał pięścią (mniej więcej właściwie to się wydarzyło wiele lat temu, ale to osobna historia). Dziadek wygląda nieco przerażająco. Ludzie zazwyczaj schodzą mu z drogi, ale na inspektorze Williamsie najwyraźniej nie robił wrażenia. 46 SADIE Panie Faust - powiedział detektyw - jak pan sobie wyobraża nagłówki porannych gazet? Zamach w Muzeum Brytyjskim. Kamień z Rosetty zniszczony. Pański zięć... -

Były zięć - poprawił dziadek.

-

.. .prawdopodobnie wyparował w wybuchu albo też zbiegł, a w tym przypadku...

-

On nie uciekł! - krzyknęłam.

Musimy się dowiedzieć, gdzie jest - ciągnął inspektor. -A jedyni naoczni świadkowie, pańskie wnuki, odmawiają wyjawienia prawdy. -

Powiedzieliśmy prawdę - odparł Carter. - Tato nie zginął. Zapadł się pod podłogę.

Inspektor Williams zerknął na dziadka, jakby mówił: „No właśnie, widzi pani?". Następnie zwrócił się do Cartera.

Młody człowieku, twój ojciec popełnił przestępstwo. Zostawił cię, żebyś zmierzył się z konsekwencjami... To nieprawda! - rzuciłam ostro, a głos drżał mi z wściekłości. Oczywiście, nie wierzyłam, że tato mógłby celowo zostawić nas na łasce policji. Ale to, że mnie porzucił... Cóż, jak już być może wspominałam, to mój czuły punkt. Kochanie, proszę - zwróciła się do mnie babcia. - Pan inspektor tylko wykonuje swoje obowiązki. -

Źle to robi! - odparłam.

-

Napijmy się może herbaty - zaproponowała babcia.

Nie! - krzyknęliśmy jednocześnie z Carterem, aż zrobiło mi się żal babci, która niemalże zapadła się w kanapę. Możemy was oskarżyć - ostrzegł inspektor, spoglądając na mnie. - Możemy to zrobić i zrobimy... Zamarł. Następnie zamrugał kilka razy powiekami, jakby zapomniał, co ma robić. 47 4. PORWANI PRZEZ NIEZUPEŁNIE OBCEGO Dziadek zmarszczył brwi. -

Ekhem, inspektorze?

Taaak... - wymamrotał sennie starszy inspektor Williams. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej niewielką niebieską książeczkę - amerykański paszport. Rzucił go na kolana Cartera. Zostaniesz deportowany - oznajmił. - Musisz opuścić ten kraj w ciągu dwudziestu czterech godzin. Jeśli będziemy chcieli cię dodatkowo przesłuchać, skontaktuje się z tobą FBI. Carterowi opadła szczęka. Spojrzał na mnie - to było dziwne jak nie wiem co. Inspektor nagle całkowicie zmienił front. Zamierzał nas aresztować. Byłam tego pewna. A następnie znienacka postanawia deportować Cartera? Nawet pozostali policjanci wyglądali na skonfundowanych. -

Inspektorze? - odezwała się policjantka. - Jest pan pewny...

-

Cicho, Linley. Możecie odejść.

Policjanci wahali się, ale Williams machnął w ich kierunku ręką. Wtedy wyszli, zamykając za sobą drzwi. -

Chwileczkę - powiedział Carter. - Mój ojciec zniknął, a pan każe mi wyjechać z tego kraju?

Twój ojciec albo nie żyje, albo jest zbiegiem, chłopcze - odparł inspektor. - Deportacja to najlepsze wyjście. Wszystko zostało już zorganizowane.

-

Przez kogo? - zapytał dziadek. - Kto wydał na to zgodę?

Przez... - Twarz detektywa znów zabawnie straciła wyraz. -Przez odpowiednie władze. Uwierzcie mi, to lepsze niż więzienie. Carter był chyba zbyt załamany, żeby cokolwiek powiedzieć, ałe zanim zdążyłam poczuć dla niego litość, inspektor Williams zwrócił się do mnie. -

Ciebie też to dotyczy, moja panno.

Równie dobrze mógł mi przywalić młotem. 48 SADIE -

Deportuje mnie pan? - zapytałam. - Przecież ja tu mieszkam!

Jesteś obywatelką amerykańską. A w obecnych okolicznościach lepiej będzie, jeśli wrócisz do domu. Gapiłam się na niego. Nie pamiętałam żadnego domu oprócz tego. Moje koleżanki, mój pokój, wszystko, co znałam, było tutaj. -

Dokąd mam jechać?

-

Inspektorze - odezwała się babcia drżącym głosem. — To nieuczciwe. Nie wierzę...

Będziecie mogli się pożegnać - przerwał jej inspektor, po czym zmarszczył brwi, jakby sam był zdumiony tym, co robi. -Muszę... już iść. Nie miało to sensu i sam inspektor najwidoczniej zdawał sobie z tego sprawę, ale mimo to ruszył w kierunku drzwi. Kiedy je otwarł, omal nie spadłam z krzesła, ponieważ stał w nich ten facet w czerni, Amos. Zgubił gdzieś po drodze swój trencz i kapelusz, ale nadal nosił prążkowany garnitur i okrągłe okulary. Jego zaplecione włosy połyskiwały złotymi paciorkami. Myślałam, że inspektor powie coś albo wyrazi zdziwienie, ale on nawet nie zauważył Amosa. Minął go i zniknął w ciemnościach nocy. Amos wszedł do środka i zamknął drzwi. Babcia i dziadek wstali. -

Ty - burknął dziadek. - Mogłem się domyślić. Gdybym był młodszy, rozwaliłbym cię na miazgę.

Witam, panie Faust... pani Faust - odezwał się Amos. Spojrzał na Cartera i na mnie, jakbyśmy stanowili problem, który należy rozwiązać. - Czas na pogawędkę. Amos zachowywał się tak, jakby był u siebie w domu. Usiadł na kanapie i nalał sobie herbaty. Zagryzł biszkoptem, co było dość ryzykowne, bo ciastka babci są okropne. 49 4. PORWANI PRZEZ NIEZUPEŁNIE OBCEGO

Myślałam, że głowa dziadka eksploduje. Zrobił się purpurowy na twarzy. Zaszedł Amosa od tyłu i uniósł rękę, jakby chciał go uderzyć, ale Amos nie przestawał przeżuwać ciasteczka. -

Siądźcie, proszę - zwrócił się do nas.

No więc wszyscy usiedliśmy. Było to bardzo dziwne - jakbyśmy czekali na jego rozkaz. Nawet dziadek opuścił rękę i obszedł kanapę. Usiadł obok Amosa z pełnym odrazy westchnieniem. Amos popijał herbatę, przyglądając mi się z niechęcią. Uznałam, że to niesprawiedliwe. Nie wyglądałam aż tak źle, zważywszy, przez co przeszliśmy. Następnie popatrzył na Cartera i jęknął. -

Fatalny moment - mruknął. - Ale nie da się inaczej. Będą musieli pojechać ze mną.

Ze co? - zapytałam. - Nigdzie nie jadę z obcym człowiekiem, który ma całą twarz w okruszkach. Rzeczywiście, miał na twarzy okruszki biszkopta, ale najwyraźniej nie przejmował się tym, ponieważ nawet nie sprawdził. -

Nie jestem obcy, Sadie - odparł. - Nie pamiętasz?

Czułam się dziwacznie, kiedy zwrócił się do mnie tak poufale. Czułam, że powinnam go znać. Zerknęłam na Cartera, ale on wyglądał na równie zdumionego jak ja. Nie, Amosie - powiedziała babcia drżącym głosem. - Nie możesz zabrać Sadie. Taka była umowa. Julius ją dzisiaj złamał - odrzekł Amos. - Wiesz, że nie jesteście już w stanie opiekować się Sadie... Nie po tym, co się stało. Ich jedyną szansą jest udać się ze mną. -

Dlaczego mielibyśmy jechać dokądś z tobą? - zapytał Carter. - Omal nie pobiłeś się z tatą!

Amos zerknął na torbę leżącą na kolanach Cartera. Widzę, że zatrzymałeś torbę waszego ojca. To dobrze. Przyda się wam. A jeśli chodzi o wdawanie się w bójki, to Juliusowi 50 SADIE i mnie zdarzało się to dość często. Może zauważyłeś, Carterze: usiłowałem powstrzymać go od pochopnych decyzji. Gdyby mnie posłuchał, nie znajdowalibyśmy się w obecnej sytuacji. Nie miałam pojęcia, o czym on mówił, ale dziadek najwyraźniej zrozumiał. -

Ty i twoje zabobony! - krzyknął. - Mówiłem ci, że nie chcemy mieć z tym nic wspólnego.

Amos wskazał ręką na tylne podwórko. Przez szklane drzwi widać było światła odbijające się w Tamizie. Nocą był to nawet ładny widok, kiedy nie zauważało się, jak bardzo zniszczone są niektóre budynki.

-

Zabobony, tak? - spytał Amos. - A jednak znalazłeś mieszkanie na wschodnim brzegu rzeki.

Dziadek poczerwieniał jeszcze bardziej. To był pomysł Ruby. Uważała, że nas to ochroni. Ale ona myliła się w tylu sprawach, nieprawdaż? Ufała Juliusowi i tobie, chociażby to! Amos pozostał niewzruszony. Pachniał ciekawie: jakby staroświeckimi przyprawami, żywicą i bursztynem, jak sklepy z kadzidełkami w Covent Garden. Dopił herbatę i spojrzał prosto na babcię. -

Pani Faust, pani wie, co się właśnie zaczęło. Policja to najmniejsze z waszych zmartwień.

Babcia przełknęła ślinę. -

Ty... wpłynąłeś na tego policjanta. Sprawiłeś, że kazał deportować Sadie.

-

W innym przypadku dzieci zostałyby aresztowane - odparł Amos.

-

Zaraz - odezwałam się. - Wpłynąłeś na inspektora Wil-łiamsa? Jak?

51 4. PORWANI PRZEZ NIEZUPEŁNIE OBCEGO Amos wzruszył ramionami. To nie potrwa długo. Prawdę mówiąc, powinniśmy się dostać do Nowego Jorku w ciągu najbliższej godziny, zanim inspektor zacznie się zastanawiać, dlaczego was wypuścił. Carter zaśmiał się z niedowierzaniem. -

Nie da się dostać z Londynu do Nowego Jorku w godzinę. Nawet najszybszy samolot...

Nie - przyznał Amos. - Nie samolotem. - Odwrócił się z powrotem do babci, jakby wszystko zostało już ustalone. - Pani Faust, to jedyna bezpieczna opcja dla Cartera i Sadie. Wie pani o tym. Pojadą do rezydencji w Brooklynie. Tam będę mógł ich strzec. -

Masz rezydencję - powiedział Carter. - W Brooklynie.

Amos uśmiechnął się do niego z rozbawieniem. -

To rodzinna rezydencja. Tam będziecie bezpieczni.

-

Ale tato...

Nie jesteście w stanie mu teraz pomóc - odparł ze smutkiem Amos. - Bardzo mi przykro, Carterze. Wyjaśnię to później, ale Julius chciałby, żebyście byli bezpieczni. I dlatego musimy działać szybko. Obawiam się, że tylko ja wam zostałem.

To nieco okrutne - pomyślałam. Carter zerknął na dziadków, a następnie pokiwał ponuro głową. Wiedział, że oni nie zechcą go tutaj. Zawsze przypominał im o naszym ojcu. Wiem, to głupi powód, żeby nie zajmować się wnukiem, ale tak było. No, Carter może zrobić, co chce - powiedziałam. - Ale ja mieszkam tutaj. I nie jadę nigdzie z obcym człowiekiem, prawda? Spojrzałam na babcię w poszukiwaniu wsparcia, ale ona wpatrywała się w koronkowe serwetki na stoliku, jakby nagle wzbudziły jej zainteresowanie. -

Dziadku, ty na pewno...

52 SADIE Ale on też nie spojrzał mi w oczy. Odwrócił się do Amosa. -

Możesz wywieźć ich z kraju?

-

Zaczekajcie! - zaprotestowałam.

Amos wstał i otrzepał garnitur z okruszków. Podszedł do tylnych drzwi i spojrzał w kierunku rzeki. -

Policja wkrótce tu wróci. Możecie im powiedzieć, co wam się podoba. Nie znajdą nas.

-

Porwiesz nas? - zapytałam oszołomiona. Spojrzałam na Cartera. - Ty w to wierzysz?

Carter zarzucił torbę na ramię, po czym wstał, jakby był gotowy do drogi. Może po prostu chciał się już wynieść z domu dziadków. Jak zamierzasz dotrzeć do Nowego Jorku w ciągu godziny? -zapytałam Amosa. - Powiedziałeś, że nie samolotem. Nie - powiedział Amos. Przyłożył palec do szyby i napisał coś na szronie... Kolejne cholerne hieroglify. - Łódź - powiedziałam i natychmiast uświadomiłam sobie, że przetłumaczyłam to na głos, mimo że teoretycznie wcale tego nie umiem. Amos zerknął na mnie sponad swoich okrągłych okularów. -Jak ty... No, ten ostatni znak przypomina łódź - wypaliłam. - Ale przecież nie o tym mówisz. To śmieszne. -

Patrzcie! - wykrzyknął Carter.

Przepchnęłam się do drzwi ogrodowych. Przy nabrzeżu cumowała łódź. Nie zwyczajna łódka, warto zauważyć. Była to

53

4. PORWANI PRZEZ NIEZUPEŁNIE OBCEGO egipska łódź z trzciny, z dwiema pochodniami płonącymi na dziobie i wielkim sterem z tyłu. Na rufie stała postać w czarnym trenczu i kapeluszu należących do Amosa. -

Mamy tym popłynąć — powiedział Carter - do Nowego Jorku?

-

Lepiej ruszajmy - odparł Amos.

Odwróciłam się szybko do babci. -

Babciu, proszę!

Otarła mi łzę z policzka. -

To dla waszego dobra, kochanie. I powinnaś zabrać Muf-finkę.

-

Ach, tak - przytaknął Amos. - Nie możemy zapomnieć o kocie.

Odwrócił się ku schodom. Muffinka, jakby ją zawołał, zbiegła na dół lamparcią smugą i skoczyła mi w ramiona. Nigdy wcześniej tego nie robiła. Kim ty jesteś? - spytałam Amosa. Było jasne, że chyba jednak nie mam wyboru, ale przynajmniej chciałam jakichś odpowiedzi. - Nie możemy po prostu odjechać z obcym facetem. -

Nie jestem obcy - uśmiechnął się do mnie. - Należę do rodziny.

I nagle przypomniałam sobie jego twarz śmiejącą się do mnie. „Wszystkiego najlepszego, Sadie" powiedział. Było to wspomnienie tak odległe, że prawie zapomniane. -

Stryjek Amos? — zapytałam w oszołomieniu.

Tak właśnie, Sadie - odpowiedział. - Jestem bratem Juliusa. A teraz chodźcie. Przed nami długa droga. 5. Spotkanie z małpą CARTER Tu znowu Carter. Wybaczcie. Musieliśmy wyłączyć na chwilę nagrywanie, ponieważ ścigali nas... No, dojdziemy do tego później. Sadie stanęła na tym, jak opuszczaliśmy Londyn, zgadza się? No więc poszliśmy za Amosem do tej dziwacznej łódki na nabrzeżu. Przyciskałem do siebie torbę taty. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że jego nie ma. Czułem się źle, wyjeżdżając z Londynu bez niego, ale wierzyłem Amosowi w jednej kwestii: nie mogliśmy teraz pomóc tacie. Poza tym nie ufałem mu, ale uznałem, że jeśli chcę się dowiedzieć, co się stało z tatą, muszę się zgodzić na jego plany. Był najwyraźniej jedynym człowiekiem, który wiedział cokolwiek o tym, co się działo.

Amos wszedł na pokład trzcinowej łódki. Sadie wskoczyła za nim, ale ja się zawahałem. Widywałem takie łodzie na Nilu i nigdy nie robiły wrażenia wytrzymałych. 55 5. SPOTKANIE Z MAŁPĄ Poszycie było wykonane z połączonych zwojów włókna roślinnego - jak ogromny pływający dywan. Uznałem, że pochodnie na dziobie to niekoniecznie dobry pomysł, ponieważ jeśli nawet uda się nam nie zatonąć, to spłoniemy. Na rufie sterem zajmował się nieduży człowieczek w czarnym trenczu i kapeluszu Amosa. Kapelusz nasunął tak głęboko na głowę, że nie widziałem twarzy. Jego dłonie i stopy były zakryte fałdami płaszcza. -

Jak to się porusza? - zapytałem Amosa. - Nie ma żagla.

-

Zaufaj mi. - Podał mi rękę.

Noc była zimna, ale kiedy wszedłem na łódkę, poczułem, że otacza mnie ciepło, jakby pochodnie rzucały na nas ochronną poświatę. Pośrodku łódki znajdowała się chatka z tkanych mat. Siedząca na ramionach Sadie Muffinka powąchała ją i fuknęła. -

Usiądźcie w środku - podpowiedział Amos. - Podróż może być nieco niespokojna.

Dziękuję, postoję. - Sadie wskazała ruchem głowy małego człowieczka na rufie. - Kim jest sternik? Wydawało się, że Amos nie dosłyszał pytania. -

Trzymać się! — Dał znak sternikowi i łódź skoczyła do przodu.

Towarzyszące temu wrażenie jest trudne do opisania. Znacie to łaskotanie na dnie żołądka, kiedy kolejka górska zaczyna zjeżdżać szybko w dół? To było trochę podobne, tyle że nie spadaliśmy, a uczucie nie minęło. Łódź poruszała się z zaskakującą prędkością. Światła miasta się rozmazały, a następnie pochłonęła nas gęsta mgła. Z ciemności dobiegały dziwaczne odgłosy: pełzania i syczenia, odległych krzyków, szeptów w języku, którego nie rozumiałem. Łaskotanie w żołądku przeszło w nudności. Dźwięki stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu sam miałem ochotę wrzeszczeć. 56 CARTER Chwilę później łódka nagle zwolniła. Hałasy ustały, a mgła się rozwiała. Pojawiły się znów światła miasta, ale jaśniejsze niż wcześniej. Nad nami wznosił się most, dużo wyższy niż wszystkie mosty w Londynie. W żołądku coś mi się powoli przewróciło. Po lewej dostrzegłem znajome kształty: Chrysler Building, Empire State Building. -

To niemożliwe - powiedziałem. - To jest Nowy Jork.

Sadie była zielona, zapewne podobnie jak ja. Wciąż trzymała w ramionach Muffinkę, która siedziała z zamkniętymi oczami. Kotka wyglądała tak, jakby mruczała. -

Niemożliwe - dodała Sadie. - Podróżowaliśmy tylko kilka minut.

A jednak właśnie płynęliśmy w górę East River, dokładnie pod mostem Williamsburskim. Zatrzymaliśmy się w niewielkiej przystani po stronie Brooklynu. Przed sobą mieliśmy przestrzeń między magazynami, zasłaną kawałkami metalu i częściami sprzętu budowlanego. W samym środku, tuż nad wodą, wznosił się wielki magazyn fabryczny o ścianach upstrzonych graffiti i zabitych deskami oknach. -

To nie jest rezydencja - oznajmiła Sadie. Jej przenikliwość czasami mnie zdumiewa.

-

Spójrz jeszcze raz. - Amos wskazał na szczyt budynku.

Jak... jak zdołałeś... - Brakło mi słów. Nie miałem pojęcia, jakim cudem nie dostrzegłem tego od razu, ale teraz widziałem doskonale: na dachu magazynu przysiadła czteropiętrowa budowla, niczym kolejna warstwa tortu. - Nie mogłeś tam zbudować domu! -

To długa opowieść - odparł Amos. - Ale potrzebowaliśmy nieco prywatności.

57 5. SPOTKANIE Z MAŁPĄ Czy to jest wschodni brzeg? - zapytała Sadie. - Mówiłeś coś takiego w Londynie... że moi dziadkowie mieszkają na wschodnim brzegu. Amos uśmiechnął się. Tak. Doskonale, Sadie. W dawnych czasach wschodni brzeg Nilu, tam gdzie wschodzi słońce, należał zawsze do żywych. Zmarłych chowano na zachód od rzeki. Uważano, że mieszkanie tam przynosi pecha, a nawet może być niebezpieczne. Ta tradycja jest wciąż silna wśród... naszych. -

Naszych? - zapytałem, ale Sadie wtrąciła się z kolejnym pytaniem.

-

W takim razie nie możesz mieszkać na Manhattanie?

Zmarszczył brwi, spoglądając ku Empire State Building. -

Manhattan ma swoje problemy. Innych bogów. Lepiej, żebyśmy nie wchodzili sobie w paradę.

-

Inne co? - zapytała Sadie.

Nic. - Amos minął nas, kierując się ku sternikowi. Zdjął z człowieczka kapelusz i płaszcz... a pod spodem nie było nic. Po prostu nie było sternika. Amos założył fedorę, przerzucił sobie trencz przez ramię, po czym machnął ręką w stronę metalowych schodów, które pięły się po ścianie magazynu ku domowi na dachu. -

Zapraszam na brzeg - powiedział. - Przywitajcie się z dwudziestym pierwszym nomem.

- Gnomem? - zapytałem, kiedy wspinaliśmy się za nim po schodach. - Chodzi ci o te karzełki? -

Na niebiosa, nie - odparł Amos. - Nienawidzę gnomów. Okropnie śmierdzą.

-

Ale właśnie powiedziałeś...

58 CARTER Nomem. N-o-m-e-m. To obszar, dzielnica. Termin pochodzi z dawnych czasów, kiedy Egipt był podzielony na czterdzieści dwie prowincje. Dziś system działa nieco inaczej. Globalizacja. Świat jest podzielony na trzysta sześćdziesiąt nomów. Egipt jest, oczywiście, pierwszym. Okolica Nowego Jorku dwudziestym pierwszym. Sadie spojrzała na mnie, stukając się palcem w czoło. Nie, Sadie - dodał Amos, nawet się nie odwracając. - Nie zwariowałem. Musicie się jeszcze dużo nauczyć. Dotarliśmy na górę schodów. Patrząc na dom, miałem problem z określeniem, co właściwie widzę. Budynek był wysoki na co najmniej piętnaście metrów i wykonany z ogromnych bloków wapiennych, a okna miał oprawne w stal. Wokół okien były wyryte hieroglify, a ściany oświetlono tak, że wszystko to wyglądało jak skrzyżowanie nowoczesnego muzeum ze starożytną świątynią. Ale najdziwniejsze było to, że kiedy odwracałem wzrok, cały budynek jakby znikał. Sprawdziłem kilka razy dla pewności. Kiedy zerkałem na rezydencję kątem oka, nie było jej tam. Musiałem koncentrować na niej wzrok, ale wymagało to sporego wysiłku. Amos przystanął przed wejściem, które miało rozmiary bramy do garażu: ciemny, ciężki prostokąt drewna bez widocznej klamki czy zamka. -

Ty pierwszy, Carterze.

-

Ale jak...

-

A jak myślisz?

Super, kolejna zagadka. Miałem właśnie zaproponować, żeby posłużyć się głową Amosa jako taranem i wypróbować taką metodę. Potem spojrzałem jeszcze raz na drzwi i doznałem bardzo dziwnego uczucia. Wyciągnąłem rękę. Powoli, nie dotykając 59 5. SPOTKANIE Z MAŁPĄ drzwi, uniosłem dłoń, a brama powtórzyła mój ruch - pojechała w górę i znikła w suficie. Sadie zatkało. -Jak... -

Nie wiem - przyznałem nieco zażenowany. - Może jakiś czujnik ruchu?

Interesujące. - W głosie Amosa słychać było lekki niepokój. - Ja bym tego tak nie zrobił, ale nieźle. Zaskakująco dobrze. -

W takim razie dzięki.

Sadie usiłowała wejść do środka pierwsza, ale gdy tylko stanęła na progu, Muffinka miauknęła i omal nie wyrwała się jej z ramion. Sadie cofnęła się. -

O co ci chodzi, kocie?

Ach, oczywiście - powiedział Amos. - Bardzo przepraszam. - Położył dłoń na łebku kotki i powiedział z namaszczeniem. -Możesz wejść. -

Kot potrzebuje pozwolenia? - zapytałem.

Wyjątkowe okoliczności - odparł, co niewiele wyjaśniało, po czym wszedł do środka, nie mówiąc nic więcej. Poszliśmy za nim i tym razem Muffinka już nie protestowała. O rany... - Sadie opadła szczęka. Wyciągnęła szyję, żeby spojrzeć na sufit, a ja miałem wrażenie, że guma wypadnie jej z ust. -

Tak - odezwał się Amos. - To Wielka Sala.

Nic dziwnego, że tak ją nazwali. Sufit z cedrowym belkowaniem wznosił się o cztery piętra wyżej, a podtrzymywały go rzeźbione kamienne filary ozdobione hieroglifami. Na ścianach wisiały dziwaczne instrumenty muzyczne i starożytna broń egipska. Całe pomieszczenie otaczały trzy galeryjki, z których otwierały się szeregi drzwi. Kominek był tak wielki, że można by w nim 60 CARTER zaparkować samochód. Nad nim wisiał plazmowy telewizor, a po obu stronach stały ciężkie skórzane kanapy. Na podłodze leżał dywan wyglądający jak wężowa skóra, tylko że był długi na prawie piętnaście metrów i szeroki na jakieś pięć - większy niż jakikolwiek wąż. Na zewnątrz, przez szklane ściany, dostrzegałem taras otaczający dom. Mieścił się tam basen, kącik jadalny i ogień płonący na palenisku. Po drugiej stronie Wielkiej Sali widziałem podwójne drzwi oznaczone Okiem Horusa i zamknięte na pół tuzina kłódek. Zastanawiałem się, co też może się znajdować za nimi. Ale prawdziwym dziwem był posąg stojący pośrodku sali. Miał dziesięć metrów wysokości i wykonany był z czarnego marmuru. Rozpoznałem, że to jakieś egipskie bóstwo, ponieważ postać miała ludzkie ciało i zwierzęcą głowę - jak bocian czy żuraw, z długą szyją i naprawdę długim dziobem. Bóg ubrany był na modłę egipską, w spódniczkę, szarfę i pek-torał. W jednej dłoni trzymał rysik pisarza, a w drugiej otwarty zwój, jakby właśnie napisał wyryte tam hieroglify: anch - egipski krzyż z kokardką - i prostokąt znajdujący się nad nim. -

To jest to! - wykrzyknęła Sadie. - Per Anch. Wpatrywałem się w nią z niedowierzaniem.

-

Dobra, ale jak ty to czytasz?

-

Nie wiem - odparła. - Ale to oczywiste, nie? To na górze ma kształt planu domu.

Skąd ci to przyszło do głowy? To tylko pudełko. - Problem w tym, że miała rację. Rozpoznałem ten symbol, który miał być 61 5. SPOTKANIE Z MAŁPĄ uproszczonym obrazem domu z wejściem, ale to nie powinno być oczywiste dla większości ludzi, zwłaszcza takich o imieniu Sadie. A jednak ona wyglądała na całkowicie pewną. To jest dom - upierała się. - A na dolnym obrazku mamy anch, symbol życia. Per Anch - Dom Życia. Doskonale, Sadie. - Amos ewidentnie był pod wrażeniem. - A to jest posąg jedynego boga, który wciąż może przebywać w Domu Życia... w każdym razie w zwyczajnych okolicznościach. Rozpoznajesz go, Carterze? Nagle wszystko zaskoczyło: to był ibis, egipski ptak rzeczny. -

Thot - powiedziałem. - Bóg wiedzy. Wynalazł pismo.

-

Istotnie - odparł Amos.

A dlaczego zwierzęce głowy? - zapytała Sadie. - Wszystkie egipskie bóstwa mają zwierzęce głowy. To strasznie głupio wygląda. -

Zazwyczaj nie pokazują się w tej postaci - odrzekł Amos. -Nie na co dzień.

-

Na co dzień? - zapytałem. - Ejże. To brzmi tak, jakbyś spotykał ich osobiście.

Wyraz twarzy Amosa nie pocieszył mnie. Wyglądał, jakby przypominał sobie coś nieprzyjemnego. Bogowie mogą pojawiać się w wielu postaciach: zazwyczaj w pełni ludzkich albo w pełni zwierzęcych, ale czasem jako tego rodzaju hybrydy. To pierwotne siły, wiecie? Coś w rodzaju mostu między człowiekiem a naturą. Przedstawia się ich ze zwierzęcymi głowami, żeby pokazać, że egzystują jednocześnie w dwóch światach. Zrozumieliście? -

Ani trochę - odparła Sadie.

Ekhem. - Amos nie sprawiał wrażenia zaskoczonego. -Tak, musimy sporo poćwiczyć. W każdym razie ten bóg, który 62 w CARTER

stoi przed wami, Thot, założył Dom Życia, którego lokalnym oddziałem jest ta rezydencja. A w każdym razie... była. Jestem jedynym członkiem, który pozostał w nomie dwudziestym pierwszym. Albo też byłem, dopóki wy się nie zjawiliście. Chwileczkę. - Miałem tyle pytań, że nie wiedziałem nawet, od którego zacząć. - Co to jest Dom Życia? Dlaczego tylko Tho-towi wolno tu przebywać? I dlaczego ty... Rozumiem, jak się czujesz, Carterze. - Amos uśmiechnął się współczująco. - Ale o tych rzeczach lepiej rozmawiać za dnia. Musicie się przespać, a nie chcę, żeby śniły się wam koszmary. -

Myślisz, że jesteśmy w stanie teraz spać?

-

Miau. - Muffinka przeciągnęła się w ramionach Sadie i ziewnęła szeroko.

Amos klasnął w ręce. -

Chufu!

Myślałem, że kichnął, ponieważ Chufu to dziwaczne imię, ale w tej samej chwili na schodach pojawił się nieduży człowieczek, wysoki na jakiś metr, ze złotym futrem i w fioletowym wdzian-ku. Dopiero po chwili zorientowałem się, że był to pawian ubrany w koszulkę klubu L.A. Lakers. Pawian zrobił salto i wylądował przed nami. Pokazał kły i wydał dźwięk, który brzmiał po części jak ryk, a po części jak beknięcie. Jego oddech cuchnął chipsami o smaku meksykańskim. Na powitanie przyszło mi do głowy tylko tyle: - Lakersi to drużyna z mojego miasta! Pawian poklepał się po głowie obiema rękami i beknął ponownie. -

Chufu cię lubi - oznajmił Amos. - Świetnie się dogadacie.

-

Super. - Sadie wyglądała na oszołomioną. - Masz małpę za lokaja. Czemu nie?

63

5. SPOTKANIE Z MAŁPĄ Muffinka mruczała w jej ramionach, jakby pawian w ogóle jej nie obchodził. -

Agh! - burknął w moją stronę Chufu. ' .

Amos zachichotał. -

Mówi, że chciałby z tobą zagrać jeden na jednego, Carterze. Ocenić, ile jesteś wart.

Przestąpiłem z nogi na nogę. -

Eee, tak. Jasne. Może jutro. Ale jak rozumiesz...

Obawiam się, że musisz się przyzwyczaić do wielu rzeczy, Carterze - odparł Amos. - Teraz, jeśli chcecie przeżyć i ocalić waszego ojca, musicie odpocząć.

Przepraszam - wtrąciła się Sadie — czy powiedziałeś właśnie: „przeżyć i ocalić waszego ojca"? Mógłbyś to rozwinąć? -

Jutro - odparł Amos. - Rano zaczniemy szkolenie. Chufu, zaprowadź ich do pokoi, proszę.

Agh-uch! - zachrząkał pawian, po czym odwrócił się i zaczął się wspinać kołyszącym krokiem na schody. Niestety, koszulka Lakersów nie zakrywała w całości jego kolorowego tyłka. Mieliśmy już ruszyć za nim, kiedy Amos odezwał się znowu. -

Carterze, proszę o torbę. Lepiej będzie zamknąć ją w bibliotece.

Zawahałem się. Praktycznie zapomniałem o torbie, którą miałem na ramieniu, ale była ona wszystkim, co pozostało mi po tacie. Nie miałem nawet naszego bagażu, ponieważ został w Muzeum Brytyjskim. Prawdę mówiąc, dziwiło mnie to, że policja nie odebrała mi torby, ale jakby po prostu jej nie zauważyli. -

Dostaniesz ją z powrotem - obiecał Amos - kiedy nadejdzie czas.

Prosił uprzejmie, ale coś w jego oczach mówiło mi, że tak naprawdę nie mam wyboru. 64 CARTER Podałem mu torbę. Amos wziął ją ostrożnie, jakby była pełna ładunków wybuchowych. - Do zobaczenia rano. - Odwrócił się i ruszył w kierunku zamkniętych łańcuchami drzwi, które odryglowały się i uchyliły na tyle, żeby Amos zdołał przecisnąć się przez szparę, nie ukazując nic z tego, co mieściło się za nimi. Następnie kłódki zatrzasnęły się za nim z powrotem. Spojrzałem na Sadie, niepewny, co mam robić. Pozostawanie w Wielkiej Sali z wywołującym dreszcze posągiem Thota nie zapowiadało się zachęcająco, więc ruszyliśmy za Chufu po schodach. Dostaliśmy pokoje obok siebie na drugim piętrze i muszę przyznać, że były fajniejsze niż wszystkie miejsca, gdzie dotąd mieszkałem. Miałem własną wnękę kuchenną z szafkami pełnymi ulubionych przekąsek: piwa imbirowego [Nie, Sadie, to wcale nie jest napój dla staruszków! Bądź cicho!], batoników i cukierków. Wydawało mi się to niemożliwe: skąd Amos wiedział, co lubię? Telewizor, komputer i sprzęt audio były absolutnie najnowocześniejsze. W łazience znalazłem kosmetyki, których używałem na co dzień: pastę, dezodorant, wszystko. Ogromne łóżko też było fantastyczne, choć poduszka wydała mi się nieco dziwaczna. Zamiast miękkiej poduchy był tam podgłówek z kości słoniowej, jak w grobach egipskich. Rzeźbiony w lwy i (oczywiście) hieroglify. W pokoju był nawet taras, wychodzący na port w Nowym Jorku, z perspektywą na Manhattan i Statuę Wolności w oddali, ale przesuwane szklane drzwi były zamknięte i nie dawały się otworzyć. To był dla mnie pierwszy znak, że coś jest nie w porządku. 65

5. SPOTKANIE Z MAŁPĄ Odwróciłem się do Chufu, ale on znikł. Drzwi mojego pokoju były zamknięte. Spróbowałem je otworzyć, ale nie dałem rady. Z drugiego pokoju dobiegł mnie stłumiony głos. -

Carter?

Sadie. - Przymierzyłem się do drzwi łączących nasze pokoje, ale one też były zamknięte na klucz. -

Jesteśmy więźniami - oznajmiła. - Myślisz, że Amos... To znaczy, możemy mu ufać?

Po wszystkim, co dziś widziałem, nie ufałem już niczemu, ale w głosie Sadie słyszałem strach. Uruchomiło to we mnie nieznane dotychczas uczucie, jakby potrzebę uspokojenia jej. Sam pomysł wydał mi się bezsensowny. Sadie zawsze sprawiała wrażenie dużo odważniejszej ode mnie... Robiła, co chciała, nigdy nie przejmowała się konsekwencjami. To ja zawsze się bałem. Ale teraz czułem się tak, jakbym miał odegrać dawno zapomnianą rolę: starszego brata. Wszystko będzie dobrze. - Usiłowałem emanować pewnością siebie. - Wiesz, gdyby Amos chciał nam zrobić krzywdę, to już dawno by to zrobił. Spróbuj się przespać. -

Carter?

-No? To była magia, prawda? To, co stało się z tatą w muzeum. Łódź Amosa. Ten dom. To wszystko magia. -

Tak sądzę.

Słyszałem jej westchnienie. -

Dobrze. Przynajmniej nie zwariowałam.

Dobranoc, pchły na noc! - zawołałem. I uświadomiłem sobie, że nie mówiłem tego do Sadie od czasów, kiedy mieszkaliśmy wszyscy w Los Angeles, a mama jeszcze żyła. 66 CARTER -

Tęsknię za tatą - powiedziała. - Prawie go nie znałam, wiem, ale... tęsknię za nim.

W oczach zakręciły mi się łzy, ale wziąłem głęboki oddech. Nie mogłem sobie pozwolić na słabość. Sadie mnie potrzebowała. Tato nas potrzebował. Znajdziemy go - zapewniłem ją. - Miłych snów. Nasłuchiwałem, ale dotarło do mnie tylko miauczenie Muf-

finki, która biegała po pokoju, zwiedzając nową siedzibę. Przynajmniej ona nie sprawiała wrażenia nieszczęśliwej. Przebrałem się w piżamę i wpełzłem do łóżka. Pościel była wygodna i ciepła, ale poduszka okazała się zbyt dziwna. Kark mnie od niej bolał, więc położyłem ją na podłodze i zasnąłem bez niej. Pierwszy wielki błąd. c ą 6. Śniadanie z krokodylem RTER Jak mam to opisać? To nie był koszmar. Było to zdecydowanie bardziej realistyczne i przerażające. Kiedy zasnąłem, poczułem, że staję się lekki jak piórko. Uniosłem się w górę, obróciłem - i zobaczyłem własny śpiący kształt poniżej. Umieram - pomyślałem. Ale to też nie było to. Nie byłem duchem. Miałem nowy, błyszczący złotem kształt i skrzydła zamiast ramion. Jakbym był jakimś ptakiem. [Nie, Sadie, nie kurczakiem. Proszę, czy mogę dalej opowiadać?]. Wiedziałem, że nie śnię, bo nigdy nie mam kolorowych snów. I na pewno nie śnią mi się doznania wszystkich pięciu zmysłów. Pokój delikatnie pachniał jaśminem. Słyszałem, jak bąbelki syczą cichutko w puszce z piwem imbirowym, która stała otwarta na szafce nocnej. Czułem, że chłodny wiatr porusza moimi piórami, i uświadomiłem sobie, że okna są otwarte. Nie chciałem 68 CARTER wychodzić, ale mocny podmuch wywiał mnie z pokoju niczym liść podczas burzy. Światła rezydencji w dole zbladły. Wieżowce Nowego Jorku rozmyły się i znikły. Leciałem przez mgłę i ciemność, a wokół mnie szeptały dziwaczne głosy. W żołądku czułem takie łaskotanie jak poprzedniej nocy na łodzi Amosa. Chwilę później mgła się przerzedziła, a ja znalazłem się w zupełnie innym miejscu. Unosiłem się nad nagim szczytem górskim. Poniżej w dolinie ciągnęły się światła miasta. Z całą pewnością nie był to Nowy Jork. Była noc, ale wiedziałem, że mam pod sobą pustynię. Wiatr był tak suchy, że skórę na twarzy miałem jak z papieru. I wiem, że to nie ma sensu, ale twarz była normalna, jakby ta część mojego ciała nie przemieniła się w ptaka. [Tak, Sadie. Kurczak z głową Cartera. Zadowolona?]. Pode mną, na grani stały dwie postacie. Najwyraźniej mnie nie zauwazyły, a ja uświadomiłem sobie, że już nie błyszczę. Właściwie byłem całkiem niewidoczny, unosząc się w ciemności. Nie widziałem kształtów wyraźnie, ale zauważyłem, że postacie te nie były ludzkie. Wytężywszy wzrok, dostrzegłem, że jedna jest niska, przysadzista i pozbawiona włosów, o śliskiej skórze lśniącej w świetle gwiazd niczym jakiś płaz stojący na tylnych nogach. Druga była wysoka i chuda jak patyk, z kogucimi

pazurami zamiast stóp. Nie widziałem dobrze twarzy, ale sprawiała wrażenie czerwonej i wilgotnej, i... no, powiedzmy tyle, że byłem zadowolony, że nie widzę jej lepiej. -

Gdzie on jest? - zaskrzeczał ten ropuchopodobny.

Nie przyjął jeszcze stałego ciała - odparł kpiąco ten o kogucich nogach. - Może się ukazywać jedynie na krótkie chwile. -

Jesteś pewny, że to właściwe miejsce?

-

Tak, głupcze! Pojawi się tu, jak tylko...

69

6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM Na grani pojawił się ognisty kształt. Dwa stwory padły na ziemię, czołgając się w pyle, a ja miałem szczerą nadzieję, że naprawdę jestem niewidzialny. -

Panie! - odezwał się ropucha.

Nawet w ciemności trudno było dostrzec nowo przybyłego -majaczyła tylko sylwetka człowieka wśród płomieni. Jak się nazywa to miejsce? — zapytał mężczyzna. Gdy tylko przemówił, miałem pewność, że był to ten sam, który zaatakował mojego tatę w Muzeum Brytyjskim. Powrócił cały lęk, który czułem w muzeum, paraliżując mnie. Przypomniało mi się, jak usiłowałem podnieść ten głupi kamień, żeby nim rzucić, ale nie byłem w stanie zrobić nawet tego. Zawiodłem tatę na całej linii. -

Panie - odezwał się koguciostopy. - Ta góra nazywa się Wielbłądzi Grzbiet. A miasto Phoenix.

Phoenix. Bardzo odpowiednio! A pustynia wygląda zupełnie jak w domu. Trzeba ją tylko oczyścić z życia. Pustynia powinna być sterylnym obszarem, nie sądzicie? -

Oczywiście, panie - zgodził się ropucha. - Ale co z pozostałą czwórką?

Jeden jest już w grobie - odparł ognisty. - Druga jest słaba, można nią łatwo manipulować. Zostaje dwóch. Wkrótce się z nimi uporamy. -

Eee... jak? - zapytał ropucha.

Ognisty rozbłysnął jaśniej. Bardzo dociekliwa z ciebie kijanka, nieprawdaż? - Wycelował palec w ropuchę i skóra nieszczęsnego stwora zaczęła dymić. -

Nie! - zaskrzeczał błagalnie. — Nieee!

Nie mogłem na to patrzeć i nie mam ochoty tego opisywać. Ale jeśli słyszeliście, jak to wygląda, kiedy okrutne dzieci sypią 70 CARTER sól na ślimaki, to macie wyobrażenie, co się działo z ropuchą. Wkrótce nic po niej nie zostało. Koguciostopy cofnął się nerwowo. Trudno się dziwić. Zbudujemy tu dla mnie świątynię - oznajmił ognisty jak gdyby nigdy nic. - Ta góra będzie miejscem mojego kultu. Kiedy ją skończymy, wywołam największą burzę, jaką widział świat. Oczyszczę wszystko. Wszystko. Tak, panie - przytaknął szybko koguciostopy. - Ach, jeśli mogę coś zasugerować, panie, dla zwiększenia twojej mocy... -Stwór pochylił się, drapiąc ziemię pazurami i przesuwając się do przodu, jakby chciał szepnąć coś do ucha ognistemu. Kiedy myślałem już, że koguciostopy zamieni się w kurczaka z rożna, powiedział do ognistego coś, czego nie dosłyszałem, a tamten zapłonął jaśniej. -

Doskonale! Jeśli zdołasz to wykonać, zasłużysz na nagrodę. A jeśli nie...

-

Rozumiem, panie.

Idź zatem - powiedział ognisty. - Uwolnij nasze siły. Zacznij od długoszyich. To powinno ich zmiękczyć. Zbierz młodych i przyprowadź do mnie. Chcę ich żywych, zanim zdążą poznać swoją moc. Nie zawiedź mnie. -

Nie, panie.

-

Phoenix - rozmarzył się ognisty. - Bardzo mi się tu podoba.

Przesunął ręką nad horyzontem, jakby wyobrażał sobie płonące miasto. -

Wkrótce to ja powstanę z popiołów. To będzie wspaniały prezent urodzinowy.

Obudziłem się z bijącym ciężko sercem, z powrotem we własnym ciele. Było mi gorąco, jakby ten ognisty chciał mnie 71 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM spalić. Po czym uświadomiłem sobie, że na mojej piersi siedzi kot. Muffinka wpatrywała się we mnie spod przymkniętych powiek. -

Miau.

-

Jak się tu dostałaś? - wymruczałem.

Usiadłem, przez sekundę niepewny, gdzie jestem. Jakiś hotel w kolejnym mieście? Omal nie zawołałem taty... i wtedy przypomniałem sobie. Wczoraj. Muzeum. Sarkofag. Uderzyło to we mnie tak mocno, że straciłem oddech. Stop - pomyślałem. - Nie masz czasu na żałobę. 1 jakkolwiek zabrzmi to dziwnie, głos w mojej głowie należał do kogoś innego - starszego, mocniejszego. Albo to był dobry znak, albo ogarniało mnie szaleństwo. -

Pamiętaj, co widziałeś ~ powiedział głos. ~ On cię szuka. Musisz być gotoury.

Wzdrygnąłem się. Chciałem wierzyć, że to był tylko zły sen, ale wiedziałem, że jest inaczej. Za dużo wydarzyło się poprzedniego dnia, żebym wątpił w to, co widziałem. Jakoś udało mi się oderwać od ciała w czasie snu. Znalazłem się w Phoenix — tysiące kilometrów stąd. Był tam ten ognisty. Nie zrozumiałem wiele z tego, co mówił, ale na pewno było tam coś o wysłaniu oddziałów w celu pojmania młodych. Ciekawe, kto to może być? Muffinka zeskoczyła z łóżka i obwąchała kościany podgłówek, spoglądając na mnie tak, jakby usiłowała mi coś powiedzieć. -

Możesz to sobie wziąć - powiedziałem do niej. - Jest niewygodne.

Położyła łebek na podgłówku i spojrzała na mnie oskarżyciel-sko. 72 CARTER -

Miau.

-

Cokolwiek sobie życzysz, kocie.

Wstałem i wziąłem prysznic. Kiedy zabrałem się za ubieranie, okazało się, że moje stare ciuchy znikły. Te w szafie miały mój rozmiar, ale były zupełnie inne od tego, do czego przywykłem -workowate spodnie wiązane sznurkiem, luźne koszule, wszystko z surowego białego lnu, a ubrania na chłodną pogodę podobne do tych, które noszą fellachowie, egipscy chłopi. Nie powiem, żeby to był mój styl. Sadie lubi powtarzać, że nie mam stylu. Narzeka, że ubieram się jak dorosły - koszula na guziki, flanelowe spodnie, eleganckie buty. Okej, może tak jest. Ale to dlatego, że tato zawsze wymagał ode mnie porządnego stroju. Pamiętam, jak wytłumaczył mi to po raz pierwszy. Miałem dziesięć lat. Jechaliśmy na lotnisko w Atenach, na zewnątrz było jakieś czterdzieści pięć stopni, a ja narzekałem, że chciałbym mieć na sobie szorty i podkoszulek. Dlaczego nie może mi być wygodnie? Nie wybieraliśmy się tego dnia w żadne ważne miejsce - po prostu podróżowaliśmy. Tato położył mi dłoń na ramieniu.

Jesteś coraz starszy, Carterze. Jesteś ciemnoskóry. Ludzie będą cię z tego powodu oceniać bardziej surowo, musisz więc zawsze wyglądać nienagannie. -

To niesprawiedliwe! - upierałem się.

Sprawiedliwość nie oznacza, że wszyscy dostają to samo -odparł tato. - Sprawiedliwość oznacza, że wszyscy dostają to, czego potrzebują. A jedyny sposób, żeby dostać to, czego się potrzebuje, to samemu na to zapracować. Rozumiesz? Odpowiedziałem, że nie. Mimo to dalej robiłem wszystko, o co prosił: interesowałem się Egiptem, koszykówką i muzyką. 73 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM Podróżowałem z jedną walizką. Ubierałem się tak, jak sobie życzył tato, ponieważ zazwyczaj miał rację. Prawdę mówiąc, nigdy nie przyłapałem go na tym, żeby nie miał... aż do tej nocy w Muzeum Brytyjskim. W każdym razie włożyłem ubrania z szafy. Pantofle były wygodne, choć wątpiłem, żeby dało się w nich biegać. Drzwi do pokoju Sadie były otwarte, ale jej tam nie było. Na szczęście drzwi mojej sypialni nie były już zamknięte na klucz. Muffinka dołączyła do mnie i zeszliśmy po schodach, mijając po drodze mnóstwo niezamieszkanych pokoi. W tej rezydencji mogło zamieszkać ze sto osób, ale czuło się tu pustkę i smutek. Na dole, w Wielkiej Sali, pawian imieniem Chufu siedział na sofie z piłką do koszykówki między nogami i kawałkiem dziwacznie wyglądającego mięsa w rękach. Było ono pokryte różowymi piórami. W telewizji leciał kanał sportowy; Chufu oglądał najlepsze kawałki z wczorajszych rozgrywek. -

Hej - powiedziałem, choć czułem się nieco dziwacznie, rozmawiając z nim. - Lakersi wygrali?

Chufu spojrzał na mnie i pogłaskał piłkę, jakby chciał zagrać. -

Agh, agh.

Z podbródka zwisało mu różowe pióro, na którego widok zrobiło mi się niedobrze. -

E, tak - odparłem. - Zagramy później, dobrze?

Zobaczyłem na tarasie Sadie i Amosa: jedli śniadanie nad basenem. Powinien tam panować mróz, ale na palenisku buzował ogień, a ani Amos, ani Sadie nie wyglądali na zmarzniętych. Ruszyłem w ich kierunku, po czym zawahałem się przed posągiem Thota. W świetle dnia ptasiogłowy bóg nie wyglądał 74

CARTER aż tak przerażająco. Ale przysiągłbym, że te paciorkowate oczy spoglądały na mnie wyczekująco. Co powiedział ten ognisty wczoraj w nocy? Coś o tym, że musi nas schwytać, zanim opanujemy nasze moce. Brzmiało to absurdalnie, ale przez chwilę poczułem przypływ sił - jak wczoraj wieczorem, kiedy otwarłem drzwi wejściowe samym uniesieniem ręki. Czułem, że mógłbym podnieść wszystko, nawet tę dziesięciometrową rzeźbę, gdybym tylko chciał. Niczym w transie, zrobiłem krok do przodu. Muffinka miauknęła niecierpliwie i trąciła mnie nosem w stopę. Uczucie znikło. -

Masz rację - powiedziałem do niej. - Głupi pomysł.

A poza tym teraz czułem już zapach śniadania: grzanki, bekon, gorąca czekolada... nie mogłem mieć za złe Muffince, że się jej spieszy. Wyszedłem za nią na taras. -

Ach, Carter - powitał mnie Amos. - Wesołych świąt, chłopcze. Siadaj.

-

Nareszcie - mruknęła Sadie. - Wstałam wieki temu.

Ale przez chwilę patrzyła mi w oczy, jakby myślała o tym samym co ja: święta. Od śmierci mamy nie spędzaliśmy ich razem. Zastanawiałem się, czy Sadie pamięta, jak robiliśmy dekoracje na choinkę z włóczki i patyków po lodach. Amos nalał sobie filiżankę kawy. Był ubrany podobnie jak wczoraj i musiałem przyznać, że ten facet miał styl. Jego szyty na miarę garnitur był z niebieskiej wełny, na głowie miał odpowiednio dobrany kapelusz, a włosy zaplótł na nowo ciemnoniebieskimi paciorkami z lapis-lazuli - kamienia, z którego w starożytnym Egipcie często robiono biżuterię. Nawet okulary pasowały do całości: okrągłe szkła były zabarwione na niebiesko. Na stojaku obok paleniska stał saksofon tenorowy, a ja 75 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM bez trudu wyobraziłem go sobie, jak gra w tym miejscu serenady dla East River. Sadie tak jak ja była ubrana w piżamowate wdzianko, ale jakoś udało jej się zachować wojskowe buty. Zapewne nie zdjęła ich do snu. Wyglądała dość zabawnie w tej piżamie i z ufar-bowanymi na czerwono kosmykami, ale ponieważ ja nie byłem ubrany wiele lepiej, nie mogłem się z niej wyśmiewać. Hm, Amosie? - zapytałem. - Nie miałeś żadnego domowego ptaka, prawda? Chufu właśnie zjadł coś, co miało różowe pióra. Ach! - Amos pociągnął łyk kawy. - Bardzo mi przykro, jeśli to cię uraziło. Chufu jest bardzo wybredny. Je tylko to, co zaczyna się na „f". Figi, flaczki, flamingi. Zamrugałem powiekami. -

Czy ty właśnie powiedziałeś...

Carter - ostrzegła mnie Sadie. Była zielona na twarzy, jakby już przeszła przez tę rozmowę. Nie pytaj. -

Dobra - odparłem. - Nie pytam.

Proszę, Carterze, poczęstuj się. - Amos wskazał ręką szwedzki stół pełen jedzenia. - A potem możemy przejść do wyjaśnień. Nie widziałem na stole żadnego flaminga, co mnie uspokoiło, ale poza tym było tam właściwie wszystko. Wrzuciłem na talerz kilka naleśników z masłem i syropem, trochę bekonu i nalałem sobie szklankę soku pomarańczowego. W tej samej chwili kątem oka dostrzegłem jakiś ruch. Zerknąłem w stronę basenu. Pod powierzchnią wody przesuwał się długi i blady kształt. Omal nie upuściłem talerza. -

Czy to jest...

76 CARTER Krokodyl - potwierdził Amos. - Na szczęście. To albinos, ale proszę, nie wspominaj tego przy nim. Jest na tym punkcie bardzo czuły. -

Nazywa się Filip Macedoński - poinformowała mnie Sadie.

Nie miałem pojęcia, jakim cudem przyjmuje to wszystko z takim spokojem, ale uznałem, że skoro ona nie umiera ze strachu, to ja też nie powinienem. -

To długie imię - powiedziałem.

-

To długi krokodyl - odparła Sadie. - Aha, i lubi bekon.

Na potwierdzenie swoich słów rzuciła przez ramię kawałek bekonu. Filip wyskoczył z wody i jednym kłapnięciem chwycił przysmak. Skórę miał śnieżnobiałą, a oczy różowe. Pysk miał tak wielki, że byłby w stanie połknąć całego wieprza. Jest raczej nieszkodliwy dla moich przyjaciół - zapewnił mnie Amos. - W dawnych czasach żadna świątynia nie była kompletna bez sadzawki pełnej krokodyli. To bardzo potężne magiczne stworzenia. Dobra - powiedziałem. — Mamy więc pawiana, krokodyla... Powinienem wiedzieć jeszcze o jakichś zwierzątkach domowych? Amos zamyślił się. -

Widzialnych? Nie, to chyba wszystkie.

Usiadłem tak daleko od basenu, jak tylko się dało. Muffinka krążyła wokół moich nóg, mrucząc. Miałem nadzieję, że okaże rozsądek i nie zbliży się do magicznych krokodyli Filipów. -

A więc, Amosie - odezwałem się między kęsami naleśnika. - Wyjaśnienia.

-

Owszem - przytaknął. - Od czego by tu zacząć...

-

Od naszego taty - zaproponowała Sadie. - Co się z nim stało?

77 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM Amos wziął głęboki oddech. -

Julius usiłował przywołać boga. Niestety, zadziałało.

Niełatwo było traktować Amosa serio, kiedy mówił o przywoływaniu bogów, rozsmarowując jednocześnie masło na bagietce. Jakiegoś konkretnego? - zapytałem jak gdyby nigdy nic. -Czy może po prostu dowolne bóstwo? Sadie kopnęła mnie pod stołem. Rzucała mi gniewne spojrzenia, jakby naprawdę wierzyła w to, co mówił nasz stryj. Amos ugryzł bułkę. -

Istnieje wielu egipskich bogów, Carterze. Ale twój tato chciał wezwać jednego konkretnego.

Spojrzał na mnie znacząco. Ozyrysa - przypomniałem sobie. - Kiedy tato stał przed kamieniem z Rosetty, powiedział: „Przybądź, Ozyrysie". Przecież Ozyrys to legenda. Wymysł. Niestety to nieprawda. - Amos spoglądał poprzez East River na Manhattan, którego wieżowce lśniły w porannym słońcu. - Starożytni Egipcjanie nie byli głupcami, Carterze. Budowali piramidy. Stworzyli pierwsze wielkie państwo. Ich cywilizacja przetrwała tysiące lat. -

Aha - odparłem. - Ale teraz ich nie ma.

Amos pokręcił głową. Tak potężne dziedzictwo nie znika. W porównaniu z Egipcjanami Grecy i Rzymianie byli małymi dziećmi. A nasze nowoczesne państwa, jak Wielka Brytania czy Ameryka? Mgnienie oka. Najstarsze korzenie cywilizacji, w każdym razie zachodniej, znajdują się w Egipcie. Spójrz na piramidę na banknocie dolarowym. Spójrz na pomnik Waszyngtona - największy na świecie egipski obelisk. Egipt nadal żyje i ma się dobrze. Podobnie jak, niestety, jego bogowie. 78 CARTER

Ejże - zaprotestowałem. - To znaczy... Nawet gdybym miał uwierzyć, że magia istnieje naprawdę, to wiara w starożytnych bogów jest czymś zupełnie innym. Żartowałeś, prawda? Ale kiedy mówiłem te słowa, myślałem o ognistym człowieku z muzeum, o tym, jak jego twarz zmieniała się z ludzkiej w zwierzęcą. I o posągu Thota - jak wodził za mną oczami. Carterze - powiedział Amos - Egipcjanie nie byliby tak głupi, żeby wierzyć w wymyślonych bogów. Istoty opisane w ich mitach są bardzo, bardzo realne. W dawnych czasach egipscy kapłani wzywali tych bogów, aby wykorzystywać ich moc i dokonywać wielkich czynów. Tak narodziło się to, co nazywamy magią. Podobnie jak wiele innych rzeczy, również magia została wynaleziona w Egipcie. Każda świątynia miała swoich magów skupionych w Domu Życia. Ci magowie byli sławni w całym starożytnym świecie. -

A ty jesteś egipskim magiem.

Amos przytaknął. -

Podobnie jak wasz tato. Widzieliście to wczoraj na własne oczy.

Zastanowiłem się. Nie mógłbym zaprzeczyć, że tato robił w muzeum dziwne rzeczy, które wyglądały jak magia. -

Przecież on jest archeologiem - powiedziałem z uporem.

To jego przykrywka. Pamiętasz, że specjalizuje się w przekładach starożytnych zaklęć, które jest bardzo trudno zrozumieć, jeśli samemu nie posługuje się magią. Nasza rodzina, rodzina Kane, należała do Domu Życia prawie od początku. Rodzina waszej matki jest niemal równie starożytna. Faustowie? - Usiłowałem wyobrazić sobie dziadków uprawiających magię, ale dopóki oglądanie rugby w telewizji i pie79 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM czenie nieudanych ciasteczek nie zostanie uznane za czynności magiczne, nie widziałem szans. Oni nie zajmowali się magią przez wiele pokoleń - przyznał Amos. - Aż do twojej matki. Ale tak, to bardzo stara linia. Sadie potrząsnęła głową z niedowierzaniem. -

A więc teraz okazuje się, że mama też była magiczna. Żarty sobie stroisz?

Nie żartuję - zapewni! nas Amos. - Wy dwoje... jesteście potomkami dwóch starożytnych rodzin, z których każda ma długą i zawiłą historię związków z bogami. Jesteście najpotężniejszymi dziećmi rodu Kane od wielu stuleci. Usiłowałem jakoś to przetrawić. W tej chwili wcale nie czułem się potężny. Było mi niedobrze.

Usiłujesz nam wmówić, że nasi rodzice potajemnie czcili bogów o zwierzęcych głowach? zapytałem. Nie czcili - poprawił mnie Amos. - Pod koniec starożytności Egipcjanie przekonali się, że ich bogom nie należy się cześć. Są to potężne istoty, pierwotne siły, ale nie są boscy w takim sensie, jak sobie wyobrażali. To istoty stworzone, podobnie jak śmiertelnicy, tyle że znacznie potężniejsze. Możemy czuć wobec nich szacunek, bać się ich, posługiwać się ich mocą, a nawet walczyć z nimi o kontrolę... -

Walczycie z bogami? - przerwała mu Sadie.

-

Nieustannie - zapewnił ją Amos. - Ale nie oddajemy im czci. Thot nas tego nauczył.

Spojrzałem na Sadie w poszukiwaniu wsparcia. Ten facet chyba oszalał. Mimo wszystko ona patrzyła na niego tak, jakby wierzyła w każde jego słowo. -

A więc... - odezwałem się. - Dlaczego tato rozbił kamień z Rosetty?

80 CARTER Och, jestem przekonany, że nie zamierzał go rozbijać — odparł Amos. - To byłoby dla niego straszne. Prawdę mówiąc, moi bracia w Londynie zapewne już naprawili szkody. Kustosze niedługo przeszukają magazyny i okaże się, że kamień z Rosetty cudownie przetrwał wybuch. -

Przecież rozleciał się na milion kawałeczków! - wykrzyknąłem. - Jak mogli go naprawić?

Amos wziął do ręki talerzyk i rzucił go na kamienną podłogę. Talerz oczywiście się rozbił. W ten sposób niszczymy - oznajmił. - Mogłem to zrobić za pomocą magii - hedżi - ale zwykłe rozbicie jest łatwiejsze. A teraz... Amos wyciągnął rękę. -

Połącz się. Che-nem.

W powietrzu nad jego dłonią zapłonęły niebieskie hieroglify. Kawałki talerzyka poleciały ku jego dłoni i ułożyły się niczym puzzle; nawet najmniejsze drobinki przykleiły się w odpowiednich miejscach. Amos postawił wyglądający idealnie talerz z powrotem na stole. - To jakaś sztuczka - wydukałem. Usiłowałem zachowywać spokój, ale myślałem o dziwacznych wypadkach, które zdarzały się w obecności taty podczas naszych podróży, jak chociażby ci zamachowcy powieszeni za nogi na żyrandolu w kairskim hotelu. Czy możliwe, że tato zrobił to za pomocą jakiegoś zaklęcia? Amos nalał na talerzyk nieco mleka i postawił go na ziemi. Mufńnka podeszła. 81

6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM Wasz ojciec z pewnością nigdy celowo nie zniszczyłby zabytku. On po prostu nie zdawał sobie sprawy, ile mocy zostało zamknięte w kamieniu z Rosetty. Widzicie, kiedy Egipt gasł, jego magia zbierała się i skupiała w tym, co z niego zostało. Większość tych artefaktów pozostała oczywiście nadal na miejscu, ale w każdym dużym muzeum też coś się znajdzie. Mag jest w stanie posłużyć się tymi przedmiotami skupiającymi moc, żeby rzucić potężne zaklęcie. -

Nic nie rozumiem - powiedziałem.

Amos rozłożył ręce. Wybacz, Carterze. Aby zrozumieć magię, potrzeba wielu lat nauki, a ja usiłuję wam to wytłumaczyć w ciągu jednego poranka. Ważne jest to, że przez ostatnie sześć lat wasz ojciec szukał sposobu, żeby wezwać Ozyrysa, a wczoraj w nocy wydawało mu się, że znalazł odpowiedni przedmiot. -

Czekaj, po co on chciał wzywać Ozyrysa?

Sadie spojrzała na mnie z niepokojem. Carter, Ozyrys jest bogiem umarłych. Tato mówił, że wszystko będzie znów w porządku. On miał na myśli mamę. Nagle poranek jakby pochłodniał. Płomienie zadrżały w powiewie wiatru od strony rzeki. -

Chciał wskrzesić mamę? - zapytałem zdumiony. - Przecież to szaleństwo!

Amos zamyślił się. To byłoby niebezpieczne. Nierozważne. Głupie. Ale nie szalone. Wasz ojciec jest potężnym magiem. Jeśli rzeczywiście tego pragnął, mógł to osiągnąć, posługując się mocą Ozyrysa. Gapiłem się na Sadie. -

Wierzysz mu?

82 CARTER -

Widziałeś magię w muzeum. I tego ognistego kolesia. Tato coś przywołał z tego kamienia.

-

Aha - odparłem, myśląc o moim śnie. - Ale to nie był Ozyrys, prawda?

Nie - zgodził się ze mną Amos. - Twój ojciec uzyskał więcej, niż zamierzał. Wyzwolił ducha Ozyrysa. Prawdę mówiąc, myślę, że udało mu się zjednoczyć z bogiem... -

Zjednoczyć?

Amos uniósł rękę.

To temat na kolejną długą rozmowę. Na razie powiedzmy tylko, że przyjął w siebie moc Ozyrysa. Nie miał jednak okazji się nią posłużyć, ponieważ sądząc z tego, co usłyszałem od Sadie, wygląda na to, że Julius uwolnił z kamienia z Rosetty pięciu bogów. Pięciu bogów, którzy byli razem uwięzieni. Zerknąłem na siostrę. -

Wszystko mu opowiedziałaś?

-

On nam pomoże, Carter.

Nie zdecydowałem jeszcze, czy mogę zaufać temu facetowi, nawet jeśli był naszym stryjem, ale uznałem, że nie mamy wielkiego wyboru. Okej, niech będzie - powiedziałem. - Ten ognisty powiedział coś w rodzaju: „Uwolniłeś całą piątkę". Co to znaczyło? Amos powoli pił kawę. Jego nieobecne spojrzenie przypominało mi tatę. -

Nie chcę was wystraszyć.

-

Już za późno.

Bogowie egipscy są bardzo niebezpieczni. Przez jakieś ostatnie dwa tysiące lat my, magowie, poświęciliśmy mnóstwo czasu, żeby ich związać, i wyganialiśmy ich, kiedy tylko się pojawiali. Prawdę mówiąc, nasze najważniejsze prawo, ustanowione przez 83 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM najwyższego lektora Iskandara w czasach rzymskich, zabrania uwalniania bogów i posługiwania się ich mocą. Wasz ojciec już wcześniej zlamal to prawo. Sadie pobladła. -

Czy to ma coś wspólnego ze śmiercią mamy? Z obeliskiem Kleopatry w Londynie?

To ma wszystko wspólne z tym wydarzeniem, Sadie. Twoi rodzice... Cóż, wydawało im się, że robią coś dobrego. Podjęli straszliwe ryzyko, które kosztowało waszą mamę życie. Ojciec wziął winę na siebie. Został wygnany, tak byście pewnie powiedzieli. Stał się wyrzutkiem. Musiał bez przerwy zmieniać miejsce pobytu, ponieważ Dom obserwował wszystkie jego poczynania. Obawiali się, że on będzie kontynuował swoje... badania. Mieli zresztą rację. Przypomniały mi się te wszystkie razy, kiedy tato rozglądał się dookoła, przepisując starożytne inskrypcje, albo budził mnie o trzeciej czy czwartej rano i upierał się, że musimy zmienić hotel, albo też zabraniał mi zaglądać do swojej torby czy kopiować niektóre obrazki ze ścian świątyń - jakby od tego zależało nasze życie. Czy dlatego nigdy nas nie odwiedzałeś? - zapytała Amosa Sadie. - Dlatego że tato był wyrzutkiem?

Dom zabronił mi się z nim spotykać. Kochałem Juliusa. Bolało mnie to, że musiałem żyć z dala od mojego brata i jego dzieci. Ale nie mogłem się z wami widywać aż do ostatniej nocy, kiedy po prostu nie miałem wyboru - musiałem pomóc. Julius od lat miał obsesję odnalezienia Ozyrysa. Pożerał go żal z powodu tego, co się stało z waszą matką. Kiedy dowiedziałem się, że zamierza znów złamać prawo, próbował coś naprawić, musiałem go powstrzymać. Drugie wykroczenie oznaczałoby karę śmierci. 84 CARTER Niestety, nie udało mi się. Powinienem był wiedzieć, jaki on jest uparty. Spojrzałem na mój talerz. Jedzenie wystygło. Mufftnka wskoczyła na stół i otarła mi się o rękę. Ponieważ nie protestowałem, zabrała się za mój bekon. Wczoraj w nocy w muzeum - odezwałem się - ta dziewczyna z nożem i mężczyzna z rozdwojoną brodą... oni też byli magami? Z Domu Życia? -

Tak - odrzekł Amos. - Mieli waszego ojca na oku. Macie szczęście, że was wypuścili.

Ta dziewczyna chciała nas zabić - przypomniałem sobie. -Ale facet z brodą powiedział, że „jeszcze nie". Nie zabijają, jeśli nie ma bezwzględnej konieczności — odpowiedział Amos. - Zaczekają, żeby się przekonać, czy stanowicie zagrożenie. Dlaczego mielibyśmy stanowić zagrożenie? - zapytała Sadie. - Jesteśmy dziećmi! To wzywanie nie było naszym pomysłem. Amos odsunął swój talerz. -

Istnieje powód, dla którego wychowywaliście się osobno.

-

Tak, bo Faustowie wytoczyli tacie proces - odparłem obojętnym tonem. -1 tato przegrał.

Chodziło o coś więcej - odrzekł Amos. - Dom zażądał rozłączenia was. Wasz ojciec chciał zatrzymać was oboje, mimo że wiedział, jakie to niebezpieczne. Sadie wyglądała tak, jakby właśnie dostała pięścią między oczy. -

Naprawdę?

Oczywiście. Ale Dom interweniował i zatroszczył się o to, żeby to dziadkowie dostali opiekę nad tobą, Sadie. Gdybyś wychowywała się razem z Carterem, moglibyście stać się bardzo 85 CARTER Niestety, nie udało mi się. Powinienem był wiedzieć, jaki on jest uparty.

Spojrzałem na mój talerz. Jedzenie wystygło. Muffinka wskoczyła na stół i otarła mi się o rękę. Ponieważ nie protestowałem, zabrała się za mój bekon. Wczoraj w nocy w muzeum - odezwałem się - ta dziewczyna z nożem i mężczyzna z rozdwojoną brodą... oni też byli magami? Z Domu Życia? -

Tak - odrzekł Amos. - Mieli waszego ojca na oku. Macie szczęście, że was wypuścili.

Ta dziewczyna chciała nas zabić - przypomniałem sobie. -Ale facet z brodą powiedział, że „jeszcze nie". Nie zabijają, jeśli nie ma bezwzględnej konieczności - odpowiedział Amos. - Zaczekają, żeby się przekonać, czy stanowicie zagrożenie. Dlaczego mielibyśmy stanowić zagrożenie? - zapytała Sadie. - Jesteśmy dziećmi! To wzywanie nie było naszym pomysłem. Amos odsunął swój talerz. -

Istnieje powód, dla którego wychowywaliście się osobno.

-

Tak, bo Faustowie wytoczyli tacie proces - odparłem obojętnym tonem. — I tato przegrał.

Chodziło o coś więcej - odrzekł Amos. - Dom zażądał rozłączenia was. Wasz ojciec chciał zatrzymać was oboje, mimo że wiedział, jakie to niebezpieczne. Sadie wyglądała tak, jakby właśnie dostała pięścią między oczy. -

Naprawdę?

Oczywiście. Ale Dom interweniował i zatroszczył się o to, żeby to dziadkowie dostali opiekę nad tobą, Sadie. Gdybyś wychowywała się razem z Carterem, moglibyście stać się bardzo 85

6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM potężni. Być może już w ciągu tego jednego dnia odczuliście zmiany. Przypomniały mi się te przypływy mocy, które odczuwałem, a także to, że Sadie nagle umiała czytać egipskie hieroglify. A następnie przypomniało mi się coś, co zdarzyło się wcześniej. -

Twoje szóste urodziny - powiedziałem do Sadie.

-

Tort - dorzuciła natychmiast, a wspomnienie to przeskoczyło między nami niczym iskra.

W szóste urodziny Sadie, ostatnie, które spędziliśmy jako jedna rodzina, pokłóciłem się z moją siostrą. Nie pamiętam dokładnie, o co. Chyba chciałem zdmuchnąć za nią świeczki. Zaczęliśmy na siebie wrzeszczeć. Ona chwyciła mnie za koszulkę. Ja ją popchnąłem. Pamiętam, że tato usiłował interweniować, ale zanim mu się udało, urodzinowy tort Sadie eksplodował. Lukier rozprysnął się po

ścianach, naszych rodzicach i twarzach małych, sześcioletnich koleżanek Sadie. Mama i tato rozdzielili nas. Odesłali mnie do mojego pokoju. A potem powiedzieli, że musieliśmy uderzyć przypadkiem w tort podczas walki, ale ja wiedziałem, że było inaczej. Coś znacznie dziwniejszego sprawiło, że wybuchł, jakby w odpowiedzi na nasz gniew. Pamiętam, że Sadie płakała z kawałkiem tortu na czole, że z sufitu zwisała świeczka z płonącym wciąż knotem i że jeden z dorosłych gości, przyjaciół rodziców, miał okulary poplamione lukrem. Odwróciłem się do Amosa. -

To byłeś ty. Byłeś na urodzinach Sadie.

Lukier waniliowy - przypomniał sobie. - Bardzo smaczny. Ale już wtedy było jasne, że ciężko będzie wychowywać was dwoje pod tym samym dachem. -

W takim razie... - Głos mi się załamał. - Co się z nami teraz stanie?

86

CARTER Nie chciałem się do tego przyznawać, ale myśl, że moglibyśmy zostać znów rozłączeni, była nie do zniesienia. Sadie nie była jakąś supersiostrą, ale tylko ona mi pozostała. -

Musicie odbyć właściwe szkolenie - odparł Amos - czy Domowi się to podoba, czy nie.

-

Dlaczego miałoby im się nie podobać? - zapytałem.

Nie martw się, wytłumaczę wszystko. Musimy zacząć lekcje, jeśli mamy mieć jakieś szanse na to, by odnaleźć waszego ojca i wszystko naprawić. W przeciwnym razie cały świat znajdzie się w niebezpieczeństwie. Gdybyśmy tylko wiedzieli, gdzie... -

Phoenix - wypaliłem.

Amos wlepił we mnie wzrok. -

Ze co?

Ostatniej nocy miałem... no, niezupełnie sen... - Czułem się głupio, ale opowiedziałem mu o wszystkim, co się wydarzyło podczas snu. Sądząc po minie Amosa, wiadomość była gorsza, niż się spodziewałem. -

Jesteś pewny, że powiedział „prezent urodzinowy"? - zapytał.

-

Tak, ale co to znaczy?

-1 stałe ciało - ciągnął Amos. - Jeszcze go nie miał? -

No, tak powiedział ten koguciostopy facet...

To był demon - stwierdził. - Sługa chaosu. A skoro demony przenikają do świata śmiertelników, to nie mamy dużo czasu. To złe wieści, bardzo złe. -

Dla mieszkańców Phoenix - zauważyłem.

Carterze, nasz nieprzyjaciel nie zatrzyma się w Phoenix. Jeśli w tak krótkim czasie zyskał taką moc... Co on dokładnie mówił o tej burzy? 87 6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM -

Powiedział: „Wywołam największą burzę, jaką widział świat".

Amos skrzywił się. Kiedy poprzednio tak powiedział, powstała Sahara. Tak wielka burza może zniszczyć Amerykę Północną i wygenerować dość energii chaosu, żeby dać mu niemal niezwyciężoną postać. -

O czym ty mówisz? Kim on jest?

Amos zbył to pytanie machnięciem ręki. -

Teraz znacznie ważniejsza sprawa: dlaczego spałeś bez pod-główka?

Wzruszyłem ramionami. -

Bo był niewygodny. - Spojrzałem na Sadie z nadzieją. - Ty też go nie użyłaś, prawda?

Przewróciła oczami. -

Ależ oczywiście, że użyłam. Po coś tam był, nie?

Czasami naprawdę nienawidzę mojej siostry. [Au! Moja stopa!]. -

Carterze - odezwał się Amos - sen jest niebezpieczny. Otwiera bramę do Duat.

-

Bosko - mruknęła Sadie. - Kolejne dziwaczne słówko.

Ach... tak, przepraszam - powiedział Amos. - Duat to świat duchów i magii. Istnieje pod widzialnym światem niczym ogromny ocean o wielu warstwach i obszarach. Wczoraj w nocy, chcąc się dostać do Nowego Jorku, zanurzyliśmy się zaledwie pod jego powierzchnię, ponieważ podróż przez Duat jest znacznie szybsza. Twoja świadomość, Carterze, również przemknęła przez jego najpłytsze prądy podczas snu, dzięki czemu mogłeś zobaczyć, co się działo w Phoenix. Na szczęście przeżyłeś to doświadczenie. Ale im bardziej zagłębisz się w Duat, tym straszniejsze rzeczy napotkasz i tym trudniej będzie ci powrócić. CARTER

Istnieją całe królestwa pełne demonów, pałace, gdzie bogowie przebywają w swojej prawdziwej formie i są tak potężni, że sama ich obecność spaliłaby ludzi na popiół. Są lochy, w których uwięzione są stwory nieopisanie złe, otchłanie tak głębokie i pogrążone w chaosie, że nawet bogowie nie śmią się w nie zapuszczać. Teraz kiedy twoja moc się budzi, musisz zawsze spać pod ochroną, inaczej będziesz wystawiony na ataki Duat albo... niezamierzone podróże. Podgłówek jest zaklęty, ma utrzymywać twoją świadomość zakotwiczoną w ciele. -

Twierdzisz, że ja naprawdę... - Czułem metaliczny smak w ustach. - Czy on mógł mnie zabić?

Amos miał poważną minę. To, że twoja dusza umie podróżować, oznacza, iż robisz postępy szybciej, niż się spodziewałem. Szybciej, niż powinno być możliwe. Jeśli Czerwony Pan cię zauważył... -

Czerwony Pan? - wtrąciła się Sadie. - To on jest tym ognistym?

Amos wstał. Muszę się więcej dowiedzieć. Nie możemy po prostu siedzieć i czekać, aż on was znajdzie. A jeśli rozpęta burzę w swoje urodziny, w szczycie swojej mocy... Czy to oznacza, że jedziesz do Phoenix? - Ledwie byłem w stanie wydusić z siebie głos. Amosie, ten ognisty pokonał tatę, jakby jego magia była niczym! A teraz ma demony i rośnie w siłę, czyli... zabije cię! Uśmiechnął się do mnie cierpko, jakby już zważył niebezpieczeństwo i nie potrzebował przypomnienia. Wyraz jego twarzy boleśnie przypomniał mi tatę. Nie skreślaj swojego stryja tak łatwo, Carterze. Ja też dysponuję magią. A poza tym muszę zobaczyć na własne oczy, co się 89

6. ŚNIADANIE Z KROKODYLEM dzieje. To jedyna szansa, żeby uratować waszego tatę i powstrzymać Czerwonego Pana. Załatwię to szybko i ostrożnie. Zostańcie tutaj. Muffinka będzie was strzec. Zamrugałem ze zdziwienia. -

Kot będzie nas strzec? Nie możesz nas tak po prostu zostawić! Co z naszą nauką?

Jak wrócę - obiecał Amos. - Nie martwcie się, rezydencja jest pod ochroną. Po prostu nie opuszczajcie jej. Nie otwierajcie nikomu drzwi, choćby nie wiem co. I cokolwiek by się działo, nie chodźcie do biblioteki. Zabraniam absolutnie. Wrócę przed zachodem słońca. Zanim zdążyliśmy zaprotestować, Amos podszedł powoli do krawędzi tarasu i skoczył.

Nie! - krzyknęła Sadie. Podbiegliśmy do balustrady i wyjrzeliśmy. Trzydzieści metrów dzieliło nas od East River. Amosa nie było nigdzie widać. Po prostu zniknął. Filip Macedoński chlapnął wodą w sadzawce. Muffinka skoczyła na barierkę i domagała się pieszczot. Zostaliśmy sami w obcej rezydencji, z pawianem, krokodylem i dziwacznym kotem. I na dodatek najwidoczniej cały świat był w niebezpieczeństwie. Spojrzałem na Sadie. -

Co teraz robimy?

Założyła ręce na piersi. -

To chyba oczywiste, nie? Idziemy do biblioteki.

7. Stawiam ludzika na głowie ADI E Carter naprawdę bywa czasem tak tępy, że nie chce mi się wierzyć, że jesteśmy spokrewnieni. Przecież jeśli ktoś czegoś zabrania, to najlepszy znak, że właśnie ro należy zrobić. Natychmiast pobiegłam do biblioteki. -

Zaczekaj! - krzyknął Carter. - Nie możesz po prostu...

Drogi braciszku - odparłam - czy twoja dusza znów opuściła ciało podczas przemowy Amosa, czy też może jednak go słuchałeś? Egipscy bogowie istnieją. Czerwony Pan - niedobrze. Urodziny Czerwonego Pana - bardzo niedługo, bardzo niedobrze. Dom Życia - marudni starzy magowie, którzy nienawidzą naszej rodziny, ponieważ tato był kimś w rodzaju buntownika, a ty swoją drogą mogłeś się czegoś od niego nauczyć. Zostaliśmy sami - bez taty, ze złym bogiem zamierzającym zniszczyć świat i stryjem, który właśnie wyskoczył z budynku... a ja nie mam mu tego za złe. - Wzięłam oddech. [Tak, Carter, ja też czasem muszę oddychać]. - Czy o czymś zapomniałam? Ach, tak. Mam 91 7. Stawiam ludzika na głowie ADI E Carter naprawdę bywa czasem tak tępy, że nie chce mi się wierzyć, że jesteśmy spokrewnieni. Przecież jeśli ktoś czegoś zabrania, to najlepszy znak, że właśnie to należy zrobić. Natychmiast pobiegłam do biblioteki. -

Zaczekaj! - krzyknął Carter. - Nie możesz po prostu...

Drogi braciszku - odparłam - czy twoja dusza znów opuściła ciało podczas przemowy Amosa, czy też może jednak go słuchałeś? Egipscy bogowie istnieją. Czerwony Pan - niedobrze. Urodziny Czerwonego Pana - bardzo niedługo, bardzo niedobrze. Dom Życia - marudni starzy magowie, którzy nienawidzą naszej rodziny, ponieważ tato był kimś w rodzaju buntownika, a ty swoją drogą mogłeś się czegoś od niego nauczyć. Zostaliśmy sami - bez taty, ze złym bogiem zamierzającym zniszczyć świat i stryjem, który właśnie wyskoczył z budynku... a ja nie mam mu tego za złe. - Wzięłam oddech. [Tak, Carter, ja też czasem muszę oddychać]. - Czy o czymś zapomniałam? Ach, tak. Mam 91 4 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE jeszcze brata, który ponoć jest całkiem potężny z powodu starożytnej krwi, bla, bla, bla, ale boi się wizyty w bibliotece. No więc idziesz czy nie? Carter zamrugał powiekami, jakby właśnie ode mnie oberwał. -

Ja tylko... - zająknął się. - Myślę po prostu, że powinniśmy być ostrożni.

Uświadomiłam sobie, że ten nieszczęsny chłopak był przerażony. Nie mogłam mieć mu tego za złe, ale zaskoczyło mnie to. Carter jest przecież moim starszym bratem - większym, mądrzejszym, tym, który podróżował z tatą. Starsi bracia powinni powstrzymywać się od ciosów. Małe siostrzyczki... No cóż, my powinnyśmy umieć uderzać jak najmocniej, nie? Ale uzmysłowiłam sobie, że być może, ale tylko być może, byłam dla niego zbyt ostra. Słuchaj - powiedziałam. - Trzeba pomóc tacie, prawda? W tej bibliotece muszą być jakieś naprawdę potężne rzeczy, inaczej Amos by jej nie zamykał. Chcesz pomóc tacie? Carter przestępowal niepewnie z nogi na nogę. -

No... oczywiście.

Dobra, jeden problem z głowy, udaliśmy się więc w kierunku biblioteki. Ale kiedy tylko Chufu zorientował się, co zamierzamy, zlazł z kanapy ze swoją piłką i skoczył przed drzwi biblioteki. Kto by pomyślał, że pawiany są takie szybkie! Warknął na nas - i muszę przyznać, że na dodatek mają ogromne kły, które wcale nie pięknieją od pożerania egzotycznych różowych ptaków. Carter usiłował go przekonać. -

Nie zamierzamy niczego ukraść, Chufu. Chcemy tylko...

-

Agh! - Chufu gniewnie kozłował piłką.

Carter - powiedziałam. - Nie pomagasz. Słuchaj, Chufu. -Muszę... Tadam! - Uniosłam w górę niewielkie żółte pudełeczko 92 *-

SADIE z orzeszkami, które zabrałam ze stołu ze śniadaniem. - Fistasz-ki! Na „P'! Pychotka! -

Aghhh! - Chufu warknął, ale tym razem bardziej z ekscytacji niż ze złości.

-

Chcesz? - zachęciłam go. - To weź to na kanapę i udawaj, że nas nie widziałeś, okej?

Rzuciłam pudełko w stronę sofy, a pawian skoczył za nim. Chwycił je w locie i z podniecenia wbiegł natychmiast na ścianę, po czym usadowił się na półce nad kominkiem, gdzie zajął się wydłubywaniem fistaszków z pudełka i zjadaniem ich po jednym. Carter spojrzał na mnie z ponurym podziwem. -Jak ty... -

Niektórzy myślą perspektywicznie. A teraz otwórzmy te drzwi.

To nie było takie łatwe. Były wykonane z grubego drewna i zaryglowane wielkimi stalowymi łańcuchami i kłódkami. Totalna porażka. Carter zrobił krok do przodu. Spróbował otworzyć drzwi, unosząc rękę, co było imponujące poprzedniego wieczoru, ale teraz nie zdało się na nic. Następnie potrząsnął łańcuchami w bardziej tradycyjny sposób i szarpnął za kłódki. -

Nic z tego - powiedział.

Na karku czułam łaskotanie lodowych igiełek. Było to prawie tak, jakby ktoś... albo raczej coś do mnie szeptało. -

Jakiego słowa użył Amos przy śniadaniu do talerzyka?

-

Na „łączyć"? - zapytał Carter. - Chenem albo coś w tym rodzaju.

-

Nie, tego drugiego, na „niszczyć".

93 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE -

A, hedżi■ Ale musisz do tego znać magię i hieroglify, nie? A nawet wtedy...

Uniosłam dłoń w kierunku drzwi. Wskazałam na nie dwoma palcami i kciukiem - dziwaczny gest, którego nigdy wcześniej nie wykonywałam, jakbym robiła z palców pistolet, tyle że kciuk był ułożony równolegle do podłogi. -

Hedżi!

Na największej z kłódek zapłonęły złote hieroglify. Drzwi eksplodowały. Carter upadł na ziemię, kiedy łańcuchy pękły, a drzazgi posypały się po całej Wielkiej Sali. Gdy pył opadł, Carter wstał, cały pokryty odłamkami drewna. Mnie nic się nie stało.

Mufńnka kręciła się wokół moich stóp, mrucząc z zadowolenia, jakby to wszystko było zupełnie zwyczajne. Carter wpatrywał się we mnie. -

Jak właściwie...

-

Nie wiem - przyznałam. - Ale biblioteka otwarta.

-

Nie uważasz, że nieco przesadziłaś? Będziemy mieć straszne kłopoty...

-

Wymyślimy, jak sklecić drzwi z powrotem, nie?

-

Ale bez wybuchów, proszę - odparł Carter. - Ten omal nas nie zabił.

-

O, myślisz, że gdyby zastosować to na człowieku...

-

Nie! - Cofnął się nerwowo.

Spodobało mi się, że potrafiłam go przestraszyć, ale starałam się nie uśmiechać. -

Zwiedźmy tę bibliotekę, co?

94 SADIE Prawdę mówiąc, nie byłabym w stanie nikogo zhedżiawać. Gdy tylko zrobiłam krok do przodu, poczułam się tak słabo, że omal nie zemdlałam. Carter mnie podtrzymał. -

Wszystko w porządku?

Aha - wydusiłam, choć wcale nie czułam się dobrze. - Jestem zmęczona... - W żołądku mi grało. -1 głodna. -

Dopiero co zjadłaś wielkie śniadanie.

Mimo to czułam się tak, jakbym nie miała nic w ustach od tygodni. -

Nie przejmuj się - powiedziałam. - Dam sobie radę.

Carter przyglądał mi się sceptycznie - Te twoje hieroglify były złote. Tato i Amos posługują się niebieskimi. Dlaczego? -

Może każdy ma swój własny kolor - odparłam. - Może twój będzie wściekle różowy.

-

Bardzo zabawne.

-

Chodź, różowy czarowniku - zdecydowałam. - Wchodzimy.

Biblioteka była tak niewiarygodna, że prawie zapomniałam o tym, że się słabo czuję. Była większa, niż sobie wyobrażałam: okrągłe pomieszczenie wykute głęboko w litej skale niczym kolosalna studnia. Nie miało to sensu, zważywszy, że rezydencja stała na szczycie magazynu, ale przecież nic w tym miejscu nie było normalne. Z platformy, na której staliśmy, schody prowadziły przez trzy piętra aż na sam dół. Ściany, podłoga i sklepienie były ozdobione wielokolorowymi malowidłami przedstawiającymi ludzi, bogów i potwory. Widziałam takie obrazki w książkach taty (tak, przyznaję, czasami zachodziłam do działu egipskiego w księgarni na Piccadilly i zerkałam na nie tylko po to, żeby nawiązać 95 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE z nim jakiś kontakt, a nie dlatego, że miałam ochotę je przeczytać), ale tamte zawsze były wyblakłe i niewyraźne. Te w bibliotece wyglądały jak świeżo namalowane, co czyniło z całego pokoju dzieło sztuki. -

Jakie to piękne - powiedziałam.

Na suficie połyskiwało niebieskie niebo rozświetlone gwiazdami, ale to nie byl jednorodny granat. Niebo było pomalowane w dziwaczny wirujący wzór. Uświadomiłam sobie, że ma ono kształt kobiety, która leży zwinięta na boku, a jej ciało, ręce i nogi są granatowe i usiane gwiazdami. Pod nami podłoga biblioteki była ozdobiona podobnie: zielono-brązowa ziemia miała kształt mężczyzny, a ozdabiały ją lasy, wzgórza i miasta. Po jego piersi wiła się rzeka. W tej bibliotece nie było książek. A nawet regałów. Ściany miała podziurawione jak plaster miodu okrągłymi niszami, a w każdej z nich mieściło się coś w rodzaju plastikowego walca. W kątach na cztery strony świata stały gliniane posągi na cokołach. Wzrostem sięgały dorosłemu człowiekowi do pasa; ubrane były w spódniczki i sandały, miały lśniąco czarne włosy uczesane w klin i oczy obwiedzione czarną konturówką. [Carter mówi, że ta konturówką nazywa się kohl, jakby to miało jakieś znaczenie]. W każdym razie jeden z tych posągów trzymał rysik i zwój, drugi skrzynkę, trzeci krótką zagiętą laskę, a czwarty miał puste ręce. -

Sadie. - Carter wskazał na środek pokoju. Na długim kamiennym stole leżała torba taty.

Carter ruszył w dół schodów, ale chwyciłam go za rękę. -

Czekaj. Co z pułapkami?

Zmarszczył brwi. 96 i» SADIE

-

Pułapkami?

-

Czy egipskie grobowce nie miały pułapek?

No... czasami. Ale to nie jest grobowiec. A poza tym znacznie częściej były zaopatrzone w klątwy. Na przykład klątwę pokrzywy, klątwę osła... -

Cudownie. To brzmi znacznie lepiej.

Pobiegł po schodach, a ja poczułam się dziwnie, ponieważ zazwyczaj sama pcham się do przodu. Ale uznałam, że jeśli ktoś ma zostać przeklęty piekącą pokrzywką albo zaatakowany przez magicznego osła, to lepiej, żeby to był Carter, a nie ja. Bez niespodzianek dotarliśmy do połowy sali. Carter otwarł torbę. Nadal żadnych pułapek ani klątw. Wyciągnął dziwną skrzyneczkę, której tato używał w muzeum. Była wykonana z drewna, a jej wymiary pozwoliłyby zmieścić w środku pół bagietki. Wieczko było ozdobione podobnie jak ściany biblioteki: obrazkami bogów, potworów i idących bokiem ludzi. Jak Egipcjanie mogli się tak poruszać? - zamyśliłam się. - Zawsze bokiem, wyciągając do przodu ręce i nogi. To głupio wygląda. Carter rzucił mi jedno z tych spojrzeń, które mówią: „Rany, ale ty jesteś głupia". -

Oni naprawdę tak nie chodzili, Sadie.

-

W takim razie dlaczego tak malowali ludzi?

Uważali, że obraz jest magiczny. Jeśli malujesz samego siebie, musisz być ukazany ze wszystkimi rękami i nogami. Inaczej po śmierci możesz się odrodzić bez tych części ciała. -1 dlatego twarze są bokiem? Oni nigdy nie patrzą prosto na ciebie. To nie oznacza, że stracą drugą część twarzy? Carter zastanowił się. 97

a 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE Chyba się bali, że obraz będzie zbyt ludzki, jeśli będzie patrzył prosto na ciebie. Może usiłować stać się tobą. -

Czy istnieje coś, czego oni się nie bali?

Młodszych sióstr - odparł Carter. - Kiedy zbyt dużo gadały, Egipcjanie rzucali je na pożarcie krokodylom. Przez moment dałam się nabrać, ponieważ nie podejrzewałam Cartera o poczucie humoru. Szybko jednak dałam mu kuksańca. -

Otwieraj to cholerne pudełko.

Pierwszą rzeczą, którą z niego wyciągnął, była grudka jakiegoś gluta. -

Wosk - oznajmił Carter.

Fascynujące. - Wyjęłam drewniany rysik i paletę z małymi wgłębieniami na atrament, a następnie kilka szklanych słoiczków tegoż atramentu: czarnego, czerwonego i złotego. - I prehistoryczny zestaw do pisania. Carter wyciągnął jeszcze kilka kawałków brązowego sznurka, niewielką hebanową figurkę kota i gruby zwój papieru. Nie, nie papieru. Papirusu. Przypomniało mi się, że Egipcjanie robili go z jakiejś wodnej rośliny, bo nie wynaleźli papieru. Papirus był tak gruby i twardy, że zaczęłam się zastanawiać, czy ci nieszczęśnicy używali też papirusu toaletowego. Jeśli tak, to nic dziwnego, że chodzili bokiem. W końcu wyjęłam ze środka woskową figurkę. -

Fe - powiedziałam.

Był to maleńki człowieczek, ulepiony niedbale, jakby jego twórca się spieszył. Ramiona miał skrzyżowane na piersi, usta otwarte, a nogi ucięte na wysokości kolan. Wokół talii miał owinięty kosmyk ludzkich włosów. Muffinka skoczyła na stół i obwąchała ludzika. Chyba uznała, że jest całkiem interesujący. 98 SADIE -

Nic tu nie ma - oznajmił Carter.

A czego byś chciał? - zapytałam. - Mamy wosk, rolkę papirusu toaletowego, paskudną figurkę... Czegoś, co wyjaśniłoby, co się stało z tatą. Jak mamy go odzyskać? Kim jest ten ognisty, którego wezwał? Uniosłam woskowego człowieczka w górę. -

Słyszałeś go, pryszczaty trollu. Powiedz nam, co wiesz.

Oczywiście tylko żartowałam. Ale woskowa figurka nagle zrobiła się miękka i ciepła jak ludzkie ciało. I odezwała się: -Odpowiadam na wezwanie. Wrzasnęłam i upuściłam ją na maleńką główkę. Chyba każdy to zrozumie?

-

Au! - zawołał człowieczek.

Muffinka pobiegła, żeby go obwąchać, a człowieczek zaczął kląć w innym języku, pewnie staroegipskim. Kiedy to nie zadziałało, pisnął po angielsku: - Wynoś się! Nie jestem myszą! Podniosłam Muffinkę i postawiłam ją na podłodze. Twarz Cartera była mniej więcej tak samo miękka i woskowo blada jak u człowieczka. -

Czym ty jesteś? - zapytał.

-Jestem uszebti, rzecz jasna! - Ludzik podrapał się po nadgryzionej głowie. Nadal był dość grudkowaty, tyle że teraz była to żywa grudka. - Pan nazywa mnie Bryłkiem, ale to imię jest dla mnie obraźliwe. Możesz mnie nazywać Potężnym, Który Miażdży Wrogów! -

Świetnie, Bryłku - odparłam.

Rzucił mi posępne spojrzenie - tak mi się przynajmniej wydawało, bo trochę ciężko było to ocenić po jego potłuczonej twarzy. -

Ty nie miałaś mnie uruchamiać! To może robić tylko pan.

99 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE -

Twój pan to tata - domyśliłam się. - To znaczy Julius Kane?

-

Tak właśnie - burknął Bryłek. - No, skończyliśmy? Spełniłem obowiązki?

Carter wpatrywał się we mnie tak, jakby nic nie rozumiał, ale mnie coś zaczynało świtać. Słuchaj, Bryłku - powiedziałam do grudki. - Uruchomiłam cię, kiedy wzięłam cię do ręki i wydałam rozkaz: „Powiedz nam, co wiesz". Zgadza się? Bryłek skrzyżował krótkie rączki. Teraz tylko ze mną igrasz. Oczywiście, że się zgadza. Tylko pan powinien być w stanie mnie uruchomić, tak swoją drogą. Nie mam pojęcia, jak to zrobiłaś, ale on rozwali cię na kawałki, jak się dowie. Carter odchrząknął. Bryłku, pan jest naszym tatą i zaginął. Został dokądś magicznie odesłany, a my potrzebujemy twojej pomocy... Pan odszedł? - Bryłek uśmiechnął się tak szeroko, że myślałam, że jego woskowa twarz pęknie na pół. - Nareszcie wolny! Pa, łajzy! Rzucił się w kierunku krawędzi stołu, ale zapomniał, że nie miał stóp. Wylądował na twarzy, po czym zaczął się czołgać na samych rękach.

-Wolny! Wolny! Spadł ze stołu na podłogę z głuchym stukotem, ale nawet to go nie zniechęciło. -Wolny! Wolny! Posunął się o jakiś centymetr lub dwa, zanim podniosłam go i wrzuciłam do magicznego pudełka taty. Bryłek próbował się wydostać, ale skrzynka była tak wysoka, że ledwie sięgał brzegu. Zastanawiałam się, czy jej wymiary nie były dobrane celowo. 100 SADIE -

Pułapka! - zawył. - Pułapka!

Och, zamknij się - uciszyłam go. - Teraz ja jestem panią. A ty będziesz odpowiadał na moje pytania. Carter uniósł brew. -

Dlaczego ty przejmujesz kontrolę?

-

Bo to ja byłam na tyle sprytna, żeby go uruchomić.

-

Przecież tylko żartowałaś.

Zignorowałam mojego brata, co jest jednym z moich rozlicznych talentów. -

Słuchaj, Bryłku. Po pierwsze: co to jest uszebti?

-

Wypuścisz mnie z pudełka, jeśli ci powiem?

-

Musisz mi powiedzieć - zauważyłam. — I nie, nie wypuszczę cię.

Westchnął. -

Uszebti to „odpowiadający", nawet najgłupszy niewolnik to wie.

Carter pstryknął palcami. Pamiętam! Egipcjanie robili modele z wosku lub gliny... Służących, którzy mieli wykonywać za nich wszelkie prace, jakie potrafili sobie wyobrazić w życiu pozagrobowym. Mieli oni ożywać na wezwanie pana, żeby zmarły mógł, no wiesz, leżeć sobie i wypoczywać, podczas gdy uszebti będą za niego pracować całą wieczność. Po pierwsze - odparował Bryłek - jakie to typowe dla ludzi! Leniuchują, a my odwalamy całą robotę. Po drugie, praca w życiu pozagrobowym jest tylko jednym z zadań uszebti. Magowie posługują się nami w bardzo wielu celach w tym życiu, ponieważ bez nas niewiele by osiągnęli. Po trzecie, skoro aż tyle wiesz, to po co mnie pytasz? 101

7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE -

Czemu tato uciął ci nogi - zamyśliłam się - a pozostawił usta?

Ja... - Bryłek zasłonił usta malutkimi dłońmi. - Och, bardzo śmieszne. Straszyć woskową figurkę. Wielki tyran! Odciął mi nogi, żebym nie mógł uciec ani ożyć w doskonałej formie, a potem próbować go zabić, to oczywiste. Magowie to źli ludzie. Okaleczają figurki, żeby nami rządzić. Boją się nas! -

A ożyłbyś i usiłował go zabić, gdyby wykonał cię idealnie?

-

Zapewne - przytaknął Bryłek. - Skończyliśmy?

-

Bynajmniej - odparłam. - Co się stało z naszym tatą?

Bryłek wzruszył ramionami. -

A skąd mam wiedzieć? Ale widzę, że w skrzynce nie ma jego różdżki i laski.

Nie - odpowiedział Carter. - Laska... To coś, co zmieniło się w węża... spłonęło. A różdżka... Czy to ten bumerang? Bumerang? - zdziwił się Bryłek. - Bogowie Wiecznego Egiptu, ależ ty jesteś tępy. Oczywiście, że to była różdżka. -

Rozpadła się - odparłam.

-

Powiedz mi jak - zażądał uszebti.

Carter opowiedział mu o wszystkim. Nie byłam pewna, czy to taki dobry pomysł, ale uznałam, że dziesięciocentymetrowa figurka nie zrobi nam dużej krzywdy. -

To wspaniale! - wykrzyknął Bryłek.

-

Dlaczego? - zapytałam. - Czy tato żyje?

Nie! - odpowiedział. - Prawie na pewno nie żyje. Uwolnił pięciu bogów Dni Demonów? Cudownie! A każdy, kto potyka się z Czerwonym Panem... -

Zaczekaj - wtrąciłam się. - Kazałam ci wyjaśnić, co się stało.

A*SADIE Ha! - krzyknął. - Muszę ci mówić tylko to, co wiem. Zgadywanki, nawet na podstawie solidnych przesłanek, to zupełnie inne zadanie. Uznaję moją służbę za zakończoną! Po tych słowach zmienił się z powrotem w pozbawiony życia wosk. -

Zaczekaj! - podniosłam go znowu i potrząsnęłam nim. - Co ty byś obstawiał?

Nic się nie wydarzyło. Może on działa tylko przez określony czas - podpowiedział Carter. - Na przykład tylko raz dziennie. A może go zepsułaś. -

Mógłbyś dla odmiany powiedzieć coś przydatnego! Co teraz zrobimy?

Spojrzał na cztery gliniane posągi stojące na cokołach. -

Może...

-

Inne uszebti?

-

Warto spróbować.

Jeśli te posągi miały być „odpowiadającymi", to niespecjalnie wywiązywały się ze swoich obowiązków. Usiłowaliśmy je trzymać, wydając im rozkazy, mimo że były dość ciężkie. Próbowaliśmy wskazywać je palcem i krzyczeć. Spróbowaliśmy nawet grzecznych próśb. Nie udzieliły nam żadnych odpowiedzi. Ze złości miałam ochotę zhedżiować je w milion kawałków, ale ponieważ nadal byłam głodna i zmęczona, przeczuwałam, że rzucanie zaklęć może mi zaszkodzić. W końcu postanowiliśmy sprawdzić te wnęki w ścianach. Plastikowe tuby przypominały te, które poruszają się po pneumatycznych rurach w kasach supermarketów. W środku każdej znajdował się zwój papirusu. Niektóre wyglądały na nowe, inne na tysiącletnie. Wszystkie pojemniki były opisane hieroglifami oraz (na szczęście) po angielsku. 103 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE Księga Niebiańskiej Krowy - przeczytał Carter na jednym z nich. - Cóż to za tytuł? Co ty masz? Niebiańskiego Borsuka? -

Nie - odpowiedziałam. - Księgę o zabiciu Apopisa.

Muffinka miauknęła z kąta. Zobaczyłam jej nastroszony ogon. -

Co jej się stało? - zapytałam.

-

Apopis był wielkim wężowym potworem - wymamrotał Carter. - Niemiły facet.

Muffinka odwróciła się i pognała w górę schodów, z powrotem do Wielkiej Sali. Takie są koty. Nie można na nie liczyć. Carter otwarł kolejny pojemnik ze zwojem. -

Patrz na to, Sadie.

Znalazł papirus, który był dość długi, a większość zapisanego na nim tekstu stanowiły hieroglify.

-

Umiesz coś z tego odczytać? - zapytał.

Zmarszczyłam brwi, wpatrując się w znaki, ale ku własnemu zdziwieniu nie byłam w stanie zrozumieć nic... oprócz kawałka na samej górze. Tylko ten fragment, gdzie powinien być tytuł. Tu jest napisane... Krew Wielkiego Domu. Co to znaczy? -

Wielki Dom - zamyślił się Carter. - Jak to brzmi po egipsku?

-

Per-aa. O, to przecież faraon, prawda? Ale myślałam, że faraon to król.

Bo tak jest - odparł Carter. - Ale dosłownie znaczy to tyle, co „wielki dom", jak rezydencja króla. Tak jak o amerykańskim prezydencie mówi się „Biały Dom". A więc to pewnie znaczy mniej więcej Krew faraonów, wszystkich, kolejnych pokoleń wszystkich dynastii, a nie pojedynczego faceta. -

A co mnie obchodzi krew faraonów i dlaczego nie potrafię odczytać reszty?

Carter wpatrywał się w pismo. Nagle zrobił wielkie oczy. 104 SADIE -

To są imiona. Patrz, wszystkie są otoczone kartuszami.

Czym niby? - zdziwiłam się. „Kartusz" brzmiał dla mnie jak jakieś wyzwisko, a uważam się za ich znawczynię. Te otoczki - wyjaśnił Carter - symbolizują magiczne liny. Mają za zadanie strzec posiadacza imienia przed złą magią. -Zerknął na mnie. - A prawdopodobnie również przed odczytaniem imion przez innych magów. Odbiło ci - stwierdziłam. Ale kiedy spojrzałam na te linie, zrozumiałam, co miał na myśli. Wszystkie pozostałe słowa były strzeżone przez kartusze, a ja nic z nich nie rozumiałam. - Sadie - powiedział Carter z niepokojem, wskazując na kartusz na samym końcu listy, na ostatni wpis w katalogu tysięcy. W środku otoku były dwa proste symbole: kosz i fala. - KN - oznajmił Carter. Znam te znaki. To nasze nazwiCarter pokręcił głową. - Egipcjanie zazwyczaj nie zapisywali samogłosek. Tylko spółgłoski. Musisz z kontekstu odgadnąć, jakie tam są samogłoski. sko. KANE. - Trochę mało tu liter, nie? 105

7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE -

Oni naprawdę byli porąbani. To może równie dobrze być KUNA, IKONA, KONIE lub OKNO.

Owszem - przytaknął Carter. - Ale to nasze nazwisko, Kane. Kiedyś poprosiłem tatę, żeby mi je zapisał hieroglifami, i właśnie tak to wyglądało. Ale dlaczego jesteśmy na tej liście? I czym jest „krew faraonów"? Na karku poczułam lodowate łaskotanie. Przypomniało mi się, co Amos mówił o tym, że obie strony naszej rodziny są bardzo stare. Spojrzeliśmy po sobie: sądząc z miny Cartera, pomyślał o tym samym. -

Niemożliwe - zaprotestowałam.

-

To musi być jakiś żart - zgodził się. - Nikt nie ma tak daleko sięgających kronik rodzinnych.

Przełknęłam ślinę, ponieważ nagle całkowicie zaschło mi w gardle. W ciągu ostatniego dnia zdarzyło się mnóstwo dziwnych rzeczy, ale dopiero kiedy zobaczyłam nasze nazwisko w tej księdze, zaczęłam w końcu wierzyć, że cały ten egipski obłęd jest prawdą. Bogowie, magowie, potwory... i związek naszej rodziny z tym wszystkim. Od śniadania, kiedy przyszło mi do głowy, że tato chciał wskrzesić mamę, ogarniało mnie okropne uczucie. I nie był to strach. Owszem, cały ten pomysł był upiorny, znacznie bardziej niż ta kapliczka mamy w kredensie dziadków. Tak, mówiłam, że staram się nie żyć przeszłością, i wiem, że nic nie zmieni faktu, że mama odeszła. Ale jestem klamczuchą. Prawda jest taka, że odkąd skończyłam sześć lat, miałam jedno marzenie: zobaczyć znów mamę. Naprawdę ją poznać, porozmawiać z nią, pójść na zakupy, porobić wspólnie cokolwiek. Po prostu spędzić z nią trochę czasu, żeby mieć wspomnienia, których mogłabym się trzymać. Uczuciem, które usiłowałam odrzucić, była nadzieja. 106 SADIE Wiedziałam, że ściągam na siebie ogromne cierpienie. Ale jeśli naprawdę dałoby się ją sprowadzić z powrotem, to rozbiłabym nieskończenie wiele kamieni z Rosetty, żeby tego dokonać. -

Szukajmy dalej - powiedziałam.

Po paru minutach znalazłam obrazek przedstawiający kilku zwierzęcogłowych bogów, pięciu w jednym rzędzie. Gwiezdna kobieta wyginała się nad nimi opiekuńczo niczym parasol. Tato uwolnił piątkę bogów. Hmmm. -

Carter! - zawołałam. - A to co jest?

Podszedł, żeby zobaczyć, i oczy mu się zaświeciły. -

To jest to! - oznajmił. - Ta piątka... A nad nimi obraz Nut.

Roześmiałam się. -

Nie widzę żadnych nut.

-

Bardzo zabawne - odparł Carter. - Nut była boginią nieba i matką tych pięciorga.

Wskazał na malowidło na suńcie: kobietę o niebieskiej, gwieździstej skórze, takiej samej jak ta na zwoju. -

No i o co z nią chodzi? - zapytałam.

Carter zmarszczył brwi. O coś w związku z Dniami Demonów. Chodziło o narodziny tej piątki bogów, ale tato opowiadał mi o tym dawno. Cały ten zwój jest napisany pismem hieratycznym, tak mi się wydaje. To coś jak odręcznie pisane hieroglify. Potrafisz to odczytać? Pokręciłam głową. Najwyraźniej mój osobisty obłęd działał jedynie w przypadku zwykłych hieroglifów. -

Szkoda, że nie ma tu tej historii po angielsku - powiedział Carter.

W tej samej chwili usłyszeliśmy za sobą trzask. Gliniany posąg o pustych rękach zeskoczył z cokołu i skierował się w naszą 107 7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE stronę. Oboje usiłowaliśmy zejść mu z drogi, ale on minął nas, wyjął pojemnik z niszy i podszedł z nim do Cartera. -

To uszebti przynoszący - domyśliłam się. - Gliniany bibliotekarz!

Carter przełknął nerwowo ślinę i wziął tubę. -

Mhm... dziękuję.

Posąg pomaszerował z powrotem na cokół, wskoczył na niego i znów zamienił się w zwykłą glinę. -

A gdyby tak... - Podeszłam do posągu. - Kanapkę i frytki poproszę!

Niestety żaden nie drgnął, żeby mnie obsłużyć. Może w tej bibliotece nie wolno jeść. Carter zdjął wieko tuby i rozwinął papirus, po czym westchnął z ulgą. -

Ta wersja jest po angielsku.

Przebiegł wzrokiem tekst i zmarszczka na jego czole się pogłębiła. -

Nie cieszysz się — zauważyłam.

Bo przypomniałem sobie tę opowieść. Piątka bogów... Jeśli tato naprawdę ich uwolnił, to nie jest to dobra wiadomość. -

Zaczekaj - powiedziałam. - Zacznijmy od początku.

Carter westchnął niepewnie. -

Okej. No więc bogini nieba Nut była żoną boga ziemi, Geba.

To będzie ten koleś na podłodze? - Postukałam stopą w wielkiego zielonego człowieka z rzeką, wzgórzami i lasami wymalowanymi na ciele. Zgadza się - odparł Carter. - Otóż Geb i Nut chcieli mieć dzieci, ale król bogów Ra - który był bogiem słońca - usłyszał złą przepowiednię, że dziecko Nut... -

Dziecko nut - zadrwiłam. - Przepraszam, mów dalej.

108 SADIE .. .dziecko Nut i Geba pewnego dnia strąci Ra z tronu. Kiedy więc Ra dowiedział się, że Nut jest w ciąży, przestraszył się. Zabronił Nut wydać potomstwo na świat w jakikolwiek dzień albo noc roku. Skrzyżowałam ręce na piersi. -

I co? Musiała na zawsze zostać w ciąży? To wyjątkowo okrutne.

Carter pokręcił głową. Nut znalazła na to sposób. Namówiła boga księżyca, Chon-su, żeby zagrał z nią w kości. A kiedy przegrywał, musiał dać Nut nieco światła księżyca. Przegrał tyle razy, że Nut miała dość księżycowego światła, żeby stworzyć pięć nowych dni i doczepić je na końcu roku. No nie - powiedziałam. - Po pierwsze, jak można grać o światło księżyca? A jeśli nawet, to jak zrobić z niego nowe dni? To legenda! - zaprotestował Carter. — W każdym razie kalendarz egipski liczył trzysta sześćdziesiąt dni w roku, jak trzysta sześćdziesiąt stopni koła. Nut stworzyła pięć dni i dodała je na końcu roku - i one nie są częścią zwykłego roku. Dni Demonów - zrozumiałam wreszcie. - Ten mit wyjaśnia, dlaczego rok ma trzysta sześćdziesiąt pięć dni. I zakładam, że ona urodziła swoje dzieci... -

W ciągu tych pięciu dni - powiedział Carter. - Jedno dziecko dziennie.

-

Ej, jak można mieć pięcioro dzieci po kolei, każde innego dnia?

-

Mówimy o bogach - odparł Carter. - Oni umieją robić takie rzeczy.

-

Ma to tyle sensu, co imię Nut. Ale mów dalej, proszę.

109 ¿0

7. STAWIAM LUDZIKA NA GŁOWIE Kiedy Ra się o tym dowiedział, wpadł w szał, ale było już za późno. Dzieci już się urodziły. Byli to Ozyrys... -

Ten, którego szukał tato.

A następnie Horus, Set, Izyda i, hm... - Carter zerknął na zwój. - Neftyda. Zawsze o niej zapominam. -

A ten ognisty w muzeum powiedział: „Uwolniłeś całą piątkę".

Właśnie. Co jeśli oni byli uwięzieni razem, a tato nie zdawał sobie z tego sprawy? Urodzili się razem, więc może da się ich przyzwać na ten świat całą piątką. Sęk w tym, że jeden z nich, Set, był naprawdę zły. Wiesz, taki czarny charakter mitologii egipskiej. Bóg zla, chaosu i burz pustynnych. Wzdrygnęłam się. -

Czy on miał coś wspólnego z ogniem?

Carter wskazał jedną z postaci na obrazku. Bóg miał zwierzęcą głowę, ale nie byłam w stanie rozpoznać, co to za zwierzę: pies? mrówkojad? potworny królik? Cokolwiek to było, jego włosy i szaty były jaskrawoczerwone. -

Czerwony Pan - powiedziałam.

To nie wszystko, Sadie - odparł Carter. - Tych pięć dni, Dni Demonów, wiązało się w Egipcie z pechem. Powinno się być ostrożnym, nosić amulety i nie robić w tym czasie nic ważnego ani niebezpiecznego. A w Muzeum Brytyjskim tato mówił do Seta: „Powstrzymają cię przed końcem Dni Demonów". Chyba nie sądzisz, że miał na myśli nas? - zapytałam. - To nie my mamy powstrzymać tego Seta? Carter kiwnął głową. A jeśli ostatnie pięć dni naszego kalendarza nadal odpowiada egipskim Dniom Demonów... to zaczną się one dwudziestego siódmego grudnia, czyli pojutrze. 110 SADIE Miałam wrażenie, że uszebti przyglądają mi się wyczekująco, ale nie miałam bladego pojęcia, co robić. Dni Demonów i bogowie z głowami potwornych królików... Jeśli usłyszę o jeszcze jednym nieprawdopodobieństwie, moja głowa eksploduje. A co było najgorsze w tym wszystkim? Ze uparty cichy głos w moje głowie powtarzał: To nie jest niemożliwe. Jeśli chcemy uratować tatę, musimy pokonać Seta.

Jakby to było na liście moich świątecznych planów. Spotkanie z tatą - zaliczone. Rozwój dziwacznych zdolności - zaliczone. Pokonanie złego boga chaosu - zaliczone. To wszystko było szaleństwem! Nagle rozległ się głośny trzask, jakby w Wielkiej Sali coś się rozbiło. Chufu zaczął warczeć na alarm. Spojrzeliśmy na siebie. I rzuciliśmy się ku schodom.

8. Muffinka walczy na noże ADI E Nasz pawian kompletnie oszalał - po prostu dostał małpiego rozumu. Skakał z kolumny na kolumnę, odbijał się od galeryjek, przewracał naczynia i posągi. Następnie pognał z powrotem do wyjścia na taras, wyjrzał na moment i wrócił do szalonych wyczynów. Muffinka też stała przy oknie. Przykucnęła na czterech łapkach, zamiatając podłogę ogonem, jakby czatowała na ptaka. - Może to tylko jakiś flaming przeleciał? - powiedziałam z nadzieją, ale nie jestem pewna, czy Carter dosłyszał mnie wśród wrzasków pawiana. Podbiegliśmy do szklanych drzwi. Z początku nie dostrzegłam nic niepokojącego. Chwilę później z sadzawki wystrzeliła fontanna wody, a mnie serce omal nie wyskoczyło z piersi. Dwa ogromne stwory, zdecydowanie nie flamingi, biły się z naszym krokodylem Filipem Macedońskim. 112

SADIE Nie miałam pojęcia, czym one były, widziałam tylko, że Filip walczy z nimi jeden na dwóch. Znikli wszyscy w kipiącej wodzie, a Chufu zaczął znów biegać po Wielkiej Sali, wrzeszcząc i waląc się po głowie pustym pudełkiem po ństaszkach, co moim zdaniem nie pomagało w niczym. -

Długoszyi - powiedział Carter z niedowierzaniem. - Sadie, widziałaś te stwory?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Chwilę później jeden z potworów został wyrzucony z sadzawki. Uderzył o szklane drzwi tuż przed nami, a ja podskoczyłam przerażona. Po drugiej stronie szkła zobaczyłam najbardziej przerażające zwierzę, jakie kiedykolwiek oglądałam. Miało lamparcie ciało smukłe i silne, o złotym, cętkowanym futrze - ale z jego szyją coś było zdecydowanie nie tak. Była zielona, łuskowata i długa co najmniej tak samo jak tułów. Stwór miał łeb kota, ale nie zwyczajnego. Kiedy zwrócił na nas swoje błyszczące czerwone oczy, zawył, ukazując rozdwojony język i kły ociekające zielonkawym jadem. Uświadomiłam sobie, że trzęsą mi się nogi i wydaję całkiem niedystyngowane jękliwe dźwięki.

Kotowąż skoczył z powrotem do sadzawki, żeby dołączyć do swojego towarzysza w walce z Filipem, który rzucał się i kłapał pyskiem, ale najwidoczniej nie był w stanie zrobić krzywdy napastnikom. -

Musimy pomóc Filipowi! - krzyknęłam. - Zabiją go!

Sięgnęłam do klamki, ale Mufńnka fuknęła na mnie. Sadie, niel - zaprotestował Carter. - Słyszałaś, co mówił Amos. Nie wolno nam pod żadnym pozorem otwierać tych drzwi. Dom jest chroniony przez magię. Filip musi ich sam pokonać. -

A co jeśli nie da rady? Filipie!

113 8. MUFFINKA WALCZY NA NOŻE Stary krokodyl odwrócił się. Przez moment jego różowe gadzie oko spoczęło na mnie, jakby wyczuł mój niepokój. Następnie kotowęże wgryzły się w jego podbrzusze, a Filip uniósł się tak, że tylko czubek jego ogona wciąż dotykał wody. Jego ciało zaczęło świecić. Powietrze wypełniło ciche brzęczenie, jakby startował silnik samolotu. Kiedy Filip runął w dół, uderzył w taras z całej siły. Cała rezydencja zadrżała w posadach. W betonie tarasu pojawiły się szczeliny, a basen rozpadł się na pół i jego część runęła w otchłań. -

Nie! - krzyknęłam.

Ale krawędź tarasu już się oderwała, spadając z Filipem i potworami prosto do East River. Cała się trzęsłam. -

Poświęcił się. Zabił potwory.

-

Sadie... - Głos Cartera brzmiał słabo. - A co jeśli mu się nie udało? Jeśli one wrócą?

-

Nie mów tak!

-

Ja... ja je rozpoznałem, Sadie. Te potwory. Chodź.

-

Dokąd? - zapytałam, ale on pognał już do biblioteki.

Carter podszedł prosto do tego uszebti, który pomógł nam wcześniej. -

Przynieś mi... Ech, no jakże się to nazywa?

-

Co? - zapytałam.

Coś, co tato mi pokazywał. Wielki kamienny talerz czy coś w tym rodzaju. Jest tam obrazek z pierwszym faraonem, facetem, który zjednoczył Górny i Dolny Egipt w jedno królestwo. Nazywał się... - Oczy mu się zaświeciły. - Narmer! Przynieś mi Paterę Narmera! 114 SADIE

Zero reakcji. Nie - oznajmił Carter. - To nie patera. To było... to coś, na czym są farby. Paleta. Przynieś mi Paletę Narmera! Uszebti o pustych rękach nie poruszył się, ale po drugiej stronie sali ożył posąg z niewielkim hakiem. Zeskoczył z cokołu i znikł w chmurze pyłu. Jedno uderzenie serca później pojawił się znów na stole. U jego stóp leżał klinowaty kawałek szarego kamienia, przypominający kształtem tarczę i długości mniej więcej mojego przedramienia. Nie! - zaprotestował Carter. - Miałem na myśli rysunek! Super, obawiam się, że to jest autentyk. Uszebti musiał ją ukraść z Muzeum Kańskiego. Trzeba ją zwrócić... -

Zaczekaj - powiedziałam. - Możemy się najpierw przyjrzeć.

Na powierzchni kamienia wyryty był obraz, na którym jeden mężczyzna uderzał drugiego w twarz czymś, co wyglądało jak łyżka. - To jest Narmer z łyżką - domyśliłam się. - Zły, bo ten drugi ukradł mu płatki śniadaniowe? Carter pokręcił głową. 115 8. MUFFINKA WALCZY NA NOŻE On pokonuje nieprzyjaciół i jednoczy Egipt. Widzisz, co ma na głowie? To korona Górnego Egiptu, przed zjednoczeniem. -

Mówisz o tym, co przypomina kręgiel?

-

Okropna jesteś - burknął Carter.

-

Narmer wygląda trochę jak tato, nie?

-

Sadie, bądź poważna!

-

Jestem poważna. Spójrz na jego profil.

Carter postanowił mnie zignorować. Przyglądał się kamieniowi, jakby bał się go dotknąć. -

Muszę zobaczyć drugą stronę, ale nie chcę go odwracać. Mógłbym zniszczyć...

Chwyciłam kamień i przewróciłam go. -

Sadie! Mogłaś go ukruszyć!

-

A od czego są zaklęcia sklejające, co?

Przyjrzeliśmy się tyłowi kamienia i muszę przyznać, że pamięć Cartera zrobiła na mnie wrażenie. Dwa kotowężowe potwory stały na samym środku palety ze splątanymi szyjami. Po obu ich stronach Egipcjanie z linami usiłowali je schwytać.

116

SADIE -

To są serpopardy - oznajmił Carter. - Wężowe lamparty.

-

Fascynujące - odparłam. - Ale czym są te serpopardy?

Nikt dokładnie nie wie. Tato uważał, że to twory chaosu -czyli fatalne wieści - i że były na świecie od zawsze. Ten kamień to jeden z najstarszych zabytków egipskich. Te obrazki wyryto pięć tysięcy lat temu. -

A dlaczego liczące sobie pięć tysięcy lat potwory atakują nasz dom?

Poprzedniej nocy w Phoenix ognisty kazał swoim sługom nas schwytać. Powiedział, że na początek wyśle długoszyich. Poczułam metaliczny smak w ustach i pożałowałam, że zżu-łam już ostatnią gumę. -

No... to dobrze, że wylądowały na dnie East River.

W tej samej chwili Chufu wpadł do biblioteki, wrzeszcząc i bijąc się po głowie. -

Pewnie nie powinnam była tego mówić - mruknęłam.

Uszebti zniknął razem z Paletą Narmera, ponieważ Carter kazał mu zwrócić kamień. Następnie udaliśmy się na górę za pawianem. Serpopardy wróciły; nie wyglądały na zadowolone, a ich futro było mokre i pokryte błotem. Krążyły teraz po pękniętym tarasie i obwąchiwały go, kołysząc wężowymi szyjami i szukając wejścia. Pluły dymiącym jadem, który pienił się na szkle. Ich rozdwojone języki wysuwały się raz po raz z pysków. -

Agh, agh! - Chufu podniósł siedzącą na kanapie Muffin-kę i podał mi ją.

-

Naprawdę nie sądzę, żeby to pomogło - powiedziałam mu.

-

Agh! - upierał się Chufu.

Ani „Muffinka", ani „kot" nie zaczynają się na „f", więc uznałam, że Chufu nie proponuje mi przekąski, ale nie miałam 117 f 8. MUFFINKA WALCZY NA NOŻE pojęcia, o co może mu chodzić. Wzięłam kotkę na ręce dla świętego spokoju. -

Miau? — Muffinka spojrzała na mnie.

Wszystko będzie w porządku - obiecałam, starając się nie zdradzić całkowitego przerażenia. Ten dom jest chroniony przez magię. -

Sadie - odezwał się Carter. - One coś znalazły.

Serpopardy razem stanęły przy drzwiach po lewej stronie i z zaciekawieniem obwąchiwały klamkę. -

Chyba jest zamknięte? - zapytałam.

Dwa potwory uderzyły paskudnymi łbami o szkło. Drzwi zadrżały. Na framudze rozbłysły niebieskie hieroglify, ale ich światło było słabe. -

Nie podoba mi się to - mruknął Carter.

Modliłam się, żeby wężowe koty dały sobie spokój. Albo żeby Filip Macedoński wspiął się z powrotem na taras (czy krokodyle umieją się wspinać?) i podjął znów walkę. Potwory jednak ponownie uderzyły głowami o szkło. Tym razem pojawiła się na nim sieć pęknięć. Niebieskie hieroglify zamigotały i zgasły. -

AGH! - wrzasnął Chufu, machając ręką mniej więcej w stronę kotki.

-

Może spróbuję zaklęcia hedżi - powiedziałam.

Carter pokręcił głową. Omal nie zemdlałaś, jak rozwaliłaś tamte drzwi. Nie chcę, żebyś straciła przytomność albo jeszcze gorzej. Carter ponownie mnie zaskoczył. Zdjął z kolekcji broni wiszącej na ścianach dziwaczny miecz. Jego głownia miała dziwnie wygięty kształt i wydawała się kompletnie niepraktyczna. -

Nie mówisz poważnie - zdziwiłam się.

118 SADIE A masz... Masz lepszy pomysł? - wyjąkał, cały spocony. — Ty, ja i pawian przeciwko tym potworom. Jestem pewna, że usiłował okazać odwagę na swój wybitnie nieodważny sposób, ale trząsł się jeszcze bardziej niż ja. Obawiałam się, że jeśli ktoś tu ma zemdleć, to raczej on, a nie chciałam, żeby mu się to przydarzyło w chwili, kiedy trzymał w ręce ostry przedmiot. W tej samej chwili serpopardy uderzyły łbami po raz trzeci i drzwi pękły na małe kawałki. Cofnęliśmy się aż do stóp posągu Thota, kiedy potwory wsunęły się do Wielkiej Sali. Chufu rzucił swoją piłką, która odbiła się od łba potwora, nie czyniąc mu żadnej szkody. Następnie rzucił się sam na serpoparda.

-

Chufu, nie! - wrzasnął Carter.

Ale pawian wbił już kły w kark potwora. Serpopard wygiął szyję, usiłując go ugryźć. Chufu zeskoczył, ale potwór był szybki. Posłużył się swoją głową jak kijem i wybił nieszczęsnego Chufu w powietrze, wyrzucając go poza roztrzaskane drzwi, za ułamany taras, w pustkę. Chciałam zapłakać, ale nie było czasu. Serpopardy ruszyły na nas. Nie mieliśmy szans im uciec. Carter uniósł miecz. Ja wyciągnęłam rękę w kierunku potwora, usiłując wymówić zaklęcie hedżi, ale głos uwiązł mi w gardle. Miau! - ponaglała Muffinka. Czemu ten kot ciągle siedział w moich ramionach, zamiast uciekać w panice? Nagle przypomniało mi się coś, co powiedział Amos: „Muffinka będzie was strzec". Czy to właśnie usiłował przekazać mi Chufu? Wydawało mi się to niemożliwe, ale wyjąkałam: -M-muffinko, rozkazuję ci nas strzec. Postawiłam ją na podłogę. Przez jeden moment srebrna zawieszka na jej szyi jakby rozbłysła. Następnie kotka beztrosko 119 8. MUFFINKA WALCZY NA NOŻE wygięła grzbiet, usiadła i zaczęła lizać przednią łapkę. No dobrze, czego ja się spodziewałam heroizmu? Dwa czerwonookie potwory obnażyły kły. Uniosły łby i gotowały się do skoku - i w tej samej chwili pokojem wstrząsnął wybuch suchego powietrza. Był tak silny, że Carter i ja wylądowaliśmy na podłodze. Serpopardy zatoczyły się i cofnęły o krok. Podniosłam się i zobaczyłam, że pośrodku wybuchu znajdowała się Muffinka. Ale mojej kotki już tam nie było. Zamiast niej stała tam kobieta - niewysoka i zwinna niczym gimnastycz-ka. Czarne jak agat włosy miała spięte w koński ogon. Ubrana była w obcisły kombinezon w lamparcie cętki, a na szyi miała zawieszkę Mufńnki. Odwróciła się do mnie z uśmiechem. Jej oczy były takie jak zawsze: żółte z czarnymi kocimi źrenicami. -

Później się nie dało? - powiedziała z sarkazmem.

Serpopardy otrząsnęły się z zaskoczenia i rzuciły na kobietę-kota. Ich głowy uderzyły z prędkością błyskawicy. Powinny były ją rozciąć na pół, ale kocia dama wyskoczyła w górę, wykonała potrójne salto i wylądowała dokładnie nad nimi, na półce nad kominkiem. Poruszyła nadgarstkami i z jej rękawów prosto w dłonie wyskoczyły dwa wielkie noże. -

Aaach, ale zabawa!

Potwory zaatakowały. Kobieta rzuciła się między nie, tańcząc i robiąc uniki z niewiarygodną gracją, pozwalając im strzelać ku sobie łbami i plącząc ich szyje. Kiedy odskoczyła, serpopardy były całkowicie zaplątane. Im usilniej próbowały się uwolnić, tym mocniej zaciskały się węzły. Potwory rzucały się w tył i w przód, odbijając się od mebli i rycząc z wściekłości. 120

41 * SADIE -

Biedactwa - zamruczała kobieta-kot. - Pozwólcie, że wam pomogę.

Jej noże błysnęły i dwie potworne głowy upadły na podłogę u jej stóp. Ciała runęły i rozsypały się w wielkie kopce piasku. No i koniec, zabaweczki - powiedziała ze smutkiem kobieta. - Z piachu powstały, w piach się obrócą. Odwróciła się ku nam, wsuwając noże z powrotem w rękawy. -

Carter, Sadie, musimy uciekać. Nadciąga coś gorszego.

Mój brat wydał taki dźwięk, jakby się zadławił. -

Gorszego? Kto... Jak... Co...

Wszystko w swoim czasie. - Kobieta wyciągnęła ręce nad głową z wielkim zadowoleniem. Jak dobrze być znów w ludzkiej postaci! Aha, Sadie, czy możesz otworzyć nam bramę do Duat, proszę? Zamrugałam oczami. -

Yyy... nie. To znaczy: nie wiem jak.

Kobieta zmrużyła oczy, wyraźnie rozczarowana. -

Szkoda. Będziemy zatem potrzebowali więcej mocy. Obelisku.

-

Ale to jest w Londynie - zaprotestowałam. - Nie możemy...

Jest jeden bliżej, w Central Parku. Staram się omijać Manhattan, ale to wyjątkowa sytuacja. Wpadniemy tam tylko na moment i otworzymy portal. -

Portal dokąd? - zapytałam. - Kim ty jesteś i czemu byłaś moją kotką?

Kobieta uśmiechnęła się. Na razie potrzebujemy tylko portalu, którym uciekniemy od niebezpieczeństwa. A jeśli chodzi o moje imię, to nie nazywam się Muffinka, dziękuję ci bardzo. Nazywam się...

121 8. MUFFINKA WALCZY NA NOŻE — Bastet - wtrąci! się Carter. - Twój naszyjnik... to symbol Bastet, bogini kotów. Myślałem, że to tylko ozdoba, ale... to ty, prawda? Doskonale, Carterze - powiedziała Bastet. -7 A teraz chodźmy, póki możemy wydostać się stąd żywi.

9. Uciekamy przed czterema facetami w spódniczkach CARTER No tak. Nasz kot okazał się boginią. Co jeszcze? Nie dała nam dużo czasu na obgadanie tego. Wysłała mnie do biblioteki, żebym zabrał magiczny przybornik taty, a kiedy wróciłem, kłóciła się z Sadie o Chufu i Filipa. -

Musimy ich poszukać! - upierała się Sadie.

Nic im nie będzie - odparła Bastet. - Nam za to może się coś stać, jeśli natychmiast stąd nie odejdziemy. Uniosłem rękę. -

Przepraszam, panno... pani... bogini? Amos mówił nam, że dom jest...

Bezpieczny? - prychnęła Bastet. - Carterze, te zabezpieczenia zbyt łatwo przełamać. Ktoś je uszkodził. -

Co masz na myśli? Kto...

-

Mógł to zrobić jedynie mag z Domu.

123 9. UCIEKAMY PRZED CZTEREMA FACETAMI W SPÓDNICZKACH -

Inny mag? - zapytałem. - Czemu jakiś inny mag miałby uszkodzić dom Amosa?

Och, Carterze - westchnęła Bastet. - Taki młody, taki niewinny. Magowie to wredne kreatury. Istnieje milion powodów, dla których podgryzają się wzajemnie, ale nie mamy czasu, żeby o tym rozprawiać. Chodźcie! Chwyciła nas za ręce i wyprowadziła przez drzwi frontowe. Schowała swoje noże, ale zamiast paznokci miała paskudnie ostre pazury, które boleśnie wbijały mi się w skórę. Gdy tylko wyszliśmy na

zewnątrz, w twarz uderzył mnie zimny wiatr. Zeszliśmy po długich metalowych schodach wiodących na plac wokół fabryki. Torba taty ciążyła mi na ramieniu. Zakrzywiony miecz, który przypiąłem na plecach, ziębił przez cienkie lniane ubranie. Spociłem się podczas ataku serpopardów i teraz miałem wrażenie, że pot zamarza mi na ciele. Rozejrzałem się za kolejnymi potworami, ale podwórze zdawało się opustoszałe. W rdzewiejących stertach leżał tu stary sprzęt budowlany: buldożer, żuraw z kulą wyburzeniową, kilka betoniarek. Blachy i spiętrzone skrzynie układały się w tor przeszkód oddzielających dom od ulicy biegnącej kilkaset metrów dalej. Byliśmy mniej więcej w połowie podwórza, kiedy zastąpił nam drogę wielki szary dachowiec z nadgryzionym uchem i spuchniętym okiem. Sądząc po jego bliznach, większość życia spędził na walkach. Bastet przykucnęła i przyjrzała się kotu. Odwzajemnił jej spojrzenie ze spokojem. -

Dziękuję - powiedziała.

Stary dachowiec podreptał ku rzece. -

O co chodziło? - zapytała Sadie.

124

CARTER To jeden z moich poddanych, zaoferował pomoc. Rozgłosi wieści o naszych kłopotach. Wkrótce wszystkie koty w Nowym Jorku będą na straży. Był strasznie poturbowany - powiedziała Sadie. - Skoro to twój poddany, nie mogłaś go uleczyć? -1 odebrać mu znaki chwały? Dla kota blizny po walce są częścią jego tożsamości. Nie mogłabym... Bastet nagle zesztywniała. Pociągnęła nas za stertę skrzynek. -

Co się dzieje? - szepnąłem.

Potrząsnęła nadgarstkami i noże wysunęły się do jej dłoni. Wyjrzała nad skrzynkami, a wszystkie mięśnie jej ciała drżały. Usiłowałem dostrzec, na co patrzyła, ale nie widziałem nic poza starym żurawiem z kulą wyburzeniową. Usta Bastet drżały z ekscytacji. Wzrok utkwiła w wielkiej metalowej kuli. Kocięta wyglądają tak często, kiedy gonią zabawki, kawałki sznurka albo gumowe piłeczki... Piłki? Nie. Bastet to starożytna bogini. Ona z pewnością... -

To może być to. - Przestąpiła z nogi na nogę. - Bądźcie bardzo, bardzo cicho.

-

Nikogo tam nie ma - syknęła Sadie.

-

Hm... - zacząłem.

Bastet skoczyła nad skrzynie. Przeleciała dziesięć metrów w powietrzu, połyskując nożami, i wylądowała na kuli wyburzeniowej z takim impetem, że łańcuch się urwał. Kocia bogini i ogromna metalowa kula uderzyły w ziemię i potoczyły się razem. Rauuuu! - zawyła Bastet. Kula przetoczyła się po jej ciele, najwyraźniej nie robiąc jej krzywdy. Zeskoczyła i ponownie rzuciła się na kulę. Noże wbiły się w metal jak w mokrą glinę. W ciągu kilku sekund kula zamieniła się w stertę opiłków. 125 9. UCIEKAMY PRZED CZTEREMA FACETAMI W SPÓDNICZKACH Bastet schowała noże. -

Jesteśmy bezpieczni!

Sadie i ja spojrzeliśmy po sobie. -

Uratowałaś nas przed metalową kulą - powieckiała Sadie.

-

Nigdy nic nie wiadomo - odparła Bastet. - Ona mogła być wrogo nastawiona.

W tej samej chwili ziemią wstrząsnęło potężne bum! Spojrzałem za siebie, w kierunku rezydencji. Z najwyżej położonych okien unosiły się smużki błękitnego dymu. -

Chodźcie - ponagliła Bastet. - Nie mamy czasu!

Myślałem, że może wydobędzie nas stamtąd za pomocą magii albo przynajmniej zatrzyma taksówkę. Bastet jednak pożyczyła lexusa, srebrny kabriolet. -

Och, tak - wymruczała. - Ten mi się podoba! Chodźcie, dzieciaki.

-

Ale on nie jest twój - zauważyłem.

Mój drogi, jestem kotką. Wszystko, co widzę, jest moje. -Dotknęła stacyjki i dziurka na kluczyk zaiskrzyła. Silnik zamruczał. [Nie, Sadie. Nie jak kot, jak silnik]. -

Bastet - zacząłem - nie możesz po prostu...

Sadie dała mi kuksańca. -

Potem pomyślimy, jak go zwrócić, Carter. Na razie mamy pilną sprawę.

Wskazała za siebie, w kierunku rezydencji. Niebieskie płomienie i dym wydobywały się teraz ze wszystkich okien. Ale nie to było najbardziej przerażające: po stopniach schodzili czterej mężczyźni, niosąc wielkie pudło, przypominające przydu-żą trumnę z długimi uchwytami wystającymi po obu stronach. Skrzynia była nakryta czarnym całunem i mogłaby zmieścić

126 CARTER przynajmniej dwa ciała. Czterej mężczyźni mieli na sobie tylko spódniczki i sandały. Ich miedziana skóra lśniła w słońcu jak metal. -

Oj, niedobrze - oznajmiła Bastet. - Proszę, do samochodu.

Uznałem, że dam sobie spokój z pytaniami. Sadie wyprzedziła mnie w wyścigu o miejsce obok kierowcy, więc usiadłem z tyłu. Czterej metaliczni faceci ze skrzynią biegli przez plac prosto ku nam z niewiarygodną prędkością. Zanim zdążyłem zapiąć pas, Bastet nacisnęła pedał gazu. Wypadliśmy na ulice Brooklynu, robiąc szaleńcze slalomy, wjeżdżając na chodniki, mijając przechodniów o milimetry. Bastet prowadziła z refleksem, który był... no, koci. Człowiek, który próbowałby tak jechać, miałby już z tuzin stłuczek, ale ona wyprowadziła samochód bezpiecznie na most Williamsburski. Myślałem, że zgubiliśmy już naszych prześladowców, ale kiedy się obejrzałem, czterej miedziani mężczyźni z czarną skrzynią przeciskali się przez ruch uliczny. Wyglądali, jakby biegli w zwykłym tempie, ale wyprzedzali samochody jadące siedemdziesiątką. Ich ciała rozmazywały się niczym niewyraźne obrazy na starym filmie, jakby oni sami nie byli zsynchronizowani ze zwykłym biegiem czasu. -

Kim oni są? - zapytałem. - Uszebti?

Nie, to nosiciele. - Bastet zerknęła we wsteczne lusterko. -Wezwani prosto z Duat. Nic ich nie powstrzyma przed odnalezieniem ofiar, wrzuceniem ich do lektyki... -

Czego? - przerwała jej Sadie.

Tej wielkiej skrzyni - odparła Bastet. - To rodzaj lektyki. Nosiciele schwytają was, zbiją do nieprzytomności, wrzucą do środka i odniosą swojemu panu. Nigdy nie gubią ofiar i nigdy się nie poddają. 127

* 9. UCIEKAMY PRZED CZTEREMA FACETAMI W SPÓDNICZKACH -

A po co nas chcą?

-

Uwierz mi - warknęła Bastet - że nie chcesz wiedzieć.

Przypomniał mi się ten ognisty wczoraj w nocy w Phoenix -

jak usmażył jednego ze swoich sług na tłustą kałużę. Byłem pewny, że nie mam ochoty spotykać się z nim znów twarzą w twarz. Bastet - odezwałem się - skoro jesteś boginią, to nie możesz po prostu pstryknąć palcami i rozwalić tych facetów w drobny mak? Albo machnąć ręką i teleportować nas daleko stąd? -

Fajnie by było, co? Ale moja moc w tym ciele jest ograniczona.

-

Masz na myśli Mufńnkę? - zapytała Sadie. - Przecież już nie jesteś kotem.

Ale ona wciąż jest moim ciałem, Sadie, moim zakotwiczeniem po tej stronie Duat... i to bardzo niedoskonałym. Twoja prośba o pomoc pozwoliła mi przybrać ludzki kształt, ale samo to kosztowało mnie sporo mocy. A poza tym nawet kiedy mam potężne ciało, magia Seta jest silniejsza od mojej. -

Czy mogłabyś powiedzieć coś, co ja naprawdę zrozumiem? - zapytałem błagalnie.

Carterze, nie mamy czasu na długie rozmowy o bogach, ich wcieleniach i granicach magii! Musimy dostać się w jakieś bezpieczne miejsce. Docisnęła pedał gazu i popędziła środkiem mostu. Czterej nosiciele z lektyką pognali za nami, rozmazując powietrze swoim ruchem, ale żaden samochód nie zjeżdżał z drogi, żeby ich wyminąć. Nikt nie panikował, nikt nawet na nich nie popatrzył. Dlaczego ludzie ich nie zauważają? - zapytałem. - Nie widzą czterech miedzianoskórych facetów w spódniczkach, biegnących mostem z dziwacznym czarnym pudłem? Bastet wzruszyła ramionami. 128 CARTER Koty słyszą wiele dźwięków, których wy nie słyszycie. Nie-które zwierzęta widzą promieniowanie ultrafioletowe, niewidoczne dla ludzi. Z magią jest podobnie. Zauważyliście rezydencję, kiedy przybyliście do niej pierwszy raz? -

No... nie.

A jesteście urodzeni do magii - powiedziała Bastet. - Wyobraźcie więc sobie, jakie to musi być trudne dla zwykłych śmiertelników. Urodzeni do magii? - Przypomniało mi się, co Amos powiedział o tym, że nasza rodzina należy do Domu Życia od dawna. - Skoro magia jakby jest w rodzinie, to dlaczego nigdy wcześniej nie umiałem widzieć w ten sposób? Bastet uśmiechnęła się w lusterku. -

Twoja siostra rozumie.

Uszy Sadie poczerwieniały.

Nie, nie rozumiem! Nadal nie wierzę, że jesteś boginią. Przez wszystkie te lata jadłaś kocie żarcie, spałaś mi na głowie... Zawarłam układ z waszym tatą - odparła Bastet. - Pozwolił mi pozostać na świecie pod warunkiem, że będę trzymała się pomniejszych kształtów zwykłego kota, żeby cię strzec i pilnować. To było wszystko, co mogłam zrobić po tym, jak... - Urwała nagle. Przyszło mi coś potwornego do głowy. W żołądku mi się przewróciło i nie miało to nic wspólnego z prędkością jazdy. -

Po śmierci mamy? - domyśliłem się.

Bastet wpatrywała się przed siebie przez szybę. O to chodzi, prawda? Mama z tatą odprawiali jakiś rytuał magiczny przy Igle Kleopatry. Coś poszło nie tak. Mama zginęła, a oni... oni cię uwolnili? 129

9. UCIEKAMY PRZED CZTEREMA FACETAMI W SPÓDNICZKACH To nie ma teraz znaczenia - odrzekła Bastet. - Ważne jest to, że zgodziłam się strzec Sadie. I będę to robić. Ona coś ukrywała. Byłem o tym przekonany, ale jej ton mówił mi bardzo wyraźnie, że uważa ten temat za zamknięty. Skoro wy, bogowie, jesteście tak potężni i skorzy do pomocy - powiedziałem - to dlaczego Dom Życia zabrania was przywoływać? Bastet zjechała na pas szybkiego ruchu. Magowie to paranoicy. Jestem dla was największą nadzieją na przetrwanie. Odjedziemy najdalej jak się da od Nowego Jorku, a potem zdobędziemy pomoc i wyzwiemy Seta. -

Jaką pomoc? - zapytała Sadie.

Bastet uniosła brew. -

Jak to jaką? Przywołamy innych bogów, oczywiście.

c 10. Bastet zielenieje

A

RTER Przestań, Sadie! Tak, za chwilę do tego dojdę]. Przepraszam, ona próbuje mnie rozproszyć, podpalając moje. .. Nieważne. Na czym to stanąłem?

Zjechaliśmy z mostu Williamsburskiego na Manhattan i skierowaliśmy się Clinton Street na północ. -

Ciągle nas gonią - ostrzegła Sadie.

Rzeczywiście, nosiciele znajdowali się zaledwie o jedną przecznicę za nami, manewrując pomiędzy samochodami i depcząc po ułożonych na chodnikach pamiątkach dla turystów. Zaraz zyskamy nieco czasu - warknęła Bastet głęboko z gardła. Był to dźwięk tak niski i tak potężny, że zęby mi zazgrzytały. Błyskawicznie skręciła kierownicą i wjechaliśmy we Wschodnią Houston. Spojrzałem za siebie. Kiedy nasi prześladowcy wjechali za róg, wokół nich pojawiła się cała horda kotów. Niektóre skakały z okien. Inne wybiegały z zaułków i bocznych uliczek. Jeszcze 131

10. BASTET ZIELENIEJE inne wypełzały z rynsztoków. Wszystkie rzuciły się na nosicieli falą futra i pazurów - wspinając się po ich miedzianych nogach, drapiąc plecy, czepiając się twarzy i szarpiąc za skrzynię lektyki. Tragarze zmylili krok i upuścili skrzynię. Zaczęli na ślepo oganiać się od kotów. Dwa samochody skręciły gwałtownie, żeby wyminąć zwierzęta, i wpadły na siebie, blokując całą ulicę, a nosiciele znikli pod masą wściekłych kotów. Wjechaliśmy w FDR Drive i ta scena znikła nam z oczu. -

Nieźle - przyznałem.

-

Nie powstrzymają ich na długo - odparła Bastet. - A teraz. .. do Central Parku!

Bastet zostawiła lexusa przy budynku Metropolitan Museum of Art. -

Dalej biegniemy - oznajmiła. - To tuż za muzeum.

Mówiąc „biegniemy", nie żartowała. Sadie i ja musieliśmy gnać, żeby za nią nadążyć, a ona nawet się nie zziajała. Nie zwalniała kroku z powodu takich drobiazgów jak samochody czy budki z hot dogami. Przeskakiwała z łatwością przez wszystko, co miało mniej niż trzy metry, my zaś musieliśmy wymijać przeszkody w miarę naszych możliwości. Wbiegliśmy do parku od strony East Drive. Kiedy tylko skierowaliśmy się na północ, zobaczyliśmy wznoszący się nad nami obelisk. Miał około dwudziestu pięciu metrów wysokości i wyglądał jak dokładna kopia londyńskiego. Stał na porośniętym trawą pagórku, który wydawał się ustronnym miejscem, o jakie nie jest łatwo w centrum Nowego Jorku. W pobliżu nie było nikogo oprócz kilku biegaczy nieco dalej w alejce. Słyszałem samochody jadące Piątą Aleją, ale nawet one wydawały się odległe. 132

CARTER Przystanęliśmy przy cokole obelisku. Bastet powąchała powietrze, jakby usiłowała wywąchać kłopoty. Kiedy przystanąłem, uświadomiłem sobie, jak bardzo mi zimno. Słońce stało nad naszymi głowami, ale wiatr przewiewał moje pożyczone lniane ubranie. Szkoda, że nie wziąłem jakichś cieplejszych ciuchów -mruknąłem. - Na przykład wełniany płaszcz byłby niezły. -

Nie, nie byłby - odparła Bastet, rozglądając się po horyzoncie. - Jesteście ubrani do magii.

Sadie wzdrygnęła się. -

Czy po to, żeby być magicznym, trzeba marznąć?

Magowie unikają noszenia materiałów pochodzenia zwierzęcego - odparła obojętnym tonem Bastet. - Futer, skóry, wełny, wszystkiego takiego. Śladowa aura życia może przeszkadzać w rzucaniu zaklęć. -

Moje buty widocznie były okej - zauważyła Sadie.

Skóra - powiedziała z niesmakiem Bastet. - Może masz wyższą tolerancję, więc odrobina skóry ci nie szkodzi. Nie wiem. Ale lniane ubrania są najlepsze. Albo bawełniane, byle z roślinnych materiałów. W każdym razie, Sadie, chyba mamy dobrą chwilę. Właśnie teraz, o jedenastej trzydzieści, otwiera się okienko pomyślnego czasu, ale to nie potrwa długo. Zaczynaj. Sadie zamrugała oczami. -

Ja? Dlaczego ja? To ty jesteś boginią!

Nie jestem dobra w portalach - odparła Bastet. - Koty to opiekunowie. Trzymaj tylko emocje na wodzy. Panika lub strach potrafią zabić zaklęcie. Musimy się stąd wydostać, zanim Set wezwie innych bogów na pomoc. Zmarszczyłem brwi. -

Mówisz, że Set ma innych złych bogów na liście kontaktów?

133 10. BASTET ZIELENIEJE Bastet zerknęła nerwowo w kierunku drzew. Podziały na dobro i zło to niekoniecznie najlepszy sposób patrzenia na to wszystko, Carterze. Jako mag musisz nauczyć się myśleć o chaosie i porządku. To są dwie siły, które rządzą wszechświatem. Set to wcielenie chaosu. A co z pozostałymi bogami, których uwolnił tato? - nie dawałem za wygraną. - Oni nie są pozytywnymi bohaterami? Izy-da, Ozyrys, Horus, Neftyda... Gdzie oni są?

Bastet wbiła we mnie wzrok. -

Dobre pytanie, Carterze.

Z krzaków wyskoczył syjamski kot i podbiegł do Bastet. Przez chwilę spoglądali na siebie. Następnie syjam odbiegł. Nosiciele są blisko - oznajmiła Bastet. - Oraz coś jeszcze... Coś znacznie potężniejszego, co zbliża się od wschodu. Obawiam się, że pan nosicieli stracił cierpliwość. Serce we mnie zamarło. -

Set nadchodzi?

Nie - odparła Bastet. - Raczej jakiś jego sługa. Albo sprzymierzeniec. Moje koty nie potrafiły opisać tego, co widzą, a ja nie chcę sama sprawdzać. Sadie, już czas. Po prostu skup się na otwarciu bramy do Duat. Ja powstrzymam napastników. Magia bitewna to moja specjalność. -

Chodzi ci o to, co zrobiłaś w rezydencji? - zapytałem.

Bastet ukazała ostre zęby. -

Nie, tamto było zwykłą walką.

Drzewa zaszumiały i pojawili się nosiciele. Całun spowijający lektykę był poszarpany kocimi pazurami. Oni sami mieli mnóstwo zadrapań i ugryzień. Jeden kulał, a nogę w kolanie miał wygiętą do tyłu. Inny mial zderzak samochodowy owinięty wokół szyi. 134 CARTER Czterej mężczyźni postawili ostrożnie lektykę. Spojrzeli na nas i wyciągnęli zza pasów maczugi ze złocistego metalu. -

Zabieraj się do roboty, Sadie - rozkazała Bastet. - Carterze, chętnie przyjmę twoją pomoc.

Kocia bogini wyciągnęła noże. Jej ciało zaczęło świecić zielonkawo. Otoczyła ją aura, która rosła niczym pęcherzyk energii, unosząc ją ponad ziemię. Aura zmieniała kształt, aż w końcu zamknęła Bastet w holograficznej projekcji mniej więcej czterokrotnie większej od niej samej. Był to obraz bogini w jej starożytnej formie - siedmiometrowej kobiety z głową kota. Unosząca się w powietrzu w samym środku hologramu Bastet zrobiła krok do przodu. Ogromna kocia bogini poruszała się razem z nią. Nie wydawało się możliwe, żeby przezroczysty obraz był cielesny, ale jego kroki wstrząsały ziemią. Bastet uniosła rękę. Lśniąca zielona wojowniczka powtórzyła ten gest, ukazując pazury długie i ostre jak rapiery. Bogini uderzyła w chodnik przed sobą i rozbiła płytki na kawałki betonu. Odwróciła się i uśmiechnęła do mnie. Ogromna kocia głowa uczyniła to samo, obnażając straszliwe kły, które byłyby zdolne przegryźć mnie na pół. -

To - oznajmiła Bastet - jest magia bitewna.

Z początku byłem tak oszołomiony, że tylko się przyglądałem, jak Bastet prowadzi swoją zieloną maszynę wojenną w sam środek nosicieli. Pojedynczym zamachem rozwaliła jednego z nich na kawałki, po czym nadepnęła na drugiego, robiąc z niego metalowy naleśnik. Dwaj pozostali zaatakowali jej hologramowe nogi, ale ich metalowe maczugi odbiły się od upiornego światła, wywołując deszcz iskier. Sadie tymczasem stała przed obeliskiem ze wzniesionymi rękami, krzycząc: - Otwieraj się, głupi kamieniu! 135 10. BASTET ZIELENIEJE W końcu dobyłem miecza. Ręce mi drżały. Nie miałem ochoty rzucać się do bitwy, ale czułem, że powinienem pomóc. A skoro miałem walczyć, to uznałem, że towarzystwo siedmiometrowego świecącego kociego wojownika ma swoje zalety. -

Sadie, ja... pomogę Bastet. Próbuj dalej!

-

Przecież próbuję!

Skoczyłem do przodu w chwili, kiedy Bastet rozpłatała pozostałych dwóch nosicieli niczym bochenki chleba. Z ulgą pomyślałem: No, już po wszystkim. W tej samej chwili czterej z nich zaczęli się składać z powrotem. Ten płaski oderwał się od chodnika. Kawałki pociętych skoczyły ku sobie jak magnesy i sekundę później nosiciele stali jak nowi. Pomóż mi ich poszatkować, Carterze! - krzyknęła Bastet. -Muszą być w mniejszych kawałkach! Starałem się usuwać z drogi Bastet, kiedy cięła i uderzała. A kiedy tylko unieszkodliwiła któregoś z nosicieli, ja zabierałem się za siekanie pozostałości na drobne kawałeczki. Ich ciała sprawiały wrażenie zrobionych raczej z plasteliny niż metalu, ponieważ moje ostrze radziło sobie z nimi całkiem łatwo. Kolejne kilka minut i otoczyły mnie sterty miedzianego złomu. Bastet zacisnęła dłoń w lśniącą pięść i roztrzaskała lektykę na drzazgi. -

To nie było wcale trudne - powiedziałem. - Po co tak biegliśmy?

Wewnątrz świecącej skorupy twarz Bastet była pokryta potem. Nie przyszło mi do głowy, że bogini może być zmęczona, ale ten magiczny awatar musiał kosztować ją mnóstwo wysiłku. -

Jeszcze nie jesteśmy bezpieczni - ostrzegła. - Jak ci idzie, Sadie?

136 CARTER -

W ogóle nie idzie - poskarżyła się Sadie. - Nie ma innego sposobu?

Zanim bogini zdążyła odpowiedzieć, w krzakach rozległ się nowy rodzaj szumu - coś jakby deszcz, ale bardziej śliskiego. Poczułem dreszcz. -

Co... co to jest?

-

Nie - mruknęła Bastet. - To niemożliwe. Tylko nie ona.

Nagle krzaki eksplodowały. Tysiąc brązowych okropnych pełzających stworzeń wylało się spośród drzew, tworząc kobierzec obrzydliwości - najeżony szczypcami i zadartymi do góry ogonami. Miałem ochotę wrzasnąć: Skorpiony! - ale nie byłem w stanie wydobyć głosu z gardła. Nogi pode mną drżały. Nienawidzę skorpionów. W Egipcie jest ich pełno. Wiele razy znajdowałem je w łóżku hotelowym albo pod prysznicem. Kiedyś jeden był nawet w mojej skarpetce. -

Sadie! - krzyknęła ponaglająco Bastet.

-

Nic z tego! - jęknęła moja siostra.

Skorpiony nadciągały: tysiące za tysiącami. Spomiędzy drzew wyłoniła się kobieta idąca bez lęku pomiędzy pajęczakami. Miała na sobie brązową szatę, a jej szyję i ramiona ozdabiała złota biżuteria. Jej długie czarne włosy były obcięte na egipską modłę, a na głowie nosiła dziwaczną koronę. Nagle uzmysłowiłem sobie, że to nie była korona - ta kobieta miała na głowie żywego, ogromnego skorpiona. Miliony małych paskudztw kręciły się wokół niej, jakby to ona była ośrodkiem ich burzy. -

Selkit - warknęła Bastet.

Bogini skorpionów - potwierdziłem. Może powinno mnie to dodatkowo przestraszyć, ale osiągnąłem już wtedy szczyty przerażenia. - Dasz sobie z nią radę? 137 10. BASTET ZIELENIEJE Mina Bastet nie napawała optymizmem. Carterze, Sadie - powiedziała. - Będzie paskudnie. Idźcie do muzeum. Znajdźcie świątynię. Może ona was osłoni. -

Jaką świątynię? - zapytałem.

*

-1 co z tobą? - dodała Sadie. Nic mi nie będzie. Dołączę do was. - Ale kiedy na mnie spojrzała, wiedziałem, że nie była tego pewna. Po prostu grała na zwłokę. -

Idźcie! - rozkazała. I odwróciła ogromną zieloną kocią wojowniczkę ku fali skorpionów.

Chcecie poznać wstydliwą prawdę? W obliczu wszystkich tych pajęczaków nawet nie usiłowałem udawać odwagi. Chwyciłem Sadie za rękę i uciekliśmy. s 11. Spotkanie z ludzkim miotaczem ognia DI E LJobra, biorę mikrofon. Nie ma żadnych szans, żeby Carter opowiedział ten kawałek we właściwy sposób, bo to jest o Ziyi. [Cicho siedź, Carter. Wiesz, że to prawda]. Ach, kim jest Ziya? Przepraszam, wybiegłam do przodu. Popędziliśmy ku wejściu do muzeum, choć nie miałam pojęcia dlaczego - jeśli pominąć fakt, że kazała nam tak zrobić olbrzymia świecąca kobieta-kot. Musicie wiedzieć, że byłam kompletnie przytłoczona wszystkim, co się wcześniej stało. Po pierwsze, straciłam ojca. Po drugie, kochający dziadkowie wyrzucili mnie z domu. Następnie odkryłam, że najwidoczniej pochodzę z „krwi faraonów", urodziłam się w magicznej rodzinie, a także mnóstwo innych bzdur, które brzmią imponująco, ale tylko wpakowały mnie w koszmarne tarapaty. A kiedy znalazłam nowy dom - rezydencję z dobrymi śniadaniami i miłymi domowymi zwierzakami, w której dostałam całkiem fajny pokój - stryjek Amos zniknął, słodkie zwierzątka (krokodyl i pawian), 139

11. SPOTKANIE Z LUDZKIM MIOTACZEM OGNIA z którymi zdążyłam się zaprzyjaźnić, wylądowały w rzece, a sam dom został podpalony. A jakby to nie wystarczało, moja wierna kotka Muffinka uznała za stosowne podjąć beznadziejną walkę ze stadem skorpionów. y Czy skorpiony występują w „stadach"? Może w ławicach? Albo hordach? Oj, nieistotne. Ważne, że nie potrafiłam uwierzyć w to, że kazano mi otwierać magiczne bramy, skoro najwyraźniej nie posiadałam takich umiejętności, a na dodatek teraz mój brat odciągał mnie od tamtego miejsca. Czułam się tak, jakbym poniosła sromotną klęskę. [Żadnych komentarzy, Carter. O ile sobie przypominam, ty też nie okazałeś się wtedy bardzo pomocny]. - Nie możemy zostawić Bastet! - krzyknęłam. - Patrz! Carter biegł dalej, ciągnąc mnie za sobą, ale widziałam całkiem wyraźnie, co się działo pod obeliskiem. Skorpiony wpeł-zały na świecące zielone nogi Bastet i wgryzały się w hologram, jakby był z galarety. Bastet zmiażdżyła setki robali stopami i pięściami, ale było ich po prostu za dużo. Wkrótce pokryły ją całą po pas, a jej widmowa skorupa zaczęła gasnąć. Tymczasem ubrana na brązowo bogini posuwała się powoli do przodu, a ja miałam przeczucie, że ona będzie gorsza od wszystkich skorpionów.

Carter wciągnął mnie w krzaki i straciłam Bastet z oczu. Wypadliśmy na Piątą Aleję, która wydala się aż śmiesznie normalna po tej magicznej bitwie. Pobiegliśmy chodnikiem, przeciskając się przez tłum przechodniów, i wspięliśmy się po schodach muzeum. Plakat nad wejściem informował o jakimś specjalnym wydarzeniu, które - jak podejrzewam - było powodem otwarcia muzeum w święta, ale nie zawracałam sobie głowy czytaniem szczegółów. Pobiegliśmy prosto do środka. 140 SADIE Jak tam wyglądało? No, jak to w muzeum: wielki hol, mnóstwo kolumn i tak dalej. Nie będę udawać, że podziwiałam wystrój wnętrza. Pamiętam, że była kolejka do kasy, ponieważ ją ominęliśmy. Byli też strażnicy, którzy wrzeszczeli na nas, kiedy wpadliśmy na salę wystawową. Szczęśliwym trafem wylądowaliśmy w dziale egipskim, przed czymś w rodzaju rekonstrukcji grobowca z wąskimi korytarzami. Carter pewnie wiedział, co to była za budowla, ałe mnie to mało obchodziło. -

Chodź - powiedziałam.

Weszliśmy do środka rekonstrukcji, co wystarczyło, żeby zgubić strażników, a może mieli oni ważniejsze sprawy na głowie niż pogoń za niegrzecznymi dziećmi. Kiedy wynurzyliśmy się z powrotem, kręciliśmy się ukradkiem przez chwilę, żeby mieć pewność, że nikt nas nie śledzi. Skrzydło egipskie nie było zatłoczone: kilka grupek starszych ludzi i zagraniczna wycieczka z przewodnikiem opowiadającym po francusku o sarkofagu: - Et voici la momie! Dziwne, ale nikt nie zwracał uwagi na wielki miecz na plecach Cartera, który powinien wzbudzić zainteresowanie strażników (i był znacznie ciekawszy niż eksponaty). Kilkoro staruszków popatrzyło na nas dziwnie, ale podejrzewam, że to ze względu na nasze lniane piżamy, przepocone i obklejone trawą i liśćmi. Moje włosy pewnie również wyglądały koszmarnie. Znalazłam pustą salę i pociągnęłam tam Cartera. Szklane gabloty były pełne uszebti. Kilka dni temu w ogóle nie zwróciłabym na to uwagi. Teraz jednak co rusz zerkałam na te figurki, przekonana, że w każdej chwili mogą ożyć i usiłować zdzielić mnie czymś po głowie. -

I co teraz? - zapytałam Cartera. - Widzisz jakąś świątynię?

141 11. SPOTKANIE Z LUDZKIM MIOTACZEM OGNIA Nie. - Zmarszczył brwi, jakby bardzo starał się sobie coś przypomnieć. - Tam dalej jest chyba zrekonstruowana świątynia. .. A może to było w Muzeum Brooklyńskim? Albo w Monachium? Byłem z tatą w tylu muzeach, że wszystko mi się pomieszało. Westchnęłam z irytacją. Biedaczek, zmuszony do podróżowania po świecie, opuszczania szkoły i spędzania czasu z tatą, podczas gdy ja widywałam go przez całe dwa dni w roku!

Ej! - Carter zareagował z niespodziewanym oburzeniem. -Ty miałaś dom! Miałaś przyjaciół i normalne życie, nie budziłaś się codziennie, zastanawiając się, w jakim jesteś kraju! Ty nie... - Gablota tuż obok nas roztrzaskała się, zasypując podłogę pod naszymi stopami odłamkami szkła. Carter spojrzał na mnie ze zdumieniem. -

Czy my właśnie...

To jak z moim tortem urodzinowym - mruknęłam, usiłując nie okazać, jak bardzo jestem zaskoczona. - Musisz się nauczyć kontrolować swoje odruchy. -Ja? Rozległy się syreny alarmowe. Na całym korytarzu rozbłysły czerwone światła. W głośniku zniekształcony głos nakazał udać się spokojnie w kierunku wyjścia. Grupa francuskich turystów przebiegła koło nas, krzycząc ze strachu, a za nimi pędził tłum zadziwiająco sprawnych staruszków z balkonikami i laskami. -

Może przestaniemy się kłócić, co? - powiedziałam Carterowi. - Chodź!

Wbiegliśmy w następny korytarz, a syreny ucichły równie nagle, jak się rozległy. Krwistoczerwone światła migota142 SADIE ły w upiornej ciszy. Chwilę później usłyszałam ten dźwięk: sze-leszcząco-śliskie odgłosy skorpionów. -

Co z Bastet? - Mój głos był zduszony. - Czy ona...

Nie myśl o tym - odparł Carter, ale sądząc z wyrazu jego twarzy, myślał o tym samym co ja. Biegnijmy! Wkrótce całkowicie się zgubiliśmy. Na moje wyczucie egipska część muzeum została zaprojektowana tak, żeby zwiedzający mogli się kompletnie zgubić: miała mnóstwo ślepych zaułków i zawracających korytarzy. Minęliśmy zwoje z hieroglifami, złotą biżuterię, sarkofagi, posągi faraonów i wielkie kawałki wapienia. Po co ktoś wystawia w muzeum skały? Nie ma ich dość na całym świecie? Nie napotkaliśmy nikogo, ale szeleszczące dźwięki narastały, niezależnie od tego, w którą stronę się zwracaliśmy. W końcu skręciliśmy za róg i wpadliśmy na kogoś. Krzyknęłam i cofnęłam się, wpadając z kolei na Cartera. Oboje upadliśmy na tyłki w skrajnie obciachowy sposób. Jakimś cudem Carter zdołał nie nadziać się na własny miecz. W pierwszym momencie nie rozpoznałam stojącej przed nami dziewczyny, co wydaje mi się dziwne, jak o tym teraz myślę. Może posługiwała się jakąś aurą magiczną, a może po prostu nie chciałam przyjąć do wiadomości, że to ona. Wyglądała na nieco wyższą ode mnie. Może też starszą, ale niewiele. Czarne włosy miała ucięte na wysokości brody, a do tego długą grzywkę opadającą na oczy. Miała skórę w karmelowym odcieniu i

ładne, lekko arabskie rysy. Jej oczy, podkreślone czarnym kohlem w egipskim stylu, były dziwacznego bursztynowego koloru, co było zarazem bardzo ładne i nieco przerażające - nie mogłam się zdecydować, co bardziej. Przez ramię miała 143 11. SPOTKANIE Z LUDZKIM MIOTACZEM OGNIA przerzucony plecak, na nogach sandały, a poza tym ubrana była w podobne luźne lniane ciuchy jak nasze. Wyglądała, jakby właśnie wybierała się na trening sztuk walki. Rany, jak o tym teraz myślę, to my pewnie robiliśmy podobne wrażenie. Co za wstyd. Powoli zaczęło do mnie docierać, gdzie ją wcześniej widziałam. To była ta dziewczyna z nożem z Muzeum Brytyjskiego. Zanim zdążyłam się odezwać, Carter skoczył na nogi. Zasłonił mnie i zaczął wymachiwać mieczem w mojej obronie. Niesamowite, że miał na to odwagę! -

O-odejdź! - wyjąkał.

Dziewczyna sięgnęła do rękawa i wydobyła z niego zakrzywiony kawałek kości słoniowej - egipską różdżkę. Machnęła nią lekko i miecz Cartera wyleciał z jego rąk, upadając z brzękiem na ziemię. -

Nie rób sobie wstydu - powiedziała poważnie dziewczyna. - Gdzie jest Amos?

Carter był zbyt oszołomiony, żeby się odezwać. Dziewczyna odwróciła się do mnie. Uznałam, że jej złote oczy były tak samo piękne, jak i przerażające, ale nie spodobała mi sie ani trochę. -

No? - zapytała ponaglająco.

Nie wiedziałam, dlaczego muszę jej odpowiadać, ale poczułam, że w piersi wzbiera mi niebezpiecznie powietrze, jakbym miała za chwilę czknąć. -

Amos wyjechał. Dziś rano - dobiegły mnie moje własne słowa.

-

A koci demon?

-

To moja kotka - odparłam. -1 jest boginią, a nie demonem. Uratowała nas przed skorpionami!

144 SADIE Carter odzyskał zdolność ruchu. Chwycił miecz i skierował go znów w stronę dziewczyny. Dałabym mu sto punktów za upór. -

Kim jesteś? - zapytał. - Czego chcesz?

-

Nazywam się Ziya Rashid. - Przechyliła lekko głowę, jakby nasłuchując.

Niczym w odpowiedzi, cały budynek się zatrząsł. Z sufitu posypał się tynk, a szelest skorpionów zrobił się jeszcze głośniejszy.

A teraz - ciągnęła Ziya z lekkim rozczarowaniem - muszę uratować wa-ze nędzne żywoty. Chodźmy. Zapewne mogliśmy odmówić, ale mając wybór między Ziyą i skorpionami, pobiegliśmy za nią. Minęła gablotę pełną posążków i mimochodem dotknęła szkła różdżką. Maleńcy granitowi faraonowie i wapienni bogowie poruszyli się na ten rozkaz. Zeskoczyli ze swoich podstawek i wypadli przez szkło. Niektórzy mieli broń. Inni po prostu pstryknęli kamiennymi palcami. Pozwolili nam przejść, ale sami stali wpatrzeni w korytarz, jakby oczekując nadejścia nieprzyjaciela. -

Szybko - powiedziała Ziya. - Dzięki temu tylko...

-

.. .zyskamy na czasie - dokończyłam za nią. - Tak, słyszeliśmy to już.

-

Za dużo gadasz - oznajmiła, nie zatrzymując się.

Miałam zamiar rzucić jakąś ciętą ripostę. Potrafiłabym naprawdę pokazać tej Ziyi, gdzie jej miejsce. Ale właśnie wtedy wbiegliśmy do ogromnej sali i głos mnie opuścił. -

Rany - westchnął Carter.

Musiałam się z nim zgodzić. Miejsce było niesamowite. Sała miała wielkość stadionu piłkarskiego. Jedna ściana była cała ze szkła i wychodziła na park. Pośrodku sali, na 145 11. SPOTKANIE Z LUDZKIM MIOTACZEM OGNIA podwyższeniu zbudowana była starożytna budowla. Zobaczyłam wolno stojącą bramę, wysoką na jakieś osiem metrów, a za nią otwarty dziedziniec i prostokątną strukturę z nierównych bloków piaskowca pokrytych płaskorzeźbionymi wizerunkami bogów i faraonów oraz hieroglifami. Samo wejście do budynku flankowały dwie kolumny skąpane w niesamowitym świetle. -

Świątynia egipska - domyśliłam się.

-

Świątynia z Dendur - odparła Ziya. - Zbudowali ją co prawda Rzymianie...

Kiedy podbili Egipt - dodał Carter, jakby to była jakaś wspaniała wiadomość. - August kazał ją zbudować. -

Aha - przytaknęła Ziya.

-

Fascynujące - mruknęłam. — Może wolelibyście towarzystwo podręcznika do historii?

Ziya rzuciła mi karcące spojrzenie. W każdym razie świątynia została poświęcona Izydzie, więc będzie miała dość mocy, żeby otworzyć bramę. -1 wezwać więcej bogów? - zapytałam.

Oczy Ziyi rozbłysły gniewnie. Jeszcze raz mnie o to posądzisz, a obetnę ci język. Miałam na myśli bramę, przez którą się stąd wydostaniecie. Kompletnie się w tym wszystkim pogubiłam, ale zaczynałam się już przyzwyczajać. Weszliśmy za Ziyą po stopniach i przez kamienną bramę świątyni. Dziedziniec był pusty, ponieważ zwiedzający uciekli, co sprawiało dość upiorne wrażenie. Ogromni rzeźbieni bogowie spoglądali na mnie z góry. Wszędzie widać było hieroglificzne inskrypcje, a ja się bałam, że jeśli się odpowiednio skupię, będę w stanie je odczytać. 146 i* SADIE Ziya przystanęła przed frontowymi stopniami wiodącymi do świątyni. Uniosła różdżkę i napisała coś w powietrzu. Między kolumnami zapłonęły znajome hieroglify. V □x „Otwórz" - ten sam symbol, którego użył tato przy kamieniu z Rosetty. Czekałam, aż coś wybuchnie, ale znak po prostu przygasł. Ziya otwarła plecak. -

Musimy się tu bronić, dopóki brama nie będzie gotowa do otwarcia.

-

Czemu nie otworzyć jej od razu? - zapytał Carter.

Portale pojawiają się jedynie w pomyślnych chwilach - odparła Ziya. - Jak wschód i zachód słońca, północ, zaćmienia, ko-niunkcje i opozycje, dokładny czas narodzin boga... -

Och, przestań - przerwałam jej. - Jak można to wszystko wiedzieć?

Potrzeba lat, żeby zapamiętać cały kalendarz — powiedziała Ziya. - Ale najbliższy pomyślny moment właśnie się zbliża: południe. Za dziesięć i pół minuty. Nie spojrzała na zegarek. Zastanawiałam się, skąd zna tak dokładnie godzinę, ale uznałam, że w tej chwili nie jest to najważniejsze pytanie. Dlaczego mielibyśmy ci ufać? - zapytałam. - O ile pamiętam, w Muzeum Brytyjskim chciałaś wypruć nam flaki tym nożem. Tak byłoby łatwiej - westchnęła Ziya. - Niestety, moi przełożeni uważają, że możecie być niewinni, więc na razie nie mogę 147

11. SPOTKANIE Z LUDZKIM MIOTACZEM OGNIA was zabić. Ale nie mogę również dopuścić do tego, żebyście wpadli w łapy Czerwonego Pana. A zatem... możecie mi zaufać. -

Jasne, przekonałaś mnie - powiedziałam. - Poczułam miłe ciepło i luz.

Ziya sięgnęła do plecaka i wyciągnęła z niego cztery małe statuetki - zwierzęcogłowych ludzi, wysokich na mniej więcej pięć centymetrów. Podała mi ich. -

Ustaw Synów Horusa wokół nas w punktach kardynalnych.

-

Ze co?

-

Północ, południe, wschód, zachód. - Mówiła powoli, jakbym była kretynką.

-

Znam kierunki świata! Ale...

-

Północ jest tam. - Ziya wskazała na szklaną ścianę. - Resztę sama wymyślisz.

Zrobiłam, jak kazała, choć nie rozumiałam, jak te małe ludziki miałyby pomóc. Ona tymczasem podała Carterowi kawałek kredy i kazała mu narysować wokół nas okrąg, łączący figurki. -

Ochrona magiczna - powiedział Carter. - Jak to, co tato zrobił w Muzeum Brytyjskim.

-

Ta - mruknęłam. - Widzieliśmy, ile to pomogło.

Carter zignorował mnie. Coś nowego: tak bardzo chciał się przypodobać Ziyi, że rzucił się do rysowania na podłodze. Następnie dziewczyna wyciągnęła z plecaka coś jeszcze - zwykły drewniany patyk podobny do tego, którym posługiwał się tato w Londynie. Wypowiedziała pod nosem jakieś słowo i patyk rozwinął się w dwumetrową czarną laskę zwieńczoną rzeźbioną lwią głową. Wywinęła nią jak pałką — założę się, że po to, żeby się popisać - a w drugiej ręce trzymała różdżkę. Carter skończył z kredowym kołem, kiedy w wejściu do sali pojawiły się pierwsze skorpiony. 148 SADIE Ile jeszcze do otwarcia tej bramy? - zapytałam z nadzieją, że w moim głosie nie słychać przerażenia. Cokolwiek będzie się działo, nie wychodźcie z kręgu - odparła Ziya. - Kiedy brama się otworzy, skaczcie do środka. I trzymajcie się za mną! Dotknęła różdżką kredowego koła, wymówiła kolejne słowo i krąg zaczął świecić ciemną czerwienią.

Ku świątyni pełzły setki skorpionów, zamieniając posadzkę w żywą masę szczypców i żądeł. Następnie do sali weszła ta kobieta w brązie, Selkit, uśmiechając się do nas chłodno. -

Ziya - powiedziałam - to bogini. Ona pokonała Bastet. Jakie mamy szanse?

Ziya uniosła laskę i rzeźbiona lwia głowa wybuchła płomieniem - niewielką kulą ognia takiej jasności, że oświetlił całą salę. -

Jestem pisarzem w Domu Życia, Sadie Kane. Jestem szkolona do walki z bogami.

12. Skok przez klepsydrę DI E , to robiło wrażenie. Szkoda, że nie widzieliście miny Cartera - wyglądał jak podekscytowany szczeniak. [Przestań mnie szturchać. Tak właśnie było!]. Ja natomiast miałam znacznie mniej zaufania do panny Ziyi „Jestem Wielkim Magiem" Rashid, kiedy nadciągnęła ku nam armia skorpionów. Nie sądziłam, że tyle ich istnieje na świecie, a co dopiero na Manhattanie. Błyszczący krąg wokół nas wydawał mi się mało znaczącą ochroną przeciw milionom pajęczaków pełznących jedne po drugich, wieloma warstwami, oraz kobiecie w brązowych szatach, która była jeszcze bardziej przerażająca. Z daleka Selkit wyglądała normalnie, ale kiedy się przybliżyła, dostrzegłam jej bladą skórę, lśniącą niczym pancerzyk owada. Oczy miała jak czarne paciorki. Jej długie ciemne włosy były nienaturalnie gęste, jakby tworzyły je miliony szorstkich 150 4 SADIE owadzich czułków. A kiedy otwarła usta, spomiędzy zwykłych ludzkich zębów na boki wysunęły się żuwaczki. Bogini zatrzymała się w odległości jakichś dwudziestu metrów, przyglądając się nam badawczo. Utkwiła pełen nienawiści wzrok w Ziyi. -

Oddaj mi młodych.

Głos miała szorstki i chrapliwy, jakby nie odzywała się od wielu stuleci. Ziya skrzyżowała laskę i różdżkę. -

Jestem panią żywiołów, pisarzem pierwszego nomu. Odejdź! Albo cię zniszczę.

Żuwaczki Selkit wykrzywiły się w upiorny uśmiech, a na jej ustach pojawiła się piana. Część skorpionów ruszyła do przodu, ale kiedy pierwszy z nich dotknął lśniącej linii naszego kręgu

ochronnego, zaskwierczał i spłonął na popiół. Zapamiętajcie moje słowa: nic nie cuchnie tak obrzydliwie jak spalony skorpion. Reszta okropieństw cofnęła się, krążąc wokół bogini i wpeł-zając jej na nogi. Z dreszczem obrzydzenia uświadomiłam sobie, że skorpiony włażą w fałdy jej szaty. Po kilku sekundach wszystkie znikły wśród brązowej tkaniny. Powietrze za boginią pociemniało, jakby rzucała gigantyczny cień. Następnie ciemność uniosła się i przybrała kształt ogromnego skorpioniego ogona, kołysząc się nad jej głową. Ogon zamierzył się na nas z oszałamiającą prędkością, ale Ziya zablokowała cios różdżką i żądło uderzyło w kościany czubek z syczącym dźwiękiem. Z różdżki uniosła się para wodna śmierdząca siarką. Ziya wycelowała różdżkę w boginię, otaczając jej ciało ogniem. Selkit wrzasnęła i cofnęła się, ale ogień zgasł nie151 flj

12. SKOK PRZEZ KLEPSYDRĘ mai natychmiast. Władczyni skorpionów wyglądała raczej na rozwścieczoną niż ranną, choć jej szaty były nadpalone i dymiły. -

Wasze dni przeminęły, magiczko. Dom jest słaby. Pan Set spustoszy ten kraj.

Nasza obrończyni rzuciła różdżką jak bumerangiem; różdżka trafiła w ogon skorpiona-cienia i eksplodowała jaskrawym błyskiem światła. Selkit odskoczyła i zakryła oczy. W tej samej chwili Ziya sięgnęła do rękawa i wydobyła stamtąd coś małego -coś, co mieściło się w zaciśniętej pięści. Różdżka miała tylko odwrócić uwagę - pomyślałam. - Była po prostu magiczną sztuczką. Wtedy Ziya zrobiła coś szalonego - wyskoczyła z magicznego kręgu, a przecież właśnie przed tym nas ostrzegano. -

Ziya - zawołał Carter - Brama!

Spojrzałam za siebie i serce mi zamarło. Przestrzeń między dwiema kolumnami przy wejściu do świątyni wypełniał teraz pionowy tunel z piasku - jak wielka, odwrócona klepsydra. Czułam, jak tunel mnie wciąga, działa na mnie magicznym ciążeniem. Nie wejdę tam - powiedziałam z uporem, ale kolejny błysk światła zwrócił moją uwagę znów ku Ziyi. Ona i bogini tańczyły niebezpieczny taniec. Ziya wirowała ze swą ognistą różdżką, a po każdym poruszeniu zostawiała za sobą ślad płomieni w powietrzu. Musiałam przyznać, że była równie pełna wdzięku i imponująca jak Bastet.

Czułam dziwaczną chęć udzielenia jej pomocy. Kusiło mnie, by wyjść z kręgu i włączyć się do walki. Była to oczywiście całkowicie szalona zachcianka. Jak mogłabym pomóc? A mimo to czułam, że nie powinnam - a może nie mogłam - skoczyć w tę bramę, nie udzieliwszy przedtem pomocy Ziyi. 152 ttr SADIE Sadie! - Carter chwycił mnie za rękę i pociągnął do tyłu. Nie zauważyłam nawet, że moja stopa omal nie przekroczyła kredowej linii. - Co ty wyprawiasz? Nie potrafiłam mu odpowiedzieć, ale wpatrywałam się w ma-giczkę, mamrocząc coś jak w transie. -

Ona zamierza użyć wstążek. To nie zadziała.

-

Ze co? - zapytał Carter. - Chodź, musimy przejść przez bramę!

W tej samej chwili Ziya otwarła dłoń, a w powietrze popłynęły czerwone pasemka materiału. Wstążki. Skąd ja to wiedziałam? Poruszały się jak żywe stworzenia - jak węgorze w wodzie - i zaczęły rosnąć. Selkit wciąż koncentrowała się na ogniu, usiłując nie dać się Ziyi nim otoczyć. Z początku jakby nie zauważała wstążek, które rosły, aż osiągnęły długość kilku metrów. Doliczyłam się pięciu, sześciu, w sumie siedmiu. Wiły się dookoła, otaczając Selkit, rozdzierając skorpiona-cień, jakby był tylko nieszkodliwą iluzją. W końcu owinęły się wokół ciała Selkit, unieruchamiając jej ręce i nogi. Bogini krzyknęła, jak gdyby wstążki ją oparzyły. Upadła na kolana, a cień rozpłynął się w atramentową mgłę. Ziya zatrzymała się w półobrocie. Wycelowała różdżkę w twarz bogini. Wstążki zaczęły świecić, a Selkit syknęła z bólu, przeklinając w języku, którego nie znałam. Związałam cię Siedmioma Wstęgami Hathor - oznajmiła Ziya. - Opuść t£> ciało albo twoja istota będzie płonąć na wieki. -

Twoja śmierć będzie trwać na wieki! - warknęła Selkit. -Zrobiłaś sobie z Seta wroga!

Ziya zakręciła laską i Selkit upadła, wijąc się i dymiąc. -

Nie będę... - syknęła bogini. Ale w tej samej chwili znieruchomiała, a jej czarne oczy zbielały.

153 1 12. SKOK PRZEZ KLEPSYDRĘ

-

Brama! - ostrzegł Carter. - Chodź, Ziya! To się chyba zamyka!

Miał rację. Piaskowy tunel poruszał się jakby wolniej. Oddziaływanie jego magii nie wydawało się już tak mocne.

Ziya podeszła do leżącej na ziemi Selkit. Dotknęła jej czoła i z ust bogini uniósł się czarny dym. Postać Selkit zmieniała się i kurczyła, a chwilę później patrzyliśmy na zupełnie inną kobietę, owiniętą czerwonymi wstęgami. Miała bladą skórę i czarne włosy, ale poza tym wcale nie przypominała władczyni skorpionów. Wyglądała - no cóż: jak człowiek. -

Kto to jest? - zapytałam.

-

Po prostu ciało - odparła Ziya. - Jakaś nieszczęsna śmier-telniczka, która...

Podniosła wzrok ze zdumieniem. Czarna mgła przestała się rozpraszać. Stawała się gęstsza i ciemniejsza, wirowała, tworząc coraz bardziej konkretny kształt. To niemożliwe - powiedziała Ziya. - Wstążki są zbyt potężne. Selkit nie może na nowo przybrać kształtu, chyba że... -

A jednak przybiera kształt - krzyknął Carter - a nasza brama się zamyka! Chodźmy!

Nie mogłam uwierzyć, że on naprawdę chciał skoczyć w wirującą ścianę piasku, ale kiedy patrzyłam na czarną chmurę formującą się w wysokiego na dwa piętra skorpiona - bardzo złego skorpiona podjęłam decyzję. -

Idę! - krzyknęłam.

-

Ziya! - wrzasnął Carter. - Skacz!

-

Chyba masz rację - uznała magiczka. Odwróciła się i wszyscy razem skoczyliśmy w szalony wir.

13. Oko w oko z potwornym indykiem CARTER Teraz moja kolej. Przede wszystkim uwaga Sadie o „szczeniaku" była kompletnie nie na miejscu. Wcale nie wpatruję się w Ziyę. Chodzi wyłącznie o to, że niewielu spotyka się ludzi, którzy potrafią ciskać kulami ognia i walczyć z bogami. [Nie rób min, Sadie. Wyglądasz jak Chufu]. W każdym razie skoczyliśmy w piaskowy tunel. Otoczyła nas ciemność. W żołądku mi się przewracało jak w czasie jazdy kolejką górską. Poczułem na twarzy gorący wiatr, skóra mnie piekła. Chwilę później upadłem na zimną posadzkę z kafelków, a Sadie i Ziya wylądowały na mnie. - Au! - skrzywiłem się.

Najpierw zauważyłem cienką warstwę piasku pokrywającą moje ciało niczym cukier puder. Następnie moje oczy przywykły do marnego światła. Znajdowaliśmy się w wielkim budynku 155

przypominającym centrum handlowe. Otaczały nas tłumy zaaferowanych ludzi. Nie... To nie było centrum handlowe. To było dwupoziomowe lotnisko ze sklepami, mnóstwem okien i kolumnami ze stali. Na zewnątrz było ciemno - wiedziałem, że musieliśmy się znaleźć w innej strefie czasowej. Z głośników płynęły zapowiedzi w języku, który przypominał mi arabski. Sadie wypluła piasek z ust. -Fuj! -

Chodźcie - powiedziała Ziya. - Nie możemy się tu zatrzymywać.

Z trudem wstałem. Mijały nas tłumy ludzi - zarówno w zachodnich ubraniach, jak i w długich szatach i chustach na głowach. Jakaś rodzina kłócąca się po niemiecku omal nie rozjechała nas walizkami. W tej samej chwili odwróciłem się i zobaczyłem coś znajomego. W środku hali stała replika egipskiej łodzi wykonana z błyszczących gablotek - sklepik z perfumami i biżuterią. -

Jesteśmy na lotnisku w Kairze - oznajmiłem.

-

Owszem - odparła Ziya. - Chodźmy już!

-

Skąd ten pośpiech? Czy Selkit... Czy ona może nas gonić przez tę piaskową bramę?

Ziya pokręciła przecząco głową. Artefakty przegrzewają się po utworzeniu bramy. Potrzebują dwunastu godzin chłodzenia, żeby można ich było ponownie użyć. Ale chwilowo naszym zmartwieniem jest ochrona lotniska. Jeśli nie macie ochoty na spotkanie z egipską policją, pójdziecie ze mną natychmiast. Chwyciła nas za ręce i poprowadziła przez tłum. Musieliśmy wyglądać jak żebracy w naszych staroświeckich ubraniach 156

CARTER całych pokrytych piaskiem. Ludzie omijali nas szerokim łukiem, ale nikt nie próbował nas zatrzymywać.

-

Po co tu jesteśmy? - zapytała Sadie.

-

Żeby zobaczyć ruiny Heliopolis - odpowiedziała Ziya.

-

Na lotnisku? - Sadie nie kryła zdziwienia.

Przypomniało mi się coś, co tato opowiadał mi wiele lat temu, i poczułem, że włosy stają mi na głowie. -

Sadie, te ruiny znajdują się pod nami. - Spojrzałem na Ziyę. - Tak jest, prawda?

Kiwnęła głową. Starożytne miasto zostało złupione wiele stuleci temu. Niektóre z jego skarbów zostały wywiezione, jak dwie Igły Kleopatry. Większość świątyń zburzono, żeby wznieść nowe budowle. A to, co pozostało, znajduje się pod powierzchnią przedmieść Kairu. Największa część - pod tym lotniskiem. -1 co nam to daje? - spytała Sadie. Ziya otwarła kopniakiem drzwi dla obsługi technicznej. Po drugiej stronie znajdował się schowek na miotły. Szepnęła rozkaz: sehedż i obraz schowka zamigotał, po czym znikł, a zamiast niego ukazały się kamienne schody wiodące w dół. Nie całe Heliopolis jest ruiną - wyjaśniła nasza przewodniczka. — Chodźcie tuż za mną. I niczego nie dotykajcie. Schody ciągnęły się chyba miliony kilometrów, ponieważ schodziliśmy przez całą wieczność. Na dodatek przejście przewidziano dla krasnoludków. Musieliśmy się pochylać i czołgać przez większość drogi, a mimo to uderzyłem głową w sklepienie z tuzin razy. Jedyne światło pochodziło z kuli znajdującej się w dłoni Ziyi i rzucało tańczące cienie na ściany. Bywałem już w podobnych miejscach - tunelach wewnątrz piramid, grobowcach, które odkopywał mój tato - ale nigdy za 157

13. OKO W OKO Z POTWORNYM INDYKIEM nimi nie przepadałem. Miliony ton skał nad moją głową pozbawiały mnie tchu. W końcu dotarliśmy na sam dół. Tunel się rozszerzył, a Ziya zatrzymała się nagle. Kiedy moje oczy przywykły do ciemności, zrozumiałem dlaczego. Staliśmy na brzegu otchłani. Przerzucony nad nią był most z pojedynczej deski. Na przeciwległym brzegu dwaj granitowi wojownicy o głowach szakali strzegli drzwi, zasłaniając wejście skrzyżowanymi włóczniami. -

Proszę, tylko nie następne szalone posągi - westchnęła Sadie.

Nie rób sobie żartów - ostrzegła ją Ziya. - To jest wejście do pierwszego nomu, najstarszej gałęzi Domu Życia, kwatery głównej wszystkich magów. Moim zadaniem jest przyprowadzić was tu

bezpiecznie, ale nie mogę pomóc wam w przejściu mostu. Każdy mag musi sam otworzyć sobie drogę, a wyzwanie jest inne dla każdego proszącego. Spojrzała wyczekująco na Sadie, co mnie zirytowało. Najpierw Bastet, teraz Ziya - obie traktowały Sadie, jakby miała jakieś supermoce. No dobra, w sumie dała radę rozwalić drzwi biblioteki, ale dlaczego nikt nie spodziewał się takich fajnych sztuczek po mnie? A poza tym wciąż złościłem się na siostrę za komentarze, jakie robiła w muzeum w Nowym Jorku - jak to fajnie było podróżować z tatą. Nie wyobrażała sobie, jak często miałem ochotę narzekać na to nieustanne podróżowanie, jak często nie miałem ochoty wsiadać do samolotu, a chciałem być zwykłym chłopakiem, który chodzi do szkoły i ma kumpli. Tylko że nie mogłem narzekać. „Musisz zawsze wyglądać nieskazitelnie", powtarzał tato. I nie miał na myśli wyłącznie moich ubrań. Chodziło mu także o moje usposobienie. Kiedy mama odeszła, byłem wszystkim, 158

*.* CARTER co mu pozostało. Tato potrzebował, żebym był silny. Zazwyczaj nie przeszkadzało mi to. Kochałem go. Ale nie było mi łatwo. Sadie tego nie rozumiała. Jej było łatwo. A teraz to ona najwyraźniej stanowiła centrum uwagi, jakby to ona była niezwykła. To niesprawiedliwe. Nagle usłyszałem głos taty w myślach: „Sprawiedliwość oznacza, że wszyscy dostają to, czego potrzebują. A jedyny sposób, żeby dostać to, czego się potrzebuje, to samemu na to zapracować". Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale wyciągnąłem miecz i przemaszerowałem przez deskę. Czułem się tak, jakby nogi same mnie niosły, nie czekając na decyzję mózgu. Jakaś cząstka mnie myślała: To naprawdę zły pomysł. Jednak inna cząstka jej odpowiadała: Nie, nie boimy się tego. I ten głos nie brzmiał jak mój. - Carter! - krzyknęła Sadie. Szedłem przed siebie. Starałem się nie patrzeć w dół na ziejącą otchłań pod moimi stopami, ale rozmiar tej pustki przyprawiał mnie o mdłości. Czułem się jak pajacyk na sprężynkach, kiedy tak chwiejąc się i zataczając, szedłem po desce. Kiedy podszedłem bliżej przeciwnej strony, drzwi pomiędzy dwoma posągami zaczęły błyszczeć niczym kurtyna czerwonego światła. Wziąłem głęboki oddech. Może to czerwone światło jest portalem, jak ta brama z piasku. Jeśli przebiegnę przez nie dostatecznie szybko... W tej samej chwili z tunelu wystrzelił pierwszy sztylet.

Wprawiłem miecz w ruch, zanim o tym pomyślałem. Sztylet powinien był trafić mnie w pierś, ale jakoś udało mi się odbić go ostrzem miecza i posłać w otchłań. Dwa kolejne wyskoczyły z tunelu. Nigdy nie miałem rewelacyjnego refleksu, a one przyspieszyły. Uchyliłem się przed jednym, a drugi chwyciłem 159 W

13. OKO W OKO Z POTWORNYM INDYKIEM zakrzywionym ostrzem miecza, odwróciłem i rzuciłem z powrotem w głąb tunelu. Jak mi się udało to zrobić? Ruszyłem ku końcowi deski i ciąłem przez czerwone światło, które zamrugało i zgasło. Czekałem, aż posągi ożyją, ale nic takiego się nie zdarzyło. Jedynym dźwiękiem był brzęk sztyletu odbijającego się od skały w otchłani daleko w dole. Drzwi ponownie zaczęły promieniować blaskiem. Czerwone światło przybrało dziwny kształt półtorametrowego ptaka z głową mężczyzny. Podniosłem miecz, ale Ziya krzyknęła: - Carter, nie! Człowiek-ptak zwinął skrzydła. Jego oczy, obramowane na czarno, zwęziły się, kiedy zwrócił na mnie wzrok. Na jego głowie połyskiwała ozdobna czarna peruka, a twarz przecinały tysiące zmarszczek. Do podbródka miał przymocowaną jedną z tych noszonych przez faraonów sztucznych, splecionych w warkoczyki bródek, niczym wiszący odwrotnie koński ogon. Nie wydawał się wrogo nastawiony, może z wyjątkiem faktu, że otaczało go migotliwe czerwone światło i że od szyi w dół wyglądał jak największy na świecie indyk zabójca. Zimny pot oblał mnie na myśl, że stał przede mną ptak z ludzką głową - a w dokładnie takiej samej formie wyobraziłem sobie siebie, kiedy nocowałem w domu Amosa, wtedy gdy moja dusza opuściła ciało i poleciała do Phoenix. Nie miałem pojęcia, co to oznaczało, ale ta myśl mnie przeraziła. Człowiek-ptak drapnął pazurem w kamienną podłogę - po czym nieoczekiwanie się uśmiechnął. - Peri, nesut nefer — powiedział (a przynajmniej tak to brzmią-ło). Ziya gwałtownie wciągnęła powietrze. Stały teraz za mną razem z Sadie, obie z pobladłymi twarzami. Najwyraźniej udało im się jakoś przekroczyć otchłań, kiedy nie patrzyłem. 160 > ii CARTER W końcu Ziya jakoś się pozbierała. Pokłoniła się ptakowi, a Sadie poszła w jej ślady.

Istota mrugnęła do mnie, jakbyśmy właśnie opowiedzieli dowcip, którego nikt poza nami nie rozumie. Czerwone światło znikło. Posągi opuściły ramiona, odsuwając włócznie i odsłaniając wejście. -

To wszystko? - zapytałem. - Co powiedział ten indyk?

Ziya spojrzała na mnie chyba nieco zalękniona. -

To nie był indyk, Carterze. To było ba.

Słyszałem to słowo od taty, ale nie pamiętałem, co oznaczało. -

Kolejny potwór?

Dusza ludzka - odparła Ziya. - W tym przypadku duch zmarłego. Mag z dawnych czasów, który wrócił tu, by służyć jako strażnik. Strzegą wejść do Domu. Wpatrywała się w moją twarz, jakbym właśnie dostał okropnej wysypki. -

Co? - zapytałem ostro. - Czemu tak się na mnie gapisz?

-

Nieważne - odpowiedziała. - Musimy się pospieszyć.

Przecisnęła się obok mnie po półce i znikła w tunelu. Sadie też się na mnie gapiła. -

No dobra - odezwałem się. - Co powiedział ten człowiek ptak? Ty coś z tego zrozumiałaś?

Niepewnie potwierdziła. -

Wziął cię za kogoś innego. Musi mieć poważną wadę wzroku.

-

Bo co?

-

Bo powiedział: „Wejdź, dobry królu".

Po tych słowach byłem jak w transie. Przeszliśmy przez tunel i znaleźliśmy się w wielkim podziemnym mieście pełnym korytarzy i komnat, ale pamiętam tylko jakieś urywki wrażeń. 161 •Sf 13. OKO W OKO Z POTWORNYM INDYKIEM Sklepienia wznosiły się na jakieś siedem czy dziesięć metrów, a zatem otoczenie nie przypominało podziemia. Wszystkie komnaty były otoczone potężnymi kamiennymi kolumnami podobnymi do tych, które widywałem w egipskich ruinach, ale były doskonale zachowane, pomalowane w kolory przywodzące na myśl palmy, z rzeźbionymi zielonymi liśćmi na górze - tak że czułem się, jakbym szedł przez skamieniały las. W koksowni-kach z brązu płonął ogień. Nie widziałem dymu, ale powietrze pachniało przyjemnie, przyprawami z targu - cynamonem, goździkami, gałką muszkatołową i innymi, których nie rozpoznawałem. Miasto pachniało jak Ziya. Uświadomiłem sobie, że to jej dom.

Nie widzieliśmy wielu innych ludzi - spotykaliśmy w większości starszych mężczyzn i kobiety. Niektórzy mieli na sobie lniane szaty, inni nowoczesne ubrania. Minął nas człowiek w garniturze, prowadzący na smyczy czarną panterę, jakby było to czymś najzwyklejszym na świecie. Inny wykrzykiwał rozkazy niewielkiej armii mioteł, mopów i wiader, które biegały dookoła, sprzątając miasto. To jak w tej kreskówce - stwierdziła Sadie. - Myszka Miki próbuje czarować, a miotły rozdwajają się i plują wodą. Uczeń czarnoksiężnika - podpowiedziała Ziya. - Wiesz, że to jest oparte na egipskiej opowieści, prawda? Sadie w odpowiedzi tylko rzuciła jej spojrzenie. Wiedziałem, jak się czuje. To było zbyt wiele do przetrawienia. Szliśmy przez korytarz pełen posągów z głowami szakali i mógłbym przysiąc, że ich oczy śledziły nasze kroki. Kilka minut później Ziya poprowadziła nas przez targ na świeżym powietrzu - jeśli można tak określić miejsce pod ziemią - z tuzinami kramów sprzedających dziwaczne przedmioty, takie jak 162 CARTER bumerangowe różdżki, ruszające się gliniane lalki, papugi, kobry, zwoje papirusu i setki najróżniejszych błyszczących amuletów. Następnie przeszliśmy kamiennym mostkiem nad ciemną rzeką pełną ryb. Myślałem, że to okonie, dopóki nie zobaczyłem ich straszliwych zębisk. -

Czy to są piranie? - zapytałem.

wagi.

To nilowe ryby tygrysie - odparła Ziya. - Przypominają piranie, tyle że mogą osiągać osiem kilo

Po tych słowach pilnowałem, gdzie stawiam nogi. Skręciliśmy za róg i minęliśmy ozdobny budynek z czarnego kamienia. W ścianach byli wyrzeźbieni faraonowie, a drzwi miały kształt zwiniętego węża. -

Co jest tam w środku? - spytała Sadie.

Zajrzeliśmy do wnętrza i zobaczyliśmy rzędy dzieci — może w sumie dwa tuziny, w wieku około sześciu lat - siedzących po turecku na poduszkach. Wszystkie pochylały się nad mosiężnymi czarkami, wpatrując się w napięciu w jakiś płyn i szepcząc coś pod nosem. Z początku myślałem, że to klasa szkolna, ale nie było widać nauczyciela, a pomieszczenie oświetlało jedynie kilka świec. Sądząc z liczby pustych krzeseł, sala mogła pomieścić dwa razy tyle dzieci. Nasi adepci - wyjaśniła Ziya. - Uczą się patrzenia. Pierwszy nom musi utrzymywać kontakt z naszymi braćmi na całym świecie. Posługujemy się najmłodszymi jako... operatorami, chyba tak powinnam ich nazwać.

-

Macie podobne bazy na całym świecie?

-

W większości są znacznie mniejsze, ale tak właśnie jest.

Przypomniało mi się, co Amos opowiadał o nomach. Egipt jest pierwszym nomem. Nowy Jork dwudziestym pierwszym. Co jest ostatnim, trzysta sześćdziesiątym? 163 1 13. OKO W OKO Z POTWORNYM INDYKIEM To będzie Antarktyda — odparła Ziya. - Miejsce zsyłki za karę. Nie ma tam nic oprócz kilku zmarzniętych magów i magicznych pingwinów. -

Magicznych pingwinów?

-

Nie pytaj.

Sadie wskazała na siedzące w środku dzieci. -

Jak to działa? Widzą obrazy w wodzie?

-

To olej - wyjaśniła Ziya. - Ale ogólnie tak.

-

Tak ich mało - powiedziała Sadie. - To jedyni adepci w całym mieście?

-

Na całym świecie - poprawiła ją Ziya. - Było ich więcej, zanim. .. - Ugryzła się w język.

-

Zanim co? - zapytałem.

Nic - odpowiedziała posępnie Ziya. - Adepci patrzą za nas, ponieważ młode umysły są najbardziej chłonne. Magowie zaczynają szkolenie nie później niż w wieku dziesięciu lat... Z pewnymi niebezpiecznymi wyjątkami. -

Masz na myśli nas - stwierdziłem.

Rzuciła mi niechętne spojrzenie i wiedziałem, że wciąż myśli o tym, jak nazwał mnie tamten ptasi duch: „dobry król". Wydawało mi się to tak nierzeczywiste jak nasze nazwisko na zwoju z Krwią faraonów. Jak mogłem być spokrewniony z jakimiś starożytnymi królami? A nawet jeślibym był, to ja z pewnością nie byłem królem. Nie miałem królestwa. Nie miałem już nawet mojej walizki. -

Czekają na was - odezwała się Ziya. - Chodźcie.

Szliśmy tak długo, że nogi zaczęły mnie boleć. W końcu dotarliśmy na skrzyżowanie. Po prawej zobaczyliśmy potężne spiżowe drzwi z ogniem płonącym po obu ich stronach, a po lewej w ścianie wyrzeźbiony był wysoki na siedem 164

CARTER metrów sfinks. Między jego łapami znajdowało się przejście, ale było zabudowane murem z cegieł i pokryte pajęczynami. -

To wygląda jak Sfinks w Gizie - oznajmiłem.

To dlatego, że jesteśmy dokładnie pod prawdziwym Sfinksem - powiedziała Ziya. - Ten tunel prowadzi prosto do niego. A raczej prowadził, zanim został zapieczętowany. Ale... - Wykonałem w myślach kilka szybkich rachunków. - Sfinks znajduje się jakieś trzydzieści kilometrów od lotniska w Kairze. -

Mniej więcej.

-

Niemożliwe, żebyśmy zaszli tak daleko.

Ziya uśmiechnęła się szczerze, a ja nie mogłem powstrzymać myśli, że miała bardzo ładne oczy. -

Odległości wyglądają inaczej w magicznych miejscach, Carterze. Chyba już o tym wiesz.

Sadie odchrząknęła. -

No to dlaczego zamknięto ten tunel?

Sfinks był zbyt popularny wśród archeologów - wyjaśniła Ziya. - Ciągle wokół niego kopali. W końcu, w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku, odkryli pierwszy kawałek tunelu pod nim. -

Tato mówił mi o tym! - wykrzyknąłem. - Ale powiedział, że tunel prowadzi donikąd.

Wtedy my wkroczyliśmy. Nie mogliśmy pokazać archeologom, jak wiele im umyka. Główny archeolog Egiptu spekulował niedawno, że być może na razie odkryto jakieś trzydzieści procent starożytnych ruin w Egipcie. Prawda jest taka, że odkryli może jedną dziesiątą, i to wcale nie tę najciekawszą-

A co z grobem króla Tutanchamona? - zaprotestowałem.

165 13. OKO W OKO Z POTWORNYM INDYKIEM Tego chłopaczka na tronie? - Ziya przewróciła oczami. -Nuda. Powinieneś obejrzeć kilka naprawdę dobrych grobów. Czułem się nieco urażony. Tato dał mi imię po Howardzie Carterze, człowieku, który odkrył grób Tutanchamona, więc łączyło mnie z nim coś osobistego. A skoro to nie był „dobry" grób, to zastanawiałem się, co nim było. Ziya odwróciła się ku spiżowym drzwiom. -

Oto Sala Wieków. - Położyła dłoń na pieczęci, na której widniał symbol Domu Życia.

Hieroglify zajaśniały, a brama się otwarła. Ziya odwróciła się do nas ze śmiertelnie poważną miną. - Czeka was spotkanie z najwyższym lektorem. Zachowujcie się dobrze, jeśli nie chcecie, żeby was zmienił w owady. %-V Kj c 14. Mało brakowało,

A

a zabiłby nas Francuz KTER Przez ostatnie kilka dni byłem świadkiem różnych szaleństw, ale i tak Sala Wieków zdobyła główną nagrodę. Dwa rzędy kamiennych filarów podtrzymywały sufit tak wy-soki, że można by pod nim bez trudu zaparkować sterowiec. Środkiem korytarza - tak długiego, że nie widziałem jego końca, mimo że był jasno oświetlony - biegi migotliwy niebieski dywan, wyglądający jak strumień wody. W powietrzu unosiły się kule światła przypominające napełnione helem piłki do koszykówki i zmieniające kolor, ilekroć się z sobą zderzały. Miliony maleńkich hieroglifów również krążyły dookoła, składając się w przypadkowe słowa i rozbiegając się znowu. Chwyciłem parę błyszczących czerwonych nóg.

14. MAŁO BRAKOWAŁO, A ZABIŁBY NAS FRANCUZ Przebiegły po mojej dłoni, po czym zeskoczyły z niej i rozpłynęły się w powietrzu. Najdziwniejszą rzeczą były jednak gabloty. Nie wiem, jak inaczej można by to nazwać: między kolumnami po obu stronach przesuwały się obrazy, to mniej, to bardziej wyraźne, jak hologramy podczas burzy piaskowej. -

Chodźcie - powiedziała Ziya. -1 nie gapcie się za długo.

Nie bardzo dało się nie gapić. Przez pierwszych kilka metrów salę rozświetlało światło bijące od magicznych scen. Nad oceanem wschodziło promienne słońce, góra wynurzała się z wody, a ja miałem wrażenie, że oglądam początek świata. Giganci spacerowali w dolinie Nilu: czarnoskóry mężczyzna z głową szakala, lwica z zakrwawionymi kłami, piękna kobieta o świetlistych skrzydłach. Sadie zeszła z dywanu i jak w transie sięgnęła ku tym obrazom. Zostań na chodniku! - Ziya złapała Sadie za rękę i pociągnęła ją z powrotem na środek sali. Widzisz czasy bogów, żaden śmiertelnik nie powinien zbytnio zastanawiać się nad tymi scenami!

-

Ale... - Sadie zamrugała oczami. - To przecież tylko obrazy, prawda?

To wspomnienia - poprawiła ją magiczka. -1 to wystarczająco potężne, by pozbawić cię rozumu. -

Och - pisnęła cichutko Sadie.

Szliśmy dalej. Obrazy zmieniły barwę na srebrną. Zobaczyłem ścierające się wojska - Egipcjan w spódniczkach, sandałach i skórzanych zbrojach, walczących włóczniami. Wysoki, ciemnoskóry mężczyzna w czerwono-białej zbroi nałożył sobie na głowę podwójną koronę: był to Narmer, władca, który zjednoczył Dol168 CARTER ny i Górny Egipt. Sadie miała rację: nieco przypominał naszego ojca. -

To Stare Państwo - próbowałem zgadnąć. - Pierwsza wielka epoka Egiptu.

Ziya skinęła głową. Szliśmy dalej: przed naszymi oczyma pojawili się robotnicy budujący pierwszą kamienną piramidę. Jeszcze parę kroków i z piasków Gizy uniosła się największa z piramid: jej okładzina z jasnych kamieni błyszczała w słońcu. U jej stóp zgromadziło się dziesięć tysięcy robotników: klęczeli przed faraonem, który uniósł dłonie do słońca, błogosławiąc własny grób. -

Chufu - powiedziałem.

-

Ten pawian? - zapytała Sadie, nagle zainteresowana.

Nie, Chufu, czyli po naszemu Cheops, faraon, który wybudował Wielką Piramidę - wyjaśniłem jej. - Przez ponad cztery tysiące lat była to najwyższa budowla świata. Jeszcze kilka kroków i obrazy zmieniły się ze srebrnych na miedziane. Średnie Państwo - stwierdziła Ziya. - Czasy chaosu i rozlewu krwi. A jednak to wtedy Dom Życia zyskał dojrzałość. Sceny zmieniały się coraz szybciej. Patrzyliśmy na walczące armie, powstające świątynie, statki żeglujące po Nilu i magów miotających płomienie. Choć każdy krok oznaczał setki lat, sala ciągnęła się w nieskończoność. Po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, jak pradawny jest Egipt. Przekroczyliśmy kolejny próg i światło zalśniło brązem. -

Nowe Państwo - odgadłem. - Ostatni okres, kiedy Egiptem rządzili Egipcjanie.

Ziya nic nie powiedziała, ale przed moimi oczyma przewijały się sceny, które opisywał mi ojciec: Hatszepsut, największa z ko169 14. MAŁO BRAKOWAŁO, A ZABIŁBY NAS FRANCUZ

biet-faraonów, zakładająca sztuczną brodę i rządząca Egiptem jak mężczyzna; Ramzes Wielki prowadzący do bitwy rydwany. Widziałem pojedynkujących się w pałacu magów. Mężczyzna w niechlujnych szatach, z potarganą czarną brodą i dzikim spojrzeniem ciskał w dół laskę, która zamieniła się w węża i pożarła tuzin innych węży. Poczułem ucisk w gardle. -

Czy to...

Musa - odparła Ziya. - Czyli Mosze, jak nazywa go jego własny lud. Wy nazywacie go Mojżeszem. Jedyny obcokrajowiec, który pokonał Dom w magicznym pojedynku. Gapiłem się na nią. -

Żartujesz chyba, nie?

-

Nie żartowałabym na taki temat.

Scena zmieniła się znowu. Zobaczyłem mężczyznę stojącego nad stołem pełnym figurek bitewnych: drewnianych stateczków, żołnierzy i rydwanów. Człowiek ten był ubrany jak faraon, ale ,e-go twarz była dziwnie znajoma. Podniósł wzrok i jakby uśmiechnął się wprost do mnie. Z dreszczem uświadomiłem sobie, że jest to twarz ba, ptasiogłowego ducha, który wyzwał mnie na moście. -

Kto to jest? - zapytałem.

Nektanebo II - odparła Ziya. - Ostatni król, który był z pochodzenia Egipcjaninem, i ostatni faraon, który był magiem. Potrafił poruszać całymi armiami, tworzyć lub niszczyć floty, przestawiając figurki na planszy, ale w końcu okazało się, że to nie wystarcza. Weszliśmy w kolejną strefę i obrazy zamigotały na niebiesko. Czasy Ptolemeuszy - powiedziała magiczka. - Aleksander Wielki podbił cały znany ówcześnie świat, włącznie z Egiptem. 170 CARTER Jeden z jego dowódców, Ptolemeusz, został nowym faraonem i założył grecką dynastię królów rządzących Egiptem. Ptolemejska część sali była krótsza i wydawała się smutna w porównaniu z pozostałymi. Świątynie były mniejsze. Królowie i królowe wyglądali na sfrustrowanych, leniwych lub po prostu apatycznych. Nie było już wielkich bitew... jeśli nie liczyć samego końca. Widziałem Rzymian wkraczających do Aleksandrii. Zobaczyłem ciemnowłosą kobietę w białej sukni, wkładającą sobie węża za dekolt. Kleopatra - wyjaśniła Ziya. - Siódma królowa tego imienia. Usiłowała przeciwstawić się potędze Rzymu, ale przegrała. Odebrała sobie życie i ostatni ród faraonów wymarł. Wielkie państwo,

jakim był Egipt, przestało istnieć. Nasz język został zapomniany. Dawne rytuały odeszły w zapomnienie. Dom Życia przetrwał, ale musieliśmy się ukrywać. Przeszliśmy w obszar oświetlony czerwonym światłem i historia zrobiła się znajoma. Dostrzegłem wkraczające do Egiptu armie arabskie, a następnie tureckie. Oddziały Napoleona maszerowały w cieniu piramid. Przyszli Brytyjczycy i zbudowali Kanał Sueski. Powoli Kair stawał się nowoczesnym miastem, a stare ruiny zapadały się coraz głębiej w piasek pustyni. Każdego roku - powiedziała Ziya - Sala Wieków rośnie coraz dalej, żeby objąć całą naszą historię. Aż do dziś. Byłem tak oszołomiony, że nawet nie zauważyłem, kiedy doszliśmy do końca korytarza, ale Sadie chwyciła mnie za rękę. Przed nami wznosiło się podwyższenie z pustym tronem: złoconym drewnianym krzesłem, na którego plecach wyrzeźbiono bicz oraz laskę pasterską - starożytne symbole władzy faraonów. Na stopniach poniżej tronu siedział najstarszy człowiek, jakiego kiedykolwiek widziałem. Jego skóra przypominała papier 171 14. MAŁO BRAKOWAŁO, A ZABIŁBY NAS FRANCUZ śniadaniowy: była brązowa, cienka i pomarszczona. Drobne ciało okryte było luźną lnianą szatą. Na ramionach nosił lamparcią skórę, a w trzęsącej się ręce trzymał długą drewnianą laskę -sprawiając wrażenie, jakby miał ją w każdej chwili upuścić. Ale najdziwniejsze było to, że lśniące hieroglify unoszące się w powietrzu zdawały się pochodzić od niego. Wielokolorowe symbole pojawiały się wokół jego postaci i odpływały, jakby był magiczną maszyną produkującą bańki mydlane. Początkowo nie byłem pewny, czy on w ogóle żyje. Jego przesłonięte bielmem oczy wpatrywały się w przestrzeń. Nagle skupił wzrok na mnie, a przez moje ciało przebiegł prąd elektryczny. On nie patrzył na mnie. On mnie skanował - odczytywał całą moją istotę. ~ Kryj się ~ mówiło coś we mnie. Nie wiedziałem, skąd pochodził ten głos, ale poczułem ucisk w żołądku. Całe moje ciało napięło się, jakbym szykował się na cios, ale elektryczny dreszcz minął. Starzec uniósł brew, jakbym go zaskoczył. Obejrzał się za siebie i powiedział coś w języku, którego nie rozpoznałem. Z cienia wyszedł drugi mężczyzna. Chciałem krzyknąć. To był ten człowiek, który zjawił się z Ziyą w Muzeum Brytyjskim - ten w kremowej szacie i z rozdwojoną brodą. Spojrzał gniewnie na Sadie i na mnie. Jestem Desjardins - oznajmił z francuskim akcentem. -Mój mistrz, najwyższy lektor Iskandar, wita was w Domu Życia.

Nie miałem pojęcia, co odpowiedzieć, ale ten starszy, Iskandar, tylko zachichotał i znów się odezwał w tym innym języku. Desjardins przetłumaczył sztywno: Mistrz mówi, że słusznie zauważyłeś: on jest rzeczywiście naprawdę stary. Ale tron należy do faraona. Stoi pusty, odkąd 172

CARTER Egipt wpadł w ręce Rzymian. To kwestia... Comment dit-onl Symbolu. Rolą najwyższego lektora jest służyć faraonowi i strzec go. Dlatego siedzi u stóp tronu. Spojrzałem na Iskandara z lekkim niepokojem. Zastanawiałem się, od ilu lat siedzi na tym stopniu. -

Skoro pan... Skoro on rozumie po angielsku... to w jakim języku mówi?

Desjardins parsknął. Najwyższy lektor rozumie wiele rzeczy. Mimo to woli mówić aleksandryjską greką, swoim rodzimym językiem. Sadie odchrząknęła. Przepraszam, swoim rodzimym językiem? Przecież Aleksander Wielki był w tym niebieskim sektorze, wiele tysięcy lat temu? A z tego, co mówisz, wynika, że pan Skafander jest... -

Pan lskandar - syknął Desjardins. - Nieco szacunku!

Coś pstryknęło w moim umyśle: w Brooklynie Amos wspominał o prawie zabraniającym wzywania bogów... Prawie ustanowionym w czasach rzymskich przez najwyższego lektora -Iskandara. To musiał być jakiś inny facet. Może rozmawialiśmy teraz z Iskandarem XXVII albo jakoś tak. Starzec spojrzał mi prosto w oczy. Uśmiechnął się, jakby znał dokładnie moje myśli. Powiedział coś po grecku, a Desjardins przetłumaczył. Mistrz mówi, że nie powinieneś się przejmować. Nie będziesz pociągnięty do odpowiedzialności za przeszłe wykroczenia swojej rodziny. W każdym razie nie przed dokładniejszym zbadaniem twojego przypadku. -

Rany... Dzięki - powiedziałem.

Nie kpij z naszego dobrodziejstwa, chłopcze - ostrzegł mnie Desjardins. - Wasz ojciec dwa razy złamał nasze najważniejsze 173

14. MAŁO BRAKOWAŁO, A ZABIŁBY NAS FRANCUZ prawo: raz pod Igłą Kleopatry, kiedy usiłował wezwać bogów, a wasza matka zginęła, pomagając mu. A potem znów w Muzeum Brytyjskim, kiedy wykazał się niezwykłą głupotą, usiłując posłużyć się samym kamieniem z Rosetty. Teraz również wasz stryj zaginął... -

Wiesz, co się stało z Amosem? — wypaliła Sadie.

Desjardins skrzywił się, patrząc na nią. -

Jeszcze nie - przyznał.

-

Musicie go znaleźć! - krzyknęła moja siostra. - Nie macie jakiegoś magicznego GPS-a albo...

Szukamy go - odparł Francuz. - Ale wy nie powinniście martwić się o Amosa. Powinniście zostać tutaj. Musicie odbyć... szkolenie. Miałem wrażenie, że zamierzał użyć innego słowa, mniej przyjemnego niż „szkolenie". Iskandar zwrócił się bezpośrednio do mnie. Jego głos brzmiał łagodnie. Mistrz ostrzega, że Dni Demonów zaczynają się jutro o zachodzie słońca - przetłumaczył Desjardins. - Musicie przebywać w bezpiecznym miejscu. Ale przecież musimy znaleźć tatę! - zawołałem. - Na świecie szaleją niebezpieczni bogowie. Widzieliśmy Selkit. I Seta! Na dźwięk tych imion Iskandar sposępniał. Odwrócił się i powiedział do Desjardinsa coś, co zabrzmiało jak rozkaz. Francuz zaprotestował. Iskandar powtórzył to samo. Desjardinsowi najwyraźniej się to nie podobało, ale ukłonił się mistrzowi. Następnie zwrócił się ku mnie. -

Najwyższy lektor pragnie usłyszeć waszą opowieść.

Opowiedziałem mu więc o wszystkim, a Sadie wtrącała się, ilekroć robiłem przerwę, żeby zaczerpnąć oddech. Zabawne, że 174 CARTER oboje pominęliśmy niektóre szczegóły, mimo że się nie umawialiśmy. Nie wspomnieliśmy o magicznych zdolnościach Sadie ani o spotkaniu z duchem, który nazwał mnie królem. Było to tak, jakbym nie był w stanie wspomnieć o tych sprawach. Ilekroć próbowałem, ten głos w mojej głowie szeptał: Nie o tym. ZmilczKiedy skończyłem, spojrzałem na Ziyę. Nic nie mówiła, ale przyglądała mi się z niepokojem. Iskandar narysował końcem laski koło na stopniu. W powietrze uniosły się kolejne hieroglify.

Fo kilku sekundach Desjardins zaczął się niecierpliwić. Zrobił krok do przodu i rzucił nam gniewne spojrzenie. Kłamiesz. To nie mógł być Set. On potrzebowałby potężnego ciała, żeby pozostać na tym świecie. Bardzo potężnego. Słuchaj, ty - odezwała się Sadie. - Nie mam pojęcia, o co chodzi w tym bredzeniu o wcieleniach, ale widziałam Seta na własne oczy. Byłeś w Muzeum Brytyjskim - ty też musiałeś go widzieć. A jeśli Carter widział go w Phoenix w Arizonie, to... -Spojrzała na mnie z powątpiewaniem. To chyba nie zwariował. -

Dzięki, siostruś - wymamrotałem, ale Sadie właśnie się rozkręcała.

A jeśli chodzi o Selkit, to ona też jest prawdziwa! Nasza przyjaciółka, moja kotka, Bastet, zginęła, broniąc nas! A zatem - powiedział chłodno Desjardins - przyznajesz się do zadawania się z bogami. To znacznie ułatwia sprawę. Bastet nie jest waszą przyjaciółką. Bogowie doprowadzili do upadku Egiptu. Przyzywanie ich potęgi jest zabronione. Magowie składają przysięgę, że będą powstrzymywać bogów od mieszania się w sprawy świata śmiertelników. Musimy posługiwać się naszą mocą, żeby z nimi walczyć. 175 14. MAŁO BRAKOWAŁO, A ZABIŁBY NAS FRANCUZ -

Bastet wspominała, że jesteście paranoikami - dodała Sadie.

Mag zacisnął pięści, a w powietrzu uniósł się dziwaczny zapach ozonu, jak podczas burzy. Włosy na moim karku stanęły dęba. Nic złego nie zdążyło się wydarzyć, bo Ziya stanęła między nami. Panie Desjardins - powiedziała błagalnie - rzeczywiście wydarzyło się coś dziwnego. Kiedy uwięziłam boginię skorpionów, ona odtworzyła się niemal natychmiast. Nie potrafiłam odesłać jej do Duat nawet za pomocą Siedmiu Wstążek. Mogłam tylko na chwilę złamać jej panowanie nad ciałem. Może pogłoski o innych ucieczkach... -

Jakich innych ucieczkach? - zapytałem.

Zerknęła na mnie niechętnie. Innych bogach, wielu bogach, którzy uwolnili się z artefaktów na całym świecie ostatniej nocy. Coś w rodzaju reakcji łańcuchowej... -

Ziya! - krzyknął Desjardins. - To nie jest informacja, którą wolno rozpowszechniać.

Proszę posłuchać - powiedziałem - panie, proszę pana, jakkolwiek mam się zwracać... Bastet ostrzegła nas, że to się stanie. Mówiła, że Set uwolni kolejnych bogów. Panie - dodała Ziya błagalnie - jeśli Maat słabnie, jeśli Set wzmacnia chaos, to może dlatego nie mogłam wygnać Selkit.

To śmieszne - odparł Francuz. - Jesteś zdolna, Ziya, ale może niewystarczająco jak na takie spotkanie. A jeśli chodzi o tę dwójkę, trzeba powstrzymać zarazę. Ziya poczerwieniała. Odwróciła się ku Iskandarowi. -

Panie, proszę. Daj mi szansę z nimi.

176 CARTER Zapominasz, gdzie twoje miejsce - warknął Desjardins. - Ci dwoje są winni i trzeba ich zniszczyć. Poczułem, że ściska mnie w gardle. Spojrzałem na Sadie. Jeśli będziemy musieli uciekać tym długim korytarzem, to słabo widzę nasze szanse... Starzec w końcu podniósł wzrok i uśmiechnął się do Ziyi naprawdę serdecznie. Przez moment zastanawiałem się, czy ona nie jest aby jego prapraprawnuczką lub kimś takim. Powiedział do niej coś po grecku, a ona ukłoniła mu się głęboko. Desjardins wyglądał, jakby miał za moment wybuchnąć. Zebrał szaty i przeszedł, by stanąć za tronem. Najwyższy lektor pozwolił Ziyi, by was przetestowała - warknął. - W tym czasie ja sprawdzę, ile jest prawdy albo kłamstwa w waszych opowieściach. Za kłamstwa zostaniecie ukarani. Odwróciłem się do Iskandara i ukłoniłem, naśladując Ziyę; Sadie poszła w moje ślady. -

Dziękuję, mistrzu - powiedziałem.

Stary człowiek przyglądał mi się przez dłuższą chwilę. Znowu poczułem się tak, jakby Iskandar próbował wypalić sobie drogę w głąb mojej duszy, ale nie dlatego, że go rozgniewałem - raczej dlatego, że się o mnie martwił. Potem wymamrotał coś, z czego zrozumiałem dwa słowa: Nektanebo i ba. Otworzył dłoń, z której wylał się strumień jaśniejących hieroglifów; hieroglify otoczyły podest, a potem nagle rozbłysło światło. Kiedy odzyskałem wzrok, podest był pusty: obaj mężczyźni zniknęli. Ziya odwróciła się do nas. Zaprowadzę was do pokoi - powiedziała ponuro. - Rano zaczną się próby: zobaczymy, jaką znacie magię - i jak dobrze. Nie byłem pewien, co to miało znaczyć, ale wymieniliśmy z Sadie zaniepokojone spojrzenia. 177 CARTER Zapominasz, gdzie twoje miejsce - warknął Desjardins. - Ci dwoje są winni i trzeba ich zniszczyć. Poczułem, że ściska mnie w gardle. Spojrzałem na Sadie. Jeśli będziemy musieli uciekać tym długim korytarzem, to słabo widzę nasze szanse...

Starzec w końcu podniósł wzrok i uśmiechnął się do Ziyi naprawdę serdecznie. Przez moment zastanawiałem się, czy ona nie jest aby jego prapraprawnuczką lub kimś takim. Powiedział do niej coś po grecku, a ona ukłoniła mu się głęboko. Desjardins wyglądał, jakby miał za moment wybuchnąć. Zebrał szaty i przeszedł, by stanąć za tronem. Najwyższy lektor pozwolił Ziyi, by was przetestowała - warknął. - W tym czasie ja sprawdzę, ile jest prawdy albo kłamstwa w waszych opowieściach. Za kłamstwa zostaniecie ukarani. Odwróciłem się do Iskandara i ukłoniłem, naśladując Ziyę; Sadie poszła w moje ślady. -

Dziękuję, mistrzu - powiedziałem.

Stary człowiek przyglądał mi się przez dłuższą chwilę. Znowu poczułem się tak, jakby Iskandar próbował wypalić sobie drogę w głąb mojej duszy, ale nie dlatego, że go rozgniewałem - raczej dlatego, że się o mnie martwił. Potem wymamrotał coś, z czego zrozumiałem dwa słowa: Nektanebo i ba. Otworzył dłoń, z której wylał się strumień jaśniejących hieroglifów; hieroglify otoczyły podest, a potem nagle rozbłysło światło. Kiedy odzyskałem wzrok, podest był pusty: obaj mężczyźni zniknęli. Ziya odwróciła się do nas. Zaprowadzę was do pokoi - powiedziała ponuro. - Rano zaczną się próby: zobaczymy, jaką znacie magię - i jak dobrze. Nie byłem pewien, co to miało znaczyć, ale wymieniliśmy z Sadie zaniepokojone spojrzenia. 177 14. MAŁO BRAKOWAŁO, A ZABIŁBY NAS FRANCUZ -

Brzmi fajnie - odezwała się Sadie niepewnie - ale co, jeśli nie zdamy?

Magiczka obrzuciła ją lodowatym wzrokiem. -

To nie jest test, który możesz oblać, Sadie Kane. Albo zdasz, albo zginiesz.

»

15. Boskie przyjęcie urodzinowe ADI E Z,abrałi Cartera do innej sypialni, więc nie mam pojęcia, jak mu się spało. Ja nie byłam w stanie zmrużyć oka. Wystarczyłyby mi komentarze Ziyi na temat zdawania egzaminów lub umierania, ale na dodatek sypialna dziewczyn po prostu nie była tak elegancka jak w rezydencji Amosa. Kamienne ściany były wilgotne. W świetle pochodni po suńcie tańczyły upiorne obrazki egipskich potworów. Dostałam pryczę, a inne dziewczyny na szkoleniu - adeptki, jak nazywała je Ziya - były ode mnie znacznie młodsze, toteż kiedy stara przełożona dormi-torium kazała im natychmiast iść spać, one potulnie

posłuchały. Matrona machnęła ręką i pochodnie zgasły. Zamknęła za sobą drzwi, a do moich uszu doszedł odgłos ryglowanego zamka. Cudownie. Zamknięta w przedszkolnym lochu. Wpatrywałam się w ciemność, aż usłyszałam chrapanie pozostałych dziewcząt. Dręczyła mnie jedna myśl: potrzeba, której 179 15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE nie potrafiłam od siebie odegnać. W końcu wstałam z łóżka i naciągnęłam buty. Wymacałam drogę do drzwi. Nacisnęłam na klamkę. Zamknięte, tak jak przypuszczałam. Kusiło mnie, żeby kopnąć w drzwi, ale przypomniałam sobie, co Ziya zrobiła w schowku na miotły na kairskim lotnisku. Położyłam dłoń na drzwiach i szepnęłam: - SehedżZamek zastukał cicho. Drzwi się otwarły. Przydatna sztuczka. Na zewnątrz korytarze były ciemne i puste. Najwyraźniej w pierwszym nomie życie nocne nie kwitło zbyt bujne. Przemknęłam przez miasto tą samą drogą, którą przyszliśmy, ale nie widziałam żywego ducha oprócz paru kobr prześlizgujących się po posadzce. Po ostatnich kilku dniach to mnie nawet nie zdziwiło. Przeszło mi przez myśl, żeby poszukać Cartera, ale nie wiedziałam, dokąd go zaprowadzili, a poza tym, prawdę mówiąc, miałam ochotę zrobić to bez niczyjej pomocy. Po naszej ostatniej kłótni w Nowym Jorku nie byłam pewna, co czuję wobec mojego brata. On mi zazdrościł mojego życia, podróżując z tatą - wolne żarty! I śmiał nazywać moje życie normalnym? No dobra, miałam kilka szkolnych koleżanek, na przykład Liz i Emmę, ale nie określiłabym mojego życia jako łatwe. Kiedy Carter popełnił jakąś gafę w towarzystwie albo spotkał kogoś, kogo nie polubił, to po prostu mógł iść dalej! A ja tkwiłam w miejscu. Nie mogłam odpowiadać na zwykłe pytania w rodzaju „Gdzie są twoi rodzice?" albo „Co robi twoja rodzina?", czy nawet „Skąd pochodzisz?", nie zdradzając, jak dziwaczna jest moja sytuacja. Zawsze byłam inna. Mieszanka rasowa, Amerykanka niebędąca Amerykanką, dziewczyna, której matka zginęła, dziewczyna, której ojciec był nieobecny, ta, która ma kłopoty w szkole, i ta, która nie potrafi skupić się na lekcjach. Po 180 SADIE jakimś czasie uczysz się, że wtapianie się w tłum po prostu nie działa. Skoro ludzie i tak będą mnie pokazywać palcami, to dam im coś, na co będą mogli się gapić. Czerwone kosmyki we wło-sach? Czemu nie! Glany do mundurka szkolnego? Zdecydowanie tak. Dyrektor mówi: „Będę musiał wezwać rodziców, moja panno". A ja odpowiadam: „Życzę powodzenia". Carter nie ma pojęcia o moim życiu. Ale dość użalania się. Po prostu postanowiłam tym razem pozwiedzać na własną rękę, a po kilku błędnych zakrętach znalazłam się z powrotem na drodze wiodącej do Sali Wieków.

Powiedzieć wam, czego chciałam? Z całą pewnością nie chciałam spotykać znów Monsieur Złego ani upiornego starego Skafandera. Ale chciałam zobaczyć te obrazy - wspomnienia, jak nazwała je Ziya. Popchnęłam ciężkie drzwi z brązu. Korytarz sprawiał wrażenie opuszczonego. Pod sklepieniem nie unosiły się kule ognia. Nie widziałam migoczących hieroglifów. Ale między kolumnami nadal połyskiwały obrazy, zalewając hol dziwacznym wielokolorowym światłem. Zrobiłam kilka niepewnych kroków. Chciałam jeszcze raz przyjrzeć się erze bogów. Podczas nasze■ go pierwszego marszu przez ten korytarz coś w tych obrazach mną wstrząsnęło. Wiem, że Carter myślał, iż wpadłam w niebezpieczny trans, a Ziya ostrzegła mnie, że te sceny mogą roztopić mój mózg, ale czułam, iż ona tylko usiłowała mnie przestraszyć. Wyczuwałam jakąś łączność z tymi obrazami, jakby w nich kryła się odpowiedź - najważniejsza informacja, jakiej potrzebowałam. 181 15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE Zeszłam z dywanu i podeszłam do zasłony ze złotego światła. Widziałam przesuwające się na wietrze wydmy, zbierające się chmury burzowe, krokodyle płynące Nilem. Dostrzegłam wielką salę pełną biesiadników. Dotknęłam obrazu. I znalazłam się w pałacu bogów. Wokół mnie krążyły ogromne istoty, zmieniając się z ludzi w zwierzęta, a wreszcie w czystą energię. Na tronie pośrodku sali siedział potężnie zbudowany czarnoskóry mężczyzna w obfitych czarnych szatach. Miał piękną twarz i ciepłe brązowe oczy. Jego dłonie zdawały się wystarczająco silne, żeby ciosać kamienie. Pozostali bogowie świętowali wokół niego. Grała muzyka -tak głośno, że powietrze płonęło. Obok mężczyzny stała piękna kobieta w bieli, o wydętym brzuchu, jakby była w zaawansowanej ciąży. Jej kształt migotał - bywały chwile, kiedy wydawało mi się, że miała wielokolorowe skrzydła. Nagle zwróciła się ku mnie, a ja krzyknęłam cicho. Miała twarz mojej mamy. Najwyraźniej mnie nie widziała. Żaden z bogów mnie nie zauważył, dopóki nie usłyszałam za sobą głosu: - Jesteś duchem? Odwróciłam się i zobaczyłam przystojnego chłopaka w wieku około szesnastu lat, ubranego w czarną szatę. Miał bladą cerę, ale jego oczy były ładnie brązowe, podobnie jak u siedzącego na tronie mężczyzny. Czarne włosy miał długie i zmierzwione -nieco dziko, ale mnie się podobało. Przechylił głowę, a ja w końcu zorientowałam się, że zadał mi pytanie. Usiłowałam wymyślić, co by tu odpowiedzieć. Przepraszam? Cześć? Ożeń się ze mną? Wszystko by pasowało. Ale udało mi się jedynie potrząsnąć głową.

- Nie jesteś duchem, co? — zamyślił się. - W takim razie ba? -Wskazał w kierunku tronu. - Patrz, ale nie wtrącaj się. 182 SADIE Jakoś wcale nie byłam bardzo zainteresowana przyglądaniem się tronowi, ale chłopak w czerni rozpłynął się w cień i znikł, nie pozostawało mi więc nic innego do roboty. -

Izydo - odezwał się mężczyzna siedzący na tronie.

Ciężarna kobieta odwróciła się ku niemu z uśmiechem. -

Mój panie, Ozyrysie. Wszystkiego najlepszego.

Dziękuję, ukochana. Wkrótce będziemy świętować narodziny naszego syna, Horusa, wielkiego boga! Jego nowe wcielenie będzie najwspanialsze z dotychczasowych. Przyniesie światu pokój i dobrobyt. Izyda ujęła małżonka za rękę. Wokół nich grała muzyka, bogowie świętowali, całe powietrze drżało w tańcu stworzenia. Nagle drzwi pałacu otwarły się. Pochodnie zamrugały w gorącym powiewie. Do sali wszedł mężczyzna. Był wysoki i mocny, niemal tak samo jak Ozyrys, ale miał ciemnoczerwoną skórę, szaty w kolorze krwi i spiczastą brodę. Wyglądał jak człowiek - z wyjątkiem chwil, kiedy się uśmiechał. Wtedy jego zęby zmieniały się w kły. Jego twarz migotała: raz była ludzka, a raz dziwacznie wilcza. Stłumiłam krzyk, ponieważ widziałam już kiedyś tę twarz. Tańce ustały. Muzyka ucichła. Ozyrys wstał z tronu. -

Secie - odezwał się groźnym tonem. - Po co przyszedłeś?

Set zaśmiał się, a napięcie w sali minęło. Pomimo okrucieństwa czającego się w oczach śmiał się cudownie - nie miało to nic wspólnego ze skrzekiem, który słyszałam w Muzeum Brytyjskim. Był to beztroski, przyjazny śmiech, który nie mógł zwiastować niczego złego. Przyszedłem, by uczcić urodziny mojego brata, to oczywiste! - zawołał. -1 zorganizowałem rozrywkę! 183 15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE Skinął gdzieś za siebie. Do sali wmaszerowali czterej potężnie zbudowani mężczyźni o wilczych głowach, niosąc inkrustowaną klejnotami złotą trumnę. Serce mi przyspieszyło. To była ta sama skrzynia, w której Set uwięził mojego tatę w muzeum.

Nie! - chciałam krzyczeć. - Nie ufaj mu! Ale zebrani bogowie wydawali ochy i achy, podziwiając skrzynię, która była pomalowana w złote i czerwone hieroglify oraz wysadzana jaspisem i opalami. Wilczogłowi mężczyźni postawili ją na podłodze, a ja dostrzegłam, że nie miała wieka. Jej wnętrze było wyłożone czarnym lnem. Ta skrzynia snu - oznajmił Set - została wykonana przez najznakomitszych rzemieślników z użyciem najdroższych materiałów. Jest absolutnie bezcenna. Bóg, który się w niej położy, nawet na jedną noc, wzmocni się dziesięciokrotnie! Mądrość nigdy go nie zawiedzie. Siła nigdy go nie opuści. To dar - uśmiechnął się chytrze do Ozyrysa - dla tego jedynego boga, który doskonale do niego pasuje. Ja tam nie ustawiłabym się w kolejce do mierzenia, ale bogowie rzucili się do przodu. Przepychali się łokciami, byle dostać się do złotego sarkofagu. Niektórzy wchodzili do środka, ale okazywali się zbyt niscy. Inni byli zdecydowanie za wysocy. Nawet kiedy próbowali zmieniać kształt, nie udawało im się, jakby magia skrzyni to uniemożliwiała. Nikt nie pasował idealnie. Bogowie mamrotali i narzekali, a kolejni, chcąc wypróbować skrzynię, odpychali ich na bok. Set zwrócił się do Ozyrysa z dobrotliwym śmiechem. Cóż, bracie, wciąż nie mamy zwycięzcy. Może ty spróbujesz? Tylko najlepszemu z bogów może się powieść. 184 SADIE Oczy Ozyrysa rozbłysły. Najwyraźniej nie był mózgowcem, ponieważ piękno skrzyni całkowicie go uwiodło. Pozostali bogowie wpatrywali się w niego wyczekująco, a ja niemal widziałam jego myśli: jeśli uda mu się zmieścić w skrzyni, będzie miał wspaniały prezent urodzinowy. Nawet Set, jego złośliwy brat, będzie musiał przyznać, że jest prawowitym królem bogów. Tylko Izyda wyglądała na zaniepokojoną. Położyła dłoń na ramieniu małżonka. -

Nie rób tego, mój panie. Set nie przynosi podarków.

Obrażasz mnie! - Set sprawiał wrażenie naprawdę urażonego. - Czy ja nie mogę świętować urodzin mojego brata? Nasze drogi rozeszły się do tego stopnia, że nie wolno mi nawet przeprosić króla? Ozyrys uśmiechnął się do Izydy. -

Moja droga, to tylko zabawa. Nie bój się niczego.

Wstał z tronu. Bogowie klaskali w dłonie, kiedy podszedł do skrzyni. -

Niech żyje Ozyrys! - zawołał Set.

Król bogów pochylił się nad skrzynią, a kiedy przez ułamek sekundy zwrócił wzrok w moim kierunku, miał twarz mojego ojca.

Nie! - pomyślałam znowu. - Nie rób tego! Ale Ozyrys położył się w skrzyni. Pasowała idealnie. Wśród bogów rozległy się wiwaty, ale zanim Ozyrys zdążył się podnieść, Set zaklaskał w dłonie. Nad skrzynią pojawiło się złote wieko i przykryło ją z hukiem. Ozyrys krzyczał z wściekłości, ale jego krzyki były stłumione. Złote klamry umocowały wieko. Pozostali bogowie rzucili się na pomoc - pojawił się nawet ten chłopiec w czerni, którego wcześniej widziałam - ale Set był szybszy. Tupnął nogą tak 185 15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE mocno, że kamienna podłoga zadrżała. Bogowie przewracali się jeden na drugiego niczym kostki domina. Wilczogłowi dobyli włóczni, a bogowie rozbiegli się w przerażeniu. Set wypowiedział magiczne słowo i pojawił się przed nim parujący kocioł, który wylał swoją zawartość na trumnę. Stopiony ołów pokrył skrzynię, zamykając ją ostatecznie i zapewne podgrzewając wnętrze do tysiąca stopni. Łajdaku! - zawyła Izyda. Ruszyła w kierunku Seta, mamrocząc początek zaklęcia, ale Set uniósł rękę. Izyda poszybowała nad posadzką, chwytając się za usta, z wargami zaciśniętymi tak mocno, jakby dusiła ją jakaś niewidzialna siła. Nie dziś, słodka Izydo - zamruczał Set. - Dziś ja jestem królem. A twoje dziecko nigdy się nie narodzi! Nagle z tłumu wybiegła inna bogini - smukła kobieta w niebieskiej sukni. -

Mężu, nie!

Dotknęła Seta, który na moment stracił koncentrację. Izyda upadła na posadzkę, dysząc ciężko. -

Uciekaj! - krzyknęła druga bogini.

Izyda odwróciła się i uciekła. Set podniósł się. Myślałam, że uderzy boginię w błękicie, ale on tylko warknął: - Głupia żono! Po czyjej ty stoisz stronie? Tupnął znów nogą i złota trumna zapadła się pod podłogę. Set pobiegł za Izydą. Na granicy pałacu bogini zmieniła się w niewielkiego drapieżnego ptaka i wzniosła się w powietrze. Set rozłożył demoniczne skrzydła i zaczął ją gonić.

Nagle również ja stałam się ptakiem. Byłam Izydą, lecącą w rozpaczy nad Nilem. Czułam za sobą zbliżającego się Seta. Coraz bliżej. 186 SADIE ~ Musisz uciec ~ powiedział w moich myślach głos Izydy. ~ Pomścić Ozyrysa. Ukoronować Horusa na króla! W chwili gdy myślałam, że serce wybuchnie mi w piersi, poczułam dotyk dłoni na ramieniu. Obrazy znikły. Koło mnie stał stary lektor Iskandar, z twarzą napiętą z niepokoju. Wokół niego tańczyły migotliwe hieroglify. Wybacz, że ci przeszkodziłem - odezwał się nienaganną angielszczyzną. - Ale omal nie umarłaś. W tej samej chwili kolana się pode mną ugięły i straciłam przytomność. Obudziłam się zwinięta u stóp Iskandara, na stopniach poniżej pustego tronu. Byliśmy sami w sali, w której panowała ciemność, jeśli nie liczyć poświaty hieroglifów, najwyraźniej zawsze połyskujących wokół niego. -

Witaj z powrotem — powiedział. - Masz szczęście, że przeżyłaś.

Nie byłam tego wcale pewna. Miałam wrażenie, jakby ktoś ugotował moją głowę w oleju. -

Przepraszam. Nie zamierzałam...

Oglądać obrazów? A jednak to zrobiłaś. Twoje ba opuściło ciało i przeniosło się w przeszłość. Czyżbyś nie została ostrzeżona? -

Owszem - przyznałam. - Ale... te obrazy mnie przyciągały.

Hmmm. - kkandar wpatrywał się w przestrzeń, jakby przywoływał dawne wspomnienia. Ciężko jest się im oprzeć. -

Mówisz świetnie po angielsku - zauważyłam.

Iskandar uśmiechnął się. -

Skąd wiesz, że mówię po angielsku? Może to ty mówisz po grecku?

187 ■4KP 15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE

Miałam nadzieję, że żartował, ale ciężko było stwierdzić. Wydawał się taki kruchy i ciepły, a mimo to... czułam się tak, jakbym siedziała obok reaktora jądrowego. Wyczuwałam, że jest znacznie bardziej niebezpieczny, niż chciałam wiedzieć. Nie jesteś aż taki stary, prawda? - zapytałam. - To znaczy na tyle, żeby pamiętać epokę ptolemejską? -

Jestem dokładnie tak stary, moja droga. Urodziłem się za rządów Kleopatry VII.

-

Proszę...

Zapewniam cię, że to prawda. Ze smutkiem patrzyłem na ostatnie dni Egiptu, zanim ta uparta królowa straciła królestwo na rzecz Rzymian. Byłem ostatnim magiem, który zdobył wykształcenie, zanim Dom zszedł do podziemia. Wiele z najpotężniejszych sekretów poszło w zapomnienie, włącznie z zaklęciami, których użył mój mistrz, żeby przedłużyć mi życie. Dzisiejsi magowie wciąż żyją długo — czasami wiele stuleci - ale ja chodzę po tym świecie od dwóch tysięcy lat. -

Jesteś nieśmiertelny?

Jego śmiech przeszedł w ostry kaszel. Iskandar zgiął się wpół i zasłonił usta dłońmi. Chciałam mu pomóc, ale nie bardzo wiedziałam jak. Unoszące się wokół niego lśniące hieroglify zamrugały i przygasły. W końcu kaszel ustał. Odetchnął płytko. Nieszczególnie nieśmiertelny, moja droga. Prawdę mówiąc... - Jego glos ucichł. - Ale to nieistotne. Co widziałaś w swojej wizji? Zapewne powinnam była zachować milczenie. Nie miałam ochoty zostać zmieniona w robaka za łamanie jakichś przepisów, a wizja przeraziła mnie — zwłaszcza ten moment, kiedy 188 m» SADIE stałam się drapieżnym ptakiem. Ale łagodne oblicze Iskanda-ra sprawiało, że trudno mi było się powstrzymać. W końcu opowiedziałam mu wszystko. No, prawie wszystko. Nie wspomniałam o tym przystojnym chłopaku - tak, wiem, to głupie, ale było mi wstyd. Uznałam, że to musiał być wymysł mojej szalonej wyobraźni, ponieważ starożytni egipscy bogowie nie mogli być takimi przystojniakami. Iskandar siedział przez chwilę w milczeniu, uderzając laską o schody. Widziałaś bardzo dawne zdarzenie, Sadie: Seta przejmującego siłą tron Egiptu. Jak wiesz, schował trumnę Ozyrysa, a Izy-da szukała jej po całym świecie. -

Ale w końcu go odzyskała?

Niezupełnie. Ozyrys zmartwychwstał - ale tylko w Podziemiu. Został królem umarłych. Kiedy urósł ich syn, Horus, wyzwał Seta, chcąc odzyskać tron Egiptu, i wygrał z nim po wielu ciężkich bitwach. Dlatego Horus nazywany jest Mścicielem. Jak już powiedziałem - to stare dzieje, ale bogowie powtarzali je wiele razy w naszej historii. -

Powtarzali?

Bogowie działają według wzorów. Pod pewnymi względami są bardzo przewidywalni: te same kłótnie, te same zawiści przez wiele stuleci. Zmieniają się tylko okoliczności i wcielenia. Znowu to słowo: wcielenia. Przypomniała mi się ta nieszczęsna kobieta w muzeum w Nowym Jorku, która zamieniła się w boginię Selkit. W mojej wizji - powiedziałam - Izyda i Ozyrys byli małżeństwem. Horus miał się narodzić jako ich syn. Ale w innej historii, którą opowiadał mi Carter, oni wszyscy byli rodzeństwem, dziećmi bogini nieba. 189 b 15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE Owszem - przytaknął Iskandar. - To może być mylące dla osób nieznających natury bogów. Oni nie są w stanie chodzić po tej ziemi w swojej czystej formie - a w każdym razie nie dłużej niż przez chwilę. Muszą przybierać realne kształty. -

Masz na myśli: ludzkie.

Albo potężnych przedmiotów, takich jak posągi, amulety, zabytki, pewne modele samochodów. Najbardziej jednak lubią ludzką formę. Widzisz, bogowie mają wielką moc, ale tylko ludzie mają wyobraźnię, moc, której potrzeba, żeby zmieniać historię, zamiast tylko ją powtarzać. Ludzie umieją... Jak to się teraz mówi... Myśleć kreacyjnie. -

Kreatywnie - podpowiedziałam.

Tak. Kombinacja ludzkiej kreatywności i boskiej mocy bywa przerażająca. W każdym razie kiedy Ozyrys i Izyda po raz pierwszy chodzili po ziemi, ich ciała były bratem i siostrą. Ale śmiertelne ciała nie są wieczne. Umierają, zużywają się. W późniejszych czasach Ozyrys i Izyda przybrali nowe kształty - ludzi, którzy byli mężem i żoną. Horus, który w jednym życiu był ich bratem, urodził się do nowego życia jako ich syn. -

Nic z tego nie rozumiem - oznajmiłam. -1 trochę to obrzydliwe.

Iskandar wzruszył ramionami. Bogowie nie myślą o związkach rodzinnych tak jak ludzie. Traktują ciała jak zmianę ubrania. Dlatego starożytne opowieści są tak niespójne. Czasami bogowie opisywani są jako pary małżeńskie, czasami jako rodzeństwo albo rodzice i dzieci - wszystko zależy od ciała. Faraona też nazywało się

żyjącym bogiem, jak wiesz. Egiptolodzy uważają, że to tylko taka propaganda, ale tak naprawdę to często było dosłowną prawdą. Bogowie, najczęściej Horus, wcielali się w największych z faraonów. 190

SADIE Bogowie dawali im moc i mądrość i pomagali budować w Egipcie potężne państwo. -

Ale przecież to dobrze, nie? Dlaczego przyjmowanie boga jest wbrew przepisom?

Iskandar spochmurniał. Interesy bogów są odmienne od ludzkich, Sadie. Bogowie potrafią przezwyciężyć swoje ciała, dosłownie je spalić. Dlatego tylu ludzi, którzy przyjęli duchy bogów, umiera młodo. Tutan-chamon, biedaczek, miał raptem dziewiętnaście lat. Przypadek Kleopatry VII był jeszcze gorszy. Usiłowała zaprosić Izydę, nie wiedząc, co robi, a to zniszczyło jej umysł. W dawnych czasach Dom Życia uczył posługiwania się boską magią. Adepci mogli poznawać drogę Horusa, Izydy albo Sachmet, albo dowolnego innego bóstwa, ucząc się, jak kierować ich mocą. W tamtych czasach mieliśmy więcej uczniów. Iskandar rozejrzał się po pustej sali, jakby wyobrażając sobie, że jest pełna magów. Niektórzy adepci potrafili wzywać bogów tylko czasami. Inni usiłowali dawać schronienie ich duchom... co różnie się kończyło. Ostatecznym celem było stanie się „okiem" boga - całkowite zjednoczenie dwóch dusz, śmiertelnej i nieśmiertelnej. Bardzo niewielu się to udawało, nawet spośród faraonów, którzy byli przeznaczeni do tego zadania. Wielu zniszczyło samych siebie podczas takich prób. - Odwrócił dłoń, która miała najgłębszą linię życia, jaką widziałam. - Kiedy Rzymianie podbili w końcu Egipt, stało się to dla nas - dla mnie - jasne, że ludzie, nasi władcy, a nawet najpotężniejsi magowie, nie mają już dość siły, żeby kontrolować moc bóstwa. Jedynymi, którzy to potrafili... - Głos mu zadrżał. -

Co się stało?

191

m

15. BOSKIE PRZYJĘCIE URODZINOWE - Nic takiego, moja droga. Za dużo gadam. Słabość starego człowieka. - Chodzi o krew faraonów, prawda? Utkwił we mnie wzrok. Jego oczy nie były już przesłonięte bielmem. Teraz płonęły.

-Jesteś niezwykłą dziewczyną. Przypominasz mi waszą matkę. Szczęka mi opadła. - Znałeś ją? - Oczywiście. Uczyła się tutaj, podobnie jak wasz ojciec. Wasza matka... Cóż, oprócz tego, że była znakomitym naukowcem, miała dar wróżenia. To jedna z najtrudniejszych dziedzin magii, a ona była pierwszą od stuleci, która posiadła ten talent. - Wróżenia? - Oglądania przyszłości. Trudna sztuka, zawsze niedoskonała. Ale twoja matka widziała rzeczy, które sprawiały, że poszukiwała rady w... dziwacznych miejscach. Rzeczy, które nawet temu starcowi, który z tobą rozmawia, każą podawać w wątpliwość to, w co od dawna wierzył... Znów odpłynął w krainę wspomnień, co jest wystarczająco irytujące w przypadku moich dziadków, ale kiedy robi to bardzo potężny mag posiadający cenne informacje, naprawdę może to doprowadzić do szaleństwa. - Iskandarze? -

Spojrzał na mnie z łagodnym zdumieniem, jakby zapomniał o mojej obecności. - Wybacz, Sadie. Powinienem dojść do sedna: przed tobą trudna droga, ale jestem teraz przekonany, że musisz ją podjąć za wszelką cenę. Twój brat będzie potrzebował twojego przewodnictwa. Miałam ochotę się roześmiać. 192

SADIE

-

Carter będzie potrzebował mojego przewodnictwa? Po co? O jakiej drodze mówisz?

-

Wszystko w swoim czasie. Rzeczy muszą przybrać swój obrót.

-

A co jeśli to ja będę potrzebowała przewodnictwa?

Ziya - odparł bez wahania. - To moja najlepsza uczennica, no i jest mądra. Kiedy nadejdzie czas, będzie wiedziała, jak ci pomóc. -

Okej - powiedziałam, lekko rozczarowana. - Ziya.

Na razie powinnaś odpocząć, moja droga. Wydaje mi się też, że i ja mogę wreszcie odpocząć. - W jego glosie brzmiał smutek, ale i ulga. Nie wiedziałam, o czym mówił, ale nie dał mi czasu na pytanie. - Przykro mi, że nasz wspólny czas był tak krótki - powiedział. - Spij dobrze, Sadie Kane. -Ale... Iskandar dotknął mojego czoła. I natychmiast zapadłam w długi, pozbawiony marzeń sen.

16. Jak Ziya utraciła brwi Obudziło mnie wiadro wody wylane na moją twarz. -

Wstawaj, Sadie! - powiedziała Ziya.

-

Boże! - wrzasnęłam. - Musiałaś to zrobić?

-

Nie - przyznała.

Miałam ochotę ją udusić, tyle że ociekałam wodą, trzęsłam się i nie bardzo wiedziałam, co się dzieje. Jak długo spałam? Miałam wrażenie, że raptem kilka minut, ale dormitorium było puste. Wszystkie pozostałe prycze zaścielone. Dziewczyny musiały już pójść na poranne lekcje. Ziya rzuciła we mnie ręcznikiem i świeżym lnianym ubraniem. -

Spotkamy się z Carterem w pokoju oczyszczeń.

-

Dopiero co się kąpałam, dziękuję. Potrzebuję porządnego śniadania.

Oczyszczenie przygotowuje do magii. - Ziya przerzuciła swoją torbę ze sztuczkami przez ramię i odwinęła długą czar194 SADIE ną laskę, której używała w Nowym Jorku. - Jeśli przeżyjesz, pomyślimy o jedzeniu. Męczyło mnie to ciągłe przypominanie, że mogę umrzeć, ale ubrałam się i poszłam za nią.

Przeszłyśmy przez kolejne niekończące się korytarze i znalazłyśmy się w sali z grzmiącym wodospadem. Nie było tu sklepienia - szyb nad naszymi głowami zdawał się ciągnąć bez końca. Lejąca się z ciemności woda tworzyła fontannę rozpryskującą się wokół pięciometrowego posągu tego ptasiogłowego boga. Jak on miał na imię - Tort? Nie, Thot. Woda opadała kaskadami na jego głowę, zbierała się w dłoniach i rozlewała w sadzawkę. Obok fontanny stał Carter. Miał na sobie lniane ciuchy, przez ramię przewiesił torbę taty, a na plecach nosił miecz. Włosy miał potargane, jakby się nie wyspał. Jego przynajmniej nie oblano lodowatą wodą. Na jego widok poczułam dziwaczną ulgę. Przypomniały mi się słowa wypowiedziane w nocy przez Iskandara: „Twój brat będzie potrzebował twojego przewodnictwa". -

Co jest? - zapytał. - Dziwnie na mnie patrzysz.

-

Nic - odparłam szybko. - Jak ci się spało?

-

Źle. Opo... Opowiem ci o tym później.

Czy to była sztuczka wyobraźni, czy też zerknął w stronę Ziyi, marszcząc brwi. Hmmm, czyżby perspektywa romantycznych kłopotów między Panną Magiczką i moim bratem? Zanotowałam w pamięci, że muszę go o to zapytać, jak tylko będziemy sami. Ziya sięgnęła do stojącej obok szafki. Wyciągnęła z niej dwa gliniane kubki, zanurzyła je w fontannie i podała nam. -

Pijcie.

Zerknęłam na Cartera. -

Ty pierwsza.

195 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI To tylko woda - zapewniła mnie Ziya - ale oczyszczona przez kontakt z Thotem. Pomoże wam skupić myśli. Nie wiedziałam, jak posąg miałby oczyszczać wodę. Ale przy-pomniało mi się, że Iskandar mówił, że bogowie mogą zamieszkać w czymkolwiek. Pociągnęłam łyk. Natychmiast poczułam się tak, jakbym wypiła filiżankę dobrej, mocnej herbaty, jaką robiła babcia. Mózg się obudził. Wzrok wyostrzył. Poczułam taki przypływ energii, że wyplułam gumę... No, prawie. Carter też napił się ze swojego kubka. -

Rany.

-

A teraz tatuaże - oznajmiła Ziya.

-

Super! - zawołałam.

-

Na języku - dodała.

-

Ze co?

Ziya wyciągnęła język. Na samym środku miała nieb;eski hieroglif. Do-je-naa - usiłowała powiedzieć z wysuniętym językiem. Szybko jednak spostrzegła swój błąd i schowała język do ust. -To znaczy... To jest Maat, symbol porządku i harmonii. Pomoże wam jasno formułować magię. Jeden błąd w zaklęciu... -

Niech no zgadnę - przerwałam jej. - I umrzemy.

Ze swego gabinetu strachów Ziya wyciągnęła cienki pędzelek i czarkę z niebieską farbką. -

To nie boli. I nie jest trwałe.

-

A jak smakuje? - zapytał Carter z zaciekawieniem.

Ziya uśmiechnęła się. -

Wyciągnij język.

Odpowiadając na pytanie Cartera: tatuaż smakował jak palone opony samochodowe. 196 SADIE Fuj! - Wyplułam niebieski glut „porządku i harmonii" do fontanny. - Zapomnijmy o śniadaniu. Straciłam apetyt. Ziya wyciągnęła z szafki skórzaną torbę. Carterowi wolno będzie zatrzymać magiczne narzędzia waszego ojca, dostanie też nową laskę i różdżkę. Zasadniczo różdżka służy do obrony, a laska do ataku, ale ty, Carterze, możesz woleć używać swojego chepesza. -

Chepesza?

Zakrzywionego miecza - odparła. - Ulubiona broń gwardii faraońskiej. Można się nią posługiwać w magicznych pojedynkach. Sadie natomiast potrzebuje pełnego zestawu. -

Dlaczego to on dostaje rzeczy taty? - zapytałam z niezadowoleniem.

-

Jest starszy - odparła, jakby to wszystko wyjaśniało. Typowe.

Ziya rzuciła mi skórzaną torbę. W środku znalazłam kościaną różdżkę, patyk, który jak podejrzewałam, miał zmieniać się w laskę, nieco papieru, zestaw do pisania, kawałek sznurka i śliczny kawałeczek wosku. Byłam po prostu oczarowana. -

A gdzie mały woskowy człowieczek? - zapytałam. - Chcę Bryłka.

Jeśli masz na myśli figurkę, to musisz ją sobie sama zrobić. Nauczysz się, jeśli posiadasz tę umiejętność. Później ocenimy, jaka jest twoja specjalność. -

Specjalność? - zapytał Carter. - Tak jak Nektanebo specjalizował się w posągach?

Kiwnęła głową. Nektanebo był niezwykle uzdolniony w magii posągów. Potrafi! wytwarzać tak pełne życia uszebti, że mogły udawać ludzi. Nikt nie by! tak dobry w posągach... Może z wyjątkiem Iskandara. Ale jest wiele innych dyscyplin: uzdrawianie, 197 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI wytwarzanie amuletów, zaklinanie zwierząt, żywioły, magia wojenna, nekromancja. -

A wróżbiarstwo?

Ziya spojrzała na mnie ze zdumieniem. -

Owszem, ale to dość rzadkie. Czemu...

Odchrząknęłam. -

No więc jak poznamy swoją specjalność?

Wkrótce się okaże - obiecała Ziya - ale dobry mag zna po trochu ze wszystkiego, dlatego zaczniemy od podstawowego testu. Chodźmy do biblioteki. Biblioteka pierwszego nomu przypominała tę w domu Amosa, ale była ze sto razy większa. Okrągłe pokoje z regałami przypominającymi plastry miodu ciągnęły się w nieskończoność, niczym największy ul świata. Gliniane uszebti pojawiały się między półkami, wyciągając pojemniki ze zwojami i znikając, ale nie dostrzegliśmy innych ludzi. Ziya poprowadziła nas do drewnianego stołu i rozłożyła na nim długi, pusty zwój papirusu. Wzięła do ręki rysik i zanurzyła go w atramencie. Egipskie słowo „sesz" oznacza skrybę, czyli pisarza, ale może również znaczyć maga. To dlatego, że magia na najbardziej podstawowym poziomie zmienia słowa w rzeczywistość. Teraz stworzycie zwój. Posługując się swoją własną magią, wyślecie moc w słowa na papirusie. Kiedy te słowa zostaną wypowiedziane, wyzwolą magię. Podała rysik Carterowi. -

Nic nie rozumiem - zaprotestował.

-

Proste słowo - podpowiedziała. - Jakiekolwiek.

-

Po angielsku?

198

SADIE Ziya wydęła wargi. Skoro musisz. Każdy język zadziała, ale hieroglify są najlepsze. To język stworzenia, magii, Maat. Ale musisz być ostrożny. Zanim zdążyła więcej wyjaśnić, Carter narysował prosty hieroglif przedstawiający ptaka. Obrazek poruszył się, oderwał od papirusu i odleciał. Po drodze obsypał głowę Cartera hieroglificznymi odchodami. Nie potrafiłam powstrzymać się od śmiechu na widok miny mojego brata. Błąd początkującego - powiedziała Ziya, rzucając mi karcące spojrzenie. - Jeśli używasz symbolu, który oznacza coś żywego, to lepiej zapisać go tylko częściowo - opuścić skrzydło albo nogi. Inaczej magia, którą kierujesz, może to ożywić. A to ożywione napaskudzi na swojego stwórcę. - Carter westchnął, wycierając głowę kawałkiem papirusu. - Dlatego woskowa figurka naszego taty, Bryłek, nie ma nóg, zgadza się? -

Zasada jest ta sama - potwierdziła Ziya. - Spróbuj jeszcze raz.

Carter wpatrywał się w pokrytą hieroglifami laskę Ziyi. Wybrał ten najbardziej oczywisty i przepisał go na papirus - symbol ognia. Ojoj - pomyślałam. Słowo jednak nie ożyło, choć to mogłoby być całkiem interesujące. Po prostu rozpuściło się. -

Próbuj dalej - zachęciła go Ziya.

-

Dlaczego jestem taki zmęczony? - zastanawiał się Carter.

Istotnie, wyglądał na wyczerpanego. Twarz miał pokrytą potem. Przekazujesz magię ze środka siebie - odparła Ziya. - Dla mnie ogień jest łatwy. Ale może to nie jest najbardziej natu199 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI ralny rodzaj magli dla ciebie. Spróbuj czegoś innego. Wezwij... Wezwij miecz. Pokazała mu, jak utworzyć odpowiedni hieroglif, i Carter napisał go na papirusie. Nic się nie wydarzyło. -

Wymów to - poleciła mu Ziya.

Miecz - powiedział Carter. Słowo zajaśniało i znikło, a na papirusie leżał nóż do smarowania chleba.

Roześmiałam się. -

Przerażające!

Carter sprawiał wrażenie, jakby miał zemdleć, ale zdołał zmusić się do uśmiechu. Wziął nóż do ręki i pogroził mi. Nieźle jak na pierwszy raz - oznajmiła Ziya. - Pamiętaj tylko, że nie tworzysz noża sam. Wzywasz go z Maat - twórczej potęgi wszechświata. Hieroglify to kod, którym się posługujemy. Dlatego nazywane są Boskimi Słowami. Im potężniejszy mag, tym łatwiej jest mu kontrolować język. Wstrzymałam oddech. Tamte hieroglify unoszące się w Sali Wieków. Wydawało się, że zbierają się wokół Iskandara. On je wzywał? Niezupełnie - odpowiedziała. - Jego osobowość jest tak potężna, że samym przebywaniem w pomieszczeniu sprawia, iż język wszechświata staje się widoczny. Niezależnie od naszej specjalności, największym marzeniem każdego maga jest zostać mówcą Boskich Słów - poznać język stworzenia tak dobrze, że będzie mógł kształtować rzeczywistość, po prostu mówiąc, nie posługując się nawet zwojem. -

Jak kiedy mówisz: „Rozpadnij się" - zaryzykowałam -a drzwi się rozlatują?

Ziya rzuciła mi spojrzenie spode łba. -

Tak, ale coś takiego wymaga lat ćwiczeń.

200 SADIE -

Doprawdy? Cóż...

Kątem oka dostrzegłam, że Carter kręci głową, napominając mnie w milczeniu, żebym się zamknęła. -

Yyy... - zająknęłam się. - Kiedyś się tego nauczę.

Ziya uniosła brwi. -

Najpierw zmierz się z tym zwojem.

Zaczynałam mieć dość jej zachowania, podniosłam więc rysik i napisałam „ogień" po angielsku. Nachyliła się i zmarszczyła czoło. -

Nie powinnaś...

Zanim zdążyła dokończyć, w jej twarz wystrzeliła kolumna płomieni. Krzyknęłam, przekonana, że zrobiłam coś okropnego, ale kiedy ogień zgasł, Ziya stała w tym samym miejscu ze zdumioną miną. Brwi miała spalone, a włosy jej dymiły.

-

Och, rany - powiedziałam. - Przepraszam bardzo. Czy teraz umrę?

Przez trzy uderzenia serca Ziya wpatrywała się we mnie. -

Teraz - oznajmiła - jesteście chyba gotowi na pojedynek.

Użyliśmy kolejnej magicznej bramy, którą Ziya wyprodukowała wprost w ścianie biblioteki. Weszliśmy w krąg wirującego piasku, a gdy wyszliśmy po drugiej stronie, pokryci pyłem i żwirem, znaleźliśmy się przed jakimiś ruinami. Ostre światło słoneczne prawie mnie oślepiło. -

Nienawidzę bram - wymamrotał Carter, wytrzepując sobie piasek z włosów.

Następnie rozejrzał się dookoła i zrobił wielkie oczy. -

To jest Luksor! Czyli jesteśmy setki kilometrów na południe od Kairu.

Westchnęłam. 201 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI -

I to cię tak dziwi po teleportacji z Nowego Jorku?

Był zbyt zajęty rozglądaniem się, żeby odpowiedzieć. Na moje oko ruiny były w porządku, choć ja tam uważam, że jak się raz widziało jedną stertę rozwalonych egipskich kamieni, to widziało się wszystkie. Staliśmy na szerokiej alei otoczonej zwierzętami o ludzkich głowach, z których większość była porozbijana. Droga ciągnęła się za nami po horyzont, ale z przodu kończyła się świątynią znacznie większą niż ta, którą oglądaliśmy w nowojorskim muzeum. Ściany miały wysokość co najmniej sześciu pięter. Po obu stronach od wejścia stali na straży wielcy kamienni faraonowie, a po lewej stronie wznosił się pojedynczy obelisk. Wyglądało to tak, jakby po prawej kiedyś stał taki sam, ale potem zniknął. Luksor to nowożytna nazwa - powiedziała Ziya. - Tu było kiedyś miasto Teby. Ta świątynia była jedną z najważniejszych w Egipcie. To najlepsze miejsce na nasze ćwiczenia. -

Bo już jest zniszczona? - zapytałam.

Ziya rzuciła mi kolejne ze swoich popisowych spojrzeń spode łba. -

Nie, Sadie... Dlatego, że jest pełna magii. I była świętością dla waszej rodziny.

-

Naszej rodziny? - spytał Carter.

Ziya nie wyjaśniła, jak zwykle. Gestem dała nam do zrozumienia, że mamy udać się za nią. -

Nie podobają mi się te brzydkie sfinksy - wymamrotałam, kiedy szliśmy ścieżką.

Te brzydkie sfinksy to stworzenia prawa i porządku - odparła Ziya. - Strażnicy Egiptu. Są po naszej stronie. -

Skoro tak twierdzisz.

Carter trącił mnie ramieniem, kiedy mijaliśmy obelisk. SADIE -

Ten brakujący jest w Paryżu, wiesz? Przewróciłam oczami.

-

Dzięki, panie Wikipedio. Myślałam, że one są w Nowym Jorku i Londynie.

To inna para - wyjaśnił Carter, jakby mnie to obchodziło. - Drugi obelisk z Luksoru znajduje się w Paryżu. -

Chciałabym być w Paryżu - powiedziałam. - Jest tam znacznie ładniej niż tutaj.

Weszliśmy na zakurzony dziedziniec otoczony walącymi się filarami i posągami, którym brakowało najróżniejszych części ciała. A jednak kiedyś to miejsce musiało być imponujące. Gdzie są ludzie? - zapytałam. - Jest środek dnia i ferie zimowe. Nie powinno być tu tłumu turystów? Ziya skrzywiła się z niesmakiem. -

Zazwyczaj są. Ale przekonałam ich, żeby trzymali się z dala przez kilka godzin.

-Jak? Ludzkimi umysłami łatwo się manipuluje. - Spojrzała na mnie znacząco, a ja przypomniałam sobie, jak zmusiła mnie do mówienia w muzeum w Nowym Jorku. Och, tak, ona prosiła się 0

coś więcej niż spalone brwi.

A teraz do pojedynku. - Przywołała swoją laskę i narysowała na ziemi dwa okręgi, oddalone od siebie o jakieś dziesięć metrów. Kazała mi stanąć w jednym z nich, a Carterowi w drugim. -

Mam się z nim bić? - zapytałam.

Uznałam ten pomysł za niedorzeczny. Jedyną umiejętnością, jaką wykazał się Carter, było przyzywanie kuchennych noży 1 paskudzących ptaków. No dobra, jeszcze wtedy na tym moście, kiedy odbijał sztylety, ale... co jeśli zrobię mu krzywdę? Carter może być kosmicznie irytujący, ale nie miałam ochoty 203 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI przywołać przypadkiem tego znaku, co wcześniej w domu Arno-sa, i rozwalić go na kawałki. Carter pewnie myślał o tym samym, ponieważ zaczął się pocić.

-

A co jeśli zrobimy coś niewłaściwie? - zapytał.

Będę pilnowała walki - obiecała Ziya. - Zaczniemy powoli. Ten mag, któremu uda się wypchnąć przeciwnika z koła, wygrywa. -

Ale przecież nie ćwiczyliśmy! - zaprotestowałam.

Tu ćwiczenia są naprawdę - odparła. - To nie szkoła, Sadie. Nie da się nauczyć magii, siedząc za biurkiem i robiąc notatki. Magii uczy się, uprawiając magię. -Ale... Przywołaj dowolną moc, jaką zdołasz - zażądała Ziya. - Posłuż się wszystkim, co masz pod ręką. Zaczynamy! Spojrzałam z powątpiewaniem na Cartera. Posłużyć się wszystkim, co mam? Otwarłam skórzaną torbę i zajrzałam do środka. Grudka wosku? Chyba nie. Wyciągnęłam różdżkę i kijek. Ten ostatni natychmiast się rozciągnął i po chwili trzymałam w ręce dwumetrową białą laskę. Carter dobył miecza, choć nie miałam pojęcia, co zamierza z nim robić. Ciężko będzie mnie uderzyć z odległości dziesięciu metrów. Chciałam, żeby to się jak najszybciej skończyło, więc uniosłam laskę tak, jak robiła to Ziya. Pomyślałam o słowie „ogień". Na końcu laski rozbłysł niewielki płomień. Kazałam mu urosnąć. Ogień natychmiast się rozjarzył, ale nagle wzrok mi się zaćmił. Płomień zgasł. Upadłam na kolana, czując się tak, jakbym przebiegła maraton. -

Wszystko w porządku? - zawołał Carter.

204 SADIE -

Nie - poskarżyłam się.

-

Czy jeśłi ona zemdleje, to ja wygrywam? - zapytał.

-

Zamknij się! - odkrzyknęłam.

Musisz uważać, Sadie - powiedziała Ziya. - Zaczerpnęłaś z własnej rezerwy, a nie z laski. Możesz szybko wyczerpać swoją magię. Podniosłam się na nogi, dygocząc. -

Możesz to wyjaśnić?

-

Mag zaczyna pojedynek wypełniony magią, jak po solidnym posiłku...

-

Którego wciąż nie otrzymałam - przypomniałam jej.

Ilekroć używasz magii - ciągnęła Ziya - wydatkujesz energię. Możesz ją czerpać z siebie samej, ale musisz znać swoje ograniczenia. Inaczej możesz się wyczerpać albo stanie się coś jeszcze gorszego. Przełknęłam ślinę i spojrzałam na dymiącą laskę. -

Jak bardzo gorszego?

-

Możesz się dosłownie spalić.

Zawahałam się, zastanawiając się, jak zadać następne pytanie i nie zdradzić przy tym zbyt wiele. -

Ale przecież już czarowałam. Czasem to mnie nie wyczerpuje. Dlaczego?

Ziya zdjęła z szyi amulet. Rzuciła go w powietrze, gdzie zmienił się z błyskiem w wielkiego sępa. Potężny czarny ptak wzniósł się nad ruinami. Gdy tylko znikł nam z oczu, Ziya wyciągnęła rękę i amulet pojawił się z powrotem w jej dłoni. Magię można czerpać z wielu źródeł - powiedziała. - Da się ją przechowywać w zwojach, różdżkach i laskach. Amulety są szczególnie potężne. Magię można również czerpać bezpośred205 m 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI nio z Maat, posługując się Boskimi Słowami, ale to jest trudne. Albo - wbiła we mnie wzrok - można ją wzywać od bogów. Czemu się na mnie gapisz? - zapytałam buńczucznie. - Nie wzywałam żadnych bogów. Oni po prostu jakby mnie znajdują! Założyła z powrotem wisiorek bez słowa. -

Zaczekaj - odezwał się Carter. - Mówiłaś, że to miejsce było święte dla naszej rodziny.

-

Bo było — powiedziała Ziya.

Ale czy to nie tu... - Carter zmarszczył czoło. - Czy to nie tu faraonowie mieli jakieś doroczne święto czy coś w tym rodzaju? Owszem - powiedziała. - Faraon przechodził całą drogę procesyjną z Karnaku do Luksoru. Wchodził do świątyni i jednoczył się z bogami. Czasami była to tylko ceremonia. Czasami, w przypadku wielkich faraonów, jak ten tu Ramzes... - Ziya wskazała na jeden z rozpadających się ogromnych posągów. Oni naprawdę przyjmowali w siebie bogów - przerwałam jej, przypominając sobie słowa Iskandara. Ziya zmrużyła oczy.

-1 ty twierdzisz, że nie wiesz nic o przeszłości waszej rodziny. -

Zaczekaj moment - zaprotestował Carter. - Mówisz, że jesteśmy spokrewnieni...

Bogowie ostrożnie wybierają wcielenia - powiedziała Ziya. - Zdecydowanie najbardziej cenią sobie krew faraonów. Kiedy mag posiada krew dwóch królewskich rodów... Wymieniliśmy spojrzenia z Carterem. Przypomniały mi się słowa Bastet: „Twoja rodzina jest urodzona do magii". Amos z kolei mówił, że obie strony rodziny mają zawikłaną historię związków z bogami i że Carter i ja jesteśmy najpotężniejszymi 206 ** SADIE dziećmi, jakie urodziły się od wielu stuleci. Poczułam, że ogarnia mnie złe przeczucie, jakby drapał mnie w skórę szorstki koc. Nasi rodzice pochodzą z różnych linii królewskich - powiedziałam. - Tato... On musi pochodzić od Narmera, pierwszego faraona. Mówiłam ci, że wygląda jak na tym obrazku! To niemożliwe - zaoponował Carter. - To było pięć tysięcy lat temu. - Ale ja wiedziałam, że trybiki jego mózgu pracują na pełnych obrotach. - W takim razie Faustowie... — Obrócił się do Ziyi. Ramzes Wielki zbudował ten dziedziniec. Mówisz, że rodzina mamy pochodzi od niego? Ziya westchnęła. Nie mówcie mi, że rodzice ukrywali to przed wami. Jak myślicie, dlaczego jesteście dla nas tacy niebezpieczni? Uważacie, że dajemy schronienie bogom - powiedziałam, całkowicie oszołomiona. - Tym się zamartwiacie... Tylko dlatego, że robili to nasi praprapra-i-ileś-tam-jeszcze-pradziadkowie? Całkowicie wam odbiło. -

Dowiedźcie tego! - odparła Ziya. - Bijcie się i pokażcie mi, jak słaba jest wasza magia!

I odwróciła się do nas plecami, jakbyśmy byli całkiem nieważni. Coś we mnie pękło. Miałam dwa najgorsze dni w życiu. Straciłam ojca, dom i kota, atakowały mnie potwory i wylano mi lodowatą wodę na głowę. A teraz ta wiedźma odwróciła się do mnie plecami. Nie chciała nas uczyć. Chciała się przekonać, jak bardzo jesteśmy niebezpieczni. No to doskonale. -

Ej, Sadie? - zawołał Carter. Musiał dostrzec na mojej twarzy, że straciłam rozum.

207 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI

Skupiłam się na lasce. Może nie ogień. Koty zawsze mnie lubiły. Może... Rzuciłam laską prosto w Ziyę. Uderzyła w ziemię u jej stóp i natychmiast zmieniła się w warczącą lwicę. Ziya odwróciła się, zaskoczona, a chwilę później wszystko potoczyło się nie tak jak trzeba. Lwica odwróciła się i zaatakowała Cartera, jakby wiedziała, że miałam walczyć z nim. Miałam ułamek sekundy, żeby pomyśleć: Co ja narobiłam? W tej samej chwili kot skoczył i... Carter zamigotał. Uniósł się nad ziemię, otoczony złocistą holograficzną skorupą jak ta, którą posługiwała się Bastet, tyle że w jego przypadku ogromny obraz przedstawiał wojownika z głową sokoła. Carter zamachnął się mieczem i sokoli wojownik zrobił to samo, rozcinając lwicę na pół lśniącym ostrzem energii. Kot rozpłynął się w powietrzu, a moja laska upadła na ziemię, przecięta elegancko w połowie. Awatar Cartera zamrugał i zniknął. Mój brat opadł na ziemię z uśmiechem. -

Niezła zabawa.

Nawet nie wyglądał na zmęczonego. Kiedy przetrawiłam ulgę, że go nie zabiłam, uświadomiłam sobie, że ja też nie czuję zmęczenia. Wręcz przeciwnie - jakbym dostała zastrzyk energii. Odwróciłam się buńczucznie do Ziyi. -1 co? Lepiej, nie? Ziya stała z pobladłą twarzą. -

Sokół. On... On przywołał...

Zanim zdążyła dokończyć, na kamieniach rozległy się kroki. Na dziedziniec wbiegł młody uczeń, wyglądający na spanikowanego. Po jego zakurzonej twarzy płynęły łzy. Powiedział coś szyb208 SADIE ko do Ziyi po arabsku. Kiedy skończył, Ziya ciężko usiadła na piasku. Ukryła twarz w dłoniach, a jej ciałem wstrząsał dreszcz. Carter i ja wyszliśmy z pojedynkowych kręgów i podbiegliśmy do niej. -

Ziya? - odezwał się Carter. - Co się stało?

Wzięła głęboki oddech, usiłując odzyskać spokój. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyłam, że ma zaczerwienione oczy. Szepnęła coś uczniowi, który skinął głową i pobiegł z powrotem. -

Wieści z pierwszego nomu - powiedziała trzęsącym się głosem. - Iskandar...

Głos jej się załamał.

Poczułam się tak, jakbym oberwała w brzuch kolosalną pięścią. Przypomniały mi się dziwaczne słowa Iskandara, wypowiedziane wczoraj w nocy: „Wydaje mi się też, że i ja mogę wreszcie odpocząć". -

On nie żyje, prawda? To miał na myśli.

Ziya wbiła we mnie wzrok. -

Co to znaczy: „To miał na myśli"?

Ja... - Miałam się właśnie przyznać, że rozmawiałam poprzedniej nocy z Iskandarem. Nagle jednak uznałam, że może lepiej o tym nie wspominać. - Nic takiego. Jak to się stało? -

We śnie - odparła Ziya. - On... On już od lat chorował, oczywiście. Ale i tak...

-

Wszystko w porządku - powiedział Carter. - Wiem, że był dla ciebie kimś ważnym.

Otarła łzy, po czym podniosła się niepewnie. Nic nie rozumiesz. Następny w kolejce do stanowiska jest Desjardins. Jak tylko zostanie ogłoszony najwyższym lektorem, wyda rozkaz, żebyście zostali zabici. -

Przecież nic nie zrobiliśmy! - odparłam.

209 16. JAK ZIYA UTRACIŁA BRWI Jej oczy rozbłysły gniewem. -

Nadal nie rozumiesz, jak bardzo jesteście niebezpieczni? Wy przyjmujecie bogów.

To komiczne - upierałam się, ale czułam, że wzrasta we mnie niepewność. Gdyby to było prawdą... Nie, nie mogło być! Poza tym, jak ktokolwiek - nawet durny stary wariat w rodzaju Desjardinsa — może poważnie myśleć o zabijaniu dzieci za coś, o czym nawet nie wiedziały? -

Rozkaże mi was przyprowadzić - ostrzegła Ziya - a ja będę musiała go posłuchać.

Nie możesz! - krzyknął Carter. - Widziałaś, co się działo w muzeum. To nie my stanowimy problem. To Set. A jeśli Desjardins nie traktuje tego poważnie... Cóż, może on jest częścią problemu. Ziya chwyciła mocniej swoją laskę. Byłam przekonana, że upiecze nas jakąś kulą ogniową, ale ona się zawahała. Ziya. - Postanowiłam podjąć ryzyko. - Iskandar rozmawiał ze mną zeszłej nocy. Przyłapał mnie w Sali Wieków. Spojrzała na mnie, zaszokowana. Szacowałam, że mam raptem kilka sekund, zanim ten szok przemieni się w gniew. Powiedział, że jesteś jego najlepszą uczennicą - przypomniałam sobie. -1 że jesteś mądra. Powiedział też, że przed Carterem i przede mną jest trudna droga, ale ty będziesz wiedzieć, jak nam pomóc, gdy nadejdzie czas.

Jej laska zadymiła. Jej oczy przypominały mi szkło, które właśnie ma się stłuc. -

Desjardins nas zabije - nalegałam. - Myślisz, że Iskandar chciałby tego?

Policzyłam do pięciu, sześciu, siedmiu. Kiedy byłam już pewna, że Ziya za chwilę nas rozwali na kawałki, opuściła laskę. 210 SADIE -

Użyjcie obelisku.

-

Co? - zapytałam.

Obelisk przy wejściu, głupia! Macie pięć minut, może nawet mniej, zanim Desjardins wyśle rozkaz, żeby was stracić. Uciekajcie, musicie zniszczyć Seta. Dni Demonów zaczynają się o zachodzie słońca. Wszystkie portale przestaną działać. Musicie dostać się jak najbliżej Seta, zanim to się stanie. Zaczekaj - powiedziałam. - Myślałam, że masz z nami pójść i nam pomóc! Nie umiemy nawet posłużyć się obeliskiem, a co dopiero zniszczyć Seta! Nie mogę zdradzić Domu - odparła. - Macie już tylko cztery minuty. Jeśli nie uruchomicie obelisku, zginiecie. To wystarczająco mnie zachęciło. Zaczęłam odciągać Cartera, ale Ziya zawołała jeszcze: - Sadie! Kiedy się odwróciłam, jej oczy były pełne goryczy. -

Desjardins każe mi was ścigać - ostrzegła. - Rozumiesz, co to oznacza?

Niestety, rozumiałam. Kiedy spotkamy się następnym razem, będziemy wrogami. Chwyciłam Cartera za rękę i pobiegliśmy przed siebie. c A 17. Okropna podróż do Paryża RTER ej, zanim dojdę do demonicznych owocożernych nietoperzy, muszę się nieco cofnąć w czasie. Tej nocy przed naszą ucieczką z Luksoru nie spałem dużo - po pierwsze, ze względu na to, że moja dusza opuściła ciało, po drugie - dlatego że natknąłem się na Ziyę. [Przestań robić miny, Sadie. To było udane natknięcie się]. Kiedy światła zgasły, usiłowałem zasnąć. Naprawdę. Nie wyrzuciłem nawet tego głupiego magicznego podgłówka, który mi dali zamiast poduszki, ale to nic nie pomogło. Gdy tylko zdołałem zamknąć oczy, moje ba postanowiło wybrać się na wycieczkę. Podobnie jak poprzednim razem poczułem, że unoszę się nad ciało, przyjmując skrzydlaty kształt. Następnie prąd Du-at porwał mnie za sobą z oszałamiającą prędkością. Kiedy mogłem znów skupić

wzrok, okazało się, że jestem w ciemnej jaskini. Przekradał się przez nią stryj Amos, wyszukując drogę za 212 Ił. CARTER pomocą słabego niebieskiego światełka, które migotało na czubku jego laski. Chciałem go zawołać, ale głos odmówił mi posłuszeństwa. Nie mam pojęcia, dlaczego stryj mnie nie zauważył, skoro unosiłem się parę metrów przed nim w postaci błyszczącego kurczaka, ale najwyraźniej byłem dla niego niewidzialny. Zrobił krok do przodu i ziemia pod jego stopami rozbłysła nagle czerwonym hieroglifem. Amos krzyknął, ale jego usta zamarły w pół słowa. Zwoje światła okręciły się wokół jego nóg niczym winne pędy. Wkrótce czerwone wici owinęły go całego i Amos stał skamieniały, wpatrując się nieruchomo w przestrzeń. Usiłowałem do niego podlecieć, ale utknąłem w miejscu, unosząc się bezradnie w powietrzu, i mogłem jedynie obserwować. Jaskinią wstrząsnął śmiech. Z ciemności wynurzyły się hordy jakichś stworzeń - ropuchowatych, zwierzęcogłowych demonów i jeszcze dziwaczniejszych potworów ukrytych częściowo w mroku. Uświadomiłem sobie, że czekały tu na Amosa w zasadzce. Przed nimi pojawiła się ognista sylwetka Set. Jego kształt był teraz znacznie wyraźniejszy i tym razem nie był łudzki. Ciało miał wychudłe, pokryte śluzem i czarne, a głowa należała do jakiejś dzikiej bestii. - Bonsoir, Amosie - odezwał się Set. - Jakże miło, że się zjawiłeś. Będziemy się świetnie bawić! Usiadłem gwałtownie - z powrotem w swoim ciele, z walącym mocno sercem. Amos został schwytany. Wiedziałem to z całą pewnością. Co gorsza... Set jakoś się dowiedział, że Amos nadchodzi. Przypomniało mi się, co powiedziała Bastet o tym, w jaki sposób serpopardy włamały się do rezydencji. Stwierdziła, że ktoś sabotował 213 17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA naszą ochronę, a tylko mag z Domu mógł to zrobić. Poczułem, że wzbiera we mnie straszliwe podejrzenie. Wpatrywałem się przez dłuższą chwilę w ciemność, nasłuchując, jak mały chłopiec leżący na sąsiednim łóżku mamrocze przez sen zaklęcia. Kiedy nie byłem już w stanie dłużej tego wytrzymać, otwarłem drzwi rozkazem umysłu, tak jak zrobił to Amos w rezydencji, i wymknąłem się z sypialni. Błąkałem się po pustym targu, rozmyślając o tacie i Amosie. W myślach przebiegałem w kółko wszystkie zdarzenia i usiłowałem wymyślić, co mogłem zrobić inaczej, żeby ich ocalić, kiedy dostrzegłem Ziyę.

Biegła przez dziedziniec, jakby ją ktoś gonił, ale tym, co przyciągnęło moją uwagę, była otaczająca ją migotliwa czarna chmura - jak gdyby ktoś otoczył ją połyskującym cieniem. Dotarła do kawałka ściany i machnęła ręką. Nagle ukazały się tam drzwi. Ziya zerknęła nerwowo za siebie i skoczyła do środka. Oczywiście poszedłem za nią. Zbliżyłem się cicho do drzwi. Słyszałem w środku jej głos, ale nie zdołałem zrozumieć słów. Chwilę później drzwi zaczęły się z powrotem zamieniać w mur, więc nie namyślając się długo, wskoczyłem za nią. Zobaczyłem Ziyę odwróconą do mnie plecami. Klęczała przy kamiennym ołtarzu, śpiewając coś pod nosem. Ściany były ozdobione starożytnymi egipskimi rysunkami i współczesnymi fotografiami. Połyskujące cienie nie otaczały już dziewczyny, ale działo się z nią coś dziwniejszego. Zamierzałem opowiedzieć jej o moim nocnym koszmarze, ale całkowicie wyleciało mi to z głowy, kiedy zobaczyłem, co robi. Złożyła dłonie, jak gdy się trzyma ptaka, i pojawiła się w nich błyszcząca niebieska kula wielkości mniej 214

17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA naszą ochronę, a tylko mag z Domu mógł to zrobić. Poczułem, że wzbiera we mnie straszliwe podejrzenie. Wpatrywałem się przez dłuższą chwilę w ciemność, nasłuchując, jak mały chłopiec leżący na sąsiednim łóżku mamrocze przez sen zaklęcia. Kiedy nie byłem już w stanie dłużej tego wytrzymać, otwarłem drzwi rozkazem umysłu, tak jak zrobił to Amos w rezydencji, i wymknąłem się z sypialni. Błąkałem się po pustym targu, rozmyślając o tacie i Amosie. W myślach przebiegałem w kółko wszystkie zdarzenia i usiłowałem wymyślić, co mogłem zrobić inaczej, żeby ich ocalić, kiedy dostrzegłem Ziyę. Biegła przez dziedziniec, jakby ją ktoś gonił, ale tym, co przyciągnęło moją uwagę, była otaczająca ją migotliwa czarna chmura - jak gdyby ktoś otoczył ją połyskującym cieniem. Dotarła do kawałka ściany i machnęła ręką. Nagle ukazały się tam drzwi. Ziya zerknęła nerwowo za siebie i skoczyła do środka. Oczywiście poszedłem za nią. Zbliżyłem się cicho do drzwi. Słyszałem w środku jej głos, ale nie zdołałem zrozumieć słów. Chwilę później drzwi zaczęły się z powrotem zamieniać w mur, więc nie namyślając się długo, wskoczyłem za nią. Zobaczyłem Ziyę odwróconą do mnie plecami. Klęczała przy kamiennym ołtarzu, śpiewając coś pod nosem. Ściany były ozdobione starożytnymi egipskimi rysunkami i współczesnymi fotografiami. Połyskujące cienie nie otaczały już dziewczyny, ale działo się z nią coś dziwniejszego. Zamierzałem opowiedzieć jej o moim nocnym koszmarze, ale całkowicie wyleciało mi to z głowy, kiedy zobaczyłem,

co robi. Złożyła dłonie, jak gdy się trzyma ptaka, i pojawiła się w nich błyszcząca niebieska kula wielkości mniej 214 CARTER więcej piłeczki golfowej. Nie przestając śpiewać, Ziya uniosła ręce. Kula uniosła się w powietrze, przeniknęła przez sufit i znikła. Jakiś instynkt podpowiadał mi, że nie było to przeznaczone dla moich oczu. Rozważałem wycofanie się z pomieszczenia. Był tylko jeden problem: drzwi zniknęły. A innych nie było. Pozostawało kwestią czasu, kiedy... Aha. Może wydałem jakiś dźwięk. Może jej magiczne zmysły zaskoczyły. W każdym razie zanim zdążyłem zareagować, Ziya wyciągnęła różdżkę i odwróciła się do mnie, a po krawędzi jej bumerangu przeskoczyły płomyki. -

Cześć - powiedziałem nerwowo.

Gniew na jej twarzy zastąpiło zaskoczenie. Po chwili znów gniewnie spojrzała mi w oczy. -

Co ty tu robisz, Carterze?

-

Przechadzałem się. Zobaczyłem cię na dziedzińcu, więc...

-

Co to znaczy: zobaczyłeś mnie?

-

No... Biegłaś i miałaś wokół siebie to czarne błyszczące coś i...

-

Widziałeś to? Niemożliwe.

-

Czemu? Co to było?

Opuściła różdżkę i płomyki zgasły. -

Nie lubię być śledzona, Carterze.

-

Wybacz. Uznałem, że możesz być w tarapatach.

Chciała coś odpowiedzieć, ale najwidoczniej zmieniła zdanie. -

W tarapatach... To poniekąd prawda.

Usiadła ciężko i westchnęła. W świetle świecy jej bursztynowe oczy były ciemne i smutne. Wpatrywała się w zdjęcia za ołtarzem, a ja dostrzegłem, że była na niektórych z nich. Jako mała bosa dziewczynka stojąca 215

h 17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA przed domkiem z cegły mułowej, krzywiąca się z niechęcią do aparatu, jakby nie chciała, żeby jej robić zdjęcia. Dalej szersza perspektywa ukazywała całą wioskę nad Nilem - taką, do jakich czasem zabierał mnie tato, gdzie niewiele się zmieniło przez ostatnie dwa tysiące lat. Grupka uśmiechniętych mieszkańców machała w stronę obiektywu, jakby świętując. Ponad ich głowami mała Ziya siedziała na ramionach mężczyzny, który pewnie był jej ojcem. Następne zdjęcie było rodzinne: Ziya trzymała za ręce mamę i tatę. To mogła być rodzina fellachów gdziekolwiek w Egipcie, ale oczy jej ojca były szczególnie łagodne i błyszczące - uznałem, że pewnie miał fajne poczucie humoru. Mama nie nosiła zasłony na twarzy i śmiała się tak, jakby jej mąż właśnie opowiedział jakiś dowcip. -

Fajnie wygląda twoja rodzina - powiedziałem. - To twój dom?

Ziya miała minę, jakby chciała się rozzłościć, ale utrzymała emocje pod kontrolą. A może po prostu nie miała dość siły. -

To był mój dom. Ta wioska już nie istnieje.

Milczałem, niepewny, czy odważę się zadać pytanie. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, wiedziałem, że zastanawia się, ile mi zdradzić. Mój ojciec był rolnikiem - odezwała się - ale pracował też dla archeologów. W wolnym czasie przemierzał pustynię w poszukiwaniu przedmiotów, które mogłyby wskazać miejsca, gdzie warto kopać. Przytaknąłem. Takie praktyki są zwyczajne. Egipcjanie zarabiają w ten sposób od stuleci. Pewnej nocy, kiedy miałam osiem lat, tato znalazł posążek - powiedziała. - Nieduży, ale bardzo cenny: posążek potwora, wyrzeźbiony w czerwonym kamieniu. Był zakopany w jamie 216

CARTER z kilkoma innymi i wszystkie pozostałe były rozbite. Ten jeden jakoś ocalał. Tato przyniósł go do domu. Nie wiedział... Nie miał pojęcia, że magowie potrafią uwięzić potwory i duchy w takich figurkach, a rozbijając je, niszczą ich istotę. Tato przyniósł nienaruszony posążek do wioski i... I przypadkiem wyzwolił... Głos jej się załamał. Wpatrywała się w zdjęcie jej uśmiechniętego taty, trzymającego ją za rękę. -

Tak mi przykro, Ziya.

Zmarszczyła czoło.

Iskandar mnie znalazł. Wraz z innymi magami zniszczył potwora. .. ale było już za późno. Znaleźli mnie skuloną na palenisku pod trzcinami - matka mnie tam ukryła. Tylko ja przeżyłam. Usiłowałem sobie wyobrazić, jak Ziya wyglądała, kiedy znalazł ją Iskandar - mała dziewczynka, która straciła wszystko, sama pośród ruin swojej wioski. Ciężko było wyobrazić ją sobie taką. -1 to pomieszczenie jest świątyńką twojej rodziny? - domyśliłem się. - Przychodzisz tu, żeby ich wspominać. Ziya spojrzała na mnie pustym wzrokiem. Tu jest problem, Carterze. Nic nie pamiętam. Iskandar opowiadał mi o mojej przeszłości. Dał mi te zdjęcia, wyjaśnił, co się stało. Tylko że... ja nie mam żadnych wspomnień. Zamierzałem właśnie powiedzieć: „Miałaś tylko osiem lat". Ale uświadomiłem sobie, że byłem w tym samym wieku, kiedy zginęła moja mama i kiedy rozdzielono mnie z Sadie. A pamiętam wszystko bardzo dokładnie. Wciąż widzę nasz dom w Los Angeles i nocny widok na gwiazdy z naszej werandy wychodzącej na ocean. Tato opowiadał mi dziwne historie o gwiazdozbiorach. Każdego wieczora Sadie i ja przytulaliśmy się do mamy na kanapie, walcząc o jej uwagę, a ona powtarzała nam, że nie 217

17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA mamy wierzyć w żadne słowo opowieści taty. Tłumaczyła na-ukowe fakty dotyczące gwiazd, mówiła o fizyce i chemii, jakbyśmy byli studentami. Gdy na to patrzę z perspektywy, zastanawiam się, czy ona usiłowała nas ostrzec: „Nie wierzcie w tych bogów i mity. To zbyt niebezpieczne". Przypomniała mi się nasza ostatnia rodzinna wyprawa do Londynu, jak bardzo rodzice denerwowali się w samolocie. Pamiętam, jak tato wrócił do domu dziadków po śmierci mamy i powiedział, że był wypadek. Zanim zdążył cokolwiek wyjaśnić, wiedziałem, że stało się coś okropnego, bo nigdy wcześniej nie widziałem, żeby płakał. Do szału doprowadzały mnie te drobne szczegóły, które zbla-kły w pamięci: zapach perfum mamy, ton jej głosu. Im byłem starszy, tym mocniej trzymałem się takich drobiazgów. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak to jest nic nie pamiętać. Jak Ziya to wytrzymywała? -

Może... - Usiłowałem znaleźć właściwe słowa. - Może ty tylko...

Uniosła rękę. Uwierz mi, Carterze. Próbowałam sobie przypomnieć. Nic to nie daje. Iskandar jest jedyną rodziną, jaką kiedykolwiek miałam. -

A co z przyjaciółmi?

Ziya spojrzała na mnie tak, jakbym powiedział słowo w obcym języku. Uświadomiłem sobie, że nie widziałem w pierwszym nomie nikogo w naszym wieku. Wszyscy byli albo sporo młodsi, albo dużo starsi.

Nie mam czasu na przyjaźnie - odparła. - A poza tym kiedy adepci kończą trzynaście lat, zostają przydzieleni do innych 218 m* CARTER nomów na całym świecie. Tylko ja tu zostałam. Lubię być sama. Jest dobrze. Poczułem, że włosy jeżą mi się na karku. Mówiłem niemal to samo wiele razy, kiedy ludzie pytali mnie, czy lubię naukę w domu z tatą. Czy nie brakuje mi przyjaciół. Czy nie chciałbym mieć zwykłego życia. -

Lubię być sam. Jest dobrze.

Usiłowałem wyobrazić sobie Ziyę w zwykłej szkole, zapamiętującą szyfr zamka w szafce, przesiadującą w stołówce - ale nie potrafiłem. Uznałem, że byłaby w takich sytuacjach równie zagubiona jak ja. Wiesz co ? - powiedziałem. - Po tym teście i kiedy skończą się Dni Demonów, kiedy wszystko się uspokoi... -

Nic się nie uspokoi.

-

.. .zabiorę cię do centrum handlowego.

Zamrugała oczami. -

Do centrum handlowego? Po co?

-

Powłóczymy się - odparłem. - Zjemy hamburgery. Obejrzymy film.

Ziya zamyśliła się. -

To byłaby „randka"?

Wyraz mojej twarzy musiał być bezcenny, bo Ziya prawie się uśmiechnęła. -

Wyglądasz jak krowa, która oberwała łopatą.

-

Nie chciałem... To znaczy chciałem...

Roześmiała się i nagle znacznie łatwiej mi było wyobrazić ją sobie jako zwykłą uczennicę. Nie mogę się doczekać tej wyprawy, Carterze - powiedziała. - Albo jesteś kimś bardzo interesującym... albo niebezpiecznym. 219

Wolę być interesujący.

X 17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA Machnęła ręką i drzwi pojawiły się z powrotem. Idź już. I uważaj na siebie. Następnym razem kiedy mnie zaskoczysz, możesz nie mieć tyle szczęścia. Odwróciłem się w drzwiach. -

Co to jest to błyszczące czarne, Ziya?

Jej uśmiech znikł. Zaklęcie niewidzialności. Tylko bardzo potężni magowie potrafią je przejrzeć. Tobie nie powinno się udać. Wbiła we mnie wzrok, jakby czekając na wyjaśnienia, ale nie potrafiłem ich udzielić. kula?

Może ono... osłabło albo coś w tym rodzaju - wyjąkałem. -A, jeśli mogę spytać, ta niebieska

Zmarszczyła brwi. -Co? -

To coś, co posłałaś w sufit.

Sprawiała wrażenie zmieszanej. -

N-nie wiem, o czym mówisz. Może to światło świecy igrało z twoim wzrokiem.

Zapadła niezręczna cisza. Albo ona kłamała, albo ja zwariowałem, albo... Sam już nie wiedziałem. Uświadomiłem sobie, że nie mówiłem jej o mojej wizji z Amosem i Setem, ale czułem, że już i tak nadużyłem jej cierpliwości tej nocy. -

Okej - powiedziałem. - Dobranoc.

Wróciłem do sypialni, ale nadal przez dłuższy czas nie byłem w stanie zasnąć. Szybki przeskok do Luksoru. Może teraz zrozumiecie, dlaczego nie chciałam zostawiać Ziyi i dlaczego nie wierzyłem, że mogłaby nas naprawdę skrzywdzić. 220 » CARTER Z drugiej jednak strony wiedziałem, że nie kłamie w kwestii Desjardinsa. Ten facet chętnie zmieniłby nas w ślimaki winniczki. No i jeszcze Set, który w moim śnie odezwał się po francusku. .. „Bonsoir, Amosie". Czy to tylko zbieg okoliczności, czy też działo się coś znacznie gorszego?

W każdym razie kiedy Sadie pociągnęła mnie za rękę, pobiegłem za nią. Wybiegliśmy ze świątyni, kierując się ku obeliskowi. Oczywiście nie było to takie proste. Jesteśmy rodziną Kane'ów. Nic nigdy nie jest całkiem proste. Gdy tylko dotarliśmy do obelisku, usłyszałem świszczący odgłos magicznego portalu. Jakieś sto metrów dalej łysy mag w białych szatach wynurzył się z piaskowego wiru. Szybko - powiedziałem do Sadie. Wyjąłem z torby patyk--laskę i rzuciłem do niej. - Skoro przeciąłem twoją na pół, zadowolę się mieczem. Ale ja nie mam pojęcia, co robić! - zaprotestowała, przeszukując cokół obelisku, jakby w nadziei, że znajdzie tam tajny przełącznik. Mag odzyskał równowagę i wypluł piasek z ust. W tej samej chwili nas dostrzegł. -

Stać!

-

Aha - mruknąłem. - Akurat.

-

Paryż. - Sadie odwróciła się do mnie. — Mówiłeś, że drugi obelisk jest w Paryżu, tak?

-

Tak. Hm, nie chciałbym cię pospieszać, ale...

Mag uniósł laskę i zaczął śpiewać. Usiłowałem znaleźć rękojeść miecza. Miałem wrażenie, że nogi zmieniają mi się w masło. Zastanawiałem się, czy zdołam przywołać znów tego sokolego wojownika. To było fajne, ale też 221 17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA był to tylko pojedynek. A wtedy na moście podczas próby, kiedy odbiłem te wszystkie sztylety, miałem wrażenie, że to nie moja zasługa. Ilekroć dotychczas dobywałem miecza, miałem wsparcie: tuż obok były Ziya albo Bastet. Nigdy nie byłem całkiem sam. Tym razem byłem zdany na samego siebie. Musiałem być szalony, myśląc, że zdołam powstrzymać wykształconego maga. Nie jestem wojownikiem. Cała moja wiedza o mieczach pochodzi z książek - historii Aleksandra Wielkiego, Trzech muszkieterów - niewiele to pomoże! Sadie zajmowała się obeliskiem, byłem więc sam. ~ Nieprawda ~ odezwał się jakiś wewnętrzny głos. Super - pomyślałem. - Nie dość, że jestem sam, to na dodatek wariuję. -

Służcie Domowi Życia! - krzyknął z końca alei mag.

Miałem jednak wrażenie, że nie zwracał się do mnie. Powietrze między nami zamigotało. Między szeregami sfinksów pojawiły się fale gorąca, tak że posągi wyglądały, jakby się poruszały. Nagle uświadomiłem sobie, że tak rzeczywiście jest. Każdy z nich pękł

w połowie i z kamienia wypłynęły upiorne zjawy niczym szarańcza wydobywająca się z poczwarki. Nie wszyst-kie były w dobrym stanie. Duchom wyłaniającym się z roztrzaskanych posągów brakowało głów lub stóp. Niektóre kuśtykały na trzech łapach. Ale przynajmniej tuzin bojowych sfinksów był w doskonałej kondycji, a wszystkie ruszyły w naszym kierunku — każdy rozmiarów dobermana, utworzony z mlecznobiałe-go dymu i wrzącej pary. Tyle, jeśli chodzi o to, że sfinksy są po naszej stronie. -

Są blisko! - ostrzegłem Sadie.

Paryż! - krzyknęła, unosząc laskę i różdżkę. - Chcę się tam dostać natychmiast. Dwa bilety. Najlepiej pierwsza klasa! 222 «* CARTER Sfinksy sunęły do przodu. Pierwszy skoczył na mnie, ale na szczęście udało mi się go przepołowić. Potwór wyparował, lecz powiało od niego takim gorącem, że myślałem, że moja twarz roztopi się w mgnieniu oka. Dwa kolejne duchy sfinksów rzuciły się w moim kierunku. Następny tuzin deptał im po piętach. Czułem, że krew pulsuje mi w tętnicy szyjnej. Nagle ziemia zadrżała. Niebo pociemniało i rozległ się okrzyk Sadie: - Tak! Obelisk rozbłysł fioletowym światłem, pomrukując mocą. Sadie dotknęła kamienia i pisnęła. Została wessana do środka i znikła. - Sadie! - wrzasnąłem. W chwili kiedy odwróciłem wzrok, dwa sfinksy rzuciły się na mnie i przewróciły na ziemię. Miecz upadł daleko. Zebra zrobiły trzask! i poczułem piekący ból w piersi. Żar bijący od tych stworów był nie do zniesienia - jakby przygniótł mnie rozgrzany piekarnik. Wyciągnąłem palce w stronę obelisku. Kilkanaście centymetrów za daleko. Słyszałem kolejne zbliżające się sfinksy i zaklęcia maga: - Trzymać go! Trzymać go! Ostatkiem sil rzuciłem się ku obeliskowi, choć każdy nerw ciała rozrywał mi ból. Dotknąłem cokołu czubkami palców i świat zapadł się w czerń. Nagle poczułem, że leżę na zimnym, wilgotnym kamieniu, na środku wielkiego placu miejskiego. Lał deszcz, a chłód powietrza świadczył o tym, że nie jesteśmy już w Egipcie. Gdzieś tuż obok musiała być moja siostra, bo słyszałem jej przerażone krzyki. Zła wiadomość: zabrałem z sobą dwa sfinksy. Jeden zeskoczył ze mnie i pobiegł za Sadie. Drugi wciąż siedział mi na piersi, 223

17. OKROPNA PODRÓŻ DO PARYŻA wpatrując się we mnie wściekłym wzrokiem. Jego grzbiet parował w deszczu, a dymiące białe oczy dzieliły centymetry od mojej twarzy. Usiłowałem przypomnieć sobie egipskie słowo oznaczające ogień. Może jeśli uda mi się podpalić tego potwora... Ale byłem zbyt spanikowany. Usłyszałem eksplozję po prawej - gdzieś tam, dokąd pobiegła Sadie. Była nadzieja, że udało jej się wyrwać, ale nie miałem pewności. Sfinks otwarł pysk i uformował z dymu kły, które nijak nie pasowały do starożytnego egipskiego króla. Miał właśnie rozpłatać mi twarz, kiedy zza moich pleców wynurzyła się ciemna postać, krzycząc: -

Mange des muffins!

Ciach! Sfinks rozpłynął się w dym. Usiłowałem się podnieść, ale nie dałem rady. Sadie przykuś-tykała do mnie. -

Carter! Wszystko w porządku?

Zamrugałem oczami na widok drugiej osoby - tej, która mnie ocaliła: była to wysoka, szczupła postać w czarnej pelerynie z kapturem. Co ona krzyknęła: „Zjedz muffinki"? Cóż to za okrzyk bojowy? Odrzuciła płaszcz i zobaczyłem kobietę w trykocie w lamparcie cętki. Uśmiechała się do mnie szeroko, szczerząc kły i błyskając podobnymi do lampek żółtymi oczami. -

Stęskniłeś się za mną? - zapytała Bastet.

c 18. Wściekłe nietoperze

A

RTER uliliśmy się pod dachem wielkiego białego budynku rządowego i patrzyliśmy, jak deszcz zalewa plac Zgody. To byl fatalny dzień na zwiedzanie Paryża. Ciężkie zimowe niebo wisiało tuż nad ziemią, a chłód mokrego i wilgotnego powietrza przejmował aż do kości. Nie było turystów ani tłumów spacerowiczów. Po naszej prawej stronie widzieliśmy Sekwanę, sączącą się leniwie przez miasto. Po drugiej stronie olbrzymiego placu, w szarawym mleku mgły majaczyły ogrody Tuileries. Pośrodku placu, samotny i ciemny, wznosił się egipski obelisk. Czekaliśmy, aż wyskoczy z niego więcej przeciwników, ale nikt się nie pojawił. Przypomniałem sobie, co powiedziała Ziya o artefaktach: potrzebują dwunastu godzin przerwy, zanim będzie można ich znowu użyć. Miałem nadzieję, że się nie myliła. - Stój - powiedziała do mnie Bastet. Otrząsnąłem się, kiedy przycisnęła dłoń do mojej piersi. Wyszeptała coś po egipsku i ból powoli zelżał. 225

18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Masz złamane żebro - wyjaśniła. - Już lepiej, ale powinieneś odpocząć co najmniej parę minut. -

A co z magami?

-

Chwilowo nie ma się czym martwić. Dom uzna, że teleportowałeś się gdzieś indziej.

-

Czemu?

Paryż jest w czternastym nomie, w domenie Desjardinsa. Musiałbyś być szalony, by szukać schronienia w samym sercu krainy wroga. -

Super - westchnąłem.

No i amulety naprawdę was chronią - dodała Bastet. - Sadie mogę znaleźć wszędzie, bo obiecałam się nią opiekować. Ale amulety uchronią was też przed wzrokiem Seta i przed innymi magami. Pomyślałem o ciemnym pomieszczeniu w pierwszym nomie i o dzieciach wpatrujących się w misy z olejem. Czy widziały nas teraz? Sama ta myśl budziła we mnie niepokój. Próbowałem usiąść i znowu jęknąłem. -

Nie ruszaj się - zarządziła Bastet. - Carterze, powinieneś nauczyć się spadać jak kot.

Będę nad tym pracował - obiecałem. - Jakim cudem ty w ogóle żyjesz? Czy to te sławne dziewięć żywotów? -

Nie, to tylko legenda. Jestem nieśmiertelna.

Ale te skorpiony! - Sadie przysunęła się bliżej, drżąc i naciągając sobie na ramiona płaszcz przeciwdeszczowy Bastet. -Widzieliśmy, jak cię pokonały! Bogini zamruczała. Moja droga Sadie, ty się naprawdę o mnie martwisz! Muszę przyznać, że miałam do czynienia z wieloma dziećmi faraonów, ale wasza dwójka... - Wyglądała na szczerze wzruszoną. 226 CARTER - Przykro mi, że martwiliście się o mnie. Rzeczywiście, skorpiony niemal pozbawiły mnie mocy; powstrzymywałam je tak długo, jak mogłam. Potem miałam już tylko dość siły, by ponownie przybrać kształt Muffinki i wślizgnąć się do Duat. -

Myślałem, że kiepsko ci idzie z portalami - powiedziałem.

Cóż, po pierwsze, Carterze, istnieje wiele różnych wejść i wyjść z Duat: jest tam wiele miejsc, wiele warstw: Otchłań, Rzeka Nocy, Kraina Umarłych, Kraina Demonów...

-

Brzmi fantastycznie - mruknęła Sadie.

Portale są jak drzwi; przechodzą przez Duat i łączą z sobą różne części świata śmiertelników. I owszem, idzie mi z nimi kiepsko, ale ja pochodzę z Duat i jeżeli jestem sama, mogę dość łatwo wślizgnąć się na najbliższą warstwę i trochę odpocząć. -

A gdyby cię zabili? To znaczy, gdyby zabili Muffinkę?

To zesłałoby mnie głębiej w Duat: mniej więcej tak, jakby zalali mi stopy betonem i wrzucili do morza. Zajęłoby mi lata, może nawet wieki, zanim miałabym dość sił, by wrócić do świata śmiertelnych. Na szczęście tak się nie stało. Wróciłam natychmiast, ale zanim dotarłam do muzeum, magowie już was schwytali. -

Nie do końca schwytali - zauważyłem.

-

Naprawdę? Ile czasu spędziliście w pierwszym nomie, zanim zdecydowali się was zabić?

-

Hm... jakieś dwadzieścia cztery godziny.

Bastet gwizdnęła. No, no, zrobili się przyjacielscy! Zazwyczaj rozwalali bożków na kawałki w ciągu pierwszych paru minut! -

Ale my nie jesteśmy... chwileczkę: jak nas nazwałaś?

Bożkowie - odpowiedziała Sadie jak w transie. - To właśnie tym jesteśmy, prawda? Dlatego Ziya tak się nas bała i dlatego Desjardins chce nas zabić. 227 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Bastet poklepała Sadie po kolanie. -

Zawsze byłaś bystra, słoneczko.

Chwila - wtrąciłem się. - Masz na myśli... ciała dla bogów? To niemożliwe. Chybabym wiedział, gdybym... Pomyślałem nagle o głosie w mojej głowie, który kazał mi ukryć się przed Iskandarem. I o wszystkich nagle nabytych umiejętnościach, takich jak walka na miecze i możliwość przywołania magicznej zbroi. To nie było coś, czego można się nauczyć w domu. Carter - powiedziała Sadie. - Kiedy kamień z Rosetty pękł, wydostało się pięcioro bogów, prawda? Tato połączył się z Ozyrysem, Amos nam tak powiedział. Co do Seta - nie wiem, jakoś się wydostał. Ale my dwoje... Amulety nas uchroniły. - Przycisnąłem do siebie Oko Ho-rusa, które nosiłem na szyi. - Tak jak powiedział tato.

Ochroniłyby, gdybyśmy zostali na zewnątrz, tak jak nam kazał - przypomniała Sadie - ale byliśmy w środku, obserwowaliśmy to, co się dzieje, i chcieliśmy mu pomóc. Carter, my błagaliśmy o tę moc. Bastet skinęła głową. -

Zaproszenie zmienia sytuację - powiedziała.

A od tamtej pory... - Sadie spojrzała na mnie niepewnie, niemal prowokując mnie, bym ją wyśmiał. - Mam to dziwne uczucie, jakby jakiś głos był w mojej głowie... Lodowaty deszcz przemoczył mnie już całkowicie. Gdyby Sadie nic nie powiedziała, może jeszcze przez chwilę byłbym zdolny zaprzeczać temu, co się ze mną stało. Pomyślałem o tym, co Amos powiedział o mojej rodzinie i o jej wieloletnich związkach z bogami; pomyślałem o Ziyi, która powiedziała: „Bogowie 228 CARTER ostrożnie wybierają wcielenia. Zdecydowanie najbardziej cenią sobie krew faraonów". -

Okej - przyznałem. - Ja też słyszałem głos. Czyli albo oboje zwariowaliśmy, albo...

-

Amulet - Sadie wyjęła go spod koszuli i pokazała Bastet. -To jest symbol bogini, prawda?

Od dawna nie widziałem jej amuletu. Był inny niż mój: przypominał mi anch albo jakiś wyszukany rodzaj krawata. - To jest tit - powiedziała Bastet. - Magiczny węzeł. Owszem, często nazywa się go... - Węzłem Izydy - dokończyła Sadie. Nie mam pojęcia, skąd to wiedziała, ale wyglądała na absolutnie pewną tego, co mówi. W Sali Wieków widziałam wizerunek Izydy, a potem byłam Izydą, która próbowała wymknąć się Setowi i - o rany, to jest to, prawda? Jestem nią? Złapała za własną koszulę, jakby chciała siłą wypchnąć z siebie boginię. Gapiłem się na nią. Moja siostra, z potarganymi włosami i czerwonymi kosmykami, w lnianej piżamie i ciężkich butach - jak ona mogła się martwić, że została opętana przez boginię? Jaka bogini by ją zechciała, poza boginią gumy do żucia? Z drugiej strony - ja też słyszałem głos w mojej głowie i to zdecydowanie nie był mój głos. Spojrzałem na swój amulet, przedstawiający Oko Horusa. Myślałem o znanych mi mitach, o tym, jak Horus, syn Ozyrysa, musiał pomścić swego ojca, pokonując Seta. A w Luksorze przyzwałem awatar z głową sokoła. 229 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Bałem się spróbować, ale pomyślałem: Horusie?

-

No nareszcie ~ odezwał się ten głos. ~ Witaj.

O nie - powiedziałem, czując narastającą panikę - O nie, nie, nie. Niech mi ktoś da otwieracz do konserw, mam w głowie bóstwo! Oczy Bastet błysnęły. -

Porozumiałeś się z Horusem bezpośrednio? Robisz postępy!

-

Postępy?! - Złapałem się za głowę. - Wyrzućcie go stamtąd!

~ Uspokój się ~ powiedział Horus. -

Nie każ mi się uspokajać!

Bastet zmarszczyła brwi. -

Nic takiego nie mówiłam.

-

Mówię do niego! - wskazałem na własne czoło.

-

To okropne - jęknęła Sadie. - Jak mam się jej pozbyć?

Bastet prychnęła. Po pierwsze, Sadie, nie masz w głowie całej bogini. Bogowie są bardzo potężni - możemy istnieć w wielu miejscach naraz. Ale masz rację, część ducha Izydy tkwi teraz w tobie, podobnie jak Carter nosi ducha Horusa. Szczerze mówiąc, powinniście czuć się zaszczyceni. -

Jasne, niezły zaszczyt - mruknąłem. - Zawsze chciałem zostać opętany.

No, proszę cię, Carterze - Bastet przewróciła oczami. - Nie zostałeś opętany. Poza tym ty i Horus macie wspólny cel: pokonać Seta, tak jak Horus zrobił to tysiące lat temu, kiedy Set zabił Ozyrysa. Jeśli tego nie zrobisz, twój ojciec nie ma żadnych szans, a Set zdobędzie panowanie nad Ziemią. Spojrzałem na Sadie, ale nie mogłem liczyć na pomoc z jej strony. Zerwała z szyi amulet i rzuciła go na ziemię. 230 CARTER -

Izyda weszła przez ten amulet, prawda? Wobec tego zaraz go...

-

To nie jest dobry pomysł - ostrzegła Bastet.

Ale Sadie wyciągnęła już swoją różdżkę i uderzyła w amulet. Z bumerangu z kości słoniowej sypnęły się błękitne iskry. Sadie pisnęła i upuściła różdżkę, z której się dymiło; rękę mojej siostry pokrywały czarne ślady poparzeń - a amulet pozostał nietknięty. -

Oj - powiedziała Sadie.

Bastet westchnęła. Położyła dłoń na ręce Sadie i ślady poparzeń zbladły. A nie mówiłam? - powiedziała. — Owszem, Izyda przesłała swoją moc przez ten amulet, ale już jej tam nie ma: jest w tobie. A poza tym magicznych amuletów w zasadzie nie da się zniszczyć. -

No to co mamy zrobić? - spytała Sadie.

-

Na początek - odparła Bastet - Carter musi użyć mocy Ho-rusa, by pokonać Seta.

-

E tam, tylko tyle? - zapytałem. -1 mam to zrobić sam jeden?

-

Nie, nie, możesz liczyć na pomoc siostry.

-

Fantastycznie.

Ja też w miarę możliwości będę ci pomagać - zapewniła Bastet. - Ale w ostatecznym rozrachunku to wy musicie stoczyć tę walkę. Tylko Horus i Izyda mogą pokonać Seta i pomścić śmierć Ozyrysa, tak było zawsze i tak musi być teraz. -

Wtedy odzyskamy tatę? - spytałem.

Uśmiech Bastet zbladł. -

Jak dobrze pójdzie - powiedziała.

Nie mówiła nam wszystkiego... Nie żeby mnie to dziwiło, ale mój mózg był zbyt otumaniony, żeby wykombinować, co ukrywała. 231 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Spojrzałem na swoje dłonie. Nie zmieniły się raczej - nie były silniejsze ani bardziej boskie. -

Jeżeli mam moce boga - zacząłem - to czemu jestem taki...

-

Beznadziejny? - rzuciła Sadie.

-

Cicho bądź - powiedziałem. - Czemu nie mogę lepiej używać tych mocy?

To wymaga ćwiczeń - odrzekła Bastet. - Chyba że przekażesz kontrolę Horusowi - wtedy on posłuży się twoją postacią i nie będziesz się musiał niczym przejmować. ~ Mógłbym to zrobić ~ wyszeptał głos w mojej głowie. ~ Pozwól mi walczyć z Setem. Możesz mi zaufać. ~ Jasne, pewnie ~ powiedziałem. — Skąd mam wiedzieć, że nie doprowadzisz do mojej śmierci, a sam nie przeskoczysz do innego ciała1 Jak mogę być pewien, że nie wpływasz teraz na moje myśli? ~ Nie zrobiłbym tego ~ odpowiedział głos. ~ Wybrałem cię, bo masz potencjał, Carterze, a poza tym mamy wspólny cel. Na mój honor, jeżeli oddasz mi kontrolę... -

Nie - odparłem.

Zrozumiałem, że powiedziałem to głośno. Zarówno Sadie, jak i Bastet wbijały we mnie wzrok. To znaczy, nie oddam ci kontroli - sprostowałem. - To jest nasza walka. Naszego tatę zamknięto w trumnie, naszego wujka schwytano. -

Schwytano? - zapytała Sadie.

Uświadomiłem sobie - i nieźle to mną wstrząsnęło - że nie powiedziałem jej o ostatniej wyprawie mojego ba, po prostu nie miałem kiedy. Gdy opowiedziałem jej o szczegółach, jęknęła. -

O rany, nie!

232 CARTER Niestety, tak - odrzekłem. - A Set mówił po francusku. Bonsoir. Sadie, ty powiedziałaś, że Set uciekł, ale może tak nie jest. Jeżeli szukał potężnej postaci... -

.. .Desjardins - dokończyła Sadie.

Bastet warknęła. Desjardins był w Londynie tej nocy, kiedy wasz tata rozbił kamień z Rosetty, prawda? On zawsze był pełen gniewu i ambicji - pod wieloma względami byłby idealnym wcieleniem Seta. Jeżeli Setowi udało się opętać Desjardinsa, to by znaczyło, że Czerwony Pan kontroluje teraz człowieka, który jest najwyższym lektorem Domu... Na tron Ra, Carterze, mam nadzieję, że się mylisz. Wasza dwójka będzie musiała się szybko nauczyć, jak panować nad mocami bogów: cokolwiek Set planuje, zrobi to w swoje urodziny, kiedy jest najsilniejszy... A to jest trzeci z Dni Demonów, za trzy dni. Ja już użyłam mocy Izydy, prawda? - spytała Sadie. - Wezwałam hieroglify i uaktywniłam obelisk w Luksorze. To była ona czy ja? Wy obie, słoneczko - powiedziała Bastet. - Ty i Carter macie własne ogromne zdolności, ale potęga bogów przyspieszyła wasz rozwój i dołożyła dodatkowy zapas mocy, z którego możecie czerpać. Nauczyliście się w parę dni tego, co normalnie zajęłoby wam lata, a im częściej będziecie przekaźnikami dla mocy bogów, tym potężniejsi się staniecie. -1 w tym większym niebezpieczeństwie się znajdziemy — zgadłem. - Magowie mówili, że użyczenie ciała bogu może wypalić, zabić, doprowadzić do obłędu. Bastet wbiła we mnie wzrok. Przez moment były to oczy drapieżnika - pradawne, potężne, niebezpieczne. 233 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE

To prawda, nie każdy może być ciałem dla boga, Carterze -powiedziała. - Ale wy oboje odziedziczyliście krew faraonów, łączycie dwa starożytne rody, a to jest bardzo rzadkie i bardzo potężne połączenie. A poza tym - jeżeli myślisz, że przeżyjecie bez mocy bogów, to przemyśl sprawę jeszcze raz. Nie powtarzaj błędu, który twoja matka... - urwała. -

Co? - spytała Sadie. - Co z naszą matką?

-

Nie powinnam była tego mówić.

-

Gadaj, kocico!

Obawiałem się, że Bastet jest gotowa chwycić za swoje sztylety, ale ona tylko oparła się o ścianę i spoglądała w zamyśleniu na padający na zewnątrz deszcz. Kiedy wasi rodzice uwolnili mnie z Igły Kleopatry - powiedziała - wyzwoliło się znacznie więcej energii, niż się spodziewali. To wasz ojciec wypowiedział główne zaklęcie przyzywające i uderzenie energii zabiłoby go natychmiast... gdyby nie to, że wasza matka rzuciła zaklęcie tarczy. W tym ułamku sekundy zaoferowałam jej moją pomoc: zaproponowałam połączenie naszych dusz i ochronę. Ale ona nie chciała mojej pomocy, wolała sięgnąć do własnych zasobów... -

Do swojej własnej magii - wyszeptała Sadie.

Bastet pokiwała głową ze smutkiem. Kiedy mag podejmuje się rzucenia zaklęcia, nie ma już odwrotu. Jeżeli sięgnie po zbyt wiele mocy... Cóż, wasza matka użyła resztek swojej energii, by chronić waszego ojca; poświęciła się, by go ocalić. Ona dosłownie... -

Spłonęła — dokończyłem. - To przed tym ostrzegała nas Ziya.

Ciągle lało. Czułem, że cały drżę, a Sadie otarła z policzka łzę; wzięła do ręki amulet i przyjrzała mu się podejrzliwie. 234 CARTER -

Musimy ocalić tatę - powiedziała. - Jeżeli naprawdę ma w sobie ducha Ozyrysa...

Nie dokończyła, ale wiedziałem, o co jej chodzi. Pomyślałem o mamie z czasów mojego dzieciństwa, kiedy stała, otaczając mnie ramieniem na werandzie naszego domu w Los Angeles. Pokazywała mi gwiazdy: Gwiazdę Polarną, Pas Oriona, Syriu-sza, a potem uśmiechała się do mnie i wtedy rozumiałem, że byłem ważniejszy niż wszystkie konstelacje na niebie. Moja mama poświęciła własne życie, żeby uratować tatę - użyła tak potężnej ilości magii, że dosłownie spłonęła. Czy ja kiedykolwiek umiałbym być tak dzielny? Ale musiałem, musiałem spróbować go ocalić, inaczej czułbym, że jej poświęcenie poszło na marne; a może, jeśli mi się uda uratować tatę, on wszystko naprawi, może nawet przywróci do świata żywych mamę. ~ Czy to możliwe? ~ spytałem Horusa, ale jego głos w mojej głowie milczał. -

Okej - zdecydowałem. - Jak mamy powstrzymać Seta?

Bastet zastanowiła się przez moment, potem się uśmiechnęła. Spodziewałem się, że nie spodoba mi się to, co miała mi do powiedzenia. Być może jest sposób, który pozwoli ci nie przekazywać bogom pełnej kontroli - powiedziała. Istnieje księga, napisana przez Thota, jedna z tych nielicznych ksiąg z zaklęciami napisanych przez samego boga mądrości. Ta, którą mam na myśli, wylicza szczegóły sposobu pokonania Seta. Jest niezwykle cenioną własnością pewnego maga. Musimy tylko zakraść się do jego fortecy, ukraść księgę i uciec przez zachodem słońca, póki jeszcze możemy otworzyć portal do Stanów. -

Super! - wykrzyknęła Sadie.

235 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE -

Chwila — przerwałem jej. - Co to za mag i gdzie jest ta forteca?

Bastet patrzyła na mnie jak na głupka. -

Ale przecież już o nim rozmawialiśmy. Desjardins. A jego dom jest właśnie tu, w Paryżu.

Kiedy tylko zobaczyłem siedzibę Desjardinsa, znienawidziłem go jeszcze bardziej. Jego dom był tak naprawdę ogromną posiadłością po drugiej stronie Tuileries, na rue des Pyramides. -

Ulica Piramid? - spytała Sadie. - Dość to banalne, nie?

-

Może na ulicy Głupich Wrednych Magów zabrakło działek — podsunąłem.

Dom był imponujący: miał pozłacane iglice na ozdobnym metalowym płocie, a jego ogród był pełen kwiatów mimo panującej zimy. Górowało nad nami pięć pięter białych marmurowych ścian i okien za czarnymi okiennicami, a wszystko to zwieńczone ogrodem na dachu. Widywałem królewskie pałace mniejsze niż to. Wskazałem na pomalowane na czerwono drzwi wejściowe. -

Czy czerwony nie ma czasem fatalnych skojarzeń w Egipcie? Jako kolor Seta?

Bastet podrapała się po podbródku. -

Skoro już o tym wspomniałeś... Owszem. Uchodzi za kolor chaosu i zniszczenia.

-

Myślałam, że to czarny kolor jest zły - powiedziała Sadie.

Nie, słoneczko. Jak zwykle, ludzie w nowożytnych czasach wszystko pomieszali. Czarny to kolor żyznej ziemi, jak ta nad Nilem. Na czarnej ziemi możesz uprawiać zboże, a zboże jest dobre, tak więc — czarny jest dobry. Czerwony to kolor pustynnych piasków - tam nic nie rośnie, czerwony jest zatem zły. 236 CARTER

- Zmarszczyła brwi. - To rzeczywiście dziwne, że Desjardins ma czerwone drzwi. -

Och, nie mogę się doczekać - mruknęła Sadie. - Chodźmy, zapukajmy.

Tam będą strażnicy - powiedziała Bastet. -1 pułapki. I alarmy. Dom jest na pewno opatrzony solidnymi czarami przeciwko bogom. Magowie umieją zrobić coś takiego? - spytałem. Wyobraziłem sobie wielką puszkę sprayu na owady z napisem: „Przeciw bogom". -

Niestety tak - powiedziała Bastet. - Nie mogę wejść nieza-proszona. Ale wy...

-

Myślałam, że my też jesteśmy bogami - wtrąciła się Sadie.

To jest właśnie fantastyczne - powiedziała Bastet. - Fizycznie jesteście ciągle całkiem ludzcy. Ja opanowałam Mufftnkę całkowicie, więc jestem niemal całkowicie mną - boginią. Ale wy jesteście sobą, zdecydowanie. Jasne? -

Nie - odpowiedziałem.

Sugeruję, żebyście się przemienili w ptaki - powiedziała Bastet. - Możecie polecieć do ogrodu na dachu i wejść tamtędy. Poza tym lubię ptaki. -

Po pierwsze - powiedziałem - nie mamy pojęcia, jak się zmienić w ptaki.

Temu akurat łatwo zaradzić, a przy okazji jest to dobry test na wasze umiejętności posługiwania się boskimi mocami. I Ho-rus, i Izyda mają ptasią postać. Po prostu wyobraźcie sobie siebie jako ptaki, a staniecie się nimi. -

Tylko tyle? - zapytała Sadie. - A ty nas nie zaatakujesz?

-

Zgiń, przepadnij, co to za pomysł! - Bastet wyglądała na urażoną.

237 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Wolałbym, żeby nie użyła słowa „zgiń". -

Okej - powiedziałem. - Pora działać.

~ Jesteś tam, Horusie? ~ pomyślałem. ~ Czego? ~ zapytał urażonym tonem. ~ Ptasia forma, proszę■ ~ Ach, rozumiem. Nie ufasz mi, ale potrzebujesz mojej pomocy. ~ Daj spokój, po prostu zrób tę sztuczkę z sokołem. ~ A może być emu?

Uznałem, że gadanie mi nie pomoże, więc zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie siebie jako sokoła. Prawie natychmiast moja skóra zaczęła płonąć i było mi trudno oddychać. Otwarłem oczy i trochę mnie zamurowało. Byłem naprawdę niski - na poziomie łydek Bastet. Miałem pióra, a zamiast stóp - groźne szpony, trochę jak w mojej postaci ba, ale tym razem byłem jak najbardziej materialny. Nie miałem już ubrań ani torby, tak jakby wtopiły się w moje upierzenie. Zupełnie zmienił mi się też wzrok. Moje pole widzenia zwiększyło się do stu osiemdziesięciu stopni, z niewiarygodnymi szczegółami. Rzucał mi się w oczy każdy liść na drzewie; dostrzegłem odległego o sto metrów karalucha uciekającego do kanału; widziałem każdy detal skóry na twarzy Bastet, pochylającej się teraz nade mną z uśmiechem. -

Lepiej późno niż wcale - powiedziała. - Zajęło ci to całe dziesięć minut.

Co takiego? Wydawało mi się, że przemiana była natychmiastowa. Potem rozejrzałem się i zobaczyłem obok siebie pięknego szarego drapieżnego ptaka, trochę mniejszego ode mnie. Końcówki jego skrzydeł były czarne, a oczy złociste. Nie jestem pewien skąd, ale wiedziałem, że to kania znaczy ptak kania, a nie grzyb, oczywiście. 238 CARTER Kania wydała z siebie świergoczący dźwięk - khi-khi-khi. Sadie się ze mnie śmiała. Otwarłem dziób, ale nie wydałem żadnego dźwięku. Och, wyglądacie smakowicie - powiedziała Bastet, oblizując się. - Znaczy, mam na myśli... znakomicie. Lećcie już! Rozpostarłem moje potężne skrzydła. Udało mi się! Byłem szlachetnym sokołem, panem nieba! Zerwałem się z chodnika i wleciałem prosto w płot. -

Khi-khi-khi - świergotała lecąca za mną Sadie.

Bastet przykucnęła i zaczęła dziwacznie szczebiotać. Aha -udawała ptaka. Widziałem wiele kotów robiących coś takiego w czasie polowania. Oczyma duszy ujrzałem swój własny nekrolog. „Carter Kane, lat 14, zginął tragicznie w Paryżu, pożarty przez Muffinkę, kotkę swojej siostry". Rozpostarłem skrzydła, odbiłem się nogami i po trzech mocnych zamachach skrzydeł byłem już w powietrzu. Szybowałem w deszczu, mając Sadie tuż za sobą - razem wznieśliśmy się w powietrze. Muszę przyznać, że czułem się cudownie. Kiedy byłem dzieckiem, często śniłem o lataniu i nienawidziłem budzić się z tych snów. Teraz to nie były sny ani nawet wizje ba, to się działo naprawdę. Unosiłem się na zimnych prądach powietrznych nad dachami Paryża. Zobaczyłem rzekę, Luwr, ogrody i pałace -i mysz. Mniam. Uważaj, Carter - pomyślałem. - Żadnego polowania na myszy■ Skupiłem się na posiadłości Desjardinsa, zwinąłem skrzydła i zanurkowałem.

Widziałem ogród na dachu i podwójne szklane drzwi prowadzące do środka, a głos w mojej głowie powiedział: Nie zatrzymuj się. To iluzja. Musisz się przebić przez ich magiczne bariery. 239 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE To było szaleństwo. Spadałem tak prędko, że powinienem rozbić się o szkło i zamienić w pierzasty naleśnik - ale nie zwolniłem. Uderzyłem wprost w drzwi - i przepłynąłem przez nie, jakby w ogóle nie istniały. Rozłożyłem skrzydła i wylądowałem na stole; Sadie wleciała zaraz za mną. Byliśmy sami w sercu biblioteki. Jak dotąd wszystko szło dobrze. Zamknąłem oczy i spróbowałem wrócić do swojej normalnej postaci. Kiedy znów je otwarłem, byłem zwykłym dawnym Carterem, siedzącym na stole w swoich normalnych ciuchach, z torbą na ramieniu. Sadie nadal była kanią. Możesz już się odmienić - powiedziałem. Przekrzywiła głowę i spojrzała na mnie ze zdumieniem, po czym wydała z siebie pełen frustracji skrzek. Uśmiechnąłem się złośliwie. -

Nie umiesz, co? Utkwiłaś w tej postaci? Mocno dziobnęła mnie w rękę.

Au! - jęknąłem. - To nie moja wina! Próbuj dalej! Zamknęła oczy i nastroszyła pióra; wyglądała, jakby zaraz miała pęknąć, ale ciągle pozostawała kanią. Nie martw się - powiedziałem, usiłując zachować powagę. - Bastet ci pomoże, jak tylko stąd wyjdziemy. -

Khi-khi-khi.

-

Zostań na straży, a ja się rozejrzę.

Pomieszczenie było ogromne - raczej jak tradycyjna biblioteka niż siedziba czarnoksiężnika. Meble były z ciemnego mahoniu, a każdą ścianę pokrywały sięgające po sam sufit półki. Książki wylewały się z nich na podłogę; niektóre były ułożone na stolikach albo mniejszych półeczkach. W ogromnym fotelu pod 240 CARTER oknem mógłby zasiadać Sherlock Holmes z fajeczką. Krzywiłem się, kiedy podłoga skrzypiała za każdym moim krokiem. Nie słyszałem nikogo innego w tym domu, ale wolałem nie ryzykować. Poza wiodącymi na dach szklanymi drzwiami jedynym innym wyjściem były ciężkie drewniane drzwi, zamknięte od wewnątrz. Zaryglowałem zasuwę, a klamkę podparłem krzesłem. Wątpiłem, by mogło to powstrzymać na długo magów, ale dałoby mi kilka sekund, gdybym miał kłopoty.

Przeszukiwałem książki przez całą wieczność - albo tak mi się wydawało. Wszelkie ich gatunki były tu stłoczone razem - żadnego układu alfabetycznego, żadnych numerów. Większość tytułów nie była po angielsku, żaden nie był pisany hieroglifami. Miałem nadzieję znaleźć coś z wielkim złoconym napisem głoszącym Księga Thota, ale niestety. Jak ta Księga Thota w ogóle ma wyglądać? - zapytałem sam siebie. Sadie odwróciła głowę i łypnęła na mnie; byłem prawie pewny, że każe mi się pospieszyć. Żałowałem, że nie ma tu uszebti, które przynoszą rzeczy, jak w bibliotece Amosa, ale żadnych nie widziałem. No, chyba że... Zdjąłem torbę taty z ramienia. Postawiłem magiczne pudełko na stole i uchyliłem pokrywkę. Mała woskowa figurka ciągle była dokładnie tam, gdzie ją zostawiłem. Podniosłem ją i powiedziałem: -

Bryłku, pomóż mi znaleźć Księgę Thota w tej bibliotece.

Jego woskowe oczy natychmiast się otworzyły. -

A niby czemu miałbym ci pomagać? - zapytał.

-

Bo nie masz wyboru.

-

Nienawidzę tego argumentu. No dobra - przytrzymaj mnie. Nie widzę półek.

241 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Obszedłem z nim całe pomieszczenie, pokazując mu książki. Czułem się dość głupio, oprowadzając po bibliotece woskową lalkę, ale podejrzewałem, że Sadie ma się jeszcze gorzej. Ciągle była ptakiem; człapała po stole tam i z powrotem i kłapała dziobem ze złością, próbując wrócić do własnej postaci. -

Stop! - zawołał Bryłek. - Ta tutaj jest stara!

Wyjąłem cienki tomik, oprawny w płótno. Był tak niewielki, że mogłem go przegapić, ale pierwszą stronę zapisano, oczywiście, hieroglifami. Przyniosłem książkę na stół i ostrożnie otwarłem. Była to bardziej mapa niż księga: rozkładała się na cztery części, a po rozłożeniu wyglądała raczej jak długi, szeroki zwój papirusowy z pismem tak starym, że z trudem rozpoznawałem znaki. Spojrzałem na Sadie. -

Założę się, że byś mi to przeczytała, gdybyś tylko nie była ptakiem.

Znowu próbowała mnie dziobnąć, ale cofnąłem dłoń. -

Bryłku - powiedziałem. - Co to za zwój?

-

To zaklęcie zaginione w czasie! - oświadczył. - Pradawne słowa o potężnej mocy!

-

No i? - zapytałem. - Czy jest tu mowa o pokonaniu Seta?

-

Lepiej! Tytuł brzmi Księga przyzywania nietoperzy.

Popatrzyłem na niego z niedowierzaniem. -

Mówisz serio?

-

A myślisz, że żartowałbym z czegoś takiego?

-

Po co przyzywać nietoperze?

-

Khi-khi-khi - powiedziała Sadie.

Odepchnąłem od siebie zwój i znów zaczęliśmy poszukiwania. Po jakichś dziesięciu minutach Bryłek krzyknął zadowolony. -

O, zobacz, pamiętam ten obraz!

242 CARTER Byl to mały olejny portret w złoconej ramie, zawieszony z boku półki; musiał być ważny, bo po obu stronach miał niewielkie jedwabne zasłonki. Światło padało na twarz faceta na portrecie, przez co wydawał się właśnie opowiadać jakąś historię o duchach. -

Czy to nie ten facet, który grał Wolverine'a? - spytałem, bo miał spory zarost.

-

Jesteś żałosny - powiedział Bryłek. - To Jean-François Champollion.

Przypomniałem sobie to nazwisko po sekundzie zastanowienia. -

Ten facet, który odcyfrował hieroglify na kamieniu z Rosetty.

-

Oczywiście. Cioteczny dziadek Desjardinsa.

Spojrzałem ponownie na portret Champolliona i zauważyłem podobieństwo. Mieli te same czarne, pełne pasji oczy. -

Cioteczny dziadek? Ale to by znaczyło, że Desjardins...

Ma jakieś dwieście lat - potwierdził Bryłek. - Jest ciągle młody. Czy wiesz, że kiedy Champollion odczytał te hieroglify, zapadł w śpiączkę na pięć dni? Był pierwszym człowiekiem spoza Domu Życia, który uwolnił ich magię, i omal go to nie zabiło. Oczywiście, to natychmiast przyciągnęło uwagę pierwszego nomu. Champollion zmarł, zanim zdążył się przyłączyć do Domu, ale najwyższy lektor przyjął jego potomków na szkolenie. Desjardins jest bardzo dumny ze swego rodu, ale też wrażliwy na tym punkcie - w końcu dołączyli tak późno... -

To dlatego nie mógł się dogadać z moją rodziną - domyśliłem się. - Jesteśmy dość... starzy...

Bryłek zachichotał. A na dodatek twój ojciec rozbił kamień z Rosetty! Dla Desjardinsa musiała to być ujma na honorze rodziny! Och,

243

i 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE powinieneś zobaczyć kłótnie, do jakich dochodziło w tym pokoju między panem Juliusem a Desjardinsem! -

Byłeś tu już wcześniej?

-

Wiele razy! Bywałem wszędzie! Jestem wszechwiedzący!

Próbowałem sobie wyobrazić tatę i Desjardinsa, kłócących się w tym pokoju. Nie było to trudne. Jeśli Desjardins nie znosił naszej rodziny, a bogowie mieli tendencje do wcielania się w ludzi, którzy dzielą ich cele, to połączenie Seta z magiem wydawało się całkiem sensowne. Obaj chcieli władzy, obaj byli pełni pretensji i gniewu, obaj marzyli, by rozedrzeć mnie i Sadie na strzępy. A jeżeli teraz Set w tajemnicy kontrolował najwyższego lektora... Kropla potu spłynęła mi po twarzy. Chciałem już wyjść z tej posiadłości. Nagle gdzieś na dole usłyszeliśmy trzask, jakby ktoś zamykał drzwi. -

Pokaż mi, gdzie jest Księga Thota - nakazałem Bryłkowi. -I to już!

Kiedy krążyliśmy wzdłuż półek, uszebti rozgrzał się do tego stopnia, że bałem się, by nie stopił mi się w rękach. Cały czas komentował książki. -

O, Panowanie nad Pięcioma Żywiołami!

-

Czy to to? - spytałem.

Nie, ale to dobra książka. Jak zapanować nad pięcioma podstawowymi żywiołami: ziemią, powietrzem, wodą, ogniem i serem. -

Serem?!

Podrapał się po swojej woskowej głowie. -

Jestem niemal pewny, że to właśnie ser jest piątym elementem. No ale chodźmy dalej!

Przeszliśmy do następnej półki. 244

CARTER -

Nie - oświadczył. - O nie. Nuda. Nuuuda. Clive Cussler. O, nie.

Już miałem się poddać, kiedy powiedział: - Tam. Zastygłem. -

Gdzie? Tu?

-

Ta niebieska książka ze złotym obramowaniem - powiedział. - Ta, która...

Zdjąłem książkę z półki i cały pokój zaczął się trząść. -

.. .uruchamia pułapkę — dokończył Bryłek.

Sadie pisnęła nerwowo i zobaczyłem, że zrywa się do lotu. Coś małego i czarnego sfrunęło z sufitu; Sadie zderzyła się z tym w powietrzu i zobaczyłem, jak to coś znika w jej dziobie. Zanim dotarło do mnie, jakie to obrzydliwe, na dole zabrzmiał alarm. Z sufitu spadło jeszcze kilka czarnych kształtów - wydawały się mnożyć w powietrzu, wirując jak tornado futerka i skrzydeł. Proszę, masz odpowiedź - powiedział Bryłek. - Desjardins miał powód, żeby przywołać owocożerne nietoperze. Jak się zabawiasz niewłaściwymi książkami, uwalniasz plagę nietoperzy. Oto jego pułapka! Stwory rzuciły się na mnie, jakbym był dojrzałym mango, czepiając się moich ramion. Przycisnąłem do siebie książkę i pobiegłem w stronę stołu. -

Sadie, spadamy stąd! - krzyknąłem.

-

Sau! - zawołała, co (miałem nadzieję) znaczyło „tak".

Znalazłem torbę taty i wepchnąłem do niej książkę i Bryłka. Drzwi biblioteki zatrzęsły się, usłyszałem za nimi krzyki po francusku. ~ Horusie, pora na zmianę w ptaka ~ pomyślałem. ~ I błagam, nie emu! 245 18. WŚCIEKŁE NIETOPERZE Rzuciłem się w kierunku szklanych drzwi i w ostatniej chwili poczułem, że lecę - znowu byłem sokołem, który wypadł w lodowaty deszcz na zewnątrz. Instynkt drapieżnika podpowiadał mi bezbłędnie, że ścigają mnie cztery tysiące wściekłych nietoperzy. Ale sokoły są piekielnie szybkie: kiedy tylko znalazłem się na zewnątrz, poleciałem na północ, licząc na to, że odciągnę je od Sadie i Bastet. Łatwo prześcignąłem nietoperze, ale trzymałem się na tyle blisko, by nie zaprzestały pościgu; potem, przyspieszając nagle, zawróciłem gwałtownie i poleciałem z powrotem w kierunku moich pań, pędząc z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Bastet zdumiona spojrzała w górę, kiedy zanurkowałem w kierunku chodnika. Obróciłem się, zmieniając się z powrotem w człowieka. Sadie złapała mnie za ramię i dopiero wtedy zorientowałem się, że ona także odzyskała już swoją normalną postać.

-

To było okropne! - oznajmiła.

Plan ucieczki, natychmiast! - Wskazałem na niebo, na którym widoczna była szybko zbliżająca się czarna chmura wściekłych nietoperzy. -

Przez Luwr. - Bastet złapała nas za ręce. - Tam jest najbliższy portal.

Trzy ulice dalej. Nigdy nam się nie uda. Wtedy to czerwone drzwi domu Desjardinsa otwarły się z hukiem. Nie czekaliśmy, żeby sprawdzić, co z nich wyjdzie - pognaliśmy ile sil w nogach przez rue des Pyramides. 19. Piknik na skraju nieba ADI E LJobra, Carter, oddawaj mikrofon]. No więc: byłam kiedyś w Luwrze podczas wakacji, ale nie ścigały mnie wtedy wściekłe owocożerne nietoperze. Byłabym przerażona, gdyby nie to, że akurat złościłam się na Cartera. Nie wierzyłam, że tak potraktował mój problem z ptakami. Prawdę mówiąc, myślałam, że już do końca życia zostanę kanią i będę się dusić w małym pierzastym więzieniu. A on bezczelnie się z tego wyśmiewał! Obiecałam sobie, że się zemszczę, ale na razie musieliśmy się skupić na tym, żeby przeżyć. Popędziliśmy w zimnym deszczu. Starałam się nie przewrócić na śliskim chodniku. Zerknęłam za siebie i zobaczyłam ścigające nas dwie postacie: mężczyzn z ogolonymi głowami i kozimi bródkami, ubranych w czarne płaszcze przeciwdeszczowe. Mogliby ujść za zwykłych śmiertelników, gdyby nie to, że każdy z nich dzierżył w ręce błyszczącą laskę. Zły znak. 247 19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA Nietoperze dosłownie deptały nam po piętach. Jeden ugryzł mnie w nogę. Inny zmierzwił mi włosy. Przymusiłam się do biegu. W żołądku nadal trochę mi się przewracało po zjedzeniu jednego z małych szkodników, kiedy byłam kanią - i nie, to nie był mój pomysł. Wyłącznie instynkt obronny! -

Sadie - zawołała Bastet w biegu. - Masz tylko kilka sekund na otwarcie portalu.

-

Gdzie on jest? - krzyknęłam w odpowiedzi.

Przebiegliśmy przez rue de Rivoli na szeroki plac otoczony skrzydłami Luwru. Bastet skierowała się natychmiast do szklanej piramidy nad wejściem, połyskującej w ciemności. -

Żartujesz - powiedziałam. - To nie jest prawdziwa piramida.

Oczywiście, że jest prawdziwa - odparła Bastet. - To kształt daje piramidzie moc. Jest ona drogą do nieba. Nietoperze szczelnie nas już otoczyły - wgryzały się w ręce i latały wokół nóg. W miarę jak ich przybywało, było nam coraz trudniej patrzeć i się poruszać. Carter sięgnął po miecz, po czym najwyraźniej przypomniał sobie, że go nie ma. Zgubił go w Luksorze. Zaklął i zaczął przeszukiwać swoją torbę. -

Nie zwalniaj! - ostrzegła go Bastet.

Carter wydobył różdżkę. Całkowicie zrezygnowany cisnął nią w nietoperza. Byłam pewna, że to tylko pusty gest, ale różdżka rozjarzyła się oślepiającą bielą i całkiem mocno rąbnęła nietoperza w głowę, wybijając go z toru lotu. Poskakała jeszcze wśród stada, zbijając sześć, siedem, osiem małych potworów, zanim wróciła w dłoń mojego brata. -

Nieźle - powiedziałam. - Próbuj dalej.

248 SADIE Znaleźliśmy się u podstawy piramidy. Plac na szczęście był pusty. Tylko tego by brakowało, żeby ktoś zamieścił na YouTube obciachowy filmik o mojej nietoperzowej śmierci. -

Minuta do zachodu słońca - ostrzegła bogini. - To nasza ostatnia szansa na wezwanie.

Wyciągnęła sztylety i zabrała się za siekanie nietoperzy w powietrzu, starając się odgonić je ode mnie. Różdżka Cartera latała jak szalona, strącając nietoperze gdzie się dało. Zwróciłam się twarzą ku piramidzie, usiłując myśleć o portalu, podobnie jak w Luksorze, ale nie bardzo byłam w stanie się skoncentrować. ~ Dokąd chcesz się udać? ~ zapytała Izyda w moich myślach. ~ Dokądkolwiek! Do Ameryki! Uzmysłowiłam sobie, że płaczę. Nienawidziłam tego, ale szok i strach robiły swoje. Dokąd chciałam pójść? Do domu, oczywiście! Do mojego mieszkania w Londynie - mojego własnego pokoju, dziadków, koleżanek ze szkoły i dawnego życia. Ale nie mogłam. Musiałam myśleć o tacie i naszej misji. Musieliśmy się przenieść w pobliże Seta. ~ Ameryka ~ pomyślałam. ~ Już! Ten wybuch emocji wywarł dobry efekt. Piramida zadrżała. Szklane ściany zamigotały, a czubek zaczął świecić. Oczywiście pojawił się piaskowy wir. Był tylko jeden problem: znajdował się na samym szczycie piramidy. -

Wspinać się! - krzyknęła Bastet. Łatwo jej powiedzieć: jest przecież kotem.

-

Bok jest zbyt śliski! - zaprotestował Carter.

Nieźle sobie radził z nietoperzami. Sterty ogłuszonych potworów leżały na chodniku, ale kilka wciąż latało wokół nas, wgryzając się w każdy kawałek odsłoniętej skóry. No i zbliżali się magowie. 249 19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA -

Podrzucę was - powiedziała Bastet.

Ze co? - zaoponował Carter, ale ona podniosła go za kołnierzyk i spodnie i rzuciła nim na ścianę piramidy. Podciągnął się na szczyt budowli w bardzo nieelegancki sposób i wślizgnął się prosto w portal. -

Teraz ty, Sadie - oznajmiła bogini. - Chodź!

Zanim zdążyłam zrobić jakiś ruch, rozległ się męski głos, krzyczący: - Stać! Zamarłam jak głupia. Ten głos był tak potężny, że trudno było zareagować inaczej. Zbliżali się dwaj magowie. Ten wyższy odezwał się płynną angielszczyzną: - Poddaj się, panno Kane, i zwróć własność naszego mistrza. -

Nie słuchaj go, Sadie - ostrzegła Bastet. - Chodź tutaj.

Kocia bogini cię oszukuje - powiedział mag. - Opuściła swój posterunek. Naraziła nas wszystkich na niebezpieczeństwo. Doprowadzi was do zguby. Widać było, że wierzy w to, co mówi. Był o tym absolutnie przekonany. Odwróciłam się do Bastet. Wyraz jej twarzy się zmienił. Była zraniona, wręcz zasmucona. -

O czym on mówi? - zapytałam. - Co złego zrobiłaś?

-

Musimy uciekać - ostrzegła. - Albo oni nas zabiją.

Spojrzałam na portal. Carter już przeszedł. To mi wystarczyło. Nie zamierzam dać się z nim rozdzielić. Mimo że jest strasznie irytujący, jest też jedyną bliską osobą, jaka mi została. (Czy zabrzmiało to wystarczająco smutno?). -

Podrzuć mnie - powiedziałam.

-

Do zobaczenia w Ameryce. - Bastet chwyciła mnie i rzuciła w górę piramidy.

250 SADIE Usłyszałam ryk maga: - Poddaj się! - A następnie wybuch roztrzaskał szkło tuż koło mojej głowy. Natychmiast skoczyłam w gorący wir piasku.

Obudziłam się w niewielkim pomieszczeniu z biurową wykładziną, szarymi ścianami i oknami w metalowych ramach. Poczułam się tak, jakbym znalazła się w środku bardzo nowoczesnej lodówki. Usiadłam lekko oszołomiona i odkryłam, że pokrywa mnie warstewka chłodnego, wilgotnego piasku. -

Uch - powiedziałam. - Gdzie jesteśmy?

Carter i Bastet stali przy oknie. Najwyraźniej oboje byli przytomni już od jakiegoś czasu, ponieważ zdążyli strząsnąć z siebie piasek. -

Musisz zobaczyć ten widok - oznajmił Carter.

Podniosłam się niepewnie i omal nie upadłam, kiedy zobaczyłam, jak wysoko się znajdowaliśmy. Pod nami rozciągało się całe miasto - to znaczy bardzo daleko pod nami, sporo ponad sto metrów. Mogłabym niemal uwierzyć, że jesteśmy wciąż w Paryżu, ponieważ po naszej lewej wiła się rzeka, a krajobraz byl praktycznie płaski. Wśród parków przycupnęły białe budynki rządowe otoczone kręgami ulic, a nad tym wszystkim wisiało zimowe niebo. Ale światło było inne. Tu wciąż było popołudnie, więc musieliśmy się przenieść na zachód. A kiedy mój wzrok zawędrował na drugi koniec prostokąta zieleni, oczom ukazała się budowla, dziwnie znajoma. -

Czy to jest... Biały Dom?

Carter potwierdził. -

Zgadza się, przeniosłaś nas do Ameryki. Waszyngton, Dystrykt Kolumbii.

-

Ale jesteśmy pod niebem!

251 19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA i Bastet zachichotała. -

Nie mówiłaś o żadnym konkretnym mieście w Ameryce, prawda?

-

No... nie.

Dlatego wylądowałaś w głównym portalu Stanów Zjednoczonych: największym jednostkowym źródle egipskiej mocy na kontynencie amerykańskim. Wpatrywałam się w nią nierozumiejącym wzrokiem. -

To największy obelisk, jaki kiedykolwiek zbudowano - wyjaśniła. - Pomnik Waszyngtona.

Poczułam, że znów kręci mi się w głowie, odsunęłam się więc od okna. Carter chwycił mnie za rękę i pomógł mi usiąść. -

Musisz odpocząć - powiedział. - Byłaś nieprzytomna przez... Jak długo, Bastet?

Dwie godziny i trzydzieści dwie minuty - odparła. - Przykro mi, Sadie. Otwieranie więcej niż jednego portalu na dzień jest niezwykle wyczerpujące, nawet z pomocą Izydy. Carter zmarszczył brwi. A na dodatek ona musi to zrobić jeszcze raz, prawda? Tu jeszcze nie było zachodu słońca. Możemy nadal używać portali. Otwórzmy następny i przenieśmy się do Arizony. To tam jest Set. Bastet zacisnęła usta. Sadie nie da rady wezwać kolejnego portalu. To nadwyręży jej moc. Ja nie posiadam tej umiejętności. A ty, Carterze... Cóż, twoje talenty są innego rodzaju. Bez urazy. Och, oczywiście - wymamrotał. - Z pewnością poprosisz mnie o pomoc, kiedy znów będziesz musiała wybumerangować jakieś nietoperze. 252 ** SADIE A poza tym - powiedziała Bastet - użyty portal musi się ochłodzić. Nikt nie zdoła posłużyć się pomnikiem Waszyngtona... -

Przez kolejne dwanaście godzin - jęknął Carter. - Zapomniałem o tym.

Bastet kiwnęła głową na potwierdzenie. -

A do tego czasu zaczną się Dni Demonów.

-

No to musimy się dostać do Arizony jakoś inaczej - oznajmił Carter.

Myślę, że nie chciał, żebym czuła się winna, ale tak właśnie się poczułam. Nie przemyślałam tego wszystkiego i teraz utknęliśmy w Waszyngtonie. Zerknęłam kątem oka na Bastet. Chciałam zapytać, co ci ludzie w Luwrze mieli na myśli, mówiąc, że doprowadzi nas do zguby, ale się bałam. Chciałam wierzyć, że ona stoi po naszej stronie. Może jeśli dam jej szansę, sama zechce podzielić się tą informacją. -

Przynajmniej ci magowie nie mogą nas gonić - odezwałam się.

Bastet zamyśliła się. -

Nie, przez portal nie. Ale w Ameryce są inni magowie. I co gorsza... słudzy Seta.

Serce skoczyło mi do gardła. Dom Życia wystarczająco mnie przerażał, ale kiedy przypomniałam sobie Seta i to, co jego pomocnicy zrobili z domem Amosa... A co z księgą zaklęć Thota? - zapytałam. - Udało nam się przynajmniej dowiedzieć, jak walczyć z Setem?

Carter wskazał kąt pokoju. Na pelerynie Bastet leżała magiczna torba taty i niebieska księga, którą ukradliśmy Desjardinsowi. 253 19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA Może ty coś z tego zrozumiesz - powiedział. - Bastet i ja nie byliśmy w stanie tego odczytać. Nawet Bryłek się zaciął. Podniosłam książkę, która właściwie była poskładanym zwojem. Papirus był tak kruchy, że bałam się go dotknąć. Całą stronę pokrywały hieroglify i obrazki, ale nic z nich nie rozumiałam. Jakby moja zdolność czytania w tym języku wyłączyła się. -

Izy do? ~ odezwałam się. ~ Jakaś pomoc?

Milczała. Może ją zbytnio zmęczyłam. A może była na mnie zła, że nie pozwoliłam jej przejąć mojego ciała, tak jak Horus poprosił Cartera. Wiem, że to było samolubne z mojej strony. Sfrustrowana zamknęłam książkę. -

Cała robota na nic.

-

No, no - powiedziała Bastet. - Nie jest tak źle.

Dobra - odparłam. - Utknęliśmy w Waszyngtonie. Mamy dwa dni na to, żeby dotrzeć do Arizony i powstrzymać boga, którego nie wiadomo, jak powstrzymać. A jeśli nam się nie uda, to nigdy nie zobaczymy taty ani Amosa, a świat być może się skończy. -

Podoba mi się twoja postawa! - zawołała radośnie bogini. -A teraz zjedzmy coś.

Pstryknęła palcami. Powietrze zamigotało i nagle na wykładzinie pojawiła się sterta puszek z kocią karmą oraz dwa dzbanki mleka. -

Ekhem - odezwał się Carter. - Mogłabyś wyczarować jakieś ludzkie żarcie?

Bastet zamrugała oczami. -

No tak, o gustach się nie dyskutuje.

Powietrze ponownie zamigotało. Pojawił się talerz tostów z serem, chipsy i sześciopak coli. -

Mniam - powiedziałam.

254 SADIE Carter wymamrotał coś pod nosem. Podejrzewam, że nie przepada za serem na tostach, ale wziął jedną kanapkę.

Powinniśmy szybko się stąd wynosić - powiedział między kęsami. - To znaczy... turyści i tak dalej. Bastet pokręciła głową. Pomnik Waszyngtona zamykają o szóstej. Turyści już sobie poszli. Możemy tu nawet przenocować. Jeśli musimy podróżować podczas Dni Demonów, lepiej to robić w świetle dziennym. Wszyscy musieli być wykończeni, ponieważ nie rozmawialiśmy już więcej, dopóki nie skończyliśmy jedzenia. Zjadłam trzy tosty i wypiłam dwie puszki coli. Przez Bastet całe pomieszczenie śmierdziało karmą o smaku ryby. Skończywszy jeść, zabrała się za wylizywanie sobie ręki, jakby zamierzała robić kocią toaletę. -

Możesz tego nie robić? - zapytałam. - To krępujące.

-

Och. - Uśmiechnęła się. - Przepraszam.

Zamknęłam oczy i oparłam się o ścianę. Miałam ochotę na odpoczynek, ale uświadomiłam sobie, że wcale nie panuje tu cisza. Cały budynek jakby cicho brzęczał, co z kolei wprawiało moją czaszkę w drżenie, a zęby - w szczękanie. Otwarłam oczy i usiadłam. Nadal to czułam. -

Co to jest? - zapytałam. - Wiatr?

-

Energia magiczna - odparła Bastet. - Mówiłam ci, że to potężny artefakt.

-

Ale jest nowożytny. Jak piramida w Luwrze. Dlaczego jest magiczny?

Starożytni Egipcjanie byli znakomitymi budowniczymi, Sadie. Wybierali kształty, takie jak obelisk i piramida, które były naładowane magią symboliczną. Obelisk symbolizuje promień słoneczny zaklęty w kamieniu - dający życie promień pierwszego 255 19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA króla bogów, Ra. Nieistotne, kiedy coś zostało zbudowane: nadal jest egipskie. Dlatego każdy obelisk może służyć do otwierania bram Duat albo wyzwalania potężnych istot... -

Albo też ich zamykania - wtrąciłam. - Tak jak ty byłaś uwięziona w Igle Kleopatry.

Spochmurniała. Nie byłam tak naprawdę uwięziona w obelisku. Moje więzienie było magicznie utworzoną otchłanią głęboko w Duat, a obelisk - bramą, której użyli twoi rodzice, żeby mnie uwolnić. Ale zgadza się. Wszystkie symbole egipskie są skupionymi węzłami mocy magicznej. A zatem obelisku można z całą pewnością użyć do związania bogów. Coś dręczyło mnie na dnie myśli, ale nie mogłam się do tego dobrać. Było to jakieś wspomnienie o mojej mamie i Igle Kleopatry, i ostatniej obietnicy taty złożonej w Muzeum Brytyjskim: „Wszystko będzie znów w porządku".

Wróciłam myślami do Luwru i tego, co powiedział mag. Bastet wyglądała teraz na tak zagniewaną, że prawie bałam się zapytać, ale tylko w ten sposób mogłam uzyskać odpowiedź. -

Mag powiedział, że porzuciłaś posterunek. Co to znaczyło?

Carter zmarszczył brwi. -

Kiedy to było?

Opowiedziałam mu o wszystkim, co zdarzyło się po tym, jak Bastet przerzuciła go przez portal. Bogini układała puste puszki po kocim żarciu w stertę. Najwyraźniej nie spieszyła się z odpowiedzią. Kiedy byłam uwięziona - odezwała się w końcu - nie... nie byłam sama. Byłam zamknięta z... ze stworem chaosu. -

To źle? - zapytałam.

Sądząc po jej minie, odpowiedź brzmiała: tak. 256 SADIE Magowie często tak robią - zamykają boga z jakimś potworem, żebyśmy nie mieli czasu na próby ucieczki z więzienia. Walczyłam z tym potworem przez stulecia. A kiedy wasi rodzice uwolnili mnie... -

Potwór też się wydostał?

Bastet wahała się z odpowiedzią nieco za długo jak na mój gust. Nie. Mój nieprzyjaciel nie mógł uciec. - Wzięła głęboki oddech. - Ostatni wysiłek magii waszej matki zapieczętował bramę. Wróg wciąż znajduje się w środku. To jednak właśnie miał na myśli mag. Z jego punktu widzenia moim zadaniem jest wieczna walka z tym potworem. Brzmiało to wiarygodnie, jakby dzieliła się bolesnym wspomnieniem, ale nie wyjaśniało pozostałych słów tamtego maga: „Naraziła nas wszystkich na niebezpieczeństwo". Właśnie zbierałam się na odwagę, żeby zapytać, co to dokładnie był za potwór, kiedy Bastet wstała. -

Rozejrzę się - powiedziała niespodziewanie. - Wrócę.

Wsłuchiwaliśmy się w echo jej kroków na schodach. -

Ona coś ukrywa - odezwał się Carter.

-

Sam na to wpadłeś, co? - zapytałam.

Odwrócił wzrok, a ja od razu poczułam wyrzuty sumienia. -

Przepraszam - powiedziałam. - To tylko... Co my zrobimy?

Uratujemy tatę. Co innego możemy zrobić? - Podniósł różdżkę i obrócił ją w palcach. Myślisz, że on naprawdę chciał... wiesz, sprowadzić z powrotem mamę? Chciałam odpowiedzieć: tak. A jeszcze bardziej chciałam wierzyć, że to możliwe. Ale zamiast tego pokręciłam głową. Coś w tym wszystkim mi nie pasowało. 257 19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA Iskandar powiedział mi coś o mamie - odezwałam się. -Ona była wróżbitką. Widziała przyszłość. Powiedział, że przez nią musiał przemyśleć pewne stare przekonania. Po raz pierwszy miałam okazję opowiedzieć Carterowi o mojej rozmowie ze starym magiem, więc wtajemniczyłam go we wszystkie szczegóły. Mój brat zmarszczył czoło. -

Myślisz, że to ma coś wspólnego z tym, dlaczego mama zginęła? Zobaczyła jakąś przyszłość?

Nie wiem. - Usiłowałam przypomnieć sobie czasy, kiedy miałam sześć lat, ale wspomnienia były irytująco niekonkretne. - Kiedy zabrali nas po raz ostatni do Anglii, czy rodzice sprawiali wrażenie, jakby im się spieszyło... jakby robili coś naprawdę ważnego? -

Zdecydowanie.

Czy uznałbyś uwolnienie Bastet za coś naprawdę ważnego? To znaczy... kocham ją, jasne... ale czy to jest coś, za co się umiera? Carter zamyślił się. -

Chyba nie.

No widzisz. Wydaje mi się, że mama i tato planowali coś większego, coś, czego nie udało im się dokończyć. Pewnie tato chciał do tego wrócić w muzeum... Ukończyć zadanie, czymkolwiek było. „Przywracanie porządku". A cała ta historia z naszą rodziną, która miliony lat temu była użyczającymi bogom ciał faraonami... Dlaczego nikt nam nic nie mówił? Na przykład tato? Carter długo nie odpowiadał. Może nas chronił - powiedział w końcu. - Dom Życia nie ufa naszej rodzinie, zwłaszcza po tym, co zrobili rodzice. Amos 258 SADIE powiedział, że celowo wychowywano nas osobno, żebyśmy, no wiesz, nie uruchamiali wzajemnie naszej magii. Cholernie dobry powód, żeby nas rozdzielić - mruknęłam. Carter spojrzał na mnie dziwnie, a ja zorientowałam się, że

mógł to odebrać jako komplement. Chodziło mi o to, że powinni być z nami szczerzy - wyjaśniłam pospiesznie. - Wcale nie chciałabym dłużej przebywać z moim nieznośnym bratem. Przytaknął poważnie. -

Oczywiście.

Siedzieliśmy wsłuchani w magiczny szum obelisku. Usiłowałam przypomnieć sobie ostatni raz, kiedy Carter i ja po prostu spędzaliśmy razem czas, rozmawiając. -

Czy twój, hm... - Postukałam się w skroń. - Czy twój przyjaciel pomaga jakoś?

-

Nieszczególnie - przyznał. - A jak z tobą? Pokręciłam głową.

-

Boisz się, Carter?

Trochę. - Wbił różdżkę w wykładzinę. - Nie. Bardzo. Spojrzałam na niebieską książkę, którą ukradliśmy... Całe strony wspaniałych tajemnic, których nie potrafiłam odczytać. -

Co jeśli nam się nie uda?

Nie mam pojęcia - odparł. - Ta książka o władzy nad żywiołem sera mogłaby być bardziej przydatna. -

Albo o przyzywaniu nietoperzy.

-

Proszę, tylko nie nietoperze.

Carter odwzajemnił mój zmęczony uśmiech i było to całkiem miłe. Ale nic się nie zmieniło. Wciąż byliśmy w niezłych tarapatach, bez konkretnego planu. 259

19. PIKNIK NA SKRAJU NIEBA Czemu się nie prześpisz? - zaproponował. - Zużyłaś dziś mnóstwo mocy. Będę trzymał wartę do powrotu Bastet. W jego głosie brzmiała szczera troska. Ale słodko. Nie chciałam spać. Nie chciałam, żeby cokolwiek mnie ominęło. Poczułam jednak, że powieki ciążą mi niemiłosiernie. -

Dobrze - powiedziałam. - Nie wpuszczaj szczypawek i karaluchów.

Ułożyłam się do snu, ale plany mojej duszy - mojego ba - były inne.

20. Wizyta u gwieździstej bogini ADI E Nie wyobrażałam sobie, że to będzie takie straszne. Carter opisał, jak jego ba opuszczało ciało podczas snu, ale rzeczywiste doświadczenie tego stanu było czymś zupełnie innym. Dużo gorszym od wizji w Sali Wieków. Oto unosiłam się w powietrzu niczym lśniący ptasiokształtny duch. A pode mną znajdowało się moje ciało pogrążone w mocnym śnie. Nawet sama próba opisu tego doświadczenia przyprawia mnie o ból głowy. Kiedy spojrzałam w dół na mój śpiący kształt, pomyślałam przede wszystkim: Oj, fatalnie wyglądam. Nie znosiłam przeglądać się w lustrze ani oglądać swoich zdjęć na internetowych stronach koleżanek. Oglądanie siebie samej bezpośrednio było po prostu niewłaściwe. Włosy przypominały bezkształtną szopę, w lnianej piżamie nijak nie wyglądałam dobrze, a na policzku dostrzegłam paskudny pryszcz. 261 20. WIZYTA U GWIEŹDZISTEJ BOGINI Druga myśl naszła mnie, kiedy przyglądałam się dziwacznej, migotliwej formie mojego ba: To nie zadziała. Nie obchodziło mnie, czy jestem niewidzialna dla śmiertelnego oka, czy nie. Po złych doświadczeniach w ciele kani podróżowanie jako błyszczący kurczak z głową Sadie nie wchodziło w grę. To może być dobre dla Cartera, ale ja mam swoje wymagania. Czułam otaczające mnie prądy Duat, usiłujące zaciągnąć moje ba gdziekolwiek wędrują dusze, kiedy mają wizje, ale nie byłam na to gotowa. Skoncentrowałam się mocno i wyobraziłam sobie mój zwykły wygląd (no dobra, może raczej taki wygląd, jaki bym chciała mieć, nieco lepszy niż zwykły). I voilà, moje ba przybrało ludzki kształt, wciąż przezroczysty i błyszczący, oczywiście, ale przynajmniej bardziej przypominający zwykłego ducha. No, przynajmniej z tym się uporałam - pomyślałam. 1 pozwoliłam unieść się prądom. Świat pogrążył się w mroku. Z początku byłam nigdzie - w ciemnej otchłani. Następnie z cienia wynurzył się młody mężczyzna. -

To znowu ty - powiedział.

-

E... — zająknęłam się.

Szczerze: znacie mnie już dość dobrze. To nie w moim stylu. Ale to był chłopak, którego widziałam w tej wizji w Sali Wieków: ten przystojniak w czarnej szacie i ze zmierzwionymi włosami. Jego ciemnobrązowe oczy wywierały na mnie niepokojący wpływ, byłam więc bardzo zadowolona, że pozbyłam się kostiumu błyszczącego kurczaka. Otwarłam znów usta i udało mi się wydusić dwa słowa: - Co ty...

.. .co tu robię? - wtrącił się, elegancko kończąc za mnie zdanie. - Duchowa podróż i śmierć są sobie bardzo bliskie. 262 SADIE -

Nie bardzo wiem, co to znaczy - odparłam. - Powinnam się martwić?

Przechylił głowę, jakby zastanawiając się nad tym pytaniem. -

Nie tym razem. Ona tylko chce z tobą porozmawiać. Idź.

Machnął ręką i w ciemności otwarły się drzwi. Coś mnie ku nim pociągnęło. -

Do zobaczenia? - zapytałam.

Ale jego już nie było. Znalazłam się w luksusowym apartamencie na środku nieba. Nie było tu ścian ani sufitu, a przez przezroczystą podłogę widać było światła miasta jak z samolotu. Pod moimi stopami przepływały chmury. Powietrze powinno być lodowato zimne i zbyt rozrzedzone, żeby oddychać, ale było tu ciepło i przytulnie. Czarne skórzane sofy otaczały szklany stoliczek stojący na krwistoczerwonym dywanie. W łupkowym kominku płonął ogień. W miejscu gdzie powinny być ściany, unosiły się regały i obrazy. W jednym kącie stała lada barowa z czarnego granitu, a za nią jakaś kobieta robiła herbatę. -

Witaj, moje dziecko - odezwała się.

Wyszła w światło, a ja omal nie krzyknęłam. Miała na sobie egipską spódniczkę - od pasa w dół. Od pasa w górę nosiła tylko bikini, a jej skóra... Jej skóra była w kolorze ciemnego granatu, pokrytego gwiazdami. I nie mam tu na myśli malowanych gwiazd. Na jej skórze żył cały kosmos: lśniące gwiazdozbiory, oślepiające galaktyki, migotliwe chmury różowego i niebieskiego pyłu. Jej rysy zdawały się niknąć wśród gwiazd, które przepływały po jej twarzy. Włosy miała długie i czarne jak noc. Bogini Nut - powiedziałam. Po czym uznałam, że powinnam może być grzeczniejsza. - To znaczy... jesteś boginią nieba. 263 i AJ 20. WIZYTA U GWIEŹDZISTEJ BOGINI Bogini uśmiechnęła się. Jej śnieżnobiałe zęby wyglądały jak wybuch nowej galaktyki. -

Możesz mówić mi Nut. Znam wszelkie możliwe żarty z tego imienia.

Nalała ze swojego czajniczka drugą filiżankę. -

Usiądźmy i porozmawiajmy. Chcesz sahlabul

-

Hm, a to nie jest herbata?

-

Nie, to egipski napój. Słyszałaś o gorącej czekoladzie? To jest trochę jak gorąca wanilia.

Wolałabym herbatę, zwłaszcza że nie trzymałam w rękach zwykłej filiżanki od niepamiętnych czasów. Ale podejrzewam, że nie należy odmawiać bogini. -

No tak... Dziękuję.

Usiadłyśmy razem na sofie. Ku mojemu zdziwieniu nie miałam problemów z trzymaniem filiżanki w duchowych rękach, no i mogłam bez trudu pić. Sahlab był słodki i apetyczny, z lekkim posmakiem cynamonu i kokosa. Rozgrzał mnie przyjemnie i napełnił powietrze waniliowym zapachem. Po raz pierwszy od kilku dni czułam się bezpiecznie. Nagle przypomniałam sobie, że jestem tu tylko duchem. Nut odstawiła swoją filiżankę. -

Zapewne zastanawiasz się, dlaczego cię tu przywołałam.

-

A gdzie właściwie jest „tu"? Aha, i kto jest twoim odźwiernym?

Miałam nadzieję, że podrzuci mi jakieś dane o tym chłopaku w czerni, ale ona tylko się uśmiechnęła. Muszę mieć parę tajemnic, moja droga. Nie mogę pozwolić, żeby Dom Życia postanowił mnie szukać. Powiedzmy zatem, że zbudowałam sobie dom z ładnym widokiem na miasto. 264

SADIE Czy to... - Wskazałam na jej rozgwieżdżoną niebieską skórę. - Hm... Czy ty jesteś w ludzkim ciele? -

Nie, moja droga. Niebo jest moim ciałem. A w tym kształcie po prostu się objawiam.

-

Ale myślałam...

Chodzi o to, że bogowie potrzebują fizycznego kształtu poza Duat? Dla mnie jest to nieco łatwiejsze, ponieważ jestem duchem powietrza. Jestem jednym z nielicznych bóstw, które nie zostało nigdy uwięzione, ponieważ Domowi Życia nie udało się mnie złapać. Przywykłam do... luźnej formy. Nagle Nut zamigotała wraz z całym apartamentem. Miałam wrażenie, że spadnę przez podłogę. Chwilę później sofa znów stała spokojnie. -

Nie rób tego więcej, proszę - powiedziałam błagalnie.

Bardzo przepraszam - odparła Nut. - Widzisz, każdy bóg jest inny, ale wszyscy moi bracia są teraz wolni, wszyscy znajdują miejsca w tym waszym nowoczesnym świecie. Nie dadzą się więcej uwięzić. -

Magom się to nie spodoba.

Właśnie - zgodziła się Nut. - To pierwszy powód, dla którego tu jesteś. Bitwa pomiędzy bogami a Domem Życia przysłuży się jedynie chaosowi. Musisz przekonać o tym magów. -

Nie będą mnie słuchać. Uważają mnie za „bożka".

Bo nim jesteś, moja droga. - Pogłaskała mnie łagodnie po włosach, a ja poczułam, że Izyda porusza się we mnie, usiłując przemówić moim głosem. -

Jestem Sadie Kane - odpowiedziałam. - Nie zapraszałam Izydy na przejażdżkę.

Bogowie znają twoją rodzinę od pokoleń, Sadie. W daw-nych czasach współpracowaliśmy dla dobra Egiptu. -

Magowie twierdzą, że Egipt upadł przez bogów.

265 20. WIZYTA U GWIEŹDZISTE BOGINI To długa dyskusja, która do niczego nie prowadzi - odrzekła Nut, a ja wyczułam w jej głosie ślad gniewu. - Wszystkie imperia upadają. Ale idea Egiptu jest nieśmiertelna: triumf cywilizacji, siły Maat zwyciężające siły chaosu. Tę walkę toczymy pokolenie za pokoleniem. Teraz wasza kolej. -

Wiem, wiem - powiedziałam. - Musimy pokonać Seta.

Czy to takie proste, Sadie? Set również jest moim synem. W dawnych czasach był najpotężniejszym dowódcą Ra. Chronił łódź boga słońca przed wężem Apopisem. Ten to był zły. Apopis to uosobienie chaosu. Nienawidził Stworzenia od chwili, kiedy z morza wynurzył się pierwszy pagórek. Nienawidził bogów, śmiertelników i wszystkiego, co zbudowali. A jednak Set z nim walczył. Set był jednym z nas. -

A potem stał się zły?

Nut wzruszyła ramionami. Set zawsze był Setem, na dobre i na złe. Mimo to wciąż pozostaje członkiem naszej rodziny. Utrata krewnego to niełatwe przeżycie... nieprawdaż? Poczułam, że coś ściska mnie w gardle. -

To niezbyt uczciwe.

Nie mów mi o uczciwości - odparła bogini. - Od pięciu tysięcy lat jestem rozdzielona z moim mężem Gebem.

Przypomniałam sobie jak przez mglę, że Carter opowiadał mi coś o tym, ale teraz, kiedy usłyszałam ból w jej głosie, wydało mi się to zupełnie nową historią. -

Co się stało? - zapytałam.

Kara za to, że urodziłam dzieci - odpowiedziała z goryczą. -Sprzeciwiłam się życzeniom Ra, więc rozkazał mojemu własnemu ojcu, Szu... -

Jestem cicho - zauważyłam.

266 SADIE -

Szu - powtórzyła - bogu wiatru.

Och. - Czemu bogowie nie mogli mieć imion, które by się z niczym nie kojarzyły? - Mów dalej, proszę. Ra rozkazał mojemu ojcu, Szu, rozdzielić nas na zawsze. Ja zostałam wygnana na niebo, podczas gdy mój ukochany Geb nie może opuścić ziemi. -

A co się dzieje, jeśli spróbujecie?

Bogini zamknęła oczy i rozłożyła ręce. W miejscu gdzie siedziała, otwarła się dziura i Nut spadła w dół. Chmury pod nami natychmiast przeorały błyskawice. Przez apartament przebiegł wicher, zrzucając książki z półek, drąc płótno obrazów i ciskając nimi w pustkę. Filiżanka wyskoczyła mi z ręki. Chwyciłam się sofy, żeby nie runąć w otchłań. Pode mną błyskawica uderzyła w ciało Nut. Wicher uniósł ją gwałtownie w górę, rzucając ją obok mnie, po czym ucichł. Nut usiadła z powrotem na sofie. Machnęła ręką i mieszkanie samo się naprawiło. Wszystko wróciło do normy. -

To się dzieje - odpowiedziała ze smutkiem.

-Aha. Wpatrywała się w światła miasta pod nami. To nauczyło mnie cenić sobie moje dzieci, włącznie z Setem. Owszem, on zrobił różne straszne rzeczy. Taka jest jego natura. Ale pozostaje mimo to moim synem, no i jednym z bogów. Spełnia swoją funkcję. Może pokonanie go wymaga czegoś innego niż wszystko, o czym myślicie. -

Jakaś podpowiedz, proszę?

-

Poszukajcie Thota. Znalazł sobie nowy dom w Memphis.

-

Memfis... w Egipcie?

Nut uśmiechnęła się. 267

20. WIZYTA U GWIEŹDZISTEJ BOGINI Memphis w Tennessee. Aczkolwiek staremu ptaszysku pewnie wydaje się, że to Egipt. On tak rzadko wychyla dziób sponad swoich ksiąg, że zapewne nie zauważyłby różnicy. Znajdziecie go tam. On wam doradzi. Ale uważajcie: Thot często żąda przysług. I czasem bywa nieprzewidywalny. -

Skoro już o tym mowa - powiedziałam. - Jak możemy się tam dostać?

Jestem boginią nieba. Mogę zapewnić wam bezpieczną podróż do Memphis. - Machnęła ręką i na moich kolanach pojawiła się koperta. W środku znalazłam trzy bilety lotnicze: Wa-szyngtonMemphis, pierwsza klasa. Uniosłam brwi. -

Rozumiem, że zbierasz punkty za przeleciane kilometry?

Coś w tym rodzaju - potwierdziła. - Ale kiedy znajdziecie się bliżej Seta, nie będę w stanie więcej wam pomóc. I nie mogę was chronić na ziemi. Co przypomina mi, że musisz się wkrótce obudzić. Sługa Seta namierzył waszą kryjówkę. Wyprostowałam się. -

Jak szybko tam będzie?

-

Za kilka minut.

Wyślij mojego ducha z powrotem! - Uszczypnęłam się w widmową rękę, co zabolało zupełnie zwyczajnie, ale nic się nie wydarzyło. Zaraz, Sadie - obiecała Nut. - Ale musisz wiedzieć jeszcze o dwóch rzeczach. Podczas Dni Demonów urodziłam piątkę dzieci. Jeśli twój ojciec wyzwolił je wszystkie, to musisz się zastanowić nad tym, gdzie jest piąte? Przeszukałam pamięć, usiłując przypomnieć sobie imiona wszystkich pięciorga dzieci Nut. Było to trochę trudne bez pomocy mojego brata, który jest chodzącą Wikipedią i pamięta za 268 SADIE mnie takie drobiazgi. Był tam Ozyrys, król, i Izyda, jego królowa, poza tym zły bóg Set i mściciel Horus. A piąte dziecko Nut, to, którego imienia zawsze zapominał Carter? Nagle przypomniała mi się wizja z Sali Wieków: urodziny Ozyrysa i ubrana na niebiesko kobieta, która pomogła Izydzie uciec przed Setem. -

Masz na myśli Neftydę, żonę Seta?

-

Zastanów się nad tym - powtórzyła. - I na koniec... proszę o drobną przysługę.

Otwarła dłoń, na której zobaczyłam kopertę zapieczętowaną czerwonym woskiem. -

Jeśli spotkasz Geba... dasz mu to?

Zdarzało mi się już przekazywać liściki, choć nigdy między bogami. Ale prawdę mówiąc, Nut o udręczonej twarzy bardzo przypominała moje zakochane koleżanki ze szkoły. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek napisała w swoim zeszycie GEB + NUT = V albo PANI GĘBOWA. -

Oczywiście - obiecałam. - A teraz w kwestii mojego powrotu...

-

Bezpiecznej podróży, Sadie - powiedziała bogini. - A ty, Izydo, powstrzymuj się.

Duch Izydy wydał w moim wnętrzu taki odgłos, jakby zjadł zepsute curry. -

Zaczekaj - rzuciłam szybko. - Co to znaczy, że ma się powstrzymywać. ..

Ale zanim dokończyłam to zdanie, zrobiło mi się czarno przed oczami. , Obudziłam się gwałtownie, z powrotem we własnym ciele, we wnętrzu pomnika Waszyngtona. -

Uciekamy!

269 4 20. WIZYTA U GWIEŹDZISTEJ BOGINI Carter i Bastet drgnęli, zaskoczeni. Nie spali już, pakowali rzeczy. -

Co się stało? - zapytał Carter.

Opowiedziałam im o mojej wizji, jednocześnie rozpaczliwie przeszukując kieszenie. Nic. Sprawdziłam w magicznej torbie. W środku, wetknięte między różdżkę i kijek, znalazłam trzy bilety i zapieczętowaną kopertę. Bastet przyjrzała się biletom. -

Doskonale! W pierwszej klasie podają łososia.

-

A co ze sługą Seta? - spytałam.

Carter wyjrzał przez okno i zrobił wielkie oczy. -

Yyy, tak... On tutaj jest.

ł 4* j* c 21. Ciocia Kicia rusza z pomocą A RTER

Widywałem wizerunki tego stworzenia, ale obrazki wcale nie oddają tego, jak okropnie wygląda w rzeczywistości. - Zwierzę Seta - oznajmiła Bastet, potwierdzając moje obawy. Daleko pod nami potwór krążył wokół cokołu pomnika, pozostawiając ślady w świeżym śniegu. Trudno było mi dokładnie ocenić jego rozmiar, ale musiał mieć co najmniej wysokość konia i równie długie nogi. Jego ciało było nienaturalnie chude, umięśnione i pokryte błyszczącą czerwono-szarą sierścią. Można by go nawet wziąć za ogromnego charta - gdyby nie ogon i głowa. Ogon był gadzi i rozszczepiony, z dwiema trójkątnymi końcówkami jak macki mątwy. Rzucał się na wszystkie strony, jakby miał własną wolę. Łeb tego stwora był najdziwniejszy. Zbyt wielkie uszy sterczały niczym słuchy zająca, ale przypominały raczej wafle do lodów zwinięte do środka i szersze na górze. Były w stanie wykonywać prawie pełny obrót, toteż słyszały wszystko. Pysk potwora był 271 21. CIOCIA KICIA RUSZA Z POMOCĄ długi i wygięty jak u mrówkojada - tyle że mrówkojady nie mają ostrych jak brzytwy zębów. -

On ma świecące oczy - powiedziałem. - Tp nie wróży nic dobrego.

-

Jakim cudem widzisz z takiej odległości? - zapytała Sadie.

Stanęła tuż koło mnie, wytężając wzrok i usiłując przyjrzeć się maleńkiej figurce na śniegu, a ja uświadomiłem sobie, że miała rację. To zwierzę znajdowało się prawie dwieście metrów pod nami. Jak udało mi się dostrzec jego oczy? Ciągle masz wzrok sokoła - domyśliła się Bastet. -1 nie mylisz się, Carterze. Błyszczące oczy oznaczają, że on znalazł nasz trop. Spojrzałem na nią i omal nie wyskoczyłem ze skóry. Włosy stały jej na głowie, jakby właśnie wetknęła palec do kontaktu. -

Ekhem, Bastet? - zapytałem.

-Co? Wymieniliśmy spojrzenia z Sadie. Jej usta bezgłośnie wymówiły słowo „strach". Zaraz przypomniało mi się, że ogon Muffin-ki zawsze się jeżył, kiedy coś ją zaskoczyło. Nic - odparłem. Uznałem jednak, że skoro zwierzę Seta wzbudza u naszej bogini panikę, to jest to bardzo zły znak. - Jak się stąd wydostaniemy? Nic nie rozumiesz - odparła Bastet. - Zwierzę Seta to łowca doskonały. Jeśli poczuł nasz zapach, nic go nie powstrzyma.

Dlaczego nazywa się go „zwierzęciem Seta"? - zapytała nerwowo Sadie. - Nie ma własnej nazwy? Gdyby miał, nie chcielibyście jej używać - wyjaśniła Bastet. Jest znany po prostu jako zwierzę Seta - symboliczne stworzenie Czerwonego Pana. Dzieli z nim siłę, spryt... i straszną naturę. 272 CARTER -

Bosko - stwierdziła Sadie.

Zwierzę obwąchało pomnik i cofnęło się, warcząc. -

Chyba nie podoba mu się obelisk - zauważyłem.

-

Rzeczywiście - przytaknęła Bastet. - Za dużo energii Maat. Ale to go na długo nie powstrzyma.

Jak na komendę zwierzę Seta skoczyło na ścianę pomnika. Zaczęło się wspinać jak lew na drzewo, wbijając pazury w kamień. -

No to mamy kłopot - powiedziałem. - Winda czy schody?

-

Jedno i drugie jest zbyt wolne - odrzekła Bastet. - Odsuńcie się od okna.

Wyciągnęła sztylety i cięła przez szkło. Wybiła szybę, uruchamiając alarm. Do pomieszczenia widokowego wdarł się powiew lodowatego powietrza. -

Musicie polecieć - wrzasnęła bogini, przekrzykując wiatr. -To jedyna droga.

-

Nie! - Sadie pobladła. - Tylko nie kania.

-

Wszystko w porządku, Sadie - uspokajałem ją.

Pokręciła głową, przerażona. Chwyciłem ją za rękę. -

Będę z tobą. Na pewno z powrotem się zmienisz.

-

Zwierzę Seta jest w połowie drogi - ostrzegła nas Bastet. -Tracimy czas.

Sadie zerknęła na nią. -

A co z tobą? Ty nie umiesz latać.

-

Skoczę - odparła. - Koty zawsze spadają na cztery łapy.

-

To ponad sto metrów! - krzyknęła Sadie.

-

Sto siedemdziesiąt - powiedziała bogini. - Odciągnę zwierzę Seta, zyskacie na czasie.

273

21. CIOCIA KICIA RUSZA Z POMOCĄ -

On cię zabije. - Głos mojej siostry się załamywał. - Proszę, nie mogę stracić również ciebie.

Bastet wyglądała na nieco zaskoczoną. Uśmiechnęła się i położyła dłoń na ramieniu Sadie. -

Nic mi nie będzie, moja droga. Spotkamy się na lotnisku Reagana, terminal A. Gotowi?

Zanim zdążyłem zaprotestować, wyskoczyła przez okno. Serce we mnie zamarło. Spadała prosto na chodnik. Byłem przekonany, że się zabije, ale ona rozłożyła ręce i nogi w locie i najwyraźniej się rozluźniła. Przeleciała tuż obok zwierzęcia Seta, które wydało potworny ryk, niczym ranny na polu bitwy, po czym odwróciło się i skoczyło za nią. Bastet spadła na obie nogi i rzuciła się do ucieczki. Musiała biec z prędkością jakichś czterdziestu kilometrów na godzinę. Zwierzę Seta nie było aż tak zgrabne. Upadło ciężko, aż chodnik popękał. Przez pierwsze parę kroków chwiało się na nogach, ale nie sprawiało wrażenia rannego. Następnie skoczyło za Bastet i wkrótce zaczęło ją doganiać. -

Nie uda jej się - histeryzowała Sadie.

-

Nigdy nie lekceważ kota - odpowiedziałem. - My też mamy coś do zrobienia. Gotowa?

Wzięła głęboki oddech. -

Dobra. Zanim zmienię zdanie.

Natychmiast pojawiła się przede mną czarna kania, machając skrzydłami, żeby utrzymać równowagę przy silnym wietrze. Ja zamieniłem się siłą woli w sokoła. Było to znacznie łatwiejsze niż wcześniej. Chwilę później wznosiliśmy się w zimnym porannym powietrzu nad Waszyngtonem. 274 CARTER Odnalezienie lotniska Reagana było łatwe. Znajdowało się tak blisko, że widziałem samoloty lądujące po drugiej stronie Poto-maku. Znacznie trudniej było pamiętać, co robię. Ilekroć widziałem mysz albo wiewiórkę, instynktownie ku niej skręcałem. Kilka razy złapałem się na przymiarce do nurkowania i musiałem walczyć z tą potrzebą. Raz zerknąłem za siebie i zorientowałem się, że wyprzedziłem o ponad kilometr Sadie, która sama rzuciła się na polowanie. Z wysiłkiem podleciałem do niej i zwróciłem na siebie jej uwagę. — Potrzeba siły woli, żeby pozostać człowiekiem ~ ostrzegł mnie głos Horusa. ~ Im dłużej jesteś drapieżnym ptakiem, tym bardziej zaczynasz myśleć jak on. ~ Toś dokonał odkrycia ~ odparłem w myślach. ~ Mogę pomóc ~ zaproponował. ~ Oddaj mi kontrolę.

~ Nie dziś, ptasiogłowy. W końcu udało mi się skierować Sadie na lotnisko i zaczęliśmy wypatrywać miejsca, gdzie zdołamy z powrotem przybrać ludzką formę. Wylądowaliśmy na dachu parkingu. Rozkazałem samemu sobie zamienić się w człowieka. Nic się nie stało. Poczułem, że wzbiera we mnie panika. Zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie twarz taty. Myślałem o tym, jak bardzo za nim tęsknię, że muszę go znaleźć. Kiedy otwarłem oczy, byłem już człowiekiem. Niestety Sadie była nadal kanią. Latała wokół mnie, kwiląc rozpaczliwie. -

Khi-khi-khi!

W jej oczach dostrzegłem przerażenie i wreszcie zrozumiałem, jak bardzo się boi. Miała kłopoty z wyrwaniem się z ptasiej for275 21. CIOCIA KICIA RUSZA Z POMOCĄ my za pierwszym razem. Jeśli drugi raz pozbawi ją jeszcze więcej energii, może się to źle skończyć. Wszystko w porządku. - Przykucnąłem, starając się poruszać powoli. - Nic na silę, Sadie. Musisz wyluzować. -

Khi! - Stuliła skrzydła. Pierś jej falowała.

Słuchaj, mnie pomogło skupienie się na tacie. Pamiętaj, co jest dla ciebie ważne. Zamknij oczy i pomyśl o swoim ludzkim życiu. Zamknęła oczy, ale niemal natychmiast krzyknęła rozpaczliwie i zamachała skrzydłami. -

Przestań - powiedziałem. - Nie odlatuj!

Przechyliła głowę i zagulgotała błagalnie. Zacząłem mówić do niej tak, jak przemawiałbym do wystraszonego zwierzątka. Nie zwracałem uwagi na słowa. Starałem się tylko utrzymywać spokojny ton głosu. Ale po minucie uświadomiłem sobie, że opowiadam jej o podróżach z tatą i wspomnieniach, które pomogły mi się wyzwolić z ptasiej formy. Opowiedziałem jej o tym, jak tato i ja utknęliśmy na lotnisku w Wenecji, a ja zjadłem tyle makaronu, że się pochorowałem. I o tym, jak w Egipcie znalazłem skorpiona w skarpetce, a tato zdołał go zabić pilotem do telewizora. O tym, jak kiedyś rozdzieliliśmy się w londyńskim metrze i jak strasznie się bałem, dopóki tato w końcu mnie nie znalazł. A także kilka dość wstydliwych historyjek, których nigdy wcześniej nikomu nie opowiadałem, bo też właściwie nie miałem komu. Wydawało mi się, że Sadie słucha. W każdym razie przestała machać skrzydłami. Jej oddech zwolnił. Uspokoiła się i nawet w jej oczach nie było tak strasznej paniki. 276

Okej, Sadie - zdecydowałem w końcu. - Mam pomysł. Oto, co zrobimy.

CARTER Wyciągnąłem magiczną skrzyneczkę taty ze skórzanego worka. Owinąłem sobie torbę wokół przedramienia i zawiązałem pasek najmocniej, jak potrafiłem. -

Wskakuj.

Sadie podleciała i usiadła mi na nadgarstku. Mimo tej prowizorycznej ochrony jej szpony wbijały mi się w skórę. Wyciągniemy cię z tego - obiecałem. - Próbuj dalej. Rozluźnij się i skup na ludzkim życiu. Wymyślisz coś, Sadie. Wiem, że ci się uda. Ja cię na razie ponoszę. -

Khi.

-

Daj spokój - powiedziałem. - Chodź, znajdziemy Bastet.

Z siostrą na ręce udałem się do windy. Pod jej drzwiami stał biznesmen z walizką na kółkach. Zrobił na mój widok wielkie oczy. Musiałem wyglądać dość dziwacznie: wysoki czarnoskóry chłopak w brudnych, podartych egipskich ciuchach, z dziwacznym pudełkiem pod jedną ręką i z drapieżnym ptakiem siedzącym na drugiej. -

Jak leci? - zapytałem.

-

Chyba pójdę schodami. - Uciekł.

Zjechałem windą na parter. Razem z Sadie podeszliśmy pod halę odlotów. Rozejrzałem się po jej wnętrzu w desperacji, z nadzieją, że odnajdę Bastet, ale zamiast tego zwróciłem uwagę lotniskowego policjanta. Facet zmarszczył brwi i skierował się powoli w moją stronę. Zachowaj spokój - powiedziałem do Sadie. Powstrzymując chęć szybkiej ucieczki, odwróciłem się i wszedłem przez obrotowe drzwi. j Chodzi o to, że zawsze robię się trochę nerwowy w obecności policjantów. Pamiętam, że kiedy miałem siedem albo osiem lat i byłem jeszcze słodkim chłopczykiem, nie stanowiło to 277 21. CIOCIA KICIA RUSZA Z POMOCĄ problemu, ale jak tylko skończyłem jedenaście, zaczęły się spojrzenia w rodzaju: „Co ten dzieciak tu robi?", „Czy on coś ukradnie?". Wiem, że to śmieszne, ale też prawdziwe. .Nie mówię, że tak jest w przypadku każdego policjanta, ale kiedy tak się nie dzieje - no, powiedzmy, jest to miłe zaskoczenie. To nie był jeden z tych miłych przypadków. Wiedziałem, że ten gliniarz pójdzie za mną, i wiedziałem, że muszę zachować spokój i poruszać się pewnie... co nie jest łatwe z kanią usadowioną na ramieniu. Były ferie świąteczne, więc lotnisko roiło się od ludzi: głównie rodzin stojących w kolejce po bilety, kłócących się dzieci i rodziców wypisujących etykietki na bagaż. Zastanawiałem się, jakby to było ruszyć w normalną rodzinną podróż, bez magicznych problemów i ścigających potworów.

Przestań - mówiłem sobie. - Masz zadanie do wykonania. Ale nie miałem pojęcia, dokąd iść. Czy Bastet przeszła już kontrolę bezpieczeństwa? Czy jeszcze jest w hali? Ludzie gapili się na Sadie. Nie mogłem pozwolić sobie na błądzenie z zagubionym spojrzeniem. Pozostawało tylko kwestią czasu, zanim policja... -

Młody człowieku!

Odwróciłem się. To był ten policjant sprzed hali. Sadie pisnęła i gliniarz cofnął się, kładąc dłoń na pałce. -

Nie wolno tu wnosić zwierząt - poinstruował mnie.

Mam bilety... - Usiłowałem sięgnąć do kieszeni. Wtedy przypomniałem sobie, że to Bastet ma nasze bilety. Policjant rzucił mi podejrzliwe spojrzenie. -

Pójdziesz lepiej ze mną.

Nagle rozległ się kobiecy głos: - Ach, tu jesteś, Carterze! 278 CARTER Biegła ku nam Bastet, przepychając się przez tłum. Nigdy w życiu nie cieszyłem się tak na widok egipskiego bóstwa. Jakoś udało jej się zmienić ubranie. Miała na sobie różowy kostium, mnóstwo złotej biżuterii i kaszmirowy płaszcz, wyglądała więc jak zamożna bizneswoman. Całkowicie zlekceważyła policjanta, zmierzyła mnie wzrokiem i zmarszczyła nos. Carterze, mówiłam ci przecież, żebyś nie ubierał się w ten okropny strój sokolnika. Doprawdy, wyglądasz, jakbyś spędził noc w lesie! Wyjęła chusteczkę i zrobiła całe przedstawienie z wycierania mi twarzy. Policjant nie spuszczał z niej zdumionego wzroku. -

Ach, proszę pani - wyjąkał w końcu. - Czy to pani...

Bratanek - skłamała Bastet. - Bardzo przepraszam, panie władzo. Jedziemy do Memphis na zawody sokolnicze. Mam nadzieję, że nie narobił zbyt wielu kłopotów. Jeszcze chwila i spóźnimy się na samolot! -

Hm, sokół nie poleci.

Bogini zachichotała. -

Och, oczywiście, że poleci, panie władzo. Przecież jest ptakiem!

Poczerwieniał na twarzy.

-

Miałem na myśli: samolotem. x

Och! Mamy wszystkie potrzebne dokumenty. - Ku mojemu zdumieniu wyciągnęła kopertę i podała ją policjantowi wraz z naszymi biletami. No tak - powiedział policjant, oglądając nasze bilety na wszystkie strony. - Kupiła pani... bilet pierwszej kłasy dla sokoła. Dokładniej jest to kania czarna - poprawiła go Bastet. -Ale tak, to bardzo kapryśny ptak. Zebrał mnóstwo nagród, wie pan. Jeśli będzie miał twarde siedzenie i dostanie herbatniki, 279 21. CIOCIA KICIA RUSZA Z POMOCĄ to nie odpowiadam za to, co się może stać. Nie, zawsze latamy pierwszą klasą, prawda, Carterze? -

Yyy, tak... ciociu Kitty.

Rzuciła mi spojrzenie, mówiące: Nie daruję ci tego. Po czym znów uśmiechnęła się do policjanta, który oddał jej bilety i „papiery" Sadie. Wybaczy pan, panie władzo. Tak swoją drogą, świetnie panu w tym mundurze. Pakuje pan? - I zanim zdążył zareagować, chwyciła mnie za rękę i pospieszyła ku stanowiskom kontroli bezpieczeństwa. -

Nie oglądaj się - szepnęła.

Kiedy wyszliśmy za róg, odciągnęła mnie za automaty z napojami. Zwierzę Seta jest blisko - powiedziała. - Mamy w najlepszym razie parę minut. Co się stało z Sadie? -

Ona nie może... - wyjąkałem. - Nie wiem dokładnie.

-

Cóż, będziemy musieli pomyśleć o tym w samolocie.

-

Jak ci się udało zmienić ubranie? - zapytałem. -1 te papiery dla ptaka...

Machnęła z lekceważeniem ręką. Och, ludzkie umysły są słabe. Te „dokumenty" to tylko pusta koperta po biletach. A moje ubranie wcale naprawdę się nie zmieniło. To tylko urok. Przyjrzałem się jej dokładniej i uświadomiłem sobie, że tak było rzeczywiście. Jej nowe ubrania migotały niczym miraż nad jej zwykłym trykotem w lamparcie cętki. Gdy tylko zwróciła mi na to uwagę, magia wydała się toporna i łatwa do przejrzenia. Spróbujemy przejść kontrolę, zanim zjawi się tu zwierzę Seta - powiedziała. - Będzie łatwiej, jeśli ukryjesz swój bagaż w Duat. 280

CARTER -Co? Nie zamierzasz chyba nosić tego pudelka pod pachą, prawda? Posłuż się Duat jako przechowalnią. -Jak? Bastet przewróciła oczami. -

Doprawdy, czego oni dziś uczą magów?

-

Mieliśmy jakieś dwadzieścia siedem sekund szkolenia!

-

Wyobraź sobie przestrzeń w powietrzu, jak półkę albo skrzynię ze skarbami...

-

Szafkę w przebieralni? - zapytałem. - Nigdy nie miałem własnej w szkole.

Niech będzie. Wymyśl dla niej szyfr... jakikolwiek zechcesz. Wyobraź sobie, że otwierasz ją swoim szyfrem. Następnie włóż do środka pudełko. Kiedy będziesz go znów potrzebował, przywołaj je po prostu na myśl, a ono się pojawi. To wszystko nie wydawało mi się prawdopodobne, ale wyobraziłem sobie szafkę. Nadałem jej szyfr: 13/32/33 (wycofane numery Lakersów, rzecz jasna: Chamberlain, Johnson, Abdul-Jabbar). Wyciągnąłem rękę z magiczną skrzynką taty i puściłem ją, pewny, że roztrzaska się na podłodze. Ona jednak po prostu zniknęła. -

Super - stwierdziłem. - Jesteś pewna, że dam radę ją odzyskać?

-

Nie - odrzekła Bastet. - A teraz pospiesz się!

22. Leroy i Szafka Przeznaczenia Nigdy nie przechodziłem przez kontrolę bezpieczeństwa z żywym ptakiem drapieżnym. Myślałem, że zostanę zatrzymany, ale strażnicy skierowali nas tylko do specjalnej kolejki. Sprawdzili nasze dokumenty. Bastet uśmiechała się ile wlezie, flirtowała ze strażnikami i powtarzała im, że na pewno ćwiczą na siłowni, oni zaś przepuszczali nas bez zmrużenia oka. Sztylety Bastet nie uruchomiły alarmu, więc może schowała je w Duat. Strażnicy nawet nie próbowali prześwietlić Sadie. Zdejmowałem właśnie z pasa transmisyjnego moje buty, kiedy usłyszałem krzyk z drugiej strony bramki. Bastet zaklęła po egipsku. - Idziemy za wolno. Spojrzałem za siebie i zobaczyłem zwierzę Seta gnające przez terminal i przewracające pasażerów. Jego dziwaczne zajęcze uszy kołysały się na boki. Z zakrzywionego, uzębionego pyska kapa-

282 CARTER ła ślina, a rozdwojony ogon chwiał się w poszukiwaniu czegoś, co mógłby użądlić. -

Łoś! — wrzasnęła jakaś kobieta. - Wściekły łoś!

Wszyscy zaczęli wrzeszczeć, biegać w różnych kierunkach i blokować drogę zwierzęciu Seta. -

Łoś? - zapytałem.

Bastet wzruszyła ramionami. -

Nie zgadniesz, co zobaczą śmiertelnicy. A teraz działa już siła sugestii.

Oczywiście, kolejni pasażerowie zaczęli krzyczeć: „łoś!" i gonić w kółko, podczas gdy zwierzę Seta przedzierało się przez kolejki i zaplątało się w słupki i taśmę prowadzącą. Funkcjonariusze ochrony ruszyli do przodu, ale potwór odrzucił ich niczym szmaciane laleczki. -

Szybko! - krzyknęła do mnie Bastet.

-

Nie mogę pozwolić, żeby skrzywdził tych ludzi.

-

Nie powstrzymamy go!

Ale ja się nie poruszyłem. Chciałem wierzyć, że to Horus dodawał mi męstwa, a może przez te ostatnie kilka dni naprawdę w końcu przebudził się we mnie jakiś uśpiony gen odwagi, który odziedziczyłem po rodzicach. Prawda jednak była bardziej przerażająca. Tym razem nikt nie kazał mi stawiać czemuś czoła. Ja chciałem to zrobić. Ludzie mieli kłopoty z naszego powodu. Musiałem to naprawić. Czułem ten sam instynkt, który odzywał się we mnie, kiedy Sadie potrzebowała pomocy - jakby to był moment, w którym muszę działać. Owszem, przerażało mnie to. Ale również wydawało się właściwe. -

Idź do wyjścia - powiedziałem do Bastet. - Weź Sadie. Spotkamy się tam.

283 22. LEROY I SZAFKA PRZEZNACZENIA -

Co? Carterze...

Idź! - Wyobraziłem sobie, że otwieram moją niewidzialną szafkę: 13/32/33. Wyciągnąłem rękę, ale nie po magiczną skrzynkę taty. Skoncentrowałem się na czymś, co zgubiłem w Luksorze. To musiało tam być. Przez chwilę nic nie wyczułem. Po chwili jednak moja dłoń zacisnęła się na rękojeści z twardej skóry i wyciągnąłem z nicości mój miecz. Bastet zrobiła wielkie oczy. -

Imponujące.

-

Idźcie - powiedziałem. - Teraz moja kolej na odwracanie uwagi.

-

Wiesz, że on cię zabije?

-

Dzięki za votum zaufania. Już was nie ma!

Bastet pobiegła tak szybko, że Sadie musiała wymachiwać skrzydłami, żeby nie stracić równowagi. Rozległ się strzał. Odwróciłem się i zobaczyłem zwierzę Seta wpadające na policjanta, który właśnie bez żadnego efektu wpakował mu kulkę w łeb. Nieszczęsny glina poleciał w tył i wpadł na bramkę do wykrywania metalu. -

Ej, łosiu! - wrzasnąłem.

Zwierzę Seta utkwiło we mnie swój świecący wzrok. ~ Świetna robota! ~ oznajmił Horus. ~ Zginiemy z honorem! ~ Zamknij się ~ pomyślałem. Zerknąłem za siebie, żeby się upewnić, że Bastet i Sadie są już poza zasięgiem wzroku. Następnie zbliżyłem się do potwora. -

A więc nie masz imienia? - zapytałem. - Nie potrafili wymyślić nic dostatecznie brzydkiego?

Potwór warknął, przestępując przez leżącego nieprzytomnego policjanta. 284 CARTER -

Zwierzę Seta zbyt trudno wymówić - uznałem. - Nazwę cię Leroyem.

Najwyraźniej to imię nie przypadło mu do gustu. Skoczył. Uchyliłem się przed jego pazurami i zdołałem uderzyć w pysk płazem miecza, ale to go ledwie oszołomiło. Cofnął się i zaatakował ponownie, śliniąc się i szczerząc kly. Ciąłem go w kark, ale Leroy okazał się sprytny. Skoczył w lewo i wbił zęby w moją wolną rękę. Gdyby nie prowizoryczna rękawica sokolnicza, pewnie bym stracił ramię. Kły Leroya i tak przebiły się przez skórę. Poczułem piekący ból. Krzyknąłem, a przez moje ciało przebiegła pierwotna fala mocy. Poczułem, że wznoszę się nad ziemię, a wokół mnie tworzy się złota aura sokolego wojownika. Szczęki zwierzęcia Seta zostały rozwarte tak szybko, że potwór zawył i puścił moją rękę. Wstałem, otoczony dwukrotnie szerszą niż moje ciało magiczną barierą, i kopnąłem Leroya pod ścianę. ~ Świetnie! ~ krzyknął Horus. ~ A teraz wyślijmy go do Podziemia! ~ Spokojnie, chłopie. To ja odwalam całą robotę. Gdzieś na skraju świadomości rejestrowałem, że strażnicy usiłują się przegrupować, wrzeszcząc do swoich krótkofalówek i wołając o pomoc. Pasażerowie wciąż biegali w kółko i krzyczeli.

-

Kurczak, dorwij łosia! - krzyknęła jakaś mała dziewczynka.

Niezwykle trudno jest się czuć supermaszyną bojową o głowie sokoła, kiedy ktoś nazywa cię kurczakiem. Uniosłem miecz, który znajdował się teraz w środku trzymetrowego ostrza energii. Leroy strzepnął kurz ze swoich stożkowatych uszu i zaatakował ponownie. Moja uzbrojona forma była może potężna, ale też niezgrabna i powolna: poruszała się jak w smole. Leroy uchylił 285 22. LEROYI SZAFKA PRZEZNACZENIA się przed ciosem miecza i wylądował na mojej piersi, przewracając mnie na ziemię. Był znacznie cięższy, niż się zdawało. Jego ogon i pazury drapały po mojej zbroi. Chwyciłem go za kark lśniącymi pięściami i starałem się utrzymać kły z dala od mojej twarzy, ale gdzie tylko kapała jego ślina, magiczna ochrona syczała i parowała. Czułem, że zraniona ręka mi martwieje. Rozległy się syreny alarmu. Kolejni pasażerowie przepychali się ku bramce, żeby zobaczyć, co się dzieje. Musiałem skończyć z tym szybko - zanim zemdleję z bólu albo więcej śmiertelników zostanie rannych. Poczułem, że moja moc słabnie, tarcza zaczęła migotać. Kły Leroya były już raptem kilka centymetrów od mojej twarzy, a Horus przestał wykrzykiwać słowa zachęty. Nagle pomyślałem o niewidzialnej skrytce w Duat. Zastanowiło mnie, czy da się tam umieścić również inne rzeczy... Duże, paskudne rzeczy. Zacisnąłem dłonie wokół szyi Leroya i wparłem się kolanem w jego żebra. Następnie wyobraziłem sobie otwór w Duat - w powietrzu dokładnie nade mną: 13/32/33. Wyobraziłem sobie, że moja szafka otwiera się tak szeroko, jak się da. Resztą sił pchnąłem tam Leroya. Poleciał w stronę sufitu z oczami wytrzeszczonymi ze zdumienia, po czym wpadł w niewidzialną szczelinę i zniknął. -

Gdzie on się podział? - krzyknął ktoś z tłumu.

-

Hej, chłopcze! - zawołał ktoś inny. - Wszystko w porządku?

Tarcza mocy zniknęła. Miałem ochotę zemdleć, ale musiałem uciec, zanim strażnicy otrząsną się z szoku i zaaresztują mnie za walkę z łosiem. Podniosłem się na nogi i rzuciłem miecz pod sufit. Zniknął w Duat. Następnie owinąłem krwawiącą rękę po286 CARTER dartą skórą, najlepiej jak potrafiłem, i pognałem w kierunku wyjścia na płytę lotniska.

Dotarłem do samolotu w chwili, kiedy zamykali już drzwi. Najwyraźniej pogłoski o człowieku-kurczaku jeszcze się nie rozeszły. Kontrolerka przy bramce machnęła ręką w kierunku wejścia, biorąc do ręki mój bilet. -

Skąd ten hałas?

-

Loś wdarł się na lotnisko - odparłem. - Wszystko jest już pod kontrolą.

I zanim zdążyła zadać następne pytanie, pobiegłem rękawem w stronę maszyny. Opadłem na siedzenie po drugiej stronie przejścia od Bastet. Sadie, wciąż w postaci kani, krążyła po siedzeniu przy oknie, obok mnie. Bastet odetchnęła z wyraźną ulgą. -

Udało ci się, Carter! Ale jesteś ranny. Co się stało?

Opowiedziałem jej. Zrobiła wielkie oczy. -

Wsadziłeś zwierzę Seta do swojej skrytki? Wiesz, ile mocy to wymaga?

-

Aha - odparłem. - Owszem.

Stewardesa zaczęła podawać komunikaty. Najwidoczniej wypadek przy bramce bezpieczeństwa nie wpłynął na nasz lot. Samolot zaczął kołować o czasie. Zgiąłem się wpół z bólu i dopiero wtedy Bastet zauważyła, w jak fatalnym stanie jest moja ręka. Sposępniała. -

Nie ruszaj się. - Szepnęła coś po egipsku i poczułem, że ciążą mi powieki.

-

Potrzebujesz snu, żeby uleczyć tę ranę - powiedziała.

-

A co jeśli Leroy wróci?

287 22. LEROYI SZAFKA PRZEZNACZENIA -Kto? -

Nieważne.

Bastet przyglądała mi się tak, jakby widziała mnie po raz pierwszy w życiu. To było niezwykle odważne, Carterze. Zmierzyć się z potworem Seta... Jest w tobie więcej kocura, niż się spodziewałam. -

Hm... To był komplement?

Uśmiechnęła się i dotknęła mojego czoła. -

Za chwilę startujemy, kocurku. Śpij.

Nie mogłem odmówić. Zmęczenie zalało mnie falą i zamknąłem oczy. Oczywiście, moja dusza postanowiła wybrać się na wycieczkę. Krążyłem nad Phoenix jako ba. Był piękny zimowy poranek. Chłodne pustynne powietrze było przyjemne dla skrzydeł. Miasto wyglądało inaczej za dnia — ogromna siatka jasnobrą-zowych i zielonych kwadratów, upstrzonych palmami i basenami. Gdzieniegdzie w niebo strzelały nagie góry niczym kawałki księżyca. Największe pasmo znajdowało się bezpośrednio pode mną: długa grań z dwoma wyraźnymi wierzchołkami. Jak nazwali to słudzy Seta za moją pierwszą duchową wizytą? Wielbłądzi Grzbiet. U jej podnóża widać było eleganckie wille, ale szczyt był pusty. Coś zwróciło moją uwagę: szczelina między dwoma wielkimi głazami i falujący żar wydobywający się z głębi góry - coś, czego nie dostrzegłoby ludzkie oko. Złożyłem skrzydła i zanurkowałem w szczelinę. Gorące powietrze wydobywało się stamtąd z taką mocą, że musiałem się mocno wysilić. Jakieś dwadzieścia metrów niżej 288 CARTER szczelina rozszerzyła się, a ja znalazłem się w miejscu, które po prostu nie powinno istnieć. Cała góra była wydrążona. W środku groty budowała się ogromna piramida. Powietrze rozbrzmiewało uderzeniami kilofów. Hordy demonów wycinały bloki z krwistoczerwonego wapienia i przeciągały je na środek jaskini, gdzie kolejne demony używały lin i ramp, żeby wciągnąć je na miejsce - tak samo, jak zdaniem taty powstały piramidy w Gizie. Ale tamte budowano przez mniej więcej dwadzieścia lat. A ta była już prawie gotowa. Na dodatek było w niej coś dziwacznego - i nie chodziło tylko 0 krwistoczerwoną barwę. Kiedy spojrzałem na budowlę, poczułem znajome łaskotanie, jakby cała ta struktura szumiała dźwiękiem. .. Nie, głosem, który prawie rozpoznawałem. Dostrzegłem niewielki kształt unoszący się w powietrzu nad piramidą - trzcinową barkę podobną do łódki rzecznej stryjka Amosa. Stały w niej dwie postacie: wysoki demon w skórzanej zbroi i zwalisty mężczyzna w czerwonym mundurze polowym. Podfrunąłem bliżej, starając się trzymać cienia, ponieważ nie byłem pewny, czy naprawdę jestem niewidzialny. Wylądowałem na szczycie masztu. Był to ryzykowny manewr, ale żaden z pasażerów łódki nie spojrzał w górę. - Ile jeszcze? - zapytał ten w czerwieni.

Mówił głosem Seta, ale wyglądał zupełnie inaczej niż w mojej poprzedniej wizji. Nie był już tym czymś czarnym i oślizgłym 1 nie był też ogniem - jeśli nie liczyć przerażającej mieszanki nienawiści i rozbawienia płonącej w jego oczach. Miał barczystą sylwetkę futbolisty, potężne dłonie i mocno ciosaną twarz. Jego krótkie szczeciniaste włosy i elegancka bródka były czerwone jak mundur. Nigdy nie widziałem kamuflażu w takim kolorze. Może zamierzał kryć się w wulkanie. 289 22. LEROY I SZAFKA PRZEZNACZENIA Stojący obok niego demon skłonił się i zaskrobał nogą o dno łodzi. Był to ten dziwaczny koguciogłowy facet, którego widziałem wcześniej. Mierzył ponad dwa metry, był chudy jak szczapa i miał ptasie pazury zamiast stóp. I niestety, tym razem zobaczyłem jego twarz. Są takie eksponaty anatomiczne martwe ciała pozbawione skóry. Wyobraźcie sobie, że jedna z takich twarzy ożyła, a na dodatek ma czarne oczy i kły. Budowa idzie w znakomitym tempie, panie! - oznajmił demon. - Dziś wezwaliśmy sto nowych demonów. Jeśli dopisze nam szczęście, będziemy gotowi na zachód słońca w twoje urodziny! -

To nie do przyjęcia, Straszliwe Oblicze - odparł sucho Set.

Sługa skulił się. Domyśliłem się, że ma na imię Straszliwe Oblicze. Zastanawiałem się, jak długo zajęło jego mamie wymyślenie tego. Bob? Nie. Sam? Nie. To może Straszliwe Oblicze? -

A-ależ panie - zająknął się Oblicze. - Myślałem...

Nie myśl, demonie. Nasi wrogowie są sprytniejsi, niż sądziłem. Unieszkodliwili chwilowo moje ulubione zwierzątko i spieszą ku nam. Musimy dokończyć robotę, zanim tu przybędą. Wschód słońca w moje urodziny, Straszliwe Oblicze. Nie później. To będzie świt mojego nowego królestwa. Wyplenię całe życie z tego kontynentu, a ta piramida będzie pomnikiem mojej mocy - ostatnim, wiecznym grobowcem Ozyrysa! Serce prawie mi stanęło. Spojrzałem znów na piramidę i uświadomiłem sobie, dlaczego wydaje mi się taka znajoma. Miała w sobie energię - energię mojego ojca. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale wiedziałem, że jego sarkofag leżał ukryty gdzieś we wnętrzu tej budowli. Set uśmiechnął się okrutnie, jakby cieszyła go myśl, że albo Oblicze będzie posłuszny, albo też on rozszarpie go na strzępy. -

Zrozumiałeś mój rozkaz?

290 •* CARTER Tak, panie! - Straszliwe Oblicze przestąpił z ptasiej nogi na nogę, jakby zbierając odwagę. - Ale jeśli mogę zapytać, panie... Dlaczego na tym poprzestawać?

Nozdrza Seta zafalowały. -

Jesteś o jedno zdanie od zniszczenia, Straszliwe Oblicze. Dobieraj słowa ostrożnie.

Demon oblizał zęby czarnym językiem. Mój panie, czy unicestwienie tylko jednego boga jest warte twojej wspaniałej istoty? A gdybyśmy byli zdolni wytworzyć jeszcze więcej energii chaosu, żeby napełnić twoją piramidę na wieki i uczynić cię wiecznym panem wszystkich światów? Głodne światło rozbłysło w oczach Seta. -

„Pan wszystkich światów"... Brzmi nieźle. A jak chciałbyś tego dokonać, nędzny demonie?

Och, nie ja, mój panie. Jestem tylko nic nieznaczącym robakiem. Ale jeśli zdołamy schwytać pozostałych: Neftydę... Set kopnął Oblicze w pierś i demon upadł, rzężąc. -

Zabroniłem ci wymawiać jej imię.

Tak, panie. - Oblicze dyszał ciężko. - Wybacz, panie. Gdybyśmy ją jednak złapali, podobnie jak pozostałych... Pomyśl o mocy, którą mógłbyś przejąć. Mając właściwy plan... Set skinął powoli głową, jakby pomysł zaczynał mu się podobać. -

Chyba czas wykorzystać Amosa Kane'a.

Zamarłem. Amos tu jest? -

Błyskotliwe, panie. Doskonały plan.

Tak, cieszę się, że o tym pomyślałem. Wkrótce, Straszliwe Oblicze, bardzo niedługo Horus, Izyda i moja zdradziecka żona uklękną u moich stóp... z pomocą Amosa. Będzie to miłe rodzinne spotkanko. 291 22. LEROYI SZAFKA PRZEZNACZENIA Set uniósł wzrok — prosto na mnie, jakby wiedział, że cały czas się tam czaiłem - i uśmiechnął się do mnie tak, jakby chciał mnie rozerwać na strzępy. - Nieprawdaż, chłopcze? Chciałem rozpostrzeć skrzydła i odlecieć. Musiałem wydostać się z tej jaskini i ostrzec Sadie. Ale skrzydła nie działały. Siedziałem tam sparaliżowany, a Set wyciągnął po mnie rękę. s 23. Ostatni egzamin profesora Thota DI

E Tu Sadie. Przepraszam za opóźnienie, choć na nagraniu pewnie nie zauważyliście. Mój brat swoimi zgrabnymi paluszkami wrzucił mikrofon do szybu pełnego... Ech, nieważne. Wracamy do opowieści. Carter obudził się tak gwałtownie, że uderzył kolanami w rozkładany stoliczek, co było dość zabawne. -

Dobrze spałeś? - zapytałam.

Zamrugał oczami ze zdumienia na mój widok. -

Jesteś człowiekiem.

-

Miło, że zauważyłeś.

Ugryzłam pizzę. Nigdy nie jadłam pizzy z porcelanowego talerza ani nie piłam coli ze szklanki (i to z lodem - Amerykanie są dziwni), ale podobało mi się w pierwszej klasie. Odmieniłam się godzinę temu. - Odchrząknęłam. -Wiesz... no... Pomogło mi to, co mówiłeś, żeby skupić się na tym, co ważne. 293 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA Już to jedno zdanie sprawiło, że poczułam się niezręcznie, ponieważ pamiętałam wszystko, co mi opowiedział, kiedy byłam kanią: o swoich podróżach z tatą - jak się zgubił w londyńskim metrze, pochorował w Wenecji, piszczał jak małe dziecko, kiedy znalazł skorpiona w skarpetce. Dał mi do ręki tyle broni, ale jakoś dziwnie nie miałam ochoty go dręczyć. To, jak otworzył przede mną swoją duszę... Może myślał, że nie zrozumiem, będąc ptakiem - ale był taki szczery, taki bezbronny, no i robił to wszystko po to, żeby mnie uspokoić. Gdyby nie dał mi czegoś, na czym mogłabym się skupić, zapewne nadal polowałabym na myszy nad Potomakiem. Carter mówił o tacie tak, jakby ich wspólne podróże były czymś wspaniałym, ale też dość wyczerpującym, a on zawsze starał się spełniać oczekiwania taty i zachowywać się jak najlepiej, nie mając nikogo, z kim mógłby się rozerwać albo pogadać. Tato miał, muszę to przyznać, bardzo przytłaczającą osobowość. Ciężko było nie starać się o jego akceptację. (Niewątpliwie to po nim odziedziczyłam oszałamiająco charyzmatyczną osobowość). Widywałam go tylko dwa razy do roku, a mimo to musiałam się psychicznie przygotowywać na to doświadczenie. Po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać, czy Carterowi naprawdę wiodło się lepiej. Czy zamieniłabym moje życie na jego? Postanowiłam również nie mówić mu, co w końcu odmieniło mnie z powrotem w człowieka. Nie skupiałam się wcale na tacie. Wyobraziłam sobie, że mama żyje, że idziemy razem przez Oxford Street, oglądając kolejne witryny sklepowe, rozmawiając i śmiejąc się - taki zwykły dzień, jakiego nigdy nie miałyśmy. Wiem, że to niemożliwe do spełnienia marzenie. Ale było dostatecznie mocne, żeby przypomnieć mi, kim jestem. 294 SADIE

Nie opowiedziałam o tym, ale Carter przyglądał mi się uważnie i miałam wrażenie, że podchwycił troszkę za dobrze moje myśli. Pociągnęłam łyk coli. -

Ominął cię posiłek, tak poza tym.

-

Nie próbowałaś mnie budzić?

Siedząca po drugiej stronie przejścia Bastet wydała głośny pomruk. Skończyła właśnie swoją porcję łososia i wyglądała na bardzo zadowoloną. -

Mogę przyzwać jeszcze trochę kociej karmy - zaproponowała. - Albo kanapki z serem.

-

Nie, dziękuję - wymamrotał mój brat. Sprawiał wrażenie zdołowanego.

-

Ej, Carter - powiedziałam - skoro to dla ciebie takie ważne, to zostało mi trochę pizzy...

Nie chodzi o to - odparł. I opowiedział nam o tym, jak jego ba omal nie zostało schwytane przez Seta. Ta wiadomość prawie pozbawiła mnie tchu. Czułam się, jakbym znów utknęła w ciele kani, niezdolna do rozsądnego myślenia. Tato uwięziony w czerwonej piramidzie? Biedny Amos używany jako pionek? Spojrzałam na Bastet w poszukiwaniu pociechy. -

Czy nic nie możemy zrobić?

Jej spojrzenie było posępne. Nie wiem, Sadie. Set będzie u szczytu potęgi w swoje urodziny, a wschód słońca to najpomyślniejsza chwila dla magii. Jeśli uda mu się doprowadzić do ogromnego wybuchu energii burzowej tego dnia o świcie - posługując się nie tylko własną magią, ale powiększając ją o moc innych bogów, których zdołał zniewolić - to rozmiar chaosu, jaki jest w stanie wywołać, będzie wręcz 295 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA niewyobrażalny. — Wzdrygnęła się. - Mówiłeś, Carterze, że zwykły demon podpowiedział mu ten pomysł? -

Tak to brzmiało - odparł Carter. - A raczej zmodyfikował oryginalny plan.

Pokręciła głową. -

To nie w stylu Seta. Odkaszlnęłam.

-

Co masz na myśli? To bardzo w jego stylu.

Nie - upierała się Bastet. - To potworne, nawet jak na jego standardy. Set chce być królem, a taki wybuch może nie zostawić mu nic, nad czym mógłby panować. To prawie tak, jakby...

Urwała, jak gdyby sama myśl o tym była zbyt niepokojąca. -Nie rozumiem tego, ale wkrótce lądujemy. Będziecie musieli zapytać Thota. -

Tak to zabrzmiało, jakbyś ty się z nami nie wybierała

-

zauważyłam.

-

Thot i ja nie dogadujemy się najlepiej. Wasze szanse na przeżycie są znacznie większe...

Zaświecił się znak „Zapiąć pasy". Kapitan oznajmił, że zaczęliśmy podchodzenie do lądowania w Memphis. Wyjrzałam przez okno i dostrzegłam rozległą brązową rzekę przecinającą krajobraz największą, jaką w życiu widziałam. Niepokojąco przypominała ogromnego węża. Stewardesa podeszła i wskazała na moją tackę. -

Skończyłaś, kochanie?

-

Na to wygląda - odpowiedziałam ponuro.

Do Memphis nie dotarły wieści, że jest zima. Drzewa były zielone, a niebo czysto błękitne. 296 SADIE Uparliśmy się, żeby Bastet nie „pożyczała" znowu samochodu, zgodziła się więc tym razem go normalnie wynająć, pod warunkiem że dostanie kabriolet. Nie pytałam, skąd brała pieniądze, ale wkrótce krążyliśmy po opustoszałych w dużej mierze ulicach miasta BMW ze zwiniętym dachem. Pamiętam jedynie migawki. Przejechaliśmy przez dzielnicę, w której można by nakręcić Przeminęło z wiatrem - pełną wielkich białych rezydencji z ogromnymi trawnikami ocienionymi przez cyprysy, chociaż plastikowe mikołaje na dachach nieco psuły efekt. Kiedy skręciliśmy za róg, omal nie zabiła nas starsza kobieta wyjeżdżająca cadillakiem z kościelnego parkingu. Bastet zaklęła i zatrąbiła, ale staruszka tylko uśmiechnęła się i pomachała do nas. Południowa gościnność, jak mniemam. Kilka ulic dalej zamiast willi pojawiły się zniszczone budy. Dostrzegłam dwóch czarnoskórych chłopaków w dżinsach i obcisłych podkoszulkach, siedzących na ganku, strojących gitary akustyczne i śpiewających. Grali tak świetnie, że miałam ochotę się zatrzymać. Za następnym rogiem stała restauracja z pustaków, na której ręcznie malowany szyld ogłaszał, że podaje się tam kurczaka i gofry. Jakieś dwadzieścia osób stało w kolejce na zewnątrz. -

Wy, Amerykanie, macie przedziwne gusta. Co to za planeta? - zapytałam.

Carter pokręcił głową. -1 gdzie może być Thot? Bastet powęszyła i skręciła w lewo, w ulicę Topolową. Zbliżamy się. Jak znam Thota, siedzi w jakimś ośrodku edukacyjnym. W jakiejś bibliotece, a może w skrzyni z książkami w grobie maga.

297 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA -

Pewnie nie ma ich zbyt wiele w Tennessee - zauważył Carter.

Nagle zobaczyłam drogowskaz i uśmiechnęłam się szeroko. -

Może Uniwersytet Memphis?

-

Doskonale, Sadie! - zamruczała Bastet.

Carter rzucił mi spojrzenie spode łba. Biedaczek robi się zazdrosny. Kilka minut później szliśmy przez kampus niewielkiej uczelni: budynki z czerwonej cegły, obszerne dziedzińce. Było tu niesamowicie cicho, jeśli nie liczyć odgłosów piłki odbijającej się od betonu. Gdy tylko Carter to usłyszał, podniósł głowę. -

Koszykówka.

-

Daj spokój - powiedziałam. - Musimy znaleźć Thota.

Ale Carter skierował się ku odgłosom gry, a my poszłyśmy za nim. Okrążył narożnik budynku i zamarł. -

Zapytajmy ich.

Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi. Ale kiedy wyszłam za róg, omal nie krzyknęłam. Po boisku do koszykówki biegało pięciu zawodników. Mieli na sobie koszulki najróżniejszych amerykańskich drużyn i wszyscy bardzo chcieli wygrać: warczeli i pokrzykiwali na siebie, kradnąc sobie piłkę i przepychając się. Aha... no i wszyscy byli pawianami. -

Święte zwierzęta Thota - oznajmiła Bastet. - Musimy być we właściwym miejscu.

Jeden z pawianów miał wspaniałe złote futro znacznie jaśniejsze od pozostałych oraz bardziej, hm, kolorowy tyłek. Nosił fioletową koszulkę, która była dziwnie znajoma. Czy to... koszulka Lakersów? - zapytałam ostrożnie, bojąc się wspominać o głupiej obsesji Cartera. 298 SADIE Przytaknął i oboje rozpromieniliśmy się. -

Chufu! - krzyknęliśmy.

Pewnie, znaliśmy się niecały dzień, a czas spędzony w domu Amosa wydawał się oddalony o stulecia, ale jednak czuliśmy się tak, jakbyśmy odzyskali dawno niewidzianego przyjaciela.

Chufu skoczył mi w ramiona, szczekając: -

Agh! Agh!

Przeczesał mi włosy, szukając owadów, jak sądzę [Nawet nie próbuj nic mówić, Carter!], i zeskoczył na ziemię, uderzając rękami w chodnik, żeby pokazać nam, jak bardzo się cieszy. Bastet roześmiała się. -

Mówi, że pachniecie jak flamingi.

-

Znasz pawiani? - zapytał Carter.

Bogini wzruszyła ramionami. -

Dopytuje też, gdzie się podziewaliście.

Gdzie się podziewaliśmy? - zapytałam. - Cóż, po pierwsze, powiedz mu, że spędziłam większość dnia w ciele ptaka, który nie jest flamingiem i nie ma nazwy na „f", więc nie powinien należeć do jego menu. Po drugie... Zaczekaj. - Bastet zwróciła się do Chufu i powiedziała: -Agh! - Następnie spojrzała z powrotem na mnie. - Możesz mówić dalej. Zamrugałam oczami. -

Okej... No, po drugie, gdzie on sam się podziewał?

Przekazała mu to pytanie pojedynczym warknięciem. Chufu parsknął i chwycił piłkę, na co jego małpi przyjaciele zaczęli wściekle szczekać, drapać się i powarkiwać. Wpadł do rzeki i przypłynął z powrotem - przetłumaczyła Bastet - ale kiedy wrócił, dom był już zniszczony, a was nie było. 299 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA Czekał przez jeden dzień na powrót Amosa, ale się nie doczekał. Więc wrócił do Thota. Pawiany są przecież pod jego opieką. -

A dlaczego? - zapytał Carter. - To znaczy, bez urazy, ale Thot jest bogiem wiedzy, tak?

-

Pawiany to bardzo mądre zwierzęta - odparła Bastet.

Agh! - Chufu podłubał sobie w nosie, po czym zwrócił ku nam swoje wielokolorowe pośladki. Rzucił piłkę kumplom. Zaczęli się o nią bić, szczerząc na siebie kły i waląc się po głowach. -

Mądre? - zapytałam.

No wiesz, nie są kotami, oczywiście - dodała Bastet. - Ale, owszem, mądre. Chufu mówi, że jeśli tylko Carter spełni swoją obietnicę, zabierze go do profesora. Znów zamrugałam oczami. -

Pro... Aha, masz na myśli... Rozumiem.

-

Jaką obietnicę? - zapytał Carter.

Kącik ust Bastet zadrżał. -

Wygląda na to, że obiecałeś mu pokazać swoje umiejętności koszykarskie.

Carter zrobił wielkie oczy, w których malowało się przerażenie. -

Nie mamy czasu!

-

Och, wszystko w porządku - zapewniła go bogini. -1 najlepiej, jeśli ja sobie już pójdę.

-

Ale dokąd, Bastet? - zapytałam, nie chcąc znów się z nią rozdzielać. - Jak cię znajdziemy?

W jej spojrzeniu dostrzegłam cień wyrzutu sumienia, jakby właśnie spowodowała okropny wypadek. -

Znajdę was, kiedy się stąd wydostaniecie, oczywiście: jeśli się wydostaniecie...

-

Co to ma znaczyć: jeśli? - zapytał Carter, ałe Bastet zamieniła się już w Muffinkę i odbiegła.

300 SADIE Chufu coraz bardziej nagląco szczekał na Cartera. Chwycił go za rękę i pociągnął na boisko. Pawiany natychmiast podzieliły się na dwie drużyny. Połowa zdjęła koszulki, połowa została w ubraniu. Carter znalazł się, niestety, w zespole bezkoszul-kowym, a Chufu pomógł mu ściągnąć koszulę z chudej piersi. Rozpoczęła się rozgrywka. Ogólnie to nie mam pojęcia o koszykówce. Ale jestem przekonana, że nie powinno się deptać pozostałym po butach, odbierać piłki głową ani kozłować (tak to się nazywa?) obiema rękami, jakby się głaskało psa podejrzanego o wściekliznę. A dokładnie tak grał Carter. Pawiany po prostu go zmasakrowały, niemal dosłownie. Zdobywały kosz za koszem, a Carter plątał się tam i z powrotem, obrywając piłką, ilekroć się do niej zbliżył, potykając się o małpie kończyny, aż w końcu był tak oszołomiony, że obrócił się w kółko i upadł na ziemię. Pawiany przerwały grę i wpatrywały się w niego z niedowierzaniem. Carter leżał na środku boiska, cały spocony, dysząc ciężko. Pozostałe małpy spojrzały pytająco na Chufu. Było dość oczywiste, co sobie myślały: Kto zaprosił tego człowieka? Chufu zakrył oczy ze wstydu. Carter - odezwałam się radośnie - cała ta gadanina o koszykówce, Lakersach i tobie to była jedna wielka ścierna! Pokonały cię małpy! W odpowiedzi jęknął nieszczęśliwie. -

To była... To była ulubiona gra taty.

Wbiłam w niego wzrok. Ulubiona gra taty. Czemu od razu się nie domyśliłam? Carter najwyraźniej wziął moje wytrzeszczone oczy za wyraz krytyki. 301 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA Mo-mogę ci podać dowolne tabele wyników ligi NBA - powiedział, ale z nutą desperacji w głosie. - Zbiórki, asysty, procenty rzutów wolnych. Pozostałe pawiany wróciły do gry, ignorując zarówno Cartera, jak i Chufu. Ten ostatni wyraził niesmak - coś pomiędzy dźwiękiem dławienia się i szczeknięciem. Rozumiałam jego uczucia, ale podeszłam i podałam rękę Carterowi. -

Chodźmy. To nieistotne.

-

Może gdybym miał lepsze buty - pożalił się. - Albo gdybym nie był taki zmęczony...

Carter - uśmiechnęłam się lekko. - To nieważne. A ja nie powiem słowa tacie, jak się z nim zobaczymy. Spojrzał na mnie z niekłamaną wdzięcznością. (Cóż, jestem przecież wspaniała). Następnie przyjął moją wyciągniętą dłoń i wstał. A teraz, na litość boską, załóż koszulkę - poleciłam. - A ty, Chufu, zaprowadź nas do profesora. Najwyższy czas. Chufu zabrał nas do opustoszałego budynku nauk przyrodniczych. Powietrze w korytarzach pachniało octem, a puste sale ćwiczeniowe przypominały raczej klasy z amerykańskich szkół średnich niż miejsce, w którym bywaliby bogowie. Wspięliśmy się na schody i stanęliśmy przed szeregiem profesorskich gabinetów. Większość drzwi była zamknięta. Jedne były uchylone, a za nimi widać było pokój nie większy niż schowek na miotły, wypełniony książkami, z maleńkim biurkiem i krzesłem. Zastanawiałam się, co nabroił ten profesor, że dostał taki mały gabinet. Agh! - Chufu stanął przed drzwiami z polerowanego mahoniu, znacznie ładniejszymi od pozostałych. Na szybie widniał nowiutki napis: DR THOT. 302 SADIE Chufu otwarł drzwi bez pukania i kołyszącym krokiem wma-szerował do środka. Ty pierwszy, kurczaku - powiedziałam do Cartera. (Tak, jestem przekonana, że pożałował opowiedzenia mi o tym konkretnym zdarzeniu. Przecież nie mogłam całkowicie przestać go dręczyć. Muszę dbać o swoją opinię). Spodziewałam się znaleźć za drzwiami kolejny składzik na miotły. Okazało się jednak, że gabinet jest niespodziewanie wielki.

Sufit wznosił się na co najmniej dziesięć metrów, a jedna ściana była wielkim oknem, wyglądającym na Memphis. Metalowe schodki prowadziły na antresolę, nad którą górował ogromny teleskop, a skądś z wysoka dochodził dźwięk fatalnego strojenia gitary elektrycznej. Pozostałe ściany gabinetu były zastawione regałami. Na stolikach poniewierał się dziwaczny złom - przyrządy chemiczne, w połowie złożone komputery, wypchane zwierzęta z kablami sterczącymi z głów. W pomieszczeniu pachniało mocno pieczoną wołowiną, ale o bardziej wędzonym, ostrzejszym zapachu, niż kiedykolwiek czułam. Najdziwniejszym widokiem były znajdujące się dokładnie przed nami ptaki o długich szyjach - ibisy których pół tuzina siedziało za biurkami niczym sekretarki i stukało w klawiatury komputerów dziobami. Spojrzeliśmy po sobie z Carterem. Pierwszy raz w życiu brakowało mi słów. -

Agh! - zawołał Chufu.

Strojenie instrumentu na antresoli ucichło i pojawił się tam chudy mężczyzna w wieku dwudziestu kilku lat, z elektryczną gitarą w ręce. Miał niesforną grzywę jasnych włosów, zupełnie jak Chufu, i nosił poplamiony biały fartuch laboratoryjny 303 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA narzucony na sprane dżinsy i czarny podkoszulek. W pierwszej chwili myślałam, że z kącika ust spływa mu krew. Chwilę później zorientowałam się, że był to jakiś sos. Fascynujące. - Chłopak uśmiechnął się szeroko. - Dokonałem odkrycia, Chufu. To nie jest Memńs w Egipcie. Chufu rzucił mi ukradkowe spojrzenie, a ja przysięgłabym, że mówiło ono: No przecież. Odkryłem również nową formę magii, która nazywa się bluesem - ciągnął młody mężczyzna. A także barbecue. Och, musisz spróbować barbecue. Nie zrobiło to wrażenia na Chufu, który wspiął się na szczyt półki, chwycił pudełko ństaszków i zaczął się pożywiać. Chłopak z gitarą zręcznie ześlizgnął się po poręczy i wylądował tuż przed nami. -

Izyda i Horus - stwierdził. - Widzę, że znaleźliście nowe ciała.

Jego oczy mieniły się dziesiątkami kolorów, zmieniających się jak w kalejdoskopie, co dawało hipnotyzujący efekt. -

Hm, nie jesteśmy... - zdołałam wydusić.

Ach, rozumiem - powiedział. - Usiłujemy dzielić ciało, co? Nie myśl, że mnie zmyliłaś choć na chwilę, Izydo. Wiem, że to ty dowodzisz. -

Nieprawda! - zaprotestowałam. - Nazywam się Sadie Kane. I zakładam, że ty jesteś Thotem?

Uniósł jedną brew. Twierdzisz, że mnie nie znasz? Oczywiście, że jestem Thotem. Nazywają mnie również Dżehuti. A także... Zdusiłam śmiech. -

Szef huty?

Thot zrobił urażoną minę. 304 SADIE Po staroegipsku jest to całkowicie doskonałe imię. To Grecy nazwali mnie Thotem. A potem pomylili ze swoim bogiem Hermesem. Mieli nawet czelność nazwać moje święte miasto Hermopolis, mimo że wcale nie jesteśmy do siebie podobni. Uwierz mi, jeśli kiedyś spotkasz Hermesa... -

Agh! - wrzasnął Chufu z pyskiem pełnym fistaszków.

Masz rację - potwierdził Thot. - Odbiegam od tematu. A więc twierdzisz, że jesteś Sadie Kane. A ty... - Wskazał palcem na Cartera, który przyglądał się stukającym ibisom przy laptopach. - ...jak sądzę, nie jesteś Horusem. -

Carter Kane - odparł Carter, wciąż zajęty ibisami i ich monitorami. - Co to jest?

Thot rozpromienił się. -

Och, to się nazywa komputer. Wspaniałe, prawda? Najwyraźniej...

Nie, chodziło mi o to, co piszą te ptaki? - Carter zmrużył oczy i odczytał z ekranu: - Krótka rozprawa o ewolucji jaków? Moje publikacje naukowe - wyjaśnił Thot. - Staram się jednocześnie realizować kilka projektów. Na przykład: nie wiem, czy wiedziałeś, że ten uniwersytet nie ma zajęć z astrologii ani uzdrowicielstwa? Szokujące! Zamierzam to zmienić. Odnawiam obecnie budynki nad rzeką. Wkrótce Memphis stanie się prawdziwym ośrodkiem nauk! Seta.

To wspaniale - powiedziałam z nikłym przekonaniem. -Potrzebujemy pomocy, żeby pokonać

Ibisy przerwały pracę i wlepiły we mnie wzrok. Thot otarł czerwony sos z ust. -

Macie czelność prosić o to po poprzednim razie?

-

Poprzednim razie? - powtórzyłam.

305

23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA Mam tu gdzieś raport... - Thot poklepał się po kieszeniach fartucha. Wyciągnął pomiętą kartkę papieru i przebiegł ją wzrokiem. - Nie, to lista zakupów. Rzucił świstek przez ramię. Gdy tylko papier znalazł się na podłodze, zmienił się w bochenek białego chleba, dzbanek mleka i sześciopak wody mineralnej. Thot przeszukał rękawy. Uświadomiłam sobie, że plamy na jego fartuchu to rozmazane słowa, zapisane we wszystkich możliwych językach. Plamy poruszały się i zmieniały, tworząc hieroglify, litery alfabetu łacińskiego, znaki demotyczne. Starł jedną plamę z wyłogów i na ziemię spłynęło osiem liter, układając się w słowo: langusta. Następnie słowo zamieniło się w oślizgłego krewetkopodobnego skorupiaka, który przez chwilę machał nogami, zanim został połknięty przez ibisa. Och, nieważne - powiedział w końcu Thot. - Po prostu opowiem wam skróconą wersję. Chcąc pomścić swojego ojca Ozyrysa, Horus wyzwał Seta na pojedynek. Zwycięzca miał zostać królem bogów. -

Horus wygrał - wtrącił się Carter.

-

Pamiętasz!

-

Nie, czytałem o tym.

A pamiętasz również, że bez mojej pomocy ty i Izyda zginęlibyście? Och, starałem się wynegocjować zaniechanie bitwy. To jedno z moich zadań: utrzymywać równowagę między porządkiem i chaosem. Ale nieee, Izyda przekonała mnie, żebym walczył po twojej stronie, ponieważ Set stawał się zbyt potężny. A walka omal nie doprowadziła do zniszczenia świata. -

Jak on narzeka ~ oznajmiła Izyda w mojej głowie. ~ Wcale nie było tak źle.

306 SADIE Nie? - zapytał bojowo Thot, a ja odniosłam wrażenie, że słyszał jej głos równie dobrze jak ja. Set wydarł Horusowi oko. -

Auć. - Carter zamrugał.

Tak, a ja zastąpiłem je nowym, wykonanym ze światła księżyca. Oko Horusa - twój przesławny symbol. To moje dzieło, dziękuję. A kiedy uciąłeś Izydzie głowę... -

Zaczekaj. - Carter zerknął na mnie. - Ja uciąłem jej głowę?

~ Wyzdrowiałam ~ zapewniła mnie Izyda. Tylko dlatego, że ja cię wyleczyłem! - zawołał Thot. - Tak, Carterze, Horusie czy jakkolwiek chcesz być nazywany, byłeś tak wściekły, że uciąłeś jej głowę. Byłeś lekkomyślny, wiesz... Rzuciłeś się na Seta, kiedy byłeś jeszcze słaby, a Izyda usiłowała cię powstrzymać. To rozzłościło cię tak, że wyciągnąłeś miecz... No, istotne jest to, że omal nie pozabijaliście się wzajemnie, zanim zdołaliście

pokonać Seta. Skoro zaczynacie kolejną wojnę z Czerwonym Panem, to uważajcie. On posłuży się chaosem, żeby poszczuć was na siebie wzajemnie. ~ Pokonamy go znowu ~ obiecała Izyda. ~ Thot jest po prostu zazdrosny. -

Zamknij się - powiedzieliśmy Thot i ja jednocześnie.

Spojrzał na mnie ze zdumieniem. A więc, Sadie... Usiłujesz utrzymać kontrolę. To nie potrwa długo. Możesz mieć w sobie krew faraonów, ale Izyda to oszukańcza, żądna władzy... Dam sobie z nią radę - odparłam i musiałam użyć całej siły woli, żeby powstrzymać Izydę od wyrzucenia z siebie potoku obraźliwych słów. Thot przebiegł palcami po progach gitary. Nie bądź tego taka pewna. Izyda zapewne powiedziała ci, że pomogła pokonać Seta. A wyjawiła ci również, dlaczego Set 307 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA w ogóle wyrwał się spod kontroli? Ona wygnała naszego pierwszego króla. -

Masz na myśli Ra? - zapytał Carter. - Czy on nie zestarzał się i nie postanowił opuścić ziemi?

Thot prychnął. Był stary, to prawda, ale został zmuszony do odejścia. Izy-dzie znudziło się czekanie, aż abdykuje. Chciała, żeby jej mąż, Ozyrys, został królem. Pragnęła również więcej mocy. Pewnego dnia zatem, kiedy Ra uciął sobie drzemkę, Izyda zebrała w sekrecie nieco śliny boga słońca. -

Fuj - powiedziałam. - Odkąd to ślina jest tak potężna?

Thot rzucił mi oskarżycielskie spojrzenie. Zmieszałaś ślinę z gliną, żeby stworzyć jadowitego węża. Tej nocy wąż wpełzł do sypialni Ra i ugryzł go w kostkę. Żadna magia, nawet moja, nie mogła go uleczyć. Umarłby... -

Bogowie umierają? - zapytał Carter.

Och, tak - odparł Thot. - Oczywiście w końcu zazwyczaj podnosimy się z powrotem z Duat... Ale ta trucizna wżarła się w samą istotę Ra. Izyda oczywiście udawała niewiniątko. Płakała na widok cierpiącego Ra. Usiłowała pomóc swoją magią. W końcu powiedziała królowi, że tylko jedno może go uleczyć: Ra musi wyznać jej swoje tajemne imię. -

Tajemne imię? - zapytałam. - Jak Bruce Wayne?

Wszystko w Stworzeniu ma tajemne imię - odparł Thot. -Nawet bogowie. Znajomość tajemnego imienia daje władzę nad daną istotą. Izyda obiecała, że za pomocą tajemnego imienia Ra zdoła go uzdrowić. On cierpiał tak bardzo, że się zgodził. A Izyda go uleczyła. -

Ale to dało jej władzę nad nim - domyślił się Carter.

308 SADIE Ogromną władzę - przytaknął Thot. - Zmusiła Ra, żeby wrócił do nieba, otwierając swojemu ukochanemu Ozyrysowi drogę do zostania nowym królem bogów. Set był ważnym oficerem Ra, ale nie mógł znieść, że to jego brat Ozyrys zostaje królem. W ten sposób Set i Ozyrys zostali wrogami i teraz, pięć tysięcy lat później, wciąż toczą tę wojnę, a wszystko przez Izydę. -

Ale to nie moja wina! - zaprotestowałam. - Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła.

Doprawdy? - zapytał Thot. - Nie zrobiłabyś wszystkiego, żeby ratować swoją rodzinę, nawet gdyby miało to zachwiać równowagą wszechświata? Utkwił we mnie swoje kalejdoskopowe oczy, a ja poczułam, że wzbiera we mnie bunt. Czemu miałabym nie pomagać swojej rodzinie? Za kogo się uważa ten szaleniec w kitlu, żeby mi dyktować, co mi wolno, a czego nie wolno robić? Nagle uświadomiłam sobie, że nie mam pojęcia, kto to myślał: Izyda czy ja? Poczułam wzbierającą panikę. Skoro nie jestem w stanie odróżnić myśli Izydy od moich własnych, jak długo uda mi się nie zwariować? Nie, Thocie - wycharczałam. - Musisz we mnie wierzyć. Mam kontrolę... Ja, Sadie... I potrzebuję twojej pomocy. Set porwał naszego ojca. Wyrzuciłam z siebie wszystko... Wszystko: od Muzeum Brytyjskiego po wizję Cartera o czerwonej piramidzie. Thot słuchał, nie komentując, ale mogłabym przysiąc, że na jego fartuchu pojawiały się nowe plamy, kiedy mówiłam, jakby niektóre z moich słów dodawały się do tej mieszanki. -

Pomóż nam tylko coś znaleźć - poprosiłam na zakończenie. - Carter, podaj mu księgę.

309 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA Carter przeszukał swoją torbę i wyciągnął z niej książkę ukradzioną w Paryżu. -

Ty to napisałeś, prawda? - zapytał. - Tu jest mowa o tym, jak pokonać Seta.

Thot rozwinął papirusowe strony. Ojej... Nienawidzę czytać swoich starych prac. Spójrz na to zdanie. Teraz bym tego tak nie napisał. - Poklepał się po kieszeniach fartucha. - Czy ktoś ma czerwony długopis? Izyda natarła na moją siłę woli, domagając się, żebyśmy wbiły Thotowi nieco rozsądku do głowy.

~ Jedna kula ognia ~ błagała. ~ Tylko jedna wielka magiczna kula ognia, proszę. Nie powiem: kusiło mnie to, ale trzymałam ją pod kontrolą. Słuchaj, Thocie - powiedziałam — czy też Dże-huti, jak wolisz. Set zamierza w najlepszym przypadku zniszczyć Amerykę Północną, a może i cały świat. Miliony ludzi zginą. Mówiłeś, że zależy ci na równowadze. Pomożesz nam czy nie? Przez moment jedynym dźwiękiem był stukot ibisich dziobów na klawiaturach. Macie kłopoty - przyznał Thot. - Pozwól więc, że zapytam, dlaczego, twoim zdaniem, wasz ojciec naraził was na to? Dlaczego wyzwolił bogów? Omal nie odparłam: żeby sprowadzić z powrotem mamę. Ale sama już w to nie wierzyłam. Moja mama zobaczyła przyszłość - zgadłam. - Szykowało się coś niedobrego. Myślę, że ona i tato usiłowali to powstrzymać. Uważali, że wyzwolenie bogów to jedyny sposób. Mimo że posługiwanie się mocą bogów jest niezwykle niebezpieczne dla śmiertelników dodał Thot - i przeciwne pra310

SADIE wom Domu Życia... do których to ja przekonałem Iskandara, tak nawiasem mówiąc. Przypomniało mi się coś, co stary najwyższy lektor powiedział mi w Sali Wieków: „Bogowie mają wielką moc, ale tylko ludzie mają wyobraźnię". Myślę, że mama przekonała Iskandara, że ta zasada jest zła. Może nie mógł tego wyznać publicznie, ale ona sprawiła, że zmienił zdanie. Cokolwiek nadchodzi, jest to tak złe, że bogowie i śmiertelnicy będą się wzajemnie potrzebować. A co nadchodzi? - zapytał Thot. - Powstanie Seta? - Jego głos był łagodny, jak głos nauczyciela, który wypróbowuje podchwytliwe pytanie. -

Może - odparłam ostrożnie - ale nie wiem.

Siedzący na regale Chufu beknął i obnażył kły w paskudnym uśmiechu. Masz rację, Chufu - zamyślił się Thot. - Ona nie mówi jak Izyda. Izyda nigdy nie przyznałaby, że czegoś nie wie. Musiałam nałożyć mentalny knebel na usta Izydy. Thot odrzucił księgę Carterowi.

Zobaczmy, czy działacie równie dobrze, jak mówicie. Wyjaśnię, o co chodzi w księdze zaklęć, jeśli wy udowodnicie mi, że naprawdę kontrolujecie waszych bogów, że nie powtarzacie po prostu tych samych starych wzorców. -

Sprawdzian? - podchwycił Carter. - Zgadzamy się.

Ej, zaczekaj - zaprotestowałam. Może z tego powodu, że uczył się w domu, Carter nie zdawał sobie sprawy z tego, iż „sprawdzian" zazwyczaj nie wróży nic dobrego. Doskonale - oznajmił Thot. - Potrzebuję pewnego przedmiotu mocy, który znajduje się w grobowcu maga. Przynieście mi go. 311 23. OSTATNI EGZAMIN PROFESORA THOTA -

Grobowcu którego maga? - zapytałam.

Ale Thot wyjął z kieszeni fartucha kawałek kredy i nagryzmolił coś w powietrzu. Tuż przed nim otwarły się drzwi. Jak to zrobiłeś? - Byłam zdumiona. - Bastet powiedziała, że nie da się przyzywać portali podczas Dni Demonów. Śmiertelnicy nie mogą - powiedział Thot. - Ale bóg magii może. Jeśli wam się powiedzie, urządzimy sobie barbecue. Drzwi wciągnęły nas w czarną otchłań i gabinet Thota znikł. s 24. Niszczę niebieskie zamszowe buty A D I E Gdzie jesteśmy? - zapytałam. Staliśmy na opustoszałej alei przed bramą wielkiej posesji. Wydawało mi się, że nadal jesteśmy w Memphis - w każdym razie drzewa, pogoda i popołudniowe światło były takie same. Posiadłość musiała mieć co najmniej kilka hektarów. Biała metalowa brama była ozdobiona fantazyjnymi przedstawieniami gitarzystów i nut. Za bramą droga podjazdowa wiła się między drzewami do piętrowego domu z portykiem z białych kolumn. -

O nie - odezwał się Carter. - Rozpoznaję tę bramę.

-Co? Jak? -

Byłem tu kiedyś z tatą. Grobowiec wielkiego maga... Thot chyba żartował.

-

O czym ty gadasz, Carter? Ktoś tu jest pochowany?

Skinął głową potakująco. -

To jest Graceland. Dom najsłynniejszego muzyka świata.

-

Tu mieszkał Michael Jackson?

313

24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY -

Nie, głuptasie - odparł Carter. - Elvis Presley.

Nie byłam pewna, czy śmiać się, czy kląć. Elvis Presley. Masz na myśli białe marynarki z brylancikami, wypomadowaną fryzurę, kolekcję płyt u dziadków... Tego Elvisa? Carter rozejrzał się wokół nerwowo. Wyciągnął miecz, mimo że byliśmy chyba całkiem sami. -

On tu żył i umarł. Jest pochowany na tyłach rezydencji.

Spojrzałam na dom. -

Wmawiasz mi, że Elvis był magiem?

Nie wiem. - Carter chwycił mocniej miecz. - Thot wspominał, że muzyka jest rodzajem magii. Ale coś mi tu nie gra. Dlaczego tylko my tu jesteśmy? Zazwyczaj są tłumy turystów. -

Święta?

-

A co z ochroną?

Wzruszyłam ramionami. -

Może to samo, co Ziya zrobiła w Luksorze. Może Thot wszystkich stąd wyprosił.

Może. - Czułam jednak, że Carter wciąż ma wątpliwości. Popchnął bramę, która otwarła się bez trudu. - Niedobrze - wymamrotał. -

Zgadza się - potwierdziłam. - Ale chodźmy się pokłonić.

Idąc podjazdem, nie mogłam się powstrzymać od myśli, że dom „Króla" nie był szczególnie imponujący. W porównaniu z rezydencjami wielu bogatych i sławnych, które widywałam w telewizji, dom Elvisa wydawał się strasznie mały. Był jednopiętrowy,

miał ten swój kolumnowy ganek i ceglane ściany. Przy schodach stały absurdalne gipsowe lwy. Może w czasach Elvisa wszystko było zwyczajniejsze, a może wydał cały majątek na marynarki z błyskotkami. 314 i> SADIE Zatrzymaliśmy się u stóp schodów. -

A więc tato cię tu przywiózł? - zapytałam.

Aha. - Carter zerknął na lwy, jakby spodziewał się z ich strony ataku. - Tato kocha głównie bluesa i jazz, ale zawsze powtarzał, że Elvis jest ważny, ponieważ grał czarną muzykę i spopularyzował ją wśród białych. Pomógł wynaleźć rock and roli. W każdym razie byliśmy tu kiedyś z okazji jakiejś konferencji czy czegoś podobnego. Nie pamiętam. Tato upierał się, że muszę tu przyjechać. Szczęściarzu. - Tak, zaczynałam rozumieć, że życie Cartera z tatą nie było szlakiem chwały i wiecznymi wakacjami, ale mimo wszystko nie mogłam powstrzymać zazdrości. Nie żebym kiedykolwiek marzyła o zwiedzaniu Gracelandu, jasne, ale tato nigdy nie upierał się, żeby mnie dokądkolwiek zabierać... W każdym razie nie przed tą wycieczką do Muzeum Brytyjskiego, kiedy zniknął. Nie miałam nawet pojęcia, że lubił Elvisa, co było dość przerażające. Weszliśmy na stopnie. Drzwi frontowe same się otworzyły. -

Nie podoba mi się to - oznajmił Carter.

Odwróciłam się, żeby spojrzeć za siebie, i zmroziło mnie. Chwyciłam brata za rękę. -

Ekhem, nie spodoba nam się też...

Po podjeździe zbliżali się dwaj magowie wymachujący laskami i różdżkami. -

Do środka - krzyknął Carter. - Szybko!

Nie miałam wiele czasu na podziwianie wnętrza. Po lewej minęliśmy jadalnię, a po prawej salon - salę koncertową z fortepianem i łukowatymi drzwiami z witrażami w pawie. Wszystkie meble były odgrodzone sznurami. W domu czuć było starością. -

Przedmiot mocy - powiedziałam. - Gdzie on jest?

315 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY Nie mam pojęcia - burknął Carter. - Podczas wycieczki nikt nie wymieniał „przedmiotów mocy"!

Wyjrzałam przez okno. Nieprzyjaciele byli coraz bliżej. Ten, który biegł przodem, miał na sobie dżinsy, czarny podkoszulek bez rękawów, wysokie buty i zniszczony kowbojski kapelusz. Wyglądał raczej na bandytę niż maga. Jego kumpel był podobnie ubrany, ale znacznie bardziej zwalisty, miał tatuaże na ramionach, łysą głowę i rozwianą brodę. Kiedy znaleźli się jakieś dziesięć metrów od nas, ten w kowbojskim kapeluszu pochylił laskę, która zmieniła się w dubeltówkę. -

O nie! - wrzasnęłam, popychając Cartera w głąb salonu.

Wystrzał roztrzaskał frontowe drzwi Elvisa, a mnie zadzwoniło w uszach. Podnieśliśmy się na nogi i popędziliśmy dalej w głąb domu. Przebiegliśmy przez staroświecką kuchnię i wtedy znaleźliśmy się w najbardziej niezwykłym pomieszczeniu, jakie w życiu widziałam. Tylna ściana była zbudowana z porośniętych winoroślą cegieł, z boku płynął wodospad. Podłogę i sufit (tak, sufit też) pokrywał zielony trawiasty dywan, a meble były rzeźbione w dziwaczne zwierzęce kształty. Jakby to wszystko nie było dostatecznie niesamowite, w strategicznych punktach poustawiano gipsowe małpy i wypchane lwy. Pomimo grożącego nam niebezpieczeństwa to miejsce było tak okropne, że musiałam się zatrzymać i popodziwiać. -

Rany - powiedziałam. - Czy Elvis nie miał za grosz gustu?

-

Pokój-dżungla - odparł Carter. - Urządził go tak, żeby wkurzyć swojego tatę.

-

To rozumiem.

Domem wstrząsnął kolejny wystrzał z dubeltówki. -

Rozdzielmy się - zaproponował mój brat.

316 SADIE -

To zły pomysł! - Słyszałam kroki magów, rozbijających różne przedmioty na swojej drodze.

-

Odciągnę ich - powiedział Carter. - A ty szukaj. Pokój z pamiątkami jest tam.

-

Carter!

Ale ten kretyn pobiegł już, żeby mnie osłaniać. Nienawidzę, kiedy to robi. Powinnam była za nim pójść albo pobiec w przeciwną stronę, ale stałam jak zamurowana, kiedy skręcił za róg z uniesionym mieczem, a jego ciało zaczęło świecić złotą poświatą... i wtedy wszystko poszło nie tak jak trzeba. Bum! Szmaragdowy rozbłysk rzucił Cartera na kolana. Przez ułamek sekundy bałam się, że oberwał z dubeltówki, i musiałam stłumić krzyk. Ale Carter natychmiast upadł i zaczął się kurczyć wraz z ubraniem, mieczem i wszystkim... Rozpłynął się w maleńki okruch zieleni. Jaszczurka, która wcześniej była moim bratem, podbiegła do mnie, wspięła mi się na nogę i wpełzła na dłoń, skąd spojrzała na mnie rozpaczliwie. Za rogiem odezwał się szorstki głos: - Rozdzielmy się i znajdźmy siostrę. Musi być gdzieś blisko. -

Och, Carter - szepnęłam czule do jaszczurki. - Po prostu cię za to zabiję.

Wsunęłam go sobie do kieszeni i uciekłam. Dwaj magowie rozwalali w Gracelandzie wszystko, co tylko się dało, przewracając meble i rozbijając przedmioty w drobny mak. Najwidoczniej nie byli fanami Elvisa. Prześlizgnęłam się pod kilkoma sznurami, przemknęłam przez korytarz i znalazłam się w pokoju pamiątek. Może to dziwne, ale wypełniały go... pamiątki. Złote płyty na ścianach. Marynarki wysadzane brylancikami połyskiwały w szklanych gablotach. 317 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY Pokój był ledwie oświetlony, zapewne po to, żeby te ciuchy nie oślepiały zwiedzających. Z głośników sączyła się przyciszona muzyka: Elvis ostrzegał wszystkich, żeby nie deptali po jego butach z niebieskiego zamszu. Przebiegłam pokój wzrokiem, ale nie znalazłam niczego, co wyglądałoby magicznie. Marynarki? Miałam nadzieję, że Thot nie spodziewa się, że założę coś takiego. Złote płyty? Świetne do gry we frisbee, ale dziękuję. Jerrod! - rozległ się głos po mojej prawej. Korytarzem zbliżał się mag. Skoczyłam ku drugiemu wejściu, ale za drzwiami właśnie rozległ się drugi głos: - Jestem tutaj. Byłam otoczona. -

Carter - szepnęłam. - A niech twój jaszczurczy móżdżek.

Poruszył się nerwowo w mojej kieszeni, ale to niewiele pomogło. Przeszukałam magiczną torbę i chwyciłam różdżkę. Czy powinnam narysować magiczny krąg? Nie było na to czasu, a poza tym nie miałam ochoty na pojedynek oko w oko z dwoma starszymi magami. Musiałam pozostawić sobie możliwość ruchu. Wyciągnęłam patyk i wydłużyłam go w laskę. Mogłabym rozpalić na niej ogień albo zamienić ją w lwa, ale na co to się przyda? Ręce mi zadrżały. Miałam ochotę zwinąć się w kłębek i ukryć pod kolekcją złotych płyt Elvisa. ~ Pozwól mi przejąć kontrolę ~ odezwała się Izyda. ~ Mogę zmiażdżyć naszych nieprzyjaciół. -

Nie ~ odpowiedziałam.

~ Zabijesz nas obie. Napierała na moją wolę, usiłując się wyrwać. Czułam w ustach jej gniew na tych magów. Jak oni śmią nas wyzywać? Mogłybyśmy zniszczyć ich jednym słowem. 318 SADIE

Nie - pomyślałam znowu. Nagle przypomniało mi się coś, co powiedziała mi Ziya: Posłuż się wszystkim, co masz pod ręką. Pokój był słabo oświetlony... Może jeśli zdołałabym uczynić go jeszcze ciemniejszym... Mrok - szepnęłam. Poczułam, że coś ściska mnie w żołądku i światła zamrugały. Muzyka ustała. Światła nie przestawały gasnąć - nawet słońce za oknami znikło i pokój pogrążył się w całkowitej ciemności. Gdzieś po mojej lewej pierwszy z magów westchnął ciężko. -

Jerrod!

-

To nie ja, Wayne! - odparł z naciskiem Jerrod. - Zawsze zwalasz winę na mnie!

Wayne wymamrotał coś po egipsku, wciąż posuwając się ku mnie. Musiałam go jakoś odciągnąć. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie moje otoczenie. Mimo że było całkiem ciemno, wyczuwałam Jerroda w korytarzu po lewej, potykającego się w mroku. Czułam Wayne'a po drugiej stronie ściany po prawej, raptem kilka kroków od drzwi. Miałam też przed oczami cztery gabloty z ciuchami Elvisa. ~ Oni pustoszą twój dom ~ pomyślałam. ~ Broń go! Jeszcze mocniejszy ucisk w żołądku, jakbym podnosiła ciężary - po czym gabloty otwarły się z trzaskiem. Usłyszałam szelest sztywnej tkaniny, jak łopot żagli na wietrze, a mój wzrok ledwie dostrzegł poruszenie czterech bladych kształtów - kierowały się parami ku obu wejściom. Wayne wrzasnął pierwszy, kiedy rzuciły się na niego puste garnitury Elvisa. Zobaczyłam błysk wystrzału. Po mojej lewej Jerrod krzyknął z zaskoczenia. Ciężkie dum! oznaczało, że się przewrócił. Postanowiłam pobiec w jego kierunku - lepszy 319 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY leżący wróg od wroga z dubeltówką. Przemknęłam przez drzwi i dalej korytarzem, pozostawiając za sobą Jerroda. -

Złaź ze mnie! Złaź ze mnie! - krzyczał.

~ Pozbądź się go, póki leży ~ nalegała Izyda. ~ Spal go na popiół! Jakaś cząstka mnie wiedziała, że ma rację: jeśli zostawię Jerroda w spokoju, dogoni mnie w kilka chwil i będzie dalej prześladował, ale nie wydawało mi się w porządku robić mu krzywdę, zwłaszcza kiedy i tak był atakowany przez dwie marynarki Elvisa. Znalazłam drzwi i wypadłam na popołudniowe słońce. Znalazłam się na podwórzu Gracelandu. W pobliżu bulgotała spora fontanna, otoczona nagrobkami. Na jednym z nich stał szklany znicz i leżały sterty kwiatów. Domyśliłam się, że musiał należeć do Elvisa. Grobowiec maga.

Oczywiście. Szukaliśmy w domu, podczas gdy przedmiot mocy musiał być przy grobie. Ale czym on dokładnie miał być? Zanim zdążyłam zbliżyć się do nagrobka, drzwi otwarły się z hukiem. Wypadł z nich wielki łysy mężczyzna z poszarpaną brodą. Podarty garnitur Elvisa trzymał go rękawami za szyję, jakby usiłował pojechać na barana. No, no. - Mag zrzucił garnitur. Po głosie poznałam, że to ten, który miał na imię Jerrod. Jesteś tylko małą dziewczynką. Narobiłaś nam sporych kłopotów, panienko. Zniżył laskę i wystrzelił zielonym światłem. Uniosłam różdżkę i odbiłam w górę pocisk mocy. Usłyszałam zaskoczone gruchnięcie - gołębia - i nowa jaszczurka spadła z nieba pod moje stopy. -

Przepraszam - powiedziałam do niej.

320 SADIE Jerrod warknął i rzucił laskę. Najwyraźniej specjalizował się w jaszczurkach, ponieważ laska zmieniła się w wielkiego jak londyńska taksówka warana z Komodo. Potwór rzucił się na mnie z nadnaturalną prędkością. Rozwarł szczęki i byłby mnie przegryzł na pół, ale zdążyłam wetknąć mu łaskę do paszczy. Jerrod wybuchnął śmiechem. - Nieźle, dziewczynko! Szczęki warana zacisnęły się na lasce. Pozostawało jedynie kwestią sekund, zanim drewno pęknie, a wtedy ja stanę się przekąską jaszczura. ~ Pomóż trochę ~ zwróciłam się do Izydy. Ostrożnie, bardzo ostrożnie, zaczerpnęłam z jej mocy, jednocześnie nie pozwalając, żeby przejęła kontrolę - to było jak jazda na desce surfingowej po fali przypływu i rozpaczliwe próby utrzymania się na nogach. Po chwili poczułam w sobie pięć tysięcy lat doświadczenia, wiedzy i mocy. Pokazała mi kilka możliwości, a ja wybrałam tę najprostszą. Posłałam moc przez laskę, która rozgrzała się w moich rękach, aż rozjarzyła się bielą. Jaszczur syknął i zabulgotał, ponieważ laska wydłużała się, rozwierając jego szczęki coraz szerzej i szerzej, i nagle: bum! Potwór rozpadł się w drzazgi: spadł na mnie deszcz resztek laski Jerroda. Mag zdążył jeszcze zrobić zdziwioną minę, zanim rzuciłam różdżką, trafiając go mocno w czoło. Zrobił zeza i upadł na ziemię. Różdżka wróciła do mojej ręki. To byłby piękny happy end... gdybym nie zapomniała o Way-nie. Mag w kowbojskim kapeluszu wykuśtykał przez drzwi, omal nie przewracając się o leżącego kumpla, ale pozbierał się w mgnieniu oka.

321 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY -

Wiatr! - krzyknął i laska poszybowała z moich rąk ku niemu.

Uśmiechnął się z okrucieństwem na twarzy. -

Świetna walka, słonko. Ale magia żywiołów jest zawsze najszybsza.

Uderzył oboma końcami lasek, swojej i mojej, w ziemię. Przez grunt i bruk przetoczyła się fala, jakby ziemia się rozpłynęła, przewracając mnie i wytrącając mi różdżkę z ręki. Cofnęłam się na czworakach, ale słyszałam zaśpiew Wayne'a, który wzywał ogień z obu lasek. ~ Lina ~ podpowiedziała Izyda. ~ Każdy mag ma przy sobie linę. W panice nie byłam w stanie myśleć, ale ręka instynktownie sięgnęła do magicznej torby. Wyciągnęłam z niej niewielki kawałek sznurka. Nie nazwałabym tego liną, ale wystarczyło, żeby uruchomić wspomnienia: coś, co Ziya zrobiła w nowojorskim muzeum. Rzuciłam sznurkiem w Wayne'a, wykrzykując słowo podpowiedziane przez Izydę: - Cześ! W powietrzu nad głową maga zapłonęły złote hieroglify: Sznurek popełzł ku niemu niczym rozgniewany wąż, w powietrzu rosnąc wzdłuż i wszerz. Wayne zrobił wielkie oczy. Cofnął się i posłał grad płomieni z obu lasek, ale sznurek był zbyt szybki. Związał się wokół jego kostek i przewrócił go na bok, owijając się wokół całego ciała, aż spowił go sznurkowym kokonem od podbródka po palce u stóp. Wayne wil się i wrzeszczał, wyzywając mnie niezbyt pochlebnymi imionami. 322 SADIE Wstałam niepewnie. Jerrod był wciąż nieprzytomny. Odzyskałam moją laskę, która upadła koło Wayne'a. Mag nie przestawał walczyć ze sznurkiem i kląć po egipsku, co brzmiało dziwacznie z jego południowym akcentem. -

Wykończ go ~ ostrzegła Izyda. ~ On wciąż może mówić. Nie spocznie, dopóki cię nie zniszczy.

-

Ogień! - wrzasnął Wayne. - Woda! Ser!

Nawet zaklęcie serowe nie podziałało. Uznałam, że pewnie wściekłość wytrąca jego magię z równowagi, nie pozwalając mu się skupić, ale wiedziałam też, że wkrótce się pozbiera. -

Cisza - powiedziałam.

Głos Wayne'a nagle przestał działać. To znaczy mag wrzeszczał dalej, ale nie wydawał żadnych dźwięków. zabił.

Nie jestem twoim wrogiem - zwróciłam się do niego. - Ale nie mogę też pozwolić, żebyś mnie

Coś poruszyło się w mojej kieszeni i przypomniałam sobie o Carterze. Wyjęłam go. Wyglądał w porządku, oczywiście jeśli nie liczyć faktu, że nadal był jaszczurką. -

Spróbuję cię odmienić - powiedziałam. - Mam nadzieję, że nie pogorszę sprawy.

Wydał ciche skrzeknięcie, w którym nie wyczuwałam dużej dozy zaufania. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, jak powinien wyglądać Carter: wysoki czternastolatek, źle ubrany, bardzo ludzki, bardzo irytujący. Carter zrobił się cięższy w mojej dłoni. Musiałam postawić go na ziemi i patrzeć, jak jaszczurka rośnie w człekokształtny glut. Zanim policzyłam do trzech, mój brat leżał na brzuchu na trawniku, obok swojego miecza i torby. Wypluł trawę z ust. -

Jak to zrobiłaś?

323 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY -

Nie wiem - przyznałam. - Po prostu byłeś... nie taki jak trzeba.

Dzięki. - Wstał i sprawdził, czy ma wszystkie palce. Następnie zauważył dwóch magów i szczęka mu opadła. - Co ty im zrobiłaś? -

Jednego po prostu związałam. Drugiego ogłuszyłam. Magia.

-

Nie, chodzi mi o... - Urwał, nie znajdując słów, po czym poddał się i pokazał palcem.

Spojrzałam na magów i krzyknęłam. Wayne nie ruszał się. Oczy i usta miał otwarte, ale nie mrugał powiekami ani nie oddychał. Leżący koło niego Jerrod wyglądał na podobnie skamieniałego. Na naszych oczach usta obu zaczęły błyszczeć, jakby połknęli zapałki. Spomiędzy ich warg wyskoczyły dwie maleńkie żółte kulki ognia, znikając w świetle słonecznym. -

Co... co to było? - zapytałam. - Czy oni nie żyją?

Carter zbliżył się do nich ostrożnie i położył dłoń na szyi Wayne'a. -

To nawet nie wygląda na skórę. Bardziej na kamień.

-

Nie, oni byli ludźmi! Nie zmieniłam ich w kamień!

Carter dotknął czoła Jerroda w miejscu, gdzie trafiła go moja różdżka. -

Pęknięte.

-Co? Carter wyciągnął miecz. Zanim zdążyłam krzyknąć, uderzył rękojeścią w twarz Jarreda - głowa maga rozsypała się w okruchy niczym doniczka.

-

Oni są z gliny - oznajmił Carter. - Obaj są uszebti.

Kopnął rękę Wayne'a i usłyszałam, jak kończyna pęka z trzaskiem pod sznurkiem. -

Ale przecież rzucali zaklęcia - powiedziałam. - I mówili. Byli prawdziwi.

324 SADIE Zobaczyliśmy, jak uszebti rozpadają się w pyl, pozostawiając po sobie jedynie mój kawałek sznurka, dwie laski i nieco podartych ubrań. Thot nas sprawdzał - oświadczył Carter. - Ale te kule ognia... - Zmarszczył brwi, jakby usiłował przypomnieć sobie coś ważnego. To pewnie magia, która ich ożywiała - domyśliłam się. -Poleciała z powrotem do swojego pana... jak nagranie tego, co zrobili? Dla mnie brzmiało to jak solidna teoria, ale Carter miał bardzo zaniepokojoną minę. Wskazał na rozwalone drzwi posiadłości. -

Cały dom tak wygląda?

Gorzej. - Spojrzałam na zniszczone marynarki Elvisa leżące pod ubraniami Jerroda, na rozsypane błyskotki. Może i Elvis był pozbawiony gustu, ale nagle poczułam żal z powodu spustoszonego pałacu „Króla". Skoro to miejsce było takie ważne dla taty. .. Nagle przyszło mi coś do głowy. -

Jak brzmiało to słowo, które wypowiedział Amos, kiedy naprawiał talerzyk?

Carter zamyślił się. -

Tu chodzi o cały dom, Sadie. Nie o talerzyk.

-

Pamiętam - powiedziałam. - Che-nem!

Na mojej dłoni pojawił się złoty hieroglif. Uniosłam go w górę i zdmuchnęłam w kierunku domu. Cały Graceland otoczyła poświata. Kawałki drzwi poleciały na miejsce i skleiły się z powrotem. Podarte strzępy ubrań Elvisa znikły. 325 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY -

Super - powiedział Carter. - Myślisz, że na wnętrze też podziałało?

Mam... - Pociemniało mi przed oczami, nogi się pode mną ugięły. Byłabym runęła głową na ziemię, gdyby Carter mnie nie podtrzymał. -

Wszystko w porządku - pocieszył mnie. - To była wielka magia, Sadie. Niesamowite.

-

Za to wciąż nie znaleźliśmy przedmiotu, po który przysłał nas Thot.

-

Aha - odparł Carter. - Być może znaleźliśmy.

Wskazał na grób Elvisa, a ja zobaczyłam: pamiątka zostawiona przez jakiegoś wielbiciela... Naszyjnik ze srebrnym krzyżem z kokardką, zupełnie jak na koszulce mamy na mojej starej fotografii. -

Anch - powiedziałam. - Egipski symbol wiecznego życia.

Carter podniósł zawieszkę. Do łańcuszka przyczepiony był niewielki zwój papirusu. Co to jest? - wymamrotał, odwijając papirus. Wpatrywał się w niego z takim napięciem, że myślałam, że wypali w nim dziurę. -

Co? - zajrzałam mu przez ramię.

Malunek wyglądał na starożytny. Przedstawiał złotego, na-krapianego kota trzymającego jedną łapą sztylet i ucinającego łeb wężowi. 326 SADIE Poniżej ktoś dopisał czarnym pisakiem: Nie przerywaj walki! To wandalizm, nie? - zauważyłam. - Takie pisanie po starożytnym rysunku? No i dość dziwaczny podarunek dla Elvisa. Carter jakby mnie nie słyszał. Gdzieś już widziałem ten obrazek. Znajduje się w wielu grobowcach. Nie wiem, dlaczego nigdy nie przyszło mi do głowy... Przyjrzałam się uważniej rysunkowi. Coś na nim wyglądało dziwnie znajomo. -

Wiesz, co to znaczy? - zapytałam.

-

To jest Kot Ra walczący z głównym wrogiem boga słońca, Apopisem.

-

To ten wąż - powiedziałam.

-

Aha, Apopis był...

-

Ucieleśnieniem chaosu - dokończyłam, przypominając sobie słowa Nut.

Carter był pod wrażeniem - i słusznie. Zgadza się. Apopis jest jeszcze gorszy od Seta. Egipcjanie wierzyli, że Sądny Dzień nastąpi, kiedy Apopis pożre słońce i zniszczy całe Stworzenie. -

Ale... kot go zabił - zauważyłam z nadzieją w głosie.

Kot w kółko go zabija - odparł Carter. - To jak z powtarzaniem wzorów, o których mówił. Chodzi o to, że... pytałem kiedyś tatę, czy ten kot miał imię. A on powiedział, że nikt nie wie na pewno, ale większość ludzi uważa, że to Sachmet, ta dzika bogini lwica. Nazywano ją Okiem Ra, ponieważ odwalała za niego brudną robotę. On dostrzegał wroga, ona go zabijała. -

Super. I co się nie zgadza?

-

To, że ten kot nie wygląda jak Sachmet. Właśnie przyszło mi do głowy...

W końcu to zobaczyłam i po plecach przebiegł mi dreszcz. 327 24. NISZCZĘ NIEBIESKIE ZAMSZOWE BUTY -

Kot Ra wygląda dokładnie jak Muffmka. To Bastet.

W tej samej chwili ziemia zadrżała. Fontanna rozjarzyła się światłem, a przed nami otwarły się ciemne drzwi. -

Chodźmy — powiedziałam. - Mam kilka pytań do Thota. No i zamierzam dać mu w dziób. .

c 25. Wygrywamy wycieczkę

A

do krainy śmierci TER Zamiana w jaszczurkę może naprawdę zepsuć humor. Kiedy wyszliśmy za drzwi domu, usiłowałem to ukrywać, ale czułem się źle. Łatwo pomyśleć: „Hej, ty przecież już się zmieniałeś w sokoła. O co więc chodzi?". O to, że kiedy ktoś zmusza człowieka do zmiany kształtu - to zupełnie inna bajka. To jak znaleźć się nagle w zgniatarce śmieci: całe ciało ściska się w coś mniejszego od dłoni. Jest to bolesne i upokarzające. Wróg widzi mnie jako głupią, nieszkodliwą jaszczurkę, a następnie naciska swoją wolą, przytłaczając moje myśli, aż przybiorę wybrany przez niego kształt. Pewnie mogłoby być gorzej. Mógłby sobie wyobrazić mnie jako nietoperza, ale jednak... Oczywiście byłem wdzięczny Sadie za to, że mnie uratowała, ale czułem się też jak ostatnia oferma. Wystarczającym wstydem było to, że dałem plamę na boisku do koszykówki ze stadem pawianów. Ale na dodatek całkowicie zawaliłem w bitwie. 329 25. WYGRYWAMY WYCIECZKĘ DO KRAINY ŚMIERCI

Może i poradziłem sobie nieźle z Leroyem, lotniskowym potworem, ale w obliczu dwóch magów (na dodatek glinianych) dałem się zamienić w gada w ciągu sekundy. Jak miałem stanąć przeciwko Setowi? Otrząsnąłem się z tych myśli, kiedy przeszliśmy za portal, ponieważ nie zaprowadził nas do gabinetu Thota. Przed nami wznosiła się wielka szklano-metalowa piramida, prawie tak duża jak te w Gizie. W oddali widać było wieżowce Memphis. Za nami płynęła rzeka Missisipi. Słońce właśnie zachodziło, zalewając rzekę i piramidę złotym blaskiem. U stóp piramidy, obok siedmiometrowego posągu faraona opisanego jako Ramzes Wielki, Thot urządził piknik z żeberkami, karczkiem, sosem barbecue, chlebem, korniszonami i całą resztą. Sam brzdąkał na gitarze z przenośnym wzmacniaczem. Chufu stał obok niego, zasłaniając sobie uszy. -

O, świetnie. - Thot zagrał akord, który zabrzmiał jak śmiertelny jęk chorego osła. - Przeżyliście.

Wpatrywałem się z zachwytem w piramidę. Skąd to się wzięło? Ty nie... nie zbudowałeś tego, prawda? -Przypomniała mi się wyprawa mojego ba do czerwonej piramidy Seta i nagle wyobraziłem sobie bogów wystawiających takie budowle w całych Stanach. Thot zachichotał. Nie musiałem tego budować. Mieszkańcy Memphis to zrobili. Ludzie nigdy nie zapomnieli o Egipcie, wiesz? Ilekroć budują miasta na brzegach rzeki, przypominają sobie swoje dziedzictwo, obecne głęboko w ich podświadomości. To jest Pyramid Arena - szósta co do wielkości piramida świata. Była tu hala sportowa do... Jak się nazywa ta twoja ulubiona gra, Chufu? 330 CARTER Agh! - odparł Chufu urażonym tonem. I przysiągłbym, że posłał mi bardzo nieprzyjemne spojrzenie. Właśnie, koszykówka - powiedział Thot. - Ale nastały dla niej ciężkie czasy. Od wielu lat jest opuszczona. Choć właściwie już nie. Ja się tu wprowadzam. Macie anch? Przez chwilę zastanawiałem się, czy pomaganie Thotowi jest dobrym pomysłem, ale potrzebowaliśmy go. Rzuciłem mu naszyjnik. -

Doskonale - powiedział. - Anch z grobu Elvisa. Potężna magia!

Sadie zacisnęła pięści. -

Omal nie zginęliśmy, próbując to zdobyć. Oszukałeś nas.

-

To nie było oszustwo - odparł z naciskiem. - To był sprawdzian.

-

Te postacie - powiedziała Sadie - tamte uszebti...

Tak, to moje najlepsze dzieła od stuleci. Szkoda, że się potłukły, ale przecież nie mogłem pozwolić, żebyście pobili prawdziwych magów, prawda? Uszebti są doskonałymi dublerami. -

Oglądałeś to wszystko — wymruczałam.

Och, tak. - Thot wyciągnął rękę. Na jego dłoni zatańczyły dwa małe ogniki - magiczne istoty, które wydostały się z ust uszebti. - To są... nagrywarki, pewnie tak byście to nazwali. Dostałem pełny raport. Pokonaliście glinianych magów, nie uciekając się do zabijania. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem, Sadie. Zdołałaś kontrolować swoją magię, a także Izydę. A ty, Carterze, świetnie sobie poradziłeś, zmieniony w jaszczurkę. Myślałem, że ze mnie kpi. Nagle jednak uświadomiłem sobie, że w jego oczach było prawdziwe współczucie, jakby moja porażka też była rodzajem testu. 331 25. WYGRYWAMY WYCIECZKĘ DO KRAINY ŚMIERCI Napotkasz gorszych wrogów, Carterze - ostrzegł mnie. - Już teraz Dom Życia wysyła przeciwko wam swoich najlepszych ludzi. Ale napotkasz również przyjaciół tam, gdzie najmniej będziesz się spodziewał. Nie wiedziałem dlaczego, ale odniosłem wrażenie, że mówił o Ziyi... A może to było tylko myślenie życzeniowe. Thot wstał i podał Chufu swoją gitarę. Rzucił anch na posąg Ramzesa, a naszyjnik zapiął się wokół szyi faraona. -

Masz, Ramzesie - zwrócił się do posągu. - Za nasze nowe życie.

Pomnik rozbłysnął lekko, jakby światło zachodzącego słońca właśnie pojaśniało dziesięciokrotnie. Poświata objęła całą piramidę, by następnie powoli zgasnąć. O, tak - zamyślił się Thot. - Chyba będziemy tu szczęśliwi. Kiedy znów mnie odwiedzicie, moje dzieci, będę miał znacznie większe laboratorium. Była to dość przerażająca wizja, ale starałem się nie tracić jasności umysłu. -

Znaleźliśmy coś jeszcze - odezwałem się. — Musisz nam to wyjaśnić.

Wyciągnąłem rysunek z kotem i wężem. -

To kot i wąż - oznajmił Thot.

Dzięki ci, boże mądrości. To ty umieściłeś tam ten papirus, żebyśmy go znaleźli, prawda? Chciałeś dać nam jakąś podpowiedź. -

Kto, ja?

~ Zabij go ~ odezwał się Horus.

~ Zamknij się ~ odpowiedziałem. ~ To przynajmniej rozwal tę gitarę. Ten kot to Bastet - kontynuowałem, starając się ignorować gadaninę mojego wewnętrznego psychotycznego sokoła. 332 CARTER - Czy to ma coś wspólnego z tym, dlaczego nasi rodzice uwolnili bogów? Thot wskazał na talerze piknikowe. -

Czy wspominałem już o grillu? Sadie tupnęła nogą.

-

Umawialiśmy się, Dże-huti!

Wiesz co... lubię to imię - rozmarzył się Thot - ale znacznie mniej, kiedy ty je wymawiasz. O ile pamiętam, zgodnie z umową miałem wam wyjaśnić, jak posługiwać się księgą zaklęć. Mogę prosić? Wyciągnął rękę. Niechętnie, ale wyjąłem magiczną księgę z torby i podałem mu. Thot otwarł ją. Ach, powrót do przeszłości. Tyle formuł. W dawnych czasach wierzyliśmy w rytuały. Dobre zaklęcie trzeba było czasem przygotowywać przez kilka tygodni, zbierając egzotyczne składniki na całym świecie. -

Nie mamy kilku tygodni - zauważyłem.

-

Pośpiech, pośpiech, pośpiech - westchnął Thot.

-

Agh - przytaknął Chufu, obwąchując gitarę. Thot zamknął książkę i podał mi ją z powrotem.

-

No, to jest inkantacja, która może zniszczyć Seta.

-

Tyle wiemy - odparła Sadie. - Czy to go zniszczy na dobre?

-

Nie, nie. Ale zniszczy jego formę w tym świecie, pośle go

w otchłań Duat i zredukuje jego moc tak, że nie będzie zdolny pojawić się znowu przez długi czas. Zapewne przez całe stulecia. Brzmi nieźle - powiedziałem. - Jak mamy to odczytać? Thot wpatrywał się we mnie takim wzrokiem, jakby odpowiedź była oczywista. 333 25. WYGRYWAMY WYCIECZKĘ DO KRAINY ŚMIERCI

Nie jesteście w stanie tego przeczytać, ponieważ te słowa da się wypowiedzieć jedynie w obecności Seta. Kiedy już przed nim staniecie, Sadie powinna otworzyć książkę i wyrecytować zaklęcie. Będzie wiedziała, co robić, kiedy nadejdzie czas. Super - odezwała się Sadie. - A Set będzie stał spokojnie, słuchając, jak czytam jego wyrok śmierci. Thot wzruszył ramionami. Nie twierdziłem, że będzie łatwo. Potrzebujesz też dwóch składników, żeby zaklęcie zadziałało. Jeden z nich jest werbalny i jest to sekretne imię Seta... -

Co? - zaprotestowałem. - Jak my je mamy wykombinować?

Obawiam się, że będzie trudno. Sekretnego imienia nie da się po prostu przeczytać w książce. Zeby dało moc nad kimś, musi je wyjawić osobiście jego posiadacz, własnym głosem. -

Rewelacja - powiedziałem. — Po prostu zmusimy Seta, żeby nam je podał.

-

Możecie też go oszukać — podpowiedział Thot. - Albo przekonać.

-

A nie ma innego sposobu? - zapytała Sadie.

Thot strzepnął atramentową plamę ze swojego fartucha. Hieroglif zamienił się w motyla i odfrunął. Myślę... że jest. Możecie zapytać osoby najbliższej sercu Seta... Osoby, która najbardziej go kocha. Ona również potrafi wymówić to imię. -

Przecież nikt nie kocha Seta! - wykrzyknęła Sadie.

-

Jego żona - domyśliłem się. - Ta inna bogini, Neftyda.

Thot przytaknął. -

To rzeczna bogini. Może znajdziecie ją w rzece.

-

Coraz lepiej - mruknąłem.

Sadie zmierzyła Thota ponurym spojrzeniem. 334

CARTER -

Wspomniałeś, że jest jeszcze jeden składnik?

-

Ten jest fizyczny - oświadczył Thot. - Pióro prawdy.

-

Co takiego? - zapytała Sadie.

Ale ja wiedziałem, o czym mowa, i serce skoczyło mi do gardła.

-

Z Krainy Umarłych.

Thot rozpromienił się. -

Właśnie.

-

Czekaj - wtrąciła się Sadie. - O czym on mówi?

Usiłowałem ukryć strach. Kiedy umierało się w starożytnym Egipcie, trzeba było odbyć podróż do Krainy Umarłych wyjaśniłem. - To była naprawdę niebezpieczna podróż. W końcu docierało się do Sali Sądu, gdzie życie było ważone na Wadze Anubisa: twoje serce na jednej szalce, pióro prawdy na drugiej. Jeśli zdałeś ten test, otrzymywałeś wieczne szczęście. Jeśli nie, potwór pożerał twoje serce i przestawałeś istnieć. -

Ammit Pożeraczka - powiedział melancholijnie Thot. -Sprytna dziewczynka.

Sadie zamrugała powiekami. -

A jak dokładnie mamy niby zdobyć piórko z tej Sali Sądu?

Może Anubis będzie w dobrym humorze - podpowiedział Thot. - Raz na jakiś tysiąc lat się to zdarza. Ale jak mamy się w ogóle dostać do Krainy Umarłych? - zapytałem. - To znaczy... bez umierania. Thot wpatrywał się w zachodni horyzont, gdzie słońce przybierało krwistoczerwoną barwę. Obstawiałbym, że nocą i rzeką. W ten sposób większość ludzi dostaje się do Krainy Umarłych. Użyłbym łódki. Na drugim końcu rzeki znajdziecie Anubisa... - Wskazał na północ, po czym 335 25. WYGRYWAMY WYCIECZKĘ DO KRAINY ŚMIERCI zmienił zdanie i skierował palec ku południu. - Zapomniałem, że tu rzeki płyną na południe. Wszystko jest na odwrót. Agh! - Chufu przebiegł palcami po progach gitary i zagrał potężny rockowy riff. Następnie beknął, jakby nic się nie stało, i odłożył gitarę. Oboje z Sadie spojrzeliśmy tylko na niego, ale Thot skinął głową, jakby pawian właśnie wygłosił jakąś głęboką mądrość. -

Jesteś pewny, Chufu? — zapytał Thot.

Chufu warknął. Doskonale. - Bóg westchnął. - Chufu mówi, że chciałby pójść z wami. Proponowałem mu, żeby został tutaj i zajął się wstukiwaniem mojego doktoratu z fizyki kwantowej, ale nie był zainteresowany.

Ciekawe dlaczego - powiedziała Sadie. - Miło, że Chufu się z nami wybierze, ale gdzie znajdziemy łódź? Jesteście z krwi faraonów - odparł Thot. - Faraonowie zawsze mają dostęp do łodzi. Pamiętajcie tylko, żeby się nią mądrze posługiwać. Skinął głową w kierunku rzeki. Do brzegu zbliżał się, terko-cząc, staroświecki parowiec z łopatkowym kołem, a z jego kominów wydobywał się dym. -

Życzę wam szczęśliwej podróży - powiedział Thot. - I do zobaczenia.

Mamy tym popłynąć? - zapytałem. Ale kiedy odwróciłem się, żeby spojrzeć na Thota, on zniknął, zabrając z sobą piknik. -

Super - mruknęła Sadie.

-

Agh! - zgodził się Chufu. Po czym wziął nas za ręce i poprowadził na brzeg.

c 26. Na pokładzie

A

„Egipskiej Królowej" RTER Jeśli chodzi o podróże do Krainy Umarłych, to statek był całkiem fajny. Miał kiłka pokładów z ozdobnymi rełingami pomalowanymi na czarno i zielono. Umocowane na burtach koła burzyły wodę, a obok nich widniało wypisane złotymi literami imię statku: EGIPSKA KRÓLOWA. Na pierwszy rzut oka można było uznać, że jest to kolejna atrakcja turystyczna: jedno z pływających kasyn czy też statek wycieczkowy dla staruszków. Ale z bliska przykuwały wzrok dziwaczne detale. Pod tekstem angielskim nazwa statku została zapisana demotykiem i hieroglifami. Z kominów unosił się połyskujący dym, jakby parowiec napędzało płynne złoto. Wokół pokładów unosiły się kule wielokolorowego ognia. A na dziobie poruszało się i mrugało dwoje wielkich malowanych oczu, przepatrując rzekę w poszukiwaniu przeszkód. - To dziwne - zauważyła Sadie. Przytaknąłem. 337 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" Widywałem wcześniej oczy malowane na statkach. Ciągle się to praktykuje na Morzu Śródziemnym. Ale zazwyczaj one się nie poruszają. Co? Nie, nie chodzi mi o głupie oczy. Ta pani na najwyższym pokładzie. Czy to nie... - Sadie rozpromieniła się. - Bastet!

Rzeczywiście, nasza ulubiona kotka wychylała się przez okienko kabiny pilota. Miałem właśnie jej pomachać, kiedy zauważyłem stwora stojącego obok niej i trzymającego koło sterowe. Miał on ludzkie ciało ubrane w biały mundur kapitana. Zamiast głowy jednak z kołnierzyka wynurzała się podwójna siekiera. I nie mam na myśli takiej siekierki do ciosania drewna. Mówię o toporze bojowym: dwa żelazne ostrza w kształcie półksiężyców, jedno z przodu, gdzie powinna być twarz, a drugie z tyłu. Oba ostrza były poplamione podejrzanie wyglądającą czerwienią. Statek podpłynął do nabrzeża. Płomienne kule zaczęły się uwijać - spuszczać trap, wiązać liny i wykonywać wszystkie zadania załogi. Nie mam pojęcia, jak to robiły bez rąk i nie podpalając wszystkiego dookoła, ale oglądałem w tym tygodniu dziwniejsze rzeczy. Bastet zeszła na dół. Kiedy tylko weszliśmy na pokład, uściskała nas wszystkich - łącznie z Chufu, który chciał się jej odwzajemnić iskaniem. -

Cieszę się, że przeżyliście! - zawołała. - Co się stało?

Opowiedzieliśmy jej wszystko w skrócie, a jej włosy znów się najeżyły. Elvis? Ha! Thot robi się okrutny na starość. Cóż, nie powiem, żebym cieszyła się z ponownej podróży tym parowcem. Nienawidzę wody, ale podejrzewam... -

Płynęłaś już kiedyś tym statkiem? - zapytałem.

338 CARTER Uśmiech Bastet przygasł. -

Jak zwykłe masz milion pytań, ale najpierw coś zjedzmy. Kapitan czeka.

Nie spieszyło mi się do spotkania z wielkim toporem i nie miałem też wcale ochoty na kolejny posiłek złożony z ulubionych przez Bastet grzanek serowych z kocią karmą, ale poszliśmy za nią na statek. Mesa była elegancko urządzona w stylu egipskim. Ściany były pokryte kolorowymi malowidłami przedstawiającymi bogów. Pozłacane kolumny podtrzymywały sufit. Długi stół zastawiony był wszelkimi typami przekąsek: kanapkami, pizzą, hamburgerami, meksykańskim żarciem i tak dalej. Mogło nam to jakoś wynagrodzić stratę pikniku u Thota. Obok stołu zobaczyłem przenośną lodówkę, szereg złotych kielichów i automat z napojami orzeźwiającymi, który miał chyba ze dwadzieścia opcji. Mahoniowe krzesła były rzeźbione w kształty pawianów, co przypominało mi nieco za bardzo pokójdżunglę w Gracelandzie, ale Chufu nie protestował. Szczeknął na swoje krzesło, żeby pokazać, kto tu rządzi, po czym usiadł mu na kolanach. Wziął z koszyka z owocami kilka fig i zaczął je obierać. Po drugiej stronie pomieszczenia otwarły się drzwi i do środka wszedł ten siekierowaty koleś. Musiał się schylić, żeby nie rozciąć framugi. Pani i panie Kane - odezwał się kapitan, kłaniając się. Jego głos był drżącym szumem, który rezonował wzdłuż przedniego ostrza. Widziałem kiedyś na filmie, jak jeden facet grał na pile,

uderzając w nią młotkiem, i głos kapitana brzmiał dość podobnie. - To dla mnie zaszczyt gościć was na pokładzie. -

Pani Kane - powtórzyła Sadie. - Podoba mi się.

339 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" -

Nazywam się Zakrwawione Ostrze - oznajmił kapitan. - Jakie są wasze rozkazy?

Sadie uniosła jedną brew, spoglądając na Bastet. -

On spełnia nasze rozkazy?

W granicach rozsądku - odparła. - Jest związany z waszą rodziną. Wasz ojciec... Odchrząknęła. - No dobra, on i wasza matka wezwali tę łódź. Toporowy demon wydał pomruk niezadowolenia. -

Nie powiedziałaś im, bogini?

-

Właśnie do tego zmierzam - odburknęła Bastet.

-

Czego nam nie powiedziałaś? - zapytałem.

Kilku szczegółów. - Pospiesznie zabrała się za wyjaśnienia: - Łódź można wezwać tylko raz w roku, i to tylko w wielkiej potrzebie. Powinniście wydać rozkazy kapitanowi od razu. Musi mieć jasne wytyczne, jeśli mamy płynąć, hm, bezpiecznie. Zastanawiałem się, co tak niepokoi Bastet, ale toporowy czekał na rozkazy, a plamy zaschniętej krwi na jego ostrzach podpowiadały mi, że chyba lepiej nie trzymać go w niepewności. -

Musimy odwiedzić Salę Sądu - stwierdziłem. - Zabierz nas do Krainy Umarłych.

Zakrwawione Ostrze zaszumiał zamyślony. -

Zorganizuję wszystko, panie Kane, ale to zajmie trochę czasu.

Nie mamy go w nadmiarze. - Odwróciłem się do Sadie. -Dziś jest wieczór... którego? Dwudziestego siódmego? Kiwnęła głową na potwierdzenie. Pojutrze o wschodzie słońca Set ukończy swoją piramidę i zniszczy świat, jeśli go nie powstrzymamy. A więc, kapitanie Bardzo Długie Ostrze, czy jak tam pan ma na imię, powiedziałbym, że dosyć się nam spieszy. 340 CARTER

Oczywiście, zrobimy, co w naszej mocy - odparł demon, choć tym razem jego głos zabrzmiał nieco, no, ostro. — Załoga przygotuje wasze kajuty. Czy zechcecie się w tym czasie posilić? Spojrzałem na stół zastawiony jedzeniem i uświadomiłem sobie, jak bardzo jestem głodny. Nie jadłem nic, odkąd opuściliśmy pomnik Waszyngtona. -

Aha. Hm, dziękuję, panie Zakrwawiony.

Kapitan ukłonił się ponownie, co sprawiło, że przez chwilę przypominał gilotynę. Następnie zostawił nas z obiadem. Z początku byłem zbyt zajęty jedzeniem, żeby rozmawiać. Pochłonąłem kanapkę z rostbefem, kilka kawałków ciasta wiśniowego z lodami i trzy szklanki piwa imbirowego, zanim wreszcie zaczerpnąłem powietrza. Sadie zjadła mniej. Ale ona nie opuściła posiłku w samolocie. Zadowoliła się kanapką z serem i ogórkiem oraz wypiła jeden z tych dziwacznych angielskich napojów - ribenę. Chufu wybierał ostrożnie wszystko, co zaczynało się na f: figi, frytki, falafel i jakieś kawałki mięsa. Znów flamingi? Czy może foki? Nie miałem ochoty nawet zgadywać. Ogniste kule unosiły się czujnie w całym pokoju, napełniając nam szklanki i zabierając talerze, które już opróżniliśmy. Po tylu dniach spędzonych na ucieczce przed niechybną śmiercią miło było usiąść przy stole i zrelaksować się. Dawno już nic mnie tak nie ucieszyło jak wiadomość, że kapitan nie jest w stanie przetransportować nas natychmiast do Krainy Umarłych. Agh! - Chufu otarł usta i sięgnął po jedną z ognistych kul. Ukształtował ją w połyskującą piłkę do koszykówki i prychnął na mnie. 341 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" Po raz pierwszy byłem całkowicie pewny, co powiedział po pa-wianiemu. To nie było zaproszenie. Znaczyło to coś w rodzaju: „Sam sobie pogram w piłkę. Nie zamierzam cię zapraszać, ponieważ od twojego beztalencia robi mi się niedobrze". -

Spoko, chłopie - odparłem, chociaż czułem, że jestem purpurowy ze wstydu. - Baw się dobrze.

Chufu parsknął jeszcze raz, po czym odbiegł w podskokach z piłką pod pachą. Zastanawiałem się, czy na którymś z pokładów znajdzie boisko. Po drugiej stronie stołu Bastet odsunęła od siebie talerz. Ledwie ruszyła swoją tuńczykową karmę. -

Nie jesteś głodna? - zapytałem.

Hm? Och... chyba nie. - Apatycznie obracała w palcach swoją szklankę. Na jej twarzy malowało się uczucie, które nie kojarzy mi się z kotami: poczucie winy. Spojrzeliśmy po sobie z Sadie. Wymieniliśmy kilka milczących uwag w rodzaju:

~ T'y ją zapytaj. ~ Nie, ty. Oczywiście Sadie lepiej wychodzi rzucanie wrednych spojrzeń, więc przegrałem pojedynek. -

Bastet? - zagadnąłem. - Kapitan chciał, żebyś nam coś powiedziała.

Zawahała się. Ach, to? Nie powinieneś słuchać demonów. Zakrwawione Ostrze jest związany magią, żeby służyć, ale jeśli kiedykolwiek zerwie się ze smyczy, posłuży się tym toporem przeciwko nam wszystkim, wierz mi. -

Zmieniasz temat - zauważyłem.

342 CARTER Bastet jeździła palcem po blacie, rysując hieroglify w zaparowanym miejscu po szklance. Chcesz prawdy? Nie byłam na pokładzie tego statku od tamtej nocy, kiedy zginęła wasza matka. Twoi rodzice zacumowali statek na Tamizie. Po tym... wypadku... wasz ojciec przywiózł mnie tutaj. To tu zawarliśmy naszą umowę. Zorientowałem się, że mówiąc „tu", ma na myśli dokładnie: przy tym stole. Mój ojciec siedział tu zrozpaczony po śmierci mamy. .. i nie miał go kto pocieszyć oprócz tej kociej bogini, toporowego demona i gromadki szybujących światełek. Wpatrywałem się w twarz Bastet w przyćmionym świetle. Myślałem o tym rysunku, który znaleźliśmy w Gracelandzie. Nawet w ludzkim ciele Bastet bardzo przypominała tamtego kota narysowanego przez jakiegoś artystę tysiące lat temu. -

To nie był po prostu potwór chaosu, prawda? - zapytałem.

Bastet rzuciła mi uważne spojrzenie. -

O co ci chodzi?

To, z czym walczyłaś, kiedy nasi rodzice wyzwolili cię z obelisku. To nie był zwykły potwór chaosu. Ty walczyłaś z Apopisem. Usługujące nam światełka przygasły. Jedno upuściło talerz i zafurkotało nerwowo. Nie wymawiaj imienia węża - ostrzegła mnie Bastet. -Zwłaszcza kiedy zmierzamy w noc. Noc jest jego królestwem. A więc to prawda. - Sadie potrząsnęła głową z przerażeniem. — Dlaczego nic nam nie powiedziałaś? Dlaczego nas okłamałaś?

Bastet spuściła wzrok. Siedząc tak w ciemności, sprawiała wrażenie zmęczonej i kruchej. Na jej twarzy rysowały się ostro ślady dawnych bitew. 343 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" Byłam Okiem Ra. - Mówiła przyciszonym głosem. - Wojownikiem boga słońca, narzędziem jego woli. Macie pojęcie, jak wielki to zaszczyt? Wyciągnęła pazury i przyjrzała się im. Kiedy ludzie widzą wizerunki bojowego Kota Ra, zakładają, że to Sachmet, lwica. I ona była jego pierwszym wojownikiem, to prawda. Okazała się jednak zbyt gwałtowna, zbyt trudna do kontrolowania. W końcu Sachmet została zmuszona do ustąpienia, a Ra wybrał mnie na nowego wojownika: małą Bastet. Dlaczego mówisz tak, jakbyś się wstydziła? - spytała moja siostra. - Powiedziałaś, że to zaszczyt. Z początku byłam dumna, Sadie. Walczyłam z wężem przez stulecia. Koty i węże są śmiertelnymi wrogami. Wykonywałam swoje zadanie dobrze. Ale potem Ra odszedł do nieba. Swoim ostatnim zaklęciem związał mnie z wężem. Wrzucił nas oboje do tej otchłani, gdzie moim obowiązkiem było walczyć z nim i utrzymywać go tam na wieki. Zacząłem sobie coś uświadamiać. -

Nie byłaś więc zwykłym więźniem. Zostałaś tam uwięziona dużo wcześniej niż inni bogowie.

Zamknęła oczy. Pamiętam wciąż słowa Ra: „Moja wierna kotko, oto twoje najważniejsze zadanie". A ja byłam dumna z tego... przez stulecia. Potem przez tysiąclecia. Wyobrażasz sobie, jak to jest? Sztylety przeciwko kłom, cięcia i pchnięcia, niekończąca się walka w mroku. Nasze siły życiowe słabły - mojego przeciwnika i moje - i zaczęłam rozumieć, na czym polegał plan Ra. Wąż i ja mieliśmy rozszarpać się w nicość, a wtedy świat byłby bezpieczny. Tylko dzięki temu Ra mógł wycofać się w spokoju ducha, wie344 CARTER dząc, że chaos nigdy nie pokona Maat. A ja spełniłabym swój obowiązek. Nie miałam wyboru. Dopóki wasi rodzice... -

.. .nie dali ci możliwości ucieczki - dokończyłem. - A ty skorzystałaś.

Bastet podniosła na mnie smutny wzrok. Jestem królową kotów. Mam wiele mocy. Ale prawdę mówiąc, Carterze... koty nie są bardzo odważne.

-

A Apo... twój przeciwnik?

Pozostał uwięziony w otchłani. Twój ojciec i ja byliśmy tego pewni. Wąż był już bardzo osłabiony przez tysiąclecia walki ze mną, a kiedy twoja matka poświęciła własne życie, żeby zapieczętować otchłań, cóż... To była bardzo potężna magia. Nie powinno być mowy o tym, żeby Wąż złamał tego rodzaju pieczęć. Ale lata mijały... i mieliśmy coraz większe wątpliwości, czy więzienie go powstrzyma. Gdyby w jakiś sposób zdołał się wydostać i odzyskać siłę, nie wyobrażam sobie, co by się działo. I byłaby to moja wina. Usiłowałem sobie wyobrazić tego węża Apopisa - stworzenie chaosu gorsze jeszcze od Seta. Wyobraziłem sobie Bastet z jej sztyletami, zwartą w walce z tym potworem od stuleci. Może powinienem był gniewać się na nią za to, że nie powiedziała nam od razu prawdy. Ale zamiast tego było mi jej żal. Postawili ją w takiej samej sytuacji jak nas teraz: zmuszoną robić coś, co ją przerastało. -

Dlaczego nasi rodzice cię uwolnili? - zapytałem. - Powiedzieli ci?

Przytaknęła powoli. Przegrywałam tę walkę. Twój ojciec opowiedział, co zobaczyła wasza matka... O okropnych wydarzeniach, które nastąpią, jeśli Wąż mnie pokona. Musieli mnie uwolnić, dać mi czas 345 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" na wyleczenie ran. Powiedzieli, że to pierwszy krok do przywracania siły bogów. Nie mówię, że zrozumiałam cały ich plan. Z ulgą przyjęłam propozycję waszego ojca. Przekonałam samą siebie, że robię coś dobrego dla bogów. Ale to nie zmienia faktu, że byłam tchórzem. Zawiodłam. -

To nie twoja wina - odpowiedziałem. - Ra nie postąpił uczciwie, prosząc cię o to.

Carter ma rację - wtrąciła się Sadie. - To zbyt wielkie poświęcenie dla jednej osoby... czy tam dla jednej kociej bogini. To była wola mojego króla - odparła Bastet. — Faraon ma prawo rozporządzać poddanymi dla dobra królestwa... Nawet poświęcać ich życie... A oni muszą być posłuszni. Horus o tym wie. Byl wiele razy faraonem. -

Ma rację — odezwał się Horus.

-

W takim razie miałaś głupiego króla - oznajmiłem.

Statek zatrząsł się, jakby uderzył kilem w mieliznę. Bądź ostrożny, Carterze - ostrzegła mnie Bastet. - Ma-at, porządek świata, opiera się na lojalności wobec prawowitego króla. Jeśli to podważasz, dostaniesz się pod wpływy chaosu. Czułem taką frustrację, że najchętniej bym coś rozbił. Miałem ochotę krzyczeć, że porządek wcale nie wydaje mi się dużo lepszy od chaosu, skoro trzeba dać się za niego zabić. ~ Zachowujesz się jak dziecko — upomniał mnie Horus. ~ Jesteś sługą Maat. Takie myśli są niegodne.

Oczy mnie piekły. -

W takim razie może to ja jestem niegodny.

-

Carter? - zapytała Sadie.

-

Nic takiego - odpowiedziałem. - Idę spać.

Wybiegłem z mesy. Jedno z migotliwych światełek dołączyło do mnie, prowadząc mnie na górę, do mojej kwatery. Kajuta 346 CARTER była zapewne bardzo ładna. Nie zwróciłem na to uwagi. Po prostu padłem na łóżko i odleciałem. Naprawdę przydałaby mi się ekstramocna magiczna poduszka, ponieważ moje ba odmówiło odpoczynku. [Nie, Sadie, nie sądzę, żeby owinięcie głowy taśmą izolacyjną miało pomóc]. Mój duch uleciał w stronę sterówki parowca, ale przy sterze nie dostrzegłem Zakrwawionego Ostrza. Łodzią kierował młody mężczyzna w skórzanej zbroi. Oczy miał obwiedzione czarnym kohlem, a głowę - ogoloną, jeśli nie liczyć zaplecionego warkoczyka. Facet musiał trenować na siłowni, ponieważ jego ramiona były potężne. Do pasa miał przypięty miecz podobny do mojego. Rzeka jest zdradliwa - odezwał się do mnie znajomym głosem. - Nie należy rozpraszać uwagi pilota. Cały czas powinien uważać na mielizny i ukryte pniaki. Dlatego na łodziach maluje się moje oczy, wiesz? Żeby wypatrywały niebezpieczeństw. -

Oczy Horusa - domyśliłem się. - To ty.

Bóg-sokół spojrzał na mnie, a ja dostrzegłem, że miał oczy w dwóch różnych kolorach: jedno jaskrawożółte jak słońce, a drugie połyskliwie srebrne jak księżyc. Rezultat był tak dezorientujący, że musiałem odwrócić wzrok. Wtedy zauważyłem, że cień Horusa nie odpowiada jego postaci. Mostek kapitański ocieniała sylwetka olbrzymiego sokoła. Zastanawiasz się, czy porządek jest lepszy od chaosu - powiedział. - Zapominasz o naszym rzeczywistym wrogu: Secie. Potrzebujesz nauki. Miałem właśnie powiedzieć: „Doprawdy, nie trzeba, wszystko w porządku". 347 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIE] KRÓLOWEJ" Ale moje ba zostało natychmiast przeniesione w zupełnie inne miejsce. Nagle znalazłem się na pokładzie samolotu - wielkiego jumbo jęta, jakim wiele razy latałem z tatą. W środkowym rzędzie siedzieli obok siebie Ziya Rashid, Desjardins i jeszcze dwaj magowie, otoczeni rodzinami z wrzeszczącymi dziećmi. Ziyi najwyraźniej to nie przeszkadzało. Medytowała po cichu z zamkniętymi oczami, podczas gdy Desjardins i dwaj pozostali wyglądali na tak niezadowolonych, że omal się nie roześmiałem.

Samolotem zatrzęsło. Desjardins rozlał sobie wino na kolana. Zamigotało światełko przypominające o zapięciu pasów, a w głośnikach wśród trzasków rozległy się słowa: - Mówi kapitan. Wygląda na to, że podczas lądowania w Dallas będziemy doświadczali niewielkich turbulencji, proszę zatem personel pokładowy... Bum! Oknami wstrząsnął wybuch - błyskawica, po której natychmiast nastąpił grzmot. Ziya gwałtownie otwarła oczy. -

Czerwony Pan.

Pasażerowie krzyczeli, kiedy samolot zapikował kilkadziesiąt metrów w dół. -

II commence! — Desjardins usiłował przekrzyczeć hałas. - Szybko!

Samolotem trzęsło, pasażerowie wrzeszczeli i chwytali się poręczy. Desjardins wstał i otwarł schowek pod sufitem. -

Proszę pana! - krzyknęła stewardesa. - Proszę pana, proszę siadać!

Desjardins zignorował jej uwagi. Wyciągnął cztery dobrze mi znane torby - magiczne przyborniki - i rzucił po jednej każdemu ze swoich towarzyszy. Nagle zaczęły się dziać naprawdę okropne rzeczy. Kabiną wstrząsnęło potężne szarpnięcie i samolot raptem przechylił się 348 CARTER gwałtownie na bok. Przez okna po prawej stronie zobaczyłem, że wicher wiejący z prędkością prawie ośmiuset kilometrów na godzinę urwał skrzydło samolotu. W kabinie zapanował chaos: wszędzie latały napoje, książki i buty, maski tlenowe spadały i chwiały się na swoich linkach, ludzie wrzeszczeli w panicznym strachu. -

Chrońcie nieświadomych! - rozkazał Desjardins.

Samolot zatrząsł się; w oknach i ścianach pojawiły się pęknięcia. Pasażerowie zamilkli, tracąc przytomność, kiedy spadło ciśnienie. Czterej magowie unieśli różdżki i samolot rozsypał się na kawałki. Przez moment magowie unosili się w wirze chmur burzowych, kawałków poszycia maszyny, bagaży i wirujących wraz z fotelami pasażerów, utrzymywanych wciąż przez pasy bezpieczeństwa. Nagle otoczyła ich biała poświata - bąbel mocy, który spowolnił rozpad samolotu i utrzymywał jego kawałki na niewielkiej przestrzeni. Desjardins wyciągnął przed siebie rękę i krawędź chmury popłynęła ku niemu niczym lina ratunkowa - macka wyglądającej jak wata białej mgły. Pozostali magowie zrobili to samo i burza ugięła się przed ich wolą. Biała para otoczyła ich i zaczęła rozpościerać kolejne wici przypominające kominy chmurowe. Chwytały one fragmenty samolotu i składały je z powrotem.

Koło Ziyi przeleciało dziecko, ale ona tylko wyciągnęła przed siebie laskę i wymruczała zaklęcie. Chmura otoczyła dziewczynkę i zaniosła ją z powrotem do środka. Wkrótce czwórka magów składała samolot wokół siebie, sklejając wyrwy mglistymi pajęczynami, aż w końcu cała kabina została otulona kokonem pary. Na zewnątrz szalała burza, waliły pioruny, ale pasażerowie spali mocno na swoich siedzeniach. -

Ziya! - krzyknął Desjardins. - Nie utrzymamy tego długo.

349 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" Magiczka pobiegła korytarzem, minęła go i skierowała się ku kabinie pilotów. Przód samolotu nie ucierpiał podczas katastrofy. Drzwi były uzbrojone i zamknięte, ale laska Ziyi zapłonęła i drzwi stopiły się jak wosk. Dziewczyna weszła do środka, gdzie zastała trzech nieprzytomnych pilotów. Widok z okna przyprawił mnie o mdłości. Przez wirujące chmury prześwitywała zbliżająca się szybko - bardzo szybko - ziemia. Ziya uderzyła różdżką w panele kontrolne. Po ekranach przebiegła czerwona energia. Wskaźniki podskoczyły, zegary zamrugały, wysokościomierz się wypoziomował. Samolot uniósł dziób i zaczął tracić prędkość. Widziałem, jak Ziya sprowadza samolot na pastwisko i gładko na nim ląduje. Następnie przewróciła oczami i zemdlała. Desjardins odnalazł ją i wziął w ramiona. - Szybko - zwrócił się do kolegów. - Śmiertelnicy wkrótce się przebudzą. Wyciągnęli Ziyę z kokpitu, a moje ba wycofało się przez zatarte obrazy. Zobaczyłem znów Phoenix - a w każdym razie jego część. W dolinie szalała potężna czerwona burza piaskowa, połykając budynki i wzgórza. W suchym, gorącym wietrze słyszałem śmiech Seta, który tarzał się w swojej mocy. Potem zobaczyłem Brooklyn: zrujnowany dom Amosa nad East River i wściekłą burzę śnieżną nad miastem - wyjący wiatr, siekący deszczem, śniegiem i gradem. Następnie przed moimi oczami pojawiło się miejsce, którego nie znałem: rzeka wijąca się przez pustynny kanion. Niebo zakrywały chmury czarne jak smoła, a powierzchnia rzeki zdawała się wrzeć. Pod wodą coś się poruszało - coś olbrzymiego, złego i potężnego... I wiedziałem, że to coś czeka na mnie. 350 CARTER To tylko początek ~ ostrzegł mnie Horus. ~ Set zniszczy każdego, na kim ci zależy■ Wierz mi, wiem coś o tym. Rzeka zmieniła się w mokradła porośnięte wysoką trzciną. Na niebie prażyło słońce. Węże i krokodyle prześlizgiwały się po wodzie. Na brzegu trzęsawiska stała kryta strzechą chatka. Przed nią kobieta i

mniej więcej dziesięcioletnie dziecko przyglądali się zniszczonemu sarkofagowi. Wiedziałem, że ta trumna była niegdyś dziełem sztuki - złota, wysadzana klejnotami - ale teraz metal był powyginany i czarny od brudu. Kobieta przebiegła dłońmi po pokrywie trumny. Nareszcie. - Miała twarz mojej matki: niebieskie oczy i włosy w kolorze karmelu, ale promieniała magiczną poświatą, a ja wiedziałem, że to jest Izyda. Zwróciła się do chłopca. Długo szukaliśmy, synu. Nareszcie go odzyskaliśmy. Posłużę się moją magią i przywrócę mu życie! -

Tato? — Chłopiec patrzył jak urzeczony na skrzynię. - On naprawdę jest w środku?

-

Tak, Horusie. A teraz...

Nagle ich chatka eksplodowała ogniem. Z płomieni wynurzył się bóg Set - potężny wojownik o czerwonej skórze i żarzących się czarnych oczach. Miał na głowie podwójną koronę Egiptu, ubrany był w szaty faraona. W ręku trzymał dymiącą metalową laskę. -

Znalazłaś sarkofag, co? - odezwał się. - Doskonale!

Izyda uniosła ręce ku niebu. Przywołała przeciwko bogu chaosu błyskawicę, ale laska Seta wchłonęła pocisk i skierowała go w stronę bogini. Łuk elektryczny uderzył Izydę i przewrócił ją na ziemię. 351 26. NA POKŁADZIE „EGIPSKIEJ KRÓLOWEJ" -

Matko! - Chłopiec wyciągnął nóż i rzucił się na Seta, krzycząc: - Zabiję cię!

Czerwony Pan ryknął śmiechem. Bez trudu uchylił się przed ciosem Horusa i kopnął go tak, że chłopak upadł na piasek. Masz temperament, bratanku - przyznał. - Ale nie pożyjesz dość długo, żeby rzucić mi wyzwanie. A jeśli chodzi o twojego ojca, muszę tylko pozbyć się go na dobre. Uderzył żelazną laską w wieko sarkofagu. Izyda krzyknęła, kiedy trumna rozsypała się jak kawałek lodu. Wypowiedz życzenie. - Set dmuchnął z całej siły i kawałki sarkofagu uleciały w niebo, rozsypując się na wszystkie strony świata. - Biedny Ozyrys... pokawałkowany, rozsypany po całym Egipcie. A ty, siostro Izydo... uciekaj! To dla ciebie najlepsze! Set skoczył do przodu. Izyda chwyciła syna za rękę i oboje przemienili się w ptaki, pospiesznie odlatując ile sił w skrzydłach.

Wizja zbladła, a ja znalazłem się z powrotem w sterówce parowca. Słońce wznosiło się w przyspieszonym tempie, miasta i inne statki przemykały przed moimi oczami, a brzeg Missisipi roztopił się w niewyraźną grę światła i cieni. -

Set zniszczył mojego ojca - powiedział mi Horus. - I zrobi to samo z twoim.

-

Nie - odrzekłem.

Horus wbił we mnie wzrok tych dziwacznych oczu: jednego błyszczącego złotem, drugiego srebrem księżyca w pełni. Moja matka i ciotka Neftyda spędziły lata na poszukiwaniach fragmentów sarkofagu i ciała ojca. Kiedy pozbierały wszystkie czternaście, mój kuzyn Anubis pomógł poskładać z powrotem ciało i owinąć mumię bandażami, ale magia matki i tak nie była w stanie przywrócić go w pełni do życia. Ozyrys został nieumarłym bogiem, półżywym cieniem mojego 352 CARTER ojca, zdolnym panować jedynie w Duat. Ale jego strata dała mi gniew. Gniew zaś dał mi siłę do pokonania Seta i objęcia tronu. Ty musisz zrobić to samo. -

Nie chcę żadnego tronu - zaprotestowałem. - Chcę mojego tatę.

Nie oszukuj się. Set bawi się tylko z tobą. Sprowadzi na ciebie rozpacz, a smutek uczyni cię słabym. -

Muszę ocalić tatę!

się!

To nie jest twoim zadaniem - ostro odparł Horus. - Gra toczy się o cały świat. A teraz obudź

Sadie potrząsała mnie za ramiona. Stały nade mną razem z Bastet, przyglądając mi się z niepokojem. -

Co? - zapytałem.

Jesteśmy na miejscu - odparła nerwowo Sadie. Miała na sobie świeże lniane ubranko, tym razem czarne, co pasowało do jej glanów. Udało jej się nawet przefarbować włosy - tym razem kolorowe kosmyki były niebieskie. Usiadłem i uświadomiłem sobie, że po raz pierwszy od tygodnia byłem wypoczęty. Moja dusza sobie podróżowała, ałe przynajmniej ciało skorzystało ze snu. Wyjrzałem przez iluminator kajuty. Na zewnątrz było czarno. -

Jak długo spałem? - zapytałem z niepokojem.

Przebyliśmy większość Missisipi i wpłynęliśmy w Duat - odparła Bastet. - Teraz zbliżamy się do pierwszej katarakty. -

Pierwszej katarakty? - zapytałem.

-

Tam jest wejście - odpowiedziała ponuro Bastet - do Krainy Umarłych.

s 27. Demon z darmowymi A próbkami D I E Co do mnie, to spałam tamtej nocy jak zabita. Rano miałam tylko nadzieję, że to nie symbolizowało nadchodzących wydarzeń. Domyślałam się, że dusza Cartera błądziła po jakichś przerażających miejscach, ale nie chce o tym opowiadać. Widziałeś Ziyę? - zapytałam. Myślałam, że twarz mu się rozsypie, tak był roztrzęsiony. Wiedziałam - skomentowałam. Poszliśmy z Bastet na mostek kapitański, gdzie Zakrwawione Ostrze przyglądał się mapie, a Chufu stał za sterem. -

Pawian nawiguje - zauważyłam. - Powinnam się martwić?

Proszę o ciszę, pani Kane. - Zakrwawione Ostrze przebiegł palcami po długim papirusie z mapą. - To wymaga ostrożności. Dwa stopnie na sterburtę, Chufu. -

Agh! - odparł Chufu.

Niebo już pociemniało, a w miarę jak posuwaliśmy się dalej, znikały gwiazdy. Rzeka przybrała kolor krwi. Ciemność pochło354 SADIE nęła horyzont, a na brzegach światła miast zmieniły się w migotliwe iskierki, by w końcu zgasnąć całkowicie. Teraz jedynymi źródłami światła, jakie nam pozostały, były wielokolorowe usługujące ogniki i błyszczący dym unoszący się z kominów, zalewający nas wszystkich upiorną metaliczną poświatą. To powinno być dokładnie przed nami - oznajmił kapitan. W przyćmionym świetle jego poplamione czerwienią ostrza wyglądały jeszcze bardziej przerażająco niż zwykle. -

Co to za mapa? - zapytałam.

-

Księga wychodzenia za dnia - odparł. - Proszę się nie martwić. To dobra kopia.

Spojrzałam na Cartera, domagając się wytłumaczenia. Większość ludzi nazywa to Księgą Umarłych - wyjaśnił. -Bogatych Egipcjan zawsze chowano z jej kopią, żeby zapewnić im wskazówki na podróż przez Duat do Krainy Umarłych. To coś w rodzaju Życia pozagrobowego dla początkujących. Kapitan zaszumiał z urazą. -

Nie jestem początkujący, panie Kane.

-

Nie, nie, miałem tylko na myśli... - Carter urwał. - Yyy, co to jest?

Przed nami z rzeki wynurzały się skalne słupy niczym wielkie kły, zmieniając wodę we wściekłą masę wirów. -

Pierwsza katarakta - oznajmił Zakrwawione Ostrze. - Trzymajcie się.

Chufu skręcił kołem w lewo i parowiec skoczył na bok, wciskając się pomiędzy dwie skalne iglice, a od zderzenia dzieliły go centymetry. Nie jestem strachliwa, ale przyznaję bez bicia, że wrzeszczałam jak szalona. [Nie patrz tak na mnie, Carter. Ty nie zachowywałeś się dużo lepiej]. 355 27. DEMON Z DARMOWYMI PRÓBKAMI Przemknęliśmy się nad spienioną czerwoną wodą - i skręciliśmy ostro, żeby ominąć skałę wielkości dworca Paddington. Parowiec wykonał jeszcze dwa samobójcze manewry między głazami, obrócił się wokół swojej osi w szalonym wirze, przeskoczył nad dziesięciometrowym wodospadem i upadł tak gwałtownie, że niemal popękały mi bębenki w uszach. Popłynęliśmy dalej w dół rzeki, jak gdyby nigdy nic, a ryk wodospadów cichł za nami. -

Nie lubię katarakt - stwierdziłam. - Będą jeszcze jakieś?

Nie aż tak duże, na szczęście - odparła Bastet, która również wyglądała, jakby męczyła ją choroba morska. - Wpłynęliśmy do... -

Krainy Umarłych - dokończył Carter.

Wskazał na spowity mglą brzeg. W ciemności czaiły się dziwaczne kształty: migotliwe światełka duchów, ogromne twarze z mgły, przykucnięte cienie, niepowiązane wyraźnie z niczym fizycznym. Na brzegu rzeki stare kości pełzły z wysiłkiem przez muł, łącząc się z innymi przypadkowymi kośćmi. -

Zgaduję, że to już nie jest Missisipi - powiedziałam.

To Rzeka Nocy - odszumiał Zakrwawione Ostrze. - To każda i zarazem żadna rzeka: cień Missisipi, Nilu, Tamizy. Płynie przez Duat i ma wiele odnóg oraz dopływów. -

To wszystko wyjaśnia - mruknęłam.

Sceneria robiła się coraz dziwniejsza. Widzieliśmy widmowe wioski z dawnych czasów: małe gromadki trzcinowych chatek z połyskującego dymu. Wielkie świątynie rozsypujące się i powstające na nowo

raz za razem, jak na zapętlonym filmie. A zewsząd zwracały się ku naszej łodzi twarze duchów. Wyciągały się ku nam ręce z dymu. Cienie bezgłośnie wołały do nas, po czym odwracały się w rozpaczy, kiedy je mijaliśmy. 356 SADIE Zagubieni i zdezorientowani - powiedziała Bastet. - Dusze, które nie odnalazły drogi do Sali Sądu. -

Dlaczego są tacy smutni? - zapytałam.

-

Wiesz, są martwi - podpowiedział Carter.

-

Nie, chodzi o coś więcej - odparłam. - To tak, jakby oni... czekali na kogoś.

Na Ra - przytaknęła bogini. - Od tysięcy lat wspaniała barka słońca Ra przemierzała co noc tę trasę, walcząc z siłami Apo-pisa. - Rozejrzała się dookoła nerwowo, jakby przypominając sobie stare zasadzki. - To bardzo niebezpieczne: co noc walka o istnienie. Ale przepływając tędy, Ra przynosił światło i ciepło słoneczne do Duat, a te zagubione duchy radowały się, przypominając sobie świat żywych. Przecież to tylko legenda - zauważył Carter. - Ziemia kręci się wokół Słońca. Tak naprawdę Słońce nigdy nie schodzi pod ziemię. Niczego się nie nauczyłeś o Egipcie? — zapytała Bastet. -Sprzeczne opowieści mogą być w równym stopniu prawdziwe. W przestrzeni kosmicznej Słońce jest kulą ognia, zgadza się. Ale jego obraz, który widzisz na niebie, ciepło dające życie i światło, które ono przynosi ziemi - Ra uosabiał to wszystko. Słońce było jego tronem, źródłem jego potęgi, jego prawdziwym duchem. Ale teraz król odszedł do nieba. Śpi, a słońce jest tylko słońcem. Barka Ra nie podróżuje już co dzień przez Duat. On nie rozświetla już ciemności, a umarli czują coraz mocniej jego nieobecność. Zgadza się - odezwał się Zakrwawione Ostrze, chociaż wydawał się bardzo zasmucony. Wedle legend świat się skończy, kiedy Ra będzie zbyt zmęczony, żeby żyć nadal w tak osłabionej postaci. Wtedy Apopis połknie słońce. Zapanuje ciemność. Chaos pokona Maat, a królestwu węża nie będzie końca. 357 27. DEMON Z DARMOWYMI PRÓBKAMI W pierwszej chwili wydało mi się to absurdalne. Planety przecież nie przestaną po prostu krążyć. Słońce nie przestanie wstawać. A z drugiej strony stałam właśnie na statku wiozącym mnie przez Krainę Umarłych, z demonem i boginią do towarzystwa. Jeśli Apopis też istnieje naprawdę, to nie miałam ochoty się z nim spotykać. A na dodatek, szczerze mówiąc, czułam się winna. Jeśli opowieść Thota była prawdziwa, to Izyda tą całą aferą z tajemnym imieniem sprawiła, że Ra wycofał się do nieba. A to oznaczało w jakiś

absurdalny, szalony sposób, że koniec świata nastąpi z mojej winy. Jak zwykle, cholera. Miałam ochotę uderzyć samą siebie w twarz, żeby wyrównać rachunki z Izydą, ale to mogłoby zaboleć. -

Ra powinien się obudzić i poczuć zapach sahlabu - oświadczyłam. - Powinien wrócić.

Bastet zaśmiała się, ale nie był to wesoły śmiech. -

A świat byłby znów młody, Sadie. Chciałabym, żeby tak było...

Chufu warknął, pokazując przed siebie. Oddał ster kapitanowi i wybiegł ze sterówki w dół schodów. Pawian ma rację - oznajmił Zakrwawione Ostrze. - Powinniście udać się na dziób. Wkrótce pojawi się wyzwanie. -

Jakie wyzwanie? - zapytałam.

Trudno powiedzieć - odrzekł kapitan i chyba wyczułam w jego głosie złośliwą satysfakcją. Życzę powodzenia, pani Kane. - Dlaczego ja? - spytałam z niezadowoleniem. Bastet, Carter i ja staliśmy na dziobie statku, wpatrzeni w rzekę połyskującą w ciemności. Pod nami malowane oczy statku 358 SADIE lśniły słabo, rzucając promienie światła na czerwoną wodę. Chufu wspiął się na szczyt wciągniętego trapu, który teraz wznosił się pionowo, i złożył palce w lunetę niczym marynarz w bocianim gnieździe. Ale całe to czuwanie nic nie dawało. W mroku i mgle widoczność była zerowa. Potężne skały, połamane kolumny i rozsypujące się posągi faraonów wyłoniły się z nicości, a Zakrwawione Ostrze gwałtownie skręcił ster, żeby je wyminąć, zmuszając nas do chwycenia się relingów. Czasami widzieliśmy długie, oślizgłe kształty wynurzające się na powierzchnię wody niczym macki albo grzbiety podwodnych stworzeń - w sumie wcale nie miałam ochoty wiedzieć, co to było. Dusze śmiertelników zawsze poddawane są próbie - odparła Bastet. - Musisz wykazać, że jesteś godna wejścia do Krainy Umarłych. -

Jakby warto się było o to rozbijać.

Nie wiem, jak długo wpatrywałam się w ciemność, ale po dłuższej chwili dostrzegłam w oddali czerwonawą smugę, jakby niebo jaśniało. -

Czy to moja wyobraźnia, czy...

-

Nasz cel - oznajmiła bogini. - Dziwne, wyzwanie naprawdę powinno już się pojawić...

Statkiem zachybotało i woda zaczęła się unosić. Z rzeki wyskoczył ogromny kształt. Widziałam go tylko od pasa w górę, ale był wyższy od statku o dobre kilkanaście metrów. Miał człekokształtne ciało - gołą klatę z owłosioną, sinawą skórą. Był przepasany sznurem ozdobionym skórzanymi sakiewkami,

odciętymi głowami demonów i innymi urokliwymi śmieciami. Jego głowa stanowiła dziwaczną mieszankę lwiego łba i ludzkiej twarzy ze złotymi oczami i czarną grzywą w dredach. Poplamione krwią 359 27. DEMON Z DARMOWYMI PRÓBKAMI wargi były kocie, z wąsami i ostrymi jak brzytwy kłami. Stwór ryknął, aż przerażony Chufu zeskoczył z trapu. Nieszczęsny pawian wylądował w ramionach Cartera i obaj przewrócili się na pokład. -

Musiałaś coś powiedzieć - szepnęłam do Bastet. - To jakiś twój krewny, mam nadzieję.

Pokręciła przecząco głową. Nie mogę ci pomóc, Sadie. To wy jesteście śmiertelnikami. To wy musicie poradzić sobie z wyzwaniem. -

Och, stokrotne dzięki.

Jam jest Szezmu! - ryknął krwawy lew. Miałam ochotę odpowiedzieć: - Z pewnością. Ale uznałam, że lepiej będzie siedzieć cicho. Zwrócił swoje złote oczy na Cartera i przechylił głowę na bok. Nozdrza mu zafalowały. -

Wyczuwam krew faraonów. Smaczna przekąska? Czy też ośmielisz się mnie nazwać?

-

N-nazwać cię? - wyjąkał Carter. - Masz na myśli tajemne imię?

Demon wybuchnął śmiechem. Chwycił pobliską iglicę skalną, która pękła w jego uścisku niczym stary gips. Spojrzałam rozpaczliwie na brata. -

Nie masz przypadkiem zapisanego gdzieś jego tajemnego imienia?

-

Ono może się znajdować w Księdze Umarłych - odparł Carter. - Zapomniałem sprawdzić.

-

No więc? - zapytałam.

Zajmij go czymś - odpowiedział i pognał do sterówki. Zajmij czymś demona - pomyślałam. Super. Może lubi grać w bierki. 360 SADIE -

Poddajesz się? - ryknął Szezmu.

Nie! - wrzasnęłam. - Nie, nie poddajemy się. Nazwiemy cię. Tylko... Rany, ale ty masz muskulaturę, nie? Dużo ćwiczysz?

Zerknęłam na Bastet, która aprobująco skinęła głową. Szezmu wydał pomruk dumy i napiął potężne bicepsy. To zawsze działa na mężczyzn. Nawet takich, co mają dwadzieścia metrów wzrostu i lwie łby. -

Jam jest Szezmu! - ryknął.

Tak, chyba już wspominałeś - zauważyłam. - Zastanawiam się, hm, jakie tytuły zdobyłeś przez te wszystkie lata, hę? Może jesteś Panem Czegoś Ważnego? Jestem królewskim katem Ozyrysa! - wrzasnął, uderzając pięścią w wodę i kołysząc naszym statkiem. - Panem Krwi i Wina! Cudownie! - odpowiedziałam, usiłując nie zwymiotować. -Ekhm, a właściwie co krew ma wspólnego z winem? Garrr! - Nachylił się do przodu, szczerząc kły, które z bliska wcale nie były ładniejsze. W jego grzywę zaplątane były kawałki martwych ryb i wodorostów. - Pan Ozyrys pozwala mi ścinać głowy złym ludziom! Zgniatam ich w mojej tłoczni i robię z nich wino dla zmarłych! Zanotowałam w pamięci, żeby nie pić wina umarłych. ~ Nieźle sobie radzisz■ ~ Głos Izydy zaskoczył mnie. Siedziała cicho tak długo, że niemal o niej zapomniałam. ~ Zapytaj go o inne obowiązki. -

A jakie masz inne obowiązki... o, potężny demonie wina?

-

Jestem Panem... - napiął mięśnie dla uzyskania maksimum efektu - perfum!

Uśmiechnął się do mnie, najwyraźniej spodziewając się mojego przerażenia. 361 27. DEMON Z DARMOWYMI PRÓBKAMI -

Rany! - powiedziałam. - Przed tym pewnie drżą twoi wrogowie.

Ha, ha, ha! Tak! Chcesz darmową próbkę perfum? - Szarpnął za oślizgłą skórzaną sakiewkę przy pasie i wyciągnął gliniane naczyńko wypełnione słodko pachnącym żółtym proszkiem. - Nazywają się... Wieczność! Cudownie! - Omal się nie zakrztusiłam. Zerknęłam za siebie, zastanawiając się, gdzie się podziewa Carter, ale nie było go nigdzie widać. ~ Nie daj mu milczeć ~ ponagliła Izyda. A, hmmm... perfumy należą do twoich obowiązków, bo... Czekaj, rozumiem, wyciskasz je z roślin, tak jak wyciskasz wino z... -

Albo krew! - dodał Szezmu.

-

Tak, oczywiście - odparłam. - Krew, właśnie.

-

Krew! - wrzasnął.

Chufu zawył i zakrył sobie oczy. -

A zatem służysz Ozyrysowi? - zapytałam demona.

Tak! W każdym razie... - Zawahał się, powarkując powątpiewająco. - Służyłem. Tron Ozyrysa jest pusty. Ale on powróci. Powróci! -

Oczywiście — odpowiedziałam. - A jak zwracają się do ciebie kumple... Szeziu? Krwiaczek?

Nie mam kumpli! Ale gdybym ich miał, nazywałiby mnie Zabójcą Dusz o Surowym Obliczu! Ponieważ jednak nie mam przyjaciół, moje imię jest niezagrożone. Ha, ha, ha! Spojrzałam na Bastet, zastanawiając się, czy poszczęściło mi się tak bardzo, jak mi się zdawało. Bogini rozpromieniła się. Carter schodził właśnie ciężkim krokiem po schodach, niosąc Księgę Umarłych. 362 SADIE -

Mam! Gdzieś tutaj. Nie jestem w stanie odczytać tego kawałka, ale...

-

Nazwij mnie albo zostaniesz pożarta! - ryknął Szezmu.

-

Nazywam cię! - odkrzyknęłam. - Szezmu, Zabójca Dusz o Surowym Obliczu!

-

AAAHHH! - Demon zwinął się z bólu. - Czemu oni zawsze wiedzą?

-

Przepuść nas! - rozkazałam. - Ach, jeszcze jedno... Mój brat chciałby darmową próbkę.

Cofnęłam się, a Carter zdążył zrobić zmieszaną minę, zanim demon dmuchnął w niego żółtym proszkiem. Następnie Szezmu zapadł się w wodę. -

Co za miły facet - powiedziałam.

-

Tfu! - Carter splunął perfumami. Wyglądał jak panierowana ryba. - Za jakie grzechy?

-

Ślicznie pachniesz - zapewniłam go. - Co teraz?

Byłam z siebie bardzo zadowolona, dopóki nie wpłynęliśmy za kolejny zakręt. Nagle czerwona poświata na horyzoncie rozjarzyła się rozbłyskiem światła. W sterówce kapitan uderzył w dzwon alarmowy. Przed nami rzeka płonęła, zmierzając parującym odcinkiem wodospadów ku czemuś, co wyglądało jak wrzący krater wulkaniczny. s

Jezioro Ognia - oznajmiła Bastet. - Tu zaczyna się robić ciekawie.

28. Randka z bogiem papieru A toaletowego D I E Poglądy Bastet na to, co jest ciekawe, są... ciekawe: wrzące jezioro o średnicy dziesięciu kilometrów, śmierdzące płonącą benzyną i gnijącym mięsem. Parowiec zatrzymał się niedaleko ujścia rzeki do jeziora, ponieważ na jego drodze wyrosła ogromna brama z metalu. Był to spiżowy krąg przypominający tarczę, o szerokości co najmniej naszego statku i w połowie zanurzony pod wodą. Nie wiedziałam, dlaczego metalowa brama nie topi się w tym żarze, ale niewątpliwie uniemożliwiała dalszą żeglugę. Na obu brzegach rzeki, zwrócone twarzami do tarczy, siedziały olbrzymie spiżowe pawiany z wzniesionymi w górę łapami. -

Co to jest? - zapytałam.

Zachodnia Brama - odpowiedziała Bastet. - Słoneczna barka Ra wpływała tędy, by odnowić się w płomieniach jeziora, a następnego dnia wypływała po drugiej stronie, przez Wschodnią Bramę. 364 SADIE Patrząc na ogromne małpy, zastanawiałam się, czy Chufu zna jakiś tajny język pawianów, dzięki któremu przedostaniemy się na drugą stronę. On jednak tylko szczeknął na posągi i schronił się bohatersko za moimi nogami. -

Jak się przez to przedostaniemy? - zastanawiałam się na głos.

-

Być może - rozległ się nowy głos - powinniście poradzić się mnie.

Powietrze zamigotało. Carter cofnął się gwałtownie, a Bastet zasyczała. Przede mną pojawił się lśniący ptasi duch: ba. Wyglądał jak zawsze: połączenie ludzkiej głowy i połyskliwego ciała potwornego indyka ze skrzydłami złożonymi do tyłu - ale czymś się jednak różnił od innych. Uświadomiłam sobie, że znam twarz tego ducha: starego łysego człowieka z brązową, pergaminową skórą, wyblakłymi oczami i łagodnym uśmiechem. -

Iskandar? - wydusiłam z siebie.

Witaj, moja droga. - Głos starego maga odbijał się echem, jakby dobiegał z dna głębokiej studni. -

Ale... - Czułam, że pęka mi serce. - Więc ty naprawdę umarłeś?

Zaśmiał się. -

O ile mi wiadomo.

-

Ale dlaczego? Ja cię nie...

-

Nie, moja droga. To nie była twoja wina. Po prostu nadszedł właściwy czas.

To był całkowicie niewłaściwy czas! - Moje zaskoczenie i smutek przemieniły się gwałtownie w gniew. - Zostawiłeś nas, zanim zdążyliśmy się czegokolwiek nauczyć, a teraz Desjardins nas ściga i... 365 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO Moja droga, zobacz, jak daleko zaszliście. Jak świetnie sobie radzicie. Nie potrzebowaliście mnie, a więcej nauki nic by wam nie pomogło. Moi bracia wkrótce domyśliliby się prawdy o was. Obawiam się, że umieją świetnie wyczuwać bożków, a i tak by nie zrozumieli. . -

Wiedziałeś, prawda.7 Wiedziałeś, że jesteśmy opętani przez bogów.

-

Gościcie bogów.

-

Nieważne! Wiedziałeś.

Po naszym drugim spotkaniu, owszem. Żałuję jedynie, że nie uświadomiłem sobie tego wcześniej. Nie byłem w stanie strzec ciebie i twojego brata równie dobrze jak... -

Równie dobrze jak kto?

W oczach Iskandara zagościł smutek. Utkwił wzrok gdzieś w oddali. Dokonałem wyborów, Sadie. Niektóre wydawały się wówczas mądre. Niektóre, z perspektywy... -

Twoja decyzja, żeby wygnać bogów. Mama przekonała cię, że to był zły pomysł, zgadza się?

Zatrzepotał widmowymi skrzydłami. Musisz to zrozumieć, Sadie. Kiedy Egipt dostał się pod władzę Rzymian, mój duch upadł. Tysiące lat egipskiej potęgi i tradycji wywrócone przez tę głupią Kleopatrę, która myślała, że zdoła przyjąć boginię. Krew faraonów wydawała się słaba i rozcieńczona... utracona na zawsze. Oskarżałem wtedy kogo się dało: bogów, którzy wykorzystywali ludzi, żeby rozgrywać swoje małostkowe spory, Ptolemeuszy, którzy doprowadzili Egipt do upadku, moich własnych braci w Domu Życia, ponieważ stali się słabi, chciwi i przekupni. Porozumiałem się z Thotem i zgodziliśmy się, że bogów trzeba odsunąć, wygnać. Magowie muszą 366 SADIE nauczyć się radzić sobie bez nich. Nowe zasady utrzymały Dom nienaruszony przez kolejne dwa tysiące lat. W tamtym czasie to był dobry wybór. -

A teraz? - zapytałam.

Poświata Iskandara przygasła. Wasza matka przewidziała wielkie zachwianie równowagi. Zobaczyła dzień - mający nastąpić bardzo niedługo — kiedy Maat ulegnie zniszczeniu, a chaos pochłonie całe Stworzenie. Twierdziła, że jedynie bogowie i Dom wspólnie mogą zwyciężyć. Trzeba będzie przywrócić starą ścieżkę - ścieżkę bogów. A ja byłem starym głupcem. W głębi serca wiedziałem, że miała rację, ale odmawiałem wiary... więc wasi rodzice postanowili sami działać. Poświęcili siebie, usiłując przywrócić porządek, ponieważ ja byłem zbyt uparty, żeby coś zmienić. I za to naprawdę bardzo przepraszam. Mimo że się starałam, trudno było mi się gniewać na starego indyka. Rzadko się zdarza, żeby dorosły przyznał się przed dzieckiem do błędu - zwłaszcza kiedy mowa o mądrym, mającym dwa tysiące lat dorosłym. Takie chwile powinno się świętować. Wybaczam ci, Iskandarze - powiedziałam. - Szczerze. Ale Set zamierza zniszczyć Amerykę Północną za pomocą ogromnej czerwonej piramidy. Co mamy z tym zrobić? Na to pytanie, moja droga, nie mogę udzielić odpowiedzi. To wasz wybór... - Przechylił głowę w kierunku jeziora, jakby nasłuchiwał jakiegoś głosu. - Nasz czas dobiega końca. Muszę spełnić mój obowiązek jako odźwierny i zdecydować, czy pozwolić wam na przejazd przez Jezioro Ognia, czy nie. -

Ale ja mam inne pytania!

A ja żałuję, że nie mamy więcej czasu - odrzekł Iskandar. — Masz silnego ducha, Sadie Kane. Kiedyś będzie z ciebie znakomite ba strażnicze. 367 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO -

Dzięki - wymamrotałam. - Nie mogę się doczekać, kiedy na zawsze dołączę do drobiu.

Mogę powiedzieć ci tylko tyle: moment wyboru się zbliża. Nie pozwól, żeby twoje uczucia przesłoniły ci to, co najlepsze, nie powtórz mojego błędu. -

Jakiego wyboru? Najlepsze dla kogo?

To jest kluczem, prawda? Twój ojciec - twoja rodzina - bogowie - świat. Maat i Izefet, porządek i chaos, zderzą się najmocniej od wielu tysiącleci. Ty i twój brat będziecie niezbędni dla uzyskania równowagi tych sil albo zniszczenia wszystkiego. To również zobaczyła wasza matka. -

Zaczekaj. O czym ty...

Do zobaczenia, Sadie. Może kiedyś będziemy mogli porozmawiać dłużej. Na razie - płyńcie dalej! Moim zadaniem jest ocenić twoją odwagę... a tej masz w nadmiarze. Chciałam się kłócić, że wcale nie, wcale nie jestem odważna. Chciałam, żeby Iskandar został ze mną i powiedział mi dokładnie, co ujrzała moja matka w mojej przyszłości. Ale duch zbladł, a na pokładzie zapanowały cisza i spokój. Dopiero wtedy zorientowałam się, że poza mną nikt się nie odzywał. Odwróciłam się do Cartera.

-

Wszystko na mojej głowie, co?

Carter wpatrywał się w przestrzeń, nawet nie mrugając powiekami. Chufu nadal trzymał się moich nóg, całkowicie skamieniały. Twarz Bastet zastygła w połowie syknięcia. -

Ej, wy tam? - Pstryknęłam palcami i nagle ożyli.

Tsss! - syknęła Bastet. Następnie rozejrzała się wokół, rzucając gniewne spojrzenia. - Czekaj, zdawało mi się, że widziałam. .. Co się stało? 368 SADIE Zastanawiałam się, jak potężny musiał być mag, który wstrzymał czas, tak że zamurowało nawet boginię. Żywy czy martwy, Iskandar będzie musiał nauczyć mnie kiedyś tej sztuczki. -

Tak - odpowiedziałam. — O ile wiem, było tu ba. Już sobie poszło.

Posągi pawianów zaczęły się trząść i zgrzytać, opuszczając ręce. Spiżowa tarcza słoneczna pośrodku rzeki zanurzyła się pod powierzchnię, otwierając drogę na jezioro. Statek skoczył do przodu, wprost w płomienie i wrzące czerwone fale. Przez falujący żar dostrzegłam wysepkę na środku jeziora. Na niej wznosiła się lśniąca czarna świątynia, która wcale nie wyglądała przyjaźnie. -

Sala Sądu - domyśliłam się.

Bastet przytaknęła. -

W takich chwilach jestem zadowolona, że nie mam śmiertelnej duszy.

Kiedy zacumowaliśmy do wyspy, Zakrwawione Ostrze zszedł na pokład, żeby się pożegnać. Mam nadzieję, że zobaczymy się znowu, pani i panie Kane - zaszumiał. - Wasze kajuty będą czekały na pokładzie „Egipskiej Królowej". Chyba że, oczywiście, uznacie za stosowne zwolnić mnie ze służby. Za jego plecami Bastet energicznie pokręciła głową. -

Hm, wolelibyśmy, żebyś był w okolicy - odpowiedziałam. -Dziękujemy za wszystko.

Jak sobie życzycie - odparł kapitan. Jeśli topory potrafią marszczyć brwi, to założę się, że to zrobił. Bądź ostry - powiedział do niego Carter i wszyscy razem z Bastet i Chufu zeszliśmy po trapie. Zamiast odpłynąć, statek po prostu zanurzył się we wrzącej lawie i zniknął. 369

ś

28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO Rzuciłam Carterowi ponure spojrzenie. -

„Bądź ostry"?

-

Uznałem to za zabawne.

-

Beznadziejny jesteś.

Weszliśmy po stopniach czarnej świątyni. Sufit podtrzymywał las kamiennych filarów. Wszystkie powierzchnie były rzeźbione w hieroglify i obrazy, ale nie było tu kolorów - tylko czerń na czerni. Znad jeziora snuła się ku świątyni mgiełka, a pomimo palących się na każdym pilastrze trzcinowych pochodni nie dało się zobaczyć wiele w mroku. -

Bądźcie czujni - ostrzegła nas Bastet, węsząc. - On jest blisko.

-

Kto? - zapytałam.

-

Pies - odparła bogini z pogardą.

Rozległ się warkot i z mgły wyskoczył wielki czarny kształt. Zaatakował Bastet, która przetoczyła się na bok i zawyła jak rozgniewana kotka, po czym odbiegła, pozostawiając nas samych z bestią. O ile pamiętam, ostrzegała, że nie jest odważna. Nowe zwierzę było smukłe, czarne, nieco przypominające zwierzę Seta, które widzieliśmy w Waszyngtonie, ale w sposób bardziej oczywisty psie, zgrabne i nawet dość ładne. Uświadomiłam sobie, że był to szakal ze złotą obrożą na szyi. Chwilę później zmienił się w młodego mężczyznę, a moje serce omal nie stanęło. To był chłopak z moich snów, dosłownie: facet, którego widziałam już dwa razy w wizjach mojego ba. Na żywo Anubis okazał się jeszcze bardziej zabójczo przystojny, jeśli to możliwe. [Nie, Carter, nie załapałam żartu, ale dziękuję. Zabójczo przystojny bóg umarłych. Tak, powalająco śmieszne. Mogę mówić dalej?]. 370 SADIE Miał bladą cerę, zmierzwione czarne włosy i głębokie oczy, brązowe jak gorąca czekolada. Był ubrany w czarne dżinsy, glany (zupełnie jak ja!), podarty podkoszulek i czarną skórzaną kurtkę, która nieźle na nim leżała. Był wysoki i smukły jak szakal. Jego uszy, podobne nieco do uszu szakala, były trochę odstające (uznałam, że to słodkie), a na szyi nosił złoty łańcuch. Dobra, zrozumcie, ja nie szaleję za chłopakami. Nie! Przez cały rok szkolny wyśmiewałam się z Liz i Emmy, które to interesowało, więc bardzo się cieszyłam, że nie ma ich teraz ze mną, bo nie dałyby mi już nigdy spokoju. Chłopak w czerni wstał i otrzepał kurtkę.

-

Nie jestem psem - burknął.

-

Rzeczywiście - potwierdziłam. - Jesteś...

Prawie że powiedziałam „cudny" albo coś równie idiotycznego, ale Carter mnie uratował. -

Jesteś Anubisem? - zapytał. - Przybyliśmy tu po pióro prawdy.

Anubis zmarszczył brwi. Jego piękne oczy spotkały się z moimi. -

Nie jesteście martwi.

-

Nie - odparłam. - Choć bardzo się staraliśmy.

Nie zajmuję się żywymi - oznajmił twardo, po czym spojrzał na Chufu i Cartera. - Za to podróżujecie z pawianem. To wskazuje na dobry gust. Nie zabiję was bez dania szansy wytłumaczenia się. Dlaczego Bastet was tu przyprowadziła? -

Prawdę mówiąc - poprawił go Carter - przysłał nas tu Thot.

Carter zaczął opowiadać, ale Chufu wtrącił się niecierpliwie. -

Agh! Agh!

Pawiania mowa musi być bardzo skuteczna, ponieważ Anubis przytaknął, jakby wystarczyło mu to za całą historię. 371 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO Rozumiem. - Rzucił Carterowi spojrzenie spode łba. -A więc ty jesteś Horusem. A ty... Wskazał palcem na mnie. Ja... ja, hm... - zająknęłam się. Przyznaję, nie zdarza mi się raczej zapomnieć języka w gębie, ale patrząc na Anubisa, czułam się tak, jakbym właśnie dostała potężną dawkę znieczulenia u dentysty. Carter spojrzał na mnie, jakby mi odbiło. Nie jestem Izydą - wydusiłam z siebie. - To znaczy Izyda kręci się tam w środku, ale ja nią nie jestem. Ona tylko... wpadła z wizytą. Anubis przechylił głowę. -1 wy dwoje zamierzacie rzucić wyzwanie Setowi? -

Taki jest plan w ogólnym zarysie - potwierdził Carter. - Pomożesz nam?

Anubis rzucił mu gniewne spojrzenie. Przypomniały mi się słowa Thota, że Anubis miewa dobry humor mniej więcej raz na tysiąclecie. Zaczynałam odnosić wrażenie, że nie trafiliśmy na jeden z tych dni. -

Nie - odpowiedział obojętnie. - Pokażę wam dlaczego.

Zmienił się w szakala i pobiegł w stronę, z której przybył. Carter i ja wymieniliśmy spojrzenia. Nie wiedząc, co innego moglibyśmy zrobić, pognaliśmy za Anubisem w mrok. W samym środku świątyni znajdowało się duże okrągłe pomieszczenie, które wydawało się dwoma miejscami naraz. Przede wszystkim była to wielka sala z płonącymi koksownikami i pustym tronem ustawionym na drugim końcu. W samym środku nad całością dominowała ogromna waga - w kształcie litery „T" z czarnego żelaza, z zawieszonymi na sznurach dwiema złotymi tarczami, z których każda mogła spokojnie zmieścić człowieka - ale była roztrzaskana. Jeden ze złotych dysków wygiął się 372 SADIE w kształt litery „V", jakby coś bardzo ciężkiego po nim skakało. Drugi zwisał na pojedynczym sznurze. U podnóża wagi spało zwinięte najdziwaczniejsze stworzenie, jakie dotychczas widziałem. Miało łeb krokodyla i lwią grzywę. Przednia część tego zwierzęcia była lwia, ale tył był gładki, brązowy i gruby jak u hipopotama. Najdziwniejsze jednak, że ten zwierzak był malutki - to znaczy nie większy od przeciętnego pudla, w związku z czym przezwałam go hipopudlem. Tak więc wyglądała sala, a w każdym razie jedna z jej warstw. Bo równocześnie zdawała się ona stać na widmowym cmentarzu - jakby ktoś nałożył na pomieszczenie trójwymiarową projekcję. W niektórych miejscach marmurowa posadzka ustępowała błotu i omszałym płytom brukowym. Rzędy wznoszących się nad poziom gruntu grobów, niczym uliczki miniaturowych domków w zabudowie szeregowej, rozchodziły się od środka sali jak szprychy koła. Niektóre grobowce były popękane. Jedne były z cegły, inne otoczone żelaznym płotem. Pod ścianami sali czarne pilastry zmieniały kształt, formując się czasami w stare cyprysy. Czułam się, jakbym przechodziła między dwoma światami i nie była w stanie stwierdzić, który z nich jest prawdziwy. Chufu podbiegł prosto do rozbitej wagi i wspiął się na samą górę, gdzie usadowił się jak u siebie w domu. Nie zwracał w ogóle uwagi na hipopudla. Szakal wbiegł po stopniach tronu i zmienił się z powrotem w Anubisa. -

Witajcie - oznajmił - w ostatnim pomieszczeniu, jakie będziecie oglądać.

Carter rozejrzał się z lekkim przerażeniem. -

Sala Sądu. - Zatrzymał wzrok na hipopudlu i zmarszczył brwi. - Czy to...

373 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO -

Ammit Pożeraczka - odparł Anubis. - Spójrz na nią i drżyj.

Ammit najwyraźniej usłyszała swoje imię przez sen. Wydała

piskliwy dźwięk i obróciła się na grzbiet, poruszając lekko lwimi i hipopotamimi nogami. Zastanawiałam się, czy potworom Podziemia śni się, że gonią koty. -

Zawsze wyobrażałem ją sobie... większą - przyznał Carter.

Anubis rzucił mu karcące spojrzenie. Ammit musi być tylko takich rozmiarów, żeby zjadać serca nikczemników. Wierz mi, dobrze wypełnia swoje zadanie. A raczej... dobrze wypełniała. Siedzący na wadze Chufu warknął. Omal nie stracił równowagi, a wgłębiony talerzyk uderzył z brzękiem o podłogę. -

Dlaczego waga jest rozbita? - zapytałam.

Anubis zachmurzył się. -

Maat słabnie. Usiłowałem ją naprawić, ale... - Rozłożył bezradnie ręce.

Wskazałam na szeregi widmowych grobów. -

Czy dlatego ten, no, cmentarz się tu wdziera?

Carter spojrzał na mnie ze zdumieniem. -

Jaki cmentarz?

-

Te groby - odpowiedziałam. -1 drzewa.

-

O czym ty mówisz?

-

On ich nie widzi - wtrącił się Anubis. - Ale ty, Sadie, jesteś spostrzegawcza. Co słyszysz?

Z początku nie wiedziałam, o czym mówił. Słyszałam jedynie krew szumiącą mi w uszach i daleki grzmot, i wrzenie Jeziora Ognia (a także pomrukiwanie i iskanie się Chufu, ale to nie było nic nowego). Kiedy jednak zamknęłam oczy, usłyszałam inny odległy dźwięk - muzykę, która poruszyła najdawniejsze wspomnienia: 374 SADIE ojca obracającego mnie z uśmiechem w tańcu w naszym domu w Los Angeles. -

Jazz - powiedziałam.

Otwarłam oczy i Sala Sądu zniknęła. A raczej nie tyle zniknęła, ile zbladła. Wciąż widziałam rozbitą wagę i pusty tron. Nie było jednak czarnych kolumn ani ryku ognia. Nawet Carter, Chufu i Ammit zniknęli.

Cmentarz był bardzo realny. Popękane płyty chodnikowe chwiały się pod moimi stopami. Wilgotne nocne powietrze czuć było przyprawami, gotowaną rybą i starymi zapleśniałymi wnętrzami. Zupełnie jakbym znalazła się z powrotem w Anglii - na cmentarzu w jakimś ciemnym zakątku Londynu - ale napisy na nagrobkach były francuskie, a temperatura zdecydowanie za wysoka jak na angielską zimę. Bujne porosty zwieszały się z gałęzi drzew obfitą zielenią. No i ta muzyka. Zaraz za cmentarnym płotem ulicą paradował jazzband w czarnych garniturach i kolorowych kapeluszach z bibułki. Saksofoniści kołysali się w przód i w tył. Trąbki i klarnety zawodziły. Perkusiści chwiali się na boki z uśmiechem, wymachując połyskującymi pałeczkami. A za nimi tłum imprezo-wiczów w żałobnych strojach tańczył z kwiatami i pochodniami wokół staroświeckiego czarnego karawanu, posuwającego się powoli ulicą. -

Gdzie my jesteśmy? - zapytałam ze zdumieniem.

Anubis zeskoczył z nagrobka i wylądował obok mnie. Zaczerpnął w płuca cmentarne powietrze i rozchmurzył się nieco. Przyłapałam się na tym, że wpatruję się w jego usta, konkretnie w linię dolnej wargi. -

W Nowym Orleanie - odpowiedział.

-

Ze co?

375 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO Zatopione Miasto - wyjaśnił. - W Dzielnicy Francuskiej, na zachodnim brzegu rzeki - po stronie umarłych. Kocham to miejsce. Dlatego Sala Sądu często łączy się z tą częścią świata śmiertelników. Jazzband posuwał się dalej ulicą, przyciągając kolejnych gapiów. -

Co oni świętują?

Pogrzeb - odparł Anubis. - Właśnie złożyli zmarłego do grobu. A teraz „uwalniają ciało". Żałobnicy świętują życie zmarłego pieśnią i tańcem, odprowadzając pusty karawan z cmentarza. To rytuał w bardzo egipskim stylu. -

Skąd tyle o tym wiesz?

Jestem bogiem pogrzebów. Znam wszystkie zwyczaje związane ze śmiercią, jakie istnieją na świecie: jak odpowiednio umierać, jak przygotowywać ciało i duszę na życie pozagrobowe. Żyję śmiercią. -

Musisz być duszą towarzystwa - zauważyłam. - Po co mnie tu przyprowadziłeś?

Żeby porozmawiać. - Rozłożył ręce i najbliższy nagrobek zadrżał. Ze szczeliny w jego ścianie wystrzeliła długa biała wstęga i nie przestawała się stamtąd wydobywać, układając się w jakiś kształt tuż obok Anubisa. Moim pierwszym skojarzeniem było: O rany, on ma magiczną rolkę papieru toaletowego.

Nagle uświadomiłam sobie, że jest to materiał: długa wstęga lnianych bandaży... bandaży mumii. Wstęga uformowała się w kształt ławki, na której usiadł Anubis. Nie lubię Horusa. - Wskazał gestem, żebym usiadła obok niego. - Jest głośny i arogancki i uważa się za lepszego ode mnie. Ale Izyda zawsze traktowała mnie jak syna. Skrzyżowałam ręce. 376 SADIE -

Nie jesteś moim synem. I mówiłam ci, że nie jestem Izydą.

Anubis przechylił głowę. -

Nie. Nie zachowujesz się jak inni bożkowie. Przypominasz mi swoją matkę.

To podziałało jak wiadro zimnej wody (a niestety, dzięki Ziyi wiem dokładnie, jak to jest). -

Znasz moją matkę?

Zamrugał oczami, jakby uświadamiając sobie, że zrobił błąd. Ja... ja znam wszystkich umarłych, ale ścieżka każdego ducha jest tajemnicą. Nie powinienem o tym mówić. Nie możesz wspomnieć czegoś takiego, a zaraz potem się zamknąć! Ona jest w egipskich zaświatach? Przeszła przez twoją Salkę Sądu? Anubis zerknął niepewnie na złotą wagę, która połyskiwała niczym miraż na cmentarzu. To nie jest moja sala. Ja tylko jej doglądam, czekając na powrót Pana Ozyrysa. Przepraszam, jeśli cię zdenerwowałem, ale nie mogę nic więcej powiedzieć. Nie wiem, dlaczego w ogóle cokolwiek mówiłem. Po prostu... blask twojej duszy jest podobny. Mocny. -

Ale komplement — mruknęłam. — Moja dusza ma blask.

-

Przepraszam - powtórzył. - Usiądź, proszę.

Nie miałam ochoty zostawiać tej sprawy ani też siadać obok niego na bandażach mumii, ale bezpośrednie podejście do uzyskiwania informacji najwyraźniej się nie sprawdzało. Usiadłam na ławce, starając się wyglądać na tak niezadowoloną, jak to tylko możliwe. -

No więc? - Rzuciłam mu ponure spojrzenie. - Czym jest ta forma? Jesteś bożkiem?

Zmarszczył czoło i położył dłoń na piersi. 377 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO

Chodzi ci o to, czy zamieszkuję ludzkie ciało? Nie. Mogę zamieszkać na każdym cmentarzu, w każdym miejscu śmierci albo żałoby. A to jest mój naturalny wygląd. Och! - W głębi duszy miałam nadzieję, że siedział koło mnie prawdziwy chłopak... Ktoś, kto tylko użyczył swojego ciała bogu. Powinnam jednak była wiedzieć, że byłoby to zbyt piękne. Poczułam rozczarowanie. A następnie złość na samą siebie za to uczucie zawodu. Przecież to i tak nie miało żadnych szans, Sadie - skarciłam samą siebie. - To przecież cholerny bóg pogrzebów. Ma jakieś pięć tysięcy lat. No więc - odezwałam się - skoro nie możesz mi powiedzieć nic użytecznego, to przynajmniej mi pomóż. Potrzebujemy pióra prawdy. Pokręcił głową. Nie masz pojęcia, o co prosisz. Pióro prawdy jest zbyt niebezpieczne. Powierzenie go śmiertelnikowi byłoby wbrew prawom ustanowionym przez Ozyrysa. -

Ale Ozyrysa nie ma. - Wskazałam na pusty tron. - To jego miejsce, prawda? Widzisz Ozyrysa?

Spojrzał w tamtym kierunku. Przebiegł palcami po swoim złotym łańcuchu, jakby czuł, że się zaciska. To prawda, że czekam tu od stuleci, nie opuszczając mojego stanowiska. Nie zostałem uwięziony tak jak pozostali. Nie wiem czemu... ale robiłem wszystko, co w mojej mocy. Kiedy usłyszałem, że pięciu zostało uwolnionych, miałem nadzieję, że Pan Ozyrys powróci, ale... - Pokręcił głową z przygnębieniem. - Dlaczego miałby zaniedbywać swoje obowiązki? -

Pewnie dlatego, że został uwięziony w ciele mojego taty.

Anubis wbił we mnie wzrok. 378 SADIE -

Pawian nie wspomniał o tym.

Cóż, ja nie umiem opowiadać tak dobrze jak pawian. Ale przede wszystkim mój tato chciał uwolnić kilku bogów z powodów, które nie bardzo... Może pomyślał sobie: Wpadnę na moment do Muzeum Brytyjskiego i rozwalę kamień z Rosetty! No i uwolnił Ozyrysa, ale dostał też Seta i całą resztę tej gromadki. A Set uwięził twojego ojca, kiedy był on ciałem dla Ozyrysa - domyślił się Anubis - co oznacza, że Ozyrys też dostał się w pułapkę mojego... - Ugryzł się w język. - Seta. Interesujące - pomyślałam. -

Rozumiesz więc - ciągnęłam - że musisz nam pomóc.

Zastanawiał się przez chwilę, po czym pokręcił głową. -

Nie mogę. Będę miał kłopoty.

Spojrzałam na niego i wybuchłam śmiechem. Nic na to nie mogłam poradzić, to zabrzmiało komicznie. -

Ty będziesz miał kłopoty? Ile ty masz lat, szesnaście? Jesteś bogiem!

Trudno to było ocenić w ciemności, ale dałabym słowo, że się zarumienił. Nic nie rozumiesz. Pióro nie zniesie najdrobniejszego kłamstwa. Jeśli ci je dam, a ty powiesz najmniejszą nieprawdę, mając je przy sobie, albo zrobisz coś, co nie będzie szczere, ono spali cię na popiół. -

Zakładasz, że jestem kłamczuchą.

Zamrugał powiekami. -

Nie, ja tylko...

Ty nigdy nie skłamałeś? Co zamierzałeś powiedzieć przed chwilą... o Secie? Domyślam się, że on jest twoim ojcem. Zgadza się? 379 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO Anubis zamknął usta, po czym otwarł je z powrotem. Sprawiał wrażenie, jakby zamierzał się rozgniewać, ale zapomniał, jak się to robi. -

Zawsze jesteś taka wkurzająca?

-

Zazwyczaj jeszcze bardziej - przyznałam.

-

Dlaczego twoja rodzina nie wydała cię za mąż gdzieś daleko?

Zadał to pytanie, jakby było najzwyklejsze na świecie, więc teraz przyszła moja kolej na oburzenie. Wybacz, umarlaku! Mam dopiero dwanaście lat! No... prawie trzynaście, i to bardzo prawie, ale nie o to chodzi. W mojej rodzinie nie „wydaje się" córek, a ty może i wiesz wszystko o pogrzebach, ale najwyraźniej nie jesteś na czasie, jeśli chodzi o zaloty! Anubis sprawiał wrażenie zaskoczonego. -

Najwyraźniej.

Właśnie! Czekaj... O czym to mówiliśmy? Ach, myślałeś, że zapomnę, co? Pamiętam. Set jest twoim ojcem, tak? Powiedz mi prawdę. Spoglądał w daleki kąt cmentarza. Odgłosy jazzowego pogrzebu cichły wśród uliczek Dzielnicy Francuskiej.

Tak - przyznał. - W każdym razie tak jest według legend. Nigdy go nie spotkałem. Moja matka, Neftyda, oddała mnie Ozyrysowi, kiedy byłem dzieckiem. -

Od-oddała cię?

Powiedziała, że nie chce, żebym poznał mojego ojca. Ale prawdę mówiąc, myślę, że nie wiedziała, co ma ze mną robić. Nie byłem podobny do mojego kuzyna Horusa. Nie byłem wojownikiem. Byłem... inny. W jego głosie brzmiała taka gorycz, że nie wiedziałam, co odpowiedzieć. To znaczy, sama zażądałam prawdy, ale zazwyczaj ta 380 SADIE druga osoba wcale nie mówi wszystkiego, zwłaszcza facet. Wiedziałam też coś o tym, jak to jest być innym dzieckiem - i czuć się tak, jakby się było oddanym przez rodziców. Może twoja mama chciała cię uchronić - powiedziałam. -Wiesz, skoro twój tato jest Panem Zła i tak dalej. Może - powtórzył bez przekonania. - Ozyrys mnie przygarnął. Uczynił ze mnie Pana Pogrzebów, Strażnika Ścieżki Śmierci. To dobra praca, ale... Pytałaś, ile mam lat. Prawda jest taka, że nie wiem. W Krainie Umarłych lata nie mijają. Wciąż czuję się młody, ale świat wokół mnie się zestarzał. A Ozyrysa nie ma od tak dawna... On jest jedyną rodziną, jaką kiedykolwiek miałem. Spoglądając na niego w przyćmionym świetle cmentarza, dostrzegłam samotnego nastolatka. Usiłowałam przypominać sobie, że mam do czynienia z bogiem liczącym sobie tysiące lat, zapewne zdolnym kontrolować potężne moce wykraczające znacznie poza magiczny papier toaletowy, ale mimo to było mi go żal. Pomóż nam ocalić mojego tatę - poprosiłam. - Odeślemy Seta z powrotem do Duat, a Ozyrys będzie wolny. Wszyscy będziemy szczęśliwi. Anubis pokręcił ponownie głową. -

Mówiłem ci...

Twoja waga jest zniszczona - przypomniałam. - To dlatego, że zabrakło Ozyrysa, jak się domyślam. Co się dzieje ze wszystkimi duszami, które przychodzą na sąd? Wiedziałam, że trafiłam w jego czuły punkt. Anubis wiercił się niepewnie na ławce. To zwiększa chaos. Dusze się gubią. Niektóre nie mogą przedostać się w zaświaty. Innym się to udaje, ale muszą znajdować inne drogi. Usiłuję pomagać, ale... Sala Sądu jest zwana 381 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO

również Salą Maat. Powinna być centrum porządku, trwałym fundamentem. Bez Ozyrysa popada w ruinę, rozpada się. -

No więc na co czekasz? Daj nam to pióro. Chyba że boisz się tego, że tatuś da ci szlaban.

W jego oczach rozbłysła irytacja. Przez moment myślałam, że zaczął snuć plany mojego pogrzebu, ale on tylko westchnął ze złością. * ' . Wykonuję ceremonię zwaną otwarciem ust. Pozwala ona duszy zmarłego opuścić ciało. Dla ciebie, Sadie Kane, powinienem wymyślić nowy rytuał: zamykania ust. -

Ha, ha. Dasz mi to pióro czy nie?

Otworzył dłoń. Zobaczyłam rozbłysk światła i nad jego palcami pojawiło się lśniące pióro śnieżnobiałe, jak do pisania. Na Ozyrysa... Będę się jednak upierał przy kilku warunkach. Po pierwsze, tylko tobie wolno je brać do ręki. -

Ależ oczywiście. Nie myślisz chyba, że pozwoliłabym Carterowi...

Musisz ponadto posłuchać mojej matki, Neftydy. Chufu powiedział mi, że jej szukacie. Jeśli zdołacie ją odnaleźć, wysłuchajcie jej. Spoko - odparłam, choć ta prośba wprawiła mnie w dziwaczny niepokój. Dlaczego Anubis prosił o coś takiego? A zanim odejdziecie - ciągnął - musisz odpowiedzieć mi na trzy pytania, trzymając w ręce pióro prawdy, żeby dowieść swojej uczciwości. Nagle poczułam suchość w ustach. -

Hm... o jakie pytania chodzi?

-

Jakiekolwiek zechcę. I pamiętaj, najdrobniejsze kłamstwo zniszczy cię.

-

Daj mi to cholerne pióro.

382 SADIE Kiedy mi je podał, przestało lśnić, ale okazało się cieplejsze i cięższe niż normalne piórko. To pióro z ogona benu - wyjaśnił Anubis - którego wy nazywacie feniksem. Waży dokładnie tyle samo co ludzka dusza. Jesteś gotowa? Nie - odpowiedziałam, co musiało być prawdą, ponieważ nie spłonęłam na popiół. - Czy to się liczyło jako pytanie numer jeden? Anubis szczerze się uśmiechnął, od czego omal nie zemdlałam.

Myślę, że tak. Targujesz się jak fenicki handlarz, Sadie Kane. A zatem drugie pytanie: czy oddałabyś życie za swojego brata? -

Tak - odpowiedziałam bez namysłu.

[Wiem. Mnie też to zaskoczyło. Ale trzymając pióro w ręce, musiałam mówić prawdę. Najwyraźniej nijak nie wpłynęło to na moją mądrość]. Skinął głową, najwyraźniej niezaskoczony. -

Ostatnie pytanie: jeśli oznaczałoby to ocalenie świata, to czy jesteś gotowa utracić ojca?

-

To nieuczciwe pytanie!

-

Odpowiedz na nie uczciwie.

Jak mogłam odpowiedzieć na coś takiego? To nie była prosta kwestia: tak lub nie. Oczywiście znałam „właściwą" odpowiedź. Bohaterka powinna odmówić poświęcenia ojca. A następnie śmiało podążać przed siebie i uratować ojca oraz świat, zgadza się? Ale co jeśli to albo-albo jest rzeczywiste? Cały świat to olbrzymie miejsce: babcia i dziadek, Carter, stryj Amos, Bastet, Chufu, Liz i Emma, wszyscy, których znałam. Co by powiedział mój tato, gdybym jednak wybrała jego? 383 28. RANDKA Z BOGIEM PAPIERU TOALETOWEGO Jeśli... Jeśli nie będzie innej możliwości - zaczęłam - zupełnie żadnej możliwości... Och, niech to. To śmieszne pytanie. Pióro zaczęło połyskiwać. -

Dobra - dałam za wygraną. - Gdybym musiała, to chyba... Chyba uratowałabym świat.

Poczułam okropny wyrzut sumienia. Co ze mnie za córka? Chwyciłam amulet tit, który miałam na szyi - moją jedyną pamiątkę po tacie. Wiem, że można by pomyśleć; Przecież ledwie znałaś tatę. Rzadko go widywałaś. Czemu tak ci na nim zależy? Ale to wszystko nie sprawia, że jest choćby trochę mniej moim tatą, prawda? Ani też nie czyni perspektywy, że miałabym go stracić, mniej straszliwą. A sama myśl o tym, że go zawiodę, że świadomie pozwolę mu umrzeć, nawet po to, żeby ocalić świat -co za okropny człowiek ze mnie! Nie miałam odwagi spojrzeć Anubisowi w oczy, ale kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam jego łagodną minę. -

Wierzę ci, Sadie.

-

Serio? Trzymam w ręce cholerne pióro prawdy, a ty mi wierzysz? Dzięki.

Prawda jest trudna - powiedział Anubis. - Duchy przychodzą wciąż do Sali Sądu i nie potrafią wyrzec się swoich kłamstw. Zaprzeczają swoim wadom, prawdziwym uczuciom, swoim błędom. .. aż w końcu Ammit pożera ich dusze na wieczność. Potrzeba siły i odwagi, żeby przyznać się do prawdy.

-

Aha. Czuję się bardzo silna i odważna. Dzięki.

Anubis wstał. Powinienem już sobie pójść. Masz mało czasu. Za nieco więcej niż dwadzieścia cztery godziny słońce wzejdzie w dzień urodzin Seta, a on ukończy swoją piramidę - chyba że go powstrzymasz. Może kiedy się znów spotkamy... 384 SADIE -

Będziesz równie nieznośny? - domyśliłam się.

Wbił we mnie spojrzenie tych swoich brązowych oczu. -

A może ty nauczysz mnie nowoczesnych rytuałów związanych z zalotami.

Siedziałam w oszołomieniu, aż on rzucił mi cień uśmiechu -wystarczający, żebym się przekonała, że kpił sobie ze mnie. Po czym się ulotnił. Bardzo zabawne! - krzyknęłam. Waga i tron też zniknęły. Lniana ławka rozwinęła się, a ja wylądowałam na ziemi na środku cmentarza. Carter i Chufu pojawili się obok mnie, ale ja wciąż wrzeszczałam w kierunku miejsca, gdzie przed chwilą stał Anubis, wyzywając go od najgorszych. -

Co się dzieje? - zapytał nerwowo Carter. — Gdzie my jesteśmy?

-

On jest okropny! — burknęłam. - Pewny siebie, sarkastyczny, prześliczny, nieznośny...

-

Agh! - pożalił się Chufu.

-

Aha - zgodził się z nim Carter. - Masz to pióro czy nie?

Wyciągnęłam przed siebie rękę i ono tam było - błyszczące białe pióro unoszące się nad moimi palcami. Zamknęłam dłoń i znikło. -

Super - powiedział Carter. - Ale co z Anubisem? Jak ty...

-

Znajdźmy Bastet i zmykajmy stąd - przerwałam mu. - Mamy mnóstwo roboty.

I wyszłam z cmentarza, zanim zdążył zadać mi jakieś inne pytania, ponieważ nie byłam w nastroju do mówienia prawdy.

29. Ziya umawia się na rendez-vous dzięki, Sadie. Ty opowiedziałaś o Krainie Umarłych. Ja muszę opisać jazdę autostradą nr 10 przez Teksas].

Krótko mówiąc: trwało to w nieskończoność i było niewiarygodnie nudne, chyba że ktoś lubi oglądać pasące się krowy. Wyjechaliśmy z Nowego Orleanu około pierwszej w nocy, dwudziestego ósmego grudnia, na dzień przed planowanym przez Seta zniszczeniem świata. Bastet „pożyczyła" należący do sztabu kryzysowego kamper, który pozostał po huraganie Katri-na. Z początku chciała lecieć, ale kiedy opowiedziałem jej mój sen o magach w wybuchającym samolocie, uznaliśmy razem, że może nie jest to najlepszy pomysł. Podniebna bogini Nut obiecała nam bezpieczną podróż powietrzną do Memphis, ale i tak nie chcieliśmy ryzykować, przybliżając się do Seta. - Set nie jest naszym jedynym problemem - oznajmiła Bastet. -Jeśli twoje wizje są prawdziwe, magowie nas doganiają. I to nie byle jacy magowie - sam Desjardins. 386

CARTER - I Ziya - dorzuciła Sadie, chyba wyłącznie po to, żeby mnie zirytować. W końcu zdecydowaliśmy, że bezpieczniej, mimo że wolniej, będzie pojechać samochodem. Przy odrobinie szczęścia mogliśmy dojechać do Phoenix na czas, żeby rzucić wyzwanie Setowi. A jeśli chodzi o magów z Domu Życia, to mogliśmy jedynie starać się ich unikać po drodze. Może kiedy już poradzimy sobie z Setem, pomyślą, że jesteśmy okej. Może... Nie mogłem przestać myśleć o Desjardinsie - zastanawiałem się, czy naprawdę mógłby nosić w sobie Seta. Jeszcze poprzedniego dnia wydawało mi się to całkiem prawdopodobne. Desjardins pragnął zagłady rodu Kane'ow. Nienawidził naszego taty i nas. Czekał zapewne przez dziesiątki łat, może nawet stulecia na śmierć Iskandara, żeby zostać najwyższym lektorem. Moc, gniew, arogancja, ambicja - on miał to wszystko. Jeśli Set szukał pokrewnej duszy, to nie mógł trafić lepiej. A jeśli Set zaczął wojnę między bogami i magami od opętania najwyższego lektora, to zwyciężyć mogły jedynie siły chaosu. Poza tym Desjardinsa łatwo było nienawidzić. W końcu ktoś osłabił ochronę domu Amosa i ostrzegł Seta, że Amos się zbliża. Z drugiej strony Desjardins ocalił tych wszystkich ludzi w samolocie - to nie było w stylu Pana Zła. Bastet i Chufu zmieniali się za kierownicą, a Sadie i ja przysypialiśmy. Nie miałem pojęcia, że pawiany umieją prowadzić kampery, ale Chufu świetnie sobie radził. Kiedy obudziłem się mniej więcej o świcie, lawirował w porannych korkach w Houston, szczerząc kły i powarkując bez przerwy, lecz inni kierowcy nie zauważali nic dziwnego. Do śniadania usiedliśmy z Sadie i Bastet w kuchni kampe-ra. Drzwiczki szafek trzaskały, talerze brzęczały, a za oknami 387 f

29. ZIYA UMAWIA SIĘ NA RENDEZ-VOUS przesuwały się kilometry pustki. Bogini zorganizowała nam jakieś przekąski i napoje (oraz, oczywiście, kocią karmę) z całodobowego sklepu w Nowym Orleanie, ale nikt nie był bardzo głodny. Widziałem, że Bastet jest podenerwowana. Podrapała już na strzępy większość tapicerki w kamperze, a teraz zabrała się za stół kuchenny. Jeśli chodzi o Sadie, to otwierała i zaciskała dłoń, wpatrując się w pióro prawdy tak, jakby to był telefon, który ma zaraz zadzwonić. Od chwili gdy znikła z Sali Sądu, zrobiła się nieobecna i cicha. Nie żebym narzekał, ale to po prostu nie było do niej podobne. -

Opowiesz mi o spotkaniu z Anubisem? - zapytałem po raz milionowy.

A ona rzuciła mi gniewne spojrzenie, gotowa odgryźć mi głowę. Następnie jednak najwyraźniej uznała, że szkoda zachodu. Utkwiła wzrok w błyszczącym piórku unoszącym się nad jej dłonią. -

Rozmawialiśmy - odpowiedziała ostrożnie. - Zadał mi kilka pytań.

-

Jakich pytań?

-

Nie drąż tematu, Carter. Proszę.

„Proszę"? To już kompletnie nie było w jej stylu. Zerknąłem na Bastet, ale nie zaoferowała żadnej pomocy. Powoli rozdrapywała pazurami laminat. -

Co się stało? - zapytałem ją.

Nie podniosła oczu znad blatu. -

W Krainie Umarłych opuściłam was. Znowu.

-

Anubis cię zaskoczył - odparłem. - To nic takiego.

Spojrzała na mnie wielkimi żółtymi oczami i domyśliłem się, że tylko pogorszyłem sprawę. 388 CARTER Obiecałam coś waszemu ojcu, Carterze. W zamian za wolność dał mi robotę jeszcze ważniejszą niż walka z wężem: opiekę nad Sadie... A gdyby okazało się to konieczne, to nad wami obojgiem. Sadie zarumieniła się. nim.

Bastet, to... No wiesz, dzięki i tak dalej, ale my nie jesteśmy ważniejsi niż walka... No wiesz, z

Nie rozumiesz - powiedziała bogini. - Wy dwoje nie jesteście po prostu z krwi faraonów. Jesteście najpotężniejszymi królewskimi dziećmi, jakie urodziły się od wielu stuleci. Jesteście jedyną szansą na to, żeby pogodzić bogów i Dom Życia, poznać na nowo dawne moce, zanim będzie za późno. Jeśli zdołacie się nauczyć ścieżki bogów, możecie znaleźć innych, którzy są z królewskiej krwi i uczyć ich. Możecie odrodzić Dom Życia. To, co zrobili wasi rodzice... Wszystko, co zrobili, było tylko przygotowaniem drogi dla was. Sadie i ja milczeliśmy. No bo co można odpowiedzieć na takie słowa? Chyba zawsze wiedziałem, że moi rodzice mnie kochali, ale żeby chcieli za mnie umierać? Wierzyli, że Sadie i ja musimy zrobić coś wspaniałego, żeby ocalić świat? Nie prosiłem o to. Nie chcieli zostawić was samych - powiedziała Bastet, jakby odczytując moją minę. - Nie planowali tego, ale zdawali sobie sprawę, że wyzwolenie bogów będzie niebezpieczne. Wierz mi, oni wiedzieli, jak bardzo jesteście szczególni. Z początku opiekowałam się waszą dwójką dlatego, że obiecałam. Teraz robiłabym to nawet bez obietnicy. Jesteście dla mnie jak kocięta. Więcej was nie zawiodę. Przyznam, że ścisnęło mnie w gardle. Nigdy wcześniej nikt nie nazwał mnie swoim kociakiem. Sadie pociągnęła nosem i otarła coś z policzka. 389 29. ZIYA UMAWIA SIĘ NA RENDEZ-VOUS -

Ale nie będziesz nas myć, prawda?

Miło było znów zobaczyć jej uśmiech. Postaram się powstrzymać. A tak swoją drogą, Sadie, jestem z ciebie dumna. Sama poradziłaś sobie z Anubisem... Ci bogowie śmierci potrafią być bardzo paskudni. Moja siostra wzruszyła ramionami. Miała dziwnie niepewną minę. No, nie określiłabym go jako paskudnego. To znaczy, wyglądał prawie jak zwyczajny nastolatek. -

O czym ty mówisz? - zapytałem. - Przecież miał łeb szakala.

-

Nie miał, jak już się zmienił w człowieka.

Sadie... - Zaczynałem się o nią martwić. - Kiedy Anubis zamienił się w człowieka, nadal miał łeb szakala. Był wielki, przerażający i, no, całkiem paskudny. Jak on wyglądał dla ciebie? Poczerwieniała. -

Wyglądał... jak śmiertelnik.

-

To pewnie urok - oznajmiła Bastet.

-

Nie - upierała się Sadie. - To nie mógł być urok.

-

Dobra, nieważne - powiedziałem. - Mamy pióro.

Sadie poruszyła palcami, jakby to było bardzo ważne. Ale chwilę później zamknęła dłoń i pióro prawdy znikło. -

Na niewiele nam się ono zda, jeśli nie zdobędziemy tajemnego imienia Seta.

Pracuję nad tym. - Bastet rozejrzała się po pomieszczeniu... jakby obawiała się, że ktoś ją podsłucha. - Mam plan. Bardzo niebezpieczny. Wyprostowałem się. -Jaki? 390 CARTER Będziemy musieli się zatrzymać. Wolałabym nie zapeszyć, dopóki nie znajdziemy się bliżej, ale to jest po drodze. Nie stracimy dużo czasu. Usiłowałem coś policzyć. -

Teraz jest rano drugiego z Dni Demonów?

Bastet przytaknęła. -

Dzień urodzin Horusa.

A urodziny Seta są jutro, w trzeci z Dni Demonów. To oznacza, że mamy około dwudziestu czterech godzin, zanim zniszczy Amerykę Północną. -

A jeśli nas złapie - dodała Sadie - to jeszcze zwiększy jego moc.

Czasu jest dość - odpowiedziała Bastet. - Z Nowego Orleanu do Phoenix jedzie się niecałe dwadzieścia cztery godziny, a my jesteśmy w drodze już od ponad pięciu godzin. Jeśli nie napotkamy kolejnych nieprzyjemnych niespodzianek... -

Takich, jakie napotykamy codziennie?

-

Tak - przyznała bogini. - Właśnie takich.

Wziąłem niepewny oddech. Dwadzieścia cztery godziny i będzie po wszystkim w jedną albo w drugą stronę. Albo ocalimy tatę i powstrzymamy Seta, albo to wszystko pójdzie na marne: nie tylko to, co zrobiliśmy z Sadie, ale również wszystkie poświęcenia naszych rodziców. Nagle poczułem się tak, jakbym znów był pod ziemią, w którymś z tych tuneli pod pierwszym nomem, z milionami ton skały nad głową. Jeden drobny ruch gleby i wszystko się rozpadnie. Dobra - powiedziałem. - Jeśli ktoś będzie mnie potrzebował, będę na zewnątrz. Pobawię się ostrymi przedmiotami. Chwyciłem miecz i pobiegłem na tył kampera.

391 29. ZIYA UMAWIA SIĘ NA RENDEZ-VOUS Nigdy wcześniej nie widziałem ruchomego domu z werandą. Znak na tylnych drzwiach ostrzegł mnie, że nie powinienem ich używać, kiedy pojazd jest w ruchu, ~le i tak to zrobiłem. To nie było najlepsze miejsce do ćwiczeń szermierczych. Było tu za ciasno, a dwa krzesła zajmowały praktycznie całą przestrzeń. Przewiewał mnie zimny wiatr, a każda dziura w drodze sprawiała, że traciłem równowagę. Ale było to jedyne miejsce, gdzie mogłem być sam. Musiałem uporządkować myśli. Ćwiczyłem przyzywanie miecza z Duat i wysyłanie go tam z powrotem. Wkrótce byłem w stanie zrobić to niemal w każdej chwili, pod warunkiem że utrzymywałem koncentrację. Następnie poćwiczyłem kilka ruchów: bloków, pchnięć i cięć - aż w końcu Horus nie mógł się powstrzymać od uwag. ~ Unieś miecz wyżej ~ poradził. ~ Bardziej łukiem, Carterze. To ostrze jest zaprojektowane tak, żeby wyrwać broń przeciwnikowi. ~ Zamknij się ~ burknąłem. ~ Gdzie byłeś, kiedy potrzebowałem pomocy na boisku? Ale spróbowałem trzymać miecz według jego rady i uznałem, że miał rację. Autostrada wiła się długimi odcinkami pustych obszarów porośniętych krzakami. Czasami mijaliśmy ciężarówki rancze-rów albo rodzinne terenówki, a kierowcy robili wielkie oczy na widok czarnego dzieciaka wymachującego mieczem na tylnym ganku kampera. Uśmiechałem się i machałem do nich ręką, a Chufu szybko pozostawiał ich w tyle. Po jakiejś godzinie ćwiczeń koszula przylepiła mi się do piersi od zimnego potu. Dyszałem ciężko. Zdecydowałem, że muszę usiąść i odpocząć. - To się zbliża - oznajmił Horus. Jego głos brzmiał wyraźniej, nie tylko w mojej głowie. Spojrzałem na miejsce obok siebie i uj392 CARTER rżałem go. Połyskiwał złotą aurą, siedząc na drugim krześle. Jego miecz, widmowa kopia mojego, leżał obok. -

Co się zbliża? - zapytałem. - Pojedynek z Setem?

-

Och, oczywiście - odparł. - Ale przedtem jeszcze jedno wyzwanie, Carterze. Bądź gotów.

-

Super. Jakbym dotychczas miał mało wyzwań.

Srebrno-złote oczy Horusa rozbłysły.

Kiedy ja dorastałem, Set usiłował mnie zabić wiele razy. Uciekaliśmy z matką z miejsca w miejsce, kryjąc się przed nim, aż dorosłem na tyle, żeby się z nim zmierzyć. Czerwony Pan wyśle te same siły przeciwko tobie. Następna pojawi się... Nad rzeką - domyśliłem się, przypominając sobie ostatnią wycieczkę mojej duszy. - Coś złego wydarzy się nad rzeką. Ale jakie to wyzwanie? Musisz się strzec... - Obraz Horusa zaczął blednąc i bóg zmarszczył czoło. - Co się dzieje? Ktoś usiłuje... Inna moc... Świecąca postać Ziyi Rashid zastąpiła jego obraz. Ziya! - Podskoczyłem, uświadamiając sobie nagle, że jestem cały spocony, brudny i wyglądam, jakbym został właśnie przeciągnięty przez Krainę Umarłych. Carter? - Jej obraz migotał. W ręce ściskała laskę, a na szaty miała narzucony szary płaszcz, jakby tam, gdzie była, panował chłód. Jej krótkie włosy tańczyły wokół twarzy. - Dzięki niech będą Thotowi, że was znalazłam. -

Jak się tu dostałaś?

Nie ma na to czasu! Słuchaj: ścigamy was. Desjardins, ja i jeszcze dwóch innych. Nie wiemy dokładnie, gdzie jesteście. Zaklęcia śledzące Desjardinsa na razie was nie odszukały, ale on wie, że się zbliżamy. I wie, dokąd zmierzacie - do Phoenix. Moje myśli zaczęły szaleć. 393 29. ZIYA UMAWIA SIĘ NA RENDEZ-VOUS -

A więc wreszcie uwierzył, że Set jest na wolności? Idzie nam z pomocą?

Ziya pokręciła głową. -

On chce was powstrzymać.

Powstrzymać nas? Ziya, Set zamierza wysadzić w powietrze cały kontynent! Mój tato... - Głos mi się załamał. Nienawidziłem tego tonu pełnego strachu i bezsilności. — Mój tato jest w opałach. Wyciągnęła ku mnie błyszczącą rękę, ale był to tylko obraz. Nasze palce nie zdołały się zetknąć. - Tak mi przykro, Carterze. Ale musisz zrozumieć jego punkt widzenia. Dom Życia od stuleci starał się utrzymać bogów w zamknięciu, żeby uniknąć właśnie takiej sytuacji. Teraz, skoro ich uwolniliście... -

To nie był mój pomysł!

Wiem, ale wy usiłujecie walczyć z Setem za pomocą boskiej magii. Bogów nie da się kontrolować. Możecie tylko narobić więcej szkody. Jeśli pozwolicie, żeby Dom Życia się z tym uporał... -

Set jest zbyt potężny - odparłem. - A ja potrafię kontrolować Horusa. Dam sobie radę.

Potrząsnęła głową.

-

Będzie ci coraz trudniej, kiedy się zbliżysz do Seta. Nie masz pojęcia.

-

A ty masz?

Zerknęła nerwowo w lewo. Jej obraz rozmył się, jak w telewizorze ze słabym sygnałem. -

Nie mamy dużo czasu. Mel za chwilę wyjdzie z łazienki.

-

Macie z sobą maga imieniem Mel?

Posłuchaj. Desjardins rozdzielił nas na dwa zespoły. Plan jest taki, żeby odciąć was z obu stron i schwytać. Jeśli mój zespół 394 CARTER dotrze do was pierwszy, powinno mi się udać powstrzymać Mela od ataku wystarczająco długo, żebyśmy zdążyli porozmawiać. A wtedy może zdołamy wymyślić sposób, jak podejść Desjardinsa, przekonać go, że musimy współpracować. -

Nie zrozum mnie źle, ale dlaczego miałbym ci ufać?

Zacisnęła usta, robiąc naprawdę urażoną minę. Jakaś cząstka mnie czuła się winna, ale inna zamartwiała się tym, że to musiała być zmyłka. Carterze... Muszę ci coś powiedzieć. Coś, co może ci pomóc, ale musi być powiedziane osobiście. -

Powiedz mi teraz.

-

Na dziób Thota! Ależ ty jesteś niemożliwie uparty.

-

Aha, to dar.

Nasz wzrok się spotkał. Jej obraz blakł, a ja nie chciałem, żeby odchodziła. Chciałem dalej rozmawiać. Jeśli mi nie zaufasz, ja będę musiała zaufać tobie - odparła Ziya. - Postaram się, żebyśmy wylądowali dziś wieczorem w Las Cruces w Nowym Meksyku. Jeśli zgodzisz się ze mną spotkać, może uda nam się przekonać Mela. A potem wszyscy razem przekonamy Desjardinsa. Przyjedziesz? Chciałem jej to obiecać, żeby ją zobaczyć, ale wyobraziłem sobie próbę przekonania Sadie albo Bastet, że to dobry pomysł. -

Nie wiem, Ziya.

Przemyśl to, proszę - powiedziała błagalnie. - 1, Carterze, nie ufaj Amosowi. Jeśli go zobaczysz... - Zrobiła wielkie oczy. -Mel tu jest! - szepnęła. Machnęła laską przed swoją twarzą i jej obraz znikł.

c ARTER 30. Bastet dotrzymuje obietnicy Kilka godzin później obudziłem się na kanapie kampera - Bastet potrząsała mnie za ramię. -

Jesteśmy na miejscu - oznajmiła.

Nie miałem pojęcia, jak długo spałem. W pewnym momencie płaski krajobraz i totalna nuda mnie zmorzyły i zacząłem mieć złe sny o maleńkich magach, którzy latali mi wokół głowy, usiłując ogolić mnie na zero. Gdzieś tam śnił mi się też koszmar o Amosie, ale niewyraźny. Wciąż nie rozumiałem, dlaczego Ziya o nim wspomniała. Zamrugałem powiekami, żeby odgonić sen, i uświadomiłem sobie, że moja głowa leży na kolanach Chufu. Pawian iskał mi włosy w poszukiwaniu przekąsek. -

Ej, chłopie. - Usiadłem półprzytomny. - Nie podoba mi się

to. -

Ależ on ci zrobił śliczną fryzurę — oznajmiła Sadie.

-

Agh-agh! - przytaknął Chufu.

396 m» CARTER Bastet otwarła drzwi przyczepy. -

Chodźcie - powiedziała. - Stąd będziemy musieli pójść pieszo.

Kiedy podszedłem do drzwi, omal nie zemdlałem. Staliśmy na tak wąskiej górskiej dróżce, że kamper wywróciłby się, gdybym nieodpowiednio kichnął. Przez moment poczułem przerażenie, że jesteśmy już w Phoenix, ponieważ krajobraz był podobny. Słońce chyliło się właśnie nad horyzontem. Poszarpane grzbiety górskie rozciągały się w obie strony, a pustynia pomiędzy nimi zdawała się ciągnąć w nieskończoność. W dolinie po naszej lewej stronie leżało pozbawione kolorów miasto - prawie bez drzew i trawy, tylko piasek, żwir i budynki. Miasto było jednak znacznie mniejsze niż Phoenix, a jego południowy kraniec opływała spora rzeka, połyskując czerwienią w gasnącym świetle. Rzeka zakręcała u stóp góry, na której staliśmy, po czym wiła się dalej na północ. -

Jesteśmy na Księżycu - mruknęła Sadie.

W El Paso w Teksasie - poprawiła ją Bastet. - A to jest Rio Grande. - Odetchnęła głęboko chłodnym, suchym powietrzem.

Rzeczna cywilizacja na pustyni. Zupełnie jak w Egipcie! Jeśli, hm, nie liczyć faktu, że tuż obok jest Meksyk. Myślę, że to świetne miejsce, żeby przyzwać Neftydę. -

Naprawdę myślisz, że ona wyjawi nam tajemne imię Seta?

-

zapytała Sadie.

Bogini zamyśliła się. Neftyda jest nieprzewidywalna, ale zdarzało jej się już występować przeciwko mężowi. Możemy mieć nadzieję. Nie zabrzmiało to obiecująco. Wpatrywałem się w płynącą daleko w dole rzekę. -

Dlaczego zatrzymałaś się na górze? Czemu nie bliżej?

397 30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY Bastet wzruszyła ramionami, jakby nie przyszło jej to do głowy. -

Koty lubią się wspinać, jak najwyżej się da. Na wypadek gdyby trzeba było na coś skoczyć.

-

Super - powiedziałem. - Wszyscy gotowi do skoku.

Nie jest tak źle - oznajmiła Bastet. - Musimy tylko zejść na dół nad rzekę przez kilka mil piachu, kaktusów i grzechotników, uważając na patrole graniczne, przemytników, magów i demony, a następnie przywołać Neftydę. Sadie gwizdnęła. -

Ale frajda!

-

Agh - przytaknął żałośnie Chufu. Powąchał powietrze i warknął.

-

Wyczuwa kłopoty - przetłumaczyła Bastet. - Lada moment wydarzy się coś niedobrego.

-

Nawet ja jestem w stanie to wyczuć - burknąłem i poszliśmy za Bastet w dół zbocza.

~ Tak ~ odezwał się Horus. ~ Pamiętam to miejsce. ~ To El Paso ~ odparłem. ~ Jeśli nie chodziłeś na meksykańskie Żarcie, to nigdy cię tu nie było. ~ Doskonale je pamiętam ~ upierał się. ~ Bagna, pustynia. Przystanąłem i rozejrzałem się dookoła. Nagle ja też przypomniałem sobie to miejsce. Jakieś pięćdziesiąt metrów przed nami rzeka rozlewała się w podmokły teren - sieć powolnych odgałęzień, ryjących w pustyni płytkie zagłębienia. Ich brzegi porastała wysoka turzyca. Musiał tu istnieć jakiś system bezpieczeństwa, znajdowaliśmy się przecież na granicy dwóch państw, ale nic takiego nie dostrzegałem. 398

CARTER Byłem tu jako ba. Wyobraziłem sobie chatkę na tym mokradle, a w niej Izydę i małego Horusa, kryjących się przed Setem. A nieco dalej w dół rzeki - to tam wyczułem coś mrocznego czającego się pod wodą, czekającego na mnie. Chwyciłem Bastet za rękę, kiedy była kilka kroków od brzegu. -

Nie zbliżaj się do wody.

Zmarszczyła brwi. Carterze, jestem kotem. Nie zamierzam pływać. Ale jeśli chcesz przyzwać rzeczną boginię, to naprawdę musisz to zrobić na brzegu rzeki. Zabrzmiało to tak logicznie, że poczułem się głupio, ale nic nie mogłem poradzić. Czułem, że lada moment wydarzy się coś niedobrego. ~ Co to jest? ~ zapytałem Horusa. ~ Co to za wyzwanie? Ale mój boski pasażer stał się irytująco milczący, jakby na coś czekał. Sadie wrzuciła kamień do mulistej brązowej wody. Poszedł na dno z głośnym plum! -

Mnie się wydaje, że jest bezpiecznie - powiedziała i ruszyła ku brzegowi.

Chufu podreptał niepewnie za nią. Kiedy dotarł nad wodę, powąchał ją i warknął. -

Widzisz? - powiedziałem. - Chufu też się nie podoba.

To pewnie pamięć przodków - odparła Bastet. - Rzeka była niebezpiecznym miejscem w Egipcie. Węże, hipopotamy, wszelkie inne kłopoty. -

Hipopotamy?

-

Nie lekceważ ich - ostrzegła Bastet. - Hipopotamy potrafią być zabójcze.

399 ł CARTER Bytem tu jako ba. Wyobraziłem sobie chatkę na tym mokradle, a w niej Izydę i małego Horusa, kryjących się przed Setem. A nieco dalej w dół rzeki - to tam wyczułem coś mrocznego czającego się pod wodą, czekającego na mnie. Chwyciłem Bastet za rękę, kiedy była kilka kroków od brzegu. -

Nie zbliżaj się do wody.

Zmarszczyła brwi.

Carterze, jestem kotem. Nie zamierzam pływać. Ale jeśli chcesz przyzwać rzeczną boginię, to naprawdę musisz to zrobić na brzegu rzeki. Zabrzmiało to tak logicznie, że poczułem się głupio, ale nic nie mogłem poradzić. Czułem, że lada moment wydarzy się coś niedobrego. ~ Co to jest.7 ~ zapytałem Horusa. ~ Co to za wyzwanie? Ale mój boski pasażer stał się irytująco milczący, jakby na coś czekał. Sadie wrzuciła kamień do mulistej brązowej wody. Poszedł na dno z głośnym plum! -

Mnie się wydaje, że jest bezpiecznie - powiedziała i ruszyła ku brzegowi.

Chufu podreptał niepewnie za nią. Kiedy dotarł nad wodę, powąchał ją i warknął. -

Widzisz? - powiedziałem. - Chufu też się nie podoba.

To pewnie pamięć przodków - odparła Bastet. - Rzeka była niebezpiecznym miejscem w Egipcie. Węże, hipopotamy, wszelkie inne kłopoty. -

Hipopotamy?

-

Nie lekceważ ich - ostrzegła Bastet. - Hipopotamy potrafią być zabójcze.

399 CARTER Byłem tu jako ba. Wyobraziłem sobie chatkę na tym mokradle, a w niej Izydę i małego Horusa, kryjących się przed Setem. A nieco dalej w dół rzeki - to tam wyczułem coś mrocznego czającego się pod wodą, czekającego na mnie. Chwyciłem Bastet za rękę, kiedy była kilka kroków od brzegu. -

Nie zbliżaj się do wody.

Zmarszczyła brwi. Carterze, jestem kotem. Nie zamierzam pływać. Ale jeśli chcesz przyzwać rzeczną boginię, to naprawdę musisz to zrobić na brzegu rzeki. Zabrzmiało to tak logicznie, że poczułem się głupio, ale nic nie mogłem poradzić. Czułem, że lada moment wydarzy się coś niedobrego. ~ Co to jest? ~ zapytałem Horusa. ~ Co to za wyzwanie? Ale mój boski pasażer stał się irytująco milczący, jakby na coś czekał. Sadie wrzuciła kamień do mulistej brązowej wody. Poszedł na dno z głośnym plum! -

Mnie się wydaje, że jest bezpiecznie - powiedziała i ruszyła ku brzegowi.

Chufu podreptał niepewnie za nią. Kiedy dotarł nad wodę, powąchał ją i warknął. -

Widzisz? - powiedziałem. - Chufu też się nie podoba.

To pewnie pamięć przodków - odparła Bastet. - Rzeka była niebezpiecznym miejscem w Egipcie. Węże, hipopotamy, wszelkie inne kłopoty. -

Hipopotamy?

-

Nie lekceważ ich - ostrzegła Bastet. - Hipopotamy potrafią być zabójcze.

399 30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY -

Czy to zaatakowało Horusa? - zapytałem. - Znaczy wtedy dawno, kiedy szukał go Set?

Nie znam tej historii - odparła Bastet. - Mówią, że Set najpierw posłużył się skorpionami. Później krokodylami. -

Krokodylami - powtórzyłem, czując dreszcz na plecach.

~ Czy to one? ~ zapytałem Horusa. Ale on nadal nie odpowiadał. -

Bastet, czy w Rio Grandę są krokodyle?

-

Szczerze wątpię. - Przyklękła nad wodą. - Sadie, możesz czynić honory domu?

-Jak? Po prostu poproś Neftydę, żeby się pojawiła. Była siostrą Izydy. Jeśli jest gdziekolwiek po tej stronie Duat, usłyszy twój głos. Sadie nie wyglądała na przekonaną, ale uklękła obok Bastet i dotknęła wody. Jej palce wywołały fale, które wydawały się zdecydowanie za duże: pierścienie mocy roztaczały się po całej rzece. -

Hej, Neftydo? - powiedziała. - Jesteś w domu?

Usłyszałem jakiś plusk, odwróciłem się w jego stronę i zobaczyłem rodzinę imigrantów wchodzących do rzeki. Słyszałem opowieści o tym, jak tysiące ludzi z Meksyku przekraczają co roku nielegalnie granicę, szukając pracy i lepszego życia, ale dziwnie było zobaczyć ich tuż obok siebie - mężczyznę i kobietę biegnących razem i niosących między sobą małą dziewczynkę. Byli ubrani w łachmany i wyglądali biedniej niż biedni egipscy wieśniacy, których widywałem. Wpatrywałem się w nich przez kilka sekund, ale nie sprawiali wrażenia nadprzyrodzonej groźby. Mężczyzna rzucił mi ostrożne spojrzenie i najwyraźniej doszliśmy do milczącego porozumienia: obaj mieliśmy dość problemów, nie wchodząc sobie w drogę. 400 CARTER

Bastet i Sadie skupiały się tymczasem na wodzie, wpatrując się w fale rozchodzące się od palców mojej siostry. Bogini przechyliła głowę, nasłuchując z uwagą. -

Co ona mówi?

-

Nic nie rozumiem - szepnęła Sadie. - Mówi bardzo cicho.

-

Ty w ogóle cokolwiek słyszysz? - zapytałem.

-

Ciii - skarciły mnie obie naraz.

-

„W klatce"... - powiedziała Sadie. - Nie, jak to się mówi po naszemu?

W schronie - podpowiedziała Bastet. - Jest w schronieniu daleko stąd. „Uśpione ciało". Co to ma znaczyć? Nie miałem pojęcia, o czym one mówiły. Nic nie słyszałem. Chufu pociągnął mnie za rękę i wskazał w dół rzeki. -Agh. Rodzina imigrantów zniknęła. Wydawało mi się niemożliwe, żeby tak szybko przeszli przez rzekę. Rozejrzałem się po obu brzegach - ani śladu - ale woda w miejscu, gdzie wcześniej stali, była teraz bardziej wzburzona, jakby ktoś zamieszał ją ogromną łyżką. Poczułem, że coś mnie ściska w gardle. -

Hm, Bastet...

-

Carterze, ledwie słyszymy Neftydę - odparła. - Proszę.

Zgrzytnąłem zębami. -

Dobra. Chufu i ja idziemy coś sprawdzić...

-

Ciii! - powtórzyła Sadie.

Kiwnąłem na pawiana i ruszyliśmy brzegiem rzeki. Chufu chował się za moimi nogami, powarkując w stronę wody. Spojrzałem za siebie, ale Bastet i Sadie stały spokojnie. Wciąż wpatrywały się w nurt rzeki, jakby był to jakiś fascynujący filmik w internecie. 401

30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY W końcu dotarliśmy do miejsca, gdzie widziałem rodzinę Meksykanów, ale woda już się uspokoiła. Chufu uderzył dłonią w ziemię i stanął na jednej ręce, co oznaczało albo breakdance, albo poważne zaniepokojenie. -

O co chodzi? - zapytałem z bijącym mocno sercem.

Agh, agh, agh! - poskarżył się. Była to zapewne cała przemowa po pawianiemu, ale nie miałem pojęcia, co mogła znaczyć. Wiesz, nie widzę innego wyjścia - powiedziałem. - Jeśli ta rodzina została wciągnięta do wody albo coś w tym rodzaju... to muszę ich znaleźć. Wchodzę. -

Agh! - Chufu odskoczył od brzegu.

Chufu, ci ludzie mieli małe dziecko. Jeśli potrzebują pomocy, to nie mogę po prostu sobie pójść. Stój tu i ubezpieczaj mnie. Pawian warknął i uderzył się po twarzy w ramach protestu, kiedy ja wchodziłem do wody. Była zimniejsza i płynęła szybciej, niż się spodziewałem. Skupiłem się i przyzwałem mój miecz oraz różdżkę z Duat. Może to była tylko gra wyobraźni, ale wydawało mi się, że w tym samym momencie prąd wody przyspieszył. Byłem w połowie nurtu, kiedy Chufu zaszczekał ponaglająco. Skakał po brzegu, wskazując rozpaczliwie na pobliską kępę trzcin. Meksykańska rodzina skuliła się w jej środku, drżąc z przerażenia i robiąc wielkie oczy. Moją pierwszą myślą było: Dlaczego oni kryją się przede mną? Nie zrobię wam krzywdy - obiecałem. Patrzyli na mnie nie-rozumiejącym wzrokiem, a ja bardzo żałowałem, że nie znam hiszpańskiego. Nagle woda wokół mnie zagotowała się, a ja uświadomiłem sobie, że oni nie mnie się bali. Następna myśl: Ludzie, ale jestem głupi. 402

v> CARTER Głos Horusa ryknął: Skacz! Wyskoczyłem z wody jak wystrzelony z armaty: na jakieś siedem czy dziesięć metrów w górę. Nijak nie powinienem potrafić czegoś takiego, ale dobrze, że mi się udało, ponieważ z rzeki pode mną wyskoczył potwór. Najpierw zobaczyłem setki zębów - różową paszczę trzykrotnie większą ode mnie. Udało mi się jakoś wykonać salto i wylądować na nogach na mieliźnie. Stałem oko w oko z krokodylem tak długim jak nasz kamper - z wody wystawił tylko przednią połowę. Jego szarozieloną skórę pokrywały grube płytki niczym kamuflażowa zbroja, a oczy miał koloru zapleśniałego mleka. Meksykanie krzyknęli i zaczęli się wspinać na brzeg. To zwróciło uwagę gada. Instynktownie zwrócił się ku robiącym więcej zamieszania, ciekawszym ofiarom. Zawsze uważałem krokodyle za powolne zwierzęta, ale kiedy ta bestia rzuciła się na imigrantów, po raz pierwszy zobaczyłem, z jaką szybkością mogą się poruszać.

~ Odciągnij go ~ ponaglił mnie Horus. ~ Skocz za niego i uderzJa jednak krzyknąłem: - Sadie, Bastet, pomocy! - i rzuciłem różdżką. Zły rzut. Różdżka uderzyła w rzekę tuż przed krokodylem, po czym skoczyła po wodzie niczym kaczka, rąbnęła krokodyla między oczy i wróciła do mojej dłoni. Raczej nie wyrządziłem nią żadnej szkody, za to krokodyl obejrzał się na mnie z wściekłością. ~ Możesz go też walnąć kijkiem ~ mruknął Horus. Rzuciłem się do przodu, wrzeszcząc, żeby zwrócić uwagę potwora. Kątem oka widziałem, że rodzina wdrapała się bezpiecznie na brzeg. Chufu biegł za nimi, wymachując rękami i poszczekując, żeby odprowadzić ich z dala od niebezpieczeństwa. 403 30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY Nie byłem pewny, czy teraz uciekali przed krokodylem czy przed szaloną małpą, ale póki uciekali, było mi to obojętne. Nie widziałem, co się działo u Bastet i Sadie. Słyszałem za sobą krzyki i pluski, ale zanim zdążyłem się obrócić, krokodyl zaatakował. Uskoczyłem w lewo, tnąc mieczem. Ostrze tylko odbiło się od skóry gada. Potwór machnął pyskiem na boki i byłby zmiażdżył mi głowę, ale ja odruchowo uniosłem różdżkę i krokodyl nadział się na ścianę mocy i odbił od niej, jakbym był osłonięty ogromnym, niewidocznym bąblem energii. Usiłowałem przyzwać sokolego wojownika, ale było mi ciężko się skoncentrować, kiedy sześciotonowy potwór usiłował przegryźć mnie na pół. Nagle usłyszałem krzyk Bastet: - NIE! - i wiedziałem natychmiast, bez odwracania głowy, że coś musi być nie tak z Sadie. Desperacja i wściekłość dały mi nerwy ze stali. Zamachnąłem się różdżką i ściana mocy rozszerzyła się nagle, uderzając w krokodyla tak mocno, że poleciał w powietrze, poza rzekę, na meksykański brzeg. Podczas gdy leżał na grzbiecie, rzucając się i usiłując odzyskać równowagę, ja skoczyłem z uniesionym mieczem, który teraz błyszczał w moich rękach, i ciąłem ostrzem w brzuch potwora. Trzymałem miecz mocno, kiedy krokodyl rzucał się na wszystkie strony, rozpadając się powoli od pyska po czubek ogona, aż w końcu stałem pośrodku ogromnej sterty mokrego piasku. Odwróciłem się i zobaczyłem Bastet walczącą z równie wielkim krokodylem jak ten mój. Potwór skoczył, a bogini zanurkowała pod niego, wbijając mu sztylety w gardło. Rozpuścił się w rzece, aż pozostała po nim jedynie dymiąca chmura piasku, ale zło już się dokonało: Sadie leżała zwinięta na brzegu. 404 CARTER

Kiedy tam dobiegłem, Chufu i Bastet byli już przy jej boku. Z jej głowy płynęła krew. Twarz miała paskudny żółtawy odcień. -

Co się stało? - zapytałem.

To się pojawiło znikąd - powiedziała żałośnie Bastet. - Jego ogon uderzył Sadie i odrzucił ją. Nie miała żadnych szans. Czy ona...? Chufu położył dłoń na czole Sadie, pykając wargami. Bastet odetchnęła z ulgą. -

Chufu mówi, że przeżyje, ale musimy ją stąd zabrać. Te krokodyle mogą oznaczać...

Jej głos ucichł. Na środku rzeki wrzała woda. Unosiła się z niej postać tak okropna, że wiedziałem, że już po nas. -

Właśnie to - dokończyła ponuro Bastet.

Zacznijmy od tego, że gość miał siedem metrów wzrostu -i nie był to świecący awatar. To był facet z krwi i kości. Tors i ręce miał ludzkie, ale skórę jasnozieloną, a w pasie był owinięty zieloną pancerną spódniczką przypominającą gadzie łuski. Do tego miał głowę krokodyla, potężną paszczę pełną krzywych zębów i oczy, które połyskiwały zielonym śluzem (tak, wiem, bardzo to apetyczne). Jego czarne włosy spływały warkoczami na ramiona, a z głowy sterczały bycze rogi. A jakby to nie było dostatecznie dziwne, wyglądał tak, jakby się pocił z niezwykłą prędkością - wypływała z niego strumieniami oleista woda, wlewając się do rzeki. Uniósł laskę - kij z zielonego drewna wysokości słupa telefonicznego. Uciekaj! - wrzasnęła Bastet i pociągnęła mnie do tyłu w chwili, kiedy człowiek-krokodyl wybił w brzegu rzeki, w miejscu gdzie moment wcześniej stałem, prawie dwumetrowy rów. -

Horus! - ryknął.

405 30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY Ostatnią rzeczą, jaką chciałem powiedzieć, było: Jestem! Ale Horus przemówił nagląco w moich myślach: ~ Zwyzywaj go. Sobek rozumie wyłącznie siłę. Nie pozwól mu się złapać, bo cię pociągnie w dół i utopi. Przełknąłem ślinę i wrzasnąłem: - Sobku! Ej, ty słabeuszu! Jak ci, u diabła, leci? Sobek wyszczerzył zęby. Może to był według niego przyjazny uśmiech. Ale chyba nie. -

Ta forma nie pasuje do ciebie, sokole - odezwał się. - Przegryzę cię na pół.

Stojąca tuż koło mnie Bastet wysunęła sztylety z rękawów.

-

Nie pozwól mu się złapać - ostrzegła.

Mam to już na rozpisce - odparłem. Byłem świadomy tego, że po mojej prawej Chufu odciąga powoli Sadie na wyższy brzeg. Musiałem tylko odwrócić uwagę zielonego kolesia - przynajmniej do chwili, kiedy będą bezpieczni. -

Sobku, boże... pewnie krokodyli! Zostaw nas w spokoju albo cię zmiażdżymy!

~ Nieźle ~ pochwalił mnie Horus. ~ „Zmiażdżymy" brzmi nieźle. Sobek wybuchnął śmiechem. Poczucie humoru ci się poprawiło, Horusie. Ty i twoja kicia chcecie zmiażdżyć mnie? - Zwrócił swoje pokryte śluzem oczy na Bastet. - Co sprowadza cię do mojego królestwa, kocia bogini? Myślałem, że nie lubisz wody! Z ostatnim słowem wycelował swoją laskę i wystrzelił strumieniem zielonego płynu. Bastet jednak też była szybka. Skoczyła i spadła za Sobkiem, mając już w pełni ukształtowany awatar - ogromną, świecącą wojowniczkę o kociej głowie. 406 CARTER Zdrajca! - wrzasnęła Bastet. - Czemu stajesz po stronie chaosu? Jesteś winien królowi lojalność! Jakiemu królowi? - ryknął Sobek. - Ra? Ra nie ma. Ozyrys znów nie żyje, ten słabeusz! A ten chłopak nie przywróci królestwa. Był taki czas, kiedy pomagałem Horusowi, tak. Ale w tym kształcie on nie ma siły. Nie ma zwolenników. Set daje moc. Set daje świeże mięso. Myślę, że zacznę od mięsa bożka! Odwrócił się do mnie i zamachnął się laską. Odtoczyłem się poza zasięg ciosu, ale jego wolna ręka błyskawicznie chwyciła mnie w pasie. Po prostu nie byłem dość szybki. Bastet znieruchomiała, gotując się do skoku na nieprzyjaciela, ale zanim zdołała to zrobić, Sobek rzucił laskę, chwycił mnie oboma potężnymi łapskami i wciągnął do wody. Następną rzeczą, jaką pamiętam, jest tonięcie w zimnym, zielonym mroku. Nic nie widziałem i nie byłem w stanie oddychać. Szedłem na dno, a dłonie Sobka wyciskały powietrze z moich płuc. ~ Teraz albo nigdy! ~ odezwał się Horus. ~ Daj mi kontrolę. ~ Nie ~ odpowiedziałem. ~ Prędzej umrę. Ta myśl okazała się dziwnie kojąca. Skoro i tak byłem już martwy, nie musiałem się niczego bać. Równie dobrze mogę zginąć w walce. Skupiłem moc i poczułem siłę przepływającą przez moje ciało. Napiąłem ramiona i poczułem, że uścisk władcy krokodyli słabnie. Przywołałem awatar sokolego wojownika i natychmiast otoczyła mnie połyskująca złota forma wielkości Sobka. Widziałem go w mrocznej wodzie: jego muliste oczy ze zdumienia zro-

biły się wielkie jak spodki od filiżanki. Wyrwałem się z jego uścisku i uderzyłem głową, łamiąc mu kilka zębów. Następnie wyskoczyłem z wody i wylądowałem na 407 30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY brzegu rzeki obok Bastet, która byia tak zaskoczona, że omal nie cięła mnie sztyletem. -

Dzięki Ra! - wykrzyknęła.

-

Aha, żyję.

-

Nie, ja omal nie skoczyłam za tobą. A nienawidzę wody!

W tej samej chwili Sobek wyskoczył z rzeki, rycząc z wściekłości. Zielona krew ciekła z jego nozdrzy. -

Nie pokonasz mnie! - Wyciągnął ręce, z których kapał pot.

-

Jestem panem wód! Rzeki na całym świecie powstają z mojego potu!

Fuj. Postanowiłem nigdy więcej nie pływać w rzekach. Zerknąłem za siebie, szukając wzrokiem Chufu i Sadie, ale nigdzie ich nie widziałem. Miałem nadzieję, że pawian zaniósł Sadie w jakieś bezpieczne miejsce, a przynajmniej znalazł dobrą kryjówkę. Sobek zaatakował i przyniósł z sobą rzekę. Uderzyła we mnie potężna fala, przewracając mnie na ziemię, ale Bastet skoczyła i spadła na plecy Sobka swoim pełnym awatarem. Jej ciężar nie zrobił na nim wielkiego wrażenia. Bez powodzenia usiłował ją schwytać. Ona wymierzała cios za ciosem w jego ramiona, plecy i kark, ale jego zielona skóra leczyła się równie szybko, jak Bastet uderzała. Próbowałem wstać, co w formie awatara przypomina próbę podnoszenia się z ziemi z materacem przypiętym do piersi. Sobek zdołał w końcu złapać Bastet i strząsnąć ją. Upadła na ziemię, nie robiąc sobie żadnej krzywdy, ale jej błękitna aura migotała. Bogini traciła moc. Walczyliśmy razem przeciw krokodylemu bogu - tnąc i siekąc -

ale najwyraźniej im bardziej go raniliśmy, tym bardziej wzbierały jego gniew i moc.

-

Więcej sługusów! - krzyknął. - Do mnie!

408 CARTER To nie mogło znaczyć nic dobrego. Kolejna grupka ogromnych krokodyli i po nas. ~ Dlaczego my nie mamy sługusów? ~ poskarżyłem się Horuso-wi, ale on nie odpowiedział. Czułem, jak walczy, żeby przekazywać mi swoją moc, usiłuje utrzymać naszą magię bitewną.

Pięść Sobka uderzyła w Bastet i bogini poleciała znowu do tyłu. Tym razem, kiedy uderzyła w ziemię, jej awatar zgasł zupełnie. Natarłem, usiłując odciągnąć od niej uwagę Sobka. Niestety, podziałało. Bóg odwrócił się i plunął na mnie wodą. Kiedy byłem oślepiony, uderzył mnie tak mocno, że poleciałem na drugi brzeg rzeki, przewracając się w trzciny. Mój awatar rozleciał się. Usiadłem półprzytomny i zobaczyłem obok siebie Chufu i Sadie. Ona wciąż była nieprzytomna i krwawiła, a Chufu rozpaczliwie mruczał po pawianiemu i głaskał ją po czole. Sobek wyszedł z wody i uśmiechnął się do mnie. Daleko, w słabym wieczornym świetle, jakieś pół kilometra od nas, widziałem dwie fale szybko poruszające się ku nam po rzece - posiłki Sobka. Od strony rzeki dobiegł mnie krzyk Bastet: - Pospiesz się, Carter! Zabierz stąd Sadie! Jej twarz była blada z napięcia, a wokół jej ciała pojawił się znów awatar kociej wojowniczki. Był jednak słaby - ledwie uformowany. - Nie! - krzyknąłem. - Zginiesz! Usiłowałem przywołać sokolego wojownika, ale miałem wrażenie, że od samego wysiłku płoną mi wnętrzności. Brakowało mi mocy, a duch Horusa przysypiał, całkowicie wyczerpany. 409 30. BASTET DOTRZYMUJE OBIETNICY -

Uciekajcie! - krzyknęła Bastet. - I powiedzcie waszemu ojcu, że dotrzymałam obietnicy!

-NIE! Skoczyła na Sobka. Spięli się w uścisku - Bastet waliła go wściekle w twarz, a on wył z bólu. Dwójka bogów przewróciła się do wody i poszła na dno. Podbiegłem na brzeg rzeki. Woda pieniła się i wrzała. Nagle zielona eksplozja rozświetliła całą długość Rio Grandę, a niewielka czarno-złota istota wystrzeliła z rzeki, jakby ktoś nią cisnął. Wylądowała w trawie u moich stóp - mokra, nieprzytomna, półżywa kotka. Bastet? - Ostrożnie podniosłem zwierzątko. Miało na sobie obróżkę Bastet, ale na moich oczach talizman rozpadł się w proch. To już nie była Bastet. To była tylko Muffinka. Poczułem, że do oczu napływają mi łzy. Sobek został pokonany, wygnany z powrotem do Duat czy gdzie tam, ale rzeką nadal zbliżały się ku nam dwie fale. Były już tak blisko, że dostrzegałem zielone grzbiety i błyszczące oczy potworów. Przytuliłem kotkę do piersi i zwróciłem się do Chufu. -

Chodź, musimy...

I zamarłem, ponieważ tuż za Chufu i moją siostrą, wpatrując się we mnie gniewnie, stał inny krokodyl - tym razem śnieżnobiały.

Zginęliśmy - pomyślałem. A potem: - Zaraz■ ■ ■ Biały krokodyl? Krokodyl otwarł pysk i skoczył - prosto nade mną. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak rzuca się na dwa pozostałe gady - wielkie, zielone i zamierzające mnie zabić. -

Filip? - zapytałem ze zdumieniem, kiedy krokodyle rzucały się, walcząc.

-

Tak - odparł męski głos.

410 CARTER Odwróciłem się i zobaczyłem coś nieprawdopodobnego. Koło Sadie klęczał wujek Amos, przyglądając się ranie na jej głowie ze zmarszczonym czołem. Podniósł na mnie zaaferowany wzrok. - Filip powstrzyma pomocników Sobka, ale nie na długo. Chodźcie za mną, to będziemy mieli jakąś szansę przeżyć! 31. Doręczam list miłosny ADI E Cieszę się, że Carter opowiedział ten ostatni epizod - po pierwsze, byłam nieprzytomna, kiedy to się działo, a po drugie, nie jestem w stanie mówić o tym, co zrobiła Bastet, nie rozklejając się kompletnie. No, ale więcej o tym później. Obudziłam się z uczuciem, jakby ktoś napompował mi głowę. Przed obojgiem oczu miałam różne obrazy. Lewym widziałam tyłek pawiana, prawym - zaginionego wujka Amosa. Oczywiście postanowiłam skupić się na prawym obrazie. -

Amos?

Położył mi chłodną dłoń na czole. -

Odpocznij, dziecko. Uderzyłaś się mocno w głowę.

W to przynajmniej mogłam uwierzyć. Kiedy mój wzrok zaczął odzyskiwać ostrość, zauważyłam nad sobą rozgwieżdżone nocne niebo. Leżałam na kocu na czymś, co sprawiało wrażenie miękkiego piasku. Obok mnie stał Chufu, 412 SADIE którego kolorowy tylek znajdował się nieco za blisko mojej twarzy. Mieszał coś w kociołku nad niewielkim ogniem, a cokolwiek tam gotował, śmierdziało jak palona smoła. Carter siedział w pobliżu

na szczycie piaskowej wydmy. Wyglądał na przygnębionego, a na kolanach trzymał... czyżby Muffinkę? Amos pojawił się prawie zupełnie taki, jakim widzieliśmy go ostatnio, wieki temu. Miał na sobie niebieski garnitur i odpowiednio dobrany płaszcz oraz kapelusz. Jego długie włosy były starannie zaplecione, a okrągłe okulary połyskiwały w promieniach zachodzącego słońca. Wyglądał na wypoczętego i pełnego energii - zupełnie nie jak ktoś, kto był więźniem Seta. -

Jak ci się udało...

Uciec Setowi? - Jego oblicze spochmurniało. - Byłem głupcem, że próbowałem go odszukać, Sadie. Nie miałem pojęcia, jak bardzo potężny się stał. Jego duch jest powiązany z czerwoną piramidą. -

A więc... on nie ma ludzkiego ciała?

Amos potrząsnął głową. Nie potrzebuje go, dopóki ma tę piramidę. Im ona jest bliższa ukończenia, tym on się robi potężniejszy. Wkradłem się do jego jaskini pod górą i dostałem się prosto w pułapkę. Ze wstydem muszę przyznać, że schwytał mnie bez walki. Wskazał na garnitur, jakby podkreślając, w jak idealnym jest stanie. Ani zadrapania. Po prostu - barn. Skamieniałem jak posąg. Set postawił mnie przed piramidą jak trofeum, a jego demony naśmiewały się i szydziły, przechodząc koło mnie. -

Widziałeś tatę? - zapytałam.

Opuścił ramiona. 413 31. DORĘCZAM LIST MIŁOSNY Słyszałem rozmowy demonów. Sarkofag jest w piramidzie. Oni zamierzają posłużyć się mocą Ozyrysa, żeby burza była silniejsza. Kiedy Set rozpęta ją o wschodzie słońca - a będzie to niezły wybuch - Ozyrys i twój ojciec zostaną unicestwieni. Ozyrys wyląduje tak głęboko w Duat, że już nigdy nie zdoła się stamtąd wydostać. Poczułam, że krew pulsuje mi w głowie. Nie mogłam uwierzyć, że mamy tak mało czasu, a skoro Amos nie był w stanie ocalić taty, to jak my z Carterem mamy to zrobić? Ale uciekłeś - powiedziałam, chwytając się choćby śladu dobrych wieści. - Czyli musi być jakaś luka w jego zabezpieczeniach albo... Magia, która mnie zamroziła, zaczęła w końcu słabnąć. Skoncentrowałem moc i uwolniłem się z więzów. Zajęło mi to wiele godzin, ale w końcu się udało. Wymknąłem się w południe, kiedy demony spały. Było to zdecydowanie zbyt łatwe. -

Nie wydaje mi się łatwe - powiedziałam.

Amos pokręcił głową, najwyraźniej zaniepokojony. Set pozwolił mi uciec. Nie wiem dlaczego, ale nie powinienem żyć. To jakaś sztuczka. Obawiam się... - Cokolwiek zamierzał powiedzieć, zmienił zdanie. - W każdym razie pierwszą moją myślą było odszukać was, więc wezwałem moją łódź. Wskazał za siebie. Zdołałam unieść głowę i zobaczyłam, że znajdowaliśmy się na dziwacznej pustyni z białych wydm, które ciągnęły się tak daleko, jak sięgałam wzrokiem w świetle gwiazd. Piasek pod moimi palcami był tak drobny i biały, że przypominał cukier. Łódź Amosa, ta sama, która przeniosła nas z Tamizy do Brooklynu, była zacumowana na wierzchołku pobliskiej wydmy, przechylona niebezpiecznie, jakby została tam rzucona. 414 SADIE Na pokładzie jest garderoba - powiedział Amos - jeśli chciałabyś się przebrać w świeże ubrania. -

Ale gdzie my jesteśmy?

Białe Piaski - odparł Carter - w Nowym Meksyku. To teren wojskowy, na którym testuje się pociski. Amos powiedział, że nikt nie będzie nas tu szukał, więc postanowiliśmy dać ci nieco czasu na wyleczenie. Jest około siódmej wieczorem, wciąż dwudziesty ósmy. Jakieś dwanaście godzin, zanim Set... no wiesz. Ale... - Przez myśli przebiegało mi zbyt wiele pytań. Ostatnim, co pamiętałam, była moja rozmowa z Neftydą nad rzeką. Jej głos zdawał się dobiegać z drugiej strony świata. Mówiła cicho w nurcie rzeki - było ją bardzo trudno zrozumieć, ale jej ton był stanowczy. Powiedziała mi, że jest ukryta daleko w uśpionym ciele, co dla mnie nie miało sensu. Powiedziała, że nie może pojawić się osobiście, ale wyśle mi wiadomość. A potem woda zaczęła wrzeć. Zostaliśmy zaatakowani. - Carter głaskał Muffinkę po łebku, a ja dopiero wtedy zauważyłam, że nie miała swojego amuletu. .. amuletu Bastet. -

Mam złe wieści, Sadie.

Opowiedział mi, co się stało, a ja zamknęłam oczy. Rozpłakałam się. Wiem, że to obciach, ale nic na to nie mogłam poradzić. W ciągu ostatnich kilku dni straciłam wszystko: dom, zwykłe życie, ojca. Kilka razy omal nie zginęłam. Śmierć mamy, z którą nigdy się nie pogodziłam, bolała jak otwarta na nowo rana. A teraz zabrakło również Bastet? Kiedy Anubis odpytywał mnie w Podziemiu, chciał wiedzieć, ile bym poświęciła, żeby ocalić świat. Czego ja jeszcze nie poświęciłam? - chciałam krzyknąć. - Co mi jeszcze zostało? 415 31. DORĘCZAM LIST MIŁOSNY

Carter podszedł do mnie i podał mi Muffinkę, która zamruczała w moich ramionach. Ale to nie było to samo. To nie była Bastet. -

Ona wróci, prawda? - Spojrzałam błagalnie na Amosa. -Jest nieśmiertelna, nie?

Amos miął w palcach brzeg swojego kapelusza. Sadie... nie mam pojęcia. Wygląda na to, że poświęciła siebie, żeby pokonać Sobka. Zmusiła go do powrotu do Duat za cenę własnej energii życiowej. Ocaliła nawet Muffinkę, swoje ciało, zapewne ostatnim okruchem mocy, jaki jej został. Jeśli tak było, to może jej być bardzo trudno powrócić. Może kiedyś, za kilkaset lat... -

Nie, nie za kilkaset lat! Nie mogę... - Głos mi się załamał.

Carter położył mi dłoń na ramieniu i wiedziałam, że on zrozumiał. Nie mogliśmy już nic więcej stracić. Po prostu nie mogliśmy. -

Odpocznij - powiedział Amos. - Możemy poświęcić jeszcze godzinę, ale potem musimy ruszać.

Chufu podał mi czarkę ze swoją miksturą. Gęsty płyn wyglądał jak zupa, która zdechła wieki temu. Zerknęłam na Amosa w nadziei, że pozwoli mi odmówić, ale on tylko zachęcająco skinął głową. Mój pech - na dodatek do wszystkich nieszczęść muszę jeszcze zażyć pawianie lekarstwo. Popijałam zupę, która smakowała niemal równie obrzydliwie, jak śmierdziała, i natychmiast poczułam, że zamykają mi się oczy. Zamknęłam powieki i zasnęłam. A kiedy już myślałam, że poradziłam sobie z tym problemem opuszczania ciała, moja dusza postanowiła złamać zasady. Cóż, jest to w końcu moja dusza, więc ma to chyba sens. 416 SADIE Kiedy moje ba opuściło ciało, zachowało ludzki kształt, ćo jest lepsze od wyglądu uskrzydlonego drobiu, ale zaczęło rosnąć i rosnąć, aż wzniosło się ponad Białe Piaski. Wielokrotnie powtarzano mi, że mam bojowego ducha (i zazwyczaj nie był to komplement), ale to było przegięcie. Moje ba urosło na wysokość pomnika Waszyngtona. Na południu za ciągnącą się przez kilometry pustynią, znad Rio Grandę unosiła się para - to było pole bitwy, gdzie polegli Bastet i Sobek. Nawet z tej wysokości nie powinnam móc sięgać wzrokiem aż do Teksasu, do tego nocą, ale jakoś okazało się to możliwe. Na północy, jeszcze dalej, dostrzegłam odległą czerwoną poświatę i wiedziałam, że to aura Seta. Jego moc wzrastała wraz z piramidą, której budowa była już na ukończeniu. Spojrzałam w dół. Pod stopami zobaczyłam maleńkie grono iskierek - nasz obóz. Miniaturowi Carter, Amos i Chufu siedzieli przy ognisku, rozmawiając. Łódź Amosa była nie większa niż mój mały palec u nogi. Moje własne śpiące ciało leżało zwinięte na kocu, tak drobne, że zmiażdżyłabym je jednym krokiem. Ja byłam ogromna, a świat mały.

- Tak bogowie widzą świat - odezwał się do mnie jakiś głos. Rozejrzałam się, ale nic nie dostrzegłam - tylko rozległą przestrzeń białych wydm. Nagle tuż przede mną wydmy się poruszyły. Myślałam, że to wiatr, dopóki cała wydma nie przesunęła się w bok niczym fala. Za nią poruszyła się następna i następna. Uświadomiłam sobie, że patrzę na ludzki kształt ogromnego mężczyzny leżącego w pozycji embrionalnej. Podniósł się, sypiąc na wszystkie strony piaskiem. Przykucnęłam i osłoniłam moich towarzyszy dłońmi, chroniąc ich przed zasypaniem. Dziwne, ale oni nic nie zauważyli, jakby to zakłócenie było tylko niewielką mżawką. 417 31. DORĘCZAM LIST MIŁOSNY Mężczyzna wyprostował się - był co najmniej o głowę wyższy ode mnie w tym gigantycznym kształcie. Ciało miał z piasku, który opadał na jego ramiona i pierś niczym wodospady cukru. Piach na jego twarzy poruszył się tak, że powstał niewyraźny uśmiech. -

Sadie Kane - odezwał się. - Czekałem na ciebie.

Geb. - Nie wiem skąd, ale natychmiast byłam pewna, że mam do czynienia z bogiem ziemi. Może podpowiedziało mi to jego piaskowe ciało. - Mam coś dla ciebie. To nie miało sensu, żeby moje ba nosiło przy sobie kopertę, ale sięgnęłam do świecącej widmowej kieszeni i wyciągnęłam z niej liścik Nut. -

Twoja żona tęskni za tobą - powiedziałam.

Geb wziął list z entuzjazmem. Potrzymał go przez chwilę przy twarzy, jakby go wąchał. Następnie otworzył kopertę. Zamiast kartki papieru wyskoczyły z niej fajerwerki. Na niebie nad nami pojawiła się nowa konstelacja - twarz Nut utworzona z tysięcy gwiazd. Natychmiast uniósł się wicher, rozrywając obraz na strzępy, ale Geb westchnął z zadowoleniem. Zamknął kopertę i wsunął ją w swoją piaskową pierś, jakby miał tam kieszeń - dokładnie w miejscu, gdzie powinno znajdować się serce. Jestem ci winien wdzięczność, Sadie Kane - powiedział. -Od wielu tysiącleci nie widziałem twarzy mojej ukochanej. Poproś mnie o cokolwiek, co może ci dać ziemia, a będzie to twoje. -

Ocal mojego ojca - odparłam natychmiast.

Twarz Geba zmarszczyła się ze zdumienia. Hmmm, cóż za lojalna córka! Izyda mogłaby się tego od ciebie nauczyć. Niestety, nie mogę. Droga twojego ojca jest związana z drogą Ozyrysa, a ziemia nie jest w stanie załatwić spraw pomiędzy bogami. 418 SADIE -

W takim razie pewnie nie mógłbyś zawalić góry Seta i zniszczyć jego piramidy? - zapytałam.

Śmiech Geba zazgrzytał niczym największy na świecie prze-siewak do piasku. Nie mogę wtrącać się bezpośrednio w poczynania moich dzieci. Set jest również moim synem. Omal nie tupnęłam nogą z frustracji. Nagle przypomniałam sobie, że jestem ogromna i mogę zmiażdżyć cały obóz. Czy ba zdołałoby to zrobić? Lepiej nie sprawdzać. -

Zatem twoje przysługi nie na wiele się zdadzą.

Geb wzruszył ramionami, zsypując przy okazji kilka ton piasku. Może w takim razie mała rada, żeby pomóc ci osiągnąć to, czego pragniesz. Idź do Miasta Krzyży. -

A gdzie to jest?

Niedaleko - zapewnił. - I jeszcze jedno, Sadie Kane, masz rację. Utraciliście za dużo. Twoja rodzina wiele wycierpiała. Wiem, jak to jest. Pamiętaj tylko jedno: rodzice zrobią wszystko, żeby ratować swoje dzieci. Ja zrezygnowałem ze szczęścia, z żony - przyjąłem przekleństwo Ra, byle moje dzieci mogły się urodzić. - Spojrzał z tęsknotą na niebo. -1 chociaż tęsknię za moją ukochaną z każdym tysiącleciem bardziej, wiem, że żadne z nas nie zmieniłoby tej decyzji. Mam pięcioro dzieci, które kocham. -

Nawet Seta? - zapytałam z niedowierzaniem. - Przecież on zamierza zniszczyć miliony ludzi.

-

Set ma w sobie więcej, niż się wydaje - odparł Geb. - Jest z naszych krwi i kości.

-

Nie z moich.

Nie? - Geb poruszył się i pochylił ku mnie. Myślałam, że chce przykucnąć, ale uświadomiłam sobie, że rozpada się 419 31. DORĘCZAM LIST MIŁOSNY w wydmy. - Przemyśl to, Sadie Kane, i działaj ostrożnie. W Mieście Krzyży czyha na ciebie niebezpieczeństwo, ale znajdziesz tam również to, czego najbardziej potrzebujesz. - Mógłbyś mówić nieco konkretniej? - burknęłam. Ale Geb zniknął, pozostawiając po sobie jedynie wydmę nieco wyższą niż pozostałe, a moje ba wskoczyło z powrotem w moje ciało. s 32. Miasto Krzyży ADI E

Obudziłam się z Muffinką usadowioną na mojej głowie, mruczącą i gryzącą mi włosy. Przez chwilę myślałam, że jestem w domu. Tam bardzo często budziłam się z Muffinką na głowie. Nagle przypomniałam sobie, że nie mam domu, a Bastet zginęła. Do oczu znów napłynęły mi łzy. ~ Nie ~ skarcił mnie głos Izydy. ~ Musimy pozostać czujne. Tym razem bogini miała rację. Usiadłam i strzepnęłam z twarzy biały piasek. Muffinką miauknęła, protestując, po czym odeszła dwa kroki dalej i uznała, że zadowoli się wygrzanym miejscem na kocu. - Dobrze, że wstałaś - powiedział Amos. - Mieliśmy właśnie cię budzić. Wciąż było ciemno. Carter stał na pokładzie łodzi, wyciągając z szafki Amosa świeże ubranie. Chufu podskoczył do mnie i mruknął coś do kota. Ku mojemu zdumieniu Muffinką skoczyła mu w ramiona. 421 32. MIASTO KRZYŻY Poprosiłem Chufu, żeby zabrał kotkę do Brooklynu - powiedział Amos. - Tu nie będzie jej dobrze. Chufu warknął, najwyraźniej niezbyt zachwycony tym nowym zadaniem. Wiem, stary druhu - odrzekł Amos. Jego głos zabrzmiał twardo: pewnie stawiał się w roli pawiana alfa. - Ale tak będzie lepiej. -

Agh - oznajmił Chufu, nie patrząc Amosowi w oczy.

Poczułam dziwaczny niepokój. Przypomniało mi się coś, co powiedział Amos: że jego uwolnienie może być sztuczką Seta. No i ta wizja Cartera: Set miał nadzieję, że stryj doprowadzi nas do góry, żeby mógł nas schwytać. Co jeśli Set wpływał jakoś na Amosa? Nie podobało mi się odsyłanie Chufu. Z drugiej strony jednak nie mieliśmy wielkiego wyboru i musieliśmy przyjąć pomoc Amosa. A patrząc na pawiana z Muf-ńnką w objęciach, nie mogłam znieść myśli o narażaniu któregokolwiek z nich na niebezpieczeństwo. Może stryj miał rację. -

Dotrze tam bezpiecznie? - zapytałam. - Sam na tym pustkowiu?

Och, tak - zapewnił mnie Amos. - Chufu, podobnie jak wszystkie pawiany, posiada własny rodzaj magii. Nic mu nie będzie. A na wszelki wypadek... Wyciągnął woskową figurkę krokodyla. -

To pomoże, jeśli zajdzie potrzeba.

Odchrząknęłam. -

Krokodyl? Po tym, co właśnie...

-

To Filip Macedoński - wyjaśnił Amos.

-

Filip jest z wosku?

Oczywiście - odparł. - Prawdziwe krokodyle są bardzo trudne w hodowli. Poza tym mówiłem wam, że on jest magiczny. 422 SADIE Arnos rzucił figurkę pawianowi, który obwąchał ją, po czym wsunął do sakiewki z kuchennymi utensyliami. Następnie Chufu rzucił mi ostatnie pełne niepokoju spojrzenie, zerknął ze strachem na Amosa i wreszcie odmaszerował przez wydmy z torbą w jednej ręce, a Muffinką w drugiej. Nie wiedziałam, jak oni mieliby przeżyć w takim miejscu, z pomocą magii czy bez. Czekałam, aż pawian pojawi się na szczycie kolejnej wydmy, ale nie doczekałam się. Po prostu zniknął. No dobra - odezwał się Amos. - Z tego, co mówił mi Carter, Set zamierza rozpocząć dzieło zniszczenia jutro o wschodzie słońca. To daje nam bardzo mało czasu. Nie dowiedziałem się natomiast od Cartera, jak zamierzacie zniszczyć Seta. Zerknęłam na brata i dostrzegłam w jego oczach ostrzeżenie. Zrozumiałam natychmiast i poczułam wdzięczność. Może on nie jest jednak totalnym przygłupem. Też miał wątpliwości co do Amosa. Lepiej będzie, jeśli zatrzymamy to dla siebie - odpowiedziałam beznamiętnie. - Sam to zasugerowałeś. Co jeśli Set przyczepił ci jakąś magiczną pluskwę albo co? Amos zacisnął usta. Masz rację - powiedział niechętnie. - Nie mogę ufać samemu sobie. Ale to jest... okropnie frustrujące. W jego głosie brzmiało autentyczne cierpienie, więc natychmiast poczułam się winna. Miałam ochotę zmienić zdanie i opowiedzieć mu o naszym zamiarze, ale jedno spojrzenie na Cartera mi wystarczyło. -

Powinniśmy ruszyć do Phoenix - powiedziałam. - Może po drodze...

Wsunęłam dłoń do kieszeni. List Nut zniknął. Chciałam opowiedzieć Carterowi o rozmowie z bogiem ziemi Gebem, ale nie 423 32. MIASTO KRZYŻY wiedziałam, czy mogę to bezpiecznie zrobić przy Amosie. Carter i ja już od kilku dni stanowiliśmy zespół i uświadomiłam sobie, że obecność stryja nieco mi przeszkadza. Nie miałam ochoty ufać nikomu innemu. Rany, nie wierzę, że to powiedziałam. -

Powinniśmy się zatrzymać w Las Cruces - odezwał się nagle Carter.

Nie wiem, kto był bardziej zaskoczony: Amos czy ja.

To niedaleko - powiedział powoli Amos. - Ale... - Nabrał w dłoń garść piasku, wymruczał zaklęcie i wyrzucił piasek do góry. Zamiast spaść na ziemię, ziarenka zawisły w powietrzu, tworząc chwiejną strzałkę wskazującą na południowy zachód, w kierunku poszarpanych wzgórz, widocznych na horyzoncie jako ciemny zarys. Tak jak myślałem - oznajmił Amos, a piasek spadł na ziemię. - Las Cruces leży o jakieś sześćdziesiąt kilometrów w bok od naszej trasy - za tymi wzgórzami. Phoenix znajduje się na północnym zachodzie. Sześćdziesiąt kilometrów to nie jest bardzo dużo - powiedziałam. - Las Cruces... - Nazwa wydawała mi się dziwnie znajoma, ale nie potrafiłam powiedzieć dlaczego. - Czemu akurat tam, Carter? Po prostu... - Był tak zmieszany, że to po prostu musiało mieć jakiś związek z Ziyą. - Miałem wizję. -

Słodką wizję? - zaryzykowałam.

Wyglądał, jakby usiłował połknąć piłeczkę golfową, co potwierdziło moje podejrzenia. Po prostu uważam, że powinniśmy tam pojechać - odpowiedział. - Możemy tam znaleźć coś ważnego. To zbyt ryzykowne - zaprotestował Amos. - Nie mogę na to pozwolić, kiedy Dom Życia depcze wam po piętach. Powinniśmy trzymać się pustkowi, unikać miast. 424 SADIE Nagle coś zaskoczyło. Mój umysł zrobił to, co zdarza mu się zadziwiająco rzadko: zadziałał właściwie. -

Nie, Carter ma rację - powiedziałam. - Musimy tam pojechać.

Tym razem mój brat zrobił zdumioną minę. -

Mam rację? Musimy?

-

Tak. - Zaryzykowałam i opowiedziałam im o rozmowie z Gebem.

Amos otrzepał nieco piasku z marynarki. -

Interesujące, Sadie. Ale nie widzę, jak to się łączy z Las Cruces.

Bo to jest po hiszpańsku, prawda? - odpowiedziałam. - Las Cruces. Krzyże. Dokładnie tak, jak powiedział mi Geb. Amos zamyślił się, po czym niechętnie przytaknął. -

Wsiadajmy do łodzi.

-

Trochę tu za mało wody jak na przejażdżkę łódką, nie? - zapytałam.

Ale weszłam za nim na pokład. Amos zdjął płaszcz i wymówił jakieś magiczne słowo. Płaszcz natychmiast ożył, poszybował na rufę i chwycił ster. Stryj uśmiechnął się do mnie, a w jego oczach pojawiły się dobrze znane iskierki. -

Komu potrzebna woda?

Łódź zachybotała się i uniosła ku niebu. Jeśli Amosowi kiedykolwiek znudzi się bycie magiem, powinien dostać pracę operatora wycieczek podniebnymi łodziami. Widok, jaki wyłonił się zza gór, był oszałamiający. Z początku pustynia wydawała się pusta i brzydka w porównaniu z bujną zielenią Anglii, ale zaczęłam doceniać jej własne 425 32. MIASTO KRZYŻY surowe piękno, zwłaszcza nocą. Góry wznosiły się niczym ciemne wyspy na morzu świateł. Nigdy nie widziałam nad sobą tylu gwiazd, a suchy wiatr pachniał szałwią i sosną. Las Cruces rozciągało się w dolinie pod nami - jaśniejąca układanka ulic i domów. Kiedy się zbliżyliśmy, przekonałam się, że miasto nie wyglądało jakoś szczególnie ciekawie. Mógłby to być Manchester, mogło być Swindon albo jakiekolwiek inne miejsce, ale Amos skierował nasz statek ku południowemu krańcowi - dzielnicy, która najwidoczniej była znacznie starsza: miała domy z cegły suszonej na słońcu i ulice otoczone drzewami. Kiedy zaczęliśmy się zniżać, zrobiłam się nerwowa. Nie zauważą nas w latającej łodzi? - zapytałam. - No wiesz, oczywiście magię jest trudno zobaczyć, ale... -

To jest Nowy Meksyk - odparł Amos. - Tu na co dzień widuje się UFO.

Po tych słowach wylądowaliśmy na dachu niewielkiego kościółka. Było to jak cofnięcie się w czasie albo wizyta na planie westernu. Rynek miasteczka otaczały biało tynkowane budynki jak w indiańskim pueblo. Ulice były jasno oświetlone i zatłoczone -sprawiało to wrażenie jakiegoś święta - a kramarze sprzedawali czerwone papryczki nawleczone na sznurek, indiańskie pledy i inne dziwactwa. Obok kaktusowego zagajnika parkował stary dyliżans. Na ustawionej na rynku estradzie faceci z wielkimi gitarami grali meksykańskie kawałki, głośno śpiewając. -

To jest dzielnica zabytkowa - powiedział Amos. - Nazywa się chyba Mesilla.

-

Mają tu mnóstwo egipskich przedmiotów, prawda? - zapytałam z powątpiewaniem.

426 SADIE

Och, starożytne kultury Meksyku mają bardzo dużo wspólnego z Egiptem - odparł Amos. - Ale to rozmowa na inną okazję. Dzięki bogom — mruknęłam. A następnie powąchałam powietrze i wyczułam coś dziwnego, ale wspaniałego: coś jak świeżo upieczony chleb z topiącym się masłem, tyle że bardziej pikantne, apetyczniejsze. -

Umieram... z... głodu.

Kiedy doszliśmy do placu, znalezienie tortilli domowej roboty nie zajęło nam dużo czasu. Rany, ale były pyszne. W Londynie są chyba meksykańskie restauracje. Są tam wszystkie możliwe rodzaje restauracji. Ale nigdy w takiej nie byłam i wątpię, żeby tamtejsze tortille smakowały tak bosko. Gruba kobieta w białej sukni ugniotła kulki ciasta w umączonych dłoniach, rozwałkowała je i usmażyła tortille na rozgrzanej patelni, po czym podała je nam w papierowych serwetkach. Nie potrzebowały masła, dżemu ani niczego innego. Były tak delikatne, że wręcz rozpływały się w ustach. Amos zapłacił za mniej więcej tuzin - tylko dla mnie. Carterowi też wszystko smakowało, dopóki nie skosztował tamales z chili w kolejnym kramie. Myślałam, że twarz mu eksploduje. -

Ostre! - wrzasnął. - Pić!

Zjedz więcej tortilli - poradził Amos, usiłując nie wybuchnąć śmiechem. - Chleb pomaga lepiej niż woda. Sama spróbowałam tamales i uznałam, że są świetne, dużo mniej pikantne niż dobre curry, więc Carter okazał się płak-są jak zwykle. Wkrótce się najedliśmy i zaczęliśmy krążyć po uliczkach, szukając. .. No, w sumie nie wiedziałam czego. Czas biegł. Słońce zachodziło, wiedziałam, że jeśli nie powstrzymamy Seta, będzie 427 32. MIASTO KRZYŻY to ostatnia noc dla nas wszystkich, ale nie miałam pojęcia, dlaczego Geb mnie tu przysłał. „Znajdziesz to, czego najbardziej potrzebujesz". Co to miało oznaczać? Przebiegłam wzrokiem tłum i przez moment mignęła mi postać wysokiego, ciemnowłosego młodzieńca. Poczułam dreszcz... Anubis? Co jeśli on mnie śledził, sprawdzając, czy wszystko w porządku? Co jeśli to on jest tym, czego najbardziej potrzebuję? Wspaniała myśl, tyle że to nie był Anubis. Skarciłam samą siebie za taki pomysł: że mogłabym mieć aż takie szczęście. Poza tym Carter widział Anubisa jako potwora o łbie szakala. Może Anubis pokazał mi się inaczej tylko po to, żeby mnie omamić -jeśli tak, to sztuczka całkiem nieźle zadziałała. Rozmarzyłam się, myśląc także o tym, czy w Krainie Umarłych mają tortille, czy też nie, kiedy mój wzrok napotkał spojrzenie dziewczyny stojącej po drugiej stronie placu.

Carter. - Chwyciłam brata za rękę i wskazałam skinieniem głowy w kierunku Ziyi Rashid. - Ktoś chce się z tobą spotkać. Ziya była gotowa do bitwy w swoich luźnych szatach z czarnego lnu, z laską i różdżką w rękach. Potargane ciemne włosy miała odgarnięte na bok, jakby przywiał ją tu mocny wicher. Jej bursztynowe oczy miały równie przyjazny wyraz jak oczy jaguara. Za nią stał kram z pamiątkami i tablica z napisem: NOWY MEKSYK, KRAINA CZARÓW. Wątpiłam, czy sprzedawca miał pojęcie, jak wiele czarów znajdowało się w tej chwili tuż przed nim. Przyjechaliście - powiedziała Ziya, co wydawało się pewną oczywistością. Czy to była tylko moja wyobraźnia, czy też spoglądała na Amosa z obawą... a może nawet strachem? -

Aha - odparł Carter nerwowo. - Ekhem, no, pamiętasz Sadie. A to jest...

428 SADIE -

Amos - odparła niepewnie Ziya.

Nasz stryj ukłonił się. -

Dawno się nie widzieliśmy, Ziyo Rashid. Widzę, że Iskandar wysłał swoich najlepszych ludzi.

Ziya wyglądała, jakby ją spoliczkował, a ja uświadomiłam sobie, że Amos nie słyszał najnowszych wieści. -

Hm, Amosie - odezwałam się. - Iskandar nie żyje.

Spoglądał na nas z niedowierzaniem, kiedy opowiadaliśmy mu całą historię. -

Rozumiem - powiedział w końcu. - W takim razie nowym najwyższym lektorem został...

-

Desjardins - dokończyłam.

-

Ach. To niedobre wieści.

Ziya zmarszczyła brwi. Ale zamiast odpowiedzieć Amosowi, zwróciła się do mnie. Nie lekceważcie Desjardinsa. On jest bardzo potężny. Będziecie potrzebowali jego pomocy... Naszej pomocy... żeby rzucić wyzwanie Setowi. -

Czy przyszło wam do głowy - powiedziałam - że Desjardins może pomagać Setowi?

Ziya rzuciła mi gniewne spojrzenie. -

Nigdy. Inni - może. Ale nie Desjardins.

Z pewnością miała na myśli Amosa. Sądzę, że to powinno dać mi do myślenia, ale zamiast tego rozgniewałam się.

Jesteś ślepa - powiedziałam Ziyi. - Pierwszym rozkazem Desjardinsa jako najwyższego lektora było zabicie nas. On usiłuje nas powstrzymać, chociaż wie, że Set planuje zniszczenie całego kontynentu. Poza tym Desjardins był tamtej nocy w Muzeum Brytyjskim. Jeśli Set potrzebował ciała... Czubek laski Ziyi eksplodował ogniem. 429 32. MIASTO KRZYŻY Carter szybko skoczył między nas. -

Ej, uspokójcie się obie. Mamy porozmawiać.

Ja rozmawiam - odparła Ziya. - Potrzebujecie Domu Życia po swojej stronie. Musicie przekonać Desjardinsa, że nie stanowicie zagrożenia. Poddając mu się? - zapytałam. - Nie, dziękuję. Wolę zostać zamieniona w robaka i rozdeptana. Amos odchrząknął. Obawiam się, że Sadie ma rację. Jeśli Desjardins nie zmienił się od czasu, kiedy się ostatnio widzieliśmy, nie jest to człowiek, który wysłucha racjonalnych argumentów. Ziya była wściekła. -

Carterze, czy moglibyśmy porozmawiać na osobności?

Mój brat przestępował z nogi na nogę. Słuchaj, Ziya, ja... zgadzam się, że musimy współpracować. Ale jeśli chcesz próbować mnie przekonać, żebym się poddał Domowi... -

Muszę ci coś powiedzieć - nalegała. - Coś, co powinieneś wiedzieć.

Ton, jakim to powiedziała, sprawił, że poczułam dreszcz na karku. Czy to właśnie miał na myśli Geb? Czy możliwe, że Ziya posiadała klucz do pokonania Seta? Nagle Amos znieruchomiał w napięciu. Chwycił swoją laskę, która pojawiła się nagle w powietrzu, i powiedział: - To pułapka. Ziya wyglądała na oszołomioną. -

Co? Nie!

Nagle wszyscy zobaczyliśmy to, co Amos wyczuł. Od strony wschodniej pierzei rynku zbliżał się do nas sam Desjardins. Miał na sobie szaty kremowego koloru i lamparcią skórę najwyższego lektora zawiązaną na ramionach. Jego laska świeciła 430

SADIE fioletowo. Turyści i przechodnie schodzili mu z drogi, zdezorientowani i przestraszeni, jakby nie byli pewni, co się dzieje, ale wyczuwali, że lepiej trzymać się z daleka. -

W drugą stronę - ponagliłam.

Odwróciłam się i dostrzegłam dwóch kolejnych magów w czarnych szatach, zbliżających się od zachodu. Wyciągnęłam różdżkę i wycelowałam ją w Ziyę. -

Wrobiłaś nas!

-

Nie! Przysięgam... - Pobladła. - Mel. Mel musiał im powiedzieć.

-

Jasne - burknęłam. - Zwalaj winę na Mela.

Nie ma czasu na wyjaśnienia - powiedział Amos i uderzył w Ziyę błyskawicą. Upadła na kram z pamiątkami. -

Ej! - zaprotestował Carter.

-

Ona jest wrogiem - odparł Amos - a my mamy dość wrogów.

Carter rzucił się ku Ziyi (oczywiście), podczas gdy kolejni przechodnie rozbiegali się w panice po całym placu. Sadie, Carter - zwrócił się do nas Amos — jeśli coś się potoczy źle, biegnijcie do łodzi i uciekajcie. -

Nie zostawimy cię, stryju - powiedziałam.

-Jesteście ważniejsi - odrzekł. - Ja zdołam powstrzymać Desjardinsa przez... Uwaga! Amos zwrócił laskę w stronę dwóch magów w czerni. Mamrotali już zaklęcia, ale powiew wiatru przywołany przez Amosa przewrócił ich i wpadli bezwładnie w sam środek niewielkiej trąby powietrznej. Polecieli w głąb ulicy, zabierając z sobą śmieci, liście i tamales, aż w końcu miniaturowe tornado przerzuciło ich nad dachem budynku, i znikli nam z oczu, wciąż krzycząc. 431 32. MIASTO KRZYŻY Po drugiej stronie placu Desjardins ryknął z gniewu. -

Kane!

Najwyższy lektor uderzył laską w ziemię. W chodniku otwarła się szczelina i zaczęła pełznąć w naszym kierunku. Kiedy pęknięcie powiększyło się, okoliczne budynki zadrżały. Tynk odpadał ze ścian.

Szczelina byłaby nas pochłonęła, ale Izyda odezwała się w moich myślach, podpowiadając mi słowo, którego potrzebowałam. Uniosłam różdżkę. -

Spokój. He-ri.

Przed naszymi oczami rozbłysły hieroglify: ra i Pęknięcie zatrzymało się tuż pod moimi stopami. Trzęsienie ziemi ustąpiło. Amos wciągnął powietrze. -

Sadie, jak ty...

Boskie Słowa, Kane! - Desjardins zrobił krok do przodu z twarzą zsiniałą ze złości. Dziewczyna odważyła się wypowiedzieć Boskie Słowa. Jest zdeprawowana przez Izydę, a ty jesteś winny pomocy bogom. -

Odsuń się, Michel - ostrzegł go Amos.

Po części rozbawiło mnie, że Desjardins ma na imię Michel, ale byłam zbyt przerażona, żeby się tym naprawdę ucieszyć. Amos wyciągnął przed siebie różdżkę, gotów nas bronić. -

Musimy powstrzymać Seta. Jeśli jesteś rozsądny...

To co? - zapytał Desjardins. - Dołączę do was? Będę współpracował? Bogowie nie przynoszą nic poza zniszczeniem. 432 SADIE Nie! - To był głos Ziyi. Z pomocą Cartera zdołała jakoś wstać. - Mistrzu, nie możemy z sobą walczyć. Nie tego pragnął Iskandar. -

Iskandar nie żyje! - ryknął Desjardins. — Odsuń się od nich, Ziya, albo zginiesz razem z nimi.

Ziya spojrzała na Cartera. Po czym stanęła przed Desjardin-sem z zaciętą miną. -

Nie. Musimy współpracować.

Spojrzałam na nią z rodzącym się szacunkiem. -

Naprawdę go tu nie sprowadziłaś?

-

Ja nie kłamię - odpowiedziała.

Desjardins uniósł laskę i w budynkach dookoła nas pojawiły się spore pęknięcia. Poleciały na nas kawałki tynku i cegieł, ale Amos wezwał wiatr i odpędził je. -

Uciekajcie stąd, dzieci! — wrzasnął. - Tamci magowie w końcu tu wrócą.

-

Tym razem ma rację - ostrzegła nas Ziya. - Ale nie jesteśmy w stanie stworzyć portalu...

-

Mamy latającą łódź - podsunął Carter.

Ziya przytaknęła z zadowoleniem. -

Gdzie?

Wskazaliśmy w kierunku małego kościoła, ale niestety drogę zagradzał nam Desjardins. Cisnął na nas kolejną serię kamieni. Amos odbił je wichrem i błyskawicą. Magia burzy! - krzyknął z szyderstwem w głosie Desjardins. - Odkąd to Amos Kane został ekspertem od mocy chaosu? Nie widzicie tego, dzieci? Jak on może was chronić? Zamknij się - warknął Amos i jednym zamachem laski wywołał taką burzę piaskową, że objęła ona cały plac. 433 32. MIASTO KRZYŻY .- Teraz - powiedziała Ziya. Okrążyliśmy Desjardinsa szerokim łukiem, po czym pognaliśmy na oślep w stronę kościółka. Piasek wbijał mi się w skórę i szczypał w oczy, ale znaleźliśmy schody i wspięliśmy się na dach. Wiatr osłabł i dostrzegliśmy przez plac Desjardinsa i Amosa wciąż stojących naprzeciwko siebie, otoczonych tarczami mocy. Amos chwiał się na nogach: wysiłek najwyraźniej go wyczerpywał. -

Muszę pomóc - powiedziała Ziya z oporem - inaczej Desjardins zabije Amosa.

-

Myślałem, że mu nie ufasz - zauważył Carter.

Nie ufam - potwierdziła. - Ale jeśli Desjardins wygra ten pojedynek, wszyscy zginiemy. Nigdy nie uda nam się uciec. — Zacisnęła zęby, jakby gotowała się na coś naprawdę bolesnego. Wyciągnęła przed siebie laskę i wymamrotała jakieś zaklęcie. Powietrze zrobiło się ciepłe. Laska rozbłysła. Ziya puściła ją i laska wybuchła płomieniem, rosnąc w słup ognia grubości metra i wysokości czterech metrów. -

Goń Desjardinsa - wyrecytowała.

Ognista kolumna natychmiast spłynęła z dachu i powoli, ale zdecydowanie ruszyła w kierunku najwyższego lektora. Pod Ziyą ugięły się nogi. Carter i ja musieliśmy chwycić ją pod ręce, żeby nie upadła na twarz.

Desjardins podniósł wzrok. Na widok ognia oczy rozszerzyły mu się ze strachu. -

Ziya! - krzyknął. - Ośmielasz się mnie atakować?

Słup zniżył lot, wpadając między konary drzewa i wypalając dziurę w jego koronie. Wylądował na ulicy, zawieszony raptem kilka centymetrów nad chodnikiem. Żar był tak wielki, że osmalił betonowy krawężnik i stopił asfalt. Ogień doszedł do 434 SADIE zaparkowanego samochodu i zamiast go ominąć, wypalił sobie drogę przez metalową karoserię, przecinając auto na pół. -

Doskonale! - krzyknął Amos z ulicy. - Świetna robota, Ziya!

Zdesperowany Desjardins zrobił krok w lewo. Słup poprawił kurs. Mag oblał go wodą, ale płyn wyparował z sykiem. Wezwał kamienie, ale one tylko przeszły przez ogień i upadły jako stopione, dymiące bryłki po drugiej stronie ognia. -

Co to jest? - zapytałam.

Ziya była nieprzytomna, a Carter pokręcił głową ze zdumieniem. Za to Izyda przemówiła w moich myślach. — Słup ognia ~ powiedziała z podziwem. — Najpotężniejsze zaklęcie, jakie jest w stanie przywołać mistrz tego żywiołu. Nie da się go pokonać, nie sposób mu uciec. Może służyć do prowadzenia rzucającego zaklęcie ku jakiemuś celowi. Może również ścigać nieprzyjaciela, zmuszając go do ucieczki. Jeśli Desjardins spróbuje skupić się na czymkolwiek innym, dogoni go i pochłonie. Nie zostawi go w spokoju, dopóki się nie rozproszy. —

Jak długo to zajmie? ~ zapytałam.

~ Zależy od mocy rzucającego zaklęcie. Od sześciu do dwunastu godzin. Roześmiałam się na głos. Wspaniale! Oczywiście Ziya zemdlała, tworząc ten czar, ale mimo to było to wspaniałe dokonanie. — Takie zaklęcie wyczerpało jej energię ~ powiedziała Izyda. ~ Nie będzie w stanie użyć magii, dopóki słup nie zniknie. Zeby wam pomóc, całkowicie pozbawiła się mocy. Nic jej nie będzie - powiedziałam Carterowi. Po czym krzyknęłam w kierunku placu: - Chodź do nas, Amosie! Musimy uciekać! 435 32. MIASTO KRZYŻY Desjardins nadal się wycofywał. Widziałam, że boi się ognia, ale jeszcze z nami nie skończył. -

Pożałujecie tego! Chcecie bawić się w bogów? W takim razie nie pozostawiacie mi wyboru.

Sięgnął do Duat i wyciągnął stamtąd wiązkę patyków. Nie, to były strzały - około siedmiu strzał. Amos spojrzał na nie z przerażeniem. -

Nie zrobisz tego! Żaden najwyższy lektor nigdy...

-

Przyzywam Sachmet! - ryknął Desjardins.

Wyrzucił strzały w powietrze, a one zaczęły wirować wokół Amosa. Desjardins pozwolił sobie na uśmiech zadowolenia. Spojrzał prosto na mnie. -

Postanowiliście zaufać bogom? - zawołał. - To umrzecie z rąk jednego z nich.

Odwrócił się i odbiegł. Słup ognia przyspieszył i popłynął za nim. -

Uciekajcie, dzieci! - krzyknął Amos, otoczony strzałami. -Postaram się ją odciągnąć!

Kogo? - zapytałam. Słyszałam już wcześniej imię Sachmet, ale też poznałam dużo egipskich imion. - Która to jest Sachmet? Carter odwrócił się do mnie, a mimo że przeszliśmy wiele w ciągu ostatniego tygodnia, nigdy nie widziałam na jego twarzy takiego przestrachu. -

Musimy uciekać - powiedział. - Natychmiast.

c 33. Wchodzimy A w salsowy biznes K TER Zapominasz o czymś' ~ odezwał się Horus. ~ Jestem trochę zajęty! ~ pomyślałem do niego. Można by sądzić, że sterowanie magiczną łodzią po niebie jest proste. Nic bardziej błędnego. Nie miałem ożywionego płaszcza Amosa, więc stałem na rufie, usiłując samemu obsługiwać rum-peł, co było równie łatwe jak mieszanie betonu. Nie widziałem, dokąd zmierzamy. Chwialiśmy się do przodu i do tyłu, a Sadie próbowała chronić nieprzytomną Ziyę od wypadnięcia na bok. ~ Są moje urodziny ~ nie dawał spokoju Horus. ~ Zycz mi wszystkiego najlepszego! -

Wszystkiego najlepszego! - krzyknąłem. - A teraz zamknij się!

O co ci chodzi, Carter? - odwrzasnęła Sadie, chwytając jedną ręką za reling, a drugą podtrzymując Ziyę, kiedy łódka się przechyliła. - Odbiło ci? 437

Nie, mówiłem do... Och, nieważne.

33. WCHODZIMY W SALSOWY BIZNES Zerknąłem do tyłu. Coś się zbliżało - jaśniejąca postać, która rozświetliła noc. Niewyraźnie człekokształtna, co nie wróżyło nic dobrego. Rozkazałem łodzi poruszać się szybciej. ~ Kupiłeś mi prezent? ~ zapytał ponaglająco Horus. ~ Proszę, czy mógłbyś być przez chwilę pomocny? — odpowiedziałem równie niecierpliwie. ~ To, co nas ściga... Czy to jest to, co podejrzewam? ~ Och. ~ Horus wydawał się znudzony. ~ To Sachmet. Oko Ra, Niszczycielka Niegodziwych, Wielka Łowczyni, Pani Płomienia et cetera. —

Super ~ pomyślałem. ~ A goni nas, bo...

~ Najwyższy lektor posiada moc wezwania jej raz w życiu — wyjaśnił Horus. ~ To dawny, pradawny dar... Sięga czasów, kiedy Ra po raz pierwszy pobłogosławił łudzi magią. ~ Raz w życiu ~ pomyślałem. — A Desjardins robi to teraz? ~ Cierpliwość nigdy nie była jego mocną stroną. —

Myślałem, że magowie nie lubią bogów!

~ Nie lubią — potwierdził Horus. — To tylko dowodzi, jaki Z niego hipokryta. Ale myślę, że zabicie was jest dla niego ważniejsze niż wierność zasadom. Potrafię to zrozumieć. Obejrzałem się znowu. Postać zdecydowanie się przybliżała -ogromna złota kobieta w lśniącej czerwonej zbroi, z łukiem w ręce i kołczanem przewieszonym przez plecy pędziła w naszą stronę jak rakieta. —

Jak ją pokonać? ~ zapytałem.

~ W zasadzie to niemożliwe — odparł Horus. ~ To ucieleśnienie gniewu słońca. W czasach kiedy działał Ra, robiła znacznie większe wrażenie, ale nadal jest niepowstrzymana. Urodzona zabójczym. Maszyna śmierci... —

Okej, rozumiem! - wrzasnąłem.

438 CARTER -

Co? - zapytała Sadie tak głośno, że Ziya się poruszyła.

-

C-co? - otwarła szeroko oczy.

-

Nic - odkrzyknąłem. - Ściga nas maszyna do zabijania. Śpij dalej.

Dziewczyna niepewnie usiadła. -

Maszyna do zabijania? Nie masz chyba na myśli...

-

Skręć w prawo, Carter! - wrzasnęła Sadie.

Skręciłem, a płonąca strzała wielkości małego samolotu bojowego musnęła naszą lewą burtę. Eksplodowała tuż nad nami, a dach łodzi się zapalił. Zapikowałem, a Sachmet przeleciała tuż obok, ale następnie wykonała powietrzny piruet z irytującą zręcznością, po czym zanurkowała za nami. -

Palimy się - wskazała mi usłużnie Sadie.

-

Zauważyłem! - odkrzyknąłem.

Rozejrzałem się po rozciągającym się pod nami krajobrazie, ale nie widziałem bezpiecznego miejsca na lądowanie - same osiedla i parkingi biurowe. -

Gińcie, wrogowie Ra! - ryknęła Sachmet. - Umierajcie w boleściach!

~ Ona jest niemal równie irytująca jak ty ~ powiedziałem Horusowi. ~ Niemożliwe ~ odparł. ~ Z Horusem nikt nie może się równać. Wykonałem kolejny unik, a Ziya krzyknęła: — Tam! Wskazała na dobrze oświetlony kompleks przemysłowy z ciężarówkami, magazynami i wielkimi silosami. Na ścianie największego z magazynów wymalowana była ogromna papryczka chili, a wielki neonowy napis głosił: PRZEDSIĘBIORSTWO MAGICZNA SALSA. 439 33. WCHODZIMY W SALSOWY BIZNES -

Och, wybacz - odezwała się Sadie - ale to nie jest prawdziwa magia. To tylko nazwa.

-

Nie - upierała się Ziya. - Mam pewien pomysł.

-

Te Siedem Wstążek? - domyśliłem się. - To, czego użyłaś przeciwko Selkit?

.

Pokręciła przecząco głową. -

Można je wezwać tylko raz w roku. A mój plan...

Przeleciała koło nas kolejna ognista strzała, mijając prawą burtę o centymetry. Trzymać się! - Pociągnąłem mocno za ster i obróciłem łódź do góry nogami, zanim strzała zdążyła wybuchnąć. Kadłub osłonił nas przed uderzeniem eksplozji, ale teraz całe dno łodzi zajęło się ogniem, a my spadaliśmy. Ostatkiem kontroli skierowałem łódź na dach magazynu i wlecieliśmy do środka, uderzając w ogromną stertę... czegoś chrupiącego.

Odczołgałem się od łodzi i usiadłem zamroczony. Na szczęście to, w co się wbiliśmy, było miękkie. Niestety była to siedmiometrowa sterta suszonych papryczek chili, które zapaliły się od łodzi. Oczy zaczęły mnie szczypać, ale wiedziałem, że nie powinienem ich trzeć, ponieważ ręce miałem pokryte piekącym proszkiem. -

Sadie? - zawołałem. - Ziya?

Pomocy! - krzyknęła moja siostra. Została po drugiej stronie łodzi, wyciągając Ziyę spod płonącego kadłuba. Wspólnie zdołaliśmy ją uwolnić i ześlizgnęliśmy się po papryczkach na podłogę. Magazyn był ogromnym pomieszczeniem, w którym suszono papryczki: było ich tu ze trzydzieści lub czterdzieści pagórków, a także rzędy drewnianych wieszaków do suszenia. Wrak naszej 440 CARTER łodzi wypełnił powietrze gryzącym dymem, a przez dziurę, którą wypaliliśmy w dachu, dostrzegłem płonącą postać Sachmet, spływającą na dół. Pobiegliśmy, przebijając się przez kolejną stertę papryczek. [Nie, nie podprowadziłem ani jednej, Sadie - zamknij się]. Schowaliśmy się za suszarnią, gdzie półki wypełnione paprycz-kami sprawiały, że powietrze paliło jak kwas solny. Sachmet wylądowała, aż zadrżała podłoga magazynu. Z bliska była jeszcze bardziej przerażająca. Jej skóra błyszczała niczym roztopione złoto, a zbroja i spódniczka zdawały się wykonane z płytek płynnej lawy. Włosy miała gęste jak lwia grzywa. Oczy były kocie, ale nie błyszczały jak u Bastet ani też nie zdradzały żadnej łagodności czy wesołości. Oczy Sachmet płonęły jak jej strzały, których zadaniem jest tylko dotarcie do celu i zniszczenie. Była piękna, tak jak piękna jest eksplozja atomowa. -

Czuję krew! — ryknęła. - Będę ucztować na wrogach Ra, aż mój brzuch będzie pełny!

-

Urocze - szepnęła Sadie. - A więc, Ziya... W kwestii tego planu?

Ziya nie wyglądała dobrze. Wstrząsały nią dreszcze, była blada i miała wyraźny problem ze skupieniem na nas wzroku. Kiedy Ra... Kiedy po raz pierwszy nakazał Sachmet ukarać ludzi za bunt przeciwko niemu... ona wymknęła się spod kontroli. -

Trudno to sobie wyobrazić - szepnąłem, kiedy Sachmet rozwalała w drzazgi wrak naszej łodzi.

Zaczęła zabijać wszystkich dookoła - ciągnęła Ziya - nie tylko niegodziwych. Żaden z innych bogów nie był w stanie jej powstrzymać. Zabijała cały dzień, dopóki nie opiła się krwią. 441 33. WCHODZIMY W SALSOWY BIZNES Wtedy przestawała - aż do następnego dnia. Ludzie błagali więc magów, żeby coś wymyślili i...

Śmiecie się chować? - Płomienie wzbijały się w powietrze, kiedy strzały Sachmet niszczyły kolejne sterty suszonych papry-czek. - Upiekę was żywcem. -

Uciekajmy - postanowiłem. - Porozmawiamy później.

Razem z Sadie pociągnęliśmy Ziyę między sobą. Udało nam się wydostać z magazynu na moment przed tym, jak cały budynek wybuchnął od gorąca, a w niebo uniosła się pikantna chmura w kształcie grzyba. Przebiegliśmy przez parking pełen wielkich ciężarówek i schowaliśmy się za ogromnym szesnastokołowcem. Wyjrzałem, spodziewając się widoku Sachmet wynurzającej się z płonącego magazynu. Ona jednak wyskoczyła ze środka w postaci ogromnego lwa. Jej oczy płonęły, a nad głową unosił się dysk ognia niczym miniaturowe słońce. -

Symbol Ra - szepnęła Ziya.

Gdzie jesteście, smakowite kąseczki? - ryknęła Sachmet. Otwarła paszczę i zionęła gorącym powietrzem. Gdziekolwiek dotarł ten oddech, asfalt się topił, samochody rozpadały się w pył, a cały parking przemienił się w nagą pustynię. -

Jak ona to zrobiła? - syknęła Sadie.

-

Jej oddech tworzy pustynie - odparła Ziya. - Tak mówią legendy.

Coraz lepiej. - Czułem, że strach ściska mi gardło, ale wiedziałem, że nie zdołamy się dłużej kryć. Wezwałem mój miecz. -Odciągnę ją. Wy dwie uciekajcie... Nie - zaprotestowała Ziya. - Istnieje inny sposób. - Wskazała na szereg silosów stojących po drugiej stronie parkingu. Każdy z nich miał wysokość trzech pięter i jakieś siedem me442 CARTER trów średnicy; wszystkie miały wymalowaną na boku ogromną papryczkę chili. -

Cysterny z benzyną? - zapytała Sadie.

-

Nie - odparłem. - Raczej salsa, prawda?

Sadie gapiła się na mnie bez wyrazu. -

To chyba rodzaj muzyki?

-

To pikantny sos - odpowiedziałem. - Tu go produkują.

Sachmet zionęła w naszym kierunku i trzy ciężarówki stojące koło nas zamieniły się w piasek. Odczołgaliśmy się na bok i skoczyliśmy za murek z pustaków.

Słuchajcie - wyszeptała z trudem Ziya, której twarz pokrywały kropelki potu. - Kiedy ludzie chcieli powstrzymać Sachmet, przygotowali wielkie kadzie piwa i pomalowali je na jaskrawoczerwono sokiem z granatów. Tak, przypominam sobie - wtrąciłem się. - Powiedzieli Sachmet, że to krew, a ona piła do nieprzytomności. Wtedy Ra zdołał wezwać ją z powrotem do nieba. Zamienili ją w coś łagodniejszego. Jakąś krowią boginię czy coś w tym rodzaju. -

Hathor - odparła Ziya. - To inny aspekt Sachmet. Druga strona jej osobowości.

Sadie pokręciła głową z niedowierzaniem. -

Mówisz, że postawimy Sachmet parę kolejek, a ona zmieni się w krowę.

-

Niezupełnie - odpowiedziała Ziya. - Ale salsa jest czerwona, prawda? »

Przebiegliśmy przez teren fabryki, podczas gdy Sachmet przeżuwała ciężarówki i wypalała wielkie połacie parkingu na popiół. -

Nie podoba mi się ten plan - marudziła Sadie.

443 33. WCHODZIMY W SALSOWY BIZNES -

Zajmij ją tylko czymś przez parę minut - odparłem. -1 nie daj się zabić.

-

No, to jest ten hak, prawda?

-

Raz... - zacząłem odliczanie - dwa... trzy!

Sadie wypadła na otwartą przestrzeń i rzuciła swoje ulubione zaklęcie: -

Hedżi!

Nad głową Sachmet rozbłysły hieroglify: I wszystko wokół niej eksplodowało. Ciężarówki rozpadły się na kawałki. Powietrze zamigotało energią. Ziemia uniosła się w górę, tworząc głęboki na piętnaście metrów krater, w który wpadła lwica. Było to imponujące, ale nie miałem czasu na podziwianie roboty Sadie. Zmieniłem się w sokoła i rzuciłem się ku cysternom RRAAARR! - Sachmet wyskoczyła z krateru i zionęła pustynną burzą w kierunku Sadie, ale moja siostra dawno stamtąd uciekła. Pobiegła w bok, kryjąc się za ciężarówkami i rozwijając za sobą kilka magicznych sznurków. Liny te wiły się w powietrzu, usiłując zawiązać się wokół pyska lwicy. Nie udało im się, oczywiście, ale rozzłościły Niszczycielkę. -

Pokaż mi się! - ryknęła Sachmet. - Zrobię sobie ucztę z twojego mięsa!

Przysiadłem na jednym z silosów, skupiłem całą moc i zmieniłem się z sokoła od razu w awatar. Moja świecąca forma była tak ciężka, że jej stopy zapadły się w wieko cysterny. -

Sachmet! - wrzasnąłem.

z salsą. 444 CARTER Lwica odwróciła się, warcząc i starając się zlokalizować źródło mojego głosu. -

Tutaj, kiciu! - zawołałem.

Dostrzegła mnie i położyła uszy. -

Horus?

-

Znasz kogoś innego z głową sokoła?

Przez chwilę krążyła niepewnie w miejscu, po czym ryknęła wyzywająco. Czemu rozmawiasz ze mną, kiedy jestem w formie wściekłości? Wiesz, że muszę zniszczyć wszystko, co stanie mi na drodze, włącznie z tobą! Skoro musisz... - odparłem. - Ale może najpierw zechcesz nasycić się krwią swoich nieprzyjaciół! Wbiłem miecz w cysternę, z której wylała się salsa gęstym czerwonym wodospadem. Skoczyłem na drugi silos i również otwarłem go cięciem miecza. I następny, i jeszcze jeden, aż na parking wylało się sześć pełnych cystern Magicznej Salsy. Ha, ha! - To jej się spodobało. Skoczyła w sam środek strumienia czerwonego sosu, tarzając się w nim i rozchlapując go. -Krew! Pyszna krew! Tak, lwy najwyraźniej nie są zbyt błyskotliwe, a może nie mają dobrze rozwiniętych kubków smakowych, ponieważ Sachmet piła, aż brzuch jej spęczniał, a pysk dosłownie zaczął dymić. Ostre - oznajmiła, zataczając się i mrugając powiekami. -Ale mnie oczy bolą. Co to za krew? Nubijska? Perska? -

Jalapeńo - odpowiedziałem. - Spróbuj jeszcze. Robi się coraz lepsza.

Teraz dymiło jej również z uszu, ale usiłowała wypić więcej. Oczy się jej załzawiły i zaczęła się potykać. 445

33. WCHODZIMY W SALSOWY BIZNES

-

Aaa... — Para puściła się jej z pyska. - Piecze... Piecze w wargi...

-

Mleko pomaga - podpowiedziałem. - Może gdybyś była krową...

-

Oszustwo - jęknęła Sachmet. — Ty... Ty mnie oszukałeś...

Ale powieki zanadto jej ciążyły. Obróciła się i upadła, zwijając się w kłębek. Jej kształt drgał i błyskał, czerwona zbroja stopiła się w cętki na złotej skórze, a chwilę później patrzyłem na ogromną śpiącą krowę. Zeskoczyłem z cysterny i obszedłem ostrożnie uśpioną boginię. Chrapała po krowiemu, coś w rodzaju „Muuu-rrr, muuu--rrr". Machnąłem jej ręką przed pyskiem, a kiedy przekonałem się, że jest całkiem nieprzytomna, rozwiałem awatar. Zza ciężarówki wynurzyły się Sadie i Ziya. -

No - odezwała się Sadie. - To było coś.

-

Nigdy już nie tknę salsy - oświadczyłem.

Spisaliście się znakomicie - pochwaliła nas Ziya. - Ale wasza łódź spłonęła. Jak dostaniemy się do Phoenix? -

My? - zapytała Sadie. - Nie przypominam sobie, żebyśmy cię zapraszali.

Twarz Ziyi przybrała kolor salsy. -

Chyba nie uważasz nadal, że poprowadziłam was w pułapkę.

-

Nie wiem - odparła moja siostra. - A jak było?

Nie wierzyłem własnym uszom. Sadie. - Sam byłem zaskoczony niebezpieczną nutą gniewu w moim głosie. - Daj spokój. Ziya przywołała ten słup ognia. Poświęciła swoją magię, żeby nas ratować. No i powiedziała nam, jak pokonać lwicę. Potrzebujemy jej. Sadie wbiła we mnie wzrok. Spoglądała to na mnie, to na Ziyę, zapewne usiłując odgadnąć, jak daleko może się posunąć. 446 CARTER -

Dobra. - Założyła ręce i wydęła usta. - Ale najpierw musimy odnaleźć Amosa.

-

Nie! - zaprotestowała Ziya. - To bardzo zły pomysł.

-

Ach, więc mamy ufać tobie, ale nie Amosowi?

Ziya zastanowiła się. Odniosłem wrażenie, że właśnie to miała na myśli, ale postanowiła ująć to inaczej.

Amos nie chciałby, żebyście czekali. Powiedział, że macie ruszać, zgadza się? Jeśli przeżył atak Sachmet, znajdzie nas po drodze. A jeśli nie... Sadie prychnęła. -

To jak mamy się dostać do Phoenix? Piechotą?

Spojrzałem na parking, gdzie stała jeszcze jedna niezniszczona szesnastokołowa ciężarówka. Może nie będzie to konieczne. - Zdjąłem lniany płaszcz, który wypożyczyłem z szafki stryja. Ziya, Amos znał sztuczkę ożywiającą jego płaszcz, tak że był w stanie sterować łodzią. Znasz to zaklęcie? Kiwnęła głową na potwierdzenie. Jest dość łatwe, jeśli ma się odpowiednie składniki. Mogłabym to zrobić, gdyby została mi jakaś moc. -

Możesz mnie nauczyć?

Zacisnęła wargi. Największym problemem będzie figurka. Kiedy po raz pierwszy zaklinasz ubranie, musisz rozbić w materiale uszebti i wypowiedzieć zaklęcie wiążące, żeby stopić z sobą te dwie części. Będziesz potrzebował glinianej albo woskowej figurki, która już ma w sobie ducha. Spojrzeliśmy po sobie z Sadie i powiedzieliśmy równocześnie: - Bryłek. c A 34. Przejażdżka z Bryłkiem RTER Wezwałem magiczną torbę taty z Duat i wyciągnąłem naszego małego pozbawionego nóg przyjaciela. -

Bryłku, musimy pogadać.

Ludzik otworzył swoje woskowe oczka. Nareszcie! Wiesz, jak tam w środku jest duszno? W końcu sobie przypomniałeś, że potrzebujesz moich błyskotliwych rad. -

Prawdę mówiąc, potrzebuję, żebyś został płaszczem. Tylko na chwilę.

Jego maleńka szczęka opadła. -

Czy ja wyglądam jak część garderoby? Jestem panem wszelkiej wiedzy! Potężnym...

Wrzuciłem go do kieszeni palta, zwinąłem je, rzuciłem na chodnik i stanąłem na nim.

-

Jak brzmi to zaklęcie, Ziya?

Podała mi słowa, a ja powtórzyłem recytację. Płaszcz wybrzuszył się i uniósł przede mną. Następnie otrzepał się i poprawił

448 CARTER kołnierz. Jeśli płaszcze mogą wyglądać na urażone, to ten tak właśnie wyglądał. Sadie przyglądała mu się podejrzliwie. -

Czy on poprowadzi ciężarówkę, skoro nie ma stóp, żeby naciskać pedały?

-

Chyba nie będzie problemu - odparła Ziya. - To dość długi płaszcz.

Westchnąłem z ulgą. Przez moment wyobraziłem sobie, że będę musiał ożywić również spodnie. To byłoby dziwne. -

Zawieź nas do Phoenix - rozkazałem płaszczowi.

Płaszcz wykonał w moim kierunku chamski gest - a w każdym razie byłby to taki gest, gdyby płaszcz miał ręce. Następnie odpłynął w kierunku fotela kierowcy. Kabina była większa, niż się spodziewałem. Za siedzeniami było zasłonięte pomieszczenie z pełnowymiarowym łóżkiem, które Sadie natychmiast zawłaszczyła. -

Macie z Ziyą czas dla siebie - oznajmiła. - Tylko wy dwoje i twój płaszcz.

Wskoczyła za zasłonę, zanim zdążyłem jej przyłożyć. Płaszcz wiózł nas na zachód szosą 1-10, a wał ciemnych chmur pożerał gwiazdy. W powietrzu czuć było deszcz. Po dłuższym czasie Ziya odchrząknęła. -

Carterze, przepraszam za... To znaczy chciałabym, żeby okoliczności były inne.

Dom.

Aha - odpowiedziałem. - Obawiam się, że wpakowałaś się w niezłe tarapaty, jeśli chodzi o

Zostanę wykluczona - wyjaśniła. - Moja laska złamana. Moje imię wykreślone z ksiąg. Będę wyrzutkiem, zakładając, że mnie nie zabiją. 449 34. PRZEJAŻDŻKA Z BRYŁKIEM Pomyślałem o maleńkiej kapliczce Ziyi w pierwszym nomie -wszystkich tych zdjęciach jej wioski i rodziny, której nie pamiętała. Kiedy mówiła o wygnaniu, miała na twarzy ten sam wyraz co wtedy: nie

żału czy smutku, ale raczej zmieszania, jakby nie potrafiła zrozumieć, dlaczego się zbuntowała ani co pierwszy nom dla niej znaczył. Powiedziała, że Iskandar był jej jedyną rodziną. Teraz nie miała nikogo. -

Możesz zostać z nami - powiedziałem.

Zerknęła na mnie. Siedzieliśmy blisko siebie, a ja byłem aż nadto świadomy tego, że jej ramię dotyka mojego. Pomimo smrodu spalonych papryczek, który przylgnął do nas obojga, wyczuwałem jej egipskie perfumy. We włosy zaplątało się jej suszone chili, ale jakoś wyglądała z tym jeszcze ładniej. Sadie mówi, że pomieszało mi się w umyśle. [Wiesz co, Sadie, ja ci tak nie przeszkadzam, kiedy ty opowiadasz]. W każdym razie Ziya spojrzała na mnie ze smutkiem. A dokąd mielibyśmy się udać, Carterze? Nawet jeśli pokonacie Seta i ocalicie ten kontynent, to co zrobicie? Dom będzie was ścigał. Bogowie uczynią wasze życie koszmarem. Coś wymyślimy - zapewniłem ją. - Przywykłem do podróżowania. Jestem dobry w improwizacji, a Sadie nie jest taka zła. -

Słyszałam! - dobiegł zza kotary stłumiony głos mojej siostry.

-

A z tobą - ciągnąłem - to znaczy, wiesz, z twoją magią, będzie nam łatwiej.

Ziya ścisnęła mnie za rękę, aż poczułem dreszcz w całym ciele. To miłe z twojej strony, Carterze. Ale mnie nie znasz. Naprawdę. Obawiam się, że Iskandar to przewidział. -

Co masz na myśli?

Ziya cofnęła dłoń, co mnie zasmuciło. 450 CARTER Kiedy wróciliśmy z Desjardinsem z Muzeum Brytyjskiego, Iskandar wziął mnie na prywatną rozmowę. Powiedział, że grozi mi niebezpieczeństwo. Powiedział, że zabierze mnie w jakieś bezpieczne miejsce i... - Zmarszczyła brwi. - To dziwne. Nie pamiętam. Poczułem nagły chłód. -

Czekaj, czy on cię zabrał w jakieś bezpieczne miejsce?

-T-tak mi się wydaje. - Potrząsnęła głową. - Nie, przecież nie mógł tego zrobić. Nadal tu jestem. Pewnie nie zdążył. Niemal natychmiast wysłał mnie po was do Nowego Jorku. Na zewnątrz zaczął padać deszcz. Płaszcz włączył wycieraczki.

Nie rozumiałem nic z tego, co powiedziała mi Ziya. Może Iskandar wyczuł zmianę w Desjardinsie i usiłował ochronić swoją ulubioną uczennicę. Dręczyło mnie jednak coś innego w tej opowieści - coś, czego nie mogłem tak naprawdę uchwycić. Ziya wpatrywała się w deszcz, jakby dostrzegała w mroku nocy złe rzeczy. -

Mamy coraz mniej czasu — powiedziała. - On wraca.

-

Kto wraca?

Przyglądała mi się natarczywie. -

To, co ci miałam powiedzieć... Coś, co musisz poznać. To tajemne imię Seta.

Burza przybrała na sile. Uderzył piorun, a powiew wiatru zatrząsł ciężarówką. -

Za-zaczekaj - wyjąkałem. - Skąd ty znasz imię Seta? Skąd wiesz, że jest nam potrzebne?

Ukradliście księgę Desjardinsa. On nam o tym powiedział. Twierdził, że to nieistotne. Ze nie zdołacie posłużyć się zaklęciem, nie znając tajemnego imienia Seta, a tego nie da się zdobyć. 451 34. PRZEJAŻDŻKA Z BRYŁKIEM No więc skąd ty je znasz? Thot powiedział, że da się je poznać tylko dzięki samemu Setowi albo osobie... - Urwałem, kiedy przyszło mi do głowy coś okropnego. - Albo od najbliższej mu osoby. Ziya zamknęła oczy, jakby cierpiała. - Ja... nie jestem w stanie tego wytłumaczyć, Carterze. Słyszę tylko ten głos, podający mi imię... . -

Piąta bogini - powiedziałem. - Neftyda. Ty też byłaś w Muzeum Brytyjskim.

Ziya sprawiała wrażenie totalnie oszołomionej. -

Nie. To niemożliwe.

Iskandar powiedział, że grozi ci niebezpieczeństwo. Chciał zabrać cię w bezpieczne miejsce. To właśnie miał na myśli. Jesteś bożkiem. Pokręciła z uporem głową. Ale nie wywiózł mnie nigdzie. Jestem tutaj. Gdybym nosiła w sobie boga, pozostali magowie w Domu dawno by to wykryli. Znają mnie zbyt dobrze. Zauważyliby zmiany w mojej magii. Desjardins by mnie zniszczył. Miała rację - ale nagle przyszła mi do głowy kolejna straszna myśl. -

Chyba że jego kontroluje Set - podsunąłem.

-

Carterze, czy ty naprawdę jesteś aż tak zaślepiony? Desjardins nie jest Setem.

Bo ty uważasz, że jest nim Amos - powiedziałem. - Amos, który ryzykował życiem, żeby nas ocalić, który powiedział, że mamy iść dalej bez niego. A poza tym Set nie potrzebuje ludzkiego ciała. Używa piramidy. -

A to wiesz, ponieważ...?

Zawahałem się. 452 \ * *m CARTER -

Amos nam powiedział.

To nas donikąd nie prowadzi - oznajmiła Ziya. - Znam tajemne imię Seta i mogę ci je podać. Ale musisz mi przyrzec, że nie powiesz Amosowi. -

Och, przestań. A poza tym, skoro znasz to imię, to czemu sama nie możesz go użyć?

Potrząsnęła głową. Była chyba tak samo przygnębiona jak ja. Nie mam pojęcia dlaczego... Po prostu wiem, że to nie moja rola. To musisz być ty lub Sadie krew faraonów. Jeśli wy nie... Ciężarówka zaczęła nagle zwalniać. Za przednią szybą, jakieś dwadzieścia metrów przed nami, w świetle reflektorów ujrzałem mężczyznę w niebieskim płaszczu. Był to Amos. Ubranie miał w strzępach, jakby ktoś go potraktował z dubeltówki, ale poza tym wyglądał w porządku. Zanim ciężarówka zatrzymała się całkowicie, wyskoczyłem z szoferki i podbiegłem do niego. -

Amos! - zawołałem. - Co się stało?

Odciągnąłem Sachmet - odparł, wkładając palec do jednej z dziur w płaszczu. - Na jakieś jedenaście sekund. Cieszę się, że przeżyliście. -

Była ta fabryka salsy... - zacząłem, ale stryj uniósł rękę.

-

Później znajdziemy czas na wyjaśnienia - powiedział. - Teraz musimy ruszać dalej.

Wskazał na północny zachód, a ja wiedziałem, co miał na myśli. Przed nami burza robiła się coraz gorsza. Dużo gorsza. Czarna ściana zasłaniała nocne niebo, góry, autostradę, jakby zamierzała połknąć cały świat. -

Zbiera się na burzę Seta - oznajmił Amos z błyskiem w oku. - Jedziemy?

35. Mężczyźni pytają o drogę (i inne oznaki nadciągającej apokalipsy)

Nie wiem, jak mi się to udało przy gadaninie Cartera i Ziyi, ale zdrzemnęłam się nieco na tyłach ciężarówki. Mimo że widok żywego Amosa mnie ucieszył, gdy tylko ruszyliśmy dalej, padłam na łóżko i odpłynęłam. Podejrzewam, że porządne zaklęcie hedżi może naprawdę wyczerpać. Oczywiście moje ba postanowiło wykorzystać tę okazję, żeby się przespacerować. Nie ma mowy, żebym mogła spokojnie odpocząć. Znalazłam się z powrotem w Londynie, na bulwarach Tamizy. Przede mną wznosiła się Igła Kleopatry. Dzień był szary, chłodny i spokojny, i nawet zapach odpływowego mułu sprawiał, że zatęskniłam za domem. Izyda stała obok mnie w szaro-białej sukni; w ciemne włosy miała wplecione diamenty. Jej wielobarwne skrzydła pojawiały się i znikały za nią niczym zorza polarna. - Twoi rodzice mieli dobry pomysł - powiedziała. - Bastet była osłabiona. 454 SADIE -

Była moją przyjaciółką - odparłam.

Owszem. Dobrą i wierną sługą. Ale chaosu nie da się powstrzymywać w nieskończoność. On rośnie. Wciska się w szczeliny cywilizacji, spływa z jej krawędzi. Nie da się go utrzymać w równowadze. Taka jest po prostu jego natura. Obelisk zadudnił i zaświecił słabo. Dziś zagrożony jest kontynent amerykański - zamyśliła się Izyda. - Ale jeśli bogowie się nie zjednoczą, jeśli nie osiągniemy pełnej mocy, chaos wkrótce pochłonie cały ludzki świat. -

Robimy, co w naszej mocy - zauważyłam. — Pokonamy Seta.

Bogini spojrzała na mnie ze smutkiem. -

Wiesz, że nie to mam na myśli. Set to zaledwie początek.

Obraz zmienił się i zobaczyłam Londyn w ruinach. Widziałam okropne zdjęcia z nalotów podczas drugiej wojny światowej, ale ten widok był jeszcze gorszy. Miasto było zrównane z ziemią: gruzy i pył na przestrzeni kilometrów, Tamiza zatkana wszelkim śmieciem. Stał jedynie obelisk, ale na moich oczach zaczął pękać - wszystkie cztery boki rozkładały się niczym płatki rozwijającego się upiornego kwiatu. -

Nie pokazuj mi tego - błagałam.

To wydarzy się wkrótce - odparła Izyda - tak jak przewidziała twoja matka. Ale jeśli nie jesteś w stanie tego znieść... Sceneria zmieniła się znowu. Stałyśmy w sali tronowej pałacu - tej samej, w której Set zamknął Ozyrysa w sarkofagu. Bogowie zbierali się tutaj, materializując się jako strumienie światła wpadające do sali i owijające się wokół filarów, by chwilę później przybrać ludzką formę. Jeden z nich stał się

Thotem w poplamionym fartuchu laboratoryjnym, drucianych okularach i z włosami stojącymi na głowie. Inny stał się Horusem, młodym, dumnym wojownikiem o srebrnym i złotym oku. Sobek, bóg krokodyli, ścisnął 455 35. MĘŻCZYŹNI PYTAJĄ O DROGĘ.. swoją wodną laskę i warknął w moim kierunku. Za jego plecami po kolumnie przebiegło ogromne stado skorpionów, by pojawić się po drugiej stronie jako Selkit, bogini pajęczaków w brązowych szatach. Nagłe moje serce podskoczyło, ponieważ zauważyłam stojącego w cieniu za tronem chłopaka w czerni: był to Anubis, a jego ciemne oczy wpatrywały się we mnie z żalem. Wskazał na tron i zauważyłam, że był pusty. Pałacowi brakowało jego serca. Sala była zimna i ciemna - trudno przychodziło uwierzyć, że niegdyś odbywały się tu uczty. Izyda odwróciła się do mnie. Potrzebujemy władcy. Horus musi zostać faraonem. Musi zjednoczyć bogów i Dom Życia. To jedyna droga. Nie masz chyba na myśli Cartera? - powiedziałam. - Mój niezdarny braciszek faraonem? Raczysz żartować. -

Musimy mu pomóc. Obie.

Ten pomysł był tak komiczny, że roześmiałabym się, gdyby nie to, że bogowie wpatrywali się we mnie z powagą. -

Pomóc mu? - zapytałam. - Dlaczego on nie pomoże mi zostać faraonem?

Faraonami bywały też silne kobiety - przyznała. - Hatszep-sut rządziła przez wiele lat. Potęga Nefertiti była równa mocy jej męża. Ale przed tobą jest inna droga, Sadie. Twoja moc nie jest związana z zasiadaniem na tronie. Sądzę, że o tym wiesz. Spojrzałam na tron i uświadomiłam sobie, że Izyda ma rację. Myśl, że miałabym tam siedzieć z koroną na głowie, usiłując panować nad tymi bogami o okropnych charakterach, wcale a wcale mi się nie podobała. Ale... Carter? Stałaś się silna, Sadie - powiedziała Izyda. - Chyba nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo. Wkrótce wszyscy razem staniemy wobec próby. Zwyciężymy, jeśli zachowasz odwagę i wiarę. 456 SADIE -

Odwagę i wiarę - powtórzyłam. - To nie są moje najmocniejsze strony.

-

Nadchodzi twoja chwila - oznajmiła Izyda. - Liczymy na ciebie.

Bogowie zebrali się wokół, wpatrując się we mnie wyczekująco. Zaczęli się przybliżać, tak bardzo, że nie mogłam oddychać. Chwytali mnie za ręce, potrząsali mną... Ziya obudziła mnie klepnięciem w ramię. -

Zatrzymaliśmy się, Sadie. Odruchowo sięgnęłam po różdżkę.

-

Co? Gdzie?

Odsunęła zasłony wokół łóżka i nachyliła się ku mnie z przedniego siedzenia, niepokojąco przypominając sępa. -

Amos i Carter wyszli na stację benzynową. Musisz się przygotować do dalszej drogi.

Dlaczego? - Usiadłam i wyjrzałam przez przednią szybę, prosto we wściekłą burzę piaskową. Och... Niebo było czarne, nie dało się więc ocenić pory dnia. Przez szalejącą wichurę i piasek dostrzegłam, że zaparkowaliśmy przed oświetloną stacją benzynową. -Jesteśmy w Phoenix - powiedziała Ziya - ale większość miasta jest zamknięta. Ludzie się ewakuują. -

Która godzina?

Wpół do piątej rano - odparła. - Magia nie działa dobrze. Im bliżej góry jesteśmy, tym gorzej. A GPS ciężarówki wysiadł. Amos i Carter poszli dopytać o drogę. Nie brzmiało to zachęcająco. Jeśli dwóch magów zdecydowało się prosić o wskazówki, to byliśmy w niezłych tarapatach. 457 M 35. MĘŻCZYŹNI PYTAJĄ O DROGĘ...

Kabiną ciężarówki zatrząsł wyjący wicher. Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy, trochę głupio mi było bać się burzy, ale wspięłam się na fotel, żeby usiąść obok Ziyi i mieć jakieś towarzystwo. -

Jak długo już ich nie ma? - zapytałam.

-

Niedługo - odparła Ziya. - Chciałam z tobą porozmawiać, zanim wrócą.

Uniosłam brew. O Carterze? Wiesz, jeśli zastanawiasz się, czy mu się podobasz, to sposób, w jaki się jąka, jest pewną wskazówką. Ziya spoważniała. -

Nie, chciałam...

Zapytać, czy mam coś przeciwko? Bardzo rozsądnie. Muszę przyznać, że z początku miałam wątpliwości, no wiesz, w końcu groziłaś nam, że nas zabijesz i tak dalej, ale uznałam, że nie jesteś taka zła, a Carter szaleje za tobą, więc... -

Nie chodzi o Cartera.

Zmarszczyłam nos. -

Ups. Możesz w takim razie zapomnieć wszystko, co powiedziałam?

-

Chodzi o Seta.

-

O rany - westchnęłam. - Tylko nie to. Wciąż masz podejrzenia co do Amosa?

Musisz być ślepa, że tego nie dostrzegasz - odpowiedziała. -Set kocha oszustwa i pułapki. To jego ulubiony sposób zabijania. Czułam w głębi duszy, że w tej kwestii miała rację. Niewątpliwie pomyślicie, że byłam głupia, nie słuchając jej. Ale czy zdarzyło się wam kiedyś siedzieć obok kogoś, kto oczernia członka waszej rodziny? Nawet jeśli nie jest to ulubiony krewny, naturalną reakcją jest obrona tej osoby - a w każdym razie dla mnie jest, może dlatego, że moja rodzina w ogóle jest nieliczna. 458 » ** SADIE -

Słuchaj, Ziya, nie mogę uwierzyć, żeby Amos...

Amos nie - potwierdziła Ziya. - Ale Set potrafi nagiąć umysł i kontrolować ciało. Nie jestem specjalistką od opętań, ale w dawnych czasach był to powszechny problem. Pomniejszych demonów łatwo się pozbyć. Potężniejsze bóstwo... On nie jest opętany. Nie może być. - Skrzywiłam się. Poczułam ukłucie ostrego bólu w dłoni, w miejscu gdzie trzymałam pióro prawdy. Ale przecież nie kłamałam! Wierzyłam, że Amos jest niewinny... Prawda? Ziya przyglądała się mojej twarzy. Chciałabyś, żeby Amos był w porządku. Jest twoim stryjem. Straciłaś dostatecznie wielu członków rodziny. Rozumiem to. Miałam ochotę odpyskować, że nic nie rozumie, ale ton jej głosu podpowiedział mi, że ona poznała żałobę - może nawet lepiej niż ja. Nie mamy wyboru - powiedziałam. - Zostało nam - ile? Trzy godziny do wschodu słońca? Amos zna najlepszą drogę na tę górę. Czy to pułapka, czy nie, musimy się tam udać i spróbować powstrzymać Seta.

Niemalże widziałam trybiki obracające się w jej głowie, jakby szukała sposobu, jakiegokolwiek sposobu, żeby mnie przekonać. Dobra - odezwała się w końcu. - Chciałam przekazać coś Carterowi, ale nie nadarzyła się okazja. W takim razie powiem tobie. Ostatnim elementem potrzebnym do powstrzymania Seta... -

Przecież nie możesz znać jego tajemnego imienia.

Ziya wytrzymała mój wzrok. Może to dzięki pióru prawdy, ale miałam pewność, że nie blefowała. Znała imię Seta. A w każdym razie wierzyła, że je zna. Szczerze mówiąc, podsłuchałam fragmenty jej rozmów z Carterem, leżąc z tyłu ciężarówki. Nie zamierzałam podsłuchiwać, 459 35. MĘŻCZYŹNI PYTAJĄ O DROGĘ.. ale trudno było tego uniknąć. Spojrzałam na nią i spróbowałam uwierzyć, że kryła w sobie Neftydę, ale to nie miało sensu. Rozmawiałam z Neftydą. Powiedziała mi, że jest daleko, w jakimś uśpionym ciele. A Ziya siedziała tuż obok mnie. -

To zadziała - nalegała Ziya. - Ale ja nie mogę tego zrobić. To musisz być ty.

-

Dlaczego sama go nie użyjesz? - zapytałam. - Bo zużyłaś całą swoją magię?

Zignorowała moje pytanie. Obiecaj mi tylko, że użyjesz go teraz, przeciwko Amoso-wi, zanim dotrzemy do góry. To może być nasz jedyny ratunek. tak?

A jeśli się mylisz, zmarnujemy jedyną szansę, jaką posiadamy. Księga znika zaraz po jej użyciu,

Ziya przytaknęła niechętnie. Odczytana księga rozpłynie się i pojawi gdzieś indziej na świecie. Ale jeśli będziesz zwlekać, to zginiemy. Jeśli Set zwabi cię do swojego ośrodka mocy, nigdy nie będziesz miała dość siły, żeby mu się przeciwstawić. Proszę, Sadie... -

Wyjaw mi to imię - powiedziałam. - Obiecuję użyć go we właściwej chwili.

-

Teraz jest właściwa chwila.

Zawahałam się, w nadziei że Izyda podpowie mi coś mądrego, ale bogini milczała. Nie wiem, czybym uległa. Może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdybym przystała na plan Ziyi. Ale zanim zdążyłam dokonać wyboru, otwarły się drzwiczki kabiny i Amos z Carterem weszli do środka, wpuszczając falę piasku. -Jesteśmy blisko. - Amos uśmiechnął się, jakby to była świetna wiadomość. - Bardzo, bardzo blisko. 35. MĘŻCZYŹNI PYTAJĄ O DROGĘ..

ale trudno było tego uniknąć. Spojrzałam na nią i spróbowałam uwierzyć, że kryła w sobie Neftydę, ale to nie miało sensu. Rozmawiałam z Neftydą. Powiedziała mi, że jest daleko, w jakimś uśpionym ciele. A Ziya siedziała tuż obok mnie. -

To zadziała - nalegała Ziya. - Ale ja nie mogę tego zrobić. To musisz być ty.

-

Dlaczego sama go nie użyjesz? - zapytałam. - Bo zużyłaś całą swoją magię?

'.

Zignorowała moje pytanie. Obiecaj mi tylko, że użyjesz go teraz, przeciwko Amoso-wi, zanim dotrzemy do góry. To może być nasz jedyny ratunek. tak?

A jeśli się mylisz, zmarnujemy jedyną szansę, jaką posiadamy. Księga znika zaraz po jej użyciu,

Ziya przytaknęła niechętnie. Odczytana księga rozpłynie się i pojawi gdzieś indziej na świecie. Ale jeśli będziesz zwlekać, to zginiemy. Jeśli Set zwabi cię do swojego ośrodka mocy, nigdy nie będziesz miała dość siły, żeby mu się przeciwstawić. Proszę, Sadie... -

Wyjaw mi to imię - powiedziałam. - Obiecuję użyć go we właściwej chwili.

-

Teraz jest właściwa chwila.

Zawahałam się, w nadziei że Izyda podpowie mi coś mądrego, ale bogini milczała. Nie wiem, czybym uległa. Może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdybym przystała na plan Ziyi. Ale zanim zdążyłam dokonać wyboru, otwarły się drzwiczki kabiny i Amos z Carterem weszli do środka, wpuszczając falę piasku. -Jesteśmy blisko. - Amos uśmiechnął się, jakby to była świetna wiadomość. - Bardzo, bardzo blisko.

36. Nasza rodzina wyparowuje Kiedy od Wielbłądziego Grzbietu dzieliły nas niecałe dwa kilometry, znaleźliśmy się nagle w kręgu całkowitej ciszy. -

Oko cyklonu - domyślił się Carter.

Było to niesamowite. Wokół góry wirował walec czarnych chmur. Ślady dymu rozpinały się pomiędzy jej szczytem a krawędzią burzy niczym szprychy koła, ale nad nami niebo było czyste i rozgwieżdżone i zaczynało szarzeć. Do wschodu słońca nie zostało wiele czasu. Ulice były opustoszałe. Domy i hotele stłoczyły się wokół podnóża góry, całkowicie ciemne, ale sam szczyt połyskiwał. Trzymaliście kiedyś dłoń nad latarką, patrząc jak skóra robi się przejrzysta i czerwona? Tak właśnie wyglądała ta góra: coś bardzo jasnego i gorącego przepalało skałę od środka.

-

Żadnego ruchu na ulicach - powiedziała Ziya. - Jeśli będziemy usiłowali wjechać na górę...

-

Zostaniemy dostrzeżeni - dokończyłam.

461

36. NASZA RODZINA WYPAROWUJE Co z tym zaklęciem? - Carter zerknął na Ziyę. - No wiesz... Tym, którym posłużyłaś się w pierwszym nomie. -

Jakim zaklęciem? - zapytałam.

Ziya pokręciła przecząco głową. Carterowi chodzi o zaklęcie niewidzialności. Ale mnie brakuje magii. A poza tym bez odpowiednich składników nie da się tego zrobić na zawołanie. -

Amosie? - zapytałam.

Zastanowił się przez chwilę. -

Obawiam się, że nici z niewidzialności. Ale mam inny pomysł.

Uważałam, że zamiana w ptaka jest okropna, dopóki Amos nie przemienił nas w chmury burzowe. Najpierw wyjaśnił nam, co zamierza zrobić, ale to mnie nie uspokoiło. -

Nikt nie zauważy kolejnych smug czerni w samym środku burzy - wyjaśnił.

-

Ale to niemożliwe - zaprotestowała Ziya. - To magia burzy, chaosu. Nie powinniśmy...

Amos uniósł różdżkę i Ziya rozpłynęła się w powietrzu. pyłu.

Nie! - krzyknął Carter, ale w tej samej chwili on też zniknął, zastąpiony przez wir czarnego

Amos zwrócił się ku mnie. -

Och, nie - powiedziałam. - Dziękuję, ale...

Puf. Stałam się chmurą burzową. Wiem, to się może wydawać wspaniałe, ale wyobraźcie sobie, jak to jest, kiedy ręce i nogi znikają, zmieniając się w smużki wiatru. Wyobraźcie sobie: pył i para wodna zastępują ciało, a w żołądku się przewraca, mimo 462 SADIE że nie ma żołądka. Wyobraźcie sobie, jak to jest, gdy trzeba się koncentrować na tym, żeby nie rozpłynąć się w nicość.

Zezłościłam się tak, że wewnątrz mnie rozbłysła błyskawica. -

Nie zachowuj się tak - zakpił Amos. - To tylko na kilka minut. Chodźcie za mną.

Skupił się w cięższy, ciemniejszy kawałek burzy i pognał w kierunku góry. Nie było łatwo iść w jego ślady. Z początku potrafiłam jedynie się unosić. Każdy powiew wiatru mógł porwać z sobą jakąś cząstkę mnie. Spróbowałam wirować i odkryłam, że to pomaga się nie rozwiać. Następnie wyobraziłam sobie, że wypełnia mnie hel, i nagle wzbiłam się nad ziemię. Nie byłam pewna, czy Carter i Ziya płyną w powietrzu za nami. Kiedy jest się burzą, nie ma się ludzkich zmysłów. Wyczuwałam jakoś, co jest wokół mnie, ale ten „widok" byl rozproszony i niewyraźny, jakby mocno zakłócony. Skierowałam się ku górze, która niewiarygodnie kusiła moją burzową istotę. Połyskiwała żarem, ciśnieniem i drganiem -wszystkim, czego mógł chcieć taki diabełek pyłowy jak ja. Pofrunęłam na grań śladem Amosa, ale przyjęłam ludzki kształt nieco zbyt wcześnie. Spadłam z nieba i przewróciłam Cartera na ziemię. -

Auć - jęknął.

Przepraszam - powiedziałam, choć głównie skupiałam się na tym, żeby nie zwymiotować. Miałam wrażenie, że w moim żołądku kotłuje się burza. Ziya i Amos stali obok nas, zaglądając w szczelinę między dwoma wielkimi głazami piaskowca. Ze środka wydobywało się czerwone światło, nadając ich twarzom demoniczne rysy. Ziya odwróciła się do nas. Sądząc z jej miny, scena, jaką tam ujrzała, nie była zachęcająca. 463 36. NASZA RODZINA WYPAROWUJE -

Brakuje już tylko piramidionu.

Czego? - Zajrzałam w szczelinę i poczułam się niemal tak samo zdezorientowana jak chwilę wcześniej, jako chmura burzowa. Całe wnętrze góry było wypatroszone, zupełnie tak jak opisywał to Carter. Dno jaskini znajdowało się jakieś sto metrów niżej. Wszędzie migotały ognie, zalewając skalne ściany krwawym światłem. Niemal całą grotę wypełniała ogromna karmazynowa piramida, a u jej podstawy setki demonów tłoczyły się jak ludzie czekający na rozpoczęcie koncertu rockowego. Wysoko nad nimi, na poziomie naszych oczu szybowały powoli dwie magiczne barki z demonicznymi załogami, ceremonialnie zbliżając się do piramidy. W sieci zawieszonej pomiędzy łodziami unosiła się jedyna brakująca część budowli: złote zwieńczenie. -

Wiedzą, że wygrali - domyślił się Carter. - Robią teraz przedstawienie.

-

Owszem - odparł Amos.

-

Musimy wysadzić te łodzie albo coś! - zawołałam.

Amos zerknął na mnie.

-

Naprawdę taką proponujesz strategię?

Jego ton sprawił, że poczułam się całkiem głupia. Spojrzałam na armię demonów, na gigantyczną piramidę... Co ja sobie wyobrażałam? Z tym wszystkim nie da się walczyć. Ja mam tylko cholerne dwanaście lat. -

Musimy spróbować - oznajmił Carter. - Tam jest tato.

Te słowa odebrały mi chęć do użalania się nad sobą. Jeśli mamy umrzeć, to przynajmniej musimy spróbować ocalić tatę (aha, i Amerykę Północną chyba też). -

Dobra - powiedziałam. - Lecimy do tych łodzi. Przeszkodzimy im w mocowaniu zwieńczenia...

-

Piramidionu - poprawiła mnie Ziya.

464 SADIE -

Nieważne. A potem polecimy do piramidy i znajdziemy tatę.

-

A co jeśli Set zechce was powstrzymać? - zapytał Amos.

Zerknęłam na Ziyę, która milcząco ostrzegła mnie, żebym nic więcej nie mówiła. -

Zacznijmy od początku - odparłam. - Jak dolecimy do łodzi?

-

Jako burza - zaproponował Amos.

-

Nie! - odparliśmy chórem.

-

Nie zamierzam być już nigdy częścią magii chaosu - oznajmiła Ziya. - To nienaturalne.

Stryj wskazał na to, co działo się na dole. -

A to niby jest naturalne. Macie inny pomysł?

Ptaki - powiedziałam, wściekając się na siebie za sam fakt, że przyszło mi to do głowy. - Będę kanią. Carter może być sokołem. -

Sadie - zaprotestował Carter - a co, jeśli...

Muszę spróbować. - Odwróciłam wzrok, zanim zdążyłam zmienić zdanie. - Ziya, minęło już prawie dziesięć godzin od tego słupa ognia, prawda? Nadal zero magii? Wyciągnęła przed siebie rękę i skupiła się. Z początku nic się nie wydarzyło. Po chwili na jej palcach zamigotało czerwone światełko, a w dłoni pojawiła się różdżka, wciąż dymiąc. -

Dobre wyczucie czasu - stwierdził Carter.

I złe też - zauważył Amos. - To oznacza, że Desjardinsa nie ściga już słup ognia. Zjawi się tu niebawem, i to zapewne ze wsparciem. To oznacza dla nas więcej przeciwników. Moja magia będzie wciąż słaba - ostrzegła nas Ziya. - Nie zdam się na wiele w walce, ale być może będę w stanie przywołać transport. 465

36. NASZA RODZINA WYPAROWUJE Wyciągnęła zawieszkę w kształcie sępa, którą widzieliśmy w Luksorze. Zostaję ja - powiedział Amos. - Ale nie ma się czym przejmować. Spotkajmy się na tej łodzi po lewej. Załatwimy ją i zabierzemy się za drugą. No i miejmy nadzieję, że uda nam się wykorzystać element zaskoczenia. Nie podobało mi się, że Amos dyktował nam plany, ale nie dostrzegałam w jego rozumowaniu żadnego błędu. Dobra. Musimy szybko uporać się z łodziami, a następnie ruszyć na samą piramidę. Może uda nam się otworzyć jakieś wejście czy coś takiego. Carter potwierdził. -

Gotowy.

Z początku wszystko wskazywało na to, że plan idzie dobrze. Przemiana w kanię odbyła się bezproblemowo, a nawet, ku mojemu zaskoczeniu, zdołałam za pierwszym podejściem zmienić się z powrotem w człowieka, kiedy tylko wylądowałam na dziobie łodzi. Trzymałam też w rękach różdżkę i laskę. Jedyną osobą zaskoczoną bardziej ode mnie był demon stojący tuż obok. Jego głowa w kształcie noża stanęła na baczność z przerażenia. Zanim zdołał mnie rozpłatać albo choćby wydać jakiś okrzyk, wezwałam laską wiatr i zdmuchnęłam go z burty łodzi. Dwaj jego pobratymcy rzucili się do przodu, ale Carter pojawił się za nimi z uniesionym mieczem i zmienił ich w sterty piachu. Niestety, kamuflaż Ziyi nie był aż tak dobry. Ogromny sęp z dziewczyną zwieszającą się z jego pazurów zazwyczaj przyciąga uwagę. Kiedy podfrunęła do łodzi, stojące poniżej demony zaczęły wskazywać ją palcami i krzyczeć. Niektóre ciskały włóczniami mijającymi cel jedynie o centymetry. 466 SADIE Wielkie wejście Ziyi zdołało jednak odwrócić uwagę pozostałych dwóch demonów na naszej łodzi, dzięki czemu Amos mógł pojawić się za nimi. Przybrał kształt nietoperza, co zaowocowało niedobrymi

wspomnieniami, ale szybko zamienił się na powrót w człowieka i natarł na demony całym ciałem, wyrzucając je w powietrze. Trzymajcie się! - zawołał do nas. Ziya wylądowała na czas, żeby chwycić za rumpel. Carter i ja uczepiliśmy się burt. Nie miałam pojęcia, co planował Amos, ale po ostatniej podróży latającą łodzią wolałam nie ryzykować. Amos rozpoczął inkanta-cję, celując laską w drugą barkę, w której demony dopiero zaczęły wydawać okrzyki i pokazywać nas sobie palcami. Jeden z nich był wysoki i bardzo chudy, miał czarne oczy i paskudną gębę, wyglądającą, jakby oblazły z niej skóra i mięśnie. -

To porucznik Seta - ostrzegł nas Carter. - Straszliwe Oblicze.

-

Ty! - rykną! demon. - Brać ich!

Amos dokończył zaklęcie. -

Dym - zaintonował.

Druga łódź natychmiast zmieniła się w szarą mgłę. Demony zanurkowały w dół z wrzaskiem. Złote zwieńczenie spadało, i w końcu sznury, którymi było przyczepione, napięły się na maksimum, a nasza łódź omal się nie wywróciła. Przechyleni na bok, zaczęliśmy opadać na dno jaskini. -

Odetnij liny, Carter! - krzyknęłam.

Przeciął je mieczem i barka wyrównała poziom, unosząc się natychmiast o kilka metrów w górę i mieszając mi w żołądku. Piramidión runął na dno groty z wielkim trzaskiem i wizgiem. Miałam wrażenie, że właśnie zmieniliśmy spore stado demonów w naleśniki. 467 I

36. NASZA RODZINA WYPAROWUJE -

Jak dotąd nieźle - skomentował Carter, ale jak zwykle odezwał się zbyt wcześnie.

Ziya wskazała na dół. -

Patrzcie.

Wszystkie demony, które miały skrzydła - niewielki odsetek, ale jednak jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt sztuk - podleciały ku nam, tłocząc się w powietrzu niczym stado wściekłych os. -

Lećcie do piramidy - powiedział Amos. - Ja je odciągnę.

Wejście, zwyczajne drzwi pomiędzy dwiema kolumnami

u podstawy budowli, znajdowało się niedaleko. Było strzeżone przez kilka demonów, ale większość armii Seta gnała teraz ku naszej łodzi, wrzeszcząc i ciskając w górę kamieniami (które jakoś dziwnie spadały w dół i uderzały w rzucających, ale przecież nikt nie twierdzi, że demony są bystre). -

Jest ich za dużo - oznajmiłam. - Zabiją cię, Amosie.

-

Nie martw się o mnie - odrzekł ponuro. - Zapieczętujcie za sobą wejście.

Wypchnął mnie za burtę, nie pozostawiając mi wyboru: musiałam zamienić się w kanię. Carter w kształcie sokoła krążył już nad wejściem, słyszałam też za sobą machanie wielkich skrzydeł sępa Ziyi. -

Za Brooklyn! - krzyknął Amos.

Był to dziwaczny okrzyk wojenny. Zerknęłam za siebie i zobaczyłam, że łódź wybucha ogniem. Zaczęła się oddalać od piramidy i opadać w dół, ku armii potworów. Kule ognia wystrzelały z niej na wszystkie strony, kiedy kadłub się rozpadł. Nie miałam czasu podziwiać magii Amosa ani martwić się o jego los. Odciągnął sporo demonów swoimi pirotechnicznymi popisami, ale niektóre nas zauważyły. 468

t SADIE Wylądowaliśmy z Carterem w samych drzwiach piramidy i powróciliśmy do ludzkich kształtów. Ziya upadla obok nas i zmieniła sępa z powrotem w amulet. Demony były raptem parę kroków za nami tuzin potężnie zbudowanych kolesiów z głowami owadów, smoków i wszystkich możliwych gadżetów ze scyzoryków Swiss Army. Carter wyciągnął rękę. Ogromna lśniąca pięść pojawiła się i powtórzyła jego ruch - wciskając się dokładnie między Ziyę i mnie i zatrzaskując drzwi. Carter zamknął oczy, koncentrując się, i na drzwiach pojawił się płonący złoty znak niczym pieczęć: Oko Horusa. Symbol migotał lekko, kiedy demony zaczęły taranować barierę, usiłując przedostać się do środka. -

To nie powstrzyma ich na długo - powiedział Carter.

Byłam pod wrażeniem, choć oczywiście nie przyznawałam się do tego. Spoglądając na zapieczętowane drzwi, myślałam tylko o Amosie, który został na zewnątrz w płonącej łodzi, otoczony potworną armią. Amos wiedział, co robi - odezwał się Carter, ale nie zabrzmiało to przekonująco. - Pewnie nic mu nie będzie. -

Chodźcie - ponagliła nas Ziya. - Nie ma teraz czasu na zgadywanki.

Przejście było wąskie, czerwone i wilgotne, czułam się więc, jakbym pełzła przez tętnicę jakiegoś ogromnego zwierzęcia. Szliśmy w dół jedno za drugim przez tunel, który opadał pod kątem mniej więcej czterdziestu stopni - co byłoby świetną zjeżdżalnią w parku wodnym, ale sprawiało spore

trudności, kiedy trzeba było iść ostrożnie. Ściany były pokryte misternymi płaskorzeźbami, podobnie jak większość egipskich ścian, jakie widywałam, 469 36. NASZA RODZINA WYPAROWUJE ale Carterowi najwyraźniej się one nie podobały. Zatrzymywał się co chwilę, spoglądając na obrazki spode łba. -

O co chodzi? - zapytałam burkliwie, kiedy powtórzyło się to piąty lub szósty raz.

To nie są zwyczajne grobowe obrazki - odpowiedział. -Żadnych scen z życia pozagrobowego, żadnych podobizn bogów. Ziya potwierdziła. Ta piramida nie jest grobowcem. To pomost, ciało, które ma utrzymać potęgę Seta. Wszystkie te obrazy mają zwiększyć chaos i pozwolić mu władać na wieki. Idąc dalej, zaczęłam zwracać uwagę na reliefy i zrozumiałam, co Ziya miała na myśli. Obrazy ukazywały straszliwe potwory, sceny wojenne, miasta takie jak Paryż i Londyn w płomieniach, kolorowe portrety Seta i zwierzę Seta dziesiątkujące współczesne armie... Były to sceny tak okrutne, że żaden Egipcjanin nie zgodziłby się na powierzenie ich kamieniowi. Im dalej się zapuszczaliśmy, tym dziwaczniejsze i bardziej żywe stawały się te obrazy, a ja czułam narastające mdłości. W końcu dotarliśmy do samego serca piramidy. W miejscu gdzie w normalnej piramidzie powinna znajdować się komora grobowa, Set zaprojektował salę tronową dla samego siebie. Miała ona wielkość mniej więcej kortu tenisowego, ale wzdłuż jej krawędzi posadzka opadała w głęboki rów przypominający fosę. Dużo, dużo niżej bulgotała czerwona ciecz. Krew? Lawa? Potworny keczup? Nie podobała mi się żadna z tych możliwości. Rów wydawał się nietrudny do przeskoczenia, ale nie miałam ochoty tego robić, ponieważ pośrodku pomieszczenia cała posadzka była rzeźbiona w czerwone hieroglify - wszelkie zaklęcia przywołujące moc Izefet, chaosu. Dużo wyżej, pośrodku 470 SADIE sali pojedynczy kwadratowy otwór wpuszczał krwistoczerwone światło. Poza tym najwyraźniej nie było tu żadnych wyjść. Pod każdą z czterech ścian przykucnęły obsydianowe posągi zwierzęcia Seta z pyskami zwróconymi ku nam. Wszystkie szczerzyły perłowe zęby i błyskały szmaragdowymi oczami. Najgorszy jednak był sam tron: okropny, zniekształcony twór, przypominający czerwony stalagmit, który przez stulecia rósł chaotycznie z kapiących osadów. Na dodatek utworzył się wokół złotego sarkofagu - trumny taty - który był pogrzebany w podstawie tronu. Wystawało jedynie tyle, żeby mógł służyć za podnóżek. -

Jak my go wydobędziemy? - zapytałam drżącym głosem.

Stojący koło mnie Carter wstrzymał oddech. -

Amos?

Podążyłam wzrokiem za jego spojrzeniem ku połyskującej czerwienią dziurze w samym środku sufitu. Z otworu zwisała para nóg. Chwilę później na dół zeskoczył Amos - otwierając pelerynę niczym spadochron, spłynął na podłogę. Jego ubranie wciąż dymiło, włosy były pokryte popiołem. Uniósł laskę ku sufitowi i wypowiedział jakiś rozkaz. Szyb, którym się tu dostał, zatrząsł się, obsypując wszystko pyłem i gruzem, i dopływ światła został nagle przerwany. Amos otrzepał ubranie i uśmiechnął się do nas. -

To powinno ich na chwilę zatrzymać.

-

Jak to zrobiłeś? - zapytałam.

Wskazał nam gestem, żebyśmy podeszli do niego. Carter przeskoczył przez rów bez wahania. Mnie się to nie podobało, ale nie zamierzałam zostawić go samego, więc również skoczyłam przez fosę. Natychmiast poczułam jeszcze więk471 36. NASZA RODZINA WYPAROWUJE sze mdłości, jakby cała sala się przekrzywiła, pozbawiając moje zmysły równowagi. Ziya wskoczyła ostatnia, przyglądając się uważnie Amosowi. -

Nie powinieneś być żywy - oznajmiła.

Amos zachichotał. -

Och, zdarzało mi się to już słyszeć. A teraz przejdźmy do rzeczy.

-

Właśnie. - Wpatrywałam się w tron. - Jak my wydobędziemy tę trumnę?

-

Wytniemy ją? - Carter wyciągnął miecz, ale Amos uniósł rękę.

Nie, dzieci. Nie to miałem na myśli. Postarałem się, żeby nikt nam nie przeszkadzał. Nadszedł czas na rozmowę. Poczułam zimny dreszcz. -

Rozmowę?

Amos padł nagle na kolana i zwinął się w konwulsjach. Podbiegłam do niego, ale on podniósł wzrok, a przez jego twarz przebiegł grymas bólu. Oczy miał nabiegłe krwią. -

Uciekajcie! - jęknął.

Upadł na ziemię, a z jego ciała uniosła się czerwona para.

-

Musimy uciekać! - Ziya chwyciła mnie za rękę. - Szybko!

Ale ja patrzyłam, zamarła z przerażenia, jak para unosiła się z nieprzytomnego ciała Amosa i płynęła w kierunku tronu, powoli przyjmując kształt siedzącego mężczyzny - czerwonego wojownika w ognistej zbroi, z żelazną laską w ręce i głową psowa-tego potwora. -

Och, jej - roześmiał się Set. - Myślę, że Ziya powinna teraz powiedzieć: „A nie mówiłam?".

37. Leroy się mści Chyba jestem tępy, okej? Bo dopiero w tej chwili, na widok boga Seta na środku jego sali tronowej w samym sercu straszliwej piramidy, z armią demonów na zewnątrz i światem na krawędzi wybuchu, pomyślałem sobie: To był bardzo zły pomysł, żeby tu przychodzić. Set podniósł się z tronu. Miał czerwoną skórę i muskularne ciało, ognistą zbroję i laskę z czarnego żelaza. Jego głowa raz była ludzka, a raz zwierzęca. W jednym momencie miał wygłodniały wzrok i oślinione szczęki mojego starego kumpla Leroya, potwora z waszyngtońskiego lotniska, a zaraz potem włosy w piaskowym kolorze i przystojną, choć surową twarz o inteligentnych oczach, w których igrały wesołe iskierki, oraz okrutnym, wykrzywionym uśmiechu. Kopniakiem usunął z drogi naszego wujka; Amos jęknął, co przynajmniej stanowiło znak, że żyje. Zaciskałem palce na mieczu tak mocno, że ostrze drgało. - Ziya miała rację - powiedziałem. - Opętałeś Amosa. 473

37. LEROY SIĘ MŚCI Set rozłożył ręce, siląc się na skromność. No wiesz... To nie było pełne opętanie. Bogowie mogą być w wielu miejscach naraz, Carterze. Horus mógł ci to powiedzieć, gdyby zachowywał się uczciwie. Jestem przekonany, że cały czas poszukiwał jakiegoś miłego pomnika wojennego do zajęcia, a może jakiejś akademii wojskowej... Czegokolwiek, co nie byłoby tym twoim wychudłym ciałem. Większość mojej istoty jest już przeniesiona do tej wspanialej budowli. v Z dumą ogarnął gestem ręki salę tronową. - Ale ułamek mojej duszy wystarczał, żeby kontrolować Amosa Kane'a. Wyciągnął mały palec i smużka czerwonego dymu popełzła ku Amosowi, wciskając się między jego ubranie. Ciało Amosa wygięło się jak uderzone piorunem.

-

Przestań! - wrzasnąłem.

Podbiegłem do Amosa, ale czerwona mgiełka już się rozwiała. Nasz stryj leżał nieruchomo na ziemi. Set opuścił ręce, jakby ten atak go znudził. Niewiele pozostało, obawiam się. Amos walczył dzielnie. Był bardzo zabawny, wymagał znacznie więcej mojej energii, niż się spodziewałem. Ta magia chaosu - to był jego pomysł. Usiłował ze wszystkich sił was ostrzec, pokazać jasno, że go kontroluję. Zabawne było to, że zmusiłem go do użycia jego własnych rezerw magicznych, żeby wykonywać te zaklęcia. Prawie że spalił własną duszę, usiłując wysyłać wam sygnały ostrzegawcze. Przemiana w burzę? No nie. Kto robi coś takiego? -

Jesteś potworem! - krzyknęła Sadie.

Set udał wielkie zaskoczenie. -

Ja? Naprawdę?

Po czym roześmiał się z całego serca, kiedy Sadie próbowała odciągnąć Amosa w bezpieczne miejsce. 474 CARTER Nasz stryj był tamtej nocy w Londynie - powiedziałem w nadziei, że zwrócę jego uwagę na siebie. - Musiał pójść za nami do Muzeum Brytyjskiego, a ty kontrolowałeś go przez cały czas. Desjardins nigdy nie byl twoim ciałem. Co, ten prostak? Proszę - zakpił Set. - Zawsze woleliśmy krew faraonów, jak z pewnością słyszałeś. Ale podobało mi się wodzenie was za nos. Uważam, że ten pomysł z bonsoir był szczególnie udany. Wiedziałeś, że moje ba tu było. Zmusiłeś Amosa do zniszczenia własnego domu, żeby twoje potwory mogły tam wejść. Poprowadziłeś go w pułapkę. Czemu po prostu nie kazałeś mu nas porwać? Set rozłożył ręce. Jak już mówiłem, Amos bronił się dzielnie. Do kilku rzeczy nie potrafiłem go zmusić, nie niszcząc go całkowicie, a nie miałem ochoty rozwalać aż tak szybko mojej nowej zabawki. Poczułem rosnący gniew. Dziwaczne zachowanie Amosa wreszcie nabrało sensu. Owszem, Set miał nad nim kontrolę, ale on walczył przez cały czas. Ten konflikt, który w nim wyczuwałem, był próbą ostrzeżenia nas. Omal nie zniszczył samego siebie, żeby nas ocalić, a Set odrzucił go niczym połamaną zabawkę. ~ Daj mi kontrolę ~ odezwał się naglącym tonem Horus. ~ Pomścimy go. ~ Dam sobie radę ~ odparłem. ~ Nie! ~ zaprotestował Horus. ~ Musisz mi pozwolić. Nie jesteś gotowy.

Set roześmiał się, jakby wyczuł naszą kłótnię. Och, biedny Horus. Twoje ciało potrzebuje bocznych kółek. Naprawdę zamierzasz rzucić mi wyzwanie tym czymś? 475 37. LEROY SIĘ MŚCI Po raz pierwszy Horus i ja poczuliśmy to samo: wściekłość. Niewiele myśląc, unieśliśmy naszą rękę, wysyłając energię w kierunku Seta. Uderzyła w niego lśniąca pięść i Czerwony Bóg poleciał do tyłu z taką mocą, że przewrócił kolumnę, która spadła na niego. Przez ułamek sekundy jedynym dźwiękiem było przesypywanie się piasku i pyłu. Następnie ze sterty gruzu rozległ się głęboki, przypominający wycie śmiech. Set powstał z ruin, odrzucając na bok wielki kawał skały. Piękne! - ryknął. - Całkowicie nieskuteczne, ale piękne! Z przyjemnością poszatkuję cię, Horusie, podobnie jak kiedyś twojego ojca. Zamuruję was wszystkich w tej komnacie, żeby wzmóc moją burzę - kompletna czwórka mojego bezcennego rodzeństwa sprawi, że burza zdoła pochłonąć cały świat! Zamrugałem oczami, tracąc na moment uwagę. -

Czwórka?

Och, tak. - Wzrok Seta powędrował ku Ziyi, która cicho wycofała się pod ścianę groty. - Nie zapomniałem o tobie, moja droga. Ziya rzuciła mi rozpaczliwe spojrzenie. -

Nie przejmuj się mną, Carterze. On chce tylko rozproszyć twoją uwagę.

Piękna bogini - zamruczał Set. - Ten kształt nie oddaje ci sprawiedliwości, ale miałaś ograniczony wybór, nieprawdaż? Zbliżył się do niej, a jego laska zaczęła świecić. Nie! - krzyknąłem. Podbiegłem, ale Set był równie dobry w magicznym odpychaniu jak ja. Wskazał na mnie i poleciałem na ścianę, wbijając się w nią, jakby przyszpiliła mnie cała drużyna futbolowa. -

Carter! - krzyknęła Sadie. - To jest Neftyda! Poradzi sobie.

476 CARTER Nie. - Wszystko we mnie wolało, że Ziya nie może być Ne-ftydą. Z początku tak mi się wydawało, ale potem, im dłużej o tym myślałem, tym mniej wydawało się prawdopodobne. Nie

czułem emanującej od niej boskiej magii, a coś podpowiadało mi, że wiedziałbym, gdyby naprawdę gościła w sobie boginię. Set zniszczy ją, jeśli jej nie pomogę. Ale jeśli usiłował odciągnąć moją uwagę, to mu się udało. W miarę jak zbliżał się do Ziyi, ja szarpałem się z jego magią, ale nie byłem w stanie się uwolnić. Im bardziej starałem się połączyć moją moc z Horuso-wą, tak jak to robiłem wcześniej, tym bardziej przeszkadzały mi strach i panika. Musisz mi się poddać! ~ nalegał Horus i zaczęliśmy się siłować o kontrolę nad moim umysłem, co przyprawiło mnie o rozdzierający ból głowy. Set zrobił kolejny krok w kierunku Ziyi. Ach, Neftydo - zamruczał. - Na początku czasu byłaś moją zdradziecką siostrą. W kolejnym wcieleniu, w kolejnym czasie, moją zdradziecką żoną. Teraz, jak sądzę, staniesz się miłą zakąską. Prawda, jesteś z nas wszystkich najsłabsza, ale mimo to jednak jesteś jedną z piątki, a moc leży w zebraniu całej grupy. Urwał na chwilę i uśmiechnął się. Czyli całego Seta! To mi się udało! A teraz zajmijmy się pochłonięciem twojej energii i zamknięciem duszy w grobie, dobrze? Ziya zamachnęła się różdżką. Czerwona kula obronnej energii rozbłysła wokół niej, ale nawet ja widziałem, że była słaba. Set wystrzelił ze swojej laski strumieniem piasku i kula rozpadła się. Ziya się cofnęła; piasek wdzierał się w jej włosy i ubranie. Usiłowałem się wyrwać, ale Ziya krzyknęła: - Ja się nie liczę, Carter! Nie rozpraszaj się! Nie stawiaj oporu! 477 t 37. LEROY SIĘ MŚCI Uniosła laskę z okrzykiem: - Za Dom Życia! Wystrzeliła w Seta ogniowym pociskiem - był to atak, który musiał ją kosztować całą pozostałą energię. Bóg odepchnął płomienie prosto na Sadie, która musiała szybko unieść różdżkę, żeby uchronić siebie i Amosa przed usmażeniem. Set pociągnął za powietrze, jakby ciągnął niewidoczną linę, i Ziya poleciała ku niemu jak szmaciana lalka, prosto w jego objęcia. „Nie stawiaj oporu". Jak Ziya mogła coś takiego powiedzieć? Stawiałem opór jak szalony, ale na nic się to nie zdało. Mogłem jedynie patrzeć bezradnie, jak Set pochyla się nad Ziyą i uważnie się jej przygląda. Z początku zdawał się triumfować i emanować radością, ale szybko jego mina zmieniła się w pomieszanie. Zmarszczył brwi, a oczy mu rozbłysły. -

Co to za sztuczka? - warknął. - Gdzie ją ukryłaś?

-

Nie opętasz jej - wydusiła z siebie Ziya, ledwie oddychając w jego uścisku.

-

Gdzie ona jest? - Rzucił Ziyę w kąt.

Uderzyła o ścianę i byłaby ześlizgnęła się do fosy, ale Sadie zdążyła krzyknąć: - Wiatr! - i powiew uniósł ciało Ziyi na tyle, żeby upadła na podłogę. Sadie podbiegła do niej i odciągnęła ją dalej od świecącej fosy. Czy to twoja sztuczka, Izydo? - ryknął Set, ciskając w nie kolejny piaskowy pocisk, ale moja siostra zasłoniła się różdżką. Piasek uderzył w tarczę mocy, która odbiła powiew powietrza wokół siebie - piasek trafił w ścianę za plecami Sadie, tworząc okrągłą bliznę w skale. Nie rozumiałem, o co Set się tak wściekał, ale nie mogłem mu pozwolić, żeby skrzywdził Sadie. 478 » 1 CARTER Na widok tego, jak samotnie osłaniała Ziyę przed gniewem boga, coś we mnie pstryknęło, jakby silnik przeszedł na wyższy bieg. Moje myśli nagle przyspieszyły i nabrały jasności. Gniew i strach nie zniknęły, ale uświadomiłem sobie, że są nieistotne. Nie pomogą mi jej ocalić. „Nie stawiaj oporu" - powiedziała mi Ziya. Nie miała na myśli oporu wobec Seta. Chodziło o Horusa. Sokoli bóg i ja walczyliśmy z sobą od kilku dni, kiedy on usiłował przejąć kontrolę nad moim ciałem. Ale żaden z nas nie mógł mieć kontroli. To było rozwiązanie. Musieliśmy działać razem, zaufać sobie wzajemnie całkowicie albo obaj zginiemy. ~ Tak ~ pomyślał Horus i przestał napierać. Ja przestałem stawiać opór, pozwalając naszym myślom płynąć razem. Zrozumiałem jego moc, jego wspomnienia i jego lęki. Zobaczyłem wszystkie ciała, w których był przez tysiąc żywotów. A on zobaczył mój umysł - wszystko, nawet to, z czego nie byłem dumny. Trudno jest opisać to uczucie. Wiedziałem też ze wspomnień Horusa, że taka jedność jest bardzo rzadka - jak te przypadki, kiedy moneta nie ląduje orłem lub reszką do góry, ale staje na krawędzi, zachowując idealną równowagę. On nie miał nade mną kontroli. Ja nie wykorzystywałem go dla jego mocy. Działaliśmy jako jedność. Nasze głosy odezwały się w harmonii: — Już. I magiczne więzy, które nas krępowały, rozpadły się.

Wokół mnie utworzył się mój bitewny awatar, unosząc mnie nad ziemię i zamykając w polu złotej energii. Zrobiłem krok do przodu i uniosłem miecz. Sokoli wojownik powtórzył ten ruch, dostosowując się idealnie do moich zamiarów. Set odwrócił się, spoglądając na mnie lodowatym wzrokiem. 479 37. LEROY SIĘ MŚCI Ach, Horusie - powiedział. - Znalazłeś pedały tego rowerka, co? To jeszcze nie znaczy, że dasz radę jechać. Jestem Carterem Kane'em - odparłem. - Z krwi faraonów, Okiem Horusa. A teraz, Secie bracie, wuju, zdrajco - zamierzam zgnieść cię niczym komara. C 38. Dom jest w Domu A RTER a to walka na śmierć i życie, a ja czułem się bosko. Każdy mój ruch był doskonały. Każde uderzenie przynosiło tyle uciechy, że miałem ochotę śmiać się głośno. Set urósł, aż stał się wyższy ode mnie, a jego żelazna laska osiągnęła rozmiar masztu. Jego twarz migotała, stając się raz ludzką, a raz straszliwą paszczą zwierzęcia Seta. Zderzyliśmy miecz z laską, aż poleciały iskry. Set pozbawił mnie równowagi i uderzyłem w jeden z posągów jego zwierzęcia, który przewrócił się na ziemię i rozbił. Odzyskałem równowagę i natarłem, wbijając ostrze w szczelinę w naramienniku Seta. Zawył, kiedy czarna krew pociekła z rany. Zamachnął się laską, ale ja odskoczyłem, zanim uderzenie rozpłatało mi głowę. Zamiast we mnie, laska uderzyła w podłogę. Walczyliśmy, przepychając się tam i z powrotem, roztrzaskując filary i mury, wokół nas sypały się kamienie z sufitu - aż 481 38. DOM JEST W DOMU nagle zorientowałem się, że Sadie krzyczy, chcąc zwrócić moją uwagę. Kątem oka dostrzegłem, że stara się osłonić Ziyę i Amosa przed tym zniszczeniem. Narysowała pospiesznie ochronny krąg na podłodze, a jej tarcze odbijały sypiący się zewsząd gruz, ale zrozumiałem, co ją niepokoi: jeszcze chwila takiej walki, a cała sala tronowa zawali się, miażdżąc nas wszystkich. Wątpiłem, żeby mogło to bardzo zaszkodzić Setowi. Zapewne właśnie na to liczył. Chciał nas tu pogrzebać. Musiałem go wyciągnąć na otwartą przestrzeń. Może jeśli dam Sadie czas, zdoła uwolnić sarkofag taty z tego tronu.

Nagle przypomniałem sobie, jak Bastet opisała swoją walkę z Apopisem: wieczne zapasy. ~ Tak — potwierdził Horus. Uniosłem pięść i skierowałem dawkę mocy ku otworowi wentylacyjnemu znajdującemu się nad nami, otwierając go, aż czerwone światło znów zaczęło wpływać do środka. Następnie upuściłem miecz i rzuciłem się na Seta. Chwyciłem go za ramiona gołymi rękami, próbując zamknąć go w zapaśniczym uścisku. Usiłował mnie uderzyć, ale jego laska była bezużyteczna w walce wręcz. Warknął i upuścił broń, po czym starł się ze mną w zapasach. Był ode mnie dużo silniejszy, ale Horus znał kilka dobrych ruchów. Wykręciłem się i znalazłem za Setem, wsunąłem rękę pod jego ramię i chwyciłem go za szyję jak w imadło. Polecieliśmy do przodu, omal nie wpadając na ochronne tarcze Sadie. — Teraz go mamy ~ pomyślałem. ~ Coz nim zrobimy? Jak na ironię, to Amos podpowiedział mi rozwiązanie. Przypomniało mi się, jak zmienił mnie w burzę, pokonując moje poczucie osobowości czystą siłą mentalnego ataku. Nasze umysły stoczyły krótki pojedynek, ale on narzucił mi swoją 482 CARTER wolę z całkowitą pewnością siebie, wyobrażając sobie mnie jako chmurę burzową, aż stałem się nią. ~ Jesteś nietoperzem ~ zwróciłem się do Seta. ~ Nie! — ryknął jego umysł, ale zdołałem go zaskoczyć. Wyczuwałem jego zmieszanie i posłużyłem się tym przeciwko niemu. Łatwo mi było wyobrazić go sobie jako nietoperza, ponieważ widziałem, jak Amos przemienił się w to zwierzę, kiedy był we władzy Seta. Wyobraziłem sobie, że mój nieprzyjaciel kurczy się i że wyrastają mu skórzaste skrzydła, a twarz staje się jeszcze brzydsza. Ja też się skurczyłem - do postaci sokoła trzymającego nietoperza w szponach. Nie miałem czasu do stracenia: wyskoczyłem przez otwór, mocując się z nietoperzem, kiedy wznosiłem się krążącym ruchem w górę szybu, tnąc pazurami i gryząc. W końcu wypadliśmy na otwartą przestrzeń, wracając do kształtów wojowników tuż pod czerwoną piramidą. Stałem niepewnie na zboczu. Mój awatar migotał w miejscu, gdzie zostało uszkodzone prawe ramię, a moja własna ręka była rozcięta i krwawiła dokładnie w tym samym miejscu. Set podniósł się, ocierając czarną krew z warg. Uśmiechnął się do mnie, a jego twarz zamigotała warkotem drapieżnika. - Możesz zginąć ze świadomością, że dołożyłeś wszelkich starań, Horusie. Ale jest już o wiele za późno. Spójrz. Rozejrzałem się po jaskini i serce podskoczyło mi do gardła. Armia demonów walczyła teraz z nowym wrogiem. Magowie -dziesiątki magów - pojawili się w luźnym szyku wokół piramidy i próbowali przedrzeć się do przodu. Dom Życia musiał zebrać wszystkie dostępne siły, ale były one żałośnie małe w porównaniu z legionami Seta. Każdy mag stał wewnątrz ruchomego kręgu ochronnego, przypominającego snop światła z reflektora,

483 38. DOM JEST W DOMU i machał ku nieprzyjaciołom połyskującą laską i różdżką. Płomienie, błyskawice i tornada wstrząsały oddziałami demonów. Dostrzegłem najprzeróżniejsze przywołane zwierzęta: lwy, węże, sfinksy, nawet kilka hipopotamów atakowało wrogów jak czołgi. W powietrzu pojawiały się co jakiś czas migotliwe hieroglify, wywołując eksplozje i trzęsienia ziemi, dziesiątkujące siły Seta. Ale wciąż pojawiały się kolejne demony, otaczając magów coraz większą i większą ciżbą. Widziałem, jak jeden z magów został przez nie całkowicie powalony, jego krąg przerwał się w zielonym rozbłysku, a on upadł pod naporem nieprzyjaciół. Oto koniec Domu - oznajmił Set z zadowoleniem. - Nie uda im się mnie pokonać, dopóki stoi moja piramida. Magowie jakby zdawali sobie z tego sprawę. Kiedy się zbliżyli, zaczęli strzelać płonącymi kulami i piorunami w piramidę, ale wszelkie pociski odbijały się od jej kamiennej powierzchni, nie czyniąc żadnych szkód, pożerane przez czerwoną mgłę mocy Seta. Nagle dostrzegłem złote zwieńczenie. Czterej olbrzymi o wężowych łbach odzyskali je i nieśli właśnie powoli, ale z determinacją, przez pole walki. Porucznik Seta, znany jako Straszliwe Oblicze, wykrzykiwał w ich kierunku rozkazy, poganiając ich biczem. Parli do przodu, aż dotarli do podnóża piramidy i zaczęli się wspinać na górę. Rzuciłem się ku nim, ale Set natychmiast zagrodził mi drogę. -

Dokąd to, Horusie? - roześmiał się. - Nie uda ci się zepsuć tej imprezy.

Obaj wezwaliśmy naszą broń i zaczęliśmy walkę ze wznowioną dzikością, tnąc i robiąc uniki. Zamierzyłem się mieczem, robiąc potężny zamach, ale Set odskoczył w bok i ostrze uderzyło w kamień, aż przez moje ciało przebiegł potężny wstrząs. Zanim zdążyłem się pozbierać, Set wymówił jedno słowo: - Hu-i! 484 CARTER Uderz. Hieroglify wybuchły mi prosto w twarz i - koziołkując - poleciałem na piramidę. Kiedy pojaśniało mi przed oczami, zobaczyłem Straszliwe Oblicze i wężogłowych olbrzymów wysoko nade mną, ciągnących swoje złote brzemię po ścianie budowli, znajdujących się raptem kilka kroków od wierzchołka. -

Nie - wymamrotałem. Usiłowałem się podnieść, ale mój awatar był niemrawy.

Nagle, nie wiadomo skąd, w sam środek grupy demonów ka-tapultował się mag, wzniecając wichurę. Demony rozbiegły się, upuszczając zwieńczenie, a mag uderzył w nie laską, powstrzymując je od zjechania w dół. Tym magiem był Desjardins. Jego rozdwojona bródka i peleryna z lamparciej skóry

były osmalone, a w oczach płonął gniew. Przyłożył czubek laski do zwieńczenia i złoty kształt zaczął świecić. Zanim jednak Desjardinsowi udało się go zniszczyć, za jego plecami pojawił się Set, wymachując żelazną laską niczym kijem bejsbolowym. Desjardins potoczył się, połamany i nieprzytomny, w dół piy ramidy, znikając w ciżbie demonów. Poczułem, że coś chwyta mnie za serce. Nigdy nie lubiłem Desjardinsa, ale nikt nie zasłużył na taki los. Irytujące - zauważył Set. - Ale nieskuteczne. Tym stał się Dom Życia na własne życzenie, co, Horusie? Ruszyłem ku szczytowi piramidy i znów nasza broń się zderzyła. Przepychaliśmy się w dół i w górę, aż przez szczeliny we wznoszącej się nad nami górze zaczęło się sączyć szare światło. 485 38. DOM JEST W DOMU Wyostrzone zmysły Horusa mówiły mi, że zostały nam jakieś dwie minuty do wschodu słońca, a może mniej. Wezbrała we mnie energia Horusa. Mój awatar był tylko nieznacznie uszkodzony, atakowałem szybko i mocno. Ale to nie wystarczało, żeby pokonać Seta, a on o tym wiedział. I nie spieszył się. Z każdą minutą, z każdym magiem, który padał na polu bitwy, chaos zwiększał swoje szanse na zwycięstwo. ~ Cierpliwości — odezwał się Horus. ~ Za pierwszym razem walka z nim zajęła nam siedem lat. Wiedziałem jednak, że tym razem nie mamy siedmiu minut, a co dopiero lat. Żałowałem, że Sadie nie ma przy mnie, ale pozostawało mi jedynie mieć nadzieję, że udało jej się uwolnić tatę i ochronić Ziyę i Amosa. Ta myśl mnie rozproszyła. Set zamachnął się laską pod moje nogi, a ja, zamiast podskoczyć, usiłowałem się cofnąć. Uderzenie dosięgło mojej prawej kostki, wybiło mnie z równowagi i strąciło w dół piramidy. Set roześmiał się. -

Miłej podróży! - Po czym podniósł zwieńczenie.

Podniosłem się z jękiem, ale czułem się tak, jakbym miał nogi z ołowiu. Powlokłem się znów w górę, lecz zanim dotarłem do połowy wysokości, Set umieścił piramidión na wierzchołku, kończąc budowę. Po ścianach piramidy spłynęło czerwone światło, wydając dźwięk taki jak największa na świecie gitara basowa, wstrząsając całą górą i całkowicie mnie paraliżując. Pół minuty do wschodu słońca! - ryknął radośnie Set. -I ta ziemia będzie moja na wieki. Nie zatrzymasz mnie sam, Ho-rusie... Zwłaszcza na pustyni, która jest źródłem mojej potęgi.

To prawda - odezwał się jakiś głos obok mnie. Obejrzałem się i zobaczyłem wznoszącą się z szybu Sadie, błyszczącą wielo486 CARTER kolorowym światłem, z lśniącą laską i różdżką. - Z tą różnicą, że Horus nie jest sam - powiedziała. - No i nie będziemy walczyć na pustyni. Uderzyła laską w piramidę i wykrzyknęła imię: ostatnie słowa, jakie spodziewałbym sie usłyszeć z jej ust jako okrzyk wojenny.

39. Ziya wyjawia mi sekret Dzięki, Carter, za tak dramatyczne przedstawienie tego wszystkiego. Prawda była nieco mniej efektowna. Cofnijmy się nieco, dobra? Kiedy mój brat, ten szalony kur-czakowy wojownik, zmienił się w sokoła i poleciał kominem piramidy wraz ze swoim nowym przyjacielem nietoperzem, pozostawił mnie w roli pielęgniarki dwojga bardzo ciężko rannych osób - co wcale mi się nie podobało, a na dodatek średnio sobie z tym radziłam. Rany nieszczęsnego Amosa były raczej magicznej niż fizycznej natury. Nie był nawet skaleczony, ale oczy miał wywrócone białkami do góry, no i ledwie oddychał. Ze skóry uniosła mu się para, kiedy dotknęłam jego czoła, uznałam więc, że lepiej będzie go chwilowo zostawić. Z Ziyą była całkiem inna historia. Jej skóra była śmiertelnie blada, no i dziewczyna krwawiła z kilku paskudnych ran na 488 SADIE nodze. Jedna z jej rąk była wygięta pod nienaturalnym kątem. Oddychała chrapliwie, jakby nałykała się wilgotnego piasku. Nie ruszaj się. - Oderwałam kawałek materiału z brzegu moich spodni i spróbowałam przewiązać jej nogę. - Może jest jakaś magia uzdrawiająca albo... -

Sadie. - Chwyciła mnie słabo za rękę. - Nie ma czasu. Posłuchaj.

-

Jeśli nie zatamujemy krwawienia...

-

Jego imię. Potrzebujesz jego imienia.

-

Ale ty nie jesteś Neftydą! Set tak powiedział.

Potrząsnęła głową.

-

Wiadomość... Mówię jej głosem. Imię... Zły Dzień. Set się narodził i to był Zły Dzień.

Bardzo prawdziwe - pomyślałam. Ale czy to może naprawdę być tajemnym imieniem Seta? To, co powiedziała Ziya, że nie jest Neftydą, ale mówi jej głosem... nie miało sensu. Nagle przypomniałam sobie głos nad rzeką. Neftydą oznajmiła, że prześle wiadomość. A Anubis kazał mi przyrzec, że posłucham Neftydy. Poruszyłam się niepewnie. -

Słuchaj, Ziya...

Nagle dostrzegłam prawdę z całą oczywistością. Coś, co powiedział Iskandar, to, co mówił Thot wszystko nagle zaskoczyło. Iskandar chciał ochronić Ziyę. Powiedział mi, że gdyby wcześniej dowiedział się, że Carter i ja jesteśmy bożkami, chroniłby nas tak samo jak... kogoś. Tak samo jak Ziyę. Wreszcie zrozumiałam, w jaki sposób próbował ją chronić. -

Och, bogowie. - Wbiłam w nią wzrok. - O to chodzi, zgadza się?

489

39. ZIYA WYJAWIA MI SEKRET Wyglądało na to, że zrozumiała, i przytaknęła. Jej twarz wykrzywił ból, ale oczy pozostały równie płomienne i zdeterminowane jak zawsze. -

Użyj imienia. Zmuś Seta, aby uległ twojej woli. Każ mu pomóc.

Pomóc? On właśnie usiłował cię zabić, Ziya. To nie jest taki typ, od którego można oczekiwać pomocy. Idź. - Spróbowała mnie popchnąć. Z jej palców wystrzeliły niewielkie, słabe płomyczki. Carter cię potrzebuje. To było jedyne, co mogła powiedzieć, żeby dać mi kopa. Carter był w potrzebie. -

Wrócę tutaj - obiecałam. - Nie... No, nie odchodź.

Wstałam i spojrzałam na dziurę w suficie, lękając się samej myśli o ponownej przemianie w kanię. Nagle mój wzrok padł na sarkofag taty pogrzebany w czerwonym tronie. Trumna świeciła jak coś radioaktywnego, co właśnie się topi. Gdybym tylko zdołała roztrzaskać ten tron... -

Najpierw musimy uporać się z Setem ~ ostrzegła mnie Izyda.

~ Jeśli dam radę uwolnić tatę... ~ Zrobiłam krok w kierunku tronu. ~ Nie ~ powiedziała Izyda. ~ To, co mogłabyś zobaczyć, jest zbyt niebezpieczne.

~ O czym ty mówisz? ~ pomyślałam z irytacją. Położyłam dłoń na złotym sarkofagu. Natychmiast zostałam wyrwana z sali tronowej i wrzucona w wizję. Znalazłam się znów w Krainie Umarłych, w Sali Sądu. Rozpadające się nagrobki na nowoorleańskim cmentarzu rozbłyskiwały wokół mnie. We mgle poruszały się niespokojnie duchy zmarłych. U podnóża rozbitej wagi spał maleńki potwór - Am490 ft * t SADIE mit Pożeraczka. Otwarła jedno lśniące żółte oko, żeby mi się przyjrzeć, po czym zasnęła znowu. Anubis wynurzył się z cieni. Był ubrany w czarny jedwabny garnitur z rozwiązanym krawatem, jakby właśnie wrócił z pogrzebu albo może zjazdu przystojnych grabarzy. -

Nie powinno cię tu być, Sadie.

Nie mów do mnie - odparłam, ale tak się cieszyłam, że go widzę, że miałam ochotę rozpłakać się z ulgi. Wziął mnie za rękę i poprowadził do pustego czarnego tronu. Utraciliśmy całkowicie równowagę. Ten tron nie może być pusty. Odnowienie Maat musi się rozpocząć tutaj, w tej sali. Jego głos brzmiał smutno, jakby prosił mnie o pogodzenie się z czymś okropnym. Nic nie rozumiałam, ale poczułam, że ogarnia mnie głębokie poczucie straty. -

To nie w porządku - powiedziałam.

Nie, nie w porządku. - Uścisnął moją dłoń. - Będę tutaj, będę czekał. Tak mi przykro, Sadie. Naprawdę... Jego obraz zaczął się rozwiewać. -

Zaczekaj! - Usiłowałam chwycić go za rękę, ale on rozpłynął się w mgłę zalegającą cmentarz.

Znalazłam się na powrót w sali tronowej bogów, tyle że teraz wyglądała, jakby była opuszczona od stuleci. Dach się zapadł, podobnie jak połowa kolumn. Koksowniki były zimne i zardzewiałe. Piękna marmurowa posadzka popękała jak dno wyschniętego jeziora. Obok pustego tronu Ozyrysa stała samotnie Bastet. Uśmiechnęła się do mnie łobuzersko, ale jej widok był dla mnie nieznośnie bolesny. 491

Och, nie smuć się - powiedziała kpiąco. - Koty niczego nie żałują.

39. ZIYA WYJAWIA MI SEKRET -

Ale ty nie jesteś... Nie zginęłaś?

To zależy. - Wskazała na salę wokół siebie. - W Duat zapanował zamęt. Bogowie zbyt długo nie mieli króla. Jeśli Set nie przejmie władzy, ktoś inny będzie musiał to zrobić. Nieprzyjaciel nadchodzi. Nie pozwól, żeby moja śmierć poszła na marne. Ale ty wrócisz? - zapytałam łamiącym się głosem. - Proszę, przecież nawet się z tobą nie pożegnałam. Nie mogę.,. -

Powodzenia, Sadie. Miej ostre pazury. - Bastet znikła i sceneria zmieniła się znowu.

Stałam w Sali Wieków w pierwszym nomie - przed kolejnym pustym tronem. U jego stóp siedział Iskandar, czekając na faraona, którego nie było od dwóch tysięcy lat. -

Przywódca, moja droga - powiedział. - Maat wymaga przywódcy.

-

To zbyt wiele - odparłam. - Za wiele tych tronów. Nie możecie wymagać od Cartera...

Nie samego - potwierdził Iskandar. - Ale to jest brzemię waszej rodziny. To wy wszystko zaczęliście. Ród Kane albo nas uzdrowi, albo zniweczy. -

Nie mam pojęcia, o czym mówisz!

Iskandar otwarł dłoń i w rozbłysku światła scena zmieniła się jeszcze raz. Stałam znów nad Tamizą. Musiał być sam środek nocy, trzecia nad ranem, ponieważ bulwar był pusty. Mgła zaćmiewała światła miasta, a powietrze było zimne. Przed Igłą Kleopatry stało dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta, kuląc się na zimnie i ściskając za ręce. Z początku myślałam, że to przypadkowa para na randce. Nagle uświadomiłam sobie wstrząśnięta, że patrzę na moich rodziców. 492 SADIE Tato podniósł głowę i spojrzał ponuro na obelisk. W słabym świetle latarni jego rysy wyglądały jak wyryte w marmurze - jak te posągi faraonów, które tak chętnie badał. Miał twarz króla -pomyślałam dumną i przystojną. -

Jesteś pewna? - zapytał mamę. - Całkowicie pewna?

Mama odgarnęła jasne włosy z twarzy. Była jeszcze ładniejsza niż na zdjęciach, ale wyglądała na zmartwioną - marszczyła brwi, zaciskała usta. Jak ja, kiedy się czymś niepokoję, kiedy patrzę w lustro, usiłując przekonać samą siebie, że nie jest aż tak źle. Chciałam do niej zawołać, dać jej znać, że tu jestem, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Ona powiedziała mi, że tu się wszystko zaczyna - odparła mama. Owinęła się ciaśniej w czarny płaszcz, a mnie mignął jej naszyjnik: amulet Izydy, mój amulet. Wpatrywałam się w niego w

oszołomieniu, ale po chwili ona podniosła kołnierz i zawieszka znikła. - Jeśli chcemy pokonać nieprzyjaciela, musimy zacząć od obelisku. Musimy poznać prawdę. Tato zmarszczył niepewnie brwi. Narysował wokół nich obojga ochronny krąg - niebieskie kredowe koło na chodniku. Kiedy dotknął podstawy obelisku, krąg zaczął świecić. -

Nie podoba mi się to - powiedział. - Nie wolisz wezwać jej pomocy?

Nie - odparła z naciskiem mama. — Znam moje ograniczenia, Juliusie. Gdybym spróbowała jeszcze raz... Serce podskoczyło mi w piersi. Powróciły do mnie słowa Iskan-dara: „Widziała rzeczy, które sprawiały, że poszukiwała rady w... dziwacznych miejscach". Rozpoznałam to spojrzenie w oczach mojej matki i już wiedziałam: mama porozumiewała się z Izydą. Dlaczego mi nie powiedziałaś? - miałam ochotę krzyczeć. Ojciec przyzwał swoją laskę i różdżkę. 493 39. ZIYA WYJAWIA MI SEKRET -

Jeśli nam się nie uda, Ruby...

-

Musi nam się udać - nalegała. - Los świata zależy od tego.

Pocałowali się po raz ostatni, jakby czując, że się żegnają. Następnie unieśli laski i różdżki i zaczęli wypowiadać zaklęcia. Igła Kleopatry rozbłysła mocą. Oderwałam dłoń od sarkofagu. W oczach wezbrały mi łzy. ~ Znałaś moją matkę ~ krzyknęłam do Izydy. — Zachęciłaś ją do otwarcia tego obelisku. To ty ją zabiłaś! Spodziewałam się, że mi odpowie. Zamiast tego przede mną pojawił się widmowy obraz: projekcja mojego ojca, połyskująca w świetle wydobywającym się ze złotego sarkofagu. Sadie. - Uśmiechał się. Jego głos brzmiał metalicznie i głęboko, jak w telefonie, kiedy dzwonił do mnie z daleka: z Egiptu, Australii czy bogowie wiedzą skąd. - Nie obwiniaj Izydy za los twojej matki. Nikt z nas nie rozumiał dokładnie, co może się stać. Nawet twoja mama widziała jedynie okruchy przyszłości. Ale kiedy nadszedł czas, przyjęła swoją rolę. To była jej decyzja. Żeby umrzeć? - krzyknęłam. - Izyda powinna była jej pomóc. Ty powinieneś był jej pomóc! Nienawidzę cię! Kiedy tylko wymówiłam te słowa, coś się we mnie złamało. Rozpłakałam się. Uświadomiłam sobie, że miałam ochotę powiedzieć to tacie od wielu lat. Obwiniałam go o śmierć mamy i o to, że mnie zostawił. Ale teraz, kiedy to wykrzyczałam, cały gniew mnie opuścił, pozostawiając jedynie poczucie winy.

-

Przepraszam - wyjąkałam. - Nie chciałam...

Nie przepraszaj, dzielna dziewczynko. Masz pełne prawo tak się czuć. Musisz to z siebie wyrzucić. To, co masz zrobić... Musisz wierzyć, że robisz to z dobrych powodów, a nie dlatego, że czujesz do mnie żal. 494 SADIE -

Nie wiem, o czym mówisz.

Wyciągnął rękę, żeby otrzeć łzę z mojego policzka, ale jego palce były jedynie smugami światła. Twoja matka była pierwszą od wielu stuleci, która porozumiała się z Izydą. To było niebezpieczne, wbrew naukom Domu, ale twoja matka była wróżbitką. Zobaczyła powstający chaos. Dom sobie nie radził. Potrzebowaliśmy bogów. Izyda nie mogła wydostać się z Duat. Udało jej się jedynie szeptać, ale powiedziała nam, co mogła, o ich uwięzieniu. Pouczyła Ruby, co należy zrobić. „Bogowie mogą powstać znowu - powiedziała - ale będzie to wymagało wielu poświęceń". Myśleliśmy, że obelisk wyzwoli wszystkich bogów, ale to był dopiero początek. -

Izyda mogła dać mamie więcej mocy. A przynajmniej Bastet! Bastet zaproponowała...

Nie, Sadie. Twoja matka znała swoje ograniczenia. Gdyby spróbowała przyjąć w siebie boginię, posłużyć się w pełni boską mocą, zostałaby pochłonięta albo stałoby się coś jeszcze gorszego. Uwolniła Bastet i użyła własnej mocy, żeby załatać pęknięcie. Poświęcając własne życie, dała ci więcej czasu. -

Mnie? Ale...

Ty i twój brat macie potężniejszą krew niż jakikolwiek Kane od trzech tysięcy lat. Twoja matka badała genealogię faraonów. .. Wiedziała, że to prawda. Macie największe szanse nauczyć się na powrót starych ścieżek i uleczyć to, co się stało między magami a bogami. Twoja matka rozpoczęła ten proces. Ja uwolniłem bogów z kamienia z Rosetty. Ale to wy musicie odnowić Maat. -

Możesz nam pomóc - upierałam się. - Jak już cię uwolnimy.

Sadie - odpowiedział ze smutkiem - kiedy sama będziesz miała dzieci, może to zrozumiesz. Jednym z moich najtrudniejszych 495 39. ZIYA WYJAWIA MI SEKRET zadań ojca, jednym z najważniejszych obowiązków było zrozumienie, że moje własne marzenia, cele i życzenia są na drugim miejscu wobec potrzeb moich dzieci. Twoja matka i ja przygotowaliśmy scenę. Ale to wasza scena. Piramida ma za zadanie karmić chaos. Pochłania moc innych bogów i wzmacnia Seta. -

Wiem. Jeśli rozbiję ten tron, może uda mi się otworzyć sarkofag...

I może mnie uratujesz - dodał tato. - Ale moc Ozyrysa, która jest we mnie, zostanie wchłonięta przez piramidę. A to tylko przyspieszy zniszczenie i wzmocni Seta. Piramida musi zostać zniszczona w całości. A ty wiesz, jak to należy zrobić. Miałam właśnie zaprotestować, że nie mam pojęcia, ale pióro prawdy nie pozwoliło mi na to. Ta wiedza była we mnie - widziałam ją w myślach Izydy. Wiedziałam, co musi się stać, odkąd Anubis zadał mi to pytanie, na które nie mogłam odpowiedzieć: „Jeśli oznaczałoby to ocalenie świata, to czy jesteś gotowa poświęcić ojca?". -

Nie chcę tego robić - powiedziałam. - Proszę.

Ozyrys musi odzyskać swój tron - odparł tato. - Przez śmierć odzyskać życie. To jedyna droga. Niech cię Maat prowadzi, Sadie. Kocham cię. Po tych słowach jego obraz rozpłynął się. Ktoś wołał mnie po imieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam, że Ziya usiłuje wstać, podpierając się resztką sił swoją różdżką. -

Co ty robisz, Sadie?

Wnętrze piramidy wokół nas trzęsło się. W ścianach pojawiły się pęknięcia, jakby jakiś olbrzym zrobił sobie z budowli worek treningowy. 496 SADIE Jak długo byłam w tym transie? Nie byłam pewna, ale nie miałam czasu. Zamknęłam oczy i skupiłam uwagę. Izyda odezwała się niemal natychmiast: Rozumiesz teraz? Wiesz już, dlaczego nie mogłam nic więcej powiedzieć? Poczułam wzbierający we mnie gniew, ale stłumiłam go. Porozmawiamy o tym później. Teraz musimy pokonać boga. Wyobraziłam sobie, że robię krok do przodu, łącząc się z duszą bogini. Zdarzało mi się już wcześniej dzielić moc z Izydą, ale tym razem było inaczej. Moje zdecydowanie, mój gniew, nawet moja żałoba dały mi pewność siebie. Spojrzałam Izydzie prosto w oczy (duchowe) i przebiegła między nami iskra porozumienia. Zobaczyłam całe jej dzieje - wczesne dni walki o władzę, posługiwania się oszustwami i intrygami, żeby poznać imię Ra. Zobaczyłam jej ślub z Ozyrysem, jej nadzieje i sny o nowym imperium. A następnie zobaczyłam te marzenia rozwiane przez Seta. Poczułam jej gniew i gorycz, jej zaciekłą dumę i opiekuńczość wobec młodego syna, Horusa. Ujrzałam też model jej życia powtarzający się raz za razem przez stulecia w kolejnych wcieleniach. „Bogowie mają wielką moc - powiedział Iskandar - ale tylko ludzie mają wyobraźnię, moc, której potrzeba, żeby zmieniać historię".

Wyczułam również myśli mojej mamy, jakby wyryte w pamięci bogini: ostatnie chwile Ruby i decyzję, którą podjęła. Oddała swoje życie, żeby zapoczątkować łańcuch wydarzeń. Następny ruch należał do mnie. -

Sadie! - zawołała ponownie Ziya słabnącym głosem.

-

Wszystko w porządku - odparłam. - Już idę.

497 A' 39. ZIYA WYJAWIA MI SEKRET Ziya przyglądała mi się i najwyraźniej nie spodobało jej się to, co zobaczyła. Nie wszystko w porządku. Coś tobą nieźle wstrząsnęło. Walka z Setem w tych warunkach to samobójstwo. -

Nie martw się - odpowiedziałam. - Mamy plan.

A potem zamieniłam się w kanię, by pofrunąć szybem wentylacyjnym ku wierzchołkowi piramidy. y

t 40. Psuję dość ważne zaklęcie DI E Na górze sprawy wcale nie miały się dobrze. Carter w postaci wojowniczego kurczaka leżał skulony na ścianie piramidy. Set właśnie ustawił zwieńczenie i wykrzykiwał: - Pół minuty do wschodu słońca! - A w grocie magowie Domu Życia przepychali się przez armię demonów, tocząc beznadziejną walkę. Jakby ta scena nie była dość przerażająca, na dodatek teraz patrzyłam oczami Izydy. Podobnie jak krokodyl, mając oczy na poziomie wody, widzi zarówno pod, jak i nad powierzchnią -tak ja widziałam Duat przenikający się ze zwykłym światem. Demony w Podziemiu miały ogniste dusze, przez co razem wyglądały jak armia świeczek urodzinowych. Tam gdzie w świecie śmiertelników stał Carter, w Duat znajdował się sokoli wojownik - nie awatar, ale prawdziwy, o upierzonej głowie, ostrym zakrwawionym dziobie i błyszczących czarnych oczach. Jego miecz połyskiwał złotym światłem. A Set... Wyobraźcie sobie górę 499 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE

piasku nasączoną benzyną i podpaloną, wirującą w największym mikserze na świecie. Tak wyglądał w Duat - jak kolumna niszczycielskiej mocy, tak potężnej, że kamienie pod jego stopami wrzały i bulgotały. Nie jestem pewna, jak sama wyglądałam, ale czułam moc. Płynęła przeze mnie siła Maat, Boskie Słowa były na moje wezwanie. Byłam Sadie Kane z krwi faraonów. I byłam Izydą, boginią magii, strażniczką tajemnych imion. Carter usiłował doczołgać się na szczyt piramidy, a Set tryumfował: -

Nie zatrzymasz mnie sam, Horusie... Zwłaszcza na pustyni, która jest źródłem mojej potęgi.

■ To prawda! - zawołałam. Set odwrócił się, a jego mina była bezcenna. Uniosłam laskę i różdżkę, zbierając moc. -

Z tą różnicą, że Horus nie jest sam - powiedziałam. - No i nie będziemy walczyć na pustyni.

Uderzyłam laską w skałę, krzycząc: - Waszyngton, Dystrykt Kolumbii! Piramida zatrzęsła się. Przez moment nie wydarzyło się nic poza tym. Set najwidoczniej zdawał sobie sprawę z tego, co robiłam. Roześmiał się nerwowo. -

Magia, kurs podstawowy, Sadie Kane. Nie da się otworzyć portalu w czasie Dni Demonów!

-

Śmiertelnik nie może - potwierdziłam. - Ale bogini magii owszem.

Powietrze nad nami rozerwała błyskawica. Szczyt jaskini rozpadł się we wrzący lej piasku wielkości samej piramidy. 500 SADIE Demony przerwały walkę i spojrzały w górę z przerażeniem. Magowie zająknęli się w pół zaklęć, a ich twarze zastygły w zdumieniu. Wir był tak potężny, że wyrywał całe bloki z piramidy i zasysał je w piasek. A następnie, niczym gigantyczna pokrywa, portal zaczął się zniżać. Nie! - ryknął Set. Uderzył w portal płomieniem, po czym odwrócił się do mnie i zaczął ciskać kamieniami i piorunami, ale było już za późno. Portal pochłonął nas wszystkich. Świat jakby się przewrócił do góry nogami. Przez ułamek sekundy zastanawiałam się, czy nie popełniłam jakiegoś straszliwego błędu w obliczeniach - gdyby piramida Seta eksplodowała w portalu, to ja spędziłabym całą wieczność, szybując w Duat w postaci miliardów maleńkich cząsteczek piasku. Nagle z głośnym trzaskiem pojawiliśmy się w zimnym porannym powietrzu z niebieskim niebem nad głowami. Pod nami rozciągały się pokryte śniegiem pola National Mail w Waszyngtonie. Czerwona piramida była nadal nienaruszona, ale w jej powierzchni pojawiły się pęknięcia. Złote zwieńczenie jaśniało, usiłując utrzymać swoją magię, ale nie byliśmy już w Phoenix. Piramida została

oderwana od swojego źródła mocy, pustyni, a przed nami wznosiła się najważniejsza brama Ameryki Północnej — wysoki biały obelisk, który jest najpotężniejszym skupiskiem Maat na tym kontynencie: pomnik Waszyngtona. Set wrzasnął coś do mnie po egipsku. Byłam przekonana, że nie należało to do komplementów. -

Wyrwę ci kończyny ze stawów! - wrzeszczał. - Nie cofnę się przed...

Śmiercią? - podsunął Carter. Powstał za jego plecami, unosząc swój miecz. Ostrze cięło przez zbroję Seta i jego żebra - nie 501 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE było to zabójcze pchnięcie, ale wystarczyło, żeby wytrącić Czerwonego Boga z równowagi i strącić ze ściany piramidy. Carter potoczył się za nim, a w Duat widziałam łuki białej energii pulsującej od pomnika Waszyngtona do awatara Horusa, ładującej go nową mocą. -

Księga, Sadie! - krzyknął Carter w biegu. - Teraz!

Musiałam być nieco oszołomiona przyzywaniem portalu, ponieważ Set znacznie szybciej niż ja zrozumiał, co Carter miał na myśli. Nie! - wrzasnął Czerwony Bóg. Rzucił się ku mnie, ale Carter przechwycił go w połowie zbocza. Starł się z Setem, popychając go w tył. Kamienie piramidy zaczęły trzeszczeć i pękać pod ciężarem boskich form tej dwójki. Wokół całej podstawy piramidy demony i magowie, którzy zostali wciągnięci przez portal i na chwilę ogłuszeni, zaczynali się właśnie poruszać. ~ Księga, Sadie... Czasem dobrze jest mieć w głowie kogoś oprócz siebie, ponieważ jedno może ocucić drugie. Ach, księga! Wyciągnęłam rękę i przyzwałam niewielki niebieski tomik, który ukradliśmy w Paryżu: Księgę o pokonaniu Seta. Rozwinęłam papirus: hieroglify były teraz czytelne jak w elementarzu. Wezwałam pióro prawdy, które natychmiast się pojawiło, świecąc nad stroniczkami. Rozpoczęłam recytację zaklęcia, wypowiadając Boskie Słowa, a moje ciało uniosło się w powietrze kilka centymetrów nad piramidą. Wyśpiewywałam opowieść o stworzeniu świata: pierwszym pagórku wznoszącym się nad wodami chaosu, o narodzinach bogów Ra, Geba i Nut, o powstaniu Maat i pierwszym wielkim imperium ludzi, Egipcie. 502 SADIE Pomnik Waszyngtona zaczął lśnić pojawiającymi się na jego bokach hieroglifami. Jego zwieńczenie rozbłysło srebrem.

Set próbował we mnie uderzyć, ale Carter go powstrzymał. A czerwona piramida zaczęła się rozpadać. Pomyślałam o Amosie i Ziyi, uwięzionych w środku pod tonami kamienia, i omal się nie zawahałam, ale głos mamy powiedział mi w myślach: Bądź skupiona, kochanie. Obserwuj nieprzyjaciela. ~ Tak ~ dorzuciła Izyda. ~ Zniszcz go! Ja jednak miałam dziwne wrażenie, że mamie chodziło o co innego. Kazała mi patrzeć. Coś ważnego miało się wydarzyć. W Duat ujrzałam formującą się wokół mnie magię, okrywającą białą poświatą cały świat, wzmacniającą Maat i wyganiającą chaos. Carter i Set mocowali się, a z piramidy odpadały wielkie kawałki kamienia. Pióro prawdy jaśniało, rzucając na Czerwonego Boga snop światła niczym reflektor. Kiedy zbliżałam się do końca zaklęcia, kształt Seta zaczął się rozpadać na kawałki pod wpływem moich słów. W Duat jego płomienny wir został oddarty, ukazując czarnoskóre oślizgłe stworzenie, przypominające wychudzone zwierzę Seta... straszliwą istotę boga. Ale w świecie śmiertelników, zajmując tę samą przestrzeń, stał dumny wojownik w czerwonej zbroi, emanujący mocą i zdeterminowany walczyć do końca. - Nazywam cię Setem - zaintonowałam. — Nazywam cię Złym Dniem. Piramida eksplodowała wśród grzmotów i ryku. Set wpadł z hukiem w jej ruinę. Usiłował się podnieść, ale Carter zamachnął się mieczem. Bóg ledwie miał czas, żeby unieść laskę. Ich broń skrzyżowała się i Horus powoli zmusił Seta do przyklęknięcia. 503 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE -

Sadie, już! - krzyknął Carter.

-

Byłeś moim wrogiem - recytowałam - i klątwą tej ziemi.

Z pomnika Waszyngtona wystrzelił promień białego światła. Rozszerzył się w szczelinę - bramę między tym światem i jaskra-wobiałą otchłanią, w której można było uwięzić Seta, złapać jego siłę życiową. Może nie na zawsze, ale na bardzo, bardzo długo. Aby dokończyć zaklęcie, musiałam wymówić jeszcze jeden werset: „Nie zasługując na litość, nieprzyjacielu Maat, zostajesz wygnany poza ziemię". Te słowa należało wypowiedzieć z całkowitym przekonaniem. Wymagało tego pióro prawdy. Dlaczego nie miałabym w nie wierzyć? To przecież była prawda. Set nie zasłużył na litość. Był nieprzyjacielem Maat. A jednak zawahałam się. „Obserwuj nieprzyjaciela" - powiedziała moja matka.

Spojrzałam na wierzchołek pomnika i w Duat zobaczyłam kawałki piramidy wzlatujące ku niebu oraz dusze demonów unoszące się jak fajerwerki. Magia chaosu Seta rozpraszała się, a cała energia, która się tu zebrała, gotowa zniszczyć kontynent, była zasysana przez chmury. A kiedy się temu przyglądałam, chaos próbował przybrać kształt. Było to jak czerwone odbicie Poto-maku - ogromna karmazynowa rzeka długości co najmniej półtora kilometra i szeroka na sto metrów. Wiła się w powietrzu, usiłując nabrać stałej formy, a ja czułam jej wściekłość i gorycz. To nie było czymś, czego ta siła pragnęła. Tu nie było dość mocy ani chaosu dla jej potrzeb. Aby uformować się właściwie, potrzebowała śmierci milionów, zniszczenia całego kontynentu. To nie była rzeka. To był wąż. -

Sadie! - zawołał Carter. - Na co czekasz?

504 SADIE Uświadomiłam sobie, że nie widział tego. Nikt oprócz mnie nie widział. Set klęczał, wijąc się i przeklinając, kiedy oplatała go biała energia, ciągnąc go w kierunku rozpadliny. Boisz się, wiedźmo? - ryknął. Po czym spojrzał z wściekłością na Cartera. - Widzisz, Horusie? Izyda zawsze była tchórzem. Nigdy nie potrafiła dokończyć dzieła! Carter spojrzał na mnie i przez chwilę dostrzegłam w jego twarzy wyraz wątpliwości. Horus pewnie zachęcał go do krwawej pomsty. Zawahałam się. To właśnie skłóciło wcześniej Izy-dę i Horusa. Nie mogłam pozwolić, żeby to samo powtórzyło się teraz. Ale, co ważniejsze, niepewna mina Cartera przypomniała mi sposób, w jaki przyglądał mi się zawsze podczas ich odwiedzin -kiedy byliśmy sobie praktycznie obcy, zmuszeni do spędzania razem czasu, udawania, że jesteśmy szczęśliwą rodziną, ponieważ tato tego od nas oczekiwał. Nie chciałam do tego wracać. Ja już nie udawałam. Byliśmy rodziną i powinniśmy współpracować. -

Patrz, Carter! - Wyrzuciłam pióro prawdy pod niebo, przerywając zaklęcie.

-

Nie! - krzyknął Carter.

Ale pióro eksplodowało srebrnym pyłem, który przylgnął do kształtu węża, zmuszając go do ujawnienia się na moment. Carterowi opadła szczęka na widok wijącego się nad Waszyngtonem węża, tracącego powoli moc. Koło mnie rozległ się wrzask: - Przeklęci bogowie! Odwróciłam się i zobaczyłam sługę Seta, Straszliwe Oblicze, z obnażonymi kłami i groteskową twarzą oddaloną ode mnie ledwie o kilkanaście centymetrów, z nożem o zębatym ostrzu wzniesionym nad moją głową. Zdążyłam tylko pomyśleć: Już 505 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE

nie żyję, kiedy kątem oka dostrzegłam błysk metalu. Usłyszałam mdlący gruchot i demon zamarł. Carter rzucił swoim mieczem ze śmiertelną dokładnością. Demon upuścił nóż, upadł na kolana i wpatrywał się w ostrze, które teraz tkwiło w jego boku. Przewrócił się na plecy, dysząc gniewnym sykiem. Wbił we mnie czarne oczy i odezwał się całkiem innym głosem - chrapliwym, suchym, przywodzącym na myśl gadzi brzuch ślizgający się po piasku. — To nie koniec, bożku. Wszystko to uczyniłem ułamkiem mojego głosu, cząsteczką mojej istoty, która wymknęła się z osłabionej klatki. Wyobraź sobie, co zrobię, kiedy powstanę całkowicie. Uśmiechnął się do mnie upiornie, po czym jego twarz zmartwiała. Z jego ust wysunęła się cieniutka smużka czerwonej mgiełki - niczym robak - i popełzła ku niebu, by połączyć się ze swoim źródłem. Ciało demona rozpadło się w piach. Spojrzałam ponownie na olbrzymie czerwone cielsko rozpływające się powoli na niebie. Następnie wezwałam dobry, mocny wiatr i rozwiałam je całkowicie. Pomnik Waszyngtona przestał świecić. Szczelina zamknęła się, a mała książeczka z zaklęciami znikła z mojej ręki. Podeszłam do Seta, którego wciąż pętały sznury białej energii. Wypowiedziałam jego prawdziwe imię. Nigdzie się nie wybierał. —

Obaj widzieliście węża w chmurach - powiedziałam. -Apopisa.

Carter przytaknął oszołomiony. — Usiłował przedrzeć się do świata śmiertelników, używając czerwonej piramidy jako bramy. Gdyby jego potęga została 506 SADIE uwolniona... - Spojrzał z obrzydzeniem na stertę piachu, która wcześniej była demonem. - Przyboczny Seta, Straszliwe Oblicze, był przez cały czas opętany przez Apopisa, który wykorzystywał Seta, żeby uzyskać to, czego pragnął. To śmieszne! - Set rzucił mi wściekłe spojrzenie i szarpnął więzy. - Ten wąż w chmurach był jedną z twoich sztuczek, Izy-do. Iluzją. Wiesz, że nie - odparłam. - Mogłabym odesłać cię do otchłani, Secie, ale zobaczyłeś prawdziwego wroga. Apopis chciał wyrwać się z więzienia w Duat. Jego głos opętał Straszliwe Oblicze. On cię wykorzystywał. -

Nikt mnie nie wykorzystuje!

Carter rozwiał swojego widmowego wojownika. Spłynął na ziemię i przyzwał miecz z powrotem do ręki.

Apopis chciał, żeby twoja eksplozja zwiększyła jego moc, Secie. Gdyby tylko wyrwał się z Duat i zastał nas martwych, założę się, że byłbyś jego pierwszym posiłkiem. Chaos by wygrał. -

Ja jestem chaosem! - upierał się Set.

Częściowo - przyznałam. - Ale jesteś też jednym z bogów. Jesteś zły, to prawda, a także niewierny, bezlitosny, wredny... -

Aż się rumienię, siostrzyczko.

Ale jesteś również najpotężniejszym z bogów. W dawnych czasach byłeś wiernym porucznikiem Ra, broniłeś jego barki przed Apopisem. Ra nie zdołałby pokonać węża bez ciebie. -

Owszem, jestem dość potężny - przytaknął Set. - Ale Ra odszedł na zawsze - dzięki tobie.

Może nie na zawsze - odpowiedziałam. - Musimy go znaleźć. Apopis powstaje, a to oznacza, że wszyscy bogowie muszą z nim walczyć. Nawet ty. 507

40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE Set napiął więzy z białej energii. Kiedy stwierdził, że nie jest w stanie ich zerwać, uśmiechnął się do mnie krzywo. -

Proponujesz sojusz? Zaufałabyś mi?

Carter roześmiał się. -

Chyba żartujesz. Ale teraz mamy na ciebie haka. Twoje tajemne imię. Zgadza się, Sadie?

Zacisnęłam palce i więzy pętające Seta zacieśniły się. Krzyknął z bólu. Wymagało to mnóstwa energii i wiedziałam, że nie utrzymam go w ten sposób długo, ale nie zamierzałam mu tego mówić. Dom Życia usiłował wygnać bogów - powiedziałam. - To nie zadziałało. Jeśli cię zamkniemy w otchłani, nie okażemy się lepsi od nich. To niczego nie rozwiązuje. -

W pełni się zgadzam - jęknął Set. - Gdybyś w takim razie mogła poluzować te więzy...

Nie przestałeś być łotrem i łajdakiem - odparłam - ale masz do odegrania ważną rolę, więc potrzebujesz kontroli. Zgodzę się uwolnić cię - jeśli przysięgniesz, że będziesz się zachowywał, wrócisz do Duat i nie będziesz sprawiał kłopotów, dopóki cię nie wezwiemy. A wtedy będziesz je sprawiał tylko na nasze życzenie, walcząc z Apopisem. Druga opcja jest taka, że utnę ci głowę - zasugerował Carter - co zapewne wygna cię na dość długo. Set spoglądał to na jedno, to na drugie z nas. -

Sprawiać kłopoty specjalnie dla was, co? To jest moja specjalność.

Przysięgnij na swoje imię i na tron Ra - powiedziałam. -Odejdziesz teraz i nie pojawisz się bez wezwania. Och, przysięgam - odrzekł odrobinę zbyt szybko. - Na moje imię i na tron Ra, i na gwieździste łokcie naszej matki. 508 m i 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE Set napiął więzy z białej energii. Kiedy stwierdził, że nie jest w stanie ich zerwać, uśmiechnął się do mnie krzywo. -

Proponujesz sojusz? Zaufałabyś mi?

Carter roześmiał się. -

Chyba żartujesz. Ale teraz mamy na ciebie haka. Twoje tajemne imię. Zgadza się, Sadie?

Zacisnęłam palce i więzy pętające Seta zacieśniły się. Krzyknął z bólu. Wymagało to mnóstwa energii i wiedziałam, że nie utrzymam go w ten sposób długo, ale nie zamierzałam mu tego mówić. Dom Życia usiłował wygnać bogów - powiedziałam. - To nie zadziałało. Jeśli cię zamkniemy w otchłani, nie okażemy się lepsi od nich. To niczego nie rozwiązuje. -

W pełni się zgadzam - jęknął Set. - Gdybyś w takim razie mogła poluzować te więzy...

Nie przestałeś być łotrem i łajdakiem - odparłam - ale masz do odegrania ważną rolę, więc potrzebujesz kontroli. Zgodzę się uwolnić cię - jeśli przysięgniesz, że będziesz się zachowywał, wrócisz do Duat i nie będziesz sprawiał kłopotów, dopóki cię nie wezwiemy. A wtedy będziesz je sprawiał tylko na nasze życzenie, walcząc z Apopisem. Druga opcja jest taka, że utnę ci głowę - zasugerował Carter - co zapewne wygna cię na dość długo. Set spoglądał to na jedno, to na drugie z nas. -

Sprawiać kłopoty specjalnie dla was, co? To jest moja specjalność.

Przysięgnij na swoje imię i na tron Ra - powiedziałam. -Odejdziesz teraz i nie pojawisz się bez wezwania. Och, przysięgam - odrzekł odrobinę zbyt szybko. - Na moje imię i na tron Ra, i na gwieździste łokcie naszej matki. 508 SADIE

-Jeśli nas zdradzisz - ostrzegłam - to znam twoje imię. Po raz drugi się nad tobą nie ulituję. -

Zawsze byłaś moją ulubioną siostrą.

Zatrzęsłam nim jeszcze raz, żeby przypomnieć mu o mojej mocy, po czym pozwoliłam więzom opaść. Set wstał i rozciągnął ramiona. Pojawił się jako wojownik w czerwonej zbroi, z czerwoną skórą, czarną rozdwojoną bródką oraz błyskającymi okrutnymi oczami, ale w Duat widziałam jego drugie oblicze: rozpętane piekło, ledwie utrzymywane w ryzach, czekające tylko, żeby wyskoczyć na wolność i spalić wszystko na swojej drodze. Mrugnął do Horusa, a potem wycelował we mnie palce ułożone w kształt pistoletu. -

Och, ależ będzie fajnie. Nieźle się zabawimy.

-

Odejdź, Zły Dniu - rozkazałam.

Zamienił się w słup soli i rozpłynął w powietrzu. Śnieg na National Mail wytopił się w idealny kwadrat, wielkością odpowiadający dokładnie podstawie piramidy Seta. Wokół jego krawędzi wciąż leżeli nieprzytomni magowie. Nieszczęśnicy zaczęli się poruszać, kiedy nasz portal się zamknął, ale eksplozja piramidy na nowo pozbawiła ich przytomności. Inni śmiertelnicy znajdujący się w pobliżu również ucierpieli. Jeden poranny biegacz leżał na chodniku. Na okolicznych ulicach samochody stanęły, ponieważ kierowcy zasnęli za kierownicami. Nie wszyscy jednak spali. W oddali usłyszeliśmy syreny policyjne, a widząc, że teleportowaliśmy się praktycznie na prezydenckie podwórko, czułam, że jeszcze chwila, a będziemy mieć liczne, uzbrojone po zęby towarzystwo. Razem z Carterem podbiegliśmy do środka wytopionego kwadratu, gdzie na trawie leżeli w nienaturalnych pozach Amos 509 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE i Ziya. Nie było śladu po tronie Seta ani po złotej trumnie, ale usiłowałam odgonić te myśli. Amos jęknął. -

Co... - W jego oczach pojawiło się przerażenie. - Set... On... On...

-

Odpoczywaj. - Położyłam mu dłoń na czole. Miał wysoką

gorączkę. Ból w jego myślach był tak ostry, że ciął mnie niczym brzytwą. Przypomniałam sobie zaklęcie, którego Izyda nauczyła mnie w Nowym Meksyku. -

Spokojnie - szepnęłam. - He-ri.

Nad jego twarzą zajaśniały blade hieroglify: Amos zasnął z powrotem, ale wiedziałam, że to tylko tymczasowa pomoc.

Ziya była w jeszcze gorszym stanie. Carter ułożył sobie jej głowę na kolanach i szeptał kojące słowa, że wszystko będzie dobrze, ale ona wyglądała źle. Jej skóra miała dziwaczny czerwonawy odcień, była sucha i popękana, jakby dziewczyna paskudnie spaliła się na słońcu. W trawie wokół niej blakły hieroglify - resztki jej ochronnego kręgu - a ja chyba zrozumiałam, co się stało. Ziya użyła resztki swojej energii, żeby osłonić siebie i Amosa, kiedy piramida się zapadła. -

Set? - zapytała słabym głosem. - Odszedł?

Tak. - Carter zerknął na mnie i zrozumiałam, że szczegóły zachowamy dla siebie. - Wszystko dobrze, dzięki tobie. Tajemne imię zadziałało.

510 SADIE Skinęła głową, wyraźnie zadowolona, a powieki zaczęły jej ciążyć. Hej. - Głos Cartera drżał. - Nie zasypiaj. Nie zostawisz mnie samego z Sadie, prawda? Ona jest okropna. Ziya próbowała się uśmiechnąć, ale skrzywiła się z wysiłku. -

Ja... Mnie nigdy tu nie było, Carterze. Jestem tylko wiadomością... zastępstwem.

-

Przestań. Nie. Nie wolno tak mówić.

Znajdź ją, dobrze? - poprosiła Ziya. Po jej nosie spłynęła łza. - Ona... Spodoba jej się to... Randka w centrum handlowym. - Nie patrzyła już na Cartera; wpatrywała się teraz pustym wzrokiem w niebo. -

Ziya! - Carter ścisnął mocno jej dłoń. - Przestań. Nie możesz. .. Nie możesz tak po prostu...

Przyklękłam obok niego i dotknęłam twarzy Ziyi. Była chłodna jak kamień. I mimo że zrozumiałam, co się stało, nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć albo zrobić, żeby pocieszyć mojego brata. Carter zacisnął powieki i opuścił głowę. Nagle coś się stało. Na drodze łzy płynącej z kącika oka Ziyi ku podstawie jej nosa pojawiło się pęknięcie. A potem kolejne drobne spękania, pokrywające jej skórę niczym pajęczyna. Jej ciało wyschło, tężejąc... Zmieniając się w glinę. -

Carter - powiedziałam.

-

Co? - odparł żałośnie.

Podniósł wzrok w chwili, kiedy małe niebieskie światełko wypłynęło z ust dziewczyny i poszybowało ku niebu. Carter cofnął się w szoku. -

Co... co ty zrobiłaś?

Nic - odrzekłam. - To jest uszebti. Powiedziała, że nigdy jej tu nie było. Ze była tylko zastępstwem. 511

40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE Carter był oszołomiony. Nagle w jego oczach rozbłysło słabe światełko - maleńka iskierka nadziei. -

To znaczy... że prawdziwa Ziya żyje?

Iskandar ją chronił - powiedziałam. - Kiedy w Londynie duch Neftydy połączył się z prawdziwą Ziyą, Iskandar zrozumiał, że będzie w niebezpieczeństwie. Ukrył ją więc i zastąpił uszebti. Pamiętasz, co powiedział Thot: „Uszebti są wspaniałymi dublerami". Ona tym właśnie była. A Neftydą powiedziała mi, że jest gdzieś ukryta, w uśpionym ciele. -

Ale gdzie...

Nie wiem - odparłam. A w obecnym stanie ducha Cartera bałam się postawić to pytanie: Skoro Ziya była uszebti od samego początku, to czy w ogóle ją znaliśmy? Prawdziwa Ziya nigdy się do nas nie zbliżyła. Nie poznała mnie jako wspaniałej osoby. No i, co by to był za pech, mogłaby nawet nie polubić Cartera. Carter dotknął jej twarzy, która rozpadła się w pył. Podniósł jej różdżkę, która nie przestała być kościana, ale trzymał ją ostrożnie, jakby się bał, że i ona się rozpadnie. To niebieskie światło - zaczął nie na temat. - Widziałem też, jak Ziya uwalniała je w pierwszym nomie. Jak te uszebti w Memphis... Odesłały swoje myśli z powrotem do Thota. A zatem Ziya musiała być w kontakcie ze swoim uszebti. Tym było to światełko. One musiały, no wiesz, dzielić wspomnienia, prawda? Musiała wiedzieć, co się dzieje z uszebti. Jeśli prawdziwa Ziya gdzieś żyje, to może być pogrążona w jakimś magicznym śnie albo. .. Musimy ją znaleźć! Nie byłam przekonana, że to będzie takie łatwe, ale nie miałam ochoty się spierać. Widziałam na jego twarzy desperację. Nagle znajomy głos przyprawił mnie o dreszcz. -

Co wyście narobili?

512 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE Carter był oszołomiony. Nagle w jego oczach rozbłysło słabe światełko - maleńka iskierka nadziei. -

To znaczy... że prawdziwa Ziya żyje.7

Iskandar ją chronił - powiedziałam. - Kiedy w Londynie duch Neftydy połączył się z prawdziwą Ziyą, Iskandar zrozumiał, że będzie w niebezpieczeństwie. Ukrył ją więc i zastąpił uszebti. Pamiętasz, co powiedział Thot: „Uszebti są wspaniałymi dublerami". Ona tym właśnie była. A Neftyda powiedziała mi, że jest gdzieś ukryta, w uśpionym ciele. -

Ale gdzie...

Nie wiem - odparłam. A w obecnym stanie ducha Cartera bałam się postawić to pytanie: Skoro Ziya była uszebti od samego początku, to czy w ogóle ją znaliśmy? Prawdziwa Ziya nigdy się do nas nie zbliżyła. Nie poznała mnie jako wspaniałej osoby. No i, co by to był za pech, mogłaby nawet nie polubić Cartera. Carter dotknął jej twarzy, która rozpadła się w pył. Podniósł jej różdżkę, która nie przestała być kościana, ale trzymał ją ostrożnie, jakby się bał, że i ona się rozpadnie. To niebieskie światło - zaczął nie na temat. - Widziałem też, jak Ziya uwalniała je w pierwszym nomie. Jak te uszebti w Memphis... Odesłały swoje myśli z powrotem do Thota. A zatem Ziya musiała być w kontakcie ze swoim uszebti. Tym było to światełko. One musiały, no wiesz, dzielić wspomnienia, prawda? Musiała wiedzieć, co się dzieje z uszebti. Jeśli prawdziwa Ziya gdzieś żyje, to może być pogrążona w jakimś magicznym śnie albo. .. Musimy ją znaleźć! Nie byłam przekonana, że to będzie takie łatwe, ale nie miałam ochoty się spierać. Widziałam na jego twarzy desperację. Nagle znajomy głos przyprawił mnie o dreszcz. -

Co wyście narobili?

512 SADIE Desjardins dosłownie się gotował. Jego podarte szaty wciąż dymiły po bitwie. [Carter mówi, że nie powinnam wspominać o tym, że wystawały spod nich różowe bokserki, ale tak było!]. Jego laska świeciła, a broda była osmalona. Za nim stali trzej równie sponiewierani magowie, wyglądający, jakby dopiero co odzyskali przytomność. -

No, świetnie - mruknęłam. - Żyjecie.

-

Zawarliście układ z Setem? - krzyknął oskarżycielsko Desjardins. - Pozwoliliście mu odejść?

Nie jesteśmy twoimi podwładnymi - warknął Carter. Zrobił krok do przodu, opierając dłoń na mieczu, ale powstrzymałam go. Monsieur Desjardins - odezwałam się z największym spokojem, na jaki było mnie stać. - Na wypadek gdybyś przegapił tę wiadomość: Apopis powstaje. Bogowie są nam potrzebni. Dom Życia musi znów nauczyć się starych zwyczajów. -

Stare zwyczaje nas zabiły! - wrzasnął.

Tydzień temu zadrżałabym pod samym jego spojrzeniem. Bił od niego żar gniewu, a w powietrzu wokół rozbłyskiwały hieroglify. Był najwyższym lektorem, a ja właśnie rozwaliłam coś, co Dom wypracował od upadku Egiptu. Desjardins z trudem powstrzymywał się przed zamienieniem mnie w owada i ta myśl powinna mnie przerażać. Ja jednak spojrzałam mu prosto w oczy. Byłam teraz potężniejsza od niego. Znacznie potężniejsza. I postanowiłam dać mu to poznać. Pycha stała się twoją zgubą - powiedziałam. - Chciwość, sa-molubstwo i różne takie. Niełatwo jest stąpać po ścieżce bogów. Ale jest ona częścią magii. Nie możesz po prostu jej zamknąć. 513 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE Jesteś pijana mocą - warknął. - Bogowie cię opętali, jak zawsze. Wkrótce zapomnisz, że w ogóle jesteś człowiekiem. My będziemy z tobą walczyć i zniszczymy cię. - Zwrócił wściekły wzrok na Cartera. - A ty... Wiem, czego zażąda Horus. Nigdy nie odzyskasz tronu. Z moim ostatnim oddechem... -

Daruj sobie - przerwałam mu, po czym zwróciłam się do brata. - Wiesz, co musimy zrobić?

Przebiegła między nami iskra porozumienia. Nie przestawało mnie zdumiewać, jak łatwo potrafiłam odczytać jego myśli. Sądziłam, że to może wpływ bogów, ale uświadomiłam sobie, że przede wszystkim oboje jesteśmy Kaneami, bratem i siostrą. A Carter, bogowie dopomóżcie, jest również moim przyjacielem. Jesteś pewna? - zapytał. - Staniemy się całkiem bezbronni. - Zerknął gniewnie na Desjardinsa. - Wystarczyłby jeden dobry cios mieczem. -

Jestem pewna, Carter.

Zamknęłam oczy i skupiłam się. ~ Postępuj ostrożnie ~ powiedziała Izyda. ~ To, co dotychczas robiłyśmy, to dopiero początek mocy, którą możemy razem uzyskać. ~ Na tym polega problem ~ odparłam. ~ Nie jestem na to gotowa. Muszę do tego dojść sama, nawet jeśli będzie ciężko. ~ Jesteś mądra jak na śmiertelniczkę ~ pochwaliła mnie. — Doskonale. Wyobraźcie sobie pozbycie się fortuny w gotówce. Wyrzucenie najpiękniejszego diamentowego naszyjnika świata. Oddzielenie się od Izydy było trudniejsze niż to wszystko, znacznie trudniejsze. Ale nie było niemożliwe. „Znam swoje ograniczenia" - powiedziała moja matka, a teraz zrozumiałam, jak mądre były te słowa. 514 SADIE

Poczułam, jak duch bogini mnie opuszcza. Jego część przepłynęła do mojego naszyjnika, ale większość wsiąkła w pomnik Waszyngtona, z powrotem do Duat, gdzie Izyda pójdzie... dokądś. Do innego ciała? Nie byłam pewna. Kiedy otwarłam oczy, Carter stał obok mnie, zasmucony, trzymając w ręce amulet z Okiem Horusa. Desjardinsa tak zamurowało, że przez chwilę zapomniał języka w gębie. W każdym razie innego niż francuski. -

Ce nest pas possible. On ne pourrait pas...

Owszem, my mogliśmy - odparłam. - Zrezygnowaliśmy z jedności z bogami z własnej woli. A ty musisz się wiele nauczyć o tym, co jest możliwe. Carter upuścił miecz. Nie marzę o tronie, Desjardins. Nie - jeżeli sam na niego nie zasłużę, a to trochę potrwa. Zamierzamy nauczyć się ścieżki bogów. Zamierzamy nauczyć jej innych. Możecie tracić czas, usiłując nas zniszczyć, ale możecie też pomóc. Syreny były coraz bliżej. Widziałam już migające światła radiowozów nadjeżdżających ze wszystkich kierunków, powoli otaczających kordonem National Mail. Jeszcze kilka minut i zostaniemy osaczeni. Desjardins spojrzał na stojących za nim magów, zapewne szacując, na jakie poparcie mógł liczyć. Jego bracia spoglądali po sobie przerażonym wzrokiem. Jeden nawet zaczął mi się kłaniać, ale powstrzymał się. Sam Desjardins dałby radę nas zabić. Byliśmy teraz tylko magami - bardzo zmęczonymi magami, pozbawionymi jakiegokolwiek treningu. Nozdrza Desjardinsa falowały. Nagle ku mojemu zaskoczeniu opuści! laskę. 515 40. PSUJĘ DOŚĆ WAŻNE ZAKLĘCIE Za dużo dziś było zniszczenia. Ale ścieżka bogów pozostanie zamknięta. Jeśli znów wkroczycie do Domu Życia... Groźba pozostała zawieszona w powietrzu. Desjardins uderzył laską w ziemię i w ostatnim rozbłysku energii czwórka magów rozwiała się w powietrzu. Nagle poczułam wyczerpanie. Uzmysłowiłam sobie, jak przerażających rzeczy byłam świadkiem. Przeżyliśmy, ale stanowiło to nikłe pocieszenie. Tęskniłam za rodzicami. Okropnie za nimi tęskniłam. Nie byłam już boginią. Stałam się zwykłą dziewczyną, samotną, mającą jedynie brata. Nagle Amos jęknął i zaczął się podnosić. Wokół nas krawężniki były zablokowane przez policyjne radiowozy i złowieszcze czarne furgonetki. Syreny wyły. Nad Potomakiem pojawił się helikopter, zbliżając się szybko. Bogowie jedynie wiedzieli, co zdaniem śmiertelników zdarzyło się pod pomnikiem Waszyngtona, ale ja nie miałam ochoty oglądać mojej twarzy w wieczornych wiadomościach.

Musimy się stąd wydostać, Carter - powiedziałam. - Damy radę wezwać dość magii, żeby zmienić Amosa w coś małego... może w mysz? Będziemy mogli go wynieść. Kiwnął głową, wciąż oszołomiony. -

Ale tato... Nie udało nam się...

Rozejrzał się wokół bezradnie. Wiedziałam, jak się czuł. Piramida, tron, złoty sarkofag - wszystko znikło. Przeszliśmy tyle, żeby ocalić tatę, ale go utraciliśmy. A pierwsza dziewczyna Cartera leżała u jego stóp w postaci roztrzaskanej terakoty. To chyba też nie pomagało. [Carter protestuje, że to nie była naprawdę jego dziewczyna. Wybacz!]. Nie mogłam jednak się nad tym roztkliwiać. Musiałam być silna za nas dwoje, inaczej groziło nam więzienie. 516 SADIE -

Zacznijmy od początku - oznajmiłam. - Trzeba zabrać Amosa w jakieś bezpieczne miejsce.

-

Dokąd? - zapytał Carter.

Tylko jedno miejsce przyszło mi do głowy. c ARTER 41. Kończymy nagranie (na razie) Nie mogę uwierzyć, że Sadie pozwoli mi mieć ostatnie słowo. Nasze wspólne doświadczenia musiały ją naprawdę czegoś nauczyć. Au, uderzyła mnie. Nieważne. W każdym razie cieszę się, że to ona opowiedziała o tych poprzednich wydarzeniach. Myślę, że zrozumiała je lepiej niż ja. A cała ta sprawa z Ziyą niebędącą Ziyą i tatą, którego nie uratowaliśmy. .. To był trudny kawałek. Jeśli ktokolwiek czuł się gorzej ode mnie, to Amos. Pozostało mi dość mocy, żeby siebie zmienić w sokoła, a jego w chomika (ej no, spieszyło mi się!), ale kilka kilometrów od National Mail zaczął się odmieniać. Sadie i ja musieliśmy wylądować koło stacji kolejowej, gdzie Amos zmienił się w człowieka i zwinął w trzęsącą się kulę. Usiłowaliśmy z nim rozmawiać, ale z trudem przychodziło mu sklecić zdanie. W końcu zawlekliśmy go na stację. Pozwoliliśmy mu położyć się na ławce i przespać, podczas gdy my staraliśmy się ogrzać, oglądając wiadomości. 518 CARTER

Zdaniem Kanału 5 cały Waszyngton był zamknięty dla ruchu. Mówiono o eksplozjach i dziwacznych światłach wokół pomnika Waszyngtona, ale kamery pokazywały jedynie wielki kwadrat stopionego śniegu na trawniku, co było dosyć nudne. Eksperci przychodzili do studia gadać o terroryzmie, ale w końcu dla wszystkich stało się jasne, że nie zaszło nic poważnego - po prostu trochę przerażających świateł. Po chwili media zaczęły rozważać anomalie pogodowe albo też pojawienie się zorzy polarnej tak daleko na południu. Po godzinie władze otwarły ulice miasta. Żałowałem, że nie ma z nami Bastet, ponieważ Amos nie nadawał się na opiekuna, ale udało nam się kupić bilety dla nas i „chorego" stryjka aż do Nowego Jorku. W pociągu zasnąłem, ściskając w palcach amulet Horusa. Dotarliśmy do Brooklynu o zachodzie słońca. Rezydencja była spalona, tak jak się spodziewaliśmy, ale poza nią nie mieliśmy dokąd się udać. Kiedy jednak wprowadziliśmy Amosa przez drzwi i usłyszeliśmy dobrze znane: - Agh! Agh! -wiedziałem, że był to dobry wybór. - Chufu! - zawołała Sadie. Pawian uścisnął ją i wspiął się jej na ramiona. Zaczął iskać jej włosy w poszukiwaniu smakowitych insektów. Następnie zeskoczył na ziemię i chwycił częściowo stopioną piłkę do koszykówki. Warknął do mnie nagląco, wskazując na zaimprowizowany kosz, który zrobił z kilku spalonych belek i kosza na bieliznę. Uświadomiłem sobie, że był to gest przebaczenia. Wybaczył mi moją nieznajomość jego ulubionej gry i proponował lekcję. Rozejrzałem się i zobaczyłem, że próbował posprzątać na swój pawiani sposób. Odkurzył jedyną kanapę, która przetrwała, w kominku 519 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) ustawił puszki z fistaszkami, a nawet wystawił miseczkę z wodą i świeżą karmą dla Muffinki, która spała zwinięta na niewielkiej poduszce. W najczystszej części głównego pomieszczenia, pod nietkniętym kawałkiem sufitu, ułożył trzy oddzielne sterty poduszek i prześcieradeł: miejsca noclegowe dla nas. Poczułem, że coś chwyta mnie za gardło. Widząc, jak troszczył się o nasz powrót, nie potrafiłem wyobrazić sobie lepszego prezentu powitalnego. -

Chufu - powiedziałem - co za niewiarygodny z ciebie pawian.

-

Agh! - odparł, wskazując na piłkę.

-

Chcesz mi dać lekcję? - zapytałem. - Tak, zasłużyłem na to. Daj mi tylko moment...

Mój uśmiech zniknął na widok Amosa. Nasz stryj podszedł do zniszczonego posągu Thota. Roztrzaskana głowa ibisa leżała u stóp boga. Jego ręce zostały ułamane, a tabliczka i rylec rozsypały się po podłodze. Amos wpatrywał się w bezgłowe bóstwo - patrona magów - a ja wiedziałem, co myślał. To zły znak na powrót do domu.

-

Wszystko będzie dobrze - powiedziałem mu. - Przywrócimy porządek.

Jeśli Amos usłyszał moje słowa, to nie dał tego po sobie poznać. Przekuśtykał do kanapy i opadł na nią, składając głowę w dłoniach. Sadie spojrzała na mnie niepewnie. Następnie rozejrzała się po osmalonych ścianach, popękanym suficie i spalonych resztkach mebli. Wiesz co - odezwała się, siląc się na optymistyczny ton. -Może byś zagrał z Chufu w kosza, a ja tu posprzątam? 520 CARTER Nawet z pomocą magii przywrócenie domu do jakiegoś porządku zajęło nam kilka tygodni. To znaczy do stanu, w którym dało się żyć. Trudno nam było bez Izydy i Horusa, ale magia nas nie opuściła. Po prostu wymagała więcej skupienia i znacznie więcej czasu. Każdego dnia kładłem się do łóżka z uczuciem, jakbym ciężko harował przez dwanaście godzin, ale w końcu ściany i sufit były całe, gruz uprzątnięty, a dom przestał śmierdzieć dymem. Udało nam się nawet przywrócić do stanu używalności taras i basen. Przyprowadziliśmy Amosa, żeby widział, jak wypuszczamy woskowego krokodyla do wody i Filip Macedoński ożywa. Amos prawie się uśmiechnął na ten widok. Następnie usiadł w fotelu i wpatrywał się beznamiętnie w wieżowce Manhattanu. Zacząłem się zastanawiać, czy on kiedykolwiek będzie taki jak dawniej. Stracił bardzo na wadze. Twarz miał wymizerowa-ną. Chodził zazwyczaj w szlafroku i nawet nie czesał włosów. - Set miał go w swojej mocy - powiedziała do mnie pewnego ranka Sadie, kiedy podzieliłem się z nią moim zmartwieniem. - Wyobrażasz sobie, jaka to musi być trauma? Jego wola została złamana. On teraz nie ufa samemu sobie i... Wiesz, to może chwilę potrwać... Usiłowaliśmy wypełnić sobie czas pracą. Naprawiliśmy posąg Thota, posklejaliśmy potłuczone uszebti w bibliotece. Mnie lepiej szły ogólne prace - przenoszenie kamiennych bloków, podnoszenie belek. Sadie świetnie radziła sobie z drobiazgami takimi jak naprawa pieczęci hieroglificznych na drzwiach. Raz naprawdę mi zaimponowała, wyobrażając sobie, jak kiedyś wyglądała jej sypialnia, i wymawiając zaklęcie łączące, che-nem. Kawałki mebli podniosły się z gruzu i bum! - natychmiastowa naprawa. Oczywiście Sadie była przez następne dwanaście 521

41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) godzin nieprzytomna, ale jednak... to było niezłe. Powoli, ale zdecydowanie rezydencja zaczynała przypominać dom.

W nocy spałem na magicznym podgłówku, który powstrzymywał moje ba od wędrówek, ale czasami mimo to miewałem dziwaczne wizje - czerwonej piramidy, węża na niebie, twarzy mojego ojca uwięzionego w sarkofagu Seta. Razwydawało mi się, że słyszę głos Ziyi usiłującej mi coś powiedzieć z bardzo daleka, ale nie byłem w stanie zrozumieć słów. Oboje zamknęliśmy amulety w szkatułce w bibliotece. Co rano zaglądałem tam, żeby się upewnić, że są na miejscu. Znajdowałem je: błyszczące, ciepłe w dotyku, i czułem pokusę - wielką pokusę - żeby założyć Oko Horusa na szyję. Wiedziałem jednak, że nie wolno mi tego zrobić. Moc była zbyt uzależniająca, zbyt niebezpieczna. Udało mi się raz osiągnąć równowagę z Horu-sem w szczególnych okolicznościach, ale zdawałem sobie sprawę, że bardzo łatwo będzie mu mnie zdominować, jeśli spróbujemy znowu. Musiałem najpierw dużo się nauczyć, stać się potężniejszym magiem - zanim będę gotowy, żeby dotknąć takiej potęgi. Pewnego wieczora mieliśmy gościa na kolacji. Amos poszedł wcześnie spać - jak zwykle. Chufu siedział w domu, oglądając w telewizji sport z Muffinką leżącą mu na kolanach. Sadie i ja siedzieliśmy wyczerpani na tarasie, spoglądając na rzekę. Filip Macedoński pływał spokojnie w swoim basenie. Jeśli nie liczyć szumu miasta, noc była cicha. Nie wiem, jak to się stało, ale w jednej chwili byliśmy sami, a w następnej przy barierce stal jakiś facet. Był szczupły i wysoki, miał zmierzwione włosy i bladą cerę oraz same czarne ciuchy, jakby okradł jakiegoś księdza czy co. Mógł mieć jakieś szes522 CARTER naście lat, a chociaż nigdy wcześniej nie widziałem jego twarzy, jakoś wydawało mi się, że go znam. Sadie wstała tak szybko, że przewróciła swój talerz grochówki - która jest wystarczająco paskudna w misce, a co dopiero płynąca po stole. Błe. -

Anubis! - wypaliła.

Anubis1 Myślałem, że żartuje, ponieważ ten koleś akurat w niczym nie przypominał śliniącego się boga o łbie szakala, którego widziałem w Krainie Umarłych. Zrobi! krok do przodu, a ja odruchowo sięgnąłem po różdżkę. -

Sadie - powiedział. - Carterze. Czy możecie wybrać się ze mną na przechadzkę?

-

Jasne - odparła Sadie lekko zduszonym głosem.

-

Chwileczkę - wtrąciłem się. - A niby dokąd?

Anubis wskazał za siebie i w powietrzu otwarły się drzwi -całkowicie czarny prostokąt. -

Ktoś chce się z wami spotkać.

Sadie ujęła go za rękę i wstąpiła w ciemność, co nie pozostawiało mi wyboru - poszedłem za nią.

Sala Sądu przeszła remont. Złota waga wciąż zajmowała większość pomieszczenia, ale została naprawiona. Szeregi czarnych filarów wciąż ciągnęły się w mrok po wszystkich czterech stronach. Ale teraz widziałem drugą warstwę - dziwny holograficzny obraz prawdziwego świata - i nie był to już cmentarz, jak w opowieści Sadie. Był to biały pokój z wysokim sklepieniem i wielkimi witrażowymi oknami. Podwójne drzwi prowadziły na taras z widokiem na ocean. Zamurowało mnie. Spojrzałem na Sadie: sądząc ze zdumienia, które malowało się na jej twarzy, chyba też rozpoznała to 523 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) miejsce. Był to nasz dom w Los Angeles, położony na wzgórzach nad Pacyfikiem - ostatnie miejsce, gdzie byliśmy rodziną. -

Sala Sądu reaguje na emocje - powiedział znajomy głos. -Odpowiada na silne wspomnienia.

Dopiero wtedy dotarło do mnie, że tron nie był już pusty. Siedział na nim - z Ammit Pożeraczką u stóp - nasz ojciec. Chciałem rzucić się pędem w jego stronę, ale coś mnie powstrzymało. Wyglądał prawie tak samo jak zawsze: długi brązowy płaszcz, pognieciony garnitur, buty całe w kurzu, a do tego świeżo ogolona głowa i krótko przycięta broda; jego oczy błyszczały jak zwykle, kiedy był ze mnie dumny. Ale wokół niego unosiło się dziwne światło; zrozumiałem nagle, że tak samo jak to pomieszczenie, mój ojciec istniał w dwóch światach naraz. Skupiłem się i moje oczy otwarły się na głębszy poziom Duat. Ciągle widziałem tatę: był jednak wyższy i silniejszy, w szatach i klejnotach egipskiego faraona, a jego skóra miała ciemnogranatową barwę, jak głębokie wody oceanu. Anubis podszedł i stanął przy nim, ale ja i Sadie byliśmy nieco ostrożniejsi. -

No chodźcie - powiedział tato. - Przecież was nie zjem.

Ammit Pożeraczka warknęła, kiedy się zbliżyliśmy, ale tato pogłaskał ją po krokodylim łbie, uciszając ją. -

To moje dzieci, Ammit. Bądź grzeczna!

-

Ta-tato? - wyjąkałem.

Żeby wszystko było jasne: choć od rozgrywki z Setem minęły długie tygodnie i choć przez cały ten czas byłem zajęty odbudowywaniem domu, ani na moment nie przestałem myśleć o ojcu. Ile razy spoglądałem na obrazy w bibliotece, myślałem o historiach, które mi opowiadał. Ubrania trzymałem w walizce 524

CARTER ukrytej w schowku przy sypialni, bo nie mieściło mi się w głowie, że nie będziemy już razem podróżować. Tęskniłem za nim tak strasznie, że czasami odwracałem się, by mu coś powiedzieć, zapominając, że już go nie ma. Mimo to - i mimo wszystkich emocji, jakie się we mnie kłębiły - jedyne, co przeszło mi przez gardło, to były słowa: -Jesteś... niebieski. Śmiech mojego taty był taki zwyczajny, taki dokładnie w jego stylu, że przełamał napięcie - nawet Anubis się uśmiechnął. Ten typ tak ma - odparł mój ojciec. - Przepraszam, że was nie sprowadziłem wcześniej, ale wszystko się trochę... - Spojrzał na Anubisa w poszukiwaniu właściwego słowa. -

Skomplikowało - podpowiedział Anubis.

Skomplikowało. Chciałem wam obojgu powiedzieć, jaki dumny z was jestem i jak bardzo bogowie są wam wdzięczni... Chwila - wtrąciła się Sadie. Podeszła pod sam tron. Ammit na nią warknęła, ale Sadie odwarknęła jej tak, że ogłupiała po-tworzyca zamilkła. -

A kim ty jesteś? - spytała. - Ozyrysem? Moim ojcem? Czy ty w ogóle żyjesz?

Tato spojrzał na Anubisa. -

A nie mówiłem? - powiedział. - Groźniejsza niż Ammit, tak powiedziałem.

Nie musiałeś nawet mówić. - Twarz Anubisa była poważna. - Nauczyłem się bać jej ostrego języka. Sadie wyglądała na oburzoną. -

Co takiego?! - zapytała.

Co do twojego pytania - powiedział tato. - Jestem jednocześnie Ozyrysem i Juliusem Kane em, jestem jednocześnie żywy i martwy, choć termin „przetworzony" byłby pewnie prawdziwszy. 525 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) Ozyrys jest bogiem zmarłych i bogiem nowego życia. Aby przywrócić go na tron... .. .musiałeś umrzeć - dokończyłem. — Wiedziałeś o tym od początku. Świadomie zgodziłeś się przyjąć w siebie Ozyrysa, wiedząc, że będziesz musiał umrzeć. Trząsłem się z wściekłości. Nie miałem pojęcia, że aż tak się tym przejmę, ale nie mogłem uwierzyć, że mój ojciec zrobił coś takiego. -

Czy to miałeś na myśli, mówiąc, że wszystko znów będzie dobrze?

Wyraz twarzy mojego ojca się nie zmienił. Nadal patrzył na mnie z dumą i radością, tak jakby zachwycało go wszystko to, co robię, łącznie z moimi krzykami. Było to wyjątkowo denerwujące. Tęskniłem za wami, Carterze - powiedział. - Nawet nie potrafię powiedzieć, jak bardzo. Ale dokonaliśmy słusznego wyboru, my wszyscy. Gdybyście mnie ocalili tam, w świecie na górze, stracilibyśmy wszystko. Po raz pierwszy od tysiącleci mieliśmy szansę na odrodzenie i szansę na powstrzymanie chaosu - dzięki wam. Na pewno był inny sposób - wykrztusiłem. - Mogłeś walczyć jako śmiertelnik, nie musiałeś... Nie musiałeś... -

Carterze, Ozyrys był za życia wielkim władcą, lecz kiedy umarł...

Stał się tysiąc razy potężniejszy - dokończyłem, przypominając sobie historię, którą tato często mi opowiadał. Mój ojciec skinął głową. Duat jest podstawą świata rzeczywistego - wyjaśnił. - Jeżeli tu panuje chaos, odbija się on echem w świecie nad nami. Wsparcie Ozyrysa w drodze do tronu to był pierwszy krok, 526 CARTER tysiąc razy ważniejszy niż wszystko, czego mógłbym dokonać w świecie tam, na górze - poza byciem waszym ojcem. A nim ciągle jestem. Poczułem, że pieką mnie oczy. Myślę, że zrozumiałem, co mi chciał powiedzieć, choć wcale mi się to nie podobało. Sadie wyglądała na jeszcze bardziej rozzłoszczoną ode mnie, ale ona wbijała wzrok w Anubisa. -

Ja mam ostry język?! - zapytała oskarżycielskim tonem.

Tato odchrząknął. Jest jeszcze jeden powód, dla którego dokonałem tego wyboru, jak się zapewne domyślacie, dzieci. - Wyciągnął rękę i u jego boku pojawiła się kobieta w czarnej sukni. Miała złote włosy, inteligentne błękitne oczy i znajomą twarz. Przypominała Sadie. -

Mama - powiedziałem.

Spoglądała to na mnie, to na moją siostrę ze zdumieniem, jakbyśmy to my byli duchami. Julius mówił mi, że bardzo wyrośliście, ale nie wierzyłam mu. Carterze, ty pewnie już musisz się golić... -

Mamo.

-

.. .i umawiać na randki...

Mamo! - Zauważyliście, jak łatwo rodzicom przychodzi przemiana z najwspanialszych ludzi na świecie w totalny obciach? Uśmiechnęła się do mnie i musiałem zmierzyć się z jakimiś dwudziestoma sprzecznymi emocjami w jednej chwili. Przez lata marzyłem o tym, żeby być znów z rodzicami, razem w naszym domu w Los Angeles. Ale nie w taki sposób: dom, który jest tylko powidokiem, z mamą, która jest duchem, i tatą... z odzysku. Czułem się tak, jakby świat umykał mi spod stóp, zamieniając się w piach. 527 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) Nie możemy wrócić, Carterze - powiedziała mama, jakby czytała mi w myślach. - Ale nic nigdy nie ginie, nawet w śmierci. Pamiętasz zasady zachowania? Minęło sześć lat, odkąd siedzieliśmy razem w salonie - tym salonie - a ona czytała mi o prawach fizyki w sposób, w jaki większość rodziców czyta bajki na dobranoc. Ale ja wciąż pamiętałem. -

Energia i materia nie mogą być tworzone ani niszczone.

-

Mogą się tylko zmieniać - dodała mama. - A czasami zmieniają się na lepsze.

Ujęła tatę za rękę i musiałem przyznać, że choć jedno było niebieskie, a drugie widmowe, wyglądali na jakoś tam szczęśliwych. Mamo. - Sadie przełknęła ślinę. Po raz pierwszy oderwała oczy od Anubisa. - Ty naprawdę... Czy to... Tak, moja dzielna dziewczynko. Moje myśli były zmieszane z twoimi. Jestem z ciebie bardzo dumna. A dzięki Izydzie czuję, że znam cię dobrze. - Nachyliła się ku niej i uśmiechnęła porozumiewawczo. - Ja też lubię czekoladowe cukierki, choć twoja babcia nigdy nie była zwolenniczką kupowania słodyczy. Sadie uśmiechnęła się z ulgą. -

Wiem! Ona jest niemożliwa!

Miałem wrażenie, że zaczną teraz plotkować przez parę godzin, ale nagle Sala Sądu zatrzęsła się. Tato zerknął na zegarek, aż zacząłem się zastanawiać, w jakiej strefie czasowej znajduje się Kraina Umarłych. -

Musimy kończyć - powiedział. - Inni na was czekają.

-

Inni? - zapytałem.

-

Ale zanim odejdziecie - prezent. - Tato skinął do mamy.

Podeszła do nas i podała mi paczuszkę wielkości dłoni owiniętą w czarny len. Sadie pomogła mi ją rozpakować, a w środku 528

CARTER znaleźliśmy nowy amulet - który wyglądał jak kolumna albo pień drzewa, albo... H - Czy to jakiś slup? - zapytała Sadie. -

To się nazywa dżed - odparł tato. - To mój symbol... Kręgosłup Ozyrysa.

-

Fuj - mruknęła Sadie.

Mama roześmiała się. -

To troszkę obrzydliwe, ale w istocie jest to potężny symbol. Oznacza stabilność, siłę...

-

Kręgosłup moralny? - podpowiedziałem.

Dosłownie. - Mama spojrzała na mnie z podziwem i znów miałem to nierzeczywiste wrażenie świata usuwającego mi się spod stóp. Nie wierzyłem, że stoję tutaj, rozmawiając z moimi, jakby nie patrzeć, nieżyjącymi rodzicami. Mama wsunęła mi amulet w dłoń. Jej dotyk był ciepły, jak dotyk żywego człowieka. Dżed oznacza również moc Ozyrysa - życie odradzające się z popiołów śmierci. Tego będziecie potrzebowali, jeśli chcecie poruszyć w innych krew faraonów i odbudować Dom Życia. -

Magom z Domu to się nie spodoba - zauważyła Sadie.

-

Nie - zgodziła się z nią radośnie mama. - Oczywiście, że im się nie spodoba.

Sala Sądu zatrzęsła się znowu. 529 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) -

Już czas - powiedział tato. - Spotkamy się znowu, dzieci. Ale tymczasem uważajcie na siebie.

-

Uważajcie też na wrogów - dodała mama.

I powiedzcie Amosowi... - Tato zamilkł na chwilę, pogrążony w myślach. - Przypomnijcie mojemu bratu, że Egipcjanie wierzą w potęgę wschodu słońca. Wierzą, że każdy ranek zaczyna nie tylko nowy dzień, ale też nowy świat. Zanim zdążyłem wymyślić, co by to mogło znaczyć, Sala Sądu znikła, a my staliśmy z Anubisem na polu ciemności. -

Pokażę wam drogę - powiedział Anubis. - To moje zadanie.

Poprowadził nas w miejsce w mroku, które nie różniło się od

innych mrocznych miejsc. Ale kiedy wyciągnął rękę, otwarły się drzwi. Oślepiło nas wpadające przez nie światło. Anubis ukłonił mi się formalnie, po czym spojrzał na Sadie z łobuzerskim błyskiem w oku. -

To było... inspirujące.

Sadie zarumieniła się i wskazała na niego oskarżycielsko palcem. Nie skończyliśmy, mój panie. Spodziewam się, że będziesz się opiekował moimi rodzicami. A następnym razem, kiedy wyląduję w Krainie Umarłych, pogadamy. W kąciku jego ust zadrgał cień uśmiechu. -

Nie mogę się doczekać.

Przeszliśmy za próg i znaleźliśmy się w pałacu bogów. Wyglądał tak, jak opisywała go Sadie na podstawie swoich wizji: wysokie kamienne kolumny, koksowniki z płonącym ogniem, gładka marmurowa posadzka, a pośrodku pomieszczenia złoto-czerwony tron. Wokół nas zgromadzili się bogowie. Wielu z nich było jedynie rozbłyskami światła i ognia. Niektórzy byli widmowymi obrazami, zmieniającymi się ze zwierzęcego kształtu 530 CARTER w ludzki. Rozpoznałem kilku: Thot pojawi! się jako rozczochrany facet w laboratoryjnym fartuchu, zanim zamienił się w chmurę zielonego gazu; Hathor, bogini o krowiej głowie, spojrzała na mnie ze zdumieniem, jakby przypominała sobie moją twarz ze spotkania w fabryce Magicznej Salsy. Rozglądałem się za Bastet, ale nadzieja mnie opuszczała. Najwyraźniej nie było jej w tłumie. Prawdę mówiąc, większości bogów w ogóle nie rozpoznawałem. -

Co myśmy rozpoczęli? - mruknęła Sadie.

Zrozumiałem, co miała na myśli. Sala tronowa była wypełniona setkami bogów, większych i mniejszych, którzy biegali po pałacu, tworząc nowe kształty i promieniejąc mocą. Cała nadprzyrodzona armia... I wszyscy gapili się prosto na nas. Na szczęście obok tronu stała dwójka starych przyjaciół. Horus miał na sobie pełną zbroję bitewną i miecz chepesz u pasa. Jego obwiedzione kohlem oczy - jedno złote, drugie srebrne - były tak przenikliwe jak zawsze. Przy jego boku stała Izyda w olśniewająco białej sukni i ze świetlistymi skrzydłami. -

Witajcie - powiedział Horus.

-

Hm, cześć - odparłem.

-

Nieźle sobie radzi ze słowami - mruknęła Izyda, a Sadie parsknęła.

Horus wskazał na tron.

Znam twoje myśli, Carterze, podejrzewam więc, co powiesz. Ale muszę cię zapytać raz jeszcze. Połączysz się ze mną? Moglibyśmy władać ziemią i niebem. Maat wymaga przywódcy. -

Mhm, słyszałem.

Byłbym potężniejszy, mając ciebie za ciało. Ty jedynie dotknąłeś powierzchni tego, czym może być magia bitewna. Możemy dokonać wielkich czynów, a twoim przeznaczeniem jest przewodzić Domowi Życia. Możesz być królem dwóch tronów. 531 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) Zerknąłem na Sadie, ale ona tylko wzruszyła ramionami. -

Nie patrz na mnie. Uważam to za okropne.

Horus rzucił jej spojrzenie spode łba, ale prawda była taka, że zgadzałem się z siostrą. Wszyscy ci bogowie czekający na polecenia, ci magowie, którzy nas nienawidzili - na myśl, że miałbym im przewodzić, robiło mi się słabo. -

Może kiedyś - odparłem. - Później.

Horus westchnął. -

Pięć tysięcy lat i nadal nie jestem w stanie zrozumieć śmiertelników. Ale... niech będzie.

Podszedł do tronu i rozejrzał się po zebranych bogach. Ja, Horus, syn Ozyrysa, obejmuję tron niebios jako moje dziedzictwo! - krzyknął. - To, co było moje, będzie moim na powrót. Czy znajdzie się ktoś, kto rzuci mi wyzwanie? Bogowie migotali i rozbłyskiwali. Kilku rzuciło gniewne spojrzenia. Któryś wymamrotał coś, co brzmiało jak „ser", chociaż to akurat mogło mi się tylko wydawać. Dostrzegłem przelotnie Sobka, a może jakieś inne krokodyle bóstwo, powarkujące w mroku. Ale nikt nie rzucił wyzwania. Horus zasiadł na tronie. Izyda przyniosła mu laskę i bicz -dwa berła faraonów. Skrzyżował je na piersi i bogowie skłonili się przed nim. Kiedy znów powstali, Izyda podeszła do nas. Carterze i Sadie Kane, zrobiliście wiele dla odnowienia Ma-at. Bogowie muszą zebrać swoją moc, a wy daliście nam czas, choć nie wiemy, jak dużo. Apopis nie będzie uwięziony na wieki. -

Obstawiałabym kilkaset lat - powiedziała Sadie.

Izyda uśmiechnęła się. Jakkolwiek by miało być, dziś jesteście bohaterami. Bogowie są wam coś winni, a traktujemy poważnie nasze długi. 532

CARTER Horus wstał z tronu. Mrugnął do mnie okiem i ukląkł przed nami. Pozostali bogowie przestępowali niepewnie z nogi na nogę, ale w końcu powtórzyli jego gest. Nawet ci, którzy mieli ognistą formę, przyćmili swoje światło. Wyglądałem chyba na nieźle oszołomionego, ponieważ Horus roześmiał się, gdy tylko się podniósł. -

Wyglądasz jak wtedy, kiedy Ziya powiedziała ci...

Oj, możemy sobie darować te wspomnienia? - przerwałem mu szybko. Wpuszczanie boga do głowy ma poważne wady. -

Idźcie w pokoju, Carterze i Sadie - powiedział Horus. - Rano znajdziecie nasz dar.

Dar? - zapytałem nerwowo, ponieważ na myśl o kolejnym magicznym amulecie robiło mi się niedobrze. -

Zobaczycie - oznajmiła Izyda. - Będziemy was obserwować i czekać.

-

To właśnie mnie przeraża - odparła Sadie.

Izyda machnęła ręką i nagle znaleźliśmy się z powrotem na tarasie rezydencji, jakby nic się nie wydarzyło. Sadie rzuciła mi tęskne spojrzenie. -

„Inspirujące".

Wyciągnąłem rękę. Amulet dżed był ciepły i przeświecał przez lniane opakowanie. -

Masz pojęcie, do czego to służy?

Zamrugała oczami. -

Co? Och, nie obchodzi mnie to. Jak ci się podobał Anubis?

-

Jak mi... wyglądał jak facet. Co z tego?

-

Przystojny facet czy śliniący się facet o psim łbie?

-

Wydaje mi się... że nie miał psiego łba.

Wiedziałam! - Sadie wytknęła mnie palcem, jakby właśnie wygrała jakiś spór. - Przystojny. Wiedziałam! 533 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) I z komicznym uśmiechem od ucha do ucha obróciła się na pięcie i wskoczyła do domu.

Moja siostra, jak już być może wspominałem, jest nieco dziwaczna. Następnego dnia dostaliśmy prezent od bogów. Kiedy się obudziliśmy, rezydencja była całkowicie odremontowana - co do najmniejszego detalu. Wszystko, czego jeszcze nie zdołaliśmy wykończyć - i co zajęłoby nam pewnie kolejny miesiąc - było już zrobione. Pierwszą rzeczą, na jaką się natknąłem, były nowe ubrania w szafie. Po chwili wahania założyłem je. Spojrzałem ze szczytu schodów w dół, gdzie Chufu i Sadie tańczyli po odnowionej Wielkiej Sali. Chufu miał na sobie nową koszulkę Lakersów i kozłował nowiutką piłką. Magiczne miotły i mopy sprzątały pokój. Sadie spojrzała na mnie z uśmiechem - i nagle na jej twarzy pojawił się wyraz zdumienia. -

Co ty... co ty masz na sobie, Carter?

Zszedłem na sam dół, czując coraz większe zawstydzenie. Dziś rano szafa zaproponowała mi kilka ubrań do wyboru, a nie tylko lniane szaty. Były tam moje stare ciuchy, świeżo z pralni: koszula zapinana na guziki, wykrochmalone spodnie khaki, eleganckie buty. Ale był jeszcze trzeci zestaw, a ja go wybrałem: sportowe buty, niebieskie dżinsy, podkoszulek i bluza z kapturem. To wszystko, hm, bawełna - odparłem. - Dobre do magii. Tato pewnie by uznał, że wyglądam trochę jak raper... Byłem pewny, że Sadie zacznie się ze mnie naśmiewać, i chciałem uprzedzić jej ciosy. Obejrzała dokładnie wszystkie szczegóły mojego ubioru. Nagle roześmiała się z absolutnym zachwytem. 534 CARTER To fantastyczne, Carter. Wyglądasz prawie jak zwykły nastolatek! A tato uznałby... Naciągnęła mi kaptur na głowę. -On uznałby, że wyglądasz jak idealny mag, bo nim właśnie jesteś. A teraz chodź. Śniadanie czeka. Właśnie się za nie zabieraliśmy, kiedy na tarasie pojawił się Amos, a zmiana w jego ubraniu była jeszcze bardziej zaskakująca niż w moim. Miał na sobie nowiutki garnitur w kolorze czekolady, a do tego dopasowany płaszcz i kapelusz. Buty miał wypastowane, okrągłe okulary lśniące czystością, włosy świeżo zaplecione z bursztynowymi paciorkami. Oboje z Sadie wlepiliśmy w niego wzrok. -

O co chodzi? - zapytał.

O nic - odpowiedzieliśmy równocześnie. Sadie spojrzała na mnie i westchnęła głęboko pod nosem, po czym wróciła do swoich parówek i jajek. Ja zaatakowałem naleśniki. Filip pluskał się radośnie w basenie. Amos przysiadł się do nas. Pstryknął palcami i jego filiżanka magicznie napełniła się kawą. Uniosłem brwi. Nie posługiwał się magią od Dni Demonów. -

Pomyślałem sobie, że wyjadę na jakiś czas - oznajmił. - Do pierwszego nomu.

Wymieniliśmy z Sadie spojrzenia. -

Jesteś pewny, że to dobry pomysł? - zapytałem.

Amos sączył kawę. Wpatrywał się w krajobraz poza East River z takim natężeniem, jakby mógł dojrzeć Waszyngton. Tam mają najlepszych magicznych uzdrowicieli. Nie odmówią proszącemu o pomoc... nawet mnie. Myślę... Myślę, że powinienem spróbować. Jego głos brzmiał słabo, jakby miał się w każdej chwili załamać. Ale i tak była to najdłuższa wypowiedź od kilku tygodni. 535 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) -

Sądzę, że to świetny pomysł - powiedziała Sadie. - Będziemy pilnować domu, prawda, Carter?

-

Aha - przytaknąłem. - Bezwzględnie.

Może mnie nie być przez jakiś czas - powiedział Amos. -Czujcie się tu jak w domu. To jest wasz dom. — Zawahał się, jakby starannie dobierał następne słowa. - Myślę też, że być może powinniście zabrać się za poszukiwania. Na świecie jest wiele dzieci z krwi faraonów. Większość z nich nie wie, kim jest. To, co wy dwoje powiedzieliście w Waszyngtonie - & ponownym odkrywaniu ścieżki bogów - może być naszą jedyną szansą. Sadie wstała i pocałowała Amosa w policzek. -

Zostaw to nam, stryjku. Mam plan.

-

To - zauważyłem - brzmi groźnie.

Amos wykrzesał z siebie słaby uśmiech. Uścisnął dłoń Sadie, a potem wstał i zmierzwił mi włosy, kierując się do środka domu. Ugryzłem naleśnika, zastanawiając się, dlaczego - w tak piękny ranek - wciąż czułem smutek i czegoś mi jakby brakowało. Podejrzewam, że kiedy tyle rzeczy nagle się naprawiło, to wszystko, czego wciąż nie było, bolało jeszcze bardziej. Sadie dziobała widelcem jajecznicę. -

Obawiam się, że prosić o więcej byłoby egoizmem.

Wlepiłem w nią wzrok i uświadomiłem sobie, że myśleliśmy o tym samym. Kiedy bogowie mówią o darach... Cóż, można mieć nadzieję na różne rzeczy, ale jak powiedziała Sadie, można popaść w chciwość. Trudno nam będzie podróżować, jeśli mamy szukać tych dzieci - powiedziałem ostrożnie. Dwójka małolatów bez opieki.

Sadie potwierdziła. -

Nie będzie Amosa. Żadnego odpowiedzialnego dorosłego. Nie sądzę, żeby Chufu się nadawał.

536 CARTER W tej właśnie chwili bogowie dodali ostatni fragment swojego daru. W drzwiach odezwał się głos: - Mam wrażenie, że poszukujecie kogoś do pracy. Odwróciłem się i poczułem, że z moich ramion spada tysiąc kilogramów smutku. Oparta o drzwi stała ciemnowłosa kobieta w kostiumie w lamparcie cętki, ze złotymi oczami i dwoma bardzo długimi sztyletami. -

Bastet! - krzyknęła Sadie.

Kocia bogini uśmiechnęła się do nas radośnie, jakby przychodziły jej do głowy wszelkie możliwe kłopoty. -

Ktoś tu potrzebował niańki?

Kilka dni później Sadie odbyła długą rozmowę telefoniczną z dziadkami Faust w Londynie. Nie chcieli rozmawiać ze mną, a ja nie podsłuchiwałem. Kiedy moja siostra wróciła do Wielkiej Sali, miała zamyślone spojrzenie. Bałem się - bardzo się bałem -że tęskniła za Londynem. -

No i? - zapytałem niepewnie.

Powiedziałam im, że u nas wszystko w porządku - odparła. - Podobno policja przestała ich nachodzić w kwestii wybuchu w Muzeum Brytyjskim. Najwyraźniej okazało się, że kamień z Rosetty nie został uszkodzony. -

Jakaś magia - skomentowałem.

Sadie parsknęła. Policja uznała, że to pewnie był wybuch gazu, jakiś wypadek. Nie szukają taty, nas też. Dziadkowie powiedzieli, że mogłabym wrócić do domu w Londynie. Za parę tygodni zaczyna się semestr. Moje kumpele Liz i Emma pytały, co się ze mną stało. 537 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) Jedynym dźwiękiem było trzaskanie ognia na palenisku. Wielka Sala nagle wydała mi się jeszcze większa i bardziej pusta. W końcu odezwałem się: -

Co im odpowiedziałaś?

Uniosła jedną brew. -

Rany, ależ ty bywasz czasem tępy. A co myślisz?''

Och. - Miałem wrażenie, że język zmienił mi się w papier ścierny. - Pewnie będzie fajnie zobaczyć koleżanki, odzyskać swój stary pokój i... Sadie szturchnęła mnie łokciem. Carter! Powiedziałam im, że nie bardzo mogę wrócić do domu, ponieważ właśnie jestem w domu. Tu jest moje miejsce. Dzięki Duat będę mogła odwiedzać przyjaciółki, kiedy tylko zechcę. A poza tym ty nie dasz sobie beze mnie rady. Musiałem się uśmiechnąć jak głupek, ponieważ Sadie kazała mi zetrzeć z twarzy tę głupią minę - ale sprawiała wrażenie zadowolonej. Podejrzewam, że wiedziała, że tym razem ma rację. Nie dałbym sobie rady bez niej. [I nie, Sadie, nie wierzę, że to powiedziałem]. Kiedy sprawy zaczynały się powoli układać i normalnieć, razem z Sadie zabraliśmy się do nowego zadania. Naszym celem stała się szkoła, którą ona ujrzała we śnie. Nie powiem wam, jaka to szkoła, ale Bastet jechała dość daleko, żeby nas tam zawieźć. Po drodze zrobiliśmy to nagranie. Siły chaosu usiłowały nas zatrzymać kilka razy. Zdarzało nam się słyszeć pogłoski, że nasi wrogowie zaczęli poszukiwać innych potomków faraonów, chcąc pokrzyżować nasze plany. Dotarliśmy do szkoły dzień przed początkiem letniego semestru. Korytarze były opustoszałe i nietrudno było dostać się do 538 CARTER środka. Wybraliśmy szafkę na chybił trafił i Sadie kazała mi ustawić szyfr. Zaczerpnąłem nieco magii i pokombinowałem z numerami 13/32/33. Po co marnować dobre hasło? Sadie wypowiedziała zaklęcie i szafka zaczęła świecić. Następnie włożyła do środka paczuszkę i zamknęła drzwiczki. -

Jesteś pewna, że tak trzeba zrobić? — zapytałem.

Przytaknęła. Szafka znajduje się częściowo w Duat. Będzie przechowywała amulet do chwili, kiedy otworzy ją właściwa osoba. -

Ale jeśli dżed dostanie się w niepowołane ręce...

Nie dostanie się - zapewniła mnie siostra. - Krew faraonów jest mocna. Amulet znajdą właściwe dzieci. Jeśli wymyślą, jak się nim posłużyć, ich magia powinna się przebudzić. Musimy mieć ufność, że bogowie zaprowadzą je wówczas do Brooklynu. Nie będziemy wiedzieć, jak je uczyć - upierałem się. - Nikt nie badał ścieżki bogów od dwóch tysięcy lat.

-

Coś wymyślimy — odpowiedziała. - Będziemy musieli.

Chyba że Apopis dorwie nas wcześniej - zauważyłem. - Albo Desjardins z Domem Życia. Albo Set złamie słowo. Albo stanie się jedna z tysięcy niedobrych rzeczy, które mogą się stać. -

Tak - odrzekła Sadie z uśmiechem. - Będzie zabawnie, co?

Zamknęliśmy szafkę i odeszliśmy. Teraz jesteśmy z powrotem w dwudziestym pierwszym nomie w Brooklynie. Zamierzamy wysłać to nagranie do kilku starannie wybranych osób i zobaczymy, czy ktoś to opublikuje. Sadie wierzy w przeznaczenie. Jeśli ta opowieść dostanie się w wasze ręce, zapewne nie będzie to bez powodu. Spróbujcie znaleźć dżed. Nie potrzeba wiele, żeby obudzić waszą moc. Prawdziwą sztuką jest nauczyć się nią posługiwać tak, żeby przy tym nie zginąć. 539 41. KOŃCZYMY NAGRANIE (NA RAZIE) Jak już powiedziałem na początku: nie wszystko jeszcze się wydarzyło. Nasi rodzice obiecali, że spotkają się znów z nami, a więc wiem, że pewnego dnia musimy znowu udać się do Krainy Umarłych, co, jak sądzę, wcale nie zmartwi Sadie, pod warunkiem że Anubis będzie w domu. Ziya gdzieś jest - prawdziwa Ziya. Zamierzam ją odnaleźć. Ale przede wszystkim chaos podnosi łeb. Apopis zbiera siły. A to oznacza, że my również musimy stać się silniejsi - bogowie i ludzie, razem, jak w dawnych czasach. Tylko w ten sposób można zapobiec zniszczeniu świata. A zatem rodzina Kane'ów ma mnóstwo roboty. Podobnie jak wy. Może zechcecie wkroczyć na ścieżkę Horusa lub Izydy, Thota albo Anubisa, a może nawet Bastet. Nie wiem. Ale cokolwiek postanowicie, Dom Życia potrzebuje nowej krwi, jeśli ma przetrwać. Carter i Sadie Kane dziękują za uwagę. Przyjedźcie do Brooklynu. Czekamy.

Od autora Większość informacji przytaczanych w tej opowieści jest prawdziwa, co każe mi sądzić, że albo dwoje narratorów, Sadie i Carter, wykonało potężną pracę badawczą, albo... ta historia jest prawdziwa. Dom Życia istniał i był przez tysiąclecia ważnym elementem egipskiego społeczeństwa. Czy istnieje do dziś - na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć. Nie ma jednak wątpliwości co do tego, że egipscy magowie byli sławni w całym starożytnym świecie, a wiele zaklęć, które rzekomo potrafili rzucać, brzmiało dokładnie tak, jak podano w tej książce. Przekazywany przez narratorów opis egipskiej magii jest również potwierdzony świadectwami archeologicznymi. Uszebti, wygięte różdżki i magiczne skrzynki przetrwały do naszych czasów i można

je oglądać w wielu muzeach. Wszystkie przedmioty i zabytki wspominane przez Sadie i Cartera naprawdę istnieją - być może z wyjątkiem czerwonej piramidy. W Dahszur, na południe od Sakkary, stoi Czerwona Piramida, ale została tak nazwana tylko dlatego, że oryginalna okładzina z białego wapienia została rozkradziona i ukazały się leżące poniżej bloki różowego kamienia. Prawdę mówiąc, jej właściciel, Snofru, byłby przerażony, gdyby wiedział, że jego piramida jest teraz czerwona - w kolorze Seta. Jeśli chodzi o magiczną czerwoną piramidę występującą w opowieści, możemy jedynie mieć nadzieję, że została zniszczona. Jeżeli w moje ręce dostaną się kolejne nagrania, poinformuję o tym. Tymczasem pozostaje mieć nadzieję, że Carter i Sadie mylą się w swoich przewidywaniach co do powstającego chaosu...

Spis treści Ostrzeżenie

6

1.

Igła i śmierć

7

2.

Eksplozja pod choinkę 23

3.

Uwięziona z kotem

4.

Porwani przez niezupełnie obcego

5.

Spotkanie z małpą

6.

Śniadanie z krokodylem68

7.

Stawiam ludzika na głowie

91

8.

Muffinka walczy na noże

112

9.

Uciekamy przed czterema facetami w spódniczkach 123

10.

Bastet zielenieje

11.

Spotkanie z ludzkim miotaczem ognia 139

12.

Skok przez klepsydrę

13.

Oko w oko z potwornym indykiem

15.

Boskie przyjęcie urodzinowe

16.

Jak Ziya utraciła brwi

17.

Okropna podróż do Paryża

18.

Wściekle nietoperze

19.

Piknik na skraju nieba 247

35 45

55

131

150

179

194

225

212

155 14- Mało brakowało, a zabiłby nas Francuz 167

20.

Wizyta u gwieździstej bogini

261

21.

Ciocia Kicia rusza z pomocą

271

22.

Leroy i Szafka Przeznaczenia

282

23.

Ostatni egzamin profesora Thota

293

24

Niszczę niebieskie zamszowe buty

313

25.

Wygrywamy wycieczkę do krainy śmierci

26.

Na pokładzie „Egipskiej Królowej"

27.

Demon z darmowymi próbkami 354

28.

Randka z bogiem papieru toaletowego 364

29.

Ziya umawia się na rendez-vous

30.

Bastet dotrzymuje obietnicy

31.

Doręczam list miłosny 412

32.

Miasto Krzyży 421

33.

Wchodzimy w salsowy biznes 437

34.

Przejażdżka z Bryłkiem 448

35.

Mężczyźni pytają o drogę (i inne oznaki nadciągającej apokalipsy)

36.

Nasza rodzina wyparowuje

37.

Leroy się mści 473

38.

Dom jest w Domu

39.

Ziya wyjawia mi sekret 488

40.

Psuję dość ważne zaklęcie

41.

Kończymy nagranie (na razie) 518

Od autora on.pl

541

329

337

386 396

461

481

499

454