Lara Adrian - Rasa Srodka Nocy 09- Deeper than Midnight - rozdzial 4 - zbetowany

Rozdział 4 Chase siedział samotnie w ciemnościach, przykucnął, oparł pośladki na piętach w zacienionym kącie małej kaplicy. Sam nie wiedział, dlaczego jego buty go tu poniosły, do tego cichego, spokojnego, oświetlonego płomieniami świec sanktuarium, a nie do jego prywatnej kwatery, która była dalej w dół korytarza. Nie należał do osób, które szukały przebaczenia lub pocieszenia u jakiejś innej, wyższej istoty i Bóg doskonale wiedział, jak daleko mu było do wiary i modlitwy. Z całą pewnością nie przyszedł tu po rozgrzeszenie. Nie od kogoś kogo nazywano Bogiem, również nie od Lucana, czy któregokolwiek z Braci w Zakonie. Nawet nie od samego siebie. Zamiast tego karmił swoją furię. Był szczęśliwy z powodu bólu, jaki czuł dzięki ranom. Był wdzięczny za ból spowodowany przez ognisty pocałunek postrzału, bo nadal czuł, że żyje. Ból to była jedyna rzecz, która powodowała jakieś uczucie. I podobnie, jak uzależniony narkoman, sięgał po to uczucie beztrosko, z ogromną desperacją. To była najlepsza alternatywa. Ból był mrokiem, niegodziwym złem, który chronił go od pożądania czegoś innego, bardziej niebezpiecznego, nieosiągalnej kochanki. Wszystko, co mu zostało to ból, bez niego nie dałby rady. Doskonale wiedział, jak to się skończy, to było oczywiste.

1

Jego inteligencja nie została jeszcze tak wyniszczona, jak jego ciało i dusza. Jego rozum podpowiadał mu, że to wszystko pewnego dnia go zabije. Bywały takie noce, ostatnio coraz częściej, że nic go już nie obchodziło. "Sterling, jesteś tutaj?" Kobiecy głos spowodował, że podniósł głowę. Domagał się, by skupił na nim całą swą uwagę, tak jak to miało miejsce przed chwilą na korytarzu przy windach. Podniósł głowę i nasłuchiwał jej kroków. Nawet nałogowiec siedzący w nim, nie chciałby, by wyszedł ze swego ukrycia, z cienia, który chronił go przed jej wzrokiem. Wyciągając dłoń głęboko w cień wykorzystał swój talent osobnika Rasy, by zebrać mrok i zgromadzić go wokół siebie. To był ogromny wysiłek przywołać ten dar, jednak znacznie trudniej było go przy sobie utrzymać w jednym miejscu. Nie pozwolił mu odejść, jednak po chwili wysyczał pod nosem siarczyste przekleństwo, kiedy cienie zaczęły go opuszczać. "Sterling" Eliza wołała cicho w drzwiach kaplicy. Dźwięk jej kroków był cichy, ostrożny, gdy wchodziła do kaplicy, zupełnie jakby nie czuła się tam bezpiecznie. Mądra kobieta. Ale szła nadal, nie zatrzymała się, by się wycofać i zostawić go w spokoju tak, jak sobie tego życzył. "Właśnie wracam z twojej kwatery, więc wiem że tam nie wróciłeś." Westchnęła , a to ciche westchnienie przepełnione było smutkiem i bólem. "Możesz przede mną uciekać, możesz się chować przed moim wzrokiem, ale czuję tu twoją obecność. Dlaczego nie chcesz mi odpowiedzieć? " " Bo nie mam ci nic do powiedzenia. "

2

Ostre słowa. I całkowicie niezasłużone, zwłaszcza dla kobiety, która była partnerką Tegana od zeszłego roku, na długo po tym, jak została wdową po jego własnym bracie. Quentin Chase był niesamowicie szczęśliwy, kiedy Eliza wybrała go na swojego partnera i oczywiście nie miał pojęcia, jaką tajemnicę skrywał jego młodszy brat, zazdroszcząc mu jego szczęścia u boku Elizy . Przynajmniej nie czuł już teraz tego okropnego uczucia zazdrości. Odsunął od siebie powód jego fiksacji . Chciał wierzyć, że to było szlachetne wyjście, chciał wierzyć, że jest w stanie funkcjonować bez Elizy, która oddała swe serce innemu bratu ,.... bratu broni, który mógł dla niej zabić, mógł dla niej umrzeć, tak samo, jak ona dla niego. Miłość Tegana i Elizy był ogromna i niezniszczalna, a Chase nigdy nie odważyłby się ją przetestować, wiec najprostszym rozwiązaniem było pożądanie bólu ...Od tego czasu obsesyjnie pożądał bólu, który teraz stał się przedmiotem jego obsesji zamiast Elizy. Zastygł cichy w bezruchu ze wstrzymanym oddechem , kiedy Eliza weszła do kaplicy i znalazła go skulonego w kącie z tyłu, z kręgosłupem dociśniętym do muru. Milczał, Eliza podeszła bliżej do drewnianej ławki pomiędzy dwoma kolumnami. Usiadła na krawędzi ławki, jak najbliżej kąta w którym się zaszył i nic tylko na niego patrzyła. Nie musiał na nią spoglądać, by wiedzieć, że na jej pięknej twarzy będzie się malowało rozczarowanie. Prawdopodobnie już żałowała, że tu przyszła.

3

"Być może mnie nie zrozumiałaś" - powiedział tonem tylko odrobinę przyjemniejszym od warknięcia . "Nie chcę z tobą rozmawiać, Elizo. Powinnaś już iść. " " Dlaczego? " - zapytała, nie ruszając się z miejsca, w którym siedziała. "Jak możesz dąsać się na swych krewnych? Quentin byłby przerażony widząc cię teraz. Wstydziłby się za ciebie", Chase chrząknął. "Mój brat nie żyje”. . „Tak, Sterling. On zginął na służbie, był Agentem Agencji Wymuszeń. Jego śmierć była szlachetna. Zmarł robiąc to, co w jego mocy, by uczynić ten świat bezpieczniejszym miejscem. Czy możesz mi szczerze powiedzieć, że to, co robisz w tej chwili, jest tym samym ? " " Nie jestem Quentinem". „Nie, nie jesteś" - powiedziała. "Nie jesteś. On był niezwykłym człowiekiem, bardzo odważnym mężczyzną, a ty mógłbyś być nawet lepszym od niego, Sterling. Możesz być kimś zupełnie innym, lepszym, niż osoba, którą teraz widzę przed sobą. Wiesz, słyszałam, jaki jesteś ostatnio na patrolach. Widziałam cię już wiele razy, kiedy wracałeś w podartych ubraniach, pobity i ranny. Pełen wściekłości. " Chase podniósł się z kucków i odszedł od niej na kilka kroków, zupełnie gotowy do tego, aby zakończyć tą rozmowę w tym momencie . "To co robię to moja sprawa. To nie powinno ciebie wcale obchodzić, ja to ja". "Rozumiem" - odparła. Wstała z ławki, by do niego podejść. Zmarszczyła brwi i założyła smukłe ramiona na piersi.

4

"Wolisz odsunąć od siebie każdego, kto choć trochę się o ciebie martwi. Wolisz cierpieć samotnie, tak? O to ci chodzi? Chcesz żebyśmy wszyscy... ja i pozostali, pozwolili ci siedzieć tu w tym ciemnym kącie i użalać się nad sobą". Rzucił jej drwiące spojrzenie. "A czy wyglądam na takiego, kto użala się nad sobą?" "Wyglądasz jak dzikie zwierzę" – odpowiedziała. Jej głos był cichy, ale nie tak bardzo, że mógłby go pomylić ze strachem. "Zachowujesz się jak zwierzę, Sterling. Patrzę ostatnio na ciebie i czuję, że już cię wcale nie znam, nie rozpoznaję cię, już nie". Wytrzymał jej spojrzenie "Nigdy mnie nie znałaś, Elizo". "Byliśmy rodziną" - przypomniała mu delikatnie. "Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi.” "To, czego od ciebie chciałem, to na pewno nie była przyjaźń" - odpowiedział stanowczo, pozwalając jej pojąć znaczenie tych szczerych słów prawdy, którą zawsze przed nią ukrywał, aż do dziś. Kiedy zrobiła krok w stronę nawy kaplicy, zachichotał, zadowolony z siebie. "Teraz możesz spokojnie uciekać Elizo". Stała w bezruchu, nie mogąc zrobić kroku. Ten jeden krok wystarczyłby, by się od niego uwolniła. Jej partner, Tegan nie mógł jej chronić w tych sprawach. Sama musiała zamknąć wszystkie problemy, które łączyły ją jeszcze z Quentinem Chase’m. Była silną kobietą, przeszła swoją własną drogę do piekła i z powrotem i się nie załamała.

5

I nie załamie się teraz z powodu Chase’a, bez względu na to, jak usilnie starał się wyrzucić ją ze swojego życia. Próbując to sobie udowodnić, zmniejszyła odległość pomiędzy nimi. Sterling Chase cały był brudny od krwi, sam ledwo mógł znieść ten smród, który miał na sobie. Ale mimo tego, Eliza, która stała cal lub dwa od niego, nie odwróciła się. Na jej twarzy malował się smutek i oczekiwanie, że zaraz padną słowa, które zerwą ostatnią, jakże kruchą więź z jej przeszłością. "Jedyną rzeczą, którą kiedykolwiek chciałem od ciebie, Elizo, to było to, żebyś rozłożyła nogi i ...." Uderzyła go mocno w twarz. Solidne klepnięcie odbiło się echem w zaciszu kaplicy. Jej blade, wrzosowe oczy lśniły w świetle świec, kiedy zalewała się łzami. Jednak ani jedna nie była dla niego. Prawdopodobnie już nigdy nie spojrzy na niego. Chase zrobił krok do tyłu. Mocny policzek, który mu wymierzyła nadal palił jego twarz. Podniósł rękę, by palcami dotknąć palącego żywym ogniem policzka. A wtedy bez słowa i pomysłu, co robić dalej, rzucając Elizie potępiające spojrzenie, uciekł po kaplicznych schodach na zewnątrz, prosto w zimową noc, wykorzystując wszystkie talenty, jakie mogła mu zaoferować genetyka Rasy.

Corinne stała na krawędzi marmurowego patio, które zostało oszczędzone przez padający śnieg, szczelnie wypełniający całe podwórko w Kwaterze Zakonu na poziomie terenu. Stała samotnie, ponieważ Gabriela wróciła się do rezydencji po ciepły płaszcz dla niej. Odchyliła głowę do tyłu i oparła ją na swych ramionach, aby zaciągnąć wielki łyk zimnego, grudniowego powietrza.

6

Zimowe niebo ponad nią było ciemne i bezchmurne, jak nieskończenie wielkie morze ozdobione jasnymi, błyszczącymi gwiazdami. Ile czasu minęło, kiedy ostatni raz czuła ten lekki zapaszek dymu w powietrzu, gdy ostatni raz czuła ten specyficzny zapach zimowego wiatru? A ile czasu minęło, kiedy ostatni raz czuła powiew świeżego powietrza na policzkach? Dekady jej uwięzienia z początku mijały wolno, jeszcze wtedy, gdy zwracała uwagę na upływ czasu, kiedy jeszcze walczyła w każdej sekundzie tak, jakby to miała być jej ostatnia. Ale po pewnym czasie zrozumiała, że jej śmierć to nie było to, czego chciał jej porywacz. Potrzebował jej żywej do swych celów, nawet jeśli była ledwo żywa. To właśnie wtedy przestała liczyć czas, przestała walczyć, jej pojęcie czasu sprowadzało się do jednej niekończącej się nocy. A teraz była wolna. A jutro będzie w domu, z rodziną Jutro jej życie rozpocznie się od nowa i wtedy stanie się nową osobą. Przeżyła, ale w głębi serca zastanawiała się, czy jeszcze kiedyś będzie mogła pozbierać się do kupy. Tyle jej w życiu odebrano. Niektórych rzeczy nie będzie już mogła nigdy odzyskać. A inne ... Później będzie czas na to, by opłakiwać to wszystko co straciła, co zabrał jej ten szalony demon zła – Dragos. Zamknęła oczy i zrobiła kolejny głęboki wdech zimnego, nocnego powietrza. Kiedy wypuściła powietrze, zaskoczył ją wesoły śmiech dziecka.

7

W pierwszej chwili myślała, że to tylko jej umysł płata jej kolejnego figla, jedna z wielu okrutnych gierek, w które pogrywała z nią ciemność, kiedy była pozbawiona wolności przez swego porywacza. Ale wtedy zachwycający dziecinny chichot wrócił, niesiony przez wiatr z ogromnego dziedzińca gdzieś za nią. To był śmiech małej dziewczynki. Dziecko miało może osiem lub dziewięć lat, oceniała Corinne patrząc, jak dziewczynka z ogromną radością buszowała w śniegu, opatulona jak mały różowy bałwanek w grubą kurtkę i dopasowane spodnie. Kilka kroków za nią szła para rażąco różniących się od siebie psów. Psy biegły z otwartymi pyskami i wysuniętymi radośnie językami, goniły uciekającą dziewczynkę . Corinne nie mogła nie uśmiechnąć się do małego terrierka, który za wszelką cenę próbował wyprzedzić większego, znacznie bardziej eleganckiego psa. Szaro-biały wilczarz bez pośpiechu z elegancją w każdym kroku podszczekiwał w zabawie na małego towarzysza, próbując go przestraszyć, aż w końcu wyciągnął swoje długie łapy, by jako pierwszy dopaść dziewczynkę. Zaczęła piszczeć, kiedy mały piesek podgryzał ją w kostki i śmiała się wesoło, kiedy drugi pies podbiegł do nich machając puszystym ogonem i zaczął lizać twarz dziecka. "Dobrze, już dobrze!" - zachichotała dziewczynka. "Luna, Harvard, dobra, wygraliście . ! poddaję się ! " Kiedy para psów przestała się podgryzać i podszczekiwać na siebie, Corinne zauważyła dwie kobiety, które kroczyły przez zaśnieżony trawnik, w dziecinnej części ogrodu. Jedna z tych kobiet była w wyraźnie zaawansowanej ciąży, która

8

odznaczała się spod jej za dużego płaszcza. Obok niej w tym samym tempie szła wysoka, atletycznie zbudowana kobieta, która w dłoni trzymała dwie smycze. "Bądź grzeczna, Luna" - zawołała do większego z psów. Ten odpowiedział natychmiast, opuszczając swego towarzysza psich zabaw i pobiegł, biegając wesoło wokół swojej Pani. "To jest Alex" - powiedziała Gabriela, podchodząc do brzegu tarasu, na którym stała Corinne. Miała na sobie ciemny, wełniany płaszcz, a drugi trzymała w rękach, okrywając nim Corinne. Płaszcz pachniał cudownym zapachem cedru. Ten zapach spowodował , że poczuła się doskonale i komfortowo, jakby otulona mięciutkim kocem. "Alex jest Dawczynią życia Kade’a" - kontynuowała Gabriela. „Była z nim, kiedy przyjechałaś do nas wczesnym wieczorem, wiec nie miałaś okazji jej poznać.” "Pamiętam ją" - odpowiedziała Corinne. Jej myśli powędrowały z powrotem do dnia, gdy została uratowana. "Ona i kilka innych kobiet..., były tam, pomagały tym, którzy wyciągali nas z klatek w piwnicy. Pamiętam , bo to one nas znalazły. „ To prawda” - skinęła głową Gabriela. "Alex i Jenna były tam razem z Dylan i Renatą. Tess nie mogła pojechać, bo lada dzień spodziewa się dziecka, syna Dantego, ale gdyby nie to, z całą pewnością byłaby tam razem z nimi. " Corinne spojrzała z powrotem na dziedziniec. Dwie kobiety zauważyły je i obie podniosły dłonie w powitalnym geście. Mała dziewczynka wpadła do kolejnej zaspy śniegu chichocząc radośnie, walając się po dziedzińcu z biegającymi wokół niej psami. "Urocza jest nasza Mira" - powiedziała Gabriela, wskazując głową na wybryki dziecka. "Renata opiekowała się nią, kiedy obie mieszkały w Montrealu . Kiedy Niko ją poznał i zakochał się latem ubiegłego roku, przywieźli Mirę tu do siedziby Zakonu, by stworzyć jej dom i żyć w nim jak rodzina".

9

Dawczyni życia Lucana była rozpromieniona, kiedy ponownie spojrzała na Corinne. „Nie wim nic o tobie, ale kocham szczęśliwe zakończenia”.

"Świat może zaoferować nam ich znacznie więcej" - wyszeptała Corinne, ogrzana szczęściem, które stało się udziałem Miry, nawet jeśli miałoby to być tylko maleńką wysepką na bezkresnym morzu cierpienia. Poczucie pustki minęło, kiedy zauważyła, że Alex i Tess idą razem w ich stronę i były już na wysokości murowanych schodów tarasu. Oddech Gabrieli zamienił się w mgiełkę na ciemnym niebie. "Nie za zimno tu dla was, to znaczy dla ciebie, Tess?" "Nie, jest wspaniale" - odpowiedziała piękna kobieta w zaawansowanej ciąży, spacerująca razem z Alex. Jej policzki zajaśniały pięknym różem wewnątrz głębokiego kaptura ciepłej kurtki. "Przysięgam, jeśli Dante jeszcze raz spróbuje zamknąć mnie wewnątrz siedziby na choćby jeden dzień, to nie doczeka narodzin swego syna." Groźba była szczera, pomimo wesołego uśmiechu tańczącego w jej niebieskich oczach. Wyciągnęła ubraną w grubą rękawice dłoń. "Cześć, jestem Tess." Corinne szybko uścisnęła obutą w wełnę dłoń i skinęła głową na powitanie. "Miło cię poznać." "Alex" - powiedziała druga Dawczyni życia, wyciągając dłoń i obdarzając ją miłym uśmiechem.

10

"Nie mogę ci nawet powiedzieć, jaka to dla nas ulga wiedzieć, że ty i inne kobiety jesteście już bezpieczne, daleko od Dragosa, Corinne". Skinęła głową w odpowiedzi. "Jestem wdzięczna wam wszystkim, znacznie bardziej niż można wyrazić słowami." "A jutro w nocy, Corinne znajdzie się w swoim domu" - dodała Gabriela. "Jutro?" Alex zerknęła zaskoczona . "Czy to oznacza, że Brock i Jenna są już teraz w drodze powrotnej z Alaski?" "Ich powrót nadal opóźnia się przez śnieżycę" - odpowiedziała Gabriela. "Ale Hunter zgłosił się na ochotnika , by ją eskortować do Detroit, zamiast Brocka." W ciszy, która wydłużała się pomiędzy kobietami Zakonu, Corinne na nowo przeżywała moment, kiedy to ogromny, niesamowicie skryty Wojownik złożył swoją propozycję, by odwieźć ją do domu. Nie oczekiwała takiego gestu z jego strony, z cała pewnością. Nie wyglądał na osobnika o charytatywnych zapędach, nawet wtedy w nocy, kiedy została uratowana, gdy on i kilku innych wojowników Zakonu odwoziło uwolnione kobiety do Mrocznej przestrzeni na Rhode Island. Huntera nie można było nie zauważyć tamtej nocy. Z jego masywnym i umięśnionym ciałem oraz wzrostem ponad sześciu i pół stopy, był rodzajem mężczyzny, który dominował zawsze, nawet kiedy wchodził do pokoju i nie próbował tego robić. Podczas, kiedy kilka godzin po udanej akcji, wszyscy w niej zaangażowani, kipieli jeszcze od emocji, Hunter był spokojny i opanowany, zupełnie, jak ktoś stojący z boku. Później tej samej nocy, jedna z kobiet mówiła, że słyszała, jak Andreas i Claire rozmawiali o Hunterze. Powiedziała, że brzmiało to tak, jakby jeszcze nie tak dawno współpracował w jakiś sposób z Dragosem. Corinne z ledwością mogła

11

udawać, że nie czuła się bezpiecznie w towarzystwie tajemniczego Wojownika. Nie mogła zaprzeczyć, że myśl, iż miała być sama blisko niego, denerwowała ją tak samo teraz, jak i wtedy. Nie potrzebowała wiele, by go sobie wyobrazić. Był niedawno w Siedzibie Zakonu, w czarnym stroju bojowym podartym i zakrwawionym, ze strasznym arsenałem, który miał przypięty do pasa. Znacznie mniej wysiłku kosztowało ją to, by przypomnieć sobie uderzająco złoty kolor jego oczu i sposób, w jaki przyglądał się jej, gdy ją zobaczył. Nie mogła zrozumieć, dlaczego akurat na nią zwrócił swoją uwagę.Wiedziała tylko, że czuła się uwięziona przez jego przenikliwe spojrzenie, które analizowało ją w dziwny sposób, jakby ją eksponując. Nawet teraz dostawała gęsiej skórki na samą myśl o tym. Zadrżała mimo, że wcale nie było jej zimno w ciepłym, wełnianym płaszczu, który miała na sobie. Niemniej jednak, starała się zatrzeć dziwne wrażenie, rozcierając ręce i próbując w ten sposób uspokoić swoje nerwy.

"Hunter" Mira zerwała się bez ostrzeżenia ze swojej górki śniegu i szybko pobiegła w stronę tarasu. "Hunter, wyjdź do nas!" Corinne obróciła głowę, podobnie jak pozostałe kobiety, kiedy podekscytowana Mira przemknęła obok nich, jak przeciąg i zniknęła w czeluści otwartych przeszklonych drzwi balkonowych, które prowadziły do wnętrza rezydencji. Hunter stał w drzwiach oparty o framugę.

12

Nie był już ubrany w czarny bojowy strój, a po prysznicu założył luźne spodnie jeansowe i prosty, biały, bawełniany T-Shirt, który uwydatniał wspaniały wzór dermaglifów, rozchodzących się po wydatnej klatce piersiowej i wzdłuż całego tułowia. Jego wielkie stopy były bose, mimo pory roku, a wilgotne, jasne włosy opadały ponad brwią bezwładnie na czoło. I ponownie jej się przyglądał ..... Jak długo już tam stał? Corinne próbowała odwrócić od niego wzrok, jednak jego jasne, złote oczy jej na to nie pozwoliły. Nie spuszczał z Corinne wzroku. Dopiero w ostatniej chwili zauważył, że zbliża się do niego dziecko. Mira szczebiotała wesoło i błyskawicznie rzuciła mu się w ramiona. Podniósł ją bez żadnego wysiłku i trzymał lewym ramieniem, słuchając, ponieważ mała dziewczynka szczebiotała z ożywieniem o wszystkim, co wydarzyło się jej w ciągu dnia. Corinne nie mogła usłyszeć o czym rozmawiali i co on jej powiedział, ale to było oczywiste, że Wojownik darzy to dziecko wyjątkowym uczuciem i zwracał się do niej niskim, pobłażliwym tonem. Po kilku chwilach rozmowy jego twarz zmieniła się, była zupełnie inna, w inny sposób tajemnicza. Coś, co powodowało, że była spokojna. Raz jeszcze podniósł wzrok i skierował go w kierunku Corinne. Patrzył na nią ze spokojem, jakby znał ją na wylot i obrócił się w stronę drzwi, stawiając wcześniej dziewczynkę na nogi. Potem odszedł.

13

Wszedł z powrotem do budynku, do centrali siedziby Zakonu. Zaraz po tym, jak zniknął wewnątrz budynku, a Mira pobiegła dalej bawić się z psami, Dawczynie życia kontynuowały nadal swoją rozmowę. Corinne nadal czuła na sobie gorący złoty wzrok Huntera. Widział już twarz Corinne Bishop, widział już gdzieś wcześniej. I nie chodziło mu o to, że widział ją w czasie akcji uwalniania zakładniczek Dragosa. Nie w Mrocznej Przestrzeni na Rhode Island, albo w innym miejscu, do którego odwieźli uwolnione kobiety, by zapewnić im bezpieczeństwo i schronienie. Nie, on widział tą kobietę miesiąc wcześniej, teraz był pewien. To uczucie uderzyło w niego fizycznym bólem kilka minut temu, kiedy trzymał w ramionach małą Mirę. Przypomniało mu się, jak spojrzał na niewinną twarz dziecka, w oczy młodej Dawczyni życia, która posiadały moc ukazywania przyszłości. Pomimo, że specjalne soczewki kontaktowe wyciszały dar Miry, tak jak dziś, pewnego dnia, miesiąc temu, spojrzał przypadkiem w lustrzane oczy Miry i zobaczył kobietę błagającą o litość, proszącą go, by nie był mordercą, którym się urodził. W wizji kobieta próbowała zatrzymać jego rękę, pytając z rozpaczą w głosie, czy oszczędzi to życie, tylko to jedno, tylko dla niej. „Pozwól mu odejść, Hunter.. proszę , błagam Cię .... Nie rób tego! Czy nie rozumiesz? Kocham go! On jest dla mnie wszystkim ... Wystarczy, że pozwolisz mu odejść ... musisz pozwolić mu żyć!” W wizji kobieta padła zrozpaczona, kiedy zrozumiała i zdała sobie sprawę z tego, że nie odpuści, nawet dla niej.

14

W wizji, chwilę później, kobieta krzyknęła złamana bólem, kiedy Hunter wyrwał rękę z jej uścisku i wykonał ostateczny cios. Tą kobietą była Corinne Bishop. Tłumaczenie – romy8 Beta – xeo222

15