Kusiciel A J Gabryel

A. J. Gabryel Kusiciel Dla K.S. Dzisiaj powiedziałem Ci, że skończyłem tę książkę. Kilka godzin później umarłeś i nigdy już jej nie przeczytasz. Mimo to jest Twoja. Kiedyś, nie tak dawno temu, myślałem, że każdy rodzaj seksu, nawet ten najgorszy, jest nadal bardzo

dobry, warty zapamiętania. Byłem pewny, że nie da się zapomnieć kobiety, z którą spędziło się nagie chwile. Ale teraz jestem w niej – dużo młodszej ode mnie, która jeszcze godzinę temu była taka nęcąca – a tym, co odczuwam najbardziej, nie jest przyjemność doznań, lecz swędzenie skóry.

Ciężko mi wytrwać do końca i nie mogę się doczekać nie tego, by dojść, ale tego, by z niej wyjść, zmyć z siebie jej zapach, jej pocałunki i o niej zapomnieć. Jest jedną z tych kobiet, które tumanią, wabią, kuszą do grzechu. Jej oczy są uczernione, usta wilgotne, piersi sterczące. Dlaczego więc na mnie nie działa?

Dlaczego ma blady smak? Nie zrozum mnie źle, nadal lubię seks, lecz ten tu i teraz jest najwyżej dostateczny. Dostateczny z minusem. Ledwie powstrzymuję się przed ziewaniem, pieprzę ją i marzę o tym, by być już u siebie. A ona znowu wzywa i Boga, i Jezusa, i wszystkich świętych, zupełnie jakby była w trakcie religijnego

objawienia. Jej głos jest wysoki, piskliwy. A jeśli na moment milknie, to wówczas spazmatycznie otwiera usta. To musi być akt – nie wierzę, że tak różnie odbieramy tę samą sytuację. Z pewnością krzyczy do wszystkich w niebiosach, bo zobaczyła to gdzieś podczas seansu kinematografii pornograficznej i myśli,

że tak trzeba, że tego się od niej oczekuje. Z minuty na minutę jej przedstawienie coraz bardziej mnie drażni, mam ochotę zatkać jej usta dłonią, czymkolwiek, byle tylko stłumić wydobywający się z nich hałas. Nagle nachodzi mnie myśl: może te wszystkie jej błagania i modlitwy mają mnie

zdopingować, zmobilizować do szybszego finiszu. Może i ona miała dość już po pierwszej minucie. Zastanawiam się przez moment, czy dla mnie w ogóle istotne jest to, czy ona faktycznie odczuwa rozkosz. Głupie pytanie. Jasne, że jest ważne. Lubię, gdy kobiecie jest dobrze, to jedna z największych przyjemności,

jednak jej gra zupełnie wytrąca mnie z rytmu. Staram się skupić uwagę na czymś innym niż jej zawodzenia i moje swędzenie skóry. Jej oczy są zaciśnięte, policzki uróżowione rumieńcem, włosy skołtunione, dłonie pełne zmiętej pościeli. Jest ładna, słowiańska. Jeszcze pół godziny temu wyglądała tak niewinnie i to chyba ten jej niewinny

wygląd sprawił, że chciałem jej od pierwszego wejrzenia. Pod dłońmi czuję dreszcze, które ją raz po raz przechodzą. I w końcu milknie, to chyba nadchodzący orgazm zamyka jej usta. Jednak jest jej dobrze; dziwię się, gdy uświadamiam sobie, jak bardzo zadowolony jestem z tego powodu. Nie

wiedziałem, że aż tak mi na tym zależy. Nasze ciała rytmicznie klaszczą, odbijając się od siebie. Ich aplauz jest coraz głośniejszy, coraz szybszy. Znowu zaczyna wzywać Boga; pochylam się i nie mogę się powstrzymać przed zasłonięciem dłonią jej ust. Uchyla powieki i już wiem, że pod jej

spojrzeniem nie będę mógł dojść, nie ma nawet sensu próbować. Wydaję z siebie kilka dźwięków, zaczerpuję głośniej powietrza, udaję desperację w ruchach i w pchnięciach bioder. Udaję orgazm. Nie po raz pierwszy i nie ostatni. Opadam obok niej, jej dłoń głaszcze moje plecy. – Było mi tak dobrze – mówi nareszcie

cichym głosem. Co mam jej odpowiedzieć? Że mi również było dobrze, bo nawet kiepski seks to i tak dobry seks? Lecz seks z nią był jak zwietrzała cola, jak letnie piwo, jak roztopione lody. Że równie dużo przyjemności doznaję podczas ćwiczeń fizycznych, że ostatnich 15 minut to czas prawie zmarnowany? Że dla mnie było

to tylko odbijanie się od siebie dwóch pustych ciał? Nie, jasne, że nie mogę jej tego powiedzieć. – Mmm. – Ani kłamstwo, ani prawda, niech czyta ten dźwięk, jak chce. – Zostaniesz dłużej? Obiecuję, że nie zmrużymy oka przez całą noc. – Zniża głos do szeptu i szept ten jest przyjemny dla ucha.

Dlaczego nie mówiła nim przed pięcioma minutami? Dlaczego musiała piszczeć? Nie odpowiadam przez moment, powstrzymuję się przed powiedzeniem jej, że ja z bólem przetrwałem nasz pierwszy raz, i że następnego raczej nigdy nie będzie, bo wiedząc, co mnie czeka, za drugim razem pewnie by mi nawet nie

stanął. – Nie, wybacz, ale muszę iść. Chciałbym zostać, jak mógłbym nie chcieć, ale nie mogę. Wstaję i mam nadzieję, że nie zauważy, że kondom jest pusty. Zbieram ciuchy, idę do łazienki, zdejmuję gumę, wbijam nogi w nogawki spodni, zapinam rozporek i koszulę. Myję dłonie, twarz,

płuczę usta, wracam do pokoju. Jej ciało ułożone jest w przemyślanej, kusząco uwodzicielskiej pozie. – Na pewno nie możesz zostać? Siadam na łóżku, wolno przejeżdżam palcem po zaokrągleniu jej biodra. Udaję, że się ociągam, że opuszczenie jej mieszkania jest trudne. Szczerze mówiąc, nie wiem, dlaczego

udaję, nie mam najbledszego pojęcia. Pewnie z tych samych przyczyn, z których ona kilka minut wcześniej odgrywała swoje przedstawienie. Żegnamy się, wstaję, jestem już prawie przy drzwiach, gdy pyta: – Z iloma kobietami byłeś? Czy w porównaniu z nimi byłam dobra?

Odwracam się, nadal siedzi w tej kuszącej pozycji. Nie znam tej kobiety, nie potrafię jej czytać, nie wiem, czy zadała pytanie, bo chce poznać prawdę, czy pragnie, bym skomplementował jej seksualne zdolności. – Następnym razem nie krzycz tak głośno, jeszcze przez kilka dni będzie mi dzwonić w uszach. I

założę się, że jutro nie będziesz mogła mówić. Potrząsa głową w niedowierzaniu, śmieje się i jest to piękny, dźwięczny śmiech, i nagle jest po stokroć bardziej kusząca. Myśli, że żartowałem. Uśmiecham się, jeszcze trzy kroki i zamykam za sobą drzwi. Zapytała, z iloma kobietami byłem. Nie wiem, ile razy

zadawano mi to pytanie. Za każdym razem świadomie unikam odpowiedzi. Wstydzę się tej liczby, wiem, że jest zbyt duża. Wstydzę się prawdy, choć dokładnie sam jej nie znam. Nie wiem, z iloma kobietami byłem. Większość z nich to jednorazowe kochanki. Na samym początku starałem się zapamiętać każdą

twarz, każdy detal. Zliczałem, w ilu byłem i ile razy byłem zaliczany. Nie pamiętam, kiedy doszedłem do punktu, w którym wszystkie te ciała zlały się w bezosobową masę. W kilku z nich byłem zakochany. Kochałem kobiety, których imion już nie pamiętam, których prawdopodobnie nie poznałbym

na ulicy. Sam się dziwię, że można zapomnieć twarz, którą się choć przez moment kochało. Pośród tego anonimowego tłumu jest ona. Migocze. Lśni w nim jak błyszczące złoto. Mimo to nie lubię o niej myśleć, unikam rozpamiętywania, wspominania tego, co nie wróci – choć tak naprawdę średnio mi to wychodzi. To,

co wychodzi mi znacznie lepiej, to unikanie jej samej. Moglibyśmy spotykać się często, jednak moje zabiegi sprawiają, że widzę ją tylko wtedy, gdy muszę, gdy sytuacja stawia mnie pod murem, w którym nie ma furtki. Czasami udaje mi się zapomnieć o niej na kilka dni i zdarzają się noce, kiedy o niej nie śnię. Gdybym miał być ze sobą i

z tobą szczery, to musiałbym przyznać, że nigdy się z niej nie wyleczyłem, choć niczego nie pragnąłem bardziej. Gdy nastał początek mojego końca, gdy wszystko szlag trafił, jedyne, czego chciałem, to udać, że nigdy jej nie było. Gdy zrozumiałem, że zapomnienie nie

jest możliwe, zacząłem kłamać. Przez lata oszukiwałem siebie i innych, udawałem, że to ja zakończyłem nasz związek, że miałem dość, że przestała mnie obchodzić, że mi zobojętniała. Największe łgarstwo, jakie powiedziałem w życiu. Powtarzałem je tyle razy, że w końcu zapomniałem o prawdzie. Nie, nie

zapomniałem, prawda naszego rozstania zawsze jest przy mnie, gdzieś na peryferiach świadomości, tam, gdzie są sprawy, o których nauczyłem się nigdy nie myśleć. Większość ze wspomnień, które są we mnie, wydaje się daleka i nieistotna, ale tego, co działo się między nami, nie umiem odbierać w

kategoriach czasu przeszłego. Nie wiem dlaczego, ale gdy myślę o chwilach, które spędziliśmy razem, nie potrafię myśleć o nich jako o dawno i bezpowrotnie minionych, zawsze biorę je za teraźniejszość. Dlatego gdy będę o niej mówił, to będę mówił tak, jakby wszystko działo się teraz – nie potrafię inaczej.

Podjąłem decyzję: powiem o wszystkim. Mimo obaw. Mimo strachu, który już teraz czuję. Boję się, jednak wiem, że skoro udało mi się przetrwać wszystko, co się stało w rzeczywistości – to przetrwam również, opowiadając o niej. Nie znam słów, którymi mógłbym ją opisać i wiem, że każda

próba będzie tylko rozmazanym szkicem. Wiem, że z góry skazany jestem na porażkę, a jednak nie mogę się powstrzymać przed mówieniem, choć nie jestem pewny, czy zdołam powiedzieć wszystko. Obawiam się, że przez zupełną szczerość będę brzmiał fałszywie, że mi nie uwierzysz, ale w

sumie nie zależy mi na tym. Chcę, żebyś zrozumiał, że będę się starał opisać nieopisywalne, wybacz zatem, jeśli mi się nie uda. Albo inaczej: wybacz z góry, bo wiem, że mi się nie uda. Ktoś, kto jej nigdy nie spotkał, poprosił mnie kiedyś, bym opisał ją jednym słowem. Pamiętam, co odpowiedziałem wtedy i

dzisiaj powiedziałbym to samo. Jest duszna. Bardzo ciężko mi się oddycha w jej towarzystwie, od samego początku. Nie chcę mówić ogólnie, nie chcę zdradzić jej imienia – tysiące osób je noszą; nie chcę pisać, że cała była w kolorze blond, choć taka jest prawda. Miała blond

włosy, rzęsy, brwi, blond skórę. Oboje znamy inne blond kobiety o jej imieniu, lecz wierz mi – żadna z nich nie jest do niej podobna, nie w moich oczach. Mógłbym, rzecz jasna, skłamać i nakreślić obraz pełen przymiotników, byłoby to proste – kłamstwo mam we krwi, kłamiąc, potrafię być znacznie bardziej

przekonujący niż wtedy, gdy mówię prawdę, praktyka uczyniła ze mnie mistrza. Puste słowa przychodzą mi łatwo, może nawet zbyt łatwo. Nigdy nie miałem kłopotu z koloryzowaniem prawdy, zwykle robię to odruchowo, bez zastanowienia, bez wyrzutów sumienia. Dziś jednak nie chcę tego robić, nawet nie wiem, dlaczego nie

chcę kłamać, dlaczego nagle czuję potrzebę powiedzenia na głos tego, czego nie powiedziałem jeszcze nikomu, co ukrywałem, o czym nie chcę myśleć, a o czym myślę obsesyjnie. Kiedyś trzeba zacząć mówić prawdę i najwyraźniej właśnie przyszedł moment na powiedzenie mojej.

Każdy ma jakiś sekret. Mój może nie jest wielki, może nie niezwykły, ale wiem, że inni mają mroczniejsze tajemnice. Takich historii jak moja są pewnie tysiące, miliony może, a jednak mam odleżyny w miejscu, w którym leży mój sekret. To, co się stało, należy do nas obojga; o chorej intensywności moich uczuć wiem

tylko ja. Ale pozwól, że zacznę od początku, inaczej się nie da. Zresztą początek jest równie ważny jak koniec. Po raz pierwszy zobaczyłem ją w nocy. Wyszła z mroku i od razu wiedziałem, że spełni wszystkie moje pragnienia, również te, których jeszcze nie znam, o których jeszcze nie wiem. Nie

zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo mnie napiętnuje, jak paskudne odkryje we mnie lęki; lęki, których nigdy nie będę potrafił się wyzbyć. Dziwię się, jak dobrze pamiętam moment, w którym zobaczyłem ją po raz pierwszy. Minęło tyle lat, a ja nadal w najdrobniejszych detalach widzę tę

chwilę. Wstydzę się i wiem, że nigdy bym jej tego nie wyznał, nawet sam przed sobą przyznaję się z niechęcią. Wstyd mi, że nie muszę wcale się wysilać, nie muszę zamykać oczu, by być znowu tam i wtedy. Wokół mnie chaos, setki podniesionych, splecionych ze sobą głosów, ścisk ciał.

Powietrze wibruje od niskich, basowych dźwięków, raz pachnie potem, raz dymem, raz tym samym modnym, reklamowanym wszędzie zapachem. Przychodzę tu dla sportu, czyli po to, aby znaleźć łatwą dziewczynę, dziewczynę z tak zwanych w sam raz na raz. Skanuję twarze, choć nie mają one większego

znaczenia, eliminuję te zbyt pijane i te naćpane po uszy. Mój wzrok wyławia ją od razu, mimo że niczym szczególnym się nie wyróżnia. Ktoś ostrym obcasem wwierca mi się w stopę, czuję ból, lecz bez trudu go ignoruję. Moje zmysły skierowane są na nią. Wszystko inne to tylko

owadzie brzęczenie. Stoi może dziesięć kroków ode mnie. Zbyt ładna, zbyt krucha, zbyt blond, by nazwać ją piękną. Jej biodra kołyszą się swoim własnym rytmem, łagodnie, zupełnie jakby nie słyszała tempa muzyki. Łagodność zwykle mnie uspokaja, lecz powolny ruch jej bioder przyśpiesza mój oddech, a może

nie przyśpiesza, może go odbiera. Jej twarz jest niewinna, włosy związane różową kokardą jak u pierwszoklasistki, raz po raz jej usta wyginają się w słodkim uśmiechu, a ubrana jest jak najtańsza tirówka. Buty na wysokich zdartych obcasach, porwane kabaretki, odkrywająca zbyt wiele sukienka.

Wygląda jak dziewica i dziwka zarazem. Jak obietnica ekstazy. Jak dziwka udająca dziewicę lub dziewica przebrana za dziwkę. Do dziś nie wiem, jak było naprawdę. Spogląda w moją stronę, lecz mnie nie widzi. To dobrze, mogę się jej uważnie przyjrzeć. Zauważam tysiące detali, przelotnych gestów. I po

tych gestach poznaję, jak bardzo jest niezwykła. Jednak ani wtedy nie potrafiłem, ani teraz nie potrafię nazwać tej niezwykłości; jest to coś, co należy tylko do niej, coś nieuchwytnego, niewidzialnego, mimo że rzucającego się w oczy. Nie przesadzam, nie idealizuję jej, stwierdzam fakt. Zresztą nie jest idealna,

ma wiele wad. Jej oczy są nieco zbyt duże, język zbyt często cięty. Charakter momentami zbyt zawzięty, chwilami zbyt łagodny, zawsze zwodzący. A mimo to nie miała sobie równej. Nadal nie ma. Lecz tamtej nocy o tych wadach jeszcze nie wiedziałem. Przez długie minuty stoję nieruchomo,

wbity w ziemię, zatrzymany, zupełnie w nią zapatrzony i mam wrażenie, że na coś czekam. Nie wiem, jak długo nie zdawałem sobie sprawy, że to, na co czekam, już mnie dopadło. Nie mogę powiedzieć, że serce zaczęło mi bić jak oszalałe, że zapomniałem o bożym świecie czy o wszystkim, co ważne, czy o

tym, jak się nazywam. Nie mogę powiedzieć, że była to miłość od pierwszego wejrzenia. Nie mogę tego powiedzieć, choć może to prawda. Czuję, że grzęznę, że się topię w piachu. Wiem też, że powinienem odwrócić się i wyjść. Wiem, że taka pierwsza reakcja nie skończy się niczym dobrym, a jednak nie potrafię się do tego

zmusić, bo jeszcze bardziej jestem pewien tego, że jeśli odejdę, stracę może jedyną szansę na bycie spełnionym. Rozmawia z młodym mężczyzną, jestem prawie zazdrosny, mimo że jej nie znam, mimo że nawet się nie dotykają. Patrzę na jej twarz i nie potrafię odczytać większości emocji, które po niej

przemykają. Nie wiem, co znaczą gesty dłoni, dużo mówi dłońmi, jakby w jej żyłach płynęła włoska krew. Uśmiecha się niemal bez przerwy i uśmiech ten mówi mi, że lubi tego gościa. Nie chcę, by go lubiła. Widzę tylko jego plecy, krótko ścięte włosy, szerokie ramiona, bicepsy ostentacyjnie rozciągające

rękawki koszulki. Nie lubię go od pierwszego wejrzenia. Niechęć do niego mówi mi, że to przyciąganie, które do niej czuję, jest silniejsze od tych, których ofiarą padałem dotychczas. To, co czuję, to zwierzęcy instynkt, nagła i czysta chęć zupełnego posiadania. – Nigdy nie widziałem, żebyś na jakąś

tak patrzył. – Zaskakuje mnie znajomy głos, wbrew sobie odwracam się w jego stronę. Zwykle jestem zadowolony, gdy spotykam Jakuba, ale nie tym razem. Teraz wcale nie jestem zadowolony. Na zadowolonego natomiast wygląda on, zadowolonego z siebie. Wygląda, jakby myślał, że

przyłapał mnie na czymś wstydliwym, że poznał mój sekret. – Nie udawaj zdziwionego. – Jestem aż tak oczywisty? – Ślepy by zauważył. – Teatralnie przewraca oczami, jakby chciał podkreślić bezdyskusyjność swoich słów. – Założę się, że i ona zauważyła, bo zakładam, że nie patrzysz na niego?

– Patrzę na nią, bez obaw – jego zostawię tobie, wiem, że lubisz typ osiłka. – Uuu, widzę, że ktoś jest dziś drażliwy. – Jego łokieć szturcha mnie między żebra, a zęby szczerzą się nagle w szerokim, obłąkańczym uśmiechu. – Zazdrość mydli ci oczy, on nie jest osiłkiem, on jest atletycznie

zbudowanym mężczyzną, ciało o-limpij-skiej klasy – „olimpijskiej” wymawia z naciskiem na każdą sylabę. – Nie musisz reklamować mi jego ciała, to dziewczyną jestem zainteresowany. – Nie wiesz, co tracisz, choć muszę przyznać, że jej urodę też potrafię docenić, choć wygląda tanio. – Wygląda tanio, a twój atleta i tak na

jej, a nie na twój widok się ślini. – Wrzuć na luz, bo jak nic ją spłoszysz. Od razu zauważam mądrość jego rady. Ma rację. Nie chcę, żeby wzięła mnie za maniaka. Jednak niepatrzenie na nią przychodzi mi z prawdziwym trudem. Wtedy jestem pewny, że dwójka za moimi plecami z rozmowy przeszła do czynów,

że się dotykają, wymieniają pocałunki. Idziemy do baru, po drodze rzucam w jej stronę szybkie spojrzenie, nadal tylko rozmawiają. Zamawiam podwójną wódkę z lodem. Wychylam i zamawiam kolejną rundę. Jakub coś mówi, coś o jakiejś wyjątkowej okazji, której przepuszczenie byłoby

grzechem. Dobrze, że jest jedną z tych osób, które jak już zaczną mówić, to trudno im się zamknąć. Zdania wypadają z niego długimi seriami, jak naboje z karabinu maszynowego. Nie słucham go, lecz od czasu do czasu kiwam głową, jakbym się z nim zgadzał. Każde jego słowo przemyka obok mnie, całą uwagę skupiam na tym, by

nie oderwać oczu od rozpuszczających się w szklance kostek lodu. Tracę poczucie czasu, nie wiem, ile tak stoję: dziesięć minut, godzinę czy dwie. Wciska się między nas dziewczyna. – Kuba, nie widziałam cię tu całe wieki. – Obdarowuje Jakuba dwoma pocałunkami, zostawiając szminkę na jego policzkach. – Byłem pewny, że ciebie tu zobaczę.

– Jestem stworzeniem, którym kierują nawyki. Ostatnio spędzam tu więcej czasu niż w domu. Ich rozmowa wypełnia mi uszy, jednak słowa nie obchodzą mnie nawet na tyle, by wsłuchać się w ich kontekst i znaczenie. Między jej piersiami wisi i błyszczy wielki krzyż. Ma piękny pełny biust, gdzieś w okolicach rozmiaru E,

może F. Przez cienki materiał bluzki widzę wyraźnie odznaczające się sutki. Zawsze mnie dziwi moja reakcja na tę kobiecą część ciała. Widziałem wiele par piersi, widziałem ich różne rozmiary, różne odcienie, różne kształty, już dawno ich widok powinien mi się znudzić, a nie nudzi się, nadal na mnie działa i nieistotne, czy są one bujne jak u

niej, czy zupełnie płaskie, to niezmiennie mają siłę odbierania mi mowy na kilka sekund. – Ale, ale, nie bądźmy barbarzyńcami, kim jest twój przystojny kolega? Na szczęście słyszę, że rozmowa skupia się na mojej osobie. Nagle zdaję sobie sprawę, że nadal patrzę w jej głęboki dekolt.

– Przystojny kolega? A co się stało z twoim uroczym małżonkiem? Wyczuwam kłopoty w małżeńskim raju. Jej reakcją jest krótkie prychnięcie. Nie musiałaby niczego dodawać, niemal cała historia została opowiedziana w tym odruchu. – „Małżeńskim raju”, nawet mnie nie

rozśmieszaj. Jestem szczęśliwą rozwódką od ponad miesiąca. – Rozumiem, że mam gratulować. Podnoszę wzrok. Tak naprawdę chyba jest to moje pierwsze spojrzenie, które ląduje powyżej jej szyi. Wyraz jej twarzy mówi mi, że zauważyła, gdzie przez ostatnich kilka minut spoczywały moje

oczy. Nie jest urażona mym przedmiotowym potraktowaniem jej ciała, wręcz przeciwnie. Jakub miał rację, jestem dzisiaj oczywisty, najwyraźniej gdzieś zawieruszyłem moją

subtelność. Jest pewna siebie, może nawet zarozumiała. Lubię pewne siebie kobiety, choć te nieśmiałe i niepewne też mnie pociągają. Jest krągła, wiele osób nazwałoby ją może puszystą, lecz porusza się z wdziękiem, który może być tylko wrodzony, ruchy czynią ją bardzo powabną. Lat ma jakieś trzydzieści. Usta

pomalowane wiśniową pomadką, oczy tak mocno obrysowane czarnym cieniem, że z daleka musi wyglądać, jakby miała na sobie przeciwsłoneczne okulary lenonki. Jej tęczówki w tym czarnym makijażu wydają się bardzo, bardzo jasne. Pod nim jest ładna. Rysy ma miękkie, jednak jej wzrok jest ostry, łowczy, zupełnie jakby była

drapieżnikiem, a ja ofiarą. Wzrok ten wyraża przekonanie, że dziś będzie mnie miała. I miałaby rację, gdyby nie to, że mam już na celowniku kobietę w kolorze blond. Przeprasza mnie i wciska się między nas jeszcze głębiej, opiera o kontuar. Uśmiecha się szeroko, ma ładny uśmiech i przebity kolczykiem

język. Wiem, że uśmiechnęła się, by mi go pokazać, założę się, że trenowała ten uśmiech przed lustrem niezliczoną ilość razy. I jestem pewny, że jest on niemą obietnicą oralnych przyjemności. Gdyby nie wydarzyło się ostatnie pół godziny z hakiem, zaproponowałbym jej drinka, więcej niż drinka. Milczę jednak. Jej

dłoń przemyka po moim ramieniu i wiem, że docenia to, czego dotyka. Moje ciało działa na autopilocie, skóra pod jej palcami zaczyna mrowić, chce więcej. Zastanawiam się, czy ma kolczyki również w innych miejscach. Czyta w moich myślach, wspina się na palce i dotykając ustami skóry mojego ucha, mówi: – Sutki też mam przekłute.

Penis nieznacznie, ale jednak pęcznieje mi w spodniach. I przez moment myślę, że może lepsza wróblica w garści. Odwracam się w stronę mojej wcześniejszej fascynacji, widzę ją w prześwitach pomiędzy krzątającymi się po parkiecie ciałami i stwierdzam, że wolę gołębicę na dachu. Delikatnie, lecz stanowczo zdejmuję z siebie kobiecą dłoń. Nie wierzy w

szczerość mojego gestu, przysuwa się bliżej. – Łucja, obawiam się, że z nim nic nie wskórasz. – Tylko mi nie mów, że źle was wyczułam. Patrząc na mowę waszych ciał, doszłam do wniosku, że nie jesteście razem. Jakub się śmieje. Jego śmiech jest zaraźliwy.

– Nie, nie jesteśmy razem. Nigdy nie byliśmy razem i nie będziemy, znam go zbyt długo i zbyt dobrze, żeby mnie podniecał. – Wydaje się, że przerwał w połowie myśli, z jego ust nie schodzi uśmiech. Po chwili dodaje: – Nigdy się nad tym nie zastanawiałem, ale jestem prawie pewny, że gdybyś mi się

zaoferował, to raczej by mi nie stanął. – Nie wiem, czy mam brać to za komplement, czy za najgorszą obelgę, jaką usłyszałem w życiu. Zastanawia się przez moment nad odpowiedzią, choć tak naprawdę nie zadałem mu pytania. – Komplement, to zdecydowanie jest komplement. – No nie wiem, chyba jednak nie, jak nic

powinienem się obrazić, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że twoim jedynym kryterium jest chyba to, żeby facet miał puls. – Koneser się, kurwa, znalazł. Znamy się dziesięć lat i wiele rzeczy o tobie mogę powiedzieć, ale w życiu bym nie powiedział, że jesteś wybredny, jeśli chodzi o płeć piękną.

– Nigdy nie mówiłem, że mam wyszukany gust, a już z pewnością go nie miałem, będąc nastolatkiem. – Nie mogę się powstrzymać przed wyszczerzeniem zębów. – Zresztą, który nastolatek ze sprawnym sprzętem jest wybredny? Niemal zapomniałem o stojącej między nami kobiecie. Nagle

pstryka palcami. Wygląda na zniecierpliwioną. – Hola, hola, panowie. – Spogląda w moją stronę. – Proszę krótko i na temat. Czy ja tu tracę czas? – Patrzy na mnie, jakby oczekiwała odzewu, nie wiem, co mam jej odpowiedzieć. Przewraca oczami. – Może muszę się jaśniej wyrazić. Seks będzie

czy seksu nie będzie? Jakub zaciska zęby w próbie powstrzymania się od ataku śmiechu. Średnio mu to wychodzi. Nie czeka na moją odpowiedź. – Trudno, nie będziesz ty, będzie ktoś inny. Święta racja, zawsze przecież znajdzie się ktoś inny. Jeszcze zadaje Jakubowi kilka pytań,

lecz widzę, że większość uwagi skupia na namierzaniu potencjalnych ofiar. Muszę przyznać, że z minuty na minutę podoba mi się coraz bardziej i wiem, że seks z nią byłby co najmniej interesujący, ale nie na tyle, bym zrezygnował z potencjalnych kilku chwil w towarzystwie mojego blond zauroczenia.

Odwracam się znowu w jej stronę. Jest sama. Twarz ma nieco uniesioną, patrzy na wyginającą się w metalowej klatce parę. To pewnie złudzenie, ale mam wrażenie, że jedno ze świateł jest skierowane prosto na nią, tak że wydaje się jaśnieć na tle tłumu. Nie wiem, może wygląda tak tylko w moich oczach. Może jej skóra nie jest jaśniejsza od kości

słoniowej, może ma zwyczajny odcień. Dla mnie w tej chwili wygląda jak postać świętej z obrazu. Świętej z puszką red bulla w dłoni. Bez słowa odchodzę i idę tam, gdzie chcę być. Jestem zdenerwowany, a moje dłonie są wilgotne od potu. Mam nadzieję, że nie daję tego po sobie poznać. Do dziś prześladuje mnie trema, która

zawsze chwyta na kilka chwil przed zdarzeniem, nad którym mam mało kontroli. Pocę się i denerwuję na kilka minut przed, zupełnie jak aktor mający lada chwila wyjść na scenę, jednak gdy już jestem na scenie, gdy światła są skierowane na mnie, wtedy równowaga i opanowanie natychmiast wracają.

Z każdym moim krokiem staje się coraz ładniejsza. Dopiero teraz widzę, jak idealnie wykrojone, jak niebezpiecznie czerwone są jej usta, zupełnie jakby chwilę wcześniej popijała świeżą krew. Pamiętam, że potem ta myśl często przechodziła mi przez głowę, gdy się w te usta wpatrywałem. Jestem pięć kroków od niej, moje stopy

dotykają sceny, a spokój i opanowanie nie nadchodzą, nie czuję ich wcale. Czuję się jak wyrzucona na brzeg, trzepocząca, topiąca się w powietrzu ryba. Odwraca się w moją stronę. Wszystko wokół mnie zaczyna pulsować. Wiem, że nikt nie wyłączył muzyki, wiem, że pomieszczenie

nadal pełne jest podnieconych głosów, lecz nagle nic nie słyszę. Głośne dźwięki zniżają się do szmeru. Jej twarz jest poważna. Zastanawiam się, czy jej skóra jest tak miękka, na jaką wygląda. Zastanawiam się, ile sekund zajęłoby mi zdjęcie jej sukienki, zresztą nie muszę zdejmować, materiału jest tak mało, że bez trudu wyobrażam sobie,

co jest pod nim. Domyślam się barwy jej głosu, wyobrażam sobie, jakbym się czuł, mając ją pod sobą. Dziesiątki wyobrażeń i jednego jestem pewny: chcę, by każde z nich stało się najpierw rzeczywistością, a potem wspomnieniem. Stoję tych kilka kroków od niej i czuję, jakby ciągnęła mnie w

swoją stronę. Nie wiem, co zrobić z dłońmi, wkładam je w kieszenie jeansów. Zastanawiam się, co widzi, patrząc na mnie. W kącikach jej ust zaczyna się czaić uśmiech. Nie pamiętam, żebym ruszył w jej stronę, ale nagle jestem przy niej. – Jesteś bardzo źle wychowany. Nikt cię

nie nauczył, gdy byłeś chłopcem, jak bardzo niegrzecznie jest tak nachalnie się komuś przyglądać? Gdy słyszę jej niski, pełen melancholii głos, przechodzi mnie dreszcz. To tylko mały dreszcz, ale i tak obawiam się, że jest zauważalny. Dźwięk pierwszego słowa przeszywa mnie, coś ze mną robi, nie wiem co, wbija się we mnie jak haki, które trzymają i nie

chcą wypuścić. Myślę, że to ten głos był gwoździem do mojej trumny, gdyby nie on, nie przepadłbym ani tak szybko, ani tak zupełnie. Nikt później nie zrobił na mnie takiego pierwszego wrażenia. Nikt. Jej słowa wywołują u mnie śmiech. Przedstawiam się z niewielkim skinieniem głowy, palcami

niczym dżentelmen dotykam rąbka wyimaginowanego kapelusza. Mówię coś, wiem, że coś mówię, słyszę swój głos. Słowa opuszczają mnie z zaskakującą łatwością, zupełnie jakby nie zdawały sobie sprawy, że w środku jestem i rozgorączkowany, i zaniepokojony, i podniecony.

Wcześniej na jej intensywnie czerwonych ustach widziałem tylko obietnicę uśmiechu, teraz uśmiecha się szeroko i czuję dumę, że to ja jestem tego przyczyną. – Znowu się na mnie patrzysz. – Zastanawiam się, co tutaj robisz, dlaczego tu jesteś. – Dlaczego tu jestem? Tego nie wie nikt. Gdziekolwiek bym

nie była, zawsze się nad tym zastanawiam. Jeśli miałabym zgadnąć, to powiedziałabym, że jestem tutaj, bo dokądś idę. – Jej twarz jest nagle poważna, w okamgnieniu wygląda na starszą o kilkanaście lat, na zbyt dojrzałą. I wiem, że gdy będzie miała lat czterdzieści, to właśnie tak będzie wyglądać. Rozgląda się po sali. Jej wzrok skacze z

jednej osoby na kolejną. Na nikim nie zatrzymuje się na dłużej. Wygląda na nieobecną i wiem, że to, iż tu jestem, nic dla niej nie znaczy. Cisza wplata się w naszą rozmowę. – A ty wiesz, dokąd idziesz? – pyta, nie patrząc na mnie. – Wiem, dokąd idę dziś. Dzisiaj pójdę tam, dokąd mnie poprowadzisz. – Jestem

niezadowolony z tych słów, brzmią zbyt dwuznacznie. Jest we mnie nadmiar zachłanności, nadmiar chcenia. Nie chcę, by o tym wiedziała. Odwraca się w moją stronę i przechyla głowę na bok, jakby się nad czymś zastanawiała. W jej uchu lśni okrągły kolczyk z krzyżykiem. Przez moment wymownie milczy. Patrzy na mnie tak,

jakby dopiero teraz po raz pierwszy mnie dostrzegła. – Jesteś niezmiernie pewny siebie. Muszę zdecydować, gdzie dzisiejsza noc się skończy, bo teraz nie tylko moja, ale i twoja najbliższa przyszłość od tego zależy. Jestem spięty. Teraz ona się we mnie wpatruje. Jej oczy i uśmiech, który w nich widzę, wyciągają

mnie z niepewności. Zaczyna się śmiać beztroskim śmiechem i nagle znowu jest młoda. Młodsza niż wcześniej. Dalszą część nocy spędzamy razem. Siedząc obok siebie. Mówiąc szeptem, jakby w obawie, że usłyszy nas ktoś niepowołany. Stolik lepi się od rozlanego piwa, moje buty

przyklejają się do podłogi, ale nie zwracam na to uwagi. Czasami materializuje się obok nas kelnerka, zachęcając do kupienia kolejnych drinków. Kelnerka jest ładna, a jej rzęsy są długie i mocno podkręcone. Dostrzegam ją, ale nie widzę, nie interesuje mnie wcale. Rozmawiamy o wszystkim, co przychodzi nam na myśl, ale są

też minuty, gdy tylko milczymy, patrząc na siebie, i nie jest to niezręczna cisza. Czasami pochylam się w jej stronę, udając, że nie usłyszałem, co powiedziała. Jej włosy pachną lekko, owocowo. Wychwytuję w tym zapachu czereśnie, a może wiśnie. Zaciągam się tym zapachem. Mam ochotę podsunąć nos bliżej jej

skóry, chcę i ją powąchać, ale nie mogę, bo wiem, że nie powstrzymam się przed przejechaniem po niej językiem. Lubię też zwyczajnie na nią patrzeć. Podoba mi się to siedzenie w milczeniu i wpatrywanie się we wszystkie jej sposoby na zajęcie dłoni, i chwytanie jej osobistych poruszeń i gestów. Moje próby flirtu są

kalekie, żarty beznadziejne, a mimo to lekko się uśmiecha. Czuję, że napięcie między nami się wzmaga, jednak wszystkie jej słowa są czyste, pozbawione podtekstów. Nie ma w nich niewypowiedzianych obietnic, sugestii, że jest do zdobycia. Jednak coś każe mi wierzyć, że to

pozorna niewinność, coś mówi mi, że jest niebezpieczna. Może nawet zabójcza. Czuję to przez skórę. Czas zlewa się w sekwencję przypadkowych obrazów, odczuć i wrażeń, budzenia się emocji, których do wtedy nie znałem i których teraz nie potrafię uporządkować. Wspomnienie jest kalejdoskopowe, złożone z porwanych

fragmentów – zupełnie jakby było odtwarzane przez popsuty projektor, który pewne sceny powtarza w nieskończoność, inne pomija, inne rozciąga, jeszcze inne odtwarza tylko w niewyraźnych migawkach. Pamiętam pierwszy dotyk. Jej dłoń jest niespodziewanie chłodna. Pamiętam, że z dotykiem tym

przychodzi nagłe rozbudzenie zmysłów. Moja chęć posiadania jej nabrzmiewa. Dziwnie to dla mnie brzmi, gdy mówię, że pamiętam, i chociaż wiem, że jest to tylko wspomnienie, jednak czuję ten zimny odcisk dłoni na sobie. Czuję, jak chcę wziąć ją gwałtownie i szybko, wejść w nią głęboko, mieć ją całą dla siebie, bez

ograniczeń. I boję się, że nic z tego nie będzie. Myśl ta jest torturą, czymś więcej niż bólem. Patrzę na nią i obawiam się, że rozmyślając o tym, czego chce moje ciało, tracę z oczu wszystko to, co naprawdę ważne. Chciałbym być gdzieś indziej, gdzieś, gdzie jest cicho, gdzie jej głos nie byłby zakłócany przez inne, gdzieś, gdzie

czułbym tylko ją. Skupiam się na niej. Często przymyka oczy i mam dziwne wrażenie, że przymknięcie oczu pozwala jej lepiej widzieć. Założę się, że niewiele umyka tym zmrużonym oczom. Palce jej dłoni bezustannie czegoś dotykają, a jeśli nie czegoś, to siebie nawzajem. Chcę, by dotykały mnie.

Zaciskam zęby, czuję, jak zgrzytają, z całych sił staram się skoncentrować na powstrzymaniu mojego ciała przed działaniem, przed zrobieniem czegoś, czego będę żałował. Następnych kilkadziesiąt minut spędzam na udawaniu pełnego klasy dżentelmena, a w myślach posuwam ją na lepiącym się od

rozlanego piwa stole. DJ zaczyna grać utwór Karmacoma Massive Attack. Ona wstaje i bez słowa idzie w stronę parkietu. Pulsująca muzyka jest wolniejsza niż rytm mojego serca. Patrzę na nią, na jej leniwie poruszające się ciało. Odwraca się w moją stronę, uśmiecha i jest to perfekcyjnie śmiercionośny uśmiech.

Jej ruchy są czasem wolne, czasem szybkie, zawsze naładowane niebezpieczną energią i zawsze kuszące. Od tyłu podchodzi do niej mięśniak, z którym rozmawiała wcześniej, staje za nią, blisko. Bardzo blisko. Ociera się o nią w sposób, który podnosi mi ciśnienie. A ona nie reaguje, nie odwraca się, nie sprawdza, kto stoi

za nią, nie odpycha go. Nadal tańczy, kołysząc się, zachęcając do dotyku. On korzysta z tego zaproszenia, jego dłonie przesuwają się wzdłuż boków jej ciała. W dół i w górę. Nadal patrzy na mnie, nadal uśmiecha się tym śmiercionośnym uśmiechem. Może mi się wydaje, ale chyba widzę w niej wyzwanie. Nie reaguję. Nie wiem, jak

miałbym zareagować. Przez głowę przechodzi mi myśl, że może przez cały dzisiejszy wieczór chciała doprowadzić do tej chwili. Może jest entuzjastką trójkątów, jednak odrzucam tę myśl – gdyby tak było, rozmowa przebiegałaby inaczej. Lubię trójkąty, lecz z jakichś powodów nie chcę się nią dzielić. Nie podoba mi się

ta myśl. Nie znam jej, jest dla mnie nikim, nie powinienem czuć tego, co czuję. Piosenka się kończy, a ona nie odwracając się ani razu w stronę osiłka, schodzi z parkietu. Wraca do mnie. Do mnie. Kontynuujemy przerwaną rozmowę. Godziny kurczą się do rozmiaru minut. Lokal cichnie, pustoszeje, spoglądam na

zegarek: jest prawie szósta. Wychodzimy. Dźwięczy mi w uszach. Chłodny majowy poranek. Miasto jest już na dobre rozbudzone, dziwi mnie to w pierwszej chwili, ale szybko przypominam sobie, że jest piątek. Powietrze pachnie bzem. – Zadzwonię po taksówkę. – Nie, tramwaj jest tuż za rogiem i

zatrzymuje się kilkadziesiąt metrów od mojego domu. – Odwiozę cię. – Nie ma potrzeby. – Chcę cię odwieźć. – Skoro chcesz… Idziemy w stronę przystanku. Zdejmuję z siebie kurtkę i bez pytania kładę na jej ramionach, zakrywając skąpą sukienkę. Przyjeżdża jeden tramwaj. Jest

napakowany po brzegi, pozwalamy mu odjechać. Przyjeżdża drugi, nieco luźniejszy, wchodzę do niego za nią. Dziesiątki ludzi w drodze do pracy, część zaspana, część śpi na stojąco. Widzę też kilka wymęczonych po nocy ciał, dziewczynę z rozmazaną maskarą wokół zamkniętych oczu, chłopaka w

pomiętym płaszczu, pomiętych włosach i z papierosem za uchem. Ścisk. Znowu się czuję, jakbym był w klubie, w poruszającym się, pozbawionym muzyki klubie. Zwalnia się obok nas miejsce. – Usiądę ci na kolanach. – Mogę postać, ty siadaj. – Obawiasz się, że cię zmiażdżę? Siadam i sekundę później po raz

pierwszy czuję na sobie jej ciężar. Odchyla się tak, że jej plecy przylepione są do mojej klatki piersiowej. Przeklinam moją kurtkę, gdyby jej na sobie nie miała, czułbym jej ciało o niebo wyraźniej. Tramwaj nas buja, lecz mam wrażenie, że jej biodra wykonują swoje własne ruchy. Jej włosy pachną czereśniami i dymem

nikotynowym. Bardziej dymem niż czereśniami, ale i tak lubię ten zapach. Czuję, jak mój penis znowu – nie wiem po raz który w ciągu ostatnich godzin – wypręża się w spodniach. Serce zaczyna mi walić w piersi. Boję się kompromitacji, boję się, że za chwilę mnie wyczuje. Jedna z jej dłoni chwyta moją rękę i

kładzie na jej udzie. Kieruje wyżej, chowa pod kurtką. Odwraca twarz w stronę okna i cicho pyta: – Odważny jesteś? – W szybie widzę jej blade mówiące odbicie, nawet czerwone usta wydają się teraz przyblakłe. Odwraca się jeszcze mocniej w moją stronę. Ciepły oddech

dotyka mojego policzka. – Dość odważny. Jej pupa wpycha się mocniej w moje krocze. Teraz jestem pewny, że ruchy jej bioder były zamierzone. – Czuję, jak twardniejesz. W ciągu dwóch sekund, podczas których wypowiada to sześciosylabowe zdanie, mój penis

raptownie przechodzi ze stanu umiarkowanego spęcznienia w stan pełnej erekcji. Pochylam się, odgarniam jej włosy i lekko całuję kark. Skóra jest zaskakująco ciepła. Po raz pierwszy doświadczam zapachu jej skóry i czuję się obrabowany, bo nie pachnie sobą, lecz klubem, z którego wyszliśmy. Mimo to nie potrafię

się powstrzymać i przejeżdżam po niej językiem. Smakuje potem, słono. Tramwaj się zatrzymuje, jedni wychodzą, ich miejsce zajmują inni. I nagle odrywa się ode mnie, zdejmuje z siebie moją kurtkę. Jestem przestraszony, nie wiem, co zrobiłem źle, czym ją spłoszyłem, dlaczego zmieniła zdanie, dlaczego chce

wszystko przerwać. Ale nie, mylę się. Zdejmuje kurtkę i otula nas nią od pasa w dół. Teraz czuję ją intensywnej, przez cienki materiał sukienki parzy mnie gorąco jej ciała. Tramwaj rusza, mężczyzna stojący tuż nad nami rozmawia przez telefon. Chłopak siedzący przed nami słucha muzyki, tak głośno, że jej syk

dociera do mnie przez stukot tramwaju, przez szum rozmów, przez łomotanie mojego serca. Moje dłonie są na jej udach pokrytych podartą lycrą. Wolno, nadal niepewnie przesuwają się ku górze i nagle odkrywam, że nie ma na sobie rajstop, a pończochy. Dotykam jej nagiej skóry, a ona lekko rozchyla nogi. Ruch ten

jest zachętą, tego było mi potrzeba. Palce docierają do materiału majtek, rozpoznaję fakturę pospolitej bawełny. Lewą ręką oplatam jej talię. Uda znowu się rozsuwają. Materiał jest mokry, chciałbym zobaczyć tę plamkę wilgoci, chciałbym wiedzieć, jakiego koloru są jej majtki. Wiem, że bez względu na to, jaki mają kolor, w miejscu plamki jest on

intensywniejszy. Szmatka wrzyna się w szczelinę między jej wargami, zagłębiam tam palec, pocieram. Mam ochotę odsunąć materiał. Jej ciało opiera się o mnie, poddaje się i w poddaniu tym widzę, że lubi mój dotyk. Wsłuchuję się w jej oddech. Masuję ją nieśpiesznie, choć moje palce są niecierpliwe.

Jej ciało unosi się i po raz pierwszy czuję na sobie jej dłoń. Nie bawi się w podchody, nie udaje, że nie wie, czego szuka, od razu jest w okolicach mojego rozporka i rozpina guziki. Topię się, tonę w tym, co robi. Dobrze, że siedzę, bo czuję zawrót głowy. Gdybym nie siedział, zakołysałby on całym moim

ciałem. Wiem, że nie opanowałbym go, wiem, że bym upadł. Nie spodziewałem się, że taki będzie następny krok. Myślałem, że może uda mi się dotknąć jej nagiej kobiecości, może uda się zanurzyć w nią palce, ale nie marzyłem o tym, że i mój penis weźmie czynny udział w akcji. Przesuwam wzrok wzdłuż jej policzka,

szyi, ramienia, nadgarstków. Jej schowana pod materiałem dłoń dotyka mnie. Biorę głęboki, uspokajający wdech. Przez moment się boję, że spuszczę się niczym dotykany po raz pierwszy prawiczek. Nie mam pojęcia, skąd u mnie to zdenerwowanie. Jasne, jesteśmy w miejscu publicznym, ludzie są bardzo

blisko, bliżej niż na wyciągnięcie ręki. Jednak wiem, że ani miejsce, ani nieświadoma publiczność nie mają wpływu na to, co czuję. Wiem, że gdybyśmy byli sami w ciemnym pokoju, czułbym to samo. Jej palce są zdecydowane i szybkie, nie wyczuwam w nich wątpliwości.

Zamykam na moment oczy. Tramwaj buja nas rytmicznie. Mój penis jest między jej mocno zaciśniętymi udami. Znowu zamykam oczy. Gdyby ktoś teraz zdjął z nas moją kurtkę, to od razu zobaczyłby żołądź zdającą się wyrastać spomiędzy jej ud. Poruszam biodrami, nie potrafię się

powstrzymać, bo jak powstrzymać konieczność takich ruchów? Nie jestem w niej, ale i tak czuję się sensorycznie przeciążony. Oddycham szybko. Ktoś nagle dotyka mojego ramienia. Z zaskoczenia prawie wyskakuję ze skóry, wzdrygam się nerwowo. To tylko osoba siedząca za nami opuszcza swoje

miejsce. Jej siedzenie od razu zajmuje ktoś inny. Tramwaj znowu staje. Drzwi znowu otwierają się z trzaskiem. Znowu tasowanie tych, co dotarli na miejsce, z tymi, którzy dopiero zaczynają podróż. Ktoś rzuca kreatywny zlepek przekleństw, bo jest mu zbyt ciasno, tak ciasno, jak każdego ranka i

pierdolone o suczej maści MPK nic z tym nie robi, i on wolałby sypać sobie sól na zranionego chuja niż jeździć tramwajem. Ktoś zaczyna się śmiać, nie jest to zwyczajny śmiech, rechot raczej, wagon wypełnia głośne „rech-rech”. Ona też się cicho śmieje. Ja się uśmiecham, bo takiego akompaniamentu do erotycznego

zbliżenia jeszcze nie miałem i nie spodziewam się, bym za nim zatęsknił. Przestaję go słuchać. Kolanem na powrót rozchylam jej nogi i znowu zaczynam ją pocierać. Materiał mi przeszkadza, chcę poczuć jej śliskość. Daję sobie minutę, w myślach zaczynam odliczać sześćdziesiąt sekund,

gdy jestem przy dwudziestu, poddaję się. Wydaje mi się, że moje palce drżą, gdy odgarniam materiał, ale to z pewnością jest tylko złudzenie. Pierwszy kontakt. Tłumię w sobie jęk. Moje serce przyśpiesza. Słyszę, jak głęboko wdycha powietrze. Miałem rację: jest śliska, gładka i perfekcyjna. Mój palec

przesuwa się do góry. Zahacza o łechtaczkę. Ona nie tłumi jęku. Nie jest to głośny jęk i wątpię, że ktoś poza mną jest w stanie go usłyszeć. Znowu zjeżdżam w dół wzdłuż jej pęknięcia, docieram do dziurki i powoli, powoli wkładam w nią palec. Wilgoć i gładkość z każdej strony. Serce znowu przyśpiesza.

Lekko porusza biodrami, tak lekko, że ruch ten czuję tylko na palcu. Chciałbym ją widzieć, chciałbym poczuć jej zapach, zlizać go spomiędzy jej warg. Patrzę na jej szklane odbicie, jest w nim niewyraźna, za nią czarna ulica, odrapane z koloru kamienice i żółte forsycje.

Jej uda znowu ściskają mojego penisa. Chcę ją spenetrować. Więcej niż chcę. Jest to jedyna rzecz, która się w tym momencie liczy, która ma sens, która jest aktem koniecznym. – Wejdź we mnie. – Najpiękniejsze słowa, jakie w życiu słyszałem. Bez tych słów nie ośmieliłbym się. A

może tak? Nie wiem. Jej słowa popychają mnie do odważnego czynu. Unoszę ją nieco do góry. Przez chwilę jej ciało wisi nade mną. Powoli zaczyna opadać. Nie mogę powiedzieć, że nie ma we mnie ziarna wątpliwości, że nie ma we mnie najmniejszej obawy. Nie mogę tego powiedzieć, bo mam ich wiele, ale

się nie liczą, są zupełnie nieważne. Serce się rozpędza, choć przed chwilą byłem pewny, że szybciej już bić nie może. Namierzam na ślepo, lecz idealnie. Czubek penisa nagle staje się chłodny od jej wilgoci, wypycham biodra, wchodzę w nią głębiej. Nieco głębiej – jest zbyt ciasna

na szybką penetrację. Na szczęście jest też wilgotna, bardziej niż wilgotna. Mokra. Milimetr po milimetrze przedostaję się głębiej. Wolno, wolniej, do tej granicy, za którą jest już tylko bezruch. Lecz mimo tej nieśpieszności chłód znika, zastępuje go ciepło. Gorąco. Tętniące gorąco.

Jej palce ściskają moje uda, wbijają w nie paznokcie. Chciałbym nie mieć na sobie jeansów, chciałbym czuć ostrość jej paznokci. Nie wiem, czy w zbliżeniu tym jest więcej przyjemności czy tortury. Napięte mięśnie bolą od wstrzymywanych siłą woli ruchów.

Wcześniej, gdy siedziała obok mnie w klubie i patrząc na nią, wyobrażałem sobie nasze zbliżenie, wszystko wyglądało inaczej. W myślach brałem ją mocno. Bez zahamowań. Bez bólu odroczenia. A po wszystkim miałem być tak zmęczony, że nawet otwarcie oczu byłoby zbyt dużym wysiłkiem. Chciałem pieprzyć ją

zupełnie. Po powrocie do domu chciałem stracić przytomność z wycieńczenia. Jest inaczej. I nie wiem, co jest lepsze: moja wcześniejsza wizja czy to, co się dzieje teraz. Obiecuję sobie jednak, że jeśli dojdzie między nami do

drugiego razu, to musi być to w sytuacji, w której nie będę musiał trzymać mojej zachłanności na wodzy. Wchodzę w nią powoli. Zbyt wolno. Zgrzyt moich zębów brzmi głośno w moich uszach. Jest ciasna do granicy bólu. Tramwaj ostro i niespodziewanie hamuje, szarpie całym naszym otoczeniem i nagle jestem w niej do

końca. Wydobywa się z niej jęk. Nie wiem, czy zaskoczenia, czy przyjemności. Ona pozostaje w bezruchu, tylko jej palce zdają się mocniej mnie ściskać. Poruszam biodrami, wychodzę z niej nieco i znowu się w nią wbijam. I znowu. Chciałbym zgiąć ją wpół, przyszpilić do

podłoża i rżnąć tak, jak nigdy jeszcze nie była rżnięta. Na oczach wszystkich. Niech patrzą. Jej ciało osuwa się nieco w bok, głowa dotyka okna. Nie dotyka, raczej uderza w szybę w rytm stukotu kół tramwaju. Na zewnątrz zszarzało, zaczęło siąpić. Zbliżamy się do kolejnego przystanku, większość

czekających schroniona jest pod czarnymi parasolami. Jej oddech zatrzymuje się na szkle. Plama pary pojawia się, by za chwilę zniknąć. Drzwi się otwierają. Ktoś się przepycha, przepraszając po cichu. A może przeprasza głośno. Nie jestem pewny. Odwracam się w stronę okna. Chłopak, prawie

mężczyzna, patrzy na mnie i na nią. Nie odwraca wzroku, gdy nasze oczy się spotykają. Uśmiecha się szeroko. Jego zęby są duże jak klawisze fortepianu. Z tym uśmiechem wygląda żarłocznie. Domyśla się. Wykonuje jednoznaczny gest: kciuk i palce prawej dłoni tworzą obrączkę, palec wskazujący lewej zaczyna je

penetrować. Gestem tym pokazuje mi, że się nie domyśla tego, co robimy – że wie. Przez moment wygląda, jakby miał zamiar wejść do tramwaju. Zastanawiam się, co zrobi, jeśli wejdzie, czy przepcha się do nas, czy będzie stał nad nami z odbijającą się w spodniach erekcją, rzucając komentarze.

Zastanawiam się, co ja zrobię: zatrzymam to, co się dzieje, czy nie. Ona go nie widzi. Jej oczy są zamknięte. Tramwaj rusza, chłopak z wielkimi zębami zostaje na przystanku. Moje palce budzą się z szoku, wracają do jej łechtaczki. Kwilenie. Odrywa głowę od szyby,

odwraca się w moją stronę. Widzę tylko jej profil. Jej policzek jest zaróżowiony, usta wilgotne, jakby przed momentem je oblizała. I nagle zdaję sobie sprawę, że jeszcze się nie pocałowaliśmy. Całą noc zmarnowaliśmy na słowa. Mówiąc i mówiąc. Trochę się śmiejąc, trochę żartując. Nie wymieniliśmy zbyt wielu dotyków. Nie znam

smaku jej niebezpiecznie czerwonych ust. Nie wiem, jak aktywny jest jej język podczas pocałunku. A chciałbym wiedzieć. – Przestań. To za dużo. Za chwilę nie będę mogła być cicho. – Jej słowa są pełne powietrza. Zatrzymuję każdy ruch swojego ciała. Moje biodra są nieruchome, palec oddala się od

łechtaczki. Zbliżam się do niej tak bardzo, jak tylko mogę, zamykając niewielką przestrzeń między nami. Jej zapach wypełnia moje nozdrza. Ona jest bardziej uzależniająca niż metamfetamina. I daje większego kopa. Tramwaj nas buja i dzięki temu, wbrew mojej woli, nadal się w niej poruszam.

– Nie znasz mnie, nie wiesz, że jestem maksymalistą. Że u mnie wszystko albo nic. – Nabieram tlenu w płuca. – Zatem albo kończymy zabawę, albo jak dobra dziewczynka weźmiesz wszystko, co ci dam, bez słowa sprzeciwu, bez narzekań. Po cichu. Mój głos jest pewny, ale w środku się boję. Tak cholernie się

boję, że jej wyborem będzie nic. Że wszystko się skończy. Że lekko się podniesie, pociągnie do dołu sukienkę, zostawi mnie tu samego ze sterczącym fiutem na plastikowym siedzeniu. Nie wstaje, nie odchodzi. Moje biodra wznawiają przerwany rytm, palec wraca w okolice łechtaczki. Każde kółko, które zatacza,

wywołuje w jej ciele bezwarunkowe wzdrygnięcie. Poruszam się w niej wolno, a mimo to już po dwóch, może czterech minutach ciśnienie w moim podbrzuszu zaczyna się podnosić. Koncentrować. Zaczyna zaciskać się w pięść i wiem, że nie ma mowy, bym mógł się dłużej powstrzymać. Nie chcę dojść.

Naprawdę nie chcę. Ale nie mam nad tym najmniejszej kontroli. Jej wewnętrzne mięśnie zaczynają mnie mocniej ściskać. Miażdżyć. Jestem pewny, że ślepnę na moment. Resztki kontroli gdzieś umykają. Zatrzymuję się. Zaciskam zęby. A orgazm i tak we mnie uderza. Jest agresywny, targa moim ciałem. Jest niemy, tłumiony w środku i

może przez to jeszcze agresywniejszy, bo walczący, by wydostać się na zewnątrz. Smak krwi w ustach, przecięta przez zęby warga. Czuję, jak nasienie wypełnia jej wnętrze. Dochodzę i dochodzę, serce wali mi tak głośno, że jestem pewny, iż każdy w wagonie słyszy jego szybki rytm. Odchylam się, wpasowuję

najwygodniej, jak mogę, w twardy, plastikowy fotel i nagle jest mi tak dobrze, że mam wrażenie zapadania się w plusz. Przechodzę przez próg wrażliwości, a ona nadal mnie zgniata. Jej spazmy zaczynają sprawiać mi ból. Najsłodszy rodzaj bólu, jaki kiedykolwiek czułem. Mój puls wraca do normy, jej oddech

stopniowo się uspokaja. Czuję wyciekającą z niej wilgoć, nasze esencje połączone w jedno. Rozglądam się. Nikt na nas nie patrzy, a jeśli nawet ktoś zauważył, to to, co widział, znacznie różniło się od rzeczywistości. Wypycha mnie z siebie. Unosi się, dając mi możliwość schowania fiuta do spodni.

Zapinam rozporek. – Następny przystanek jest mój. – Jej głos jest nieco niższy niż przedtem, jakby były to pierwsze słowa wypowiedziane po długich godzinach milczenia. Wstaje i przez kilka sekund jej pupa jest na wysokości mojego wzroku. Widzę strużkę spermy cieknącą po wewnętrznej stronie

jej nogi. Przechodzi mnie dreszcz na ten widok. Gdy wstaję, zauważam, że zgubiła gdzieś kokardę, którą miała we włosach. Przepycha się do wyjścia, wychodzę za nią. Mówi o tym, jak lubi drobny deszcz, jak nie może się doczekać, by ściągnąć buty i spać do popołudnia. Deszcz przylepia moje włosy do

czaszki, czuję zimno, a mimo to jest mi dobrze, tak dobrze, że niemal szczerzę zęby. Ani słowa o tym, co się przed chwilą wydarzyło. Nie to, żebym sam chciał o tym mówić. Nie oczekuję klepnięcia w plecy ani komplementu chwalącego moje seksualne zdolności, ale myślałem, że jakimś słowem, jakimś gestem pokaże mi, że nie żałuje. Że

spełniłem oczekiwania. A nade wszystko, że chce więcej. Podchodzimy pod jej dom. Płot, za nim mały, dziki ogródek, pełen błękitnych niezapominajek i białych konwalii. Czuję konwalie w powietrzu. Ukryte w gałęziach ptaki śpiewają głośno i radośnie. I nagle po raz pierwszy wygląda na

nieco zawstydzoną. Przez dłuższy czas się nie odzywa i mam wrażenie, że szuka odpowiednich słów. Wzdycha. – Wiesz co, możemy tu stać i oszukiwać się nawzajem, że ta noc była czymś więcej, niż była. – Auć, to nie są słowa, na które czekałem. Znowu wzdycha. – Możemy

też rozstać się bez niepotrzebnych kłamstw i bez obietnic, które nigdy nie zostaną spełnione. Poza tym jestem naprawdę zmęczona, zaraz rozpadnę się na zmęczone atomy. Nie chce mi się tu stać, grać i kłamać. Chcę iść spać. Boli. Każde słowo jest jak kopniak w jaja, ale przywołuję na usta uśmiech.

– Było miło, ale się skończyło. – Świetnie, że się rozumiemy. Dzięki, że mnie odwiozłeś. Naprawdę nie musiałeś. – Wiem, że nie musiałem, ale się opłacało. Unosi swoje jasne brwi w zdziwieniu, jakby była zaskoczona tym, że nawiązałem do naszego zbliżenia. Zupełnie jakby był to temat

tabu. Jej jasne policzki pokrywają się bladoróżowym rumieńcem. Nie sądziłem, że ludzie tacy jak ona potrafią się rumienić. Jej twarz przybiera niewinny wyraz. Musi on być zapewne wynikiem długiej praktyki. Gdybym nie spędził w jej towarzystwie ostatnich kilku godzin, uwierzyłbym w tę minę. Opuszcza wzrok w

udawanym zażenowaniu, jakby zapomniała, że ja tam byłem, że to mój penis penetrował ją mniej niż dziesięć minut temu. – Do zobaczenia. – Słowa rzuca szybko, oddaje mi kurtkę, zaraz potem wykonuje półpiruet i odchodzi. Czekam chwilę w głupiej nadziei, prosząc ją w myślach, by się odwróciła. Nie odwraca się.

Z torebki wyjmuje klucze. Szczęk metalu o metal. – Na razie – mówię cicho, bardziej do siebie niż do niej. Zakładam kurtkę, materiał rozgrzany jest jej ciepłem. Wbijam dłonie w kieszenie spodni, odwracam się i idę w stronę, z której przyszedłem. Jestem pełen przypadkowych odczuć.

Nie podoba mi się ten mój wewnętrzny bezład. Kim jest ta dziewczyna? Nie ma najmniejszych oporów, by przelecieć mnie w miejscu publicznym, ale wspomnieć o tym choć słowem już nie wypada. Nie wiem, co mam czuć, co myśleć. Czuję się urażony, choć nie powiedziała nic, co miało we mnie

ugodzić. Czuję się zawiedziony, choć nie miałem oczekiwań. Czuję się zmęczony i nie ma to nic wspólnego z tym, że nie spałem minionej nocy. Lecz przede wszystkim czuję, jakbym zboczył, jakbym został zepchnięty z oznaczonej drogi. Dopiero teraz wiem, że to pierwsze, skomplikowane wrażenie

było tym najprawdziwszym, po którym zaczął się ciąg iluzji. Czasami wiedziała, że ja zdaję sobie sprawę z jej udawania, grania, manipulacji, a mimo to zapierała się, wymyślając nowe i nowe korowody kłamstw, spuszczając oczy w odpowiednich momentach, rumieniąc się lub płacząc na zawołanie. Nie wiem

dlaczego. Nie wiem też, dlaczego nie przeszkadzało mi, że częstuje mnie tylko półprawdami; że to, co widzę, jest obrazem nakreślonym przez nią świadomie. Bywały chwile, że kochałem ją, nienawidziłem i znowu kochałem w odstępie kilku minut. Czasami, gdy leżę w łóżku na wpół obudzony i myślę o niej, zastanawiam

się, czy to właśnie nie było tym, co ciągnęło mnie do niej najbardziej. To uczucie, że bycie z nią jest jak chodzenie po polu najeżonym minami, jak rozbrajanie tykającej bomby, która może wybuchnąć w każdej chwili, bez względu na moje dobre intencje i otaczających nas ludzi. Ale bycie z nią było też jak doświadczenie pierwszego

słonecznego dnia. Jak nikt potrafiła dotknąć mnie do samego szpiku. Słowami lub ich brakiem zabijała mnie tysiące razy, a mimo to sprawiała, że czułem się żywy. Żywy i kompletny. Cały. Obecny. Była i nadal jest zupełnie niepodobna do kogokolwiek, lecz właściwie nie potrafię wskazać, na czym polega jej inność. Bo nie chodzi tu

tylko o to, że z nią nigdy nic nie było jasne i proste, że przejrzystość zawsze była zmącona, że nigdy nie wiedziała, kiedy się zatrzymać. Teraz wiem, że nigdy tak naprawdę jej nie znałem, choć gdy byliśmy razem, byłem pewny, że znam ją dogłębnie, od zawsze. Wczesny ranek. W moim ogródku

pierwsze konwalie w końcu ośmieliły się rozkwitnąć. Jeszcze wczoraj były zielonymi perłami, dziś pachną przepięknie. Pokryte są lśniącą powłoką z deszczu. Deszcz napadał też na mnie, przyjemnie zmoczył, a teraz puka o szybę. Mimo to moja głowa jest pełna niedobrych myśli. Jest mi źle. Zrobiłam coś, czego żałuję. Dzień dopiero się zaczął, dopiero minął przedświt, a ja już

zdążyłam zrobić z siebie kurwę. Myśl ta przyleciała do mnie kilka minut temu, tuż po fakcie i nadal ze mną jest, nie chce odlecieć. Smutno mi, bo myślałam, że już się z tego wyleczyłam, że zmieniłam się na lepsze. Jestem jednak niezmienna. Jaka jest moja dzisiejsza wymówka? Palił się jak światło. Obiecałam sobie, że następnym razem zrobię to z miłości, a jak nie z

miłości, to chociaż z silnej sympatii. Nie kocham go, nie lubię, nawet nie pamiętam jego imienia. Myślę o nim Kusiciel. Byłam z nim, bo palił się jak światło. A na koniec uciekłam, bo bałam się, że jeszcze chwila i znowu się poniżę. Nie wiem, po co o tym myślę, dlaczego strzepuję z siebie te słowa, dołując się jeszcze bardziej, zamiast przywołać ciszę i zasnąć, i obudzić się w słoneczne popołudnie, nie pamiętając już o tym, jaki był pełny

smaku, jak mocno się palił. Przez następnych kilka dni moja głowa pełna jest myśli o niej. Wspomnienia zaledwie kilku godzin wydają się nie mieć końca. Nie wiem, ile razy widzę ją znowu po raz pierwszy, nie wiem, ile razy patrzę, jak tańczy albo obserwuję z boku nasze zbliżenie. Czuję się naznaczony. Myślę o niej zbyt dużo, maniakalnie dużo. Wierz mi, to

zupełnie do mnie niepodobne, czuję się jak nie ja. Staram się wybudzić z tych myśli o niej, przestać myśleć. Na nic jednak to staranie. Czuję się odcięty od reszty świata. Brzmi to zbyt dramatycznie, jak na mój gust, ale tak właśnie się czuję. Jestem świadomy, że jej nie znam, że niewiele o niej wiem, a

jednak pożądam jej. Z niedoświadczaną dotychczas zaciekłością. Miałem ją już, więc dlaczego nadal ją chcę? Poniedziałkowy wieczór. Zakładam kurtkę, czapkę bejsbolówkę i jadę do niej. Nie mam wyjścia, muszę porównać rzeczywistość do wspomnień, bo z pewnością nie jest tak idealna, jak ją

pamiętam. Modlę się o to. Nie mam planu, nie wiem, co zrobię. Jest już ciemno, gdy dojeżdżam na miejsce. Zbyt późno, by zadzwonić do drzwi. Stawiam kołnierz kurtki, czapkę naciągam tak, by zasłonić część twarzy. Nie chcę być przyłapany. W jej domu pali się tylko jedno światło, zastanawiam się, czy jest

to jej pokój. Czuję się jak jakiś seksualny dewiant. I dopiero dzięki temu poczuciu zdaję sobie sprawę, że robię coś, czego robić nie powinienem. Odwracam się z zamiarem niewracania w to miejsce i wtedy dostrzegam ją. Jest nadal daleko, ale nawet w pomarańczowym świetle latarni rozpoznaję ją bez trudu. Cofam się, teraz jestem pewny, że nie

jest to miejsce ani pora, że jeśli mnie zobaczy, to będzie to nasze ostatnie spotkanie. Kilka metrów dalej jest kiosk, szybko idę w jego stronę. Zza małej budki mam idealny widok na zbliżającą się dziewczynę. Jej jasne włosy są rozpuszczone, choć z daleka nie wyglądają na jasne. Rozmawia przez telefon, nawet

stąd słyszę jej śmiech. Pod pachą ma stertę papierów. Ubrana jest zupełnie inaczej niż w czwartek: spodnie i krótki, ciemny płaszcz, w który wpięta jest broszka. Staje pod latarnią i przez dłuższą chwilę tylko słucha. Przypominam sobie, że gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy, też stała w kałuży światła, jakby była najważniejsza na scenie. Zupełnie

jak teraz. Światło odbija się od broszki, połyskuje. Moje ciało jest głodne. Zawsze jest głodne, zawsze czegoś lub kogoś chce, zawsze mu mało. Ale to chcenie, które wypełnia mnie teraz, ma inne, bardziej prymitywne dno, pod którym jest jeszcze coś.

Mam ochotę podejść do niej i zwyczajnie ją wziąć, jakby była moja. Jakby należało mi się wszystko, co oferuje jej ciało. Nigdy dotychczas nie przeszła przeze mnie myśl, by być z kobietą wbrew jej woli. Jednocześnie jednak czuję potrzebę zabicia każdego, kto chciałby ją skrzywdzić. Teraz widzę jasność jej włosów. Widzę,

jak skręcają się ich końce. Nie słyszę dokładnie słów, jednak rozpoznaję jej niski głos. Wszędzie bym go rozpoznał. Robię krok w jej stronę i powstrzymuję się przed zrobieniem następnego. Przez moment szuka kluczy, w kieszeniach, w torebce, nie może ich znaleźć.

Komentuje na głos ten fakt. Znowu śmieje się do słuchawki. Podchodzi do bramy, naciska przycisk domofonu i chwilę później słyszę elektryczny brzęk. Otwiera furtkę pchnięciem biodra i kilka sekund później znika. Dom rozbłyska światłem od środka. Nie widzę jej, ale wyobrażam sobie, jak zsuwa buty ze

stóp, jak odkłada papiery, ściąga płaszcz, myje dłonie. Okno w jednym z pokoi jaśnieje i widzę ją poprzez koronkę firanki. Podchodzę bliżej, ukrywam się w cieniu. Widzę niemal cały pokój, widzę, jak się po nim krząta, włącza radio, krzyczy coś do kogoś w innym pomieszczeniu, rozbiera się, związuje włosy w

koński ogon, wychodzi z pokoju i po kilku minutach wraca do niego w błękitnej jak niezapominajki piżamie. Przez kilkadziesiąt minut patrzę, jak pojawia się i znika w rozświetlonej ramie okna. Patrzę na nią, nie wiem po co. Czuję się jak idiota. Skończony idiota.

W końcu odchodzę, zostawiam ją w łóżku z książką w dłoni – ciekawe, co czyta. Jestem zaskoczony, gdy odnajduję się przed drzwiami jakiegoś baru. Na szyldzie dostojna nazwa „Platynowy lew” i dostojnie wyglądający, dumny lew, wnętrze przybytku zaś zupełnie pozbawione jest dostojności. Ściany z

obłażącą farbą. Okna nieprzeźroczyste od grubej warstwy kurzu. Kontuar wypolerowany od dotyku tysięcy dłoni. Przepoceni i mocno podpici klienci. Jeden z nich pije długimi nieprzerywanymi łykami, prosto z gwinta, głowę odgiął do tyłu, a szyjkę butelki wepchnął tak głęboko, że prawie wchodzi mu w

gardło. Łysy barman wyciera szklanki brudną ścierką. Smród z barowego kibla z łatwością przebija się przez smród palonych papierosów. Co za potworne miejsce. Spędzam tam kolejnych kilka godzin, upijając się czymś, co z każdym łykiem smakuje coraz gorzej. Wstrętny smak wzdryga mną raz po raz,

paraliżuje kubki smakowe, a jednak co chwilę ruchem ręki lub głowy wskazuję barmanowi pusty kieliszek, prosząc, by dolał następną kolejkę. Ktoś zajmuje stołek obok mnie, nie patrzę kto, słyszę tylko, że siorbie herbatę. Kibel cuchnie tak ostro, że wyciska łzy. Upijam się na tyle, by w końcu o niej zapomnieć.

Wychodzę nie tak pijany, jak planowałem. Noc jest ciepła, bezchmurna i spokojna. Ciszę przerywa tylko szum samochodów, ale i ten szum wydaje się dziś wyjątkowo cichy. Mój chód w drodze do nocnego transportu jest tylko lekko chwiejny – choć to pewnie pobożne życzenie. Autobus śmierdzi alkoholem, a

może to nie autobus, może to ja śmierdzę. Tej nocy po raz pierwszy śnię o niej. Gdy się budzę, moje myśli nadal splątane są z obrazami sennymi i muzyką Massive Attack. Nie wracam pod jej dom, choć nie jest to łatwe. Kilkanaście przystanków tramwajem i może bym ją zobaczył. Wiem, że bym

zobaczył, bo czekałbym wystarczająco długo. Czwartkowy wieczór. Przez moment udaję, że nie wiem, co z tym wieczorem zrobić. Udawanie nie trwa jednak długo. Ubieram się z pedantyczną starannością. Świeże spodnie, dwukrotnie wyprasowana koszula, spoglądam w lustro i zmieniam koszulę na inną – tę

też niepotrzebnie prasuję dwa razy. Po raz pierwszy od nie wiem jak dawna układam włosy. Pastuję buty. Zastanawiam się, czy zachowuję się śmiesznie, czy żałośnie. Jest mi wstyd przed samym sobą. Mam nadzieję, że tam będzie. Żałuję, że wiem, gdzie mieszka – chyba byłoby mi łatwiej zapomnieć, gdybym nie wiedział. Może

już bym zapomniał. A tak męczę się, trwam w tym dziwnym stanie oczekiwania Bóg jeden wie, na co i po co. Wszystko jest takie jak tydzień temu, tylko ja nieco zmieniony. Od razu wyławiam ją z tłumu. Mój puls przyśpiesza. Penis twardnieje wbrew mojej woli, walczę z niechcianą erekcją, ale na

nic ta walka się zdaje, moje ciało mnie nie słucha, zupełnie jakby to, czego chce umysł, było nieistotne. Chociaż nie, kłamię, bo tak naprawdę to chcę, by mój penis był sztywny, sztywny i penetrujący jej ciało. I znowu nic nie jest takie, jak w romantycznych historiach – nie podnosi wzroku w przeczuciu, że na nią

patrzę, nie porzuca swojego zajęcia po to, by być ze mną. Nie. Tak jak poprzednio – nie zauważa mnie. Pochłonięta jest rozmową. Zupełnie. Nie pamiętam, żeby była tak wciągnięta w naszą rozmowę. Wygląda poważnie, może nawet smutno. Gdy patrzyłem na nią, szpiegując ją w

poniedziałek, podobała mi się bardziej niż wtedy, gdy widziałem ją po raz pierwszy, a teraz wygląda jeszcze lepiej. Nie wiem, jak to jest możliwe, że za każdym razem wygląda piękniej. A już przy pierwszym spotkaniu myślałem, że piękniej nie można. Zastanawiam się, czy może i ona, szykując się przed dzisiejszym wyjściem, myślała o mnie, czy

dołożyła wszelkich starań, by wyglądać jak najlepiej. Wątpię. Dziś jej włosy są zwinięte i zakręcone po obu stronach głowy, wygląda jak blond księżniczka Leia. Ubrana jest bardziej konserwatywnie niż przed tygodniem, lecz o to akurat nie było trudno. Sukienka dotyka kolan, jest zwiewna i chabrowego koloru.

Gdyby tydzień temu miała na sobie tę sukienkę, nie musielibyśmy zakrywać się kurtką. Nadgarstki ma ozdobione dużą ilością srebrnych bransolet. Nie chcę przeszkadzać w rozmowie, widzę, że byłbym gościem mało pożądanym. Idę do baru, zamawiam colę – dziś nie chcę, by alkohol miał

wpływ na to, co czuję i co pamiętam. Chcę odbierać sytuację na trzeźwo, bez światłocienia. Siadam i patrzę. Jestem w trakcie trzeciej coli, gdy ona i jej koleżanka kierują się w moją stronę. Patrzę na obie, ale widzę tylko jedną. Zauważa mnie z odległości jakichś dziesięciu metrów. Uśmiecha się, a raczej uśmiech rządzi

jej ustami przez moment, ale kiedy go sobie uświadamia, marszczy brwi. Jednak mi wystarcza moment sprzed zmarszczenia brwi, bo zdradza jej zadowolenie. Zaś nagłe pojawienie się tego uśmiechu i jeszcze bardziej nagłe jego zniknięcie mówią mi, że ona zadowolenia nie chce okazać.

Ja też się uśmiecham i nie zamierzam tego ukrywać. Nadal stoi zatrzymana w pół kroku. Jej makijaż jest mocniejszy niż ostatnio. Usta są mniej czerwone, pociągnięte beżową pomadką, jednak nawet w nikłym świetle ich naturalna czerwień prześwituje przez warstwę beżowego koloru. Paznokcie są

ciemne, czarne, może granatowe. Zauważam to wszystko, lecz myślę o tym, jak powinienem się z nią przywitać. Czy mam wyciągnąć dłoń, czy pocałować, a jeśli pocałować, to w usta czy w policzek. Jeśli w policzek, to raz czy dwa, czy może po francusku, trzy razy. Czy tylko sucho powiedzieć „cześć”. Nigdy nie należałem do osób, które dużo

mówią, jednak słowa zawsze przychodziły mi z łatwością. Teraz jest inaczej. Czuję, że jeśli otworzę usta, to po raz pierwszy w życiu zacznę się jąkać. Czekałem na ten moment, nie mogłem się go doczekać, ale nie jestem na niego przygotowany. Nie wiem, czy kiedykolwiek byłbym gotów.

– Będziesz tak stał, patrząc na mnie, czy może się przywitasz? – To ty podeszłaś, a teraz stoisz i się na mnie patrzysz. Jej jasne brwi unoszą się lekko. Podchodzi bliżej, zapomina o swojej towarzyszce – ja o niej pamiętam tylko dlatego, że zapala papierosa, płomień wyskakujący z zapalniczki przyciąga moją

uwagę. Jednak tylko na moment. Podchodzi do mnie, wyciąga dłoń. Co za zawód. Dotykam tej dłoni, jest ciepła i dużo mniejsza od mojej. Nie mogę się powstrzymać, ciągnę ją ku sobie i lekko całuję. Pocałunek jest krótki i sztywny. Rozczarowujący. – Kim jak kim, ale dżentelmenem to ty nie jesteś.

– Nie jestem, bo wiem, że nie chcesz, żebym nim był. – Ja ciebie nie tylko nie chcę jako dżentelmena, ja ciebie nie chcę wcale. Boli, lecz znoszę ten ból z uśmiechem na ustach, nie daję po sobie poznać, że mnie zraniła. Udaję to, co udawać potrafię najlepiej – pewność siebie. Pochylam się i prosto do jej ucha mówię:

– Kłamiesz. – Nie jesteś pierwszym mężczyzną, który mnie o to oskarża. A oskarżać kobietę to niebezpieczna rzecz. – Ja nie oskarżam, ja stwierdzam fakt. Moje słowa są niezdarne. Znowu wychwytuję tę nieśmiałość, której nie powinno w niej być. A może się mylę, może to właśnie nieśmiałość jest zgodna z jej naturą,

może harda twarz, którą mi pokazuje, i zdarzenie w tramwaju są odchyleniem od normy. Nie ma sensu się dłużej nad tym zastanawiać. Nikt nie jest tym, za kogo mają go inni. Nasza rozmowa to raczej popychanie się słowami. Moje pchnięcia czasami wywołują jej uśmiech, czasami zmrużenie oczu. Nie mówi tego, ale mam wrażenie, że

inaczej niż ja traktuje to, co było między nami tydzień temu. Dla mnie te kilka godzin było cudem, dla niej pomyłką. Rozbija mnie to odkrycie. Moje słowa stają się jeszcze bardziej niezręczne, a mimo to nie odchodzi. Muzyka jest zbyt głośna, połowa jej słów mi umyka, a chcę słyszeć je wszystkie. – Może pójdziemy na górę? – Moje

pytanie jest niewinne, nie ma w nim drugiego znaczenia, a jednak ona wydaje się je słyszeć. – Dzisiejsza noc nie skończy się tak jak ostatnia. – Słowa są delikatne, lecz wypowiedziane w ostry sposób. Pierwszy raz bezpośrednio nawiązuje do tego, co się stało. – Nie wiem, jak mam do ciebie mówić,

wszystko odbierasz jak atak. Zwyczajnie chcę porozmawiać, teraz nie słyszę połowy z tego, co mówisz. Chcę porozmawiać, nic więcej. – Więc moje słowa uważasz za atak? Najwyraźniej nigdy jeszcze go nie doświadczyłeś. – Przewraca oczami, odwraca się i odchodzi. Po chwili spogląda przez

ramię i z ruchu jej ust odczytuję jednowyrazowe pytanie: „Idziesz?”. Idę, a z nami nadal jest ta druga, paląca papierosa. Zapomniałem o niej. Jak łatwo jest zapomnieć o innych, gdy ona jest blisko. Kiedy przed chwilą powiedziałem, że chcę tylko porozmawiać, mówiłem prawdę.

Jednak teraz, gdy idę za nią i patrzę na linię jej ciała poruszającą się z płynną, zwierzęcą gracją, moje myśli nie mają wyjścia – kierują się w stronę seksu. Znajduje wolny boks, chcę usiąść obok niej, lecz miejsce to zajmuje jej koleżanka. Zupełnie nie wiem, dlaczego nadal z nami jest, choć mam

świadomość, że tak naprawdę to ja jestem tym trzecim. Pięć sekund po tym, jak usiedliśmy, zjawia się obok nas kelnerka. Zastanawiam się, czy jest to ta sama dziewczyna sprzed tygodnia, ale nie pamiętam tamtej twarzy. Wiem, że pamiętałbym – gdyby nie siedząca naprzeciwko mnie blond ona. W mrocznym pomieszczeniu jej oczy

wydają się ciemne i przeszywające do kości. Mam wrażenie, nie, nie wrażenie, raczej pewność, że patrzy prosto w moje wnętrze, że zna mnie, wszystkie myśli, które chcę przed nią ukryć, wszystkie sekrety i plany. Wiem, że nie jest to możliwe – na szczęście.

Alkohol szybko barwi jej jasną twarz. Ja nadal nie piję, nadal chcę odbierać ją na trzeźwo. Jestem raczej statystą, od czasu do czasu rzucam jakąś uwagę, ale głównie rozmawiają one między sobą, mnie całkowicie pomijając. Ta druga wstaje i odchodzi. Nie żegna się, więc wiem, że wróci.

Niestety. Ona w końcu patrzy na mnie. – Czy jest coś, co chciałbyś mi powiedzieć bez świadków? – Nie boję się mówić przy świadkach, nie mam nic do ukrycia. – Nic? Zupełnie nic? – Jesteś śliczna, nie potrafię się zmusić, aby na ciebie nie patrzeć. – Słowa opuszczają mnie same,

bez zastanowienia. – Dlaczego to powiedziałeś? – Pytanie brzmi jak kolejne oskarżenie. – Zwykle mówię, co myślę. – A może chcesz mnie rozbroić, może myślisz, że komplementy ułatwią ci zadanie? – Tydzień temu nie potrzebowałem komplementów. – Nie mam

kontroli nad tym, co mówię, żałuję każdego wypowiedzianego zdania, ale tego żałuję najbardziej. – Przepraszam, nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Przepraszam. – Nie wygląda na urażoną, ale nie znam jej, nie potrafię jej czytać. – Ja wiem, dlaczego to powiedziałeś. Jak wspomniałeś

wcześniej, „zwykle mówisz, co myślisz”. – Ostatnią część zdania wypowiada, stawiając cudzysłów palcami. – Teraz ja ci powiem, co myślę. To był jeden raz i już się nie powtórzy, ani dzisiaj, ani nigdy. Miałam na ciebie ochotę i wątpię, by jeszcze kiedyś mnie ona naszła. – Proszę, zacznijmy od nowa. Powiedziałem komplement, ty w

niego nie uwierzyłaś. Nie lubię, gdy mi się nie wierzy, szczególnie, gdy mówię prawdę. Odchyla się do tyłu i patrzy na mnie spod znowu zwężonych powiek. Widzę w niej dużo złości i trochę zawodu. Wiem, że uratować mnie może tylko szczerość, ale obawiam się, że w nią nie uwierzy. – Przez ostatni tydzień prześladowałaś

prawie każdą moją myśl. Chciałbym cię poznać, naprawdę poznać. Niekoniecznie teraz, teraz mamy za mało czasu. Może przyjdę po ciebie któregoś dnia, może będziesz miała ochotę na spacer, na rozmowę, na cokolwiek. Pozwól mi siebie poznać. – Moje serce bije głośno, pochylam głowę, żeby ukryć zażenowanie. Nie

chcę patrzeć na nią w chwili odmowy, nie chcę również, by się zgodziła z litości, choć chyba nie muszę się o to martwić, bo do litościwych raczej nie należy. Nic nie mówi przez dłuższą chwilę. Jej dłonie płasko leżą na stole. Nawet paznokcie ma ładne, wypielęgnowane, krótko spiłowane.

– Wiesz, że nic z tego nie będzie. Po co teraz się poznawać, skoro za chwilę będziemy chcieli o sobie zapomnieć. – Dlaczego tak myślisz? – Podnoszę na nią wzrok, chcę wiedzieć, co mówi między słowami. – Ta znajomość – jej dłoń odrywa się od stołu i jeden z palców kilkakrotnie wskazuje to na mnie, to na nią – zaczęła się zbyt impulsywnie,

zaczęliśmy od niewłaściwej strony. – Po raz pierwszy dziś jej głos przybiera łagodniejszy ton, po raz pierwszy nie słyszę ostrości w słowach. – „Od niewłaściwej strony”. Rozumiem, że w ten zawoalowany sposób mówisz mi, że byłem kiepski. – Zdanie to ma rozładować napięcie, jednak tego nie robi. Jej

spojrzenie jest jeszcze bardziej intensywne, jeszcze bardziej poważne. – Przepraszam, najwyraźniej nie chcesz o tym mówić. – Powiedz mi, gdy nawiedzałam twoje myśli, to czy te pięć

minut było jedynym, o czym myślałeś? – Słyszę ciekawość w jej głosie, słyszę też, że jest pewna odpowiedzi. – Nie będę kłamał, o tym też myślałem. Ale nie tylko, nawet nie przeważnie. Zaciekawiłaś mnie, spowodowałaś zamęt, normalnie jestem dość wyważony, niewiele osób potrafi mi wejść pod skórę. Ty to

zrobiłaś bez problemu. Chcę wiedzieć, dlaczego właśnie tobie udało się tego dokonać. I te pięć minut nie miało na to wpływu, zrobiłaś to wcześniej. Na jej ustach pojawia się zapowiedź uśmiechu. – Dobrze, zatem spróbujmy się poznać. Wyjeżdżam na kilka dni, więc następnym razem zobaczmy się

znów tutaj. A teraz idę, jestem jej potrzebna. Do następnego. Wstaje, podnosi dłoń i wiem, że na dziś jest to jej ostatnie skierowane do mnie słowo. Nie ma nic gorszego od narzucającego się mężczyzny, więc też podnoszę dłoń i pozwalam jej odejść. Jeszcze przez jakiś czas obserwuję ją z daleka. Wszystko, co ma w sobie,

wydaje się mieć w nadmiarze – nie wiem, co mi każe w to wierzyć, ale takie właśnie mam poczucie. Zastanawiam się nad jej słowami i nad tym, czy każde z nich było prawdą, czy może wypowiadała je, bo wiedziała, że mnie nimi zrani. W ogródku kilka białozielonych poziomek zaczyna się

nieśmiało rumienić. Powietrze pachnie białym i białoróżowym kwieciem. Pachnie nowym życiem. Kolory za oknem zaczynają szaleć. Jak dobrze, że to wszystko już jest. Nie widziałam Tiny zbyt długo. Dobrze było znowu się z nią spotkać i nawet nie jest ważne to, że miała na sobie sukienkę kosztującą trzy moje pensje oraz buty za kolejne dwie. Było mi dobrze do momentu, w którym zobaczyłam tego,

którego imienia nie pamiętam, którego w myślach nadal nazywam Kusicielem. Zamknęłam na moment oczy, mając nadzieję, że to nie on, że to widmowe przywidzenie. Byłam pewna, że zachowa się, jakby mnie nie znał, że kompletnie mnie zignoruje, jak zużytą i zbędną szmatę. Dlaczego miałby chcieć mnie znać? Już mnie zaliczył, do niczego więcej nie jestem mu

potrzebna. Nie udał, nie zignorował. Przyciągnął do siebie, pocałował platonicznym pocałunkiem bez żaru, a potem nie dotknął mnie nawet przypadkiem. Mówi, że chce mnie poznać i chyba ma na myśli doznania rozleglejsze od erotycznych – nie wiem, czy mu wierzyć. Dziwnie jest usłyszeć takie słowa. Byłam dla niego ostra,

niesprawiedliwa, jakby to on mnie przymusił do tego, co stało się przed tygodniem, jakby wszystko działo się wbrew mojej woli i z jego winy. Nie wiem, dlaczego taka byłam, może chciałam sama siebie przekonać o swojej zmianie, a może chciałam udowodnić mu, że nie jestem tak łatwa, za jaką mnie ma. Resztę nocy spędziłam z Tiną, tańczyłyśmy do upadłego, zupełnie jak wtedy, gdy

miałyśmy po piętnaście lat i małe wyobrażenie na temat tego, czego chcemy i kim jesteśmy. Czasami przyłapywałam się na tym, że szukam go wzrokiem. Tina zabiera mnie do siebie na jakiś czas. Dawno nie widziałam morza, a mimo to nie bardzo chcę jechać. Wiem, że nie będzie jak dawniej, bo obie się zmieniłyśmy i „jak dawniej” może trwać tylko chwilę.

Moja obsesja po czwartku tylko przybiera na mocy. Miałem nadzieję, że będzie inaczej, chciałem po wymianie kilku zdań dojść do wniosku, że wymyśliłem sobie jej niezwykłość. W rzeczywistości jest odwrotnie. Powiedziała, że wyjeżdża, a mimo to coś mnie pcha, bym pojechał do niej, bo może zmieniła

plany. Skryty przez ciemność stoję pod jej domem, okno jej pokoju jest czarne. Dzień później wracam, dwa dni później znów tam jestem. W czwartek w klubie czekam na nią trzy godziny i nic, tylko zawód. Szukam jej, choć nie wiem, gdzie mógłbym ją znaleźć. Mija pięć kolejnych dni i każdy z nich

kończy się dla mnie tak samo. Wreszcie decyduję się z tym skończyć. Nie mogę jeździć pod jej dom codziennie, to, co robię, jest chore. Dobrze chociaż, że zdaję sobie z tego sprawę. Lecz co z tego, że rozpoznaję u siebie chorobę, skoro następnego wieczoru znowu jestem w tramwaju linii 2. Jadę bez nadziei,

wiedząc, co zastanę na miejscu. Jadę tylko po to, by po raz kolejny odkryć, że gdzieś zniknęła, że jej nie ma. Jest. Na początku myślę, że to omam, że widzę to, co tak bardzo chcę zobaczyć. Lecz nie, to ona. Wyraźnie widoczna w świetlistym prostokącie

okna. Moje serce podrywa się do życia. Drzwi balkonu są otwarte na oścież, słyszę muzykę, której słucha. Wygląda czysto, jakby dopiero co wyszła spod prysznica. Jej włosy są odgarnięte do tyłu przepaską, ciało ubrane w białą koszulkę sięgającą tuż za pośladki, zastanawiam się, czy ma

na sobie majtki. W radiu leci Always grupy Bon Jovi, ona zaczyna tańczyć. Jej usta poruszają się do słów piosenki, piersi podskakują. Tańczy jak szalona, zupełnie nie do melodii, tak jak się tańczy tylko wtedy, kiedy nikt nie patrzy. Piosenka się kończy, jej ciało się uspokaja, piersi przestają skakać, teraz tylko lekko

falują w rytm oddechu. Siada na krześle przy biurku, które stoi tuż pod oknem. Widzę ją całą, tyle że z boku. Jedną z nóg podciąga do góry, opiera o krawędź blatu biurka. Na początku nie jestem pewny, co robi, ale po chwili rozpoznaję, że maluje paznokcie u stóp. Zastanawiam się przez moment i nie przypominam sobie,

bym kiedykolwiek na żywo widział kobietę malującą sobie paznokcie. A może się mylę, może zwyczajnie nigdy nie zwróciłem na to uwagi. Prawa stopa, lewa i znowu prawa i lewa. Gdy kończy, zakręca buteleczkę i kładzie stopy na biurku. Koszulka podjeżdża do góry, odsłania jej biodro i widzę, że nie ma majtek. Chcę

być na kolanach między jej udami, chcę ją zobaczyć, chcę wiedzieć, jak wygląda, jak bardzo jest różowa. Potrząsam głową, by odpędzić te myśli. Nadal patrzy na paznokcie i wygląda na zadowoloną ze swojej pracy. Nie widzę koloru flakonika lakieru, ale jestem niemal pewien, że jest to któryś z odcieni czerwieni.

Sprawdzam godzinę: prawie dziesiąta. Nie jest za późno. Chcę zamienić z nią kilka zdań, czuję, że muszę, bo jeśli tego nie zrobię, to coś wymknie mi się z rąk. Boję się, że weźmie mnie za nienormalnego, ale i tak niczym bohater z romansu schylam się po kamyk, wychodzę z cienia i rzucam w jej stronę. Słyszę, jak odbija

się od futryny okna. Ona odwraca się w moją stronę. Zauważa mnie. Rozpoznaje. Jej nogi opadają na podłogę. Wstaje i wychodzi na balkon. Szeptem mówi: – Daj mi chwilę. – Jej głos jest taki, jaki słyszę w snach, niski, pełen dymu. Wiem, że mógłbym jej słuchać godzinami, nawet gdyby

opowiadała o niczym, nawet gdyby czytała na głos książkę kucharską. Otwiera szafę, coś z niej wyciąga. Ściąga opaskę z włosów i mierzwi je dłońmi. Gasi światło. Znika. Chwilę później słyszę trzaśnięcie drzwi, lekkie kroki, widzę, jak wyłania się z mroku. Przebrała się, ma na sobie kremową

sukienkę na cienkich niczym nitki ramiączkach. Jej odsłonięte ramiona i dekolt przyciągają mój wzrok, kieruję go niżej. Jej stopy są bose, paznokcie czerwone nawet w ciemności. W dłoni ma butelkę wypełnioną płynem o ciemnopomarańczowym kolorze. Wygląda słodko i pięknie. Wie o tym z

całą pewnością. Żal mi siebie, bo wiem, że przepadłem. Z kretesem. Stoję i udaję, że nie robi na mnie wrażenia, że nie trawi mnie gorączka, że moje serce nie bije, jakby ktoś nagle spuścił je z łańcucha. – Jesteś bosa. – Nie wiem, jak to możliwe, że mój głos brzmi normalnie, a nie jak falset

zdenerwowanego nastolatka. – Malowałam paznokcie, nadal są mokre. – Zatem nici z obiecanego mi spaceru. – Naprawdę przyjechałeś tu po to, by się ze mną przejść? – Powiedziałem, że chciałbym cię poznać, a tam, gdzie cię zawsze widzę, bardzo o to trudno. – Chodź, usiądźmy.

Otwiera dla mnie furtkę i kieruje się w stronę ławeczki schowanej pomiędzy krzakami porzeczek albo agrestu. Siadam obok niej, czuję jej zapach. Nie wiem, czy się czymś spryskała tuż przed wyjściem na zewnątrz, czy może jest to zapach, który wtarła w siebie po kąpieli. Jak za pierwszym razem, teraz też

pachnie dojrzałymi, letnimi owocami. Podkurcza nogi, owija je ramionami. Patrzy na mnie, jej wzrok mnie peszy. Nie wiem, co mam zrobić z dłońmi, trzymam je na kolanach jak pierwszoklasista. Ta myśl sprawia, że zdejmuję dłonie z kolan i kładę je po obu stronach moich ud, na ławce. Drewno jest szorstkie od zacieków

pozostawionych przez wiele warstw farb. – Nie było cię w czwartek. – Powiedziałam ci, że wyjeżdżam. – Tak, faktycznie, teraz sobie przypominam. Nosiło mnie dziś po tej okolicy, byłem u znajomego. – Kłamstwo wymyślone na poczekaniu, ale brzmi prawdziwie w moich uszach.

Powinienem był wcześniej wymyślić jakiś dobry pretekst, choć może lepiej, że tak wyszło, bo to kłamstwo jest skromne, wiarygodne, jestem z niego zadowolony i, co więcej, jeśli za chwilę zacznie wypytywać o wspomnianego znajomego, to faktycznie znam kogoś, kto mieszka może nie po sąsiedzku, ale wystarczająco

blisko. Więc jeśli podda mnie testowi na prawdomówność, wiem, że go zdam, bo jestem doskonałym kłamcą, gdy stawia się mnie pod murem. Skłamałem – zawsze jestem doskonałym kłamcą, nie tylko wtedy, gdy stawia się mnie pod murem. Odwraca się w moją stronę, spogląda na mnie, mruży oczy.

Wiedziałem, że je zmruży. – Kłamiesz, założę się, że nie jesteś tu po raz pierwszy. Założę się, że spędziłeś tu każdy wieczór. Ton jej głosu jest poważny. Wiem, że blednę. Rytm mojego serca przyśpiesza, bo czuję, że wyślizguje mi się z rąk. Moim ratunkiem jest tylko pewność, że mnie nie widziała.

– Mylisz się, jestem tu pierwszy raz. Drugi, licząc ten, gdy cię odprowadzałem. Zaczyna się śmiać. Głośno i radośnie. – Żartowałam. – Słowo to jest pełne śmiechu, który brzmi jeszcze kilka sekund po jego wypowiedzeniu, lecz jej nastrój zmienia się i znowu jest poważna, gdy dodaje: – Dziwię się, że mnie nadal

pamiętasz. – Jak mógłbym zapomnieć? – Mężczyźni często zapominają to, czego nie chcą pamiętać. – Dlaczego miałbym chcieć o tobie zapomnieć? Poza tym pewnych rzeczy nie da wymazać się z pamięci, choćby człowiek chciał. – Naprawdę? Ja często się dziwię, o czym ludzie potrafią

zapomnieć. Jej ostatnie trzy zdania brzmią niemal smutno, jakby mówiła o czymś, co sprawia ból. Czuję, że powinienem zmienić temat. Przechyla butelkę, upija łyk, krztusi się nieco. Podaje mi sok i mimo że chyba jest marchwiowy, a za nim nie przepadam, to i tak piję, bo dotknięcie ustami miejsca,

którego przed chwilą dotykały jej usta, jest niemal jak pocałunek. Niemal. Sok jest rzadszy niż sobie wyobrażałem, pełen smaku, nie gasi mojego pragnienia, wręcz przeciwnie – suchość w moich ustach się wzmaga. Oddaję jej butelkę, upija kolejny łyk. – Wyjazd się udał? – Raczej średnio, myślałam, że będzie

inny. W sumie nie zdarzyło się nic specjalnego, nic, czego nie można było przewidzieć. W większość dni robiłam rzeczy, na które nie miałam najmniejszej ochoty. – Ja staram się tego unikać. – Wyjazdów? – Nie, robienia rzeczy, na które nie mam ochoty.

Moje słowa unoszą kąciki jej ust. Wiatr porusza jej włosami i materiałem sukienki. Trudno mi uwierzyć, że jestem tak blisko, że prowadzimy zwyczajną rozmowę, że już nie słyszę w jej słowach podejrzeń ani oskarżeń, chociaż wtedy rozmowa była lżejsza i w jakiś sposób łatwiejsza. Chwila rozciąga się w minuty, w

kwadrans, w pół godziny. Palcem pokazuje swoje ulubione gwiazdy, dziwi się, że znam imiona kilku z nich. – Gdy byłam mała, ktoś powiedział mi, że nie powinno się liczyć gwiazd, bo jedna z nich należy do mnie i kiedy na nią natrafię, to będzie to ostatnia rzecz, jaką w życiu zobaczę. Już nie

boję się na nie patrzeć, by przypadkiem nie odnaleźć swojej, ale nadal nigdy ich nie liczę. Wiem, że to głupie. W tych słowach jest coś, co każe mi coś zrobić, zadziałać. Może ją objąć, może pocałować. Zresztą podczas ostatnich kilkudziesięciu minut setki razy chciałem ją pocałować. Patrzy na mnie, ja na nią. Piórko jakiegoś ptaka

unosi się w przestrzeni między nami. Udaję, że drugie opadło na jej włosy, wyciągam dłoń i odgarniam nieistniejący puch. Dotykam jej włosów i skóry policzka. Czuję między nami napięcie. Chciałbym wiedzieć, czy i ona je czuje. Zastanawiam się, czy pocałunek by je rozładował, czy

pogłębił. Pamiętam jednak, jak powiedziała mi, że raczej nigdy nie będzie miała na mnie ochoty. To zdanie trzyma mnie i moje chęci na wodzy. Sprawia, że opuszczam rękę. W tej chwili nie mogę wyobrazić sobie nic gorszego niż jej odepchnięcie mnie w momencie, w którym schylałbym się do pocałunku.

Jej dłoń unosi się i gładzi policzek, dokładnie w miejscu, w którym przed chwilą ja go dotykałem. Wydaje mi się, że jest to zupełnie nieświadomy ruch, nie wiem, jak mam go odczytać. Nie wiem, czy wyciera z siebie mój dotyk, czy chce poczuć go jeszcze wyraźniej, czy może nic to nie znaczy, może zwyczajnie zaswędziała ją skóra.

Niezręczność moich słów sprawia, że żałuję tego, że tu jestem. Ona wydaje się tej niezręczności nie zauważać, choć może jest zwyczajnie uprzejma. Za wszelką cenę chcę powiedzieć coś błyskotliwego, godnego zapamiętania. Chciałbym potrafić ją rozbawić, wiem, że potrafię, lecz nie teraz. Teraz każde słowo jest

nieudolne. Nie tak miało to wszystko wyglądać, nie taki był plan. Dzisiaj pokazuje mi tylko połowę siebie i chyba właśnie to mnie ogłupia, nie widzę nawet cienia jej dzikiej natury. Podoba mi się spokojna, cicha, skromna ona, chociaż podejrzewam, że jest to tylko iluzja skromności. – Jaką cechę charakteru uważasz za

najbardziej odpychającą? Nie muszę się zastanawiać nad tym pytaniem, bez sekundy zwłoki odpowiadam: – Zupełne posłuszeństwo i uległość zawsze doprowadzały mnie do mdłości. Uśmiecha się, ale do siebie, nie do mnie. – Zawsze miałam problemy z

posłuszeństwem, więc nie muszę się bać, że przyprawię cię o wymioty. – Nawet gdybyś była zupełnie uległa, to i tak nie mogłabyś obudzić we mnie negatywnych uczuć. – Ty zawsze odpowiadasz mi najładniejszymi kłamstwami, jakie kiedykolwiek słyszałam. – Nie kłamię, oskarżasz niewinnego. – Jesteś niewinny jak wąż kusiciel w

Edenie. – To jeden z najlepszych komplementów, jakie kiedykolwiek usłyszałem. – To nie komplement, tylko obserwacja. Zresztą to zdanie nie jest moje, chyba gdzieś je przeczytałam. – Każde zdanie było już przez kogoś wypowiedziane. To podoba mi się, nawet jeśli nie jest twoje.

– Jesteś inny, niż myślałam. – Jak inny? – Nie wiem, jak to określić. Myślałam, że będziesz się zachowywał, jakbyś miał do mnie prawo, że staniesz się nachalny. – Jestem tutaj, samo to chyba świadczy o nachalności. – Mówisz niewiele. – Przerywa mi w pół zdania. – Jesteś

ostrożny, dziwnie ostrożny, nie rozumiem dlaczego. Świerszcze przekrzykują się nieopodal w trawie. Ich cykanie dochodzi raz z jednej, raz z drugiej, a raz z trzeciej strony. Nie wiem, który z nich wygrywa, który jest najgłośniejszy. – Gubię się przy tobie. Śmieje się, jakbym powiedział świetny żart. Śmieje się i

śmieje, nie potrafi przestać. – Tacy jak ty zawsze wiedzą, czego chcą i nigdy się nie gubią. – Jej głos nadal jest pełen śmiechu. – Widzę, że doskonale mnie znasz, dokładnie wiesz, jaki jestem. – Uśmiecham się, udając, że moje słowa to żart. Jestem świadomy sztuczności tego uśmiechu, ale ona jej nie widzi.

Czuję, że powinienem coś jeszcze dodać. Może żart, może nic nieznaczącą uwagę, może kłamstwo. Niczego jednak nie dodaję i chyba dobrze, bo czuję, że mimo braku dodatkowych słów atmosfera się zmienia, jest bardziej lotna. Rozmawiamy dalej i świadomie staram się pomijać to, jak na

mnie działa. Nie chcę być znowu wyśmiany, nawet tylko w żartach. Ona też nie wraca do tematu. Nie wiem, czy jak ja omija go celowo, czy jest to przypadek. Nie dotykamy się nawet słowami, rozmawiamy o rzeczach, o których nie mam pojęcia, na tematy, o których nigdy nie myślałem, o których nie rozmawiałem z

nikim innym. Zmienność tematów mnie zaskakuje. Z każdym jej zdaniem nabieram pewności, że ona nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. Zwykle odpowiada na moje pytania serią własnych, czasami zaś odpowiada na pytania przeze mnie niezadane. Mówi więcej niż ja. Nigdy jednak o sobie. Pod koniec

wieczoru wiem o niej niewiele więcej niż na początku, ale mam wrażenie, że znam ją lepiej, że zaczynam rozumieć, kim jest. – Dam ci coś – mówi, wstając. Świerszcze milkną na moment, jakby i je wybiła z rytmu. Nie idzie daleko. W bursztynowym świetle latarni widzę jej ciemną sylwetkę. Stąpa uważnie, a jej kroki są nieme.

Kuca. Materiał sukienki układa się wokół niej. Wygląda jak wielki, jaśniejący w ciemności kwiat. Wraca i widzę, że ma coś w garści. Chwyta i otwiera moją dłoń, kładzie na niej kilka poziomek. – Nie jadłem poziomek od lat; ostatni raz, kiedy jeszcze byłem chłopcem.

– Nadal jesteś chłopcem, widać go w tobie. – Spogląda na mnie, przechyla lekko głowę i po chwili dodaje: – Bardzo go widać. Wyszczerzam zęby i połykam wszystkie poziomki naraz. Jej usta rozciągają się w cienką, niezadowoloną linię. – Miałeś się nimi delektować. To pierwsze dojrzałe sztuki.

– Przecież się delektuję. – Zamykam na moment oczy. – Smakują moim dzieciństwem, wspomnieniami beztroski, miejscami, o których zapomniałem. – Powiedz mi o tych wspomnieniach. Mówię. Nie napiszę o nich tutaj, bo tu

nie mają one znaczenia. Zresztą są rzeczy, które chcę zachować tylko dla siebie. Ja mówię, ona słucha, jej oczy są przymknięte, buzia odchylona ku niebu. Wygląda, jakby wystawiała twarz ku słońcu, choć jest noc. Znowu dostrzegam, jaka jest śliczna, nie piękna, nie perfekcyjna, nie bez skazy, a mimo to

idealna. Są momenty, gdy żadne z nas się nie odzywa, gdy pauzy w rozmowie rozciągają się w ciszę, ale tak, jak podczas naszego pierwszego spotkania, żadna z tych cisz nie jest krępująca. Z nikim dotychczas nie doświadczałem tak naturalnej, tak niezawadzającej ciszy.

W końcu wstaje. Świerszcze znowu milkną. Uśmiecha się. – Do zobaczenia, nie podepcz moich poziomek – mówi i zostawia mnie w swoim ogródku. Wstaję. Nie czekam, aż pojawi się w oknie. Czuję, że nie zapali światła. Nie chcę, by zobaczyła, jak stoję i patrzę w jej okno.

Robić to, to jedno, być na tym przyłapanym – to coś zupełnie innego. Chciałbym, żebyśmy nadal siedzieli na drewnianej ławce, ale i tak jest mi dobrze. Bardzo dobrze. Czuję się lekki. Jeśli każdy ma w życiu jedną chwilę, w której może wznieść się w powietrze i latać, to na mnie właśnie przyszedł ten czas. Mam ochotę

się śmiać, śpiewać, upić się ze szczęścia. Nie wiem, skąd ta nagła euforia. A jednak się domyślam. Z niej. Czuję się pełen jej. Pełen jej cichych słów, beztroskiego śmiechu, owocowego zapachu, bezliku pytań. Czuję się naćpany nią po uszy. Jestem szczęśliwy. Każde jej słowo, każdy zapamiętany gest

odczytuję jako obietnicę tego, co będzie. Moje radosne uniesienie trwa dwie, może trzy minuty, ale potem spadam w niepewność. Chmara wątpliwości nie nachodzi mnie, a dopada. Uderzenie jest silne, dławiące. Nie wiem, jak to możliwe, że przed sekundą byłem tak radosny. Musiała być to radość idioty, bo teraz

przypominam sobie moje nieporadne słowa zlepiające się w niezdarne zdania i jestem pewny, że zrobiłem z siebie głupca. Mówiłem nie to, co trzeba, nie tak, jak trzeba, nie wtedy, kiedy trzeba. Wypowiedziałem tyle słów, a każde z nich puste i warte tyle co nic. Pogrzebałem wszystkie moje szanse, choć tak naprawdę pewnie

żadnych szans nie miałem. Dwudziesty któryś dzień maja. Cieszę się, że już wróciłam, mimo że w mojej lodówce są tylko światło i spuchnięty karton maślanki, wanna jest łaciata od czarnych odprysków, w szafie ubrania z ciucholandu albo z pudła od Chińczyka, a na suficie rozpiął swoją sieć długonogi pająk. To wszystko jest niezauważalne, bo w powietrzu czuć pierwsze podrygi zapachu jaśminu, który rozkwieca się pod płotem, a jutro, najdalej pojutrze

powietrze nie będzie tylko drgało zapachem, będzie od niego pękało. Tina ubierała mnie w swoje drogie sukienki, które chciałabym mieć, a w których czułam się niewystarczająco dobra, ale to nie jej wina. Zabierała mnie do sklepów, do których sama nigdy bym nie weszła, kupowała całe sterty ubrań, do których ja tylko wzdychałam. Jadłyśmy w drogich restauracjach. Ona z miną konesera testowała najpierw

wino, a potem na deser sery, których smaku do tej pory nie znałam. Chce, żebym zazdrościła tego, co ma, żywi się tym poczuciem. Ona też była zazdrosna, bo nawet jej nie zauważył, patrzył tylko na mnie. Kazała mi o nim zapomnieć, mówiła, że nie jest mnie wart, ale wiem, że dyktowała jej to zazdrość. Gdy zapomniała o nim i przypomniała

sobie, że jest ode mnie lepsza, było prawie jak dawniej. Dla niej najważniejsze jest teraz kolejne dzieło, które manikiurzystka wymaluje na jej paznokciach, kolejna para niepotrzebnych butów. Nie potrafi już spać do południa, słuchać padającego deszczu, wdychać zapachu dzikiego bzu. Ja bez zapachu bzu umarłabym z tęsknoty. Truskawki w końcu na dobre zaowocowały. Jem je łubiankami,

opuszki moich palców są od nich różowe. Znalazłam dziś kilka pierwszych prawdziwie czerwonych poziomek, czai się w nich lato. Zerwałam je kilka minut temu i oddałam Kusicielowi, bo jest lepszy, niż myślałam. Zasłużył na nie. Nie zapytałam go, jak ma na imię, na razie nie jest mi ono potrzebne. Siedzieliśmy w majowej ciemności. Moje

udo prawie dotykało jego uda, czułam jego ciepło. Trudno mi uwierzyć, iż nie doszło między nami do niczego, co można by nazwać nieprzyzwoitym. Potrzeba otarcia się o męskie ciało nie jest już tak paląca. Przybrała na mocy, gdy siedział obok mnie. W pewnym momencie była niemal nie do wytrzymania, ale nie uległam jej. Wzięłam uspokajający oddech, wstałam

i się pożegnałam. To powód do dumy. Od ostatniego razu z nim nie byłam z nikim. Nie byłam nawet ze sobą. Palce mnie świerzbią, nawet teraz, ale muszę nauczyć się odmawiania mojemu ciału tego, czego zawsze chce. Powoli przyzwyczajam się do bycia czystszą. Miała rację, zaczęliśmy od nieodpowiedniej strony,

zbyt szybko. Teraz poznajemy się powoli. Nie mam nic przeciwko temu. Jasne, chcę znowu w niej być, marzę o tym, gdy na nią patrzę, myślę o tym podczas małosennych nocy. Moje zabiegi o nią są strategiczne i delikatne, łagodniejsze niżbym chciał, a mimo to często mam wrażenie, że bliska jest skończenia wszystkiego. W takich chwilach

wycofuję się o kilka kroków, do momentu, w którym wszystko wraca do normy. Bywa nieśmiała, tak bardzo nieśmiała, że czasami jej nie poznaję. I w tych nieśmiałych momentach jest tak inna od osoby, którą spotkałem tamtej pierwszej nocy, że zupełnie nie wiem, jak mieści w sobie dwa tak różne oblicza.

Nie wiem, jak jedna osoba może być jednocześnie zupełnie bezwstydna i chorobliwie nieśmiała. Zawsze trzyma mnie na wyciągnięcie ręki, nie pozwala, bym za bardzo się zbliżył. Ciągle trwam w niepewności, rozwiewa się ona tylko w momentach, w których widzę jej

zazdrość. Poznaję jej znajomych, ona poznaje moich. I wszyscy mówią mi, bym nie traktował naszego związku zbyt poważnie. Jedna z jej koleżanek wyjawia w sekrecie, że ona miewa tylko dziesięciominutowych partnerów i że kilku z nich już poznałem, kilku jest teraz tutaj.

Przez moment zastanawiam się, czy kłamie, a jeśli nie, to dlaczego mi to mówi; wiem, że nie po to, by mnie ostrzec, nie ma powodów, by chcieć mnie chronić. Nie obchodzi mnie krótkość jej związków. Chciałbym powiedzieć, że również nie obchodzi mnie fakt, że znam jej minionych kochanków, to jednak nie jest prawda,

ich obecność tu sprawia mi spory dyskomfort. Opieram się o ścianę, mam widok na niemal każdego mężczyznę w pomieszczeniu. Lustruję ich wzrokiem i zastanawiam się, który był w niej i ile razy, którego lubiła najbardziej, który doprowadził ją do wrzenia, a który nie wywołał nawet przyśpieszenia

oddechu. Który z nich zna jej ciało lepiej niż ja? Mierzi mnie świadomość tego, jak ja słabo je znam. I nie mogę uciec przed wrażeniem, że drugiego razu między nami jeszcze nie było, bo ten pierwszy był rozczarowaniem. – O czym myślisz? Nie zauważyłem, że do mnie podeszła.

Zastanawiam się przez moment, czy powiedzieć prawdę, czy nie. Nie potrafię jej okłamywać i nie chodzi mi o to, że od samego początku potrafiła rozpoznać każdą wypowiedzianą przeze mnie fałszywą nutę. Zwyczajnie nie chcę jej okłamywać, choć równie mocno nie chcę powiedzieć prawdy. Wybieram

przekształconą rzeczywistość. – Zastanawiam się, co ja tutaj robię. – Jesteś tu ze mną. – Ale dlaczego, i – co ważniejsze – kim dla ciebie jestem? Brzmię desperacko, słyszę to wyraźnie. – Nie lubię, jak się mnie popycha. – Nie popycham cię do niczego. – Naprawdę chcesz usłyszeć, że nie wiem, kim dla mnie jesteś?

– Nie będzie mi to spędzało snu z powiek, ale jak już się tego dowiesz, to mi powiedz. Gdy mówi, na jej ustach jest ciepło wyglądający uśmiech, ale nie czuję w nim ciepła. Jest to uśmiech zwodzący, złudny, kłamie nim, mówi, że wszystko jest dobrze, gdy tak naprawdę poszukuje drogi odwrotu. Nie wiem, po czym to poznaję, ale

widzę, że coś się w niej przesuwa i nie jestem pewien, czy jest to tylko zaciśnięcie dłoni w pięści, czy może faktycznie jej oczy twardnieją, jakby coś w nich zgasło. Widzę, że nie mogę naciskać, muszę znowu zrobić krok w tył. – Zastanawiam się tylko dlatego, że jedna z twoich koleżanek zapytała, kim dla ciebie jestem.

Wyraz jej twarzy się zmienia, uśmiech nabiera ciepła. Nigdy się nie przyzwyczaję do tych zmian. Nie wiem, jak w ciągu sekundy można zupełnie zmienić na jakiś temat zdanie, jak między jednym oddechem a drugim można przejść od wrogości do żartobliwej beztroski. Jej oczy, cała ona znowu lśni. Zastanawiam się, czy to lśnienie

skierowane jest tylko do mnie, czy tylko ja je widzę. Wątpię, bo trzeba być niewidomym, by je przeoczyć. – Niejedna dziś na dłużej zatrzymała wzrok na tobie. Prawdopodobnie połowa z nich zastanawia się, jakim sposobem włożyć dłoń w twoje majtki. – Połowa, mówisz. Którą z tej połowy

polecasz, która jest warta zachodu? – Zachodu? – Słowo zawiesza się między nami. Odgarnia blond włosy z czoła. – Zachodu. – Żadna, wszystkie z nich to same zgryzoty. – O, wszystkie z nich, więc nie zaliczasz siebie do tego samego

zbioru? – Ja – jej palec wymierza w miejsce pomiędzy jej piersiami – jestem inna. Unoszę dłonie w geście kapitulacji. – Obiecuję nigdy więcej o tym nie zapomnieć. – Powinnam się obrazić za to, że w ogóle porównujesz mnie do nich.

Kładę dłoń na sercu i teatralnie się kłaniam. – Wybacz, już się to nie powtórzy. Zatrzymuję się w ukłonie na dłużej, a gdy znowu patrzę w jej oczy, widzę, że z trudem powstrzymuje się od śmiechu. – Mam nadzieję. Podchodzi do nas jeden z jej znajomych. Jest wysoki, muskularny, dobrze ubrany, na twarzy ma

wypielęgnowany kilkudniowy zarost, a gdy się odzywa, już po pierwszym wypowiedzianym zdaniu słyszę, że pochodzi z wyższych sfer. Zęby ma tak równe i białe, że nie mogą być naturalne. Pachnie pieniędzmi. Moja paranoja mówi mi, że jest jednym z jej byłych kochanków, a jeśli nie byłym, to w jego mniemaniu

przyszłym. Nie, to nie moja paranoja, on tego nie obwieszcza, ale po mowie ciała wyraźnie widzę, że jej chce, że ma zamiar ją mieć przed końcem nocy. W dłoni ma kufel piwa, przechyla go, piana na biało barwi jego zarost. Ona wyciąga dłoń i wyciera tę pianę. On schyla się i mówi jej coś do ucha, odpowiada mu

uśmiechem. We mnie krew się gotuje. Nienawidzę go. Wiem, nienawiść to mocne słowo, ale to, co czuję, jest o wiele silniejsze niż nielubienie. Nie chodzi o to, że czuję się przy nim gorszy, bo wcale tak nie jest. Nienawidzę jego podejścia do niej; gdy ona nie patrzy, widzę w nim pewność, że aby ją miał, wystarczy pstryknięcie

palcami. Ale nie jest dla niej wystarczająco dobry. Nikt nie jest, nawet ja. Pyta się jej, czy ma ochotę zatańczyć. Nikt nie tańczy, choć muzyka gra. Ona uśmiecha się i odpowiada: – Tak, z przyjemnością. – Zaopiekuj się dla mnie tym – mówi on i zanim się orientuję, o co mu chodzi, trzymam w dłoni zimny

kufel z piwem. Niespodziewanie nie tylko oddaję ją, ale i staję się jego sługusem. Nienawidzę go jeszcze bardziej, ale uśmiecham się niczym najlepszy przyjaciel. Odwzajemnia ten uśmiech. Diana King śpiewa Shy Guy, rytm piosenki jest dość szybki, lecz on robi wszystko, żeby tańczyć wolniej, niż

dyktuje tempo. Tańczy, jakby miał w sobie latynoską krew. Jego noga jest między jej udami, krocze faluje lubieżnie, dłonie przesuwają się po jej ciele. Nie mogę na to patrzeć, czuję, jak moje dłonie zaciskają się w pięści. Piosenka zdaje się trwać i trwać, on w swoich ruchach jest coraz

bardziej wyzywający, ona coraz bardziej śmiała. Zastanawiam się, czy jest to kara, czy mała zemsta za to, że kilka minut temu ją popchnąłem, chociaż nie lubi być popychana. Odrzucam tę myśl, nie zauważyłem w niej cienia mściwości. Bywa zdystansowana, bywa ostra, kapryśna, ale nie złośliwa.

Piosenka trwa przez nieprzyjemnie długi czas, ale wreszcie się kończy. Ona odchodzi, lecz on podąża za nią. Łapie za dłoń i jestem pewny, że gest ten wykonuje tylko po to, żebym ja go zauważył. Mały sygnał mający mi pokazać, gdzie jest moje miejsce, do kogo ona należy, z kim spędzi dzisiejszą noc. Podchodzą do mnie, jego ramię

obejmuje ją w talii, jestem w połowie ruchu, by mu ją odebrać, lecz widzę, jak jej jasne brwi się ściągają. Znam ten wyraz twarzy – jest zaskoczona, może nawet poirytowana, zdejmuje jego dłoń z siebie i pokonuje dzielący nas dystans. – Zatańczysz? – Zatańczę.

Oddaję mu kufel, jest zdziwiony i nie potrafi tego ukryć, nawet jego usta otwierają się lekko w zdumieniu. Patrzę na niego i wiem, że był pewny wygranej, a tymczasem ona nawet na chwilę nie wymknęła się z moich dłoni. Przez krótki moment jest mi go prawie żal. Prawie. Nie znam piosenki, do której tańczymy, a

nawet gdybym znał, prawdopodobnie i tak nie zwróciłbym uwagi, bo jestem tak pełen jej, że nie ma we mnie miejsca na nic innego. Słyszę, co mówię, brzmi to jak najgorszy banał wypowiedziany przez zakochanego po uszy szczeniaka, ale wtedy to było rzeczywiste, chociaż jeszcze nie byłem

w niej zadurzony zupełnie. Zupełnie przyszło nieco później. Tańczymy długo, a jednak zbyt krótko. Rytm jej ruchów jest nieprzewidywalny, ciało wiruje setki razy, w szybkich tanecznych obrotach wyślizguje się z moich dłoni. A gdy porusza się wolno, wtedy tumani rozum, nęci do złych postępków, wabi do zboczeń, każe

myśleć o jednym tylko rodzaju grzechu. Nie pamiętam tytułu ani jednej piosenki. Pamiętam za to nasze cienie tańczące na ścianie. Pamiętam jej śmiech i moją radość, która brała się z pewności, że mam ją. W jakiś sposób udało mi się ją przekonać, że jestem coś wart. Rozpoznaję w jej ruchach chęć brania

więcej. Czuję, że może, że może nareszcie. Nie chcę być w tym momencie źle zrozumiany. Gotowy jestem czekać o wiele dłużej, tak długo, jak będę widział, że mam choćby bladą szansę. Jednak odszedłbym już teraz, gdyby po raz drugi powiedziała mi, że nigdy nie będzie miała na mnie ochoty.

Odszedłbym i może nawet nie obejrzał się za siebie. Może. Czuję rosnące we mnie podniecenie. Uzewnętrznia się, nabrzmiewając w lewej nogawce i choćbym chciał, nie mogę go ukryć. Ona ociera się o mnie i rozpoznaję moment, w którym wyczuwa moją twardość. Przez chwilę boję się, że ucieknie, tyle

razy już ją spłoszyłem. Ale nie. Wydaje się zadowolona. Nie spuszcza nawet wzroku, patrzy mi prosto w oczy i nagle to ja jestem lekko zawstydzony. Nie wiem, co się stało, ale wyraźnie widzę, że dziewczyna z pierwszej nocy wróciła. Nie zauważyłem, kiedy dokładnie, przed minutą czy może godzinę temu.

Patrzę na nią i nie mogę się oprzeć wrażeniu, że obie jej twarze, wizualnie identyczne, są w istocie tak różne, jak woda i czysta wódka. Wyglądają tak samo. Jedną można wziąć za drugą i odwrotnie, lecz podobieństwo jest złudne, a faktyczna różnica tak duża, że trudno o większą. Ja sam obserwuję ją wnikliwie, a i tak

mam kłopot z rozpoznaniem, kim jest w danym momencie. Lecz wiem, kim jest w tej chwili i wiem też, że nie będę potrafił się powstrzymać, nawet jeśli jutro ma mnie obwiniać. Bo jutro nie jest ważne. Teraz ważne jest tylko teraz. Niespodziewana zmiana: bez słowa odsuwa się ode mnie,

jakbym ją sparzył, odchodzi. Przez moment zastanawiam się, co znowu zrobiłem, ale niepotrzebnie. Jest przy drzwiach. Odwraca się. Unosi brwi w niemym zdumieniu, bez słów pyta, dlaczego ja nadal tu stoję. Ruszam z miejsca. Idę. Chcę biec. Nie czeka na mnie. Otwiera drzwi i znika za nimi.

Na zewnątrz małe grono imprezowiczów. Stoją w kółku, dzieląc się jednym skrętem, przekazując go sobie z rąk do rąk. Nie ma jej między nimi, przeszukuję wzrokiem ciemność, ale jej nie widzę. Okrążam dom. Spod moich butów słychać chrzęst żwiru, chrup kamieni; staram się stawiać stopy

ostrożnie, chcę być cicho. Czuję się jak bohater horroru polujący na swoją pierwszą ofiarę. Nie słyszę ani ptaków, ani świerszczy, tylko muzykę, rozmowy i odgłos moich kroków. Jest. Stoi oparta o ścianę budynku. W mroku. Poza światłem. Podchodzę do niej. Moje oczy powoli przyzwyczajają się do

ciemności, lecz nadal wszystko jest mętne. Unosi twarz, widzę w niej pewność. Jej piersi falują w jeszcze spokojnym oddechu. Moje wargi są suche, jej – bardzo wilgotne, w mroku blade i piękne. Zbliżam się do nich, gdy czuję ciepło jej oddechu, zatrzymuję się na chwilę, chcę

zapamiętać ten moment. Całuję ją i wiem, że na pocałunku się nie skończy. Nie wiem, czy potrafiłbym się powstrzymać, gdyby teraz powiedziała „przestań”. Pachnie i smakuje alkoholem, jak alkohol uderza mi do głowy. Zwykle gdy o niej myślę, jest we mnie dwoistość emocji: pierwsza to czułość, która każe mi

zaopiekować się nią i ją chronić, a obok zawsze obecne jest pożądanie i nie wiem, czy któraś z tych emocji dominuje – normalnie, za dnia, czułość i pożądanie rozłożone są równoważnie. Lecz nie teraz, teraz jest we mnie tylko niepohamowana żądza. Czuję brak powietrza w piersiach, czuję, że jeśli nie zaczerpnę głębokiego, wyciszającego

oddechu, to wezmę ją przemocą, nie oglądając się na nic. Przyciskam ją do budynku. Chyba zbyt mocno, tynk zaczyna odlepiać się od ściany, szeleści, spadając na ziemię. Muszę się uspokoić, trzymać zachłanność na smyczy. W myślach odliczam

sześćdziesiąt sekund. Pochylam się. Pięćdziesiąt, czterdzieści dziewięć. Zanurzam twarz w jej włosach, wdycham ich zapach. Trzydzieści pięć, trzydzieści cztery. Moje dłonie obiegają krągłość jej pośladków, krawędź biodra. Trzydzieści, dwadzieścia dziewięć. Nie

wiem, czy odliczanie mi pomaga. Dwadzieścia jeden, dwadzieścia. Może nie, a może jednak tak. Uzmysławiam sobie, że nie chcę się ograbić z odczuwania, chcę się w nim zatracić. Nie chcę, by cokolwiek mi umknęło, chcę pamiętać ten raz w najmniejszym detalu. Muszę jej pokazać, że panuję nad sobą.

Całuję wnętrze jej dłoni. Cztery, trzy, dwa, jeden. Zaczyna się niecierpliwić, czuję to wyraźnie, mówi coś, nie wiem co, a jednak te niezrozumiałe słowa mnie poganiają. Ale nie chcę gonić, nie chcę dać jej tylko tego, czego teraz pragnie, chcę dać więcej i bardziej. Moje dłonie zaciskają się na jej

biodrach, wiem, że zostawię siniaki. Chciałbym, żeby było jaśniej, chciałbym wyraźniej ją widzieć. Jej sukienka zapięta jest na setkę małych guzików. Rozpinam je, moje palce są niezręczne, drżą, jakby była pierwszą dziewczyną, którą rozbieram. W sumie przy niej często czuję się nie jak mężczyzna, a jak niedoświadczony nastolatek.

I nagle jest obnażona do bioder. Odsuwam się na wyciągnięcie ramion, muszę ją zobaczyć. Znowu przeklinam brak światła, choć to, co widzę i tak sprawia, że ogień zaczyna krążyć w moich żyłach. Patrzy na mnie, pali mnie wzrokiem. Moim dłoniom nie przeszkadza ciemność. Jej skóra jest ciepła, choć pokryta gęsią skórką. Piersi są

miękkie, sutki małe i twarde. Walczę z samym sobą, moje palce chcą rozpiąć rozporek, mój fiut chce wbić się w nią, ale wiem, że po wszystkim będę żałował, że poszło zbyt szybko i nie nasyciłem się jej ciałem. Nie chcę zawieść siebie ani jej. Nie chcę, żeby to, co za moment się stanie, było tylko chwilową euforią.

Ona mi nie pomaga. Jej dłoń ociera się o moją pulsującą męskość, nie potrafię powstrzymać jęku. Mój język ślizga się po jej szyi – smakuje słono, pachnie słodko, oszałamiająca mieszanina, której nigdy nie będę miał dosyć. Moje dłonie poruszają się zdecydowanie, bez zawahania, nie

wiem, jak to możliwe, że moje ciało jest tak opanowane. Zupełnie jakby nie należało do mnie. Całuję jej usta, czuję jej nieśmiały język na swoich wargach. Czuję jej pobudzenie. Wydobywa się z niej westchnienie i słyszę w nim ulgę, jakby w końcu stało się coś, na co czekała. Ulgę, że czekanie się

skończyło. Pierwsze sekundy pocałunku są badawcze, niemal lękliwe, lecz lęk ten szybko mija i zastępuje go opętańcza zachłanność. Moje dłonie dotykają jej nagich ud, unoszą sukienkę. Czuję jej pożądanie, widzę, że nie chce mieć nad nim kontroli. Nie wiem, co się zmieniło, ale

chciałbym wiedzieć, która kombinacja słów lub gestów sprawiła, że jesteśmy tu i teraz, że bierze i chce mojego dotyku, że nie jest poza moim zasięgiem. Przytrzymuję jej kark, całuję jeszcze głębiej, mocniej napieram językiem, mocniej przyciskam ją do ściany. Mam nad nią fizyczną przewagę, lecz nie

poddaje mi się, w każdym ruchu pokazuje mi, że to ona panuje nad sytuacją, że bierze, co chce. Zamyka usta, jej dłonie wpasowują się między nas, zupełnie jakby chciała odsunąć mnie od siebie. Z obawą biorę pół kroku w tył. Wtedy ona opada na kolana. Na moich biodrach kładzie dłonie i wolno przesuwa je ku

centrum mojego ciała. Pociera mnie przez materiał spodni. Powoli, jakby chciała podkręcić moje czucie, chociaż nie musi niczego podkręcać, bo bardziej odczuwać nie mogę. Rozpina guziki rozporka, lecz jej oczy wpatrzone są w moją twarz, lśnią w ciemności. Obracam nas, muszę być oparty o ścianę, bo bez podparcia

upadnę. Nie mówię tego na głos, lecz jej uśmiech mówi, że czyta w moich myślach. Moje ręce są sparaliżowane, wiszą wzdłuż ciała, dłonie przylepione są do ściany, czuję pod nimi chropowatość sypiącego się tynku. Mój penis ślini się i wypręża niecierpliwie jak zwierzę. Wie, co

zaraz nastąpi. Czuję jej oddech. Jest ciepły. Jest jak obietnica mówiąca, że usta będą jeszcze cieplejsze. Jej wargi w jednej sekundzie uśmiechają się, a w drugiej oplatają wokół mojego członka. Miałem rację – wnętrze jej ust jest gorące. Do warg dołączają dłonie, przesuwają

się po całej długości. Wolno, dokładnie, tak jak zawsze na początku lubię. Jej język okręca się wokół żołędzi, liże, wiruje, drażni. Nieśpiesznie. Raz, drugi, czwarty. Zastanawiam się, czy to możliwe, żeby od tego okręcania zaczęło mi się kręcić w głowie. Nie wiem, jak długo będę w stanie to wytrzymać, ale wątpię, że dłużej niż

minutę. Jej język się wije, zatacza kręgi, rzędy ósemek, całe zdania arabskim pismem. Jej policzki ssą. Raz daje mi każdą sensację osobno, raz wszystkie jednocześnie. Trudno mi to określić, ale wydaje się bardziej obecna niż zwykle – zazwyczaj widzę, że jej myśli gdzieś błądzą, teraz oddaje mi całą swoją uwagę. Wiem, że w

tym momencie jestem najważniejszy. Usta przyśpieszają, zasysa mnie głęboko, czuję skraj jej gardła. Odsuwa się i znowu szybko połyka. Jestem zupełnie unieruchomiony, tylko mój penis miota się w jej ustach. Spodnie opadają do kolan. Jej dłonie łapią mnie za pośladki i przyciągają jeszcze bardziej ku sobie.

Jest coraz wyraźniejsza w mroku, jasność jej skóry odcina się w ciemności. Jej usta mnie wypuszczają i nagle odczuwam chłodne powietrze wieczoru. Odchyla się i widzę dumnie sterczące piersi. Mam nadzieję, że kiedyś, że niebawem zobaczę ją w tej pozycji za dnia.

Nie wstaje, jej dłonie są nadal na moim penisie, wargi znowu się do mnie zbliżają. Liże spodnią stronę członka, zatrzymuje się na wędzidełku. Wolno się po nim przesuwa i po chwili wpada w ruch wahadłowy. Przygryzam wnętrze policzków, żeby powstrzymać jęk. Bardziej wysuwa język, omiata żołądź dokoła,

potem tylko okolice wędzidełka, potem znowu dokoła. Zamykam oczy, choć i tak jestem chwilowo ślepy, opieram głowę o ścianę. Gubię wszystkie myśli. Jedyne, co wiem, to to, że gdyby nawet do tego momentu była mi obojętna, to teraz na pewno bym się zakochał. Zastanawiam się, czy faktycznie jest tak

dobra, jak myślę, czy może moje ciało jest rozbudzone bardziej niż zwykle nie tyle przez nią, co przez kilka tygodni przesileń i nieustającego seksualnego napięcia, wyczekiwania. Słyszę czyjeś podniesione głosy, czyjeś kroki są głośne na żwirze, ktoś ma w dłoni latarkę, cienki strumień światła tnie ciemność.

Rejestruję wszystkie te rzeczy, lecz wcale mnie one nie obchodzą – to, co dzieje się kilka metrów ode mnie, to inny, nieliczący się świat. Chcę zanurzyć dłonie w jej włosach, lecz wiem, że nie będę mógł się powstrzymać, że zmuszę ją, by wzięła mnie głębiej, po samą nasadę, a nie chcę jej do niczego zmuszać. Znowu

zaczyna mnie lizać, obciągać, by chwilę później połknąć niemal całego i nagle jestem w jej gardle, czuję, jak mięśnie bronią się przed inwazją. Krztusi się, wypuszcza mnie z ust, by zaczerpnąć powietrza i znowu koncentruje się na wędzidełku. Ssie. Doprowadza moje ciało do krawędzi. Członek wypręża się do granic, czuję tętnienie każdej żyłki.

Zaciskam zęby z wysiłku, wytężam ostatek sił, chcę się powstrzymać, lecz nie potrafię. Ciśnienie koncentruje się w jednym miejscu. Buzuje. Narasta. Penis zaczyna wierzgać w jej dłoni. Dochodzę zbyt szybko, wbrew sobie. Podnosi się. Uśmiech zdobi jej twarz, jest pewny

siebie i pełny. Całuję jej usta, już nie smakuje alkoholem, smakuje mną. Ten mój zapach i smak na niej nadają naszemu zbliżeniu kolejnego wymiaru intymności. Po reakcjach jej ciała widzę, że i ona to czuje. Palce wplątują się w moje włosy, przyciąga mnie mocniej do siebie. Nie całuje – wpija się we mnie.

Pocałunek ten mówi, że ona jest nadal poza moim zasięgiem, ale czuję w nim też obietnicę, sugestię, że jest możliwa do zdobycia. Doszedłem kilka sekund temu, ale nadal mi mało. Mój penis, zmiażdżony między naszymi ciałami, nadal jest twardy, nadal gotowy. Obracam nas i znowu ona jest pod

ścianą. Instynkt pcha mnie w dół, muszę ją zobaczyć. Ile bym dał za latarkę. Schylam się, ściągam jej majtki, wkładam je do kieszeni. Unoszę sukienkę i zwijam ją tak, że tworzy pas wokół jej talii. Moje serce przyśpiesza. Spoglądam w górę. Patrzy na mnie z oczekiwaniem.

Widok to za mało, muszę jej dotknąć. Dotykam wewnętrznej strony ud, ona rozchyla nieco nogi. Moje dłonie suną w górę, czuję lepką wilgoć pod palcami – dowód na to, że gdy klęczała przede mną, sprawiła przyjemność nie tylko mi. Chciałbym poznać jej ciało, nauczyć się każdego wrażliwego miejsca, ale nie mam na to czasu. Nie tu

i nie teraz. Koniuszkami palców dotykam jej kobiecości. Jest wilgotna, gładka i ciepła. Porusza mnie jej zapach, zbliżam dłoń do twarzy, chcę go poznać dokładniej, zaciągam się nim głęboko – nie potrafię się powstrzymać. Nie wiem, jak to możliwe, że nawet jej intymny aromat jest idealny, prosty i

złożony zarazem, gorący, słodki jak karmel, słony jak morska bryza, świeży i ostry jak imbir, niebezpieczny jak wilcza jagoda, jak moje najgłębsze pragnienia. Boję się tego zapachu, duszę się nim. On nie powinien tak działać, nie powinien mnie piętnować. Wiem, że odtąd już zawsze będę za nim tęsknił. Przez sekundę jestem

oszalały z przerażenia, bo czuję, jak bierze we władanie nie tylko moje ciało, ale i duszę. Moje dłonie wracają tam, gdzie najbardziej chcą być i znowu czuję wilgotną gładkość. Wolno przejeżdżam palcem po jej pęknięciu, raz, drugi, w górę i w dół, i w górę. Czuję, że jej ciało się niecierpliwi, ale nie mogę odmówić

sobie przyjemności tego nieśpiesznego dotyku. Lecz wkrótce i dotyk mi nie wystarcza, muszę jej posmakować. Nie dochodzą już do mnie głosy, nie słyszę muzyki, nie czuję ciepła wiatru, wszystko stoi nieruchomo i czeka z zapartym oddechem. Tylko świetliki świętojańskie latają

dokoła nas, łaskocząc powietrze, kreśląc w nim stada świecących, zielonych serpentyn. Opieram jej nogę na moim barku i nagle jest tak blisko, że nawet gdybym nie miał zamiaru jej tam całować, to i tak nie miałbym wyjścia. Zamykam oczy. Najpierw znowu dociera do mnie jej zapach. Po chwili rejestruję smak. Smakuje tak samo, jak

pachnie – oszałamiająco, niemal dojrzale, zbyt świeżo, jakby nie była jeszcze w pełni kobietą, a przecież jest. Całuję ją, staram się być delikatny, lecz zachłanność mi na to nie pozwala. Jestem zadowolony, szczęśliwy, a jednak nie opuszcza mnie strach, bo chociaż tego chcę, to czuję się pojmany, nie mam nad

niczym kontroli, wszystko, co się dzieje – dzieje się bez mojej inicjatywy, a jedynie przy moim współudziale. Decyzje podejmują się same. Jej prawa dłoń wczepia się w moje włosy, przyciska mnie mocniej do siebie i wiem, że mój zarost porani wrażliwą skórę. Jej oddech jest coraz głośniejszy,

cięższy, coraz szybszy i szybszy. Rozchylam plisy jej kobiecości. Mój język ślizga się w górę, pełznie ku łechtaczce, okrąża ją, trąca, drażni. Zjeżdżam kilka centymetrów i odnajduję dziurkę. Nie podejmuję decyzji, żeby wbić się w nią językiem, nie, mój język sam się tam wstrzela. Kubki smakowe ożywają, jakby zostały

porażone prądem. Smakuje elektryzująco i ten smak sprawia, że tracę resztki opanowania. Wdzieram, wwiercam się w nią językiem, chcę być głębiej i głębiej, a ona się temu oddaje. Moje zmysły są porażone, nie były przygotowane na tę lawinę doznań. Dobrze, że klęczę, na kolanach przed nią to idealna

pozycja. Nie myślę o tym, by dać jej przyjemność, nie myślę o jej rozkoszy. Biorę egoistycznie, tylko dla siebie. Wpijam się w mocną czerwień jej warg, zlizuję cały zapach. W mojej głowie jest tylko chęć brania, a jednak muszę jej coś dawać, bo cichy jęk dobiega mnie z góry, podnoszę oczy i wiem,

że jest blisko. Przytomnieję, zaczynam myśleć o niej, o jej rozkoszy. Podkręcam tempo, mija dłuższa chwila i czuję, jak zaczyna dochodzić pod moimi ustami. Mój penis nadal jest twardy, czuję lejący się z niego płyn, lecz bardziej czuję desperacką potrzebę bycia w niej. Nadal dochodzi, gdy wstaję. Jej ciało

chwieje się przez nagłą zmianę pozycji, choć może chwieje nią coś innego. Zadzieram jej nogę, zginam kolana, celuję. Wyczuwa moment, w którym mój penis całuje jej wilgotne wargi. Otwiera powieki, widzę w nich niedowierzanie. Jednym ruchem wbijam się w nią. Jest ciepła i ciasna, taka jaką pamiętam, taka jak śniła mi się po

nocach. Nadal pulsuje orgazmem. Zaskoczenie zsuwa się z jej twarzy, teraz wygląda na zadowoloną, bardziej niż zadowoloną. Uśmiecha się, śmieje, jej nogi otaczają mnie w pasie, ramiona wokół karku. Od tego momentu wspomnienia nie są płynnym nagraniem, a zatrzymanymi w czasie kadrami, które rozbłyskują w mojej

pamięci, migoczą i szybko umykają. Pamiętam jej radość, śmiech, rozkoszny ścisk wewnętrznych mięśni, blask jasnej skóry w świetle księżyca. Jej dłonie w moich włosach, przyciągające mnie do pocałunku, miękkie usta, ponaglający język. Mój smak na jej wargach, jej smak na moich, a chwilę potem – nasze smaki wymieszane

razem. Jej oddech w moich ustach, brak powietrza w płucach. Sztywność jej sutków, którą czuję przez koszulkę i frustracja, że jej nie zdjąłem. Jedwab skóry i zapach czereśni, sadu i czegoś jeszcze, nie pamiętam już czego. Szmer tynku łuszczącego się ze ściany. Rytm latynoskiej piosenki, gdy ktoś nagle podgłośnił muzykę.

Moje dłonie na jej plecach, ramionach, pośladkach. Ostrość jej paznokci wbijająca się w moje ramiona, twardość jej zębów gryzących do bólu skórę moich ust. Nie wiem, ile minut zlewa się w tę czasami wyrazistą, czasami rozmazaną sekwencję odczuć. Muszę się uspokoić, bo jestem zbyt blisko. Odrywam się od niej, moje serce

jest bliskie ataku, zaczerpuję powietrza. Potrzebny mi moment bezruchu. Nie chcę jeszcze kończyć, gdybym miał wybór, rozciągnąłbym tę chwilę w godziny, w całą noc. Ona też oddycha szybko przez rozchylone usta. Jej biodra nadal lekko się poruszają, kładę na nich dłonie i powstrzymuję ten ruch.

Znowu się śmieje, lecz nie wyrywa się spod mojego dotyku. – Jest ci wygodnie, nie parzy cię ściana? – Mój głos jest pełen powietrza. – Nie, ale może dlatego, że nie mam już ani strzępka skóry na plecach. – Zmieńmy pozycję, położę się na trawie.

– Nie, nie. Proszę, nic nie zmieniaj, nie przerywaj. Mówi „proszę”; może jestem nienormalny, ale to proste słowo zawsze brzmi dla mnie bardziej magicznie, gdy wypowiadane jest w erotycznym kontekście. Mówi „proszę” i wiem, że nigdy niczego nie będę w stanie jej odmówić. Jednocześnie mam

nadzieję, że nigdy się o tym nie dowie. Napieram na jej ciało, wchodzę głębiej. Przyciskam ją mocniej do ściany. Wzdycha. Cóż za słodki dźwięk. Dziwnie on na mnie działa. Nadal jestem przepełniony tym, co się dzieje. Moje ciało nadal jest jej głodne, ale jednocześnie trzeźwieję. Czuję, jakbym się nagle obudził, jakbym był

zupełnie trzeźwy po raz pierwszy w życiu, jakbym nagle odkrył, do czego służą oczy. Ona i wszystko to, co jest we mnie, stało się skrystalizowane, ostre, łatwe do zobaczenia, proste do zrozumienia. Patrzę na nią i nagle wiem, że jest osobą, którą kieruje pożądanie, ale na co dzień z jakichś powodów z tym walczy.

Jestem też pewien, że nie zawsze walczyła z tą stroną swojej natury. Nie wiem, jak to możliwe, że do tej pory tego nie widziałem. Prawda od samego początku była naga i odkryta, stała blisko przede mną, a jednak poza moim wzrokiem. Teraz patrzę na nią i widzę więcej niż ciało stworzone do seksu.

Kilka mrugnięć oka i widzę tylko ciało. Pożądanie zaczyna przysłaniać mi wszystko. Całuję ją wolno i długo, bez obserwowania jej reakcji, bez planowania następnego ruchu, bez pośpiechu, bez gonitwy, by dotknąć ją gdzieś jeszcze. Smakowanie jej jest jak smakowanie moich marzeń; wiem, jak to brzmi, słyszę tę myśl i

trochę jest mi wstyd, a jednak. Jest mi cholernie dobrze i wiem, że nigdy nie zapomnę tej chwili, tej nocy, jej. Przelatuje przeze mnie obawa, że może będę chciał o niej zapomnieć. Opiera dłonie na moich ramionach. Następuje chwila mocowania się i niemej walki o kontrolę. Nie muszę wygrać tej walki,

nie chcę jej wygrać, pozwalam jej odepchnąć mnie od siebie. Unosi dumnie podbródek i cichym głosem mówi: – Chcę więcej. Patrzy mi prosto w oczy i wiem, że gdyby było jaśniej, widziałbym w jej oczach własne odbicie. Wracam do niej ustami, lecz pocałunek

trwa zaledwie sekundy, po których toczymy kolejny spór o kontrolę. Teraz nie pozwalam jej wygrać, lecz i tak daję to, czego chce. Chwytam jej dłonie, rozciągam jej ramiona nad głową. Zamyka oczy i mam nadzieję, że ich zamknięcie wyczula jej zmysły. Zastanawiam się, czy powinienem dać

jej wszystko, nie umiem jednak inaczej. Moje palce zaciskają się na jej dłoniach i nie wiem, czy potrafię kontrolować moc tego uścisku. Napieram na nią mocniej, biodra poruszają się gwałtownie, nie jestem w stanie stopniować ich ruchu. Ona wzdycha, mamrocze coś, czego nie słyszę, a nawet

jeśli słyszę, to nie rozumiem. Znowu jestem zbyt blisko, tym razem jednak się nie zatrzymuję, a tylko wydłużam i zwalniam ruchy. Otwiera oczy. Wypycha biodra ku mnie i rozpoznaję w tym ruchu prowokację. Przez następną minutę czy dwie nie zmieniam jednak tempa, dopiero gdy czuję, że jestem

wystarczająco daleko, zaczynam przyśpieszać i wzmacniać siłę uderzeń. Z każdym moim ruchem jest coraz bardziej mokra. Słyszę jej wilgoć, czuję chłód na skórze w miejscach, w których ta wilgoć mnie pokrywa. Jej głowa odrywa się od ściany i opiera na moim barku. Czuję jej gorący oddech.

Przechodzi przeze mnie dreszcz, zaczynam się pocić. Jej język liże mnie przez koszulkę, włosy łaskoczą, zęby gryzą bawełnę i skórę, moje mięśnie drżą z napięcia, skórę przechodzą dreszcze, lecz jestem zbyt podniecony, by skupiać się na tych wszystkich sensacjach, ledwie je zauważam. Jej głos się zniża. Jest bardziej ochrypły,

wsłuchuję się w niego. Spoglądam na nią. Jej usta nadal wczepione są we mnie, nic nie mówią, lecz ja słyszę całe zdania i nagle rozpoznaję swój własny głos i słowa wypowiadane bez udziału mojej świadomości. Przygnieciona moim ciałem niewiele może, a jednak jej biodra zaczynają się trzepotać, wyrywać.

Zatracam się jeszcze bardziej, tonę, ale nadal mi mało. Przyśpieszam, choć pewny jestem, że szybciej nie mogę. Jej wnętrze zaczyna drżeć, naprawdę drżeć. Udami ściska mnie mocniej. Wdzieram się w nią najgłębiej jak mogę. Nie kocham się z nią, a pieprzę jej ciało do granicy bólu i

poza tę granicę, czuję, jak penis raz po raz wbija się głęboko we wnętrze jej brzucha. Odchyla głowę i nie wiem, czy mi się wydaje, czy ciemne światło kłamie, czy jej policzki faktycznie są mokre od łez. W jednym zdaniu błaga mnie, bym przestał i brał ją jeszcze mocniej, i ranił jeszcze głębiej, i nigdy nie przestawał.

Po raz pierwszy tego wieczoru jej głos jest głośny, jestem pewny, że ktoś nas słyszy, lecz jest mi wszystko jedno. Nawet gdyby pojawił się przede mną papież ze wszystkimi świętymi, to i tak bym nie zatrzymał ruchów, niech słyszą, niech widzą, niech o nas mówią, co chcą. Ścisk, który nagle mnie otacza, sprawia,

że zachłystuję się powietrzem, w głowie mi brzęczy, szumi. Jestem pijany. Dochodzi i czuję każdy jej spazm, a każdy z nich sprawia, że ja też jestem coraz bliżej. Podniecenie koncentruje się w jądrach, stale narasta. W oczach mi coś migocze, ciemnieje, potem rozbłyska. Nasienie wylewa się ze mnie ze straszną siłą.

Jej nogi rozwiązują się zbyt wcześnie, opadają, mój penis nie chce jeszcze wychodzić, nadal wstrząsa nim orgazm, ale ona o tym nie wie, nie słyszy jego błagania. Jej ciało szybko osuwa się w dół, moje podąża za nią. Dłonią odnajduję członek. Jest mokry od jej soków i mojego nasienia. Jeszcze dwa ruchy i wyciskam z niego ostatnie krople

spermy. Przez długie minuty leżymy bez słowa, twarzami do siebie, skuleni. Zbyt szybko odzyskuję oddech, chciałbym dłużej trwać w tym przyjemnym zadyszeniu. Jest mi niewygodnie, podłoże pełne jest nierówności i małych kamieni leżących nie tam, gdzie trzeba. Nic jednak nie mówię, zamykam oczy,

nie jestem pewny, ale chyba na kilka minut zapadam w płytki sen. Otrząsam się z niego, gdy czuję, że zmienia pozycję, podciąga kolana bardziej ku sobie, otacza je ramionami. Moje ciało powoli ziębnie, drętwieje. Ona jest naga, musi jej być jeszcze bardziej chłodno. Zaprzecza, gdy o to pytam. Nie wierzę jej.

Gwiazdy powoli zmieniają pozycję, niektóre z nich spalają się i sypią iskrami, inne cicho gasną i nikną. Siadam, ona odchyla się, opiera na łokciach i nieruchomieje. Jej skóra w mroku jest pozbawiona koloru, tak jasna, że niemal błyszczy w ciemności. Nie ma w niej fałszywej skromności, udawanego onieśmielenia. Jej nagie

ciało jest piękne, a ona o tym doskonale wie. Lecz przede wszystkim widzę w niej ciekawość i niezdecydowanie, jakby nie wiedziała, co ma powiedzieć i jak zagrać swą rolę. To niezdecydowanie świadczy o tym, że nadal stąpam po cienkim lodzie, że jeden krok w złą stronę i tafla pode mną pęknie. Nie mogę się jednak

powstrzymać, muszę powiedzieć jej, jak wygląda. – Jesteś śliczna, więcej niż śliczna. – Pochlebstwo? Już nie musisz mnie nimi obsypywać, na to zazwyczaj jest pora przed, a nie po. – Nie jestem jednym z tych, którzy rozdają pochlebstwa. – Zatrzymuję się na moment i zaczynam raz jeszcze. – Nieprawda, jestem jednym

z nich. Ale teraz mówię prawdę. Nawet w granacie nocy widzę, jak przewraca oczami. Nie wiem, naprawdę nie mam pojęcia, co znowu zrobiłem źle. – Dobrze, skoro tak, to co jest we mnie takiego ślicznego? – Skoro mówię prawdę, to muszę też powiedzieć, że teraz to już boję się ciebie komplementować.

Nie powiedziałem tego, bo pomyślałem, że powinienem albo że tego oczekujesz. Wyraziłem to, co przyszło mi do głowy. Dlaczego zawsze uważasz, że kłamię? – Kobieca intuicja. – Ach, intuicja. – Wkładam w te dwa słowa powagę, chcę zabrzmieć mądrze. – Każda kobieta wie, że mówiący

prawdę mężczyzna to zaprzeczenie samo w sobie. – A ja myślałem, że ta piosenka brzmiała „nie wierz nigdy kobiecie”. – O tak, „nic gorszego na świecie nie przydarza się wam”. – Nie możesz obwiniać mężczyzn, że usiłują powiedzieć coś, co jest niemożliwe do opisania. – Nie obwiniam, ale już ci

powiedziałam: nie lubię, jak się mnie popycha. Gdy mężczyzna mówi komplement albo „kocham cię”, albo daje prezenty, to zazwyczaj robi to, bo chce czegoś w zamian. – Kobiety natomiast mówią „kocham cię” wtedy, gdy same chcą to małe zdanie usłyszeć. Tym razem nie rozgniewałem jej, tym razem ją rozśmieszam.

Śmieje się i śmieje. Lubię wywoływać w niej te długie napady śmiechu. Gdy się uspokaja, odpowiada krótkim: – Masz rację. Rozmawiamy o różnych rzeczach, małych i dużych. O miejscach, które odwiedziliśmy, o tych, za którymi tęsknimy. Świetliki nadal wirują w powietrzu,

zostawiając za sobą sekundowe neonowe ślady. Ona wciąż leży naga, jakby się opalała w świetle księżyca. Chwilami wydaje mi się, że zapomniała o swojej nagości, a chwilami, że pozostaje tak tylko po to, bym czuł się zmieszany. Nie jestem zmieszany, jednak muszę przyznać, że jej nagość z trudem pozwala mi skoncentrować się na

rozmowie. Choć może nawet nie chodzi o nagość, bo zwykle jej bliskość wystarcza, by mnie rozproszyć. Nigdy wcześniej tak tego nie nazwałem, ale jej bliskość jest prawie bolesna i nie wiem, czy lubię ten ból. Jak zwykle nie mówimy o nas, zupełnie jakby ten temat nie istniał, jakby nas nie było. A jesteśmy

przecież już od miesięcy. Nie naciskam, nie nalegam, znam ją na tyle, by wiedzieć, że do niczego dobrego by to nie doprowadziło. Jednak ten nieporuszany temat wisi między nami, ciąży, buduje nerwowe napięcie. Nie wiem, czy ona tego nie czuje, czy tylko to ignoruje. Przerwy w rozmowie są coraz częstsze, coraz dłuższe, coraz bardziej napięte.

Boję się ich, bo gdy trwają, znowu chcę zapytać, kim dla niej jestem, ale za każdym razem się powstrzymuję. Czasami słyszymy zbliżające się głosy, czasami nocne powietrze przeszywa czyjeś wołanie, czyjś śmiech. Jednak kroki nigdy nie zbliżają się aż do nas, nikt nas nie odnajduje. Bałem się, że nasz drugi raz będzie

pełen zażenowania, że nie będziemy wiedzieli, jak się dotykać. Trudno mi uwierzyć, jak bardzo rzeczywistość różni się od moich obaw. I jak jest inna od planów, bo planowałem ten moment niezliczoną ilość razy i żadne z moich wyobrażeń nie było tak pełne smaku, tak konwulsyjne. Kilka godzin później, sinawym rankiem

czekając na nienadchodzący sen, wymyślam dziesiątki, setki zabawnych, błyskotliwych rzeczy, które mogłem powiedzieć podczas ciężkich chwil ciszy. Na palcach nadal mam ślad jej ulotnego zapachu. Noc była przejrzysta i ciepła, sierpniowe gwiazdy tak gęsto

rozsypane po niebie, że prawie trzeba było zmrużyć oczy, by na nie patrzeć. A teraz wszystko jest przygaszone mętną mgłą świtu, nawet żabi trel jest wyjątkowo niemrawy. Jestem pełna sprzecznych emocji. Chwile, w których opętana jestem myślami o seksie, nachodzą mnie coraz rzadziej, ale wczoraj oddałam się jemu. Bo noc była idealnie przejrzysta i ciepła, bo gwiazdy spadały na ziemię, bo nie spodziewał się tego, bo nie miałam siły

się powstrzymywać, bo ma nieziemskie ciało, bo tęskniłam za dotykiem głęboko w środku. Gdy był we mnie, czułam się sobą, czułam, jakbym otworzyła drzwi klatki, wyszła i zostawiła ją za sobą. Wszystko, co robiliśmy, było wielkiej wartości, pięknie zdobione. A teraz znowu jestem potłuczona i obita, tylko nie wiem, czy czuję się potłuczona, bo byłam z nim, czy dlatego, że znowu jestem w klatce. No i jest on, Kusiciel, łowca

kobiet. Ach, ten on – który stara się mnie nie kusić. Szukam w nim skaz, dopatruję się dziur, a odnajduję niespodzianki i niezwykłości. Jestem kąśliwa, a on cierpliwy; na dodatek doskonale wpasowuje się między moje uda. Seks czasami jest jak westchnienie, ale nie z nim. On mnie porywa do innego, rozedrganego świata, w którym jest się przede

wszystkim nieopanowanym czuciem. Wiedziałam, że gdzieś są ludzie, słyszałam, że gdzieś gra muzyka, ale to gdzieś było nieważne. A gdy przyszedł koniec, istniałam tylko jako wycieńczony, obolały byt. W przeszłości nie było dla mnie istotne, z kim uprawiam seks, liczyło się tylko zaspokojenie mojego ciała

przez inne ciało. Nie liczyły się też twarze ani słowa. Chciałabym wiedzieć, czy ubiegłej nocy istotny był on, jaka była jego ważność, czy gdyby nie był on, to byłby ktoś inny? Obiecałam sobie, że moim następnym będzie nie wybranek mojego ciała, lecz serca, ale on bardziej porusza mnie fizycznie. Moje ciało nie pozwoli na to, by był to nasz ostatni raz, już kiełkuje we mnie tęsknota za kolejnym pchnięciem jego bioder,

zaciśnięciem się jego dłoni na moich nadgarstkach. Przypominam sobie, jak się czułem, gdy klęczała przede mną i nagle jestem znowu zazdrosny o tych wszystkich, których miała wcześniej. Staram się zapomnieć, ale nie mogę przestać myśleć o słowach jej znajomej. Wiem, że nie powinienem tego roztrząsać, ale nie potrafię powstrzymać

napływu tych niechcianych myśli. Wyobrażam sobie, co robili, jak ją brali. Zastanawiam się, czy pod ich dłońmi też była tak gładka, tak drżąca. Myślę o wszystkich jej kochankach, o braku jej zaangażowania w relacji ze mną i nie mogę nie zastanawiać się, czy jestem jedynym, z którym była w ciągu ostatnich tygodni – a jeśli nie jestem, to

czy powinno mnie to boleć. Czy mam prawo do bólu. Muszę z tym skończyć, bo stąd prosta droga do utraty z oczu tego, co naprawdę istotne. Nie rozumiem siebie, nie rozumiem odruchów, jakie ona we mnie wywołuje, ale wiem, że są ważne, bo jeszcze nigdy ich nie czułem – ona dotyka mnie w miejscach wcześniej

niedotkniętych. Po drugim razie przychodzą kolejne i kolejne, nie chcę jednak mówić o tym, jak było mi z nią dobrze. Choć było nad wyraz dobrze. Najlepiej. Nieporównywalnie. Mimo to za każdym z tych razów odkrywałem, że chociaż jej dotykam, to jednak jej nie poznaję. Spędzamy coraz więcej czasu

razem, rozmawiamy, ale nadal czuję dystans, brak oddania. Potrafi zasmucić, rozdrażnić, rozbić mnie jak nikt inny. Ma w sobie mrowia historii, idei, pomysłów, których nie chcę słuchać, których nie rozumiem, które wprawiają mnie w gniew. Na przykład te jej postanowienia, żeby przez tydzień nic nie jeść albo żeby

przez tydzień nie trzeźwieć, albo całymi dniami się do mnie nie odzywać. Poznaję coraz więcej jej znajomych i niemal każdy patrzy na mnie z litością. Kilkoro próbuje mnie ostrzegać, chociaż patrząc na mnie, chyba wiedzą, że ich ostrzeżenia na niewiele się zdadzą. Tylko jedną z tych

przestróg pamiętam. Spotkaliśmy go przypadkiem w jakimś modnym na moment lokalu, który kilka miesięcy później splajtował. Ona, ja i mała grupa znajomych siedzimy przy piwie. Zwykły wieczór, jakich tysiące. Podchodzi do nas mężczyzna. Ona go zauważa i od razu zrywa się z krzesła.

Dawno nie widziałem jej tak dziecięco zadowolonej. Jest starszy, ma około czterdziestu lat, raczej ponad czterdzieści. Ciało atletyczne, kilka siwych iskier w czarnych włosach, tatuaż pokrywający oba ramiona, szczery uśmiech. Lubię go od razu, mimo że jego dłonie opierają się na jej biodrach.

Przedstawia go nam, on przyłącza się do nas. Obserwuje ją, lecz wcale mnie to nie razi. Po jakimś czasie rozmawiam głównie z nim i tą rozmową jestem tak bardzo zajęty, że nie zauważam nawet, kiedy reszta rusza na parkiet. Oglądam niebieskie wzory pokrywające jego skórę. Muszą coś znaczyć, pytam o to. Okazuje

się, że za każdym kryje się mała historia, a jest ich wiele. Mija może pięć minut, gdy nagle zmienia temat rozmowy. – Ile jesteście razem? – Słucham? – Ty i ona jesteście razem – jak długo? – Kilka miesięcy. Dziwi się, nie wiem dlaczego. – Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek będzie chciała

zatrzymać się przy kimś na dłużej. Nie wiem, co mam odpowiedzieć, więc milczę. On kontynuuje, jakby wcale nie spodziewał się odpowiedzi. – Dwa lata temu zupełnie straciłem dla niej głowę. Chyba był to kryzys wieku średniego: ja zauroczony dziewczyną, która spokojnie mogłaby być moją córką. Było

mi wstyd. Powiem ci coś, bo dobrze ci z oczu patrzy. Jak kryzys wieku średniego cię dopadnie, nigdy nie szukaj sobie młodszej. Jasne, na początku jest fajnie, koledzy zazdroszczą ci młodej dupy, ale prawda jest taka, że nic, nic tak nie sprawia, że facet czuje się staro, jak młoda, entuzjastyczna kochanka. Początek jest piękny, ale trwa

krótko, a potem zostają niesmak i pewność, że jest się starym dziadem. Ale nie o tym miałem mówić. Uważaj na nią, nie daj się sparzyć, bo nawet głupi by wywnioskował, że z łatwością może cię spalić. Mówię ci, bo mnie sparzyła, ale ja jestem stary i poparzony wielokrotnie, minęło mi po dniu.

Zatrzymuje potok słów na chwilę, przegarnia włosy palcami, rzuca spojrzenie w jej stronę, uśmiecha się smutno do jakiejś ukrytej przede mną myśli. – Życzę jej dobrze, chciałbym, żeby zaczęła normalnie żyć. Jesteś jedynym, z którym jest? Pytanie, jego bezpośredniość, szokuje mnie nieco, może gdyby

mnie nie zaskoczył, odpowiedziałbym inaczej. – Nie wiem. – Nie wiesz czy nie chcesz wiedzieć? – Nie wiem. – Mężczyźni są przy niej jak ćmy. Ciągną do jej płomienia całymi chmarami. Problem w tym, że ona jest wolnym ptakiem. To, co było

między mną a nią, nie było związkiem. Dzwoni do mnie nadal, tak jak wtedy, gdy byłem w niej zadurzony, nawet chyba nie podejrzewa, że coś do niej czułem. Widziałem ją od tego czasu z kilkoma innymi, zmienia facetów tak szybko, że nie ma sensu zapamiętywać ich imion. Ale kilka miesięcy to już coś.

– Kilka miesięcy i nadal nie wiem, czy jesteśmy razem i czy na wyłączność. – Traktuje cię inaczej, niż traktowała mnie i tych innych. Ale nie obiecuj sobie wiele, jak sobie zaczniesz obiecywać, to źle się to skończy. – Zatrzymuje się na moment, jakby próbował znaleźć właściwą myśl. – To, że traktuje cię

inaczej, sprawia, że angażujesz się bardziej, niż powinieneś. Nie gadam tego, żeby cię wkurwić, nie jestem zazdrosny. Mówię, bo znam ją trochę, wiem, jaka jest. Pojawia się koło nas kelnerka odziana w bawarską wydekoltowaną sukienkę. Jej piersi pięknie się wylewają. On patrzy na nią z uznaniem, ona uśmiecha

się uśmiechem prawie tak ładnym, jak jej obfity biust. Zamawiamy następną kolejkę piwa, ona notuje zamówienie i odchodzi, on ogląda się za nią, wlepia oczy w przesadnie zamaszysty ruch bioder. – Mam nadzieję, że ten mój kryzys kiedyś się skończy. – To żaden kryzys. Nie znam takiego, którego nie rozproszyłby

taki widok. Jeśli kiedyś nadejdzie dzień, w którym przestanę reagować na kobiece wdzięki, to mam nadzieję, że będzie to mój ostatni dzień. Zamyśla się, jakbym powiedział coś mądrego. – Kurwa, masz rację, dlaczego sam o tym nie pomyślałem? Wracając jednak do tematu. Nie

obwiniaj jej o to. Ona ma taką naturę, nie jest okrutna ani bez serca, po prostu myśli i czuje inaczej. Jest jak wiatr, zawsze dokądś gna. Ale może gadam bzdury, oby. Tylko zawsze myślałem, że usidli ją ktoś przeciętny, ktoś, kto będzie w stanie ją uspokoić. Ona nie wie jeszcze o tym, że potrzebuje wyciszenia. Źle skończy, jeśli się nie

wyciszy. – Jestem przeciętny. Spogląda na mnie i jego wzrok mnie wyśmiewa. – Ty nawet nie potrafiłbyś udać przeciętnego. Dziwi mnie to stwierdzenie. Nie zna mnie, nic o mnie nie wie, jednak darowanemu komplementowi nie będę zaglądał w zęby.

Nie czeka na moją odpowiedź i ciągnie dalej. – Wiem, nie znam cię, ale trochę znam ją, może nawet lepiej niż ty. Ona sypia z kim popadnie, z przeciętniakami też, a może nawet przeważnie, ale to tyle. Zalicza, rzuca, zapomina, nie zaprasza ich do swojego życia. Ciebie zaprosiła, to mi mówi, że przeciętny nie jesteś. Serio nie wiem, czy mam ci

zazdrościć, czy współczuć. – Dlaczego myślisz, że potrzeba jej kogoś przeciętnego? – Nie wiem, takie mam przeczucie. Każdy potrzebuje kogoś, kto będzie przeciwwagą. Ona jaka jest – dobrze wiesz, nigdy nie stworzy niczego z kimś podobnym do siebie. Mówiłeś, że nie

wiesz, czy sypia z innymi, rozumiem więc, że nigdy ci o innych nie opowiadała. – Nie, nigdy czymś więcej niż zdaniem nie wspominała nawet o przeszłych kochankach, ale wiem, że było ich dużo. Nie musi mi mówić wprost, bym wiedział. – Masz rację, było ich dużo, ale gdy przez moment spotykała się ze mną, to

nigdy nie kryła, że za chwilę będzie miała innego. Była – znowu na moment zawiesza głos, znowu szuka odpowiedniego słowa, uśmiecha się, pokazując całe uzębienie, i wiem, że je znalazł – nienażarta, wiecznie nienażarta. Serio nigdy ci o nich nie opowiadała? – Nie, ale to nie jest tak, że ona jest

moją pierwszą. Ja też jej o moich byłych nie mówię, po co mam mówić, w jakim celu? – Nie wiem, w jakim celu, ale ona mi o innych mówiła, często nie kryła zamiaru bycia z kimś innym. Myślałem o tym wielokrotnie i jedyne, do czego doszedłem, to to, że może była to jej taktyka. Może nie wiedziała, jak ze

mną skończyć, więc chciała mnie zniechęcić. Chcę go zapytać, jaka jeszcze była, gdy się poznali, a po tym pytaniu mam przygotowanych kilka kolejnych, lecz ona wraca i wszystkie pytania pozostają niewypowiedziane. On żegna się z nami pięć minut później, może i dobrze, może nie powinienem

znać sekretów, których sama nie chce mi zdradzić. Tej nocy przed zaśnięciem jak zawsze myślę o niej, lecz oprócz tego pierwszy raz od dłuższego czasu jestem zazdrosny o innych, o tych, którzy byli przede mną. Jednak zajmują oni mój umysł tylko przez chwilę, wypiera ich inna, ważniejsza myśl: jak jest teraz. Czy

jestem jedynym, z którym sypia. Nie chcę jej zrazić bezpodstawnymi oskarżeniami. Nie wiem, jak zareaguje na moje pytania, nawet nie mam pewności, czy chcę znać na nie odpowiedzi, ale jestem prawie pewny, że odpowie mi prawdą, jaka by ona nie była. Nie wiem, co nas łączy. Ona chyba też

tego nie wie, ale cokolwiek to jest, nadal jest łamliwe i nie jestem pewien, czy chcę zmierzyć stopień kruchości. Wiem jednak, że muszę. Może nie jutro, ale niebawem. Sierpień tak pięknie pachnie. Nie zwracam uwagi nawet na to, że wieczory kłują komarami, a potem skóra okropnie swędzi. Wczorajszy dzień cały był w słońcu,

chodniki wysuszone upałem, buty topią się w asfaltowych ulicach. Wczorajsza noc też była gorąca, a do tego pierwsza spędzona wspólnie. Rzecz niewyobrażalna: leżał po lewej stronie materaca. Długo nie potrafiłam zasnąć, on zasnął od razu, jakby to było jego łóżko, jakby od zawsze spał po mojej lewej stronie. A gdy zasnął, zaczął mówić

przez sen, nie wiem co, gdyż jego słowa obudziły mnie zbyt późno. Jest pierwszym, z którym spędzam całą noc, pierwszym, obok którego śniłam. Nawet mój kot go lubi, a nakrapiany Pankracy nie lubi przecież nikogo. Rano leniwy, przepyszny seks. A po wszystkim nieoczekiwane pytanie jak kubeł zimnej wody. Nie wiem, dlaczego o to zapytał, czy naprawdę chce usłyszeć, że moje ciało trwa w stanie ciągłego niezaspokojenia? Że przez

długi czas żyłam pod jego dyktando? Że gdy moje myśli nie są zajęte czymś innym, to życie jest mozolną walką z chucią? Że nie wiem, ile jeszcze wytrzymam, nie wiem, kiedy moje postanowienie, by być tylko z nim, straci na sile? Że kiedyś tylko on przestanie mi wystarczać? Nie byłby w stanie zrozumieć tego, iż nienawidziłam siebie, gdy byłam z nimi

wszystkimi, a mimo to tęsknię za wolnością, którą czułam, będąc co chwilę z innym. To było jak bieg na oślep, jak wchodzenie w żywioł, a w nim tylko szum i poczucie, że należę do każdego i do żadnego, że jestem sobą, jestem wolna. Uwielbiałam co noc zostawiać innego mężczyznę. Zostawiałam ich tuż po, bez wyrzutów sumienia, bez planowania, co będzie dalej, który

następny, z małą tylko nadzieją, że ten czy inny zatęskni za moimi ustami. Jak mogę mu powiedzieć, że najbardziej lubiłam być z żonatymi? Lubiłam pokazywać im, co tracą, lubiłam być tą tymczasową drugą, o której będą nocami marzyć. Że nadal bym tak żyła, gdyby nie to, że gdy leżałam w łóżku sama, to byłam pełna dręczących mnie myśli, a sny pękały od dziwnych i niespokojnych obrazów. Że dzisiejsze sny nie są już groźne i właśnie to

prawie pcha mnie w stronę tego, co było. Tęsknię za życiem w dwóch światach, za byciem tą drugą, tą, która jest lepsza, chociaż nie pierwsza, a może przede wszystkim dlatego. Że tęsknię za tym, mimo że teraz jest mi dobrze, chowam więc wszystkie te głupie tęsknoty w zakamarki i staram się zapomnieć. Powiedział mi, że chce zacząć budować

nasze wspólne MY. Nie wie, co mówi, bo gdyby znał moje myśli i tęsknoty, z których jestem utkana, to o naszej wspólnej przyszłości nie mówiłby, nawet by o niej nie myślał. Pierwsza noc cała spędzona razem, noc tak piękna, że aż żal spać. Świt przyszedł zbyt szybko. Wiem, że powinienem uznać to za krok w dobrą stronę. I byłoby tak, gdybym nie obciążył ranka

jednym pytaniem. Kilka słów, znak zapytania, a ciężar powietrza między nami nagle jest inny. Liczyłem, że powie mi prawdę – nie zrobiła tego. Jednak również nie skłamała, po prostu uciekła od tematu, a potem razem udawaliśmy, że o nic nie zapytałem. Ale teraz brak jej odpowiedzi męczy mnie bardziej niż przedtem. Sprawia, że stwarzam sobie

urojoną prawdę. W tym momencie nic nie jest w stanie mnie z niej wyleczyć. Kocham ją miłością chorą, egoistyczną, zaborczą, obsesyjną, zazdrosną, podejrzliwą, patologiczną. Ale wiem też, że jestem w stanie wiele jej wybaczyć, może nawet zbyt wiele. Muszę nabrać do niej dystansu, muszę się odseparować,

oduzależnić. Złapać kontakt z rzeczywistością. Potrzebuję kilku dni bez niej. Dni bez niej są pełne obaw. Wielokrotnie przyłapuję się na tym, że patrząc przez okno, widzę nie to, co jest na zewnątrz, lecz podsunięte przez wyobraźnię scenariusze, które korodują moją siłę i sprawiają, że nie mogę wytrwać w

miejscu. Nie widziałam go w niedzielę, w poniedziałek i we wtorek, w środę też nie. Nie wiem, jakie były dla niego te dni. Nie przyszedł, nie dzwonił. Nie wiem, gdzie śpi ani czy tam też mówi przez sen. Nie wiem, jaki był jego świt, jakie było południe, jaki wieczór. Jaka jest dla niego ta noc, może spędza ją z inną. To brak mojej odpowiedzi, brak reakcji odizolował go ode mnie,

sprawił, że nie ma go tu. Ale wróci. Musi wrócić. Wiem, że gdybym powiedziała prawdę, też by go tu nie było i wtedy może by nie wrócił, bo są prawdy, które niszczą, których nie warto znać. Przez moment miałam ochotę go ukarać, zadzwonić do jednego z imion zapamiętanych przez mój telefon, imion, które kiedyś wyznaczały rytm życia. Faktycznie

zrobić to, co myśli, że robię. Czytałam imiona, żadne z nich nie ma nazwiska, zamiast nazwisk są jedno- lub kilkuwyrazowe notki, mikroopisy, które czasami nadają imionom brzmienie, jakby należały do dynastii Piastów. Adrian Sadysta,

Andrzej Cudzołożnik, Arek Chudogęby, Bartek Motocyklista, Bogdan Alkoholik, Cyprian Piekielnie Oczytany, Czarek z Przerwą między Jedynkami, Darek Chuligan, Dawid Nauczyciel, Dominik Ambitny, Emil Optymista, Filip o Nieświeżym

Oddechu, Grzesiek o Złamanym Nosie, Igor Niezłomny, Krzysiek co Świetnie Całuje, Ludwik Atleta, Łukasz o Basowym Głosie, Max z Małą Pałą, Michał co Spuszcza się Tylko na Twarz, Norbert Chorobliwie Nieśmiały, Oktawian Wspaniałomyślny, Olaf Pan Redaktor, Paweł z Wielką Pałą, Patryk z Wyglądu Generał, Tadeusz o Jednej Brwi, Tomek Lwia Grzywa, Tomek Pyszałkowaty, Tomek Sąsiad. Czytałam

listę i od początku i od końca. Wspominałam, że z każdym z nich łączyły mnie przyjemne chwile. Zastanawiałam się, który byłby na dziś najlepszy. Większość z nich mogłaby zjawić się tu w ciągu godziny, kilku szybciej. Czy wolałabym poczuć wielką pałę Pawła, czy małą Maxa? Zamiast dzwonić, wyszłam na zewnątrz i odwróciłam się w stronę domu Tomka. Jego

samochód był na podjeździe, samochód jego żony też. Moja jedna wiadomość i jak zawsze okłamałby żonę, i byłby tu za minutę. Nie. Podniosłam twarz ku słońcu. Było przesadnie gorące, niebywale palące, złapałam więc konewkę, napełniłam ją wodą i poszłam podlewać umierające z pragnienia kwiaty i trawy. Patyki kopru

już wysuszyły się na śmierć. Poddaję się, od początku wiedziałem, że nie wytrzymam długo. Cztery żałosne dni, które nic mi nie dały. Bezsensownie zmarnowany czas. Wita mnie z uśmiechem na czerwonych jak maki ustach, bez pytań, bez jednego słowa, jakby w ogóle nie zauważyła mojej nieobecności w jej życiu. Może faktycznie nie

zauważyła. Z głośników wydobywa się I Feel You Depeche Mode. Rozpoznaję melodię mimo tego, że tylko mruczy na granicy słyszalnego dźwięku. Jej ramiona oplatają mój kark, usta całują niemal z przemocą i już wiem, że jej ciało za mną tęskniło. Emocje się we mnie mieszają: złość z

pożądaniem i z potrzebą bliskości oraz dystansu. Czuję, jak opanowanie szybko mnie opuszcza, jak zastąpione zostaje przez zupełny jego brak. Chciałbym mieć w sobie choć trochę spokoju, chciałbym nie śpieszyć się, odwlec tę chwilę, w której już wszystko jest wiadome i jasne. Chciałbym oczekiwać,

patrzeć, jak nieśpiesznie odkrywa swoje ciało, jak specjalnie dla mnie się onanizuje, jak szeroko, bezwstydnie rozsuwa uda, jak lubieżnie prezentuje się mojemu spojrzeniu, jak znęca się nade mną, nie pozwalając na dotyk. Chcę, lecz nie potrafię, bo spokoju nie ma we mnie już wcale. Popycham ją w stronę biurka i sadzam na nim. Szybko rozpinam

guziki sukienki. Nie ma na sobie bielizny, przez głowę przechodzi mi myśl, czy nie ma jej, bo miała nadzieję, że przyjdę, czy oczekiwała kogoś innego. Złość we mnie narasta. Unoszę jej nogi, przejeżdżam palcem po pęknięciu między wargami, popycham, już jest wilgotna. Rozsuwam ją szerzej, jest

nabrzmiała, lśni w świetle dnia. – Masturbowałam się tuż przed tym, jak przyszedłeś – mówi i podsuwa mi palce pod nos. Pachnie jej intymnym zapachem, wdycham go głęboko, przesuwa dłoń w dół, dotyka moich ust, oblizuję jej palce. Przechodzą mnie ciarki. Na zewnątrz, tuż pod jej domem, ktoś

parkuje żółte auto z czerwonym logo. Widzę kuriera, siedzi w samochodzie i zapala papierosa. Jeśli dostarcza coś tutaj, to mam na zerżnięcie jej jakieś pięć minut, wolałbym dłużej, ale wątpię, by dłużej palił. Nie wiem, czy firanka nas zasłania, nie obchodzi mnie to wcale. Dudnienie mojego serca zupełnie

zagłusza muzykę. Odpinam rozporek, mój fiut wypręża się, wyskakując ze spodni. Ona unosi się nieco, jej wzrok momentalnie przykleja się do mojego krocza. – Zawsze gdy cię widzę, jesteś twardy. – Narzekasz czy się cieszysz? – Łapię za członek, poruszam w górę i w dół, jej oczy podnoszą się i

opadają wraz z tym małym ruchem. – Cieszę się, bardzo. – Ja też się cieszę, że tak na mnie działasz, chociaż może powinienem brać to za przekleństwo, może powinienem cię ukarać. Jej wzrok nadal jest na mnie, gdy jednym ruchem nadziewam ją na siebie. Jej gorące wnętrze obejmuje

mnie całego, nie, nie obejmuje – ściska. Jej ciało opada na drewnianą powierzchnię. Jest ciasna, lecz tak wilgotna, że nie stawia najmniejszego oporu. Patrzę, jak mój penis znika w jej wnętrzu, wychodzę i jeszcze mocniej się w nią wbijam. Głośno uchodzi z niej powietrze. Jej ciało wygina się w piękny łuk.

Usta ma rozchylone, oczy zaciśnięte. Widząc tylko jej twarz, nie wiedziałbym, czy sprawiam rozkosz, czy ból. Patrzę na nią i wiem, że widok jej leżącej na biurku wśród sterty papierów, w kałuży jadowicie zielonej sukienki, przebitej moim penisem na zawsze zostanie we mnie. Jej dłonie zaciskają się na krawędziach blatu, piersi falują.

Nogi biurka szurają po parkiecie w rytm moich pchnięć. Podoba mi się ten głośny, tępy, mówiący o wszystkim dźwięk. Jestem w rozterce, nie wiem, czy zamknąć oczy i skoncentrować się na samym odczuwaniu, czy patrzeć i zapamiętywać, co widzę. Decyzja jest jednak prosta, zbyt dobrze pamiętam

tych kilka razy, gdy widziałem ją tylko ślepymi palcami, gdy chciałem ją widzieć i żałowałem każdego umykającego detalu. Patrzenie na nią nie tłumi moich doznań, przeciwnie, podnieca mnie jeszcze bardziej, jeszcze bardziej rozjusza. Wygląda, jakby była w amoku. Jej ciało wije się i miota, dłonie

to zaciśnięte do białości trzymają krawędź biurka, to zasłaniają twarz, to szukają mnie. Jej oddech jest szybki, płytki, urywany. Sutki sterczące. Włosy rozsypane wachlarzem po blacie. W uszach ma małe kolczyki kształtem i kolorem udające biedronki. Te uszy to w tej chwili jedyny obszar jej ciała, który wygląda

niewinnie. Przyciąga mnie do siebie, opieram się dłońmi o mebel, trzeszczy złowrogo pod moim ciężarem. Prostuję się, bo wiem, że lubi to biurko. Nie zwalniając tempa, kładę jej nogi na moich ramionach, kąt natarcia zmienia się niby tylko trochę, a jednak wchodzę głębiej, czuję ją bardziej.

Liżę skórę jej nóg, chciałbym lizać niżej, chciałbym być tak giętki, by móc pieprzyć i lizać ją tam jednocześnie. – Tyll-ko na tylee cię staać? – Jej słowa są pełne zasapania, zniekształcone, „na tyle” sklejone razem brzmi bardziej jak „motyle”. Wiem, że mnie prowokuje, chce więcej. Odpowiadam zmianą tempa, niemal je wstrzymuję i czekam na jej reakcję.

Podnosi się lekko. Spogląda na mnie, jej nozdrza są rozchylone w przyśpieszonym oddechu. Oczy ma wielkie, proszące, rozszerzone źrenice zalewają tęczówkę, usta są ułożone w pełen zawodu grymas. Mogłaby pozować do portretu najczystszej dziewicy. Nigdy tak bardzo jak teraz nie wierzyłem w jej

niewinność. Mówię jej o tym. Blond brwi marszczą się w odpowiedzi. – Chcesz, żebym prosiła o to, żebyś mnie jebał? Proszę więc, ale nie traktuj mnie, jakbym była porcelanową laleczką, pieprz mnie mocno albo wcale. Cnotliwa mina, brudne słowa – nie ma takiego alternatywnego świata, w którym mógłbym jej odmówić.

Nie przyśpieszam stopniowo, tylko od razu wrzucam najwyższy bieg. Już przy pierwszym pchnięciu jej ciało opada, biurko znowu zaczyna trzeszczeć i jeździć po lakierowanym parkiecie w przód i w tył. Biorę ją z całych sił, na największych obrotach. Moje dłonie ściskają jej skórę, zostawiają czerwone ślady, czuję, jak wstrząsają

nią dreszcze, a może to nie przez nią przechodzą, może to mną wstrząsają. Widzę, jak zagryza zęby na wargach i wiem, że pieprzę ją na krawędzi bólu, ale jej ruchy świadczą o tym, że nadal jej mało, przekraczam więc granicę i idę dalej, pieprzę ją mocniej i mocniej, wiem, że mogę dać więcej, lecz najpierw muszę z niej wyjść. Wychodzę z niej bez uprzedzenia, biorę

krok w tył i zanim zdąży zaprotestować, szybkim ruchem odwracam ją na brzuch. Kilka kartek spada na podłogę, od góry do dołu zapisane są drobnym pismem. Wysilam wzrok, czytam kilka słów. To jej pamiętnik. Pamiętnik pisany na luźnych kartkach. Chciałbym wiedzieć, czy pisze o mnie,

lecz odwracam wzrok, bo jeśli ja bym pisał o niej, to spaliłbym się ze wstydu, gdyby to przeczytała. Przez moment tylko patrzę na jej zgięte wpół, obnażone ciało. Twarz odwrócona w bok leży na poduszce z kartek, włosy częściowo ją przykrywają. Smukłe plecy, wypięta pupa na skraju biurka, nogi złączone razem. Spogląda na mnie

tym niewinnym spojrzeniem, uśmiecha się jeszcze niewinniejszym uśmiechem. Jej biodra zataczają małe kółko, ale żadna zachęta nie jest mi potrzebna. Chcę tylko trochę ją rozjuszyć, trochę podrażnić jej zmysły. Ocieram się o nią członkiem, dźgam na oślep, udaję, że nie mogę trafić. Jej brwi się ściągają, widzę irytację, nie stara się jej ukryć.

Do twarzy jej z niezadowoleniem, muszę zapamiętać, by częściej nie dawać tego, czego chce. Sam jednak nie mogę dłużej czekać. Popycha mnie to czyste, niczym nieskażone pożądanie. Zniecierpliwienie trzęsie moim ciałem, muszę w niej znowu być. Rozsuwam nieco jej nogi. Jedno pchnięcie i jestem głęboko.

Co za uczucie. Co za widok. Widziałem w życiu wiele pięknych rzeczy, ale żadna z nich nie dorównuje temu, co widzę teraz. Bladość jej pośladków, wilgotna purpura warg sromowych, które przyjmują mnie niemal całego, moje dłonie na jej biodrach, mój wyprężony członek wchodzący w nią głęboko i wysuwający się

niemal zupełnie. Różowy pączek odbytu, który zaciska się i rozluźnia, który kusi. Jej paznokcie drapiące drewniany blat, palce zgniatające kartki papieru. Chciała więcej, więc daję jej więcej. Biurko przemieszcza się o centymetr czy dwa z każdym uderzeniem moich bioder, jeszcze chwila i nie będzie miało się dokąd

przemieszczać. Pot zaczyna pokrywać moją skórę, czuję, jak jedna, dwie krople spadają z mojego czoła. Widzę, jak lądują na niej i zbierają się w zagłębieniu kręgosłupa. Moje dłonie przesuwają się z bioder w górę jej pleców. Biurko dociera do ściany, zaczyna się o nią obijać. A ona zaczyna mówić. Dwa słowa powtarzane

dziesiątki razy. Pocę się coraz bardziej, oddycham z coraz większym trudem, lecz się nie poddaję. Chce mocno – dostanie mocno. Dzwonek domofonu. Krótki, nieprzyjemny dźwięk. Ona chyba go nie słyszy. Odwracam się w stronę okna, kurier stoi przy bramie, w

dłoniach ma paczkę. Nie mam zamiaru przerywać, posuwam ją, lecz patrzę na niego, on spogląda na zegarek, podnosi wzrok i przejeżdża nim po oknach. Zauważa nas. Nie wiem, co dokładnie dostrzega przez gęsty materiał firanki, lecz to, co widzi, podoba mu się na tyle, że nie odrywa od nas oczu. Cofa się kilka kroków i

opiera o samochód. Pieprzyć go, nie mam zamiaru przerywać, niech patrzy, niech czeka. Jego dłoń mimowolnie ląduje na kroczu, zaczyna pocierać się przez spodnie. Znowu koncentruję się na niej i chwilę później zapominam o kurierze. Moje dłonie suną w górę jej

ciała, łapię ją za ramiona i prostuję, podnoszę ku sobie. Wybijam nas z rytmu, lecz muszę dotknąć jej piersi. Ściskam je przez moment, wiem, że mój dotyk musi ją boleć, lecz się nie broni, roztapia się w nim. Moje dłonie zjeżdżają w dół, przez lekko zaokrąglony brzuch i nagie łono, palce odnajdują koralik łechtaczki. Jest

twarda, nabrzmiała, głodna dotyku. Czuję ten głód w dygotaniu jej ciała i drżeniu oddechu. Gryzę jej ramię, szyję, słyszę, jak przez zaciśnięte zęby wciąga powietrze. Popycham ją z powrotem na blat. Moje dłonie wracają do szyi, przejeżdżam palcem po jej długości, po miejscu, w którym ją ugryzłem, delikatnie, niemal jej nie

dotykając, niczym najczulszy kochanek. Dotyk ten jest oszustwem, mrugnięcie oka później zmienia się w zaborczy ścisk palców wokół karku. Jej ciało zastyga, lecz bezruch ten trwa tylko ułamek sekundy. Zaczyna się szamotać, jej dłonie znowu łapią krawędzie stołu, biodra wyrywają się i gubią takt. Moja prawa ręka

przesuwa się wyżej, chwyta za włosy tuż przy skórze głowy i zdecydowanym ruchem szarpie, ciągnę ją ku sobie. Jej ciało wygina się, wypręża, podnosi. Drugą dłonią wracam w dół i kładę na krzyżu, między dwoma dołkami tuż nad pupą. Między przytrzymującymi ją dłońmi i wbijającym się nią penisem jest niemal zupełnie

unieruchomiona, zakleszczona, zdana na moją łaskę. Może poruszać rękoma, ale i one zachowują się, jakby były bezwładne. Pieprzę ją, jakbym o nią nie dbał, jakbym chciał ją rozedrzeć. Jakby była nikim. Moje ruchy wychodzą poza gwałtowność, są brutalne. Nie mówi już nic, niczego już nie żąda.

Po tej ciszy i po małych reakcjach jej ciała widzę, że w końcu dostaje to, czego chciała. Zastanawiam się, czy mogę dać jej więcej, a jeśli tak, to czym jest to więcej. Pamiętam chwilę, w której ją zobaczyłem i tę, w której odezwała się do mnie po raz pierwszy; czuję się teraz podobnie, a jednak tak inaczej. Czuję się nią

poparzony, lecz nie mogę się powstrzymać, nie mogę się doczekać, by podejść bliżej. Coś mnie do niej pcha, a może ciągnie. Jestem w niej, pieprzę ją, a duża część mnie nie może już doczekać się kolejnego razu. Patrzę na nią i dziwi mnie ta niemożliwość nasycenia się nią. Jestem pewny, że zawsze będzie

mi mało, że nasycenie jest tylko teorią. Zatracam się, nie zwalniam tempa, teraz już jej nawet nie pieprzę – wdzieram się w nią, jakbym zapłacił za jej ciało, jakby chwilowo było tylko moje. Pokrywam się potem, spływa stróżkami po moich plecach, nie czuję jednak zmęczenia, moje ciało jest w transie, jakby

zapomniało o celu, jakby rżnęło ją dla samego rżnięcia, a nie dla orgazmu. Jej wnętrze zaczyna podrygiwać, ale to tylko drganie leciutkie jak szept, ledwie je wyczuwam. Jestem zawiedziony, chciałem, by jej spełnienie było silne, niezapomniane. Nie daję poznać po sobie zawodu, nie zmieniam rytmu uderzeń i

niespodziewanie, bez uprzedzenia szept przechodzi w krzyk. Mięśnie zaciskają się na mnie, puszczają i znowu zaciskają. Powietrze pęcznieje, grzęźnie mi w płucach, mózg traci koncentrację, moje ciało nie wie, co robi. Puszczam ją, słyszę, jak upada na blat i tylko po odgłosie ciała uderzającego o biurko wiem, że wypuściłem ją z rąk.

Dźwięk ten sprowadza mnie na ziemię i widzę, że chyba nawet nie zauważyła zmiany pozycji. Moje biodra nieprzerwanie pracują, jakby był to odruch. Patrzę na ostatnie chwile jej orgazmu. Jakiś czas temu mówiłem coś o najpiękniejszym widoku na świecie – myliłem się. To, co dzieje się przede mną teraz, jest tym, na co mógłbym

patrzeć bez końca. Jej jasne ciało jest pokryte rumieńcem, wygląda, jakby jej nagość została dotknięta przez ostre słońce, ale wiem, że to nie słońce, to ja ją poraziłem. Pogryzione usta są jeszcze czerwieńsze niż zwykle. Wchodzę w nią, wycofuję się i znowu wchodzę, jej biodra znowu zaczynają się poruszać.

Jej wnętrze musi być obolałe, lecz ruch bioder mówi mi, że ciągle jej mało, że oczekuje więcej. Opiera się na ramionach, odwraca, uśmiecha. Jest to pijacki uśmiech. Jej spojrzenie jest nieprzytomne i wyzywające zarazem, mówi mi o niej wiele. Mówi o tym, że jej też nigdy nie będzie dosyć. Jej biodra przyśpieszają,

są coraz bardziej łapczywe. Jest jak samica w rui. Nasze rytmy są różne, lecz nie drażni mnie ten brak koordynacji, wręcz przeciwnie, podoba mi się, że każde z nas bierze egoistycznie i jak chce, że używamy się nawzajem. Nie wiem, jak to możliwe, że nie doszedłem jeszcze, że nadal

mam w sobie kilka minut. Całe jej ciało jest oczekiwaniem kolejnego pchnięcia. Kładę dłonie na krągłości bioder i teraz dopasowuje się do mojego ruchu, a może to ja się do niej dostrajam, a może spotykamy się pośrodku, tworząc nowe, wspólne tempo. Nie wiem, detale mi umykają.

Kolejne kartki opadają na podłogę, wkrótce na biurku nie będzie żadnej. Moje dłonie ślizgają się po jej skórze, schylam się i przejeżdżam językiem po jej plecach, czuję sól w ustach, zapach seksu w nozdrzach, nie wiem, jak udaje mi się zachować rytm posunięć. Wbijam się w nią najgłębiej jak mogę. Jej palce

zwijają się w pięści, uderzają o drewnianą powierzchnię. Zęby są wyszczerzone i wiem, że gdybym teraz przestał, to rzuciłaby się do mojego gardła. Niemal mam ochotę zaryzykować, posmakować jej furii; samobójcza część mnie mówi mi, że warto. Nie słucham jej jednak, zamiast tego staram się wbić w

nią do końca, choć wiem, że to niemożliwe, bo wyraźnie czuję barierę. Główka mojego penisa uderza o niewidzialną przeszkodę, biurko tępo bębni uderzając w ścianę. Widzę, że zadaję jej ból, pojedyncza łza spływa spomiędzy zaciśniętych powiek – niemy znak tego, że nie powinienem

wchodzić tak głęboko – lecz widzę też, że niczego innego nie chce. Zresztą teraz jest już za późno, teraz tylko orgazm jest w stanie zatrzymać ruch moich bioder. Sprawiam ból, lecz ona nie powstrzymuje mojego natarcia, nie ucieka ode mnie, przeciwnie, wystawia się. Kołysanie jej bioder jest więcej niż przyzwoleniem na najgłębszą penetrację, jest żądaniem

o wbicie się tam, gdzie się nie da. Nie chcę jej ranić, lękam się tego. Lękam i pragnę. Chociaż czy rzeczywiście zadaję ból, skoro ona przyjmuje go z zadowoleniem, skoro odbiera jak wybawianie? Przeganiam te myśli, zastanowię się później, teraz koncentruję się na odczuwaniu.

Mój penis napiera, niczym taran raz po raz uderza w miękką ścianę jej najbardziej sekretnego miejsca. Czuję, że jeszcze chwila i przebiję ją na wylot. Wiem, że to niemożliwe, a jednak tak czuję. – Jeszszszcze moment, nie przesssstawaj. – Słowa są cichym, lecz wyraźnym sykiem. Szorstkość gęsiej skórki pokrywa ją pod

moimi dłońmi. Jest ostra jak papier ścierny. Nie wiem, jak jej miękka skóra może stać się tak ostra. Spazm, który ściska mojego penisa, jest silny jak skurcz, ugina moje kolana. Kolejny popycha mnie do miejsca, do którego dążyłem. Każda część mnie wypręża się, ruchy tracą

płynność. Muszę przesunąć się w niej jeszcze kilka razy, lecz jej mięśnie ściskają mnie jak pięść, jak otaczające z każdej strony imadło, nie pozwalają na ruch. Fala jakiegoś nieznanego mi uczucia przechodzi przez moje ciało, obmywa mnie, przytapia. Nadal nie mogę się poruszać w jej wnętrzu, nadal zgniata mnie zbyt mocno.

To ten ścisk wysysa ze mnie nasienie. Dochodzę targany konwulsjami. Moje serce wybija szaleńczy rytm, nie wiem, czy kiedykolwiek będzie w stanie się uspokoić, oddech pali moje płuca, nie, to nie oddech, to jego brak. Opadam na nią, przygniatam swoim ciężarem, biurko znowu ostrzega, trzeszcząc złowieszczo, ale

ignoruję jego jęk, nie chcę z niej wychodzić. Jeszcze nie teraz. Rozluźnia się pode mną. Jej ciało na powrót jest miękkie, choć oddech nadal rozedrgany. Wyczerpana i miękka – taką chyba lubię ją najbardziej. Moja skóra przybiera na wrażliwości, odczuwanie staje się niemal nie do zniesienia, lecz nie chcę z

niej wychodzić, nadal czuję na członku lekkie spazmy, nie chcę, by umknął mi najmniejszy z nich. Zanim mój oddech zdąża się uspokoić, dźwięk domofonu znowu rozrywa ciszę. Ona odwraca się w stronę okna, widzi kuriera. – Czekałam na paczkę, właśnie dotarła. Zejdź ze mnie. – Do jej

słów dołącza gest, próbuje wstać, zrzucić mnie z siebie. Nie ruszam się jednak, wiem, że chłopak za oknem czeka już dobry kwadrans, może poczekać jeszcze chwilę. Dla mnie jest ważne to, że teraz wiem, że nie słyszała, gdy dzwonił po raz pierwszy i nawet nie zdaje sobie sprawy, jaki to dla mnie komplement. Jestem

cholernie dumny, że wprowadziłem ją w tak nieprzytomny stan. Nie mam zamiaru jej tego mówić, wystarczy, że ja wiem. Kolejny dzwonek, dźwięk tym razem jest bardziej natarczywy, rozlega się trzykrotnie. Wstaję z niechęcią. Mój członek wysuwa się z niej, nadal jest nabrzmiały, kołysze się w opadającym

wzwodzie, kapie z niego na podłogę mieszanina jej śluzu i mojej spermy. Ta sama ciecz wypływa z niej cienkimi wstążkami wzdłuż ud. Ona nie przejmuje się wcale, nawet się nie wyciera, wstaje i zapina guziki wymiętej, zielonej sukienki. Wychodzi z pokoju. Podchodzę do okna i patrzę na doręczyciela.

Ma jakieś dwadzieścia lat, przydługie włosy, znowu pali papierosa. Jest mocno zbudowany, niemal gruby, wysoki. Ma wielki członek, widzę, jak odciska się w nogawce. Kopcący się papieros zwisa z kącika jego ust. Słyszę trzaśnięcie frontowych drzwi. Widzę moment, w którym ją dostrzega.

Wyjmuje papieros spomiędzy warg, prostuje plecy, nadyma klatkę, wlepia w nią oczy, wybałusza je, a na usta wpełza mu paskudny uśmieszek. Ona jest bosa, większości guzików sukienki nadal nie zapięła, jej zaróżowiona, wilgotna od potu skóra wystawiona jest na jego wzrok. Nawet z tej odległości widzę mokrą ścieżkę

spływającą wzdłuż wewnętrznej strony jej nogi. Mówi coś do niej, drzwi na balkon są otwarte, ale nie słyszę jego słów, tylko ich niski dźwięk. Nie widzę jej twarzy, ale założę się, że się uśmiecha w odpowiedzi. Zakłada włosy za ucho, dopiero teraz zauważam, jak bardzo są potargane, zastanawiam się, czy ten

odruch to nieświadomy zalotny gest. Patrzę na niego i myślę, że niemożliwe, na bank by go nie chciała, wracam wzrokiem do jego krocza i zmieniam zdanie – tak, absolutnie możliwe, że już ma na niego ochotę. Założę się, że on rwie panienki na rozmiar swojego członka. Nie patrzy na nią – pożera ją wzrokiem,

widzę, jak głęboko wdycha powietrze i jestem pewny, że wciąga go tak dużo tylko po to, by wyłowić jej kobiecy zapach. A ona stoi o krok od niego, bez majtek, nadal mokra od seksu i gładzi końcówki włosów palcami, mówi coś, zamiast złożyć podpis na potwierdzeniu odbioru i wziąć od niego tę cholerną paczkę. W sumie sam jestem sobie winien,

świadomie przecież pieprzyłem ją na jego oczach. Konsekwencje nie mogły być inne, nawet umarłemu stanąłby na taki widok. Wcale mu się nie dziwię. Gdybym był na jego miejscu, wziąłbym ją na masce albo wciągnął do środka cielska samochodu i pieprzył do upadłego. O czym oni rozmawiają? Ja nigdy w

życiu nie prowadziłem konwersacji z doręczycielem przesyłek. Oczami obsesyjnej wyobraźni widzę, jak wieczorem wraca tu, jak nadziewa ją na swoje przerośnięte narzędzie. Dziesiątki podobnych myśli wylęgają się w mojej głowie. W końcu składa podpis, a on podaje jej paczkę. Żadna z tych czynności nie

wymagała kontaktu fizycznego, lecz on zdołał dotknąć jej trzy razy. Ona w końcu wykonuje półobrót i odchodzi. Patrzy za nią, wsiada do samochodu dopiero, gdy słyszę, jak ona wchodzi do pokoju. Nie pokazuję swojej zazdrości, nie mam z tym problemu, bo

widok jej ciała znowu rozprasza mnie zupełnie. Widzę to, co widział kurier. Jej skóra jest tak jasna i jędrna, że niepatrzenie na nią jest prawdziwym wyzwaniem. Spogląda na mnie, uśmiecha się smutno i nagle z tym smutnym uśmiechem staje się nietykalna. Idzie prosto do szafy i chowa w niej kartonowe pudełko, z szuflady

wyjmuje białą, świeżą bieliznę, kładzie ją na oparciu krzesła. Ściąga sukienkę, zostawia ją tam, gdzie opadła i naga idzie do łazienki. Od wejścia do wyjścia z pokoju spogląda na mnie tylko raz. Nie wiem, co to znaczy, ale rozpoznaję prawidłowość, której nie lubię i która nie powinna mieć miejsca: każde nasze zbliżenie oddala nas

od siebie. Prawie każde, ale te dwa, które nie oddaliły, tak naprawdę się nie liczą, gdyż były mocno przyprawione alkoholem. Słyszę, jak po szynie przesuwają się metalowe kółka zasłony prysznica, jak woda zaczyna cieknąć. Nie wiem, co robić, czuję, że jeśli zostanę, będę co najmniej zawadzający, może nawet

niechciany, nie chcę jednak znikać bez pożegnania. Rozglądam się po pokoju. Dwie pary butów na wysokim obcasie stoją pod ścianą; mały ikeowski stolik pokryty jest płytami CD; kilka otwartych książek grzbietami do góry leży przy łóżku, obok trzy ołówki i szkicownik. Nie wiedziałem, że rysuje.

W kątach stoją stada przypadkowych bibelotów. Podchodzę do łóżka i otwieram szkicownik. Kilka stron kwiatów i ja. Kwiaty maluje dokładnie, pełne są detali, zagięć, odbić światła i załamań cienia. Mnie narysowała z oszczędnością ruchów, zaledwie kilka pociągnięć rysikiem, a mimo to jestem bardziej niż

rozpoznawalny. Moja twarz jest poważna, lecz usta wygięte w początku uśmiechu, narysowane przez nią oczy są większe i bardziej niewinne, niż mam w rzeczywistości. Przewracam kolejnych kilka kartek i znowu widzę siebie, tym razem szkic jest pokreślony. Wydłubane czymś ostrym oczy,

zamazane usta. Odkładam kartki na podłogę. Znów to samo, dobry znak poganiany jest przez nie najlepszy, jak zawsze z nią – nic nie może być proste ani jasne. Omiatam wzrokiem resztę pokoju. Irytuje mnie nagle ten jej nieporządek, ciuchy walające się to tu, to tam, nawet kartki leżące dokoła stołu, chociaż wiem, że są tam

przeze mnie, że dopiero co spadły. Kusi mnie, by przeczytać choć kilka słów, lecz tego nie robię. Nie wiem, czy dlatego, że szanuję jej prywatność, czy może dlatego, że nie chcę znać ostatecznej odpowiedzi na moje pytania. Zakręca wodę, słyszę, jak odsuwa zasłonę prysznica. Minutę później wchodzi do pokoju, wraz z nią

wchodzi ten wiśniowy zapach, który tak dobrze znam. Granatowy ręcznik oplata ją od biustu w dół, mokre włosy są ciemniejsze i wywijają się przy końcach, skóra w wielu miejscach jest niemal czerwona, domyślam się, że prysznic brała parzący. Znowu nie patrzy na mnie. Podchodzi do komody, na której stoi kilka kosmetycznych

butelek, wybiera jedną z nich, odwija ręcznik i wciera w skórę krem. Zachowuje się, jakby zapomniała, że tu jestem albo jakby udawała, że mnie nie ma, albo jakby jej to nie obchodziło. Nie wiem, czy kiedykolwiek czułem się bardziej nie na miejscu. Odwraca się w moją stronę i zanim zdąży zapytać, co ja tutaj nadal robię,

otwieram usta i mówię: – Pora już na mnie. – Jesteś pewny? – Mowa jej ciała mówi więcej niż słowa, pokazuje mi, że pożądanie znowu zaczyna w niej krążyć. Zastanawiam się, czy to wsmarowywanie kremu w skórę ją pobudziło. Nie chcę jednak zostać tu tylko po to, by znowu

chwilowo ją zaspokoić, a wiem, że dzisiaj do niczego innego mnie nie potrzebuje. – Jestem pewny. – Jej twarz jest pełna zawodu, wygląda, jakbym ją zranił, kłamię więc, żeby załagodzić sytuację. – Mam kilka rzeczy do załatwienia. Znajdziesz dla mnie czas jutro? Nadal naga podchodzi do mnie, składa

mi pocałunek na ustach i mimo nagości jest to pozbawiony wysokiej temperatury, letni pocałunek. Dużo kosztuje mnie odwrócenie się od niej i zostawienie jej samej, ale mam przeczucie, że gdybym został, zapłaciłbym wyższą cenę. Księżyc jest pełny, uniemożliwiający sen. Pankracy leży

zwinięty w mruczący kłębek, śpi zakopany w pościeli po kocią szyję, księżyc mu nie przeszkadza. Trzy godziny do świtu. Czas na wyznanie prawdy. Chciałabym być obojętna, gdy jego język wkrada się we wszystkie moje wrażliwe zakamarki. Jego dotyk, nawet ten najlżejszy, ma jeden cel: złamać mnie, doprowadzić do stanu, w którym jestem dygoczącą, bezwstydną

suką proszącą o więcej. Udaje mu się to bez trudu. Irytuje mnie to, bo przecież miałam być silna, miałam być stanowcza, nieugięta. A przy nim uginam się jak źdźbło trawy. Powinnam chcieć go mniej, ale nie umiem. Powinnam go kochać, ale nie wiem jak. Mierzi mnie to, że on mnie nie zna, bo ten następny miał mnie znać, miał mnie chcieć dla mnie,

pomimo mnie. Miał pokazać mi, że ja to więcej niż ciało. Mogę okłamywać siebie samą i mówić, że mam kontrolę nad wszystkim, ale to nieprawda. Chcę, by już tu był, by znowu dotykał mnie swoimi zdrożnymi dłońmi, które czasami wydają się dotykać mnie wszędzie jednocześnie. Kogo mam winić za tę słabość? Za to, że

wszystko mnie boli od oczekiwania, że jestem wdzięczna, gdy we mnie wchodzi? Nie lubię siebie tak dostępnej, tak nietrudnej do zdobycia. Chciałam być inna, starałam się, zmuszałam, nie udało mi się. Nawet teraz w zmęczeniu, na trzy godziny przed świtem, zamykam oczy i przypominam sobie, jak jego mięśnie poruszają się pod skórą, jak się czuję, gdy jego ciało zawieszone jest tuż

nad moim, jak wchodzi we mnie i moje usta są od razu suche. Jest jak niezbędność. Nie wiem, czy jest sens walki z tą słabością, może jeśli się jej poddam, to sama minie. Coś się między nami zmienia, wyrównuje. Nadal jest zmienna, bywa odległa. Przyzwyczajam się jednak do tego, a nawet gdy czas układa się w rząd niczym niezmąconych dni i nocy,

to czekam na jej kolejny wybuch albo szczelne zamknięcie się w sobie, bo to dla mnie dowód, że nadal jest sobą – tą, która zwaliła mnie z nóg. Nie będę kłamał i mówił, jak doskonała z nas para, bo nią nie jesteśmy, a doskonale dopasowani jesteśmy tylko w łóżku. Poza nim stąpamy wokół siebie ostrożnie, ucząc się siebie nawzajem. Wystarcza mi to, czasami nawet wydaje

mi się, że mam jej zbyt dużo, że intensywność jest zbyt mocna, nie do zniesienia. Nie wiem, kiedy ostatnio na dłużej przyciągnęła mój wzrok inna kobieta. Inne nadal mi się podobają, nie jestem ślepy, ale chcę tylko jej. Dziwne uczucie. Czasami nawet obawiam się, że przy innej by mi nie stanął. Nie chcę sprawdzać tej teorii.

Mam jednak nadzieję, że nie jest prawdziwa. Nie umyka jej żaden z momentów, w których moje spojrzenie na chwilę zatrzymuje się na innej i za każdym razem widzę, jak zaczyna się w niej gotować zazdrość. Najpierw udaje, że moje zainteresowanie inną nic dla niej nie znaczy, że mogę patrzeć, mogę robić, co

chcę. Potem milczy, jej oczy są obrażone, zmrużone bardziej niż zwykle, usta zaciśnięte w czerwoną niezadowoloną kreskę. Jednak nie potrafi trwać w

wymownym milczeniu, zawsze wybucha pełna pretensji i ostrych słów. I nieważne, gdzie jesteśmy, czy mamy jakąś publikę, nie zważa na to. Raz wpadła w dziki szał w lunaparku – gdy byłem zbyt miły dla słodkiej dziewczyny sprzedającej watę cukrową; raz w muzeum pośród kolekcji sztuki dawnej, gdy mój

wzrok zatrzymał się na dłużej na kobiecie siedzącej i czytającej książkę w towarzystwie rzeźb i obrazów. Obawiałem się o te obrazy. Wyproszono nas. Nie jesteśmy razem, nie mam do niej prawa, ale patrzeć na inne nie mogę. Nie umiem radzić sobie z nią w tych chwilach. Moje reakcje są

raczej szczątkowe, biorę, co mi daje, nie odbijam ciosów, nie widzę sensu, by się tłumaczyć, bo nie mam z czego. Poza łóżkiem to głównie w tych zazdrosnych chwilach widzę, że żywi do mnie cieplejsze uczucia, choć ich intensywność jest skomplikowana i zmienna jak wiatr, jak ona sama. Gdy moment jej zazdrości trwa, czuję

się, jakbym był łaskotany, jakby zamiast przekleństw rzucała we mnie pochlebstwami. Kolekcjonuję te chwile, lubię je, lubię czuć jej zazdrość. I przyznać muszę, że czasami trudno mi się powstrzymać przed umyślnym jej prowokowaniem. Niezmiennie za każdym razem, gdy złości się na mnie, gdy

mówi podniesionym od emocji głosem, gdy widzę, jak przegrywa walkę o spokój, moje ciało reaguje podnieceniem. Przy niej zawsze jestem świadomy swojego ciała, jednak jej złość sprawia, że krew w moich żyłach wibruje, przestaję słuchać i fantazjuję o tym, co ważne, co będziemy robić za chwilę. Seks napędza to, co jest między nami,

taka jest prosta prawda. Spędzamy czas, robiąc inne rzeczy i to też nam wychodzi. Pasujemy do siebie, zawsze śmiejemy się z tego samego, ale wiem, że gdyby nie seks, to już by nas nie było. Już dawno by o mnie zapomniała. Jak byłoby ze mną – nie wiem. Suchy sierpień zmienił się w

nieustannie mokry wrzesień. Może opłakujący odejście kolejnego lata, może opłakujący mnie i to, co musi się stać? Noce nie pachną już zielenią, bo zieleń minęła zastąpiona mocno wilgotną ziemią. Przez jak długi czas jeszcze niebo będzie pełne piętrzących się chmur? Kiedyś myślałam, że wszystkie dni są piękne, tylko czasami ich piękno jest poza zasięgiem naszego widzenia.

Gałęzie uginają się od kilogramów przepysznych gruszek, ale co z tego, skoro mi jest źle, najgorzej. A kot tego nie widzi, biega po domu zachwycony, nie obchodzi go, że wszystko się roztrzaskało. Moje sny są niedospane po kolejnej nieprzespanej nocy. Mój umysł jest zamglony, zasnuty. Myśli splątane, paniczne, schodzące na manowce. Jestem, ale

mnie nie ma. Nie ma mnie, ale jestem. Jestem w ciąży. Wiem od trzech deszczowych dni. Istota wybrała niewłaściwą chwilę na pojawienie się we mnie, a może chwilę wybrała właściwą, tylko niewłaściwych rodziców. Nikt o tym nie wie i może na zawsze tlące się we mnie życie powinno pozostać sekretem. Nie czuję się

inaczej, nic po mnie nie widać, nie mam nawet minimalnie wypukłej linii brzucha, nie mam najmniejszej zmiany w ilości centymetrów w talii, a jednak wiem, że dwie kreski na teście nie kłamią. Wiem, że zalęgło się we mnie coś, na co nie jestem gotowa. Kiedyś, może nawet wkrótce, będę na to bardzo czekała. Wiem, że kiedyś będę dotykała brzucha i mówiła do maleństwa, by się pośpieszyło, by już tu było, ale jeszcze nie teraz. Teraz czuję się zziębnięta z przerażenia.

Targana mrozem. Za każdym razem, gdy się budzę, przez moment oddycham z ulgą, bo przez chwilę jestem pewna, że była to tylko koszmarna halucynacja. Komuś muszę powiedzieć, milczenie jest nie do zniesienia. Ale wyznanie prawdy może być jeszcze trudniejsze. Czuję, że nie powinnam mówić temu, który jest sprawcą, nie chcę mu mówić. Ale

niepowiedzenie będzie najgorszą zdradą. Nie wiem, czy będę potrafiła to przemilczeć, zataić. To, co powstało, nie pozostanie, nie objawi się. Kimże jesteś, nie znasz mnie, więc czemu odcinasz mi drogę, dlaczego mnie zabijasz, dlaczego zmuszasz, bym się ciebie pozbyła? Mówi mi, że jest w ciąży. Przez moment nie wiem, jak zareagować, nie umiem

zareagować, zbyt dużo jest we mnie uczuć i każde z nich walczy o dominację. Małe trzy słowa, a burzą rytm mojego serca. Pewny jestem tylko tego, że to jedno zdanie, ta chwila zmieni moje życie. Nie mówię nic, a ona wybucha płaczem, jakby moje milczenie znaczyło, że jej, że ich nie chcę.

Pierwszy raz widzę jej prawdziwe łzy, rozpuszczają coś w moim wnętrzu, sprawiają, że coś się we mnie przestawia. A może nie łzy są przyczyną, tylko wcześniej wypowiedziane słowa. Siadam obok niej na łóżku, staram się ją uspokoić, lecz ona płacze i płacze. Mówię jej, że wszystko będzie idealnie, że nie ma

się czego bać. Moje pocieszanie nic nie daje, łzy płyną coraz bardziej, jakbym wymawiał nieprawidłowe słowa, zmuszał ją do czegoś, czego nie chce. Płacz odbiera jej siły, całą jej moc. Zasypia i we śnie z zamkniętych oczu nadal ciekną łzy. Nie wierzy we mnie, nie wiem, czego dokładnie się boi, ale

widzę jej pewność, że nie stanę na wysokości zadania. Przed atakiem płaczu powiedziała tylko jedno krótkie zdanie, lecz pełne treści. Nie znam jej wątpliwości, ale zrobię wszystko, by przestały istnieć. Mimo jej łez ogarnia mnie niebywały spokój. Jestem podekscytowany, zbity z tropu,

szczęśliwy, pełen strachu i niedowierzania, że bije w niej drugie serce. Pewny jestem, że wszystko się uda, że teraz, dokładnie w tym momencie nastaje początek. Nie mogę uwierzyć, że nagle jest nas troje. Jestem zaskoczony, że czuję też ulgę, bo nagle wiem, że życie zmieniło rytm i teraz dokądś prowadzi. Po raz pierwszy naprawdę

wiem, czego chcę, mam plan, wyraźnie oznakowaną drogę, jaśniejący cel. Kolory lata wypłowiały, za chwilę rozognią się jesiennym złotem i rdzą. A może już się rozogniły, tylko ja niczego nie zauważam, bo dla mnie wszystko jest ogołocone z kolorów i sensu? Chciałabym być wypełniona nieziemską radością. Nie jestem. Najgorsze jest to, że on myśli inaczej niż ja. Nie powiedziałam mu o

tym, co jest nieuniknione, o tym, że nie będzie nas troje. Powiedziałam tylko, że jestem w ciąży, a on zamiast się przerazić oszalał ze szczęścia i już zaczął czekać. Widzę, jak wyobraża sobie swojego syna lub córkę. Wiem, że zastanawia się, jak będzie wyglądała mała istota, czy będzie miała ciemną karnację jak on, czy jasną jak ja, czy oczy dostanie duże i płowe po mnie, czy jeszcze

większe granatowe po nim, czy odziedziczy jego łatwość w nauce języków obcych, czy moją w obrażaniu ludzi. Powiedzenie jemu było największym błędem. Wieki temu często leżałam nocami w łóżku, żałując i z całych sił chcąc cofnąć czas. Dawno już nie przeżyłam chwili, którą pragnęłabym odwrócić. Teraz chciałabym to zrobić, chciałabym cofnąć się o dzień i nic mu nie mówić.

Dlaczego nie posłuchałam głosu, który mówił mi „milcz”? Co teraz? Jak wyznać mu resztę, jak dopowiedzieć o tym, co dalej, że nie będzie ani małej jej, ani małego jego, że nikt nie odziedziczy ani odcienia skóry, ani koloru oczu? On, sprawca, mówi mi, żebym się nie bała, że wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze, ale inaczej, niż myśli. Chcę mu to powiedzieć, ale nie mogę wydusić z

siebie tych słów. Nie chcę być okrutna, nie chcę go zranić, jednak wiem, iż cokolwiek powiem, skrzywdzi go bardzo i mam nadzieję, że tylko skaleczy, a nie okaleczy. Dotykam brzucha, wiem, że coś tam jest, magicznie rośnie. Koncentruję się na tym, żeby przestało rosnąć, żeby już nie było, żeby przestało istnieć, bo nie chcę, by istniało. Modlę się po raz pierwszy od

lat, o coś, o co modlić się nie można, taka modlitwa jest najgorszym bluźnierstwem. Znów dotykam brzucha i jestem pewna, że modlitwy nie wystarczą, że samo nie odejdzie, samo będzie kwitło, piękniało. Niechciane takie są, najpierw pojawiają się znienacka, na przekór, pomimo tabletek, a potem trzymają się życia kurczowo, bo nic innego nie

jest ważne, nawet brak upragnienia. Przechodzi mnie lodowaty dreszcz, nic wcześniej mnie tak nie zmroziło. Czuję, jakbym pokryty był warstwą szronu od zewnątrz i od środka. Krew zamienia się w lodowatą rtęć. Źle zrozumiałem jej łzy. Źle zrozumiałem ją. Złudzenie boleśnie prysło.

Nie wiem, jak coś, co mnie przeraziło, lecz też dało tyle radości, dla niej może być najgorszym koszmarem. Tym słowem opisuje sytuację, w której się znaleźliśmy: koszmar. Nie chce nawet rozważyć możliwości tego, by małą istotę zachować. Dla niej maleństwo nie jest cudem. Nie jest

nieoczekiwanym, bezcennym darem od losu. Jest najgorszym z koszmarów. Kłócimy się – nie, to więcej niż kłótnia, to walka o życie. Jest rzeczowa, widzę w niej tylko cienie emocji i chyba jej spokój mierzi mnie najbardziej. Chcę, żeby krzyczała, chcę widzieć w niej uczucia, bo przez jej racjonalny chłód nie potrafię

się przebić. – Jesteś zacofany, jak reszta kraju, który odmawia mi prawa do aborcji wykonanej po ludzku. – Słowa są cichym oskarżeniem, rzeczowość nieco z niej uchodzi. Słyszę coraz więcej bólu, ale jej ból nie jest dla mnie teraz ważny. – Nieprawda, ja niczego ci nie odmawiam i gdybyś była w ciąży

z kimś nieznanym, a nawet ze mną po pierwszym razie, to może nawet bym się z tobą zgadzał. – Wątpię w drugą część mojego twierdzenia, ale nie musi o tym wiedzieć, bo potrzebny mi jest każdy argument, nawet nieprawdziwy. – Ale nie teraz. – Mój głos się łamie. – Nie potrafię zrozumieć, dlaczego chcesz usunąć. – Nieważne. Dlaczego. Ważne. Że.

Chcę. – Pięć cichych, ale wyraźnych wyrazów. – Nieważne dlaczego? Ja wiem, że to twoje ciało i ty o nim decydujesz, ale nie możesz być głucha na to, czego ja chcę. – Nigdy nie powinnam była ci o tym mówić. – Jej głos jest tylko nieco głośniejszy niż szept, pełno w nim rezygnacji.

– Przysięgam, że nigdy cię nie zawiodę. – Składam przysięgę, lecz brzmi to jak błaganie i wiem, że właśnie błaganie słyszy. – Teraz mnie zawodzisz, jak nikt wcześniej. Moje łzy są tak nagłe, że nie mam możliwości ich powstrzymać. Odwracam się od niej. Wychodzi z pokoju, nie

trzaska drzwiami, a chciałbym, żeby trzasnęła. Łatwiej byłoby mi z nią walczyć, gdyby krzyczała, gdyby była niezrównoważona. Jest jednak przede wszystkim smutna. Udręczona. Nie jaśnieje jak zawsze, jest blada jak śmierć, białosina. Na zewnątrz rozlega się wycie syren. Nigdy nie chciałem mieć dziecka. A może chciałem, może

tylko o tym nie myślałem. Ale teraz, gdy ona mi go odmawia, gdy chce zakończyć jego krótkie życie, ja pragnę go bardzo. Chcę dać mu szansę, chcę dać nam szansę. Dlaczego jest głucha na moje słowa, dlaczego nie potrafi choćby na moment pomyśleć o tej drugiej możliwości, o tym, jak mogłoby być? A może myśli, tylko jej

wyobrażenie jest inne od mojego. Muszę ją jakoś przekonać, muszę jej pokazać, jakoś udowodnić. Nie wiem tylko jak. Po co mi mówiła, jeśli chce to zrobić? Tylu rzeczy o niej nie wiem, dlaczego nie dodała tego do tej długiej listy? Na co liczyła – że przyjmę tę wiadomość z uśmiechem? Że potraktuję to jak

usunięcie bolącego zęba? Wraca do pokoju. Odwracam się do niej. – Wiem, że nie czujesz się bezpieczna. Widzę, że się boisz. – Źle zaczynam, ale muszę skończyć to, co chcę powiedzieć. – Wyjdź za mnie. Żadne oświadczyny nie powinny tak wyglądać. To nie strach i

desperacja powinny wypowiadać te słowa. Patrzy na mnie, jakbym postradał zmysły albo mówił nieznanym jej językiem. Zamyka na moment oczy, gdy je otwiera, wygląda na starszą o dwadzieścia lat. Nigdy nie widziałem jej tak poważnej. Nie odpowiada, potrząsa tylko głową. Kolczyki w jej uszach odbijają światło.

– Dlaczego? – Dlaczego? Dlaczego nie możesz zaakceptować mojej odpowiedzi, dlaczego musisz wiedzieć więcej? – Ja zwyczajnie nie mogę pojąć twojej decyzji. Dlaczego liczy się dla ciebie tylko to, co chciałabyś mieć, a nie to, co masz? – Wyjaśnienie jest proste. Ja nie chcę

być mamą. Wiem, że będę złym rodzicem, nie chcę tego dziecka, nie teraz, nie z tobą. Nie znam słów, którymi mógłbym jej odpowiedzieć. Nie ma takich słów. Chwytam się ostatniej, najostrzejszej brzytwy. – Nie musisz usuwać, pomyśl o konsekwencjach. Możesz urodzić, wtedy ja i dziecko znikniemy z

twojego życia. Nigdy więcej nas nie zobaczysz, przysięgam. Jej ciało sztywnieje, oczy twardnieją. Patrzy na mnie jak na obcego człowieka, jak na kogoś, do kogo nic nie czuje. – Czy ty w ogóle wiesz, co mówisz? Czy ty wiesz, co zrobiłoby ze mną noszenie dziecka i oddanie go? Złamałoby mnie, nawet jeśli miałabym je oddać tobie.

– Proszę, nie zabijaj tego życia. Masz wybór, nie musisz tego robić. Zastanów się i pomyśl, z pewnością łatwiej sobie poradzisz z oddaniem go mi niż ze skazaniem na śmierć. – Śmierć?! Nie zabijaj?! – Po raz pierwszy dzisiejszego dnia podnosi głos. – Nie zabijaj? To, co jest we mnie teraz, w tym stadium jest tylko

pasożytem, niczym. – Jest szansą na życie, na zaistnienie. – Żadne niechciane dziecko nie powinno przyjść na świat. – To dziecko jest chciane, przeze mnie. – Nie bądź okrutny, nie rób mi tego, nie zmuszaj mnie do popełnienia błędu, którego zawsze będę żałować. – Ja się staram powstrzymać cię przed tym błędem.

– Tego nie będę żałować, bo w tym momencie to nie zabójstwo, to zabieg. Przepychamy się tak bez końca. Argumenty są coraz mniej delikatne, widzę, jak wszystko wyślizguje mi się z rąk: i dziecko, i ona, i my. Przeklina mnie, wyzywa, płacze. Jej łzy płyną wartkim

strumieniem, rozmazują maskarę. Jej głos czasami przechodzi w ochrypły skrzek, tak niewyraźny, że znaczenie tego, co mówi, umyka mi. Jej wyzwiska mają mnie zranić. Nie ranią jednak. Jestem na nie odporny, interesuje mnie tylko jedno: zapobiec temu, co chce zrobić. Stoję wpatrzony w nią, zatrzymany, skuty

lodem. Tak jak wtedy, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy, tak samo, a jak bardzo inaczej. Żałuję moich wcześniejszych słów. Wydaje mi się, że teraz jest jeszcze bardziej pewna swojego, bardziej zacięta. Wiem już, że nigdy nie uda mi się jej powstrzymać argumentami. Musiałbym zmusić ją

fizycznie, zamknąć gdzieś i nie wypuszczać przez kolejnych osiem miesięcy. – To – mówi, wskazując na brzuch – wszystkiemu jest winne, jeszcze dobrze go nie ma, a już zabija to, co jest między nami. – To, co jest między nami? Twierdziłaś przecież, że między nami nic nie ma, a jeśli nawet coś jest,

to nie jest to nic wielkiego. – Może nie ma między nami wiele, ale mogłoby być. Znowu brak mi słów, bo nie wiem, czy ją rozumiem. – Czy ty myślisz, że ta decyzja jest dla mnie łatwa? – Wygląda na łatwą, wygląda, jakbyś nie miała żadnych wątpliwości, jakbyś zrobiła to już

wcześniej kilka razy. – Wiesz, że nie lubię, jak się mnie popycha, nawet jeśli popycha mnie moje własne ciało. – Czy ty siebie słyszysz? Czy ty wiesz, co mówisz? – Może nie wiem, co mówię, ale wiem, że nienawidzę tego, co się ze mną dzieje. Złość we mnie rośnie, zastępuje smutek.

Jestem zły na siebie, na to, że nie potrafię jej przekonać, nie potrafię jej zrozumieć. Czuję się pusty, bezradny, zupełnie bezsilny. Widzę nasz koniec i nie wiem, kto z nas bardziej będzie chciał się rozstać, ona czy ja. Wiem – ona. Patrzę na nią i czuję, że nawet jeśli zrobi tę najgorszą ze

wszystkich rzeczy, wybaczę jej. Wiem też, że nie będę w stanie jej powstrzymać, równie dobrze mógłbym zmusić wodę, by nie wypływała przez szczeliny pomiędzy moimi palcami. Odwracam się do wyjścia, ale jestem zbyt wściekły, by wyjść. Zły na nią, na jej szpetne myśli i słowa, na egoizm, którego nie potrafię pojąć.

Złość nigdy nie paliła się we mnie tak jasno. Czuję ten gniew i wiem, że nie będę w stanie pohamować jego wybuchu. Ale ona tego nie widzi, nie dostrzega, że prowokuje mnie coraz bardziej z każdym szkaradnym słowem. Drażni mnie wszystko, czym w tej chwili jest, a najbardziej wkurwia mnie to, że nadal mi

się podoba, nadal podnieca. Nawet teraz. To, że do niej podchodzę, rozpoznaję tylko po tym, że robi krok w tył, ja kolejny w przód, a ona następny w tył. Mój penis nabrzmiewa, wypręża się, wydłuża. Cała intensywność tego, co czuję, wydaje się nagle skupiać w okolicach krocza.

Widzę w niej obawę, zdezorientowanie, jestem pewny, że rytm jej serca przyśpiesza. Jej nogi dotykają ramy łóżka i wie, że nie ma już dokąd się wycofywać. Za dwa kroki będę tuż przy niej. Jej dłonie uderzają w mój tors, chce mnie odepchnąć. Nie może. Jej atak skutkuje tylko jednym: mój penis twardnieje

bardziej. Uderza mnie znowu. Chwytam za jej nadgarstki. Patrzy na mnie, udaje, pokazuje mi wyzwanie, srogość, ale widzę w niej strach i trochę złości, z tym że jej złość jest tylko cieniem mojego gniewu. Ja też się boję. Boję się tego, co jest we mnie i tego, co mogę

jej zrobić. Boję się, że nie usłyszę, że zignoruję jej „nie”. Czuję się, jakbym był pijany, otumaniony złością. W tym momencie niewiele jest ważne, niewiele mnie obchodzi. Patrzę na nią i widzę, że chce walczyć, chce mnie opluć, wydłubać oczy albo chociaż uderzyć, ale zauważam też bezwiedne,

zdradliwe reakcje jej ciała, które zawsze chce. – Zostaw mnie. – Jej głos jest niski, czarny jak noc. – Jasne, już to robię. – Brzmię na tyle spokojnie, by wystraszyć i rozjuszyć ją bardziej. Usta wykrzywia mi uśmiech. – Dobrze, jak chcesz, weź wszystko, czego chcesz, ale wiedz, że nie

doczekasz się żadnych reakcji. – Nie wierzę, bo widzę, że jej ciało jest podniecone. Jeszcze nic nie zrobiłem, a sutki są twarde, wyraźnie odznaczające się przez materiał koszulki. Ale i tak wszystko mi jedno, a wręcz gdybym miał wybierać, to wolałbym nie sprawić jej przyjemności, chciałbym ją ukarać, zerżnąć tak, by dać jej sam ból. Chcę

zranić ją tak, jak ona mnie zraniła. Szarpię ją ku sobie, całuję mocno. Nie oddaje pocałunku, jej usta są mokre, lecz zaciśnięte. Puszczam jej nadgarstki i łapię ją w talii, przyciągam do siebie. Chcę, by poczuła twardość mojego penisa. Chcę, by wiedziała, co ją czeka, czy ma na to ochotę, czy nie.

Nie ufam sobie, bo w tym momencie nie czuję do niej nic poza zwierzęcym pożądaniem, ona sama mnie nie obchodzi. Po raz pierwszy jestem wobec niej obojętny, jakby była niczym więcej niż ciałem do użycia. I to napawa mnie strachem. Nie chcę stracić kontroli, nie chcę zrobić niczego, czego

później będę żałował. A może chcę? Zawsze staram się spojrzeć na sytuację z rozsądkiem, ale teraz nie ma we mnie rozsądku, są tylko wściekły gniew i chuć. I gniew, i chuć trzęsą moim ciałem. Nie pamiętam, by cokolwiek wcześniej doprowadziło mnie do takiego stanu. Moje

dłonie zaciśnięte są na wcięciu jej talii, a mimo to drżą. Mam nadzieję, że nie czuje ich drżenia. Jej ręce znowu uderzają we mnie, palce wbijają się w moją skórę, paznokcie drapią. Wcześniej jej mała walka nie robiła na mnie wrażenia. Teraz jest inaczej. Jej opór zaczyna sprawiać mi przyjemność. Próbuję sobie

przypomnieć, jak wyglądały nasze dotychczasowe zbliżenia. Było ich tak dużo, a teraz nie pamiętam detali żadnego z nich, ale wiem, że źródło mojego podniecenia jest inne niż zwykle, zupełnie mi obce. Nadal protestuje, choć jej łono ociera się o mnie i trudno mi rozpoznać, czy to protest, czy wręcz przeciwnie. Ruch jej

bioder wyostrza moje podniecenie do punktu, w którym nie ma odwrotu. Popycham ją na łóżko. Pochylam się nad nią. Instynkt każe mi być w niej jak najszybciej. Całuję jej szyję, a na moich ustach czuję jej słony pot. Zadzieram sukienkę, odchylam koronkę

majtek i wbijam się w nią palcem. Wzdryga się. Jest tylko lekko wilgotna, zwykle spływa sokami, ale nie teraz. I dobrze, będzie ją bolało. Chcę, żeby bolało. – Zatrzymaj się na moment! – krzyczy i krzyk ten jest pełen powietrza. – Zatrzymaj się? Widzisz, jak to jest wspaniale, gdy się ciebie nie słucha, gdy druga strona ma gdzieś

twoje potrzeby, gdy cię olewa? – Zatrzymaj się – powtarza. – Moment, w którym mogliśmy dyskutować o tym, co się tu dzieje, już dawno minął. Nie odpowiada, rzuca mi tylko złowróżbne spojrzenie i rozszerza uda. Nie wiem, czy jest to odruch kapitulacji, czy może chce mi pokazać, że nie wezmę od niej

nic, czego sama mi nie da. Wpijam się w jej usta i tym razem je otwiera, wpuszcza mój język do środka, daje się całować, ale nie całuje. Niczego nie oddaje, niemal całe jej ciało jest teraz zdrętwiałe, tylko jej biodra co chwilę wyrywają się w niekontrolowanym pchnięciu. Wszystko we mnie krzyczy, żeby już, żeby teraz.

Rozpinam rozporek. Napięcie we mnie narasta, ciało przygotowuje się do bycia w niej. Zwykle najbardziej intensywną chwilą podczas zbliżenia jest dla mnie moment, w którym widzę, jak kobieta dochodzi, ale dzisiaj będzie inaczej. Teraz, tuż przed tym, jak mój penis wbije się w nią, odczucie jest dla mnie tak intensywne,

że więcej raczej nie będę mógł zaznać. Już teraz jestem skonsumowany przez doznania. Wątpię, bym był w stanie wytrzymać więcej. Unoszę jej nogi, odsuwam majtki i sekundę później mój członek wdziera się między jej gorące, suche wargi. Nigdy wcześniej nie była tak sucha, zawsze

wślizgiwałem się w nią bez większego oporu. Teraz czuję tylko opór, cudowną wąskość, niezaznaną wcześniej ciasność, która uwrażliwia moje zmysły. Zamyka się wokół mnie, ściska, przechodzą mnie dreszcze tak silne, że przez moment myślę, że budynkiem porusza trzęsienie ziemi, ale nie – to tylko ja.

Gdybym się nie rozluźnił, to doszedłbym już teraz. Chwila oddechu i wbijam się w nią do samego końca, wysuwam i znowu wbijam. Drugie wbicie jest równie trudne i równie przyjemne. Nie zwalniając rytmu, spoglądam na nią, choć nie chcę. Jej oczy są szklane, policzki zarumienione, dolna warga przygryziona

w bólu. Jasne włosy lśnią w słońcu. Patrzy w przestrzeń ponad moim ramieniem. Jest cicha i wściekła, wszystko się w niej gotuje. Przystaję na moment, chcę zobaczyć, czy mój bezruch wywoła w niej reakcję. – Skończyłeś? Uśmiecham się tylko i jest to zadowolony uśmiech.

Doprowadzam nim ją do szału. Opada z niej odrętwienie. Zaczyna się szamotać, wyzywa najbardziej plugawymi przezwiskami, uderza we mnie zwiniętymi w pięści dłońmi, jej nogi próbują kopać, ale przyciśnięte moim ciężarem tylko podrygują niemrawo. Jej zęby wbijają się w mój obojczyk, mocno, jakby chciały rozerwać skórę. Wiem, że będę

miał tam stygmat po tym zdarzeniu. Zaczynam się znowu poruszać i mój ruch wydaje się odbierać jej coś albo dawać, bo nagle znowu jest spokojna i cicha. Patrzę na jej spokój i mam wrażenie, że ruchem ją koję, że ruchu właśnie chce. Przymyka oczy, napełnia się głębokim oddechem i w tym momencie jestem pewny, że jest jej

dobrze, że wbrew sobie daję jej to, czego chce. Pocę się, nasze ciała zaczynają głucho klaskać tym samym rytmem co zawsze i chyba to klaskanie sprawia, że na powrót jest sobą, zupełnie jakby ten dźwięk przypomniał jej, jak ciało powinno reagować. Jej dłonie zaciskają się na moich ramionach,

przyciągają do siebie, usta całują mnie z zajadłością, której dzisiaj jeszcze mi nie dała. Nogi obejmują mnie w pasie, zmuszają do najgłębszej penetracji. Powinienem być poirytowany tym obrotem spraw. To, co się tu dzieje, miało być tylko dla mnie. Ona miała być użyta, ale teraz już mi na tym nie zależy. Chciałbym czuć do niej prostą złość, ale jest

inaczej. Nic, co do niej czuję, nie jest proste. Podkręcam tempo. Jej wnętrze wilgotnieje. Teraz już się w nią nie wdzieram, tylko wślizguję. – Mocniej. – W końcu słowem potwierdza moje domysły, więc daję jej mocniej. Mimo tego, co powiedziała, widzę, że jej twarz jest ściągnięta

bólem, ale nie mam zamiaru jej go szczędzić, o nie, wbijam się w nią mocniej, tak głęboko, że głębiej nie mogę. Poruszam się tak szybko, jakbym kogoś gonił albo przed kimś uciekał. Znowu zaczyna przeklinać, tym razem jej bluźnierstwa są komplementami. Jest blisko, coraz bliżej. Jej biodra wymuszają na

mnie jeszcze szybszy ruch, jej dłoń wędruje do łechtaczki, spoglądam w dół, palce poruszają się tak szybko, że ich ruch niemal umyka wzrokowi. Patrzę na nią zagubioną w rozkoszy i wiem, że nie taki finał planowała. Mój plan też był zupełnie inny. Czuję się, jakby nasze ciała były poza naszą kontrolą, jakby nie

potrafiły nie zaznać przyjemności, gdy są razem, bez względu na okoliczności. Jej dłonie zaciskają się na moich ramionach, ale tylko na chwilę, po sekundzie opadają na materac. Dochodzi, czuję pulsowanie jej wnętrza, czuję na sobie jej poszarpany oddech, patrzę na jej zaróżowione ciało i moje myśli się rozjeżdżają, nie potrafię utrzymać ich

toku. Nie potrafię powstrzymać orgazmu. W jednej chwili chcę zostać w niej na zawsze, zatrzymać czas, w drugiej dochodzę, kończąc wszystko. Wysuwam się z niej i wraz z jej ciepłem wszystko ze mnie uchodzi: intensywność odczuć, podniecenie, złość. Czuję, jakby koniec nastał przed prawdziwym

początkiem, bo przecież nic między nami na dobre się nie rozpoczęło. Wszystko, co się działo do dziś, było zaledwie wstępem, prologiem, obietnicą. Teraz mogę tylko mieć nadzieję, że po wstępie jednak nie nastąpi zakończenie, że po prologu dopisana zostanie treść, że obietnice zostaną spełnione.

Koszulką wyciera się między nogami. Nadal się wycierając, mówi, bym poszedł i że potrzebna jest jej przerwa ode mnie, musi pobyć sama. Prosi o kilka dni. Wychodzę, tym razem naprawdę, odwracając się kilka razy za siebie. Wstaje, podchodzi do okna, mam nadzieję, że zobaczy coś, co zmieni jej zdanie. Tak byłoby najlepiej, żebym to

nie ja ją przekonał, zresztą wiem, że nie mam takiej mocy. Widzę tylko jedną możliwość: sama musi zacząć chcieć. A nie wierzę, że zacznie pragnąć, nie łudzę się. Zamykam za sobą drzwi. Wychodzę, ale wiem, że wrócę. Seks po kłótni czy podczas kłótni zawsze kojarzył mi się z dzikim, niepohamowanym,

oczyszczającym doznaniem. I owszem, był to wybuch emocji, może nawet zbyt mnogich, niemożliwych do opanowania, dlaczego więc nie czuję się oczyszczony? Po raz pierwszy w życiu wiem, co to znaczy mieć ciężar na barkach. Jestem nim przygnieciony. Wstydzę się siebie. Czy przestałbym, gdyby wzywała pomocy,

gdyby jej ciało pokazywało mi, że nie chce? Nie chcę oszukiwać i mówić, że tak, że na pewno bym przestał. Nie będę kłamał, że zrobiłem, co zrobiłem, bo wiedziałem, że jej ciało pragnęło, jej ciało zawsze pragnie. Wziąłem ją, mimo że nie chciała, a może właśnie dlatego. Zgwałciłem ją, nie można tego nazwać inaczej. Mogę tłumaczyć to moją złością, jej

prowokacją. Mogę zwalać winę na wszystkie jej słowa wyprowadzające mnie z równowagi, mogę twierdzić, że zmusiła mnie do reakcji, że sama się o to prosiła. Nie ma sensu jednak się tłumaczyć, wiem, co zrobiłem. I nawet nie powiedziałem

„przepraszam”, nieważne, że „przepraszam” znaczyłoby dla niej tyle, co nic. Nie muszę się skupiać, by przypomnieć sobie strach odbijający się w jej twarzy, lecz gorsze jest zadowolenie, które czułem, gdy rozpoznałem ten strach; nie trwał on

długo, ale istniał. Nie wiem, jak mogłem i nie wiem, czy następnym razem potrafiłbym się opanować, zrobić krok w tył zamiast do przodu. Zgwałciłem raz, zazwyczaj pierwszy raz jest najtrudniejszy, następne przychodzą z łatwością. Boję się. Boję się, że będzie drugi raz, że pierwszy spodobał mi się za bardzo, że

mnie zmienił. Boję się emocji, jakie ona potrafi we mnie obudzić. Boję się tego, w co te emocje mogą się przeobrazić. Zgwałciłem ją – do czego jeszcze jestem zdolny, jak daleko mógłbym się posunąć? Boję się też tego, że ją uszkodziłem, że brutalnością sam zniszczyłem to, co chciałem

ochronić. Chcę iść do niej i sprawdzić, jak się czuje, upewnić się, że nie skrzywdziłem jej ciała. Myślałem, że znam siebie dobrze, teraz widzę, że nie znam siebie wcale. Po raz pierwszy nie ufam sobie, a już na pewno nie przy niej, bo przy niej się rozpadam. Daję jej tych kilka dni, których chciała. Marnuję czas, włócząc

się po mieście. Wszędzie zauważam tylko oblepione roześmianymi dzieciakami place zabaw z czuwającymi nieopodal rodzicami, wszędzie kobiety popychające wózki, wszędzie mężczyzn z

czułością obejmujących małe, ciche lub kwilące tobołki. Kobiety z wypukłym brzuchem, dwoma sercami i radością w oczach. Patrzę na nich jak na wybrańców i zazdroszczę. Bo ja tobołka nie będę tulił, ona chce odebrać mi tę możliwość. Teraz, po tym, co zrobiłem, pewnie chce ją odebrać jeszcze bardziej.

Miałem okazać jej miłość, udowodnić, że może na mnie liczyć, a co zrobiłem? Łatwo byłoby zwalić na nią winę, powiedzieć, że to ona zrobiła ze mnie gwałciciela, że sama się prosiła, że każdy mój ruch był usprawiedliwiony, ale to bzdura. Może była katalizatorem, ale tylko tyle – za spust pociągnąłem sam.

Wrzesień bezustannie sieka deszczem. Liście na drzewach zrudziały. Przede mną kartka papieru i ledwo zaczęty, zimny już obiad. Myśli układają się w ciemny korowód. Drżał cały, gdy brał. Nie z podniecenia, a ze złości. On myśli, że ja tego chcę, że wydumałam sobie usunięcie, że jest to łatwa decyzja. Według niego ja zwyczajnie nie chcę zamienić wygody na niewygodę, nie chcę miesięcy bezsenności, nie chcę słyszeć

niemowlęcych krzyków i płaczów ani nauczyć się odróżniania ich odcieni, nie chcę oddać wolności. Mówił o egoizmie, o braku serca. Nie słyszał, że ja w środku wyję. Tego wycia nikt nie może usłyszeć. Starał się zmienić moją decyzję. Bombardował tysiącami błagań i próśb. Nie miał do tego prawa. Decyzja należy do mnie i już zapadła. Nie mam wystarczającej ilości

pieniędzy, mogę poczekać, aż je odłożę, mam czas, ale nie chcę czekać. Chcę, by już było po wszystkim. Liczyłam, że mi pomoże, teraz wiem, że niesłusznie. Telefon Tina wysłuchała mnie i dała więcej niż trzeba, „tak na wszelki wypadek”. Ona jest kobietą, ona rozumie. Samolot Zabrał mnie godzinę później, w bardzo określonym celu.

Tam, gdzie mogę; tam, gdzie zabieg ocalający mi życie jest legalny. 8:00. Tutaj wrzesień jest inny, piękny, słoneczny, szydzi ze mnie, nie obchodzę go. Ulice upstrzone krzyczącymi reklamami mających mnie uszczęśliwić produktów. Mijający mnie ludzie są zanadto radośni, może uwierzyli, że te produkty dają szczęście. 8:50. Depczę powoli, nieznany mi szary chodnik

prowadzący tam, gdzie nikt nie chce iść. 10:00. W szaro-białej poczekalni. Pod stopami świecące seledynowe linoleum. Antyseptyczny zapach. Obok mnie na niewygodnych krzesłach inne one, czekające na to samo. Jest prawie cicho, tylko jedna z nas wystukuje stopą nerwowy takt. Moje stopy są

skrzyżowane i schowane pod krzesłem. Kim są te inne wcielenia mnie? Widzę, że żadna nie chce tu być. Tylko jedna z nas nie jest sama, ta, która obgryza paznokcie. Może przyszedł tu z nią, by się upewnić, że się nie wycofa? Ja paznokcie pomalowałam nieprecyzyjnie, trzęsła mi się ręka. Boję się, że moje dłonie już zawsze będą się trzęsły, że zawsze będę myślała o tym, malując paznokcie. Ta naprzeciwko mnie, młoda

o zadartym nosie, czyta Harry’ego Pottera . Nie czyta, książka leży otwarta na kolanach, ale jej palce nie przewracają kartek. Ta najbliżej mnie, po mojej prawej stronie, wysyła i otrzymuje serię SMS-ów. Ta po lewej ubrana jest w błękitny dres i białe, prawie nowe buty sportowe, wygląda, jakby wpadła tu na przerwie w treningu, może nie wie, gdzie jest, może skręciła sobie stopę w

kostce podczas biegu? Ta poczekalnia nie mówi nic o tym, jakie zabiegi wykonywane są na górze. Odruchowo zerkam na telefon. 10:10. Nie chcę patrzeć na te inne, nie chcę ich pamiętać. 10:20. Przyjazny głos wymawia moje imię. Wstaję i idę ku głosowi. Schody, potem drzwi, korytarz, kolejne drzwi i sala. Kładę się. Chłód żelu na skórze. Moja pierwsza

ultrasonografia. Wszystko jest w porządku, tak jak być powinno. Dopiero po usłyszeniu tych słów uświadamiam sobie, że miałam nadzieję dowiedzieć się, że coś jest źle. 10:40. Przyjemny niemedyczny pokój, aromatyczna świeczka maskująca kliniczny zapach. Zakrywająca okno roleta w pastelowy kwiecisty wzór, dwa głębokie fotele tak

samo kwieciste. Stolik z kobiecymi magazynami, w jednym rogu wieszak, w drugim – duża roślina w doniczce. Siadam w fotelu i znowu czekam. 10:50. Przychodzi kobiece towarzystwo. Na nią też nie chcę patrzeć, jej też nie chcę pamiętać. Ma w dłoni ankietę. Najpierw rozmawiamy. Nie chcę rozmawiać. Nie

namawia mnie, nie odradza, słucha, kiwa głową, tłumaczy, wyjaśnia najbliższą przyszłość, krok po kroku. Czytam dokument, wypełniam, podpisuję. Tusz w piórze jest jasnoniebieski jak dzisiejsze wrześniowe niebo. Płacę niewiele ponad tysiąc złotych, które wymieniłam wczoraj na miejscową walutę. 11:40. Spodziewałam się sali operacyjnej, ale to tylko spory gabinet ginekologiczny.

Biurko, na nim komputer i kilka długopisów w kubku. Za biurkiem lekarz, który zakończy mój prywatny horror. Kolejna rozmowa. Mój wzrok rejestruje biały parawan i fotel ginekologiczny obity kremową skórą oraz przykryty folią. Rozbieram się za parawanem, siadam na fotelu, jest zimny. Najpierw siedzę z dłońmi na kolanach, po chwili pielęgniarka mówi

mi, bym usadowiła się wygodnie. Wygodnie? Nie jest to wygodna pozycja, nie ma w niej nic komfortowego. Nogi kładę na oparciach i staję się bezbronna. Zamykam oczy, chcę widzieć jak najmniej. Sztywny materiał przykrywa moją skórę. – Czy chcesz, żebym wyjaśniała ci, co robię? – Nie. – Z

pewnością nikt nigdy nie odpowiedział twierdząco na to pytanie. – Dobrze, w takim razie zaczynamy. Zamykam oczy i pod powiekami wszystko jest sterylnie jasne. Ktoś zakłada gumowe rękawiczki, łapie moje ramię i wkłuwa się w skórę. Uczucie relaksu jest niemal natychmiastowe. Obleczone w silikon dłonie uciskają mój brzuch. Palce

jednej dłoni wchodzą we mnie, palce drugiej nadal naciskają od zewnątrz. Badają. Suchość i brak powietrza w ustach. Strach. Dźwięk metalu uderzającego o metal. Po chwili metalowa nieprzyjemność i lekki ból, jak uszczypnięcie, i dziwne uczucie wewnętrznego zdrętwienia. Chciałabym zasnąć i zbudzić się, gdy już będzie po, gdy to, co ma minąć –

minie. Boję się, nigdy chyba niczego tak się nie bałam. Czuję kołowanie w głowie i w żołądku. Wewnątrz mnie nie ma bólu, coś tylko uwiera, zawadza, popycha. Głos mówi: „Oddychaj głęboko i wolno”, ale nie wiem, czy potrafię. Dziwny, wątły dźwięk, jak zasysanie powietrza, ciche sapanie. Przygotowuję

się na nadejście bólu, wiem, że gdy w końcu mnie ugryzie, to wszędzie, że zaraz coś się stanie, coś pójdzie nie tak, jak trzeba. Czuję skurcze, które szarpią mną w środku, spodziewam się, że za chwilę szarpanie przybierze na mocy, spodziewam się nagłego uderzenia czegoś, co trudno będzie znieść. Dziwię się, gdy dłonie mnie podnoszą, gdy usta mówią, że jest już po

wszystkim, obeszło się bez najmniejszych problemów. Zastanawiam się, czy zasnęłam, bo zabieg trwał zbyt krótko, nawet nie nadszedł prawdziwy ból. Dłonie mnie podtrzymują, dają mi białą pieluchę, która ma wchłonąć krwawienie. Nie potrafię wyostrzyć uwagi, niewiele do mnie dociera. Nagle jestem ubrana w coś szpitalnego i leżę na łóżku, na sali z innymi

dochodzącymi do siebie. Obok każdej stoi kopczyk białych opatrunków – na wszelki wypadek. Skurcze nadal drgają wewnątrz mnie – znak, że ciało protestuje przeciw temu, co się stało. Obok mnie szelest, to inna dochodząca do siebie obiera czekoladkę ze sreberka. Nie widziałam jej wcześniej, a może widziałam, może jest jedną z tych, których starałam się nie zapamiętać. Jej twarz się świeci od potu. Czy moja też jest tak spocona, czy

mój puder też zmiął się na twarzy? Na jej palcu brylant mówiący wokół o złożonej obietnicy. Czas mija na zapadaniu w płytki sen i myśleniu o tym, czego już nie ma, a co mogło być. O tym, że już jestem pusta. Ze snu co chwilę przebudza mnie ktoś, kto chodzi od łóżka do łóżka, mierząc ciśnienie. Staram zanadto się nie budzić, lecz

głos ostatecznie mnie wybudza i zabiera do małego pomieszczenia, gdzie sprawdza intensywność krwawienia. Czerwona plama jest wielka, widzę ją i przytomnieję, chyba jednak coś poszło źle, ale głos mówi, że krwawienie jest w normie. Zmiana opatrunku. Pytania. Odpowiadam na nie szokująco niechwiejnym głosem. Kilka srebrnych listków antybiotyków i

tabletek antykoncepcyjnych, ostatnie instrukcje, przez trzy tygodnie zakaz kontaktów seksualnych, kąpieli, aplikowania tamponów. Wychodzę w przestrzeń pełną wiatru i słońca. Jest samo południe. Jak to możliwe, że zabieg odbył się bez najmniejszych komplikacji, że o tym, co było, świadczą tylko zaczerwienione bandaże i konwulsje szarpiące i ściskające

mnie tam na dole. Jestem głodna, jakbym w żołądku miała dziurę. Czy będę potrafiła coś zjeść? W delikatesach sushi patrzy na mnie zachęcająco, ale wiem, że jest nie do przełknięcia. Potrzeba mi czegoś pozbawionego smaku. Świeża, parująca bułka nie wypełnia mojej dziury głodu, kupuję następną i jeszcze dwie. W końcu jestem pełna. Samolot

odlatuje za pięć godzin, ale nie chcę już tu być, więc ze sporym zapasem czasu udaję się na lotnisko. Wtulona w róg ogromnej sali czekam na wielkie cielsko maszyny, która zabierze mnie do domu. Czekam, aż skończy się najgorszy dzień mojego życia. Każdy ma swój najgorszy dzień, ale niewielu chyba potrafi go rozpoznać, gdy jeszcze trwa. Nie mam wątpliwości

– ten jest moim najstraszniejszym. Jednocześnie jestem pewna, że miałabym więcej najgorszych dni, gdyby dziś się nie zdarzyło. Krajobraz się oddala, pola i małe miasta zastąpione zostają przez taflę kanału pomarszczoną falami. Samolot grzechocze, mimo że w powietrzu unosi się zapach nowości. Patrzę na podróżnych wracających do domu, opuszczających dom,

jadących w nieznane lub znane i w myślach przepraszam ich za to, że spadniemy do słonej wody, bo jakaś kara musi być, nic nie udaje się tak łatwo. Przesadnie opalona sąsiadka w fotelu obok chce ze mną rozmawiać, a może tylko chce mówić, bo ciągle mówi, mimo że ja odpowiadam jej tylko uśmiechami. Nie spadamy i lądowanie jest tak miękkie, że wcale go nie czuję. Na

zewnątrz pada. Przesadnie opalona sąsiadka mówi, że miło było mnie poznać. Poznać? Ona nie poznała nawet mojego głosu. Obudziłam się gdzieś i to gdzieś okazało się moim pokojem. Poczucie ulgi mnie zalało, minione dni się nie wydarzyły. Były tylko okrutnym snem. Ból w podbrzuszu. Jednak nie sen. Nie pamiętam, jak

dotarłam do domu. Podnoszę się, dokoła leżą kartki pamiętnika, widocznie nieprzytomnie pisałam w nim przed zaśnięciem, tego też nie pamiętam, ale pisać mogłam tylko o jednym – o tym, o czym znowu chcę pisać. Jakby pisanie o tym mogło sprawić, że zapomnę, że wyrzucę te słowa i już ich nie będzie, a jeśli będą, to tylko na papierze, a nie we mnie. Jakby zapisanie słów zmieniało wszystko w

wymyśloną historię. Telefon dzwoni, warcząc przy łóżku. To on chce tu przyjechać, mówię, żeby nie, a on, że musi, że nie widzieliśmy się trzy dni, że kiedyś będziemy musieli. W głowie kołuje, w żołądku ściska i tętni, nie, to nie w żołądku, tylko niżej. Gorączka mną trzęsie. Spojrzy na mnie i będzie wiedział. Wstaję, choć nogi mam z waty. Krew. Czerwony widok mnie

otrzeźwia. Karmazyn przebił się przez opatrunek i wylał na moje uda, rozkwitniętą różą wsączył się w prześcieradło i w materac. Mycie nóg, czysty opatrunek, namoczenie prześcieradła,

odplamienie materaca. Pracuję szybko, ukrywając wszystkie zakrwawione dowody zbrodni. Przykrywam to, czego nie udaje się

wywabić. Gorąca woda leje się z prysznica, ale gdy ląduje na skórze, jest chłodna. Nie da się zmyć z siebie wczorajszego dnia. Wracam do łóżka, woda była na powierzchni ciała zimna, ale nie schłodziła gorącej skóry. Zimno jest wszędzie, pełza po mnie całej, po dłoniach, po wnętrzu, pod prysznicem i w łóżku.

Gorąca herbata nie umie tego chłodu przegonić, nie dociera do jego źródła. Szybko zapisuję kilka zdań, bo nie potrafię inaczej, za chwilę złożę i schowam zapisane prawdą kartki, schowam tak, by nikt ich nie odnalazł. Rozmawiamy tylko przez moment, gdy zasypia w pół słowa. Jej włosy są wilgotne od potu, skóra tak blada, jakby była pozbawiona

krwi, a pod oczami dwa sine półkola. Oddycha płytko przez uchylone, spierzchnięte usta. Są czerwone jak zawsze, ale dziś wyglądają jak otwarta rana na twarzy. Patrzę na nią; nigdy nie wyglądała tak źle. I znowu wraca do mnie ten strach, że coś jej zrobiłem, że moja brutalność pozbawi nas wszystkiego, może już pozbawiła.

Nie, z pewnością nie, ciąża zwyczajnie jej nie służy. Jej ciało jeszcze się przyzwyczaja do nowego stanu. Patrzę na nią i wiem, że nie powinienem jej do niczego namawiać. Jak jednak mam się powstrzymać przed poproszeniem ostatni raz, przed ostatnią próbą przekonania? To nieistotne, że nie wierzę w siłę moich

słów, muszę spróbować jeszcze raz. Muszę. W ciągu ostatnich dni dużo o tym myślałem, w zasadzie to tylko o tym. Bez przerwy i na okrągło, znowu przypominając sobie każde jej zdanie. Nie widzę w nich logiki, chociaż szukam jej, naprawdę szukam i nic. Rozumiem, że się boi, rozumiem jej

niepewność, ale nie wiem, jak może zdecydować się na coś tak ostatecznego. Chciałbym móc nie pozwolić jej na to, chciałbym mieć prawo liczącego się głosu. Śpi, nie słyszy mnie, a ja do niej mówię, przepraszam i proszę. Mówię o tym, że nigdy nie myślałem o byciu ojcem, wyznaję przerażenie świadomością, że niedługo

może nim będę, ale jeszcze bardziej jestem przerażony tym, że może jednak nim nie zostanę. Boję się, a jednak chcę, nie potrafię nie chcieć. Kładę się obok z nadzieją, że gdy obudzi się za jakiś czas, będę znał wzór słów, które zmienią to, co według niej jest koniecznością. Patrzę na nią i modlę się

do niej rozpaczliwie. Obudziło mnie światło przebijające się przez moje zamknięte powieki. Obrzydliwa gorycz w ustach, zdrętwienie kończyn. Obok mnie ktoś leżał, czułam ciepło ciała, szorstkość włosów drażniła moją skórę. Mężczyzna. On czy nie on? Nie wiedziałam, nie pamiętałam wiele. Spojrzałam na niego i

przypomniałam sobie zbyt dużo. Przypomniałam sobie wszystko. Pierwsze różane promienie słońca pojawiły się na niebie i wszystko, co jasne, zabarwione zostało na bladoróżowy kolor. Nie był nagi. Po raz pierwszy nie był w tym łóżku nagi. Jego koszulka się podwinęła, pokazując płaską kostkę brzucha.

Mój brzuch też jest płaski. Jak to możliwe, że nadal tu jest, że potrafił przy mnie zasnąć? Mówił do mnie, gdy leżałam z zamkniętymi oczami, udając, że śpię. Mówił o strachu i nadziejach. Przepraszał mnie i prosił o wybaczenie, bał się, że rozerwał mnie w środku. Jak to jest nie mieć dreszczy, nie czuć bólu? Nie

pamiętam. Czy kiedyś miną, czy tylko się z nimi oswoję, czy uda mi się je przeżyć? Leżałam, bojąc się poruszyć, by ich nie rozpalić mocniej i by jego nie obudzić. Chciałam odwlec przybicie go zawodem, pokazanie, że nie ma już przy mnie dla niego miejsca. Mogłabym go zatrzymać kłamstwem, powiedzieć, że ma rację, że rozerwał mnie w środku i przyczynił się do poronienia. Uwierzy mi, bo tę

obawę sam wymyślił. Nie, nie mogę mu tego zrobić, bo z tego smutku nie udałoby mu się wyleczyć. Nie nauczyłby się nie pamiętać. Ale mogę powiedzieć, że samo się stało, że jak szybko przyszło, tak szybko odeszło. Takie odejścia zdarzają się cały czas, więc w to też uwierzy. I będzie to łatwiejsze do przyjęcia niż prawda. Pamiętam, jak tydzień wcześniej

zbudziłam się nieprzytomna w środku nocy i od razu, nadal w półśnie, moje ociemniałe ramiona i palce szukały w pościeli jego, szukały po to, by wpuścić go w siebie. Ale to, co było, już nie istnieje. Na tej ranie nie pojawią się strupy. Jest z tych niemożliwych do zagojenia. Z ostrożnością go dotykam, mimo to się budzi. Jego oczy są zdezorientowane, spogląda na mnie,

na siebie, wstaje, dziwi się, że ma na sobie ubranie, zmarszczki zdumienia pojawiają się między jego brwiami, gdy odkrywa buty na stopach. – Nie myślałem, że zasnę. – Spogląda przez okno. – To wieczór czy świt? – Świt. – Słyszę swój głos po raz pierwszy od nie wiem kiedy. Ostatnie minuty z nim, z

tym, który mnie jeszcze nie nienawidzi. Za chwilę zmieni się to na zawsze. Przekonuję ją i proszę, a osiągam jedynie to, że jest coraz dalej ode mnie, że patrzy na mnie z coraz większym wyobcowaniem. Chodzę po pokoju, maszeruję od ściany do ściany. Jestem w ciągłym ruchu, ale mój wzrok jest zawsze na niej. Obiecuję to wszystko,

mamię wizjami przyszłych nas. Chciałbym tyle jej dać. Mówię to, a ona się tylko oddala. Nie mówi nic, ale jej ciało mówi wszystko, zamyka się przede mną. Milknę. Wszystko na nic. Nic się nie zmieniło, nadal nie chce, widzę to w ułożeniu jej dłoni, w linii zaciśniętych ust, w szybkości

oddechu. Nie wiem, co gorsze: jej cisza czy późniejsze słowa wypowiedziane z ostateczną pewnością. Było we mnie tyle słów, krzyczałam w środku, że to, czego chce, już nie istnieje, że zrobiłam już to, po czym nie ma odwrotu. Słowa te kotłowały się we mnie, krążyły, wyrywały, ale żadne z nich nie wyszło na zewnątrz. Trudno je wypowiedzieć, nie chcą być wymówione, nazwane, chcą się

schować, upchać po kątach, zamurować, chcą być zapomniane. – Już jest po wszystkim. – Po czym? O czym ty mówisz? – Po wszystkim. Gdy wymawia te słowa, nie wiem, co znaczą, ale brzmią tak, że nie chcę poznać ich sensu. Wina wyraźnie odbija się w jej oczach. Zrozumienie uderza nagle, bez

ostrzeżenia. Pewność owija się wokół mnie, przydusza. Czuję się miażdżony koszmarnym, rujnującym ciężarem, którego nigdy nie będę potrafił udźwignąć. Jak mam go nieść, jak mam udawać, że go nie ma? Jak? Patrzy na mnie, jej powieki mrugają, starając się powstrzymać łzy. Po co chce je powstrzymać? Dlaczego patrzy na

mnie, jakby chciała powiedzieć „przepraszam” i „wybacz”? Suchość w gardle. Jest już za późno. Przez moment mam jeszcze nadzieję, że blefuje, że mówi mi to, by sprawdzić moją reakcję, zobaczyć, jak bardzo mnie to przybije. Ale nie, za dużo widzę w niej winy, za dużo żalu.

Pochylam głowę, by ukryć ból. Od pierwszego wejrzenia wiedziałem, że jest niebezpieczna – dlaczego pomimo tego przeczucia nie odwróciłem się od niej, dlaczego nie mogłem powstrzymać się przed dotknięciem jej? Chcę coś powiedzieć, ale wszystko, czym teraz jestem, jest słabe, nawet mój głos.

Cokolwiek bym powiedział, brzmiałoby trywialnie, płytko. Jej wybór mówi mi, że ona nigdy nie chciała więcej, że z jej strony łączył nas tylko seks. Nigdy nie chciała ze mną być, nie tak naprawdę. Od początku się bałem, że stracę zdolność trzymania jej przy sobie, ale teraz wiem, że nigdy tej zdolności nie miałem.

Dotyka mojego ramienia, nie usłyszałem, że do mnie podeszła. Inaczej niż zwykle czuję jej dotyk. Po raz pierwszy nie daje mi przyjemności, nie przynosi ulgi, ale parzy. Ona mnie zawsze parzy, ale tym razem inaczej. Wymawia moje imię. Nigdy nie mówiła do mnie po imieniu, brzmi obco w jej ustach.

Powinienem krzyczeć, wyzywać ją, złapać za szyję i podnieść do góry, powinienem zacisnąć dłonie w pięści i zacząć okładać jej twarz, wybić zęby, podbić oczy, złamać nos. Skatować do nieprzytomności. Zamykam oczy i widzę, jak jej ciało leży na podłodze, zakrwawione, spuchnięte, z rękoma i nogami

rozrzuconymi pod nienaturalnymi kątami. Leży prawie bez ruchu, tylko palce jej dłoni poruszają się lekko, jakby wystukiwały melodię na fortepianie. Nie cieszy mnie ten widok, a powinien. Zamiast zacisnąć dłonie w pięści, pytam: – Jak się czujesz? – Źle. – Jej głos się łamie na tym

krótkim słowie, po chwili dodaje: – Lepiej. Nie wiem, co to „lepiej” znaczy: lepiej niż zaraz po, czy lepiej, bo już nie jest w ciąży. „Jak mogłaś” ciśnie mi się na usta. Nic jednak nie mówię. Chwiejnie podchodzi do leżącego na podłodze plecaka, szuka w nim czegoś, wyjmuje białe opakowanie,

wyłuskuje z niego dwie tabletki. Połyka na sucho. Chcę ją zostawić, ale nie potrafię zmusić się do odwrotu i wyjścia. Zostaję. Zasypia znowu i śpi przez kolejne trzy dni niemal bez przerwy, budzą ją złe sny, ból i pragnienie. Okresy jej wybudzenia trwają może godzinę.

Cały czas jestem przy niej, ale mało rozmawiamy. Najwięcej, gdy uspokajam ją tuż po złym śnie, a te dopadają ją za każdym razem, gdy zamyka powieki. Czasami ja też zasypiam, nie obok niej, ale w nogach łóżka, jak wierny pies. Chciałbym ją nienawidzić, to moje najnowsze marzenie. Chciałbym, lecz nie potrafię.

Tego pierwszego dnia prowadzę ją do toalety. Widzę zakrwawioną podpaskę, jest ciemna i ciężka od krwi, której zapach sprawia, że nogi się pode mną uginają. Nie upadam jednak, podaję świeżą podpaskę. Potem pytam, czy krwawienie jest normalną konsekwencją, odpowiada, że tak. Gdy napuszczam wody do wanny, mówi,

że nie może się kąpać, może tylko brać prysznic. Wypuszczam więc wodę i myję ją pod prysznicem, woda ściekająca po białej emalii jest lekko różowa. Czuję, jakbym to ja się wykrwawiał. W nozdrzach mam zapamiętany sprzed chwili rdzawy zapach krwi. Wiem, że to tylko wyobrażenie, wiem, że teraz jest jej zbyt

mało, bym naprawdę poczuł, jednak świadomość ta nie zmniejsza intensywności doznania. Potem patrzę na zwinięte w kłębek ciało i jest mi jej żal. Powinienem się cieszyć, że boli, że śni koszmary, ale nie jestem zadowolony. Trzy dni mijają, wygląda lepiej.

Czasami pytam ją, czy chce herbaty albo czegoś do czytania lub do jedzenia. Na każde pytanie odpowiada: „Tak, z przyjemnością”, zaparzam więc herbatę albo podaję to, czego chce. Rozmawiamy i prawie mogę uwierzyć, że jest przeziębiona, że nic wielkiego się nie stało, że za krótkie „zaraz” wszystko wróci do normy. A potem

widzę, że herbaty nie pije, tylko moczy nią usta, a jedzenie zostawia nietknięte, i przypominam sobie, że to nie przeziębienie. Gdy po trzech dniach od niej wychodzę, mam wrażenie, jakbym szedł przez gruzowisko. Jakby moje pogruchotane życie zgrzytało mi pod butami. Czuję się jak rozbitek nieznający swojej drogi, nierozumiejący

niczego poza tym, że odebrano mu wszystko. Nie pisałam od kilku dni, bo był przy mnie. Trudna była ta jego milcząca obecność. Obecność wycierająca pot z czoła, podająca antybiotyk i tabletki przeciwbólowe, pomagająca mojemu ciału przemieszczać się to tu, to tam. Był przy mnie, gdy

budziły mnie koszmary. Uciszał, gładził po przepoconych włosach. Nie wiem, jak to znosił, jak znosił mnie. Gorączka minęła pierwsza, potem ból. Trudno mi uwierzyć, że już go nie czuję. Myślałam, że jego ćmienie będzie we mnie już zawsze. Przed nim jednak udawałam, że nadal boli. Nie wiem, dlaczego

udawałam, może by współczuł mi choć trochę, by nie odchodził, by widział, że płacę za to, co zrobiłam. Byłam, nadal jestem jałowa, na nic nie mam ochoty, na żaden smak, na żadną muzykę, on czasami włącza jakąś płytę, ale po raz pierwszy muzyka się dla mnie nie liczy. Nie liczy się to, co za oknem, nie mam ochoty na światło, na rozpalone jesienią liście, na głośne sikorki domagające się pierwszej

słoniny. Nie mam ochoty pisać ani się ruszać, ani układać bardzo niepoukładanych myśli. Został ze mną przez całe trzy dni, do momentu, w którym widział, że już jest mi lepiej, że nie ma się czego obawiać. Czuję się pusta. Nie tak miało być, miałam pozbyć się i zapomnieć, nie żałować. Z pewnością nie żałuję, ale pamiętam. Wyłażą ze mnie resztki świeżych wspomnień, czasami

czuję ten antyseptyczny zapach albo słyszę ssanie maszyny, albo czuję chłód metalu. Czy zrobiłam dobrze? Jakby było, gdybym tego nie zrobiła, gdybym się powstrzymała, gdybym zaniechała? Dlaczego jestem zmieniona? On też jest inny, patrzy na mnie, naprawdę patrzy, jakby chciał zobaczyć, co rzeczywiście gnieździ się we mnie, kim naprawdę jestem. Kim jestem? Kto to wie, nawet

ja nie wiem, czy jestem, przyglądam się sobie i widzę, jak znikam, jak coraz bardziej mnie nie ma. Jestem jakby bezcielesna, nieistniejąca. Chcę znowu zasnąć i może jutro będzie już po wszystkim, może tak jak przeszedł ból, przejdą niedobre myśli i sny. Chciałabym pisać więcej, ale słowa nie przychodzą – kolejny dowód na to, że jestem pusta, pusta jak nigdy, boleśnie pusta, nie ma we mnie nic. Z planowanych zdań

zostają tylko niewidzialne zamiary. Mam kłopoty ze spaniem. Nie ma jej przy mnie, a i tak pośród dźwięków nocy mój słuch szuka jej oddechu. Moje ciało nie potrafi bez niej zasnąć. Co w niej jest, dlaczego wywołuje we mnie te wszystkie reakcje? Dlaczego ona? Dlaczego tak jej chcę? Nadal. Mimo

wszystko. Może dlatego, że od początku wiedziałem, że nic nie zechce mi dać, że daje tylko okruchy, niechciane resztki, że jest poza zasięgiem, że muszę ją gonić. Nie. Jestem pewny, że to nie tak. Chcę jej z innego powodu, nie tylko, nawet nie przede wszystkim dlatego, że jest przede mną zamknięta i

nie do zdobycia. Najpierw zachwyciła mnie jasną urodą, potem ciemną barwą głosu, ale zaraz po tym, jak zamieniliśmy kilka pierwszych słów, coś innego pozbawiło mnie oddechu: obietnica tego, kim możemy dla siebie być. Był to delikatny moment, delikatny i zarazem pełen mocy. Chciałbym znaleźć porównanie,

lecz wszystkie są zbyt niedoskonałe. To było jak usłyszenie pierwszych dźwięków idealnej melodii: słyszysz tylko te najwcześniejsze nuty, ale przyciągają one twoją uwagę i wiesz, że dalej wszystko będzie nadzwyczajne. To było jak ujrzenie nagiego ciała kobiety po raz pierwszy w życiu – ona zsuwa tylko ramiączko topu, a ty już wiesz,

że doświadczysz doskonałości. To było jak cisza w powietrzu na sekundę przed burzą. Jak pierwsze krople szkarłatu wypływające ze śmiertelnej rany. To dlatego patrząc na nią, nie widzę jej zbrodni, nie widzę krwi na dłoniach, nie widzę zimnego, zepsutego charakteru, a tylko wymęczone ciało. Dlatego jestem w

stanie wybaczyć to, co wybaczać powinien tylko Bóg. Choć to dziwna rzecz: chcesz wybaczyć, mówisz, że wybaczasz, myślisz to samo, a okruch niewybaczenia jednak zostaje. Zostaje i uwiera. Nie widzę sensu w zadawaniu jej pytań. Nie chcę wiedzieć, jak było, przez co przeszła, czy bolało.

Niepotrzebna mi jest ta wiedza. Nie chcę wiedzieć, wolę zapomnieć, udać, że nigdy nic nie istniało. Chcę udawać, że jest jak przedtem. Nie, nie chcę udawać. Chcę, by naprawdę wróciło to, co było wcześniej. Jest przecież tą, która mnie uzupełnia, która jest obietnicą. Chcę, a jednak nie. Zatrzymana w czasie przeżywam na

nowo. Zamglone wspomnienia są coraz bardziej wyraźne, jakby mijające godziny zamiast rozcierać - wyostrzały wszystko. Nie ma go przy mnie, gdy raz po raz upadam. Nie łapie mnie. Zawodzi. To ja pierwsza zawiodłam, wiem. Zawiodłam do niezapomnienia. Pojawia się rzadko i nikt by nie zgadł, że kiedyś kochał mnie z całej siły, a teraz będąc przy mnie, męczy się.

Miniona namiętność już nigdy nie wróci, przegoniona została zbyt silnym wiatrem. A była taka piękna, taka bezmyślna, taka odważna. Opanowuję sztukę tracenia. Moje ubrania zszarzały, poczerniały. Nadal jest obiektem moich obsesyjnych myśli, a mimo to

oddalamy się od siebie. Wolno, krok po kroku. A może się nie oddalamy, może to ja ją odpycham. Niby nic nie robię, a odległość między nami rośnie. Czasami mam wrażenie, że to, co zostało, to tylko sztucznie podtrzymywane życie. Jednak to nie ja, a ona kończy wszystko. – Nie mogę tak żyć, nie mogę, nie

wytrwam tak dłużej. – Ja patrzę na nią, ona wpatruje się w swoje dłonie. Na początku czuję ulgę, lecz trwa ona sekundę, najwyżej dwie. Ulga mija i zastępuje ją panika. Nie wiem, czego boję się bardziej: być z nią czy już nigdy jej nie zobaczyć. Skóra pokrywa się potem. Bo przecież to ona, może dalsza niż kiedyś, ale ta sama.

– Czego nie wytrzymasz? – To nie to zdanie miałem wypowiedzieć. I mam wrażenie, że gdybym powiedział coś innego, coś właściwego, to wszystko później wyglądałoby inaczej. Jak jednak miały brzmieć właściwe słowa? Nie wiem. Minęło tyle lat, poznałem bardziej ją i siebie, lecz nadal nie wiem, co mogłem wówczas

powiedzieć, by zmienić przyszłość na tę, która powinna była się wydarzyć. – Nie udawaj, że tego nie czujesz. To, co między nami się dzieje, już nie jest przyjemne. Męczymy się sobą. – Jej dłonie poruszają się w przestrzeni między naszymi ciałami. – Męczymy się? Nie jest przyjemne? Czy ty myślisz, że ludzie

będąc razem, przeżywają tylko przyjemne chwile? Jak ma być przyjemnie po tym, co zrobiłaś?! – Słowa wylewają się ze mnie bez kontroli, bez zamiaru. Nie potrafię ich powstrzymać, mimo że moja złość jest pełna strachu o przyszłość. – Jak śmiesz mnie osądzać? Myślisz, że było mi łatwo? –

Patrzy na mnie i widzę, że naprawdę chce wiedzieć, mimo że nie zapytała wcześniej, to od dawna czekała na tę odpowiedź. – Może nie było łatwo, ale i tak zbyt łatwo – odpowiadam. Jej dłonie zaciskają się, ciało sztywnieje, wiem, że muszę coś dodać. – Czasami mam wrażenie, że zrobiłaś to tylko dlatego, że boisz się

zbliżyć do mnie, bo zawsze musisz być poza zasięgiem. Nie wiem, dlaczego tak bardzo boisz się do kogoś zbliżyć. Wiem, jak wyglądało twoje życie przede mną. Wiem, że sypiałaś z kim popadnie, nie zatrzymując się przy żadnym na dłużej niż chwilę. Może nawet nadal tak to wygląda, może oprócz mnie

sypiasz z innymi tylko po to, by udowodnić sobie, że nic dla ciebie nie znaczę. – Nie do końca wiem, co mówię, słowa wyciekają ze mnie, jakby od dawna niecierpliwie na to czekały. Nigdy wcześniej nie powiedziałem nic tak pełnego goryczy. – Podejrzewasz, że przyprawiałam ci rogi, że byłam z innymi?

Nie byłam, ale teraz żałuję. Patrzę na nią uważnie, gdy wypowiada te słowa, chcę wiedzieć, czy kłamie. Szukam w niej śladu winy, ale go nie widzę. Nie wiem jednak, czy do końca jej wierzę, bo wiem, że jest wiele sposobów na to, by ukryć prawdę. – Nie przyprawiłabyś mi rogów, bo, jak

wielokrotnie podkreślałaś, nigdy nie byliśmy parą. I niczego nie podejrzewam, nie obchodzi mnie to, czy byłaś z innymi, zwyczajnie się nad tym zastanawiałem, ciekawość – ludzka rzecz. – Jest to chyba pierwsze kłamstwo, które świadomie jej mówię, wypowiadam je tylko po to, by ją zranić, choć jestem pewny, że

zranić nie potrafię, że wszystko, co powiem, zostanie momentalnie zapomniane. Ranię jednak, widzę to w jej spojrzeniu. Już dawno nic nie ucieszyło mnie tak, jak rozpoznanie w niej tej emocji. Ranię i wywołuję jeszcze większą złość. Jej oczy twardnieją, nozdrza rozszerzają się przy każdym wdechu.

– Ty za to byłeś wzorem wszystkich cnót! Myślisz, że tylko moi znajomi plotkują?! Myślisz, że twoi nie powiedzieli mi o twoich podbojach?! Wybacz, ale od kogoś takiego jak ty obelg nie muszę i nie będę słuchać. – Wszystkie słowa wypowiada na jednym wydechu, jednym ciągiem, zbijając je ze sobą.

– Przepraszam, że pokazuję ci twoje błędy, ktoś w końcu musi. – I to masz być ty? Ty masz mi pomóc naprawić moje życie? – Zdanie kończy kwaśnym uśmiechem. – Niekoniecznie ja, ale ktoś musi, bo ty sama do tego nie jesteś zdolna. – Uderzam w nerw, widzę to w ułożeniu jej czerwonych ust. Nie patrzy na mnie, może mnie nawet nie widzi, ale

ja widzę ją całkowicie. – Powiedziałam ci, że twoich rad nie chcę słuchać, jak masz taką potrzebę, to mów śmiało, ale gówno mnie one obchodzą. Jeśli jesteś taki mądry, taki wszystkowiedzący, to dlaczego zostawiłeś mnie samą. Zostawiając mnie, pozwoliłeś mi na wszystko, co

zrobiłam. – Pod koniec jej słowa znowu są zbite ze sobą, prawie ich nie rozumiem, muszę się skupić i wsłuchać w nie, by wyłowić ich znaczenie. – Pozwoliłem ci na wszystko, zostawiając cię? Zostawiłem cię, bo myślałem, że potrzebujesz chwili dla siebie, nie wiedziałem, że decyzja już zapadła – mówię

chrapliwie, jakbym umierał, jakbym już był nieżywy, jakbym się nie odzywał przez ostatnich kilkadziesiąt lat. – Wiesz co, masz rację, nie warto już męczyć się z tobą. Byłaś łatwa i całkiem niezła, ale nie aż tak dobra, by zmagać się z tobą każdego dnia. – Nieprawdziwe słowa wypowiedziane

w złości w kierunku jej twarzy. Nie wiem, jak reaguje, nie widzę jej przez zalewającą moje oczy wodę. Ciemność pełza we mnie. Chwieję się na krawędzi upadku. Dopiero kiedy uspokajam się kilka godzin później, zaczynam żałować swoich słów; przez długi czas odbijają się one we mnie echem. Tej

nocy w jakiejś mordowni piję do nieprzytomności, tylko po to, by to echo zagłuszyć, by nie wyć. Chciałbym odejść od niej bez poczucia straty, bez rozpamiętywania, ale jak to zrobić? Jak? Wydarzenia dnia gasną we mnie powoli, ulatują rozterki, znikają myśli. Zapominam o dopiero przeżytych

godzinach, tygodniach, miesiącach, o tym, że znów jestem niczyj, bezpański, że nie zobaczę już jej lśnienia. Że mój świat to świat bez niej, bez tej, która uczyniła mnie swoim. Czuję, jak drętwieję, jak rozpadam się na fragmenty. Potrząsam głową, wyostrzam wzrok, jeszcze chwila i

zasnąłbym, a w takich miejscach się nie zasypia. W takich miejscach siedzący w ciemnych kątach tylko czekają na to, byś zasnął, bo gdy zaśniesz, to cię dotkną. Bez wahania. Chciwie. Nieczule. Był piękny złotojesienny dzień, a ja skopałam go słowami, serią oskarżeń. Wiedziałam, że to, co wykrzykuję,

będzie miało konsekwencje, a jednak nie mogłam się powstrzymać i gdyby został dłużej, nie wiem, czy potrafiłabym go przeprosić. Jeśli nie zniszczyłam nas usunięciem, to zniszczyłam słowami. On nie pozostał mi dłużny. Chciałam, by został, a mówiłam, że nie chcę go słuchać, nie zatrzymywałam, gdy mówił, że idzie. Ale myślałam: „zostań”. Bałam się na niego spojrzeć,

patrzyłam na trzy małe pieprzyki w zagłębieniu jego szyi, udając, że ich nie widzę, udając niewzruszoną. Ile razy całowałam te pieprzyki? Wyszedł. Ja położyłam się na łóżku, zasypiając, budząc się i znów zasypiając. Obudziłam się wieczorem, jak zawsze mówiłam coś do niego, patrzyłam w jego stronę tylko po to, by przypomnieć sobie, że już

go nie ma. Będzie mi go brakowało, moje usta już bolą z tęsknoty, dłonie wiedzą, że już nigdy nie znajdą go w pościeli. Moja decyzja zgasiła jego światło, zrównała to, co było, do samych fundamentów, ale nie żałuję. Nie żałuję, mimo że usta tęsknią i ciało tak wyraźnie pamięta, jak było z nim, jak budził we mnie kobietę, jak patrzył. Jak

spalałam się pod jego wzrokiem, jak topniałam. To nie jest koniec. Nie wiem, kiedy będzie ciąg dalszy, ale wiem, że będzie, bo usta już tęsknią, bo ciało pragnie, chce znowu poczuć ten zachwyt, chce dawać, oddawać i brać, nade wszystko brać. Mam też świadomość, że on nie jest dla mnie. Zbyt dobrze wie, kim jestem. Od pierwszego wejrzenia rozpoznał we mnie tanią dziwkę, nigdy nie byłam dla niego nikim więcej. A

chciałam być kimś więcej. Mój ostatni, inny on nie będzie znał tej strony mojej natury, ukryję przed nim wszystko, zataję, ile się da. Przez kilka pierwszych dni czekam na telefon od niej, mimo że tamten dzień wciąż dźwięczy we mnie. Jednak bardziej dźwięczy to najwcześniejsze wspomnienie widoku jej czerwonych ust, które kilka godzin później były wykrzywione

w grymasie, gdy zauważyła, że patrzę – nadal nie wiem, czym był ten grymas: niezadowoleniem, aprobatą, niechęcią czy może zachętą. Dźwięczy odkrycie jej zwodzącej natury i jej późniejsze ciepło, chłód, seria mimowolnych wzdrygnięć wywołanych samym patrzeniem na nią.

Co jakiś czas podnoszę aparat, by sprawdzić, czy może dzwoniła, gdy byłem gdzie indziej, kontroluję siłę zasięgu, moc baterii. Sam nie zadzwonię, z mojej strony to koniec, ale jeśli ona chciałaby wystarczająco mocno, to może. Może. Dziwne jest to rozstanie. Nastało, jakby było oczywistością,

nikt nie powiedział: „koniec, już nie chcę, mam dość”. Były gniewne słowa, ale żadne z nich nie miało w sobie ostateczności. Dzień, trzy dni, tydzień, miesiąc. Powoli wychodzę z mojego prywatnego obłąkania, czuję, jak odpuszcza. Przestaję patrzeć z nadzieją na telefon, przestaję czekać, wiem, że

nie zadzwoni. Ktoś zaprasza mnie na imprezę, na której ona ma być, nie idę, choć chcę. Chcę też iść pod jej dom jak kiedyś, ale wiem, że nie mogę, bo nawet jeśli to zrobię, będę tylko na siłę przedłużał to, czego już nie ma. Była perfekcjonistką i teraz też w zniknięciu z mojego życia jest perfekcyjna. Znika mocno, mocniej się

nie da, aż czasami się zastanawiam, czy jej sobie nie wymyśliłem. Ale nie, bo pewnych rzeczy wymyślić się nie da. Wiem, że ją zawiodłem, wychodząc, zostawiając samą z bólem pulsującym między jej udami. Ona zaś zawiodła mnie, nie mówiąc „zostań”, pozbywając się tego, co w

połowie należało do mnie. Zbyt dużo tych rozczarowań. Może potrzeba nam czasu. Może czas nic nie da. Myślałem, że nie będę miał nikogo po niej. Byłem pewny, że moje ciało nie będzie potrafiło zareagować na kogoś innego. Jest inaczej i nie wiem, czy oznacza to, że zdałem, czy że oblałem jakiś

test. Jestem z wieloma, zbliżenia są krótkie i niezostawiające po sobie żadnego wrażenia, choć podczas trwania przyjemne. Najbardziej liczy się zabezpieczenie przed ciążą, dbam o to, upewniam się wręcz maniakalnie. Nigdy więcej nie chcę znaleźć się w sytuacji, w której postawiła mnie ona. Nigdy.

Denerwuje mnie to, że za każdym razem, gdy naciągam kondom, mój nastrój zostaje naznaczony przez nią, że zawsze jest przy mnie. A gdy myśli zaczynają krążyć wokół niej, to trudno je przegonić. Czasami wyobrażam sobie, że to ona jest pode mną, czasami, gdy moja tymczasowa partnerka ma włosy w kolorze

blond, przewracam ją na brzuch i w myślach wymawiam imię tamtej, czasami nawet udaje mi się oszukać moje zmysły. Ale nie wystarczająco często. Jak powiedziałem, zbliżenia z wieloma innymi są pozbawione smaku, nierobiące wrażenia, udowadniające raz po raz, że po ziemi chodzi tylko jedna, do której

dopasowany jestem idealnie, która jest pełna smaku, przy której moje ciało czuje mocniej, wyraźniej. I chyba brnę przez te wszystkie ciała tylko po to, by w końcu znaleźć kogoś, kto by jej dorównał chociaż w części. Po dwóch miesiącach zaczynam odczuwać ulgę, czuję się mniej zniewolony, małymi krokami wracam do siebie z czasów, kiedy jej jeszcze nie

znałem. Unikam wszystkich miejsc, w których mogę ją spotkać. Zastanawiam się, czy ona też tak robi, czy przeżywa nasze rozstanie. Informacje o niej zaczynają do mnie docierać, najpierw sporadycznie, lecz z biegiem czasu jest ich coraz więcej. Żałuję, że chwaliłem się nią każdemu, ale jak mogłem inaczej? Żałuję, że

poznałem ją z tyloma moimi znajomymi, że moje towarzystwo wymieszało się z jej, że znajomi stali się wspólni. Z tego, co mówią o niej, wiem, że nikt nie zna przyczyn naszego rozstania; najczęściej powtarzana plotka głosi, że znudziliśmy się sobą, że to, co między nami było, zwyczajnie umarło, tak jak

się każdy spodziewał. Nie wyprowadzam ich z błędu, przytakuję, zatrzymuję prawdę w sobie. Po trzech miesiącach oswajam się z tym, że jej nie ma, że dla mnie nie istnieje. Czuję się niemal wolny i wtedy do mnie dzwoni. Zupełnie jakby też czuła, że wiążące nas kosmyki

trzymają się na ostatniej nici. Niezbyt późna noc, ale leżę już w łóżku, czytam. Telefon dzwoni. – Słucham? Nikt nie odpowiada, ale słyszę czyjś oddech. – Słucham? – To ja. – Jej głos jest cichy, jakby dochodził z bardzo daleka.

Niby nic, dwa małe słowa, a przyśpieszają bicie mojego serca. Bije tak mocno, że rozważam odłożenie słuchawki, bo już czuję ocknięcie się obsesji, która w ciągu ostatnich tygodni nieco się uspokoiła. Nie minęła, absolutnie nie minęła, ale nabrała spokojniejszego rytmu. W ciągu sekundy smak obsesji na powrót zmienia się w tak ostry, patologiczny, jak

był trzy miesiące temu, zupełnie jakby ostatnich kilkudziesięciu dni nie było, jakbyśmy rozstali się wczoraj. Ściskam słuchawkę tak mocno, że słyszę jęk plastiku. Jej głos mrozi moje płuca, sprawia, że powietrze jest zbyt zimne, by nim oddychać. Nawet nie wiem, kiedy wstałem, zupełnie jakby moje ciało się

broniło, jakby nie chciało leżeć w łóżku sam na sam z jej głosem, jakby było to dla niego nie do zniesienia. Odzywa się nerwowy tik tuż pod moim okiem. – Nie spodziewałem się, że zadzwonisz. – Chciałam wiedzieć, jak się masz. Myślę: „bliski jestem ataku serca”; odpowiadam: – Dobrze, wszystko u mnie dobrze, a ty jak się

czujesz? – Och, o to pytasz? – O to też. – Zawieszam głos, zbierając myśli. – Jak mógłbym nie zapytać? – Wolałabym o tym nie mówić, nie ma o czym. Widziałeś mnie w najgorszym stanie, potem już było tylko lepiej. – Jej głos jest nagle pełen zmęczenia, a może braku cierpliwości.

Nie mam pojęcia, co mam jej odpowiedzieć – że się cieszę, że wyszła na prostą, że wspaniale, że już czuje się dobrze? Nie cieszę się, chciałbym, żeby czuła się inaczej, żeby nadal była w ciąży. Staram się jej nie obwiniać, ale nie umiem. Może kiedyś, ale jeszcze nie teraz. To jednak drugi plan. Na pierwszym czuję, że wszystko we mnie

jest ściśnięte, nie ma jej tu, a odczuwam ją wszystkimi zmysłami. Jest ze mną tylko jej głos, a już mam wrażenie, jakbym był na jakichś prochach. Moje myśli są żywe, świadome, ekstatyczne. Dźwięki nagle są wyraźniejsze, czystsze, obrazy klarowniejsze, jaskrawsze, pełne kontrastów. A to wszystko za sprawą jej brzmienia.

– Muszę kończyć – mówię, jakbym miał coś do zrobienia, jakby czekała na mnie góra roboty. – O-oczywiście, przepraszam, że zadzwoniłam nie w porę. – Nie masz za co przepraszać. Dbaj o siebie – mówię i odkładam słuchawkę. Czuję się jak tchórz. Musiałem jednak skończyć rozmowę.

Byłem zbyt bliski powiedzenia: „Spotkajmy się, tęskniłem, dzwoń do mnie częściej, codziennie, dwa razy dziennie”. Wystarczyło, że cicho wymówiła moje imię i już jestem jej. Na powrót zapadam się w nią. I nieważne, że ona o tym nie wie. Jeden z

późnolistopadowych dni. Zapach rudych, opadających liści już przeleciał obok mnie, już go nie ma. W ogrodzie każdy kwiat dawno przekwitł. Zima przyszła, mrożąc i obladzając wszystko, kłuje twarz, ale jest jak z bajki. W

ogródku pokryte przeźroczystą skorupką krzaki wyglądają jak z plastiku, nie ma wiatru, nie porusza się nic: ani bezbarwne trawy, ani bure gałązki, ani szare, pełne deszczu listopadowe chmury, zamarły nawet stare liście leżące na ziemi. A zimowa ptasia drobnica nie wyściubia dziobów ze swoich kryjówek. Małe jeszcze sople wiszą to tu, to tam. Pojechałam do Tiny pociągiem.

Przedziały były za zimne lub za gorące, nigdy w sam raz. Pociąg pachniał wszystkim, co mi niemiłe. Obok mnie pani nie zdjęła beretu, siedziała w nim jak ukoronowana, nawiedzały ją okropne, charkliwe ataki kaszlu rozsiewające Bóg wie co, śmierdziała tytoniem. Po kilku minutach nikotynowy smród zawładnął wszystkim. Na szczęście towarzyszyła mi sędziwa,

wypożyczona z biblioteki książka, którą przede mną czytały tłumy, książka wyciskająca łzy smutku i salwy śmiechu. Gdańsk wypełniony był oślepiającym zimowym słońcem i mokrym morskim wiatrem, od którego szczękały zęby. Smakował chrupiącymi preclami, goframi z bitą śmietaną i tłustym wędzonym węgorzem, którego Tina się brzydzi. Nie chciała

chodzić zimą, mówiła, że spacery w taką porę są nienaturalne; dla niej nienaturalne, dla mnie konieczne. Wieczorem śnieżyło gwałtownie. Wyszłam na zewnątrz, musiałam poczuć tę gwałtowność. Uśmiechałam się cały czas, patrząc, jak śnieg zamiast wirować w powietrzu, pośpiesznie spadał na ziemię.

Wracałam tym samym pociągiem, w innym przedziale, z tak samo rozregulowaną temperaturą, pachnącym jednak inaczej – jakby za wszelką cenę chciał na zawsze przechować w sobie swąd lat siedemdziesiątych. Oprócz mnie trzy przypadkowe osoby, każda wciśnięta w przedziałowy róg, każda z nich w coś

wpatrzona, w książkę, w gazetę, w magazyn plotkarski. Ja niekulturalnie ściągam kozaki i wpatruję się w białe pola, białe łąki, białe lasy, jak można się w nie nie wpatrywać? Jak coś innego może być ważniejsze od iskrzącego się na biało świata, który wygląda niczym wizja szalonego lukiernika? Usypia mnie kołyszący

stukot kół pociągu uderzających o szyny i po raz pierwszy od dawna śnię o nim. Śmieje się w moim śnie, głośno, zarażająco. Sen jest pełen momentów, które nigdy się nie wydarzyły. Jest w tym śnie taki, jaki mógłby być, gdybym ja była inna, gdybym nie odpychała go, gdybym nie stawiała przed faktami dokonanymi. Widzę go też takiego, jakim był. Widzę, jak stoi za

mną, blisko, jak się pochyla, by coś powiedzieć, jak dotyka ustami mojego ucha, gdy mówi o tym, co za chwilę ze mną zrobi. Budzę się zbyt wcześnie. Wszystko, co czułam podczas snu, zastępuje zawód przebudzenia. Zaskoczyłam samą siebie, że wciąż pamiętam ten numer. Nie spodziewał się telefonu ode mnie. Rozmowa była

krótka i pełna cisz, które czasami były tak długie, że zastanawiałam się, czy odłożył słuchawkę. W końcu ją odłożył. Setki razy chciałam zadzwonić bez powodu. Zadzwoniłam teraz, bo chciałam bardziej, bo mi się śnił. Czas miał wyleczyć jego ranę, ale jego głos mówił, że nadal ma mnie za potwora, za istotę bez duszy, że wolałby, żebym nie

dzwoniła. Ta rana jest zbyt głęboka, by mogła się zagoić. Czekałam, żeby coś mi powiedział, żeby powiedział coś, co chcę usłyszeć. Nic takiego się nie stało. Jego głos był daleki. Nie obwiniam go, wszystko jest moją winą. We mnie wszystko już się zagoiło, nie dolega mi nic, jestem tego pewna przez myśli, jakie rozpychają się w mojej głowie. Tak, moja głowa znowu jest pełna seksu, chcenia. Ale on już

mnie nie dotknie, słyszę to, choć o to nie pytam, nie proszę, choć on nie odmawia. Czas zapomnieć o postanowieniu i poszukać innego. Zima się ciągnie, przed moim domem leży czarny śnieg. Dzwoni jeszcze kilka razy i nigdy nie wiem po co, prawie o nic nie pyta, niewiele mówi o sobie, opowiada za to o ostatnio

przeczytanych książkach, o przepięknej tapecie w ptaki, której jedną rolkę wyszperała w sklepie z używanymi rzeczami. Ma jej tylko kilka metrów, ale planuje ułożyć ją na jednej ze ścian pokoju, mówi, że tęskni za wiosną, że już odlicza dni. Pory roku i pogoda zawsze były dla niej dziwnie ważne. Zastanawiam się czasami, czy

rozmowy te mają wywindować nas w inny rodzaj związku – może chce zrobić ze mnie przyjaciela, pokazać mi, że nie musi być między nami seksu. Potem zaczynam ją widywać. Jednocześnie wyczekuję tych spotkań i unikam ich, bo za każdym razem muszę powstrzymywać się przed błaganiem o jej uczucia, o jeszcze jedną szansę, nie zważając na to,

że ona nigdy nie jest sama, że zawsze towarzyszy jej któryś z moich następców. Nie zajęło jej długo wymienienie mnie na innego, a tego na kolejnego. Jest ich wielu i z jakiegoś powodu wolę, żeby zmieniała ich tak często, jak to możliwe. Tak często, jak ja zmieniam te, które nie są nią. Ja z moimi innymi nie pokazuję się

publicznie. Moje romanse trwają kilkadziesiąt rozdyszanych minut i rzadko wychodzą poza którąś z sypialni. Wcale nie jest tak, że to ja z nimi nie chcę być, bo one jej do pięt nie dorastają. Jasne, żadna z nich nie dotyka mnie tak, jak ona potrafiła dotknąć, ale widzę wyraźnie, że gdybym nawet chciał, ich też nie potrafiłbym

zatrzymać na dłużej. Czuję, że dla nich też im krócej, tym lepiej; nie wiem, może nie mam w sobie nic, co mogłoby kogokolwiek zatrzymać. One są dla mnie mało istotne i równie mało istotny ja jestem dla nich. Ciekawe są mnie na samym początku, widzę, że im się podobam; widzę też, jak szybko odkrywają, że nie mam do

zaoferowania nic więcej, że jestem jak dekoracyjna pusta butelka, jak ozdobna wielkanocna wydmuszka: popatrzysz, podotykasz przez minutę czy dwie i już wszystko wiesz, wszystko widziałeś. Nie wiem, czy przed nią byłem inny, ale chyba tak było, bo przecież zatrzymała się przy mnie na długie miesiące. Walczyłem

o nią, przekonywałem do siebie. Nie sądzę, bym znów zapragnął o kogoś walczyć. Trudno mi nazwać i uporządkować to, co jest między nami. Zresztą po co to robić, to przecież nic nie da, niczego nie rozjaśni. Gram więc w jej grę, pokazując, że ja też potrafię zapomnieć, pogubić wspomnienia, zamieść je pod dywan.

Ona zawsze kogoś ma przy sobie, zawsze kogoś innego. Jestem o nich zazdrosny, lecz ukrywam to dobrze. Ukrywam też to, że tylko wtedy, gdy ją widzę, czuję się pełny, żywy, a gdy znika, na powrót jestem odosobniony. Przyzwyczajam się do tego, że zdobi ramiona innych, akceptuję, że tak będzie już zawsze. Wracam w nasze wspólne

miejsca po to, by ją zobaczyć, by zamienić kilka niedołężnych zdań i odczuć ulgę, bo znowu jest tam z innym. Znajduję w sobie pokłady uprzejmości, tuszuję nią zazdrość. Uśmiecham się do tych mężczyzn, gdy tak naprawdę mam ochotę nadziać ich na ostrze, nożem rozciąć ich usta tak, by jak równik oplatały czaszkę, posłuchać ich przerażonego kwiczenia.

Zamiast tego kupuję wszystkim coś do picia, rozmawiamy przez kilka minut i widzę, że ona chce, bym został dłużej, pławię się w tej świadomości. Widzę też, że każdy on chce, bym poszedł i nigdy nie wracał. Ona mówi i mówi, słowem nie zdradza, że byliśmy razem, ale oni to wiedzą. Dziwnie jest być z nią i jej nie

dotykać, setki razy zatrzymuję moje dłonie, przerywając odruch złapania jej za rękę albo odgarnięcia włosów z czoła, albo muśnięcia jej gdzieś bez powodu, tylko dlatego, że chcę. Jest taka jak kiedyś, czaruje ich tak, jak kiedyś czarowała mnie, bez wysiłku owija ich sobie wokół palca. Chciałbym powiedzieć,

że jej urok nie ma na mnie wpływu, lecz to nieprawda. Nie wiem, czy to, o czym ona mówi, jest prawdziwe, czy okłamuje mnie jak kiedyś, jak ja ją teraz. Nigdy do końca nie wiedziałem, kiedy mija się z prawdą. Nie znałem drugiej osoby, która kłamie tak zwyczajnie, po prostu, bez zastanowienia, bez wyrzutów sumienia.

Kłamie tak, jakby był to inny rodzaj faktów. Za każdym razem, gdy mnie przedstawia, wymyśla, kim dla niej jestem, gdzie się poznaliśmy, kim dla siebie byliśmy. Nie wiem po co, czasami myślę, że jej jedynym celem jest zobaczenie mojej reakcji, gdy mówi, że jestem dozorcą jej domu albo jej stomatologiem, albo kimś, kto sprzedał

jej kota, albo sąsiadem jej babci, którego hobby jest smażenie powideł, albo strażakiem, który uratował ją z płonącego domu. Niemożliwe jest przewidzenie jej zmyśleń, zastanawiam się, ile z nich ja przyjąłem bez podejrzenia, pewnie wiele. Znam za to jej chwyty. Wiem, jak ciągnie za sznurki, potrafię przewidzieć jej ruchy, czasami

nawet słowa. Moje nastawienie do niej jest inne niż kiedyś. A jednak. Gdy rozmawiamy, a usta kolejnego z mężczyzn się zaciskają, oczy robią się coraz bardziej poważne, dostrzegam w nim zazdrość i bawi mnie ona, bo moja jest wielokrotnie silniejsza – to on poczuje ciepło jej ciała, to on spędzi w niej

dzisiejszą noc, zamienią więcej słów, może nawet zaśnie obok niego. Powinna być moja, przecież byłem pierwszy, a jeśli nie pierwszy, to na pewno wcześniejszy niż on. Ale on jest nieważny, nieważne jest to, że znaczy swój teren jak pies, chwyta jej dłoń, całuje ją, mówi dwuznacznymi zdaniami. Patrzę na każdego z nich i jest mi ich żal,

bo pamiętam, że i ja niedawno taki byłem – trzymałem się jej desperacko, jak tonący przysłowiowej brzytwy. Wybaczam jej zupełnie. Nie od razu zdaję sobie z tego sprawę. Nie wiem, kiedy przychodzi moment, w którym nie czuję do niej najmniejszej negatywnej emocji. Dziwię się, gdy pewnego razu patrząc na nią, odkrywam ten

fakt. Odkrywam też, a może to tylko złudzenie, że ona coś jednak do mnie czuje, że mała część niej będzie zawsze należała do mnie, a ci inni oni mogą się starać, ale nigdy nawet się nie zbliżą do tego, co jest moje. Moje imię zawsze pozostanie w niej. Dla nich jest chwilowa, dla mnie wieczna.

Nigdy nie jestem z nią sam na sam. Może to dlatego stoimy w miejscu, choć może też dlatego, że nie wiemy, czy chcemy ruszyć do przodu. A może ona wie, czego chce, może faktycznie odkryła, że nie musi dzielić ze mną swojej erotycznej rzeczywistości, może jest jej dobrze tak, jak jest. Rozważam tę opcję, ale trudno

mi w nią wierzyć. Migotliwa zima minęła. Już przedwiośnie, najwcześniejsza wiosna, zieleń budzi się do życia, kiełkujące liście zaczynają szeptać o tym, że już nie mogą się doczekać rozwinięcia. Krokusy już przeminęły. Codziennie chodzę do mojego ulubionego magnoliowego drzewa, by zobaczyć, czy małe, wstydliwe pąki już

zmieniły się w wielkie, rozpustne kwiaty. Codziennie widzę, że się nie zmieniły. Jeszcze jest za wcześnie, dopiero kiełkują z konarów drzewa, ale małe pąki rozjaśniają moje myśli. Znowu jestem w stanie nierównowagi, znowu po niewłaściwej stronie życia, znowu żyję nadmiernie. Żyję dla siebie, byle intensywniej, byle więcej. Kręcę się w

kołowrotku ciał, z którego nie chcę i nie potrafię wyjść. Korzystam z każdego z nich, ale ciała te są z dymu. Z nimi nigdzie nie docieram, nie doznaję ulgi. Czasami zasną przy mnie, wtedy są jak śpiące duchy, widoczne tylko dlatego, że wiem, że przy mnie leżą, wiem, gdzie patrzeć. Patrzę na nie i nie ma we mnie ukojenia, leżę i cicho tęsknię. Tamtej wiosny dawny on wszedł w moje życie. Tej wiosny wrócił

wielokrotnie, czasami się pojawia, gdy chcę, czasami, gdy nie chcę. Prowadzimy ze sobą bezdotykowy taniec, nie wiem, czy on w ogóle jest świadom, że tańczymy. Nie jest to wolny taniec, jest szarpany. Czasami chcę unikać jego oczu, czasami nie chcę słuchać żadnych słów, ale gdy rozmawiamy, jest dziwnie normalnie, jakby zapomniał o wszystkim, co było. Ale nie zapomniał,

jego dusza jest posiniaczona i tylko ja znam przyczynę. Światło dnia ściemniało. Jestem znów pod jej domem. Wczoraj też byłem i przedwczoraj też. Nie było jej przez dwa dni z rzędu. Teraz jest i jak kiedyś nie widzi mnie, nie odwzajemnia mojego spojrzenia i tak ma być. Pojawiła się w oknie i zniknęła, więc patrzę na przestrzeń między nami,

na to, co istniało. Pojawia się znowu. Ubrana jest w prezent ode mnie – puszysty, kobaltowy szlafrok. Jej włosy są wilgotne, musiała niedawno wyjść spod prysznica. Wciągam głęboko powietrze, jakbym chciał wychwycić jej zapach, chociaż nie mam szans, ale i tak wiem, że pachnie obłędnie.

Porusza się do rytmu melodii, której nie słyszę, ale którą może rozpoznam po jej ruchach. Siada na krześle, wyciąga nogi, kładzie stopy na blacie biurka i dzwoni do kogoś. Jej palec zakręca lok z wilgotnych blond włosów i po tym geście wiem, że rozmawia z mężczyzną. Uwodzi go. Rozmawiają może przez dwie minuty.

Kończy, wstaje, odwraca się w stronę okna. Mrok zasłonił już niebo, nie widzi mnie. Wcześniej nie chciałem, ale teraz chcę, żeby mnie zobaczyła. Może by mnie dostrzegła, gdyby wiedziała, że tu stoję. Ściągam ją do siebie myślami – na nic. Jej sąsiad wychodzi z domu, otwiera furtkę, coś mówi do szczekającego psa. Robię krok w tył, nie

chcę, by mnie zauważył. Przechodzi kilka kroków ode mnie, pogwizdując radośnie. Nie patrzę na niego. Patrzę na nią. Rozwiązuje pas szlafroka, który tak dobrze znam, który tak często rozwiązywałem. Kładzie go na oparciu krzesła. Jest naga. Widzę ją nagą po raz pierwszy od tylu miesięcy.

Podchodzi do ściany, wiem jednak, że ma przed sobą lustro. Patrzy. Dotyka się. Rwie, szarpie moje zmysły. Chcę rozpiąć rozporek i włożyć w niego dłoń, i w dziesięciu ruchach skończyć; nie chcę zmarnować tej rzadkiej okazji na przeżycie wspólnego odczuwania przyjemności w tym samym

czasie. To może nie prawdziwe zbliżenie, nie do końca wspólne, ale prawie. Prawie. Powstrzymuję się, bo jeśli się nie powstrzymam przed tym krokiem, nie będę potrafił też przed następnym. Sąsiad wchodzi w moje pole widzenia, patrzy w jej okno. Ona go widzi, nie zasłania się, nie peszy, podnosi rękę w geście powitania. Wiem, że to z nim

rozmawiała przez telefon, to jego oczekuje. I wiem też, dlaczego na niego czeka. Nie ma innego wytłumaczenia, on tu przyszedł po seks. Zmuszam się do kroku w tył – jeśli się nie cofnę, to pójdę do przodu, a nie mam do tego prawa. Muszę stać wryty w ziemię, a jeszcze lepiej – odejść, zapomnieć, że tu byłem, nigdy nie wracać.

Podchodzi do bramy. Naciska klamkę. Furtka otwiera się bezgłośnie. Zamykam na moment oczy, a gdy je znowu otwieram, jest już poza moim wzrokiem. Ona stoi odwrócona do mnie plecami. Czeka na niego, założę się, że czeka z uśmiechem. Drzwi jej domu muszą być otwarte, bo sąsiad nagle pojawia się

w pokoju. Dopiero teraz widzę go wyraźniej. Ma jakieś 35, może 40 lat. Jest wysoki, jego włosy są tak krótko przystrzyżone, że wyglądają bardziej jak sierść psa i trudno mi określić ich kolor. Nawet przez firankę widzę zadowolenie w jego oczach. Na nic nie czeka, podchodzi do niej w trzech krokach i już jego dłonie są na

niej. Moje serce przyśpiesza, nie z podniecenia, ale ze złości. Myślę, jak przerwać to, co zaczyna się tam dziać, może zadzwonić do niej. Ale co, jeśli spojrzy na telefon, rozpozna mój numer i nie odbierze? Chyba już wolę nic nie robić, niż zaryzykować takie odrzucenie, bo coś mi mówi, że zignorowałaby mnie.

Odwraca się od niego, bezwstydnie, zachęcająco wciska się pośladkami w jego krocze. Nie mogę na to patrzeć, ale może powinienem, może wyleczy mnie to z tej nieuleczalnej dotąd choroby. Jestem oszalały z gniewu, ale stoję, nigdzie się nie ruszam. Wdech, wydech, wdech. Każdy z wdechów jest szybki i

płytki. W marzeniach wchodzę, otwieram najpierw furtkę, potem drzwi do domu i rozdzielam ich. Tłukę go w twarz, ranię swoje pięści, wybijając mu zęby, oczy podbijam tak mocno, że nic przez nie nie widzi. A potem... nie wiem. Może ją biorę tuż przy jego nieprzytomnym ciele, może ubieram i

zamykam w swoim mieszkaniu na klucz. Z zamyślenia wyrywa mnie to, co dzieje się za oknem. Popycha ją na kolana, teraz tylko część jej ciała jest widoczna w balkonowych drzwiach, a część zasłania mi krzesło. Jest na czworakach. Widzę zasłaniające twarz włosy, ramiona opierające

się o parkiet, zwisające piersi, żebra i nic więcej. On schyla się, klęka, widzę tylko jego barki, szyję i twarz. Jak ja mu zazdroszczę, ile dałbym, żeby jeszcze choć raz… Już w nią wszedł, jej piersi zaczynają się kołysać. Kołyszą się wolno, wolniej niż lubi. Nie wierzę, że ma tyle szczęścia, że pozwoliła mu na to wszystko, a on partaczy robotę. Pieprzy ją, jakby chciał,

a nie mógł, jakby brakowało mu siły, jeszcze chwila i ona zacznie ziewać albo zaśnie. A może widzę to, co chcę widzieć? Ona odwraca się i mówi coś do niego. Jej ciało opada na podłogę, to on przyszpila ją dłońmi, które nagle zaciśnięte są na jej karku. Nie widzę dolnych części ich ciał – na szczęście. Co to za

szczęście, to przecież nieszczęście! Krew znowu przysłania mi oczy. Znam ją, pewnie mu powiedziała, żeby ostrzej albo mocniej, albo agresywniej. Mi rzadko mówiła, czego chce, bo idealnie pasowaliśmy do siebie. Co ja tutaj jeszcze robię? Po co tu stoję, po co patrzę, po co się katuję? Pies sąsiada szczeka jak opętany, może

szczeka na mnie. Słyszę wysoki głos, odwracam wzrok w jego kierunku. Jakaś kobieta, pewnie żona sąsiada, wychodzi, uspokaja go i uspokoić nie może; ciągnie za obrożę do domu, pies nie chce iść, zapiera się łapami. A gdyby jej powiedzieć, gdyby pokazać, że mąż pod jej nosem ją zdradza? Nie, i tak nic to nie da, i tak już się stało. A może

to nie jej mąż, może to brat albo ktokolwiek. Zresztą to, kim dla siebie są, nie jest ważne, nie dla mnie. Zawodzący pies i kobieta znikają, z domu nadal dochodzi szczekanie. Wracam wzrokiem do okna. Ona się nie rusza, leży jak nadmuchana powietrzem. Nigdy ze mną taka nie była. Może coś mówi, może nie. Chyba nie

zdążyła nic powiedzieć, bo on po przyśpieszeniu jest w niej maksymalnie minutę. Jego twarz jest purpurowa z wysiłku, zaczyna się błyszczeć od potu, zupełnie jakby był w niej godziny, a nie sekundy. Po tej minucie wychodzi, na kolanach przesuwa się w górę jej ciała. Ściąga kondom, rzuca go na podłogę. Jego dłoń zaczyna polerować

członek, dziesięć ruchów ręką i spuszcza się na jej twarz, na włosy. Ona nie reaguje, nie robi nic, leży, jak leżała. On kładzie się na boku obok jej ciała, odgarnia ospermione włosy z jej twarzy, uśmiecha się zadowolony. Widzę, że coś mówi, może pyta, czy było jej dobrze. Jak mogło być dobrze?

Po co jej to? Bo co ten mdły seks? Jak może tak ryzykować prawie na oczach jego żony? A może o to chodzi, może to to ryzyko podnieca ją bardziej niż on sam? Leżą, rozmawiają. Ja patrzę, ale chyba już nic z tego, co widzę, do mnie nie dociera. On w końcu wstaje, podciąga spodnie, zapina rozporek,

wychodzi. Nie podnosi kondoma, nawet nie idzie do łazienki. Wychodzi. Resztkami sił się powstrzymuję przed daniem mu po mordzie. Stoję jednak, patrzę, jak odchodzi, jak wraca do żony. Ona podnosi się z podłogi i nagle odwraca się w moją stronę, zupełnie jakby usłyszała moje wołanie. Nie dostrzega mnie, cienie

skrywają mnie dobrze. Nie widzę spermy, ale wiem, że musi gdzieś na niej być. Bierze z krzesła kobaltowy szlafrok, nie zakłada go, nago wychodzi z pokoju. Światło gaśnie. Długo jej nie ma, ze mną nigdy nie brała tak długiego prysznica, ale pewnych rzeczy nie jest łatwo z siebie zmyć. Wiem, że mi tej

nocy zmyć się nie uda. Światło powraca, wraz z nim ona. Mokre włosy zaplecione w warkocz, szlafrok, bambosze, w dłoni książka w pomarańczowej okładce. Siada na krześle przy biurku, jedno z kolan podciąga pod brodę, patrzy na książkę. Nie widzę dokładnie wyrazu jej twarzy, ale jej usta się poruszają, nie wiem, czy mówi do

siebie, czy czyta słowa z okładki. Wygląda jak dziewczynka, takiej młodej i niewinnej nie widziałem jej nigdy. Dziwne, jak oczy potrafią widzieć coś, czego nie ma, gdy desperacko chcą to zobaczyć. Znowu kończę w pobliskiej spelunie. Wokół mnie gwar przekleństw, jakaś muzyka, czasami

pijacki śmiech. Wódka ma nieczysty, drapiący w gardło smak, śmierdzi ostro, rzuca moim ciałem, oczy zasnuwa łzami, a mimo to piję jej zbyt dużo. Alkohol nie wymazuje scen, które grają mi przed oczami, migawki powtarzają się znowu i znowu, jakby ktoś wciskał replay. Zastanawiam się, czy moja

podświadomość chce mi ją obrzydzić, czy może spotęgować mój głód. Ciemno i cicho. Wieczór wypełniony cielesnym zawodem. Zapomniałam, jaki był kiepski. Wbijał się celnie, a jednak niecelnie. Na marne szukałam u niego seksualnego zadowolenia. A teraz będzie chciał więcej, będzie prosił, mówił, żebym się zlitowała, bo żona z nim nie chce. Jak

się dziwić, że nie chce, tego nie można chcieć. Miało być łapczywie, zachłannie i było łapczywie i zachłannie, ale jakże inaczej, niż być powinno. Moja ziemia się nie zatrzęsła, nic we mnie nawet nie drgnęło. Miałam zaciśnięte usta, bo gdybym je uchyliła, to odgłosy byłyby niezadowolone, a nie

chciałam, żeby wiedział, jak mi było źle, jak obojętnie, gdy poruszał się we mnie. On za to był zadowolony. Patrzyłam na niego i nie wiedziałam z czego, jak może być zadowolony, kiedy moje ciało nadal tęskni. Tęsknić zawsze umiało doskonale. Czy to możliwe, że się znieczuliłam, uodporniłam na męski dotyk? Kiedyś im więcej mnie dotykano, tym więcej chciałam. Teraz moje ciało tęskni, ale

nie chce więcej. Teraz są beznamiętność, brak czucia, zobojętnienie. Przedziwny stan: niby bardzo chcesz, a jednak bardzo nie chcesz. Znowu czuję się brudna, splugawiona bezmyślnością poszukiwania zaspokojenia za wszelką cenę. Z kimkolwiek. Może znowu powinnam odłożyć seks na później.

Tym razem nie będę liczyć dni, nie będę wyrywać kartek z kalendarza. Tym razem naprawdę poczekam. Poczekam na kiedyś. Coś mówi mi, że warto. To, co zobaczyłem, niewiele we mnie zmieniło. Nie jestem zdziwiony, bo skoro aborcja nie odmieniła moich uczuć do niej, to chyba już nic ich nie odmieni.

Świadomość ta nie cieszy mnie, o niczym nie marzę bardziej niż o tym, by przestać o niej myśleć. Nadal się spotykamy. Coś się zmienia, przestawia. Nie ma już przy niej innych, a raczej inni są, jak zawsze kręcą się koło niej, bo jakże inaczej, ale ona ich nie kusi, nie zachęca, zbywa uprzejmym uśmiechem i jeszcze uprzejmiejszym

słowem. Mnie też traktuje inaczej, to tylko subtelna różnica, na tyle subtelna, że może być tylko złudzeniem albo przewidzeniem, ale nie jest, wiem, że mam rację. Zmiana ta nastała tuż po dniu, w którym na nich patrzyłem, lecz nie wiem, co było jej przyczyną. Mogę wymyślać powody, ale

pewnie i tak nie trafię na ten prawdziwy. Prawdziwego zapewne nigdy nie poznam. Może pierwszą chwilą jej metamorfozy był moment, gdy widziałem ją w oknie czytającą książkę w pomarańczowej okładce. Może. Nigdy nie wierzyłem w to, że każdemu mężczyźnie przeznaczona jest tylko jedna kobieta.

Zawsze, nawet w stanach zakochania, byłem pewny, że jeśli nie byłoby tej, to byłaby inna. Teraz nie umiem już w to wierzyć. Są inne, jest wiele innych, ale każda z nich jest może nie tyle łatwa do zapomnienia, co nieistotna. Nieco na siłę, żeby udowodnić sobie, że się mylę, zaczynam się

z kimś intensywniej spotykać. Ładna, pełna niecierpliwego intelektu, zawadiacka, lecz słodka, włosy smoliście czarne i anielsko puszyste. Wspaniale całuje, wspaniale i agresywnie. Choć myślę, że moje pocałunki są równie agresywne. Jej skóra jest miękka, dłonie chłodne, ciało chętne, pełne wigoru, a po wszystkim długo rozmawiamy. O życiu,

o kolorach, o czerni, o tysiącu drobnych rzeczy. Jest mi z nią dobrze, często wywołuje mój uśmiech. Jej śmiech jest szalony, a głos często zabarwiony zdumieniem. A gdy śpi, oddycha niemal bezdźwięcznie, jakby wypełniał ją bezkresny spokój. W tych momentach patrzę na nią i chciałbym, by coś obudziło się we mnie, bym poczuł chociaż bladą

iskrę czegokolwiek, choć małą arytmię serca. Lecz nic. Więc po co?

Późna wiosna jest tak pyszna, tak piękna, że mnie swoim pięknem zaraża. Magnolie rozkwitły i już zdążyły przekwitnąć, a były nieskończenie urodziwe. Poziomki się czerwienią. Kolorów jest coraz więcej, a może to

tylko ja je widzę, bo pojawił się nowy on. Lepszy on, bo poznanie było delikatne, nieśmiałe, nieintensywne.

Rozwijamy się powoli, dostrajamy, krok po kroku. Nie zna mnie od strony, od której nie powinien znać i nawet jeśli jakiś długi język coś niedobrego mu o

mnie powie, to nowy on i tak nie uwierzy, bo jest czysty. Uwodzi mnie ta jego czystość. Chęć czekania, odmienność jego natury od mojej. Nie wirują we mnie emocje jak kiedyś, po raz pierwszy od dawna jestem spokojna. Tak bardzo tonuje mnie, tak bardzo wyważa, daje mi to, na co

czekałam, a do czego nie byłam zdolna. Daje mi normalność, w której panuję nad sobą, nad tym, kim jestem. Nie jestem już pełna nieczystych myśli za każdym razem, gdy mija mnie mężczyzna. Nie wiedziałam, że tak może być, że można być tak wolnym. Jestem z nim i czuję, jakby zarażał swoim spokojem. Byłam spaczona, zainfekowana do

kości i nikt nie był w stanie mnie uleczyć, ale on leczy i odnawia, dzięki niemu chcę być lepsza. Jestem lepsza, ale nie tak dobra, aby go zostawić. Powinnam go zostawić, bo zasługuje na kogoś, kto nie ma nic do ukrycia, kogo ciało nie jest wymęczone, kto nie jest złożony z tęsknot i niespełnień. Zachłystuję się tym stanem rzeczy, daje mi tyle ukojenia, pewności, że nowy on stanie się ostatnim nim. Zawsze

wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam, że oddychanie w tym rytmie jest możliwe nawet dla mnie. Nie jest łatwo, muszę tylko być silna, bo ciało potrafi odezwać się znienacka, krzyczeć za tym, co zna, ale zaciskam zęby i się nie poddaję. Jak dobrze jest mieć wpływ na to, co się dzieje. Jak dobrze jest patrzeć w lustro z zadowoleniem, z dumą, że się nie uległo. Stało się to, co musiało się stać. Nie powinienem być zaskoczony.

Poznała kogoś, kto jest ważniejszy, kto zakotwiczył już na dobre. Patrzę na nich z daleka i wiem, że zostałem sam. Przedstawia nas sobie, mówi o mnie „znajomy”. Jestem dla niej znajomym. Nie wierzę, słyszę to, ale nie mogę w to uwierzyć. Nie wiem, jak chciałbym, żeby mnie przedstawiła, wystarczyłoby

samym imieniem, bez zbędnego ozdobnika. Znajomy. Co za paskudne słowo. Byłem jej kochankiem, spowiednikiem, wrogiem, przyjacielem, czasami wszystkimi tymi osobami naraz. Nadal ją kocham, a ona spycha mnie do rangi znajomego. Zastanawiam się, czy mówi to umyślnie, czy może

mówiąc „znajomy”, po cichu daje mi znać, że on ma się o nas nie dowiedzieć. Ignoruję formę, w jakiej mnie przedstawia. Zaciskam zęby, trudno uśmiechać się z zaciśniętymi zębami, ale mimo wszystko się uśmiecham. Słucham jego dziwnego głosu, którym wolno wymawia słowa,

jakby wyławiał je z dalekiej pamięci. Ona też go słucha, naprawdę go słucha i wiem, że wciągnął ją do świata innych, ważniejszych wartości. Widzę, że stoi już po kolana, po pas w nowym życiu; jeszcze tu jest, ale za moment zniknie. Zniknie, a ja rozsypię się na kawałki, które żyć będą urywkami wspomnień. Nie jest zazdrosny. Wie, że nie musi być,

bo ma ją tak, jak nawet ja nie miałem. Dociera to do mnie, gdy widzę go po raz trzeci, zdaję sobie z tego sprawę i czuję, jak zaczyna mnie wypełniać wielka nieszczerość, jak mówię jedno, a myślę drugie, jak knuję. Zastanawiam się, czy byłbym w stanie zburzyć to, co się między nimi rodzi, co kłuje mnie w oczy. Może nadal jestem w stanie ją

skusić, przypomnieć jej, jak było ze mną. Niezrozumiałe jest to, że go lubię, albo raczej lubiłbym, gdyby nie ona. Patrzę na niego i wiem, dlaczego go wybrała, dlaczego z nim jest. Gdybym teraz miał wybór, to chciałbym być taki jak on: dobry, uprzejmy, z niczym wstydliwym na sumieniu, z niczym do

ukrycia. Jest w nim łagodność, która na pierwszy rzut oka może wydawać się mało męska, a jednak mu tej łagodności zazdroszczę. Może nie jest kimś, kto przykuwa uwagę od razu, ale gdy już uwaga się na nim skupi, to trudno jest oderwać od niego wzrok. Ma w sobie coś, co sprawia, że chcesz go poznać lepiej, chcesz zasłużyć na

jego aprobatę, a jeśli nie aprobatę, to chociaż uwagę. Nawet ja jej chcę, mimo że nieswojo się z tym czuję, mimo że trudno mi się do tego przyznać, chociażby przed samym sobą. Najgorsze jest to, jak ona na niego patrzy – na mnie nigdy tak nie patrzyła. Przy nim nie mruży powiek, nie musi wysilać oczu, by zobaczyć, kim

jest. Jej źrenice są wielkie, widzące, zakrywające miodową tęczówkę. A jednak jeszcze gorsze jest to, jak patrzy na mnie – jakby zapomniała, co między nami było. Wiem, że ze mną bywała nieprzytomnie szczęśliwa, ale on daje jej zupełnie inny, wyższy rodzaj szczęścia. Jest spokojniejsza, wyważona, nie boi się

niczego. Stoi kilka centymetrów ode mnie, a jest tak daleko, że moje ciało z braku jej ciepła zamienia się w skamielinę. Patrzę na nich i wiem, że dla nas już nie ma przyszłości, że już nie wystarczę, że nic nie wróci, że od teraz tylko ja będę tęsknił. Widzę, jak on na nią działa, jak w ciągu

kilkunastu dni się zmieniła. Widzę, że jest dla niej kimś więcej niż kolejnym ciałem do zaspokajania seksualnych zachcianek. Jest we mnie zazdrość, jakiej w życiu nie zaznałem, podnosi mi ciśnienie, czuję bezsilność, ale nie wściekłość, bo chcę życzyć im dobrze. Chcę, ale nie potrafię. Minął już kwiecień pełen jarzących się

na żółto żonkili i ich narcyzowych braci, i latających nad wsiami bocianów. Białe kwiecie zdmuchnął z drzew wiosenny wiatr. Minął konwaliowy maj. Minął pachnący jaśminem czerwiec, już czekam na następny. Słońce lśni, wszystko rośnie jak opętane: bób, groszek, marchewki, truskawki, maliny,

jagody. A ja czuję w sobie bezwietrzny, wielki spokój. Czekałam na niego całe lata. Wiedziałam, że gdzieś jest, że kiedyś się zjawi i zjawił się wreszcie wraz z jedynym nim, z tym, który będzie na zawsze. Dziwnie jest czuć taki spokój, taką pewność, takie Oddanie przez wielkie O. Nie wiedziałam, że tacy jak on istnieją. Dziwnie jest spać obok

mężczyzny, dla którego moje ciało, jakiekolwiek ciało jest mało istotne, dla którego liczę się ja, bezcielesna ja. On nie ma głodu w oczach, nie namawia, złożony jest z cierpliwości. Godzinami opowiada mi o swoim beztroskim dzieciństwie, o kochających rodzicach. Przypomina mi o

dawnych rzeczach, które bez niego byłyby zapomniane na zawsze. O tym, jak wyprawiałam pogrzeb każdej myszy, którą zamordował mój dachowy kot, jak płakałam nad mysim losem. O tym, jak byłam zazdrosna, kiedy urodziła się moja rozwrzeszczana siostra. Jak po raz pierwszy czytałam O psie, który jeździł

koleją . W lipcu poznał mnie ze swoimi górami. Maszerowaliśmy jego ulubionymi wąskimi szlakami, zdzieraliśmy buty, zdobywając wierzchołki małych Everestów. Za dnia słońce paliło moją jasną skórę,

rozjaśniało włosy, zasiewało piegi, a wieczorami plecy bolały, mięśnie nóg pełne zakwasów trzęsły się od wysiłku, siły opuszczały zaraz po zjedzeniu czegokolwiek, a oczy zamykały się same. Następnego dnia słońce znowu paliło skórę i sprawiało, że kolory z ubrań płowiały. Jedliśmy kanapki z oscypkiem, gdy zapytał mnie, czy za niego wyjdę. W dłoni miał chabry, w

oczach nadzieję. Nie był pewny, nie wiem, jak mógł być niepewny. Miałam usta pełne chleba i sera, gdy powiedziałam „tak”. W plecaku miał ukrytą butelkę wina. Ach, to wino. Trochę słodkie, trochę wytrawne, smakowało mocną ciemnością winogron, dojrzałym latem, minionym czasem, przyszłym szczęściem. Byliśmy wysoko, blisko

nieba, wniebowzięci. Swoim pytaniem mnie obdarzył, wzniósł na kolejny poziom spokoju, pewności o przyszłość, o to, że stanę się tą, którą chcę być. Pewności, że miłość jest wielka też po jego stronie. Że kocha niewiarygodnie mocno. Że nie trzeba żyć między skrajnościami, czuć uwielbienia tylko po to, by zaraz popaść w nienawiść, zawsze mieszać rozkosz z bólem. Co za ulga, że

mieszanka dwojga ludzi nie musi być wybuchowa, że może dawać równowagę, wyciszenie. Gotujący powietrze dzień zmienił się w burzowy wieczór, który straszliwie strzelał piorunami, trząsł górami i niebem. Nadal zaliczam, przechodzę przez cały peleton kobiet. Czasami któraś z estetycznych pań

zatrzymuje się przy mnie na drugi raz, czasami na trzeci, ale trzy to jakieś niepisane maksimum. Jestem chyba masochistą, bo jak inaczej wyjaśnić to, że ciągle szukam kontaktów z nią, mimo że ona nadal jest z nim? Bez trudu mogę unikać tych spotkań, powinienem ich unikać, a jednak nie unikam żadnego. Jestem na każdej imprezie, wszędzie

tam, gdzie jest szansa zobaczenia jej. Widzę w niej zmianę. Jest niemożliwa do przeoczenia, z pewnością każdy ją widzi. Dziewczyna, którą poznałem, nadal w niej jest, ale trzeba wytężyć wzrok, by ją zobaczyć. Nie wiem, czy on ją poprawił, czy zniszczył. Traktuje mnie tak, jak o mnie mówi,

jakbyśmy byli znajomymi, których nigdy nic nie łączyło, którzy nie mają wspólnej przeszłości. Wszystkich byłych tak traktuje, nie tylko mnie. Nie ma w niej flirtu ani kokieterii, ani uwodzenia kogokolwiek. Nawet jego nie uwodzi – nie wiem, co sądzę o tej zmianie. Ze mną była czasami gorąca, czasami chłodna; przy

nim jest ciepła. Do mnie się wiecznie łasiła, podstawiała pod dotyk, szukała go bezwiednie; z nim trzyma się za rękę, czasami pocałuje go w policzek – nic więcej. A jednak mimo braku dotyku jasno widzę, co dla siebie znaczą, kim dla siebie są. On upodobał sobie mnie, spośród wszystkich jej znajomych to ja jestem tym, z którym aktywnie szuka

kontaktu. Na początku myślałem, że coś mu powiedziała, że on coś wie, chce mnie wybadać, ale z czasem doszedłem do wniosku, że jest to zwyczajna sympatia, że po prostu coś go w moją stronę ciągnie. Rozmawiam z nim, dyskutuję, a po cichu planuję, jak mu ją odebrać. Nie chce mnie opuścić to

nieprawdziwe przekonanie, że byłem pierwszy, że mam większe prawo, przywilej posiadania jej będzie zawsze należał do mnie. Wiem, że jest jego, cudza, jestem tego świadom, ale zaakceptowanie tego to inna sprawa. Czas umyka. Jesień, jak to jesień, była deszczowa, mokra, zgubiłam niezliczoną ilość dużych parasoli i

małych parasolek. Tęskno mi do gór, do pachnących owoców i warzyw, do kwiatów napełniających zachwytem. Całe ciepło już się gdzieś podziało, będzie jeszcze zimniej. Przez to jestem nieco smutna. Przygotowania do ślubu jeszcze idą powoli, jeszcze są o miesiące odległe, ale niebawem

wybuchną pełną mocą, frywolnie. Mało piszę, nie mam jak, bo Prawie Mąż nieustannie jest obok, a do pisania potrzeba samotności. Ale piszę w myślach o tym, co ważne, co najważniejsze, a co nie. O tym, że tyle wystałam w kolejce, czekając na ten czas, a teraz trwają tylko piękna cisza, piękniejszy spokój i pewność, harmonia.

Żadnych przechyłów, żadnych zawirowań, zatraceń, dryfowania bez celu, obijania się o nałogi, żadnego błądzenia wśród ciał. Nałogi mam teraz inne, nieszpetne. Nie zapomniałam o tym, co było. Czasami budzę się w środku nocy i chcę go skusić, chcę zburzyć jego postanowienie o czekaniu do ślubu. Ale boję się, co byłoby potem. Więc

zaciskam dłonie na pościeli i nie myślę, nie rozpamiętuję, nie wyobrażam sobie. Rok i cztery miesiące od kiedy umarłem, od kiedy przestałem oddychać, od kiedy odbierając mi siebie, odebrała przyszłość i poszła w swoją stronę. Dziś odebrała mi resztę i nieważne, że resztą były same zgliszcza. Odebrała resztę i pokazała, że jej życie zaczęło się z końcem mojego.

Zaproszenie przyszło pocztą. Poznałem jej drobny charakter pisma. Słyszałem, nie chciałem wierzyć, ale teraz trzymam w dłoni zaproszenie i nie wiem, czy to możliwe, że może mnie chcieć na swoim ślubie. Udaję odkochanego, ale jak ona może w to wierzyć. A może moja miłość czy bezmiłość jej nie obchodzi. Nie,

nieprawda, czasami gdy myśli, że nikt nie patrzy, wychodzą na światło dzienne przebłyski dawnej jej i to one podtrzymywały moją nadzieję. Każdy komentuje, jak bardzo się zmieniła. Każdy jest pełen podziwu, ja też czasami jestem, ale częściej jestem pełen żalu, tęsknoty za tym, kim była, pełen oczekiwania, że

wróci – nieważne kiedy. Pójdę na ślub, pójdę i będę patrzył, jak odchodzi na zawsze. Pójdę i złożę im życzenia pełne obłudy, zazdrości i pragnienia, aby małżeństwo nie przetrwało, aby potrwało tylko chwilę. Co więcej? Śnię prawie co noc – o jego śmierci. Śnię, że go zabijam, dziurawiąc

mu brzuch nożem. Uśmiecham się, nabijając go na ostrze, a gdy się budzę, nie czuję ulgi. Czuję zawód, że był to tylko sen. Kradnę kilka minut, bo chcę napisać, że jestem pewna – jak dobrze być tak pewną tego, co się robi. Chcę napisać, że jestem szczęśliwa jak nigdy, że niczego w życiu tak nie mogłam się doczekać. Mam chaos w

głowie, ale jestem spokojna. Jak to możliwe, by mieć w sobie chaos i spokój jednocześnie? Wczoraj wieczorem pod oknem śpiewały świerszcze, a gwiazdy świeciły gęsto i jasno. Myślałam, że będę zdenerwowana, ale nie byłam. Popatrzyłam chwilę na gwiazdy, powdychałam nocne powietrze i zasnęłam w moim starym łóżku. Nie

śniłam. Dzisiaj piętnasty dzień maja. Wszędzie bez, jaśmin, konwalie, słońce, wszystko pachnie, wszystko cieszy oczy. Jest tak, jak miało być, jest lepiej. Wypatruję złych omenów, znaków przepowiadających, że coś stanie się nie tak. Wypatruję, ale nie widzę nic, co zachwiałoby moim postanowieniem, zawahało przed

zostaniem jego żoną. Za kilka godzin powiem: „tak, na zawsze”. Koronkowa sukienka do ziemi i welon wiszą w foliowym worku na drzwiach. Zaraz fryzjer, paznokcie, makijaż. Wszystko jest zaplanowane: włosy będą w koronie, spinki będą wbijały mi się w głowę, ale to nic, manicure francuski, cienka kreska eye-linera, trochę różu, błyszczyk. Na szyi łańcuszek z

tanzanitowym wisiorkiem, który należał do mamy. Od dawna tak silnie nie czułam jej nieobecności. Byłam mała, gdy rodzice zginęli; często mi ich brakowało, ale trudno jest tęsknić za kimś, kogo tak słabo się pamięta. Pamiętam ich z fotografii, nie ze wspomnień; gdyby nie zdjęcia, nie znałabym ich wcale. Ale dość tego, to szczęśliwy dzień, jeśli łzy, to tylko radości. Siostra i kuzynki już się

panoszą. Tinę słychać w całym domu, przyjechała ze swoją nową męską zabawką – przystojny, bezmyślny i próżny – dokładnie taki, jakich Tina lubi. Wszyscy się uśmiechają, wszyscy się śpieszą, wszyscy są szczęśliwi. Nikt nie mówi, że nie pasuję do Prawie Męża, że jesteśmy zbyt różni. Wielu może tak myśleć, ale nikt nie mówi. Za chwilę bierzesz ślub.

Nie ze mną. I nic nie mogę zrobić. Mogę, jasne, że mogę, ciało ludzkie jest kruche, łamliwe, bez trudu mogę coś zrobić i pozbyć się problemu. Moje sny spływają jego krwią. Te sny powinny mnie przerażać, zamiast tego koją. Rozciągają usta w uśmiechu. Siła tych marzeń ciągle rośnie, rośnie

tak bardzo, że unikam bycia w jego pobliżu, pokusa jest zbyt mocna. Gdy więc jest obok mnie, zaciskam dłonie albo wkładam do kieszeni, by je powstrzymać przed tym, co wydaje się tak proste. Zmieniłaś mnie. Marzę o tym, by poderżnąć mu gardło albo skręcić kark, albo rozjechać

samochodem, albo strzelić między oczy. Każdy rodzaj śmierci wydaje się dobry, ale wiem, że w taki sposób nie osiągnę celu. Mogę jedynie czekać, aż się nim znudzisz. Kiedyś przecież musisz. Jestem w kościele, otacza mnie szum bliskich ci głosów. Kilkoro gości się dziwi, że tu jestem, że mnie zaprosiłaś.

Wyraźnie myślą, że będę skazą na doskonałym dniu. Nie będę, obiecuję ci, dziś nic nie zrobię. Powinnaś być mi wdzięczna, bo mógłbym. Z łatwością. On wchodzi i wita wszystkich. Całuje kilka kobiet, ściska dłonie kilku mężczyzn. Jest szczęśliwy, jakby wygrał los na

loterii. Uśmiech nie schodzi z jego twarzy. Ściska moją dłoń, przyciąga do siebie, poklepujemy się po plecach. Jak to możliwe, że nie czuje mojej chęci, mojej potrzeby zabicia go? Przytrzymuje mnie kilka sekund w uścisku, bez trudu mógłbym wbić nóż między jego żebra. Już widzę, jak czerwień rozkwita na białej koszuli, jak wsiąka w szarą

marynarkę, jak leje się po nogach, wylewa z butów na kościelną posadzkę, czuję jej ciepłą lepkość na dłoniach. Za każdym razem, gdy nachodzi mnie ta chęć pozbycia się go, czuję się, jakby owiewał mnie wiatr, chęć ta jest jak głęboki wdech czystego powietrza. Powinna być ciężka, a jest najlżejsza z lekkich.

Ale nie, przeżywalność po tego typu ranach jest zbyt wysoka. Jeśli się go pozbyć, to na zawsze. – Powodzenia. – Słyszę, że brzmię wystarczająco szczerze. Nic dziwnego, że mi wierzy. Odchodzi uścisnąć kolejną dłoń. Ale on jest mniej ważny, najważniejsza jesteś ty. Zaraz się pojawisz.

Denerwuję się, jakbym to ja czekał na ciebie przed ołtarzem. Brakuje mi powietrza, co chwilę moja ręka wędruje do góry, by poluzować krawat. Pojawiasz się. Olśniewająca, czysta, w długiej sukni i jeszcze dłuższym welonie. Nie moja.

Koronka zasłania ci twarz, ale i tak widzę, jaka jesteś – niepojęcie i druzgocąco piękna. Pewnych rzeczy nic nie może zamaskować. Wzrok każdego jest skierowany na ciebie, wszyscy wstrzymują oddech. Dobrze, że nikt nie patrzy na mnie, bo wiem, że w tym momencie moja maska jest zsunięta, twarz jest naga, pokazująca

wszystko, najmniejszy gram uczucia. Idziesz wolno, w rytm muzyki, której nie słyszę, bo szum krwi i łomot serca zagłuszają mi wszystko. Twoje kroki są nieśpieszne, ale widzę, że z trudem powstrzymujesz się od biegu. Chcesz już być przy nim, chcesz już być jego żoną. Przez moment wyobrażam sobie, że idziesz do mnie, lecz się

nie zatrzymujesz. Jesteś zupełnie skupiona na nim, mnie nawet nie widzisz. W tym momencie istniejesz tylko dla niego. Mijasz mnie. Zalewa mnie fala gorąca. W dłoni masz bukiet róż. Pięknych, perfekcyjnych. Nigdy nie lubiłaś róż, zawsze doceniałaś polne kwiaty. Przyniosłem ci pęk konwalii i

czuję się z nim jak ubogi głupiec. Zastanawiam się, czy gdyby nie zaszło między nami to, co zaszło, to czy ja stałbym teraz przy ołtarzu. Może. Już jesteś obok niego. Zamykam oczy. Pochylam głowę. Minuty mijają. Twój głos brzmi mocno, pewnie, niezachwianie. Chciałbym usłyszeć w nim zwątpienie,

ale nie słyszę go wcale. Słyszę miłość, twój głos jest jej pełen. Nie podnoszę powiek podczas przysięgi, gdy obiecujecie sobie miłość na zawsze, jestem ślepy na wymianę obrączek, na pieczętujący ją pocałunek, prawie mogę udać, że ich nie było. Zamknąłem oczy, odwróciłem się na moment i już jesteś jego żoną.

Ktoś przepycha się obok mnie, chce zrobić zdjęcie. Zmusza mnie do patrzenia. Ktoś śpiewa Ave Maria. Dźwięk jest lśniący, przejrzysty, niepokalany, przyprawiający o dreszcze i to on sprawia, że nagle czuję się pełny grzechu. Wstajecie z klęczek. Obracacie się. On chwyta twoją dłoń.

Ktoś zaczyna grać Marsz Weselny Mendelssohna. Twój uśmiech jest tak szczęśliwy, że pęka mi serce. Ile jeszcze razy mi je złamiesz? Przed kościołem chaotyczny splot dźwięków: klaskanie, śmiech, muzyka nadal dochodząca z wnętrza, migawki aparatów, płacz jakiegoś dziecka. Dziesiątki dłoni

sypią ryżem na szczęście, miedzianymi groszami na dostatek. Staję w kolejce z bukietem konwalii. Jesteś wzruszona, gdy daję ci kwiaty. W twoich włosach są setki ziarenek ryżu. Ściskasz moją dłoń, uśmiechasz się i czuję ból, bo nagle, przez sekundę, widzę w tobie cień dziewczyny, którą byłaś, zanim

poznałaś jego. Jednak sekunda mija i czuję jeszcze większy ból, bo razem z uśmiechem znika ona, ta, za którą tak tęsknię. Nachylam się i szeptem mówisz, że ja też kiedyś znajdę tę jedyną. Prawie odpowiadam, że już ją znalazłem, że trzymam ją za dłoń. Całuję twój policzek, choć chcę całować usta. Przesuwam się

w bok i nagle on jest przede mną. Obejmuję go w niedźwiedzim uścisku, jak brata. Nic nie mówię. Nie powinienem iść na wesele. Nie wiem, dlaczego tu jestem. Sala jest wielka, ustrojona na niebiesko i biało, pod sufitem setki balonów. Trzy długie stoły dosłownie uginają się od jedzenia. Wypijacie szampana, tłuczecie kieliszki,

tłuką się na szklaną kaszę. DJ zaczyna grać Extreme More Than Words i nagle nienawidzę tej piosenki. Patrzę na wasz pierwszy taniec, na drugi, na trzeci. Twoja twarz wtulona w jego pierś, wasze oczy zamknięte, dłonie złączone. Chyba nawet nie zdajesz sobie sprawy, że pierwsza piosenka się skończyła,

druga się zaczęła i też skończyła. Wyglądacie pięknie razem, tak pięknie do siebie nie pasujecie, zupełnie jakbyś wybrała go, bo jest we wszystkim Twoim przeciwieństwem. Boże, jak ja mu zazdroszczę, ile dałbym, żebym to ja trzymał cię w ramionach, żebyś to w moją pierś wtulała twarz.

Znowu chcę go zabić, tyle noży na stołach, tyle okazji. Obawiam się, że jeszcze chwila i się zatracę, wejdę w stan niepoczytalności, omdlenia umysłu, w którym stracę poczucie siebie, nie będę miał pojęcia, jakie jest moje imię, kim jestem, do kogo należy to ciało, będzie się liczyć tylko to, co to ciało ma zrobić.

Zamykam oczy. Wdech, wydech, uspokojenie. Powinnaś być mi wdzięczna, bo byłem bardzo bliski. Przerażająco bliski. Nie zabiłem go, bo chcę, żebyś była szczęśliwa. Nie zabiłem, bo wiem, że ze mną szczęśliwa być nie potrafisz. Wybacz, że nie umiem z ciebie zrezygnować.

Ktoś dotyka mojego ramienia, po sile dotyku czuję, że to kobieta. Odwracam się w jej stronę. Tina. Nie przepadam za nią, ale jestem jej wdzięczny za wyrwanie mnie z upiornego transu. – Nie patrz tak na nią, ludzie zaczną gadać. – Jej głos jest cichy, prawie konspiracyjny. – Ciebie też miło widzieć. – Swoimi

słowami przyśpiesza bicie mojego serca, czuję się przyłapany na gorącym uczynku. – Serio mówię. – Jej oczy są poważne i wiem, że mówi, co myśli. – Nie patrzę na nią, patrzę na nich. – Może ktoś bardziej łatwowierny by ci uwierzył, ja naiwna nie jestem.

– Nie musisz mi wierzyć. Zresztą jesteś jedną z tych, które nie wierzą, bo same nigdy nie mówią prawdy. – Śmieje się i po raz pierwszy wydaje mi się atrakcyjna. Jest atrakcyjna, może zawsze o tym wiedziałem, ale nigdy informacja ta nie dotarła do mojej świadomości. A może dopiero teraz to dostrzegam, bo jej uroda jest

nagle wyraźniejsza w nowej fryzurze à la Kleopatra. Tina ma rację, nie mogę spędzić tej nocy, wpatrując się w nią ubraną w biel. Nie mogę, może nawet nie chcę, nawet moja obsesja ma swoje granice. – Nadal ją kochasz. – Nie pyta, stwierdza fakt. Wiem, że nie ma sensu zupełnie

zaprzeczać, ale nie chcę, by znała prawdę. Prawda jest moja. – A mówiłaś, że naiwna nie jesteś. Nie kocham jej, tylko pożądam. Jest żoną, lubię mężatki, wdawanie się w układy z nimi jest łatwe, pozbawione niemiłych następstw – kłamię gładko, płynnie, bez zająknięcia i chyba mi wierzy.

– Wiesz, że byłam mężatką. – Wiem, ale nie pamiętam, jak długo. – Rok, długi rok. – Zawiesza na moment głos. – Im daję więcej. – Wskazuje podbródkiem na obiekt mojej obsesji. – Tak, oni będą ze sobą do końca życia. – Proszę, nie rozśmieszaj mnie. – Od dawna nic nie sprawiło mi takiej przyjemności jak te słowa.

– Nie zapeszaj, to ich wesele. – Udaję oburzonego, ale chcę wiedzieć, dlaczego tak myśli. – Masz rację, może jestem zbyt sceptyczna. Ale ja nie wierzę w miłość, wierzę w dobry seks. A oni… No wiesz. – Nie wiem. – Dziś będzie ich pierwszy raz. On nie chciał przed ślubem.

– Żartujesz. Kręci głową, na jej ustach igra wiedzący uśmieszek. – Nasza wspólna przyjaciółka przeżyje dzisiaj zawód życia. Wracam wzrokiem do tańczącej pary. Nadal nie wypuścili się z rąk. Nie wiem, czy mogę wierzyć w jej słowa. Nie ma jednak powodów, by kłamać. Zresztą czystość pasuje mi do

niego. Jest jakby naturalnym uzupełnieniem wszystkiego, co o nim wiem. Ale informacja ta mówi mi coś jeszcze: mówi o sile jej uczuć do niego. Wiem, jak ważny jest dla niej seks, wiem, ile kosztowało ją kilka tygodni bez fizycznego kontaktu, a z nim jest już rok. Odkładam tę wiadomość na później.

Chcę zmienić temat, nie chcę, by wiedziała, ile dla mnie znaczy to, co właśnie usłyszałem. – Widziałem cię wcześniej z kimś. – Dziwię się, że kogokolwiek innego zauważyłeś, twoje oczy były nieustannie wlepione w nią. – Widzisz, właśnie udowodniłem, że przesadzasz, widziałem cię nawet kilka razy, miałaś towarzystwo.

– Towarzystwo to za dużo powiedziane, bo towarzyski nie jest, ale ładnie wygląda, więc przymykam oko na wady mojego nowego narzeczonego. Już się spił. Pił tu od rana, nudziło mu się. Jest na górze w pokoju. – Jej głos jest zły. – Z pewnością nie było tak źle. – Wierz mi, było, w kościele ledwo zachowywał pion, nie

wiem, po co w ogóle przyszedł, ale teraz go już nie ma i w konsekwencji szukam nowego towarzystwa. Jej dłoń ściska moje ramię i dopiero teraz zauważam, że cały czas mnie dotykała. – Napijesz się czegoś? – Wskazuję na alkoholowy asortyment tłoczący się na stole. – Tylko soku, chcę być trzeźwa,

słyszałam, że jesteś niebezpieczny – mówi z uśmiechem na ustach. – Bardziej niż możesz sobie wyobrazić. – Nie wierzę, że z nią flirtuję, ale w sumie dlaczego nie? Wiem, dlaczego nie – są przyjaciółkami i z pewnością jest między nimi niepisany układ. Nalewam jej drinka, pierwszego,

drugiego, piątego, pije, chociaż mówiła, że nie ma zamiaru. Alkohol spowalnia jej słowa i rozwiązuje język. Wiem, że bez trudu wyciągnąłbym z niej więcej plotek, ale nie chcę. Nieprawda, jasne, że chcę, ale jednocześnie obawiam się tego. Boję się potwierdzenia moich domysłów. Wolę, żeby pozostały podejrzeniami, wolę,

żeby nie zamieniły się w poświadczony przez kogoś fakt. Kelnerzy podają pierwsze ciepłe danie, wiem, że gdzieś czeka przydzielone mi miejsce, ale zostaję przy Tinie. Jej pierś jest wypięta do przodu, dekolt tak głęboki, że widzę więcej jej biustu, niż nie widzę i wiem, że nie ma stanika. Czasami

zatrzymuje się przy nas któryś z gości, każdy z nich jest mężczyzną i każdy ma wymówkę, by do nas zagadać, ale prawda jest dla mnie jasna: zatrzymują się przy nas tylko po to, by popatrzeć z bliska na jej pełny, silikonowy biust. Sam świadomie muszę się powstrzymywać przed wlepianiem w niego oczu. Jej sukienka jest zielona, błyszcząca od

pokrywających ją cekinów, co jeszcze bardziej podkreśla krągłość jej piersi. Jak mogłem już przy pierwszym spojrzeniu nie zauważyć, że wygląda jak ucieleśnienie nastoletnich mokrych snów? Że pachnie seksem? Mija godzina, potem druga. Nie piję dużo, ale czuję się zdumiewająco zrelaksowany, biorąc pod

uwagę, że jestem na weselu tej najważniejszej; nie zapominam o niej, ale tymczasowo jej obraz traci ostrość. Dłoń Tiny opiera się na moim udzie niby przypadkiem, ale jestem prawie pewien, że nie jest to przypadkowy gest. Jeśli mam się wycofać, to prawdopodobnie jest to odpowiednia pora.

Postanawiam odczekać kilka minut, może mi się wydaje, że chce czegoś więcej niż rozmowy. Jej język zwilża usta, dłoń znowu jest na moim udzie, nieco wyżej niż poprzednio, jeszcze kilka centymetrów w bok i czubkami palców dotknie mojego penisa. Mówi – o czym? Nie jestem pewny, bo wszystkie myśli

koncentruję na tym, by siłą woli przesunąć jej dłoń. Podchodzi do nas kelner, proponuje coś ciepłego do jedzenia, lecz to nie na jedzenie mam wilczy apetyt. Jestem zaskoczony, jak bardzo mam na nią ochotę, nie znam jej dobrze, widziałem ją może trzy razy i do dziś nie budziła mojego zainteresowania. Najbardziej podoba mi

się w niej to, że jest konkretna, nie muszę się starać słowami, nie muszę wabić komplementami. Jej dłoń przesuwa się dokładnie tam, gdzie chcę. Przez moment widzę, że jest nieco zaskoczona, ale zaskoczenie szybko zmienia się w kalkulację. Palce wędrują po długości mojego członka, który twardnieje, wydłuża się. Na jej ustach

zakwita uśmiech satysfakcji. A ja udaję, że nic się nie dzieje, że nie zauważam jej dotyku. Tłumię jęk zadowolenia. Powiedziała coś i po jej minie widzę, że oczekuje odpowiedzi, ale nie mam pojęcia, o co pytała. – Przepraszam, na moment się zamyśliłem, możesz powtórzyć? – Coś w jej twarzy zmienia się, rysy

ostrzeją. – Nie będę prosiła. – Jej dłoń ucieka z mojego uda, nie zdawałem sobie sprawy, jak ciepły był jej dotyk. – Serio, nie usłyszałem, co powiedziałaś. Nie ma czasu odpowiedzieć, bo nagle jest przy nas młoda para. Nie zauważyłem, jak podeszli. Czuję

ulgę, że dłoń Tiny kilka sekund wcześniej zsunęła się ze mnie. – Jak się bawicie? – pytają jednocześnie i słysząc to, zaczynają się śmiać. W śmiechu tym słyszę szczęście, jego nut nie da się pomylić z niczym innym. – Świetnie – odpowiadam. „Z Tobą bawiłbym się o niebo lepiej” – myślę.

– Ceremonia była taka piękna – komentuje Tina, ale założę się, że też myśli o czymś innym. – Zatańczycie? Ona wyciąga dłoń w moją stronę, jej mąż w stronę Tiny. Wstaję, wiem, że jakieś wnikliwe oczy dostrzegą erekcję w mojej lewej nogawce, ale wcale mnie to nie obchodzi. Prowadzi mnie na parkiet

jak chłopca, a przecież sięga mi do ramienia. Jej dłoń jest drobna i ciepła. Wiem, że muszę zaciągnąć hamulce, nie mogę zrobić żadnej z rzeczy, na które mam ochotę. Chcę powiedzieć jej, że zawsze będę czekał, że jeśli kiedykolwiek zmieni zdanie, to ja rzucę wszystko. Wszystko. Poznaję piosenkę po

pierwszych nutach: Wicked Game Chrisa Isaaka i nagle mogę milczeć, słowa tej piosenki wystarczą. Moje myśli rozbijają się, uczuć jest we mnie taka mnogość, że nie wiem, co naprawdę czuję, a już na pewno nie potrafię tego nazwać. Nie chcę rozważać tego, co jest we mnie, chcę zapamiętać ten taniec i ją w najdrobniejszym

szczególe. Koronka pod moimi palcami jest szorstka i miękka, skupiam się na tym doznaniu. Nasze ciała są o oddech od siebie, nie mogę się powstrzymać, przybliżam się do niej i teraz nie ma między nami nawet powietrza. Spogląda w górę, na mnie, w jej oczach widzę pytanie, ale nie wiem, o co pyta.

Czuję się trochę tak, jak w dzień naszego poznania, niewiele mogę z niej wyczytać. Nasze ciała poruszają się wolno. Pochylam się nieco, by złapać jej zapach. Pachnie owocowo jak zawsze. Chciałbym dłońmi dotknąć jej skóry, tak by ten zapach został ze mną, gdy ona już pójdzie z powrotem do niego. Chciałbym poszukać językiem jej smaku

– to wszystko jest tak blisko, a jednak poza moim zasięgiem. Pamiętam nasz ostatni taniec, jakże inny od tego. Tańczyliśmy go kilkanaście miesięcy temu, ale ona w tym czasie postarzała się o dwadzieścia lat, nie, może nie postarzała, spoważniała o dwadzieścia lat.

Nie chcę niszczyć tego momentu, ale chcę coś wiedzieć i wiem, że jeśli nie zapytam teraz, to prawdopodobnie nie zapytam nigdy. – Dlaczego on? Odchylam się, chcę widzieć jej reakcję. Przygryza czerwone usta. Spogląda na mnie uważnie. Cisza niemiłosiernie się rozciąga,

nie wiem, czy szuka słów, czy nie chce odpowiedzieć. – Nie wiem. – Wiesz. – Pytałbyś o to samo, gdyby był to ktoś inny. – Jej słowa są tylko nieco głośniejsze od szeptu, ale i tak przebijają się przez muzykę. – Masz rację, nieważne, kim byłby ten, z którym bierzesz ślub,

zawsze bym się zastanawiał, co on ma w sobie, czego nie mam ja. – A może jest odwrotnie? Może masz czegoś za dużo, może on tego nie ma? Poza tym on mnie kocha, a ty tylko chciałeś mnie kochać. – Nie mów mi, co do ciebie czułem, to akurat sam wiem. – Gdy jest się kochanym, to też się to czuje. – A więc nie czuła

się kochana, nie wiem, co mógłbym na to odpowiedzieć, nie odpowiadam nic. Za późno już, by przekonywać, że ją kochałem, że kocham. Piosenka się kończy i sekundę później jest znowu w jego ramionach. A Tina w moich, dopiero teraz jest na tyle blisko, że czuję jej

drogi zapach. Cekiny pod moimi dłońmi są jak rybia łuska. – Nie lubię go. – Kogo? – Pana doskonałego – odpowiada. – Co się stało, co ci powiedział? – Nic nowego mi nie powiedział, nigdy go nie lubiłam. Wiesz, że nawet kątem oka nie spojrzał na moje piersi?

– Nie wierzę, że nie spojrzał, nie da się na nie nie patrzeć. Uśmiecha się, ale uśmiech ten nie trwa długo. – Nie podoba mi się to, jaki ma na nią wpływ. – To dobry wpływ, jest przy nim bardziej zrównoważona, wyciszona. – Nie wiem, dlaczego go bronię, powinienem się z nią

zgodzić, co stało się z moją rządzą jego krwi? – Ty mówisz zrównoważona i wyciszona, ja mówię beznamiętna i zgaszona. – On ma się jej podobać, a nie tobie czy mi. – I podoba się jej, cholera wie czemu. – Ciekawy jestem, co o mnie myślałaś, kiedy się z nią

spotykałem. – Na ciebie zawsze miałam ochotę. – Dzięki, to najmilsza rzecz, jaką dziś usłyszałem. Napijmy się czegoś. Pijemy, rozmawiamy, pijemy. Jej dłoń od czasu do czasu ląduje na moim udzie, drażni mnie, nigdy nie przesuwa się tak wysoko, jak bym chciał. Nie mam pojęcia, dlaczego

dopiero teraz odkrywam, że jednak ją lubię. Myślałem, że jest agresywna, ale to nie agresywność, to specyficzne połączenie cynicznego poczucia humoru i sporej dozy wulgarności. Raz po raz któryś z męskich gości prosi ją o taniec, ona za każdym razem się zgadza, pozwalając im na upajanie się do woli widokiem jej

piersi. Widzę, jak celowo ociera się o nich, jak oni z trudem przełykają ślinę po każdym otarciu. Nie chciałem pić, ale piję, nie czuję jednak efektów, a wydaje mi się, że ilość alkoholu, którą spożywam, mogłaby spokojnie zwalić z nóg słoniątko. Chociaż nie, czuję jeden efekt – coraz rzadziej

odwracam się, by zobaczyć, gdzie jest ona, i coraz częściej zaglądam w dekolt Tiny. Po uświadomieniu sobie tego przez moment czuję się jak zdrajca, przecież ona jest tylko kilka metrów ode mnie, ale uczucie to szybko mija, gdy przypominam sobie, że właśnie jestem na jej weselu. Przecież to ona zdradziła

mnie, to ona ma męża. Spoglądam na parkiet. Partner Tiny wygląda na niezadowolonego, że piosenka już dobiegła końca – chciałby

pomacać ją jeszcze przez chwilę. Ale ona odwraca się do mnie i wzywa skinieniem palca. Podnoszę się i zmieniam zdanie na temat tego, że alkohol nie ma na mnie wpływu. Podłoga się buja, ale jakimś cudem udaje mi się zachować równowagę. Jestem z siebie dumny, gdy docieram do Tiny bez najmniejszego potknięcia. Kładę na niej

dłonie, moje ciało się rozluźnia, jakby bliska obecność kobiety była tym, czego mi potrzeba. Madonna śpiewa. Tina wygina się, podnosi ramiona, obraca. Tańczy z pijacką pewnością siebie. Jej piersi falują, oddech pachnie, jakby żuła igły sosnowe, ale to tylko gin. Przypadkowo odnajduję wzrokiem ją, najważniejszą, patrzy na

mnie z wyrzutem. Sekunda rozciąga się i mimo że nie jest blisko, mimo że nic nie mówi, to tym razem wyraz jej twarzy zdradza wszystko. Nie rozumiem tego spojrzenia. Co ona myślała, że zaprosi mnie, ja przyjdę i będę się w nią wpatrywał, i czekał na najmniejszy ochłap jej uwagi jak wierny pies? Choć nie

powinienem udawać hardego, bo czekałbym jak pies, gdyby partner Tiny nie odpadł przedwcześnie. Ona odwraca wzrok, patrzę na nią jeszcze chwilę i myślę o tym, że apetyt ludzki się zmienia. Mam nadzieję, że mój się niebawem zmieni. Spoglądam na Tinę i wiem, że nie stanie się to dzisiaj. Nie

zmuszałbym się, by z nią być, ale to nie na nią mam prawdziwą ochotę. Taniec trzeźwi mnie, a może mi się tylko wydaje. Mija północ, goście zaczynają się wykruszać. Ja też mam już dość, ale Tina namawia mnie na kilka kolejnych drinków. Po nich mówi, żebyśmy poszli na górę do jej pokoju. Wiem, że to kiepski

pomysł, ale nie chce mi się wracać do domu, zresztą na górze jest jej chłopak, więc między nami i tak do niczego nie dojdzie. Przed otwarciem drzwi kładzie palec na ustach. – Bądź cicho, nie chcę obudzić Grześka. – Otwieraj, bo zasnę na progu. Przez dłuższą chwilę grzebie w torebce, w końcu znajduje kartę

i otwiera drzwi. Wchodzimy, zapala światło i od razu je gasi, ale podczas jasnej sekundy zobaczyłem ciało mężczyzny rozwalone na całej powierzchni łóżka. Zauważyłem też, że w pokoju jest tylko jedno łóżko, wielkie, ale jedno. Dopiero teraz słyszę ciche chrapanie. – Wygląda na to, że będziemy musieli go

przemanewrować. – Idę do łazienki, zapalę tam światło. Idzie, słyszę, jak potyka się o coś i klnie, ale moment później ciepłe łazienkowe światło rozjaśnia pokój. Na podłodze leżą buty, marynarka i pusta butelka. Mężczyzna leży na wznak, z kończynami w każdym z rogów łóżka. Jego usta są otwarte.

Podnoszę butelkę, przesuwam buty pod ścianę, nie chcę się o nie przewrócić, gdy w środku nocy poczuję fizjologiczną potrzebę. Tina wychodzi z łazienki, a ja do niej wchodzę; sikam, myję dłonie, twarz, płuczę usta. Zdejmuję marynarkę, koszulę, buty, skarpetki, spodnie zostawiam, bo nie mam na sobie

bielizny. Słyszę mocowanie w pokoju i korowód przekleństw, ale gdy tam wracam. Ciało Grześka leży na boku na skraju łóżka od strony drzwi. Śpi jak zabity. Tina siedzi obok niego bez butów, ale nadal w sukience. Wstaje. Czekała na mnie, by się rozebrać. Pozbywa się ubrania powoli, nie

spuszczając ze mnie wzroku. Uśmiecha się. Materiał zsuwa się z jej ciała, które jest piękne, jędrne, krągłe wszędzie tam, gdzie być powinno. Przełykam ślinę i przeklinam w duchu cały alkohol, który wypiłem, bo patrzę, widzę i nic, zupełnie nie robi na mnie seksualnego wrażenia. Nie widzę sensu tego ukrywać.

– Jesteś piękna – mówię co innego, niż miałem zamiar powiedzieć. – Wiem. – Mam jednak nadzieję, że nie liczysz na seks, bo moje ciało jest wykończone i pijane, nic z tego nie będzie. Podchodzi do mnie, najpierw jej piersi, potem całe ciało przylega do mnie. Ociera się, czuję

twardość jej sutków. – Na pewno nie chcesz spróbować? – Chcę, ale bardziej chcę pamiętać, jak to jest być w tobie. – Nie wierzę, że udaje mi się zbudować sensownie brzmiące zdanie. – Nie chcę spalić następnej szansy. Zastanawia się nad moimi słowami, a ja myślę, że jeśli jednak będzie chciała spróbować teraz, to ja się

położę, a ona niech próbuje – szybko się przekona, że mój penis jest pogrążony we śnie głębszym niż sen jej chłopaka. – Kładź się, śpij, regeneruj siły. Nie wiem, co mnie budzi, może ruch ciała leżącego obok mnie, może jakiś odgłos zza drzwi. Otwieram oczy i nic nie widzę, nadal ciemna noc. Wracam w sen. Gładka noga leży pod moją dłonią,

automatycznie przesuwam nią w górę, czuję tylko nagość. Jestem półprzytomny, ale odruchowo wsuwam palce w złączenie ud, jak mógłbym inaczej. Nie zastanawiam się nad tym, kto leży obok mnie, obchodzi mnie tylko to, że jest naga. Śpi, słyszę jej równy oddech. Świecące czerwone cyfry zegara mówią, że jest 4:10, diody

nie rzucają żadnego światła, nie rozjaśniają pomieszczenia. Niczym ślepiec przejeżdżam po niej dłońmi. Leży na boku, odwrócona tyłem do mnie, wypięta. Podoba mi się wszystko, co czuję. Mój penis już jest gotowy. Ściągam z siebie piżamę… Piżamę? Ja przecież nie noszę piżamy? To jednak nie piżama, to spodnie, nie

wiem, co robię w spodniach, ale nieważne, ważne jest coś innego. Błysk świadomości: skoro mam na sobie spodnie, to znaczy, że w kieszeni mam kondom. Mam. Odpinam rozporek, rozrywam sreberko, zakładam. Zmieniam pozycję. Materac ugina się pod moim ciężarem. Ślinię palce i zwilżam ją między nogami,

wystarczy tylko trochę, bo czuję jej własną śliskość. Zastanawiam się, czy może zaspokoiłem ją przed zaśnięciem, ale nie pamiętam, kim jest, a co dopiero czy coś z nią robiłem. Rozsuwam nieco jej uda, namierzam, dotykam wejścia, zatrzymuję się na chwilę, nawet przez lateks czuję jej wilgoć i ciepło. Lubię

ten moment tuż przed, lubię dotykać wejścia do pochwy, lubię ślizgać się między wargami. Trwam w tym zatrzymaniu może pięć sekund. Popycham. Stawia opór. Zaciskam zęby. Popycham. Jestem w niej. Uchodzi z niej cichy jęk, ale tylko tyle, nadal śpi. Dobrze, czasami lubię taki seks bez zbędnych ornamentów, teraz nie mam głowy do

żadnych finezji, chcę ją po prostu rżnąć. Bezmyślnie. Automatycznie. Wchodzę głęboko, tak głęboko i szybko jak mogę. Moje myśli są w coś owinięte, nawet przez sekundę nie zastanawiam się nad tym, w kim jestem. Łóżko kołysze się w rytm pchnięć, skrzypi, ale tylko nieznacznie.

Przyśpieszam i to ją wybudza. Przeciąga się, nic nie mówi, tylko wydaje z siebie zadowolony jęk. Zmienia pozycję, przewraca się na brzuch, moje ciało podąża za nią. Unosi biodra, a ja zaczynam ją od nowa pieprzyć. Wezgłowie uderza w ścianę, lubię ten dźwięk. Ona ma głowę zakopaną w pościeli, słyszę to w stłumieniu jej słów.

Mówi coś, ale zupełnie nie wiem co. Jej głowa odchyla się w bok w poszukiwaniu powietrza, nie widzę tego, ale nagle słyszę jej łapczywy oddech, czuję alkoholowy zapach. Mamrocze, rozpoznaję tylko monosylaby „och”, „ach”, „uch”, „au”, „mhm”, wszystko inne jest niewyraźne, ale wiem, że znam ten

głos. Jasne, że go znam, jestem przecież z nią w łóżku, przed dotarciem tu musieliśmy zamienić kilka słów. Orgazm zbliża się szybko, szybciej niż bym chciał, alkohol nie pozwala mi go kontrolować. Muszę zatrzymać się na chwilę lub dwie. Trwam w bezruchu może dwadzieścia sekund, mój puls powoli się wyrównuje, gdy słyszę

chrapanie. Zasnęła. Nie wiem, czy mam być zadowolony, bo teraz mogę skończyć tak szybko, jak chcę, czy może urażony tym, że moje zdolności ułożyły ją do snu. Chrapanie znowu się rozlega i dociera do mnie, że to nie ona chrapie, dźwięk nie wydobywa się spode mnie, a z drugiej strony łóżka. Koncentruję się,

rozgarniam pajęczynę, którą zasnuta jest moja pamięć. Byłem na ślubie tej, która miała być moją ostatnią. Przez moment czuję strach, czy to ona jest pode mną, może się spiłem i ona wraz z mężem zlitowali się nad pijanym mną, i zatargali na górę do swojego łoża nowożeńców. Najpierw terror, potem nadzieja, że to faktycznie ona. Klękam,

ale nie wychodzę z niej. Jeśli to ona, to chcę zostać jak najdłużej. Znowu, tym razem uważniej, przejeżdżam po niej dłońmi i już po pierwszym dotknięciu wiem, że to nie ona. Odprężenie. Ulga. Zawód. Żal. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby moja nadzieja się spełniła. – Grzesiek, zawsze chcę być tak

budzona. – Jej słowa nadal są pełne snu, niewyraźne. Grzesiek? Jestem pewny, że nazywam się inaczej. Kim zatem jest Grzesiek? Nieważne, teraz i tak sobie nie przypomnę, puszczam więc ten detal mimo uszu. Może mnie nazywać, jakim tylko imieniem chce. Lecz nagle

jasność, pamiętam wszystko. Pode mną jest Tina, koło nas jej chłopak, narzeczony, czy kimkolwiek on dla niej jest. Nie powinienem w niej być. Nigdy nie żałowałem zbliżenia z kimkolwiek, ale teraz żałuję, bo to może się skończyć tylko źle. Najlepiej, żeby Tina się nie zorientowała, że to ja ją posuwam, niech

myśli, że to Grzesiek. Przechodzi mi cała ochota, penetruję ją jeszcze kilka razy i bez słowa się wysuwam. Plan jest prosty: poczekać, aż zaśnie, pozbierać swoje ciuchy i ulotnić się, nie zostawiając po sobie nawet zapachu. Taki jest plan, który nie wypala, bo następne, co pamiętam, to słowa: – Co jest, kurwa?

Budzę się. Otwieram oczy. Głowa mi pęka. Podnoszę się. Przede mną młody mężczyzna, prawie nagi, przewiązany tylko ręcznikiem. Znowu jestem zdezorientowany. Kim on jest? Włosy ma mokre, zaczesane do tyłu, w dłoni trzyma szczoteczkę do zębów, usta ma pełne spienionej pasty. Rozglądam się, obok mnie

leży czarnowłosa kobieta. Tina. Przypominam sobie wszystko. Najbardziej zaś fakt, że jest naga i że kilka godzin temu w niej byłem. Czuję, że pod kołdrą mam na sobie spodnie, pamiętam, że je w nocy zapiąłem, pamiętam też, że zużyty kondom włożyłem do kieszeni. Unoszę dłonie. – Pijany byłem wczoraj jak cholera i

Tina była tak szczodra, że zaproponowała mi nocleg. Jest wzburzony, nie wiem nawet, czy mnie słucha. Potrząsa kobietą. – Budź się, Tina, budź się, mówię. – Daj jej pospać, nic się nie stało. – Nic się nie stało? Jak to: nic się nie stało? Czy ona jest goła? Pora na mały akt: odwracam się w jej stronę, udaję, że nie wiem, że rozważam

odsunięcie pościeli. – Nie wiem, w co jest ubrana, nie mam zamiaru sprawdzać – odpowiadam i przybieram niewinny wyraz twarzy. Wiem, że wyglądam niewinnie, tak niewinnie potrafią wyglądać tylko dobrzy naciągacze i oszuści. Wkłada szczoteczkę do ust i podnosi kołdrę, wiem, co widzi.

– Ona jest goła! – mówi podniesionym głosem, opryskując wszystko dokoła pianą. – Ja jej nie rozebrałem, sam jestem w spodniach. – Ona jest goła! – powtarza, jakbym nie dosłyszał. – Wierzę ci, ale serio nie wiedziałem. – Udaję zmieszanego. – Była tak pijana, że pewnie nawet nie

wiedziała, że się rozbiera. Odkrywam pościel, by pokazać mu, że jestem ubrany od pasa w dół. Wstaję. Koło mojej stopy leży rozerwane opakowanie po kondomie. Na szczęście w tym momencie jest poza jego polem widzenia. Staję na sreberku, nie wiem, czy mam się schylić i je podnieść, czy wsunąć stopą pod łóżko. Wybieram to

drugie. Nie mam zamiaru tu zostawać i być w centrum tego, co stanie się dalej. Mam dość dramatów. Przechodzę obok niego. Trzyma w dłoni szczoteczkę, jakby to była broń, piana cieknie mu z ust. Zbieram moje skarpetki, koszulę, marynarkę, buty. Siadam na skraju łóżka, ubieram się. Udaję

spokojnego, ale jestem napięty, gotowy na jego atak. – Kim jesteś? – Jestem jednym z gości ze ślubu. – Tyle się domyśliłem, ale kim jesteś? – Nie słyszałeś o mnie, znam się z Tiną od lat, byłem w związku z jej koleżanką. – Trochę naciągam z tym „od lat”, ale lepiej niech myśli, że znamy się od kołyski. – Kim

jesteś?! – Ton jego głosu przybiera na mocy. – Zamknij się – mówi w półśnie zachrypnięty głos z łóżka. Wiem, że jest zły, ma prawo być bardziej zły, niż jest teraz, ale nie mam zamiaru go tą informacją oświecać. – Słuchaj, nie chcę wdawać się w szczegóły. Zapytaj Tiny, gdy

się obudzi. Zastanawiam się, czy może powinienem zostać, nie znam go, z pewnością nie chciałbym, żeby coś jej zrobił, ale spoglądam na niego i widzę, że cała agresja jest skierowana w moim kierunku. Szybko wstaję i idę do drzwi. Nie zatrzymuje mnie. Następnego dnia dzwonię do Tiny

upewnić się, czy żyje i jak dużo pamięta. Żyje i pamięta tyle co nic. Jej brak wspomnienia ze środka nocy przynosi mi ulgę, bo bałem się, że informacja ta znajdzie drogę do uszu tej, która wiedzieć nie powinna. Znowu przyszło młode lato, znowu wszystko pachnie to owocami, to małosolnymi ogórkami. To moja pierwsza noc sam na sam ze sobą

od miesięcy. Gwiazdy mają dziś spadać z nieba jak deszcz, więc wezmę śpiwór i spać będę na dachu. Ale najpierw chcę pisać. Od dawna nie pisałam, nie wiem dlaczego, może zwyczajnie nie ma we mnie słów, a jak są, to nie wtedy, kiedy powinny. Minął rok od naszego ślubu. Od roku jestem żoną. Żoną, która kochała się ze swoim mężem trzy razy. Wiedziałam, że ciało jest dla niego drugoplanowe. Podziwiałam

siłę jego wstrzemięźliwości, gdy powstrzymywał się przed dotykaniem mnie przed ślubem. Teraz wiem, że się nie powstrzymywał, on nie czuł potrzeby, nie chciał mnie dotykać. Kocham go, nie da się go nie kochać. Żyję w jego rytmie, chodzę spać z kurami, wstaję, gdy słońce rozjaśnia niebo, przeganiając

gwiazdy. Po raz pierwszy od lat śpię odziana w piżamę. Chciałabym zasnąć z nim w środku, a leżę obok zastygnięta na baczność. Już go nie namawiam, nie uszę, nie proszę, ale bezustannie czekam. Czekam na kolejne spotkanie naszych warg. Czekam i czuję się aseksualna, jak kobieta bez kobiecości. Czekam i siekam ogórki na idealne plasterki, marchewkę na idealne kostki, bo może

zobaczy, doceni, podziękuje, biorąc mnie na blacie stołu. Ale on dziękuje słowami, wdzięcznym uśmiechem i gestem, nie ciałem. Ciałem się prawie ze mną nie dzieli. Czasami ciekawa jestem, czy wie, czy słyszy, jak moje ciało błaga? Błaga przecież tak głośno. Rok temu byłam pełna nadziei na spokój, na życie, którym nie rządzą pragnienia.

Chciałam uspokojenia, ale nie beznamiętności. A może tylko łudziłam się, że one nie są tym samym. Moja głowa jest coraz pełniejsza brudnych myśli, każdego dnia rodzą się nowe. Wciskam je w kąty, ale w kątach zaczyna od nich być coraz bardziej

tłoczno. Popychają wolę w stronę dawnej mnie, w stronę tego, co było. Zaczęłam wysyłać listy do Kusiciela, do tego, który był najistotniejszy przed mężem. Nie są one prawdziwymi listami, to stare kartki z mojego pamiętnika, myśli spisane ołówkiem, pełne słów o nim, o tym, co kryje się we mnie, o innych. Zobaczyłam go po tym, jak wysłałam mu piątą zapisaną szczelnie

kartkę. Jego oczy były pytające, ale o nic nie zapytał. Przy Kusicielu mogę być tylko tą sobą, którą rządzi ciało. Czasami wydaje mi się, że zna mnie lepiej niż ja sama, bo nawet przed sobą udaję, że nie mam czarnej strony, a on poznał ją przecież dogłębnie. Jest we mnie dziwna pewność, że nigdy nie zostawiłby mnie na dłużej. Zmiażdżyłam go więcej niż raz, a on

odwrócił się tylko na chwilę. Kocham męża, nikogo innego nie kochałam. A on kocha mnie tak, jak zawsze chciałam być kochana. Przy nim potrafię być tym, kim chcę być, kim on myśli, że jestem. Lecz z nim muszę ostrożnie, zawsze ostrożnie. Czyste słowa, nienależące do mnie gesty, podpatrzone u innych niewinne uśmiechy. Gdybym była sobą,

nigdy by się nie zakochał, nie byłby mój, oceniłby mnie, zobaczył rzeczy, które by go zraniły. Temu drugiemu, który był pierwszy, mogę powiedzieć wszystko i nic nim nie zachwieje, nic nie zdziwi, bo on jest taki jak ja. Jego nie kocham, ale kocham z nim być, bo czasami dobrze jest być sobą, nie mieć nic do ukrycia. Wiem też, że zawsze sobą być nie mogę, bo wtedy za szybko się spalam. Zatrzymuje się przy mnie na

moment jedna z kochanek – Daria. Jest głośna, zakochana w sobie, mocno wytatuowana i w łóżku entuzjastyczna, ale najbardziej podoba mi się w niej to, że jeździ na motorze prawie tak dobrze jak ja i że jest prawdziwa. Rozmawialiśmy raz o kłamstwie, powiedziała mi, że kłamstwa są dla niej zbyt proste, że prawda jest zwykle bardziej

interesująca, bardziej skomplikowana, a nie lubi sobie ułatwiać. Lubię z nią być, lubię to, że nie muszę się domyślać, nie muszę zgadywać, ale najbardziej lubię ją w łóżku, bo za każdym razem kocha się tak, jakby miał to być jej ostatni raz. Ta prostota bycia z nią pociąga mnie, przynosi ulgę. Patrzysz na nią, na jej ostry wygląd, mocny makijaż, mnogość

tatuaży pokrywających cały jej tors, uda i stopy i wiesz, w jaki sposób będzie uprawiała seks. Wiesz, że będzie trochę szalona, konsekwentna, że nie będzie robić nic do połowy, byle jak. Mam dobrą kondycję, ale po godzinie z nią czuję się, jakbym przebiegł maraton sprintem, a ona zwykle nie jest nawet zdyszana. Ale

lubię tę jej gorącokrwistość, która często jest powodem mojego zbliżenia się do śmierci z wycieńczenia. – Nie jesteś materiałem na męża – mówi pewnego razu oficjalnym tonem, zupełnie bez powodu. – Jesteś tego bardzo pewna. – O tak, to fakt, a nie domniemanie. Uśmiecham się, nie dziwi mnie jej

zdanie, ma rację. Zresztą mężem chciałbym być tylko dla jednej, a ta już męża ma. Chcę jednak wiedzieć, jak doszła do takiego wniosku. – Daj mi garść szczegółów. Dlaczego tak myślisz? Zapala papierosa, zaciąga się. Zamyśla się na moment, ale wiem, że nie musi, bo zna odpowiedź. – Im lepiej ciebie poznaję, tym

podobasz mi się bardziej i jednocześnie mniej. – Zatrzymuje się, by zaciągnąć się znowu. – Jesteś hojny, zabawny, szarmancki, ale przede wszystkim jesteś niedostępny, prawie nieobecny, jakby to, czy tu jesteś, czy nie, nie sprawiało ci najmniejszej różnicy. – Znowu podnosi papieros do ust. Chcę wykorzystać tę przerwę w jej

monologu, by coś powiedzieć, obronić się, ale wykonuje gest nakazujący mi milczenie. Nie odzywam się więc. Wciąga dym do płuc, lecz nie spuszcza ze mnie oka. Czuję, jakby oceniała moją wartość. – Gdyby to, co jest między nami, było poważniejsze, to już dawno bym cię rzuciła.

Dlaczego? Bo ty jesteś jednym z tych facetów niechcących przyszłości. Gdybym ciebie nie zostawiła, to każdego dnia bym się spodziewała, że ty zostawisz mnie. Nie zrobiłbyś tego od razu i byłoby nam dobrze, może byłoby dobrze do samego końca, ale kładąc się spać, zastanawiałabym się, czy jest to nasza ostatnia noc.

Znowu przerywa wywód, tym razem nie chcę się bronić, boję się, że jeśli jej przerwę, przestanie mówić, a to, co mówi, jest cenne. Patrzę, jak siedzi w nikotynowej chmurze i zastanawiam się, czy każdy widzi moją nieobecność. – To nie dąsy, że nie skupiasz na mnie wystarczającej uwagi. Od pierwszego dnia wiedziałam, że taki

jesteś, potem już się tylko upewniłam. Będąc z tobą, zawsze wiedziałabym, że jest dla ciebie coś ważniejszego ode mnie, coś, czym się nie chcesz nawet podzielić, do czego chciałbyś odejść. Ma rację. Jest mi z nią dobrze, ale w głowie nadal mam tę, która jest żoną innego. Moje uczucia do niej nadal są siarczyste

i nieugaszone. Tęsknię nawet za tym stanem ciągłego zdezorientowania, w którym przy niej wiecznie trwałem. Lubię pewność, którą czuję przy Darii, ale bez zastanowienia zamieniłbym ją na niepewność dawaną przez tamtą. Wiem, jak żałośnie to brzmi, czasami słucham sam siebie i

jestem pewien, że mówię jak maltretowana żona, która mimo bicia i gwałtów kocha i broni swojego męża. Nie wiem, ile razy w ciągu dnia mój umysł wraca do niej, jakby musiał o niej myśleć, jakby była dla niego tym, co niezbędne, a nie tym, co zabija. Cały czas czekam na moment, w którym jej obraz we mnie zacznie płowieć,

tracić blask, bo to, co do niej czuję, nic mi nie daje. Nie będzie to łatwe, bo zacząłem dostawać od niej kartki, odłamki, urywki z jej pamiętnika. Katuje mnie nimi. Nie powinienem ich nawet otwierać, a czytam i czytam, za każdym razem obiecując sobie, że to ostatni raz. Odkrywa przede mną sekrety, pokazuje,

co z jej strony było między nami i jak różna była ta strona. Czuję się jak spowiednik, jakby po raz pierwszy mówiła mi prawdę. Na początku, po drugim liście, myślałem, że jest to tłumaczenie, przeprosiny, teraz nie wiem, czym są jej słowa. Wiem tylko, że wchodzą we mnie, że pełzają pod moją skórą. Rozumiem ją lepiej, znam w inny sposób, niż znałem, ale nadal wiem, że

dotknąć jej nie znaczy poznać ją. Czasami jestem pewny, że nie da się jej poznać. Nie wiem, czego chce, może kolejne kartki to wyjawią, może nie. Widuję ich czasami, patrzę na nich, na to, jak się śmieją, jak trzymają się za ręce, jak szepczą sobie do ucha. Nie widzę w nich zmiany, nie widzę niczego, co

powiedziałoby mi, dlaczego pisze, dlaczego wysyła, bo przecież musi być w tym jakiś cel, jakiś powód. Wyszłam na balkon popatrzeć, jak ciepły poranek zmienia się w upalne przedpołudnie. Niebo miało kolor gazowego błękitu. W ogródku słodki rabarbar, słodsze truskawki, kwaśny agrest, chrupiąca kalarepa, bzyczenie

pszczół, ganiające się ptaki, kilkudniowe motyle. U sąsiadów w domu naprzeciwko dzieje się życie codzienne, siedzą przy stole z kawą lub herbatą, sąsiad czyta gazetę, sąsiadka coś mówi. U mnie codzienności brak, bo mąż wyjechał i nie mam jego wyciszenia. Czułam, jak ciało się budzi, jak do mnie szepcze i mruczy. Wciągnęłam powietrze i

zatrzymałam je w sobie na długo, ale głęboki oddech zamiast uspokoić, rozbudził mnie. Rozbudził ciało nieżywe od stulecia, zabrudził myśli, spaczył na nowo umysł. Ubrałam się, jakbym chciała się sprzedać. Najwyższe buty dodające mi kilkanaście centymetrów, absurdalnie kuse beżowe spodenki, bezwstydnie wbijające się w moje

krocze, czarna koszulka opinająca biust, koła bransolet na nadgarstkach. Bez bielizny, z grzesznym zamiarem poszłam w świat. Patrzyłam na zapchane ciałami przejeżdżające tramwaje i przypominałam sobie pierwszy raz z nim. Na oczach wszystkich, ale oni byli niewidomi. Wagon był duszny jak piekło i jak

piekło pełen nie zawsze pięknych, ale zawsze nęcących ciał. Minuta rekonesansu, nie chciałam nikogo z tłustymi włosami. Stanęłam między dwoma czysto wyglądającymi mężczyznami. Ten z tyłu miał czerwoną koszulę i rzadkie włosy, ten z przodu ubrany był

na czarno jak wyznawca szatana, ale twarz miał jasną, włosy niemal w tym samym kolorze co ja i ładnie pachniał. Ten z tyłu był wysoki, postawny, lat jakieś czterdzieści. Na początku byliśmy tylko blisko siebie, lecz ludzi przybyło, ścisk urósł do duszącej ciasnoty. Moja dłoń otarła się o udo mężczyzny w czerwonej koszuli. Może pomyślał, że szukałam równowagi, jeśli tak, to miał rację. Szukałam, ale nie takiej. W głowie miałam zamęt, bo

przecież nie chcę być taka. Przez moment nic nie robiłam, myślałam, że nie jest za późno, że mogę się o krok przesunąć. Tramwaj skręcał z piskiem, trzęsąc sobą i wszystkimi w środku. Moja dłoń drżała w niedoczekaniu, powoli sunęła w górę, natrafiła na to, czego nie dotykała od wczesnej wiosny.

Bez wstydu, bez zawahania przejechałam po jego długości. Usłyszałam, jak mężczyzna wciąga powietrze, poczułam jego oddech na karku, gdy je wypuścił. Skupiłam się na blondynie, przytrzymywał się metalowej poręczy, jego twarz była w nią niemal wtulona. Zerkał na mnie czasami, ale gdy zauważał, że

patrzę, od razu odwracał wzrok. Wsunęłam dłoń w spodenki, nie chowałam się z tym nawet za bardzo, chciałam, by ktoś zobaczył. Palec zanurzył się w wilgoci. Wyjęłam dłoń i oparłam ją na poręczy tuż przy twarzy blondyna. Bransolety brzęczały, spadając w dół. Zauważyłam moment, w którym rozpoznał

zapach. Wyprostował się i minimalnie zbliżył twarz do moich palców, jakby chciał się upewnić, skąd woń dochodzi. Jego nozdrza się rozchyliły. Oblizał usta i przez moment miałam nadzieję, że jego język wślizgnie się między moje palce, że zacznie zlizywać mój śluz. Ale nie, on tylko wdychał zapach. Moje sutki stwardniały, on to zauważył. Dreszcz jak drapieżne zwierzę przebiegł mi po plecach. Za mało.

Czułam, że to wszystko za mało, że tylko podrażni mój głód. Blondyn spojrzał na mnie i z repertuaru uśmiechów wybrałam ten wyzywająco-zachęcający, lecz on nadal tylko wdychał i patrzył. Przylgnęłam do mężczyzny w czerwonej koszuli. Jego ręka obniżyła się i poprawiła kąt ułożenia męskości. Wspaniały manewr, bo zaparkował dokładnie między moimi

pośladkami. Ale wiedziałam, że do niczego więcej nie dojdzie. Chciałam, żeby był deszczowy dzień, żeby miał na sobie prochowiec, jakiekolwiek palto, żeby odsłonił jego poły, wyjął fiuta, odsunął spodenki i wdarł się w mój odbyt. Nie spuszczałam wzroku z blondyna. Widział, co się dzieje, może myślał, że ja i ten w czerwonej koszuli jesteśmy zboczoną parą. Jego kutas

odznaczał się przepysznie w nogawce. Nie spuściłam wzroku, pokazałam mu, że patrzę. Nawet przez materiał widziałam, że jego żołądź była jak hełm, imponująca. Ach, żeby tak opaść na kolana i wziąć go do ust na oczach wszystkich, żeby poczuć opór w gardle, gdy szeroka główka przedziera się mimo protestu mięśni. Krok do przodu, to nie był mój krok, to ten z tyłu

popchnął mnie, przycisnął do blondyna. Bliskość trzech ciał miażdżyła między mężczyznami moją twarz, piersi, pośladki. Tramwaj jechał równo, nieznacznie tylko kołysząc się na boki, ale ten za mną kołysał się bardziej, wymuszał ruch mojego ciała, a przez to też ruch tego z przodu. Blondyn patrzył mi w oczy, oddychał głęboko, uśmiechał się lekko. Miał ładne usta, kobiece,

zbyt pełne w twarzy mężczyzny. A gdyby tak przysunąć się o dzielący nas centymetr, a gdyby pocałować te nieznane mi jeszcze usta, gdyby je poznać. Palce dotknęły mnie, wyrwały z zamyślenia. Wślizgnęły się przez nogawkę pod elastyczny materiał spodenek i od razu odnalazły moją wilgoć. Znowu dreszcze. A może wziąć ich obu

za ręce, poprowadzić do jakiegoś opuszczonego budynku, do jakiejś bramy i dać im siebie do końca, dokładnie tak jak chcę. Palec wślizgnął się we mnie, dwa palce. Za płytko, chciałam więcej, chciałam wszystko, ale nie dostałam. Tramwaj stanął, tłum się przerzedził, mężczyzna w czerwonej koszuli odszedł, a ten przede mną wyglądał na

zmieszanego. Ich nagłe wycofanie się sprawiło, że ja poczułam się winna. Cofnęłam się o krok, dwa, wysiadłam na następnym przystanku. Czułam się brudna, lecz wiedziałam, że jeśli nie teraz, to i tak wkrótce, bo ciało mam pełne niespełnionych tęsknot. Bo natury nie da się oszukać. Wychodzę, by spotkać się z Darią.

Otwieram drzwi i stoi w nich ona. Przez krótką sekundę myślę, że to tylko urojenie, że moja choroba osiągnęła ostrzejsze stadium. Ale nie, jest tu, naprawdę jest. Świadomość tego jest jak cios. Ma na sobie beżowe obcisłe spodenki, w których wygląda, jakby była naga od pasa w dół, wysokie szpilki, prostą koszulkę; wygląda jak w czasach,

w których ją znałem. Przełykam ślinę. – Wejdziesz? – Tak. Przemyka koło mnie jak duch, ale wiem, że duchem nie jest, ma zbyt czerwone usta i jej obcasy stukają. Moje myśli są sparaliżowane, zmysły zamroczone,

ciało ogłuszone, krew szumi mi w uszach. Może przechodzę przez cichy zawał. Zamykam drzwi, przez moment stoję twarzą do nich, zbierając myśli, próbując ochłonąć, dojść do siebie. Odwracam się, ona idzie do mojego pokoju, z każdym krokiem pozbywając się ubrania. Nie ma już butów, koszulka leży na podłodze, teraz

zgięta wpół zsuwa spodenki. Słyszę głośne „dzyń, dzyń” bransolet. Zachowuje się, jakby przyszła do siebie po swoje, jakby ostatnich dwóch, prawie trzech lat nie było, jakby te dwie jesienie, trzy zimy, trzy wiosny i dwa lata nie istniały, jakby świat się nie zawalił. Spoglądam na nią i sam niemal

zapominam, że moja ziemia się zatrzęsła. Niemal. Stoi na środku pokoju. Poważna, niema, bez cienia uśmiechu. W ciszy. Potrzebna mi jest muzyka, coś pięknego, może Miserere Mei, Deus, może Adagio for Strings, może Falling. Cisza wypełnia mnie, sprawia, że jestem głuchy na wszystko oprócz niej.

Jej skóra lśni, kusi, by dotknąć, ale chcę, by to ona wyciągnęła dłoń. Patrzę na nią z tym pierwszym zachwytem, łapczywie i boję się, że wyjdzie z nieprzytomności, że opamięta się i zniknie. Rozbieram się szybko, nie spuszczając jej z oka. Mój penis już się pręży, wie, czego chce. Nie wiem, jak to możliwe, że tyle wytrzymałem na

wspomnieniach, że jednak nie zabiłem tego drugiego, powstrzymałem się od wzięcia jej przemocą. Siadam na materacu. Ona w końcu na mnie spogląda, podchodzi i klęka na łóżku, podnoszę się na kolana. Wiem, że będzie to złoty moment, chwila, która napiętnuje mnie na zawsze. Moje serce

dopada arytmiczny galop. Czekam na kolejny jej ruch. Nic nie mówi, do tej pory wymieniliśmy się tylko dwoma słowami. Dotyka mojego policzka, pochylam się, całuję jej usta, uchyla je, zaprasza mój język. Pięknie się całuje, jak mogłem zapomnieć? Nie, nie zapomniałem, jej pocałunki zawsze były namiętne, ale ten jest inny, pełen smutku

i desperacji. Smakuje słodko, jak owocowy, letni sad; jak to możliwe, że ona zawsze pachnie i smakuje owocami? Moje dłonie są na jej ramionach, przytrzymuję ją tak, jakbym oczekiwał, że zaraz się ode mnie oderwie, a mimo to mam wrażenie, że wszystko jest takie jak trzy lata temu. Czuję ją tak samo, pachnie tak samo, smakuje tak samo. Niemal

potrafię sobie wmówić, że czas nic nie zmienił. Piękne kłamstwo. Wiem, jak bardzo się zmieniliśmy. A jednak. Mój penis zgnieciony jest między nami, już pulsuje, już sączy się z niego śliska obietnica wytrysku. Jej ciepłe palce na moim torsie zdecydowanie zsuwają się w dół, jakby tylko jedno miały na

myśli, jakby inne cele nie istniały. I nagle jestem w jej dłoniach – tylko tyle, a moje ciało czuje się najlepiej od prawie trzech lat. Świat wiruje, przechyla się, nie, to nie świat, to tylko ja opadam na łóżko. Nasze usta rozłączają się. Ciągnę ją za sobą i słyszę jej śmiech, a w nim najszczerszą radość, przeszywa mnie ona na

wylot. Jak ja chciałbym dawać jej radość każdego dnia. Jak bardzo bym chciał. Jak bardzo. Nigdy nie byłem cierpliwy. Chciałbym powoli, na nowo odkryć jej ciało, ale nie mogę. Kładę ją na plecach, klękam między udami, unoszę jej nogi. Jest różowa i wilgotna, po tej wilgoci widzę, że i ona nie może się doczekać. Potrzebna mi

chwila zwłoki, muszę jej posmakować. Przejeżdżam po niej językiem, od odbytu po łechtaczkę, raz, drugi. Jej dłonie w moich włosach mówią: „daj mi więcej”. Wdycham jej kobiecy zapach, inhaluję się nim, porównuję z tym, który zapisał się w mojej pamięci – nie zmienił się nic. Zlizuję go, czy coś kiedyś

smakowało tak dobrze? Nie. Z pewnością nie. Masuję jej łechtaczkę, zataczam opuszkiem palca kilkanaście małych kółek, tylko po to, by wyostrzyć jej zmysły. Mój penis ociera się o pościel, dźga materac, jakby instynktownie chciał spenetrować cokolwiek. Mam dość czekania, choć na nią

czekałbym dłużej, nie muszę jednak, bo jakimś cudem jest tu, leży przede mną z zamkniętymi oczami, czeka na wypełnienie. Muszę w nią wejść, inaczej umrę, setkę razy umrę. Mój oddech drży, mam nadzieję, że nie słyszy tego drżenia. Odchylam się, przybieram pozycję, pierwsze pchnięcie bioder i wbijam się w nią do samego końca.

Jej powieki otwierają się szeroko, ale tylko na chwilę. Przyciąga mnie do siebie, chce moich ust, chce posmakować siebie. Nie jest to delikatny pocałunek, wiem, że dla osoby patrzącej z boku wyglądałby boleśnie, ale tak nie jest; jest agresywny, zajadły, ale nie bolesny. Mam dziwne poczucie, że

otacza mnie z każdej strony. Zaczynam się w niej poruszać. Moje ruchy są głębokie, precyzyjne mimo zniecierpliwienia. Jej oddech przyśpiesza, zęby zagryzają usta, ale nie chcę, żeby tak robiła, chcę słyszeć jej impulsywne słowa. Nawet gdyby była czarna noc, gdybym jej nie widział, nie słyszał głosu, śmiechu i zadyszenia,

gdybym nie posmakował oddechu o smaku owoców, i tak wiedziałbym, że to w niej jestem. Nie wiem, jak to określić, ale seks z nią ma pewną energię, która dla mnie jest nie do pomylenia. Moje dłonie ugniatają jej piersi, pośladki, palce splatają się z jej palcami i ściskają je, zapominam, co to delikatny dotyk.

Wzmacniam pchnięcia, rżnę ją brutalnie, nie szczędząc sił. A ona uśmiecha się zepsutym, świadomym uśmiechem. Przewracam nas, nie rozłączając się z nią nawet na chwilę, chcę poczuć jej kontrolę. Dosiada mnie pewnie. Nasze spojrzenia łączą się na sekundę, uśmiecha się i wygina jedną brew, jakby

pytała: „jesteś gotowy?”. Podnosi się i opada, szybko, bez litości, bez opanowania. Jej piersi podskakują w rytm tych uniesień. Jej dłonie poruszają się nieustannie, raz są na mnie, raz na niej samej i nie wiem, czy wolę czuć, jak dotyka mnie, czy patrzeć, jak dotyka siebie. Zatrzymuje się, odsuwa włosy z twarzy, oblizuje

usta i znowu zaczyna. Zmienia rytm, nadziewa się na mnie jak najgłębiej i wychodzi niemal do końca tylko po to, by znowu nabić się tak głęboko, jak tylko może. Wilgoć spływa po jej udach, czuję chłodny ślad na mojej skórze. Czuję też, że mój orgazm się zbliża, widzę wszystkie zapowiadające go znaki, czuję, jak się

przesuwa, jak rośnie, przyśpiesza mój oddech. Przyciągam ją do siebie, przyciskam wargi do jej ramienia, by powstrzymać się przed jęczeniem. – Zatrzymaj się. – Nie zatrzymuje się, ale spowalnia ruch bioder. To wystarcza, by orgazm na moment się oddalił. – Nie chcesz skończyć? – Unosi jasne

brwi w udawanym zdumieniu. – Nie, jeszcze nie – odpowiadam. Myślę: „nigdy nie będę gotowy, by skończyć”. Zatrzymuje się. Choć nie do końca, bo jej biodra są nieruchome, lecz dłonie skupiają się na jej własnym ciele. Mój penis wbity w nią do samego końca pulsuje w jej

wnętrzu. Dotyka swoich piersi, szczypie różane sutki, palce wędrują przez brzuch i zmierzają w dół, ku wystającej spomiędzy warg łechtaczce. Nie musi nic rozchylać, widzę ją dokładnie, jest jak pestka wiśni, bardzo nabrzmiała i bardzo czerwona, czuję, że mój język chce znowu ją polizać. Spogląda na mnie, jakby chciała się upewnić, czy

patrzę. Jak mógłbym nie patrzeć, kto mógłby odwrócić wzrok? Jej palce wiedzą, co robić. Robiły to już przecież tysiące razy. Pierwsze ruchy to kilka trąceń, lecz po nich przechodzi prosto do tego, co naprawdę lubi, do rytmicznych szybkich okrążeń. Każdy jej ruch jest instynktowny, bez refleksji, bez zastanowienia, każdy

przybliża orgazm. Nie dotykam jej. Patrzę tylko, a mimo to karmi moje ciało i umysł i wiem, że długo widok ten będzie pożywką dla moich myśli, wiem, że będę masturbował się niezliczoną ilość razy, pamiętając ją taką, jaka jest teraz. Jej źrenice się rozszerzają, pozbawiając oczy koloru – mała zmiana, a twarz

nagle wygląda inaczej. Nieprzytomnie. Nie dotyka mnie, ale każdy ruch jej dłoni ograbia mnie z kontroli, z opanowania. Obracam ją i popycham do przodu, zapiera się ramionami. Przysuwam się i wbijam w głąb jej brzucha. Jej skóra jest wilgotna, moje dłonie się po niej

ślizgają. Mówi coś cicho, tak cicho, że musiałbym wstrzymać ruch i oddech, aby ją usłyszeć. Nie mam na to siły, nic nie jest w stanie mnie teraz zatrzymać. A może jednak, może jeszcze zdołam odsunąć to, co nieuniknione. Przechodzi przeze mnie ta myśl i pchnięcie później jej wnętrze zaciska się

na mnie, porażając mnie serią wstrząsów. Wbijam się w nią jeszcze dwa razy i zastygam, lecz nasienie i tak wylewa się ze mnie; nie, nie wylewa – to, co czuję, bardziej przypomina wybuch, eksplozję. Leżymy obok siebie, dyszymy, nie chcę z niej wychodzić. Są we mnie potrzeba przedłużenia tej

chwili i strach, że wraz z ostygnięciem ciał wszystko się skończy. Nie wierzę, gdy zostaje. Boję się zapytać, dlaczego tu jest, boję się przypomnieć jej o nim. Wiem, że coś się stało, ale nie wiem, czy obchodzi mnie co. Ważne, że jest tu. Ze mną. Telefon dzwoni raz, drugi, dziesiąty. Ignoruję go. Dzwoni

znowu, gdy jestem w łazience. Nie interesuje mnie jego dźwięk, interesuje za to purpurowy ślad jej zębów, odciśnięty na moim ramieniu – nie pamiętam tego ugryzienia, a przecież musiało być bolesne. Przejeżdżam po nim palcem, uśmiecham się do siebie, nie wiem, kiedy ostatnio byłem tak zadowolony. Gdy wracam do sypialni,

czeka mnie zaskoczenie. – Kim jest Daria? – pyta, trzymając słuchawkę w dłoni. – Znajomą. – Pieprzysz ją? – Tak. Powinienem do niej zadzwonić, byłem z nią umówiony. Odbieram od niej słuchawkę, wybieram numer i wychodzę z pokoju.

Rozmowa jest krótka, a gdy kończę, widzę w niej zazdrość, nawet nie stara się jej ukryć. – Nie wiedziałam, że kogoś masz. – Nikogo nie mam, to znajoma, z którą aktualnie… – Urywam w połowie zdania. – Zresztą nie wiem, dlaczego robi ci to różnicę. Ty masz męża, a przed nim widziałem cię z więcej niż tuzinem innych.

Głośno wzdycha, wyplątuje się ze skołtunionego prześcieradła, obnaża piersi. – Masz rację. Może to przez to, że nigdy z inną cię nie widziałam, poczułam się tak… – Teraz ona przerywa, czekam, by przyznała się do zazdrości, ale nie robi tego. Podchodzę do niej, dotyka mnie i tym

razem obiecuję sobie, że się powstrzymam. Nie będę jej pieprzył, tym razem będę się z nią kochał, lecz znowu tracę kontrolę, znowu biorę ją tak mocno, jak tylko mogę. Patrzę w jej twarz, gdy dochodzi, i czuję się, jakbym wciągnął ścieżkę. Moje ciało się trzęsie, zęby szczękają jak po kokainie, ale

jest mi dobrze, za dobrze. Po wszystkim zastanawiam się, czy znowu poznaczyła mnie śladami pożądania. Mam nadzieję, że tak i że nigdy nie znikną, że wytatuują się na mojej skórze. Nie mówi mi, że zostanie na noc. Zwyczajnie zostaje, jakby była to najbardziej naturalna rzecz. Gdy

zasypia, wpatruję się w nią całkowicie urzeczony. Patrzę na nią i wypełnia mnie poczucie wdzięczności wobec losu, wobec Boga, że pozwolił mi choć na chwilę znowu z nią być. Choć Bóg raczej nie chce, by ona tu była. Wiem też, że jest to tylko chwila, która skończy się zbyt szybko. Obawiam się, że kiedy obudzę

się rano, jej już nie będzie albo gorzej: obudzę się i zdam sobie sprawę, że tych ostatnich kilka godzin było urojeniem chorego umysłu. Dlatego pomimo zmęczenia, pomimo tego, że oczy się kleją i nadchodzi świt, leżę i odganiam sen. Leżę i dotykam jej lekko, wsłuchuję się w oddech i senne

bredzenie, wpatruję w każdy cal jaśniejącej w mroku skóry, schylam się i po cichu wciągam jej zmieniony przez sól i podniecenie zapach. Muszę zapamiętać wszystko, ocalić każdy detal, każdy szczegół wspólnej chwili, na wszelki wypadek. Tuż przed zaśnięciem łapię jej dłoń i ściskam kurczowo – na wszelki

wypadek. Powietrze pachniało nami, zapach był pierwszą rzeczą, którą zauważyłam po przebudzeniu. Odurzający zapach. Pod powiekami wspomnienie tego, jak rozpływałam się pod jego palcami. Ze szczelin między żaluzjami wpadały smugi światła, unosiły się w nich pojedyncze pyłki kurzu. W pokoju było

chłodno, ale wiem, że na zewnątrz żar już wygryza trawę. Nie chciałam go budzić, chciałam pomyśleć, zmierzyć ciężar wyrzutów sumienia. Cisza. Są. Niegłośne, jakbym popełniła tylko trywialny grzech. On zawsze mówił, że wypełniają mnie odwrotności. Nawet nie wie, jak wiele ich jest. Trudno przyznać się do tego, że on daje mi coś, przed czym się bronię, z czym

walczę, czego jednocześnie pragnę ponad miarę. Nie wiem, czy bardziej chciałabym być świętą, czy dziwką. Świętą nigdy już nie będę, nie po tym, jak ocierałam się o nieznajomych w tramwaju, nie po tym, jak zdradziłam męża. A może od urodzenia byłam skazana na to, by być nieświętą, może od urodzenia mam nieobliczalne ciało, ciało, które wiecznie trwa w

stanie niezaspokojenia. Dyssatysfakcji. Ale nie teraz. Mąż mnie uspokaja. Przy nim udaje mi się wierzyć, że jestem czymś więcej niż rozpustnym ciałem i moja dusza staje się lekka, ciało zwalnia, słucha rozkazów, oddycha głęboko. Nie ma napięcia, nie ma pędu, tylko spokój, który mnie tak wspaniale od środka buduje i wypełnia zachwytem, gdy dociera do mnie, że ja też tak potrafię,

że nie muszę gnać, taplać się w grzechu. Najgorsze jest to, że nie wiem, z którym z nich żyję naprawdę. Wiem, że tej nocy byłam prawdziwie żywa. Wszystko wydawało się intensywne, nasycone, pożądanie istniało w każdym ruchu, a koncepcja grzechu była pozbawiona logiki. Była czymś, czego jeszcze nie

wymyślono, czymś, co nigdy nie będzie miało sensu. Materiał pościeli był chłodny, przywracający do rzeczywistości. Rozganiający wątpliwości. Mąż jest jednak ważniejszy, zawsze będzie ważniejszy. Najbardziej żałuję, że byłam w amoku, że zatraciłam się w odczuwaniu, nie myśląc o konsekwencjach. Zima, świeży śnieg skrzypi pod butami.

Zawsze lubiłem ten dźwięk. Zimne powietrze kłuje w płucach. Ale jest mi gorąco, czuję w sobie ogień, para z ust wydobywa się wielkimi kłębami. Biegnę przez las. Za nim. By zabić. Wewnątrz mnie tylko szalona radość, fanatyczne podniecenie, bo już za chwilę się go pozbędę. Na zawsze. Szeroki uśmiech przecina moją

twarz, bolą od niego policzki. Nie ma we mnie satysfakcji z polowania, ono mnie nie cieszy. Lubię go, wolałbym, żeby umarł zwyczajnie, bez mojej pomocy, ale wiem, że sam nie umrze i nie mam czasu czekać na szczęśliwy wypadek. Dlatego jestem tu, tropiąc jego znikające za drzewami ciało. Nie jesteśmy sami, czasem miga postać

małej sarny, jakieś zwierzę wyje w oddali, kruki krążą, jakby wiedziały, że za chwilę rozkwitnie tu padlinowy raj. Jest wolniejszy ode mnie, zbliżam się do niego z każdym krokiem. Serce dudni mi w piersi, ale nie ze zmęczenia. Dudni, bo zakończenie jest tuż-tuż. Jeszcze tylko chwila.

Chciałbym, żeby walczył, chciałbym bić się o nią zajadle, a nie zwyczajnie mu ją zabrać. Czas spowalnia. Pierwszy cios zadaję w plecy. Mija część sekundy po wbiciu w niego noża. Ostrze rozpruwa puchową kurtkę, ptasie pierze nagle jest wszędzie. Nie spodziewałem się jego wybuchu. Sekunda wypełnia się do

końca, czas znowu przyśpiesza. Drugie pchnięcie wchodzi głęboko, wypręża jego ciało, a gdy wyciągam z niego stal, krew tryska fontanną. Po trzecim przewraca się na twarz. Nie krzyczy z bólu. Piór jest coraz więcej, część z nich jest szkarłatna, część jaskrawoczerwona, jakby wyrwane zostały z papug.

On charczy, bełkocze, kaszle mokrym, krwawym kaszlem, ale mimo to nieprzerwanie coś nuci. Nie próbuje wstać, pełznie przed siebie. Odebranie życia nie powinno być tak proste. Dlaczego jest tak proste – trzy głębsze cięcia nożem i już prawie go nie ma? Jeszcze chyba mógłbym go uratować, może nie jest za późno.

Nieprawda, jest już za późno. Szkarłat wsiąka w śnieg, czerwień jest tak intensywna, jak usta tej, która teraz będzie już tylko moja. Przez moment patrzę, jak pełznie, cieszę się jego przegraną. Szykuję się do ostatecznego ciosu. Podchodzę bliżej, chcę patrzeć mu w twarz, gdy będę go zabijał, chcę, by zrozumiał, jak bardzo ją

kocham. Chcę tą miłością go uspokoić, chcę, by wiedział, że teraz już wszystko będzie dobrze, że nie ma się czym martwić. Kucam przy nim. Odwracam go, zimna ręka zaciska się na mojej dłoni. To nie on, to ona. Usta ma wykrzywione w upiornym uśmiechu, zęby czerwone od krwi, skórę

bielszą niż śnieg. – Nigdy nie będę twoja. Budzę się, obrazy się rozpryskują jak w kalejdoskopie, ale nadal słyszę te słowa, czuję ścisk zimnych palców. Jest wczesny ranek, ptaki już hałasują za oknem, ale wyraźnie słyszę jej spokojny oddech. Jest tu, ze mną, ciepła. Moja. Może tylko na chwilę, ale moja.

Lato trwa, jest już dojrzałe, czasami burzowe, niezmiennie gorące. Jak to możliwe, że jest tak gorąco, a wczoraj spadł wielki grad. Grad niszczący samochody, tłukący szyby, nabijający bolesne siniaki. Stałam w oknie z nosem przylepionym do szyby i patrzyłam zahipnotyzowana tą samowolą nieba.

Podniosłam jedną kulkę gradową, włożyłam do zamrażarki, by pokazać mężowi, bo nie lubię, gdy omijają go takie cuda. Nigdy nie byłam wyrachowana, nie wiedziałam, że potrafię być. Pierwszej nocy po zdradzie namówiłam męża na seks. Musiałam go namówić, bo ciąża z tym drugim była więcej niż możliwa. A teraz krążę między nimi, kreślę esyfloresy. Zdradzam. Dwa razy zdradziłam, ale

czuję, jakby było ich więcej. Mogło być więcej, ale chcę chodzić do niego tylko wtedy, gdy muszę, gdy ciśnienie rozsadza mnie od środka. Nie jeżdżę już tramwajami, nie ocieram się o obcych w zatłoczonych miejscach, chociaż może taka zdrada byłaby lżejsza. Bo nie ma nic łatwiejszego niż być z obcym i zaraz potem zniknąć. Czasami, gdy mąż mówi: „Nie dzisiaj”, gdy czuję się przez to niekobieca,

niepociągająca, niechciana. Myślę wtedy, że ja go przecież nie zdradzam, raczej wypożyczam swoje ciało, gdy mąż go nie chce. Zwykle go nie chce, bo dla niego seks to tylko konieczność. Ale przecież to dlatego go pokochałam, dlatego wyłowiłam go spośród innych, którzy widzieli we mnie tylko ciało. Może nie można mieć wszystkiego? Nawiedza mnie pytanie. Czy w ogóle miałby coś przeciwko, gdybym

powiedziała mu, że sypiam z innym? Czasami słowa te mam na końcu języka, na szczęście udaje mi się powstrzymać je w porę. Ale czuję, jak się kłębią, jak chcą sprawdzić, czy w ogóle by go to obeszło, czy tylko uśmiechnąłby się do mnie swoim ciepłym uśmiechem, a może nawet ucieszyłby się, że ktoś inny go wyręcza. To niesprawiedliwa myśl, wiedziałam, kim jest, wiedziałam, co jest dla niego ważne, w co wierzy i co

mi daje. Chyba po raz pierwszy w życiu jestem kochankiem. Nie, może to nie jest prawda – po raz pierwszy w życiu wiem, że jestem kochankiem. Wierz mi, normalnie by mnie to nie wzruszało, ale nie w tym przypadku. Nienawidzę tego uczucia, nie chcę się nią dzielić ani z jej mężem, ani z nikim innym.

Kolejne spotkanie w gronie znajomych, idę, bo wiem, że ona tam będzie. Liczę na przypadkowy dotyk, na ukradkowe słowo, na wiele mówiący gest. Ma na sobie sukienkę w motyle. Wokół nas dziesiątki imprezowiczów, a ja patrzę tylko na nią, bezustannie polując na jej spojrzenie. Nie daje mi ani jednego,

wpatrzona jest w niego, jakby był jedynym, jakby dawał jej wszystko. Kilka minut stoję obok nich, on do mnie coś mówi, ja odpowiadam, ona milczy wymownie, a może nie wymownie, może po prostu milczy. Odchodzę. Przez godzinę udaję, że nie ma jej na wyciągnięcie ręki. Spotykam ją w małej kolejce do toalety, uśmiecham się, podnosi oczy, pali mnie

wzrokiem i mija jak nachalnego domokrążcę, jak zapchlonego kundla. I tak się czuję, nikt inny oprócz niej nie sprawia, że czuję się jak niechciany kundel. Idę do domu, myśląc o tym, że nie chcę z nią być. Że niczego nie chcę bardziej. Jest jak najgorszy nałóg, jak zniewolenie, jak najsłodsze

uzależnienie – też daje tylko chwilową euforię. Już wolałbym być ćpunem, wówczas chociaż miałbym dostęp do mojego narkotyku wtedy, kiedy mam na niego ochotę, kiedy go potrzebuję, a nie wtedy, gdy ona sobie o mnie przypomni. Kiedyś się łudziłem, że nigdy nie będzie końca nas, pamiętam, jak wielokrotnie myślałem, że nasza

historia będzie trwała i trwała, tak długo, jak trwać będziemy my. Ale teraz nie wiem, ile jeszcze będę potrafił tak żyć. Zastanawiam się, jak zareagowałaby, gdybym powiedział, że już nie mogę. Myślę, jestem prawie pewny, że odwróciłaby się na pięcie i poszła w swoją stronę, a raczej w stronę innego. Mogę się

oszukiwać i wmawiać sobie, że zdradza go ze mną, bo do mnie coś czuje, bo jestem dla niej kimś więcej, że z innym by go nie zdradziła, ale wiem, że nie jest to prawda. Myślę, że ja byłem zwyczajnie najłatwiejszym wyborem. Niczym więcej. Chciałbym się mylić. Znowu przyszła zawiana wiatrem jesień, z deszczami, z

opadającymi liśćmi, z mętnymi mgłami i wspomnieniami, których chciałabym nie mieć. Tyle że teraz pamiętam jeszcze dotkliwiej, bo znowu jestem w ciąży. Nie wiem z kim, szanse są takie same. Żaden z nich nie wie. Powiedzieć muszę obu, obu muszę okłamać, choć kłamstwa będą inne. Nie jestem gotowa na bycie

matką. Boję się, że będę złą, najgorszą. Niezainteresowaną, niekochającą, zmuszającą się do uśmiechu. Zazdrosną o miłość, jaką obdarzy

dziecinę mąż, bo mąż pokocha od razu, od pierwszych słów. Boję się, że nie będę w stanie jej nawet lubić, ale jestem pewna, że to będę potrafiła głęboko ukryć, tak głęboko i dobrze, że nikt nie zauważy. Gdzie jest mój instynkt, dlaczego jeszcze go nie mam? Muszę wierzyć, że przyjdzie, że kiełkuje już powoli, tak delikatnie, że tego nie czuję. Muszę wierzyć, bo bez wiary nic się nie uda.

Czasami się zastanawiam, co by było, gdybym nie usunęła pierwszego. Czasami wypływają wizje tego, co mogło być, czasami słyszę dziecinny śmiech i wtedy jest we mnie pewność, że jeszcze kiedyś za to zapłacę. Za takie rzeczy zawsze się płaci. Trzy słowa: „jestem w ciąży”, a tyle wysiłku, żeby je wypowiedzieć. Padają słowa tak ciche, że są bardziej oddechem niż dźwiękiem.

Rozpoznaję jednak, już raz je słyszałem. Nie wiem, czy wywołują we mnie to samo uczucie co poprzednio. Sytuacja jednak jest inna, niby taka sama, ale zupełnie inna. Wciągam powietrze i przez długi czas go nie wypuszczam. Boję się zadać pytanie, ale nie mogę go nie zadać. – Wiesz, kto jest ojcem?

– Tak, nie ty. On. – Jesteś pewna? – Jestem. Nie wiem, czy czuję ulgę, czy zawód. Ale do tego jestem przyzwyczajony. Przy niej nigdy nie wiem, co czuję, przy niej odczuwam rzeczy, uczucia, których nazw nie znam. – Masz zamiar je zatrzymać? – Tak.

I znowu to samo: ulga czy zawód? Zatrzymuje je, to dowód na to, że ojcem dziecka nie jestem ja, mojego znowu by się pozbyła. Czy wolałbym, żeby i jego dziecko usunęła? Nie wiem. – To dlatego ostatnio byłam taka chłodna, boję się. Podchodzę do niej i siadam obok. Łapię ją za dłoń.

– Wszystko będzie dobrze, nie masz się czego bać. Odwraca się do mnie. Całuje. Najpierw delikatnie, jakby nie miała pewności, czy może, lecz gdy odkrywa, że może, pocałunek nabiera mocy, dzikości. Zastanawiam się, czy jest to pożegnanie, czy będzie to nasz ostatni raz. Czy poprosi, byśmy już nigdy się nie widzieli.

Ale się widujemy. Nawet z większą częstotliwością, bo często jest sama, a nie chce być sama. Mąż nadgodzinami buduje przyszłość, teraz pracuje, by potem być z nią. Nie chcę tego słuchać, lecz słucham. Czasami mam wrażenie, że jej mąż jest nie tylko między nami, ale i z nami, że gdy ona tu przychodzi, on

wślizguje się tuż za nią. I mam tylko nadzieję, że gdy jestem z nią, w niej, to ona patrzy na mnie i widzi mnie, nie jego. Jej brzuch rośnie, najpierw powoli, potem zastraszająco szybko. Nie chcę go dotykać, jest we mnie coś, co mówi mi, że powinienem nienawidzić istotę, którą ona nosi w swoim łonie.

Czasami się boję, że jeśli dotknę jej brzucha, to wszystko w nim umrze od siły mojej zazdrości. Czasami się boję, że dotknę i pokocham to, co jest w środku, od pierwszego dotyku, od razu tak, jak kocha się tylko swoje własne. Nie wiem, co byłoby gorsze. Więc miesiącami pieszczę ją wszędzie, ale nie tam, na dotknięcie

jej brzemiennego brzucha nie znajduję w sobie odwagi. Nie wiem, czy zauważa ten brak w moich pieszczotach, jeśli tak, nic o tym nie mówi. Patrzę przez okno, lecz niewiele widzę: trochę słońca, trochę wiatru, zziębnięte ptaki. Jeszcze nie pachnie, wiosny jeszcze nie ma. Dni są podobne do siebie, uczą mnie cierpliwości. Trochę

pracy, ale głównie sen, czasami dwunastogodzinny, bo od niewyspania głowa bardzo boli. Nie mam nawet siły pisać, bo wolę spać, a jeśli nie spać, to jeść, a jeśli nie jeść, to zamyślić się na całą godzinę, po której znowu jestem śpiąca. Chłopiec we mnie rósł najpierw powoli, niezauważalnie, lecz teraz się rozpycha, bezustannie dając o sobie znać. Wypukłość brzucha jest już siedmiomiesięczna. Czasami wydaje mi się, że jestem z

tym drugim częściej niż z mężem. Mąż czyta, a potem pojawiają się czyste kosmetyki bez parabenów i innych paskudztw. Mówi, że dla mnie wszystko musi być idealne. Ten drugi za to psuje mnie, kupuje wszystko, co wskaże moja ochota, a mam ochotę na próbowanie setek smaków. Jestem rozpieszczana i pewna, że będę tęskniła za tym kiedyś, już

niedługo, bo niebawem trzeba to przecież skończyć. Trzeba zostać z jednym, z Jedynym. Trzeba przestać się rozdrabniać. Bycie z nią teraz, gdy jest z nim w ciąży, to największa zdrada na nim. Czasami wyobrażam sobie, co by zrobił, gdyby zobaczył nas i wtedy kusi mnie, żeby jakoś dać mu znać, naprowadzić go na nasz trop. Jej senności przeszły, od miesiąca jest

ożywiona, zawsze łasa na seks. Zawsze karcąca mnie za zbytnią ostrożność. Wcześniej jedliśmy szarlotkę i teraz jej oddech pachnie jak cynamon, smakuje jak jabłka. Ujeżdża mnie nieśpiesznie, ale nadziewa się mocno. Jej ciało jest piękne. Piersi nieporównywalnie wrażliwsze, bardziej krągłe, ciężkie. Sutki sterczące, łakome dotyku.

Beżowa linia przecina mocno zaokrąglony brzuch. Jej skóra jest ciepła, zaróżowiona, lśni potem, nawet jej włosy są wilgotne. Moje dłonie ślizgają się po niej, po pośladkach, udach, plecach, piersiach, ale brzuch omijają. Podnoszę się, brzuch ociera się o mnie, wydaje się cieplejszy od reszty jej ciała, zupełnie jakby żył

własnym życiem. Liżę jej sutki, a ona zanurza dłoń w moich włosach, przyciska mnie do siebie bardziej, pokazuje, że chce mocniej, intensywniej. Zawieszam więc ją w bezruchu nad sobą i zaczynam pracować biodrami, wbijając się najgłębiej jak mogę, tak głęboko, że zaczyna skomleć. Skomle, lecz się uśmiecha. Promiennie.

Zgniatam jej uśmiech ustami. Kładę się na materac tylko po to, żeby jeszcze przez moment na nią popatrzeć. Znowu opada, znowu się unosi. Jest absolutnie piękna. Nigdy nie była tak piękna jak teraz, unosząc się i opadając w miękkim przedwieczornym powietrzu. Jej jasne włosy są poplątane i zachodzące za oknem słońce przemienia

je w żarzącą się aureolę. Wygląda tak, że Botticelli i da Vinci zabiliby, żeby ją namalować, żeby zrobić z niej świętą na swoim obrazie. Zamykam oczy i przez moment wierzę, że jest moją żoną, że rosnące w niej życie jest moje, że obydwoje należą do mnie, że przyszłość jest piękna i pewna. Moje palce po raz

pierwszy świadomie dotykają jej brzucha. Wypełnia mnie ulga, gdy pod dłonią przesuwa się nieznane mi do teraz chłopięce życie, przesuwa się po mojej dłoni tak, jakby czekał na ten dotyk. I nagle nie rozumiem, dlaczego tyle czekałem, dlaczego się bałem, dlaczego dopiero teraz zebrałem się na

odwagę. Otwieram oczy i czuję się obrabowany. Spoglądam na nasze ciała odbite w lustrze i wracam wzrokiem do niej. W ciągu tych dwóch spojrzeń nadszedł wieczór, słońce zaszło, aureola zniknęła. Po wszystkim jest zadowolona, pyta z uśmiechem: – Co mogę dla ciebie zrobić?

A ja zamiast powiedzieć coś, co chce usłyszeć, mówię: – Pokochaj mnie. Bądź ze mną. Cisza. Głębsza niż kiedykolwiek przedtem. Nigdy wcześniej ani później takiej nie zaznałem. Cisza, która z każdą sekundą jest coraz cichsza, która oddala ludzi od siebie. Jej dłoń nadal leży na moim torsie, ale już nie dotyka.

– Nigdy nie mogłabym cię pokochać. Jeszcze nie wiesz, ale ja jestem pewna, że ty mnie nie kochasz. Nie tak naprawdę, nie tak jak on. Ja potrzebuję kogoś, kto będzie kochał mnie dłużej niż chwilę. – Patrzy na mnie, jej oczy są jasne i szeroko otwarte. Wstaję, nie mogę przy niej leżeć. To już przecież są ponad trzy lata, a dla niej to nadal kurewsko krótka

chwila. – Nie kocham cię tak jak on? Czy ty nie widzisz, że nadal cię kocham mimo tego, co mi zrobiłaś? Myślisz, że tego chcę? Nie chcę, ja nawet nie rozumiem, jak to możliwe, że nadal cię kocham. – Czekam na odpowiedź, ale nie mówi nic. – Może on kocha bardziej, nie wiem, ale jeśli nawet czuję

tylko echo tego, co on czuje do ciebie, to wierz mi, jest to cholernie głośne echo. Jeśli czuję tylko cień jego uczucia, to jest to bardzo wyraźny cień. Słucha mnie, nie podnosi oczu, jej głowa jest pochylona. – Ty należysz do mężczyzn, o których się marzy, których się wspomina; do tych, którzy są stworzeni, żeby być

kochankami. – Zawiesza na moment głos, spogląda na mnie ukradkiem, jakby chciała się upewnić, że jestem. – Z takimi jak ty zdradza się mężów, ale nie buduje się życia. – Jej słowa mają jeden cel: zranić, odseparować ją ode mnie na zawsze. Są jak pchnięcie nożem. Jak ostatni bezlitosny pocałunek.

Zawsze myślałem, że opanowałem sztukę pokazywania na twarzy tylko tych uczuć, które chcę pokazać, ale słyszę jej słowa i wiem, że moja maska zupełnie się zsuwa. Zaczyna się ubierać i jestem pewien, że widzę to ostatni raz. Nic więcej nie mówi, powiedziała już wszystko. Widzę w niej

smutek, ale jej smutek nic dla mnie nie znaczy, nie chcę go. Wstaje i wygładza ubranie. Ja nadal stoję nagi. – Odwiozę cię. – Nie, zamówię taksówkę. – Dbaj o siebie. Łzawy uśmiech przemyka po jej twarzy, ale nie odpowiada. Odwraca się. Ja też się odwracam, nie

chcę patrzeć, jak odchodzi. Stukot jej obcasów mówi mi, że jest coraz dalej. Otwiera drzwi i zamyka, nadal słyszę jej kroki. Odchodzi i w myślach błagam, by nigdy nie wróciła. Od czterech lat jest w moim życiu, czuję, jakbym był złożony tylko z tych czteroletnich wspomnień. Dwukrotnie była ze mną

intensywniej, dłużej. Pierwszy raz był mi niezbędny, drugi niepotrzebny. Nie chcę trzeciego razu, chcę osobnych żyć, osobnych przyszłości, jak największego odseparowania. Jakaś część mnie jest zadowolona, że już po wszystkim, że nastał koniec, ale jest to tylko mała część.

Kilka dni później zupełnym przypadkiem spotykam jej męża. Jest niemożliwie szczęśliwy, nawet gdyby chciał to ukryć, to nie dałby rady. Informuje mnie, że spodziewają się dziecka, udaję zaskoczonego, uśmiecham się sztucznym uśmiechem i mam nadzieję, że wygląda on choć trochę szczerze. Zazdroszczę mu. Nie wiem, czego zazdroszczę. Chyba nie

jej, bo jak można zazdrościć zdradzającej żony. Wiem, że mnie też by zdradzała i może tak jak on niczego bym nie widział albo przymykałbym oczy, udawał, że nie wiem. Może zazdroszczę mu tego, że jej nie zna, że dla niego jest inna, że kocha go na tyle, by przy nim być jego marzeniem, że przy nim potrafi przystanąć, zatrzymać się,

zaczerpnąć oddechu, zdać sobie sprawę z tego, co ważne. A może zazdroszczę tego, że on jest materiałem na męża, a ja jedynie na doraźnego kochanka. Nie wiem, a chciałbym wiedzieć.

E PI LO G Jest wiele sposobów na zrujnowanie komuś życia. Przez długi czas czułem, że dzień, w którym po raz pierwszy ją zobaczyłem, był początkiem mojego końca. Teraz po latach wiem, że bez niej nigdy bym nie żył, nie tak naprawdę, nie pełną piersią. Bez niej prześlizgiwałbym się tylko

pomiędzy zdarzeniami, woziłbym ciało z miejsca na miejsce, wypatrując, szukając jej i nie wiedząc, że jej szukam. Mówi się, że najważniejszą miłością jest ta ostatnia. Nie była moją ostatnią miłością. Była największą, ale nie ostatnią. I nie wiem, czy chciałbym kiedyś pokochać kogoś jeszcze bardziej. Po niej szalałem, łajdaczyłem się,

zaliczałem i byłem zaliczany. Czułem, nadal czuję, jakby zainfekowała mnie tym, kim była – nie mogłem powstrzymać się przed byciem w innej co noc. Zakochiwałem się w nich czasami, zwykle na chwilę, zwykle w tych najskromniejszych o niewinnym uśmiechu, bo to, co trudno dostępne i rzadkie, jest zawsze w cenie. Do dziś

staram się omijać kobiety w kolorze blond. Unikam myślenia o niej, a jednak przyłapuję się na tym, że myślę o życiu, które moglibyśmy mieć, gdyby ona była tym, kim miałem nadzieję, że jest. Widuję ją czasami. Nadal ma niebezpiecznie czerwone usta. Nadal mruży oczy, gdy na mnie patrzy.

Nie łączy nas nic oprócz spojrzeń. Mam wrażenie, że jest wierna mężowi, a może tylko chcę, żeby była mu wierna? Jest cudowną matką. Jej syn ma teraz kilkanaście lat. Jest synem, z którego jest dumna: uśmiechnięty, o żwawym umyśle i niecierpliwej naturze. Wygląda dokładnie jak ja, gdy byłem w

jego wieku. Musiałbym być ślepy, by tego nie zauważyć, a nawet gdybym był ślepy, i tak usłyszałbym siebie w jego głosie. Jest synem, z którego ja też jestem dumny. O mojej dumie on nie wie. Nigdy tego nie powiedziała, ale jest pewna, że ja wiem. Widzę to w jej proszącym o ciszę spojrzeniu. Nie wiem, co widzi jej mąż,

ale nie czuję w nim cienia wrogości. Nadal zabijam go w snach. Ja też nic nie mówię i nigdy nie powiem. Na pewne rzeczy jest już za późno, podejmując pewne kroki, zraniłbym mojego syna, a zyskałbym nic albo niewiele. Może kiedyś sam zauważy, jacy jesteśmy podobni. Może. Oby. Konwersja z pdf na ebooka i korekta :

..... GromiTnT