L K Collins The Arrogant Architect

[Wpisz tytuł dokumentu]

Spis treści : Rozdział 1 – str 3

Rozdział 18 - str 109

Rozdział 2 - str 10

Rozdział 19 - str 115

Rozdział 3 - str 17

Rozdział 20 - str 118

Rozdział 4 - str 21

Rozdział 21 - str 123

Rozdział 5 - str 25

Rozdział 22 - str 128

Rozdział 6 - str 29

Rozdział 23 - str 133

Rozdział 7 - str 34

Rozdział 24 - str 142

Rozdział 8 - str 39

Rozdział 25 - str 151

Rozdział 9 - str 44

Rozdział 26 - str 156

Rozdział 10 - str 50

Rozdział 27 - str 162

Rozdział 11 - str 61

Rozdział 28 - str 168

Rozdział 12 - str 69

Rozdział 29 - str 171

Rozdział 13 - str 75

Rozdział 30 - str 177

Rozdział 14 - str 85

Rozdział 31 - str 183

Rozdział 15 - str 90

Rozdział 32 - str 187

Rozdział 16 - str 97

Epilog – str 191

Rozdział 17 - str 103 Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym,łamie prawo.

2

Tłum czarek_logan Beta Mala_Nessi

Rozdział 1 Jutro są moje urodziny. Cóż, zegar wybije północ za cztery minuty, i dzień, który był moim ulubionym dniem w roku, spadnie na mnie niczym ciemna chmura nieszczęścia. Od kiedy obserwowałam swoją mamę cierpiącą i ostatecznie przegrywającą walkę z rakiem piersi, nic wydaje się nie mieć już znaczenia – urodziny, wakacje, naprawdę nic. Bez niej nic nie jest ważne. Tak, powtarzam sobie, że to błogosławieństwo żyć. Samo budzenie się powinno wystarczyć… ale zwyczajnie poczucie, iż nie mam po co żyć. Jedyne czego pragnę to przesypiać dni, żeby rozpłynęły się we mgle. Nie ruszać się aż nadejdzie mój czas, a potem znów być z nią. Siedzę samotnie w uroczym mieszkaniu na Rhode Island. Zegar tyka niemiłosiernie wolno. Przede mną leży kolejny list od mamy. Każdego roku przychodzą i stały się jedyną rzeczą, na którą wyczekuję z utęsknieniem w tym godnym pożałowaniu dniu. Nie mam pojęcia, kto je wysyła albo dlaczego postanowiła je wysyłać. Mój ojciec i ja oboje dostajemy jeden co roku, więc wiem, że to nie on je wysyła. Może to jej sposób na pobudzenie nas działania, danie nam czegoś, na co będziemy czekać, mimo że jej nie ma. Co nie jest złą rzeczą – to robią mamy: Podnoszą nas i popychają na przód podczas tych chwil w życiu, gdy nie podołasz albo jesteś pewien, że nie potrafisz. I nawet bez mamy przy mnie, nadal to robi. A dla mnie, przez krótki moment za każdym razem, kiedy otwieram i czytam nowy list, to tak jakby wróciła, przemawiała do mnie, gdy daję się ponieść jej słowom. Mogę usłyszeć jej głos przepleciony przez każde z nich. Ale listy zawsze mają koniec, jak to listy, a rzeczywistość mojego życia pochłania mnie, popychając dalej i dalej w nicość. Jest 11:59 – czekam do północy, aby go otworzyć. Nie to, że ma to znaczenie, bo nie ma żadnych zasad, ale tak właśnie robię. Tak chciała. Wpatruję się w swoje imię doskonale napisane na przedzie fioletowej kopercie koloru bzu, jej pismo jest tak samo piękne jak ich woń.

3

No i… to kolejna rzecz, która mi ją przypomina. Gdy zegar wskazuje północ, unoszę kopertę, patrzę na nią świadoma, że tylko kilka lat temu trzymała ją w dłoni. Oglądając tył wyobrażam sobie, że oblizuje ją, aby móc zakleić i zmuszam się do otwarcia, niszcząc coś co posklejała do kupy.

Moja droga Everly, Wszystkiego najlepszego w dwudzieste trzecie urodziny, kochanie. Nie ma słów, które mogłyby wyrazić jak trudno mi na myśl , że mnie przy tobie nie będzie, świętując kolejne urodziny. Ale… jak zawsze mówiłam, jestem przy Tobie duchem, siedząc obok, obejmując Cię i całując miękkie blond włosy. Zachowaj to uczucie i tę więź, którą dzieliliśmy… na zawsze. Jak tam? Nadal gotujesz? Otwo rzyłaś własną restaurację? Poznałaś już jakiegoś faceta? Jest tak wiele rzeczy, o których chciałabym teraz wiedzieć, ale jestem pewna że gdy odejdę, będę znała wszystkie odpowiedzi na długo przed Tobą i będę tuż obok, prowadząc Cię na każdym kroku. Pamię taj, że mimo ogromnego bólu spowodowanego stratą tak wielu okazji d o wspólnego przeżywania przełomowych momentów, w głębi serca jestem dumna z tego kimkolwiek jesteś w życiu. Jesteś błyskotliwą, młodą kobietą! Uważaj na siebie, Ever, i na tatę. Kocham Cię bardziej niż mogę to wyrazić. Mama Łzy spływają mi po policzku i lądują na liście, pali mnie w środku. I moment ulgi… przepadł. Cierpienie jest niemierzalne, gdy wpatruję się w rozmazany tusz, przypominający mi szybko jak ciężko żyć bez niej. Składając list, przełykam resztę łez i odkładam go na szafkę nocną. Robię co w mojej mocy, aby odzyskać spokój, powstrzymać płacz, ale nie mogę, do cholery, przestać. Czym rozwścieczyłam wszechświat? Dlaczego nadszedł jej czas? Dlaczego? Opadam na poduszkę, pogrążam się w nieszczęściu, ale wkrótce przerywa mi

4

dzwonek telefonu. Nabieram głęboko powietrza, zanim odbieram, nie chcąc, aby tata usłyszał, że jestem smutna. - Cześć, tato. - Wszystkiego najlepszego, córeczko! - Dzięki – odpowiadam chichocząc, słysząc jak mocno próbuje być dla nie pełen pozytywnych emocji. – Nie musisz przy mnie udawać, tato. - Nie udaję, jestem szczęśliwy, to twoje urodziny. - Dziękuję. - Czytałaś już list? – pyta. - Tak – mówię łamiącym się głosem, przypominając sobie jej słowa. - Co napisała? - ten był inny, może miała ciężki dzień, ale była smutna, przypuszczam, że był dla niej trudny do napisania. - Nie potrafię sobie wyobrazić pisania ich albo tego co chciałbym ci w nich przekazać Ever. - Więc tego nierób, bo będziemy siebie mieli na zawsze. - Brzmisz jak ona. - Wiele mnie nauczyła, tato. - Z pewnością. Nadal chcesz iść na kolację? - Oczywiście. Chcesz wpaść przed kolacją i spojrzeć na prysznic? Przecieka. - Jasne, ale wynajmujesz… dzwoniłaś do pośrednika? - Wysłałam maila i

dzwoniłam do nich przeszło tydzień temu. Nie

odpowiedzieli, a ten hałas doprowadza mnie do szału. To wszystko co chcę na urodziny – żartuję. - Dobrze, w takim razie zwrócę sportowe auto, które dla ciebie mam i tylko naprawię twój prysznic. - Dzięki, tato, jesteś najlepszy. Rozmowa z nim poprawia mi samopoczucie, pewnie dlatego, że jest moim najlepszym przyjacielem. Poza osobami, z którymi pracuję, jest wszystkim co mam, a ja dla niego jestem wszystkim co ma. Jesteśmy wszystkim czego potrzebujemy w życiu, i nam to pasuje, zwłaszcza że nie dostaliśmy innego wyboru. Czasami jedyne 5

co możesz zrobić to grać kartami, które zostały rozdane. Kładąc się, zamykam oczy, czekając z niecierpliwością sen i juto dzień, podczas którego będę się cieszyła wolnym. *** Budzi mnie huk. Uderza w łóżko i trzęsie całym mieszkaniem. Serce obija się o żebra. Co do cholery? Wtedy słyszę pikanie i krzyki. Zastanawiam się czy na zewnątrz zdarzył się wypadek. Zerkam przez okno, ale nie widzę wypadku ani nic, co by wyjaśniało hałas. Potem znów następuje huk i czuć wstrząs. Odruchowo, mocniej zaciskam koc, jakby miał mnie ochronić na wypadek jakiejś pierdzielonej katastrofy naturalnej albo bomby nuklearnej. Ale pikanie i wrzaski trwają dalej, zeskakuje z łóżka, zdecydowana ustalić, kto albo co robi ten cholerny hałas. Gdy to nasila się i nasila, zakładam spodnie od piżamy i pośpiechem wychodzę boso przed drzwi. Normalnie, nigdy nic nie słyszę, bo wewnątrz mieszkania jest tak spokojnie, i to jeden z powodów, dla którego je kocham. Gdy szarżuję w dół schodów, cycki bolą przy każdym uderzeniu stopą w stopień i uświadamiam sobie, że nie mam stanika, ale mam do w dupie. Gdy wymaszerowuję na zewnątrz czuję chłodny wiatr, który rozwiewa mi włosy, obejmuję się ramionami, aby się przed nim osłonić. Od razu wychwytuję skąd dochodzi hałas. W budynku obok, który był pustostanem od lat, wewnątrz i na zewnątrz jest z milion robotników. - Przepraszam? – pytam gościa w kasku przechodzącego obok: - Co się dzieje? Wskazuje innego faceta i mówi: - Musisz zapytać szefa. Opierający się o bok pretensjonalnego białego sportowego auta stoi „szef”. Ubrany jest jak prawnik, w garnitur, rozmawia przez telefon, patrząc w górę na budynek, gdy wyrzuca z siebie rozkazy do kogoś po drugiej stronie słuchawki. Kto przychodzi na teren budowy tak ubrany?

6

Za mną opada paleta i prawie wyskakuję ze skóry. Maszeruję do niego tak szybko jak mogę, aż się gotuję ze złości. Ledwie panując nad sobą, czekam aż skończy rozmowę. Gdy to robi, wsadza telefon do i otwiera skórzaną teczkę, przeglądając coś ,co wygląda na jakieś szkice. - Przepraszam? – wyskakuję, nie wiedząc w czym tkwi jego problem ani dlaczego mnie ignoruje. Jest ślepy? Spogląda na mnie niebieskimi oczyma, mruży je, po czym unosi brwi, przechylając głowę na bok: - Tak? - Możesz powiedzieć, co na Boga się tutaj dzieje? Gapi się na mnie, patrząc jakby nie zrozumiał mojego pytania. Mierzy wzrokiem moje ciało, sprawiając że czuję się niezręcznie i owijam ramiona mocniej wokół piersi. - Halo? – Macham dłonią przed jego twarzą. - Słyszałem – odpiera. - No to, co się tutaj dzieje? Zamyka teczkę i odwraca głowę w drugą stronę, wciąż milcząc. Czy ten facet jest jakimś debilem czy co??? - O! CO! CHODZI! Z! TYM! HAŁASEM!? - Nie jestem jakimś pierdzielonym kretynem. Zrozumiałem. - Jesteś pewien? Bo zachowujesz się jakbyś był. Z tle słychać więcej rzucanych palet, robotnicy krzyczą, a samochody trąbią. Oglądam się i widzę ogromne auto blokujące przejazd. - Ten budynek przechodzi dwunastotygodniową renowację. - Dlaczego? - Ponieważ jest ważnym zabytkiem. Szczęka mi opadła. Nie obchodzi mnie jak jest ważny… Nie wytrzymam dwanaście tygodni w takich warunkach. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? – pyta zadowolony z siebie.

7

- Owszem. Nie uważasz, że jest odrobinę za wcześnie, żeby robić tyle hałasu, blokować przejazd i na całą reszkę gówna? Prycha i rozgląda się wokół. - Zgodnie z artykułem 7.9 rozporządzenia o hałasie stanu Rhode Island, można halsować na zewnątrz bez ograniczeń od godziny siódmej rano. - Jaja sobie robisz!? Jego telefon dzwoni, a on go wyciąga. Widząc że to jałowa rozmowa, odchodzę rozwścieczona, a on woła za mną: - Miła pogawędka. Powinniśmy to kiedyś powtórzyć. – Zerkam do tyłu i widzę jak odbiera telefon. Patrzy mi prosto w oczy, taki arogancki i zajebiście pewny siebie. Nie sądzę, abym kiedykolwiek w życiu była tak sfrustrowana. Potem, gdy wchodzę do mojego domu puszcza do mnie oczko, a ja pokazuję mu środkowy palec zupełnie jak dzieciak, któremu nie poszło po jego myśli. Trzaskam drzwiami tak mocno jak tyko potrafię. Hałas jest wciąż bardzo głośny. Jak mam egzystować w takich warunkach przez trzy miesiące? Zwariuję. Nastawiam dzbanek z kawą i zostawiam do zaparzenia na kuchence w czasie, gdy będę brała prysznic. Stojąc pod wodą, pozwalam otoczyć się ciepłu i skupiam się na oddychaniu tak, aby ukoić nerwy. Ale zwyczajnie nie mogę odpuścić tego, co się stało przed chwilą. Cała scena z tym zadowolonym z siebie kutasem rozgrywa się powtórnie w mojej głowie. Wychodzę, wycieram i rozpoczynam w swój zwyczajny poranny rytuał. Potem wracam do kuchni, nalewam kubek kawy. Jest dopiero 7:35, nie ma mowy, żeby cały dzień wytrzymała z tym waleniem albo się wścieknę. Gdy kończę kawę, postawiam pójść do pracy. Powinnam mieć dzień wolny, ale nie zamierzam tu siedzieć, rozdrażniona. Dodatkowo, moja praca jest jedynym miejscem, gdzie potrafię odnaleźć spokój. Łapię batonik na śniadanie i zakładam uniform szefa kuchni. Przeglądam się w lustrze i uświadamiam sobie, że mama byłaby ze mnie dumna. Przerzucam plecak przez ramię i podchodzę do stojaka na rowery, próbując ignorować wibrujący ryk dochodzący z budowlanego zgiełku panującego na posesji obok. Dzięki Bogu, nigdzie nie widać tego nadętego palanta. Odpinam swój rower,

8

kłódkę wkładam do plecaka i przygotowuję się do jady. Zdecydowanie wolę jazdę na rowerze niż prowadzenie auta. - Czy ty naprawdę pokazałaś mi środkowy palec? Facet od wcześniejszego zajścia zachodzi mnie od tyłu, czym zupełnie mnie zaskakuje. Przewracam oczami, i zanim się odwrócę, zapinam plecak. - Owszem. - Dlaczego? - Ponieważ zachowałeś się jak palant. - Wykonuję jedynie swoją pracę. - W takim razie chcę rozmawiać z twoim szefem – stwierdzam. Jego uśmieszek staje się szeroki, od uch do ucha jak u Kota z Cheshire i stawia kolejny krok w moją stronę. Serce omija uderzenie i przełykam, nie będąc pewną, co właściwie się dzieje. Ten gość jest zuuuuuuuupełnie nie w moim typie. - Serio? – pytam zirytowana. - Co? – odpowiada, prawie zraniony. - Co jest grane z tym przemilczeniem? - Nic nie próbuję przemilczeć. Poprosiłaś o rozmowę z moim szefem i… to ja. - Nie – przeformułowuje swoje pytanie tak, żeby tym razem dotarło do jego pustej makówy czego, chcę: - Chcę porozmawiać z właścicielem budynku. Z tym, ktokolwiek podjął tę niedorzeczną decyzję o rozpoczynaniu… - zboczyłam z tematu, jestem skołowana, ale szybko dochodzę do ze sobą do ładu, nie pozwolę jemu – ani żadnemu mężczyźnie – mieć nad sobą takiej władzy. - … o rozpoczynaniu prac tak wcześnie rano. - Budynek należy do mnie i prowadzę prace renowacyjne, więc możesz rozmawiać ze mną. Kręcę głową, okręcam rower i odjeżdżam. Przegrana sprawa. - Miło było cię poznać, Ever – woła, najwyraźniej doczytał moje imię na fartuchu. Waham się czy nie pokazać mu palca…

…dochodzę do wniosku, że przynajmniej dziś ten gest stracił na atrakcyjności.

9

Tłum czarek_logan Beta Mala_Nessi

Rozdział 2 Zdołałam przygotować wszystko na ruch przed lunchem i sprawdzałam podręczne zapasy. Przerabiałam ostatnią listę, gdy Mistee, jedna pozostałych szefów kuchni weszła, mówiąc: - O Jezu, Ever, byłam absolutnie przekonana, że wzięłaś dzisiaj wolne. - Tak było, i Ross też chciał mi je dać, ale znasz mnie, tu jestem najszczęśliwsza. Uśmiecha się, wiedząc, że taka właśnie jestem. Nawet, gdyby spokój ,który mam w domu nie robił się na bilion wpieniających kawałeczków. - Cóż, w takim razie wszystkiego najlepszego. Całuje mnie w policzek. Mistee jest bardzo wylewna, ale nie przeszkadza mi to, ponieważ z wierzchu i wewnątrz jest świetną osobą. - Co powiesz na - zanim zaczniemy lunch - jednego strzemiennego z okazji twoich urodzin? - O nie. Ross by nas wywalił! - Nie musi wiedzieć - Czego wiedzieć? – pyta Ross, wchodzący do kuchni. - Nic – szybko odbijam piłeczkę, kryjąc nasze tyłki, gdy on odwiesza swoje rzeczy. - Myślałem masz dziś wolne? – pyta. - Miałam mieć, ale… jestem. Nie dopytuje dalej. Ross nie lubi mieszać się nasze życie. Tak długo jak długo potrafimy prowadzić kuchnię, spełniając jego standardy jest zadowolony. Śledząc to co jest na dziś zaplanowane i sprawdzając wszystko, co zrobiłam rano, pyta: - Jesteś dzisiaj gotowa stanąć na wysokości zadnia? - Jestem – mówię wiedząc dokładanie co ma na myśli. - Dobrze, świetnie się spiszesz.

10

- Dzięki – uśmiecham się do niego podniecona poprowadzeniem kuchni po raz pierwszy… w pojedynkę. Pracuję tu odkąd skończyłam dziewiętnaście lat. Teraz jako główny kucharz, Ross twierdzi, iż jestem gotowa, aby udźwignąć więcej odpowiedzialności, więc kiedy byłby lepszy czas niż w moje urodziny? Wiedziałam, że ten czas nadejdzie… tyle, że nie dzisiaj. Zostaje w swojej sekcji, gdy nadchodzi południowy ruch, a entuzjazm wypełniający kuchnie motywuje mnie. Jestem na haju, dla tego żyję. Zaczynają nadchodzić zamówienia i wykrzykuje każde do załogi, wskazując dokładnie, czego potrzebuję. Rozbrzmiewa w pełne entuzjazm dźwięczne „Tak, szef” i jestem strasznie szczęśliwa, że przyszłam dziś do pracy – to jest to, czego potrzebowałam, to moje ukojenie. Wiedziałam, że nadchodzi mój dzień rządzenia kuchnią, i nie mogłabym być bardziej szczęśliwa niż wreszcie tego doświadczyć. Gotowanie jest moją odskocznią od męczarni pełnej rozpaczy, którą jest moje życie pozbawione najlepszej przyjaciółki, mojej mamy. Nie śpieszę się wkładając serce i duszę w każde danie, to satysfakcjonujące. Każdy talerz który posyłam naszym gościom jest moim najlepszym dziełem. Godziny zlatują jak minuty. - Szefie? – kierownik sali, Trent, woła wychylając głowę. – Jesteś proszona na salę. Przełykam ciężko, gdy pozytywne wibracje w kuchni nagle opadają. Rozglądam się wokół po zespole, wiedząc, że nie zależnie czy wieści będą dobre, czy złe, będziemy nadal starając się przeć na przód. - Mistee, naprzód. - Tak, szef. – Szybko odpowiada, i mam nadzieję że Ross nie ma mi za złe mojej decyzji. Powiedział, że gdy rządzę mam podejmować decyzje, które uważam za najlepsze, aby wszystko przebiegało gładko. Pomijając, że Mistee zachowuje się jak szalona przez połowę czasu, jest świetna w swojej robicie, więc jestem pewna, iż doskonale utrzyma pod kontrolą wydanie.

11

Wycieram słonie i patrzę na Trenta, gdy prowadzi mnie do stolika. Siedzą przy nim dwaj faceci, wstają, Trent zatrzymuje się kiwa głową i odchodzi do swojego stanowiska na froncie restauracji, zostawiając mnie samą. - Panowie… - Ledwie mogę wydusić słowo, gdy mój wzrok pada na aroganckiego gościa z dzisiejszego ranka, który patrzy na mnie wyraźnie z siebie zadowolony. – Jak panom smakuje? – Zmuszam się do kontynuowania, zachowując się jakbym go nie znała i wszystko było zupełnie normalnie. Biorąc widelec i dźgając środek kurczaka mówi: - Czy to ser havarti? - Tak, proszę pana. – Mordęgą jest nazywanie jego apodyktycznej dupy „panem”. - Zgadza się. - Prosiłem specjalnie, aby kurczak nadziany był szwajcarskim. - Proszę o wybaczenie. Natychmiast ponownie zrealizuję zamówione danie. - Również, wygląda jakby odrobinę zmiażdżony, zgodzi się pani? Spoglądam na jego nadziewanego kurczaka, i choć wziął kilka kęsów, dla mnie wygląda sprężyście i dobrze. - Bardzo przepraszam, natychmiast podamy świeże danie. - Dziękuję, ze szwajcarskim serem i proszę się upewnić, że nie będzie zmasakrowany. – Posyła mi zjadliwy uśmieszek. Gdy zabieram talerz, zbliżam się odrobinę za bardzo do jego bezczelności, aby mu odpowiedzieć. Gdy idę z powrotem do kuchni pojawia się Trent podąża za mną biały jak ściana. Ross czeka na nas, gdy tylko przekraczam próg. - O co chodziło? – pyta Ross. - Kurczak był nadziany złym serem. - Co jest na zamówieniu? – pyta Ross. Przerzucam górę zmówień znajdując jego. - Jest napisane havarti. - Do diaska! Pogadam z Merliną – burczy niezadowolony Trent. Wracam na miejsce, wszystkie oczy skierowane są na mnie, gdy wyrzucam danie, z talerzem i wszystkim co na nim do śmieci.

12

- To nie była nasz wina. Przyszło złe zmówienie. Potrzebujemy na już, pierś z kurczaka serem szwajcarskim. Powtarzam ze szwajcarskim. - Tak, szef. Mistee zajmuje swoje z powrotem swoje miejsce, a ja przeglądam nowe zmówienia, starając się powrócić do rytmu, zastanawiając się czy zrobił to celowo. Aby odegrać się ba mnie za wyżywanie się na nim dzisiejszego ranka. Jeśli zobaczył moje imię na fartuchu, zanim pojechałam do pracy, w takim razie musiał zauważyć również, gdzie pracuje. To był jedyne logiczne wyśnienie. Zanim się obejrzałam, jego świeże danie wylądowało przede mną spojrzałam w dół pragnąc rozbić je na płaskiego naleśnika, ale zamiast tego, zrobiłam coś czego nigdy wcześniej nie zrobiłam. Szturcham z boku nożem, kurczak łatwo się rozchodzi. Łapię papryczkę Carolina Reaper1 i ucinam kilka plasterków i wsuwam pomiędzy dwie części piersi kurczaka, obserwując jak znikają w szwajcarskim serze. Potem dodaję na talerz sałatę i dressing. - Mistee, gotowe! – wołam i opuszczam kuchnię trzymając jego talerz wysoko nad głową, gdy zamierzam dać mu spróbować jego własnego kuracji. Mówiąc serio, jak śmiał w moje urodziny przyjść i nie tylko skarżyć się na ser, ale powiedzieć, że podanie było słabe? Nie spuszcza ze mnie wzroku, jakby mnie nim rozbierał, gdy stawiam przed nim nowe danie. Zadufany w sobie pojeb. - Proszę bardzo, pańska pierś z kruczka nadziewana szwajcarskim serem. - Dziękuję, Ever – Moje imię wypływa wręcz z jego ust gładko i mogę powiedzieć, że lubi je wypowiadać. - Czy mogę służyć panom w czymś jeszcze? – pytam jego oraz jego towarzysza. Do tej pory drugi facet skończył jeść, i choć strasznie chcę zostać i popatrzeć na ból, którego ma doświadczyć, gdy buźka mu zapłonie od najostrzejszej papryczki na świecie, to nie mogę. Uśmiecha się znacząco w odpowiedzi na moje pytanie, a ja kręcę głową, odchodząc. Wracam do kuchni, zastanawiając się co zrobi, gdy poczuje

1 Jest to jedna z 10 najostrzejszych przypraw świata. Specjalnie wyhodowana odmiana papryki chili. /przp. czarek.logan, źródło: Wujek Google/

13

pieczenie w swojej aroganckiej gębie. Istnieje duże prawdopodobieństwo że znajdzie kawałeczki, zanim zje choć trochę i je wyjmie, ale jeśli nie… Złośliwy uśmieszek, który poniekąd lubię wypływa na moją twarz. Wtedy właśnie wpada Trent i mówi: - Chłopak od szwajcara chce znów rozmawiać z szefem – i przewraca oczami. Chichoczę wewnątrz, mając nadzieję że złapię go na łapaniu powietrza. Udaję kompletnie obojętną, gdy Trent wchodzi do sali jadalnej. Ale w chwili, gdy spogląda na mnie, czuję nerwy, obawiając się, że zrobi scenę i wybuchnie. Trzymając się, zachowuję się jak kretyn, stwierdzając, że będę udawała, iż nie wiem wcale o co chodzi. Patrzę na niego, nie wycofuję się, staję w odpowiedniej odległości i pytam z cwaniackim uśmieszkiem: - Czy danie dorastało do pańskich standardów? Odpiera: - Och, był wspaniałe, szefie. Zwłaszcza przyprawa, którą dodałaś. Moje brwi schodzą się, nie będąc pewną czy dobrze usłyszałam. Nikomu przy zdrowych zmysłach nie smakowałaby taka ilość przyprawy. - A teraz może pójdziesz i przyniesiesz mi szklankę mleka, Ever? – mówi, śmiejąc się trochę zbyt głośno, i teraz dostrzegam, że cierpi, ale dobrze to ukrywa. Pochylam się i będąc bliżej niż bym chciała, mamroczę: - Wal się. I niestety, gdy się obracam, Ross stoi tuz za mną. Widzę na jego twarzy szok. Musiał mnie słyszeć. Może mówiłam odrobinę za głośno. Jestem wkurzona na siebie, wiedząc, że ten dupek ma ze mnie ubaw… znów. Ross łapie mnie z łokieć i zaczyna wyciągając mnie z sali. - Co się stało? – warczy. - O czym mówisz? – udaję głupka. - Słyszałem co mu powiedziałaś. Dlaczego potraktowałaś tak jednego z naszych gości? – Na jego twarzy mogę dostrzec rozczarowanie. Patrząc w ziemię, kręcę głową, wiedząc że nie miałam wystarczającego powodu. - Dlaczego? – Domaga się odpowiedzi gdy wchodzimy do kuchni. 14

- Ponieważ jest pompatycznym dupkiem – szepczę. - Czy to daje ci prawo ,abyś mówiła do niego w taki sposób. Co jeśli byłby krytykiem kulinarnym? Wzruszam ramionami, rozumiejąc jego punkt widzenia, ale przecież ja wiedziałam kim on jest. - Ever, co się z tobą dzieje? Rozumiem że dzisiejszy dzień bez twojej mamy był dla ciebie ciężki, ale powiedziałem, żebyś została w domu i to ty chciałaś dziś pracować. - I chcę pracować. Przepraszam, Ross. - Nie, musisz iść do domu, ochłonąć i przewartościować swoje priorytety. Moi szefowie panują nad sobą niezależnie od sytuacji. Bez wyjątków, wiesz o tym. Przytakuję i odwracam się, żeby odejść, zdruzgotana idiotycznym posunięciem. Nie jestem nawet pewna, dlaczego to zrobiłam. Czy dlatego, że ten facet obraził moje danie, czy dlatego, że obudził mnie dziś zbyt wcześnie rano? Najwyraźniej jednak był popaprańcem ,od którego musiałam się trzymać najdalej jak to tylko możliwe. - Daj fartuch. - Nie rób tego, Ross. – Łzy napływają mi do oczu. Ten fartuch znaczy dla mnie więcej niż praca. Jak bardzo głupio to brzmi, to wolałabym zmywać naczynia z tygodnia tak długo jak tylko nie odebrano by mi uniformu. - Dobra! Idź!- Wskazuje drzwi, a ja ze spuszczoną głową chwytam plecak. Mogę wyczuć, że wszyscy patrzą na mnie, gdy sięgam do klamki i zanim otwieram drzwi zatrzymuję się i mówię załodze: - Przepraszam, jeśli was dzisiaj rozpraszałam. Skupiajcie się dalej. Wychodząc mocno zatrzaskuję drzwi i wskakuję na rower, ale powstrzymuje mnie kłódka, otwieram ją i jadę do domu wciąż oszołomiona. Jestem taka wkurzona na siebie za to co się stało. Dlaczego pozwoliłam temu facetowi zaleźć mi za skórę? To do mnie nie podobne. Odpieram te myśli, wiedząc że nic teraz nie mogę zmienić, i że powinnam cieszyć się ciszą ponieważ jestem pewna, iż ja tylko dotrę do domu rozgardiasz tuż 15

obok doprowadzi mnie do szału. Przy odrobinie szczęścia, nie zobaczę go ponownie…

…już nigdy.

16

Tłum czarek_logan Beta Mala_Nessi

Rozdział 3 hyba naprawiłem twój prysznic – mówi tata, wychodząc z łazienki. - Dzięki, tato.

C

Odkładam do lodówki jedzenie i łapię jeszcze jedno piwo, podając je tacie. Odmawia, kręcąc głową. Wiem, że powodem jest długa droga powrotna do domu. Mój ojciec… zawsze ten odpowiedzialny. - Jesteś pewna, że nie masz ochoty pójść na lody? - Tak, tato, dzięki. Jestem naprawdę zmęczona. Dziś miałam długi dzień. - Widzę. Przykro mi z powodu wszystkich kłopotów w pracy, a tego faceta… zwyczajnie zignoruj. Niedługo będzie po wszystkim. - Dzięki. - A jeśli zrobi się za głośno, możesz przyjechać do domu i zostać u mnie – mówi. Uśmiecham się do niego. Naprawdę doceniam zaproszenie, ale nie mam dwunastu lat… muszę sama radzić sobie z problemami. W dodatku, tata mieszka za daleko. Nie mogę taki kawał dojeżdżać do pracy. - Hej, dlaczego nie otworzysz prezentu? I tak wiem co to jest… tata daje mi każdego roku ramkę na list od mamy. Lubuje się w antykach… to jego pasja, a teraz jego ucieczka. Reperuje i odsprzedaje stare przedmioty, więc to ekscytujące przekonać się jaką ramkę wybrał. Wyciągając bibułę z torebki sięgam i wyjmuję kunsztownie zdobioną srebrną ramkę z cieniutkimi pnączami biegnącymi na krawędziach. - Och, jest wspaniała, tato. Promienieje i mówi: - Podoba ci się? - Uwielbiam ją. - Powinnaś ją zobaczyć wcześniej, Ever. Była brudna i po prostu potrzebowała mojej ręki, ale można było bez trudu dostrzec jej potencjał. Została wykonana pod koniec osiemnastego wieku i była przepiękna nawet pod tym całym brudem.

17

Wstaję i go przytulam, wtedy słyszę pukanie do drzwi. Nikt do mnie nigdy nie przychodzi, więc nie mam pojęcia, kto to. Odstawiam ramkę, i zaczynam obawiać się, że to ten kretyn z rana nie niszczy dalej moich urodzin. Ale spoglądając przez wizjer widzę uroczą buźkę Mistee, która wywala język. Odwracam się do taty: - To moja koleżanka z pracy. - Happy Birthday…! – śpiewa, gdy otwieram drzwi, unosi butelkę wina i wparowuje do środka. - O kurde, Ever, nie miałam pojęcia, że masz towarzystwo. - W porządku. Mistee, to mój tata, Gerry. Tato. To Mistee jest jednym kucharzy 2 restauracji. Wymieniają uścisk dłoni, a on mówi: - Miło cię poznać. Potem obrzuca mnie spojrzeniem, tym spojrzeniem, które jest przejawem niepokoju o dziecko… nie jest jeszcze pewien co myśleć o Mistee, a ona a już przegrzebuje szuflady w kuchni za otwieraczem. Nawet na chwilę nie oderwała się od swojego zajęcia, ale ma naprawdę dobre intencje. - Może kieliszek, tato? - pyta go i chichocze sama z siebie i nazwania go „tatą”. - Nie, dziękuję. Właściwie właśnie wychodziłem. Zostawię was same i pozwolę na babski wieczór. - Zanim wyjdziesz… - Wyciąga małe białe pudełko ze swojej wielkiej torebki które jest całe pogniecione i od razu wiem, że to moje ulubione babeczki albo przynajmniej tam były. Pyszności dla których bym umarła są zmiażdżone albo i nie. - Cicho bądź – piszczę. – Nie zrobisz tego. - O tak – wyciąga świeczkę, wytka ja w środek jednej babeczki i odpala. Oboje zaczynają śpiewać i ściskam tatę, wiedząc jak jest mu w tej chwili ciężko bez mamy. Normalne idziemy na lody albo dzielimy się deserem, ale nigdy nie śpiewamy. Gdy

kończą,

przytula

mnie

ocierając

o

ramie

mokre

oczy,

a ja odwzajemniam uścisk. Jestem świadoma, że ból, który odczuwam jest niczym w porównaniu do tego, który przeżywa on. Bez mamy jest połową człowieka, Tak naprawdę do M. jest Line Chef inaczej Line Cook – są to kucharze, którzy rzeczywiście przygotowują potrawy. Mogą specjalizować się w technice gotowania lub rodzaju żywności. /przp. czarek.logan, źródło: Wujek Google./ 2

18

załamany i samotny. Ja przynajmniej mam pracę i przyszłość oraz moją zwariowaną przyjaciółkę. On nie ma za wiele. Lata bez mamy postarzyły go, bardziej niż mogłam przypuszczać. Mogę to dostrzec teraz w jego oczach gdy odsuwa się i całuje mnie w czoło zanim wychodzi. - Wspaniale było cię poznać, Mistee. - Ciebie również – odpowiada, a potem już go nie ma. Po zamknięciu drzwi opadam na kanapę i wyciągam ręce wysoko nad głowę. Mistee podaje mi kieliszek wina w jedną dłoń i babeczkę w drugą. Może zachowywać się jak stuknięta, ale jest przyczajonym geniuszem. Potem siada naprzeciw z zaciekawionym spojrzeniem. Nie mogę się powstrzymać i wybucham śmiechem. - Co jest takie zabawne – pyta, brzmiąc na szczersze urażoną. - Ty. Ty jesteś zabawna. Przewraca oczami: - Nieważne. No więc, zamierzasz opowiedzieć o tej sytuacji czy mam zacząć spekulować co się wydarzyło? - Naprawdę dlatego tutaj jesteś? – mówię ostro, trochę wkurzona, że chce to obgadać w pierwszej kolejności. - Nie zupełnie, ale częściowo tak. - Ależ z ciebie wredna jędza. - Ej, przyniosłam babeczki i wino – mówi, a ja opadam na kanapę, biorąc gryza delicji, które mi przyniosła. – Czy ostatecznie dzień urodzin był lepszy? - Tak, póki w restauracji nie pojawił się ten debil. - Widzisz? Samach chcesz pogadać o tym co się stało. - Naprawdę nie mam ochoty. To znaczy właściwie nie ma czym, Mistee. - Przestaniesz być taką pizdą? - Yyy, czy wyzwałaś mnie od pizdy w dniu urodzin? - Aha.. oczywiście. Więc dlaczego byłaś taka zła na tego gościa? - Ponieważ sobie zasłużył. - Dobraaaaa… co zrobił? – pyta protekcjonalnie.

19

Wtajemniczam ją w szczegóły spięcia, które doprowadziło mnie do szału dziś rano, a ona mówi: - Jak dla mnie to brzmi jak sprzeczka przedszkolaków. - Dlaczego? - Słyszysz się? Biorę ostatni łyk, a ona bierze mój kieliszek i dolewa wina. - Powinnaś go zwyczajnie dosiąść. - Fuj. Jesteś obleśna. To zupełnie obcy facet. - I gorący, jeśli mogę dodać. Widziałam go. - Co z tego? I tylko dlatego mam dać się bzyknąć? - Aha. Jednorazowy numerek może wyjść ci na dobre. - Mistee, może ty powinnaś go przelecieć. - Nie odwracaj kota ogonem, Ever. - Nie odwracam. Sorry, ale nie zamierzam przespać się z jakimś przygodnym facetem. - Dlaczego? – pyta śmiertelnie poważnie. - Ponieważ go nie lubię. Jest taki… Jest… - Nie potrafię nawet tego wytłumaczyć i wyprowadza mnie to z równowagi. Unosi brwi, popijając wino. - Czekam. - Nie jest w moim typie. - Błagam cię, Ever. Nie masz typu. Odrzucałaś każdego bez względu kim był. Przewracam oczami, próbując zignorować co ma na myśli. Na ma pojęcia czego oczekuję po mojej randce ani jakich facetów lubię. Mam typ, po prostu nie znalazłam nikogo przy kim poczułabym coś więcej. W dodatku nie ma pojęcia jakim palantem jest ten gość.

20

Tłum czarek_logan Beta Mala_Nessi

S

Rozdział 4

pałam gównianie, niespokojnie rzucając się i przewracając z boku na bok. Chyba od nadmiaru cukru po winie i babeczkach. Ale biorąc pod uwagę jaki zamęt

panuje w mojej głowie, w którym żyję bez

umęczonej

błędnym

kołem

żalu

i

nieszczęścia,

mamy, to nie jest żadnym zaskoczeniem. Nigdy nie sypiałam

za dobrze. Sprawdzam godzinę, jest 6:50. Jestem pewna, że punktualnie o 7:00 zacznie się harmider. Wyglądam na zewnątrz, panuje spokój, a przynajmniej na to wygląda. Tak naprawdę nie mogę zobaczyć budynku, który jest w budowie albo w renowacji, albo w czymś tam innym. Zresztą co za różnica? Wstaję, nastawiam kawę i myję się po nocy. Ramka, którą dostałam od taty nadal stoi na stole, podnoszę ją i zanoszę do swojego pokoju, gdzie rozmontowuje ją i wkładam do niej list mamy. Srebro ramki pasuje do mojej toaletki, więc ustawiam ją na rogu. Właściwie nie mam konkretnego miejsca na wszystkie listy, więc są porozrzucane po całym domu. Ale wszystkie są po niej drogocennymi pamiątkami. Gdy na nie patrzę, każdy odmalowuje inną opowieść w mojej głowie. Zaglądam do szafy, postanawiam rozpocząć dzień od biegania. Muszę przewietrzyć umysł i wymyślić jak poprawić sytuację w pracy. Wkładam spodnie do jogi i cienką bluzę z kapturem, zbieram długie blond włosy w kucyk i wychodzę zanim będę musiała zmierzyć się… naprawdę powinnam wiedzieć jak ma na imię. Ale to nie ma znaczenia. Zamykam drzwi za sobą i wychodzę. Trzymam klucz po wycieraczką, żebym mogła wejść i wyjść, z wolnymi rękoma. Wychodzę na poranne słońce, robotnicy ledwie zaczęli. Zaczynam biec, ale na stojaku na rowery zauważam stojący zaraz obok mojego nowiusieńki lśniący rower z ogromną czerwoną kokardą. To dziwne miejsce, żeby zostawić dla kogoś prezent. Mrugam kilka razy po czym biegnę dalej. Cudownie czuć świeże powietrze w płucach i jeszcze lepiej chodnik pod stopami. Takie orzeźwiające i wyzwalające. - Cześć, Ever? 21

Sukinkot! Poznaję jego głos od razu i biegnę szybciej, potrzebując dystansu. Nie mogę teraz stawić mu czoła. Docierając do skrzyżowania, muszę się zatrzymać i poczekać biegnąc w miejscu. Nie spoglądam do tyłu modląc się, aby nie podążał za mną, a ten pojeb zatrzymuje się tuż obok. Szczeka mi opada, gdy mierzę go wzrokiem jest garniturze na tym przeklętym nowiutkim rowerze. - Co tam? – mówi i spogląda w dół na lśniącą niebiesko-zieloną ramę. - Co robisz? – pytam rozdrażniona. - Wołałem, żebyś się zatrzymała, ale ty ciągle biegłaś, więc ruszyłem za tobą. - Czy to nie dało do zrozumienia że nie mam ochoty z tobą rozmawiać? Zmarszczył czoło. - Sądziłem że mnie nie słyszysz? - Więc śledziłeś mnie na rowerze? Rowerze z wielką czerwoną kokardą? – Naprawdę żałowałam, że w tej chwili nie mogę zobaczyć własnej miny, ponieważ jego była tak cholernie idiotyczna. W dodatku był ubrany jak zwykle i za rosły na ten rower. - Owszem. Kupiłem go dla ciebie, na twoje urodziny. W twojej pracy mi powiedzieli. - Jeśli chcesz dać mi prezent na urodziny, to zostaw mnie w spokoju, do cholery. - Dlaczego? – podejmuje wyzwanie. - Bo nic mi niej jesteś winien – wypalam. Zmieniają się światła i odbiegam. - Przynajmniej podoba ci się kolor – krzyczy. - Nie, wolałabym zajebisty różowy. Pokazując środkowy palec spoglądam w tył, obserwuje mnie, ale dzięki Bogu, nie podąża za mną. Potem łapię go na gapieniu się w niebo. Staram się tak mocno jak tylko mogę o nim nie myśleć i biegnę dalej. Gdy próbuję dojść do ładu ze swoimi priorytetami, zostawiam rozmazany świat w tyle. Muszę dzisiaj pracować, a po tym co zrobiłam wczoraj, będę musiała się nieźle tłumaczyć. Muszę udowodnić Rossowi, że mogę dowodzić i że pragnę tego bardziej niż ktokolwiek inny. 22

*** Budzę się z paniką na dźwięk komórki. Jest 12:15, kurwa, zaspałam. Był ustawiony na 11:30, ale hałas na zewnątrz ustał i rozkoszując się ciszą odleciałam. - Halo?- odbieram telefon. - Wszystko w porządku? – pyta zaniepokojona Mistee. - Ta, zdrzemnęłam się i zaspałam. Jestem w drodze. - Lepiej się pośpiesz. Ross szaleje. - Kurde, dobra, narazka. Łapię ciuchy do pracy i wrzucam na siebie. Wypadam z mieszkania. Nowy rower jest zaparkowany zaraz obok mojego. Ignoruję go wiedząc, że muszę uderzyć w pedał. Mocuję się z zaimkiem na ramie, i gdy nagle on zachodzi mnie od tyłu, podskakuję zaskoczona. - Co jest nie tak z nowym rowerem? Przełykam, upominając się abym odzyskała panowanie, zanim zrobię obrót i skończę policzkując go. - Jak masz na imię? - King. No jasne, jebany, ma na imię King. - Ten rower nie jest mój, King. - Ależ jest Ever. Kupiłem go dla ciebie, na twoje urodziny. - Nie – Kręcę głową, rozdrażniona. – Zrujnowałeś moje urodziny. Wtuptałeś do mojego miejsca pracy i zachowywałeś jakbyś był jego właścicielem, obraziłeś mnie i przez ciebie odesłano mnie do domu. - Czy ty właśnie powiedziałaś wtuptałeś? - Czy ty masz jakiś cholerny problem ze słuchem?! – krzyczę i odchodzę wściekła, stwierdzając, że wezmę taksówkę, będzie szybciej. Ale on jest zaraz za mną, dociera do mnie jego zapach, dźwięk idiotycznych stukających o chodnik butów jest prawie ogłuszający. Brzmią jak para damskich szpilek. Wszystko co robi strasznie mnie drażni. - Żadnych problemów ze słuchem.

23

- Wyraźnie jakiś masz, bo nie słyszysz swoich idiotycznych butów, które wydają dźwięk jakbyś był stepującą tancereczką. Cały czas łapiesz zawiechę, gdy do ciebie mówię i nie przyjmujesz odmowy. Na szczęście namierzam taksówkę i przywołuję ją. Wsiadam do tyłu zatrzaskując drzwi tak mocno że aż samochód się trzęsie. Nie patrzę w tył na Kinga. Durne powalone imię, swoją drogą. W dodatku, jeśli mam być szczera, jestem odrobinę zażenowana swoim napadem złości, ale on wydobywa

ze

mnie

dziwne

rzeczy.

Przerażające

wrażenie

niepewności

i bezbronności. A na tym etapie życia tego nie potrzebuję. Potrzebuję spokoju i rutyny, nie zgiełku jaki wywołuje w mojej głowie.

24

Tłum czarek_logan Beta Mala_Nessi

W

Rozdział 5

robocie było do dupy. Ross zepchnął mnie na tył i na moim miejscu postawił Mistee. Ni z tego ni z owego, tylko dlatego, że raz zwaliłam awansował ją

na szefa kuchni. I na dodatek musiałam wrzeszczeć „Tak, szef” na każdą durną pierdołę, którą powiedziała. Wierzcie mi, były ich setki. Zamiast płacić za kolejną taksówkę, idę niespiesznie do domu, ciesząc oczy pięknem małego miasteczka, które uwielbiam, gdy dzwoni telefon. - Cześć tato. - Cześć – brzmi dobrze. Pozytywna energia w jego głosie wałuje u mnie uśmiech. - Jak tam moja córcia? - W porządku. Właśnie idę do domu. - Dlaczego? – Głos mąci niepokój, automatycznie go uspokajam: - Długa historia, ale nic strasznego. - Jesteś pewna? - Tak, tato. - Dobrze. Ej, pchli targ jest w ten weekend, jeśli wciąż chcesz iść? - Jasne, było by super. Wiem jak bardzo tata kocha na nie chodzić. Kiermasz urządzany jest tylko raz na pół roku. Kocha ten dzień, a po wszystkim co przeszedł, należy mu się. W dodatku, lubię spędzać z nim czas. - Dobrze. Napiszesz, gdy będziesz w domu? – pyta. - Jasne. Rozłączamy się. Normanie po długim dniu, gdy jestem sama, łapię doła. Zamiast tego zaczynam się głośno śmiać wyobrażając sobie Kinga na tym cholernym kolorowym rowerze. - Co jest takie zabawne? – pyta King, zatrzymując się tuż obok, jakimś niedorzecznym białym autem. Jaja sobie robicie. - O Boże, śledzisz mnie – wrzeszczę. 25

- Nigdy. Przewracam oczami. - No więc co, zwyczajnie kręcisz się szukając okazji? - Przepraszam, możesz podejść odrobinkę bliżej? Nie dosłyszałem. Przyglądam się mu, o tej porze wciąż ma na sobie garnitur. Może inny, ale liczy się to, że jest moim zupełnym przeciwieństwem. Staję jak wryta na środku chodnika, gdy

zatrzymuje

samochód.

Przyglądam

się,

jak

opera

długie

ramię

o kierownicę i rzuca mi się w oko jego tatuaż na ręce. I znowu, ta cisza, kiedy mnie onieśmiela spojrzeniem utkwionym we mnie, wywołując jednocześnie niepokój i wrażenie, że… moje myśli ulatują. Nie chcę nawet przyznać przed samą sobą, jakie uczucia to u mnie wywołuje. - Dobranoc, King. - Och, daj spokój. Dlaczego zawsze uciekasz? Jedzie wolno tuż obok. - Dlaczego zawsze za mną łazisz? Potem znów to robi, ignoruje pytanie, a ja ignoruję jego. Wkładając słuchawki, odcinam się od niego. Gdy dochodzę do ulicy, którą muszę przejść, żaby dojść do domu, King dojeżdża do świateł. Stoję i próbuję zignorować stojące obok auto. Nie naciskam guzika, bo jeśli to zrobię będę musiała przejść tuż obok niego. Ale co za różnica, do cholery? I tak już rozebrał mnie wzrokiem. Idę do domu z wysoko podniesioną głową, z muzyką zagłuszającą wszystko. Tak jest, póki nie stawiam stopy na przeciwległym chodniku i warkot przyspieszającego od zera do setki samochodu nie zmusza do obrócenia głowy. Patrzę na tylnie światła przez sekundę, a potem już ich nie ma. Ale jestem całkiem pewna, że niedługo wróci. Patrzę na stojak na rowery, niebiesko-zielony rower zniknął. Dzięki Bogu, dotarło. Wchodzę do środka, zabieram pocztę, wchodząc na górę przeglądam ją, wtem zamieram. Przy moich drzwiach stoi różowy rower, dokładanie taki sam jak poprzedni, z wielką kokardą. Niema liściku ani kartki. Tylko ten przeklęty rower. Skąd wie w którym mieszkaniu mieszkam? Patrzę na grubą ramę, jest taka dziwaczna, nic takiego bym nie wybrała. Dostrzegam małe logo - STROMER. 26

Gdy wchodzę do środka, zostawiam rower w spokoju i zamykam drzwi. Tata do mnie piesze. Daję mu znać, że dotarłam bezpiecznie do domu. Łapię piwo z lodówki, padam na kanapę i googluję rower. Wypluwam piwo, gdy wyskakuje cena dziesięć tysięcy baksów. Klikam na link, czytam opis i dowiaduję się, że tak naprawdę jest elektryczny. Później przeskakuję w gęstwinie nagrań na YouTube’ie oglądając jak bardzo są zajebiste. Kurierzy w Nowym Jorku używają ich bez przerwy i uwielbia je mnóstwo gwiazd. W co trochę trudno mi wierzyć bo przecież rowery powinny służyć do ćwiczeń albo przynajmniej ja na swoim dlatego jeżdżę. Siadam wygodniej, dumając dlaczego kupił kolejny rower i dlaczego jest taki nieustępliwy. Potem przypominam sobie jak zatrzymał się dziś na ulicy. Czy był po prostu w okolicy? Czy to był rzeczywiście zbieg okoliczności? I wyglądał na naprawdę zranionego, gdy go spławiłam. O cokolwiek chodzi, to bez znaczenia. Nawet nie wiem kim jest, nie żeby mnie to w ogóle obchodziło… nie jest moim typie. Przebrana w piżamę, wpadam na pomysł, aby spróbować znaleźć o nim coś więcej. Tylko po to, żeby wiedzieć z czym toczę bój. W dodatku jego imię jest nietypowe, a jeśli jest rzeczywiście właścicielem sąsiedniego budynku, publiczne rejestry powinny pokazać jego nazwisko. Łapię więc laptopa, żeby zobaczyć co mogę znaleźć. Nietrudno namierzyć transakcje nieruchomościami. Wyskakuje, że nabywcą jest King Architecture, podpisującym z ramienia firmy był Kingsley Lennox. Hmmmm. Więc na imię ma Kingsley, w skrócie King? Podobnie jak na mnie mówią Ever, skrót od Everly. Może jednak mamy coś wspólnego. Przysuwam bliżej laptopa. Czuję, że oczy same mi się zamykają. Jednak świadomość, że mam jego nazwisko zachęca mnie do pogrzebania nieco więcej. Wstukując nazwisko w wyszukiwarkę Google zostaję zalana wynikami. Wyskoczyło całe mnóstwo artykułów na jego temat i masa zdjęć jego prac. Ma nawet pierdzieloną stronę na Wikipedii. Gość jest magnatem w architektonicznym świcie. Klikam na link i wyskakuje jego zdjęcie na tle ogromnego, nie… gigantycznego budynku. Czytam kilka pierwszych linijek jego biografii. Chyba nabieram do niego odrobinę szacunku. Kingsley Lennox, lepiej znany jako King, jest najmłodszym architektem, który pojawił się w centrum zainteresowania z taką wizją kreatywności i pasji, jak nikt inny tego kalibru. 27

Czegokolwiek dotknie zmienia się w złoto. Nazwany przez The New Yorker’a współczesnym geniuszem. Pochodzi z San Antonio w Teksasie, gdzie wciąż mieszkają jego rodzice. Najbardziej znany jest z prac: Marble Lux, Glass Community oraz renowacji większej ilości budynków związanych z historią Stanów Zjednoczonych przy użyciu własnych środków i czasu niż ktokolwiek wcześniej. Zjeżdżam niżej. Jego prace są wspaniałe. Rozwalają system. Ale nic nie mogę poradzić, że wciąż pamiętam o jego arogancji. Z tego co zauważyłam, ocierającej się o chamską bezczelność i to nie jest coś, co uważam za fajne. To znaczy, źle postąpiłam dodając mu papryczki, ale doprowadził mnie to granic wytrzymałości i nigdy nie przeprosił. Za nic, ani za hałas… za nic. Zamykając laptop jestem już w pełni świadoma kim jest ten facet. Jest dokładnie tym na kogo wygląda, piękną kompozycją luksusowych oliw. A ja… jestem wodą. Więc nie ważne jakie wizje roją się w mojej podświadomości, olej i woda nigdy się nie połączą. I chyba nawet tego nie chcę. Nie jest typem faceta, z którym się widzę. Nawet nie jesteśmy w stanie ze sobą przebywać. Cały czas się spieramy, wszystko wymyka się z pod kontroli, gdy się spotykamy. Przecież daleko dotarłam bez faceta i będę szła za ciosem, wierząc w większy plan wszechświata. Tak jak wychowali mnie rodzice.

28

Tłum czarek_logan

Beta Mala_Nessi

Rozdział 6

S

zykując się do pracy, obawiam się nieprzyjemności, które będą na mnie czekać. Koncentruję się na stawianiu stopy za stopą i brnięciu przed siebie, ale to dość

trudne, ponieważ jestem całkiem pewna, że przed mieszkaniem wciąż zaparkowany jest różowy rower. Ignorując go, wychodzę na ciepły słoneczny dzień. Hałas po sąsiedzku jest straszny, ale jeśli mam patrzeć na pozytywne strony, przynajmniej dochodzi z wewnątrz budynku. Trzymając spuszczony wzrok, podchodzę do swojego roweru. A gdy nie ma go na stojaku, wpadam we wściekłość. Sukinkot jeden. Zaciskam zęby próbując podjąć decyzję, co dalej. Mam ochotę go znaleźć i dać w pysk. Ale przekonałam się jak skończyło się dodanie papryczki, więc napaść z pewność go nie wzruszy. Zawracam na chodnik i wpadam w niego z impetem. - Auu – skomlę z bólu. Opieram się o niego dłońmi. Pachnie jak cholerny narkotyk. Jestem niczym otumaniona, gdy znajduję się tak blisko niego. Zmuszam się do prędkiego wycofania. - Ukradłeś mój rower? – oskarżam, zauważając, że ma ze sobą kolejny durnowaty rower wart dziesięć tysięcy. - Nie, ja nie kradnę rowerów… ja je kupuję. No więc… czy biały jest kolorem dla ciebie? Kolor szefów kuchni. Oblizuje usta, a ja chcę rwać sobie włosy z głowy. Jest w nim coś co strasznie mnie wkurza. - Nie, psiakrew. Ani biały, ani różowy, ani niebieskozielony, żaden z kolorów tego durnowatego elektrycznego roweru. To nie dla mnie. Jeżdżę dla wysiłku. - Dobra, muszę w takim razie zmienić markę – wydaje się naprawdę przejęty – bez napędu, mogłabyś przynajmniej zdradzić jaki kolor… Przerywam mu: - Nie kupuj mi kolejnego roweru, ani niczego innego. - Dlaczego? 29

- Dlaczego? Serio, jeszcze pytasz? - Tak. Przepycham się obok niego i odchodzę wściekła. Muszę zakończyć tę rozmowę, nie… muszę skończyć z rozmowami z tym niedorzecznym idiotą… natychmiast. Ale on mi nie pozwala. Jest tuż obok, idąc ze mną ramię w ramię. Dziś ma ciche buty i frapuje mnie czy zmienił je ze względu na moją docinkę. Choć pewnie to tylko zbieg okoliczności. Przyłapuje mnie na gapieniu się w dół i pyta: - Te buty ci pasują? - Nie obchodzi mnie, King, jakie buty nosisz. - Ależ owszem. Skrytykowałaś poprzednie. Nadmienię tylko, że były moją ulubioną parą. Kręcę głową i ignoruję go. Ale jego oczy znów są skupione na mnie i czuję się w środku jakoś nieswojo, cała dziwnie nakręcona. - Dlaczego mnie nienawidzisz? – pyta. - Nie nienawidzę cię. Nawet cię nie znam. - Zachowujesz się jakbyś mnie nienawidziła. Nie raczysz nawet na mnie spojrzeć. Staję na środku chodnika i biorę głęboki wdech spoglądając mu głęboko w oczy. Ma najbardziej przeżyte błękitne oczy jakie kiedykolwiek widziałam i wpada mi do głowy, że do tej pory chyba po prostu na niego nie patrzyłam. - Co mogę zrobić, żeby naprawić sytuację? Ewidentnie źle zaczęliśmy. - Nie wiem. - Podpowiedz coś, proszę. - Zero hałasu powiedzmy… do dziewiątej? - Ech – pociera kark. – Coś innego? - Jezu, jesteś beznadziejnym przypadkiem. - Co? Bez dwóch zdań, to dziwak. - Daj spokój to pięciomilionowy projekt, nie mogę zaczynać później. - Dobra, przeproś za numer wycięty w restauracji w moje urodziny.

30

- E-e, zepsułaś mój lunch. – Wpatruję się w niego zdumiona. Pyta czego chcę, a gdy odpowiadam, on odmawia. Posyła łobuzerski uśmieszek, a ja podchodzę do niego bardzo blisko. Czuję jego oddech na skórze, jego oczy wpalają się w moją duszę, a ja daję mu posmak jego własnej sztuczki. Ewidentnie nagabuje mnie z innego powodu a niżeli tylko uprzykrzanie mi życia. Unoszę dłoń i kładę mu ją na policzku. Zamyka oczy, ocierając się o moją dłoń, z jego gardła dochodzi niski pomruk. Kciukiem delikatnie pocieram jego dolną wargę, odsuwam się, a on obejmuje mnie w pasie, przyciskając mnie mocniej do siebie. Opanowuję sytuację, gdy kończę sprawę, zanim jeszcze się zacznie, szepcząc: - Nie łaź za mną ani nie odzywaj się do mnie nigdy więcej. Opuszczam rękę, odsuwam jego i odchodzę. Moje ciało napędza adrenalina, i nie sądzę, aby powodem było to co zrobiłam, a raczej to, co on zrobił. Trzymając mnie w ten sposób, zaborczo traktując, jakbym należała do niego. Roznieca we mnie uczucia, które nigdy nie były u mnie rozbudzone i drżę na myśl co może się stać, jeśli je uwolnię. *** Wchodząc do kuchni, wieszam rzeczy i szukam Rossa, który już siedzi w biurze. - Dzień dobry. - Cześć – mruczy pod nosem, skupiając się na komputerze. - Zamierzam pomóc w przygotowaniach, może być? - Dobra, możesz najpierw zrobić inwentaryzację i potem dołączę? Posyłam mu uśmiech, próbując pogodzić się po moim wyskoku, ale wyczuwam między nami rezerwę. Nie znoszę myśli, że to z mojej winy. Moja praca, to miejsce, jest dla mnie wszystkim. Wychodzę do korytarza, wpadam na pewien pomysł, jest szalony… ale może zadziałać i przywrócić dobre notowania, co jest dokładnie tym czego potrzebuję. Jeśli we własnym mieszkaniu będę żyła w strachu i codziennie będę dręczona przez Kinga, a potem będę miała przychodzić tutaj i będę kupą nieszczęścia, moje życie powoli zmieni się w równię pochyłą. Gdy kończę spis, Ross siedzi nadal w biurze. Zaglądam do niego i mówię: - Jeśli wciąż jesteś zajęty, skoczę wykonać szybki telefon. Dobra? - Pewnie. 31

- Tu masz inwentaryzację. – Podaję mu ją i wyciągam telefon z tylnej kieszeni, potem wychodzę. Podążając za intuicją, wyszukuję w Google King Architecture i dzwonię pod numer dla klientów. - King Architecture w czym mogę pomóc? – Kobieta odbiera telefon. Sięgając po mój najlepszy teksański akcent pytam: - Mogę prosić z Kingiem? - Przykro mi, ale jest w terenie. Mogę przełączyć panią na pocztę głosową? - Mówi jego ciotka z Teksasu, dzwonię w pilnej sprawie rodzinnej. Może mnie pani przełączyć na komórkę? Sądziłam że taki numer wybrałam, złociutka. - Tak proszę pani. Już łączę. - Dziękuję. Jezu, pracujący dla niego ludzie są równie durni jak on. Po dwóch sygnałach odbiera. - Tu King. – Jego głos jest strasznie seksowny prze telefon, ale odsuwam tę myśl. Co jest ze mną nie tak? - King, tu Ever, potrzebuję przysługi? - Och, czyżby? – Słychać arogancję w jego odpowiedzi i jestem całkiem pewna, że powodem jest zranione dziś rano ego. – Chyba powiedziałaś mi, żebym nigdy już się do ciebie nie odzywał. - Nie bądź złamasem. Możesz mi pomóc czy nie? - Czego potrzebujesz? - Brzmi na sceptycznego, prawie jakby nie lubił być zaskakiwany pytaniami. Woli rządzić światem zmuszać innych do całowania mu stóp. - Chcę, żebyś powiedział mojemu szefowi, że twój przyjaciel nazwał mnie suką i dlatego zareagowałam tak a nie inaczej. - Niby dlaczego miałbym to zrobić? - Bo mi wisisz. - E tam, gówno ci wiszę. - Nie przeginaj. Naprawdę tak ciężko ci zrobić dla kogoś coś miłego raz w życiu? - Serio? Mówiąc o byciu miłym, wydałem trzydzieści patyków na rowery. 32

- Pomożesz czy nie? - Dobra, zrobię to… pod jednym warunkiem. Sukinkot. - Strzelaj. - Umów się ze mną. Jedna randka, to wszystko. Spoglądam w górę na przepływające chmury, nie ma mowy do cholery, aby ta jedna randka miała miejsce. Olej i woda nigdy się nie połączą. - Żegnaj, King. Rozłączam się, przepotężnie wkurzona na samą siebie. Powinnam domyślić się, że nie pomoże bez czegoś w zamian. King jest typem faceta, który dba tylko o siebie. Jestem pewna że dla niego jestem tylko pionkiem w grze, a ponieważ jestem wyzwaniem, chce mnie zdobyć.

33

Tłum czarek_logan Beta dagula_

Rozdział 7

T

ydzień hałasu, rozdrażnienia i uników, tak można skwitować moje życie odkąd

King nabył sąsiedni budynek i rozpoczął renowację. Przez to czułam się bardziej nieswojo i byłam bardziej pogubiona niż kiedykolwiek wcześniej. Nie widziałam się z nim od naszej ostatniej akcji na ulicy, gdy dotknęłam jego ust ani nie rozmawiałam odkąd rozłączyłam się z nim i nie jestem pewna, jak się z tym wszystkim czuję. Ale jestem pewna, że byłam jedynie nagrodą, którą próbował zdobyć, a poczucie porażki, szczególnie dla mężczyzny, jest trudne do przełknięcia. Zwłaszcza mężczyźnie takiemu jak King… tak jest niewątpliwe zachwycający. Ale poza tym, brak mu normalnych ludzkich odruchów jak współczucie czy szacunek. I z jakiegoś dziwnego powodu podobam mu się… a przynajmniej tak się zachowuje, takie sprawia wrażenie. Chociaż teraz, czego jestem pewna dał spokój i czai się na kolejną, kobietę która wpadła mu w oko. Serio, nie mam pojęcia, dlaczego poprzednią byłam ja. Dzwoni telefon. Odstawiam pojemnik z lodami, w których dostając się topię wszystkie smutki. Po cichu mam nadzieję, że to on. Chyba, mogę najpierw posłuchać sobie jego głosu, a potem na niego nawrzeszczeć. Psiakrew, totalny chaos. Jednak to tylko Mistee. - Cześć laska. - Kurwa, Ever. Jest spanikowana. Nie podoba mi się to, coś musi być mocno nie w porządku. - Co się stało? - Obiecujesz, że nie będziesz oceniała? Przewracam oczami i mówię: - Nie mogę składać żadnych obietnic. - Boże, ależ z ciebie pizda. - Mhm. No więc mów, co jest grane? Czemu popuściła w majty? - Ross ma moje majty… dosłownie. Bzyknęliśmy się. 34

Przechylam głowę… pewna, że źle usłyszałam. - Ohyda, błagam, powiedz że łżesz. - Oj… nie, to się stało. - Dlaczego? Dlaczego miałabyś to zrobić? - Daj spokój, jest uroczy. W dodatku, była dla ciebie ostatni mega kutasem, więc pomyślałam, że damy mu nauczkę. Bałam się zapytać, co ma na myśli… ale musiałam. - To znaczy? - Teraz możesz go szantażować.. Powiedzieć, że wiesz, że się bzyknęliśmy i może zacznie cię traktować z większym szacunkiem.3 - Napruta jesteś? - Nie. Tylko pomyśl, Ever. To może naprawdę zadziałać. Może dać ci przewagę której potrzebujesz. - Mistee, nie takiej przewagi potrzebuję. - No a ty jakie masz pomysły? Bo jak na mój gust, jesteś bliska degradacji na pomywacza. - Zadajesz sobie sprawę, jak szalony jest twój pomysł? Nie możesz być poważna. - Bzyknęłam naszego szefa. O ile bardziej poważna mam jeszcze być? - Musisz iść do lekarza i uzyskać pomoc, bo chyba ci odbiło. Błagam cię, o tej pory trzymaj swoje majty na tyłku i pozwól mi się tym zająć. Nie jestem z tych osób co kogoś szantażują. - Rób jak chcesz. Ostatni raz wyświadczam ci przysługę. A, i przyjemnego zmywania. - Nie prosiłam, żebyś się z nim przespała. Jest stary i... – odepchnęłam obrzydliwą wizję jej i Rossa razem. – Pa, Mistee. Rozłączyłam się, całkowicie zdumiona sposobem jej próby pomocy. Ale w końcu mówię o Mistee, przecież jej brakuje kilku klepek. Wywalając resztę rozpuszczonych lodów do kosza, słyszę kogoś za drzwiami. Wyglądam przez wizjer. Nie widzę nikogo. Uchylam drzwi, rozglądam się w obie strony po korytarzu, ale nikogo nie ma. Mogłabym przysiąc, że kogoś słyszałam. Gdy zamykam drzwi, zauważam na 3 No,

geniusz zbrodni, lady Makbet to przy niej się chowa (przyp. czarek.logan).

35

ziemi coś co przyciąga mój wzrok. Na mojej wycieraczce leży biała róża i mała torebka. Zaglądam do niej i widzę karteczkę, na której jest napisane:

Jutro zaczynamy trochę rozwalać, pomyślałem, że mogą się przydać. Przyglądam się parze zatyczek do uszu, które zapewne kosztowały pięć stówek albo jakąś inną astronomiczną sumę. I ciągle nie przeprosił, skurkobaniec jeden. Schodząc po schodach, rozglądam się za nim żeby walnąć go nimi i zauważam, że po prawie tygodniowym przetrzymywaniu zwrócił mój rower. Wiedząc, że lubi czekać na reakcję zakładam, że wciąż jest w pobliżu. Ale wokół spokój i cisza. Wywalam różę i zatyczki do śmietnika i wracam do środka. Jestem wściekła, że uważa, że może mną rządzić i mówić na okrągło co mam robić. Walić jego i wszystko, co z nim związane. Trzaskam drzwiami i idę prosto do łóżka. Przytłoczona wydarzeniami dnia. Sięgając w stronę lampki, wchodzi mi w oczy list od mamy na szafce nocnej i słowa: Zawsze bądź sobą skarbie. Wyłączam światło, zamykam oczy i podniesiona na duchu jej słowami rozkoszuję się ciszą. Tak robiłam i tak będę nadal postępowała. Sen nie nadchodzi, bo głowie kotłują się wydarzenia z minionego dnia. Wtedy wibruje, ale ignoruję go, zakładając, że to znów tylko Mistee. W dodatku nie chcę dodawać oliwy do mojego pogrążonego w ogniu umysłu. Wtedy wibruje raz po raz. Co do licha? Zrywając kołdrę i widzę trzy wiadomości, do numeru którego nie rozpoznaję. Zaraz… Mam przeczucie, że to King. Zostawiłem dla Ciebie pod drzwiami prezent, zbierz go, zanim pójdziesz spać. Uznałem, że sms jest lepszy. Zdaje się, że stając oko w oko, zawsze się spieramy. Jak się masz? Brakowało mi ostatnio Naszych spotkań. Widziałam Twój prezent i jest już w śmieciach. Dlaczego? Dlaczego zawsze pytasz dlaczego? Dlaczego zawsze unikasz odpowiedzi? Nie unikam. 36

Jasne, że tak. Jak teraz. Powiedz czemu? Naciska na mnie, nagabuje żebym zrobiła to czego chce. Próbując odebrać mi kontrolę, a ja na to nie przystaje. Kiedy w ogóle z nim zaczęłam? Właśnie o to chodzi, nie zaczęłam. Dobranoc King. Nie, przestań. Ostatnio też odwaliłaś taki numer. Dlaczego nie chcesz zawrzeć bliższej znajomości, co Cię spotkało? Zupełnie nic do cholery. A co z Tobą nie tak? Nic. Odpowiesz na pytanie? Nie. Przeszło Ci przez myśl, że zwyczajnie Cię nie lubię? Nie znam cię i gówno muszę Ci mówić. Czego we mnie nie lubisz? Zabieram telefon do łóżka, gdy zdaję sobie sprawę, że stoję pośrodku salonu. Ignoruję go. Przestanie… musi. Nie lubisz moich butów, wywalam je, chociaż były moimi ulubionymi. Kupuję każdy kolor roweru, jaki wpadnie mi do głowy. Co jeszcze mogę zrobić? Nic. Jesteśmy całkowity przeciwieństwem. Nie obchodzą mnie Twoje buty ani rowery czy cokolwiek innego. Chcę mieć święty spokój. Dlaczego? Na miłość boską, King, przestaniesz wreszcie pytać? Nie, dopóki nie odpowiesz. Nie czuję takiej potrzeby. Nic do siebie nie mamy i nie lubię cię. Czekam na sygnał kolejnej wiadomości, gapiąc się w ekran, odświeżając i odświeżając. Ale już nie opowiada. Chyba to by było na tyle. Teraz już wie. Nie mamy nic do siebie i nie ciągnie mnie do niego. Teraz już nie muszę się dłużej 37

martwić. Ale na myśl, że się skończyło, choć tak naprawdę nawet się nie zaczęło gdzieś po drodze mnie niepokoi. Może muszę sama sobie odpowiedzieć na ego pytania… może czuję jednak coś więcej niż do siebie dopuszczam.

38

Tłum czarek_logan Beta dagula_

Rozdział 8

N

ie minęła nawet 7:00, a już po sąsiedzku zaczął się hałas. Boże, rzeczywiście chce

mnie wkurzyć. Dociskając poduszkę do uszu, chcę wyć. Zeszłej nocy ledwie spałam z powodu nerwówki w pracy i wszystkiego, co wyczynia się ostatnimi czasy z Kingiem. I dzisiaj naprawdę chciałam się wyspać i nacieszyć odrobiną spokoju i ciszy. Ale najwyraźniej tak się nie stanie. Wyglądając zza poduszki, sięgam po telefon z szafki nocnej, żeby posurfować bez celu po Internecie, może to odwróci moją uwagę. Wchodzę w ulubioną plotkarską apkę, prędko pochłaniają mnie szalone wieści z życia sławnych i bogatych. Ale nawet skupiona na ploteczkach nie jestem, wstanie odciąć się od walenia dochodzącego z zewnątrz. Wyłączając aplikację postanawiam włączyć muzykę i zwlekam swoje zmęczone dupsko z łóżka. Wyglądam na zewnątrz sprawdzić, czy widać na ulicy zaparkowany samochód Kinga. Nie ma go i czuję ukłucie zawodu. Sama nie jestem pewna czemu wyjrzałam. Wkurzona na samą siebie za bycie tak rozchwianą, jeśli chodzi do niego, idę do łazienki, może prysznic rozjaśni mi w głowie. Ale po drodze, znajduję kartkę wystającą spod drzwi wejściowych. Podnoszę ją i świat zaczyna wirować. Wszystko, co dotąd uważałam za takie straszne… w rzeczywistości nie jest. Nie mogę uwierzyć w to co jest napisane.

WYPOWIEDZENIE NAJMU Wypowiedzenie dla: Everly Adams - najemcy pozostałych lokatorów Adres do doręczeń: 1888 Rawlings Avenue, Unit 2-B

oraz

Zawiadamiamy: 1. Zgodnie z umową najmu z dnia 2 stycznia 2016 roku (dalej zwaną „Najmem”)jest Pani najemcą lokalu mieszkalnego figurującego jako nieruchomość: 1888 Rawlings Avenue, Unit 2-B (dalej zwaną „Nieruchomością”), a który pozostaje w Pani dyspozycji. 2. Budynek w niedawnym czasie został sprzedany All Desings Architecture, celem przeprowadzenia renowacji w zakresie uznanym przez nabywcę za konieczny. Wszelkie prawa najmu oraz lokatorskie przeszły na nabywcę. 39

3. Pani „Najem” oraz prawo obowiązujące w Stanie Rhode Island wymagają minimum siedmiodniowego terminu wypowiedzenia „Najmu”. Niniejszym pismem wypowiadamy Pani „Najem”. 4. Zgodnie z umową najmu oraz przepisami, niniejszym otrzymała Pani zawiadomienie o wypowiedzeniu, właściciel bowiem skorzystał z prawa do wypowiedzenia „Najmu” z dniem 7 sierpnia 2016 roku. W tym dniu jest Pani zobowiązana do zwolnienia „Nieruchomości” do godziny 12:00. 5. Wszelkie warunki i zobowiązania związane z „Najmem”, włączenie z obowiązkiem płacenia czynszu pozostają bez zmian aż do 7 sierpnia 2016 roku, kiedy wyda Pani lokal przedstawicielowi właściciela bądź agentowi nieruchomości. Opierając się całym ciężarem ciała o ścianę, mrugam kilka razy, próbując wykombinować jak do tego doszło. A co ważniejsze, jak mogę to załatwić. Gnając z powrotem do pokoju, porywam telefon z łóżka i wybieram numer właściciela budynku. Jeśli rzeczywiście sprzedali budynek i to nie jest jakiś numer wycięty przez Kinga, chcę odpowiedzi. - Halo? – Charlie właściciel, od razu odbiera. Robię, co mogę, aby zachować spokój. - Charlie, tu Ever, z mieszkania 2-B. Dlaczego właśnie dostałam zawiadomienie mówiące, że mam siadem dni na wyprowadzkę? - O nie, już je doręczyli? Ledwie trzydzieści minut temu domknąłem umowę. - Więc naprawdę sprzedałeś budynek? - Tak. - Dlaczego? - Ever, bardzo mi przykro. Zamierzałem dzisiaj przyjść i porozmawiać ze wszystkimi najemcami. Firma powiedziała, że dadzą wszystkim sześćdziesiąt dni. Jesteś pewna, że jest napisane siedem? - Tak – krzyczę, a on milknie – przepraszam, ale naprawdę panikuję, do cholery. - Całkowicie cię rozumiem. Daj mi do nich zadzwonić i zobaczę, co da się zdziałać. Zaraz oddzwonię. - Dzięki.

40

Rozłączamy się. Serca mi wali, gdy siadam na krawędzi łóżka, przerażona na samą myśl, że rzeczywiście będę musiała opuścić swój dom. Kocham to miejsce. Nie mogę wyobrazić sobie mieszkania gdzie indziej, nawet z tym harmidrem tuż obok. Gdy wyglądam przez okno, jego auta wciąż nie ma i odnoszę dziwne wrażenie, że to jego sprawka. Może ta firma architektoniczna też do niego należy ta i robi to, żeby się na mnie odegrać. Jestem tak zła, że aż mi kolano podskakuje. Nie wiem co robić. Potrzebuję odpowiedzi, ale też zwyczajne wyładować na kimś frustrację. Zadzwonię do Kinga. Muszę wiedzieć, czy za tym stoi. Jego telefon dzwoni i dzwoni, wreszcie odbiera. - Wiedziałem, że się opamiętasz – ma poważny głos. - Daruj sobie, King. Nie mam nastoju na twoje błazenady. - Nie? – pyta a ja kładę się na łóżku, oddychając głęboko, gdy szukam słów… jakichkolwiek słów. - Co masz na sobie? – pyta. - Mógłbyś choć raz w życiu spróbować być poważny? - Mógłbym spróbować… ale nie mam ochoty. Będąc świadoma, że nie ma grzecznego sposobu, aby oskarżyć kogoś o coś podobnego, walę prosto z mostu: - Kupiłeś mój budynek? - Nie, dlaczego? - Proszę, nie okłamuj mnie. - Nie kłamię, dlaczego pytasz? - Bo dostałam zawiadomienie, które mówi, że mam siedem dni na wyprowadzkę. - Dzwoniłaś do właściciela? - Jasne, że tak. Potwierdził, że sprzedał… ale mówi, że powinnam dostać sześćdziesiąt dni. Mimo to… nie rozumiem dlaczego? - Czy zawiadomienie wskazuje nabywcę? - All Desings Architecture. - Zajmę się tym.

41

- Nie, nie o to mi chodzi. Sama sobie poradzę, chciałam tylko wiedzieć, czy za tym nie stoisz. - Naprawdę sądzisz, że mógłbym wykopać cię z domu? - Nie wiem, King proszę, nie mieszaj się. Poradzę sobie. *** - Ever – woła tata, cały podekscytowany i mocno zaskoczony, że fatygowałam się do niego taki szmat drogi. - Cześć tato. Jak się masz? - Dobrze. Wstaje od biurka, a ja go przytulam, robiąc co tylko w mocy, aby ukryć niepokój czający się tuż tuż. Nie chcę, aby się o mnie martwił, ale potrzebuję jego rady w sprawie z mieszkaniem. - Masz dziś wolne? - Ta… mmm… muszę z tobą porozmawiać. - Oczywiście, usiądź. Siadam

na

małym

krzesełku

naprzeciw

jego

biurka.

W

ręce

mam

wypowiedzenie. - Proszę – podaję mu je – dostałam dzisiaj. - Bardzo ostrożnie otwiera je i od razu mogę dostrzec zmieszanie, gdy je czyta. - Dlaczego? Nie rozumiem. - Ja również. Zadzwoniłam do Charliego, powiedział że sprzedał budynek. - Dlaczego miały to zrobić? - Nie pytałam. Szkoda, że nie zapytałam, bo nie mogę go złapać. Powiedział, że firma zapewniła go, że wszyscy najemcy otrzymają sześćdziesiąt dni. Ale to pismo mówi co innego. - Ever nie wiem, jak coś podobnego może być legalne. - Tato, też odnoszę takie wrażenie, ale dokument jest potwierdzony notarialne, a Charlie powiedział, że sprzedał. - Czy to ta sama firma, która kupiła sąsiedni budynek? - Nie. Rozmawiałam z właścicielem, nic nie wie, jednakże mówi, że chce pomóc. Ale… 42

- Ale co? Pozwolisz sobie pomóc, prawda? - Nie wiem, tato. Tym właścicielem jest facet, przez którego wykopali mnie z pracy, to trochę pokręcone. - Więc jest twoim dłużnikiem. Nie mogę nic poradzić i wybucham śmiechem. Opieram się o ścianę. Żadne z nas nie ma bladego pojęcia o biurokracji, więc niestety zwrócenie się do Kinga może być moją jedyną opcją… albo przeprowadzka… a na samą myśl, że mam opuścić swój dom robi mi się niedobrze. - Coś wykombinuję, mogę poprosić go o pomoc. Dzięki za radę. - Oczywiście Ever, wiesz… jesteś tu mile widziana, jeśli tylko chcesz? Jestem wdzięczna tacie, ale rozglądając się po jego biurze, a bardziej sanktuarium mamy, pogrążam się w smutku. Poza problem logistycznym, czyli sporą odległością od taty do pracy, która uczyniła dojazdów kompletny koszmar, nie jestem pewna czy dałabym radę wprowadzić się z powrotem do domu, wiążącym się wszystkimi wspomnieniami. Zbyt ciężko pracowałam, żeby pozwolić jej odejść i odnaleźć spokój, skupiając się na pracy i na przetrwaniu każdego dnia najlepiej jak potrafiłam… wciąż dostrzegam cierpienie w oczach taty, które sprawia, że obawiam się, iż powrót mógłby mnie uwstecznić.

43

Tłum Joas86 Beta Mala_Nessi

Rozdział 9

N

ie poradzę nic na to, że teraz patrzę ]na Rossa inaczej, kiedy wiem, że on i

Mistee spali ze sobą, i patrząc na sposób, w jaki na siebie oddziaływają, myślę, że być może wciąż się pieprzą. Kiedy działają na pierwszej linii są tak przyjacielscy, bliscy sobie. Ale jestem pewna, że to tylko ja nadinterpretację rzeczy, jakbym chciała chwycić się czegoś i nie koncentrować się na fakcie, że za trzy dni muszę opuścić mieszkanie. Myślenie o tym, że opuszczam mój domu sprawia, że czuję się tak smutna, że zaciska mi się gardło. Patrzę w dół, pracując na tyle jak wsiok, modlę się, aby było jakieś inne wyjście... Musi jakieś być. Nie słyszałam nic od Kinga czy Charlie'go, więc kto wie jak to dalej pójdzie. Zdecydowałam się nie prosić Kinga o pomoc, nie chcę mu nic zawdzięczać. Jeśli będę zmuszona się wynieść, to takie miało być moje przeznaczenie i je zaakceptuję. – Tu jest jeszcze trochę pudełek dla ciebie, Ever – mówi Trent, kiedy wchodzi do kuchni. – Dziękuję. –Stawia je przy tylnych drzwiach i wiem, że dużo czasu nie zostało z mojej zmiany. – Potrzebuję smażony filet z łososia. – Dobrze, chef! – Krzyczę do Mistee i przygotowuję rybę tak jak żąda. Kończąc ostanie kilka rzeczy, robimy wymianę i łapię moje pudełka i czmycham. Ładując je do bagażnika, Mistee wybiega i zatrzymuje mnie, zanim docieram do samochodu. – Hej, wszystko w porządku? – Tak, jestem zestresowana z powodu przeprowadzki... to wszystko. – Możesz przyjść i rozbić się u mnie – oferuje. – Dziękuję –odpowiadam jej. – Naprawdę. Doceniam to. Może skorzystam. – Słuchaj, przepraszam za tą całą sprawę z Rossem. – Jest w porządku. – Ignoruję to, nie chcąc poruszać tematu. – Jesteś pewna? 44

– Tak, to znaczy jesteś dorosłą kobietą, możesz podejmować własne decyzje. – Dziękuję. Mogę ci coś powiedzieć? – Oczywiście. – Tak jakby go lubię. – Naprawdę? – Tak, naprawdę. – Dajmy temu kolejny tydzień. – Mówiąc jej to, przechodzę na stronę kierowcy. – Dobrej nocy. – Och, daj spokój. – Biadoli, kiedy zamykam drzwi, a potem cofam, zostawiając ją na środku parkingu. Jestem świadoma tego jak jest z Mistee i jej tyłkiem i ich krótkoterminowym zainteresowaniem. W następnym tygodniu to będzie inny koleś. Boże, potrzebuję pieprzonego drinka. Nie mogę sobie z nią teraz radzić, w sumie to z nikim innym. To był długi dzień, nie spałam za cholerę i skończyłam, będąc zmuszoną wprowadzić się z powrotem do taty, który jestem pewna płacze każdej nocy nawet sześć lat później. Nie chcę sobie nawet wyobrażać godzin, w jakich będę uwięziona na cholernej autostradzie. Docieram do domu i od razu zauważam, że nie ma na zewnątrz samochodu Kinga. Nie było go na projekcie od kilku dni - nie żebym go śledziła, ale totalnie odnalazłam się to robiąc i nie miałam pojęcia dlaczego. Chwytając pudła, zaciągam je na górę i otwieram piwo. Włączam laptop i przeszukuję Craiglist 4 za jakimś nowym mieszkaniem do wynajęcia, które będzie w moim przedziale cenowym, mając nadzieję... modląc się, że będzie przynajmniej jedno. Także krążę po wszystkich pobliskich budynkach mieszkalnych, na które mogę sobie pozwolić i umieszczam swoje nazwisko na liście oczekujących, więc wciąż mam nadzieję. To znaczy... muszę coś znaleźć, i to szybko. Gubiąc się podczas kolejnych poszukiwań, w ten sam sposób jak przez ostanie dni, modlę się, o to, że mama na mnie patrzy i nie pozwoli mi skończyć w złej sytuacji. Trzymam się tej nadziei, że wytrwam, nie poddając się; sposób, w jaki mnie wychowała.

4Amerykański

internetowy serwis ogłoszeń drobnych. 45

***

Miotałam się i kręciłam całą noc, kolejna potworna nocka. Słońce zaczyna świecić i myślę -lub bardziej mam nadzieję - że wczesno poranny bieg pomoże rozpocząć mój dzień i oczyścić umysł. Wyciągając zmęczony tyłek z łóżka, zebrałam włosy w kucyk i umyłam zęby, ubrałam się, a następnie polazłam do kuchni, aby nastawić dzbanek kawy. Wybierając łyżką zmieloną kawę usłyszałam pukanie do drzwi. Otwieram odruchowo i jestem zaskoczona, kiedy widzę Kinga, natychmiast następuje irytacja. Zatrzaskuję mu drzwi przed nosem, ale zatrzymuje je ręką i mówi: –Och, dobrze, wstałaś. – I wchodzi, jakby był właścicielem miejsca. – Pewnie, po prostu sobie wejdź – mówię i ziewam, starając się zrobić kawę, czując, że cała walka mnie opuszcza, kiedy koncentruję się na dostaniu kofeiny. – Cóż, dziękuję. – Mówi i zamyka za sobą drzwi. Patrzę na niego przez ramię, kiedy włączam przycisk „on.” Jego szerokie oczy są tak rześkie i zbudzone, kiedy rozbiera mnie wzrokiem od tyłu. – Powinnam się rozebrać czy serio masz zamiar patrzeć na mnie, jakbyś mógł widzieć przez ubrania? – Nie patrzę się na ciebie.– Brzmi na urażonego jednak szybko dochodzi do siebie. – Ale możesz się rozebrać, jeśli chcesz. – Pieprz się! – Lubię twoją buźkę. – Tak? Cóż, ja nie lubię twojej. I naprawdę, naprawdę nie chcę mieć teraz z tobą do czynienia. Kawa zaczyna wrzeć i jestem zmuszona, aby się odwrócić. W zlewie nie ma naczyń, więc nie mam, czym się zająć. – Mam nadzieję, że jednak nie. – Czego chcesz? – pytam go. – Przychodzę z prezentem. – Odpina marynarkę, ta jest szara i elegancka i wyciąga zgięte kawałki papieru z wewnętrznej kieszeni, podając mi je. – Wiesz, że nie chcę żadnego z twoich prezentów.

46

– Cóż, ten jeden jestem prawnie zobligowany, aby ci dostarczyć i myślę, że ci się spodoba. Powoli otwieram papier, kiedy mi się przygląda, obserwując każdy mój ruch. Moje serce zacięło się, kiedy czytam list, który mi dał. Przepływa przeze mnie poczucie ulgi, jak nigdy wcześniej, a ja kręcę głową, doszczętnie zmieszana. Dlaczego miałby to zrobić? Patrząc na niego, mrugam, aby odegnać łzy i zadaję pytanie, te, które on mi ciągle zadaje. – Dlaczego? – A dlaczego nie? – Przestań. Nie leć ze mną w chuja w ten sposób. Ten list mówi... – Zamykam się i odwracam do niego plecami. – Jakiego rodzaju człowiek zrobiłby coś takiego? – Ja? Czy naprawdę sądzisz, że miałem zamiar siedzieć i pozwolić, abyś została eksmitowana? Mogę być fiutem, ale nie jestem bez serca i mówiłem ci, że chcę pomóc. – Ale ja nie potrzebuję twojej pomocy. – Ever, rozejrzyj się, wszystkie twoje rzeczy są spakowane. W ciągu dwóch dni miałaś zamiar się wyprowadzić. Spójrz prawdzie w oczy, potrzebowałaś mnie. Odwraca mnie w swoją stronę, bicie mojego serca jest poza skalą i patrzę z powrotem na kawałek papieru. – Nie wydajesz się szczęśliwa – Szepcze i przejeżdża palcami po długich, zaczesanych do tyłu włosach. – Jestem w szoku, King. Kto kupuje komuś, kogo ledwie zna budynek mieszkalny? – Ja. Wycierając oczy do sucha ręcznikiem papierowym, pytam go. - Czemu? Nawet mnie nie znasz. – Ale chcę. Jestem przyciśnięty do muru, jeśli chodzi o ciebie, Ever. Mącisz mi w głowie i stawiasz mi wyzwanie i sprawiasz, że cię pragnę. Nie pozostawiłaś mi wyboru. - Słyszałem ból w twoim głosie, kiedy do mnie dzwoniłaś. – Ale to nie było twoje do naprawienia. – Co jest zrobione to jest zrobione. Zaczęliśmy od złej strony i chcę to naprawić. Chcę, abyś poszła ze mną na randkę, to wszystko, o co proszę. 47

– Więc, tak naprawdę, dlatego to zrobiłeś? Nie dlatego, że widziałeś jak zraniona jestem, ale dlatego, że chciałeś coś w zamian. – Wszyscy chcemy czegoś w zamian. Po prostu pomyślałem o tym w pierwszej kolejności. – Nie, to ty zatrzymałeś się na tym poziomie. Nie wyjdę nigdzie z tobą. – Wtedy zaserwuję ci własnoręcznie podpisaną eksmisją. Szydzę z niego. Ten skurwysyn jest tak pokręcony, nie pozostawia mi wyboru. Trzymając ręce w pojednawczym geście, mówi. – Jedna randka, wtedy budynek jest twój i możesz zostać tu tak długo jak ci się podoba. Możesz go nawet sprzedać i zachować pieniądze. – Jesteś cholernie szalony, wiesz o tym? - Rzucam papierowy ręcznik do kosza, a on mówi. – No chodź, jedna randka. Rozważam swoje opcje, gdyż do końca mu nie ufam. Widzę, że jest... pomylony. I to stwierdzenie jest miłe. Zagonił mnie w kąt tak bardzo, że nie widzę innych opcji. Manipuluje mną, w taki sposób jak Mistee chciała, abym zrobiła z Rossem. Co jest nie tak z tymi ludźmi? – Jedna randka? – Błaga po raz trzeci, jak dzieciak błagający rodziców o nowego szczeniaka. – Dobrze, ale chcę to na piśmie. – Oczywiście, to sprawiedliwe. Sporządzi to mój adwokat. Jest śmiertelnie poważny i mówię mu. – Nie, miałam na myśli na serwetce, czy czymś. – Och...w porządku. – Wyciąga długopis z kieszeni marynarki i siada na kanapie. Przyglądam się mu bacznie, płaszcz rozpięty, obcisła koszula opina mięśnie jego brzucha, on pisze rozważnie na odwrocie powiadomienia, które trzymałam. Jego twarz jest spięta, kiedy koncentruje się na tym, co robi i spostrzegam, że po raz pierwszy rozbieram go wzrokiem. Czuję wilgoć pomiędzy nogami, wyobrażając sobie jak wygląda pod spodem. Wtedy mówi. - Co powiesz na to? - I podaje mi papier. Czytając jego tył, nie mogę poradzić, że chichotam. Oczywiste, że jest architektem, sposób, w jaki wszystko jest odwzorowane i perfekcyjne. Brzmi, Ja 48

Kinsley Lennox obiecuję podarować Everly Adams budynek usytuowany na 1888 Rawlings Avenue i nie wyeksmituje jej, jeśli pójdzie ze mną na jedną randkę, i już jest przez niego podpisany. – Jest idealnie. Kładę go na stole, kiedy na mnie patrzy. Mój oddech przyspiesza, a on sięga po moje usta, dotykając ich. Jego palce są miękkie i ciepłe. Ale wyrywam się, nie pozwalając mu się dotknąć. Jedna randka jest wszystkim, co muszę przejść, a potem kończę z nim. Musiałam zranić go, odsuwając się, widzę to. Jego czoło jest pomarszczone i mówi. – Dzisiaj, szósta wieczorem? – Nie, siódma. – Może jestem niepotrzebnie przekorna, ale nie ugnę się po raz kolejny temu mężczyźnie. Bierze z powrotem papier i składa go, umieszczając go ponownie w płaszczu, następnie zapina go i wychodzi z mojego domu. Kompletnie zaskoczona, nie wiem jak się czuć. Część mnie jest wkurzona, że mną manipuluje, abym z nim wyszła, a inna sądzi, że to poniekąd seksowne, że kupił mi pieprzony budynek. To znaczy, nie codziennie znajdujesz kogoś, kto gotów jest zadać sobie tak wiele trudu, aby zdobyć twoją uwagę.

49

Tłum Joas86 Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 10

Grzebiąc w szafie po coś ładnego do ubrania, zdałam sobie sprawę, że muszę iść na zakupy. Oprócz sportowych ubrań i zwyczajnych bezrękawników, naprawdę nie mam nic. I mogę się założyć, że King będzie miał na sobie garnitur, gotowy, aby pójść do najdroższej restauracji, jaka istnieje. No cóż, w przeciwieństwie do mnie. Sfrustrowana leżąc na łóżku, patrzę na sufit i rozważam odwołanie. Ale nie mogę tego zrobić i zdaję sobie też sprawę, że jeśli mam zamiar przeżyć ten wieczór, potrzebuję przejąć trochę kontroli. Zabierając tyłek z łóżka, ubieram moje najciaśniejsze spodnie do jogi i sportowy stanik. Nie chcąc wyglądać zbyt tandetnie narzucam na to bezrękawnik. Zbierając włosy, które chociaż raz są rzeczywiście zakręcone, związuje je w kucyk i obserwuję swoje odbicie w łazienkowym lustrze. Makijaż może zostać, ciężko się nad nim napracowałam. Chwytam tenisówki i zabieram je do salonu, puka na czas. Próbuję uspokoić nerwy, przypominając sobie, że muszę zachować kontrolę i nie pozwolić Kingowi się pokonać. Kiedy otwieram drzwi, jest tam cały on, seksowny, aż ślinka cieknie, z gigantycznym bukietem kwiatów i dużym białym kartonem. – O dobrze, jeszcze się nie ubrałaś – mówi pochylając się i przytulając mnie. – Wejdź. – Nie przejmując się tym, ponownie uspokajam serce, gdy czuję jego ręce na mnie. – To dla ciebie. – Podaje mi kwiaty i zabieram je do kuchni. Kładzie białe pudełko na blacie w kuchni, kiedy wkładam kwiaty do wazonu. – To też mam dla ciebie. – Dziękuję – mówię mu i otwieram pudło. Wewnątrz znajduje się labirynt czarnego materiału i od razu mogę powiedzieć, że to sukienka. – Nie ma mowy – warczę, wkurzona, że uważa, iż może przejąć kontrolę nawet z tym. – No weź, co się dzieje? Nie lubisz czarnego? – Nie chodzi o kolor – parskam na niego. – Nie rozumiesz? To ty wpychający 50

we mnie rzeczy i próbujący mi mówić, co mam robić. – Tylko próbowałem pomóc, to wszystko. – Cóż, nie potrzebuję twojej lub kogokolwiek pomocy. Nie założę tej sukienki. – Cóż, nie możesz pójść tak ubrana na kolację. – Nie idę na kolację. – Tak, idziesz – warczy. – Mamy umowę, nie możesz się wycofać. – Nie. – Podchodzę ponownie do niego, szybkie krótkie oddechy wprawiają w drżenie moje ciało, kiedy tupię nogą i mówię. – Ty masz rezerwację. Ja idę na wycieczkę. To jest to, co chcę zrobić, nie żeby cię obchodziło. – Oczywiście, że mnie obchodzi – mówi. – Cóż, powiedziałeś, że chcesz ze mną wyjść, więc równie dobrze możesz iść się przejść w tych ohydnych, idiotycznych mokasynach. Znów obrażam jego buty i ból jest od razu widoczny na jego twarzy. – Albo możesz się przebrać i spotkać się tam ze mną. – Co jest nie tak z tymi butami?! – Krzyczy i zaczynam się z niego śmiać, kochając jak łatwo potrafię go zdenerwować czymś tak prostym. – A co z jedzeniem? – pyta. – Wezmę nam jakieś batony proteinowe. Kroczy po moim salonie i w końcu mówi: – Mam torbę na siłownię w samochodzie. Mogę skorzystać z twojej łazienki, żeby się przebrać? – Pewnie. Częstuj się, czym potrzebujesz, w końcu jesteś właścicielem tego miejsca. Przewraca oczami i wychodzi na zewnątrz. Podnoszę wieko pudełka i znowu zerkam na sukienkę. Mój rozmiar. Skąd wiedział? I kosztuje 1300$. Cholera. Zamykając pudełko, otrząsam się z mieszanki emocji wydobytych przez przyprawiający o gęsia skórkę, ale słodki jednak kontrolujący, ale wariacki, chociaż wspaniały gest i chwytam dwa proteinowe batony, a następnie wypełniam plecak wodą. Muszę się skupić. Wszedł z torbą w ręku i pokazuję mu toaletę. Jest poniekąd wysoki, a łazienka trochę mała, więc rozważam oferowanie mojej sypialni. Nieee... da sobie radę. – Poczekam tu. 51

Uśmiecha się znacząco i zamyka mi drzwi przed twarzą. Odchodzę, wkładam buty, nasłuchuję wiążąc sznurowadła. Ale nie wydaje żadnych odgłosów. Kiedy zawiązuję ostatni but i wstaję, już jest. Cholera jasna. Jego prawie ramię całe jest pokryte tatuażami. Widziałam jeden na jego dłoni, ale nie sadziłam, że ma ich więcej. – Nie masz nic przeciwko, jeśli zostawię te rzeczy tutaj? – Nie, wcale. – Przełykam ślinę odpowiadając, z początku nie zdając sobie sprawy ze skutków pozwolenia mu na to. Oznacza to, że będzie musiał tu później wrócić. Ale znając go, prawdopodobnie ma już klucz. Z plecakiem na ramieniu, staram się na niego nie patrzeć, choć moje oczy chcą patrzeć tylko na jego ramię i pytam. – Gotowy, chłopcze? – Tak. Wychodząc, zamykam drzwi a on mówi. – Gdzie zmierzamy, dziewczynko? Przewracam oczami, mając nadzieję, że dam radę przejść przez to dzisiaj, nie zabijając go i nie zakopując w lesie. – Weetamoo Woods, byłeś tam kiedyś? – Nie, wiesz jak się tam dostać? – pyta mnie. – Hmm, tak, dlatego tam idziemy. To jedno z moich ulubionych miejsc na wycieczki. Wychodzimy z budynku, jego biały samochód zaparkowany jest na ulicy i pytam go. – Co to za samochód? – Aston Martin. Jechałaś kiedyś takim? – Oprócz twojego, nigdy takiego nie widziałam. Bierze mój plecak i umieszcza go w bagażniku, a następnie otwiera dla mnie drzwi. Wsuwam się do środka, wnętrze jest z ciemno pomarańczowej skóry i pachnie Kingiem. Wdycham zapach, kiedy obchodzi samochód, nie zdając sobie sprawy jak bardzo mi się to podoba. – Zapnij pasy – mówi, uruchamiając silnik. – W którą stronę? Wskazuję w stronę, w którą się kieruje i powoli wyjeżdża z podjazdu. – Opowiedz mi o sobie, Ever. – Co chcesz wiedzieć? – Obserwuję jak prowadzi. Jest spokojny, ale pewny siebie, biorąc zakręty z większą prędkością niż większość ludzi. 52

– Wszystko. Uśmiecham się, a on patrzy na mnie, odwzajemniając gest. – Powinnaś częściej to robić. – Co? – Uśmiechać się. – A może ty opowiesz mi o sobie? – Odwracam pytanie. – Już wiesz, kim jestem. Najwyraźniej wygooglowałaś mnie, kiedy zadzwoniłaś do mojego biura i okłamałaś asystentkę o tym, kim jesteś. – Nic takiego nie zrobiłam. – Nie rób tego. – Czego? – Nie kłam. Nie pasuje to do ciebie. Wydycham powietrze, dając upust złości, dopóki nie czuję jakby moja głowa miała zamiar eksplodować, mówię mu. – Jestem jedynym dzieckiem, pochodzę z Rhode Island, jestem kucharzem, co już wiesz. Kocham przebywać poza domem. To mniej więcej tyle. – Twoi rodzice tu mieszkają? – Mój tata tak, mama odeszła kilka lat temu. Dotyka mojego kolana, a ja wciąż jestem pod wrażeniem jego tatuażu. – Bardzo mi przykro to słyszeć – mówi. –Dziękuję. Miała raka, więc było ciężko. Ale mam wiele świetnych wspomnień o niej. Co jest prawdą, ale myślenie o sposobie, w jaki zmagała się i walczyła w jej ostatnich dniach wciąż mnie przygnębia. – Skręć tutaj w prawo. – Wskazuję naprzód. – Co sprawiło, że zdecydowałaś się zostać kucharzem? – Kocham gotować, od kiedy byłam mała. Dorastałam w kuchni z mamą. – To naprawdę fajne. – Ponowna rozmowa o niej i powrót do tamtych czasów boli, więc próbuję zmienić temat. – A co z tobą? Co sprawiło, że postanowiłeś zostać architektem? – Kocham projektowanie i przesuwanie granic budowania całe moje życie. Robiąc coś, czego inni się boją. Chyba jest to część mojego DNA. 53

– Cóż, jesteś w tym bardzo dobry. – Widzisz? – Uśmiecha się od ucha do ucha. – Sprawdziłaś mnie. – Skręć tutaj. Skręcił ostro w prawo w wejście do parku i około jednej czwartej mili w dół drogi parkujemy. – Przychodzisz tu sama? – Tak. A co? – Nie wydaje się bezpiecznie. –J est w porządku, King. Chodź. Wyciąga mój plecak z bagażnika, zakładam go idąc do miejsca, gdzie zaczyna się szlak. Jest blisko za mną, kiedy zaczynam iść w górę. Lasy są takie piękne i otaczają nas odgłosy ptaków i dzikiej przyrody. Idzie obok mnie, nie mówiąc zbyt wiele, co nie jest do niego podobne. – Z tobą w porządku? – pytam. – Tak. Zbocze szybko się zmienia i musimy iść po kolei. Jestem pewna, że kocha mój tyłek na swojej twarzy, chociaż idę tempem w górę, stawiając jedną stopę przed drugą. – Jak długa jest ta wędrówka? – Nie długa. Jesteś już zmęczony? – Nie ma mowy. – Dobrze. – Chociaż miło by było, gdybyśmy najpierw zjedli kolację. – Brzmi jakby był bez tchu. – Będziesz mógł zjeść batonik proteinowy, kiedy dotrzemy do High Rock. – High Rock? Nie wspomniałaś, że będziemy też się wspinać. Zatrzymuję się i odwracam. Był tak wyjęty ze swojego środowiska, a my zaledwie zaczęliśmy wędrówkę. – Jesteś bardziej niż mile widziany, aby zawrócić i poczekać na mnie na dole. – To nie jest to, czego chcę. – Nie? – Idę dalej i wołam i podpierając dłonie na kolanach, wbijając przednią część buta w ziemię, kiedy idę pod górę. Nie odpowiada i zerkam do tyłu. Jest prawie na dłoniach i kolanach, ciężko oddychając i jak bardzo chcę się z niego śmiać i 54

robić sobie jaja, myślę, że coś jest nie tak. Zsuwam się w dół zbocza, aby się do niego dostać, kiedy on zatrzymuje się oddychając ciężko, kiedy do niego docieram i wstaje. Zmagając się z oddechem, ma dłonie na głowie a jego twarz jest cała skrzywiona. – Co jest? – pytam. – Ze mną w porządku. – Oddycha ciężko, odpinam plecak podając mu, aby mógł się napić. Bierze łyk po łyku, następnie staje prosto. Jego ręce wciąż znajdują się na szczycie głowy. – Powinienem ci powiedzieć… Mam astmę. – Tak, powinieneś. Masz inhalator? – W domu. – Czemu? Powinieneś trzymać to gówno przy sobie.–Siada opierając dłonie na kolanach, a ja robię to samo. – O, znowu jest twoja buźka. Uderzam go w ramię, a on opiera głowę o ramię, patrząc na mnie uważnie. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – Nie wiem. Chyba po prostu myślę. Oddech musi mu wracać, kiedy oddycha bardziej równomiernie. – Chyba zniszczyłem naszą randkę. – Nie, jeśli masz ochotę na więcej. – Pewnie, tylko bądź ze mną delikatna, żadnego więcej sprintu na górę. Przytakuję i wstaję wyciągając do niego rękę. Łapie moją dłoń w swoją i staje koło mnie. Biorąc kolejny łyk wody, dostaje się nieprawdopodobnie blisko mojego ciała, wpatrując się intensywnie we mnie. Napięcie jest poza skalą i uwalniam dłoń zanim wskoczę na niego… właśnie tutaj i teraz. – Jest jeszcze jeden szlak i widok jest wspaniały. – Przecinamy zbocze góry. Utrzymuję powolne tempo i go u mojego boku, upewniając się, że nie ma kolejnego ataku astmy. Około stu jardów w górę jest skała. Wskakuję na nią a on robi to samo. – To 55

jest High Rock? – Nie, to jest. – Wskazuję na szczyt góry i na mały skrawek skały, który wystaje z boku. – Miałaś zamiar spróbować zaciągnąć mnie tam, pomyleńcu? – Cóż, będziesz musiał zrobić to na własną rękę, ale widok jest tego warty. – A co jest nie tak z tym widokiem? – pyta. – Nic. – Rozglądam się i przypominam sobie, że ostatni raz, kiedy siedziałam na tej skale, był z moją mamą, zanim została zdiagnozowana. Moje oczy wypełniają się łzami, ból i pragnienie powrotu do tych dni z nią, są nie do zniesienia. Na tym etapie mojego życia, wróciłabym do jakiegokolwiek bym tylko mogła dnia z nią. – Co się stało? – pyta mnie King, a ja kręcę głową. Owija ramiona wokół mnie i przyciąga blisko swojej piersi. Pochylam się ku niemu, pozwalając płynąć łzom, pozwalając bólowi, wywołanemu przez to, że nigdy więcej nie zobaczę mamy ponownie mną wstrząsnąć. King trzyma mnie blisko, nic nie mówiąc i jestem pewna, że uważa mnie za szaloną. Kiedy łzy ustępują, nie potrafię na niego spojrzeć. Jestem zbyt zawstydzona. Siedzimy razem, ciesząc się spokojem. Nie jestem pewna jak długo żadne z nas nic nie mówi i się nie porusza. Upajam się bezpieczeństwem jego uścisku i pięknem tego miejsca, które utrzymuje specjalne miejsce w moim sercu. King mnie nie puścił, kiedy zagubiłam się w ciszy spektakularnego widoku i jestem mile zaskoczona, że czuję się tak komfortowo w jego ramionach, uczucie, do którego tęskniłam i nigdy nie znalazłam – całkiem możliwe - aż do teraz.

***

– Nigdy nie sądziłem, że tak bardzo będę cieszyć się wycieczką. – King mówi, kiedy odwozi mnie do domu. – Cóż, to dlatego, że nigdy nie próbowałeś. – Prawda, będę musiał zrobić to ponownie. – Weź ze sobą inhalator – mówię mu, a on się śmieje, kiedy jego telefon 56

dzwoni. Zerka na telefon i mówi. – Przepraszam, nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli odbiorę? – Wcale. – Hej, Galinda, wszystko w porządku? Patrzę przez okno, mając to dziwne uczucie w żołądku, kiedy staram się go nie słuchać, ale ciężko jest tego nie robić. – Okej. – Mruży oczy i patrz na zegarek na desce rozdzielczej.–Pewnie, zajmę się tym, nie martw się. Do zobaczenia wkrótce. Kocham cię. Pa. Rozłącza się i odwraca do mnie. – Przepraszam za to. – Nie ma sprawy, wszystko w porządku? – Tak, na pewno. To była moja ciotka; zapomniała odebrać swoich lekarstw, kiedy wyszła, a teraz wypiła trzy lampki wina, bla, bla, bla. – Nie wiedziałam, że masz tu jakąś rodzinę. – Dlaczego miałabyś to wiedzieć? Nigdy nie zapytałaś. – Uśmiecham się znacząco, przesyłając mu uśmieszek, a on mówi – Ach tak, nasz przyjaciel Google, czy to może była Wikipedia? – Oboje – odpowiadam zawstydzona i umieszczam twarz w dłoniach. – Cóż, teraz jesteś szczera. Chciałabyś ją poznać? – Nie, to nie jest część umowy. – Także nie była wspinaczka, lub ja prawie umierający z boku góry. Nagle, skręca w nieznaną ulicę i parkuje z boku. – Muszę to dla niej odebrać, potrzebujesz czegoś? – Cokolwiek mocnego będzie w porządku. Dotyka mojego policzka wierzchem dłoni, rozpalając moje wnętrzności. Nigdy nie sądziłam, że będę lubić jego dłonie na sobie, ale po dzisiejszym, naprawdę lubię. Wysiada z samochodu i odchyla głowę do tyłu w odpoczynku, patrząc jak idzie do wyglądającej na staroświecką apteki, ubrany w szare szorty i białą koszulkę. Naprawdę jest gorący, tak cholernie seksowny. Patrząc przez okno, wracam myślami do tego, że siedzenie na skale w jego ramionach było tak przyjemne. Po raz pierwszy od lat miałam do kogo się zwrócić, kiedy cierpiałam. To nie 57

był nikt, kto polegał na mnie. Był tam dla mnie i pocieszał mnie i nie oczekiwał, że dam sobie spokój, ponieważ minęło już prawie sześć lat. To smutne jak szybko zapominani są niektórzy ludzie, jeśli chodzi o smutek. Po tym jak straciłam mamę, każdy, kto był i bliski nie miał do mnie cierpliwości. Mogłam poczuć, że ludzie, z którymi pracuję są tacy sami – kiedy mam zły dzień, nie rozumieją tego. To nie tak jak z moim tatą… ale ukrywamy ból przed sobą nawzajem, aby pomóc sobie przez to przejść. Ale bycie dzisiaj z Kingiem było inne. Miło było być sobą i pozwolić emocjom iść tam, gdzie potrzebują. Wyszedł ze sklepu niosąc dwie torby i tam rozbierałam go wzrokiem. Jego fiut wybrzuszał spodenki, a ja otrząsnęłam się z tych myśli. Co jest ze mną nie tak? Kilka dni temu, nie znosiłam go a teraz wpatruję się w jego penisa. Wsuwa się do samochodu i podaje mi torbę. – Nie wiedziałem, co lubisz, więc wziąłem jedną z każdego rodzaju. Zaglądam do środka a tam jest szereg małych buteleczek alkoholu. Każdy rodzaj, o jakim mógłbyś pomyśleć. – Wiesz, że żartowałam, prawda? – Naprawdę? – Odpala samochód i odjeżdża, śmiertelnie poważny. – Tak. – Musisz przestać mi to robić. Otwierając butelkę 99Bananas5, mówię mu. – Jeśli naprawdę chcesz mi coś kupić, możesz kupić mi własną restaurację. – Kiedy przechylam butelkę, patrzy na moje usta owinięte wokół niej i mówi–Nie pieprz ze mną. Uśmiecham się, grzebiąc w torbie. Znajduję kolejną butelkę i otwieram popijając, kiedy zatrzymujemy się przy moim mieszkaniu. Jak dżentelmen, którym nie wiedziałam, że jest, otwiera mi drzwi i pomaga wysiąść, może to on będący kontrolującym. Z alkoholem płynącym w moich żyłach, naprawdę mnie to nie

5

58

obchodzi. Niosąc mój plecak i torbę dóbr alkoholowych oboje wchodzimy do środka. Zostawia moje rzeczy na wyspie kuchennej i pudło z niebotycznie drogą suknią wciąż tam jest, a on je ignoruje, jakby było… niczym. – Dziękuję, że wyszłaś ze mną dzisiaj, Ever. – Chwyta moją twarz w obie dłonie. Alkohol przepływa przeze mnie, powodując, że czuję się odważna, kiedy potakuję głową, czekając aż zrobi cokolwiek, co chce. Zamykając oczy, muska kciukiem moje usta, a następnie przyciąga mnie do swojej piersi. Przytulam się do niego, jakby był odpowiedzią na wszystkie moje problemy. Ale on mnie puszcza, zabierając swoją torbę i płaszcz z krzesła. – Ciesz się jutro spaniem. – Żadnych hałasów? – pytam, wciąż starając się złapać oddech. – Nie. Zamyka drzwi i tak po prostu już go nie ma. Godziny temu, nie oczekiwałam dzisiejszego wieczoru, a teraz chcę wrócić do początku. Przekręcając zamek drzwi, chwytam kolejną buteleczkę i zabieram ze sobą sukienkę, kiedy zawlekam się do sypialni. Rzucając sukienkę, przechylam butelkę i ponoszę pokrywkę, wyciągając bezmiar zdumiewająco wspaniałej czarnej satyny i koronki. Nigdy nie widziałam czegoś takiego - wygląda jak prosto z Londyńskiego pokazu mody. Rozebrana wsuwam się w nią i pasuje jak rękawiczka. Chwytając telefon, strzelam sobie zdjęcie w odbiciu lustra. Zdając sobie sprawę w chwili, w której wysyłam je do Kinga, że jestem naga pod spodem a to nie jest najbardziej zakrywająca sukienka. Kiedy powiększam zdjęcie, mogę zobaczyć zarys moich piersi. Mmm. Bardzo mi się podoba. Pasuje idealnie. Nie jestem pewna, co powiedzieć. Jak odpowiedzieć. Co powinnam nawet zrobić czy myśleć? Opuszczając sypialnię, chwytam kilka więcej buteleczek z alkoholem, kiedy pokój zaczyna wirować opadam na kanapę. Wyślesz mi jeszcze jedno? NIE Proszę? 59

Wytykając na niego język, trzymam telefon nad twarzą i robię zdjęcie, a następnie wysyłam. Jesteś cudowna. King. Przestań, właśnie wytknęłam na ciebie język. I patrząc na to zrobiłem się twardy. Przechylając kolejną butelkę, odkładam telefon wiedząc, że jestem pijana i najprawdopodobniej zamierzam zrobić lub powiedzieć coś, czego jutro pożałuję. Jest cholernie trudny. Zakrywając oczy ramieniem ignoruję natarczywe dźwięki telefonu. Przestanie… musi.

60

Tłum Joas86 Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 11

Dobra, już, dobra!– krzyczę. Walenie w moje drzwi jest tak głośne, że czuję się pochłonięta przez hałas. Kiedy otwieram drzwi, widzę od razu, że ojciec jest spanikowany. Wciąż jestem zachwiana i na wpół pijana. Przygląda mi się i pytam – Co się dzieje? – Nie spotkałaś się ze mną na śniadaniu i nie odbierasz telefonu. – O mój Boże, przepraszam, tato, ale wszystko jest w porządku – mówię i przytulam go, nienawidząc jak chory ze zmartwienia jest. – Dlaczego nie użyłeś swojego klucza, aby wejść? – Zostawiłem go w domu. Nie wiedziałem, że to się stanie. A kiedy się nie pokazałaś i nie odbierałaś telefonu, spanikowałem. – Cóż, ze mną w porządku. Przepraszam, że musiałeś przebyć całą drogę tutaj. Potrzebuję kawy i prysznica, ale ze mną dobrze. Uśmiecha się, teraz wiedząc, że wszystko jest w porządku i pyta – Co masz na sobie? Patrzę na siebie i zadaję sobie to samo pytanie. Wtedy przypominam sobie wiadomość Kinga. O cholera, sprawiłam, że stał się twardy. – Mógłbyś zrobić trochę kawy, tato? Wezmę prysznic. Ostatniego wieczoru trochę za dużo wypiłam. Biorąc telefon ze stołu, wpełzam do łazienki i włączam prysznic. Wpatruję się w ekran, zanim otwieram jakąś wiadomość, jest tam siedem wiadomości od Kinga i pięć połączeń od taty. Patrząc na wiadomości, jestem tak zawstydzona, że mogłabym ukrywać się w rogu łazienki przez wieczność. Jeszcze jedno? Proszę. Następnie odsyła mi powiększone zdjęcie sukienki i pisze, mogę zobaczyć twoje sutki. Są twarde. Cholera, Ever. Cholernie cię pragnę. 61

Chyba pójdę do łóżka z niebieskimi jajami… śpij dobrze, piękna. Wysuwając się z sukienki, wchodzę pod prysznic i chcę krzyczeć, kiedy woda spływa falami wokół mnie. Minęło tak dużo czasu, od kiedy miałam faceta mówiącego tak do mnie, lub w ogóle patrzącego w moją stronę, a teraz nagle ten seksowny, odnoszący sukces człowiek… lubi mnie. Muszę mu odpisać, ale jestem tak zawstydzona tym, co zrobiłam zeszłej nocy. Po prysznicu i ubraniu się w wygodne dżinsowe szorty i białą koszulkę, pozwalam włosom wyschnąć w powietrzu i znajduję tatę trzymającego jeden z listów, które mama do mnie napisała. – Wiesz, to był mój ulubiony. – Tak?–pytam, biorąc łyk kawy, którą mi przygotował. – Tak, kiedy go czytam, mogę usłyszeć jej głos, jasny jak słońce. – Ja też. Hej, przepraszam za dzisiejszy poranek – mówię mu, znając dobre techniki rozproszenia, które odciągały go od bólu bycia bez niej. – Nie ma sprawy. Cieszę się, że z tobą w porządku. – Zawsze, tato. – Widziałem twoją kolekcję buteleczek, powinienem się martwić? Śmieję się tak głośno i patrzę na torbę, którą kupił dla mnie King. – Nie, nie ma się o co martwić. Przyjaciel kupił to dla mnie, jako żart. – To ta dziewczyna z pracy? – Nie, ten facet, który kupił budynek obok. – Myślałem, że go nie lubiłaś. – Tak, ale to długa historia. – Potrafi wyczuć, że coś ukrywam, więc mówię mu prawie wszystko. – Jak dla mnie, nie wydaje się zły. – Tato, on jest szalony. Kupił ten budynek i… – I ocalił cię od wyprowadzki. A także wydał jak mówisz… trzydzieści tysięcy dolarów na trzy kolejne rowery? – Przytakuję. – Ever, powinnaś dać mu szansę. Teraz nie musisz się wyprowadzać, możesz rozpakować wszystkie swoje rzeczy.

62

Szukając czegoś, co było nie tak z nim, mówię tacie: – Cóż, nie zapomnij, że sprawił, że w urodziny wykopali mnie z pracy. – Nie, Ever, straciłaś panowanie nad sobą i wpakowałaś się w kłopoty. – Dlaczego go bronisz, tato? – Powiedzmy, że kiedy poznałem twoją matkę, sam zrobiłem pewne szalone rzeczy. Nie potrafiłam sobie wyobrazić ojca, robiącego cokolwiek szalonego, więc słyszenie jak to mówi szokowało. – Co robiłeś, tato? – Chodziłem do jej domu każdej nocy i rzucałem kamyczkami w jej okno, dopóki nie zgodziła się wyjść ze mną. – To nie jest szalone. – A kiedy zerwała ze mną, siedziałem na jej ganku całą noc. – W porządku, tato. Łapię. – Umieszczam oprawiony w ramkę list na stole, gdzie zwykle się znajduje, wiedząc, co próbuje mi powiedzieć. Może to, co robił King, nie było takie dziwaczne. Może to ja odpychająca go, sprawiałam, że wszystko wydawało się dużo gorsze. ***

Spaceruję z tatą po rynku z antykami, jest jak dziecko w sklepie z łakociami. Wszystko jest tak interesujące dla niego. Kiedy patrzę jak handluje się o stary wentylator, zniszczony i z brakującymi częściami, nie mogę nic poradzić, że się uśmiecham. Oddaje mi uśmiech, kiedy zawiera umowę, a to dlatego, że są to te rzeczy, które kocha najbardziej. Te naprawdę połamane kawałki, które tylko on może naprawić. Wraca do mnie i mówi – Możesz uwierzyć, że kupiłem to za trzydzieści siedem dolarów? – To świetnie, tato. – Słońce jest męczące i muszę coś zjeść. Kac jest suką. Sprawdzam godzinę na telefonie, wciąż nie ma wiadomości od Kinga. Wciąż muszę do niego napisać i zrobię to… później. 63

Wsuwając telefon do tylnej kieszeni, nagle jego zapach atakuje mnie, razem z jego ciepłem, kiedy jego ciało owija mnie, budząc moje zmysły, kiedy stoi za mną i szepcze do ucha – Jesteś mi winna wiadomość. – Jestem tego świadoma. – Odwracam się, jego ciało ociera się o moje. Bierze okulary i unosi je w górę, kiedy stara się mnie odczytać. – Pozwól mi zobaczyć swoje oczy. – Uśmiecham się i podnoszę okulary. – I tu jesteś… sprawiając, że znowu jestem twardy – mówi przez zaciśnięte zęby. Przełykam, kiedy tata woła przez ramię. – Możesz to wykorzystać, Ever? Kręcę głową a King uśmiecha się do mnie. – Chcesz napisać do mnie teraz… czy później? – Później – szepczę, a mój tata pojawia się, patrząc na bliską interakcję pomiędzy nami. – Tato – mówię. –To mój przyjaciel, King. Mówiłam ci o tym dziś rano. – Wymieniają uścisk dłoni i King patrzy jak ktoś macha zegarem z kukułką w powietrzu. – Wybaczycie mi? Moja ciocia mnie potrzebuje właśnie teraz. – Pewnie. – Odchodzi i patrzę na tatę, który obserwuje gdzie on idzie. – Też zaraz wrócę. –Tato mówi i zostawia mnie samą. Cóż… równie dobrze mogę dołączyć. – Jest uszkodzony. – Mój tata oznajmia, stając pomiędzy Kingiem a jego ciotką. – Nie, nie jest – mruczy sprzedawca. Tata mówi stanowczo – Pokaż mi, że ćwierka na jakiejś innej godzinie, niż tylko pierwszej. – Jeśli nie chcesz tego, nie kupuj. – Chcesz to? – Mój tata pyta się cioci Kinga. – Nie, jeśli jest uszkodzony tak jak mówisz. – Mogę to dla ciebie naprawić, jeśli ci się podoba. – Więc, chcę to. – Ponownie spierają się ze sprzedawcą, a ja oddalam się, spoglądając kątem oka na starodawny rondel. – Ile kosztuje? – pytam panią, trzymając w uścisku ciężki żeliwny garnek. Jest coś w starych garnkach, co kocham. Przedstawiają takie piękne historie. Gdybym mogła 64

tylko porozmawiać o wszystkich posiłkach, jakie przygotował i ludziach, którym to podano. – Sześćset dolarów – kobieta mówi, a ja grzecznie odstawiam go na miejsce. – Weźmiemy go – King ogłasza i odlicza sześć setek z pliku gotówki. – Nie ma mowy! – krzyczę. – Nie zaczynaj ze mną – mówi i sięga nad moją głową, podając kobiecie pieniądze, kiedy ona owija go w bibułkę i następnie podaje w torbie. – Miłego dnia – mówi zabierając go od niej i podaje go mnie. – Nie możesz tego robić. – Czego robić? – Nie możesz kontrolować mnie swoimi pieniędzmi, kupując mi te rzeczy, kiedy myślisz, że to pasuje. Rozgląda się za ciotką i moim tatą, którzy są pochłonięci znalezieniem kolejnego namiotu, a następnie zaciąga mnie za suva, przyciskając mnie do gorącej fasady samochodu. Stoję zmrożona, nie widząc, co robić, kiedy przyciska się do mnie i mówi – Nie widzisz, kto kontroluje tutaj kogo? To ty…ty masz pieprzoną kontrolę nade mną. – Jego głos jest wzmocniony pasją. Jego fiut tętni przy mojej cipce, kiedy dotyka ponownie moich ust miękkimi palcami. Nasze czoła przyciskają się do siebie i pragnę, żeby mnie pocałował, aby zrobił coś… cokolwiek. Ale nie wykonuje żadnego kolejnego ruchu z wyjątkiem zamknięcia oczu. Zdaję sobie sprawę, że trzymam się jego boków i delikatnie przejeżdżam palcami po jego gładkiej skórze. – Mmmm – mruczy jak zwierzę, gotowe zostać uwolnione z klatki. – Tu jesteście. – Mój tata woła, a my szybko się rozdzielamy. Moja twarz staje się czerwona jak burak, ale taty nie wydaje się to obchodzić. – Zamierzamy złapać coś do jedzenia, chcecie do nas dołączyć? – Pewnie – odpowiadam, wiedząc, że muszę zjeść i być wokół innych ludzi, niż sama z Kingiem. Ale kto to „my”? Ciotka Kinga? Wydaje się, że mieli natychmiastowe połączenie. Nie zrobiłam kilku kroków, kiedy King pociągnął mnie do tyłu. – Przestań, mój tata właśnie nas przyłapał, a ja nawet nie poznałam twojej cioci.

65

– Nie, ty przestań. Nie widzisz, co mi robisz? – Patrzy w dół i moje oczy podążają za nim do jego bardzo widocznego, napiętego penisa. Ściskam uda, próbując się powstrzymać od dotknięcia go, kiedy przełykam. – Do diabła, Ever, czy możesz spróbować, nie być tak cholernie seksowna? – Co ja robię? – Zaciskasz uda i przełykasz. – Oddycha ciężko, w oczywisty sposób walcząc ze sobą i nie mogę uwierzyć we władzę, jaką mam nad nim. Czy tak było przez cały czas? Czy to dlatego był taki agresywny? – Cóż, będziesz musiał, być mężczyzną. – Łapię jego dłoń i idę w kierunku, w którym poszedł tata. Podążył za mną, wciąż trzymając papierową torbę z moim rondlem i moją dłoń. – Czuję jakby moje cholerne jaja miały eksplodować – mówi przez zaciśnięte zęby, kiedy szukam członków naszych rodzin. – Więc pomyśl o pracy albo o czymś. – Pewnie, to może pomóc, ponieważ obecnie pracuję tuż obok ciebie. Dostrzegam ojca i jego ciotkę. Macham do nich, puszczam jego dłoń i pokonuję drogę przez tłum. Mogę wyczuć, że King jest blisko za mną i w mieszaninie innych ludzi, z oczami tylko na mnie. Spoglądając w dół widzę, że jego kutas nie jest już dłużej twardy i uśmiecham się. – Przestań – burczy, a ja mówię mu: – Z pewnością mówisz to często. – To ona? – Ciotka Kinga pyta, kiedy King i ja zatrzymujemy się przed nimi. – Tak ciociu Galindo, to jest Ever. – Cudownie cię poznać. – Potrząsam jej dłonią moją wolną. – Mi także. – Gerry opowiadał mi o tej małej kawiarni za rogiem, jeśli macie ochotę przetestować. Wiem dokładnie, o której mówi, i jestem pewna, że King ją znienawidzi. Więc okaże się czy King może oszczędzać razem z nami jak normalny lud i cieszyć się oglądaniem mnie i taty jedzących posiłek za dziewięćdziesiąt dziewięć centów, który 66

serwują tam przez cały dzień. Mogę powiedzieć od razu, że Galinda nie będzie miała nic przeciwko, jest staromodna, w ogóle nie jak King. – Myślę, że King ją pokocha. – Naprawdę? – On pyta. – Z pewnością, ona jest w takim świetnym budynku. Kiedy idziemy jego dłoń wciąż jest owinięta wokół mnie i wydaje mi się to tak naturalne. Tak, on może być bogatym, zrozumiałym… nie, aroganckim facetem. Ale w głębi, pod fasadą jest kimś więcej. Jak na przykład on, spędzający sobotę ze swoją ciotką, i on widocznie pragnący uczynić ją szczęśliwą. Pod tym wszystkim, myślę, że naprawdę ma dobrą stronę, którą powoli odkrywam za każdym, kiedy jesteśmy razem, odkrywając coraz więcej i więcej, kim naprawdę jest King. – Żartujesz sobie ze mnie? – Co? – pytam niewinnie, kiedy wchodzimy do starodawnej jadłodajni. To jest całkiem bardziej jak knajpa, niż cokolwiek innego i z pewnością nie kawiarnia. Wymagało całkowitego remontu. – Dlaczego pomyślałaś, że mi się tu spodoba? – No chodź, daj jedzeniu szansę. Kelnerka podchodzi do nas z ogromną tacą tłustego bałaganu, jaki serwują, kiedy czekamy przy drzwiach, aby zostać posadzonym, a King pochyla się szepcząc mi do ucha. – Zapłacisz mi za to później. – Co? Chcesz mnie zbić?–Drażnię go, zsuwając okulary na włosy. – Nie.

–Odgarnia włosy z mojej szyi i szepcze mi do ucha.– Dogłębnie

wypieprzę twoje usta. Moje oczy się rozszerzają, a hostessa pokazuje nam nasz stolik, ale ledwie mogę funkcjonować, kiedy wyobrażam sobie, co to oznacza. Kto mówi coś takiego? Nawet go jeszcze nie pocałowałam. Kiedy zostajemy posadzeni, Galinda mówi – Czyż to miejsce nie jest urocze, King? – Totalnie! – sarkastycznie odpowiada i otwiera menu, kiedy siadam, wciąż oszołomiona. Obraz mnie na kolanach z jego kutasem zatopionym w moim gardle płonie w moim mózgu i przełykam ciężko, zaciskając uda. 67

Sięga w dół jedną ręką i otwiera moje uda. Boże, jest tak spostrzegawczy z każdąpojedynczą-małą rzeczą, którą robię. Mam przejebane.

68

Tłum Joas86 Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 12 Gdy opuszczam lunch razem z tatą, King daje mi mocny uścisk i po raz pierwszy całuje w policzek. Serce mi rośnie, jego usta są tak ciepłe, a potem ten uśmiech, kiedy dotyka koniuszka ust kciukiem, jego wytatuowana ręka jest tak gorąca. Krzyżuje ze mną spojrzenia, gdy się cofa, zanim się odwraca ze swoją ciocią i odchodzi. – Myślę, że jest miłym gościem – tata mówi od tak, i nie jestem nawet pewna skąd to przyszło. – On ma wiele warstw tato, a ty jeszcze nie widziałeś ich wszystkich. – Co to znaczy? – pyta. – Jest inny, jest tak jakby kontrolujący. – W złym sensie? – tata pyta, zaalarmowany tym hasłem, jak każdy ojciec powinien być. – Nie wiem jeszcze. Tak naprawdę wiem o nim tyle co ty. – Ale jest zainteresowany tymi samymi rzeczami co ty? – Nie bardzo. Jest naprawdę bogaty i trochę zarozumiały. – Ever! – Tata beszta mnie, z jakiegoś powodu, broniąc Kinga jak własnego dziecka. – Co? Spójrz na ten rondel za sześćset dolarów. – Myślę, że to miło z jego strony. Docieramy do samochody taty i mówi – Cóż, jego ciocia jest wspaniała. – Tak, wyglądało jakby wasza dwójka miała połączenie. – Naprawdę mieliśmy. Przyniesie ten zegar do mnie w tym tygodniu, abym go naprawił i spojrzy na inne moje rzeczy. Mogę zobaczyć podekscytowanie w oczach taty; coś, czego brakowało przez długi czas. Byłabym szczęśliwa, aby pewnego dnia tata znalazł kogoś, z kim mógłby dzielić życie. Tak trudne jak to by było dla każdego z nas, jeśli ruszyłby dalej, myślę, że jest to konieczne dla jego szczęścia.

69

Podjeżdżając do mojego domu, daje tacie mocny uścisk i buziaka w policzek. – Dzięki za spędzony czas dzisiaj. Przepraszam jeszcze raz, że zaspałam. – W porządku, skarbie, chcę jedynie twojego bezpieczeństwa i szczęścia. Przytulam go znowu i idę do mieszkania. Po drodze, stojak na rowery zwraca moją uwagę i sprawia, że się śmieję. Jak rzeczy mogą przejść z czystej irytacji i nienawiści do takiej radości i seksualnego napięcia? Kładę moje rzeczy i rozpakowuje rondel, który kupił mi King - był naprawdę wspaniały, prawdopodobnie od teraz mój ulubiony. Pozostawiając go takim jak jest, wieszam go na stojaku na suficie. Nie sądzę, że będę w nim gotować. Jest zbyt doskonały. Mój telefon dzwoni z powodu otrzymania wiadomości i od razu skacze mi adrenalina. Wciągam go z kieszeni, to King. Chcę cię zobaczyć. Właśnie to zrobiłeś. Tak, ale potrzebuję więcej. Robiąc szykowne zdjęcie z moją najlepszą pozą. Wysyłam je do niego. Proszę nie zaczynaj z tym. Dlaczego? Odsyła mi powiększony obraz i pisze: Sutki. Patrzę na zdjęcie, nie mając o tym pojęcia. Jest tak spostrzegawczy. Co miałeś na myśli? Zapłatę? Za co? Obrzydliwy obiad, który wmusiłaś w mój brzuch. Och, przestań, nie był taki zły. TAK, BYŁ! Ach, krzyczące literki. Ktoś jest zadziorny. Tak jest, przyjeżdżam i mam klucz, więc nie możesz mnie powstrzymać. Nie. Nie możesz wpadać tu jakbyś był właścicielem tego miejsca, King. Tak, mogę, ponieważ to robię. Nie przychodź tu.

70

Czekam na jego odpowiedź. Kim on myśli, że jest? Właśnie go widziałam. Jezu, jest taki absorbujący. Potrzebuję czasu, aby wszystko przetworzyć. Nie jestem nawet pewna czy go lubię, czy nienawidzę. Padając na łóżko, wciąż czekając na jego odpowiedź, postanawiam poszukać w Google słów „skull fuck 6” i, o boże, to tak jakby cała sprawa. Przeglądając zdjęcia, staję się trochę nakręcona. Może pozwolę mu to ze mną zrobić? Klikając na link z filmem, facet jest tak delikatny, kiedy dziewczyna bierze go głęboko w gardło. Jestem pewna, że mój telefon jest teraz zainfekowany jakimś wirusem… ale sposób, w jaki on odgarnia włosy z jej twarzy i …–Co oglądasz? – King pyta mnie, stojąc w wejściu do mojego pokoju. Odrzucając mój telefon na bok, zlatuję z łóżka. –Ty skurwysynu. Nie możesz tu przychodzić od tak, bez pukania. – Dlaczego nie? – Ponieważ tu nie mieszkasz. – Popycham go do tyłu, a on patrzy na moje łóżko. Zerkając do tyłu widzę, że film wciąż jest wyświetlany na moim telefonie, a następnie diabelski uśmiech przykleja się do jego twarzy, kiedy rzuca się obok mnie i przeskakuje na moje łóżko, oglądając samemu film. Skacząc na jego plecy, sięgam po mój telefon, ale wyciąga go przed nas. Dziewczyna jęczy, a koleś mówi do niej świństwa. – Mógłbyś przestać? – pytam wciąż leżąc na nim i walcząc o telefon. – Pozwoliłabyś mi to z tobą zrobić? – pyta się, patrząc na mnie kątem oka. – Nie. Zwariowałeś? – Może. Rezygnując z walki, staczam się z niego i kładę na plecach. Co my, do kurwy, w ogóle tu robimy? On blokuje mój telefon, odgłosy cichną, a film się kończy. A potem pochyla się nade mną z ramieniem obejmującym moją pierś. Nie mogę kontrolować mojego tętna, kiedy jestem tak blisko niego. Jego druga ręka dotyka moich ust i pytam go – Dlaczego ciągle to robisz? – Co? – pyta, nieświadomy. – Dotykasz tak moich ust. – Ponieważ są doskonałe. 6 King

użył tych słów w poprzednim rozdziale, jako karę za zabranie go do tej okropnej knajpy.

71

– Nikt, nie jest doskonały, King. – Mówi kto, ty? – Mówią wszyscy. – Więc dlaczego to słowo istnieje, skoro nikt nie może nosić tego tytułu? – Co teraz jesteś też pieprzonym poetą? Uśmiecha się i mówi – Lubię, kiedy przeklinasz. – Dlaczego? – Bo to mówi mi, że masz też brudną stronę. – Ale nie mam – mówię mu, starając się nie uśmiechać. – Tak, masz… wszyscy mamy. Musisz tylko być z odpowiednią osobą, żeby ją wydobyć. – Więc co? Lubisz być szorstki i pieprzyć kobiety w usta? – Lubiłabyś to? – Dotyka mojej twarzy i pochylam się do jego ciepła. – Nawet się jeszcze nie pocałowaliśmy. – A chcesz? – pyta mnie. – Analizujesz wszystko w życiu, czy tylko mnie? – Wszystko. – Cóż, przestań i pocałuj mnie. Szybko przesuwa ręką w górę, muska całe moje piersi a ja wpatruję się w jego niebieskie oczy. Jego słodki oddech ociepla moją skórę, kiedy czekam, aż skróci dystans. Moja cipka mrowi i nie mogę dłużej czekać. Pochylając się, łączę nasze usta. Jęczy, łapiąc w dłonie tył moich włosów i trzyma mnie, całując powoli. Następnie wsuwam w niego język i smakuje jak niebo, tak wyśmienicie, że…tak, pozwoliłabym mu robić cokolwiek, co sprawi mi przyjemność. Jego druga dłoń wędruje po moim ciele, dotykając każdy mój kontur. Zatrzymuje się na moich piersiach, ściskając je i pieszcząc, kiedy jesteśmy zagubieni w najwspanialszym pocałunku. Nic nie mogę poradzić, kiedy jęczę, a on przesuwa się na mnie, wtulając we mnie twardego kutasa. Przybliżając do niego biodra, znajduję przyjemność w pocieraniu. Moje dłonie wsuwają się pod jego koszulkę, wbijając w plecy i owijam nogi wokół niego. Wyciąga mnie z łóżka, wciąż nie

72

przerywając pocałunku. Jego telefon dzwoni i czuje jak się zatrzymuje, ale ignoruje go, przesuwając się trochę na bok i rozpina mi spodnie. Wszystko we mnie jest nakręcone. Cholera jasna, mamy zamiar to zrobić. Wciąż porusza biodrami. Jego kutas jest tak twardy i w końcu dostaje się do moich szortów. Ledwie mogę oddychać jestem tak podniecona, czekając aż mnie dotknie. Kiedy jego dłoń dotyka mojej płci, jego telefon dzwoni ponownie. Przestaje mnie całować, zakopując nos w moim policzku i wyciąga dłoń z moich szortów. Skomlę w proteście i patrzę jak wkurzony odbiera telefon. – Czego? – warczy, wciąż mnie trzymając. Moje dłonie są na jego klatce piersiowej, a on krzyczy na tego, kto jest po drugiej stronie telefonu. – Nie, powiedziałeś mi, że mamy do poniedziałku. To bzdura, Peter. Nie możesz nas zamknąć. Dobra. Zaraz tam będę. Jego uścisk na mnie się rozluźnia, kiedy się rozłącza, patrząc mi w oczy. – Musisz iść?–pytam. – Tak. – Czemu? – Pieprzony inspektor budowlany na projekcie za sto milionów dolarów. – Okej – szepczę. Nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. – Pójdziesz ze mną? – Nie, jest w porządku. – Nie jest w porządku. – Całuje mnie ponownie. – Moje cholerne jaja mają zamiar zaraz eksplodować. Chodź ze mną, żebym nie wyobrażał sobie, co tutaj robisz całkiem sama. –Jesteś pewien? Nie chcę przeszkadzać ci w pracy. Wtedy nagle podnosi mnie z łóżka i wynosi z pokoju. – Co robisz? – Zabieram ze sobą. – Czy mogę przynajmniej zapiąć spodenki i ubrać buty? – Wolałbym nie, kiedy mogę wsadzić cię w ten sposób do samochodu. – King, wiesz, że niektóre gówna, jakie mówisz są cholernie szalone, prawda? Uśmiecha się i mnie stawia. Zapinam szorty i wkładam japonki. – Widzisz? Jestem cała gotowa. 73

– Chryste, jesteś piękna. Nieśmiało, popycham włosy za ucho. Nikt mi wcześniej tego nie powiedział. Kiedy wychodzimy i zamykam drzwi, mówię mu – Chcę mój klucz. – Niechętnie wręcza go mi i mogę powiedzieć, że nie jest zadowolony. – Och, i potrzebuję też naszą umowę. – Przypominam mu, kiedy otwiera drzwi samochodu. – Miałaś właśnie prawie mnie całego głęboko wewnątrz siebie. Myślę, że umowa jest kwestia sporną. Zamyka drzwi i obchodzi samochód. Kiedy wsuwa się na siedzenie kierowcy, pytam się go, kiedy ruszamy. – Czy normalnie dostajesz to, czego chcesz, działając w ten sposób? – Tak. – Wiesz, że mogę trochę utrudnić ci pracę, gdy pomyślisz, że jestem tutaj pewniakiem. Jego knykcie zbielały na kierownicy, kiedy wciska pedał. Jadąc szybko tam, gdziekolwiek się udajemy, nic więcej nie mówi i jestem pewna, że to dlatego, ponieważ przetwarza to, co powiedziałam. Ale to jest prawda, zwłaszcza, jeśli on zawsze dostaje to, czego chce. Chodzi o to, że wciąż nie przeprosił za hałasy, kradzież roweru i incydent w restauracji, nie wspominając o wpakowaniu się dzisiaj do mojego mieszkania. „Przepraszam” ma do przejścia długą drogę.

74

Tłum Joas86 Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 13

Więc co, naprawdę zamierzasz sprawić, żebym się bardziej starał? – King

–

pyta wracając do samochodu, po uporaniu się z problemem inspektora budowlanego. – Tak, i myślę, że powinniśmy ustalić, jakieś podstawowe zasady, to na pewno. – Na przykład, jakie? – Na przykład takie, że przyznasz się do niektórych głupich gówien, jakie zrobiłeś i tym razem przeprosisz. – Przeprosić? – Drwi ze mnie. – Tak, przeprosić. – Za co? – pyta. – Naprawdę musisz pytać? – Ever, dezorientujesz mnie. Pieściliśmy się i mieliśmy zamiar się pieprzyć. Teraz mam się starać bardziej i przepraszać? – Tak.– Krzyżuję ramiona na piersi, a on mówi. – Och, nie mogę się doczekać, by cię mocno pieprzyć. – Nie myśl, że jestem tak łatwa. – Jestem śmiertelnie poważna, czekając niecierpliwie, wyraźnie potrzebując nauczyć go lekcji. Nagle

zatrzymuje

samochód

i

zdejmuje

okulary.

Muszę

się

mocno

powstrzymywać, aby nie spojrzeć na niego, kiedy przechyla się przez kontrolkę. Delikatnie odwraca moją głowę w jego kierunku kciukiem i palcem wskazującym chwytając mój podbródek, kiedy zaczyna mówić. – Przepraszam za wszystko, co zrobiłem, co zdenerwowało cię w ten sposób. – Czy ty w ogóle wiesz, dlaczego jestem zdenerwowana? – Naprawdę nie wiem. 75

– King, chodzisz na około, jakbyś był lepszy od wszystkich, kontrolując wszechświat, jakby był twoją własną partią szachów. Każdy jest dla ciebie pionkiem. I twoje działania mają konsekwencje. – To jest to, co o mnie myślisz? – A dlaczego mam nie myśleć? Pomyśl o rzeczach tylko z dzisiaj. Kupiłeś mi rondel, którego cena była dużo zawyżona, wtargnąłeś do mojego domu i wyciągnąłeś z niego tak, jakbyś był moim właścicielem. Jesteś cholernie szalony. Wiesz, że jestem osobą i mogę podejmować własne decyzje, prawda? – Nie jestem szalony Ever, ale wciąż powtarzasz, że jestem. Jestem po prostu… Nigdy nie poznałem kogoś takiego jak ty. Ty… Zamilkł. – Masz rację. Przepraszam. Odpala samochód i rusza z miejsca. Niedokończony rezultat naszej rozmowy jest niepokojący. Kiedy podjeżdża do mojego mieszkania i parkuje samochód, poczułam się źle, że nazwałam go szalonym. Otwierając schowek wyciąga naszą odręcznie napisaną umowę i podaje mi ją. – Proszę. – Nie wchodzisz? – pytam go, zakładając, że tak zrobi, chociaż mieliśmy wymianę zdań. – Nie. Odwracam się, aby wyjść. Ale nie mogłam, coś przyciąga mnie do niego. Chwytając tył jego głowy, całuję go mocno z taką pasją, jaką mogłam w nim umieścić. Trzyma się mojej szyi i szepcze – Do widzenia. Daję mu ostanie muśnięcie, przed zamknięciem drzwi samochodu, nie spoglądam do tyłu, kiedy odchodzę. Dlaczego powinnam? Nie jesteśmy razem. Wchodząc do mojego mieszkania, chciałabym mieć moją mamę, do której mogłabym teraz zadzwonić. Dałaby mi najlepszą radę i pomogła zdecydować, co robić. Ale wtedy… jest pukanie do moich drzwi, które odwraca moją uwagę, i kiedy odpowiadam na nie, seksowna twarz Kinga patrzy się na mnie. – Nie mogłem odejść – mówi, opierając się na framudze drzwi. – Nie? – pytam. 76

– Nie. Cofam się w bok, aby mógł wejść, i kiedy to robi, ma swoje ramiona wokół mnie. –Ever, robię niektóre rzeczy, aby imponować. Nie wiem dlaczego, to jest sposób, w jaki zawsze działałem. Ale potrzebuję, żebyś wiedziała, że moje intencje są jak najlepsze. Naprawdę nie chcę nic innego jak tylko dobrze dla ciebie. Przepraszam za rondel, rowery i incydent w restauracji, wszystkie te hałasy i za to, ze działałem jakbym mógł cię kontrolować. Ponieważ nie mogę. – To wszystko? – pytam, ponieważ zastanawiam się, czy ma coś innego do dodania. – Tak, myślę, że to wszystko. – Okej, dziękuję za przeprosiny. Możemy zacząć od obiadu? – pytam go, opierając się na jego bicepsie. Gotowa wskoczyć w cokolwiek to jest, razem z nim. Tak nerwowa jak się czuję, coś popycha mnie do przodu. – Obiad brzmi świetnie. – Chcesz mi pomóc gotować? – Nie jestem wielką pomocą w kuchni, ale z pewnością spróbuję. Myję ręce, a on robi to samo, a potem pytam go, kiedy wyciągam składniki na obiad. –Lubisz kurczaka w parmezanie? – Tak, lubię wszystko, co włoskie. – Super, ja też. Kiedy pracujemy razem w kuchni, flirtujemy i jesteśmy bardzo dotykalscy. Lubię dzielić tą przestrzeń z nim. Zazwyczaj, lubię samem gotować, jeśli nie jestem zmęczona po pracy, ale on uczy się szybko i zaskakująco dobrze słucha instrukcji. Kiedy odcedzam makaron, on po raz ostatni odwraca makaron i pytam go – Czy masz tu inną rodzinę poza twoją ciotką? – Nie. A ty? – Moja cała rodzina jest tutaj – mówię mu. – To jest miejsce gdzie się urodziłam i wychowałam. – Moja rodzina jest w Teksasie. Moi rodzice oboje są politykami i są w niej znaczący. 77

– Dlaczego nie podążyłeś tą drogą? – Cholera nie. Całowanie tyłków nie jest dla mnie. Dodaję ser i sos do kurczaka, a następnie wykładam na talerz nasz makaron. – Więc dalczego Rhode Island? – Poszedłem tu do szkoły i dostałem staż tuż po studiach. Następnie zarezerwowałem pierwszą pracę i King Architecture powstało krótko po tym, i tak naprawdę ostanie pięć lat szybko minęło. – Zawsze byłeś nazywany King? – A ty zawsze Ever? Żadne z nas nie odpowiedziało na to pytanie, kiedy masz skrócone imię, nawet tak dziwnie jak nasze, jest tym, kim jesteś. - Chcesz piwo? – pytam go. – Nie, mam się dobrze. Wyjmuję jedno z lodówki, podaję mu jego talerz i butelkę wody, następnie siadamy do jedzenia. – Nie pijesz? – Niezbyt często. – Ahhh, widzę problem. Moje piwo jest zbyt tanie dla ciebie. – Drażnię go. – Czy moje papierowe serwetki również nie są w twoim guście? – Mówię do niego z udawanym zdziwieniem.– I moja woda, nie jest wystarczająco gazowana? Pozwala mi cieszyć się moim małym napadem, następnie pyta mnie bardzo poważnie-Skończyłaś? Biorę pierwszy kęs jedzenia, kochając smak, a on mówi – To nie to, Ever. Kiedy jestem wokół ciebie, muszę być czujnym. Alkohol mógłby umieścić mnie w bardzo niekorzystnej sytuacji i nie mogę tego ryzykować. Chcę ci okazywać przez cały czas najwyższy szacunek. – Już to robisz, King. – Ale nie robię konsekwentnie rzeczy prawidłowo, a chcę. Z tobą.... muszę. Kiedy jem, przetwarzam jego słowa, i głębię tego, co tak na prawdę oznaczają. Coś ukrywa pod swoimi warstwami, co uczyniło go tym, kim jest i jeśli by odpuścił, nie musiałby się tak mocno starać. – Mogę cię o coś spytać? – Oczywiście-odpowiada. – Co było największą trudnością w twoim życiu? 78

– To trudne pytanie, nie sądzisz? Przez chwilę zastanawia się nad moim pytaniem. – Dobra, mogło to być oddzielenie siebie od bycia na świeczniku rodziców. – Wydaje się, że wykonałeś kawał roboty w tym celu – mówię mu. – To wszystko jest iluzją, to, co internet ci powie. A co było twoją? – Co to znaczy? – Wróciłam, potrzebując, aby więcej wyjaśnił. – Dokładnie to, co powiedziałem. Myślisz, że mam świetne relacje z rodzicami, przez to, co czytasz o mnie w internecie. Kiedy w rzeczywistości prawdą jest, że cholernie mnie nienawidzą przez moje tatuaże i że wybrałem własną drogę w życiu. Dla nich jestem niskiej klasy buntownikiem, który odrzucił wszystko, co kochają. Galinda jest moją jedyną prawdziwą rodziną. – Nie sądzę, żeby twoi rodzice cię nienawidzili, King. – Cóż, nie znasz ich, Ever, i dobrze, oni nie są dobrymi ludźmi. Dość o mnie, co jest twoją największą przeszkodą? – Przejść przez ból po utracie mamy i nie tylko mój, ale także upewnić się czy z tatą jest wszystko dobrze. – Wy dwoje jesteście naprawdę blisko? – pyta. – Niezwykle. – Twój tata wydaje się sobie radzić. – Ma swoje dni. – Co wtedy pomaga? – pyta mnie King, a ja wstaję chwytając jeden z listów, który mama do mnie napisała. Podając go mu, ociera twarz i ręce przed wzięciem go ode mnie, następnie czyta jej słowa. Przełyka ślinę, przetwarzając list. Widzę, ze nie rozumie jak ona go wysłała, teraz, kiedy jej nie ma, i pomagam mu to ułożyć. – Zanim odeszła, miała długą walkę z rakiem i pisała listy do nas obu, do mnie i taty. Przychodzą do nas każdego roku na urodziny. – Kto je wysyła? – pyta mnie. – Nie wiemy. Nie wiedzieliśmy, że ma zamiar to robić. – Założę się, że miło jest je dostawać – mówi, przekazując mi ramkę. – Tak, tak jest, ale jest to też strasznie trudne. Każdego roku, to jakby od nowa 79

opłakiwanie jej śmierci, ale to jest to, czego chciała i przez krótką chwilę, litery przynoszą mi ulgę. – Nie mogę sobie wyobrazić, przykro mi. – Dziękuję ci. Z pewnością dziś powiedziałeś wiele przepraszających 7 słów. Patrzy przez okno i uśmiecha się kręcąc głową. – Prawdopodobnie powiedziałem więcej dzisiaj niż przez całe moje życie. – Cóż, toast za to. – Unoszę swoje tanie piwo, a on stuka w nie swoją wodą. Po obiedzie i posprzątaniu kuchni, King, ujmuje moją twarz dłońmi. – Dziękuję ci za doskonały wieczór. – Bardzo czule całuje, budząc moje ciało. Pozwalam mu wziąć tyle czasu ile potrzebuje, pieszcząc jego język moim. Moje sutki twardnieją przez zwykły dotyk jego ramion, ale niedługo po tym odsuwa się i kieruje do frontowych drzwi. Stoję zmrożona na środku salonu, tak zmieszana i całkowicie wkurzona, że zamierza mnie pocałować w ten sposób, a potem odejść. Nie patrzy do tyłu, kiedy wychodzi, a ja mogłabym krzyczeć. Osuwając się na kanapę, mrugam z niedowierzania kilka razy. Co, do cholery, się właśnie stało? Czy mój oddech śmierdzi? Wstając otwieram frontowe drzwi, pewna, że żartuje sobie ze mnie... a potem wybiegam na zewnątrz, ale go nie ma. Wracając z powrotem, szukam telefonu, widząc, że potrzebuję go natychmiast z powrotem. Zdejmując stanik i majtki, robię zdjęcie i wysyłam je do niego. Dlaczego tak wyszedłeś? Oddzwania od razu i wpatruję się w ekran przez chwilę, zanim odbieram. – Hej – Cholera Ever, usiłujesz mnie zabić? – Beszta mnie i nic nie mogę poradzić na to, że chichoczę. – Nie. Dlaczego tak myślisz? – Cholera, prowadzę i… i… i ty wysyłasz mi takie zdjęcie? – Dlaczego wyszedłeś? – Ponieważ staram się cię nie kontrolować i szanować ciebie i twoje życzenia. Pytałaś mnie o kolację i to było to. 7 Chodzi o słowo sorry, które oznacza zarówno przykro mi jak i przepraszam.

80

– Cholera, King, powiedziałam „zacznijmy od kolacji”. – Cóż, skąd mam wiedzieć, kiedy wieczór się o kończy? – Kiedy poproszę cię o wyjście, co powiesz na to? – Mój kutas nie zniesie tego, Ever. Potrzebuję jechać do domu i... zwalić sobie. Chichoczę, wyobrażając sobie jak sfrustrowany seksualnie musi być. - Tak samo jak ja. Wzdycha głośno przez telefon i pyta mnie. – Co? – Jakby mnie nie zrozumiał. – Potrzebuję dojść, King. Pomożesz mi? Kładę się na łóżko i wsuwam rękę w majtki, uwalniając jęk. – Co robisz? – Dotykam cipki, tak, jak ty miałeś to zrobić wcześniej. – Skurwysyn – burczy a potem mówi. – Wciąż prowadzę, chcesz, żebym umarł? – Achhhh, kurwa – jęczę, masując łechtaczkę. To tarcie jest takie przyjemne. – Ever?! – krzyczy. – Uhuh? – Potrzebuję, żebyś ze szczegółami powiedział mi, co robisz właśnie teraz. – Och kurwa, King. Tak...Właśnie tam. – Chryste – Warczy i pytam się go.–Dotykasz się? – Nie. – Zjedź na bok. – Jesteś cholernie szalona, wiesz to? Pamiętaj to, następnym razem, kiedy spróbujesz powiedzieć mi, że to ja jestem. – Złap swojego kutasa. Warczy do telefonu i pytam go. – Gdzie jesteś? – Nie wiem, gdzieś na poboczu drogi. – Twój kutas jest twardy? – Tak. Kurwa, tak. – Pogłaszcz go – rozkazuję mu, niewiarygodnie nakręcona, tak gorąca i napalona, kiedy dotykam siebie i wyobrażam sobie go siedzącego w samochodzie, robiącego to samo, słuchającego moich poleceń. Pomrukuje i mówi. – Wsadź sobie palec. 81

Od razu wsuwam palec do środka, wciąż pocierając łechtaczkę kciukiem. – Jesteś taką sprośną dziewczynką – mówi, a ja dodaję drugi palec. – Och boże, czuję się jakbyś był wewnątrz mnie. – Tak? Chcesz, abym wjechał w twoją ciasną małą cipkę? – Acha. – Tak jest–mówi. – Weź mnie całego. – Chcę dojść. – Tak? – nakręca mnie. – Tak. – Moje tętno wyskoczy przez dach, robiąc to z nim. – Mogę dojść wewnątrz ciebie? – Kurwa tak! – krzyczę i moje ciało się skręca, trzęsąc, kiedy przechodzi przeze mnie orgazm. King jęczy po drugiej stronie telefonu. Moje palce są zwinięte, ciesząc się szczęściem i kiedy w końcu wracam do rzeczywistości, on mówi – Potrzebuję jeszcze z dziesięć takich. –Drzwi są otwarte, będę czekać na ciebie. – Rozłączam się, rozdygotana w środku jak nastolatka, kiedy wyskakuję z łóżka i myję dłonie oraz zęby. Następnie tarmoszę włosy i słyszę jak trzaskają frontowe drzwi. Patrzę do tyłu i widzę Kinga w odbiciu lustra, bez koszulki, wpatrującego się we mnie, więc pytam go.– Gdzie twoja koszula? – Doszedłem na niej. – Uśmiech rozprzestrzenił się od ucha do ucha i pomyślałam sobie o nim w tym głupim, drogim samochodzie, jak wali sobie konia i dochodzi na koszuli. –A to moja ulubiona – narzeka. – Nie potrzebujesz jej tutaj. – Podchodzę do niego, kochając jak jego oczy pożerają żywcem moje ciało. Sięgając ręką, łapię w dłoń jego penisa przez spodnie i mówię – Wciąż twardy dla mnie? Pociera nosem o mój, jego oczy są zamknięte, kiedy wkłada dwa palce do mojego stanika, dokuczając jednemu z sutków. Przechylając usta ku niemu, całuję jego szyję i gardło, kiedy wytaczam ścieżkę przez jego klatkę piersiową w dół, aż do wyrzeźbionego sześciopaku. Docierając do skraju dżinsów odpinam je. – Zdejmij stanik – nakazuje mi. Szybko go odpinam i zsuwam w dół ramion. 82

Łapie obie moje piersi, masując je, ale nie długo, zanim schodzę na kolana, gotowa na to, co ma zamiar mi dać. Zsuwając jego spodnie w dół, całuję jego fiuta przez bieliznę. Odgarnia moje włosy na bok i zsuwam ją, uwalniając dużego fiuta i w chwili, w której jest na zewnątrz, on łapie go przybliżając do moich ust, trzymając ciasno u podstawy. Otwieram usta i biorę go do środka, kochając ten słodki smak. Poruszając głową w górę i w dół, pracuję na jego długości, zapoznając się z każdym jego calem, kiedy zaczyna testować moje limity, wpychając siebie za każdym razem trochę dalej. Utrzymuję kontrolę nad oddychaniem, aby powstrzymać dławienie. Jego palce są nawinięte o tył moich włosów i mogę powiedzieć, że mocno pracuje, aby powtrzymać się od popchnięcia rzeczy zbyt daleko, zbyt szybko. Ale ja chcę więcej jego. Biorąc dłoń, sięgam pomiędzy jego nogi, rozwieram jego napięty tyłek i wsuwam palec, nakłaniając go, aby wypełnił moje usta. Patrzy na mnie, jęcząc, jego usta są otwarte i wtedy zdaję sobie sprawę, że jak mój nos dotyka jego brzucha, to to jest to.– Lubisz swoje usta wokół mojego fiuta, prawda? Przytakuję najlepiej jak potrafię, kiedy połykam go. Moja cipka ocieka wilgocią. To jest tak inne, od tego jak myślałam, że będzie. On jest tak delikatny, wcale nie szorstki, kiedy współpracujemy wspólnie. Jego jęki się pogłębiają i pyta mnie – Chcesz mojej spermy? – Mmmhhh – mruczę przy jego długości, i on puszcza swojego kutasa, łapiąc oba moje policzki, kiedy dochodzi w moim gardle. Od razu połykam jego ciepło. Oboje jesteśmy zdyszani, kiedy wysuwa się z moich ust i zdejmuje moje majtki, zanim delikatnie sadza mnie na blacie. Studiuje moją cipkę, jakby to było dzieło sztuki i pyta mnie – Jesteś na pigułce? – Przytakuję raz, i zanim mogę powiedzieć cokolwiek, jest zakopany głęboko we mnie. Sięgam po coś, czego mogę się złapać, kiedy moje plecy uderzają o lustro. Czucie go jest kurewsko nieprawdopodobne, trzyma moje biodra, kiedy patrzę w dół jak wsuwa się i wysuwa ze mnie. Już jestem gotowa, aby dojść, nigdy nie byłam z mężczyzną tak pragnącym mnie w taki sposób, jak King. Odgłosy naszych ciał tworzą echo wśród łazienkowych płytek i on przysuwa 83

mnie do siebie, jego dłonie są ulokowane za moimi plecami, kiedy całuje moją szyję, uderzając we mnie. Trzymam się go, czując się tak pełna błogości, że to nierealne. Wszystko, od stóp do głowy we mnie płonie. – Kurwa, jesteś ciasna – jęczy, popychając mnie na krawędź. Jego twardy kutas wpycha się do środka i na zewnątrz, to zbyt wiele, aby powstrzymać orgazm i moje ciało drży od wewnątrz. – Tak, King! – krzyczę, z dłońmi zakopanymi w jego włosach, a wtedy napina się przez moment, zanim drży i sam dochodzi. – Cholera– warczy, powoli dojąc swojego kutasa wewnątrz mnie. Nie mogę pozbyć się uśmiechu, który znajduje się na mojej twarzy, patrząc w jego niebieskie oczy, kiedy jest taki zziajany. Z jego kutasem wciąż wewnątrz mnie, żadne z nas nie porusza się i nic nie mówi. Nasze wciąż połączone ciała, bicie jego serca pod moją dłonią i to, co mi przed chwilą zrobił, sprawia, że mój umysł wiruje.

84

Tłum Joas86 Beta dagula_

R o z d z i a ł 14 –

N ie może sz za dzwonić po wo lne dzisiaj? –K ing pyt a mnie, nag i

owinięty wokó ł mnie jak o śmiornica . – Nie mogę. Mój szef i tak mnie, już nienawidzi po tym incydencie z tobą w moje urodziny. – Pójdę z tobą i powiem, że to wszystko była pomyłka. – Och, teraz chcesz pomóc?–drażnię go. – Chciałem wtedy. – Więc dlaczego tego nie zrobiłeś? – Ponieważ doprowadzałaś mnie do szału. – Więc co, jesteś w przedszkolu?–pytam go. – Czuje się tak w niektóre dni. No weź, zadzwoń. Zapłacę ci za cały rok za cokolwiek, co dziś miałaś robić, jeśli spędzisz dziś ze mną dzień. – Widzisz? Znowu tam idziesz. Musisz przestać, nie możesz rzucać pieniędzmi dokoła, aby spróbować dostać to, czego chcesz. – Przepraszam–mamrocze, wykorzystując mądrze nowo odkryte słowa. – Chodź, wstawaj, a ja przygotuję ci śniadanie. – Proszę?–błaga mnie w rozpaczliwej próbie. Jest ból w jego oczach, i przez krótką chwilę rzeczywiście rozważam, czy nie zadzwonić dzisiaj. – Nie, nie nie.–Odrzucam przykrycie i wykręcam się z jego uścisku. Patrzę do tyłu na moje łóżko, on jest tak wspaniały, leżąc nagi jak bóg seksu zesłany z nieba. – Proszę?–błaga mnie ostatni raz, sięgając po mnie, rzucam mu jego spodnie z podłogi w łazience i wychodzę, udając się do kuchni, ubrana w jasnoniebieski szlafrok.– Lubisz naleśniki? – Lubię cipki. – King –karcę go. 85

Widzę katem oka, jak zmaga się ze spodniami i zaczynam przygotowywać posiłek. Wychodzi z pokoju z listem od mamy oprawionym w srebrną ramkę i mówi– To od niej z tego roku? Kiedy tego dnia tak strasznie narozrabiałem? – Tak–biorę ramkę od niego, czytając ponownie list i to wciąż łamie mi serce. Innego wieczoru, kiedy zaczęłam się rozpakowywać, list był pierwszą rzeczą, jaką wyjęłam z kartonów. Stawiając go na ladzie, zmieniam temat, nie chcąc ponownie wracać do tego mrocznego miejsca.– Co masz na dzisiaj zaplanowane? – Nic, wyczyściłem mój cały kalendarz dla ciebie. – Przestań, nie zrobiłeś nic z tego. – Zrobiłem. Wlałam ciasto na gorącą patelnię, a King patrzy w górę na tę zwisającą z sufitu, którą mi kupił i pyta.– Masz zamiar kiedykolwiek użyć tej jednej? – Nie wydaje mi się. Ma w sobie tak wiele historii, że nie wyobrażam sobie, żebym mogła ją zmyć. Kiwa głową w widocznym zrozumieniu i mówię mu.–Tam jest kawa w dzbanku a śmietanka w lodówce. – Chcesz kubek?–pyta. – Pewnie.–Wtedy mówię mu, jaką lubię i patrzę jak precyzyjnie ją robi.–Jesteś perfekcjonistą we wszystkim?–pytam go. Przestaje mieszać i spogląda na mnie.–Dlaczego tak myślisz? – Nie wiem, sposób, w jaki wszystko robisz, jak się ubierasz i wszystko analizujesz. – A co z tym, jak pieprzę?– pyta, podając mi kawę, kiedy wyciągam talerz z szafki, aby nałożyć naleśniki. – I to też. – Więc podobało ci się? – Bardzo. –Dobrze, taki był mój cel. Masz piękną cipkę. Kiedy mogę w nią znowu wejść 8? – Kończę pracę o szóstej. – Mogę cię odebrać? 8 Och

jaki romantyczny :D

86

– Pewnie, byłoby świetnie. Biorąc ciepły naleśnik, odrywam kawałek i umieszczam go w jego ustach. Je go z takim zadowoleniem, jęcząc za każdym razem, kiedy przeżuwa.–Smakuje ci? – Cholernie to kocham. Mogę zjeść mój właśnie w ten sposób. – Naprawdę?– pytam, a on kiwa głową na talerz sugerując, abym dała mu więcej. Biorąc kolejny kawałek, gryzę odrobinę a potem daję mu trochę. Stoimy razem w mojej kuchni, jedząc całe nasze śniadanie w ten sposób. Nigdy nie karmiłam drugiej osoby, ale karmienie Kinga było najseksowniejszą rzeczą na całym świecie.

***

– Szybciej– Ross krzyczy na mnie, kiedy ubijam w misce glazurę do steku, który Emilio ściąga z grilla. – Tak, Chef– krzyczę. Z jakiegoś powodu Ross pozwolił mi wrócić dzisiaj na front i nie jestem pewna z jakiego. Może ponownie mnie testuje i myśli, że dam plamę lub może King zadzwonił do niego po tym wszystkim i powiedział mu, że wybuch gniewu był przez jego kumpla, który był dupkiem, a nie przeze mnie. Nie jestem pewna czy by mu uwierzył, ale nieważne, naprawdę mnie to nie obchodzi. Czuję się cudownie z powrotem w tym miejscu. Moje ramiona palą od ręcznego ubijania glazury, ale ból jest tego warty. Emilio, ustawia stek i mówi–Jeden filet mignon, średnio wysmażony, Chef.– Skrapiam go glazurą i dodaję po bokach, a następnie wycieram do czysta talerz i krzyczę.– Zamówienie gotowe– kładąc je w oknie z bilecikiem. –W porządku wszyscy, wymiana zmian. Załoga lunchowa, jesteście wolni. Załoga obiadowa, do roboty– Ross mówi i jak dobrze naoliwiona maszyna wszyscy zamieniamy się miejscami. To jest jedna z zalet pracy tutaj. Nasze zmiany nie trwają nigdy od dwunastu do szesnastu godzin jak większości kucharzy, zamiast tego od ośmiu do dziesięciu godzin. Wycofując się z mojego stanowiska zajmowanego przez cały dzień, moje palce są obolałe a plecy palą. – Dobra robota, Ever– Ross mówi, idąc do biura. 87

– Dzięki–odpowiadam, wstrząśnięta jego słowami. To pierwszy komplement, jaki mi dał od dłuższego czasu. Przebieram się w łazience w zmianę ubrań, jaką ze sobą przyniosłam, następnie myję ręce i psikam się jakimiś perfumami, aby ukryć zapach jedzenia, który do mnie przylgnął podczas pracy. Kopiąc w torebce po gumę, mój telefon dzwoni i widzę wiadomość od Kinga. Jestem tutaj. Zaraz wychodzę. – Cześć, ludzie.–Mówię, kiedy macham i wychodzę tylnymi drzwiami. King zaparkował w dokładnie tym samym miejscu, z którego podrzucił mnie dzisiaj rano i od razu mnie zauważa. Wysiadając z auta, mocno mnie przytula, trącając nosem moją szyję przed tym, jak całuje mnie w usta.– Tęskniłem za tobą– mówi. – Ja też.–I to prawda, kiedy mój umysł nie był pochłonięty milionem zamówień, myślałam o nim i o tym, jak spędzaliśmy razem czas. Otwiera dla mnie drzwi i wsuwam się do środka, kochając to, że w końcu nie jestem na nogach. Wsiada również i mówię mu.– Przepraszam, że śmierdzę. – Nie śmierdzisz. Co chcesz robić? – Nie ma znaczenia– mówię mu.– Co robisz w niedzielne wieczory? – Cóż, zazwyczaj jestem wolontariuszem w centrum dla seniorów, a następnie odbieram dziwkę w drodze do domu. To po tym, jak postawię na kilka nielegalnych walk kogutów. – Z klasą. Dołącz mnie do wszystkiego. Chociaż czy mogę dostać własną dziwkę? – Pewnie, czemu nie?–Uśmiecha się, a następnie mówi.–Choć tak naprawdę nie robię za wiele. Pracuję i idę do siłowni, następnie relaksuję się i pracuję nad bieżącymi projektami. – Relaks brzmi nieźle. Jestem obolała dzisiaj. – Mam wannę z hydromasażem, jeśli chciałabyś się wymoczyć przez chwilę.

88

– O mój boże. Tak, z przyjemnością. Mógłbyś się zatrzymać u mnie, żebym mogła wziąć strój kąpielowy? – Nie będziesz żadnego potrzebować. – Nie?–pytam. – Nie, to znaczy, jeśli chcesz jakiś zabrać, w porządku, chciałbym cię w jakimś zobaczyć, ale będę miał cię nagą, zanim wejdziesz do wody. Moje jaja krzyczą na mnie, na myśl o tym, co wczoraj robiliśmy. Ledwo mogłem wykonać jakąkolwiek pracę dzisiaj. – Wiem, co masz na myśli. – Więc zadzwonisz jutro po wolne, czy co? – Nie muszę, Mistee pracuje za mnie. Ona potrzebuje pieniędzy. – Poprosiłaś?–Wstrzymał oddech.–Jestem zaskoczony. – Naprawdę? – Nie, wiedziałem, że pójdziesz po rozum do głowy. Wiec mam dwadzieścia cztery godziny sam na sam z tobą? – Bardziej jak trzydzieści sześć. Patrzy na mnie z tym uśmieszkiem, który potwornie mnie nakręca. Nie jestem pewna, czego oczekiwać w ciągu następnych trzydziestu sześciu godzin, ale jeśli wiąże się to z Kingiem, seksem i wanną z hydromasażem, nie sądzę, że jest coś lepszego na świecie.

89

Tłum MissShy Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 15

Zatrzymujemy się przed okazałym domem Kinga. Jest niesamowity i ani trochę nie przypomina domu, w jakim spodziewałam się, że będzie mieszkać. Myślałam, że jego dom mógłby być nowoczesny z jakiegoś rodzaju skośnym dachem i mnóstwem szkła, ale wygląda na to, że jest odwrotnie. Zostawia samochód przed domem, gdy podziwiam sześć rzeźbionych filarów, które podtrzymują dwupiętrową, marmurową twierdzę. Wyglądają jakby zostały skopiowane z Białego Domu i mówię – Tutaj parkujesz? - Taa – odpowiada z uśmiechem na twarzy. – Gdzie miałbym parkować? Wciąż wracając oczami do jego potężnego, kolonijnego domu, który bardzo odbiega od mojego, mówię mu – Nie wiem… w garażu? - Przejście z niego do domu zajmuje więcej czasu, a ty jesteś zmęczona po pracy. - Wiesz… jednak posiadasz tę milszą stronę; powinieneś częściej ją pokazywać. Przewraca oczami i mówi – Niee, tak naprawdę to nie. – Następnie wysiada z samochodu i pomaga mi zrobić to samo. Stoję razem z nim i oboje podziwiamy jego dom. Pytam go – Zaprojektowałeś go? - Chciałbym. Odrestaurowałem go. Był dość zaniedbany, kiedy go kupiłem. - Do czego był używany pierwotnie? – pytam, zadzierając głowę, gdy moje oczy badają oszałamiającą fasadę. - Był używany przez starą firmę, wynajmującą skrytki depozytowe w dziewiętnastym wieku. Została utworzona około sto pięćdziesiąt lat temu. Była jedną z pierwszych. - Nie gadaj. 90

- Nie żartuję. W środku wciąż są skrytki. Pokażę ci. Sięga w dół i łapie mnie za rękę, co przyjmuję z radością, uwielbiając sposób, w jaki się czuję, kiedy nasze palce są złączone razem. Otwiera frontowe drzwi, używając klawiatury numerycznej i mówi – Kod to 5379, jeśli kiedykolwiek będziesz go potrzebować. Uśmiecham się głupawo, gdy wchodzimy do środka. – To nie oznacza, że dostaniesz klucz do mojego mieszkania. Całuje mnie w policzek i mówi – Nie martw się, mam mnóstwo dorobionych. - King! – wrzeszczę i uderzam go w ramię, ale w chwili przechodzimy przez jego foyer do głównej części domu, zatrzymuję swoją tyradę. Rozkoszuję się pięknem tego wspaniałego miejsca. Wszystko tutaj jest idealne. Podłoga wygląda, jakby została wykonana sto lat temu, ściany, nawet jego dekoracje, wszystko jest połączone, i gdy odwracam się do niego, pyta mnie – Podoba ci się? - Zrobiłeś to wszystko sam? - Taa, to jest to, czy się zajmuję, Ever. Zamykając oczy, mogę sobie wyobrazić, jak tu było lata temu. Ale King wyciąga mnie z transu, prowadząc mnie od pokoju do pokoju. A gdy już stoimy na środku sypialni, dotkliwie go pragnę. Ale on kontynuuje oprowadzanie. Mogę zobaczyć z pierwszej ręki, dlaczego jest nazywany geniuszem świata architektonicznego. Jego praca zapiera dech w piersi, a słysząc go mówiącego o tym, co mi pokazuje, można się przekonać, z jaką pasją podchodzi do tego wszystkiego. Otwierając francuskie drzwi, które są po wschodniej części jego pokoju, wchodzi na potężny taras na dachu. – Dodałem tylko to – mówi. Zapierający dech w piersiach widok na ocean Atlantycki wygląda jak wyjęty z jakiegoś filmu. 91

- Jesteś pewny, że nie przeniosłeś tego domu tutaj? Lokalizacja jest idealna. Podchodzę do balustrady i patrzę na rozległy ocean. King owija ramiona wokół mnie od tyłu, jego zapach jest upojny dla mojego trzeźwego myślenia. Zamykając oczy, oddycham nim i zatracam się w dźwięku oceanu, zmieszanego z nim. Delikatnie całuje moją szyję, wysyłając chłód przez moje ciało. Drżę od stóp do głów, a on szturcha mnie swoim kuta dem. Sięgając do tyłu, biorę go w rękę i uciskam przez jego spodnie. Szybko odpina je, pozwalając im upaść na ziemię. Rozglądam się dookoła dzikimi oczami. – Zwariowałeś? – szepczę. - Dla ciebie. – Unosi moją koszulkę nad moją głowę i uwalnia moje piersi. Sutki mam twarde w momencie, gdy powietrze je owiewa. - Jesteś pewien, że nikt nie może nas tu zobaczyć? - A co jeśli może? – Pochyla się w dół i owija swoje ciepłe usta wokół mojego sutka. Z jego drągiem z mojej dłoni, z zapałem pocieram go. Uczucie biegnie przez moje wnętrze jest zbyt dobre, żeby je zwalczyć. Ściąga moje spodnie i bieliznę w dół, po czym wślizguje dwa palce we mnie. Moje oczy wywijają się do tyłu, gdy trzyma mnie w swoich ramionach. – Kocham twoją cipkę – mamrocze, pracując we mnie. Jestem zgubiona pod jego zaklęciem. Puszczam jego kutasa i opieram cały swój ciężar na barierce, owijając nogi mocno wokół niego. Nie traci ani sekundy. Wchodzi we mnie, a ja zaciskam cipkę w chwili, gdy pompuje do środka, wydaje mi się, jakieś dziesięć minut lub sekund… i jestem zgubiona. Moc, z jaką mnie wypełnia to za dużo i bez ostrzeżenia, dochodzę mocno. Jego drąg bierze moje ciało, gdzie tylko zechce. Moje pełne ciało zaciska się konwulsyjnie, gdy krzyczę w jego szyję, a on charczy razem ze mną, odpuszczając dokładnie w tym samym momencie. – Kurwa – warczy, wciąż wbijając się we mnie, gdy oboje wracamy do rzeczywistości. – Mógłbym się pieprzyć całą noc. - Cóż… masz trzydzieści sześć godzin.

92

Niegrzeczny uśmieszek sięga jego twarzy i wnosi mnie z powrotem do środka. Jego kutas wciąż pulsuje i jest twardy we mnie, gdy kładzie mnie na miękkim łóżku. Oczy mam ciężkie, kiedy przerzuca swoją dłoń na mój brzuch, znowu poruszając się we mnie. Pieprząc mnie, jak maszyna. Boże, jego wytrzymałość jest nie do ogarnięcia. Każde pchnięcie wywołuje błogość, moje ciało jest tak nagrzane, gdy pcha mnie na skraj wytrzymałości. Wypełniając mnie swoim wielkim kutasem. – Pieprz mnie, King – kwilę. - Właśnie tak, chcę cię słyszeć, kochanie. Jęczę głośniej i mocniej, jego dłoń wciąż spoczywa na moim brzuchu, gdy wbija się we mnie. – Tak, właśnie tak – mówię, kiedy poprawia kąt i pociera mój punkt G. - Podoba ci się? – Jego głos jest szorstki i patrzę prosto w jego oczy, chcąc odpowiedzieć. Ale nie mogę. Już prawie jestem. Bierze moje obie dłonie i przyciska je do łóżka, nadal stojąc na podłodze. Zamieram, gdy orgazm, tak kurewsko intensywny, wstrząsa moim ciałem za wskroś. Zabiera chwilę, kiedy przyjemność przetacza się przeze mnie, po czym krzyczę jego imię, co tylko sprawia, że pieprzy mnie mocniej, a ja dochodzę jeszcze intensywniej. Chwytam pościel pode mną, gdy King zadaje ostatnie, porządne pchnięcie. Już rozpoznaję to, jako jego popisowe posunięcie, które wykonuje chwilę przed tym, jak dochodzi we mnie, gdy ja rozkoszuję się uczuciem wypełnienia przez jego kutasa i jego nasienie. Pompuje każdą kroplę we mnie, a ja przesuwam palcami przez jego zmierzwione włosy, gdy zwiesza głowę. – Nie mogę przestać – mówi, wciąż się poruszając. Nie mogę powstrzymać chichotu, przypominając mu: - Mamy trzydzieści sześć godzin.

93

- To nie wystarczy. Mógłbym cię pieprzyć przez całe trzydzieści sześć godzin i wciąż chcieć więcej. Ujmując jego twarz dłonią, którą trąca, jakby trzymała klucz do jego następnego oddechu, mówię mu: - Muszę iść siku. - To sikaj. - Fuj – krzyczę i uderzam go. Uśmiecha się głupawo i powoli ze mnie wychodzi. – Widzisz? To uczucie, nie lubię go. Muszę być w tobie. Patrzę w dół na jego kutasa, całego lśniącego od moich soków, i idę do łazienki. – Jesteś trudny, King. - Ty mi to robisz, Ever! – krzyczy za mną. Uśmiecham się, gdy korzystam z toalety, podziwiając artystyczny rysunek na ścianie. Przedstawia stary budynek. Kiedy pierwszy raz spotkałam Kinga, nigdy nie zgadłabym po tym, jak wygląda albo po jego tatuażach, że podobałyby mu się takie rzeczy. Wchodząc z powrotem do sypialni, nigdzie nie widzę Kinga. – King? – krzyczę. - Tutaj jestem – mówi. Wychodzę na taras, przykrywając moje nagie ciało. King usuwa pokrywę jacuzzi i mówi: - Nikt nas tutaj nie zobaczy, obiecuję. - To dlaczego wcześniej powiedziałeś, że mogliby? – Rozglądam się wokół, i zanim mogę przeskanować otoczenie, zwala mnie z nóg, całując mnie, gdy niesie mnie do jacuzzi. – Żartowałem sobie. – Woda jest gorąca i parzy moją skórę. Wzdrygam się z jego uścisku i pytam go: - Nie sądzisz, że jest za gorąca? - Trochę. Znajdź przyjemność w bólu, Ever.

94

Z ramionami owiniętymi wokół jego szyi, patrzę mu głęboko w niebieskie oczy. – Co? – pyta mnie. - Nic. - O czym myślisz, kiedy na mnie patrzysz? - Nie wiem. - Powiedz mi – żąda, a moje serce łomocze w mojej klatce piersiowej niezdolne złożyć w całość właściwych słów, więc mówię: - Ty mi powiedz. Przechyla głowę na bok i wyciąga dłoń z wody, delikatnie dotykając moich ust. Uwielbiam patrzeć na jego tatuaże. Robią ze mną coś w środku, budząc mnie. – Myślę, że jesteś najpiękniejszą kobietą, na którą kiedykolwiek patrzyłem. - Co jeszcze? – pytam, uwielbiając jego słowa. Całuje mnie w usta, jego kciuk znajduje się pomiędzy nami, po czym mówi: Zastanawiam się, że jeśli to jest sen, to boję się, co się stanie, kiedy się obudzę. - Nie jest – mówię mu. - Zastanawiam się, czy jesteś tą jedyną. - A jestem? – pytam automatycznie, moje serce bije milion kilometrów na minutę, prowadząc tego rodzaju rozmowę z mężczyzną takim, jak ten jest naprawdę odświeżające w naszym związku. - Mam nadzieję. – Znowu mnie całuje. Przytrzymuję go, wzruszona jego szczerością. - Twoja kolej – mówi i odsuwa się. - Zastanawiam się, dlaczego, ze wszystkich kobiet na świecie, facet taki jak ty, mógłby wybrać dziewczynę taką jak ja. - Co to znaczy? – pyta. Zmieszanie pokrywa jego twarz. 95

- Dlaczego ja? – pytam prosto z mostu. - Jesteś idealna. - Daleko mi do tego. - Powiedz coś więcej. Uśmiecham się, uwielbiając to, że chce dostać się do mojej głowy. – Zastanawiam się, czym jesteśmy. Gdzie to zmierza. - Czym chcesz, żebyśmy byli? – odpowiada pytaniem na pytanie. - Nie wiem. - Więc tym właśnie jesteśmy – mówi, a ja potrząsam głową; jego irytująca natura nie opuszcza go na długo. – Jestem poważna – mówię. - Ja też. Może powinniśmy wygooglować, jak sklasyfikować związek bazujący na pieprzeniu. - O mój Boże, King! - Daj spokój, Ever, tylko żartuję. Umawiamy się, na wyłączność, jeśli to jest to, czego chcesz. - Tak. - W porządku, ja też. Pochyla się, całuje mnie i zamykam oczy. Ciepło wody i nacisk jego ramion wokół mnie jest zbyt idealny. Odwzajemniając pocałunek, jego pytanie chodzi mi po głowie, jestem tą jedyną? Więc pytam siebie o tą samą rzecz, czy on mógłby być tym jedynym?

96

Tłum MissShy Beta Mala_Nessi

-

Rozdział 16

Jestem zaskoczona, że nie masz żadnego personelu – mówię do niego, gdy

dokonujemy nalotu na jego lodówkę. - Widzisz? Proszę bardzo, pozwalasz Google mieszać ci w głowie na mój temat. - To nieprawda. – Przekopuję się przez torbę shotów, które kupił dla mnie, a które stały na kuchennej wyspie i mówi: - Tak, to prawda. Pomyśl o mężczyźnie, którego znasz. Mógłbym mieć personel? - Zgaduję, że nie – mówię, otwierając małą buteleczkę arbuzowej wódki. - Myślałaś tak przez sposób, w jaki namalował mnie Internet. To był nasz problem od początku – nie dałabyś mi nawet szansy. Biorę haust i chciałabym, żeby upił się ze mną. Ale w tym samym czasie w jakiś sposób podoba mi się, że jest taki odpowiedzialny. – Nie, byłeś zarozumiałym dupkiem. - Nie byłem, zostałem zaskoczony, kiedy przyszłaś wylatując ze swojego domu z tą grzywą długich blond włosów, napiętymi sutkami, a następnie ustami. Chciałem się pieprzyć, zanim zdążyłaś je otworzyć. - Nie jestem pewna, czy to słodkie, ale dziękuję. - To jest komplement; jesteś zjawiskowa. - Ty także i arogancki, i kurewsko frustrujący. - Teraz też? – pyta, całując mnie po ręce. - Ta, jesteś. - Co mogę powiedzieć, lubię doprowadzać cię do szału.

97

- Nic, to jest właśnie problem… za dużo gadasz – drażnię się z nim i zeskakuję ze stołka, zabierając więcej oliwek z lodówki. Ale zanim mogę otworzyć słoik, bierze mnie z dala od niego i prowadzi w dół po spiralnych schodach. – Gdzie idziemy? – pytam. - Całkowicie zapomniałem zabrać cię wcześniej na dół. Kiedy już dotarliśmy na niższe piętro, centralnie naprzeciwko nas znajdują się otwarte potężne drzwi do skarbca, i gdy wchodzimy do pomieszczenia, jest ono wypełnione od góry do dołu starymi klasycznymi skrytkami depozytowymi. - Jasna cholera! Wszystkie są puste? - Te bez zamka w drzwiczkach są. – Moje oczy skanują ścianę skrytek. Jest tak wiele tych, które są jeszcze zamknięte. Prawdopodobnie ponad połowa. - Co jest w środku? – pytam. - Tu mnie masz. Nie wiem. - Możesz je otworzyć? - Mogę je otworzyć przez wywiercenie zamka. - Dlaczego nie zrobiłeś tego do tej pory?! – wrzeszczę, bardzo podekscytowana, żeby zobaczyć coś takiego. - Niektóre otworzyłem. Ale nie robię tego często. Myśl o tym, że mogłyby być puste jest jak uczucie w bożonarodzeniowy poranek, zaraz po tym jak otworzyłeś wszystkie swoje prezenty… i co potem? W ten sposób, zawsze jest jakaś, która czeka na mnie. - Kiedy będziesz otwierał jedną, musisz pozwolić mi tu być. - Zróbmy to teraz – mówi, a ja wychylam resztę shota, poekscytowana tym, co będziemy zaraz robić. - Jesteś pewien? 98

- Całkowicie! – woła i całuje mnie, po czym odbiega. - Gdzie idziesz? – Krzyczę za nim. - Przynieść wiertarkę. Wybierz, którą chcesz otworzyć. Odwracam się w kierunku ściany, oszołomiona tą cząstką amerykańskiej historii. Te skrytki należały do ludzi; zawierają ich najcenniejsze dobra. Próba zdecydowania się na jedną jest bardzo trudna. Wraca z wiertarką, okularami ochronnymi i łomem. – Zdecydowałaś? – pyta mnie, gdy patrzę w dół na wszystkie narzędzia w jego dłoniach. - Jak je wybierasz? - Tą, która mi wpadnie w oko. - Jesteś chociaż uprawniony, żeby je otworzyć? - Tak, są moje. Nabyłem je razem z domem. Był opuszczony przez bardzo długi czas, a te rzeczy mają gdzieś ze sto lat, nikt nie przychodzi żądać czegokolwiek. - A ich rodziny? - Ever, posiadam wszystkie prawne dokumenty, dlaczego się tak martwisz? - Nie wiem. Czuję się z tym źle. - Nie! Pomyśl jakby to były twoje rzeczy, chciałabyś, żeby były zamknięte na zawsze, czy wolałabyś, żeby żyły dalej i opowiedziały komuś historię? Wie dokładnie, co powiedzieć i wskazuję na skrytkę, które wpadła mi w oko na samym początku. Na samym środku. – Jesteś pewna, że to ta właściwa? - Jeśli będzie pusta, pozwolisz mi otworzyć następną? - Jeszcze nie otworzyłem żadnej, która byłaby pusta… ale pewnie. Zakłada gogle i podaje mi drugą parę. Następnie umiejscawia wiertło na otworze od klucza i przyciska. Iskry latają od kontaktu metalu z metalem. I nie mogę nic na to 99

poradzić, że patrzę na jego napięte mięsnie, gdy przyciska wiertarkę. Każdy szczegół jego przedramienia jest spięty, uwydatniając jeszcze bardziej jego tatuaże. Jego oczy są zmrużone i w końcu przestaje. – Podaj mi łom, moja asystentko. - Proszę? – mówię do niego. - Teraz! – rozkazuje i wyrywa go z moich dłoni. - Zawsze cierpisz na brak manier? – pytam go, gdy strużka potu spływa po jego czole, kiedy walczy, żeby otworzyć skrytkę. - Nie, ale dorastałem w domu, gdzie panowały surowe zasady. Nie mogłem nic zrobić bez dokładnego przeanalizowania. Musiałem mówić „tak, proszę pani” albo „nie, proszę pana” do moich rodziców. Nie byli mamą i tatą, jak to było u reszty moich kolegów. Więc kiedy opuściłem tę klatkę, w której mieszkałem, zostawiłem także swoje maniery. Jego wyjaśnienie ma sens, ale… proste „proszę” i „dziękuję” mogłyby bardzo ułatwi jego życie. - Tutaj. – Podaje mi znowu łom i zaczyna wiercić. Nie trwa to długo, kiedy zamek się poddaje. Moje serce trzepocze, szczerze zaczęłam myśleć, że nie będzie mógł go otworzyć. Wkłada końcówkę wiertła do dziurki, otwierając drzwiczki. Pyta mnie: - Chcesz ją wyciągnąć? Potrząsam głową, zbyt przestraszona, gdy oboje patrzymy na długą, pomarańczową, cynową wkładkę. Wyciąga ją, klapka pokrywy zakrywa zawartość. – Otwórzmy to tam – mówi i idziemy do pokoju, zajmując miejsce na małej antycznej sofie. Kładzie skrytkę naprzeciwko nas i mówi: - Cokolwiek jest w środku, jest twoje. - Co jeśli to jest coś niezwykłego i wartego milion dolarów? - I tak jest twoje – mówi z poważnym wyrazem twarzy, a następnie czeka aż otworzę skrytkę. Powoli unoszę pokrywę i widzę kupkę dokumentów. Rozkładam papiery, mają zatęchły zapach i wyglądają jak stare listy. Przesuwam je do Kinga, a on przegląda je, 100

po czym odkłada. W skrócie jest to stos starych obligacji. Datowane są do roku 1912. Oboje patrzymy na nie razem. – Te rzeczy są stare – mówię mu. - Zgadza się. Znalazłem raz monety z 1792 roku. - Gdzie są teraz? – pytam go. - Dałem je Galindzie. Coś jeszcze jest w środku? – pyta. Sięgam ręką do środka i wyjmuję małą kopertę. Podekscytowana ty, co znajdę w środku, odwiązuję sznurek, który jest przyczepiony do tyłu zamknięcia i otwieram ją. Gdy patrzę na zawartość, jestem zaszokowana, kiedy wielki wisiorek z granatu spogląda na mnie. Jest taki sam jak szczęśliwy kamień mojej mamy, więc nie mogę nic poradzić na to, że czuję jakby była ze mną w tej chwili. Wyciągam naszyjnik ze skrytki u przyglądam mu się uważnie. Wokół kamienia jest mnóstwo małych diamentów. King obserwuje mnie, gdy patrzę na niego i nie mogę nic na to poradzić, że łzy wypełniają moje oczy. – Co się stało? – pyta. - Nic – mówię, gdy owija wokół mnie swoje bezpieczne ramiona, przyciskając mnie mocno do jego klatki piersiowej. – Jest idealny. - Podoba ci się? – pyta, gdy sięgam po kamień, jakby był częścią mojej przeszłości. - Taa, to jest szczęśliwy kamień mojej mamy. Puszcza mnie i wręczam mu go. Ostrożnie bada złoto i jestem zaskoczona, w jak dobrym jest stanie. Następnie, zaskakując mnie, przeciąga mi go przez głowę. Ląduje na mojej klatce piersiowej pomiędzy moimi piersiami i mówi: - Podoba mi się on na tobie. Patrzę w dół, próbując zobaczyć to na własne oczy. Ciemna czerwień migocze w niskim świetle w tym nierealnym otoczeniu. Nie noszę często biżuterii, będąc szefem kuchni – może mi przeszkadzać. Ale wygoda noszenia tej sztuki wokół mojej szyi wydaje się taka właściwa, że nigdy nie chcę go zdejmować. King pochyla się i całuje

101

kamień, a następnie moje usta. Ten gest jest tak słodki i pokazuje, kim naprawdę jest. Pod tymi wszystkimi warstwami mieszka cudowny i słodki mężczyzna.

102

Tłum MissShy Beta Mala_Nessi

Rozdział 17

- Mogę chociaż dostać jakąś wskazówkę? – pytam Kinga, chcąc się dowiedzieć czegoś na temat kolacji, na którą mnie zabiera. - Nie ma mowy! - Czy ty masz pojęcie, jak ciężko jest jeść na mieście, będąc szefem kuchni? - Och, proszę cię. Zabrałaś mnie do jakiejś knajpy na zadupiu i obżarłaś się ich śniadaniem za dziewięćdziesiąt dziewięć centów. - To było co innego. Jem tam od dziecka. - Cóż, mogę ci obiecać, że tam gdzie idziemy jest dużo lepiej od tej knajpy. Spoglądam w dół na moją czarną suknię, którą mam na sobie, szczęśliwa, że mogłam ją założyć z innego powodu niż upicie się i stracenie przytomności. - Co, jeśli nie będzie mi smakować? - Wtedy będziesz mogła powiedzieć o tym szefowi. - King! – besztam go. – To nie jest odpowiedź, której oczekiwałam. - A co chcesz, żebym ci powiedział? – pyta, wyglądając tak, że ślinka cieknie w jednym ze swoich garniturów. - Nie wiem – narzekam, moja uwaga jest skierowana na mój naszyjnik, do którego wagi wciąż się przyzwyczajam. - Czyżbyś miała we mnie mało wiary? - Zgadza się. Splata swoją dłoń z moją, gdy czekamy w kolejce samochodów. – Możesz je wyprzedzić – mówię, gdy spoglądam przez okno. 103

- Nie, nie mogę. To jest kolejka do parkingowego. Moje oczy z podekscytowaniem skanują okolicę szukając naszego celu i wtedy go zauważam, moje serce trzepocze. – Jedziemy do nowej restauracji szefa kuchni Lorenza Dellagio? - Tak! - Jak ci się udało zdobyć rezerwację? - To przyjaciel; zaprojektowałem jeden z jego domów. - No co ty gadasz! - Czy to jest pytanie? – pyta mnie, a ja siadam oniemiała. Kompletnie zdumiona tym, co zamierzamy robić. - Z kim jeszcze pracowałeś? - Z wieloma ludźmi, zbyt wieloma, żeby wymienić. - Czy on wie, że przychodzimy i czym się zajmuję? - Yhmm – mówi, jakby to nie było nic wielkiego i czuję się, jakbym miała wyczołgać się z własnej skóry. Chef Dellagio jest moim idolem. Przyglądam się jego pracy, od kiedy pamiętam. Opuszczając lusterko, sprawdzam włosy i makijaż. King zamyka je zanim kończę i mówi: - Wyglądasz perfekcyjnie. Następnie moje drzwi otwierają się, a parkingowy mówi: - Witamy w Dellagio. - Dziękuję – mówię i chwytam dłoń Kinga, gdy obchodzi samochód i pomaga mi wysiąść, zapinając marynarkę i rozgląda się wokoło, zanim wchodzimy do środka. Moje dłonie są spocone, kiedy wchodzimy do środka. Hostessa wita nas, a on mówi: - Stolik dla dwojga na nazwisko Lennox. - Tędy, panie Lennox.

104

Podążamy na hostessą, która zabiera nas do naszego stolika, który znajduje się blisko kuchni, co uwielbiam. – Powiem szefowi kuchni, że państwo przybyli. - Dziękuję – mówi, jego oczy nie schodzą ze mnie, podczas gdy mówi, sprawdzając moją reakcję. – Czy to jest w porządku? - King, to jest niesamowite. - Dobrze. – Otwiera menu, satysfakcjonujący uśmieszek rozsmarowany jest na jego twarzy, i nie mogę nic na to poradzić, że gapię się na wnętrze tej wspaniałej restauracji. Hałas i brzęk z kuchni rozbrzmiewa mi w uszach i zamykam oczy, modląc się, żeby pewnego dnia mieć takie miejsce na własność… tak samo sławne, jak ta restauracja. - King. – Chef Dellagio przechodzi przez wejście do kuchni. King wstaje i potrząsa jego ręką, a następnie oboje patrzą na mnie. – Lorenzo, to jest moja dziewczyna, Ever. Ever, to jest Lorenzo. Ściskam jego rękę, moja drży, gdy podnosi ją i całuje. – To przyjemność poznać pana, Chef – udaje mi się ledwo wydusić, a on uśmiecha się, patrząc na Kinga. - Lubię ją. - Ja także. - Usiądźmy – mówi Chef, a ja nie jestem pewna, jak się do niego zwracać. - Więc co dzisiaj jecie? – pyta nas, a ja patrzę w dół na moje nietknięte menu. - Co byś polecił? – King pyta go. - Mogę wam zrobić cokolwiek. Ever, co byś chciała, żebym dla ciebie przyrządził? Mrugam parę razy zdumiona. Mój największy idol siedzi na wprost mnie, oferując, że ugotuje dla mnie wszystko. – Chyba, że wolałabyś mi pomóc? King mówi, że jesteś najlepszym szefem kuchni, jakiego zna. 105

Patrzę na Kinga, który oblizuje swoje usta i unosi swój podbródek w moją stronę. Rumienię się tak niewiarygodnie czerwona, wiedząc, o co mu chodzi. – Przepraszam – wyduszam – Po prostu moje marzenie się spełnia. - Nie przepraszaj. Chodź, Ever – mówi Chef i wstaje, sięgając po moją dłoń. Patrzę na Kinga, a on pokazuje mi, żeby poszła. Wstaję, Chef ujmuje moją dłoń i prowadzi mnie do niebiańskiej kuchni, prawdziwego arcydzieła w kulinarnym świecie. - Uwaga wszyscy! – Wszystkie oczy zatrzymują się na Chefie i mówi: - Mamy dzisiaj gościa. Proszę przywitajcie, Chefa Ever. - Witamy, Chefie! – Jego personel odpowiada chórkiem, a potem wracają do pracy, zachowując się tak, jakbyśmy nie istnieli. - Jakie jest twoje ulubione danie? - Och, nie jestem wybredna. Zjem cokolwiek przygotujesz. - W porządku – klaszcze dłońmi i podchodzi do umywalki. – Chodź, pomożesz mi. Podążam za nim, wdzięczna, że moja suknia nie dotyka ziemi, ale zdenerwowana, że mogę poślizgnąć się na szpilkach, które mam na sobie. – Najpierw musisz spróbować naszych małży gotowanych na parze. Są świeże, przywiezione dzisiaj rano, połączone z gęstą zupą rybną – brodetto – z chilli. To jest mój nowy ulubiony składnik w menu. Mój zespół je wypuści. Ale my zajmiemy się grillowanym

mięsem,

może

kotletami

jagnięcymi,

nerkówkami

i

ozorami

wołowymi? Dodamy prosty sos z piklowanych cebulek i polecam sałatkę z drobnych buraków z młodą słodką kukurydzą oraz włoskim serem pleśniowym – castelmagno. Może być? - Wspaniale – zapewniam, moje serce wali z każdą cudowną sylabą, wychodzącą z jego ust.

106

Spoglądam

w

górę

i

zauważam Kinga,

stojącego

z boku kuchni

i

przyglądającemu się nam. W jego oczach czai się to spojrzenie, które sprawia, że moje serce wali jeszcze mocniej. Chef pyta go: - Pasuje ci to do jedzenia? - Oczywiście. Brzmi niesamowicie – odpowiada, a wtedy my zabieramy się do pracy. Słucham jego instrukcji, przyswajając każdy szczegół tego, co mówi, jakby moje życie od tego zależało. Szef kuchni rzuca jagnięciną. Podskakuję od tego dźwięku, a on się śmieje. – Przepraszam, kochanie, nie chciałem cię przestraszyć. - Nie jestem przestraszona. - To dobrze. – Obniża nóż i nie waham się, gdy pokazuje mi jak przygotować kotlety. Kroję jagnięcinę, kiedy on rozgrzewa olej i pyta mnie: - Jak długo będziesz smażyć te kotlety? - Nie dłużej niż minutę na każdej stronie, Chef. - Dobrze, tak zrób. – Kładę je na patelnię z gorącym olejem, uważnie obserwując zegar, gdy spojrzenie Kinga zjada mnie całą. Chef kładzie blaszkę do pieczenia przede mną tak, że mogę je dokończyć w piekarniku. Patrzy na Kinga, gdy ja pracuję, nie potrzebując jego wskazówek i mówi: - Dobra jest. - Najlepsza – odpowiada King i uśmiecham się, wiedząc, że jego brudne myśli nie nawiązują do mojego gotowania. Zabierając kotlety, wkładam je do piekarnika i słucham instrukcji od Chefa, gdy ustawiam temperaturę. Jest bardzo entuzjastyczny, pozytywny i cierpliwy. Co jest całkowicie inne od tego, jaka ja jestem zwykle. Ja zwykłam wrzeszczeć „szybciej, szybciej”, i nigdy nie jest wystarczająco dobrze. Patrzę krótko na Kinga, wysyła mi całusa i uśmiecham się, pozostając skupiona. Moje serce bije mocno, gdy intensywny skok adrenaliny przepływa przeze mnie. - Ułóż na talerzu jedzenie – mówi Chef – Bardzo dobrze, Chef. – Wycieram brzegi talerzy do czysta. 107

- Dziękuję – mówię do niego. - A teraz, spróbujemy tego, zanim pójdziecie jeść? Przytakuję, podekscytowana, żeby zobaczyć jak kroi mięso. Środek twojego mięsa mówi dużo o twoich umiejętnościach, jako szefa kuchni. Jeśli jest niedosmażone lub przypalone, brakuje ci bardzo ważnej umiejętności, której nie da się wyuczyć; to prawie jak szósty zmysł. Gdy Chef przekraja jagnięcinę na pół i trąca mnie łokciem, King podchodzi i zagląda do środka. – Widzisz? Mówiłem ci… idealna. Wszyscy bierzemy gryz, a minutę później słyszę jak Chef Lorenzo jęczy, przeżuwając jedzenie, które przygotowałam – szczyt mojej kariery kulinarnej został osiągnięty. Nie ma innego momentu w moim życiu, który by to pobił. - Chcę, żebyś pracowała dla mnie, Ever. Mrugam… nie będąc pewna, czy usłyszałam go poprawnie. King kładzie dłoń na moich plecach i patrzę w jego oczy, chcąc się obudzić, ponieważ to wszystko musi być snem.

108

Tłum MissShy Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 18

Nie mogę uwierzyć, że nie odpowiedziałaś mu od razu – mówi King, siedząc obok mnie na kanapie. - Co miałam niby powiedzieć przy jego personelu? - Pieprzyć ich, Ever. Po prostu mówisz tak. - Myślałam o tym… ale boję się. To miejsce ma w kuchni najlepszych ludzi z najlepszych. nie jestem pewna, czy jestem gotowa na to, czy wrócić do początku. - To jest właśnie to miejsce, w którym znajdujesz się ze swoją karierą, prawda? - Robi się lepiej. - Kochanie. – To czułe słowo brzmi na jego języku tak naturalnie i podoba mi się to. – Pewnego dnia będziesz chciała mieć własną restaurację, tak? - Oczywiście, to moje marzenie. - Myślisz, że lepiej przygotujesz się do tej roli w swojej obecnej pracy, czy pracując z Lorenzo? - To jest dla mnie takie dziwne nazywać go Lorenzo. - Dlaczego? – pyta mnie. – Przecież tak ma na imię. - Ale on jest sławnym na cały świat szefem kuchni, gotował dla prezydenta i wielu innych sławnych ludzi. - Jesteś trochę zafascynowana gwiazdami? - Niesamowicie – przyznaję otwarcie. - Cholera, gdybym wiedział wcześniej, że przedstawienie cię Lorenzo zrobi takie wrażenie, zrobiłbym to w dniu, gdy się poznałem. 109

Przybliżam się do Kinga i ocieram się o niego nosem. Ta możliwość mogłaby zmienić moje życie, ale mogłaby też być dużym ryzykiem. Co gdyby Chef robił to tylko, żeby pomóc Kingowi i tak naprawdę nie wierzy z mój talent. Jak by to się skończyło dla każdego z nas… szczególnie dla mnie? - Dlaczego się stresujesz? – pyta mnie, znając mnie już dobrze. - Nie stresuję się – kłamię. - Tak, stresujesz, twoje serce tak mocno wali, że czuję je bijące przy moim ciele. - King? - Tak, kochanie? Całuję środek jego klatki piersiowej, gdy on zgarnia włosy z mojej twarzy. – Możemy już nie rozmawiać o tym dzisiaj? - Jeśli to jest to, czego naprawdę chcesz. Teraz, nie wiem, czego chcę. Ale potrzebuję więcej czasu, żeby to przetrawić, zanim podejmę decyzję, która może narazić moją przyszłość. Pracowałam tak ciężko sama, żeby dostać się tu, gdzie jestem. Co jeśli pracowałabym dla Chefa Lorenzo i pewnego dnia coś by poszło nie tak? To mogłoby zrujnować moją reputację w kulinarnym świecie i przyszłość, o której marzę. Przyłączenie się do niego to coś w stylu rozstrzygnięcia sprawy. I w tym momencie mojego życia, z tym wszystkim, co przeszłam, nie jestem pewna, czy chcę podjąć takie ryzyko. *** - Dzień dobry, kochanie – mówi Kinga, gdy przewracam się na łóżku. Robi coś na laptopie, nagi, kiedy sięgam i zaczynam poruszać ręką na jego kutasie. - Czemu wstałeś tak wcześnie? – pytam go, a on zamyka komputer, odkładając go na bok. - Nie mogłem spać, więc trochę popracowałem i powyszukiwałem.

110

- Co wyszukiwałeś? - Szukałem, co moglibyśmy dzisiaj porobić. - Mam pracę, więc zostajesz sam. - Nie, nie masz – mówi, wciągając mnie na siebie. - Co zrobiłeś? – pytam poruszona, a on nie odpowiada. Zamiast tego stara się mnie rozproszyć przez przygryzanie i ssanie mojej dolnej wargi. – King? - Nic. - Nie okłamuj mnie – mówię, gdy powoli się we mnie wślizguje. - Nie okłamuję. – Łapie mój tyłek. Siadam, udając, że czucie jego w środku nie oddziałuje na moją kontrolę. – Co zrobiłeś? – pytam ponownie, gdy porusza się pode mną, pobudzając wszystko we mnie. - Kocham twoją cipkę – mówi przez zęby. - Mógłbyś przestać? – krzyczę i łapię jego twarz jedną ręką. - Och, chcesz na ostro? – pyta, biorąc oba moje nadgarstki i umiejscawiając je za moimi plecami, gdy porusza się we mnie. To uczucie jest zbyt dobre, żeby chcieć je zwalczyć, więc z rękami pod jego kontrolą i jego biodrami wbijającymi się we mnie, pozwalam mu się pieprzyć, zatracając się w tym uczuciu. Każdy koniec nerwu płonie w moim ciele. Trzyma moje dłonie mocniej, jego kciuk pieści moją łechtaczkę, a dołączenie tarcia to za dużo, bym mogła to znieść. Odpuszczam, odlatując daleko od tego świata na rakiecie pożądania. King pcha ostatni raz, eksplodując we mnie, po czym głośno mruczy i pompuje resztę swojego spełnienia we mnie. Patrzę na niego w dół zza przymrużonych powiek i pytam ponownie: - Co zrobiłeś? - Obiecujesz, że nie będziesz wściekła? 111

- To zależy – mówię, obawiając się już, co zamierza mi powiedzieć. - Musisz obiecać. - Dobra – moje oczy robią się szerokie, gdy drwię sobie z niego – Obiecuję. - Twój szef napisał do ciebie i zapytał, czy mogłabyś pracować dzisiaj przez dwie zmiany. Odpisałem mu i… - Nie zrobiłeś tego. – Schodzę z niego i biorę mój telefon ze stolika nocnego. Jego kutas wyślizguje się ze mnie i tak bardzo jak nie lubię tego uczucia, jestem zirytowana. Hej Ever, są pewne problemy w rozkładzie. Mogłabyś pracować dzisiaj dwie zmiany? Właściwie, miałam właśnie do ciebie pisać. Wyjechałam poza miasto z przyjacielem i jego samochód się popsuł. Nie jestem pewna, jak długo zajmie ściągnięcie części, żeby go naprawić, a potem, żebyśmy dojechali do domu. Może mnie nie być dzisiaj wieczorem i jutro. Och… ok. Zobaczę, co mogę jeszcze zrobić. Daj mi znać, kiedy będziesz z powrotem. Rzucam telefonem w Kinga, a on zasłania twarz z największym uśmiechem, jaki widziałam. – Jestem teraz tak na ciebie wkurwiona. - Naprawdę? – pyta. - Tak, co by było, gdybym została zwolniona? - Myślę, że masz pracę w razie czego w restauracji Lorenza. – Gapiąc się na niego, wpadam do łazienki i zatrzaskuję drzwi za sobą. Otwiera je, zanim mogę je zamknąć na klucz i zagrodzić mu wejście. - Nie możesz kontrolować mojego życia w ten sposób. - Naprawdę jesteś zła? – pyta, zasysając dolną wargę, jakby wyraźnie nie widział w tym niczego złego. - Tak, jestem wkurwiona. 112

- Przestań, kochanie. - Nie „kochaniuj” mi tu i nie próbuj mnie ugładzać. Wychodzę z łazienki, żeby poszukać swoich ciuchów. Znajdując moje spodnie, zakładam je na siebie i rzucam jego koszulkę, którą mam na sobie w niego. - Nie, Ever, proszę. - Obiecałeś mi coś i nie dotrzymałeś słowa, więc nie „Everuj” mi. Łapię w biegu moje buty, zbiegam w dół schodów i szukam mojej torebki. – Co, zamierzasz iść do domu na piechotę? - Taa, zgadza się. Potrzebuję trochę przestrzeni od twojego walniętego tyłka. – Staje przodem do mnie i przeciskam się obok niego. – Daj spokój, tylko żartowałem, twojego szefa nawet to nie obchodzi. - Ale mnie obchodzi, King. Nie łapiesz, kurwa, tego? – Sięgam do gałki w drzwiach, a on natychmiast pojawia się obok mnie, jak naga małpka, zatrzymując mnie i klękając naprzeciwko mnie z dłońmi złożonymi, jakby się modlił. – Proszę, nie idź – błaga mnie i mówię: - Wstań z tej pieprzonej podłogi. - Nie, jeśli nie zostaniesz. - Potrzebuję przestrzeni! – wrzeszczę do niego, tak sfrustrowana, że ten facet potrafi tak łatwo przejść z kochającego i troszczącego się do szaleńczego kontrolowania w ułamku sekundy. - Dam ci przestrzeń, ale proszę, zostań tutaj. - Dlaczego? – Patrzę w dół na niego wciąż na kolanach. Mówi: - Ponieważ, kiedy jestem z dala od ciebie, to jakby połowa mnie była martwa. Ale kiedy jesteśmy razem, czuję się taki żywy. Jestem tym, kim powinienem. Ciężko to wytłumaczyć. - Wiesz, że to jest totalnie popieprzone? Dopiero co się poznaliśmy! To za dużo presji.

113

- Właśnie taki jestem. Jestem popieprzony. Jestem szalony i tracę dla ciebie głowę. Nie zostawiaj mnie teraz. To jest dopiero początek. - Jezus, King, nie zostawiam cię, chcę tylko trochę przestrzeni. - Więc miej ją tutaj… proszę. - Dobra, zamierzam wziąć prysznic i zadzwonić do pracy. Przytakuje i odchodzi. Nigdy nie byłam w tak dysfunkcyjnym związku w całym moim życiu.

114

Tłum MissShy Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 19

Siedząc na skalisto-piaskowym podłożu w czasie odpływu, patrzę na fale. King zostawił mnie samą od czasu naszej awantury tego ranka, i muszę przyznać, że nie podoba mi się ta cisza i bycie daleko od niego. Nasz związek rozwijał się w mgnieniu oka i uczucia, które do niego żywię są tak silne, że mnie to przeraża, ale czego boję się bardziej to myśl, że mogłabym nie być z nim. Ale jest czasami tak frustrujący, że nigdy nie wiem, kiedy zerwę i będę potrzebować przerwy i nie podoba mi się to uczucie. To nie jest zdrowe, a na pewno to nie jest sposób, żeby rozpoczynać związek. Chciałabym, żeby mógł czasami zobaczyć, jak jego działania oddziałują na innych. Zamykam oczy, gdy oddycham świeżym morskim powietrzem. Wyczuwam go za mną. Zastanawiam się, czy on może wyczuć mnie, kiedy jestem blisko niego. - Pięknie tu – mówię i słucham chrzęstu jego butów o podłoże. - Tak. Nie doceniam tego wystarczająco. Tak jak nie doceniłem cię tego ranka i przepraszam za to, Ever. – Siada obok mnie z najszczerszym i najczystszym wyrazem na jego twarzy. Sposób, w jaki się czasami zmienia, daje mi nieźle się we znaki. – Nie chcę cię kontrolować, to znaczy, chcę… ale… - Bądź poważny, King. - Ever, ty… - Oddycha głęboko i przestaje mówić. – Znaczysz dla mnie więcej niż sadzę, że sobie zdajesz sprawę i chcę spędzać z tobą każdą cholerną sekundę, którą mogę. Czy to jest taka zła rzecz? - Nie, King, nie jest. To słodkie i czuję to samo. Ale to co mamy… nigdy tego nie doświadczyłam. Parę tygodnie temu miałam się dobrze, żyjąc sama. Potem pojawiłeś

115

się ty z wielkim hukiem, jak tornado i przyzwyczajam się… ale potrzebuję, żebyś mi na to pozwolił. I część tego oznacza, że muszę podejmować decyzje samodzielnie. - Oczywiście – mówi. - Na przykład na temat gotowania w restauracji Lorenza. Chociaż wydaje się jakby moje marzenie się spełniało, pracowanie dla niego nie jest przyszłością, którą widzę dla siebie. Chcę prowadzić własną restaurację i wyrobić sobie własne imię. Nie chcę być znana z tego, że jestem produktem kogoś, kto już jest sławny. - Zupełnie to rozumiem. Naprawdę nie miałem pojęcia, że zaproponuje ci pracę. - Nie zrozum mnie źle, jestem zaszczycona. Ale myślę, że jestem na właściwej ścieżce, gdzie mogę zdobyć doświadczenie, którego potrzebuję. Potem wszystko będzie na moich barkach i to, o czym marzyłam od kiedy byłam małą dziewczynką, mogę sama sprawić, że się stanie. - Od tej chwili będę cię w pełni wspierał, piękna. Nie podejmę żadnej decyzji bez twojej zgody, a już na pewno nie będę kontrolował twojego życia. - Dziękuję – mówię, kładąc głowę na jego ramieniu. Całuje mnie w czubek głowy i ujmuje moja twarz w swoje delikatne dłonie. - Czy to znaczy, że zamierzasz pracować dzisiaj wieczorem? – Patrzę na niego i unosi obie dłonie przed siebie. – Hej, tylko pytałem. - A jeśli nie będę pracowała – mamroczę, nienawidząc tego, jak łatwo sprawia, że ustępuję. – Co chcesz robić? Seksowny, diabelski uśmiech pojawia się na jego twarzy i mówi: - Dużo pieprzenia. – Wstaje i sięga po moją dłoń. Podaję mu i idziemy plażą. Przypływ już się zaczął, spychając nas bliżej skał i klifu. - A o czym ty myślisz? – pyta i podoba mi się to; widzę, że naprawdę się stara. - Nie wiem. Zwykle chodzę pod górach albo się relaksuję, kiedy mam wolne. - Nie próbuj mnie znowu zabić. 116

- Przepraszam za tamto. - A może byśmy gdzieś poszli? – proponuje. - Na przykład gdzie? - Nie wiem. Byłaś kiedyś w Marble House? - Nie, co to? - Mogę ci pokazać? - Pewnie. - Masz coś przeciwko, żeby to była nocna wycieczka? - To znaczy? - Nie wściekaj się dobrze? – Przewracam oczami, a on mówi: - Mogłem już coś zaplanować dzisiaj rano po tym jak napisałem do twojego szefa. Więc zarezerwowałem parę rzeczy. - Jesteś takim kontrolującym świrem. Wiesz co? Zamierzam cię wypieprzyć. Uśmiecha się głupawo i mówi: - Ta… chciałbym zobaczyć, jak próbujesz. – Po czym jego brwi łączą się, gdy przetwarza tę wizję i mówi: - Nie, czekaj, nie możesz tego zrobić… prawda? - Wiesz co, King, będąc tak mądrym, potrafisz być naprawdę głupi czasami.

117

Tłum MissShy Beta Mala_Nessi

R o z d z i a ł 20 -

Z kim piszesz? – pyta mnie King, gdy jedziemy do tego miejsca, które nazwał

Marble House. - Z Mistee z pracy. Martwi się o mnie, że utknęłam poza miastem. - Przepraszam za to – mówi. - Nie, wcale nie jest ci przykro. - Masz rację… nie jest. Przestań się stresować. Będę z powrotem za parę dni, ale wszystko jest w porządku. Nie miałam pojęcia, że sprawy z tym gościem wyglądają tak poważnie. To znaczy, wyjechałaś z miasta z nim? Rodzinna sprawa, mój tata zna jego ciotkę i spotkaliśmy się razem. Teraz wszyscy tu utknęliśmy. Czy on nie jest przypadkiem bogaty? Co to ma do tego? Jakim cudem samochód bogatej osoby może się zepsuć? To jest auto jego ciotki. Ale to jakaś hybryda i akumulator się zepsuł albo jakaś inna głupie gówno. No dobra, cóż… masz u mnie dług. Nie, myślę, że to ty pierwsza byłaś mi dłużna. Nie odpisuje i mówię do Kinga: - Jeśli ktokolwiek zapyta, utknęliśmy poza miastem z moim tatą i twoją ciotką. - Kto mnie niby o to zapyta?

118

- Nie wiem, ale właśnie to powiedziałam w pracy. - Rozmawiałaś w ogóle ze swoim szefem? - Taa, rozmawiałam z nim i powiedział, że obsadził już wszystkie zmiany, więc nie zamierzam się o to martwić. - Dobrze, zasługujesz na parę dni wolnego. Uśmiecham się, wiedząc dobrze, że naprawdę miał na względzie moje dobro. – Więc to miejsce, gdzie zostajemy na noc jest gdzieś poza Marble House? - Taa, niedaleko. Już nie mogę się doczekać, kiedy zobaczysz to wszystko. To mnie zainspirowało do zostania architektem. - Naprawdę? - Taa, byłem tam, kiedy byłem jeszcze dzieckiem i już wtedy wiedziałem, co chcę robić. Chciałem być znany z tworzenia i restaurowania budynków tej wielkości. - Więc, projektujesz i restaurujesz? - Taa, rzadko robię obie rzeczy, ale nie mogłem się zdecydować, więc tego nie zrobiłem. - Co lubisz bardziej? - Restaurowanie. - Robisz to częściej? - Mniej więcej pół na pół. Jest coś w tym, że masz jakiś budynek na własność i ktoś pewnego dnia będzie musiał go odrestaurować. Widzę ogień w jego oczach. To jest to, co kocha robić. To jest powód, dlaczego tak się zatracił w swojej pracy lata temu. To znaczy, odciął się od rodziny. Powiedział, że nie umawiał się z nikim od college’u, jest pochłonięty w pracy i słyszę ekscytację w jego głosie, która mi mówi, dlaczego.

119

- To tutaj – mówi, parkując na ulicy obok kolosalnej białej posiadłości. - Wygląda jak Biały Dom. - Przypomina go. Chodź. – Z zapałem wyskakuje z auta, po czym otwiera moje drzwi i idziemy do tego wspaniałego miejsca. - Ile jest tutaj pokoi? – pytam Kinga, gdy wchodzimy frontowymi drzwiami i rozglądam się w obu kierunkach po bogatych holach. - W sumie pięćdziesiąt. Został wybudowany pomiędzy 1888 a 1892 rokiem. - Wow, jest stary. Został odrestaurowany? - Nie, tak właśnie wygląda coś, o co się dba. - Jest oszałamiający. - To perfekcja, kochanie. To miejsce jest fundamentem projektów posiadłości w całych Stanach. Po tym jak King melduje się u pracownika, jesteśmy wolni i możemy włóczyć się po posiadłości. Wchodząc do pierwszego pomieszczenia, moje oczy zatapiają się w suficie. Namalowane są na nim najpiękniejsze cheruby, jakie widziałam w życiu, otoczone przez chmury i wiele warstw kanciastego złota. King cały czas mówi milion słów na minutę, wyjaśniając wszystko tak szybko, że ledwie jestem w stanie zrozumieć go, gdy poruszamy się po tym niesamowitym miejscu. Podchodzimy do masywnych schodów, wspinamy się do góry i wchodzimy do pomieszczenia. Wpatruję się w ścianę kolorowych, szklanych okien. – Są oryginalne? – pytam go, gdy zerkam przez nie, patrząc na ocean. King przyciska swojego sztywnego kutasa do mojej pupy. – Tak, są. Boże, jestem taki twardy dla ciebie. - Jesteś pewny, że to przeze mnie, czy to przez tę architektoniczną przemowę? Sięga w dół jedną ręką i szczypie mocno palcami mój sutek. Skamlę w bólu, a on mówi: - To ty, piękna, zawsze ty. Chodzenie z tobą, gdy kroczysz dumnie po tym miejscu, sprawia, że cię pragnę. 120

Rozglądam się po pokoju, w którym jesteśmy i pytam go: - Są tutaj kamery? - A gdyby było to co? – odpowiada ciepło, już idąc w kierunku drzwi. Cicho zamyka je i idę za nim. Sekundę po tym jak się odwraca, pcham go na nie, padając na kolana. - Chyba bym się nie przejęła – mówię i mocuję się, żeby wyciągnąć jego kutasa ze spodni. Biorę w dłoń jego podstawę, w ten sam sposób, w jaki to zrobił pewnego dnia i przesuwam całą skórkę do góry, po czym liżę i ssę jego napięte jądra, zanim zatapiam go w moich ustach. Tym razem jestem bardziej pewna siebie, wiedząc, jak bardzo mu się to podoba i jak napalona się robię, zaspokajając go. Trzyma jedną dłoń na mojej twarzy, prowadząc mnie w gorę i w dół jego długości, a druga jest owinięta wokół moich włosów. - Tak jest, jedz mnie, jak grzeczna dziewczynka – mówi, a ja kiwam głową, pożerając go całego, oddychając, żeby powstrzymać odruch wymiotny. Obejmuje moją twarz obiema rękami, podnosząc ją tak, że patrzę na niego, opartego o drzwi tego oszałamiającego pokoju. Nigdy nie czułam się lepiej popełniając taki grzech. Puszczając jego kutasa, oddaję mu kontrolę. Posuwa mnie w usta. Moja cipka jest chciwa i zazdrosna. Sięgając w dół, pocieram się, a on zamiera, po czym charczy zbyt głośno, gdy dochodzi. Patrzę w górę na niego i widzę jego oczy na mnie, dotykającą się. Obie jego dłonie wciąż ściskają moją twarz, gdy nadal go ssę. Puszczając go, wstaję, a on dotyka mojej cipki, całując moją szyję. Odpycham go i mówi: - Pozwól mi doprowadzić się do orgazmu. - Nie. - Proszę, chcę cię tu pieprzyć. – Jego oczy są ciężkie od tego, że przed chwilą doszedł. Nagle ktoś otwiera drzwi. King stoi do tego kogoś odwrócony plecami, gdy ja stoję przodem do starszego gentelmana, blokując widok na Kinga chowającego swojego kutasa. – Nie są państwo upoważnieni do zamykania drzwi. - Przepraszam. Podziwiałam pokój w całości. – Mogę wyczuć Kinga w moim oddechu i mam nadzieję, ze mężczyzna nie wyczuwa niczego dziwnego. King owija 121

rękę wokół mojego ramienia, gdy wychodzimy z pokoju i zwyczajnie spacerujemy po holu. - Myślę, że są tam kamery – mówi, kiedy idziemy do wyjścia i mogę go uderzyć. – Zamknij się, kurwa – drwię, gdy wychodzimy przez główne drzwi. Ignoruje mój komentarz i pytam go: - Jesteś pewny? Wsiadając do auta, mówi: - Prawdopodobnie nie, ale powiedzenie, że tam były, było moim sposobem na to, żeby cię stamtąd zabrać, żebym mógł pieprzyć i sprawić, że dojdziesz.

122

Tłum MissShy Beta dagula_

R o z d z i a ł 21 -

Wiesz…

byłabym całkowicie usatysfakcjonowana, gdybyśmy zamówili

obsługę hotelową i zjedli w środku. - Tak? – pyta King, delikatnie gilgocząc mnie po plecach. - Uhm. – Jego dotyk wysyła małe dreszcze przez moje ciało. – Jest mi tak dobrze, że mogłabym usnąć. - Nie. – Przygryza moje ucho i ściska mój tyłek. – Nie rób tego. - Daj spokój, tylko pięć minut. - Mogę cię pieprzyć, kiedy będziesz spała? - To jest niepoprawne. Znowu robisz się szalony. – Mój głos ocieka sarkazmem; wie, że żartuję, ale on najprawdopodobniej nie. Z zamkniętymi oczami, pozwalam cieszyć się sobie tą chwilą w tym cudownym miejscu, z tym mężczyzną, który… Nie jestem całkiem pewna, jak go opisać, z wyjątkiem tego, że jest niegodziwie seksowny i…

- Zaraz wracam – mówi i wyrywa mnie ze snu. Otwierając oczy, patrzę, jak wyślizguje się z łóżka. Unoszę głowę i wycieram ślinę z boku mojej twarzy. Boże, musiałam być padnięta. Potem nagle King zrzuca prześcieradła z łóżka, eksponując moje ciało, któremu było tak dobrze, chłodnemu powietrzu w pokoju. Gapię się na niego, trochę wkurzona i wrzeszczę: - Co jest kurwa? - Chodź, popływajmy. – Rzuca w moją stronę kostium kąpielowy, wiążąc sznurki swoich spodenek, które opinają jego ciało wyjątkowo dobrze.

123

- Proszę, pięć minut spania – błagam go, przewracając się i obejmując jedną z poduszek. Wskakuje na łóżko, atakując moje nagie ciało pocałunkami i łaskotaniem, które od razu mnie budzą. Śmiejąc się, walczę z nim, ale on przyszpila mnie pod sobą. Szarpię się, kopię, wierzgając ciałem, gdy on unieruchamia moje obie ręce w swoich. – Będę krzyczeć – mówię. - Ta, zrób to, chcę to usłyszeć. - Jesteś taki, kurwa, głupi – wrzeszczę, walcząc z nim, gdy zauważam jego wzrok na moich piersiach, gdy podskakują z każdym ruchem. Obserwując jego kutasa, jest bardzo twardy, napierając na szorty, a gdy pieści mój biust, mówi: - Widzisz, co mi zrobiłaś? - Och, ja ci to zrobiłam? Nie wydaje mi się… spałam, ty mnie zaatakowałeś. - Kochanie, robię się twardy od obserwowania ciebie. - Muszę się w takim razie tobą zająć? – pytam, zastanawiając się, jak ktoś może dojść tyle razy w ciągu dnia ile on. - Nie. Zamierzam pieprzyć cię w basenie. Teraz ubierz się, póki nie ma tam nikogo. – Popuszcza uścisk i zwiewa ze mnie. Spełniam jego rozkaz, ponieważ nauczyłam się już, że nie można temu facetowi powiedzieć nie, więc ubieram się. Wychodzimy na zewnątrz do kolejnej eleganckiej kamiennej świątyni. Czuję chłód w powietrzu. Podążam za Kingiem od tylnych drzwi naszego pokoju do basenu. Swoją rękę owiną wokół mojej, co bardzo mi się podoba, gdy idziemy przez posiadłość. Woda lśni w świetle księżyca, tak niebieska, błyszcząca i ma rację, nie ma tu nikogo. Otwiera bramę i wślizguję się za nim, mając nadzieję, że basen jest nagrzewany. King puszcza moją dłoń i nurkuje. Uśmiecham się, obserwując i wskakuję za nim. W chwili, gdy woda mnie otacza, jest tak ciepła, jak kąpiel i zanurzam się po szyję. King owija ramiona wokół mnie i całuje mnie, zanim ogląda się za siebie na hotel. - Myślisz, że ktoś nas obserwuje? – pytam go, gdy nasze ciała splatają się ze sobą. 124

- Miałoby to jakieś znaczenie? – pyta grzesznie. Potrząsam głową, nie do końca pewna, dlaczego w ogóle pytam. Wygląda na to, że wciąż uprawiamy dziki seks na dworze lub w miejscach publicznych, a jego to nie obchodzi… więc zgaduję, że mnie też nie powinno. Wybrzuszenie jego kutasa już pulsuje przy mnie. Wyciąga go, po czym odsuwa mój kostium kąpielowy na bok i zatapia się we mnie. Plusk wody wypełnia mnie razem z nim i odchylam głowę do tyłu, jęcząc w nocne niebo. Moje dłonie są na tyle jego głowy, nogi oplecione wokół, gdy we mnie wchodzi. To uczucie jest niewiarygodne. Jęczę znowu i King mówi: - Pewnie wolałabyś się zachowywać, jakbyśmy nie robili tego, co robimy. Posyłam mu krzywe spojrzenie, gdy idzie w kierunku rogu basenu. Chwyta krawędź, która daje mu stabilność, aby był w stanie mocniej mnie pieprzyć. Jego oczy płoną wpatrując się w moje, gdy porusza się we mnie. Żuję moją dolną wargę, pozostając cicho i całuje mnie nagle, aby przełknąć wszystkie dźwięki. – Kurwa – mamroczę przy jego ustach. Pcha we mnie tak głęboko… tak szybko. Woda chlapie za nami i charczy z głębi siebie. On może i chce udawać, jakbyśmy nie robili tego, co robimy. – Jesteś blisko? – pyta bez tchu. - Tak – szepczę, a on zakopuje swoją twarz w mojej szyi, pchając mnie w miejsce, w które nigdy nie pomyślałam, że jest możliwe. Woda pluska na mnie, mocząc tył moich włosów, a moje wnętrze jest bardzo roztrzęsione. Wtedy zaczynam drżeć, King zamiera na jedną krótką sekundę, a potem odpuszcza. Przygryza moje ucho, gdy jęczy tak seksownie, wlewając się we mnie. - Tak. – Brakuje mi tchu, ale uwielbiam, kiedy dochodzimy. – Daj mi to – popędzam go ściszonym głosem. Wypompowuje się we mnie, i kiedy zatrzymuje się, widzę przejrzystość w jego oczach. – Chryste, nie wiedziałem, że to będzie takie intensywne – mówi, zostawiając moją obolałą cipkę, pragnącą więcej. Poprawiam dół od stroju, kiedy on robi to samo. – Co masz na myśli? – pytam. - Woda była jak bariera trzymająca nas z dala od siebie. 125

- Myślałam, że było niesamowicie. - Było, ale nie lubię, kiedy coś mnie powstrzymuje od dania tobie każdej cząstki mnie. - Zauważyłam – mówię, odpływając. Jednak nie udaje mi się płynąc zbyt daleko, zanim przyciąga mnie z powrotem. - Nie uciekaj. - Nie uciekam. – Całuję go, szczęśliwa, że jesteśmy w tej chwili razem i pytam go: - Czemu myślisz, że zawsze uciekam? Patrzy w górę na nocne niebo i wypuszcza powietrze, zanim mówi. Uwielbiam na niego patrzeć, na sposób, w jaki mruży oczy i jak jego czoło się marszczy, po czym mówi: - Potrafię być… bardzo… - Tak myślisz? Przewraca oczami i przebiega dłonią po twarzy, odpychając włosy do tyłu. Sądzę, że mój komentarz go zranił, gdy czuję, że jego uchwyt na mnie poluzował się. Biorąc jego twarz w dłonie, mówię mu: - Żartowałam. - Cóż, ja nie. - Nie rób tak, mów dalej. - Nigdy nie spotkałem nikogo takiego jak ty, Ever, albo nie czułem się w taki sposób jak teraz, kiedy jestem z tobą, lub jak jestem z dala od ciebie, właściwie. - Czuję to samo – mówię, zauważając, że w jego oczach jest prawdziwy ból, gdy mówi. To jest naprawdę trudne dla niego teraz. – Nie chcę być dla ciebie zbyt przytłaczający i przestraszyć cię tak, że uciekniesz. - Nigdzie się nie wybieram – zapewniam go. - Teraz tak mówisz, ale co będzie wtedy, gdy coś spieprzę albo będę miał zły dzień i zrobię coś głupiego? 126

- Poradzimy sobie z tym. Daliśmy sobie radę dzisiaj, nie? - Tak. Ale kiedy patrzę wstecz na te rzeczy, czasami zastanawiam się, dlaczego podjąłem takie, a nie inne decyzje. Tak jak dzisiaj z twoją pracą albo z kupieniem twojego budynku, albo z rowerami (nie wiem, czy tu o rowery chodzi, czy o motory, bo nie czytałam książki od początku) albo ze zmuszeniem ciebie, żebyś poszła ze mną na randkę albo… nie wiem. Czasami moje myśli ode mnie odbiegają i to, co myślę, że robię dobrze, tak naprawdę jest powalone. - Od teraz porozmawiaj najpierw ze mną i będziemy mogli podjąć decyzje razem. Wtedy będzie pomiędzy nami wszystko w porządku. Obiecuję. Powoli przytakuje. Mam nadzieję, że wierzy mi, ponieważ to prawda. Tak czuję. Nie ważne do zrobi, tak długo, jak najpierw ze mną porozmawia, mogę sobie z tym poradzić i będąc szczerą, to gówno, które robi nie jest poważne. Nie próbuje mnie wkręcić w trójkąt albo jakieś inne popieprzone rzeczy tego typu. On tylko stara się sprawić, że będę szczęśliwa na swój popieprzony, kontrolujący sposób.

127

Tłum MissShy Beta dagula_

-

R o z d z i a ł 22

Więc to jest najstarsza latarnia morska w Rhode Island? - pytam go,

uwielbiając to, jak dużo wie o historii wszystkiego. - Tak. Tak jak wczoraj w Marble House, zaoferowali nam audio przewodnika, ale King go nie potrzebował. Wie więcej od audio przewodnika. Wspinając się po nieskończonych stopniach latarni, pytam go: - Kiedy ją zbudowano? - W 1856 roku. Wiesz do czego były wykorzystywane? - Zgaduję, że do sygnalizowania statkom? - Jestem wykończona od wspinania się. Śmieje się ze mnie wspaniały jak nigdy pociągając ze swojego inhalatora. Sama mogłabym z niego skorzystać. - Były wybudowane jako latarnie morskie dla żeglarzy, żeby trzymali się z dala od skalnych wybrzeży podczas mgły. Każda latarnia ma swój własny charakterystyczny sygnał świetlny. - Kurwa, dużo tu schodów - narzekam, nie dając rady nawet słuchać tego, co ma mi do opowiedzenia. - Nadchodzi nasza wielbicielka wspinaczek. - Zamknij się. Mogę użyć twojego inhalatora? - Nie ma mowy, nie mam zamiaru dzisiaj umrzeć. Potrząsam głową; jest w jednym z tych swoich prostackich humorów. Patrząc w górę, widzę otwór na szczycie. Wreszcie. Gdy dociekamy do celu, jest już tam rodzina podziwiająca widoki. Szepczę do ucha Kinga: - Zgaduję, że nie możemy się zabawić. 128

Łapie w dłoń mojego cycka i przyciska moje ciało w połowie do ściany, w połowie do okna. - Pewnie, że możemy. - Powoli ześlizguje swoją dłoń w dół i próbuje wsadzić mi ją w majtki. Odpycham go, a on patrzy na mnie w ten swój sposób. Ten, dzięki któremu wiadomo, że zaraz straci kontrolę. Mówię do niego: Zachowujesz się jak dziecko, przestań. Zauważam, że rodzina gapi się na nas, więc macham do nich lekko: - Cześć. Niezręcznie zwiewają od nas i mówię: - Przepraszam, nie często wychodzi z domu. - King jest do nich odwrócony plecami i patrzy na mnie poruszając ustami: Zapłacisz mi za to. Prawi dalej o wszystkich szczegółach dotyczących wnętrza, więcej informacji niż mogę przyswoić, ale uwielbiam słuchać go, jak mówi o rzeczach, które kocha. Potem kolejna rodzina schodzi na dół, więc powoli zaczynam się wycofywać. Jego oczy patrzą zmysłowo. Kurwa... jest wkurzony i zapłacę za to. Biegnę do schodów, ale blokuje mi przejście, unosząc mnie do góry tak, że jestem w jego ramionach i nie mogę z nim walczyć. Przylegam do niego, a on odsuwa mi włosy z oczu i mówi: - Co to ma być? Lubisz mnie wkurzać? Przytakuję, a on przyciska mnie do okna. Chłodne szkło wysyła dreszcze przez moje ciało. Całuje mnie, wyciągając jedną moją pierś, po czym podąża do niej. Wtedy słyszę kroki i uderzam go w plecy. Nie zatrzymuje się, więc odpycham go, trzymając jego twarz pomiędzy palcami, gdy chowam z powrotem mojego cycka i mówię: Ktoś idzie. Nasłuchuje i mamrocze: - Sukinsyn. Delikatnie stawia mnie na ziemię i uśmiechamy się do wchodzących ludzi. Mówię: - Cóż... to światło było potężne. Uderza mnie w tyłek, kiedy zaczynamy schodzić i mówi: - Wiesz, raz zaprojektowałem dom w Maine i chcieli żyrandol w swoim przedpokoju, który wyglądał jak światło w latarni. 129

- Dałeś radę? - pytam. - Oczywiście, że tak. Kochanie, ja mogę zrobić wszystko. Gdy idziemy na dół w ciepły letni dzień, jestem zaskoczona, że King nie potrzebował swojego inhalatora po drodze, ale schodziliśmy powoli, biorąc pod uwagę dzień, w którym poszliśmy na wspinaczkę. Plus, mogłam się trochę popisywać. Wchodząc do samochodu, sprawdzam telefon i widzę nieodebrane połączenie od mojego taty. Odsłuchanie jego wiadomości głosowej kładzie się cieniem na pięknym, słonecznym dniu za oknem. Szperając w torebce, King pyta mnie, gdy odjeżdżamy: - O co chodzi? - O nic - kłamię. - Nie kłam, jesteś w tym okropna. Wyglądam przez okno, próbując powstrzymać łzy. Bierze moją dłoń w swoją, wyczuwając,że coś mnie martwi. - Hej, o co chodzi? Nie płacz, kochanie. Potrząsam głową i ocieram łzy. - Mów do mnie, Ever. Patrząc na ocean, gdy przejeżdżamy przez wybrzeże, jestem świadoma, że nie mogę się chować przed przyszłym tygodniem przez wieczność. W końcu King zjeżdża na pobocze i zmusza mnie do popatrzenia na niego. - O co chodzi? - W przyszłym tygodniu jest szósta rocznica śmierci mojej mamy. - Cholera, kochanie, przepraszam, nie miałem pojęcia. - Pochylając się, owija ramiona wokół mnie i upajam się tym momentem, zatracając się w tym wspaniałym świecie, który stworzyliśmy, od kiedy poddałam się w związku z nim. - To się nigdy nie zrobi łatwiejsze, King. - Jestem pewien, że nie. 130

- Ale chciałabym. - Też bym tego dla ciebie chciał. - Gładzi moje włosy swoimi długimi palcami, gdy łkam. Marzę o tym, żebym miała klucz do pozwolenia jej odejść. Do znalezienia sposobu, żeby złagodzić ból. Chcę, żeby to było łatwiejsze... ale jak? - Co mogę zrobić, żeby pomóc? - pyta. - Zrobię wszystko. Uśmiecham się, uwielbiając jego szczerość i odchylam się, całując go delikatnie. Nie ma nic, co mógłbyś zrobić, King. Myślę, że po prostu potrzebuję czasu. - Musi coś być. - Nie, nie ma. Zaufaj mi, zanim się poznałam, było ze mną gorzej. Ogromnie mi pomogłeś. - Tak? - pyta zmieszany. - Tak, tak nieznośny i zabawny jak jesteś, to było świetne rozproszenie od mojego życia codziennego. To znaczy, tak, wyleciałam z mojego domu wkurwiona przez hałas w dniu, kiedy się poznaliśmy i ten twój zadowolony z siebie wyraz twarzy, ale w końcu mam coś innego, na czym mogę się skupić, coś innego niż przyziemne sprawy mojego nudnego życia. - Wiem, co masz na myśli; czułem się w ten sam sposób. Ale nie sądzę, że to chodziło o moją nieznośność albo nawet poczucie humoru - mówi, uśmiechając się głupkowato. - Nie? - pytam z uśmiechem. - Nie, jesteś seksowna i oszałamiająca i... - Ty też. - Przerywam mu, uwielbiając to, jak stawia mnie w tak dobrym miejscu. Uśmiecha się i przytula mnie znowu. - Przejdziemy przez następny tydzień, kochanie. Będzie ciężko, ale będę ekstra denerwujący, obiecuję. 131

- Jezuu, dzięki. Gładzi swoim kciukiem moje usta, jego wyraz twarzy pożera mnie całą, a potem całuje mnie delikatnie, kilka lekkich muśnięć, podpalając moje serce, zanim wrzuca bieg i wjeżdża na jezdnię.

132

Tłum MissShy Beta dagula_

R o z d z i a ł 23

Minął prawie tydzień od czasu naszego małego rendez-vous,

i chociaż

powiedziałam mu, żeby przestał być tak kontrolujący, nie mogę nic na to poradzić, ale chciałabym, żeby był. Jutro jest rocznica mojej mamy i boję się jej. Jeśli napisałby do mojego szefa znowu i skłamał, tym razem byłabym szczęśliwa, ale nie powiem mu tego. Mam dzień wolny i to jest najważniejsze. Gdybym musiała jutro pracować, nie jestem pewna, czy byłabym pomocna. Nigdy nie pracowałam w dzień rocznicy śmierci mojej mamy, ponieważ jestem wtedy po prostu wrakiem. Gdy myję damską toaletę, przychodzi Mistee i mówi: - Spisałaś się dzisiaj. - Dzięki. - Chcesz coś porobić dzisiaj wieczorem? Mogę znowu przynieść wino i babeczki. - Nie mogę. Spotykam się z Kingiem. - Ok. między tobą i nim robi się poważnie. - Taa, chyba tak. - Chyba? - odcina się. - Jesteś z nim cały czas, podrzuca cię, odbiera, przegapiłaś happy hour, które zaplanowaliśmy któregoś wieczora... - Byłam padnięta, koleś; prowadzenie kuchni to dużo. - Wiem, robiłam to. Odchodzi ode mnie i wchodzi do kabiny, żeby się wysikać. - Staram się po prostu o ciebie zatroszczyć, dziewczyno. Nie chcę, żebyś wskoczyła w to zbyt szybko - mówi. Przewracam oczami. - Nie wskakuję, zaufaj mi. King jest dla mnie dobry. 133

- To dobrze, cóż, tak długo, jak jesteś szczęśliwa... ja też jestem szczęśliwa. - Dzięki, muszę lecieć, kochana - mówię i wybiegam z toalety, gotowa się stamtąd wynieść. Przechodzę przez tylne drzwi. Widzę, że leje deszcz. Zatrzymuję się brodząc w wodzie w adidasach, nie chcąc całkiem ich zamoczyć i zanim mogę, chociaż pomyśleć o tym, co powinnam zrobić, King mówi: - Hej, piękna - trzymając parasolkę nad sobą, chowając się pod zadaszeniem. - Hej - mówię i wchodzę pod nią razem z nim. Całuje mnie mocno, jakby nie widział mnie od roku i roztapiam się przy nim. Potrzebuję go, żeby mnie przeprowadził przez jutro. W dość krótkim czasie, zaczęłam na nim tak bardzo polegać. Gdy prowadzi mnie do samochodu i kieruje do środka tak, żeby żadna kropla deszczu nie spada na mnie, uśmiecham się, wdzięczna, że trafiłam z nim w dziesiątkę. Kiedy już jest w środku, wkłada parasolkę do tyłu i dotyka mojego policzka. Długi dzień? - pyta, wyczytując wyczerpanie w moich oczach. - Uch huh, dzięki bogu nie przyjęłam pracy w Dellagio; byłyby dłuższe godziny. Chichocze i mówi: - Skoro już o tym mówimy, jadłem tam lunch z klientem dzisiaj i Lorenzo powiedział, że oferta pracy jest wciąż aktualna. Chichoczę krótko. - Miło z jego strony. - Odchylam głowę do tyłu i patrzę przez okno. Bierze mnie za rękę, ściskając ją, powodując, że patrzę na niego. - Zdecydowałaś, co chcesz robić dzisiaj wieczorem? - Myślę, że chcę zostać w domu. Może być? - Oczywiście, tak myślałem, że będziesz wolała zostać.

134

Wycofuje auto i robi szybką wycieczkę do mojego mieszkania. Gdy dojeżdżamy na miejsce, jestem wdzięczna, że deszcz przestał padać. Wychodzimy z samochodu. King niesie do środka całkiem sporo toreb. - Potrzebujesz pomocy? - pytam go. - Nie. - Co jest w środku? - Zerkam, gdy wchodzimy do budynku. - Nic. - Szarpie je z powrotem i chichoczę. Gdy jesteśmy już w środku, idę prosto pod prysznic. Wciąż wyczuwam od siebie jedzenie. Kiedy gorąca woda spływa po moim wykończonym ciele, nie mogę zmyć z siebie stresu na myśl o jutrze. Borę głęboki wdech, przypominam sobie, że dam radę przejść przez kolejną rocznicę. Będę silna. To jest to, co chciałaby moja mama, i na szczęście pierwszy raz od jej śmierci będę miała Kinga do pomocy. - Proszę - mówi, otwierając zasłonkę od prysznica i wręczając mi zimne piwo. - O mój Boże, kocham cię. - Naprawdę? - pyta. Biorę nerwowo łyka piwa, nie pewna, jak odpowiedzieć - źle wyszło. - Tylko się z tobą pieprzę, kochanie - mówi, odpuszczając mi. I tak bardzo, jak powinno przynieść mi to ulgę, kiedy wsłuchuję się uważnie w siebie, jak zależna stałam się od naszego związku i ile King dla mnie znaczy, zastanawiam się, czy ja go kocham? Siedzi na toalecie, zasłona jest odsunięta, i obserwuje mnie. Podaję mu z powrotem piwo, a on pochyla się na toalecie, wydając się zadowolony, tylko patrząc na mnie. Co nie jest podobne do Kinga. Normalnie już by był ze mną pod prysznicem, przyciskając mnie do ściany i wbijając się kutasem we mnie. - Wszystko w porządku? - pytam go. - Wręcz idealnie - odpowiada i gdy spłukuję włosy zauważam, że przygląda się butelce piwa, którą trzyma w ręce. 135

- Zamierzasz dzisiaj ze mną pić? - pytam, zastanawiając się, dlaczego nigdy się nie poddaje. - Niee, wolę raczej, żebyś ty się upiła i żebym mógł cię wykorzystać. - Sądzisz, że masz to, jak w banku? - drażnię się z nim, wiedząc, że nie ma sensu dalej drążyć temat. Jeśli nie chce pić, to jest jego decyzja. Nie jesteśmy w liceum, nie zamierzam wywierać na nim presji. Zjeżdżając dłonią w dół mojego ciała, dotykając się, przytakuje z przesadzonym entuzjazmem i uśmiecham od ucha do ucha, dając znać, że podoba mu się to, co widzi. - Przypuszczam, że będziemy musieli poczekać i się o tym przekonać. - Przypuszczam, że tak. - Podaje mi z powrotem moje piwo i szczypie mój sutek, zanim wychodzi. - Baw się dobrze podczas reszty prysznica. - Hej - krzyczę za nim, kiedy odchodzi ode mnie w ten sposób. Kończę branie prysznica i suszę się, po czym zauważam jego torbę na końcu mojego łóżka. Rozpinam ją, przekopuję się przez rzeczy i wyciągam parę jego bokserek i wygodną koszulkę. Wkraczając

dumnie

do

salonu,

moje

zmysły

zostają

wypełnione

najwspanialszymi zapachami. - Co to jest? - pytam, gdy on stoi naprzeciwko kuchenki. - Nie wiem, jakieś gówno, z którym Lorenzo wysłał mnie dzisiaj. - Chryste, ten facet chce mnie zabić. - Podobają mi się twoje ciuchy - mówi, przytulając mnie i umieszczając kolejny łyk piwa w moich ustach. - Są twoje - powinny ci się podobać - odpowiadam, kiedy przełknęłam hojną dawkę chmielowego płynu.

136

- Wiem, że są moje, ale naprawdę podobasz mi się w nich. - Sięga za siebie po torebkę prezentową. - Co mi kupiłeś? - pytam natychmiast, zmartwiona, że znowu wróciliśmy do tego samego miejsca. - To nic wielkiego, nie wariuj. Gapiąc się na niego, mówię: - Pamiętaj, kto jest tym zwariowanym. Biorę torebkę i zerkam do środka, natychmiast uśmiechając się, kiedy widzę szereg małych buteleczek likierów. - Ach, przyniosłeś mi więcej szotów? - Taa, wiedziałem, że zaczyna brakować. - Jesteś taki troskliwy. - Całuje mnie i minutnik na piekarniku zaczyna brzęczeć. Już jest gotowe? - Tak mi się wydaje. Powiedział, żeby tylko włożyć na dziesięć minut. Biorę dwa talerze i King wykłada cztery pudełka na wynos. Każde, które otwiera zawiera inne cudowne jedzenie w środku. Kładziemy każdego po trochę na nasze talerze, i pytam Kinga: - Masz coś przeciwko żebyśmy zjedli na kanapie? - Kochanie, cokolwiek chcesz będzie w porządku. Gdy siedzimy i poddajemy się wspaniałemu jedzeniu, moje oczy są przyklejone do jednego z listów, które moja mama napisała do mnie, i który leży na stoliku. Wysyła ukłucie bólu przez moje serce i King to wyczuwa, gdy przestaję jeść i czytam go ponownie. - Wciąż jemy jutro kolację z twoim tatą? - pyta mnie. - Taa. - Jesteś pewna, że będzie w porządku, kiedy przyjdę? - Żartujesz sobie ze mnie? On cię uwielbia. Uśmiecha się i pyta: - Zdecydowałaś już, co chcesz robić jutro? 137

- Cóż, nie chcę nic robić. - Jestem pewny, że nie, kochanie i jeśli nadal tak będziesz czuła jutro rano, wtedy zostaniemy w domu i przejdziemy przez ten dzień razem. Ale wyjście może zrobić ci dobrze. - Zgadzam się, chcę spróbować. Kiedy moja mama walczyła z rakiem, nie mogła wspinać się tak, jak to robiła wcześniej. Ale mogliśmy chodzić do Newport Cliff na spacery. To był prosty, łagodny spacer z cudownymi widokami. Nie byłam tam odkąd odeszła, a z tobą obok... myślę, że jestem gotowa. - Okej - mówi i ściska moje udo. - Podoba mi się ten pomysł, w takim razie pójdziemy tam. Po tym, jak kończymy jedzenie, King zabiera nasze talerze do kuchni i myje je. Leżąc na kanapie, uwielbiam oglądać go w swoim domu. - Podasz mi te szoty, kochanie? - pytam i podaje mi torbę, w której kopię, dopóki nie znajdę tego idealnego. Wpijając się w niego, pozwalam alkoholowi wypalić ból, który wspina się na powierzchnię. Siada z powrotem obok mnie i wręcza mi kolejny prezent, który schował za kanapą. Siadając, patrzę tam, chcąc zobaczyć, czy nie schował tam ich więcej. - King? - Co? Nic wielkiego i obiecuję, że pokochasz to. Torba jest wielka i obawiam się, że to kolejna, cholerna sukienka. - Lepiej, żeby nie kosztowało to dużo. - Zamknij się i otwórz to - mówi, przewracając oczami, gdy siada, kładąc moje stopy na swoich udach. Wyciągam białą bibułę, pozwalam jej opaść na ziemię i pytam go: - Co ty masz z białym? - Myślałem, że lubisz biały kolor?

138

- Tylko dlatego, że jestem szefem kuchni nie znaczy, że to jest mój ulubiony kolor. - Wyciągam wielkie białe pudełko, kładę je na kolanach i mówię: - Mój ulubiony kolor to błękitny. - Cholera... naprawdę? - Tak. Zdejmując wieczko, zostaję zalana emocjami, gdy zdjęcie mojej mamy, taty i moje spogląda na mnie, wypełniając całą okładkę albumu do zdjęć. Moja dłoń wędruje do ust, a huragan łez spływa po moich policzkach. King pochyla się i otwiera na pierwszej stronie, podczas gdy siedzimy obok siebie. Patrząc w dół na stronę wspomnień, książka zaczyna wydawać mi się ciężka i to nie tylko fizycznie, ale także emocjonalnie. Potem zdjęcie mojej mamy i taty na ich pierwszej randce spogląda na mnie i odsuwam od siebie ból, przypominając sobie, co razem dzielili. Boże, byli tacy szczęśliwi i wolni, oboje mieli przed sobą całe życie. - Czy to w porządku? - pyta mnie King, szukając potwierdzenia, gdy płaczę jak dziecko. - Tak - odpowiadam, pochylając się do niego, gdy całuje mnie w czubek głowy. Zaczynam odwracać strony. Każda strona zagłębia mnie bardziej i bardziej w życie moich rodziców, po czym pojawiam się ja. - Boże, byłam brzydkim dzieckiem. - Nie, nie byłaś - mówi. - Byłaś piękna tak jak teraz. Uśmiecham się, gdy te zdjęcia przypominają tylko szczęśliwych chwil, chwil, które myślę, że zostały zduszone, ponieważ żyłam w żałobie po odejściu mojej mamy. Strona po stronie jest jak rollercoaster wzlotów i upadków, od łez do uśmiechów i śmiechów. Potem widzę zdjęcia moje i jej podczas spaceru po klifie i mówię Kingowi: - To jest to miejsce, o którym mówiłam. - Twój tata mi powiedział. 139

- Tak? - Och, tak. Kiedy pojechałem do niego do domu i powiedziałem mu o tym, co dla ciebie przygotowuję, powiedział mi jak bardzo twoja mama kochała tam przychodzić. Uparł się, że to zdjęcie musi znaleźć się w albumie. Przechodząc do ostatniej strony, znajduję tam mały cienki ekran z filmikiem mojej mamy wysyłającej całusy. Mrugam, oglądając ją, kiedy obraz odtwarza się znowu i znowu. Po tym się załamuję, płacząc mocniej niż to robiłam od dnia, gdy widziałam jak bierze ostatni oddech. King przyciąga mnie na swoje kolana, gdy album opada na ziemię. Pozwala mi być oceanem łez, powstającym od sześciu lat, wypływającym ze mnie. Wszystko, co mogę sobie wyobrazić to ona, wysyłająca tego całusa, pragnąć, żeby była tu ze mną i zrobiła to dla mnie. - Nie chciałem cię zasmucić - mówi. - Nie zasmuciłeś - odpowiadam przez czkawkę spowodowaną mocnym płaczem. - Po prostu się tego nie spodziewałam. - Podoba ci się album? - Jest idealny. Skąd masz ten filmik? - Był na jej komputerze. Twój tata pozwolił mi go zabrać, żebym dostał wszystko, czego potrzebuję, by zrobić to dla ciebie. Nie wiem, jak mu dziękować. To do tej pory najsłodsza rzecz, jaką ktokolwiek kiedykolwiek dla mnie zrobił. Pocierając moim kciukiem jego usta, czuję jego kutasa rosnącego pode mną i unoszę moją koszulkę - jego koszulkę - nad moją głowę, odrzucając ją na bok. Muszę mu pokazać, jak wdzięczna jestem i zatracić się w tym, kim dla siebie jesteśmy. Bierze obie moje piersi w swoje dłonie, pobudzając i ssąc je. Jęczę od jego dotyku, jego język zapewnia niesamowitą dawkę przyjemności.

140

Moje biodra poruszają się przy jego. Potrzebuje mnie tak samo, jak ja potrzebuję jego. Sięgając do jego koszuli, odpinam ją tak szybko jak potrafię, po czym przeciągam ją siłą przez jego głowę, gdy on ściąga swoje spodnie. Moje oczy nie opuszczają jego pysznego kutasa, wstaję, żeby się całkiem rozebrać, ale King całuje mnie, robiąc to mocno. W końcu, gdy oboje jesteśmy nadzy, klęczę nad nim, a on nakierowuje swojego fiuta na mnie. Powoli ześlizguję się na niego. Warczy, wchodząc we mnie, a ja wzdycham od tego, jaki jest twardy. Wierzgam biodrami, rozkoszując się uczuciem wypełnienia, nasze palce są splecione razem, wyciągnięte wysoko ponad jego głowę, gdy pochylam się i go całuję, wirując swoim językiem w jego ustach w ten sam sposób, w jaki jego kutas mnie pieprzy. - Taaak - mruczę, gdy ściska moje palce, zabierając wszystko wyrzuty sumienia, które przelatują przez moją głowę. Nasze ciała są przyciśnięte do siebie tak perfekcyjnie, siła naszych ruchów jest tak silna, jakby to miał być ostatni raz, kiedy jesteśmy razem. Ale dzięki Kingowi jestem pewna, że pojedziemy w stronę zachodu słońca na zawsze. Próbując złapać oddech, odpycham się. Jego klatka piersiowa wali, gdy bierze nasze dłonie i kładzie je na swoim sercu. - Wszystko w porządku? - pytam, zmartwiona, że czuję, jak jego serce bije tak mocno. - Uh huh - odpowiada z pasją płonącą w jego oczach. Jego twardy drąg porusza się we mnie tak dobrze i mówię mu: - Zaraz dojdę. - Odpuść, kochanie - mówi szorstko, jego głęboki głos jest wymieszany z grzechem i mocny wybuch iskier spływa na nas, gdy oboje odpływamy od rzeczywistości, w której żyjemy do świata tak wspaniałego, gdzie nic nie jest ważne oprócz naszej przyjemności i naszych najskrytszych pragnień.

141

Tłum MissShy/Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 24

- Mówiłam Ci, że nie chcę więcej prezentów, - zbesztam Kinga, dostrzegając małe, prostokątne pudełko w bagażniku. Kładzie w nim kosz piknikowy i zamyka drzwiczki, po czym mówi. - Wsiądziesz w końcu do tego pieprzonego samochodu? Staję przy drzwiach, czekając by je otworzył, czując się bardziej pozytywnie w tym dniu niż mogę. King jest wspaniały, rozpraszając mnie, plus, wygląda tak seksownie dzisiaj, więc jak mogłabym przestać uśmiechać się na tego dupka? - Zapraszam do środka, mój mały seksowny tyłeczku. - Bożsże, co za przezwisko, - odpowiadam, a on zamyka mi drzwi przed nosem, okrążając samochód kierując się do miejsca kierowcy, lub jak to bym ja powiedziała… okrążając go dumnie jak paw w sposób, jaki to King potrafi robić. - Czy ty naprawdę zamknąłeś mi drzwi przed nosem? - Yeah, zrobiłem. A ty zrób dzisiaj tak z ustami, to będę pieprzył je podczas jazdy. - śmieję się z jego wybuchu, kochając jak bardzo rozpraszający był. Wtem, gdy usiadłam, wyobraziłam sobie robiącą to, i trochę mnie to nakręciło. “Nie zapomnij zadzwonić do taty,- przypomina mi. - Zrobię…po tym, gdy opuścimy klify. - Okej, kochanie. Obejmuje mnie w pasie i mówi, - Czy nie mówiłem ci, że zostałem odnaleziony kilka tygodni temu? - Nie, dlaczego? Najlepszy komediant na wyspach Rodos Best? - Droczę się z nim i unoszę brwi. Mogę zobaczyć uśmieszek na jego twarzy. - Lepiej uważaj na siebie. - Ostrzega mnie. - Ooohhh, jestem przerażona - nabijam się. 142

- Wiesz co, nie zamierzam ci powiedzieć. - Dobrze, nie chcę wiedzieć. Uśmiecha się do mnie i łapie moją rękę. Boże, był dzisiaj moim oparciem. Za każdym razem gdy jest mi smutno lub wpadam w wir depresji, on podnosi mnie, i nie jestem pewna dlaczego mam tyle szczęścia że spotkałam, tego cholernego dupka… ale mam. Wracając do przeszłości, każdej rocznicy śmierci mojej mamy, którą spędziłam w łóżku, niemalże nie byłam wstanie wstać i skorzystać z toalety. Nigdy nie marzyłam o opuszczeniu domu, tym bardziej nie miałam zamiaru iść do miejsca, które ja i moja mama kochałyśmy. Zamykając oczy, przypominam sobie naszą wyprawę do Newport, i był w tym jakiś spokój, opanowanie we mnie, coś czego nie mogłam sobie wyobrazić w dzień jej odejścia, więc zawdzięczałam to Kingowi. King ściska moją dłoń, budząc mnie, gdy widzimy wejście na klify i pyta mnie: Spałaś? - Może trochę. - W porządku, dobrze się czujesz? - Tak, jest ok. - mówię mu, czując ramiona mojej mamy wokół mnie, kierujące moimi ruchami z Kingiem u mojego boku. Jeśli się poślizgnę, zaraz mnie podniesie. - Mogę zaparkować, gdzie chcę? - Yhmm. - Kiedy zatrzymuje auto, oboje rozglądamy się wokół po tym zjawiskowym miejscu. Otwieram drzwi sama i wysiadam, ostrożnie stawiając stopy na ziemi. Patrzę na szlak, po którym zwykłam chodzić z moją mamą. King zabiera nasz lunch i łapie moją rękę. - Chodź za mną, kochanie. - Zmagam się z tym, żeby stawiać jedną stopę za drugą. Znajduję spokój i wygodę w jego obecności. Ale gdy dochodzimy do szlaku, przypominam sobie pchanie mojej mamy na wózku po tych dziurach, co powstrzymuje mnie od podążania dalej i zatrzymuję się. Mój oddech robi się krótki, gdy walczę z zachowaniem kontroli. 143

- Co się dzieje? - pyta mnie King spanikowany. - Potrzebuję minuty - mówię mu, przełykając z powrotem łzy, ale one zdołały wywalczyć swoją drogę naprzód i przedostają się za burtę, tocząc się w dół moich policzków. Przyciąga mnie bliżej do swojej klatki piersiowej. Dźwięk jego bijącego serca i odbijające się fale sprowadzają mnie znowu do rzeczywistości, z dala od wspomnień, które starają się mnie złamać. Spoglądam na niego, jego twarz jest mieszanką współczucia i troski. Jego ramię jest owinięte wokół mojej szyi, przytrzymując mnie blisko niego. Patrzę w jego cudowną twarz, jego oczy są na mnie tak jak zawsze. - Kocham cię, Ever wyszeptuje. Uczucie, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyłam, wypełnia mnie od stóp do głów. I wiem, że mam już swoją odpowiedź z wczoraj. Poczucie pełni, którego szukałam przez całe moje życie, rezonuje głęboko w mojej duszy i po raz pierwszy mogę szczerze powiedzieć słowa i naprawdę mieć je na myśli: - Też cię kocham, King. Całuje mnie swoimi miękkimi ustami, jego ramię wciąż trzyma mnie, po czym wspólnie kontynuujemy spacer, ciesząc się nim. Żadne z nas nic nie mówi; co więcej można powiedzieć? Już wszystko zostało powiedziane. - Co ty na to, żebyśmy poszli tam? - King pyta mnie, wskazując na odosobnioną trawiastą przestrzeń, gdzie możemy zrobić piknik. - Idealnie. Idąc tam, patrzę na fale, ogromny ocean jest zjawiskową bestią. - Tutaj - mówi, siadając na kocu. Siadam obok niego i rzucam okiem do koszyka. Klepie mnie po dłoni i odpycha ją. - Nie ruszaj się stamtąd. - Apodyktyczny.

144

King rozpakowuje koszyk piknikowy i rozkłada jedzenie. Patrząc na nie, mój żołądek burczy - jestem głodny. Następnie podaje mi buteleczkę z szotem i z wdzięcznością otwieram ją, biorąc hojny łyk. - Dziękuję - mówię mu. - Oczywiście. Wziąłem kilka. Doszedłem do wniosku, że mogłabyś użyć ich, żeby przetrwać ten dzień. - Dlaczego jesteś dla mnie taki dobry? - pytam, sięgając do koszyka po więcej. - Nie ruszaj się - rozkazuje i wyszarpuję rękę, pozwalając mu podać mi kolejnego. - Ponieważ tak jakby cię lubię. Uśmiecham się i pytam go: - A tak w ogóle, to skąd masz koszyk? - To mojej ciotki. Pożyczyłem go. Kładę brodę na kolanach, powoli sączę alkohol, walcząc z moimi myślami. King umieszcza kawałek sera w moich ustach. Wdzięczna akceptuję go, po czym siada za mną, jego długie ramiona owijają się wokół mnie i kładzie brodę na moim ramieniu, karmiąc mnie serem, kiedy oglądamy widoki. Wiatr wieje na nas. Mówię do niego: Widzisz ten mały punkcik tam? - Yhmm. - Moja mama powiedziała, że jeśli miałaby jedno życzenie, byłoby to zamieszkanie na tej wyspie ze mną i moim tatą na zawsze. - Robię się emocjonalna, myśląc o jej życzeniu i że nie ważne jak bardzo tego chciała, nie mogło się to spełnić. - Powinniśmy tam pojechać - mówi. - Odwiedzić i zobaczyć, jak tam jest. - Tak, to byłoby miłe. - Zamarzasz, kochanie – mówi, pocierając dłońmi moje ramiona. - Ze mną wszystko w porządku. Alkohol mnie rozgrzał.

145

Całuje mnie i chłód przebiega przez moje ciało od jego ust. - Chcesz, żebym pobiegł do auta i przyniósł ci sweter? - Niee. Ogrzewa mnie i w końcu mówi: - Zaraz wracam. - Wstaje i odbiega. Obserwuję go, znajdując przyjemność w tym, jak seksowny jest i kończę szota. Sięgając do koszyka po kolejnego, wyczuwam coś ciężkiego. Unoszę wieko, zaglądam i widzę prezent. Figlarnie zerkam, co jest w środku i kiedy mój mózg przyjmuje to do wiadomości, żółć podchodzi mi do gardła. Zbyt przerażona, żeby kontynuować, ale nie zdolna, by przestać, jak wypadek samochodowy, gdzie nie możesz nic pomóc, tylko się patrzysz, biorę stos kopert z pudełka, które są zwinięte razem cienkim sznurkiem. Stos jest wielki, a na pierwszej kopercie z brzegu jest napisane: Moja droga Everly pismem mojej mamy. Przerzucając listy jeden po drugim, stwierdzam, że wszystkie są od niej. Przerażona odwracam je i jest tam karteczka samoprzylepna, na której jest napisane małżeństwo, przerzucam je dalej, widząc lata moich urodzin nalepione na tyłach. Tracę oddech - to są wszystkie, które mi zostawiła. Wtedy stopy Kinga pojawiają się i patrzę na niego w górę, całkowicie zdradzona i zdewastowana, nie wierząc, że mógł mi coś takiego zrobić... czy on w ogóle mnie nie zna? - Dlaczego? - ledwo wykrztuszam to słowo, walcząc ze zniszczeniem, którego myślałam, że nigdy znowu nie poczuję. - Mogę wyjaśnić - mówi i klęka przy mnie, dotykając mnie. Uderzam jego dłoń tak mocno, że aż moja boli. - Nie dotykaj mnie - krzyczę, a on przełyka, przytakując gwałtownie. - Powiedz mi, dlaczego? - wrzeszczę, chcąc dowiedzieć się, z jakiego powodu to zrobił. - Myślałem, że to ci pomoże. - Zabrałeś jedyną rzecz, która łączyła mnie z moją matką. To jedyne co mi po niej zostało. Jak zdradzając jej ostanie życzenia, miało mi pomóc? 146

- Przepraszam, kochanie - szepcze, wciąż klęcząc w tym samym miejscu i zabiera mi listy. Jestem tak zagubiona i zła, że mu pozwalam. - Mogę je oddać. - Oczywiście, że kurwa możesz. Krzywda została wyrządzona, King. Myślałam, że znasz mnie lepiej. - Bo tak jest. - Nie, nie jest. - Wydzieram mu listy z rąk, potrzebując mieć nad nimi kontrolę. Jego dłoń drży, gdy je zabieram. - To było wszystko, co mi po niej zostało. - Łzy toczą się po mojej twarzy. - To było wszystko, co mi zostało i z niecierpliwością czekałam każdego roku na moje urodziny, a ty je mi ukradłeś. - Mogę je zwrócić. - Możesz przestać tak mówić? – krzyczę i odsuwam się, przyciągając listy do klatki piersiowej. - Proszę, Ever, musisz wiedzieć, że nie pomyślałem że może cię to zasmucić, albo przynajmniej nie chciałem tego zrobić. - I to jest Twój problem, King. Ty, kurwa, nie myślisz. Zachowujesz się jakbyś pozjadał wszystkie rozumy, ale tak nie jest. Nie jesteś Bogiem. Jesteś po prostu popieprzonym, bogatym dupkiem. Odsuwa się, patrząc mi w oczy, zraniony przez słowa, ale nie odwołując ich. – Ale ja Cię kocham, Ever. - Nie, nie kochasz, uwielbiasz myśl o kontrolowaniu mnie. Od początku naszego poznania wiedziałam, że to się może źle skończyć, ale nigdy nie myślałam, że możesz roztrzaskać moje serce i zrujnować je w ten nieodwracalny sposób. Płacze patrząc na mnie, a ja odchodzę, trzymając listy, nie będąc pewna co zrobię w następnym kroku, ale wiedząc, że musze być z dala od niego. – Gdzie idziesz? – krzyczy, biegnąc do mnie.

147

- Nie wiem, ale z dala od ciebie. - odchodzę cicho, a każdy krok boli niemiłosiernie. Nigdy nie pomyślałabym, że mógłby zadać mi ból. Wtem nagle zatrzymuje mnie i ciągnie w swoją stronę. - Przestań, kurwa, uciekać przed mną – krzyczy histerycznie w moją twarz. –Pieprz się, King. Cholernie się nienawidzę. – krzyczę tak głośno, aż pali mnie gardło. Paznokciami ściskam listy w mojej dłoni, tak mocno, aż się gniotą. –Jesteś zmartwiona; nie zaprzeczysz temu. Odpycham go i odchodzę rozwścieczona, nie pewna gdzie się kieruję, ale muszę znaleźć się dala od niego. Muszę pomyśleć, przetrawić to. Idąc w kierunku wejścia do parku, dzwonię do taty, wdzięczna za to, że King za mną nie idzie - Tatusiu płaczę w słuchawkę. - Everly? - czysta konsternacja wypływa z jego głosu. – O co chodzi? - Przyjedziesz po mnie i mnie odbierzesz? - Oczywiście, gdzie jesteś? - Ścieżka klifowa - pośpiesz się. - Będę tam - rozłącza się, a ja jestem wdzięczna, że klify są niedaleko jego domu. Siedząc na skraju drogi, ściągam sznurek z listów i liczę je. Każdy jest podpisany z tyłu, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37. Ostatnie trzy mówią, restauracja, dziecko, ślub. Czternaście lub więcej lat wiadomości od niej, a on je zabrał. Nigdy nie będę w stanie wrócić do czasów, kiedy czułam się jakby to ona je wysyłała, nawet gdy brzmi to tak głupio, jak wygląda. Mogłabym przeczytać je wszystkie na raz…ale co z tego bym miała? Nic, prócz zdania sobie sprawy z tego, że jest bardziej martwa. Przytulając głowę do kolan, zaciskam listy.

148

Samochód zatrzymuje się, a ja spoglądam, a słońce oślepia mnie. Przypuszczam, że to mój tata. Wstając, jestem bardzo połamana, a wszystko w środku mnie boli. Wtem, gdy widzę Kinga, wszystko we mnie wybucha złością. - Pozwól, że podwiozę cię do domu - oferuje, wysiadając samochodu. - Nie - krzyczę. - Proszę, Ever. - Czy mas pojęcie ile tam było listów? – kręci głową. – Było tam czternaście lub więcej urodzin, na które mogłabym czekać z niecierpliwością, a ty ukradłeś je wszystkie. Zbezcześciłeś jej ostatnie życzenie. - Ever, co jeśli jutro umrzesz? - pyta, w dość dziwny i przesadny sposób. - Wtem będę cholernie martwa. Co to ma być za pytanie, King? - Myślałem, że chciałabyś wiedzieć, co by teraz powiedziała, to wszystko. - Ty, bardziej niż kto inny powinieneś mnie zrozumieć, King. - Rozumiem, kochanie. - Nie jestem twoim cholernym kochaniem. Mój tata podjeżdża, dając po hamulcach i wyskakuje z samochodu. – Co się dzieje? - Powiedz mu, King, powiedz co zrobiłeś. King spogląda na mnie i kręci głowa, wtem szepcze. – Po prostu chciałem ci pomóc, Ever. - Nie potrzebuję niczyjej pomocy, do cholery jasnej. - Uspokój się, Everly - mówi mój tata, podchodząc do mnie.

149

- Patrz, tato, czternaście cholernych „lat” wartych listów mamy, a on zabrał je dla siebie. – otworzyłam swoją rękę, a tata wziął je, jakby były jakąś plagą. – Prawdopodobnie też ma twoje. Mój tata patrzy na koperty i pyta – Czy to prawda? King przytakuje. -Masz moje? Zatrzaskuje swój bagażnik i podaje mojemu tacie mały pakunek, który był tam wcześniej. –Dlaczego to zrobiłeś?– pyta go. –Myślałem, że to pomoże wam obojgu. –Trzymaj się z dala od mojej córki i ode mnie.– Warczy mój tata, wsiadając do samochodu. Podążam, nie będąc w stanie patrzeć na Kinga, gdy odjeżdżamy. Mój tata zaciska mocno rękę, wokół swoich listów, gdy tak odjeżdżaliśmy. Nagle King zaczął okupować mój telefon, obsesyjnie pisząc i dzwoniąc, więc go wyłączam. Potrzebuję przestrzeni i czasu, by przetrawić to wszystko.

150

Tłum Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 25

Wysiadając naprzeciwko domu mojego taty oraz nie mogąc dłużej już słuchać jego łkania, doszukiwałam się wyjaśnienia. Zadecydował się, by otworzyć swoje listy, ale ja nie chciałam w tym uczestniczyć, a to go załamało. Jak mogłoby nie? Nie chciałam dotykać moich, schowałam je głęboko w jego domu i postanowiłam, że nie zdradzę mamy w ten sposób. Nie widziałam się z nim ani nie rozmawiałam. Dzięki Bogu, że wziął sobie do serca radę taty i zostawił mnie w spokoju, ale ból z powodu bycia z dala od niego oraz skala tego, co zrobił była zbyt ogromna. Ale nigdy nam nie było przeznaczone dostawać dobre rzeczy; Sądzę, iż wiedzieliśmy to w głębi serca. To była szybka i namiętna miłość. Przynajmniej dla mnie, zawsze będzie moim pierwszym. Spoglądnęłam na księżyc jak zasłaniał niebo, zastanawiając się, czy jest już po północy, ponieważ chciałam mieć już ten dzień za sobą. To była jedyna droga, by ruszyć dalej – kończąc jeden dobry dzień po drugim, to jest to czego potrzebowałam. Kiedy mama zostawiła mnie sześć lat temu, jej ostatnimi słowami do mnie bylebym była „szczęśliwa”. Zamykając oczy, mogę usłyszeć jak mówi to teraz. “Proszę, po prostu mnie wysłuchaj.” mówi King, zaskakując mnie od tyłu a moje oczy otworzyły się na jego widok, zataczającego się w moim kierunku. Rozglądając się dookoła, zastanawiałam się jak się tu dostał, po czym zobaczyłam jego zaparkowany samochód w pobliżu ulicy. Zasnął naprzeciwko ogrodu, a ja

151

pokręciłam

głową,

wkurzona.

Natychmiastowo,

podeszłam

do

niego

i

pogrzebałam mu w kieszeniach. “Gdzie są twoje klucze?” pytam go, wiedząc, że jeśli zobaczy go mój tata, wkurzy się. “Kocham cię , Ever,” bełkocze, ignorując mnie i biorąc moją twarz w dłonie. “Daj mi swoje klucze,” warczę na niego więc szuka w swoich kieszeniach, wyciągając je i oddając je mnie. “Chodź” pochylam się, by dosięgnąć jego dłoni. Stanął niestabilnie, więc pomagam mu przejść przez ogromną framugę najlepiej jak potrafię. “Gdzie idziemy?” bełkocze, gdy oddalamy się od domu mojego taty i kieruję go w stronę jego samochodu. “Zabieram cię do domu.” “Zostaniesz ze mną na noc?” mruczy. “Nie.” “Proszę, kochanie, jest mi tak bardzo, bardzo, bardzo przykro.” Zatrzymuje się, więc puszczam go. Nigdy nie widząc go pijanego, teraz zdałam sobie sprawę dlaczego, on nie pije. Nie za dobrze znosi trunki. Otwierając drzwi, wepchnęłam go do środka. Prawie mógł otworzyć oczy, więc wkurzyłam się, że przyjechał w takim stanie. Uniosłam jego stopy i zamknęłam drzwi. Samochód zaparkował w miarę blisko krawężnika, i gdy zapaliłam silnik i próbowałam przystosować sobie siedzenie, powiedział „Wiesz, jak bardzo cię kocham?”

Zignorowałam go a on powiedział, „Mogę dawać ci listy każdego roku.” jego głos jest tak zapity, że spoglądam na niego, gdy powstrzymuje się od zamknięcia oczu. Pochylając się, zapinam mu pasy a on zaczyna całować moją szyję, a jego usta 152

automatycznie budzą moje ciało, więc kładę dłoń na jego ustach, wiedząc, że nie mogę go puścić, nie po tym, co zrobił. Całuje to a ja mówię mu. “Mógłbyś przestać? Proszę?” “Proszę, wybacz mi.” “Nie, King.” kajam się i odwracam, mając nadzieję, że mój tata śi i nie zauważy, że zniknęłam. “Nigdy więcej tego nie zrobię ponownie.” “Za późno.” “Nie, Ever.” “Tak,” krzyczę a on pyta mnie ponownie „Zostań ze mną na noc proszę.” “W porządku,” okłamuję go, chcąc by się zamknął, więc głosy w mojej głowie również ucichną. Wziął moją rękę, a ja pozwoliłam mu ją trzymać. Szybko zasnął, głośno chrapiąc, a ja nie miałam pojęcia co z nim zrobić. Nie będzie miał zamiaru mnie zostawić tak łatwo. Robiąc sobie długą przejażdżkę do jego domu, drogi były opuszczone. Miałam nadzieję, że nie pokonał tej całej drogi sam od swojego domu. Może był w barze lub robił coś cały dzień. Bez względu na to, cieszyłam się, że dojechał cały do domu mojego taty. Tak jak byłam na niego wkurzona, nigdy nie chciałam by mu się coś stało. W końcu podjechałam pod jego dom, a on cały czas spał, podczas gdy brama otwierała się automatycznie. Przejechałam przez nią wzdłuż całego podjazdu, dopóki nie zaparkowałam naprzeciwko jego domu. Przy drzwiach frontowych wpisałam kod, który podał mi pierwszego razu jak przyszłam do niego, a one otworzyły się same, więc zostawiłam je otwarte wracając do samochodu by pomóc mu wyjść. Będąc tak cicho, jak to możliwe, odpięłam go, ale odgłos ten obudził go i wziął mój głowę w swoje ręce, wpatrując się głęboko we mnie. 153

“Zostaniesz na noc?” pyta ponownie, a ja mu mówię, “Tak.” Nienawidząc się za to, że go okłamuję. Pomagając mu wyjść z samochodu, zaniosłam jego trzęsące się ciało do domu, kopiąc drzwi, które się za nami zamknęły. Jego ciało kiwało się w przód i tył napierając na mnie, ale jakoś weszliśmy na górę. Wtem walnął się na łóżko, a ja patrzyłam na niego, i nic nie mogłam poradzić tylko się uśmiechnąć, przypominając sobie wszystkie razy, które dzieliliśmy. A świadomość tego, że już tego nie będzie, zabijała mnie od środka. Będę tęskniła za nami. Dzieliliśmy wspólnie wiele dobrych chwil. Więc poddałam się i cieszyłam się nimi, będąc z nim ten ostatni raz. Ścigając jego buty i spodnie jego ciało kusiło mnie, nęciło mnie, i musiałam zwalczyć potrzebę, przypominając sobie to co mi zrobił. Unosząc dla niego kołdrę, wpełzł do łóżka, a ja ściągnęłam swoje brudne skarpetki, wślizgując się obok niego. Moment, w którym byłam w jego ramionach i przeciągał mnie bliżej siebie i zatapiał swój nos w moją szyję. Przełknęłam łzy i skupiłam się na zimnej ścianie, a nie o cieple jego ciała. “Kocham cię, Ever,” mruczy i całuje mnie, po czym szloch wydostaje się ze mnie, przesiąkając mnie do głębi, ale nie odpowiadam mu tego samego. Chcę, ale nie potrafię. Nie mogę zapomnieć tego co zrobił albo to, co mi zabrał. Myślę, że mogłabym… ale to nie jest takie proste. Słuchając odgłosu jego oddechu, szybko rozważyłam to, gdy on zapadł w głęboki sen. Ostrożnie, wyślizgnęłam się, a moje serce łamało się z każdym centymetrem, gdy byłam z dala od niego. Stojąc na skraju łóżka, wyszeptałam, “Też cię kocham.” Po czym zeszłam na dół, by ukryć jego klucze i resztę jego samochodów, które wisiały w kuchni. Myślałam jakimś dobrym miejscu, tak gdy się obudzi by nie mógł ich znaleźć. Zdecydowałam, że włożenie ich do kawy będzie idealne, wiedząc, że znajdzie je, gdy się obudzi. Delikatnie położyłam je do 154

filtrów i po cichu wyślizgnęłam się z jego domu. Sięgnęłam po telefon i zadzwoniłam po taksówkę. Wracając do domu, potrzebowałam samotności. Moje serce w tej chwili było złamane. Chciałam pomóc tacie i być dla niego, ale kto będzie tam dla mnie? Wysłałam mu wiadomość, mówiącą, ze wracam do domu i że go kocham. Nie odpowiedział i miałam nadzieję, że to z powodu tego, że śpi. Przebiegłam rękami przez twarz, odpychając od siebie obraz mojej matki piszącej te wszystkie listy. “To będzie $10.75,” mówi taksówkarz. “Mogę pobiec szybko i wziąć mój portfel?” Skinął na mnie w lusterku, wiec pobiegłam szybko do apartamentu, używając zapasowego klucza, by wejść i wzięłam dwadzieścia dolarów z portfela. Gdy odjeżdżał weszłam do środka i zamknęłam drzwi na łańcuch, w przypadku, gdyby King próbował się pokazać. Wyczerpana, poszłam do pokoju, i widok jego torby bolał, a jego zapach wciąż był na moich poduszkach co sprawiło że zapłakałam. Szlochając, gdy wąchałam je, odpłynęłam modląc się, że to może… to jest tylko sen…

155

Tłum Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 26

W porządku, wszyscy,– Ross krzyczy, –Otrzymałem potwierdzenie tego

–

ranka, że w naszej restauracji pojawi się krytyk kulinarny. Co oznacza, że wszyscy musicie stanąć na wysokości zadania. Ziewnęłam, próbując nie zasnąć, chowając się przed Rodem za Emilio, ale on mówi, –Ever, w czym problem? –Nie ma problemu, Szefie. –Nudzę cię?– pyta. –Nie, Szefie. –Ponieważ jeśli tak, możesz opuścić to spotkanie i tę kuchnię, oraz zmierzyć się z presją krytyków. Chcesz tego? –Nie nudzisz mnie, Szefie. Zniosę presję. Podszedł do mnie, podchodząc na odległość centymetrów i powiedział, – Wyglądasz na zmęczoną. –Nie, Szefie. –Więc chcesz stać ze mną w pierwszym rzędzie?– pyta. –Oczywiście. –Jeśli to spieprzysz, nie masz po co wracać. Zrozumiałaś? –Tak, Szef, doceniam twoją pewność siebie co do mnie. Nie zawalę tego. –Okej, wszyscy, Ever będzie mi asystować, a reszta niech zajmie swoje miejsca. Jakieś pytania? 156

– Nie, Szef.– Krzyczy kuchnia, a ja ziewam ponownie. Wkurzona na to, że jestem taka zmęczona. Mistee podchodzi do mnie i zaciąga się ogromnym łykiem mrożonego Starbucksa, a ja wyrywam jej to z ręki i wypijam resztę –Hej, ty pizdo. Oddając jej pusty kubek, mówię, –Dla ciebie „Szefie”. Wrzuca swój kubek do kosza a ja przywdziewam maskę, wyrzucając z siebie wszystkie słowa, które kotłują mi się w głowie. Cały ten problem związany z Kingiem i ból z odejściem mamy i to, co się stało z jej listami, zostawiam go na potem. Nic mi dzisiaj nie przeszkodzi. Szybki lunch zaczyna się więc, każde zamówienie traktuje jakby było od krytyków bo szczerze mówiąc, nie wiemy, które to ich, dopóki nie spróbują naszych potraw. Asystując Rossowi by w kuchni wszystko przebiegało gładko i aby to zrobić, jestem w swojej strefie. –Potrzebuję krewetki z dodatkowym sosem na już. –Tak, Szef.– Ross stoi obok mnie, analizując i bacznie obserwując każdy talerz, który opuszcza kuchnię. Ale za każdym razem unosi kciuk w górę a my rzucamy na kolana, talerz po talerzu. –Szefie Ever,– Trent wchodzi do kuchni i krzyczy. –Tak, sir. –Masz telefon. –Możesz, proszę zostawić wiadomość? –To twój ojciec, jest na drugiej linii; powiedział, że to pilne.–Spoglądam na niego, zmieszana, mrugając kilkakrotnie. Ostatnim razem jak dzwonił i było to pilne, stan mojej mamy się pogorszył. Rzucając to co robiłam, podbiegam do telefonu i szybko odpowiadam, –Tato? –Ever, King miał wypadek. 157

Kładąc rękę na ustach, moje serce łamię się na te wiadomości.

–Wypadek?–

powtarzam. –Tak, kochanie, poszedł popływać tego ranka i nie wrócił.” Nie dopłynął. –Co masz na myśli? –Wyszedł z domu tego ranka i jakaś para idąca na plaży widziała go i chciała powstrzymać, bo morze było bardzo wzburzone… ale nie słuchał ich. –Do cholernego oceanu? Jesteś pewien, tato? Nie brzmi to, jak on. –Tak, Galinda dzwoniła do mnie. Jesteśmy teraz w jego domu. –Kurwa.”–mocno ściskam włosy. Tak bardzo przerażona. Ocean… –Zaraz będę.– wszyscy patrzą na mnie, gdy biorę torbę, ale mówię, –Muszę iść. Wybiegając przez drzwi, wskakuję do samochodu, dziękując, że przyjechałam nim dzisiaj. Byłam zbyt zmęczona, by iść czy jechać rowerem. Wciskając gaz, wszystko się we mnie gotuje, wciąż próbując przetrawić te wiadomości. Rozumiem, że miał złamane serce – cholera, ja też mam – ale nie idziesz i nie wskakujesz do pieprzonego Oceanu Atlantyckiego. Po prostu tego nie robisz. Wyciągając telefon, sprawdzam czy dzwonił lubi pisał do mnie dzisiaj, ale nic nie dostałam. Wybierając jego numer, gwałtownie skręcam, próbując dostać się do jego domu jak najszybciej potrafię. Moje myśli, kotłują się, pędzą, myśląc o Kingu nie tylko robiącym coś takiego, ale możliwość że zaginął na morzu. Jestem przerażona, przestraszona i wkurzona na niego, ale nigdy nie chciałam by mu się coś stało. Myśl o nie zobaczeniu go nigdy sprawia, że łzy coraz mocniej leciały. Podjeżdżając pod jego dom, brama jest otwarta więc wjeżdżam, zauważając kilka policyjnych samochodów. Wyłączając samochód, wbiegam do środka, jego ciocia Galinda i mój tata są w kuchni i rozmawiają. Galinda jest widocznie wstrząśnięta więc przytulam ją, pytając ich oboje, –Co się dzieje? –Nie wiemy, kochanie. 158

–Gdzie jest policja? –Rozgląda się…za jakimś tropem.–Wychodzę w poszukiwaniu własnych wskazówek, wszystko jest pozostawione tak jak zostawiłam to ostatniej nocy. Wchodzę do jego sypialni, łóżko jest w nieładzie, a moje skarpetki wciąż leżą na podłodze. Wchodząc do łazienki, zderzam się z oficerem policji, który przeszukuje jego apteczkę. –Och, przepraszam,– mówię. – W porządku. Jesteś dziewczyną pana Lennoxa?– przełykam i przytakuję w odpowiedzi. – Jestem oficer Monroe. –Everly Adams.– Potrząsam jego ręką a on podaje mi fiolkę z pigułkami. –Czy pan Lennox brał te tabletki regularnie, czy zdawałaś sobie z tego sprawę? Biorę fiolkę od niego i czytam etykietkę, lit, brać jedną pigułkę trzy razy dziennie na leczenie zaburzeń bipolarnych. –Nigdy nie widziałam by brał jakieś leki.– Mówię oficerowi. Wrzuca to do plastikowej torby a ja pytam go, –Co to jest, jakby, twoje dowody? –Teraz, próbujemy dowiedzieć się coś co pomoże nam zlokalizować pana Lennoxa. –Więc, dlaczego nie przeszukujecie cholernego oceanu?– krzyczę na niego i odchodzę rozwścieczona. King ma rozdwojenie jaźni9? Wchodząc na dach balkonu, tak wiele rzeczy miało sens i splatało się w całość. Powinnam wiedzieć… mogłabym mu pomóc. Stojąc przy balustradzie, mam najlepszy widok na okolicę, rozglądając się w wzdłuż i wszerz. Echa helikopterów przeszukujących wodę sprawiły, że wpadłam w trans. Rozglądając się za jakimś

Zaburzenia bipolarne - to choroba psychiczna polegająca na gwałtownych zmianach nastroju. Osoba z taką chorobą w jednej chwili może być radosna i wesoła, ale po kilkunastu minutach może zachowywać się jak osoba z głęboką depresją. Choroba ta jest uleczalna, ale bardzo trudna ją zwalczyć. Terapia musi być rozpoczęta bardzo wcześnie, i jest bardzo długotrwała 9

159

znakiem od Kinga, moje ręce zacieśniały uścisk na betonowej poręczy, na której się pieprzyliśmy, a myśl, że mogłam spowodować jego śmierć zabijała mnie. Jeśli mogłabym cofnąć się w czasie, zmieniłabym tak wiele rzeczy. Wpatrując się w morze, baję się o niego i to, co nocne fale mogą przynieść. Muszą niedługo go odnaleźć. Daleko, zobaczyłam kilka dużych łodzi na drodze na wschód, które musiały być częścią akcji ratunkowej. Zakładając, że to Coast Guard, odmawiam modlitwę by znaleźli go szybko i sprowadzili do nas. Leki, o które pytał się oficer zaprzątają mi głowę. Dlaczego nie powiedział mi o czymś takim? Idę na poszukiwanie Galindy,

potrzebuję

odpowiedzi. Wisi na telefonie więc pytam taty, –Czy Galinda nie mówiła ci nic o tym, że King ma zaburzenie bipolarne? –Nie, dlaczego tak myślisz? –W łazience miał przepisany dla siebie lek. Stojąc w kuchni, jestem zaniepokojona, a moje ciało drży; Nie mogę siedzieć i czekać. Muszę coś zrobić. Wychodząc, znajduję innego oficera, przeczesującego obrzeża, by znaleźć jakieś dowody, więc pytam go, –Mogę zejść do wody? –Tak, pani, ale proszę nie wchodzić. –Oczywiście.– Kieruję się w dół ścieżki, a moje oczy pożerając krajobraz w poszukiwaniu jakiegoś znaku od niego, modląc się, że jest z nim wszystko w porządku. Spoglądając w dół, widzę wiele odcisków stóp; policjanci musieli już tu być. Upadając na kolana, gdzie piasek styka się z morzem, chowam twarz w dłoniach i płaczę. Czuję się tak bardzo samotna. Co ja pocznę, jeśli nigdy go nie znajdą? Jak mam ruszyć ze swoim życiem? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale King jest moim zbawieniem. Moim światłem w ciemności, w bólu. Żyję z tego. Chociaż raz, miałam partnera, by dzielić z nim moje życie, a on nadał mojemu mu sens, i nie było to chodzenie do pracy i gotowanie cały dzień.

160

Jeśli tylko wiedziałabym, że ma problem, że była tak chory, mogłabym go wtedy zrozumieć. Wtem ten cały okropny syf, który zrobił mógłby mieć sens. Myśląc o tym teraz, kawałki układanki tworzą się w całość – mógł mieć te swoje durne i irytujące dni, jak gdy szukał mnie na pieprzonym rowerze, z niekończącą się energią, tysiącami pomysłów wyciekających z niego naraz, nie mając pojęcia na wynik ostateczny. Wtem, byłby taki odprężony i zrelaksowany, jakby prawie ta cała energia wyparowała z niego. Nie miało to ani rymu, ani powodu. Ale nie poddaje się nadziei. Nigdy tak nie zrobię. Będę szukała do końca wieczności, jeśli będę musiała, w przypadku zlokalizowania go. Ponieważ zrobiłby to samo dla mnie.

161

Tłum Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 27

Lokalny architekt oraz potencjalny magnat, Kingsley Lennox, wciąż nie został odnaleziony po prawie dwunastu godzinach na morzu. Jego rodzina potrzebuje kilku żeglarzy, którzy pomogą w jego odnalezieniu. Podczas dzisiejszej konferencji prasowej w domu pana Lennoxa, jego dziewczyna Everly Adams powiedziała, ‘King jest najsilniejszym i najbardziej nieustraszonym mężczyzną, jakiego znam. To, co mu się przytrafiło to był wypadek. Jest wojownikiem i jestem pewna, że jest tam gdzieś by zostać odnalezionym. Słysząc moje własne słowa, rozpadam się. Nawet nie wierzyłam swoim słowom. Zrobił to umyślnie i to jest przerażające, przerażająca myśl do zmierzenia się z nią. Początkowo dzisiaj, sprawozdanie utrzymywało się wokół próby samobójczej, ale szybko to rozwialiśmy. –Wszyscy mamy nadzieję, że pan Lennox wróci bezpieczny, z Wiadomości numer cztery, Vivica Fox. Patrzę się na laptopa Kinga. Odgłos telewizji leciał non stop przez cały dzień, ale w celu zlokalizowania go na tym zdradzieckim morzu, każde zwracanie uwagi było potrzebne. Jego ciocia potwierdziła, że był bipolarny, ale powiedziała też, że był bardzo ostrożny w przyjmowaniu swoich leków i wszystko było dobrze kontrolowane, i jego delikatne napady dodawały kopa jego pasji oraz kreatywności w pracy, a jego gwałtowne wyskoki były do opanowania. Nie miał żadnych poważnych czy depresyjnych epizodów od lat. Więc zgodziliśmy się by powiedzieć policji, że przyjmował je każdego dnia, gdy byłyśmy o to zapytane, ponieważ musiałyśmy oprzeć się, że to prawda. Ważniejszą sprawą, było to, iż potrzebujemy Kinga w domu oraz potrzebujemy jak najwięcej wsparcia, jak to możliwe by to się stało. –Masz,– mówi mój tata, podając mi kubek kawy. 162

–Dzięki, Tato. –Wiesz, że jego kluczyki od samochodu wciąż były we filtrze od kawy? –Zabawne,– mówię mu, nie będąc w stanie przejść przez to co się tak naprawdę wydarzyło, to nie pomoże w odnalezieniu Kinga. Sącząc swoją kawę, przeczytałam kolejny artykuł o człowieku, który przeżył przez sześćdziesiąt dwa dni na morzu. –Powiadomiłaś jego rodziców?–pytam Galindy. –Obojgu zostawiłam wiadomość. Nie jestem pewna, dlaczego nie odpowiadają. Jestem pewna, że słyszeli już wiadomości. Ale z opowieści, jakie mówił mi King, nie będą zbyt pomocni, lub niestety... nie będzie ich to obchodziło. –Powinnaś się przespać,– mówi Galinda. Kręcę głową i biorę kolejny łyk kawy, którą dał mi tata. Galinda przełączyła na inne wiadomości, które transmitowały na żywo z zewnątrz domu. Potrzebując przerwy i ciszy od tego wszystkiego zgiełku, podeszłam do łóżka Kinga. Zamykając za sobą drzwi, podchodzę do łóżka i rzucam się na niego, wracając do ostatniej nocy. Jak mogłam nie zauważyć tego nadejścia lub pomyśleć, że coś takiego mogłoby się stać? Biorąc jego poduszkę, zakopuję w niej swój nos, jego zapach jest taki nierzeczywisty, co przypomniało mi pierwszy dzień w którym się poznaliśmy. Taki pewny siebie i piękny. King jest mężczyzną jak nikt inny. Wtem przypominałam sobie naszą bójkę i jak bardzo go odepchnęłam. Nie, tyle że byłam taką suką, ale nie musiało się to tak skończyć. Fala wyrzutów sumienia uderzyła we mnie z dwojoną siłą i modliłam się, że gdzieś gdzie tam jest, jest wszystko w porządku, i wróci do mnie... Przekręcając się z boku na bok, Kinga nie ma w łóżku. Wstaję zmartwiona i podążam cicho, szukając go po całym domu, ale nigdzie go nie ma.

163

–King? –wołam, przerażona ,że go ze mną nie ma. Nie odpowiada mi, więc zbiegam na dół do korytarza, ale tam też go nie ma. Wracając, biegam od pokoju do pokoju, ale wciąż go nie ma. Poważny niepokój ogarnia moje ciało. Kurwa. Gdzie mógłby być? Wracając do pokoju, dostrzegam otwarte drzwi na dach. Wchodząc, opieram się koło niego o poręcz. Jego nogi zwisają z krawędzi dachu, przerażając mnie. –King?–wołam. Pokręcił głową, ignorując mnie. –Dzięki Bogu znalazłam cię, byłam taka przerażona.–Dotykam jego pleców, a on spina się, więc zdejmuję moją rękę, pytając go, –Co jest? Ponownie nie odpowiada, więc spoglądam na jego profil, oświetlony przez blask księżyca. Jest jak posąg, oparty o balustradę i dynda swoimi nogami. Wstaję by usiąść koło niego a on powstrzymuje mnie, krzycząc, „Nie”, ale nie słucham go. Jeśli on tu siedzi... to ja też. Kładę nogi na zimnym betonie, i biorę jego dłoń w moją. Dopasowała się idealnie do mojej i to jest tak idealne... tak prawdziwe. Gdy patrzę na niego, zaczyna płakać, a łzy spływają w dół jego twarzy, po czym mówi, – Proszę, wyjdź i zostaw mnie samego. –Nie, dopóki nie powiesz mi co się dzieje . –Cholera,” krzyczy to tak głośno, że aż się wzdrygam. –Nie chcę też i ciebie skrzywdzić.– I nagle, staje na betonie i bierze mnie w ramiona. – Czemu, do cholery, nigdy mnie nie słuchasz?– krzyczy, a ja trącam nosem jego szyję, tak bardzo przerażona w tym momencie. Nie wiem co robić. Ale nic już nie ma znaczenia, gdy znalazłam go i jest z nim wszystko w porządku. Obejmując go, przyciskam go mocniej do siebie, –Przerażasz mnie, King. Wtem siadana podłodze, całkowicie wyczerpany, więc podążam za nim. Płacze histerycznie i nie jestem pewna co zrobić. –W porządku, cokolwiek to jest, wszystko będzie w porządku. –Nie, nie będzie– szepcze w moje ciało, wiec obejmuję go jak dziecko, próbując zrozumieć o co chodzi. –Porozmawiaj ze mną. 164

Zaczął płakać mocniej więc siedzę, kołysząc go, tak bardzo zagubionego i skonfundowanego. –Shhhh, jest okej. Jestem tutaj.– przyciągam go bliżej siebie, gdy on trzyma mnie, jakbym miała zaraz zniknąć więc muszę zapytać się ponownie. –King, co się stało? –Opuściła mnie. –Kto?– jestem skonfundowana przez jego oświadczenie. –Ever, zniknęła. –Nie, kochanie, jestem tutaj. Biorąc jego twarz w dłonie, próbuję spojrzeć w jego oczy, wycierając jego łzy. By dowieść mu, że to ja. Ale obraca głowę i nie spogląda na mnie. Łapię się go kurczowo, zmartwiona takim widokiem, go takiego załamanego, więc siedzimy razem, pod niebem pełnym rozgwieżdżonych gwiazd. Moje ciało boli od niewygodnej pozycji i betonu pod nami, ale nie poruszam się w obawie o to, co może się stać... Budząc się w panice, proza życia przytłacza mnie. Sprawdzam budzik, minęły dwadzieścia cztery godziny odkąd zaginął King i jestem przerażona. Przez niego i przez to, co przeszedł lub może przejść. Trzymając jego poduszkę tak mocno jak potrafię, łzy wypływają ze mnie tak, że nie wiem co zrobić; Chciałabym by był tutaj ze mną. Sprawiał, że wszystko stawało się lepsze. Wyobrażam sobie go pływającego, walczącego o życie. Co, jeśli znalazły go rekiny? Moje wnętrze zapłonęło niepokojem, gdy przypomniałam sobie, że nie miał siły super bohatera; tylko tyle na ile pozwalało ciało. Nie jadł ani nie miał nic do picia, ani nie wziął swoich leków... nagle to wszystko stało się zbyt ogromne dla mnie. Wyskakując z jego łóżka najszybciej jak potrafię, prawie nie zdążam do łazienki. Gula pali moje gardło, dopóki nie wymiotuję. Łzy wypalają moje oczy, a ja potrzebuję Kinga... chcę go mieć w domu. Chcę wyjaśnić sprawy pomiędzy nami. Opierając się plecami o ścianę, przyciskam kolana do klatki piersiowej, gdy Galinda pojawia się w drzwiach. –Przyniosłam ci herbatę,– mówi, spoglądając na mnie, więc posyłam jej 165

najlepszy uśmiech, na jaki mogę się wysilić. –Dzięki. –Spałaś?– pyta. –Yea, troszkę. Miałam szalone sny…– chrząkam na co ona siada koło mnie, ale tak byśmy siedziały naprzeciwko siebie. –W porządku,– uspokaja mnie, poniekąd będąc najsilniejszą z nas wszystkich. –Znajdą go, prawda? –Oczywiście. King jest waleczny. To jedna, z rzeczy które o nim wiem – nie poddaje się. –Więc, dlaczego to zrobił? –Nie jestem pewna czy nawet on to wie. –Galindo, to przerażające. –Jego choroba może być przerażająca. Dzwoniłam do jego psycholożki, więc gdy go znajdą, przyjdzie i z nim porozmawia i mam nadzieje da nam kilka pomocnych odpowiedzi. Ale w międzyczasie, musisz zadbać o siebie. Bądź silna i myśl pozytywnie. King będzie cię potrzebował... w szczególności ciebie,

by

przejść przez to– kiwam głową, wiedząc, że jestem powodem, przez który to zrobił. Złożyłam mu obietnicę, którą złamałam i to spowodowało wypadek... lub musiało to zrobić. Przyznając się,

nie wiedziałam, że

był

chory, ale wiedziałam, że

prawdopodobnie mógł sobie poradzić z tym w inny sposób. Podnosząc się z podłogi, Galinda pomaga mi wstać po czym podaje mi herbatę, którą dla mnie zrobiła. Biorąc ją na dół, spotykam tatę robiącego śniadanie oraz mówiącego –Dzień dobry, dzieciaku. –Cześć, tato. Siadam i rozglądam się wokoło domu Kinga. Tak wiele obrazów nas razem, uśmiechów i spędzania razem czasu przelatuje mi przez umysł, że trudno jest 166

przywołać je wszystkie, ale mogę wyobrazić sobie jak siedzi obok mnie, co sprawia, że jestem coraz bardziej nerwowa. Czy on odszedł? Umarł i jest tutaj z nami? Moja wewnętrzna temperatura podniosła się, a ja gwałtownie mrugam. Nie…nie…nie… nie mógł odejść. Wybiegając z domu na tyły, padam na kolana na brzeg klifu i wpatruję się w błękit wody. Gdzie jesteś, King? Przeszukuję teren, skanując wzdłuż i wszerz, ale helikopter jest wciąż z dala zasięgu wzroku, ale mam nadzieję, że w wkrótce go znajdą. Muszą... nie mogę go stracić. Nie mogę.

167

Tłum Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 28

M inęło trzydzieści sześć godzin, a chore uczucie we mnie jest okropne. Agonia i żal, który żyje w środku, jest przerażająca tak jak uświadomienie, że King może nigdy nie zostać odnaleziony. Nie jestem pewna, jak to przetrwam lub jak przez to przejdę, lub zrobię cokolwiek. Siedząc w tym samym miejscu klifu co rano, nie mogę się poruszyć. Nie potrafię. Muszę go odnaleźć, a moje oczy płatają mi figla, sprawiając że staje się to bardzo, bardzo trudne. Z każdą falą, która przebija biel myślę, że to on i oglądam ją, a moje serce galopuje tylko by zawieść się. Jeśli mogłabym cofnąć czas, zrobiłabym to teraz… bez wątpliwości. Ponieważ nie jestem pewna, jak zniosę ten ciężar jego nieobecności z mojego powodu. -Ever,- krzyczy mój tata, wybiegając z domu, wiec spoglądam na niego, jak nie może złapać oddechu, ale mówi słowa, o które się modliłam, -Znaleźli go.- Moje serce wystrzela niczym rakieta, moje ciało się ożywia, a ja podbiegam do niego. -Tak?-pytam tak bardzo pełna nadziei, ale tak bardzo przerażona. Moja twarz wykrzywia się, z przerażenia, a muszę wiedzieć, -Czy on jest…?-przełykam, zakrywam usta dłonią i przełykam gorzki smak zalegający w moim gardle. -Wszystko co wiemy, to to, że żyje. Przebiegam obok niego, zbiegając ze schodów jak jakiś szaleniec. Galinda siedzi na telefonie, więc biorę jego kluczyki wiedząc, że jego samochód zabierze nas do niego szybciej. Obracając się w jej kierunku, ona rozłącza się, wiec pytam, -Gdzie on jest?- potrzebując z nim być, tak bardzo mocno. -W Świętej Marii.- Odblokowując jego samochód, wszyscy wsiadamy, i odjeżdżamy. Wyjeżdżając z bramy, dziennikarze zauważają nas, lampy mrugają, a wideo się nagrywa. Ale skupiam się na jeździe, gdy adrenalina wypełnia mnie całkowicie i dojeżdżam do szpitala najszybciej jak potrafię. -Co się stało?”-pytam, a tata odpowiada z Galindą cicho płaczącą na tylnym siedzeniu.

168

-Kuter rybacki go znalazł; leżał przewieszony na dryfującym drewnie.- Sprawdzając zegarek, jestem taka wdzięczna i taka zmartwiona. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak cholernie przerażająco mogło to być dla niego. Podjeżdżając pod szpital, spotykamy tutaj tłumy reporterów, wiec parkuję przy izbie przyjęć. Gdy wbiegam do środka, próbuję uspokoić się, ale to nie działa. -Jesteśmy tutaj by zobaczyć się Kingsleyem Lennoxem,- wypalam do kobiety stojącej za ladą. Każde przyciśnięcie klawisza, które robi, to jak agonia, gdy pisze na swojej klawiaturze, wtem pyta mnie, -Został już przywieziony? -Yeah. -Zajmij miejsce, a ja cię powiadomię gdy będzie można go odwiedzać. Szlocham, opierając się swoją wagą o ladę. -Proszę, nic nie możesz zrobić?-Błagam ją. -Nie, proszę pani, przykro mi. Zajmij miejsce.- Mój tata odsuwa mnie, jak i nasza trójka siada. Moje oczy wpatrują się w drzwi prowadzące na izbę i za każdym razem, gdy ktoś wychodzi, ja wstaję, przytrzymując nogą drzwi. Nie mam zamiaru tutaj siedzieć, ale nie mam też gdzieś tego, co powiedziała pielęgniarka. Mój tata kręci głową, a ja czekam, by wejść i zobaczyć się z Kingiem, spoglądając również na nich, by zrobili coś, by rozproszyć kobietę, obok której miałam przejść. Na szczęście, Galinda zajęła uwagę kobiety pytając, -Przepraszam, panią- Wtem słyszę jak ich dwójka zaczyna zajmować się sobą, więc korzystam z okazji i wsuwam się przez drzwi. Naprzeciwko mnie znajduję suchą zamazaną tablicę. Skanując ją, dostrzegam imię Kinga na górze, pokój numer jedenaście. Spoglądając ukradkiem na numery, łypię okiem za siebie i prędko biegnę w jego kierunku. Wtem odnajduję pokój, a wszystko w środku zaczyna być niewyraźną plamą, więc wpraszam się. King trzęsie się pod toną kocy. Jego twarz jest biała, przez co wzdycham na ten widok, tak bardzo zmartwiona przez co przeszedł, ale również bardzo wdzięczna za to, że jest żywy. -Przykro mi, proszę pani, ale żadnych odwiedzin,- mówi pielęgniarka. King unosi głowę wszystkimi siłami, a ja ignoruję kobietę. Nasze oczy się spotykają, i wszystko to, o co się kłóciliśmy, wyparowało. Żyje. Dzięki Bogu jest żywy. Idąc prosto w jego kierunku, owijam ręce wokół jego głowy. Oboje szlochamy niekontrolowanie. Jego

169

włosy są wciąż mokre, usta wysuszone, a twarz wciąż potwornie chłodna. -Dlaczego nie przestaje się trząść?- pytam pielęgniarki. Jest niechętna, by odpowiedzieć, ale chyba widzi więź pomiędzy nami. -Szok, hipotermia. -Przepraszam,- szepce, a jego głos załamuje się, co jest bolesne dla mnie widzieć go w takim stanie. Całując go czule, mówię mu. -Wszystko w porządku. Ja także przepraszam. Przytulam go ponownie, gdy pielęgniarka mówi, -Zaraz wracam. Muszę coś omówić z lekarzem. Oboje z Kingiem ignorujemy ją. Jego niekontrolowane drgawki łamią mi serce więc pytam go, -Jest ci zimno? -Nie wiem.-szczęka zębami, więc chcę mu pomóc, by to powstrzymać. Wspinając się na łóżko, kładę się dokładnie na nim. Nacisk mojego ciała i koc powinien pomóc. Z głową na jego klatce, mogę usłyszeć stłumione bicie serca i to jest takie uspokajające. Zamykając oczy. Dziękuję Bogu za zwrócenie go mnie. -Kocham cię,- szepczę, potrzebując by to wiedział, czuł, oraz by był zapewniony, że wszystko jest w porządku. -Kocham cię,- odpowiada z trzęsącym się głosem, a ja zostawiam to tak.

170

Tłum MissShy/czarek.logan Beta dagula_

R o z d z i a ł 29 Obserwowanie śpiącego Kinga było jak to tej pory najlepszym uczuciem na całym świecie. Był w takim stanie, odkąd został znaleziony, ale żyje i tylko to się liczy. Lekarze powiedzieli, że za zgodą jego psychologa, może będzie mógł dzisiaj wyjść do domu. I chociaż nie wie, że dowiedziałam się o jego stanie zdrowia, cieszę się, że nie wypuszczą go bez jej zgody. Nie będąc w stanie zostawić go samego, gładzę go po włosach z ulgą, że mam go z powrotem. Jego ciało doszło już do siebie, żadnych więcej drgawek i roztrzęsienia. Mój dotyk budzi do. Rozgląda się wokół za mną swoimi zaspanymi oczami. Słońce ledwie wzeszło i nigdy nie byłam szczęśliwsza, będąc przytomna tak wcześnie przez całe moje życie. - Przepraszam za listy - mówi, jego głos drży, a ja unoszę głowę, zakrywając jego usta palcami. - Niech nie będzie ci przykro, jest dobrze. Przesadziłam z reakcją. Zostawmy to już. - Nie rozmawialiśmy dotąd za dużo, spał i nie mam nic przeciwko. Będąc tak blisko stracenia go pokazuje, co jest naprawdę ważne. To gówno, o które się kłóciliśmy to nic w porównaniu do tego, że mogłabym już nigdy nie mieć go w swoim życiu. - Nie. Chcę, żebyś wiedziała, że mi przykro. - Cierpi, mogę to zobaczyć i chcę zostawić to za nami. - Chciałeś tylko pomóc. - W środku przypominam sobie o jego chorobie. Gdybym wiedziała... Uporałabym się ze sprawami, z wieloma sprawami, całkiem inaczej. Nie powiedział mi jeszcze o tym i nie jestem pewna, jak zacząć temat... ale muszę. - Miałaś rację, nie miałem prawa tego zrobić. Chciałem tylko sprawić, żebyś była szczęśliwa za wszelką cenę.

171

- I doceniam to, bardzo, King. Jeśli się czegokolwiek nauczyłam, kiedy cię nie było... to jak bardzo cię pieprzenie kocham. Ściska moją dłoń mocniej i mówi: - Boże, kocham cię, prawdopodobnie trochę za mocno i to sprawia, że robię głupie, gówniane rzeczy. Nigdy nie powinienem zdradzać twojego zaufania. Jeszcze raz przepraszam. Tak ciężko, jak jest się otworzyć, zmuszam się do tego - musimy porozmawiać o tym, żeby ruszyć dalej. - King, Galinda powiedziała mi o twojej diagnozie. - Tak? - Jego oczy robią się szerokie, gdy patrzy na mnie. - Tak, dlaczego mi nie powiedziałeś? - Kochanie, to nie jest coś, o czym rozmawiasz przy kolacji. - Łapię to, ale na typ etapie naszego związku nie przeszło ci przez myśl, żeby porozmawiać o tym ze mną? - Zawsze myślałem, że mam to pod kontrolą. - Ale czy tak jest? - Nienawidzę się za to, że pytam, ale żadne z nas nie może ukryć się przed faktem, co zrobił. - Tak. Biorę swoje leki skrupulatnie. - W takim razie, co sprawiło, że wskoczyłeś do pieprzonego oceanu i odpłynąłeś? Mruga parę razy, myśląc ciężko nad moim pytaniem, po czym mówi: - Nie mogę pić. Alkohol jest moją zgubą. Jeden drink to dla mnie jak dziesięć dla ciebie. Poddałem się po naszej kłótni. Myślałem, że alkohol sparaliżuje ból przebywania z dala od ciebie, nawet jeśli wiedziałem lepiej. To zawsze sprawia, że rzeczy są gorsze za każdym razem. Wtedy kiedy się obudziłem, a ciebie nie było, wyszedłem z domu, odurzony, wymknąłem się spod kontroli szybciej. - To mnie przeraża, King - mówię mu.

172

- Mnie też to przeraża. Żyłem z tym od zawsze, pod pieprzonym cieniem, będąc zajętym pracą, używając naturalnych dopalaczy, żeby robić niesamowite rzeczy, ignorując czającą się depresję, a kiedy ty weszłaś do mojego życia, byłaś światłem, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Wszystko, co się liczyło to ty. A kiedy zniknęłaś... cała siła i kontrola, nad którą pracowałem udoskonalając ją, wydawała się zniknąć. Jego odpowiedź mnie zabija. I to boli nawet mocniej, bo nie miałam pojęcia, że zmaga się z czymś takim każdego dnia. Próbuję t o ogarnąć, przetrawić, żeby mu teraz pomóc. Ale pod koniec dnia... martwię się, co się stanie następnym razem, kiedy się pokłócimy. - Rozumiesz, co ty umierający byś mi zrobił? - Mógłbym cię złamać; to dlatego nie mogłem odpuścić. Trzymałem się, tak długo jak mogłem... dla ciebie. - Kochanie, musisz walczyć i trzymać się i przychodzić do mnie, kiedy coś niepokojącego dzieje się w twojej głowie. Przyciąga mnie, żeby mnie pocałować i uśmiecha się, mówiąc: - Nie chcesz wiedzieć niektórych popieprzonych rzeczy, które mi chodzą po głowie. - Ale chcę... zawsze chcę. - Cóż teraz... moje myśli krzyczą na mnie, żebym cię wypierzył w usta, żebyśmy nie musieli o tym rozmawiać. - Stara się mnie rozproszyć i uśmiecham się, uwielbiając to, że mogę zobaczyć warstwy bólu rozsypujące się i stary King wraca. Tak trudno, jak jest zmierzyć się z tym demonem, zrobiliśmy to i jestem tak wdzięczna, że wszystko jest teraz między nami jasne. Idąc naprzód, zamierzam sprawić, że to będzie moja misja - chronić go i upewniać się, że jest szczęśliwy w ten sam sposób, w jaki robił to dla mnie. Kładę głowę na jego brzuchu. Przebiega palcami przez moje włosy i zamykam oczy, wdzięczna, że jakoś został do mnie sprowadzony z powrotem.

173

***

Na szczęście psycholog Kinga wierzy w niego równie mocno, jak ja. Rozmawiali przez prawie dwie godziny i dała zielone światło dla jego wyjścia, pod warunkiem dodania do jego stałych leków Anabuce oraz cotygodniowych spotkań z nią. Uważam, że to świetne rozwiązanie, na którym na dłuższą metę może jedynie skorzystać. Miło mieć go wreszcie w domu i przebywać z dala od szpitalnego zgiełku. Leżąc na jego łóżku i czekając, aż skończy brać prysznic zaczynam rozmyślać o przyszłości i o tym, co na nas czeka. I za nim mogę wszystko rozważyć, King staje w drzwiach ociekając wodą z ledwie trzymającym się ręcznikiem w pasie. Ma ten błysk w oczach i obawiam się, że jest zbyt wcześnie na figle. Ale w chwili, gdy upuszcza ręcznik, wszystkie obawy pryskają. Oblizuję usta, gdy dopada mnie chętka na jego fiuta. I gdy powoli tak jak tylko może zmierza w moją stronę, jego pała10 podskakuje przy każdym kroku. Gdy tylko jest wystarczająco blisko, biorę w usta całą jego długość, uwielbiając, jak ociera o tył gardła przy delikatnym poruszaniu się w tył i w przód. - Kurwa – przebąkuje i przytrzymuje mnie z kark. Długie palce przesuwają się po moich uszach, gdy kieruje moją głową, pozwalając mi ssać go. Daję z siebie wszystko czekając aż dojdzie… potrzebując tego. Wtedy tak jak to tylko możliwe, głośno warczy, odpuszczając i mogę dostrzec w jego twarzy, że sprawia mu to przyjemność na zupełnie nowym poziomie. Liżę go jeszcze, uśmiechając się na widok twardego kutasa, chętnego i bardzo mokrego. Ni z tego, ni z owego leżę pod nim zupełnie na jego łasce, pozwalając, by robił ze mną na co ma ochotę. Przesuwając gwałtownie moje biodra w górę fiutem, ociera moją nogę i całuje w kark. Zmykam oczy, czerpiąc przyjemność z chwili, gdy on podciąga sukienkę i odsuwa majtki na bok, rozchylając cipkę, drażni ją swoim utalentowanym językiem. Wyginam się, unosząc w jego stronę, rozkoszując się uwagą jaką mi poświęca. Ciało unosi się w obłokach rozkoszy. Oddech mam nierówny, płonę w środku, a palce u stóp już są podwinięte.

10 Słownictwo

Naszej młodej damy pozostawia wiele do życzenia, prawda? (przyp. cz.l)

174

Sięgając w górę, napinam ciało, gdy nagle jednym ruchem wywołuje u mnie orgazm, przyjmując go jakby był jego własnym szczytem. Łapię powietrze i chwytam piersi, ściskając obie, dając ponieść się swoim największym pragnieniom. Ciał jest roztrzęsione, gwałtownie dygocze od katuszy zadawanych przez jego język. Gdy się odsuwa, wciąż całuje moją płeć, jakby nie był wstanie przestać. Przebiegam palcami przez jego włosy, przyciągając go do siebie. Mokre włosy spadają mu na twarz, wspina się na mnie. Bycie pod nim czując jego ciężar na sobie, jest piękne. Sięgając między nas, znów odsuwa moją bieliznę i nie tracąc czasu, wbija się we mnie. Wstrząs wywołany przepełnieniem jest bardzo pobudzający, ale on ani drgnie. Przytulam go, czekając aż zacznie mnie bzykać ale nie robi tego. Zostaje w bezruchu zagnieżdżony we mnie głęboko. Zapierając się piętami o materac, chwytam go za tyłek i poruszam biodrami, cała w potrzebie. Minęło sporo czasu, za dużo. Zaczyna pompować niczym gwiazda porno, łącząc ściśle nasze ciał, a ja mu pozwalam mnie ujeżdżać i rżnąć, jęcząc przy każdym pchnięciu. Kąsa mnie w szyję. Moje dłonie błądzą po jego ciele. Gdy wreszcie się odsuwa, spoglądam na niego. Ma zamknięte oczy - jest na fali – zamykam oczy i zatracam się. Ale moja bielizna zsuwa się i zaczyna przeszkadzać. - Zdejmij je – każę. Prędko ściągną je i rwie, rozdzierając po obu stronach jak nakręcony i porzuca na łóżku. Mrugam kilka razy, zastanawiając się co moje majtki mu kiedyś zawiniły, a on przerzuca mnie, chwytając za tyłek i przyciąga do kutasa. Bez wahania wsuwa się z powrotem we mnie. Wyginam się i wystawiam tyłek w jego stronę. Oboje klęczymy, pieprząc się jak zwierzęta. - Kurwa – skomlę, kąt niewiarygodnie intensyfikuje doznania wzmożone naciskiem jego dłoni na moim ciele. Jajka uderzają o cipkę i przygotowuję się do szczytowania, ale on mnie wyprzedza, wytryskując we mnie. Pozwalam mu dokończyć. Wtedy przyspiesza i poszwa mnie mocniej niż kiedykolwiek, dostaję spazmów. - Tak, kurwa, dojdź na moim kutasie – warczy. Dysząc z intensywności orgazmów, walczę o oddech. Ale King chyba tego nie zauważa, gdy ciągnie mnie w górę tak, że klęczę, jak on. Opieram plecy o niego, 175

obejmuje mnie, gdy zaczyna rundę drugą. Można by sądzić, że jedyne co mu teraz wyjdzie to zawrót głowy… ale chyba jednak nie. - Kocham cię – mruczy mi do ucha. I w tej chwili, z tym facetem, mimo szaleństwa naszej historii, chyba nie mogłabym czuć tego wyraźniej. - Ja ciebie też kocham.

176

Tłum Revessa/Joas86 Beta dagula_

R o z d z i a ł 30 Jesteśmy w domu od niemalże jednego dnia, a King jest gotowy do wyjścia na dwór. - Jesteś pewny, że sobie poradzisz? - pytam go, gdy on bierze swoją tabletkę, siedząc na skraju łóżka. - Tak, oczywiście, kochanie. - Jeśli coś będzie cię przerastać, powiesz mi, prawda? - Z tobą przy moim boku, jak coś mogłoby się zdarzyć? - Rozumiem - mówię, a on wstaje, by mnie przytulić, kołysząc się lekko przez zawroty głowy. Opuszczając jego dom, odblokowuje samochód i wsiadamy do niego. Przywracając ten cholernie głośny silnik do życia, on zapina się w pasy, wyglądając tak seksownie, ubrany dzisiaj tak zwyczajnie. Wygląda przez okno, gdy prowadzę, wyglądając, jakby był oszołomiony, więc pytam go: - O czym myślisz? - O niczym. - Nie okłamuj mnie, King. - Nie robię tego, jestem zamyślony, to wszystko. - O czym? - Jak mam przeprosić twojego tatę za to, co zrobiłem. Nie myślałem o tym, odkąd echo mojego wyskoku wyszło na jaw. Postradałem zmysły myśląc, że to komuś pomoże ruszyć dalej ze swoim życiem. - Bo mój tata jest najbardziej wyrozumiałą osobą, którą znam. Po prostu z nim porozmawiaj. - Objęłam jego rękę, ignorując telefon dzwoniący mi w kieszeni. - Odbierzesz go? 177

- Niee, jestem z jedyną osobą, która jest dla mnie ważna. King sięgnął i przejechał swoim kciukiem po mojej wardze, po czym zjechał nią w dół mojego ciała i dotknął mojej kobiecości. - Mogę cię pobawić? Nie mogłam nic poradzić prócz uśmiechu. - Musisz się pytać? - Torując swoją drogę do moich szortów, rozszerzył moje wargi, drażniąc mój punkt G, po czym wszedł we mnie dwoma palcami. Uhhhhh - jęknęłam. Miał takie dobre palce. Zaciskając ręce bardziej na kierownicy, skupiłam się na drodze, gdy on tak wchodził i wychodził ze mnie. - Masz najciaśniejszą cipkę - mówi, składając pocałunki na mojej szyi. - Chciałabym, byś był we mnie w tej chwili. - Mmmmm, założę się, że tak. - Całuje mnie bardziej, masując mnie powoli. Zacisnęłam się wokół jego dłoni, nienawidząc tego, że jesteśmy teraz w samochodzie. - Zatrzymaj się. - Dlaczego? - Tak byś mogła dojść. Widzę to w twoich oczach i poczuć na moich placach. Poddaj się potrzebom swojego ciała, kochanie. - Spoglądając w lustro, zawróciłam na miejsce postojowe dla samochodów, ale King nie przestał. Jego ręka gładziła moje udo, po czym rozwarł moje nogi, pochylając się. - Tak jest, kochanie, zostaw to. Zamień to w przyjemność. Odpiął swój pas i złapał mnie za pierś drugą ręką. Dosięgając, zauważyłam, że jego kutas jest twardy, więc pogłaskałam go przez spodnie, po czym usiadłam wygodnie na swoim siedzeniu. Moje ciało było jak na roller coasterze rozkoszy, a jego ręce były linią prowadząc mnie. Potrząsnął swoimi biodrami, spoglądając na mnie tak bardzo seksownie, że zatraciłam się w jego oczach. - Dojdziesz dla mnie? - Mmmhhhh - jęczę, niezdolna do oddechu. Moje ciało wiło się i bez ostrzeżenia, wydałam z siebie najsilniejszy orgazm świata. Nie mogłam opanować 178

mojego ciała podczas krzyków, gdy tak wchodził we mnie, jak nigdy dotąd. Przełykając ślinę, gdy wracałam do rzeczywistości, King spojrzał na mnie spod przymkniętych powiek, bardzo usatysfakcjonowany, po czym powoli wysunął ze mnie swoje palce i wylizał je do czysta. - Boże, smakujesz jak pieprzone niebo.” Śmieje się z jego odpowiedzi, wciąż spoglądając na jego przyjaciela, gdy on siada i zapina swój pas. Mrugając kilkakrotnie zmieszana, pytam go. - A co z tobą? - To było dla mnie. Dziękuję, kochanie. Spojrzałam na swoje odbicie w lusterku, zanim odjechałam, byłam czerwona i zarumieniona. King mówi: - Wyglądasz w porządku. - Wyglądam, jakbym doszła. - Taa… tak jakby. - Unosi swoje brwi na mnie, a ja go klepię w ramię. Bierze moją rękę i ściska ja mocno. - Mamy długą drogę, do tego czasu będziesz wyglądać normalnie. W końcu, podjeżdżając pod dom mojego taty, King nie mówił zbyt wiele, a ja mu na to pozwoliłam. - Gotowy? - pytam. - Tak, piękna - i wysiada z auta, obchodząc go dookoła by pomóc mi wyjść. - Tato? - krzyczę, gdy wchodzimy do przytulnego domu. Za każdym razem, gdy tu przychodzę, wszystko jest takie samo. Pachnie jak wtedy gdy byłam małym dzieckiem, przenosząc mnie do mojego dzieciństwa. “Jestem tutaj,” mówi, więc razem z Kingiem podążamy za jego głosem do małego pomieszczenia. - Cześć, tato - odpowiadam, jak wchodzimy do środka. - Cześć. - Wstał od zaśmieconego biurka, który był zagracony od tysiąca różnych antyków i ich części i uścisnął mnie. On i King ścisnęli sobie dłonie lekko niezręcznie. To połączenie, które mieli przed chwilą było lekko zbrukane. - Będzie działał? - pytam go. 179

- Kolejny zegarek dla Galindy. - King zerknął przez swoje ramię na rzecz stojącą naprzeciwko niego i mówi: - Pamiętam go z dzieciństwa. - Tak? - pyta. - Uh huh, jest tam mały czerwony ptaszek, który ćwierka o pełnej godzinie i zazwyczaj miał zamiar straszyć mnie na śmierć. Mój tata podnosi to i sprawia, że zegar gra. King wzdryga się i mówi. – Tak, to on, wciąż przyprawia mnie o gęsią skórkę. –Jak się czujesz? – tata pyta się go. –Zaskakująco dobrze. Trochę zawrotów głowy raz na jakiś czas, ale poza tym, nie jest źle. Mój telefon po raz kolejny dzwoni-to Ross. Ignorowałam go, od kiedy zmyłam się w dzień zaginięcia Kinga, i on mówi. – Może chcesz to odebrać? –Naprawdę nie chcę. –Idź – King mnie namawia i to nie tylko dotyczy odebrania telefonu, ale także tego, żeby miał wraz z moim tatą trochę czasu sam na sam. – Zaraz będę z powrotem – mówię mu i odbieram telefon, kierując się do drzwi werandy. –Halo? –Wreszcie. Gdzie do diabła jesteś, Ever? – Ross krzyczy i to stawia mnie w trybie obronnym. –Miałam sytuację awaryjną, pamiętasz? –Cóż, twoja zmiana tu zaczęła się dziś rano i nie mam nikogo, aby cię zastąpił. –Przykro mi Ross, ale mój chłopak prawie umarł. Będę potrzebowała jeszcze kilku dni. Sapie do telefonu. – Emilio ma w tym tygodniu wolne, bo jest na spotkaniu rodzinnym, możesz wziąć czas w przyszłym tygodniu? –Nie – mówię mu oburzona. –Nie? – Powtarza za mną, jakby nie usłyszał mnie wyraźnie. –Nie, przykro mi nie mogę. Nie słyszałeś co powiedziałam? –Słyszałem i ostrzegałem cię, że to twoje ostatnie ostrzeżenie. Nie kłopocz się wracaniem tutaj, w ogóle, Ever – warknął i rozłączył się.

180

Patrzę w dół na swój telefon, jak rozłączał połączenie. Czy on naprawdę mnie wywalił? Siedząc na ganku, tak aby mój tata i King mieli czas do poukładania rzeczy, jestem nieco w szoku. Po tym, co zrobiłam dla niego i dla restauracji. Włożyłam solidne cztery lata w to miejsce i ma zamiar tak po prostu mnie wylać, za potrzebowanie kilku dni wolnego? Wiadomość od Mistee pojawia się na telefonie, ona mówi. – Co do diabła zrobiłaś Ross’owi? Nic, powiedziałam mu, że potrzebuję kilku dni, aby być z Kingiem, a on mnie wylał. Nie gadaj. Jestem pewna, że nie był poważny. Czytając jej słowa, nawet jeśli nie był, nie chcę już dłużej pracować dla kogoś takiego jak on. To było to, co się stało. Mam ważniejsze rzeczy do zmartwienia. Dobrze, kochanie. Brakuje mi tutaj ciebie. Dbaj o siebie i daj mi znać, gdybyś czegoś potrzebowała… w ogóle. Mistee była taka niesamowita. W czasie tego, co działo się z Kingiem, ona ciągle pisała do mnie zmartwiona i oferowała pomoc z czymkolwiek co bym potrzebowała. –Wszystko w porządku? – pyta King, wychodząc i siadając obok mnie na werandzie. Chichoczę i kładę głowę na jego ramieniu, mówiąc. – Jeśli weźmiesz pod uwagę bycie wylanym za w porządku. Wtedy tak, ze mną fanta-kurwa-stycznie. –Wylał cię? –Yup. –Tak mi przykro, wiem ile to miejsce dla ciebie znaczyło. –Jest w porządku, kochanie. Chyba… aż tyle nie znaczyło. Nigdy nie był dla mnie miły. –Więc dlaczego zostałaś? –Chciałam mu udowodnić, że mogłam być jego głównym szefem kuchni. Nie wiem… może powinnam odejść i pracować dla Lorenzo?

181

–I wciąż możesz. Ale nie ubolewaj, kochanie. Ja cię zatrudnię, potrzebuję prywatnego szefa kuchni. –Zamknij się. – Uderzam go a on całuje czubek mojej głowy, trzymając mnie ciasno. –Jak poszły sprawy z moim ojcem? –Całkiem dobrze. –Tak? – pytam odrobinę w szoku. –Tak, powiedział, że to było trudne czytać listy i szok oczywiście, że to zrobiłem, i teraz kiedy miał trochę czasu, aby nad tym pomyśleć, on cieszy się z tego, że wie wszystko, co ona miała do powiedzenia. Życie jest krótkie, maleńka. Myślę, że wszyscy o tym zapominają. Cholera, prawie umarłem tamtego dnia i twój tata poruszył dobrą kwestię. Co, jeśli by pani wysyłająca do was listy zmarła i nigdy byś się nie dowiedziała, co twoja mama zostawiła dla ciebie? –Od kogo je dostałeś? – pytam, wciąż nie wiedząc. –Od jej współpracownika. Znalazłem wymianę maili pomiędzy nimi, kiedy szukałem zdjęć i ona jest dość stara. –Kolacja podana – tata mówi i wychyla głowę przez drzwi. Jak King i ja wchodzimy do środka, uświadamiam sobie, że chyba nigdy nie pomyślałam o tym w ten sposób. Gdyby osoba wysyłająca listy nagle odeszła, wtedy co? To nie tak, że moi rodzice są bogaci i moja mama zatrudniła kilku pracowników, aby się tym dla niej zajęli. Zakładałam, że to przyjaciel, ale nie wiedziałam kto i chciałam się dowiedzieć. Patrząc w miejsce, gdzie zostawiłam moje listy, zauważam, że ich nie ma. Jestem pewna, że ma je mój tata. Nie rozmawialiśmy o tym i całkiem szczerze… nie sądzę, żeby on tego potrzebował. Jako rodzic zrobi to, co uważa za słuszne.

182

Tłum Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 31 King

Spocony

od góry do dołu, denerwuję się dzisiejszym wieczorem. Takie

imprezy są zbyt dużym przeżyciem dla mnie, te prześwietlające spojrzenia innych wpatrujących się we mnie. Mój umysł zastanawia, się czy znają mój sekret i teraz po tym wypadku, zastanawiam się, czy będą mnie podawać w wątpliwość i nie wierzyć w to, co zostało powiedziane. Moim największym strachem jest to, że mogą sobie pomysleć, że drwię z architektonicznego społeczeństwa. –Jak się miewa architekt roku?– Ever pyta mnie, schodząc ze schodów, ubrana tak cholernie wspaniale w długą czerwoną sukienkę. Jej naszyjnik błyszczy w kiepskim oświetleniu pokoju. –Teraz czuję się cholernie wspaniale.– Przytakuję i odprężam się, gdy do mnie podchodzi. –Pięknie wyglądasz,–mówię i całuję ją w policzek , jej delikatna skóra pod moim ustami sprawia, że mój kutas wariuje. –Dziękuję,– mówi i odsuwa się, spoglądając mi w oczy, studiując mnie w jej sposób, ale teraz, teraz wie wszystko, może odczytać moje zamiary bardzo dobrze. –Nie jest z tobą dobrze,– mówi a ja przełykam wiedząc, że nie mogę jej okłamać. Wycierająć spocone dłonie w spodnie, siadam na kanapie, a ona robi tak samo. – Denerwujesz się?– pyta mnie. –Uh huh.– Moje gardło jest wyschnięte, a czoło lepkie. Dotyka mojego policzka wierzchem dłoni, po czym wchodzi do kuchni i przynosi mi butelkę wody. –Masz, napij się. –Dzięki. –Wiesz, że nie masz się czym martwić, prawda?– pochyla się i spogląda prosto w moje oczy. Słyszę jej słowa, ale nie docierają do mnie. Dzisiejszej nocy szum w mojej głowie jest szczególnie głośny. –Łatwo ci mówić, piękna. 183

–Bo taka jest prawda… dlatego. Jesteś najbardziej niesamowitym mężczyzną. Jesteś seksowny i utalentowany, i jeśli chodzi o dostanie najbardziej prestiżowej nagrody w twoim zawodzie, to będę siedzieć w pierwszym rzędzie, z największym uśmiechem na twarzy, gdy ty będziesz ją odbierał.

Wciąż

próbuję to zrozumieć, jest tyle kobiet na świecie, dlaczego wybrałeś mnie? –Mógłbym zadać ci to samo pytanie.– Uśmiecha się, więc mówię jej –Wybrałem ciebie ponieważ, jesteś moją bratnią duszą. –A ty jesteś mój, więc kogo obchodzi czyjaś opinia? Jesteśmy tylko ty i ja, okej? –Okej,– mówię jej, więc całuje mnie, wkładając w to tak wiele serca, że moje obawy znikają. –Gdy będziesz na scenie, wyobrażaj sobie mnie nago,– mówi. –Mogę nie być w stanie utrzymać swojego fiuta w dole na samą myśl o tym. Bierze moją dłoń w swoją; to uczucie jest wspaniałe. Z naszym durnowatym przekomarzaniem się z powrotem, jak to było wcześniej , miała rację – kogo to obchodzi co ktoś pomyśli? Tak długo, jak żyjemy w zgodzie, tylko to się dla mnie liczy. Wychodząc z mojego domu, usytuowujemy się w samochodzie, po czym mój telefon dzwoni. Odbierając na Bluetootcie w samochodzie, mówię, –Halo? –Panie Lennox tu Sara. –Cześć Saro, jesteś na głośniku ,”–ostrzegam ją a ona wie dlaczego. Pomaga mi z niespodzianką dla Ever, więc mam nadzieję, że ma informację na które czekałem. –Wszystko jest już uzgodnione, inwestor wylicytował cenę. –To wspaniale, do zobaczenia niedługo ,– mówię jej i się rozłączam. –O co chodziło?– Ever pyta mnie. –Nowy interes, który licytuję. –I masz to? –Yeah, kochanie… mam to. Trzymając jej ręke w mojej, skupiam się na przetrwaniu tej nocy, znajdując pociesznie w niej, nas. Uspokajała mnie w sposób, który nikt inny nie robił tego przez całe moje życie, więc w pewien sposób uzależniłem się od tego. Bardziej niż to było możliwe. Jak naosobę z zaburzeniem dwubiegunowym, radze sobie, i 184

przyzwyczaiłem się do życia z tym, co było najlepszym co mogłem zrobić. Ale poznanie Ever dało mi coś nowego, iskierkę nadziei, której nigdy nie miałem. Mam „to” uczucie, gdy jest przy moim boku, że mogę przejść przez te dni łatwiej i cieszyć się życiem bardziej. Podjeżdżając pod hotel, gdzie odbywało się wydarzenie, lokaj otwiera nam drzwi, a my wchodzimy do środka. Moje oczy są na Ever, jej śmiech trzyma mnie na ziemi, a zabezpieczenie jej rąk jest moim przewodnikiem. –Tutaj jest,– James Reynolds, sławny Nowojorski architekt, krzyczy podchodząc do nas. –Hej, James,– potrząsam jego dłonią i przedstawiam go Ever. –Jak się masz, człowieku? Słyszałem o twoim wypadku.– Mój niepokój wzrasta nieznacznie, więc Ever posyła mi wsparcie za pomocą ręki. –Czuję się świetnie.–Nakładam na siebie bardzo dobrze znaną maskę, pod którą żyłem przez lata i żartobliwie mówię, –Jaka jest lepsza opcja, by stymulować umysł do nowych projektowych pomysłów niż półtora dnia na Atlantyku?– mrugam, a on śmieje się z mojego komentarza. Jestem jednym z tych szalonych. –Nie pomyślałem o tym w ten sposób. Muszę tego spróbować.– Unosi w moim kierunku szkło, a ja spoglądam na Ever, gdy ta powoli sączy swojego szampana. – Więc, co dalej? –Nie jestem pewien. Muszę skończyć budynek Rawlingów, a potem myślałem nad pracą z Ever, jeśli tylko się zgodzi. –Ja?– pyta mnie i kładzie rękę na klatce piersiowej, zaskoczona. –Oczywiście. –Cóż, z… z przyjemnością. –Dobrze.– Całuję ją w policzek. Gdy zostaję wezwany, James mówi, – Miło było cię poznać, Ever. King, zadzwonię do ciebie po mojej kąpieli w Atlantyku. Potrząsając dłonią, Ever szepcze mi do ucha, – To było tak cholernie dziwaczne,– nagle przestaje tańczyć, a ja nie mogę zgodzić się z nią bardziej. Spoglądając na Ever, gdy ona przygląda się mi, pytam –Co? –Nic, tylko myślę. 185

–O? Szepta mi do ucha, –Ty, pieprzącym mnie. Więc zabieram ją z imprezy.

186

Tłum Revessa Beta dagula_

R o z d z i a ł 32

Zrobiliśmy to, kochanie,–mówi Ever, gdy odjeżdżamy z imprezy. –Yeah, to prawda. Dziękuję, że przyszłaś ze mną. –Oczywiście, żartujesz sobie? Byłeś niesamowity, naprawdę niesamowity– mówi. –Myślenie o tobie nagiej pomogło mi skupić się tylko na tobie.– Uśmiecha się, a ja sprawdzam moją kieszeń, upewniając się, że wciąż mam ten kluczyk, który dała mi Sara. –Co tam szukasz?– pyta Ever i sięga do mojej kieszeni. –Nic, mogłabyś tam zostać? Marszczy czoło, gdy zbliżamy się do naszego miejsca przeznaczenia. Mogę zobaczyć jak zaczyna się zastanawiać, czy to nie jest droga do naszych domów. – Dokąd zmierzamy?– pyta z niepewnością w głosie. –Muszę zatrzymać się przy jednym z projektów. –O tej porze nocy? –Tak, kochanie, o tej porze nocy? Zgaszam samochód, gdy parkujemy go naprzeciwko wielkiego podniszczonego nadbrzeża budynku, rozglądam się podziwiając widoki zza przedniej szyby, po czym mówię do Ever, –Chcesz pójść ze mną na szybkie oględziny? –Pewnie,– odpowiada, wiec wysiadamy z auta. Podchodząc do drzwi, otwieram je i pozwlam jej wejść. –Bądź ostrożna–mówię, gdy zapalam wszystkie światła na parterze, obserwując każdy jej ruch. –Odnawiasz to?– pyta. –Może.– Biorąc jej rękę w moją, pokierowuję nią przez całe piętro w kierunku tyłu. –Więc dlaczego go wylicytowałeś?– pyta mnie. Otwierając drzwi do szkieletu kuchni, zasłaniam jej oczy ręką i zapalam światła drugą. –King?–pyta, a ja powoli ją zabieram. 187

Rozgląda się dookoła na pozostałości, po czym jej oczy znacznie się poszerzają. – Nie patrz tak na mnie– mówię jej. Mruga, więc pytam ją, – Mogłabyś sobie wyobrazić gotowanie w tej kuchni? –Kupiłeś to dla mnie?– przełyka, a ja zaczynam panikować, przyjęcie, przez które przeszliśmy w przeszłości wpłynęło na mnie tak, że pamiętam aby się uspokoić i wszystko jej wyjaśnić. –Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem to miejsce, było do odnowienia, jak Boga kocham. Ale… kiedy zobaczyłem rozmiar tej kuchni i lokalizację nie mogłem nic zrobić prócz tego, że wyobrażałem to sobie jako twoją restaurację.– Wyciągając klucz z kieszeni, macham nim przed nią, a ona posyła mi znaczące spojrzenie. –King, nawet nie wiem co powiedzieć. –Powiedziałaś mi po tym, jak poszliśmy na pierwsza wspinaczkę, że jeśli miałbym ci coś kupić to, byłaby to restauracja… wiec proszę bardzo. Podaję jej klucz, a ona odbiera go, po czym otwieram swój szkicownik i zaczynam rysować zarysy pomieszenia. – Zaplanujmy to. Powiedz mi czego chcesz, a ja to ci naszkicuję, a później zdecydujeszcz czy too to chodzi. –Kochanie, wierzę twoim umiejętnościom projektowania, to nie to, że… to zbyt wiele. –To nic, naprawdę. –Jestem pewna, że kosztuje fortunę. –Nie dla mnie.– Czuję jak wysuwa się z mojego uścisku, i nie podoba mi się to, więc pytam ją, –Czy ta kuchnia jest odpowiednio duża? –Oczywiście, jest ogromna. –Wspaniale kochanie, co sobie wyobrażasz na tej ścianie?– pytam i wskazuję. Mogę zobaczyć jak trybiki w jej głowie pracują, wyobrażając sobie potencjał w tym, w taki sam sposób jak ja. –To jest jedynie projekt, więc przedyskutujesz to ze mną, zanim coś zadecydujesz? –Obiecuję. Jej dłonie splecione razem zakrywają jej usta, po czym mówi, –Zaczęłabym od tej ściany.Musi odejść, w ten sposób, wtedy korytarz będzie dwa razy szerszy.– Robię sobie mentalną notkę, jakby od tego zależało moje życie. Słuchając jej każdego słowa, 188

jak pomysły zamieniały się w kolejne i kolejne i kolejne. Na jej twarzy gościł uśmiech i kochałem to. Tłumaczenie jej wizji, jest wyraźne jak obraz, w moim umyśle, który mogę zobaczyć tak jak ona tego chce. Nasze wizje mieszają się ze sobą po tym, jak mówi, czego potrzebuje, i strona po stronie zostaje zapełniona notatkami oraz obrazkami.Odczuwamy siebie nawzajem kreując przestrzeń razem. I gdy w końcu przestaje mówić, ja kończę ostatnie poprawki i spoglądam na nią. Jej sukienka jest marszczona do samych stóp a ona sama żuje wargę. Upuszczając ołówek i notatnik na podłogę, odkłada klucz a ja łapię ją, unosząc w ramionach i całuję z całych sił, by w końcu wylądować z nią i jej plecami przyszpilonymi do ściany. Mój fiut rwie się, by w niej być, w szczególności po tym, jak widział jaka była zaangażowana w ten cały projekt. –Pieprz mnie, King.– Błaga, pocierając swoją cipką o mnie. Tylko nasza bielizna nas dzieli, wkurzając mnie tym, że nie mogę wejść. Uwalniając mojego przyjaciela, ona ściąga swoją bieliznę i podchodzi do mnie. Mój kutas pulsuje mi w dłoni, a mój umysł krzyczy tylko jedną rzecz, by posiąść ją i pieprzyć, dopóki nie dojdzie. Unosi nogę, a ja przytrzymuję ją, nakierowując się tak, by w nią wejść. Na początku jest tak ciasna, poruszam się jak maszyna, wysyłając wibrację wzdłuż mojego ciała. Krzyczy z przyjemności, gdy moje palce zacieśniają się na jej talii. Moje jaja uderzają o jej tyłek, gdy pompuję w nią, czekając, aż się zaciśnie wokół mnie i dojdzie. Jej ręce wpijają się w moje włosy i po raz pierwszy od bycia z nią, jej głos ucichł. Cisza wytrąca mnie z równowagi, więc spowalniam ruchy by być tego pewnym. Nigdy nie znalazłem takiego osamotnienia z nikim; mój mózg zgodnie krzyczał mocniej, szybciej, więcej. Spogląda na mnie rozszerzonymi oczami i pyta, –O co chodzi? –Nic, po prostu czerpię przyjemość z ciebie.– Delikatnie całuję jej szyję, ocierając się, gdy kąsam jej szyję, płynąc w morzu ciszy. Wtem powoli zaczynam unosić biodra, a jej jęki są jak te anioła, i to jest wszystko co słyszę. Odchrząkam, dołączając 189

do ekstazy, gdy jej ciasna cipka zaciska się na mnie, doprowadzając mnie do orgazmu, bez mojej kontroli. Wytrysk wypełnia całe jej wnętrze, a jej paznokcie wbijają mi się w szyję, trzęsąc się i jęcząc, gdy dochodzi zaraz za mną. Moja klatka jest ciężka od powietrza, a adrenalina tętni we mnie, co jest niepodobne do tego, co kiedyś znałem. Ale ostatecznie jestem wdzięczny za to wszystko przez co przeszedłem, aby znaleźć Ever. Zaakceptowała mnie takim, jakim jestem – dopełnia mnie – sprawia, że moje życie jest kompletne.

190

Tłum czarek_logan Beta dagula_

Epilog Ever Stoję pośrodku kuchni… mojej kuchni w mojej restauracji… to nadal wydaje się nierzeczywiste i jestem całkiem pewna, że nigdy takie się nie stanie. - Gdzie to postawić? – pyta King, wchodząc z wielgachnym pudłem. Rzucam okiem do środka na zawartość i otwieram drzwi do przedsionka. Ustawia je na półce i wyciera spocone dłonie o spodnie. Ciężko harował podczas przygotowań do jutrzejszego wielkiego otwarcia i nie mogłabym być mu bardziej wdzięczna. Wielokrotnie odrzucał zlecenia, co z pewnością spowodowało, że przeszły mu koło nosa miliony dolarów, ale stwierdził, że chce, abyśmy zrobili to razem. - Co jeszcze jest na liście, kochanie? – pyta, gdy przeglądam co trzeba dzisiaj zrobić. Chyba słyszę pukanie do drzwi. Spoglądam na Kinga. - Słyszałeś? – pytam, kładąc notes na blacie roboczym w kuchni. Wychodzimy i zauważamy zaglądających przez okno mojego tatę wraz jego ciocią. - Wiedziałeś, że mieli przyjść? – pytam, mając poczucie, że nie jestem jeszcze całkiem gotowa, żeby im pokazać lokal. - Nie. - Cześć – mówię otwierając drzwi, a oni od razu pchają się do środka. - Jej, wygląda zupełnie inaczej – mówi Galinda, kręcąc się i rozglądając z wyrazem podziwu dla piękna tego miejsca. - Dziękuję – odpowiada jej King, a tata mnie przytula. - Wybacz, że tak wpadamy. Po drodze próbowałem się dodzwonić. - Nie ma sprawy, telefon gdzieś leży. - Wygląda niesamowicie. - King przeszedł samego siebie. Co robicie na mieście? - Poszliśmy na aukcję i przejeżdżaliśmy obok, wracając do Gelindy. - Chcecie się rozejrzeć? - pytam i oboje szczerzą się od ucha do ucha. 191

- Oprowadzę ich, kochanie. Skończ co zaczęłaś. - Jesteś pewien? – pytam, a King całuje mnie w czoło, świadomy, że w tej chwili czuję się całkowicie przytłoczona. Gdy cała trójka wychodzi, wyobrażam sobie, jak jutro wypełni się to miejsce. Spełnią się moje marzenia i zawdzięczam wszystko Kingowi, który właśnie ogląda się za siebie i do mnie mruga. Wchodząc do kuchni, przeglądam listę i uświadamiam sobie, że tak naprawdę to nie ma już za wiele do roboty. Personel był niesamowicie pomocny, zwłaszcza Mistee, która zgodziła się być głównym kucharzem, przez co nie mogłabym być szczęśliwsza. Zamykając notes, dochodzę do wniosku, że chyba popadam w nerwicę natręctw. Postanawiam cieszyć się chwilą, bo ta już nigdy nie wróci. Przygotowuję na szybko talerz z przystawkami. Potem łapię butelkę wina wychodząc w poszukiwaniu swojej rodziny. Znajduję ich na tarasie, wpatrzonych w zatokę, nad którą leży nasza restauracja. Gwiazdy migoczą na ciemnym niebie, gdy stawiam jedzenie. Zapalam podgrzewacze zanim zaczynam wpatrywać się w rozległy widok ciesząc się nim wraz z bliskimi. - Ludziom jedzącym tutaj naprawdę powinnaś naliczać więcej – mówi tata, gdy staję obok. - Będę zadowolona, jeśli będziemy mieli stale komplet – odpowiadam, a King przewraca oczami. - Przestaniesz się zamartwiać? Mamy rezerwacje przynajmniej na trzy miesiące, nie sądzę abyśmy musieli się martwić na zapas. Uśmiecham się, wdzięczna za wsparcie, jakie otrzymałam od Lorenzo. Tak, teraz nazywam go Lorenzo. Był niezwykle pomocny w całym przedsięwzięciu. - Jesteście głodni? Zrobiłam coś do przekąszenia. Wszyscy kiwają głowami i zajmujemy najlepsze miejsca. Gdy zabierają się za jedzenie, siadam wygodnie i spoglądam na Kinga, jestem z niego taka dumna i wdzięczna za ten niesamowity prezent. - Zdecydowałaś już o jutrzejszym menu? - pyta tata, wiedząc, że było ono sporym zmartwieniem. - Aha, zaraz skoczę po jedno. 192

Wstaję i podaję mu jedno z pulpitu hostessy. Gdy podchodzę do stolika, staję jak wryta. Czeka na mnie list od mamy. - Nie musisz tego robić teraz, Ever –mówi, a ja przełykam siadając naprzeciw, bojąc się go dotknąć. - Wiem jednak, jak bardzo lubisz czytać je o północy. Widzę, że tata chce, żebym otworzyła od razu, bo nie powiedziałby togo tak otwarcie. Nie rozmawialiśmy na temat listów od dnia afery, gdy King dał nam je obojgu. Tato zdaje się przyjął, że on będzie mi je wręczał… i dobrze. - Nie… chcę go otworzyć. Mama by tego chciała, pragnę by jej słowa były częścią tego wszystkiego. Gdy podnoszę list, King ściska mnie za udo, a ja odpowiadam lekkim uśmiechem, żeby wiedział, że wszystko jest w porządku. Zaczyna się martwić i to jest ostatnia rzecz, jakiej chcę w tej chwili. Przebiegam kciukiem po wgłębieniach jej pisma, przekręcam kopertę. Na odwrocie wciąż jest przyklejona żółta karteczka, na której jest napisane „Restauracja”. Delikatnie, rozdzieram kopertę i wyjmuję list. Przeszywa mnie zimna bryza i chciałabym wierzyć, że to ona dodaje mi otuchy. Odchrząkam chcąc, żeby wszyscy wyraźnie słyszeli. Znajduję siłę w wietrze.

Najdroższa Everly, nigdy nawet przez jedną sekundę nie wątpiłam w spełnienie Twoich marzeń. Jesteś utalentowanym i niesamowitym kucharzem. Nie masz pojęcia o sile swoich zdolności o tym, jak bardzo jestem z Ciebie dumna. Jestem zawiedziona, że nie mogę być w tej chwili z Tobą, aby Cię wesprzeć. Jednak wierzę w przeznaczenie i w siłę wyższą. Wiem, że Bóg ma dla Nas większy plan, zwłaszcza dla Ciebie, moja kochana Ever. Mam nadzieję, że gdy czytasz te słowa, jesteś szczęśliwa. Wiedz proszę, że podejmując tak poważny krok w

193

swojej karierze zawodowej, jestem z Tobą… zawsze byłam i zawsze będ ę… póki znów się nie spotkamy.

Kocham Mama

Koniec

194

195