L. J. Smith - 11 Bez szans

L.J.Smith

tekst Aubrey Clark

Pamiętniki Wampirów Bez szans

Rozdział 1 Drogi Damonie, wczoraj poczułam się szczęśliwa. Nie było to zwyczajne, codzienne uczucie zadowolenia, lecz dzikie, gwałtowne szczęście, które przepłynęło przez moje żyły jak ogień. Mimo że nie poczułam szarpnięcia więzi pomiędzy nami, od razu domyśliłam się, że to uczucie płynie od Ciebie. Czułam, że to od Ciebie. Co robiłeś? Gdzie wczoraj byłeś? Cieszę się, że jesteś szczęśliwy, Damonie. Tęsknię za Tobą. Dzięki więzi, którą zadzierzgnęli Strażnicy, nigdy tak naprawdę nie oddalamy się od siebie. Jestem bezustannie świadoma Ciebie, szmer Damonowatości wciąż krąży we mnie. Chciałabym jednak zobaczyć Cię osobiście. Nie mogę uwierzyć, że minęły już cztery lata. Myśłę o naszym pożegnaniu, o ostatnim wieczorze w Dalcrest, o tej nowej więzi pomiędzy naszymi aurami, o tym, jak płakałam, żałując, że nie potrafię przekonać Cię, abyś pozostał. Stefano również za Tobą tęskni. Powtarzamy sobie, że wkrótce weźmiemy parę tygodni wolnego i odnajdziemy Cię, gdziekolwiek będziesz. Stefano oprowadzi mnie po uliczkach, którymi nie chodził od wieków, potem zabierzesz nas do najmodniejszych nocnych klubów i znów będziemy razem. Będziemy rodziną. Czasami czuję się tak, jakbym traciła zbyt wiele z mojej przeszłości. Ciocia Judith powiedziała mi wczoraj, że chce sprzedać nasz dom w Fell’s Church i przeprowadzić się do Richmond. Ma to sens. Robert nie będzie musiał tak daleko dojeżdżać, a moja mała siostrzyczka pójdzie do świetnej szkoły w mieście. Poza tym i tak tam już przecież nie mieszkam. Wciąż jednak nawiedzają mnie wspomnienia o tym, jak razem z mamą urządzałyśmy moją sypialnię tuż przed jej śmiercią, ile nocy spędziłyśmy tam z Bonnie, Meredith i Caroline, dzieląc się w piżamach sekretami. Jak Ty i Stefano trzymaliście mnie tam w ramionach, w różnych okresach i z różnych przyczyn. Mogę pożegnać się z tym domem, choć odczuwam ból, lecz nie mogę pożegnać się z

Tobą. Proszę, Damonie, obiecaj mi, że jeszcze się zobaczymy.

Elena Gilbert westchnęła i przeczesała palcami długie jasne włosy. Dlaczego tak trudno było jej przejść do rzeczy? Rozpraszały ją emocje, choć przecież miała konkretny powód, by napisać ten email do Damona. Przecież już wiesz, że za Tobą tęsknię, dopisała Muszę Cię jeszcze przed czymś ostrzec.

Podniosła głowę znad laptopa i rozejrzała się po salonie. Wszystko w mieszkaniu jej i Stefano było takie spokojne. Ciepłe, złote światło lamp oświetlało jasne ściany ozdobione oprawionymi reprodukcjami z wystaw, na które razem chodzili: fragment obrazu obejmującej się pary, której ciała wtapiają się w siebie; renesansowy anioł o surowym wyrazie twarzy; pole pełne słoneczników. Młodsza siostra Eleny, Margaret, uśmiechała się ze zdjęcia na stoliku przy kanapie, wykonanego w dniu zakończenia szkoły podstawowej; na innym zdjęciu Bonnie i Elena stały w srebrnych sukniach druhen po obu stronach Meredith, której twarz rozświetlał tak rzadki u niej uśmiech. Okna zasłaniały ciężkie brokatowe zasłony, odgradzając ciemność. Sammy, długowłosy biały kot, rozciągał się wygodnie na poduszkach kanapy, tylko błysk w jego złotym oku był dowodem, że nie śpi. Na blacie ciężkiej mahoniowej komody leżały drobiazgi, które Stefano nosił w kieszeniach przez te wszystkie lata błąkania się po świecie: kilka złotych monet, sztylet z rękojeścią z kości słoniowej, kamienny kubek oprawiony srebrem, złoty zegarek na łańcuszku, mała żelazna szkatułka. I w końcu najnowszy nabytek w jego kolekcji skarbów: jedwabna wstążka do włosów w kolorze brzoskwiń poplamiona błotem, którą Elena zgubiła kiedyś na cmentarzu. Przypomniała sobie, kiedy po raz pierwszy zobaczyła te przedmioty w pokoju Stefano w Fell’s Church, gdy jeszcze był dla niej tajemniczym, niemal przerażającym nieznajomym. Teraz znała historię każdego drobiazgu, rozumiała znaczenie tych talizmanów z przeszłości Stefano. Ciche mieszkanie było zapewne całkowitym przeciwieństwem miejsc, w których obecnie przebywał Damon — jego otaczały niechybnie jaskrawe światła i szybkie samochody. Elena nie zaznała spokoju przez tak wiele lat, lecz tu, w domu, który stworzyli dla siebie ze Stefano, czuła zadowolenie. Rzecz jasna, wciąż nie byli bezpieczni. Odkąd jednak pięć lat temu pokonali Klausa, nic bardziej niebezpiecznego niż gniewny młody wilkołak czy nowo stworzony wampir nie przekroczyło granic Dalcrest. Musieli udać się dalej, by walczyć z prawdziwym złem, tutaj byli chronieni. A ona była szczęśliwa. Przez większość czasu. Tyle że... ostatnio nie odstępowało jej ciągłe przeczucie niebezpieczeństwa, które nawiedzało jej sny pod postacią cienia i kryło się uparcie w zakamarkach umysłu. A pośrodku tego niebezpieczeństwa wciąż czuła mroczną, gwałtowną obecność Damona. Marszcząc brwi, znów zaczęła pisać. Gdziekolwiek teraz jesteś, Damonie, proszę, uważaj na siebie. Po prostu wiem, że coś jest nie tak, próbowałam wielokrotnie dowiedzieć się, co takiego — wysilałam moje Moce Strażniczki aż do granic, a nawet zadzwoniłam do Andrésa w Kostaryce, by sprawdzić, czy on może zdefiniować, co wyczuwam — nic to jednak nie dało. Wiem tylko, że wydarzy się coś strasznego. Ty będziesz w to w jakiś sposób

zaangażowany. Proszę, Damonie, uważaj na siebie. Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczny.

W tej samej chwili gdy Elena nacisnęła „Wyślij”, w zamku zachrobotał klucz. Sammy zeskoczył z kanapy jednym zwinnym ruchem. Elena również się zerwała i pobiegła do drzwi. — Stefano! — zawołała, otwierając je na oścież. — Witaj w domu! Choć Stefano był już teraz dla niej równie znajomy i równie niezbędny jak tlen, jego widok nadal czasami zbijał ją z nóg. Był taki piękny ze swoim klasycznym rzymskim profilem i ciemnymi włosami, które kusiły, by wplatać w nie palce. Jego dolna warga wygięła się zmysłowo, gdy się do niej uśmiechnął, jego twarz rozjaśniła się w sposób, który widywała tylko ona; podbiegła do niego, by go pocałować. Przelała w ten pocałunek całą swoją miłość, w odpowiedzi poczuła miłość Stefano, ciepłą i pewną. Sammy plątał się wokół ich kostek, obwąchując Stefano, po chwili odsunął się, machając ogonem. W końcu Elena także się odsunęła i spojrzała na Stefano — pomimo głębokich cieni pod zielonymi oczami jego twarz była spokojna. Polowanie zakończyło się najwyraźniej sukcesem. Był bezpieczny, Meredith była bezpieczna. Elena odetchnęła z wdzięcznością i położyła głowę na jego ramieniu. Był w domu, wiedziała, że wszystko będzie dobrze. Otoczył ją ramionami. Czuła gładkość skórzanej kurtki na policzku. Nagle coś przykleiło się do jej twarzy. — Stefano? — zapytała, odsuwając się i dotykając mokrej plamki na jego czarnej skórzanej kurtce. Jej palce pokryły się czerwienią krwi. — Stefano? — powtórzyła podniesionym głosem; zaczęła nerwowo badać dłońmi jego tors i boki, szukając obrażeń. — Eleno, nic się nie stało. — Stefano wziął ją za ręce. — To nie moja krew. — Jego uśmiech stał się szerszy. — Zabiliśmy Celine. Elena ze zdumienia gwałtownie wciągnęła powietrze. Ścigali Celine od miesięcy. Była Pierwotną, jedną z pierwszych wampirów — starożytnym, bezwzględnym potworem, który krył się w mroku każdego kontynentu przez niezliczone stulecia. Była ostatnią z trojga Pierwotnych, których zdołali namierzyć, ostatnią, którą musieli zabić, by uczynić tę część świata bezpieczną. Z początku Elena ścigała ją razem ze Stefano i Meredith... — Uważaj na głowę — ostrzegł Elenę Stefano, podtrzymując gałązkę winorośli, by mogła pod nią przejść. Za winoroślą kryło się złowrogie, mroczne wejście do ukrytej jaskini. Meredith weszła do środka za nimi, włócznię niosła na wysokości ramienia, gotową do uderzenia. Stefano trzymał swój kołek nieco bardziej swobodnie, luźno zaciskając na nim palce. — Celine jest tutaj, jestem tego pewna — powiedziała Elena. Wyczuwała obecność Pierwotnej, dostrzegała śład aury Celine, pawi błękit ze smugami złota i czerni, splamiony mdlącym, rdzawym odcieniem starej krwi. — Jest naprawdę potężna — dodała szeptem. — I wie, że nadchodzimy. — Świetnie — mruknęła Meredith. Ostrożnie szukali drogi w tunelu, niemal ślepi w ciemnościach; Stefano szedł pierwszy. Grunt pod ich stopami był nierówny i kamienisty. Elena przyciskała dłonie do zimnych kamiennych ścian, by nie upaść. Tunel prowadził coraz głębiej

pod ziemię, oddychała powoli, próbując nie myśleć o tonach ziemi i kamieni nad sobą. — Wszystko w porządku — szepnął Stefano, ściskając jej dłoń. — Ona nie może cię skrzywdzić. Żadna nadprzyrodzona istota nie mogła skrzywdzić Eleny, była to zaleta jej Mocy Strażniczki, które mieli utrzymywać w tajemnicy. Srebrne groty ich włóczni były pokryte charakterystycznymi plamami — kroplami krwi Eleny, która była trucizną dla Pierwotnych. Tylko jej krew mogła zabić Celine, tylko ona mogła wyśledzić aurę Celine. Czuła już, jak jej inne Moce szykują się do walki, gromadząc się niczym burzowe chmury. Była gotowa. Nie boję się, powiedziała sobie ostro. Stefano ma rację. Nic nadprzyrodzonego nie może jej zabić. Wyszli ostrożnie zza zakrętu tunelu i nagle zaczęli mrugać, oślepieni powodzią światła. Słońce wpadało do środka przez szczelinę gdzieś wysoko nad ich głowami i odbijało się od kryształów, którymi usiane były ściany pieczary, rozbłyskując setkami jaskrawych promieni. Dopiero po chwili Elena dostrzegła na środku pieczary postać, kolumnę mroku pośród światła. Celine stała sztywno i nieruchomo niczym posąg, jej gęste ciemne włosy opadały ciężkimi falami na ramiona. Aura wirowała wokół niej, znacząc złotem i czerwienią jej rysy, jakby kąpała się we krwi. Wyglądała młodo, jej twarz była gładka i spokojna — dopóki nie podniosła oczu i nie spojrzała na Elenę. Jej oczy były ciemne, puste... i bardzo, bardzo stare. Były to oczy, które widziały cywilizacje rozkwitające z maleńkich wiosek do wielkich miast i obracające się w ruiny, ciągle i ciągle od nowa. Delikatne brwi Celine były wygięte, pełne wyczekiwania i rozbawione, gdy mierzyła ich wzrokiem. Elena znieruchomiała w wejściu, a Stefano i Meredith rozproszyli się w przeciwległych kierunkach z nastawionymi włóczniami, obliczając swoje szanse. Celine była zbyt potężna na bezpośredni atak, gdyby jednak udało się ją rozproszyć, gdyby Elena użyła przeciwko niej Mocy Strażniczki... Meredith zerknęła na Elenę, a Elena sięgnęła po swoje Moce, zrozumiawszy ją bez słowa. Czy zdoła unieruchomić Pierwotną na tyle, by jedno z jej przyjaciół uderzyło? Celine nie poruszała się, utkwiwszy okrutne ciemne oczy w Elenie. Nie może mnie skrzywdzić, przypomniała sobie Elena. Wzięła głęboki oddech i sięgnęła po odpowiedni impuls do swojej Mocy, jakby ciągnęła za sznurek. Energia zbierająca się w jej umyśle zaczęła się koncentrować. Przybrała formę strzały wymierzonej w Celine. Pierwotna wygięła wargi w uśmiechu. — Nie tak szybko, mała Strażniczko — powiedziała, w jej głosie pobrzmiewał śmiech. — Znam twoją tajemnicę. Uniosła dłoń do sufitu. W powietrzu rozległ się głuchy trzask, sufit nad nimi zaczął się rozdzielać. — Uciekaj, Eleno! — zawołał Stefano. Kamienie zaczęły spadać, zanim zdołała się poruszyć. — Stefano... — wykrztusiła, gdy wszystko wokół spowił mrok.

Skrzywiła się, przypomniawszy sobie, jak obudziła się z wstrząśnieniem mózgu. Celine dawno zniknęła. Po tym wydarzeniu Stefano i Meredith postanowili nie zabierać jej więcej na polowania. Celine dowiedziała się jakoś, że Elenę można zabić normalnymi środkami — na przykład lawiną skał — a nie nadprzyrodzonymi, uznali więc, że to zbyt niebezpieczne, by zbliżała się do Pierwotnych. Elena używała swoich Mocy Strażniczki na odległość, tak jak Bonnie i Alaric prowadzili poszukiwania i wykorzystywali magię, by namierzyć Celine.

Teraz jednak Celine była martwa. Nie zwracając uwagi na plamy krwi, Elena przyciągnęła Stefano i pocałowała go, najpierw czule, potem bardziej namiętnie. — Dokonałeś tego. Jesteś wspaniały — szepnęła w jego wargi. Jego usta wygięły się w uśmiechu, odsunął się, dotknął dłonią jej policzka i spojrzał prosto w oczy z taką miłością, że Elenie aż zakręciło się w głowie. — Nie dokonalibyśmy tego bez ciebie — odparł. — No, jasne — mruknęła żartobliwie, zerkając na wąską skórzaną walizkę u ich stóp, w której Stefano przechowywał swoją włócznię ze strzykawkami na obu końcach wypełnionymi jej zabójczą krwią. — Nie chodzi tylko o to. — Stefano pokręcił głową. — Niczego nie dokonałbym bez ciebie, Eleno. Wszystko robię dla ciebie. — Jego oczy zalśniły, musnął delikatnie palcami jej policzek. — Jesteś bezpieczna. To koniec. Celine nie żyje, nie ma więcej Pierwotnych. — O których wiemy — dodała Elena, wyginając smutno wargi. Jeśli czegoś się nauczyła w ostatnich latach, to właśnie tego, że to się nigdy tak naprawdę nie kończy. — Jesteśmy bezpieczni. Znów ją pocałował, przyciskając do swego twardego torsu. Zatraciła się w tym pocałunku. Ich umysły się splotły, przesyłając sobie miłość i pożądanie, dopiero po chwili odsunęła się z ociąganiem. — Za kilka minut wychodzimy na przyjęcie urodzinowe Bonnie — powiedziała stanowczo. Stefano uśmiechnął się i wycisnął miękki pocałunek na czubku jej głowy, po czym się cofnął. — W porządku — odrzekł. — Mamy mnóstwo czasu. Swobodnym, zrelaksowanym krokiem poszedł do łazienki, by się umyć. Spoglądała za nim z namysłem. Miał rację. Elena piła z Fontanny Wiecznej Młodości i Życia, dzięki czemu będzie przy boku Stefano już zawsze. Mieli przed sobą wieczność. Wiedziała, że powinna być zadowolona. Każde rytmiczne uderzenie jej serca przypominało jej jednak o obawie kryjącej się w jej umyśle. Pomimo wizji wspólnej nieśmiertelności, pomimo śmierci Celine, Elena czuła, że ich czas się kończy.

Rozdział 2 Tego dnia Bonnie była naprawdę szczęśliwa. Obudziła się, gdy Zander przygotowywał dla niej przepyszne śniadanie, słońce zaświeciło na jej cześć, przez co czuła się tak, jakby nastał pierwszy dzień lata. A potem jej przedszkolna grupa odśpiewała dla niej Sto lat i wręczyła jej ogromną kartkę z dwudziestoma jeden odciskami małych dłoni i dwudziestoma jeden imionami, od Astrid do Zachary’ego, wypisanymi dziecinnymi, krzywymi literami, których nauczyła ich ona sama w mijającym roku. — Było to urocze — powiedziała Bonnie, spoglądając z radością na zebranych wokół niej przyjaciół. — Jedna z mam upiekła nawet dla mnie babeczki. A teraz mogła siedzieć na aksamitnej kanapie w uroczym barze udekorowanym bożonarodzeniowymi lampkami z różowym koktajlem w dłoni i świetnie się bawić. Meredith, elegancka jak zawsze w klasycznej czarnej sukience, podała Bonnie kieliszek szampana, siadając obok niej. Alaric, mąż Meredith od sześciu miesięcy, poklepał Bonnie po ramieniu z uczuciem i także usiadł. — Twoja grupa musi być urocza — przyznała Meredith. — Moim zdaniem jednak o wiele bardziej urocze jest to, że namówiłaś Zandera do wizyty w klubie o nazwie Znak Piękności. — Zander lubi mnie uszczęśliwiać — odparła Bonnie z prostotą. Zerknęła na swojego chłopaka, który rozsiadł się na małym, bogato zdobionym, złotym krześle z siedziskiem w różowe cętki lamparta. Zander odchylił krzesło na dwie nóżki i rozrzucił szeroko ramiona, mówiąc coś do swego kumpla z watahy, Jareda. Krzesło zaskrzypiało i zachybotało się złowieszczo pod jego ciężarem. Bonnie się skrzywiła. — Choć może nie jest to jego naturalne środowisko — przyznała. Wilkołaki rodzaju męskiego zawsze wydawały się za duże i zbyt hałaśliwe, by przebywać we wnętrzach, jakby w każdej chwili mogły przez przypadek coś zepsuć. Wilkołaki rodzaju żeńskiego natomiast... zastępczyni Zandera, Shay, spojrzała Bonnie w oczy i uniosła kieliszek w niemym toaście. Shay nieczęsto miała okazję zachowywać się jak dziewczyna i najwyraźniej świetnie się bawiła. Bonnie zmrużyła lekko powieki, dostrzegając blask na bladej skórze dziewczyny. Czyżby nałożyła brokat na ciało? — Dobrze, że Shay zaczęła umawiać się z Jaredem, prawda? — zapytała Elena, siadając po drugiej stronie Bonnie i zerkając w tę samą stronę. Stefano stanął przed nimi i schylił głowę, formalnie kłaniając się solenizantce. — Wszystkiego najlepszego, Bonnie — oświadczył uroczyście, podając jej dwie paczuszki. Większa była owinięta papierem w kropki i przewiązana różową wstążką, mniejsza była o wiele cięższa, zapakowana w ciemny jedwab lśniący subtelnymi tęczami. — Ten duży jest od nas — wyjaśniła Elena. — Ten drugi od Damona. Przesłał go do nas i poprosił, byśmy ci wręczyli. — Och, dziękuję — odparła Bonnie, przyglądając się paczuszkom z ciekawością. Nigdy dotąd nie dostała prezentu od Damona, przeczuwała, że będzie to coś wyjątkowego. Damon był taki

elegancki, taki wyrafinowany, taki intrygujący, ze swoimi lśniącymi ciemnymi włosami i ostrym uśmiechem, który czasami łagodniał dla Bonnie... taki facet nie mógłby podarować dziewczynie na przykład płyty DVD. Nie żeby było coś złego w dawaniu płyt DVD. Z uprzejmości najpierw otworzyła prezent od Eleny i Stefano: delikatny, zwiewny top, który spodobał się jej, gdy parę tygodni temu wybrała się z Eleną na zakupy. — Cudowny — powiedziała, mrugając; gdy przyłożyła top do siebie, rozległ się zgodny pomruk aprobaty. — Bardzo dziękuję. — Wyciągnęła nadgarstek do Eleny i Meredith, by pokazać im filigranową złotą bransoletkę wysadzaną półszlachetnymi kamieniami. — Patrzcie, co dostałam od Zandera! Dał mi też roczny zapas lebiodki kreteńskiej, zioła do rzucania uroków — dodała do Eleny. — Naprawdę trudno je znaleźć. Musiał je zamówić specjalnie dla mnie. — Bransoletka jest piękna — przyznała Elena, a Meredith przytaknęła. Jak na tak męskiego faceta, zauważyła Bonnie, Zander był zaskakująco dobry w kupowaniu prezentów dla dziewczyny. Zwłaszcza jeśli tą dziewczyną była Bonnie. Nie mogła jednak pogrążyć się w rozmyślaniach o licznych zaletach Zandera teraz, gdy na jej kolanach leżała tajemnicza przesyłka od Damona i tylko czekała na otwarcie. Ostrożnie rozpakowała jedwab. W środku znalazła małe, okrągłe pudełko, które idealnie mieściło się w jej dłoni. Wyglądało prawie jak kamień rzeczny, wypolerowana szarość z delikatnym niebieskim połyskiem. Po otwarciu pudełka jej oczom ukazał się misternie rzeźbiony ptaszek z tego samego błękitnoszarego kamienia na cienkim srebrnym łańcuszku. Do wisiorka dołączony był list spisany na grubym, kremowym papierze. — Ojej — powiedziała Elena, pochylając się, by przyjrzeć się ptaszkowi. — Co to? Wygląda na bardzo stary. Bonnie rozłożyła list. Mój mały rudziku — głosiło eleganckie pismo Damona. Gratulacje z okazji dwudziestych czwartych urodzin. To wciąż śmiesznie mało, lecz przynajmniej nie jesteś już dzieckiem. Załączony podarunek pochodzi z Egiptu i jest starszy nawet ode mnie. Ten ptak to sokół. Czarownica, którą spotkałem w Luksorze, twierdzi, że symbolizuje on moc, mądrość i ochronę — tego wszystkiego Ci życzę. Bądź silna, mądra i bezpieczna.

Bonnie się uśmiechnęła. Damon bywał czasami zaskakująco słodki i sentymentalny. Poniżej, innym atramentem, jakby dopisywał te słowa w ostatniej chwili, Damon dodał: Podobno wciąż biegasz wokół tego przerośniętego wilczka. Przekaż mu, żeby się zachowywał, jeśli nie chce mieć ze mną do czynienia.

To też całkiem słodkie, uznała Bonnie i wsunęła list do kieszeni. — Proszę, pomogę ci go zapiąć. — Zander podszedł, odsunął jej włosy na ramię, zapiął łańcuszek na jej szyi i musnął wargami kark. — Damon nazwał cię przerośniętym wilczkiem — powiedziała mu. — Masz się zachowywać.

— O, wspomniał o mnie? — mruknął Zander przyjaźnie. — Jestem wzruszony. Jared prychnął wzgardliwie, a Shay zmrużyła powieki. Większość watahy Zandera nigdy nie rozumiała Damona. A może, uznała Bonnie, rozumieli go nawet za dobrze. Gdy się po raz pierwszy spotkali, Damon przechodził... trudny okres. Szczerze mówiąc, był niebezpieczny i choć raz czy dwa walczyli ramię w ramię z niebezpieczeństwem, mała grupa Pierwotnych wilkołaków ochraniających okolice Dalcrest nigdy mu nie zaufała. Teraz jednak, gdy Strażnicy połączyli jego i Elenę, Damon przestał stanowić zagrożenie. Gdyby skrzywdził jakiegoś człowieka, to skrzywdziłoby Elenę. Gdyby kogoś zabił, Elena by umarła. A każdy, kto widział malującą się na twarzy Damona gwałtowną desperację, gdy Elena znajdowała się w niebezpieczeństwie, wiedział, że Damon nigdy by jej nie skrzywdził. Poza tym, pomyślała Bonnie pragmatycznie, czując chłodny ciężar sokoła na szyi, Damon wyjechał na dobre. Jakaś jej część tęskniła za nim — specjalna więź pomiędzy nią a Damonem nigdy nie zniknie — lecz może lepiej im było bez niego. Na pewno spokojniej. — Matt przyszedł — powiedział Stefano, podnosząc głowę i odrywając się od szeptania czegoś Elenie do ucha. Wampira nie zaskoczysz, pomyślała kpiąco Bonnie. W końcu wszyscy zobaczyli Matta, który torował sobie drogę do ich kąta w barze. Pocałował Bonnie w policzek i wręczył jej małą paczuszkę. — Cześć — powiedział. — Wszystkiego najlepszego. Przepraszam za spóźnienie. — Nic się nie stało — odparła Bonnie, ukradkiem ściskając prezent, by się przekonać, co jest w środku. Płyta DVD, pomyślała. — Gdzie jest Jasmine? Matt zrobił krzywą minę. — Naprawdę chciała przyjść, lecz ma dyżur telefoniczny w izbie przyjęć. Kazała przekazać ci najserdeczniejsze życzenia i powiedzieć, że w zamian zaprosi cię na lunch w przyszłym tygodniu. — To całkiem niezła wymówka — uznała Bonnie. — No wiesz, przyjść na przyjęcie urodzinowe Bonnie czy być w pogotowiu, gdy trzeba będzie ratować życie. — Jako że Jasmine nie mogła przyjść — dodał Matt, uśmiechając się do Meredith i Stefano — możecie mi opowiedzieć, co przydarzyło się Celine. Nie żyje? Z Jasmine był tylko jeden problem, pomyślała Bonnie, upijając łyk swojego drinka. Umawiała się z Mattem od paru lat i wszyscy naprawdę ją lubili, lecz nie znała prawdy o nim, o nich wszystkich. Wiedziała, że Bonnie lubi przepowiadanie przyszłości, zioła i cały ten New Age, lecz nie podejrzewała nawet, że to prawdziwa czarownica. Wiedziała, że Alaric ma doktorat ze studiów paranormalnych i folkloru, lecz nie sądziła, by było to prawdziwe, myślała, że jest po prostu naukowcem. I bez wątpienia nie znała prawdy o Stefano, Zanderze i jego przyjaciołach czy Elenie. Nie znała nawet faktów z życia Matta, nie wiedziała, jak wielokrotnie walczył ze złem, jaki był silny i dzielny. Myślała, że to miły, zwyczajny facet.

Bonnie uznała, że powinna powstrzymać się od zamawiania kolejnych koktajli z szampanem, gdy z jej ust padło głośne pytanie: — Matt. Jak możesz mówić, że kochasz Jasmine, jeśli ona nie wie, kim naprawdę jesteś? Twarz Matta pociemniała, jego usta zacisnęły się w wąską kreskę, a Bonnie zalała fala wstydu. Kiedy nauczy się trzymać buzię na kłódkę? Po chwili Matt odpowiedział sztywno: — Tak jest bezpieczniej dla niej. — Spojrzał jej prosto w oczy. — Chcę, by Jasmine wiodła normalne życie. Bonnie poczuła ucisk w gardle. Przypomniała sobie, kiedy ona i Zander w końcu powiedzieli sobie prawdę ponad pięć lat temu. Jak trzymała go za rękę, zdenerwowana. Normalność jest przeceniana, powiedziała mu, a potem się pocałowali, słodko i szczerze, nie mając już przed sobą tajemnic. Nie wyobrażała sobie, by można tak długo utrzymywać coś w tajemnicy przed kimś, kogo się kocha. Zdołała uśmiechnąć się do Matta, choć sama czuła, że jest to uśmiech wymuszony, i skinęła głową, mrugając, by pozbyć się pieczenia pod powiekami. — Jasne. Zapadła niezręczna cisza. — Cóż — odezwała się Meredith, śmiejąc się słabo. — Skoro już zapytałeś... — Zaczęła opisywać bitwę, którą wraz ze Stefano stoczyli z Celine. Była to dramatyczna historia. Roiło się w niej od tajemnych przejść, łutów szczęścia, hojnego wykorzystywania umiejętności Meredith i wampirzej siły i szybkości Stefano, zanim zdołali w ogóle zbliżyć się do Celine. W końcu jednak wyśledzili ją w Atlancie, wymknęli się jej wampirzym żołnierzom i zabili ją dzięki magicznej krwi Eleny. Gdy Meredith i Stefano opowiadali tę historię po raz pierwszy i drugi tego wieczoru, Bonnie wsłuchiwała się w każde ich słowo. Tym razem jednak uprzejmie stłumiła ziewnięcie i zaczęła się rozglądać. Wszyscy inni słuchali z uwagą. Nawet Alaric, który zazwyczaj podzielał raczej zainteresowanie Bonnie magicznym aspektem zwalczania potworów niż czysto fizyczną stroną, zadawał inteligentne pytania na temat uzbrojenia. Bonnie westchnęła i posłusznie utkwiła wzrok w Meredith. Możliwe, przyznała w duchu, że jest trochę zazdrosna. Nie poprosili jej o pomoc w namierzeniu Celine. Bonnie naprawdę nieźle sobie radziła ze zwalczaniem zła. Tyle że teraz, gdy jej przyjaciele jeszcze wzmocnili swoje umiejętności — stali się szybsi, silniejsi, nieśmiertelni w przypadku Eleny — chyba już jej nie potrzebowali. Odepchnęła od siebie to uczucie i podniosła do ust kieliszek. Nie bądź śmieszna, nakazała sobie stanowczo. Meredith dotarła do końca historii — Stefano miał właśnie odciąć głowę Celine, a Pierwotna miała zacząć wić się w śmiertelnych spazmach — gdy nagle Zander spojrzał Bonnie w oczy, po czym

zerwał się z filigranowego krzesła, przewracając je z trzaskiem. — Ojej — powiedział, mrugając do Bonnie i podchodząc bliżej. Uśmiechnęła się do niego. Może wcale nie była taka dobra w ukrywaniu emocji, za jaką się uważała. — Czas na toast za zdrowie solenizantki — ogłosił, a wszyscy się podnieśli. — Okej — kontynuował Zander z namysłem. — Ja pierwszy. Co mogę powiedzieć o Bonnie McCullough, czego jeszcze nie wiecie? — Przyciągnął ją do siebie, otoczył ciepłym, silnym ramieniem, a ona z radością się do niego przytuliła. — Cóż, wydarzyło się to pierwszej nocy po przeprowadzce do naszego nowego mieszkania. Dziwnie się czułem w nowym miejscu i nie mogłem zasnąć. Wtedy Bonnie zaczęła opowiadać mi te wszystkie mity o kobietach-selkie, które przeczytała. Była taka mądra, tak ładnie wyglądała w świetle księżyca, że zakochałbym się w niej właśnie wtedy, gdybym już od dawna nie był w niej bez pamięci zakochany. Zasypiając, pomyślałem sobie, że zamieszkanie z Bonnie było najlepszą decyzją, jaką podjąłem w życiu. — Pocałował ją przelotnie, kąciki jego błękitnych oczu zmarszczyły się z uczuciem, gdy podniósł kieliszek. — Co, rzecz jasna, od dawna wiedziałem. Za Bonnie! Gdy wszyscy wypili, Meredith odchrząknęła. — Nie przetrwałabym dnia mojego ślubu bez Bonnie — oświadczyła. Jej oliwkowe policzki pokryły się rumieńcem, gdy dodała: — Wszyscy wiecie, jacy są moi rodzice. Gdy już nie mogłam znieść tego, jak przejmują planowanie całego ślubu, Bonnie i Elena porwały mnie i zabrały na „wycieczkę dla zdrowia psychicznego”. Oczywiście był to pomysł Bonnie. Elena zaczęła się śmiać. — Od początku do końca pomysł Bonnie. — Zabrały mnie na boisko bejsbolowe w parku — kontynuowała Meredith — zapięły mi kask na głowie i włączyły maszynę do podawania piłek, a ja odbijałam dopóty, dopóki nie odeszła mnie ochota, by uciec do Vegas. Bonnie przez cały czas siedziała obok i wykrzykiwała porady, a potem kupiła mi hot doga. — Otoczyła Bonnie ramieniem i przytuliła ją do siebie, przyciskając swój chłodny policzek do jej policzka. — Moja najlepsza przyjaciółka. — Teraz ja — odezwała się Elena, gdy Meredith wypuściła Bonnie z objęć. — Jak zapewne pamiętacie, przez cztery lata college’u mieszkałyśmy z Bonnie i Meredith w jednym pokoju. Gdy w zeszłym roku ukończyliśmy naukę, zrobiło się — wzruszyła ramionami — strasznie. Wiedziałyśmy, że nie będziemy już razem we dnie i w nocy. Ostatniego wieczoru Bonnie uznała, że powinnyśmy zorganizować piżamowe przyjęcie, całkiem jak w liceum. Zrobiłyśmy sobie nawzajem włosy i paznokcie, dzwoniłyśmy dla żartu do naszych chłopaków.... — Ja byłem szczerze zaskoczony — wtrącił Alaric uroczyście. — Była to noc pełna wygłupów — kontynuowała Elena. — Miałyśmy z Meredith pewien problem, by wczuć się w odpowiedni nastrój, lecz Bonnie pociągnęła nas za sobą i ostatecznie było idealnie. Siostrzana jedność. — Gdy uniosła kieliszek, Bonnie przypomniała sobie, jak Elena wyglądała tamtego wieczoru, jej zazwyczaj perfekcyjnie ułożone włosy były zaplecione w setkę niedbałych warkoczyków, śmiała się w różowej piżamie. Elena, pomyślała, powinna się więcej śmiać. — Siostrzana jedność welociraptorów — poprawiła ją, a Elena uśmiechnęła się, słysząc ich dawny, prywatny żart. Matt wyprostował się nieco.

— Moje ulubione wspomnienie o Bonnie z tego roku pochodzi z dnia ślubu Alarica i Meredith. Jasmine wciąż jeszcze czuła się przy nas niezręcznie, wiedziała, że od dawna się przyjaźnimy, a to chyba dziwne dla nowych ludzi... — Owszem — przytaknął Zander głośno. — Jasmine i ja jesteśmy po prostu super. Bonnie go uciszyła. — Teraz mówimy o mnie, kochanie. — W każdym razie — kontynuował Matt — na przyjęciu Bonnie wzięła Jasmine pod swoje skrzydła i zanim się zorientowałem, Jasmine tańczyła już z dziewczynami i świetnie się bawiła. — Jej umiejętności taneczne mnie zawstydzają — odparła Bonnie. Jasmine wyglądała cudownie tamtego wieczoru, krótka turkusowa sukienka podkreślała jej długie ciemne loki i karmelowy odcień skóry. Najpiękniejsze było jednak to, jak jej oczy błyszczały, ilekroć spojrzała na Matta. Matt zasługuje na kogoś, kto dostrzeże, jaki jest wspaniały, uznała wtedy Bonnie, i dlatego tak bardzo się starała, by Jasmine dobrze się poczuła. Gdy Matt się zakochiwał, zakochiwał się mocno i długoterminowo, a w przeszłości niewiele miał szczęścia w tej dziedzinie. Nawet gdyby miał nigdy nie powiedzieć Jasmine całej prawdy o sobie, Bonnie chciała, by się im ułożyło, dla jego dobra. Stefano uniósł swój kieliszek. — Bonnie, gdy cię poznałem, wydałaś mi się słodka, niewinna i młoda. Nie traktowałem cię tak poważnie, jak powinienem był. Szybko jednak zdałem sobie sprawę ze swojego błędu. Jesteś spontaniczna, masz intuicję i ciepłe, kochające serce. Oby dwudziesty piąty rok twojego życia był jeszcze lepszy niż poprzedni. Przyjaciele Bonnie uśmiechali się do niej, wznosili toasty za jej zdrowie, a ona uśmiechała się do nich, pławiąc się w cieple ich pełnych uczuć spojrzeń. Czuła się dobrze. Nawet jeśli nie odgrywała znaczącej roli w polowaniu na potwory, wiedziała, że wszyscy ją kochają. Tego dnia Bonnie była naprawdę szczęśliwa.

Rozdział 3 Jesteś nudziarzem, wiesz? — zawołała Katherine do Damona z placu. — Dołącz do nas. — Damon leniwie pomachał do niej z balkonu, nie odrywając wzroku od ekranu laptopa. Słońce właśnie zaszło, lecz było jeszcze jasno; mroczne cienie spowijały podłogę. Wydarzy się coś strasznego, przeczytał. Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczny. Zamknął

laptop, nie odpowiadając na list Eleny i odchylił się na oparcie krzesła, marszcząc brwi. Po chwili poczuł więź z Eleną — z wahaniem, jakby zanurzał się powoli w głębokiej, wirującej rzece. Więź pomiędzy nimi towarzyszyła mu bezustannie, lecz Damon nauczył się zatrzymywać ją w tle niczym pocieszający szum przypominający mu, że Elena tam jest. Elena tam jest i nic jej nie jest.

Teraz jednak postanowił opuścić gardę. Wrażenie ELENYELENYELENY uderzyło w niego niczym fala przypływu, ustąpił przed nim, jego zmysły wypełniły się emocjami Eleny, esencją Eleny. Niemal mógł ją poczuć: jej żel pod prysznic o zapachu granatów, słaby aromat kokosowego szamponu, a pod tym wszystkim ciepły, kuszący zapach jej bogatej krwi. Przez głowę przelatywały mu obrazy: czerwień włosów Bonnie, coś lśniącego w zasięgu jej wzroku. Jest teraz zadowolona, uświadomił sobie, dobrze się bawi — to mu wystarczyło. Czuła się dobrze, a jego brat Stefano był bezpieczny. Niezależnie od tego, jaka katastrofa czaiła się na obrzeżach życia Eleny i Damona, jeszcze nie nadeszła. Być może nigdy nie nadejdzie. Zawsze będzie istniało niebezpieczeństwo, Damon pogodził się z tym wieki temu. Zagrożenia rzadko nadchodzą, gdy się ich spodziewasz. Nawet Strażniczka pokroju Eleny może się mylić. Wstał i przeciągnął się z gracją, spychając więź z Eleną z powrotem do podświadomości. Czasami, bardzo wczesnym rankiem, gdy kładł się, aby odpocząć, otwierał się całkowicie na Elenę tylko po to, by poczuć ją przy sobie, by przepłynęła przez niego, gdy leżał na jedwabnych prześcieradłach. Zazwyczaj spała wtedy w mroku nocy Wirginii, a on mógł zatracić się w jej snach. Dotykanie umysłu Eleny w taki sposób zawsze pozostawiało jednak w jego piersi uczucie osobliwego bólu, opierał się więc pokusie tak długo, jak tylko był w stanie. Nie wiedział tak do końca, co to za doznanie. Nie mogła to być samotność, bo Damon nigdy nie bywał samotny. Podszedł do krawędzi balkonu i spojrzał na plac poniżej. Wokół masywnej fontanny pośrodku ustawiono parę stolików, lecz tylko jeden był zajęty. Katherine nie była w nastroju na kontakty z lokalnymi mieszkańcami, więc lokalni mieszkańcy nagle postanowili zostać tego wieczoru w domach. Katherine podniosła głowę i spojrzała na niego, jej długie złociste loki spłynęły na oparcie krzesła, gdy władczo na niego skinęła. Siedzący za nią jej obecny chłopak Roberto zerknął na Damona, po czym utkwił wzrok w blacie. — Chodź — powiedziała. — Czas na kolację.

Czasami Damon sam nie mógł uwierzyć, że wciąż podróżuje z Katherine. Nie spodziewał się, że jeszcze ją zobaczy. Dwa lata temu, gdy włóczył się po ulicach Tokio, mignęła mu w tłumie, poczuł znajome muśnięcie jej umysłu, odwróciła się i uśmiechnęła do niego. Nie uznał jej omylnie za Elenę — nigdy nie popełnił tego błędu, choć były do siebie tak podobne. Jakimś cudem, po tym wszystkim przez co przeszli, podejście do niej i wzięcie jej za rękę wydało mu się najnaturalniejszą rzeczą na świecie. Przecież w końcu kochał ją przez większość swego długiego życia. Od tamtego dnia podróżowali razem. Wiele mógł powiedzieć o Katherine: doprowadzała go do szału, była samolubna i zarozumiała, lecz nigdy się przy niej nie nudził. Szybciej niż mogłoby to zauważyć ludzkie oko, z gracją zeskoczył z balkonu na plac i wylądował z kocią zwinnością na bruku. Katherine uśmiechnęła się do niego i poklepała krzesło obok siebie. — Umieram z głodu — mruknął ponuro Roberto, gdy Damon usiadł. — Gdzie ta kelnerka? Roberto wiecznie narzekał, wiecznie był poirytowany. Damon pamiętał, jakie to uczucie być młodym wampirem, niecierpliwym i niespokojnym, nigdy jednak nie marudził aż tak jak najnowsza zabawka Katherine. Na szczęście, pocieszał się Damon, Roberto nie zabawi z nimi długo. Nie był pierwszym przystojnym młodzieńcem, którego wybrała Katherine podczas ich podróży. Był jeszcze Hiro w Tokio i Sven w Sztokholmie, Nigel w Londynie — Nigela Damon naprawdę polubił, ten przynajmniej miał poczucie humoru — i Jean-Paul w Paryżu. Roberto, z ciemnymi włosami i harmonijnymi rysami, był po prostu ostatnim nabytkiem. Po jakimś czasie Katherine zawsze ich zostawiała. Na razie jednak wciąż bawiła ją nowa zabawka, Damon więc musiał go tolerować. Katherine kojąco poklepała Roberto po ramieniu. — Spójrz — powiedziała. — Już idzie. — Śliczna dziewczyna z restauracji na jednej ze ścian placu spieszyła do ich stolika z tacą zastawioną jedzeniem i piciem. Damon uśmiechnął się do niej przelotnie, gdy postawiła przed nim salaterkę z figami i prosciutto. Podniósł dojrzały, jędrny owoc owinięty słonym mięsem, wgryzł się w niego i oblizał wargi. Nie musiał jeść ludzkiego jedzenia, rzecz jasna, czasami jednak rozkoszował się jego nowością. — Bianko, podejdź tutaj — poleciła Katherine kelnerce. Dziewczyna podeszła i stanęła obok krzesła Katherine, pragnienie na jej twarzy mieszało się z nieśmiałością. — Si, signora? — zapytała bez tchu. — Chce... chce pani czegoś ode mnie? — Tak. — Katherine wstała i wzięła delikatnie w dłonie twarz dziewczyny, a następnie spojrzała jej w oczy. Damon poczuł powiew jej Mocy. — Pamiętasz, czego chcę — dodała cicho, kojąco. — Nie masz nic przeciwko temu. W zasadzie lubisz to. Po wszystkim nie będziesz niczego pamiętać, chyba że ci nakażę. Będziesz tylko wiedziała, że chcesz zrobić wszystko, by nas uszczęśliwić. — Tak, oczywiście. — Dziewczyna entuzjastycznie pokiwała głową, długie orzechowe włosy opadły na jej twarz, muskając przy tym dłoń Katherine. — Czego tylko pani zapragnie. — Podała rękę Roberto, a ten ujął ją, przytulił i wgryzł się głęboko w nadgarstek dziewczyny, by móc pić z jej żył. Katherine odwróciła Biankę twarzą ku Damonowi, obie patrzyły na niego wielkimi, spokojnymi oczami.

— Chcesz trochę? — zapytała Katherine. — To ja na nią wpłynęłam, nie naruszy to więc twego bezcennego porozumienia ze Strażnikami. Damon wzdrygnął się mimowolnie, lecz zdołał zamaskować swą reakcję uśmiechem. Upił łyk pełnego bąbelków prosecco i pokręcił głową. — Nie chcę jej — oświadczył chłodno, przyglądając się z nijakim, znudzonym wyrazem twarzy, jak Katherine odchyla głowę dziewczyny i zatapia gładko kły w szyi, podczas gdy Roberto miarowo ssał jej nadgarstek. Mógł, technicznie rzecz biorąc, napić się z dziewczyny. Katherine miała rację: umowa ze Strażnikami była taka, że to Damon nie może nakłaniać ludzi, by pozwolili mu się sobą pożywić, jeśli nie chce skrzywdzić Eleny. Mógł spędzić całą wieczność, podróżując dookoła świata za Katherine lub jakimkolwiek innym wampirem i żywić się ludźmi, których oni by przekonali, niczym pasożyt. Sama myśl napawała go odrazą. Był przecież Damonem Salvatore, a nie jakimś pasożytem. Poza tym świetnie sobie radził na własną rękę. Podniósł głowę i zobaczył, że zmierza ku nim Vittoria, okrążając fontannę; światła placu odbijały się w tańczącej wodzie i rzucały miękkie cienie na jej skórę. Była młodą studentką uniwersytetu, wciąż jeszcze mieszkała z rodzicami; musiała kłamać, gdy mówiła im, dokąd się wybiera. Jej ciemne loki były upięte w luźny węzeł na karku, trzymała się bardzo prosto, poruszała z gracją tancerki. Podniósł się na jej widok. Vittoria zerknęła na Katherine i Roberto, pijących spokojnie z Bianki, po czym obeszła ich ostrożnie, odwracając wzrok. Zatrzymała się przed Damonem. — To nie boli — zapewnił ją. — Nic jej nie będzie, nawet tego nie zapamięta. — Wiem — odparła Vittoria poważnie; miała ogromne, niepokojąco ufne oczy. Damon wyciągnął dłoń, którą Vittoria ujęła. Trzymając się za ręce, przeszli przez plac i usiedli razem na brzegu fontanny. — Jesteś tego pewna? — zapytał Damon, głaszcząc palce Vittorii. — Nie kocham cię, wiesz to. — T-to mi nie przeszkadza — odparła Vittoria, czerwieniąc się. — To, co mi robisz. Lubię to — dodała niskim, zawstydzonym tonem. — Jeśli jesteś pewna — mruknął, a ona skinęła głową, przełykając ślinę. Założył za jej ucho pasmo zabłąkanych włosów i przyciągnął ją do siebie. Jego wrażliwe kły wydłużyły się i zaostrzyły; tak delikatnie, jak tylko potrafił, zanurzył je w żyle na szyi Vittorii. Zesztywniała z bólu, a potem zrelaksowała się, jej krew trysnęła w jego usta niczym sok dojrzałej śliwki. Nie miała tak bogatego smaku jak krew Eleny, lecz była słodka, wypełniła jego umysł obrazami młodych dziewcząt o miękkich rysach z odległej przeszłości, patrzących na niego z miłością i pożądaniem. Przypomniał sobie, jaki był zdenerwowany, gdy opuszczał Elenę, jak bardzo się bał, że jeśli nie będzie mógł nakłaniać ludzi, by pozwolili mu się sobą żywić, będzie chodził głodny albo upadnie tak nisko jak brat i zacznie ścigać wiewiórki i lisy. Wszystko okazało się jednak zaskakująco proste.

Nie mógł używać swoich Mocy, by wpływać na ludzkie dziewczęta, mógł jednak je oczarować. Mógł z nimi rozmawiać, flirtować, uśmiechać się do nich tak jak we Florencji pięćset lat temu, gdy jeszcze był człowiekiem i nie liczył na nic więcej niż pocałunek lub dwa. Zdumiało go to, z jaką łatwością do tego wrócił. Lubił dziewczęta, które oczarowywał, by pozwoliły mu się najeść, nawet kochał każdą z nich na swój sposób, choć zapominał o nich, gdy tylko przenieśli się z Katherine dalej. Było już bardzo późno, gdy skończył i uwolnił Vittorię. Wycisnęła nieśmiały pocałunek na jego wargach i pobiegła do domu, mrucząc słowa pożegnania i owijając jedwabnym szalem szyję, by ukryć ślad po ugryzieniu. Damon odchylił się, oparł na łokciach i spojrzał w gwiazdy. Wyczuł, że ktoś koło niego siada i odsunął się, by zrobić miejsce Katherine. — Ładna noc — powiedziała, a on tylko skinął głową. — Bezchmurna — zauważył po chwili. — Polaris, Gwiazda Polarna. Leda, Łabędź. Nie zmieniają się, tak jak my. Katherine roześmiała się, rozległ się wysoki srebrzysty dźwięk przypominający dzwoneczki. — Och, my się zmieniamy. Spójrz na nas. Fakt, pomyślał Damon, uśmiechając się mimowolnie na widok wyzwania w jej oczach. Znał kilka Katherine: nieśmiałą, niesamodzielną dziewczynę, którą poznał w domu, gdy jeszcze był człowiekiem, a ona niedawno przeszła przemianę; szaloną kobietę, która ścigała go aż do Fell’s Church; i tę silniejszą, bystrzejszą Katherine, z którą, o dziwo, się zaprzyjaźnił. On sam nie był już tym gniewnym młodym wampirem, który obudził się na zimnej kamiennej płycie u boku brata wieki temu, już nie. -Być może masz rację — przyznał. — Oczywiście, że mam. Myślę, że powinniśmy tu zostać przez jakiś czas. Roberto mówi, że właściciel wystawia palazzo na sprzedaż. Moglibyśmy się tu osiedlić. Damon westchnął. — Wszyscy w okolicy już wiedzą, kim jesteśmy. Żerujesz na każdym, kto ci się spodoba. Skończy się widłami i pochodniami jak w horrorze. Katherine znów się roześmiała i poklepała go po kolanie. — Bzdura — oświadczyła stanowczo. — Kochają nas tu. Nie zabiliśmy tu dotąd nikogo dzięki twojej nowo odnalezionej moralności. Dla nich jesteśmy tylko pięknymi bogatymi ludźmi, którzy mieszkają w palazzo i śpią całymi dniami. Damon znów spojrzał na gwiazdy. Katherine miała zapewne rację; nie groziło im żadne niebezpieczeństwo. Wyobraził sobie, że zostaje tu na kilka lat: je figi, wrzuca monety do fontanny, pije ze słodkiej Vittorii i jej następczyń. Wcześniej czy później wyjadą i podejmą swą wędrówkę po globie: może Pekin lub Sydney. Nigdy nie był w Australii. Oczaruje kolejną dziewczynę, która się w nim zakocha, popróbuje bogactwa jej krwi, zirytuje go najnowsza miłość Katherine, spojrzy w gwiazdy. Po jakimś czasie wszystkie wyglądają tak samo, pomyślał, w każdym miejscu na świecie. — Nieważne — mruknął w końcu, zamykając oczy, by poszukać w sobie słabego szumu Eleny. — Co tylko zechcesz.

Rozdział 4 Bonnie spodobał się prezent, nie sądzisz? — zapytała Meredith, poprawiając poduszki na kanapie. Objęła spojrzeniem resztę salonu: jej podręczniki prawnicze były schludnie ułożone; stolik do kawy wytarty i posprzątany z papierów Alarica; dywan odkurzony Nie było jej trzy dni, gdyż polowała na Celine ze Stefano, musiała więc trochę posprzątać. Alaric nie był flejtuchem, nie układał jednak wszystkiego dokładnie tak jak Meredith. Gdy podeszła do okna, by wygładzić zasłony, zauważyła, że Alaric na nią patrzy. Opierał się o futrynę drzwi i śledził ją rozbawionym wzrokiem, z kubkiem w dłoni. — Wiedziałeś o mojej obsesji, gdy się ze mną żeniłeś — stwierdziła, a wtedy twarz Alarica rozciągnęła się w uśmiechu. — Wiedziałem. A i tak się z tobą ożeniłem. Ale tak, myślę, że Bonnie spodobały się kolczyki. — Przeszedł przez pokój, położył wolną dłoń na ramieniu Meredith i popchnął ją delikatnie ku kanapie. — Usiądź i wypij herbatę. A potem chodźmy do łóżka, już późno. — Pozwoliła mu pociągnąć się na kanapę i pochyliła ku niemu, tuląc się do jego ciepła. Pachniał cudownie: czystością, mydłem i nutą Alaricowych przypraw. — Cieszę się, że jestem w domu — powiedziała mu i przytuliła się mocniej. Stawała się senna. — Muszę się jednak pouczyć, zanim się położę — dodała sumiennie. — Symulacja procesu w poniedziałek. Wszyscy się bardzo denerwujemy. — Rywalizacja w symulacji procesu była poważną sprawą, a ona była oskarżycielem w swojej drużynie. Meredith uwielbiała szkołę prawniczą. Była to kulminacja jej miłości do logiki i nauki, zasad i przypadków z przeszłości, rozwiązywalnych problemów, które schludnie ustawiały się w kolejce, by mogła je opanować. Zdjęła buty, podwinęła stopy pod siebie i upiła łyk herbaty, krzywiąc się, gdy wyczuła gorzkawy, kwaśny smak werbeny. Mieszanka ziół, którą sporządzała Bonnie dla przyjaciół, zawierała mnóstwo werbeny — roślina chroniła pijącego przed urokami — a pierwsze wrażenie smakowe było zawsze nieprzyjemne. — Więcej miodu? — zapytał Alaric; Meredith pokręciła głową. — Chcę czuć jej smak — odparła i upiła kolejny łyk, koncentrując się. Za drugim razem nie było tak źle. Pod gorzkim smakiem werbeny wyczuła bladą słodycz lawendy i bogaty aromat cynamonu. — Nie rozumiem, dlaczego jej po prostu nie posłodzisz — oświadczył Alaric, przesuwając się tak, by móc kciukami uciskać jej kręgosłup, a palcami ugniatać ramiona. — Przecież to ohyda. — Chcę czuć jej smak — powtórzyła Meredith sennie. To był długi dzień, cała seria długich dni, myślała tylko o tym, by wtulić się w Alarica w ich szerokim, miękkim łóżku i zasnąć. Praca, przypomniała sobie. Musisz wygrać ten proces. Alaric rozmasowywał jej spięte ramiona, a ona jęczała z przyjemności. — Nie masz pojęcia, jak zesztywniały mi plecy, gdy nas nie było. — Och, Stefano tego nie robi? — zapytał żartobliwie Alaric. — Dzięki Bogu, zacząłem się już zastanawiać, czy mogę ci zaoferować coś, czego brakuje twemu partnerowi od polowań.

— Wierz mi, masz mnóstwo do zaoferowania — odparła Meredith z uśmiechem. Alaric odgarnął jej włosy na bok i skoncentrował się na masażu, podczas gdy ona rozglądała się z radością po pokoju. Jej podręczniki prawnicze stały na półce, jej płaski, srebrny komputer leżał na biurku obok stosu starych manuskryptów Alarica. Włócznię do polowań w futerale oparła w kącie. Na stoliku przy kanapie stały przeróżne zdjęcia ich przyjaciół, ich ślubu. I zdjęcie Meredith, dziesięć lat młodszej, otaczającej ramieniem swego brata bliźniaka, Cristiana; oboje się uśmiechali. Nie pamiętała go tak naprawdę — rzeczywistość, w której razem dorastali została stworzona przez Strażników — i nie lubiła myśleć o jego śmierci. Przemiana w wampira była najgorszym losem, jaki można sobie wyobrazić dla łowcy. Niemal nieświadomie oparła się o dłonie Alarica, który nie przestawał ugniatać jej mięśni coraz mocniej, przynosząc ukojenie. W ostatnim czasie zaczęła się godzić z ideą Cristiana. Dorastał jako część jej rodziny, w tym życiu, i liczył się, niezależnie od tego, czy ona pamiętała tego małego chłopca, czy nie. Wszystko, co składało się na jej życie — polowania, szkoła, studia prawnicze, przyjaciele, rodzina, Alaric — wszystko się liczyło. Tak bardzo przywykła do myślenia, że bycie łowcą ją definiuje, że wszystko inne jest powłoką kryjącą jej sekretne życie, częścią jej przebrania. Tak naprawdę była tylko łowcą. Teraz jednak miała zostać prawnikiem. Była czyjąś żoną. Przyjaciółką i córką, a kiedyś siostrą. To było dla niej prawdziwe i miało znaczenie. Tak jak werbenowa herbata Bonnie, w której gorzkość, słodycz i ostrość mieszały się, tworząc jedną całość. — Chcę czuć to wszystko — mruknęła sennie po raz trzeci, a Alaric prychnął śmiechem. — Praktycznie mówisz przez sen. Czas do łóżka. To wszystko rankiem nadal tu będzie. — Wziął ją na ręce, a ona ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi, chichocząc sennie, gdy niósł ją do łóżka. Noc była piękna. Stefano otworzył swe zmysły na wszystko wokół niego, wyjątkowo spragniony doznań. Wyczuwał zapach słodkich kwiatów magnolii na podwórku domu kilka ulic dalej, przyprawy i tłuszcz z trzech różnych restauracji na ulicy, którą szli z Eleną, kwaśny odór piwa dochodzący z baru w połowie ulicy, kłócące się ze sobą perfumy trzech dziewcząt wysiadających z samochodu przy krawężniku. Słyszał setki rozmów, od pijackich kłótni czterech chłopaków z bractwa w barze po zakochane szepty świeżo zaręczonej pary w indyjskiej restauracji. W mieszkaniu nad sklepem nieco dalej w tanim radiu rozbrzmiewała smutna piosenka. Świat miał w sobie tak wiele. Czuł powolne bicie własnego serca, bicie wolniejsze niż ludzkie i ten jeden raz jego rytm nie wydał mu się wyrzutem. Ten jeden raz, mimo wszystko, pomimo tego, kim był, Stefano czuł, że żyje. Tak wiele mógł usłyszeć, powąchać, zobaczyć, poczuć. Przede wszystkim Elenę. Jej dłoń była delikatna i silna w jego dłoni, uśmiechała się do niego, promieniując miłością niczym tryskające energią, jaśniejące słońce. Jego umysł zetknął się z jej umysłem, poczuł, jak wita go w domu jej swojskość i ciepło. Zatrzymał się nagle na środku chodnika i pocałował ją. Wszystkie te uczucia i doznania, które przepływały przez niego, skoncentrowały się na jednym: miękkich wargach Eleny. Jej ciepłym oddechu. Przesłał jej myśli o miłości, o wieczności, a ona odpowiedziała tym samym. Gdy się rozdzielili, przywarli do siebie na moment bez tchu. Potem Elena uśmiechnęła się i odgarnęła włosy za uszy. — Cieszysz się, że jesteś w domu — powiedziała.

Stefano wziął ją za rękę. — Teraz gdy Celine nie żyje, niewielu chyba zostało Pierwotnych — odparł. — Gdy ich znajdziemy, zabijemy ich, a potem będziemy mogli zrobić, co tylko zapragniemy, pojechać, dokądkolwiek będziemy chcieli. Elena zmarszczyła brwi i spojrzała na niego pytająco. — Możemy zrobić wszystko, czego zapragniemy teraz, Stefano. Nie musimy czekać i upewniać się, że wszyscy Pierwotni nie żyją. Nie możemy na to czekać. Splótł jej palce ze swoimi i uśmiechnął się do niej. — Pamiętasz, gdy napiłaś się z Fontanny Wiecznej Młodości i Życia, powiedziałaś mi, że w końcu wiesz, jak będzie wyglądać nasza przyszłość? Ja zawsze to wiedziałem... od tak dawna wiedziałem, że to ty jesteś moją przyszłością, że to ty jesteś jedynym, czego potrzebuję. Oczy Eleny zalśniły. — Wiem — powiedziała. — Stefano, ja też tego pragnę. Pragnę wieczności. — Jej wargi rozciągnęły się w psotnym uśmiechu. — Lecz przecież mamy wieczność, prawda? — Przytuliła się do niego, jej miękkie włosy musnęły jego policzek, jej wargi zatrzymały się milimetry od jego warg, kusząc je. — Ja chcę się cieszyć teraźniejszością. Stefano pochylił głowę, by ją pocałować, gdy nagle ktoś na nich wpadł. Elena gwałtownie odetchnęła z zaskoczenia i zatoczyła się nieco do tyłu, oddalając się od niego. Natychmiast spięty, przyjął postawę bojową, zwinął dłonie w pięści. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że nie dzieje się nic strasznego, że nie musi przed nikim bronić Eleny. Po prostu grupka ludzi wyszła z baru i przez przypadek zderzyła się z nimi. Otrząsnął się z gniewu; zbyt dużo czasu spędzał ostatnio na polowaniach. — Przepraszam, przepraszam — powiedział jeden z mężczyzn, unosząc dłonie w pełnym skruchy geście. Uśmiechnął się do nich. — Moja wina. Nic się wam nie stało? Nieznajomy był wysoki, wyższy niż Stefano, miał wydatne kości policzkowe, długie włosy koloru piasku i oryginalne żółtawo-zielone oczy, które lśniły jak u kota lub kojota. Nie był jednak wampirem, co Stefano wyczuł dzięki swojej Mocy — był po prostu jeszcze jednym człowiekiem spędzającym wieczór z przyjaciółmi. Elena mruknęła, że wszystko jest w porządku, nic się nie stało. — To była nasza wina — dodał rycersko Stefano i odsunął się na bok. Nieznajomy nie oddalił się od razu. Patrzył na Elenę. Gdy przejrzyste, niebieskie oczy Eleny napotkały żółtawo-zielone tęczówki nieznajomego, na jej czole pojawiła się niewielka zmarszczka, lecz chwila szybko minęła. Stefano otrząsnął się z osobliwego wrażenia, jakie wywarło na nim to spotkanie. Elena była piękna, powinien już przywyknąć do tego, że ludzie na nią patrzą. Nieznajomy jeszcze raz wymamrotał przeprosiny, po czym oddalił się, otoczony grupą przyjaciół. Elena odwróciła się do Stefano, zarzuciła mu ramiona na szyję i przyciągnęła go do siebie do kolejnego pocałunku. — Na czym skończyliśmy? — zapytała, śmiejąc się do niego. — Tutaj? Teraz?

Rozdział 5 Jeśli twój pupilek zamierza nas przeciągnąć po wszystkich okolicznych wsiach, zabierzesz mnie potem na drinka — powiedział Damon do Katherine półgłosem, przyklejając do twarzy fałszywy, radosny uśmiech, gdy wspinał się po krętych schodach na wieżę. — Och, nie bądź zrzędą, Damonie — odparła Katherine słodko. — Musisz przyznać, że to urocze miejsce. — Niczego nie muszę przyznawać — mruknął Damon, lecz kąciki jego ust uniosły się w nieco bardziej szczerym uśmiechu. Roberto całymi dniami błagał, by poszli zwiedzić średniowieczną białą wieżę, którą widzieli z okien palazzo, wznoszącą się pomiędzy zielonymi wzgórzami poza miastem. Tego wieczoru Katherine w końcu zgodziła się go tam zabrać, niczym pobłażliwy rodzic ustępujący marudnemu dziecku. Z braku lepszych pomysłów Damon zgodził się im towarzyszyć. Roberto z zapałem pobiegł do przodu; Damon słyszał tupot jego stóp na schodach nad ich głowami. Na szczycie pierwszej klatki schodowej znaleźli dużą kwadratową salę ze zniszczonymi drewnianymi podłogami, pustą, z ogromnym kominkiem na jednej ze ścian. Zanim Damon i Katherine weszli do środka, Roberto już wspinał się na kolejne schody. — Avanti! — zawołał do nich po włosku, ponaglając ich. — Współczesny włoski mi się nie podoba — westchnął Damon z nostalgią. — Wróciłem do ojczyzny, a dzieci mówią tu poprzekręcanym slangiem. — Wszystko się zmienia. — Katherine wzruszyła ramionami. — Nawet my, jak wczoraj uzgodniliśmy. Przyszłam na świat w cesarstwie Habsburgów, które już nawet nie istnieje. Oboje się adaptujemy i ruszamy dalej. — Zerknęła na niego z ukosa, gdy weszli na kolejne schody, jej głos ociekał fałszywym współczuciem. — Przeżywasz kryzys wieku średniego, Damonie? Chcesz, żebym potrzymała cię za rączkę? Prychnął na nią bez przekonania. — Przecież tak naprawdę nie dbam o upadek włoskiego. Chodzi o to... to był kiedyś mój dom, a teraz to tylko jeszcze jedno miejsce. — Co ciekawe i nieco niepokojące, jak przyznał sam sobie w duchu, słowo „dom” przywodziło mu teraz na myśl małe miasteczko w Wirginii i twarze bandy amerykańskich dzieciaków. W zasadzie jedną twarz, bardzo podobną do tej, która roześmiała się do niego, gdy Katherine wyprzedziła go na schodach. Ze szczytu wieży rozciągał się widok na oblany światłem gwiazd krajobraz. W okolicy mnóstwo było winnic, w powietrzu unosił się aromat dojrzewających winogron i rozgrzanej ziemi. Słońce zaszło ponad godzinę temu, powietrze było przejrzyste, więc Damon mógł zobaczyć światła miasteczka w dolinie poniżej. Księżyc w pełni wisiał nisko na niebie — księżyc żniw. — Tu jest tak pięknie. Uwielbiam takie miejsca. — Roberto wziął Katherine za rękę. — Czy tak właśnie było, w takim miejscu mieszkałaś, gdy jeszcze byłaś żywa? — Jego głos był pełen tęsknoty, jakby przygotowywał się do wygłoszenia ody do Katherine na temat tego, jak bardzo pragnąłby znać ją od zawsze. Damon niemal prychnął, gdy oczy Katherine złagodniały w odpowiedzi. Najwyraźniej Katherine nadal uważała małego Roberto za czarującego, co oznaczało, że chłopak jeszcze trochę z nimi pobędzie. Katherine już miała odpowiedzieć, gdy nagle Damon zesztywniał i uniósł dłoń, by ją uciszyć. Coś usłyszał... znowu. Cichy dźwięk, odgłos szybkich, lekkich kroków.

— Ktoś wchodzi po schodach — powiedział. Katherine przechyliła pytająco głowę, a Roberto zmarszczył brwi, nasłuchując. Wtedy na schodach zadudniły kroki, jakby kroczący porzucili myśli o zachowaniu dyskrecji. Niepokojąco szybko, zanim nawet Damon zdołał się poruszyć, przez drzwi przedarła się grupa osób i napadła na nich. Jedna z nich chwyciła Damona za ramię i popchnęła go tak mocno, że wylądował na krawędzi podestu. Szybko poderwał się na nogi. To nie ludzie, uznał. Byli zbyt szybcy, zbyt silni. To coś innego. Przywódczyni, wysoka kobieta, obnażyła zęby i wtedy Damon zrozumiał. Wampiry. Jak to możliwe, że ich nie wyczuł? Wysoka wampirzyca, która dowodziła, chwyciła Katherine za ręce, unieruchomiła je za jej plecami i pochyliła się, by wgryźć się w jej gardło. Damon skoczył na nie, odepchnął napastniczkę, a Katherine odwróciła się szybko, by rozerwać jej gardło. Na białe kamienie wieży trysnęła krew. Damon szybko doszedł do siebie, przeszedł do ofensywy, lecz było ich zbyt wiele, były coraz bliżej, w ogóle nieporuszone śmiercią jednego ze swoich. Damon i Katherine instynktownie poruszali się, odwróceni do siebie plecami, jednocząc się w obliczu zagrożenia. Katherine wciągnęła Roberto pomiędzy nich, by ochraniać młodego wampira. Damon czuł, jak jej oddech przyspiesza, warknęła, jej palce zamieniły się w szpony. Dobrze było mieć po swojej stronie takiego sojusznika. Wampirów było jednak zbyt wiele, co najmniej piętnaście. Skąd się wzięły i czego chciały? Nagle kilka zaatakowało Damona jednocześnie, z trzech stron, obnażając kły. Lider, ciemnowłosy mężczyzna, uderzył Damona w twarz i odsunął się, zanim Damon zdołał zareagować, uderzył znów i uchylił się, podczas gdy pozostali atakowali Damona zębami i pazurami z dwóch kierunków. Próbują odciągnąć go od Katherine i Roberto, uświadomił sobie Damon, rozdzielić ich, by wykorzystać swą przewagę liczebną. Szybko niczym atakujący wąż złamał kark jednemu z wampirów atakujących go z boku. Obnażył zęby w dzikim, radosnym uśmiechu i zaszarżował w kierunku ciemnowłosego wampira przed sobą, spychając go z krawędzi wieży w wirze bezwładnych kończyn. Wiedział, że upadek go nie zabije, lecz przynajmniej usunie go na chwilę ze sceny. Gdy jednak Damon odwrócił się od krawędzi wieży, poczuł niepokój. Wciąż było ich zbyt wiele. I nie były to słabe, niedawno przemienione wampiry — były silne i szybkie. Katherine dzielnie się broniła, jej twarz była ściągnięta w grymasie, siłowała się z jednym z napastników, ignorując innego, który próbował bez skutku zanurzyć szpony w jej plecach. Roberto natomiast miał kłopoty, został przyparty do muru po drugiej stronie wieży. Kolejny wampir rzucił się na Damona, zanim ten zdołał pomóc chłopcu, siłowali się przez chwilę. Przeciwnik zamachnął się i Damon z trudem uniknął ciosu kołkiem zadanego przez drugiego wampira, który celował w jego pierś. Wściekły, wyrwał wampirowi kołek z ręki i wbił mu go w gardło. Rozepchnął atakujących i pobiegł ku Roberto, który bronił się zażarcie, z pobladłą twarzą. Chłopak zapewne nie walczył nigdy wcześniej, nawet gdy był jeszcze człowiekiem, uznał Damon z rozdrażnieniem. Nagle Katherine krzyknęła, a Damon odwrócił się, by złamać kark jej napastnikowi.

— Katherine! Pomocy! — rozległ się rozpaczliwy krzyk. Katherine i Damon obejrzeli się, by spojrzeć na przeciwną stronę dachu i w tej samej chwili ujrzeli przerażoną twarz Roberto. Agresywna dziewczyna, jeszcze młodsza niż Roberto, chwyciła go za głowę, a gdy upadł, pociągnęła. Z przerażającym dźwiękiem oderwała głowę Roberto od ciała. Katherine wydała zduszony jęk. Kilka centymetrów od nich jedna z rannych wampirzyc zdołała podnieść się na nogi, jej rozerwane gardło niemal się zaleczyło. — Wystarczy, uciekamy — warknął ostro Damon. Chwycił Katherine stanowczo za ramię i zaczął ją ciągnąć po stopniach na skraj wieży. Zanim napastnicy zdołali znów zaatakować, skoczył w mrok, zabierając Katherine ze sobą. Wylądowali z szelestem w winoroślach, poczuli zapach przesuszonej ziemi. Damon niczym kot natychmiast stanął na nogach. Wampira, którego wcześniej zrzucił z dachu, nie było w pobliżu, co zauważył z ulgą. Zapewne zdążył już wrócić na wieżę. — Co się dzieje? — zapytała Katherine ochrypłym głosem, jej niebieskie oczy zamieniły się w szparki z gniewu. — Kto... kto nas tak nienawidzi? Kto chciałby nas teraz zabić? Klaus nie żyje. Nie ma nikogo... — Nie mamy teraz na to czasu — mruknął Damon zwięźle, przerywając jej. Słyszał już kroki na schodach wieży. Ich skok w ciemność kupił im najwyżej parę minut, napastnicy nie zamierzali się poddać. — Chodź — dodał, biorąc Katherine za rękę i ciągnąc ją obcesowo za sobą. Biegli razem przez winnice, miażdżąc rośliny stopami. Nie jedli jeszcze tej nocy i zużyli zbyt wiele Mocy, by zmienić kształt i odfrunąć, co wolałby zrobić Damon. Ich priorytetem była ucieczka. W końcu, głęboko w lasach za małym miasteczkiem, w którym się zatrzymali, przystanęli i zaczęli nasłuchiwać. — Chyba ich zgubiliśmy — oświadczyła Katherine. — Na razie. — Damon zmarszczył brwi. — To nie był przypadkowy atak. Musieli nas śledzić. Katherine skinęła głową. — Zostawiłeś w palazzo coś, po co musisz wrócić? — zapytała. Damon pomyślał przelotnie o swojej ulubionej kurtce, o bransoletce, którą kupił z myślą, by przesłać ją Elenie, o słodkiej Vittorii i jej ciepłej, świeżej krwi. — Nic, czego nie dałoby się zastąpić. — Z wahaniem ujął dłoń Katherine. — Przykro mi z powodu Roberto — dodał. Katherine zacisnęła wargi, Damon przez chwilę myślał, że zobaczy łzy w jej oczach, lecz jej głos był opanowany, gdy odparła: — Zdarza się. Był taki młody. Chciałam zabrać go gdzieś, gdzie jeszcze nigdy nie był. Damon zerknął na księżyc, który wisiał wysoko na niebie nad ich głowami. Jeszcze nie było późno, pociągi wciąż kursowały. Jeśli dotrą na stację, przed świtem pokonają granicę. — Chyba nadszedł czas, byśmy opuścili Włochy — szepnął miękko.

Rozdział 6 Elena jechała powoli jedną z bocznych ulic kampusu Dalcrest, szukając miejsca do parkowania. Za rogiem mieścił się antykwariat mający obszerną kolekcję średniowiecznej poezji, którą Stefano tak lubił. Miło będzie dać mu mały powitalny prezent, pomyślała, uśmiechając się niecierpliwie. Nagle i bez ostrzeżenia poczuła ucisk w gardle, przeszyła ją panika. Damon. Gdzieś tam Damon miał kłopoty. Bezwiednie skręciła kierownicą i z trudem uniknęła stłuczki z zaparkowanym samochodem. Czuła jego emocje o wiele silniej niż zazwyczaj, obezwładniały jej zmysły. Gniew, ostre ukłucie strachu, wściekłość, rodzaj napędzanego adrenaliną podniecenia. Czyżby walczył? Co się działo? Jej oczy wypełniły się łzami paniki — jej własnymi, uznała, nie Damona — zamrugała więc, by je odpędzić. Musi wrócić do domu. Musi dotrzeć do Stefano, dać mu znać, że coś się stało. Wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić, skręciła ostro w prawo i zawróciła na główną drogę. Wokół nie widziała nikogo. Odsunęła od siebie emocje Damona i zaryzykowała przetrząsanie torebki w poszukiwaniu telefonu. We Włoszech zapadł już wieczór, to tam właśnie przebywał Damon, gdy odzywał się do niej ostatnio. Teraz jednak mógł być wszędzie. Podróżował z kraju do kraju z taką swobodą, z jaką inni przekraczają ulicę. Gdy w końcu jej palce zacisnęły się na telefonie, przeszyła ją kolejna fala emocji od Damona — furia, a po niej chłodna kalkulacja. Cokolwiek przydarzyło się Damonowi, opracowywał już drogę odwrotu. Lepiej się poczuła. Damon był mistrzem przetrwania. Szybko wybrała jego numer, lecz została odesłana prosto do poczty głosowej. — To ja — powiedziała do elektronicznej ciszy, dystans pomiędzy nią a Damonem rozciągał się w nieskończoność. — Poczułam coś od ciebie nagle, coś złego. Wszystko w porządku? Zadzwoń do mnie, proszę. Przerwała połączenie i wcisnęła mocno pedał gazu; opony zapiszczały, gdy samochód wyrwał się do przodu. Stefano będzie wiedział co zrobić. Nagle rozpaczliwie zapragnęła znaleźć się w domu, w zaciszu jego ramion i jego zawsze tak praktycznego umysłu. Znów docisnęła gaz i tym razem pedał bez oporu uderzył o podłogę. Samochód poderwał się i przyspieszył o wiele bardziej, niż się spodziewała. Instynktownie wcisnęła hamulec, lecz nic się nie wydarzyło. Drzewa i słupy telefoniczne rozmazały się w mgłę zieleni i brązu. Zacisnęła do bólu dłonie na kierownicy i znów wcisnęła mocno hamulec. Samochód nie zwolnił, a kierownica zaczęła wibrować w jej dłoniach, najpierw niemal niewyczuwalnie, potem coraz mocniej i mocniej. Jej puls przyspieszył, z gardła wyrwał się cichy, spanikowany jęk. Samochód zaczął zjeżdżać w bok, inny pojazd ominął ją z trudem, trąbiąc głośno. Skręciła, chcąc wrócić na swój pas, lecz kierownica tylko bezużytecznie okręciła się w jej dłoniach.

— No, dalej, dalej — zaszlochała, błagając samochód i wszechświat. — Proszę, nie. To koniec, pomyślała ze zdumieniem. Po wszystkim, co się wydarzyło, po wszystkim, co przeżyła, zginie tutaj, w zepsutym samochodzie w jasne, słoneczne popołudnie. Nagle coś masywnego i ciemnego wyrosło tuż przed nią. Przepraszam, Stefano, pomyślała, zanim spowił ją mrok. — Eleno? Eleno? — Cichy, obcy głos wzywał ją w ciemnościach. Wzdrygnęła się poirytowana. Nie chciała z nikim rozmawiać, chciała spać. Głowa i klatka piersiowa okropnie ją bolały. Czyżby była chora? — Eleno! — Tuż obok jej głowy rozległo się łomotanie. Z ogromnym wysiłkiem otworzyła oczy. Wszystko było zamazane i białe, zbyt blisko; nacisnęła na biel, próbując ją odepchnąć. Poruszyła się pod jej dłońmi z szelestem materiału, świat powoli nabrał ostrości. Biel była poduszką powietrzną, która wypełniła przestrzeń przed nią. Musiałam w coś uderzyć, pomyślała oszołomiona i uniosła dłoń do głowy. Jej palce natychmiast pokryły się jaskrawą czerwienią krwi. Czuła ból w piersi, zaczęła odpinać pas, brudząc krwią bluzkę. Nagle ogarnęła ją panika. Mogła zginąć. — Eleno! — znów ktoś zawołał; podskoczyła. Chłopak, kilka lat starszy od niej, z krótkimi ciemnymi włosami i grubymi brwiami, stał tuż przed jej oknem i szarpał za klamkę. — Eleno! — zawołał ostro. — Pospiesz się! Musisz wysiąść z samochodu. Intensywność jego tonu sprawiła, że Elena bezwiednie sięgnęła do klamki, lecz po chwili odsunęła dłoń. — Kim jesteś? — zapytała ostrożnie przez szybę. — Skąd znasz moje imię? — Nie ma czasu na wyjaśnienia. Proszę, zaufaj mi. Jestem po twojej stronie. — Jego orzechowe oczy były spokojne, wpatrywały się w nią błagalnie. — Musisz wysiąść z samochodu. Coś w jego głosie sprawiło, że z pośpiechem odpięła pas i otworzyła drzwi. Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, chwycił ją w ramiona i zaczął odciągać od samochodu. — Co ty robisz? — zawołała, próbując się opierać. — Puszczaj! — Był środek dnia. — Pomocy! — Jej głos zabrzmiał przenikliwie nawet w jej uszach, lecz pomoc nie nadeszła. Zaczęła się dziko rozglądać wokół, lecz nie zauważyła innych samochodów. Dłoń chłopaka była niczym żelazna obręcz na jej nadgarstku, szarpał ją. Nabrała powietrza, by znów wezwać pomoc — ktoś przecież musiał ją w końcu usłyszeć — gdy nagle jej porywacz zatrzymał się i ją uwolnił. — W porządku — mruknął, opierając dłonie na kolanach i gwałtownie wciągając powietrze. — To powinno wystarczyć. — Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz... — zaczęła gorączkować się Elena.

Właśnie wtedy jej samochód eksplodował. Zamienił się w wielką pomarańczową kulę ognia, czemu towarzyszył ogłuszający huk jak na filmach. W niebo wzbiła się ciężka chmura oleiście czarnego dymu. Elena zdrętwiała. Przeszyła ją fala mdłości, gdy zamrugała w szoku na widok ciemnego dymu i wygłodniałych płomieni. Czuła się tak bezpiecznie jako Strażniczka. Nie musiała martwić się tym, że się zestarzeje, zachoruje czy umrze z rąk wampirów, demonów, wilkołaków czy jakichkolwiek innych nadprzyrodzonych stworzeń. Musiała tylko wystrzegać się bardzo ludzkich przyczyn zgonów — noża, broni, uduszenia. Samochodu eksplodującego na ulicy. Jej matka zginęła w wypadku samochodowym, choć przecież była Strażniczką, miała co najmniej setki lat. Nagle Elena zaczęła się zastanawiać, dlaczego nigdy nie brała pod uwagę, że jej może przydarzyć się to samo. Otoczyła się ramionami, nie mogąc oderwać wzroku od płonącego samochodu. Ciemnowłosy chłopak stał obok niej, przyglądając się płomieniom z umiarkowanym zainteresowaniem, jakby był to program w telewizji lub eksperyment naukowy. Był mniej więcej jej wzrostu, miał ramiona i ręce umięśnione niczym atleta. — Jestem Jack — przedstawił się, gdy wyczuł na sobie jej wzrok. Niemal bezwiednie wezwała swą Moc i użyła jej, by zobaczyć jego aurę, która wydawała się ciepła i brązowa, szczera. — To nie miało prawa się zdarzyć — zauważyła, po czym zaczerwieniła się, bo słowa zabrzmiały głupio w jej własnych uszach. — To znaczy, czytałam artykuł o chwytach filmowych, który przekonywał, że samochody niemal nigdy nie eksplodują. A już na pewno nie w wyniku zderzenia z drzewem. — Gdy to powiedziała, poczuła, że jej puls się uspokaja. Jeśli zdołają porozmawiać logicznie o „dlaczego” i „jak”, być może nie będzie musiała zastanawiać się nad „co”. Nad faktem, że powinna zniknąć na zawsze i już nigdy nie zobaczyć Stefano ani Damona. — To był słup telefoniczny — odparł kpiąco Jack, kąciki jego ust uniosły się w nagłym, niespodziewanym uśmiechu, odmieniając całą twarz. Nagle wydał się jej przyjacielski i otwarty, od razu poczuła, że instynkt jej nie zawiódł, gdy nakazał jej mu zaufać. Postanowiła podejść o krok bliżej i zatoczyła się, gdy nagle ogarnęły ja mdłości. Jack pospieszył jej z pomocą, na jego twarzy malowała się troska. — Musimy odwieźć cię do domu — powiedział, biorąc ją pod rękę, by ją podtrzymać. — Masz rację. To nie miało prawa się wydarzyć. — Oboje odwrócili głowy, by spojrzeć na palący się wciąż samochód. — Nie rozumiem — wymamrotała. Miała ochotę śmiać się i wrzeszczeć. Zapewne doznała wstrząśnienia mózgu, ponieważ nic wokół niej nie miało sensu. Jack przesunął dłonią po twarzy szybkim, nerwowym gestem. — Eleno, to nie był wypadek.

Rozdział 7 Powinienem być przy tobie i cię obronić — oświadczył Stefano zrozpaczonym tonem, biorąc Elenę w ramiona i ukrywając twarz w jej włosach. — Tak mi przykro. — Elena niemal umarła, gdy on odpoczywał w ich mieszkaniu. Nawet by o tym nie wiedział, dopóki policja nie zapukałaby do drzwi. Gdy świat wokół niego zawirował, uchwycił się Eleny dla równowagi. Na samą myśl o jej śmierci czuł się tak, jakby spadał w mroczną otchłań. Elena nigdy nie była bezpieczna, nigdy nie będzie, niezależnie od tego, ilu Pierwotnych on zabije. — Nic nie mogłeś zrobić, Stefano — powiedziała cicho, by go uspokoić. Rozejrzała się po pokoju, patrząc na zmartwionych przyjaciół. Jej wzrok spoczął na nieznajomym, Jacku, który wydostał ją z samochodu po wypadku i przywiózł do domu. — To wszystko wydarzyło się tak szybko. — Dziękuję za pomoc — powiedział Stefano do Jacka. Jack skinął uprzejmie głową ze swego miejsca na kanapie. Wydawał się wszystko obserwować, jego mroczny wzrok wędrował po całej grupie z zaciekawieniem, może nawet zbyt dużym. Nie zadzwonił na policję, nie odwiózł Eleny do szpitala, lecz przywiózł do domu. Był obcy; co się wydarzyło, jego zdaniem? — Najważniejsze to upewnić się, że Damonowi nic nie jest. — Elena wyswobodziła się z objęć Stefano i usiadła obok Jacka na kanapie, zamykając oczy i marszcząc brwi. Stefano wiedział, że próbuje przywołać więź z jego bratem. Robił, co mógł, by ukryć zazdrość, która groziła wydostaniem się na powierzchnię. Elena go kochała, to jego wybrała. Ciężko było mu jednak zaakceptować fakt, że łączy ją z Damonem coś, czego tak naprawdę nie mógł zrozumieć. — Niezależnie od tego, co się stało, chyba już nie jest w niebezpieczeństwie — dodała Elena po chwili. Stefano odetchnął z ulgą, uświadamiając sobie poniewczasie, że Jack musi uważać ich za szaleńców. Przyglądał się im jednak z uprzejmością i uwagą. Meredith wyszła z kuchni z ręcznikiem, przecisnęła się obok Bonnie i Matta, usiadła pomiędzy Jackiem a Eleną i zaczęła ostrożnie ścierać krew z czoła Eleny. — Wygląda na to, że skaleczenie się zagoiło. Twoje źrenice nie są rozszerzone, więc chyba nie masz też już wstrząśnienia mózgu. — Oto zalety posiadania wampirzej krwi o niezwykłych właściwościach — powiedziała Elena, uśmiechając się do Stefano. Stefano wzdrygnął się, otwierając szeroko oczy. Meredith zdumiona zmarszczyła brwi, a siedząca na podłodze Bonnie oderwała wzrok od paczuszek ziół, które przeglądała i otworzyła ze zdziwienia usta. Matt martwił się w milczeniu, siedząc na poręczy fotela, lecz po tych słowach otworzył usta, by zaprotestować: — Eleno... — Nic się nie stało — odparła Elena, podnosząc głowę, by uśmiechnąć się z otuchą do Stefano. —

Jack wszystko o nas wie. Śledził mnie, ponieważ chce z nami porozmawiać. Stefano przeszedł dreszcz — wszystko o nich wie? — jego oczy zwęziły się podejrzliwie. W ułamku sekundy stanął nad Jackiem, chwycił go za koszulę i podniósł z kanapy. — Śledziłeś ją? — zapytał niskim, niebezpiecznym tonem. Jack uniósł dłonie. — Zaczekaj. Jestem po waszej stronie. Pomogłem Elenie. — Muszę zapytać — mruknęła sucho Meredith, składając ręcznik i rzucając go na stolik do kawy. — Jeśli to nie ty majstrowałeś przy samochodzie Eleny, skąd wiedziałeś, że wybuchnie? Jack roześmiał się i odchylił, wyciągając koszulę z rąk Stefano. — Podobasz mi się — powiedział do Meredith. — Założę się, że ojciec jest z ciebie naprawdę dumny. Zanim Meredith zdołała warknąć coś w odpowiedzi — bądź co bądź, uznał Stefano, uwaga ta była wyjątkowo protekcjonalna — Jack uniósł dłonie, złączył małe palce, zwinął pozostałe palce w pięści i zetknął kciuki, by zrobić trójkąt. Znak nie oznaczał niczego dla Stefano, lecz Meredith aż się zachłysnęła z wrażenia. — Jesteś łowcą — stwierdziła o wiele mniej agresywnym tonem. — Znasz mojego ojca? Jack się uśmiechnął. — Nie osobiście. Nie utrzymuje już kontaktów z łowcami; zapewne to wiesz. Lecz ’Nando Sulez to legenda. To dla mnie zaszczyt móc poznać jego córkę. Surowa linia ust Meredith zmiękła z zaskoczenia, Stefano wycofał się nieco, choć nadal tliła się w nim podejrzliwość. — Fakt, że jesteś łowcą wampirów, nie daje mi powodów, by ci zaufać — oświadczył. Elena wyciągnęła dłoń i dotknęła jego nogi, musnęła kciukiem jego łydkę w geście otuchy. — Wszystko w porządku — zapewniła go cicho. — Przyjrzałam się aurze Jacka. Jest dobry. Stefano z westchnieniem pomyślał o tym, na ile sposobów ktoś może być dobry i nadal pragnąć zabijać wampiry. Musiał jednak zaufać Elenie. Jej instynkt w sprawie ludzi nigdy się nie mylił, nawet zanim obudziły się jej Moce Strażniczki. — Nie odpowiedziałeś na pytanie — zwrócił się do Jacka uprzejmym tonem. — Skąd wiedziałeś, że samochód wybuchnie? — Moja ekipa... obecnie jest nas w mieście całkiem sporo... wiemy, jak potężna jest krew Eleny, wiemy, że to jedyne prawdziwe zagrożenie dla Pierwotnych. — Jack objął spojrzeniem wszystkich. — Gdy zrozumieliśmy, że Solomon zmierza do Dalcrest, założyliśmy, że ma na celu wyeliminowanie Eleny. Gdy zobaczyłem jej wypadek, wiedziałem, że Solomon jest w to zaangażowany. Uznałem za najlepsze wyjście wydostanie jej z samochodu.

— Chwileczkę. Kim jest ten Solomon? — zapytała Bonnie. Biały kot Eleny, Sammy, rozciągnął się u jej boku. Bonnie drapała go po brzuchu, nie patrząc na niego, jej palce przeczesywały jego futro z uczuciem. — Solomon jest Pierwotnym — odparł ponuro Jack. — Być może ostatnim z Pierwotnych. Stefano poczuł ucisk w piersi. Elena miała rację; zawsze istniało niebezpieczeństwo. Jaką naiwnością się wykazał, myśląc, że skoro zabili wszystkich Pierwotnych, których zdołali namierzyć, inni nie namierzali ich. Ten musiał wiedzieć o utrzymywanej w sekrecie słabości Eleny, jeśli próbował zabić ją w wypadku samochodowym. Zaniepokojona Elena zmarszczyła brwi, najwyraźniej myśląc o tym samym. — Chyba znam zaklęcie, które pomoże ochronić twój następny samochód — oświadczyła Bonnie, z uporem zaciskając wargi. — Nie wiem jednak, jak dobrze będzie cię bronić przed zamierzonymi atakami, poszukam informacji na ten temat. Meredith wzięła Elenę za rękę. — Hej, zabijaliśmy już Pierwotnych — mruknęła z otuchą. Stefano poczuł falę sympatii do przyjaciół Eleny: natychmiast stanęli za nią murem, gotowi jej bronić. Jack roześmiał się krótko. — Nigdy nie mierzyliście się z kimś takim jak Solomon — orzekł. Stefano zacisnął dłonie w pięści. — Jesteś zaskakująco dobrze poinformowany — syknął do nowo przybyłego. — Kto ci powiedział o krwi Eleny? — Śledzimy to, co się dzieje — odparł Jack. — Gdy Pierwotni zaczęli umierać, a my doszliśmy do wniosku, że zabija ich krew, powiązaliśmy to z plotkami o nowej Strażniczce. Gdy już dowiedzieliśmy się, że istniejesz, Eleno, nietrudno było cię odnaleźć. — Stefano, już spięty, poczuł, że jego kły się wyostrzają. Odwrócił się plecami do pozostałych i odetchnął głęboko, zaciskając palce na oparciu krzesła; po chwili jego zęby wróciły do normalnego stanu. — Czym różni się Solomon od innych? — zapytała Elena. — Meredith ma rację... walczyliśmy już z Pierwotnymi. Klaus, Celine, Davos. Wszyscy byli przebiegli, bezwzględni i niewiarygodnie silni. Musieli być, by tak długo przetrwać. — Mówiła spokojnie, lecz Stefano zauważył błysk paniki w jej błękitnych oczach i rumieniec na policzkach. Jack pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. — Od lat śledzimy Solomona. Nigdy go nawet nie widziałem, tylko dowody, że gdzieś tam jest. Większość Pierwotnych to szpanerzy. Chcą, by łowcy wiedzieli, jacy są potężni, by pokazać, że się nas nie boją. Solomon jest skryty. — Jack rozłożył szeroko palce. — Potrafi dotrzeć wszędzie, robi, co tylko chce, a zanim domyślimy się, gdzie jest, znika. Włada większą mocą, niż możecie sobie wyobrazić, zawsze jest parę kroków przed nami — urwał. — Naszym zdaniem Solomon nie spocznie, dopóki nie zabije Eleny.

Stefano bezwiednie przysunął się do ukochanej. — Nie on pierwszy będzie tego próbował, lecz ja nadal tu jestem — oświadczyła blada dziewczyna z uporem. — Chcę pomóc cię chronić — odparł żarliwie Jack, utkwiwszy w niej wzrok. — Moją misją od bardzo dawna jest uśmiercenie Solomona. Nigdy się nawet do niego nie zbliżyłem. Myślę, że gdybyśmy połączyli siły — zerknął na pozostałych — mielibyśmy szansę go pokonać. Meredith, wiem, że nie poznałaś wielu łowców spoza swojej rodziny. Zrobiłaś tak wiele na własną rękę i ze Stefano... moglibyście jednak zrobić jeszcze więcej, gdyby wsparła was grupa łowców. — Przez jakiś czas pracowałam z inną łowczynią. Samanthą. Umarła. Wampiry ją zabiły. — Meredith twarz miała bez wyrazu, lecz Stefano znał ją na tyle długo, by zauważyć grymas w kącikach jej ust, gdy myślała o Samancie. Wyczuwał w niej tęsknotę. Tak jak wilkołaki, łowcy najlepiej radzili sobie w grupach. Elena zderzyła się z Meredith kolanem, by dodać jej otuchy. — Te plotki — wtrącił Stefano — jak bardzo są rozpowszechnione? Czy jeśli zdołamy zabić Solomona, pojawią się inni Pierwotni chcący dopaść Elenę? Czy nie powinniśmy uciekać zamiast walczyć? — Sięgnął po dłoń Eleny i uścisnął opiekuńczo jej palce. Elena pokręciła głową, oddając uścisk. — Nie możemy wiecznie uciekać, Stefano — szepnęła. Jack przerwał im dziarskim głosem. — Tak jak mówiłem, myślę, że Solomon jest już ostatni. Poluję przez całe życie i nie ma już żadnych Pierwotnych, o których wiem teraz, gdy wy — skinął na Stefano i Meredith — zabiliście tak wielu. Jesteście ze mną? Matt, który w milczeniu przysłuchiwał się rozmowie, szybko skinął głową. — Wszystko, cokolwiek możemy zrobić przeciwko Solomonowi — powiedział uroczyście. — Musimy go powstrzymać, zanim to wszystko zacznie się od nowa. — Możemy to zrobić, Stefano — dodała Meredith, jej szare oczy lśniły. — Namierzyliśmy i zabiliśmy dotychczas troje Pierwotnych. Jeśli Solomon idzie po nas, tym lepiej. — Uśmiechnęła się. — Nie będziemy musieli podróżować. Stefano namyślał się przez chwilę, pocierając grzbiet nosa kciukiem i palcem wskazującym. — Jeśli polowanie na Solomona okaże się zbyt niebezpieczne dla Eleny, ja i ona opuścimy miasto — poinformował Jacka. — Jej bezpieczeństwo jest najważniejsze. — Jack skinął głową uroczyście. — Będziemy pracować jako zespół — kontynuował Stefano powoli — tak jak zawsze. Bonnie i Alaric posłużą się magią... Bonnie, może zapytasz panią Flowers, co wie o przepowiadaniu przyszłości dla złych stworzeń? — Bonnie skinęła głową na wzmiankę o swojej wiekowej mentorce z Fell’s Church. — Eleno, miej swe Moce Strażniczki w pogotowiu. Jeśli w okolicy Dalcrest pojawi się Pierwotny, powinnaś zauważyć oznaki zła. — Uwolnił dłoń Eleny i zaczął spacerować po

pokoju. — Jack, powinniśmy się spotkać z twoją drużyną, obmyślić, jak najlepiej będzie się nam współpracować. Podszedł do szafy i wyjął z niej swoją torbę łowcy, zastanawiając się, czego będą potrzebować. Więcej werbeny do arsenału Meredith, by uniemożliwić Solomonowi i towarzyszącym mu wampirom wpływanie na ludzkie umysły. Włócznie z białego jesionu. Żelazo. Rozpiął torbę i zamarł nagle, jego umysł nie przetwarzał obrazów przekazywanych przez oczy. Na jego broni osiadł gęsty pył. Drewniany pył, uświadomił sobie, miękki pod jego dłońmi z wyjątkiem kilku drobnych drzazg. Coś wbiło się w jego dłoń, cofnął ją szybko, krzywiąc się. Niewielki skrawek metalu. Poczuł ból w dziąsłach, jego kły wydłużyły się powoli, pulsując w rytm uderzeń serca, gdy uświadomił sobie, że czuje krew. Krew Eleny. — Moja włócznia — powiedział powoli. — Ona... została zniszczona. Słyszał, że jego przyjaciele krzyczą, zrywają się na nogi, Sammy mruknął marudnie, gdy Bonnie bezceremonialnie zrzuciła go z kolan. Wszyscy stłoczyli się za nim, wszyscy oprócz Jacka, który stał nieco dalej. Elena dotknęła delikatnie jego ramienia. On jednak widział tylko sproszkowane szczątki jego najlepszej broni przeciwko Pierwotnym. Pozostałe jego rzeczy były nietknięte. — Wszedł do środka — mruknął Stefano zdumiony. — Bez zaproszenia. Mieszkanie chroni tyle zaklęć i uroków, a on zdołał jakoś dowiedzieć się, gdzie ukrywamy naszą jedyną prawdziwą broń przeciwko niemu i dotarł prosto do niej. — W końcu oderwał wzrok od pozostałości po włóczni i spojrzał na Jacka. Oczy młodego mężczyzny były ciemne i pełne czegoś, co wyglądało jak współczucie. — Teraz rozumiecie, co miałem na myśli, mówiąc o Solomonie — powiedział łowca cicho. — Przedarł się przez wasze ochronne zaklęcia, jakby to były chusteczki i zniknął bez śladu. To właśnie temu mamy stawić czoło. Z tym właśnie walczymy. — Jego głos stał się ponury. — To było ostrzeżenie.

Rozdział 8 Matt był już spóźniony na spotkanie z Jasmine. Gdy wybiegł zza rogu, zobaczył ją przed małym kinem; otaczała się ramionami, by ustrzec się przed chłodem wiosennej nocy. Na jej widok ogarnęło go gwałtowne szczęście i pragnienie ochrony. Zerkała na zegarek, najwyraźniej nieco zirytowana — nie miała zbyt wiele wolnego czasu jako rezydent w szpitalu — wiedział jednak, że nie obawia się jego spóźnienia. Jasmine nie zakładała automatycznie, że wydarzyło się coś strasznego. Bo nic się nie przydarzało, nie jej. Próbował odepchnąć od siebie myśli o niebezpieczeństwie, w jakim znalazła się Elena, o wyrazie twarzy Stefano tego popołudnia, gdy wpatrywał się w resztki swej włóczni. Teraz był tutaj, z Jasmine, w normalnym świecie. — Cześć — powiedział, zatrzymując się przed nią; dyszał lekko. — Bardzo cię przepraszam. Jasmine zrobiła zeza i wystawiła język. — Potwór — odparła słodko. — Możesz mi to wynagrodzić, kupując mi ogromne wiadro popcornu z oszałamiającą ilością sztucznego masła. Gdy czekali w kolejce do kasy, Matt otoczył jej plecy ramieniem, a ona splotła swoje palce z jego palcami. — Co cię zatrzymało? — zapytała. — Zazwyczaj się nie spóźniasz. — Utkwiła w nim swe wielkie brązowe oczy z wyczekiwaniem. Zamarł. W ogóle nie zastanawiał się nad tym, co jej powie. Gdy cisza się przedłużała, Jasmine uniosła lekko brwi. — Elena miała wypadek samochodowy — wypalił; nie skłamał, lecz nie powiedział też całej prawdy. Jasmine gwałtownie wciągnęła powietrze i przycisnęła dłoń do ust. — O mój Boże. Nic się jej nie stało? — Och, nie, wszystko w porządku, ale trochę się poobijała — odparł Matt, po czym z pośpiechem się poprawił, przypominając sobie, jak krew Stefano uleczyła Elenę. Jasmine była lekarzem; będzie chciała zobaczyć obrażenia Eleny. — To znaczy, nic się jej nie stało, ale obiła samochód. Uderzyła w słup telefoniczny. Kupili popcorn i napoje i weszli do sali. — To straszne. Jak to się stało, że uderzyła w słup? — zapytała Jasmine, ściskając go za rękę, gdy usiedli na swoich miejscach. Zmrużyła podejrzliwie powieki. — Czekaj, czy rozmawiała przez telefon? Mówiłam jej, że używanie telefonu w czasie jazdy jest równie niebezpieczne jak jazda pod wpływem alkoholu.

— Nie, chyba nie rozmawiała przez telefon — odparł Matt bez przekonania. — To co się w takim razie stało? — ponowiła pytanie. Matt poczuł, że sztywnieje, pokręcił szyją, by uwolnić się od narastającego napięcia. To nie wina Jasmine, że nie wiedział, jak jej powiedzieć o wypadku Eleny; były to całkowicie normalne pytania w tej sytuacji. — Elena nie piła, prawda? — zapytała Jasmine, marszcząc czoło. — Nie! Boże! Nie ma nic do opowiadania. To był zwykły wypadek, a my dopilnujemy, aby się więcej nie powtórzył. Gdy kobieta w rzędzie przed nimi odwróciła głowę, by na nich spojrzeć, uświadomił sobie, że podniósł głos. — Co masz na myśli, mówiąc, że dopilnujecie, by to się więcej nie powtórzyło? — zapytała Jasmine cicho. Przez jedną szaloną chwilę rozważał, czy nie wyznać jej prawdy. Nie uwierzyłaby mu na początku — nikt by nie uwierzył. Zapewne jednak zauważyła już niejedno, co mogło wydać się jej dziwne. I naprawdę polubiła jego przyjaciół. Gdyby mógł podzielić się z nią obawami, które mu ciążyły, być może pomogłaby mu je nieść. Jakaś jego część aż się wzdrygnęła na samą myśl. Szczytem egoizmu było choćby rozważanie tego. Jasmine egzystowała z dala od przemocy i lęku, które stały się częścią życia Matta w liceum, gdy bracia Salvatore zjawili się w Fell’s Church. Przypominała Mattowi świat, w jakim żył, zanim to wszystko się zaczęło. Wszystko, co wycierpieli — śmierć Eleny, ataki Klausa, polowania Pierwotnych — naznaczyło Matta i jego przyjaciół. Nawet Bonnie, najsłodsza z nich, miała teraz w sobie coś twardego i nieustraszonego. Ta nowa bezwzględność ocaliła im życie niejeden raz. Nie chciał jednak, by Jasmine również się tak zmieniła. — Nie wiem — odparł. — Nie wiem, czemu tak powiedziałem. To był wypadek. Jasmine odwróciła głowę i spojrzała z powagą na jego twarz, a potem zmarszczyła brwi, jakby wiedziała, że on coś ukrywa. Uwolniła jego dłoń, a jego palce natychmiast zmarzły bez jej ciepła. Zacisnął zęby, tłumiąc pragnienie błagania ją o przebaczenie, powiedzenia jej wszystkiego. Wiedział jednak, co by się wydarzyło. Chloe umarła, ponieważ zaangażowała się w ten cały bałagan wampirów i wilkołaków, wojowników i demonów, jakim stało się jego życie. Nie powie Jasmine, nawet gdyby go miała za to znienawidzić. Będzie ją chronił bez względu na koszty. — Schyl się! — wrzasnęła Bonnie, kuląc się na siedzeniu pasażera. — Nie mogę się schylić, prowadzę — odparł Zander spokojnie. — Poza tym twoi rodzice nas nie zobaczą. Bonnie usiadła prosto i odwróciła się, by zerknąć na dom rodziców. Na podjeździe nie było samochodu, zapewne wyszli. — Mam poczucie winy, że odwiedzam Fell’s Church, nie uprzedziwszy ich. — Masz bardzo ważną misję — oświadczył Zander. — Przecież jemy z nimi obiad w przyszłym

tygodniu. — Wiem. Mam nadzieję, że pani Flowers będzie mieć jakiś pomysł na to, jak odnaleźć Solomona. Moce Eleny niczego nie wychwyciły. — Starsza, potężna czarownica nauczyła Bonnie wszystkiego, co sama wiedziała. — Hm — odparł Zander, skręcając w lewo w kierunku domu pani Flowers. Bonnie zerknęła na mięśnie jego ramion prężące się pod opaloną na złoto skórą. Wilkołaki był silne z natury, rzecz jasna, lecz gdy po ukończeniu college’u Zander założył z kumplami z watahy firmę zajmującą się architekturą zieleni, jego wygląd jeszcze się poprawił. Westchnęła z aprobatą. — Na podjeździe pani Flower stoi samochód — zauważył zaintrygowany Zander, gdy parkowali. Bonnie zamrugała, faktycznie stał tam samochód, lśniąca, mała, niebieska honda. Dziwne, pani Flowers była odludkiem, a poza tym uprzedzili ją o swojej wizycie. W kuchni natknęli się na panią Flowers, która piła herbatę w towarzystwie dziewczyny w ich wieku. Nieznajoma nie wyglądała na domokrążcę: była równie drobna jak Bonnie, miała na sobie podkoszulek i dżinsy, dziko wijące się jasne włosy i piegi na policzkach. — Cześć! — zawołała na ich widok. Odstawiła filiżankę nieco za szybko, wylewając herbatę na spodeczek i stół. — Ojej — dodała z uśmiechem. — Witajcie, drogie dzieci — powiedziała spokojnie pani Flowers. — Poczęstujcie się rogalikami. Alysio, jeśli spojrzysz za siebie, zobaczysz chusteczki, którymi możesz wytrzeć to, co się wylało. Usiedli przy stole, Bonnie wierciła się niecierpliwie, gdy pani Flowers nalewała herbatę do jeszcze dwóch filiżanek i rozdawała talerzyki na rogaliki i małe kanapki. Musiała poruszyć z panią Flowers poważną kwestię, nie wiedziała jednak, jak rozpocząć rozmowę o Pierwotnych w obecności nieznajomej. Kim ona w ogóle jest, do diaska? Alysia uśmiechnęła się do niej przez stół. Bonnie poruszyła się niecierpliwie. Siedzący obok niej Zander z radością zatopił zęby w rogaliku. — Wspaniałe — pochwalił panią Flowers, która się do niego uśmiechnęła. — Um — mruknęła Bonnie z coraz większym zniecierpliwieniem. — Pani Flowers, czy udało się pani znaleźć cokolwiek na temat... problemu, w związku z którym dzwoniłam? — Na stoliku w holu leżą książki dotyczące uroków ochronnych i zaklęć przepowiadających przyszłość — odparła raźnie pani Flowers. — Możesz je wziąć, gdy będziesz wychodzić. Obawiam się jednak, że zaklęcia nie zrobią więcej ponad to, co mogłaby zrobić Elena. — Odstawiła filiżankę i spojrzała z powagą na Bonnie swymi przyszywająco niebieskimi oczami. — Myślę, że Alysia mogłaby ci pomóc. Pracuje z grupą, dzięki której mogłabyś wzmocnić swoje Moce. — Co to za grupa? — zapytała Bonnie zdezorientowana. Alysia wyprostowała się, jej głos stał się oficjalny, jakby recytowała przygotowane przemówienie. — Miło cię poznać, Bonnie. Reprezentuję stowarzyszenie osób, które współpracują poprzez manipulację siłami natury, by przeciwstawić się negatywnym żywiołom. Pani Flowers jest — zerknęła na staruszkę — jednym z głównych kontaktów naszej grupy i to ona zarekomendowała

nam, byśmy cię do nas zaprosili. — Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, przez co wydała się jeszcze młodsza. — Powiedziała o tobie wiele dobrego, Bonnie. Wygląda na to, że jesteś jednym z najbardziej utalentowanych rekrutów, na jakich dotąd natrafiliśmy. — Co masz na myśli, mówiąc „rekruci”? — zapytała Bonnie podejrzliwie. — W jakim konkretnie celu chcecie mnie zrekrutować? Alysia zaczerwieniła się aż po koniuszki uszu. — Przepraszam. Powinnam była lepiej to wyjaśnić. Po raz pierwszy to ja koordynuję zebranie. Chcielibyśmy cię zaprosić do naszej samotni na kilka tygodni, byś mogła podzielić się swoimi umiejętnościami z innymi, którzy mają równie głęboki kontakt z siłami natury i z chęcią pochwalą się przed tobą swoimi talentami. Jeśli uznasz to za przydatne, będziesz mogła wracać co rok lub dwa i pracować z tą samą drużyną. Pomagamy sobie nawzajem koncentrować się i udoskonalać nasze zdolności. Jesteśmy silniejsi, gdy pracujemy razem. — To... taki warsztat? — zapytała Bonnie. — Poniekąd — zgodziła się Alysia, porzucając oficjalny ton. — Tak naprawdę jesteśmy po prostu grupą osób obdarzonych magicznymi mocami i dobrymi intencjami, przekonanych, że poprzez wspólną pracę stajemy się silniejsi i możemy przeciwstawić się złu na świecie. — Och — mruknęła Bonnie. Nie była pewna, co odpowiedzieć. Pomysł wydawał się dobry, lecz czy miała czas, by wstąpić do... co to było, kowen? — Nigdy wcześniej z nikim nie pracowałam. Poza panią Flowers, rzecz jasna. — To tylko parę tygodni. Zapewniam cię, że to wspaniały sposób, by przenieść swoje umiejętności na nowy poziom. Patrz. Alysia uniosła dłoń, zmarszczyła czoło w skupieniu i wykonała skomplikowany gest zbyt szybko, by Bonnie mogła śledzić go wzrokiem. Rozbłysło czerwone światło i rozległ się śpiew ptaka, coś przemknęło obok Bonnie i zniknęło w szafce z porcelaną pani Flowers. Na ścianie pojawiła się winorośl, powietrze wypełniło się aromatem kwiatów i ciepłego deszczu. Na środku kuchni pani Flowers Alysia wyczarowała kieszonkową wersję tropikalnego lasu deszczowego. — Ojej — mruknęła Bonnie, gdy iluzja zbladła, a kuchnia wróciła do normalnego stanu. — To było naprawdę niezłe. — Jestem dobra w iluzjach. — Alysia wzruszyła ramionami. — Nie potrafiłam jednak tego robić, dopóki nie spotkałam innych. — To brzmi intrygująco — przyznała Bonnie z wahaniem. — Czy miałabyś coś przeciwko, abym sama coś sprawdziła? Bez urazy, pani Flowers. Starsza kobieta machnęła dłonią. — Doskonale cię rozumiem, moja droga. — Nie przestrasz się — uprzedziła Bonnie Alysię, po czym odwróciła się do Zandera. — Możesz sprawdzić, czy ona mówi prawdę? Zander wstał, przez przypadek potrącając stół i wprawiając w drżenie delikatną porcelanę, po czym

wziął głęboki oddech. Nagle jego ciało się wykręciło, twarz wydłużyła w pysk, dłonie uformowały w szpony. Alysia wydała z siebie przerażony pisk. Po kilku sekundach stanął pomiędzy nimi wielki, wspaniały, biały wilk i zaczął mierzyć Alysię niebieskim jak niebo wzrokiem. — O mój Boże — szepnęła Alysia, odsuwając krzesło od stołu. Zbladła tak, że piegi na jej twarzy wyglądały jak małe ciemne kropki. — Nie ruszaj się przez chwilę — poprosiła Bonnie. — On nie zrobi ci krzywdy. Zander obszedł stół, by obwąchać Alysię, jego porośnięty sierścią pysk niemal się w nią wcisnął. — Czy wszystko, co mi powiedziałaś, jest prawdą? — zapytała Bonnie. Alysia skinęła głową. — Musisz odpowiedzieć na głos — dodała Bonnie łagodnie. — T-tak. — Głos Alysii drżał. — Czy masz wobec mnie złe zamiary? — Nie. Zander znów się przemienił — co zawsze, zdaniem Bonnie, wyglądało o wiele mniej boleśnie niż przemiana w wilka — i poruszył ramionami, rozciągając się. — Jest dobra — poinformował Bonnie. Alysia przycisnęła rękę do piersi, oddychała ciężko. — O mój Boże — sapnęła. — Kontrolujesz wilkołaka? — Słucham? Nie. Nie kontroluję go. — Nie słuchaj jej — wtrącił Zander przyjaźnie. — Robi ze mną, co chce. — Brzmi to nieźle — kontynuowała Bonnie, ignorując swojego chłopaka. — Chciałabym móc koncentrować więcej Mocy. — Nie chciała przyznać tego nawet wobec samej siebie, lecz tkwiła w marazmie: miała wiedzę na temat ziół i uroków, mogła rzucić zaklęcie odnajdujące lub ochronne, lecz jej Moc nie wzmocniła się dużo w ostatnich latach. — Kiedy to się zaczyna? — Jutro — odparła Alysia. — Wiem, że to krótki termin, ale mieliśmy problemy z zebraniem grupy osób, na których nam zależało. — Jutro? — Bonnie pokręciła głową, po czym roześmiała się z niedowierzaniem. — Nie mogę. Mam pracę. Elena jest w niebezpieczeństwie, nie mogę jej teraz zostawić. Pani Flowers zacisnęła wargi. — Najlepiej pomożesz Elenie, rozwijając swoją Moc. Musisz poważnie to przemyśleć, Bonnie. — Ja nie... jutro to za wcześnie. — Myślę, że powinnaś jechać — wtrącił nieoczekiwanie Zander. Bonnie odwróciła się, by na niego spojrzeć. — Naprawdę? — Tak. Oczywiście, będę za tobą tęsknić jak szaleniec, ale chyba musisz to zrobić. Powinnaś spróbować, jesteś to sobie winna. A rok szkolny właśnie się skończył, więc będziesz miała urlop. Zander miał rację. Bonnie wyobraziła sobie siebie pełną Mocy, chroniącą Elenę, chroniącą wszystkich. W wyobraźni machnęła ręką i nagle jej przyjaciół otoczyła lśniąca przezroczysta ściana, oddzielając ich od niebezpieczeństwa. Pomyślała o tym, jak czuła się poprzedniego dnia — o wrażeniu, że nikt jej nie potrzebuje, że nie przydaje się już do chronienia Dalcrest przed nadprzyrodzonymi mocami. To była jej szansa. — Dobrze — powiedziała, odwracając się do Alysii, która klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się. Pani Flowers skinęła głową z aprobatą. — Pojadę.

Rozdział 9 Nie mogę uwierzyć, że Bonnie tak po prostu wyjechała — powiedziała Elena; szli ze Stefano, trzymając się za ręce. Zjedli lunch z Meredith, która musiała potem iść do biblioteki prawniczej, by się pouczyć... szkoła prawnicza oznaczała bezustanną naukę... wracali więc do mieszkania sami. Zander rankiem odwiózł Bonnie na lotnisko. — Wróci — odparł Stefano. Bonnie zostawiła im tyle środków bezpieczeństwa, ile tylko mogła: torebeczki z urokami do samochodów i mieszkań, mieszanki ziołowe do picia i rozsypywania dla ochrony. Musiała nie spać całą noc, by je przygotować. — Wiem, lecz będę za nią tęsknić. — Przytuliła się do Stefano. — Martwię się, że pewnego dnia... stracę ją na dobre. Ciocia Judith powiedziała mi, że dom został oficjalnie wystawiony na sprzedaż. Już szuka nowego w Richmond. — Bonnie wróci — powtórzył Stefano pewnie. — A twoja rodzina nie będzie daleko. — Wiem. — Westchnęła cicho. — Czy mógłbyś jednak przez chwilę powspierać moje użalanie się nad sobą, proszę? — Wspieram. — Przytulił ją mocno, gdy zbliżali się do swego budynku. — Pozwól, że na chwilę cię od tego odciągnę. Powiedz, co zrobimy, gdy już się pozbędziemy Solomona. Ręka w rękę przeszli przez podwójne drzwi ich budynku i weszli na schody. — Chciałabym polecieć do Paryża — wyznała Elena z rozmarzeniem. — Spędziłam tam lato, zanim się poznaliśmy, wiesz? Stefano włożył klucz do zamka i już miał odpowiedzieć — oczywiście, że wiedział, pamiętał wszystko, co mu kiedykolwiek powiedziała, wszystko, co mu o niej opowiedziano — lecz nagle zamarł. — Stefano, co się stało? — zapytała Elena zmartwionym głosem; uniósł dłoń, by ją uciszyć. Wyczuł krew. — Zostań tutaj. — Usłyszał, jak jej serce przyspiesza, uścisnął jej dłoń, by dodać jej otuchy, po czym puścił. — W środku jest krew. Muszę to sprawdzić. — Ostrożnie otworzył drzwi i wszedł do środka. Wszystko wyglądało normalnie, lecz zapach krwi stał się silniejszy. Elena wydała z siebie cichy, zduszony jęk, ona również to poczuła. Gestem nakazał jej się cofnąć i zaczął się skradać w kierunku kuchni, trzymając się blisko ściany. Rozsyłał fale Mocy po całym mieszkaniu, niczego jednak nie znalazł — nikogo, człowieka czy nie, nie było w środku. Zapach krwi stał się jednak odurzający, gorący i lepki, przepływał przez jego zmysły. Poczuł, jak jego kły się wydłużają, zaczynają boleć, jego zmysły się wyostrzyły. Krople krwi pokrywały kuchenną podłogę, prowadząc do zamkniętych drzwi sypialni. To nie krople, uświadomił sobie z przerażeniem. To odciski łap. Gdy otworzył na oścież drzwi sypialni, zapach krwi i bólu uderzył go niczym cios fizyczny. Na łóżku leżało coś małego i bladego. Krew rozlała się po narzucie, mocząc ją i znacząc ciemnoczerwonymi plamami. Ta blada rzecz, uświadomił sobie Stefano, to Sammy. Ich kot został rozerwany na strzępy, jego białe futro zmatowiało od posoki. — Stefano? — dobiegł go głos Eleny z kuchni.

— Zaczekaj... — zawołał, lecz było już za późno. Gdy weszła do środka, z jej piersi wydarł się miękki, pełen bólu szloch. Podbiegła do łóżka, do smutnych resztek swego ulubieńca. — Eleno! Nie patrz. Pokręciła głową i wyciągnęła rękę, ostrożnie dotknęła jednym palcem łepka Sammy’ego. Krew wciąż kapała — Stefano słyszał, jak spływa z kanapy, tworząc kałużę na podłodze. — Kto mógł zrobić coś takiego? — zapytała, po jej policzkach płynęły łzy. — To był tylko nieszkodliwy kot. — Eleno — szepnął Stefano ostrzegawczo, przyciągając ją do siebie. Coś było nie tak. Okna zaczęły zamarzać z głośnym trzaskiem. Lustro pokryło się srebrną warstwą lodu. Elena zadygotała, jej oddech zamienił się w małą chmurę wilgoci. — Co się dzieje? — szepnęła. Stefano przytulił ją mocniej. Chciał ją chronić, jak miał jednak to zrobić, gdy nie wiedział, z czym się mierzą? Odwrócił się do drzwi, lecz i one zamarzły, zamek pokrył szron. Wszystko zamieniało się w lód, nawet kałuża krwi na podłodze stwardniała na brzegach. Gdy Stefano zaczął rozglądać się wokół bezradnie, lód na oknach i lustrze wydał głośny trzask, rozdzielając się z góry na dół i tworząc poszarpaną literę S. Nagle zapadła cisza, Stefano i Elena wpatrywali się w siebie, zszokowani. Twarz Eleny była blada, oczy w kolorze lapis-lazuli ogromne ze strachu. — Solomon — powiedziała drżącym głosem. — S oznacza Solomona. Znów tu był. Woda lała się ze ścian. Matt wytarł podłogę pod kuchennym oknem papierowym ręcznikiem, lecz długie strumienie wody z topiącego się lodu plamiły farbę z góry na dół. Bałagan był zbyt duży, by posprzątać go w parę minut papierowym ręcznikiem. Przetarł ścianę kilka razy, po czym poddał się i zaczął parzyć herbatę dla Eleny. Siedziała na sofie pomiędzy Stefano a Meredith, owinięta kocem. — Dziękuję — powiedziała słabo, gdy podał jej filiżankę. Znał ją na tyle długo, by poznać, że jej oczy świecą od niewylanych łez. Zmaltretowane ciałko Sammy’ego włożyli do pudełka, które położyli przy wejściowych drzwiach; planowali pochować go następnego dnia, gdy będzie jasno. Alaric i Zander weszli do mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi. Patrolowali korytarze budynku, szukając innych oznak inwazji Solomona. — Nie ma obcych zapachów — powiedział Zander w odpowiedzi na ich zaniepokojone spojrzenia. — Nikt, z kim rozmawiałem, nie widział żadnych obcych. Alaric niósł mały, mosiężny trójkąt, z którego na łańcuszku zwisał kryształ. Zakołysał nim na boki, kryształ się poruszył, Alaric pokręcił głową. — Według mnie w pobliżu tego budynku nie ma oznak nadprzyrodzonej działalności. Nawet tutaj nic nie ma. — Jack powiedział, że Solomon może wejść wszędzie, nie pozostawiając po sobie śladu — stwierdziła Meredith.

— Jesteśmy pewni, że to był on? — zapytał Matt, wpatrując się w pudełko przy drzwiach. — Nie rozumiem, jak dostał się do środka, a potem wyszedł. Nikt go nie zapraszał. Elena podciągnęła kolana i otoczyła je ramionami, opierając na nich podbródek. — Nie wiem — powiedziała. — Kto inny mógłby to być? Pod pewnymi względami myśl, że mamy dwóch wrogów, jest bardziej przerażająca. — A może — wtrącił Matt z wahaniem — może on nie potrzebuje zaproszenia. Po tych słowach wszyscy umilkli. Jeśli Solomon mógł wchodzić do ich domów bez zaproszenia, oznaczało to, że normalne zasady rządzące wampirami do niego się nie odnoszą. Nigdzie nie byli bezpieczni. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Otworzył Zander, jego zazwyczaj łagodna twarz była napięta i czujna. Gdyby był w skórze wilka, pomyślał Matt, zjeżyłby sierść. — To Jack i jego ekipa — wyjaśnił mu Stefano, wstając, by powitać gości, gdy Zander odsunął się, by wpuścić ich do środka. — Dziękuję, że przyszliście tak szybko — powiedział Stefano, ściskając dłoń Jacka. Pokazał gestem Matta i pozostałych. — Niczego dotąd nie znaleźliśmy. Jack miał ponurą minę. — Poznajcie moją ekipę. To Roy, Alex — dwaj wysocy ciemnowłosi mężczyźni, którzy mogliby być braćmi, unieśli ręce w geście powitania — Darlene — Azjatka około trzydziestki uśmiechnęła się do nich z rezerwą — i Trinity. — Trinity, młodsza od pozostałych, miała jasnobrązowe włosy do ramion i duże niebieskie oczy. Pomachała im śmiesznie, gdy Jack ją przedstawił. Różnili się od siebie fizycznie, lecz Matt rozpoznałby w nich łowców nawet bez uprzedzenia. Łączył ich rodzaj kompetentnej gracji, jakby wszyscy sprawowali pełną kontrolę nad każdą częścią swojego ciała przez cały czas. Wszyscy mieli też ostrożne, czujne spojrzenia, którymi lustrowali pokój. — Podacie mi szczegóły? — zapytał Jack, patrząc na Meredith. Opowiedziała mu w skrócie o morderstwie kota Eleny i lodzie, który popękał w kształcie litery S. — Dziękuję, to było bardzo zwięzłe — podsumował z aprobatą. Oliwkowe policzki Meredith poróżowiały z radości, Matt uniósł brwi. Chłodna, podejrzliwa Meredith nie dbała zazwyczaj o to, co pomyślą o niej nieznajomi. Z drugiej strony, Meredith była łowcą z natury. Jej rodzice zerwali kontakty z innymi swego pokroju, gdy sami przestali polować. Oczywiście, że Meredith była podekscytowana, mogąc w końcu poznać innych łowców. — Jesteś pewien, że to był Solomon? — zapytała Elena. — Powiedziałeś, że nie popisuje się jak inni Pierwotni, że rzadko zostawia po sobie ślad. To był popis, który kosztował wiele Mocy. A krew... — Urwała smutno i zaczęła miąć w palcach brzeg bluzki. Młoda, brązowowłosa łowczyni o imieniu Trinity uklękła obok niej. — Przykro mi z powodu twojego zwierzaka — powiedziała ze współczuciem, kładąc dłoń na

ramieniu Eleny i uspokajając jej nerwowe ruchy. Jej oczy patrzyły tak ciepło. Elena uśmiechnęła się do niej słabo. — To bez wątpienia Solomon — odparł Jack. — Masz rację, zazwyczaj się tak nie popisuje. Odkąd go śledzę, pozostaje niemal niewidzialny. — Nawet nie zostawia po sobie ciał — dodała Darlene. — Ludzie po prostu rozpływają się w powietrzu, jeśli tego chce. Zazwyczaj nie pozostawia po sobie dowodów. — A to oznacza, że chciał, byście wiedzieli, że tu był — kontynuował Jack. — Przesyła wam jasną wiadomość. Chce, żebyście wiedzieli, iż jesteście jego celem. — Mam moc śledzenia — powiedziała Elena. — Zazwyczaj. Jego nie byłam w stanie odnaleźć. — Szkoda, że nie ma Bonnie — mruknął Zander. — Może mogłaby rzucić zaklęcie, które coś by nam pokazało. Jack pokręcił głową. — Próbowaliśmy magii. Solomon jakimś cudem potrafi ją blokować. Jakby był niewidzialny i niewyczuwalny zarówno dla naszych zmysłów, jak i dla magicznych. — Jak mamy znaleźć kogoś, kto jest niewidzialny? — syknęła Meredith. Jej dłonie zwinęły się w pięści, wyglądała na gotową zerwać się z kanapy i walczyć. — Chciałbym to wiedzieć — westchnął Jack. — Unosi się tutaj dziwny zapach — oświadczył nagle Zander, przechylając głowę. — Krew? — zapytał Matt. Wciąż czuł metaliczny zapach krwi, od którego zbierało mu się na mdłości. Zander spojrzał na niego kpiąco. — Coś jeszcze — powiedział, przesuwając się w stronę kuchni i węsząc. — Chyba tutaj — dodał, wsadzając głowę do kuchni. — Nic nie czuję — mruknął Stefano, idąc za nim. Nie protestował jednak: wszyscy wiedzieli, że Zander ma silniejszy zmysł powonienia od nich wszystkich, nawet od Stefano. W przejściu pomiędzy kuchnią a sypialnią Zander pochylił się i podrapał podłogę paznokciami, po czym się wyprostował i roztarł coś na dłoni. — Ha — powiedział. Matt pochylił się i zobaczył na jego ręce zwyczajną brudną palmę. — Co to? — zapytał. Zander podniósł głowę, po czym wrócił do salonu, wyciągając rękę przed siebie. — Pachnie jak jabłka — orzekł. — Na zachód od miasta jest sad z jabłoniami — mruknął Matt z namysłem. — Byliście tam ostatnio? Stefano i Elena pokręcili głowami. — Czy to może być wskazówka? — zapytał Zander z nadzieją. Jack otworzył szeroko oczy, po czym uśmiechnął się i poklepał Zandera po plecach. -Może brakowało nam właśnie nosa wilkołaka — powiedział. — Wygląda na to, że jutro idziemy na jabłka.

Rozdział 10 Meredith przewróciła poduszkę na chłodną stronę, znów się położyła i zacisnęła powieki. Śpij, nakazała sobie stanowczo. Miała tak wiele do zrobienia nazajutrz, tak wiele do zrobienia każdego dnia. Nie mogła sobie pozwolić na brak odpoczynku. Ilekroć jednak zamykała oczy, widziała tylko ciało kota, zakrwawione i poszarpane. Wiedziała, że to wiadomość: Solomon chciał, by wiedzieli, że to mógł być każdy z nich. Będzie ktoś z nich, oni wszyscy, wkrótce. Zamierzali go odnaleźć, lecz jak dotąd Jack miał rację. Solomon wydawał się niewidzialny. Planowali pojechać do sadu, przeszukać pola i lasy wokół w nadziei, że Solomon ukrywa się gdzieś w pobliżu. I nic. Ciężkie, złowrogie przeczucie wisiało nad nimi niczym ciemna chmura. Nadchodził i byłoby lepiej, gdyby go znaleźli i walczyli z nim na własnych warunkach, zamiast czekać na jego atak. Znów przewróciła poduszkę i odwróciła się na drugi bok, szukając wygodniejszej pozycji. Alaric chrapał cicho obok niej, spał jak zabity. Gdy znów zamknęła oczy, zobaczyła biel i czerwień: białego kota rozerwanego na strzępy na przesiąkniętym krwią łóżku. Obraz przekształcił się w jej przyjaciółkę Samanthę, rozerwaną na strzępy przez wampiry jeszcze w college’u, leżącą w kałuży krwi na materacu. Meredith wzięła głęboki oddech, co zabrzmiało niemal jak szloch. Potem zobaczyła swojego brata Cristiana z przymkniętymi szarymi oczami i kołkiem w sercu, który wbiła mu własnoręcznie. W ostatnim czasie każda jej noc wyglądała właśnie tak: obrazy śmierci dręczyły ją i nie pozwalały zasnąć, dopóki nie opadło jej wyczerpanie. Tyle śmierci. Odepchnęła wspomnienia, zmusiła się do spokoju, próbując dostroić swój oddech do oddechu Alarica: powolne, długie, spokojne wdechy. Była taka zmęczona. Czas mijał. Po chwili uświadomiła sobie z niepokojem, że jest w jakimś nowym miejscu. Było jej zimno, nad nią wisiało oślepiające, białe światło, raniąc jej oczy. Spróbowała odwrócić twarz. Nie mogła się ruszać. Napięła całe ciało, wzięła głęboki oddech i spróbowała znowu. Nic z tego. Jakby cienkie sznury oplatały jej ciało, unieruchamiając ją. Starając się nie panikować, wytężyła siły, by unieść jedną nogę, potem drugą, w ustach zaschło jej ze strachu. Była sparaliżowana. Jej serce kołatało dziko w piersi. Nie mogła nawet odwrócić głowy. Słyszała własny ciężki oddech w ciszy. Straciła panowanie nad sobą, zaczęła się szarpać, ścięgna w jej szyi napięły się, gdy spróbowała unieść głowę z poduszki. Chciała uderzać rękami, kopać, skakać i walczyć lub uciec. W końcu się poddała. Wciąż nie mogła się ruszyć. Uspokój się, nakazała sobie surowo. Spróbuj zgadnąć, gdzie jesteś. Światło było oślepiające, jej oczy piekły i łzawiły od niego. Gdy zamrugała, by odpędzić łzy,

zobaczyła białe ściany, płaskie i sterylne. Ostry zapach antyseptyków. Czyżby była w szpitalu? Była rozciągnięta płasko na czymś w rodzaju łóżka lub stołu, nogi razem, ręce po bokach. Po lewej stronie obok jej głowy leżało coś z lśniącego, srebrnego metalu. Kątem oka próbowała dojrzeć, co to takiego. Może miska albo jakiś sprzęt medyczny? Coś poruszyło się na granicy jej wzroku, wzdrygnęła się. Cokolwiek to było, nie mogło być dobre. Przyglądało się jej. Nagle coś w niej pękło, znów zaczęła się szarpać, napinała bezskutecznie mięśnie pod unieruchamiającymi ją więzami. Próbowała zamknąć oczy, by uchronić je przed światłem, lecz one również jej nie słuchały. Jej gardło było obolałe i szorstkie, skądś dobywał się ostry, wysoki dźwięk, raniąc jej uszy. Dopiero po jakimś czasie uświadomiła sobie, że to jej krzyk. Otworzyła oczy w ciemnościach. Zaczęła sapać i dyszeć, próbując uspokoić galopujące serce. Leżała we własnym łóżku. To był tylko sen. Odkryła się. Alaric zaczął się wiercić i mamrotać. — Co się stało? — zapytał sennie. — Wszystko w porządku? — Przyśnił mi się koszmar — odparła, szorstko ocierając oczy. Łowcy przecież nie płaczą. — Nie mogłam się ruszyć. Działo się ze mną coś okropnego. Byłam... — Urwała, by zebrać myśli, Alaric otoczył ją ramieniem i przytulił. — Już dobrze — szepnął, owiewając jej policzek ciepłym oddechem. — To tylko sen. — Westchnął, znów zasypiając. Meredith postanowiła nie tłumaczyć, jak okropny był ten sen, jak roztrzęsiona i niepewna nadal się czuła. Alaric miał rację: to był tylko sen. Nie mogła jednak pozbyć się pulsującego w niej przerażenia. Tylko jedna osoba mogła wiedzieć, co to oznacza, tylko jedna osoba traktowała sny równie poważnie jak ona. Szkoda, że Bonnie tu nie ma, pomyślała Meredith tęsknie. Żałuję, że nie jestem w domu, pomyślała tęsknie Bonnie. Nic nie było takie, jak sobie wyobrażała. Myślała, że obóz czarownic będzie się koncentrował na nawiązywaniu więzi z naturą. Czy Alysia nie mówiła, że będą się koncentrować na siłach natury? Bonnie wyobrażała sobie bandę prostolinijnych hipisów, nucących rytualne pieśni, wymachujących kryształami, a w przerwach pogłębiających wiedzę o ziołach i zaklęciach. Całkowicie się myliła. Znalazła się w eleganckim drapaczu chmur wysoko nad ulicami Chicago. Gdy wyglądała przez wysokie okna, widziała stały strumień ruchu ulicznego poniżej, maleńkie samochody wyglądające jak zabawki. W dużym pokoju przebywało około dwudziestu osób tworzących mniejsze grupy; wszyscy byli pięknie ubrani, przechadzali się z kieliszkami w dłoniach. Stojąca obok niej blondynka o ostrych rysach w lodowobłękitnej sukience koktajlowej odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się przeraźliwie głośno. Było to kosztowne przyjęcie w wielkim mieście, Bonnie czuła, że jest ubrana bez gustu i zupełnie tu nie pasuje. Jestem silna, powiedziała sobie w duchu. Jestem magią. Poczuła jednak pieczenie łez pod

powiekami. Pokój pełen nieznajomych przypominał jej wytworne elity, z którymi stykała się w Mrocznym Wymiarze, miejscu, które próbowała wyrzucić z pamięci. Ci ludzie mogli być wampirami i demonami. Czemu nie? Jaki miała dowód na to, że nie są? Nie było tu lady Ulmy, która mogłaby odziać Bonnie z takim wyrafinowaniem, że przyćmiłaby wszystkich, nie było też Damona, który by ją uratował, gdyby ją uwięzili. Bonnie wepchnęła pięści głęboko do kieszeni spodni i zwiesiła ramiona. Jedynym dowodem na to, że to miejsce było czymś więcej niż tylko kosztownym apartamentem w centrum, była mozaika na podłodze — małe płytki pod jej stopami układały się we wzór przeplatających się roślin w kolorach ciemnej zieleni, nasyconego złota i jaskrawych plam. Rumianek, rozpoznała bezwiednie, dobry na siłę i leczenie. Waleriana, by chronić przed złem. Stokrotki na szczęście. Wzór z liści, pnączy i kwiatów otaczał brzegi pokoju. Były też runy i inne symbole. Wszystkie rozpoznała jako pozytywne, znaki leczenia i ochrony. W centrum mozaiki znajdowało się jaskrawe złote słońce. To zapewne dobre czarownice, pomyślała z nadzieją. A nie wampiry i demony. Jej telefon zawibrował w torebce, wyciągnęła go bez zastanowienia. Dostała SMS od Zandera: „Pamiętaj, że ocaliłaś świat. Jesteś najlepsza. Baw się dobrze. Kocham Cię. Całusy”. Jest taki słodki, pomyślała. Myślał o niej, wiedział, że może być zdenerwowana. Wyobraziła sobie jego oczy w odcieniu ciepłego błękitu Morza Karaibskiego wpatrzone w nią z miłością. Zander w nią wierzył. Ona też powinna. Wyprostowała ramiona, wrzuciła telefon do torebki i pewnym krokiem ruszyła na środek pokoju. Ocaliłam świat. Jestem najlepsza. Alysia wyszła jej na spotkanie. W małej czarnej z dzikimi lokami upiętymi w luźny węzeł wyglądała o wiele bardziej profesjonalnie niż u pani Flowers. Tylko jej szeroki, piegowaty uśmiech był taki sam. — Bonnie! — zawołała, wręczając jej kieliszek wina. — Przedstawię cię osobom, z którymi będziesz pracować w najbliższych tygodniach. Zaprowadziła ją do niewielkiej grupy skupionej wokół skórzanej sofy. Na podłodze pod nimi Bonnie zauważyła nordycką runę Fehu. Pochyłe F symbolizowało dostatek, sukces i energię. Chyba przyda mi się ta wiedza o runach, którą pani Flowers wtłaczała mi do głowy, pomyślała. Jej grupa składała się jeszcze z trzech osób. Na kanapie siedzieli szczupły Afroamerykanin kilka lat starszy od Bonnie, którego Alysia przedstawiła jako Ricka, i siwowłosa starsza kobieta o imieniu Marilise. Poppy, wysoka, smukła dziewczyna, której ubrania od projektantów krzyczały wręcz: „gwiazda towarzystwa”, pochylała się nad nimi. Gdy Alysia przedstawiła ich sobie i odeszła do następnej grupy, zapadła niezręczna cisza. Bonnie zaczęła bawić się kieliszkiem, odstawiła go na mały stolik przy sofie, po czym znów podniosła. — Cóż — odezwał się w końcu Rick z bladym uśmiechem — tego właśnie się spodziewałyście? Marilise pokręciła głową.

— Czerpię energię z żywiołów, gdy pracuję — powiedziała. — Lubię stać stabilnie na ziemi, lubię, kiedy otaczają mnie rośliny. Nie wiem, jak dam sobie radę tutaj. Poppy energicznie pokiwała głową. — Całkowicie się zgadzam. Rozmawiałam o tym z Alysią, zapytałam, dlaczego przywieźli nas do centrum Chicago. Powiedziała, że częścią wyzwania jest łączenie się z siłami natury w dowolnym miejscu, nawet tym najbardziej od natury oddalonym. To ma nas wzmocnić — dokończyła, śmiejąc się z rezerwą. Oni są równie zdenerwowani jak ja, uświadomiła sobie Bonnie i od razu zrobiło się jej lżej. Uśmiechnęła się do Poppy, a dziewczyna odpowiedziała uśmiechem, zakładając za ucho kosmyk włosów. — Nigdy tak naprawdę nie myślałam o tym, jak łączę się z siłami przyrody — oświadczyła Bonnie z namysłem — lecz przecież przyroda jest wszędzie wokół, prawda? Nawet tutaj. Mamy słońce i wiatr, ziemia też tu jest, tyle że pod tym całym betonem. — Wszyscy kiwali głowami, Bonnie wyprostowała się, czując ich skupienie. — Używam wielu ziół — dodała — a to cząstki świata natury, które można zabrać ze sobą wszędzie. Patrząc na ich zaciekawione twarze, uświadomiła sobie, że znalazła się wśród ludzi, którzy chcieli, by ich uczyła, od których sama mogła się wiele nauczyć. Zander miał rację, pomyślała. Uśmiechnęła się niepewnie do swojej grupy, a wszyscy odpowiedzieli uśmiechem. Jest tu, gdzie powinna być.

Rozdział 11 Czy to broń? — zapytała Elena, wiedząc, że to głupie pytanie. Byli w sadzie na obrzeżach miasta, na dachu budynku, w którym stała prasa do jabłek; Jack szybko i ze znawstwem ładował ręczną broń drewnianymi kulami. Tak naprawdę chciała zapytać, po co mu ta broń. — Jasne — odparł Jack swobodnie. Gdy zobaczył wyraz twarzy Eleny, wybuchnął śmiechem. — Słuchaj, wiem, że kule nie powstrzymają wampira, na pewno nie Pierwotnego. Drewniane naboje mogą go jednak nieco spowolnić, gdy będziemy szykować się do walki. — Dobry pomysł — mruknął Stefano z namysłem, kładąc dłoń na ramieniu Eleny. — Czego jeszcze używasz? — Zobacz — powiedział Jack, kiwając głową na dwie duże torby w rogu. Meredith i Zander już je ostrożnie przeglądali, oglądali broń, a Alaric obserwował ich z odległości paru metrów. — Czy to miotacz płomieni? — zapytała Meredith; jej szare oczy zajaśniały z podekscytowania. — Super! Dach budynku był ocieniony i chłodny. — Nie widzieliśmy nigdzie śladów Solomona — powiedział Jack, gdy jego drużyna powitała ich na dachu — lecz cały czas się rozglądamy. To też dobre miejsce, by potrenować. Nikt nas nie zobaczy, mnóstwo miejsca, niewiele osób się tu kręci o tej porze roku. Łatwo pozostać niewidzialnym. Miejsce powinno być spokojne: małe zielone jabłka rosły w gałęziach drzew, słychać było tylko szelest liści, lecz pod drzewami czaiły się cienie. Elena zadygotała. Co to skąpane w słońcu miejsce ma wspólnego ze starożytnym wampirem? Obserwowała z rezerwą, jak Darlene podaje Meredith coś, co wyglądało jak opryskiwacz do chwastów przymocowany do dwóch pojemników. Meredith posłała przed siebie kulę ognia. — Uważaj — ostrzegła ją Darlene, lecz Meredith tylko wybuchnęła śmiechem. — To świetny pomysł — odparła. — Skierować ogień prosto na wampira. Skąd to macie? — Mamy różne kontakty — odpowiedział Jack, mrugając. Po chwili spoważniał. — Tak serio, nie ma nic ważniejszego niż eliminowanie wampirów. Wampirów, które są zagrożeniem dla ludzkości, rzecz jasna — dodał szybko, zerkając na Stefano. — Chcecie zobaczyć kilka rodzajów ataku, które opracowaliśmy? — zapytała Trinity z przejęciem. Gdy Meredith skinęła głową, dziewczyna wyjęła z torby włócznię i stanęła w pozycji Taekwondo: ustawiła stopy jedna za drugą, ostrożnie balansując swoim ciężarem. — Zaatakuj mnie — powiedziała, uśmiechając się szeroko. — Tylko nie miotaczem ognia, proszę. Meredith uśmiechnęła się w odpowiedzi i wyjęła własną włócznię. Zanim Trinity się zorientowała, skierowała włócznię na jej nogi i Trinity musiała podskoczyć, by uniknąć ciosu. Chwilę później do walki włączył się Roy, niższy z braci i zamachnął się ciężkim ostrzem na ręce Meredith.

— To ostrze do ćwiczeń, jest tępe — mruknął Jack do Eleny. Stefano dołączył do walczących, poruszał się tak szybko i z gracją, że niemal się rozmazywał; wykorzystał swą nadprzyrodzoną siłę, by pozbawić Trinity równowagi, jego zęby niemal musnęły jej gardło. Wtedy Alex, drugi z ciemnowłosych braci, skoczył na niego. Troje łowców zdołało rozdzielić Meredith i Stefano, blokowali ich, ilekroć znaleźli się blisko oponentów. Alex uklęknął, gdy Meredith zamachnęła się włócznią na jego głowę, a wtedy Trinity wspięła się na jego plecy i wystrzeliła w powietrze, zbijając Meredith z nóg. Łowcy walczyli swobodnie jako grupa, nie pozwalając Meredith i Stefano nawet na chwilę oddechu. Przypominało to Elenie styl walki watahy, zerknęła więc na Zandera. Przyglądał się potyczce z radosnym uśmiechem i skupieniem w oczach. — Nieźle — powiedziała Meredith, odpychając rękę, którą podała jej Trinity i wstając bez pomocy. — Wiemy, że wy dwoje dobrze walczycie razem — oświadczył Jack, kiwając głową na Stefano. — Nigdy nie pokonalibyście Pierwotnych, gdyby było inaczej. My, łowcy, mamy własne techniki, które bazują na stuleciach doświadczeń walki w grupach. Możemy was nauczyć, jeśli chcecie. Razem z Darlene stanęli naprzeciwko Meredith i Stefano i zaczęli im pokazywać pozycje i ruchy. Trinity podeszła do Eleny. — Chcesz spróbować? — zapytała, uśmiechając się lekko i odsuwając długie, brązowe włosy sprzed oczu. Elena się zaczerwieniła. — Dzięki, lecz nie jestem wojowniczką. — Słyszałam co innego — sprzeciwiła się Trinity. — Jesteś Główną Strażniczką, prawda? Chodź. Chcesz, żebym ci pokazała parę sztuczek? Elena zastanawiała się przez chwilę. Odkąd poznała Stefano, wciąż walczyła z wrogami — nadprzyrodzonymi i innymi — istniała więc szansa, że pewnego dnia jej Moce Strażniczki i przyjaciele nie wystarczą, by obronić ją w bitwie. Może nadszedł czas, by nauczyła się sama bronić. Poza tym w radosnych oczach Trinity rozbłysło wyzwanie. — Dobrze. Od czego zaczniemy? Trinity uśmiechnęła się jeszcze szerzej. — W porządku, rozsuń stopy na szerokość ramion i rozłóż równomiernie ciężar ciała. Rozluźnij ramiona, a pięści unieś na wysokość brzucha. — Zerknęła na Elenę i nieco rozsunęła jej nogi stopą obutą w tenisówkę. — Dobrze. A teraz zareaguj, gdy ja zaatakuję. Uderzyła Elenę prosto w pierś, poruszając się w zwolnionym tempie, a Elena bezwiednie uniosła ramię, by zablokować cios. — Dobrze — powtórzyła Trinity, przesuwając się szybko, by wyprowadzić kopnięcie. Tym razem się zetknęły, stopa Trinity uderzyła delikatnie o udo Eleny. Elena okręciła się i z automatu odpowiedziała kopnięciem. Trinity uchyliła się, śmiejąc się z

zaskoczenia. — Super. Potężna i niesamowita, tak? Spróbuj znowu, lecz tym razem wysuń prawą stopę nieco do przodu, a lewą skieruj na bok. W ten sposób utrzymasz równowagę podczas kopnięcia i zyskasz na impecie. Elena zmieniła pozycję, obserwując Trinity uważnie; już miała znów uderzyć, gdy Zander zesztywniał i uniósł dłoń, by wszystkich uciszyć. — Ktoś nadchodzi. Więcej niż jedna osoba. Jabłka pachną mocniej. Stefano również ich usłyszał, Elena od razu to poznała. Obaj z Zanderem stanęli przy wejściu na dach w gotowości. — Chodźcie — szepnęła Trinity, razem z innymi łowcami formując krzywą linię, by wyjść na spotkanie temu, co miało lada chwila pokonać drzwi. Elena i Alaric, najsłabsi wojownicy, stanęli za nimi. Alaric mruczał pod nosem zaklęcia, a Elena zamknęła oczy na chwilę, szukając zła. Nie mogła aktywować Mocy Strażniczki, jeśli nie było bezpośredniego zagrożenia. Jeszcze nie. Choć bardzo się starała, nie wyczuła niczego niezwykłego. Nagle właz na dach się otworzył i wychynęły z niego trzy postaci. Wyglądali jak banda tatuśków z miasta, nie miało to jednak znaczenia. Widziała już tyle wampirów, że wiedziała, że mogą podawać się za każdego. Dwóch z nich miało kołki, jeden maczetę, której ostrze błyszczało złowieszczo. Ten z maczetą zamachnął się na Stefano, obnażając zęby w szale; Elena aż się zachłysnęła ze zdumienia, gdy Stefano wzdrygnął się, a z jego ramienia popłynęła krew. Zander zaatakował napastnika od tyłu, nisko i szybko, zmieniając formę; wbił się w jego nogi i razem upadli na ziemię w plątaninie kończyn i futra. Maczeta z brzękiem upadła na dach. Stefano, którego rana już się zamykała, chwycił następnego napastnika za ramię i cisnął go w powietrze niczym szmacianą lalkę. Gdy facet wylądował z hukiem na krawędzi dachu, Meredith podeszła do niego ze swoją włócznią. Jack wyciągnął broń. Trzeci mężczyzna, wysoki i jasnowłosy, sięgnął po maczetę i zacisnął na niej palce. Jack wystrzelił, lecz mężczyzna wciąż szedł do przodu z maczetą w jednej ręce i kołkiem w drugiej. — Zaczekajcie! — zawołał Stefano. — Przestańcie! — Z przerażeniem wpatrywał się w mężczyznę, którym rzucił; ten powoli zbierał się z ziemi, twarz zalewała mu krew płynąca z rany na głowie. Mężczyzna z maczetą warknął i rzucił się na Meredith, koszulę miał poplamioną własną krwią. Stefano wyciągnął rękę i zatrzymał go, chwycił go za ramiona i zmusił do upuszczenia maczety i kołka. Zander przytrzymał drugiego napastnika za kark i potrząsnął nim lekko, warcząc. — To ludzie — powiedział Stefano. — Są pod wpływem uroku, nie ponoszą odpowiedzialności za swoje czyny. Ociekający krwią mężczyzna rzucił się do ataku, lecz Jack go chwycił i założył mu ręce za plecy; nieznajomy zaczął się wyrywać i kopać. Wszyscy trzej walczyli bez wytchnienia, wyrywali się nieustannie, choć ewidentnie nie mieli szans. Elena w końcu dostrzegła to, co Stefano wyczuł swoją

Mocą: ich aury były intrygująco przesłonięte, jakby tak naprawdę nie mieli świadomości, co się dzieje. — Co powinniśmy zrobić? — zapytała zdezorientowana Trinity. — Pozwólcie mi spróbować — poprosił Stefano. Przesunął się tak, by wciąż trzymać blondyna w uścisku, lecz patrzeć mu w twarz. Mężczyzna obnażył zęby, próbował się na niego rzucić, nawet się nie wzdrygnął, gdy Stefano wbił pięść w krwawiącą ranę po kuli, by go powstrzymać. Elena zauważyła, że na ułamek sekundy wzrok Stefano pobiegł ku ranie, jego nozdrza rozszerzyły się niemal niezauważalnie, gdy wyczuł świeżą krew. Przełknął ślinę i skoncentrował się, patrząc mężczyźnie w oczy. — Nie chcesz tego robić — powiedział spokojnie. — Chcesz przestać i wrócić do domu. — Próbował użyć własnej Mocy, by przełamać Wpływ, lecz to nie działało. Aura mężczyzny stawała się coraz bardziej szara i przesłonięta, gdy Stefano mówił, mężczyzna walczył coraz bardziej zaciekle. Stefano wypróbował swoją Moc na pozostałych, lecz nie przyniosło to rezultatu. — Nie mogę przełamać uroku — przyznał w końcu. — Są pod wpływem kogoś naprawdę potężnego. Jack skinął głową. — Solomon. Przesyła wam wiadomość. Wiedział, że nie zdołamy zabić ludzi i że oni nie zdołają nas pokonać. Chciał wam pokazać, jaki jest potężny. — Mam pomysł — wtrącił Zander z namysłem. Wrócił do ludzkiej postaci, pocierał szczękę, jakby była obolała i poruszał nią powoli. — Być może zdołam przełamać urok na tyle, by ci trzej powiedzieli nam prawdę. — Odwrócił do siebie twarzą brodatego mężczyznę z raną na głowie, nie wypuszczając go z łagodnego uścisku. Był taki rozluźniony, Elena zapominała czasami, jaki jest nieludzko silny. Teraz jednak dostrzegała wyraźnie, z jaką swobodą Zander kontroluje swego zakładnika, choć mężczyzna walczył i wyrywał się, otwierając szeroko oczy i obnażając zęby. Zander oparł podbródek na ramieniu mężczyzny, otoczył go rękami i przysunął do siebie. Odwrócił się twarzą do szyi pojmanego i zaczął miarowo, głęboko oddychać. Po chwili Elena uświadomiła sobie, że mruczy cicho. Na początku mężczyzna opierał się jeszcze mocniej, wyrywał się, lecz Zander tylko przyciągał go bliżej, krew napastnika brudziła mu policzek. Włosy na ramionach Zandera stawały się coraz dłuższe i grubsze, zamieniając się znów w białe futro. Jego ramiona opadły, a szczeka się wydłużyła. Nie zmienił się jednak w pełni, pozostał gdzieś pomiędzy wilkiem a człowiekiem. Roy i Alex wymienili zaniepokojone spojrzenia, lecz żaden się nie poruszył. W końcu zakładnik Zandera poddał się, znieruchomiał, jego głowa oparła się o ramię Zandera. Jego aura się uspokoiła, jej naturalnie miękki, żółty odcień zaczął przedzierać się przez mgłę. Wtedy Zander przemówił, powarkując cicho. — Dlaczego tu jesteś? Mężczyzna dyszał w rytm oddechu Zandera, odpowiedź jakby sama wyrwała się z jego piersi.

— By zabić dziewczynę. Zabić wszystkich, którzy jej towarzyszą. Nie poddawać się. — Kto ci to nakazał? — zapytał Zander. Mężczyzna znów zaczął dyszeć, nie odpowiadał; głos Zandera obniżył się o oktawę, warkot stał się głośniejszy. — Kto to był? Mężczyzna znów zaczął się wyrywać, po czym znieruchomiał, wsparty na ramieniu Zandera, które go podtrzymywało. — Nie znam go — wydyszał. — Jakiś facet. Wysoki. — Oblizał wargi. — Miał żółte oczy jak kojot. Chciał, żebyśmy się spotkali na wzgórzach na północ od kampusu za dwie noce od dziś. O północy pod księżycem w pełni. Przynieście głowę dziewczyny albo będziecie cierpieć. Elenie oddech uwiązł w gardle, zaczęła się rozglądać. Jack miał szeroko otwarte oczy, kąciki jego ust unosiły się w uśmiechu, Trinity przygryzała wargę. Stefano znieruchomiał, pełen namysłu. Zander rozluźnił się, przeniósł ciężar mężczyzny na drugie ramię, jego zakładnik stał się bezwładny. — Nie sądzę, by powiedział nam coś więcej. Pachnie jabłkami. Tak jak oni wszyscy. Zapewne pracują w sadzie. Dopiero po chwili Elena zrozumiała jego słowa, ich prawdziwe znaczenie. — Jeśli zapach pochodził od nich, sad nie ma nic wspólnego z Solomonem. Alaric uniósł brew. — Jeśli to oni włamali się do waszego mieszkania, zniszczyli włócznię i zabili kota, oznacza to, że prawdopodobnie Solomon nie może wejść bez zaproszenia. Elena wzruszyła ramionami. Nie było to pocieszające, nie, jeśli Solomon mógł nasyłać na nią ludzi i magią infiltrować jej mieszkanie. Pomyślała o lodzie trzaskającym na oknach i zadrżała. — Czy nasłanie na ciebie ludzi by zadziałało? Mogliby cię zabić? — zapytała Meredith, patrząc na przyjaciółkę. — To ludzie, lecz są pod wpływem zaklęcia. Zapewne nie są uznawani za istoty nadprzyrodzone. Elena znów wzruszyła ramionami. Nie wiedziała i nie miała zamiaru sprawdzać tej teorii w praktyce. — To bez znaczenia — wtrącił Stefano ostrym głosem. — Nigdy nie dopadną Eleny. — Najważniejsze jest to, że wiemy już, gdzie Solomon będzie za dwie noce — zauważył cicho Jack. Stefano się uśmiechnął. — Może tym razem uda nam się go złapać. Nie było to wiele, jeszcze nie, lecz była to pierwsza skaza na zbroi Solomona. Był to początek.

Rozdział 12 Wysoko w górach Szwarcwaldu Damon usiadł na pniu zwalonego drzewa. Wilgoć wsączała się w nogawki jego drogich dżinsów, teraz podartych i poplamionych błotem. — Nienawidzę tego — mruknął, ukrywając twarz w dłoniach. Był brudny, wyczerpany i przede wszystkim głodny. Otaczał ich gęsty, mroczny las iglasty, grube gałęzie drzew zasłaniały niebo. Katherine oparła się o pobliskie drzewo i obrzuciła go zmęczonym spojrzeniem, nie odpowiadając. Jej jasne włosy, zazwyczaj gładkie i idealnie uczesane, tworzyły teraz splątany bałagan, miała brudną twarz. Była jednak w lepszej formie niż on, pomyślał Damon z goryczą. Ona przynajmniej mogła wpływać na ludzi, by pozwalali jej się nimi żywić. Uciekali przez Europę od wielu dni, gubili się w niezliczonych miejskich tłumach. Budapeszt, Paryż, Berlin. Dokądkolwiek się udali, sfora wampirów odnajdywała ich za każdym razem. — Nie możemy wciąż uciekać — oświadczył Damon. — Może już czas, byśmy stawili im czoło, wybrali miejsce, w którym możemy ich pokonać i zabili tak wielu, jak zdołamy. Musimy się dowiedzieć, kto za tym stoi. Katherine pokręciła głową. — Nie wiem, jak tobie, ale mnie wystarczy dwukrotna śmierć. Mądrzej będzie wciąż się przemieszczać. W końcu ich zgubimy. Damon poczuł, jak wzbiera w nim czerwona fala gniewu. Był zbyt stary, zbyt doświadczony, by zaganiano go jak zwierzę, by uciekał z miejsca na miejsce w strachu. Ktokolwiek mu to robił, pragnął rozerwać go na strzępy, poczuć jego krew i mięso w dłoniach i pomiędzy zębami. — Lepiej bym się poczuł, gdybym kogoś zabił — mruknął. — Wielkie nieba. — Głos Katherine był pełen kpiny. — Zaczynasz żałować umowy, jaką zawarłeś dla kochanej Eleny? Jak to szło? Nie możesz jeść, jeśli najpierw ich nie uwiedziesz? — Przestań — odparł Damon, nagle czując raczej zmęczenie niż gniew. — Zabiję każdego, kto za tym stoi, to ci mogę obiecać. Umowa nie stosuje się do wampirów. — Biedny Damon — szepnęła Katherine miękkim głosem. Gdy na nią spojrzał, zauważył, że stoi tuż przed nim i wpatruje się w niego przejrzystymi niebieskimi oczami, o odcień jaśniejszymi niż oczy Eleny, co od razu zauważył, lecz niewiele się różniącymi. Uniosła nadgarstek do ust i ugryzła, otworzyła żyłę, las wypełnił się bogatym aromatem jej krwi. — Masz, pij — powiedziała, podając mu rękę. Gdy na nią spojrzał, zacisnęła usta poirytowana. — Nie zajdziesz daleko bez jedzenia — syknęła. — W tym stanie jesteś obciążeniem. — Cóż, nie chcę być dla ciebie ciężarem — mruknął, wzruszając ramionami, po czym ujął jej nadgarstek i przytknął go do ust. Nie smakował krwi Katherine, odkąd przemieniła go w wampira, był nieprzygotowany na falę

wspomnień, które się w nim odezwały. Delikatna dziewczyna, niemal dziecko jeszcze, pojawiająca się o zmierzchu w pokojach palazzo jego ojca. Jej włosy ze złota lśniły w świetle świec, gdy złożyła niski ukłon. Jej skóra była tak blada, że widział misterny splot jej żył, gdy wyciągała do niego ręce; jej wargi były chłodne, gdy pochylił głowę na ich spotkanie.

Jego oczy płonęły, gdy uwolnił jej dłoń. Jej bladoróżowe usta rozchyliły się ze zdumienia, zaczął się zastanawiać, czy i ona właśnie przeniosła się w czasie. Jego puls przyspieszył, gdy poczuł w sobie krew Katherine, która go rozgrzała i dodała mu sił. Nie było to równie dobre jak żywienie się ludźmi, lecz mogło go wzmocnić na jakiś czas. — Dziękuję, moja droga — mruknął sucho. — Ta cała sytuacja powinna nauczyć cię, że nie należy zawierać umów ze Strażnikami — odparła lekkim tonem. — Podobno bywają podstępni. Już otwierał usta, by jej odpowiedzieć, gdy dźwięk dobiegający z oddali sprawił, że zamilkł. Przechylił głowę, nasłuchując i znów to usłyszał: szelest kroków na suchych liściach zmierzających w ich kierunku, szybko. — Znaleźli nas — syknął. Szybko otoczył się Mocą, koncentrując się ze wszystkich sił na wrażeniu własnej formy rozpraszającej się i układającej na nowo. Jego kości chudły i przekształcały się w nim, zmieniały kształt, jego palce rozszerzyły się w skrzydła, a stopy zwinęły w szpony. Przez chwilę czuł wdzięczność za krew Katherine: gdy nie jadał regularnie, przemiana była trudniejsza. Po chwili, już pod postacią kruka, rozpostarł lśniące czarne skrzydła i uniósł się pomiędzy gałęziami drzew ku niebu. Poczuł zawirowania powietrza za sobą, gdy Katherine dołączyła do niego pod postacią śnieżnej sowy. Po raz kolejny uciekli swym wrogom. Wiedział jednak, że nie mogą uciekać przez wieczność. Wcześniej czy później będą musieli walczyć. Noc była ciepła, jasna. Stefano stał na balkonie. Nad jego głową świecił księżyc prawie w pełni, w powietrzu unosił się zapach kwitnącego nocą jaśminu. Nie wyszedł na zewnątrz po to, by podziwiać piękno wieczoru. Wysłał w przestrzeń strumienie swej Mocy, badając, próbując wyczuć, co się tam ukrywa. Dlaczego był taki słaby? Może Damon miał rację, może warto było pić ludzką krew regularnie dla siły, jaką dawała? Stefano pijał czasami krew Eleny, tak jak ona jego, lecz był to akt miłości, nie posiłek. Nie czerpał na tyle, by się wzmocnić. Przetarł twarz dłonią, zirytowany na samego siebie, próbując się uspokoić. Niczego nie wyczuwał. Pierwotny ścigał Elenę, wiedząc o luce w jej nieśmiertelności i nasyłał na nią ludzi. Stefano chwycił poręcz balkonu, poczuł, jak metal wciska się w jego dłoń. Świadomie zmusił palce, by się rozprostowały. Nie chciały jednak stracić swego oparcia. Czy to kroki poniżej, zbyt lekkie, by wychwyciło je ludzkie ucho? Zamarł, nasłuchując. Noc ożyła tysiącem dźwięków: bzyczeniem owadów, miękkimi uderzeniami skrzydeł nietoperzy, odległymi odgłosami ruchu ulicznego. Znów, niemal tuż pod sobą, usłyszał kroki na trawie. Nie namyślając się, przeskoczył przez poręcz, jego kły się wysunęły.

Ciepłe, twarde ciało pod nim wydało z siebie zaskoczony jęk, gdy w nie uderzył, oboje upadli na ziemię. To człowiek, sklasyfikował bezwiednie, sięgając do jego gardła. Nie miało to znaczenia. Człowiek czy nie, musiał go trzymać z dala od Eleny. Fakt ten spowolnił go jednak na tyle, by postać pod nim odwróciła się i kopnęła go mocno w pierś. Stefano cisnął ją z powrotem o ziemię, obnażając kły — i nagle uświadomił sobie, że osoba pod nim to Jack. Przez ułamek sekundy wydawało mu się, że nie zdoła się powstrzymać. Nie chciał się powstrzymywać. Serce Jacka łomotało, kły Stefano były ostre i niecierpliwe. To byłoby takie proste. Uwolnił go i przetoczył się na bok. Jack leżał płasko na trawie, dysząc ciężko i przyciskając dłoń do piersi. — Jesteś ciężki — powiedział w końcu. — Przepraszam. — Stefano podniósł się i podał mu rękę. — Nie wiedziałem, że to ty. Ostatnio jestem nieco spięty. Wciąż słyszał bicie serca Jacka, mocne i szybkie, gdy ten wstawał. Odwrócił wzrok od żyły, która wystąpiła na szyi Jacka, ignorując myśl o bogatej krwi pulsującej szybko pod skórą. Powinien iść do lasu i porządnie się najeść, lecz strzeżenie Eleny było ważniejsze. Jack otrzepał spodnie pokryte błotem. — Nie chciałem cię przestraszyć. Po prostu patroluję okolicę, sprawdzam, czy wszystko w porządku. — Za szybko zaatakowałem. — Stefano ogarnęło poczucie winy. — Powinienem się upewnić, kim jesteś, zanim na ciebie skoczyłem. — Hej, nie przejmuj się tym. — Jack machnął ręką niedbale, choć skrzywił się przy tym i z wahaniem pokręcił szyją, sprawdzając, czy został ranny. — Strzeżenie Eleny to priorytet. Poza tym rozłożyłbym cię na łopatki, gdybym tylko chciał. Stefano uśmiechnął się posłusznie, słysząc żart, a potem utkwił wzrok w ciemnościach, obserwując i nasłuchując. W oddali ktoś uruchomił silnik i odjechał w przeciwną stronę. W pobliżu nie wyczuwał nikogo. — Mogę myśleć tylko o nim — powiedział. — To znaczy, o Solomonie. — Jack skinął głową, a Stefano kontynuował. — Dotarliśmy do punktu, w którym Pierwotni nie ścigali już Eleny. To ja polowałem na nich. Myślałem, że to już koniec. Zacisnął dłonie w pięści i poczuł, że jego kły znów wciskają się w wargi, gotowe do ugryzienia. — Nie wiemy, gdzie on jest, a ściga Elenę. Chciałbym rozerwać mu gardło. — Zerknął na Jacka, czując osobliwy wstyd po tym wyznaniu. Jack poklepał go lekko po ramieniu. — To normalne, Stefano — zapewnił go. — Czujesz w ten sposób, bo jesteś wojownikiem. Choć jesteś wampirem, jesteś też łowcą. A to oznacza, że zawsze jesteś gotowy do walki. Masz coś, o co warto walczyć. Stefano podniósł głowę i spojrzał w ciemne okna mieszkania. Posługując się Mocą, wyczuł, że Elena śpi głęboko; dręczyły ją sny, lecz oddychała równo. Jack ma rację, pomyślał. Musiał chronić Elenę. O nią warto było walczyć.

Rozdział 13

Pacjent zgłosił się do nas z bólem w piersi, lecz gdy podłączyliśmy go do EKG, powiedział, że zmienił zdanie i że bolą go jednak nogi. — Jasmine wyszła z sypialni z długim, złotym naszyjnikiem. — Możesz mi to zapiąć? — Aha — odparł Matt, obserwując przez okno ciemniejące niebo. Obiecał, że o dziewiątej spotka się z Eleną i innymi w Dalcrest, aby do północy przeszukać wzgórza wokół kampusu, na których Solomon umówił się z ludźmi znajdującymi się pod jego wpływem. Wiedział, że powinien już iść, lecz podobało mu się tutaj. Mieszkanie Jasmine było ciepłe, pełne struktur i kolorów: ręcznie robione misy w kuchni, czerwone ściany i ciężkie plecione zasłony w salonie, aksamitna sofa. Przytulne gniazdko, z dala od przemocy, wampirów i łowców. — Matt? — powtórzyła Jasmine, a ta część umysłu Matta, która jeszcze nie wyszła za drzwi, zorientowała się, że dziewczyna mówiła coś wcześniej. — Słucham? — zapytał. Jasmine wygięła znacząco brew i pomachała mu naszyjnikiem przed nosem. — Och. — Odsunął na bok jej ciężkie włosy, aby móc zapiąć zamek. Jej skóra miała barwę złocistego miodu, była niezwykle gładka i pachniała tak słodko. Pogłaskał jej kark raz, drugi, obserwując kosmyki włosów, które opadały na jego palce. — Po co się ubierasz? Jasmine zmarszczyła brwi. — Przecież wychodzimy. — Na widok jego zdezorientowanej miny wywróciła oczami. — Naprawdę, o czym ty dzisiaj myślisz? Dałabym sobie głowę uciąć, że nie słyszałeś ani słowa z tego, co ci od godziny opowiadam. Poczuł rumieniec na policzkach, jego uszy zapłonęły. Miała rację: nie słuchał. — Przepraszam — mruknął niezręcznie. — Obiecałem, że dziś spotkam się z Eleną i Stefano. — Nie szkodzi. — Jasmine wzruszyła ramionami. — Chciałabym mieć cię tylko dla siebie, ale w sumie od wieków ich nie widziałam. — Na widok jego miny spoważniała i dodała z wahaniem: — Jeśli się zgadzasz... — Przykro mi... — Gdy jej usta zaczęły drżeć, dodał z pośpiechem: — Chodzi o to, że coś się z nimi dzieje. Chcieli porozmawiać o tym ze mną w cztery oczy. Tylko ten jeden raz. — Och. — Jasmine owinęła długi lok wokół palca i zaczęła ciągnąć. Jej twarz nadal nosiła ślad urazy. — Dobrze, cóż, w takim razie zadzwoń do mnie jutro — oświadczyła dziarsko, lecz on widział, że posmutniała. Wiedziała, że kłamał. — Zobaczymy się później — rzucił na pożegnanie, czując ucisk w żołądku. Zawahał się jeszcze na progu. Wiał zimny wiatr, na niebie świecił księżyc w pełni. Pragnął zostać, chciał zagubić się w niej, w jej miodowej skórze i miękkim uśmiechu. Jasmine odchyliła twarz, pocałował ją więc delikatnie. — Zadzwonię jutro — powiedział, czując ból w sercu. Po czym wyszedł w noc, zamykając za sobą drzwi.

„Poczta głosowa abonenta jest pełna. Proszę spróbować później. Dziękuję”, zaświergotał elektroniczny głos. Elena odłożyła słuchawkę o wiele agresywniej niż to konieczne. Dlaczego Damon nie odsłuchuje jej wiadomości? Zignorował chyba wszystkie, jeśli jego poczta głosowa jest pełna. — Martwię się o Damona — wyznała Stefano, który spacerował po balkonie, wpatrując się w wierzchołki drzew, jakby potrafił zobaczyć to, co kryje się poza nimi. — Damonowi nic nie jest — odparł nieobecnym tonem. — Nie sądzę. Martwi się czymś. Chyba jest w niebezpieczeństwie. Ilekroć próbowała skontaktować się z Damonem poprzez ich więź, odbierała coś na kształt ponurej nerwowości. Zamknęła oczy i znów się skoncentrowała, nie widziała jednak wyraźnie, tylko kontury lasów i miast. Jakby przed czymś uciekał. — Gdyby Bonnie tu była, mogłaby użyć zaklęcia, by się z nim skontaktować — mruknęła z frustracją. — Szkoda... że ja nie mogę niczego zrobić. Stefano w końcu na nią spojrzał. Jego twarz złagodniała, podszedł do niej w kilku krokach. — Eleno — powiedział, dotykając jej policzka. — To, że Damon nie odpowiada, nie znaczy jeszcze, że coś się stało. Zawsze miał kłopoty ze zobowiązaniami. Skontaktuje się z tobą w swoim czasie. Pokręciła głową. — Tym razem jest inaczej. Martwię się. Uniósł nieco jej podbródek i popatrzył w oczy. — Wiem, lecz biorąc pod uwagę to wszystko, co się tu dzieje, Damon jest zapewne najbezpieczniejszy z nas wszystkich. A nawet jeśli ma kłopoty, potrafi bardzo, bardzo dobrze o siebie zadbać. Ja też żałuję, że go tu nie ma, ale tylko dlatego, że mógłby pomóc chronić cię przed Solomonem. — Nie jestem bezradna, Stefano — zaoponowała Elena ostro. Zamrugał, zaskoczony jej tonem. — Nie powiedziałem, że jesteś, lecz to ciebie ściga Solomon. Nie martw się o Damona, martw się raczej o siebie. — Dobrze — odparła, wzdychając ciężko w duchu. Wiedziała, że Stefano po prostu próbuje ją chronić, lecz ona też przecież ratowała ludzi, zabiła Klausa; zapewne poradziłaby sobie z dowolnym zagrożeniem. Starała się uwolnić od strachu o Damona. Cokolwiek się z nim działo, nie mogła mu teraz pomóc. Niezależnie od tego, jak mocno była przekonana, że stało się coś złego. Jej przekonanie, że dzieje się coś złego, nie ustąpiło nawet później, gdy udali się na spotkanie z

przyjaciółmi na wzgórzach otaczających kampus. Była jasna noc, księżyc był w pełni. Zander i jego wataha przybrali postać wilków, byli czujni, węszyli i nastawiali uszy przy najmniejszym dźwięku. Jeden z nich, Daniel, biegał wokół wszystkich, by się z nimi przywitać i machał ciężkim ogonem, lecz gdy Zander warknął na niego, wrócił na miejsce. Parę lat temu Elena nie była w stanie odróżnić od siebie wilków — poza Zanderem, który miał śnieżnobiałe futro. Teraz byli dla niej równie odmienni w skórze wilka jak jako ludzie. Wilk o rudawym odcieniu była to Shay, która warknęła krótko na przerośniętego Jareda. Ten zachichotał leniwie, nastawiając uszy o czarnych koniuszkach. Tristan skoczył na Enrique, warcząc żartobliwie i przewrócił go na ziemię, na której zaczęli się przetaczać w imitacji bitwy. Zander szczeknął raz i od razu się rozdzielili, po czym dołączyli do reszty grupy, która spacerowała po wzgórzu. Do północy brakowało dwóch godzin. Gdyby tylko domyślili się, skąd nadejdzie Solomon, mogliby zająć pozycje, przygotować się do ataku. Elena zamknęła oczy i skoncentrowała swoją Moc, próbując otworzyć w sobie drzwi, które pomogłyby jej namierzyć zło. Nic. Prychnęła z irytacją i znów otworzyła oczy. Matt wspinał się po wzniesieniu ku niej i ku Stefano. Trzymał w ręce latarkę, którą omiatał drzewa i trawę przed nimi, nic nie mówił. Miał ponurą minę, zaciskał wargi. Tuż za nim szli Meredith i Alaric, Alaric także niósł latarkę, a Meredith — włócznię. — Gdzie, twoim zdaniem, powinniśmy szukać? — zapytał Stefano, zerkając na łowczynię. — Gdybym ja miała spotkać się z bandą ludzi o wypranych mózgach, aby mi złożyli raport na temat swojej nikczemnej misji — odparła z namysłem — wybrałabym szeroką polanę z dostępem księżycowego światła. Będzie potrzebował światła, by ich widzieć, by na nich wpłynąć. Moglibyśmy się schować pomiędzy drzewami przy największej polanie i czekać. Stefano przytaknął. — To ma sens. Najbardziej otwarte miejsce znajduje się na szczycie grzbietu. Gdy zjawi się drużyna Jacka, udamy się tam. Zander uniósł łeb, pomachał ogonem, a chwilę później u stóp wzniesienia pojawił się Jack ze swoją ekipą. Jack i Roy unieśli ręce, pozdrawiając Elenę i innych, a Trinity uśmiechnęła się do Eleny ciepło. Darlene i Alex szli ze zwieszonymi głowami, patrzyli pod nogi. Oboje nieśli ciężkie na oko torby z bronią. — Chyba będzie padać — przywitał się Jack, gdy podeszli bliżej. Zdumiona Elena podniosła głowę. Była to prawda: ciemne chmury przesłoniły księżyc, gdy rozmawiali, a niebo, jeszcze parę minut temu bezchmurne, wyglądało złowieszczo. — Szybko — mruknął Alaric z niepokojem. Pomiędzy wzgórzami wiał zimny wiatr, unosząc włosy Eleny i wywołując u niej gęsią skórkę. Meredith i Elena wymieniły zaniepokojone spojrzenia. — Pamiętacie, jak Klaus zmieniał pogodę? — zapytała Elena powoli. — Nawet Damon potrafi wywołać burzę, jeśli jest dostatecznie zły.

Meredith zaklęła. — Solomon wie, że tu jesteśmy. Zaplanował to. — To pułapka. Musimy się stąd wydostać. — Stefano przysunął się do Eleny, otoczył ją opiekuńczo ramieniem i zaczął się rozglądać. Puls Eleny przyspieszył. Którędy mogliby uciec? Mroczne cienie pomiędzy drzewami stały się nagle groźne. Coś uderzyło ją w policzek, aż podskoczyła. Niemal w tej samej chwili jeden z wilków zaskowyczał. Piekło ją ramię uderzone przez coś ostrego i ciężkiego. — Grad! — zawołał Alex, gdy błyskawica przecięła niebo. Zagrzmiało, wiatr się wzmógł, biczując ich twarze ostrymi odłamkami lodu. Stefano próbował przekrzyczeć ryk wichru, przytuliła się do niego, by ochronić głowę. — Słucham? — zawołała. — Chodźmy! — Grad był coraz gęstszy, rozdzierał ziemię. Stefano wziął Elenę na ręce i zaczął biec z wampirzą szybkością ku drzewom, wilki i łowcy deptali mu po piętach. Elena wyjrzała za jego ramię i dostrzegła, że Matt i Alaric zamykają pochód, wymachując dziko latarkami. Nagle wokół rozbłysło światło, znów zagrzmiało, tym razem bliżej. Stefano zatrzymał się gwałtownie, Meredith i Jack cofnęli instynktownie, gdy tuż przed nimi upadło płonące drzewo. Elena poczuła piekący żar ognia na policzkach tak blisko, że jej włosy zaskwierczały. Tuż za nimi rozległ się kolejny ogłuszający grzmot, uderzyła błyskawica, a ziemia zaczęła płonąć, blokując im drogę odwrotu. Byli uwięzieni. Stefano mocniej przytulił Elenę. W powietrzu unosiły się popiół i iskry, od których zajmowała się trawa wokół nich. Elena zamrugała i zaczęła rozglądać się wokół. Trinity coś krzyczała, lecz Elena nie mogła jej usłyszeć przez trzeszczenie płomieni. Brązowowłosa dziewczyna z grymasem wyjęła coś na kształt długiej kosy z torby na ramię. Na ich oczach zaczęła wbijać ją w ziemię, wyrywając długi pas gleby. Meredith wpatrywała się w nią przez chwilę, po czym zaczęła ją naśladować, używając ostrego końca włóczni do kopania dołu. Pozbywają się trawy, by ogień nie podszedł bliżej, uświadomiła sobie Elena. Wyrwała się z objęć Stefano i zaczęła szarpać i wyrywać trawę, gdy pozostali łowcy wbili w ziemię swoją broń, by zamknąć przecinkę. Wilki skomlały nerwowo wokół nich, a jeden z nich — Tristan, uznała Elena, mrużąc oczy w dymie — wydał z siebie długi, nieszczęśliwy skowyt. Znów pochyliła głowę, by rwać trawę. Gorący popiół parzył ich skórę, szybko jednak zdołali otoczyć się ognioodpornym kręgiem czarnej ziemi. Stanęli blisko siebie pośrodku przecinki z wilkami po zewnętrznej stronie, zwierzęta warczały na płomienie, jakby chciały strachem zmusić je do ustąpienia. Na policzku Meredith wylądowała iskra, dziewczyna strzepnęła ją, krzywiąc się z bólu. To nie zadziała, uświadomiła sobie nagle Elena z przerażeniem. Wciąż byli uwięzieni, a Moc Solomona wydawała się niewyczerpana.

Po chwili jednak ogień jakby stracił zainteresowanie nimi, płomienie zaczęły wygasać, burza ustąpiła. — Igra z nami — powiedziała do Stefano, gdy tylko dym umożliwił jej mówienie. — Mógł nas zabić, lecz nie spróbował, jeszcze nie. Chce, żebyśmy się go bali. — Wiem — odparł Stefano szorstko. Spojrzał na nią, jego usta zacisnęły się w wąską kreskę, zielone oczy pociemniały z obawy. — Boję się tego, co się stanie, gdy jednak spróbuje. — To o mnie mu chodzi — szepnęła Elena smutno. — Wszyscy jesteście w niebezpieczeństwie przeze mnie. Ciemna mgła wciąż unosiła się z ziemi wokół nich. Otaczała ich woń spalenizny. Ogień jednak zgasł, chmury się rozwiały. Elena podniosła głowę i zobaczyła, że nad ich głowami znów świeci księżyc. Gdyby nie szkody wyrządzone jej przyjaciołom — Jared miał zmierzwione, przypalone futro, a na policzku Darlene widać było długie czerwone oparzenie — mogłaby niemal uwierzyć, że wyobraziła sobie to wszystko. Matt zaniósł się głębokim, szorstkim kaszlem i odpędził dym ręką. — Wiemy, że gdzieś tu jest! — zawołał Jack z twarzą pokrytą sadzą. — Musi być w okolicy. Nawet on nie ma na tyle Mocy, by robić to z daleka. To najlepszy trop, na jaki natrafiliśmy, bo on się nie wycofa... — urwał. — Dopóki ja żyję — dokończyła Elena płaskim głosem. Jack skrzywił się i spojrzał na nią ze skruchą. — Nie użyjemy Eleny jako przynęty — mruknął Stefano chłodno. — Naszym priorytetem jest zapewnienie jej bezpieczeństwa. — Nie będę bezpieczna, dopóki nie znajdziemy Solomona — oświadczyła Elena, czując ukłucie winy w piersi. Wszyscy ryzykowali dla niej życie, a ona jak dotąd nie zrobiła nic, by im pomóc, pomimo całej swej Mocy. — Posłuchaj, nie na wiele się przydałam, próbując go namierzyć. Myślę, że powinniśmy zadzwonić do Andrésa. Może on będzie w stanie nam pomóc. Na samą myśl o Andrésie poprawił jej się humor. To on nauczył ją, jak docierać do Mocy i kontrolować ją, a co więcej, był jej przyjacielem. Andrés był mądry. Rozumiał Elenę, a jego Moce Strażnika, choć odmienne od jej Mocy, były równie silne. — Możemy to zrobić — zwróciła się do reszty, patrząc na dogasające płomienie wokół. — Nie poddamy się, dopóki nie odnajdziemy Solomona i go nie zabijemy.

Rozdział 14 Ogień płonął gwałtownie żółtopomarańczowym płomieniem z błyskiem zimnego lazuru u podstawy. Marszcząc w skupieniu brwi, Bonnie opierała się jego hipnotyzującej mocy. Zacisnęła dłoń na łańcuszku z sokołem i oddychała głęboko, czerpiąc z właściwości kamienia. Błękitny agat, z którego wyrzeźbiono sokoła podarowanego jej przez Damona, zapewniał spokój i równowagę pomiędzy umysłem, ciałem a duszą. Ta równowaga pomogła Bonnie zyskać dostęp do Mocy, o jakiej dotąd nie marzyła. Sokół był chłodny w jej dłoni, ostre końcówki jego dzioba i szponów wbijały się niemal boleśnie w skórę, lecz w jakiś sposób te drobne ukłucia dodawały otuchy. Czuła własną energię przepływającą przez kamień i wracającą do niej, spokojniej i bardziej miarowo. Po kilku chwilach przemieniła tę Moc w płomienie z taką łatwością jak za dotknięciem przełącznika. Płomienie zamigotały raz jeszcze i zgasły. Nowi przyjaciele Bonnie zaczęli głośno klaskać i podchodzić, by jej pogratulować. Poppy ją uścisnęła, Rick poklepał entuzjastycznie po plecach. Marilise, nieco bardziej powściągliwa, trzymała się z dala, lecz na jej twarzy rozkwitł uśmiech pełen czystego zadowolenia. Bonnie uśmiechnęła się do niej dumnie. — Bonnie, to było wspaniałe! — Alysia uśmiechała się tak szeroko, że piegi zlewały się w małe brązowe wyspy na jej policzkach. — Nie mogę uwierzyć w to, jak daleko zaszłaś w tak krótkim czasie! Bonnie sama nie mogła w to uwierzyć. Odnalezienie kamienia mocy było dla niej ogromnym krokiem. Fakt, że był to ten sam kamień, który Damon przysłał jej na urodziny, nie mógł być przypadkiem. Czasami po prostu wiedział o niej różne rzeczy, była tego pewna. Podczas krótkiego okresu pracy z grupą nauczyła się znacznie więcej niż tylko tego. Rick okazał się prawdziwą kopalnią wiedzy o astrologii i wpływie gwiazd i planet. Marilise uprawiała własne zioła w swojej chatce w Karolinie Północnej i na swój delikatny, cichy sposób pokazała Bonnie nowe metody ich używania. A Poppy widziała przyszłość w kryształowych kulach i kartach — sprawowała nad nimi o wiele większą kontrolę niż Bonnie nad własnymi wizjami. Tego wieczoru oni i inne grupy otrzymali możliwość zademonstrowania wszystkim nowo nabytych umiejętności. Bonnie, pełna wdzięczności, uścisnęła Alysię spontanicznie. — Dziękuję. Gdybyś nie namówiła mnie na przyjazd tutaj, nigdy bym tego nie zrobiła. Każdego dnia staję się silniejsza. Alysia uśmiechnęła się jeszcze szerzej i z uczuciem oddała uścisk. — Cieszę się, że tu jesteś. Polepszyłaś mi opinię. — Wystawiła zabawnie język do starszego mężczyzny po drugiej stronie pokoju, a on odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. Obóz organizowała wąska grupa pięciu osób, każda z nich była odpowiedzialna za jeden zespół rekrutów.

Alysia wspomniała, że panuje pomiędzy nimi przyjacielska rywalizacja odnośnie do tego, czyi protegowani nauczą się najwięcej. Bonnie rozejrzała się po przestronnym apartamencie, który na początku wydał się jej tak przerażający, a który teraz postrzegała jako wręcz przytulny, pełen magii. Zajmował trzy piętra budynku razem z balkonami i tarasem na dachu. Jej zdaniem była to kosztowna dorosła wersja akademika, wspólnotowa i zaplanowana raczej na krótki pobyt niż jako dom. — A teraz uczta! — zawołała Alysia, prowadząc Bonnie do jadalni; wszyscy ruszyli za nimi. — Świętujemy — wyjaśniła. — Dlatego zaplanowaliśmy coś wyjątkowego. Okna na ścianie jadalni wychodziły na ulicę, na której reflektory samochodów tworzyły rzekę światła. Alysia stworzyła jedną ze swych pięknych iluzji — jasne płatki kwiatów opadały nieprzerwanie z sufitu, znikając, zanim dotknęły podłogi. Długi stół na środku pokoju był zastawiony jedzeniem — miszmaszem ulubionych potraw wszystkich rekrutów: od pieczonego kurczaka i curry po cukierki z orzechami i smażone w głębokim tłuszczu warzywa. — Pychota — powiedziała Bonnie, zajmując miejsce. — To jak magiczne menu. — Chciałabym. — Alysia wywróciła oczami. — Pracowaliśmy nad tym całe popołudnie. Bonnie sięgała właśnie po talerz z wieprzowiną, gdy zadzwonił jej telefon. Zander. — Och, muszę odebrać. Zaraz wracam — powiedziała, przepraszając i wymykając się z jadalni. — Cześć. — Odebrała, gdy tylko znalazła się sama w salonie z mozaiką na podłodze, w którym poznała swoją drużynę. — Co słychać? Tęsknię za tobą. — Jasne, że tak. — Głos Zandera brzmiał bardziej szorstko niż zazwyczaj, był zmęczony, lecz słyszała w nim uśmiech. — To dlatego, że jestem super. — A do tego taki skromny. — Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. — Jak się macie? — Gdy nie odpowiedział, zesztywniała. — Co się dzieje? — Myślę. Jak obóz czarownic? — Obóz jest fantastyczny. Niedługo zostanę królową wszystkich czarownic. A tak poważnie, jestem coraz silniejsza. — Już miała wdać się w szczegóły, opowiedzieć Zanderowi o wszystkich wspaniałych rzeczach, które nauczyła się robić, lecz nie spodobała się jej pauza, która zapadła, gdy zapytała go, co słychać w domu. Z jego głosem było coś nie w porządku, jakby się martwił. Użyła swego najbardziej stanowczego tonu. — Co to znaczy, że myślisz? Odpowiedz wprost. Czy wszystko u was w porządku? Zander westchnął. — Pierwotny... Solomon... jest coraz bliżej. Nasłał na nas ludzi pod wpływem uroku. Zabił kota Eleny. Wczoraj byliśmy pewni, że go mamy, a wpadliśmy w pułapkę — urwał. — Zesłał na nas błyskawice i ogień. Bonnie zesztywniała, krew odpłynęła z jej policzków. Ogień był jedynym, z czym wataha nie mogła walczyć.

— Wracam do domu — oświadczyła. — Nie. — Potrzebujecie mnie. — Pokonała salon i weszła na schody prowadzące do jej sypialni. Mogła się spakować i za godzinę być na lotnisku, złapać następny samolot do Richmond lub Waszyngtonu... — Odbierzesz mnie z lotniska? — Bonnie, przestań. Posłuchaj. — Muszę tam być! — Damy sobie radę! — Gdy Zander podniósł głos, Bonnie zamarła. — Jeśli jesteście w niebezpieczeństwie... — Mamy watahę — przerwał jej. — Mamy łowców, mamy Stefano. Mamy Elenę, a ona wezwała już swojego znajomego Strażnika. Solomon jest twardy, lecz mamy tutaj cały sojusz superbohaterów. Poczuła ucisk w sercu. — Nie potrzebujecie mnie? — zapytała cienkim głosem. — Oczywiście, że cię potrzebujemy — odparł tonem pełnym ciepła i otuchy. — Ja cię potrzebuję. Nawet gdy cię nie ma, pomagasz nas chronić. Wszyscy używamy twoich uroków i tego, co zostawiłaś. Teraz jednak powinnaś tam zostać, pracować nad sobą. Będziesz silniejsza niż kiedykolwiek, gdy wrócisz, a wtedy naprawisz to, co my pominęliśmy. A tymczasem zaufaj mnie, watasze i innym, dobrze? Wahając się, zamknęła na chwilę oczy. Jej przyjaciele znaleźli się w niebezpieczeństwie. Faktem jednak było, że musiała się wzmocnić, jeśli miała się im naprawdę przydać. Chłodny sokół z agatu opierał się na jej obojczyku — nigdy się nie nagrzewał — spróbowała więc zaczerpnąć pocieszenia z jego uspokajających właściwości. — Zaufaj nam — powtórzył Zander. — Chcemy, żebyś wróciła, lecz dopiero gdy będziesz gotowa. Możesz mi wierzyć, tęsknię za tobą jak szalony, lecz wszystko będzie dobrze. Utrzymamy front. — Dobrze. — Przygryzła wargę. — Nauczę się wszystkiego, co może nam pomóc, a potem wrócę pierwszym samolotem. Mam nadzieję, że postępuję słusznie, pomyślała.

Rozdział 15 Stefano spojrzał na rząd małych białych buteleczek na półce drogerii, po czym znów zerknął na listę Eleny. Krem nawilżający, przeczytał. Niby proste, lecz stało przed nim piętnaście różnych marek podzielonych na różne kategorie: odżywianie, korekcja kolorytu, przeciwdziałanie oznakom starzenia. Starzenie? Pokręcił głową. Elena już zawsze będzie wyglądać jak osiemnastolatka; z pewnością tego akurat nie potrzebowała. Jego telefon zawibrował, wyjął go z kieszeni z nadzieją, że to nie Elena chcąca jeszcze uzupełnić listę. Damon, podpowiedział mu wyświetlacz. Ogarnęła go obezwładniająca ulga. Był przekonany, że Damon miewa się dobrze i że skontaktuje się z nimi, gdy będzie gotowy, i miał rację. Cieszył się jednak, że jego przypuszczenia się potwierdziły. — Elena martwiła się o ciebie — powiedział zamiast powitania, gdy odebrał telefon. — W takim razie więź utworzona przez Strażników nadal nieźle działa. Dobrze wiedzieć, że przykładają się do swojej roboty — odparł Damon. Miał zmęczony głos, o wiele bardziej szorstki niż ten, do którego Stefano był przyzwyczajony, brzmiał bardzo odlegle. — Damonie? — Mocniej ścisnął słuchawkę. — Nic ci nie jest? Gdzie jesteś? Rozległ się szum powietrza, jakby Damon się rozglądał. — Sprawdźmy. Kasyna. Słońce. Jachty. Monako. Obawiam się jednak, że nie na długo. — Co się dzieje? — zapytał Stefano, zdejmując z półki przypadkowy krem i wrzucając go do koszyka. Na drugim końcu linii zapadła długa cisza, przełożył więc telefon do drugiego ucha. — Jesteś tam? Damon westchnął. — Coś ściga mnie i Katherine — powiedział, nieco zażenowany. — Dokądkolwiek się udajemy, zmierza za nami sfora wampirów. Chciałem zapytać, czy nie wiesz, kim one są i co się dzieje. Są silne i jest ich dużo. Damy sobie radę — dodał szybko — lecz robi się to męczące. — Dziwne — mruknął Stefano zmartwiony, dopiero po chwili dotarł do niego cały sens wypowiedzi brata. — Zaraz... podróżujesz z Katherine? — zapytał ostro. — Czy ona dla ciebie poluje? — Damon na pewno znalazłby sposób na obejście reguł, jakie narzucili mu Strażnicy, pomyślał. I to Katherine, ze wszystkich ludzi... Po tym wszystkim, co zrobiła, jak Damon mógł jej zaufać? — Myślisz, że oszukuję? — zapytał Damon niebezpiecznie spokojnym głosem. — Ty akurat powinieneś wiedzieć, że zawsze dotrzymuję słowa. — Zapadła długa cisza, Stefano zaczął ugniatać

grzbiet nosa kciukiem i palcem wskazującym, ogarnięty poczuciem winy. Zawsze zakładał najgorsze w przypadku Damona, a to nie było uczciwe. Damon znów westchnął, zmęczony. — Nie zadzwoniłem po to, by się z tobą kłócić, braciszku. Chciałem tylko zapytać, czy masz jakieś pojęcie, co się dzieje. — Jasne. Przepraszam. Ja też nie chcę się sprzeczać. Wiem, że już nie polujesz — przeprosił Stefano. Była to prawda: Damon nie wykorzystałby nieświadomej ofiary, nie, jeśli Elena była z nim tak złączona, że od razu by to wyczuła. — Cóż, nie wiem, czy ma to jakiś związek, lecz w mieście pojawił się kolejny Pierwotny. Solomon. Poluje na Elenę. — Na Elenę? — Głos Damona stał się ostrzejszy, skupiony. Stojąca za nim kobieta coś powiedziała... zapewne Katherine, uznał Stefano... a on odpowiedział stłumionym głosem, po czym znów zwrócił się do słuchawki. — Czy Elena jest w niebezpieczeństwie? — Nic jej nie grozi. Polowałem na wielu Pierwotnych po twoim wyjeździe. Zresztą, wiesz, jaka jest silna. — Nie było sensu niepokoić Damona, nie mógłby zrobić więcej, niż oni robili. Czyli nic, na tym etapie. — Andrés właśnie przyjechał, by pomóc nam namierzyć Solomona. — A potem bum, bęc i go załatwicie — mruknął Damon. — Miło wiedzieć, że masz wszystko pod kontrolą, lecz nie wiem, jak mogłoby to być powiązane. Wampiry, które nas ścigają, to nie Pierwotni. Wydają się raczej... nowi. — Niedawno przemienieni? Powinieneś w takim razie z łatwością sobie z nimi poradzić. Damon roześmiał się krótko, ponuro. — Można by tak pomyśleć. Nie, nie chodzi o to, że zostali niedawno przemienieni, są po prostu... inni. — To, co mówisz, nie ma sensu, Damonie. — Drogeria była już niemal pusta, starsza kasjerka zerkała na Stefano z drugiej strony alejki, unosząc brwi. Odwrócił się od niej i zwiesił ramiona. Powinien mówić ciszej. To był właśnie problem małych miasteczek: ktoś zawsze cię obserwował. — Może, gdy już poradzisz sobie ze swoim małym problemem, przyjedziesz tutaj? — zapytał Damon, po czym dodał ze sztuczną lekkością w głosie: — Nie daj się prosić, Stefano. Będziemy się świetnie bawić. Trochę hazardu, żeglowania, zabijania wampirów. Kiedy ostatnio byłeś w Monako? — Nie mogę — odparł Stefano jak automat. — Muszę zostać tutaj, by chronić Elenę. Zapadła długa cisza, po której Damon mruknął ponuro: — Podobno wszystko u niej w porządku. — Tak, ale... — Usłyszał, że podnosi głos zirytowany i zamilkł. Damon był jego bratem, ocalił mu życie niejeden raz. Wiedział też, że gdyby Damon domyślał się, w jak kiepskiej są sytuacji, rzuciłby wszystko, by walczyć u ich boku. Lepiej go w to nie mieszać.

— Przepraszam — kontynuował łagodnie. — U Eleny wszystko w porządku. Wiem, że poradzicie sobie z Katherine. Jak zawsze. — Mam nadzieję. Ty już chyba dokonałeś wyboru. — Na drugim końcu linii zapadła cisza. Stefano utkwił wzrok w telefonie, zastanawiając się, czy oddzwonić do brata. Kasjerka na końcu sklepu wciąż mu się przyglądała. Wsunął telefon do kieszeni. Ton Damona pod koniec rozmowy stał się gorzki, czego Stefano naprawdę żałował. Brat zadzwonił, by poprosić go o pomoc, co rzadko robił, a on mu odmówił. Poczuł ostre ukłucie wyrzutów sumienia. Nie może się martwić o Damona, powiedział sobie. Damon sobie poradzi. Najważniejsza jest Elena. — Marisol jest wspaniała — oświadczył radośnie Andrés. — Prowadzimy razem badania w lasach deszczowych, klasyfikujemy rośliny, których nikt wcześniej nie widział i oboje to uwielbiamy. Siły natury są tam tak wspaniałe; Marisol nie jest Strażniczką, lecz czuje je równie mocno jak ja. Elena widziała, jak uśmiech rozświetla twarz Andrésa, jego ciepłe brązowe oczy zalśniły. Przypomniała sobie, ile miał w sobie smutku, gdy się po raz pierwszy spotkali po śmierci człowieka, który go wychował. Cieszyła się, że widzi go teraz promieniejącego radością. — Tak się cieszę — powiedziała, ściskając dłoń przyjaciela. — Powiedziałeś jej, że jesteś Strażnikiem? — Oczywiście — odparł zaskoczony. — Jak moglibyśmy się kochać, gdyby nie znała całej prawdy o mnie? Pomyślała o uporze, z jakim Matt ukrywał wszystko co nadprzyrodzone przed Jasmine i pokręciła głową. — Chyba nie moglibyście, nie na długo — zgodziła się, ogarnięta współczuciem dla Matta. W zamku zachrobotał klucz Stefano, Elena i Andrés podnieśli głowy, uśmiechając się na powitanie. Stefano odpowiedział uśmiechem, poszukując wzrokiem oczu Eleny, jak zwykle. Gdy się pochylił, by ją pocałować, zauważyła zmarszczki napięcia wokół jego ust. — Coś się stało? — zapytała. — Rozmawiałem z Damonem. — Naprawdę? — Ogarnęła ją ulga pomieszana z uczuciem urazy. Damon zadzwonił do Stefano, a do niej nie? Po tych wszystkich wiadomościach, które mu zostawiła... — Jak się czuje? Gdzie jest? — Czuje się dobrze. Jest w Monako. Monako. Takie eleganckie, pełne życia. To podobne do Damona. W takim razie skąd te pełne gniewu i niepokoju emocje, które przepływały przez więź pomiędzy nimi? — Otrzymał moje wiadomości? — zapytała z wahaniem. — I maile? — Nie powiedział. Nie rozmawialiśmy długo. Zmarszczyła brwi.

— Cóż, w takim razie dlaczego... — Stefano unikał jej wzroku, twarz miał bez wyrazu. Czegoś jej nie mówił. Przygryzła wargę. Może powinna na razie dać sobie spokój z pytaniami. — Cieszę się, że nic mu nie jest. Posłuchaj, co wymyśliliśmy. Andrés odchrząknął i uśmiechnął się szeroko, jego oczy zajaśniały podnieceniem. — Omawialiśmy waszą sytuację — powiedział — i wymyśliłem coś, co może pomóc. Kiedyś, niedługo po tym, gdy zyskałem Moce, okazało się, że muszę wyśledzić ducha zwierzęcia, który przysparzał sporo kłopotów miastu. Problem polegał na tym, że nikt nie wiedział, za kogo duch się podaje: mógł przybierać dowolną ludzką postać. Mój mentor Javier i ja pracowaliśmy razem i nauczyłem się, jak... cóż... — Machnął niecierpliwie dłonią, szukając słów. — Chyba można to nazwać zaklęciem wizji? Zdołałem skanalizować moją Moc ku czemuś, o czym wiedzieliśmy, że duch widział to w przeszłości i odnaleźć drogę z powrotem ku temu, co duch widział w teraźniejszości. — Nie jestem pewien, czy rozumiem — wtrącił Stefano. Elena zerwała się z kanapy, ciągnąc go za rękaw z ekscytacji. — Jeśli znajdziemy coś, na co Solomon na pewno patrzył, być może Andrésowi uda się dostrzec, na co Solomon patrzy teraz! — zawołała. — Dowiemy się, gdzie się ukrywa! — Przecież nie wiemy, co widział. — Stefano zmarszczył brwi. — To, co się tutaj wydarzyło z Sammym i moją włócznią... na pewno posłużył się do tego ludźmi, których zauroczył. — A lód? — myślała na głos Elena. — Nie było go tu, lecz przecież musiał to jakoś widzieć, prawda? Nie możemy wykorzystać okien lub łóżka...? Andrés pokręcił głową. — To musi być bardziej konkretne. Musi to być coś, co Solomon rzeczywiście zobaczył, a nie kontrolował z oddali. I to niedawno, tak, żeby niewiele osób widziało to po nim. Od tamtego zdarzenia za dużo ludzi przebywało w tym mieszkaniu. Zapadła długa cisza, gdy wszyscy popadli w zamyślenie. — Wypadek samochodowy — mruknął nagle Stefano. Andrés i Elena spojrzeli na niego, po chwili Elena zaczęła się uśmiechać. — Oczywiście — powiedziała. — Przecież musiał mnie obserwować, prawda? Otwarta droga, porośnięta drzewami. To było dla niego łatwe. — Wstała i zniknęła w sypialni. — Od tamtego dnia nie włożyłam tej bluzki — dodała, wychodząc z pokoju z białą bluzką w dłoni. — Usunęłam tyle krwi, ile mogłam, lecz i tak trzeba ją oddać do pralni. Andrés wziął od niej bluzkę i zaczął obracać miękki materiał w dłoniach. — Spróbuję. Pomożesz mi. Im więcej Mocy zdołamy skupić, tym lepiej. — Elena wzięła go za rękę i oboje zamknęli oczy. Przez kilka minut w pokoju słychać było tylko ich oddechy, głębokie i powolne, zsynchronizowane. Stefano znieruchomiał. Niebieskie oczy Eleny i brązowe Andrésa otworzyły się w tej samej chwili.

— Lśniący metal — powiedział Andrés. — Młoda dziewczyna walcząca z wysokim ciemnowłosym mężczyzną. Nie, oni ćwiczą, bardzo formalne ruchy. Duże, otwarte pomieszczenie. — To widzi Jack, a nie Solomon — wtrąciła natychmiast Elena. — Jack także widział mnie w tej bluzce. Zapewne trenuje ze swoją ekipą. — Tak, dobrze. — Gałki oczne Andrésa poruszały się szybko, lecz Elena była przekonana, że to nie ich salon widzi. — Biblioteka. Drewniane stoły, książki. Och, to wygląda znajomo. Meredith. — Przełknął ślinę i spróbował znowu. Jego oczy poruszały się coraz szybciej. — Och! Teraz widzę oczami Stefano. — Jego wzrok stał się skupiony, gdy wyrwał się z transu. — To było ciekawe: zobaczyć siebie z zewnątrz. — Spróbuj raz jeszcze — poprosiła Elena. — Postaraj się ignorować osoby, które rozpoznajesz, jeśli zdołasz. Myślę, że poza Jackiem Solomon będzie jedynym nieznajomym. — Dobrze. — Znów zamknęli oczy i oddychali miarowo przez chwilę, po czym zaczęli. Tym razem Andrés nie przemówił od razu, jego oczy poruszały się powoli w tył i w przód, jakby czegoś wypatrywał. Panowała niezmącona cisza. Elena marszczyła brwi, ściskając dłoń przyjaciela, lecz jej wzrok wędrował do Stefano. — Ludzie z sadu — powiedziała powoli. — Ci, którzy nas zaatakowali. Powiedzieli, że Solomon ma żółte oczy. Fakt ten umknął im wszystkim, ponieważ byli podekscytowani wskazówkami odnośnie do rzekomego miejsca jego pobytu, lecz przecież to też była wskazówka, prawda? Obraz żółtych oczu tkwił gdzieś w jej podświadomości, przypominając jej o czymś, czego nie potrafiła zidentyfikować. — Czy informacja o żółtych oczach Solomona jakoś ci pomoże, Andrésie? — zapytał Stefano cicho. Andrés nie odpowiedział, lecz jego oczy zaczęły się szybciej poruszać. Gdy w końcu się odezwał, mówił jak pozbawiony tchu. — Duże pomieszczenie. Boazeria, panele. Widzę formalny ogród przez okna. — Zmarszczył brwi. — Kobieta. Nie, manekin. W długiej sukni, niebieskiej, z obszerną spódnicą. Duży kominek. Stefano zrobił zaintrygowaną minę. — Stara posiadłość? — zapytał z powątpiewaniem w głosie. — Jakiś college? Elena od razu zrozumiała. — Muzeum Plantacji — szepnęła. — Tuż nad rzeką. To musi być to. Spontanicznie uścisnęła Andrésa, po czym rzuciła się w ramiona Stefano. — Możemy to zrobić — powiedziała, ukrywając twarz na jego ramieniu. — W końcu go mamy. Stefano skinął głową i przytulił ją mocno. Miał takie silne ramiona; gdy ją pocałował, słodko i czule, poczuła jego pragnienie chronienia jej, zatrzymania na zawsze w zaciszu ramion. W końcu ją uwolnił i podszedł do szafy, w której trzymali jego broń. — Zadzwoń po pozostałych — powiedział. — Dziś w nocy zaatakujemy.

Rozdział 16 Meredith czuła się napięta jak cięciwa łuku, gotowa do strzału. — A mam kuszę — mruknęła do siebie — więc to bardzo wygodne. Broń była gładka, dodawała jej otuchy swym ciężarem, tak jak włócznia łowcy przytroczona do pleców. Gdy zbliży się na tyle, by użyć włóczni, upuści kuszę. Słońce zachodziło, jego ostatnie długie promienie barwiły horyzont. Meredith, Alaric i Stefano podchodzili do muzeum od wschodniej strony, kryjąc się za ruinami chat niewolników. Drużyna Jacka, Matt i wataha mieli okrążać dom, gotowi do ataku z każdej strony. Słuchawka w jej uchu ożyła głosem Jacka: — Na pozycji. — Na pozycji — odpowiedziała Trinity. — Na pozycji — powtórzyła Meredith. Alaric rozejrzał się, wyjął własną kuszę i ruszył w kierunku ogrodu. Jako najmniej potężni z atakujących, on i Matt mieli za zadanie operować bronią dalekiego zasięgu i trzymać się z dala od Solomona i tych, którzy byli z nim w domu. Andrés również miał zachować dystans i posłużyć się swoimi Mocami Strażnika, jeśli zdoła. Stefano przemknął na drugą stronę chat. — Na pozycji — powiadomił ich po chwili. Słuchawki należały do ekipy Jacka, kolejne sprytne narzędzie w ich arsenale. Meredith nie mogła uwierzyć w to, że nigdy nie pomyślała, by ich użyć. Pozwalały one im wszystkim — z wyjątkiem watahy, której członkowie przybrali wilczą postać — koordynować atak od strony muzeum i ogrodów z pełną świadomością, kto co robi. Wataha posługująca się własną komunikacją mogła walczyć jako drużyna bez konieczności rozmów. Wszyscy byli w gotowości. Wszyscy z wyjątkiem Eleny. Dziwnie się czuli, walcząc bez niej, lecz Stefano się uparł: Solomon chciał jej śmierci, miała więc trzymać się od niego najdalej, jak to możliwe. Protestowała, lecz w końcu zgodziła się iść do kina — Solomon nie mógłby zaatakować jej w zatłoczonej sali. Przynajmniej taką mieli wszyscy nadzieję. Jej śmiercionośna krew była jednak z nimi. Cienka warstwa, wymieszana z wodą, została rozprowadzona na zabójczym ostrzu każdego rodzaju broni, wypełniała też strzykawki na końcach włóczni Meredith. Meredith miała tylko nadzieję, że wystarczy jej, by dokończyć dzieła. Słońce schowało się za horyzontem, nikłe światło lamp wokół muzeum rozbłysło. Meredith sprawdziła cięciwę kuszy i nałożyła bełt. Początkowo instynktownie opierała się pomysłowi polowania na wampira nocą. Muzeum było jednak za dnia pełne zwiedzających i pracowników, a oni nie chcieli narażać życia niewinnych osób, jeśli mogli temu zapobiec.

Teraz już tylko Andrés musiał skorzystać ze swojej Mocy wzmocnionej życiodajną siłą roślin w ogrodzie, by wyczuć, czy Solomon wciąż widzi muzeum, aby mogli rozpocząć atak. W jej słuchawce znów zatrzeszczało, dobiegł ją głos Andrésa, niski i podekscytowany. — Jest tutaj. Solomon jest w tym domu. Patrzy na ścianę, nie mogę więc powiedzieć, na którym piętrze. Meredith poprawiła naciąg kuszy i wysunęła się do przodu. Panowała cisza, czuła się tak, jakby była sama, choć wiedziała, że wokół niej są jej przyjaciele i również idą naprzód, zacieśniając pętlę wokół kryjówki Pierwotnego. Przed posiadłością pojawiła się mroczna postać — strażnik, uznała Meredith i zerknęła w prawo. Jeden z wilków już skradał się przez krzaki ku postaci. Uniósł łeb i obejrzał się na nią, nastawiając uszy w umówionym sygnale. To wampir, nie człowiek, zdawał się mówić. Bez wahania Meredith wycelowała i wystrzeliła. Rozległ się cichy trzask, gdy bełt dosięgnął celu. Wampir upadł z łoskotem. Meredith pobiegła skulona przez trawnik, wilk dotrzymywał jej kroku. Uklękła nad wampirem i zobaczyła, że bełt trafił prosto w serce. Wilk — Daniel, jak sobie uświadomiła — powąchał ostrożnie ranę, a potem podniósł łeb i machnął ogonem z aprobatą. — Strażnik nie żyje. Gotowe — powiedziała cicho, dotykając słuchawki. Zwinnym ruchem opuściła kuszę i wyjęła włócznię z pochwy. Inni podchodzili powoli do okien i bocznych drzwi. Meredith oparła na chwilę dłoń na szorstkim szarym futrze Daniela, szukając otuchy, po czym razem wślizgnęli się do muzeum przez frontowe wejście. Przy drzwiach stał manekin w krynolinie, jego bladą twarz otaczała peruka loków, miał zapewne przedstawiać panią domu z czasów plantacji. Zajmował tak dużo miejsca, że dopiero po chwili Meredith dostrzegła, że za ladą recepcji ktoś siedzi. Wahała się o sekundę za długo. Wysoka, elegancka blondynka za biurkiem wyglądała tak naturalnie jak pracownik muzeum — tyle że nagle obnażyła kły. Kolejny wampir Solomona. Rzuciła się na Meredith, Meredith uchyliła się szybko i uniosła włócznię, wiedząc, że jest za późno, że jej sekundowe wahanie okaże się tragiczne w skutkach. Wtedy rozległ się brzęk tłuczonego szkła, Stefano wtargnął do środka przez okno szybciej niż jakikolwiek człowiek zdołałby się poruszyć, chwycił kobietę i rzucił nią. Złamał jej kark jednym zwinnym ruchem. Meredith wbiła jej kołek w serce, perfekcyjnie uzupełniając ruchy Stefano, jak zwykle zresztą. — Dzięki — powiedziała, gdy złapała oddech. Skinął głową w odpowiedzi, odwracając się w kierunku holu. Meredith odwróciła się razem z nim, unosząc włócznię ze zniecierpliwieniem. Słyszeli, jak przyjaciele wdzierają się do posiadłości, tłuczone szkło i odgłos rozdawanych ciosów. Z pokoju w głębi korytarza dobiegł ich warkot wilka. Daniel napiął się i przemknął cicho obok nich ze zjeżonym futrem. Na schodach rozległy się kroki. Stefano stał przed Meredith, jego ciało było napięte i gotowe, zęby obnażone. Uniósł maczetę w dłoni. Wygląda tak prymitywnie i dziko, przemknęło Meredith przez myśl, jak prehistoryczny wojownik. Wtedy do środka wpadli służący Solomona.

Przestała myśleć, skupiła się na walce, kopiąc, skacząc i wykręcając się, gdy instynkty łowcy przejęły nad nią kontrolę; jej włócznia przecinała powietrze. Ciemnowłosa wampirzyca rzuciła się jej do gardła, a Meredith gładko przebiła jej serce. Była świadoma tego, że Stefano płynnie pracuje obok niej, ich ciosy i parady uzupełniały się instynktownie. Odwrócili się razem i schludnie obcięli głowy dwóm wampirom. Krew trysnęła z ich szyi, chlapiąc na ściany, a ciała upadły na podłogę z hukiem. Pokój opustoszał, zostały w nim tylko cztery wampirze ciała na podłodze śliskiej od krwi. Meredith i Stefano w końcu spojrzeli na siebie, oddychając ciężko. Słyszeli odgłosy bitwy docierające do nich z niższego piętra posiadłości — stłumiony krzyk, gniewny szczęk żelaznej broni, ostre powarkiwania watahy. Kiwając głową na Stefano, Meredith znów uniosła włócznię i ruszyli do przodu, by dalej walczyć. Przemierzali muzeum szybko i cicho. Gdy na drodze Meredith pojawił się wampir, uchyliła się przed jego ciosem i zbiła go z nóg jednym kopnięciem. Zanim wampir uderzył o podłogę, Stefano urwał mu głowę. To jak taniec, pomyślała oszołomiona. Swobodna interakcja pomiędzy nią a Stefano, wymachy bronią i uderzenia kończyn przypominały najlepsze pary taneczne na turniejach. Nie musieli ze sobą rozmawiać; wyczuwała jego zamiary, zanim je realizował. Trzy wampiry przebiegły korytarzem przed nimi, ścigała ich Darlene z miotaczem płomieni. Strumień ognia dosięgnął jednego z nich, wydał z siebie wysoki, przerażony krzyk i spłonął. Alex stał na schodach otoczony przez trzy wampiry, miał brutalny uśmiech na twarzy i prawdziwy pałasz w dłoni — nawet w bitewnej gorączce Meredith poczuła się tym zdumiona — którym poruszał tak szybko, że widać było tylko błysk metalu. Minęli pokój odgrodzony barierkami, w którym Tristan rozdzierał gardło jednemu z wampirów, brudząc swoje futro posoką. Nigdzie nie było ani śladu wampira o żółtych oczach. W końcu dotarli do opuszczonej jadalni przygotowanej do uroczystej uczty. Na stole błyszczały srebro i kryształy, na środku leżało dumnie prosię lśniące od lakieru. Był to pierwszy pokój, którego ściany nie były poplamione krwią, na tapecie wiły się schludnie wiktoriańskie winorośle i kwiaty. Stefano zesztywniał, słysząc dźwięk, którego nie zdołała usłyszeć Meredith i odwrócił się w stronę drzwi — do środka weszli Jack i Trinity, poplamieni krwią, lecz nie ranni. Zander i Shay pod postacią wilków wbiegli przez drzwi po drugiej stronie pokoju. Także byli pokryci krwią, Zander kulał, lecz ich ogony unosiły się triumfalnie. — Przeszukaliśmy pokoje na górze, lecz nie znaleźliśmy Solomona — oświadczył Jack, przecierając dłonią zmęczoną twarz i brudząc krwią policzek. — Myślę, że musimy pogodzić się z tym, iż znów zniknął. Nawet jeśli Andrés go tu widział. Trinity oparła się o ścianę, jej zazwyczaj radosna twarz była ponura. — Może to był podstęp. Lubi z nas drwić. Odnalezienie go w ten sposób byłoby zbyt łatwe.

Meredith zwiesiła ramiona. Czy naprawdę walczyli tak ciężko na nic? Stefano zaciskał dłoń na rękojeści maczety tak mocno, że jego kłykcie zbielały. — Nie — warknął, niemal dławiąc się gniewem. — To niedopuszczalne. Musimy to zakończyć. — Może zakończymy. — Od strony drzwi dobiegł ich lekki, wyrafinowany głos. Meredith próbowała się odwrócić, próbowała unieść włócznię, lecz nie mogła się poruszyć. Tuż za nią rozległo się echo powolnych, miarowych kroków. W pokoju zrobiło się bardzo zimno. Poczuła podmuch Mocy, Zander uderzył o ścianę, jego łapy skrobały bezradnie podłogę, długie pazury wbijały się w drewno. Moc wyrzuciła Shay przez okno, posypało się szkło, gdy jej porośnięte gęstym futrem ciało przebiło się przez nie. Gdy włosy Meredith pokryły się szronem, Solomon znalazł się w końcu w zasięgu jej wzroku. Był przystojny w pewien surowy sposób, wysoki, umięśniony i pełen gracji, poruszał się swobodnie, miał na sobie dżinsy i podkoszulek. Płowe włosy opadały mu na kołnierzyk, miał ostre rysy twarzy. Na ulicy mógłby uchodzić za człowieka. Zerknął na Meredith, gdy ją mijał, a ona zatoczyła się jak pchnięta i uderzyła głową o ścianę, aż zazgrzytały jej zęby. — Stefano. — Solomon zatrzymał się, by spojrzeć w twarz młodszemu wampirowi. Był rozbawiony. — Wiedziałem, że mnie znajdziesz. — Uniósł dłoń i dotknął delikatnie twarzy Stefano. Krew zaczęła lecieć mu z nosa na podbródek i szyję. Solomon przyglądał się temu przez chwilę, po czym wydał z siebie ciche, niezadowolone prychnięcie i odwrócił się. Chwilę później patrzył w twarz Meredith. Jego oczy były niemal złote, jaśniało w nich zło. — Meredith — powiedział, jakby ją znał. — Nie mogłem się doczekać, by cię poznać. — Przyglądał się jej uważnie, a ona czuła coraz większy chłód. Coś zacisnęło się w jej głowie z ostrym sykiem, po twarzy popłynął gorący strumień... krew, uświadomiła sobie, jak u Stefano. — O nie — dodał z westchnieniem, robiąc kpiącą minę. — Jaka szkoda. — Podszedł do Trinity i Jacka. Bolesne napięcie w głowie Meredith osłabło, lecz nie odpuściło całkowicie. Trinity wyglądała tak, jakby miała coś powiedzieć, lekko rozchylała usta. Była nieruchoma jak manekin. Okno za nią pokryło się srebrnym szronem. Meredith niemal zamarzała. — Jack! — Solomon pochylił się z radością ku twarzy łowcy. — Od dawna mnie szukałeś, prawda? — Meredith zaczęła się zastanawiać, do czego zmierza Pierwotny, dlaczego się z nimi bawi. Przypomniała sobie, jak krążyła wokół gości na swym przyjęciu weselnym: powitania, pogawędki. Nie widziała twarzy Solomona, lecz domyśliła się, że robi Jackowi to samo, co zrobił jej i Stefano, spodziewała się, że lada chwila dostrzeże krew na jego twarzy. Zamiast tego usłyszała, jak Solomon śmieje się zaskoczony. — Och — orzekł. — Ty się na pewno nie nadasz. Znów się przesunął i wtedy dostrzegła, że Jack jednak nie krwawi. Spowijała go jednak cienka warstwa szronu, w oczach miał furię. — Witaj, Trinity — powiedział Solomon, a w jego głosie pojawiła się nowa nuta... jakby namysł.

Przesunął dłoń po ramieniu Trinity, jego długie palce musnęły jej obojczyk. — Jesteś silna. I wysoka, lubię wysokie. Może okażesz się warta mojego czasu. Temperatura w pokoju gwałtownie spadła, Meredith poczuła, że jej skóra, niezdolna do dreszczy, może popękać w każdej chwili jak szyby w oknach Eleny. — Może — powtórzył Solomon z zadowoleniem w głosie. Meredith nie widziała, co robi Trinity, jego ciało przesłaniało dłonie, które zbliżył do twarzy dziewczyny. Gdy się odsunął, Meredith poczuła ulgę: Trinity się nie zmieniła, jej usta nadal były otwarte w szoku. Nagle z tych ust zaczął płynąć cienki strumień krwi, brudząc jej podbródek, prosto na podłogę. Chwilę później krew kapała z nosa i oczu niczym łzy. Tyle krwi, o wiele więcej, niż wypłynęło ze Stefano i Meredith. Solomon przechylił głowę, przyglądał się Trinity uważnie, przesuwając językiem po wargach. Jej włosy zmatowiały, gdy krew popłynęła z uszu. — Pięknie — zamruczał Solomon. — To mi się podoba. Nie, nie, nie, gorączkowała się Meredith. Muszę coś zrobić! Krew zamarzała na twarzy Trinity, jej nozdrza pokryły się ciemnoczerwonym lodem. Nadal się nie ruszała, lecz z jej gardła wyrywały się ciche jęki. Solomon pochylił się do przodu w skupieniu. Pomocy, pomyślała Meredith, nie mogąc się ruszyć. Coś poruszyło się przy oknie. Meredith utkwiła wzrok w pnączach na tapecie, które zaczęły się wić i wydłużać. Czyżby oszalała? Nagle z tapety wysunęła się winorośl, wyciągając wąsy aż do dywanu i dalej. W pokoju zrobiło się cieplej. Krew na twarzy Trinity odtajała i znów zaczęła płynąć. Andrés, pomyślała Meredith. To musi być Andrés. Sprawował władzę nad żyjącymi, rosnącymi rzeczami, ciepło i ruch musiały płynąć od niego. Solomon, skupiony na Trinity, nie zauważył tapety. Pojedyncze pnącze przemknęło po stole, przesuwając nieco sztuczne prosię i hałasując przy tym; Meredith wstrzymała oddech. Niezależnie od tego, co się działo, Solomon nie mógł się zorientować. Chwileczkę... uświadomiła sobie, że wstrzymała oddech. Jakkolwiek Solomon ją unieruchomił, jakkolwiek przejął kontrolę nad jej ciałem, jego wpływ słabł. Ostrożnie napięła mięśnie i zacisnęła powoli palce na włóczni. Jeszcze nie mogła ruszać ramionami, lecz zamrugała i spojrzała na Stefano. Wyprostował się i wpatrywał gniewnie w Solomona, całe jego ciało było napięte. Pnącze owinęło się wokół kostki Solomona. Odsunął się ze stęknięciem, nie mogąc dłużej koncentrować się na Trinity. Kolejne, grubsze pnącze owinęło się wokół jego pasa; warknął, rozrywając je. W tej samej chwili Stefano uderzył. Skoczył do przodu i zamachnął się maczetą, której ostrze pokrywała krew Eleny, rozcinając czysto czaszkę i tors Solomona. Przez chwilę Solomon stał nieruchomo, przepołowiony krwawą linią od czoła do pasa. A potem, z przyprawiającym o mdłości chlupotem, rozpadł się na dwa kawałki. Zapadła cisza.

Jego moc nad pozostałymi ustąpiła gwałtownie. Dygocząc, Meredith wzięła długi, drżący oddech. Odzyskiwała siły. Stefano oddychał ciężko, jego oczy były ogromne i ciemne, kły wydłużone. Meredith podbiegła do niego i zaczęła rozkopywać na boki części ciała Solomona na wypadek gdyby posiadał moc regeneracji. — Udało się — powiedziała — udało... — Urwała, gdy tuż za nią Trinity upadła na ziemię w przerażających konwulsjach. Drzwi po obu stronach jadalni otworzyły się z hukiem, do środka wpadli pozostali. — Byliśmy unieruchomieni w saloniku na górze — wyjaśniła Darlene, po czym aż się zachłysnęła na widok Trinity. — O mój Boże! — Uklękła przy boku przyjaciółki. Alex i Roy poszli w jej ślady, na ich twarzach malował się szok. Shay wspięła się do środka przez okno już w ludzkiej postaci, przeklinając; jej twarz i ramiona znaczyły drobne rozcięcia. W holu rozległ się łoskot kroków, Matt torował sobie drogę przez grupę wilkołaków z kuszą w dłoni, ciągnąc za sobą Andrésa. — To Andrés zrobił — oświadczył. — Po prostu przeniósł siły natury z ogrodu do środka. Obraz tego, co się z wami działo, wisiał przed nami jak jakaś wizja. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem. — Andrés skinął głową, był wyczerpany, lecz triumfował. Przestali się uśmiechać na widok ciała Trinity, teraz straszliwie nieruchomego, leżącego na podłodze w otoczeniu przyjaciół. — Czy ona...? — zapytał Matt z drżeniem w głosie. Zander wstał, zmieniając się z wilka w człowieka jednym ruchem. — Musimy zabrać ją do szpitala — powiedział, dając znak watasze. — Jared, Don, znajdźcie coś, co da się wykorzystać jako nosze. — Obaj mężczyźni skinęli głowami i zaczęli się podnosić, lecz Jack pokręcił stanowczo głową. — Czekajcie. Nie możemy zabrać jej do szpitala w takim stanie. To w niczym nie pomoże. Cokolwiek Solomon jej zrobił, w szpitalu tego nie naprawią. Nie zdołamy wyjaśnić jej obrażeń. Zaczną zadawać pytania. — On i Zander wpatrywali się w siebie z żelazną determinacją. — Nie możemy pozwolić jej umrzeć — zaprotestował Roy z nutą rozpaczy w głosie. — Nikt tu nie umrze — powiedział Stefano cicho. Krew płynęła z jego włosów i twarzy po śmiertelnym ciosie, jaki zadał Solomonowi, ale w jego głosie było tyle zdecydowania, że zarówno Jack, jak i Zander, dwaj przywódcy, odwrócili się, by go posłuchać. — Zabierzemy ją do mojego mieszkania. — Ugryzł się w nadgarstek i przyłożył go do bezwładnych ust Trinity, masując drugą dłonią jej gardło, by zmusić nieprzytomną dziewczynę do przełykania. — Moja krew jej tymczasem pomoże. Mam nadzieję, że to wystarczy. Zander i Jack skinęli głowami. Na ten znak Daniel i Jared podeszli do stołu i zdjęli z niego obrus, by ułożyć na nim Trinity. Dziewczyna jęknęła z bólu, jej głowa kręciła się niespokojnie z boku na bok, gdy próbowali ją podnieść, jej gałki oczne poruszały się gorączkowo pod powiekami. Meredith

nie była pewna, czy fakt, że się nie obudziła, to dobry, czy zły znak. Przepchnęła się pomiędzy łowcami i wilkołakami do Matta i Andrésa. — Dobrze się czujesz? — zapytała cicho. Matt marszczył brwi, patrzył na Trinity, lecz wzrok miał nieobecny, jakby się nad czymś zastanawiał. Andrés opierał się na nim, wstrząśnięty i zdezorientowany. — Tak — odparł Matt, mrugając. — Tak, nic mi nie jest. Muszę coś załatwić. Czy możesz pomóc Andrésowi? To użycie Mocy wiele go kosztowało. Ledwo stoi. — Ostrożnie przeniósł ciężar Andrésa na ramiona Meredith. Strażnik był cięższy, niż przypuszczała. Praktycznie spał, opierał się o nią bezwładnie. Matt uśmiechnął się do niej przelotnie, z rozkojarzeniem, przecisnął się przez tłum i zniknął. — Wszystko w porządku, Andrésie? — zapytała, przesuwając go nieco i otaczając ramieniem. — Dlaczego Matt sobie poszedł? Nie spodziewała się odpowiedzi, lecz Andrés uśmiechnął się do niej. — Matt mocuje się ze swym sumieniem — szepnął. — Znalazł się pomiędzy młotem a kowadłem, jak mówi przysłowie... Meredith wzmocniła uścisk. — Co masz na myśli? — Jedyną odpowiedzią Strażnika był cichy pomruk, jego wzrok zamglił się z wyczerpania. Jego grube, czarne rzęsy zatrzepotały, podkreślając głębokie cienie pod oczami. Byli już gotowi, by przetransportować Trinity, wilkołaki niosły ją ostrożnie, Jack i Stefano kroczyli za prowizorycznymi noszami. Jack trzymał Trinity za rękę. Gdy wychodzili, ogarnął przelotnym spojrzeniem pokój. — Możecie się zająć tym miejscem? — zapytał Darlene. Meredith rozejrzała się po jadalni: podłoga była pokryta krwią, okna rozbite, na środku leżało ciało Solomona w dwóch częściach, zwłoki wampirów zaśmiecały korytarze. Po zakrwawionej tapecie płynęły strumienie brudnej wody. Magiczne pnącza Andrésa leżały zwiędnięte na ziemi. Nawet prosię zostało zniszczone. Nie mogli zostawić muzeum w takim stanie, by rano wrócili do niego niewinni kuratorzy. — Co miał na myśli, pytając, czy możemy się tym zająć? — zapytała. Darlene uśmiechnęła się ponuro, w dłoni wciąż miała miotacz płomieni. — Musimy spalić to miejsce do fundamentów — odparła. — Pomożesz mi znaleźć benzynę?

Rozdział 17 Trinity jęczała i uderzała głową o poduszkę, próbując się odsunąć. Gałki oczne poruszały się szybko pod jej powiekami. Wciąż walczyła. — Już jesteś bezpieczna — szepnęła Elena, próbując ją uspokoić. — Jesteśmy przy tobie. — Ostrożnie odsunęła Trinity włosy z czoła, dziewczyna znieruchomiała, jęcząc cicho. Była niesamowicie blada. — Bardzo długo dochodzi do siebie — zauważyła Elena, zerkając na Stefano. — Wiem. — Nieświadomie musnął palcami nadgarstek, z którego nakarmił Trinity. — Podanie jej większej ilości krwi byłoby jednak niebezpieczne. Prędzej by umarła, niż chciała zostać wampirem, jak każdy łowca. Oddech uwiązł Elenie w gardle. Stefano myślał, że Trinity — zabawna, słodka Trinity, która uczyła ją walczyć i współczuła jej z powodu śmierci Sammy’ego — umiera. Nie chciała w to uwierzyć, lecz Trinity wyglądała tak bezradnie, uwięziona w swej nieświadomej bitwie. Jack skinął głową, nie odrywając oczu od młodej przyjaciółki. Jego włosy i ubranie były poplamione krwią, na twarzy malowało się wyczerpanie, lecz nie opuścił boku Trinity. — Teraz możemy już tylko ją obserwować — powiedział cicho. — Przynajmniej zabiliśmy Solomona. Stefano skinął głową. — To wszystko dzięki Andrésowi. Bez niego nie zdołalibyśmy się uwolnić. Andrés siedział w fotelu w rogu sypialni, całkowicie nieprzytomny. Elena znała to uczucie. Skanalizował tyle Mocy, że tymczasowo się wypalił. — Wszyscy ciężko walczyli — dodała Meredith z nikłym uśmiechem, sucha krew popękała na jej twarzy. — I wygraliśmy. Solomon nie żyje, uprzytomniła sobie Elena. Przez troskę o Trinity całkiem o tym zapomniała. Nie odczuwali tego jako zwycięstwa. W lustrze dostrzegła odbicie bladej dziewczyny o ogromnych oczach, która wyglądała jak ofiara mrocznej bajki, a nie szczęśliwa księżniczka. Była podenerwowana i niespokojna, jakby wisiała nad nimi jakaś klątwa. Jakby coś okropnego nadal czaiło się na nich w ciemnościach. Stefano powiedział jej, że Solomon był tym samym mężczyzną, który wpadł na nich przed barem, mężczyzną o żółto-zielonych oczach. Zadrżała na myśl, że jej dotykał, uświadomiła sobie, jak blisko śmierci znalazła się w tamtej chwili. Jestem śmieszna, powiedziała sobie. Wszystko będzie dobrze, jeśli tylko Trinity przeżyje. Trinity poruszyła się na łóżku i wydała z siebie cichy jęk, Elena zmusiła się do tego, by na powrót skupić uwagę na rannej dziewczynie. Ich mieszkanie było pełne ludzi, lecz bardzo ciche, słychać było tylko szuranie stóp w holu, gdy

wszyscy po kolei — łowcy, wilkołaki, przyjaciele Eleny — zatrzymywali się w drzwiach, by zerknąć na walczącą o życie Trinity. Wszyscy byli w różnym stopniu ranni, kuleli, byli posiniaczeni i podrapani, lecz nikt nie cierpiał tak jak Trinity. Jej włosy rozsypywały się na poduszce, jej ciemne rzęsy podkreślały bladość twarzy. Oddychała powoli i płytko. Elena uświadomiła sobie, że oddycha w tym samym tempie, jakby chciała wzmocnić oddech przyjaciółki samą siłą woli. Jednej osoby dotąd nie widziała. — Gdzie jest Matt? — zapytała. — Powiedział, że musi coś załatwić — odparła Meredith. — Jestem pewna, że niedługo się zjawi. Elena skinęła głową. Nadal czuła napięcie tak jak oni wszyscy. Trinity balansowała na granicy życia i śmierci, wiedzieli to, a jedyne, co mogli zrobić, to czekać. Matt starł brutalnie krew z twarzy mokrą chusteczką, którą znalazł w schowku w samochodzie. Jego oczy w lusterku wstecznym były zdezorientowane i zrozpaczone, odwrócił więc głowę sfrustrowany. Gdyby pojechał do szpitala z krwią na koszuli i we włosach, albo by go aresztowali, albo chcieli operować. Może ma coś w bagażniku. Zwiesił ramiona tak, żeby nikt na szpitalnym parkingu nie dostrzegł krwi, znalazł brudną, szarą bluzę z kapturem i włożył ją przez głowę. Izba przyjęć była oświetlona tak jaskrawo, że poczuł pieczenie pod powiekami. Zatoczył się do tyłu, zaczął gwałtownie mrugać, by się przyzwyczaić i rozejrzeć wokół. Zanim dotarł do recepcji, zatrzymał go głos Jasmine. — Matt? Co się stało? Odwrócił się i zobaczył ją taką schludną i kompetentną w białym fartuchu, całkowite przeciwieństwo tego, jak sam się czuł. Gdy zobaczyła jego twarz, otworzyła szeroko oczy i pociągnęła go na bok. — O co chodzi? — zapytała nagląco. — Co się stało? Oblizał nerwowo wargi. Podczas jazdy myślał tylko o jednym: jedź po Jasmine. Ona pomoże Trinity. Potrzebujesz Jasmine. Ona mogła pomóc, wiedział, że mogła. Nie wiedział tylko, co ma jej powiedzieć. — Proszę — zdołał wykrztusić łamiącym się głosem. — Proszę, musimy się spieszyć. Jasmine zmarszczyła brwi i zerknęła na dyżurkę, Matt przesunął się, by przesłonić jej widok. — Nie. Nie możemy zrobić tego tutaj. Będzie za dużo pytań. Musisz natychmiast jechać ze mną. — Weź głęboki oddech i opowiedz mi, co się stało — odparła Jasmine spokojnie. Gdy mu się lepiej przyjrzała, otworzyła szeroko oczy. — Masz krew na twarzy. — Wyciągnęła rękę, by go dotknąć, wyraźnie zmartwiona. — Jesteś ranny? — To nie moja krew. — Matt wziął głęboki oddech, czuł się tak, jakby stał na wysokiej skarpie nad

ciemną wodą. Jeśli to zrobi, nie będzie odwrotu. Musi to zrobić. Stawką jest życie Trinity. — Proszę, zaufaj mi. Wyjaśnię ci wszystko po drodze. Wampiry są prawdziwe. Magia jest prawdziwa. Moja przyjaciółka jest ranna, nie możemy jej tu przywieźć. Wzrok Jasmine znów pobiegł ku recepcji i ku siedzącemu za nią strażnikowi. — Proszę — szepnął Matt rozpaczliwie. — Potrzebuję twojej pomocy. Spojrzał na nią błagalnie i sięgnął po jej dłoń, próbując przelać całą miłość, jaką do niej czuł w jedno spojrzenie, próbując jej przypomnieć, że mu ufa. Prosił o wiele, lecz nie dbał o to, że może wziąć go za psychopatę, jeśli tylko zdoła nakłonić ją, by pomogła Trinity. Trinity potrzebowała lekarza. Jasmine przez chwilę patrzyła z powątpiewaniem to na niego, to na strażnika, aż w końcu westchnęła, jej wzrok złagodniał. — Powiem przełożonemu, że muszę wyjść z powodów osobistych i pojadę z tobą, lecz po wszystkim, Matt, jeśli poproszę cię, byś wrócił ze mną do szpitala, zrobisz to. Wziął ją w ramiona, przywarł do niej, oddychając jej zapachem, normalnością i zdrowiem psychicznym, jakie dla niego oznaczała. — Zaczekam na ciebie na zewnątrz. Weź ze sobą torbę lekarską. I pospiesz się, proszę.

Rozdział 18 Nic nie mogło zabić tych wampirów. Damon chwycił jednego za kark, po czym zatopił kołek w jego sercu. Jego przeciwnik upadł na ziemię, lecz zamiast umrzeć, jak powinien, po prostu wyjął sobie kołek z piersi, wstał i znów rzucił się na Damona. Co do...? Zanim dziwny wampir podszedł za blisko, Katherine chwyciła go od tyłu i złamała mu kark. Wampir upadł bezwładnie jak kamień, lecz Damon wiedział już, że to tymczasowe. Łamanie im karków unieruchamiało je na dłużej niż wszystko inne, czego próbowali, lecz również nie było skuteczne. Wiedział z doświadczenia, że mają mniej więcej pół godziny, zanim wampir znów stanie do walki. Zerknął na cały krąg unieruchomionych tymczasowo wampirów wokół niego. — Co do diabła? — warknął, kopiąc jednego z nich. — Kołki ich nie zabijają, łamanie karków ich nie zabija, nie da się im urwać głów ani wyrwać serc, mogą chodzić w świetle dnia i za nic mają poświęconą ziemię. — Objął gestem barokową cerkiew prawosławną, w której stali. Niektóre starsze wampiry nadal odmawiały stawania na poświęconej ziemi, dlatego warto było spróbować. — Jak mamy je zabijać? — Coś wymyślimy — mruknęła Katherine ponuro. — Przeszukajmy ich, dopóki są nieprzytomni. — Wygląda na zmęczoną, pomyślał Damon, jej piękne oczy w kolorze lapis-lazuli zapadły się, jej skóra miała szarawy odcień. Nie jadła wystarczająco dużo, wiedział to, a pozwalała mu się sobą karmić. Czubkiem szalenie drogich — i ku jego rozpaczy, okropnie zdartych — butów przewrócił wampira leżącego najbliżej niego, Azjatę z krótkimi ciemnymi włosami. — Nie ma tu nic ciekawego — powiedział, przeszukując jego kieszenie. — Tylko trochę drobnych. — Ten ma puste kieszenie — oświadczyła Katherine, pochylając się nad kolejnym ciałem w drugim końcu sali. — Ten wygląda jak chłop. — Damon zmierzył wyniosłym spojrzeniem kolejnego nieprzytomnego wampira w podartych dżinsach i poplamionym podkoszulku. — Ma okropny gust. — Głód i ciągła walka o życie uczyniły go jeszcze bardziej podatnym na gniew niż zazwyczaj. — Byliśmy bardziej wybredni, gdy przemienialiśmy ludzi w dawnych czasach. — Katherine pociągnęła nosem. — Ty i Stefano byliście jedyni, których przemieniłam przez wieki. — Wynagrodziłaś to sobie w ostatnich latach, nieprawdaż? — zapytał nieobecnym głosem. Czy w kieszeni chłopa coś było? Zacisnął palce na wąskim kartoniku i wyjął go. Wizytówka. Bez telefonu, adresu ani jakiejkolwiek informacji. Tylko nazwa firmy: Lifetime Solutions i stylizowana czarnobiała ósemka. — Symbol nieśmiertelności? — zapytał na głos. — Katherine, to... Gdy podniósł głowę, dostrzegł gwałtowny ruch, Katherine wydała z siebie wysoki, zdławiony jęk i otworzyła szeroko oczy. Z jej piersi wystawał drewniany kołek. Jeden z wampirów, choć nadal powinien być nieprzytomny, wstał za nią bezszelestnie i zaatakował ją od tyłu. Wpatrywała się w Damona przez długą chwilę, rozchylając wargi ze zdumienia. A potem upadła.

Przerażony Damon przebiegł przez salę tak szybko, że złapał ją, zanim uderzyła o podłogę. Ułożył ją w zakrzywieniu swego ramienia, a drugą ręką znów złamał wampirowi kark, by ten nie przebił i jego. Dziwny wampir osunął się na podłogę, a Damon skoncentrował się w pełni na Katherine. — Nie, kochanie, zostań ze mną — błagał ją pod wpływem szoku. Wyjął kołek z jej piersi, lecz wiedział, że jest już za późno. Jej piękne, niebieskie oczy zamgliły się. Czas biegł powoli, gdy Damon myślał o długich podróżach, które razem odbywali, on i Katherine. Od czasów gdy był człowiekiem i kochał ją całym sercem aż po współczesność, gdy stali się kompanami, a nawet przyjaciółmi. Ostra, złośliwa, czasami czarująca, nigdy nudna. Jego Katherine. — Damonie — szepnęła. Z sercem ściśniętym smutkiem obserwował, jak uchodzi z niej życie, w końcu znieruchomiała w jego ramionach. Tulił ją do siebie przez chwilę, po czym powoli położył na ziemi, głaszcząc po policzku w geście niemych przeprosin. Poczuł pieczenie pod powiekami. Kochał Katherine, potem ją nienawidził. Umarł i zabijał dla niej, widział już raz, jak ona umiera. W końcu została jego przyjaciółką. Ciągle wracał do tego myślami. Niewielu miał przyjaciół. Zawsze tak było. — Przepraszam, Katherine — szepnął do niej. Ukląkł nad jej ciałem, boleśnie drobnym i nieruchomym na posadzce kościoła. Zawsze wydawała mu się taka potężna, jego stworzycielka, jego pierwsza miłość. — Zapłacą za to — poprzysiągł uroczyście. — Znajdę sposób na to, by ich zabić. Obiecuję. Jeden z wampirów na podłodze poruszył się, Damon przebił mu serce kołkiem, który trzymał w dłoni. Wiedział, że to go nie zabije, lecz chociaż unieruchomi jeszcze na parę minut. Dochodziły do siebie jeszcze szybciej niż poprzednio, gdy z nimi walczyli. Cóż za wspaniałe odkrycie, pomyślał z goryczą, teraz, gdy jest sam. Sam. Pomyślał przelotnie o bracie i poczuł gniew. Prosił Stefano o przyjazd. Gdyby Stefano tu był, mieliby większe szanse i być może Katherine nadal by żyła. Czas ruszać dalej. Wstał, wziął Katherine w objęcia i ułożył sobie ostrożnie jej głowę na ramieniu, jej włosy były takie miękkie pod jego palcami. Była równie lekka jak tego dnia, gdy ją poznał, gdy wyniósł ją z powozu jej ojca. Spoglądała na niego nieśmiało przez ciemne rzęsy, a jego ludzkie serce przyspieszyło, przepełnione emocjami, których nie rozumiał. Byli wtedy takimi dziećmi. Rozprawi się z tymi dziwnymi, niemal nieśmiertelnymi wampirami, niezależnie od wszystkiego. Gdy torował sobie drogę ku frontowym podwójnym drzwiom, a jego kroki odbijały się echem w pustym kościele, sięgnął do kieszeni po wizytówkę. Lifetime Solutions. Równie dobre miejsce jak każde inne, by zacząć. Stefano wyszedł na balkon i zamknął na chwilę oczy. Nastał już prawie poranek, a on był taki zmęczony. Solomon nie żył, Elena była bezpieczna. Zaczął się zastanawiać, kiedy w końcu to do niego dotrze, kiedy niepokój, który w sobie nosił, ustąpi. Chłodna bryza musnęła jego policzek niemal jak ręka. Niosła ze sobą świeży zapach damasceńskiej róży. Zmarszczył brwi. Dawno temu, gdy jeszcze żył, Katherine tak pachniała. Kąpała się w różanej wodzie. Od dawna już nie czuł tego zapachu — nie były to perfumy, jakich używałyby nowoczesne kobiety. Żegnaj, Stefano. Nie wiedział, czy naprawdę usłyszał te słowa, nagle pojawiły się w jego umyśle.

Głos Katherine. Od razu zrozumiał, co się stało, jego serce ścisnął żal. Katherine umarła. Gdy ostatnio się spotykali, była jego wrogiem, lecz kiedyś ją kochał. Odepchnął od siebie tę myśl. Jestem zmęczony i zmartwiony, powiedział sobie, lecz w głębi ducha wiedział, że to prawda. Musi zadzwonić do Damona, by upewnić się, że bratu nic nie jest. Wszedł do salonu i niemal wpadł na Jasmine, która cofnęła się bezwiednie. — Przepraszam, och, przepraszam — powiedziała bez tchu. Z rozmysłem się odsunął, uniósł dłonie, by pokazać, że jej nie zagraża. — Nie, to ja przepraszam. — Matt nakłonił go, by pokazał Jasmine swoje kły i nadprzyrodzoną szybkość, by przekonać ją, że naprawdę jest wampirem, z czym poradziła sobie zaskakująco dobrze. Matt wyszedł za nią z sypialni i położył jej dłoń na ramieniu w geście otuchy. Elena, Jack i Meredith, którzy rozmawiali cicho na sofie, zerwali się na równe nogi na jej widok. — Jak ona się czuje? — zapytała Elena. Jasmine uśmiechnęła się blado. — Trinity jest stabilna. Podałam jej sól fizjologiczną, by się nie odwodniła i kwas traneksamowy, by powstrzymać krwawienie. Zostawię wam antybiotyki, które powinna przyjmować dwa razy dziennie przez następnych dziesięć dni, ale myślę, że wyzdrowieje. — Zerknęła z wahaniem na Stefano. — To... to, co jej podałeś, krew, naprawdę jej pomogła. Moim zdaniem bez niej by nie przeżyła. Jack poklepał Stefano po ramieniu, a Elena rzuciła się Jasmine na szyję. — Dziękuję — powiedziała. — Bardzo ci dziękuję. — Matt się uśmiechnął i również uścisnął Jasmine, a Meredith dołączyła do nich; wszyscy czworo wybuchnęli śmiechem, oddychając z ulgą. Stefano uśmiechnął się, zachowując dystans, choć również poczuł ogromną falę wdzięczności. Jeśli Trinity przeżyje, jeśli wyzdrowieje, wyjdą z tego wszystkiego zaskakująco nietknięci. Po krótkiej rozmowie, podczas której wszyscy obiecali, że pomogą przy opiece nad Trinity, dopilnują, by została w łóżku i przyjmowała leki, Matt i Jasmine podeszli do drzwi. — Jasmine znów jutro pracuje na ostrym dyżurze — wyjaśnił Matt. — Lepiej, żeby się wyspała. Meredith, podrzucić cię? Meredith skinęła głową. — Tylko wezmę swoje rzeczy. Są w sypialni. — Przyłożyła palec do ust. — Nie obudzę jej, obiecuję. Łowcy potrafią skradać się cicho jak koty. Jasmine położyła głowę na ramieniu Matta, gdy czekali. Jack poszedł do kuchni. — Powiem reszcie — rzucił przez ramię. Gdy na chwilę zostali sami, Stefano wykorzystał okazję i odciągnął Elenę na bok, by opowiedzieć jej o dziwnej chwili na balkonie. — Gdy byłem na zewnątrz... Zanim zdołał coś dodać, w korytarzu zadudniły kroki, Meredith wbiegła do salonu, jej oliwkowa skóra była nienaturalnie blada. — Trinity zniknęła!

Rozdział 19 Znajdziemy ją. Znajdziemy ją — powtarzał Matt, dociskając pedał gazu. Nie był pewien, kogo próbuje przekonać, Jasmine czy siebie, słyszał niepewność w swoim głosie. Jak ktokolwiek zdołał dotrzeć do Trinity? Zostawili ją samą ledwie na parę minut. W pokoju nie było śladów walki, tylko odrzucona kołdra i kroplówka z solą fizjologiczną, która zostawiła mokrą plamę na pustym łóżku. — Nie rozumiem, jak mogła wyjść. — Jasmine się wzdrygnęła. — Była taka chora. Tylko wpatrywała się we mnie tymi żółtymi oczami, gdy podawałam jej lekarstwa. Chyba nawet mnie nie widziała. — Nie sądzę, by wyszła sama — odparł Matt z napięciem. Słońce właśnie wschodziło na horyzoncie, oślepiając go; mrużył oczy, wpatrując się w drogę przed sobą. Gdy w końcu dotarł do niego sens wypowiedzi Jasmine, skręcił gwałtownie. — Uważaj! — zawołała dziewczyna, gdy zdołał wrócić na swój pas z bijącym w szaleńczym tempie sercem. — Dlaczego powiedziałaś, że miała żółte oczy? — zapytał. — Trinity ma niebieskie oczy. Jestem pewien. Kręcąc głową, Jasmine otoczyła się ramionami. — To bardzo dziwne — mruknęła, po czym zamilkła na resztę podróży. Gdy dojechali do jej mieszkania, Matt zaparkował, po czym odprowadził ją do drzwi. Gdy odwróciła się do niego z kluczami w dłoni, poczuł ucisk w sercu. Na jej twarzy pojawił się nieznajomy wyraz: strach i zwątpienie. To moja wina, pomyślał. Utrzymywałem przed nią wszystko w tajemnicy, żeby nigdy nie musiała tak wyglądać. — Trinity nic nie będzie — zaczął mówić, rozpaczliwie pragnąć zetrzeć tę minę z jej twarzy. — Znajdziemy ją jutro, wszystko będzie dobrze. Nie mogła odejść daleko. Nic jej nie będzie, ponieważ ty ją uratowałaś, wiesz? Nie mogę... jestem ci taki wdzięczny, że nie umiem wyrazić, jak bardzo... Jasmine przez cały ten czas kręciła głową, jakby chciała zaprzeczyć zdecydowanie. — Matt... — Kocham cię — dodał szybko, przerywając jej. — Nie zawsze tak jest, zapewniam cię. Nauczymy cię, jak się bronić. — Sięgnął po jej dłoń, by dodać jej otuchy, lecz skrzyżowała ramiona na piersi. Niepotrzebnie to powiedział, od razu to zrozumiał. Jasmine wykrzywiła wargi w drwiącym uśmiechu. — Mam się dzięki temu poczuć lepiej? Jego wzrok się zamglił.

— Kocham cię — powtórzył z nutą rozpaczy w głosie. Zawsze wszystko tracił. Wszystkich. Oczy Jasmine błyszczały od łez. Opuściła ramiona i wzięła Matta za rękę. — Ja też cię kocham, Matt — zapewniła go spokojnie — lecz to zbyt niebezpieczne dla nas obojga. — Zmarszczyła brwi. — Mogłabym dokończyć rezydenturę gdzie indziej. Moglibyśmy zacząć od nowa. Cofnął się o krok. — Nie mogę wyjechać. To moi przyjaciele. Musimy odnaleźć Trinity i wymyślić... — urwał. Na twarzy Jasmine malowały się smutek i tęsknota, lecz jej usta zaciskały się stanowczo. — Wiem — powiedziała, zaciskając palce na jego dłoni, jakby nie mogła znieść świadomości, że ją opuści. — Jesteś taki lojalny. To właśnie w tobie kocham. — A więc... to koniec? — zapytał, obawiając się jej kolejnych słów. Czuł się tak, jakby wysychał w środku, skręcał się. — Chyba musi tak być — szepnęła. Łzy płynęły po jej policzkach, uwolniła jego dłoń i otarła je, pociągając nosem. Nie był tym zaskoczony. Przez cały czas wiedział, że do tego dojdzie — przyjaciele lub Jasmine. Nie mógł mieć wszystkiego. Nie układało mu się w miłości. Pochylił głowę i utkwił wzrok w ubłoconych adidasach. — Nie chcę cię stracić — szepnął — lecz nie zmienię tego, kim jestem. Z piersi Jasmine wydarł się zdławiony szloch, musnęła lekko ustami jego policzek. Nie podniósł głowy, wpatrywał się w poszarpane sznurówki prawego buta i rozdarcie na boku. Jasmine odeszła, drzwi budynku zatrzasnęły się za nią. Dotknął miejsca, w które go pocałowała, przycisnął dłoń do ostatniego pocałunku, którym go obdarowała. Słońce już wzeszło, w jego świetle wszystko wydawało się surowe, zimne i jasne. Odwrócił się i poszedł do samochodu sam, wiatr smagał jego policzki, na których wciąż czuł pocałunek Jasmine.

Rozdział 20 Pokój motelowy, który Trinity dzieliła z Darlene, nie zdradzał żadnych wskazówek. Był ciasny i ponury. W środku z trudem wszyscy się pomieścili. Jack i Darlene przeszukiwali rzeczy Trinity, a Stefano i Elena — meble. Zander i Shay kręcili się po aneksie kuchennym, bez przekonania poszukując nowych zapachów, a Meredith przeglądała kolekcję broni Trinity. Pozostali patrolowali miasto i okoliczne lasy, wrażliwe nosy watahy szukały zapachów, które mogłyby doprowadzić ich do Trinity. Matt jeszcze nie wrócił. Zapewne jechał już do nich z mieszkania Jasmine. Tak właśnie wygląda życia podróżującego łowcy, pomyślała Meredith, rozglądając się wokół. Razem ze Stefano podróżowali w poszukiwaniu Pierwotnych, rzecz jasna, lecz tylko kilka dni. Ten pokój był inny. Cała jego zawartość, od trwałych ubrań w neutralnych kolorach po schludnie utrzymaną broń, mogła zostać spakowana szybko i łatwo do jednego worka. Był to pokój dziewczyny wiecznie w drodze. Sięgnęła do torby na broń i przesunęła kciukiem po rękojeści zapasowej maczety Trinity. Była wytarta od częstego używania. — Chyba jej tu nie było — powiedziała Darlene, ostrożnie przeszukując szufladę komody. Na jej twarzy malowała się troska. — Jej ubrania nadal tu są. — Te papiery są powiązane z polowaniami — dodał Jack od strony biurka. — Nic, czego sam bym nie miał. Może pojechała do rodziny? Może była zdezorientowana od utraty krwi? Darlene pokręciła głową, wzrok utkwiła w nielicznych rzeczach Trinity. — Jej rodzice zginęli w ataku wampirów parę lat temu. Nie ma nikogo więcej. Ręce Stefano zamarły, właśnie przeszukiwał skrupulatnie przestrzeń pod materacem Trinity, na wypadek gdyby tam coś ukryła. Wzdrygnął się mimowolnie, co Meredith zauważyła. Wiedziała, jak bardzo przeżywa każdą śmierć człowieka z ręki wampira, choć sam zabił tak wiele potworów i uratował im wszystkim życie mnóstwo razy. Stefano, pomyślała, nigdy nie wybaczył sobie tego, kim się stał. Elena położyła mu dłoń na ramieniu w geście otuchy i powiedziała do Jacka: — Myślałam, że wiecie wszystko na temat swojego życia. — Nie Jack — wyjaśniła Darlene. — Rekrutował nas na to polowanie w Atlancie mniej więcej rok temu. Od tamtej pory ścigamy Solomona. — Wszyscy pochodzimy z rodzin łowców — dodał Jack — a ta więź wykracza daleko poza dzielnice stanów. — Uśmiechnął się do Meredith, a ona poczuła ciepło w piersi płynące z akceptacji w jego oczach: ona, Jack i Darlene, wszyscy byli łowcami. Wstała i zapięła torbę Trinity. Nie znalazła w niej żadnych wskazówek.

— Gdyby tylko Bonnie tu była. Doskonale rzuca zaklęcia namierzające. Poproszę Alarica, żeby do niej zadzwonił, może mu wszystko przekaże. Stefano przytaknął. — To chyba najlepsze rozwiązanie. Darlene zamknęła szufladę komody. — Chyba powinniśmy iść — powiedziała, lecz zawahała się i raz jeszcze rozejrzała po pokoju. Miała zmartwioną minę. — Naprawdę nie wiem, dokąd mogła pójść — dodała cicho. Zander odchrząknął. Wciąż przeszukiwali z Shay aneks kuchenny, lecz coś w ich postawach sprawiło, że Meredith poczuła gęsią skórkę. — Jesteśmy pewni, że Solomon nie żyje? — zapytał Zander z wahaniem, kołysząc się na piętach. Stefano i Meredith spojrzeli na siebie. — Wszyscy widzieliśmy, jak umiera — odparła Meredith, zdumiona. — Ty też to widziałeś. Stefano rozciął go na pół. — Chwileczkę, czy ty go czujesz? — zapytała Elena z przerażeniem. Przycisnęła jedną rękę do serca, jakby chciała ochronić się przed ciosem. — Powiedziałeś przecież, że wszystkie zapachy w tym pokoju są stare. Shay wzruszyła ramionami. — Tutaj tak. Zander przestąpił z nogi na nogę, minę miał niepewną i zdenerwowaną. — Zapachy tutaj są stare, lecz w waszym mieszkaniu Trinity nie pachniała dobrze. Trudno to wyjaśnić. Jakby jej zapach i zapach Solomona się zmieszały. Wtedy mnie to nie martwiło, bo wszyscy koncentrowaliśmy się na tym, że została ranna, lecz teraz... Potarł dłonią kark, Meredith stłumiła ukłucie gniewu. Bonnie zazwyczaj była tłumaczem Zandera dla swych przyjaciół. Aż do jej wyjazdu Meredith nie zauważała, jakie problemy ma ten facet z komunikacją. — Oczywiście, że Trinity pachniała jak Solomon — oświadczyła, siląc się na cierpliwość. — Przecież dotykał jej w muzeum. A gdy Stefano go zabił, jego krew trysnęła na nią. — Nie o to chodzi. — Zander zmarszczył brwi. — Jego zapach nie znajdował się na jej zapachu, były zmieszane. To nie tak działa. — Zerknął na Shay, a ona wzruszyła nieznacznie ramionami, jakby chciała powiedzieć: to twój problem, nie mój. Zwrócił się do Stefano: — Czy to możliwe, by zainfekował czymś Trinity? Jakimś aspektem siebie? Czy Pierwotni to robią? Powiedz, nie. Meredith spojrzała na Stefano, oczekując od niego zaprzeczenia, lecz on tylko zmarszczył niepewnie brwi. — Pierwotni posiadają Moce, których nie mają inne wampiry — rzekł powoli. — Nigdy nie

słyszałem o takim przypadku, lecz jest to możliwe. Jack zdecydowanie pokręcił głową. — Od dawna poluję na Pierwotnych... dłużej niż ty, Stefano, wybacz. Żaden z nich tego nie potrafił. Kątem oka Meredith dostrzegła ruch za oknem. — Matt przyjechał — powiedziała. Gdy otworzyła mu drzwi, wszedł do środka, nieogolony i z zaczerwienionymi oczami. — Dobrze się czujesz? — zapytała. Wszyscy byli zmęczeni i brudni, lecz Matt wyglądał jeszcze gorzej od nich, był szokująco blady i ponury pod zarostem, jego twarz była biała jak papier. — W porządku — odparł, rozkojarzony. Zerknął na Stefano. — Słuchaj, Jasmine powiedziała, że Trinity miała żółte oczy, gdy ją opatrywała. Nie wiem... co to, twoim zdaniem, oznacza? Ramiona Meredith znów pokryły się gęsią skórką. — Opętanie? — powiedziała dziwnie wysokim głosem. — Te oczy, zapach? Mimo że Solomon nie żyje? Stefano zmarszczył brwi. — Robił coś Trinity, zanim udało nam się go zabić. I to, jak spacerował po pokoju, jakby nas testował. Mogło to być zaklęcie, jakiś rytuał krwi. Jack wstał. Wyprostował ramiona, stanął szeroko, wyglądał jak przed sparingiem. Nie było jednak obok niego wroga, z którym mógłby walczyć. — Co sugerujesz? — zapytał. Elena przełknęła ślinę. — Sugeruje, że gdy Solomon znalazł się w niebezpieczeństwie, mógł... przenieść się do ciała Trinity. — Jeśli to prawda — myślał Stefano na głos — jeśli naprawdę wtedy opętał Trinity, to nasze działania tylko go rozzłościły. Zapragnął zemsty. — Utkwił wzrok w Elenie, Meredith wiedziała, że to o nią martwi się najbardziej. Gdy tylko padło słowo zemsta, Elena otworzyła szeroko usta. Zaczęła się rozglądać, jej oczy były ogromne z przerażenia. — Gdzie jest Andrés? Elena stanęła na ganku dawnego domu Jamesa i zaczęła szukać w torebce kluczy. — Nie wiedziałem, że zatrzymaliście ten dom — oświadczył radośnie Spencer. — To urocze. — Zander posłał młodego wilkołaka z Eleną, Stefano i Meredith, podczas gdy reszta watahy przeszukiwała lasy, lecz Spencer nie miał chyba nic przeciwko temu. Wyglądał jak elegancki chłopak z bractwa, zawsze opalony, ładnie ubrany. Nie był ulubionym wilkołakiem Eleny. — James zostawił go Andrésowi w testamencie — wyjaśniła szorstko, w końcu znajdując klucze. — Przydaje się Strażnikom w różnych sytuacjach. — W tym wypadku oznaczało to, że Andrés miał gdzie się zatrzymać, gdy odwiedzał Dalcrest, tak jak ciocia Judith i młodsza siostra Eleny, Margaret. Elena przez chwilę myślała o Jamesie z czułością. Był jej profesorem w Dalcrest i pomógł jej

pogodzić się z życiem Strażniczki. Tak wiele mu zawdzięczała. Pamiętała też jednak, że to właśnie w tym domu James zginął. Gdy przekręcała klucz w zamku, powtarzała sobie, że jej strach jest nieuzasadniony. Andrés zapewne zaspał po wszystkim, co się wydarzyło poprzedniej nocy. Gdy drzwi otworzyły się szeroko, owiała ich fala lodowatego powietrza. Spencer i Stefano podnieśli głowy zaalarmowani. Jakby usłyszeli — lub, Boże, poczuli — coś, czego człowiek by nie wyczuł. — Zostań tutaj, Eleno — powiedział Stefano, lecz ona tylko pokręciła głową i weszła z nimi do środka. Znaleźli Andrésa w sypialni. Leżał na narzucie w kwiaty, krew płynąca z ran na jego torsie wsiąkała w materac. Jego twarz była nietknięta. Jego ciemne oczy wpatrywały się w dal, długie, czarne rzęsy okalały tylko pustkę, jego usta rozchylały się bezwładnie. Jedna z jego rąk zwisała z łóżka, palcami w dół. Strumień krwi spływał po nadgarstku i dłoni, kapiąc powoli na podłogę. Elena zatoczyła się na jego widok, niemal upadła, lecz Meredith ją podtrzymała. O Boże, o Boże. Został rozerwany na strzępy tak jak Sammy. Z okien i luster wokół nich spływała miarowo woda z lodu, który zaczął się topić. — Solomon tu był — oświadczył Stefano. — Mieliśmy rację, nadal żyje. — Jego głos był suchy i rzeczowy, lecz Elena słyszała w nim również ukrytą rozpacz. A wszyscy myśleli, że są bezpieczni. Podeszła powoli do łóżka, szloch wiązł w jej gardle. Meredith próbowała ją powstrzymać, lecz uwolniła się z uścisku przyjaciółki. Stanęła nad Andrésem i znieruchomiała, utkwiła w nim wzrok, starając się pod posoką dostrzec po raz ostatni swego przyjaciela. Z wahaniem dotknęła jego dłoni, ignorując lepką, ciepłą jeszcze krew. Dłonie Andrésa zawsze się ruszały, pełne gracji i ekspresji, otaczały cały świat. Przypomniała sobie dzień, w którym się poznali, gdy ujął jej dłoń swoją — ciepłą, silną i pewną. Usiedli razem pod drzewem i powiedział jej całą prawdę o byciu Strażnikiem, a ona przestała się bać. Tuż za nią rozległy się szepty. Spencer wyjął telefon i dzwonił do kogoś, zapewne do Zandera. Wszyscy byli spięci i spragnieni polowania, wiedziała to, lecz nie była jeszcze gotowa, by do nich dołączyć. Oczy Andrésa były teraz takie puste. A zazwyczaj jaśniały radością. Był zakochany po raz pierwszy w życiu i to właśnie wydało jej się najgorsze ze wszystkiego — że umarł tutaj, tysiące kilometrów od swojej ukochanej. Musnęła lekko dłonią twarz przyjaciela, zamykając mu oczy. — Żegnaj, Andrésie — szepnęła. Pragnęła być dla niego delikatna, choć już go z nimi nie było. — Tak mi przykro.

Rozdział 21 Damonie, coś się stało. Wiem to. Czuję to przez naszą więź. — Elena wzięła drżący oddech, w jej głosie pobrzmiewały łzy. — Czy nic ci nie jest? — Damonie, proszę, zadzwoń do mnie. Martwię się o ciebie. — Damonie, nie wiem nawet, czy otrzymujesz moje wiadomości. Jeśli tak, zadzwoń do mnie. Proszę. Damon usunął ostatnią z wielu wiadomości od Eleny, które wypełniały jego pocztę głosową i oparł się plecami o jeden z wypustów spiczastego dachu Musée d’Orsay. Gdy chłodna nocna bryza uniosła jego włosy, postawił kołnierz kurtki. Zazwyczaj nie czuł zimna, lecz nie jadł od śmierci Katherine i zaczynało mu to doskwierać. Było to dobre miejsce na odpoczynek. Nie widział dotychczas, by wampiry, które go ścigały, zmieniały kształt lub latały, doszedł więc do wniosku, że nie są do tego zdolne. A stąd miał piękny widok na dachy Paryża i na Sekwanę za plecami. Na pewno zauważy, jeśli ktoś wpadnie na jego trop. W końcu zyskał chwilę na wzięcie oddechu i odsłuchanie wiadomości. Elena lubiła Paryż, przypomniał sobie, odwiedziła miasto, gdy jeszcze była w szkole. Może nawet była w Musée d’Orsay. Przypomniał sobie czasy, gdy budynek ten był stacją kolejową, nowoczesną w każdym szczególe na początku XX wieku: z windami, podziemnymi przejściami i zalanym słońcem placem na górze. Wtedy wydawało się to Damonowi niewiarygodnie nowe. Pokręcił głową, odpędzając wspomnienie. Ostatnio często czuł melancholię i popadał w sentymentalizm — odkąd pożegnał biedne, puste ciało Katherine, grzebiąc je na cmentarzu. Tylko tyle mógł dla niej zrobić. Był wściekły i zmęczony ucieczką, a przede wszystkim głodny. Lecz nie samotny. Nigdy nie bywał samotny. Przeznaczeniem wampirów nie były gromadne podróże. Choć miło było znów usłyszeć głos Eleny. Gdy zadzwonił, odebrała od razu. — Damonie? Nic ci nie jest? — Gdy usłyszał jej nabrzmiały od łez głos, automatycznie zesztywniał. — Co się stało, księżniczko? — zapytał, zerkając na ulicę. Czy tam na dole dostrzegł wampira, który zmierzał ku niemu? Wysłał swoją Moc na zwiady, lecz bez rezultatu. Czasami zdawały się pojawiać znikąd, a on w ogóle nie potrafił wyczuć tego nowego rodzaju wampirów. — Andrés nie żyje — poinformowała go łamiącym się głosem. — Myślimy... Myśleliśmy, że Stefano i Andrés zabili Pierwotnego, lecz on nadal żyje. Zamordował Andrésa. — Z jej piersi wyrwał się szloch, który ugodził Damona prosto w serce. — Och, Eleno — odparł cicho. — Przykro mi. Wiem, jak bardzo go lubiłaś. — Strażnik był przyjacielem Eleny, a to wystarczyło, by Damon poczuł żal z powodu jego śmierci. Zaraz. Pierwotny był na tyle silny, by oszukać Stefano i zamordować Strażnika?

Do diabła ze Stefano. Powiedział Damonowi, że wszystko jest w porządku. — Stefano nie zdołał zabić Pierwotnego? — zapytał, zerkając na chodnik poniżej. Zbierało się tam coraz więcej osób. — To nie była wina Stefano — zaoponowała Elena. Damon westchnął. Elena zawsze broniła Stefano. — A może jednak była. Stefano myślał, że ma wszystko pod kontrolą, a nie miał. Powiedział mi, że nic ci nie grozi. Podniósł się, obserwując uważnie grupę ludzi — a może wampirów? — poniżej. Poprawił na sobie kurtkę, uświadamiając sobie, że jego dłonie drżą lekko. To takie typowe dla Stefano. Nie był tak ostrożny, jak myślał, że jest. — Nic nigdy nie jest winą Stefano, prawda? — kontynuował, zdumiony goryczą w swoim głosie. — Poprosiłem, by przyjechał tu i nam pomógł, a on odmówił. Teraz Katherine nie żyje. Powiedział, że cię ochroni, ciebie i twoich małych ludzkich przyjaciół rozkoszujących się małomiasteczkową Ameryką, a teraz oni umierają. Elena odetchnęła gwałtownie z przerażeniem. — Katherine nie żyje? — Owszem. — Elena znów zaczęła płakać. Za późno zrozumiał, że powinien użyć łagodniejszego tonu. Zapomniał, że Katherine i Elenę również łączyły silne więzy. — My... było nas za mało, by walczyć z tym, co nas ściga. Poprosiłem Stefano o pomoc, lecz się nie zgodził. Zabiję jednak ich wszystkich, zapewniam cię. — Nie miałam pojęcia — odparła słabo. — Tak mi przykro, Damonie. Wiem, ile ona dla ciebie znaczyła. Przez chwilę Damon czuł zdumienie na myśl, że Elena wie, jakimi uczuciami darzył Katherine, choć on sam dopiero zaczynał je poznawać. Z drugiej strony, przecież Elena czuła wszystko to co on. Przycisnął pięść do serca, przekazując jej swój ból i żal. — Tylko ona i Stefano mi zostali. Tylko oni wiedzieli, kim byłem kiedyś. A teraz mam już tylko Stefano. Elena westchnęła miękko do słuchawki; była od niego oddalona o tysiące kilometrów, a mimo to poczuł jej współczucie niczym ciepły puls w więzi pomiędzy nimi. Grupa z ulicy weszła powoli do muzeum. W środku było ciemno i cicho, turyści już wyszli. Czas się zbierać. — Eleno, nie mogę teraz rozmawiać — rzucił do słuchawki, odcinając ją od swoich emocji. — Zadzwonię wkrótce. Rozłączył się i schował telefon do kieszeni, ignorując jej wołanie. Zamknął oczy, zebrał w sobie Moc i otoczył się nią.

Przez chwilę bał się, że nie wystarczy mu sił. Był taki zmęczony i głodny. Przebył niemal całą Europę w ostatnich tygodniach, uciekając przed tymi niemal nieśmiertelnymi wampirami, lecz nie zdołał ich zgubić. Słyszał odgłosy kroków na wielkiej klatce schodowej muzeum, daleko w dole. Być może Paryż to dobre miejsce na to, by umrzeć raz jeszcze. Nie. Gwałtownie zaczerpnął z siebie Mocy. Był Damonem Salvatore. Arystokratą, dżentelmenem, wampirem. Nikt nie powali go na kolana. W gniewie odnalazł to, czego szukał. Zanim napastnicy stanęli na dachu muzeum, rozpostarł skrzydła i odleciał w mrok. Elena nie mogła złapać tchu. Andrés nie żyje. Katherine nie żyje. Trinity nie żyje albo jest opętana... kto wie, ile jeszcze jej zostało? Damon poprosił Stefano o pomoc, a Stefano odmówił. Dlaczego jej nie powiedział? Ściskała telefon tak mocno, że jego krawędzie raniły jej dłoń. Powoli nacisnęła czerwoną słuchawkę i odłożyła aparat. A potem postanowiła poszukać Stefano. Ostrzył swoją maczetę, broń o długim ostrzu opierał ostrożnie na kolanie i przeciągał po niej pilnikiem. — Będziemy potrzebować więcej twojej krwi do obrony — oświadczył, nie podnosząc głowy. — Jeśli Solomon naprawdę nadal tam jest, musimy go dopaść. — Właśnie dzwonił Damon. Katherine nie żyje. Ręka Stefano zadrżała, maczeta rozcięła ją głęboko, a Stefano krzyknął z bólu. W jego zielonych oczach nie było jednak zaskoczenia. — Wiem. Wiedziałem od dnia, kiedy to się wydarzyło. Elena przyniosła mu ścierkę z kuchni. — Proszę. Powinieneś uciskać ranę. — Rozcięcie już się goiło. Stefano tylko otarł krew i powrócił do ostrzenia maczety z twarzą bez wyrazu. — Myślałem... poczułem coś; wiem, kiedy odeszła. Jak umarła? — zapytał, nie odrywając wzroku od ostrza. Elena uklękła obok niego i przytuliła twarz do jego ramienia, zaprzestał ostrzenia na chwilę i położył ciężką dłoń na jej włosach. — Damon nie miał czasu, by mi powiedzieć. Chyba coś go ściga. — Odsunęła się i obserwowała, jak Stefano podejmuje pracę. — Powiedział, że poprosił cię, byś przyjechał i im pomógł. Wiele dni temu — dodała z wahaniem. Skinął głową, nie patrząc jej w oczy. — Nie mogłem — wyjaśnił. — Polowaliśmy na Solomona. Musiałem zadbać o twoje bezpieczeństwo. — Stefano! Spójrz na mnie. — Nadal pochylał głowę, unikając jej wzroku. Chwyciła rękojeść maczety i wyrwała mu ją. Syknął zdenerwowany, chowając za siebie dłonie, by znów nie zostały

zranione. Elena rzuciła maczetę na podłogę. — Nie jestem aż tak krucha — oświadczyła żarliwie. — Jestem Strażniczką, mam własną Moc. — Potężna i wspaniała, tak ją nazwała Trinity. Wiedziała, że musi o tym pamiętać, musi pamiętać, że nie trzeba jej chronić. Stefano wstał i spojrzał na nią z urazą. — Andrés był Strażnikiem. I spójrz, co go spotkało. — A my nie zdołaliśmy temu zapobiec. — Była już tym wszystkim zmęczona, zmęczona tym, że Stefano traktuje ją tak, jakby była najsłabsza z nich wszystkich. Tak, Andrés umarł, było to straszne i przerażające. Każdy z nich mógł jednak umrzeć w każdej chwili, nie tylko Elena. — Chcę, byś pamiętał, że potrafię się o siebie zatroszczyć. Otaczają mnie ludzie, którzy mogą pomóc. Meredith. Pozostali łowcy. Cała wataha wilkołaków. Nie jestem sama. Stefano ujął jej dłoń i przycisnął ją sobie do piersi tuż nad sercem. — Musiałem tu być. Chcę cię chronić. — Nie chodzi tylko o mnie. Powinieneś pojechać, gdy Damon zadzwonił, prosząc cię o pomoc. Jest twoim bratem, potrzebował cię. Wykrzywił wargi w gorzkiej parodii uśmiechu, nadal ściskając jej dłoń. — Zawsze chodzi o Damona, prawda? Znajduje się tysiące kilometrów stąd, a mimo to i tak udaje mu się stanąć pomiędzy nami. Spojrzała na niego, po czym się odsunęła. — To nie ma nic wspólnego z Damonem. Chodzi o nas. Nie jestem kimś, kogo trzeba chronić. To ja ochraniam. Musimy współpracować, mając na uwadze szerszą perspektywę. Nie jestem jedyną osobą na świecie, Stefano. — Dla mnie jesteś — powiedział, po czym znów sięgnął po jej dłoń. Pokręciła głową, jej oczy wypełniły się łzami. Kiedy dotarli do tego etapu? Gdy pokój wokół niej całkiem się rozmazał, otarła oczy. — Dziś chyba powinieneś spać tutaj — oświadczyła z bolącym sercem. — Ja potrzebuję nieco oddechu.

Rozdział 22 Drogi Pamiętniku, Stefano powiedział, że jestem dla niego jedyną osobą na świecie. Był taki czas, kiedy bardzo chciałam to usłyszeć. Teraz krew mi od tego krzepnie w żyłach. Stoi na balkonie, wpatruje się w noc, wygląda niebezpieczeństwa, zamiast przytulić się do mnie i wziąć mnie w ramiona. Jakaś część mnie pragnie pobiec do niego i przeprosić. Nie miałby wtedy tej nieszczęśliwej miny, przytulilibyśmy się i wszystko wróciłoby do normy. Na tę noc. Gdybyśmy się obudzili, problem by wrócił. Wszyscy, których Stefano kiedykolwiek kochał — w tym ja i Damon — umierali i zostawiali go. Serce mi pęka na myśl, jak bardzo Stefano cierpiał, że to dla niego niemal niemożliwe, by uwierzyć, że straszne rzeczy nie będą się już nam przytrafiać. Oczywiście, boję się, bo Solomon nadal żyje i mnie prześladuje. Jestem jednak Strażniczką i na swój sposób jestem silna. To ja powinnam wszystkich ochraniać. Przecież po to tu jestem. Martwię się o Damona. Jeśli poprosił Stefano o pomoc, musiał naprawdę jej potrzebować, a Stefano to wiedział. Co takiego się zmieniło, że Stefano myśli, iż liczy się tylko ochranianie mnie? Kocham go. Tak bardzo. Nigdy nie żałowałam, że napiłam się z Fontanny Wiecznej Młodości i Życia, by z nim być na zawsze. Nigdy się nie zastanawiałam, czy dokonałam słusznego wyboru. Aż do teraz.

— Wygląda spokojnie — powiedział Jack, parkując samochód przed magazynem. Ciężkie, metalowe, przesuwane drzwi na ścianach potężnego, betonowego budynku wyznaczały kolejne pomieszczenia. — Nasza dodatkowa broń jest zmagazynowana w rzędzie J. Jeśli Solomon opętał Trinity i zyskał dostęp do jej wspomnień, może się tu zjawić. — Wzruszył lekko ramionami, odpinając pas. — Warto spróbować. Siedzący na środkowym siedzeniu Stefano zamknął oczy ze zmęczenia, tylko na chwilę. Był nieprzytomny cały poranek, miał wrażenie, jakby poruszał się w zwolnionym tempie. Był taki zmęczony. Słowa Eleny wciąż rozbrzmiewały echem w jego umyśle: „Nie jestem jedyną osobą na świecie”. Dla niego była. Elena uśmiechnęła się do niego blado ze swego miejsca. Poczuł ból w sercu na widok tej propozycji pokoju. Uśmiechnął się do niej w odpowiedzi, a potem z westchnieniem sięgnął klamki. Zmęczeni czy nie, nie mogli przerywać pościgu za Solomonem. — Zaczekajcie — zatrzymał ich Alaric. — Musicie to zobaczyć. — Pochylił się ku tylnym siedzeniom i podał Stefano kawałek papieru. Zander wykręcił szyję, by też popatrzeć, lecz siedząca pomiędzy nimi Meredith nie zareagowała. Zapewne już wiedziała. Był to komputerowy wydruk plakatu zaginionej osoby z lat osiemdziesiątych. Elena pisnęła cicho na jego widok, Stefano odwrócił kartkę tak, by Jack i Darlene również mogli ją zobaczyć. Fotografia była wyblakła, lecz rozpoznawalna: młody mężczyzna o ostrych rysach i płowych włosach do ramion uśmiechał się swobodnie do obiektywu. — To Solomon — powiedział Zander, przechylając głowę na bok. — Na pewno. A podpis głosi: „Gabriel Dalton”. Nie rozumiem. — Gdy Meredith powiedziała mi, że podejrzewacie, iż przed śmiercią Solomon opętał Trinity, nie miało to dla mnie sensu — wyjaśnił im Alaric. — Nie tak działają opętania. Gdyby Solomon miał własne cielesne ciało, szok płynący z unicestwienia wypchnąłby go z Trinity. Doszedłem do wniosku, że chodzi o coś innego... — Rozłożył ręce, wpatrując się w uśmiechnięte zdjęcie Gabriela Daltona. — Trochę pogrzebałem. Myślę, że Solomon przeszedł w ciało Trinity z Gabriela Daltona, wygnał jej duszę i umieścił w nim swoją. Ciało, które widzieliśmy, również nie było jego oryginalną powłoką. — To dowód, że Solomon już to robił — dodała Meredith. — Ciało, którego używał, kiedyś należało do kogoś innego. — W takim razie kogo zabiliśmy w ciele Solomona... lub Gabriela? — zapytał Jack z ponurą miną. — Tego Gabriela Daltona? Trinity? Alaric rozłożył bezradnie dłonie. — Myślę, że Gabriel Dalton nie żył już od jakiegoś czasu. Solomon nie zostawiłby niczego przypadkowi, a gdyby ktoś wierzył, że jest Gabrielem Daltonem w innym ciele, cóż... to by mu popsuło szyki. Stefano poczuł mdłości. Nagle pociągnął za klamkę i w pośpiechu wysiadł z samochodu. Czuł, że wszyscy na niego patrzą, ruszył więc ku magazynowi łowców. Teraz już nic na to nie poradzisz, powtarzał sobie. Czuł gorzki posmak w ustach. Myślał, że zabicie Solomona jest triumfem, a zamordował niewinnego sprzymierzeńca. Nie chciał w to wierzyć, lecz czuł, że to prawda.

Jack zrównał się z nim krokiem. — Zabiłem Trinity — oświadczył Stefano pokonany. Wszystko wydarzyło się tak szybko; był tak skoncentrowany na zadaniu śmiertelnego ciosu Solomonowi, na zakończeniu tego wszystkiego. — Przecież nie mogłeś wiedzieć — odparł Jack szorstko. — A Trinity była dobrym łowcą, znała ryzyko. — Zaczął gniewnie okręcać pierścień na palcu. — Najważniejsze jest to, że wiemy, czyją formę przybrał Solomon teraz. Powinniśmy działać szybko, nie dając mu czasu, by przeniósł się w ciało kogoś, kogo nie znamy. — Zerknął z zaciekawieniem na Elenę, po czym zwolnił, by iść obok niej. — Potrafisz zrobić to, co Andrés? Skanalizować życiodajną moc? Elena zamarła w pół kroku, po czym utkwiła w nim oburzone spojrzenie. — To znaczy, zabić ją? — zapytała gniewnie. — Nie, nie zrobię tego. Nie ma dowodu, że Trinity nas opuściła. Może być opętana, bezradna, bo jej duszę kontroluje Solomon. — Reszta grupy stanęła za nią z ponurymi minami. Gdy w szczęce Jacka zaczął drgać mięsień, wtrącił się Stefano. — Co sugerujesz, Eleno? — zapytał. — Alaric wierzy, że doszło do zamiany ciał, a Solomon jest zbyt potężny, byśmy nie zaatakowali go wszystkimi możliwymi środkami. Wahając się, wystawiamy wszystkich na niebezpieczeństwo. Elena zmrużyła powieki. — Wszystkich, czyli mnie — mruknęła zgryźliwie. — Trinity też jest ważna. Musimy ją pojmać, a nie zabić. Nie możemy jej zabić, dopóki nie zyskamy całkowitej pewności, że odeszła, że w jej ciele nie pozostał po niej nawet ślad. Stefano zacisnął szczęki i zmierzył ją gniewnym spojrzeniem. Na chwilę świat skurczył się tylko do nich dwojga. — Nie tylko ty jesteś zagrożona — oświadczył napiętym tonem. — Pomyśl o Andrésie. Nie możemy ryzykować życia wszystkich, by ocalić jedną osobę, która prawdopodobnie i tak już nie żyje. — Owszem, możemy. Nie poświęcamy niewinnych osób dla naszego bezpieczeństwa. My tak nie postępujemy, Stefano. Wszyscy na nią patrzyli, zaczerwieniła się i zaczęła ciężko oddychać. — Jeśli istnieje szansa, że Trinity nadal tam jest... — powiedziała Darlene powoli. — Była dobrym łowcą — powtórzył Jack. — Trinity oddałaby wszystko, gdyby tylko pociągnęło to za sobą śmierć Solomona. Nagle zapanowało pomiędzy nimi poruszenie, gdy uświadomili sobie, że dzielą się na dwie grupy i wszyscy muszą wybrać jedną z nich. Stefano wiedział, że Jack go poprze: ryzyko pojmania Solomona zamiast zabijania go było zbyt duże. Nieraz już sprzeczał się z Eleną o sprawy osobiste, o Damona, lecz nigdy o to, jak należy postąpić. Patrzył na jej oburzoną twarz i wiedział, że jeśli ją zignoruje, jeśli uda mu się zabić Trinity, Elena nigdy mu nie wybaczy. Mógł opowiedzieć się po jej stronie lub zapewnić jej bezpieczeństwo. Tak czy inaczej, istniało ryzyko, że utraci ją na zawsze.

Rozdział 23 Oczy Meredith łzawiły od ostrego białego światła, próbowała odwrócić głowę, lecz była unieruchomiona. Czuła się o wiele gorzej niż wtedy, gdy krępowała ją Moc Solomona. Czuła na sobie liczne cienkie sznury wpijające się w skórę, przytrzymujące ją na miejscu. Z bijącym sercem zaczęła na nie napierać, rozpaczliwie próbując się poruszyć. Poddała się po chwili, pozwalając mięśniom się rozluźnić. To tylko sen, wkrótce się obudzi. To wszystko wydawało się jej jednak takie realne. Stół, na którym leżała — była niemal pewna, że leży na stole operacyjnym, co wywoływało nerwowy skurcz w jej żołądku — był taki twardy. Gdy rozglądała się kącikami łzawiących oczu, widziała zamazany kształt czegoś cylindrycznego i srebrnego u jej boku. Może to butla z tlenem? Czy była w szpitalu? Na samą myśl zapomniała o spokoju. Zaczęła znów walczyć, próbując się obudzić. Od zawsze nienawidziła szpitali. Gdy zaczęła się rozpaczliwie szarpać, rozległ się ostry pisk, który przyspieszał. Monitor pracy serca. W kącie czaił się cień. Przestała się wyrywać i skupiła się na patrzeniu, monitor zwolnił trochę. Tym razem nie miała wątpliwości. Była to ludzka postać — ukryta w cieniu, lecz podchodząca coraz bliżej. Nagle postać stanęła nad nią, anonimowa w chirurgicznej masce i białym laboratoryjnym fartuchu. Meredith zamrugała, próbując się skupić, lecz twarz postaci nadal stanowiła tylko zamazaną plamę. W dłoni nieznajomego błysnęło coś ostrego i metalowego. To skalpel, uświadomiła sobie ze strachem, zaczęła się odsuwać, wciskać się w twardą powierzchnię stołu pod nią. Nie mogła się ruszyć. Jej oddech się rwał. — Nie! — zawołała, nagle mogąc znów mówić; nienawidziła tego błagalnego, żałosnego tonu w swoim głosie. Ostrze rozbłysło przy jej brzuchu, na jej oczach zaczęło się przesuwać, pozostawiając po sobie cienką, rozszerzającą się, czerwoną linię. Działo się z nią coś potwornego. Panika wzbierała w jej głowie niczym bańka. Coś potwornego działo się z nią teraz. Otworzyła szeroko oczy. Ciemny pokój, miękkie łóżko, miarowy oddech Alarica u jej boku. Pomacała brzuch, na szczęście cały i niezakrwawiony. Wiedziała, że to sen, a jednak serce dudniło w jej piersi, a w ustach miała sucho. Sen czy nie, wzbudził w niej strach: wydarzy się coś okropnego. Wstała z łóżka i poszła do kuchni, nie włączając górnego światła. Otworzyła lodówkę, by wyciągnąć dzbanek z wodą i wykrzywiła się, mrużąc powieki. Jej oczy nadal były obolałe od ostrych białych żarówek. Nie, przypomniała sobie. Nie są. To był tylko sen.

Jej gardło było suche i obolałe, jakby naprawdę krzyczała. Wypiła jednym haustem szklankę wody i nalała sobie drugą. Przynosiła jej ulgę, była lodowata, lecz gdy ją wypiła, wciąż czuła pragnienie. Coś jest z nią nie tak, uznała. Była podenerwowana i nadwrażliwa, jakby nie mogła znieść nawet dotyku. Przełknęła ślinę, by pozbyć się bólu gardła, i wyprostowała ramiona. Bądź silna. Osłabła fizycznie, ponieważ zrezygnowała ostatnio ze swojego planu ćwiczeń. Patrolowanie ulic z Jackiem i jego drużyną nie zastępowało prawdziwego treningu. Uznała, że przebieżka na pewno rozjaśni jej w głowie. Parę minut później wyszła z domu w potarganym, starym podkoszulku i szortach, włosy upięła w koński ogon. Rozpoczęła powoli, po czym stopniowo przyspieszała, jej stopy uderzały rytmicznie o chodnik. Niebo rozjaśniało się już obietnicą świtu, miała jednak przy sobie kołek ukryty pod podkoszulkiem, na wszelki wypadek. Zanim dotarła do kampusu Dalcrest, biegła już niemal sprintem. Im szybciej biegła, tym bardziej sobą się czuła, jakby na powrót układała się wygodnie we własnym ciele, gdy mięśnie się napinały. Słońce wstawało na horyzoncie, kampus wyglądał na opuszczony. Przebiegła obok jedynych dwóch osób w zasięgu jej wzroku: całującej się namiętnie pary pod biblioteką. Kilka kroków dalej przystanęła i odtworzyła widzianą przed chwilą scenę jeszcze raz w umyśle. Sposób, w jaki dziewczyna wciskała twarz w gardło chłopaka, jak unieruchamiały go jej ramiona. Jego ręce zwisały bezwładnie. Zaklęła i zawróciła, biegła najszybciej, jak mogła, szukając pod podkoszulkiem kołka. Dopiero gdy dziewczyna uniosła głowę, gdy Meredith zobaczyła krew kapiącą z jej podbródka i lepkie, matowe końcówki jej włosów, uświadomiła sobie, że to Trinity. — Cześć — powiedziała dawna łowczyni, obnażając kły. — Miałam nadzieję, że wpadnę na was wszystkich. Z przerażeniem Meredith dostrzegła, że chłopak, który opiera się o Trinity, to Roy, jeden z braci. Osunął się na Trinity z zamkniętymi oczami, jego głowa zwisała bezwładnie. Meredith nie wiedziała, czy wciąż oddycha. Jej ręce zacisnęły się na kołku, puls przyspieszył. Gdyby tylko zdołała podejść bliżej... Kołek nie zabije Pierwotnego, jeśli właśnie tym była Trinity teraz, lecz na pewno go spowolni. — Jesteś tam, Trinity? — zapytała, przyglądając się dziewczynie uważnie. Gdyby tylko na chwilę odwróciła wzrok. Gdyby Meredith udało się jakoś ją rozproszyć, może zdołałaby podejść dostatecznie blisko. Trinity uśmiechnęła się szerzej, lecz nie odpowiedziała, tylko wysunęła koniuszek różowego języka, by zlizać krew z warg. Meredith wzdrygnęła się na widok jej oczu, które były teraz żółte jak u zwierzęcia. Jak oczy Gabriela Daltona, gdy przebywał w nim Solomon. Podeszła bliżej, zaciskając dłoń na kołku i zapytała:

— Wiesz, kim jesteś? — Przechyliła głowę, by spojrzeć na Roya, bezwładnego i nieruchomego, który opierał czoło o obojczyk Trinity. — Wiesz, kim on jest? Trinity wybuchnęła ostrym, gwałtownym śmiechem zupełnie niepodobnym do charakterystycznego dla niej miękkiego chichotu. — Wy, łowcy, jesteście wszyscy tak mocno ze sobą związani, prawda? Zastanawiam się, czy wiesz tyle, ile myślę, że wiesz. — Zerknęła na Roya. — Ten tutaj? To wojownik, lecz nie zdolał uderzyć tego, kogo tak dobrze znał. Meredith słuchała jednym uchem. Gdy na ułamek sekundy Trinity odwróciła głowę, dostrzegła swoją szansę. Rzuciła się do przodu, mierząc kołkiem w serce Trinity. I niemal natychmiast znieruchomiała. Jeśli wcześniej żywiła jakieś wątpliwości co do tego, czy Solomon wkradł się w ciało Trinity, wszystkie ją teraz opuściły. Było dokładnie tak jak w muzeum, jak w jej koszmarach. Jej mięśnie, które jeszcze minutę temu były silne, giętkie, teraz stały się kompletnie nieruchome. — Mogłabym cię teraz zabić, lecz nie chcę psuć sobie zabawy — powiedziała Trinity... Solomon. — Do zobaczenia, łowczyni. — Odeszła, nawet nie patrząc na Roya, który upadł ciężko na ziemię, lądując na betonie ze złowieszczym impetem. Nie oglądając się za siebie i nie spiesząc się, Trinity oddalała się, a jej buty miarowo uderzały o chodnik. Meredith była całkowicie bezradna, mogła tylko obserwować jej odejście. Gdy w końcu Trinity zniknęła jej z oczu za rogiem, zaklęcie osłabło. Meredith natychmiast za nią pobiegła, serce tłukło się dziko w jej piersi, gdy okrążyła bibliotekę i wbiegła pomiędzy dormitoria. Trinity zniknęła. Kampus rozciągał się przed Meredith w porannym świetle, spokojny, cichy i całkiem pusty. Wróciła więc do Roya. Wciąż leżał nieruchomo tam, gdzie Trinity go zostawiła, jego postawne, umięśnione ciało wyglądało jak mała, zepsuta zabawka. Odwróciła go delikatnie, by sprawdzić puls. Roy nie stawiał oporu, jego gardło było zakrwawione i rozdarte. Jak to możliwe, że inwazja Solomona zamieniła Trinity w wampira? Meredith nie rozumiała tego, lecz dowód miała przed oczami. Trinity była wampirem — i jak wszyscy Pierwotni nie bała się światła dnia. Biedny Roy, pomyślała. Czy cieszył się, że znalazł Trinity, zanim się na niego rzuciła? Położyła dłonie na jego klatce piersiowej i rozpoczęła masaż serca, ugniatając ją w miarowym tempie i wtłaczając tlen w jego płuca. Była pewna, że to bezsensowne, lecz musiała spróbować. Gdy Stefano i Elena sprzeczali się o los Trinity, Meredith nie wiedziała, co myśleć. Teraz była przekonana, że to Stefano miał rację. Trinity nie wiedziała, kim był Roy, tak naprawdę nie pamiętała Meredith. Oboje byli dla niej tylko łowcami, celami, których Solomon od początku był świadom. Dziewczyna, która była ich przyjaciółką, która polowała razem z nimi, zniknęła.

Rozdział 24 Niezależnie od tego, co się dzieje, musimy się starać zachowywać normalnie — oświadczyła Elena. Matt skinął głową. Szczerze mówiąc, nie miał na to najmniejszej ochoty, lecz taka właśnie była Elena: gdy wszystko się waliło i paliło, zaczynała gwizdać. Miał tylko nadzieję, że w ramach pogwizdywania nie będzie go zmuszać do mierzenia koszul. — Ta jest ładna — mówiła dalej, po przyjacielsku szacując go spojrzeniem. — Jasmine lubi zielony. Zesztywniał. Nie powiedział jeszcze nikomu, co wydarzyło się pomiędzy nim a Jasmine. Zbyt dużo się działo, by poruszał swoje osobiste sprawy, nie wiedział zresztą, czy jest gotów o tym rozmawiać. — Zerwaliśmy ze sobą — powiedział szorstkim, nieszczęśliwym głosem. — O nie — szepnęła Elena. — Co się stało? — Jej twarz spochmurniała, gdy sama znalazła odpowiedź na to pytanie. — To dlatego, że w końcu poznała prawdę o wszystkim, tak? — Tak — potwierdził Matt cicho. — Nie chciała, by to wszystko stało się częścią jej życia. — Nie mogę jej za to winić. — Elena się skrzywiła. Pochyliła głowę i zaczęła bez przekonania przeglądać koszule. — To przerażające. Pamiętasz, jak się czułeś, gdy dowiedziałeś się, że to wszystko... wampiry, łowcy i straszne potwory czające się w mroku... to prawda? — Spojrzała na Matta pytająco. — Gdybyś mógł zrobić to jeszcze raz, wrócić do tego, jak było przedtem, zdecydowałbyś się? Wzdrygnął się. Znów usłyszał słowa Jasmine: „Moglibyśmy zacząć od nowa”, przypomniał sobie jej szeroko otwarte, błagalne, piękne oczy, które po chwili pociemniały z rozczarowania. — Nigdy nie zostawiłbym was w niebezpieczeństwie — powiedział Elenie prawdę. Zastanawiała się nad tym przez chwilę. — Wiem, że nie — odparła, wyginając usta w smutnym uśmiechu. — Czasami tylko martwię się o ciebie. — Zdjęła z wieszaka jeszcze dwie koszule i wcisnęła mu je. — Najpierw przymierz niebieską i pokaż mi się. W przebieralni ostrożnie zapiął niebieską koszule i wygładził ją. Elena nie musi się o mnie martwić, pomyślał. Jak mógłby odwrócić się plecami od przyjaciół? Przeczyłoby to wszystkiemu, w co wierzył. — Cudownie! — zawołała Elena, widząc go w nowej koszuli. Jej głos był radosny, lecz uśmiech wyglądał jak przyklejony, był zbyt szeroki. — A co u ciebie i Stefano? — zapytał z wahaniem. — Wydawaliście się dzisiaj... — wściekli — ...poróżnieni.

Uśmiech Eleny zbladł. — Razem z Jackiem poszli polować na Trinity — odparła płaskim głosem. — Poprosili, bym namierzyła jej aurę, lecz odmówiłam. Nie zrobię tego, chyba że zgodzą się spróbować ją uratować, zanim zabiją Solomona. — Westchnęła z frustracją. — Stefano nie chce słuchać. Myśli, że mnie chroni, lecz ja nie jestem bezradna. — Wiem. Nawet zanim stałaś się Strażniczką, byłaś całkiem twarda. — Elena nagrodziła go za te słowa szczerym uśmiechem, nim poszedł się przebrać. Gdy znów się pojawił, owijała kosmyk jedwabistych jasnych włosów wokół palca, na jej twarzy malował się namysł. Przesuwając wieszaki, dodała: — Czy Stefano nie rozumie, że świat to coś więcej niż tylko ja? Nie zdołał powstrzymać śmiechu, który nabrzmiał w jego gardle. — Przepraszam — powiedział w odpowiedzi na zmarszczkę na czole Eleny — gdybyśmy byli wciąż w liceum, nigdy byś tego nie powiedziała. Sama musiała się roześmiać. — Nie byłam taka zła — odparła obronnym tonem. — Cóż, ja zawsze cię lubiłem. — Wzruszył ramionami. Czuł do niej coś więcej, do pięknej, samolubnej, zdeterminowanej Eleny. Nadal ją lubił, lecz gdzieś po drodze w końcu zrezygnował z miłości do niej. — Zmieniłam się. Jak my wszyscy. Dorośliśmy. Jestem dumna z tego, kim jestem teraz. — Zmarszczyła brwi i wystawiła uparcie podbródek. — Nie pozwolę Jackowi i Stefano zabić Trinity bez podjęcia próby uratowania jej. — Wiem i pomogę ci, na ile zdołam. — Zawahał się, nie wiedząc, czy powinien powiedzieć, co myśli, lecz Elena wygięła pytająco brew. — Tylko... — Nie wiedział, jakich słów użyć. — Tylko nie rezygnuj ze Stefano, dobrze? Kochacie się, a to... bardzo bolesne, gdy się to traci. Nie lubię, gdy się kłócicie. — Znów pomyślał o oczach Jasmine, gdy się z nim żegnała i poczuł bolesny ucisk w piersi. Musiało się to odbić w jego tonie, bo Elena spojrzała na niego, jakby wiedziała, okropnie smutno, zacisnęła wargi, a pomiędzy jej brwiami uformowała się głęboka zmarszczka. By ją rozweselić, uniósł błękitną koszulę. — Wezmę tę. Nie potrzebował nowych ubrań, lecz ucieszył się, gdy jej twarz się rozjaśniła. Gdy jednak szedł za nią do kasy, nie mógł opanować dręczącej go obawy, która zawsze była obecna w jego umyśle, z którą żył od wielu lat. Najgorsze dopiero nadchodzi. Gdy Elena wróciła do domu, Stefano przeszukiwał szafę w holu.

— Szukam mojej siekiery — wyjaśnił z rezerwą, nie patrząc na nią. — Widziałaś ją? Pokręciła głową, gdy odsunął całą masę płaszczy. — O, jest — powiedział, wyciągając ją z szafy i odwracając się. — Muszę już iść. Umówiłem się z Jackiem. — Stefano... — Wyciągnęła rękę, by go zatrzymać. Odwrócił się do niej, jakby niechętnie. Na jego twarzy malowało się tyle bólu, jego doskonałe, zmysłowe wargi były zaciśnięte, w oczach jaśniała uraza, od której Elenę bolało serce. Przez całą drogę do domu myślała o tym, co powiedział Matt: „Kochacie się, a to... bardzo bolesne, gdy się to traci”. — Stefano — szepnęła bezradnie. — Nie chcę cię ranić. Nigdy, przenigdy nie chciałam cię zranić. Tak bardzo cię kocham. Jego twarz złagodniała, podszedł do niej. — Ja też cię kocham, Eleno. Robię to wszystko dla ciebie. — Wiem. — Jej głos był spokojny i równy. Uśmiechnęła się do niego i podała mu rękę, czuła się tak, jakby wywabiała z kryjówki małe zwierzątko. Wziął ją za rękę z wahaniem, a ona go uścisnęła. — Przykro mi, że się pokłóciliśmy, lecz martwię się o ciebie. Obawiam się, że pragnienie chronienia mnie uniemożliwia ci dostrzeżenie, że ktoś tak niewinny jak Trinity... prawdziwa Trinity... jest wart tego, by dać mu szansę. Otworzył usta, by zaprotestować, lecz nie dopuściła go do głosu. — Boję się, że twoja moralność cierpi na tym, iż tak się o mnie martwisz, że nie masz czasu zatrzymać się i pomyśleć. To właśnie w tobie zawsze najbardziej podziwiałam: twoje poczucie moralności — dokończyła cicho i stanęła na palcach, by musnąć wargami jego wargi. Lecz on się odsunął. — Ja też cię kocham, Eleno. — Marszczył brwi, jego twarz zastygła w wyrazie determinacji. — Musimy jednak powstrzymać Solomona, zanim znów zabije. Jeśli to oznacza utratę Trinity, będziemy musieli tę cenę zapłacić. Gdybyśmy mieli jakikolwiek dowód, znak tego, że Trinity nadal tam jest, posłuchałbym cię. Lecz ja widzę tylko Solomona. — Musimy dać jej szansę — zaprotestowała podniesionym głosem. — To niesprawiedliwe. Wiem, że nie mam żadnego dowodu, lecz nie mamy też pewności. Jeśli istnieje choć cień szansy, że Trinity jest tam uwięziona, musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by ją ocalić. — Próbowała przemawiać do Stefano z chłodniejszą głową, lecz znów wrócili do punktu wyjścia. Odwrócił się i podszedł do drzwi z siekierą w dłoni. — Przykro mi, Eleno, lecz nie mogę ci tego obiecać — rzucił chłodno przez ramię. — Muszę robić to, co jest słuszne, to, co najlepsze dla wszystkich. Nawet jeśli ty tego nie dostrzegasz. — Cicho zamknął za sobą drzwi mieszkania. Odprowadzała go wzrokiem z bolącym sercem. Nie powinien tak się od niej odcinać. Traciła Stefano — a on tracił samego siebie.

Rozdział 25 Gotowi? — zapytała Bonnie, wyciągając ręce do Marilise i Ricka. Połączyli się z Poppy, tworząc krąg. Poppy zamrugała szybko, wyraźnie zdenerwowana, a Bonnie uśmiechnęła się do niej, by dodać jej otuchy. Czuli na sobie wzrok Alysii, która stała po drugiej stronie tarasu na dachu i innych grup oraz ich mentorów. Bonnie przełknęła ślinę i przygotowała się, odgradzając się od wszystkiego z wyjątkiem trojga przyjaciół i chłodnego sokoła z kamienia spoczywającego w zagłębieniu u podstawy jej szyi. Wykorzystała go, by się skoncentrować, oddychała głęboko z zamkniętymi oczami. Jej świadomość przepłynęła przez ich splecione w kręgu dłonie, łącząc się z solidnością Marilise, energią Poppy i spokojem Ricka. Do każdego z nich powiedziała milcząco: „Mogę? Mogę? Wpuść mnie”, i poczuła, jak każdy odpowiada jej bezgłośnym tak. Ich dłonie rozgrzewały się w jej dłoniach, gdy czekała. A potem poczuła dreszcz płynący po kręgosłupie, gdy coś wsunęło się w przestrzeń pomiędzy nimi, gdy ich brzegi się do siebie dopasowały. Połączyli się. Moc tamtej trójki zaczęła się w nią wlewać, wypełniała ją, sprawiała, że oddech wiązł jej w gardle. Była jak balon, puchła od ich Mocy, rozciągała się niemal do granic swojej wytrzymałości. Otworzyła oczy — a raczej otworzyła kilka par oczu, każdą w innym miejscu. Zobaczyła odległe gwiazdy jaśniejące bladym światłem nad miastem pod czterema różnymi kątami. Widziała swój profil ich oczami, swoją głową przechyloną na bok, policzki okrągłe i miękkie. Czuła się jak przewód pod napięciem, pulsowała energią czworga ludzi, płonęła i buzowała nią. Skupiła całą tę Moc, swoją i trojga partnerów, po czym nadała jej kierunek. Zaryczała w niej dziko i uniosła się ku zachmurzonemu, usianemu gwiazdami, miejskiemu niebu. Przepływała przez jej ciało i płynęła dalej i dalej, rozpraszając chmury i uwypuklając blask gwiazd. Bonnie odetchnęła głęboko, nie przestając naciskać. Moc pulsowała w niej miarowo, gdy skoncentrowała się na lecie w domu, na piknikach nad Warm Springs, gdy była w liceum, na gorącym słońcu na jej plecach i zapachu świeżo skoszonej trawy pod stopami. Obrazy te mieszały się ze wspomnieniami Poppy z letniego obozu, gdy galopowała konno po drewnianym szlaku; wspomnieniami Ricka znad strumienia z jego dzieciństwa, o zimnej wodzie rozchlapującej się wokół kostek, o ostrych rzecznych kamieniach pod stopami i lepkim, wilgotnym żarze, który otulał go niczym koc; ze wspomnieniami Marilise z prac w ogrodzie, gdy otaczały ją pachnące rośliny, a ziemia kruszyła się pod jej palcami. Wszystkie te lata zlały się w jedno. Bonnie czuła, jak nabiera ono kształtu — gorące, długie i wspaniałe, lato idealne — po czym popchnęła je w noc. Powoli na dachu rozlewało się jaskrawe, białe światło, w którego centrum stała Bonnie. Rozległy się pojedyncze świergoty, które wybuchły narastającą kakofonią treli, gdy ptaki się obudziły przekonane, że przegapiły świt. Wszędzie indziej panowała noc, lecz na dachu otoczonym ich zjednoczoną Mocą właśnie nastawał dzień.

Bonnie utrzymywała słońce na miejscu przez parę minut, zamykając je w kręgu ich Mocy, która płynęła przez nią do nieba i z powrotem. To ona była kręgiem. Z każdą chwilą czuła się silniejsza i pełniejsza Mocy. Mogłaby przez całą noc utrzymywać tę iluzję, uświadomiła sobie, dopóki nie wzeszłoby prawdziwe słońce. Po chwili jednak się wycofała, przerwała krąg. Był to tylko pokaz tego, czego się nauczyli, nie musiała tego robić całą noc. Wystarczyła jej świadomość, że mogłaby to zrobić. Moc wylała się z niej, pozostawiając ją sam na sam z myślami. Zamrugała, gdy jej widzenie ograniczyło się do jednej perspektywy, do jednej pary oczu. Światło zbladło powoli, znów nastała noc. Wypuściła dłonie przyjaciół, przerwała połączenie pomiędzy nimi, uwalniając ich Moc. Oddychali ciężko i uśmiechali się do siebie. Rozległy się oklaski i szepty podziwu w grupie, która stała za nimi, gdy podeszli bliżej. Bonnie niemal zapomniała, że mieli publiczność. — Bardzo ładnie, bardzo ładnie — powtarzał starszy, brodaty mężczyzna, kiwając głową i klepiąc ich po plecach. Alysia pociągnęła Bonnie w kąt, uśmiechając się. — To było wspaniałe! — zawołała. — Podobał mi się wasz wybór, sposób, w jaki wszyscy czerpaliście energię z osobistych wspomnień. To daje o wiele silniejszy efekt. Jesteś w tym naprawdę dobra. — Dzięki. To było... to było wspaniałe, czułam się tak, jakbym była nimi. I sobą również. — Była teraz sama w swojej głowie, lecz wciąż czuła ich echo: radości Poppy, celowości Ricka, ciepła Marilise. Alysia uniosła dłoń i odgarnęła jeden z dzikich loków z jej twarzy. — Wiem, że nie mogłaś się już doczekać powrotu do domu. Myślę, że jesteś gotowa. Tak wiele się nauczyłaś. Może nadszedł czas, byś wykorzystała swoje Moce tam, gdzie są naprawdę potrzebne. Ogarnęło ją takie szczęście, że przez chwilę czuła się lekka jak piórko. Dom! W końcu będzie mogła naprawdę pomóc rozwiązać kłopoty w Dalcrest, w znacznie większym stopniu niż dotąd. Będzie mogła wrócić tam, gdzie jej miejsce. Wróci do przyjaciółek, które kochała jak siostry i do Zandera, wspaniałego Zandera o jasnych oczach i ciepłym sercu. Tęskniła za nim z taką samą intensywnością przez cały pobyt w Chicago. Impulsywnie zarzuciła Alysii ramiona na szyję i przytuliła ją mocno. — Dziękuję — powiedziała, uśmiechając się tak szeroko, że bolały ją policzki. — Dziękuję ci z całego serca. Koncentrując się na swoich Mocach Strażniczki, Elena dostrzegła blade strumyki mroku niczym smugi dymu wiszące w powietrzu. Zmrużyła powieki, podążając za śladami mrocznej aury, przesuwając się powoli od jednego do drugiego na drodze przez las. Matt i Darlene szli za nią, runo szeleściło pod ich stopami, nie mogła jednak ryzykować i oglądać się za siebie. Gdyby na chwilę straciła koncentrację na szlaku zła rozciągającym się przed nią, mogłaby go całkiem zgubić. — Jesteś pewien, że ona wie, co robi? — zapytała Darlene Matta głośnym szeptem.

— Tak — odparł obronnym tonem. — Pamiętasz, co zrobił Andrés? Elena jest wyjątkowa. Szczerze mówiąc, Elena nie była całkowicie pewna, że wie, co robi. Stefano, Jack, Alex i Meredith — czworo doświadczonych łowców, z których jeden był wampirem — wybrało się dzisiaj na polowanie na Trinity z bronią w dłoniach, ze słuchawkami i celem, by zabić. Wilkołaki Zandera patrolowały miasto i kampus, by zapewnić ludziom bezpieczeństwo. Alaric był na uniwersytecie, prowadził badania na polu zamiany ciał i opętania. I była jeszcze ich zbuntowana trójca: Elena, Matt i Darlene, którzy mieli nadzieję w jakiś sposób ocalić Trinity. Chcieli zapewnić jej bezpieczeństwo, dopóki nie znajdą sposobu na odwrócenie tego, co ją spotkało, i przywrócenie jej kontroli nad własnym ciałem. Darlene pojawiła się na progu Eleny tego ranka, chwyciła ją za ramię palcami tak silnymi, jakby były z żelaza. Uścisk łowcy, pomyślała Elena, próbując się uwolnić. Meredith też ją tak trzymała. — Jack powiedział nam, że chcesz wypędzić Solomona z Trinity — oświadczyła Darlene z desperacją w głosie, wpatrując się w Elenę płonącymi, ciemnymi oczami. — Też chcę spróbować, jeśli pozwolisz. Trinity jest dla mnie jak młodsza siostra. Oczywiście, że Elena chciała spróbować. Przypomniała sobie, jak Trinity ze śmiechem rzuciła jej wyzwanie na dachu budynku w sadzie i poczuła ukłucie żalu — ta dziewczyna o słodkiej naturze była zagubiona i nikt nie zamierzał jej pomóc. Jeśli istniała choćby nikła szansa, że Trinity nadal tam jest, musieli spróbować. Niezależnie od tego, co myśli Stefano, muszę zrobić to, co uważam za słuszne, pomyślała, poszukując w sobie siły i nieustępliwości. Nie przywykła do tego, by stawać w sporze po przeciwnej stronie niż ukochany. Dlatego też szli teraz przez las niczym trzej muszkieterowie w nadziei, że zdołają jakoś ocalić Trinity. Elena prowadziła ich po śladach zła, niewielkich urywkach mroku wiszących w powietrzu. Ślad był cienki i nikły, lecz był. Ciemność zaprowadziła ich do lasów z dala od kampusu, u podstawy wzgórz. Ich stopy grzęzły nieprzyjemnie w błocie. W końcu dotarli nad brzeg jeziora. Drobne fale przemoczyły czubki butów Eleny, gdy podążyła za mroczną aurą do granicy wody. Gdy wysiliła wzrok, dostrzegła, że ślad prowadzi nad wodą na sam środek jeziora. — Wiedzie nad wodą — poinformowała przyjaciół. — Nie popłyniemy tam — zaprotestował Matt. — Obejdziemy jezioro i znajdziemy ślad po drugiej stronie. Pokręciła głową, nie odrywając wzroku od nikłych śladów ciemności. — Jeśli zostawimy ślad, prawdopodobnie nie zdołam go znów odnaleźć. Jest zbyt blady. — Eleno... — Nie mogę. — Spojrzała na niego z rozpaczą. — Zgubimy go. Matt westchnął.

— Poszukam łodzi — powiedział, wskazując gestem na prawo. — Tam jest hangar. Skinęła głową, nie odrywając wzroku od mrocznego śladu, nie ośmielała się nawet mrugnąć. Usłyszała, że Darlene przestępuje z nogi na nogę i wzdycha lekko. — Znałam rodzinę Trinity — powiedziała łowczyni. — Jej rodzice, zanim zginęli, przypominali moich rodziców. Karmili mnie, zapewniali dach nad głową, dawali rady, których zazwyczaj nie słuchałam. Trinity... tylko ona została. Po prostu nie mogę jej opuścić. — Zrobimy, co w naszej mocy — odparła Elena, nie odrywając wzroku od wody. — Obiecuję. Pragnę ją ocalić równie mocno jak ty. — Starała się tego nie okazywać, lecz przywykła do tego, by mieć u boku Stefano, Meredith i Bonnie. Jako że Bonnie wyjechała, a pozostali zjednoczyli się przeciwko niej, czuła się bardzo samotna. Zacisnęła zęby. Robiła to, co należało zrobić, to musiało się liczyć. Usłyszała plusk wioseł, Matt podpłynął do nich w porysowanej starej łódce. Wyskoczył i przyholował ją do brzegu. — Proszę bardzo. Nie było wielkiego wyboru. Drużyna wioślarska zamyka swój sprzęt. Elena usiadła na dziobie, by wskazywać drogę, a Darlene i Matt chwycili za wiosła. Im dalej płynęli, tym aura stawała się mroczniejsza i gęstsza. Elena była pewna, że należy ona do Solomona. Była starożytna i okrutna, niczym gorzkie wspomnienie, coś, co przetrwało długie stulecia, pławiąc się w przemocy i nienawiści. Smolista czerń mieszała się z osobliwym odcieniem żółtawej zieleni; przypomniała sobie, co Jasmine i Meredith mówiły o oczach Trinity. Gdy wpłynęli na środek jeziora, łódź zakołysała się gwałtownie. Elena pisnęła i chwyciła się burty, by odzyskać równowagę. — Co to było? — zapytała Darlene ostrym głosem. — Wiatr się wzmaga — odparł Matt z nutą niepewności. Fale były coraz wyższe, miotały łódką gniewnie. Elena uchwyciła się burt tak mocno, że zabolały ją palce. — Nie ma wiatru — oświadczyła Darlene nagle, co było prawdą. Niebo było ciemne i złowieszcze, lecz powietrze było nieruchome. Fale były coraz gwałtowniejsze, dziób łodzi podrygiwał, a potem uderzał w wodę z przyprawiającym o mdłości trzaskiem. Aura, którą śledzili, nagle zaczęła się rozpływać tuż przed oczami Eleny, aż w końcu zniknęła. — To tylko sztuczka — szepnęła, gdy łódź uderzyła w wodę tak mocno, że wypadli. Zanurzała się coraz głębiej i głębiej pod wodę, jej włosy falowały wokół niej jak u syreny. Nie, pomyślała, nie, proszę, nie. Tonęła już raz w mrocznych wodach strumienia pod mostem Wickery. Umarła wtedy. Zaczęła kopać i tłuc wodę ramionami, próbowała wypłynąć na powierzchnię, lecz jakaś niewidzialna siła ciągnęła ją w dół. Jej stopy uderzyły w muliste dno, wodne rośliny, miękkie jak pióra, owinęły się wokół jej kostek. Wstrzymując oddech, ugięła nogi w kolanach i odepchnęła się energicznie od dna, koncentrując się na nikłym świetle nad nią. Widziała cienie na wodzie — Matta, Darlene i blady zarys ich łodzi.

Było jej tak zimno. Zimniej niż w letni dzień, nawet w głębokiej wodzie. Wtedy woda była równie zimna — tej nocy, gdy spadła z mostu. Czuła lód we włosach, ciężki, sprawiający ból napór wody na płuca, pustkę, która ją pochłaniała. Maska samochodu Matta połykana przez ciemną wodę była ostatnią rzeczą, którą wtedy zobaczyła. Nie przeżyję. Odepchnęła od siebie tę myśl i znów spróbowała wypłynąć na powierzchnię. Kryształki lodu formowały się wokół niej, ostre i krystaliczne. Była już niemal na powierzchni, gdy nagle uderzyła w coś twardego, płaskiego i zimnego. Zachłysnęła się oddechem ze zdumienia, nałykała się wody, zobaczyła przed oczami czarnoczerwone kropki. Resztką sił zaczęła uderzać pięściami w barierę, szukając dziury. Nie miało to jednak sensu. Sadzawka zamarzła tuż nad nią. Solomon. Próbowała uderzać w lód, lecz znów zaczęła opadać w dół, ku ciemności. Ludzka śmierć, pomyślała. Och, Stefano, przepraszam, że opuszczam cię w taki sposób. Nagle zapłonęła w niej iskra buntu. Nie zamierzała umierać w ten sposób, nie po raz drugi. Była Strażniczką. Sięgnęła w głąb siebie, by dotrzeć do resztek Mocy. Coś wystrzeliło z niej, czyste, białe światło, poczuła szok, gdy lód nad jej głową pękł gwałtownie. Ostatnim słabym kopnięciem zdołała przedrzeć się na powierzchnię. Otworzyła na chwilę oczy, lecz niczego nie dostrzegła. Zanosiła się kaszlem, oddychała gwałtownie, chciwie, walcząc, by znów się nie zanurzyć. A potem ktoś chwycił ją za włosy, pod ramiona; zaczęła walczyć, wyrywała się i wykręcała na oślep w wodzie. — Eleno! Eleno! — Poczuła ostry ból na twarzy i zszokowana zaprzestała walki. — Eleno! — To był Matt, zaciskał palce na jej ramieniu, a drugą rękę uniósł, by znów ją spoliczkować. Darlene z mokrymi włosami podtrzymywała jej drugie ramię. Łódka kołysała się na wodzie tuż obok. Łzy popłynęły z jej oczu, gdy przywarła do Matta, do jego ciepłego i solidnego ciała. Zaczęła się dławić i krztusić, pluła lodowatą wodą. — To była tylko sztuczka — wyrzęziła minutę później, zanosząc się szlochem. — Wiem. Nie mogę... nie wiem, co się właśnie stało, lecz cieszę się, że nic ci nie jest. — Wziął głęboki oddech i przytulił ją mocno. — Musimy wrócić na brzeg. Podsadził Elenę, unieruchamiając łódź jedną ręką. Z ogromnym wysiłkiem zdołała podciągnąć się na burtę, drapiąc sobie brzuch, po czym wylądowała nieporadnie na dnie. Powiosłowali do brzegu. Fale zniknęły, powierzchnia jeziora była nieruchoma. Lód już się topił w letnim słońcu, tylko gdzieniegdzie jego odłamki pływały po wodzie, tak piękne, iż Elena nie mogła uwierzyć, że przed chwilą próbowały ją zabić. Matt zmarszczył brwi. — Może Stefano ma rację. Może próby ratowania Trinity są zbyt niebezpieczne. — Nie — zaoponowała. W głowie jej dudniło, oczy ją piekły, bolały ją płuca, lecz nie zamierzała znów brać udziału w tej dyskusji. — Nie pozwolimy jej zabić, dopóki nie zyskamy pewności, że całkiem odeszła.

— Ani śladu — powiedział Jack, stukając w słuchawkę. — Lecz Solomon zazwyczaj nie zostawia śladów zbrodni. Idźcie na północ i miejcie oczy szeroko otwarte. My pójdziemy na południowy zachód. Meredith usłyszała pomruk odpowiedzi Stefano i Alexa, po czym zakończyli transmisję. Jack uniósł podbródek, a ona ruszyła za nim przez las na południowy zachód, rozglądając się uważnie. Dostrzegła w błocie odcisk i uniosła dłoń, by zyskać uwagę Jacka. — Ślady stóp — powiedziała, zniżając głos na wszelki wypadek. Były niewyraźne, lecz rozmiarem przypominały obuwie Trinity. Niewiele osób aż tak zagłębiało się w las. Jack uklęknął, by je zbadać, jego kolana w niebieskich dżinsach zanurzyły się w miękkiej ziemi. — To nie ona. — Wskazał na obcas. — Są za duże. Trinity ma mniejsze stopy. — Och — mruknęła Meredith rozczarowana. Przeszukiwali las już od jakiegoś czasu i jak dotąd nic nie znaleźli. Żadnych ciał, żadnych śladów nadprzyrodzonych zdarzeń. — Przepraszam — dodała, czując się bezużytecznie. — Solomon zawsze był mistrzem w ukrywaniu się — odparł Jack, jakby czytając w jej myślach. — To, że Andrés zdołał go odnaleźć, było dla nas od dawna oczekiwanym przełomem. — Wyprostował się i uśmiechnął do niej krzywo. — Są jakieś szanse na to, byśmy namówili Elenę na kolejną próbę? Nie wiedziałem, że Strażnicy są tacy przydatni. Meredith pokręciła głową. — Elena nie pomoże w polowaniu, dopóki myśli, że zdoła ocalić Trinity. — Tak, rozumiem. — Jack zwiesił ramiona, przez chwilę wyglądał na bardzo zmęczonego. — Trinity była wspaniałym łowcą. Musimy jednak pogodzić się z tym, że odeszła i że to, na co polujemy, to wampir, który ją zabił. — Wiem — odparła Meredith. Włócznia ciążyła jej bardziej niż zwykle. Nie czerpała radości z tego polowania, wiedziała bowiem, że zakończy się ono walką z kimś, kto przybrał postać przyjaciela. Przez chwilę szli w milczeniu. Jack zatrzymał się parę razy, by sprawdzić odciski stóp na poszyciu lasu, lecz za każdym razem kręcił głową i szedł dalej. To nie Trinity. Meredith rozglądała się w poszukiwaniu anomalii. Po chwili zauważyła znajomą kępę roślin: miękkie fioletowe pączki, zielone odgałęzienia łodyg i ząbkowane listki. — Spójrz, werbena — powiedziała zadowolona i otworzyła plecak, który niosła na plecach. Nadarzyła się okazja, by uzupełnić zapasy i nie zamierzała z niej rezygnować. Zaczęła zbierać pędy ziół, uważając, by nie zmiażdżyć pączków. — Nieczęsto używam werbeny — mruknął Jack, podchodząc bliżej. — Chyba powinienem zacząć dodawać ją do herbaty jak wy. Czy werbena wyrządza krzywdę Stefano? Gdy przebywa niedaleko niej? — Niezupełnie. Rzecz jasna, nie mógłby się napić z żadnego z nas, lecz nie sądzę, by kiedykolwiek

do tego doszło — urwała. — Najważniejsze, żebyśmy zachowali jasny umysł. Potrzebne nam wszelkie środki ochronne, jakie możemy zdobyć. Jack kucnął, by przyjrzeć się z bliska patykowatym roślinom. — Nie przypuszczałem, że będę polować z wampirem — zaryzykował. — Czy tobie to nie przeszkadza? To, kim on jest? Wyprostowała się. Zerwała wszystkie rośliny, lecz zostawiła korzenie, tak jak nauczyła ją Bonnie. Dzięki temu znów odrosną i będzie mogła wrócić po więcej. — Stefano wielokrotnie udowodnił mi swoją lojalność — odparła płaskim głosem. — Nie jest mordercą. Nie żywi się ludźmi. — Wiem. Powiedział mi. Czy to nie czyni go słabszym? — Jego oczy były bardzo skupione. — Chyba tak, lecz i tak jest bardzo silny. Jest stary, a wampiry zyskują siłę z wiekiem. — Nagle poczuła ogromną determinację, by bronić Stefano. Weszła nieco dalej w las, podążając szlakiem, lecz po chwili odwróciła się do Jacka, ogarnięta przemożną opiekuńczością wobec przyjaciela. — Ufam Stefano. Jestem łowcą, lecz zawsze będę po jego stronie. Jack skinął głową i zaczął iść z nią ramię w ramię. Szli przez chwilę w milczeniu. Dzień stawał się coraz bardziej upalny, niebo wisiało nad nimi niczym błękitne sklepienie. Poczuła ulgę, ciesząc się, że ona i Jack rozumieją się w tej kwestii. Stefano nie był wrogiem łowców. Po chwili Jack przerwał ciszę. — Wyglądasz na zmęczoną, Meredith. Dobrze się czujesz? — Ja... nie sypiam ostatnio najlepiej — wyznała. — Coś się stało? — Miewam te dziwne sny — odparła z wahaniem. Rozmowy o takich rzeczach nie leżały w jej naturze, nienawidziła oznak słabości. Przy Jacku czuła się jednak wyjątkowo swobodnie. W końcu był łowcą, była taki jak ona. — Śni mi się, że jestem w szpitalu albo w laboratorium i nie mogę się ruszyć. — Wzdrygnęła się, gdy uświadomiła sobie, jak nijako brzmią jej słowa. Trudno było jej wyjaśnić, jak niepokojące są te sny. — Po prostu czuję, że dzieje się ze mną coś strasznego — dodała słabo. Jack skinął głową, w jego ciepłych, brązowych oczach rozbłysło współczucie. — Brzmi przerażająco. — Musnął ją ramieniem, by dodać jej otuchy. — Ale przecież wiesz, że sny nie mogą cię zranić, chyba że im na to pozwolisz. To tylko obrazy, które tworzy twój umysł, gdy śpisz. To rzeczywistością powinniśmy się martwić. — Wiem. — Ku własnemu zaskoczeniu poczuła się nieco lepiej. Sam fakt, że wyciągnęła sny na światło dzienne, że ubrała je w słowa, uczynił je nieszkodliwymi. Jack miał rację. Jak mogło ją przerażać parę snów, jeśli w prawdziwym życiu walczyła z potworami?

Rozdział 26 Gdy w końcu został sam, Stefano uwolnił swoją Moc i wysłał ją na zwiady w las. Cierpiał z głodu, lecz nie zamierzał żywić się w obecności łowców. Nie chciał im przypominać, że sprzymierzyli się ze swym naturalnym wrogiem. Jego Moc była ciepła i kusząca, wzywała: „przyjdź do mnie, przyjdź do mnie”. Wkrótce usłyszał lekkie kroki na poszyciu. Na polanę weszła z gracją łania, wpatrując się w niego. — Tak, właśnie tak — szepnął. Wyciągnął dłoń, a łania podeszła do niego chętnie, wtulając miękkie chrapy w jego palce. Spojrzała mu w oczy i znieruchomiała, tylko jej boki unosiły się miarowo. Pochylił twarz ku jej szyi, wydłużając kły i zaczął pić. Odsunął się na długo przed tym, zanim poczuł satysfakcję. Dalsze picie osłabiłoby łanię, a nie chciał, by przez niego stała się ofiarą innych drapieżników. — Uciekaj — powiedział, klepiąc ją lekko w bok. Wyrwana z transu łania poderwała się gwałtownie i odskoczyła, miażdżąc kopytami trawę. Gdy uniósł dłoń, by wytrzeć krew z warg, zadzwonił jego telefon. Wyjął aparat z kieszeni, wciąż czując ciepło po jedzeniu i zerknął na wyświetlacz. Damon. Pozwolił, by telefon dalej dzwonił, rozważał nawet, by nie odbierać, lecz porzucił tę myśl. Katherine nie żyła i niezależnie od tego, czy była to jego wina, był winien bratu rozmowę. Próbował się do niego dodzwonić parę razy tuż po tym, jak Elena potwierdziła jego podejrzenia co do śmierci Katherine, lecz po raz pierwszy brat oddzwaniał. — Stefano. — Głos Damona był szorstki i zdeterminowany, jakby ich poprzednia rozmowa nigdy się nie wydarzyła. — Podążałem śladami pozostawionymi przez te wampiry, na które się wciąż natykam i chciałem... — Damonie — przerwał mu Stefano. — Dobrze się czujesz? — Wymawiał te słowa z naciskiem, wiedząc, że śmierć Katherine zmieniła Damona, złamała go. A jeśli to, co ją zabiło, nadal ścigało Damona, jego brat był w poważnym niebezpieczeństwie. Katherine była stara, silna i sprytna, nie była łatwym celem. Potarł dłonią twarz i oparł się o pień drzewa, nagle zdjęty obawą o brata. Usłyszał, że Damon wzdycha ze zmęczeniem. — Niedługo się poczuję — mruknął cicho. — Natknąłem się na ich ślad. — Zwierzyna staje się myśliwym — zażartował Stefano, a Damon w odpowiedzi prychnął śmiechem. — Damonie, dlaczego powiedziałeś Elenie, że nie chciałem ci pomóc? Na drugim końcu linii zapadła cisza. — Bo nie chciałeś mi pomóc? — mruknął Damon drwiąco.

— Chciałeś, by była na mnie zła? Damon milczał przez chwilę, po czym odetchnął głęboko. — W porządku. Być może nie byłem stuprocentowo uczciwy, gdy rozmawiałem z Eleną. Śmierć Katherine nie była twoją winą. — Nie wiedziałem, że macie aż takie kłopoty — powiedział Stefano, odpowiadając na prawie przeprosiny Damona własnymi. — Chyba nawet lepiej, że cię tu nie ma. Musiałbym cię chronić. — W głosie Damona zabrzmiała nuta humoru, Stefano odetchnął z ulgą, lecz znów zesztywniał, gdy usłyszał następne słowa brata. — Co się dzieje z Eleną? — zapytał Damon. — Czuję, jak się wysila, jest zdenerwowana i sfrustrowana. To mnie rozprasza jak swędzenie. — Jego ton był lekki, lecz Stefano usłyszał ukrytą w nim szczerą obawę. Westchnął. Głowa go bolała, smak krwi w jego ustach nagle stał się gorzki. Szukając odpowiednich słów, starał się wyjaśnić bratu sprawę Trinity i fakt, iż Elena odmówiła pomocy Stefano i łowcom, którzy postanowili zabić. — Ja tylko chcę ją chronić — zakończył ponurym tonem. — Dlaczego Elena tego nie rozumie? Na drugim końcu linii zapadła cisza. — Posłuchaj, braciszku — powiedział w końcu Damon wyjątkowo łagodnym tonem. — Przestań robić z siebie idiotę. — Dziękuję ci, Damonie. — Kły Stefano zaczęły mrowić z irytacji. — Rozmowa z tobą jak zwykle była przyjemnością. — Ona nie jest dzieckiem, jest Strażniczką, półgłówku — syknął Damon. — Kocha cię... kocha cię tak bardzo, że czuję bicie jej serca poprzez naszą więź, nawet gdy tego nie chcę. Nigdy nie przestanie. Została jednak stworzona do tego, by chronić niewinnych, a jeśli myśli, że Trinity jest jedną z nich, może powinieneś jej posłuchać. Może wie coś, czego ty nie wiesz. Stefano czuł się tak, jakby otrzymał cios w przeponę. Czyżby nie doceniał Eleny, ignorował jej instynkty, bo był tak pewien, że tylko on wie, co jest słuszne? — Muszę kończyć — rzucił do słuchawki z roztargnieniem, po czym się rozłączył. Starł ślady krwi łani z ust grzbietem dłoni i postanowił wrócić do domu. Damon pokręcił głową i wsunął telefon z powrotem do kieszeni. Stefano nigdy nie potrafił przyjmować rad z wdzięcznością, nawet gdy jeszcze byli ludźmi. Chciał mu opowiedzieć o Lifetime Solutions na wypadek, gdyby coś mu się stało, nie zamierzał jednak dzwonić po raz drugi. Po prostu będzie musiał uważać. Zapomniał o całej tej rozmowie i skupił się na biurowcu, przed którym stał. Na pierwszy rzut oka nie było nic wyjątkowego w budynku z betonu i szkła; był tak zaprojektowany, by anonimowo wtapiać się w tło. Tylko dyskretne logo z symbolem nieskończoności i słowa LIFETIME SOLUTIONS potwierdzały, że Damon odnalazł w końcu to, czego szukał.

A nie było łatwo to znaleźć, o nie. Szukał całymi dniami, musiał prosić o pomoc, skorzystał nawet z konsultacji z czarownicą, zanim w końcu odnalazł drogę tutaj — do niewyróżniającego się niczym budynku na przedmieściach Zurychu. Żaden legalny biznes nie byłby tak trudny do zlokalizowania — co tylko utwierdziło go w przekonaniu, że za tymi murami dzieje się coś wyjątkowo podejrzanego. Coś, co prowadziło prosto do niemal nieśmiertelnych wampirów. Nastał koniec dnia, pracownicy biurowi wylewali się z budynku. Damon przyglądał się im uważnie, aż w końcu wybrał śliczną młodą blondynkę, która szła sama z naręczem akt. Wiedział, że byłoby mu łatwiej, gdyby wciąż mógł używać swojej Mocy, by wpływać na każdego, kogo wybrał. Technicznie rzecz biorąc, Strażnicy, którzy związali go z Eleną, zabronili mu tylko używać wpływu, by się karmić, lecz od tamtego czasu przestał używać swoich Mocy na ludziach w ogóle. Poza tym Strażnicy byli kapryśną gromadą i nie chciał ich niczym zdenerwować. Miał przecież nadal swój urok. Przesunął się ku kobiecie, wpadł na nią i wytrącił jej akta z rąk. — O, nie — powiedział po niemiecku. — Tak mi przykro. Proszę pozwolić, że pani pomogę. Twarz kobiety zaczerwieniła się z gniewu, lecz ostra odpowiedź zamarła na jej wargach, gdy dokładnie przyjrzała się swemu napastnikowi. Damon posłał jej swój najbardziej czarujący uśmiech, od którego natychmiast zmiękła. Zanim zebrali akta, znał już nazwisko kobiety: Anneli Yoder, wiedział, że ma dwadzieścia pięć lat i jest sekretarką grupy naukowców w Lifetime Solutions. — A co tam robią ci naukowcy? — zapytał swobodnym tonem, przesuwając wzrokiem po jej wargach. Niech myśli, że pyta tylko po to, by móc wciąż z nią rozmawiać. — Zajmują się badaniami naukowymi — odparła Anneli radośnie, przechylając głowę i patrząc na Damona przez długie złote rzęsy. — Z zakresu ochrony zdrowia. Moja grupa pracuje między innymi nad długowiecznością. Niektóre szczury żyją dłużej na specjalnej restrykcyjnej diecie, wiedziałeś o tym? — Fascynujące. — Delikatnie założył kosmyk jej długich złotych włosów za ucho, muskając dłonią twarz. — Jestem pewien, że dla swojej ekipy jesteś niezastąpiona. A ty czym się zajmujesz? — Hm, dokumentacją. Robię notatki na spotkaniach, wysyłam raporty do zarządu. Odbieram telefony. — Ciekawe. — Podszedł nieco bliżej. Jej serce przyspieszyło, nieświadomie rozchyliła wargi. Pachniała tak słodko, że przez moment żałował, iż nie będzie mógł się nią pożywić. Był tak potwornie głodny. — Jakiego rodzaju notatki i raporty? Zrobiła przerażoną minę. — Nie czytam raportów. Tylko je wysyłam. I tak naprawdę nie muszę pamiętać, co mówią ludzie na spotkaniach. Umiem stenografować. — Założę się, że robisz o wiele więcej. — Wargi Damona wygięły się w uśmiechu. — Nie musisz być taka skromna. — Czuł pokusę, by dodać Mocy do swoich słów, lecz przecież Strażnicy

mogliby to uznać za wykroczenie. I tak nie miało to sensu, mała Anneli najwyraźniej nie wiedziała za dużo. — Cóż — dodała, marszcząc gładkie czoło. — Przesyłam też próbki krwi do laboratorium. Muszę dbać o to, by były właściwie oznakowane. — Do czego te próbki? — zapytał. Anneli zamrugała wielkimi niebieskimi oczami. — Do badań. Trzeba było wybrać lepszego informatora, pomyślał Damon z irytacją, posyłając Anneli swój najbardziej oślepiający uśmiech. Wybrał ją, bo wydawało mu się, że najłatwiej będzie mu na nią wpłynąć bez użycia Mocy, co wiązało się z tym, że była najgłupszą kobietą w zasięgu jego wzroku. Pożegnał się z nią więc i pomachał, gdy odwróciła się jeszcze, by rzucić mu zachęcający uśmiech przez ramię. Nie miała odpowiedzi, których potrzebował, lecz miała coś innego, pomyślał z uśmiechem, dotykając karty kodowej dającej wstęp do budynku. Zdołał ukraść ją z jej torebki, gdy zbierali akta. Jeśli będzie miał szczęście, Anneli nie zauważy jej utraty aż do następnego ranka. Postanowił, że wróci wieczorem i w końcu odkryje tajemnice ukryte w środku. Uśmiechnął się, dotykając karty, którą schował do kieszonki na piersi. W końcu znalazł się o krok od rozszyfrowania tajemnicy tych dziwnych wampirów. Zwierzyna stała się myśliwym, jak powiedział Stefano. Teraz jednak musiał zabić trochę czasu, wampiry, które go ścigały, jeszcze nie wpadły na jego trop. Może pozna kogoś w centrum, jakąś słodką Vittorię i zaspokoi dręczący go głód. Tak, zdecydował, zerkając na nijaki biurowiec po raz ostatni, to dobry plan. Wróci tu wieczorem.

Rozdział 27 Zander! — zaoponowała Bonnie ze śmiechem. — W ogóle nie jestem zmęczona. Chodźmy gdzieś! Chcę potańczyć i wszystkich zobaczyć. — Nie — odparł Zander; w jednej dłoni trzymał jej walizkę, drugą barykadował drzwi, przez które Bonnie próbowała wyjść z budynku. — Gdy w końcu dostałem cię w swoje ręce, chcę cię mieć tego wieczoru w domu. Nie masz pojęcia, jaki samotny się czułem w naszym mieszkaniu. — Uśmiechał się, lecz jego piękne niebieskie oczy spoglądały poważnie; serce Bonnie wykonało zabawne salto. — Ja też za tobą tęskniłam — przyznała. Zander pochylił głowę, by ją pocałować, jego usta były ciepłe i miękkie. W zasadzie, jeśli Zander chce mieć mnie tego wieczoru dla siebie, nie widzę w tym problemu, uznała, zatracając się w pocałunku. — Spotkanie z przyjaciółmi może chyba zaczekać do jutra — skapitulowała z rozmarzeniem. Zander roześmiał się i otoczył ramieniem jej plecy. — Powodzenia — mruknął, otwierając na oścież drzwi do mieszkania. — Niespodzianka! — rozległy się okrzyki. Bonnie pisnęła z radości i rzuciła się Meredith na szyję. — Tęskniłam za tobą! — zawołała, a Meredith wybuchnęła śmiechem, biorąc przyjaciółkę w objęcia. — Ja za tobą też. — Meredith wyglądała na zmęczoną, miała ciemne worki pod oczami, lecz uśmiechała się wesoło. Alaric podszedł do nich i wziął ją za rękę. — Marnieje w oczach od twojego wyjazdu — oświadczył. — Gdy to wszystko się uspokoi, musicie spędzić trochę czasu razem. Wataha rozbiegła się po pokoju, oddając się swoim ulubionym rozrywkom: Shay i Jared całowali się entuzjastycznie w kącie kuchni, Camden i Marcus wznosili toasty, Tristan i Spencer obrażali się nawzajem, a poza tym wszyscy siłowali się, pili, jedli i hałasowali. Bonnie uśmiechała się do nich życzliwie. Tego wieczoru mogli hałasować i szaleć, ile wlezie. Tak się cieszyła z powrotu do domu. — Jak było w Chicago? — zapytała Elena. Pocałowała Bonnie w policzek i wręczyła jej kieliszek wina. — Miałaś okazję, by pójść do Instytutu Sztuki? — Nie — odparła Bonnie, upijając łyk. — Nie mieliśmy czasu na zwiedzanie, zajmowaliśmy się głównie pracą. — Już miała rozwinąć temat, opowiedzieć, jak spędzali dni na medytacjach i studiowaniu ziół, a wieczory na rzucaniu zaklęć, gdy uświadomiła sobie, że Elena nie słucha. Patrzyła w dal ponad jej ramieniem, Bonnie odwróciła się więc, by sprawdzić na co. Po drugiej stronie pokoju stał Stefano i przyglądał się Elenie z tak nieszczęśliwą miną, że serce Bonnie wypełniło się współczuciem.

Wstrzymała oddech, czekając na coś — nie była pewna na co. Po chwili jednak Stefano się odwrócił i chwila minęła. — Cóż! — powiedziała Elena przesadnie radosnym tonem, znów koncentrując się na Bonnie. — Ja bardzo chciałabym pójść do Instytutu Sztuki! Mają niesamowitą kolekcję osiemnastowiecznego malarstwa. — No tak — mruknęła Bonnie z wahaniem. Szturchnęła łokciem Zandera, próbując zapytać go subtelnym uniesieniem brwi, co tu się u diabła dzieje, lecz Zander tylko wzruszył ramionami. Bonnie odwróciła się i zobaczyła Matta — nie zauważyła, kiedy przyszedł. Wyglądał okropnie, miał zaczerwienione, opuchnięte oczy, jakby w ogóle nie sypiał. — Matt! — zawołała i uścisnęła go. — A gdzie jest Jasmine? Matt się wzdrygnął. — My... uch, zerwaliśmy ze sobą — odparł łamiącym się głosem. Zdezorientowana znów spojrzała na Zandera, szukając wyjaśnienia, lecz on już odszedł, by zakończyć pojedynek zapaśniczy pomiędzy Enrique a Marcusem. Bonnie chwyciła Meredith za nadgarstek i pociągnęła ją w kąt pokoju. — Co się dzieje pomiędzy Eleną a Stefano? — syknęła, gdy tylko zostały same. — I co się stało z Mattem i Jasmine? — Zmarszczyła brwi, myśląc o ponurych minach ukrytych za uśmiechami przyjaciół, za gorączkowością zabaw wilkołaków. — Tak właściwie, to co się dzieje z wami wszystkimi? Meredith przygryzła wargę. — Powiedz mi — powtórzyła Bonnie. — Powiem, przyrzekam — odparła Meredith z pośpiechem — lecz czy dziś wieczorem nie możemy się po prostu cieszyć z twojego powrotu? — Pokaż nam jakąś magiczną sztuczkę, Bonnie! — zawołał Enrique, gdy jego pojedynek został przerwany. Bonnie wywróciła oczami, po czym szturchnęła Meredith palcem. — Jutro. Opowiesz mi wszystko. — Meredith przytaknęła, a Bonnie wyszła na środek pokoju z wysoko podniesioną głową. Jeśli chcieli odetchnąć przez jedną noc, zanim powiedzą jej o wszystkich strasznych rzeczach, które się tu wydarzyły, pozwoli im na to. — Sztuczka! Sztuczka! — skandowały wilkołaki pod dowództwem Enrique. Uśmiechnęła się. W końcu będzie mogła pokazać przyjaciołom, pokazać Zanderowi, czego nauczyła się w ostatnich tygodniach. Skupiła się tak, jak nauczyła się tego w Chicago, zacisnęła palce na sokole na szyi i sięgnęła w dół, poprzez beton i cegły budynku aż do ziemi. Gdy już zapuściła korzenie mocne niczym drzewo, rozciągnęła swoją świadomość i zdecydowanie schwytała energię wszystkich osób w pokoju. Przeszedł ją dreszcz, gdy połączyła się z Zanderem, a przez niego z innymi wilkołakami. Ich energia była o wiele surowsza niż to, do czego przywykła, była to moc silna i muskularna, wzbudziła w niej drżenie i poczucie nadwrażliwości. Słyszała, jak serce Zandera bije miarowo tuż obok niej, czuła ostry zapach alkoholu w szklankach i słodki, lepki aromat ciastek, które wniosła do pokoju Elena. Czy właśnie tak czuły się wilkołaki przez cały czas?

Była ostrożniejsza, gdy łączyła się ze Stefano — jego energia była potężna, mroczna i bardzo świadoma. Miała chłodniejszą barwę, która wprawiła ją w drżenie, była zimna i nieruchoma, podczas gdy wilkołaki były pełne życia i ciepła. Energia Meredith była zdumiewająco podobna do energii Stefano — wampiry i łowcy, dwie strony tej samej monety, pomyślała Bonnie oszołomiona — a energia Alarica wydała się jej znajoma, podobna do energii czarownic, z którymi pracowała w Chicago. Energia Eleny jaśniała złotem, rozgrzała Bonnie od środka, jakby jej kości delikatnie się mieniły. Mnóstwo Mocy do skonsumowania, uznała Bonnie. Wciągnęła ją w siebie ostrożnie, ujarzmiła energię, skoncentrowała ją na Enrique, który wciąż przewodził skandującym, po czym pchnęła. Z przerażonym piskiem Enrique uderzył w sufit, nieco mocniej, niż było zamiarem Bonnie. Trzymała go tam, gdy Moc innych przepływała przez nią. Po chwili zszokowanej ciszy wszyscy, nawet Enrique, zaczęli się śmiać. „Spotkajmy się w północnej części kampusu. Za dwadzieścia minut?” Stefano przeczytał wiadomość od Jacka i podszedł do drzwi. Musieli porozmawiać. Jack będzie musiał poważniej traktować instynkty strażnicze Eleny; obaj będą musieli poważniej je traktować. Poza tym robiło się późno, a impreza i tak dobiegała już końca. Wyczuł, że Elena stoi za nim na ułamek sekundy przed tym, zanim dotknęła jego ramienia. — Stefano? Możemy porozmawiać? — Była blada i spięta, niebieskie jak klejnot oczy wydawały się ogromne w jej twarzy. — Tak, oczywiście — powiedział, czując ucisk w sercu. Pragnął tulić ją do siebie przez cały wieczór. Obserwowanie jej, nie wiedząc, co myśli ani co do niego czuje, było torturą. — Daj mi tylko chwilę i razem wrócimy do domu. — Szybko odpisał Jackowi: „Dziś nie mogę. Przepraszam”, po czym wyłączył telefon. To było ważniejsze. Zeszli z Eleną po schodach, wyszli na ulicę, po czym w milczeniu udali się do domu. Noc była ciepła i jasna, gwiazdy świeciły nad ich głowami. Panowała pomiędzy nimi przyjacielska cisza, bez napięcia, które ostatnio im towarzyszyło. Po chwili rozluźnił się, gdy opuścił go lęk. Byli przecież Eleną i Stefano, kochali się niezależnie od wszystkiego. Wiedział to. Wziął ją za rękę, a ona uścisnęła ją mocno. — Chciałam cię przeprosić — powiedziała z wahaniem, patrząc prosto przed siebie. — Choć nie zgadzam się z tym, co robisz, wiem, że tylko próbujesz mnie chronić. — Przez chwilę podziwiał jej profil: mały nos i spiczasty podbródek, miękką wypukłość warg. Wyglądała tak delikatnie, jej skóra była blada i gładka w świetle księżyca, musiał jednak pamiętać, że taka nie była. — Ja również przepraszam — powiedział, a ona podniosła głowę, by na niego spojrzeć. — Wiem, że nie jesteś bezradna. Zawsze byłaś silna, nawet zanim odnalazłaś swą Moc. — Przypomniał sobie tamtą dziewczynę z liceum, taką zdeterminowaną, mądrą i nieszczęśliwą; jej odważny duch oczarował ich obu, jego i Damona, pomimo wieków doświadczenia, pomimo wszystkich kobiet, które znali. Po pierwszym szoku wywołanym jej podobieństwem do Katherine szybko zrozumieli, że to nie aspekt fizyczny ich w niej pociąga.

Doszli do drzwi swego budynku. Stefano mówił szybko, chcąc wyrzucić z siebie wszystko, co miał jej do powiedzenia, czując, że muszą oczyścić atmosferę, zanim przekroczą próg. Chciał, by wrócili do domu bez przymusu i napięcia, które wisiało nad nimi niczym ciemna chmura. — Byłem taki uparty. Wiem, że byłem. Nie słuchałem. Czasami jedyne, co dostrzegam, to grożące ci niebezpieczeństwo. Wciąż myślałem, że jeśli zdołam się pozbyć wszystkiego, co ci zagraża, będziemy wolni. Zaczniemy nowe życie, życie, które będzie trwało wiecznie. — Przełknął ślinę, nagle znalazł się na krawędzi łez. — Nie przeżyłbym, gdybym cię stracił — dokończył cicho. — Och, Stefano. — Pogłaskała go po policzku, po czym przeczesała jego włosy palcami. — Zawsze będzie nowe niebezpieczeństwo. To jest nasze życie. Nie możemy go marnować. — Wiem — odparł, biorąc ją za rękę. — Powinienem był cię posłuchać w sprawie Trinity. Nie mogę... nie mogłem uwierzyć w to, że ona nadal tam jest. Lecz wierzę tobie. Jesteś Strażniczką i — wymusił na sobie te słowa, bo wszystko wciąż w nim krzyczało, by chronił Elenę, by ją ratował — może wyczuwasz coś, czego ja nie potrafię. — Westchnął. — Ufam ci, Eleno. Jeśli chcesz spróbować ocalić Trinity, pomogę ci. Wszystko nagle zrobiło się takie proste. Niezależnie od tego, co miało wydarzyć się jutro — a nie wiedział, co się wydarzy, ponieważ Trinity była niebezpieczna, a Solomon nadal polował na Elenę, to się nie zmieniło — znów byli jednością. — Kocham cię — powiedział. — Z każdym dniem bardziej. Będziemy razem przez tysiąc lat, a nawet dłużej i zamierzam cię kochać przez wszystkie te lata. Pocałowała go w odpowiedzi, ciepło i nagląco, a on ją przytulił. Weszli do mieszkania, trzymając się za ręce i wymieniając pocałunki przez całą drogę. — Mam coś dla ciebie — powiedział, gdy w końcu znaleźli się w środku. Jego powolne serce przyspieszyło nieco, gdy wyjął z kieszeni klucz i położył go na jej dłoni. — To klucz do twojego domu w Fell’s Church — wyjaśnił w odpowiedzi na jej zaciekawione spojrzenie. — Kupiłem go dla ciebie od cioci Judith. Gdy to się skończy, gdy Solomon w końcu zginie, pojedziemy wszędzie. Zawsze jednak będziemy mieli dokąd wrócić. Będziemy mieli wspólny dom... twój dom. Jej oczy wypełniły się łzami. — Dziękuję — szepnęła. — Czułam się taka... Nie byłam gotowa zrezygnować z niego. Chcę tego, chcę domu, do którego będziemy mogli razem wracać. Elena jest moim domem, pomyślał, po czym powiedział jej to, wodząc palcami po miękkiej skórze jej policzków, jej czoła, warg, szyi, jakby chciał się nauczyć jej na pamięć dotykiem. Wyszeptała odpowiedź, jej oddech był taki ciepły, oczy pełne życia. Pocałował jej szyję, czując, jak jej krew buzuje w żyłach niczym strumień. Przechyliła głowę na bok w geście zaproszenia, a on delikatnie wsunął kły pod jej skórę. Pierwszy haust bogatej, ciepłej krwi Eleny zbliżył ich jeszcze do siebie, niczym dwie części doskonałej całości. Dom, pomyślał znowu. Elena jest moim domem.

Rozdział 28 Cóż — oświadczyła Bonnie żartobliwie — nie mogłam nie zauważyć napięcia pomiędzy tobą a Stefano poprzedniego wieczoru, lecz dzisiaj jesteś bardzo radosna. Wszystko się wyjaśniło? — Uniosła kilkakrotnie brwi w znaczącym geście, gdy Elena mieszała kawę łyżeczką. Na policzki Eleny wystąpił rumieniec, co było śmieszne: przecież od lat mieszkała ze Stefano. — Dużo wypieków — odparła, by odwrócić uwagę przyjaciółki. — Co się stało, wykupiłaś piekarnię? Przyszła do Bonnie na śniadanie, były same, a na kuchennym stole stały stosy rogalików, babeczek, markiz i pączków, jak również wielka misa owoców i dzbanek kawy. — Tak, wiem — powiedziała Bonnie. — To sprawka Zandera. Albo chce mi pokazać, jak bardzo się cieszy, że wróciłam do domu, albo upewnić, że tak przytyję, by już nigdy nie przecisnąć się przez drzwi. Nie mam pojęcia, czy zasypywanie mnie jedzeniem to reakcja typowa dla wilka, dla faceta czy tylko dla Zandera. Taki już chyba jest. — Zamieszała kawę i zmarszczyła brwi, wpatrując się surowo w Elenę. — Jeszcze z tobą nie skończyłam. Czy ty i Stefano się pokłóciliście? — To chyba nie jest typowe dla facetów — uchyliła się od odpowiedzi Elena. — Stefano nie jada i całkiem zapomina o tym, że ja muszę. Jeśli nie pójdę do sklepu, nie mamy w domu niczego poza torebkami z krwią i wodą w butelkach w lodówce. — Bonnie spojrzała na nią z ukosa, a Elena westchnęła. — Już się nie kłócimy. Nadal jednak musimy przekonać innych, by nie zabijali Trinity. — Wciąż nic z tego nie rozumiem. Dlaczego wszyscy myślą, że Solomon przebywa w jej ciele? Elena wdała się w wyjaśnienia. Nie widziała, jak Solomon — albo facet, którego uważali za Solomona — umiera, lecz pamiętała wszystko, co opowiedzieli jej Stefano i Meredith: jak ich testował, jak koncentrował się na Trinity, jak ta wzdrygnęła się i zaczęła krwawić. Jak myśleli, że Solomon nie żyje, a Trinity uciekła i zamieniła się w potężnego wampira o żółtym spojrzeniu Solomona. Jak „Solomon”, z którym walczyli, okazał się nie Solomonem, lecz mężczyzną o nazwisku Gabriel Dalton. Bonnie słuchała uważnie, skubiąc jabłko w cieście i wtrącając pytanie od czasu do czasu. Gdy Elena skończyła, pokręciła głową oszołomiona. — Moim zdaniem to wcale nie brzmi jak zamiana ciał — oświadczyła z uporem. — Zapomniałam, że w takich sprawach jesteś ekspertem — mruknęła Elena z nutką sarkazmu. Bonnie zrobiła do niej minę. — Posłuchaj, przez ostatni miesiąc pracowałam z energią ludzką. Każdy ma swój własny, bardzo wyraźny smak, który jest charakterystyczny tylko dla niego. — Podobnie jest z aurą — stwierdziła Elena, kiwając ze zrozumieniem głową. Aura każdego człowieka była inna. — Nie zdołałam jednak dotąd zobaczyć aury Solomona.

— Aura, energia, co za różnica. To, że nie zdołałaś jej dostrzec, nie oznacza, że jej nie ma. Solomon potrafi ją po prostu jakoś przed tobą zasłonić. — Odłożyła widelec i pochyliła się, wpatrując w Elenę ogromnymi brązowymi oczami. — Chodzi mi o to, że gdyby Solomon zamienił się ciałami z Trinity, wszyscy od razu by się zorientowali, zanim Solomon... Gabriel, czy jak mu tam... umarł. Wszyscy zauważyliby, że to nie ta sama osoba. — Elena zaczęła protestować, lecz Bonnie podniosła dłoń, by ją uciszyć. — Pomyśl. Nikt nigdy nie brał Katherine za ciebie dłużej niż parę minut, choć byłyście takie podobne. Różna energia. Podobna powłoka, lecz inne wnętrze. Jeśli ludzie, którzy ją znali, byli pewni, że Trinity nadal tam jest... a oni polowali z nią, więc musieli ją znać naprawdę dobrze... to musiała to być Trinity. — Kiedy Meredith natknęła się na nią, Trinity była wampirem — wtrąciła Elena bezradnie. — Miała oczy Solomona. Myślisz, że jest opętana? To była druga teoria Alarica. — Jestem prawie pewna, że trzeba być demonem, by kogoś opętać — mruknęła Bonnie. — Pierwotni nie są demonami; są po prostu potężnymi, starożytnymi wampirami. — Znów zaczęła skubać jabłko w cieście, marszcząc brwi z namysłem. — Chyba wiem, co to takiego. Elena utkwiła w niej wzrok. — Powiedz mi. Bonnie oparła łokcie na stole i położyła podbródek na splecionych dłoniach. — Teraz potrafię robić wiele rzeczy, których wcześniej nie umiałam, niektóre z nich polegają na czerpaniu energii od innych osób, jak to zrobiłam wczoraj wieczorem. — Elena skinęła głową. Czuła, jak Bonnie ciągnie ją za sobą, wiedziała, że jakoś wykorzystała jej Moc, by unieść Enrique. — Gdybym była złą osobą i naprawdę potężną — Bonnie zerknęła na Elenę — jak na przykład Pierwotny, chyba mogłabym odwrócić proces. — Co masz na myśli? — Gdybym była dostatecznie silna, mogłabym zebrać własną energię i przelać ją w kogoś innego, zamiast używać jego energii. Mogłabym tego kogoś wypełnić sobą i zmusić, by robił, cokolwiek zechcę. To byłoby jak przesunięcie dźwigni w drugą stronę. — To brzmi jak opętanie — powiedziała zdezorientowana Elena, lecz Bonnie pokręciła głową niecierpliwie. — Nie. W przypadku opętania demon naprawdę wchodzi w osobę i odbiera jej ciało. To jest raczej rodzaj naprawdę potężnego wpływu. Solomon nie siedzi w Trinity, on ją tylko wykorzystuje. Jako że jest silny, może w nią przelać własne atrybuty: żółte oczy i wampiryzm, lecz to tylko wpływ. Ona nadal tam jest, pod tą całą Mocą, którą on w nią wmusza. W sercu Eleny rozkwitła nadzieja. Było to przerażające, lecz była to też pierwsza realna szansa na to, że ocalenie Trinity to wykonalny plan. — Twierdzisz więc, że Solomon ma ciało, które gdzieś tam jest — dodała bez tchu. — Przez cały ten czas ścigaliśmy niewłaściwe cele, najpierw Gabriela, potem Trinity, podczas gdy właściwy, prawdziwy Solomon, pozostaje ukryty. Bonnie uśmiechnęła się i odsunęła od stołu, wprawiając w ruch nakrycia. Wyciągnęła ręce do Eleny.

— Chodź — poprosiła niecierpliwie. — Jeśli przez cały ten czas szukaliście niewłaściwych osób, może nadszedł czas, by poszukać tej właściwej. W sypialni Bonnie rozłożyła mapę na łóżku. — To jest cały stan — wyjaśniła Elenie. — Taki rodzaj wpływu musi angażować mnóstwo Mocy. Nie sądzę, by mógł to robić z większej odległości. — Ustawiła fioletowe świece w czterech rogach łóżka i zapaliła je. — Fiolet sprzyja przepowiadaniu przyszłości i jasnowidztwu. Stanęła naprzeciwko Eleny, oddzielona od niej łóżkiem i mapą i wyciągnęła do niej dłonie. — Musisz użyć swoich Mocy Strażniczki. Elena pokręciła głową. — To nie działa na Solomona. Szukałam go wielokrotnie. Nie zdołałam też odnaleźć ani Gabriela, ani Trinity. Nie ma po nich śladu. — Tak jak mówiłam, musi umieć się jakoś przed tobą zasłaniać. Wie, że potrafisz odnaleźć zło i robi coś, by się przed tobą chronić. — Uśmiechnęła się psotnie, jej zęby zalśniły w świetle świec. — Nie wie jednak, co ja potrafię. Zaufaj mi. I właśnie to Elena zrobiła. Chwyciła Bonnie za ręce, zamknęła oczy na chwilę i sięgnęła po swoją Moc. Pomyślała o całym złu, jakie Solomon wyrządził: o przejęciu Trinity i niejakiego Gabriela Daltona, o zamordowaniu łagodnego Andrésa, o jego krwi znaczącej czerwienią łóżko, o biednym, małym, zamordowanym Sammym. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła aurę Bonnie, delikatną i różową, i własną złotą, lecz ani śladu zła, niczego, za czym mogłaby podążyć. — Widzisz, na czym polega problem — powiedziała. — Zaczekaj — poprosiła Bonnie. Zaczęła mruczeć słowa w jakimś starożytnym języku, płomienie świec wystrzeliły w górę, zamigotały dziko, choć nie było wiatru. Włoski na ramionach Eleny stanęły dęba. Aura Bonnie zaczęła się mieszać z jej aurą, róż zlał się ze złotem, wyglądając jak zmieniające się kolory letniego świtu. Jednocześnie Elena poczuła delikatne, uparte szarpanie gdzieś w okolicy obojczyka, usłyszała, jak Bonnie prosi: „Wpuść mnie, wpuść mnie”. Przełknęła nerwowo ślinę i spróbowała się otworzyć, by dać Bonnie to, czego potrzebowała. Bonnie mówiła coraz szybciej, starożytne słowa zlewały się ze sobą w niski, monotonny dźwięk, po czym nagle umilkła. Z każdej ze świec wystrzelił złoty łuk, wszystkie spotkały się nad mapą, na którą upadła iskra w jednym punkcie, paląc papier. Wtedy świece zgasły. — Proszę — powiedziała Bonnie, kładąc palec na wypalonej dziurze. — Zadziałało. Oniemiała Elena wpatrywała się w mapę. — Przez cały ten czas szukaliśmy w złym miejscu — szepnęła w końcu. — Solomona nawet nie ma w Dalcrest.

Rozdział 29 Po ponad pięciuset latach życia Stefano nie mógł bać się ciemności, lecz było w tym miejscu coś, co wprawiało go w zdenerwowanie. Byli głęboko pod ziemią, w starym zbiorniku — wody nie przechowywano tu od lat, lecz kamienie wciąż były wilgotne i śliskie, porośnięte mchem. Nikłe światło płynęło z góry, umożliwiając im ruch. — Wygląda jak pogańska kraina cieni — oświadczył zaintrygowany Alaric. Stefano uśmiechnął się słabo, lecz nie odpowiedział. Wokół panowała cisza, przerywana tylko odgłosem ich kroków i miarowym kapaniem wody gdzieś w mroku. W powietrzu unosił się ciężki cmentarny zapach mokrego kamienia, echo zniekształcało dźwięki, przez co Stefano nie mógł stwierdzić, czy czuje lub słyszy coś, co by tu nie pasowało. Wilkołakom otoczenie się nie podobało. Rozproszyły się pomiędzy ludźmi i skomlały cicho w proteście, zwieszając ogony i uszy. Bonnie, która szła tuż za Eleną, trzymała dłoń na grzbiecie Zandera i wplatała palce w jego gęste białe futro. Stefano nie był pewien, kto komu dodaje otuchy. Była to misja Bonnie i Eleny; Stefano miał nadzieję, że obie mają rację, że Solomon jest gdzieś tutaj, a nie w ciele Trinity w Dalcrest. Napięcie w twarzy Jacka mówiło, że wiele bierze na wiarę i nie jest z tego zadowolony. — W tym czasie, który tu marnujemy, Trinity biega po Dalcrest i morduje niewinnych ludzi — mruknął do Meredith pod nosem, co Stefano, posługując się wyostrzonymi zmysłami wampira, usłyszał. Gdy Elena powiedziała mu, że razem z Bonnie wierzą, iż prawdziwy Solomon ukrywa się w opuszczonym podziemnym zbiorniku pod małym miastem o nazwie Stag’s Crossing oddalonym o sześćdziesiąt kilometrów od Dalcrest, Stefano również się zawahał. Teraz jednak, gdy obserwował, jak dzielna, piękna Elena podąża śladem, który tylko ona widzi, pokładał w niej wiarę. Elena zawsze miała rację. Jest coraz zimniej, uświadomił sobie nagle. Szron chrzęścił pod jego stopami. Meredith, która zawsze szła tak pewnie, nagle poślizgnęła się i zaklęła cicho, próbując odzyskać równowagę. Wilki przysunęły się do ludzi, Tristan zawył niespokojnie. Wyszli za róg, gdy coś zaczęło sunąć ku nim w nikłym świetle. Matt napiął kuszę i wystrzelił bez zastanowienia. Bełt zatrzymał się w połowie drogi do celu i upadł na ziemię. Stefano postanowił skoczyć do przodu i nagle zrozumiał, że tak jak w muzeum jego mięśnie nie są mu posłuszne. Wszyscy obok niego również zamarli, Zander z uniesioną łapą, Bonnie odwracając głowę, by spojrzeć na Elenę. Solomon wyszedł z mroku. Nie był, co zauważył Stefano ze zdumieniem, szczególnie imponujący. Na pierwszy rzut oka był

drobnym, niemal nieśmiało wyglądającym człowiekiem, takim, którego mija się na ulicy, nie poświęcając mu drugiego spojrzenia. W ogóle nie przypominał przystojnego Gabriela Daltona ani wysokiej Trinity o słodkiej twarzy. Jasnobrązowe włosy zwisały mu koło uszu, garbił się lekko. Gdyby nie Moc, która ich unieruchamiała, łatwo byłoby go nie docenić. Gdy podniósł głowę, a jego oczy rozbłysły złotem w ciemnościach, Stefano od razu zrozumiał, że to on. Oczy te były pełne chłodnej inteligencji i czystego zła, były to oczy czegoś oślizgłego i pierwotnego, co obserwowało z ukrycia przez niezliczone milenia, jak powstają i upadają cywilizacje. Solomon podszedł bliżej nich, bliżej Eleny, na co Stefano zareagował przerażeniem. Właśnie urzeczywistniały się jego najgorsze obawy, a on nic nie mógł zrobić. Nie mógł się poruszyć. Nie mógł mówić. Z trudem oddychał. Mógł tylko patrzeć, jak wszystko, co dla niego ważne, zostaje zniszczone. — Śliczna dziewczyna — powiedział Solomon suchym, ochrypłym głosem i wyciągnął dłoń, by dotknąć twarzy Eleny. Stefano miał ochotę krzyczeć z wściekłości, chciał uderzyć Solomona, powalić go na ziemię, lecz niezależnie od tego, jak się starał, nie mógł się poruszyć. Niemal czule Solomon przesunął palcem po kościach policzkowych Eleny, po jej miękkich wargach i delikatnym podbródku. Wszędzie, gdzie dotykał, Elena zaczynała krwawić, drobne kropelki ukazywały się na jej skórze i spływały po twarzy. Stefano czuł wszędzie bogactwo zapachu jej krwi, jego kły zaczęły pulsować i wydłużyły się wbrew jego woli. — Urocza — powiedział Solomon z aprobatą. Przesunął palcami po śladach krwi, rozcierając je na twarzy Eleny. — Doskonała. Tuż za nimi rozległy się kroki, Solomon podniósł głowę, jego złote oczy rozbłysły. Stefano ogarnęła nadzieja. Może to ktoś, kto zdoła im pomóc. — Tu jesteś — mruknął Solomon, a Stefano znów spochmurniał. Choć jeszcze jej nie widział, wiedział, że to Trinity. To, co z niej zostało, całkowicie zniewolone przez nikczemnego Pierwotnego. Proszę, tylko nie Elena. Pozwól jej żyć, modlił się do Boga, w którego wierzył bez zastrzeżeń jako człowiek. Krew spływała strumieniem z podbródka Eleny, kapiąc na jej bluzkę. Była potwornie blada. Tuż za nią widział Solomona, jego złote oczy podążały za Trinity. Zatrzymała się w pół kroku tuż za Stefano, po czym ruszyła dalej. Chwilę później rozległ się dźwięk skóry ocierającej się o skórę i miarowe kapanie płynu na kamienną podłogę. Krew, uświadomił sobie Stefano z przerażeniem, czując metaliczny, bogaty zapach. Trinity znów kogoś skrzywdziła, nie wiedział tylko kogo. Solomon się uśmiechnął. — Podejdź tutaj — nakazał. Trinity podeszła do Pierwotnego i stanęła obok niego, założyła ręce na piersi i odwróciła ku niemu twarz w parodii posłusznego dziecka. Złote oczy wpatrzyły się w złote oczy, Solomon uśmiechnął się szerzej.

— Łowcy — powiedział powoli. — Twoi starzy przyjaciele. Którego zabijemy najpierw? — Obserwował ich przez chwilę z namysłem, po czym skinął głową. — Jacka, rzecz jasna. — Zmrużył powieki, patrząc na łowcę stojącego obok Stefano. — Nie ufam mu. Trinity podeszła do nich, musnęła ramieniem Stefano, gdy stanęła obok Jacka i wyciągnęła się ku jego gardłu. Wydała z siebie cichy odgłos satysfakcji, gdy jej zęby przekłuły żyłę. Stefano czuł teraz jej zapach. Śmierdziała odrażająco starą krwią i potem. Solomon znów wyciągnął dłoń ku twarzy Eleny, jego paznokcie były długie i czarne od brudu. Musnął jej obojczyk i westchnął teatralnie. — Taka ładna — powtórzył. — Chciałbym cię zatrzymać, mała Strażniczko, uczynić cię moją. — Tam, gdzie dotykał, skóra Eleny otwierała się, krew tryskała na jej obojczyk, spływała po piersi, plamiła jej ubranie posoką. — Niestety, chyba jednak będę musiał się ciebie pozbyć. Twoja krew stanowi dla mnie zbyt duże zagrożenie — dokończył cicho. Wpatrując się bezradnie przed siebie, Stefano zapragnął umrzeć. Z radością by umarł, gdyby tylko mógł ocalić tym Elenę. Jej ramię zadrżało. Początkowo myślał, że to iluzja wywołana przez blade, zmienne światło. Wtedy Bonnie mrugnęła, powoli, lecz zdecydowanie. Wciąż się dotykały, uświadomił sobie. Wciąż współpracowały w ten sam sposób, w jaki zdołały zlokalizować Solomona. Elena zwróciła wzrok na Stefano, jej oczy były jasne i przejrzyście niebieskie pomimo krwi spływającej po twarzy. Wyczytał w nich wiadomość: Bądź gotowy. Wokół było tak zimno, że pierwsze muśnięcie ciepła rozlało się w nim niczym ogień. Nie wątpił, iż pochodziło ono od Eleny. Trinity żywiła się Jackiem tuż obok niego, wydając z siebie głośne, siorbiące odgłosy. Solomon na chwilę odwrócił wzrok od Eleny, by zobaczyć, co wyprawia jego marionetka, po czym znów spojrzał na Strażniczkę i wyciągnął nóż z pochwy, którą miał przymocowaną do pasa. Stefano do razu go rozpoznał: należał kiedyś do Trinity. Nóż łowcy. Palący żar rozlewał się po jego ciele. Wiedział, że będzie miał tylko jedną szansę i to jeśli będzie mu sprzyjało szczęście. Solomon przycisnął powoli nóż do gardła Eleny. Nagle Stefano wziął głęboki oddech, wszystkie jego mięśnie zaprotestowały, gdy zmusił je, by się naraz poruszyły. Rzucił się do przodu z wysiłkiem, uniósł maczetę i przesunął nią po szyi Solomona. Ciało Pierwotnego osunęło się powoli na ziemię, gdy wylądowało, lód pod ich stopami zaczął pękać. Zapadła cisza. Po chwili Trinity upadła na kolana i zaniosła się szlochem. Stefano nie był w stanie oderwać oczu od Solomona, od jego drobnego, chudego ciała na zimnej, kamiennej podłodze. Wyglądał tak niegroźnie. Ile osób wysłał w świat, by tańczyły pod jego rozkazami? Jack miał rację: Solomon nie zostawiał po sobie śladów, bo nie musiał niszczyć osobiście. Gdy w końcu odwrócił głowę, zobaczył, że Trinity klęczy obok Jacka i obejmuje dłońmi jego twarz. — Tak mi przykro — szlochała; jej oczy znów przybrały swój zwykły, naturalny odcień. — O mój

Boże. Ja nie... to wszystko jest jak sen. Jak koszmar. — Nic się nie stało, Trinity — zapewnił ją łowca. Krew wciąż kapała z ugryzienia na jego karku, otarł ją więc. — Wszystko będzie dobrze. Elena rzuciła się Stefano na szyję, szepcząc: — Udało się, udało się nam. — Całowała jego twarz i tuliła się do niego tak mocno, jakby miała już nigdy go nie wypuścić. Rozcięcie na jej obojczyku dopiero zaczynało się zamykać. Bezwiednie ugryzł się w nadgarstek i uniósł go do jej ust. — Pij — powiedział. Pochyliła głowę i zaczęła ssać, a on przyglądał się jej z uczuciem. — To tobie się udało. Tobie i Bonnie. — Czuł jej wspaniałą, błogosławioną siłę, zanurzał się w niej, a jego własny triumf i ulga wracały do niego echem. — Nareszcie jesteśmy wolni — szepnął do niej bezgłośnie. — Nareszcie możemy żyć w spokoju.

Rozdział 30 To tutaj, pomyślał zadowolony z siebie Damon, ukryli konfitury. Musiał poświęcić chwilę, by to znaleźć. Na pierwszy rzut oka biura Lifetime Solutions sprawiały wrażenie rozczarowująco szacownej instytucji. W laboratorium znalazł szczury w klatkach, lecz żaden z nich nie miał kłów ani drugiej głowy. Notatki na temat terapii były dla niego niezrozumiałymi listami eksperymentalnych leków i reakcji na nie spisanych w bardzo naukowym języku. Dokumenty w szafkach były równie nudne, a nie zdołał odgadnąć haseł, by dokładnie przebadać komputery. Wszystko wydawało się nudne, niezrozumiale normalne. Gdyby nie znalazł wizytówki tej firmy w kieszeni jednego z tych dziwnych wampirów, uznałby ją za całkowicie normalną. W końcu natknął się na gabinet prezesa. Był większy i wystawniej umeblowany niż inne, miał wysokie od podłogi do sufitu okna i zestaw wypoczynkowy w rogu. Damon przeszukał szuflady biurka, szafki na ścianach, szafę w kącie. I nic. Tylko pierwsza szuflada biurka wydawała się nieco płytsza, niż powinna być. Szarpnął ją, wsunął z powrotem i wysunął. Tak jak podejrzewał, na plecach za nią znajdowała się mała dziurka na klucz. Sekretny, zamykany schowek. Interesujące. Zamek nie stanowił dla niego wyzwania, nauczył się je otwierać całe wieki temu. W schowku znalazł gruby notes w skórzanej oprawie. Szybko go przekartkował, coraz bardziej zaintrygowany. Był to rodzaj dziennika, po części filozoficzne rozważania, po części zapis serii eksperymentów. Musi być jakiś sposób na to, by naukowo naprawić to, co zostało niedoskonale stworzone przez magię, przeczytał Damon. Przedmioty moich badań zaczynają się rozwijać, po czym umierają bez ostrzeżenia, ich serca pękają pod wpływem nowych obciążeń. Czy jest jakiś sposób na to, by wzmocnić układ krążenia i zwiększyć jego objętość? Konieczne będą liczne zabiegi chirurgiczne. Obiekt K4 wydawał się obiecujący, lecz skutki uboczne stosowania adrenaliny i stymulantów były zbyt duże. Nad obiektem nie można było zapanować, był podatny na ataki niekontrolowanego gniewu. Po tym, jak rozczłonkował asystenta, został zniszczony.

— Obiekt K4 nie chciał ci się kłaniać, co, doktorku? — mruknął Damon. Czuł nieprzyjemne mrowienie na karku, gdy czytał dalej. Działo się tutaj coś bardzo, bardzo złego. Przewrócił parę stron. Po śmierci kilku pierwszych obiektów i tragicznym doświadczeniu z K4 doktor poprawił dozowanie i zaplanował kilka operacji, nie tylko na układzie krążenia, lecz także na mięśniach, układzie trawiennym, mózgu, a nawet strukturze twarzy i zębach. Życie jego obiektów zaczęło się stopniowo wydłużać.

Wysokie dawki żelaza i protein są niezbędne, by zwalczyć objawy anemii będące rezultatem nowej gęstości układu kostnego. Czyżby tradycyjna dieta złożona z krwi była mniej mistyczna, a bardziej praktyczna, niż pierwotnie zakładano?

Dieta złożona z krwi. Nagle Damon uświadomił sobie, co czyta. Ta osoba próbowała tworzyć wampiry. Próbowała i najwyraźniej odnosiła sukces. Gdy doktor przeprowadził operacje i dostosował dozowanie leków, jego dziennik stał się zapisem serii triumfów. Tak jak podejrzewałem, naturalne wampiry ogranicza tylko mistycyzm. Po przekierowaniu układu krążenia i dodaniu dużych dawek melaniny do początkowego zestawu lęków udało mi się uodpornić moje obiekty na tradycyjne metody kontrolowania ich populacji: obiekty mogą swobodnie spacerować za dnia, nie da się też ich skrzywdzić, wbijając im drewno w serce. Niefizyczne metody identyfikacji okazały się bardziej złożone do obejścia. Obiekty testowe były z łatwością identyfikowane jako nadprzyrodzone przez ludzi z wysoko rozwiniętymi zmysłami: tak zwanych „medium” i „czarowników”.

Aury, pomyślał Damon. Pisze o ludziach, którzy widzą aurę tak jak Elena. W końcu jednak i na to lekarz znalazł sposób. Poprzez intensywne medytacje i wysokie dawki inhibitorów serotoniny wampiry stworzone w laboratorium nauczyły się ukrywać lub zasłaniać swoje aury. To, pomyślał Damon, stukając palcem w kartkę, może okazać się przydatne. Czytał dalej. Ostatecznie, po wielu próbach i błędach, eksperyment okazał się bezdyskusyjnym sukcesem. Moje obiekty mają wszystkie zalety naturalnych wampirów. Nie starzeją się, nie chorują, są silniejsze i szybsze niż człowiek, mają wysoko rozwinięte zmysły. Zdołałem też unieszkodliwić wady, które uniemożliwiają naturalnym wampirom bycie doskonałymi drapieżnikami: w przeciwieństwie do swoich dzikich kuzynów moje obiekty nie muszą odczuwać lęku przed drewnem czy światłem słońca. Nadszedł czas, by rozpocząć fazę B eksperymentu.

Faza B? Damon znów przewrócił kilka stron i zamrugał z zaskoczenia na widok kolejnego fragmentu. Na następnym etapie eksperymentu lekarz użył techniki na samym sobie. To ma sens, uznał Damon. Jeśli stworzył idealnego drapieżnika, nie chciał pozostać ofiarą. To jednak nie tłumaczyło, dlaczego stworzone w laboratorium wampiry ścigały go z takim uporem. Czytał dalej. Aby przejąć władzę nad światem natury, należy wyeliminować konkurujące gatunki. Wampir przetrwał w niezmienionym stanie bardzo długo, w niektórych przypadkach tysiące lat. Te cele muszą zostać wyeliminowane, aby mój śmiały, nowy świat mógł zaistnieć. Największym zagrożeniem dla mojego wynalazku jest jego inspiracja: tradycyjny wampir.

Damon przewrócił kolejną stronę i znalazł dwie listy nazwisk. Pierwszą stanowili Pierwotni, rozpoznał ich od razu. Tylko imiona — Pierwotni pojawili się na świecie, zanim ludzie zaczęli posługiwać się nazwiskami. Klaus, Celine, Benevenuto, Alexander — Pierwotni, których zabili Stefano i jego przyjaciele, wykreśleni czarnym atramentem. Innych imion nie rozpoznał — Chihiro, Gunnar z Północy, Milimo, Pachacuti — te były wykreślone na

czerwono. Zostało już tylko jedno imię: Solomon. — Był pan bardzo zajęty, doktorze Jekyll — mruknął Damon, przesuwając palcem po wykreślonych czerwonym atramentem imionach. Druga lista była o wiele dłuższa... i o wiele gorsza. Wiele z tych imion należało do wampirów, które Damon znał. Anne Grimmsdotir: cicha, nieustraszona dziewczyna, która zamieszkiwała Północ od czasów wikingów. Niewiele mówiła, lecz była pełna gracji i szybka. Sophia Alexiou: piękna, elegancka Sophia, z którą Damon spędził zimę nad Morzem Śródziemnym ponad sto lat temu. Abioye Ogunwale: uparty, o ostrym języku, hazardzista. Wygrał w karty od Damona jego ulubione buty w XVII wieku. Damon wpatrywał się w nazwiska, czując niewygodny ucisk w piersi. Te wampiry nie były jego przyjaciółmi — nie zawierał przyjaźni — lecz byli to ludzie, których spotykał wielokrotnie za swojego długiego życia. Stare wampiry, silne wampiry, które polowały, podróżowały i przetrwały stulecia. Wszystkie zamordowane w imię śmiałego, nowego świata wampirów stworzonych przez człowieka? W połowie strony natknął się na nazwisko Katherine von Swartzschild. Nie było jeszcze wykreślone. — Nie jesteś na bieżąco, doktorku — mruknął, czując w sercu ukłucie bólu na widok jej imienia. Na dole strony widniały ostatnie nazwiska na liście: Damon Salvatore. Stefano Salvatore. Dalcrest, Wirginia. Damon położył dłoń płasko na notesie i wziął głęboki oddech, popadając w zamyślenie. Na świecie było ledwie parę osób, które go w ogóle obchodziły. Po śmierci Katherine lista ta ograniczyła się w zasadzie do Eleny i Stefano. Naciskany, przyznałby się do sentymentalnej czułości dla swego małego rudzika Bonnie i niechętnego szacunku dla Meredith, łowczyni. Wszystkie te osoby mieszkały w Dalcrest, w stanie Wirginia. Wsunął notes do kieszeni płaszcza i wymknął się z laboratorium cicho jak cień, jakby już stał się duchem. — Toast! — powiedział Alaric, unosząc wysoko kieliszek. — Za koniec Pierwotnych! — Wszyscy poszli w jego ślady, fala radosnego śmiechu wypełniła mieszkanie Eleny i Stefano. Elena zacisnęła palce na nóżce kieliszka i uśmiechnęła się do zebranych przyjaciół. Nie mogła uwierzyć, że jeszcze parę godzin temu byli unieruchomieni w mrocznym, zimnym podziemiu. Wtedy była pewna, że to już koniec. A potem, w tym zimnie, poczuła maleńką iskierkę ciepła. Dłoń Bonnie dotykająca jej ramienia była jedyną ciepłą rzeczą na całym świecie. Jestem tu, Eleno, usłyszała głos Bonnie w swojej głowie.

Wpuść mnie. Skupiła całą swą energię w tym jednym miejscu, po czym przesłała Moc Bonnie stałym, cienkim strumieniem. A Bonnie uwolniła Stefano. Ramiona Stefano, którymi ją otaczał, wytrąciły ją z tych niepokojących wspomnień. Pocałował ją lekko w kark, po czym roześmiał się, tak zrelaksowany, jakiego go od bardzo dawna nie widziała. Jesteśmy wolni, powtarzał jej bezgłośnie, ilekroć ich wargi się stykały, jesteśmy wolni. Jesteś bezpieczna. Jutro będą robić plany — pojadą do Europy, by odnaleźć Damona, by się upewnić, że jest bezpieczny. A potem razem będą wędrować po Europie, po brukowanych uliczkach z przeszłości Stefano i wysokich, szklanych miastach XX wieku. Paryż, pomyślała, przypominając sobie okres, gdy była tam w liceum, zanim poznała Stefano. Wydawało się jej, że było to całe wieki temu. Nie mogła się już doczekać, by znów go zobaczyć ze Stefano u boku. Jutro zaczną żyć resztą swojego wiecznego życia. A tymczasem byli wśród przyjaciół, co również ją uszczęśliwiało. Nawet Trinity była z nimi, blada i szczupła, lecz żywa. Jack wstał, a Trinity spojrzała na niego jak na bohatera. Ciekawe, czy powie jej, że planował ją zabić, zastanawiała się jakaś część Eleny cynicznie. Jack uśmiechnął się szeroko i ciepło do zebranych. Używał swojej włóczni łowcy jako laski, opierał na niej ciężar swego ciała. — Za nieprawdopodobnych sprzymierzeńców i nieoczekiwanych przyjaciół — powiedział, unosząc kieliszek. Elena dołączyła do toastu, gdy jej telefon zawibrował. Dyskretnie wyjęła go z torebki i zerknęła na wyświetlacz. Wiadomość głosowa od Damona. Z wahaniem pobudziła więź pomiędzy nimi i niemal się zatoczyła, pchnięta pulsującym w niej niepokojem. Zanim zdołała wymknąć się cicho z pokoju, Jack podszedł do niej i do Stefano, uniemożliwiając jej wyjście. — Stefano, byłeś dla nas wielką pomocą w tym polowaniu — powiedział. Elena szturchnęła Stefano stopą, wymienili uśmiechy. Była niemal pewna, że Stefano ostatecznie przewodził polowaniu, a nie tylko pomagał. — Nie wiem, jak ci dziękować — odparł Stefano uroczyście. — Świadomość, że wszystkie zagrożenia, które ścigaliśmy od tak dawna, w końcu przestały istnieć... Elena i ja jesteśmy tacy szczęśliwi. — Prawie wszystkie zagrożenia — mruknął Jack z namysłem. Elena poderwała głowę, słysząc nowy, mroczniejszy ton w jego głosie. A potem w panice dostrzegła, że coś jest nie tak z aurą Jacka. Rdzawa czerwień, kolor suchej krwi, przebiegała przez znajomy ciepły brąz, rozprzestrzeniając się niczym sieć żył. Otworzyła usta, by wykrzyczeć ostrzeżenie, lecz było już za późno. Obnażając wydłużone kły — jak to możliwe, że to wampir, przecież ona by wiedziała, Stefano by wiedział — Jack poruszył się, szybciej i zwinniej, niż było to możliwe, i przebił czysto włócznią pierś Stefano. Stefano zachłysnął się oddechem, po czym upadł ciężko na podłogę. Jack wybiegł z mieszkania, zanim Elena zdołała krzyknąć.

Upadła na kolana, gdy wokół niej wybuchł chaos. Alaric chwycił włócznię, by wyjąć ją z piersi Stefano, lecz Meredith go powstrzymała. — Wyciągnięcie jej nie pomoże. Jeśli ją tam zostawimy, być może damy mu trochę więcej czasu. Elena dostrzegała tylko Stefano, obraz zamazywał się przez zasłonę łez. — Wytrzymaj, Stefano — błagała rozpaczliwie, głaszcząc go po twarzy. Mruknął coś i musnął jej ramię słabymi palcami. — Bonnie! — zawołała Elena. — Bonnie, nie możesz tego naprawić... — Bonnie upadła na kolana obok nich, pokręciła głową z pobladłą twarzą. — Przykro mi, przykro mi, obawiam się, że nie ma na to zaklęcia — mówiła gorączkowym tonem. Elena sięgnęła po swe Moce Strażniczki i posłała złoty promień ku Stefano, by naprawił to, co zostało zepsute. Mrok i chłód emanujące z włóczni w jego sercu połykały jednak światło za szybko, by potrafiła je dostarczyć. Umierał, czuła to. Traciła go. Oczy Stefano się zaszkliły, jego uścisk na ramieniu Eleny osłabł. — Nie, nie! — krzyczała, biorąc go w objęcia, starając się go przy sobie zatrzymać. — Proszę, Stefano. Łzy kapały z jej twarzy na blade policzki Stefano. Nie, nie, nie, powtarzała gorączkowo w myślach. Nie w ten sposób, mieliśmy spędzić razem wieczność. Proszę. Proszę. Oczy Stefano poruszały się na boki pod powiekami. Oddech rzęził mu w piersi. Jego twarz była taka spięta, niemal straszna. Elena wzięła go za rękę i przycisnęła do niej wargi. Ich umysły się zetknęły, nawiązali natychmiastowe połączenie jeszcze silniejsze niż kiedykolwiek, otoczyła go swoją świadomością, starając się go zatrzymać, uchronić przed niebezpieczeństwem. Nigdy nie pozwoli, by się bał, jeśli tylko będzie mogła coś na to poradzić. Mrok i pustka rozprzestrzeniały się w nim. Stefano, moja miłości, ukochany, myślała, proszę. Tylko o tym mogła myśleć, o zapewnieniach miłości, o pieszczotliwych zdrobnieniach i błaganiu. Proszę, zostań ze mną, jedyny. Trzymaj się. Kocham cię. Jej łzy spływały na jego zimną twarz, jej wargi rozgrzewały jego zimne usta. Eleno? Sięgnął do niej myślami. Był zdezorientowany, przywarła do niego, chcąc dodać mu otuchy. Wszystko będzie dobrze, pomyślała z desperacją. Wszystko będzie dobrze. Nie możesz mnie ocalić, Eleno. Myśli Stefano były przeraźliwie smutne, lecz nie było w nich lęku. Przepraszam. Myślałem, że jesteśmy bezpieczni. Myślałem, że mamy przed sobą całe długie życie razem. Żałuję, że zabrakło nam czasu. Nie! Nie odchodź, błagała go w myślach rozpaczliwie. Proszę, nie pozwolę ci odejść. Nie chcę odejść. Lecz bądź szczęśliwa beze mnie. Obiecaj mi, że znajdziesz sposób, by być szczęśliwa. Nie mogła sobie wyobrazić, by kiedykolwiek jeszcze poczuła szczęście. Obiecuję, pomyślała, łzy płynęły jej po twarzy.

Uwierz w siebie. Zaufaj swoim przyjaciołom. Był tak potwornie zmęczony, lecz w jego myślach było ciepło, które odczuwała jak uśmiech. Nigdy nie zapominaj, jak bardzo cię kocham. Zasługujesz na to, by być kochana. Zdławiła szloch. Stefano, jesteś miłością mojego życia. Całym moim życiem. Jego świadomość znów otarła się o nią niczym pieszczota. Ciemność, która zarażała Stefano, przetaczała się, zabierając coraz więcej i więcej, niepowstrzymana niczym fala. Elena przywarła do niego, przesłała mu jeszcze więcej Mocy, lecz ciemność połknęła ją niczym czarna dziura, połknęła wszystko, nie pozostało jej więc nic innego, jak przytulić go i szeptać: Stefano, kocham cię, kocham cię, proszę... Ciemna fala cofnęła się i zabrała Stefano ze sobą.

Rozdział 31 Dałam Elenie walerianę i zioła nasenne, i siedziałam z nią, dopóki nie zasnęła — powiedziała Bonnie, wychodząc z sypialni. — Nie mogła przestać płakać, lecz w końcu odpłynęła. Czuła się taka bezradna, gdy widziała Elenę leżącą na pościeli z zamkniętymi oczami, spod których wypływały łzy, taką drobną w łóżku, które dzieliła ze Stefano. I ona poczuła łzy pod powiekami. Stefano był taki silny, był oazą spokoju pośrodku burzy, on i Elena byli sworzniem ich grupy, wokół którego koncentrowali się inni. Wciąż nie przyjmowała do wiadomości jego śmierci. Meredith i Matt siedzieli na sofie w salonie, wyglądali na równie załamanych, jak ona się czuła. Podeszła do nich z westchnieniem, podwinęła nogi na sofie i przytuliła się do Meredith. Zander wraz z watahą przeczesywali lasy, szukając Jacka, a Alaric próbował się dowiedzieć, jaki rodzaj wampirów potrafi ukrywać własną aurę, jak to robił Jack. Trinity, Darlene i Alex wrócili do motelu, w którym obserwowały ich cztery wilkołaki, tak na wszelki wypadek. Łowcy wydawali się równie zszokowani jak oni faktem, że Jack jest wampirem. Bonnie przypomniała sobie, że tak naprawdę nie był jednym z nich, że dołączył do tej grupy i zwerbował ją do misji zabicia Solomona. Cieszyła się, że zostali sami. Czuła, że to właściwe, by czuwała nad Eleną tylko z Mattem i Meredith — czworo przyjaciół, którzy przeszli razem tak wiele, którzy znali się najdłużej ze wszystkich. — Nie rozumiem tego — mruknął Matt, wykręcając palce. — Dlaczego nie wiedzieliśmy, że Jack jest wampirem? Dlaczego zabił Stefano? Przecież pracowali razem. Byli przyjaciółmi. — Chodził w świetle dnia bez pierścienia — mruknęła ponuro Meredith. — Miał obsesję na punkcie zabijania wampirów. Był łowcą. I wampirem również? Matt chrząknął. Gdy na niego spojrzały, wyprostował ramiona i wykrztusił z wyraźnym wysiłkiem: — Powinniśmy zadzwonić do Damona. Meredith i Bonnie spojrzały na siebie z konsternacją. Jak mogli zapomnieć o Damonie? Pomimo wszystkich tych lat konfliktów Bonnie była przekonana, że śmierć Stefano załamie Damona. A wściekły, pogrążony w żałobie Damon gotów poważyć się na wszystko. Wiedziała, że Meredith myśli o tym samym. — Elena powinna do niego zadzwonić — oświadczyła w końcu Meredith. Matt zmarszczył brwi. — Elenie wystarczy zmartwień. Powinniśmy jej to wszystko ułatwiać. Bonnie pokręciła głową zdecydowanie, jej rude loki zawirowały w powietrzu. — Tylko Elena będzie w stanie powstrzymać Damona przed szaleństwem. I najprawdopodobniej

będzie chciała mu powiedzieć. I tak powinniśmy poczekać do rana, wtedy z nią o tym porozmawiamy. — Chyba macie rację — mruknął Matt. — Jak tylko... ja tylko chcę jej pomóc. — Wszyscy chcemy — zgodziła się Bonnie, biorąc Matta za rękę. — Mimo to sądzę, że jedyne, co możemy dla niej zrobić, to być przy niej, gdyby nas potrzebowała. Matt potarł zmęczoną dłonią powieki. — Nadal nie mogę w to uwierzyć. Nie mogę... Nie sądziłem, że kiedyś zobaczę, jak Stefano upada w taki sposób. Martwiłem się o każde z nas, lecz myślałem, że on będzie żył wiecznie. Bonnie ukryła twarz na jego ramieniu i choć obiecała sobie, że będzie silna, poczuła kilka łez pod powiekami. — Zostańmy tu na noc — zaproponowała stłumionym głosem. — Elena nie powinna być sama. — Sofa się rozkłada — powiedziała Meredith, podnosząc się, wdzięczna za to, że może się czymś zająć. — A w szafie jest dmuchany materac. Szybko posłali łóżka. Bonnie ułożyła się na sofie obok Meredith, wyłączyli światło. Wsłuchując się w oddech leżącej obok przyjaciółki i odpoczywającego na podłodze Matta, wiedziała, że tej nocy nikt nie zaśnie. Będą tak leżeć razem przez długie godziny dzielące ich od świtu i czuwać nad Eleną. Tylko tyle mogli zrobić. W nieprzeniknionych ciemnościach Elena otworzyła oczy. Nie wiedziała, ile czasu minęło, odkąd odpłynęła po wypiciu naparu Bonnie; dzięki niemu spała głębokim snem bez koszmarów. Obudziła się, słysząc drapanie w okno. Już nabierała oddechu, by krzyknąć, gdy uświadomiła sobie, że przecież wie kto to. Czuła go. Wstała i zaczęła torować sobie drogę ku oknu, przy okazji uderzając nogą w biurko. Damon siedział na gałęzi drzewa, wpatrywał się w nią nieprzeniknionymi czarnymi oczami. — Zaproś mnie do środka, księżniczko — powiedział. — Wejdź — odparła i cofnęła się, gdy Damon wszedł przez okno z gracją. Gdy wziął ją w ramiona, uświadomiła sobie, że drży. Nie musiała mu nic mówić, od razu to pojęła. On już wiedział, musiał zrozumieć, gdy tylko wyczuł jej smutek. Ból jego serca płynął do niej poprzez ich więź, stanowiąc lustrzane odbicie jej uczuć. — Muszę... — powiedział łamiącym się głosem. — Czy mogę cię przytulić? Skinęła głową bez słów. Trzymał ją w silnych, dodających otuchy ramionach na pościeli. Oparła głowę na jego piersi i w końcu pozwoliła sobie na rozpacz, wiedząc, że więź pomiędzy nimi zastąpi słowa; jego ból i jej ból

mieszały się, tworząc jedną emocję. Szlochając, szorstko wytarła nos dłonią. Była ohydna, pokryta katarem i łzami, lecz w ogóle o to nie dbała. — Stefano ucieszyłby się na twój widok — powiedziała Damonowi grubym od łez głosem. — Tęsknił za tobą, gdy cię nie było. — Wiem. Ja też za nim tęskniłem — odparł Damon, więź pomiędzy nimi zadrżała od dodatkowego bólu: samotności i poczucia straconego czasu. Pogłaskał jej włosy ciężką, niosącą pocieszenie dłonią. Wtuliła twarz w jego tors. Damon był jedyną osobą na świecie, która mogła zrozumieć, co straciła. Tuliła się do niego gwałtownie, gdy razem przeżywali żałobę, opłakując Stefano i siebie nawzajem.

Rozdział 32 Słońce świeciło tak jasno, że Matt musiał zakrywać oczy, gdy szedł do swego mieszkania. Była to długa, straszna noc. Ilekroć zaczynał zasypiać, przypominał sobie o Stefano, o włóczni w jego piersi i straszliwej pustce w jego oczach, gdy upadał jak połamana lalka. Przypominał sobie krzyki Eleny. Krew Stefano, która zaschła na jego rękawie. Stefano, jego przyjaciel. Kiedyś rywal o uczucie Eleny — choć w sumie nigdy nie było żadnej rywalizacji — przez krótki okres kolega z drużyny futbolowej, jego sprzymierzeniec w walce z mrokiem. Umarł. Matt powinien był wyczuć, że z Jackiem jest coś nie w porządku. Powinien ochronić swoich przyjaciół. Jasmine stała przed drzwiami jego budynku. Na jej widok w jaskrawym słońcu opadło go osobliwe uczucie déja vu, jakby wpadł w króliczą norę i znów przeżywał ten okropny poranek, gdy go zostawiła. — Czego chcesz? — zapytał martwym głosem. Nie chciał być niegrzeczny, Jasmine miała święte prawo go zostawić, był jednak taki zmęczony. Nie był w stanie poradzić sobie tego dnia z niczym więcej. — Tęsknię za tobą — odparła w pośpiechu. Spojrzała na niego tymi wielkimi, błagalnymi oczami, nikły, nerwowy uśmiech uniósł kąciki jej ust. — Tak bardzo za tobą tęsknię, Matt. Czy nie moglibyśmy spróbować raz jeszcze? Poczuł się tak, jakby się rozpływał, rozpadał na milion kawałeczków. Pragnął tego tak bardzo. Ciepła, kochająca, piękna Jasmine. Leczyła ludzi i choć zapewne widziała wiele okropieństw — jak każdy lekarz — pozostała niewinna; była na wskroś dobra. — Nie mogę — odparł szorstko. — Nic się nie zmieniło, Jasmine. Nie, jeszcze się pogorszyło. — Pokazał jej swój poplamiony rękaw. — Widzisz? To krew Stefano; Stefano nie żyje. — Zignorował jej cichy, pełen bólu jęk. — Wszystko jest mroczne, przerażające i straszne, lecz nadal nie mogę odwrócić się plecami od moich przyjaciół. Nie mogę zignorować mroku. — Jego oczy płonęły, wyprostował ramiona. — Nie jestem kimś, z kim można planować przyszłość — dodał cicho. Wyciągnęła do niego ręce, objęła nimi jego ramię pokryte plamami krwi. Nie odwracała się od niego. — Wiesz, dlaczego tu dzisiaj przyszłam? — zapytała, a on żałośnie wzruszył ramionami. — Przywieziono nam w nocy parę ze strasznego wypadku drogowego. — Zacisnęła mocno powieki na ułamek sekundy, jakby chciała zablokować wspomnienie. — Oboje byli ciężko ranni, bardzo cierpieli — kontynuowała — lecz mimo to wyciągali do siebie ręce. Tak bardzo się o siebie nawzajem martwili. — Spojrzała na Matta z błaganiem w oczach. — Złe rzeczy przydarzają się każdego dnia, wystarczy wyjechać na autostradę. A gdy już się zdarzą, nie chcę być oddalona o kilometry od ciebie. Chcę móc uścisnąć twoją dłoń. Znów zaczął mówić — Boże, tak, pragnął tego, lecz jak mógł oczekiwać, że podzieli z nim takie życie? — lecz Jasmine położyła mu dłoń na wargach, by go uciszyć. — To, co robisz z przyjaciółmi? Zwalczacie potwory, by ludzie tacy jak ja mogli wieść normalne,

szczęśliwe życie? To bardzo ważne. Ukrywałeś przede mną to, kim naprawdę jesteś, i rozumiem twoje powody. Teraz jednak chcę wiedzieć. Matt, chcę być częścią tego. Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę. Przełknęła ślinę i spojrzała na niego z niepokojem, w jej oczach zalśniły łzy. Matt nie był w stanie myśleć. Po prostu instynktownie uczynił krok naprzód, wziął ją w ramiona i przytulił policzek do jej głowy, wdychając słodki zapach jej szamponu. Jasmine do niego wróciła — być może razem zdołają przetrwać ten mroczny czas. Alaric i Zander wykopali grób nad rzeką, niedaleko zwęglonych ruin Muzeum Plantacji. Wokół niego stanęła samotnie, zdaniem Damona, wyglądająca grupa: Bonnie, jego mały rudzik, wtulona w ramię swojego wilkołaka; łowczyni Meredith, posiniaczona i zmęczona, zaciskająca dłoń na dłoni swego męża naukowca. Postawny Matt ze zwieszoną głową i czerwonymi oczami z dziewczyną, której Damon nie znał, u boku. I Elena, cicha, pełna rezerwy; jej długie jasne włosy wirowały na wietrze wokół jej ramion. Wpatrywała się w pustkę, jej twarz była opuchnięta i załzawiona. Nawet pogrążona w bólu wyglądała pięknie. Damon poczuł ucisk w brzuchu. Jak wiele razy myślał: Gdyby tylko Stefano usunął się z drogi? A teraz Stefano odszedł, a wszystko było nie tak, nie tak. Owinęli jego ciało białym jedwabiem i złożyli go ostrożnie w grobie razem z jego bronią. Wybrali piękne miejsce: przepływająca obok rzeka szemrała kojąco, wokół nich wznosiły się porośnięte mchem pnie drzew. Bryza uniosła róg jedwabiu w ruchu będącym parodią życia, a Damon zacisnął zęby. Wszyscy czekali, by ktoś inny rozpoczął ceremonię pożegnania. Nabrał do ręki ziemi ze stosu obok grobu, podszedł nad krawędź i posypał nią powoli ciało Stefano, ciemna ziemia skaziła czystą biel jedwabiu. — Co za strata — powiedział twardym, okrutnym głosem. — Stefano tak bardzo się starał, pracował i pracował nad tym, by nie być wampirem, walczył z tym, kim się stał. Zmarł, wciąż nienawidząc tego, kim był. — Otworzył dłoń i pozwolił, by reszta ziemi wysypała się na grób. Wszyscy patrzyli na niego ze współczuciem w oczach, wszyscy, nagle ogarnął go gniew. Nie potrzebował ich współczucia, mógłby ich zniszczyć jednym ruchem ręki, zmieść z powierzchni ziemi miasteczko wokół niego. Mógł odlecieć, zostawić ich, nigdy już nie oglądać się za siebie. Czuł jednak tępy smutek Eleny poprzez ich więź, tak więc położył dłoń na jej ramieniu i został. Bonnie wystąpiła naprzód. — Stefano był taki odważny. Nawet gdy Elena umarła — posłała spanikowane spojrzenie przyjaciołom — nawet gdy wszystko się dla niego popsuło, przybył, gdy wezwałam go na pomoc. Był naprawdę dobrym przyjacielem. Kochał Elenę i próbował chronić nas wszystkich. Ocalił nas niejeden raz. — Jej warga zadrżała niebezpiecznie, Zander podszedł do niej, by gestem dodać jej otuchy. — Nie chcę, by był sam — kontynuowała cienkim, wysokim głosem. Wyjęła z kieszeni mały, biały woreczek z jedwabiu i wyciągnęła rękę. — Jest wypełniony rozmarynem i groszkiem, w imię przyjaźni i pamięci. Nie zapomnę Stefano. — Pozwoliła woreczkowi opaść do grobu, a potem nabrała garść ziemi i ją także tam wrzuciła. — Wilkołaki i wampiry są wrogami — powiedział Zander, patrząc na ciało — lecz Stefano nauczył

mnie, że to nie takie proste. Był przyjacielem watahy. — On także wrzucił do grobu garść ziemi, po czym cofnęli się razem. Bonnie opierała się na nim ciężko. Meredith posypała grób ziemią i utkwiła wzrok w ciele. — Stefano był dobry i silny, właśnie pokonał ostatniego z wampirów, które przez lata ścigał. Był szczęśliwy. Gdy będę walczyć, gdy będę ścigać potwory, na które polowaliśmy razem, będę walczyć także dla niego. — Wyjęła kołek zza pasa. — To Stefano go wystrugał. Polował z nim. Powinien go mieć. — Upuściła kołek, wszyscy usłyszeli, jak uderza w dno grobu. Gdy się odwróciła, Alaric wyszedł naprzód i spojrzał na Damona. — Wiem, że gdy byliście młodzi, msze za zmarłych odprawiano po łacinie — powiedział z wahaniem. — Choć nie chodził już do kościoła, pomyślałem, że być może Stefano chciałby... — Gestem pokazał nieśmiało kawałek papieru, który ściskał w dłoni. Damon wzruszył ramionami. Może Stefano by tego chciał, nie wiedział. Był jednak pewien, że jego brat uprzejmie wysłuchałby tego, co Alaric zaplanował przeczytać. Alaric rozłożył kartkę. — Inclina, Domine, aurem tuam ad preces nostras quibus misericordiam tuam supplices deprecamur; ut animam famuli tui... — Wysłuchaj, Panie, modlitw tych, którzy pokornie błagają o

Twoją łaskę dla duszy Twojego sługi... Usta Damona wygięły się w gorzkim uśmiechu, gdy usłyszał znajome słowa. Alaric miał okropny akcent. Nawet na uniwersytetach nie uczono już porządnie łaciny. Był pewien, że okrutny Bóg, którego Stefano i on czcili w dzieciństwie, nie znajdzie miejsca pokoju i odpoczynku dla wampirów. Strażnicy twierdzili, przypomniał sobie, że gdy wampir umiera, po prostu przestaje istnieć. Jeśli jednak modlitwa pociesza te dzieciaki, niech się modlą. Alaric dokończył czytanie, po czym posypał grób Stefana garstką ziemi. Wszyscy patrzyli teraz na Elenę, lecz ona tylko stała, zaciskając wargi, nie zamierzała wyjść do przodu. Jest wściekła, wyczuł Damon, więź pomiędzy nimi pałała jej gniewem. W końcu uniosła głowę i spojrzała na przyjaciół. — Nie — powiedziała ostro. — Nie, nie pożegnam się. Nie akceptuję tego. — Oddychała ciężko, Damon wyczuł, jak coś szarpnęło dziko ich więzią. Elena była pogrążona w żałobie, w gniewie i bólu, lecz przede wszystkim była przerażona, bała się utraty Stefano na zawsze. Kierując się instynktem, wziął ją w ramiona i przytulił do swej piersi. Jej serce biło szybko jak u ptaka. — Nie musisz się z nim żegnać, księżniczko — powiedział. — Jeśli nie chcesz. Powinnaś mu jednak powiedzieć, że go kochasz. Skinęła głową. — Oczywiście, że kocham. On to wie. — Odsunęła się od Damona, odwróciła się plecami do otwartego grobu i poszła w kierunku rzeki. Damon spojrzał na Alarica, Zandera i Matta.

— Dokończcie to. Ona już skończyła. — Posłusznie chwycili za łopaty i zaczęli zasypywać grób. Pierwsza porcja ziemi uderzyła w owinięte jedwabiem ciało Stefano z suchym plaśnięciem, od którego Damon wykrzywił wargi. Poszedł za Eleną nad rzekę i stanął obok niej. Wpatrywała się w milczeniu w wodę, zaciskała wargi, dłonie zwinęła w pięści. Dołączyli do nich Meredith, Bonnie i Matt. Bonnie wzięła Elenę pod ramię, a Meredith położyła dłoń na jej plecach. Elena zdawała się czerpać z tego pocieszenie. Razem wsłuchiwali się w szum rzeki. Po chwili Bonnie powiedziała zdezorientowanym głosem zranionego dziecka: — Po prostu nie rozumiem, co się wydarzyło. — Jack był wampirem — odparła Elena ponuro. — Jak mogłam tego nie zauważyć? — Powinniśmy... — wtrąciła Meredith, lecz Damon jej przerwał. — Jack jest nowym rodzajem wampira, stworzonym w laboratorium. — Wykrzywił usta z odrazą. — Nie ma słabości naszego gatunku. — Szybko wyjaśnił im, co się wydarzyło, opowiedział o wizytówce, laboratorium, dzienniku badań. — Potrafi ukrywać swoją aurę, Eleno. Nie mogłaś go zidentyfikować. Wampiry, które ścigały w Europie mnie i Katherine... to on je stworzył. Myśli, że udoskonalił gatunek, stworzył doskonałych wojowników. A teraz chce się pozbyć wszystkich istniejących wampirów. Nawet Stefano. Elena wydała z siebie cichy jęk. Wszyscy patrzyli teraz na Damona, otwierając szeroko oczy, a on wiedział, o czym myślą. On będzie następny.

Rozdział 33 Białe światła były oślepiające. Meredith zmrużyła powieki i spróbowała podjąć walkę, lecz nie mogła się ruszyć. To tylko sen, powiedziała sobie. Tylko ten sam sen. Wszystko jednak wydawało się tym razem takie realne: światła były jaśniejsze, pokój mniej zamazany wokół niej. Jej wargi były popękane i obolałe. W powietrzu unosił się ostry zapach antyseptyków. Kręciło się jej w głowie, miała mdłości. To tylko sen, powtórzyła. Przetrwam to, a potem obudzę się bezpieczna we własnym łóżku. Figura z cienia przesunęła się na peryferie jej widzenia, podeszła bliżej i Meredith zobaczyła ją wyraźniej niż kiedykolwiek przedtem. Dłonie w rękawiczkach przesuwały się po jej brzuchu. Lekarz w fartuchu patrzył na nią, maseczka na twarzy skrywała jego tożsamość. Nie czuła ruchów jego rąk, lecz widziała je. Była taka odrętwiała, jakby działało na nią miejscowe znieczulenie. Postać ostrożnie nabrała do strzykawki fiolkę płynu, dłonie w rękawiczkach chirurgicznych poruszały się ze spokojną precyzją. Meredith nie czuła, jak igła wbija się w jej ramię, nie mogła się odsunąć, gdy lekarz nacisnął tłok i płyn wlał się w jej żyły. Wygięła szyję, próbując przesunąć głowę na krawędź stołu, wzdrygnęła się, by znaleźć się jak najdalej. Nie czuła igły, lecz sam zastrzyk rozprzestrzenił się po jej ciele niczym ogień, jej żyły zapłonęły. Z jej warg wyrwał się cichy, bolesny jęk, znów spróbowała się odsunąć. Była jednak uwięziona. Obudź się, obudź się, powtarzała sobie gorączkowo. Postać zdjęła maskę z twarzy — ukrywał się pod nią Jack, jego usta wykrzywiały się w uśmiechu. Zaszlochała, próbując odepchnąć się od stołu. — Meredith — powiedział, przesuwając dłonią po twarzy. — Chyba powinniśmy porozmawiać. — To tylko sen — odparła słabo, jej głos był taki cichy i przerażony. Jack prychnął śmiechem. — To nie jest sen. — Z uczuciem odsunął kosmyk włosów z jej twarzy. — Gdy powiedziałaś mi, że każdej nocy pijesz herbatę z werbeną, od razu zrozumiałem, jak do ciebie dotrzeć. Zamieniłem herbatkę na kombinację leków, którą opracowałem i silny środek nasenny. Dzięki temu z łatwością mogłem cię zabierać na leczenie. Przynosiłem cię tutaj, a potem znów odbierałem ci przytomność, by zanieść cię do domu. — Słucham? — Miała kłopoty z oddychaniem, dyszała ciężko ze strachu. — Jakie leczenie? Dlaczego? — Czynię cię podobną do mnie. Jesteś doskonała — wyjaśnił, a ona zadrżała z odrazy. — Łowcy to najlepsi rekruci, a ty jesteś piekielnie dobrą łowczynią, Meredith. Jesteś sprytna i szybka. Masz silną wolę, nie tak jak Trinity, nad którą Pierwotny zapanował z taką łatwością. Będziesz wspaniałym wampirem. Gdy dowiedziałem się, że twój brat był wampirem, usłyszałem plotki, że ty niemal zostałaś przemieniona, cóż... — Wzruszył ramionami i uśmiechnął się do niej uroczym, ciepłym uśmiechem. — To przeznaczenie. Razem będziemy niepokonani. — Nie — zaprotestowała, odpędzając gorące łzy. — Nie jestem taka jak ty. Nie chcę być wampirem.

Jack roześmiał się z czułością, kładąc ciężką dłoń na jej głowie. — Decyzja nie należy do ciebie. Transformacja jest niemal skończona. — Myślisz, że on naprawdę odszedł? — zapytała Elena, nie patrząc na Damona. — To znaczy, ja wróciłam i ty również. — Nie wiem, Eleno. — Damon westchnął. — Wróciłaś, bo nie powinnaś była umrzeć, bo twój czas jeszcze nie nadszedł. A ja nigdy nie powinienem był wracać. Po prostu miałem szczęście. Stali razem na balkonie, na którym Stefano tak lubił myśleć i obserwować. Zapach róż kwitnących późnym latem był zbyt ciężki, lepił się od słodyczy, przytłaczał. Elena potarła obolałe oczy. Była już zmęczona płaczem. Damon opierał się o barierkę obok niej, wydawał się zupełnie spokojny. Potrafił zastygnąć nieruchomo, gdy tego chciał, nie podrygiwał i nie szurał nogami jak większość ludzi. Przy nim odpoczywała. Przyglądał się jej ukrytymi pod kapturem oczami, nie mogła poznać, o czym myśli. — Gdy Stefano i ja byliśmy dziećmi, dawno temu — powiedział nagle — on był taki poważny. W przeciwieństwie do mnie zawsze starał się robić właściwe rzeczy. Był ulubieńcem mojego ojca i nienawidziłem go za to. Krył mnie jednak, próbował ochraniać przed ojcem i przed karami, na które zawsze zasługiwałem. — Wykrzywił lekko wargi. — Wtedy dostawał lanie za to, że kłamał, by mnie chronić. Nigdy mu za to nie podziękowałem. — Byliście dziećmi. — Gdy mnie chronił, zawsze potem obrywał — kontynuował Damon, jakby jej nie usłyszał. — Walczyliśmy i żyliśmy osobno przez całe wieki. Bez niego zatraciłem siebie. Wzięła go za rękę. Była taka zimna, zaczęła ją pocierać, by ją rozgrzać. — Ja również byłam zagubiona — powiedziała. — Po śmierci rodziców nie dbałam o nic. Chciałam być królową szkoły, lecz kierowała mną tylko duma. Stefano... Stefano był pierwszą osobą, która dostrzegła prawdziwą mnie, która zrozumiała, kim naprawdę jestem pod powłoką, którą wszyscy chcieli widzieć. — Poczuła, że znów zbiera się jej na płacz, przycisnęła więc twarz do złączonych dłoni swoich i Damona, by on nie zobaczył jej łez. — Boję się, że znów się zagubię. — Tym razem cię nie zostawię — zapewnił ją Damon. — Choćby tylko po to, by opiekować się tobą w imieniu Stefano. — Uśmiechnął się kpiąco. — Nie, żebyś potrzebowała opieki. — Możemy opiekować się sobą nawzajem — odparła. Cieszyła się, że zostaje; czerpała otuchę z jego obecności, choć nie wypełniała ona pustki, która w niej rosła. Bez Stefano czuła się samotna niczym drobina szybująca po mrocznym i pustym wszechświecie. Damon też był samotny i dlatego właśnie potrzebowali siebie nawzajem. — Jest jeszcze jeden powód, dla którego muszę zostać — dodał Damon z nową ostrością w głosie. Spojrzała na niego z uwagą. — Zemsta. — Uścisnął mocniej jej dłoń, a ona uścisnęła go w odpowiedzi. — Jack? Wampiry, które stworzył? Muszą nam za to zapłacić. Mroczna pustka w Elenie powoli rozgrzała się i zaczęła płonąć. Być może była zagubiona i samotna, lecz gdyby zdołała pomścić śmierć Stefano, jej życie miałoby cel. — Tak — powiedziała, kiwając głową. — Zemsta. http://anastazja352/chomikuj.pl

W następnym tomie Pamiętników Wampirów

Elena, Stefano i Damon nie są już razem. A czeka ich walka, która odmieni nie tylko ich losy, lecz losy całego ich świata… Elena: wszystko się dla niej zmieniło, odkąd serce Stefano, jej największej miłości, przestało bić. Stefano: zginął z ręki naukowca, który stworzył nową rasę wampirów. Przy ich pomocy chce zapanować nad światem i zrobi wszystko, by dawne wampiry zniknęły z powierzchni ziemi. Damon: teraz, po śmierci Stefano, jest następnym celem uczonego. Lecz nie zamierza poddać się bez walki. I marzy o zemście. Elena rozpoczyna szaleńczy wyścig z czasem, by znaleźć klucz do zniszczenia tych przerażających istot, zanim skrzywdzą każdego, kogo kocha… http://anastazja352/chomikuj.pl