Krystyna Mirek - Droga do marzen -

Spis treści

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Rozdział 26

Rozdział 27

Rozdział 28

Rozdział 29

Rozdział 30

Rozdział 31

Rozdział 32

Rozdział 33

Rozdział 34

Rozdział 35

Rozdział 36

Rozdział 37

Rozdział 38

Projekt okładki i stron ty tułowy ch: Bogusława Chmielewska Redakcja: Marta Stęplewska Korekta: Top Level Edit Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może by ć powielana, ani rozpowszechniana za pomocą urządzeń elektroniczny ch, mechaniczny ch, kopiujący ch, nagry wający ch i inny ch, bez uprzedniego wy rażenia zgody przez właściciela praw. Copy right © Kry sty na Mirek 2013 ISBN 978-83-7229-396-1 Łódź 2014 Wydawnictwo JK ul. Krokusowa 1-3, 92-101 Łódź tel. 42 676 49 69, fax 42 646 49 69 w. 44 www.wy dawnictwofeeria.pl Konwersję do wersji elektronicznej wy konano w sy stemie Zecer.

Rozdział 1

Jest wiele powodów, dla który ch poczy nają się dzieci. Różne są też w dzisiejszy ch czasach metody. Konstancja Dobrowolska poczęła się w trady cy jny sposób, a w noc kiedy to się stało, nad krakowskimi Plantami świeciły wszy stkie gwiazdy i wiatr szumiał w gałęziach. Dziewczy nka urodziła się zdrowa i śliczna, a jednak kiedy jej tata wy nosił zawiniątko z noworodkiem z oddziału położniczego, płakał, a ręce tak mu się trzęsły, że nie mógł nacisnąć pilota na kluczy ku samochodowy m. W ty m samy m czasie mama łkała, leżąc w szpitalny m łóżku. Uspokoiła się dopiero po sporej dawce leków. Dziecko rosło w dość chłodnej atmosferze, choć materialnie niczego mu nie brakowało. To, co miało by ć początkiem wielkiego szczęścia, stało się pierwszy m krokiem do ży cia w świecie fałszy wy ch uśmiechów i pusty ch, nieszczery ch rozmów. Odkąd Jerzy Dobrowolski przy niósł swoją upragnioną córeczkę do domu, nic już w jego ży ciu nie by ło takie, jak dawniej. • – Ups, przepraszam – zawołała beztrosko Konstancja, sekundę po ty m jak wpadła z całą siłą na jakiegoś niepozornego mężczy znę. Ten obrócił się wokół własnej osi, ale zanim zdąży ł się zorientować, co się stało, ona by ła już daleko. Miała naprawdę szy bkie rolki. A dzisiaj dodatkowo dobry humor niósł ją jak na skrzy dłach. Slalomem wy mijała spacerujący ch parkowy mi uliczkami ludzi. Słońce praży ło jej prosto w twarz, ale pęd powietrza chłodził policzki, więc czuła się doskonale. Wy jechała z parku na chodnik i ścieżką rowerową szusowała przed siebie. Spieszy ła się. Joachim już od godziny czekał na basenie i pewnie by ł zły. Ale nie okaże tego – pomy ślała butnie. – Zby t mocno mnie kocha. Zatrzy mała się przed przejściem przez ruchliwą ulicę. Stojący przy krawężniku przechodnie spoglądali na nią z ciekawością. Wy glądała dobrze i wiedziała o ty m. Ani jedna kropla potu nie śmiała spły nąć po jej pokry ty m najlepszy m anty perspirantem ciele, drogi puder w kremie również trwał niewzruszenie na policzkach, makijaż permanentny dawał poczucie bezpieczeństwa, a zagęszczone w najlepszy m salonie rzęsy rzucały zalotne spojrzenia. Przechodzący chodnikiem chłopak obejrzał się, zafascy nowany tak bardzo, że dopiero w ostatniej chwili zauważy ł stojącą przy krawężniku latarnię i ledwie zdołał ją wy minąć. Konstancja uśmiechnęła się. Uwielbiała to uczucie. Rzucić ty lko jedno starannie wy pracowane spojrzenie i mieć pewność całkowitego zwy cięstwa. To nieważne, ile lat miał ten mężczy zna, czy by ł żonaty, zakochany lub zaręczony. Potrzebowała zaledwie kilku chwil, by wy wrócić jego ży cie do góry nogami. Ile masz lat? – py tało spojrzenie przejeżdżającego obok niej rowerzy sty. Ludzie nigdy nie potrafili tego prawidłowo oszacować.

Lubiła mówić, że szesnaście, choć naprawdę miała dwadzieścia trzy. Ale trzeba ją by ło znać o wiele dłużej, by się tego domy ślić. Wszy stko można kupić. Także wieczną młodość. Trzeba mieć ty lko dużo czasu i górę pieniędzy. Miała jedno i drugie. Dzięki układowi z rodzicami: ona miała pod dostatkiem czasu, a rodzice pieniędzy. Światło zmieniło się na zielone i Konstancja przejechała z wdziękiem na drugą stronę ulicy. W plecaku po raz kolejny zadzwonił telefon. Stęskniony Joachim – domy śliła się i postanowiła nie odbierać. Szkoda czasu. Im szy bciej dotrze na miejsce, ty m lepiej. Chłopak szy bko zapomni o stresie, a ona wy nagrodzi mu każdą minutę spóźnienia. By ła to jedna z ty ch rzeczy, które potrafiła robić doskonale. Spośród wszy stkich chłopaków, którzy polowali na córkę bogatego biznesmena już od wczesny ch klas szkoły podstawowej, Joachim by ł pierwszy m, którego odważy ła się pokochać. Zasadniczo starała się unikać głębszy ch relacji, po ty m jak już w przedszkolu usły szała, że dzieci tak naprawdę nie lubią jej, ty lko zabawki, który mi pozwala się im bawić. Bolało do dzisiaj. Ale Joachim nie chciał jej zabawek, miał swoje. Nie zależało mu także na znajomościach ojca, ponieważ jego tata miał takie same, a kto wie, może nawet większe. Po raz pierwszy Konstancja czuła się naprawdę bezpiecznie. Jednak nawet ten udany związek nie odgry wał w jej ży ciu dominującej roli. Zasadniczo uważała, że miłość to rzecz przereklamowana przez łzawe romanse i filmy, które generują niezłe zy ski, ale niewiele mówią o ży ciu. W realu by ło to owszem nawet dość przy jemne uczucie, przy datne w wielu sy tuacjach, ale nie widziała powodu, żeby nadawać mu jakąś szczególną rangę. Miłość to po prostu taki sam składnik ży cia jak jedzenie, picie czy poranna gimnasty ka. Konieczny dla zdrowia i pełni ży cia, ale niewart żeby się nim jakoś przesadnie przejmować. Wiedziała, co mówi, w wieku dwudziestu trzech lat miała już za sobą trzy nastu chłopaków oraz dwóch narzeczony ch. Telefon dzwonił bez przerwy. Konstancja uśmiechnęła się na samą my śl o ty m, jak bardzo Joachim będzie stęskniony. To zapowiadało, że wieczór będzie przy jemny, a nawet rozkoszny. I o to chodzi – ucieszy ła się. Przejechała kolejne skrzy żowanie na czerwony m świetle i, machając radośnie trąbiący m kierowcom, bez trudu wy minęła stojący ch przy przejściu pieszy ch, po czy m znalazła się na drugim końcu ulicy. Podjechała pod drzwi luksusowego hotelu. Uśmiechnęła do znajomego portiera i na rolkach wjechała do bły szczącego wnętrza. Nikt z obsługi nie skomentował tego faktu ani słowem, chociaż kółka zostawiały widoczne smugi na wy polerowanej podsadzce. Recepcjonistka w milczeniu nacisnęła odpowiedni guzik i wezwała sprzątaczki. – Ty lko szy bko i dy skretnie – szepnęła, kiedy się pojawiły. – To nie jest odpowiednia pora na czy szczenie holu. Dziewczy ny, rozglądając się czujnie, bły skawicznie polerowały na kolanach brudne smugi. Hotel miał bły szczeć non stop, takie wpadki techniczne musiały by ć niewidoczne dla gości. Konstancja obejrzała się, zarejestrowała kątem oka pracujące kobiety, ale nawet przez moment nie pomy ślała, że jest dla nich źródłem stresu i dodatkowy ch obowiązków. Sprzątaczki by ły stały m składnikiem jej ży cia: dy skretnie porządkowały kolejne kupowane przez rodziców domy, a także pry watne szkoły, do który ch dziewczy na uczęszczała, oraz hotele i pensjonaty, gdzie zdarzało jej się zatrzy mać. Wy dawało jej się zawsze, że są naturalny m elementem środowiska jak powietrze. Sama nigdy nie miała ścierki w dłoni. Konstancja ruszy ła prosto w stronę szklany ch drzwi, oddzielający ch hol od hotelowego spa.

Wjechała do szatni i dopiero tam zdjęła rolki. Przebrała się szy bko w kostium kąpielowy. Wrzuciła ubrania i plecak z dzwoniący m telefonem do szafki, wsunęła rolki pod ławeczkę i poszła w stronę basenu. Kontrolnie rzuciła okiem w stronę lustra, chociaż i tak by ła pewna, że wy gląda bardzo dobrze. Baza by ła zby t profesjonalnie zrobiona, by mogło dojść do wpadki. Wy pielęgnowane gibkie ciało, doskonale przy cięte włosy, profesjonalny makijaż oraz równe zęby, który ch kształt i układ od wczesnego dzieciństwa kory gował najdroższy warszawski specjalista. W rogu pod wielką palmą zobaczy ła przy jaciół. Wszy scy już by li, punktualni jak zwy kle. Rozmawiali, leżąc na leżakach. Najwy raźniej zdąży li już popły wać. – Hej, gdzie by łaś? – Joachim podniósł się na jej widok. Ciemnowłosy, trochę chudy (mama nakazy wała jej się ty m nie przejmować, bo to ponoć z wiekiem mija) uśmiechał się jak zwy kle nieśmiało, ale witał energicznie, mówił głośno i poruszał ze stanowczością zdradzającą człowieka, który wie, o co mu chodzi w ży ciu. Pocałowali się. Konstancja roześmiała się po raz ty sięczny tego dnia, który by ł jakby specjalnie stworzony do tego, by się cieszy ć. Cudowna pogoda, doskonałe towarzy stwo, a w perspekty wie wieczorna randka. Nic, ty lko się uśmiechać. – Już jestem i ty lko to się liczy – powiedziała zalotnie. Nigdy mu się nie tłumaczy ła ze swojego postępowania. Nie by ło takiej potrzeby, przy jmował spokojnie każdą jej decy zję. W gruncie rzeczy zawsze podświadomie wiedziała, że Joachim nie ma wy jścia. Musi się jej podporządkować, podobnie jak kiedy ś nauczy ciele w szkole finansowanej przez ojca, jak lekarz, który zostawiał inny ch pacjentów w połowie badania, by le ty lko zjawić się kilka minut po wezwaniu. Jak wszy scy dookoła, w taki czy inny sposób, uzależnieni od dobry ch stosunków z jej ojcem. Usiadła na leżaku. W ty m momencie w kieszeni szlafroka, który Joachim zarzucił na oparcie, zadzwonił telefon. – Joachimie, nigdy nie pracuj, kiedy wy poczy wasz, to mąci aurę. Zwłaszcza na basenie – roześmiała się Dominika, córka dy rektora banku, choć i ona zawsze miała komórkę obok siebie i potrafiła na wezwanie swojego szefa wy biec w połowie najlepszej imprezy. Robiła bły skotliwą karierę po skończony ch niedawno studiach prawniczy ch. – Osiągniesz ty le co on, to sama zobaczy sz, jak to jest – skomentował Michał, dy rektor zarządzający konsorcjum finansowego. – Ani chwili spokoju. Pracujesz, nawet kiedy śpisz – dodał ze sztucznie zbolałą miną. Konstancja uśmiechnęła się. Wszy scy wiedzieli, że Michał uwielbia swoją pracę i wpadłby w ciężką depresję na samą my śl o ty m, że ktoś mógłby go choć na chwilę zastąpić. W ty m pozornie wy luzowany m gronie przy jaciół by ła jedy ną osobą, która nie skończy ła prestiżowy ch studiów i nie podjęła pracy w firmie swojego ojca ani żadnego z jego znajomy ch. Jej plan na ży cie wy kry stalizował się już w ostatnich klasach szkoły podstawowej i w swy m zasadniczy m kształcie by ł aktualny do dnia dzisiejszego: nie przemęczać się zby tnio, dobrze się bawić, a we właściwy m czasie bogato wy jść za mąż. Pomy sł stary jak świat i skuteczny w każdej epoce. Obecnie realizowała jego drugi punkt i bardzo powoli zmierzała w kierunku kolejnego. Element kluczowy tego etapu, czy li Joachim, przy ciskał mocno telefon do policzka i słuchał właśnie w napięciu jakiegoś dłuższego monologu, nie przery wając ani słowem. Odsunął się od grupy przy jaciół i wy glądał na dość poruszonego. Musiało się wy darzy ć coś ważnego w ich rodzinny m interesie.

Konstancja westchnęła. Miała dy stans do takich spraw. Zahartowały ją lata spędzone z ojcem, który potrafił na jedno wezwanie wy biec z domu w połowie spoży wania wigilijnego barszczu, w trakcie jej urodzin, w rocznicę ślubu czy po prostu w środku nocy. Wiedziała też, że jej mąż najprawdopodobniej będzie prowadził taki sam try b ży cia. Pogodziła się z ty m – wszy stko w ży ciu ma swoją cenę. – Założę się, że to znowu jakieś interesy – westchnęła. – Nie cierpię firm, umów, polity ków, układów i ty m podobnego nudziarstwa – powiedziała do Marty, żeby trochę, tak ty lko dla zasady, pomarudzić. – Dzięki temu siedzisz teraz nad brzegiem najładniejszego basenu w stolicy – odparła jej koleżanka. – Gdy by twój ojciec nie odbierał non stop telefonów, już dawno musiałaby ś zarabiać na ży cie. A naprawdę nie wiem, co mogłaby ś robić – wy rwało jej się szczerze. – Ja też nie wiem – odparła Konstancja wesoło. – Nic mnie nie pociąga. No, może z wy jątkiem Joachima. – A twój ojciec? – Marta pochy liła się w jej stronę z ciekawością. – Dawno już chciałam o to zapy tać. Nie martwi się, że zmarnujesz dorobek jego ży cia? Konstancja nie pierwszy raz w ży ciu sły szała to py tanie. Ojciec fascy nował wielu ludzi, pragnący ch zgłębić tajemnicę jego sukcesu. Kto mógł, podpy ty wał o szczegóły jego ży cia, by ł bowiem postacią dość tajemniczą, nigdy nie udzielał wy wiadów i nie opowiadał o sobie. Konstancja stanowiła więc jedy ne źródło informacji. Przy wy kła do tego. – Jakoś się nie martwi – powiedziała lekkim tonem. – Może, podobnie jak mama, liczy na to, że dobrze wy jdę za mąż i tą starą, ale wciąż skuteczną metodą zapewnię mu godnego następcę. W końcu to nie moja wina, że jestem jedy naczką. Mogli się z matką bardziej przy kładać do patrioty czny ch obowiązków. Roześmiała się, po czy m zerwała się z leżaka i zgrabnie wskoczy ła do wody. Zawsze przery wała rozmowy, gdy ty lko poczuła taką ochotę. Nikomu to nie przeszkadzało, a w każdy m razie nikt nie zgłaszał zastrzeżeń. Kiedy wy nurzy ła się po drugiej stronie basenu zobaczy ła, że Joachim macha jej dłonią. Domy śliła się, że musi iść. No cóż, doskonała okazja, żeby go sprawdzić – pomy ślała. Większość chłopaków utrzy my wała z nią znajomość ze względu na kontakty ojca. Nawet ci z bogaty ch rodzin w taki czy inny sposób liczy li na jakieś korzy ści. Można by ło łatwo sprawdzić, czy kandy dat ma jakieś ukry te intencje. Ci sterowani przez rodziców w niczy m jej się nie sprzeciwiali. Bali się. Podpły nęła do brzegu i oparła się wdzięcznie na łokciach. Joachim przy jrzał jej się uważnie, jakby ją widział po raz pierwszy w ży ciu. Miał bardzo dziwną minę. Sy tuacja wy dawała się wręcz stworzona do przeprowadzenia testu. – Muszę iść – powiedział zgodnie z jej przewidy waniem. – To bardzo ważna sprawa. – Zostań – poprosiła jak dziecko i spojrzała błagalnie, świadomie go prowokując. – Nie mogę – odparł Joachim stanowczo. – Nalegam bardzo mocno. Jeśli naprawdę mnie kochasz, zostań. – Doskonale grała rozkapry szoną dziedziczkę, nie musząc się przy ty m nawet wy silać. – Nie mogę – powtórzy ł. – Będę naprawdę zła – ostrzegła go poważny m tonem – i nie wiem, czy ten biznes, do którego

tak pędzisz, wy nagrodzi ci to choć w części. Zastanów się. Ku jej zaskoczeniu Joachim ani chwili się nie wahał. Niczego nie tłumacząc, pochy lił się i bardzo mocno ją pocałował. – Cześć – powiedział. – By ło naprawdę miło – dodał bez sensu, bo tego dnia nie zdołali nawet porozmawiać, o inny ch rozry wkach nie wspominając. Nie zdąży ła skomentować tego faktu nawet jedny m słowem, bo mężczy zna odwrócił się i szy bko poszedł w stronę szatni. Konstancja trwała w lekkim oszołomieniu. Z jednej strony wy nik ekspery mentu by ł pozy ty wny. Joachim kochał ją naprawdę, skoro się nie bał się jej sprzeciwić. Najwy raźniej nie liczy ł się z instrukcjami rodziców, że nie należy dziewczy ny drażnić z obawy przed gniewem ojca. Ale z drugiej strony, niepokoiło ją, że zbuntował się tak łatwo, zlekceważy ł jej wolę, jakby to by ło zupełnie normalne zachowanie. Westchnęła, puściła wy łożony pły tkami brzeg basenu i popły nęła z powrotem. Nie miała pojęcia, co o ty m wszy stkim sądzić. Zobaczy ła jeszcze, że Mateusz Kaliski, sy n tego Kaliskiego, również wy szedł, szepnąwszy coś do ucha swojej dziewczy nie. Cokolwiek się stało, ojcowie już się najwy raźniej porozumieli i wezwali następców tronu – pomy ślała Konstancja. Musieli mieć jakieś poważne kłopoty, ale to jej nie obchodziło. Znała te historie na pamięć. Może frank poszedł w górę, a może poleciał w dół albo jakieś państwo bankrutowało i należało ratować złożone tam depozy ty bankowe. Na szczęście ona nie musiała martwić się takimi sprawami. Ojciec trzy mał ją z dala od interesów, a jej wy starczał nieograniczony dostęp do rodzinnego konta i wy godne mieszkanie z osobny m wejściem. Pły wała jeszcze dłuższą chwilę, kątem oka rejestrując, jak towarzy stwo się rozchodzi. To ją trochę zaniepokoiło. Zawróciła szy bko w stronę leżaków, żeby zapy tać, co się stało. Ich zachowanie zdecy dowanie nie by ło normalne, nawet w obliczu zawirowań w interesach. Jednak zanim dopły nęła do brzegu, ostatnia osoba już zniknęła, jak jej się wy dawało, w pośpiechu. Konstancja wy szła z wody, wy tarła się i otworzy ła drzwi do szatni. Nikogo już nie by ło, a przecież dziewczy ny zawsze potrzebowały sporo czasu, by się przebrać i wy suszy ć. Usiadła na drewnianej ławce, oparła głowę o szafkę i poczuła, że jest jej przy kro. Co się stało? Czy to miał by ć jakiś głupi wy bry k? Jak na amery kańskich filmach, kiedy bohater my śli, że wszy scy go opuścili, a oni przy gotowują przy jęcie niespodziankę? Nie miała w ty m miesiącu urodzin. Na ten dzień nie przy padała też żadna rocznica w jej związku z Joachimem. Chy ba że miały by to by ć formalne oświadczy ny, który ch spodziewała się od jakiegoś czasu. Ale tak głupio zorganizowane? To nie w sty lu Joachima, któremu bliżej by ło do dżentelmena starej daty niż organizatora głupich niespodzianek. Ubrała się i wy suszy ła włosy, cały czas zastanawiając się nad dziwny m postępowaniem przy jaciół. W końcu postanowiła o ty m zapomnieć. Stara, ale sprawdzona metoda na zmartwienia. Większość z nich pozostawiona własnemu losowi rozwiązy wała się samoczy nnie. Założy ła rolki i otworzy wszy drzwi przejechała przez nienagannie bły szczący hol, po raz drugi zostawiając na podłodze długie, brzy dkie ślady. Recepcjonistka pożegnała ją z zawodowy m uśmiechem i znów przy cisnęła odpowiedni guzik. Spojrzała na drzwi wejściowe, za który mi zniknęła córka najbardziej wpły wowego klienta i pomy ślała różne rzeczy. Żadna z nich nie nadawała się do głośnego wy arty kułowania w miejscu pracy.

Rozdział 2

Konstancja zatrzy mała się na chodniku, oparła nogę o słupek, uśmiechnęła się odruchowo do przechodzącego obok mężczy zny i pogrzebała chwilę w mały m plecaku, do którego chaoty cznie powrzucała wszy stkie rzeczy. Skąpe bikini, kosmety ki, mała suszarka oraz portfel, dający poczucie, że można rozwiązać absolutnie każdy problem. Na samy m dnie plecaka znalazła telefon. Nie lubiła tego aparatu, miał nieprakty czne menu, ale kupiła go, bo by ł w ty m sezonie najmodniejszy. Nacisnęła guzik i zobaczy ła na wy świetlaczu dwieście sześćdziesiąt nieodebrany ch połączeń. Nawet jak na nią by ł to dość zaskakujący wy nik. Poczuła lekki niepokój, kiedy okazało się, że prawie wszy stkie by ły od ojca. Chy ba w ciągu całego ży cia ty le razy do niej nie zadzwonił. Leciuteńki dreszcz przeleciał jej po plecach, ale szy bko się otrząsnęła. Machnęła władczo na przejeżdżającą taksówkę. Postanowiła wracać do domu. Odpocząć i uspokoić się. Co się, do licha, stało? Atak nuklearny na Stany Zjednoczone? Jakaś groźna epidemia? Wszędzie panował spokój, na ulicach nie by ło nawet śladu paniki. Już w samochodzie wy brała numer ojca, ale nie odbierał. To się nazy wa rodzicielska logika – pomy ślała, wrzucając telefon do plecaka. – Najpierw dzwonić do córki ponad dwieście razy, a potem nie odbierać, kiedy ona oddzwania. Wy jrzała przez okno. Za przy ciemniany mi szy bami toczy ło się zwy czajne ży cie szary ch ludzi. Nic o nim nie wiedziała, ty le co z powieści oby czajowy ch, które pochłaniała w ogromny ch ilościach. Wchodziła do księgarni i naręczami wy nosiła z niej nowości. By ło wśród niech wiele amery kańskich romansów, ale lubiła też polskie powieści o zmagający ch się z trudnościami kobietach, które dzięki pracowitości i odwadze budowały swoje ży cie po różny ch katastrofach. Dla niej by ły to właściwie powieści fantasty czne, nic w nich nie przy pominało rzeczy wistości, jaką znała. Taksówka zaparkowała pod willą i Konstancja poczuła, jak robi jej się niedobrze ze strachu. Przed domem stał zaparkowany samochód policy jny, biało – czerwona taśma oddzielała podjazd od reszty ogrodu. Dziewczy na wy supłała szy bko dwadzieścia złoty ch z portfela, trzasnęła drzwiami taksówki i pobiegła w stronę domu. Policjant zatrzy mał ją kilka metrów od wejścia. Drzwi by ły opieczętowane na całej długości biały mi taśmami. Po podwórku kręciło się kilku mężczy zn. Rodziców nigdzie nie by ło widać. – Wstęp wzbroniony. Proszę odejść – nakazał policjant stanowczy m głosem. – Ja tu mieszkam. Co się stało? – zapy tała kompletnie zbita z tropu. Policjant spojrzał na nią ze współczuciem. – Nie mogę pani pomóc. Ale poproszę prokuratora, my ślę, że on udzieli pani informacji. – Prokuratora? Czy kogoś zamordowano? – Nie. Proszę się uspokoić. O ile mi wiadomo, ty lko aresztowano. Ty lko aresztowano? Kogo? Służbę, portiera czy kierowcę? A może asy stenta ojca? Od początku

wy glądał podejrzanie. Gdzie są rodzice? My śli przelaty wały jej przez głowę jak spłoszone ptaki. Wy ciągnęła komórkę i próbowała dzwonić na zmianę do mamy i taty. Żadne nie odbierało. Spróbowała zatelefonować do Joachima, ale też bezskutecznie. Patrzy ła, jak policjant rozmawia z jakimś mężczy zną w garniturze, wskazując głową w jej kierunku. Nie miała numeru do rodzinnego prawnika i nagle pożałowała, że tak bardzo nie interesowała się tego ty pu prakty czny mi sprawami. Teraz by się przy dało kilka informacji. Mężczy zna w garniturze nadal by ł czy mś zajęty, zaczęła więc dzwonić po kolei do wszy stkich swoich znajomy ch. Nikt nie odbierał. Nie mogła się dłużej łudzić, że to zbieg okoliczności: coś się stało, coś bardzo złego. Jedny m ruchem podniosła taśmę w patrioty czny ch kolorach, którą do tej pory widziała jedy nie w serialach kry minalny ch, i pobiegła w stronę schodów prowadzący ch do wejścia do domu. W tej samej sekundzie ruszy li w jej kierunku dwaj policjanci i prokurator, który jedny m gestem dłoni powstrzy mał funkcjonariuszy i podszedł do niej. – Proszę się zatrzy mać. Nie wolno pani wchodzić dalej. Dom został zamknięty, stanowi zabezpieczenie majątkowe na czas procesu. – Ale ja tu mieszkam. Z boku jest osobne wejście do mojego mieszkania. Prokurator uniósł ty lko brwi i zajrzał do czarnej teczki, którą trzy mał w dłoni. – Z dokumentów wy nika, że jedy ny m właścicielem nieruchomości jest pan Jerzy Dobrowolski. Żadny ch informacji o wy dzielony m dodatkowy m mieszkaniu nie ma w księgach wieczy sty ch. – Formalnie nie ma, ale w rzeczy wistości w domu taty znajduje się moje mieszkanie i wszy stkie rzeczy. Także osobiste. – Przy kro mi. W świetle prawa nic tu do pani nie należy. Konstancja poczuła, jak robi jej się słabo. – Jak to nie należy ? W ży ciu nie sły szałam głupszego tekstu! Gdzie są moi rodzice? Gdzie tata? On wszy stko panu wy jaśni. – Pani ojciec został aresztowany dwie godziny temu – odparł spokojnie prokurator, najwy raźniej uodporniony na emocjonalne reakcje. – Co do miejsca poby tu jego żony nie mamy żadny ch informacji. Nie jest podejrzana w sprawie. – Ojciec aresztowany ? Chy ba wam się coś pomy liło. Mój tata to Jerzy Dobrowolski, właściciel Dromeksu. To znany i szanowany człowiek. – Tak, proszę pani, mówimy o tej samej osobie. Proszę się skontaktować z jego adwokatem, z pewnością udzieli pani wszy stkich informacji. Ja mogę powiedzieć ty lko ty le, że sprawa jest poważna, a cały majątek ruchomy i nieruchomy został zabezpieczony. Nie może pani wejść do tego domu. Proszę przy jąć wy razy współczucia. – Na chrzan mi pańskie wy razy współczucia! – krzy knęła Konstancja kompletnie wy prowadzona z równowagi. – Chcę wejść do własnego domu! Nie może mnie pan wpuścić chociaż na chwilę? Muszę zabrać swoje rzeczy. – Przy kro mi. – Prokurator odwrócił się do policjantów: – Proszę wy prowadzić panią poza teren posesji. – Człowieku, nie rozumiesz, że ja tu mieszkam? – Dziewczy na zdenerwowała się na dobre. Do tego palanta nic nie docierało. – Nazy wam się Konstancja Dobrowolska – wy tłumaczy ła mu jeszcze raz, bo najwy raźniej nie pojął. – Rozumiem. Jeszcze raz zapewniam, że bardzo mi przy kro – powiedział mężczy zna i odszedł.

Policjant złapał ją za łokieć i delikatnie skierował w stronę bramy. Konstancja szarpnęła się z całej siły. – Proszę mnie nie doty kać – powiedziała zimno – bo wy toczę panu proces o molestowanie. Nie wiem, co za absurd dzieje się dookoła, ale jestem pewna, że winni tego skandalu szy bko pożałują, że wpadli na tak bezdennie głupi pomy sł jak podniesienie ręki na Jerzego Dobrowolskiego. Przeszła przez podjazd, wy szła za bramę i stanęła zdezorientowana na chodniku. Spojrzała na dom. Nie by ła z nim specjalnie związana emocjonalnie. Już w dzieciństwie nauczy ła się nie przy zwy czajać do miejsc i ludzi. Ojciec zby t często zmieniał zarówno siedziby, jak i personel. Przeprowadzki następowały szy bko i z jej perspekty wy by ły bardzo proste. Brała swoją torebkę, zakładała buty, a kierowca zawoził ją pod nowy adres. Niczego nigdy nie pakowała ani nie przenosiła. Ty m zajmowali się wy najęci tragarze ze specjalisty czny ch, bardzo drogich firm, którzy potrafili zadbać, by każdy przedmiot w jej nowy m pokoju znalazł się na właściwy m miejscu. W ty m domu rodzina spędziła ostatnie pięć lat. Każdy w swoim skrzy dle, składający m się z kilku pokoi, łazienki, obszernej garderoby i słonecznego tarasu. Spoty kali się przy posiłkach, oczy wiście jeżeli nie stały im na przeszkodzie jakieś umówione terminy. Czasem nie widy wali się ty godniami. Konstancja nie miała pojęcia, jak często jej rodzice ze sobą rozmawiali. Nigdy się nad ty m nie zastanawiała. Kolejny raz spróbowała zadzwonić do mamy. Dlaczego ona nie odbiera? Przecież jeżeli coś się stało z ojcem i rzeczy wiście został aresztowany, to mama powinna się z nią skontaktować już dawno. Chy ba że o niczy m nie wie. W takim przy padku należało ją jak najszy bciej o wszy stkim zawiadomić. Ty lko jak to zrobić? Gdzie ona, do licha, może by ć? Konstancja nic nie wiedziała o planach matki na dzisiejszy dzień, o ewentualny ch znajomy ch czy ulubiony ch miejscach też niezby t wiele. Od dawna miała swoje ży cie i z rodzicami rozmawiała sporady cznie. Westchnęła i zastanowiła się, co dalej robić. By ła głodna, od rana nic nie jadła, a pły wanie zaostrzy ło jej apety t. Bez żalu porzuciła więc skomplikowane rozważania i postanowiła w pierwszej kolejności zadbać o własny komfort. W głębi serca ży wiła mocne przeczucie, że kiedy wróci do domu za pół godziny, sprawa będzie już nieaktualna. Wy ciągnęła z plecaka miękkie baleriny, zdjęła rolki, bez żalu porzuciła je pod bramą i ruszy ła szy bko w stronę najbliższej restauracji. Weszła do luksusowego klimaty zowanego wnętrza i z ulgą usiadła na wy godny m krześle. Potrzebowała chwili odpoczy nku. Kelner podszedł po niezwy kle, jak na standardy tego miejsca, długiej chwili. – Witam panią. – Mężczy zna uśmiechnął się ze starannie odmierzony m entuzjazmem, znacznie skromniejszy m niż zwy kle. Dobrze znał Konstancję, by wała tu czasami z ojcem, gdy ten przy pomniał sobie o rodzicielskich obowiązkach i w jeden wieczór próbował nadrobić zaległości z cały ch ty godni. – Zanim przy jmę zamówienie – powiedział uprzejmie kelner – muszę z przy krością poinformować, że nasz terminal płatności elektroniczny ch uległ awarii i przy jmujemy wy łącznie gotówkę. – Ukłonił się i uśmiechnął szeroko. – Pewnie szy bko naprawicie – odpowiedziała dziewczy na. – Z pewnością – zgodził się kelner. – Ale na razie przy jmujemy ty lko płatność w gotówce – powtórzy ł.

Konstancja spojrzała do portfela. Nigdy nie wiedziała, ile pieniędzy ma przy sobie. Wśród liczny ch wizy tówek i mały ch żółty ch kartek ze sprawami, które miała zamiar załatwić kiedy przy jdzie jej ochota, zobaczy ła dwa zmięte stuzłotowe banknoty. Na obiad powinno starczy ć. Zamówiła pieczeń cielęcą w sosie borowikowy m, francuską zupę cebulową i czekoladowy suflet. Zestaw by ł bardzo kalory czny, ale potrzebowała sił. Dłuższą chwilę czekała na realizację zamówienia, starając się nie my śleć o problemach, które zostały za drzwiami restauracji. Sy tuacja by ła tak bardzo absurdalna, że uznała, iż roztrząsanie jej nie ma żadnego sensu. Problem rozwiąże się sam, jak wszy stkie inne do tej pory. Z przy jemnością i uznaniem spojrzała na dzieło sztuki, które kelner postawił przed nią na nieskazitelnie czy sty m obrusie. W jasnobrązowy m kamionkowy m naczy niu, zapieczona na złoty kolor, zawrotnie pachniała zupa cebulowa. Po chwili dołączy ła do niej idealnie uduszona cielęcina w towarzy stwie borowików, sałat i kaszy gry czanej. Delikatny suflet uzupełnił tę sy mfonię smaków czekoladową nutą. Jadła powoli, próbując po kilka kęsów kolejny ch dań. Większość jedzenia zostawiła na półmiskach. Wy piła jeszcze na koniec delikatną latte, uregulowała rachunek, dała kelnerowi pięćdziesiąt złoty ch napiwku i w ten sposób pozby ła się całej gotówki. Wy szła na tonącą w słońcu ulicę i wzruszy ła ramionami, jakby chciała strącić gromadzący się na nich ciężar. Nie miała pomy słu, co powinna zrobić, ale nie zamierzała przy znać się do tego nawet przed sobą. Wróciła pod dom. Niestety, nic nie wskazy wało na to, by problem sam się rozwiązał. Zamkniętą bramę również opieczętowano. Na drzwiach domu białe taśmy wskazy wały wy raźnie, że nic się nie zmieniło. Póki co absurd trwał. Policjantów już nie by ło, zniknął też prokurator, ale sy tuacja wy glądała coraz gorzej. Konstancja postała chwilę pod bramą, po czy m zawróciła powoli tą samą co wcześniej, drogą. Minęła stoliki przed restauracją, w której jadła obiad, i zobaczy ła tego samego kelnera, przy jmującego kartę płatniczą od jakiegoś klienta. Naprawili – pomy ślała, ale jakaś część jej świadomości zaniepokoiła się. Zaczęła się zastanawiać, czy nie poproszono jej o gotówkę specjalnie. Nie popadaj w paranoję – skarciła się w my ślach, szy bko przeszła na drugą stronę ulicy i ruszy ła w stronę galerii handlowej. Starając się lekceważy ć niepokój, który sprawiał, że z cały ch sił zmuszała się, by nie zacząć biec, podeszła do bankomatu. Wy ciągnęła lekko ty lko drżący mi dłońmi złotą kartę Visa. To by ł jej najlepszy przy jaciel, wierny w każdej sy tuacji, lekarstwo na wszy stko. Nie by ło problemu, którego ta karta nie mogłaby rozwiązać. Oprócz nieograniczonego dostępu do konta ojca, na który m znajdowała się tak wielka ilość pieniędzy, że choćby cała rodzina codziennie szastała nimi od rana do wieczora i tak wszy stkich nie zdołaliby wy dać, karta zawierała mnóstwo różnego rodzaju ubezpieczeń i dodatkowy ch usług. Włoży ła magiczny plastik do bankomatu i zaczęła wy kony wać kolejne czy nności, które miały ją uspokoić, utwierdzić w przekonaniu, że świat nie wy leciał z orbity i nadal kręci się wokół własnej osi, czy li pieniędzy. Postanowiła wy brać największą ilość gotówki, jaką ty lko mogła otrzy mać. Potrzebowała sporego rulonu banknotów, by znów poczuć się pewnie. Podała PIN, wpisała kwotę i po kilku sekundach wy świetlił się na ekranie bankomatu komunikat, jakiego nie widziała jeszcze nigdy w ży ciu. „Brak środków na koncie”. Wpatry wała się dłuższą chwilę w ten niezrozumiały tekst, a za jej plecami formowała się coraz dłuższa kolejka. Odeszła na bok, wzięła głęboki oddech i jeszcze raz ustawiła się w ogonku do bankomatu. Kolejna próba zakończy ła się tak samo. Wy ciągnęła z portfela drugą kartę i po chwili znów zobaczy ła na ekranie ten sam

komunikat. Czekający za jej plecami ludzie zaczęli wy dawać znaczące chrząknięcia. Zrezy gnowała z dalszy ch prób. Pozostałe trzy karty, które posiadała, również by ły przy pisane do kont ojca. Jeżeli rachunki bankowe zostały zablokowane, nie by ło sensu ich szturmować. Konstancja uśmiechnęła się i odegnała niepokój. Prokurator może się łudzić, że jest spry tny, ale jego działania nie są w stanie zagrozić córce Jerzego Dobrowolskiego, człowieka dostatecznie inteligentnego, by zadbać o plan awary jny i przy gotować rodzinę na wy padek nieprzewidziany ch kłopotów. Już od lat oprócz oficjalny ch kont, firmowy ch i pry watny ch, istniały też ściśle tajne, wy łącznie na hasło. Wy starczy ło pójść do odpowiedniego oddziału banku i podać kombinację cy fr, aby dostać się do złożony ch tam zasobów. Proste. Stanęła na chodniku i odruchowo podniosła dłoń, by dać znak taksówkarzowi. Podjechał bły skawicznie, zdusiła więc w zarodku głupią my śl, że nie ma pieniędzy. Ma oczy wiście, ty lko musi skorzy stać z odpowiedniego konta. Stanęła pod bankiem i poprosiła kierowcę, by chwilę zaczekał. Podeszła do specjalnego stanowiska dla uprzy wilejowany ch klientów i poprosiła o możliwość wy płaty pieniędzy z konta. Pracownik wpisał dane, a Konstancja wstukała hasło i spokojnie czekała. Czerwony napis „Brak środków” zaskoczy ł ją bardziej niż prokurator na podwórku. Niemożliwe. O ty m koncie wiedziała ty lko mama. Dziewczy na uspokoiła się. Widocznie matka już zadbała o zabezpieczenie ich losu. Dla pewności Konstancja sprawdziła jeszcze dwa pozostałe konta i skry tkę. Ziejąca pustką metalowa skrzy nka utwierdziła ją ty lko w przekonaniu, że mama by ła szy bsza i już się wszy stkim zajęła. Nikt inny nie znał hasła. Pracownik banku stał w zapewniającej jej pry watność odległości. Musiał wiedzieć, czy ktoś się dzisiaj interesował tą skry tką, ale oczy wiście za żadne skarby nie udzieli jej informacji. Dy skrecja by ła podstawą działania tej insty tucji. Zamknęła skry tkę, podziękowała i, eskortowana przez bankowca, przeszła z powrotem do głównego pomieszczenia. Pożegnała się i ruszy ła w stronę wy jścia, jednocześnie grzebiąc w plecaku w poszukiwaniu telefonu. Nagle przez szerokie przeszklone drzwi zobaczy ła taksówkarza miarowo maszerującego wzdłuż schodów, tam i z powrotem i co chwila zerkającego w stronę wejścia. W ostatniej chwili schowała się za automat do kawy, zanim kierowca ją zauważy ł. Zatelefonowała do mamy. Wsłuchiwała się w ry tmiczne ciągłe sy gnały, a nowo obudzona część jej świadomości już wiedziała, że nikt nie odbierze tego połączenia. Analizowała fakty z zimną precy zją i podsuwała gotowe wnioski. Ta sy tuacja nie by ła normalna. Mama już dawno powinna do niej zadzwonić. Najwy raźniej od jakiegoś czasu wiedziała, co się stało. Dlaczego nie zatroszczy ła się w pierwszej kolejności o własną córkę? Dlaczego nie reagowała na jej próby nawiązania kontaktu? Przez moment Konstancji zrobiło się zimno, a zupełnie zapomniane uczucie strachu ścisnęło jej gardło. Ostatni raz w ży ciu bała się, mając dziewięć lat. By ło to na obozie harcerskim. Ale wtedy wy starczy ł jeden telefon i w ciągu dziesięciu minut komendant obozu wsadził ją do własnego samochodu i odwiózł do Warszawy, choć by ł środek nocy, a do pokonania mieli cztery sta kilometrów. Córce głównego sponsora obozu nikt nie ośmielił się sprzeciwić. Na samo wspomnienie tamtej sy tuacji dziewczy na uspokoiła się. Lista kontaktów w telefonie nie ograniczała się przecież do jednej pozy cji. Zaczęła wy bierać kolejne numery, ale ciągle sły szała ty lko monotonny sy gnał nieodbierany ch połączeń. Nie dodzwoniła się nawet do kierowcy, który zawsze miał włączony zestaw głośnomówiący i reagował naty chmiast, kiedy ty lko się go wezwało.

Strach znów podpełznął jej pod gardło, a nowo obudzona świadomość logicznie podpowiadała, że wszy scy już wiedzą i nikt nie ma ochoty pomóc jej w tej trudnej sy tuacji. Wy jrzała przez szklane drzwi i zobaczy ła taksówkarza pokonującego kolejny raz trasę wzdłuż schodów. Odczekała, aż mężczy zna odwróci się i ruszy w drugą stronę, po czy m biegiem opuściła wnętrze budy nku, przeskoczy ła schody i schowała się za rogiem budy nku. Serce biło jej mocno, a dłonie by ły mokre od potu. Szy bko weszła w głąb bocznej uliczki, a potem kilkakrotnie skręcając, uciekała dalej. Bała się o wiele bardziej niż wtedy na obozie. Jej ogłupiony bezstresowy m wy chowaniem umy sł nie zanikł jeszcze całkowicie i, niestety, wy brał sobie ten właśnie najmniej odpowiedni moment, by się obudzić i pokazać, jak zimno potrafi działać. Twardo podsuwał Konstancji wniosek, że znalazła się w bardzo trudny m położeniu. Dziewczy na zatrzy mała się w końcu zdy szana i kolejny raz zby ła racjonalne argumenty. By ło jeszcze wiele możliwości ratunku, który ch nie wy korzy stała. Postanowiła jechać do prawnika reprezentującego ojca i jego firmę. Od tego należało zacząć. Mecenas Rudzki pewnie miał dostęp do inny ch tajny ch kont i nie do końca legalny ch skry tek. Łączy ła ich z ojcem niejedna tajemnica. Ale przede wszy stkim będzie musiał udzielić jej pomocy oraz wy jaśnień. Należało to do jego standardowy ch obowiązków. Wróciła tą samą drogą pod bank. Kiedy zbliży ła się do budy nku, ostrożnie wy chy liła głowę zza rogu, by z ulgą stwierdzić, że kierowca odjechał. Wy szła godnie z zaułka, wy soko unosząc brodę, i skierowała się na pobliski postój taksówek. Musiała to zrobić, choć nadal nie miała pieniędzy. Jak niby inaczej miała dostać się do kancelarii prawnej, która mieściła się na drugim końcu miasta?

Rozdział 3

Wiatr lekko poruszał gałęziami drzew rosnący ch długim szpalerem wzdłuż cmentarny ch alejek, a ptaki śpiewały nad maleńkimi prostokątny mi grobowcami, dokładnie tak samo pięknie jak w parkach i ogrodach pełny ch bawiący ch się dzieci. Pszczoły brzęczały, słoneczne sielskie popołudnie na wsi chy liło się ku wieczorowi. Z zamknięty mi oczami można by ło udawać, że wszy stko jest tak jak by ć powinno. Miłość oznacza zaufanie i poczucie bezpieczeństwa, a świat jest miejscem, które zna i rozumie. Ania uniosła powieki i spojrzała na złożone na kolanach dłonie. Na gładkiej jeszcze skórze pojawiła się niedawno pierwsza brązowa plamka. Babcia Ludwika miała ich na swoich dłoniach dziesiątki. By ły znakiem upły wający ch lat. Ania westchnęła, wciąż czuła się młoda, wciąż by ła przekonana, że jeszcze ze wszy stkim zdąży. Ale czas dy skretnie wy sy łał jej pierwsze sy gnały, że ży cie pły nie i jeśli nie spróbuje by ć szczęśliwą teraz, to kto wie, czy w ogóle jeszcze kiedy kolwiek będzie. Jestem szczęśliwa – mówiła sobie ze znużeniem. – Mam wprawdzie pięć dodatkowy ch kilogramów i ranę w sercu, ale też troje udany ch dzieci, rozsądnego, kochającego męża, stałą pracę, domek na wsi, zdrowie i grono znajomy ch. Ty m wszy stkim czas pokry wał przez lata pustkę po tamtej tragedii, jak woda nanosi piasek na nową plażę. Ania często się śmiała i nie by ło w ty m fałszu. Kochała swoje dzieci i cieszy ła się ich radościami. Ale nigdy nie zapomniała. Przy najmniej raz w ty godniu przy chodziła na cmentarz i pielęgnowała grób obcego, zapomnianego przez bliskich dziecka, bo nie dane jej by ło pochować swojej córeczki. Jej by ły narzeczony miał zorganizować pogrzeb, ale nigdy się nie dowiedziała, kiedy i gdzie to się odby ło. Nie potrafiła też, mimo wielkich starań, pokochać swojego męża, Pawła. By ła dla niego dobra, bo troszczy ł się o dzieci. Dzięki niemu miała prawdziwą rodzinę i z wdzięczności za to dbała o niego z czułością. Ale nie kochała. Ta część jej serca, która odpowiada za relacje z mężczy znami, obumarła, kiedy jej narzeczony zniknął bez słowa wy jaśnienia. Nie sądziła, by kiedy kolwiek miało się to jeszcze zmienić. Minęło już tak wiele lat, iż przestała liczy ć nawet na zwy kłą w takich przy padkach pociechę, że czas uleczy rany. Pochy liła się nad grobem i pogłaskała dłonią gładkie płatki kwiatów, jakby to by ł policzek córeczki. Wszy scy mówili: jeszcze wy jdziesz za mąż, urodzisz dzieci, zapomnisz. Ale to nieprawda, że jedno dziecko można zastąpić inny m. Każde ma swoje własne miejsce w sercu i każde kocha się tak samo mocno. Śmierć tej dziewczy nki, będącej owocem prawdziwej miłości, zabrała z jej ży cia wszy stko, co ważne. Zaufanie do ludzi, wiarę w miłość, a także mężczy znę ży cia. Nie widziała go od ponad dwudziestu lat, ale wciąż kochała tak samo mocno. Nic na to nie pomagało. Ani religia, ani modne terapie, ani książki psy chologiczne czy rozsądne argumenty. Nic. Czasem wy dawało się jej, że ży cie ma smak tektury. Wszy stkie jego aspekty, prócz dzieci, by ły mdłe,

suche i szare. Pewien dziennikarz py tał kiedy ś w programie śniadaniowy m, jak długo kobieta może ży ć ty lko dla dzieci. Ona już znała odpowiedź. Długo, proszę pana, by wa, że całe ży cie. Wstała i ruszy ła w stronę domu. Okolica by ła wy jątkowo urokliwa. Kto chociaż raz przy jechał tutaj z tłocznego, zakurzonego Krakowa, zaczy nał się rozglądać za jakąś nieruchomością do zakupienia. A potem przeży wał ciężki szok, odkry wszy, że na wsi nie zawsze jest tak sielsko. By wają też pełne błota jesienne ty godnie, długie metry dróg do własnoręcznego odśnieżania i czas dojazdu karetki pogotowia w pory wach do półtorej godziny. Jej samej wprawdzie żaden z ty ch elementów nie zaskoczy ł, ale by ła świadkiem zabawny ch, a czasem przerażający ch sy tuacji, kiedy znajomi walczy li z naturą, pojęcia nie mając, jak się do tego zabrać. Widać już by ło dom. Brązowy drewniany płot, zrobiony przez Pawła, spadzisty dach i dwie trady cy jne kolumienki na ganku. Bzy w ogrodzie już kwitły, a kwiaty w doniczkach na parapetach otwierały kolejne pąki. Paweł z dziećmi grał w piłkę, z dala sły chać by ło ich okrzy ki. Sielankowa wizja. Wiedziała, że ma wszy stko, czego zawsze pragnęła, by ła za to wdzięczna i doceniała każdy dar. Kochała swoją rodzinę i nigdy nie podniosła głosu na męża. Ale nic nie mogła poradzić na to, że jedno z ty ch uczuć nie by ło spontaniczne, kontrolowała je jej żelazna wola. Zawsze, nawet w najbardziej inty mny ch chwilach, trzy mała na wodzy swoje my śli i uczucia, bo wiedziała, że jeśli choć na moment zamknie oczy i podda się nastrojowi chwili, naty chmiast pojawi się twarz tamtego, jego dłonie i usta. Czuła się wtedy okropnie. Jakby jej mąż by ł ty lko narzędziem do zaspokajania fizy czny ch potrzeb, przedmiotem. Dlatego nie pozwalała sobie na spontaniczność. Doskonale udawała, tak jak ty lko kobiety potrafią. Mężczy źni nie są w stanie na dłuższą metę grać, niektóre ich reakcje są zby t widoczne. Ale kobiety mogą kłamać cały mi latami, a ona by ła w ty m naprawdę dobra. Udawała szczęście, rozkosz, miłość. Podbudowy wała ego męża, prawiąc mu komplementy, i oszukiwała go, bo miała do siebie żal, że zgodziła się na to małżeństwo, mimo iż wcale Pawła nie kochała. Kiedy się poznali, by ła bardzo smutna, samotna i wciąż głęboko pogrążona w depresji poporodowej, a on bardzo szy bko się w niej zakochał. Rodzina rzuciła się na tę ledwo kiełkującą miłość jak na dar niebios. – Musisz wy jść za niego – krzy czeli wszy scy. – To taki wspaniały chłopak, twoja jedy na szansa. Paweł by ł sy mpaty czny, spokojny i ciepły. Kończy ł specjalizację w szpitalu rejonowy m i uchodził za wy marzoną partię. Nie wiedziała, dlaczego wy brał właśnie ją i wolał spędzać wieczory w towarzy stwie smutnej, nieobecnej duchem dziewczy ny, zamiast liczny ch wesoły ch, pełny ch ży cia kobiet, które ty lko czekały na jeden jego gest. Ania cieszy ła się jego wizy tami. Rozpraszały choć na chwilę jej ponure my śli. Czuła się przy nim bezpiecznie, bo niczego nie chciał. Zachowy wał się jak znajomy, potem przy jaciel. Czasem ją przy tulił, wziął za rękę, ale nic więcej. I nagle się oświadczy ł. By ła zby t słaba i oszołomiona, żeby prawidłowo rozeznać się we własny ch uczuciach. Pomy liła wdzięczność z miłością i dała się przekonać rodzinie, która bardzo szy bko zorganizowała wy stawny ślub i huczne wesele. Młoda para dostała piękne i drogie prezenty, bo każdemu żal by ło dziewczy ny opłakującej utracone dziecko. Wszy scy ży czy li jej szczęścia i mówili, że ślub z Pawłem to doskonały pomy sł. Uwierzy ła. Poddała się wirowi wy darzeń, pozwoliła ubrać w białą suknię i długi welon, choć naprawdę w jej sy tuacji by ło to zdecy dowanie nie na miejscu. Wetknięto jej w dłonie bukiet i poprowadzono do ołtarza. Na weselu wy piła kilka toastów i poczuła się lepiej. Po raz pierwszy od

tragedii tańczy ła i uśmiechała się. Paweł patrzy ł w nią jak w obraz, by ł bardzo szczęśliwy. Rodzina odetchnęła z ulgą. Nad ranem zostali sami w pięknie przy strojony m pokoju. Paweł zbliży ł się do niej i delikatnie przy tulił. Poczuła przy jemne ciepło rozlewające się po cały m ciele i z radością poddała się temu znajomemu uczuciu. Zamknęła oczy, a wtedy przeszy ł ją zimny dreszcz. Zobaczy ła z całą wy razistością inną twarz. Poczuła inne dłonie na swoim ciele i doty k ciepły ch warg na ustach. Wtedy do niej dotarło, że popełniła błąd. Wielki błąd. Mimo to zaraz potem zrobiła kolejny. Zamiast uciekać, spojrzała w twarz swojemu świeżo poślubionemu mężowi. By ł taki szczęśliwy, delikatny. Tak bardzo mu zależało, aby ich pierwsza noc by ła dla niej wy jątkowa. Stchórzy ła i poddała się jego staraniom. Ale oczy miała otwarte, a umy sł zimny. I tak już miało pozostać. Następnego dnia rano miała jeszcze mniej odwagi, by powiedzieć Pawłowi prawdę. Czuła z tego powodu wy rzuty sumienia, starała się więc wy nagrodzić mężowi swój brak uczuć i cały czas kłamała. A potem urodziły się dzieci i o żadny m rozstaniu czy wy znawaniu trudnej prawdy nie by ło już mowy. Nie skrzy wdziłaby ich za nic w świecie, a one bardzo kochały swojego tatę. Doszła do bramki, a dzieci pomachały jej z ogrodu. Wiedziały, gdzie by ła. Znały historię swojej siostry Anielki, ale nie lubiły, kiedy mama zby t długo siedziała na cmentarzu. Piotr, najstarszy sy n, odkąd sięgał pamięcią, zawsze się wtedy bał, choć nie wiedział dlaczego, jakby te wizy ty stanowiły zagrożenie dla rodziny. I choć by ł już dorosły, od dwóch lat studiował w Krakowie, to nadal jakieś okropne dławiące uczucie ściskało mu gardło, gdy widział, jak mama idzie powoli, kamienistą drogą z cmentarnego zagajnika. Po jej powrocie w domu zawsze panowało sztuczne oży wienie, jakby każdy swoim entuzjazmem próbował zatuszować prawdziwe uczucia. Gramy, wszy scy gramy – uświadomił sobie tego popołudnia i nie miał na my śli trzy manej w dłoniach piłki.

Rozdział 4

Kolacja dobiegała końca. – Tata zdecy duje – padło sakramentalne zdanie, który m od lat mama kończy ła swoje przemowy do rodziny, ale dzieci i tak wiedziały, że w sprawach domowy ch zgoda ojca będzie ty lko formalnością. Tata jadł, pogrążony dzisiaj w zdecy dowanie niewesoły ch my ślach, choć trzy dni niespodziewanego urlopu powinny go raczej wprawić w dobry humor. Zawsze do tej pory tak by ło. Ty m razem słuchał w milczeniu planów mamy, ale nie patrzy ł na nią ze zwy kły m zachwy tem, ty lko ponury m wzrokiem obserwował kolorowe kanapki, od czasu do czasu gry ząc jedną z nich. – Pojedziemy wszy scy razem – entuzjazmowała się mama, a w jej głosie pobrzmiewały nuty sztucznego oży wienia. – Może w góry. Mam na oku taki jeden świetny pensjonat. My ślę, że Gabry sia mogłaby pojechać z nami. – Spojrzała na sy na, jakby mu właśnie wręczała świetny prezent. – Mamo, ja nie bardzo mogę w ty m terminie, mam trochę inny ch zobowiązań – zaskoczy ł ją sy n. – Zobowiązań? – zdziwiła się Ania. – Jakim ty języ kiem do mnie mówisz? Zajęcia się przecież skończy ły, sam mówiłeś. Do egzaminów dwa ty godnie. Przy da ci się przerwa. Piotr spojrzał na ojca. Trwało to ułamek sekundy, mama niczego nie zauważy ła, ale Natalia uważnie wpatrzona w starszego brata dostrzegła ich „my ślową pocztę”. Przekaz musiał dotrzeć i najwy raźniej został zrozumiany, bo Piotr stanowczo wy prostował plecy. – Ja nie jadę – powiedział i spokojnie wy pił ły k herbaty. Ania spojrzała z nagły m poczuciem bezradności na zgromadzoną przy stole rodzinę. Wspólne wy jazdy by ły stały m, od lat niezmienny m oby czajem. Zawsze tak spędzali każdy urlop. Trady cja by ła w ty m domu rzeczą świętą, a słowo mamy do tej pory nie podlegało żadny m dy skusjom. Ania wy raźnie nie by ła przy gotowana na jakiekolwiek zmiany. Widać by ło jej rozpaczliwe spojrzenie skierowane najpierw w stronę męża, a potem córek. – Ja też nie jadę – odważy ła się powiedzieć najmłodsza Julia. – Mam dużo nauki, niedługo klasy fikacja, poza ty m muszę załatwić kilka inny ch spraw. Zostanę w domu – dokończy ła stanowczo. – Jak to: zostaniesz w domu? – oburzy ła się Anna, jakby Julka co najmniej zagroziła, że zamierza definity wnie stoczy ć się na dno i w ten jeden weekend zmarnować wszelkie widoki na przy szłość. – Sama?! – Nie sama, ty lko ze mną – poparł siostrę Piotrek. Ania opadła na oparcie krzesła, zaskoczona ty m wspólny m buntem, milczeniem męża i dziwną atmosferą wiszącą nad stołem. Natalia również wy raźnie wy czuwała rosnące z każdą sekundą napięcie. Nie wiedziała, czy rodzeństwo działało w porozumieniu ze sobą, ale podejrzewała, że

tak. Czuła też, że tata wie o sprawie i czeka na reakcję żony. Najwy raźniej waży ły się tutaj jakieś istotne sprawy, a wy jazd by ł ty lko pretekstem. Dłonie taty lekko drżały, co zasadniczo nigdy się nie zdarzało. Jego lekarskie opanowanie nie zawodziło nawet w najbardziej dramaty czny ch okolicznościach. Między inny mi dlatego pacjenci tak bardzo go szanowali. Przy stole toczy ła się gra, w której najbardziej osamotniony m uczestnikiem by ła mama. Sy tuacja zupełnie nowa w tej rodzinie. To Ania zawsze miała ostateczny głos w każdej sprawie. Natalia poczuła, jak oblewa ją fala gorąca i postanowiła, że jej czas nadszedł. Py tanie, które chciała zadać od lat, padnie właśnie teraz. – To się świetnie składa – odezwał się niespodziewanie tata, przeszkadzając jej w realizacji planu. – Pojedziemy sami, na romanty czną wy prawę. Od lat nigdzie nie by liśmy bez dzieci. Powiedział to szy bko, na jedny m oddechu. Mama nie zdąży ła zapanować nad twarzą, na której odmalował się oczy wisty wy raz przerażenia. Tata wstał, zacisnął na moment dłonie na krawędzi stołu, ale szy bko się opanował. – Pojedziemy do Zakopanego – rzekł stanowczo i by ł to pierwszy przy padek, kiedy rzeczy wiście to on zadecy dował. Odwrócił się i podszedł do okna, nie patrząc na nikogo. Ania uśmiechnęła się odruchowo w starannie wy ćwiczony sposób, ale żołądek jej się lekko ścisnął. Dawno nie by li nigdzie bez dzieci. To prawda. Wtedy by ło zawsze najtrudniej. Za dużo czasu na rozmowę, zby t długie noce i nadmiernie leniwe poranki. Żadny ch domowy ch obowiązków, który mi można by się zasłonić. Paweł by ł inteligentny, dobrze ją znał. Odkąd dzieci podrosły i coraz więcej czasu spędzały, nie angażując rodziców, udawanie stawało się coraz trudniejsze. Zmęczenie także powodowało wzrost ry zy ka. Ale Ania by ła zdecy dowana na każde poświęcenie, by le ty lko nie dopuścić do szczerej rozmowy. Na to by ło już za późno. Paweł nigdy by tego nie udźwignął. Dzieci by ły przekonane, że ży ją w szczęśliwej rodzinie, i to by ł cel, któremu poświęciła ży cie. Nie miała zamiaru tego zmarnować. Spojrzała czujnie na sy na i córki. Wy glądali na spokojny ch i szczęśliwy ch. – Dobrze – uśmiechnęła się. – Wy bierz hotel. Wstała i podeszła do męża. Przy tuliła się i w perfekcy jny sposób stłumiła westchnienie. Nawet wzdy chać nauczy ła się wewnętrznie, bez jednego dźwięku. Miała dziwne wrażenie, że dzieci ją obserwują, i to ją zdenerwowało. Dostatecznie dużo wy siłku kosztowało ją udawanie uczuć przed mężem, żeby jeszcze musiała robić to wobec dzieci. – A wy co? – krzy knęła. – Pokoje macie posprzątane? To py tanie zawsze działało niezawodnie. Nad stołem skrzy żowały się dziwne uśmieszki, rodzeństwo najwy raźniej porozumiało się wzrokiem. – Idziemy – zarządziła Natalia, ciemnowłosa, smukła licealistka. Wstali i ramię w ramię poszli na poddasze, gdzie znajdowały się ich pokoje. Paweł wy korzy stał chwilę samotności, by pocałować żonę. Przechy liła głowę i poddała się biernie jego zabiegom. Pocałunki są potrzebne w małżeństwie, przy jmowała je więc i dawała z poświęceniem godny m świętej sprawy, jaką by ła szczęśliwa rodzina. Rodzeństwo weszło jak zwy kle do pokoju Piotrka. By ł największy i jako jedy ny posiadał balkon, którego najmłodsza Julia zawsze zazdrościła bratu, uważając, że to skrajne marnotrawstwo, skoro on i tak się tam nie opala. Przesunęli ubrania zalewające cały tapczan i sterty papierzy sk pokry ty ch niekończący mi się wzorami. Usiedli w trójkę w poprzek łóżka, jak zawsze od czasów najwcześniejszego dzieciństwa. I jak zawsze zaczęła Julia.

– Widzieliście? Znowu to samo. Możesz sobie ży ły wy pruć, uczy ć się, sprzątać pokój, robić wszy stko, co każe, a z Anielką i tak nie wy grasz. Siedzi z nami przy stole każdego dnia. Dlaczego mama, do jasnej cholery, nie potrafi zamknąć tego rozdziału? – Daj spokój – próbował mediować Piotrek. – Mama jest w porządku. Dba o wszy stkich. – Dba! – pry chnęła Julka. – Widziałeś jej minę, kiedy tata zaproponował ich wspólny wy jazd? Widziałeś? – Tak, ale przecież się zgodziła. – I co z tego? Chciałby ś, żeby twoja dziewczy na miała takie przerażenie w oczach na samą my śl o waszy m wy jeździe? Założę się, że nie. Piotrek nie odpowiedział. – Co będziesz robił w ty m czasie? – zmieniła temat Natalia. – Wy bierzesz się gdzieś z Gabry sią, prawda? – Jasne, że tak. – No właśnie. – Julka zrzuciła stertę poskładany ch w kostkę dżinsów brata, wiercąc się nerwowo na tapczanie. – Aż ci się oczy zaświeciły na samą my śl. A ona? Zimna jak ry ba i biedny tata to znosi. – Nie bądź taka surowa – łagodziła Natalia. – Oni są już dość długo razem, trudno żeby ciągle zachowy wali się jak nastolatki. – Nie masz racji, jej się nigdy oczy nie świeciły na widok taty. Nigdy nie pochowała Anielki ani tamtego faceta. Od ty lu lat mam ochotę znaleźć go i uciąć mu… – Tak, wiemy – roześmiał się Piotr. – Uciąć i powiesić na płocie ku przestrodze dla wszy stkich wiarołomny ch mężczy zn. – Ciekawe, co by twój Mateusz powiedział, gdy by zobaczy ł taką ozdobę na naszy m ogrodzeniu – stwierdziła spokojnie Natalia, bawiąc się zawieszką od telefonu. – On nie ma sobie nic do zarzucenia – odparła dumnie Julka, lekko się czerwieniąc, jak zawsze kiedy mówiła o swoim pierwszy m chłopaku. – On mnie nigdy, przenigdy nie zostawi. Jest jak tata. – A ty, jakie masz plany na te dni? – zapy tał Piotrek, patrząc na starszą z sióstr. Natalia, choć najładniejsza z całego rodzeństwa, by ła sama. – Nie wiem, pewnie sobie wreszcie w spokoju poczy tam. Kupię sobie coś, mam trochę oszczędności. – Świetny pomy sł – zawołała entuzjasty cznie Julka, ciesząc się pespekty wą zakupu nowy ch książek, które i ona będzie mogła przeczy tać. – Głupi pomy sł – powiedział w ty m samy m momencie Piotrek. – Kup sobie raczej dobry plecak i jedź z nami w góry. Oprócz mnie i Gabry si będzie cała gromada inny ch osób. Będziesz się dobrze bawić. – I kogoś sobie znajdę – rozpracowała jego plan Natalia. – Tłumaczę ci przecież codziennie, że tak jest mi dobrze. – To mnie akurat w ogóle nie przekonuje. Ży ję z mamą pod jedny m dachem tak długo, że w kategorii rozpoznawania objawów ukry tego smutku u kobiety jestem mistrzem absolutny m. – Ty m razem się my lisz – odparła siostra i odwróciła wzrok. – Pokaż lepiej te zdjęcia – zmieniła temat. – Podobno Gabry sia ma już dwieście lajków. – Tak. – Piotr lekko się nachmurzy ł. – Jakieś palanty piszą, że jest ładna, jakby to by ło jakieś odkry cie stulecia. Jasne, że jest. Najładniejsza ze wszy stkich.

Otworzy ł laptopa i pokazał im zdjęcia. Pszenicznowłosa Gabry sia by ła zupełnie zwy czajną dziewczy ną, ale zdjęcia Piotra czy niły z niej kogoś absolutnie wy jątkowego. Nic dziwnego, że się podobały. – Ja też chcę takie – zawołała naty chmiast Julka, a Piotr pohamował w ostatniej chwili nietaktowną uwagę, że wolałby fotografować Natalię. – Dobrze – zgodził się. – Przy gotuj się szy bko, teraz jest bardzo dobre światło. – Lecę! – Julka wy skoczy ła z pokoju jak strzała i pobiegła do siebie. – No, to teraz możemy porozmawiać w spokoju – powiedział Piotrek do Natalii. – Jak to, nie zrobisz jej ty ch zdjęć? – zdziwiła się siostra. – Ależ oczy wiście, że chętnie zrobię, ale do zachodu słońca pozostały zaledwie trzy godziny. O co się założy sz, że Julka w tak krótkim czasie nie zdąży się zdecy dować, co by na siebie włoży ć, i wy konać całej skomplikowanej gamy czy nności, niezbędny ch jej zdaniem by dobrze wy glądać. – Masz rację – uśmiechnęła się Natalia. – Przecież tak naprawdę wcale tego nie potrzebuje, jest ładna. A ten cały Mateusz chodzi za nią krok w krok i patrzy cielęcy m wzrokiem. Mam nadzieję, że to jest oznaka prawdziwej miłości, bo gdy by skrzy wdził naszą siostrzy czkę, to ja osobiście jestem gotowa zrobić mu dokładnie to samo, co Julka by łemu narzeczonemu mamy. – Nie poznaję cię – roześmiał się Piotrek. – Ale nie martw się. W razie czego to ja mu tak skuję py sk, że już nic więcej nie trzeba będzie robić – spoważniał nagle i zamilkł. – Muszę ci coś innego powiedzieć – odezwał się po chwili. – Potrzebuję wspólnika. Kiedy rodzice wrócą z wy prawy, czeka mnie trudna rozmowa z mamą. – Coś się stało? – Bardzo dużo – odparł Piotr i zamilkł na chwilę. – Rzuciłem studia i znalazłem pracę – powiedział. – O rany … – Natalia spojrzała na brata ze strachem. – No właśnie. Choć tata nieźle zarabia, w domu się nie przelewa, a mama się upiera przy swoich staroświeckich zasadach, że nauka jest najważniejsza. To już nie te czasy. – Ale ona ma sporo racji. Co będziesz robił bez zawodu? – To, co najbardziej lubię. Dobrze wiesz, że nigdy nie chciałem by ć inży nierem. Mama mnie wy słała na politechnikę, bo staty sty ki mówią, że brakuje fachowców. – Zawsze by łeś dobry z matematy ki. – Zawsze by łem dobry ze wszy stkiego. Dzieci nauczy cieli tak mają. Ale nigdy nie zamierzałem studiować nowoczesny ch technologii przesy łania dany ch. – Jejku, jejku i co teraz będzie? – Natalia spojrzała na niego przenikliwie. – Dobrze będzie, a ty mnie wspieraj, a nie dołuj. – Co będziesz robił? – Zostanę dziennikarzem – rzekł z mocą. – O rany ! – Dziewczy no, co ci tak słownictwo zubożało? – Piotr wstał z łóżka i zaczął chodzić po pokoju. – To przy szłościowy zawód i zawsze o ty m marzy łem. Dzwoniłem do naszej miejskiej gazety, mogę im przy sy łać arty kuły. – Coś ty ?! I zapłacą ci? – ucieszy ła się Natalia. – Na razie nie – przy znał niechętnie.

– To łaski nie robią. – Pewnie nie robią, ale doświadczenie jest na wagę złota. Nawiązałem też współpracę z Wirtualną Polską. Dasz wiarę? – Też za darmo? – Na początek tak, ale potem, kto wie, co z tego wy niknie. – W ogóle nie będziesz już studiował? Mogłeś się przecież przenieść na zaoczne. – Mogłem – przy znał Piotr i znowu usiadł obok niej. – Mama prędzej by przełknęła tę wiadomość, ale to nie wchodzi w grę. Ja muszę pracować. Potrzebuję pieniędzy na szkolenia, wy jazdy, sprzęt fotograficzny i chcę by ć wreszcie wolny m człowiekiem, a nie siedzieć przy stole i patrzeć, jak mama decy duje o wszy stkim. Mam dość. – Jaką pracę znalazłeś? – zapy tała Natalia, spodziewając się czegoś wspaniałego po ty m pełny m emocji podniosły m wstępie. – Dostałem etat na kasie w Lidlu. – Ach – zatkało ją. – Nawet nie wiesz, jakie to by ło trudne – przekony wał siostrę Piotr. –- Trzy dzieści podań na jedno miejsce, ale dałem radę. – Gratuluję – wy dusiła z siebie Natalia. – Nie stękaj, od czegoś trzeba zacząć, a dziennikarz powinien spróbować wszy stkiego. Im więcej doświadczeń, ty m lepiej. – Tata wie? – Oczy wiście, zna mój plan od początku. Wierzy, że mi się uda. Uważa, że to dobry pomy sł, choć oczy wiście martwi się, co mama powie. – Sy n pani profesor Janosz, pry mus szkoły na kasie w Lidlu. Mama tego nie przeży je. – Nic nie poradzę. Mógłby m wy jechać do Krakowa, żeby jej nie robić obciachu, ale jeszcze mnie nie stać na własne mieszkanie. – Tata cię obroni – pocieszy ła brata Natalia, ale w jej głosie nie by ło sły chać całkowitej pewności. –Wiem, czasem bardzo mi go żal. Taki równy gość, a tak się nieszczęśliwie zakochał. – Daj spokój, mama jest w porządku. – Ty m razem Natalia przejęła rolę obrońcy. – Jest, ale goły m okiem widać, że ciągle my śli o przeszłości. A to tatę boli. Natalia zamilkła i spojrzała w okno. W głębi duszy zgadzała się z bratem. Zawsze chciała wiedzieć, co miała w sobie tamta dziewczy nka, że by ła taka ważna? Chciała znać odpowiedź na to py tanie.

Rozdział 5

Konstancja stanęła pod znajomą kamienicą i z przy jemnością odczy tała ten sam co zawsze napis na tablicy przy kręconej do ściany. Mecenas Andrzej Rudzki – kancelaria. By wała tu z ojcem. Czasem czekała w limuzy nie, aż załatwi on jakąś pilną sprawę i patrzy ła w oświetlone okna. Znała na pamięć odrestaurowane stiuki i odcień jasnobeżowego ty nku. Przy najmniej to miejsce się nie zmieniło. Poczuła się lepiej. Poprosiła taksówkarza, żeby chwilę poczekał, i wbiegła po drewniany ch schodach z wy raźny mi śladami wy deptany mi przez pokolenia klientów i mieszkańców kamienicy. Znajdujące się na drugim piętrze piękne dębowe drzwi prowadziły do kancelarii. Zadzwoniła domofonem. Przedstawiła się i znajomy głos sekretarki przy witał ją jak zwy kle ty m samy m zapraszający m komunikatem. Odetchnęła. Normalność wróciła. Jak to dobrze. Weszła do środka, skinęła sekretarce głową i skierowała się prosto w kierunku otwarty ch drzwi prowadzący ch do gabinetu mecenasa. W znajomy m otoczeniu, za ty m samy m co zawsze ciemny m biurkiem, zobaczy ła jednak nie Rudzkiego, ale młodego mężczy znę. Przy stanęła zaskoczona, zatrzy mawszy się w pół ruchu. Na końcu języ ka miała prośbę o pieniądze na taksówkę, którą przełknęła wraz z resztą śliny w zaschnięty m nagle gardle. – Przepraszam, chciałaby m zobaczy ć się z mecenasem Rudzkim – powiedziała szy bko. – Słucham panią. – Mężczy zna wstał i uśmiechnął się dość dziwnie. – Andrzejem Rudzkim – uściśliła. – Rozumiem, ale to niemożliwe. Ojciec jest chwilowo niedostępny. Przeby wa w przy musowy m odosobnieniu w doborowy m towarzy stwie. Prawda? Konstancja opadła na krzesło, nie czekając na zaproszenie. Sy n mecenasa najwy raźniej ją znał, choć ona widziała go po raz pierwszy. Nie miała nawet pojęcia, że również jest prawnikiem. W ogóle nie wiedziała, że Andrzej Rudzki ma sy na. Przy jrzała mu się uważnie. By ł zadowolony, jakby wy grał los na loterii, a nie właśnie stracił ojca. – Czy może pan zapłacić za taksówkę, którą przy jechałam? – zapy tała w pierwszy m odruchu. – Przy kro mi – odparł mężczy zna bezczelnie – ale nie świadczy my takich usług. Konstancja nabrała powietrza, by po chwili wy puścić je bezradnie. Nie miała pojęcia, jak się powinno reagować w takich sy tuacjach. – A może mi pan poży czy ć trzy dzieści złoty ch? – zapy tała. – Nie mogę, chy ba że na poczet wspólnego wieczoru. – Młody Rudzki uśmiechnął się tak, że dreszcz jej przeszedł po plecach. Mężczy zna wstał zza biurka i podszedł do niej. – Ty le lat obserwowałem was zza barierki schodów – powiedział dziwny m głosem. – Wy się bawiliście u ojca na bankietach, a ja miałem się uczy ć. Z dala od tego zepsutego świata – rzekł ironicznie, najwy raźniej naśladując ton mecenasa. – To by ło motto mojego ojca. Całe ży cie zgry wał szlachetnego, a teraz się okazało, że sam siedzi w ty m gównie po same uszy. Od twojego

ojca by ł lepszy jedy nie w ty m, że świetnie się zabezpieczy ł. Nic mu nie mogą zabrać. Kancelaria jest zapisana na mnie, dom, ziemia i wszy stkie konta na mamę. Pełna rozdzielność majątkowa i intercy za nie do podważenia. On ma ty lko zegarek na ręce. Ale my li się, my śląc, że cokolwiek z tego odzy ska. Roześmiał się znowu nieprzy jemnie jak czarny charakter z kreskówki, po czy m usiadł za biurkiem. – To jak? Będzie coś z tego? Umówisz się ze mną? Dobrze wiem, jak bardzo potrzebujesz pieniędzy. – Tak źle nie jest. – Konstancja wy cofała się z gabinetu, starając się nie zwracać uwagi na jego ironiczny uśmiech. – Dziękuję za wszy stko. Dam sobie radę. Zamknęła drzwi i oparła się o nie. Spojrzała na sekretarkę, jakby ją widziała po raz pierwszy w ży ciu. Nie jak na stałe wy posażenie biura, ty lko jak na człowieka. Ta kobieta jakoś musiała mieć na imię, ale Konstancja, niestety, nie pamiętała. Szkoda, teraz by się przy dało do przełamania pierwszy ch lodów. – Czy może mi pani powiedzieć, co się stało? Bardzo proszę – powiedziała, po raz pierwszy w ży ciu uży wając tej uprzejmej formy świadomie, a nie jako pustego frazesu. Kobieta spojrzała na zamknięte drzwi i odparła: – Aresztowali mecenasa, a ten – wskazała brodą na drzwi – wszy stko przejął. – Pokręciła głową. – Będę musiała szukać nowej pracy. To jakiś wariat. Mecenas słusznie trzy mał go z dala od swoich spraw, a na studia wy słał do Wrocławia, chociaż w stolicy nie brakuje uczelni. To bardzo dziwny człowiek. Jestem przekonana, że żaden z klientów nie przedłuży z nim umowy. Konstancja milczała. Problemy kancelarii prześlizgiwały się przez jej świadomość powierzchownie, nie zapisując się w niej zby t głęboko. Już miała poprosić sekretarkę o pieniądze na taksówkę, gdy drzwi do gabinetu się otworzy ły i stanął w nich sy n mecenasa. Uśmiechnął się drwiąco, a Konstancja pod wpły wem impulsu, nie żegnając się z nikim, wy biegła z kancelarii. Reagowała pod wpły wem jakichś pierwotny ch insty nktów – znalazłszy się pierwszy raz w takiej sy tuacji, nie znała żadny ch modeli postępowania. Przeskakując po kilka stopni, zbiegła na dół, trzasnęła drzwiami wejściowy mi, po czy m odruchowo schowała się w czekający m na nią samochodzie. – Niech pan rusza – zady sponowała, a kierowca posłusznie włączy ł silnik i dodał gazu. – Dokąd jedziemy ? – zapy tał. – Proszę się zatrzy mać w pierwszy m możliwy m miejscu. Muszę się panu przy znać, że nie mam ani grosza. Nie będę w stanie zapłacić. Kierowca obejrzał się zaskoczony. Konstancja nie wy glądała na kogoś, kto się zmaga z problemami finansowy mi. Poczuła, jak łzy zbierają jej się w kącikach oczu. – Straciłam wszy stko – powiedziała żałośnie. – Mogę panu dać zegarek. Nic więcej nie mam, a telefonu nie mogę oddać. – Nie trzeba – powiedział spokojnie taksówkarz. – Proszę powiedzieć, dokąd panią zawieźć. Gdzie pani mieszka? – Teraz to nie wiem – odpowiedziała i znów poczuła lodowate zimno przebiegające wzdłuż jej kręgosłupa. – Ale proszę chwileczkę poczekać. Kolejny raz wy brała numer Joachima, ale jej nowo obudzona świadomość dobrze już wiedziała, że to aresztowanie jej ojca zmusiło go do wy jścia z basenu i że już wtedy chłopak

zdecy dował o dalszy m losie ich znajomości. Policzy ła próby połączenia się z nim. By ło ich ponad trzy dzieści. Kiedy ś oddzwaniał po pierwszy m sy gnale. Zawsze. – Proszę się zatrzy mać tutaj – zady sponowała trzęsący m się z emocji głosem. Podziękowała taksówkarzowi i wy siadła na przy stanku autobusowy m. Zapisała w komórce numer samochodu i postanowiła oddać temu mężczy źnie z nawiązką pieniądze za przejazd i okazaną ży czliwość, naty chmiast jak ty lko konta zostaną odblokowane. Bo wciąż by ła pewna, że cała ta sy tuacja jest zaledwie przejściowy m problemem. Usiadła na pustej ławce i zaczęła my śleć. Czuła się, jakby w ciągu ostatniej godziny ktoś podmienił cały świat. Ten dawny, łatwy i bezpieczny, kierujący się logiczną zasadą, że złota karta Visa rozwiązuje wszy stkie problemy, zniknął. Pojawił się w jego miejsce inny. Otwarty i pełen ludzi, ale niedający schronienia. Gdzie jest mama? To py tanie nurtowało ją najbardziej. Poza ty m nadal nie miała ani pojęcia, co tak naprawdę się stało, ani pomy słu, do kogo jeszcze mogłaby się zwrócić. Wy ciągnęła telefon, ostatni element łączący ją z dawny m ży ciem. Dwie kreski widoczne na ekranie pokazy wały, że i on wkrótce zniknie. Bateria się wy czerpie, a ładowarka została w domu. Niepotrzebnie dzwoniła ty le razy do by ły ch przy jaciół. O wszy stkim już wiedzieli, pewnie więcej niż ona sama. Gdy by ktoś chciał się z nią skontaktować, już dawno by to zrobił. Wy glądało na to, że może wy kasować z pamięci telefonu wszy stkie numery. Oparła głowę o plastikową ścianę przy stanku. Znajome uczucie wróciło. Nikt cię nie lubi – te słowa usły szała po raz pierwszy, kiedy skończy ła trzy latka i poszła do przedszkola. – Chcą ty lko twoich zabawek. Jedno głupie wy darzenie, ale jakże znamienne. Tak miało już by ć zawsze. Nigdy nie by ła pewna intencji otaczający ch ją osób. Na wszelki wy padek nawiązy wała relacje w wąskim gronie znajomy ch ojca. Ich dzieci miały podobny status materialny, dobrze się więc rozumiały. Najwy raźniej jednak te związki nie by ły dość mocne, by przetrwać jakąkolwiek próbę. Co ja by m zrobiła w takiej sy tuacji? – odezwał się nagle w jej wnętrzu ten nowy mocny głos, o którego istnieniu nie miała do tej pory pojęcia. – Gdy by aresztowali ojca Joachima i zrobił się wokół tego skandal? Gdy by interesy nakazy wały trzy mać się z dala od śmierdzącej sprawy ? Chciała poprawić sobie humor i móc odpowiedzieć, że ona nigdy by chłopaka nie zostawiła, ale dobrze wiedziała, że zry wała znajomości z o wiele bardziej błahy ch powodów i że nigdy nie interesowała się sprawami czy zmartwieniami swoich przy jaciół, o ile w ogóle można ich tak nazwać. To by ł na spotkaniach temat tabu. Obowiązy wała zasada, że kłopoty zostawia się w domu. Od wy żalania się są psy choanality cy. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że tak naprawdę wcale się z przy jaciółmi nie znali. Po prostu spędzali ze sobą czas, bez trudu zapełniając go płatny mi rozry wkami. Firma – uświadomiła sobie nagle, w ostatniej chwili powstrzy mując się od palnięcia się dłonią w czoło. Trzeba tam pojechać i wy jaśnić sprawę. Sekretarka i księgowe z pewnością wszy stko wiedzą. Nie miała do nich oczy wiście żadny ch pry watny ch telefonów, nie znała nawet firmowego numeru. Zawsze rozmawiała bezpośrednio z ojcem. Postanowiła zadzwonić do Dromeksu i poprosić, by wy słano po nią kierowcę. Miała na dzisiaj dość taksówek, a jakoś musiała się dostać do biura. Kolejny raz telefon posłuży ł za koło ratunkowe. Konstancja połączy ła się z internetem, sprawdziła firmowy numer i zadzwoniła. Odpowiedziała jej automaty czna sekretarka.

Dziewczy na spojrzała na zegarek. By ła druga po południu. Zrobiło jej się zimno. Czy żby firma też przestała istnieć? To przecież niemożliwe. Takie wielkie obiekty nie znikają z dnia na dzień. Włączy ła jeszcze raz internet i weszła na portal dla mieszkańców stolicy. I wtedy dla odmiany zrobiło jej się gorąco. Na pierwszej stronie znajdowała się informacja: Warszawski Sąd Rejonowy aresztował na trzy miesiące znanego biznesmena Jerzego D. podejrzanego o wy łudzenie od skarbu państwa znacznej kwoty pieniędzy. Sąd zastosował areszt z uwagi na obawę matactwa i grożącą podejrzanemu surową karę. Majątek przedsiębiorcy szacowany na kilkadziesiąt milionów złoty ch został zabezpieczony na poczet wy równania szkód. Firma czasowo zawiesiła działalność, a pracownicy zostali wy słani na urlopy. Policja aresztowała także prawnika, z który m Jerzy D. współpracował od wielu lat. Konstancja siedziała bez ruchu, a jej umy sł pracował na najwy ższy ch obrotach. My ślała o ojcu i mecenasie. Co oni wy kombinowali i dlaczego? Mało im by ło ty ch wszy stkich pieniędzy, które mieli? I tak nie by li w stanie ich wy dać. Ojciec często powtarzał, że jest tak bogaty, iż do końca ży cia nie zdoła przepuścić swojego majątku, choćby bardzo się starał. Najwy raźniej jednak zdołał. I to w jeden dzień. Dziewczy na siedziała nadal na ławce, a na przy stanku gromadziło się coraz więcej osób. Kiedy robiło się ciasno, nadjeżdżał autobus i zabierał wy braną grupę. Przy stanek pustoszał, by po chwili znów się zapełnić. Konstancja nigdy w ży ciu nie jechała autobusem. Zawsze, absolutnie zawsze woził ją kierowca, a kiedy by ła starsza, korzy stała z taksówek. Nie miała prawa jazdy. Ojciec chciał jej je kupić, miał w Ośrodku Szkolenia Kierowców swoje kontakty, ale ona nie czuła takiej potrzeby. Prawo jazdy kupić by ło łatwo, ale jazda po zatłoczony ch ulicach Warszawy z daleka pachniała wy siłkiem i stresem. A ty ch dziewczy na unikała za wszelką cenę. Zrobiło się chłodniej. Nad przy stanek nadciągnęły chmury, a wiatr uderzy ł w plastikowe osłony. Zbierało się na burzę. Konstancja otrząsnęła się ze stanu otępienia. Chłód dotknął jej delikatny ch ramion w zdecy dowanie nieprzy jemny sposób. Nie miała przy sobie żadnego swetra ani nawet zwy kłej bluzki. Kolejny autobus zatrzy mał się i zapraszająco, jak się Konstancji zdawało, otworzy ł drzwi. Wstała i na lekko szty wny ch nogach wsiadła wraz z inny mi pasażerami. Pierwsze, co ją uderzy ło, to niekomfortowa ciasnota i nieustanne przekraczanie bezpiecznej granicy pry watności. Ludzie przeciskali się i tłoczy li, wy ciągali ręce w stronę uchwy tów i koły sali się nad jej głową, a zapachy perfum, niekoniecznie od Diora, mieszały się z wy raźną nutą potu, kurzu i nieświeżości. Konstancja poczuła, jak resztki obiadu podchodzą jej do gardła. Jak można podróżować w takich warunkach? Autobus zatrzy mał się na kolejny m przy stanku, więc dziewczy na, przeciskając się między ludźmi, szy bko opuściła duszne wnętrze. Z ulgą stanęła na zewnątrz, choć powietrze by ło coraz chłodniejsze i zadrżała z zimna. Nigdy w ży ciu żadny ch autobusów – zbuntowała się. Z ty m postanowieniem rozejrzała się dookoła. Z małej piekarni dolaty wał przy jemny zapach ciepłego, świeżego pieczy wa. Nagle pożałowała, że nie zjadła całego obiadu. Wszy stko by ło takie py szne, a ona ty lko pomieszała widelcem w każdy m z dań i oddała je, zaledwie skubnąwszy kilka kęsów. Głód. Nie znała tego uczucia. Zaledwie ochotę na jedzenie czy lekkie ssanie w żołądku, kiedy realizowała jakąś dietę, łatwe do zaspokojenia zdrową niskokalory czną przekąską, którą przy gotowy wała gosposia. Zdenerwowała się. Niech się to wszy stko wreszcie skończy, a świat wróci do normy, bo jak długo jeszcze można to znosić? Rozumiała, że ojciec został aresztowany, ale godziny mijały,

zbliżał się wieczór, a ona nie miała dokąd pójść. Czy nikt o ty m nie pomy ślał? Gdzie ma spędzić noc? Na dworcu, jak w powieściach o bezdomny ch? Przecież to absurdalny pomy sł. Niedaleko ry sowała się zwalista sy lwetka znanej galerii handlowej. Postanowiła powłóczy ć się trochę po sklepach, żeby zająć czy mś czas i my śli, zanim sy tuacja jakoś się rozwiąże. • O dziewiątej wieczorem nie czuła nóg. Zmęczona i głodna odkry ła, że potrafi kraść. W supermarkecie poży wiła się orzeszkami na wagę, winogronami oraz bagietką z serem. Wszy stkie te produkty zapakowała do koszy ka, a następnie dy skretnie zjadła w przy mierzalni, zmieniając co chwilę kabiny, bo sły szała, że i tam by wają zainstalowane kamery. Kiedy galerię zamknięto, stanęła zdumiona pod zamknięty mi szklany mi drzwiami. Wpatry wała się w gładkie szy by i naprawdę nie wiedziała, co robić dalej. Stanie w miejscu nie miało sensu, szy bko zrobiło jej się zimno, zmęczone nogi bolały coraz bardziej. Ruszy ła bezmy ślnie przed siebie. O jedenastej w nocy znalazła się na dworcu. Ty lko tam by ło ciepło. Nie miała już siły chodzić, usiadła więc w głównej poczekalni i pogrąży ła się w apatii. Nie by ła przy zwy czajona do radzenia sobie w trudny ch sy tuacjach. Do tej pory korzy stała ty lko z trzech rozwiązań: zadzwonić do ojca, wy ciągnąć kartę kredy tową lub przedstawić się z imienia i nazwiska. Zawsze działało, ty m razem żadne z nich nie wchodziło w grę. Na dworcu robiło się ciasno i coraz bardziej nieprzy jemnie. Straż miejska pojawiała się w regularny ch odstępach czasu. Konstancja z opuszczony mi ramionami i bezradnie schy loną głową nie reagowała na kolejne zapowiedzi ani nie wpatry wała się w napięciu w tablicę z odjazdami pociągów. By ło jej wszy stko jedno i ten stan najwy raźniej rzucał się w oczy. – Dobrze ci radzę, dziewczy no, trzy maj plecak na kolanach – usły szała tuż nad głową męski głos. W jej stronę pochy lał się chłopak: na oko dwudziestokilkuletni, lekko zmięty i nieświeży, ale ogolony i dość przy stojny. Jasne loki długiej grzy wki spadały mu na czoło i co jakiś czas odgarniał je energiczny m ruchem dłoni albo mocny m dmuchnięciem. Porwała leżący obok niej plecak i przy cisnęła do siebie z całej siły. Polecenie poraziło ją przez chwilę swoją oczy wistością. Gdy by straciła portfel i dokumenty, jej sy tuacja stałaby się jeszcze trudniejsza, o ile to w ogóle możliwe. – Dziękuję – odparła, a chłopak najwy raźniej potraktował to jako zachętę i usiadł obok. Położy ł swój plecak o dużo większy ch rozmiarach na kolana, długie nogi wy ciągnął przed siebie i oparł się wy godnie. – Jesteś nowa? – zapy tał. – Jak nowa? – nie zrozumiała Konstancja. – Tutaj – odparł. – Nie widziałem cię nigdy wcześniej, a bez pudła rozpoznaję ty ch, co nie czekają na żaden pociąg. Podobnie jak straż miejska – dodał – więc lepiej uważaj. Na razie wy glądasz dobrze, ale ulica szy bko zmienia człowieka. Chciała mu się odgry źć, ale nie miała siły. – Długo tu jesteś? – zapy tała. – Rok z przerwami – przy znał się niechętnie. – Od czasu do czasu trafia się jakaś dory wcza praca, wtedy śpię w hostelu, żeby się wy kąpać, odpocząć i za bardzo nie rzucać w oczy kochanej władzy. A co ty tu robisz? – Z ulgą zmienił temat. – Uciekłaś z domu, żeby mamusi zrobić na złość? – zapy tał z politowaniem, trafnie oceniając wartość jej firmowego podkoszulka, plecaka,

pomalowany ch fachowo paznokci i wy pielęgnowany ch włosów. – Straciłam dom – wy szeptała, bojąc się, że jeśli głośniej wy powie te słowa, staną się jeszcze bardziej realne. – Naprawdę? – Gęste brwi chłopaka podjechały wy żej, a niebieskie oczy wy pełniły się bezbrzeżny m zdumieniem, ale nie wy glądał na specjalnie przekonanego. – Słowo honoru – potwierdziła Konstancja. - Nie dziwię się, że nie wierzy sz. Sama tego nie ogarniam, ale fakt pozostaje faktem. Nie mam dzisiaj dokąd pójść. – Nie opowiadaj głupot. – Chłopak machnął lekceważąco dłonią. – Jesteś z Warszawy, jak się domy ślam. Masz tu z pewnością rodzinę i znajomy ch. – Nie mam – zwierzy ła się Konstancja. Bardzo potrzebowała kogoś, kto jej pomoże. – Ojca aresztowali – mówiła szy bko – mama zniknęła, a znajomi nie odbierają telefonów. Z żadną rodziną nie utrzy mujemy kontaktów. Dziadkowie już nie ży ją, a z nikim inny m ojciec nie ży czy ł sobie rozmawiać. Nawet nie wiem, co się dzieje z siostrą taty. Gdzie mieszka i co robi. – Nie do uwierzenia! – Chłopak aż się wy prostował i spojrzał na nią z uwagą. – Ja w swoim mieście znam połowę mieszkańców i gdy by m tam został bez noclegu, znalazłby m pokój w pięć minut. – To dlaczego tam nie wrócisz? – obruszy ła się Konstancja, a wspomnienie milczącego telefonu i nieodebrany ch połączeń zabolało na nowo. – No co ty ? – żachnął się chłopak. – Taki pokonany ? W ży ciu! Powiedziałem wszy stkim, że zrobię karierę w stolicy, to tak będzie. – Rozumiem. I dlatego od roku pomieszkujesz na dworcu? – Z przerwami – uściślił. – A kim jesteś z zawodu? – zainteresowała się Konstancja, zadowolona, że może choć na chwilę oderwać my śli od własny ch problemów. – Kucharzem – odparł chłopak z taką dumą, jakby by ł co najmniej właścicielem sieci najbardziej wy kwintny ch restauracji w stolicy. – I jestem Rafał – przedstawił się i pochy lił lekko w jej stronę, jakby ją chciał pocałować w policzek. Konstancja odsunęła się, odruchowo reagując niekontrolowany m wstrętem. Nic do tego chłopaka nie miała, ale by ł obcy m bezdomny m i nie chciała wiedzieć, jak pachnie. Rafałowi chy ba zrobiło się przy kro, a pachniał, jak się okazało, całkiem przy jemnie. Wodą kolońską i wiatrem. Konstancja przy sunęła się kawałeczek w jego stronę. – To nie powinieneś mieć kłopotów ze znalezieniem pracy – podjęła czy m prędzej przerwaną rozmowę. – Ty le restauracji w stolicy. – W restauracjach to ja nawet nie py tam – odparł po krótkiej chwili Rafał. Najwy raźniej postanowił puścić krótkie spięcie w niepamięć. – Chodzę ty lko po tanich hostelach i barach – dodał. – Dlaczego? – zdumiała się szczerze Konstancja. Nie potrafiła sobie wy obrazić, dlaczego ktoś mógłby chcieć pracować w takim miejscu. – Co się tak dziwisz? – Rafał wzruszy ł ramionami. – Jakie ja mam szanse w restauracji? Bez znajomości i referencji? Spojrzała na niego. Młody przy stojny chłopak o wzbudzający m zaufanie spojrzeniu. Silne dłonie, inteligentny wy raz twarzy. Podstawy miał bardzo dobre. Brakowało mu ty lko pewności siebie i wiary we własne możliwości.

– My ślę, że dokładnie takie same jak w barze – powiedziała, czując, że jest to oczy wiste do tego stopnia, iż jej dawni przy jaciele nie poświęciliby dy skusji na ten temat ani jednej cennej sekundy ży cia. – Jak już się tak poświęciłeś, podjąłeś decy zję, przy jechałeś tutaj, to przy najmniej zawalcz o coś wartego, by kiwnąć palcem. Rafał zamilkł i ty lko westchnął. Fakt, że ta dziwna dziewczy na nie ma pojęcia o ży ciu, rzucał się w oczy, ale nie chciało mu się sprowadzać jej na ziemię. Wy glądała na zmęczoną, to po pierwsze, a po drugie z pewnością jutro rano wróci do swojego świata i wiedza o prawdziwy ch wy zwaniach na nic jej się nie przy da. – Jesteś pewnie głodna – stwierdził. – Skąd wiesz? – zdziwiła się. – Tutaj wszy scy są głodni – westchnął. – Chodź, postawię ci herbatę i hamburgera. Konstancja skrzy wiła się odruchowo na takie dziwne połączenie, ale żołądek wy raźnie dawał jej do zrozumienia, że domaga się respektowania swoich praw. W mały m dworcowy m barze śmierdziało koszmarnie stary m tłuszczem, niezdrowy m jedzeniem, sztuczny mi przy prawami i polepszaczami smaku. Jednak jej żołądek najwy raźniej nie by ł aż tak wy bredny jak zmy sł powonienia. W brzuchu zaburczało znacząco i ciepła herbata oraz hamburger w posy panej sezamem białej bułce okazał się mimo wszy stko atrakcy jną propozy cją. Wbiła zęby w jedzenie, ale po kilku kęsach stary m zwy czajem odłoży ła swoją porcję i przy jrzała jej się kry ty cznie. – Co za świństwa ludzie jedzą? Chemia i nic więcej. To nie do uwierzenia. Jak w ogóle można przeży ć na czy mś takim? – Zgadzam się. – Rafał ochoczo kiwnął głową, przeły kając spory kęs swojego hamburgera. Na dodatek drogie jak cholera. – Ile to kosztuje? – zainteresowała się przelotnie. – Siedem złoty ch. Konstancja ponownie spojrzała na bułkę. – No, jeśli ty le, to wszy stko rozumiem – pokiwała głową. Przez chwilę próbowała sobie wy obrazić tak małą kwotę. Co w ogóle można za to kupić? Bułkę i keczup, a gdzie mięso, warzy wa, prąd, wy najem lokalu i pensja dla ludzi. Obudził się w niej gen po ojcu biznesmanie. Podzieliła się swoimi przemy śleniami z Rafałem. – W hurtowni bułki kosztują grosze – rzekł chłopak. – To jest chy ba hurtownia tektury albo trocin, bo prawdziwej bułki za grosze nie upieczesz. Rafał ty lko pokiwał głową nad jej naiwnością. Dokończy ł swojego hamburgera, wy tarł usta i ze spokojem dopił herbatę. – A ty jaką by ś chciał mieć restaurację? – zapy tała Konstancja. – Skąd wiesz, że chciałby m – zmieszał się gwałtownie. – To chy ba oczy wiste, skoro jesteś kucharzem. – Jak to, oczy wiste? – zdenerwował się. Dla tej małej, rozpuszczonej, bogatej dziewczy ny świat by ł prosty jak laska dobrej wanilii. – Przecież ktoś może chcieć by ć pomocnikiem kucharza – dokończy ł oburzony faktem, że dziewczy na w sekundę tonem niezdradzający m najmniejszy ch wątpliwości wy arty kułowała to, o czy m on odważy ł się pomy śleć dopiero po długich miesiącach. – To by chy ba jakiś skończony głupek musiałby by ć – odparowała naty chmiast Konstancja. – Ciężka praca i żadne pieniądze – dodała, machając dłonią z lekceważeniem. – Co ty wiesz o pracy ?

– A zdziwisz się, trochę wiem. Wprawdzie głównie z teorii, ale na przy kład wiem, że nie ten najwięcej zarabia, kto najciężej pracuje, ale ten kto robi to mądrze. We właściwy m miejscu, zgodnie z kompetencjami i realizując marzenia – wy głosiła z namaszczeniem. Chłopak ty lko spojrzał na nią z politowaniem. – Jesz tego hamburgera? – zapy tał rzeczowo. – Nie, dziękuję. – To ja zjem – powiedział i zabrał jej w połowie nadgry zioną bułkę. Konstancja spojrzała na niego i poczuła, że znalazła się na dnie. Siedzi w nocy, na dworcu, bez pieniędzy, a obcy bezdomny zjada bez cienia zażenowania resztki z jej talerza. Oparła głowę o stolik, jednak nie rozpłakała się. Trwała w odrętwieniu, czekając, aż wszy stko rozwiąże się samo. Ale ta, polecana przez jeden z najsły nniejszy ch romansów świata, metoda na problemy najwy raźniej w ty m przy padku nie działała. Konstancja podniosła głowę. Sy tuacja nie uległa zmianie, za to Rafał przy glądał się dziewczy nie badawczo. – Słabo ci? – zapy tał. – Trzeba jeść jak dają – pouczy ł ją – bo nigdy nie wiadomo, kiedy się trafi następna okazja. – Mnie już wszy stko jedno – odparła cicho. – Nie gadaj głupot. Lepiej się zastanów, co teraz robić. – Rafał wy prostował się. Ciepły posiłek i zmiana tematu dobrze wpły nęły na jego samopoczucie. Zresztą zawsze łatwiej się rozwiązuje cudze problemy niż własne. – Gdzie ten twój tatuś siedzi? Trzeba do niego iść, wszy stkiego się dowiedzieć. A ty co? Nic nie masz do sprzedania? – Nie, mam ty lko telefon. Nawet rolki zostały pod bramą. – Pokaż. – Rafał fachowo obejrzał drogi aparat. – Bardzo dobrze, opchniesz go jutro za ty siąc, kartę wy ciągniesz, za dwieście kupisz sobie inny, a osiemset starczy ci na miesiąc ży cia. – Osiemset złoty ch na miesiąc ży cia? – Konstancja zakrztusiła się resztką herbaty. – Chy ba śnisz. Doba w hotelu kosztuje pięćset. – Spokojnie – roześmiał się chłopak, aż kilka okruszków, które spadły mu na szeroką klatkę piersiową, podskoczy ło radośnie. – Pomogę ci, biedaku. Zginęłaby ś jak kociak w prawdziwy m świecie. Konstancja ty lko westchnęła. – Beze mnie sobie tutaj nie poradzisz – dodał Rafał, a jego męska duma znacznie się podreperowała. – Jeszcze dzień, dwa i znajdą cię gdzieś na peronie, pobitą i okradzioną z darów natury, bo nic innego nie masz, a niektórzy nie lubią bić za darmo – dodał. Konstancja milczała. Dobrze wiedziała, że chłopak ma rację. – Gdzie siedzi tatuś? – zapy tał znowu. – Pewnie w Białołęce – sam sobie odpowiedział – bo gdzie by go dali. Trzeba tam pojechać i zapy tać o warunki widzenia. – Czy m pojechać? – zdenerwowała się Konstancja, przy pominając sobie traumaty czne przeży cia dzisiejszego dnia. – Nie mam na taksówkę, a kierowca, świnia jedna, nie odbiera telefonu. – O autobusach sły szałaś? Takie długie, czerwone i jedzie. – Śmierdzą. Rafał przy mknął oczy, a okruszki na klacie znów podskoczy ły. – Pierwsze sły szę, że autobusy śmierdzą, a korzy stam z nich od dawna. Dasz radę, nie masz wy jścia. Tatuś ma ważną rolę do spełnienia. Musisz z niego wy cisnąć, co się da. Na pewno miał

jakieś tajne konta. – Miał – przy znała Konstancja potulnie. – Ale mama wszy stko opróżniła i znikła. – Przy ty ch słowach zadrżał jej głos, a serce mocno się ścisnęło, choć wciąż by ła przekonana, że cała sprawa najdalej jutro wy jaśni się i okaże przy kry m, ale drobny m nieporozumieniem. – Standard! Chłop w kłopotach, to żonka znika z kasą – podsumował Rafał celnie. Konstancja poczuła łzy napły wające do oczu. – Przepraszam. – Chłopak próbował złagodzić swoje słowa, bo mu się żal zrobiło tej ofiary losu. – Na pewno jest jakieś wy tłumaczenie. – Też tak my ślę. – Konstancja przy taknęła skwapliwie i wy tarła nos. – No dobrze, w takim razie tajne konta odpadają, ale my śl dalej. Nikomu nie poży czałaś pieniędzy, żeby ci teraz oddał w potrzebie? – No co ty – oburzy ła się. – Poży czanie pieniędzy jest passé. Rafał pokiwał głową. – Cokolwiek to znaczy, rozumiem, że nie. – Nie. – Może jakieś rzeczy, które można by spienięży ć? Nie masz jakichś drogich szmat po koleżankach? – Rafał wy kazał się znajomością kobiecej psy chiki. – Ja mam dwie siostry, wiecznie się wy mieniają ciuchami z jakimiś przy jaciółkami. Konstancja milczała dłuższą chwilę, zupełnie nieprzy zwy czajona do zastanawiania, gdzie się znajdują jej rzeczy. Od tego zawsze by li odpowiedni pracownicy. – Czekaj – przy pomniała sobie. – Mam u Patry cji parę ubrań i jakieś drobiazgi, które zostały po ostatniej imprezie, ale przecież jej nie zapy tam o to. Gosposia wy pierze i odeśle. Patry cja się nie zajmuje takimi sprawami. – Gdzie odeśle, py tam się? – sprowadził ją na ziemię Rafał. – Przecież domu ponoć już nie masz. – Rzeczy wiście… – Konstancja spojrzała na niego bezradnie. – Nie ma co tego roztrząsać. Plan jest taki. Noc spędzimy tutaj, poży czę ci kurtkę. Plecak dobrze schowaj, cuchnie od ciebie pieniędzmi na kilometr, a ja cię przed gromadą złodziei sam jeden nie obronię. Rano pójdziemy do lombardu, sprzedamy telefon, potem do koleżanki i zobaczy my, co zdołasz od niej wy dostać. To też sprzedamy i pojedziemy do tatusia. A później wszy stko będzie zależało od tego, jak się sprawy potoczą. Pochy lił się i z dużej reklamówki wy ciągnął cienką skórzaną kurtkę. Spragniona ciepła Konstancja otuliła się nią szczelnie. Wrócili na ławkę i usiedli obok siebie. Dziewczy na schowała plecak pod szerokie poły kurtki i przy sunęła się do Rafała. Przy mknęła zmęczone oczy ty lko na chwilę. Nawet nie zauważy ła, kiedy położy ła głowę na ramieniu chłopaka i zasnęła. • Obudziła się o piątej trzy dzieści. Na dworcu panował spory ruch. Z megafonów pły nęły ogłoszenia, eleganckie kobiety w wy sokich szpilkach ciągnęły z hurgotem walizki na kółkach. Rafał zniknął. Konstancja poruszy ła się lekko na niewy godnej, twardej ławce. Każdy zasty gnięty mięsień bolał przy najmniejszy m ruchu. Czuła się brudna, nieszczęśliwa i samotna. Już nie mogła dłużej chować głowy w piasek i udawać, że wszy stko samo się rozwiąże. Pod kurtką wciąż ściskała swój plecaczek z mokry m strojem kąpielowy m w specjalny m

nieprzemakalny m worku. Niemal nierealne wspomnienie dawnego ży cia i wczorajszego dnia. Wy ciągnęła z kieszonki telefon i uświadomiła sobie w pełni swoją głupotę. Zasnęła ufnie na ramieniu obcego mężczy zny, który mógł ją okraść, zamordować i nikt by się nawet nie zorientował. Spojrzała na telefon. Stanowił dowód, że Rafał jednak nie by ł złodziejem. Taki drogi aparat z pewnością stanowił łakomy kąsek dla bezdomnego. Włoży ła telefon do plecaka, żeby nikt go nie widział, i tam dy skretnie włączy ła. Wciąż miała nadzieję. Może wczoraj Joachim zaszokowany stracił głowę, może by ł po prostu zajęty, ale dzisiaj emocje opadły i z pewnością odezwie się do niej. Ekran aparatu by ł pusty. Żadny ch wiadomości czy nieodebrany ch połączeń. I znów, jak wczoraj, jej pierwsza my śl by ła po dawnemu opty misty czna. Pomy ślała, że jest dopiero piąta trzy dzieści i z pewnością za dwie godziny usły szy pierwsze dzwonki. Ale druga bły skawiczna refleksja by ła zimna. Nic się nie zmieniło, tak już teraz będzie, a kolejne godziny zamiast wy jaśniać cokolwiek, będą ty lko mnoży ć znaki zapy tania. Coś sprawiło, że nikt z dawny ch znajomy ch nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Może bali się podejrzeń o współpracę, skandalu albo po prostu ich ojcowie maczali we wszy stkim palce i nie ży czy li sobie rozmów z córką skrzy wdzonego przy jaciela. By ło to dziwne i niepokojące, ale jakoś mogła to sobie wy tłumaczy ć. Natomiast zachowanie mamy stanowiło dla niej całkowite zaskoczenie. I bolało najbardziej. Nigdy nie miały szczególnie dobrego kontaktu, ale nie by ło też między nimi żadnego konfliktu. W dzieciństwie mama z pomocą nianiek, sprzątaczek i kucharek zajmowała się jej wy chowaniem. A kiedy Konstancja weszła w wiek dojrzewania, który przebiegał u niej dość spokojnie, to właśnie ona poradziła jej, że nie ma sensu dalej się uczy ć, lepiej zainwestować w urodę i po prostu dobrze wy jść za mąż. To od niej nauczy ła się długo spać i spędzać całe dnie na zabiegach pielęgnacy jny ch, niezobowiązujący ch spotkaniach i dobrej zabawie. Konstancja by ła podobna do mamy : obie by ły długonogimi brunetkami o czekoladowy ch oczach. Prowadziły podobny try b ży cia i wy dawało się, że mają niezły kontakt. Ty lko zamiłowanie do czy tania odróżniało Konstancję od mamy, która przeglądała wy łącznie katalogi, a czasem przy porannej kawie kolorową kobiecą prasę, ale tam też interesowały ją głównie obrazki. To spokojne, leniwe ży cie Konstancja uważała za normę, choć świat szary ch ludzi, który znała głównie z powieści i seriali, zawsze ją pociągał. Liczne rodziny, wspólne obiady, wy jazdy na wakacje, na które oszczędza się cały rok, wszy stko to w jej oczach miało mnóstwo uroku. Zamierzała go zasmakować, kiedy ś, gdy znajdzie chwilę czasu, ale nigdy do tego nie doszło. Wciąż by ła zajęta, podobnie jak mama. Dni wy pełniały im drobne przy jemności, zakupy, spotkania ze znajomy mi, zabiegi, ćwiczenia fizy czne. Obie miały wy pełnione po brzegi terminarze, choć żadna nie pracowała. Matka nie by ła jej przy jaciółką, nie zwierzały się sobie, na zakupy chodziły osobno, nie miały wspólny ch znajomy ch i bardzo rzadko jadały razem posiłki. Ale mimo wszy stko mama zawsze by ła najbliższą jej osobą. Konstancja nie potrafiła sobie wy obrazić, że mogłaby ją zostawić w potrzebie. – Cześć, ranny ptaszku. Wy spałaś się? – Rafał padł z impetem na ławkę, a dziewczy na aż podskoczy ła. – Skombinowałem dla ciebie kawę – pochwalił się. – Doceń, bo za darmo, a niekradziona. – Jak to zrobiłeś? – spy tała. Poczuła ogromną ulgę na jego widok.

– Wnosiłem kobietom walizki po schodach i prosiłem o postawienie kawy w automacie na górze. Dopiero dwudziesta się zlitowała. Pij! – Rafał podał jej ciepły kubek. – Dzięki. – Konstancja spróbowała mały ły k dziwnego pły nu pachnącego na kilometr chemią. W niczy m prócz nazwy nie przy pominał aromaty cznego napoju, który codziennie rano jej gosposia parzy ła w drogim ekspresie. Świeżo mielone ziarna najlepszej kawy, spienione mleko, porcelanowy kubek i słoneczny taras pełen kwiatów albo czy ściutki jasny salon z wy godny mi fotelami. Tak to wy glądało do tej pory. Dziwny pły n w plastikowy m kubku smakował jednak nie najgorzej i trochę poprawił Konstancji samopoczucie. Wy piła trzy spore ły ki i oddała resztę Rafałowi. Dopił szy bko, celny m rzutem umieścił zmięty kubek w koszu i wstał. – Ruszamy – powiedział. – O szóstej otwierają znajomy lombard, a ty potrzebujesz jak najszy bciej kąpieli i śniadania, bo ledwo siedzisz na tej ławce. Ty mczasem przed nami trudny dzień. Ty musisz dostać się do ojca, a ja mam o szesnastej rozmowę w jadłodajni zakładowej. Pomogę ci, ale potem muszę się zająć swoimi sprawami. Kto wie, może wreszcie się uda. Konstancja wstała z trudem. Pierwszy raz w ży ciu miała brudne ręce i nieświeże ubranie. – Tam jest toaleta – wskazał Rafał ruchem brody. – Poży czę ci dwa złote, oddasz, jak się wzbogacisz. Ty lko nie siedź za długo. Sprzedamy telefon, to znajdę ci jakiś tani motel, żeby ś się mogła doprowadzić do ładu. Wstała i ruszy ła we wskazany m kierunku. Ściskając w dłoniach cenną monetę, nie mogła uwierzy ć, że tak drobna kwota zadecy dowała, iż ona, Konstancja Dobrowolska, będzie mogła skorzy stać z tego podstawowego prawa, jakim jest poranna toaleta. Weszła do ubikacji. Czuła się jak w nierealny m śnie. Oczy wiście śmierdziało. Zaczęła się powoli do tego przy zwy czajać. Ży cie zwy kły ch ludzi najwy raźniej składało się z zatłoczony ch autobusów, tanich perfum, niezdrowej ży wności i publiczny ch toalet. Te ostatnie, chociaż my te, wy dawały się tętnić ży ciem ty siąca bakterii, które rozwijały się na potęgę, mimo wy lewany ch obficie tanich środków odkażający ch.

Rozdział 6

Ania przy sy piała nad kawą. Pobudka o piątej rano okazała się trudniejsza, niż można się by ło spodziewać. Sama zaproponowała taką godzinę, wiedząc, że Paweł uwielbia wy jeżdżać wcześnie rano, a teraz słuchała, jak mąż gwiżdże w łazience i próbowała zebrać choć mały zapas sił, by sprostać wy zwaniu. Dzieci jeszcze spały. Miały się dzisiaj same przy gotować do szkoły i Ania, choć powtarzała sobie cały wieczór, że już dawno urosły, są samodzielne i odpowiedzialne, czuła nasilający się niepokój. Przy gotowała im kanapki i soki w plastikowy ch butelkach. Umy ła owoce i ułoży ła kusząco na półmisku. Wszy stkie ubrania wy prasowała i poskładała w kostkę. Ale wciąż miała wrażenie, że jest jeszcze wiele ważny ch spraw, który ch powinna by ła dopilnować. Może lepiej zostać – zastanawiała się, mieszając powoli kawę. – Wy jechać w sobotę, jak pierwotnie planowali. Nie by łoby zamieszania z zastępstwami w szkole i mogłaby spokojnie dopilnować dzieci. Jakby w odpowiedzi na tę my śl po schodach zbiegła Natalia. Na wpół przy tomna, z burzą zmierzwiony ch włosów, w ulubionej porozciąganej bawełnianej koszulce. Miała rozespane oczy i zaróżowione policzki. Ania poczuła falę nieogarnionej czułości. W ty m stanie Natalka najbardziej przy pominała dziewczy nkę, którą kiedy ś by ła. Malutką, słodką córeczkę. – Cześć, kochanie. – Anna naty chmiast się rozbudziła. – Wy spałaś się już? – Nie znam takiego, co by się wy spał, obudzony o tak nieludzkiej godzinie – odpowiedziała Natalia, ziewając rozdzierająco. – Ale wpadłam na pewien pomy sł i muszę ci zadać jedno py tanie, bo o lepszej porze, kiedy będę bardziej przy tomna, nie starczy mi odwagi. – Mów. – Ania zbladła, nagle przestraszona. – Czy coś się stało? Natalka wy piła ły k kawy z kubka mamy i spojrzała jej w oczy. – Czy mogę z wami pojechać? – Słucham? – zapy tała zaskoczona Ania. Tego się nie spodziewała. – Wiem, to nietaktowne i tak dalej, ale nie będę wam wcale przeszkadzać, wezmę osobny pokój, ty lko wieczorem czasem z tobą usiądę. Chciałaby m pogadać, a w domu nie ma nastroju. To ważna sprawa – wy rzuciła z siebie Natalia na jedny m oddechu. – Och, kochanie! – Ania wstała i podeszła do córki. Ulga rozlała się w jej wnętrzu jak ciepła woda. – Zawsze możesz z nami pojechać. Ja się bardzo cieszę, tata też na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu. – Wiedziałam, że tak będzie – rzuciła Natalia dziwnie twardy m tonem i gwałtownie wstała od stołu. – Zaraz wracam, jestem już spakowana, wskoczę ty lko w jakieś ciuchy, ochlapię się wodą i za chwilę będę. Poczekajcie – zawołała i zniknęła na piętrze. Ania usiadła z powrotem. Co to znaczy ,,Wiedziałam, że tak będzie”? Córka powiedziała to w taki sposób, że znowu poczuła niepokój. O czy m chciała rozmawiać? Przy puszczała, że sprawa doty czy jakichś szkolny ch, a może sercowy ch spraw, choć z ty ch ostatnich Natalia nie zwierzała się nigdy. Mimo to strach zakiełkował w Anie na dobre.

Tak to już jest, kiedy się ma tajemnice. Człowiek zachowuje się jak przestępca po zbrodni doskonałej. Niby zatarł ślady, ale wciąż za jego plecami czai się strach. Nigdy nie wiadomo, jaki zbieg okoliczności sprawi, że sekrety wy jdą na jaw. Czy jeś przy padkowe słowo, jakieś zapomniane zdjęcie, chwila nieuwagi i by stry obserwator może skojarzy ć fakty. Dlatego lista kłamstw nigdy nie ma końca. Wciąż coś się ukry wa i czasem człowieka ogarnia takie znużenie, że chce się wy ć. To właśnie w takich momentach przestępcy popełniają ten jeden jedy ny błąd, który prowadzi ich za kratki. Słabną, bo źródło, z którego czerpali siłę do wiecznego udawania, ciągłej czujności i nieustannego rozróżniania przy puszczeń od realnego zagrożenia, wy schło. Ania nigdy nie popełniła błędu. Jej źródełko ciągle biło. Kiedy zdarzało się, że zaczy nało brakować jej sił i by ła bliska wy znania mężowi prawdy, oczy ma wy obraźni widziała swoje dzieci, ich reakcję na rozpad rodziny, cierpienie i rozczarowanie. Wy obrażała to sobie tak bardzo plasty cznie, że choćby by ła nieprawdopodobnie słaba, czuła taki przy pły w energii, iż mimo wszy stko dawała radę. Tak by ło i ty m razem. Kiedy Paweł wszedł do kuchni, roztaczając wokół siebie zapach ostry ch męskich perfum, zobaczy ł żonę uśmiechniętą i gotową do drogi. Po chwili zbiegła po schodach z tupotem Natalia. Poranek by ł jakby stworzony na wy prawę w góry. Rześkie powietrze i pierwsze promienie słońca zapowiadały ładną pogodę. Wsiedli do samochodu i ruszy li w drogę. • Ulice by ły jeszcze prawie puste. Miasto dopiero się budziło, nocny chłód wciąż czaił się między budy nkami, jeszcze niepokonany przez wschodzące powoli słońce. Konstancja zadrżała, ale o zatrzy maniu się nie by ło mowy. Rafał zamaszy sty mi krokami prowadził ją pusty m chodnikiem. – Dlaczego mi pomagasz? – zapy tała, choć by ła przekonana, że zna odpowiedź. Znalezienie jej nie by ło trudne. Uważała, że rozgry zanie mężczy zn jest jak rozwiązy wanie testu z niewielką ilością odpowiedzi do wy boru. Najczęściej są trzy przy czy ny ich działań: A. seks, B. pieniądze, C. władza. W ty m przy padku w grę wchodziła ty lko odpowiedź A. Reszta, jak wiadomo, chwilowo by ła nieaktualna. Napalił się, biedak naiwny, liczy na jakąś korzy ść, a tu nic z tego – pomy ślała, śmiejąc się z niego w duchu. – Ale cóż, jego wina, powinien by ł najpierw zapy tać. Lubiła, kiedy mężczy źni wpadali w sidła jej urody i wdzięku, ale nie by ła łatwą zdoby czą. Wiedziała, jak się bronić, ale przede wszy stkim, jak nie dopuścić do sy tuacji zagrożenia. Rafał stawiał wielkie kroki, więc znacznie ją wy przedził. – Dlaczego mi pomagasz? – powtórzy ła py tanie, podbiegając do niego. – Przy pominasz mi trochę moją siostrę – zaskoczy ł ją chłopak. – Też taka nieprzy stosowana do ży cia sierota – dodał, nawet nie zauważając, że Konstancję aż zatchnęło z oburzenia. – Pojechała na studia do Rzeszowa – mówił dalej – bo Warszawa dla niej za droga. Po pierwsze gdy by się przy padkiem znalazła sama w nocy na dworcu, chciałby m, żeby też jej ktoś pomógł, a po drugie… – Szukasz dziewczy ny – wpadła mu w słowo, bo pierwsza odpowiedź zdecy dowanie jej się nie podobała.. – Nie – zaprzeczy ł naty chmiast. – Mam dziewczy nę. – Ach, masz? – Zdziwiła się tak bardzo, że aż przy stanęła, ale zaraz pobiegła, bo Rafał nie zatrzy mał się ani na chwilę.

– Tak – potwierdził chłopak stanowczo. – Pewnie została w twoim miasteczku, tęskni i trzy ma kciuki. – Kto wie… – Nie rozmawiasz z nią? – zapy tała, z coraz większy m trudem łapiąc oddech. – To nie takie proste. Ja wiem, że ona jest moją dziewczy ną, ale ona jeszcze nie. No co tak patrzy sz? Znajdę coś w Warszawie, wrócę, to z nią pogadam. – Rozumiem – potwierdziła machinalnie, choć miała mętlik w głowie. – Nie mogę tak przed nią stanąć i powiedzieć, że nic mi się nie udało. Ty le chy ba potrafisz pojąć. – Oczy wiście – przy taknęła posłusznie. Wolała go nie drażnić i tak wy glądał na dość mocno poruszonego. Szła za nim, rozglądając się na boki po ty m nowy m świecie, w który m zupełnie nie umiała się poruszać. Bez pomocy Rafała zgubiłaby się jak dziecko we mgle. W końcu dotarli pod obskurny lombard. Telefon wart sześć ty sięcy został bły skawicznie wy ceniony na ty siąc, ale za to płatne naty chmiast i w gotówce. Za dwieście złoty ch Konstancja zakupiła przestarzały, absolutnie obciachowy aparat, który nie miał żadny ch dodatkowy ch funkcji. Rafał na miejscu przełoży ł kartę. – Ruszamy w drogę – zarządził po wy jściu z nieprzy jemnego, ciasnego pomieszczenia wy pełnionego po sufit najróżniejszy mi przedmiotami. – Pieszo? – zapy tała naiwnie Konstancja. – Tak, proszę pani. Chwilowo jest to jedy ny środek transportu, jakim dy sponujemy. Wy szedł na ulicę i dziarsko pomaszerował przed siebie, chowając jej pieniądze do swojej kieszeni. Pobiegła za nim, bo cóż właściwie innego mogła zrobić. Pół godziny później by ła już tak zmęczona, że drżały jej nogi. Okazało się, że uprawianie luksusowy ch dy scy plin sportu w najlepszy ch ciuchach, z napojami izotoniczny mi pod ręką, to nie to samo co szy bki marsz na czczo przez ulice miasta. Zatrzy mali się przed jakąś obskurną kamienicą. Kiczowaty, zby t jaskrawy neon informował, że w ty m miejscu znajduje się najtańszy motel w stolicy. Weszli do środka. Konstancja nawet nie zwróciła uwagi na zapach, chciała ty lko usiąść. Rafał zameldował ich oboje w jedny m pokoju, nie py tając jej o zdanie. Wziął klucz, otworzy ł drzwi i wpuścił dziewczy nę do środka. Dwa wąskie tapczany zajmowały prawie całą powierzchnię pokoju. Jedy ny stolik lekko się kiwał, a stan czy stości łazienki pozostawiał wiele do ży czenia. Konstancja usiadła na brzegu łóżka. Rafał wy ciągnął zwinięte banknoty z kiszeni i położy ł na stole. Wy jął ze zwitka dziesięć złoty ch. – Idę kupić coś na śniadanie. Wy kąp się, a potem zorganizujemy ci coś do ubrania. Za chwilę będę. Konstancja wstała zrezy gnowana. Wolała nie my śleć, jakie śniadanie można zakupić za dziesięć złoty ch. Jej nie starczy łoby nawet na serwetki. Otworzy ła drzwi do łazienki i wzięła głęboki oddech. Nie miała klapek, a brodzik pod pry sznicem by ł dezy nfekowany zapewne tuż po pierwszej wojnie światowej. Ale musiała się wy kąpać. Zapach dworca, nieprzespana noc, wczorajszy dzień – wszy stko to pozostawiło trwały ślad i zapach. Czuła się obrzy dliwie nieświeżo. Włączy ła gorącą wodę, żeby chociaż trochę spłukać brud w tej okropnej łazience. Zapachniało mocno chlorem i po chwili ciepła para pokry ła powierzchnię mętnego lustra, sprawiając, że widoczność w pomieszczeniu znacznie się zmniejszy ła. Konstancja zamknęła od

wewnątrz drzwi pokoju, bo zamek w łazience by ł zepsuty, rozebrała się i boso, zaciskając szczęki z obrzy dzenia, weszła pod pry sznic. Miała na szczęście podręczną kosmety czkę, którą zabrała ze sobą na basen, dzięki czemu mogła umy ć włosy dobry m szamponem, a po kąpieli posmarować obolałe ciało balsamem i wy konać pospieszny makijaż. Nie mając bielizny na zmianę, założy ła wilgotny strój kąpielowy i po raz pierwszy w ży ciu ubrała nie dość, że te same co wczoraj, to jeszcze mocno nieświeże spodenki i podkoszulek. Przekręciła klucz w zamku, żeby Rafał mógł wejść, i schowała pieniądze do plecaka. Nie potrafiła ocenić, na jak długo wy starczy taka ilość gotówki. Wetchnęła i spakowała kosmety ki. Kręciła się po pokoju, przekładając rzeczy z miejsca na miejsce. Nie mogła usiąść i odpocząć, musiała coś robić, żeby nie dopuścić do głosu kotłujący ch się na granicy świadomości my śli. Spojrzała w brudne okno. Absurd sy tuacji uderzy ł w nią z nową mocą. Czy to możliwe, że ona, Konstancja Dobrowolska, jeszcze wczoraj córka bogatego biznesmena, dzisiaj siedzi w nędzny m motelu zdana na łaskę obcego bezdomnego mężczy zny, który jako jedy ny udzielił jej pomocy ? To by ło absurdalne. Dobrze o ty m wiedziała, a jednak pokój, w który m się znajdowała, by ł realny, tak jak i wszy stkie wy darzenia wczorajszego dnia, na czele z milczącą komórką i dziesiątkami połączeń, który ch nikt nie odebrał. Drzwi skrzy pnęły i do pokoju wszedł Rafał, a wraz z nim napły nęła dobra energia. Chłopak położy ł na stole przezroczy stą reklamówkę, po czy m wy ciągnął dwie duże bułki oraz dwa plastikowe pudełeczka z pasztetem. – Zaszalałem i szarpnąłem się na bułki – powiedział z zadowoleniem. – Chleb wy chodzi taniej, ale doszedłem do wniosku, że należy ci się dzisiaj coś poży wnego. Włączy łem też czajnik w kuchni, zaraz przy gotuję picie. Cukier oczy wiście ktoś już wy żarł, ale są resztki kawy i herbata. Co by ś wołała? – Poproszę herbatę – odparła dziewczy na dość niepewnie. Rafał wzruszy ł ramionami i poszedł do kuchni zalać w kubkach z obtłuczony mi uchwy tami dwie ły żeczki kawy i szczy ptę fusiastej herbaty. Konstancja patrzy ła na rozłożone na stole produkty i zastanawiała się, jak z tego powstanie śniadanie. Chętnie by coś zrobiła, żeby tak bezczy nnie nie czekać, ale nigdzie nie by ło talerzy ków, noży, deski do krojenia ani żadny ch produktów spoży wczy ch niezbędny ch, w jej mniemaniu, do przy gotowania posiłku. Rafał wniósł kubki, szy bko postawił na stole i, łapiąc się komicznie za płatki uszu, studził palce rozgrzane od gorący ch naczy ń. – Stary sposób – pochwalił się, rozciągając uszy. – Zawsze skutkuje na oparzenia. A teraz jemy – rzucił radośnie. Konstancja spojrzała na stół, nie wiedząc, co zrobić. Rafał podał jej bułkę i pudełeczko pasztetu. Otworzy ł najpierw swoje, potem jej i odłamał kawałek pieczy wa, po czy m nabrał nim jak ły żeczką trochę mięsnej masy i wpakował sobie do ust. – Smacznego, jedz – zachęcił dziewczy nę, której zaburczało w brzuchu. Oderwała posłusznie kawałek pieczy wa, przeciągnęła nim po pasztecie i niepewnie spróbowała. – Dobre – oceniła. Głód stłumił nieco mocno wy czuwalny smak i zapach glutaminianu sodu, a bułka by ła świeża i chrupiąca. – Pewnie, że dobre – potwierdził Rafał. – Ty stawiasz dzisiaj posiłki – uściślił – bo jesteś przy kasie. Jutro może ja coś zarobię, to ci się zrewanżuję. Dobrze, że cię spotkałem, bo goniłem już na resztkach, a przed rozmową trzeba się umy ć i coś zjeść.

Skończy ł posiłek, zgarnął dłonią okruszki ze stołu i wsy pał je sobie do ust, żeby się nic nie zmarnowało, po czy m wziął swój plecak, wy ciągnął z niego ręcznik, czy ste ubranie i pękatą reklamówkę, z który mi poszedł do łazienki. Długo w niej śpiewał i hałasował, aż wreszcie wy szedł mokry i pachnący z naręczem ociekający ch wodą ubrań. – Trzeba prać zawsze, kiedy jest okazja – pouczy ł Konstancję i rozwiesił rzeczy po cały m pokoju. Spojrzał na krótkie spodenki i podkoszulek dziewczy ny. – Coś ci trzeba kupić – zawy rokował. – Ruszy my za chwilę. Dowiedziałem się na portierni, jak dojechać do tego więzienia, i zdaje się, że całkiem zszargałem sobie opinię ty mi py taniami. Ale dobrze jest, do Białołęki ty lko trzy przesiadki, a po drodze na przy stanek mamy niezły szmateks. Kupimy ci coś do ubrania, a potem szy bko załatwimy resztę spraw. Nie mamy za wiele czasu, na czwartą muszę by ć z powrotem. Bułka stanęła Konstancji w gardle i za nic nie chciała przejść dalej zablokowana zarówno my ślą o ubraniach z ciucholandu, jak i czekającą ją wizy tą w więzieniu. Koszmar stał się prawdą i dziewczy na nie umiała znaleźć sposobu, by wy tłumaczy ć sobie, że to wszy stko nie dzieje się naprawdę. • Po południu Konstancja znała już wszy stkie warunki, które musi spełnić, by uzy skać widzenie z ojcem. Zaciskając mocno szczęki, wy bierała garderobę w sklepie z uży waną odzieżą i starała się nie oddy chać. Wszechobecny zapach proszku do prania oraz kurzu unosił się w gęsty m powietrzu. Sama nic by tutaj nie znalazła. Ubrania wisiały na wieszakach tak ciasno upchnięte, że trzeba je by ło wy ciągać prawie przemocą albo co jeszcze gorzej – grzebać w potężny ch stertach wy mięty ch i nieposegregowany ch rzeczy. Usiadła na brzegu jednej ze skrzy nek i pogrąży ła się w apatii. Rafał za to czuł się w szmateksie jak w domu. Sprawnie przerzucał kolejne sztuki odzieży, by po chwili pojawić się z zaskakująco dobry m zestawem. Markowe spodnie, dwie pary spodenek, ładna spódnica, sukienka, kilka podkoszulków i sweter. Wszy stko pasowało do siebie kolory sty cznie i można by ło zakładać rzeczy w dowolnej kombinacji, zależnie od pogody i potrzeb. Konstancja, znawczy ni najnowszy ch trendów mody, spojrzała na niego z zaskoczeniem. – Niezły jesteś. Znasz się na ubraniach? – Nie bardzo – odparł chłopak – ale od dawna robię zakupy w ty m ekskluzy wny m salonie, a kolory to moja mocna strona. Lubię je mieszać, zestawiać. – Cenna cecha u kucharza – przy znała Konstancja. – Nie sądzę – odparł Rafał. – Po co to kucharzowi? Żaden pracodawca o takie rzeczy nie py ta. – Nie py ta, bo głupi. A ty jeszcze będziesz kiedy ś tworzy ć swoje piękne kompozy cje na talerzu. Wspomnisz moje słowa. Chłopak ty lko wzruszy ł ramionami. – Mierz te ciuchy, mamy mało czasu. Na szczęście masz dobrą figurę, łatwo cię ubrać. Konstancja obróciła się z triumfem na pięcie, żeby rzucić mu zwy cięskie spojrzenie. Wreszcie się zorientował, że ma obok pełną wdzięku i zalet niezwy kłą kobietę. Ale Rafał wcale na nią nie patrzy ł. Pochy lony nad długim stołem przeglądał męskie podkoszulki z takim skupieniem, jakby to by ły najcenniejsze dzieła sztuki. – Patrz, jaka okazja! Dwa złote za taką porządną rzecz. – Wy prostował się, trzy mając w dłoniach rzeczy wiście niezłą koszulkę polo.

Konstancja westchnęła i weszła do ciasnej przebieralni. Konkurowanie z podkoszulkiem by ło poniżej jej godności. Położy ła ubrania na jakimś wielkim worze ustawiony m w kącie, bo żadny ch przeznaczony ch do tego celu wieszaków nie by ło, i westchnąwszy po raz kolejny, zaczęła się rozbierać.

Rozdział 7

W ty m samy m czasie na hiszpańskim wy brzeżu w klimaty zowany m wnętrzu wy najętego domu Anna Dobrowolska położy ła się na wy godnej kanapie, by odpocząć. Rozpakowała już wszy stkie rzeczy, zjadła śniadanie i zmęczona wy darzeniami ostatnich dni padła na miękkie poduszki. Przy mknęła oczy i odetchnęła z ulgą. By ła bezpieczna i ogólnie zadowolona z podjęty ch decy zji. Od dawna nie oczekiwała już od ży cia niczego więcej niż względne poczucie spokoju. O szczęściu przestała marzy ć. Trochę jej by ło żal Konstancji. Mówi się, że dziecko niczemu nie jest winne. To oczy wiście prawda, wina dziewczy ny by ła żadna, ale mimo tego Anna nie potrafiła pozby ć się żalu, niechęci, a by wało, że wręcz i nienawiści. Dobrze się maskowała, wy chowy wała małą najlepiej jak umiała, a że pomocników by ło dookoła wielu, nikt się nie zorientował, iż doty ka dziewczy nki z trudem i oddaje komu się da, by le ty lko spędzać z nią jak najmniej czasu. Lata pły nęły i wszy stko stawało się coraz łatwiejsze. Konstancja by ła coraz bardziej samodzielna i nie sprawiała kłopotów wy chowawczy ch. Zdarzały się nawet momenty, że Anna dobrze się czuła w jej towarzy stwie i czuła do niej szczere przy wiązanie. Aresztowanie Jerzego zaskoczy ło ją, stając się impulsem do naty chmiastowy ch działań. Jakby ktoś jedny m mocny m ciosem obudził Annę z dwudziestoletniego snu. Dostała ostrzeżenie około dwunastej w południe. Do pierwszej zabrała z domu najcenniejsze rzeczy, wy czy ściła tajne konta i skry tki. Oficjalny ch rachunków bankowy ch nie ty kała, nie chciała mieć nic wspólnego z aferą. Mieli z mężem rozdzielność majątkową i teorety cznie nic do niej nie należało. Stary żal zapiekł na nowo. Wielokrotnie prosiła Jerzego, by zapisał na nią chociaż połowę domu, ale nie zgodził się. Bardzo proszę – pomy ślała z saty sfakcją. – Skoro chciał sam o wszy stkim decy dować, to niech też sam ponosi konsekwencje. By ło jej jednak trochę żal Konstancji. Mąż po aresztowaniu zostawił w firmie swoją komórkę i sekretarka dzwoniła przez dwie godziny non stop, żeby Konstancja zdąży ła do domu, zanim zostanie zamknięty przez prokuratora. Ale ona nie odbierała. Anna domy ślała się, że pewnie by ła gdzieś z Joachimem i wy łączy ła telefon. To by ł duży błąd. Są takie momenty w ży ciu, kiedy należy by ć w zasięgu. Kobieta westchnęła. Miała świadomość, że skrzy wdziła Konstancję, zabierając wszy stkie pieniądze przeznaczone dla nich obu, ale to dziecko kiedy ś zrobiło jej to samo. Zabrało całą miłość Jerzego przeznaczoną dla nich obu. Kiedy ten przy wiózł noworodka do domu, wszy stko się skończy ło. Zostały ty lko pieniądze. Anna korzy stała więc z nich, ile mogła, i teraz też zabrała tę jedy ną rzecz. Kasę. Argument, że niczemu niewinne dziecko zostanie ukarane za błędy rodziców, nie pomagał. Co w ty m dziwnego? Na cały m świecie, codziennie dzieci są karane za sprawy, na które nie miały żadnego wpły wu, za fakt, że się urodziły, za to, kiedy się urodziły, kogo przy pominają swoim wy glądem i jakie marzenie rodziców zabiły, przy chodząc na świat. Jedni zrobiliby

wszy stko, żeby zajść w ciążę, inni – by pozby ć się dziecka. Ona przeszła obie fazy. Żałowała jednej i drugiej. Ale teraz miało się dla niej zacząć nowe ży cie. Pieniędzy powinno starczy ć na długo. A Konstancja? Mimo woli serce Anny szarpnęło się trochę. Da sobie z pewnością radę – uspokajała się. – Ma w sobie wiele siły, choć nie zdaje sobie z tego sprawy. Kobieta zacisnęła mocno powieki, ale łzy i tak popły nęły po policzkach. – Przepraszam cię, dziecko, przepraszam – powiedziała cicho. Jednak nie włączy ła telefonu i nie odpowiedziała na dziesiątki prób połączeń. Postanowiła już nigdy nie wracać do przeszłości.

Rozdział 8

Tata w skupieniu pokony wał trasę, chłonąc rześkie powietrze. Jedny m ramieniem obejmował córkę, a drugim żonę. Natalka czuła, że kocha go tak bardzo, iż jest gotowa na wiele, by ty lko sprawić mu przy jemność. Mama jak zwy kle by ła nieobecna duchem. Szła równy m krokiem, pokonując stromą ścieżkę. Czasami rozglądała się na boki, ale niczego nie komentowała ani nie uczestniczy ła w rozmowie. Pewnie wędruje teraz w towarzy stwie tamtego gościa i swojej córeczki – pomy ślała Natalia ze złością. Wieczorem postanowiła nieodwołalnie odby ć ży ciową rozmowę z mamą. Bez względu na to, ile ją to będzie kosztowało stresu i przy krości. Dość tego. To ostatni dzień milczenia i znoszenia pokornie konkurencji, z którą nie da się walczy ć. Konkurencji ze zmarłą siostrą. To ostatni dzień przy glądania się, jak tata ustępuje na każdy m kroku i udaje, że wszy stko jest w porządku. Natalia miała plan. Nosiła go w sercu długie lata. Już sama nie pamiętała, kiedy wpadła na ten pomy sł, na pewno by ło to dawno temu, ale wciąż brakowało jej odwagi, by go zrealizować. Teraz nadszedł właściwy moment: by ła pełnoletnia i gotowa stawić czoła ży ciowemu wy zwaniu. Nie miała pojęcia, jaką cenę zapłaci rodzina za bombę, którą zamierzała rzucić, ale uważała, że są sy tuacje, w który ch warto zary zy kować. Czasem lepiej się rozstać niż tkwić w takim martwy m związku. Osobiście nie wierzy ła w miłość, zakochany ch traktowała raczej jak ludzi igrający ch na własne ży czenie z ogniem. Z jej doświadczeń wy nikało, że każdy związek prędzej czy później kończy się cierpieniem. Na przy kład tata: raz ty lko się zakochał, pech chciał, że bez wzajemności i całe ży cie za to płacił. Trzeba go uwolnić. Jest jeszcze młody m, przy stojny m mężczy zną i może sobie ułoży ć ży cie. • Wieczorem Natalia zaprosiła mamę na spacer. Chwilę szły leśną ścieżką, aż dom, w który m się zatrzy mały, całkiem znikł im z oczu. – Gdzie ty mnie wleczesz? – marudziła mama. – Nie masz dość chodzenia na dzisiaj? – Potrzebuję ustronnego miejsca – odparła Natalia. – Chcę mieć pewność, że jeśli zaczniemy krzy czeć, nikt nas nie usły szy. – O czy m ty mówisz? Nie mam najmniejszego zamiaru nawet podnieść głosu – wy dy szała Anna. – Jestem na to zby t zmęczona. – Zobaczy my – odparła Natalia. – Stop – zdenerwowała się mama. – Mam dość tajemnic – powiedziała i stanęła w miejscu. – Tego spaceru, szczerze powiedziawszy, również. Mów, o co chodzi. Dalej nie idę nawet jednego kroku. Usiadła na zwalony m pniu i spojrzała na córkę, na swoją małą Natalkę. – Dobrze – zgodziła się Natalia – może by ć tutaj. Zbieram się do tej rozmowy już od lat, ale

wciąż nie starczało mi odwagi. – Boże święty, o co chodzi?! Masz jakiś kłopot w szkole? Z który mś z nauczy cieli? A może się zakochałaś? – zapy tała Ania z nadzieją. – Owszem, mam problem. Wszy scy mamy, cała rodzina. Ania spojrzała zaskoczona, ale i trochę uspokojona. By ła pewna, że kłopot da się szy bko rozwiązać i bardzo jej pochlebiało, że skry ta zazwy czaj córka chce się jej zwierzy ć. – Chciałaby m cię prosić – zaczęła powoli Natalia – żeby ś mi opowiedziała historię mojej siostry Anielki. Jestem już dorosła i my ślę, że mam do tego prawo. – Ależ słonko moje – zdziwiła się Ania – przecież wszy stko od dawna wiesz. Opowiadałam wam o ty m mnóstwo razy. Anielka zmarła po porodzie, a jej ojciec wkrótce potem mnie zostawił. I to cała historia. Przeszłość. – Skoro przeszłość, to dlaczego ten mężczy zna wędrował dzisiaj z nami? – krzy knęła Natalia. – Dlaczego Anielka siedzi z nami codziennie przy kolacji? Chcę wiedzieć, co takiego miała w sobie ta dziewczy nka, że jest dla ciebie cenniejsza niż my wszy scy razem wzięci? Dziewczy na zaczęła rozpaczliwie płakać, ale strząsnęła z ramienia dłoń matki, która chciała ją pogłaskać. Anna aż zamarła z przerażenia. Latami budowała spokój tej rodziny, poświęciła wszy stko dla szczęścia dzieci. Na samą my śl, że się nie udało, że one widzą prawdę, zrobiło jej się słabo. – Wracajmy – powiedziała stanowczo. Objęła córkę mocno ramionami, prawie siłą postawiła do pionu i jak bezwolną kukiełkę poprowadziła z powrotem w stronę pensjonatu. Z przerażeniem odkry ła, że mąż nie jest już jedy ny m członkiem rodziny, z który m boi się przeby wać sam na sam. – Tu nie ma żadnej tajemnicy – tłumaczy ła szy bko Natalii. – I to absolutna nieprawda, że ciągle o nich my ślę – skłamała i poczuła w ustach mdlący smak swoich słów. Zrobiło jej się niedobrze z obrzy dzenia, ale przełknęła ślinę i brnęła dalej. Siła nawy ku by ła nie do powstrzy mania. – Czasem mam gorszy dzień, jak każdy, ale to wy jesteście najważniejsi. Wszy stko by m dla was zrobiła – powiedziała z mocą. I to akurat by ła prawda. W ty m momencie Natalia wy rwała się z jej objęć i, zanosząc się płaczem, pobiegła w dół, w stronę pensjonatu. Ania nie miała szans, by ją dogonić. Otarła policzki i powoli zaczęła schodzić, patrząc na znikającą sy lwetkę córki. Cała się trzęsła. • Natalia postanowiła wracać do domu. Spakowała w milczeniu swoje rzeczy, a czerwone oczy mówiły same za siebie. Paweł siedział w wiklinowy m fotelu na tle bajecznego górskiego krajobrazu i w milczeniu przy glądał się rozwojowi akcji, rejestrując każdy szczegół. Miał skupioną minę, jednak ani słowem nie skomentował zachowania córki. Ania miotała się po pokoju, ale nie znalazła argumentów, by zatrzy mać córkę. Też chciało jej się płakać, jednak nie mogła sobie na to pozwolić. Każde słowo, które przy chodziło jej na my śl, zawierało w sobie potencjalne zagrożenie. Mogły paść niewy godne py tania, a nie by ła pewna, czy zdoła opanować emocje na ty le, by w obecności męża przy jąć je ze spokojem i jasny m umy słem. Nie mogła dopuścić do niekontrolowanego wy buchu. Po dwudziestu latach ży cia pełnego poświeceń doszło do tego, że bała się własnego dziecka i z ulgą przy jęła trzask zamy kany ch drzwi.

Natalia poszła na przy stanek, zabrawszy ty lko podręczny plecaczek, a ojciec nawet nie zaproponował, że podwiezie ją na dworzec. Kiedy drzwi zamknęły się za córką, ten fakt uderzy ł Anię z całą mocą. Odwróciła się i napotkała mocne, niemal zupełnie obce spojrzenie męża. Nie tego człowieka, którego od wielu lat okręcała sobie wokół palca, manipulując nim codziennie na ty siące sposobów, lecz obcego mężczy zny, który patrzy ł badawczo, jakby na coś czekał. Zaczęła kręcić się po pokoju, układać automaty czny mi ruchami rzeczy. Paweł siedział bez ruchu, a jego intensy wny wzrok przewiercał ją na wy lot. W końcu musiała skończy ć sprzątanie, w pokoju nie pozostało już nic do poskładania. Nie mogła się też jak zwy kle zasłonić koniecznością wy konania pilny ch obowiązków w ogrodzie i kuchni. Usiadła na brzegu kanapy. Oddy chała z trudem jak złapane w klatkę zwierzątko. Bała się odezwać wobec tego zimnego rzeczowego spojrzenia. Nie miała pojęcia, jak zacząć rozmowę, żeby przy wrócić lekki nastrój i udawać, że wszy stko jest w porządku, a zachowanie Natalki to zwy kły objaw dorastania. – Możesz ze mną porozmawiać? – usły szała słowa, który ch obawiała się najbardziej. Czuła, jak ziemia pod nią drży, a dom który zbudowała z tak wielkim poświęceniem chwieje się w posadach. Zmobilizowała całą siłę, jak w obliczu największego zagrożenia. – Ależ oczy wiście – uśmiechnęła się, a wargi zadrżały jej ty lko minimalnie. – Natalka przechodzi okres dojrzewania – szczebiotała. – Nic jej nie będzie. To zupełnie normalne. I tak mamy dużo szczęścia, że nas większe kłopoty omijają. – Dużo szczęścia, mówisz – powtórzy ł wolno Paweł. Ania zamilkła. Przerażenie związało jej gardło w supeł. – Jesteśmy już dwadzieścia dwa lata po ślubie. My ślę, że należy mi się chociaż jedna szczera rozmowa. Na usta cisnęły jej się różne słowa zaprzeczenia, ale milczała. – Czy możesz mi wreszcie opowiedzieć, co się wtedy stało? Od razu zrozumiała, co miał na my śli. Nie wiedziała, czy działał w porozumieniu z córką, czy sam na to wpadł, ale dzisiejszy dzień miał się dla niej zakończy ć serią trudny ch py tań. – Nic takiego – odparła ze znużeniem. – Mówiłam ci wiele razy. Banalna historia. – Zby t często o ty m nie opowiadasz, zawsze to szanowałem, ale mam dość. Chcę znać prawdę. – Dobrze – westchnęła i potarła zmęczone czoło. Milczała chwilę, ale on czekał cierpliwie i nie zanosiło się na to, by miał zamiar zmienić zdanie. Powoli dobierając słowa, zaczęła mówić. – By łam na ostatnim roku studiów, poznałam znacznie ode mnie starszego mężczy znę. Miał własną firmę, jeździł po świecie, wszy stko wiedział. Zakochałam się po same uszy. Obiecy wał mi oczy wiście ślub. – Zamilkła na chwilę, wzięła głęboki oddech. – Kiedy okazało się, że jestem w ciąży, postanowił, że pobierzemy się po narodzinach dziecka, żeby mnie nie stresować, a maleństwa nie narażać na ry zy ko. Dbał o mnie bardzo, kupował wszy stko, na co ty lko przy szła mi ochota i woził do najlepszy ch specjalistów. Miesiąc przed terminem porodu uparł się, żeby jechać do Gdańska. Kawał drogi, ale mówił, że ma tam znajomego lekarza. Jedy nego, któremu ufa. Podróżowaliśmy komfortowo, z długimi przerwami. Ostatni miesiąc spędziłam w luksusowy m pensjonacie i kiedy przy szedł czas, zawieziono mnie do szpitala. Wszy stko szło dobrze, poród trwał ty lko cztery godziny, ale nie usły szałam płaczu noworodka. Gdzieś w oddali krzy czało inne dziecko, ale moje nie.

Ania zamilkła i otarła łzy. Broda jej się trzęsła i przez chwilę oddy chała głęboko, żeby uspokoić głos. Kiedy opowiadała Pawłowi tę historię po raz pierwszy, w ty m momencie mąż podszedł, przy tulił ją i powiedział, że to wy starczy. Nie chciał jej sprawiać bólu przy kry mi wspomnieniami. Dzisiaj siedział i milczał. Czekał na dalszy ciąg. – Szy bko przy wieziono mnie do pojedy nczego, specjalnie opłaconego pokoju – zaczęła mówić dalej – i zaczęło się dramaty czne czekanie. Coś by ło nie tak z dzieckiem. A potem on przy szedł i powiedział, że dziecko zmarło i nie ma sensu dalej siedzieć w szpitalu. W szoku podpisałam jakieś dokumenty, by łam ledwie ży wa z nerwów. Wtedy on kazał potwierdzić, że chcę wy jść ze szpitala na własne żądanie. By ło mi wszy stko jedno. Zabrał mnie do innego pensjonatu i pojechał załatwiać dokumentację. Anna zamilkła znowu. Kolejne słowa nijak nie chciały jej przejść przez gardło. Cały ból znowu wrócił i związał jej struny głosowe w supeł. Pły nęły minuty, w pokoju powoli zapadał zmrok. Bajeczna panorama gór za plecami Pawła znikała w ciemności. Ania płakała, ale on nawet nie drgnął. Czekał. – Nigdy go więcej nie zobaczy łam – powiedziała drżący m głosem. – I ty le – dodała z trudem. – To cała historia. Poby t w pensjonacie i opiekę pielęgniarską miałam opłacone na trzy miesiące z góry. Nikt nie wiedział, co się stało z moim narzeczony m. Płakałam godzinami, dniami, ty godniami, ale nic się nie zmieniało. W końcu wróciłam do domu. To prawda, wciąż nie mogę się otrząsnąć z szoku. Ale kocham nasze dzieci. Naprawdę, nie my ślę w kółko o tamtej dziewczy nce – zamilkła znowu. – Ty le ty lko o niej wiem – dodała, ocierając oczy. – To by ła dziewczy nka. – Tak, to prawda, kochasz swoje dzieci – powiedział Paweł spokojnie. – Który to by ł szpital? – zapy tał niespodziewanie. – Nie wiem – odparła, patrząc na niego, jakby go widziała po raz pierwszy. – Nie pamiętam. To wszy stko działo się tak dawno. – Jak się ten gość nazy wał? – Adam Nowicki. Szukałam go – dodała od razu, uprzedzając kolejne py tanie – ale on mi podał chy ba fałszy we nazwisko. – Nie zdziwiłby m się. – Po co chcesz to wszy stko wiedzieć? – krzy knęła Anna, nie mogąc dłużej utrzy mać nerwów na uwięzi. – Nie ma sensu do tego wracać. – Jest sens – odpowiedział Paweł w wielką stanowczością. – Będziesz się musiała zastanowić, czego chcesz od ży cia. Wstał i włoży ł do kieszeni kurtki swoje dokumenty, portfel i telefon. – Jesteśmy na takim etapie ży cia – powiedział, zatrzy mując się nagle – że marnowanie czasu na związek bez przy szłości nie ma sensu. Ja w każdy m razie mam dość. Dzieci są duże, nic mnie już nie trzy ma – Ciebie nie trzy ma? – Ania poczuła, że traci oddech, a ziemia usuwa jej się spod stóp. – Oboje możemy sobie jeszcze ułoży ć ży cie, nikogo nie krzy wdząc – dodał. – Słucham? – Dokładnie tak. Ale zanim to się stanie, dostaniesz ode mnie prezent, żeby ś wiedziała, że cię naprawdę kocham. Moje uczucia w ty m związku zawsze by ły szczere. – Ale o czy m ty mówisz, moje przecież też! – Anna nie mogła opanować starego nawy ku

i brnęła dalej w kłamstwo, choć wiedziała, że dawne sposoby na nic się już nie zdadzą. – Nie oszukuj mnie – rzucił jej Paweł po raz pierwszy prosto w twarz. – Taka miłość już mi nie wy starczy. Założy ł kurtkę i zacisnął dłoń na klamce. – Dokąd idziesz? – krzy knęła Anna. – Zobaczy sz. Na stole masz kluczy ki do samochodu. Wrócisz do domu sama. Mnie nie będzie kilka dni, muszę załatwić ważną sprawę. Raz a dobrze przeciąć ten węzeł. Anna wstała gwałtownie, podbiegła do drzwi i oparła się o nie, gotowa nie wy puścić męża z pokoju za wszelką cenę. – Nie zgadzam się – krzy knęła. – To kompletnie bez sensu. Co ty chcesz zrobić? Paweł spojrzał na nią. Miał w oczach taki smutek, że nie wy trzy mała jego wzroku. – Problem w ty m, że twoja zgoda do niczego nie jest mi już potrzebna – powiedział mężczy zna. – Zrobię to, co uznam za stosowne. – Proszę cię – powiedziała spokojnie Ania. – Porozmawiajmy. Co wam się wszy stkim nagle stało? – wy rwało jej się z głębi serca. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Ania zamilkła. - Widzę, że nie. Ale i tak ci odpowiem. Po prostu nam się przelało. A może straciliśmy nadzieję. Jak długo można leżeć w łóżku we troje? Ja wiem, to teraz nawet modne, ale ja chy ba jestem staromodny, mnie to nie kręci. Ania nabrała tchu, żeby coś powiedzieć, ale Paweł znowu spojrzał jej w oczy i zamilkła. Nie znalazła słów. Mąż odsunął ją delikatnie spod drzwi i wy szedł. Stała pod ścianą, mocno przy ciskając plecy do gładkiego ty nku, jakby chciała podtrzy mać walący się budy nek. Miała wrażenie, że chwieje się jak całe jej ży cie. Co miała teraz robić? Biec za Pawłem? Za Natalią? Wracać do domu? Osunęła się na podłogę i poczuła podobny do ciepłej krwi smak znajomego bólu, który rozlał się po jej ciele, powodując mdlącą słabość. Już kiedy ś została porzucona, już raz straciła dziecko, dobrze wiedziała, jakie to uczucie. Oparła czoło na kolanach i pogrąży ła się w apatii. To prawda, nigdy nie pogodziła się z tamty mi wy darzeniami. Z całej siły napierała na drzwi, za który mi kłębiła się fala rozpaczy, wspomnień i żalu do całego świata za tę straszną krzy wdę. Bała się, że jeżeli uchy li je choćby na milimetr, wszy stko ją zaleje. Trzy mała pion. Chodziła do pracy, uśmiechała się, udawała pełną ży cia zadowoloną nauczy cielkę, ale tak naprawdę w głębi serca cały czas tonęła w bezbrzeżny m smutku. Czarny m, gęsty m, niekończący m się smutku. Walczy ła, robiła co w jej mocy, żeby zachować pozory, tworzy ć fundamenty nowej rodziny i z cały ch sił wspierać je, żeby się nie rozsy pały. Ale okazało się to zby t ciężkie dla jednej osoby. Nie udało się.

Rozdział 9

Ty dzień później Konstancja nadal mieszkała w motelu i ży ła z pieniędzy za sprzedany telefon, które Rafał rozmnażał w cudowny sposób, dzięki czemu starczały na wszy stko. Nauczy ła się jeść bułki z pasztetem i chleb z serkiem topiony m, makaron z cukrem lub kaszę z masłem na obiad, a kiedy dzień by ł szczególnie trudny, w nagrodę pozwalała sobie na parówki. Rafał nie dostał pracy w stołówce zakładowej, bo namówiony przez Konstancję zapy tał o umowę już na pierwszej rozmowie. Dory wczo pomagał rozpakowy wać towar w sklepie spoży wczy m i w ten sposób trwał przez kolejne dni, marząc o pracy kucharza. Mieszkali razem, śpiąc na dwóch tapczanach tuż obok siebie, ale Rafał nigdy nawet jedny m gestem nie dał po sobie poznać, że fakt, iż Konstancja jest kobietą, ma dla niego jakiekolwiek znaczenie. Często opowiadał o swojej dziewczy nie i o ty m, jak zaprosi ją na pierwszą kolację, co ugotuje i w jaki sposób to poda. Znał mnóstwo przepisów na wy kwintne i drogie dania. – Czasem my ślę, że jestem jakimś porzucony m dzieckiem francuskiego milionera – mawiał, wieszając pranie na obtłuczonej ramie łóżka. – Dlaczego francuskiego? – py tała Konstancja. – Bo oni najlepiej gotują. Poza ty m, zawsze mnie pociągało wy kwintne jedzenie, pięknie nakry ty stół, ładne wnętrza eleganckich restauracji. Z domu tego przecież nie wy niosłem, bo u nas szczy tem dobry ch manier jest posługiwanie się nożem i widelcem. – A ze mną jest na odwrót – uświadomiła sobie Konstancja. – Może jestem porzuconą córką jakiejś zupełnie zwy czajnej kobiety – roześmiała się. – Zawsze mnie, gdzieś w głębi serca, pociągało proste ży cie, chciałam spróbować ziemniaków z kwaśny m mlekiem, usiąść przy wesołej kolacji z liczny m rodzeństwem, śmiać się, żartować, osobiście nakry wać do stołu, my ć podłogi we własny m domu. – Uch, to z ciebie będzie kiedy ś dobra żona. Nie znam drugiej dziewczy ny, która miałaby podobne marzenia. Konstancja zamy śliła się. Marzenia. Tak, to by ło jedy ne, co jej pozostało w ty m najtrudniejszy m momencie ży cia. Mama zniknęła, ojciec siedział w więzieniu, przy jaciele się od niej odwrócili, chłopak zostawił jak zuży ty sprzęt, ale marzenia pozostały. Wcześniej nie przy wiązy wała do nich zby t wielkiej wagi. Ale też po raz pierwszy uświadomiła sobie różnicę pomiędzy powierzchowny mi pragnieniami, łatwy mi do zaspokojenia dzięki pieniądzom i władzy ojca, a prawdziwy mi, głęboko osobisty mi marzeniami. Ty ch ostatnich nigdy nie dopuszczała do głosu. Wmawiała inny m, ale przede wszy stkim sobie samej, że jest szczęśliwa. Nigdy nie drąży ła własny ch emocji, żeby przy padkiem nie dokopać się na dnie do smutku, samotności i poczucia niezrozumienia. Do tego, że w gruncie rzeczy czuje się w świecie pochłonięty ch własny mi sprawami rodziców źle i obco. Że marzy o szczerej relacji z bliskim człowiekiem. Że nie wie, kim naprawdę jest i o co jej w ży ciu chodzi. To dlatego czy tała ty le książek, z tego powodu lubiła uczestniczy ć w szkoleniach najdroższy ch specjalistów od rozwoju osobistego. Szukała

przewodnika, kogoś, kto wskaże jej drogę. Ale nigdy się do tego nie przy znawała, nawet sama przed sobą. Teraz miała dużo czasu. Wszy stko, co znała, rozsy pało się w proch, a spod niego wy jrzały zakopane wcześniej głęboko uczucia. Konstancja skubała resztki chleba i przy gotowy wała się psy chicznie do wizy ty u ojca. W ciągu ostatnich dni prawie jej się udało zapomnieć, kim naprawdę jest. Ży ła w zawieszeniu, siedziała w pokoju i patrzy ła w sufit. Jadła, co Rafał przy niósł, chodziła z nim składać podania do kolejny ch barów i słuchała opowieści o jego dziewczy nie, Marcie. O swoim ży ciu nie my ślała. Jeszcze raz zadzwoniła do wszy stkich znajomy ch, by po raz kolejny usły szeć monotonne długie sy gnały, na które nikt nie odpowiadał. Na koniec kilkakrotnie zadzwoniła do mamy. Kolejne nieodebrane połączenia sprawiły, że zaczęła się panicznie bać. Może jej się stało coś, ktoś ją porwał, skrzy wdził, ukradł pieniądze podjęte z kont? Kto wie, może też błąka się gdzieś teraz po dworcach? Ten strach pokonałby Konstancję ostatecznie, gdy by nie Rafał, który wy tłumaczy ł dziewczy nie, że taką sprawę trzeba zgłosić na policji. Poszła za jego radą i już po dwóch godzinach od zgłoszenia zaginięcia otrzy mała informację, że tej nocy, kiedy ona siedziała przerażona na dworcu, Anna Dobrowolska wy leciała z warszawskiego lotniska do Hiszpanii. Kobieta nie by ła notowana, z procesem męża nie miała nic wspólnego, bez problemów przeszła przez odprawę i dalsze jej losy są nieznane. Nikt się oczy wiście nie zamierzał interesować porzucony m dwudziestotrzy letnim dzieckiem. Od tego momentu Konstancja popadła w odrętwienie. Przestała my śleć, zmuszając swoje komórki mózgowe do absolutnego bezruchu. Żadna nie śmiała nawet drgnąć. W przeciwny m razie skojarzenie pusty ch kont i odlatującej w stronę Hiszpanii mamy rozerwałoby jej serce. Gdy by nie Rafał, nie dałaby sobie rady. Jego trzeźwe podejście do ży cia i racjonalne komentarze ratowały ją od najgorszego. Ale dzisiaj by ła sama i zaczy nała trząść się ze strachu. Załatwianie formalności konieczny ch do uzy skania widzenia z ojcem powodowało, że my śli znów obracały się wokół bolesny ch tematów. Nie mogła opędzić się od natrętny ch obrazów: Joachima, który przez wiele dni nie znalazł czasu, by zadzwonić, aresztowanego ojca, a na samy m końcu mamy, która okazała się po prostu złodziejką. Najgorszą z możliwy ch. Taką, która okradła własne dziecko. Jedy ne, ponoć długo wy czekiwane, bo wiele razy sły szała historię o dziesięciu latach starań o potomstwo. Splotła leżące na kolanach dłonie i zacisnęła powieki. – To się nie dzieje naprawdę! To się nie dzieje naprawdę! – powtarzała. Otwierając oczy, zobaczy ła obskurny pokój i swoje ręce złożone na kolanach obleczony ch w tanie dżinsy ze sklepu z uży waną odzieżą. Ten obraz podziałał na nią jak wiadro lodowatej wody. Na chwilę straciła dech. Wstała i podeszła do brudnego, zakratowanego jak w więzieniu, okna. Czuła podpły wającą jej do gardła rozpacz, gotową je schwy tać i dusić do utraty tchu. Wiedziała, że jeśli teraz podda się temu uczuciu, nigdy już się nie podniesie. Odwróciła się i spojrzała na pokój. Wy prostowała plecy i przy jęła bojową postawę, jakby w pomieszczeniu znajdował się niewidzialny wróg. Nie wiedziała, skąd nagle wzięła się ta siła, z jaką spojrzała rozpaczy prosto w twarz. – Nigdy się nie poddam – powiedziała głośno. – Nigdy. Rozumiesz? Rozpacz przy czaiła się, ale jej fala nadal by ła blisko, gotowa zaatakować w każdej chwili. Konstancja wzięła głęboki oddech i postanowiła podjąć walkę. Niewiele wiedziała o sobie. Nie miała nigdy przy jaciółki, by z nią rozmawiać o ży ciu, sama też nie dopuszczała do głosu

pewny ch my śli. Teraz, kiedy upadła tak nisko, że musiała podnieść głowę, by zobaczy ć dno, zrozumiała, że do tej pory ży ła w jakimś rozdwojeniu. Jedna Konstancja jadła eleganckie śniadania, prowadziła puste rozmowy o niczy m i dbała o urodę. Druga celnie komentowała otaczającą ją rzeczy wistość oraz tęskniła za prawdziwy m ży ciem, bliskimi relacjami z mamą i przy jaciółmi, którzy znaliby ją naprawdę i lubili za to, jaka jest. Ta druga coraz częściej podnosiła głowę i coraz wy raźniej walczy ła o prawo głosu. Konstancja musiała się zastanowić, kim jest naprawdę. Dlaczego ciągle czuła się obco w wy godny m domu rodziców i skąd wzięła się w niej nagle ta siła, która teraz wzbierała i nakazy wała nie poddawać się, walczy ć i szukać rozwiązań. Nikt jej tego przecież nie uczy ł. Zdecy dowała się szukać prawdy o sobie i swojej rodzinie. Ten kry zy s ujawnił, że wcale się nie znali. Nigdy by się nie spodziewała, że tata, rozsądny przedsiębiorca, który do wszy stkiego doszedł własną pracą, zdecy duje się na oszustwo podatkowe i to na dodatek na tak ogromną kwotę. Nie sądziła też, że mama w trudnej sy tuacji po prostu ucieknie, kradnąc wszy stkie pieniądze. To zabolało. Ale nie usiadła na tapczanie i nie zaczęła płakać jak przez ostatnie dni. Wstała, zarzuciła na ramiona kurtkę i wy szła z pokoju, starannie go zamy kając. Trasę do więzienia miała już opanowaną w stopniu bardzo dobry m. Siadała w autobusach tuż obok drzwi, by choć na przy stankach zaczerpnąć powietrza i zaciskając zęby, przemieszczała się po mieście. Wciąż miała jeszcze odruch komórkowy. Zagubiona wy ciągała telefon, by zadzwonić po kierowcę czy do taty, ale szy bko chowała aparat i na starej mapie Rafała, zgodnie z jego wskazówkami, spokojnie szukała tras właściwy ch autobusów. • Pod bramą aresztu przy stanęła na chwilę, wzięła głęboki oddech, poprawiła kilkakrotnie kurtkę i plecak, po czy m zadzwoniła do bramy wartowni. Pokazała dokumenty, na który ch znajdowały się wszy stkie wy magane pieczątki. Strażnik wpuścił ją do środka i pod przy gnębiającą bry łą więziennego bloku poprowadził do właściwy ch drzwi. Wy tłumaczy ła kolejny m osobom, po co przy szła, przemierzy ła długi kory tarz i dotarła na miejsce. Sala by ła niewielka, intensy wnie niebieski kolor lamperii przy ciągał wzrok. Kwadratowe stoliki z prosty mi krzesłami ustawione by ły w niewielkich odległościach od siebie, ale nie miało to znaczenia. W sali znajdował się ty lko jeden więzień. Krótko ostrzy żony, barczy sty mężczy zna pochy lał się w stronę starszej kobiety, coś do niej szepcząc. Strażnik stał niedaleko i obserwował go czujnie, choć z wy raźny m znudzeniem. Konstancja usiadła. Nogi drżały jej ze strachu. Nie potrafiła sobie wy obrazić taty w zielony m więzienny m uniformie. Przy wiązy wał wagę do wy glądu zewnętrznego, dbał o włosy, nosił modne koszule i uprawiał sport, by utrzy mać podarowaną mu przez naturę atrakcy jną sy lwetkę. Dziewczy na popatrzy ła na zamknięte drzwi, a poczucie, że to wszy stko nie dzieje się naprawdę, powróciło z całą mocą. Jak będzie wy glądać tata? Czy zupełnie się załamał? A może jest tu głodny ? Po raz pierwszy w ży ciu pomy ślała o ty m prakty czny m aspekcie ży cia. Już wiedziała, że głód istnieje i jak bardzo potrafi by ć przy kry. Może powinna, jak tamta starsza pani, przy nieść coś do jedzenia? Zrobiło jej się wsty d. Drzwi otworzy ły się i fala gorąca oblała ją aż po czubek głowy. Tuż za więzienny m strażnikiem do sali wszedł ojciec. Niewiele się zmienił. Z krótko przy strzy żony mi włosami prezentował się w więzienny m drelichu tak samo dobrze, jak kiedy ś w drogich garniturach.

Uśmiechnął się serdecznie, uściskał córkę i usiadł naprzeciw niej, jakby znajdował się w hotelu na wczasach, a ona przy jechała do niego w odwiedziny. – Witaj, córeczko – powiedział serdecznie i położy ł swoją dużą rękę na jej dłoni. Poczuła znajome ciepło i łzy napły nęły jej do oczu. – Tato, co się stało? – Nic strasznego, ale przepraszam cię bardzo. Dla ciebie i mamy to z pewnością ogromny stres. Joachim oczy wiście podwinął ogon i zniknął – uśmiechnął się cierpko. – Nie żałuj go, boją się panicznie jakichkolwiek podejrzeń o współpracę. Prokuratura wie, że nie działałem sam, ale nic nikomu nie mogą udowodnić. Szukają jednak i na wszy stkich moich znajomy ch padł blady strach. Cóż, nikt w ty m biznesie nie ma do końca czy stego sumienia. Ale powiedz, jak sobie z mamą radzicie. Nie brakuje wam pieniędzy ? – zapy tał ciszej. – Domy ślam się, że mama nie chce mnie widzieć, dla niej to pewnie straszny wsty d przed koleżankami, ale jesteście bezpieczne? Prawda? Zadbałem, by prawnie żadna z was nie by ła obciążona. Konstancja wpatry wała się z niedowierzaniem w jego twarz i czuła, jak dorasta w przy spieszony m tempie. Jak na tej sali widzeń przechodzi przez wiek buntu, nastoletnią skłonność do kry ty kowania rodziców wraz z jednoczesną idealizacją ich poczy nań. W ułamku sekundy weszła w dorosłość i zrozumiała po raz pierwszy, jak to jest by ć po drugiej stronie bary kady. Zawsze tata sprawował nad nią opiekę, teraz ona poczuła się odpowiedzialna za niego. Nie wiedziała, jak mu o wszy stkim powiedzieć. – Co będzie z twoją firmą? – zapy tała, grając na zwłokę. – Zostanie sprzedana – odparł tata spokojny m tonem i zaledwie lekkie drgnięcie głosu sugerowało, że sprawa jest dla niego bolesna. Ale Konstancja znała go dobrze. Musiało mu by ć bardzo przy kro. – Mój adwokat zna już nazwisko potencjalnego naby wcy – mówił dalej tata. Nikt z naszego kręgu, ale znam go. Nie zrobi ludziom krzy wdy i jest duża szansa, że utrzy ma poziom. – A ty ? Co będzie z tobą? – Nie martw się. Jestem bardzo grzeczny, współpracuję z prokuraturą, mój majątek wy starczy na pokry cie wszy stkich strat skarbu państwa, więc pewnie szy bko mnie wy puszczą. Już by to zrobili, ale mają jeszcze nadzieję, że kogoś wsy pię. Oczy wiście się nie doczekają – westchnął. Konstancja milczała, a my śli pędziły w różny ch kierunkach, ogarniając na raz wszy stkie sprawy, o który ch mówił ojciec. – Czemu jesteś taka blada? – Tata znów pogłaskał ją po dłoni. – Ciężko wam bardzo tam po drugiej stronie? – zapy tał. – Ludzie się pewnie z was śmieją? Nie wiedziała, co mu powiedzieć, od czego zacząć. – Nie martw się, kochanie. – Tata pochy lił się w jej stronę i uśmiechnął krzepiąco. – W biznesie czasem zdarzają się porażki, ludzie bankrutują, popełniają błędy, ale podnoszą się i idą dalej. Zobaczy sz jeszcze wszy stkich swoich przy jaciół na progu naszego domu, kłaniający ch ci się w pas, Mam tu mnóstwo czasu, wy my śliłem kilka dobry ch projektów. Mama też po jakimś czasie zapomni, niejedno razem przeszliśmy, wiem, że jest odporna. Konstancja nadal milczała. Tata by ł energiczny jak zawsze, uśmiechał się i snuł plany, ale jego ciasno splecione dłonie wskazy wały na to, że jednak się denerwuje i by ć może nie wszy stko jest tak wspaniale, jak stara się przekonać córkę. Jego przy strzy żone włosy też wy glądały na o wiele bardziej siwe niż wcześniej, a oczy nie zawsze wy trzy my wały jej spojrzenie. Czy zniesie

kolejny cios? Na ile mama jest dla niego ważna? Nie wiedziała. Milczała, wahając się, ile może mu powiedzieć. Po chwili podjęła decy zję. Żadny ch kolejny ch zmartwień, im później tata dowie się prawdy, ty m lepiej. – Nie przejmuj się – powiedziała dziarsko, nieświadomie naśladując jego ton głosu. - Radzimy sobie. Jest nie najgorzej, bo przecież cię nie będę okłamy wać, że dobrze, ale głowa do góry. Zadbaj o siebie, bo to nie jest odpowiednie dla ciebie miejsce. Ojciec wy prostował się, a ulga na jego twarzy by ła tak szczera, że Konstancja naty chmiast przekonała się, że podjęła dobrą decy zję. – To dobrze, że z mamą wszy stko w porządku. Trochę się jednak martwiłem. Mam tu dużo czasu, przemy ślałem wiele spraw. Kiedy stąd wy jdę, wszy stko się zmieni. A zacznę od naszego małżeństwa. Mama zasługuje na coś więcej niż samotność w piękny m domu. Mamy też sobie sporo do wy jaśnienia. Powiedz jej o ty m. Dobrze? – Oczy wiście – przy taknęła Konstancja pospiesznie. – Następny m razem przy niosę ci coś dobrego – zmieniła szy bko temat. – Przepraszam, ale teraz nie pomy ślałam o ty m. Ojciec wstał i wy ciągnął w jej stronę ramiona, chcąc ją w pierwszy m odruchu uściskać, ale strażnik pokręcił ty lko głową. Tata odsunął się, a broda lekko mu zadrżała. – Kocham cię – wy szeptała Konstancja. – O nic się nie martw. Nigdy wcześniej mu tego nie powiedziała. Ojciec stanął jak wmurowany, a ona znów poczuła, jak jej ży cie przy spiesza. W ciągu kilku sekund pokonała kolejne lata dorastania. Tata bał się, oczekiwał od niej wsparcia. A ona by ła zupełnie sama i musiała poradzić sobie z ży ciem bez kart kredy towy ch. Zrozumiała, że może się zdarzy ć, iż człowiek posiwieje w kilka sekund, że się postarzeje o wiele lat w jeden dzień. Kiedy ty dzień temu opuszczała basen zdziwiona zachowaniem swoich przy jaciół, mentalnie miała trzy naście lat. Ży ła wtedy spotkaniami z przy jaciółmi i przekonaniem, że na wszy stko jeszcze ma czas, a ży cie leży u jej stóp. Wchodząc do ponurego budy nku aresztu, miała lat piętnaście. Już wiedziała, że los może człowieka bardzo zaskoczy ć i że jest za siebie odpowiedzialna. Kiedy zobaczy ła drżącą brodę taty, stała się dorosłą kobietą. Poczuła, że musi zadbać nie ty lko o siebie, ale także o inny ch. Jej przerażenie mieszało się z pragnieniem, by sprostać wy zwaniu. Insty nkt ry walizacji – cecha, która doprowadziła jej ojca na szczy ty, ale też zepchnęła na dno – obudził się także w niej. – Nie martw się – powiedziała. – Wszy stko się ułoży, wy jdziesz stąd i zaczniemy od nowa. Raz stworzy łeś potężną firmę, więc chy ba wiesz, jak to zrobić. Drugi raz też się uda. Pomogę ci, nie jestem już przecież dzieckiem. Tata uśmiechnął się. Strażnik zaczął dawać znak, że widzenie skończone. Ojciec wstał i powoli skierował się w stronę wy jścia z sali. Zatrzy mał się jednak w pół kroku. – Powiedz mi prawdę, co się dzieje z mamą? Dlaczego się nie odzy wa? Jest na mnie zła, czy stało się coś, o czy m powinienem wiedzieć? Proszę cię, nie okłamuj mnie. – Wiesz, jaka jest mama. Daj jej trochę czasu – machnęła ręką Konstancja, zdecy dowana ukry ć przed tatą najgorsze wiadomości. I tak nic na to nie poradzi, a ty lko się będzie niepotrzebnie gry zł. Tata kiwnął głową i spojrzał na nią badawczo, jakby chciał sprawdzić, czy na pewno mówi prawdę, ale kierowany stanowczo przez strażnika, musiał wy jść z sali. Konstancja siedziała jeszcze chwilę w pusty m pomieszczeniu. Z tego przejęcia nawet nie zauważy ła, kiedy starsza

kobieta i młody mężczy zna skończy li rozmowę. Wstała i na szty wny ch nogach wróciła tą samą drogą do wartowni i z wielką ulgą wy szła na zewnątrz. Pod murem więzienia, na trawie, jak najprawdziwszy żul, siedział Rafał. Umówili się tutaj i czekał na nią zgodnie z obietnicą. Podciągnął kolana pod brodę i rozmarzony m wzrokiem wpatry wał się w rosnące po drugiej stronie drogi drzewa. Zapewne my ślał o Marcie. Obok niego leżała zwinięta reklamówka, w którą zapakował swoje dokumenty potrzebne podczas rozmowy kwalifikacy jnej. Reklamówka – Konstancja skrzy wiła się na sam widok – szczy t obciachu. Nawet nie elegancka papierowa torba z firmowego sklepu, ty lko zwy kła foliowa, zmięta i lekko powy cierana reklamówka. I on chciał dostać pracę. Konstancja oparła się o mur i wpatry wała dłuższą chwilę w chłopaka. Reprezentował wszy stko, z czego całe ży cie się wy śmiewała, najpierw z mamą, a potem z przy jaciółmi. Tanie ciuchy, uży wana! reklamówka, sty l ubierania się i uczesanie wy raźnie bez pomy słu i przy padkowe. A jednak to on podał jej rękę, kiedy znalazła się w trudnej sy tuacji i by ło w nim coś, co ją od początku zdecy dowanie pociągało. Nie umiała tego zdefiniować, ale czuła się dobrze w jego towarzy stwie i, ku swojemu zdumieniu, od kilku dni miała ochotę na coś więcej. Przy tuliła czoło do szorstkiego muru i oddy chała głęboko. Czuła się okrutnie oszukana. Zawsze przy puszczała, że robi jakiś błąd, że jej ży cie toczy się dziwnie powierzchownie, żadna relacja nie jest głębsza, żadne z zainteresowań prawdziwe. My ślała, że świat po prostu taki jest. Ale to nie by ła prawda. Świat jest bardzo szeroki i niesły chanie różnorodny. Można w nim znaleźć o wiele więcej niż to, czego nauczono ją szukać. Spojrzała na Rafała, uśmiechnęła się na my śl, co by na jego widok powiedziała mama, i podeszła do chłopaka. Zauważy ł ją, kiedy by ła już niedaleko, i poderwał się gwałtownie. – Jak by ło? – zapy tał, miętosząc jeszcze mocniej swoją obciachową torbę. – Nic ci nie jest? Dobrze się czujesz? To by ły wszy stkie py tania, który ch bezskutecznie oczekiwała od Joachima. Słowa, który ch nie wy powiedziała mama. – Tak, dziękuję. Wszy stko w porządku. Tata trzy ma się nieźle. My ślę, że powoli pokona trudności. Nie masz pojęcia, jak mi się oczy otworzy ły na niektóre sprawy. – To normalne w takich przy padkach. Wiesz, mam nowinę. – Popatrzy ł na dziewczy nę i zawiesił głos, żeby podnieść napięcie. – Dzwonili do mnie, idę na rozmowę do stołówki studenckiej. Konstancja zatrzy mała się gwałtownie, a idący za nią Rafał w ostatniej chwili cofnął but o rozmiarze czterdzieści trzy znad jej stopy. – Dawaj może jakoś znak, kiedy stajesz – krzy knął. – Światła stopu włącz albo coś, bo cię kiedy ś zdepczę, kurczaku. – Słuchaj lepiej, co mówię, bo to ważne. – Konstancja złapała go za podkoszulek i pociągnęła mocno w swoją stronę. Poczuła znajomy zapach taniego proszku do prania i z niewiadomy ch przy czy n zakręciło jej się lekko w głowie. Ale szy bko się opanowała. – Czy możesz mi wy tłumaczy ć, dlaczego skoro interesujesz się wspaniałą kuchnią, czy tasz książki i kolekcjonujesz wy kwintne przepisy, wiecznie chodzisz na rozmowy do najpodlejszy ch barów? Będziesz w kółko przy rządzał mielone, schabowe i makaron za marne pieniądze? Tego chcesz? – Szarpnęła go za podkoszulek i przez krótką chwilę poczuła pod dłonią twarde mięśnie jego brzucha.

– Nie bądź głupia – wy rwał jej się Rafał. – Oczy wiście, że nie chcę. Ale nie mam wy jścia. W eleganckiej restauracji nikt mnie nie zechce. Ty le chy ba nawet ty potrafisz zrozumieć. Konstancja z trudem zebrała my śli, które uparcie wracały do doty ku jego ciała. – A do ilu złoży łeś podanie? – krzy knęła mocno rozłoszczona. – Do żadnej. Ale… – Nie ma ale. Jeśli wszy stkie ci odmówią, będziesz miał prawo złoży ć broń, ale tak się poddać bez walki, to naprawdę nie jest po męsku. Rafał się zdenerwował nie na żarty. – Mówię ci, dzieciaku, po raz ostatni. Przestań mnie uczy ć ży cia, bo znam je o wiele lepiej niż ty. Nie wtrącaj się do spraw, o który ch nie masz pojęcia.. – Ja nie mam pojęcia? Ja? – podniosła głos rozwścieczona jego protekcjonalny m tonem Konstancja. – Zakładam się z tobą, tutaj na ty m chodniku, w cieniu tego okropnego budy nku i na dnie mojego ży cia, że w ciągu miesiąca sama otworzę w Warszawie ory ginalną restaurację i cię zatrudnię, a wtedy będziesz musiał robić, co ci każę. – Wielkie mi rzeczy – pry chnął Rafał i ruszy ł chodnikiem w stronę przy stanku autobusowego. – Tatuś wy jdzie z mamra i da pieniążki, to pewnie założy sz. Jasna sprawa, jak zapłacisz, to wszy stko zrobią za ciebie. Sama nawet palcem nie kiwniesz i ja się rzeczy wiście u ciebie zatrudnię, czemu nie, ale chwalić się nie ma czy m. Nie miałaś wpły wu na to, że się urodziłaś w bogatej rodzinie. Ot, przy padek. Tak jak inni nie są winni, że im nie ma kto pomóc. Więc się nie wy wy ższaj, bo liczy się to, co człowiek sam osiągnie. – Tak? – zaperzy ła się Konstancja. – No to powiem ci, że ojciec już nie ma pieniędzy. A ty też jak na razie niczego sam nie osiągnąłeś. – Jak to nie? Poznałem ciebie. – O, ty draniu! Zrobiłeś to specjalnie, dla kasy ? Z rozżalenia i gniewu zrobiło jej się ciemno przed oczami, a wszy stkie romanty czne refleksje naty chmiast wy wietrzały jej z głowy. – Dzieciaku! – Rafał złapał ją za ramiona. – Przecież ci mówiłem, że to układ korzy stny dla obu stron. Ty mnie wy ciągnęłaś z dworca, ja ci pomagam przetrwać. Nie ukry wałem swoich intencji, więc nie rozumiem, o co te nerwy. Konstancja oddy chała z trudem. Też nie do końca rozumiała swoje wzburzenie. Czego oczekiwała? Że Rafał jest ry cerzem na biały m koniu i pomaga jej, bo taką ma ży ciową misję? Przecież wiedziała, że tak nie jest, ale uczucie przy krości pozostało. Szli dłuższą chwilę w milczeniu, każde pogrążone we własny ch my ślach. – Spokojnie – odezwał się w końcu Rafał. – Będzie dobrze. Ja ci to mówię. – Cicho bądź! – krzy knęła Konstancja. – Właśnie, że ja ci to mówię. Nie po to skończy łam za dwa ty siące kurs pozy ty wnego my ślenia, żeby ś ty teraz to samo wiedział za darmo. Rafał spojrzał na nią i zaczęli się śmiać. • Szli ramię w ramię ulicami Warszawy. Konstancja przeglądała się w każdej szy bie wy stawowej. Nie rozpoznawała w dziewczy nie, którą widziała, samej siebie. Dżinsowa kurtka z taniego sklepu i amatorska fry zura ułożona bez pomocy prostownicy – żal. Do tego absolutnie obciachowy mężczy zna z reklamówką w dłoni jako jedy ne towarzy stwo. Gdy by ją teraz zobaczy ł ktoś

z dawny ch znajomy ch, to i tak pewnie by jej nie poznał. Bolały ją już nogi, a przy stanku autobusowego, w kierunku którego zmierzali, wciąż nie by ło widać. Mijali eleganckie sklepy i modne kawiarnie. Nagle Konstancja stanęła jak wry ta. Na szy bie niewielkiej, ale bardzo ładnej restauracji wisiała kartka: „Do wy najęcia”. – Rafał! – krzy knęła. Chłopak by ł już dość daleko. Szedł szy bko, bo czasu do umówionej rozmowy pozostało niewiele. Wrócił jednak, choć wy raźnie by ło widać, że jest zniecierpliwiony i zły. – Co się stało? Sznurówka ci się rozwiązała? – Patrz – wskazała Konstancja na lokal. – Idealne miejsce. Małe zaciszne, ale eleganckie i w dobry m punkcie. – Śmieszna dziewczy no, czy nsz tutaj to kilka ty sięcy złoty ch miesięcznie, a my mamy dwie stówy i perspekty wę spania na dworcu. Chodź, bo się spóźnię. – Ale poczekaj, chociaż się zastanów – złapała go znów za podkoszulek i przy trzy mała. – Zawsze o czy mś takim marzy łeś. – Przestań się nade mną pastwić – Rafał wy rwał jej się stanowczo. – Idziesz, czy mam cię tu zostawić? Nie mogę się spóźnić, moja praca marzeń za ty siąc pięćset złoty ch nie będzie czekać. Ruszy ła za nim, milcząc, ale wszy stko się w niej gotowało. Może Rafał jest nauczony poddawać się, zanim w ogóle zacznie się bitwa, ale ona jest z innej gliny. I nieważne, że nigdy w ży ciu nie ruszy ła palcem, by coś zrobić. To jeszcze nie znaczy, że tego nie potrafi. Uśmiechnęła się. Rafał miał rację. To, że ją poznał i zabrał ze sobą, by ło jego sukcem. Teraz ona pomoże mu założy ć restaurację. Prawdziwą, na miarę jego marzeń. Jego, ale także jej własny ch. Bo odkry ła, że tego właśnie pragnie w głębi serca. Samodzielności, dorosłości. Poczucia, że panuje nad własny m ży ciem, sama, bez pomocy ojca. Miała już szczerze dość protekcjonalnego tonu, jakim przemawiali do niej absolutnie wszy scy. Konstancja, słodki kociak. Pogłaskać, ale w żadny m wy padku nie traktować poważnie. Można by ło oszaleć. By ła kimś więcej niż ty lko córką swoich rodziców. By ła samodzielną osobą i postanowiła już nigdy nie wy puścić z rąk kontroli nad własny m ży ciem. Choćby to miało ją sporo kosztować. Pobiegła za Rafałem, który stawiając wielkie kroki, dotarł już do przy stanku, zostawiając ją znacznie w ty le. – Potrzebuję kompletu eleganckich ubrań i trochę gotówki – wy sapała, dogoniwszy go. – My śl, skąd mogę je wy trzasnąć. Wy daje mi się, że coś kiedy ś ważnego na ten temat powiedziałeś, ale mi to umknęło. – Umy kają ci wszy stkie ważne rzeczy, które mówię, i upierasz się, żeby zebrać od ży cia jeszcze większe baty, zamiast siedzieć cicho i nie prowokować losu. Powiedziałem, że możesz sprzedać telefon, co już zrobiliśmy. Pieniądze za niego właśnie się kończą. – My śl! – Konstancja nie zraziła się jego oschły m tonem. – Miałeś jeszcze inny pomy sł. – Spieszę się, nie mam czasu na głupoty. – Rafał spojrzał w głąb ulicy, ale autobus nie nadjeżdżał. – To spiesz się i my śl jednocześnie – zarządziła Konstancja i wbiła w niego wzrok pełen oczekiwania. Rafał mruknął coś pod nosem o rozpieszczony ch jedy naczkach, ale najwy raźniej zastanawiał się.

– Py tałem – przy pomniał sobie – czy nie masz jakichś rzeczy u znajomy ch. Nie poży czałaś komuś ciuchów, które teraz mogłaby ś odebrać? – Czekaj – krzy knęła i znowu złapała go za podkoszulek, ale szy bko cofnęła rękę, czując ciepło jego ciała. – Przecież czekam – odpowiedział spokojnie Rafał i wy gładził koszulkę. – Jesteś genialny – powiedziała Konstancja z żarem, patrząc mu w oczy. Ten staroży tny sposób na mężczy zn zadziałał i w ty m przy padku. Rafał lekko się rozchmurzy ł. – Część moich rzeczy jest u Patry cji – mówiła Konstancja. – Zostały, tak jak ci mówiłam, po ostatniej imprezie. Ja już nawet nie pamiętam, co to by ło, ale ich gosposia będzie wiedzieć. Trzeba to naty chmiast odebrać, zanim wy śle na stary adres, bo jak paczka wróci, to kto wie, gospody ni pewnie wy rzuci wszy stko na śmietnik. – Wy rzuci twoje rzeczy ? – No, wiesz. Uży wane. – Wy to macie naprawdę pochrzanione w głowach. Nie pojadę teraz z tobą, wiesz, że mam rozmowę w barze. – Tak, w sprawie pracy ży cia. Rafał zmroził ją wzrokiem. – Już nic nie mówię – szy bko zapewniła go Konstancja. – Proszę cię ty lko, powiedz mi, jakim autobusem można dojechać do Wilanowa. Rafał wzruszy ł ramionami i zajrzał pod wiatę przy stanku. – Tu masz wszy stko napisane. – Wskazał jej odpowiednie tabliczki. – 116, 117, 130, 139, 163, 164. Czego jeszcze potrzebujesz? Na każdy m rozkładzie znajdziesz wszy stkie informacje. Ja już muszę jechać. Zobaczy my się wieczorem. Trzy maj kciuki. Podjechał autobus i Rafał zniknął w jego przepełniony m wnętrzu. Konstancja została sama. Cały entuzjazm i pewność siebie, które prezentowała jeszcze przed momentem, gdzieś się ulotniły. Dotarcie do Wilanowa komunikacją miejską wy dało jej się zadaniem trudniejszy m niż zdoby cie kilku ty sięcy złoty ch na czy nsz w restauracji. Ale postanowiła nieodwołalnie zawalczy ć o to miejsce. Dla taty, żeby miał gdzie wrócić, dla niej samej, żeby udowodnić sobie i inny m, że nie jest pustą lalą, która umie ty lko wy dawać pieniądze rodziców, oraz dla Rafała. By ł świetny m chłopakiem, potrafił dobrze sobie radzić w twardy m świecie biedny ch ludzi, ale nie wierzy ł, że zasługuje na coś więcej. A zasługiwał. Nie miała co do tego żadny ch wątpliwości. Po dłuższej chwili rozeznała się w rozkładach jazdy i znalazła odpowiednią linię. Wsiadła i ze spokojem ogarnęła wzrokiem wnętrze pojazdu, które wcale już jej nie dziwiło. Wy siadła na właściwy m przy stanku i przez chwilę zastanawiała się, co dalej. Mieszkała w tej okolicy wiele lat, ale piechotą poruszała się po niej rzadko. Nie mogła rozpoznać punktu, w który m się znajdowała, ani umiejscowić domu Patry cji. Ruszy ła przed siebie, między eleganckie domki jednorodzinne i znalazła rezy dencję swojego by łego chłopaka. Jednego z wielu. To już by ł trop. Patry cja mieszkała na drugim końcu osiedla. Konstancja zawsze my ślała, że jest małe, ale kiedy przy szło pokonać je piechotą i znaleźć właściwy dom, okazało się to trudniejsze, niż można by się spodziewać. Zrobiło się gorąco. Dziewczy na zdjęła kurtkę i szła dalej. Bardzo chciało jej się pić, ale nie miała nawet złotówki, by kupić choćby najmniejszą butelkę wody. Rafał dał jej ty lko dwa bilety, a gotówka została u niego w portfelu. Nie pomy ślała, by go o nie poprosić. Stare przy zwy czajenie, według którego pieniądze zawsze są i nie trzeba o nich pamiętać.

Kiedy dotarła pod willę, w której mieszkała rodzina Patry cji, by ła u kresu sił. Zmęczenie fizy czne by ło dla niej czy mś zupełnie nowy m. Jeszcze nie umiała sobie z nim radzić. Stanęła pod potężną, misternie kutą bramą i ogarnęły ją wątpliwości. Z czy m do ludzi? Jaka restauracja? Upadłaś na samo dno – powiedziała sobie – i czas się do tego przy znać. Uświadomiła sobie, jak bardzo kwota kilku ty sięcy złoty ch, którą kiedy ś uważała za drobną, może by ć nieosiągalna. Że ludzie, który ch do tej pory obserwowała zza szy b samochodu, nie dlatego nie realizują marzeń, że nie chcą, ty lko z tego powodu, że nie mogą zdoby ć tej zaporowej kwoty potrzebnej na początek. Usiadła pod murkiem, choć wiedziała, że jest doskonale widoczna w kamerze i za chwilę usunie ją ochrona, uznając za stwarzającego zagrożenie włóczęgę. Rozpacz szy bko uznała, że moment jest dogodny, by znów zaatakować. Konstancja znowu zobaczy ła w całej pełni swoje dramaty czne położenie. Podniosła głowę i stanęła na drżący ch ze zmęczenia nogach. Kręciło jej się w głowie od palącego słońca. Oblizała spieczone usta i przy znała rozpaczy jeden punkt. By ć może pod koniec dnia pozwoli jej zawładnąć wszy stkimi my ślami. Ale jeszcze nie teraz. Stać ją jeszcze by ło na te kilka gestów, zanim się podda. Nacisnęła guzik domofonu i usły szała głos gosposi. – Konstancja – przedstawiła się jak zwy kle. To zawsze wy starczało, by naty chmiast usły szeć brzęczący sy gnał otwieranej bramki. Ty m razem by ło inaczej. Po drugiej stronie domofonu na chwilę zapanowała cisza, a potem uprzejmy głos poinformował, że nikogo z rodziny niestety nie ma w domu. – Domy ślam się – rzekła Konstancja ironicznie. – Chciałaby m ty lko odebrać moje rzeczy, które zostały po ostatnim przy jęciu. Ty m razem chwila ciszy trwała znacznie dłużej. Gdzieś za plecami gosposi trwał proces decy zy jny. Dziewczy na by ła pewna, że wszy scy są w domu i naradzają się teraz szeptem. – Proszę łaskawie chwilę poczekać, zaraz ktoś przy niesie pani rzeczy. Konstancja oparła się o murek i opanowała łzy. Nie zasłuży ła nawet na to, by móc poczekać w środku, by ktoś podał jej szklankę wody i pozwolił usiąść na chwilę w chłodny m pomieszczeniu. Dranie – pomy ślała. – Udławcie się swoją uprzejmością. Wy prostowała się, oderwała od murka, żeby nie dać im saty sfakcji, i śmiało spojrzała w kamerę. Jeszcze mnie nie znacie – pomy ślała. – Nikt mnie nie zna, ja sama również, ale to się zmieni. Czekała długo. Najwy raźniej rzeczy, wbrew jej przy puszczeniom, nie czekały wy prasowane i przy gotowane do spakowania. W końcu bramka brzęknęła znajomo i ochroniarz podał jej spory pakunek. Nie spodziewała się, że jest tego tak dużo. Podziękowała i odeszła. Pudło by ło nieporęczne, nigdy niczego nie nosiła po ulicach, ale wzięła je mocno w objęcia i szy bko ruszy ła przed siebie. Pokonam to – postanowiła i choć ręce jej drżały, szła wy prostowana tak długo, jak by ła widoczna z okien willi. Za zakrętem przy stanęła na moment i z ulgą położy ła nieporęczne pudło na chodniku. Chwilę odpoczęła i ruszy ła dalej. Droga powrotna trwała długo. Upał wzmógł się na dobre i momentami kręciło jej się w głowie z gorąca, pragnienia i wy siłku. Kanty pudła wy żłobiły na jej rękach brzy dkie czerwione pręgi. Ledwo ży wa stanęła po godzinie na przy stanku i usiadła z ulgą tak wielką, jakiej nie udało się jej odczuć nigdy wcześniej. Jeszcze nie wiedziała, jak dotrze do motelu. Dłonie miała obtarte od kanciastego pudła, a usta spieczone. Wy suszone gardło bolało przy każdy m oddechu. Temperatura

osiągnęła maksy malną wy sokość. By ła druga po południu, więc kto mógł, siedział w domu lub klimaty zowany m biurze i nie plątał się po zakurzony ch rozpalony ch słońcem ulicach. Konstancja by ła głodna. Nie chodziło o to nowoczesne uczucie, kiedy jesteś na eleganckiej diecie i czujesz delikatne ssanie w żołądku, ale rozpaczliwy pierwotny rwący głód, który boleśnie szarpał żołądek i powodował, że ze słabości łzy same podpły wały pod powieki. Więc tak wy gląda prawdziwe ży cie – pomy ślała. – Jednego dnia wy daje ci się, że masz świat u stóp i możesz wszy stko, a kolejnego nie masz pieniędzy nawet na głupiego obwarzanka z budki. Jakże chętnie zjadłaby go teraz, choć by ł z białej mąki i z pewnością miał w sobie mnóstwo spulchniaczy. Postanowiła zapamiętać to uczucie na zawsze i nigdy już nie pozwolić, by ży cie zepchnęło ją tak bardzo na margines. Będzie się bronić, póki jej starczy sił, do ostatniej najmniejszej nadziei. By ła na siebie wściekła. Miała tak wiele. Mogła się uczy ć, zdoby ć świetny zawód, otworzy ć dowolnie wy brany biznes. Tata sfinansowałby wszy stko. Większość rzeczy, do który ch ludzie dążą latami, ona miała na wy ciągnięcie ręki już dawno i wszy stko zmarnowała. Nie miała ani jednego prawdziwego przy jaciela, żadny ch oszczędności ani konkretny ch umiejętności. Dry fowała jak statek bez steru, popy chana to tu, to tam przez mijające dni. Mama. Od razu o niej pomy ślała. Ona by ła architektem jej ży cia. Pokazała jej ty lko jeden jego model. Znalezienie kogoś odpowiedzialnego za jej trudne położenie, na chwilę przy niosło dziewczy nie ulgę. Mama idealnie nadawała się do tego, by złoży ć na jej barki całą winę. Ale to by by ło kłamstwo. Konstancja, mimo iż już od dawna nie by ła dzieckiem, nigdy przecież nie podjęła najmniejszego wy siłku, by się zastanowić, czy można by ło ży ć inaczej. Jestem do bólu głupia – podsumowała swój dorobek ży cia. Podjechał autobus, więc wsiadła, opanowując mdłości. Dotarcie do motelu zajęło jej dwie godziny. Kiedy weszła do pokoju, padła jak długa na łóżko i dłuższą chwilę nie miała siły się ruszy ć. W końcu wstała, napiła się wody z czajnika, przeły kając pły wające okruszki osadzającego się w jego wnętrzu kamienia i zjadła z wielką przy jemnością dwie kromki czerstwego pieczy wa. Smakowały wspaniale. Z ciekawością zajrzała do pudła. Nie bardzo pamiętała, jakie rzeczy zostały u Patry cji. Zabrała wtedy więcej ciuchów, żeby się przebrać na miejscu i wspólnie z przy jaciółką opracować jakąś szałową sty lizację. Ręce jej się trzęsły. To by ła jedy na szansa. Ostatni bonus od losu. Musiał jej wy starczy ć na zbudowanie nowego ży cia. Co się stanie, jeśli w środku są same bezwartościowe rzeczy ? Wszy stko by ło wy prane i wy prasowane, dokładnie tak jak przy puszczała. Sukienka, dwie mocno wy cięte bluzki, buty zapakowane w specjalne pojemniki, a na samy m dnie małe pudełko. Zrobiło jej się gorąco. Biżuteria. Jedy na szansa. Co ja wtedy miałam na sobie? – próbowała sobie przy pomnieć. Miała tak dużo cenny ch rzeczy. Podniosła wieczko i kolana zmiękły jej z poczucia ulgi. Nowy komplet z Pandory. Kolczy ki, naszy jnik i dwie bransoletki. W końcu założy ła ty lko jedną z nich, ale zabrała wszy stko, żeby się zastanowić. Na szczęście kupiła ten komplet niedawno, na szczęście miała w ty m sklepie kartę stałego klienta, na szczęście można by ło go zwrócić. Rozpłakała się nad otwarty m pudełeczkiem z radości tak wielkiej, jakiej nie czuła jeszcze nigdy, nawet na widok diamentowego pierścionka, który tata kupił jej na osiemnastkę. Rzeczy nie miały dla niej nigdy żadnej realnej wartości, bo zawsze miała ich nadmiar i na żadną nie musiała

pracować. Nie wiedziała więc, jaka jest ich moc. Ta kolorowa biżuteria by ła bramą do marzeń. W duchu już przeliczy ła ją na ilość noclegów w motelu, bochenków zwy kłego chleba i butelek wody. Szy bko się uczy ła. Już nie potrzebowała do tego Rafała. • Kiedy Rafał wrócił późny m wieczorem, na stole czekała wy stawna kolacja. Parówki z keczupem, dobry chleb z piekarni, sałatka z pomidorów i ogórków oraz pachnąca herbata. – Świętujemy ? – zapy tał. – Bardzo słusznie – dodał od razu. – Intuicja cię nie my li. Dostałem pracę – powiedział i stanął na środku pokoju z miną Aleksandra Wielkiego, któremu właśnie podbił ostatni skrawek znanego mu świata. Konstancja uśmiechnęła się. – Zatrudnili cię na umowę o pracę? – zapy tała. Rafał westchnął i od razu uszło z niego powietrze. – Na razie jeszcze nie – powiedział, jakby to by ło oczy wiste. – Ale mają to zrobić – dodał z naciskiem. – Bardzo dobrze – ucieszy ła się Konstancja. – Ich strata. W razie czego będziesz mógł szy bko zrezy gnować. – Nie mam takiego zamiaru. – Rafał wszedł do łazienki i długo my ł ręce. – Jestem bardzo głodny. To miłe uczucie wrócić do pokoju i zastać kolację. Jesteś naprawdę moją wy graną na loterii. – Nawet nie przy puszczasz do jakiego stopnia. Zjedz, a potem coś ci pokażę. Rafał usiadł przy stole i przez chwilę posilał się z wy raźną przy jemnością. Konstancja wy obrażała go sobie w eleganckiej restauracji. Przy tłumione światła, świeże kwiaty, smaczne, zdrowe jedzenie i zadowoleni goście. Zasługujesz na więcej – pomy ślała. - Zjadłeś? – zapy tała głośno. – To dopij spokojnie herbatę i posłuchaj. Dostaliśmy gwiazdkę z nieba. Jedy ną szansę. Patrz. Otworzy ła pudełko, na dnie którego poły skiwały kolorowe koraliki. Rafał spojrzał posłusznie, po czy m podniósł głowę i jego mina wy raźnie wskazy wała, że nic nie rozumie. – Wiesz, ile to kosztuje? – zapy tała Konstancja. – Jasne – odparł i spokojnie dopił herbatę. – Na każdy m targu to mają. Złotówka za sztukę. Nie wiem, gdzie ty tu widzisz gwiazdkę z nieba. – Człowieku, to ory ginały. Warte piętnaście ty sięcy. Rafał odstawił kubek i zajrzał jeszcze raz do pudełka. – Nie chrzań. Nie ma na świecie tak głupich ludzi, żeby wy dali ty le pieniędzy na parę koralików. – Zdziwiłby ś się. To i tak by ła jedna z tańszy ch wersji. Do noszenia na co dzień. Rafał wziął do ręki bransoletkę i przy jrzał jej się z wy raźny m obrzy dzeniem. – Jedni muszą za ty siąc złoty ch pracować miesiąc, a inni wy dadzą bez problemu kilkanaście ty sięcy na parę kamy czków. – Takie ży cie, tego nie zmienisz. Ale nic się nie przejmuj, ciebie też niedługo będzie na taką stać. Kupisz Marcie na Boże Narodzenie. – To niemożliwe. Proszę cię, nie zaczy naj znowu z ty mi twoimi tekstami. Jestem zmęczony.

Dzisiaj by ł ciężki dzień i nie mam ochoty na wy głupy. – Mówię poważnie. Ty lko posłuchaj, zrób, co ci powiem i nie dy skutuj. Rafał spojrzał na nią wy mownie, dając do zrozumienia, co sądzi o jej planie. – Jutro pójdę do sklepu i oddam te rzeczy, na szczęście mam tam kartę stałego klienta, nie potrzebuję paragonu. Chłopak po raz pierwszy z uznaniem kiwnął głową. Ten pomy sł mu się spodobał. – Zainkasuję pieniądze i wy najmiemy tę restaurację, którą dzisiaj widziałam. Rafał znowu się zdenerwował. – Nie ma mowy – krzy knął zniecierpliwiony. –Wszy stko stracisz, a tak patrz, masz kasę na ponad rok ży cia. – Ale potem wrócę do punktu wy jścia. Założenie restauracji daje mi szansę, żeby się odbić od dna. – Przecież ty nic nie wiesz o prowadzeniu biznesu ani o jakiejkolwiek innej pracy. Jedy ne, co możesz zrobić, to przeczekać dzięki ty m pieniądzom trudny czas. Może w ciągu roku twój tata się wy ratuje i znów weźmie cię pod swoje skrzy dła. – Świetnie! Wszy scy my ślicie, że mogę ży ć ty lko pod skrzy dłami tatusia, ale to nieprawda! – krzy knęła Konstancja. – Potrafię o wiele więcej i z twoją pomocą albo bez niej dam sobie radę. Ale nie ukry wam, że wolałaby m z tobą – dodała po chwili. – Uspokój się. – Rafał chodził po pokoju wielkimi krokami, próbując znaleźć słowa, które mogły by uratować Konstancję przed niechy bną katastrofą. – Nie rób gwałtowny ch ruchów. Poczekaj, twój tata z pewnością się wy ratuje – powtórzy ł. Nic innego nie przy chodziło mu do głowy. – Ty lko, że ja już tak nie chcę. Rozumiesz? Tamto ży cie się skończy ło i nie ma do niego powrotu. Jeżeli człowiekowi otworzą się oczy na pewne sprawy, to już ich nie da rady zamknąć. Nie potrafiłaby m już ży ć jak dawniej, spoty kać się z tamty mi ludźmi, my śleć, że nie ma większy ch problemów niż źle dobrany kolor lakieru do paznokci. Ciągle by m się bała, że historia się powtórzy i znów znajdę się na ulicy. Muszę by ć samodzielna. – Więc będziesz trochę mądrzejsza – łagodził Rafał. – Coś tam sobie odłoży sz, ale nie rób głupot. – Nie wierzy sz we mnie? – zapy tała dziewczy na, patrząc na niego w napięciu. Nie wiedzieć dlaczego, ogromnie jej zależało na jego odpowiedzi. – Nie wiem. – Rafał usiadł na tapczanie z takim rozmachem, że aż zajęczały spręży ny. – Nie zastanawiałem się nad ty m, ale jedno jest pewne. Jeśli wy najmiesz restaurację, wszy stkie pieniądze przepadną w ciągu pierwszego miesiąca. Czy ty wiesz, jakie w Warszawie są czy nsze? Jak ciężko jest się przebić na ty m ry nku? – Wiem i jestem zdecy dowana. Nie ma na świecie łatwy ch biznesów. W każdy m trzeba zawalczy ć. Jestem na to przy gotowana. Py tanie ty lko, czy mi pomożesz. Potrzebuję kucharza. – Nie ma mowy. – Rafał pochy lił się nad swoim plecakiem i zaczął wy ciągać z niego kosmety ki. – Jutro zaczy nam pracę o szóstej rano. Kończę o siedemnastej. Muszę się wy spać. Skończmy więc już tę bezsensowną rozmowę. – Dobrze – zgodziła się Konstancja. – Może by ć na początek. Będziesz przy chodził po siedemnastej. – Dziewczy no, jesteś szalona. Bardzo mi przy kro, ale może się zdarzy ć, że wpakujesz się

w takie kłopoty, że nie będę ci już w stanie pomóc. Robisz to na własne ży czenie. – Mam plan i będę go realizować. – Trudno – rzucił rozzłoszczony. – Są na świecie ludzie, który ch głupota jest nieuleczalna. Zwłaszcza różne rozpieszczone jedy naczki. Trzasnął drzwiami do łazienki, a Konstancja poczuła łzy pły nące jej po policzkach. – Dzięki za wsparcie – szepnęła do zamknięty ch drzwi. • W nocy przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. Rafał okropnie ją denerwował. Spał pod drugą ścianą wąskiego pokoju, regenerując siły przed rozpoczęciem pracy, zupełnie obojętny na fakt, że obok leży młoda, atrakcy jna dziewczy na. Trwało to już wiele dni i zdecy dowanie nie by ło normalne. Nie miał przecież nikogo. Jego hipotety czna Marta nie stanowiła żadnej przeszkody, nic ich jeszcze nie łączy ło. Konstancja poczuła się urażona, zabolała ją zadraśnięta kobieca ambicja. Nie mogła znieść my śli, iż nie dość, że on kompletnie w nią nie wierzy, to jeszcze traktuje jak jakieś stworzenie pozbawione kompletnie cech płciowy ch. Wstała i z plecaka wy jęła bieliznę. Nie bawełnianą, którą aktualnie nosiła, kupioną na targu za dwa złote, ale tę, w której znalazła się na ulicy. Koronkowe majtki i świetnie dobrany biustonosz. Przebrała się w łazience, a potem celowo upuściła kubek ze szczoteczkami i trzasnęła z całej siły klapą od sedesu. Huk by ł niezły. Rafał musiał się obudzić. Wy szła w samej bieliźnie. Wiedziała, że świetnie się prezentuje. Światła latarni uliczny ch by ły na ty le mocne, że w pokoju panował delikatny półmrok, tak korzy stny dla kobiecej urody. Stanęła w wy zy wającej pozie. Rafał siedział na łóżku i wpatry wał się w nią szeroko otwarty mi oczy ma. – Dlaczego, do cholery, łazisz nieubrana po pokoju? – krzy knął. – Na dodatek boso? Wiesz, ile lekarstwa kosztują? – zapy tał ze złością i rzucił jej suszącą się na krześle koszulę. – Załóż to w tej chwili. Mamy dość kłopotów i bez twojego przeziębienia – warknął, po czy m położy ł się, szczelnie przy kry ł kołdrą i odwrócił do ściany. Konstancja usiadła na brzegu swojego tapczanu. Broda jej drżała. Świeżo obudzona wiara we własne możliwości dostawała raz za razem solidnego kopniaka. Rozpacz znów podeszła jej do gardła. W ciemnościach i samotności bardzo trudno by ło uwierzy ć, że da sobie radę i cokolwiek jej się uda. Położy ła się ostrożnie, zwinęła w kłębek i przy tuliła policzek do poduszki. Koszula pachniała Rafałem. Jego perfumami, imitacją dobrej marki. Zapach otulił ją jak kokon. Zamknęła oczy i poczuła się bezpiecznie. Po chwili spała.

Rozdział 10

Szpitali by ło kilka. Jadąc pociągiem, Paweł sprawdził na tablecie ich adresy, a następnie zaplanował opty malną trasę i zarezerwował nocleg w hotelu kilka przecznic od dworca. Planowy przy jazd przewidy wano na wczesne godziny ranne. Cóż, do Gdańska by ł kawał drogi. Paweł uzbroił się więc w cierpliwość i stertę gazet. Starał się czy tać uważnie, skupiać na treści i nie my śleć chwilowo ani o żonie, ani o swoim ży ciu. Nad ranem kupił w dworcowej budce spodnie, koszulę, bieliznę i kosmety ki. Zameldował się w hotelu, wszedł do pokoju, rzucił wszy stkie rzeczy na łóżko i otworzy ł drzwi do łazienki. Rozebrał się powoli, cały czas patrząc w wielkie lustro oświetlone bły szczący mi halogenami. Uprawiał sport i pielęgnował ogród – może nie by ł ty pem mięśniaka, ale koszula miała się na czy m trzy mać, miał dość szerokie ramiona, płaski brzuch i jeszcze jędrne pośladki. Nie znał się na ty m elemencie męskiej urody, ale podobno u kobiet by ł on w cenie. Przy jrzał się sobie badawczo z każdej strony. Jako lekarz widy wał wielu nagich mężczy zn i wiedział, że na ich tle prezentuje się całkiem nieźle. W pracy cieszy ł się niesłabnący m od lat powodzeniem u kobiet. Ale najwy raźniej miał jakiś feler, brak, ułomność, wadę, które sprawiały, że własna żona nigdy go nie pokochała. Że szty wniała pod jego palcami, kiedy ją doty kał i pły nące lata niczego w tej kwestii nie zmieniły. Wszedł pod pry sznic i dokładnie, powoli, kolisty mi ruchami namy dlał ciało. Nie my ślał o Ani po raz pierwszy w ży ciu. Zmy wał z siebie tęsknotę i wszy stkie pragnienia. Spłukał pianę i długo stał pod strumieniem najpierw ciepłej, potem coraz zimniejszej wody. W końcu, ledwo łapiąc oddech, ustawił prawie lodowaty strumień. Wy szedł spod pry sznica i wy tarł się dokładnie. Szorował ciało ręcznikiem do czerwoności, czując, jak krew szy bciej pły nie, a spokojny oddech wy pełnia płuca. Nie my ślał o żonie przez całe dziesięć minut i to już by ł sukces. Aby poczy nić dalsze kroki w stronę wolności, potrzebował jeszcze jednego. Musiał tego drania koniecznie zobaczy ć. Przekonać się na własne oczy, z kim przegrał. Co takiego miał w sobie tamten mężczy zna, że mimo iż zrobił ty le świństw, Ania nigdy nie przestała go kochać. Kiełkowała mu też w głowie pewna my śl. Skoro to taki palant, istnieje duża szansa, że jest sam. Może skorzy sta z okazji i wróci do Anki. Postanowił mu to ułatwić. Dać swojej żonie na koniec małżeństwa to, na czy m jej całe ży cie najbardziej zależało. Na tę my śl zakłuło go w okolicach serca, ale postanowienie by ło niezłomne. Amputacja jest bolesna, psy chicznie i fizy cznie, ale czasem konieczna. Jego doświadczenie zawodowe ty lko to potwierdzało. • We wszy stkich szpitalach przedstawiał się jako lekarz poszukujący dokumentacji medy cznej swojej żony. Różnie by wało, czasem musiał długo się tłumaczy ć, czekać na ordy natora, opowiadać w kolejny ch gabinetach zmy ślone historie, a czasem bez problemu prowadzono go

w odpowiednie miejsca. Nikomu się nie uśmiechało grzebać w stary ch dokumentacjach, karta choroby mogła zaginąć, ale narodziny dziecka by ły rejestrowane. Miał nadzieję, że uda mu się natrafić na jakikolwiek ślad. W trzech kolejny ch szpitalach niczego nie znalazł. Dni upły wały, bał się, że o jego poszukiwaniach zrobi się głośno w mały m lekarskim środowisku. Zastanawiał się również, czy Ania nie pomy liła miast. Może to wcale nie by ł Gdańsk, a na przy kład Gdy nia albo Sopot. Na my śl o ty m robiło mu się gorąco, ale by ł zdecy dowany sprawdzić wszy stkie szpitale na cały m wy brzeżu. W pracy zgłosił dłuższy urlop, a w komputerze prowadził dokładny rejestr przebadany ch placówek. Jego cierpliwość nie została wy stawiona na zby t wielką próbę. Paradoksalnie w czwarty m szpitalu poszło najłatwiej. Pielęgniarka na porodówce najpierw dokładnie sprawdziła jego dokumenty i potwierdziła w sy stemie komputerowy m, że rzeczy wiście jest lekarzem. Potem poszła szukać kartoteki. Wróciła nawet dość szy bko z odpowiednią kartą i usiadła naprzeciwko Pawła. – Kobieta o podany m przez pana nazwisku rzeczy wiście by ła pacjentką w 1990 roku – powiedziała. – Wy pisana na własne ży czenie w drugiej dobie. Stan pacjentki stabilny – czy tała. – A przebieg porodu, jakieś informacje o dziecku? – zapy tał prawie bez tchu. – Wszy stko w normie – odpowiedziała kobieta. – Dziewczy nka urodzona w trzy dziesty m szósty m ty godniu ciąży, dwa kilo siedemdziesiąt, pięćdziesiąt sześć centy metrów. Dziesięć punktów w skali Apgar. Paweł czuł jak stopniowo robi mu się coraz bardziej gorąco. – Co z nią? – zapy tał prawie bez tchu. – Nic. – Pielęgniarka spojrzała na niego mocno zdziwiona, więc z najwy ższy m trudem opanował emocje i starał się wy glądać spokojnie. – Wy pisana razem z matką w drugiej dobie w bardzo dobry m stanie – dokończy ła kobieta. Lata dy scy pliny przy niosły efekt. Paweł umiał panować nad twarzą. Kiedy trzeba mówić ludziom, że pozostał im miesiąc ży cia lub informować rodziny o śmierci najbliższy ch, człowiek uczy się trzy mać emocje w ry zach i ukry wać prawdziwe uczucia. Cała krew odpły nęła mu z twarzy, żołądek skręcił się mocno, ale uśmiechnął się do pielęgniarki i podziękował. – Mam jeszcze jedno py tanie. Czy w karcie są zapisane dane ojca dziecka? – Tak – potwierdziła kobieta. – Ale to nie jest pan, o czy m oboje wiemy. A mnie nie wolno zdradzać takich informacji osobom postronny m. – Jestem lekarzem, obowiązuje mnie tajemnica. Też mam przecież dostęp do kartotek swoich pacjentów. Chciałby m się dokładnie zapoznać z tą dokumentacją. – Tak, jest pan lekarzem, ale nie ma z pańskiej placówki żadnej oficjalnej prośby w sprawie udostępnienia informacji. Mogę panu w drodze wy jątku udostępnić dane żony, ale nic więcej. – To bardzo ważna sprawa. Dziecko jest chore, ale nie chcemy na razie nagłaśniać sprawy. – Paweł łgał jak nakręcony. – Dane tego człowieka są mi bardzo potrzebne. Zerknął na jej dłoń, miała obrączkę. Postanowił zary zy kować. – Jeśli ma pani dzieci, to rozumie moje uczucia. Pielęgniarka spojrzała na niego ze współczuciem. Tak pięknie walczy ł o nie swoje dziecko. Pewnie je wy chowy wał przez te wszy stkie lata. Ale mimo wszy stko nie mogła dla niego złamać prawa. – Nie jestem w stanie panu pomóc – powiedziała stanowczo, odgarniając włosy z czoła. – To

moje ostatnie słowo. – Dobrze – zgodził się. – A jeśli pani szef wy raziłby zgodę? – Wtedy tak. – To proszę iść i go zapy tać. Ja poczekam. – Oczy wiście. Ty le mogę dla pana zrobić, ale podejrzewam, że szef zażąda, by załatwić to oficjalnie. Wstała od stołu, cały czas trzy mając kartę w dłoniach. – Proszę ją zostawić – zaproponował Paweł spokojnie, patrząc jej błagalnie w oczy. To by ła jego jedy na szansa. Legalna procedura wszczęta przez jego szpital wy wołałaby falę plotek nie do opanowania. – Nie ma sensu taszczy ć tego po piętrach – dodał z naciskiem. – I bez tego macie dość obowiązków. – Zadziwiająca doprawdy w dzisiejszy ch czasach troska – odparła pielęgniarka. – Jestem lekarzem, to dla mnie oczy wiste. Kobieta zawahała się chwilę, my śląc o dziecku. Ten lekarz i tak dostanie bez problemu to, czego potrzebuje, ty le że będzie to trwało dłużej. Postanowiła nie sprawiać mu dodatkowy ch kłopotów – i bez tego musiało mu by ć ciężko. Miał podkrążone oczy, wy glądał na bardzo zmęczonego i zestresowanego. Ale spojrzenie miał szczere, a wy raz jego twarzy wzbudzał zaufanie. Uśmiechnęła się i położy ła brązową kopertę na biurku. – Zaraz wracam – powiedziała i zamknęła za sobą drzwi gabinetu. Nie po raz pierwszy robił to dla żony. Łamał swoje zasady i przekonania oraz kłamał. Kiedy najbardziej jej pragnął, by ła w depresji, udawał więc świętoszka, który marzy wy łącznie o rozmowie. My ślał, że to chwilowe poświęcenie, a po ślubie wszy stko się ułoży. Ale by ł dostatecznie inteligentny, żeby szy bko się zorientować w kłamstwie szy ty m zby t gruby mi nićmi, by mogło pozostać niezauważone. Anka wy korzy stała go do stworzenia rodziny, do poczęcia dzieci, na który ch tak bardzo jej zależało. Nic do niego nie czuła. A jednak kiedy to do niego dotarło, nie załamał się, nie poddał. Walczy ł o nią dwadzieścia dwa lata. Grał na każdy m kroku, choć tego nienawidził. Chciał jej dać szansę, czas. Ale przegrał. Nie ty lko małżeństwo, ale również ponad dwadzieścia lat ży cia. Teraz złamał dla niej prawo. Szy bko wy ciągnął swój tablet i zrobił zdjęcia wszy stkich stron dokumentacji. Przy tej z dany mi ojca dziecka zrobiło mu się znowu bardzo gorąco. Jerzy Dobrowolski i Anna Dobrowolska. To brzmiało, jakby by li małżeństwem. Czy żby nazwisko Dobrowolska nie by ło panieńskim nazwiskiem jego żony lecz pochodziło z pierwszego małżeństwa? Niemożliwe. Teściowie nosili je przecież do tej pory. Zbieg okoliczności? Doprawdy bardzo dziwny. To wszy tko śmierdziało na dziesięć kilometrów jakimś gruby m przekrętem. Ilu jeszcze rzeczy nie wiedział o swojej żonie? Czy żby prowadziła podwójne ży cie? Ale przecież nigdy nie wy jeżdżała. Wiecznie siedziała w domu, prała, sprzątała, gotowała i chodziła do pracy. Z najwy ższy m trudem wy ciągał ją choć na kilka dni z tego kieratu. Nie by ło szans, by odwiedzała drugą rodzinę. Chodziła ty lko na cmentarz. Ale dlaczego, skoro dziecko nie umarło? Co się z nim stało? Na karcie wy pisu widniał wy raźnie podpis Anny. Musiała wiedzieć, że dziewczy nka jest zdrowa. Dla odmiany zrobiło mu się zimno. Co oni z nią zrobili? Sprzedali, ukry li? Dziecko nie może się przecież tak po prostu zapaść pod ziemię.

Czas naglił. Skopiował wszy stkie dokumenty i usiadł na krześle. Cały się trząsł, ale wiedział, że musi jeszcze chwilę wy trzy mać. Nie chciał przedwczesną ucieczką zapisać się zby t mocno w pamięci ży czliwej pielęgniarki. Ta po chwili wróciła. – Zgodnie z moimi przy puszczeniami, szef zażądał wszczęcia oficjalnej procedury. Paweł wstał i z trudem opanował drżenie kolan. – Bardzo pani dziękuję. – Podał jej dłoń, delikatnie uścisnął i wy szedł. Pielęgniarka spojrzała za nim. Chciałaby m mieć takiego męża – pomy ślała. – Zaradnego, ale łagodnego. Jego żona ma szczęście. Mam nadzieję, że to docenia. Zaraz po wy jściu ze szpitala Paweł wskoczy ł do taksówki. Niecierpliwił się tak bardzo, że z najwy ższy m trudem powtrzy mał się od zrugania kierowcy za jazdę zgodnie z przepisami. W końcu przedarli się przez zakorkowane miasto i stanęli pod hotelem. Paweł zapłacił i, nie czekając na wy danie reszty, wy skoczy ł z samochodu. Prawie biegiem pokonał hol z recepcją i, tupiąc w windzie ze zniecierpliwienia, dotarł do pokoju. Karta otwierająca drzwi oczy wiście nie chciała zadziałać i musiał kilkakrotnie spróbować, klnąc przy ty m soczy ście. Kiedy udało mu się otworzy ć, wpadł do pokoju i naty chmiast włączy ł laptop. Denerwowało go wszy stko. Powolne ładowanie sy stemu, konieczność logowania na Facebooku, z którego dawno nie korzy stał. Na szczęście pamiętał hasło. Szy bko wpisał w wy szukiwarkę: Aniela Dobrowolska. Dwa profile. Jeden bez zdjęcia. Trudno by ło coś stwierdzić. Zaprosił obie do grona znajomy ch. Potem kierowany impulsem postanowił wy słać też zaproszenia do inny ch Dobrowolskich, kobiet mniej więcej w odpowiednim wieku, co nie by ło łatwe do stwierdzenia, bo nie każda podawała rok urodzenia. Przeglądał chwilę wszy stkie profile i wy sy łał zaproszenia. Nagle ją zobaczy ł. Anię z czasów, kiedy się poznali. Długie brązowe włosy, czekoladowe oczy. Ty lko spojrzenie trochę inne. Bardziej śmiałe, wręcz wy zy wające, choć wpatrzy wszy się dokładniej w zdjęcie profilowe, dostrzegł na dnie ten dobrze znajomy strach, który towarzy szy ł jego żonie w każdy m nawet najszczęśliwszy m momencie ży cia. Kliknął ikonkę zaproszenia i wpatrzy ł się w ekran laptopa, podświadomie spodziewając się, że dziewczy na naty chmiast odpowie. Miała wprawdzie na imię Konstancja, a nie Anielka, jak zawsze twierdziła jego żona, ale nic go już nie dziwiło. W tej historii by ły poważniejsze sprawy do wy jaśnienia niż imię dziecka. Sły szał o różny ch przy padkach, po szpitalny ch kory tarzach niosło się wiele opowieści. O kobietach, które rodziły dzieci na zamówienie, noworodkach przekazy wany ch za pomocą różny ch przekrętów i za ciężkie pieniądze nowy m rodzicom. Teraz dzięki metodzie in vitro możliwość kombinacji wzrosła bardzo gwałtownie. Czuł w tej historii wielki przekręt, który śmierdział mu na odległość, ale którego mimo wy siłku nie potrafił zrozumieć.

Rozdział 11

Konstancja oddała biżuterię i wy błagała w sklepie przelew na inne konto niż to, z którego dokonano zapłaty, tłumacząc się zmianą karty. Trwało to długo i wy magało zgody kierownika, ale nie mogła dopuścić, by zwrot został przelany na kontrolowany przez prokuratora rachunek bankowy. Wreszcie sprawę załatwiono po jej my śli i dziewczy na wy szła ze sklepu. Teraz mogła już ty lko czekać. Transakcja nie powinna zająć dłużej niż dzień. Specjalnie założy ła sobie rachunek w banku, w który m miał konto również sklep, żeby cała procedura zwrotu pieniędzy trwała krócej. Konstancja przeszła przez galerię, obojętnie mijając wy stawowe okna. Wszy stkie miejsca, które kiedy ś by ły jej chlebem powszednim. Nawet nie spojrzała na najnowsze trendy czy ciekawe pojedy ncze sztuki. Miała teraz ważniejsze sprawy na głowie. Wy szła na ulicę i bez chwili zastanowienia ruszy ła w stronę restauracji, która zainteresowała ją poprzedniego dnia. By ła zdecy dowana. Wy najmie ją i zarobi pieniądze. Nie na darmo by ła córką biznesmena. Dobrze wiedziała, że nawet najwięksi zaczy nali kiedy ś od zera. Dość się nasłuchała historii o ty m, jak rozkręcali swoje biznesy, pracując ciężko i wy konując najróżniejsze ciężkie zadania. Owszem by li też tacy, który m wiele spadło z nieba albo dorobili się za pomocą przekrętu, ale ci należeli do mniejszości. Tata znajdował się w tej grupie, która pięła się stopniowo po kolejny ch szczeblach, wy przedzając konkurencję dzięki pomy słowości i ciężkiej pracy. Konstancja dobrze wiedziała, że to możliwe. Trzeba ty lko by ć bardzo pracowity m, szy bkim i mieć na początek ciekawy pomy sł. Poszła prosto pod restaurację, nie weszła jednak do środka. Jeszcze nie. Człowiek ma ty lko jedną szansę, żeby zrobić dobre pierwsze wrażenie. Nie chciała jej zmarnować. Stanęła więc po drugiej stronie ulicy i wpatry wała się w szy by. Widać by ło puste wnętrze, jakieś ciemnobrązowe stoliki i półkolisty bar. Wy obraziła sobie ludzi, którzy będą tam przy chodzić. Miły ch, sy mpaty czny ch, z który mi będzie mogła nawiązać kontakt. Zwy czajny ch. Pragnęła tej restauracji jak niczego na świecie. Może dlatego, że po raz pierwszy wiedziała, że nie wy starczy jeden telefon, by ją dostać? A może to obudzone niedawno poczucie własnej godności domagało się pierwszy ch samodzielny ch osiągnięć? Ponoć poczucie komfortu każdego człowieka odpowiada stopniowi, w jakim panuje on nad swoim ży ciem. Jeżeli to prawda, to nie ma się co dziwić, że Konstancja mimo wszy stkich posiadany ch dóbr materialny ch nigdy nie czuła się dobrze w swojej skórze. Świetnie udawała, nieźle się czasem bawiła, ale na dnie serca zawsze czaił się smutek. Od dawna miała serdecznie dość by cia córeczką tatusia i tego, że postrzega się ją wy łącznie przez pry zmat jego pieniędzy. Ten bunt narodził się bardzo wcześnie, już kiedy miała cztery, może pięć lat. Musiało jednak minąć sporo czasu, żeby się odważy ła dopuścić to uczucie do głosu. Ży cie musiało nią bardzo mocno potrząsnąć, by się odważy ła przy znać sama przed sobą, że cały czas grała. Uśmiechała się, całowała z Joachimem, pły tko komentowała własne ży cie i udawała, że jej jedy ny m pragnieniem jest dobrze wy jść za mąż. Do licha – wsłuchała się po raz pierwszy we własne serce – w ogóle nie chcę wy jść za mąż –

uświadomiła sobie. – I nie kocham Joachima – wy szeptała i poczuła ogromna ulgę. – Nie kocham Joachima – powtórzy ła głośniej, a przechodzący chodnikiem emery t spojrzał na nią podejrzliwie. Uśmiechnęła się i chy ba po raz pierwszy w ży ciu poczuła się na krótki moment szczęśliwa ty m poczuciem szczęścia, które bierze się z wolności. Już nie musiała przeży wać milczącego telefonu chłopaka i przejmować się jego zdradą. Nie ma zdrady, tam gdzie nigdy nie by ło uczucia. Szy bko wróciło poczucie rzeczy wistości, ale ta chwila szczęścia by ła bezcenna – bły snęła, zaiskrzy ła i Konstancja wiedziała, że będzie jej w ży ciu szukać. Spojrzała na zamkniętą restaurację. – Będziesz moja – powiedziała z czułością, posłała jej dy skretnego buziaka, rozejrzała się czujnie na boki, czy przy padkiem ktoś tego nie widział, i postanowiła wracać. W drodze do motelu wszy stko zaczęło jej się układać w głowie. Najważniejsze to dobry pomy sł. To może by ć smaczna zdrowa kuchnia. Najlepsze produkty, niepowtarzalna atmosfera, poży wne jedzenie. O, właśnie – natchnęło ją. – Knajpa, w której możesz naładować się pozy ty wną energią, dające siłę posiłki, najlepsze dla zdrowia składniki, podnosząca na duchu i inspirująca atmosfera. To będzie świetna reklama. Trzeba będzie zadbać o ory ginalny wy strój, a jednocześnie znaleźć sposób, żeby nie paść finansowo – planowała w natchnieniu. – Krew pły nęła szy bciej w ży łach Konstancji, a poziom adrenaliny podniósł się jak przy skoku na bungee – to by ło wy zwanie. Do tej pory nie wiedziała, że kocha wy zwania. Owszem, pieniądze na rozruch interesu pochodziły od ojca, to za jego fundusze kupiła przecież biżuterię. Ale założenie restauracji z kwotą piętnastu ty sięcy w kieszeni to by ło jednak prawdziwe wy zwanie. Kiedy ś ty le pieniędzy nie starczało jej na ty dzień wakacji. I bardzo dobrze. Zrobi wszy stko anonimowo, na własny rachunek, bez pomocy znanego w stolicy nazwiska. Trzeba się jednak dobrze przy gotować i przede wszy stkim przekonać do współpracy Rafała. Bez niego nie miała szans. Zupełnie się przecież nie znała na gotowaniu. Miała ty le rozumu, żeby wiedzieć, że różne przeszkody można pokonać siłą charakteru i chary zmą, ale bez jedzenia żadna restauracja nie przetrwa. Wbiegła do motelu i przeskakując stopnie krzy wy ch schodów, oczy ma wy obraźni już widziała piękne mieszkanie, jakie sobie wy najmą, jak ty lko wzrosną obroty lokalu. Rafał już nigdy nie będzie musiał spać na dworcu ani błąkać się po obskurny ch motelach. Gdzieś na obrzeżach wy obraźni w ty m wy marzony m mieszkanku pojawiła się Marta, małomiasteczkowa piękność o spalony ch farbą włosach. Bezczelna i pewna siebie, adorowana bezkry ty cznie przez Rafała. Konstancja potrząsnęła głową i usunęła dziewczy nę z tego idealnego obrazu przy szłości. Ziry towało ją to mocno. Nie by ła głupia, żeby nie rozumieć, co to znaczy. Ty lko się nie zakochaj jak niepoważna w jakimś bezdomny m – skarciła się w my ślach. – To ciekawy człowiek, ale absolutnie nieodpowiedni, no a przede wszy stkim całkowicie pozbawiony męskich insty nktów. Zatrzasnęła za sobą drzwi pokoju i oparła się o nie. Głowę miała rozpaloną, ale pełną kolejny ch pomy słów. Można postawić na naturę. Zrobić bukiety z polny ch kwiatów. Ty lko skąd je wziąć? Rafał gdzieś znajdzie – rozwiała swoje obawy. – Jest obrotny, zna się na takich sprawach – tłumaczy ła sama sobie mocno opty misty czny m głosem, który miał zagłuszy ć jej coraz większe obawy.

Jak chłopak zareaguje na jej propozy cję? Nie by ła wcale pewna jego entuzjazmu. Prócz cudem zdoby ty ch pieniędzy Rafał by ł podstawowy m filarem całego przedsięwzięcia. Nie stać jej by ło przecież na pracowników, a potrzebowała pomocy. Na dodatek na początku za darmo. Poczuła nową falę strachu, bo namówienie chłopaka do idealisty czny ch działań mogło nie by ć łatwe. Przekonanie go, by rzucił swoją pracę marzeń za ty siąc pięćset złoty ch również. Odporny na kobiece sztuczki wy dawał się trudną do zdoby cia fortecą, ale przecież nikt nie mówił, że będzie łatwo. Wręcz przeciwnie. Więc się nie łam, dziewczy no, ty lko dobrze się przy gotuj do rozgry wki – nakazała sobie i rozpoczęła wstępne działania. • Ubrała się najładniej, jak mogła, umalowała swoimi cenny mi kosmety kami, zrobiła górę kanapek i czekała. Rafał wrócił dopiero po dwudziestej. – Co tak późno? – zapy tała jak żona z dwudziestoletnim stażem. – Przetrzy mali nas trochę – powiedział zmęczony m tonem i padł na krzesło. – Jak to miło, że zrobiłaś kanapki – dodał i włoży ł jedną w całości do ust. Chwilę przeżuwał, a Konstancja uśmiechnęła się najłagodniej, jak ty lko potrafiła. – Co się stało? – obrzucił ją badawczy m spojrzeniem. – Tatusia wy puścili? Wy glądasz, jakby ś odzy skała swoją willę. – Taty nie wy puścili – odpowiedziała spokojnie, choć się w niej zagotowało – ale przy jęli moją biżuterię. Jutro będę mieć pieniądze. Rafał spojrzał na nią czujnie, jakby chciał sprawdzić, czy nadal chodzą jej po głowie jakieś głupie pomy sły. – By łam tam dzisiaj – powiedziała powoli. Chłopak przełknął kolejną kanapkę, skrzy wił się i przewrócił wy mownie oczami. – Zrobisz, jak zechcesz, ale to głupie do bólu – powiedział. – A mógłby ś mnie posłuchać chociaż dwie minutki? – Po co? – Żeby zrobić dobry uczy nek. – Uśmiechnęła się znowu i usadowiła na tapczanie w takiej pozy cji, by jak najlepiej wy eksponować zalety figury. Rafał jednak wcale na nią nie patrzy ł. Wbijał wzrok w okno, a z jego twarzy można by ło dokładnie odczy tać, co sądzi o rozpieszczony ch jedy naczkach, z który mi zmuszony jest przeby wać pod jedny m dachem. Konstancja wy prostowała się i porzuciła my śl o kobiecy ch sztuczkach. – Słuchaj, mówię do ciebie jako córka biznesmena. Znam się na ty m, dość się nasłuchałam podczas nudny ch kolacji. To jest dobry interes. Ludzie muszą jeść, a my damy im to, czego w dzisiejszy ch czasach najbardziej potrzebują. Zdrowie i energię. Jeśli wy damy te pieniądze na ży cie, szy bko się skończą, a kolejny ch możemy już nie mieć. Koniecznie trzeba je mądrze zainwestować. – Mądrze, tu trafiłaś w sedno – potwierdził Rafał. – Człowieku, czy ty nie widzisz, jak to wszy stko świetnie się składa? Jesteś kucharzem, a restauracja stoi i czeka na kogo? – zawiesiła głos i spojrzała na niego z naciskiem. – Na kucharza – odpowiedziała sobie sama.

– Daj mi spokój, nie ma mowy – krzy knął Rafał i wstał od stołu. – To jest moje ostatnie słowo. Dzięki za kolację, miło, że o niej pomy ślałaś, ale idę spać i wy bacz, nie mam siły dy skutować o głupotach. Jutro muszę wstać o piątej rano i nie mam pojęcia, o której skończę pracę. Wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. – I tak to zrobię – krzy knęła za nim. – Jutro tam pójdę i wy najmę ten lokal! Sły szy sz? – załomotała pięściami w drzwi. – Nie mam zamiaru spędzić całego ży cia, walcząc ciągle o przetrwanie. Rozumiesz? Odpowiedział jej szum wody pod pry sznicem. Łzy popły nęły jej po policzkach, ale szy bko je otarła. – Głupek! – krzy knęła jeszcze, ale bardziej do siebie niż do niego. Niech spada – pomy ślała. – Znajdę innego kucharza. Wierzchem dłoni otarła cisnące się do oczu łzy, po czy m zgasiła światło w pokoju. Rozebrała się do bielizny i schowała pod kołdrę. Nie zamierzała czekać na tego głupka, ty lko porządnie się wy spać. To nic, że Rafał zajął łazienkę. Wy kąpała się przed jego powrotem, licząc na to, że kolacja przemieni się w romanty czny wieczór, a kto wie, może i noc. To z pewnością nie by ł chłopak, z który m chciałaby się związać, ale do licha, czemu nie chciał się skusić na mały niezobowiązujący romans? Drażniła ją jego obojętność. Po dłuższej chwili drzwi do łazienki skrzy pnęły i w ciemny m pokoju pojawił się Rafał. Konstancja poczuła ogromne napięcie. By ło jej gorąco, mięśnie miała spięte w oczekiwaniu. Chłopak zrobił kilka kroków w jej stronę. Wstrzy mała oddech, ale po paru sekundach usły szała ty lko, jak skrzy pią spręży ny materaca. Rafał położy ł się w swoim łóżku. Zalała ją niepowstrzy mana fala wściekłości. By ła gotowa wstać i wpakować się temu głupkowi pod kołdrę, siłą zmusić go do okazania jakichkolwiek uczuć, sprawdzić doświadczalnie, na ile szczera jest jego obojętność. Chłopak odwrócił się twarzą do ściany. W ciemności Konstancja widziała zary s jego pleców. Powstrzy my wała się całą siłą woli. Wiedziała, że takie zachowanie i tak na nic by się nie zdało. Po prostu wy rzuciłby ją z łóżka. By ł do tego zdolny. Zgrzy tnęła cicho zębami i przełknęła upokorzenie. Jeszcze mi będziesz jadł z ręki, draniu – postanowiła. – Jeszcze przy jdziesz do mojej restauracji i będziesz robił wszy stko, co ci każę. Zamknęła powieki, spod który ch wy mknęły się strumieniem ciepłe łzy. Otarła je szy bko i mocniej przy tuliła twarz do poduszki. Oddy chała powoli i pły tko. Postanowiła nie dać temu głupkowi powodu do saty sfakcji. Otarła jeszcze raz oczy. Z pasją zaczęła planować swój nowy biznes. Choćby miała kamienie tłuc, musiało jej się udać. • Kiedy obudziła się o dziewiątej rano, Rafała już nie by ło. Zobaczy ła ty lko porządnie zasłane łóżko i stojący na stole płaski talerz przy kry ty plasty kową miską. Domy śliła się, że zostawił dla niej śniadanie. Dżentelmen pieprzony – pomy ślała zła. Wstała niewy spana i w słabej formie, co by ło oczy wiście wy łącznie winą Rafała. Ze złości chciała w pierwszej chwili pogardzić jego kanapkami, tak jak on wczoraj zlekceważy ł jej wy siłki. Ale nauczona doświadczeniem szy bko zmieniła zdanie. Czekał ją ciężki dzień, a nauczy ła się już, że należy jeść, kiedy się trafia ku temu okazja, bo kolejna może nie zdarzy ć się prędko. Jednak

tego poranka chleb z tanią wędliną wy jątkowo jej nie smakował. Sama my śl o przelany ch już zapewne na jej konto pieniądzach sprawiała, że to okropne jedzenie stawało jej w gardle. Poczuła nieodpartą pokusę, by podjąć gotówkę i zameldować się w jakimś dobry m hotelu. Wy kąpać w komfortowy ch warunkach, zamówić masaż i zjeść coś naprawdę dobrego. A potem położy ć się w czy stej pościeli i zapomnieć o wszy stkim. Może zanim skończą się pieniądze, tata rzeczy wiście wy jdzie z więzienia i ży cie wróci do normy ? Nowe ży cie, samodzielność, decy dowanie o sobie nagle straciły cały swój urok wobec wizji wy gody i łatwy ch do osiągnięcia przy jemności. Ubrała się w wy mięte ciuchy, bo w motelu nie by ło żelazka, i znów poczuła okropny zapach najtańszego proszku do prania. Szorstkość materiału niewy płukanego w dobry m pły nie z relaty wnie dobrej gatunkowo odzieży czy niła nędzny łach. Zapięła guziki bluzki i spojrzała na swoje paznokcie. Nie potrafiła sobie z nimi poradzić, od lat korzy stała z usług manikiurzy stki i choć robiła domowy mi sposobami, co mogła, by osiągnąć ten sam efekt, rezultaty by ły zupełnie inne. Zdenerwowała się na samo wspomnienie tego, co Rafał powiedział, kiedy chciała kupić za dwieście złoty ch zestaw potrzebny do pielęgnacji paznokci. A przecież by ły w nim ty lko podstawowe rzeczy. Uczucie tamtej przy krości powróciło jak ży we i znów poczuła, że ma serdecznie dość takiego ży cia. Chy ba naprawdę się do tego nie nadaje. Może rzeczy wiście mrzonki o restauracji to głupota? Zatrzasnęła za sobą drzwi pokoju, bez żalu opuszczając jego brzy dkie wnętrze. Pomy ślała, że już tu nie wróci. Szła szy bko, ale jej my śli pędziły jeszcze szy bciej. Już wiedziała, który to będzie hotel. Nauczona doświadczeniem wy brała troszkę tańszy, przeliczając w my ślach, na jak długo starczy jej piętnaście ty sięcy. Szału nie by ło. Pomieszka w nim trochę dłużej niż miesiąc i to przy założeniu, że nie będzie generować żadny ch dodatkowy ch kosztów, ty lko grzecznie siedzieć w pokoju i korzy stać z podstawowy ch usług. Co potem? Ta my śl jak niechciana przeszkoda pojawiła się w jej głowie. Konstancja troszkę zwolniła, wzięła głęboki oddech i próbowała powstrzy mać niewy godne rozważania, ale by ło już za późno. Tata wy jdzie na wolność – przewijała się w jej my ślach taśma z prawdopodobny m scenariuszem. – Gdzie pójdzie? Domu już przecież nie ma. Będzie mogła go przy jąć na chwilę w eleganckim pokoju, ale co dalej? Poprosić o pieniądze? Może trochę wsty d, ale to do przełknięcia. Ty lko co się stanie, jeśli on ich jeszcze nie będzie miał, jeśli będzie potrzebował czasu, by stanąć na nogi i oswoić się z my ślą o ucieczce mamy ? Konstancji przy pomniało się jego pełne ulgi spojrzenie, kiedy powiedziała, że dobrze sobie radzą, i kolejne, które wy glądało, jakby przez krótką chwilę tata chciał ją poprosić o pomoc i wsparcie. A co będzie – pomy ślała – jeśli sprawy potoczą się mniej pomy ślnie? Co wtedy ? Przy pomniała sobie noc na dworcu i tamten poranek, kiedy nie miała pieniędzy na toaletę. Nigdy w ży ciu. Nigdy więcej! Zwolniła kroku i wróciła do wczorajszego planu. Bank, jeden komplet porządny ch ciuchów na podpisanie umowy, a potem ciężka praca. Jakie by to by ło uczucie – pomy ślała znowu – stanąć przed tatą i powiedzieć, że coś osiągnęła? Że może mu zaproponować kolację i nocleg na zapleczu? Żeby zebrał my śli i siły do nowego ży cia. Poczuła falę czułości na my śl o jego krótko ostrzy żonej posiwiałej głowie, okropny m więzienny m drelichu i spojrzeniu, które rzucił jej na pożegnanie. Kochała go. Wiedziała to ponad

wszelką wątpliwość. Po drugiej stronie ulicy oddział banku, w który m założy ła konto, kusił korowy mi plakatami reklamujący mi wspaniałe kredy ty i jeszcze cudowniejsze lokaty. Ty m razem nie by ła już taka pewna siebie, kiedy podchodziła do przeszklonego okienka. Trwała w napięciu, czekając, aż młody pracownik sprawdzi stan jej konta. Nie miała jeszcze karty. Ale obawy okazały się bezpodstawne. Pieniądze czekały gotowe do wy płacenia. Wy brała ty siąc złoty ch i szy bko poszła na zakupy. W pobliskiej galerii ominęła wszy stkie sklepy, w który ch doty chczas się ubierała. Postanowiła znaleźć coś w zwy kłej sieciówce. Szy bko wy brała sukienkę i dopasowaną do niej granatową mary narkę. Wy szukała jeszcze bluzkę i buty, po czy m bezbrzeżnie zdumiona zapłaciła rachunek w wy sokości trzy stu pięćdziesięciu złoty ch. Tak tanio, pominąwszy krótką przy godę ze sklepem z uży waną odzieżą, jeszcze nigdy się nie ubierała. Ty m bardziej, że zakupione ubrania by ły naprawdę ładne. Weszła do ubikacji i przebrała się, odgry zając metki i wrzucając je po kolei do kosza. Stare ubrania spakowała do torby, ale ich nie wy rzuciła. Mogły się jeszcze przy dać. Uśmiechnęła się lekko na my śl o zmianie, jaka się dokonała w jej postrzeganiu świata, ale szy bko spoważniała. Bała się, że nie spodoba się wy najmującemu, że nie zdoła go przekonać. Tak naprawdę nie miała zby t wielu mocny ch argumentów i kiedy umawiała się z nim telefonicznie na spotkanie, głos jej drżał mocno. Uczesała się w łazience, ale manicure postanowiła zrobić w salonie. Dłonie bezbłędnie zdradzają poziom elegancji kobiety. Nie mogła dopuścić, by właściciel lokalu pomy ślał, że na cokolwiek brak jej pieniędzy. Następnie poszła do najdroższej perfumerii i obficie spry skała się próbką najlepszy ch perfum. Nie bacząc na zdegustowane spojrzenie sprzedawczy ni, szy bko wy szła. Tak przy gotowana ruszy ła na spotkanie. Godzina jedenasta zbliżała się wielkimi krokami. Weszła po trzech schodkach do środka wy marzonej restauracji, przekraczając jej próg ze świadomością, że to ważny ży ciowy krok. Pierwsze, co ją uderzy ło, to różnica między jej wy obrażeniem o eleganckim wnętrzu, które wy dawało jej się, że widzi przez przy słonięte okna, a rzeczy wistością. Lokal musiał stać już jakiś czas pusty, meble by ły podniszczone, bar zaniedbany, a podłoga, mimo iż ewidentnie niedawno zamieciona, sprawiała wrażenie brudnej. Stanęła pośrodku sali i poczuła lekką ulgę. Może nie będzie tak trudno przekonać właściciela, skoro nie jest tu aż tak luksusowo, jak sobie wy obrażała. Drzwi zaplecza się otwarły i pojawił się w nich na oko dwudziestoparoletni chłopak. Konstancja stanęła zaskoczona, jakby zobaczy ła siebie sprzed miesiąca. Świetne ciuchy, fry zura od specjalisty, głupawy uśmiech zadowolenia i ten wy raz oczu znamionujący kompletne oderwanie od rzeczy wistości. Zmartwiła się. To by ł człowiek, który nie miał pojęcia o realnej wartości pieniądza. Mógł rzucić dowolną kwotę wziętą z księży ca, która nie odgry wała większej roli w jego budżecie, i czekać wiele miesięcy na najemcę. Ale chłopak i tak nie odpuści, bo na pewno stoi za nim ktoś, komu będzie musiał pokazać zawartą umowę. Nie wy glądał na takiego, co by się splamił robotą i czegokolwiek dorobił osobiście. – Witam – odezwał się znużony m głosem, jakby właśnie przy stępował do wy kony wania wy jątkowo ciężkich obowiązków. – Proszę się rozejrzeć. Czy nsz pięć ty sięcy złoty ch, płatne za rok z góry, kaucja dwadzieścia ty sięcy. Umowa leży na barze, można przejrzeć – dodał i usiadł na

jedny m z krzeseł. Chy ba się zmęczy ł. Konstancja chodziła pomiędzy stolikami i zupełnie nie czuła atmosfery tego miejsca. Trzeba tu będzie wiele zmienić, żeby klient rzeczy wiście wy szedł stąd naładowany energią. Na razie w powietrzu unosił się ty lko zapach kurzu, a ciemne meble by ły wprawdzie eleganckie, ale stwarzały przy gnębiające wrażenie. A jednak dziewczy na czuła, że to właściwe miejsce, że chce tu by ć i stworzy ć coś naprawdę niezwy kłego. Ale zanim to nastąpi, należy przekonać tego rozpuszczonego bubka. Dzieci ludzi bogaty ch często ciężko pracują, kończą elitarne szkoły, w który ch zakuwają do nocy, mają napięte rozkłady dnia i już w przedszkolu ustawiają się na linii startu ży ciowego wy ścigu szczurów. Wiedziała, że ich sukcesy w większości przy padków okupione są ciężką pracą. Ale by ła też grupa niebieskich ptaków, który ch jedy ny m zajęciem by ło wy dawanie pieniędzy rodziców, czy m trudnili się w pocie czoła cały mi dniami. Ona sama należała do tego grona i dobrze wiedziała, jakie obowiązują w nim zasady. Od czasu do czasu, zwłaszcza chłopcom, dawało się jakieś proste zadanie do wy konania, żeby potem na firmowy ch eventach opowiadać, jak dzielnie potomek stawia pierwsze kroki w biznesie. Odwróciła się w stronę chłopaka. Widziała ty lko jedną szansę wy jścia z sy tuacji. – Ciężko się prowadzi interesy w stolicy – zagaiła. – To niełatwy ry nek. – O, tak – zgodził się. – Za każdy m razem, kiedy ktoś chce obejrzeć lokal, musi pan tu tkwić bezprodukty wnie. – Dokładnie tak. – Znam to, mój ojciec też mnie czasem ściąga do pomocy przy interesach. Tak wy śrubuje zadanie, że jest niemożliwe do wy konania, a potem robi mądre miny i udziela mi rad. – Dokładnie tak – przy znał znowu chłopak, najwy raźniej dy sponował dość ograniczony m zasobem słów. Na chwilę połączy ła ich cieniutka jak pajęczy na nić porozumienia. – Lepiej lekko zmienić zasady i mieć to z głowy, niż się absurdalnie męczy ć – poradziła mu. – Biorę ten lokal od razu, ale warunki są do negocjacji. Płacę miesięczny czy nsz i kaucję w ratach, za to naty chmiast i może by ć w gotówce. Muszę coś udowodnić swojemu ojcu – dodała, licząc na rówieśniczą solidarność. – Nie wiem. – Jej słowa padły na niezby t podatny grunt. – To znaczna różnica w stosunku do ceny wy jściowej. – Ale się opłaca – kusiła Konstancja. - Lokal nie stoi pusty i nie traci na wartości. Nie trzeba się też użerać ze sprzątaczkami. Sam pan wie, jakie to kłopotliwe. – Oczy wiście – przy znał i przez chwilę wy raźnie rozczulił się nad własny m ciężkim losem, ale zaraz spojrzał przy tomniejszy m wzrokiem. – Jednak na to się nie mogę zgodzić – rzekł twardo. – Opłata za pół roku jeszcze ewentualnie wchodziłoby w grę. Jeden miesiąc stanowczo odpada. – Może się pan zastanowi? – Już się zastanowiłem. Nie ma mowy. Wszy stko pry sło. Konstancja spojrzała wokół siebie i zamiast pięknego marzenia zobaczy ła zaniedbaną restaurację, która pozostawała poza zasięgiem jej możliwości. Kurz drapał ją w gardle, a osobnik, którego chciała pokonać paroma sztuczkami, patrzy ł na nią twardy m wzrokiem i ani my ślał ustępować. Powinna teraz położy ć na stole wizy tówkę i poprosić o kontakt, gdy by zmienił zdanie. Ty le że nie miała wizy tówek. – Będę tu przy chodzić codziennie o dziesiątej – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. –

Zobaczy mnie pan po drugiej stronie ulicy. Będą mijać miesiące, a nikt nie wy najmie tej knajpy, bo jest zaniedbana. Kiedy wreszcie uzna pan, że ma tego dość i chce zakończy ć tę sprawę, proszę się do mnie odezwać. – Zapisała odręcznie swój numer telefonu na wzorze umowy. – Negocjacja warunków nie wchodzi w grę – dodała i ruszy ła do wy jścia. Chłopak spojrzał na nią jak na szaleńca, ale nic nie powiedział. Odwrócił się i poszedł na zaplecze. Najwy raźniej nie chciało mu się nawet jedny m słowem komentować jej pomy słu. Nie pozostało nic innego, jak wy jść. Stanęła na słonecznej ulicy i poprawiła uwierającą mary narkę. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Nie tego uczy li na drogich szkoleniach o spełniony m ży ciu. Jeżeli masz wielkie marzenie, ponoć cały wszechświat pochy li się nad tobą, żeby je spełnić. Psiakość, nade mną jakoś się nie pochy lił – pomy ślała Konstancja i kopnęła ze złością krawężnik, ale humor jej się wcale nie poprawił. Bogaty dupek nie miał zamiaru ustąpić. Muzy ka anielska umilkła, został szary chodnik i poczucie bezradności. Co teraz robić? Wrócić do Rafała i jeść chleb z pasztetem, tak długo aż ostatecznie skończą się pieniądze? Dziewczy na poczuła znużenie. Historie o zrealizowany ch marzeniach świetnie się opowiada z perspekty wy czasu. Kiedy się musi przejść przez to wszy stko, okazuje się, że nic nie jest proste. Ruszy ła przed siebie. Zmęczona i smutna poczuła, że właśnie w takim momencie chciałaby znaleźć się w miejscu, które stworzy ła na razie ty lko w wy obraźni. W lecie panowałby tam przy jemny chłód, a w tle szemrałaby cały czas kaskada wodna. Dekoracją by ły by ży we brzozowe drzewka. Brzoza ma mnóstwo dobrej energii – pomy ślała. Jej wy obraźnia rozpędzała się. – Drzewka będą rosły w donicach, a oprócz tego jako filary postawi się grube brzozowe pnie. W wazonach będą polne kwiaty, a do jedzenia wy łącznie świeżo robione zdrowe potrawy z najlepszy ch składników. Proste i tanie, ale py szne i dające umęczony m cy wilizacją ludziom to, czego im najbardziej potrzeba. Odpoczy nek, energię i zdrowie. Taki piękny pomy sł. Dobry i potrzebny, z pewnością miał szansę, by odnieść sukces. Ale tak się nie stanie z powodu zdecy dowanego oporu ze strony dwóch mężczy zn. Głupiego Rafała i jeszcze głupszego właściciela lokalu. Postała jeszcze chwilę pod restauracją. Przeszła kilka razy tam i z powrotem chodnikiem. Widziała sy lwetkę mężczy zny we wnętrzu, ale nie doczekała się żadnej reakcji. Nie pozostało nic innego, jak wrócić do siebie. Po drodze wstąpiła jednak do księgarni. Znajome wnętrze otuliło ją muzy ką, pełny mi książek regałami i nowościami wy lewający mi się ze stolików. Poczuła ty powy dla siebie odruch. Zanurzy ć się w tej obfitości. Powy bierać wszy stko, co ciekawe, i zanieść do samochodu, by potem przez cały wieczór w spokoju i samotności dokonać jakże przy jemnego przeglądu dokonany ch zakupów. Ale okazało się, że książki mają nie ty lko piękne, kuszące oko fronty okładek, ale także ich ty lne części, gdzie małą czcionką na samy m dole wy drukowana jest cena. Detal, na który do tej pory nie musiała zwracać uwagi. Po kilku próbach znalezienia czegoś, co kosztowałoby mniej niż dzień wy ży wienia, wy cofała się z działu powieści i przeszła w stronę poradników i albumów. Wbrew ponury m perspekty wom, jakie ry sowały się przed jej wy marzony m biznesem, wy brała kilka książek kucharskich i poradnik na temat dekorowania wnętrz. Szła już do kasy, uginając się pod ich ciężarem, kiedy pomy ślała o reakcji Rafała. Ty le

pieniędzy. Zatrzy mała się i przeliczy ła, ile mniej więcej zapłaci. Wy szło naprawdę sporo. Westchnęła ty lko i odłoży ła książki, a potem krok po kroku, nie patrząc na boki, żeby jej znów nie dopadała pokusa, wy szła na zewnątrz. Pieniądze, wiecznie te pieniądze. Dlaczego tak wiele od nich zależy ? Już czuła ich moc, a przecież jeszcze się nie znalazła w naprawdę dramaty cznej sy tuacji. Nie chorowała, ani nie musiała ratować bliskiej osoby. Co czują ci, którzy nie mają na lekarstwa, operację, rehabilitację? Już to sobie potrafiła wy obrazić. Szła z opuszczoną głową, próbując przetrawić ponure my śli. Nagle zobaczy ła czerwoną tabliczkę z napisem „biblioteka miejska”. To by ło coś, czego potrzebowała. Zapisała się od razu, a potem przy pomocy miłej bibliotekarki, znalazła mnóstwo odpowiednich książek i obładowana dokładnie tak samo jak pół godziny wcześniej wy szła dumna na ulicę. By ła zadowolona z dokonanego wy boru, ale w przy szłości zamierzała własną pracą zarobić na ty le, by nie musieć już żadnej księgarni opuszczać z uczuciem żalu i z pusty mi rękami. Ten dzień postanowiła w całości poświęcić na planowanie przy szłego biznesu. Wcześniej jednak zrobiła dla siebie i Rafała prawdziwy posiłek. Pierwszy od wielu ty godni. Żeby walczy ć, trzeba mieć siłę. Czuła, że jeśli dalej będzie ży ć na ubogim monotonny m wikcie, to ciężko zachoruje. Jeden dzień odmiany nie sprawi, że zbankrutują. Kupiła kruchą świeżą sałatę, najlepszego wędzonego łososia, awokado, jajka od szczęśliwy ch kur, pomidory malinówki i jogurt grecki. Zrobiła z tego wspaniałą sałatkę. Jedną porcję pochłonęła naty chmiast, a drugą przy kry ła talerzem dla Rafała. Nie zasłuży ł sobie, ale i tak by ł w tej chwili jedy ną bliską jej osobą. Dzień upły nął Konstancji na przeglądaniu książek, snuciu opty misty czny ch planów i popadaniu w przy gnębienie w równy ch mniej więcej proporcjach. Rafał znów wrócił późno. Pochłonął bez słowa komentarza wy kwintną sałatkę, przegry zł bagietką i usadowił się obok Konstancji na jej tapczanie. Oparł głowę o ścianę i przy mknął oczy. – To dopiero trzeci dzień, a ciężko mi jak po miesiącu roboty – pożalił się. – Nawet na chwilę nie można usiąść. Robisz przy jedzeniu, a w brzuchu ci burczy cały czas, bo szefowa nic nie pozwala ruszy ć, a za kradzież wy latujesz naty chmiast. Konstancja nie mogła się skupić. Rafał siedział blisko, od jego ciała promieniowało ciepło, które przy ciągało ją z wielką mocą. Nie miała jednak pojęcia, co można by zrobić, żeby ich znajomość przeszła na kolejny etap. Dziewczy ny już nie obchodziło, że Rafał jest bezdomny m kucharzem i zupełnie nie odpowiada jej wcześniejszy m wy obrażeniom o świetny m facecie. Lubiła go, zależało jej na jego opinii i pociągał ją jak jeszcze nikt do tej pory. By ł też niestety niewzruszony jak skała. Podsuwała mu pod nos swoje kształtne kolana, jak najbliżej mogła, a on nawijał w kółko o ty m okropny m, śmierdzący m barze, jakby nie by ło na świecie przy jemniejszy ch spraw. Może to właśnie by ła przy czy na. Fakt, że ktoś po raz pierwszy się jej oparł? Co prawda, ten wniosek sam się nasuwał, ale nie by ła co do niego całkowicie przekonana. Zwy kle bez trudu rozeznawała się we własny ch uczuciach, jednak ty m razem targało nią ty le sprzeczny ch emocji, że zupełnie nie wiedziała, ani co my śleć, ani co robić. To wszy stko połączone z poranną klęską sprawiło, że zaczęła płakać. – Co się stało? – zaniepokoił się Rafał i wreszcie spojrzał na nią uważnie. – Nie chcą mi wy nająć tego lokalu. Możesz się cieszy ć. –Obserwowała jego reakcję spod lekko opuszczony ch powiek. Może by ł z ty ch mężczy zn, którzy lubią delikatne kobiety i podnieca ich odgry wanie macho? Pudło. Rafał spojrzał na nią z uwagą, ale zupełnie nie tak, jakby sobie tego ży czy ła. Chy ba się

naprawdę ucieszy ł. – Dzieciaku, nie maż się – powiedział ciepło. – To przecież by ło do przewidzenia Ty le razy ci powtarzam. Poczekaj, aż twój tata wy jdzie z kicia i wszy stko się ułoży. Po prostu przeczekaj. Pieniążków ci wy starczy. Zeskoczy ła gwałtownie z łóżka. By ła tak wściekła, że bez mrugnięcia okiem mogłaby go udusić i wy bronić się przed każdy m sądem. Argumentów z pewnością by jej nie brakło. – Ty obrzy dliwy męski szowinisto. Przestań tak głupio gadać. My ślisz, że sama sobie nie poradzę? Że bez taty nie potrafię niczego dokonać? To się my lisz! By ła wściekła. Ten głupek doprowadzał ją do szału. Co to w ogóle za pomy sł, żeby się przejmować takim bałwanem?! – Wy prowadzam się! – krzy knęła. – Mam dość tego wspólnego mieszkania. Stać mnie na własny pokój. – Oczy wiście – odparł hardo Rafał. – Zrobisz, jak uważasz. – Pewnie, co się będziesz przejmował jakąś rozpieszczoną jedy naczką. Swoją rolę już spełniła. Teraz masz pracę marzeń i już nie potrzebujesz moich pieniędzy – zawołała i porwała plecak z krzesła. Rafał z prędkością geparda jedny m skokiem pokonał odległość do drzwi i zasłonił je swoim ciałem. – Nigdzie w takim stanie nie pójdziesz! – krzy knął tak samo głośno, jak ona wcześniej. – Rano, proszę bardzo. Ale nie teraz. Gdzie poleziesz po nocy ? Konstancja dy szała z wściekłości, gotowa przeorać mu paznokciami policzki. Nagle rozległo się krótkie, ale energiczne pukanie do drzwi. – Proszę się uspokoić, albo wezwę policję – usły szeli. – Przepraszamy – zareagował przy tomnie Rafał. – Już będziemy cicho. Stał, opierając się nadal z całej siły o drzwi, i patrzy ł na Konstancję wy czekująco. – No, dobra. – Dziewczy na uspokoiła się i weszła do łazienki, żeby ochłonąć i przy gotować się do spania. W gruncie rzeczy by ła mu wdzięczna. Nie miała ochoty plątać się nocą po ulicach. Już wiedziała, jakie mimo podążający ch nimi tłumów potrafią by ć puste i obce. Szkoda też jej by ło pieniędzy na hotel. Ale ten skończony głupek my li się, my śląc, że ona się podda. Wręcz przeciwnie. Miała teraz podwójną moty wację. Pozy ty wną dzięki tacie i negaty wną opartą na złości na Rafała. To obcy facet – powtarzała w my śli, szczotkując energicznie zęby. – Nie ma wpły wu na moje uczucia ani emocje – wmawiała sobie. – Już niedługo nasze drogi się rozejdą i jego opinia przestanie mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. – Powtarzała te słowa jak mantrę, żeby jej umy sł zaakceptował je i przy jął za pewnik. Nie pomagało. Miała po prostu ochotę przy tulić się do Rafała i ty le. Wy szła z łazienki, nie zaszczy cając go nawet jedny m spojrzeniem. Nie trudziła się zakładaniem długiego swetra, który zwy kle zastępował jej szlafrok. Ten kamienny posąg udający człowieka i tak by ł kompletnie obojętny na jej wdzięki. Przemaszerowała przez pokój, pochy liła się nad swoim tapczanem i powoli odsunęła kołdrę. Położy ła się kocim, miękkim ruchem i przez chwilę szukała wy godnej pozy cji, zanim przy kry ła się aż po brodę. Spojrzała szy bko na Rafała i, o niebiańska chwilo, wreszcie złowiła jego maślany, jak należy, wzrok. Chłopak naty chmiast się opanował i ruszy ł w kierunku łazienki, fałszy wie pogwizdując, co

zapewne miało znamionować kompletną obojętność, ale ona już wiedziała swoje. Przy mknęła oczy z uśmiechem zadowolenia na twarzy. Będzie dobrze. Pierwsza maleńka dziurka w murze obronny m wy drążona, a wiadomo, że potem zawsze jest już ty lko łatwiej. Z tą przy jemną my ślą zasnęła.

Rozdział 12

Agnieszka Dobrowolska i Joanna Dobrowolska przy jęły Pawła bez problemu do grona znajomy ch, nie py tając nawet, kim jest. Ale już wiedział, że to nie one. Jedna miała ponad czterdzieści lat, a druga trzy naście. Żadna nie spełniała kry teriów. Najbardziej prawdopodobna by ła tajemnicza Konstancja Dobrowolska. Zgadzały się dwa fakty : nazwisko i rok urodzenia oraz oczy wiście wy gląd. Ty lko imię by ło inne, ale biorąc pod uwagę, jak wiele by ło rozbieżności między wersją podaną przez Anię a rzeczy wistością, taki drobiazg jak imię doprawdy nie miał żadnego znaczenia. To by ło nic wobec faktu, że dziecko wcale nie umarło przy porodzie, lecz w doskonały m stanie zostało wy pisane do domu. Ania musiała o ty m wiedzieć, przecież na odpowiednim dokumencie widniał jej podpis. Konstancja mieszkała w Warszawie, Paweł podejrzewał, że zapewne z ojcem. Nie miał pojęcia, dlaczego jego żona oddała dziecko, a potem tak długo udawała rozpacz i żałobę. Podejrzewał, że chodziło o małomiasteczkowy wsty d. Na samą my śl o obłudzie, w jakiej ży ła Ania, poczuł wstręt. Wszy scy jej współczuli, a ona udawała. Musiał wy jść na balkon, żeby zaczerpnąć chłodnego powietrza, w przeciwny m razie kłębiące się uczucia chy ba by go udusiły. Poczuł się oszukany i dotknięty do najgłębszy ch zakamarków serca. Jego męska duma została potraktowana jak stara ścierka, o którą można sobie wy trzeć zabłocone buty. Starał się, troszczy ł, wszy stko rozumiał, a nie zauważy ł tak podstawowego faktu, jak wstrętne, gruby mi nićmi szy te kłamstwo, za pomocą którego został omotany. Na samą my śl o ty m, jak Ania płakała i udawała żałobę, miał ochotę ciąć i mordować. Właściwie to już mu się nie chciało szukać tej Konstancji. Przestało mu zależeć na szczegółach tej paskudnej historii. By ł jedy ny m oszukany m w ty m układzie, ale nie zależało mu na wy jaśnieniach. Nic na ty m świecie nie mogło sprawić, by znów zaufał swojej żonie. • Ania zaparkowała samochód na podjeździe i z duszą na ramieniu wpadła do domu. Dzieci siedziały zbite w gromadkę przy kuchenny m stole. Stanowiły zwartą grupę, która najwy raźniej już sobie wy robiła zdanie na temat bieżący ch wy darzeń. Ania stanęła w progu i przede wszy stkim odetchnęła z ulgą na widok Natalii. – Gdzie tata? – zapy tała chy ba niepotrzebnie, bo atmosfera wy raźnie się ochłodziła. Przez chwilę panowało milczenie. – Pojechał do Gdańska, szukać tego drania – odpowiedziała w końcu Natalia. – Skąd wiesz? – Anna przy siadła na brzegu taboretu. Zrobiło jej się nagle słabo. – Dzwonił do mnie i kazał mi naty chmiast wracać do domu. Powiedział, że sam załatwi tę sprawę. Posłuchałam, choć nie wiem, czy dobrze zrobiłam. Natalia opuściła głowę. Milczenie przy stole stawało się coraz bardziej wy mowne. – O co wam wszy stkim chodzi? – zapy tała Ania mocno drżący m ze zdenerwowania głosem.

– Ja tego nie wy trzy mam – krzy knęła Julka. Wstała od stołu, z głośny m szurnięciem odsuwając krzesło. – Kocham cię, mamo, ale jesteś naprawdę okropna i zadajesz bezsensowne py tania. Jeśli tata już do nas nie wróci, to będzie ty lko twoja wina. – Jak to moja? O czy m ty mówisz? Dlaczego miałby nie wrócić? Pokłóciliśmy się o stare dzieje, ale się przecież porozumiemy. Jesteśmy małżeństwem – dodała z mocą, jakby chciała przekonać samą siebie. – Może już niedługo! – Julka zaczęła krzy czeć. – Cała okolica o ty m huczy, że w szpitalu jest taka młoda lekarka, staży stka, która robi do naszego taty maślane oczy – rzuciła matce w twarz. – Wcale mu się nie dziwię. Taki super facet, a w domu ma ty lko grobową atmosferę i twoje kłamstwa. – Przestań! – Piotr przy tulił mocno Julkę i zasłonił jej usta. Ania patrzy ła na nich, nie mogąc pojąć własnej głupoty. Jak mogła sądzić, że można całe ży cie bezkarnie kłamać? – Jesteś zadowolona? Teraz możesz wrócić do tamtego gościa. Taty już nie ma! – Julka krzy czała, dopóki Piotrek nie wy prowadził jej siłą kuchni. Natalia siedziała przy stole z miną, jakby i ona miała się za chwilę rozpłakać. – To wszy stko prawda? – zapy tała Ania. Córka kiwnęła głową. – Jak długo to wszy stko trwa? – Co takiego? – Od jak dawna chodzą wam po głowach takie my śli? Natalia milczała przez chwilę. – Nie pamiętam. Chy ba od zawsze. Ania zgięła się wpół, jakby ją ktoś mocno uderzy ł w brzuch. – Co zrobisz? – usły szała py tanie córki. – Naprawdę pozwolisz mu odejść? Kobieta milczała. W jej sercu kłębiły się uczucia, o który ch istnieniu nie miała pojęcia. Nie kochała Pawła, poświęcała się dla rodziny, ale on należał do niej. Jego leżące w łóżku tuż obok ciepłe ciało, do którego zawsze można się by ło przy tulić. Wspólne noce, może nie tak magiczne jak te z pierwszy m kochankiem, ale przecież – dotarło do niej – przy jemne. Dom i całe ży cie. Rozmowy, pasje, dzieci. Jego kręcone włosy na klacie, z który ch by ł taki dumny. Naprawdę lubiła zanurzać w nich palce. I co, teraz ma to robić inna? Anię ogarnął nagły chłód i poczuła do tej kobiety wielką i silną nienawiść. Paweł należał do niej i, rany boskie, dotarło do niej, kochała go. Nawet nie zauważy ła, jak jej obojętność gdzieś się przez te ponad dwadzieścia lat ulotniła. By ło jej wy godnie udawać przed samą sobą. Miała się za wielką bohaterkę, która poświęca się dla rodziny, a tak naprawdę kochała swojego męża. By ło to uczucie inne niż tamto pierwsze, dlatego go nie rozpoznała, ale równie mocne. Wy biegła z kuchni na taras, usiadła na krześle i zaczęła się trząść. Ty, krety nko – pomy ślała z rozpaczą. – My ślałaś, że robisz mu łaskę, a ty mczasem to on wy kazał się świętą cierpliwością. Na samą my śl, że mogłaby stracić Pawła, poczuła ból nieopisanie większy niż tamten przed laty. Jak można by ć taką idiotką? Pielęgnować romanty czne uczucie do jakiegoś skończonego drania, zamiast ży ć realny m ży ciem i dbać o to, co ważne i prawdziwe. Taka by ła zawsze z siebie dumna. Uważano ją za wspaniałą nauczy cielkę, miała taki dobry

kontakt z młodzieżą i z rodzicami. Często doradzała w trudny ch sprawach rodzinny ch i chwalono ją za skuteczność i przenikliwość. A także, o ironio, za ży ciową mądrość. Ty mczasem okazało się, że w sprawach własnej rodziny wy kazała się konkursową głupotą. Gdzie jest Paweł? Ty lko na to py tanie chciała teraz znać odpowiedź. – To wszy stko trzeba jak najszy bciej wy jaśnić. Mój Boże – pomy ślała – ty le zmarnowany ch lat. Wpadła do domu i przeskakując po kilka stopni, wbiegła po drewniany ch schodach na poddasze. Wpadła bez pukania do pokoju Piotrka i zgodnie z przewidy waniem zastała wszy stkie swoje dzieci siedzące w ponury m nastroju na tapczanie. – Dokąd pojechał tata? – zapy tała szy bko. Milczenie zgęstniało na moment, ale niezawodna Natalia i ty m razem wy ciągnęła do niej dłoń. – Do Gdańska. Do szpitala. Chce odnaleźć jakiś ślad po tamtej historii i dowiedzieć się prawdy. – Przecież ją zna. – Słowa Ani zawisły w pokoju. Dzieci wbiły wzrok w dłonie. Nikt się nie odezwał. Wieloletniego przy zwy czajenia do posłuszeństwa wobec mamy i do tego, że ona zawsze ma rację, nie dało się tak łatwo zmienić. – Nie martwcie się. – Ania przy siadła na brzegu tapczanu i oparła czoło na ramieniu sy na. – Wiem, że namieszałam, i choć zawsze chciałam dobrze, to mnie wcale nie usprawiedliwia. Ale wszy stko naprawię. Przy wiozę tatę do domu. Obiecuję. Pilnujcie siebie nawzajem, zostawiam was pod opieką Piotra. W kuchni, w tej szufladzie co zawsze, są pieniądze na bieżące wy datki. Na parę dni wy starczy, to nie powinno długo potrwać. Trzy majcie za mnie kciuki. Kiedy wstała, dzieci także się podniosły i wszy stkie przy tuliły ją mocno. Ciepłe łzy spły nęły jej na policzki, ale szy bko je otarła. – Nie martwcie się, będzie dobrze – powiedziała jeszcze. Zbiegła na dół i złapała płaszcz. W bagażniku wciąż miała nierozpakowane walizki z poby tu w Zakopanem. Zamknęła drzwi do domu, nary sowała na nich krzy ży k, modląc się w duchu o bezpieczeństwo dzieci, i szy bko wsiadła do samochodu. Nigdy w ży ciu sama nie jechała tak daleko, ale to nie miało znaczenia. Musiała sobie poradzić. Szy bko zrobiło się ciemno, ulice opustoszały. Nawigacja migała w mroku samochodu, wskazując długą wstęgę drogi, która pozostała jeszcze do pokonania. Ania przewijała w my ślach ostanie lata ży cia. Ten moment, kiedy prawdziwie pokochała swojego męża, nadszedł zupełnie niepostrzeżenie. Cicho i bez wstrząsów, jak dobrze znany przy jaciel. Tak mocno przy wy kła do faktu, że Paweł codziennie czeka na nią w domu, że dba o nią, zabiega, nadskakuje jej, aż zupełnie przestała to doceniać. Roztkliwiała się nad własny mi przeży ciami i nie starczało jej już czasu, by spojrzeć dalej niż czubek własnego nosa. A fakty by ły takie, że Paweł to świetny mężczy zna. Kochała go i nie chciała stracić. Dlaczego człowiek jest tak kiepsko skonstruowany, że docenia to, co ma najcenniejszego, dopiero, kiedy pojawia się ry zy ko utraty ? Pomy ślała o tej młodej lekarce i serce zasty gło jej jak sopel lodu ze strachu. Znała ją. To by ła bardzo miła dziewczy na o ciepły m uśmiechu, trochę podobna do niej samej w młodości. Coś ją tknęło na ostatnim balu sy lwestrowy m, organizowany m trady cy jnie w kole zaprzy jaźniony ch lekarzy. Widziała spojrzenia, które Paweł i kobieta wy mieniali między sobą, ale w swej głupocie zbagatelizowała sprawę. Przy zwy czaiła się, że mąż wzbudza zainteresowanie, ale nigdy nie by ła o niego zazdrosna. Czuła się bardzo pewnie w roli ukochanej żony. Teraz za to cierpiała z nawiązką. Miała pełną świadomość, iż

wy starczy, że tamta kiwnie zgrabny m paluszkiem, uśmiechnie się miło i szczerze, a jej mąż, który daremnie czekał przez ty le lat na spontaniczne objawy uczucia, będzie należał do niej. Ania co jakiś czas ocierała łzy wzbierające w oczach i zamazujące światła mijany ch samochodów, po czy m dociskała pedał gazu. Gdzie ty jesteś? – py tała, patrząc w ciemność. – Dlaczego nie odbierasz telefonu? • Paweł stał na hotelowy m balkonie i patrzy ł na plażę oraz morskie fale. Przy glądał się spacerujący m rodzinom i ciasno objęty m parom. Nie czuł już tęsknoty, a jedy nie ulgę. Całe szczęście, że wreszcie się zdecy dował na jakiś stanowczy krok. Ile można ży ć młodzieńczy m zauroczeniem? Cała sprawa z jego żoną i jej pierwszy m dzieckiem by ła tak nieprzy jemna, że nie chciało mu się o ty m my śleć. Wolał skupić się na przy szłości. Dzieci są już duże. Będą w stały m kontakcie, choć wspólne mieszkanie pewnie nie wchodzi w rachubę. Ania nigdy się na to nie zgodzi, a on nie zamierzał stawiać jej pod ścianą i szantażować stary mi grzechami. Chciał spokoju, a nie publicznego prania brudów. Dzieci są już prawie dorosłe. Coraz bardziej ży ją własny m ży ciem. Będzie zawsze blisko nich i wszy stko się jakoś ułoży. On też by ł ży wą istotą i miał prawo do miłości. Odwzajemnionej. Pomy ślał o staży stce Małgosi. Na samo wspomnienie jej ciepłego uśmiechu zrobiło mu się przy jemnie. Iskrzy ła między nimi magia, która by ła wy raźnie widoczna dla wszy stkich, dlatego szpital huczał już od plotek, chociaż do niczego tak naprawdę między nimi nie doszło. Nie by ł z ty ch, co zdradzają żonę. Miał zamiar zakończy ć jeden związek i dopiero potem zacząć nowy. Jego sy tuacja by ła i tak dostatecznie skomplikowana. Kto wie, czy taka młoda śliczna dziewczy na będzie chciała się z nim wiązać. Paweł usiadł w stojący m w rogu tarasu wiklinowy m fotelu i zapatrzy ł się na granatowe niebo. Uśmiechnął się. W głębi serca wiedział, że młoda lekarka też teraz o nim my śli.

Rozdział 13

Dni mijały, a sy tuacja nie uległa zmianie. Rafał zasuwał cały mi dniami w barze, a Konstancja chodziła codziennie pod restaurację. Czekała tam około dwóch godzin, po czy m wracała do motelu. Czasem widziała potencjalny ch naby wców, ale nie by ło ich zby t wielu. Właściciel często obserwował ją przez szy bę, nigdy jednak nawet się nie ukłonił. Przez pozostałą część dnia planowała swoje marzenie. W specjalny m zeszy cie spisy wała przepisy na tanie, zdrowe, py szne i ciekawe potrawy. Przekopy wała książki w czy telniach, przeglądała je na stojąco w Empiku i oglądała programy kulinarne w motelowej jadalni. Godzinami włóczy ła się po okolicy, co zaowocowało znalezieniem opuszczonej budowy, chy ba jakiejś fabry ki. Fundamenty w całości porośnięte by ły zielskiem. Wśród niego posiało się sporo polny ch kwiatów. Świetnie nadawały się na ory ginalne, kolorowe bukiety. Rafał wprawdzie próbował stłumić jej entuzjazm, py tając, co zrobi zimą, ale nie zaszczy ciła go odpowiedzią. Owszem, nie pomy ślała o ty m, ale nie miała zamiaru się do tego przy znawać. W czy telniach korzy stała z internetu, dzięki któremu znalazła setki pomy słów na kompozy cje z suszony ch kwiatów. Błąkała się więc po podwarszawskich wsiach, zbierając wiechcie odpowiednio dobrany ch roślin i suszy ła w ciasny m pokoju, wbijając niezgodnie z regulaminem dziesiątki gwoździ w ściany. Czasem zaglądała do wiejskich ogródków i prosiła o parę kwiatków. Rzadko jej odmawiano, a by wało, że dostawała szklankę wody, a czasem nawet kawałek ciasta. Najbardziej lubiła starsze gospody nie. Zazwy czaj miały czas na chwilę rozmowy i by ły skarbnicą kulinarny ch przepisów. Konstancja cały czas nosiła przy sobie swój zeszy t i zapisy wała jego kolejne strony. Nie by ło to łatwe, często w brzuchu jej burczało, kiedy pisała o żurku zaciągnięty m wiejską śmietaną, chłodniku na młody ch buraczkach czy smakowity ch pierogach. Podczas jednej z takich wy praw zobaczy ła szy ld informujący o gospodarstwie ekologiczny m. Dotarcie do niego kosztowało ją sporo wy siłku. Pięć kilometrów piechotą w jedną stronę w palący m słońcu i bez posiłku. Zry wała dzikie jabłka rosnące w przy drożny ch rowach i zjadała, mimo iż kwas, jaki zawierały, bez trudu przegry złby podeszwę jej buta. To by ła jedna z ważniejszy ch wy praw. Dokładnie zwiedziła gospodarstwo, opowiedziała właścicielom o swoich planach i po raz pierwszy w ży ciu nie została wy śmiana. Wręcz przeciwnie, pomy sł zy skał ich uznanie. Podzielili się swoimi doświadczeniem i potwierdzili, że coraz więcej osób szuka ratunku przed chorobami cy wilizacy jny mi w zdrowej ży wności. Konstancja obejrzała wszy stko, zabrała foldery i cenniki, wy negocjowała warunki dostawy, jakby już by ła właścicielką swojego lokalu, a na koniec zdoby ła cenną obietnicę. Właściciel, reagując na pełne zachwy tu piski i podskoki dziewczy ny na widok brzozowego zagajnika, obiecał jej kilka młody ch brzózek, które można będzie zasadzić w doniczkach. Podziękowała wy lewnie i ruszy ła w powrotną drogę zmęczona, ale mocno podniesiona na duchu. Nie przy znała się, że nie ma samochodu i przy szła na nogach, a właścicielom chy ba to nawet nie przy szło do głowy. Może

by ją podwieźli do przy stanku, ale nie chciała na sam początek współpracy wy jść na żebraczkę. W końcu miała by ć właścicielką restauracji. Do Warszawy dotarła późny m wieczorem. Rafał zdąży ł już wrócić z pracy, bo dzwonił do niej kilkakrotnie, ale by ła na niego tak zła, że nie odbierała. Niech się drań trochę pomartwi. Wy siadła na dobrze już znany m przy stanku i choć by ła bardzo zmęczona, poszła jeszcze raz obejrzeć swoją restaurację. Stanęła w jasny m świetle latarni i popatrzy ła w okna. Właściciel musiał by ć w środku, bo światła by ły zapalone. Pewnie znowu jacy ś chętni – pomy ślała i zrobiło jej się bardzo przy kro. – W końcu ktoś się znajdzie. Taki lokal nie może stać pusty w nieskończoność. Bogaty właściciel rozpuści wiadomość po wpły wowy ch znajomy ch i ktoś poleci jakiegoś bezrobotnego szwagra. Zawsze się taki trafi, w każdej rodzinie. Chy ba miała rację, bo drzwi restauracji otworzy ły się i wy szło z niej jakieś małżeństwo w średnim wieku. Najwy raźniej jakieś ważniaki, bo właściciel pofaty gował się z nimi aż do drzwi. Pożegnał się i zanim zniknął ponownie we wnętrzu restauracji, rzucił jej bły skawiczne spojrzenie. Ukłonił się. To by ł prawdziwy postęp. Konstancja postała jeszcze chwilę, chociaż zmęczone nogi drżały jej lekko. Napisała też wiadomość do Rafała, uznając, że dwadzieścia jeden prób połączeń, trzy wiadomości na poczcie głosowej i sześć esemesów saty sfakcjonuje ją w pełni. Niech się już nie denerwuje, ty lko kładzie spać na ty m swoim zimny m pozbawiony m towarzy stwa tapczanie, skoro jest taki głupi. Już miała odejść, kiedy drzwi restauracji otworzy ły się po raz kolejny i na schodach pojawił się właściciel. Machnął w jej stronę dłonią, jakby by ła pomocnikiem budowlany m, a on potrzebował pilnie kilku piw. Ale nie obraziła się. Czuła, że ważą się właśnie jej losy. – Proszę pani – powiedział uprzejmie – zgadzam się. – Naprawdę? – Ucieszy ła się tak bardzo, że nawet nie miała siły udawać obojętności. – Tak – potwierdził. – Mam dość, wszy scy łażą, oglądają, a nikt nie ma zamiaru finalizować sprawy. Znudziło mi się. Są lepsze rzeczy do roboty niż wy siady wanie po kilka godzin w jakiejś dziurze. Proszę, tutaj jest umowa, trzeba ty lko wpisać dane i wszy stkie szczegóły. Zgadzam się na pani warunki, ale za to umowa na dwa lata bez możliwości wy powiedzenia. – Dla obu stron? – zapy tała Konstancja przy tomnie. – Tak – potwierdził – dla obu. Usiedli przy jedny m ze stolików. Chłopak zaczął spisy wać dane z dokumentów Konstancji. Musiał się bardzo słabo orientować w świecie warszawskiego biznesu, bo nazwisko najwy raźniej z niczy m mu się nie skojarzy ło. Kiedy wpisał wszy stko, Konstancja sprawdziła poprawność dany ch i kwoty. Zgadzało się. Z największy m trudem powstrzy my wała oznaki radości. Chciało jej się krzy czeć. Ale już umiała dbać o reputację. Odebrała więc spokojnie klucze, choć ich zimny doty k sprawił jej prawdziwą rozkosz. Wy słuchała krótkich napomnień doty czący ch konieczności wietrzenia pomieszczeń oraz dbałości o wy posażenie i po chwili została sama. Właściciel wy szedł pospiesznie i z wy raźną ulgą. Stanęła na środku sali i zaczęła się szaleńczo kręcić w koło. Dopiero bolesne uderzenie udem w kant stołu sprawiło, że się zatrzy mała i dla odmiany zaczęła głośno śmiać. – Udało się! Naprawdę się udało! Zaczęła oglądać lokal. Z pierwszej wizy ty niewiele już pamiętała. Kuchnia by ła dość

przestronna, na szczęście wy posażona w sprzęt i podstawowe naczy nia. Otwierała kolejne szuflady i szafki. Dopiero teraz tak naprawdę o ty m pomy ślała, co by ło najlepszy m dowodem, że Rafał miał sporo racji, zarzucając jej pory wanie się z moty ką na słońce. Ile jeszcze znajdzie się takich spraw, o który ch wcześniej nie pomy ślała? Pewnie sporo. Cóż, każdy się musi kiedy ś nauczy ć. Obok kuchni znajdowało się małe pomieszczenie. Zapewne magazy n. By ł pusty, pod jedną ze ścian stał ty lko stary regał. Konstancja z zadowoleniem zerknęła na małą powierzchnię. Tutaj będziemy spać – zdecy dowała. – Może będzie trochę ciasno, ale ty m lepiej. Niech się pogłębiają relacje między ludzkie. Zapomniała już całkiem o zmęczeniu dzisiejszego dnia. Zamknęła starannie restaurację, pogładziła czule drzwi i pobiegła w stronę motelu. Wcześnie rano trzeba się przeprowadzić i naty chmiast brać do pracy. • Rano po radosny m entuzjazmie nie zostało ani śladu. Rafał, owszem, zgodził się przeprowadzić na zaplecze restauracji, skoro czy nsz i tak by ł opłacony, ale nie miał zamiaru porzucać pracy i pomagać Konstancji w rozkręcaniu przedsięwzięcia. W ogóle by ł zły i ty lko przeliczał, na jak długo starczy łoby pięć ty sięcy, które zmarnowała, jego zdaniem, na czy nsz. Blady m świtem przenieśli do restauracji wszy stkie rzeczy, co by ło niezmiernie proste, zważy wszy ich znikomą ilość, a Rafał obiecał zorganizować jakieś materace. Obejrzał lokal, słowem nawet nie skomentował jego wy stroju i szy bko wy szedł do pracy. Jak zwy kle się spieszy ł i oczy wiście nie by ł w stanie określić, kiedy wróci. – Jasny szlag – rzuciła ty lko Konstancja w stronę zamy kający ch się za nim drzwi. Została sama. Taki los. Gdy by spojrzeć prawdzie w oczy, to od zawsze by ła ze swoimi zmaganiami sama. No i bardzo dobrze. Ma przy najmniej wprawę. Rozejrzała się wokół. Grunt to dobry plan. Dobry plan koniecznie musi zostać spisany. Wy ciągnęła z plecaka swój zeszy t z przepisami i zaczęła wy pisy wać wszy stkie czy nności do wy konania. Lista by ła bardzo długa.

Rozdział 14

Ania bez trudu odnalazła tamten szpital. Podjechała, jak wtedy, taksówką pod drzwi porodówki. Na chwilę zabrakło jej tchu, ale pomy ślała o mężu. Musiała się spieszy ć. Jeśli Paweł chciał się tutaj czegoś dowiedzieć, z pewnością znał na to sposoby. By ł lekarzem od wielu lat i szpitalne procedury nie miały dla niego tajemnic. Nie wiedziała, dlaczego uparł się znaleźć tamtego mężczy znę, ale miała w związku z ty m złe przeczucia. Dokumentację przy niosła jej ta sama pielęgniarka. Kartoteka przeleżała ponad dwadzieścia lat, pokry wając się kurzem, a teraz nagle stała się taka popularna. Pacjentka miała jednak prawo prosić o kopię wy pisu. Pielęgniarka przy jrzała jej się z zainteresowaniem. Pamiętała dobrze tamtego miłego lekarza i jego dramaty czne starania o ratowanie nie swojego dziecka. Cóż ta kobieta miała w sobie takiego, że do tego stopnia rozpalała męskie emocje? Na pewno nie urodę. By ła zupełnie zwy czajna, choć z pewnością dość ładna. To niesprawiedliwe – pomy ślała – że niektóre kobiety dostają od losu tak dużo. – Ale zaraz się jej przy pomniało, że to dziecko jest przecież chore i wróciła do rzeczy wistości. – Proszę bardzo. Odpis dokumentacji wy pisowej. Anna Dobrowolska wy pisana w drugiej dobie na własne ży czenie. Ciąża pierwsza, poród pierwszy. Noworodek, córka, 10 punktów w skali Apgar, wy pisany razem z matką w stanie bardzo dobry m. Anna zrobiła się blada jak ściana. Wstała, zrobiła kilka kroków w stronę biurka, wy ciągając dłoń po dokumentację, po czy m zemdlała. • Paweł wpatry wał się chwilę w dzwoniący telefon, zastanawiając się czy odebrać. Numer by ł nieznany. Istniała możliwość, że to Ania wpadła na taki sposób, by wreszcie się do niego dodzwonić. Nie miał ochoty na rozmowę z nią. Na żadne wy jaśniania i dzielenie włosa na czworo również. Sam sobie już dostatecznie jasno naświetlił całą sprawę. Telefon dzwonił uporczy wie. Ktoś wy kazy wał się determinacją. Cóż, w razie czego zawsze może się rozłączy ć, a może to coś ważnego. Odebrał połączenie. – Dzień dobry. Szpitalny Oddział Ratunkowy. Czy rozmawiam z panem Pawłem Janoszem? Od razu zrobiło mu się zimno ze strachu i pomy ślał o dzieciach. Które z nich miało wy padek? – Słucham, to ja – odpowiedział szy bko. Nie miał ze sobą swojej torby lekarskiej, a zresztą zanim dojedzie do Krakowa, i tak minie wiele godzin i na nic się nie zdąży przy dać. – Słucham? – powtórzy ł. Nie rozumiał, co kobieta po drugiej stronie słuchawki do niego mówi, skupiony już na planowaniu drogi powrotnej. – Jak to moja żona? Z jakiego miasta pani do mnie dzwoni? – Z Gdańska – usły szał cierpliwy głos, ktoś najwy raźniej miał wprawę w przekazy waniu trudny ch wiadomości. – Pana żona leży nieprzy tomna na oddziale ratunkowy m. Zasłabła na terenie szpitala. Numer znaleźliśmy w jej telefonie. – Ale na pewno w Gdańsku? – dopy ty wał się jak głupi.

– Tak, proszę pana, bez cienia wątpliwości. W tej chwili przez okno widzę morze – spokojnie tłumaczy ła kobieta. – Proszę się skupić, podaję panu adres. To by ł ten sam szpital. Paweł nie miał pojęcia, po co Ania tam pojechała, ale nie ulegało wątpliwości, że nie może jej tak zostawić samej. Wszy stkie plany chwilowo wzięły w łeb. Układanie ży cia, odpoczy nek. Nie by ło się jednak specjalnie nad czy m zastanawiać. Mężczy zna włoży ł portfel do kieszeni i zamknął drzwi balkonowe, tęskny m wzrokiem obrzucając szeroki morski hory zont. Przez chwilę poczuł się wolny m człowiekiem, miał taką budującą świadomość, że o czy mś będzie mógł zadecy dować. Ty mczasem nie minęło kilka godzin i już musiał robić to, czego od niego oczekiwano. Zająć się żoną, która z niewiadomy ch przy czy n straciła przy tomność. Ale inaczej nie mógł. Wolność za cenę pogardy do samego siebie nie by ła nic warta. A człowiek, który zostawiłby kobietę w takiej sy tuacji na nic innego niż pogarda nie zasługiwał. Zatrzasnął drzwi pokoju i szy bko zbiegł po schodach. Wsiadając do taksówki, podał kierowcy znajomy adres. Nawet nie musiał go zapisy wać. To by ł ten sam szpital.

Rozdział 15

Wy dawało się, że najtrudniejsze będą urzędy, ty mczasem sprawy papierkowe załatwiła dość szy bko i z teczką dokumentów do wy pełnienia, dokładnie poinformowana, co ma po kolei zrobić, wróciła po południu do restauracji. Przy rządziła sobie w pustej kuchni parówki z keczupem i zjadła przy stoliku, patrząc przez brudne szy by na chodnik. Na dzisiaj miała w planach sprzątanie. Kupiła po drodze kilka ścierek, mopa, wiadro i miotłę, a także trochę środków czy stości, choć zasadniczo by ła zdecy dowana sprzątać ekologicznie i uży wać w swoim lokalu tak mało chemii, jak to ty lko możliwe. Dlatego dodatkowo taszczy ła w wiadrze kilka butelek octu i kilkadziesiąt torebek sody oczy szczonej. Zakupy by ły ciężkie, kij od mopa nieustannie spadał, a rączka wiadra boleśnie wpijała się w palce. Konstancja zatrzy my wała się co jakiś czas i patrzy ła z zazdrością na mijające ją samochody. Załatwiłaby dzisiejsze sprawy w godzinę, gdy by miała choć małe auto. Ci, którzy prowadzą własny biznes, posiadając jednocześnie samochód, nie mają prawa narzekać. Spróbowaliby przez ty dzień wozić wszy stko autobusem, zaraz by zobaczy li, co to znaczy pokony wanie trudności. Konstancja umy ła naczy nia pozostałe po śniadaniu i zabrała się z zapałem do pracy. Rzecz nie wy dawała się trudna. Obejrzała sobie dokładnie w internecie, jakie są techniki my cia okien i czuła się przy najmniej w teorii doskonały m fachowcem. W ciągu kilka następny ch godzin miała się przekonać, jak bardzo teoria potrafi się różnić od prakty ki. Rafał wrócił o dziewiątej. – Co tu tak capi octem? – zapy tał zaraz od wejścia. – Może by ś się tak zamknął – usły szał gdzieś spod stołu uprzejmą odpowiedź. Konstancja my ła dokładnie nogi ostatniego stolika. Od godziny płakała ze zmęczenia i bólu. Nadwy rężone podczas my cia trzech potężny ch okien ramiona rwały przy każdy m najmniejszy m poruszeniu. Obtarła sobie dłonie, my jąc niewprawny mi ruchami podłogę we wszy stkich pomieszczeniach. Nie dało się opowiedzieć, co czuła, kiedy zanurzała ręce w wodzie z octem. Nie pomy ślała o rękawiczkach, podobnie jak o wielu inny ch sprawach, na przy kład, że praca fizy czna może by ć czy mś tak bardzo wy czerpujący m. Ale nie miała zamiaru się poddawać. Płakała, wy cierała nos i szorowała dalej. Drzwi, stoły, bar, kuchnia. Wszy stko. – Co ty wy prawiasz? – Rafał rozejrzał się po czy sty m, jeszcze wilgotny m wnętrzu. – Czy ś ty oszalała? Zrobiłaś to wszy stko sama? – Zajrzał jeszcze do kuchni i z zaskoczenia wrósł w podłogę. Nie zniży ła się do odpowiedzi, nie miała na to siły. Umy ła tę okropną ostatnią nogę i położy ła się na podłodze. – Boże święty, dziewczy no, przecież ty się przez ty dzień nie będziesz mogła ruszać. Czekaj! – krzy knął, zupełnie zresztą niepotrzebnie, bo nawet się nie drgnęła. Czuła, że już do końca ży cia nie wstanie z podłogi. Rafał pobiegł do drzwi wejściowe i wtaszczy ł oparte o nie dwa materace. Rozłoży ł je na podłodze w kuchni i wrócił do Konstancji.

– Kociaku – powiedział z czułością, jakiej jeszcze nigdy nie sły szała w jego głosie. – Nie jestem kociakiem – warknęła, choć zrobiło się jej ciepło wokół serca. – To prawda – powiedział Rafał i usiadł na krześle obok. – Zachowałaś się dzisiaj jak lwica. Prawdziwa. Co prawda zaplanowałaś to wszy stko niesamowicie głupio – dodał naty chmiast – ale i tak jestem z ciebie naprawdę dumny. Wciągnął rękę, jakby chciał ją pogłaskać po głowie, ale odepchnęła go. – Spadaj – powiedziała. – Jak mogłeś mnie zostawić samą z ty m wszy stkim? – Świetnie sobie poradziłaś. – Masz w zanadrzu jeszcze jakąś złotą my śl? Bo jeśli tak, to od razu ci powiem, że możesz sobie darować. Rafał rozejrzał się po wnętrzu restauracji. – Mówisz, że wszędzie będą brzozy i polne kwiaty, a do jedzenia zdrowa ży wność? Nie chciało jej się nawet kiwnąć głową. – Wiesz co – Rafał ucieszy ł się, jakby odkry ł Amery kę – to się może udać. – Co ty nie powiesz? – Naprawdę. Gdy by ś wiedziała, jakim sy fem moja szefowa karmi ludzi i jakie pieniądze za to płacą, to by ś się naprawdę zdziwiła. A tutaj wszy stko będzie świeże i smaczne. Dookoła jest pełno biurowców, a w nich głodni, zmęczeni ludzie. To się naprawdę może udać – powtórzy ł z nagły m entuzjazmem. – Czy ja sobie ży ły musiałam wy pruć, żeby to do ciebie dotarło? – zdenerwowała się Konstancja. – Oj, dzieciaku, przecież to normalne, że nad tak poważną sprawą trzeba się chwilę zastanowić. Konstancja, mimo bólu, podniosła się na łokciu. – Posłuchaj – powiedziała zimno – jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie dzieciakiem albo kociakiem, wy rzucę cię i zatrudnię prawdziwego kucharza. Rozumiesz? – Tak jest, szefowo. Jeszcze tego nie wiesz, ale ja jestem prawdziwy m kucharzem. Pomogę ci – powiedział. Pochy lił się nad dziewczy ną i delikatnie wziął ją na ręce. – Ty lko się nie broń, mam czy ste intencje. I to jest właśnie problem – pomy ślała Konstancja, z przy jemnością przy tulając policzek do jego ciepłego torsu. Położy ł ją ostrożnie na materacu i przy kry ł kocem. – Przy dałaby ci się teraz kąpiel, ale nie mamy tu niestety wanny. Mam nadzieję, że sen przy niesie ci choć trochę ulgi. Przy mknęła z przy jemnością oczy. – Pójdziesz jutro do pracy ? – zapy tała cicho. – Nie – odpowiedział – zostanę z tobą. Kto wie, co wy my ślisz, jeśli cię zostawię samą. Zadzwonię tam z rana i powiem, że rezy gnuję. To jest jedy ny plus braku umowy. Nic cię nie trzy ma. Nie chciało mnie babsko zatrudnić, to niech się teraz martwi. Ty lko pieniędzy za ostatni ty dzień pewnie na oczy nie zobaczę. Trudno, czasem trzeba zary zy kować. Konstancja już nie słuchała. Zasnęła uspokojona jego słowami.

Rozdział 16

Ania spała. Dostała leki uspokajające i na wszelki wy padek wzmacniającą kroplówkę. Paweł przeczy tał kartę, sprawdził fachowo przepły w pły nu w kroplówce i dopiero usiadł obok żony. Otworzy ła oczy i uśmiechnęła się tak promiennie, jak jeszcze nigdy na jego widok. – Naprawdę tu jesteś? – zapy tała cicho. – Jestem – odparł i uścisnął dłoń, którą wy ciągnęła w jego kierunku. Przez palce przepły nęło mu znane ciepło, a dawna nuta znowu zadrżała w sercu. Pawłowi zrobiło się smutno. Niezaprzeczalnie Ania miała nad nim władzę. Jeśli zechce znów nim manipulować, nie będzie łatwo wy plątać się z jej sieci. – Co się stało? – Oni mi powiedzieli… – Ania mocno ścisnęła rękę męża. – …powiedzieli mi – powtórzy ła – że dziecko by ło zdrowe i wy pisane do domu razem ze mną. – Wpatry wała się w niego szczerze zdumiony m wzrokiem. – Czy ty coś rozumiesz? Paweł, co tu się stało? I gdzie jest moja córka? Patrzy ła na niego z taką rozpaczą, że nie mógł jej posądzać o kłamstwo. Po ty lu latach wiedział, kiedy kłamie. A przy najmniej tak mu się wy dawało. - Paweł, proszę cię. Powiedz, co to za jakaś straszna historia. Co oni jej zrobili? – Zaczęła płakać, wtulając twarz w poduszkę. – Nie martw się. – Paweł pochy lił się nad nią. – Nie mam pewności, ale my ślę, że z dzieckiem wszy stko jest w porządku. Ten mężczy zna je zabrał. – Ale jak to zabrał? Tak po prostu? Bez mojej zgody ? – Jest ojcem. Przecież podpisałaś wy pis. – Boże święty ! Nie miałam pojęcia, co on mi podty ka do podpisania. By łam w takim stanie, że nic nie wiedziałam, co się dookoła dzieje. Kazał podpisać, więc to zrobiłam. Nawet nie chciałam tego czy tać, żeby nie zobaczy ć informacji o śmierci dziecka. – Płakała tak bardzo, że ostatnie słowa zrozumiał z najwy ższy m trudem. Chwilę milczeli. Paweł zastanawiał się, ile może powiedzieć żonie. Nie miał przecież całkowitej pewności, że dziewczy na, którą znalazł na Facebooku jest jej zaginioną córką. – Nie martw się. Dojdziesz do siebie i rozwiążemy tę zagadkę. Podejrzewam, że dziewczy nka mieszka z ojcem. Mamy sporo dany ch, więc jeśli tak jest, znajdziemy ją. A potem trzeba się będzie dobrze zastanowić, co dalej, żeby nikogo nie skrzy wdzić. – Ży je – powtarzała Ania – ży je. Może dlatego przez ty le lat nie mogłam o niej zapomnieć, zamknąć tej sprawy, tak jak wszy scy radzili? Bo gdzieś w jakiś sposób moje dziecko wciąż mnie wołało. A może ojciec jej zrobił krzy wdę. – Usiadła przerażona na łóżku. – Uspokój się. Nic jej nie zrobił – zapewnił Paweł Anię wy uczony m lekarskim tonem, przeznaczony m specjalnie na takie sy tuacje. – Wy jdziesz ze szpitala i zaczniemy szukać. Mamy jego imię i nazwisko oraz datę urodzenia dziecka. Wiemy, że to dziewczy nka i prawdopodobnie nosi nazwisko ojca. W dobie internetu to bardzo dużo.

– Już się doskonale czuję. – Ania podniosła się z pościeli. – Wy pisz mnie na własne żądanie. Nie wy trzy mam ani chwili dłużej. – Musisz. Jest późno. Nikt cię teraz nie wy pisze, a robienie szumu wokół tej sprawy nie jest wskazane. Czuję tutaj jakiś duży przekręt. Sprawa jest bardzo delikatna, więc najpierw się dowiedzmy, co się naprawdę stało, a potem będziemy decy dować czy zawiadamiać prokuraturę… – Prokuraturę? – Ania podniosła się na łokciu. – Tak. Jestem pewien, że miało tu miejsce jakieś przestępstwo i złamano niejeden paragraf. Ania opadła na poduszki. W obu rękach ściskała dłoń męża. – Jak to dobrze, że przy jechałeś – pocałowała ją. – Jesteś moim największy m skarbem, a zrobiłam ci tak wiele krzy wdy. Paweł westchnął. Wszy stko wróciło na dawne tory. Znów kochał tę kobietę i by ł gotów na każde poświęcenie. To by ło silniejsze od niego. – Bardzo cię przepraszam – powiedziała jeszcze, przy tulając cały czas policzek do jego dłoni. Paweł usiadł na brzegu łóżka, a potem, rozejrzawszy się, czy nikt nie widzi, położy ł się obok żony. Przy tulił ją mocno i spletli się w uścisku. – Wszy stko ci wy nagrodzę – szeptała Ania, wtulając się mocno w jego ciało. – Nie chcę – odpowiedział Paweł. – Żadny ch więcej starań i wy siłków. Tego mam dość do końca ży cia. Obiecujesz? – Obiecuję – przy taknęła i pocałowała go w usta, a przechodząca pielęgniarka, jako kolejna tego dnia, najpierw westchnęła z zazdrością, a potem przez resztę dy żuru zastanawiała się nad ty m, dlaczego jedne kobiety są kochane, a inne nie.

Rozdział 17

Anna Dobrowolska co dzień rano spacerowała po plaży. Nie mogła spać, więc wstawała blady m świtem, ruszała przed siebie pustą jeszcze o tej porze plażą. Chodziła tak długo, aż fizy czne zmęczenie zaczy nało brać górę nad natrętny mi my ślami. Wtedy wracała, jadła śniadanie i odpoczy wała. Domek na hiszpańskim wy brzeżu by ł marzeniem z dzieciństwa. Wy dawało jej się, że mieszkanie w takim miejscu musi by ć niesamowite. Ale w prakty ce marzenie okazało się o wiele mniej romanty czne, niż się spodziewała. Wszy stko to, co dla inny ch by łoby atutem, dla niej okazało się obciążeniem. Brak obowiązków i mnóstwo czasu dla siebie nie by ły niczy m szczególny m, luksusowo wy posażone wnętrze – normą, do której od dawna by ła przy zwy czajona. Odkąd wy szła za mąż za Jerzego, nigdy specjalnie się nie przemęczała. Wy brała taki sty l ży cia świadomie, jako ucieczkę od brutalnej, pełnej biedy i agresji rzeczy wistości, która towarzy szy ła jej przez całe dzieciństwo. Nie czuła żadny ch wy rzutów sumienia, leżąc cały mi dniami na kanapie i wy dając służbie polecenia. Ży cie miało wobec niej dług. Skrzy wdziło ją na starcie tak mocno, iż uważała, że wszelkie wy gody po prostu jej się należą. Ale i to marzenie o małżeństwie jak ze snu, podobnie jak wszy stko w jej ży ciu, miało swoją ciemną stronę. Nie mogła zajść w ciążę. Dziś w dniu swoich pięćdziesiąty ch szósty ch urodzin miała już do tej sprawy dy stans. Potrafiła sobie wy obrazić, że można adoptować dziecko lub po prostu ży ć we dwoje. Ale wtedy by ło zupełnie inaczej. Hormony szalały, insty nkt macierzy ński targał nią i popy chał do coraz bardziej dramaty czny ch kroków. Ich ży cie przez dziesięć lat stało się wielkim czekaniem. Ży li od jednej opłakiwanej miesiączki do drugiej. Mieli mnóstwo pieniędzy, wy próbowali wszy stkie legalne, a także zabronione sposoby. Nic nie pomagało. Wszy stko to kosztowało prawdziwy majątek, zszarpało im do szczętu nerwy, a z małżeństwa uczy niło fikcję. Seks został całkowicie odarty z magii i romanty zmu, mąż stał się dawcą, zmuszony m o określonej godzinie i na różne sposoby dostarczać pełnowartościowego nasienia. Ona sama nie czuła już nic. By ło jej obojętne, jak i kiedy się to odby wa, by le wreszcie się udało. W końcu, po wielu latach, Jerzy wpadł na pomy sł, który okazał się skuteczny. Niósł ze sobą spore ry zy ko, ale oboje by li już tak zmęczeni, że ich realna zdolność oceny sy tuacji prawie nie istniała. Liczy ł się ty lko efekt. Za wszelką cenę. A ta okazała się bardzo wy soka. W ich domu pojawiło się dziecko. Zdrowe, dorodne niemowlę. Dziewczy nka. Ostatnie chwile względnego szczęścia Anna przeży ła w Londy nie, miesiąc przed wy znaczony m terminem porodu. Poleciała tam na zakupy. Londy ńskie sklepy z ubrankami dla niemowląt to by ł prawdziwy raj. Kupiła rzeczy tak cudne, że polskim znajomy m, a zwłaszcza jej rodzinie, szczęki poopadały. I to by by ło na ty le, jeśli chodzi o uroki macierzy ństwa. O ty m, że jej małżeństwo przestało istnieć, wiedziała już wcześniej, ale długo nie dopuszczała do siebie tej my śli. Kiedy starania o dziecko się zakończy ły i w domu zapanował względny spokój, małżeńska fikcja stała się

widoczna jak na dłoni i na nic się zdało dalsze przy my kanie oczu. Z dzieckiem nie udało się Annie nawiązać bliższej więzi. Jak każde jej marzenie i to w prakty ce okazało się czy mś zupełnie inny m, niż się spodziewała. Przede wszy stkim czuła, że niemowlę jest obce. Nie by ło też wcale ładne ani miłe. Czerwone, pomarszczone, darło się od rana do nocy. Nie przy jmowało sztucznego pokarmu, a skąd miała mu, do licha, wy trzasnąć naturalny. To nie by ł dziewiętnasty wiek ani czasy wy najmowania mamek do karmienia. Wtedy właśnie poczuła, że tak naprawdę nie jest i nigdy nie będzie dla tej dziewczy nki prawdziwą mamą, a jedy nie jakimś wy brakowany m produktem zastępczy m. I zacięła się w poczuciu krzy wdy. Dziś, wspominając te wy darzenia, rozumiała, że to nie by ła prawdziwa przy czy na jej problemu. Są przecież rodziny adopcy jne, które przy jmują obce dzieci i kochają je jak własne, a ich małżeństwa cementują się dzięki temu uczuciu. Ich związek się rozpadł, ponieważ w głębi serca oboje czuli, że zrobili straszne świństwo. I nie mogli o ty m zapomnieć. Płacz dziecka poruszał sumienie i budził strach. Dziewczy nka krzy czała, jakby wołała o pomstę za to, co jej zrobiono, i choć oboje by li dość racjonalni i nawy kli do naginania sumienia do wy mogów chwili, to jednak wobec tej niemowlęcej rozpaczy czuli się strasznie. Teraz już wiedziała, że ich działania by ły wstrętne, okrutne i głupie. Ale do ty ch wniosków doszła dopiero po latach. By ło jej żal wszy stkich uczestników tego dramatu. Jej samej, umęczonej wieloletnimi staraniami, wieczny m rozczarowaniem, głupimi py taniami o dziecko ze strony rodziny. Męża, który starał się, jak mógł, sprostać wy mogom chwili i w desperacji chwy cił się ostateczny ch środków. Miał dobre intencje, ale to nie wy starczy ło. Annie żal by ło również tamtej kobiety, wy korzy stanej i oszukanej, a także dziecka, które zostało potraktowane jak rzecz. Coś, co się zdoby wa, przenosi zgodnie ze swoją wolą i wy znacza rolę w czy imś ży ciu. W gruncie rzeczy by li genialny mi konspiratorami, zaplanowali zbrodnię doskonałą, która nigdy się nie wy dała, mimo że momentami balansowali na granicy ujawnienia prawdy. Ale choć wszy stko tak dobrze obmy ślili, nie przewidzieli tego, co ży cie przy niosło. Bo zagrożenie nie przy szło ze strony policji, czego się najbardziej obawiali, ani tej kobiety. Ty m, czego nie przewiedzieli, by ły ich własne uczucia – rzecz, wy dawałoby się, na którą człowiek ma największy wpły w. Otóż nic bardziej my lnego. Tutaj wszy stko potoczy ło się niezgodnie z planem. Nie mogli już patrzeć sobie w oczy, rozmowa nie bardzo się kleiła. Radość z rosnącego dziecka zawsze by ła podszy ta my ślą o ty m, co zrobili. Jerzy uciekł w pracę, ona w luksus. Prakty cznie przestali się widy wać. Żadne nie miało pomy słu, jak można by całą sprawę odkręcić. Z czasem stało się to w ogóle niemożliwe. Ponad dwadzieścia lat temu by li wy jątkiem ze swoim problemem bezpłodności. Dziś jest to zjawisko bardzo powszechne, a dramat wielu ludzi coraz większy. Anna rozumiała każdą rozpaczliwą decy zję, determinację i wolę walki, ale wiedziała, że jak w każdej dziedzinie ży cia i tutaj jest granica, której nie wolno przekraczać. Choć w ty m przy padku najtrudniej to zaakceptować. Często płakała w czasie spacerów. Nad sobą i wszy stkimi kobietami, który m ży cie odmówiło tego najbardziej podstawowego prawa: posiadania dziecka. Takich ludzi łatwo się ocenia z boku, próbuje się za nich decy dować, co im wolno, a czego nie, ale ty lko ten, kto to przeży ł, wie, jakie to trudne.

Rozdział 18

Zgodnie z przewidy waniami Rafała Konstancja rano nie mogła się ruszy ć. Bolały ją wszy stkie mięśnie. Nawet te, o który ch istnieniu nie miała dotąd pojęcia. Ale najgorsze by ły dłonie. Popękane bąble i otarcia sprawiały, że nie mogła rozprostować palców. Mimo tego wstała. Tłumiąc jęki, otarła łzy, które zgromadziły się jej w kąciku oka, i zarządziła dalszą pracę. – Nie chcesz odpocząć? – zapy tał Rafał, zaskoczony jej pobudką o świcie. – Jeżeli ma nam się udać, lokal musi zostać otwarty najpóźniej w poniedziałek. Mamy środę i ani jednego dnia do stracenia. Musisz mi wy pełnić papiery, to jest główne zadanie na dziś, a sama nie dam rady pisać. Pokazała mu poranione dłonie. – Dziecia… – rozpędził się Rafał. – Dziewczy no dzielna – poprawił się naty chmiast. – Nie martw się, pomogę ci. – Cieszę się – odpowiedziała i poszła się my ć do ciasnej łazienki. Na szczęście by ł tam pry sznic, może przeznaczony dla kucharzy, a może pomy ślany jako baza awary jna dla właściciela. Nieważne. Dla nich by ł to prawdziwy dar od losu. Nie by ła w stanie namy dlić popękanej skóry dłoni, my ła się więc w rękawiczkach, które odnalazły się w szafce pod zlewem. Ale i tak mocno bolało. Stojąc pod strumieniem gorącej wody, która łagodziła ból mięśni, my ślała o wszy stkich książkach na temat spełniania marzeń. Lubiła je. Tak pięknie i poety cko mówiły, że każdy ma prawo do szczęścia i absolutnie każdy może ży ć pełnią ży cia. Wy starczy my śleć pozy ty wnie i mieć wielkie pragnienia. Potrafiła sobie przy pomnieć zaledwie jedną, która wspominała o ciężkiej pracy. I to też tak jakoś łagodnie. O dłoniach obtarty ch do krwi, samotności, ry zy ku finansowy m, nieprzewidziany ch przeszkodach wspominano bardzo ogólnie. Ty mczasem to one miały zadecy dować, czy w ty m nierówny m starciu z ży ciem będzie miała jakiekolwiek szanse. Wy szła spod pry sznica i delikatnie się wy tarła. Małe pomieszczenie pachniało przy jemnie dezodorantem Rafała. Tej nocy nie wy konała żadny ch ruchów w celu usidlenia tego niety powego chłopaka. Spała jak kamień, nawet nie wiedziała, czy on się położy ł. Ale co ma się stać, to się z pewnością stanie i to już w niedługiej przy szłości. Kiedy wy szła, Rafał kończy ł wy pełnianie papierów, posiłkując się internetem w telefonie i dokumentami Konstancji. – Jadę do Urzędu Miasta i do skarbówki – powiedziała, sprawdzając wy pełnienie dokumentów. – Ty się zastanów nad menu. Jest nas ty lko dwoje, wiec nie może by ć zby t wielu potraw do wy boru, ale za to muszą by ć najlepsze i z naturalny ch składników. Trzy rodzaje śniadań, trzy rodzaje obiadków, trzy romanty czne kolacje. W ciągu dnia to będzie miejsce dla ludzi, którzy pracują i chcą szy bko i dobrze zjeść oraz odpocząć, a wieczorami romanty czne miejsce na randkę. My śl. To musi by ć smaczne, proste, zdrowe i wy kwintne jednocześnie. Tu masz zeszy t z moimi przepisami, może cię coś natchnie.

Spakowała papiery do plecaka, wolno zasuwając zamek. – Tutaj, na środku musi by ć fontanna. Jakaś wodna kaskada – dodała, bo Rafał spojrzał na nią z autenty czny m przerażeniem. – Coś nam tu musi chlupotać. Taka potrzeba – wy jaśniła. – To ma by ć proste w montażu, łatwe do zwinięcia, ładne i tanie. Zaprojektuj coś – rzuciła na koniec i ruszy ła w stronę drzwi. – Chy ba oszalałaś. Tego nie da się zrobić – krzy knął za nią Rafał. – Oj, już by ś przestał z ty m marudzeniem – powiedziała zniecierpliwiona dziewczy na. – Jestem pewna, że jeśli się dobrze zastanowisz, to coś wy my ślisz. Drzwi trzasnęły i Konstancja bardzo powoli zeszła z trzech schodków. Każdy najmniejszy nawet ruch okupiony by ł dzisiaj rwący m bólem. Jeszcze muszę pojechać do taty – uświadomiła sobie. – Skandalicznie długo mnie nie by ło. Ale najpierw lekarz i zaświadczenie o zdolności do pracy. Bardzo długo czekała na pobranie krwi i inne badania laboratory jne. Zaciskała zęby, przeliczała stracony czas na czy nności, które mogła wy konać w ciągu ty ch godzin, i stała pokornie pod gabinetem. Za to lekarz, który ją badał, najwy raźniej miał rentgena w oczach albo by ł w stały m kontakcie telepaty czny m z Duchem Święty m. Ledwo ty lko rzucił na nią okiem, zainkasował odpłatność i podpisał długi formularz poświadczający, że jest pod każdy m względem zdrowa. • Konstancja kupiła dwie drożdżówki z serem i grillowane udko kurczaka. Do tego bagietkę i gotową sałatkę. Wiedziała, że tata nie będzie mógł zabrać tego ze sobą, ale może coś zje w czasie wizy ty. Przy najmniej będzie miał wy bór. Do więzienia dotarła późno. Widzenia kończy ły się za godzinę. Szy bkim krokiem pokonała dziedziniec i znajome już kory tarze. Tata uprzedzony o jej wizy cie czekał już w tej samej sali. Strażnik, podobnie jak poprzednio, ze znudzoną miną, ale czujnie obserwował wszy stko dookoła. Konstancja wolno usiadła na krześle. Miała dzisiaj problemy z poruszaniem się. Spojrzała na ojca. Mocno schudł przez te dni, kiedy go nie widziała. Ale trzy mał fason. Plecy wy prostowane, głowa uniesiona wy soko. – Cześć, tato – przy witała się. – Witaj, kochanie. Dawno cię nie by ło. – Czas szy bko leci, a mam sporo zajęć – odparła wy mijająco, chowając na wszelki wy padek ręce pod stół. – A co u ciebie? Jak się masz? – Dobrze – odparł tata, ale w jego wzroku, który m taksował twarz, włosy i ubranie córki, pojawił się niepokojący bły sk. Kurczę blade – zdenerwowała się Konstancja. – Jak ja wy glądam?! Zajęta walką o restaurację, zmęczona wczorajszy m sprzątaniem, całkiem zapomniała o dobry m makijażu, uczesaniu i ubraniu. Ciuchy ze szmateksu, podkrążone oczy i fry zura wy konana rano w dwie minuty całkowicie ją dekonspirowały. – Proszę. – Wy ciągnęła torbę z jedzeniem. – Częstuj się i mów. – Zgoda, ale potem ty mi wszy stko opowiesz. Skinęła potakująco głową (bo co miała zrobić) i zaczęła w my ślach szy bko szukać jakichś dobry ch wy jaśnień. Przy jechała tutaj kompletnie nieprzy gotowana, prosto z Urzędu Skarbowego, gdzie zgłaszała rozpoczęcie działalności gospodarczej i nawet nie zdąży ła wy my śleć jakiegoś

sensownego kłamstwa na uży tek ojca. Tata odwinął udko z folii, ocenił je jedny m rzutem oka i zaczął jeść. – Za dwa ty godnie – mówił pomiędzy kolejny mi kęsami – mam rozprawę. Najprawdopodobniej mnie wy puszczą. Mam bardzo dobrego adwokata, ale też będę musiał poświęcić wszy stkie pieniądze, by się stąd wy dostać. Na pokry cie zaległego podatku, odsetki, kary i kaucję. Już wiem, że funduszy na to wy starczy i to jest dobra wiadomość, zła natomiast jest taka, że wszy stko trzeba będzie zaczy nać prawie od zera. Dokończy ł obgry zanie udka i wy tarł dłonie. Smakowało mu, choć tak bardzo różniło się od tego, do czego oboje przy wy kli. Ale teraz wszy stko by ło inne. Wy ciągnął z torby drożdżówki i położy ł jedną przed Konstancją. – Zjedz ze mną, będzie mi raźniej – poprosił. – I mów, ty lko prawdę. Za dwa ty godnie wy chodzę. I tak się wszy stkiego dowiem. Spojrzała na drożdżówkę i poczuła, jak jej żołądek się kurczy. Od rana nic nie jadła. Skusiła się na bułkę i to by ł błąd. Wy ciągnęła dłoń w jej stronę i wtedy dwie rzeczy zdarzy ły się bły skawicznie. Tata złapał jej rękę i odwrócił wnętrzem do góry, a strażnik jedny m susem dopadł do stolika. – W porządku – powiedziała wy straszona Konstancja i szy bko schowała ręce pod stolikiem. Strażnik pouczy ł tatę o zasadach widzenia i odszedł, ale nie spuszczał z nich czujnego wzroku. – Co to znaczy ? – wy cedził tata przez zaciśnięte wargi. – Mów! Dlaczego twoje dłonie wy glądają, jakby ś nimi pustaki nosiła? – Nic takiego. Pracuję. – Jak to pracujesz? Przecież ty nic nie potrafisz! – wy rwało mu się, zanim pomy ślał. – To znaczy, przepraszam, chciałem powiedzieć, że nie masz żadnego zawodu. Konstancja przy jęła ze spokojem jego wzburzenie i nietaktowne słowa. W sumie trudno mu się by ło dziwić. – Mów prawdę! Gdzie mieszkacie? Dlaczego jesteś tak dziwnie ubrana? Konstancja milczała i wpatry wała się w leżącą na stole bułkę. Jak mogła tu przy jść tak po prostu z ulicy i nie pomy śleć o żadny m dobry m wy tłumaczeniu. – Mów! – Tata pochy lił się w jej stronę. – Mama podjęła pieniądze z konta? – Tak. – To dlaczego wy glądasz jak własna uboga krewna? Na rachunku by ło sporo pieniędzy. Powinno wam wy starczy ć na lata. Dziewczy na milczała, ale powoli dojrzewała do decy zji, by powiedzieć ojcu prawdę. Dalsze jej ukry wanie nie miało sensu. – Mama wy jechała – powiedziała i poczuła łzy pod powiekami. – Jak to wy jechała? Sama? Bez ciebie? – Tak. – Ale zostawiła ci przecież jakieś pieniądze. Konstancja ty lko pokręciła głową. – Nie?! – ojciec uderzy ł dłonią w stół i wy puścił ze świstem trzy mane w płucach powietrze. Dziewczy na nic nie odpowiedziała. Zepchnięte w podświadomość uczucie dojmującej przy krości pojawiło się znowu i zabolało jeszcze mocniej niż wtedy. – Mama mnie zostawiła – pożaliła się z głębi serca.

– Jasny szlag! – zaklął ojciec. – Jak to cię zostawiła? Mów, do cholery, wszy stko. Nie tak po jedny m zdaniu, bo zaraz zawału dostanę. Gdzie teraz mieszkasz? – Mam swoją restaurację – powiedziała z dumą. – Mieszkam na zapleczu, ale by wało różnie – dodała. Ojciec schował twarz w złożony ch dłoniach i milczał dłuższą chwilę. Wy glądał, jakby coś w nim pękło, i Konstancja pożałowała, że powiedziała mu prawdę. – Uciekła z pieniędzmi i zostawiła cię samą? – zapy tał cicho. Przez tę krótką chwilę przy by ło mu kolejny ch kilka lat. – Będę ci musiał to wszy stko wy tłumaczy ć, a łatwo nie będzie. To długa historia, która nie ma końca, ale i jedy ny sposób, żeby ś zrozumiała, dlaczego Anna tak postąpiła. Nie powiedział ,,mama” i to nie uszło jej uwagi. – Opowiem ci wszy stko, jak wy jdę – mówił szy bko. – Najdalej za dwa ty godnie. Zrobię, co w mojej mocy, żeby się udało. Zaczniemy od nowa. Zaopiekuję się tobą. Albo ja tobą – pomy ślała Konstancja. – Masz się gdzie zatrzy mać? Bo w razie czego mamy jeszcze mieszkanie po dziadku… – Teraz już mam – westchnęła ty lko. – Dobrze – powiedziała – poczekam na wy jaśnienia, choć nie bardzo potrafię sobie wy obrazić, czy jest taki sposób, w który można by wy tłumaczy ć fakt, że w tak trudnej sy tuacji matka opuszcza bez jednego słowa wy jaśnienia swoje dziecko, podobno wy czekiwane przez dziesięć lat. – Jest, ale to długa historia. Nie my śl o Annie źle. Po prostu coś w niej pękło. Kto wie, może teraz żałuje. Nie oceniaj, proszę. By ć może kiedy poznasz całą prawdę, to ze mną, a nie z nią, nie będziesz chciała już mieć nic wspólnego. Czas nam się kończy. Muszę iść – powiedział, wstając od stołu, a strażnik ustawił się krok za nim. – Bądź dobrej my śli. Masz ten sam numer telefonu? – Tak – zawołała za nim. – To odezwę się za dwa ty godnie. Trzy maj się dzielnie. Wszy stko ci wy tłumaczę. Konstancja spojrzała ostatni raz, jak ojciec znika za metalowy mi drzwiami, i pozbierała nietknięte drożdżówki. Dobrze, że chociaż kurczaka zdąży ł zjeść, zanim się zaczęli wy mieniać rewelacjami. Pewnie – pomy ślała, wy chodząc. – Zawsze jest jakieś wy tłumaczenie. Każdy tak sądzi. Ale są takie przy padki, kiedy wy jaśnienia nie wy starczają. I to by ł właśnie jeden z nich.

Rozdział 19

Ania i Paweł siedzieli w hotelowy m pokoju. Na dwóch włączony ch laptopach przeszukiwali sieć. Jerzy Dobrowolski znalazł się bez trudu. Ania, trzęsąc się z wściekłości, czy tała o jego firmie i sukcesach na ry nku, a także o aresztowaniu i przewidy wany m procesie. – To jakiś cholerny przestępca. A jeśli on jej zrobił krzy wdę? – Nie zrobił – łagodził Paweł. – Popatrz. My ślę, że to może by ć ona. Pokazał jej zdjęcie z facebookowego profilu. Ania spojrzała i zrobiło jej się znowu słabo. – Mój Boże, jaka ona podobna do Natalki. – Jaka ona podobna do ciebie. – Jak ją znaleźć? Są jakieś dodatkowe informacje? – Nic nie ma. Ty lko ty le, że mieszka w Warszawie. To wielkie miasto. Poczekajmy. Może odpowie na zaproszenie. Ania padła na łóżko, zarzucając ręce nad głowę. – Nie mogę w to uwierzy ć. To straszne, że tak mnie oszukał. Pojęcia nie mam dlaczego, ale na samą my śl, że ona ży je, czuję taki niezwy kły spokój w sercu. Jakby wszy stkie elementy mojego ży cia nagle poskładały się w jedną całość. Przewróciła się na bok i oparła na łokciu. Spojrzała na Pawła z czułością. – Wiesz – powiedziała powoli – że będę musiała go znaleźć i zadać mu kilka py tań. Ale to już niczego w naszy m ży ciu nie zmieni. Nie wiem, czy będę się wtrącać w sprawy tej Konstancji, jeżeli to ona. Chcę ty lko wiedzieć, że jest zdrowa i szczęśliwa. Ty lko ty le. Dobrze? – Oczy wiście – odparł Paweł i westchnął. Cieszy ł się ze szczerej rozmowy i perspekty wy powrotu do domu, do żony, która go naprawdę kocha. Ale nie potrafił przestawić się tak szy bko jak ona. Wciąż by ł trochę nieufny i nie do końca pewien, czy dobrze robi, rezy gnując ze swojej prawdopodobnie ostatniej szansy, by na nowo ułoży ć sobie ży cie.

Rozdział 20

No proszę, jaka piękna kaskada. Jak tego dokonałeś w tak krótkim czasie? – Konstancja kolejny raz obchodziła dookoła małą, zgrabną fontannę. Zgodnie z zamówieniem pluskała przy jemnie i wprowadzała w restauracy jnej sali element świeżości. – Nie główkuj ty le, bo i tak nie zgadniesz. Po prostu kupiłem ci w prezencie. – Kupiłeś? – Nie mogła uwierzy ć. – Za pieniądze? – Chciałem zapłacić w naturze, ale kasa fiskalna nie miała na to odpowiedniego guzika. – Uśmiechnął się. – By łem więc zmuszony wy dać lwią część moich ciężko zarobiony ch pieniędzy. Konstancja oglądała kaskadę jak ósmy cud świata. To by ł sy mbol wielkiej zmiany. Rafał musiał w końcu uwierzy ć w powodzenie przedsięwzięcia, skoro zdecy dował się na taki wy datek. To by ło coś, czego w miarę możliwości unikał jak ognia. – Kupiłem coś jeszcze – zaskoczy ł ją. Obejrzała się i zobaczy ła stojący na stole duży, czarny laptop. – Uży wany – sprecy zował. – By ł tani, bo jest brzy dki i ma trochę wy robione klawisze, ale procesor i pamięć są niezłe. Musisz przecież mieć własną stronę i konto na Facebooku, a najlepiej, żeby ś jeszcze prowadziła kulinarnego bloga. Bez tego w dzisiejszy ch czasach ani rusz. – Naprawdę mnie zaskoczy łeś. – A my ślałaś, że z kim masz do czy nienia? Z bezdomny m kucharzem, który nic nie potrafi i nie ma żadny ch ambicji prócz pracy w podrzędny m barze? Konstancja przez grzeczność przemilczała odpowiedź. – To prawda, by ł taki moment, że się trochę poddałem. Wy dawało mi się, że trzeba zacisnąć zęby i brać, co ży cie daje. Ale wtedy poznałem ciebie i na szczęście nie dałaś mi spokoju, póki sobie nie przy pomniałem, o co mi na początku chodziło. Dlatego pomogę ci. Będę walczy ł ostro, żeby nam się udało. Stał oparty niedbale o framugę drzwi. Miał podwinięte rękawy koszuli i wy glądał trochę jak zabawny łobuziak z szelmowskim uśmiechem, a trochę jak dojrzały mężczy zna, na który m zawsze można się oprzeć. Nie mogła się skupić na jego słowach. Miała zby t wielką ochotę go pocałować. Denerwowało ją to. Nie znosiła, kiedy nie mogła naty chmiast dostać tego, na co miała wielką, nieogarnioną chęć. Postanowiła jednak by ć spry tna. Jak wy trawny łowca, który delikatnie podchodzi zwierzy nę, łagodnie macha jej przed nosem kuszącą przy nętą, po czy m, w najmniej spodziewany m momencie, bły skawiczny m ruchem zamy ka pułapkę i łapie naiwną ofiarę. – Wiedziałam od początku, że jesteś niezwy kły – skłamała gładko, a widząc, że aż się rozpromienił po ty ch słowach, pogratulowała sobie w duchu. – Przy gotowałeś menu? – zapy tała. – Tak. – To zrób herbatkę. Mam dwie drożdżówki, który ch tata nie zdąży ł zjeść. Starczą jako przekąska, a potem może skoczę po parówki. Obiecuję uroczy ście, jak ty lko zarobię jakiekolwiek

pieniądze, to pierwszy m, co wy leci za drzwi, będą właśnie parówki. Nienawidzę ich. – Są tanie i mogą od biedy zastąpić obiad – krzy knął Rafał z kuchni. – Właśnie, od biedy. No, ale na razie i tak nie ma o czy m mówić. Przy niosła z kuchni dwa ładne talerze i położy ła na nich bułeczki. Usiadła przy jedny m ze stolików. Wszędzie by ło czy sto. W okupiony ch jej krwawy m potem szy bach bły skało zachodzące słońce, kaskada szumiała spły wającą wodą i Konstancja wy obraziła sobie, jak tu będzie pięknie, kiedy poustawia się młode brzózki i polne kwiaty w wazonach. Najładniejsze by ły niebieskie bodziszki i dzwonki. Będą się dobrze komponować z zielenią brzózek i ciemnobrązowy mi meblami. Trzeba będzie ty lko przekonać Rafała do konieczności wstawania skoro świt i pokony wania sporej odległości w celu zerwania świeży ch roślin. Polne kwiaty są delikatne, długo się nie utrzy mują w wazonie. By ło jeszcze mnóstwo spraw, do który ch zamierzała przekonać Rafała. Chłopak właśnie wy szedł z kuchni i postawił kubki z parującą herbatą na stoliku. Usiadł zamaszy ście i otworzy ł zeszy t w miejscu zaznaczony m ły żeczką, jak na kucharza przy stało. – Na śniadanie będą trzy możliwości do wy boru. Kanapeczki z różny mi pastami serowy mi, jajka sadzone na boczku i małe naleśniczki ze słodkim sosem jogurtowo-owocowy m. Czy li w zależności od apety tu, coś konkretnego, coś na słodko i coś pomiędzy. Z ty mi kanapeczkami będziesz mogła chodzić codziennie po mieście i szukać klientów. – Dlaczego ja? – Konstancja oburzy ła się, bo jakoś jej się to kojarzy ło z akwizy cją i ty m podobny mi upokarzający mi zajęciami. – Bo jesteś ładniejsza – stwierdził Rafał. – Na obiad proponuję pierogi z różny mi farszami. To będzie nasze danie flagowe. W nieskończoność będziemy wy my ślać farsze. Dwie zupki, codziennie inne, ziemniaki smażone z kwaśny m mlekiem dla miłośników trady cji oraz jedno danie mięsne, żeby się nie znudziło. A wieczorem ciasta i delikatne sałatki. Ale kto to wszy stko przy gotuje, to ja naprawdę nie wiem. – My – powiedziała Konstancja z niezachwianą pewnością w głosie. – Mówisz tak, bo nie masz nawet w przy bliżeniu pojęcia, ile to jest roboty. – Mówię tak, bo jestem z ciebie naprawdę dumna. Wy my śliłeś dokładnie to, o co chodziło. Smaczne, proste i poży wne. Do tego świeże soki i będziemy niepokonani. Podeszła do niego i z zaskoczenia pocałowała w czubek głowy. Chłopak spojrzał ty lko i na wszelki wy padek wstał. – To do roboty. Zgodę Sanepidu lokal posiada, formalności załatwiłaś, właściwie możemy ruszać – na wszelki wy padek Rafał trochę się od niej odsunął. Dlaczego – zastanawiała się Konstancja – ten facet tak bardzo się wy my ka? I dlaczego ona ty m bardziej pragnie go dopaść? Owszem wiedziała, że mężczy zn pociąga trudna do schwy tania zdoby cz. Widocznie w czasach, kiedy podział na króliczki i my śliwy ch nie zależy już od płci, rzecz doty czy każdego. To by by ło logiczne. Ale wiedziała, że to nie wszy stko. Rafał nie by ł dla niej ty lko zdoby czą, którą trzeba dopaść. Bawiła się tak z koleżankami niejednokrotnie. Zakładały się nawet, która szy bciej zaliczy konkretnego chłopaka. Wiedziała, co się wtedy czuje. Tęsknota, która teraz nią szarpała, nie miała nic wspólnego z tamty mi odczuciami. By ła zupełnie inna. Jednocześnie bolesna i przy jemna. Co to jest za draństwo? – my ślała, zbierając talerzy ki i spoglądając w stronę kuchenny ch drzwi, za który mi zniknął Rafał. – I jak to ewentualnie pokonać? Na dłuższą metę to może nie by ć wcale śmieszne.

Rozdział 21

Natalia z Julią czekały w napięciu. Kiedy oboje rodzice weszli do salonu, na twarzach dziewcząt odmalowała się ulga. – Brawo, mamo – wy szeptała prawie bezgłośnie Natalia. – Wszy stko w porządku? – zapy tał Paweł. – Tak! – A gdzie wasz brat? – zapy tała czujnie Ania. – W pra… – urwała Julka, gry ząc się w języ k. – W pra… – powtórzy ła, ale najwy raźniej nie zdołała szy bko wy my ślić jakiegoś słowa, które zgrabnie by tutaj pasowało. Ania wpatry wała się w nią w napięciu. – A dajcie wy mi wszy scy święty spokój – zdenerwowała się Julka. – Ja się na konspiratora nie zatrudniałam. Niech się Piotrek sam tłumaczy. Jest w pracy. – Nie rozumiem, w czy m problem. – Ania usiadła obok córek. – Jeśli znalazł sobie jakieś zajęcie w przerwie między kolejny m semestrem, to ty lko mu się chwali. – Nie chce mi się tego tłumaczy ć. – Julka wstała i skierowała się w stronę schodów na poddasze. – Dobrze cię widzieć w domu, tatku. – Mijając ojca, przy tuliła się do jego ramienia. – To ja też znikam. –Natalia podniosła się zza stołu. – Miło was oboje widzieć – dodała i sprawiedliwie pocałowała ich w policzki. – Pogadajcie, a ja pójdę do Julki. Piotrek wraca dzisiaj późno. Ma drugą zmianę. – Gdzie pracuje? – zapy tała Ania. – W Lidlu, na kasie – odpowiedział spokojnie Paweł. - Och! – wy rwało się Ani. Powstrzy mała się od uwag, ale to krótkie westchnienie dostatecznie jasno mówiło, co sądzi na ten temat. – Wiedziałeś o wszy stkim? – Tak. – To dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – Po pierwsze, miałem wtedy ważniejsze sprawy na głowie, a po drugie uważam, że Piotrek jest już dostatecznie dorosły, żeby samodzielnie podejmować decy zje. Ania milczała. Wcale nie uważała, że którekolwiek z jej dzieci w ciągu kilku najbliższy ch dziesięcioleci będzie gotowe do samodzielnego decy dowania. – Twoi rodzice namówili cię na ślub ze mną i zawsze miałaś do nich o to wielki żal. Nie popełniaj więc tego samego błędu. – Paweł powiedział to tak niespodziewanie, że Ani aż krew buchnęła na policzki, barwiąc je szkarłatny m rumieńcem. Mąż udał, że tego nie zauważa. Pochy lił się nad walizką i zaczął wy ciągać rzeczy do prania. Wszy stkie zgarnął i zaniósł do łazienki. Potem wrócił i wy ciągnął z walizki granatową kosmety czkę. – Idę się my ć – powiedział. – Dodam ty lko ty le, że sprawa jest poważniejsza niż sądzisz. Piotrek zrezy gnował ze studiów. Całkowicie. Chce próbować swoich sił jako dziennikarz. Zanim

coś powiesz, przemy śl to dobrze. Ja w każdy m razie uważam, że ma prawo do tego ekspery mentu. Wy szedł. Trzasnęły drzwi do łazienki i po chwili Anna usły szała szum wody. Siedziała nieruchomo, jak ogłuszona ciosem tępy m narzędziem w głowę. Nad morzem my ślała naiwnie, że wszy stko sobie wy jaśnili. Że wrócą do domu i wszy stko będzie jak dawniej, ty le że lepiej. Ty mczasem w Pawle zaszła jakaś niepojęta zmiana. Wy zwolił się – to by ło pierwsze co przy szło jej na my śl i naty chmiast skarciła samą siebie za tę dziwną konkluzję. – Zawsze przecież by ł wolny – pomy ślała. Jednak coś się stało. Podjął ważną decy zję bez niej, co więcej, nie zamierzał się tłumaczy ć ani jej przekony wać. Jedy nie dał żonie do zrozumienia, że protesty nie będą mile widziane. Po raz kolejny wy kazała się naiwnością. My ślała, że znajdzie męża, przy wiezie jak tobołek do domu i już. Sprawa będzie załatwiona. Ty mczasem wy glądało na to, że trzeba się będzie o wiele bardziej postarać, a droga do wzajemnego zrozumienia będzie o wiele dłuższa. Oparła zmęczoną głowę o brzeg kanapy, przy tulając ciepłe czoło do chłodnej skóry mebla. Za dużo ty ch wszy stkich spraw – pomy ślała i poczuła się nagle bardzo stara i zmęczona. A walka przecież dopiero się zaczy nała. Walka o utraconą córeczkę i prawdę o tamty ch wy darzeniach. O męża i dzieci, które stanowczo zby t mocno się usamodzielniały. O rodzinę, spokój i poczucie bezpieczeństwa. Czy los nie mógłby się uspokoić i dla odmiany raz przy gotować jakąś przy jemną i mało wstrząsającą niespodziankę? Odpowiedziało jej ty lko pogwizdy wanie męża pod pry sznicem i głośna muzy ka w pokoju Julki. Nie wy glądało to wszy stko zby t dobrze.

Rozdział 22

Dwa dni po otwarciu restauracji minęły jak w nierealny m śnie. Konstancja ruszała rano pod okoliczne biurowce i częstowała przechodniów miniaturowy mi kanapeczkami, czując się przy ty m jak ostatni akwizy tor. Kanapki by ły py szne i dobrze spełniały swoją rolę, ale najlepszy m wabikiem by ły pierogi. Koło południa roznosiła je w mieście i ledwo wracała do restauracji, a już wpadali za nią zwabieni doskonały m smakiem klienci. Przy gotowanie ty ch pierogów wy magało prawdziwy ch poświęceń. Lepili je ręcznie według stary ch, czy li cholernie pracochłonny ch, metod. Smak by ł boski, zarobek nienajgorszy, ale trzeciej nocy, prawie nad ranem, Konstancja opadła z sił. Usiadła na materacu i rozpłakała się rozpaczliwie. By ła tak zmęczona, że z trudem rozpoznawała otoczenie. Języ k jej się plątał jak po sporej dawce alkoholu. – Nie damy rady – płakała, trzęsąc się z zimna i wy czerpania. – Rafał, miałeś rację, to głupie. Trzeba by ło zostać w motelu i cieszy ć się, że są parówki na kolację. – Nie płacz, to ty lko kry zy s. Ciało nie daje rady, ale odpoczniesz i znów będziesz walczy ć. – Jakie odpoczniesz? Za cztery godziny trzeba będzie zacząć robić kanapki, latać po mieście, uśmiechać się, a potem cały dzień obsługiwać gości. Jak my śmy mogli wpaść na taki idioty czny pomy sł, żeby lokal by ł otwarty od rana do późna wieczorem? Nikt tego nie wy trzy ma. I jeszcze własnoręcznie robione posiłki – palnęła się w głowę. – Setki pierogów. Kto to ulepi? Chy ba trzeba będzie skoczy ć do jakiegoś marketu po obrzy dliwe mrożonki i to będzie koniec naszego marzenia. Koniec! – Konstancja płakała tak bardzo, że całe plecy drgały jej w nieopanowany ch spazmach. Rafał położy ł ją delikatnie na materacu. Rozwiązał fartuch i wy tarł jej ubrudzone mąką dłonie i czoło. Przy kry ł dziewczy nę kocem, położy ł się obok i mocno ją przy tulił. – Nie martw się. Damy radę. Zaszłaś tak daleko, że to wprost nie do uwierzenia. Przez te dwa dni mamy kilkakrotne przebicie finansowe. Nie pozwolę odebrać ci twojego marzenia. Zadzwonię po pomoc. Mam kuzy nkę bez pracy, zaraz ją obudzę i kuzy n przy wiezie ją tutaj w ciągu dwóch godzin. Pomoże mi. A ty odpoczniesz. – Nie stać nas. – Owszem stać. Liczy łem te zmięte banknoty w słoiku, na które ty nawet nie patrzy sz, tak jesteś zmęczona. Będziemy jej płacić dniówki i zatrzy mamy tak długo, jak restauracja będzie zarabiać. Dobrze? Konstancja kiwnęła głową. Zgodziłaby się na wszy stko. By ło jej tak błogo i ciepło w jego ramionach. – Nie możemy obniżać poziomu. Dobra reputacja to jedy ne, co mamy, a restauracji łatwiej stracić dobre imię niż młodej pannie na wsi. Śpij, ja skończę te pierogi. Jutro przy jdzie sporo osób i przy prowadzą znajomy ch. Wy różniamy się na tle warszawskich lokali. Nie możemy zawieść pierwszy ch gości. Od tego będzie zależał nasz dalszy los. Jutro musi tu by ć szał. Konstancja nie słuchała. Spała snem drwala po dwunastogodzinny m dniu pracy. Nie by ła też świadoma faktu, że Rafał bardzo czuły m gestem odgarnął jej spocone włosy z czoła i delikatnie

pocałował. Potem z dość duży m trudem wstał. Też by ł maksy malnie wy kończony i oczy same mu się zamy kały. Zadzwonił do kuzy nki i po piątej próbie połączenia zdołał ją obudzić i przekonać do naty chmiastowego przy jazdu. Potrzebowali pomocy. To nie ulegało najmniejszej wątpliwości. Na samą my śl o długiej liście czy nności, które jeszcze musiał wy konać, by rano móc zacząć dzień, robiło mu się słabo. Już wiedział, że nie zaśnie tej nocy ani na chwilę.

Rozdział 23

Cały dom pogrążony by ł w ciemnościach, nikt jednak nie spał. Julka wy szła przez okno i, jak wielokrotnie wcześniej, siedziała w ogrodowej altance przy tulona pod kocem do swojego chłopaka. Obojgu chciało się spać, ale chwila by ła tak magiczna, że od kilku godzin mówili sobie nawzajem, że jeszcze dziesięć minut i już idą. Po czy m siedzieli nadal. Piotrek pisał trzy dziestą siódmą wersję swojego arty kułu i wciąż by ł bardzo niezadowolony. Natalia siedziała na czacie. Od roku korespondowała cały mi godzinami z poznany m na portalu przeznaczeni.pl chłopakiem. By ł od niej starszy. Nigdy się nie spotkali, a Natalia pilnowała, by nie zdradzić żadny ch szczegółów, które mogły by doprowadzić do identy fikacji. Bała się. Wspaniale się rozumieli, mieli podobne poglądy na ważne sprawy, za to różnili się w szczegółach i dlatego ich rozmowy by ły zawsze wciągające. Ale ilekroć Aleks prosił o spotkanie, wy cofy wała się jak ślimak w głąb skorupki. Wciąż w głowie miała historię mamy i zdradę, jakiej dopuścił się jej pierwszy chłopak. Strach by ł silniejszy niż kiełkująca miłość. Paweł leżał w sy pialni i szeroko otwarty mi oczy ma wpatry wał się w bielejący w ciemności sufit. Robił przegląd całego ży cia. Układał argumenty na dwóch szalach i patrzy ł, w którą stronę waga zacznie się przechy lać. W przeciwieństwie do śpiącej obok żony, miał świadomość faktu, że Julka już kolejną noc spędza w altance, więc co jakiś czas czujny m rzutem oka, sprawdzał, czy sy tuacja nie wy my ka się spod kontroli. Wiedział też, że starsze dzieci ślęczą przed komputerami i próbują rozwikłać pierwsze dorosłe problemy. Chociaż to Ania do tej pory wy dawała rodzinie polecenia o mocy rozkazu, to jednak do niego dzieci zwracały się ze swoimi sprawami. Przy najmniej ty mi ważny mi, bo o drobiazgach szczegółowo informowały mamę, dzięki czemu zawsze by ła zajęta i miała wrażenie, że kontroluje wszy stko wokół. Westchnął. Czuł się mocno związany ze swoją żoną, ale bał się. Zaufać na nowo. Zaczy nać od początku. Nie miał już tej siły i energii co ponad dwadzieścia lat temu. Obrócił się na bok i odruchowo objął żonę, a ona automaty czny m gestem wtuliła się w niego. Małżeński odruch – pomy ślał. – Miły i znajomy, ale czy to jeszcze jest miłość? • Kuzy nka Rafała by ła, według Konstancji, zesłany m z nieba aniołem, boskim darem, ósmy m cudem świata, najcenniejszy m klejnotem Wschodu – krótko mówiąc, by ła dodatkową parą rąk do pracy. Konstancja, która obudziła się o dziewiątej kompletnie niewy spana i ogromnie zmęczona, zobaczy ła, że restauracja jest już otwarta, a pierwsi goście, choć dzisiaj nie by li kuszeni promocją, już siedzieli w sali zgodnie z przy puszczeniami Rafała. Ekspres do kawy szumiał przy jemnie, a Marzenka zbierała zmówienia. Na ten widok Konstancja poderwała się w mgnieniu oka i pobiegła pod pry sznic. Wy kąpała się bły skawicznie i jeszcze z mokry mi włosami stanęła obok Rafała.

– Niech Marzena obsługuje na sali – powiedziała. – Z pewnością lepiej dzisiaj wy gląda niż ja. Nawet ten rozciapany serek lepiej się dzisiaj prezentuje. Rafał pohamował odruch, by pocałować dziewczy nę w czubek mokrej głowy, i wskazał jej długi stół z rzędem ogromny ch stolnic. Na każdej py szniły się równiutko poukładane pierogi z różnorodny mi farszami. – Sześć godzin lepienia, ale czuję, że to wszy stko dzisiaj pójdzie – rzekł z dumą. – Jesteś naprawdę wielki. – Konstancja kocim ruchem otarła się o jego ramię, jednocześnie bły skawicznie szatkując koperek. Przy gotowy wali pasty z dostarczony ch rano ekologiczny ch produktów, stawiając na sezonową świeżość. Dzięki temu mieli zagwarantowaną różnorodność, a jednocześnie potrawy by ły smaczne. Właściciel gospodarstwa zadowolony z perspekty wy współpracy z lokalem, który funkcjonował dwa dni, a już cieszy ł się dobrą renomą i zamawiał coraz więcej, zawsze coś im od siebie dorzucał. Albo owoce na sok, albo skrzy nkę warzy w gratis. Wy strój powalił go na kolana. Zielone brzózki, chlupocząca woda, kwiaty polne w wazonach i py szne jedzenie. Wróży ł temu lokalowi wielką przy szłość, ty m bardziej, że widział o świcie, ile jedzenia potrafili przy gotować we dwoje przez noc pracowici właściciele. To, że im się uda, by ło dla niego jasne jak słońce. Dbał więc o nich. Zgodnie z przewidy waniami wzmożony ruch panował w lokalu do wieczora. Pierogów zabrakło, a na stoliki trzeba by ło czekać, Konstancja z wielką dumą założy ła więc księgę rezerwacji. Zapełniła się w ciągu dwóch godzin. To by ła pierwsza chwila, kiedy poczuła przedsmak tego uczucia, które przepełnia człowieka, który osiągnął swój cel w ży ciu. Niesamowita, pozy ty wna duma i poczucie szczęścia. • – Gdzie twoja kuzy nka będzie spać? – zapy tała Konstancja konspiracy jny m szeptem, wchodząc za Rafałem bez py tania do łazienki, zanim zamknął drzwi. Chłopak aż się wzdry gnął, tęskny m wzrokiem spojrzał na ubikację, ale zmilczał cisnące mu się na usta spontaniczne komentarze. – Razem z tobą – odpowiedział spokojnie. – Zmieścicie się wy godnie w kuchni, a ja się przeniosę do spiżarni. – Nie ma mowy ! – zaprotestowała Konstancja stanowczo. – Idę z tobą do spiżarki – dodała, żeby nie by ło żadny ch wątpliwości. – Akurat się zmieścimy razem na ty m większy m materacu, a skąd by ś wziął dla Marzenki nowy ? Nie masz czasu iść na kibelek, a co dopiero latać po sklepach. Czas to ja mam – pomy ślał Rafał – ty lko warunków nie ma. – Jakiś porządek musi by ć – zadecy dowała Konstancja. – To my jesteśmy tu szefostwem i śpimy razem, a personel osobno. Zresztą ona musi sobie znaleźć coś na mieście, bo na dłuższą metę tak się funkcjonować nie da. Ktoś na nas doniesie i będą kłopoty. Rafał ze zrozumiały ch względów dąży ł do jak najszy bszego załatwienia tej sprawy, pilnie potrzebując zostać w łazience sam. – Dobrze – zgodził się szy bko. – Będzie, jak chcesz. Postanowił zastanowić się później, jak to załatwić. Konstancja miała rację. Długo tak nie mogli funkcjonować, konieczność znalezienia mieszkania by ła oczy wista, potrzebowali jeszcze ty lko

trochę czasu. Konstancja wy szła. W lokalu chwilowo panował spokój. Kolacje by ły najprzy jemniejsze. Goście przy chodzili parami, składali zamówienia, siadali przy stolikach oddzielony ch dy skretnie brzózkami i siedzieli, patrząc sobie w oczy i rozmawiając niespiesznie. Rotacja by ła dużo mniejsza niż przy śniadaniach, Marzenka dobrze radziła sobie sama. Trzeba by ło ulepić jeszcze dziesiątki pierogów, ale Konstancja usiadła na chwilę, przy ciągnięta z wielką siłą przez otwarty laptop Rafała. Zalogowała się na swoje konto na Facebooku. Dawne ży cie zalało ją jak fala. Dziesiątki znajomy ch, imprezy, świetne ciuchy, opalone, roześmiane twarze. Żadny ch wiadomości prócz automaty czny ch zaproszeń do gier. Nikt jej nie usunął z grona znajomy ch, ale też najwy raźniej nikt za nią nie tęsknił. Zniknęła z dnia na dzień, nikt nie wiedział, gdzie jest, a nie pojawiły się w związku z ty m żadne py tania. Przy kre. By ły ty lko dwa zaproszenia od jakiegoś Pawła Janosza i Anny Janosz. Odrzuciła bez wahania. Dość miała pobieżny ch znajomości z ludźmi, o który ch nic nie wiedziała i dla który ch by ła zapewne ty lko kolejny m numerkiem na liście. Popatrzy ła chwilę, co sły chać u dawny ch przy jaciół, przez moment pozazdrościła im odpoczy nku i luzu, jaki chętnie pokazy wali na zdjęciach. Ale dobrze wiedziała, że to ty lko pozory. Większość z nich ciężko pracowała, ty le że zdjęć zza biurka nikt oczy wiście na Facebooka nie wrzuca. Pomy ślała o słonecznej plaży. W przy szły m roku o tej porze pojedziemy na wakacje – postanowiła i zamknęła klapę laptopa. Żeby to się udało, dzisiaj trzeba ulepić pierogi. Zakasała rękawy i zabrała się do pracy. Czekała w napięciu, aż Rafał wróci. Poszedł się wy kąpać i przebrać po cały m dniu pracy, żeby się trochę odświeży ć przed kolejny mi obowiązkami. Biedny po wczorajszej nocy zasy piał na stojąco. Chciała już mieć go obok siebie. Pozostawiona sama sobie zaczy nała się martwić i my śleć o mamie. Zawsze potem długo dochodziła do siebie i wy grzeby wała się z psy chicznego dołka. By ła trochę ciekawa, co tata chce jej powiedzieć, ale nie spodziewała się żadny ch rewelacji, raczej nieudolny ch prób wy jaśnienia czegoś, czego wy tłumaczy ć się nie da.

Rozdział 24

Patrz – zawołała Ania, wy ry wając męża z zamy ślenia. – Ten drań za dwa dni będzie miał rozprawę. Paweł, zmęczony po wy jątkowo ciężkim dy żurze, ty lko odwrócił głowę. W pierwszy m momencie nie zrozumiał, o co chodzi. – To moja jedy na szansa – dodała Ania takim tonem, jakby planowała morderstwo. – W jakim sensie? – zapy tał, choć już wiedział, o co chodzi. Nieszczególnie chciał poznać jej plan. Cała ta sprawa wciąż wzbudzała w nim opór, a przy puszczał, że niedługo stanie się źródłem kłopotów dla całej rodziny. – Podobno jest bardzo prawdopodobne, że wy jdzie na wolność. Wpłacił jakąś kosmiczną ilość pieniędzy w ramach rekompensaty za straty skarbu państwa i prawdopodobnie się wy winie. – Co chcesz zrobić? – Pojadę tam. Do sądu i do więzienia. Nie mam pojęcia, skąd go wy puszczą. – Ale po ci to? – Zazdrość oży ła w Pawle z dawną siłą. Zaczął by ć naprawdę zły. – Porozmawiam z nim. Musi mi powiedzieć prawdę. Zrozum. Wiem, że to dla ciebie stres, ale ja bez tej wiedzy nie jestem w stanie dalej ży ć. Nie mogę przestać o ty m wszy stkim my śleć. Muszę wiedzieć, co się wtedy stało. Mam do siebie taki straszny żal, że nie potrafisz sobie tego wy obrazić. Nic nie zauważy łam jak ostatnia głupia, nie obroniłam swojego dziecka. Nie płakała, ale na jej twarzy malowała się taka rozpacz, że, mimo woli, Paweł wstał i przy tulił żonę. – Chcesz, żeby m z tobą pojechał? – zaproponował, wy powiadając te słowa z dość duży m trudem. – Bardzo – ucieszy ła się Ania i mocno wtuliła w jego ramiona. – Jesteś kochany. – Jestem – potwierdził i westchnął. W my ślach już przejrzał swój grafik na najbliższy ty dzień i zaczął się zastanawiać, z kim by się zamienić dy żurami i na jak długo. Nie by ło się co łudzić, że sprawa zostanie załatwiona w jeden dzień. • Anna Dobrowolska wpatry wała się w ekran laptopa. Uda mu się – pomy ślała po przeczy taniu arty kułu o planowanej rozprawie. W gruncie rzeczy od początku wiedziała, że Jerzy jakoś się wy winie. Nie z takich dołków się wy grzeby wał, choć nawet dla niego więzienie musiało by ć doświadczeniem ekstremalny m. Wtedy, dwadzieścia lat temu, to właśnie więzienia bali się oboje najbardziej. Nie przy szło im do głowy, że są inne rodzaje kar. Przez moment pomy ślała, że powinna tam by ć. Towarzy szy ć mu w tej ciężkiej sy tuacji, choćby przez wzgląd na to, co ich kiedy ś, dawno temu, łączy ło. A by ła to z pewnością miłość prawdziwa i szczera. Wielki dar od losu dla biednej dziewczy ny z trudną przeszłością. Ale to co

uważała za uśmiech przeznaczenia, okazało się złośliwy m gry masem, a nie szczery m gestem. Szy bko usły szała od teściowej: ,,Miałaś prawdziwe szczęście, mam nadzieję, że spełnisz oczekiwania i dasz nam pięknego wnuka”. Tak to się zaczęło, potem by ło ty lko gorzej i z pięknej miłości po latach walki o dziecko zostały ty lko gruzy. A na gruzach nic nie urośnie. Wy łączy ła komputer i spojrzała przez otwarte drzwi tarasu na morze. Trochę się już jej znudziło. Pierwsze dni by ły cudowne. Odpoczy nek, spokój i plaża na wy ciągnięcie dłoni. Ale szy bko pojawiło się znużenie. Nie by ła przecież wy czerpana fizy cznie, więc nie musiała długo odpoczy wać, a pustki w sercu nie mogły wy pełnić nawet hiszpańskie plaże. Tęskniła za Warszawą. Sama się nie spodziewała, że tak mocno. Kiedy emocje opadły, zaczęła się też martwić o Konstancję. Jak to nieprzy stosowane do ży cia dziecko radzi sobie bez pieniędzy ? Dobrze, że Jerzy wy chodzi na wolność, zadba o nią. Pewnie Joachim przechował ją do tej pory. Chętnie by zadzwoniła i zapy tała, co się dzieje. Ale by ło to niemożliwe. Wsty d jej by ło za to, co zrobiła. Zareagowała impulsy wnie, bez namy słu, emocje aż w niej kipiały. Teraz tego żałowała, jednak nie bardzo wiedziała, jak można by naprawić sy tuację. Cóż, nie pozostało nic więcej, jak ruszy ć na wieczorny spacer. Popatrzeć na zachód słońca, ale także na szczęśliwy ch zakochany ch i małżeństwa z gromadami dzieciaków. Taki los. Na żadne inne rozry wki i tak nie miała ochoty. Rozry wała się w ży ciu już na ty le sposobów, że nic nie by ło w stanie wzbudzić w niej zainteresowania. Westchnęła i zaczęła się przy gotowy wać do spaceru. To dopiero paradoks. Marzenie ty lu zapracowany ch kobiet dla niej stało się jedny m z wielu pusty ch sposobów zabijania wolnego czasu.

Rozdział 25

Od rana wszy stko leciało jej z rąk. Nie mogła pójść do sądu, bo pozostawienie restauracji na cały dzień nie wchodziło w grę. Wciąż mieli sporo klientów, a utrzy manie poziomu, który sami sobie tak mocno na początku wy śrubowali, by ło coraz trudniejsze. Rafał już szukał pomocnika kucharza. Ty m razem nie spośród rodziny ze swojego miasteczka. Kolejna osoba nie mogła już z nimi zamieszkać. Konstancja bardzo się denerwowała. Co będzie, jeśli tacie się nie uda? – Budziły się w niej opiekuńcze insty nkty. Chciała ochronić ojca, żeby już nigdy nie musiał w ty m okropny m uniformie, ogolony prawie na ły so, wy chodzić ze spuszczoną głową eskortowany przez strażnika. Nic nie mogła jednak zrobić poza trzy maniem kciuków. A te trzęsły się ze zdenerwowania. Wiedziała, że jeśli wszy stko dobrze pójdzie, tata zadzwoni. Rozprawa by ła zaplanowana na dziewiątą, najpóźniej o dwunastej powinien się odezwać. By ło wpół do pierwszej, a telefon milczał. Sprawdzała co chwilę wiadomości w internecie, ale nie by ło żadny ch nowy ch wieści. Sprawa nie by ła aż tak ważna, żeby dziennikarzom chciało się informować o niej na bieżąco. Pewnie dopiero jutro pokaże się jakiś arty kuł. A ona do tego czasu chy ba oszaleje ze strachu. Restauracja od rana by ła pełna. Uwijały się obie z Marzenką w tempie jak z niemy ch filmów, a i tak nie mogły nadąży ć. O pozostawieniu kuzy nki Rafała samej nie by ło nawet mowy. Konstancja spojrzała w okno, po czy m uśmiechnęła się grzecznie do klienta i wy słuchała pochwał na temat późnego śniadanka, które właśnie z przy jemnością zjadł, składającego się z ekologicznego, dorodnego jajka na miękko, sałatki z soczy sty ch, dojrzewający ch w słońcu pomidorów malinówek i bułki z masłem robiony m ręcznie w gospodarstwie. Balsam dla duszy i żołądka. W kieszeni miała cały czas telefon, dzwonek ustawiony na największą głośność. By ło jej wszy stko jedno, że goście usły szą. Najważniejsze, żeby odebrać. • Rozprawa zakończy ła się o dziesiątej. Zgodnie z zapewnieniami adwokata, z który ch każde kosztowało majątek, wszy stko potoczy ło się gładko. Prócz tego, że Jerzy zapłacił z nawiązką za to, co zrobił, i że od tej pory nie miał już ani grosza z gromadzonego latami ogromnego majątku, poszło dobrze. Zadowolony adwokat, opłacony z góry, pożegnał się szy bko i odszedł długim sądowy m kory tarzem, zapewne zajęty planowaniem, na co wy da górę pieniędzy, którą właśnie zarobił, i jakich nadziany ch klientów zobaczy wieczorem w swojej kancelarii, kiedy rozniesie się wieść o ty m, jak gładko wy bronił Dobrowolskiego z takich ciężkich tarapatów. Jerzy wy szedł z budy nku sądu boczny mi schodami. Jego obawy okazały się bezpodstawne. Dziennikarzy nie by ło. Widocznie dziś w stolicy zdarzy ło się coś ciekawszego. Zrobił kilka kroków i wy ciągnął telefon, żeby zadzwonić do Konstancji. Zaraz jednak schował aparat. Nie by ło tak

dobrze. Po drugiej stronie schodów czekała jakaś para. Kobieta, kiedy go zobaczy ła, zaczęła biec, po chwili mężczy zna ruszy ł za nią. Jacy ś wy jątkowo zdesperowani dziennikarze – pomy ślał ze złością. – Będzie z tego pełen emocji i kłamstw senty mentalny arty kuł. Nakazał sobie spokój. Nie chroni on co prawda przed dziennikarzami, ale z pewnością nie zaszkodzi. Nie by ło to jednak łatwe. Kobieta dopadła go w mgnieniu oka, złapała za klapy mary narki i szarpnęła mocno. – To naprawdę ty ! – krzy knęła. – Nie mogę w to uwierzy ć. Draniu skończony, oddawaj moje dziecko. Poznał ją od razu. A z ust popły nęły automaty cznie przy gotowane na taką okoliczność dawno temu słowa. – Nie rozumiem, o co ci chodzi. Sama mi przecież oddałaś córkę. Ania zbladła. Paweł, który dobiegł do nich, złapał ją, żeby nie upadła. – Niech pan się liczy ze słowami, bo zaraz pan wróci, tam skąd właśnie wy szedł. Zaraz dzwonię po policję. Niech zbada tę sprawę. – Policja nic tu nie pomoże – odparł spokojnie Jerzy. Lekko się przy garbił, jakby poczuł w tej chwili ciężar wszy stkich długich lat ukry wania prawdy. – Podpisałaś wy pis ze szpitala i odbiór dziecka. Wszędzie figurujesz jako matka, w każdy m urzędzie, a że nie kontaktowałaś się nigdy z córką, pozwalając, by m to ja wy chowy wał dziecko, to już inna sprawa. – Mówił to wszy stko jak wy uczoną na pamięć kwestię. – Dlatego proszę nie wzy wać policji, to nic nie da – dodał. – Usiądźmy lepiej i porozmawiajmy. Głodny m wzrokiem wpatry wał się w Anię. A więc tak teraz wy glądała. Czas obszedł się z nią łaskawie. Wciąż miała figurę tamtej dziewczy ny, tak samo słodkie czekoladowe oczy i te miękkie włosy, w który ch tak uwielbiał zanurzać dłonie. Jego z lekka nieprzy tomny wzrok nie pozostał niezauważony. – Chodźmy tam. – Paweł zgrzy tnął zębami i wskazał dłonią mały skwerek z paroma drzewami i jedną ławką. – Obawiam się, że rozmowa może się okazać zby t burzliwa, by iść do jakiegoś lokalu. – Racja – poparł go Jerzy. Ania czuła się jak w jakimś koszmarny m śnie. Panowie szli ręka w rękę, a ona miała wrażenie, że zaraz eksploduje, że nie wy trzy ma już ani jednego grzecznego słówka, ani jednego kroku w milczeniu. Ściskała z cały ch sił dłoń Pawła, miażdżąc mu palce. Przeszli na drugą stronę ulicy, dotarli do ławeczki i usiedli. Jerzy zwrócił się w ich stronę i, nie czekając na py tania, powiedział: – My ślałem, że znajdziesz mnie szy bciej. Latami rozglądałem się za tobą na ulicach. – Zamilkł na chwilę, a Ania wstrzy mała oddech. – Prawda jest taka, że skrzy wdziłem cię tak mocno, jak ty lko można sobie wy obrazić, i nic nie mam na swoje usprawiedliwienie. Powiem wam, co się stało, a później zdecy dujecie, co dalej. Zakasłał lekko, poprawił mankiety koszuli i zaczął powoli mówić. – Dziesięć lat walczy liśmy o dziecko. Oszczędzę wam szczegółów, kto tego nie przeży ł i tak nie zrozumie. Czułem się jak przedmiot, jak podajnik nasienia, na dodatek nieskuteczny. Czego nie próbowaliśmy, długo by opowiadać. Teraz wszy stko jest łatwe. In vitro, brzuchy do wy najęcia, wy starczy zajrzeć do internetu i znajdzie się na wy ciągnięcie ręki mnóstwo możliwości, choć nie sądzę, żeby sprawy dzięki temu choć trochę się uprościły. Wtedy wszy stko wy glądało inaczej.

Zrobił chwilę przerwy, ale ponaglany pełny m napięcia wzrokiem Ani, zaraz zaczął mówić dalej. – Po dziesięciu latach by łem już w takim stanie psy chiczny m, że mógłby m bez problemu ukraść noworodka z wózka. Nieraz patrzy łem na lekkomy ślne młode mamy zostawiające dzieci pod sklepem czy obok przy mierzalni i szacowałem szanse. Ry zy ko by ło zby t wielkie. Nie mogliśmy dziecka po prostu kupić, choć sprzedawca może i by się znalazł. Jednak nie by ło jak adoptować niemowlęcia, załatwić papierów. Do normalnej adopcji by ła długa kolejka, bo moja żona koniecznie chciała zdrowego noworodka. W końcu wy my śliłem plan, genialny w swej logice. Znalazłem kobietę, która nazy wała się jak moja żona. Anna Dobrowolska. Studentka. Młoda, zdrowa dwudziestotrzy latka. Pojechałem do Krakowa. Poznałem cię i świadomie poderwałem. Plan początkowo by ł taki, że za odpowiednią sumę pieniędzy oddasz mi dziecko, w końcu by łem biologiczny m ojcem i miałem do niego prawo. To by by ło najprostsze. Ale kiedy już by łaś w ciąży, zrozumiałem, że się nie uda. Nigdy się na to nie zgodzisz. Cała akcja w szpitalu by ła najsłabszy m punktem operacji. Dochodzili do sedna i Ania czuła zimny lód w sercu na samą my śl o ty m, co się wtedy stało. – Kosztowała sporo pieniędzy – konty nuował Jerzy spokojny m głosem, jakby składał sprawozdanie w pracy. – Lekarzom przedstawiłem sfałszowane zaświadczenie, że jesteś niezrównoważona psy chicznie i mogłaby ś zrobić krzy wdę dziecku, a odkąd ci szepnąłem, że mała nie przeży ła porodu, zachowy wałaś się tak, że każdy mi uwierzy ł. Dałem ci do podpisania papiery. Nawet nie czy tałaś. Zabrałem dziecko do hotelu, moja żona już tam czekała. Potem zawiozłem ciebie do wy najętego pokoju. Ania ukry ła twarz w dłoniach i przy tuliła się do męża. W tej chwili największy żal miała do siebie. Że pozwoliła się oszukać jak ostatnia idiotka. – Ty zostałaś w Gdańsku – mówił Jerzy, ale głos mu coraz bardziej drżał, a słowa przy chodziły z trudem – my pojechaliśmy do domu. Przestępstwa nie by ło. Wszędzie, w każdy m dokumencie, figurujesz jako matka. Moja żona nigdy niczego nie podpisy wała, nawet karty na kolonię, zawsze ja to robiłem. A że się nigdy nie kontaktowałaś ze swoim dzieckiem? Tego prawo nie ściga – dokończy ł. – Ale jak to? Nie rozumiem – nie wy trzy mała Ania. – Nigdy nie odezwał się do mnie żaden urząd? Jak można mieć dziecko i nic o ty m nie wiedzieć? – Zgodnie z dokumentacją wy szłaś ze szpitala razem z córką – tłumaczy ł Jerzy i Paweł zrozumiał, że plan tego drania by ł naprawdę genialny, choć moralnie zły do szpiku kości. – Konstancja zameldowana by ła w Warszawie ze mną jako ojcem – mówił dalej Jerzy. – Wszy stkie szczepienia, przedszkole, szkoła kontaktowały się według rejonizacji ze mną. A ja już pilnowałem, żeby nigdzie nie podpaść. Takie sprawy jak komputerowe sy stemy dany ch czy identy fikacja po numerze PESEL, to są wszy stko wy nalazki ostatnich lat. Wtedy nikt nie wnikał w nasze pry watne sprawy. Wolno się rozstać, przecież nawet nie mieliśmy ślubu, wolno założy ć nową rodzinę i wy chowy wać dziecko z poprzedniego związku, jeśli nikt nie protestuje. A ty milczałaś – dodał cicho. W ty m momencie Paweł nie wy trzy mał i z całej siły uderzy ł Jerzego w twarz. Ten, zaskoczony, nie zdąży ł się nawet zasłonić. Spadł z ławki i potoczy ł się kawałek po chodniku. Nie bronił się. Wstał z trudem i stanął przed dy szący m z wściekłości Pawłem, jakby czekał na kolejny cios.

Ania przy glądała im się bez ruchu. By ło jej wszy stko jedno, kto komu powy bija zęby. Brakowało jej słów na wy rażenie własny ch emocji. – Wszy stko przewidziałeś! – krzy knęła do niego z dziką nienawiścią. Nie sądziła, że to uczucie może by ć tak silne. Paliło jej gardło. – Nie – odpowiedział i usiadł obok. Otarł krew pły nącą z rozbitego nosa rękawem mary narki. – Nie wszy stko – dodał. By ł zdecy dowany powiedzieć im całą prawdę. Miał serdecznie dość tej historii. – Wiele rzeczy nas zaskoczy ło. Nie wiem, co my wtedy my śleliśmy, o ile ten chaos i rozpacz można nazwać my śleniem. Chcieliśmy ty lko, żeby to się wreszcie skończy ło. Chcieliśmy mieć dziecko, nieważne za jaką cenę. To by ło nasze marzenie. Zamilkł na chwilę. Zapanowała cisza, w której by ło sły chać ty lko cichy płacz Ani. – Najwy raźniej nie każde marzenie, choćby nie wiem jak piękne i słuszne, należy spełniać – mówił dalej Jerzy i widać by ło, że jest mu bardzo przy kro. – My śleliśmy, że największy problem to przy nieść dziecko do domu i nie dać się złapać. Ale tak naprawdę dopiero wtedy zaczęły się prawdziwe kłopoty. Noworodek nie zachowy wał się jak dziecko z marzeń. Darł się dzień i noc, a nam ten krzy k wwiercał się w mózg. Jakby ta dziewczy nka krzy czała o pomoc. Ja uciekłem w pracę. Siedziałem w firmie po szesnaście godzin. Anna unikała dziecka, jak mogła. Zatrudniliśmy dwie nianie. Dni jakoś mijały, ale nic już nie by ło jak dawniej. Nie mogliśmy sobie z żoną spojrzeć w oczy. Przestaliśmy rozmawiać. Nikt nie wiedział, jak odkręcić sprawę. Chciałem oddać ci małą, ale co by powiedziała rodzina, znajomi? Jak by śmy wy tłumaczy li zniknięcie dziecka? Wszy scy by li przekonani, że jest nasze. – Daliby ście radę. Nie takie rzeczy załatwiałeś – odparła z furią Ania. Miała wielką ochotę przeorać mu paznokciami policzki. Żeby cierpiał. Tu i teraz, na jej oczach. – Potem dziecko rosło, uważało nas za rodziców, dzień pły nął za dniem… – Do ciężkiej cholery ! – krzy knęła Ania. – Nie mogę już tego słuchać. Idę naty chmiast na policję. To niemożliwe, żeby na takie świństwo nie by ło żadnej kary. Wstała i zaczęła iść szy bko przed siebie. Mąż ruszy ł za nią. Jerzy pobiegł za nimi i wepchnął Pawłowi wizy tówkę do ręki. – To jest mój numer telefonu. Gdy by ście zmienili zdanie albo chcieli się skontaktować… Paweł wy szarpnął mu wizy tówkę i pobiegł za żoną. – Nigdy ci tego nie wy baczę – Ania zawróciła nagle i podbiegła do Jerzego. – Nigdy i my ślę, że ona też ci nie daruje. Co ty sobie my ślałeś? – zaczęła krzy czeć. – Że jeżeli masz pieniądze, to jesteś Bogiem i możesz wszy stko? Jerzy nic nie odpowiedział. Właściwie to Ania by ła blisko prawdy. Rzeczy wiście świetnie im się wtedy układało. Każdy interes, do którego przy łoży ł rękę, zaczy nał się kręcić, pieniędzy wciąż przy by wało. Mogli kupić wszy stko, czego zapragnęli. Wniosek by ł więc logiczny. Próbować kupić, to czego ży cie uparcie nie chciało im dać. Ania spojrzała na niego z pogardą i w ostatniej chwili powstrzy mała się, żeby mu nie plunąć w twarz. Postanowiła nie zniżać się do jego poziomu, mając bolesną świadomość, że to nic nie pomoże. By ło już za późno. Trzeba mu by ło plunąć w twarz wtedy, kiedy ją po raz pierwszy zaprosił na kolację. Romanty czny ry cerz. Jasna cholera. Nie dość, że od początku dała się oszukać jak naiwna dziewczy nka, to jeszcze latami pielęgnowała obraz namiętnej, cudownej miłości. Gdy by to by ło technicznie możliwe,

splunęłaby w twarz samej sobie. Odwróciła się na pięcie i pobiegła w stronę męża. Nie miała pojęcia, gdzie może by ć najbliższy posterunek policji, chciała ty lko jak najszy bciej odejść z tego miejsca. Nie wiedzieć okropnej gęby tego drania już nigdy w ży ciu. Pozostanie bezkarny. W głębi serca już to czuła. Biegła przed siebie na oślep szukając posterunku, ale logika podpowiadała jej z zimną precy zją, że nie zdobędzie się na proces. Publiczne rozgrzeby wanie tego zdarzenia, przesłuchiwania córki. Kto wie, może dziennikarze. Taka sprawa to łakomy kąsek. Wsty d i sensacja u Pawła w pracy, w szkole. Cena by ła zby t wy soka, a czasu i tak nikt już nie by ł w stanie cofnąć. Jerzy stał nadal na chodniku i patrzy ł za nimi chwilę, ale już się więcej nie odwrócili. Kiedy zniknęli mu z oczu, długo chodził po ulicach i nie mógł się uspokoić. Opowiedzenie tej historii przy niosło mu ulgę. Miał już szczerze dość konspiracji, ale jednocześnie czuł w ustach mdlący smak pogardy do samego siebie. Nie zachował się w tej sprawie jak mężczy zna, choć wtedy tak właśnie uważał. Wszy stko to obudziło zapomniane wątpliwości i py tania. Przede wszy stkim to, czy powiedzieć o wszy stkim Konstancji…

Rozdział 26

By ło jej słabo ze zgry zoty. Nie miała pojęcia, gdzie zadzwonić, żeby się dowiedzieć , jaki by ł przebieg rozprawy. Tata wciąż nie odbierał. W restauracji skończy ła się pora obiadu i nastąpiła mała chwila wy tchnienia przed kolejną falą gości, którzy zarezerwowali stoliki na kolację. Konstancja siedziała w spiżarni na materacu i liczy ła pieniądze. Bilans by ł bardzo dobry. Ży li z dnia na dzień. Dużą część utargu wy dawali na towar na kolejną dobę. Dobrze, że gospodarz zgodził się jeździć codziennie. Dziewczy na policzy ła i poukładała wszy stkie pieniądze. Na jeden stos odłoży ła fundusze na towar, na drugi dniówkę Marzenki i Rafała. Zostało sporo gotówki, a na koncie by ły jeszcze pieniądze z transakcji realizowany ch kartą. Oparła się o ścianę i przy mknęła oczy. By ła bardzo zmęczona. Prowadzenie tego lokalu i praca w nim to by ła prawdziwa harówka, jakiej wcześniej nie znała. Ale wreszcie czuła, że ży je, i już wiedziała, że wy grali. Utrzy mają się tutaj i całkiem dobrze będzie im się powodzić, jeśli ty lko nie zaniżą poziomu. Na pewno stać ich już by ło na zatrudnienie pomocnika kucharza, a kto wie może, w przy szły m miesiącu drugiej kelnerki. A później sprzątaczki. To by ło jej największe obecnie marzenie. Żeby późny m wieczorem albo blady m świtem, kiedy człowiek ledwo się trzy ma na nogach, nie musieć sprzątać bez końca. Czy stość by ła ich znakiem firmowy m, ale wątpiła, czy ktoś zdawał sobie sprawę, ile to tak naprawdę kosztuje pracy. Podziwiała teraz sprzątaczki pracujące w ich domu. Zawsze jej się wy dawało, że nie mają one nic do roboty, przecież wszędzie panował porządek. Dziś wiedziała, ile wy siłku wy maga utrzy manie takiego wrażenia. Wróciła my ślami do liczony ch pieniędzy i perspekty w na przy szłość. Będzie dobrze – pomy ślała. To wspaniałe uczucie, kiedy jakość twojego ży cia zależy od dobrze wy konanej pracy. Masz przecież wpły w na to, ile i jak pracujesz, możesz więc kierować swoim losem. Do pełnego szczęścia brakowało dwóch spraw. Telefonu od taty oraz ostatecznego usidlenia Rafała, który, co nie uszło jej czujnej uwagi, coraz gorzej znosił wspólne spanie w ciasny m pomieszczeniu. Postanowiła załatwić to jak najszy bciej. Zaraz jak ty lko wy jaśni się sprawa z tatą. Strach znów ścisnął ją za gardło. Musiała już wracać do pracy, a telefon wciąż milczał. Wstała, schowała pieniądze do słoika, pomy ślała, że trzeba będzie zacząć wpłacać je na konto, i w ty m momencie wreszcie usły szała wy czekiwany sy gnał. • Jerzy z trudem dotarł pod adres wskazany przez Konstancję. Długo nie mógł znaleźć tego miejsca. Kiedy wreszcie mu się udało, otworzy ł śmiało drzwi, wszedł do środka i oniemiał. Wy obrażał sobie lokal, który mogła wy nająć Konstancja raczej jako ty powy i na pewno pusty o tej porze. Miał świadomość, jak trudno w stolicy przebić się w tej branży. To, co zobaczy ł, kompletnie go zaskoczy ło. Miejsce by ło absolutnie niezwy kłe. Pachniało delikatnie py szny m naturalny m jedzeniem, w mroku poły skiwały lampki ustawione wśród zielony ch, ży wy ch

brzózek. Przy stolikach siedzieli goście. By ło ich pełno. A wśród nich jego rozpuszczona jedy naczka o dwóch lewy ch rękach zbierała zamówienia i roznosiła talerze z wprawą zawodowej kelnerki. Usiadł przy samy m wejściu, przy jedy ny m wolny m stoliku. Poczuł się odprężony i bardzo głodny. Na chwilę zapomniał o swoich zmartwieniach i wsłuchał się w uspokajający szum wodnej kaskady. Nigdy by się tego spodziewał, że kiedy w swoim ży ciu straci wszy stko, jego córka da mu dach nad głową i poczęstuje obiadem. Zauważy ła go, podbiegła i uściskała mocno. – Boże! Jak ja się denerwowałam! Dlaczego to ty le trwało? – To długa historia. Widzę, że jesteś zajęta. Czy będzie szansa, żeby dłuższą chwilę porozmawiać? – Pewnie tak, ale jeszcze nie teraz. Poczekaj chwilę. Dostaniesz po znajomości obiad, bo o tej porze już nie podajemy, ale ty na pewno jesteś głodny. • Siedzieli na podłodze za barem. Restauracja by ła już zamknięta. Rafał na zapleczu walczy ł z daniami na jutro, wszędzie panowała cisza. Konstancja podciągnęła kolana pod brodę i w skupieniu, nie przery wając ani słowem, słuchała opowieści ojca. Czuła wy łącznie spokój. Jakby to wszy stko od dawna wiedziała i potrzebowała ty lko potwierdzenia co do słuszności swoich domy słów. – Nie przewidziałem jeszcze jednego – kończy ł swą zawiłą opowieść tata. – Że w ciągu dziewięciu miesięcy oczekiwania na dziecko, który ch żadną miarą przy spieszy ć się nie dało, zakocham się w tej dziewczy nie, a moja żona naty chmiast to zauważy. Konstancja milczała. Wspomnienia dzieciństwa jawiły jej się teraz w zupełnie inny m świetle. – Nasze małżeństwo od tej pory by ło już ty lko fikcją. Aż do dzisiaj. – Dlaczego? – Spotkałem tę kobietę, a właściwie to ona mnie znalazła. – I co się stało? – oży wiła się Konstancja i poczuła lekkie ukłucie strachu. Mogło się okazać, że ta rewolucja w jej ży ciu ją przerośnie. – Nie oby ło się bez wielkich emocji. To zrozumiałe. Powiedziałem jej o wszy stkim i to mój jedy ny sukces. Może mnie teraz poda do sądu. Nie wiem, ale dzięki temu, że prawda wreszcie wy szła na jaw, w moim ży ciu pojawi się trochę spokoju. Będę też mógł zawalczy ć jeszcze raz o moją żonę. – Znalazła cię – powtórzy ła Konstancja bez tchu, jakby zapamiętała z wy powiedzi ojca ty lko tę jedną kwestię. – Moja prawdziwa mama? Jaka ona jest? – Dzisiaj by ła bardzo na mnie zła i to się już chy ba nigdy nie zmieni, ale normalnie to wspaniała kobieta. Musisz się zastanowić, czy chcesz ją poznać. Wiem też, że masz trójkę rodzeństwa, trochę się interesowałem po kry jomu tą rodziną, więc wiem. Konstancja milczała oszołomiona. To jednak by ł mocny cios. Zniosła spokojnie opowieść o przekręcie stulecia, jakiego dokonali jej rodzice, o odnalezionej niespodziewanie drugiej mamie. Ale trójka rodzeństwa by ła ponad jej siły. – Muszę iść na spacer – zerwała się z podłogi. – To zły pomy sł. – Ojciec bły skawicznie stanął obok niej. – Jest już bardzo późno. O tej porze niebezpiecznie błąkać się samej.

– Dobrze – zgodziła się Konstancja, bo w gruncie rzeczy nie czuła się na siłach, by jeszcze teraz wędrować po mieście. – W takim razie idę spać. Muszę się położy ć, zamknąć oczy i poby ć trochę sama. Przemy śleć to wszy stko. – To już lepszy pomy sł. – Jerzy podszedł do córki i przy tulił ją, ale szy bko się wy supłała z jego objęć. – Gdzie ty będziesz spał? – zapy tała, choć po ty m wszy stkim, co usły szała, ciepła czułość, jaką zaczęła odczuwać w stosunku do taty, gdzieś się ulotniła. Pozostało ty lko poczucie obowiązku. – Dam sobie radę – odpowiedział ojciec, wy bawiając ją z kłopotu. – Nie jestem zupełnie bez grosza. Mam taką tajną kawalerkę, zapisaną jeszcze na dziadka, i parę złoty ch na jego koncie. Jeśli chcesz, możesz tam ze mną zamieszkać. – Dzięki – odmówiła stanowczo. – Na razie mam swój dach nad głową – dodała z mimowolną dumą. – Pomy ślę o ty m potem. Nie gniewaj się, tato, ale nie wy trzy mam już ani chwili dłużej, tak bardzo jestem rozbita. Muszę się położy ć. – Odpocznij, córeczko. Jutro przy jdę tu z samego rana. Zobaczę, co u ciebie. Konstancja zamknęła za nim drzwi i oparła się o nie z ulgą. Ledwo jej starczy ło sił, by przejść przez kuchnię, gdzie Marzenka z Rafałem gotowali jedzenie na następny dzień, i rzucić się w ubraniu na materac. Po dopiero co odzy skany m spokoju nie by ło już ani śladu. Po wielkiej miłości do ojca chwilowo również. Kiedy ty lko pomy ślała o ty m, co zrobił, a z każdą minutą docierało do niej, o czy m tak naprawdę jej opowiedział, czuła niechęć, a wręcz nienawiść. Jak oni mogli zrobić tej kobiecie takie świństwo? Sły szała, że ludzie łapią się w desperacji różny ch metod, by ty lko mieć upragnione dziecko, ale żeby do tego stopnia? Jak mogli po ty m wszy stkim śmiać się, chodzić na swoje cholerne przy jęcia, prowadzić interesy ? Kupili sobie dziecko i zadowoleni zajęli się inny mi sprawami, a że ktoś został przy okazji skrzy wdzony, to już drobiazg. Może i by ło im ciężko, tak jak mówił tata, ale to ich jeszcze nie usprawiedliwiało. Jak w ogóle można by ć takim egoistą? Nie mogła płakać. Nie potrafiła też uspokoić my śli na ty le, by dojść do jakiegokolwiek sensownego wniosku. Jedy ne, czego pragnęła, to przy tulić się do Rafała i zapomnieć o wszy stkim. – Rafał! – krzy knęła w stronę drzwi. – Co się stało? – zapy tał, stając w uchy lony ch drzwiach. – Czy możesz zamknąć drzwi i poprosić Marzenkę, żeby sama skończy ła? Proszę cię, to ważne. Chłopak zawahał się. – Zostało jeszcze ponad dwieście pierogów i trzeba doprawić rosół – zaprotestował. – Proszę cię. To ważne. – No, dobrze – zgodził się. – Poproszę ją. Jakoś jej to wy nagrodzimy. Mam nadzieję, że sprawa jest naprawdę poważna, bo wszy scy już gonimy resztkami sił. Konstancja ty lko kiwnęła głową z powagą. Wrócił po chwili i usiadł z ulgą obok niej. – Boże, jaki ja jestem zmęczony – powiedział. – Mów, co się stało. Mogę ci jakoś pomóc? Domy ślam się, że tatuś dał plamę. – I to jaką. – Konstancja uniosła się na łokciu. Emocje znów wy buchły. – Nigdy by ś nie wpadł na to, co moi rodzice wy kombinowali. Połóż się obok, to ci opowiem. – A nie mogę siedzieć? – zapy tał Rafał w odruchu samoobrony. – Proszę cię, chociaż raz posłuchaj bez gadania.

– Nie wiem, czy to bezpieczne – powiedział, ale ułoży ł się obok, a Konstancja naty chmiast przy tuliła się do niego ciasno. – Już jestem pewien, że nie – skomentował ten fakt Rafał – i czuję, że zaraz będę żałował. – Och, już przestań. Niczego nie będziesz żałował. Konstancja pokręciła się chwilę pod pretekstem szukania dogodnej pozy cji. Czuła jego napięte mięśnie i ciepło szerokich ramion. Przy tuliła się do niego jeszcze ciaśniej i na chwilę zapomniała o ojcu i jego paskudnej historii. – I nie ściemniaj, że jest ci to obojętne – dodała po chwili z saty sfakcją. – Pewny ch rzeczy ukry ć się nie da. – Już żałuję, że tu przy szedłem – powiedział Rafał niby lekko, ale tak naprawdę by ł bardzo spięty. Konstancja porzuciła już całkowicie trudne my śli o problemach rodzinny ch, skupiwszy się w całości na bliskości Rafała. Nagle wy jaśnienie kwestii z nim właśnie związany ch stało się najważniejsze. – Powiedz mi prawdę. Czy to możliwe, że ja ci się ani trochę nie podobam? Przecież musisz widzieć, jak ci wy sy łam jasne sy gnały – zapy tała wprost, bo już nie miała cierpliwości do podchodów. Rafał podniósł się i jednak usiadł. – Musimy koniecznie o ty m rozmawiać? – zapy tał lekko zachry pnięty m głosem. – Wolałby m usły szeć o problemach twojego taty. – Sprawa moich rodziców to przeszłość – odparła twardo Konstancja i nie mógł jej odmówić racji. – A my jesteśmy przy szłością. Dlatego to o wiele ważniejsze. Mów! – Podobasz mi się – przy znał Rafał niechętnie – ale to nie ma żadnego znaczenia. – Jak to nie ma? Oczy wiście, że ma. – Konstancja podskoczy ła na materacu i znów się przy tuliła. – Będziemy bardzo szczęśliwi – dodała od razu. – Nie sądzę. – Rafał delikatnie zdjął jej rękę ze swojego ramienia i położy ł na materacu. – Pochodzimy z tak odległy ch światów, że nic prócz by le jakiego romansu między nami się nie uda. A ja nie mam ochoty na by le jaki romans. Zwłaszcza w miejscu pracy – dodał szczerze. – Jak ty niczego nie widzisz, dopóki ci się tego nie podstawi pod sam nos! – zdenerwowała się naty chmiast Konstancja. – Uzupełniamy się tak dobrze właśnie dlatego, że jesteśmy różni. Przecież ja by m sobie bez ciebie nie dała rady. Dobrze o ty m wiesz. – Och, może akurat w tej konkretnej restauracji potrzebowałaś trochę pomocy, bo to by ła jazda bez trzy manki, ale ogólnie masz w sobie wielką siłę i wszy stko ci się uda. – No właśnie – powiedziała, przeciągając samogłoski i znów wtulając się w niego mocno. – Proszę cię, przestań – słabo protestował Rafał. – Pozwól mi pomy śleć. – Ty znowu o my śleniu. Nad pracą u mnie też my ślałeś i ty le z tego ty lko wy szło, że niepotrzebnie wszy stko się opóźniło. Mniej my ślenia, więcej roboty. Przewróciła go na materac, a Rafał ty lko westchnął. – Jeśli chcesz, żeby m cię zostawiła w spokoju, to przestań by ć taki przy stojny – wy szeptała mu prosto do ucha. – No dobrze – powiedział cicho – przy znaję się, zakochałem się w tobie od razu, ale nie my śl sobie, że tak łatwo się poddam – powiedział głośniej. Wy plątał się z objęć dziewczy ny, przewrócił ją na materac i przy trzy mał jej ręce nad głową. – Teraz ty posłuchaj. Najpierw opowiesz mi

o swoim problemie z tatą, potem poznasz moich rodziców i mnie takiego, jaki naprawdę jestem. I jeśli nie zmienisz zdania, to wtedy porozmawiamy. Ja się na pewno dziewczy nie mojego ży cia nie oświadczę w spiżarni, chociaż jestem ty lko kucharzem. A bez oświadczy n do łóżka z tobą nie pójdę. Mam swój honor i przestań mnie wreszcie wodzić na pokuszenie, bo się ty lko niepotrzebnie pokłócimy. Konstancja przeciągnęła się z wielką przy jemnością. Dobrze jej by ło w ty m władczy m uścisku. – Jesteś szefem restauracji – powiedziała lekko rozmarzony m, ale stanowczy m głosem. – Właśnie cię mianuję, to po pierwsze. A po drugie, nikt nie mówi, że nie możesz się oświadczy ć z pełną pompą, kiedy ty lko znajdziesz chwilę czasu. Jeśli oczy wiście chcesz, bo mnie na ty m wcale nie zależy. Wiele w ży ciu sły szałam uroczy sty ch deklaracji, dostałam kilkanaście pierścionków i sporo innej biżuterii. Nigdy nic ciekawego z tego nie wy nikło. Chcę ty lko z tobą by ć, to jest najważniejsze. Wszy stko inne się nie liczy. Rafał milczał, ale przy tulił ją i pocałował w czubek głowy. – Dajmy sobie trochę czasu. Nie jest mi łatwo ci się opierać, ale nie chcę czuć się jak bezwolna kukła, którą ktoś manipuluje. Rozumiesz? Rozumiała. Nie miała w końcu innego wy jścia. Podniosła się z westchnieniem z materaca, przy kry ła po brodę kocem i oparła o ścianę. Na dziś należało zakończy ć działania operacy jne. – A teraz słuchaj – powiedziała. – Opowiem ci naprawdę wstrząsającą historię. Kiedy skończy ła, przez wąskie okna spiżarni wpadały już pierwsze promienie słońca. Marzenka dawno zakończy ła pracę i położy ła się spać. Oni oboje nie mogli nawet o ty m pomarzy ć. Musieli wstać, wy kąpać się i ruszać do pracy. Rafał miał uczucie, jakby przy każdy m kroku uginała się pod nim podłoga. By ł tak zmęczony, że powoli jego zmy sły przestawały prawidłowo odbierać rzeczy wistość. • Kolejne dni upły wały w dziwny m zawieszeniu. Konstancja pracowała na pełny ch obrotach, choć Rafał zatrudnił pomocnika i dzięki temu wszy scy mogli zacząć przesy piać noce. By ł to naprawdę ostatni moment, jeszcze dzień, dwa i z pewnością zdarzy łoby się jakieś nieszczęście. Dziewczy na nie rozmawiała z ojcem i nie chciała się spotkać z odnalezioną mamą ani rodzeństwem. Spokój, z jakim przy jęła historię o ty m, że jest w pewny m sensie dzieckiem adoptowany m, choć z pewnością to słowo absolutnie nie by ło tutaj uprawnione, dawno minął. W jego miejsce pojawił się strach. Człowiek potrzebuje w ży ciu punktów odniesienia, stały ch elementów, żeby wiedział, kim jest, i mógł kształtować własny los. Teraz w ży ciu Konstancji nie by ło niczego pewnego. Tata, którego szanowała, okazał się okrutny m oszustem i dziwiła się, że tamta kobieta (nie umiała o niej powiedzieć mama) zrezy gnowała ze złożenia pozwu do prokuratury. Podobno nie chciała skandalu. Konstancja na znak żałoby po utraconej rodzinie od kilku dni nosiła wy łącznie czarne podkoszulki. Przez moment, gdy wy słuchała opowieści ojca, poczuła, że zy skała nową prawdziwą mamę i rodzeństwo. Ale zaraz potem zrozumiała, że straciła obie rodziny. Dawna rozsy pała się w proch. Nawet sobie nie potrafiła wy obrazić, że usiądą wspólnie przy popołudniowej kawie i będą rozmawiać. O czy m? Nowej rodziny natomiast się bała. Z tego, co tata mówił, oni też o niczy m nie wiedzieli. Może sobie nie ży czą, żeby się im po latach pakować w ułożone relacje?

Może wcale nie chcą jej poznać? A ta kobieta? Biologicznie jest jej matką, ale to słowo w ciągu ostatnich dni straciło dla Konstancji jakiekolwiek znaczenie. Już nie wiedziała, kim powinna by ć matka. Okazało się, że prosta definicja funkcjonująca w powszechnej świadomości w ty m przy padku okazała się zby t mało pojemna. Matką nie by ła kobieta, która ją wy chowała, bo uciekła od niej, kiedy ty lko natrafiła się okazja. Nie by ła nią też ta, która ją urodziła, bo przecież kompletnie się nie znały. W stosunku do obu czuła to samo. Strach. Tata dzwonił codziennie. Meldował, że wchodzi na ry nek handlu anty kami, co kiedy ś by ło jego hobby, a teraz miało stać się nową pracą. Że szuka swojej żony (już nie uży wał słowa ,,mama”) i że ma zamiar założy ć fundację, która będzie lobbować w świecie polity czny m za ułatwieniem procedury adopcy jnej i prowadzić okno ży cia, żeby kobiety, które do szaleństwa pragną dziecka, i te, które właśnie mają zamiar zawinąć noworodka w reklamówkę i wy nieść na śmietnik, mogły się gdzieś spotkać. By ły to piękne plany i nie wątpiła, że ojcu uda się je zrealizować, ale nie chciała się z nim spotkać. Spokojnie słuchała codziennej relacji na temat postępu działań, po czy m żegnała się i odkładała słuchawkę. Cieszy ła się, że ma pracę i na ty le dużo zajęć, iż bez trudu wy pełniają jej całe dnie. Kiedy kładła się późno w nocy, naty chmiast zasy piała kamienny m snem, nie mając nawet sekundy czasu na zamartwianie się. Teraz rozumiała, dlaczego niektórzy mówią, że praca może by ć błogosławieństwem. Zajmuje ręce i umy sł, daje poczucie sensu ży cia. Dla niej by ła też szansą na samodzielność. Dziękowała Bogu każdego dnia, że nie musi prosić ojca o pieniądze. Że nie jest już od niego zależna i może sama zadecy dować, jak będzie teraz wy glądało jej ży cie. Dlatego nie czuła się upokorzona, szorując podłogi czy my jąc naczy nia. To by ła jej droga do marzeń i wiedziała, że te czy nności to ty lko etapy, które miną. To po prostu jeden ze stopni, które koniecznie trzeba pokonać, by wspiąć się wy żej. Nie wolno się go bać ani próbować przeskakiwać, ale też nie wolno się na nim zby t długo zatrzy my wać i zapominać, dokąd się tak naprawdę idzie. Ona pamiętała. Odkładała na czy nsz, planowała zatrudnienie kolejnej kelnerki. Każdą złotówkę skrzętnie chowała, żeby zainwestować ją w dalszy rozwój lokalu i nowy personel. Nie miała zamiaru bez końca patrzeć, jak Rafał ciężko haruje. Jeszcze miesiąc, dwa i będzie ty lko zarządzał. Już miała plany otwarcia filii i chodząc z kanapkami i pierogami po mieście, rozglądała się za kolejną lokalizacją. Rafał by ł jej siłą i motorem działań. Czuła, że wreszcie może się naprawdę zakochać, bowiem doszła do punktu, kiedy naprawdę stała się silną, samodzielną osobą. Żaden mężczy zna już nie decy dował o jej ży ciu. Robiła to sama i dobrze sobie radziła. Dlatego Rafał by ł partnerem, uzupełniali się wzajemnie i wspierali. By ła między nimi magia przy prawiająca o nieustanne szy bkie bicie serca. Ale by ła też wolność i to dla Konstancji stanowiło wartość nie do oszacowania. Nie musiała się zastanawiać, czy Rafał czegoś chce od jej ojca ani jakie ma ukry te intencje. Chłopak miał swoje wady, jak każdy, ale na pewno nie by ł wy rachowany. I by ł silny, bardzo silny, choć czasami w siebie nie wierzy ł. Jednak i ona miewała chwile zwątpienia. Cieszy ła się, że wy jaśnili sobie wtedy w nocy najważniejsze sprawy. Wprawdzie wciąż spali osobno, ale związek kwitł i każdego dnia by ło coraz lepiej.

Rozdział 27

Ania starała się ze wszy stkich sił ży ć normalnie. Szanowała decy zję Konstancji – jak ten drań mógł dać dziecku takie brzy dkie imię? Próbowała nie my śleć o niej przez cały czas i nie wy obrażać sobie, co teraz robi, czy bardzo to wszy stko przeży wa i jaka jest. Sy tuacja w domu wy magała wielu starań na różny ch polach. Paweł wciąż chodził zamy ślony i uczy ła się od nowa nawiązy wać z nim prawdziwy kontakt, szczerze rozmawiać i wspólnie spędzać czas. Teraz chętnie by pojechała z mężem w góry, ale urlop już przepadł, a na następny trzeba by ło jeszcze poczekać. Julka chciała jechać w lipcu pod namiot ze swoim chłopakiem i koniecznie należało temu zapobiec, co naprawdę nie by ło łatwy m zadaniem. Natalia spędzała zby t dużo czasu w internecie, a Piotrek zamiast się znudzić monotonną i ciężką w gruncie rzeczy pracą na kasie w Lidlu i wrócić jednak w październiku na studia – na co w skry tości ducha bardzo liczy ła – rozsmakował się w nowy m ży ciu i nocami bez ustanku klepał w klawiaturę, pisząc kolejne arty kuły. Kłopot gonił kłopot i Ania sama nie wiedziała, który problem rozwiązy wać w pierwszej kolejności ani jaką zastosować takty kę. Na dodatek koniec czerwca by ł związany z zamy kaniem zawodowy ch spraw w szkole. By ły dni, że nie mogła złapać tchu. Do uczniów podchodziła wy jątkowo łaskawie. Reagowała na wszy stkie nawet najbardziej wy świechtane argumenty, który mi starali się ją przekonać, że należy im się wy ższa ocena. Tego roku wy znawała pogląd, że każdemu należy się druga szansa. • Ty m razem narada odby wała się na drzewie czereśni. Stare drzewo, kupione razem z zarośniętą działką, przetrwało budowę domu i towarzy szy ło im od wczesny ch lat dzieciństwa. Bawili się na nim, zry wali soczy ste owoce i odpoczy wali w cieniu. Siedzieli na gruby ch gałęziach jak w czasach, gdy by li mali, machali nogami i strzelali do siebie nawzajem pestkami. – Dlaczego ona nie chce przy jechać? – zapy tał Piotr z pełny mi ustami, wy pluwając pestki na wszy stkie strony świata. – Nie chce nas poznać? – dziwił się. – Może się boi – celnie zdiagnozowała Natalia. – Nas? – zdumiała się Julka. – Ciebie to chy ba najbardziej. Zaraz się będziesz wy ry wać do wy mierzania sprawiedliwości na różne, nie zawsze cy wilizowane, sposoby. – Piotrek trafił celnie w jej ramię pestką. Zaraz potem zawiesił siostrom na uszach czereśniowe kolczy ki. Dorodne, czarne owoce o poły skującej skórce pięknie się komponowały z miękkimi włosami dziewcząt. Piotr zdjął osłonę z obiekty wu aparatu i zaczął pstry kać zdjęcia. Obie siostry naty chmiast zaczęły protestować. Julka nie czuła się przy gotowana, a Natalia ogólnie nie przepadała za fotografowaniem jej twarzy. – No, już dobrze – śmiał się Piotr – bo pospadacie z drzewa. Nie ma się co tak oburzać, to i tak przecież ty lko na pry watny uży tek.

– Poczekaj chwilę, skoczę na chwilkę do domu, przy gotuję się, to zrobisz mi kilka zdjęć. To nawet świetny pomy sł z ty mi czereśniami. Ty m bardziej, że wtedy nie zdąży łeś. – Julka wy dęła usta w podkówkę. – Ja nie zdąży łem? – oburzy ł się Piotr. – Ja?! – Dajcie spokój – łagodziła Natalia. – Zachowujecie się jak dzieci, chociaż jedno z was kreuje się na dorosłego dziennikarza, a drugie chce jechać z chłopakiem pod namiot. Oboje umilkli, jakby im ktoś na komendę odebrał zdolność mówienia. – No, bez obrazy – łagodziła Natalia. – Słuchajcie, wpadłam na pewien pomy sł. Spojrzeli na nią z zainteresowaniem, a Piotr przerwał nawet na chwilę łapczy we pożeranie soczy sty ch czereśni. – Pojedziemy do niej – rzuciła Natalka swoją bombę. – O! – zawołał Piotr. – Dobrze, że nic nie miałem w ustach, bo by m się udławił z wrażenia. Chy ba zwariowałaś. – Dlaczego? Dorośli mogą mieć swoje konflikty, ale my, rodzeństwo, powinniśmy się trzy mać razem. Jeżeli ona się boi do nas przy jechać, trzeba do niej wy ciągnąć rękę. – Mnie się ten pomy sł podoba – rozemocjonowała się Julka – i ja ją zaraz przetestuję, czy jest jedną z nas. Jeśli poprze mój pomy sł wy jazdu pod namiot przed mamą, jest nasza. – Tu się akurat kompletnie nie zgadzam – odezwał się Piotr stanowczo. – Jeśli ona pochwali taki głupi projekt, to znaczy, że jest słaby m lizusem. – Och, przestań. Sam wy jeżdżasz z Gabry sią non stop, a mnie żałujesz jednej wy cieczki. – To zupełnie co innego, my jesteśmy dorośli… – Mam jednego brata i akurat musiał mi się taki głupi trafić. – Julka dźgnęła Piotra w żebra tak mocno, że prawie spadł z drzewa. – To co? – zapy tała Natalia. – Jedziemy do Warszawy ? Zakończenie roku w przy szły m ty godniu. Odbieramy świadectwa i w drogę. – Ale jak ty chcesz ją znaleźć? – Piotr by ł prakty czny. – Wy muszę na mamie, żeby wy dębiła od tego drania adres restauracji, w której ona pracuje – powiedziała Natalia wesoło i splunęła pestką wcale nie gorzej niż brat. - Nie poznaję cię – gwizdnął Piotr. – Plujesz jak zawodowy drwal i jeszcze zamierzasz coś wy musić na mamie. Jeśli ty się za to zabierzesz, sukces gwarantowany. Objął obie siostry mocny mi ramionami i, balansując na chy botliwej gałęzi, mocno je przy tulił. To prawda – pomy ślał – jakiekolwiek sprawy muszą sobie jeszcze wy jaśnić dorośli, oni powinni trzy mać się razem. A tamta dziewczy na należy przecież do druży ny. • Zbliżały się wakacje i letnie rozleniwienie powoli zaczęło by ć widoczne. Warszawiacy coraz częściej wy jeżdżali na weekendy i powoli pakowali się na urlopy. Ruch w restauracji trochę się zmniejszy ł. Konstancja miała teraz więcej czasu dla siebie. W lokalu pracowały już dwie kelnerki: Marzenka i Agnieszka – nowo zatrudniona dziewczy na z pobliskiej kamienicy. Przy najmniej ona nie potrzebowała noclegu. Obie pracowały na umowę zlecenie na ty godniowy ch zmianach i tak by ły opłacane. Ale wszy stko wskazy wało na to, że mogą by ć spokojne o swoje miejsce pracy. Restauracja wciąż miała liczne grono klientów, a Rafał wręcz

histery cznie dbał o utrzy manie jakości posiłków i nie pozwalał na żadne, nawet najmniejsze odstępstwa od swoich receptur. Dziewczy ny wy chodziły teraz na promocję razem, a Konstancja siadała w rogu za barem i ogarniała dokumentację, którą od początku działalności nie by ło czasu się zająć. Rafał dobrze sobie radził z nowy m pomocnikiem w kuchni i choć uważała, że potrzebują jeszcze jednego kucharza, na razie nie chciał się zgodzić na dalsze zmiany. Właściciel gospodarstwa ekologicznego bardzo ich lubił i dbał o to, by towar by ł zawsze najlepszej jakości. Skarży ł się na pozostały ch restauratorów, którzy wolą zamawiać najgorsze półprodukty z tajwańskich hurtowni niż wesprzeć polskiego producenta. Praca powoli się normowała. Zaczęli nawet przesy piać noce i blade policzki Rafała znów nabrały rumieńców. Na przy szły ty dzień zaprosili do Warszawy jego rodziców, którzy by li bardzo ciekawi nowej pracy sy na, a także dziewczy ny, o której trochę im opowiadał. Konstancja trochę się stresowała z tego powodu, ale jednocześnie wiązała z ich wizy tą wielkie nadzieje. Przestała naciskać Rafała, prowokować go. Przeniosła się nawet ze swoim materacem do Marzenki. Miała lepszy, o wiele bardziej skuteczny plan i nadzieję, że rodzice Rafała staną po jej stronie. W związku z ich przy jazdem po raz pierwszy od otwarcia restauracji zaplanowali sobie trzy godziny wolnego po południu i od kilku dni zastanawiali się, jak to zorganizować, żeby poziom usług w lokalu nie spadł nawet odrobinkę. Konstancja zamy śliła się. Rafał okazał się skarbem w pracy i kierowniczka tamtego baru by ła naprawdę głupia, że nie zatrudniła go na umowę i nie dała mu porządnej pensji. By ł perfekcjonistą, kochał, to co robił, a tacy ludzie potrafią wy generować zy sk kilkakrotnie przewy ższający ich zarobki. Dzięki jego zapałowi marzenie Konstancji nie sflaczało jak przekłuty balonik, ale kwitło coraz piękniej. Do restauracji weszli kolejni goście, a dziewczy na odruchowo spojrzała, czy któraś z kelnerek jest wolna, gotowa w każdej chwili zareagować. Dwie młode dziewczy ny i wy soki ciemnowłosy chłopak dokładnie rozejrzeli się po sali, a jednej z nich wy rwał się okrzy k zachwy tu. – My ślisz, że sama to zaprojektowała? – usły szała ukry ta za barem Konstancja. – To możliwe – odpowiedział chłopak, rozglądając się czujnie. Parę razy odruchowo sięgał po aparat, który miał przewieszony przez ramię, ale po chwili cofał rękę. – W takim razie talent ma po tobie – szepnęła z zachwy tem dziewczy na, rozpromieniony m wzrokiem spoglądając na jasnozielone brzózki i kolorowe kwiaty w wazonach. – Chy ba ja po niej, bo ona jest przecież starsza – odparł cicho chłopak i wtedy Konstancji zrobiło się gorąco. Nie by ło żadny ch wątpliwości. To musiało by ć jej przy rodnie rodzeństwo i najwy raźniej nie trafiło ono tutaj przez przy padek. Chłopak i dziewczy ny usiedli przy oknie, a z końca sali naty chmiast ruszy ła w ich stronę uśmiechnięta Marzenka. Konstancja powstrzy mała ją stanowczy m ruchem dłoni i sama podeszła do stolika. Gardło miała zaciśnięte. Rodzeństwo zamilkło, a jedna z dziewczy n, długowłosa brunetka przesiadła się odruchowo pod okno, robiąc jej miejsce z brzegu przy czteroosobowy m stoliku. Konstancja usiadła automaty cznie. Zapadło milczenie, ale nie by ło ono ciężkie i męczące, raczej buzujące radością jak dobra woda sodowa. – To wy, prawda? – zapy tała Konstancja zachry pnięty m głosem. – Tak – odparł chłopak i wziął za ręce obie swoje siostry, wy ciągając dłonie przez stolik, a dziewczy ny, jakby wiedzione ty m samy m insty nktem wy ciągnęły ręce w stronę Konstancji.

Utworzy li równy kwadrat, mocno splatając palce. – No to mamy komplet – powiedział chłopak. – Witamy cię w druży nie, siostrzy czko – dodał, a wszy stkie dziewczy ny zaczęły płakać. • Znowu hiszpańskie wy brzeże i plaża. Znów leżak, piasek i słońce. Na samą my śl o ty m Annie Dobrowolskiej robiło się niedobrze, a kiedy sobie uświadomiła, że jej ży cie będzie tak wy glądało latami, nie chciało jej się nawet wstać z łóżka. W domku, który wy najęła, nie by ło nic do roboty. Rano i wieczorem przy chodziła śniada mieszkanka pobliskiej wioski, sprzątała, składała pranie i uzupełniała zapasy jedzenia. Na obiady Anna chodziła do pełnej tury stów restauracji. Jedy ny m jej obowiązkiem by ło ubrać się rano i zjeść śniadanie, a potem dzień ciągnął się jak pusta plaża, której piasek na każdy m kilometrze by ł taki sam. Kiedy zadzwonił telefon, aż podskoczy ła. Wiklinowy fotel zaskrzy piał i nawet wiatr na chwilę poruszy ł zastały m, rozpalony m powietrzem. To by ł numer Jerzego i choć obiecy wała sobie, że nigdy już z nim nie zamieni nawet słowa, teraz się ucieszy ła. Ten telefon to by ło ży cie, może czasami bolesne, ale prawdziwe. Dom na hiszpańskim wy brzeżu, marzenie jej ubogiego dzieciństwa, by ł luksusowy m grobowcem. Odebrała. – Witaj, Aneczko. – W słuchawce rozległ się ciepły głos, jakiego nie sły szała od ponad trzy dziestu lat. Tak ją nazy wał kiedy ś, dawno temu, kiedy jeszcze oboje by li młodzi, naprawdę się kochali i wierzy li w marzenia. – Cześć – powiedziała ostrożnie. – Dziękuję, że odebrałaś telefon. Nie zdziwiłby m się, gdy by ś po ty m wszy stkim nie chciała ze mną rozmawiać. – To by by ło głupie, podobnie jak moja ucieczka. Znowu emocje, znowu nieprzemy ślane decy zje. A wy dawałoby się, że człowiek z wiekiem mądrzeje. – Ale to akurat łatwo odkręcić, w przeciwieństwie do inny ch spraw, które zawikłaliśmy. – Konstancja już wie? – domy śliła się Anna. – Tak, wszy stko się wy dało. – Jak zareagowała? – Nie chce na razie ze mną rozmawiać. - Trudno się dziwić – przy znała kobieta i wstała z fotela. Zaczęła nerwowo chodzić po tarasie, jakby przeczuwała, że usły szy jeszcze coś ważnego i to nie będzie dobra wiadomość. – Tamta kobieta nas odnalazła – padły słowa, który ch oboje obawiali się od ty lu lat. – O Boże! I co zrobi? Poda nas do sądu? – zareagowała odruchowo. – Nie. Chce chronić dzieci przed skandalem, ale chy ba straciliśmy Konstancję na zawsze. Wiem, że spotkała się ze swoim rodzeństwem i najwy raźniej się polubili. – Konstancja nigdy do nas nie należała – powiedziała Anna stanowczo. – Dobrze o ty m wiesz. Robiła, co jej kazaliśmy, ży ła zgodnie z naszy mi wy ty czny mi, ale i tak cały czas miało się wrażenie, że ma jakiś swój świat, do którego my nie mamy wstępu. – To prawda. Jest silna, teraz też w takiej trudnej sy tuacji świetnie sobie poradziła. Wiesz, że założy ła restaurację, świetnie wy startowała i trzy ma się mocno na ty m trudny m ry nku? – Zawsze wiedziałam, że ona ma w sobie dużo siły. – Masz rację. Aneczko, dobrze nam się rozmawia. Prawie jak dawniej.

– Może. – Wrócisz? Anna zamilkła. Nie chciała siedzieć dłużej samotna w Hiszpanii, ale wracać do przeszłości, odgrzeby wać wszy stkie stare sprawy ? To też nie by ła specjalnie kusząca propozy cja. Znowu będzie bolało. – Aneczko – przerwał jej milczenie Jerzy. – Urządziłem się teraz w mieszkaniu po moim tacie. Pamiętasz, nie chciało nam się dokończy ć tej sprawy spadkowej. I całe szczęście. W papierach zostało na ojca, więc się uchowało przed prokuratorem. Musiałem wy waży ć drzwi, bo już nawet nie pamiętam, gdzie my śmy podziali klucze. Wszedłem na ry nek handlu anty kami. Dobrze mi idzie. Na razie nie ma duży ch zy sków, bo brak mi kapitału, który m mógłby m obracać, więc działam na zlecenie inny ch. Ale zbiorę szy bko pieniądze, wiesz, że potrafię. Ania milczała. Nie wątpiła, że Jerzy świetnie sobie poradzi w nowy m biznesie. To by ła jego pasja i świetnie się na ty m znał. Miał kontakty i niezbędną w ty m zawodzie intuicję. Znów zarobi pieniądze, kupi willę i ży cie wróci na stare tory. Nie chciała tego. Jerzy jakby czy tał w jej my ślach. – Nic już nie będzie takie jak dawniej. Teraz pieniądze pomogą mi w drodze do marzeń. – Nie chcę nawet o ty m sły szeć – krzy knęła. – W moim ży ciu na pewno już nie będzie żadny ch marzeń. To największe oszustwo, z jakim się spotkałam. Wszy stko zawsze wy chodzi inaczej, niż człowiek planował. – To nieprawda. Sami sobie zniszczy liśmy nasze marzenia. Wy dawało się, że jak się ma pieniądze, to się człowiekowi wszy stko należy. To stare powiedzenie, że na cudzej krzy wdzie nie da się zbudować niczego sensownego. Zawsze my ślałem, że to bzdury. Wy dawało mi się, że mnóstwo ludzi bez trudu buduje na cudzej krzy wdzie i nic im się z tego powodu nie dzieje. Ale to ty lko z wierzchu tak ładnie wy gląda. – Do czego zmierzasz? – zniecierpliwiła się Anna. – Teraz mam zamiar ży ć inaczej. Tamta kobieta, jak ją nazy wamy, Ania, ona mi nigdy nie wy baczy. Nie ma się nawet co łudzić. Nie jesteśmy też w stanie nic zrobić, żeby jej za tę krzy wdę odpłacić. Ale możemy zrobić coś dobrego dla inny ch. Mam mnóstwo planów i pomy słów. Proszę cię, przy jedź do mnie. Zamieszkamy w trzech pokojach, zaczniemy wszy stko od nowa. Kto wie, może jeszcze jest dla nas szansa? – zawiesił z nadzieją głos. – Może – potwierdziła. – Tego jeszcze nie wiem. Ale obiecuję, że pomy ślę. Trzy maj się ciepło. Dziękuję, że zadzwoniłeś. – Ty też się trzy maj. Czekam na ciebie. – Cześć – pożegnała się. Nie chciała już sły szeć ani słowa. Wspomnienia wciąż bolały, a wy rzuty sumienia ty lko czekały przy czajone, gotowe w każdej chwili do ataku. Odłoży ła słuchawkę, zamknęła drzwi domku i wy szła na spacer. Ty m razem z prawdziwą przy jemnością. Wiatr i fale pomagały zebrać my śli.

Rozdział 28

Zrobiłem, jak kazałaś – zameldował Rafał z uśmiechem. – Co? – zapy tała Konstancja. Od rana miała do niego sto próśb na minutę i już nie ogarniała bieżący ch postępów. – Widzisz? - Rafał pochy lił się nad stołem, przy który m siedziała od rana, i odgarnął z czoła opadającą grzy wkę. Jeśli kiedy ś będziemy mieć córeczkę – pomy ślała bły skawicznie Konstancja – będę jej czesać pięknie blond warkocze. – Wy dajesz mi ty le poleceń – konty nuował Rafał, nieświadomy faktu, że ważą się losy jego przy szły ch dzieci – że nikt inny by tego nie wy trzy mał. Zadzwoniłem do rodziców – uściślił. Konstancja uśmiechnęła się jak kot nad ukradziony m plasterkiem szy nki. – Jesteś bardzo zadowolona – powiedział Rafał poważnie. – To cię dziwi? – Trochę. Boję się też o moich rodziców. Okręcisz ich sobie wokół palca i co będzie, jeśli nam się nie ułoży ? – Dlaczego znowu miałoby się nie ułoży ć? – zdenerwowała się Konstancja, bo nie lubiła, kiedy tak mówił. – Bo nie rozumiem, dlaczego ci tak na mnie zależy – powiedział Rafał. – Boję się, że ty lko z tego powodu, iż po raz pierwszy ktoś ci się oparł. Odhaczy sz mnie i ci przejdzie, a ja zostanę ze złamany m sercem. – Och, moje ty biedne serce złamane. – Konstancja podeszła do niego, usiadła mu na kolanach i zanurzy ła dłonie w jego bujny ch włosach. – Mówię poważnie. – Rafał odsunął ją na chwilę. – I mam dla ciebie w związku z ty m pewną propozy cję. Długo nad ty m my ślałem. – Już się boję – roześmiała się Konstancja i z przy jemnością oparła o jego wy rzeźbione ciężką pracą ramię. – Postanowiłem dać się odhaczy ć – powiedział spokojnie, ale dłonie dość mocno zacisnął na poręczy krzesła. – Słucham? – Konstancja siłą woli powstrzy mała się od otwarcia ust ze zdziwienia. Rafał patrzy ł w ścianę z zacięty m wy razem twarzy. - Uznałem, że to jedy ny sposób. Przekonasz się, czy o to ci chodzi, zanim podejmiemy jakieś wiążące decy zje. Konstancja w pierwszy m odruchu chciała klasnąć w dłonie z radości jak ostatnia rozpuszczona idiotka, ale szy bko się opanowała. Niebieskie zwy kle oczy Rafała by ły teraz ciemnogranatowe i czaił się w nich wielki smutek. – Nie ufasz mi – uświadomiła sobie. – My ślisz, że się bawię tobą i naszy m związkiem. – Dziwisz się? – zdenerwował się Rafał. – Miałaś ty lu narzeczony ch, chłopaków, partnerów

i jak ich tam jeszcze nazwać. Wszy stkich na wy ciągnięcie dłoni. Jesteś bardzo ładna, ta restauracja hula coraz lepiej. Już widzę, że twój pomy sł z filią jest dobry. Szy bko wrócisz na salony. Czuję, że za dwa lata będziesz miała sieć takich lokali w całej Polsce. W każdy m mieście ludzie chcą dobrze i zdrowo zjeść. Będziesz mogła sobie wy brać, kogo ty lko zechcesz. Ja już dawno nie jestem ci potrzebny. Spełniłem swoją rolę. Wy ciągnąłem cię z dworca, ugotowałem, co trzeba i wy starczy. Jesteś samodzielna! – Wy rzucał z siebie kolejne zdania jak karabin maszy nowy. Musiały mu od dawna leżeć na sercu. – Wiem, że jestem – odpowiedziała poważnie. – To jest dla mnie teraz jeden z ży ciowy ch priory tetów. Nie szukam mężczy zny, żeby mu się uwiesić na ramieniu. Tu masz rację. Nie chcę też, żeby ktoś mnie utrzy my wał, choć kiedy ś taki właśnie miałam plan na ży cie. Na całe szczęście nie zdąży łam go zrealizować. Wzięła go za rękę i ścisnęła mocno. – W tobie się po prostu zakochałam. Nie da się tego do końca racjonalnie wy tłumaczy ć. Jesteś dla mnie partnerem. Kimś, kto umie to, czego ja nie umiem, jest uczciwy i dobry. No i wiadomo, przy stojny też musi by ć, bez tego się jednak nie obejdzie – dodała z uśmiechem. – I nie skorzy stam z twojej propozy cji – powiedziała poważnie. - Nie zamierzam cię odhaczać. Chciałaby m z tobą spędzić ży cie i zamierzam o to zawalczy ć. Ale nie na siłę. Ży cie nauczy ło mnie zby t boleśnie, czy m się kończy walka za wszelką cenę i manipulowanie inny mi. Będziesz chciał odejść, zrobisz to – dodała cicho, zeskoczy ła z jego kolan i usiadła naprzeciwko. Spojrzała mu w oczy i zobaczy ła, jak ciemnogranatowe tęczówki jaśnieją powolutku, a na usta wy pły wa uśmiech. – Musisz pamiętać jeszcze o jedny m – powiedziała. – Ja jestem nie ty lko Konstancją. Jestem też Anielką, zwy kłą dziewczy ną, która pragnie dobrego męża, domu z ogrodem, psa i dwójki dzieci. Może to Anielka się w tobie zakochała – dodała ciepło, a jego oczy zrobiły się błękitne jak majowe niebo. – Ja kocham obie – przy znał się w końcu Rafał – i chy ba nic już na to nie da się poradzić. Zabrałaś mi serce już wtedy na dworcu. Urodą Konstancji i bezbronnością Anielki. Pocałował ją, a spora brzózka zasłoniła ich przed ciekawskim wzrokiem gości restauracji. No, wreszcie – pomy ślała Konstancja, przy my kając powieki.

Rozdział 29

Ży cie w domku pod Krakowem powoli wróciło do normy. Wszy stkie elementy świata jak dobre puzzle poskładały się w spójny obraz. Nie by ło już żadny ch tajemnic. Ania ze spokojem przy jęła decy zję Konstancji i rozumiała, że na spotkanie i nawiązanie bliższy ch relacji może by ć jeszcze za wcześnie. Wy starczała jej świadomość, że wszy stko jest w porządku. Dziewczy na dobrze sobie radzi i nie dzieje się jej żadna krzy wda. Za to Julia z maksy malny m trudem i oporem godziła się z my ślą, że nie pojedzie ze swoim chłopakiem pod namiot, który to pomy sł nawet Konstancja uznała za zby t śmiały dla dziewczy ny w drugiej klasie liceum. Julka spędzała sporo czasu z mamą. Wiele rozmawiały. Najmłodsza córka niespodziewanie okazała się wdzięczny m słuchaczem. Ania z godziny na godzinę otwierała się przed nią coraz bardziej, zwierzając się zwłaszcza z trudności w zaakceptowaniu decy zji Piotra, co do studiów i pracy. I chociaż Julia zasadniczo by ła zdania, że ży cie jest proste jak szczy piorek, każdy powinien robić, co mu sprawia największą przy jemność, a reszta to niepotrzebne komplikacje, to mimo wszy stko rozumiała, że czasem sprawy nie są takie proste. Jak na przy kład rezy gnacja z wy marzonego wy jazdu. Miała dla mamy sporo cierpliwości, bowiem mimo słów buntu, jakie często padały z jej ust w ciągu ostatnich dni, dobrze się czuła pod skrzy dłami licznej, troskliwej rodziny, która dbała, by nie narobiła głupstw. Ania my ślała o ty m intensy wnie, układając naczy nia wy ciągnięte ze zmy warki, kiedy drzwi wejściowe trzasnęły, aż zadrżała futry na. – Co na obiad? – padło py tanie, po który m bez pudła można by ło rozpoznać najstarszego sy na. – Rosół i naleśniki – odpowiedziała. – Bardzo dobrze. Najlepsze połączenie. Biją je na głowę ty lko twoje gołąbki i pierogi Konsta… – zagalopował się Piotr. – Dokończ spokojnie. Pierogi Konstancji – podpowiedziała mu. – Można przy mnie wy mawiać jej imię – dodała. – To dobrze, ona jest naprawdę w porządku. – Piotrek szy bko umy ł ręce. – Muszę migiem zjeść, za pół godziny jestem umówiony z Gabry sią. Idziemy na basen. – Cześć, co tak pachnie? – Julka zbiegła ze schodów, a zobaczy wszy, że Piotrek już nalewa sobie zupę, aż się zatrzęsła z oburzenia. – Ja się py tam po raz kolejny – zawołała – dlaczego on zawsze po znajomości wcześniej dostaje jeść? – Bo jestem lud pracujący, a ty odpoczy wasz na wakacjach – odparł spokojnie brat. –Chcesz jechać z nami na basen? – Bardzo – ucieszy ła się siostra i naty chmiast zapomniała o poprzednim oburzeniu. – Mam nawet taki świetny, nowy kostium, którego Mateusz jeszcze nie widział. Zemdleje – dodała, opierając się wdzięcznie o futry nę. – Rozumiem, że Mateusza też zabieramy – zapy tał Piotr, choć odpowiedź by ła oczy wista.

– To się rozumie samo przez się. – Julka postawiła swój talerz naprzeciw brata i z równą mu szy bkością zaczęła jeść. – Zaraz do niego zadzwonię. Na pewno zdąży. Nie uwierzy sz, jak on się szy bko potrafi pozbierać. – Co do niego nie mam żadny ch obaw. A ty zdąży sz? – Pewnie, że tak – powiedziała z wielką pewnością w głosie. – A ile mamy czasu? – zapy tała na wszelki wy padek. – Pół godziny – odpowiedział Piotr spokojnie. – O rany ! – Julia odłoży ła ły żkę i zerwała się od stołu. – To dlaczego nic nie mówisz? Muszę się spieszy ć – zawołała i pobiegła z powrotem do swojego pokoju. – Zjedz obiad! – krzy knęła za nią Ania, ale zaraz ty lko westchnęła i usiadła przy stole. – Naleję ci zupy – powiedział Piotr i podał jej talerz. Jedli chwilę w milczeniu. Ciepły, aromaty czny rosół pachniał zawrotnie, budując w sposób niezawodny domową atmosferę. – Ale ulga – dodał po chwili Piotr. – Dlaczego? – zapy tała Ania. – Wreszcie Anielka nie siedzi z nami przy stole – powiedział z westchnieniem, a Ania ty lko pokiwała głową. – To prawda – przy znała. – Cokolwiek teraz los przy niesie, będzie już ty lko lepiej – dodała i potarmosiła grzy wkę sy na, choć wiedziała, że Piotr tego nie lubi. Nie mogła się oprzeć. • Rodzice Rafała przy jechali przed południem. Opustoszała wakacy jnie stolica przy jęła ich piękną pogodą. Konstancja stała tuż przy wejściu do restauracji i czekała lekko podenerwowana, ale przede wszy stkim radosna. Miała co do tej wizy ty same dobre przeczucia. Kiedy ty lko goście stanęli w progu, już wiedziała, że jej wszy stkie pragnienia się spełnią. Mama Rafała by ła szczuplutka jak ptaszek. Ubrana w niebieską sukienkę w kwiaty starała się tego dnia wy glądać wy jątkowo elegancko. Wy soki i z burzą jasny ch włosów tata spoglądał surowo do wnętrza lokalu, ale w kącikach jego ust kry ł się uśmiech, a miłe zmarszczki wokół oczu mówiły wy raźnie, że szuka w ży ciu raczej dobry ch stron. Tuż za nimi czaił się Rafał. Goście rozglądali się zachwy cony m wzrokiem po swojskim, zielony m wnętrzu rozjaśniony m bukietami świeży ch kwiatów. Po raz pierwszy pochodziły one z kwiaciarni i by ły ułożone ze znawstwem bezbłędnie zdradzający m rękę fachowca. Rafał nie zdąży ł dzisiaj rano zrobić rundki po polach, a też powoli stać ich by ło na to, by kwiaty zamówić. Goście posilali się przy stolikach, a z kuchni niósł się delikatny zapach pieczony ch bułeczek, bo Konstancja dopięła swego i spełniła swoje małe marzenie o własny m chlebie i tej upojnej, jedy nej w swoim rodzaju woni. By ła bardzo dumna z tego, co udało się im osiągnąć. Mama Rafała czujny m wzrokiem spoglądała w głąb restauracji. Zauważy ła dwie kelnerki, obejrzała gości i po chwili jej spojrzenie spoczęło na Konstancji. Twarz kobiety rozjaśniła się, a w oczach pojawił się wy raźny przekaz. No właśnie, o to chodziło, znalazłam cię. Nie czekając ani chwili, ruszy ła w jej stronę, wy ciągając serdecznie ramiona. – Ty na pewno jesteś Konstancja – zawołała i zanim dziewczy na zdąży ła odpowiedzieć, objęła ją mocno i uściskała. Po czy m na dokładkę złapała za ramiona i ucałowała serdecznie w oba

policzki. – Jak miło cię zobaczy ć. Popatrz, Marian, jaka piękna dziewczy na. To się nasz Rafał naprawdę postarał. Pan Marian ty lko kiwnął głową, na znak, że w pełni zgadza się ze słowami żony i ucałował Konstancję elegancko w dłoń. - Dzień dobry. Marian Miłoszewski. Bardzo mi miło – rzekł oficjalnie, najwy raźniej trochę spięty. – Siadajcie – zapraszał Rafał – i już jej tak nie całujcie. Niech dziewczy na dojdzie do siebie. – A ty co? Zazdrosny ? – roześmiała się pani Miłoszewska. Na przekór sy nowi objęła Konstancję w pasie i skierowały się razem ku wskazanemu stolikowi. – My sobie tutaj zaraz po kobiecemu porozmawiamy i ja się wreszcie wszy stkiego dowiem. Bo do tej pory to ten huncwot – wskazała na Rafała – dzwonił jak na pogotowie. Dwa zdania i koniec rozmowy, jakby się bał, że limit przekroczy – roześmiała się serdecznie. Konstancja usiadła obok niej i poczuła, że chy ba los zsy ła jej kolejną mamę, jakby ty m chciał zrekompensować samotne dzieciństwo. Ta mama by ła dziewczy nie najmniej znana i niezwiązana z nią więzami krwi czy sprawowaną opieką, ale by ła najbardziej bezpośrednia i serdeczna. Bez trudu utorowała sobie drogę do spragnionego zwy kłej, radosnej miłości serca Konstancji. – Co nam, sy nku, podasz do jedzenia? – zapy tał tata, najwy raźniej głodny po długiej drodze. – A ten od razu o jedzeniu – ofuknęła go żona. – Elegancko jest najpierw porozmawiać – pouczy ła go bły skawicznie. – Zaczniemy od poczęstunku – uśmiechnął się Rafał. Widać by ło, że jest trochę spięty, podobnie jak jego ojciec. – Konstancja dwa dni planowała, co dzisiaj podamy – zdradził, a oboje rodzice spojrzeli w stronę dziewczy ny z wy raźną aprobatą. – Oczy wiście, że tak – potwierdziła. – Dla takich gości restauracja przy gotowała swoje popisowe dania. Skinęła głową na Marzenkę, a ta podała wazę z zupą i cztery talerze. – Zauważy łeś? – zwróciła się Konstancja do Rafała. – Już ponad dwa miesiące prowadzimy ten lokal i pierwszy raz zjemy spokojnie obiad przy stole. – To prawda. Pan Miłoszewski zanurzy ł chochlę w wazie, zamieszał i nalał żonie pełen talerz, potem obsłuży ł Konstancję, swojego sy na i na koniec z przy jemnością napełnił własny talerz. – To botwinka? – rozpoznał. – Tak, tato – odpowiedział Rafał z pełny m zadowolenia uśmiechem. – Ze świeżutkich młody ch buraczków, hodowany ch bez chemii. – Od razu poczułem. – Tata spróbował zupy. – Doskonała – pochwalił. – Jeśli twoja dziewczy na tak wspaniale gotuje, to ani minuty się nie zastanawiaj, ty lko dzwoń do księdza i rezerwuj termin ślubu. – To ja gotowałem – rzekł Rafał z udawaną urazą. – Dlatego pewnie to ja będę załatwiać ślub – roześmiała się Konstancja. Jadwiga Miłoszewska, najwy raźniej trochę zaskoczona jej bezpośredniością, odłoży ła ły żkę. Botwinka, nawet najlepsza, nie miała szans wobec przemożnej ciekawości co do ży ciowy ch planów sy na. – Boże, jak to dobrze dziecko, że ja cię poznałam – powiedziała, uśmiechając się serdecznie. –

Wreszcie jakaś konkretna rozmowa. Mów, jakie macie plany. Konstancja lekko się zmieszała. Palnęła, co jej ślina na języ k przy niosła, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Sy tuacja rozwinęła się trochę zby t szy bko. Nie chciała znów stawiać Rafała pod ścianą. – Może najpierw zjedzmy – powiedziała pojednawczo. – Co racja, to racja – poparł ją pan Miłoszewski. – Daj dziewczy nie w spokoju skończy ć obiad. Mama Rafała zaczęła się posilać tak szy bko, jakby już chciała przejść do bardziej emocjonujący ch punktów dnia. Tata wręcz przeciwnie. Delektował się każdą ły żką zupy, a skończy wszy, spokojnie wziął sobie dokładkę. Marzenka zabrała wazę i z promienny m uśmiechem i gracją postawiła przed nimi wielki półmisek pełen parujący ch pierogów z różny mi nadzieniami. – Smacznego – powiedziała, uśmiechając się do wujostwa, i poszła obsługiwać gości. – Jak Marzenka sobie radzi? – zapy tał pan Miłoszewski. – Doskonale – odparł Rafał i spojrzał na Konstancję. – Prawda? – zapy tał. – Oczy wiście – potwierdziła, grzebiąc widelcem w pierogu. Nie mogła jeść. Wcześniej planowała zmanipulować trochę rodziców Rafała, żeby stali się jej sprzy mierzeńcami i wsparli jej plany. Ale oni by li od początku tak szczerze po jej stronie, że poczuła wy rzuty sumienia. Bała się też reakcji Rafała. Miała wrażenie, że widzi jej starania jak na dłoni. – Powiem wam – rzekł pan Miłoszewski, odkładając na chwilę widelec, – że warto by ło całe ży cie harować, żeby się na stare lata doczekać takiego widoku. Piękna ta wasza restauracja i jedzenie macie jak w domu. Żadnego oszukaństwa. Jesteście pracowici, aż miło popatrzeć, i tacy ładni razem. Sprawiłeś, sy nku, swojemu staremu ojcu wielką radość. Powiem ci z głębi serca, że jestem z ciebie bardzo dumny. Rafał poklepał go po plecach i uścisnął krótko. Starał się trzy mać fason, ale widać by ło, że jest wzruszony. – Będzie o czy m sąsiadom opowiadać, oj będzie – ucieszy ł się pan Miłoszewski, a Konstancja roześmiała się serdecznie. – Mamy takiego sąsiada – wy jaśnił tata – głupi jak cep. Rozpowiadał jakieś okropne plotki, że Rafał w Warszawie pracy nie może znaleźć, że ktoś go widział, jak śpi na dworcu. Mój Boże, co się matka upłakała z tego powodu. To się mu teraz przy trze nosa, cwaniakowi jednemu. – Trochę prawdy w ty m jest – powiedział Rafał. – Rzeczy wiście długo nie mogłem znaleźć pracy i początki by ły ciężkie. – Och, przecież wiadomo, że od razu nic z nieba nie spada – zby ł jego wy jaśnienia pan Miłoszewski i zaraz zmienił temat na przy jemniejszy. – A ten ślub, to gdzie chcecie zorganizować? – wy palił z grubej rury. – Tutaj czy u nas? Konstancja zamarła i spojrzała na Rafała z przerażeniem w oczach. Przez chwilę przy stole panowało pełne napięcia milczenie. – To będzie zależało od niej – uśmiechnął się Rafał i spojrzał Konstancji prosto w oczy. – Ale ja by m wolał u nas. Konstancja rozpromieniła się jak pole słoneczników w sierpniu. To by ły oświadczy ny. Najbardziej niezwy kłe, ale też najmocniej upragnione. – Ja też by m wolała u was – powiedziała drżący m ze wzruszenia głosem. – W Warszawie nie

ma takiej atmosfery. – Co racja, to racja – potwierdził zadowolony pan Miłoszewski. Oczy ma duszy już chy ba widział ty ch wszy stkich sąsiadów, który m będzie mógł zaimponować. – Niech cię uściskam, kochana. – Pani Miłoszewska zamknęła ją w mocny m serdeczny m uścisku. – Tak się cieszę, że on sobie w tej Warszawie znalazł taką miłą, prostą dziewczy nę. Martwiliśmy się, że go złowi jakaś rozpuszczona warszawianka, co to nie miała w domu żadny ch obowiązków i ży ła ty lko na koszt rodziców. Pełno teraz takich. O pracy i ży ciu nie mają pojęcia. A temu huncwotowi – dodała – czasem się takie lalunie podobały. Ale na szczęście to minęło – dodała z ulgą. Rafał śmiał się, aż mu się broda trzęsła, ale jego spontaniczny wy buch nikogo nie dziwił w ogólnej atmosferze panującej wesołości. – A Marta? – zapy tała nagle Konstancja w jakimś niekontrolowany m samobójczy m odruchu. – Jaka Marta? – zapy tał pan Miłoszewski i spojrzał na żonę. – Jaka Marta?– mama spojrzała py tająco na Rafała. – Jaka Marta? – zwrócił się chłopak z uśmiechem w stronę Konstancji. – Nie przy pominam sobie, żeby m z kimś o takim imieniu pozostawał w bliższy ch relacjach. – Aha – westchnęła Konstancja z zadowoleniem. – To dobrze. Musiałam coś źle zrozumieć. – Najwy raźniej tak – potwierdził Rafał. Zabrali się znów za jedzenie. Pierogi trochę wy sty gły, ale wciąż smakowały wspaniale. A czekały ich jeszcze smażące się w ty m momencie placki ziemniaczane i sernik z polewą czekoladową na deser. Pieczone dokładnie według przepisu pani Miłoszewskiej ciasto rozsławiało lokal w całej stolicy i Rafał nie mógł się doczekać opinii swojej mamy. Ponad zastawiony m jedzeniem stołem napotkał rozświetlone szczęściem spojrzenie Konstancji. Cieszy ł się jej radością. Czuł, że nie będzie mu łatwo w ty m związku i pewnie niejedną burzę będą musieli przetrwać, ale kochał ją i bez niej już nie umiał sobie wy obrazić ani jednego dnia swojego ży cia. – To gdzie się poznaliście? –Mocny głos taty wy rwał go z zamy ślenia. – A może spróbujesz jeszcze naleśnika? Mamy przy gotowane w kuchni – bły skawicznie zapy tał Rafał. – Albo szarlotki? – wsparła go Konstancja. – No, już dobrze, dobrze – uśmiechnął się pan Miłoszewski. – Czy ja się o coś py tam? Nie chcecie mówić, wasza rzecz, ale ciekaw jestem, jak nie wiem. Coś mi się wy daje, że to musiała by ć niezła historia. Konstancja uznała, że jest głodna, a Rafał poszedł w jej ślady. Państwo Miłoszewscy spojrzeli na siebie i ty lko się uśmiechnęli. Jak się młodzi poznali, to już nie miało znaczenia. Grunt, że by li taką miłą parą.

Rozdział 30

Lotnisko przy witało Annę pochmurną pogodą, która po gorący m słońcu Hiszpanii by ła nawet miłą odmianą. Kobieta wy szła z hali przy lotów i zatrzy mała się, żeby Jerzy mógł ją zobaczy ć. Miała na sobie piękną kremową sukienkę, delikatnie kontrastującą z ciemnobrązową opalenizną i poły skujący mi włosami. Jerzy podszedł z boku, jakby trochę nieśmiało, i pocałował ją w policzek. – Witaj. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że jesteś – zabrał jej walizkę. – Przy jechałem po ciebie samochodem. Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzało, że to stary, lekko przechodzony ford. Dorabiam się powoli, a też, szczerze powiedziawszy, jakoś do nowy ch samochodów nie mam serca. – Konstancja się odezwała? – zby ła jego obawy Anna, przechodząc od razu do tematu, który martwił ją najbardziej. – Nie – westchnął Jerzy – ale przy najmniej odbiera telefony, więc wiem, co u niej sły chać. Dobrze sobie radzi w swojej restauracji i zaręczy ła się. – Naprawdę. Z kimś, kogo znamy ? – Raczej nie. To obcy chłopak, który jej pomógł w trudny m momencie. A do znajomy ch z naszego dawnego środowiska mocno się zraziła. Zabolało ją, że wszy scy uciekli, kiedy by ła w potrzebie – dodał nietaktownie. Anna westchnęła z wy raźną przy krością. – Wcale się nie dziwię. Skoro nawet matka ją wtedy zostawiła – przy znała. – Nie wracajmy do tego. – Jerzy miał ochotę ugry źć się w języ k. – Dobrze? Oboje narobiliśmy błędów. Nic się na to nie da poradzić. Trzeba ży ć dalej. Wy ciągnąć wnioski, nie powtarzać największy ch głupot i jakoś to wy nagrodzić inny m. – Nie potrafię sobie tego jakoś wy obrazić – odparła Anna. – Nie ma sposobu, by zrekompensować tamtej kobiecie tego, co się stało. – Jej może nie. Ale komuś innemu tak. Żeby się suma dobra we wszechświecie zgadzała. Ja mam zamiar spróbować – dodał tajemniczo. Wy szli z lotniska i na ogromny m parkingu odszukali samochód Jerzego. By ł to czerwony ford mondeo. – A niech to! – zawołała Anna. – Jak nasze pierwsze auto. Ależ ty jesteś senty mentalny. – Tak jakoś postanowiłem zacząć od początku i zrobić wszy stko jeszcze raz, ty le że lepiej. Pamiętasz, jacy by liśmy szczęśliwi, kiedy nam się wreszcie udało odłoży ć pieniądze na to auto? – Oczy wiście. To by ło nasze pierwsze. Jerzy otworzy ł przed Anną drzwiczki. Wsiadła do samochodu i poczuła, jakby czas się cofnął. Znów by li młodzi, mieli ży cie przed sobą. Ty lko na szczęście rozum jej pozostał ten sam, bogatszy o doświadczenia przeży ty ch lat. – Mieszkasz nadal u taty ? – zapy tała.

– Tak. W zupełności mi to mieszkanko wy starcza. A ży cie bez sprzątaczek i gosposi bardzo mi się spodobało. Pełna pry watność w domu – powiedział i wy prowadził ostrożnie samochód z zapchanego po brzegi parkingu. Anna rozumiała jego punkt widzenia. Mimo wy gody, jaki daje posprzątany bez wy siłku dom i ugotowany posiłek, człowiek nie czuje się we własny m domu całkiem u siebie. Ciągle jest obserwowany i podsłuchiwany. Można się od tego zdy stansować, przy zwy czaić, ale zawsze jest to pewne psy chiczne obciążenie, które męczy. Samodzielność wy maga wy siłku, ale też stanowi spory komfort. – Założy łem fundację – pochwalił się Jerzy. – Będę budował specjalne domy, gdzie dy skretnie i z dala od wszelkich skrajny ch ideologii kobiety w ciąży, znajdujące się w trudnej sy tuacji, będą mogły przy jechać, pomieszkać dziewięć miesięcy i bezpiecznie urodzić. W ty m czasie zapewnimy im wy ży wienie i opiekę lekarską, ale także kursy zawodowe. Jak otworzy ć własną firmę, jak przejść przez rozmowę kwalifikacy jną, jak dobrze zarządzać własny m ży ciem. Jeśli to nie pomoże i nie będą czuły się na siłach, by podjąć się opieki nad dzieckiem, nie będą musiały zawijać noworodka w reklamówkę i wy nosić nocą na śmietnik. Pomożemy im legalnie oddać dziecko do adopcji. Niech taka kobieta ma potem przez całe ży cie świadomość, że choć nie wy chowała osobiście, to jednak zrobiła wszy stko, co mogła najlepszego, i dziecko rośnie szczęśliwe i kochane. Ty wiesz, ile osób czeka na możliwość adoptowania dziecka? Mnóstwo. Anna przy glądała się mężowi i nie poznawała dawnego Jerzego. Więzienie, spotkanie z tamtą kobietą, to wszy stko musiało odcisnąć na nim o wiele mocniejsze piętno, niż się spodziewała. Znacznie posiwiał i lekko się przy garbił, jakby cały czas nosił na plecach dodatkowy balast. Ale by ł też w jego zachowaniu i słowach niedostrzegany wcześniej spokój. Widać by ło, że znalazł drogę, na której naprawdę dobrze się czuje. – Skąd weźmiesz pieniądze? – zapy tała. – Mam już plan. Na budowę w zupełności wy starczy prowizja ze sprzedaży pewnego obrazu. Wiele osób chce go zdoby ć, kilka z nich podejrzewa, u kogo się teraz znajduje. Ale ty lko ja to wiem na pewno, co może skłonić właściciela do sprzedaży. Spojrzał na nią z dumą, a ona uśmiechnęła się jak dawniej. – I to nie ty lko kwestia pieniędzy – konty nuował Jerzy. – Ten człowiek ma ich pod dostatkiem. Chodzi raczej o pewną informację, którą próbuję dla niego zdoby ć. Jeśli mi się uda, obraz jest mój. Pracuję nad sprawą od miesiąca i już jestem bliski jej rozwiązania. Jednocześnie zarejestrowałem fundację i uzy skuję powoli wszy stkie zgody. Powinno to się wszy stko ładnie zgrać w czasie. Zatrzy mał się na światłach, a Anna znów zapatrzy ła się w jego profil. Zaczęła go naprawdę podziwiać. Jej oczom jawił się zupełnie inny mężczy zna niż ten, którego znała do tej pory. Fascy nujący i silny gość, który znalazł w ży ciu własną drogę. • Pół godziny później Jerzy zaparkował pod starą warszawską kamienicą, której fundamenty pamiętały jeszcze dobre przedwojenne czasy. Wy siedli, a Anna przy pomniała sobie, jak przy jechała tu po raz pierwszy. Do swoich teściów, którzy sami by li biedni prawie tak jak ona, ale sukces sy na przewrócił im głowach do tego stopnia, że pogardzali każdy m, kto w ich mniemaniu miał niższy status społeczny – od sąsiadów i dawny ch przy jaciół począwszy, a na swojej młodej

sy nowej skończy wszy. Szanowali ty lko ty ch, którzy by li bogatsi od ich sy na, a ta lista skracała się z każdy m rokiem. Anna potarła czoło i odegnała złe wspomnienia. Teraz to by ło mieszkanie Jerzego. Jego rodzice dawno nie ży li, nic już jej nie mogli zrobić. Nie mieli też świadomości, do czego doprowadziły ich nieustające zapy tania o to, kiedy będą mieli wnuka. To nie by ła oczy wiście ty lko ich wina. Wiele czy nników doprowadziło młode małżeństwo na skraj wy czerpania emocjonalnego. Ale Anna, wchodząc teraz znajomy mi schodami, poczuła mocno dawny ból i upokorzenie. Jerzy otworzy ł drzwi i wpuścił ją do mieszkania. Spodziewała się kolejnej fali wspomnień, ale czekała ją niespodzianka. Wszy stko zostało zmienione. Drewniane boazerie zdarte, ściany wy szpachlowane i pomalowane na wesołe, nowoczesne kolory. W miejsce ciężkich imitacji anty ków, które zawsze królowały w ty m domu, pojawiły się jasne, lekkie meble. Żółta kuchnia promieniała dobrą energią. Anna od razu poczuła się tutaj jak u siebie. – Przebierz się – powiedział Jerzy – i odśwież po podróży. A potem zjemy obiad, który specjalnie dla ciebie ugotowałem, i porozmawiamy. – Który pokój będzie mój? – zadała Anna z pozoru niewinne py tanie, stojąc z walizką na środku przedpokoju. Jerzy spoważniał nagle. Podszedł i otworzy ł drzwi do wszy stkich pomieszczeń. W jedny m znajdowało się piękne podwójne łóżko, zasłane błękitną patchworkową narzutą. W drugim pojedy nczy tapczan, a trzeci by ł gabinetem do pracy z szerokim biurkiem i regałem pełny m książek. – Wy bieraj – powiedział. – Jesteś wolny m człowiekiem, choć nie ukry wam, że jest opcja, na której zależy mi najbardziej, co chy ba widać. Prawda, Aneczko? – dodał ciszej. – Prawda – potwierdziła i zaczerwieniła się lekko, ale wniosła walizkę do wspólnej sy pialni. Usiadła na łóżku i spojrzała mu w oczy. – Jerzy – powiedziała poważnie. – To ja nie mogę mieć dzieci, nie ty. Nie chciałby ś się z kimś związać i mieć bez problemów sy na albo córkę? – Nie – odparł Jerzy i usiadł obok niej. – Już się nauczy łem, że szczęścia trzeba szukać tu, gdzie jest, a nie tam, gdzie nam się wy daje, że może by ć większe. Ja już mam żonę. W sposób trochę niety powy mamy też córkę. A szczęście? Ono przy jdzie samo. Zobaczy sz. Wcale nie będziemy musieli o nie walczy ć. Już sły szę, jak nadchodzi. Położy ł palec na ustach żony, bo chciała mu coś odpowiedzieć. – Ci, jak będziesz cicho, to też usły szy sz – dodał, a potem ją pocałował. Dokładnie tak samo, jak pierwszy raz. A potem mocniej i śmielej. Ostatni raz kochali się spontanicznie ponad dwadzieścia lat temu, kiedy jeszcze nie starali się wszelkimi siłami o dziecko i jeszcze nie unikali się nawzajem. Teraz by ło tak samo wspaniale. Anna nie poszła się przebrać, a rosół, który podgrzewał się w kuchni, wy gotował się i dopiero zapach spalenizny wy wabił ich na chwilę z sy pialni. Naprawdę szczęśliwy ch.

Rozdział 31

Konstancja leżała na materacu i rozkoszowała się chwilą wy tchnienia. Już nie musiała wstawać skoro świt. Pomocnik kucharza przy chodził o piątej i wy kony wał najpilniejsze prace. Rafał zaczy nał o siódmej. Wieczorami pracowali ty lko do dziesiątej i przy pomocy Marzenki spokojnie przy gotowy wali się do kolejnego dnia. Konstancja ustaliła od serca stawkę godzinową dla swoich pracowników i dlatego raczej garnęli się do pracy, bo każdy chciał zarobić. Nie oszczędzała na nich. Zby t dobrze wiedziała, jak ciężką wy konują pracę. W rolę szefowej weszła bardzo gładko. By ła to dla niej zupełnie naturalna funkcja. Natomiast Rafał uczy ł się z trudem jak wy dawać polecenia i egzekwować posłuszeństwo. Wciąż miał odruch, by robić wszy stko samemu. Ale z każdy m dniem by ło coraz lepiej. Postanowili znaleźć mieszkanie zaraz po ślubie. Ży cie w spiżarni by ło tanie, ale miało swoje konsekwencje. Brakowało miejsca na rzeczy osobiste i nie można by ło porządnie odpocząć po pracy. Rafał marzy ł o wy godny m fotelu, a Konstancja o prawdziwej wannie. Ślub. Dziewczy na otworzy ła oczy i wpatrzy ła się w lekko popękany sufit spiżarni. Wszy stkie ry sy na ty nku znała już na pamięć. Właściwie przy wy kła od lat do my śli o ty m, że szy bko wy jdzie za mąż, i traktowała to jak oczy wistość, choć małżeństwo w pierwotnej wersji miało jej zapewnić by t i poczucie bezpieczeństwa, a nie zaspokoić szaleńcze tęsknoty szarpiące jej ciałem czy duszą. Rafał by ł bowiem potrzebny nie ty lko jej ciału, które stanowczo domagało się męskiego doty ku, ale przede wszy stkim by ł niezbędny jej sercu. Nieraz śmiała się w duchu z tego porównania, ale kiedy o nim my ślała, nasuwał jej się obraz ładowarki, do której można podpiąć idealnie pasujące urządzenie, by nabrało mocy i energii. Można się by ło w niego wtulić w taki właśnie idealny sposób. Jej głowa mieściła się dokładnie pod jego brodą, szczupłe kolana wpasowy wały się w zgięcia mocny ch nóg, a jego ramiona oplatały ją dokładnie. I jeszcze dłoń Rafała sięgała jej policzka. Czuła się wtedy absolutnie szczęśliwa. Niczego więcej nie potrzebowała, nawet seksu. Dlatego zatrzy my wała błądzące ręce Rafała i po prostu chłonęła ciepło i moc jak rozładowana bateria. Nie chciała zaczy nać nowego ży cia w spiżarni, dlatego postanowiła, że ślub odbędzie się w pierwszy m możliwy m terminie. Nie czuła się bowiem na siłach czekać zby t długo. No i marzy ła o niezwy kle romanty cznej i absolutnie niezapomnianej nocy poślubnej. Rafał, który miał wcześniej ty le oporów i kontrargumentów, teraz zmienił zdanie i nagle oświadczy ł, że się nie zgadza i nie będzie czekać. Bawiła ją trochę ta sy tuacja i nie zamierzała się łatwo poddać. Po tak długim czasie wreszcie to on by ł walczącą stroną. Pozy ty wny skutek tej wstrzemięźliwości by ł taki, że mieli dla siebie więcej czasu, by się naprawdę poznać. Upojne noce nie mąciły im jasności spojrzenia i choć iskry przelaty wały w powietrzu, a prawie każde zdanie zawierało ukry tą aluzję, to jednocześnie udało im się ustalić wiele rzeczy. Rozmawiali o swoich marzeniach i planach. Ustalali strategię postępowania w swoim biznesie i pomy sły na to, jak wy gospodarować strefę ży cia pry watnego. Mówili o ty m,

jak sobie wy obrażają wspólne ży cie i ile chcieliby mieć dzieci. Sami sobie zorganizowali przy spieszony kurs przedmałżeński. Ten, którego wy magają procedury, załatwił pan Miłoszewski u znajomego proboszcza, oferując swoje usługi w razie gdy by by li czegoś ciekawi. Nie by li. Konstancja obróciła się na bok i otuliła szczelnie kocem. Odkąd skończy ła szkołę średnią, wstawała, kiedy miała na to ochotę, ale nie czerpała z tego faktu żadnej przy jemności. Człowiek musi mieć porównanie, żeby docenić pewne rzeczy. Szczęście. Jakie to tajemnicze uczucie. Konstancja przeciągnęła się z rozkoszą pod ciepły m kocem. W za ciasnej spiżarni, na zwy kły m materacu, czuła się szczęśliwa do ostateczny ch granic. Przez zamknięte drzwi sły szała Rafała pokrzy kującego na pomocnika, że jeśli choć jedna jeszcze pestka z cy try ny wpadnie do soku, to może sobie szukać nowej pracy. Wy obraziła sobie, jak on sam wy ciska swoimi mocny mi dłońmi równe, żółte owoce. Miała ogromną ochotę naty chmiast poczuć te cy try nowe dłonie na swoim ciele, ale przeciągnęła się ty lko i uśmiechnęła jak prawdziwy kociak. Już umiała czekać. Ale kiedy się wreszcie doczeka, postanowiła nieodwołalnie nie zmarnować ani jednej nocy na głupoty, ani jednego dnia na niepotrzebne kłótnie. Ty lko się kochać do utraty tchu. Odrzuciła koc i znów się przeciągnęła, mrucząc z przy jemnością na my śl o przy szłości. Gdy by Rafał zobaczy ł ją w tej chwili, na nic by się nie zdały mocne postanowienia. Jednak drzwi by ły zamknięte, a kiedy wy spana i szczęśliwa Konstancja je otworzy ła, spojrzał na nią ty lko pomocnik. Rafał by ł na sali i tłumaczy ł jakiemuś natrętnemu gościowi, z jakich składników jest skomponowana jego sałatka. Dziewczy na poprawiła opadające ramiączka koszulki i poszła się my ć, łapiąc po drodze ciekawskie spojrzenie pracownika, próbującego prześwietlić wzrokiem cienki materiał i zobaczy ć coś więcej. Własne mieszkanie stawało się powoli absolutną koniecznością. • Anna obudziła się o szóstej rano i wy straszona usiadła na łóżku, z trudem łapiąc oddech. Jerzego wciąż nie by ło. Zasnęła o drugiej w nocy, po kilkugodzinny m przewracaniu się w pościeli. Czekała na niego, aż w końcu zmorzy ł ją sen. By ła przekonana, że kiedy ty lko otworzy oczy, zobaczy męża zakopanego w poduszki po drugiej stronie łóżka. Ty mczasem druga połowa, idealnie zaścielona nie nosiła najmniejszy ch nawet śladów uży tkowania. Jerzy by ł umówiony na kolację. Mogła się przeciągnąć, ale przecież nie do rana. – A jeśli coś się stało? – wy szeptała. Akurat teraz, kiedy wreszcie zaczęło im się układać. Jerzy często w ciągu ostatnich lat wracał późno. Nigdy się o niego nie martwiła. By ło jej obojętne, czy jest, czy go nie ma. By ła tak zapiekła w swoich liczny ch żalach, że nieraz wy obrażała sobie, że gdy by coś mu się stało, jej ży cie nie zmieniłoby się ani trochę. Jeżeli ty lko miałaby nadal dostęp do jego konta, nawet by nie zauważy ła różnicy. Teraz wszy stko by ło inaczej. Przebudziła się z dwudziestoletniego snu i uczy ła od nowa, jak wspaniale może smakować ży cie. Pełna radości miłość, wspólne rozmowy i plany na przy szłość, dzień wy pełniony obowiązkami, które nie służy ły ty lko zabiciu czasu, ale każdy miał swój sens. Zakupy, sprzątanie mieszkania, prasowanie, gotowanie. Uczucie by cia poży teczny m i potrzebny m by ło bardzo przy jemne. Nawet jeśli czasem oznaczało wy kony wanie monotonny ch czy nności, od który ch dawno już odwy kła. Ale miłość to najlepszy dopalacz, dodający energii jak mało co na ty m świecie. A oni by li zakochani na nowo. Jak za pierwszy m

razem. To uczucie szczęścia miało jednak swoją cenę. By ło nią łomotanie serca i bolesny skurcz żołądka na widok nietkniętej pościeli. Gdzie on jest? Co się mogło stać? Czy ta tajemnica, którą od ty lu ty godni bezskutecznie próbował rozwiązać, naprawdę by ła tego warta? Nie zanosiło się, by szy bko uzy skała odpowiedź na dręczące ją py tania. Zerwała się z łóżka i podbiegła do okna. Chodnik by ł zupełnie pusty. Stała, wpatrując się w niego, chwilę, aż zrobiło jej się zimno. Wróciła do łóżka po szlafrok i pantofle. I wtedy usły szała śpiew. Pijacki, pry mity wny i bezczelnie głośny. Ktoś się nie liczy ł ani z wczesną godziną, ani z ewentualną wrażliwością muzy czną słuchaczy. Fałszował pełny m głosem, aż sły szało go całe osiedle, świętą piosenkę jej młodości, czy li Autobiografię Perfectu. Podbiegła do okna z oburzeniem, gotowa udusić bezczelnego ty pa, a jej emocjonalną reakcję podsy cał dodatkowo dławiący strach o Jerzego. Ale nie zobaczy ła śpiewaka, za to jego głos rozległ się bardzo wy raźnie na klatce schodowej w towarzy stwie huku zamy kany ch drzwi. Ty m razem wy ł inny przebój tamty ch lat ,,Jolka, Jolka, pamięęeętaaaasz…”. Coś ją tknęło, ale zdusiła w zarodku absurdalne podejrzenie. Jerzy nigdy się nie upijał. Twierdził, że to szkodzi interesom. Nie stronił od alkoholu, ale nie przekraczał bariery jasnego umy słu i prosty ch pleców. Nie miał też zwy czaju śpiewać po pijanemu. Chociaż… – przy pomniała sobie – raz, dawno temu… O rany, to by ły te same piosenki. Widocznie zna ty lko te dwie. Zawiązała ciasno pasek szlafroka i wy biegła na klatkę schodową, blokując drzwi butem, żeby się nie zatrzasnęły. Nie by ła pewna, czy ta pijana ofiara ma ze sobą klucze. Wy chy liła się przez barierkę i rzeczy wiście zobaczy ła zataczającego się męża, jak z trudem pokonuje kolejne stopnie. Zbiegła po schodach i pomogła mu wspiąć się na właściwe piętro. – Proszę cię, nie śpiewaj – wy szeptała mu do ucha, bo gromko niosący się refren wy wabiał z mieszkań kolejny ch sąsiadów. Anna przepraszała i ciągnęła męża w stronę otwarty ch drzwi mieszkania. – Ależ, dlaczego mam nie śpiewać? – zapy tał Jerzy, zatrzy mując się w miejscu. – Nie wy chodzi mi jeszcze za bardzo melodia, ale jeśli poćwiczę, zobaczy sz, będę dobry. – Z pewnością – przy taknęła, żeby go nie drażnić. – A teraz chodź, proszę. – A poza ty m – konty nuował Jerzy swoją my śl – komu to przeszkadza, że człowiek jest radosny ? Pani? – Zwrócił się gwałtownie w stronę stojącej w otwarty ch drzwiach sąsiadki, a ta cofnęła się i szy bko zamknęła drzwi. Anna siłą wciągnęła go do mieszkania, przekręciła klucz w zamku, a następnie schowała go do kieszeni. – „Jolka, Jolka…” – zaśpiewał Jerzy na całe gardło. – Czy ty widzisz – zwrócił się do żony – jaka to smutna historia? „Z autobusem Arabów zdradziła go…”. Ten wers działa mi na wy obraźnię. A tobie? – Mnie nie – odparła szy bko. Czuła strach. Traumaty czne dzieciństwo sprawiło, że nie potrafiła odczuwać wobec pijany ch mężczy zn czegoś innego niż poczucie wielkiego zażenowania połączonego z obawą, co będzie dalej. Nie wiedziała, co robić. Jak go skłonić, by się położy ł. Nie czuła się na siłach, szarpać się z o wiele większy m i silniejszy m mężczy zną. Jerzy spojrzał na nią czujnie i chy ba w lot pojął sy tuację. Oparł się o ścianę i powiedział zupełnie przy tomny m głosem:

– Jestem trzeźwy. – Słucham? – zapy tała zaskoczona. – Nie jestem pijany – powtórzy ł. – Chciałem się ty lko popisać przed tobą moim profesjonalizmem. Przeciwnik jest w opłakany m stanie, ale wy śpiewał, co trzeba. – Zdoby łeś swoją informację? – zapy tała z ulgą. Powrót do normalności by ł bardzo przy jemny. – Tak – odparł Jerzy z dumą. Zdjął mary narkę i wszedł do kuchni. – Jestem głodny jak wilk. – Otworzy ł lodówkę i zanurkował w jej głąb. – Niewiele jedliśmy, żeby efekt by ł szy bszy, ale za to tak mi burczy w brzuchu, że musiałem śpiewać, żeby zagłuszy ć ten kompromitujący dźwięk. Ale przy znasz, że szło mi nieźle. – Wy chy nął z czeluści lodówki z naręczem jedzenia. Ania ty lko się uśmiechnęła. Jerzy poukładał na stole swoją zdoby cz i zaczął jeść. – Może ci zrobię kanapkę? – zapy tała Anna. – Nie trzeba – machnął dłonią. – Dość się w ży ciu nasiedziałem na eleganckich przy jęciach. Zjem sobie coś na luzie – dodał i ugry zł kawałek kiełbasy. – Co to by ła za tajemnica? Możesz powiedzieć? Jerzy kiwnął głową i próbował przełknąć potężny kęs bułki. – Pewnie jakiś cy nk o nowej ustawie? – zgady wała Anna. – Kto pierwszy się dowie, będzie mógł zorganizować jakiś duży biznes? – Nie. – Jerzy przełknął i spojrzał na nią poważnie. – To pry watne, dość nieprzy jemne tajemnice z przeszłości. Nie jestem pewien, czy chcesz o ty m słuchać. – Chcę – kiwnęła głową. – Właściciel obrazu jest bardzo bogaty, ale może mieszkać wy łącznie na terenie krajów, które nie mają podpisanej z Polską umowy o ekstrady cji, a i tam na wszelki wy padek siedzi cicho, rozdaje łapówki na prawo i lewo, a o jego bezpieczeństwie w głównej mierze decy duje tamtejsze oby watelstwo. Dawno temu świadek koronny, ktoś z bardzo bliskiego otoczenia, dostarczy ł policji niepodważalny ch dowodów na przestępstwo popełnione na początku działalności tego biznesmena. Zawsze chciał wiedzieć, kto to by ł. – I co znalazłeś tego świadka? – Tak. – Boże święty, chy ba go nie wy dasz? – wy straszy ła się. – Wiesz, co mu mogą zrobić! – Już go wy dałem – powiedział Jerzy, a Anna aż poczerwieniała z oburzenia. – I nie martw się, jest w stu procentach bezpieczny. – Dobrze wiesz, że nie ma takich zabezpieczeń, który ch nie można złamać. – Anna zaczęła krzy czeć. – Sam widzisz, że znalazłeś świadka koronnego, co teorety cznie powinno by ć niemożliwe. Oni też go znajdą! Chcesz mieć człowieka na sumieniu? Znowu budować coś na czy jejś krzy wdzie? Jeszcze ci się nie przejadło takie ży cie?! – Uspokój się! – Jerzy próbował ją przy tulić, ale mu się wy rwała. – Nigdy by m tego nie zrobił. Ten człowiek od dziesięciu lat nie ży je. Uwierz mi, jest bezpieczny. Anna opadła z ulgą na kuchenne krzesło. – Zmarł na raka – mówił Jerzy. – To by ł najlepszy przy jaciel mojego zleceniodawcy. Kiedy ś by m powiedział, że to zbieg okoliczności, choroba nie wy biera. Dzisiaj my ślę, że zjadły go wy rzuty sumienia. Miał inne nazwisko, ży ł za granicą, nie brakowało mu pieniędzy. Jednak to nie wy starczy ło. Policja może wy mienić ci dokumenty, ale nie zresetuje pamięci ani nie wy czy ści

sumienia. Anna milczała. – Obraz jest mój i jestem w tej paskudnej sprawie jedy ną zadowoloną osobą. Nie wierzę, żeby właściciela uszczęśliwiła informacja, którą zdoby łem. Jerzy ugry zł kawałek bułki i obrał zimne jajko na twardo, które zostało z wczorajszego śniadania. Zjadł je dwoma potężny mi kęsami i popił mlekiem. – Będzie ci niedobrze. – Annę zemdliło od samego patrzenia na jedzącego męża. – Nie martw się. – Jerzy przełknął, wy tarł usta i podszedł do niej. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że dostałem drugą szansę. Że mogę jeszcze mieć nadzieję, walczy ć, coś zmienić. Przecież tak niewiele brakowało, żeby m skończy ł w więzieniu albo by ł zmuszony do ucieczki. By łem taki pewny siebie. Wy dawało mi się, że mogę wszy stko. Kto wie, na jaki dziki pomy sł by m jeszcze wpadł, gdy by moja władza trwała dłużej. Anna przy tuliła się do niego. – Nie cierpię się uczy ć na błędach – powiedziała – jednak trzeba przy znać, że ty m razem ży cie wy świadczy ło nam ogromną przy sługę. Zabrało pieniądze, ale ocaliło nas. – To prawda – przy znał Jerzy i pociągnął ją w stronę łazienki. – Chodź, zrobimy sobie pachnącą kąpiel i pójdziemy spać. I wcale nie jestem zmęczony, wręcz przeciwnie – dodał i pocałował ją mocno. – A ty pewnie się wy spałaś, więc szkoda marnować czasu. – Niech będzie, że się wy spałam – przy znała Anna z uśmiechem. – Zjedz do końca w spokoju, a ja przy gotuję kąpiel. Możemy spędzić w łóżku nawet cały dzień, nie widzę żadny ch przeciwwskazań.

Rozdział 32

Konstancja zaprosiła rodzeństwo Janoszów na uroczy stą kolację. Ania nie mogła dłużej udawać, że nie boli jej fakt, iż ona i Paweł zostali pominięci. By łoby jej może lżej, gdy by wiedziała, że to samo spotkało Jerzego i jego żonę, ale nie miała o ty m pojęcia. Następnego dnia dzieci wróciły rozgorączkowane i już od progu zaczęły krzy czeć, że Konstancja wy chodzi za mąż. – A my będziemy druhnami w jasnoniebieskich sukienkach – emocjonowała się Julka. – Takich zupełnie prosty ch, ale bardzo ładny ch i z dekoltem. My ślę, że Mateusz… – Czekaj – przerwała jej Ania, zupełnie oszołomiona. – Konstancja wy chodzi za mąż? – Tak, i będzie to absolutnie najbardziej romanty czne wesele, jakie kiedy kolwiek widziałaś. Mama Rafała wszy stko zaplanowała – dodała nietaktownie. – Wy też oczy wiście dostaniecie zaproszenie – zreflektowała się szy bko. – Konstancja powiedziała, że przy jedzie do nas w przy szłą sobotę. – Poczekaj! – Piotr przerwał potok słów siostry. – Zanim ja zdąży łem zdjąć buty w przedpokoju, ty już tutaj sprzedajesz wszy stkie nowiny. Zostaw coś dla nas. – Spojrzał z troską na mamę. Całą drogę układali z Natalią delikatny i taktowny komunikat na temat planów Konstancji, a zanim powiedzieli słowo, Julia wszy stko wy gadała. – By ły kiedy ś ponoć takie cukierki, nazy wały się mordoklejki. Chy ba zainwestuję w produkcję i ponowne wprowadzenie na ry nek. Jestem pewien, że nie ty lko ja mam taką wy szczekaną siostrę, którą pasowałoby od czasu do czasu zakleić – powiedział Piotr, siadając obok mamy. – Och – obruszy ła się Julia – powiedziałam ty lko o sukienkach. – I wszy scy zostaliśmy zaproszeni z osobami towarzy szący mi – dodała rozmarzony m głosem. Najwy raźniej miała już swoje plany na weselny wieczór. – A Piotrek będzie świadkiem – wy paliła na koniec i właściwie to rodzeństwo nie miało już co opowiadać. – Chciało ci się pić – przy pomniał jej Piotrek. – Całą drogę marudziłaś. To idź do kuchni i się napij. – A, dobrze – zgodziła się Julka bez oporu. I tak wszy stko, co ważne, właściwie zostało już powiedziane. Ania z ulgą przy jęła zapadłą ciszę i spojrzała z uwagą na sy na i córkę. – To nagła decy zja? – zapy tała poważnie. – Chy ba tak. Oni się długo nie znają – odpowiedziała Natalia. – Ale Rafał jest naprawdę świetny m chłopakiem. – Udaje twardziela – dodał Piotr – ale biedak jest strasznie zakochany. Nie będzie mu łatwo. – Boję się, że ona to zrobiła przez nas – powiedziała Ania. – Straciła oparcie w swojej doty chczasowej rodzinie, wszy stko jej się posy pało, więc próbuje na siłę zbudować coś nowego. Obawiam się, że jej się nie uda i będzie nieszczęśliwa. – Och, mamo, uspokój się – rzekł Piotr. – Konstancja to silna dziewczy na. Nawet nie wiesz, jak

ona mi imponuje. Ma takie małe i delikatne ręce, a wy konała pracę jak dziesięciu mężczy zn. Mnie się wcześniej wy dawało, że jestem gość, bo pracuję i wieczorami piszę arty kuły, ale odkąd ją poznałem, wiem, że trzeba się naprawdę postarać, jeśli chce się w ży ciu spełnić marzenia. – Wierzę ci, sy nku – powiedziała Ania. – Ty lko czy to jej wy starczy, żeby sobie poradziła w małżeństwie? To trudne – wy rwało jej się z serca, a wzrok automaty cznie powędrował ku wskazówkom zegara. Paweł skończy ł dy żur. Od godziny powinien by ł by ć już w domu. Żołądek lekko jej się ścisnął. – Da sobie radę. – Piotr poczęstował się garścią orzeszków wy łożony ch w miseczce na stole. – Nie uwierzy sz, czego ona dokonała. – Nie uwierzę. – Ania poddała się bez walki. Ostatnio wciąż by ła zaskakiwana. Piotr zawiesił głos i spojrzał na milczącą siostrę. – No, powiedz – pozwoliła mu z uśmiechem i lekko się zarumieniła. – Namówiła Natalię, żeby przy szła na wesele z osobą towarzy szącą – zdradził Piotr z prawdziwą saty sfakcją. – A ja nie dałem rady tego dokonać, choć od kilku miesięcy wy łażę ze skóry. – To wspaniale – ucieszy ła się szczerze Ania. – My ślę, że mogłaby ś zaprosić Kubę Stelmaszczy ka, z pewnością ci nie odmówi. – Za późno – roześmiał się Piotr – Natalka ma już swojego kandy data. – Naprawdę – ucieszy ła się przez moment Ania, po czy m zgasła jak rozładowany laptop. – Jestem okropną matką – powiedziała – nic o was nie wiem. – To nieprawda – pochy liła się w jej stronę Natalka. – Jesteś wspaniałą mamą, ty lko nie możesz zaakceptować faktu, że dorastamy, powoli mamy własny świat i nie nad wszy stkim możesz panować. – O, tak – potwierdził stanowczo Piotrek, a wy obraźnia naty chmiast nasunęła mu obraz opalony ch ramion Gabry si. – Dokładnie tak – krzy knęła z kuchni Julka. – Zjadłam wszy stkie ciastka – zameldowała, stając w progu. – Mam nadzieję, że nikt nie miał ochoty. – Ja miałem – naty chmiast zareagował Piotr. – Jakie to by ły ciastka? – Och, zwy kłe – zniecierpliwiała się Julka. – Nie ciebie miałam na my śli. – Witam rodzinkę! – W przedpokoju rozległ się wesoły głos. – Sły szę, że wszy scy w komplecie. Dzieci pobiegły witać się z tatą, ścigając się, kto pierwszy, jak za dawny ch czasów i Ania pomy ślała z żalem, że jak dla niej mogły by wcale nie dorastać. Ale szy bko się rozchmurzy ła. Paweł z dziećmi wszedł do salonu uśmiechnięty i odprężony mimo długiego dy żuru. Pocałował ją i usiadł obok. – Jak tam? Dużo nowin? – zapy tał. – Mnóstwo – odpowiedział mu zgodny chór.

Rozdział 33

Co ci powiedziała? – Anna nie mogła wy jść ze zdumienia. – Że małżeństwo jest jak prowadzenie restauracji – powtórzy ł Jerzy z uśmiechem, odkładając słuchawkę. – Jeśli uży jesz najlepszy ch składników, a potem ciężko pracujesz w dzień i w nocy, to nie może ci się nie udać. – No wiesz co – oburzy ła się Anna. – Ode mnie się tego z całą pewnością nie nauczy ła. – Trudno jej jednak odmówić racji. Jest w ty m sporo logiki. – Jerzy uśmiechnął się znad projektu pierwszego domu jego fundacji. Prace nad ośrodkiem miały ruszy ć jak najszy bciej. – Kto w ogóle zorganizuje to wesele? – Anna wy rwała go z zamy ślenia. – Przecież to potężne przedsięwzięcie, trzeba zapanować nad ty siącem szczegółów. Wiesz, ilu ludzi wy pada zaprosić? – Ilu? – Jerzy odwrócił się od komputera i spojrzał na nią uważnie. Zamilkła. – No, właśnie – zgodził się z nią. – Zostawmy te sprawy mamie Rafała. Jestem pewien, że poradzi sobie dobrze, a przede wszy stkim zgodnie z oczekiwaniami młody ch. – Może przy najmniej lokal pomogłaby m wy brać. Mam przecież jeszcze sporo pieniędzy z Hiszpanii. Niełatwo będzie teraz coś znaleźć. Najlepsze miejsca rezerwuje się z trzy letnim wy przedzeniem. – Już mają. – Naprawdę? Co im się udało znaleźć w tak krótkim czasie? Jerzy milczał chwilę, po czy m uśmiechnął się i powiedział wprost: – Przy jęcie odbędzie się w wiejskim domu weselny m. – Ale jak to? – oburzy ła się Anna. – Tak po prostu, bez pomy słu, scenariusza, w żadny m wy jątkowy m lokalu? – Kobieta aż usiadła. – Nie możesz do tego dopuścić. To w końcu twoja córka! – Nic nie mam do powiedzenia – spokojnie odpowiedział Jerzy. – Będę zadowolony, jeśli dostanę zaproszenie. Podobno lokal wy brał tata Rafała. W ich miejscowości to największa sala, a planują zaprosić dużo gości. – Nie mogę uwierzy ć. A co na to Konstancja? Mogła mieć ślub w pałacu. – Nic. Śmieje się ty lko i mówi, że może poślubić Rafała wszędzie. A jeśli chodzi o wy bór miejsca, najważniejsze, żeby się podobało Miłoszewskim – dodał i serce trochę mu się ścisnęło. – W co ja się ubiorę, idąc w takie miejsce? – Anna najwy raźniej wciąż mocno tkwiła w świecie dawny ch nawy ków. – To zupełnie nieważne. I tak będziesz najładniejsza – uśmiechnął się Jerzy i wrócił do pracy. Anna włączy ła komputer i zaczęła przeglądać zasoby sklepów internetowy ch, ale nie mogła się uspokoić. Coś takiego po prostu nie mieściło się jej w głowie. Jak można tak po prostu wy jść za mąż, traktując organizację tego dnia jako rzecz zupełnie drugorzędną. W ogóle wy dawało jej się, że przy gotowanie takiego wy darzenia w ciągu kilkunastu ty godni jest niemożliwe. Ona

potrzebowałaby z pewnością minimum trzech lat i wiedziała, że takie teraz obowiązują standardy. Owszem, czasem się zdarzało, że para nie dotrwała wy znaczonej daty i całą sprawę trzeba by ło odkręcać, ale taka jest cena doskonałości. Chciała urządzić wesele Konstancji. Gotowa by ła nawet poświęcić lwią część swoich pieniędzy. Suknia od dobrego projektanta, profesjonalna firma dbająca o wszy stkie elementy scenariusza. Przy jęcie w pałacowy m ogrodzie, kwiaty od najlepszy ch dostawców, orkiestra, zdjęcia, dokładnie zaplanowany każdy krok, imponująca lista wpły wowy ch gości, prasa. Co będzie zamiast tego? Ty lko ślub i zwy kłe przy jęcie? Straszne – pomy ślała w pierwszy m odruchu, ale zaraz potem pozazdrościła Konstancji. Bo mimo że przy jęcie z pewnością niczy m się nie będzie wy różniało i nie zainteresuje się nim nawet najmarniejszy dziennikarzy na, to młodzi będą się czuli swobodnie i z całą pewnością będą bardzo szczęśliwi. Westchnęła i ze ściśnięty m sercem pogodziła się z faktami. Pozamy kała zakładki z kapeluszami i oszałamiający mi strojami, a następnie otworzy ła stronę z pastelowy mi, skromny mi sukienkami.

Rozdział 34

Sobota nadeszła szy bciej niż się spodziewali. Już w piątkowy wieczór napięcie sięgało zenitu. Początkowo Ania próbowała udawać, że panuje nad emocjami. Nie chciała ry zy kować zaburzenia delikatnej równowagi, jaka ostatnimi czasy pojawiła się w rodzinie. By ło dobrze, czasem nawet szczęśliwie, ale wciąż czuła, że stąpa po kruchy m lodzie. Czujnie obserwowała swoich bliskich, żeby nie dopuścić do kolejnego kry zy su. Jednak jej starania zdały się na nic. Zdenerwowanie z powodu wizy ty Konstancji by ło tak silne, że nie udało się go ukry ć. – Nie martw się, mamo – pocieszała ją Natalia. – Ona jest naprawdę świetną dziewczy ną. Polubicie się. Ania całowała córkę w czubek głowy i wracała do szorowania kuchenny ch szafek. Robiła to z takim zacięciem, że w niektóry ch miejscach zostały ry sy i przetarcia. Bo problem nie tkwił w ty m, czy ona polubi Konstancję. Kochała ją już od dawna i nic nie by ło w stanie zachwiać ty m uczuciem. Bała się natomiast, czy utracona córka zechce wpuścić ją do swojego świata. Przecież zawiodła ją jako matka, nie uratowała, nie obroniła, pozwoliła się oszukać. Nocami śniło jej się płaczące w pusty m pokoju niemowlę. Biegła do niego cały mi godzinami, a odległość nie zmniejszała się ani trochę. Spieszy ła się bardzo, pokony wała kolejne kilometry i przez otwarte okno widziała jasne łóżeczko, ale nigdy nie udawało jej się dotrzeć do celu. Budziła się zlana potem i zmęczona, jakby bieg by ł realny. Bolały ją wszy stkie mięśnie, a oddech długo nie mógł się uspokoić. W miarę jak zbliżał się dzień wizy ty Konstancji, sen by ł coraz bardziej męczący. Dziecko płakało coraz bardziej rozpaczliwie, a wszy stkie wy siłki, by się do niego dostać, kończy ły się fiaskiem. Sły szała ten dziecięcy płacz coraz częściej, także kiedy nie spała. W ciągu dnia sprzątała dom, jakby miała ją odwiedzić Państwowa Inspekcja Sanitarna. Nikomu nie pozwalała sobie pomóc, a rodzina po pierwszy ch protestach i próbach tłumaczenia, zostawiła ją w spokoju, rozumiejąc, że musi czy mś zająć ręce. Nie oby ło się przy ty m bez szkód i strat, ale i to przy jęli ze spokojem. W czwartek Ania zaczęła piec i gotować. Trzy razy przy wiozła ze sklepu pełen bagażnik produktów. Paweł wziął dodatkowe dy żury i postanowił przeczekać najtrudniejszy okres w szpitalu. Nie potrafił rozmawiać z Anią i nie bardzo wiedział, jak się w tej sy tuacji zachować. Pomóc mogła ty lko Konstancja i bardzo na nią liczy ł. Rodzina ponad wszy stko potrzebowała spokoju, by wy jść z kry zy su i stawić czoła nowy m wy zwaniom. Dzieci pochowały się w pokojach. Mama, która zwy kle w takich przy padkach zatrudniała ich jako maszy nki do krojenia, siekania i mielenia, ty m razem nikogo nie wpuszczała do kuchni. Produkowała w ogromny ch ilościach niesły chanie pracochłonne i skomplikowane potrawy. Na dwóch laptopach pootwierane miała mnóstwo zakładek z przepisami z najlepszy ch kulinarny ch blogów. Ale mimo, iż mikser pracował na najwy ższy ch obrotach, a ona tłukła orzechy z takim zapałem, że większość rozgniatała na miazgę, płacz dziecka w jej głowie wciąż by ł dobrze

sły szalny. Rozpaczliwy krzy k córki, o który m opowiedział jej Jerzy. Nie mogła przestać o ty m my śleć. Trzęsły się jej ręce i musiała włoży ć sporo wy siłku, żeby się choć na chwilę skupić. Wszy stko, co ugotowała albo upiekła, wy dawało jej się niedobre. Część potraw od razu lądowała w koszu. Niektóre w ostatniej chwili uratował Piotrek i jadł ze smakiem w swoim pokoju, dzieląc się z siostrami. To, co mamie wy dawało się niedostatecznie doskonałe, w rzeczy wistości smakowało wy śmienicie. Ale rodzeństwo niczego nie komentowało. To musiało by ć dla mamy trudne i skoro gotowanie pomagało jej przejść przez najgorsze, postanowili zostawić ją w spokoju. W głębi serca, podobnie jak ojciec, liczy li na Konstancję. • W sobotę stali równy m rzędem przed domem wy prostowani i spięci jak angielska ary stokracja. Brakowało ty lko drugiego szpaleru złożonego z pokojówek. Nikt nawet nie drgnął ani nie odezwał się jedny m słowem. Czekali. Goście przy jechali samochodem Jerzego. Zaparkowali na podwórku, niedaleko wejścia. Rafał wy siadł pierwszy i od razu uśmiechnął się, jakby chciał dodać wszy stkim choć trochę otuchy. Ania trzęsła się ze strachu. W wielkim napięciu wpatry wała się w drzwi auta, które powoli się otworzy ły. Kiedy Konstancja wy siadła z samochodu, Anna pomy ślała, że jej córka jest dokładnie taka, jak ją sobie wy obrażała. Miała brązowe włosy jak jej siostry i opalone ramiona. Stanęła przy samochodzie i dość niepewnie spojrzała w stronę zebranej rodziny. Nikt nie zrobił nawet kroku. Rafał również stał przy samochodzie jak przy murowany. Wszy scy czekali. To Ania zrobiła pierwszy krok. Wolno jak we śnie ruszy ła w stronę swojego dziecka. Ponad dwadzieścia lat przebiegło przez jej my śli i z każdy m pokonany m centy metrem w stojącej na podwórku dziewczy nie widziała młodsze dziecko. Smukłą nastolatkę, szczerbatą pierwszoklasistkę, słodkiego przedszkolaka, a w końcu zawiniętego w różowy becik noworodka. Tego, którego jej nigdy nie pokazano. Konstancja też zrobiła kilka kroków w jej stronę. To wy starczy ło. Ania pokonała biegiem ostatnie metry. Zatrzy mała się tuż przed dziewczy ną, nie mogąc złapać tchu. Spojrzała swojej córce głęboko w oczy i zobaczy ła wreszcie swoje maleńkie dziecko. Już się nie bała. Wy ciągnęła obie dłonie i pogłaskała ją po policzkach. Ciepły ch i miękkich, tak jak to sobie ty siące razy wy obrażała. Pogładziła jej włosy, potem ramiona i dłonie. Konstancja stała z przy mknięty mi powiekami i chłonęła ten doty k. Drżały jej usta. Ania za to patrzy ła, nie roniąc najmniejszego szczegółu i rejestrując dokładnie każde drgnienie twarzy córki. Konstancja znów by ła dorosłą dziewczy ną, a jednocześnie dzieckiem. Wszy stko się ułoży ło na właściwy m miejscu. Kobieta miała wrażenie, że na tę krótką chwilę zapanował niesamowity spokój w cały m wszechświecie. Nie sły szała żadny ch dźwięków, nie czuła grzejącego słońca ani żadny ch zapachów. Ty lko wielką ciszę i wszechogarniającą harmonię. Położy ła dłonie na ramionach Konstancji i delikatnie pociągnęła w swoją stronę. Milimetr po milimetrze przy suwały się do siebie i wszy scy wstrzy mali dech. Konstancja wpadła w ciepłe ramiona, a Ania zaczęła ją miarowo koły sać. Płacz dziecka w jej głowie ustał i wtedy wreszcie zaczęła sama płakać. Na pierwszy dźwięk jej szlochu rodzina się odblokowała. Świat ruszy ł z posad, znów rozległy

się wkoło dźwięki, a ze wszy stkich stron pły nęły zapachy. Rodzeństwo pobiegło uściskać gościa. Paweł witał się z Rafałem i zapraszał go do środka. Konstancja równocześnie płakała i śmiała się. – Witaj w domu, córeczko – powiedziała Ania i, objąwszy ją, pociągnęła w stronę wejścia. Julka objęła siostrę z drugiej strony. – Nie uwierzy sz, ile mama zrobiła jedzenia – powiedziała lekko drżący m głosem. – Będziecie musieli zostać u nas ty dzień, żeby temu wszy stkiemu dać radę. – Dobrze – odparła Konstancja z uśmiechem – zgadzam się na wszy stko. Jestem bardzo głodna. Z ty ch nerwów nic nie mogłam przełknąć. Idący za nimi Paweł uśmiechnął się z zadowoleniem i poczuł absolutnie szczerze, że nie będzie miał żadny ch kłopotów z zaakceptowaniem Konstancji w swoim domu. Spodobała mu się pod każdy m względem. Nie by ła oschła, ale też nie uderzała w niepotrzebny senty mentalizm. By ł jej wdzięczny, że nie zechciała najpierw rozmawiać, rozdrapy wać ran, wy jaśniać wszy stkiego, płakać i robić scen. Kto wie, do czego mogłoby to doprowadzić. Ty mczasem nie ty lko jemu burczało w brzuchu i nie ty lko on pragnął, by do domu wreszcie zawitała teraźniejszość ze wszy stkimi jej radościami, a mętna przeszłość została raz na zawsze rozliczona i zamknięta za solidny mi drzwiami.

Rozdział 35

Kiedy zakończy ł się proces zakładania i rejestrowania fundacji, plany budowy by ły gotowe. Choć Jerzy nie afiszował się ze swoją działalnością, wiadomość szy bko rozeszła się po Warszawie. Odebrał kilka telefonów od zainteresowany ch tematem znajomy ch. Wszy scy podejrzewali, że wpadł na jakiś genialny pomy sł biznesowy. Znali go, wiedzieli, że po kłopotach szy bko stanie na nogi. By ł zby t dobry m fachowcem, by tak po prostu zniknąć z ry nku. Jego pierwsze posunięcie biznesowe, które zakończy ło się sensacy jną sprzedażą poszukiwanego od lat obrazu, ty lko potwierdziło te przy puszczenia. Krąży ły legendy na temat prowizji, którą zgarnął. Kolejna informacja, jaka obiegła mały światek warszawskiego biznesu, mówiła o fundacji. Podejmowano różne próby znalezienia moty wacji postępowania Jerzego Dobrowolskiego: może to sposób na pranie lewy ch pieniędzy, może automat do wy ciągania państwowy ch pieniędzy, a może próba poprawy wizerunku? Zaproszono go na biznesowy bankiet, żeby wy badać sprawę i ewentualnie sprawdzić, czy nie dałoby się wy ciągnąć z jego pomy słu jakichś korzy ści dla siebie. Ale Jerzy zmienił się nie do poznania. Zebrani goście grzecznie wy słuchali jego długiej przemowy na temat dramaty cznej sy tuacji niektóry ch kobiet w ciąży oraz absurdalnego prawa adopcy jnego, ale kiedy mijały kolejne minuty, a drugie dno nie chciało się pojawić, stracili cierpliwość. Nie ma nic gorszego niż idealista o dobroczy nny ch zapędach na spotkaniu, gdzie każdy uczestnik ma więcej pieniędzy, niż może wy dać. Wdawać się w jałowe dy skusje nikt nie miał zamiaru, sięgać do kieszeni ty m bardziej. A już pomy sł, żeby lobbować w kręgach polity czny ch za zmianą prawa adopcy jnego, spowodował, że większość słuchaczy przy pomniała sobie naty chmiast o pilny ch sprawach, jakie mają do załatwienia w innej części sali. Jerzy poszedł w kierunku bufetu, posilił się z przy jemnością wy kwintny mi przy stawkami, po czy m z kieliszkiem dobrego wina w dłoni usiadł na szerokim tarasie widokowy m i obserwował przebieg przy jęcia. Gwałtowna ucieczka rozmówców wcale go nie dziwiła, spodziewał się takiej reakcji. Kiedy ś sam unikał wolontariuszy i prezesów różny ch fundacji. Uważał ich za naciągaczy. Przedstawiciele najróżniejszy ch organizacji chary taty wny ch krążą wokół ludzi biznesu nieustannie. Trzeba sobie umieć z nimi radzić. Dziś siedział w wy godny m fotelu, sączy ł z przy jemnością drinka i słuchał toczący ch się wokół rozmów. Nie tęsknił już jednak za ty m światem. Prowizja ze sprzedaży obrazu nie by ła aż tak wy soka, jak głosiły plotki, ale wy starczy łaby na ponowny start w biznesie. Ty m bardziej, że zleceń przy by wało i wszy stkie by ły trudne, co automaty cznie oznaczało, że dobrze płatne. Ale nie chciał już powrotu do dawnego ży cia. Jeszcze jakiś czas temu trochę się wahał. By wało, że się zastanawiał, czy idea zakładania fundacji ma w ogóle jakiś sens. Ty m bardziej, że pomy sły na nowe biznesy kłębiły mu się w głowie nieustająco. Wszy stko mogło stać się inspiracją. Arty kuł w gazecie, rozmowa, wizy ta

w sklepie, wieczorne wiadomości. Zaczęli się też odzy wać dawni znajomi, mógłby więc bez problemu nawiązać z nimi współpracę. Czasem miał na to wielką ochotę. Wrócić do gry, sprawdzić się, znów poczuć to, jedy ne w swoim rodzaju, uczucie ry walizacji, skupienia i walki. Jednocześnie miał świadomość, że taka praca jest dla niego jak narkoty k. Szy bko straci nad sobą kontrolę i wróci na stare drogi, a o nich wiedział już zby t wiele. Co jakiś czas odzy wała się jednak pokusa i za każdy m razem potrzebował sił i czasu, by się utwierdzić w swoich postanowieniach. Przełom nastąpił kilka dni temu. Urzędniczka rejestrująca fundację zadzwoniła z poufną informacją, że w jej bloku mieszka dziewczy na w trudnej sy tuacji. Trzeci miesiąc ciąży, samotna matka, rodzice z problemem alkoholowy m i oczy wiście bez pracy. Dzień później znów ktoś zadzwonił. Choć fundacja jeszcze nie ogłosiła oficjalnie swojego powstania, informacja rozeszła się pry watny mi kanałami i najwy raźniej trafiła na podatny grunt. Zaczęły się zgłaszać kobiety potrzebujące pomocy. Anna wpadła w panikę. Nie mieli ani lokum, ani pracowników. – Skąd wiesz, że to nie jakieś oszustki, które chcą pomieszkać w darmowy m hotelu? – krzy czała. – Wszy stko sprawdzimy – odpowiadał spokojnie Jerzy i zaczął rozkręcać działalność fundacji. Wy najął budy nek, zatrudnił ludzi i rozpoczął pospieszne działania. Postanowił kuć żelazo, póki gorące. Ze zdumieniem odkry ł, że wir wy darzeń wciąga go z taką samą mocą, jak kiedy ś rozkręcanie kolejny ch firm. Niezwy kłe natomiast by ło dla niego uczucie sensu wy kony wanej pracy. Anna miała słuszność. Specjalnie powołana komisja już w pierwszy m ty godniu działalności wy kry ła kilka naciągaczek, ale większość kobiet miała za sobą historie tak dramaty czne, że nie mógł w nie uwierzy ć. Dlaczego te dziewczy ny pozwalały tak bardzo się krzy wdzić? Dlaczego zgadzały się, czasem przez długie lata, na przemoc, tego nie wiedział, ale by ł zdecy dowany wy ciągnąć pomocną dłoń do każdej, która ty lko chciała na ten gest odpowiedzieć. Teraz, siedząc wśród znajomy ch biznesmenów na przestronny m, eleganckim tarasie, nie miał już wątpliwości. Fundacja wciągnęła go jak wir. Czekał z niecierpliwością na narodziny pierwszego dziecka. Nawiązał współpracę z najlepszy mi lekarzami i psy chologami. Szczególnie dobrze płacił szkoleniowcom i doradcom zawodowy m. Ich zadaniem by ło dokonać niemożliwego, czy li przy stosować te kobiety, za kilka miesięcy matki samotnie wy chowujące swoje dzieci, do polskiego ry nku pracy. Postanowił, że jeżeli którejkolwiek z nich się uda – chociaż jednej – zdoby ć zawód, zmądrzeć, nabrać pewności siebie i stanąć na nogi, obok budy nku fundacji posadzi na jej pamiątkę jabłoń. – A ty co? – wy rwał go z zamy ślenia Andrzej Kaliski, dawny partner w interesach. – Znalazłeś pomy sł na dobry przekręt czy chcesz zdoby ć Pokojową Nagrodę Nobla? – usiadł obok i postawił swojego drinka na stoliczku. – Weź pod uwagę, że Polakowi już nie dadzą. – Co ci mam powiedzieć? – uśmiechnął się Jerzy. – Że teraz jestem szczęśliwszy ? Przecież nie uwierzy sz, chociaż naprawdę tak jest. Posprzątałem w swoim ży ciu, na nowo poukładałem sprawy i jest mi dobrze. Kaliski milczał przez chwilę. W końcu westchnął. – By ć może jeszcze ci wszy scy będziemy zazdrościć – powiedział. – Ja swój pokręcony wózek muszę pchać dalej. Ale jedno ci powiem – oży wił się. – Jeśli będziesz miał jakąś sensowną podopieczną, możesz ją do mnie przy słać na rozmowę. Czasem przy jmę na staż, czasem dam etat, jeśli to będzie ktoś do rzeczy. Możesz na mnie liczy ć.

– Dzięki – ucieszy ł się Jerzy. Kaliski wstał i z niedowierzaniem pokręcił głową. – Niewiary godne. Naprawdę się ucieszy łeś z takiego drobiazgu, nie poznaję cię. – Dokładnie tak – potwierdził Jerzy. – I jestem ci szczerze wdzięczny za pomoc.

Rozdział 36

Konstancja i Rafał zaprosili wszy stkich członków swojej skomplikowanej rodziny na spotkanie zapoznawcze do restauracji. Po krótkiej prezentacji i wy mianie uprzejmości oraz zapewnień, że wszy scy akceptują pomy sł wesela oraz sposób jego organizacji, usiedli przy stole. Konstancja nie zdąży ła jeszcze zamieszać ły żeczką cukru w kawie, gdy pierwsza odezwała się Anna. – Wy baczcie państwo – powiedziała niezwy kle grzecznie, ponieważ rano obiecała mężowi nie wtrącać się w sprawy organizacji przy jęcia. – Chciałby m ty lko delikatnie zaznaczy ć, iż trudno mi uwierzy ć, że chcecie państwo wy dać Konstancję za mąż tak po prostu, bez żadnego planu. To w końcu ślub, a nie kupno ziemniaków na targu. – Nie zdołała opanować emocji, mimo iż mąż kopnął ją pod stołem. – Musi się odby ć w odpowiedni sposób. Matkę Rafała zatchnęło na moment, ale szy bko zebrała siły. Uśmiechnęła się, zdecy dowana za wszelką cenę nie dać się wy prowadzić z równowagi, przy rzekła bowiem mężowi, że będzie miła dla ty ch warszawiaków i nie pozwoli się sprowokować. – Niezmiernie panią przepraszam – odezwała się dokładnie takim samy m jak Anna tonem – ale moim skromny m zdaniem, najważniejszy jest ślub i spokój wokół tego tematu, żeby młodzi mogli się cieszy ć swoim dniem, a nie denerwować, czy wszy stko odby wa się zgodnie ze scenariuszem. – Ach, tak – oburzy ła się Anna. – Wy daje mi się, że się nie rozumiemy. To nie młodzi mają się stresować organizacją, ty lko my. Jestem gotowa wziąć wszy stko na siebie. – Nie ma mowy – zaprotestowała stanowczo pani Miłoszewska. – Organizacja wesela jest już zakończona. Każda sprawa zapięta na ostatni guzik. – Ja rozumiem, nie chcę zmieniać wszy stkiego, co najwy żej restaurację, wy strój, orkiestrę, fotografa… Matka Rafała poczerwieniała gwałtownie i wy rzuciła z pamięci wszelkie poranne przy rzeczenia. – Nie ma mowy – powiedziała zdecy dowanie, przeły kając co bardziej soczy ste słowa, które jej się nasuwały w charakterze przery wników. – A pani co o ty m sądzi? – zwróciła się po ratunek do Ani Janosz, ignorując zupełnie siedzący ch przy stole mężczy zn oraz młodą parę, która przy najmniej teorety cznie powinna mieć jakiś głos w tej sprawie. – Ja? – zapy tała Ania i zamilkła na chwilę. W samochodzie przy rzekła solennie nie wtrącać się ani nie zdradzać ze swoimi ty sięczny mi obawami. By ło to jednak ponad jej siły. – Ja my ślę – powiedziała z głębi serca – że oni są jeszcze w ogóle za młodzi. Ten ślub jest taki wczesny. Małżeństwo to poważna sprawa i żaden scenariusz tu nie pomoże, trzeba by ć gotowy m na wszy stko. Konstancja ty lko się uśmiechnęła. Wstała i pociągnęła za sobą Rafała. – Przepraszam – powiedziała do wszy stkich. – Zobaczy my, co z naszy m poczęstunkiem. Kiedy trochę oddalili się od stolika rodziców, przy tuliła się do Rafała.

– Chodźmy na spacer – powiedziała. – Marzenka sobie poradzi z podawaniem do stołu, a oni może zajmą się jedzeniem, zanim się okaże, że ślub będzie w Belwederze albo kto wie, całkiem odwołany, bo jesteśmy za młodzi. – Nie jesteś ciekawa, co ustalą? – zapy tał Rafał. – Szczerze powiedziawszy, wcale – odpowiedziała i pociągnęła go w stronę drzwi. – Twoja mama nas obroni. Ale to swoją drogą ciekawe, jak każdy od razu pokazał, co mu w duszy gra. Jedna mama martwi się wy łącznie o zewnętrzną stronę wy darzenia, druga o nas i nasze szczęście, a trzecia jest zdecy dowana nie wy puścić steru z rąk i czuje się obrońcą naszy ch interesów. A ty czy m się przejmujesz? Rafał przy tulił ją mocno. Wy szli przed restaurację i z przy jemnością ruszy li chodnikiem w górę ulicy. – Ja się martwię – powiedział Rafał – że już dłużej nie wy trzy mam ani dnia. Czuję, że jeszcze chwila i ciężko się pochoruję. Dlaczego tak nagle zmieniłaś zdanie? – Zatrzy mał się nagle. – Przecież kiedy jeszcze mieszkaliśmy w motelu, chciałaś czegoś zupełnie innego. – Tak – przy znała Konstancja – ale wtedy miałam wobec ciebie wy łącznie niecne plany … – I bardzo dobrze – przerwał jej Rafał. – Zdecy dowałem, że jednak lubię, kiedy masz wobec mnie niecne plany. Konstancja ty lko się uśmiechnęła i dokończy ła swoją my śl. – Nie miałam zamiaru wiązać się z tobą na stałe. By ło mi wszy stko jedno. Teraz jest inaczej. Rafał westchnął. – Dlaczego ja się wtedy nie zgodziłem? – zapy tał i walnął się w czoło. – By łem taki głupi. – Albo mądry – powiedziała Konstancja. – Słuchaj, czy tałem, że taka długotrwała absty nencja może się skończy ć poważny mi zaburzeniami, i czuję, że już je wszy stkie mam. Nie wiem, czy się z tego podźwignę – dodał ze sztucznie zbolałą miną. – A ja czy tałam – odparła spokojnie Konstancja – że mężczy źni trzy mani przed ślubem na dy stans uczą się opanowania i potem nie są tacy podatni na pierwszą lepszą z brzegu pokusę. – Przecież wiesz, że jestem odporny. Mieszkałem z tobą w motelu miesiąc. Głaz granitowy by pękł, tak kusiłaś. – A ty nie – Konstancja pocałowała go mocno w same usta – i za to między inny mi cię kocham. Wy trzy maj jeszcze troszkę, będzie pięknie. Wy najmiemy pokój w romanty czny m hotelu, zabierzemy kwiaty i prezenty. Będzie wspaniale, zobaczy sz. Nie zapomnisz tego do końca ży cia. – Nie zapomniałby m też, gdy by to się stało dzisiaj w spiżarni. Nie mam co do tego żadny ch wątpliwości. – No proszę, a mówi się, że to kobiety są zmienne. Nie ma mowy, mój drogi. Wy chodzę za ciebie za mąż na stałe, nie mam w planach kolejny ch ślubów. Co do przy jęcia weselnego, niech rodzice robią, co chcą, by le nas zostawili w spokoju. Ale nasza pierwsza noc będzie dokładnie taka, jak sobie wy marzy łam. Prawda jest taka, że dla mnie to będzie w pewny m sensie pierwszy raz. Do tej pory to by ła zawsze czy sta fizjologia – dodała po chwili. – Teraz to będzie miłość. Rafał spoważniał, przy tulił ją i szli chwilę w milczeniu. – Nie sądzisz, że twoja mama ma rację? – zapy tał. – Nie boisz się, że jest za wcześnie i może nam się nie udać?

– Trochę się boję, ale też wy daje mi się, że to i tak nie ma znaczenia. Ludzie się rozchodzą i po dziesięciu latach znajomości. Przed ty m się nie zabezpieczy sz czekaniem. Bardziej wierzę, że jeżeli będziemy walczy ć o ten związek jak o naszą restaurację, to na pewno nam się uda. – Też tak my ślę – potwierdził Rafał. – Chodź – pociągnął ją w stronę kafejki, z której dolaty wał upojny zapach świeży ch gofrów. – Zapraszam cię na kawę. Będzie to pierwsza od wielu ty godni kawa, której żadne z nas osobiście nie zakupiło, nie zmieliło, nie zaparzy ło, nie podało do stołu i nie będziemy musieli potem posprzątać. Czy sta przy jemność. Poza ty m muszę się zrehabilitować. Pierwsza kawa na początku naszej znajomości niezby t ci smakowała. – Dobrze, chodźmy. Pięknie tutaj pachnie, a ja jestem głodna. Ty le się od rana napracowaliśmy, nie by ło nawet czasu, żeby coś zjeść. Szewc bez butów chodzi, a właściciel restauracji wiecznie jest głodny. – To w takim razie kawa, a potem wracamy. Trzeba zobaczy ć, jak tam sy tuacja, czy komuś przy padkiem nie trzeba udzielić pierwszej pomocy. – Stawiam na ojców, jeżeli już – roześmiała się Konstancja. – Mamy doskonale sobie radzą. – To prawda. A właśnie – przy pomniał sobie Rafał, siadając z ulgą przy kawiarniany m stoliku. – Moja mama py ta, czy sami kupujemy ubrania, czy też zechcemy skorzy stać z jej pomocy. – Jeśli chodzi o twój garnitur, to możemy jechać razem, ale sukienkę postanowiłam kupić bez ciebie, żeby ś miał niespodziankę. – Sama będziesz szukać? – Nie. Poproszę mamę Anię. – To bardzo dobry pomy sł. – Też tak my ślę. By łam z niej dzisiaj naprawdę dumna. Siadła z nimi wszy stkimi przy jedny m stole i nie chlusnęła mojemu ojcu kawą w twarz, choć naprawdę każdy by ją zrozumiał. – Na panią Dobrowolską nie spojrzała ani raz – dodał Rafał. – Ale nie ma się co dziwić. Jest naprawdę dzielna. Nie dochodzi swoich racji, chociaż mogłaby, ty lko dlatego, żeby nie robić niepotrzebnego szumu wokół dzieci. Niejeden celebry ta mógłby się od niej uczy ć. Oni wy piorą publicznie wszy stkie brudy, nie patrząc na cenę. Ale wiesz, my ślę, że mama Anna, jak ją nazy wasz, będzie niepocieszona, że nie może ci sprowadzić sukni z Pary ża. – Tak, z pewnością chętnie by to zrobiła, ale ona ubrałaby Konstancję, a ja potrzebuję sukienki dla Anielki. Poza ty m mamie Ani po prostu się to należy. Mam ty lko nadzieję, że nie będzie cały czas płakać. – Nie będzie, jest dzielna. Kelnerka przy jęła zamówienie, a Konstancja z zawodowy m zainteresowaniem obserwowała, jak przy gotowuje kawę i pachnące gofry pokry te bitą śmietaną i borówkami. – Wspaniałe – oceniła, gdy przy smak stanął przed nimi na stole. – Sam tłuszcz i cukier. Definicja prawdziwej przy jemności. – Ja by m bez problemu znalazł inną – uśmiechnął się Rafał znad swojej porcji. – Ale masz rację. To jest bardzo dobre. – Wiesz – powiedziała Konstancja po chwili – trochę mnie to jednak zaczy na wciągać. – Co takiego? – Organizacja – uśmiechnęła się dziewczy na. – O, rany – załamał się Rafał. – Chcesz by ć czwartą kobietą, która ma odmienny plan na ten jeden wieczór?

– Nie, ale mam zamiar wy reży serować dla nas coś niewielkiego. Na przy kład pierwszy taniec. – Och! – Rafałowi utknął w gardle kawałek gofra. – Muszę ci coś powiedzieć. – Pewnie, że nie umiesz tańczy ć – zgadła bez trudu. – Dokładnie – przy znał. – No i co z tego? – zby ła jego obiekcje. – A czy ja jeszcze miesiąc temu umiałam gotować? – Nadal nie umiesz – stwierdził Rafał trzeźwo. – Cicho bądź. Pierogi lepię jak maszy nka. Tak czy nie? – Tak. – Więc ty też się nauczy sz i kropka. – Najbardziej mnie przeraża ta kropka – powiedział Rafał z uśmiechem. – Coś mi się wy daje, że taniec wy reży seruje Konstancja, nie Anielka. – Żeby ś wiedział. Powalimy ich na kolana. Jutro zaczy namy ćwiczy ć. Rafał wy tarł z rezy gnacją usta serwetką i strzepnął resztki okruszków. – Te przy gotowania wcale mi się nie podobają. Żadny ch przy jemności, a obowiązków coraz więcej. – Przy jemności będziesz miał całe ży cie. – Konstancja pocałowała go, siadając mu jednocześnie na kolanach. – Nie bądź zły. Zobaczy sz, że ci się spodoba. Rafał ty lko westchnął. – Chodź – powiedział. – W restauracji pewnie już się martwią. Nie ma o czy m mówić, zrobię to dla ciebie. Niech to będzie piękny dzień. Wracali szy bkim krokiem, z każdą minutą martwiąc się coraz bardziej o to, czy nie zastaną wszy stkich skłócony ch na wieki. Rafał otworzy ł drzwi i zobaczy li obrazek jak z reklamy płatków śniadaniowy ch albo kredy tów hipoteczny ch. Wszy scy siedzieli przy stole, cała rodzina ramię w ramię, uśmiechali się niezwy kle uprzejmie i prowadzili grzeczną konwersację o pogodzie. Konstancja odetchnęła z ulgą. Tak pełnej zgody, wobec wy jątkowo trudnej sy tuacji, nie śmiała oczekiwać. • Wszy scy wy szli, grzecznie się żegnając i ży cząc młody m dobrej nocy. Uśmiechy i miłe słowa znikły jednak wraz z dźwiękiem zatrzaskiwany ch drzwiczek samochodów. Po chwili trzy pojazdy rozjechały się w różne strony świata, a siedzące w nich kobiety mogły wreszcie dać upust prawdziwy m emocjom. – Boże, jaka to by ła trudna kolacja – westchnęła Anna, zła jak osa. – Negocjacje podczas twoich najdroższy ch kontraktów nie kosztowały mnie ty le wy siłku, co powstrzy manie się od przy walenia tej okropnej babie. Co ona sobie wy obraża? Jest zupełnie obca, a chce o wszy stkim decy dować. – Proszę cię, daj spokój. – Jerzy próbował ostudzić gorącą atmosferę. – Niech zorganizują to wesele, jak chcą. – Ależ oczy wiście – obraziła się Anna. – Czy ja się wtrącam? Chciałam ty lko powiedzieć, że wy chowałam Konstancję i kocham ją. Choć już raz ją zostawiłam, kiedy mnie najbardziej potrzebowała. Możesz by ć pewien, że więcej tego nie zrobię. – Co planujesz? – zaniepokoił się Jerzy.

– Nic takiego. Kupię ty lko w tajemnicy parę kwiatków i zaniosę rano do kościoła i do tego okropnego domu weselnego. Niech przy najmniej dekoracje będą jak należy. Jerzy przewrócił oczami. Wy obrażał sobie te parę kwiatków. Pewnie dostarczą zamówienie tirem. – Miłoszewska się obrazi – próbował negocjować. – Daj spokój, będę dy skretna. Nic nie zauważy. Widać, że się nie zna na takich sprawach. Milczeli przez chwilę i Jerzy uznał, że może rzeczy wiście pomy sł jakoś przejdzie bez większy ch problemów. –- Podarujemy jej też w prezencie tort – usły szał i już wiedział, że bez kłopotów się jednak nie obejdzie. – Taki piękny, wy soki, żeby wiedziała, że jest dla nas ważna, choć nie zawsze umieliśmy stanąć na wy sokości zadania. – Aneczko, nie sądzę, żeby to by ł najlepszy sposób na okazanie uczuć. Żona jednak go nie słuchała. Pogrążona w swoich my ślach, planowała już kolejne niespodzianki. – Może jakieś przekąski, to się położy dy skretnie na stole, nikt nie zauważy. I oczy wiście w prezencie podróż poślubna. Oni się tak zaharowują w tej swojej restauracji, że coś im się od ży cia należy. A na noc po weselu wy najmiemy dla nich najdroższy apartament w okolicy. Jerzy, gdy by nie prowadził, położy łby głowę na kierownicy w geście absolutnej rozpaczy. – Proszę cię – powiedział z mocą – nie rób tego. – Nic nie mów. Mężczy źni nie znają się na takich sprawach. Zobaczy sz, Konstancja będzie zadowolona. – Nie wy daje mi się. Porozmawiamy jeszcze o ty m w domu. – Dobrze – zgodziła się posłusznie Anna. I tak wiedziała, że zrobi swoje. Z jego zgodą lub bez. • Paweł prowadził pewnie, spoglądając ty lko od czasu do czasu na niewy raźny w ciemny m wnętrzu samochodu profil żony. Z wy razu twarzy nie umiał odczy tać jej my śli. Po dwudziestu kilometrach nie wy trzy mał. – Wszy stko w porządku? – zapy tał. – To musiało by ć dla ciebie bardzo trudne, ale trzeba przy znać, że by łaś bardzo dzielna. Zwłaszcza, jeśli chodzi o Annę. Spotkanie z nią musiało cię kosztować sporo wy siłku. – Nie wspominaj w mojej obecności o tej kobiecie – powiedziała Anna zapalczy wie, a po uprzejmej damie, z jaką siedział niedawno przy stole w restauracji, nie został nawet ślad. – Całe szczęście, że wesele organizuje Miłoszewska, a nie ta zimna żmija. Do tego nie można dopuścić. Zby t długo zajmowała bezprawnie moje miejsce. – Nie denerwuj się, proszę. Teraz już wszy stko będzie dobrze. – Oczy wiście, że będzie – przy znała Ania z zaciętą miną. – Na pewno już nigdy nie pozwolę, żeby ktoś odebrał mi dziecko po raz drugi. – Co chcesz zrobić? – Zająć się wszy stkim. – A Miłoszewska? – Zgodzimy się we dwie. Zresztą nie będę burzy ć jej planów. Dodam ty lko od siebie kilka drobiazgów. Żeby moja Anielka miała ślub jak z bajki.

Paweł westchnął, ale postanowił nie protestować. Ślub się w końcu odbędzie i może ży cie wreszcie wróci do normy. – Zamówię kwiaty – mówiła Anna – i podarujemy młody m w prezencie prawdziwy tort weselny, najwy ższy i najpiękniejszy, jaki uda mi się zmówić. Znalazłam też w Inetrnecie piękny apartament w okolicy. Wy najmiemy im na noc poślubną. Są tak pięknie zakochani, niech się nie błąkają po jakichś pokojach u rodziny. Postanowiłam też upiec kilka ciast, żeby dziecko miało coś domowego. Nikt nie zauważy, to się położy na stole w między czasie. A w prezencie kupimy im wy cieczkę, żeby trochę odpoczęli. Paweł milczał. Właściwie to w duchu zgadzał się z nią. Miała prawo zatroszczy ć się o własne dziecko. – Pojadę do niej wcześnie rano, ktoś musi jej towarzy szy ć. O wszy stkim opowiedzieć, przestrzec. Tak się martwię, że będzie nieszczęśliwa. – Spokojnie – łagodził Paweł. – Wszy stkie nasze dzieci powoli wy fruwają. Musisz się pogodzić, że nie będziesz już mieć wpły wu na każdy aspekt ich ży cia i nie dasz rady osłonić ich przed problemami. Muszą sobie zacząć radzić samodzielnie. – Masz rację. Wiem, ale to takie trudne. Do domu dojechali późną nocą. Ania sprawdziła pokoje dzieci, poprawiła śpiący m kołdry i pogłaskała po głowach dokładnie tak samo, jak kiedy by li przedszkolakami. – Musieliście tak urosnąć? – wy szeptała, patrząc w ciemność. – Musieliście? Wiedziała, że tak. W gruncie rzeczy od dawna miała świadomość, że powoli wszy stko się zmienia. Uczy ła się doceniać ten nowy etap ży cia. Wiedziała, że jego najważniejszy m aspektem będzie teraz małżeństwo. Ale dopiero po ślubie najstarszej córki. • – Wielkie państwo! – awanturowała się pani Miłoszewska przez całą drogę do domu. – My ślą, że jak ktoś nie jest z Warszawy, to nie potrafi zorganizować ślubu i wesela. Niedoczekanie ich. Ja im jeszcze pokażę. Chciałam ci powiedzieć, że wzięłam w pracy drugą poży czkę. Utrę im nosa, że do końca ży cia popamiętają. – Daj spokój – łagodził pan Miłoszewski. – Przecież biologiczna mama Konstancji to miła kobieta. Akceptuje nasze plany. Nie daj się sprowokować. – Ona tak – przy znała pani Miłoszewska – ale ta druga to okropna baba. W każdy m bądź razie nie będzie miała powodów do narzekań. Rafał może nie jest taki bogaty i nie mamy biznesów ani żadny ch fundacji, ale własny honor rodzina potrafi obronić. Zamówię ty le kwiatków, że padną, i największy tort, jaki się da. I jeszcze dodatkowy ch ciast napiekę, żeby warszawiacy zobaczy li, co to znaczy prawdziwe domowe jedzenie. Mięła ze złością torebkę i co jakiś czas sapała z mocą starej lokomoty wy. – Jeszcze zobaczą! – zagroziła. – A ty się nie odzy waj – zarządziła, choć pan Miłoszewski milczał, nie przery wając jej ani słowem. – Nie znasz się na ty m. Jechali więc przez chwilę w milczeniu. Pani Miłoszewska z ustami zacięty mi w prostą kreskę, zdecy dowana nie dać się pokonać warszawiakom na żadny m polu, planowała kolejne wy datki. – I oddamy dzieciom naszą sy pialnię – powiedziała stanowczo. – Rozsy pie się płatki róż na łóżku, ułoży kwiaty na stole. Będzie pięknie. Widzę przecież, jak Rafał się zwija z tęsknoty. Aż się serce kroi. Należy im się spokój po weselu.

– Dobrze – zgodził się jej mąż dla świętego spokoju. Czuł, że całe to wesele będzie wy magało od niego pokładów cierpliwości i pewnie będą je spłacać długie lata, ale co do jednego zgadzał się z żoną. Anna Dobrowolska by ła straszna i należało jej utrzeć nosa.

Rozdział 37

Zaskoczony ksiądz z trudem radził sobie z kolejny mi falami kwiatów, napły wający mi w ilościach, jakich kościół nie widział od początków swego istnienia. Próbował dy skutować z kolejny mi kobietami o mocny ch charakterach podający mi się za matki panny młodej, one jednak zgadzały się uprzejmie z ty m, co mówił, a potem cichcem donosiły kolejne bukiety. Nic z tego nie rozumiał. Ślub odby ł się w świąty ni zalanej powodzią kwiatów. Wszy stkie trzy mamy stały z przodu z nietęgimi minami, wy raźnie zawsty dzone swoją nadgorliwością, której nie dało się ukry ć. Młoda para ledwo zmieściła się przed bogato udekorowany m ołtarzem, by złoży ć przy sięgę. Konstancja nie skomentowała ani słowem bukietów stojący ch szpalerem nawet przed kościołem. Szczęśliwa i skupiona patrzy ła ty lko na Rafała. Również w czasie przy jęcia nie dała po sobie poznać, że zauważy ła cokolwiek dziwnego. Nie mrugnąwszy nawet okiem, pokroiła trzy torty i spróbowała każdego. Goście by li oszołomieni przepy chem wy stroju i stołami uginający mi się od jedzenia, ze szczególny m uwzględnieniem ciast. Wszy stkie mamy, zażenowane nieco swoją, aż nazby t widoczną, walką o dominację, podczas przy jęcia prześcigały się w świadczeniu sobie nawzajem wy szukany ch uprzejmości. Doszło do tego, że namawiały młodą parę do wy boru zaproponowanego przez konkurencję miejsca na noc poślubną, bo i w ty m przy padku, jak się okazało, wszy stkie trzy wpadły na podobny pomy sł. Nad ranem jednak młodzi zniknęli. Najwy raźniej mieli własne plany. Przekazali ty lko przez Natalię pozdrowienia i obietnicę, że wpadną około południa. O szóstej rano w pustej już sali, dusznej od zapachu dziesiątków bukietów, przy honorowy m stole siedziały trzy kobiety. Miny miały dość niewy raźne. Na stołach pozostało mnóstwo jedzenia. Goście nie dali rady potrójnemu poczęstunkowi. Kwiatowe dekoracje tłoczy ły się w każdy m kącie i goły m okiem by ło widać, że jest ich za dużo. – Przepraszam – pierwsza przełamała się Anna. – Nie miałam prawa się wtrącać. Nikt przez grzeczność nie potwierdził, choć dwie pozostałe panie w duchu przy znały jej rację. – To z powodu stresu i wy rzutów sumienia – mówiła dalej Anna. – Więcej tego nie zrobię. Te słowa zaimponowały trochę pani Miłoszewskiej. Spojrzała na żonę Jerzego łaskawszy m okiem. – To ja przepraszam – powiedziała z trudem. – Za bardzo chciałam się pokazać i teraz wszy stko pójdzie na zmarnowanie. Taka niepotrzebna duma. Ania milczała. Słowa nie chciały jej się przecisnąć przez gardło. – Jakoś się nauczy my współpracować – mówiła dalej pani Miłoszewska. – Jeszcze się nieraz przecież spotkamy. I co – uśmiechnęła się smutno – nasz wnuk będzie jeździł w trzech wózkach? – Damy radę – odezwała się w końcu Ania, której gardło na my śl o mały m dziecku w rodzinie trochę się odblokowało. – Najważniejsze jest dobro młody ch. Wszy stkie pokiwały głowami i siedziały przez chwilę bardzo zmęczone stresujący mi

przy gotowaniami i nieprzespaną nocą. Wiedziały, że ze względu na przeszłość w pełni zgodna współpraca nie by ła raczej możliwa, ale każda z nich postanowiła następny m razem wy kazać więcej dobrej woli. Na wspomnienie trzeciego tortu, który wjechał na salę wśród szmeru zdziwienia zebrany ch gości, wszy stkie miały ochotę schować się pod stół.

Rozdział 38

Ponad rok później Konstancja Miłoszewska, zwana przez męża Anielką, siedziała w ogródku restauracy jny m w Krakowie. By ł to czwarty lokal, który udało im się otworzy ć w ostatnim czasie i, jak wszy stkie poprzednie, został ciepło przy jęty przez mieszkańców miasta. Konstancja miała zwy czaj odwiedzać bez zapowiedzi swoje restauracje i sprawdzać poziom, legendarnej już na ry nku, czy stości oraz jakości potraw, szczególnie ręcznie lepiony ch pierogów. Z tego powodu pracownicy, nie znając dnia ani godziny, wciąż pracowali na najwy ższy ch obrotach. Młoda właścicielka nie wahała się zwolnić ty ch, którzy próbowali dróg na skróty, a takich nie brakowało. Ale jeśli nabrała do kogoś zaufania, nie żałowała pieniędzy na pensję. Dlatego szy bko skompletowała solidne zespoły i zaufany ch dostawców. Tego dnia miała wracać do Warszawy. Obiecała ojcu, że przeprowadzi dla kobiet pozostający ch pod opieką fundacji wy kład o podstawach prowadzenia własnego biznesu. Dopijała kawę, grzejąc się w promieniach jesiennego słońca, kiedy podeszła do niej nowo zatrudniona kelnerka. Zebrała ze stołu talerzy k po cieście, zapy tała, czy coś jeszcze podać, i na koniec dodała: – Pani to ma naprawdę szczęście. Konstancja ty lko się uśmiechnęła. W ciągu ostatniego roku często sły szała to zdanie. Nie każdemu opowiadała o nocy na dworcu, wegetacji w motelu, godzinach wy stawany ch pod zamkniętą restauracją, poraniony ch do krwi dłoniach i cały ch nocach, kiedy na drżący ch ze zmęczenia nogach lepiła pierogi. O swojej walce o Rafała, o ty m, jak codziennie budują swoje małżeństwo, troszcząc się o nie jak o delikatną roślinę. – Może i mam szczęście – powiedziała. – Ale nie jest ono kwestią przy padku. Szczęście sprzy ja przy gotowany m. Musisz sama stworzy ć mu warunki do rozwoju. Kelnerka odeszła. Nie wy glądała na specjalnie przekonaną. Szkoda – pomy ślała Konstancja, wstając do stołu. – Taka miła dziewczy na, a całe ży cie będzie biernie czekać, aż jej los odmieni się sam. Dobrze wiedziała, że to najgorsze, co można zrobić. Pojechała na dworzec i wsiadła do pociągu. Jej my śli wy ry wały się już do czekającego na nią Rafała. Uśmiechnęła się promiennie, a pociąg ruszy ł. Odległość zmniejszała się z każdą sekundą i czuła już bliskość męża każdą komórką ciała.