Larissa Ione - 1 - Rozkosz nieujarzmiona

Ione Larissa Demonica 01 Rozkosz nieujarzmiona

Ona jest zabójczynią demonów, która pragnie zmysłowych rozkoszy… Obawia się jednak, że nigdy nie będzie jej dane ich doświadczyć. Aż w końcu Tayla Mancuso ląduje w szpitalu prowadzonym przez demony w przebraniu, a szef oddziału, Eidolon, sprawia, że jej ciało zaczyna płonąć od nie dającego się ugasić pożądania. Jednak żeby dać dowód swojej lojalności wobec towarzyszy, Tayla musi zdradzić chirurga, który uratował jej życie. Eidolon nie jest w stanie oprzeć się tej ognistej, niebezpiecznej kobiecie, która napełnia go zarówno wściekłością jak i pożądaniem. Jest nie tylko jego zaprzysięgłym wrogiem, ale równie dobrze może być łowczynią, która poluje na jego ludzi. Rozdarty między koniecznością poznania prawdy a potrzebą znalezienia idealnej partnerki zanim przerażająca przemiana przejmie nad nim kontrolę, Eidolon odważy się na misję niemożliwą – i pozwoli Tayli posiąść zarówno jego ciało jak i duszę…

„Jak wiele demonów zabilaś, Taylo? Eidolon obserwował ją, jego oczy nadal połyskiwały złociście. Nawet kiedy jej groził, całkowicie ją hipnotyzował, Tayla spojrzała na niego, powoli stając się świadoma nacisku jego ciała na jej i jednego biodra, które wsunęło się między jej uda. Jego muskularna pierś zmiażdżyła jej biust, a szpitalna koszula podjechała do góry tak, że szorstka bawełna jego podkoszulka otarła się o jej brzuch. - A ty ilu ludzi zabiłeś? - spytała. Jedna ciemna brew Eidolona wygięła się w łuk. - Żadnego. - Nie wierzę ci. - Nie wierzysz, bo jestem demonem. I pewnie myślisz, że zabijam ludzi dla sportu. - Mniej więcej. - Twoja ignorancja jest odrażająca. - Ty również. - Mógłbym ci przypomnieć... - Nie rób tego. Złoto w oczach Eidolona wyblakło, zastąpione przez mroczne pożądanie, które porwało ją w wir namiętności, jakiej nie mogła się oprzeć.

Słownik Aegis - stowarzyszenie ludzkich wojowników, którzy poświęcili się chronieniu świata przed złem. Patrz: Strażnicy, Regent, Sigil. Rada - sprawuje władzę nad wszystkimi rodzajami i gatunkami demonów. Ustanawia prawo i wymierza sprawiedliwość pojedynczym członkom danego gatunku. Dresdiin - demoniczny ekwiwalent anioła. Strażnicy - Wojownicy Aegis, wyszkoleni w technikach walk, rodzajach broni oraz magii. Po wcieleniu do Aegis, wszyscy Strażnicy zostają obdarowani zaklętym elementem biżuterii noszącej tarczę Aegis, która między innymi pozwala im widzieć w nocy i umożliwia widzenie przez demoniczne zaklęcie niewidzialności. Harrowgate - niewidzialne dla ludzi portale, które demony wykorzystują po to, by podróżować pomiędzy miejscami na Ziemi i w Szeolu. Infadre - samica każdego demonicznego gatunku, która została zapłodniona przez demona Seminusa. Maleconcieo - najwyższy stopień władzy w radzie demonów, którego reprezentantem jest przedstawiciel z każdego gatunku. Narody Zjednoczone demonicznego świata.

Orgesu - demoniczny seksualny niewolnik, często pochodzący z gatunków hodowanych specjalnie do dostarczania cielesnej przyjemności. Regent - przywódca lokalnego ośrodka Aegis. S'genesis - końcowy cykl dorastania demona Seminusa. Występuje w momencie ukończenia stu lat. Demon rodzaju męskiego, który przeszedł ów cykl, jest w stanie się rozmnażać i posiada zdolność zmiany kształtu w męskiego osobnika każdego demonicznego gatunku. Szeol - królestwo demonów. Ulokowane głęboko w trzewiach ziemi. Dostęp do niego prowadzi wyłącznie przez portale Harrowgate. Sigil - rada dwunastu ludzi zwanych Starszyzną, którzy są najwyższymi przywódcami Aegis. Założona w Berlinie, nadzoruje wszystkie ośrodki Aegis na świecie. Ter'taceo - demony, które potrafią podszywać się pod ludzi, ponieważ ich przodkowie byli ludźmi z wyglądu, lub potrafią przybrać ludzką postać. Klasyfikacja Demonów spisana przez Baradoca, demona Ziemi, który posłużył się rasą Seminus jako przykładem: Królestwo: Zwierzęta Grupa: Demony Rodzina: Demony seksualne Rodzaj: Lądowe Gatunek: Inkub Rasa: Seminus

Rozdział pierwszy Demon jest wladcą powietrza i posiada zdolność transformacji w dowolnie wybraną postać, zwodząc nas przez jakiś czas. Jego moc jest jednak ograniczona. Może nas przerażać, lecz nie zrobi nam krzywdy. - Robert Burton, „Anatomia melancholii" Gdyby Eidolon znajdował się teraz w jakimkolwiek innym miejscu niż szpital, zabiłby faceta, który stał przed nim i błagał o uratowanie życia. Musiał jednak ocalić tego drania. - Czasami bycie lekarzem jest do bani - mruknął, i dźgnął demona w ludzkiej skórze końcem strzykawki pełnej hemoksacyny. Pacjent wrzasnął, gdy igła przeszła przez poszarpaną tkankę łączną uda, uwalniając do rany środek dezynfekujący. - Nie znieczuliłeś go wcześniej? Eidolon prychnął, słysząc uwagę młodszego brata. - Zaklęcie Ochrony uniemożliwia mi zabicie go. Nie zabrania mi jednak wymierzenia małej dawki sprawiedliwości podczas leczenia. - Nie potrafimy uciec od starych nawyków, co? - Shade odsunął na bok parawan oddzielający od siebie dwie z trzech kabin na izbie przyjęć i odsunął się na bok. - Ten skurwiel

pożerał dzieci. Pozwól mi wytaszczyć go na zewnątrz i przetrzepać mu tyłek. - Wraith już mi to proponował. - Wraith proponuje przetrzepanie tyłków wszystkich pacjentów. Eidolon odchrząknął. - Chyba dobrze się stało, że nasz mały braciszek nie poszedł moją ścieżką i nie został lekarzem. - Ja również tego nie zrobiłem. - Ty miałeś inne powody. Shade nie chciał spędzać tyle czasu w szkole, zwłaszcza że jego dar uzdrawiania pasował lepiej do jego ulubionej dziedziny, mianowicie medycyny paranormalnej. Poświęcił się całkowicie zbieraniu pacjentów z ulic i utrzymywaniu ich przy życiu tak długo, żeby wyleczył ich personel Szpitala Podziemnego. Krew ściekła na obsydianową podłogę, kiedy Eidolon zaczął badać najpoważniejszą ranę pacjenta. Ziemski demon płci żeńskiej, tego samego gatunku co matka Shadea, przyłapał faceta na zakradaniu się do jej pokoju, i jakimś cudem podziurawiła go - i to kilka razy - szczotką do włosów. Jak na swoje niewielkie rozmiary, demony Ziemi odznaczały się wybitną siłą. A zwłaszcza osobniki płci żeńskiej. Eidolon miał już okazję nacieszyć się kilka razy tą siłą w łóżku. W rzeczywistości, kiedy nie mógł już dłużej opierać się końcowemu cyklowi dorastania w jaki wstąpiło jego ciało, planował uczynienie z ziemskiej demonicy swojej pierwszej infadre. Demony tej rasy były dobrymi matkami i rzadko kiedy zabijały niechciane potomstwo Seminusa. Odsuwając od siebie myśli, które dręczyły go od czasu, kiedy Przemiana zaczęła się pogłębiać, Eidolon przeniósł wzrok na twarz pacjenta. Jego skóra, która powinna mieć intensywny, czerwono-brunatny kolor, była całkiem blada z powodu bólu i utraty krwi.

- Jak się nazywasz? Pacjent jęknął. - Derc. - Słuchaj, Derc. Załatam ci tę szkaradną dziurę, ale to będzie bolało. I to bardzo. Postaraj się leżeć nieruchomo, albo wrzeszcz jak tchórzliwy mały chochlik. - Daj mi coś na ból, ty pieprzony pasożycie - warknął Derc. - Doktorze pasożycie. - Eidolon kiwnął głową w stronę tacy z narzędziami, a Paige, jedna z ich nielicznej grupy ludzkich pielęgniarek, podała mu kleszcze. - Derc, czy pożarłeś któreś z młodych tej demonicy zanim się na ciebie rzuciła? Nienawiść przetoczyła się przez Shadea, gdy Derc pokręcił przecząco głową. Ostre zęby miał obnażone, a oczy płonęły mu pomarańczem. - W takim razie masz dzisiaj pecha. Nie dostałeś posiłku i na ból również niczego nie dostaniesz. Pozwalając sobie na ponury uśmiech, Eidolon założył w dwóch miejscach zacisk na przerwaną arterię, a Derc wywrzaskiwał w międzyczasie najbardziej nikczemne przekleństwa, szarpiąc się w taśmach, które przytrzymywały go w miejscu na metalowym stole operacyjnym. - Skalpel. Paige podała mu narzędzie, a on z wprawą przesunął nim między zaciskami. Shade podszedł bliżej, obserwując, jak Eidolon odcina poszarpane końce żyły i chwyta razem dwa nowe. Ciepły dreszcz przebiegł mu po prawym przedramieniu wzdłuż tatuażu na skórze, kierując się do okrytych rękawiczką opuszków palców, a arteria połączyła się w całość. Dzieciożerca nie musiał już martwić się o to, że wykrwawi się na śmierć. Jednak sądząc po wyrazie jaki malował się na twarzy Shadea, będzie musiał zacząć się martwić o to, jak ujść z życiem po przekroczeniu jakichś dwóch kroków na zewnątrz szpitala.

Nie był to pierwszy raz, kiedy Eidolon ratował komuś życie tylko po to, żeby zostało ono odebrane w chwili, w której wypisywali pacjenta ze szpitala. - Ciśnienie krwi spada. - Shade utkwił wzrok w stojącym obok łóżka monitorze. - To może być szok. - Widocznie musi krwawić z innego miejsca. Podnieś mu ciśnienie. Ociągając się, Shade położył swoją dużą dłoń na kościstym czole Derca. Liczby oznaczające parametry życiowe poleciały na łeb na szyję, potem wzrosły i w końcu ustabilizowały się, ale poprawa była tylko tymczasowa. Moc Shadea nie była w stanie podtrzymywać życia, którego nie było, a jeśli Eidolon nie znajdzie szybko przyczyny pogorszenia się stanu Derca, nic, co zrobiłby Shade, nie przyniosłoby poprawy. Szybkie oszacowanie pozostałych obrażeń nie ujawniło niczego, co mogło spowodować nagły spadek ciśnienia. Wtedy Eidolon zauważył świeżą bliznę tuż pod dwunastym żebrem pacjenta. Coś bulgotało pod czystym jak cięcie żyletki śladem. - Shade, spójrz. - Niech to piekło pochłonie - wydyszał Shade. Poderwał wzrok, przeczesując palcami swoje niemal czarne włosy sięgające mu do ramion. Były dłuższe, ale w odcieniu identyczne z włosami Eidolona. - Może to nic takiego. Może to wcale nie jest sprawka Ghuli. Ghule. Nie potwory o skłonnościach do kanibalizmu, wywodzące się z mądrości ludowej, tylko nazwa tych, którzy patroszyli demony i sprzedawali ich organy na podziemnym czarnym rynku. Mając nadzieję, że jego brat wie co mówi, Eidolon nacisnął delikatnie bliznę. - Derc, co ci się stało? - Skaleczyłem się. - To blizna po operacji.

Szpital Podziemny był jedyną placówką na świecie, która przeprowadzała zabiegi na demonach, a Derc nigdy wcześniej nie był tu leczony. Eidolon wyczuł cuchnącą woń strachu. - Nie. To był wypadek. - Derc zacisnął dłonie w pięści, a jego pozbawione powiek oczy nabrały dzikiego wyrazu. - Musicie mi uwierzyć. - Derc, uspokój się. Derc? Kontrolka alarmowa na monitorze zapiszczała, a Dzieciożerca dostał drgawek. - Paige, ściągnij tu zestaw do reanimacji. Shade, popraw jego funkcje życiowe. Upiorny jazgot zdawał się wyciekać z każdego pora skóry Derca, a odór podobny do gnijącego bekonu i lukrecji wypełnił niewielką przestrzeń. Paige zwymiotowała lunch do kosza na śmieci. Rytm serca na monitorze ustał, a sygnał zmienił się w płaską linię. Shade zabrał dłoń z czoła pacjenta. - Nie cierpię, kiedy to robią. - Zastanawiając się, co przeraziło Derca tak bardzo, że poczuł potrzebę zatrzymania wszystkich swoich funkcji życiowych, Eidolon otworzył bliznę jednym pociągnięciem skalpela. Wiedział, co tam znajdzie, ale musiał się upewnić na własne oczy. Shade sięgnął do kieszeni koszuli swojego uniformu i wyjął z niej swoją nieodstępną paczkę gumy do żucia. - Czego brakuje? - Woreczka trawiennego. Przetwarza materiał wydalniczy i oddaje go z powrotem do komórek ciała, dzięki czemu jego gatunek nigdy nie musi defekować ani oddawać moczu. - Całkiem użyteczne - mruknął Shade. - Po co komuś takie coś? Paige obmyła usta gąbką. Skórę nadal miała zielonkawą, choć odór śmierci pacjenta zdążył się już w większości rozwiać.

- Jego zawartość jest wykorzystywana w niektórych klątwach voodoo, które mają wpływ na ruchy jelit. Shade pokręcił z niedowierzaniem głową i podał pielęgniarce listek gumy. - Czy już nic nie jest święte? - Odwrócił się do Eidolona. - Dlaczego go nie zabili? Przecież zabili pozostałych. - Żywy był dla nich więcej wart. Jego gatunek jest w stanie wyhodować sobie brakujący organ w przeciągu zaledwie kilku tygodni. - Który mogliby później znowu wyciąć. - Z ust Shadea poleciała wiązanka przekleństw, w której skład weszły takie, jakich Eidolon nigdy nie słyszał w swoim stuletnim życiu. - To musi być sprawka Aegis. Chore skurwiele. Kimkolwiek byli wyżej wspomniani skurwiele, mieli ręce pełne roboty. W ciągu ostatnich dwóch tygodni lekarze przywieźli do szpitala dwanaście zmasakrowanych ciał. Przemoc zdecydowanie się nasiliła. Niektóre z ciał ofiar nosiły na sobie dowody tego, że zostały wypatroszone, podczas gdy ich właściciele nadal żyli - i byli przytomni. Co gorsza, demonów jako rasy w ogóle to nie obchodziło, a ci, którzy mieli odmienne zdanie, nie chcieli współpracować z Radami innych gatunków w celu przeprowadzenia śledztwa. Eidolonowi zależało na sprawie, ponieważ był w to zamieszany ktoś, kto posiadał nie tylko wiedzę medyczną, ale również dlatego, że pozostawało tylko kwestią czasu to, kiedy ci rzeź-nicy rozprują kogoś, kogo znał. - Paige, zawiadom kostnicę, żeby wzięli ciało i przekaż im, że chcę dostać kopię raportu z autopsji. Dowiem się, kim są ci dranie. *** - Doktorze E! - Eidolon nie uszedł nawet dwunastu kroków, gdy Nancy, wampirzyca, która pracowała jako pielęgniarka,

kiedy została zmieniona trzydzieści lat temu, zawołała na niego zza swojego biurka, gdzie dokonywała selekcji pacjentów według stanu ich zdrowia. - Dzwoniła Skulk. Powiedziała, że przyprowadzi ze sobą Cruentusa. Będą tu za dwie minuty. Eidolonowi niemal wyrwał się jęk zawodu. Cruenti żyli po to, by zabijać. Ich żądza mordu była tak niepohamowana, że nawet podczas stosunku potrafili rozerwać się na strzępy. Ich ostatni pacjent z tego gatunku wyrwał się ze swoich taśm i zdemolował pół szpitala, zanim udało mu się podać środek usypiający. - Przygotuj łóżko ze złotymi pasami i wezwij doktora Yuri. On uwielbia Cruenti. - Skulk kazała mi przekazać, że ma przy sobie również przypadkowego pacjenta. Tym razem Eidolon nie był w stanie powstrzymać jęku. Ostatnim takim pacjentem Skulk okazał się być potrącony przez samochód pies. Pies, którego Eidolon musiał wziąć ze sobą do domu, ponieważ wypuszczenie go poza izbę przyjęć oznaczało świeży posiłek dla każdego członka personelu. Ten przeklęty kundel zdążył już zjeść trzy pary jego butów i przejąć władzę nad mieszkaniem. Shade wyglądał na rozdartego pomiędzy chęcią dokuczenia Skulk, swojej ziemskiej siostrze, a wdaniem się we flirt z Nancy, z którą spał już dwa razy, o czym Eidolon doskonale wiedział. - Zabiję ją. - Najwyraźniej tym razem zwyciężyła chęć dokuczenia. - Nie zrobisz tego, jeśli ja dotrę do niej pierwszy. - Masz się do niej nie zbliżać. - Nigdy nie mówiłeś, że nie mogę jej zabić - zauważył Eidolon. Wspominałeś tylko, że nie wolno mi z nią sypiać. - To prawda. - Shade wzruszył ramionami. - W takim razie możesz ją zabić. Moja matka nigdy mi tego nie daruje.

Miał całkowitą rację. Choć Eidolon, Wraith i Shade byli czystej krwi Seminusami, a ich ojciec nie żył od dawna, matki należały do trzech różnych gatunków, a Shade był z nich wszystkich najbardziej troskliwy i opiekuńczy. Czerwone halogenowe światła sygnalizacyjne zawirowały na suficie, oznajmiając zbliżający się ambulans. Światło rozlało się szkarłatem po pomieszczeniu, podkreślając napis na szarej ścianie. Ponury odcień szarości nie był czymś, co wybrałby Eidolon, ale ten kolor lepiej niż inne wchłaniał i utrzymywał zaklęcia, a w szpitalu, gdzie każdy był czyimś śmiertelnym wrogiem, każda przewaga miała istotne znaczenie. Dzięki temu symbole i inkantacje zostały zmodyfikowane tak, by zwiększać ich ochronne moce. Do ich namalowania zamiast farby użyto krwi. Ambulans zatrzymał się w podziemnej zatoczce, a Eidolon poczuł w żyłach natychmiastowy zastrzyk adrenaliny. Kochał tę pracę. Uwielbiał zarządzać tym swoim własnym małym piekiełkiem, które było tak bliskie nieba jak tylko się dało. Szpital, ulokowany pod zatłoczonymi ulicami Nowego Yorku i ukryty dzięki magii tuż pod niczego nieświadomymi ludzkimi nosami, był jego dzieckiem. A co więcej, stanowił jego obietnicę dla świata demonów bez względu na to, czy żyły w podziemiach, czy nad nimi razem z ludźmi - że będą leczone bez dyskryminacji i że członkowie ich ras nie zostaną opuszczeni w potrzebie. Rozsuwane drzwi izby przyjęć otworzyły się ze świstem, a partner Skulk z ekipy sanitariuszy - wilkołak, który nienawidził wszystkiego i wszystkich - wprowadził na noszach zakrwawionego demona Cruentusa. Eidolon i Shade ruszyli za Lukiem. Choć obaj mierzyli po metr osiemdziesiąt z okładem, dodatkowe osiem centymetrów wzrostu wilkołaka i jego krępa budowa ciała sprawiały, że wyglądali przy nim jak karły.

- Cruentus - warknął Luc. Nawet będąc w ludzkiej formie, tak jak teraz, nigdy nie wydawał z siebie żadnych innych dźwięków poza warkotem. Znaleziony nieprzytomny. Otwarte złamanie kości piszczelowej w prawej nodze. Rana po uderzeniu w tył czaszki. Oba obrażenia są na etapie gojenia. Widoczne głębokie niegojące się rany szarpane na brzuchu i gardle. Eidolon uniósł brew, słysząc ostatnie zdanie. Tylko złota lub magicznie wspomagana broń były w stanie spowodować niedające się zagoić rany. Cała reszta zasklepiała się sama w trakcie procesu regeneracji Cruentusa. - Kto zgłosił wezwanie? - Znalazł ich jakiś wampir. Cruentusa i... - wskazał kciukiem uzbrojonym w długi paznokieć w stronę ambulansu, skąd Skulk wyciągała właśnie drugie nosze - ...to. Eidolon zatrzymał się. Shade zrobił to samo. Przez moment obaj gapili się na nieprzytomną kobietę. Jeden z sanitariuszy rozciął jej skórzany czerwony strój, który leżał obok niej niczym zdarta skóra. Teraz miała na sobie jedynie pasy utrzymujące ją w miejscu, pasujące do czarnych majteczek i stanika oraz całego arsenału broni schowanej w osłonach wokół jej kostek i przedramion. Zimny dreszcz przebiegł mu po elastycznym kręgosłupie. Kurwa mać. Tylko nie to. - Przywieźliście zabójczynię Aegis do mojej izby przyjęć? Co wy sobie, u diabła, myśleliście? Skulk prychnęła z irytacją i wbiła w niego spojrzenie błyszczących oczu w kolorze brązu, które pasowały do jej popielatej skóry i włosów. - A co miałam z nią zrobić? Jej partner zmienił się w karmę dla szczurów. - Cruentus pokonał Aegi? - spytał Shade, a kiedy jego siostra kiwnęła twierdząco głową, omiótł spojrzeniem ranną kobietę. Przeciętny człowiek nie stanowił dla demonów żadnego

zagrożenia, ale ci, którzy należeli do Aegis - gildii wojowników, którzy przysięgli zabijać demony - nie byli przeciętni. - Nigdy nie sądziłem, że podziękuję za coś Cruentusowi. Ją również powinnaś zmienić w karmę dla szczurów. - Jej obrażenia mogą zrobić to za nas. - Skulk szybko opowiedziała mu o wszystkich ranach, z których każda była poważna, ale najgorsze i zagrażające życiu było jej przebite płuco. Skulk rozprężyła je za pomocą długiej igły, więc jak na razie zabójczyni była stabilna, a jej funkcje życiowe w normie. - Jej aura - dodała - słabnie. Ta dziewczyna nie czuje się dobrze już od dłuższego czasu. Podeszła do nich Paige. W jej orzechowych oczach połyskiwało coś podobnego do trwożliwego respektu. - Nigdy wcześniej nie widziałam Buffy. A przynajmniej żadnej żywej. - A ja tak. I to kilka. - Zgrzytliwy głos Wraitha napłynął zza pleców Eidolona. - Ale nie żyły zbyt długo. - Wraith, niemal identyczny jak dwójka swoich braci, nie licząc niebieskich oczu i sięgających ramion jasnoblond włosów, przejął kontrolę nad noszami. - Wyprowadzę ją na zewnątrz i pozbędę się jej. Pozbędę się jej. Tak należało postąpić. W końcu to samo Aegis zrobili ich bratu, Roagowi. Eidolon nadal odczuwał jego stratę, czując się tak, jakby ktoś wyrwał mu kawałek duszy. - Nie - powiedział, zgrzytając zębami i podejmując decyzję. - Zaczekaj. I choć kusiło go, by pozwolić Wraithowi zabrać nosze, istniały tylko trzy gatunki stworzeń, które Szpital podziemny mógł odprawić z kwitkiem dzięki zobowiązaniu, które sam podpisał. Zabójców Aegis nie było między nimi. Przeoczenie, które zamierzał skorygować. Oczywiście jako demoniczny ekwiwalent ludzkiego szefa oddziału, Eidolon miał ostatnie słowo i mógł wysłać tę kobietę na śmierć, ale zrozumiał, że właśnie wpadła mu w ręce rzadka okazja. Jego osobiste

odczucia wobec zabójców mogły na chwilę pozostać odłożone na bok. - Zabierz ją do jedynki. - E - odezwał się Shade. W jego głosie słychać było dezaprobatę. Puszczenie jej wolno jest w tym przypadku złym pomysłem. Co, jeśli to jakaś pułapka? Skąd wiesz, czy ona nie ma przy sobie jakiegoś urządzenia naprowadzającego? Wraith rozejrzał się dookoła, jakby spodziewał się, że zabójcy Aegis „Strażnicy", jak sami siebie określali - mieli rzucić się na nich znikąd. - Jesteśmy chronieni przez zaklęcie Ochrony. - Tylko na wypadek ataku z zewnątrz. Jeśli odkryją, gdzie się ukrywamy, mogą zaatakować ten budynek zupełnie jak Bin Laden. - Przywrócimy ją do zdrowia, a resztą będziemy martwić się później. Eidolon zawiózł kobietę do jedynki. Jego paranoidalni bracia i Paige deptali mu po piętach. - Mamy szansę dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Możemy zdobyć nową wiedzę, która pomoże nam zmniejszyć zagrożenie. Zdjął przytrzymujące ją pasy i podniósł lewą dłoń. Srebrno-czarny pierścień na jej małym palcu wyglądał całkiem niewinnie, lecz gdy go zdjął, zobaczył tarczę Aegis wygrawerowaną na wewnętrznej stronie obrączki, która potwierdziła jej tożsamość i sprawiła, że zimny dreszcz przeszył mu serce. Jeśli plotki rzeczywiście były prawdziwe, każdy element biżuterii z tarczą zapewniał zabójcom umiejętność widzenia w ciemności, odporność na pewne zaklęcia, zdolność przeniknięcia wzrokiem przez niewidzialne peleryny i Bóg jeden wiedział co jeszcze. - Mam nadzieję, że wiesz co robisz, E. - Wraith zaciągnął zasłonę i odgrodził ich od ciekawskiego personelu. Sądząc po liczbie gapiów, koledzy wysłali im wiadomość pagerem. Chodź zobaczyć Buffy, koszmar, który czyha na nas w każdej szafie.

- Nie jesteś już taka przerażająca, co, mała morderczyni? - mruknął pod nosem Eidolon, zakładając rękawiczki. Jej górna warga uniosła się nieco, zupełnie jakby go usłyszała, a on zorientował się wtedy, że jej nie straci. Śmierć nie znosiła siły i uporu, które promieniowały od niej falami. Nie mając pewności, czyjej przetrwanie będzie miało dobre, czy też fatalne skutki, rozciął jej stanik i przyjrzał się bliżej obrażeniom klatki piersiowej. Shade, który kręcił się w pobliżu, czekając na rozpoczęcie swojego dyżuru, sprawdził jej funkcje życiowe. Jego magiczny dotyk złagodził jej zdyszany, bulgoczący oddech. - Paige, ustal jej grupę krwi i ściągnij tu trochę ludzkiej krwi typu 0. Pielęgniarka przystąpiła do pracy, a Eidolon poszerzył skalpelem najpoważniejszą ranę zabójczyni. Krew i powietrze wypłynęły z uszkodzonego płuca i tkanki łącznej ściany piersiowej, gdy wsunął do środka palce i przytrzymał poszarpane krawędzie, aby się zasklepiły. Wraith splótł muskularne ramiona na piersi. Jego bicepsy zadrgały, jak gdyby chciały ruszyć do ataku i zlikwidować zabój czynię. - Zobaczycie, że tego pożałujemy. Obaj jesteście zbyt aroganccy i głupi, żeby to dostrzec. - Cóż za ironia - odparł stanowczym głosem Eidolon - że to akurat ty pouczasz nas w kwestii arogancji i głupoty. Wraith pokazał mu palec, a Shade wybuchnął śmiechem. - Ktoś tu wstał po lewej stronie krypty. Potrzebujesz kolejnej dawki, braciszku? Widziałem tu gdzieś smakowicie wyglądającego ćpuna. Może pójdziesz i go sobie wyssiesz? - Pieprz się. - Zamknijcie się - warknął Eidolon. - Obaj. Coś tu jest nie tak. Shade, spójrz na to. - Opuścił w dół lampę. - Od lat nie uczęszczałem do szkoły medycznej, ale leczyłem wystarczająco wielu ludzi, by wiedzieć, że coś tu jest nie w porządku.

Shade zerknął na organy kobiety, na splątaną masę żył i tętnic oraz na dziwnie wyglądającą tkankę nerwową, która porastała mięśnie i gąbczaste płuco. - Wygląda to tak, jakby wybuchła tu bomba. Co to właściwie jest? - Nie mam zielonego pojęcia. - Eidolon nigdy wcześniej nie widział takiego bałaganu, jaki pokrywał wnętrzności zabójczyni. - Sprawdź to. Wskazał palcem na poczerniałą plamę, która przypominała skrzep. Pulsujący, morficzny, krwawy skrzep, który pochłaniał zdrową tkankę w miarę jak na to patrzyli. - Wygląda to tak, jakby przejmował nad nią kontrolę. Eidolon odkroił żelowatą masę. Oddech uwiązł mu w gardle, gdy zachwiał się na nogach. - Niech to piekło pochłonie - wydusił Shade. - Ona jest pieprzonym demonem. - To my jesteśmy pieprzonymi demonami. Ona należy do jakiegoś innego gatunku. Po raz pierwszy Eidolon pozwolił sobie na obrzucenie ciała kobiety szczerym, nieśpiesznym spojrzeniem, począwszy od paznokci stóp, pomalowanych czarnym lakierem, a skończywszy na zmatowiałych włosach w kolorze czerwonego wina. Gładka skóra pokrywała krągłości i smukłe mięśnie, które falowały nawet w stanie utraty przytomności, emanując zdradliwą siłą. Kobieta wyglądała na dwadzieścia kilka lat i była w szczycie formy. Gdyby nie była jego zagorzałym wrogiem, uznałby ją za ponętną. Musnął palcami jej zrujnowany strój. Zawsze miał słabość do kobiet w skórzanych ciuchach. Najlepiej było, gdy miały na sobie krótkie skórzane spódniczki, choć obcisłe spodnie również były niczego sobie. Wraith odchylił podbródek kobiety i przyjrzał się dokładniej jej twarzy. - Myślałem, że Aegi są ludźmi. Ona wygląda jak człowiek. Pachnie jak człowiek. - Jego kły błysnęły, gdy zlizał językiem

kropelki krwi z nakłuć, jakie zrobił na jej szyi. - I smakuje jak człowiek. Eidolon zbadał dziwną zastawkę przedzielającą poprzeczną okrężnicę. - Co ja mówiłem o próbowaniu pacjentów? - No co? - spytał niewinnie Wraith. - Musieliśmy zdobyć potwierdzenie, że jest człowiekiem. - Jest. Aegi są ludźmi. - Shade pokręcił głową. Jego kolczyk rozbłysnął w świetle lampy. - Coś tu nie gra. To wygląda tak, jakby zaraziła się jakąś demoniczną mutacją. Może to wirus. - Nie. Ona się taka urodziła. Widocznie któryś z jej rodziców był demonem. Spójrz. - Eidolon pokazał swojemu bratu genetyczny dowód organy, które powstały dzięki połączeniu demonicznych i ludzkich komórek. Występowało to znacznie częściej, niż innym mogłoby się wydawać. Ludzcy doktorzy diagnozowali to jako określone „syndromy". - Jej fizyczne anomalie mogą być efektem ubocznym poczęcia. A może dwie rasy, z których wywodzili się jej rodzice, nie były ze sobą genetycznie kompatybilne. Prawdopodobnie urodziła się z jakimiś niezwykłymi cechami, które albo ukrywa, albo które nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Na przykład lepszy od przeciętnego wzrok. Albo zdolność do telepatii. Założę się o swój stetoskop, że teraz to wszystko powoduje problemy. - Na przykład jakie? - To może być wszystko. Możliwe, że zaczyna tracić słuch lub nie jest w stanie utrzymać moczu w miejscach publicznych. - To było ekscytujące. Takie sprawy czyniły jego własne piekiełko interesującym. Eidolon spojrzał na Shadea, który przyłożył dłoń do jej czoła i zamknął oczy. - Czuję to - powiedział. Jego głos był ochrypły z wysiłku, którego dołożył, by zapuścić się w głąb jej ciała na poziomie komórkowym. Część łańcuchów DNA jest zdefragmentowana. Możemy je połączyć. Moglibyśmy...

Wraith wydał z siebie zniesmaczone prychnięcie. - Nawet o tym nie myśl. Jeśli ją wyleczysz, możesz ją zmienić w jakąś supermaszynę do zabijania. Tylko tego nam teraz potrzeba do szczęścia. - On ma rację - zgodził się Shade. Błyszcząca czerń jego oczu spoważniała. - W zależności od gatunku, istnieje możliwość, że możemy jej zapewnić nawet nieśmiertelność. Uśpienie jej i podanie leków również mogło spowodować trudności, biorąc pod uwagę niezidentyfikowane DNA demona. Wtedy nawet coś tak pozornie niewinnego jak aspiryna mogło ją zabić. Eidolon przyglądał się przez chwilę kobiecie, rozmyślając. - Zajmiemy się jej najpoważniejszymi obrażeniami, a potem pomyślimy o całej reszcie. Powinna mieć wybór odnośnie tego, czy chce, żebyśmy odłączyli jej demoniczną połowę, czy nie. - Wybór? - spytał Wraith kpiącym tonem. - A ty myślisz, że ona dawała jakiś wybór swoim ofiarom? Myślisz, że Roag miał wybór? Choć Eidolon często rozmyślał o ich nieżyjącym bracie, usłyszenie jego imienia wypowiadanego na głos zabolało jak cios w brzuch. - A czy ty dawałeś wybór swoim ofiarom? - spytał przyciszonym głosem. - Muszę się pożywiać. - Musisz pić krew. Nie musisz nikogo zabijać. Wraith odkleił się od ściany. - Ale z ciebie dupek. - Zamachnął się ręką i jednym ciosem zwalił na ziemię tacę pełną narzędzi chirurgicznych, które rozprysły się po pomieszczeniu. Shade przykucnął obok Paige, by pomóc jej pozbierać instrumenty. - Nie powinieneś go prowokować.

- To ty przyprowadziłeś tutaj tego ćpuna. - On wie, że gnębiłem go w tej sprawie przez cały czas. Nie brał niczego od miesięcy. Eidolon żałował, że nie jest w stanie podzielić pewności Shadea. Wraith lubił uciekać od życia, ale skoro ich gatunek był odporny na narkotyki i alkohol, a substancje te przetwarzały się w ludzkiej krwi, osuszanie narkomanów było jedynym sposobem Wraitha na zalanie się w trupa. - Męczy mnie nieustanna opieka nad nim - powiedział Eidolon, przysuwając kolejną tacę z narzędziami. - Nie wspominając już o ciągłym ratowaniu jego tyłka z kłopotów. - Potrzebuje czasu. - Dziewięćdziesiąt osiem lat powinno mu wystarczyć, nie sądzisz? Shade, za dwa lata Wraith przejdzie przemianę. Nie jest na to gotowy. Pozabija nas wszystkich. Shade milczał, prawdopodobnie dlatego, że wszystko zostało już powiedziane. Ich brat wymknął się spod kontroli. Jako jedyny Seminus w historii, który został poczęty przez matkę wampirzycę, był samotny i nie miał pojęcia jak rozładowywać swoje potrzeby i trzymać instynkty na uwięzi. Jako mężczyzna, który był poddawany najbardziej ohydnym torturom przez wampiry, które go wychowywały, w ogóle nie wiedział, co zrobić ze swoim życiem. Eidolon nie miał jednak prawa go osądzać. Sam spędził ostatnie pół wieku na koncentrowaniu się wyłącznie na medycynie. Jeżeli nie znajdzie sobie partnerki, za kilka miesięcy jego koncentracja zawęzi się znacznie, a on stanie się bezmyślną bestią, która będzie funkcjonować wyłącznie dzięki instynktom. Może rzeczywiście powinien pozwolić Buffy, żeby go zabiła i mieć to wszystko z głowy. Spojrzał na nią z góry, na jej zwodniczo niewinną twarz i zastanawiał się, jak łatwo i bezlitośnie sprowadziłaby go z tego świata.

Jednak zanim to nastąpi, będzie musiał ją wyleczyć. - Paige, skalpel. *** Świadomość wracała powoli w otoczce czarnej mgły, zza której przebijały jasne punkty światła. Ciepła, rozciągliwa ciemność uczepiła się Tayli, kusząc ją powrotem do pełnego odrętwienia snu, lecz ból popchnął ją w stronę powrotu do rzeczywistości. Bolał ją każdy centymetr ciała, a głowa ciążyła nieznośnie, jakby była zbyt duża, by mogła ją utrzymać szyja. Pojękując cicho, otworzyła oczy. Zamazany obraz zawirował jej przed oczami. Stopniowo jej wzrok wyostrzył się i... O rany. Musiała być w innym wymiarze, bo ciemnowłosy mężczyzna spoglądający na nią z góry był bogiem. Jego usta, połyskujące zmysłowo, jak gdyby przed chwilą je oblizał, poruszały się, ale szum w jej uszach sprawił, że nie rozumiała z tego ani słowa. Zwęziła oczy i skupiła wzrok na jego ustach. Nazwisko. Chciał poznać jej nazwisko. Musiała poświęcić chwilę, żeby je sobie przypomnieć. Cudownie. Najwidoczniej uderzyła się w głowę, skoro zajęło jej to aż tyle czasu. Uderzenie tłumaczyło zatem tępy ból głowy. - Tayla - wychrypiała, zastanawiając się, czemu gardło bolało ją tak bardzo. - Tayla Mancuso. Tak mi się wydaje. Zadowolony? Uśmiechnął się, i gdyby nie umierała na jakimś stole, pewnie doceniłaby seksowne wygięcie jego ust i błysk śnieżnobiałych zębów. Facet musiał mieć fantastycznego dentystę. - Tayla? Słyszysz mnie? Słyszała, ale nieznośny szum nie chciał ustąpić. -Uhm. - Świetnie. - Przyłożył rękę do jej czoła, pozwalając jej dojrzeć skrawek umięśnionego ramienia ozdobionego zawiłymi plemiennymi tatuażami. Jesteś w szpitalu. Czy jest coś

o czym powinienem wiedzieć? Masz jakieś alergie? Co z twoim stanem fizycznym? Gdzie są twoi rodzice? Zamrugała. Czy on powiedział „rodzice"? I czy rzęsy mogły boleć? Bo jej bolały jak cholera. - To strata czasu - odezwał się egzotycznie wyglądający mężczyzna, prawdopodobnie o bliskowschodnim pochodzeniu, który rzucił jej ponure spojrzenie. - Zajmij się swoim pacjentem, Yuri. - Seksowny doktor z oczami w kolorze espresso odepchnął Yuriego na bok. - Możesz odpowiedzieć na moje pytania, Taylo? Racja. Alergie, rodzice, stan fizyczny. - Uhm, żadnych alergii. - I żadnych rodziców. A jej kondycja nie była czymś, o czym chciałaby mówić publicznie. - W porządku. Podam ci coś na lepszy sen. Poczujesz się lepiej pod warunkiem, że cię to nie zabije. Byłoby wspaniale. Gdyby poczuła się choć odrobinę lepiej, a nie tak, jakby przejechała ją ciężarówka, natychmiast wskoczyłaby na Doktora Przystojniaka. Sam fakt, że chciała rzucić się na doktorka, powiedział jej więcej o stanie jej urazu głowy niż cokolwiek innego, ale miała to gdzieś. Ładna pielęgniarka wstrzyknęła jej coś tak mocnego, że jeśli chciała myśleć na poważnie o seksie z opalonym, wytatuowanym, niewiarygodnie przystojnym doktorkiem, który zdecydowanie wykraczał poza jej ligę, potrzebowała teleskopu, by móc go zobaczyć, a potem zerżnąć. I zrobić to jeszcze wiele razy. - Mogę się założyć, że przy tobie każda kobieta pozbędzie się swoich zabawek erotycznych. - Czy rzeczywiście powiedziała to na głos? Pewny siebie uśmiech na jego ustach podpowiedział jej, że tak. Że właśnie zwerbalizowała swoje niesforne myśli. - To przez leki. Nie ekscytuj się za bardzo. - Paige, jeszcze jeden miligram - powiedział lekarz głębokim, zmysłowym głosem.

Fala ciepła rozlała się po jej żyłach od miejsca nakłucia, w którym tkwił wenflon. - Próbujesz się mnie pozbyć, co? - Już o tym dyskutowaliśmy. Cholera, ten facet wygadywał jakieś dziwaczne rzeczy. Nie, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Jej oczy nie chciały się znów otworzyć, a ciało nie chciało słuchać. Wyglądało na to, że bez zarzutu pracowały jedynie jej uszy. Kiedy odpływała w sen, usłyszała jeszcze jedną rzecz. - Wraith, mówiłem ci już. Nie możesz jej zabić. Ach. Jej gorący doktor ochraniał ją. Uśmiechnęłaby się nawet, gdyby jej twarz nie zastygła właśnie w bezruchu. Najwidoczniej jej słuch również zaczął zanikać, ponieważ on z pewnością nie mógł powiedzieć tego, co przed chwilą usłyszała. - Jeszcze.

Rozdział drugi Ktoś niedaleko uprawiał seks. Eidolon czuł to ciałem i węchem. Ta umiejętność była częścią daru jego rasy. Każdy demon Seminus w odległości trzydziestu metrów poczułby to samo. Gdy przemierzał szpital, zapach podniecenia nasilił się, sprawiając, że jego ciało ogarnęło bolesne napięcie. Zazwyczaj gdy ktoś pieprzył się w szpitalu, Eidolon miał pewność, że był nim Wraith, ale tym razem wyczuł jedynie kobietę. W normalnych okolicznościach takie podniecenie było jak lep na sukuby, ale Eidolon zawsze potrafił zwalczyć w sobie konieczność odnalezienia jakiejś napalonej samicy i wykorzystania jej żądzy. A przynajmniej udawało mu się to do momentu, w którym wkroczył w setny rok życia i rozpoczął Przemianę. Opór, jaki w nim narastał, był twardy i bolesny. Zupełnie jak jego penis w tej chwili. Niech to szlag. Lepiej żeby Wraith i Shade znaleźli szybko tę kobietę i zaspokoili jej pragnienia, zanim zaczną go zbytnio rozpraszać. Szedł pośpiesznym krokiem przez pogrążony w półmroku korytarz, kiwając głową na powitanie mijanym członkom personelu. Gdy zbliżył się do pokoju, w którym leżała zabójczym, zapach podniecenia stał się niemal obezwładniający. Niski, przeciągły jęk zmusił go, by stłumił własny. Mrucząc pod nosem przekleństwa, minął dwójkę chochlików, które stacjonowały przed jej pokojem uzbrojone

w wystarczająco dużą dawkę środków usypiających, które powaliłyby na łopatki demona Gargantuę, i wszedł do środka. Tayla leżała na szpitalnym łóżku, zaciskając dłonie w pięści, a jej klatka piersiowa unosiła się w rytm zdyszanych oddechów. Jego własny oddech uwiązł w gardle, gdy krzyknęła i uniosła biodra, jak gdyby właśnie przyjmowała w sobie jakiegoś wyimaginowanego kochanka. Na twarzy jego brata stojącego w nogach łóżka pojawił się uśmieszek. Eidolon od razu powinien był się domyślić. - Wynocha z jej głowy, Wraith. - Jesteś zazdrosny, bo sam nie masz takiej mocy. Eidolon odetchnął głęboko i pomodlił się do Dwóch Bogów o cierpliwość. Zmienny nastrój Wraitha sprawiał, że radzenie sobie z nim było trudne w niemal każdych okolicznościach, ale jeśli dorzuciło się do tego jakikolwiek z jego pierwotnych instynktów - potrzebę seksu, przemocy, żądzę krwi - to zapanowanie nad Wraithem przechodziło z trudnego w niemożliwe. - Wraith... - Wyluzuj, starszy bracie. Ona zabija naszych ludzi. Właśnie przekonałem się o tym, co myśli na temat przespania się z którymś z nas. - Spojrzał na Eidolona z ukosa. - A właściwie o przespaniu się z tobą. Ja jestem odrobinę bardziej wybredny, jeśli chodzi o moje partnerki do łóżka od ciebie, więc karmię ją twoimi obrazami. Eidolon niemal wybuchnął śmiechem. Słowa „Wraith" i „wybredny" wykluczały się wzajemnie. Zarówno Shade, jak i Eidolon preferowali seksualnych partnerów o wyglądzie człowieka, choć jego upodobania wkrótce się zmienią. Nie licząc ludzi i wampirów, Wraith przeleciałby wszystko, co oddychało. Choć czasami nawet i to było względne. Tayla rzucała głową na boki, a on wyobraził sobie nagle, jakby to było mieć ją pod sobą i robić to samo, wnikając w nią

jednocześnie. Nabrałby pełne garście jej ognistych włosów i rżnął, dopóki nie doszłaby z taką siłą, że zaczęłaby błagać go o to, by przestał. A potem doprowadziłby ją na szczyt po raz drugi tylko po to, żeby pokazać jej, że może. Jego penis drgnął w spodniach, a on zgrzytnął zębami, bo taki tor myślenia zaprowadziłby go prosto do piekła. - Przestań natychmiast - warknął, wiedząc, że jego brat wyczułby zapach jego podniecenia, gdyby tego nie zrobił. - Jeszcze chwila, a ona rozerwie szwy. Jego argument był słaby. Minęły już dwadzieścia cztery godziny od momentu, kiedy Eidolon ją zaszył. Oprócz jego kojącego dotyku, kobieta została wykąpana we wspomagającym gojenie ran roztworze wodnym i zaaplikowano jej przywracające siłę eliksiry oraz zaklęcia od innych członków personelu. Będzie w stanie podnieść się z łóżka i zacząć zabijać demony, jak tylko przestaną działać środki usypiające. To przypomniało mu, że muszą niezwłocznie przypiąć ją pasami. Zaklęcie Ochrony uniemożliwi jej skrzywdzenie kogokolwiek, ale w dalszym ciągu mogła obrócić w perzynę cały szpital. - Wiesz, wydawało mi się, że sgenesis sprawi, że trochę wyluzujesz. A okazuje się, że przez nią zachowujesz się tak sztywno, jakby ktoś wepchnął ci kij w tyłek. - Wraith szturchnął Eidolona łokciem w drodze do drzwi, a potem zatrzymał się z wszystkowiedzącym uśmieszkiem wypisanym na twarzy. - A może i nie. E, stary, pachniesz zupełnie jak prawiczek w burdelu pełnym dziwek, który nie może się zdecydować, którą z nich przelecieć. - Jego twarz wykrzywiła się w grymasie. - A poza tym... Rany, koleś. Przecież ona jest Buffy. Prędzej wepchnąłbym fiuta w nieżyjącego od miesiąca trupa. - Mogę się założyć, że już to robiłeś. Wraith prychnął pod nosem. - To eliminuje konieczność przytulania się po seksie. - Sięgnął dłonią do klamki, ale zatrzymał ją w pół ruchu.

- Dzwoniła Gemella. Chce się z tobą spotkać. Szczęściarz z ciebie. - To nie jest tak, jak myślisz - odparł Eidolon. Gem, demonica podszywająca się pod ludzką stażystkę w ludzkim szpitalu, spotykała się regularnie z Eidolonem, głównie po to, by przekazywać mu informacje na temat działalności demonów, które przewijały się czasem przez jej szpital. Próbował namówić ją, żeby dla niego pracowała, ale ona czuła się w obowiązku podążać za ścieżką wytyczoną przez jej rodziców i wykorzystywać swoje umiejętności do zajmowania się demoniczno-ludzkimi problemami, które wywołałyby lawinę pytań, gdyby odkrył j e któryś z ludzkich lekarzy. - Wszystko jedno. Powinieneś sprawić, żeby było tak, jak myślę. Gem jest piekielnie seksowna. Wraith wyszedł niespiesznie z pokoju, a Eidolon odwrócił się twarzą do zabójczyni. Mimo że Wraith sobie poszedł, Tay-la nadal wiła się na łóżku. Prześcieradło spadło na podłogę, a jej szpitalna koszula podjechała w górę, odsłaniając czarne jedwabne majteczki. Nie musiał ich dotykać, żeby wiedzieć, że były mokre. Zapach jej podniecenia był tak gęsty i uderzający do głowy, że upicie się nim pozostawało tylko kwestią czasu. - Niech cię szlag, Wraith - mruknął i podszedł do łóżka Tayli. Zachowaj bezstronność. Bądź profesjonalistą. Taa, a erekcja wypychająca do góry jego spodnie była iście kurewsko profesjonalna. Zmuszając swój puls do zwolnienia rytmu, uniósł jej koszulę i metodycznie sprawdził wszystkie jej najpoważniejsze rany, które były zagojone i wyglądały całkiem dobrze. Tylko jedna z nich wymagała zszycia, a jej szamotanina nie rozerwała pozostałych szwów. - Tak - szepnęła i chwyciła jego dłoń, która spoczywała na jej klatce piersiowej. Jej potrzeby opłynęły go falą doznań

i obrazów, w których była plątanina rąk i nóg i spocona skóra. Niech to cholera. Przypływ ekscytacji zatrząsł całym jego systemem rozrodczym. Pohamuj entuzjazm, E. Próbował odgiąć jej palce drugą ręką, ale jej żelazny uścisk przyciągnął go w stronę jej piersi. Jej skóra pod jego dłonią była napięta i rozpalona z gorąca, którego nie potrafiłby zarejestrować żaden termometr. Jej sutek wyprężył się pod jego dotykiem, a jego własne ciało stwardniało w odpowiedzi. Gdyby był z kamienia, nie mógłby być już ani odrobinę twardszy. Eidolon powoli wypuścił powietrze z płuc, odnajdując w sobie pokłady samokontroli. Urodził się jako jeden z demonów Judicia, znanych z opanowania i chłodnego logicznego myślenia. Nie było to coś, co przychodziło mu naturalnie, ale przez lata opanował to do perfekcji, gdy dorósł i służył jako Sędzia Sprawiedliwości, tak jak wszystkie Judicium. Jego wypracowana latami samokontrola prysła jednak, gdy spojrzał na Taylę. Nawet gdy była pogrążona w półśnie, zmysłowa zabójcza moc wypływała z jej ciała każdym porem. Mogła zmiażdżyć go samymi udami, a on błagałby żeby sprawiła mu ból. Ale ze mnie idiota. Jego bracia lubili co prawda spotykać się z kobietami jej pokroju, ale gust Eidolona dotyczący seksualnych partnerek był bardziej cywilizowany. - Taylo. - Walczył z jej uściskiem i swoim własnym pożądaniem, gdy cofnął rękę. Ta kobieta zabijała jego pobratymców. Ta kobieta była rzeźnikiem. - Zabójczyni, obudź się. Pokręciła głową i wyciągnęła na oślep ręce. Eidolon chwycił jej twarz w obie dłonie i przytrzymał nieruchomo. Uniósł kciukami jej powieki. Źrenice zareagowały prawidłowo na światło, gdy odwrócił jej głowę w stronę lampy. Wszystko wskazywało jednak na to, że wcale go nie widziała. Cholera, ależ miała piękne oczy. Zielone ze złotą otoczką i tak wyraziste, że wątpił, by była w stanie ukryć przed kimś

swoje myśli. Jasne plamki piegów znaczyły powierzchnię jej kremowej skóry. Wysokie kości policzkowe przydawały zdecydowania jej lekko owalnej twarzy, którą szpecił ledwie widoczny fioletowy ślad po znikającym sińcu. Pozwolił sobie na to, by przenieść wzrok na jej miękkie usta, które rozchyliły się nieznacznie. Spomiędzy nich wydostał się cichy jęk desperacji. Chciał posiąść te usta. Pragnął poczuć, jak biorą w posiadanie jego. Ludzka medycyna wymagała lekarskiej etyki. Tutaj, w Szpitalu Podziemnym, gdyby on lub jakiś inny lekarz przeleciał każdą pacjentkę, która weszłaby do środka, niewielu by to obeszło. Eidolon miał pecha, że był jednym z nich. Kodeks moralny nie był bynajmniej tego powodem. Lekarze nie pieprzyli pacjentek w jego szpitalu dlatego, że to było „niemoralne". Nie robili tego, ponieważ szpital balansował na granicy bezpieczeństwa. Demonom po prostu się nie ufało. Większość istot żywiła w stosunku do ich mocy niechęć, a nawet pogardę. Lekarze uzbrojeni w skalpele mogli zabijać. Gdyby ktoś dowiedział się o tym, że lekarze gwałcą pacjentki, zaufanie, jakim obdarzały ich nieliczne demony, zmalałoby niemal do zera. W efekcie większość personelu zgodziła się trzymać swoje pazury, szpony i kły z dala od pacjentów. Oczywiście, zdarzały się pewne wyjątki i niedyskrecje. Do licha, był skłonny popełnić taką niedyskrecję z właściwą kobietą, ale zabójczyni Aegi nie była właściwą kobietą, bez względu na to, co podpowiadał mu jego pulsujący penis. - Doktorku. Tayla patrzyła na niego, a jej oczy błyszczały od determinacji i pożądania tak wielkiego, że Eidolon wciągnął z zaskoczeniem oddech. Jej dłoń wystrzeliła w górę, chwyciła garść jego włosów na karku i pociągnęła w dół z taką siłą, że ledwie

starczyło mu czasu na położenie rąk po obu stronach jej głowy, gdy jego usta dotknęły jej warg. Jej język wślizgnął się do jego ust. Z gardła Eidolona wydobył się niski warkot, gdy tylko poczuł jej smak. Był wyrazisty i pełen grzechu, zupełnie jak woń jej pożądania. Jednak pod tym wszystkim unosił się ulotny aromat ukrytej gdzieś głęboko słodyczy. Ukrytej pod zwłokami jego braci, których prawdopodobnie zabiła. Lodowaty dreszcz przeszył jego pierś. Cofnął się z trudem, a jego samokontrola balansowała na ostrej krawędzi skalpela. To była jego największa obawa. Utrata panowania podczas Przemiany. Sgenesis musiała być powodem tego, że był na granicy wzięcia swojego wroga siłą, zupełnie jak zwierzę w rui. Gdy jej dłoń musnęła jego erekcję, siedzące w nim zwierzę przestało nagle obchodzić, kim była i co robiła w przeszłości. W końcu był demonem Seminusem, rodzajem inkuba, który żył dla seksu i egzystował po to, by po dokonaniu się Przemiany zwodzić zmysły i powodować cierpienie za pomocą bodźców seksualnych. Być może to nie był właściwy moment, żeby walczyć ze swoją naturą. Być może jego prawdziwa natura była bronią przeciwko staremu jak świat wrogowi. Palce jej dłoni zacisnęły się na jego męskości okrytej spodniami. Kurwa mać, miał dość analizowania reakcji swojego ciała, emocji i odruchów. W końcu nadszedł czas, żeby czuć. Wypchnął biodra w stronę jej dłoni. Pożądanie wstrząsnęło resztą jego ciała. - Proszę - wyszeptała błagalnym tonem z ustami tuż przy jego ustach. Proszę, dotknij mnie. Pojękując, położył dłoń na jej biodrze i uniósł ją tak, że jego pobudzona męskość trąciła jej drugie biodro. I to by było na tyle, jeśli chodzi o bycie profesjonalistą.

*** Tayla nigdy wcześniej nie miała tak wspaniałego snu. To musiał być sen, bo w prawdziwym życiu nigdy nie czuła się tak napalona. I z całą pewnością nie miała nadziei na zaliczenie lekarza. A zwłaszcza lekarza, na widok którego ciekła jej ślinka i który potrafił całować ją jak nikt inny. W dodatku pieścił jej biodro z tak cudowną wprawą, że niektóre kobiety od samej tej pieszczoty mogły dojść co najmniej kilkanaście razy. Uniosła kolana i objęła go jedną nogą w pasie. Jej ruch sprawił, że stracił równowagę. Musiał podeprzeć się nogą o łóżko, żeby nie upaść. - Cholera. - Doktor Przystojniak przestał ją całować. - Taylo, obudziłaś się? - Zamknij się i pozwól mi dalej śnić - mruknęła, łapiąc go za przód spodni i ściągając je w dół. Wciągnął z sykiem powietrze, gdy objęła dłonią jego męskość. O rany. Zmierzyła palcami jego długość i grubość, zastanawiając się przez chwilę, czy poczuje ból, gdy w nią wejdzie, ale szybko przypomniała sobie, że to był przecież sen, a we śnie nic nie bolało. - Taylo - szepnął w jej szyję - jesteś ranna. - Musimy być ostroż... Ścisnęła go z całej siły, a reszta jego słów utonęła w zduszonym jęku. Powolutku pogłaskała go otwartą dłonią po aksamitnej główce i znów ujęła w rękę. Jego zdyszany, urywany oddech owionął jej skórę, gdy pompowała ręką w górę i w dół. W chwili, w której roztarła palcem kroplę wilgoci, jaka zebrała na szczycie jego fiuta, coś w nim pękło. Mur opanowania, jaki go powstrzymywał, runął, a jego dłonie nagle znalazły się na jej ciele we wszystkich miejscach jednocześnie. Ustami smakował skórę jej policzka, szczęki i gardła. Intensywne pragnienie, które ogarnęło ją niespodziewanie, jakby przez lata cierpiała z głodu, eksplodowało w jej żyłach

pod wpływem dotyku dłoni na jej ciele. Mężczyzna przebiegł palcami po miejscach, o których myślała, że zaczną boleć, ale wspomnienia zatańczyły na krawędzi jej umysłu, kiedy język doktora zakreślił wilgotne kółko na skórze jej szyi. Zmysłowy dotyk jego dłoni zawędrował niżej. Musnął palcami jej udo i wślizgnął się między jej nogi. Powolnymi, rozkosznymi ruchami ręki zaczął gładzić jej pachwinę i kobiecość. Wygięła się w łuk, chcąc poczuć jego dłoń we właściwym miejscu, ale nie posłuchał, kontynuując tę rozmyślną, cudowną, diabelską torturę. Chciała spojrzeć mu w oczy, ale ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi, schodząc niżej w stronę obojczyka i skubiąc delikatnie jej skórę. Przeczesała palcami jego ciemne włosy, trzymając go blisko siebie i rozkoszując się obecnością mężczyzny, który wielbił ją dotykiem, nawet jeśli działo się to tylko we śnie. Tutaj, w świecie sennych fantazji, być może odnajdzie w końcu rozkosz, która zawsze umykała jej w trakcie rzeczywistych seksualnych podbojów. Tutaj jej przeszłość nie miała znaczenia, jej obawy nie miały nad nią żadnej władzy. Zręczny dotyk wprawnych rąk leżącego na niej mężczyzny był w tym śnie jej całym światem, a gdy jego palce przesunęły się po wypukłościach i zagłębieniach jej nabrzmiałej kobiecości ukrytej pod bielizną, z radością powitała gorący dreszcz ekscytacji, jaki przebiegł przez jej ciało. - Tak, och, tak. Odrzuciła głowę w tył i rozsunęła szerzej nogi. Jego palce wślizgnęły się pod majtki. Zadrżała, gdy okrążyły punkt u jej wejścia, jeden raz, potem drugi. Śliska wilgoć spotęgowała wrażenia tego cudownego erotycznego masażu. Było jej tak dobrze, że prawie spadła z łóżka, gdy wsunął w nią jeden palec. Wsunął go głęboko, wyciągnął powoli, a potem wbił do środka, jednym palcem sprawiając jej więcej rozkoszy w sposób, w jaki żaden mężczyzna nie dokonał tego swoim penisem.

- Jesteś taka wilgotna. - Jego ochrypły głos przeszył ją niczym prąd. -1 pachniesz tak cudownie. Czuję, że jesteś gotowa. O Boże, była więcej niż gotowa. - Teraz. - Uniosła biodra ku górze, bezwstydnie zapraszając go do środka. - Proszę. Dźwięk rozrywanego materiału sprawił, że serce zaczęło walić jej z oczekiwania. Przesunął się ponad nią, kierując swoją erekcję między jej uda. Łóżko zatrzęsło się, a jej zmysły zrobiły to samo, gdy wślizgnął się do jej rozpalonego wnętrza. Każde pchnięcie sprawiało, że ocierał się o jej nabrzmiały gruzełek z idealnym naciskiem i niewiarygodnym wręcz tarciem. Z jej gardła wyrwał się jęk, ale Eidolon pochłonął go swoimi ustami i wszedł w nią do oporu. Jej aksamitne wnętrze objęło go, gdy rozciągnął ją od środka i wypełnił po brzegi w sposób, który sprawił, iż wydawało jej się, że zmieni się w drżącą z pożądania kulę. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś tak wspaniałego. Desperacko pragnąc osiągnąć szczyt, objęła go nogami w talii i wcisnęła pięty w jego pośladki. W odpowiedzi usłyszała jego warkot. Eidolon położył łokieć nad jej głową i przyśpieszył ruchy. Tayla wsunęła dłonie pod jego lekarski uniform, głaszcząc twarde wypukłości kręgosłupa, falujące mięśnie pleców i twarde pośladki, które napięły się jeszcze bardziej pod wpływem jej dotyku. - Mocniej. Więcej. Oderwał usta od jej warg. - Więcej? - Łóżko podskoczyło do przodu, gdy wykonał jedno potężne, władcze pchnięcie. - Powiedz tylko ile. Mówienie stało się niemożliwe, gdy uniósł jej biodra i wniknął w nią jeszcze głębiej, rozpalając pożar w jej ciele. - Właśnie tak - szepnęła między zdyszanymi oddechami. - Nie przerywaj. Uniósł głowę. Choć oczy miał zamknięte, obnażył zęby, a twarz zastygła mu w wyrazie dzikiej rozkoszy. Tayla była tak

zajęta chłonięciem piękna jego przyjemności, że ledwo zauważyła, gdy coś odbiło się od jej gardła. Wisiorek. Zza koszuli wypadł mu naszyjnik przedstawiający srebrny sztylet otoczony wężami. Chłodny metal musnął jej rozpaloną skórę w chłodnej pieszczocie. Eidolon poderwał się nagle z łóżka i wstał, nie wychodząc z niej nawet na sekundę. Otoczyła go ramionami, gdy niósł ją przez pokój. Chwilę później uderzyła plecami w zimną ścianę. Sprzęt medyczny zatrząsł się pod wpływem siły jego entuzjazmu. Nie ma co. Doktorek miał wspaniałe podejście do pacjenta. Eidolon zakołysał biodrami, czasami wycofując się zanim znów się w niej zanurzył, a czasami na zmianę wykonując głębokie i płytkie ostre pchnięcia, które docierały prosto do jej wnętrza. Rozkosz wstrząsnęła nią, niemal szokując ją swoją gwałtownością. Eidolon chwycił ją za pośladki i przytrzymał, wbijając zęby w jej ramię i unieruchamiając górną połowę jej ciała. To była najbardziej erotyczna rzecz, jakiej Tayla kiedykolwiek doświadczyła. Żar rozlał się w dole jej brzucha, podczas gdy jego męskość poruszała się w niej, i gdyby to nie był sen, nie uwierzyłaby w to, że ktoś mógł wyczyniać z jej ciałem takie cuda.Napięcie narastało stopniowo, ściskając jej wnętrze i sprawiając, że jej mięśnie naprężyły się jak postronki. Żaden mężczyzna nie mógł sprawić aż takiej rozkoszy. Chwyciła go za włosy i pociągnęła jego głowę w dół, każąc mu na siebie spojrzeć. Oddech uwiązł jej w gardle. Namiętność, głód i coś znacznie mroczniejszego czaiło się w jego oczach, ale tym, co sprawiło, że powietrze uciekło jej z płuc, był ich kolor. Chwilę temu miały głęboki odcień palonej kawy. Teraz były złote. Hipnotyzujące. Czysty, dwudziestokara-towy seks. Och, jakże kochała ten sen. Sen, w którym jej kochanek był chodzącym seksem, począwszy od magicznego

penisa i pełnych namiętności oczu, a skończywszy na zręcznych ustach, palcach, a nawet na jego zapachu, który przypominał jej gorzką czekoladę i z pewnością miał za zadanie przyciągać kobiety. - No dalej, zabójczyni - warknął. - Ujeżdżaj mnie i doprowadź do spełnienia. Przesunął biodra i wniknął w nią głęboko. Krzyknęła, będąc tak blisko wspięcia się na szczyt, że całe jej ciało zatrzęsło się pod wpływem pchnięcia. Już prawie tam była... już niemal... tak! Och tak, była już niemal na szczycie. Eidolon szarpnął się, a krzyk towarzyszący jego spełnieniu rozbrzmiał echem w jej uszach i posłał ją jeszcze wyżej. Gorące strumienie nasienia rozlały się po jej wrażliwym wnętrzu, tak że miała wrażenie, jakby miliony małych palców głaskały ją z takim zapamiętaniem, że mogła jedynie drżeć i dyszeć. Mimo to nie dotarła na szczyt, choć powinna. Sen czy nie, ten mężczyzna zrobił jej coś, czemu nie mogła się oprzeć żadna kobieta. Eidolon nie ustawał jednak w wysiłkach, choć mięśnie mu drżały, a jego brązowa skóra pokryła się potem. Tatuaż pokrywający jego prawe ramię i dłoń, sięgający do gardła, falował i drgał jak żywa istota, wściekła z powodu tego, czego mu odmówiono. - Możesz już przestać. - Tayla chciała wrzeszczeć z frustracji. Powinna to przewidzieć. Teraz miała wrażenie, że jej ciało jest obce, posiniaczone i tak naprężone, że musiała w coś uderzyć, żeby rozładować napięcie. - Nie miałaś orgazmu - powiedział i wbił się w nią bezlitośnie. - Nigdy go nie mam. - To niemożliwe, że nie doszłaś po tym, co ci zrobiłem. - Podwoił swoje wysiłki. - To prawdopodobnie przez twoje obrażenia...

- Cóż, po prostu nie doszłam. A teraz schowaj swoje ego z powrotem do spodni i pogódź się z tym. Cholera. Nawet w snach mężczyźni byli mięczakami, jeśli chodziło o ich seksualne umiejętności. W snach... Myśli uciekły jej z głowy, gdy wreszcie dotarł do niej sens jego słów. Obrażenia? Sięgnęła ręką pomiędzy ich ciała i skrzywiła się, napotykając obolałe miejsce ponad żebrami. Co się, u licha, stało? - Doktorku? - Nie odpowiedział. Był głęboko w niej, a jego następujące po sobie pchnięcia groziły powrotem do miejsca, w którym stąpała po cienkiej granicy między frustracją a spełnieniem. - Proszę, przestań. Co mi jest? Spojrzał na nią ciemnymi oczami. Co się stało z wypełniającym je złotem? Dokąd uciekł ten sen? - Dopadł cię Cruentus. Odpowiedź przywróciła ją do rzeczywistości. Tym razem, gdy powietrze dostało się do jej płuc, zabolało ją jak jasna cholera. Przed oczami mignęły jej obrazy. Kanały. Krew. Ból. Janet. O nie, tylko nie to. A więc to była prawda. Serce obijało jej się o poranione żebra, gdy objęła wzrokiem pogrążony w półmroku pokój i sprzęt medyczny. Na ścianach dostrzegła dziwne wzory. Nie, nie wzory. Pismo. I w dodatku nie był to język, który znała. Dziwaczne, wyglądające na wiekowe przedmioty ozdabiały półki w szklanej gablocie. Czy ten przedmiot przytwierdzony do ściany był... czaszkę? Gdzie ona właściwie była? Jej wnętrze zacisnęło się wokół jego ciągle wyprężonej męskości. Kim był ten facet, który przed chwilą tak dokładnie ją przeleciał? Strumienie powietrza zapiekły ją w gardle, gdy spróbowała wciągnąć w płuca zbyt dużo tlenu naraz, żeby utrzymać jasność myśli. Facet musiał zdawać sobie sprawę z tego, jak

bliska była paniki, bo wycofał się i postawił ją delikatnie na podłodze. Jej bose stopy uderzyły w zimną kamienną posadzkę - jaki szpital miał kamienne podłogi? - a jej szpitalna koszula opadła w dół, zasłaniając jej nagie ciało. - Gdzie ja jestem? - spytała ochrypłym głosem. - W szpitalu. - Lekarz z jej snu, który właśnie podarował jej najprzyjemniejszy w życiu zastrzyk, poprowadził ją w stronę łóżka, trzymając ją mocno za łokieć. Niezaprzeczalny dowód odbytego stosunku spłynął jej właśnie po wewnętrznej stronie ud. Nie miała jednak pojęcia, dlaczego tak ją to łaskocze i uwrażliwia jej skórę, że chciała rozetrzeć to po swojej opuchniętej kobiecości. - Zostałaś ranna w trakcie walki z Cruentusem. Wyrwała się z jego uścisku. - Skąd wiesz tyle o demonach? Co to za szpital? I kim ty, u diabła, jesteś? - Usiądź. Wszystko ci wytłumaczę. - O nie. Tylko nie wciskaj mi tego kitu z uspokajaniem się. - Cofnęła się, gdy zrobił krok naprzód, próbując podprowadzić ją w stronę łóżka. Górował nad nią, przesłaniając czerwone światła na suficie. - Trzymaj się ode mnie z daleka. - Taylo, musisz mnie wysłuchać. - Złowieszczy ton jego głosu zszargał resztki, jakie pozostały z jej nerwów. Drzwi otworzyły się, a ktoś - a raczej coś - ubranego w szpitalny uniform, weszło do środka. - Doktorze - odezwało się coś ustami pełnymi kłów. - Jest pan wzywany na izbę przyjęć. Demon. Taylę oblał zimny pot. - Na litość boską, co to za miejsce? Odwróciła się w stronę Eidolona. Jego oczy znów przypominały te ze snu. Tyle, że to wcale nie był sen. Pokój zawirował, gdy świadomość tego, co zaszło uderzyła ją jak obuch. - Ty - wydyszała. - Ty również jesteś demonem.

Eidolon poruszył się tak szybko, że niemal to przeoczyła, i sekundę później poczuła na ramieniu ukłucie igły. Nagle ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Nie mogła nawet krzyknąć, gdy potwory otoczyły ją ze wszystkich stron, przywiązując pasami do łóżka. Jedynie krzyk w jej własnej głowie nie chciał zamilknąć.

Rozdział trzeci Ciemność opadła jak brzytwa gilotyny, odcinając Taylę i jej partnerkę od światła dnia. Gdzieś w sąsiedztwie zaszczekał pies i dało się słyszeć odgłos wystrzału. Prawdopodobnie kolejny gang ostrzelał okolicę z jadącego samochodu, ale Tay i Janet nie były policjantkami i ani trochę je to nie obeszło. Nawet funkcjonariusze mieliby to w dupie. Ta część Nowego Yorku była krajem trzeciego świata ogarniętym wojną, a policja już dawno zajęła neutralną pozycję i wycofała się ze strefy walk. Stojąc obok wejścia do kanałów, Tay pomacała palcami kieszeń kurtki, w której trzymała sztylet w kształcie litery S o podwójnych ostrzach, z których każde pokryto innym metalem. Złota strona ostrza pozwalała jej likwidować demony, takie jak Cruentus, na którego polowały, a ona chciała, by broń była gotowa do użycia. - Teren wygląda czysto - powiedziała Tay, a Janet uniosła ciężką kratę. Rzucając ostatnie spojrzenie w noc, zeszły szybko po drabinie do tuneli, w których unosił się kwaśny odór rozkładu i odpadków. Nie było tu światła, ale ciemność nie stanowiła problemu. A przynajmniej nie dla żadnego Strażnika Aegi. Janet w obliczu niebezpieczeństwa miała nawyk bawienia się swoim naszyjnikiem - krucyfiksem, noszącym z tyłu rysunek wygrawerowanej tarczy Aegis. Tayla, wiedziona tym samym nawykiem, przekręcała pierścień na swoim małym palcu,

ale ochronny talizman nie pomógłby jej w tym przypadku. Jej zdolność widzenia w ciemności zawsze była nadzwyczajna, nawet bez pomocy magii. Przykucnęła u podstawy drabiny i dotknęła palcami ciemnej smugi znaczącej ceglaną ścianę tunelu. - Krew - szepnęła. - Jest tutaj. Odgłos ostrzy wyjmowanych ze skórzanych osłon odbił się echem od wąskiego przejścia. Tayla trzymała swój kolczasty nóż w jednej dłoni, a rozwidlony sztylet w drugiej, gdy szły przed siebie, podążając za śladem krwi. Zignorowała chlupoczące odgłosy pod swoimi stopami, pisk szczurów oraz dźwięk wilgoci spływającej po ścianach. Jej koncentracja zogniskowała się jedynie na obrazach, dźwiękach i zapachach, które zaprowadziłyby ją prosto do celu. Jej wzrok wyostrzył się. Uszy stłumiły inne dobiegające zewsząd odgłosy i wyłapały najbardziej ulotne dźwięki, jak te należące do karaluchów biegających po drugiej stronie muru. Tutaj na dole to ona była drapieżnikiem. Tay żyła tym wszystkim. Żyła dla haju, o jaki przyprawiał ją przypływ adrenaliny, która krążyła po jej ciele w trakcie polowania. Żyła tym, ponieważ nienawiść była jedynym powodem, dla którego jej serce jeszcze biło. Cienie zalegające przód tunelu poruszyły się, a Tay poczuła, jak włoski na karku stają jej dęba. Idąca przed nią Janet przypadła do ziemi. Tay rozpłaszczyła się na ścianie i przysunęła bliżej wyjścia. Czując, jak serce jej łomocze, opuściła się do tunelu. I napotkała spojrzenie trzech czerwonych oczu. Dostrzegła błysk dwóch rzędów ostrych zębów. Przenikliwy pisk demona eksplodował w jej mózgu. Kurwa mać, to wcale nie był Cruentus. - To demon Croucher! - krzyknęła do swojej partnerki, która zaklęła szpetnie pod nosem i opuściła się na miejsce obok niej.

- Co, nie możesz znaleźć sobie jakiegoś domu, który będziesz mógł terroryzować, ty cholerny mały dupku? - Jednym płynnym ruchem Janet wyjęła shuriken z sakiewki przy pasku i rzuciła z impetem. Demon wrzasnął z bólu, gdy shuriken wbił mu się głęboko w jedno oko. Nienawiść zapłonęła w pozostałych dwóch. Tay wprawiła swój sztylet w ruch wirowy. Jeden cios wystarczył, by roztrzaskać głowę Crouchera. Kątem oka wyłapała jednak jakiś ruch. Janet przeleciała niezdarnie nad jej głową i wylądowała bezwładnie na ziemi. Miejsce, w którym stała zajął Cruentus. Z jego szkieletowej piersi wydobył się warkot. - Nie. Ładnie. - Tay cisnęła kolczasty nóż za siebie i rzuciła się naprzód z rozwidlonym sztyletem. Nie musiała oglądać się za siebie, by wiedzieć, że nóż wbił się w gardło Crouchera. Jeden z głowy, jeden do zabicia. Złote ostrze jej sztyletu odnalazło swój cel i pozostawiło po sobie płytkie nacięcie na brzuchu Cruentusa. Stwór zachwiał się, cofając o parę kroków i przykładając dłoń do brzucha, jakby spodziewał się, że zaraz wypadną z niego wnętrzności. Tay okręciła się na pięcie i wymierzyła mu potężnego kopniaka w miednicę. Stwór grzmotnął z hukiem w drabinę. Tay ruszyła do ataku z wirującym sztyletem w dłoni. Cruentus zamachnął się łapą uzbrojoną w pazury i dosięgnął ramienia Janet. - Ty draniu! - Janet wyciągnęła spod kurtki swoją ulubioną broń - topór. Demon zrobił unik, a ostrze wylądowało jedynie o cal od jego piszczeli. - Hej, dupku! - Tay chciała ruszyć do przodu, ale zatrzymała się gwałtownie z krzykiem. Poczuła łaskotanie w prawej nodze. Mięśnie zmieniły się jej w galaretę. Po chwili dłoń zdrętwiała, a sztylet upadł z brzękiem na ziemię, sekundę przed tym, jak jej ciało zwaliło się w muł. No nie. Tylko nie teraz!

- Tayla! - wrzasnęła Janet, gdy pazury demona zacisnęły się na jej gardle. Zgrzytając zębami, Tayla podpełzła w stronę demona, który potrząsał jej partnerką jak terier podrzucający szczurem. - Hej! - Zacisnęła palce na ułamanym kawałku cegły. - Ty parszywy skurwysynu, spójrz na mnie. Posłała cegłę przed siebie zdrową ręką, a jej ostra krawędź wbiła się w tył głowy demona. Z rany trysnął czarny płyn. Po-warkując, demon puścił Janet i odwrócił się. Jego oczy przypominały pomarańczowe kule płonące wściekłością. - Ty dziwko - wycharczał. - Ty brudna ludzka dziwko. Urządzę sobie ucztę na twoich organach. Wyssam ci je przez cipkę, kiedy będziesz krzyczeć. Wysunął wąski język między kły i siorbnął paskudnie. - Ech, mężczyźni - mruknęła, wyciągając rękę po sztylet, który upuściła. Wszystko sprowadzacie do seksu, bez względu na gatunek. Obnażając zęby w uśmiechu, który zmarszczył jego tępy, pozbawiony włosów pysk, demon podniósł topór Janet. - Nie do seksu, tylko do śmierci. Zamachnął się i wypuścił topór. Głuche uderzenie ostrza wbijającego się w ciało przeniknęło Taylę jak pazury wilkołaka. Głowa Janet, prawie oddzielona od reszty ciała przez jej własny topór, zakołysała się, opadając na bok. Przed upadkiem powstrzymał ją jedynie strzęp skóry i mięśni. Zaskoczenie odbiło się w niebieskich oczach Janet. Sekundę później zaszły mgłą. - Janet! Nie! - Nie! Tayla otworzyła gwałtownie oczy. Przerażenie ogarnęło ją serią wstrząsów. Pot spłynął jej z czoła we włosy, gdy dygotała na szpitalnym łóżku w pogrążonym w półmroku pokoju. Hyla bezpieczna.

Nie. Wcale nie. Po tym, jak Cruentus zabił Janet, zaatakował ją, przez co wylądowała w jakimś dziwacznym ośrodku prowadzonym przez demony. Została opatrzona. Wykąpana. I w dodatku... O Boże. Uprawiała seks z demonem. Tayla z trudem przełknęła nagromadzoną w ustach żółć i próbowała uspokoić swój kołyszący się niebezpiecznie żołądek. Musiała wziąć prysznic. I koniecznie zrobić irygację. A może nawet wysterylizować swoją skórę przez podpalenie jej. Nie mogła jednak zrobić żadnej z tych rzeczy ze względu na pasy przytrzymujące ją w miejscu. Z tego co wiedziała, mogła tak leżeć od wielu dni. Zacisnęła dłoń w pięść i zakręciła palcami u stóp. Przynajmniej podstawowe funkcje ruchowe jej ciała powróciły. Tylko na jak długo? Podobne incydenty zdarzały się jej coraz częściej. To przez jeden z nich zginęła Janet, a ona sama prawie dała się zabić. Następnym razem może nie mieć aż tyle szczęścia. - Dobry wieczór. - Drobna kobietka o blond włosach w uniformie w okropnym kolorze fuksji znalazła się przy jej łóżku. Tayla nie miała pojęcia, jakim cudem jej nie usłyszała. - Wyglądasz lepiej, niż kiedy cię tu przywieźli całą zakrwawioną, pogryzioną i w kawałkach Cruentusa na twoim ubraniu. Powinnaś przemyśleć noszenie czerwonej skóry. Gryzie się z twoimi włosami. - Czerwony maskuje plamy krwi. Kim ty, u diabła, jesteś? Trinny i Suzannah w jednym? - Głos Tayli był ochrypły, jakby nie używała go od dłuższego czasu. Głupawa blondynka pokręciła głową, jakby Tay mówiła na poważnie. - Jestem siostra Allen. Przyniosłam ci jedzenie, ale nie możesz nic zjeść, dopóki doktor Eidolon nie zdejmie pasów.

- Uśmiechnęła się, odsłaniając lśniące kły. - Najwidoczniej są potrzebne, biorąc pod uwagę fakt, że twój gatunek to sami bezlitośni mordercy. Tayla spojrzała na nią, osłupiona. - Dziękuję, Nancy. Zajmę się nią. Możesz iść do domu. Widzimy się jutro. - Męski głos, który zawibrował w uszach Tayli, był jak zakazany owoc. Jak wódka dla alkoholika. Jak sernik dla kogoś na diecie. Jak orgazm dla mnicha. - Witaj, Taylo. - Witaj, doktorze Zło. - Nie spojrzała na niego. Co, jeśli tylko przyśniła sobie jego cudowny wygląd? Co, jeśli miał rogi, kopyta i kolce jak jeżozwierz? Perlisty śmiech Nancy niósł się za nią aż do drzwi. Który wampir chichotał jak pustogłowa cheerleaderka? To wszystko nie miało jednak znaczenia. Wampirzyca umrze, rozpadając się na popiół i zwęglone kawałki, tak jak reszta pijawek. Tay wolałaby tylko, żeby ich szczątki nie były takie oślizgłe. Spieranie ich z ubrań było potworną męką. Jednak z drugiej strony takie było życie każdego członka Aegis, niedocenianych obrońców tego świata. Tajemniczych strażników ludzkości. Zabójców demonów i innych potworów, które szwendały się nocą po mieście. Cały ten szajs miał sprawić, że Tay poczuje się dobrze, ale przypominał jej jedynie o tym, że nie miała nic lepszego do roboty w swoim życiu prócz przedzierania się przez pełne potworów zaułki, które cuchnęły starym moczem. Koniec końców, trudno było znaleźć legalną pracę, gdy nad głową wisiał ci nakaz aresztowania za morderstwo. Nawet gdyby miała idealną przeszłość i cholerny doktorat nic by się nie zmieniło. Nadal spędzałaby noce na patrolowaniu podziemi Nowego Yorku, które znała lepiej niż własną kieszeń, w poszukiwaniu mętów do zabicia. Mętów takich jak doktor, którego kroki rozbrzmiewały coraz głośniej, gdy się zbliżał. Zamknęła oczy, nadal nie mogąc

spojrzeć mu w twarz. A przynajmniej do momentu, w którym nie użył podnośnika, by podnieść do góry zagłówek. Przebiegł ją zimny dreszcz. Ubrany w zielony uniform, wyglądał tak samo, jak go zapamiętała. Góra mięśni i nieregularne rysy twarzy oraz brązowe oczy, w których pobłyskiwały inteligencja i pewność siebie. Dziwny tatuaż na prawym ramieniu zamigotał. Jego ostre, zakrzywione linie rozmazały się, gdy przyjrzała się im bliżej. Osiem ze swoich dwudziestu czterech lat poświęciła na walkę z demonami, ale nigdy nie natknęła się na takiego, którego dominująca obecność napełniała ją trwogą i respektem. Miała wrażenie, jakby właśnie napotkała czystą seksualną energię, zamkniętą w powłoce z gładkiej, opalonej skóry. Cholera, to niesprawiedliwe, że jakiś demon był tak przystojny, że mógł pozować na okładkę magazynu. Jaka szkoda, że musiała zrujnować mu tę śliczną buźkę swoim prawym sierpowym. - Zdejmę ci pasy z nadgarstków, żebyś mogła zjeść posiłek. Nie próbuj ze mną walczyć. Szpital ochrania zaklęcie przeciwko przemocy. Akurat. Odczekała chwilę, aż uwolni jej dłonie. Uśmiechnęła się. A potem zrobiła zamach, celując w jego szczękę. Ból niemal rozerwał jej czaszkę. Opadła na łóżko, trzymając się za głowę obiema rękami. - Ostrzegałem cię. - Niech to szlag - jęknęła. - Specjalnie mnie podpuściłeś. - Może odrobinę. Gdy ból nieco zmalał, zmrużyła oczy i spojrzała na niego. - To dlatego ciągle żyję, prawda? Dzięki zaklęciu. Pewnie sam chcesz mnie zabić, tylko nie możesz. Wzruszył ramionami i zapisał coś w jej karcie pacjenta. - Z rozkoszą przeleciałbym cię ponownie, więc radzę nie sugerować się za bardzo moimi instynktami.

Tayla niemal udławiła się własną śliną. - Mogłeś mi tego oszczędzić. Czy naprawdę miał na myli to, co mówił? O tym, że wziąłby ją raz jeszcze? Nie, żeby to w ogóle było możliwe, bo zabiłaby go przy pierwszej nadarzającej się okazji. - Och - odparł głosem, który pobudził te części jej ciała, których wcale nie chciała pobudzać. - Doskonale wszystko pamiętasz. - Odłożył na bok podkładkę do pisania i przyłożył swój długi, smukły palec do nadgarstka, by zbadać jej puls. - Nie miałaś orgazmu, choć bardzo tego pragnęłaś. A ja chciałem, żebyś doszła. Chciałem czuć, jak zaciskasz się wokół mnie z rozkoszy. Jego oczy pociemniały, gdy objął wzrokiem jej twarz, gardło i piersi falujące pod szpitalną koszulą. - Nadal czuję zapach tego, co zrobiliśmy. - Ścisnął mocniej nadgarstek, gdzie jej puls bił szybciej z każdym wypowiadanym przez niego słowem. - Czuję twoje pożądanie. Ona również je czuła. Skumulowało się między jej udami, w wyprężonych sutkach i wilgoci, jaka zebrała się u zbiegu jej ud. - Zastanawiam się - wymruczał - jak smakuje twoje pożądanie. Dobry Boże. Efekt, jaki wywarły na nią te słowa... Sposób, w jaki kazał jej pożądać rzeczy, których nigdy nie chciała... To w ogóle nie powinno się dziać. Ten mężczyzna był nie tylko jej wrogiem, ale ta żądza sama w sobie... Przecież nie powinna jej odczuwać. Seks zawsze był bronią. Narzędziem. Jedyną walutą, która nigdy nie traciła na znaczeniu. Seks z mężczyzną nigdy nie był przyjemnością samą w sobie. Chwile, w których chciała sprawić, by tak było, kończyły się wybuchami wściekłości, frustracji i palącego poczucia pustki. Udawała orgazmy, tak jak inni udawali wesołość, słysząc głupawe dowcipy. - Nie dotykaj mnie - powiedziała odrobinę za bardzo zdyszanym głosem albo jedyną rzeczą, jakiej posmakujesz,

będzie moja pięść. - To była bezsensowna groźba, biorąc pod uwagę to durne zaklęcie, ale mimo wszystko sprawiła, że Tayla poczuła się lepiej. Ku jej uldze, puścił ją i odsunął się. Erekcja w widoczny sposób napierała na przód jego spodni. Odwracając wzrok, sięgnęła do pasów unieruchamiających jej kostki, ale on pokręcił głową. - Zostaw je w spokoju. Masz wolne ręce, by swobodnie jeść, ale nie dałem ci pozwolenia na wstanie z łóżka. - W porządku, doktorku - odparła. - A co, jeśli będę musiała iść do łazienki? - Pielęgniarka będzie ci asystować. - W jego głosie słychać było rozbawienie. - No chyba, że wolisz, abym to ja ci pomógł. - Dzięki, obejdzie się. - Przeczesała palcami splątane włosy i rzuciła tęskne spojrzenie w stronę jedzenia, które przyniosła pielęgniarka wampirzyca. - Co to właściwie jest? Podał jej tacę, i chociaż jej żołądek zaburczał na sam widok czegoś, co wyglądało jak kanapka z jajkiem i sałatą, zawahała się. - Czyje to jajka? - Nie mam pojęcia. Rusałki, harpii albo diabła. Miała przeczucie, że się z niej naigrawa, ale to nie miało znaczenia. Nie była w stanie przełknąć nawet kęsa. Najpierw musiała zadać nie cierpiące zwłoki pytania, które dręczyły ją od momentu, w którym odzyskała przytomność. - No więc, hmm, gdzie ja właściwie jestem? I co masz zamiar ze mną zrobić? - Jesteś w Miejskim Szpitalu Podziemnym. Jak się zapewne domyślasz, specjalizujemy się w leczeniu istot paranormalnych, nie będących ludźmi. Nasze położenie jest objęte tajemnicą, więc nie pytaj o nie. - Podziemnym? To ci dopiero. Doktor Ponurak rzucił jej piorunujące spojrzenie. Westchnęła.

- Jak się tu dostałam? - Ambulansem. Mamy własny na wyposażeniu. - Oczywiście, że macie. - Żałowała, że nie pamiętała nawet najmniejszego szczegółu z przyjazdu do tego miejsca. W głowie miała jedną wielką czarną dziurę. - A co z Cruentusem? Nie żyje? - Wypuścimy go dziś wieczorem. Taylę natychmiast ogarnęła wściekłość. - Zabił moją przyjaciółkę! - A twoi towarzysze zabili wielu moich ludzi Zacisnęła zęby i zmusiła się, żeby zapanować nad emocjami. Szczerze mówiąc, nigdy nie uważała Janet za swoją przyjaciółkę. Dawno temu nauczyła się unikać przywiązywania się do ludzi, którzy na co dzień ryzykowali śmiercią, ale jeśli on chciał mówić o stracie, mogła mu w tym dorównać na każdym kroku. Jednak w tej chwili musiała grać mądrze. A to wymagało informacji. Miała tylko nadzieję, że Strażnicy znaleźli już ciało Janet. Myśl o wojowniczce Aegi gnijącej w ścieku sprawiła, że mdłości podeszły jej do gardła. - Gdzie przechodzicie trening uprawniający was do wykonywania tej pracy? Nie wydaje mi się, żeby większość z was stapiała się z resztą studentów na zajęciach z anatomii. Jego pager zaczął brzęczeć, ale zignorował go. - Każdy, kto jest człowiekiem lub doskonale się pod niego podszywa, uczy się w ludzkiej szkole medycznej. Ja na przykład jestem absolwentem Harvardu z dyplomem lekarza. Potem sami się szkolimy. Musnął palcami medyczny symbol na kieszeni swojej koszuli, jak gdyby chciał się upewnić, że to, co powiedział jest prawdą. A przynajmniej sądziła, że to medyczny symbol. Znajomo wyglądający kij, otoczony dwoma wężami, został zastąpiony groźnie wyglądającym sztyletem. Żmije oplatające ostrze wyglądały na gotowe do ukąszenia. Pierzaste skrzydła

zmieniono na takie, jakie miał nietoperz, układające się we wzór podobny do tego na jego ramieniu. Zmarszczyła brwi. Widziała go już kiedyś... Jego naszyjnik. Wisiorek pasował do wzoru na koszuli. - To nieco zmodyfikowany kaduceusz - wyjaśnił, a Tay-la szybko oderwała wzrok od wisiorka, bo obraz srebrnego sztyletu ślizgającego się po jej skórze, gdy doktorek był głęboko w niej, rozpalił się w jej umyśle. Zaprojektował go mój młodszy brat. Nie mogliśmy posłużyć się ludzkim symbolem. - Nadal nie rozumiem jakim cudem demony mogą uczęszczać do szkół medycznych. Czy nie musicie mieć czasem samych dobrych ocen albo dowieść, że jesteście ludźmi? - Nie każdy, kto wygląda jak człowiek nim jest, Taylo. Przyjaciele na wysoko postawionych stanowiskach potrafią załatwić wszystko. Wliczając w to wcielenie demonów, które nie dorastały w ludzkim społeczeństwie do szkół medycznych. Pomysł, że demony mogły robić razem coś tak zorganizowanego w czym nie było ani krzty zła, kompletnie ją zaskoczył. Niemal tak mocno, że prawie zapomniała o zadaniu drugiego pytania. Prawie. - A co ze mną? Będziesz mnie tu trzymał przywiązaną do łóżka jak jakąś osobistą sekszabawkę? - Pozwól, że ci przypomnę, że to ty błagałaś mnie o seks, a nie ja ciebie. Kolejny raz przypomniał jej kompletnie niepotrzebną rzecz. - No i co z tego? Nie mogłeś się oprzeć poranionej, osłabionej kobiecie, która miała erotyczny sen? Coś w jego spojrzeniu sprawiło, że zaczęła topnieć pod jego wpływem. Jej ciało zareagowało odruchowo w całkiem nieodpowiedni sposób. - Nazwij to osobliwą cechą mojego gatunku. Nie mogłem oprzeć się twojemu zapachowi. Chciałaś zaspokoić swoją potrzebę. Zgłosiłem się na ochotnika.

- Ale nie sprostałeś zadaniu - odcięła się złośliwie, chcąc mu dopiec. On jednak zmarszczył brwi, a na jego twarzy odmalowało się zmartwienie. - To może mieć coś wspólnego z twoją fizjologią. Mógłbym przeprowadzić testy... albo spróbować ponownie... - Nie! - Zastanawiała się, czyjego najwidoczniej wyostrzony węch wyłapał zapach jej podniecenia. Doskonale wiedziała, dlaczego nie dotarła na szczyt, ale nie miała zamiaru dzielić się z nim tą wiedzą. - Po prostu odpowiedz na moje pytanie. Co masz zamiar ze mną zrobić? Spojrzał w końcu na swój pager, a potem na nią. - Część moich kolegów chce zabrać cię w inne miejsce i torturować, dopóki nie zaczniesz mówić. - Sposób, w jaki to powiedział - chłodnym, rzeczowym tonem - przeraził ją bardziej niż wydźwięk tych słów. Wolałbym, żeby tego nie robili. Zbyt ciężko pracowałem, by cię uratować. Tay szturchnęła palcem tajemniczą kanapkę z jajkiem, wiedząc, że nie przełknie ani kęsa. - Uhm. Domyślam się, że torturowanie i zabicie mnie po tym, jak włożyłeś wiele wysiłku, by ocalić mi życie, byłoby prawdziwym pechem. - W takim razie powiedz mi coś innego, zabójczyni. -1 co potem? Pozwolisz mi wyjść stąd tanecznym krokiem? - Dopilnuję tego, by nikt cię nie torturował. - Jeśli wydaje ci się, że powiem choć słowo o Aegis, to chyba się czegoś naćpałeś. - Spojrzała w dół na swoją dłoń. - Gdzie jest mój pierścień? - Uważaj go za częściową spłatę swojego szpitalnego rachunku. - Ty... draniu - wykrztusiła. - Ten pierścień ma dla mnie sentymentalną wartość. Po dołączeniu do szeregów Aegis, każdy Strażnik wybierał sobie element biżuterii - pierścień, zegarek, naszyjnik,

cokolwiek osobistego - do tego, by nasycić go magicznymi wspomagaczami. Poza tym, pierścień należał kiedyś do jej matki. - Większość z tego, co odebrali mi Aegi miało wartość sentymentalną skwitował doktor. Cudownie. Po prostu cudownie. Jeśli wróg odkryje, jak działała magia zaklęta w pierścieniu i jakie umiejętności zapewniała jego ludzkiemu właścicielowi, demony mogły znaleźć sposób na zneutralizowanie magii Aegi. Zaciskając dłonie w pięści, przeklęła w duchu zaklęcie przeciw przemocy. - Niczego ci nie powiem. - Opowiedz mi o swoich rodzicach. Zamrugała, zaskoczona nagłą zmianą tematu. - Dlaczego? - Skoro nie chcesz zdradzić mi ani słowa o Aegis, to może powiesz mi coś o sobie? Korona ci z głowy nie spadnie. Z pewnością tkwił w tym jakiś haczyk, ale nie widziała niczego złego w rozmawianiu o ludziach, którzy już nie istnieli. - Nigdy nie znałam swojego ojca. Moja matka umarła zaś, kiedy miałam szesnaście lat. - Czy miałaś kiedykolwiek okazję zobaczyć swojego ojca? Na przykład na jakimś zdjęciu? - A cóż to, u diabła, za pytanie? To nie twoja sprawa, ale nie. Moja mama nie zdradziła mi nigdy jego nazwiska. Tayla wątpiła, by matka w ogóle je znała. Urodziła się z uzależnieniem od heroiny, więc jej staruszek mógł być jednym z nieudaczników, z którymi jej matka pieprzyła się, kiedy akurat nie dawała sobie w żyłę. Doktorek wyglądał na zamyślonego, jak gdyby to, co powiedziała było niezwykle fascynujące. Najwidoczniej nie miał żadnego życia poza łataniem innych złych demonów i bzykaniem ludzkich pacjentów. - Jak umarła twoja mama?

Wspomnienia, z którymi walczyła od lat, zawirowały w jej głowie jak żywa istota. Nie przejmowała się tłumieniem gniewu. Jego gorzki posmak na języku był aż nazbyt dobry. Poza tym potrzebowała przypomnienia, dlaczego tak bardzo nienawidziła tego mężczyzny. - Została zabita - powiedziała Tayla. - Przez demona. *** Nancy Allen nie miała zamiaru odbierać życia mężczyźnie, stojącemu na skrzyżowaniu pogrążonego w cieniu chodnika i ciemnego zaułka, nawet jeśli zasługiwał na śmierć z powodu własnej głupoty. Jego kosztowny płaszcz, spodnie i buty wręcz krzyczały: „Obrabuj mnie, zlej na kwaśne jabłko, a potem dźgnij w wątrobę". Nie, nie miała zamiaru robić mu krzywdy. Rada Wampirów określiła surowe zasady, dotyczące zabijania i pozbywania się ciał ludzi, tak samo jak zrobiły to rady większości demonicznych gatunków. I choć zasady umożliwiały jej zabicie jednego człowieka na miesiąc, nie robiła tego już od kilku. Być może jej niechęć do odbierania innym życia miała coś wspólnego z faktem, że była pielęgniarką zanim została zmieniona. A może chodziło o to, że rzadko kiedy odczuwała to upojenie, jakiego doświadczał jej gatunek w momencie czyjejś śmierci. Po prostu nie miała osobowości kogoś skłonnego do uzależnień. Słabość do czekolady się nie liczyła. Nawet wtedy, gdy zabijała, jej ofiarami stawali się napastujący kobiety złoczyńcy i zboczeńcy molestujący dzieci, którzy po prostu zasługiwali na śmierć. To akurat przyprawiało ją o dreszcz ekscytacji. Niestety, ostatnimi czasy przestała posilać się na społecznych mętach. Mieli tendencję do picia i zażywania narkotyków, a wchłonięcie w siebie krwi, zawierającej te substancje

sprawiało, że kręciło jej się w głowie przez wiele dni. Najgorsi byli palacze. Ich krew smakowała wręcz obrzydliwie i przyprawiała ją o ataki migreny. Jej ofiara wepchnęła dłonie w kieszenie płaszcza i obserwowała światła dwie ulice dalej, prawdopodobnie czekając na taksówkę. Mężczyzna wyglądał tak, jakby wybierał się do jednego z ekskluzywnych klubów na Manhattanie, gdzie niebieskie drinki kosztowały więcej niż zarabiała miesięcznie jako ludzka pielęgniarka. Nancy uśmiechnęła się i ruszyła w jego stronę, pozwalając, by jej biodra kołysały się w obcisłej sukience, którą wkładała na polowania. Elegancką i czerwoną, która odsłaniała sporo ciała i przyciągała wzrok zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Nancy przebrała się zanim opuściła szpital, choć zazwyczaj nie ubierała się jakoś specjalnie na okoliczność zabijania. Ucieszyła się w duchu z powodu własnej przebiegłości, uradowana, że zdecydowała się samemu znaleźć sobie dzisiejszą przekąskę, zamiast odwiedzać któryś z banków krwi. Doktor Eidolon nie miał nic przeciwko temu, że jego pracownicy chodzili od czasu do czasu przypięci do torebek z krwią, ale ona zdążyła osuszyć w tym tygodniu dwie jednostki, bo była zbyt leniwa, żeby zapolować. - Czekasz na taksówkę? - spytała, a jej przyszła przekąska odwróciła głowę, zaskoczona. - Dzwoniłam po jedną godzinę temu, ale się nie zjawiła. Mam dziś wieczorem bardzo ważne przyjęcie, na którym muszę być. Mężczyzna przyjrzał się jej spod zmrużonych powiek. Może nie był taki głupi za jakiego go wzięła. Mimo wszystko był przystojny... Miał brązowe, sięgające brody włosy, pełne usta i jednodniowy zarost. Mogłaby go przelecieć w trakcie pożywiania się. Shade nie zawsze był dostępny na małe rendezvous w szpitalnym schowku z zaopatrzeniem, a Wraith zachowywał się, jakby złapała jakieś świństwo.

Z kolei Doktor E... Zapłaciłaby mnóstwo pieniędzy za możliwość oplecenia go swoimi udami. Szkoda, że był takim dziwakiem i prawdopodobnie jedynym demonem Seminu-sem w historii, który nie pieprzył wszystkiego, czego się dotknął. Z tego co wiedziała, zaspokajał swoje potrzeby poza szpitalem, ponieważ żaden członek personelu nigdy nie przyznał się, że miał z nim jakieś kontakty seksualne, ani nie przyłapał go na gorącym uczynku z kimś innym. Mężczyzna otaksował pożądliwym spojrzeniem jej ciało. Wyczuła, że się uspokoił i zrelaksował, choć nieczysta energia 0 niskim natężeniu wibrowała wokół niego. Ten facet mógł być Mrocznym Upiorem, zabójcą swojego własnego gatunku. Seryjnym mordercą. Potencjalnym socjopatą. Jego mroczna energia nie była jednak silna. Nie zabił jeszcze żadnego człowieka, ale wkrótce to zrobi. Być może uda jej się wysłać go na tamten świat i w ten sposób uczynić ludzkości przysługę. - Możesz do mnie dołączyć pod warunkiem, że pozwolisz postawić sobie drinka. Podszedł bliżej, dotykając jej łokcia. - Bardzo chętnie. Spoglądając ponad jego ramieniem, przyjrzała się przejeżdżającym samochodom i ludziom spacerującym w dole ulicy. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Czując, jak ślina napływa jej do ust, wepchnęła go do zaułka i popchnęła na ścianę budynku. Facet chrząknął, próbując wyszarpnąć dłoń z kieszeni płaszcza. Jej kły pulsowały z bólu w rytm uderzeń krwi w tętnicy szyjnej. Wspięła się na palce, wbiła kły głęboko w jego szyję i czekała, aż przestanie się szarpać. Ostre ukłucie igły na karku kompletnie ją zaskoczyło. Tak samo jak kopniak wymierzony prosto w pachwinę. Mężczyzna oderwał jej głowę od swojej szyi i posłał na chodnik. Słabość sprawiła, że nogi ugięły się pod nią jak

galareta, wystawiając ją na łaskę człowieka, który przykucnął obok niej z oczami płonącymi wściekłością. - Ty odrażająca pijawko. - Przycisnął dłoń do rany na gardle. Gdyby jej serce nie było martwe i wysuszone na wiór, widok jego pierścienia, który obrócił się tak, że mogła dostrzec tarczę Aegis wygrawerowaną na obrączce, przyprawiłby ją o zawał. - Masz pojęcie, ile ludzie będą w stanie zapłacić za wampirze organy? Nadszedł czas, by zrobić z nich użytek, suko. Uśmiechnął się. Po raz pierwszy od czasu przemiany w wampira Nancy poznała co to strach.

Rozdział czwarty Eidolon sprawiał pozory, że nie ma nic przeciwko torturom. Większość demonów się temu nie sprzeciwiała. Jego poprzedni zawód wymagał określonej umiejętności sprawiania bólu, choć jego obowiązkiem było sprawdzenie, czy osoba, której miał go zaaplikować, faktycznie na niego zasługiwała. Co więcej, był w stanie uznać tortury za formę sztuki - umiejętny wirtuoz był w stanie torturować swoją ofiarę w nieskończoność bez konieczności zabijania jej. Ktoś posiadający wiedzę medyczną wiedział, jak zadać komuś maksymalną ilość cierpienia z maksymalną skutecznością. Tak więc pozornie był w stanie docenić rozmowę swoich kolegów. Mimo to, głęboko w duszy ta część niego, która zbudowała Szpital Podziemny, począwszy od samego pomysłu, a skończywszy na saunie z gorącymi wulkanicznymi kamieniami, wolałaby żeby czyjeś ciało było leczone zamiast powoli rozbierane na części. - Mam idealne miejsce do torturowania tych szumowin - powiedział Yuri, siadając na kanapie w bufecie. - Moja piwnica świetnie się do tego nadaje. Eidolon nie mógł się z tym nie zgodzić. Widział piwnicę w jego trzypiętrowym domu w Suffern. I choć nie zaskoczył go fakt, że jego kolega z pracy, będący zmiennokształtnym przybierającym postać hieny, miał upodobanie do bondageu i sado-maso, zadziwił go zarówno rozmiar, jak i wyposażenie lochów.

- Nie jestem pewien, czy podobałaby ci się krew plamiąca tę twoją lśniącą gumową podłogę. - Zmywam ją wodą ze szlaucha. Blaspheme, Zdradliwy Anioł, która uwielbiała swoją zdolność do oszukiwania ludzi i sprawiania, że myśleli, iż jest jedną z tych istot, zepchnęła stopy Yuriego na bok, by móc usiąść, i upiła łyk mrożonej herbaty. - A jak często musisz myć te podłogi? - Dwa albo trzy razy na tydzień. Ale to nie zawsze jest krew. Czasem to wazelina, miód, mocz... Eidolon skrzyżował ramiona na piersi, opierając się biodrem o ladę bufetu. - Jak miło. Yuri wzruszył ramionami. - Kobiety niemal zawsze są chętne. - Ale nie zabój czyni. - I o to właśnie chodzi. Sprawię, że zacznie mówić. Kilka godzin spędzonych w moich ostrych jak brzytwa kajdankach i na chłoście, spowoduje, że zacznie sypać. - Uśmiechnął się, odsłaniając lekko wydłużone kły. - To również da się zmyć za pomocą szlaucha. Niski warkot od strony drzwi przykuł uwagę Eidolona, który spojrzał w tamtą stronę. W przejściu stał Wraith, a jego oczy płonęły złotem. - Dlaczego nikt mi nie powiedział o tym zebraniu dla personelu? Yuri nawet na niego nie spojrzał. - Dlatego, że do niego nie należysz, popaprańcu. - To nie jest formalne zebranie, Wraith - powiedział Eidolon, zanim jego brat zdążył się wściec na ich ordynatora chirurgii. Ubrany w nisko zawieszone na biodrach dżinsy i koszulkę, Wraith obnażył kły i wszedł do środka. Eidolon wiedział,

że jego gniew nie miał nic wspólnego z poczuciem wykluczenia ze spotkania. - Nie będziesz torturował Aegi. - Wraith chwycił piankowy kubek i sięgnął po dzbanek z kawą. - Choć raz zgadzam się ze swoim bratem - odparł Eidolon. - Nie musimy jej torturować, by uzyskać informacje. Możemy ją wypuścić i obserwować. A nawet więcej niż to. Dotykać, smakować, próbować. Myśl eksplodowała w jego umyśle wraz z obrazami nagiego ciała Tayli, ocierającego się o jego ciało. Poruszałby się w niej głęboko i ostro, a ona znalazłaby swoje spełnienie, nawet jeśli musiałby spędzić całe godziny, żeby zaprowadzić ją na szczyt. Jego ostatnia porażka ubodła go do żywego. Zachwiała jego najbardziej prymitywnymi instynktami i kazała spróbować zmierzyć się z tym ponownie, by nie było wątpliwości, że poprzednim razem to był zwykły przypadek. Dobry Boże, chyba naprawdę zaczynał tracić rozum. - Więc jaki masz pomysł? Chcesz ją szpiegować? - Yuri przewrócił oczami, które przypominały czarne marmurowe kulki obracające się w oczodołach. - Co za nuda. - To zajmie za dużo czasu - wtrąciła Blas. - Yuri ma u siebie nabijane kolcami drągi... -Zadrżała, a Eidolon wyczuł zapach jej pożądania. Jego własne podskoczyło o stopień wyżej. - Powiedzmy, że delikatna ludzka skóra nie ma z nimi szans. Wraith cisnął swoją świeżą kawę do zlewu, rozchlapując ją po ścianach i ladzie. - Wy dwoje możecie sprać się na kwaśne jabłko, ale nie będziecie torturować tej kobiety. Zabijemy ją od razu, albo puścimy wolno, ale żadnego przypalania, zdzierania skóry, czy wiszenia w kajdanach nie będzie, zrozumiano? Yuri skoczył na równe nogi, prawie wytrącając Blaspheme szklankę z ręki.

- Od kiedy to jesteś szefem personelu, co? Lepiej zamknij jadaczkę i wracaj do bycia chłopcem na posyłki. Napis na ścianie zaczął migotać i pulsować. Gdyby nie zaklęcie Ochrony, bufet mógł zamienić się w miejsce dzikiej szamotaniny. Jednak zamiast tego Wraith wziął się w garść, odruchowo zaciskając dłonie w pięści nawet wtedy, gdy się uśmiechał. - E, powiedziałeś im już, że ona jest półdemonem? - Czym? - Jest mieszańcem - wycedził Wraith. - No wiesz, jeden z rodziców jest człowiekiem, a drugi demonem, tępaku. Yuri rzucił Eidolonowi zdumione spojrzenie. - Przecież Aegi są ludźmi. - To my zawsze zakładaliśmy, że tak jest. Ale nie wydaje mi się, by ona o tym wiedziała. - Zamierzał jej o tym powiedzieć wczoraj, dopóki nie wspomniała, że jej matka została zamordowana przez demona. W takiej chwili napomknięcie, że jej ojciec również mógł być jednym z nich, nie wydawało się zbyt dobrym posunięciem. - Ale wkrótce się dowie. DNA demona zaczyna przeważać. Będzie potrzebowała naszej pomocy, żeby przeżyć. Zaczekamy aż do nas przyjdzie. Gdy zacznie słabnąć, przeciągniemy ją na naszą stronę. Posiadanie szpiega w szeregach Aegis byłoby bezcenne. Yuri rozważał to przez chwilę, a potem pokręcił głową. - Nasi ludzi umierają wypatroszeni przez jakiegoś rzeź-nika. Aegis maczało w tym swoje paluchy. Nie możemy dłużej czekać. - Jego oczy rozbłysły, a wąskie wargi rozciągnęły się w wilczym uśmiechu. Eidolon jeszcze raz wyłapał zapach podniecenia, tym razem piżmowy i ostry. Zabójczyni będzie wyglądać naprawdę pięknie w moich łańcuchach. Krwawiąca, bezradna... Tęczówki oczu Wraitha znów przybrały kolor złota. Eidolon wiedział, dlaczego. Niemal osiemdziesiąt lat temu on sam

był torturowany i doprowadzony prawie do śmierci. Był to los, przed którym ich ojciec nie zdołał uciec. Ich ojciec, który według wszelkich doniesień był na wpół obłąkany, zapłacił swoją cenę za obsesję, jaką miał na punkcie matki Wraitha. Zapłacił za to, że zapłodnił ją w trakcie jej przemiany z człowieka w wampira i trzymał w niewoli, dopóki nie urodziła dziecka. Wraith również zapłacił niemało za wykroczenia swojego ojca. Ktoś mógłby stwierdzić, że ten drugi poniósł mniejszą karę. Eidolon i Shade wiedzieli, że tak było. W końcu to oni poskładali go w jedną całość, i to dosłownie, po tym, jak znaleźli go powieszonego przez wampiry w jednym z magazynów w Chicago. Zaprowadziło ich tam cierpienie Wraitha, które Shade, Roag i Eidolon odbierali jak sygnał radiowy. Gdyby tylko znaleźli go wcześniej... Jednak bracia odnaleźli się lata temu i czekali, aż Wraith zjawi się sam. Gdyby Eidolon wiedział, że powodem, dla którego tego nie zrobił był fakt, że jego własna matka więziła go do momentu, w którym nie uciekł ze swojej klatki w wieku dwudziestu lat, zacząłby go szukać. Zamiast tego, Wraith uciekał aż w końcu wampiry dopadły go w Chicago, a wtedy było już za późno. Zanim zaczęto rzucać groźbami, Eidolon zaciągnął swojego brata na korytarz. - E, nie dopuść do tego, żeby coś jej zrobili. - Nie mam takiego zamiaru. - Pozwól mi ją zabić. Mogę to zrobić nawet teraz. - Nie - warknął Eidolon, a potem, świadomy tego, że jego brat oferuje akt łaski, a nie podniecanie się kolejnym zabójstwem, wziął uspokajający wdech. - Mówiłem serio. Możemy ją wykorzystać. Wraith odgarnął niecierpliwym ruchem włosy z twarzy. - Słuchaj, na wypadek gdybyś nie zauważył, każdy w tym szpitalu jego gotowy powiesić ją albo poderżnąć jej

gardło, ale cokolwiek zdecydujesz, lepiej będzie, jeśli się z tym uwiniesz. *** Drzwi do pokoju Tayli otworzyły się gwałtownie i do środka wszedł doktorek. Jak zwykle wyglądał tak seksownie - i tak ludzko - że to powinno być zakazane. Miał na sobie ciemne spodnie i czarną, zapinaną na guziki koszulę, która spływała swobodnie do pasa i opinała ciasno jego szeroką pierś, podkreślając wyraźnie zarysowane mięśnie. - Wypisujemy cię. - Rzucił złożony zielony uniform na jej podołek. - Co jest, żadnego powitania? Z napięciem malującym się na twarzy, uwolnił jej nadgarstki z pasów. - Nie mamy na to czasu. - Pasy wokół jej kostek odskoczyły pod wpływem szybkich ruchów jego palców. - Ubieraj się. Spojrzała na szpitalny uniform. - Co się stało z moimi ubraniami? - Pocięliśmy je. - Cholera. - Co prawda Aegis wypłacali jej pewną sumę na strój bojowy, ale następna kwota przyjdzie dopiero za cztery miesiące, a ona była całkiem spłukana. Zsunęła się z łóżka. Zesztywniałe mięśnie zaprotestowały, kurcząc się z bólu. Jedynymi ćwiczeniami, jakie ostatnio wykonywała, były mozolne spacery w łańcuchach do łazienki, żeby się wykąpać lub umyć zęby. Nie miała nawet pojęcia jak długo tu tkwiła, bo w pokoju nie było okien. Nie fatygowała się nawet, by poprosić go, żeby się odwrócił. Przecież i tak widział - i dotykał - niemal każdego skrawka jej ciała, na zewnątrz i w środku. W tym momencie doktorek wlepił w nią tak intensywne spojrzenie, że wkładając spodnie na nagie ciało nie wytrzymała i spytała:

- Podoba ci się to, co widzisz? Jeśli myślała, że uda jej się go tym zawstydzić na tyle, by odwrócił wzrok, to grubo się pomyliła. Jego spojrzenie zwarło się z jej wzrokiem. - Owszem. - Przysięgam, że jeszcze nigdy nie spotkałam tak wkurzającego demona jak ty. - Nie miałaś jeszcze przyjemności poznać mojego najmłodszego brata. - Och, cudownie. Coraz więcej braci do zabicia. - Zawiązała tasiemki spodni na supeł. - A skoro mowa o zabijaniu, gdzie jest moja broń? - Naprawdę sądziłaś, że zwrócimy ci narzędzia, których używasz, żeby nas mordować? Taa, głupie pytanie. Jej szefowie z pewnością wkurzą się z powodu tej straty. - Moje buty również pocięliście na strzępy? - Zostały zniszczone. Pójdziesz boso. - Co z moim pierścieniem? - Mówiłem ci już, że... - Tak, tak. Gdyby to był szpital dla ludzi, już bym was pozwała mruknęła pod nosem. Nie potrzebowała pierścienia ze względu na moce, jakie zapewniał. I bez niego świetnie słyszała i widziała w ciemnościach. Od zawsze posiadała również niezwykle rzadką umiejętność przenikania wzrokiem przez płaszcz niewidzialności, który uniemożliwiał przeciętnym ludziom dostrzeżenie demonów pośród nich. Nie chciała jednak, żeby demony zatrzymały dla siebie przedmiot, należący niegdyś do jej matki. - Pośpiesz się. Tayla niechętnie wyszła za Eidolonem z pokoju na korytarz. Dostrzegła te same czarne podłogi i pokryte barwnymi graffiti szare ściany, które znajdowały się w jej pokoju. Jedyną

nowość stanowiły spore odpływy, biegnące po obu stronach korytarza. Co chwila mijali po drodze jakąś metalową gablotę albo nosze. W pobliżu słychać było miarowe pikanie medycznego sprzętu. Gdzieś dalej, ktoś albo coś wydawało z siebie skrzypiące odgłosy, jak krata z metalu przesuwana po drugiej. Tayla stłumiła dreszcz, jaki przebiegł po jej ciele. Jeśli zamek Draculi pieprzył się kiedyś z jakimś szpitalem, to ten budynek z pewnością był jego czarcim pomiotem. - Dokąd idziemy? - Na parking. - Parking? - Zabrzmiało to dość zwyczajnie. - Spodziewałaś się wyjechać stąd na rydwanie ognia? A może na cerberach, co? Gorący rumieniec oblał jej policzki, bo dokładnie o tym myślała. - Nie. - Mamy zwyczajne środki transportu dla normalnych pacjentów, ale żadne z wyjść nie jest dla ciebie zbyt przyjazne, więc zabieram cię do domu. - Samochodem? - Niestety. Mój rydwan ognia jest chwilowo w naprawie. - Nie musisz być takim dowcipnisiem. - Przystanęła, żeby obejrzeć rząd czaszek wzdłuż ściany. Część z nich wyglądała podejrzanie ludzko, a pozostałe - z kościstymi wypustkami i groźnie wyglądającymi zębami, należały do najróżniejszych gatunków demonów. - Jakim cudem udaje ci się ukrywać to miejsce przed ludźmi? - Zdradzę ci ten sekret, jeśli ty powiesz mi jak Aegis utrzymują w tajemnicy przed demonami położenie swojej siedziby. - Niezła zagrywka. Demon Sora niemal wpadł na nich, gdy wychodziła z zakrętu. Eidolon chwycił Taylę za łokieć i mruknął jej do ucha niskim głosem:

- Siedź cicho i wyglądaj na nieszczęśliwą. Nieszczęśliwą. Się robi. Intensywność w jego głosie ostrzegła ją, żeby się z nim nie sprzeczała. Nie miała innego wyboru jak mu zaufać. Zaufać demonowi. Na samą myśl chciała splunąć z obrzydzeniem na podłogę. Szkarłatna skóra demonicy pociemniała jeszcze bardziej, przybierając odcień zakrzepłej krwi. Ignorując Taylę, spojrzała na Eidolona, trzepocząc długimi rzęsami. - Przeprosiłabym pana, doktorze - wymruczała - ale skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie chciałam na pana wpaść. Zamachnęła się ogonem, który tańczył wokół jej nóg jak rozbrykany kociak. Zanim doktorek zdążył odpowiedzieć, odeszła, kołysząc biodrami. Przedstawiciele jej gatunku zawsze przypominali Tayli seksowne diabełki z kreskówek, które przesiadywały ludziom na ramionach. - Całkiem... interesująca - podsumowała. - To nowa pielęgniarka. Poszli dalej słabo oświetlonymi korytarzami, które wydawały się jeszcze ciemniejsze przez wszędobylskie czarne podłogi. Czasami natykali się w nich na pielęgniarkę lub konserwatora urządzeń. Wszyscy rzucali w jej stronę podejrzliwe spojrzenia. Po drodze Tayla przyglądała się pomieszczeniom. Część z nich była przeznaczona dla pacjentów, a część wyglądała jak niewielkie laboratoria. Zaskoczył ją widok siłowni, wyposażonej w ławeczki, bieżnie i worki treningowe. Szpital był większy, niż jej się wydawało. W końcu, gdy znaleźli się w części szpitala, która ze sterylnej i dziwacznej zmieniła się na jeszcze bardziej sterylną i dziwaczną, Eidolon zwolnił, wyjmując z kieszeni klucze. - Gdzie my jesteśmy? - Przesunęła palcem po łapie podobnego do gargulca posągu, strzegącego łukowatego przejścia.

- W biurze zarządu. Wyjście na parking jest zaraz za nim. Odgłos jej bosych stóp, uderzających o beton odbijał się echem, gdy mijali niewielkie gabinety i biura, które wyglądały tak samo jak te w korporacjach, jakie oglądała w telewizji. Niemal spodziewała się widoku mężczyzn w garniturach, siedzących za biurkami. - Które biuro należy do ciebie? - To przed nami, po prawej. Schowamy się w nim na chwilę. Wślizgnęli się przez drzwi, które zamknęły się za nimi z kliknięciem. Eidolon pozaciągał szybko rolety na oknach, które wychodziły prosto na korytarz. Stuknął kilka razy w klawiaturę komputera, a na ekranie pojawił się obraz z kamery podziemnego parkingu. - Pusto. - Wyłączył monitor. - Możemy iść. - Chwileczkę - odparła, odwracając się od niego. Parking pracowniczy. W szpitalu dla demonów. Nic z tego nie miało sensu. Czuła się tak, jakby przeczytała książkę od deski do deski, ale nie pamiętała z niej niczego prócz pierwszego i ostatniego rozdziału. Ostatnie osiem lat życia poświęciła na uczenie się wszystkiego o demonach. O tym, jak je tropić, walczyć z nimi i zabijać. Żadna lekcja nie przygotowała jej jednak na Życie w Codziennym Świecie Lekarzy Demonów. One miały żyć w kanałach i ognistych czeluściach. Nie pracowały. Nie ratowały życia. One dręczyły, gwałciły i mordowały. Istniały wyjątki, które Aegis określali mianem „diabłów wcielonych", potworów udających ludzi i żyjących wśród nich, by zdobyć władzę i przejąć kontrolę nad rasą. Tyle że miała ich być zaledwie garstka. Pod warstwą ludzkiej skóry miały kryć się paskudne bestie, uzbrojone w kły i pazury. - Zabójczym? - Jego głos nadbiegł z tak bliska, że jego oddech wprawił w ruch jej włosy. Jakim cudem udało mu się podejść ją w tak bezgłośny sposób?

A może wcale tego nie zrobił. Ostatnio przydarzały jej się takie dziwne rzeczy... utrata siły, słuchu, czasami nawet smaku. Co gorsza, jej libido wymknęło się spod kontroli i szalało w jego bliskiej obecności. Odsunęła się, ale zacisnął dłoń na jej łokciu i odwrócił w swoją stronę. - O co ci chodzi? - warknęła. - Czemu grasz na zwłokę? - Podejrzliwe ciemne oczy przewiercały ją na wskroś. - Mój brat powiedział, że twoja obecność tutaj może oznaczać pułapkę. Czy ma rację? - Masz paranoję. Popchnął ją na ścianę i przycisnął do niej całym ciężarem swojego ciała, tak że nie mogła nawet kiwnąć palcem u stopy. - Jestem ostrożny. I powoli zaczynam tracić cierpliwość, więc lepiej odpowiedz na pytanie. - Wcale nie gram na zwłokę. Jestem przerażona. Zadowolony? - Rzuciła mu mordercze spojrzenie. - Aż tak cię podnieca poniewieranie kobiet? - Podnieca mnie uprawianie z nimi seksu. Ale ty nie dostajesz od tego orgazmu, prawda? - Zamknij się. - Masz jakiś problem z mężczyznami? A co z kobietami? Uśmiechnął się zniewalająco, gdy zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Sprawił, że zadrżała z czystego faktu docenienia jego męskości. - Byłaś kiedyś z kobietą? Potrząsnęła przecząco głową, ale zabrakło w tym przekonania. Nigdy nie poszła na całość, ale frustracja z powodu niemożności wspięcia się na szczyt sprawiła, że chciała się przekonać, czyjej przypadłość obejmowała również osoby przeciwnej płci. Kilka upokarzających minut spędzonych w towarzystwie biseksualnej Strażniczki dowiodło, że kobiety absolutnie nie wchodziły w krąg jej zainteresowań. - Skąd to nagłe zainteresowanie moim życiem seksualnym?

Pochylił głowę w stronę jej gardła i zaciągnął się głęboko. - Twój zapach jest taki mroczny. Upajający. Mój Boże. Wierciła się w jego uścisku, żeby przed nim uciec, ale na próżno. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - odparła z taką siłą, na jaką było ją stać. - Skąd to zainteresowanie moim życiem seksualnym? Gorący oddech owionął skórę jej szyi. Jego głos wręcz ociekał obietnicą rozkoszy. - Dlatego, że jesteś chyba jedyną kobietą w historii, która nie miała orgazmu w trakcie stosunku z demonem Seminusem. - Ach. Więc uraziłam twoje ego. - I czym, u diabła, był ten Seminus? Myślała, że znała już wszystkie rodzaje demona. - Pobudziłaś moją ciekawość. - Opuścił dłoń do jej boku i pogładził go lekko. Jego męskość, ukryta za rozporkiem, napierała na jej brzuch. Tayla wciągnęła brzuch, żeby znaleźć się jak najdalej od niej, ale twarde mięśnie w kontakcie z jego mięśniami sprawiły, że stała się jeszcze bardziej świadoma intymnego dotyku. - Jesteś w stanie sama zapewnić sobie rozkosz? Czy dochodzisz na szczyt, gdy siebie dotykasz? Krwiste rumieńce pokryły jej policzki. - To nie twoja sprawa. - To znaczy, że tak. - Jego palce ześlizgnęły się po jej pośladkach i pocierały szczelinę między nimi przez szorstki cienki materiał spodni. Już to widzę oczami wyobraźni - wymruczał. - Twoje szeroko rozłożone nogi, twoją nabrzmiałą i wilgotną kobiecość i palce mokre od śliskich soków. O czym myślisz, kiedy dochodzisz, Taylo? - Przestań - wykrztusiła zdławionym głosem. - Czemu? Bo sprawiam, że masz na to ochotę? - Bo mnie obrzydzasz, demonie. Roześmiał się, ani przez chwilę nie wierząc w żadne jej słowo bardziej niż ona. Napięcie u zbiegu ud sprawiło, że wiła się

jak w kleszczach, szukając jego dotyku i jednocześnie próbując uciec. - Ciekawe, co obrzydza cię bardziej. Fakt, że jestem demonem, czy to, że kiedy cię dotykam, to wcale nie ma znaczenia. Powarkując, Tayla uniosła kolano do kopniaka, ale odsunął się w porę, by uniknąć ciosu w pachwinę. Po raz kolejny w jej głowie eksplodowała fala bólu, rozszerzając się jak pajęczyna pęknięć na szkle, grożąca roztrzaskaniem jej czaszki w drobne kawałki. Wtem drzwi do gabinetu otworzyły się z hukiem. - Niech to piekło pochłonie. Z dłońmi przyciśniętymi do skroni, spojrzała w stronę drzwi, gdzie stał ogromny facet uderzająco przypominający Eidolona. Jego twarz zastygła w kamienną maskę. Był większy od doktorka, niemal tak samo wysoki, a ciemne włosy opadały mu na ramiona jak gęsta, falująca kurtyna. Czarny strój, który przypominał modyfikację żołnierskiego ubioru z krótkimi rękawami, podkreślał jego budzący grozę wygląd. Nie łagodził tego nawet stetoskop wiszący na jego szyi. A może to wrażenie odnosiło się właśnie z tego powodu. Wyglądał, jakby z łatwością mógł odebrać, jak i uratować komuś życie. - Odpuść sobie, Shade. - Jeszcze czego. - Shade zamknął drzwi o wiele ciszej, niż się spodziewała, biorąc pod uwagę fakt, że na jego twarzy malował się morderczy wyraz. - Co tu z nią wyprawiasz? - Wraith zdążył ci już powiedzieć, bo inaczej by cię tu nie było. - Niech to szlag, E. Powinniście włączyć mnie w podjęcie tej decyzji. To również mój szpital. - Ruszył w stronę Tayli, która odruchowo przybrała pozycję obronną. - Mam coś do powiedzenia w sprawie pozbycia się jej i mówię, żebyśmy przekazali ją w ręce Yuriego. Pozbycia się?

Eidolon zbliżył się do niej, odgradzając ją swoim wielkim ciałem od drugiego demona. - Wraith tego nie chce. - Pewnie, że nie. On chce jej śmierci. A od kiedy to właściwie obchodzi cię, co on myśli? - Dość tego, bracie. Porozmawiamy o tym później. - Słowa Eidolona doprawione groźbą były ostre jak brzytwa. Przez chwilę wszystko wskazywało na to, że Shade dostosuje się do jego rozkazu, ale chwilę później zaczął węszyć w powietrzu. Jego nozdrza falowały, a oczy, które były ciemniejsze od oczu Eidolona, zmieniły się w płynne złoto. - Nie do wiary. Czegoś takiego spodziewałbym się po Wraithcie, ale po tobie? - Prychnął z odrazą. - Nie, cofam to, co powiedziałem. Nawet Wraith nie tknąłby palcem dziwki Aegi. No chyba, żeby ją zabić. Tayla nie miała czasu na obrażenie się, bo pięść Eidolona trafiła drugiego demona prosto w twarz. Rozległ się paskudny trzask, a ściany zostały opryskane krwią. Patrzyła z chorobliwą fascynacją, jak farba wchłania w siebie gęsty płyn niczym sucha gąbka. - To mój szpital i to ja mam w nim ostatnie słowo. - Eidolon zacisnął szczęki tak mocno, że Tayla usłyszała zgrzyt kości. - Nikt, prócz mnie, nie będzie robił krzywdy Aegi. - Dziwka Aegi jest ci dozgonnie wdzięczna - wymamrotała Tay, ale żaden z demonów nie zdawał się jej słuchać. - Ależ ty jesteś uparty. - Shade dotknął grzbietem dłoni krwawiącego nosa. - Nie jesteś już Sędzią Sprawiedliwości, E. Nie musisz zachowywać się fair. Napięcie ulotniło się z Eidolona, gdy spojrzał na drugiego mężczyznę. - Nie masz pojęcia, jak bardzo bym chciał, żeby to było aż tak proste. - To przez sgenesis, prawda? Miesza ci w głowie. Psuje ocenę sytuacji.

Zapadła długa cisza. Shade otworzył usta, żeby coś dodać, ale Eidolon uciszył go, przykładając mu dłoń do policzka. Ten widok przypomniał jej scenę ze Star Treka, w której Spock badał umysł jakiejś wolkańskiej laski. Shade zamknął oczy, a kilka sekund później krew z rozbitego nosa przestała ciec. Czując się jak podglądacz, Tayla chciała odwrócić wzrok, ale nie mogła. Jak to możliwe, że dwójka braci tak szybko przestawiła się z bójki na tak zażyłą więź? Pulsowanie w jej głowie wreszcie ustało. Odchrząknęła znacząco. - Czy ten czuły gejowski moment dobiegł wreszcie końca? Bo właśnie się zastanawiam, jakim cudem Sługa Ciemności Jeden trafił Sługę Ciemności Dwa i nie roztrzaskał mu przy tym czaszki? Usta Eidolona wygięły się w półuśmiechu. - Zmieniłem wzór zaklęcia Ochrony tak, żeby nie miał wpływu na mnie ani na żadnego z moich braci. - Więc możecie stłuc na miazgę praktycznie każdego? - Nie. Tylko siebie nawzajem. Czy to znaczyło, że tak często dochodziło między nimi do rękoczynów, że stworzyli zaklęcie przeciw przemocy, by obejść braterską rywalizację? - Dorastanie w waszym domu musiało być niezłą zabawą. - Pewnie tak samo jak w rodzinach zastępczych, co sama aż za dobrze znała z doświadczenia. Shade odsunął się od Eidolona i przeszył ją pełnym zjadli-wości spojrzeniem. - Nie dorastaliśmy razem. - Odwrócił się do brata. - Nancy nie pojawiła się dzisiaj w pracy i nie odbiera telefonu. Uważaj na siebie. Eidolon skinął głową, otworzył drzwi i wyprowadził Shade'a na zewnątrz. - Chodź, zabójczyni. Zabieram cię do domu.

Rozdział piąty Jazda podziemnym parkingiem przebiegła bez przygód. Jednak gdy tylko wsiedli do sportowego lecz nie rzucającego się w oczy srebrnego bmw, Eidolon wcisnął w dłoń Tayli jakiś kamień. Kamień spowodował u niej natychmiastową utratę wzroku, ale z jakiegoś powodu nie mogła wypuścić go z ręki. Warstwa lepkiego potu pokryła jej skórę, gdy uruchomił silnik. - Co mi zrobiłeś? - Efekt jest tylko tymczasowy. Zabiorę artefakt, jak tylko wyjedziemy z obrębu szpitala. Bmw ruszyło przed siebie, zjeżdżając z jakiegoś stromego nachylenia. Gdy droga się wyrównała, Tayla zastanawiała się, czy nadal znajdowali się pod wpływem zaklęcia Ochrony. Uznała jednak, że okładanie Eidolona pięściami, kiedy jest ślepa, a on prowadzi samochód, może nie być najlepszym pomysłem jaki przyszedł jej do głowy. W pachnącym skórą wnętrzu auta zapadła cisza. Tay machała nogami. Stukała palcami w podłokietnik. Przygryzała dolną wargę. Robiła wszystko, byle tylko utrzymać spokojny i wyrównany oddech, choć jedyną rzeczą, jaką chciała zrobić była walka przeciwko ciemności, ciszy i nieznanemu. - Powinienem był cię uśpić.

- Jestem pewna, że prędzej czy później byś tego pożałował. - Na przykład w chwili, w której przy pierwszej nadarzającej się okazji poderżnęłaby mu gardło. - Już żałuję. Jaka szkoda, że nie mogła spiorunować go teraz wzrokiem. - Żałujesz czegoś jeszcze? Na przykład uratowania mi życia? Dlaczego nie pozwoliłeś mi umrzeć? - Jestem lekarzem. - Gówno prawda. - Nie jestem nim? - Jesteś demonem, mądralo, więc nie próbuj mi wmówić, że ta hipokrytyczna przysięga dotyczy także i ciebie. - Hipokratesowa. I nie, nie dotyczy. - Po pierwsze, to był sarkazm. Po drugie, nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Poczuła, że pojazd bierze ostry zakręt. Eidolon manewrował kierownicą nieco mocniej, niż było potrzeba. - Nie muszę udzielać ci żadnych odpowiedzi. - Chryste Panie - mruknęła. - Nienawidzę demonów. Jego wybuch śmiechu sprawił, że podskoczyła w miejscu jak przerażony kot. - Nie pozwoliłem ci umrzeć dlatego, że to byłoby sprzeczne z polityką szpitala, którą sam ustaliłem i nie mogę jej naruszać, nie narażając się jednocześnie na utratę szacunku swojego personelu. Brzmiało to naprawdę wiarygodnie, jednak z drugiej strony demony potrafiły kłamać również łatwo jak zabijać. - Chcesz znać moje zdanie? - Proszę - odparł rozbawionym tonem. - Oświeć mnie. Dupek. - Myślę, że ocaliłeś mi życie tylko po to, żeby wydobyć ode mnie informacje na temat Aegis. Musiałbyś być idiotą, gdybyś nie wykorzystał takiej szansy.

- Owszem, to była część pierwotnego planu. Ale skoro nie zwisasz teraz z sufitu zakuta w kajdany z drutu kolczastego w lochu z gumową podłogą, którą zmywa się szlauchem, możesz śmiało założyć, że plany się zmieniły. Ton jego głosu zdradził jej, że za lochem z gumową podłogą kryła się jakaś większa historia. Historia, którą można było porównać do tych, jakie zawierały jedyne książki, które posiadała - wytarte, używane egzemplarze powieści Stephena Kinga. - Czy ta zmiana planów ma coś wspólnego z tym Sędzią Sprawiedliwości, o którym wspominał twój brat? - Kiedy nie odpowiedział, postanowiła naciskać dalej. Martwa cisza w aucie doprowadzała ją do szału. - Kim jest Sędzia Sprawiedliwości? - To był mój poprzedni zawód. Zostałem wychowany przez demony Judicia. - Ach, demony zemsty. - Sprawiedliwości - poprawił. - Demony zemsty może wezwać każdy, demon albo człowiek, żeby odegrać się na kimś innym. Demony sprawiedliwości służą zaś jedynie demonom - głównie gatunkom i rodzajom poszczególnych Rad. W odróżnieniu od demonów zemsty, Judicia muszą najpierw zbadać sprawę powództwa zanim zaczną działać. Interesujące. Demony miały swoją własną policję. - Co się dzieje po przeprowadzeniu śledztwa? - Wymierza się wyroki w zależności od stopnia przestępstwa. Jeśli jednak odkryjemy, że to powód wnoszący akt oskarżenia jest w błędzie, kara zostaje wymierzona właśnie jemu. - Odkryjemy? Nadal pracujesz jako Sędzia? - Nie. Ponieważ nie jestem demonem Judicia od urodzenia, władza Sędziego nie została przeze mnie odziedziczona i została mi nadana, kiedy byłem zwykłym żółtodziobem. - Lubiłeś swoją pracę demonicznego policjanta? - Zawsze jesteś taka wścibska?

Wzruszyła ramionami. Szorstka koszula jej uniformu otarła się o ciepłą skórę fotela. - Masz coś lepszego do roboty prócz rozmawiania i prowadzenia auta? Zapadła chwilowa cisza. - Nienawidziłem tego. Ale ponieważ wychowałem się w domu Judicium, wszyscy tego ode mnie oczekiwali. Wrodzone talenty mojego gatunku sprawiają, że świetnie odnajdujemy się w dziedzinie medycyny, więc jak tylko udało mi się zrobić doktorat, zrezygnowałem z posady Sędziego. - Twój brat powiedział, że nie wychowywaliście się razem. Ilu ich masz? - Wszystkich? Żywych i martwych? Cóż, niezręczne pytanie. - Uhm... i tych i tych. - Miałem czterdziestu czterech. - Kolejny ostry zakręt sprawił, że ześlizgnęła się nieco ze swojego skórzanego siedzenia. - Ta liczba zredukowała się do dwóch. Ja jestem najstarszy. - Byłeś pierworodnym synem? - Nie. Dwudziestu urodziło się przede mną, ale tylko jeden dożył swojej sgenesis. Roag został zabity dwa lata temu. Czy jeśli zabiorę ci teraz artefakt, zamkniesz się wreszcie? - Chciałbyś. Wyjął jej kamień spomiędzy palców. Jaskrawe światło dnia oślepiło ją niemal tak skutecznie jak ciemność. - Wygląda na to, że światło słoneczne nie stanowi dla ciebie problemu. - Mój gatunek nie ma awersji na słońce. Oczywiście, że nie. Wrażliwość na promienie słoneczne była oznaką słabości, a z tego, co wiedziała, doktorek nie miał żadnej. Nie mógł jej mieć z takimi mięśniami, tą mocną linią szczęki i tymi oczami. Każdy cal jego ciała wręcz emanował siłą. Inteligencją. Seksem. Zdecydowanie seksem. Jej ciało

przypomniało jej o tym dzięki fali gorąca, jaka rozeszła się po jej skórze. - Masz tu klimatyzację? Czuję się, jakbym siedziała w piecu - mruknęła, a on uśmiechnął się, jakby doskonale wiedział, co podniosło temperaturę jej ciała. Tayla prychnęła z irytacją i wyjrzała przez szybę. Ludzie wykorzystywali ładną wiosenną pogodę, jedząc w ogródkach kawiarnianych i rozmawiając na rogach ulic, nie mając zielonego pojęcia o potwornościach, jakie rozgrywały się tuż pod ich nosami. Tayla nie umiała rozpoznać tej części miasta, po której się poruszali, ale zapamiętała nazwy ulic. Jego okropny szpital nie mógł pozostać w ukryciu. Nie przed Aegis. - Gdzie mieszkasz? - spytał. - Chyba nie sądzisz, że ci powiem? - Uparty człowiek. Przemyśl to w drodze. - W drodze dokąd? - Jedna z moich pielęgniarek nie pojawiła się dzisiaj w pracy. Sprawdzę, czy wszystko u niej w porządku. - Jest człowiekiem? - Wampirem. Tayla zatrzymała dla siebie myśl, że istniała możliwość, iż Strażnik spalił tę pijawkę na popiół. Spoglądając z ukosa na doktorka, zastanawiała się, czy zabicie go będzie równie łatwe, co wbicie kołka w serce wampira. Z pewnością nie wyglądał na mięczaka, ale każdy demon miał jakiś słaby punkt. Jego punktem mogły być tatuaże. Sposób, w jaki oplatałyjego twarde, umięśnione ramię, sięgając gardła... Pamiętała, jak wiły się i falowały, gdy był w niej. Stanowiły część niego. Nie były zwykłymi wzorami utrwalonymi tuszem, tylko przedłużeniem jego opalonej skóry. Znaki szczególne często bywały sednem słabości, a ona zamierzała ją odnaleźć. - Co symbolizują twoje tatuaże? - Zanim zdążyła się powstrzymać, wyciągnęła dłoń i przebiegła palcami po

wyrazistych liniach tatuażu na jego szyi, przedstawiających dziwacznie przechyloną wagę. Z głębi piersi Eidolona wydobył się niski dźwięk, który wydostał się przez jego lekko rozchylone usta przy akompaniamencie gwałtownie wciągniętego powietrza. - Lepiej zabierz rękę, jeśli nie chcesz, żebym zatrzymał samochód i wziął cię na tym fotelu. Cofnęła dłoń tak szybko, że uderzyła łokciem w szybę po stronie pasażera. Ściskając kierownicę tak mocno, że aż kłykcie mu pobielały, Eidolon zatrzymał gładko auto na czerwonym świetle. Gdy znów się odezwał, jego głos brzmiał tak, jakby ktoś przejechał mu papierem ściernym po krtani. - To tak zwana dermoire. Historia mojego pochodzenia. Symbol na gardle należy do mnie. Ten poniżej do mojego ojca, i tak dalej aż do palców. Gdy napotykamy na swojej drodze innych przedstawicieli naszych gatunków, jedno spojrzenie powie nam wszystko, co chcemy wiedzieć na temat naszych relacji z innymi. Świadomość, że mogła prześledzić historię jego rodziny wstecz o co najmniej dwanaście pokoleń, kiedy sama nie znała nawet imienia swojego ojca sprawiła, że serce ścisnęło jej się w piersi z bólu. Prawdopodobnie dorastał w swojej wyjątkowej małej demonicznej rodzinie, gdzie Mama piekła dziwaczne ciasteczka, a Tata uczył jak jeździć na rowerze. Dzieciństwo Tayli nie było aż tak usłane różami. Jeśli miała szczęście, spała w łóżeczku, a na Gwiazdkę dostawała używane zabawki... o ile w ogóle na nie zasłużyła, spędzając większość swoich wypełnionych głodem dni na ukrywaniu się przed pijakami. No tak. To dopiero niezły sposób na użalanie się nad sobą. Chryste, nie robiła tego od lat i nie miała zamiaru pozwolić, by ten demon to zmienił. Nikomu by na to nie pozwoliła. Jej przetrwanie zależało od jej umiejętności odcinania się od

ludzi i przeszłości. Nikt nie potrafił przedostać się za ten mur, a już zwłaszcza Doktor Zło siedzący za kierownicą. Eidolon skręcił w lewo. Ruch j ego dłoni sprawił, że tatuaże zafalowały na gładkich, doskonale zarysowanych mięśniach. Gdyby był człowiekiem, przebiegłaby językiem po jednym z nich i... Skup się, Tay. Skup się. Tatuaże nadal pozostawały w centrum jej zainteresowania, ale już nie w ten sam sposób. - Urodziłeś się z nimi? - Tak, choć mój pierwszy indywidualny symbol pojawił się dopiero, kiedy osiągnąłem pierwszy poziom swojej seksualnej dojrzałości. - Pierwszy poziom? Zmierzył ją chłodnym, oceniającym spojrzeniem, zastanawiając się pewnie, ile mógł jej zdradzić. - Są dwa - powiedział w końcu. - Pierwszy ma miejsce około dwudziestki. Drugi, sgenesis, występuje w trakcie setnego roku naszego życia. To przez sgenesis, prawda? Miesza ci w głowie. Psuje ocenę sytuacji. A więc to o tym mówił Shade. Doktorek był od niej starszy o trzy czwarte stulecia. - Jaka jest twoja prawdziwa postać? - Właśnie ta. Zagapiła się na niego z otwartymi ustami. - Osobnicy twojego gatunku wyglądają jak modele w Playgirl? To nie fair. - A co jest? - Ty. Jesteś demonem. Zło powinno wyglądać... źle. Brzydko. Nie zaszkodziłoby również gdybyś cuchnął. - Psiakrew. Byłaby szczęśliwa gdyby chociaż nie pachniał tak dobrze. W powietrzu wokół niego unosiła się słaba nuta gorzkiej czekolady i męskości, sprawiając, że ślinka napłynęła jej do ust, a libido wskoczyło na szybszy bieg.

- Nie jestem aż taki zły. Prychnęła pod nosem. - Wszystkie demony to zło wcielone. - A co z mieszańcami? Według ciebie one również są złe? - To zaraza, która zasługuje na śmierć tak samo jak każdy inny demon. Odwrócił się, by na nią spojrzeć. Jego usta rozciągnęły się w uśmiechu, który był równie diaboliczny jak wszystkie inne. - Czeka nas niezła zabawa. *** Doktor Gemella Endri stała po łokcie w kondomach. Z tego też powodu okropnie się zawstydziła, gdy do jej uszu dotarł głos mężczyzny jej snów. -Gem! Wydostała się z ponad stulitrowego kartonu prezerwatyw, ustawionego na tyłach ambulansu i uśmiechnęła drżąco. Kynan Morgan szedł ulicą. Jego swobodny chód przyprawił ją o szybsze bicie serca. Wysoki i smukły, obdarzony wielkimi umięśnionymi ramionami i szeroką piersią, stworzoną do tego, by przygnieść nią leżącą pod nim kobietę, był częstym gościem jej erotycznych fantazji, które nie kończyły się po wyjściu z łóżka. Gem wyobrażała sobie, jak kocha się z nim na podłodze. Na blacie stołu. W basenie i gorącej siarkowej kąpieli. Zatrzymał się na chodniku za ambulansem i ściągnął z nosa okulary przeciwsłoneczne. Był ubrany tak jak zawsze: w wytarte dżinsy, kurtkę z suwakiem z brązowej skóry i buty na grubej podeszwie. Drugi mężczyzna, wyglądający na co najmniej dziesięć lat młodszego od Ky a, stał obok niego. - Hej. - Wskazała na małe żółte torebki pełne gumek i broszurek na temat bezpiecznego seksu z nadzieją, że podenerwowanie nie ujawni się za bardzo w jej głosie. - Jakbyś się nie

domyślił, dzisiaj jest mój dzień prowadzenia kampanii „dochodź przygotowany" wraz z Judy. Judy, kierowniczka służby publicznej, pomachała im ponad ramieniem, kończąc jednocześnie pakowanie torebki. - Gem zawsze cieszy się z możliwości zrezygnowania z dnia wolnego na rzecz zadbania o to, by przechodnie uprawiali bezpieczny seks. - Szczytny cel - odparł Kynan, nagradzając ją jednym ze swoich przyprawiających o szybsze bicie serca uśmiechów. Boże, ależ był cudowny. Miał prawie sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, krótkie czarne włosy i oczy w kolorze nowego dżinsu. Ubrania pasowały na niego tak, jakby były szyte na miarę jego atletycznej sylwetki, którą miała okazję widzieć kiedyś niemal nago. Był stałym gościem szpitala Mercy General, w którym odbywała staż. Jego najlepszy przyjaciel, Dennis', który uratował mu życie w trakcie służby wojskowej, był tam kierownikiem izby przyjęć. Zazwyczaj kiedy Kynan zjawiał się w szpitalu, robił to po to, żeby ocalić któregoś z pacjentów, ale niekiedy sam potrzebował odrobiny opieki. Był takim dobrym człowiekiem - zbierał dzieciaki z ulic, doprowadzał je do porządku i dawał szansę na znalezienie dla nich miejsca w świecie. Nawet pachniał dobrze... nie tylko naturalnym, męskim zapachem, który unosił się wokół niego, ale świeżym czystym aromatem kogoś, kto był prawdziwie... uczciwy. Nigdy nie spotkała się z czymś takim w świecie demonów i rzadko kiedy miała okazję spotkać w ludzkim. Taka czystość powinna była ją odpychać, ale zamiast tego przyciągała ją, fascynowała i... czasami sprawiała, że jej demoniczna połowa pragnęła sprowadzić Kynana na złą drogę. Jej demoniczna druga połowa była naprawdę upierdliwa. - Zauważyłeś, że Gem zmieniła kolor włosów? - Judy rzuciła Gem poirytowane spojrzenie i wręczyła przechodniowi paczkę kondomów. - Znowu.

Kynan pokiwał głową. - Czarny i granatowy pasują jej o wiele bardziej niż czerwony. - Cóż, ludzie ciągle mi powtarzali, że wyglądam jak gotycka lalka Ann. Roześmiał się głębokim, niskim głosem, który trafił we wszystkie strefy erogenne Gem. Judy prychnęła pod nosem. - Nie zachęcaj jej. Teraz wygląda jak ofiara gotów. To nie jest odpowiedni wygląd dla lekarza. - Uważam, że wygląda świetnie - odparł Kynan, puszczając oko do Gem. - Nie pozwól, żeby ta stara kwoka mówiła ci, jak masz się zachowywać. Rzucił Judy psotne spojrzenie. - Powinnaś zwrócić się do Gem z prośbą o kilka rad w sprawie ubioru. Mogę się założyć, że wyglądałabyś świetnie w łańcuchach i skórze. Policzki Judy pokryły się rumieńcem. - Ale z ciebie flirciarz, Morgan. Czy Lori o tym wie? - Właśnie dlatego mnie kocha. Jego twarz rozpromieniła się jak zwykle, gdy mówił o swojej żonie, a Gem westchnęła. Jego niezachwiana lojalność względem Lori stanowiła jednocześnie jedną z rzeczy, które najbardziej ją w nim pociągały. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jakby to było mieć kogoś, kto kochałby ją w ten sposób. Bycie mieszańcem w świecie, w którym ludzie i demony ceniły sobie czystą krew bardziej niż cokolwiek innego sprawiało, że pozostawała na samotnym marginesie społeczeństwa. Nawet jej rodzice lubili udawać, że była czystej krwi demonem, a kiedy drobiazgi przypominały im o jej mieszanym pochodzeniu, ich nieumyślnie krzywdzące uwagi sprawiały, że tęskniła za towarzystwem kogoś, kto by to wszystko zrozumiał. Jakieś zamieszanie na przystanku przecznicę dalej wyrwało ją z żałosnych rozmyślań. Jakiś mężczyzna krzyczał na czekających wraz z nim ludzi. Oni się cofali, a on podchodził

do nich coraz bliżej... aż w pewnym momencie odwrócił się i spojrzał prosto na Gem. - Co się tak gapisz, suko? - Kołysząc się na boki, podszedł do ambulansu. Jego chwiejny krok był teatralnym pokazem arogancji. - Wracaj do swoich zajęć, kolego - odparł Kynan niskim, spokojnym głosem, w którym kryła się jednak ostrzegawcza nuta. Facet wyciągnął pistolet zza paska spodni i wycelował lufę w Kynana. - Pieprz się, koleś. Gem poczuła, jak oddech uwiązł jej w gardle. Mogła zaradzić całej sytuacji, ale wtedy wyszłyby na jaw jej skrzętnie skrywane tajemnice. Spokojny wyraz twarzy Kynana zmienił się w coś zimnego i zabójczego. Dreszcz niepokoju i kobiecej aprobaty przebiegł przez ciało Gem. Uświadomiła sobie, że nawet po dwóch latach znajomości to był pierwszy raz, kiedy dostrzegła w nim żołnierza, którym kiedyś był. - Oddaj mi broń - powiedział - a ujdziesz z tego cało. - Nie jestem głupi, ty skurwie... Pięść Kynana wystrzeliła do przodu w zabójczym ciosie. Przekleństwo zamarło na ustach mężczyzny, kończąc się charknięciem, gdy Kynan powalił go na ziemię. Upadł twarzą na chodnik. Po kilku sekundach Kynan stał nad nim z bronią, wbijając mu podeszwę buta w krtań. - Wezwij policję - powiedział słodkim zabójczym głosem, przeciągając sylaby. Zupełnie, jakby codziennie rozbrajał na ulicy jakiegoś szaleńca. Gem ruszyła do akcji jak zaprawiony w bojach żołnierz wykonujący rozkazy swojego dowódcy. Rany, naprawdę była na niego napalona. Gliniarze musieli stacjonować ulicę dalej, bo zanim zdążyła się połączyć z dyspozytornią, radiowóz

okrążał już róg ulicy. Poświęcili jakieś pięć minut na wysłuchanie tego, co zaszło, po czym zgarnęli zbira i odjechali. - Dobrze mieć cię w pobliżu - powiedziała Gem, gdy zniknęli im z oczu, a Judy, której dłonie trzęsły się zauważalnie, gdy wpychała gumki do torebek jak automat na linii produkcyjnej, skinęła gorliwie głową. Kynan wzruszył ramionami. - Ten facet był tak naprany, że nawet gdyby chciał, i tak nie umiałby pociągnąć za spust. Przemawiała przez niego skromność, ale jego czyn zapobiegł potencjalnej katastrofie. Nagle odezwał się wesoły dzwonek komórki Gem. - Chwileczkę. - Otworzyła ją z nadzieją, że Eidolon wreszcie ruszył tyłek i właśnie próbuje się do niej dodzwonić. Zostawiła mu kilka wiadomości, choć większość z nich dotyczyła Wraitha. - Tu doktor Endri. - Witaj, Gem. Znajomy głos zmroził ją do szpiku kości. Z udawaną swobodą, odwróciła się od reszty i ściszyła głos. - Mówiłam już. Nie pomogę ci. - Twoi rodzice woleliby, żebyś przemyślała moją propozycję. A właściwie błagają o to. Powietrze uciekło jej z płuc. Zaniemówiła na moment, starając się nie upaść. Szok sprawił, że jej palce zrobiły się niezdarne. Telefon wyślizgnął się jej z ręki, niemal upadając na ziemię. - Ty draniu - szepnęła. - Co im zrobiłeś? Gdzie oni są? Telefon po drugiej stronie zamilkł, a ona osunęła się na bok ambulansu, czując, jak oblewa ją zimny pot. Co teraz? Dobry Boże, co teraz? - Wszystko w porządku, Gem? - Kynan przyglądał się jej, a troska w jego oczach sprawiła, że pociemniały, stając się niemal czarne. - Jest coś, co mogę dla ciebie zrobić?

Uśmiechnęła się słabo. - Nic mi nie jest. Dziękuję. Odwróciła się do Judy, której zmartwiona mina pasowała do wyrazu twarzy Kynana. - Podrzucisz mnie do szpitala, żebym mogła zabrać swój samochód? Mam pewną sprawę rodzinną do załatwienia.

Rozdział szósty Tayla i Eidolon od pół godziny jechali w milczeniu przez miasto od momentu, w którym zmęczyło ją ciągłe sprzeczanie się i zadawanie pytań. Eidolon po raz kolejny wcisnął jej w dłoń kamienny artefakt, dopóki nie dojechali do zrujnowanego kompleksu mieszkalnego, który choć wyglądał dość biednie, nie mógł być porównany do slumsów, w których sama mieszkała. Eidolon zaparkował na tyłach, pomiędzy Gremlin a El Camino, i machnięciem ręki kazał jej wysiąść. Zrobiła to, a jej bose stopy ledwie zarejestrowały rozpłaszczone niedopałki papierosów i popękany asfalt, gdy przecinali parking. Weszli do budynku, wkraczając na teren, którego nigdy nie uznałaby za dzielnicę mieszkalną. Eidolon kazał jej iść pierwszej. Sprytne posunięcie. Przyszło jej do głowy, że mogłaby zabić go od tyłu i uciec. Oczywiście, gdyby jej się powiodło, nigdy nie dowiedziałaby się, gdzie leży szpital. Gdy znaleźli się w zawilgoconym wnętrzu budynku, bulgot bojlerów i zapach przywołał wspomnienia o byciu bezdomną i samotną, kiedy przetrwanie zawdzięczała spaniu w miejscach, które nadawały się wyłącznie dla szczurów. Wbiła wzrok w ciemność rozświetloną samotną, oplecioną drutem żarówką na końcu korytarza. - To piwnica - stwierdziła Tayla. - Wampiry i mieszkania z dużą liczbą okien wykluczają się wzajemnie odparł Eidolon, zatrzymując się pod jednymi

z trzech stalowych drzwi. Wrażenie podobne do setki mrówek pełzających po kręgosłupie przyprawiło ją o dreszcz. Zawsze ufała swojej intuicji, a ona powiedziała jej, że coś było nie tak. Gdy Eidolon zastukał do drzwi, instynktownie sięgnęła po swój rozwidlony sztylet, zbyt późno uświadamiając sobie, że była nieuzbrojona. - Dużo wampirów tutaj mieszka? - spytała., - Czy ja wyglądam jak właściciel domu czynszowego dla nieumarłych? Zapukał ponownie. Zaklął pod nosem zanim chwycił za klamkę i odkrył, że drzwi były zamknięte. Odsunął się, a potem jednym płynnym ruchem wymierzył kopniaka w drzwi. Metal skurczył się, jakby w środku wybuchła bomba, a framuga posypała się w drzazgi. Siła, którą musiał posiadać, żeby dokonać czego takiego... Zdecydowanie dobrze się stało, że nie próbowała zabić go, nie mając przy sobie żadnej broni. Wykorzysta swoje zdolności do walki kiedy indziej, ale przez tę dziwną utratę kontroli nad mięśniami, która pojawiała się w najmniej oczekiwanych momentach, nie podejmie ryzyka ataku, dopóki nie będzie miała pewności, że zyska nad nim przewagę. - Będzie wkurzona tym, co zrobiłeś, jeśli okaże się, że po prostu ucięła sobie drzemkę. Eidolon skwitował to cichym prychnięciem. Weszli do mieszkania, które, choć małe, udowodniło, że wampiry nie były aż takie ponure i mroczne. Widok, jaki się przed nią rozpościerał, był znacznie gorszy. Prawdziwy koszmar. Różne odcienie fioletu i żółci zaatakowały jej wzrok, począwszy od lawendowego dywanu, a skończywszy na kanarkowym, puszystym abażurze lampy. Nawet ściany pomalowano grubą warstwą żółtej farby. Chryste Panie, to miejsce wyglądało jak rzeźnia muppetów. Pielęgniarka, która tu mieszkała, z pewnością miała nie po kolei w głowie. Zasługiwała na śmierć, chociażby z powodu fatalnego gustu w doborze wystroju.

Tayla odsunęła się na bok, by ominąć wyjątkowo paskudny dywanik. - Co ona zrobiła? Zdarła skórę z Barneya z tej bajki dla dzieci? Seksowne usta Eidolona wygięły się w półuśmiechu, choć jego ruchy świadczyły o zabójczej gracji, kiedy szedł szybkim krokiem wzdłuż hallu. Obserwowała każdy jego ruch, czując obrzydzenie do samej siebie z powodu podziwiania sposobu, w jaki jego pośladki wypełniały tył spodni. Nie mogła oderwać od nich wzroku do momentu, w którym głuche uderzenie przykuło jej uwagę. Znów sięgnęła po sztylet, zaciskając dłonie w pięści z powodu jego utraty. Wszystko jedno. Była niebezpieczna i bez niego. Po tym, jak dostała się w niewolę u demonów, czekała tylko na okazję do skopania paru tyłków. Drapiące odgłosy sprawiły, że krew zaczęła jej szybciej pulsować. Wiedziona dźwiękiem, poszła w stronę drzwi, znajdujących się tuż obok maleńkiej kuchni z liliowymi akcentami. Zza drzwi wydobył się zduszony jęk. Przygotowując się na starcie, przekręciła klamkę., Drzwi prowadziły do niewielkiego ciemnego korytarzyka, tunelu, umożliwiającego wampirom poruszanie się po domu w ciągu dnia. Ślady krwi znaczyły całą drogę aż do drzwi, gdzie u stóp Tayli leżała naga, zmasakrowana kobieta. Wampirza pielęgniarka. Ta o perlistym śmiechu, nosząca uniform w kolorze fuksji. Pielęgniarka - Nancy - próbowała coś powiedzieć. Jej usta układały się w słowa, którym nigdy nie udało się przebić przez krew wypływającą z opuchniętych ust. Jej brzuch przypominał ziejącą dziurę, rozcięty od mostka aż po biodra. Dobry Boże. Tay chwyciła kobietę za nadgarstki, krwawe kikuty pozbawione dłoni, i wyciągnęła ją na zewnątrz. Zapach wampirzej krwi, gryzący i metaliczny, zatkał jej nos i gardło, tak że zaczęła się dławić.

- Doktorku! Nancy skuliła się, kwiląc cicho z bólu. Serce Tayli stwardniało już dawno temu, ale teraz otaczająca je skorupa popękała w paru miejscach na widok cierpienia wampirzej pielęgniarki. Kto mógł zrobić coś takiego, i to wampirowi? Kto mógł usunąć jej wnętrzności i pozbawić dłoni? Nawet jej zęby... jej wampirze kły zostały wyrwane. Eidolon wpadł jak burza do kuchni. Zatrzymał się gwałtownie, jak gdyby nie był w stanie przyjąć do wiadomości tego, co widzi. Sekundę później, jego twarz przyoblekła się w maskę wściekłości i wszystkiego, co Tay kiedykolwiek utożsamiała z piekłem. Śmierć, ból, furia. To było prawdziwe oblicze demona, kryjącego się pod skórą mężczyzny. - Odsuń się od niej. Tayla najeżyła się, słysząc ten wypowiedziany warkotem rozkaz, ale zrozumiała, co chciał jej dać do zrozumienia: w dalszym ciągu była wrogiem, nawet jeśli to nie ona skrzywdziła Nancy. Eidolon przykucnął obok wampirzycy i powiedział coś w języku, którego co prawda nie znała, ale domyśliła się znaczenia słów. Wypowiadał je szybkim, gardłowym tonem, czerpiąc je prosto z Demonicznego Słowniczka Przekleństw. Wampirzyca jęknęła, gdy podniósł ją z podłogi i zaniósł do salonu, kładąc delikatnie na dywanie, który wyglądał na skórę zdartą z Barneya. - Hej, Nancy - powiedział. Jego głos nie przypominał już paskudnego warkotu, tylko głęboki i kojący szept. Tym samym głosem przemawiał do Tayli, kiedy obudziła się w szpitalu. Szacunek dla jego oddania i umiejętności sprawił, że nie mogła oderwać wzroku, gdy objął dłońmi twarz wampirzycy, żeby przestała rzucać nią na boki. - Tu Eidolon. Jesteś bezpieczna. Tayli wydawało się, że już dawno utraciła zdolność odczuwania współczucia dla potworów, które ścigała, ale to... To groziło zniszczeniem jej murów obronnych. Tayla nie miała

jednak czasu na zgłębianie tego osobliwego uczucia i zastanawianie się, cóż ono mogło znaczyć, bo Nancy poruszyła ustami, a na jej brodę wylało się jeszcze więcej krwi. Eidolon pochylił się, przykładając ucho do jej warg. Im dłużej słuchał tego, co mówiła, tym bardziej napinały się mięśnie na jego plecach. - Pomogę ci, Nancy. Trzymaj się. - Szybko przebiegł dłońmi po jej ciele, zatrzymując się, by zbadać czyste rozcięcie na jej brzuchu. Gdy wampirzyca krzyknęła z bólu, cofnął dłonie. - Potrzebuję swojego zestawu medycznego. Zaraz wracam - powiedział, a ona pokręciła głową. Jej oczy rozszerzyły się pod wpływem paniki. - Wszystko w porządku. Nie zostawię cię. Muszę tylko odejść na moment, to wszystko. Zastanawiając się, co zamierzał zrobić, zwłaszcza, że nie wniósł do środka żadnego zestawu, Tayla patrzyła, jak bierze z kuchni tasak. Rzucił jej ostre spojrzenie, nakazując jej milczenie, i przyklęknął obok Nancy, trzymając ostrze przy udzie w taki sposób, żeby było niewidoczne. Pogłaskał ją delikatnie po policzku i pochylił się, muskając ustami jej wargi w pocałunku tak czułym, że Tayla przełknęła twardą gulę, która utworzyła się w jej gardle pod wpływem emocji. - Zaraz poczujesz się lepiej, lirsha. Zamknij oczy. Nancy uspokoiła się. Całkowite zaufanie sprawiło, że rysy jej twarzy wygładziły się, a ból, jaki nią targał, odpłynął na moment. Zrobiła to, co jej kazał. Świadomość tego, co Eidolon miał zamiar za chwilę zrobić, uderzyła Taylę jak kopniak wymierzony prosto w splot słoneczny, pozbawiając ją powietrza. - Nie - wydyszała całkiem bez tchu, nie wiedząc czemu to robi. Eidolon jednym ruchem opuścił ostrze na szyję Nancy. Krew eksplodowała dokoła fontanną kropel, gdy głowa

wampirzycy oddzieliła się od reszty ciała, które momentalnie stanęło w płomieniach i rozpadło się w popiół. Odór spalenizny rozniósł się po pokoju jak niewidzialny dym. Garbiąc się, Eidolon spuścił głowę i trwał w takim bezruchu, że Tayla zastanawiała się, czy w ogóle oddychał. Na chwilę mogła niemal udawać, że on jest człowiekiem opłakującym utratę ukochanej osoby. Nie wydawało się jej, by mógł obdarzyć kogoś miłością, ale właśnie miała przed sobą tego żywy dowód. Jakaś część niej chciała wyciągnąć dłoń w jego stronę. Potrzeba zrobienia tego rozkwitła w niej jak trujący kwiat, przerażający i jednocześnie piękny chwast, który należało zniszczyć zanim się rozprzestrzeni. Nigdy wcześniej nie zwracała się do nikogo o pomoc lub po to, by zaoferować pocieszenie. Takie gesty obnażały słabość, a ta mogła prowadzić do śmierci. Głowa Eidolona podskoczyła do góry. Jego oczy zapłonęły złociście. Jej spojrzenie zarejestrowało błysk srebra. Eidolon uniósł tasak, który po chwili z impetem wbił się w ścianę. Co tam chirurgia. Facet posługiwał się nożem w sposób bardziej zabójczy, niż wymagała tego sala operacyjna. Nadal klęcząc na kolanach, odchylił głowę do tyłu i ryknął wściekle, zmuszając ją do cofania się, aż w końcu uderzyła o kanapę. Furia i niebezpieczeństwo emanowały z niego palącymi falami, które odczuła na własnej skórze. Włoski na jej karku stanęły dęba. Ostrze przykuło jej uwagę. Wystarczyło tylko kilka kroków... Jej dłoń zamknęła się na rękojeści w momencie, w którym jego dłoń zacisnęła się na jej ramieniu. - Sukin... W ułamku sekundy rzucił ją na ścianę, tak że kręgosłup jej zatrzeszczał, po czym przygniótł ramieniem jej krtań. - Wiesz coś o tym? - zasyczał. Nie mogła się odezwać. Przyduszał ją tak bardzo, że ledwie dawała radę oddychać. - Mów!

Podkreślił ostatnie słowo, zwiększając nacisk na jej tchawicę. Furia rozgorzała w jej ciele z równą mocą, co palący brak powietrza w płucach. Udało mu się ją zaskoczyć, ale to już nigdy się nie powtórzy. Uderzyła go. Szybko i mocno, prosto w żebra. Kopniak w nogę powalił go na podłogę. Zerwał się z niej w sekundę. Musiała to przyznać. Doktorek potrafił się ruszać. Zamachnął się. Zablokowała cios, wbijając pięść w jego brzuch. - Zarabiam tym na życie, ty dupku, więc nie masz ze mną żadnych szans. Zaatakował ją ponownie, jakby tego nie usłyszał albo wcale go to nie obchodziło. Tayla znów poleciała na ścianę. Ta cała sprawa ze ścianą zaczynała być nudna. - Czy Aegis jest za to odpowiedzialne? - Przewrócił ją i powalił na ziemię. Wstrząs uderzenia przyprawił ją o szczęk zębów i pulsowanie brzucha w miejscu założenia szwów. - Nie mam pojęcia o czym ty mówisz! - Zdzieliła go łokciem po brodzie i przetoczyła się po podłodze tak, że to ona leżała teraz na nim, ściskając go udami. - O co ci, u diabła, chodzi? Jego warkot zawibrował w całym jej ciele, gdy zrzucił ją z siebie i przyszpilił do podłogi. - O to, że ktoś - prawdopodobnie Aegis - zajmuje się patroszeniem moich ludzi i sprzedawaniem ich organów na ludzkich i demonicznych czarnych rynkach. A czy to w ogóle jestjakiśproblem!'Nie mogła jednak powiedzieć tego na głos. Szarpnęła się, sprawdzając siłę jego uścisku. - Gdyby byli w to zamieszani, wiedziałabym o tym. Nie są. - Nancy powiedziała co innego. - A ty jej uwierzyłeś? Wampirowi? Wpatrywał się w jej oczy z taką intensywnością, że nagle poczuła się odarta do naga ze wszystkich myśli. Wrażenie

było ze wszech miar krępujące. Zakołysała się, próbując zrzucić go z siebie. Gdy uderzyła go w twarz, docisnął ją do podłogi swoim ciałem i przytrzymał jej ręce nad głową. - Potrafisz się nieźle bić, mała zabójczyni, ale ja jestem silniejszy, a ty ranna, więc nie zadzieraj ze mną. Rzuciła mu mordercze spojrzenie. Kusiło ją, żeby napluć mu w twarz. Nienawidziła bycia skrępowaną i unieruchomioną. Nie cierpiała poczucia bezradności i słabości. A już zwłaszcza tego, że był od niej silniejszy. Powinni rozegrać to fair, ale w przeciągu ostatnich paru tygodni straciła nadnaturalną siłę, z którą się urodziła. - Złaź ze mnie. - Żebyś znów mogła mnie uderzyć? Nie ma mowy. - Więc będziesz tak na mnie leżał w nieskończoność, co? - Powinienem cię zabić. Tutaj, kiedy żadne zaklęcie Ochrony nie powstrzymuje mnie przed skręceniem ci karku. Nie miała wątpliwości, że mówił poważnie, ale jeszcze nigdy nie wycofała się przed rzuceniem groźby. - No to spróbuj, dupku. Eidolon obserwował ją, jego oczy nadal połyskiwały złociście. Nawet kiedy jej groził, całkowicie ją hipnotyzował. Tayla spojrzała na niego, powoli stając się świadoma tego, w jaki sposób naciskał swoim ciałem na jej oraz jak jego biodro wsunęło się między jej uda. Jego muskularna pierś zmiażdżyła jej biust, a szpitalna koszula podjechała do góry tak, że szorstka bawełna jego podkoszulka otarła się o jej brzuch. - Jak wiele demonów zabiłaś, Taylo? - spytał przyciszonym głosem. Próbowałaś je kiedyś policzyć? Prychnęła. - A ty ilu ludzi zabiłeś? - spytała. Jedna ciemna brew Eidolona wygięła się w łuk. - Żadnego. - Nie wierzę ci.

- Nie wierzysz, bo jestem demonem. I pewnie myślisz, że zabijam ludzi dla sportu. - Mniej więcej. - Twoja ignorancja jest odrażająca. - Ty również. Udawała, że to nie zabrzmiało tak dziecinnie jak w rzeczywistości. - Mógłbym ci przypomnieć... - Nie rób tego. Złoto w oczach Eidolona wyblakło, zastąpione przez mroczne pożądanie, które porwało ją w wir namiętności, jakiej nie mogła się oprzeć. Ale musiała, ponieważ oboje byli zaangażowani w wojnę, a jej strona musiała wygrać. Fakt, że bynajmniej nie czuła się jakby toczyła walkę, nie umknął jej uwadze. Pogładził ją jednym palcem po nadgarstkach, które trzymał nad jej głową. Zastanawiała się, czy zdawał sobie sprawę z tego, co robi. Wrażenie było przyjemne, bardziej niż powinno, zważywszy na sytuację. - Co takiego powiesz swoim kolesiom z Aegis o moim szpitalu i tym, co ci się stało? - Jeszcze więcej palców dołączyło do pierwszego, by pogładzić wrażliwy punkt, w którym jej dłoń łączyła się z nadgarstkiem. - Nic - odparła gładko. - Gdyby dowiedzieli się, że byłam przetrzymywana przez wroga, uznaliby, że mogłam coś zdradzić i już nigdy by mi nie zaufali. - Co mogło być prawdą, ale nie miała zamiaru im o tym wspominać. Jedno długie pociągnięcie jego kciuka po miejscu, w którym bił puls sprawiło, że niemal jęknęła. - A co twoi „przyjaciele" mogliby wtedy z tobą zrobić? - Nie mam pojęcia. Może przydzieliliby mnie do prowadzenia badań zamiast do ścigania - odparła Tayla. Mimo to odczuwała niepokój, bo pamiętała jak przez mgłę innego Strażnika, który został schwytany i torturowany przez

klan wyjątkowo brutalnych wampirów. Gdy uciekł, zmasakrowany i pozbawiony kilku litrów krwi, poszedł prosto do siedziby głównej Aegis. Przez wiele dni trzymali go w odosobnieniu, a kiedy w końcu wyszedł na rutynowy patrol, już z niego nie wrócił. Wszyscy zakładali, że poległ w walce, ale Tay nie byłaby tego taka pewna. Co, jeśli przetransferowali go w inne miejsce, lub wysłali do Berlina na obserwację i przesłuchania? Teraz kiedy była w podobnej sytuacji, drobny cień wątpliwości co do jego losu rozrósł się do rozmiarów ogromnej chmury. Potrzebowała polisy ubezpieczeniowej. Sposobu na potwierdzenie swojej lojalności, gdyby kiedykolwiek doszło do takiej sytuacji. Leżący na niej demon, którego serce waliło mocno i miarowo tuż przy jej piersi, był jej biletem. Gdyby zaszła taka potrzeba, mogłaby go przekabacić na ich stronę. - Posłuchaj, doktorku. Może ogłosimy remis, a ty pomożesz mi wstać, co? Podejrzliwość w jego przenikliwym spojrzeniu sprawiła, że straciła wiarę. - Co znowu knujesz? Nadal gładził kciukiem wrażliwą skórę jej nadgarstka, zataczając na nim powolne, rytmiczne kółka. Jego biodro ocierało się o jej kobiecość przy każdym najmniejszym ruchu, jaki oboje czynili. To nie było fair. Ten sposób, w jaki sprawiał, że stawała się niezwykle świadoma swojego ciała i każdego jego cala, który dotykał jego skóry. Czuła się tak, jakby cała jej koncentracja skupiła się do wewnątrz tak bardzo, że to, co na zewnątrz w ogóle nie istniało. Z tego też powodu nie usłyszała szurania pazurów po podłodze, aż w końcu było już za późno.

Eidolon rzadko kiedy dawał się zaskoczyć. Jego refleks był zbyt wyćwiczony, a doświadczenie w stykaniu się z niebezpieczeństwem zbyt rozległe. Mimo to sgenesis rozproszyła jego zmysły i myśli, a Tayli udało się zrobić to samo swoim kształtnym ciałem, głosem i zapachem. W efekcie zostali całkowicie zaskoczeni. Piekło i szatany, jakby to powiedział Shade. Nadal rozciągnięty na Tayli, odwrócił się w stronę stworzenia czającego się tuż w przejściu do kuchni. - Niczego tu dla ciebie nie ma, padlinożerco. Odejdź. Powłócząc nogami, Obhirrat wycofał się do salonu, węsząc w powietrzu bladym pyskiem. Trzydziestocentymetrowe, ostre jak brzytwa, pazury w jednej dłoni zaklekotały razem w miarowym, przyprawiającym o zimny dreszcz, rytmie. Pod warstwą jego transparentnej skóry wiły się larwy. Chrzęst ich obłych ciał tak bardzo przyprawiał o mdłości, że jedynie niewielu mogło patrzeć na stwora dłużej niż kilka sekund. Mimo wszystko Eidolon podtrzymał spojrzenie, czując na języku gorzki posmak żółci. Powoli i bez pośpiechu zsunął się z ciała Tayli. Nie pomógł jej wstać. Jakiekolwiek okazanie słabości sprawiłoby, że stwór ruszyłby do ataku. Tayla musiała to wiedzieć, bo gładkim, płynnym ruchem podniosła się z podłogi i poruszała z celową arogancją, gdy stanęła obok Eidolona. Zupełnie, jakby byli zespołem. Biorąc pod uwagę sytuację, nie miał zamiaru narzekać ani tego analizować. - Jestem... głodny. - Wężowaty język Obhirrata wyślizgnął się spomiędzy długich zębów, macając powietrze. - Zniszczyłem ciało wampira, którego śledziłeś - powiedział Eidolon, skupiając uwagę na czerwonych paciorkowatych ślepiach, które co rusz spoglądały w stronę Tayli. - Niczego tu dla ciebie nie ma.

Pazury stworzenia zaklekotały szybciej. Larwy pod jego skórą wiły się nieprzerwanie, tak że nawet powietrze zaczęło lśnić pod wpływem ich wzburzenia. - Ona była moja... Eidolon zrobił krok naprzód, a Tayla ruszyła się wraz z nim. Oboje zademonstrowali pokaz jedności i siły, ale palące skupienie Obhirrata na Tayli sprawiło, że pożałował, że to zrobiła. - Powiedz mi, gdzie wyczułeś jej zapach. - Czemu miałbym pomagać komuś, kto ukradł mój posiłek? Świadomość, że stwór mógłby zacząć ucztować na zwłokach Nancy, kiedy ona wciąż jeszcze żyła, sprawiła, że Eidolon zapłonął gniewem. - Spotkałeś kiedy zabój czynię Aegi? - spytał ze śmiertelnym spokojem, którego wcale nie czuł, a Obhirrat zasyczał. Głód w jego oczach zastąpił niepokój. - Jestem lekarzem, ty paskudny pojebie, i mogę jej opowiedzieć ze wszystkimi szczegółami, jak należy cię załatwić, tak że twoje cholerne małe larwy w niczym ci nie pomogą. To nie była prawda, ale te stworzenia charakteryzowały się dużymi gabarytami i małym móżdżkiem, a Eidolon od zawsze był dobrym kłamcą. Zranienie Obhirrata powodowało uwolnienie jego podstawowych środków obronnych, co czyniło z nich jeden z trzech gatunków, które nigdy nie mogły być leczone w Szpitalu Podziemnym. - Wyczułem go na sssskrzyżowaniuuuu... sssłooodka krew... Nie spuszczając wzroku z potwora, Eidolon kiwnął głową w stronę Tayli, przekazując jej milczącą wiadomość. Miała instynkt wojowniczki. Odczytała ją jako plan walki i natychmiast ominęła łukiem Obhirrata, żeby zaczekać przy drzwiach od kuchni. Eidolon wziął tasak, którym rzucił w ścianę, wyminął bestię, a potem razem z Taylą zapuścił się w zawilgotniały korytarz. Przez chwilę żałował tego, że nie znalazł dla niej

butów, ale ruszyła tunelem niezrażona takim drobiazgiem. Nawet jeśli ostre kamienie jej przeszkadzały, wcale tego po sobie nie pokazała. Ciemność nie stanowiła dla Eidolona żadnej przeszkody. Wszystko wskazywało na to, że dla Tayli również. Topornie wyciosane przejście otwierało się na szeroki ceglany tunel. Tayla szła bezgłośnie, gdy podążali za śladem krwi. Podejrzewał, że ten sam stan rzeczy udałoby się jej zachować również i w butach. Nawet ranna, poruszała się ze śmiertelną, zabójczą gracją, którą podziwiał, kiedy nie patrzyła. Co zdarzało się dość często, ponieważ całą uwagę skupiła na otoczeniu. Jej przenikliwe spojrzenie rejestrowało wszystko wokół, zapamiętując i planując. - W co ty nas wpakowałeś, doktorku? - szepnęła. - Czy nie tym przypadkiem zarabiasz na życie? Skradaniem się po kanałach w poszukiwaniu demonów? - Po pierwsze, nie skradam się, a po drugie, jeszcze nigdy nie robiłam tego z demonem. Och, zrobiłaś to z demonem i poszło ci naprawdę świetnie... Eidolon poczuł nagle, jak robi mu się gorąco, co tylko uprzytomniło mu, w jak żałosnej sytuacji się znajduje. Zawsze chwalił się tym, że jest bardziej cywilizowany od swoich braci, ale okazało się to całkowitą mrzonką. Dowodem na to był fakt, że właśnie podniecił się w przeklętym kanale. Przeklinając się w duchu, chwycił ją za ramię i przyciągnął bliżej. - W takim razie po co to wszystko? Mogłaś tego uniknąć. Mogłaś zostawić mnie samego z Obhirratem i uciec przez frontowe drzwi. Zmierzyła go stalowym spojrzeniem, w którym dostrzegł wyzwanie. - Oskarżyłeś Aegis o torturowanie wampira. Udowodnię ci, że moi ludzie nie maczali w tym palców. - Dlaczego?

- Dlatego, że męczy mnie bycie oskarżaną o robienie rzeczy, których nie popełniłam. Chciał zapytać ją o coś jeszcze, ale zamiast tego puścił jej rękę. - Mam nadzieję, że mówisz prawdę. Dla twojego własnego bezpieczeństwa. - Czy to groźba? Prawdę mówiąc, nie był tego do końca pewien. Rzadko kiedy przydarzały mu się podobne sytuacje. Ten człowiek stanowił zagrożenie dla wszystkiego, co czyniło z niego demona. - Uznaj to za co tylko chcesz. Wymamrotała coś o nienawidzeniu demonów i ruszyła naprzód. Ślad urywał się na skrzyżowaniu we wnętrzu tunelu. Ktoś musiał zanieść tutaj Nancy, a potem zostawić ją na łaskę padlinożerców takich jak Obhirrat. Istniały cztery możliwe kierunki, z których mogła nadejść ta osoba, z tego względu, że piąty nie był możliwy. A mianowicie Harrowgate. Jeden z setki w samym Nowym Yorku. Migotał wzdłuż szerokości północnego tunelu jak pajęcza kurtyna widoczna jedynie dla demonów. Ludzie przechodzili przez nie bez żadnej szkody i szli dalej tunelem. - Co to takiego? - spytała Tayla, wpatrując się we wrota. Eidolon zaczął węszyć w powietrzu w poszukiwaniu niebezpieczeństwa, ale nie wyczuł niczego poza charakterystycznym dla ścieków kwaśnym odorem zgnilizny. Tayla czekała. Jej długie, gęste włosy opadały miękkimi, kobiecymi falami wokół jej ramion, kontrastując z wojowniczą pozą, jaką przybrała. - Co widzisz? - spytał. - Kontury. Odrobinę rozmyte. Widywałam je już wcześniej, ale zawsze uważałam je za trik optyczny. Ale te tutaj są jakby wyraźniejsze. Co to takiego?

Eidolon doznał nagłej nieprzyjemnej wizji, w której Tayla, po całkowitym zintegrowaniu DNA demona, prowadziła zastępy zabójców Aegis przez portale Harrowgate, i zimny dreszcz strachu przebiegł mu po plecach. Jedynie ludzie o mrocznych duszach i pozbawieni przytomności mogli przejść przez portal, ale Aegis bez wątpienia znaleźliby sposób na obejście tego ograniczenia. Gdyby odkryli, jak używa się ich do podróżowania, nic nie powstrzymałoby ich od namierzenia jego szpitala. Mogliby przenosić się z każdego miejsca na świecie w ułamku sekundy i najechać królestwo demonów położone głęboko w trzewiach ziemi. Większość demonów, zwłaszcza tych, które nie miały ludzkiego wyglądu, stosowały się do surowych zasad, jeśli chodziło o wkraczanie na tereny zamieszkałe przez ludzi, ale sami ludzie nie mieli co do tego żadnych oporów. Uświadomienie sobie tych możliwości było iście przerażające. Gdy nie odpowiedział, Tayla skinęła głową, jakby udało jej się ułożyć ostatni element układanki. - To portal, prawda? Wejście do piekła - mruknęła, a on nie pofatygował się, żeby zaprzeczyć. Im mniej wiedziała o jego świecie, tym lepiej. - W porządku. Ignoruj mnie. - Dostrzegła krwawe smugi na skrzyżowaniu i rozejrzała się po przejściach. - Ktoś zaniósł twoją wampirzycę aż do tego miejsca. - Na to wygląda. - Albo oboje wyszli z tego portalu. - Ci, którzy są odpowiedzialni za to, co stało się Nancy, nie byli demonami. Tayla przewróciła oczami. - No i znowu wracamy do gadki o tym, że to Aegis są w to zamieszani. - Często dochodzi do takich przypadków - wycedził przez zaciśnięte zęby, bo mimo tego, że demony bywały swoimi najgorszymi wrogami i z łatwością potrafiły zabijać się nawzajem,

to śmierć Roaga, jaką poniósł z rąk Aegi, wypaliła mu ślady w duszy. Włoski na karku Eidolona stanęły dęba na ułamek sekundy przed tym, jak z portalu błysnęło oślepiające światło. Osłaniając dłonią oczy, Tayla odskoczyła w bok, a on stanął między nią a portalem. - Co to, u diabła, było? - Portal się aktywował - odparł, zasłaniając ją sobą całkowicie. Cokolwiek z niego wyjdzie, nie będzie zbytnio zadowolone z powitania. Światło powinno być dla ciebie niewidzialne. Niewidzialne dla wszystkich ludzi, ale zdążył już odkryć, że Tayla nie była w zupełności człowiekiem. - Taak, no cóż... Czwórka demonów Nightlash wyłoniła się z portalu. Ich ludzki wygląd przełamywały zniekształcone, uzbrojone w pazury stopy i dłoni oraz podobne do sztyletów zęby. Tayla rzuciła Eidolonowi mordercze spojrzenie. - Łał, zobacz - warknęła, przybierając pozycję do walki. Zacisnęła dłonie w pięści, cały ciężar ciała przenosząc na tylną nogę. - Demony. A ja nie mam przy sobie ani kawałka broni. Blade srebrzyste oczy zamigotały w ciemności dobre piętnaście centymetrów powyżej poziomu oczu Eidolona, a wielkie usta rozciągnęły się w żarłocznym uśmiechu. - Mamy dziś szczęście, bracia. Polowanie było bardzo krótkie. - Demon Seminus - warknął inny, taksując Eidolona wzrokiem od stóp do głów. - Żadnych znaków na twarzy... to nadal szczeniak. Jeśli go zabijemy, nie dostaniemy zapłaty. Wielkolud podszedł bliżej, niosąc ze sobą odór zgnilizny. - W takim razie zabieramy człowieka - powiedział do Eidolona. - Odejdź, to pozwolimy ci żyć. Eidolon uśmiechnął się, zaciskając wargi w wąską kreskę.

- Człowiek należy do mnie. Znajdźcie sobie posiłek gdzie indziej. - Mam lepszy pomysł - odparła Tayla. - Pozabijam was wszystkich i wtedy żaden z was nie będzie potrzebował kolacji. - Zgadzam się, o ile słowo „was" nie obejmuje i mnie - powiedział Eidolon. - Pasuje mi ten plan. - Rzucił tasak w stronę Tayli. Nie miał wątpliwości, że poradziłaby sobie świetnie bez broni, ale obrażenia narażały na szwank jej życie bardziej, niż by sobie tego życzył. I bardziej, niż chciał przyznać. Demony zaatakowały z szeroko otwartymi, ziejącymi ustami i wyciągniętymi pazurami. Tayla zderzyła się z nimi, poruszając się jak tancerka z wirującym w dłoni ostrzem. Choć dzięki praktyce Sędziego Sprawiedliwości i treningom z Wraithem, Eidolon nie był mięczakiem, jeśli chodziło o walkę, Tayla pozostawiła go daleko w tyle. Przeszła przez zgraję demonów jak burza, wymierzając ciosy i raniąc ostrzem. Była jak śmierć chodząca na seksownych nogach. Poruszając się jak w zwolnionym tempie w porównaniu do Tayli, Eidolon zajął się największym z demonów i gładkim, czystym ruchem złamał mu kark. Tayla zamachnęła się i wymierzyła mu potężny cios. Oboje polecieli na ścianę. Jeden z demonów leżał w pobliżu, wijąc się na ziemi, z głową niemal odrąbaną przez tasak. Pozostała dwójka wysunęła się naprzód, kulejąc i krwawiąc. Ramię jednego z nich zwisało pod dziwnym kątem. Światło rozbłysło w portalu Harrowgate. Niech to szlag. W przejściu pojawił się Cruentus. Jakby jeszcze tego było mało, zza ich pleców dał się słyszeć klekot pazurów po betonie. - Głodny... zabójczym... - Cholera - mruknął, ponieważ pozostałe demony wiedziały teraz z kim walczyli. Rzuciły się do ataku. Furia emanowała z ich ciał, tworząc opary o gorzkawym zapachu. Eidolon zawirował na pięcie, zrobił wykop stopą i zwalił z nóg jednego z braci.

- Zajmę się Obhirratem - krzyknął, gdy Tayla pozostawiła na piersi demona głęboką, ziejącą ranę. - Tylko nie przetnij mu skóry! Wprost przeciwnie. Właśnie o to mu chodziło. Po szybkiej serii ruchów udało mu się znaleźć za plecami stworzenia i popchnąć je. Obhirrat z hukiem uderzył w Cruentusa, który wrzasnął piskliwie i zaczął pełzać niezdarnie naprzód. Nawet Cruenti mieli na tyle oleju w głowie, żeby unikać zranienia Obhirrata. - Tayla! Rań go! Zawahała się na ułamek sekundy, żeby spojrzeć na niego tak, jakby właśnie oszalał. Ten ułamek drogo ją kosztował. Cruentus przejechał jej pazurami po twarzy, rozcinając policzek. Powarkując, Eidolon wbił pięść w pysk bestii, rozkoszując się odgłosem chrząstki pękającej pod jego kłykciami. - Zrób to! - ryknął, i choć niezdecydowanie mignęło w oczach Tayli, wbiła tasak w brzuch Obhirrata i szarpnęła nim w górę, otwierając stwora jak rozpinany płaszcz. Potwór wrzasnął wysokim, przenikliwym głosem, od którego niemal pękały bębenki. Tayla odskoczyła w tył, gdy wijące się, podobne do ziarenek ryżu, drobiny wysypały się z rany. Larwy poruszały się z nienaturalną prędkością, opętane jednym celem. W odróżnieniu od swoich niedemonicznych odpowiedników, te żywiły się żywym mięsem. Eidolon chwycił Taylę za rękę i pociągnął ją w stronę tunelu, który prowadził do kryjówki Nancy, pozostawiając za sobą odgłosy walki i jęki bólu. Gdy wpadli do koszmarnego fioletowego mieszkania Nancy, Tayla zatrzasnęła drzwi, a on zaryglował je od środka. Krew ściekała jej po twarzy z ran od pazurów Cruentusa, ale zdawała się tego nie zauważać. - Podjęliśmy ryzyko, raniąc tego potwora - powiedziała, zginając się w pół żeby złapać oddech.

My. Interesujące. - Nic ci nie jest? Wyprostowała się natychmiast, wysuwając buntowniczo podbródek. - Wszystko w porządku. Bywało gorzej. - Nigdy się nie poddajesz, co? Obserwowała go z nieufnością gdy przesunął dłonią po jej policzku i chwycił między palce rozerwaną skórę. Znajomy ciepły dreszcz prześlizgnął się w dół po jego ręce. Powieki Tayli zatrzepotały gwałtownie, gdy moc rozlała się po jej skórze. Tkanka pod jego palcami zrosła się, a rozerwane naczynia krwionośne połączyły w całość. Chwilę później Eidolon otarł palcami krew w nowej, nieskazitelnej skóry. - Jak... jak to zrobiłeś? - Przedstawiciele mojego gatunku posiadają trzy różne zdolności, ale wszystkie związane są z pewnymi umiejętnościami uzdrawiającymi. Niemniej jednak umiejętności leczenia były sprawą podrzędną w stosunku do głównego celu... a mianowicie reprodukcji po zakończeniu sgenesis. Shade potrafił używać swoich zdolności, by stymulować wczesną owulację, Wraith z kolei praktykował mentalne uwodzenie, ale mógł również leczyć zaburzenia psychiczne. Eidolon potrafił tworzyć sprzyjające warunki do zapłodnienia jajeczek. Tayla dotknęła swojej twarzy, na której odbił się wyraz całkowitego zdumienia. Boże, ależ ona była piękna, pomyślał Eidolon. Wojowniczka z dziko wzburzonymi ognistymi włosami i zapachem walki, który przylgnął do jej skóry. Jej widok i zapach uruchomił prymitywny odruch w jego ciele, który jednocześnie intrygował i napełniał go wstrętem. Nienawidził wszystkiego, co się z nią wiązało. A mimo to chciał ją mieć w swoim łóżku. Nieustannie. Miała całkowitą rację, kiedy powiedziała, że jego ego ucierpiało z powodu tego, że nie zaprowadził jej na szczyt, ale

pragnienie, by posiąść ją jeszcze raz wykraczało poza zwykłe złagodzenie nadszarpniętej dumy, czy ugaszenie wiecznie targającej nim żądzy, która była przekleństwem jego rasy. Nigdy nie spotkał kogoś, kto promieniowałby tak wielką wolą przeżycia. Jej siła życiowa przyciągała go, płonący w niej ogień fascynował, a zmysłowość pochwyciła w kleszcze, których nie mógł złamać. Chciał się z nią pieprzyć, podczas gdy tak naprawdę powinien ją zabić. Jej oczy zapłonęły, jak gdyby domyśliła się wokół czego krążyły jego myśli. Eidolon z hukiem wrócił do rzeczywistości. - Zabieram cię do domu. - Możesz mnie wysadzić w najbliższej okolicy. Pomimo faktu, że walczyli jak jedna drużyna, ocalili sobie nawzajem życie i tego, że wyleczył ją z obrażeń, Tayla nadal niczego mu nie ułatwiała. I wcale się jej nie dziwił. Ale nie miał zamiaru pozwolić, żeby wygrała tę rundę. - To nie wchodzi w grę. Odprowadzę cię pod same drzwi. - Po co? - Cofnęła się o krok. - Żebyś mógł powiedzieć swoim demonicznym koleżkom, gdzie mieszkam? Zmniejszył dystans, jaki pomiędzy nimi wytworzyła, wykorzystując swoje rozmiary i wzrost, by przekazać jej wiadomość, że jeśli chciała walczyć, był gotów stawić jej czoła. - Pamiętasz jak mówiłem, że moi koledzy chcieli cię torturować w zamian za pewne informacje? - Jakoś trudno mi o tym zapomnieć. Mógłbyś się odsunąć? Chyba słyszałeś kiedyś o przestrzeni osobistej, co? - W tej chwili nie możesz pozwolić sobie na taki luksus, bo jesteś w niebezpieczeństwie. Wolałbym się upewnić, że żaden z nich nie wie, gdzie mieszkasz. Na wypadek, gdyby już tam na ciebie czekali. - To by dopiero było do kitu. - Mam rozumieć, że się zgadzasz?

-Tak. - Świetnie. Boże dopomóż, właśnie zaproponował odwiezienie jej do domu. To będzie jak przysłowiowe wejście do jaskini lwa. *** Nie było nic gorszego od podminowanego wilkołaka w przeddzień pełni księżyca, więc gdy Shade wyszedł zza zakrętu w drodze do skrzydła administracyjnego szpitala i zderzył się z Lukiem, spodziewał się dość groźnej reakcji. Zamiast tego, wilkołak uśmiechnął się, naprawdę uśmiechnął, i poklepał Shadea po ramieniu. - Do zobaczenia w przyszłym tygodniu, inkubie. Luc zamykał się w odosobnieniu na czas pełni, która sprawiała, że stawał się jeszcze bardziej nieznośny niż Cruentus na głodzie, ale dziś był w wyjątkowo radosnym nastroju. - Luc, wszystko z tobą w porządku? - Jasne, stary. - Luc oddalił się spacerowym krokiem. Stukot jego butów na kamiennej podłodze odbijał się od ścian korytarza. Dziwne. Shade zanotował sobie w pamięci, żeby sprawdzić zawartość apteczki z lekami w ambulansie, i ruszył dalej w stronę skrzydła administracyjnego. Oparł się o futrynę drzwi gabinetu Wraitha, obserwując, jak jego brat wkłada skórzaną kurtkę. - Dokąd się wybierasz? - Do Mongolii. E chce dołączyć jakiś obdarzony mocą przedmiot do swojej kolekcji rzeczy „na wszelki wypadek". Śmiejąc się, ponieważ Eidolon zawsze wysyłał Wraitha, by zdobył skądś rzadkie artefakty, eliksiry i materiały dla szpitala na wypadek, gdyby mogły się przydać. Shade wszedł do pomieszczenia niewiele większego od klitki. Praca Wraitha w centrum medycznym polegała głównie na nabywaniu niezwykłych,

unikalnych towarów stosowanych w demonicznej medycynie. To biuro było odzwierciedleniem jego chaotycznych metod, dzięki którym wyszukiwał i namierzał owe przedmioty. Podczas gdy Shade miał bzika na punkcie kontrolowania wszystkiego, całkowity brak organizacji Wraitha w jakiejkolwiek dziedzinie jego życia przyprawiał go o atak zgagi. Wraith wsunął kilka noży do uprzęży przewieszonej na piersi i schował swojego glocka do kabury na udzie. Wsunął dodatkowe dwa sztylety za paski przypięte wokół kostek. Szklane fiolki zawierające trucizny i wodę święconą powędrowały do kilkunastu ukrytych kieszeni w jego płaszczu. Facet nie przebierał w środkach, jeśli chodziło o walkę, zwłaszcza że gdziekolwiek się udawał, robił sobie nowych wrogów. - Martwię się o E - rzucił niespodziewanie Shade. - Jakiś czas temu moja twarz miała przyjemność zapoznać się z jego pięścią. Odwracając się na pięcie, Wraith gwizdnął cicho przez zęby. - Przyłożył ci? E? To do niego zupełnie niepodobne. No właśnie. Shade i Wraith regularnie rzucali się na siebie z pięściami, ale Eidolon zazwyczaj nie mieszał się do walki. - Wydaje mi się, że to sgenesis jest powodem jego zmiennego zachowania. Wraith prychnął pod nosem. - Tylko dlatego, że wyleczył tę zabójczynię, którą powinien zabić, zaliczył ją, a potem zamiast oddać w ręce Yuriego - czemu byłem przeciw, choć wydawało mi się to naprawdę rozsądnym posunięciem zaoferował jej darmową przejażdżkę do domu? Shade przetrawiał to wszystko przez moment. Chwilę później wszystkie rewelacje, jakie zaserwował mu Wraith, podeszły mu do gardła jak palący kwas. - Eidolon uprawiał seks z zabójczynią Aegi? W szpitalu?

- Uhm. Wyczułem to zaraz po tym, jak skończyli. - Wraith opadł na brzeg biurka, rozsypując na podłogę papiery i długopisy. - Kto by się tego spodziewał? Pan Sztywniak wreszcie pobzykał w szpitalu. Z pacjentką. I w dodatku z wrogiem. Nie jestem pewien, czy powinienem urządzić przyjęcie z tego powodu, czy wyrzucić go przez okno za bycie aż takim idiotą. Shade ścisnął palcami grzbiet nosa, żeby zapobiec czemuś, co zapowiadało się na potworny ból głowy. Kurwa mać. Było gorzej, niż myślał. Przemiana zdecydowanie wpływała niekorzystnie na ocenę sytuacji i apetyt seksualny Eidolona, a to oznaczało, że znaleźli się w poważnych kłopotach. Jeśli Eidolon nie potrafił się kontrolować, to z pewnością nie uda się to ani Wraithowi ani jemu. - On potrzebuje partnerki. - Stała partnerka nie była w stanie zahamować sgenesis, ale z pewnością udałoby jej się uniemożliwić Eidolonowi niepochamowaną chęć zapłodnienia każdej kobiety w podziemnym świecie demonów. - Akurat. Jak często spotykasz kobiety skłonne spędzić z nami następne sześćset lat życia? Nie wiem jak ty, bracie, ale nie ma takiej kobiety w całym wszechświecie, z którą mógłbym się związać na tak długo. I tutaj był pies pogrzebany. Powód, dla którego tak niewiele Seminusów łączyło się w pary. Posiadanie partnera zobowiązywało na całe życie, a jedynym sposobem na odzyskanie wolności było zabicie go. Strach przed posiadaniem partnera często przewyższał strach przed sgenesis. Shade nie poznał jeszcze ani jednego Seminusa płci męskiej, który znalazł sobie wybrankę. Tylko Eidolon wykazywał ku temu inklinacje, ale warte tego poświęcenia kobiety występowały rzadziej niż upadłe anioły, więc jak na razie kończył z pustymi rękami. - E musi przestać z tym walczyć. Może Przemiana nie będzie aż taka trudna. Znamy przecież Seminusów, które nie zmieniły się tak bardzo po transformacji.

- Wymień chociaż jednego - powiedział Shade, a potem w duchu krzyknął: Me mów tego, nie mów tego... - Roag. Niech to piekło pochłonie. Nienawidził rozmów o Roagu. Nie znosił tego, jak on i Shade kłócili się przed jego śmiercią. Roag nigdy nie rozumiał potrzeby Eidolona, by chronić Wraitha, mimo tego, że niemal osiemdziesiąt lat temu był w tym magazynie w Chicago. Gdy zginął, Eidolon był zdruzgotany, ale Shade bardziej niż kiedykolwiek poczuł ulgę. - On się nie liczy. Był takim draniem, że nie potrzeba było za wiele żeby zmienił się w... - Fiuta? - podsunął Wraith. - Masz rację, zawsze zachowywał się jak skończony dupek. A co z Otto? Shade westchnął. - On jest, jak na razie, jedyny i pamiętaj, że musiał porzucić swoją praktykę weterynaryjną. - Nadal pracował w lecznicy na pół etatu. Może E powinien dalej pracować, żeby Dupek Yuri nie przejął kontroli nad szpitalem, kiedy i ty znajdziesz się pod wpływem Przemiany. - Nie możemy na to liczyć - powiedział Shade. - Nawet jeśli będzie wystarczająco stabilny, by dalej pracować, czeka go ograniczenie się do skrzydła administracyjnego i papierkowej roboty. - Męscy osobnicy ich gatunku tuż po zakończeniu sgenesis nie byli w stanie kontrolować się w obecności płodnych przedstawicielek płci przeciwnej. Natychmiast zmieniali kształt, by dostosować się do ich postaci i próbowali je uwieść. Jeśli uwodzenie nie skutkowało, przemoc często załatwiała sprawę. - Gówno prawda. - Wraith odepchnął się od biurka i wyprostował. Wszyscy przejdziemy przez transformację, a wasze narzekanie niczego nie zmieni. - Przebiegł palcami po półce z bronią, chwycił bicz i uśmiechnął się, gdy drewniana rączka wsunęła się w szlufkę jego skórzanej uprzęży. - Już się nie mogę doczekać. Dawaj, malutka.

Wraith miał nierówno pod sufitem. Shade nie miał zamiaru walczyć ze sgenesis tak jak robił to Eidolon - prędzej szlag go trafi, niż gdyby miał przechowywać zapas krwi do transfuzji w nadziei, że to opóźni Przemianę - ale też nie czekał na nią z zapartym tchem. Chciał jedynie znaleźć sobie partnerkę. Gdyby nie to... - Cholerne przekleństwo? Shade spojrzał na brata spode łba. - Nie znoszę, kiedy to robisz. - Nic na to nie poradzę. Twoje myśli czasami same wdzierają się do mojej głowy. - Wraith skończył ładować broń, dodając prawdopodobnie jakieś dziewięć kilo do jego barczystej postury. - Dupa blada. - Shade zacisnął dłonie w pięści, żeby ukryć nieznaczne drżenie, które zawsze było skutkiem mentalnej inwazji Wraitha - tego samego talentu, który posiadał Roag. - Mówię serio. Akurat pojawiła się w mojej głowie. - Jesteś ze mną szczery? - Dwie wielkie tajemnice krążyły w głowie Shadea, tajemnice, które mogły zniszczyć jego młodszego brata. Niech to szlag. Dlatego właśnie denerwował się, kiedy Wraith udawał się na jedną z tych swoich ekspedycji w głąb jego głowy. - Jak zawsze, braciszku. - Wraith podniósł plecak z podłogi i przerzucił go przez ramię. - A ty nadal spotykasz się z tą ludzką kobietą, Runą? - Tak jakby. - Shade wątpił, by ich ciągnąca się od miesiąca znajomość potrwała długo, częściowo dlatego, że Runa zaczynała się do niego przywiązywać, a częściowo dlatego, że męczyło go już hamowanie się w trakcie seksu z nią. Ludzie byli krusi i delikatni. Właśnie dlatego spojenie się z nimi było absolutnie niemożliwe. Żaden z nich nigdy nie wyszedł żywy z rytuału spojenia. Nawet gdyby im się to udało, potomstwo z takiego związku byłoby mieszane, więc cały rytuał nie miałby sensu.

- Wiem, że to nie jest ta jedyna - podsumował Wraith. - Ludzka kobieta nie jest w stanie sprostać twoim potrzebom. Shade wyszczerzył zęby w uśmiechu. Żadna kobieta z żadnego gatunku nie była w stanie im sprostać. - Kończę pracę za godzinę, a później będę zaspokajał swoje potrzeby z Vanthą i Ailarcą. A Nancy, o ile w ogóle się zjawi... - westchnął, słysząc niski warkot wydobywający się z gardła Wraitha. Dobra, darujmy sobie wykład o wampirach. - Nie można im ufać. - Ty jesteś wampirem i ufam ci. - Nie jestem prawdziwym wampirem i nie powinieneś mi ufać - odparł Wraith. - Nie ma nikogo, komu mógłbym ufać bardziej niż tobie - powiedział przyciszonym głosem Shade. Kochał E i ufał mu bezgranicznie, ale to z Wraithem wytworzył silniejszą psychiczną więź i znał myśli swojego brata, nawet wtedy, gdy był w totalnej rozsypce. Eidolon zawsze postępował według zasad, nawet w chwili, gdy nie pokrywały się one z jego osobistymi przekonaniami. Wraith zawsze podążał za głosem serca i intuicji, nawet wtedy - lub zwłaszcza wtedy gdy robili coś wbrew prawu. W pewien sposób E był o wiele bardziej niebezpieczny ponieważ nie zbaczał ze swojej wąskiej ścieżki, która nierzadko nie dawała żadnych forów rodzinie. Wraith zaklął pod nosem. - Nie zaczynaj znowu, Shade. Ja spadam. Uzbrojony, odbezpieczony i gotowy wstrząsnąć światem. - Podszedł do drzwi. - Zrób sobie przysługę i zapomnij o Nancy. Poszukaj lepiej tej nowej pielęgniarki. To demon Sora. Cuda, jakie potrafi wyczyniać tym swoim ogonem... - Wiem. Rzucając Shadebwi szeroki uśmiech, Wraith wymaszerował z biura. Jego buty uderzały w podłogę jak młoty. Shade potarł szczękę, uznawszy, że odszukanie demonicy może być

dobrym pomysłem. Z pewnością pomoże mu uwolnić napięcie. Rozmowa z Wraithem o Eidolonie nie przyniosła niczego nowego. W miarę upływu czasu Shadea ogarniał coraz większy niepokój. Stracił już zbyt wielu braci. Nie był gotowy na utratę dwóch ostatnich. Rozdział siódmy Eidolon nie potrafił odgadnąć, dlaczego Tayla tak łatwo ustąpiła i pozwoliła, by zabrał ją do domu. Nie wyczuł żadnego podstępu, ale z drugiej strony jego zmysł węchu był bardziej skupiony na wychwyceniu woni pożądania niż czegokolwiek innego. A pożądanie było czymś, co biło od niej subtelnymi falami, najczęściej kiedy go nienawidziła. Albo kiedy leżała pod nim. Witaj w moim świecie, zabójczym. Jego własne pożądanie pulsowało w nim, kiedy spoglądał na nią ukradkiem, gdy siedziała na fotelu pasażera w jego bmw. Pociągałaby go nawet wtedy, gdyby sgenesis nie miała w tym żadnego udziału, a która sprawiała teraz, że cała prawa strona jego twarzy pulsowała tuż pod warstwą skóry, gdzie po zakończeniu Przemiany pojawi się znak. Znak, który sprawi, że dla całego świata demonów będzie znany jako utrapienie dla wszystkich przedstawicielek płci żeńskiej i groźba dla wszystkich przedstawicieli płci męskiej. Przemiana zbliżała się wielkimi krokami. Eidolon miał nadzieję, że jego eksperymentalna terapia opóźni najgorsze skutki transformacji lub przynajmniej sprawi, że będzie mniej bolesna i niebezpieczna. Jeśli przy odrobinie szczęścia uda mu się znaleźć do tego czasu partnerkę, nie będzie musiał martwić się żadną z tych rzeczy. Ta możliwość nie wchodziła jednak w grę, jeśli dalej będzie spędzał całe dnie na pracy w szpitalu zamiast na uwodzeniu kobiet.

Nie chodziło o to, że nie próbował. Jednak niewiele kobiet było skłonnych do spędzenia całego życia z Seminusem. Miały świadomość, że jedynym sposobem na uwolnienie się z takiego związku, była śmierć. Te kobiety, które były skłonne, odeszły od Eidolona z przekonaniem, że cokolwiek stanie mu się pod wpływem sgenesis, będzie dla nich jak wyrok dożywocia. A on sam nie mógł nic na to poradzić. Miał coraz mniej czasu i żadnej pewności, czy terapia opóźni transformację na tyle, by mógł znaleźć odpowiednią wybrankę. Musiał zacząć działać. Najlepiej od chwili, w której odwiezie Taylę do domu. - Dlaczego zabiłeś wampirzycę zamiast zabrać ją do swojego szpitala? spytała, przenosząc uwagę z radiowozu jadącego przed nimi na Eidolona. Znów poczuł, jak zalewa go paląca wściekłość. Musiał wziąć trzy głębokie wdechy, żeby nie wrzasnąć na Taylę. - Większość jej układu oddechowego została usunięta. Nie mogłem jej już uratować. - Pomasował klatkę piersiową, jakby to miało uśmierzyć umiejscowiony tam ból, który zaczynał narastać w miarę strat, jakie ponosił. Tayla przygryzła dolną wargę. To sprawiło, że wściekłość przygasła, a w jej miejscu rozgorzał całkiem inny płomień. - Nie rozumiem tego. Przecież wampiry są martwe. Nie-umarłe. Wszystko jedno. Na co im układ oddechowy? Eidolon nie chciał rozmawiać o Nancy, ale rozmowa powstrzymywało go od myślenia. I od czucia. - Przemiana z człowieka w wampira zmienia ich wewnętrzną budowę. Żołądek przejmuje funkcje serca, kiedy ono przestaje bić. Nowe arterie i żyły transportują przetrawioną krew po całym ciele. Bez tych dodatkowych naczyń krwionośnych, wampir poniósłby śmierć równie pewną, jak z powodu kołka wbitego w pierś. Tyle że w tym przypadku zajmuje ona więcej czasu.

- Po co ktoś miałby zrobić coś takiego? - spytała z autentyczną ciekawością. Niech ją szlag. Prawie uwierzył, że nie wiedziała niczego o zabijaniu. - Wampirzy układ oddechowy musi być sporo wart na czarnym rynku do zaklęć, rytuałów i innego magicznego szajsu. - A osoba, która wycięła te organy, lubowała się w zadawaniu cierpienia, bo w przeciwnym razie oszczędziłaby Nancy bólu, zabijając ją po usunięciu narządów. - Czy Nancy obwiniła Aegis za to, co jej się stało? To właśnie powiedziała ci zanim... -Tak. Tayla pokręciła głową. - To nie może być nasza wina. Zajmujemy się ochroną ludzi, a nie dostarczaniem przestępcom broni w postaci potencjalnie użytecznych organów. - Gdy nie odpowiedział, zaczęła świdrować go wzrokiem z taką intensywnością, że prawie zaczął wiercić się niespokojnie na fotelu. A nigdy tego nie robił. - Co znowu? - warknął. - Jak ją nazwałeś? No wiesz, zanim... - Lirsha. - Chwycił mocniej kierownicę. - Co w luźnym tłumaczeniu znaczy „ukochana". Nastąpiła chwila ciszy zanim Tayla spytała: - Była twoją kochanką? - Nie moją. Shadea. - Ale Nancy była w Szpitalu niemal od samego początku, a on zawsze lubił tę dziwaczną pielęgniarkę. Siostra Shadea, Skulk, powiedziała kiedyś, że aura Nancy płonęła jaśniej i mieniła się większą ilością barw niż u reszty wampirów. Wcale go to nie zdziwiło. Nigdy nie zauważył, by była w złym nastroju. Obejmując się rękami, jak gdyby zrobiło jej się zimno, Tayla oparła się ramieniem o szybę. - Skręć tutaj i zaparkuj, gdzie chcesz.

Rozejrzał się po okolicy z niesmakiem. Nie był pewien, czego spodziewać po miejscu, w którym mieszkała zabój czyni, ale z pewnością nie oczekiwał, że będzie to getto. Nawet radosne kwietniowe promienie słońca nie były w stanie złagodzić obskurności pokrytego graffiti, zrujnowanego sąsiedztwa. - Jeśli zostawisz tutaj auto na dłużej niż trzydzieści sekund, zostanie rozebrane na części albo zniszczone. - Nic mu nie będzie. - Zaparkował między furgonetką do przewożenia mebli i nisko zawieszonym pickupem pełnym otworów po kulach. Wysiedli na zewnątrz. Gdy Tayla obrzuciła pełnym wahania spojrzeniem samochód a potem Eidolona, ten pokręcił głową. - Zaufaj mi. Ludzie będą przechodzić obok, jakby wcale go nie widzieli. Bmw nie będzie w pełni niewidoczne, ale zaklęcie Odchylenia, które wchodziło w pakiet standardowy wyposażenia samochodów dla demonów, sprawi, że auto nie będzie przykuwać uwagi ludzi. Będą widzieć samochód, ale dotrze to do ich podświadomości ze znacznym opóźnieniem. - Wszystko jedno - skwitowała Tayla. - Twoja strata. Moje klucze zostały w szpitalu, więc mam nadzieję, że dozorca będzie gdzieś w pobliżu. Zaprowadziła go w stronę budynków, których nawet karaluchy nie chciałyby nazywać swoim domem. Po odebraniu klucza w recepcji, wspięli się na drugie piętro po rachitycznych schodkach. Gdy otworzyła drzwi do swojego mieszkania, z jej ust wyrwało się przekleństwo. - Mickey! Eidolon przekroczył próg, nawet nie próbując ukryć szoku. Mieszkanie przypominało śmietnik. Nie było brudne - Tayla najwidoczniej regularnie w nim sprzątała - ale też nie miała w nim zbyt wiele rzeczy, które tego wymagały. Sufit, pełen plam po awarii rurociągów i pleśni, uginał się, jakby był o krok od zawalenia się do środka. Szara farba łuszczyła się

ze ścian jak poszarpana skóra, a dziury wielkości jego stopy przypominające ślady po ospie, znaczyły winylową podłogę. Ta zaś niemal w całości usiana była kawałkami pianki, która należała niegdyś do jednej z poduszek leżących na pomarańczowej sofie w stylu lat siedemdziesiątych. - Co się stało? - zapytał Eidolon. - To Mickey. Moja fretka. - Masz w domu oswojoną łasicę? - Wyżej wymieniona łasica wysunęła brązowy łepek z poszarpanej dziury w poduszce. - To fretka. - Tayla przeszła do kuchni, którą ledwie można było określić tym mianem. Lodówka, na którą zamiast metalu składała się w większości rdza, zatrzęsła się, jakby zaraz miała wydać ostatnie tchnienie. A jeśli ta antyczna kuchenka rzeczywiście działała, to prędzej sprzedałby jednego z braci do niewoli. Mógłby tak zrobić na przykład z Wraithem. Może Aegis rzeczywiście nie byli zamieszani w sprzedaż organów. Gdyby byli, z pewnością mogliby pozwolić sobie na płacenie swoim ludziom większych pieniędzy. - Pewnie umiera z głodu - powiedziała, nasypując do plastikowego opakowaniu po margarynie coś, co najwidoczniej było fretkowym jedzeniem. - Jak długo byłam w szpitalu? - Trzy dni. - Moje biedactwo. - Zaczęła nucić coś fretce kojącym głosem, ale wywołało to u niej całkiem odwrotną reakcję. Gdy pochyliła się, by postawić miseczkę na podłodze, Eidolon obserwował sposób, w jaki spodnie od szpitalnego uniformu opinają jej okrągły tyłeczek. Znów doznał jakiegoś zaćmienia umysłu i zanim to sobie uświadomił, zdążył zrobić w jej stronę trzy kroki. Sposób, w jaki głaskała wąski łepek zwierzęcia... Gdyby to jego dotknęła w ten sposób... Cholera. Zatrzymał się gwałtownie, napalony i pobudzony. Czuł się jak bomba, gotowa eksplodować w pobliżu jakiekolwiek kobiety, a zwłaszcza w pobliżu Tayli.

Łasica zaatakowała miseczkę, rozsiewając dookoła granulki karmy. Tayla wyprostowała się i odwróciła. Uśmiech wyginał jej pełne usta, które wyobraził sobie nagle na swoich. Musiał się stąd jak najszybciej wynosić. Tayla wyłowiła pomarańczę z torby stojącej na pokrywie kuchenki, która była praktycznie jedyną wolną powierzchnią w całej kuchni, a potem wyjęła paczkę pianek z jednej z dwóch szafek kuchennych. - Trzy dni, które ciągnęły się jak trzy lata. - Wgryzła się w jedną z pianek i obserwowała go. Spojrzenie miała skryte i tajemnicze, a on zastanawiał się, co jej chodzi po tej ślicznej główce. Sam doskonale wiedział, co łaziło po jego mózgownicy. Tayla prawdopodobnie zabiłaby go, gdyby poznała jego myśli. - Słuchaj, muszę już iść - powiedział naprędce. - Gdybyś czegoś potrzebowała... - Na przykład czego? Na przykład pomocy, gdy zaczną ci wyrastać rogi i gadzie łuski, kiedy twoje DNA demona w pełni się uaktywni. - Opatrzenia rany. Niedługo trzeba będzie usunąć szwy. - Sama to zrobię. - Chciałbym cię później zbadać. - Wyciągnął wizytówkę z kieszeni i położył ją na podstawce pod telewizor, która najwidoczniej służyła jej jako stół. - To numer telefonu do szpitala. Wystarczy, że powiesz słowa napisane na odwrocie zanim wykręcisz numer. - To jakiś demoniczny system komunikacji? - Coś w tym stylu. - Poświęcasz się tak dla wszystkich pacjentów? Czy może tylko ja jestem taka wyjątkowa? - I jedno i drugie. W normalnych okolicznościach nie obchodziłoby go, czy człowiek przeżył, czy nie, ale seks z półdemonem, który nie

wyszedł tak, jak się tego spodziewał, fascynował go, a dodatkowo cała ta sprawa z Aegis gwarantowała, że nie pozwoli jej tak łatwo uciec. Do tego dochodził fakt, że samo patrzenie na nią sprawiało, że momentalnie podnosiła mu się temperatura ciała, a krew zaczynała gotować się w jego żyłach. Tayla była szczupła, ale mięśnie miała równie twarde i gładkie jak demon Trilah. Wiedział, jak miękkie i giętkie potrafiło być jej ciało pod wpływem jego dotyku. Wiedział, jak jej smukłe biodra były w stanie przyjmować jego pchnięcia, jak jej długie nogi oplatały go w pasie, wciągając go jeszcze głębiej... A jej zapach... Jasna cholera. Jej zapach, zwodniczo kuszący i przypominający woń pachnącego słodkimi migdałami cyjanku, doprowadzał go do szaleństwa. Eidolon płonął z pożądania. Musiał szybko odzyskać panowanie nad sobą i odnaleźć partnerkę zanim będzie za późno. Każda sekunda spędzona z Taylą była sekundą, którą marnował. - Muszę już iść - powtórzył, ale wmurowało go w podłogę, bo Tayla ruszyła w jego stronę. Spojrzał na nią, na krwawe smugi nadal plamiące jej policzek, na gładką skórę we wszystkich innych miejscach. Jego własna skóra skurczyła się i zacisnęła, jakby już na niego nie pasowała. - Dziękuje za uratowanie mi życia - powiedziała, zatrzymując się o krok od niego. Stała wystarczająco blisko, by mógł wyczuć słodki zapach pianek w jej oddechu. - Ale nie myśl sobie, że to cokolwiek zmienia. - Wszystko się zmieniło, Taylo - odparł przyciszonym głosem, wyciągając dłoń w jej stronę. Przyłożył dwa palce do jej gardła, wmawiając sobie, że szuka jakichkolwiek objawów choroby, gorączki, czy postępu w transformacji jej DNA. Wmówił sobie wszystkie możliwe kłamstwa, jakie tylko

musiał wymyślić, żeby udawać, że nie dotyka jej tylko z powodu przyjemności, jaką to dawało. - Nienawidzę, kiedy mnie dotykasz - szepnęła, ale zdradził ją sposób, w jaki jej puls walił gwałtownie pod jego palcami. Zaciągnął się głęboko, szukając jej zapachu jak cerber goniący za suką w rui. Przesunął kciukiem po jej obojczyku. Był taki delikatny. Kruchy. Mógł złamać jej kość jednym ruchem nadgarstka. Albo przejechać językiem po jedwabistej skórze, pokrywającej to miejsce. Szaleństwem było to, jak bardzo jej pożądał. Jego ciało aż drżało z podniecenia na myśl o czymś tak zakazanym i niebezpiecznym jak zabójczyni Aegi. Instynkt był tak silny, że obrazy przedstawiające sposoby, na które chciałby się z nią kochać, przemknęły przez jego myśli, powodując zwarcie w mózgu i całkowicie wyłączając jego samokontrolę. Raz przy ścianie... potem pod gorącym prysznicem... związana i bezradna, leżąca na łóżku jak ofiara... Jego spojrzenie podchwyciło jej wzrok. Temperatura jego ciała znów podskoczyła, a jego myśli eksplodowały, aż w końcu pozostał jedynie pierwotny instynkt kierujący jego czynami. Oblizał usta. Świadomość tego, co chciał za chwilę zrobić sprawiła, że Tayli opadła szczęka. Eidolon pochylił głowę i przycisnął wargi do jej warg. Tayla zesztywniała na moment, a potem chwyciła go w pasie jedną ręką i zwiotczała pod wpływem jego dotyku. Lepka słodycz pokryła jego język, który zderzył się z jej językiem. Aksamitne wnętrze ust Tayli sprawiło, że chciał spędzić cały dzień na rozkoszowaniu się wilgotnym, gorącym pocałunkiem. Jego ciało pragnęło jednak więcej i z pewnością mógł znaleźć lepsze zastosowanie dla swojego języka. Wsunął dłoń w jej gęste włosy, trzymając ją mocno, a drugą położył na jej pośladkach i przycisnął do swojego boleśnie pulsującego penisa.

Subtelne stężenie jej mięśni było jedynym ostrzeżeniem, jakie dostał, gdy kątem oka dostrzegł błysk srebra. Czubek metalowego ostrza wbił mu się w gardło. Sycząc z bólu, wykręcił nadgarstek Tayli i chwycił nóż. - Ty skurwy... - Nie dokończyła przekleństwa, wyrywając się z jego uścisku. Jej refleks funkcjonował jak należy. Udowodniła też, że z nabraniem szybkości również nie ma żadnych problemów, bo wystrzeliła jak z procy w stronę zamkniętych drzwi. Eidolon rzucił się za nią i uderzył ją zanim zdążyła złapać za klamkę. Oboje przelecieli przez drzwi sypialni. Tayla wylądowała niezgrabnie, w połowie na łóżku, a w połowie na podłodze. Eidolon usiadł na niej, przygważdżając do pościeli. - Jeśli to ma być sposób, w jaki odpłacasz się za wyświadczoną przysługę, to przypomnij mi, żebym nie ratował ci życia po raz drugi - warknął. - Wcale nie chcę, żebyś ratował mi życie. - Trzasnęła go w szczękę wystarczająco mocno, by wybić mu wszystkie zęby. - A tak dla twojej wiadomości, wcale nie chciałam cię zabić. Jednym płynnym ruchem przyszpilił jej nadgarstki do posłania, zmuszając do wiercenia się pod ciężarem jego ciała. To sprawiło, że natychmiast stwardniał. Mógł winić za to sgene-sis albo fakt, że był inkubem. Mógł obwiniać wszystkie te rzeczy i zrobił to, bo pomysł, że Tayla mogłaby nakręcać go bardziej niż defibrylator był nie do zaakceptowania. - Nie? Więc tak twoim zdaniem wygląda gra wstępna? - Przyłożył nóż do jej twarzy i choć jej oczy rozszerzyły się, wyglądała bardziej na zaciekawioną niż przerażoną, kiedy przytknął go do kołnierza jej koszuli. - Bo musisz wiedzieć, że mnie to raczej podnieca. Taka demoniczna przypadłość. - Wiem czym jesteś - wycedziła przez zaciśnięte zęby. Eidolon mógłby uwierzyć, że jest równie wkurzona na jaką

wygląda, gdyby nie sposób, w jaki przekręciła miednicę, by dotknąć jego erekcji. - Co chciałaś zrobić z tym nożem, mała zabój czyni? - Przeciągnął tępą stroną ostrza po skórze tuż nad kołnierzem, pozostawiając blednący biały ślad. Mimo to, nadal nie okazywała strachu, ani nim nie pachniała. To podkręciło go jeszcze bardziej, niemal na równi ze świadomością, że gdyby chciała, gdyby naprawdę tego chciała, mogłaby go zabić. Wszelkie wątpliwości, jakie żywił co do tego faktu, zostały stłamszone w trakcie walki z czwórką demonów. - Chciałam rozciąć twoje ubranie. - Okropna z ciebie kłamczucha. - Wsunął ostrze pod materiał. Jeden ruch nadgarstka wystarczył, by rozciąć go aż do jej piersi. Oddech uwiązł Tayli w gardle, ale nie protestowała. Eidolon nie posiadał mocy Shadea i nie potrafił ocenić wewnętrznych reakcji, jakie zachodziły w jej ciele, ale dostrzegł gwałtowne falowanie jej klatki piersiowej, rozszerzone źrenice i zarumienioną skórę. Czuł szaleńcze bicie jej pulsu w nadgarstkach i dudnienie serca obijającego się o żebra. Mogła zaprzeczać, że jest podniecona, ale jej ciało mówiło prawdę. Ściskając rękojeść noża w zębach, wciągnął ją na łóżko, na które składał się dwuosobowy materac i pomięte prześcieradła położone na metalowej ramie. Wykorzystując ciężar swojego ciała, uwięził ją pod sobą. Długimi nogami przytrzymał jej nogi. - Drań. Z szybkością błyskawicy wyrwała się z jego uchwytu i przyłożyła mu w szczękę, ale jej ciosowi brakowało siły i pewności, która charakteryzowała ją wcześniej. Potężna fala adrenaliny napłynęła mu do żył, a granica między pożądaniem związanym z walką a żądzą seksu zatarła się. Okrzyk zdumienia wyrwał się z ust Tayli, gdy przekręcił ją na brzuch i objął nogami

jej uda. Przytrzymał ją jedną ręką między łopatkami, a drugą wyjął nóż spomiędzy zębów. - O co chodzi, Taylo? - Rozciął resztę koszuli. - Chcesz mi wmówić, że tego nie pragniesz? - Nienawidzę cię - warknęła w poduszkę. Eidolon zakręcił leniwie biodrami, napierając na jej pośladki. - Już to ustaliliśmy. - Szarpnęła się wściekle, a on jeszcze bardziej wcisnął ją w materac. - Nie ruszaj się, zabójczyni, bo w przeciwnym razie skończysz z nożem wbitym w nerkę. - Z łatwością mógł to naprawić, ale przebity organ zrujnowałby cały nastrój. - Pieprzę. Ciebie. - Taki właśnie mam plan. Zmienił pozycję i przycisnął płaskie ostrze noża do miejsca między jej kręgosłupem a elastycznym wiązaniem spodni. Zimna stal drasnęła gorącą skórę Tayli. Wygięła się w łuk z jękiem, który przeszył na wskroś jego męskość. Chciwymi ruchami rozciął jej spodnie i tym razem nie ruszyła się nawet na chwilę, leżąc w bezruchu, gdy dokończył przecinanie nogawki spodni. Chwilę później Tayla leżała już przed nim cudownie naga. Upuszczając nóż, rozsunął jej nogi i ukląkł między nimi, błądząc dłońmi od wewnętrznej strony jej kolan aż po umięśnione uda. - Nie mogę tego z tobą zrobić - szepnęła. - Już raz pozwoliłaś, by do tego doszło. - Ale ja nie potrafię... - Dopilnuję, żebyś potrafiła. - Pochylił się nad nią i złożył nieśpieszny pocałunek u podstawy jej szyi. - Dojdziesz na szczyt, Taylo. Już nie mogę się doczekać, kiedy zaczniesz dla mnie krzyczeć. Jej odpowiedź zagłuszyła poduszka. Zaczęła się wiercić, ale wsunął dłoń pomiędzy jej nogi, chwycił ją i przytrzymał.

- Jesteś wilgotna. Tak niewiarygodnie wilgotna. - Wsunął palec między jej nabrzmiałe płatki i zaczął poruszać nim w powolnym, nieśpiesznym rytmie. Nie można było powiedzieć tego samego o jego płucach, które pracowały jak miechy, by zaciągać się głęboko powietrzem, gdy ją pieścił. Dodając kolejny palec, ścisnął między nimi jej nabrzmiały guzek i zaczął pocierać go delikatnie kolistymi ruchami, co chwila zmieniając siłę nacisku. Powolne prześlizgnięcia się jego kciuka po jej wrażliwej kobiecości sprawiły, że Tayla zaczęła się wić i napierać na niego. Kiedy wsunął kciuk do jej śliskiego gorącego wnętrza, jednocześnie pieszcząc palcami jej łechtaczkę, krzyknęła głośno. - To się nie uda - zaskomlała, ale jej biodra poruszały się, jak gdyby nie mogła przestać. Potężna mieszanka pożądania i konieczności posiadania Tayli sprawiły, że Eidolon zaczął dygotać na całym ciele, skubiąc zębami skórę na jej plecach. - Ale daje mnóstwo cudownych wrażeń, prawda? - Tak. - Chwyciła poduszkę pobielałymi palcami. - O tak. - Czuję twoją potrzebę. - Jej zapach sprawił, że nozdrza zaczęły mu falować i nagle zapragnął jej posmakować, by poczuć ją w całym swoim ciele, które błagało o spełnienie. Pragnął kobiety, którą powinien nienawidzić, ale tak naprawdę pożądał w najbardziej prymitywny sposób. Nie mogąc czekać ani chwili dłużej, przewrócił ją na plecy. Zaskoczenie przemknęło w sennych głębiach jej oczu. Przez chwilę wydawało mu się, że zacznie się opierać, gdy pochylił się, by dotknąć ustami jej piersi. Dreszcze wstrząsnęły jej ciałem. Zacisnęła dłonie po bokach swojego ciała, gdy wciągnął jeden ciemny sutek między usta. Westchnęła cicho i opadła bezwładnie na łóżko. Pieścił jej piersi, trzymając je w dłoniach tak, że każdej mógł poświęcić swoją uwagę, liżąc i ssąc je tak długo, aż Tayla zaczęła wić się w pościeli, a jej dłonie wczepiły się w jego włosy.

Brakowało mu tego w szpitalu, gdy śpieszył się, by się z nią kochać. Tego powolnego budowania napięcia. Namiętności. Słodkiego, cytrusowego smaku jej skóry, gdy zjechał językiem w dół po jej brzuchu, zostawiając na piersiach wilgotny ślad. Zatrzymał się na chwilę, by okrążyć językiem jej pępek, czując, jak gładkie, twarde mięśnie Tayli falują pod jego dotykiem. Głaskała palcami jego głowę, przyprawiając go o rozkoszne łaskotanie u podstawy kręgosłupa, które schodziło w dół, powodując ogniste dreszcze przyjemności przeszywające jego męskość. Schodząc niżej, pozwolił, aby miękkie kobiece loczki połaskotały go po policzku, a potem rozłożył szeroko jej nogi, otwierając ją dla siebie. Przesunął się w dół, podziwiając rozpościerający się przed jego oczami widok. - To... ja nigdy... - Napotkał spojrzeniem jej wzrok, a oddech uwiązł mu w gardle na widok strachu pomieszanego z pożądaniem, jakie rozbłysły w jej zniewalających zielonych oczach. - Ja... - Ciii, spokojnie, moja mała zabójczyni. - Zatopił język w miękkich płatkach jej ciała, powolnym ruchem przeciągając nim po jej gorącej dolince. Smakowała solą i słodyczą. Miodem i ogniem piekielnym. Jak zakazany owoc. Namiętny jęk wyrwał się z jej ust, potęgując jego głód. Pocałował ją mocniej, głębiej, obejmując wargami najwrażliwszy punkt jej ciała, i szybko przesunął językiem po pęczniejącym gruzełku. Tayla poderwała biodra z materaca, szepcząc pod nosem coś niezrozumiałego, gdy pieścił ją, a potem wsunął język głęboko do jej wnętrza. - Tak nie powinno być - wydyszała, ale wygięła się w łuk pod jego ustami i wbiła mu paznokcie w skórę głowy, przytrzymując go w miejscu, w którym miał zamiar zostać jeszcze przez długi czas. Jednak namiętność, która płonęła tuż pod powierzchnią jego skóry, przeistoczyła się w prawdziwe

piekło, a Eidolon czuł, że jeśli za chwilę nie znajdzie się w niej, spali się na popiół. - Proszę... Proszę, spraw żebym doszła. Nie powiedziała tego na głos, ale on domyślił się, czego chciała. I choć pragnął, by dotarła na szczyt pod jego ustami, poderwał się do góry i zdarł z siebie koszulę tak gwałtownie, że guziki poodpadały od niej i rozprysły się dokoła. Zbyt niecierpliwy, by zrzucić spodnie, szarpnięciem otworzył rozporek i wszedł w nią jednym ostrym ruchem bioder. Otoczyło go ciasne, aksamitne gorąco. Intensywne wrażenie sprawiło, że jego ramiona zadygotały, gdy nakrył ją swoim ciałem. Tayla przylgnęła do Eidolona. Otoczyła go nogami w pasie i ujeżdżała z siłą i entuzjazmem, z jakimi jeszcze nigdy się nie spotkał. Miał w swoim życiu wiele kobiet, kobiet, które traktowały seks jak sport kontaktowy, ale Tayla... Ona zatrzęsła jego światem. Przyjmowała go w siebie, jakby chciała coś udowodnić. Eidolon nagle znalazł się pod nią, otoczony żelaznym uściskiem jej ud. Puls walił jej w zagłębieniu szyi w rytm drobnych dreszczy, które ściskały jego pal od środka, trzymając go na granicy orgazmu. Wypchnął biodra w górę i wszedł w nią tak głęboko, że kolana spadły jej z łóżka. Rozsunął palcami jej kobiecość, masując nabrzmiały guziczek u zbiegu ud. - Dojdziesz - wydyszał ochryple, jak gdyby sam rozkaz mógł dać jej orgazm. - Chcę tego. Boże, jak ja tego chcę... - Przyśpieszyła tempo, ślizgając się w górę i w dół po jego męskości tak mocno, że uderzenia mokrego ciała o ciało niemal zagłuszyły ulotny, mieszający mu w głowie głos, który kazał mu posłużyć się nożem. Na sobie samym. Tak, by upuścić kilka cennych kropel tworzącej więź krwi. Jeśli ona rzeczywiście należała do niego...

Do diabła ciężkiego, o czym on właściwie myślał? Sgenesis powinna pojawiać się z jakimś znakiem ostrzegawczym, czy czymś w tym stylu. - Nie mogę... - Pełen frustracji okrzyk Tayli przywrócił go do rzeczywistości, czyli tam gdzie powinien się właśnie znajdować. Łza spłynęła jej po policzku. Niech to szlag. Nie mógł tego znieść. Tayla cała aż drżała z potrzeby spełnienia. Szczękę zacisnęła tak mocno, że aż usta jej pobielały. - Proszę. Chwytając jej biodra obiema rękami, uspokoił ją, zmuszając do powolniejszego rytmu. - Dotykaj się. Sama doprowadź się na szczyt. Wsunęła palce między ich ciała, odrzucając głowę w tył, gdy tylko okrążyła kciukiem łechtaczkę. Jej mięśnie naprężyły się, a piersi, zaczerwienione i ciężkie od podniecenia, podskakiwały w górę i w dół, gdy ujeżdżała go niestrudzenie. Widok Tayli kochającej się z nim i sprawiającej sobie rozkosz wystarczył, by eksplodować. Eidolon musiał przygryźć wargę do krwi, żeby powstrzymać się przed finiszem. - To nie działa. Nie działa! - Pokręciła dziko głową, a splątane włosy przesłoniły jej twarz. - Niech to szlag! Była prawdziwą tajemnicą. Piękną, zabójczą zagadką, która była twarda i niebezpieczna, ale jednocześnie wrażliwa i bezbronna w sposób, którego nie potrafił i nigdy nie spodziewał się zrozumieć. - Zabiorę cię tam - obiecał i przerzucił ją na plecy, wychodząc z niej tak szybko, że nie miała nawet czasu okazać zdumienia. Ujął swoją męskość w dłoń, wyobrażając sobie, że to jej ręka ściska i przesuwa się po całej jej długości. Seminusy nie mogły osiągnąć orgazmu za pomocą masturbacji. Uprawianie seksu z kobietami było koniecznością ulżenia sobie w nieustannych, intensywnych seksualnych pragnieniach, ale udało mu się doprowadzić wystarczająco blisko orgazmu,

by Tayla przejęła jego rolę. Jej śliskie soki zapewniły mu wystarczające nawilżenie, tak że po niecałych sześciu pociągnięciach, kroczył już granicą między niebem a piekłem. - Rozsuń się palcami jednej ręki - wydyszał - i dotknij mnie drugą. Posłuchała, sięgając między ich ciała. W sekundzie, w której zacisnęła dłoń na jego męskości, doszedł. Trzęsącymi się nogami objął jej uda, pochylił się i wytrysnął gorącym strumieniem nasienia w jej centrum, pokrywając jego warstwą drżące ciało, nabrzmiałe płatki jej kobiecości i pulsującą łechtaczkę. - Och! - Z ust Tayli wyrwały się ciche jęknięcia. Odrzuciła głowę do tyłu, unosząc biodra w jego stronę. Niech to diabli, była wspaniała. Jej włosy rozsypały się na poduszce kaskadą ognia. Skórę miała śliską od potu, a mięśnie falowały jej pod gładką tkanką. Odsunął się nieco od niej, w dalszym ciągu nie mogąc uspokoić oddechu, i patrzył na jej zbliżający się orgazm. Teraz nie potrzebowała już ręcznej stymulacji. Jego nasienie samo w sobie było potężnym środkiem pobudzającym. - Właśnie tak - szepnął. - Pozwól, by to się stało. Jej powieki zatrzepotały, jakby przypomniała sobie o jego obecności. Z jej ust wyrwał się zduszony okrzyk. Oczy Tayli nabrały dzikiego wyrazu, a wrzask frustracji rozdarł powietrze i przeniknął przez cienkie jak papier ściany, bo ktoś po drugiej stronie zaczął w nią walić i krzyczeć coś o seksualnych nawykach Tayli. Eidolon chciał wbić rękę w tynk i rozerwać facetowi gardło. Kolejny szloch wstrząsnął jej ciałem. Co, u diabła? Żadna kobieta nie była w stanie przeciwstawić się takiemu afrodyzjakowi... Chyba że jej gatunek, do którego należał jej ojciec, posiadał jakiś naturalny mechanizm uodparniający. Coś, o czym Eidolon nigdy nie słyszał. Coś było nie tak. I to bardzo.

*** Jeszcze nigdy w życiu Tayla nie czuła się tak nieszczęśliwa. Skręciła się ze wstydu, zaciskając dłonie w pięści. Jej ciało przypominało beczkę prochu gotową do podpalenia, ale nie potrafiącą tego zrobić. Była pieszczona na tyle sposobów, trzymana na samej krawędzi, aż w końcu potrzeba spełnienia zaczęła przypominać torturę. - Proszę, przestań! Rzucała się na łóżku, upokarzając się błagalną prośbą, aż w końcu poczuła chłodny, mokry ręcznik między nogami, podczas gdy Eidolon zmywał z niej swoje nasienie. - Wybacz mi, Taylo... Boże, tak mi przykro. - Przyklęknął obok niej. Jego delikatne zabiegi były najbardziej intymną rzeczą, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. - Nie rozumiem tego - mruknął. - To nie powinno mieć miejsca. Nic z tego nie powinno mieć miejsca, ale Tayla nie miała wystarczająco dużo siły, by mu o tym powiedzieć. Gdy pożądanie wreszcie ustąpiło, leżała bezwładnie, drżąc na całym ciele i ledwo mogła się ruszyć. Była obolała i wrażliwa na dotyk, ale przynajmniej nieznośna żądza minęła. Tak jak w przypadku pozostałych seksualnych podbojów z mężczyznami, nie była w stanie szczytować. Nigdy nie była wystarczająco mocno podniecona, żeby osiągnąć orgazm. Jednak cokolwiek doktorek zrobił, kiedy z niej wyszedł i wystrzelił w nią swoją potężnie działającą... Mój Boże. - Ty. - Usiadła na łóżku. W głowie jej się kręciło. - Demon Seminus... jesteś inkubem, prawda? Zacisnął mocniej szczęki, przeszywając ją nie dającym się rozszyfrować spojrzeniem. - Zgadza się. Należę do rzadkiego gatunku. To by tłumaczyło jej nienaturalną podatność na jego urok oraz pociąg fizyczny. Inkuby były oportunistycznymi stworzeniami,

dla których seks był środkiem służącym do osiągnięcia celu. Część z nich karmiła się seksualną energią aż do momentu śmierci ofiary, część kradła dusze w trakcie seksu, a jeszcze inne zapładniały kobiety, obarczając je swoim potomstwem... Tayla poczuła, jak jej żołądek wywraca się na drugą stronę. - Co mi zrobiłeś? Wyssałeś moją energię? Przysięgam, że jeśli mnie zapłodniłeś... -Nie ma powodu do zmartwień. Nie jestem zdolny do zapłodnienia kogokolwiek, dopóki nie zakończy się moja sgenesis. Dopiero po tym pozostałe demony mogą zacząć się mnie obawiać. - Pozostałe Seminusy? - W mojej rasie nie ma kobiet - odparł, rzucając ręcznik do kosza na bieliznę stojącego obok łóżka. Tayla pewnie wyrzuci go później. A może spali. - Musimy zapładniać przedstawicielki innych gatunków. Z tych związków rodzą się wyłącznie męscy osobnicy czystej krwi, choć każdy z nich posiada pewne pomniejsze cechy swoich matek. Tayla przykryła się prześcieradłem, bo sposób, w jaki się jej przyglądał sprawiał, że czuła się nieco jak eksperyment naukowy. Poza tym trzęsła się jak osika na wietrze. - Na przykład? Wzruszył ramionami. - Shade potrafi zmieniać się w cień w obecności cienia. Wraith może poruszać się z nadnaturalną prędkością i musi pić krew, żeby przetrwać. Ja z kolei cierpię na potworne poczucie sprawiedliwości, którego brakuje moim braciom. - Dlaczego nie zapładniacie ludzi? - Nie mogła uwierzyć, że zadaje mu te pytania, zupełnie jakby nawiązywali bliższą znajomość przy piwie i orzeszkach. Jednak im więcej wiedziała o demonach, tym skuteczniej mogła się ich pozbywać. - Stosunki z ludźmi kończą się powstaniem cambionów, które są bezpłodnymi mieszańcami. Musimy robić to z innymi demonami, żeby zapewnić ciągłość naszego gatunku.

- A skoro już mowa o tych innych gatunkach... Czy one nie mają nic przeciwko rodzeniu waszych potomków? Łóżko zatrzeszczało i ugięło się pod jego ciężarem, gdy Eidolon wyciągnął się obok niej krępująco blisko jakby byli parą. Prawdziwą parą, a nie najgorzej dobraną w dziejach dwójką stworzeń, których łączył tylko seks. Byli jak wilk i królik. Drapieżnik i ofiara. Taylą wstrząsnął dreszcz, bo uświadomiła sobie, że wykazała się głupotą nie doceniając go. Oboje byli drapieżnikami. - Mają. Właśnie dlatego, kiedy sgenesis zostanie ukończona, zyskujemy umiejętność transformacji w męskich przedstawicieli wszystkich gatunków. - Więc jesteście jak pasożyty, które oszukują kobiety, żeby uprawiać z nimi seks. - W zasadzie tak. Kobiety nie mają pojęcia z kim tak naprawdę spały. - A co się dzieje, kiedy na świecie pojawia się mały Junior i nie wygląda jak mamusia? - Jej pytania nie miały teraz nic wspólnego z pracą, tylko z jej ciekawością. Uznała za interesujące, że demony oszukiwały inne demony tak samo jak ludzi. - Większość potomstwa Seminusów zostaje porzucona, zamordowana lub pożarta w trakcie kilku godzin po narodzinach. - Mogła przysiąc, że na moment jego twarz złagodniała z powodu smutku, ale wrażenie znikło zanim powiedział: - Mniej niż dziesięć procent z nich dożywa wieku dorosłego. Skrzywiła się. - To przykre. Czy to dlatego większość twoich braci, o których mówiłeś, nie żyje? - Większość z nich. - Co stało się z tym, któremu udało się przeżyć sgenesis? - Nie miał szansy umrzeć ze zwykłej przyczyny, takiej jak zemsta zazdrosnego faceta za uwiedzenie którejś z kobiet. Roag został zamordowany przez jednego z Aegi.

Cholera. Powinna była się tego domyślić. - Ja, no cóż... - Nie rób tego - powiedział cichym głosem. - Nie mów, że ci przykro, bo tak nie jest. Nie była pewna, czy chce mu złożyć kondolencje czy nie, ale ucieszyła się, że tego nie zrobiła. Gdyby to ona opowiedziała mu o swojej matce, a on odparłby, że mu przykro, wpadłaby w szał. Zmiana tematu była w tej sytuacji jak najbardziej na miejscu. - Twój brat wspomniał o tym, że nie wychowaliście się razem... Skąd zatem wiesz, ilu tak naprawdę miałeś braci? - Czujemy ich. Jesteśmy świadomi każdych narodzin. Przez całe życie łączy nas ze sobą więź. Kiedy umierają, odczuwamy ich śmierć. Odwrócił spojrzenie. - Każda śmierć pozostawia po sobie trwały ślad. Po raz pierwszy mogła powiedzieć, że wie, jak to jest. Śmierć jej matki wyrwała jej dziurę w duszy, a morderstwo Janet tylko pogłębiło ranę. Tay znała dzieciaki z rodzin zastępczych, które zostały zatłuczone na śmierć, takie które przedawkowały dragi, Strażników rozerwanych na strzępy, ale nigdy nie pozwoliła sobie na smutek z tego powodu. A przynajmniej do momentu śmierci Janet. Teraz Tayla pozwoliła, by ten smutek przyszedł, celowo skazując się na niego. Choć nie były razem z Janet zbyt blisko, jej śmierć była winą Tayli. - Spotkałeś kiedykolwiek swojego ojca? Swojego prawdziwego ojca? zapytała. - Został zabity, kiedy miałem dwa lata, krótko po tym jak Wraith przyszedł na świat. - Nie chciała pytać, bojąc się, że znów obwini za to Aegis. Wyglądało jednak na to, że wiedział o czym myślała. - To była sprawka wampirów. Zemsta za to, co zrobił matce Wraitha. Tym razem chciała zapytać, ale jej umysł skupił się już na matematycznych obliczeniach... Eidolon powiedział, że miał

ponad czterdzieścioro braci, z czego dwudziestu urodziło się przed jego narodzinami... więc jeśli jego ojciec zginął, kiedy on miał dwa lata, kolejna dwudziestka narodziła się między momentem narodzin Eidolona a drugim rokiem jego życia. - Wygląda na to, że twój gatunek jest wyjątkowo płodny. Założył ramiona za głowę i utkwił wzrok w suficie. - Dokładnie. Właśnie dlatego po ukończeniu sgenesis ogarnia nas przemożne pragnienie uwodzenia i zapłodnienia tak wielu kobiet jak to tylko możliwe. No, chyba że zwiążemy się na całe życie z jedną właściwą partnerką. - Jego głos zmienił się, ucichł, a coś powiedziało Tayli, że Eidolon wcale nie cieszył się z powodu tej przemiany. - To jedyne o czym jesteśmy w stanie myśleć. A mimo to nadal grozi nam wyginięcie. - Byłoby szkoda. Zmrużył oczy i spojrzał na nią z taką intensywnością, że oddech uwiązł jej w gardle. - Lepiej uważaj, mała zabój czyni. Los może spieprzyć ci życie w sposób, którego nawet nie jesteś sobie w stanie wyobrazić. Siadając na łóżku, spuścił nogi na podłogę i zaczął zapinać spodnie. Mięśnie na jego plecach i ramionach zafalowały. Podziwiała je, sięgając w międzyczasie pod swoją poduszkę. Zacisnęła dłoń na poręcznej metalowej rurce. Miała całą torbę pełną wymyślnej broni, ale nic nie dawało takiej pewności jak kawałek solidnego metalu w ręku. Eidolon był piękny, niewiarygodnie przerażająco piękny. Co znacznie utrudniało jej zrobienie tego, co właśnie zamierzała zrobić. Uderzyła go rurą prosto w czaszkę. Rozległ się paskudny trzask, a Eidolon upadł na podłogę. - Wygląda na to, że Los rzeczywiście spieprzył ci życie, doktorku. Zerknęła w dół, czując, jak zalewa ją fala współczucia, ale szybko odepchnęła od siebie ten idiotyczny sentyment, przypisując go ciepłu, jakie poczuła w stosunku do

niego po tym, jak prawie doprowadził ją do orgazmu. - A to dopiero początek. *** Gem wpadła do domu swoich rodziców na Upper West Side z nadzieją, że telefon był zwykłym głupim kawałem. Roztrzaskana waza pełna nagrodzonych w konkursie orchidei jej matki i krew na podłodze salonu utwierdziły ją jednak w przekonaniu, że jest inaczej. - Wy skurwysyny - szepnęła do nikogo w szczególności, choć większość jej wściekłości była wymierzona w nią samą. Powinna była potraktować te groźby poważnie. Powinna była w ogóle nie odbierać telefonu, kiedy zadzwonili do niej za pierwszym razem i kazali coś dla nich zrobić. Gdyby nie powiedziała wtedy „nie", gdy zadzwonili trzy dni później. Gdyby... To nie miało już znaczenia. Szkody zostały poczynione. Skoro tak, to czemu drugi telefon sprzed niemal dwóch tygodni ciągle odtwarzał się w jej pamięci? - Cóż, Gem, jak brzmi twoja odpowiedź? Spojrzała na swoich rodziców, którzy byłi zajęci obsługiwaniem gości w swoim ogrodzie - urządzali corocznego wiosennego grilla dla personelu kliniki, w której pracowali. Jako demony Sensor, jej rodzice byli tertaceo, demonami które żyły i pracowały wśród ludzi i nikt o tym nie wiedział. Jednak życie w ziemskim królestwie ludzi wiązało się z ceną, jaką musiał zapłacić ich gatunek. Co sześć miesięcy byli zmuszeni wrócić do podziemnego królestwa demonów, Szeolu, i przejść przez bolesny, dwutygodniowy rytuał regeneracji. - Przemyślałam waszą propozycję - powiedziała przyciszonym głosem - i odpowiedź brzmi „nie". Żadna suma pieniędzy nie przekona mnie do zrobienia tego, czego chcecie. - Sugeruję, żebyś przemyślała swoją decyzję. - Nigdy.

- Nigdy nie mów nigdy, pani doktor. - Szaleńczy śmiech doleciał do niej z drugiej strony słuchawki. Drań rozłączył się, pozostawiając ją roztrzęsioną i z mdłościami podchodzącymi do gardła. - Gemello, kochanie, nie wyglądasz najlepiej. Zaskoczona głosem swojej matki, Gem krzyknęła ze strachu i odwróciła się szybko. - To nic takiego. Sprawy zawodowe. - Najwidoczniej. - Jej matka, której ludzkie imię brzmiało Eileen, wręczyła Gem margaritę. - Tobie przyda się bardziej niż mnie. Gem praktycznie połknęła koktajl jednym haustem, choć rzadko kiedy piła alkohol. Zbyt duża jego ilość uniemożliwiała działanie zaklęć ochronnych, które wytatuowała sobie na ciele w celu kontrolowania swojej demonicznej połowy. Poprzestała na jednej margaricie, ale teraz, kiedy przeszukiwała dom swoich rodziców z nadzieją, że tu są, pomimo krwawych śladów świadczących przeciwko temu, pomyślała o włamaniu się do ich barku i wypiciu wszystkiego, co tam mieli. W tym momencie spuszczenie ze smyczy jej wewnętrznego demona nie było aż tak złym pomysłem. Swój stary pokój zostawiła na koniec. Jej rodzice pozostawili go takim, jakim zostawiała go niemal pięć lat temu, kiedy wyprowadziła się, by uczęszczać do szkoły medycznej. Dostała się dwa lata wcześniej dzięki nauczaniu domowemu, które sprawiło, że była o wiele dalej z programem w liceum. Zawsze mieli nadzieję, że po ukończeniu studiów wróci do domu, tak jak robiło to wiele dzieci Sensorów, dopóki nie zostały wyswatane z kimś przez rodziców. Jednak Gem nie była Sensorem. I chociaż kochała swoją rodzinę, która adoptowała ją zamiast zabić, kiedy Gem była dzieckiem, potrzebowała własnej przestrzeni, by odkryć kim była i gdzie było jej miejsce. Nie miała również zamiaru przeżywać katuszy zaaranżowanego małżeństwa.

Jej pokój pomalowany na czarno, czerwono i niebiesko doprowadzał jej matkę do szału. Buntownicza od samego początku, podczas kilku pamiętnych okazji w swoim dwudziestoczteroletnim życiu sprawiła, że jej rodzice prawdopodobnie żałowali swojej decyzji o wychowaniu jej. Mimo to kochali ją, a ona nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Matka nigdy nie pozwoliła jej pójść spać bez wyściskania jej na dobranoc, a ojciec w każdą trzecią sobotę miesiąca zabierał ją w jakieś wyjątkowe miejsce. Tylko we dwójkę. Wiedząc, że będzie musiała wtopić się w otoczenie, rodzice zapewnili jej bardzo ludzkie normalne dzieciństwo, do którego zaliczało się chodzenie na mszę do kościoła, nocowanie u przyjaciółek i obozy wychowawcze. Tak długo jak unikała zamkniętej piwnicy, mogła niemal udawać, że ona - że oni - byli ludźmi. Choć nie miała złudzeń, że znajdzie cokolwiek, przeszukała sypialnię i znalazła dokładnie to, czego oczekiwała. Czyli pustkę. Ghule naprawdę porwały jej rodziców. Ruszyła w stronę drzwi. Zatrzymała się gwałtownie, mijając komodę. Me. Mimo wszystko musiała to zrobić. Już zbyt długo tego unikała. Z walącym sercem otworzyła górną szufladę i szperała w niej tak długo, aż natrafiła palcami na cienki rodzinny album, przyklejony taśmą do górnej ścianki szuflady. Wyciągnęła go stamtąd. Dłonie trzęsły się jej tak bardzo, że niemal upuściła niewielki, obciągnięty skórą album na podłogę. Przedmiot wydawał się cięższy niż w rzeczywistości, uosabiając widmowy ciężar wspomnień, które powinna mieć, ale nie miała. Boże, była prawdziwą królową dramatyzmu. Czując wstręt do samej siebie, otworzyła album i przekart-kowała dwa tuziny zdjęć. Zdjęć ludzi, którzy nie mieli pojęcia, że zostali na nich uchwyceni. Wszystkie zostały zrobione z oddali. I wszystkie przedstawiały Taylę Mancuso i jej zmarłą matkę.

Rozdział ósmy Trzy minuty zajęło jej bezpieczne przywiązanie Eidolona do łóżka. I choć pokusa zabicia go była silna, Tayla wiedziała, że Aegis będą mieli z niego więcej pożytku, jeśli zostawi go przy życiu. A przynajmniej to zdążyła sobie wmówić. Robiła wszystko, byle tylko powstrzymać się od myślenia o tym, że uratował jej życie, a ona była mu winna przysługę. Gdy uporała się ze wszystkim, wzięła prysznic, przebrała się w wytarte dżinsy oraz top. Jeszcze raz sprawdziła węzły i puls Eidolona. Położyła go na plecach z rozłożonymi rękami i nogami. Dłonie ułożyła mu ponad głową i przykuła do ramy łóżka. Leżący i nieprzytomny był naprawdę piękny. Przedtem nie miała śmiałości, by przyjrzeć mu się z bliska, kiedy rozmawiał z nią i od razu domyśliłby się co jej chodzi po głowie. Teraz mogła poświęcić chwilę na podziwianie ciała tak idealnego, że mogła je porównać jedynie do ciała atlety. Zwarte warstwy mięśni tworzyły płytkie zagłębienia na jego nagiej piersi, ciągnąc się aż do rzeźbionych mięśni brzucha, które świadczyły o godzinach robienia brzuszków. Jego wisiorek z kaduceuszem zsunął się na bok, wskazując czubkiem w stronę wąskiej, niemal niewidocznej blizny na ramieniu. Gdy zbliżyła się i przyjrzała jego ciału dokładniej, dostrzegła ich więcej. Były tak wyblakłe, że wątpiła, by ktoś mógł zobaczyć je bez specjalnego oświetlenia. Tak jak teraz, kiedy popołudniowe słońce wlewało się do sypialni przez jej okno.

Rany, wyglądał, jakby miał na skórze tysiące skaleczeń, które zagoiły się, ale zostawiły po sobie niemal niewidzialne ślady. Przesunęła niepewnie palcem po jego ramieniu i prawej dłoni, wodząc nim po liniach tatuaży, twardych mięśniach i pulsujących splotach żył. To ramię otoczyło ją w pasie. Obejmowało. Od śmierci matki nikt jej nie obejmował. Niech to szlag. Karcąc się w duchu za to, że jej myśli zabłądziły w stronę, w którą nie miała ochoty zmierzać, Tayla w pośpiechu opuściła mieszkanie. Na zewnątrz było chłodniej niż wcześniej. Najwidoczniej Matka Natura nie zorientowała się jeszcze, że nadeszła wiosna i że po południu powinno być ciepło. Tayla nie marnowała jednak czasu na powrót do domu i wzięcie kurtki. Chciała wrócić zanim doktorek się obudzi. Po dwóch przesiadkach tramwajem, jednej autobusem i czterdziestu pięciu minutach później, znalazła się pięć przecznic na południe od kwatery głównej Aegis. Znajdowała się ona na odległych obrzeżach przedmieść Nowego Yorku. Składał się na nią ogromny, trzypiętrowy budynek, w którym dwójka Regentów - poślubieni sobie dowódcy lokalnych okręgów - mieszkała i dawała schronienie zastępom Strażników. Najbliższe sąsiedztwo znajdowało się dopiero niecałą milę stąd. Standardowa procedura postępowania wymagała wejścia na teren kwatery od tyłu przez sekretne przejście zamaskowane niewielkim zagajnikiem, rosnącym półtorej mili od siedziby. Podziemny tunel zaprowadził Taylę do zalesionego, odseparowanego ogrodu na tyłach, gdzie dwoje Strażników ćwiczyło strzały z kuszy. Trey nie byłby w stanie trafić do oceanu, nawet gdyby stał na jego środku, ale żaden wampir nie byłby w stanie pokonać Warrena, Strażnika przeniesionego niedawno z okręgu londyńskiego. Kolejny Strażnik, Cole, przerzucał coś w dłoni.

Eksplozja wstrząsnęła bębenkami jej uszu. Części ciała świsnęły w powietrzu, uchyliła się w porę, żeby uniknąć uderzenia w głowę płonącą stopą. W pobliżu domku dla gości, w którym rezydowało dziewięciu Strażników, dopalały się osmalone resztki manekina. Tayla położyła dłonie na biodrach i spojrzała na nich spode łba. - Co wy tutaj wyprawiacie? Cole wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Testujemy nowy materiał wybuchowy, któryjest bezwon-ny i praktycznie niewykrywalny. Świetny wynalazek. Współdziała z urządzeniami elektronicznymi. - Pewnie Stephanie go wymyśliła - powiedziała Tayla, a Cole skinął głową. Steph była główną magiczką ich jednostki, ale ponieważ jej talenty współgrały najlepiej z elektroniką, musieli oswajać się z nową bronią, jaką tworzyła. - Właśnie rozwaliliśmy całego manekina odtwarzaczem MP3. - Po co nam taki materiał wybuchowy? - Na wypadek, gdybyśmy nagle znaleźli się w sytuacji, z której nie możemy wybrnąć. - Wzruszył ramionami. - Wtedy prócz siebie zabierzemy do grobu mnóstwo innych szumowin. I, co najlepsze, możemy go zdetonować w dowolnie wybranym miejscu. Tayla wykrzywiła usta w grymasie. Cole mówił zupełnie jak zamachowiec samobójca. - Może i jestem trochę staroświecka, ale zdecydowanie bardziej wolę wymachiwać mieczem. Wspięła się po schodach i weszła do domu bez pukania. Do jej uszu doleciał śmiech, który wypełniał trzypiętrowy budynek dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Ktoś z zewnątrz dostrzegłby grupę zdyscyplinowanych, wesołych nastolatków oraz dwudziestokilkulatków

mieszkających w doskonale wyposażonej placówce, ale Tayla nie dała się zwieść. Wiedziała, że wszyscy tutaj obecni mogli w przeciągu sekundy zmienić się w śmiertelnie niebezpiecznych wojowników. Jak zwykle ktoś coś piekł. Lori, nosząca czułe przezwisko Tasak, nauczyła wszystkich jak gotować i wyznaczała dni wypieków, by mieć pewność, że zdrowe smakołyki zawsze będą po ręką. Smakowity zapach chlebka bananowego sprawił, że Tayla prawie zawędrowała do kuchni. Zamiast tego weszła do salonu, który był wielkości całego jej mieszkania. Czwórka Strażników uniosła wzrok znad gry video. Jedna z nich, wiecznie podminowana osiemnastolatka imieniem Rosa, zerwała się z miejsca. - Tayla! Lori i Kynan strasznie się martwili! Tay minęła telewizor, ignorując ciekawość malującą się na twarzach pozostałych. - Gdzie oni są? - Chyba w bibliotece. - Rosa przyłączyła się do niej. - A gdzie Janet? - Nie żyje. Może i nie powinna ujmować tego w tak dosadny sposób, ale bezpardonowa odpowiedź odniosła pożądany skutek. Rosa zatrzymała się gwałtownie w przejściu, a Tayla przyśpieszyła, by uniknąć szoku i zbędnych pytań. Zbiegła po schodach do gigantycznej piwnicy mieszczącej wiele pokojów. Jakiś czas przed tym, gdy Tayla została Strażnikiem, pomieszczenie zostało powiększone z niewielkiej, niewyremontowanej piwniczki do podziemnej placówki z własnym systemem bezpieczeństwa i wyjściami awaryjnymi w postaci tuneli. W razie nagłego ataku, Strażnicy mogli zamknąć się w piwnicy na czas nieokreślony i używać dwóch wyjść. Dwójka Strażników sparowała się w bogato oświetlonej sali sportowej. Ich bose stopy uderzały cicho o wykładaną matami

podłogę. Kolejna dwójka podnosiła ciężary przy ścianie. Tayla wyminęła ich i przeszła przez pogrążone w półmroku laboratorium. Było puste, nie licząc mistycznych artefaktów, broni i magicznych przedmiotów. Drzwi biblioteki były zamknięte. Otworzyła je i natychmiast tego pożałowała. Dostrzegła, jak Kynan przełożył swoją żonę przez oparcie sofy i kochał się z nią od tyłu. Spodnie skłębiły mu się wokół muskularnych ud. Jego dłoń zanurkowała między jej nogi. Lori pojękiwała, wbijając paznokcie w poduszki, na których Tayla już nigdy nie miała ochoty siadać. Cichutko zamknęła drzwi i oparła się o ścianę, czekając. Odgłosy uprawiania miłości sprawiły, że skrzywiła się na wspomnienie hałasu, jaki robiła ona i Eidolon w trakcie seksu. Tyle, że to nie był zwykły seks. To było coś dzikiego i ostrego, prawdziwy seks zrodzony z wściekłości, szalejących hormonów i niebezpiecznej magii. To, co czuła do niego, kiedy był w pobliżu, musiało być rezultatem jakiegoś specyficznego czaru inkuba. Teraz mogła wreszcie usiąść, przemyśleć wszystko na spokojnie i czuć obrzydzenie tak wielkie, że aż chciała go zabić. Jednak kiedy Eidolon patrzył na nią i dotykał, była całkowicie pod jego urokiem. O tak, gorący doktorek zdecydowanie nadawał się na okładkę magazynu dla pań. Mimo to wspomnienie jej matki wijącej się z bólu pod demonem, który zgwałcił ją i zabił, rozdrapało świeżo zagojone rany. Przycisnęła dłonie do oczu i pokręciła głową, zmuszając się do zapomnienia o wszystkim. Tylko po to, by zamiast tego pojawiły się w niej obrazy jej samej nagiej w łóżku z Eidolonem. Stop. Mogła sobie wmawiać, że jego nieodparty inkubi urok nadal ma na nią wpływ, ale niewielkiej części niej, tej, której udało się zbliżyć z nim o krok do seksualnego spełnienia, nie obchodziło czemu nadal o nim myślała. Musiała być silniejsza. A Eidolon musiał umrzeć.

Gdy drzwi wreszcie się otworzyły, Kynan wyszedł na zewnątrz i rzucił jej jeden ze swoich zabójczych uśmiechów, choć niebieskie oczy pociemniały mu ze zmartwienia. Nic nie umykało jego uwadze. Zawsze był w stanie przewidzieć rozwój sytuacji na co najmniej dziesięć sekund naprzód. Zanim ujrzała Eidolona, zawsze wydawało jej się, że to Kynan był najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała. - Wybacz - powiedział głosem ochrypłym od urazu, jaki odniósł na polu bitwy w Afganistanie i niedawno przeżytej seksualnej rozkoszy. Czasami zapominamy zamknąć drzwi. Czasami? Lori przyznała jej się kiedyś, że kiedy ona i Kynan zaczęli się ze sobą spotykać, zaiskrzyło między nimi tak bardzo, że zaczęli się ze sobą zabawiać, kiedy inni ludzie byli w pokoju razem z nimi. Dopiero gdy skończyli i odkryli, że wokół nich zrobiło się pusto, zdali sobie sprawę, jak bardzo się w sobie zatracili. Tay nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, jak to jest być zakochanym w kimś tak głęboko. A zwłaszcza w kimś takim jak Eidolon, który nie był nawet kimś tylko czymś. Kynan przytrzymał drzwi i gestem ręki zaprosił ją do środka. - Gdzie byłaś? Gdzie jest Janet? Tayla poczuła pod powiekami nieoczekiwane ukłucie łez. Strażnicy ginęli przez cały czas. Jednak poczucie winy z powodu śmierci Janet dręczyło ją... Gdyby Tayla przyznała się i opowiedziała jej o swoich dziwnych objawach kilka miesięcy temu, sytuacja wyglądałaby inaczej. Gdyby zrezygnowała ze statusu czynnej Strażniczki... Gdyby, gdyby, gdyby. Karcenie się było bezcelowe, ale to była cecha rodzinna. Uzależnienie równie potężne jak każde inne. W okresach kiedy matka Tayli była wolna od narkotyków, biczowała się co dzień za rzeczy, które popełniła pod ich wpływem. Karanie samej siebie miało równie wyniszczające skutki co narkotyki.

Tayla opadła na jedno z dwóch wyściełanych krzeseł, ciesząc się, że wreszcie udało jej się uspokoić trzęsącą się galaretę, w którą zmieniły się jej nogi. - Janet i ja miałyśmy pewien problem. Lori podeszła do niej szybko i przysiadła przy jej kolanach. - Opowiedz nam o tym - powiedziała łagodnym tonem. Jej kojąca, matczyna postawa kłóciła się z wyglądem wojowniczki, która była w stanie zetrzeć z powierzchni ziemi zgraję żmij Croix wielkości człowieka, mając w dłoni tylko tasak. Jej ksywka, „Mamuśka", zdecydowanie miała swoje uzasadnienie. Kynan przeczesał dłońmi brązowe włosy, które nie zmieniły się od czasu wstąpienia do armii. - Nie żyje, prawda? -Tak. - Niech to szlag. - Opadł na kanapę i wyciągnął się na niej, wpatrując w wentylator obracający się leniwie na suficie. - Gdzie? Musimy odzyskać wszystkie możliwe szczątki. - Poszłyśmy do kanałów u wejścia Aspen. Jej ciało znajduje się cztery przecznice od tamtego punktu. Żołądek podszedł jej do gardła. Strażnicy nie znajdą zbyt wiele. A może nic. Ciało Janet zostało do tej pory zabrane lub pożarte. Każdy Strażnik wiedział i akceptował ryzyko śmierci na terytorium demonów. Jednak to ci, którzy ocaleli, cierpieli najbardziej z powodu śmierci swoich towarzyszy. - Wywabiłyśmy z kanałów dwójkę parzących się Cruentusów. Zabiłyśmy samicę, ale samiec zdążył uciec. Ścigałyśmy go, wpadając po drodze na Crouchera, a Cruentus zdążył wpędzić nas w zasadzkę. Lori i Kynan wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Nie trzeba było geniusza, żeby domyślić się o czym myśleli. Cruentus nie powinien był pokonać dwójki doświadczonych wojowniczek. Tayla nie miała zamiaru wspominać o tym, co jej

się przydarzyło. O tym, że w trakcie walki utraciła władzę w prawej stronie ciała. Aegis mieli w swoich szeregach lekarzy, a Kynan, były wojskowy sanitariusz, zajmował się łataniem różnych obrażeń. Pomimo poczucia winy, gdzieś w głębi wiedziała, że swoją przypadłość musi trzymać w sekrecie. Gdyby prawda wyszła na jaw, mogła zostać zdjęta z ulic i przydzielona do papierkowej roboty. Albo, co gorsza, całkiem wykopana z Aegis. A to była jedyna rodzina, jaka jej pozostała i nie chciała jej utracić. Nie mogła. Eks-Strażnik bez żadnych perspektyw, pozbawiony ochrony Aegis - oto kim mogła się stać. Postanowiła zachować stan swojego zdrowia w tajemnicy i kontynuować pracę. Jednak od tej pory działała w pojedynkę. Nie chciała narażać życia kolejnego Strażnika. - Nie jestem pewna jak do tego doszło - odparła - ale patrzyłam jak umiera. Zaatakował mnie Cruentus. To wszystko, co pamiętam. Potem obudziłam się w szpitalu. - W szpitalu? - Kynan pochylił się błyskawicznie do przodu, jakby właśnie uderzył w mur jadąc dziewięćdziesiąt na godzinę swoim mustangiem. Tayla niemal spodziewała się, że zacznie rozcierać sobie kark jak po wypadku. - W jakim szpitalu? Wiedzielibyśmy o tym. Lori wstała. Temperatura w pomieszczeniu spadła gwałtownie. - Tay, jakoś nie wyglądasz mi na poobijaną. Choć Aegis tworzyli zgraną rodzinę, zdrowa dawka podejrzliwości utrzymywała wszystkich przy życiu. Tayla rozumiała to, ale reakcja Regenta ubodła ją. Aegis było wszystkim, co miała. Czuła się bezpieczna ze świadomością, że służyła w zespole, w którym wszyscy polegali na sobie wzajemnie. Gdzie na czas walki odkładano na bok osobiste urazy. Mogłeś nienawidzić swojego partnera na poziomie osobistym, ale przynajmniej on czy ona byli ludźmi. W walce z demonem tylko to się liczyło.

Jednak teraz na powierzchni kruchej bańki, w której żyła pojawiło się pęknięcie. Dreszcz niepewności przebiegł po jej ciele. Tayla powoli uniosła brzeg topu, odsłaniając zagojoną bliznę i jedną ranę, która jeszcze się jątrzyła. - To był szpital dla demonów. *** Lori i Kynan milczeli, kiedy Tayla opowiadała im wszystko, czego zdążyła dowiedzieć się o Szpitalu Podziemnym. Pominęła jednak fakt, że uprawiała seks z demonem. I to dwukrotnie. Niepokojące przeczucie... czegoś... kazało jej również przemilczeć, przynajmniej na razie, to, że wyżej wspomniany demon leżały przykuty do jej łóżka zajmując cały materac. - Akurat tego nam teraz potrzeba - powiedział Kynan, wstając z sofy. Demonów leczących rany, które sami im zadajemy. Infiltrujących nasze szkoły medyczne. Uczących się naszej fizjologii i poznających nasze słabości. - Musimy go zniszczyć. - Lori chodziła w tę i z powrotem po drewnianej podłodze tak szybko, że Tayla spodziewała się zobaczyć za chwilę trociny lecące spod jej stóp. - Możemy zwrócić się do Starszyzny po pomoc. Nie zignorują tak poważnej sprawy. Może poproszą rząd o wsparcie. Rząd mógł udzielić takiej pomocy, ale w sposób nieoficjalny. Z tego co rozumiała, urzędnicy zajmujący bardzo wysokie stanowiska wiedzieli o zagrożeniu, jakim jest podziemny świat demonów i współpracowali ściśle ze Starszyzną, dwunastoma członkami Aegis, która zarządzała wszystkimi lokalnymi okręgami na świecie. W każdym mieście byli Strażnicy i sympatycy Aegis pracowali jako lekarze, policjanci, taksówkarze... wszyscy gotowi nawiązać współpracę. - Możemy zwrócić się do nich z prośbą. - Ky przeczesał palcami włosy. Jego frustracja uwidoczniła się w tym ruchu.

Starszyzna słynęła z odrzucania wszelkich próśb o pomoc, zmuszając Regentów do kontaktowania się z innymi Regentami z pozostałych okręgów. - Tayla, jesteś w stanie określić lokalizację tego szpitala? - Nowy York. Prawdopodobnie. Ale prawdę mówiąc, może być wszędzie. Na przykład w kolejnym wymiarze, którego wyjście na parking jest przejściem pomiędzy naszym a ich światem. Kynan zaklął pod nosem i spojrzał na zegarek. - Ustalcie plan walki. Ja zbiorę zespół i odzyskam szczątki ciała Janet zanim się ściemni. Dał Lori szybkiego całusa i wyszedł. - Jak udało ci się wydostać ze szpitala? No cóż, doktorek demon podrzucił mnie do mieszkania wampirze) pielęgniarki, gdzie razem walczyliśmy z demonami, a potem zabrał do mojego mieszkania, gdzie uprawialiśmy seks i rozmawialiśmy jak para starych przyjaciół. Wydawało jej się, że była gotowa wydać im Eidolona, ale dopóki wiedziała, że nie zostanie wysłana przed oblicze Starszyzny na przesłuchanie, postanowiła zatrzymać dla siebie wszystkie szczegóły - i Eidolona - dla siebie. - Przekonałam jednego z lekarzy, żeby mnie wypuścił. - A on po prostu pozwolił ci... wyjść? Tayla stłumiła odruch wiercenia się na krześle. - Powiedziałam mu, że jestem Krzykaczem i że jeśli mnie zabije, mój duch będzie nawoływał wszystkich Strażników do momentu, w którym nie znajdą i nie zniszczą szpitala. - Oblizała wyschnięte wargi z nadzieją, że Lori kupiła tą bajeczkę. - Dobrze wiesz, jakie demony są głupie. Uwierzył mi na słowo. Uznał, że lepiej będzie mnie wypuścić, niż trzymać mnie w niewoli i ryzykować moją śmierć. Ku jej niezmierzonej uldze, Lori pokiwała głową. - Świetny podstęp. Demony nie mają pojęcia jak rzadkie są Krzykacze. Obróciła się szybko w pół kroku. - Jak miał na imię ten doktor?

Tayla nie sądziła, by to miało jakiekolwiek znaczenie, więc powiedziała: - Eidolon. - Orientujesz się, jakiego rodzaju jest demonem? Nie miała zamiaru ujawniać tego małego szczególiku. Lori od razu założyłaby, i słusznie, że inkub posłużyłby się swoimi mocami, by osłabić człowieka, a Tayla nie mogła sobie pozwolić na to, by uchodzić w oczach innych za skompromitowaną. Nawet jeśli taka była prawda. Zrobiło jej się nieznośnie gorąco, bo - o tak - została dogłębnie skompromitowana. - Prawdopodobnie jakiś „diabeł wcielony", bo wyglądał jak człowiek. Ale dał mi sposób na ponowne skontaktowanie się z nim. Był głupi, ale wystarczająco sprytny, by spróbować zdobyć sobie moje zaufanie powiedziała ze świadomością, że nic z tego nie jest prawdą. - Założę się, że czeka aż dam mu o sobie znać. Jasnozielone oczy Lori rozbłysły entuzjazmem. - Doskonale. Odwaliłaś kawał świetnej roboty, Tay. Drzwi do biblioteki otworzyły się, a Jagger, doświadczony przez życie Strażnik, mający na koncie nadzwyczajną liczbę zabójstw oraz sznur z zębami demonów przytroczony do paska spodni, wszedł do środka. Jej spojrzenie zwarło się na chwilę z jego ciemnymi oczami. Bitwa między nimi nigdy się nie kończyła. Byli rywalami w czasach, kiedy żadne z nich nie słyszało jeszcze o Aegis. Wpadali na siebie w obrotowych drzwiach centrum ośrodka zastępczego i później na ulicach, gdzie egzystowali jak szczury. Nalot policji na jedną z ich wspólnych kryjówek sprawił, że razem uciekli do zaułka, w którym demony zastawiły na nich pułapkę. Na szczęście Kynan i dwójka innych Strażników była w okolicy. Ky zabrał Jaggera i Taylę do kwatery głównej. Wytłumaczył im później, że w ich braku strachu i umiejętnościach walki dostrzegł potencjał. Oboje zostali zaprzysiężeni

na Strażników, ale to niczego nie zmieniło. Tayla nie ufała nikomu, a już zwłaszcza jemu. Przeklęte Skorpiony. - Robisz się powolny - powiedziała, zauważając dwa bliźniacze nakłucia na jego szyi. - Dałeś sobie upuścić krwi. Ty również. I to demonom. Jagger wycelował w nią palec. Jego pierścień z tarczą Aegis błysnął w świetle. Ten zarozumiały dupek był jedynym Strażnikiem, który nie przejmował się ukrywaniem symbolu tarczy na swojej biżuterii. Wręcz przeciwnie. Uwielbiał się z nią obnosić i siać strach w sercach demonów, na które natykał się na swojej drodze. Ten idiota nie zwracał uwagi na to, że wystawiał się na celownik innych demonów, twierdząc, że tylko czeka na to, gdy ktoś rzuci mu wyzwanie. - Ky powiedział, że będziecie potrzebować pomocy w sprawie jakiegoś demonicznego szpitala. - Potarł się po brodzie, którą przycinał tak, że zawsze widać było na niej cień zarostu. Tayla streściła mu przebieg zdarzeń. Gdy skończyła, spojrzał na Lori. - Myślisz o tym samym co ja? - O zaklęciu namierzającym? - Zgadza się. Interesujące, że Jagger tak bardzo angażował się w sprawy przywódców okręgu. Tayla musiała zacząć nadrabiać zaległości na tym polu i spędzać więcej czasu w kwaterze głównej. Dostała mieszkanie, by wytworzyć emocjonalny dystans, którego potrzebowała, ale zdecydowanie nie lubiła być trzymana poza nawiasem. Na dodatek czuła się nieco zazdrosna, jeśli chodziło o Jaggera. Zawsze był takim dupkiem. Wyżej wspomniany dupek odwrócił się do Tayli. - Jeśli możesz skontaktować się ze swoim demonem i spotkać z nim, to będziemy mogli ustalić dokąd idzie. Możliwe, że uda nam się odkryć lokalizację tego szpitala. Swoim demonem. Eidolon nie był jej demonem. Był jej zakładnikiem. Wyobraźnia znów podsunęła jej obrazy,

w których leży skuty na łóżku. Zadrżała, próbując wmówić sobie, że nie był to dreszcz rozkoszy. Kłamczucha. - Niezły plan. - Uśmiechnęła się, ale jej radość była powierzchowna. Szpital musiał zostać zniszczony, a Eidolon wraz z nim. A wszystko to dla dobra ludzkości. Tayla powtarzała to sobie w duchu, kierując się do zbrojowni, by zastąpić te sztuki uzbrojenia, które doktorek skonfiskował w szpitalu, ale z jakiegoś powodu zwrot „dla dobra ludzkości" nie brzmiał już w jej uszach tak słusznie, jak jeszcze kilka dni przedtem.

Rozdział dziewiąty Tayla wróciła do mieszkania, jak tylko ciemność zaczęła pochłaniać czerwoną łunę słońca widoczną na horyzoncie. Pracoholicy opuszczali właśnie swoje biura na Wall Street. Handlarze narkotyków wychodzili na ulice. Wampiry budziły się ze snu i przygotowywały na osuszanie niewinnych ludzi do ostatniej kropli krwi. Jej własna krew wrzała w niej jak u wilkołaka, którego przyzywał zew polowania. Chciała śledzić i zabijać demony. Zamiast tego musiała zmagać się z bolącą raną i demonem przywiązanym do jej łóżka. Ostrożnie weszła do mieszkania, na wypadek gdyby Eidolon chciał zrobić jej przykrą niespodziankę. Gdy znalazła się w środku, zdjęła osłonkę z nalepki zawierającą urządzenie namierzające, która była niczym więcej jak nasączoną magią kropką czarnego papieru, i przykleiła do dłoni. Podeszła ostrożnie do drzwi sypialni i szczęka opadła jej na widok Eidolona leżącego na łóżku z jedną ręką niemal uwolnioną z łańcucha, który nadal był przyczepiony do powykręcanej żelaznej ramy. Najwidoczniej wpadł we wściekłość i próbował się uwolnić, ale najbardziej zszokował ją sposób, w jaki Mickey leżał zwinięty w kłębek na umięśnionym brzuchu Eidolona, zadowolony z tego, że doktorek drapie go za uchem. Zdradzieckie zwierzę. - O, hej, Taylo - powiedział Eidolon, przeciągając wyrazy, jak gdyby wygrzewał się na plaży, a nie był trzymany jako

zakładnik. - Mam nadzieję, że wpadłaś po drodze do Taco Bell, bo umieram z głodu. Upuściła na podłogę torbę z bronią, którą wzięła z kwatery głównej. - Jesz fast foody? - Tylko wtedy, gdy brakuje żywych owiec i małych dzieci. To ci dopiero żartowniś. A przynajmniej miała nadzieję, że żartuje. - Skończyły mi się, ale jakby co, mam trochę czerstwych pianek i pomarańczy. Jego spojrzenie przesunęło się pieszczotliwie po jej ciele. W przymkniętych oczach błysnął głód, który nie miał nic wspólnego z jedzeniem. Ani z uczuciami, co powinna sobie uświadomić. - Mógłbym spróbować czegoś innego... - Nie kończ. - Mroczna, zmysłowa nuta w jego głosie trafiła ją prosto między nogi. Zgrzytnęła zębami, nie chcąc wpaść w pułapkę inkuba. Czy tylko to chodzi ci po głowie? - Ostatnio? Tak - powiedział, wcale nie wyglądając na szczęśliwego z tego powodu. - Czy to ma coś wspólnego z tą sgenecośtam, o której mówiłeś? - Sgenesis. Owszem, ma. Jestem bliski Przemiany. Podrapał Mickeya po brzuchu, a fretka przetoczyła się na plecy, mrucząc. Zwierzę było w poważnych tarapatach. Jeśli Tayla zamierzała być szczera ze sobą, to musiała przyznać, że dotyk Eidolona również i ją przyprawiał o mruczenie. Co za drań z niego. Podeszła do łóżka, udając, że chce sprawdzić jego więzy. Gdy pochyliła się nad jego wielkim ciałem, by obejrzeć ten poluzowany, od niechcenia przykleiła mu nalepkę do pagera. To była konieczność skoro magia Stephanie działała jedynie wtedy, gdy była podłączona do urządzeń

elektronicznych. Musnęła piersiami jego klatkę. Ten ulotny dotyk sprawił, że jej ciało przeszyła błyskawica. Rany, był boski nawet wtedy, gdy nie musiał się wysilać. - Kiedy masz zamiar mnie wypuścić? Prostując się, spojrzała na niego z góry. - Pomyślałam sobie, że będę cię tu trzymać tak długo, jak ty trzymałeś mnie w szpitalu. A co? Masz jeszcze jakąś pacjentkę do zaliczenia? - Muszę nakarmić psa. - Masz psa? Takiego do jedzenia? Eidolon spojrzał na nią ze zdumieniem. - Co znowu? Dlaczego tak na mnie patrzysz? - zdziwiła się Tayla. Prychnął pod nosem. - Moja rasa bała się was od stuleci - westchnął Eidolon - a dopiero przez chwilą uświadomiłem sobie, jacy byliśmy głupi. - Słucham? - Ten demon był przykuty do łóżka swojego śmiertelnego wroga i bezbronny i jeszcze miał czelność z niej drwić? - Aegi. Zabijacie chaotycznie wszystko co popadnie. Nie macie zielonego pojęcia o tym, co zabijacie i dlaczego. Nie wiecie o nas absolutnie nic. - Wiem doskonale co zabijam - odpaliła Tayla. - Zło. I nie potrzebuję żadnego powodu, żeby to robić. Eidolon głaskał Mickeya, a między nim a Taylą zapadła chwila niezręcznej ciszy, którą w końcu przerwał. - Zawsze zakładaliśmy, że Aegis jest wszystkowiedzące, doskonale wyszkolone i zorganizowane - powiedział w zadumie. Jeden kącik jego ust powędrował do góry, jak gdyby właśnie odkrył jakąś wielką tajemnicę. - Ale Aegis jest niczym więcej, jak tylko sektą, prawda? Słabym i niewyedukowanym tworem, rządzonym przez ludzi z własnymi planami. A wy

jesteście pionkami, których poddano praniu mózgu, wykonującymi rozkazy bez zadawania żadnych pytań. - Naprawdę tak myślisz? Że zrobiono mi pranie mózgu? Że ślepo wypełniam rozkazy jakiegoś szalonego sekciarza w stylu Davida Koresha, bo jestem kompletną ignorantką podziemnego świata? Obezwładniająca wściekłość uderzyła w nią jak pięści zastępczych rodziców, które dawno temu sprały ją na kwaśne jabłko. Nóż, którym Eidolon rozciął jej szpitalny uniform, leżał na podłodze. Podniosła go, testując palcem krawędź. Doktorek obserwował ją z niepokojem, ale nawet jeśli był przerażony, wcale tego po sobie nie pokazał. Tayla zapragnęła nagle, żeby poczuł co to strach. Chciała zranić go tak, jak on zranił ją. Wiedziała również, że to czego chciała, było niemożliwe. Mogła obedrzeć go żywcem ze skóry, a on nadal nie poczułby takiego bólu, jaki ona czuła codziennie. Mimo to przyłożyła mu ostrze do gardła. - Znałam naturę demonów na długo zanim zostałam Strażnikiem powiedziała ochrypłym głosem. Musiała przełknąć ślinę kilka razy zanim znów mogła mówić. Zrobiła to jednak dopiero po dociśnięciu mocniej noża do skóry Eidolona, obserwując, jak kropla krwi zbiera się na jego czubku. Eidolon nawet się nie wzdrygnął. - Gdy miałam szesnaście lat, patrzyłam, jak demon godzinami torturował moją matkę zanim ją zabił. Potem żyłam na ulicach i walczyłam z nimi, gdy chciały ze mnie zrobić swój posiłek. Albo coś znacznie gorszego, bo tak się akurat składa, że wiem co mogło być gorsze. Więc nie waż się mówić, że nie wiem niczego na temat zła, skurwysynu. - Myślisz, że tylko ty poniosłaś stratę z rąk wroga? Słyszałaś może o pewnym pubie, który nazywał się Brimstone? Rozumiem, że tak. Dwa lata temu zabójcy Aegis zamordowali wszystkich jego gości, wliczając w to mojego brata, o którym

ci mówiłem, Roaga. Nie uczynił nic złego, czym zasłużyłby sobie na śmierć. Brimstone. Dwa lata temu. Tayla poczuła, jak zimny pot występuje jej na skórze. Była tam. Pamiętała skradanie się na tyły sekretnej kryjówki i to, jak pub cuchnął dymem papierosowym i czymś znacznie gorszym. Miedzianym, gnijącym odorem przypominającym krew. Demony piły, sprzeczały się i grały w karty. Na środku sali kilka z nich dołączyło do odbywającej się tam orgii, podczas gdy reszta stawiała zakłady. Na co, nie miała pojęcia. Strażnicy napadli na to miejsce jak rój szarańczy, zabijając wszystkich dookoła. Była tam cała jednostka i żadnemu demonowi nie udało się uciec. A już na pewno nie po tym, jak podłożyli w pubie ogień. Tayla mogła być zabójczynią jego brata. Mickey sturlał się z brzucha Eidolona i czmychnął z pokoju. Eidolon położył dłonie na dłoniach Tayli, nie mając zamiaru jej skrzywdzić. - Mówisz, że mylę się co do ciebie. Skoro tak, to czy jesteś w stanie przyjąć do wiadomości fakt, że i ty możesz się mylić co do mnie? - Jego głos był zaskakująco spokojny, zwłaszcza, że mogła go zabić jednym ruchem nadgarstka. Że uderzyła go w głowę rurą, przywiązała do łóżka i prawdopodobnie zamordowała mu brata. - Jeśli mylę się co do ciebie to znaczy, że wszystko dla czego żyłam było... - Kłamstwem, dopowiedziała Tayla w myślach. Bestie, które zabijała w ciągu ostatnich lat, były niczym innym jak bestiami, które nie miały żadnych skrupułów. Mimo to nie mogła pozbyć się z głowy widoku Eidolona zajmującego się umierającą wampirzą pielęgniarką. - Nie mylę się. Podtrzymując jej spojrzenie, przechylił głowę, wystawiając gardło na cios. - W takim razie musisz mnie zabić.

Trzy dni temu uwierzyłaby w to. Gdyby nie rozkaz podłożenia urządzenia naprowadzającego, trzy dni temu zabiłaby go bez mrugnięcia okiem. Tyle że Eidolon uratował jej życie. Uleczył swojego brata i okazał litość pielęgniarce. Jej przekonania zostały wystawione na próbę, a determinacja zachwiana. Próbowała udawać, że wcale nie czuła ulgi z powodu faktu, że nie musiała go zabijać. To zadanie zostanie przydzielone komuś innemu. - Nie pozwoliłeś mi umrzeć - powiedziała, zabierając nóż i tłumiąc jednocześnie chęć znalezienia mu jakiegoś bandaża - więc nie zabiję cię dzisiaj. - Jakie to wspaniałomyślne z twojej strony. - Szarpnął wiążącymi go łańcuchami. - Uwolnisz mnie wreszcie? Czy może nadal chcesz mnie karać za przetrzymywanie cię w szpitalu? - Powinnam. Zniszczyłeś moje łóżko. - Znam parę lepszych sposobów na to, żeby je zniszczyć. Tayla prychnęła z irytacją. - Przeklęte demony. Eidolon mrugnął do niej, a ona odsunęła się czym prędzej, nie chcąc znaleźć się znów pod wpływem jego uroku. Wyjęła kluczyk do kajdanek, który ukryła pod pozytywką - jedynym prezentem prócz pierścionka, który podarowała jej matka. Pot wystąpił jej na nosie w złowieszczym ostrzeżeniu, po którym natychmiast nadeszły zawroty głowy. Twarz Eidolona rozmazała jej się przed oczami. - Taylo? - Nic mi nie jest. - Podeszła do łóżka, ale jej prawa noga zrobiła się jak z gumy, a ręce zaciążyły jak obciążone ołowiem. Jeszcze chwila a upadnie. Chwiejąc się, usiadła na podłodze zanim do tego doszło. Zaczynała mieć tego serdecznie dość. - Tayla, co ci jest? Spójrz na mnie. - Szarpnął się w łańcuchach z taką siłą, że szczęk metalu odbił się echem od wnętrza

jej czaszki. - Spójrz na mnie, do diabła - rzucił rozkazującym tonem, który odniósł jednak skutek, bo odwróciła głowę w jego stronę. - Zamknij się - wyjęczała. - Nie możesz skupić wzroku. Zbladłaś jak ściana. Pokój wirował mieszanką szarości i brązu. Tayla chciała przewrócić się i stracić przytomność. Tylko najpierw musiała zwymiotować. - Daj mi klucz a pomogę ci. Akurat. Uwolni go, kiedy jest słaba i bezbronna. Jeszcze czego. Nie mógł zabić jej w szpitalu, ale teraz nic nie stało mu na drodze. Ten gładki, łagodny głos, jakim do niej przemawiał, nie zwiódł jej ani nie pocieszył. Nie w sytuacji, gdy w jej głowie ciągle rozbrzmiewały słowa, jakie padły z jego ust w mieszkaniu Nancy. „Powinienem cię zabić. Tutaj, kiedy żadne zaklęcie Ochrony nie powstrzymuje mnie przed skręceniem ci karku". - Zaraz mi przejdzie. - Wstała z miejsca. Tylko po to, żeby natychmiast się potknąć. Eidolon chwycił ją za przedramię wolną ręką, a ona upuściła klucz. Nogi ugięły się pod nią, a sekundę później leżała już twarzą do ziemi, nie mogą się poruszyć. *** Klucz upadł tuż poza jego zasięgiem. Zakołysał się, wstrząsając materacem do momentu, w którym wyczuł klucz pod palcami. Błyskawicznie uwolnił się z okowów. - Tayla. - Ignorując zesztywniałe stawy oraz bolące mięśnie, przyklęknął przy niej i odwrócił twarzą do siebie. - Słyszysz mnie? Mrugnij raz, jeśli tak. Zamrugała. Przerażenie w jej oczach przebiło się przez mgiełkę spowijającego je zdezorientowania. Eidolon wiedział, jak to jest być bezradnym. Jak na kogoś tak silnego jak Tayla, musiało ją to zranić do żywego. Nie powinno go to obchodzić.

Nadał był cholernie wkurzony, że dał się ogłuszyć i związać, ale w pierwszej kolejności był lekarzem i pomaganie było jego powinnością. - Wszystko w porządku - szepnął i delikatnie odgarnął jej włosy z twarzy. - Po prostu odpowiadaj na moje pytania. Jesteś w stanie się ruszać? Mrugnij dwa razy jeśli nie. Mrugnęła dwa razy. - Obrócę cię na plecy. Jeśli cię zaboli, mrugnij. - Ostrożnie przetoczył ją na plecy. - Sprawdzę twój stan, więc zrelaksuj się i po prostu oddychaj, dobrze? Szybka ocena stanu jej zdrowia wykazała brak problemów z oddychaniem i regularny rytm serca. Skórę miała odrobinę zbyt chłodną, ale przepływ krwi w naczyniach włosowatych był w porządku. Dopóki Tayla nie odzyska mowy, Eidolon nie wiedział co jej się stało. Podejrzewał jednak, że jej demoniczna połowa wpadła we wściekłość. Chciała wydostać się na zewnątrz. - Często ci się to zdarza? Nie zareagowała na jego pytanie, choć palce u jej lewej dłoni zaczęły się poruszać. Chwytając ją za rękę zamknął oczy, żałując że nie posiada mocy Shadea, która wpływała na funkcje życiowe ciała i wykrywała nieprawidłowości. Zamiast tego, mógł jedynie wysłać w głąb jej ciała ogólnie uzdrawiającą falę energii z nadzieją, że odwróci uszkodzenia jakich doznała. Ciepło rozlało się po jego skórze, sącząc się z czubków palców do jej ręki. - To nie będzie bolało - zapewnił, czując gorzki zapach jej strachu i gwałtownie przyśpieszony puls. - Spróbuję ci pomóc. Cichy jęk wstrząsnął jej ciałem, a stopy drgnęły. Przycisnął dłoń do jednej podeszwy. - Postaraj się naprzeć stopą na moją dłoń. Zrobiła to. Dobry znak.

- Już mi lepiej - wychrypiała, a on zabrał rękę, nie mając pewności, czy jego uzdrawiające moce miały cokolwiek wspólnego z polepszeniem jej stanu. Chwyciła go za dłoń. Uścisk miała silny, choć ręka jej drżała. - Wiesz co mi się stało? Sześćdziesiąt lat temu udał się do Afryki, by uratować Wraitha przed kolejnym wypadkiem i natknął się na swojej drodze na lwa umierającego z powodu jątrzącej się rany postrzałowej. Po dumnym i silnym niegdyś zwierzęciu pozostała wątła skorupa, ale w jego oczach nadal płonęła wola przeżycia. Tayla przypomniała mu o tym wielkim kocie, przerażona sposobem, w jaki jej potężne ciało ją zawiodło i jednocześnie pragnąca przeżyć. Coś drgnęło w jego wnętrzu na ten widok. Cholera by to wzięła. Nic nie powinno drgać lub nie drgać z powodu tej kobiety. Już zbyt dużo doświadczył tego pierwszego. Jeśli ktokolwiek był tu słaby, to on. - Często do tego dochodzi? - powtórzył ostrzej, niż zamierzał. Zawahała się. Ujawnianie swoich słabości przed wrogiem z pewnością nie było łatwe. - Ostatnio znacznie częściej. - Kiedy się zaczęło? Nadal nie puściła jego ręki, jak gdyby potrzebowała pociechy i całkiem zapomniała kim - i czym - był. Tak samo jak on. - Kilka miesięcy temu. Zaczęło się od niewielkich rzeczy. Drętwiejących palców u rąk i stóp. Potem dochodziło do tego, że na parę minut zaczęłam tracić władzę w całej dłoni lub stopie. - A teraz? Zamknęła oczy i wzięła głęboki, drżący oddech. Eidolon bez namysłu zakrył jej drugą dłoń swoją, rozcierając zimną skórę. - Taylo, muszę to wiedzieć. - Czasami wysiadają mi obie nogi. Albo połowa ciała. Jak na razie to było najgorsze. Jeszcze nigdy nie byłam całkowicie

sparaliżowana. - Otworzyła oczy, próbując podnieść głowę, ale nie udało jej się to. - Nie byłam z tym u żadnego lekarza. - Nie wydaje mi się, by jakikolwiek ludzki lekarz był w stanie ci pomóc. - Dlaczego? - Chciała podciągnąć się do pozycji siedzącej, ale delikatnym naciskiem zmusił ją do pozostania na podłodze. - Mów! - Uspokój się... - O mój Boże - wysapała, walcząc z nim z jeszcze większym zacięciem. Z sekundy na sekundę stawała się coraz silniejsza. - Zaraziłam się jakąś demoniczną chorobą, prawda? - Coś w tym stylu... - Co mi się stanie? Jesteś w stanie mnie w tego wyleczyć? - Pobrałem próbki krwi w szpitalu. Dopiero za kilka dni poznam wyniki badań. Możemy od tego zacząć. - Zdecydowanie pomoże mu to w ustaleniu kim był jej ojciec. Tayla odprężyła się, ale oczy rozglądały się dziko we wszystkich kierunkach. Jej umysł zaczął pracować ze zdwojoną szybkością. - To zaczęło się zaraz po tym, jak ugryzł mnie demon Alu. One przenoszą różne choroby. Założę się, że to jest przyczyna tego wszystkiego. Przygryzła dolną wargę w sposób, który - zważywszy na sytuację pobudził go w kompletnie niestosowny sposób. - Myślisz, że to dlatego? - Alu rzeczywiście przenoszą choroby - odparł wymijającym tonem. Ukąszenie tego demona wywoływało uśpione choroby i reemisję. Kontakt z demonem Alu mógł aktywować jej demoniczne geny. Tayla kiwnęła głową, jakby ulżyło jej, że określiła źródło swoich dolegliwości. - Aegis ma swoich lekarzy. Byli przedtem Strażnikami, więc doskonale rozumieją takie przypadki. - Jej głos wspiął się o oktawę wyżej a słowa wylały z jej ust w przypływie

podekscytowania i nadziei, która złamałaby mu serce, gdyby zależało mu na niej w sposób inny od zawodowego. Bo oczywiście nie zależało. Pewnie na okrągło mają do czynienia z takimi rzeczami. Z infekcjami, klątwami, ugryzieniami demonów - owszem. Z mieszańcami, u których jedna połowa zaczyna brać górę nad drugą? Jakoś w to wątpił. Gdyby któryś z lekarzy Aegi poznał prawdę o Tayli, prawdopodobnie skończyłaby jako trup w kostnicy po odbyciu niezliczonych tortur i przejściu wielu bolesnych medycznych eksperymentów. - Nie możesz z tym pójść do zwykłego lekarza, Taylo. - Dlaczego? - Znajoma nieufność zakradła się do jej oczu, przypominając cień ukazujący się w głębi zielonych tęczówek. Podniosła się do pozycji siedzącej. Pozwolił jej na to, choć kiedy wyrwała rękę z jego uścisku, poczuł nieznaczne ukłucie rozczarowania. - Nie mogę ufać demonowi, który chce mi pomóc. - Masz rację. - Nie znosił tego, ale demony nie były godnymi zaufania istotami, choć wielu, wliczając w to gatunek jego matki, postępowało według kodeksu honorowego, który wpłynął na jego wychowanie i wpoił mu pojęcie zasad moralnych. To było coś, czego jego bracia nie posiadali i powód, dla którego sam w pełni nie ufał nikomu. Nawet własnemu rodzeństwu. Wraith były zbyt rozchwiany emocjonalnie, a Shade... był obarczony przekleństwem, z którym sam musiał się zmagać. - Nie możesz ufać żadnemu demonowi - powiedział. - Ale to nie zmienia faktu, że możesz polegać na jednym z nich, by uratować własne życie. Odepchnęła się od podłogi, stając na lekko rozchwianych nogach. Eidolon również wstał i wyciągnął dłonie, by ją przytrzymać. Tayla zakołysała się w jego stronę. A potem, jak gdyby dotarło do niej co wyprawia, okręciła się na pięcie, umykając spod jego rąk. Jej ruchy były płynne nawet pomimo osłabienia. Choć nie była w szczytowej formie, emanowała z niej

zabójcza siła i determinacja. Była fantastycznym okazem, idealną kobietą, a ciało Eidolona stwardniało w odpowiedzi. Jej spojrzenie zwarło się z jego spojrzeniem i tym razem to on zachwiał się na nogach. Świat zawirował mu przed oczami, gdy wyobraził ją sobie przygniecioną jego ciałem i błagającą go, by ofiarował jej spełnienie i ukojenie bolesnego napięcia. Jednak nie mógł tego zrobić. Nie potrafił. Niemożność zaprowadzenia jej na szczyt rozkoszy sprawiła, że kłykcie zatrzeszczały mu niebezpiecznie od zaciskania rąk w pięści. - Myślisz, że zacznę na tobie polegać? Czy ja ci wyglądam na idiotkę? - Mogłem cię zabić w momencie, w którym leżałaś całkiem bezradna. - Jestem pewna, że istnieje jakiś powód, dla którego tego nie zrobiłeś odparła. - Po prostu na razie nie wiem jaki. Zaprzeczanie jej oskarżeniu nie miało sensu. Nie tylko były prawdziwe, ale, co gorsza, nie mógł przekonać jej, że jest inaczej. Była zbyt inteligentna i za bardzo znała się na rzeczy, by uwierzyć w cokolwiek innego. - Twój stan jest poważniejszy, niż ci się zdaje. - Panika rozbłysła ponownie w jej oczach, ale tym razem Eidolon nie czekał aż coś powie. Jesteś półdemonem, Taylo. Wbiła w niego zaskoczone spojrzenie. Zamrugała. Potknęła do tyłu o krok. - Coś ty powiedział? - Jeden z twoich rodziców, prawdopodobnie ojciec, był demonem. - Ty skurwysynu - odparła śmiertelnie cichym tonem. - Myślisz, że jestem aż tak głupia? - To prawda, Taylo. Wróć pamięcią do czasów, kiedy byłaś dzieckiem. W jakiś sposób różniłaś się od innych. Twoje nawyki żywieniowe prawdopodobnie znacznie odstawały od normy. Pożądałaś pewnych rzeczy.

Nienawiść eksplodowała z niej skwierczącymi falami, które niemal zdarły mu skórę do żywego. - Zamknij ten kłamliwy, plugawy pysk. Moja matka... - Przespała się z demonem. - Nie zrobiłaby tego! Nigdy z własnej woli nie chciałaby uprawiać seksu z czymś tak... ohydnym. Ohydnym? - Ty nie miałaś żadnych oporów. Uderzyła go, zmuszając do cofnięcia się o krok. Cholera, jej prawy sierpowy był zabójczy. Skutki uderzenia w szczękę będzie odczuwał jeszcze przez wiele godzin. - Wynoś. Się - warknęła. - Zanim zmienię zdanie co do puszczenia cię wolno. Jej ból, wściekłość i strach uderzyły w niego jak kolejny cios. Wiedział, że rozmowy na nic się zdadzą. - Wiesz, jak się ze mną skontaktować w razie gdybyś potrzebowała mojej pomocy. - Przeszedł do salonu. - A możesz być pewna, że będziesz jej potrzebować. - Nie czekaj na to z zapartym tchem. Wstrzymywanie oddechu było jedyną rzeczą, jaką mógł robić, kiedy Tayla, pomimo tego że była wściekła, stała w drzwiach sypialni z topem rozpiętym tak, że odsłaniał sporą część dekoltu. Rąbek podjechał do góry, ukazując fragment kremowej skóry pomiędzy topem a nadzwyczaj obcisłymi, nisko zawieszonymi dżinsami. Pożądanie przeszyło Eidolona jak prąd, pulsując w całym jego ciele w tym samym rytmie, co ból w szczęce. Z jego ust wyrwało się długie i głośne przekleństwo. Ta kobieta stanowiła zagrożenie dla jego samokontroli, która tak długo utrzymywała go przy życiu. Jeśli ją straci, podzieli ten sam los co Roag. Eidolon czuł, że był odzierany stopniowo ze swojej kontroli z każdą godziną zbliżającą go do przemiany.

*** Gem spojrzała na zegarek po raz milionowy, siedząc na masce samochodu Eidolona i obserwując wejście do kamienicy, w której mieszkała Tayla. Co tam się właściwie działo? Gem zjawiła się tu, by uciąć sobie małą pogawędkę z zabójczynią akurat w momencie, w którym kobieta weszła do budynku. To było pół godziny temu. Przygotowała się psychicznie, by za nią pójść... kiedy zobaczyła bmw doktora. Zbyt wielkim zbiegiem okoliczności byłoby założenie, że zjawił się w tej części miasta w sprawie, która nie miała nic wspólnego z zabójczynią, więc powstrzymała się od wykonania jakiegokolwiek ruchu, niepokojąc się coraz bardziej z minuty na minutę. Jej podejrzliwy charakter zdecydowanie dawał o sobie znać. Grupa ludzi nadeszła od północnej strony. Ich sprośne żarty przebijały się ponad dźwięki klaksonów, policyjnych syren oraz odgłosy przemocy domowej dobiegające z mieszkania na piętrze. Ludzie tacy jak Tayla powinni martwić się mniej o zło, jakie niosły ze sobą demony i skupić bardziej na przemocy, za którą odpowiadali przedstawiciele jej własnego gatunku. Na przykład tej, jakiej miała okazję doświadczyć dzisiaj, rozdając gumki. Przemocy, z jaką stykała się na co dzień, pracując w szpitalu, gdzie potajemnie katalogowała pacjentów z podejrzanymi obrażeniami, chorobami i ciążami na skutek stosunków z demonami. Mężczyźni przeszli obok Gem, nie zwracając na nią żadnej uwagi dzięki zaklęciu otaczającym pojazd Eidolona. Odetchnęła z ulgą, ale nie z powodu strachu, tylko dlatego, że obrona własna skończyłaby się bardzo źle. Dla nich. Kolejny powód, dla którego cieszyła się, że Kynan zneutralizował wcześniejsze zagrożenie. Gdyby to zrobiła, jej sekret zostałby ujawniony.

Nie tylko dla ludzi, ale także dla demonów przed którymi również ukrywała swoją prawdziwą tożsamość. Dla demonów była czystej krwi Sensorem, tak jak rodzice. Mordowanie mieszańców dla wielu z jej współbraci było traktowane jak sport. Jakiś ruch w cieniu po drugiej stronie ulicy przykuł jej uwagę. Westchnęła z podziwem na widok Eidolona, wychodzącego z mieszkania Tayli. Koszulę miał wymiętą i brakowało w niej większości guzików. Ten facet był naprawdę wspaniały. I nieziemsko seksowny. Dlaczego nie znalazł się jeszcze w jej łóżku? No tak, prawie zapomniała. Dlatego, że była zakochana w żonatym mężczyźnie, który nawet nie zdawał sobie sprawy z jej istnienia. Otrząsnęła się z myśli, których nie powinna była roztrząsać, zwłaszcza że jej rodzice byli w poważnym niebezpieczeństwie. Miała nadzieję, że Eidolon nie był sprzymierzony z Aegis i nie miał nic wspólnego z handlem organami. Szanowała Seminusa i j ego braci za to, co robili w Szpitalu Podziemnym. Był jednym z niewielu miejsc, do którego demony mogły udać się po pomoc. Szpital miał trudne początki, ale w miarę jak funkcjonował, podejrzenia blakły. Rozpoczęto nawet rozmowy o założeniu podobnej placówki w Paryżu, gdzie populacja demonów przewyższała niemal dwa razy tę w Nowym Yorku. Jeśli Eidolon miał coś wspólnego z handlem na czarnym rynku, lub jeśli szpital był wykorzystywany... Szkody wyrządzone wszystkim podziemnym istotom posiadającym szkolenie medyczne będą nieodwracalne. Eidolon przeszedł przez ulicę. Jego swobodny, mocny krok sprawił, że jej serce przyśpieszyło swój rytm. Właśnie tak wpływały na nią inkuby. Nawet takie sztywne jak on. Nigdy nie spotkała inkuba obdarzonego taką samokontrolą. Jednak z drugiej strony Eidolon dorastał wśród demonów Judicia. Gatunku, który z tego słynął. Był ostatecznym eksperymentem w starciu Natura kontra Wychowanie. Wyobrażała sobie,

że musiał być uwikłany w ciągłą walkę między tym czym chciał, a czym musiał być. Nie zatrzymał się, gdy dostrzegł ją na masce swojego samochodu, ale zmrużył oczy a kanciasty zarys jego szczęki stwardniał. - Gem. - Zatrzymał się przy drzwiach od strony kierowcy. - Co ty tutaj robisz? - Mogłabym cię spytać o to samo. - Mogła, ale biorąc pod uwagę stan jego ubrania, odpowiedź była oczywista. To by było na tyle, jeśli chodzi o jego słynną samokontrolę. Wyraz jego twarzy stał się pochmurny. - Podwiozłem pacjenta do domu. - Och, błagam. - Gem wybuchła krótkim śmiechem. - Nie ma mowy, żebyś obszedł się tak przyjaźnie z jednym z Aegi. - Po co tu przyszłaś? - Eidolon skrzyżował ramiona na szerokiej piersi. Falujące mięśnie sprawiły, że jego dermoire zatańczyły. - Żeby spotkać się ze mną, czy z zabójczynią? - Miałam nadzieję porozmawiać chwilę z Taylą. Bił od niego słodki a jednocześnie gorzkawy zapach, przypominający przypaloną czekoladę. Stanowił część potężnej mieszanki żądzy i niepokoju. Całkiem podniecająca kombinacja dla tkwiącego w niej demona. - Skąd o niej wiesz? Ześlizgnęła się z maski samochodu. - Wiesz, że moja matka pracuje w bezpłatnej klinice na East Side, prawda? Cóż, zaopiekowała się matką Tayli, kiedy była z nią w ciąży. - W takim razie wiesz, że Tayla jest półdemonem. - Moja matka wyczuła demoniczną ciążę - odparła ostrożnie Gem. Eidolon uśmiechnął się, sprawiając, że oddech niemal uwiązł jej w gardle. - Wsiadaj do wozu. Mamy sobie dużo do powiedzenia.

*** Tayla oparła się o drzwi, trzęsąc się niekontrolowanie jak po libacji alkoholowej, która mogła zawstydzić nawet studentów. Zatkała usta dłonią, czując, jak żołądek wywraca jej się na drugą stronę. Dlaczego Eidolon miałby ją tak okłamać? Dlatego że jest demonem. Dotarło? Czemu więc jego słowa ubodły ją tak bardzo, że nie była w stanie podnieść się z dołka, w jaki wpadła? Wróć pamięcią do czasów, kiedy byłaś dzieckiem. Nie chciała tego robić, ale wszystko, co oddzielało ją od innych dzieci wróciło ze zdwojoną siłą. Była silniejsza. Szybsza. Odczytywała emocje innych po zapachu, jaki wydzielali. Konieczność zażywania witaminy C była przytłaczająca i czasami wyniszczająca, ale lekarze zdawali się tego nie rozumieć ani tłumaczyć. Jednak żadna z tych rzeczy nie mogła być dowodem na potwierdzenie tezy Eidolona. Niemożliwe, by była potomkiem demona. To nie wchodziło w grę. Wyczułaby to jakoś. Wiedziałaby o tym. Dlaczego zatem trzymała w sekrecie swój nadzwyczajny zmysł wzroku, słuchu i niespotykaną siłę przed wszystkimi, włączając w to własną matkę, a zwłaszcza przed Aegis? W głębi duszy podejrzewała. Nie. Furia eksplodowała w jej wnętrzu. Przebiła na wylot dłońmi cienką dyktę drzwi. Eidolon sprawił, że zaczęła kwestionować swoje przekonania co do demonów, lojalność względem Aegis i własne pochodzenie. - Ty draniu! - krzyknęła, nie wiedząc, czy przeklina Eidolona, czy tego, kto był jej ojcem. Wiedziała jedynie, że musi kogoś zabić. I choć wcześniej nie zabiła Eidolona na miejscu, tym razem nie okaże żadnej litości.

Rozdział dziesiąty Eidolon chwycił mocno kierownicę, starając się zignorować potrzeby ciała i jednocześnie wydobyć z Gem wszystkie informacje. Zostawił Taylę w mieszkaniu siną z wściekłości z powodu przykrej prawdy o niej samej, ale obraz tego, jak wyglądała wyrył się w jego w mózgu, wprawiając go w stan seksualnej frustracji. To było prawdziwe przekleństwo jego rasy. Kiedy Seminus się podniecał, spełnienie było wszystkim o czym potrafił myśleć. - Powiedz mi wszystko co wiesz na temat Tayli - rzucił, skręcając w rozjazd, który prowadził w stronę Greenwich Village, gdzie mieszkała Gem. - Czyjej matka była człowiekiem? - Owszem. - W takim razie, skoro twoja matka wyczuła zapłodnienie przez demona, czemu Tayla nie została zabita lub oddana do rodziny zastępczej tuż po urodzeniu? - Umiejętność rodziców Gem do wykrywania demonicznej krwi w ludziach pozwalała im wyczuwać ciąże, których rezultatem były mieszańce. Wtedy otaczali noworodki odpowiednią opieką. - Kiedy Tayla się urodziła, nie było żadnych oznak, że jest w połowie demonem. Gdy poród dobiegł końca, demoniczne fluidy zniknęły. - Gem przygładziła dłońmi uda, jakby jej czarne kabaretki zmarszczyły się w którymś miejscu. Jej skórzana mikro mini zdecydowanie nie była pomarszczona. - Monitoruję stan Tayli od lat. Nigdy nie wyczułam w niej

demona. Na początku myślałam, że może jej matka miała kroplę demonicznej krwi w swojej rodzinie i właśnie to wyczuła moja mama. Ale dzisiaj wyczułam ją w Tayli. - Urwała na chwilę. - Coś jest nie tak. Zdecydowanie coś było nie tak, wliczając w to wyjaśnienia Gem, ale na razie postanowił na nią nie naciskać. - Wydaje mi się, że jej DNA demona nigdy w pełni nie zintegrowało się z ludzkim. Ugryzienie Alu prawdopodobnie uruchomiło aktywację uśpionych genów. - Zerknął na Gem. - Po co od tylu lat miałabyś sprawdzać stan Tayli? - Z ciekawości. Po raz kolejny jej wytłumaczenie nie wydało mu się prawdziwe. - Dziś również powodowała tobą ciekawość? Przygryzła dolną wargę w sposób, który przypomniał mu o Tayli. Jego ciało przeszyła fala gorąca, której temperaturę można było porównać do lawy. - Moi rodzice zaginęli - powiedziała. - Wydaje mi się, że w ich zniknięcie zamieszane jest Aegis. Rany boskie, Aegis maczało palce w tylu sprawach, że nie sposób było je zliczyć. - I co miałaś zamiar zrobić? Porwać Taylę? - Jeśli dzięki temu zyskałabym odpowiedzi na swoje pytania, to czemu nie? - odparła tonem, który sugerował, żeby nie starał się bronić Tayli. - A możesz być pewny, że je zdobędę. Cholera jasna. Lista tych, którzy chcieli dopaść Taylę, wydłużała się z godziny na godzinę. Co wcale nie poprawiało mu humoru. - Dlaczego uważasz, że to Aegis porwało twoich rodziców? - Bo ktoś zabija demony i handluje ich organami na podziemnym czarnym rynku, a ty cholernie dobrze wiesz, że Aegis jest za to odpowiedzialny. Moi rodzice są przetrzymywani jako karta przetargowa.

Zimny dreszcz przebiegł Eidolonowi po plecach. - Karta przetargowa w zamian za co? Złowieszcza pauza sprawiła, że dreszcze objęły resztę jego ciała. - Chcą, żebym dla nich pracowała. Żebym usuwała organy, które będą potem sprzedawane. Najwidoczniej ich mała operacja rozszerzyła się na większą skalę, więc potrzebują więcej ludzi do pomocy w zbieraniu organów. Właśnie dlatego próbowałam się z tobą skontaktować. Żeby sprawdzić, co o tym wiesz. Ale skończył mi się czas, kiedy zadzwonili rano i powiedzieli, że mają moich rodziców. - To dranie. - To o wiele ładniejsze słowo od tego, którego ja używam, żeby ich opisać. - Oparła głowę o siedzenie i zagapiła się w sufit. Jej drobne piersi wysunęły się naprzód. Przecinająca je ciemna dolina była widoczna tuż pod linią dekoltu szkarłatnego gorsetowego topu. Kremowe, usiane jasnymi piegami pagórki unosiły się do góry przy każdym oddechu. Tak samo jak u Tayli, kiedy miał ją pod sobą na łóżku i wciągał ją w pełne namiętności szaleństwo. Tymczasowy spokój, jakiego doświadczyło jego ciało przed chwilą sprawił, że nagły wybuch gorąca był jeszcze bardziej odczuwalny. Płomienie lizały jego skórę, torując sobie drogę w głąb jego mięśni i kości. - Eidolonie? Zaciskając zęby, skoncentrował się na prowadzeniu auta, a nie na erekcji naciskającej na rozporek spodni. Gem położyła dłoń na jego udzie, a on drgnął. - Eidolonie, nic ci nie jest? Eidolonie? Głos Tayli rozbrzmiał w jego uszach. „Doktorku, nic ci nie jest? Doktorku?" Dłoń na jego udzie zacisnęła się jeszcze bardziej. Pragnął, by powędrowała wyżej. I zacisnęła się jeszcze mocniej. Niski

warkot wydobył się z jego gardła, gdy odwrócił się do kobiety siedzącej na fotelu pasażera. Jej czarne włosy z niebieskimi pasemkami były zebrane w dwa bliźniacze kucyki. Profil miała niesamowicie podobny do Tayli... W głowie mu zaszumiało, a wzrok rozmazał się przed oczami. Wiedział, że tą kobietą nie jest Tayla, ale w jego umyśle wyglądała jak ona, pachniała jak ona, a on nie mógł czekać ani chwili dłużej. Szarpiąc kierownicę tak mocno, że jadący za nimi samochód zatrąbił i zahamował z piskiem opon, Eidolon zjechał autem na krawężnik. - Do jasnej cholery, co ty wyprawiasz? - wrzasnęła Tayla, a Eidolon nie zawracał sobie nawet głowy wyłączeniem silnika, tylko rzucił się na nią. Jego samokontrolę diabli wzięli. Żądza rozszalała się w jego głowie. Usłyszał trzask rozdzieranego materiału, brzdęk guzików rozpryskujących się po wnętrzu auta i jęk Tayli. Tym razem zaprowadzi ją na szczyt. Musiał to zrobić. Do tego się właśnie urodził. Zamknął oczy i zaciągnął się głęboko, wchłaniając do płuc jej zapach. Pachniała bosko. Intensywnie i słodko jak goździki i cytrusy. To była woń, którą już zawsze utożsamiał tylko z nią. - Powinienem cię nienawidzić, Taylo - powiedział, wciskając udo między jej nogi, a drugim podpierając się o tablicę rozdzielczą. Zesztywniała. - Eidolon. - Naparła mocno dłońmi na jego klatkę piersiową. - Eidolon! Cholera. To nie był głos Tayli. Piersi, które pieścił dłońmi, nie należały do niej. Mrugając ze zdumieniem, spojrzał na nią oczami, które z pewnością zdążyły już stać się złote. Zmarszczył brwi. Tayla spojrzała na niego. Zmartwienie pojawiło się w jej oczach. Jej skóra... Nie należała do niej. Tylko do Gem. Niech to szlag. To było bez znaczenia. Jądra miał ciężkie i obolałe, a penis stwardniał mu tak, że miał wrażenie, iż zaraz się złamie. Całe

jego ciało tak bardzo nakręciło się na seks, że równie dobrze mógłby zadowolić się manekinem. - Przechodzisz Przemianę, prawda? - spytała przyciszonym głosem, wyrywając go z seksualnego zamroczenia. Pojękując, wyplątał się z ciała Gem i usiadł ciężko na fotelu kierowcy. - Wybacz. - Przejechał dłonią po twarzy, czując pod palcami wilgotną warstwę potu na rozpalonej skórze. Bolała go prawa strona szczęki. Zerknięcie w tylne lusterko ujawniło cień na policzku, pulsujący tuż pod jego skórą, jakby chciał się wydostać na zewnątrz. - Nie przepraszaj. Już dawno nikt się tak na mnie nie rzucił - skwitowała Gem. - Zapomniałam, jakie to może być przyjemne. - Zapięła kilka pozostałych guzików u bluzki. - Ale nazywanie mnie Taylą zdecydowanie zabiło cały nastrój. Z ust Eidolona znów wyrwał się jęk. Co też kazało mu myśleć, że Gem jest Taylą? I dlaczego to miało jakiekolwiek znaczenie? Zabójczyni nic dla niego nie znaczyła. Nie powinien pożądać jej w ten sposób. Sgenesis naprawdę mieszała mu w głowie. Ostatni raz stracił nad sobą kontrolę w ten sposób, kiedy miał dwudziestkę i przechodził przez pierwszy cykl dojrzewania. Wtedy pocieszała go przynajmniej świadomość, że kiedy dni niemijającego pożądania dobiegną końca, wyjdzie z tej przemiany silniejszy, potężniejszy i bardziej skupiony. Lepszy. Tym razem nie mógł na to liczyć. - Muszę natychmiast dostać się do szpitala. Możesz prowadzić? - Dłonie trzęsły mu się tak bardzo, że nawet nie próbował kierować. Gem skinęła twierdząco głową. - Wszystko w porządku? Ani trochę.

- Muszę zrobić sobie transfuzję. Gromadziłem krew z nadzieją, że jeśli zrobię transfuzję, gdy sgenesis stanie się nie do zniesienia, świeża krew opóźni jej wpływ. - Nawet jeśli to zadziała, efekt będzie tymczasowy - odparła Gem wszystkowiedzącym tonem, którego nabywał każdy lekarz po ukończeniu szkoły medycznej. - Zdaję sobie z tego sprawę - odpalił. Niezaspokojone pożądanie i brutalna rzeczywistość zmieszały się, tworząc toksyczną miksturę. - Po prostu zawieź mnie do Szpitala. I zrób mi przysługę i zostaw Taylę w spokoju. - Nie ma mowy. Ona wie coś o moich rodzicach. Musi. Eidolon przeczesał palcami włosy. - Nawet jeśli tak, to nie piśnie ani słowa. Nie jesteś w stanie zrobić nic, co może ją złamać. Zaufaj mi, wiem co mówię - mruknął. - Więc jak brzmi ten twój wspaniały plan, co? - Prych-nęła z dezaprobatą, wskazując palcem na przód jego koszuli w miejsce, gdzie powinien być guzik. - Będziesz ją bzykał do utraty przytomności dopóki nie przyzna, że Aegis jest w to zamieszane? Skąd mam wiedzieć, czy mogę ci ufać? Fakt, że przeleciałeś wroga nie świadczy zbyt dobrze o twojej wiarygodności. Jak na razie miała rację. - Jestem inkubem. Seks jest bronią mojego gatunku. - Nawet on nie kupił tej bajeczki, bo nie miał pewności, czy seks z Taylą miał na celu zranienie jej, czy też sprawienie, że zacznie się nienawidzić za szukanie zaspokojenia w ramionach demona - demona, którego miała wszelkie prawo zabić. - Nie wciskaj mi tego kitu. Twój gatunek nie zmienia się po sgenesis w bandę okrutnych diabłów. Cóż, a przynajmniej nie w większości przypadków. Twoi bracia na przykład nie są przykładnymi małymi Seminusami. - Zostaw ją w spokoju, Gem - warknął.

- Nie licz na to. Czuł wściekłość i strach Gem tak wyraźnie, jakby te emocje należały do niego. Tyle że jego wściekłość była gwałtowna i niemile widziana. - Tayla jest moja. - Twoja? - Jest moim problemem, z którym muszę sobie poradzić. - Zacisnął zęby. - Muszę się nią zająć. - To, co mówisz jest niezwykle pocieszające, ale życie moich rodziców jest zagrożone. Nie mam zamiaru odpuścić. Bez obrazy, ale jeśli chodzi o Taylę, to zamiast głową myślisz o niej fiutem. - Daj mi parę dni. Ona słabnie. Może zacząć z nami współpracować, jeśli będzie chora i odizolowana od swoich ludzkich towarzyszy. Gem przygryzła wargę, oceniając w myślach jego obietnicę. W normalnych okolicznościach świetnie ukrywała swoją demoniczną połowę, ale kiedy jej emocje zaczynały szaleć, ludzki wygląd zewnętrzny zaczynał ujawniać to, co było pod spodem. - Masz dwadzieścia cztery godziny. Potem nasza umowa przestaje obowiązywać. Dostanę Taylę w swoje ręce. A mój sposób radzenia sobie z nią, nie będzie tak przyjemny jak twój. *** Zmysłowy wypływ pełni księżyca nie mógł równać się z powabem samicy warga w rui. Z dwiema kochankami uczepionymi jego ramion, następne trzy noce będą dla Luca zarówno piekłem, jak i niebem. Zamknął drzwi kontenera ze wzmocnionej stali w swojej piwnicy i ustawił zegar, który uniemożliwi otwarcie drzwi od zewnątrz. Ula, samica którą zdobył w krwawej walce z pięcioma innymi samcami, przycisnęła swoje nagie ciało do jego pleców, gdy w pomieszczeniu rozległ się szczęk zewnętrznej metalowej sztaby wpadającej na swoje miejsce.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego musimy się tutaj zamykać - wymruczała z ustami przy skórze jego karku. - Moglibyśmy wyrwać się na wieś. Biegać na wolności. Zapolować. Zapolować. To jedno słowo sprawiło, że krew zawrzała mu w żyłach. Luc z rozkoszą pobiegałby tak jak Ula, która była czystej krwi wargiem i bardziej zwierzęciem niż człowiekiem. Postępowała według innych zasad niż Luc i należała do innej hierarchii społecznej. Luc został wargiem - dla niezorientowanych wilkołakiem - w wieku dwudziestu czterech lat, jako ofiara ataku wargów w roku tysiąc dziewięćset osiemnastym. Walczył wtedy jako żołnierz armii amerykańskiej w drugiej wojnie światowej we Francji. Wraz z każdym mijającym rokiem ubywało mu człowieczeństwa, ale zachował go wystarczająco dużo, by chcieć żyć między ludźmi, nawet jeśli już się z nimi nie utożsamiał. Egzystowanie wśród ludzi miało swoją cenę. Żeby powstrzymać się od rozerwania ich na strzępy w trakcie trzech najpotężniejszych nocy pełni księżyca, zamykał się w kontenerze. Przysiągł robić to do momentu, w którym nie zostanie odarty z ostatniego skrawka człowieczeństwa. W tym momencie Wraith musiał spełnić obietnicę, którą przysiągł wypełnić. - Nie musimy polować - powiedział, odwracając się do niej, tak że całe sto osiemdziesiąt centymetrów jej ciała dopasowało się idealnie do jego. Znajdziemy sobie inne ciekawe zajęcie. Z sufitu zwisały dwie krowie tusze. Podwójna porcja jego świeżej miesięcznej ilości mięsa dostarczona prosto z rzeźni. Z pewnością nie będą głodować w trakcie pełni. Dłoń Uli, która zdążyła się już wydłużyć i uzbroić w ostre pazury, zamknęła się wokół jego penisa. Z gardła Luca wydobył się niski warkot. - Dzisiejsza noc zaowocuje powstaniem młodych. Czuję to.

Odetchnął głęboko. Wargi nie szukały innych partnerów, dopóki samica nie zaszła w ciążę, a wtedy więź między nimi zawiązywała się na wieczność. Przeczesał palcami sięgające pasa, srebrno-blond włosy Uli. Jeśli uczyni ją matką swoich dzieci, zostanie z nim już na zawsze. Sto lat samotności wreszcie dobiegnie końca. - Rada Wargów nie będzie zadowolona. - Luc miał to jednak w nosie, zwłaszcza kiedy dotykała go biodrami w ten sposób. - Tylko wtedy jeśli szczeniaki nie urodzą się jako pełno-krwiste wargi. Wsunął dłoń w jej włosy i pociągnął w dół głowę. - Nie zabijemy żadnego, który urodzi się jako człowiek - warknął. Srebrne plamki w jej oczach rozbłysły. Nie miał jednak pewności, czy to z powodu irytacji, czy nadchodzącej przemiany. - Ale prawo... - Musi zostać złamane. - Puścił jej włosy i przesunął dłoń na jej idealnie krągły tyłeczek. - Ugryziemy ludzkie dzieci i zmienimy je w wargi. Nikt się nie zorientuje, że nie urodziły się takie. - A jeśli ktoś zacznie coś podejrzewać? - Zajmę się nim zanim zdąży powiedzieć komuś o swoich podejrzeniach. Jej kły błysnęły w uśmiechu. - Bezwzględny. Silny. Opiekuńczy. Właśnie dlatego chciałam żebyś wygrał. - Przesunęła językiem po bliznach zadanych pazurami na jego obojczyku, gdzie trafił go jeden z rywali. - Nie zapomniałam o tym, co zrobiłeś dla mojej sfory. On również. Spotkali się w Austrii trzy lata temu, dokąd udał się z Wraithem, by dosłownie wywęszyć artefakt wykonany ze skóry warga. Wraith wrócił do szpitala, ale Luc został razem z Ulą i jej sforą. Jego decyzja miała być trwała

i podyktowana tęsknotą za związkiem z kimś ze swojego gatunku. Zostali jednak zaatakowani przez inny klan. Kiedy Ula została powalona na ziemię przez trójkę wrogich wojowników, jej rodzina porzuciła ją na pastwę losu, by uratować swoje własne tchórzliwe tyłki. Luc pozostał sam na polu bitwy, broniąc Uli dopóki walka nie dobiegła końca, a jej sfora wyszła z niej zwycięsko. Jednak fakt, że rodzina porzuciła Ulę, kiedy potrzebowała jej najbardziej uświadomiło mu, że nie był gotowy na życie w sforze. Wrócił więc do Nowego Yorku, rozczarowany i samotny bardziej niż kiedykolwiek. Ula jednak nie zapomniała o nim. Gdy tylko poczuła, że zbliża się jej czas, wyśledziła go i dwa dni temu pojawiła się na progu jego domu. Pozostałe samce rzuciły mu wyzwanie. Sezon, w którym samice wargów były w rui, przyciągał osobników płci męskiej znajdujących się o całe mile stąd. Lucowi udało się pokonać trójkę pozostałych pretendentów. Nie umiał oprzeć się zapachowi jej pożądania, który zawładnął Ulą. Nie mógł oprzeć się również wpływowi księżyca. Mięśnie zaczęły mu się przesuwać pod skórą. Ula odsunęła się. Na jej twarzy malował się wyraz zarówno ekstazy, jak i cierpienia, gdy jej własne ciało zaczęło drżeć, a mięśnie wić pod gładką skórą. Luc czuł, jak krew gotuje się w jego żyłach. Wszystkie stawy w jego ciele wysunęły się z trzaskiem z miejsc i wykręciły. Dyskomfort zawsze utrzymywał się na krawędzi przesłonięcia bólem obezwładniającej rozkoszy transformacji. Prawdziwy, rzeczywisty ból pojawi się dopiero po przemianie, kiedy uświadomi sobie, że jego ludzka część uniemożliwia mu polowanie i odczuwanie tego, jak to jest rozrywać zębami mięso, miażdżyć kości i czuć strumień gorącej krwi lejącej się do gardła. Ula dokończyła przemianę wcześniej od niego. Stała na dwóch mocnych łapach pokrytych srebrzystym futrem

i obserwowała go srebrnymi oczami. Obnażyła zęby i warknęła, ponaglając go. Ostry zapach jej podniecenia sprawił, że ślinka napłynęła mu do ust, a męskość zaczęła pulsować. Odrzucając głowę w tył, zawył, kiedy zagarnął go końcowy etap przemiany. Ula skoczyła na niego w tym samym momencie, kąsając go w bark i wbijając mu pazury w pierś. Powalił ją na ziemię czterema łapami, bardziej niż kiedykolwiek gotów ją posiąść, ale nie poddała się tak łatwo. Pokonał swoich rywali, ale musiał zdać jeszcze jeden test, by udowodnić, że jest wart bycia ojcem jej szczeniąt. Będzie musiał podporządkować ją sobie siłą. Kiedy Ula będzie usatysfakcjonowana jego zabiegami, pozwoli mu, by ją wziął. Będą parzyć się w zwierzęcej i ludzkiej formie przez trzy dni, a potem, wyczerpani, prawdopodobnie prześpią tyle samo. To był pierwszy raz, kiedy poprosił Eidolona o tyle dni wolnego w pracy. Chwytając ją za tylne łapy, nakrył ją swoim ciałem, gdy przykucnęła na zaścielonej słomą podłodze. Zacisnął potężne szczęki na jej karku i chwycił zębami futro na jej szyi. Ula warknęła, wykręciła się i przejechała pazurami po jego boku. Luc niczego nie poczuł. Za bardzo zatracił się w jej ciele, w tarciu czarnego futra o srebrne i żarze promieniującym spomiędzy jej nóg. Z każdym ruchem zbliżał się coraz bardziej do miejsca, w którym pragnął teraz być. Odgłos otwieranych drzwi dotarł do niego, gdy już było za późno. - Cholera - krzyknął czyjś męski głos. - Tutaj jest dwójka! Luc odwrócił się błyskawicznie. Ludzie. Aegis. Skoczył na mężczyznę stojącego w przejściu z gotową do strzału kuszą, ale Ula była od niego szybsza o ułamek sekundy, uderzając zabójcę prosto w pierś. Wąski grot strzały

wystrzelonej z kuszy przebił jej szyję. W momencie, w którym rozdarła pazurami klatkę piersiową zabójcy, zmieniła się z powrotem w człowieka. - Strzałki wywołujące zmianę kształtu - wysapała i stoczyła się z trupa mężczyzny. Zerwała się na nogi, ale jako człowiek była słaba. Nie miała szans w starciu z zabójczynią stojącą u szczytu schodów, która strzeliła jej prosto w serce grotem ze srebrną końcówką. Ula upadła na podłogę w kałużę krwi. Cholerni dranie! Rycząc z wściekłości, Luc rozpędził się i ciężarem ciała zwalił z nóg zabójczynię, słysząc satysfakcjonujący i nie dający się pomylić z niczym innym odgłos pękającego kręgosłupa. Pozostała dwójka zabójców ruszyła na niego z zakrzywionymi nożami. Luc rzucił się na najbliższego z nich, wbijając się w niego pazurami. Nagle oślepiający ból eksplodował w jego trzewiach, gdy ostrze jednego z noży znalazło swój cel. - Łap go - wrzasnął jeden z kolesi, a Luc poczuł kolejne ukłucie bólu, tym razem w boku. Drugi mężczyzna wstrzyknął mu coś, prawdopodobnie azotan srebra. Agonia podobna do miliona nacięć żyletkami rozlała się po jego żyłach i sprawiła, że powietrze uciekło mu z płuc. Wzrok mu się rozmazał, a postrzeganie zmniejszyło do wielkości główki od szpilki. Musiał jak najszybciej się stąd wydostać. Skoczył w stronę schodów, ledwie unikając uderzenia pałki wymierzonej w jego głowę. - Niech to szlag, Cole, nie zabijaj go! Jest wart kupę forsy. Zimny dreszcz przebiegł mu po skórze, mierzwiąc futro. Zamierzali pojmać go żywcem. Nie ma mowy. Dysząc z wysiłku i bólu, wbiegł na schody. Zza pleców dobiegły go stłumione przekleństwa. Nie tracił czasu na otwieranie drzwi, tylko przeleciał przez nie całym ciałem w deszczu drzazg. Opadł na cztery łapy i puścił się sprintem wzdłuż ulicy. Nocne

powietrze otrzeźwiło go, dając mu tymczasowy przypływ sił i szybkości. Nie miał pojęcia jak długo i daleko biegł, trzymając się cienia i chowając za zaparkowanymi autami. Gdy poziom adrenaliny buzującej w jego ciele spadł, znów zaczął odczuwać zmęczenie. Znajdował się na obcym terytorium, z dala od centrum miasta i daleko od swojego sąsiedztwa. Ogień palił go w płucach przy każdym oddechu, a mdłości sprawiały, że żołądek podchodził mu do gardła. Ula. Krzyk wyrwał się z jego gardła, odbijając się echem w ciemnościach. Stając na dwóch nogach, otworzył swój umysł, szukając najbliższego portalu Harrowgate. Musiał skierować się na północ. Portal znajdował się kilka przecznic dalej. Zbyt daleko, ale był jego jedyną szansą. Zaczął biec w jego stronę, nie przejmując się już dłużej ukrywaniem. Działając wyłącznie w oparciu o instynkt, wybiegł zza zakrętu i wpadł na kobietę. Wydzielała zapach wściekłości i bólu, które momentalnie zastąpiło skrajne przerażenie. Jej emocje zderzyły się z jego emocjami, intensyfikując je i doprowadzając do wybuchu. Niekontrolowany głód i konieczność rozdarcia czegoś na strzępy sprawiły, że dygotał na całym ciele, górując nad nią. - Uciekaj, Czerwony Kapturku. Słowa wydobyły się z jego gardła przy akompaniamencie warkotu, a kobieta zaczęła wrzeszczeć jak pieprzona aktorka z horroru klasy B. Zabójcy z pewnością ją usłyszą. Panika wstrząsnęła resztką tego, co pozostało z jego człowieczeństwa. Zaatakował ją, wbijając zęby w miejsce między ramieniem a szyją. Kobieta zaczęła walić pięściami w jego pierś i kopała dziko w bezsensownej obronie, gdy potrząsnął nią jak terier szczurem. - Tędy!

Głos zabójcy wyrwał go z morderczego szału. Kobieta jęknęła, zwisając bezwładnie w uścisku jego szczęk. W oddali dało się słyszeć odgłosy kroków odbijających się echem od sąsiednich budynków. Już czas. Kiwnięciem głowy przerzucił ciało kobiety za śmietnik i puścił się biegiem po chodniku, odbijając się od latarni i znaków drogowych w swoim szaleńczym pragnieniu dotarcia do Harrowgate. Do szpitala. Nagle coś podobnego do uderzenia pięścią w nerki powaliło go na ziemię. Kolejny bełt z kuszy. Krew trysnęła na chodnik. Mnóstwo wysiłku kosztowało go pozbieranie się z bruku i dowleczenie się do kraty kanału. Cały czas trzymał się swojej zwierzęcej formy, bo była o wiele silniejsza od ludzkiej. Każdy oddech przypominał oddychanie pod wodą, każdy krok był agonią. Cieszył się z bólu, bo przynajmniej powstrzymywał go przed zemdleniem. Jeśli straci przytomność, Aegis z pewnością go dopadnie. Miał paskudne podejrzenie, że gdyby wzięli go żywcem, z pewnością pożałowałby, że nie jest już martwy. *** Demony i inne podziemne stworzenia rzadko kiedy były skłonne wyzionąć ducha bez walki, a dziś wieczorem Tayla cieszyła się z tego powodu. Musiała zadać komuś ból. Musiała oczyścić się ze wszystkiego, co powiedział jej kłamliwy, przesiąknięty złem do szpiku kości doktorek. Ale bez względu na to, jak mocno okładała pięściami drekavaca, patykowatego demona o długich kończynach, nadmiernie rozrośniętą głową i kłami długości jej przedramienia, nie mogła pozbyć się ze swojej głowy słów Eidolona. Jesteś półdemonem. - Nie! - krzyknęła, wbijając obcas w brzuch drekavaca. Paskudny potwór stoczył się na ziemię opuszczonego magazynu,

strzelnicy dla narkomanów, gdzie znalazła go, jak szukał ludzi, by zatruć ich swoim oddechem. Pod ciałem demona wy-kwitła plama krwi. Pozwalając, by z jej gardła wyrwał się wrzask wściekłości, kopnęła demona i kopała go jeszcze długo po tym, jak wyzionął ducha, aż w końcu odgłosy kroków wyrwały ją z bezrozumnego napadu szału. - Siema, kotku. Jakiś mężczyzna szedł w jej stronę. Chód miał swobodny ale drapieżny, jak gdyby jego ciało nie mogło nadążyć za intencjami. Jego szkliste oczy nie ujawniały niczego poza tym, że był naćpany. - Co tu masz? Jakiegoś psa czy coś? - Zamrugał szybko, a ona wiedziała, że ciało drekavaca rozłożyło się. Nad ziemią zwłoki wszystkich demonów wyparowywały w ułamkach sekund po śmierci, chyba że umierały na terenach specjalnie zaprojektowanych do tego, by ich ciała pozostały nienaruszone. Na przykład laboratoria Aegis. - Gorzej - mruknęła i obeszła ćpuna szerokim łukiem, kierując się w stronę wyjścia. Od zawsze nienawidziła tego miejsca, ale przyciągał demony jak magnez i był świetnym terenem do polowań. Brudna dłoń mężczyzny zacisnęła się na jej ramieniu. Tayla zamarła, zaciskając dłonie w pięści. - Zabieraj łapę. - Bo co? - Bo inaczej ją stracisz. Facet pociągnął ją w swoją stronę, a wątłą kontrolę, jaką miała nad swoim gniewem szlag trafił. Chwyciła go za kołnierz poszarpanej wojskowej kurtki, podniosła z ziemi i cisnęła nim z całej siły o ścianę magazynu. Roześmiał się, zbyt naćpany, by zdać sobie sprawę z niebezpieczeństwa, w jakim się znalazł.

- Wyluzuj, suko. Jak mnie chcesz, to wystarczy spytać. Ciałem Tayli wstrząsnął dreszcz. Facet należał do typu mężczyzn, z którymi spotykała się jej matka. Zawsze uważała, że jej ojciec również jest jednym z tych mętów. Wydawało jej się, że gorzej już być nie może. Teraz wiedziała jednak, że mogła trafić znacznie gorzej. - Zamknij się, po prostu się zamknij. - Uspokój się, dziwko. - Zaczął się szarpać, ale przycisnęła go mocniej, czując, jak kości jego obojczyka uginają się, będąc o krok od złamania. Kurwa mać! Zapach jego wściekłości zabarwiony strachem sprawił, że serce Tayli zabiło szybciej. Świetnie. Ktoś inny powinien teraz czuć się tak jak ona. Zupełnie, jakby świat zawalił im się na głowę. Cierpienie lubiło towarzystwo. - I co? Boli? - szepnęła, a jego szkliste oczy rozszerzyły się z przerażenia. Jej mózg ledwie zdążył zarejestrować odgłosy zbliżających się kroków, ale adrenalina napędzająca jej ciało zdążyła już wystrzelić do żył. Była gotowa do walki i nie zamierzała brać żadnych zakładników. - Tayla? Marszcząc brwi, obejrzała się przez ramię. - Kynan. Znalazłeś... - Ciało Janet zniknęło. - Trójka Strażników szła za nim. Ky podszedł do niej, nie spuszczając oczu z ćpuna. Jego dłoń błądziła w okolicy osłony na sztylet na jego piersi. - To demon? Tayla straciła dech. - Co? Co powiedziałeś? - Czy to demon? Tayla? Nic ci nie jest? Chcesz, żebym wykończył to coś? Och, racja. Przecież nie mówił o niej. Wykończył to coś. Była tym czymś. Dlatego, że demony były tym czymś. Więc w pewnym sensie można było powiedzieć, że mówił do niej.

Spojrzała na mężczyznę w żelaznym uścisku swoich rąk. Krew odpłynęła mu z twarzy, nabierając ziemistej barwy. Jego przyśpieszony płytki oddech był spowodowany naciskiem na obojczyk i tchawicę. Mój Boże, co ona najlepszego wyprawiała? On był człowiekiem, a nie demonem. Jesteś półdemonem. - Nie! - krzyknęła, ale nie była pewna, czy mówiła do głosu w swojej głowie, czy też do Kynana. Mimo to puściła ćpuna wolno, obserwując tępo, jak osuwa się na ziemię. -Nie. On jest człowiekiem. To szumowina, ale człowiek. Mężczyzna odczołgał się, mrucząc pod nosem: - Pieprzona wariatka. Kynan ostrożnie podszedł bliżej, jak gdyby Tayla mogła go ugryźć. - Może zostaniesz w kwaterze głównej przez kilka dni? Śmierć Janet przybiła nas wszystkich i wydaje mi się, że musimy trzymać się razem. - Chcesz przez to powiedzieć, że nie powinnam być teraz sama. - Jesteśmy tam, gdybyś nas potrzebowała, Taylo. - Ciepło w jego uśmiechu miało ją pocieszyć, ale ani trochę nie poprawiło jej nastroju. Podkreślało jedynie, jak bardzo czuła się oderwana od rzeczywistości. Oderwana od tego, co czyniło z niej człowieka. - Ja... ja muszę już iść. - Wyminęła Kynana, ignorując go, gdy ją zawołał. - Żadnych polowań, Taylo. Nie rób tego sama, dopóki nie przydzielimy ci zadania. Tayla uciekła tak szybko jak się dało, zostawiając za sobą jej współtowarzyszy Strażników i magazyn, w którym się urodziła. Jedyne przed czym nie udało jej się uciec, to słowa Eidolona. Jesteś półdemonem.

Rozdział jedenasty Transfuzja zadziałała. Gdy resztka drugiej jednostki krwi została wtłoczona do ciała Eidolona, obezwładniająca żądza osłabła, a przyprawiające o obłęd swędzenie tuż pod skórą zniknęło. Zanim dojechał do Szpitala, był całkiem roztrzęsiony. Jego umysł pochłonęły myśli o znalezieniu się znów w Tayli i wymyślaniu coraz to nowych scenariuszy, w których główną rolę odgrywała zabójczyni. Musiał wiercić się niespokojnie na siedzeniu, bo Gem dwa razy zaproponowała mu ulżenie w potrzebie. Jej propozycja nie była niczym innym, jak tylko lekarską powinnością, by uśmierzyć jego cierpienie, choć zapach, jaki wydzielała świadczył o jej podnieceniu. Doskonale wiedział, że jego ciało emituje teraz w wielkich ilościach hormony z gatunku „pieprz mnie", co zostało potwierdzone w momencie, w którym przekroczył próg izby przyjęć. Przyciągał do siebie każdą kobietę, obok której przechodził. Część z nich dotykała się, nie zdając sobie sprawy z tego, że to robi. Kusiło go niesamowicie, by wziąć je wszystkie... pojedynczo lub naraz, wszystko jedno. Wiedział jednak, że w wyobraźni byłby z Taylą. Seks z nią był czystą adrenaliną. Był dziki. Nieskrępowany. Taki, jaki zawsze chciał uprawiać tkwiący w nim demon, a na który nie pozwalał mu chłodny, logiczny i cywilizowany umysł. Moment, w którym w nią wszedł, był wyjątkowy. Wrażenie, jakie

temu towarzyszyło, całkiem odebrało mu zdolność do logicznego myślenia. W przeszłości seks polegał bardziej na zaspokojeniu potrzeb jego ciała, podczas gdy jego umysł pozostał odłączony i obojętny. Nie miał pojęcia, że jego umysł mógł włączyć się tak całkowicie w akt seksualny. To było cudowne. Wstrząsające. I przerażające. Rozciął jej ubranie cholernym nożem. Prawie wrócił po raz drugi do jej mieszkania. Zamiast tego zgarnął Yuriego i kazał obiecać, że nie pozwoli mu, by poddał się całkiem swoim potrzebom. Nie w momencie, kiedy glif próbował wydostać się na powierzchnię skóry jego twarzy. Choć nie miał dowodu, żeby to poprzeć, podejrzewał, że seks w trakcie ataków sgenesis przyśpieszał Przemianę, o ile jej nie dopełniał. Tak więc Yuri siedział naprzeciwko niego w laboratorium ze skrzyżowanymi rękami i jedną stopą opartą o stolik z narzędziami. - Pozbierałeś się już? Mam lepsze rzeczy do roboty, niż niańczenie cię. - Tak, już mi lepiej. Dzięki. Yuri wstał i poprawił stetoskop zwisający mu z szyi. - Powinieneś wziąć sobie urlop, dopóki nie będziesz miał wszystkiego pod kontrolą. - Chciałeś powiedzieć: „póki transformacja nie dobiegnie końca". - Musisz przyznać, że stajesz się nerwowy i nieprzewidywalny, a nigdy wcześniej taki nie byłeś. Zachowujesz się zupełnie jak Wraith. No cóż, a przynajmniej jak Shade. Eidolon wyjął kateter z ramienia i przyłożył gazik do miejsca nakłucia. - Tu nie chodzi o moją pracę, a ty wcale nie martwisz się o moje zachowanie. Chodzi ci o Taylę. - Taylę? Od kiedy to jesteś na ty z dziwką Aegi?

- Odpuść sobie, Yuri. Natychmiast. Yuri wybuchnął krótkim piskliwym hienowatym śmiechem. - Widzisz co robi z tobą sgenesis, Seminusie? Zmienia cię w mięczaka. - Co proszę? - Powarkując, Eidolon wstał z miejsca. - Nie chciałeś oddać jej w moje ręce, rozumiem to. - Yuri podszedł bliżej, stając twarzą w twarz z Eidolonem. - Decyzja o puszczeniu jej wolno nie należała do ciebie. To była sprawa Maleconcieo, dokąd należało ją zaprowadzić. Maleconcieo, rada utworzona z przedstawicieli najpotężniejszych gatunków demonów, obśliniłaby się na myśl o szansie przesłuchania Tayli. Yuri miał rację, ale ten fakt jeszcze bardziej rozwścieczył Eidolona. Wmówił sobie, że musiał puścić ją wolno, aby mogli ją obserwować, i żeby przyszła do nich po pomoc, ale czy to była prawda? Czyżby okłamywał samego siebie i myślał fiutem zamiast mózgiem? - Odwal się ode mnie, zmiennokształtny. Wiem co robię. Yuri wyszczerzył zęby w uśmiechu. Błysnęły złowieszczo. Jednak zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, drzwi do laboratorium otworzyły się z hukiem, a do środka wpadł doktor Shakvhan, starożytny sukub, który praktykował medycynę Druidów. - Mamy problem. Chodzi o Luca - zawołał, machając ręką w stronę Eidolona. Yuri i Eidolon popędzili na izbę przyjęć, gdzie Luc wił się na szpitalnym łóżku. Krew wypływała z jego licznych ran. Gem i sześć innych pielęgniarek próbowało unieruchomić go pasami. Luc co chwila zmieniał postać z ludzkiej na zwierzęcą, migając jak gasnąca żarówka. - Co się stało? - Eidolon odepchnął na bok jedną z pielęgniarek, podczas gdy Yuri kazał sprawdzić podstawowe funkcje życiowe i założył rękawiczki. Stojąca obok niego siostra zaklęła pod nosem, gdy Luc wyrwał się z zabezpieczających go pasów.

- Trafił tutaj w takim stanie. Potykając się, przeleciał przez drzwi izby przyjęć i nie powiedział ani słowa. Eidolon chwycił w obie, dłonie pokrytą futrem twarz Luca, unikając kontaktu z jego kłapiącymi szczękami. - Niech ktoś przyniesie kaganiec! - Klepnął Luca w policzek. - Luc. Luc! Skup się. Spójrz na mnie, stary. Świadomość powoli przebiła się przez cierpienie w jego ciemnych oczach. Zmienił się w człowieka. - Aegis - wychrypiał. - Zabili... ją. Moją partnerkę. Partnerkę? Nie miał pojęcia, że Luc znalazł sobie stałą partnerkę, ale z drugiej strony nie wiedział zbyt wiele o pędzących samotnicze życie wargach. Eidolon przeciągnął opuszkami palców po skórze szyi Luca, powoli i kojąco, co widocznie go uspokoiło. - Teraz jesteś już bezpieczny. Ale musisz pozostać w ludzkiej formie, żebym mógł zadać ci kilka pytań. Mógłbyś to dla mnie zrobić? Luc zaryczał. Wycie wstrząsnęło sprzętem medycznym. - Zabili ją! Pieprzone zwierzęta... cuchnęli jak zwierzęta... jak małpy. Dranie! Eidolon skinął głową na Yuriego, wydając milczącą zgodę na sedację. - Luc, musisz mi powiedzieć, co ci zrobili. Luc szarpnął się na łóżku, ale podtrzymał wzrok Eidolona. - Nie chcieli mnie zabić - powiedział. Dreszcz strachu przebiegł Eidolonowi po kręgosłupie. - Chcieli wziąć mnie żywcem, E. Chcieli dopaść mnie żywego.

Rozdział dwunasty Tayla nie poszła następnego ranka do kwatery Aegis. Nie potrafiąc zasnąć w łóżku, które nadal pachniało Eidolonem, zwinęła się więc w kłębek na kanapie w towarzystwie Mic-keya. Gdy pierwsze promienie słońca przedzierające się przez chmury wpadły przez okno do jej kuchni, zadzwonił telefon. Zignorowała go. Nie mogła jednak zrobić tego samego, kiedy godzinę później usłyszała walenie do drzwi. Kynan pukał z początku delikatnie, ale z każdą minutą stawało się coraz bardziej natarczywe, aż w końcu zaczęło grozić połamaniem drzwi w drzazgi. Otworzyła je i natychmiast tego pożałowała. - Zeszłej nocy straciliśmy Treya i Michelle. O mój Boże. Tayla w otępieniu wycofała się spod drzwi i osunęła ciężko na kanapę. - Jak to się stało? - Ścigali sforę wilkołaków wraz z Bleakiem i Coleem. Wpadli w zasadzkę. Zabili samicę, ale stracili pozostałych. Rozpacz okryła ją jak lodowaty koc. W przeciągu tygodnia stracili trójkę Strażników, choć w trakcie ostatniego roku nie zabito żadnego z nich. A Tayla... została zdemaskowana. - Przegrywamy, prawda? Bitwę. Przegrywamy ją. Kynan opadł na jedno kolano i chwycił ją za nadgarstek. - Nie mów tak. Nawet tak nie myśl. Walka przeciwko złu zawsze przypominała maraton, a nie sprint. - Próbowała wyrwać

się z jego uścisku, ale przytrzymał ją w miejscu. Jego chwyt był delikatny lecz silny. - Wszyscy czują to samo, Tay. Ale ty jesteś prawdziwą weteranką. Możesz poprowadzić ludzi i pomóc naszemu okręgowi wyjść z tego. Zostań w kwaterze głównej chociaż na kilka dni. Dobrze ci to zrobi. Nam wszystkim również. Tayla poczuła na chwilę obezwładniającą pokusę. Choć nigdy nie była zbyt towarzyska, w tym momencie nadał czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Mimo to nadal miała poczucie, że przebywanie wśród innych Strażników tylko spotęguje jej samotność. Gdy działała w pojedynkę, nikt nie patrzył na nią jak na czarną owcę. Nikt nie mówił tak, jakby nie było jej obok, tylko bezpośrednio do niej. Z pewnością już nikt by na nią nie spojrzał, gdyby dowiedzieli się, co powiedział Eidolon. Z pewnością staraliby się na własną rękę sprawdzić, czy w jego słowach kryło się ziarno prawdy. Witamy w klubie. - Nie mogę - powiedziała w końcu. - Chcę być sama. Chciała również móc wstać rano, spojrzeć w lustro i upewnić się, że w przeciągu nocy nie zmieniła się w demona. A skoro już mowa o demonach, zastanawiała się, czy urządzenie naprowadzające, które podłożyła Eidołonowi, zaprowadziło Aegis do szpitala. Choć z drugiej strony, gdyby do tego doszło, Kynan z pewnością by ją o tym poinformował. -Ky... myślisz, że jest coś takiego jak dobry demon? Zamrugał, zaskoczony. - No cóż, istnieją eudaimony, życzliwe duchy, ale w większości przypadków bierze się je za aniołów stróżów. - Ale czy inne demony, takie jak Cruenti, mogą być dobre? - Co? Tayla, co w ciebie wstąpiło? Eidolon. I to dwa razy. - Chyba... ja po prostu... co, jeśli nie wszystkie są takie złe jak myślimy?

Jedną ręką sprawdził jej czoło, a drugą puls. Jego szkolenie medyczne wzięło górę. - Zabieram cię do szpitala. Masz przyśpieszony puls i lekką gorączkę. - Nie muszę iść do lekarza... - Tayla, wygadujesz jakieś bzdury. Wizyta u lekarza wcale nie jest takim głupim pomysłem. Kto wie, co zrobili ci w tym demonicznym szpitalu? Wyrwała się z jego uścisku. Pozwolił jej tym razem, a ona wycofała się w stronę kanapy. - A więc to o to chodzi, prawda? Zaopiekowali się tobą. Uratowali ci życie. A teraz ty czujesz w stosunku do nich nić sympatii. - To nie jest żadna pokręcona forma syndromu Nightingale. Mimo wszystko podejrzliwość jarzyła się w jego ciemnoniebieskich oczach. - Dam ci spokój do jutra, ale potem masz się stawić w kwaterze głównej. Zabiorę cię do Dennisa. Wyszedł, a ona spędziła kilka następnych godzin na drzemaniu i podjadaniu pianek i pomarańczy. Teraz, skulona na kanapie z Mickeyem zwiniętym na jej podołku, wbiła paznokcie w skórkę mandarynki, wyładowując swoją frustrację na biednym owocu. Nie potrzebowała lekarza. Cóż, może i potrzebowała. Wczoraj w drodze powrotnej do domu z magazynu doznała kolejnej utraty kontroli nad ciałem. Ten incydent sprawił, że ludzie na przystanku autobusowym zaczęli dzwonić po karetkę. Zanim zdążyła przyjechać, Tayla zdołała już odzyskać formę i dawno się stamtąd ulotnić' W przypływie największej słabości pomyślała o zadzwonieniu do Eidolona, na wypadek gdyby mówił prawdę o tym, że mógłby jej pomóc. Doszła nawet do momentu, w którym chciała wypowiedzieć słowa wypisane na odwrocie wizytówki, ale kiedy jej piersi stwardniały a uda zaczęły drżeć na samą myśl zobaczenia się z nim ponownie, cisnęła telefonem przez pokój. Skoro

jej hormony szalały, kiedy Eidolona nie było w pobliżu, to co by się stało w jego obecności? Nie miała pojęcia, że jej ciało jest w stanie reagować tak na jakiegokolwiek mężczyznę, a już zwłaszcza takiego, który nie był człowiekiem. Gdyby ktoś powiedział jej, że jakiś facet może sprawić, że serce zabije jej mocniej, że oddech uwięźnie jej w gardle, że miejsce u zbiegu ud zacznie boleśnie pulsować, wybuchłaby głośnym śmiechem. Tyle że dokładnie to wszystko działo się wtedy, gdy dotykał jej Eidolon. Pragnęła go nawet wtedy, kiedy go nienawidziła. Była uzależniona, tak samo jak matka. Jedyna różnica polegała na tym, że źródło uzależnienia Tayli mogło zostać zniszczone. W tym momencie zadzwonił telefon, a Tayla prawie wyskoczyła ze skóry. Mickey schował się pod kanapę, wydając z siebie pełen wzburzenia pisk. Coś zimnego pociekło jej po nodze. Uświadomiła sobie, że zmiażdżyła mandarynkę na miazgę, tak że sok i miąższ wyciekły jej między palcami. Szybko opłukała palce w kuchennym zlewie i chwyciła telefon mokrą dłonią. - Słucham? - Tay. - Głos Jaggera sprawił, że cała się spięła. Rzadko kiedy do niej dzwonił, ale kiedy już to robił, wiadomości, jakie miał do przekazania zawsze były złe. Tym razem brzmiał niemal na podekscytowanego, co wprawiło ją w stan jeszcze większej czujności. - Musisz tu natychmiast przyjechać. - Dzisiaj mam wolne. - Zaufaj mi. Na pewno chcesz tu dzisiaj być. - Cisza przeciągała się, ale Tayla nie dała mu satysfakcji i nie zapytała, o co mu chodziło. Złapaliśmy twojego doktorka demona. Jest w nie najlepszym stanie. Tayla zamarła. Telefon prawie wyleciał jej z ręki. - Co... co masz na myśli?

- To, że jeśli się nie pośpieszysz, przegapisz szansę zobaczenia jak umiera. *** Tayla nie mogła pozwolić sobie na wzięcie taksówki, ale mimo wszystko zrobiła to. Wpadła jak burza przez tylne drzwi kwatery Aegis, zaskakując pół tuzina Strażników oglądających film na dużym ekranie telewizora. Rozegraj to na zimno, Tay. - Gdzie oni są? - W piwnicy. Ekscytacja rozjaśniała twarz każdego w pomieszczeniu i wyraźnie kontrastowała z depresyjną atmosferą, w którą kazał jej wierzyć Kynan. Strażnicy praktycznie podskakiwali na fotelach. Emanowało od nich oczekiwanie i żądza krwi. Świadomość tego wszystkiego przygniotła Taylę. Demon został schwytany i teraz płacił za śmierć trójki ich kolegów. Radował ich fakt, że Eidolon był teraz torturowany. Jeszcze kilka dni temu podzielałaby ich entuzjazm. Czując mdłości podchodzące jej do gardła, szybko zbiegła po schodach w dół. Kilku Strażników ćwiczyło z bronią i doskonaliło techniki walki w sali treningowej, ale ich udawany wysiłek nie zwiódł jej. Wszyscy starali się podsłuchać, co takiego działo się w Komnacie - pomieszczeniu, którego wielu, włącznie z Taylą, nigdy nie widziało od środka. Lubiła przesiadywać z innymi, słuchając i śmiejąc się, bo przecież to były tylko demony. Nie widziała niczego złego w tym, że na początku dostawały lekkie manto a potem były uśmiercane. Ale świadomość, że tym razem to Eidolon miał dostać w kość, była jakaś inna. Tayla najpierw musiała wziąć głęboki wdech i uspokoić się zanim otworzyła drzwi. W pomieszczeniu, które zostało wzniesione z cementu i umocnione zaklęciami od podłogi do sufitu, Lori i Jagger

siedzieli na kamiennych ławkach wbijając spojrzenie w nagie, zakrwawione ciało skulone w pozycji płodowej na podłodze i przykute łańcuchem do sąsiedniej ściany. Krzyk niemal wyrwał się z gardła Tayli na ten widok, ale zatkała usta dłonią, by go stłumić. - Spóźniłaś się - westchnęła Lori. - Jaggera trochę poniosło. - Odwrócił się do Tay. - Nie udało nam się wyciągnąć z niego zbyt wiele. Głównie same kłamstwa. - Uzyskaliśmy kilka cennych informacji po tym, jak wepchnąłem mu w tyłek gorący pogrzebacz. Och. Mój Boże. Tay cofnęła się do kąta, czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Zwymiotowała obficie na podłogę. A więc nie chodziło o zwykłe pobicie. To tym cały czas zajmowali się w tym pomieszczeniu. Ale jestem głupia. Naiwna kretynka. Nadal zgięta w pół, przyjrzała się otoczeniu. Zauważyła żarzące się węgle w piecyku koksowym stojącym w kącie, półki zastawione barbarzyńskimi narzędziami tortur, sterty różnych batów i pejczów, szlauch, oraz inne przedmioty, których nie umiała zidentyfikować. - Tayla? - Jagger podszedł do niej i zabrał jej włosy z twarzy, by nie wpadały do ust. - Chyba się nie wkurzyłaś, co? Przecież to tylko demon. - Taa - zaskrzeczała. - Demon. Tylko ten... zapach. Zapach, widok i myśl o tym, że Eidolon cierpiał tutaj w ten sposób. Co ona najlepszego zrobiła? Wstrząsnęła nią kolejna fala torsji, skręcając jej żołądek tak, że aż pot wystąpił jej na skroniach. - Nigdy nie brałaś udziału w naszych przesłuchaniach, prawda? Tayla pokręciła przecząco głową. Nawet gdyby brała, to czy obchodziłby ją co tam się działo? W końcu demony były bestiami. Złymi bestiami, które mordowały niewinnych ludzi dla zabawy.

Zabawnym wydało jej się wmawianie sobie tego w kółko, pomimo faktu, że bez względu na to, jak często powtarzałaby słowa „demony są złe", to zdawało się nie czynić żadnej różnicy. - Daj mi swoją kurtkę. - Oszołomiona, jakby właśnie oberwała mocno w głowę i nie mogła poskładać myśli w jedną całość, zrzuciła kurtkę z ramion i podała ją Jaggerowi. - Chodź tutaj - powiedziała Lori. Tayla podeszła do niej na trzęsących się nogach. Lori kucała teraz obok ciała. - Ma naszyjnik z dziwnym medycznym symbolem. Wiesz co to jest? Tayla nie spojrzała w tamtą stronę. Nie musiała. To był kaduceusz. Taki sam jak ten, który łaskotał ją po skórze, gdy Eidolon pochylał się nad nią. Całował ją. Pieścił. - Nie - skłamała. - Nie mam pojęcia. Jej żołądek znów zaczął się niebezpiecznie kołysać. Z oczu popłynęła jej jedna łza. Jedna, mała, pośpiesznie otarta grzbietem dłoni łza. Zawierała w sobie więcej emocji, niż wszystkie łzy, jakie wypłakała po śmierci matki. Odetchnęła powoli, potrzebując chwili na wzięcie się w garść zanim znów mogła spojrzeć. A musiała. Eidolon zasługiwał przynajmniej na tyle. Gdy to zrobiła, oddech uwiązł jej w gardle. Ciało leżące przed nią było zakrwawione, posiniaczone i poszarpane w niektórych miejscach. Ale prawa ręka była pozbawiona tatuaży, które zdobiły skórę Eido-lona od opuszków jego palców aż do szyi. Jej umysł ostrzegł ją przed nadmierną nadzieją, ale serce całkiem zignorowało to ostrzeżenie. Zaczęło walić, jak gdyby chciało wyrwać się na wolność z jej piersi, gdy dotknęła palcem twarzy demona. Dzięki Bogu. Obezwładniająca ulga wyssała z niej całą siłę, tak że Tayla osunęła się na ziemię. Uśmiech zaigrał w kącikach jej ust, skryty przez dłoń, którą je zatkała, udając kolejny atak mdłości. To nie był doktorek, ale obaj nosili takie same kaduceusze ozdobione sztyletami. Najwidoczniej pracowali razem.

Wspomnienie jego zamazanej twarzy czaiło się tuż na powierzchni jej myśli. To strata czasu. Słowa odbiły się echem w jej uszach i wtedy przypomniała sobie gdzie go widziała. W Szpitalu Podziemnym, gdy się obudziła. Jak nazwał go Eidolon? Yuki? Nie, Yuri. Dokładnie tak. Tylko co on tutaj właściwe robił? Kolejny głos rozbrzmiał w jej uchu. Należał do Lori. Trajkotała o wszystkich metodach, jakie zastosowali, żeby go torturować. Smutek i zmartwienie uleciały z głowy Tayli, a przechwałki Lori nabrały dla niej innego znaczenia. Zwłaszcza że w trakcie mówienia rzucała Tayli dziwne spojrzenia, jak gdyby chciała ocenić jej reakcję na ich czyny. Ale jaką właściwie reakcję spodziewała się zobaczyć? Tayla poczuła, jak siły wracają jej ze zdwojoną mocą, jakby przed chwilą ktoś wstrzyknął jej potrójną dawkę adrenaliny. Miała kilka pytań i chciała uzyskać na nie odpowiedź. - Nie obchodzi mnie, co mu zrobiliście. Jak wam się udało go złapać? Zapadła pełna napięcia cisza. - Straty naszych ludzi wpłynęły na nas wszystkich - odezwała się w końcu Lori, jak gdyby nie zwróciła uwagi na cierpki ton głosu Tayli. Uśmiechnęła się kwaśno, odpowiadając na jej pytanie. - Stephanie śledziła sygnał z czujnika, jaki mu podłożyłaś, ale straciła go na kilka godzin. Potem wychwyciła go ponownie, i to dokładnie w miejscu, w którym go straciła. Teraz wiemy, gdzie mniej więcej znajduje się wejście do szpitala. Śledziliśmy sygnał aż do dzielnicy mieszkaniowej i złapaliśmy go w jego mieszkaniu. Jest zmiennokształtnym. - Usiadła obok Tayli, ani razu nie spuszczając wzroku z ciała. - Mogłabyś mi przypomnieć, jak miał na imię? Powiedział nam, ale Jagger zdążył złamać mu szczękę, więc trudno było cokolwiek zrozumieć. Nie stać ją było na luksus, czy nawet chęć odczuwania współczucia w stosunku do stworzenia na podłodze, ale

poczuła ulgę, że nie był to Eidolon. Nie stać ją było również na luksus wyznania prawdy. Gdyby dowiedzieli się, że martwy demon nie był Eidolonem, to znowu chcieliby, żeby się z nim spotkała. Zniszczenie szpitala to jedno, ale torturowanie doktorka to co innego. Uśmiechając się, jakby uradował ją fakt jego śmierci, uśmiechnęła się i powiedziała: - Eidolon. - To on, prawda? - Bez wątpienia. Wydobyliście z niego jakieś informacje odnośnie lokalizacji szpitala? Lori pokręciła przecząco głową. - Zaprzeczał jego istnieniu, bez względu na wszystko co mu robiliśmy. Dlatego chcemy, żebyś wróciła do szpitala. Mówiłaś, że dał ci możliwość skontaktowania się z nimi. - Tak - odparła powoli Tayla, świadoma tego, dokąd zmierzała ta rozmowa. - Ale nie jestem pewna czego oczekujecie ode mnie, gdy już uda mi się znaleźć w środku. Powiedziałaś, że straciliście sygnał naprowadzający, więc nie możecie namierzyć szpitala w ten sposób. - Skontaktujesz się z nami od środka. Tayla spojrzała na nią z szeroko otwartymi ustami ze zdumienia. - Żartujesz, prawda? Myślisz, że tam w piekle mają swoją własną wieżę telefoniczną? - Oczywiście, że nie. Jagger wytłumaczy ci wszystko jak wróci. Dopiero wtedy Tayla uświadomiła sobie, że gdzieś wyszedł, choć nie miała pojęcia dokąd. Drzwi otworzyły się, a on wszedł do środka, niosąc jej skórzaną kurtkę. - Wszystko gotowe? - spytała Lori, a Jagger pokiwał głową. Sięgnął do kieszeni płaszcza. Wyjął z niej telefon komórkowy i uniósł do góry. - To jest twoja tajna broń, Taylo. Lori wspominała ci już o niej?

- Mówiła, że mam zadzwonić ze szpitala. Co, jeśli nie będzie sygnału? Jagger uśmiechnął się. Tayla pomyślała, że pewnie większość kobiet uważa go za atrakcyjnego, ale zawsze było w nim coś, co ją odrzucało. Coś, co nigdy nie pozwalało jej patrzeć na niego jak na obiekt seksualny. Jednak z drugiej strony tylko garstka mężczyzn okazywała podobne zainteresowanie jej samej. Ten, który ostatnio to robił, wcale nie był człowiekiem. - Na tym polega urok tego małego urządzenia. Musisz tylko otworzyć klapkę. Na ekranie pojawi się licznik. Wykręć je-den-jeden-dziewięć zanim dojdzie do zera. - Wsunął komórkę do kieszeni jej kurtki. - To wszystko? - Uhm. Gdy wykręcisz numer, urządzenie aktywuje zaklęcie namierzające. Wszystko w promieniu niecałego kilometra zostanie skażone, a kiedy demony będą opuszczać szpital, zostawią po sobie ślady, które będą widoczne dla naszej magicz-ki przez wiele dni. - Zupełnie jak mrówki - dodała Lori. - Jeżeli szpital jest w tym wymiarze, dzięki zaklęciu namierzymy go niemal natychmiast. Jagger podał Tayli kurtkę. - Gdy licznik zostanie aktywowany, nie będzie go można zatrzymać. Komórka ulegnie samozniszczeniu, jeśli numer nie zostanie wpisany. Rany boskie, to jakieś szaleństwo. Słowa „misja samobójcza" przemykały w jej myślach. Wzdragając się, włożyła kurtkę. Musiała się stąd jak najszybciej wydostać i wprowadzić świeżą dawkę tlenu do płuc i mózgu, by znów móc normalnie myśleć. Lori kiwnęła głową w stronę Jaggera. Tayla prawie przeoczyła ten ledwie dostrzegalny ruch. Jagger rzucił się na nią jak pocisk wystrzelony z armaty. Zanim Tayla zdążyła przełożyć

dłonie przez rękawy kurtki, chwycił ją, przycisnął jej plecy do swojej klatki piersiowej i unieruchomił. -Hej! Stopa Lori wbiła się w klatkę piersiową Tayli, a powietrze uciekło gwałtownie z jej płuc z taką siłą, że nie mogła wydobyć z siebie jęku spowodowanego przeszywającym bólem. Jagger puścił ją, a ona osunęła się na kolana, przeklinając się w duchu za słabość i okazanie bólu. Stekiem przekleństw obrzuciła również Lori i Jaggera. Przyłożyła dłoń do szwów, czując ciepłą kleistą krew ściekającą jej po palcach. Rana sama w sobie nieco piekła, ale ból promieniował głębiej. Tak głęboko, że miała wrażenie, jakby jej organy wewnętrzne przesuwały się z miejsca na miejsce i zapadały się w sobie. Lori przyklękła obok niej. Załzawione oczy Tayli przypominały rozmazaną plamę różu i błękitu. - Wybacz, kochanie. Uznałam, że szybciej będzie lepiej. Jak przy wyrywaniu zęba. - Delikatnie pogłaskała Taylę po dłoni. - Wiem, że to może wyglądać na zbytnią przesadę, ale jesteśmy w stanie wojny. A wojna łączy się z ofiarami. Jesteśmy jedyną rzeczą, jaka stoi między ludźmi a piekłem na ziemi. Jesteś skłonna zrobić wszystko co konieczne, by zniszczyć te bestie? Oddasz za to życie, jeśli zajdzie taka potrzeba? Życie owszem. Ale nie śledzionę. Nie miała wystarczająco dużo powietrza w płucach, by potwierdzić którąkolwiek z tych rzeczy, więc kiwnęła twierdząco głową. - Świetnie. Myślę, że wszyscy mamy podobne zdanie w tej kwestii. Jakoś w to wątpiła. To nie Lori musiała radzić sobie z uszkodzoną wątrobą. To przypomniało jej, że ktoś kradł demonom wątroby i inne organy. Eidolon był przekonany, że stoi za tym Aegis. Twierdził również, że była demonem. Jeśli mylił się co

do jednego, to możliwe, że i w drugim przypadku nie miał racji. Modliła się, by tak było. - Lori - wychrypiała. - Skoro już mówimy o wojnie, to czy wiesz coś o tym, że demony są porywane i ćwiartowane na kawałki, które potem sprzedaje się na czarnych rynkach? Lori wbiła w nią twarde spojrzenie. - O czym ty mówisz? Spazm bólu sprawił, że musiała zaczerpnąć powietrza zanim coś powiedziała. - Eidolon powiedział mi, że Aegis stoi za porwaniami demonów. Że handluje ich organami na podziemnych czarnych rynkach. Czy to prawda? - A ty uwierzyłaś w słowa jakiegoś demona? - spytała Lori zimnym tonem. Temperatura w pomieszczeniu gwałtownie się ochłodziła. - Po prostu próbuję dotrzeć do prawdy. Nie obchodzi mnie, że to się dzieje, ale demony owszem. Robią się przez to bardziej niebezpieczne. Jeśli Aegis nie jest w to zamieszane, to oczywistym jest, że powinniśmy odkryć kto za tym stoi zanim kolejni Strażnicy stracą życie. - Jeśli Aegis rzeczywiście maczało w tym palce - odparła Lori - to na pewno nie odbywa się to przez nasz okręg. Jagger prychnął pod nosem. - Mimo wszystko to świetny pomysł. Powinniśmy się tym zająć. Moglibyśmy zarobić kupę forsy. Lori rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Jagger, każ Scottowi zabrać Taylę do Queens i zostawić ją w pobliżu restauracji, która jest pod naszą obserwacją. Stamtąd może skontaktować się ze szpitalem i powiedzieć, że została ranna w trakcie walki. - Wiecie co? Pieprzyć to - rzuciła Tayla cierpkim tonem. - Nie podoba mi się ten plan. - Nie wiedziała, czy jej obawa wypływa z niechęci zobaczenia się ponownie z Eidolonem,

czy z tego, że nie chciała skonfrontować się z tym, co powiedział o jej rodzicach. Tak czy inaczej miała poczucie, że coś ją dręczy. Coś, czego nie potrafiła dokładnie nazwać. Nauczyła się jednak ufać swojej intuicji. Jagger pochylił się nad nią. Kiedy zaczął głaskać ją po włosach, odepchnęła go. Mimo to nadal stał tak blisko, że czuła zapach pizzy z kiełbasą, którą jadł na lunch. - Powiedziałaś, że zrobisz wszystko, co tylko będzie konieczne, Tay. Czyżbyś zmieniła zdanie? Chcesz się zaprzyjaźnić z demonami? - Po prostu nie wydaje mi się, by ten sposób był dobry. - Wstała, zmuszając go do wyprostowania się i odsunięcia o krok. - A ty nie waż się nigdy kwestionować mojej lojalności. - W takim razie chyba musimy wysłać kogoś innego - westchnęła Lori. Tekst prosto z podręcznika manipulacji. Nawet mając tego świadomość, Tayla połknęła haczyk. - To muszę być ja. Znają mnie tam, nawet jeśli chcą mnie zabić. Kulejąc, wyszła z pokoju za Jaggerem. Słowa Eidolona sprzed kilku dni odbijały się echem w jej głowie. Jesteście pionkami, których poddano praniu mózgu, wykonującymi rozkazy bez zadawania zbędnych pytań.

Rozdział trzynasty - Znalazłeś już partnerkę? Eidolon ściskał grzbiet nosa palcami jednej ręki, a drugą trzymał komórkę o kilka centymetrów od ucha. - Nie, mamo. - Chyba wiesz, że nie zostało ci zbyt wiele czasu, prawda? - Wiem, mamo. - Twój wujek Chuke zna pewną ognistą małą Oni, która nie znalazła sobie jeszcze stałego partnera. Sam dobrze wiesz, jakie są nienasycone. Ciągle tylko jedzą, piją i uprawiają zdecydowanie za dużo seksu. Będzie dla ciebie idealna. Z pewnością ostrzeże cię, gdyby jakaś choroba czy katastrofa miała uderzyć w ludzką populację. Eidolon czuł, że głowa zaczyna go od tego boleć. Dobrze, że znajdował się w szpitalu, gdzie miał dostęp do mnóstwa środków przeciwbólowych. - Dzięki, ale sam znajdę sobie swoją wybrankę. - Mam nadzieję. Nie chciałabym cię stracić w trakcie tej okropnej Przemiany. Nie będę siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak ściga cię każdy męski osobnik w podziemiu. Gdy do tego dojdzie, sama cię zabiję. Rozumiesz? - Tak, mamo. - Wpadnij na obiad w tym tygodniu, jeśli będziesz miał okazję. Ravan przyprowadzi do domu swojego pierwszego wielbiciela. Pomyśleliśmy, że dobrze byłoby nabić go na pal i trochę przesłuchać zanim podadzą przystawki.

- Brzmi nieźle. Zobaczę, czy dam radę. Eidolon rozłączył się i wepchnął telefon do kieszeni spodni swojego uniformu. - Matka nie daje ci spokoju z powodu partnerki? Wraith stał w wejściu do izby przyjęć z rękami założonymi na piersi, opierając się ramieniem o szklane przesuwane drzwi. Zebrał swoje blond włosy do tyłu i związał je skórzanym rzemykiem, który pasował mu do kurtki. Wyglądał trochę jak kopia Indiany Jonesa. Ten wizerunek doskonale mu odpowiadał, zwłaszcza że jego głównym zajęciem jako pracownika Szpitala Podziemnego było odnajdywanie starożytnych artefaktów, często znajdujących się w dość niebezpiecznych miejscach. Eidolon kiwnął twierdząco głową. - Znowu groziła, że mnie zabije. - Taa, moja robiła to niemal bez przerwy. Tyle że mówiła serio. Raz nawet próbowała to zrobić... Eidolon rzucił swojemu bratu zmartwione spojrzenie, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Wraith wygadywał takie rzeczy tylko po to, żeby wzbudzić reakcję, a czasami trudno było określić, jakiej tak naprawdę się spodziewał. Na szczęście uwaga Wraitha skupiła się na czymś innym, gdy uniósł w górę fiolkę pełną zielonego płynu. Uśmiechając się, rzucił fiolkę w stronę Eidolona, nie zastanawiając się nad tym, że bezcenny eliksir w środku, stworzony na bazie elfiego mleka, nie będzie nigdzie dostępny przez najbliższe tysiąc lat. - Sporo się namęczyłem, żeby to zdobyć. Musiałem uwieść Cmentarnicę i zabić trójkę jej rycerzy, ale hej, to wszystko stanowi część mojej pracy. Drzwi do izby przyjęć otworzyły się, przesuwając Wraitha na bok. Do środka wszedł Shade, ubrany w uniform i gotowy do swojej zmiany. Klepnął Wraitha w plecy.

- Jak było w Mongolii? - Zimno. Mają tam okropne żarcie. A Mongołowie smakują jak jaki. - Niewiele trzeba, by przejść tam załamanie nerwowe - zauważył Shade. - Dokładnie dwadzieścia cztery godziny. Byłeś tak zajęty tą... jak jej tam? Runą?... Że nawet nie zauważyłeś, że mnie nie ma? Eidolon uniósł pytająco brew. Shade rzadko kiedy spotykał się z jakąś kobietą wystarczająco długo, by móc o niej mówić, więc ten przypadek był dość interesujący. Jeszcze bardziej interesujące było to, że nie miał pojęcia o jej istnieniu. Jednak z drugiej strony, Shade a i Wraitha zawsze łączyła głębsza więź. - Nie. Natknęła się na mnie, gdy zabawiałem się z Vanthą i Ailarcą. Shade wzruszył ramionami. - Spytałem czy nie chce się do nas przyłączyć, ale spanikowała i uciekła. Mam przeczucie, że już nie chce mnie widzieć na oczy. - Coś takiego - powiedział Eidolon. Wraith przewrócił oczami. - Shade, zobacz. Zasady moralne E właśnie podniosły swoje paskudne łebki. - Wszyscy jesteśmy przeklęci w ten czy w inny sposób - odparł Shade, cedząc słowa. Odwrócił się do Eidolona. - Masz jakieś wiadomości od Gem? - Niestety nie. - Powoli zaczynało go to martwić. I to nie tylko dlatego, że dwadzieścia cztery godziny, jakie dała mu Gem powoli dobiegały końca, a on jakimś cudem musiał przekonać ją, by dała mu więcej czasu. Nie dała znaku życia tak samo jak Yuri, odkąd opuścili szpital po tym, jak Luc wyszedł z sali operacyjnej. Tayla również się nie odezwała, choć wcale się tego nie spodziewał. Jej genetyczne problemy z pewnością się pogorszyły. Dostał wyniki jej badań z laboratorium, które zrodziły więcej pytań niż odpowiedzi.

DNA nie zostało zidentyfikowane, co wprawiło go w zdumienie. Od lat dodawał nowe genotypy do bazy danych szpitala, wymagając tego, by każdy rodzaj, gatunek i rasa stworzenia, jakie znalazło się w szpitalu, zostało skatalogowane. W podziemiu istniały jednak tysiące istnień, a tylko niewielki ich ułamek został opisany w SP. Najwidoczniej żaden z gatunków, do którego mógł należeć ojciec Tayli, nie był tu nigdy leczony. Jedna rzecz była jednak oczywista. Geny demonów były agresywne. Jeśli Tayla nie rozwiąże wkrótce swojego problemu, to będzie za późno. - Wraith - powiedział zmęczonym głosem - sporo cię ominęło. - Gestem ręki pokazał, by bracia poszli za nim. Cała trójka weszła do pustej stołówki. Shade wyjął z kieszeni koszuli wiecznie obecną paczkę gumy do żucia, a Wraith podszedł do dzbanka z kawą. - O co chodzi? Któremuś z was udało się zaliczyć Gem? - Nie. - Eidolon przejechał dłonią po włosach. - Gem myśli, że jej rodzice zostali porwani przez Aegis, ale nie w celu dostarczenia ich organów na czarny rynek. Ktokolwiek ich ma, używa ich jako karty przetargowej. Chcą, żeby robiła dla nich operacje i usuwała organy. Najwidoczniej proceder zaczyna się rozrastać i potrzebują więcej ludzi do pomocy. - To skurwysyny - mruknął Wraith, nadal stojąc do nich plecami i nalewając sobie kawy. W szczęce Shadea drgnął mięsień. Gdy się odezwał, ton jego głosu był lodowaty. - Dorwali Nancy. Wraith nie darzył pielęgniarki żadnym uczuciem, ale kiedy coś sprawiało Shadebwi ból, brał to sobie do serca. - Co z niej zostało? Popiół? - Wyłącznie popiół. Nie rozlewając nawet kropli kawy, Wraith odwrócił się płynnym ruchem drapieżnika, który nawet po tylu latach

nadal zaskakiwał Eidolona. Bez względu na jego nastawienie spod znaku „mam-to-w-dupie" oraz dziecinne wybryki, był śmiertelnie niebezpiecznym sukinkotem i ekspertem we wszystkich starożytnych i nowoczesnych technikach walki znanych człowiekowi i demonom. Nie miał zamiaru dać się ponownie skrzywdzić. - Mówiłem ci, że powinniśmy od razu zabić tą dziwkę Aegi - warknął. - Ona nie miała z tym nic wspólnego i o niczym nie wie. - Eidolon był tego pewny. Była zbyt zszokowana tym, co stało się Nancy. Shade parsknął ochrypłym śmiechem. - Chyba ktoś tu myśli fiutem zamiast mózgiem. - Nareszcie. - Cień rozbawienia zabarwił wściekły warkot Wraitha. Tylko cholernie nie w porę. Co ty nie powiesz? Jedyne o czym Eidolon był w stanie myśleć to Tayla, bez względu na to, jak mocno starał się pozbyć jej ze swojego umysłu i zetrzeć dotyk jej skóry ze swojego ciała. Rozległo się brzęczenie pagera Shadea, co znaczyło, że właśnie zaczynała się jego zmiana w ambulansie. Obracając w dłoni urządzenie, zerknął na nie, a potem pokręcił głową z zaskoczeniem. - Niech mnie szlag. Wraith zerknął ponad ramieniem Shadea. - Lepiej nie, braciszku. - Obnażył zęby w zimnym uśmiechu, który posłał Eidolonowi. - Wygląda na to, że twoja mała zabójczyni stęskniła się za tobą. Wmieszała się w bójkę i teraz potrzebuje, żeby ktoś podwiózł ją do szpitala. *** Tayla czekała w zaułku między chińską restauracją a sklepem monopolowym. Scott rozlał tutaj krew, którą Jagger

spuścił demonowi Daeva, którego torturował tydzień temu. Teraz siedziała tutaj oparta plecami o mur, przyciskając dłoń do sączącej się rany w boku. W żołądku kotłowało się jej z powodu bólu i zmieszanych ze sobą zapachów krwi demona oraz taniego jedzenia na wynos. Zadzwoniła do szpitala z budki telefonicznej. Co dziwne, nikt nie odebrał połączenia. Usłyszała tylko kliknięcie, warkot, a potem połączenie zostało zerwane. Nie miała pojęcia czy doszło do skutku. Gdyby tak bardzo nie cierpiała, wróciłaby prosto do domu i miała w nosie całe to zadanie. Okazało się jednak, że ledwie może chodzić z bólu. Musiała tu siedzieć i czekać dopóki nie odzyska sił z nadzieją, że odór krwi demona nie przyprawi jej o mdłości. Jej cierpliwość opłaciła się, kiedy po piętnastu minutach brat Eidolona, Shade, oraz żeński demon Umber, którego nazywano Skulk, zjawili się na miejscu. Tayla nie potrafiła się zdecydować, czy powinna cieszyć się z faktu, że brat Eidolona został po nią wysłany. Z pewnością nie można było powiedzieć, że jest jej fanem, ale przynajmniej był znajomy. Lepszy wróg, którego się zna i tak dalej. Nikt nie odezwał się nawet słowem, gdy Shade zaniósł ją, nie tak znowu delikatnie, do czekającego w pobliżu czarnego ambulansu, którego przechodnie zdawali się nie zauważać. Przypomniała sobie, że Eidolon nie martwił się wcale o swoje bmw... Możliwe, że zaklęcie, które otaczało jego samochód, chroniło również ambulans. Demony były zatem bezpieczne. Ludzie ich nie widzieli. No chyba że same chciały, by je dostrzeżono. Człowiek mógł je zobaczyć również wtedy, gdy był do tego wyszkolony lub posiadał taki dar. Tak samo jak Tayla, która potrafiła zobaczyć wrogów od dnia, w którym umarła jej matka. - Ja z nią pojadę - powiedział Shade do demonicy, kładąc Taylę na noszach.

Skulk rzuciła Tayli mordercze spojrzenie od strony tylnych drzwi karetki, ale zatrzasnęła je po chwili, zostawiając Taylę samą w towarzystwie Shadea. To samo łagodne czerwono-szare światło, które zauważyła w szpitalu, oświetlało wnętrze ambulansu ozdobionego identycznymi inskrypcjami widocznymi na ścianach i suficie. Gdyby nie to, równie dobrze mogła znajdować się teraz w zwyczajnej ludzkiej karetce. Zwyczajnej ludzkiej karetce, w której dyżur miał demon sanitariusz. Gdy Shade podniósł rąbek jej koszulki dłońmi obciągniętymi gumowymi rękawiczkami, z trudem zwalczyła chęć trzepnięcia go po łapach. Z trudem powstrzymała się również od porównywania go do Eidolona. Nie było to dość łatwe zadanie, biorąc pod uwagę identyczny tatuaż biegnący przez całą długość jego ręki, potężne muskularne ciało, rzeźbione rysy twarzy, kusząco długie rzęsy... - Czy Eidolon nie kazał ci się przypadkiem nie przemęczać? - warknął, a Tayla przewróciła oczami. - Możliwe. - Uparty człowiek. - Objął dłonią jej nadgarstek, przyciskając dwa palce do miejsca, w którym bił puls. - Więc to ty pieprzysz się z moim bratem, tak? - Z tego co widzę, raczej nie owijasz w bawełnę. - Raczej nie. Zalała ją fala dziwnego ciepła. Mimo że jej serce powinno walić z powodu niepokoju, zwolniło wraz z oddechem. Odprężenie rozluźniło wszystkie jej mięśnie. Tayla poczuła się tak, jakby krew w jej żyłach zmieniła się w musującą piankę. Nie czuła się tak od czasów, kiedy była nastolatką i wraz ze swoimi znajomymi popalała skręty. - Co ty mi robisz? - spytała, mając nadzieję, że bełkot w jej głosie nie brzmiał dla niego tak wyraźnie, jak dla niej. - Spowalniam funkcje życiowe twojego organizmu i uwalniam strumień endorfin. To pomaga złagodzić ból. - Wsadził

stetoskop do uszu i przycisnął słuchawkę do jej brzucha. - To daje ci również fałszywe wrażenie dobrego samopoczucia, dzięki któremu łatwiej będzie mi tobą manipulować. - Super. Doktorek też to potrafi? - Eidolon posiada całkiem inny dar. - Wiem coś o tym - westchnęła. Miał kilka cudownych sposobów na to, by poczuła się dobrze. Samo myślenie o nich sprawiło, że poczuła, jak fala gorąca przetacza się po dolnych rejonach jej ciała. Czy wszyscy bracia byli do siebie tak podobni, a jednocześnie tak różni? Przyjrzała się uważnie Shadebwi, gdy umieszczał w żyle jej lewej dłoni rurkę od kroplówki. Zrobił to z wprawą i spokojem, jak gdyby mógł to zrobić nawet przez sen. Eidolon objawił się jej jako ktoś skupiony, spięty i mający wszystko pod kontrolą. Z kolei Shade wydawał się być bardziej zrelaksowany, ale nie była pewna czy w dobrym tego słowa znaczeniu. Prędzej w stylu „mogę-cię-zabić-bez-mrugnięcia-okiem-i-mieć-to-gdzieś". Drobne ukłucia bólu objęły jej prawą rękę. Znajome wrażenie poprzedzające utratę kontroli nad kończyną. Skrzywiła się, a gdy Shade położył dłoń na jej brzuchu, pokręciła przecząco głową. - To nie przez ranę. Chodzi o moją prawą rękę. Marszcząc brwi, Shade dotknął jej prawego ramienia, w którym całkiem straciła czucie. - Zaciśnij dłoń w pięść. Spróbowała. - Nie mogę. - Czy zdarzało ci się to już wcześniej? - Gdy zawahała się z udzieleniem odpowiedzi, chwycił jej podbródek jedną ręką i skierował w swoją stronę. - Zabójczyni? Odpowiedz mi. Rozkaz w jego głosie sprawił, że Tayla najeżyła się w duchu. Nie słuchała rozkazów wydawanych przez demony.

- Rozmawiałam już o tym z doktorkiem. Jego zapytaj. Wyłapała nosem jakąś cierpką woń. Zawsze kiedy jakaś część jej ciała odmawiała posłuszeństwa, jej zmysł węchu wyostrzał się. Dość dziwna reakcja, która przydawała wiarygodności temu, co Eidolon powiedział o jej demonicznym pochodzeniu. Nawet jeśli nie chciała się do tego przyznać na głos. - Dziwnie pachniesz. - To się nazywa irytacja - mruknął Shade, przyciskając mocniej palce do jej stawu łokciowego. - Problemem są twoje nerwy. Odcięły się w jakiś sposób i nie pozwalają na kontrolowanie mięśni. - Jego wielka dłoń powoli powędrowała w górę jej ramienia. - Musisz usiąść. - Zrobiła to, a jego dłoń przesunęła się na plecy, a potem jej szyję. Choć zdecydowanie nie powinno, wrażenie, jakie temu towarzyszyło było dość przyjemne. Tak przyjemne, że nie zauważyła, kiedy ambulans się zatrzymał, dopóki ktoś nie otworzył jego drzwiczek. Za nimi stał Eidolon z kamiennym wyrazem twarzy. Jego niemal czarne oczy nie ujawniały żadnych emocji. Tayla poczuła, jak coś ściska ją w piersi tak, że ledwie mogła oddychać. Boże, prawie zapomniała, jak cudownie wyglądał w swoim szpitalnym uniformie, jak jego szerokie ramiona wypełniały koszulę, a wcięcie odsłaniało opaloną skórę pokrytą lekkim meszkiem ciemnych włosów. Tatuaże na jego muskularnym ramieniu wiły się niemal hipnotycznie. Tayla prawie westchnęła z powodu wizualnego orgazmu, jakiego jej dostarczył. Nawet mimo ponurego wyrazu twarzy, Eidolon był najsek-sowniejszym facetem, jakiego w życiu widziała. - Co się stało? - Ja też za tobą tęskniłam, doktorku. Eidolon wbił w nią poirytowane spojrzenie i chwycił nosze. - Co wiesz?

- Wdała się w bójkę z Daeva. - Wjechali z nią na ostry dyżur, gdzie humanoidalne i niehumanoidalne stworzenia spoglądały na nią z jawną nienawiścią. - Wcale tego nie chciałam - zaprotestowała. Shade również rzucił jej piorunujące spojrzenie, niesamowicie podobne do spojrzenia Eidolona. - Po prostu spacerowałaś sobie po głównym zbiorowisku demonów i dałaś się wpędzić w zasadzkę, co? - Mniej więcej. - Co stało się z Daeva? - spytał Eidolon. Cisza opadła w dół jak ostrze gilotyny, gdy wszyscy wokół czekali na odpowiedź. Duma kazała jej powiedzieć, że zabiła demona, ale to mogło się okazać zgubne w skutkach... - Uciekł. - Uhm. - Razem z Shade em ułożyli ją na szpitalnym łóżku i zaciągnęli dokoła zasłony, by uchronić ją przed ciekawskimi spojrzeniami. - Gdzie jest Wraith? - spytał Shade. - Na polowaniu. - Głęboki głos Eidolona rezonował w jej ciele z niemal takim samym efektem jak wcześniej dotyk Shadea. Zapomniała już, jak uwodzicielski potrafił być sam jego głos. - Dlaczego się do nas zgłosiłaś, Taylo? Dlatego, że mój szef kazał mi to zrobić. Poczucie winy uderzyło ją w pierś na sekundę... dopóki nie spojrzała w górę na Shadea, który wyglądał, jakby wolał ją zabić, niż leczyć. - Wolałam uniknąć niewygodnych pytań na temat mojej rany, i dlaczego nie chce się zagoić. - To akurat była prawda. Ta myśl zapiekła ją do żywego, ponieważ czuła jak oddala się coraz bardziej od jedynej rodziny, jaką kiedykolwiek znała. Jeśli nie mogła na nich liczyć, to już nic jej nie pozostało. - Mądre posunięcie - przyznał, nakładając rękawiczki chirurgiczne.

Gdy skończył, wraz z Shade em przenieśli ją na przykryty materiałem stół. Shade chwycił ją za nadgarstek, a Eidolon zajął się oględzinami rany, która nie bolała dzięki temu czemuś, co robił jej Shade. W rzeczywistości palce Eidolona ukoiły cały ból poza tym, który w niewytłumaczalny sposób zaczął kumulować się między jej udami. Ten stał się wręcz nieznośny. Czyżby wyobraźnia ją ponosiła, czy też Eidolon zaczynał tracić nad sobą panowanie? Jego długie palce nie badały już rany tylko ślizgały się po skórze jej brzucha, gładząc go zmysłowo. Tayla czuła, jak jego tatuaże napierają na cienką gumową rękawiczkę. Ich spojrzenia spotkały się, a ona dostrzegła złociste błyski przebijające się przez brąz jego oczu. - E! - Shade pstryknął palcami. Cofnął się, gdy Eidolon syknął, a złoto rozlało się w jego oczach jak farba. - Cholera. E, stary, weź się w garść. Potrzebujesz kolejnej transfuzji? Przez moment doktorek stał w miejscu, a klatka piersiowa falowała mu w rytm przyśpieszonego oddechu. Potem zamknął oczy i wziął głęboki oddech. - Nie. Nic mi nie jest. - Jego głos przypominał niski warkot, gdy obrzucił Shadea twardym wzrokiem, odwzajemniając jego powątpiewające spojrzenie. - Nic mi nie jest. Tayla zaczęła się zastanawiać, czy sgenesis miała coś wspólnego z tym, co się stało, ale trzymała język za zębami, obserwując, jak Eidolon przycisnął palce nad raną. Poczuła łaskotanie w brzuchu podobne do tego, jakie towarzyszyło gojeniu się obrażeń twarzy, które zadał jej Cruentus w trakcie walki w mieszkaniu Nancy. - Zero reakcji. Będę musiał ponownie to zaszyć. - Dlaczego to nie goi się tak jak pozostałe rany? - spytała. - Wydaje mi się, że to ma coś wspólnego z twoją anatomią. Shade i Eidolon wymienili znaczące spojrzenia. - Powiedziałeś jej? Co, skończyły ci się tematy na poga-duszki do poduszki?

- Musiała się dowiedzieć. Shade wyrzucił coś z siebie w innym języku, a Eidolon odszczeknął coś w tym samym. - Niegrzecznie jest rozmawiać przy gościach w obcym języku. - Pieprz się, zabójczyni. - Shade puścił jej nadgarstek, a ból rozdarł jej jamę brzuszną. Wciągnęła gwałtownie oddech zanim zdołała się powstrzymać i przygryzła wargę, by powstrzymać się od zrobienia tego ponownie. - Cholera, Shade. - Eidolon chwycił w dłoń groźnie wyglądające narzędzie. - Zatrzymaj jej ból. - W ogóle nie powinniśmy jej leczyć. Zmieniłeś klauzulę odmowy leczenia, żeby uwzględnić w niej te szumowiny z Aegis. - Nie powinienem był tego robić. - Nie powinieneś? Zapomniałeś już co stało się z Nancy? Z Lukiem? Ona mogła być w to zamieszana. - Kim jest Luc? - spytała Tayla przez zaciśnięte zęby. Eidolon odpowiedział, ale rzucił Shadebwi wściekłe spojrzenie. - Sanitariuszem w karetce. Wilkołakiem. Aegis zaskoczyło go w jego domu, gdzie zamknął się na czas pełni księżyca. Zabili jego partnerkę a jego próbowali schwytać żywcem. - Zwierzęta - warknął Shade. - Powiedział, że nawet pachnieli jak zwierzęta. Jak małpy. Udało mu się zabić dwójkę twoich koleżków. Trey i Michele. Tayla zaczerpnęła tchu. Kynan powiedział, że Strażnicy zostali wciągnięci w pułapkę. - Wasz wilkołak kłamie. Strażnicy ścigali ich... - Byłaś tam? - To było coś więcej niż pytanie. To było oskarżenie. -Nie.

- Taa, akurat. - Cienie zaczęły gromadzić się w oczach Shade a. Prawdziwe cienie, które zmieniły jego brązowawo-czarne oczy w kompletnie czarne. - Co, jeśli to prawda? Czy to miałoby dla ciebie jakiekolwiek znaczenie? Czy może nadal dyszałbyś na jej widok jak... - Ta rozmowa właśnie dobiegła końca. - W głosie Eidolona słychać było zapowiedź kłopotów. - Znieczul ją. Klnąc pod nosem, Shade znów chwycił ją za nadgarstek wystarczająco mocno, żeby sprawić jej ból. Ciepła fala ukojenia natychmiast opłynęła jej ciało. I coś jeszcze. Wdzięczność. Eidolon nie mógł zrobić jej krzywdy w obrębie szpitala. Wiedziała o tym. Ale nie musiał również uśmierzać jej bólu. Jeśli chciał, by cierpiała, z pewnością to zrobi. Nie mogła przestać się zastanawiać, czy gdyby sytuacja była odwrotna to zrobiłaby to samo? - Nie - szepnęła, a Eidolon zmarszczył brwi. - Nadal cię boli? - Druga ręka zmierzyła jej puls. - Co się stało? - Wybacz - wykrztusiła. - Mówiłam sama do siebie. Spojrzał na nią, jakby była stuknięta, a Shade pokręcił głową, po czym obaj wrócili do przerwanych czynności, a ona wróciła do zastanawiania się, od kiedy to zaczęła czuć do demonów coś więcej, niż tylko ślepą nienawiść. Cóż za potworne wyczucie czasu, biorąc pod uwagę fakt, że powinna była zniszczyć szpital, a Eidolona wraz z nim. Podczas gdy doktorek zszywał jej ranę, ona zapoznała się z otoczeniem. Nie dostrzegła zbyt wiele poza szkarłatnymi ścianami i sufitem, z którego zwisały bloczki i taśmy, ale żaden szczegół nie uszedł jej uwagi. Od zawsze nienawidziła szpitali, ale zapach środków dezynfekujących i miarowe pikanie urządzeń przyniosły jej teraz pociechę. Stanowiły element normalności w czymś, co w przeciwnym razie zostałoby uznane za przerażające.

Delikatny ucisk na jej skórze ustał. Eidolon odciął koniec nici, którą zszył ranę. - Gotowe? -Tak. Shade zabrał swoją dłoń. - Świetnie. A teraz idę leczyć pacjenta, którzy rzeczywiście na to zasługuje. - Oddalił się od jej łóżka. Ból niemal natychmiast zaczął pulsować w brzuchu Tayli. - Niech go szlag - mruknął Eidolon tak cicho, że ledwie go usłyszała. - W porządku. Wcale mu się nie dziwię. Nie po tym, co stało się Nancy. Eidolon spojrzał na nią zaskoczony. - Mogę przepisać ci jakieś środki przeciwbólowe - zaproponował szorstkim głosem, ignorując jej słowa. Tayla pokręciła przecząco głową. - Muszę być czujna. - Znalezienie się na terytorium nieprzyjaciela z zaćmieniem umysłu groziło prawdziwą katastrofę. Poza tym, po śmierci matki przysięgła sobie już nigdy nie tykać narkotyków. Walka jej matki z uzależnieniem spowodowała zbyt dużo cierpienia i sprowadziła ją na mroczną ścieżkę, gdzie demony były rzeczywistością a nie metaforą. Przysuwając bliżej tacę z narzędziami, Eidolon wziął z niej strzykawkę. - Znieczulę cię miejscowo, żeby zmniejszyć dyskomfort do minimum. Wstrzyknął jej lek. Kiedy początkowe pieczenie spowodowane nakłuciem igły ustąpiło, rana została znieczulona. - Dziękuję. Znów spojrzał na nią z zaskoczeniem ale nie skomentował tego, bo nagle w pomieszczeniu zaroiło się od malutkich, okrągłych, demonicznych... istotek. Tuzin futrzastych demonów rozmiarów królika rozpierzchło się pod zasłonami,

tocząc się po podłodze i skacząc na siebie nawzajem. Jeden zatrzymał się, by spojrzeć w górę. Zamrugał w stronę Tayli swoimi wielkimi oczkami. Był całkiem milutki. Jak na demona. Z kolei Eidolon był cholernie seksowny jak na demona. Jak na człowieka zresztą również. Małe istotki wspięły się po rurce jej wenflonu, skoczyły na tace z narzędziami i stołki. Tayla uśmiechnęła się, gdy jeden zanurkował w rękawie jej kurtki, którą Shade powiesił na krześle. Szczebiotały i popiskiwały, a ten który wpadł do rękawa, wynurzył się na wierzch z jej komórką. Stworzonko otworzyło klapkę aparatu. Tayla wyrwała wenflon z dłoni i wyskoczyła z łóżka jak z procy. - Oddaj mi to - powiedziała słodkim głosem. Stworzenie czmychnęło, ale Eidolon zdążył pochwycić telefon. Ktoś odciągnął zasłony łóżka na boki. Coś, co musiało być matką tych maluchów, wkroczyło do środka, szorując po podłodze stopami zakończonymi pazurami. - Przepraszam, doktorze - warknęła matka przez kły długości palców wskazujących Tayli. Błyskawicznie przeniosła na nią swoje spojrzenie. Czy to... człowiek? - Jej ogromne kocie oczy rozszerzyły się jeszcze bardziej, ukazując srebrną lśniącą obwódkę. - Zabójczym. Słyszałam, jak inni szeptali o niej dokoła. Nadal trzymając telefon Tayli, Eidolon zwrócił się do de-monicy należącej do podziemnego gatunku, który wychodził na powierzchnię ziemi w okolicach Halloween. - Zbierz swoje młode, flitta. To nie twoja sprawa. Flitta, cokolwiek to znaczyło, zdawała się tego nie słyszeć, robiąc krok w stronę Tayli. Ślina ściekała z jej kłów. - Ty - syknęła. - Powinnaś umrzeć. Shade stanął za nią i obserwował wszystko ze źle skrywanym rozbawieniem. - Zabiłaś moje wysiedziane młode.

Tayla zmarszczyła brwi, spoglądając na młode skaczące wokół niej na podłodze, a ich matka ryknęła. - Nie te! Mówię o tych w swoim gnieździe. Wszystkie w kawałkach, zmiażdżone zaraz po wykluciu się z jaj. Zamordowałaś moje dzieci. - To nie ja - powiedziała kulawo Tayla, bo to mogła być ona. Jak wiele demonich gniazd zniszczyła? Zbyt wiele, by je policzyć, czy nawet spamiętać. - Zrobił to zabójca Aegi, taki sam jak ty. Jedno z dzieci skoczyło w stronę ręki Tayli, ale Eidolon złapał je w powietrzu, połaskotał za szpiczastym uchem i podał rozgniewanej matce. - Flitta, to nie jest sprawka tej Aegi. Zbierz swoje młode i idź. Przyprowadź flossa w następnym tygodniu, a ja zdejmę jej gips. Dopiero wtedy Tayla dostrzegła ciche dziecko w kącie z opatrzoną nogą, którą wlokło za sobą. Shade podniósł je ostrożnie z podłogi i przytulił do piersi. Tayla prawie padła jak długa z wrażenia, gdy zaczął wydawać z siebie dziwne, uspokajające odgłosy podejrzanie przypominające gaworzenie. Cała gromadka dzieci wymaszerowała za nim z pokoju. Matka po raz ostatni przeszyła Taylę morderczym wzrokiem, zanim wyszła za Shadeem i dziećmi. - Rany, była naprawdę wkurzona - powiedziała Tayla. Eidolon znów zasunął zasłony. - Jakiś Aegi zabił jej dzieci. - Dlatego, że jej gatunek pojawia się w Halloween i zjada... - Warzywa. -Co? - Jej konkretny gatunek zjada warzywa. To wegetarianie. Pojawiają się na polach i farmach jesienią, głównie dlatego, że lubią dynie. - Nadal trzymając jej telefon w jednej dłoni, drugą wrzucił tacę pełną zakrwawionych narzędzi do stojącego

w pobliżu kosza. - Twoi kumple mordowali niewinne dzieci, które powinny były dorosnąć i zajmować się całkiem niegroźnym wysysaniem miąższu z kilku dyń. Tayla poczuła jak mdłości chwytają ją za gardło. - W jaki sposób ta mała złamała nogę? - Nadepnął na nią jakiś dorosły. Gdyby nie nasz szpital, już dawno by nie żyła. Dla tego gatunku złamane kości to wyrok śmierci. Tay poważnie zastanawiała się czy nie zwymiotować. Sprawy przybrały naprawdę zły obrót. W przeciągu kilku dni jej świat został wywrócony do góry nogami. Wszystko co wiedziała dotychczas o demonach okazało się fikcją. Demony wegetarianie? Demony, które leczyły zamiast zabijać? Jej prosty czarno-biały świat nagle zyskał milion odcieni szarości. - Tayla? Nic ci nie jest? Zamrugała gwałtownie, wracając do obcej, mrocznej rzeczywistości Szpitala Podziemnego. Szpitala, którego istnienie nie powinno być możliwe. Który Aegis chcieli zniszczyć. Nie mogła tego zrobić. W tej chwili była zbyt bezbronna i zbyt niepewna swoich uczuć, by przyczynić się do zniszczenia SP. - Oddasz mi telefon? - Jeśli wydaje ci się, że wezwiesz pomoc, to równie dobrze mogę ci powiedzieć, że tutaj nie złapiesz sygnału. - Sieć nie ma tutaj zasięgu, co? - Tayla stała w miejscu, gdy Eidolon zmniejszył dystans między nimi. Jego wysokie, mocne ciało przyciągało ją do siebie, jakby posiadało własną grawitację. Bez namysłu zrobiła krok w jego kierunku. Wyciągnął telefon w jej stronę, ale kiedy sięgnęła po niego, chwycił ją za nadgarstek. - Po co ci telefon? Tayla z trudem przełknęła ślinę, nie mając pewności, co powiedzieć. Nie dlatego, że nie mogła skłamać, ale dlatego, że nagle wcale nie chciała tego robić. Nie wtedy, gdy złote

plamki w jego oczach znów zaczęły połyskiwać. Oblizała usta, a wzrok Eidolona spoczął na jej ustach. Przyciągnął ją bliżej. Podejrzliwość i coś znacznie mroczniejszego zawirowało w jego oczach. - Stało się coś? -Nie. - Ciągle oblizujesz usta. Denerwujesz się? - Nie. Po prostu są spierzchnięte. Mrok w jego spojrzeniu pogłębił się, w miarę, jak na nią patrzył. Pochylił głowę tak, że ich usta niemal się zetknęły, a ona poczuła leciutkie muśnięcie powietrza na twarzy w niewielkiej przestrzeni, jaka ich dzieliła. - Mogę temu zaradzić. Jęknęła, żałując, że nie pocałował jej od razu. Zdawał się czekać na pozwolenie, co było kompletnie niedorzeczne. Przedtem wziął wszystko czego chciał. Czemu teraz potrzebna była mu jej zgoda? - Chcesz, żebym ci pomógł? - Nie - powiedziała, ale uniosła twarz tak, że ich usta się złączyły. Język Eidolona przesunął się po jej wargach w pocałunku, który niezupełnie można było nazwać pocałunkiem, ale to wystarczyło, żeby krew zawrzała w jej żyłach. - Jesteś pewna? - Nie. - Rozchyliła usta, nie mogą złapać tchu. - Nie mam pojęcia jak to zrobiłaś, Taylo - szepnął - ale nie mogę się powstrzymać. - Jego dłoń chwyciła ją za kark i przyciągnęła do siebie. Tayla momentalnie poczuła, jak całe jej ciało staje w ogniu. Otworzyła usta, by język Eidolona mógł wślizgnąć się do środka, przejechać po jej zębach i dotknąć podniebienia. Zamykając oczy, pozwoliła ciału reagować i wić się z pożądania, które powoli stawało się uzależniające. Nie czuła niczego od bardzo

dawna. Tkwiła w emocjonalnej pustce podobnej do zimnego, długiego snu. Eidolon zmieniał to wraz z każdym dotykiem. To było tak, jakby budziła się po raz pierwszy od dawna w miejscu, gdzie wszystko było całkowicie nowe. Chwyciła go za ramiona i przyciągnęła jeszcze bliżej. Jęk wydarł się z jego piersi. Dźwięk należący do mężczyzny w potrzebie sprawił, że puls Tayli poszybował w górę. Zmieniając pozycję, potarła swoim wzgórkiem jego udo, a on syknął i cofnął się szybko. - Cholera - wymamrotał. - Czuję cię. Moi bracia wkrótce również zaczną. - Wepchnął telefon w jej dłoń i odwrócił się. - Jesteś niebezpieczna, zabójczyni. Spojrzała na niego zaskoczona, ponieważ w tym momencie to nie ona stanowiła zagrożenie. Eidolon mógł uwieść ją spojrzeniem i dotykiem, a ona z minuty na minutę robiła się coraz słabsza. Już chciała zamknąć oczy, ale migający licznik przykuł jej uwagę. Spoglądając baczniej na ekran, dostrzegła liczby zmierzające ku zeru. Trzydzieści... dwadzieścia dziewięć... dwadzieścia osiem... - Tayla? Coś się stało? Dwadzieścia dwa... Jagger wspominał coś o liczniku, ale niemożliwe, by aktywowała zaklęcie. Zamknęła klapkę telefonu. Otworzyła ją ponownie. Na ekranie nadal migały liczby. Osiemnaście. Testujemy nowy materiał wybuchowy, który jest bezwonny, niewykrywalny i może zostać ukryty w urządzeniu elektronicznym, takim jak odtwarzacz MP3. Słowa Cole a rozbrzmiały echem w jej głowie, a wtedy serce podeszło jej do gardła. - Wyjście - wydyszała. - Muszę dostać się do wyjścia. Natychmiast!

Przepchnęła się obok Eidolona, czując gorzki posmak żółci na języku, gorączkowo szukając drzwi, przez które wniósł ją Shade. Są. Rzuciła się w ich stronę, a kiedy jedna z pielęgniarek zmieniła się w panterę i ruszyła na nią, Tayla obróciła się, wzięła zamach i posłała panterę w powietrze. Ból eksplodował w jej czaszce, ale to nie miało znaczenia. Drzwi. Musiała dostać się do drzwi. - Tayla! - krzyknął Eidolon, rzucając się za nią w pościg. - Zostań na miejscu! - Wybiegła przez drzwi w sekundzie, w której się otworzyły. Będąc na zewnątrz, rozpoznała parking i bmw Eidolona. Poczuła, jak coś parzy ją w palce. Telefon rozjarzył się po-marańczem, pulsując niczym płyta grzewcza piecyka posiadająca własne serce. Cisnęła nim w stronę odległej ściany najmocniej, jak tylko się dało. Czyjaś dłoń zacisnęła się na jej ramieniu. Okręcając się na pięcie, chwyciła Eidolona i powaliła na ziemię, zakrywając go swoim ciałem, gdy siła eksplozji wstrząsnęła podziemną placówką i jej własnymi zębami. Obok nich przeleciało koło od samochodu, trafiając w miejsce, w którym jeszcze przed sekundą stał Eidolon. Z nieba spadł deszcz płonących odłamków, kamieni i metalu, trafiając ją w plecy. Eidolon przełożył nogę przez plecy Tayli i obrócił, nakrywając własnym ciałem. Gdy deszcz odłamków ustał, a ogłuszający huk ucichł, głośny warkot wstrząsnął nią od góry. Uniosła wzrok, spoglądając w pałające niewiarygodną wściekłości złote oczy.

Rozdział czternasty Eidolon wyszedł ze swojego gabinetu. Gdyby Shade powiedział jeszcze raz „A nie mówiłem, że powinniśmy się jej pozbyć?", chyba urwałby mu głowę. Problem polegał jednak na tym, że Shade miał rację. Gdyby oddali Taylę w ręce Yuriego, parking nie zostałby zniszczony. Tyle, że Tayla już by nie żyła. Zaciskając pięści tak mocno, że aż kłykcie zatrzeszczały mu w stawach, zastanawiał się, czemu tak bardzo się tym przejmował. Po eksplozji sam był gotów zabić ją gołymi rękami. Razem z Shadeem zaciągnęli Taylę do jego gabinetu, wepchnęli do środka, a potem zostawili tam, żeby ochłonąć. - Jesteś pewien, że sobie z nią poradzisz? - spytał Shade. - Czy potrafisz sobie z nią poradzić? - Nie zaczynaj - ostrzegł go Eidolon, otwierając drzwi do gabinetu, bardziej po to, by uniknąć oskarżeń Shadea, niż w końcu rozprawić się z Taylą. Spojrzała na niego od strony biurka, na którym usiadła. Ramiona miała przygarbione, a stopami wymachiwała jak ukarany dzieciak. Oczy miała zaczerwienione, jakby płakała, ale on wiedział, że tego nie zrobiła. Jednak wysiłek, jaki wkładała w to, żeby się nie rozpłakać, był widoczny w mocno zaciśniętych ustach i sposobie, w jaki przełykała szybko ślinę. Zatrzymał się na wyciągnięcie ramienia, zaciskając dłonie w pięści po bokach, by nie dotknąć jej czasem pod wpływem

wściekłości, lub gdyby chciał zrobić coś gorszego - na przykład ją pocieszyć. Gdy się odezwał, odszukał w sobie bezstronny, zimny głos Sędziego Sprawiedliwości, którym posługiwał się od dziesięcioleci. - Podaj mi jakiś powód, dla którego nie powinienem cię teraz zabić za to, co zrobiłaś. Spojrzała mu prosto w oczy. Wojowniczka w każdym calu. - Nie potrafię. - Cóż, łatwo poszło - odparł Shade, podchodząc do stojącego naprzeciwko biura i zamykając ją w pułapce. - Wyprowadźmy ją na zewnątrz... - Nie. - Odgarnęła z twarzy splątaną masę włosów. - Jeszcze nie teraz. Jest coś, o czym musicie wiedzieć. Jeden z ludzi z waszego personelu... Yuri? Serce Eidolona zatrzymało się na chwilę. - Co z nim? - Nie żyje. - Tayla zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. - Przyczepiłam ci do pagera coś w rodzaju psychicznego GPS. - Spojrzała na niego. Ciemne kręgi pod jej oczami stopiły się ze smugami sadzy na jej policzkach. - Widocznie oddałeś mu swój pager... - Piekło i szatani - szepnął Shade. - Aegis go dopadło. Co mu zrobili? Gdy nie odpowiedziała, sędziowski spokój Eidolona rozpadł się na kawałki. Chwycił Taylę za kołnierz i szarpnięciem zmusił ją do stanięcia. Prawa skroń pulsowała mu wściekle, przypominając mu, jak bliski jest sięgnięcia po przemoc. Wiedział, że wszelka brutalność, jaką skierowałby w stronę Tayli, nie miała na celu zabicie jej. Prędzej podarłby na niej ubranie gołymi rękami i wziął brutalnie, pokazując jej kim jest, kim była ona, i że należała do niego. Cholera jasna. Zaciskając szczęki, skierował rozmowę na mniej przyjemne tory.

- Torturowaliście go, prawda? - Niemal słyszał, jak wali jej serce, dzieląc ciszę na fragmenty i rozbijając jego myśli. - Nie ja. Nie żył już, kiedy ja... w każdym razie niczego nie zdradził. Nie powiedział im niczego, czego wcześniej nie wiedzieliby o szpitalu. Przepraszam. Przepraszam za wszystko. Musiał przyznać, że sprawiała wrażenie autentycznie rozstrojonej tym, że przyniosła do szpitala materiał wybuchowy i że jej towarzysze zamęczyli Yuriego na śmierć. To jego powinni byli schwytać. Gdyby nie sgenesis, nigdy nie oddałby pagera Yuriemu po operacji Luca. W dodatku... O, cholera. Eidolon puścił Taylę i odwrócił się do swojego brata. - Yuri podwiózł Gem do domu. Sprawdź, czy będziesz w stanie ją namierzyć. Gdyby mordercze spojrzenia mogły zabijać, po Tayli zostałaby kupka popiołu po spojrzeniu, jakim obrzucił ją Shade, zmierzając do drzwi. Sięgnął do klamki i zatrzymał się. - Co z nią zrobimy? Oddamy ją w ręce Maleconcieo, czy zabijemy ją sami? Eidolon przysunął się do brata i zniżył głos. - Najpierw muszę z nią porozmawiać. - Na wypadek, gdyby Shade zaczął protestować Eidolon powiedział: - Uratowała mi życie. - A ty uratowałeś jej. Jesteście kwita. Zabij ją. Uderzając dłonią w futrynę drzwi wystarczająco mocno, by Shade podskoczył w miejscu, Eidolon pochylił się tak bardzo, że mógł słyszeć bicie serca swojego brata. - Nie dyskutuj ze mną o tym. - Nie podoba mi się to, co się z tobą dzieje, E. Jeszcze rok temu zrobiłbyś, co do ciebie należało. - Cóż, może w końcu zmieniam się w Seminusa i działam z egoistycznych pobudek. Ty i Wraith robicie to niemal bez przerwy.

Shade zaklął szpetnie pod nosem i wypadł za drzwi, zatrzaskując je za sobą z hukiem. Eidolonowi wyrwał się z gardła warkot pełen frustracji. Riposty poniżej pasa nie były w jego stylu, ale ostatnio nie mógł się powstrzymać, by jakiejś nie użyć, choć ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował, były kłótnie z braćmi. A zwłaszcza z Shadeem. Wściekłość Eidolona eksplodowała, gdy odwrócił się w stronę głównego powodu napięć między nim a braćmi. - Wróciłaś tu, żeby sprowadzić swoich towarzyszy z Aegis do mojego szpitala. -Tak. Zdrada zabolała go, choć nie miał pojęcia dlaczego. Byli w końcu wrogami. Spodziewał się, że Tayla może zrobić coś takiego. Jednak z jakiegoś powodu świadomość tego, że chciała zniszczyć coś, nad czym pracował tak ciężko, mocno go zabolała. - Chyba nie muszę pytać, dlaczego. To, że nas nienawidzisz, jest oczywiste... - Nie nienawidzę was - odparła Tayla ochrypłym głosem. Jej pełne cierpienia spojrzenie przeszyło go jak skalpel. - To nie tak. Szok sprawił, że Eidolon cofnął się o krok. - Kłamiesz. - Nie. Gdybym was nienawidziła pozwoliłabym, żeby ta bomba eksplodowała na terenie szpitala zamiast na parkingu. Eidolon wybuchnął krótkim gorzkim śmiechem. - Ratowałaś własną skórę. - Można powiedzieć, że tak pewnie myślałam. - Wbiła wzrok w podłogę. - Czy ktoś został ranny? - Tak - odparł, znów czując przypływ gniewu. - Aegis nie udało się zniszczyć mojego szpitala, ale zabili kilku członków personelu. Zdajesz sobie z tego sprawę, zabój czyni, że twoi współtowarzysze wpędzili cię w zasadzkę i wystawili na pewną śmierć?

Taylą wstrząsnął urywany szloch. Łzy, które powstrzymywała tak długo, popłynęły jej po twarzy. - Byłam ofiarą. Wszystko w imię wyższego celu... - W imię wyższego celu? - Eidolona zalała krew. Jednym krokiem zmniejszył dystans między nimi i chwycił Taylę za ramiona, tłumiąc chęć potrząśnięcia nią tak mocno, aż zęby zaczną jej szczękać. - Naprawdę w to wierzysz? Spojrzała na niego. Ból w jej oczach zmienił je w ponure studnie. - Muszę. - Dlaczego? - Dlatego, że jeśli nie byłam ofiarą, to znaczy, że mieli mnie za nic. Zamrugała. Łza spłynęła po jej usmarowanym sadzą policzku. - Byli wszystkim, co miałam. Jeśli okaże się, że byłam dla nich pionkiem jednorazowego użytku... Och, niech to szlag. Wściekłość uszła z Eidolona jak powietrze z przebitego balonu. Emocje zmieniały się u niego jak w rozchwianym kalejdoskopie. Zanim zdążył pomyśleć co robi, przyciągnął ją do siebie i przytulił, a Tayla rozpłakała mu się w koszulę. Eidolon wiedział, że to nie powinno było się zdarzyć. Powinien wrzeszczeć na nią i stłuc na kwaśne jabłko za to, co zrobiła. Tulenie jej, przyciskanie ust do czubka jej głowy, głaskanie po doskonale umięśnionych plecach było... o tak, kurewsko złym pomysłem. I zdecydowanie nie powinno sprawiać mu aż takiej przyjemności. Nic nie mogło się z tym równać. A przynajmniej nic, co nie mogło się wydarzyć, kiedy nadal byli w ubraniach. Jej twarde ciało, które było miękkie we wszystkich odpowiednich miejscach, pasowało do niego idealnie. Sposób, w jaki stał między jej nogami, podczas gdy ona siedziała na krawędzi jego biurka, przypomniał mu, że mogli pasować do siebie jeszcze lepiej. Jego męskość drgnęła w spodniach na

samą myśl o tym. Rany boskie, musiał natychmiast pozbyć się tych myśli z głowy. - Czy Yuri - spytała głosem trzęsącym się równie mocno, co jej dłonie zaciśnięte na jego ramionach - był lekarzem? - Tak. I to dobrym. - Dreszcz wstrząsnął jej ciałem. Choć nie powinien, Eidolon odczuł potrzebę złagodzenia nieco jej poczucia winy. - Był również zmiennokształtnym i okrutnym dupkiem. - Mimo to, wszystko co mu zrobili... Prawdopodobnie na to zasługiwał. Eidolon nie powiedział tego na głos. Stracił utalentowanego chirurga, a zastąpienie go nie będzie łatwe. Jakiś hałas poza biurem przykuł jego uwagę. To, co zobaczył przez okno sprawiło, że zaklął pod nosem. - Naprawdę mam nadzieję, że ten facet nie jest lekarzem - odparła Tayla, odsuwając się, by zobaczyć Wraitha, który chwiał się jak trzcina na wietrze. Zrobił do przodu kilka kroków, potykając się, a potem osunął się na ścianę. - Cudownie - mruknął Eidolon. - Zostań tutaj. Otworzył drzwi na oścież i w czterech krokach znalazł się przy Wraithcie. - Hej, braciszku. Eidolon chwycił go za gardło i podniósł z podłogi. - Ty idioto. Secor des unezl Wraith roześmiał się, błyskając kłami. - Ooo, słyszę język Sprawiedliwości. Wielki E jest wkurzony. - Mówiłem ci, żebyś trzymał się z dala od ludzi. - Taa, a mnie znudziła twoja pieprzona gadka. Eidolon z rykiem cisnął Wraithem przez pokój. Jego brat grzmotnął w ścianę i stoczył się na podłogę. Zanim zdążył usiąść, Eidolon rzucił się na niego, wbijając mu głowę w dywan. - E! - Dłonie Shadea zacisnęły się wokół jego ramion. - Eidolon. Pomóż mu wstać.

- Jest naćpany. - Wiem. Dlatego przyniosłem Narcan. - Pieprzyć to - wybełkotał Wraith. - Osuszyłem tego ćpu-na do ostatniej kropelki. Nadal siedząc okrakiem na swoim bracie, Eidolon zacisnął zęby tak mocno, że aż szczęki go rozbolały. - Zabiłeś go? Czy ten ćpun nie żyje? - Nie wiem. Shade przyklęknął i przejechał dłonią po twarzy. - Są jacyś świadkowie? - Mam to gdzieś. - Wraith... - Daj już spokój. - Wraith oblizał językiem jeden z kłów, jakby rozkoszował się krwią, która po nim spływała, gdy wysysał narkomana. Rada Wampirów nic mi nie zrobi i dobrze o tym wiesz. Miał rację. Jako demon Seminus z wampirzą tendencją wpasowywał się w szarą strefę istniejącą między dwoma gatunkami. Rady niemal ogłosiły wojnę z powodu praw, których powinien przestrzegać. Kary za różne przewinienia były zdecydowanie jedną z bardziej delikatnych spraw, więc, z małą pomocą Eidolona i Shadea, obie Rady zgodziły się na kompromis. Wraith nie miał pojęcia o ich umowie. Jeśli Eidolonowi uda się utrzymać ten stan rzeczy, to nigdy się nie dowie. - Arogancki dupek - mruknął Shade, przyszpilając jedną rękę Wraitha do ziemi i zrywając osłonkę z igły strzykawki. Wraith syknął, chcąc wyrwać się na wolność. Eidolon przycisnął brutalnie kolanem ramię Wraitha, żeby unieruchomić go w miejscu, a Shade zrobił mu zastrzyk z Narcanu, jednego z niewielu ludzkich leków, które działały zgodnie z zamierzeniami na demony.

- Mam dość niańczenia cię - powiedział Eidolon wiedząc, że powinien okazać większe zrozumienie. Osuszenie z krwi ludzkiego ćpuna - zawsze mężczyznę, bo Wraith nie tykał ludzkich kobiet ani dla seksu ani dla ich krwi - oznaczało zazwyczaj, że coś wywołało w nim wspomnienia i kazało przypomnieć sobie traumę, jakiej doświadczył w trakcie dzieciństwa lub tortur. Nie rozmawiał o tym z nikim. Ograniczył się tylko do stwierdzenia, że był zmuszany do przyglądania się, jak cierpią ludzkie kobiety i że nie chce być odpowiedzialny za robienie tego samego. Skutkiem tego postanowienia było to, że żywił się wyłącznie na innych demonach i ludzkich mężczyznach. Narkomani, którzy trafiali mu się od czasu do czasu, stanowili dla niego ucieczkę, ale to Eidolon płacił zazwyczaj za jego wykroczenia. Z gardła Wraitha wydobył się warkot. Jego oczy zaczynały tracić szklisty blask świadczący o upojeniu narkotykowym. - Powinieneś zaopiekować się swoją dziwką. - A ty zostać pożarty tuż po porodzie. - Targany gniewem Eidolon wstał zanim zdążył uśmiercić swojego brata. - Shade, udało ci się skontaktować z Gem? - Tak. Ma dla ciebie wiadomość. Powiedziała, że dwadzieścia cztery godziny dobiegły końca. Co dokładnie miała na myśli? Była podekscytowana. Zdecydowanie przemawiał przez nią jej wewnętrzny demon. - To nic takiego - skłamał Eidolon. - Czy którykolwiek z naszych ambulansów wyszedł cało z eksplozji? Kręcąc głową, Shade podniósł się z podłogi. - Niestety nie. Wejście na parking zawaliło się. - Cholera. Czy zaklęcie maskujące zostało naprawione? - Tak. Wejście jest ukryte przed oczami ludzi. I tak było ukryte ze względu na to, że znajdowało się na podziemnym poziomie zburzonego wcześniej garażu, który kupił Eidolon, ale mimo wszystko panował tam potworny

bałagan. Eidolon spojrzał na Taylę, która stała w przejściu. Na jej twarzy malował się wyraz przerażenia, i to nie tylko z powodu zaistniałej sytuacji. - Na co się tak gapisz, do cholery? - warknął Wraith. Zjazd po haju wcale nie poprawił mu nastroju. Podciągnął się do pozycji siedzącej i oparł o ścianę, rzucając Tayli mordercze spojrzenie spod przymkniętych powiek. - Nie miałam pojęcia, że demony biorą narkotyki - powiedziała, a Wraith uśmiechnął się zimno. - Nie biorę prochów. Biorę krew. - Przejechał językiem po czubkach kłów. - Podejdź tu, a pokażę ci, co mam na myśli. Tayla prychnęła pod nosem. - Śnij dalej. - A co, jesteś aż tak wybredna co do demonów, które pieprzysz? - Wraith - odezwał się Eidolon. W jego głosie słychać było ostrzeżenie, które Wraith zignorował. - No co? To czysta hipokryzja. Każdy z tak dużą domieszką demonicznej krwi jak ona... - Zamknij się. Tym razem posłuchał, ale Tayla podeszła bliżej. - Co masz na myśli? - odwróciła się do Eidolona. - Już jestem w połowie demonem. Czy może być coś gorszego? - Nie powiedziałeś jej? - Wraith wybuchnął śmiechem i skoczył na równe nogi. Skutki spożycia narkotyków całkiem się wyczerpały. - Pozwól, że ja to zrobię. - Co miałby mi powiedzieć? - Nic - odparł Eidolon, ale Wraith zdążył już ruszyć w jej stronę. Niebieskie oczy rozjarzyły mu się jak u kota, na moment przed rzuceniem się na ofiarę. Eidolón stanął pomiędzy nimi, ale Tayla chwyciła go za ramię i obróciła ku sobie. - Proszę... powiedz mi.

Wolał zaczekać aż jej ciało zawiedzie ją tak bardzo, że będzie potrzebowała jego pomocy, ale Wraith naciskał. Możliwe, że nadszedł wreszcie odpowiedni moment. Aegis zdradziło ją - jej własny gatunek wyklął ją i próbował zabić zamiast ochraniać. Poznanie prawdy o przynależności do innego świata mogło otworzyć przed nią nowe możliwości. - Lepiej przejdźmy do mojego gabinetu... - Przestań rozstawiać mnie po kątach - odparła, wbijając pięty w podłogę i krzyżując ramiona na piersi. - Cokolwiek to jest, dam sobie z tym radę. Eidolon przeczesał palcami włosy. - W porządku. Powiedziałem ci, że jesteś półdemonem. Nie wspomniałem jednak ani słowem o tym, że powodem wszystkich twoich problemów jest twoje uśpione DNA, które aktywowało ugryzienie demona Alu. - Uśpione DNA? - Tayla z trudem przełknęła ślinę i oblizała wyschnięte wargi. - Co masz na myśli? - Boże, ależ ci ludzie są głupi - odparł Wraith, opierając się ramieniem o ścianę. - Ma na myśli to, że to DNA właśnie przejmuje nad tobą kontrolę. I albo cię zabije, albo pozbawi cię wszystkiego, co czyni cię człowiekiem. Tayla spojrzała na Shadea, który pokiwał twierdząco głową, a potem na Eidolona. - Ja nie mogę... to nie może być prawda. Zimny śmiech Wraitha sprawił, że temperatura w pomieszczeniu gwałtownie spadła. - Witaj w piekle, zabójczyni.

Rozdział piętnasty Tayla nie odezwała się ani słowem, gdy Eidolon, który zdążył przebrać się w czyste dżinsy i czarny sweter, prowadził ją przez gąszcz ciemnych korytarzy szpitala. Jej myśli nadal krążyły wokół tego, co Wraith powiedział o utracie wszystkiego, co czyni z niej człowieka. Robiła wszystko co mogła, by zachować jasność umysłu, nie wspominając już o mówieniu. Bo myśleć zdecydowanie nie potrafiła. Przed nimi widać było smukły, czarny łuk, otaczający lśniące wrota podobne do tych, które widziała w tunelu prowadzącym do mieszkania Nancy. Eidolon powiedział coś w języku, którego nie znała, i gestem zaprosił ją do środka. Przeszli na drugą stronę, wchodząc do pomieszczenia, które przypominało jaskinię z czarnego marmuru. Na wypolerowanych kamiennych ścianach wyrzeźbiono mapy. Eidolon dotknął jednej, przedstawiającej z grubsza zarys Stanów Zjednoczonych, a potem jeszcze bardziej topornie wyrzeźbionej mapy Nowego Yorku, która połyskiwała na czerwono obok. Po kilku kolejnych dotknięciach pojawił się następny łuk. Po dwóch krokach Tayla uświadomiła sobie, że właśnie wychodzi ze ściany jednego z budynków na Południowym Bronxie. Gdy się odwróciła, w ceglanym murze nie pozostał żaden ślad wskazujący na to, że przed chwilą znajdowało się

tu jakieś przejście. Eidolon przywołał taksówkę. Po piętnastu minutach stali już pod jej mieszkaniem. Tayla nadal milczała, a jej umysł w dalszym ciągu odmawiał współpracy. - Zabieram cię do swojego domu - powiedział. - Przyjechaliśmy tu, żebyś mogła zabrać swoją łasicę i parę swoich rzeczy. - Nie mogę. - Głos miała ochrypły i na granicy załamania. Ona sama była o krok od załamania się, uwięziona w koszmarze, który nie chciał się skończyć. Demon w tobie pozbawi cię wszystkiego, co czyni cię człowiekiem. - Nie masz wyboru. Pozbyłaś się go w momencie, w którym wysadziłaś mój szpital. - Zapłacił taksówkarzowi i wszedł razem z nią do cuchnącego stęchlizną korytarza budynku, kręcąc głową z obrzydzeniem, gdy jakaś strzykawka zachrzęści-ła mu pod butem. - Będziesz potrzebować pomocy, gdy twoje ciało zacznie się zmieniać. Mamy dużo do obgadania. - Nie mamy o czym rozmawiać - odparła, gdy wspięli się na schody. Odmowa była konieczna, jeśli miała nie oszaleć. - Nie wiem nawet, czy wierzę w... Włoski na karku Tayli nagle stanęły dęba. Intuicja dała o sobie znać wraz z przypływem adrenaliny. Tayla przypadła do ziemi. Jej zmysł wzroku wyostrzał się, gdy przyglądała się wszystkiemu wokół. Patrzyła pod nogi, w górę, przeczesała wzrokiem nawet sufit. Demony miały paskudny zwyczaj zeskakiwania na głowę wprost z krokwi lub rur. Odruchowo sięgnęła dłonią do miejsca, w którym trzymała swój zakrzywiony sztylet. Zaklęła pod nosem, gdy nie wyczuła tam niczego prócz chłodnej skóry pod nową szpitalną koszulą, którą Eidolon dał jej w miejsce zakrwawionej. Eidolon przysunął się do niej, przykładając usta do jej ucha. - O co chodzi?

- Coś mi tu nie gra - szepnęła. Podpełzła bliżej, by wyjrzeć znad podestu schodów. - Drzwi do mojego mieszkania są otwarte. Promieniujące z Eidolona niebezpieczeństwo było niemal namacalne. Zaczął wspinać się po schodach, ale Tayla zdążyła wyciągnąć rękę i zablokować go. - Poradzę sobie z tym. - Cholera jasna, potrzebowała tego. Musiała stłuc kogoś na kwaśne jabłko, choćby tylko po to, żeby pozbyć się otępienia, które chwyciło ją w swoje kleszcze. Przez szparę w otwartych drzwiach dostrzegła jakieś poruszenie. Zobaczyła ludzi. Strażników. Z tego co widziała było ich dwóch. Cole i Bleak... obaj zamieszani w walkę z wilkołakiem, który zabił Michelle i Treya. Siedzieli na jej kanapie i zajadali się zestawami z McDonalda. Tayla poczuła przypływ wściekłości... Ludzie, w jej kryjówce, nieproszeni... Zamykając oczy, spróbowała wziąć się w garść. Zachowywała się tak, jakby zaakceptowała już swój los. Jakby Strażnicy byli jej wrogami. To nie oni wysłali ją do demonicznego szpitala z bombą, więc wpadnięcie tam jak rozwścieczony pies w niczym nie pomoże. Poza tym ich wersja tego, co zaszło w nocy, kiedy zginęli Trey i Michelle różniła się od wersji Luca, a ona chciała im uwierzyć. Strażnicy byli dobrzy. Byli zbawcami ludzkości. Nie zdradzali się wzajemnie. Nie kłamali. I na pewno nie próbowali zabijać swoich towarzyszy. Tyle że jej wewnętrzny alarm ani na sekundę nie chciał przestać dzwonić. - Nie pozwól, by cię zobaczyli - powiedziała do Eidolona. - Nie wiem, dlaczego tu są, ale będą bardziej skłonni do rozmowy, jeśli będę sama. - Zabójcy? - spytał. Gdy kiwnęła głową, zaczerpnął gwałtownie tchu. Jeśli cię tkną...

- Nie zrobią tego. - Zanim on zdążył zaprzeczyć, a ona przeanalizować zaborczość w jego głosie, przekroczyła próg mieszkania. Cole skoczył na równe nogi. - Tayla. Jezu Chryste, co ty tutaj robisz? - Mieszkam. - Weszła do środka. Serce zlodowaciało jej w piersi na widok paniki wypisanej na ich twarzach, która powiedziała jej, że doskonale wiedzieli o tym, że wysłano ją do szpitala jako kamikadze. Jak wielu Strażników było w to zamieszanych? Tylko kilku wybrańców, czy może cała jednostka? Nie. Nie chce wierzyć w to, że wszyscy zwrócili się przeciwko niej. - Powiedziano nam, że nie żyjesz. - Jak widać to nieprawda. Cole i Bleak wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Najwyraźniej fakt, że nadal oddychała, nie był zbyt dobrą nowiną. - To świetnie - odparł Bleak. - Skoro myśleliście, że nie żyję, to co tutaj robicie? - Przyszliśmy sprzątnąć twoje mieszkanie. - Cole wzruszył ramionami, ale uwadze Tayli nie umknął fakt, że poluzował zapięcie na osłonie swojego sztyletu. - Zabierzemy cię do kwatery głównej. Bleak stanął za jej plecami. - Tak. Wszyscy ucieszą się na twój widok. Niemożliwy do pomylenia z czymś innym świst ostrza przecinającego powietrze zniszczył fałszywie szczęśliwe powitanie. Tayla uderzyła mocno i szybko, wytrącając sztylet z dłoni Bleaka. Kopniak Colea posłał ją na ścianę, a wtedy do akcji wkroczył Eidolon, zajmując się Bleakiem. Teraz mogła koncentrować się na Coleu. Wrzask Bleaka przeszył jej uszy, gdy uderzyła Colea pięścią prosto w twarz. - Nie zabijaj go! - krzyknęła.

- Pieprzę to - warknął Eidolon. -Nie! Głuche odgłosy ciała uderzającego o ciało oznaczały, że nie posłuchał jej rozkazu. Cole obrócił się i zamachnął w stronę jej podbródka, ale zablokowała cios, nie zwracając już uwagi na to, co robi doktorek. Cole okładał ją pięściami i nadszedł czas, żeby odpowiedzieć ogniem. Tayla zrobiła piruet, kończąc go potężnym wykopem, który powalił Colea na tyłek. Skoczyła na niego, siadając mu okrakiem na biodrach, i trzasnęła w policzek. Cole poderwał nogi do góry, owijając je wokół jej gardła. Tayla zaczęła walczyć o to, by utrzymać się na górze. Umiejętności Colea dorównywały jej umiejętnościom. Trenowali razem niemal tyle samo czasu, ale z powodu utraty sił i obrażeń to, co powinno być łatwym powaleniem przeciwnika na ziemię, stało się dla niej walką na śmierć i życie. Oddychając z trudem, wyciągnęła rękę w stronę słoja ze świecami, który stoczył się ze stolika do kawy w trakcie ich pojedynku. Jej palce zacisnęły się na jego krawędzi. Z kolei pięść Colea wbiła się w jej brzuch. Eksplozja bólu oślepiła ją, ale zacisnęła zęby i uderzyła go słojem prosto w skroń. Cole jęknął i zwalił się bezwładnie na ziemię. Powstrzymując własny jęk, Tayla stoczyła się z niego. Niski warkot Eidolona wstrząsnął pomieszczeniem. Porzucił Bleaka i skoczył na Colea, wbijając mu kolano w brzuch i zaciskając dłoń na gardle. - Okej, dupku - warknął. - Najwyższy czas wyśpiewać wszystko. Tayla zerknęła na bezwładne, zakrwawione ciało Bleaka. Leżał nieruchomo, ale jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w rytm regularnego oddechu. Dzięki Bogu. - Ty draniu - powiedziała do Colea. - Co to, u diabła, miało być?

Mężczyzna rzucił jej mordercze spojrzenie, a Eidolon widocznie docisnął go mocniej do podłogi, bo zaczął szarpać się w jego uścisku. - Ty demoniczna suko - wycharczał. - Jesteś szpiegiem. Zabiłaś Janet. O mój Boże. Wiedzieli. - Nie jestem żadnym szpiegiem. I wcale nie zabiłam Janet. - Ani na jotę nie uwierzyła tym wypowiedzianym w pośpiechu słowom, bo w pewien sposób przyczyniła się do śmierci drugiej Strażniczki. Spojrzeli sobie z Eidolonem w oczy. - Widocznie Yuri musiał coś powiedzieć - mruknął. Czyżby wszyscy już o tym wiedzieli? Tayla nadal nie doszła do ładu z faktem, że w jej żyłach płynie krew demona, ale jej ludzie najwidoczniej chcieli ją zabić właśnie z tego powodu. Wsunęła nogę pod siebie i usiadła wygodniej. Miała do Colea całe mnóstwo pytań, poczynając od: - Jakie dostaliście rozkazy? Rozcięte, zakrwawione wargi Cole'a ułożyły się w groteskowy uśmiech. - Idź do diabła. Eidolon przyłożył jeden palec do rozcięcia na jego twarzy. Delikatnie i powoli pogłaskał zdrową skórę obok niego. - Szkoła medyczna to naprawdę zabawna sprawa - powiedział przyciszonym głosem. - W trakcie uczenia się różnych metod jak kogoś opatrzyć... - rana zasklepiła się nagle - poznaje się również najskuteczniejsze sposoby na to, jak zrobić komuś krzywdę. - Rana pękła z trzaskiem, przypominającym odgłos mokrego dartego papieru. Cole wrzasnął z bólu. Cholera, doktorek znał się na rzeczy. Nie potrafiła się zdecydować, czy był bardziej seksowny, przerażający, czy wszystko naraz. - Lepiej zacznij odpowiadać na pytania Tayli, bo w przeciwnym razie ja zacznę rozcinać cię na dole.

Cole przełknął głośno ślinę. - Wysłano nas, żebyśmy spakowali twoją broń Aegi i ubrania. -I? - I zabili cię na wypadek, gdybyś przeżyła eksplozję. Choć Tayla spodziewała się tej odpowiedzi, nadal czuła bolesne ukłucie zdrady. Choć słowo „ukłucie" nie całkiem oddawało obraz sytuacji. To byli ludzie, z którymi walczyła u boku, z którymi odnosiła rany i dla których ryzykowała życiem. Razem wykonywali wspólną misję. Jak mogli jej to zrobić? - Kto was przysłał? - Przeklęła się w duchu za drżenie w głosie. - Kto wydał rozkaz? - Jagger. - On nie ma takiej władzy. - Powiedział, że rozkazy wyszły od Kynana. Tayla zachwiała się w tył, jakby ktoś ją spoliczkował. Nie. Kynan by tego nie zrobił. Nie jej. Nikomu. Sam wybawił kiedyś z opresji Strażnika, który wypuścił demona z pokoju przesłuchań. Jeśli jednak uwierzył, że Tayla jest demonem... nie, nawet gdyby ta informacja pochodziła od Yuriego, to nie znaczyło wcale, że Kynan uwierzyłby w nią automatycznie. Informacja uzyskana od demona za pomocą tortur nie gwarantowałaby rozkazu egzekucji, a nawet jeśli, taki rozkaz nie zostałby wydany, dopóki by nie przeprowadzono śledztwa, a Starszyzna nie zatwierdziłaby tej decyzji. Coś tu było nie tak. I to bardzo. - Więc przyszliście tutaj, żeby przetrząsnąć mieszkanie Tayli i zabić ją, gdyby przeżyła wybuch, tak? - spytał Eidolon. - To miało wyglądać jak włamanie. - A gdybym nadal żyła, choć nie wróciła już do mieszkania, to co mieliście zrobić? - spytała. Zakrwawione usta Colea wykrzywiły się w zimnym uśmiechu.

- Ścigalibyśmy cię do upadłego, tak jak wszystkie demoniczne dziwki, do których zresztą należysz. - Zła odpowiedź - powiedział Eidolon niskim, zabójczym głosem. Jednym ruchem skręcił szyję Colea, łamiąc mu kark. - Sprawiedliwość została wymierzona. Tayla powinna być zszokowana jego zachowaniem, może nawet wkurzona, ale w głębi czuła jedynie odrętwienie. Czyżby jej demoniczne geny wpływały na nią w jakiś sposób? Stała przez chwilę w miejscu, spoglądając na dwóch Strażników, jednego żywego a drugiego martwego. Co teraz? Zupełnie jakby usłyszał jej myśli, Eidolon podniósł się z podłogi i powiedział: - Spakuj trochę ubrań i zabierz swoją łasicę. - Dlaczego to robisz? - Tutaj nie jesteś bezpieczna. - Wiem. Ale potrafię o siebie zadbać. - Od lat żyła na ulicy, wiedziała, jakie jest życie i znała miejsca, w których mogłaby się ukryć. Tyle, że niektórzy Strażnicy, wliczając w to Jaggera, mieli podobne doświadczenia. Eidolon wyciągnął dłoń w jej stronę tak szybko, że znalazła się w jego uścisku zanim zdążyła choćby mrugnąć okiem. Z jedną ręką zaplątaną w jej włosach, a drugą trzymając ją mocno w talii, spytał: - Powiedz mi - odezwał się cichym głosem, który był o wiele bardziej niepokojący, niż gdyby na nią wrzasnął - co dokładnie Aegis zrobiło Yuriemu? Tayla z trudem przełknęła ślinę. - Mówiłam ci już. Torturowali go. - Jak? Batem? Ostrymi narzędziami? Ogniem? - Wzmocnił uścisk, przyciągając ją bliżej swojego muskularnego ciała. Odchylił jej głowę w tył, ale nie po to, by sprawić jej ból, tylko dlatego, że chciał przykuć jej uwagę. Udało mu się to w stu

procentach. - Myślisz, że twoi koledzy nie zrobiliby tego samego z tobą, gdybyś wpadła w ich łapska? Wiem, że nie możesz mi zaufać, ale chyba dowiodłem wystarczająco mocno, że nie mam zamiaru cię torturować. - Zabiłeś Colea... - Tylko dlatego, żebyś ty nie musiała tego robić. - Musnął ustami płatek jej ucha, przyprawiając ją o drżenie. - On by cię zabił. Może nie dzisiaj, ale kiedyś na pewno. A teraz idź i zbierz swoje rzeczy. Puścił ją, ale Tayla nie dała się zwieść. - Tylko nie zabij Bleaka, kiedy ja będę zajęta. - Taylo... - Nie! - Przygryzła wargę i spojrzała na mężczyznę zwiniętego w kłębek na podłodze. - On nie jest taki jak Cole. To nowy rekrut. Po prostu wykonywał swoje rozkazy. Myśli, że jestem... - Demonem? - Ty draniu. - Tak, wiem. Później będziesz mogła na mnie psioczyć. Na razie musimy zabrać cię w bezpieczne miejsce. Wiedziała, że Eidolon ma rację, ale świadomość tego stanowiła gorzką pigułkę do przełknięcia. - Wezmę swoje rzeczy - mruknęła. - Tylko nie zabijaj Bleaka. Zmuszając swoje płuca do wzięcia uspokajającego oddechu, wzięła telefon z podłogi gdzie upadł w trakcie walki, a potem trzęsącymi się palcami wystukała numer. Jagger odebrał telefon już po pierwszym sygnale. - Twoja ekipa powitalna była bardzo miłym gestem, Jag - powiedziała. Musisz się jednak bardziej postarać, jeśli chcesz mnie zabić. A teraz przyjeżdżaj i zabieraj stąd swoje śmieci. Rozłączyła się, świadoma tego, że właśnie podpisała swój wyrok śmierci. Kiedy jednak odwróciła się w stronę Eidolona, nagrodził ją oślepiający uśmiech. Powiedział coś w języku, którego nie znała, przewiercając ją wzrokiem na wylot.

- Jesteś wspaniała. On również był. Wspanialszy ponad wszelkie wyobrażenie. A ona niedługo miała znaleźć się w jego domu. Świadomość tego, że będzie tak blisko niego, i to w dodatku w tak intymnym otoczeniu, wprawiła ją w niepokój. Przeraziła. I jednocześnie podnieciła. - Idziemy. - Musieli zrobić to szybko, zanim Strażnicy zjawią się tu, by ją zabić. Kiedy wzięła Mickeya na ręce wiedziała już, że nie będzie odwrotu.

Rozdział szesnasty Mieszkanie Eidolona w niczym nie przypominało ciemnego, wilgotnego lochu, którego się spodziewała. Jednak po sposobie, w jaki się ubierał i po tym, jak zobaczyła jego auto, Tay-la nie wiedziała, czemu miałaby spodziewać się czegoś innego niż apartamentu na Manhattanie, którego miesięczny koszt utrzymania wynosił prawdopodobnie więcej niż jej dwuletni czynsz. - To takie niesprawiedliwe - mruknęła, kładąc swoje torby na podłodze. Eidolon wyciągnął Mickeya z kieszeni swojej kurtki i zamknął drzwi frontowe. - Co dokładnie? - To. Powinieneś mieszkać w kanale czy czymś takim - odparła, ale w jej głosie zabrakło przekonania, bo zaczynała dostrzegać w nim coś znacznie więcej niż zło i coraz trudniej przychodziło jej trzymanie się własnych zasad. Zwłaszcza że ludzie, o których myślała, że podzielają jej przekonania, próbowali ją zabić. I to dwa razy. Och, i może dlatego, że sama była demonem. Takie tam drobiazgi. - Nie mogłem znaleźć kanału z takim widokiem. - Postawił Mickeya na podłodze razem z koszem na śmieci. - A gdzie twój pies? Zjadłeś go w końcu? - Kiedy się pakowałaś, zadzwoniłem do kobiety, która go wyprowadza i spytałem, czy weźmie do siebie tego parszywego

kundla na kilka dni. Nie byłem pewien, jak zareaguje na obecność łasicy. Gdzieś we wnętrzu domu dało się słyszeć bicie ściennego zegara. - Parszywy kundel? Chyba nie darzysz go zbytnią sympatią, co? - Dotrzymuje mi towarzystwa. - Powiedział to swobodnym tonem, wzruszając ramionami, ale zdradził go cień czułości w głosie. Lubił swojego psa. Wziął od niej torby, prowadząc ją wzdłuż korytarza pełnego olejnych obrazów, przedstawiających średniowieczne zamki i rezydencje do sypialni. Pokój okazał się ogromny i bogato zdobiony męskimi odcieniami brązu i burgunda. Olbrzymie łoże z baldachimem musiało być robione na zamówienie. Dopiero później zdała sobie z czegoś sprawę. Przygryzła wargę, żeby powstrzymać okrzyk zdumienia. Łóżko zostało skonstruowane tak, by pomieścić więcej niż dwie osoby. - To twój pokój - szepnęła. - Widziałam tu gdzieś pokój dla gości... Eidolon błyskawicznie upuścił torby na wypolerowaną podłogę i objął dłońmi jej twarz. - Przeszliśmy już ten etap. - Pochylił głowę, muskając ustami skórę jej szyi. - Będziesz spała ze mną. Jak prawdziwa para. Zdecydowanie zbyt intymna sytuacja. - Nie chcę. Eidolon odetchnął głęboko. - Nie okłamuj mnie, Taylo. Czuję zapach twojego pożądania. Rany boskie, ten jego wyczulony zmysł węchu działał jej na nerwy. - Potrzebuję trochę przestrzeni. - Łóżko jest wystarczająco duże. - Jest tak duże, że mógłbyś zmieścić tam cały zastęp cheerleaderek.

Poczuła, jak jego usta rozciągają się w uśmiechu tuż przy jej skórze. - Mówisz tak, jakbyś była zazdrosna. - Chyba zwariowałeś. - Powinnaś odpocząć. - Odsunął się, zaskakując ją, i pogładził delikatnie palcem po linii szczęki. - Miałaś ciężki dzień. Jeśli chcesz wziąć prysznic, łazienka znajduje się na prawo. Szlafroki są w szafce. - Uniósł do góry jedną ciemną brew. - Wcale nie wdałaś się w bójkę z demonem Daeva, prawda? - Nie. - Oddałaby wszystko, by móc zacząć ten dzień od początku. Posłuchaj, co do mojego mieszanego pochodzenia... Jakie masz na to dowody? Mam nadzieję, że mnie nie nabierasz. - Fakt, że bez żadnych wstępów spytała go, czyją okłamuje, świadczył o jej wyczerpaniu. Świat zdążył zwariować w przeciągu dnia, a ona potrzebowała szczerej odpowiedzi. - Chodź ze mną. Poszła za nim do pokoju, który rozmiarami niemal przypominał sypialnię, ale był przytulniejszy. Pod ścianami stały półki z książkami. Wiele tytułów napisano w językach, których nie potrafiła odczytać. W jednym rogu stało biurko. Skórzana kanapa zajmowała całą ścianę. Czarne marmurowe płytki na podłodze odbijały światło zamiast pogrążać pokój w mroku, tak jak mogła się tego spodziewać. Eidolon wziął obciągniętą skórą książkę z jednej z półek i otworzył ją na pustej stronie. Zamykając oczy, przesunął dłonią nad pergaminem. Blask przesączył mu się przez palce. Kiedy zabrał rękę, pulsujące, lśniące wilgotne - zdjęcie zakrwawionych organów wewnętrznych pojawiło się na stronie. - Po pierwsze, to naprawdę obrzydliwe. Po drugie, jak to zrobiłeś? - To tekst traktujący o medycynie. Ja go napisałem. Na tych dwóch stronach mogę zwizualizować wszystko, co widziałem. Pojawi się to tutaj w formie tymczasowego, żywego zdjęcia.

- Super. Ale to w dalszym ciągu jest obrzydliwe. Co to właściwie jest? - Twoja jama brzuszna. Tayla wzdrygnęła się. - Nie jestem żadnym medycznym ekspertem, ale to nie wygląda za dobrze. Jesteś pewny? - Widziałem na własne oczy - odparł ponurym głosem. - To twoje organy. Uległy deformacji. Powstały na skutek połączenia dwóch różnych gatunków. I wcale nie są defektem powstałym po porodzie. Tayla okręciła się na pięcie, jakby miała zamiar uciec od jego słów. - Nadal nie mogę w to uwierzyć. Moja matka nie chciałaby mnie wychować. Nie chciałaby mnie, gdyby jakiś demon... - Prawdopodobnie o niczym nie wiedziała. - Ale jak... - Urwała. Co za głupie pytanie. - Inkub. - Bardzo możliwe. Rozmowa, jaką przeprowadzili w jej mieszkaniu zanim uderzyła go w głowę metalową rurką, wróciła do niej wraz z przebłyskiem nadziei. - Chwileczkę... powiedziałeś, że inkuby posiadają potomstwo wyłącznie płci męskiej. - Nie. Powiedziałem, że Seminusy mają wyłącznie męskie potomstwo. Pozostałe gatunki inkubów mogą posiadać potomków obu płci. Naprawdę była demonem i nie widziała sensu, by dalej temu zaprzeczać. Nienawidziła tego, co mówił, ale nic z tego tak naprawdę jej nie zaskoczyło, o ile chciała była szczerą wobec samej siebie. Nawet jako dziecko różniła się od reszty rówieśników. Miała lepszą intuicję. Jej wyobraźnia była nad wyraz rozwinięta. W miarę jak dorastała, pozostałe zmysły również się wyostrzyły. A jej zdolności do empatii i współczucia innym ludziom gwałtownie spadły.

- Co się ze mną stanie? Twój brat powiedział, że DNA demona przejmuje kontrolę. Czy ja zmienię się w jakąś potworną bestię? - Prędzej by się zabiła, niż pozwoliła na coś takiego. - Nie wiem. - Nie wiesz? Jak to nie wiesz? - Z ust Tayli wyrwał się gorzki śmiech. Jesteś lekarzem. Lekarzem demonem. - Wskazała ręką na książki na półkach. - Masz demoniczną magię do swojej dyspozycji i nie wiesz? - Jest coś, co wiem. Mój brat miał rację. - Wsparł się biodrem o blat biurka i wyciągnął przed siebie jedną długą nogę. - DNA demona jest agresywne. Stara się raczej przejąć kontrolę nad twoim ciałem, niż współgrać z twoimi ludzkimi genami. To dlatego masz problemy. Pozostaje pytanie, w co dokładnie się zmienisz, a nie ulega wątpliwości, że to się stanie. W przeciwnym razie umrzesz. - Śmierć jest lepsza niż ta alternatywa. Eidolon pokręcił głową. - Istnieje inne wyjście. - Jasne. Mogę się zastrzelić zanim wydarzy się jedno z tych dwóch. - Nie. Z pomocą Shadea moglibyśmy zintegrować twoje ludzkie i demoniczne DNA. Oględnie mówiąc, zapewniłoby ci to prawidłowe funkcjonowanie i postać, z którą powinnaś była się urodzić. - Czyli jaką? No tak, zapomniałam. Nie wiesz. Więc jeśli nie zrobię niczego, to umrę albo zmienię się w potwora, tak? Antyczny zegar na ścianie odmierzył kilka sekund ciszy. - Krótko mówiąc, tak. - Łał - powiedziała przyciszonym głosem. - Moja przyszłość nie wygląda więc zbyt różowo. - A nawet gorzej. Jedyną rzeczą, jakiej mogła wyczekiwać była własna śmierć. Z drugiej strony, nigdy nie miała niczego innego, na co mogłaby

czekać, więc to nie była żadna nowość. Przesunęła palcem po grzbietach książek. - Jestem jak tykająca bomba z opóźnionym zapłonem. Masz pojęcie, kiedy mogę wybuchnąć? - Nie - odparł, przeczesując palcami włosy w sposób, w jaki robił to, kiedy był sfrustrowany. - Niewiele wiesz jak na lekarza. Wypukłe złote litery na jednym z grubych tomów sprawiły, że się zatrzymała. - Daemonica. - Wzięła księgę do ręki, marszcząc brwi. - Biblia demonów? - W rzeczy samej. Inna wersja tej samej historii. - Co takiego słudzy ciemności mówią o tym, co było na początku dziejów? - Naprawdę cię to obchodzi? - Tak. - Zważyła księgę w dłoniach, spodziewając się, że zacznie ją parzyć w palce, ale nic takiego się nie stało. - Zawsze dobrze jest wiedzieć, co myśli druga strona. Tyle, że Eidolon nie był już po drugiej stronie. Założył ramiona na piersi i wyciągnął przed siebie długie nogi, krzyżując je w kostkach. - Generalnie rzecz biorąc przekaz głosi, że po tym, jak Szatan został wygnany z Nieba, pozwolono mu stworzyć własne gatunki. Ponieważ ludzie rodzą się dobrzy i można ich zmienić w złych, Bóg nalegał, by to samo, tylko w odwrotnym procesie, tyczyło się istot urodzonych jako złe. Szatan stworzył kilka ras dzięki swojej własnej pokrętnej wyobraźni, a do innych... Przy tworzeniu niektórych gatunków jako bazę wykorzystał zwierzęta, a w innych przypadkach ludzi. - Właśnie dlatego demony mają ludzką postać. Eidolon pokiwał twierdząco głową. - Część z nich stanowi krzyżówki między zwierzętami a ludźmi, na przykład zmiennokształtni. Część stworzeń posiada również wrodzoną skłonność do czynienia zła większą

od pozostałych. Istnieją także gatunki i pojedyncze jednostki, które dążą do bycia dobrymi. - Dobrymi? Więc... nie czczą Szatana? Nie prowadzają się ręka w rękę z tym kolesiem? - Niektórzy z nas wątpią nawet w jego istnienie. Tak samo jak istnieją ludzie, którzy nie wierzą w Boga, są demony, które nie wierzą we Władcę Ciemności. - Nigdy go nie widziałeś? - A czy ty widziałaś Boga? - To nie działa w ten sposób. - Dokładnie. Gdy ludzie mówią o tym, że widzieli emana-cję boskiej energii, mówią o aniołach. Mamy wśród nas tak zwanych dresdiin. Oficjalnie wielu z nas uważa waszego Boga za najwyższego władcę. Inni oddają cześć - a przynajmniej uznają - obu. Dwóch Bogów. - To niemożliwe. - Co? Że któryś z nas może nie być zły? Nie zauważyłaś nigdy takiej zależności, że czasami coś idzie nie tak w trakcie poczęcia i niektórzy ludzie rodzą się źli? Lub zmieniają się w złych ludzi? - Chyba tak. - Wyobraź sobie, że odwrotna sytuacja zachodzi czasami w świecie demonów. Każda akcja wywołuje reakcję. To jakyin i yang. Nie można mieć jednego bez drugiego. W świecie demonów, w niektórych z najbardziej potwornych gatunków, występują anomalie. Znałem kiedyś Cruentusa, który oddałby wszystko byle tylko móc pracować w szpitalu. Został zamordowany przez własną rodzinę za swoje zachowanie. Świat nie jest taki czarno-biały jak ci się zdaje, Taylo. - Wierz mi, że właśnie zaczynam to rozumieć. - Potarła skronie, zastanawiając się, czy jej życie kiedykolwiek będzie normalne. Nie, żeby wiedziała, co to słowo w ogóle oznacza. Od momentu, w którym urodziła się na podłodze

opuszczonego magazynu, przedwcześnie i z uzależnieniem od heroiny, wszystko wokół niej się waliło. - Pozwól, że sprowadzę tutaj Shadea i razem postaramy się ci pomóc. Tayla pokręciła przecząco głową. - Nie mogę. - Czego się boisz? - Boję? No cóż, może boję się tego, że utracę swoje człowieczeństwo. Że zmienię się w coś, czego od zawsze nienawidziłam. Prędzej umrę, niż zmienię się w coś, czego nawet nie będę w stanie rozpoznać. - Eidolon spojrzał na nią, jakby rozumiał jej obawy, a ona przypomniała sobie, co mówił o własnej nadchodzącej przemianie. - Jakoś nie widzę, żebyś martwił się swoją przemianą. - To co innego. Ja wiem dokładnie czym się stanę. Ty nie. Masz szansę stać się czymś lepszym. - Lepszym? Jakim cudem przemiana w demona może mnie uczynić lepszym? - I to mówi człowiek, którego próbował zabić jej własny gatunek. Tayla zacisnęła mocno szczęki, zgrzytając zębami. - Idź do diabła. - Ty nadal niczego nie rozumiesz, prawda? To jest piekło. Tayla prychnęła pod nosem. - Taa, no cóż. Ty też nie jesteś zbytnio rozrywkowy. - Mam na myśli ziemię. Nie ma żadnych ogni piekielnych, żadnych płonących jam pełnych cierpiących grzeszników, żadnych piekielnych poziomów, czy rzek lawy. Gdy umieramy, zostajemy przeniesieni z powrotem na ziemię, by ciągnąć w nieskończoność nasze nieszczęsne żywota. Tayla zakręciło się w głowie z powodu jego słów. Wszystko przeczyło rzeczom, których nauczyła się w szkółce niedzielnej, do której uczęszczania zmuszali ją czasem rodzice zastępczy i Aegis.

- To nie ma sensu. - Nie ma czegoś takiego jak piekło - powiedział stanowczym głosem. - A przynajmniej takiego według twoich wyobrażeń. Nasz świat działa na tych samych zasadach, co wasz. Umieracie i trafiacie na Drugą Stronę. My umieramy i trafiamy do Podziemi. Odradzamy się na ziemi, choć większość demonów żyje głęboko pod skorupą ziemską w krainie, którą nazywamy Szeolem. To tam dorastałem. Szeol jest ogromny, mroczny i zatłoczony. Demony chcą wydostać się na powierzchnię i zrobią wszystko, by dopuścić do wydarzenia, które umożliwi im życie na powierzchni. - Wydarzenia? - Wyobraź sobie Wniebowzięcie. Armagedon. Apokalipsę. Różne religie głoszą, że prawi i cnotliwi trafią do nieba i pozostawią na ziemi wyłącznie to, co złe. My nazywamy to Nawróceniem. Ziemia stanie się piekłem. Nie ma potrzeby tworzenia ognistego padołu. Kiwnął głową w stronę książki, którą trzymała. - Daemonica opowiada o tym, że ludzcy grzesznicy doznają reinkarnacji. Dostają drugą szansę, by zmienić swoje życie i by przy następnej śmierci mogli trafić do miejsca, które wielu z was nazywa Niebem lub Drugą Stroną. Gdy nadejdzie Nawrócenie, stanie się końcem odkupienia. Tego pragnie zło. Świata, w którym cierpienie będzie wieczne. - Przeszył ją bezwzględnym, mrocznym spojrzeniem. - To będzie niebo dla demonów. A przynajmniej dla niektórych. Te wszystkie skomplikowane wiadomości przerosły Taylę. Czerń, biel, różne odcienie szarości, a teraz i okazjonalna plama krwistej czerwieni. Chciała czegoś o wiele prostszego i nie obchodziło jej jak to dostanie. - Doktorku? -Co? - Dotknij mnie. Pozwól mi o tym zapomnieć.

Znalazł się na niej w ułamku sekundy. Powalił ją na podłogę tak szybko, że nie miała nawet czasu mrugnąć. Setki kobiet proponowały mu seks. Ale nigdy w trakcie swoich osiemdziesięciu lat seksualnej dojrzałości nie spotkał takiej, która pragnęłaby zbliżenia z powodu innego, niż spełnienie. Nie wiedział, jak dać jej pocieszenie. Jego umiejętności uzdrowicielskie ograniczały się jedynie do klinicznej znajomości anatomii. A sposób, w jaki Tayla przylgnęła do niego podpowiedział mu, że chciała czegoś więcej niż seks, nawet jeśli nie była świadoma tego faktu. Cichy odgłos desperacji wyrwał się z jej ust, gdy Eidolon podarł na niej szpitalną koszulę. Objął jedną pierś okrytą stanikiem, przesuwając kciukiem po kremowym pagórku odznaczającym się pod bawełnianą miseczką. - Jesteś taka piękna, Taylo. -1 rzeczywiście była. Od zawsze wolał ludzkie partnerki i wyszukiwał najbardziej atrakcyjne kobiety. Tayla nie była klasyczną pięknością, ale jej twarz i kobiece kształty przyciągały jego oczy w sposób, w jaki nie udało się to żadnej innej kobiecie. Widocznie jego słowa musiały być dokładnie tym, czego potrzebowała, bo westchnęła i wygięła się w łuk, szukając jego dotyku. Eidolon powinien przenieść ich oboje na kanapę, ale ona zdążyła już otoczyć go nogami w pasie i jego myśli o pocieszaniu szlag trafił. Jakimś cudem udało mu się oswobodzić z dżinsów bez konieczności zdejmowania jej zaciśniętych w żelaznym uścisku ud ze swoich bioder. Rozebrał ją, kiedy ssała delikatnie skórę na jego obojczyku. Jej zapach wypełnił mu nozdrza słodkim aromatem pożądania. Zaciągając się głęboko, pozwolił zagarnąć się namiętności tak, że w głowie zawirowało mu z pożądania. - Uwielbiam, kiedy twoje oczy zmieniają kolor - szepnęła, a on nagle zapragnął ją pocałować. Naprawdę pocałować, a nie wymienić te pośpieszne pieszczoty jak podczas

pierwszego razu, gdy się kochali, a Tayla nadal była pogrążona we śnie po kontroli umysłu, jakiej poddał ją Wraith. Nie chciał tego robić w sposób, w jaki pocałował ją w pokoju badań, gdy potrzeby wywołane sgenesis wzięły nad nim górę. Zupełnie jakby czytając mu w myślach, Tayla powędrowała spojrzeniem w stronę jego ust, wysuwając język, by zwilżyć wyschniętą dolną wargę. Niech to szlag. Pragnął posiąść te usta, ale nie zamierzał być przy tym delikatny. Delikatność była ostatnią rzeczą, jakiej Tayla teraz potrzebowała. Omijając ostrożnie jej szwy, pochylił głowę i przejechał językiem po jej sutku, wywołując natychmiastową reakcję w postaci jej cichego jęku. - Smakujesz mną - powiedział, rozkoszując się swoim smakiem wyczuwalnym w jej lekko słonym pocie. Nie był w niej od czasu tego pamiętnego dnia w szpitalu, ale jej ciało nadal przetwarzało jego płyny życiowe, sprawiając, że była gotowa i wyjątkowo wrażliwa. - Wyłącznie mną. Jego męskość pulsowała tuż przy jej wilgotnym wnętrzu, ale stłumił pragnienie, które nakazywało mu ją posiąść. Jeszcze nie teraz. Jego lekarska połowa chciała uleczyć ją swoim dotykiem bardziej niż ta demoniczna, która domagała się zaspokojenia swoich potrzeb. Nigdy wcześniej nie doświadczył czegoś takiego. Strasznie go to przeraziło. Taylę również musiało coś przerazić, bo ni stąd ni zowąd zaczęła odpychać go od siebie rękoma. - Nie mogę tego zrobić. O mój Boże, nie mogę tego zrobić! Eidolon odsunął się, kompletnie zdezorientowany. Jego ciało płonęło z pożądania. - Co się stało? Cofnęła się, ślizgając na gładkich płytkach. - Chodzi o to, że... ja nie mogę... nie mogę pragnąć... - Ukryła twarz w dłoniach. - Poprzednim razem było inaczej.

Eidolon poczuł, jak coś w jego wnętrzu ochładza się, choć całe jego ciało nadal stało w płomieniach. - Dlatego, że poprzednim razem wmówiłaś sobie, że zostałaś zmuszona lub zniewolona. Skinęła głową. - Przepraszam. - Taylo, spójrz na mnie. - Gdy tego nie zrobiła, wyciągnął dłoń w jej stronę, co sprawiło, że dostała ataku paniki. Zgarnęła szybko swoje ubrania z podłogi, ale poślizgnęła się, próbując wstać i zamiast tego zaczęła pełznąć w szaleńczym tempie w kierunku kanapy. Jej krągły tyłeczek wyginał się wraz z każdym jej ruchem, a widok jej połyskującej od soków kobiecości spowodował zwarcie w mózgu Eidolona. Krew błyskawicznie popłynęła w dolne rejony jego ciała, a zwierzęcy instynkt przejął nad nim kontrolę. Skoczył do przodu, chwycił ją w talii i przycisnął jej pośladki mocno do swojego brzucha. Jego erekcja wcisnęła się między nie. Eidolon dygotał cały z potrzeby. Tayla szarpała się w jego ramionach, a on pozwolił jej na to, bo musiała myśleć, że mu się opiera. Jeśli to był jedyny sposób, w który mógł ją mieć... Wniknął w nią jednym płynnym ruchem. Krzyknęła głośno, zaskoczona tą nagłą inwazją. Wbiła paznokcie w podłogę, próbując uciec. Zapach strachu, niemal przykryty w całości potężniejszą wonią pożądania, jaki zaczął od niej bić, uderzył go prosto w głowę. Cholera jasna, nie leczył jej tylko przerażał. Jego umysł kazał mu przestać, ale mimo wszystko wcisnął się jeszcze głębiej. Jego ciało buntowało się przeciwko temu, co nakazywał mu zrobić umysł. - Proszę... Niech to diabli. Wycofał się z niej z okrzykiem na ustach. Ból momentalnie eksplodował w jego trzewiach. Nadal klęcząc, Eidolon zgiął się w pół, oddychając przez zaciśnięte zęby.

- Doktorku? - Dłoń Tayli dotknęła jego ramienia. Syknął z powodu wrażenia, które znowu miało go doprowadzić do seksualnego upojenia. - Nie zbliżaj się do mnie. - Ale... Jego warkot wstrząsnął szklanymi kinkietami zamontowanymi na ścianach. - W tej chwili nie mogę się kontrolować! Odsuń się. - Ból przeszył mu miednicę. Jego jądra naprężyły się i zaczęły pulsować, jakby ktoś zacisnął na nich imadło. Trzęsącymi się dłońmi sięgnął po spodnie. Musiał znaleźć sobie jakąś kobietę. I to szybko. Trwanie w stanie takiego podniecenia wyniszczało go, a ból nie chciał ustąpić, dopóki nie zaznał spełnienia. Sam pomysł kochania się z inną kobietą niż Tayla sprawił mu jeszcze więcej bólu. - Co ty wyprawiasz? - Szpital - powiedział przez zaciśnięte zęby, wkładając mnóstwo wysiłku w każde słowo. Niech to diabli... igły bólu przebiły na wylot jego miednicę. - Demon... Sora... może. - Nie zdawał sobie sprawy z tego, że mówi to na głos, zanim jej palce nie zacisnęły się na jego ramieniu. - Masz zamiar... być teraz z kimś innym? - Muszę. To boli. - Dyszał ciężko, walcząc z bólem tak mocno, jak tylko się dało. - Sam nie mogę temu zaradzić. - Och. - Tayla przygryzła dolną wargę i jęknęła. - Przepraszam. Ja po prostu. - Rozumiem. Doskonale to, kurwa, rozumiem. Nie możesz przyznać, że mnie pragniesz. - Wyrywając się z jej uścisku, zamknął oczy, modląc się, by dojechał do szpitala, nie atakując po drodze pierwszej lepszej kobiety demona czy nie - którą zobaczy. - Następnym razem wyświadcz mi przysługę i zdecyduj się zanim powiesz mi, żebym cię dotknął.

Zaczął się gramolić z podłogi, ale Tayla chwyciła go za udo, zdecydowanie zbyt blisko miejsca, w którym chciał poczuć jej dłoń. Pot wystąpił mu na czole. - Nie odchodź. Proszę. - Nadal klęcząc na czworaka, odwróciła się do niego tyłem, oferując mu siebie. Krew uderzyła mu do głowy na widok jej smukłego, wyrzeźbionego ciała. Spojrzała na niego ponad ramieniem, gotowa, by ją wziął. - Lepiej bądź tego pewna - powiedział ochrypłym głosem - bo tym razem się nie zatrzymam. - Jestem pewna. To było wszystko czego potrzebował. Osuwając się na kolana, wszedł w nią tak ostro i głęboko, że oboje krzyknęli. Jej wąskie ścianki wciągnęły go do środka, a śliski żar obejmował jak aksamitna rękawiczka. Był zdecydowanie zbyt blisko krawędzi, a sposób, w jaki Tayla poruszała się przy nim, wijąc się i wyginając jak kotka, doprowadził go niemal na skraj szaleństwa. Tarcie było nieziemskie, a rytm pchnięć zawrotny. Gorąco eksplodowało w jego jądrach, obejmując je ogniem, który popłynął wzdłuż jego męskości i niech to szlag, było po nim. - Tayla... Ściskając jej biodra, uniósł ją wyżej, tak że była całkiem bezbronna i wystawiona na jego łaskę, gdy wchodził w nią raz za razem. Jej seksowne pojękiwanie zmieszało się z jego zdyszanym oddechem, aż w końcu krzyk towarzyszący jego spełnieniu zagłuszył wszystko inne. Tayla ścisnęła jego męskość, przyjmując w siebie jego nasienie. Mimo tego, że nie doprowadził jej na szczyt wiedział, że dało jej równie intensywną rozkosz. To, co jej zaoferował nie mogło jednak równać się z tym, co ona podarowała jemu. Wrażenie, jakim była możliwość znalezienia się w niej, przezwyciężyło przypływ adrenaliny, dla której żył w szpitalu. Odgłosy, jakie wydawała, zapach jej

pożądania, smak skóry... to wszystko pozbawiło go umiejętności logicznego myślenia i zredukowało go do bycia istotą stworzoną z czystych emocji i namiętności. Zasmakował totalnej cielesnej rozkoszy, jakiej nie znał nigdy wcześniej. Z walącym dziko sercem i urywanym oddechem, Eidolon osunął się na Taylę, tak że oboje znaleźli się na podłodze. Przekręcił się, kładąc ją i siebie na boku. Nadal znajdował się w jej wnętrzu, czując, jak otacza go wilgotne ciepło. Otoczył ją ramionami i przytulił. *** Tayla drżała, pomimo parującego gorąca, jakie ją otaczało i pochłaniało. Nie była do końca pewna, co właściwie się między nimi wydarzyło poza tym, że kompletnie spanikowała. Poprosiła Eidolona o pocieszenie, a kiedy spróbował jej to dać, nie umiała sprostać emocjom, jakie w niej obudził. To, co w jej wyobrażeniu miało być szybkim numerkiem, zmieniło się w coś, czemu nie umiała podołać. Sygnały, jakie mu dawała, były tak pogmatwane, że nic dziwnego, iż nie wiedział, czy przestać, czy kontynuować. Normalne zatem, że wybrał pierwszą opcję i się wycofał. Tylko po to, by trafić w ramiona innej kobiety. Tyle, że Eidolon nie miał innego wyboru. Jego fizyczny ból był oczywisty. Miał zaciśnięte zęby, napięte mięśnie szyi, był blady jak ściana, spocony, a w dodatku wszystkie żyły na jego ciele wyglądały tak, jakby zaraz miały eksplodować. - Doktorku? Obrysował językiem płatek jej ucha. - Hmm? - Głos miał głęboki i cudownie schrypnięty. - Nie możesz sam...? - Nie. - Znów zaczął się w niej poruszać, wykonując powolne pchnięcia, które zamiast wywołać gwałtowny pożar zmysłów, który zazwyczaj stawał się ich udziałem, stopniowo

budowały napięcie. - Nie jestem w stanie zaspokoić się przy pomocy własnej ręki. Zabawne, bo ona osiągała spełnienie wyłącznie w ten sposób. Ale nawet wtedy orgazm był jakby czystym przypadkiem. Z Eidolonem wydawał się jednak całkiem osiągalny. Nawet teraz każde powolne pchnięcie masowało ją od środka w sposób, w jaki nie sądziła, że jest możliwy. Jej wyostrzone zmysły zaczęły działać na zwiększonych obrotach, a rozkosz przeszywająca jej ciało była tak obezwładniająca, że zaczęła drżeć z powodu jej intensywności. Eidolon trzymał ją mocno przy sobie, jakby bał się, że mu ucieknie, ale ona nie miała zamiaru tego robić. Nigdy wcześniej nie doświadczyła czegoś tak zmysłowego ani intymnego. Nigdy nie była z mężczyzną, który poświęciłby czas na tulenie jej w ramionach i sprawienie, że poczuje radość z bycia nago. Gorący oddech owionął jej kark, gdy Eidolon ukrył tam twarz. Jęknęła, kiedy jego język obrysował zarys jej obojczyka. - Piękna - szepnął z ustami tuż przy jej skórze, a potem wbił lekko zęby we wrażliwe miejsce między jej ramieniem a gardłem. Trzymał ją tak przez chwilę, unieruchamiając dzięki swojej prymitywnej sile. Tayla poczuła ciepłe liźnięcie jego języka, kojące miejsce, które przygryzł zębami. - Chcę spróbować jeszcze raz i zaprowadzić cię na szczyt. Pozwolisz mi na to? Zamknęła oczy, nie wiedząc, czy znów chce doświadczyć tego uczucia frustracji, ale jej ciało domagało się spełnienia. Była tak blisko... Może tym razem jej się uda. - Tak - odparła, a potem nie była już w stanie mówić, bo jego pchnięcia nabrały szybkości, aż w końcu wnikał w nią raz za razem z siłą, która wystarczyła, by powietrze uciekło jej z płuc w rytm ciężkich, głośnych oddechów. Poczuła, jak Eidolon sztywnieje w niej, a potem nakrywa dłonią jej kobiecość i rozszerza palcami strzegące jej wejścia. Jego penis wyślizgnął się z niej, a potem znów wszedł w nią

do oporu. Pojękując z powodu nagłych, ostrych, posuwistych ruchów, Tayla objęła dłonią jego męskość i przytrzymała przy sobie, gdy dochodził. Jego gorące nasienie pokryło jej naj-wrażliwszy punkt jedwabistą warstwą. Eidolon oddychał z trudem. Jego klatka piersiowa wznosiła się i opadała gwałtownie za jej plecami. Jego twarde ciało nadal poruszało się między jej udami, w namiętny sposób zwiększając pożądanie spalające ją na wskroś. Jednak tak jak poprzednim razem, Tayla zatrzymała się nad krawędzią, która prowadziła donikąd. - Przestań - wydyszała. - Wyjdź ze mnie. Odgłosom szeleszczącego materiału towarzyszyła wiązanka przekleństw. Eidolon wytarł ją do Czysta, a każde pociągnięcie materiału po jej wrażliwym centrum było jak tortura, która trzymała ją na krawędzi spełnienia. - Powinieneś to butelkować - powiedziała, gdy tylko odzyskała głos. Założę się, że zwykłe kobiety zapłaciłyby za to fortunę. - Eidolon cisnął koszulę, która posłużyła mu do wytarcia Tayli, na drugą stronę pokoju. Bez wątpienia handluje się tym na jakimś czarnym rynku. Bardziej wyczuła, niż zobaczyła napięcie, jakie go ogarnęło. - O co chodzi? - O nic - mruknął. - Ale... co, jeśli ci dranie zaczną myśleć w ten sposób? Przekręciła się, by spojrzeć mu w twarz. - Masz na myśli to, że mogliby porwać jednego z twoich? Że trzymaliby go skutego łańcuchami i onanizowali kilka razy dziennie? Rzucając jej nachmurzone spojrzenie, Eidolon podparł się jedną ręką. - Nadal cię to nie obchodzi, prawda? - Nie to miałam na myśli. - Nakryła jego dłoń swoją, ciesząc się, że jej nie cofnął.

- Biorąc pod uwagę to, jak podnieca ich zadawanie cierpienia, wątpię, by pobieranie nasienia odbywało się w przyjemny sposób. Prawdopodobnie umieściliby rurkę, która ściągałaby je, w miarę jak jest produkowane. Tayla wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Sama myśli, że ktoś mógłby zrobić coś podobnego Eidolonowi... Wyciągnął rękę ponad głowę i zdjął koc z kanapy, żeby ją okryć. - Czemu uprawiasz seks, skoro wcale nie sprawia ci radości? Prawdziwy morderca intymnego nastroju. Usiadła i owinęła się kocem. - Skąd to nagłe zainteresowanie moim życiem seksualnym? - Czy też raczej jego brakiem. Eidolon pozostał na podłodze, podpierając dłonią głowę. - Zastanawiam się, co cię podnieca. - Nie ma zbyt wiele do opowiadania. - W takim razie powiedz mi, jak to się zaczęło. Troska w jego głosie wystarczyła, by przypomnieć jej, że miała całkiem spaprane życie miłosne, a nienawidziła, gdy ktoś jej o tym przypominał. - Wiesz co, doktorku? Najpierw ty powiedz mi coś o sobie. - W porządku. - Przekrzywił jedną nogę, przyciągając jej wzrok do miejsca między nimi, gdzie jego męskość leżała na wpół sztywna i błyszcząca od jej soków na jego udzie. - Miałem dwadzieścia lat, kiedy rozwinął się mój popęd seksualny. - Dwadzieścia? To raczej dość późno. - Kiedy masz w perspektywie siedemset lat życia, dwudziestka to zaledwie sekunda - powiedział, przeciągając słowa. - Kiedy zacząłem mieć swoje potrzeby, seks był niezbędny, by dopełnić procesu dojrzewania. - Jak dużo seksu? Wzruszył ramionami.

- Praktycznie cały czas przez kilka kolejnych dni. To dla nas bardzo trudny czas, ale moi rodzice kupili mi orgesu. - Gdy spojrzała na niego zmieszana, wytłumaczył. - Kobietę, która mnie zaspokajała. - Seksualną niewolnicę? Twoi rodzice kupili ci seksualną niewolnicę? Żebyście mogli uprawiać seks w ich domu? - To było jedyne logiczne wyjście z sytuacji. Nie mogli pozwolić mi umrzeć. Nie chcieli też, żebym grasował po okolicy i gwałcił kogo popadnie, tak jak większość osobników mojego gatunku, którzy są do tego zmuszeni podczas tej fazy. - Ziewnął, jakby to było całkiem normalne. - Gdy było po wszystkim, zapłacili za to, by wydostać ją z niewoli. Tayla nawet nie potrafiła wyobrazić sobie jak dorastał, skoro tak swobodnie podchodził do tematu seksualnego niewolnictwa. - Gdzie się wychowałeś? Czy twoi rodzice wyglądają jak ludzie? Eidolon musnął palcami jej policzek. - Mają ludzką postać, ale ich zielona skóra i rogi sprawiają, że nie mogą wydostać się z Szeolu. To miejsce, w którym dorastałem, choć wymykałem się od czasu do czasu, by znaleźć się na powierzchni. Mrugnął szelmowsko. - Byłem niezłym buntownikiem. Tayla wybuchnęła śmiechem. Nie wyglądał jej na sprawiającego kłopoty osobnika. - Kiedy dołączyłeś do reszty ludzi na powierzchni? - Po swojej pierwszej przemianie. Ale dość już o mnie. Teraz twoja kolej. - Masz na myśli to, kiedy straciłam dziewictwo? -Tak. Cholera. Jej doświadczenia z seksem wydawały się teraz znikome. - Miałam czternaście lat.

Przesunął dłoń w dół, obrysowując palcem zarys jej biodra wyglądającego spod koca. - Dość wcześnie, jak na człowieka. - Tak, no cóż, byłam dzikim dzieckiem. Moja matka była narkomanką, a dziadków umieszczono w domu opieki społecznej, więc pomieszkiwałam u rodzin zastępczych, które nie potrafiły nade mną zapanować. Robiłam co chciałam, kiedy chciałam, i zrobiłam to ze swoim facetem po tym, jak upiliśmy się na imprezie. - Zerknęła na niego z ukosa, ale on wcale jej nie osądzał tylko spoglądał na nią z ciekawością w oczach. - Trochę bolało. Skończyło się po jakichś trzech sekundach. Ziemia nie zadrżała, więc nie śpieszyłam się, żeby to powtórzyć. Zaraz po tym moja mama rzuciła narkotyki i dostała prawo do opieki nade mną, a ja przez następne dwa lata byłam tak zajęta, że na pewien czas po prostu zapomniałam o chłopakach. - A potem? Rozmawianie o tym było wbrew jej naturze, ale jego dotyk ukoił ją i wyciszył, zabierając w miejsce, które było obce... ale w pewien sposób właściwe. Sposób, w jaki ją dotykał, zniszczył wszystkie jej osłony i zostawił na niej niewidoczne ślady. Po co miałby marnować na nią swój czas? Na wroga, któremu udało się wyrwać z rynsztoka tylko dlatego, że Ky uratował ją przed marnym życiem? Nie miała pojęcia dlaczego, ale na razie nie chciała kwestionować jego motywów. - Moja matka została zamordowana - powiedziała przyciszonym głosem. - Trafiłam do kolejnej rodziny zastępczej, a którejś nocy mój przybrany ojciec wszedł do mojego pokoju. - Dłoń Eidolona głaszcząca ją po biodrze znieruchomiała. Z jego gardła wydobył się niski warkot. Walczyliśmy. Udało mi się uciec. Jakiś czas później znaleziono go martwego i wydano nakaz mojego aresztowania. - Cieszę się, że zabiłaś tego drania.

- Nie zrobiłam tego. Był mocno poturbowany, ale oddychał, kiedy go zostawiałam. Wydaje mi się, że któreś z pozostałych dzieci zabiło go, kiedy leżał bezwładnie na podłodze. - Wzruszyła ramionami, a on wrócił do głaskania jej biodra. - Co zrobiłaś później? - Mieszkałam na ulicy. Robiłam wszystko co musiałam, żeby przeżyć. To nie było przyjemne. Zapadła cisza. Może nie powinna była mu tego mówić. Może jej opowieść napawała go wstrętem. Taa, demon który miał kiedyś seksualną niewolnicę miałby czuć wstręt. Akurat. Eidolon objął dłonią jej kostkę, a sekundę później Tayla znów znalazła się na podłodze. Jego biodro przyciskało ją do ziemi, a szeroka pierś zakrywała jej piersi. - I to właśnie teraz robisz? - wymruczał, głaszcząc jej policzek swoją ciepłą, dużą dłonią. -Robisz to, co musisz, żeby przeżyć? Pieprzysz się ze mną, bo potrzebujesz dachu nad głową? Pierwszą reakcją Tayli byłoby wpadnięcie we wściekłość, ale nagle poczuła się wyczerpana ciągłą walką. Zwłaszcza dlatego, że Eidolon doskonale wiedział, że nie sypiała z nim po to, by mieć własny kąt, ochronę, pieniądze, czy coś innego. Chciał, żeby przyznała, że coś się między nimi zmieniło, że pragnęła jego a nie tego, co mógł jej dać. - Proszę, nie każ mi odpowiadać na to pytanie. Przytulił ją mocno, a ona przez chwilę rozkoszowała się uściskiem jego ramion. Wątpiła, by każdą kobietę obdarzał podobnymi pieszczotami. Sama nie doświadczała tego zbyt często. Gdy zastanowiła się nad tym głębiej, doszła do wniosku, że nigdy tego nie doświadczyła. Nie potrafiła przypomnieć sobie ani jednego momentu, kiedy jej matka tuliłaby ją do siebie. To nie było tak, że matka jej nie kochała, ale między nimi od zawsze istniał mur zbudowany z poczucia winy. To ona wzniosła go ze wstydu, jaki czuła z powodu porzucenia Tayli, a Tay, bez względu na to jak bardzo się starała, nie była

w stanie go obalić i sprawić, że zaczną żyć jak matka z córką, o czym zawsze skrycie marzyła. W jej wyobraźni były najlepszymi przyjaciółkami, piekły razem ciasteczka i śmiały się oglądając telewizję, zwinięte na kanapie w sobotni wieczór. Cóż, jej fantazje były niewyszukane, ale wszystko było lepsze od rzeczywistości, w której musiała sprzątać rzygi swojej matki i chować przed glinami jej sprzęt do palenia kokainy. Chcąc uciec od przykrych wspomnień i od mężczyzny, który sprawiał, że znów o nich myślała, odsunęła się od Eidolona... i zamarła gdy podłoga pod nimi zaczęła lśnić. - Co to jest? - Usiadła, odkrywając, że znaleźli się w środku pentagramu płonącego błękitnym światłem. Na twarz Eidolona wypłynął kamienny, całkowicie wyprany z emocji wyraz. - Rozgość się w moim domu. Zostałem wezwany, aby ponieść karę. - Za co? - Za zabicie człowieka.

Rozdział siedemnasty Eidolon nigdy nie przepadał za wampirami. Nie po tym, co zrobiły Wraithowi. I z pewnością nie po tym, co rzekomo zrobiły ich ojcu, kiedy Eidolon miał zaledwie dwa lata. Cień uprzedzenia zakorzenił się głęboko w jego duszy, ale dorastanie rozwinęło w nim wystarczające zdolności logicznego myślenia, by wiedzieć, że nie wszystkie wampiry są takie same. Z Nancy łączyła go przyjaźń, część pracowników jego szpitala była wampirami, a on sam cieszył się towarzystwem wszystkich wampirzyc, które kiedykolwiek gościły w jego łóżku. Jednak dla Rady Wampirów czuł wyłącznie pogardę. Same potwory i tchórze, cała siedemnastka. Z rozkoszą dostałby choć jednego pod swój skalpel. Poza granicami szpitala, ma się rozumieć. Wezwali go przez jego osobisty portal, tak jak zawsze, choć pewnie nie spodziewali się, że odpowie tak szybko. Pierwszy raz zobaczył, jak naprawdę wygląda wezwanie. Kilka minut zajęło mu wykąpanie się i założenie szlafroka. Tayla zadawała mu masę pytań, ale unikał odpowiadania na nie. Powiedział jej jedynie, żeby poczęstowała się wszystkim, co znajdzie w kuchni i rozgościła w jego domu. Teraz znajdował się w komnacie Rady, której członkowie spoglądali na niego wyniośle, z tyłkami usadowionymi w złoconych, podobnych do tronów krzesłach, ustawionych w pół-okręgu wokół portalu, który go tu sprowadził. Czerwone

i czarne świece płonęły w miedzianych kandelabrach, przydając miejscu mistycznej i teatralnej atmosfery. Jeśli istniała choć jedna rzecz, którą uwielbiały wampiry, to z pewnością było nią upodobanie do dramaturgii. Hollywood wynalazło gatunek filmowy, który zwał się gotyckim wampirzym melodramatem, a wampiry przejęły go jak trend w modzie. Eidolon naprawdę, ale to naprawdę, nie przepadał za tymi pijawkami. Zbliż się. Mentalny przymus napłynął od Przywódcy, srebrnowłosego wampira imieniem Komir. Eidolon oparł się przymusowi, zmuszając swoje stopy do pozostania w miejscu. Przybył tu, by odpowiedzieć za swoje przestępstwo, ale oni nie należeli do Rady jego gatunku. Prędzej szlag go trafi, niż miałby posłuchać tego rozkazu. - Mój szacunek dla twojej pracy jest zaiste wielki, inkubie - powiedział Komir, a Eidolon się uśmiechnął. - Mojej pracy w szpitalu, czy tej, jakiej z rozkoszą oddaję się na kobietach z twojego gatunku? - Taka uwaga była w stylu Wraitha, co było całkiem na miejscu, zwłaszcza że Eidolon zjawił się tu, by zapłacić za jego przewinienia. - Dla obu - powiedziała kobieta siedząca po prawej. W jej głosie słychać było pełen uznania pomruk, który tuż przed orgazmem robił się pewnie jeszcze bardziej ochrypły. - Zamilcz, Victorio - warknął Komir, a potem wskazał na jednego z dwóch tęgich ochroniarzy otaczających Eidolona. - Odeskortuj go do podestu. Podest był splamiony krwią niezliczonej liczby poprzedników, a wkrótce zostanie splamiony krwią Eidolona. Znowu. - Chwileczkę - powiedział. - Jeden z waszych został ostatnio zaatakowany przez Ghula. Komir zmrużył oczy. - Czemu to cię obchodzi?

- Bo ofiary zazwyczaj kończą w moim szpitalu, martwe lub umierające. Victoria westchnęła. - Więcej wampirów ginie codziennie z rąk Aegis, niż z powodu handlu organami przez cały rok. Nie obchodzi nas to. Ciebie również nie powinno. Banda idiotów. Zrzucając szlafrok, wszedł nago na podest, obywając się bez niczyjej pomocy. Oczyścił umysł, krocząc po kamiennych stopniach i stanął pod wzmocnioną drewnianą konstrukcją, z której zwisały łańcuchy. Znieczulenie się było jedynym sposobem na zniesienie kary i prawdopodobnie jedynym, który umożliwiał przeżycie. Masywnie zbudowany wampirzy wojownik, którego imienia Eidolon nie znał, podniósł się z krzesła. - Twój brat Wraith przekroczył swój limit ludzi na ten miesiąc. Jesteś tutaj, by otrzymać jego karę? - Tak. - Choć naprawdę chciałby wiedzieć, jakim cudem zawsze wiedzieli, kiedy Wraith zabijał jakiegoś człowieka. Na świecie żyły tysiące wampirów i nie wszystkie mogły być kontrolowane. A mimo to Rada zdawała się mieć na oku wszystkie morderstwa Wraitha. Oczywiście sam Wraith rozkoszował się graniem im na nosie, ale mimo wszystko... - Inkub jest gotowy. - Komir uśmiechnął się, obnażając kły równie ostre, co igły do nakłucia podskórnego. - Zaczynajmy. *** Dwadzieścia cztery godziny dobiegły końca. A nawet bardziej niż dobiegły i skoro Eidolon nie zadzwonił, Gem postanowiła wziąć sprawy we własne ręce. Zrobiłaby to wcześniej, nawet pomimo złożonej obietnicy, ale utknęła w szpitalu na szesnastogodzinnej zmianie. Zmiana właśnie się zakończyła, a ona miała zamiar skonfrontować się z Taylą. Natychmiast.

Dotarła więc do podestu schodów drugiego piętra, czując jak włoski na karku stają jej dęba. Podeszła na palcach do drzwi mieszkania i zaczęła nasłuchiwać. Ze środka nie dobiegał żaden hałas. Nadal czując gęsią skórkę, przekręciła klamkę. Drzwi były otwarte. Świeży, przytłaczający odór krwi i śmierci zawirował wokół niej, wsiąkając w ściany i stając się jeszcze jedną warstwą zapachu dominującą w tym przedpotopowym mieszkaniu, które zostało przeszukane od góry do dołu. Gem weszła do środka, zauważając pudła stojące w rogu. Czyli jednak nie przetrząśnięte. Raczej spakowane. Ktoś wynosił stąd rzeczy Tayli. Na podłodze w pobliżu okropnej pomarańczowej kanapy widniała plama po krwi. Ludzie nie dostrzegliby tego zabrudzenia, ale plama rzeczywiście tam była. W dodatku świeża. Ktoś zdążył ją uprzątnąć w ciągu ostatniej godziny. Gdzie była Tayla? Głosy na klatce schodowej sprawiły, że serce podeszło jej do gardła. - Cholera, koleś, zostawiłeś otwarte drzwi? - Nie wydaje mi się. Niemożliwy do pomylenia z czym innym świst metalowych ostrzy opuszczających osłony odbił się echem w korytarzu. Zabójcy. Po plecach Gem przebiegł lodowaty dreszcz. Nie czuła takiego zimna od czasu, kiedy była dzieckiem, a rodzice opowiadali jej o potwornych historiach związanych z Aegis. Koszmary dręczyły ją aż do okresu dojrzewania, a potem powróciły, mszcząc się na niej, kiedy dowiedziała się, że jej własna siostra została jednym z nich. Rzeźnikiem. Potworem. Gem wpadła do sypialni, która okazała się całkiem pusta. Żadnych mebli, żadnych pudeł.

Żadnej kryjówki. - Chyba nikogo tu nie ma - powiedział czyjś głęboki głos. - Kto miałby ukraść coś z tej dziury? Śmiech należący do kilku innych ludzi wypełnił malutkie mieszkanko. - Załatwmy to szybko. Mamy parę demonów do powieszenia. Krzyk przerażenia ścisnął Gem za gardło. Było ich co najmniej pięciu. Mogłaby stawić czoła jednemu, może dwóm, ale piątce wyszkolonych zabójców? Przewyższali ją liczebnie i mieli zdecydowanie więcej broni. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła Gem, była śmierć z ich rąk. Cicho jak mysz, wślizgnęła się do szafki. Ograniczające tatuaże na szyi, nadgarstkach i kostkach u nóg zapłonęły, dając o sobie znać. Jej wewnętrzny demon torował sobie drogę do wyjścia. Modliła się, żeby tego nie zrobił. *** Tayla dobrze wykorzystała swój czas w apartamencie Eidolona. Spędziła go głównie na myszkowaniu, częściowo po to, by dowiedzieć się o nim czegoś więcej, a częściowo, by przestać myśleć o tym, co zaszło między nimi. Bo to, co się stało, wstrząsnęło nią do głębi. Potrzebowała go. Pragnęła. Pozwoliła, by jej bariery ochronne opadły i nie umiała umieścić ich z powrotem na właściwym miejscu. Eidolon obnażył każdą jej słabość, a ona musiała znaleźć sposób na umieszczenie swoich słabości na powrót w miejscu, w którym je skrywała. Otrząsając się z myśli, których starała się uniknąć, wróciła do szperania w rzeczach Eidolona, a Mickey ruszył za nią, popiskując stale w miarę jak poznawał każdy zakamarek mieszkania. Salon Eidolona urządzony w męskich odcieniach brązu, zieleni oraz skóry nie ujawnił niczego poza tym, że jego właściciel miał kosztowny gust.

Szybkie oględziny innych pomieszczeń pokazały coś więcej niż tylko to, co było na powierzchni - półki pełne książek o medycznych tytułach i osobliwe egzemplarze, z których większości nie była w stanie przeczytać. Zanim dotarła do którejś z sypialni, zaczęło jej burczeć w żołądku. Udała się więc do kuchni. Zawartość lodówki okazała się zaskakująca. Nie, żeby spodziewała się butelek pełnych krwi czy szczelnych pojemników z kawałkami mózgu, ale świeże warzywa i owoce, wędliny na kanapki i mleko sojowe nie pasowały do jej oczekiwań. Jednak pomiędzy tubką ketchupu, kostką margaryny a słoikami pełnymi pikli dostrzegła pojemniki, których nie rozpoznała. Oznaczono je w językach, o jakich nigdy nie słyszała. Pewnie zawierały krew i mózgi, o których pomyślała wcześniej. Już miała sięgnąć po krojoną w plastry szynkę, kiedy dudniący odgłos zatrzymał ją w pół ruchu. Zamknęła drzwi lodówki, chwyciła nóż ze stojaka na blacie i wślizgnęła się cichutko do hallu. Idąc wzdłuż ściany, podążyła za odgłosami czyjegoś zdyszanego oddechu. Serce obijało jej się boleśnie o żebra. Z nożem uniesionym w gotowości, weszła do pokoju. Eidolon klęczał na czworakach tuż za linią kręgu. Każdy cal jego skóry był skąpany we krwi, a głowa zwisała w dół tak, że nie mogła dojrzeć jego twarzy. - Słodki Jezu. - Podbiegła do niego w trzech krokach i osunęła się na kolana obok. - Doktorku? Dreszcz wstrząsnął jego ciałem. Chciała pocieszyć go dotykiem, ale gdzie miałaby go dotknąć? Głębokie rany widniały na skórze jego pleców, ramion i nóg... nawet podeszwy stóp były popękane jak napęczniałe parówki. Spod warstwy poszarpanej skóry widać było kości i mięśnie. Krew ściekała na podłogę przy akompaniamencie delikatnych plaskających odgłosów niczym jakiś groteskowy deszcz.

- Zabieram cię do szpitala. - Nie bardzo wiedząc, jak ma się do tego zabrać, Tayla podniosła się z podłogi. Musiała coś zrobić. - Nie - odparł niskim, bulgoczącym głosem, jakby wy-chłostano go również od środka. - Zadzwoń po... Shadea. - Nie chcę zostawiać cię samego - powiedziała, ale kiedy w odpowiedzi Eidolon znów zaczął dygotać, pobiegła do foyer, gdzie zostawił na półce swój telefon. Trzęsącymi się palcami odszukała numer komórki Shadea w książce z adresami i zadzwoniła. - Co słychać, E? - Głos Shadea, głębszy od głosu Eidolona, rozbrzmiał w jej uchu. - Tu Tayla. Posłuchaj... - Gdzie on jest? Co mu zrobiłaś? Zniżyła głos i odeszła kawałek dalej. - Nic mu nie zrobiłam. Ale jest ranny. Jesteśmy w jego mieszkaniu. Przeszedł przez ten portal, a kiedy wrócił... - Wyglądał, jakby wpadł do maszynki do mielenia mięsa. - Jest ranny. I to poważnie. - Cholera. - Jakiś trzask po drugiej stronie był tak głośny, że szybko odsunęła telefon od ucha. - Włącz ogrzewanie na cały regulator zakomenderował Shade. - Eidolon prawdopodobnie jest w szoku, ale nie możesz okryć go żadnym kocem, bo to osuszy krew zgromadzoną w ranach. Będę tam najszybciej, jak tylko się da. Rozłączył się, a ona odniosła dziwne wrażenie, że to nie pierwszy raz, kiedy coś takiego miało miejsce. Czując obrzydzenie na samą myśl, namierzyła termostat i ustawiła go na trzydzieści stopni. Gdy szum kaloryferów wypełnił mieszkanie, pośpiesznie wróciła do pokoju. - Hej - szepnęła, siadając obok niego. Eidolon klęczał na czworakach i drżał tak samo jak wtedy, gdy wychodziła z pokoju. Nie odezwał się ani słowem, ale naprężone mięśnie na

jego szczęce powiedziały jej dlaczego. Zacisnął zęby tak mocno, że nie mógł mówić. Tayla poczuła, jak mdłości podchodzą jej do gardła. Kto mógł mu to zrobić? Inne Seminusy? Czyżby nie wolno im było zabijać ludzi? Te pytania prześladowały ją, ale dopóki nie było Shadea, jedyną rzeczą, jaką mogła robić była próba skoncentrowania uwagi Eidolona na czymś innym niż ból. - Podoba mi się twoje mieszkanie - powiedziała. - Pomyszkowałam trochę dookoła, ale mam nadzieję, że się za to nie obrazisz. I tak nie znalazłam nic dziwnego. Pozwoliła, by kpiąca nuta była wyraźnie słyszalna w jej głosie, bo choć nie chciała się do tego przyznać, nie zaskoczyło ją to, co znalazła w mieszkaniu. A znalazła zwyczajność. - Więc, hmm... jak myślisz, kiedy możemy się dowiedzieć, jakim rodzajem demona był mój drogi ojczulek? Mam tylko nadzieję, że nie okaże się czymś naprawdę okropnym. - Prawie wybuchnęła śmiechem, bo jeszcze kilka dni temu nie dostrzegłaby żadnej różnicy między „naprawdę okropnym" a „nie takim okropnym", jeśli chodzi o określenie demona. Oddech Eidolona stał się bardziej regularny i mniej świszczący, więc mówiła dalej. Paplała o różnych głupich drobiazgach, takich jak jej fatalne stopnie w szkole, ulubione jedzenie, którym były pomarańcze, czy marzeniu nauczenia się jazdy na snowboardzie. Zanim Shade wszedł do pokoju, Eidolon wiedział o niej więcej niż ktokolwiek z Aegis, choć nie miała pojęcia, czy w ogóle dotarło do niego to, co mówiła. Shade nie zaszczycił jej nawet jednym spojrzeniem, gdy kładł na podłodze swój podręczny zestaw medyczny. Przyklęknął tuż przy głowie Eidolona. - Hej, stary. Jestem przy tobie. Wyjdziesz z tego. Zupełnie jakby obecność brata umożliwiła mu ponowne odczuwanie, Eidolon jęknął przeciągle, a ból zakorzeniony głęboko w tym odgłosie sprawił, że Tayli zaczęło krwawić serce.

- Co oni mu zrobili? - szepnęła. Shade spojrzał na nią płaskim wzrokiem, jakby właśnie uświadomił sobie, że była z nim w pokoju. - Wygląda mi to na kombinację pięści i dziewięciorze-miennych batów do chłosty. - Przyjrzał się dokładnie ciału Eidolona. - Oraz zębów. Tayla poczuła, jak w piersi zamiast serca wyrósł jej kawał lodu. To była jej wina. Bronił jej, kiedy Strażnicy zaatakowali ją w mieszkaniu. To dla niej zabił i to ją ochraniał. - Nie zasłużył na coś takiego. - Odpuść sobie, zabójczyni. - Shade odwrócił Eidolona na plecy. Wyraz jego twarzy złagodniał nieco, gdy ujął delikatnie twarz brata w dłonie i podniósł jego głowę. - Tym razem ci dranie naprawdę dali ci w kość, co? - Tym razem? - zdziwiła się Tayla. - Powiedział, że nigdy nie zabił człowieka. - To prawda. Chciała zapytać, co takiego zrobił, że poprzednio również ukarano go w ten sposób, ale furia malująca się na twarzy Shadea raczej nie skłaniała do zadawania pytań. Zbadał dokładnie Eidolona. Gdy skończył, opuścił jego głowę i zaczął mówić coś kojącym głosem, przebiegając jednocześnie dłońmi po żebrach, brzuchu i kończynach swojego brata. Eidolon zaczął szczękać zębami, ale nie wydawał z siebie żadnych innych odgłosów, choć badanie musiało sprawiać mu potworny ból. - Otwórz moją apteczkę i podaj mi strzykawkę znajdującą się w prawej wewnętrznej kieszeni. Ciesząc się, że ma czym zająć ręce, Tayla odszukała strzykawkę i podała ją Shadebwi, który zręcznie wstrzyknął zawartość w ramię Eidolona. Facet może i był równie uroczy co wściekły pitbul, ale emanował pewnością siebie, wynikającą z jego medycznych umiejętności, a Tayla nie mogła nie

zauważyć jego surowej męskości, która była równie potężna jak urok Eidolona. - To był środek przeciwbólowy? - Antybiotyki. - Shade wyjął z zestawu jakieś rurki i torebkę krwi. Stosowanie środków przeciwbólowych jest wbrew zasadom. - Zasadom? A czy są jakieś zasady, które umożliwiają pobicie kogoś niemal na śmierć? Zamiast odpowiedzieć, Shade zrobił kroplówkę z krwi i powiesił woreczek na klamce od drzwi. Gdy skończył, położył swoją dłużą dłoń na karku Eidolona, jednym z niewielu miejsc, które pozostało nietknięte, i zaczął je powoli masować. - Braciszku, twój puls jest nadmiernie przyśpieszony i masz problemy z oddychaniem. Musisz się odprężyć. - Shade zamknął oczy i przez moment Tayli wydawało się, że napięcie opuściło Eidolona, ale chwilę później wstrząsnęły nim drgawki a oddech znów stał się ciężki. Nie namyślając się wiele, Tayla nakryła jego dłoń swoją. Shade gwałtownie otworzył oczy. Rzucił jej mroczne spojrzenie, a ona szarpnęła się w tył z obawą, że zamiast pomóc, sprawiła Eidolonowi jeszcze większy ból. - Nie - powiedział, chwytając ją za nadgarstek. Niski warkot wydobył się z piersi Eidolona, a Shade zmrużył oczy. - Cóż, to dopiero interesujące mruknął i bardzo ostrożnie położył jej dłoń na dłoni Eidolona. - Wygląda jednak na to, że twój dotyk go uspokaja. Nie zabieraj ręki, dopóki go nie uśpię. Tayla delikatnie pogłaskała go po palcach, które uratowały jej życie i przyniosły wiele rozkoszy, a kilka minut później Shade kiwnął głową. - Gotowe. Powinien poleżeć tak jeszcze przez kilka godzin. - I potem wróci do siebie, tak? - Tak. Dla twojej informacji, nie tak łatwo nas zabić, Aegi. -Zebrał swój sprzęt i gestem ręki kazał jej pójść za sobą do kuchni,

gdzie obmył dłonie. - Jeśli zadzwoni Wraith, nie mów mu o tym ani słowa. Jeśli się tu zjawi, nie pozwól mu wejść do środka. - Dlaczego? Shade wahał się z udzieleniem odpowiedzi tak długo, że uznała, iż w ogóle tego nie zrobi. - Eidolon został ukarany nie za coś, co zrobił, tylko za to, co zrobił Wraith - odezwał się w końcu, wycierając dłonie. - Wraith nie może się o tym dowiedzieć. - Więc nie chodziło o to, co stało się w moim mieszkaniu? Nic nie rozumiem. - Nie musisz. - Owszem, muszę. Nie mam zamiaru skrzywdzić Eidolona, bo w takim razie po co miałabym do ciebie dzwonić? Shade obnażył zęby. - Gdybyś tego nie zrobiła... - Ale zrobiłam - warknęła. - Więc powiedz mi, dlaczego o mały włos nie zginął za coś, co zrobił twój brat? - Nie. Lubię. Cię. - Z wzajemnością. Gadaj natychmiast. Shade wypuścił ze świstem powietrze, jakby to miało go uspokoić. - Wraith jest w połowie wampirem. Jest także Seminusem. Prawa wampirów i Seminusów nie zawsze są ze sobą w zgodzie, a on kwalifikuje się do szarej strefy pomiędzy nimi. Żadna z Rad nie potrafi się dogadać co do tego, jak powinien zostać ukarany za swoje przewinienia. Ale obie chcą mieć kozła ofiarnego. - Ale dlaczego Eidolon? - Dlatego, że Wraith nie przeżyłby tego. Cała ta sprawa była naprawdę chora. Uruchomiła w niej instynkty obronne, o których istnieniu nie miała pojęcia. - Nie rozumiem jak Wraith może pozwalać na coś takiego. Dlaczego nie przestanie robić tego, za co Eidolon dostaje później cięgi?

- Wraithowi wydaje się, że jest nietykalny... nie ma pojęcia, że Eidolon cierpi za jego grzeszki. Gdyby wiedział, przez co przeszedł E... - Shade pokręcił głową. - Stracilibyśmy go. On nie może się o tym dowiedzieć. - To jakiś obłęd. Musicie mu powiedzieć. To się musi wreszcie skończyć. Co będzie, jeśli następnym razem Eidolon zostanie zabity? - To nie twoja sprawa. Jak już mówiłem, ani słowem nie wspominaj o tym Wraithowi. Jeśli z twoich ust padnie jakaś aluzja co do tego, co się stało, sam się tobą zajmę. Tayla uderzyła dłońmi o blat i pochyliła się ku niemu, warcząc. - Tylko spróbuj, dupku. Oczy Shadea rozjarzyły się złotem, przypominając jej o mężczyźnie cierpiącym w milczeniu w drugim pokoju o i tym, że to nie był najlepszy moment, by wszczynać kłótnię z demonem, który mu pomógł. Shade doszedł chyba do tego samego wniosku, bo złoto w jego tęczówkach odpłynęło, zastąpione przez osobliwą mieszaninę brązu i czerni, która zdawała się być w nieustannym ruchu, jakby w jego oczach czaił się prawdziwy cień. - Wyglądasz zupełnie jak Eidolon - powiedziała cicho. - Ale bardzo się od niego różnisz. Shade chrząknął pod nosem. - Wszystkie Seminusy są niemal identyczne, tak jak reszta rodzeństwa, ale nasze zachowanie różni się od siebie dlatego, że wychowaliśmy się wśród różnych gatunków. - Ale... Wraith jest blondynem. - Farbowanym. - Ma niebieskie oczy. - Dlatego, że nie są jego. - To nie są jego oczy? Shade przerzucił torbę przez ramię, najwidoczniej uznawszy rozmowę za zakończoną.

- Do rana E będzie zdrowy. Postaraj się, żeby w międzyczasie pił dużo płynów i... - Urwał, odwracając wzrok zanim wbił w nią spojrzenie swoich kamiennych oczu. - Zostań przy nim. Zazwyczaj przechodzi przez to wszystko sam. Wyszedł z mieszkania, zostawiając ją w kuchni z dziko walącym sercem. Emocje, których nie doświadczała od lat, teraz niemal przygięły ją do ziemi. Bracia kochali się wzajemnie, a ona nie uwierzyłaby w to, gdyby nie zobaczyła dowodów tej miłości na własne oczy. Ochraniali się wzajemnie, leczyli i najwidoczniej byli gotowi dla siebie umrzeć. Tayla wątpiła, by ktoś inny prócz jej matki umarł za nią. Jednak nawet wtedy, przez większość życia Tayli jej matka była zbyt naćpana, by ryzykować je dla czegoś więcej niż kolejnej działki. Jakby to było mieć rodzinę taką jak Eidolon? Zastanawiała się nad tym, nalewając sobie do szklanki soku pomarańczowego, który znalazła w lodówce. A potem przestała, bo taki tok myślenia prowadził jedynie do znaku z napisem: „Jestem żałosną idiotką". Wślizgnęła się do pokoju, w którym Eidolon spał spokojnie pomimo tego, że nadal klęczał na czworakach. Dłonie i kolana były jedynymi częściami jego ciała, które nie zostały poranione. Część jego obrażeń zaczęła się już goić. Owszem, jego rany się goiły, ale jej właśnie zaczynały się otwierać. *** Odgłos dzwoniącego telefonu obudził Eidolona ze snu. Zanim zdążył się podnieść, dzwonienie ustało i włączyła się automatyczna sekretarka. Usłyszał głos Gem, który brzmiał tak, jakby zaciągnął ją na studencką imprezę, a potem zostawił śpiącą na trawniku przed domem.

- E, tu Gem. Wydaje mi się, że coś złego przydarzyło się Tayli. Nie mam pojęcia co, ale przesiedziałam pół nocy w jej cholernej szafie. Jestem teraz w szpitalu. Muszę z tobą porozmawiać. To ważne. Mógłbyś przyjść? Jeśli nie, to ja wpadnę do ciebie. Do diabła, czemu Gem spędziła noc w szafie Tayli? Rozłączyła się, a Eidolon jęknął. W ustach miał sucho, a mięśnie zesztywniały mu od spędzenia ostatnich dwunastu godzin na czworaka. Kręcąc głową, pozbył się skurczu w szyi a potem spojrzał w dół na Taylę, która leżała obok niego na podłodze, zwinięta w kłębek, z dłonią przykrywającą jego palce. W nocy ściągnęła z jego łóżka poduszkę i teraz jej skłębione włosy opadały na nią kaskadą, wręcz dopraszając się jego dotyku. Nigdy wcześniej nie widział jak spała. A przynajmniej nie tak spokojnym snem, który nie wymagał szpitalnego łóżka, środków przeciwbólowych ani usypiających. Lekarska strona jego osobowości zmierzyła regularny rytm jej oddechu, a męska drgnęła na widok jej piersi napierających na jedną z jego koszulek, którą założyła. Wyglądała w nim znacznie lepiej niż on. Zaciągnął się głęboko jej niewiarygodnie kobiecym zapachem zmieszanym z cierpką wonią zmartwienia i ostrą nutą strachu. Przypomniał sobie niejasno obecność Shadea, to że jej dotykał... czyjego brat groził jej, że ją skrzywdzi? Obejrzał dokładnie jej ciało i podniósł głowę z poduszki, by sprawdzić, czy nie ma jakichś obrażeń. Nie dostrzegł żadnych i odetchnął z ulgą. A potem zastanowił się, czemu tak bardzo się martwił. Tay-la umiała o siebie zadbać. Przekonał się o tym na własne oczy. Możliwe, że to jego brat odniósł jakieś obrażenia w ich starciu. Cholera by to wzięła. Wstając na nogi, skrzywił się, słysząc trzask w bolących stawach. Na skórze miał zaschniętą krew, ale pod jej warstwą

wszystko się zagoiło. Wykonał szybki telefon do Shadea, żeby upewnić się, że jego bratu nic nie jest, a potem wziął prysznic. Nagi wrócił do pokoju z portalem, by wziąć Taylę na ręce i zanieść ją do swojego łóżka. Ledwo zdążył okryć ją prześcieradłem, gdy otworzyła oczy. - Doktorku - wymruczała porannym, lekko schrypniętym głosem, który przyprawił go o rozkoszne dreszcze w pachwinach. - Nic ci nie jest? To znaczy... W końcu dotarło do niej, że nie miał na sobie ubrania a sposób, w jaki wpatrywała się w jego napęczniałą męskość sprawił, że po raz pierwszy poczuł się odrobinę skrępowany. - Tak, nic mi nie jest. Mój gatunek leczy się bardzo szybko. Odpocznij. Spędziłaś przy mnie całą noc. Odwrócił się, ale ona błyskawicznie znalazła się przy nim, chwytając go za ramię i zmuszając, by zwrócił się w jej stronę. - Jesteś pewien, że wszystko w porządku? - Jej dłonie przesunęły się gorączkowo po jego ciele, badając skórę pleców, klatki piersiowej i ramion, jakby szukała jakichś obrażeń. - Byłeś w naprawdę złym stanie. To stąd masz te wszystkie blizny? - Widzisz je? - W odpowiednim świetle. Dotyk jej rąk gładzących jego blizny był prawdziwą torturą, o wiele gorszą od tego, co zrobiły mu wampiry. Chciał się na nią rzucić, ale coś między nimi się zmieniło. Nie chciał zniszczyć tej subtelnej, kruchej więzi, jaka ich łączyła, oczekując od niej tylko seksu. Poza tym w jej delikatnych zabiegach wcale nie chodziło o seks. Chodziło o to, że obchodził ją na tyle, że chciała się upewnić, że nic mu nie jest. Oprócz jego braci nikt tak naprawdę się o niego nie troszczył. Oczywiście, jego rodzice i dwie siostry byli do niego przywiązani, ale tylko dlatego, że logicznym było czuć coś do kogoś, z kim dorastało się w tym

samym domu. Gdyby nadszedł taki moment, w którym za logiczne uznaliby zabicie go, nie wahaliby się ani sekundy. Nikt poza jego braćmi nie zaopiekował się nim tak jak Tay-la zeszłej nocy. Robiła to nawet teraz. Nowość tej sytuacji wytrąciła go z równowagi, przyciągając go do Tayli zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Postępując kompletnie wbrew swojej naturze, Eidolon odsunął się o krok. - Dzięki za pomoc. Uśmiechnęła się. - Uznaj to za częściową spłatę mojego szpitalnego rachunku. Jej uśmiech sprawił, że poczuł, jak przeszywa go dreszcz pożądania. Jego lędźwie napełniły się krwią i żarem, a prawa strona twarzy zaczęła pulsować. Istne szaleństwo. Jego samokontrola wymykała mu się z rąk i coraz trudniej było mu ją odzyskać. Shade zrobił mu wczoraj transfuzję, ale sgenesis znów dawała o sobie znać. Zdarzało mu się to coraz częściej, więc albo transfuzje przestały działać, albo potrzebował ich częściej. Przyglądali się sobie przez chwilę. Uśmiech Tayli powoli zniknął z jej twarzy. - Posłuchaj, Shade powiedział, że wczorajsze wydarzenia to efekt tego, co zrobił Wraith. Czy to prawda? - Shade to straszna papla - mruknął. - A więc to prawda. Eidolon westchnął. Zasługiwała na szczerą odpowiedź po tym, co zrobiła dla niego zeszłej nocy. - Żeby utrzymać swoje istnienie w tajemnicy, wampiry mogą zabić ściśle określoną liczbę ludzi. Przekroczenie tej liczby skutkuje surowymi karami. Tayla potarła zmęczone oczy i ziewnęła, a on myślał, że to już koniec przesłuchania, kiedy nagle spytała: - Dlaczego zatem to ty oberwałeś za Wraitha?

- Zgłosiłem się na ochotnika. - Shade również, ale jego przekleństwo było wystarczająco poważne, by dokładać sobie jeszcze więcej zmartwień. Wraith nigdy nie przeżyłby tych tortur. - A na pewno nie wyszedłby z tego z nietkniętym umysłem. Tayla pokręciła głową. - Nadal nie rozumiem, dlaczego nie możesz zabronić mu robienia tego, za co dostajesz karę. - Na to już za późno. Trzymamy go od tego z dala od samego początku. Gdyby wiedział, że był powodem mojego cierpienia... - Odetchnął głęboko. - Wraith albo by oszalał, albo wpadł w furię, albo wszystko na raz. - To jeden z powodów, dla których pracuje w szpitalu. Shade i ja uznaliśmy, że zajmie go to na tyle, że nie będzie sprawiał aż tylu kłopotów. - Rozumiem, że wasz plan spalił na panewce. - Najwyraźniej - mruknął ponuro. - Szkoda, że nie znałaś go wtedy zanim Szpital Podziemny rozpoczął działalność. A skoro mowa o szpitalu, muszę tam pojechać. - Położył ją z powrotem do łóżka. - Odpocznij trochę, kiedy mnie nie będzie. Kiwnęła głową i zamknęła oczy, momentalnie zapadając w sen. Eidolon założył dżinsy i niebieską rozpinaną koszulę z podwiniętymi rękawami. Szybko znalazł najbliższy portal Harrowgate i teleportował się do szpitala, gdzie natknął się na Solice, pielęgniarkę zajmującą się selekcją pacjentów. - Widziałaś Gem lub Wraitha? - Gem nie. - Wskazała kciukiem na koniec korytarza. - Ale widziałam jak Wraith idzie w tamtą stronę z Ciską. Cholera. Ciska, pielęgniarka i demon Sora w jednym, promieniowała seksem jak skażona elektrownia jądrowa. Wraith nie mógłby jej się oprzeć nawet gdyby był w śpiączce. Eidolon ruszył korytarzem w stronę stołówki, idąc za zapachem podniecenia, który urwał się za drzwiami schowka z zaopatrzeniem, skąd dobiegał zduszony chichot i odgłosy uderzania ciała o ciało.

Otworzył drzwi, ani trochę nie zaskoczony widokiem Wra-itha, który wpijał się kłami w szyję Ciski i miętosił jej piersi. Spodnie od jej uniformu opadły jej wokół kostek. Wraith miał rozpięty rozporek, ale Eidolon oderwał wzrok zanim zobaczył więcej, niż chciał. Wraith uniósł głowę i spojrzał na niego złotymi oczami. Krew ściekała mu po kłach. Ciska zlizała ją swoim rozwidlonym językiem. - Muszę z tobą porozmawiać. Ogon Ciski trącił przód spodni Eidolona, który napęczniał z powodu wzwodu dzięki wszechobecnemu zapachowi kobiecego podniecenia. Pogłaskała go przez materiał spodni a on zaklął pod nosem i cofnął się. Rzucając mu zalotny uśmiech, zabrała ogon i okręciła go wokół męskości Wraitha, który odrzucił głowę w tył i jęknął. - Bracie, daj mi minutę albo dołącz do nas. To nie byłby pierwszy raz, kiedy dzielił się kobietą z jednym lub z oboma braćmi, ale z jakiegoś powodu mógł myśleć wyłącznie o Tayli. Co nie było zbyt dobre. - Pośpiesz się. Zatrzasnął drzwi i zatrzymał się na korytarzu z pulsującym z napięcia penisem. Obrazy ciała Tayli, giętkiego i zarazem silnego, przesuwały się w jego myślach, aż w końcu był gotów wyć z frustracji. Frustracji, która nie była wyłącznie fizyczna. Fakt, że nie potrafił doprowadzić Tayli na szczyt ubódł go do żywego i podważył wszystko, co czyniło z niego inkuba. Mamrocząc wściekle pod nosem, kazał pielęgniarce wezwać Gem, a potem ulokował się w swoim gabinecie i podłączył do kroplówki z krwią. Gem zjawiła się dziesięć minut później. Wyglądała, jakby przed chwilą zwlekła się z łóżka. Pod jej przekrwionymi oczami widniały ciemne kręgi. - Gdzie jest Tayla?

Eidolon poczuł, jak zaborczy warkot wydobywa się z jego piersi. - Mówiłem ci już, że jest moja. Nie pozwolę ci jej skrzywdzić. - Możliwe, że już jest ranna. Poszłam do jej mieszkania... - Tayla jest u mnie. Jest bezpieczna. - Och, dzięki Bogu. - Bóg nie ma z tym nic wspólnego - rzucił cierpkim tonem. - Skąd ta ulga? - Ci dranie znowu do mnie zadzwonili - powiedziała Gem, zamykając drzwi. -I? - Nie będą czekać ani chwili dłużej. Powiedzieli, że jestem im natychmiast potrzebna. - Co się zmieniło? - Osoba, którą się posługiwali, nie może już wykonywać zabiegów. Stwierdzili, że została zraniona w trakcie wybuchu. Eidolon poczuł, jak żołądek wywraca mu się na drugą stronę. Proceder wycinania organów mógł być prowadzony w każdym miejscu na świecie - czy też w podziemiu - a indywidualne przypadki operacyjnego wycinania narządów również mogły mieć miejsce wszędzie. Eidolon nie wierzył jednak w przypadki. - Wybuch w szpitalu. - Myślę dokładnie o tym samym. Jak wielu ludzi odniosło obrażenia? - Trójka zginęła. Siedmioro jest rannych. - Przeczesał dłonią włosy, ignorując rurkę kroplówki. - Czterech z siedmiu czuje się wystarczająco dobrze, by móc pracować. - To znaczy, że jeden z trzech jest naszym rzeźnikiem. Eidolon poczuł, jak zalewa go wściekłość na myśl, że jeden z jego zaufanych pracowników mógł być zmieszany w coś tak potwornego. I zdradzieckiego. Nagle przypomniał sobie Derca, faceta, którego leczył kilka dni temu. Był agresywny, opryskliwy... do momentu,

w którym Eidolon nie spytał go o nacięcie wykonane skalpelem. Wtedy wydało mu się to dziwne, ale teraz mając świadomość, że ktoś ze szpitala mógł być w to zamieszany... Dręczyło go również to, co powiedziała kiedyś Nancy. Oskarżyła o wszystko Aegis, ale co, jeśli powiedziała coś zupełnie innego? Szeptała coś. Bulgotała bezładnie pod nosem. Trójka zranionych członków personelu... Reaver, Seknet, Paige. Niech to szlag. - To Paige. - Ludzka pielęgniarka? Skinął twierdząco głową. - Nancy powiedziała mi coś zanim umarła. Aegis. Ale to równie dobrze mogło być Paige. Lub Paigecośtam. Paige była obecna przy tym, jak jeden z moich pacjentów wpadł w panikę. Musiał ją rozpoznać. - To może oznaczać, że Aegis wcale nie jest w to zamieszane. Nie wysadzaliby w powietrze osoby, której potrzebowali do wykonywania operacji, prawda? - Głos Gem stał się zimny jak lód, jej oczy zmieniły kolor na czarny, a Eidolon po raz pierwszy dostrzegł demona w jej ludzkiej skórze. - Chcę, żeby rodzice wrócili do mnie. Musimy porozmawiać z Paige. - Paige jest w śpiączce. - Wbił w nią ponure spojrzenie. - Ale zadbam o to, żeby być przy niej w chwili, w której się obudzi. Tayla może i wysadziła szpital, ale wszystko wskazywało na to, że wyświadczyła mu tym wielką przysługę.

Rozdział osiemnasty Taylę obudził smakowity zapach czegoś pikantnego i włoskiego. Zakładając, że żaden demon nie włamał się do domu, żeby gotować, wzięła prysznic w luksusowej łazience Eidolona, wykładanej białym marmurem i z kabiną wielkości sypialni w jej mieszkaniu. Gdy wyszła, znalazła pluszowy szlafrok leżący na łóżku. Uśmiechając się z powodu troski Eidolona, włożyła go i poszła do kuchni, gdzie zastała go, mieszającego jakiś sos na kuchence. - Hej - przywitała się. - Wyglądasz całkiem nieźle jak na faceta, który wczoraj niemal zginął. - To właśnie powiedział ci Shade? - Właściwie to powiedział, że nie tak łatwo cię zabić. Przelał makaron na durszlak. - To prawda. - Puścił jej oko. - Ale niech nie zdaje ci się, że powiem ci, jak to zrobić. Zabolało ją to, choć nie powinno. Rozumiała go jednak - ona sama nie powiedziałaby nikomu, kto przeszedł szkolenie, jak ją zabić. Ale mimo wszystko to bolało. Wspięła się na barowy stołek i usiadła w aneksie kuchennym, podczas gdy Eidolon przełożył makaron i sos na dwa talerze. Danie pachniało obłędnie i wyglądało jeszcze lepiej. - Ciągle mnie zaskakujesz - mruknęła, gdy przesunął talerz w jej stronę.

- Dlatego, że umiem gotować? Mam prawie sto lat na karku. Człowiek uczy się tego i owego. - Po prostu jestem zaskoczona tym, że jesteś takim... domatorem. Uśmiechając się, usiadł obok niej. - Sam piorę swoje rzeczy. - Założę się, że masz gosposię. W jego uśmiech wkradło się zażenowanie. - Może. A teraz jedz. Zalecenie lekarza. Odwzajemniając uśmiech, wzięła do ręki widelec. Wystarczył jeden kęs, by znalazła się w niebie. Makaron rozpłynął się w jej ustach, a sos serowy zaskoczył ją bogactwem smaku i rozgrzał od środka. Jak dużo czasu minęło, od kiedy ostatni raz jadła normalne jedzenie? Aegis nie płacili jej kokosów głównie dlatego, że ich fundusze pochodziły w większości z prywatnych źródeł i, według Lori, od kilku rządowych agencji, które wydzielały pieniądze tam, gdzie mogły. Jednak z tak dużą liczbą okręgów rozsianych po całym świecie, większość funduszy szło na wsparcie całej grupy niż pojedynczych jednostek. Właśnie dlatego większość Strażników mieszkała w kwaterze głównej, gdzie mieli dach nad głową i karmiono ich makaronem z serem z pudełka i ravioli z puszki. Skończyła jeść przed Eidolonem, który był dopiero w połowie swojego talerza. Dopiero wtedy dostrzegła powód, dla którego przestał jeść. Jego oczy, skupione na szczelinach w jej szlafroku, odsłaniających wzgórki piersi i jedno udo, lśniły złotem. Tayla nagle stała się świadoma chłodnego powietrza, które owiewało jej nagą skórę, i palącego spojrzenia Eidolona. Emanowała z niego obietnica nieokiełznanego seksu, a głód w jego oczach nie miał nic wspólnego z jedzeniem na talerzu. - Rany boskie, doktorku, co my właściwie robimy?

Oczy Eidolona natychmiast odzyskały swój normalny kolor. Zamknął je, wzdychając głęboko. - Nie mam pojęcia. Nadal czuła na sobie jego gorące spojrzenie. - Chciałabym... - Co takiego? Znów być dzieckiem? Być maltretowaną przez facetów, których matka sprowadzała do domu? Wrócić do czasów kiedy była nastolatką? Do życia w rodzinach zastępczych i na ulicach? Cofnąć się o miesiąc w tył, kiedy była sama i egzystowała wyłącznie dzięki utrzymującej ją przy życiu nienawiści? Prawda była taka, że nigdy nie czuła się szczęśliwa. Aż do teraz. - Czego byś chciała, Taylo? - Eidolon spoglądał na nią łagodnym, czułym wzrokiem. - Niczego. Ujął jej dłonie i przyciągnął ją do siebie, tak że stołek przejechał po płytkach, a ona praktycznie znalazła się na jego kolanach. - Powiedz mi. - Chciałabym... Chciałabym mieć coś swojego. Nie mam niczego na własne nazwisko. Przez całe życie miałam tylko kilka cennych przedmiotów. Pozostało mi wyłącznie Aegis i moje słowo honoru, a teraz nie mam nawet już tego pierwszego. Sięgnął dłonią do kieszeni spodni i wyciągnął z niej niewielką srebrną obrączkę. - Nadal masz to. - Pierścionek mojej mamy - szepnęła. Wsunęła go na palec. Znajomy ciężar przyniósł jej ulgę i pocieszenie. Ledwie mogła oddychać z powodu emocji, które chwyciły ją za gardło. Sekundę później znalazła się w jego ramionach, a on całował ją w szyję i mówił, jaka jest piękna, seksowna i że dałby jej wszystko, czego by tylko zapragnęła. Tayla myślała, że za chwilę się rozpłacze. Nikt, żaden człowiek, nigdy nie powiedział jej czegoś podobnego i nie sprawił, że poczuła się piękna i zmysłowa.

- To szaleństwo - jęknęła, gdy dłonie Eidolona wślizgnęły się pod jej szlafrok i objęły piersi. - I co z tego? - Skubnął ją w ramię, z którego ześlizgnął się kołnierz szlafroka. Chciała, by ugryzł ją mocniej, ale oblizał to miejsce, sprawiając, że wstrząsnęły nią rozkoszne dreszcze. - Tak tylko mówię - westchnęła, bo gdy tylko ją dotknął, wszystkie zmartwienia i kłopoty uleciały przez okno. Zmieniła pozycję, by dać mu lepszy dostęp, ocierając się biodrem o pęczniejącą wypukłość w jego spodniach. Eidolon syknął z ustami przy jej skórze. - Chcę się w tobie znaleźć. Chcę cię kochać, dopóki oboje nie zemdlejemy z rozkoszy. - Boże, tak... Eidolon zerwał z niej szlafrok tak szybko, że nawet nie miała czasu zamrugać z zaskoczenia. Sekundę później siedziała już naga na jego kolanach. Szarpnęła suwak jego dżinsów i uwolniła jego wyprężoną erekcję. Wypełniła jej dłoń, gorąca i ciężka. Tayla zacisnęła palce na sztywnej męskości. Była tak twarda, że czuła jego puls. Przeciągnęła kciukiem po kropli wilgoci, jaka zebrała się na jej czubku, a on zamknął oczy i jęknął, gdy rozsmarowała ją wokół gładkiej główki. Pragnęła go posmakować. Nigdy wcześniej nie chciała tego robić. Przedtem seks stanowił dla niej sposób na zdobycie jedzenia. Nie była z tego dumna, ale jeśli chodziło o życie na ulicy, seks był sprawą życia i śmierci. Teraz chciała dać rozkosz komuś, kto dał jej już wystarczająco dużo. Poczuła, jak ślinka napływa jej do ust. Ześlizgnęła się z jego kolan, ale Eidolon źle ją zrozumiał i wstał ze stołka, trzymając ją w ramionach. - Nie. - Powstrzymała go, przyciskając dłoń do jego szerokiej klatki piersiowej. Przesuwając dłoń w dół po stalowych mięśniach brzucha Eidolona, uklękła przed nim na kolanach.

Eidolon wciągnął gwałtownie powietrze. Kolejny jęk wyrwał mu się z ust, gdy wzięła go do ust. Pikantny, korzenny smak eksplodował w jej ustach, niepodobny do niczego, czego kiedykolwiek próbowała. Język zaczął ją łaskotać i mrowić, a wrażenie przesunęło się do jej gardła, kręgosłupa i wnętrza. Gdy dotknął jej włosów, poczuła je wszędzie. Każdy smak, zapach i dźwięk przybrał na intensywności. Czuła się tak, jakby jej ciało było wielką siecią chwytającą wszystkie odczucia i kierującą je prosto do jej kobiecości. Zacisnęła uda, by zmniejszyć napięcie, co tylko zwiększyło pożądanie. Zapragnęła go całego, więc objęła go chciwie ustami, gładząc jednocześnie dłonią. - Taylo - wydyszał całkiem bez tchu. - Musisz przestać. - Chwycił ją za ramiona i pociągnął w górę. - Nie. - Determinacja i pożądanie kazały jej zostać na podłodze. Jedną ręką pieściła jego pal, a drugą jądra, które naprężyły się, z każdym ruchem jej ręki przysuwając się bliżej ciała. - Potrzebuję tego. - Nic nie rozumiesz... - Zamknij się i pozwól mi cię ssać. - Zacisnęła usta na napęczniałej główce i przejechała językiem po gładkiej krawędzi. Eidolon zaklął głośno, eksplodując w jej ustach. Tayla połknęła wszystko łapczywie, jęcząc z rozkoszy, jaką dawał jej jego smak... wyrazisty, głęboki i całkowicie męski. Sekundę później po jej skórze rozlała się fala gorąca. Krzyknęła, gdy całe jej ciało ożywiło się. Skóra stała się jednym wielkim nerwem, a w miejscach, w których spoczywały palce Eidolona, zaczęły wybuchać drobne iskry podobne do miniorgazmów. Lał. To dopiero zaczynało się robić ciekawie.

Eidolon wydostał się z gorących, wilgotnych ust Tayli. Jego rozkosz przytłumiła troska o to, jak zareaguje na jego nasienie. Oczy miała zamglone, a źrenice zdążyły się już powiększyć. - O rany - szepnęła. - Och. Ujął ją pod pachy i postawił na ziemi. - Moje nasienie jest afrodyzjakiem. Zamykając oczy, Tayla objęła dłońmi piersi, pieszcząc palcami stwardniałe sutki. - Nie żartuj. Patrzenie jak sprawia sobie przyjemność sprawiło, że znów stwardniał. - Moje łóżko - wychrypiał. - Natychmiast. Tayla zdawała się go nie słyszeć, wsuwając dłonie między uda. Z jej ust wydobył się przeciągły jęk, krusząc jego samokontrolę. Pochwycił ją w ramiona i wmaszerował do sypialni, dziękując Bogu za to, że jej usta przylgnęły do jego szyi i zaczęły ją ssać. Zanim zdążyli dojść do łóżka, Tayla otoczyła go nogami w talii i nabiła się na jego sztywny pal. - Niech mnie diabli. - Jej jedwabiste wnętrze wciągnęło go głęboko. Eidolon poczuł, że nogi robią mu się jak z waty. Upadł na łóżko zanim oboje osunęli się z łoskotem na podłogę. Tayla ujeżdżała go wściekle dopóki nie doszedł, ale sama nie zaznała rozkoszy. - Kolejna pozycja - wysapała, ale przerzucił ją na bok, ustawił na kolanach i wszedł w nią od tyłu. Jej ciało dygotało z taką siłą, że prawie zrzuciła go z siebie. - Proszę... Boże, ledwie mógł oddychać. Z niewiarygodnym trudem oparł się pokusie, by dojść jeszcze raz. Zaciskając zęby, przyśpieszył tempo, wbijając się w nią jeszcze mocniej, aż jej ciche łkanie kazało mu się zatrzymać. - Nie przestawaj, Eidolonie. Nie przestawaj.

Wycofał się i wsunął palec w jej rozpalone wnętrze. Z ust Tayli wydobył się jęk rozkoszy i rozpaczy. Powoli rozsmarował satynową wilgoć jej podniecenia i swojego nasienia po jej nabrzmiałym punkcie. - O tak. - Tayla wyprężyła się jak kot. - Teraz... Wszedł w nią jednym płynnym ruchem, a ona krzyknęła głośno. Jej mięśnie zacisnęły się wokół niego i przytrzymały w środku. Dał się ponieść jej podnieceniu, pozwalając, by ustaliło tempo i rytm jego pchnięć. - Dojdź, Taylo. Zrób to dla mnie. Tayla opadła na łóżko z krzykiem frustracji. Odwróciła się, owinęła go nogami w talii i wciągnęła na siebie. Łzy spływały po jej policzkach, a ciało pokryło się warstewką potu. - To nie działa! - krzyknęła. Afrodyzjak płynący w jej żyłach tylko zwiększył niepokój. - Wycofam się, lirsha, a ty sama doprowadzisz się na szczyt. Twarz Tayli wykrzywiła wściekłość. - Nie. Do diabła! Chcę być normalna! Chcę mieć orgazm z facetem. - Taylo, nie wszystkie kobiety... Uderzyła go pięścią w ramię. - Mogę. Wiem, że mogę to zrobić. Tylko najpierw muszę się go pozbyć. Eidolon zamarł. - Kogo? Jej oczy migotały w półmroku. - Jego. Demona. - Nagle zaczęła okładać go pięściami. - Nienawidzę ich wyszlochała. - Nienawidzę ich... Zamknął oczy i pozwolił jej się wyładować. Pozwolił, by uderzała go, aż w końcu zabrakło jej sił. Wstrząsnął nią niekontrolowany szloch. Chwilę później leżała pod nim bezwładnie, drżąca i zapłakana.

Przekręcając się na bok, przyciągnął ją do siebie i pozwolił jej płakać. Trwało to chyba w nieskończoność. - Taylo, powiedz mi, co się stało. - Nie mogę... nie mogę pozbyć się tego z głowy. - Dreszcz wstrząsnął jej ciałem. Eidolon nadal tkwił w niej głęboko, a każde drgnięcie jej ciała sprawiało, że wciągał ze świstem powietrze. - Czego? - wykrztusił w końcu. Musiał to wiedzieć, bo wraz z podnieceniem ogarnęła go potrzeba dopadnięcia tego, kto był sprawcą jej traumy. - Czego nie możesz się pozbyć? Tayla wtuliła się w pierś Eidolona, pragnąc, by przestał wypytywać i zachowywać się, jakby mu na niej zależało. Każdy jego dotyk i słowo kruszyły mury obronne, które ona powinna wzmacniać. Ludzie, którzy o nią dbali, mieli przykry nawyk umierania... lub chęci wyprawienia jej na tamten świat. Przez długi czas przysłuchiwała się jego spokojnemu oddechowi i biciu serca. Milczał, a ona biła się z myślami. W końcu skapitulowała. - Miałam szesnaście lat - powiedziała schrypniętym głosem. - Wróciłam ze szkoły i usłyszałam dziwne odgłosy dobiegające z kuchni. Zobaczyłam ją. Swoją matkę. Leżała na stole. Była gwałcona. Eidolon głaskał ją po włosach. Jego dłoń znieruchomiała. - Przez demona? - Rozpruwacza. - Boże - szepnął. - Chyba nie może być już gorzej. Rozpruwaczy podniecało powolne dręczenie swoich ofiar. Poświęcały na to wiele czasu, doprowadzając je najpierw do obłędu, a nie zabijając od razu. - Próbowałam z nim walczyć, ale... był silny, a ja przerażona... przywiązał mnie do krzesła i zmusił do tego, bym patrzyła, jak gwałcił ją raz za razem. Nie mogła krzyczeć, bo zakneblował jej usta. - Ścierka do naczyń zatykała usta jej matki. Plamy po

sosie do spaghetti z wczorajszej kolacji były widoczne na tle krwi. Skórę miała pooraną od jego ząbkowanych pazurów. Wyglądała, jakby przejechała po niej kosiarka. Zapach jej krwi był tak obezwładniający, że Tayla czuła go na języku. - A potem... Boże... - No dalej - zachęcił ją łagodnym głosem. - Możesz mi powiedzieć. Zacisnęła mocno oczy, jakby dzięki temu mogła pozbyć się wspomnień, ale one stały się jeszcze żywsze i wyraźniejsze. - Ona... miała orgazm. On ją gwałcił a ona... doszła w ekstazie. Eidolon uniósł palcem jej podbródek. - Spójrz na mnie. Spójrz na mnie. - Zrobiła to niechętnie. Na jego twarzy malował się wyraz zaciętej determinacji. - To dlatego nie możesz mieć orgazmu z mężczyzną, prawda? Próbowała wyswobodzić się z jego uścisku, ale ujął jej twarz w obie dłonie. - Podobało jej się to - powiedziała zdartym, łamiącym się głosem. - Była torturowana, gwałcona, a mimo to... doszła. - Posłuchaj mnie, Tay. Rozpruwacz cię oszukał. Twoją matkę również. Rozpruwacze posiadają zdolności do zmuszania kogoś do odczuwania przyjemności w trakcie zadawania największego bólu. To kolejny sposób na torturowanie i upokarzanie swoich ofiar. I to skuteczny, bo ten osobnik przez lata dręczył cię swoim wspomnieniem. - Eidolon pogłaskał delikatnie jej policzek. - Widziałaś tę scenę za każdym razem, kiedy uprawiałaś seks? Z ust Tayli wyrwał się zduszony szloch. Z trudem przełknęła ślinę, czując, jak coś ściska ją za gardło. - Tak. Czasami nawet, kiedy robiłam to sama, jedyne, o czym byłam w stanie myśleć, to... - Przestań. Nie dawaj mu już nad sobą tej władzy. - Pogładził czule kciukiem jej wargi. - Czy od tamtego czasu wrócił tu, żeby cię dręczyć?

- Nie, ale chciałabym, żeby to zrobił - powiedziała z zaciekłością w głosie. - Rozerwałabym go na strzępy. - Jesteś taka silna - szepnął. - Taka odważna. Twoja walka z demonami była zarówno wewnętrzna, jak i zewnętrzna. Możesz ją wygrać. Scałował łzy z jej twarzy. - Pozwól, że ci w tym pomogę. - Chcesz mnie uzdrowić, doktorze? - spytała cicho. Rzucił jej zaborcze spojrzenie. - Nigdy nie pragnąłem niczego równie mocno. - Ja również - powiedziała. Mówiła prawdę. Wydarzenia z przeszłości dręczyły ją od tak dawna, że zrujnowały jej życie i zniszczyły umiejętność bycia w normalnym związku z mężczyzną. Nadszedł czas, by się od nich uwolnić. Lub przynajmniej spróbować to zrobić. Odnalazła jego usta i pocałowała go zachłannie, z desperacją. Eidolon nadal był głęboko w niej, twardy i napęczniały. Otarła się o niego, zatracając się w namiętności, którą wyzwolił w niej z taką łatwością. Pomruk aprobaty wydobył się z jego piersi. Eidolon zaczął poruszać się powoli i zmysłowo w jej wnętrzu. Przedtem seks między nimi sprowadzał się do gwałtownego sprintu, prowadzącego prosto do finiszu, ale tym razem... zapowiadał się prawdziwy maraton. Ujął twarz Tayli w dłonie i pocałował ją głęboko i czule. Igrał z jej językiem, gładząc go i ssąc. Napięcie u zbiegu jej ud zaczęło rosnąć, gdy zmienił tempo i głębokość pchnięć, przechodząc od płytkich i szybkich do głębokich i powolnych. - Jesteś piękna, lirsha - wymruczał z ustami przy jej ustach. - Idealna. Jego słowa były jak pieszczota dla duszy, a Tayla poczuła, że otwiera się przed nim, jak kwitnący nocą kwiat. Nie dbała już o to, kim lub czym była, kim był Eidolon i o to, co istniało za drzwiami sypialni.

Przesunęła dłonie z jego bioder w kierunku talii, rozkoszując się dotykiem zwartych mięśni i jedwabistą gładkością skóry. Ale nie poprzestała tylko na tym. Pozwoliła błądzić swoim rękom po plecach Eidolona, aż sięgnęła do jego ramion. Był istotą piękna stworzoną do zadowalania kobiet, począwszy od wyglądu i zapachu, a skończywszy na umiejętnościach doskonałego kochanka, który z każdym pchnięciem zabierał ją coraz wyżej. - Wypowiedz moje imię - zamruczał. Jego głos zawibrował w niej jak erotyczna fala. - Doktorku... - Nie. - Podparł się na łokciach. Jego oczy rozbłysły złotem. Nie przestawał się poruszać, a delikatne tarcie sprawiło, że oddychała z trudem, z czego nie zdawała sobie sprawy, dopóki nie próbowała się odezwać. - Gdy będziesz blisko, spójrz na mnie. Myśl wyłącznie o mnie i wypowiedz moje imię. Chcę to usłyszeć, gdy będziesz dochodzić. Jego wyznanie sprawiło, że porwała ją fala namiętności, jakby jej serce było połączone z gorącym punktem u zbiegu jej ud za pomocą rozpalonego do białości przewodu. - Tak - szepnęła, choć wątpiła, by się to udało. Nie, tym razem się uda. W tym łóżku przeszłość nie miała znaczenia. Eidolon jęknął i przyśpieszył tempo ruchów. Rozkosz zwiększyła się, gdy jego męskość zaczęła ocierać się o to miejsce w jej wnętrzu, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Zamykając oczy, Tayla skupiła się na ciężarze jego męskiego ciała, spoczywającego na niej. Nigdy wcześniej nie czerpała z tego przyjemności. Jednak w tej chwili wrażenie było właściwe, cudowne i na miejscu. Orgazm był tuż w zasięgu ręki. Eidolon oparł czoło na jej czole. Tayla otworzyła oczy. - Zrób to dla mnie, lirsha. Ukochana. - Podtrzymał jej spojrzenie tak, że nie mogła odwrócić wzroku. Widziała

jedynie obietnicę rozkoszy, która wzrosła, jakby w odpowiedzi na jego żądanie. - Zrób to teraz. Drżąc z potrzeby spełnienia, przylgnęła do niego mocniej, wbijając krótkie paznokcie w skórę jego pleców. Eidolon syknął i wygiął się w łuk. Gdyby nie jego gardłowe: „O Boże, tak", pomyślałaby, że zrobiła mu krzywdę. Spalała się w jego ramionach. On był płomieniem, a ona lontem, a kiedy zrobił palcami coś grzesznego u zbiegu ich ciał, w końcu zaiskrzyła. Doszła na szczyt wykrzykując jego imię. Eidolon podążył za nią. Jego ciało napięło się jak struna. Odrzucił głowę w tył, wchodząc w nią po raz ostatni. Gorące strugi nasienia rozlały się w jej wnętrzu, dając początek kolejnemu potężnemu orgazmowi, który zmusił ją do zdjęcia nóg z jego talii, by podeprzeć się na łóżku. Eidolon opadł na nią, jakby uszło z niego powietrze. Był ciężki, niesamowicie ciężki, ale Tayla nie dbała o to. Przed chwilą miała nie jeden, ale dwa orgazmy, a przedtem nie była nawet w stanie szczytować z żadnym mężczyzną. Wdzięczność i coś znacznie silniejszego, emocja, której nie chciała nazywać, wyzwoliły się w niej, gdy gładziła jego muskularne plecy. Jej dłonie mówiły mu to, czego nie miała siły powiedzieć. Eidolon stoczył się z niej nagle i przyciągnął do siebie tak, że leżała teraz na boku twarzą do niego. Męska satysfakcja rozjaśniła jego twarz, podkreślając złote plamki w jego ciemnych oczach. - To było... - Ciii. - Przyłożył palec do jej ust, a potem przesunął go na jej brodę, gardło, piersi... aż zawędrował między jej uda. - To jeszcze nie koniec. - Ale... Z jego gardła wydobył się ochrypły dźwięk. Uciął jej protesty, wsuwając w nią dwa palce.

- Pamiętasz jak działa moje nasienie? Zanim zdążyła odpowiedzieć, roztarł wilgoć po jej gorącej szparce, pokrywając nią nabrzmiały pączuszek, który nadal przyjemnie mrowił. Jęknęła, wyginając się w jego stronę i łaknąc jego dotyku, ale on się wycofał. Jedna wielka dłoń zacisnęła się na jej udzie. Eidolon patrzył na nią spod przymkniętych powiek. Powoli ścisnął jej nogi razem i przyciągnął ją bliżej. Zmysłowe tarcie groziło kolejnym wybuchem. Masował jej udo, by wywołać drobne dreszcze w jej mięśniach. - Nie - powiedziała, chwytając go za nadgarstek. - Nie sama. - Nie mogła znieść swojej bezbronności ani tego, że rozpadała się na kawałki z rozkoszy, podczas gdy on patrzył na nią i nie brał w tym udziału. - Za chwilę poczujesz to jeszcze raz. Nie walcz z tym. Mimo wszystko nie mogła przestać. Czuła się jak idiotka, kompletnie obnażona i niewiarygodnie podniecona jego delikatnymi pieszczotami. Pochylił się do przodu tak, że ich klatki piersiowe zetknęły się, a jego usta musnęły jej wargi. - Zaufaj mi. Zaufaj mi. - Nie - jęknęła, ale jej ciało zaufało mu. Uwierzyło w jego słowa i podążyło za nimi. Rozkosz rozprzestrzeniła się falą od zbiegu jej ud aż do czubka głowy. Tayla wiła się na łóżku, przygryzając dolna wargę, by powstrzymać się od krzyku. - Udało ci się - wymruczał. Gdy wróciła do rzeczywistości, nie miała czasu odczuwać zakłopotania i szczerze mówiąc, nie wiedziała, czy jest do tego zdolna. Sposób, w jaki ją obejmował, zachwyt w jego oczach... łał. Nagle pojęła w pełni siłę płynącą z kobiecości. - Jesteś cudowna, kiedy docierasz na szczyt. Mógłbym patrzeć na ciebie przez cały dzień. - W telewizji nie ma nic ciekawszego, co? Eidolon wybuchnął serdecznym śmiechem.

- Jesteś o wiele bardziej fascynująca niż cokolwiek, co mógłbym zobaczyć w telewizji. On również, choć nie chciała się do tego przyznać. - Eidolon? - Hmm? - Dziękuję. Eidolon podparł się na łokciu. - Nie, to ja dziękuję. - Za co? Na jego ustach pojawił się uśmiech, który sprawiał, że miękły jej kolana. - Za przypomnienie mi, dlaczego muszę walczyć ze sgenesis. - Żebyś mógł leczyć kobiety z seksualnymi niedostatkami? - Nie - powiedział, pochylając głowę by ją pocałować. - Dlatego, żebym mógł być z kobietą ponieważ tego chcę, a nie dlatego, że muszę. - Jego głos zrobił się jeszcze niższy, przechodząc w hipnotyzujący pomruk. Pozwól mi uzdrowić resztę ciebie. Pozwól mi scalić twoją demoniczną połowę z ludzką. - Tak... nie, chwileczkę. - Chciała się podnieść, ale unieruchomił ją, kładąc rękę pośrodku jej mostka. - Nie chcę, żebyś umarła. - Właśnie tym może się to skończyć, prawda? - Boże, musiała całkiem oszaleć, że w ogóle brała to pod rozwagę. - Jeśli się na to zgodzę, chcę, żebyś mi coś obiecał. - Nie mogła uwierzyć, że prosiła demona o obietnicę. Tydzień temu zabiłaby każdego, kto zasugerowałby, że mogłaby to zrobić. - Jeśli zmienię się w coś naprawdę potwornego... zabijesz mnie. Ciemne brwi Eidolona poszybowały w górę ze zdumienia. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, położyła palec na jego ustach. - Proszę. Nie mogę się na to zgodzić ze świadomością, że mogę stanowić dla kogoś zagrożenie. Obiecasz mi to?

Po chwili Eidolon pochylił głowę, opierając czoło o jej czoło. - Obiecuję. Zadzwonię do Shadea z samego rana. Zajmiemy się tym jutro. - Położył dłoń na jej biodrze i wsunął muskularne udo między jej nogi, sprawiając, że westchnęła z zadowolenia. - Dziś w nocy zajmiemy się znacznie przyjemniejszymi rzeczami.

Rozdział dziewiętnasty Mgliste światło poranka, wpadające przez okno, raziło Eidolona w oczy. Nie zastanawiał się wcale, dlaczego był taki nadwrażliwy. Miał to gdzieś. Liczyło się tylko dotarcie do rolet i opuszczenie ich w dół. Uderzył stopami o podłogę, ale jego nogi nie chciały współpracować. Gumiaste mięśnie nie mogły utrzymać jego wagi, więc skulił się przy łóżku. Ból okrył go jak ciernisty koc. Bolało go dosłownie wszystko. Oczy. Twarz. Całe jego ciało pulsowało. Czyżby to Tayla coś mu zrobiła? Tayla. Przypływ żądzy przeszył go jak płonąca strzała. Uniósł głowę, wyczuwając smakowity zapach seksu, jaki uprawiali wczoraj przez wiele godzin. O tak, Tayla została wyleczona. Miała orgazm raz za razem, w każdej pozycji i w każdym pokoju. Zapominając o roletach, wstał chwiejnie na nogi, zataczając się, dopóki nie podparł się o brzeg łóżka. Tayla leżała bezładnie na skłębionych prześcieradłach. Jej włosy spływały kaskadą po poduszce, a obnażone piersi przykuwały wzrok. Niżej, prześcieradło zsunęło się nieco, ukazując skrawek jej ud i cudowne miejsce między nimi. Pragnął jej. Potrzebował. Powarkując nisko, opuścił się na łóżko i pocałował ją w udo. - Mhmm, doktorku - wymruczała, uśmiechając się z zamkniętymi oczami.

Przeciągnęła się jak kot. Otworzyła oczy. I zaparło jej dech ze zdumienia. - Cholera jasna! - Odsunęła się gwałtownie w stronę zagłówka, ale zdążył złapać ją za stopę i pociągnąć w swoją stronę. Kopniak wymierzony w jego brodę o mały włos trafiłby celu. - Co ci odbiło? - Nic. A tobie? Wyrwała się z jego uścisku i stoczyła z łóżka, z gracją wstając na równe nogi. Całkiem naga. Smakowity, obezwładniający zapach strachu emanował falami z jej seksownego ciała. Musiał ją mieć. Natychmiast. - Nie zbliżaj się do mnie. Nie ma takiej opcji. Weź ją. Jego nozdrza zafalowały, gdy oddzielił od siebie bijące z niej zapachy. Strach, dezorientacja... owulacja. Jest gotowa. Wśród unoszących się od niej woni, maskując zapach człowieka, znajdował się zapach demona. Jego ciało zareagowało na niego bezwiednie. Moc zafalowała tuż pod powierzchnią jego skóry, grożąc rozerwaniem go na kawałki. Jego umysł spowiła mgła. Poczuł igły bólu. Odgłos rwącej się skóry uderzył go w tym samym czasie, co kłujący ból w plecach. Gdy przejaśniło mu się przed oczami, spojrzał na swoje dłonie. A raczej pazury. Czerwone, łuskowate pazury zakończone ząbkowanymi szponami. Zapłodnij ją. - Za chwilę będziesz moja. Wrzask Tayli podniecił go niesamowicie. Odgłos przerażenia był afrodyzjakiem zarówno dla umysłu, jak i ciała. Teraz musiał jej już tylko skosztować, wgryźć się zębami w jej skórę...

Potrząsnął głową. Te myśli nie należały do niego. Zapłodnij ją. Rzucił się do przodu i wylądował na niej, chwytając jej ramiona pazurami umiejscowionymi na końcach skrzydeł. Złapał ją rękami za biodra, przysuwając coraz bliżej do swojego zakończonego kolczastymi wypustkami penisa. Tayla uniosła kolano i wbiła je między jego nogi z taką siłą, że ryknął z bólu. Staczając się z łóżka, podłożyła mu nogę, tak że zwalił się jak długi na ziemię. Wczepił się w jej łydkę, ale udało jej się oswobodzić. Rzuciła się w stronę swojej torby z bronią. - Esraladoth en sludslo. - Słowa wyszły z jego ust, ale nie miał pojęcia, co znaczyły. Tayla okręciła się na pięcie, trzymając w pięści boleadorę. - Jeśli to znaczy „skop mi dupę", to masz szczęście, skurwielu. Rzuciła ją w jego stronę. Rzemienie obciążone kamiennymi kulkami owinęły się wokół jego gardła. Stracił przytomność. *** Z sercem obijającym się boleśnie o żebra Tayla patrzyła, jak Rozpruwacz pada na ziemię. Przerażenie, jakiego nie czuła od dnia, w którym zginęła jej matka, groziło zamienieniem jej w bezużyteczną kupę galarety. Z niebywałym trudem udało jej się ustać na nogach. Stwór drgnął i zastygł w bezruchu. Wydarzenia kilku ostatnich minut odtwarzały się w jej głowie niczym sceny z horroru. Jednak bez względu na to, jak często je przewijała, nie potrafiła znaleźć wytłumaczenia dla tego, co zaszło. Gdzie był Eidolon? W jednej chwili całował ją po biodrze, a w drugiej z pleców wyrastały mu cienkie, błoniaste skrzydła poprzecinane żyłami. Czyżby Rozpruwacz zabił go i przybrał jego postać? Jeśli zabrał jej kolejną osobę w jej życiu, to przysięgła, że zrobi mu coś, przy czym to, co Jagger i Lori zrobili Yuriemu wyda się tylko niewinną igraszką.

Trzęsącymi się dłońmi wyjęła sztylet z torby, prawie upuszczając go na podłogę. Ręce drżały jej tak bardzo, że obcięcie głowy demonowi będzie niechlujne. Nie, żeby się tym przejmowała. O nie. Miała zamiar torturować go do skutku i zadać mu tyle cierpienia, dopóki nie odkryje, co zrobił z Eidolonem. Odwróciła się. Demon zniknął. W jego miejscu pojawił się Eidolon z bo-leadorą zaciśniętą wokół szyi. Niech to szlag. Ściskając sztylet w dłoni, wyciągnęła z torby parę kajdanek i podeszła do niego. W szarym świetle poranka przesączającym się przez chmury wyglądał tak jak zawsze, poza ogromnym, wirującym tatuażem widniejącym po prawej stronie jego twarzy. Gdy obudziła się dziś rano, jego oczy były czerwone. Ostrożnie założyła kajdanki wokół jego kostek i nadgarstków, po czym zdjęła obciążoną kulkami linkę z gardła. Wpatrywała się w niego, zastanawiając nad tym, co powinna teraz zrobić. Oczywiście prócz zarzucenia na siebie jakichś ubrań. Nie mogła go tu zostawić związanego w nieskończoność, ale nie mogła go również uwolnić, ryzykując, że znów zmieni się w potwora. Oczywiście zakładając, że stworzenie na podłodze było Eidolonem. Może któryś z braci będzie w stanie jej pomóc. Szybko włożyła dżinsy i gładką czarną koszulkę, które wyjęła z torby, a potem pobiegła po komórkę i wstukała numer Shadea. Gdy nie odebrał, wybrała numer szpitala ze spisu numerów w telefonie. Odebrała jakaś kobieta i przedstawiła się jako zwierzchniczka wszystkich pielęgniarek w Szpitalu Podziemnym. - Muszę rozmawiać z Shadeem. - W tej chwili jest niedostępny. - W takim razie proszę dać mi Wraitha. To nagły wypadek. - Wymaga pani natychmiastowej pomocy medycznej?

- Wymagam natychmiastowego podania mi Shadea do telefonu. - Proszę pani - rozległ się poirytowany głos, który świszczał, jakby właścicielka miała kły. -Shade jest zajęty... - Daj go do telefonu. Już. - Nie miała pojęcia, czy to będzie możliwe, ale miała już po dziurki w nosie tych uprzejmości. Nastąpiła pauza, potem kliknięcie, kilka sygnałów, a chwilę później w słuchawce odezwał się zrzędliwy głos. - Tu Shade. - Tayla. Słuchaj, Eidolon... ma pewne kłopoty. - Znowu? Wraith nie miał z tym nic wspólnego, bo jest piętro wyżej. Co, do kurwy nędzy, zrobiłaś E? - Jadowity warkot rozległ się w słuchawce. Jeśli wyrządziłaś mu jakąś krzywdę... - Nic mu nie zrobiłam, dupku. Coś jest nie tak. On całkiem oszalał. Na twarzy ma ten wielki tatuaż, a oczy całkiem czerwone... - Och, niech to szlag. - Rzucił wiązankę przekleństw, a ona miała nadzieję, że nikt z Federalnego Biura Komunikacji nie przysłuchiwał się jej rozmowie. - Gdzie jesteś? - W jego mieszkaniu. - Zostań tam. - A gdzie niby miałabym iść... Shade rzucił słuchawkę. Demony były takie niegrzeczne. Nie chciała wracać do sypialni. Co, jeśli Eidolon znów zmienił się w Rozpruwacza? A jeśli się nie zmienił, tylko obudził się i zastanawiał, dlaczego go stłukła i skuła? Co, jeśli doskonale wiedział, co robi, gdy zmieniał się w istotę, która przerażała ją najbardziej na świecie? Nerwowa energia przepływała przez nią jak prąd elektryczny, gdy weszła do kuchni, mając przemożną chęć na pomarańcze. Wypiła resztę pomarańczowego soku i była w trakcie płukania szklanki, gdy ktoś załomotał w drzwi frontowe.

- Tu Shade. Otwieraj. Otworzyła drzwi, a on wmaszerował do środka, od stóp do głów ubrany w czarną skórę. Wraith wszedł zaraz za bratem. Jakimś cudem wyglądał o wiele groźniej, pomimo tego, że miał na sobie zwykłe podarte dżinsy i koszulkę. W ślad za nim podążało niebezpieczeństwo... podążało, bo nie miało odwagi wejść mu w drogę. Obaj zatrzymali się na widok Eidolona, leżącego na podłodze w bezruchu i zakutego w kajdanki. - To chyba gruba przesada, nie uważasz? - spytał Shade, podchodząc do brata i kładąc obok niego swój zestaw medyczny. - Szkoda, że nie widziałeś go wcześniej - wtrąciła Tayla. - Co masz na myśli? - spytał Wraith, dołączając do Shadea. - Zmienił się w Rozpruwacza. Shade gwizdnął cicho ze zdumienia, a Wraith uśmiechnął się do niej ponad ramieniem. - Cholera, pierwsza przemiana a on wybiera akurat coś takiego. Kto by przypuszczał, że może aż tak zaszaleć. - To naprawdę on? Shade przyklęknął i położył dłoń na czole Eidolona. - Tak, to on. Tayla, musisz zdjąć kajdanki. Rzuciła mu kluczyk, nadal wahając się, by podejść bliżej. - E? - Wraith pomógł Shadebwi odwrócić go na bok. - Braciszku, słyszysz mnie? Eidolon jęknął. - Co się stało? - Ktoś przetrzepał ci nieźle tyłek - odparł Wraith, przysiadając na piętach i kładąc ręce na kolanach. - Brzmi to tak, jakbyś na to zasługiwał. - Gdzie jest Tayla? Nic jej nie jest? - Próbował usiąść, ale Shade i Wraith przytrzymali go na podłodze. - Wszystko w porządku. - Przysunęła się bliżej, przyciągnięta troską w jego głosie. - Nie jestem pewna, co zaszło.

- Ona twierdzi, że zmieniłeś się w Rozpruwacza. Krew odpłynęła z przystojnej twarzy Eidolona. Usiadł, choć bracia próbowali zmusić go do tego, by leżał na podłodze jak kłoda. - Że co? - Co pamiętasz? - spytał Shade, umieszczając igłę w dłoni Eidolona. Jego ciemne włosy opadły mu na twarz, przesłaniając malujący się na niej wyraz, ale jego szerokie ramiona przygarbiły się z powodu napięcia. - Niewiele. - Głos Eidolona zrobił się ochrypły, a jego oczy stały się złote w miarę jak na nią patrzył. - Pragnąłem jej. To wiem na pewno. Wraith położył dłoń na jego ramieniu. - Uspokój się, stary. To nie czas i miejsce. Nigdy nie sądziłem, że powiem coś takiego. Eidolon zastygł w całkowitym bezruchu, a potem potrząsnął głową, jakby chciał odzyskać jasność myśli. - To wszystko co pamiętam. Chciałem ją posiąść. Pragnąłem tego bardziej, niż czegokolwiek innego na świecie. Tayli zrobiło się gorąco na wspomnienie tego, jak się obudziła, gotowa na kolejny raz pomimo tego, że spędzili całą noc na najbardziej niesamowitej erotycznej grze, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Wtedy jednak dostrzegła, że Eidolon wyglądał inaczej. Zachowywał się inaczej. Przerażająco obco. - To było dziwne - powiedziała. - Wyglądał, jakby coś go opętało. - Więc odmówiłaś pójścia z nim do łóżka, tak? - spytał Shade, a ona się najeżyła. - Przecież mówię, że nie był sobą... - Spokojnie - przerwał jej głosem łagodniejszym niż kiedykolwiek. - Nie miałem na myśli niczego sprośnego. Po prostu chcę dotrzeć do sedna sprawy. Dla jego dobra.

Tayla poczuła jak rumieniec występuje jej na policzki. Rozmawianie o seksie z braćmi Eidolona było po prostu zbyt dziwaczne. - Owszem, odmówiłam. Wtedy zmienił się w Rozpruwacza. Wzdrygnęła się. - Rozmawialiśmy o nich zeszłej nocy. Może to był pierwszy lepszy demon, jaki przyszedł mu na myśl i dlatego się w niego zmienił. Wraith i Shade wymienili znaczące spojrzenia. W powietrzu między nimi wyczuwało się coś złowieszczego. Eidolon wyglądał na rozkojarzonego. Jego twarz poszarzała. - To dlatego nie wrócił - mruknął całkiem od rzeczy. Przeczesał dłońmi włosy i spojrzał na nią z taką intensywnością, że cofnęła się o krok. Dręczyło mnie to, dlaczego Rozpruwacz nie wrócił, by znęcać się nad tobą po tym, jak zabił twoją matkę. One po prostu takie są. Doprowadzają swoje ofiary do obłędu. - Nie wydaje ci się, że wspomnienie tego, co zrobił, dręczyło mnie przez te wszystkie lata? - Czemu jej głos musiał się tak trząść? Eidolon pomógł jej zeszłej nocy, a ona znów czuła się tak, jakby na nowo przeżywała traumę. - Wiem, że tak było, lirsha. - Przysunął się do niej powoli, a ona z każdym calem czuła narastającą panikę. - Ale teraz to ma sens. Nie byłaś jego zamierzoną ofiarą. On nie zabił twojej mamy po to, by dręczyć ciebie. To ją dręczył przez lata i potem zabił. - Przez lata? Nie. To niemożliwe. - Zmarszczyła brwi, bo w rzeczywistości to, co mówił miało sens. Każdy kto znał jej matkę wiedział, że była ambitna, miała dobre życie i kilka celi do zrealizowania, a potem nagle zaczęła brać narkotyki. Tayla pamiętała, jak mówiła o pozbyciu się swoich osobistych demonów... A więc były prawdziwe. Demony były prawdziwe, ale nikt jej nie wierzył. - Momentami rzucała to i wychodziła na prostą, a później znów popadała w nałóg, mówiła o demonach i o tym,

jak znowu zaczął się jej koszmar. Musiał przychodzić do niej w czasach, kiedy była wolna od nałogu, a swoim pojawieniem się znów wpędzał ją w prochy. - Kiedy zaczęła brać? - Nie jestem pewna... - Zanim zmarła babcia, opowiadała Tayli, że wszystko wydarzyło się nagle. Jej matka porzuciła studia, będąc w samym środku załamania nerwowego. Wszyscy zakładali, że jego powodem były stres, narkotyki i niespodziewana ciąża... - Och Boże, tylko nie to. - Tak. - Usta Shadea zacisnęły się w ponurą kreskę, gdy podłączył Eidolona do kolejnej jednostki krwi. - Jest tylko jeden powód, dla którego E mógł zmienić się w Rozpruwacza. Tayla poczuła, jak wnętrzności skręcają jej się w środku, grożąc zgięciem się w pół. - Dlatego, że wyczuł go we mnie - powiedziała ochrypłym głosem. Eidolon pochylił głowę. - Demon, który zabił twoją matkę... - Był moim ojcem. Eidolon potarł dłonią policzek, na którym znajdowały się znaki. - To dlatego widzisz blizny, których nie potrafi dostrzec nikt inny. Rozpruwacze widzą stare rany nawet wtedy, gdy są zagojone. Wynajdują każdą słabość i wykorzystują ją jak się tylko da. Wraith rzucił jej współczujące spojrzenie, które dostrzegła przez zasłonę ciemności, jaka zaczęła na nią zstępować. - Rany, a myślałem, że to ja mam przerąbane. - Bo masz, idioto. - Shade powiesił torebkę z krwią na uchwycie szafki. Tayla cofnęła się do drzwi. Nie miała pojęcia dokąd pójść, ale wiedziała, że musi natychmiast wydostać się z tego pokoju, który z każdą upływającą sekundą robił się coraz mniejszy.

- Ja... muszę się przewietrzyć. - Rzuciła się w stronę drzwi i pobiegła korytarzem, ignorując krzyki Eidolona, nawołującego ją, by wracała. Odgłos kroków za jej plecami tylko ponaglił ją do ucieczki. Zanim się zorientowała, biegła boso przez labirynt korytarzy, które składały się na najwyższe piętro wieżowca. - Tayla! - Głos Shadea rozbrzmiał echem za jej plecami, daleki, lecz niewystarczająco odległy. Panika zawładnęła nią i ścisnęła za gardło. W tej chwili jedyne, czego chciała, to żeby wszyscy zostawili ją w spokoju. Zbiegła po schodach pożarowych i nie zatrzymywała się, dopóki nie wpadła do lobby. Ludzie gapili się na nią, ale ona miała to gdzieś. Odźwierny otworzył jej drzwi, a ona wybiegła z budynku prosto w deszczowe światło poranka. Chłodna wiosenna mżawka nie uspokoiła jej rozgorączkowanych myśli, mimo że Tayla przemokła do suchej nitki. Ludzie ubrani w stroje do pracy, z parasolami w dłoniach, omijali ją szerokim łukiem, bez wątpienia uznawszy ją za obłąkaną, bezdomną kobietę z rozczochranymi włosami, ubraną w dziurawe dżinsy i bez butów na nogach. Tayla miała to wszystko w nosie. Rozpruwacz, który zabił moją matkę był moim ojcem. Słowa krzyczały w jej głowie. Przycisnęła dłonie do uszu w nadziei, że to je uciszy, ale odbiły się jeszcze gwałtowniejszym echem we wnętrzu jej czaszki. Zdławiony szloch wyrwał się z jej ust. Zrobiła jedyną rzecz, jaką mogła. Rzuciła się biegiem przed siebie.

Rozdział dwudziesty Gdyby nerwową energię można było wykorzystać, Eidolon rozświetliłby cały Manhattan swoim chodzeniem w kółko. Shade i Wraith udali się na poszukiwania Tayli. Minęło piętnaście minut i nadal nie odezwali się ani słowem. Został w domu na wypadek gdyby wróciła, ale nie wiedział, jak długo będzie w stanie czekać z założonymi rękami. Drzwi frontowe otworzyły się z hukiem, a do środka wpadł Shade, ociekając deszczem. - Uciekła. Wraith próbuje ją namierzyć, ale mam wrażenie, że jeśli Tayla nie chce, by ktoś ją odnalazł, to Wraith nic nie wskóra. Ból uderzył w niego jak cios, gorszy od wszystkiego, co Tayla mogłaby mu zrobić, gdyby próbowała. - Muszę ją odnaleźć. Jeśli jej demoniczna połowa weźmie nad nią górę, może stać się całkiem bezradna. Jeśli Aegis ją wtedy złapie... Muszę iść. Wziął kurtkę z szafy. - Zadzwoń do Gem. Mówiła, że jest w stanie ją wyczuć... - E. - Shade chwycił go za ramiona i potrząsnął nim. - Daj jej trochę czasu. Właśnie dowiedziała się, że jej ojciec wywodził się z gatunku, przed którym nawet Cruenti chowają się pod ziemię. - Czemu tak ci na tym zależy? - Bo zależy tobie.

W chwili pełnej napięcia Eidolon pozwolił, by te słowa wyryły się w jego pamięci. Zależało mu na Tayli, więc równie dobrze mógł przestać temu zaprzeczać. - Aż tak to widać? - Żartujesz, prawda? Ona jest wrogiem, wysadziła szpital, przyczyniła się do śmierci Yuriego... a ty pozwoliłeś jej ze sobą zamieszkać. Wydaje mi się, że to właśnie znaczy, że ci na niej zależy. O wiele bardziej niż powinno. - Opuścił dłonie i rzucił Eidolonowi stanowcze spojrzenie. Miała już kilka okazji, żeby cię zabić, ale zamiast tego, zadzwoniła do mnie po pomoc. Może wcale nie jest taką wiedźmą, jak się wydaje. - Bo nie jest. - Wspomnienia nocy, którą razem spędzili wróciły do niego w zwolnionym tempie. Eidolon pieprzył mnóstwo kobiet, ale jeszcze z żadną się nie kochał. A z Taylą kochał się bez przerwy. - Cholera - mruknął Shade. - Nie rób tego. Nie wiąż się z nią. E? Słyszysz mnie? Ona jest zabójczynią... - Już nie. Z ust Shadea poleciała wiązanka wymyślnych przekleństw, jakich Eidolon jeszcze nigdy nie używał. - Wiesz, że nasza krew jest toksyczna dla ludzi. - Tayla jest półdemonem. Może przeżyć rytuał. - Uczynienie swojej partnerki z demona jest wystarczająco niebezpieczne, a co dopiero z kogoś, kto został wyszkolony, by zabijać takich jak ty. Jeśli za dwadzieścia lat uzna, że chce rozwodu... - To będzie moje zmartwienie. Nie twoje. Shade przyglądał mu się przez długą chwilę. - A gdybym ja postanowił znaleźć sobie partnerkę, to byś się zmartwił? - Oczywiście, ale wyłącznie z powodu twojej klątwy. - Klątwy, która skazałaby Shadea na los gorszy niż śmierć, gdyby kiedykolwiek się zakochał. - Tyle, że moja sytuacja jest inna.

Poirytowany Shade kiwnął głową. - W porządku. Jak sobie chcesz. Ciągle psioczysz, że Wraith jest taki uparty, ale on przy tobie wychodzi na zwykłego amatora. Zadzwonił telefon, a Shade chwycił za słuchawkę. Słuchał przez moment, a potem się rozłączył. - Musimy wracać do szpitala. - Ponury uśmiech pasował do złowrogiego błysku w jego oczach. - Paige właśnie wybudziła się ze śpiączki. *** To był potwór o setce oczu. Część została wybita, a część była tak zaśniedziała, że nie można było z nich korzystać. Stwór przyglądał się Tayli przez zasłonę deszczu i mgły, kpiąc sobie z niej swoim milczeniem. To był Magazyn. Tten, w którym się urodziła i do którego zawsze wracała, kiedy polowania okazywały się nadzwyczaj owocne. Teraz zastanawiała się, czy nie istniał czasem inny powód, dla którego ciągle tutaj wracała. Może powodował nią jakiś przymus, który kazał jej wracać do miejsca urodzenia, bo po ośmiu godzinach, jakie minęły od ucieczki z mieszkania Eidolona odkryła, że znów stoi przed Magazynem, nie mając pojęcia, jak właściwie się tu znalazła. Wiedziała tylko, że stopy ma otarte do krwi, jest przemoczona do suchej nitki i wściekła. Przeszła przez ulicę, nie dbając o to, że samochody musiały gwałtownie hamować i trąbić klaksonami, żeby jej nie rozjechać. W jej stronę poleciało kilka przekleństw, a potem jeszcze więcej, gdy pokazała kierowcom środkowy palec. Wchodząc do budynku, zanurzyła się w falę smrodu, na jaką składały się ludzkie odpadki, dym i gnijące resztki jedzenia. Zawsze ignorowała nieprzyjemne zapachy i brud, ale dziś utrwaliła sobie wszystko w pamięci. To tutaj jej matka

spędziła większość swojego życia. Tutaj, pomiędzy pomazanymi graffiti ścianami, porzuconymi igłami jednorazowego użytku, szczurami i karaluchami. To przez Rozpruwacza jej matka żyła w takich warunkach. Słaby kobiecy krzyk rozniósł się echem, przynosząc ze sobą chrobotanie pazurów po betonie. Tayla przypadła do ziemi i podpełzła w stronę wschodniego skrzydła. Za jej plecami rozległo się kilka głosów - śmiech dobiegający z zachodnich biurowych pomieszczeń, po których lubiły włóczyć się ćpuny. Tuzin wyjść w tej części budynku stanowił dla nich sieć bezpiecznych dróg ucieczki, które przydawały się zwłaszcza podczas nalotów policji. - Zostaw mnie w spokoju, Bryce. - Tayla zobaczyła przed sobą kobietę siedzącą w rogu. Krew ciekła jej z nosa. Miała matowe blond włosy i smugę zaschniętej krwi na policzku. Nad nią stał wielki osiłek z olbrzymimi dłońmi zaciśniętymi w pięści. Kobieta odsunęła się odrobinę, ale on zdążył ją złapać i uderzyć mocno w głowę. Dziwnie spokojna, Tayla wynurzyła się z cienia, gotowa stłuc faceta na kwaśne jabłko. To samo zrobił wampir, znajdujący się po drugiej stronie pomieszczenia. Pokaźnych rozmiarów mężczyzna chwycił zbira za szyję, cisnął nim o ścianę i zatopił kły w jego tętnicy szyjnej. Szlochając, kobieta podniosła się z podłogi i uciekła, nie odwracając się ani razu. Wilgotne odgłosy ssania przytłumiły inne dźwięki dochodzące z magazynu. Żądza krwi iskrzyła w powietrzu jak prąd elektryczny, łaskoczący ją w skórę. Nigdy wcześniej nie zauważyła tego doznania, a może zauważyła, tylko uznała, że stanowił część przypływu adrenaliny, która napełniała ją przed walką. Wrażenie było dziwnie przyjemne. A nawet zmysłowe. Musiała zaprzeć się mocno stopami w ziemię, żeby zwalczyć chęć podejścia bliżej do wampira i jego ofiary.

Jeszcze kilka dni temu Tayla zabiłaby wampira i uratowała mężczyznę, co było dość ironiczne, biorąc pod uwagę fakt, że to on stłukł słabszą od siebie kobietę i o mały włos jej nie zabił. Teraz pozwoliła sobie jedynie przyglądać się wszystkiemu. - Zabawne, że czasami ludzie okazują się większymi potworami niż demony, prawda? Tayla odwróciła się na gwałtownie. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, były lśniące zielone oczy sięgające jej oczu. Drugą okazała się pięść zmierzająca w kierunku jej twarzy. Jej głowa odskoczyła do tyłu. - Ała! - Odwzajemniła się wbiciem łokcia w szczękę czarnowłosej kobiety, która zakołysała się na nogach zanim zdążyła odzyskać równowagę. Jeden kącik jej ust pomalowanych czarną szminką wygiął się w półuśmiechu. - Miło cię w końcu spotkać, Taylo. Tayla dotknęła grzbietem dłoni swoich piekących ust, ścierając smugę krwi. - Akurat. Kim ty, u diabła, jesteś? Kimkolwiek była, była śliczna. Miała długie, gęste rzęsy, wysokie kości policzkowe, czarno-niebieskie włosy zaplecione w dwa warkoczyki, które wyglądałyby idiotycznie na każdej dziewczynie powyżej siedmiu lat, ale jej jakimś cudem było w nich do twarzy. Prawdopodobnie dlatego, że była ubrana jak uczennica szkoły katolickiej na haju. - Mam na imię Gem. - Cóż, Gem, skoro już przeszłyśmy na ty, to może powiesz mi, czemu poczęstowałaś mnie tym ciosem? - Na to pytanie jest tyle różnych odpowiedzi... - Gem przyjrzała się swoim pomalowanym na czarno paznokciom. - Jak tam życie w Aegis? - Musisz być demonem. - Coś w jej wyglądzie było znajome. Jej oczy... takie zielone. Tayla widziała je już kiedyś. - Dlaczego tak mówisz?

- Bo demonom zdaje się brakować lampki ostrzegawczej w głowie, która powinna ostrzegać ich zanim powiedzą coś głupiego. - Wiedziałam, że będziesz miała poczucie humoru. - Wystarczy już tego mówienia zagadkami. Skąd mnie znasz? - Znałam cię od zawsze. - Na litość boską - mruknęła Tayla. - Nie mam czasu bawić się w te gierki. - Odwróciła się na pięcie, nie mając pewności dokąd chce pójść, ale rozpaczliwie próbując znaleźć się jak najdalej od tej Tajemniczej Gotyckiej Laski. - Masz bardzo mało czasu na cokolwiek, zabójczyni Umierasz. I to wcale nie powoli. Tayla prychnęła pod nosem i szła dalej. - Powiedz mi coś, czego nie wiem. Dłoń zamknęła się na jej łokciu i szarpnięciem zmusiła do odwrócenia się. - Idiotka! Tayla rzuciła się na Gem, w ułamku sekundy przyszpila-jąc ją do ziemi. - Do jasnej cholery, co z tobą nie tak? - Ze mną? Ledwie usłyszały odgłosy zbliżających się kroków, ale czyjś przeciągły, niski głos sprawił, że obie jęknęły. - Jakie to podniecające. E, myślisz, że możemy je namówić żeby ściągnęły też ciuchy? Eidolon stał obok Shadea i Wraitha ze skrzyżowanymi ramionami i spoglądał na Taylę i Gem jak surowy ojciec, co było adekwatne do sytuacji, bo walczenie z Gem wydawało się być nienaturalnie... naturalne. - To ona zaczęła - powiedziała Gem, a Tayla prychnęła. - Masz ze mną jakiś problem? Gem strząsnęła dłoń Tayli z barku, ale nie próbowała jej z siebie zrzucić.

- Moim problemem jest to, jak bardzo zmarnowałaś sobie życie. Mogłaś zostać kimś znacznie więcej niż zabójcą Aegis. - Strażnikiem - warknęła Tay. - A tak poza tym, skąd wiesz, co zrobiłam ze swoim życiem i czym mogłabym być? - Dlatego, że jesteśmy siostrami. Zobacz, czym się stałam. Tayla spojrzała na drugą kobietę spod przymrużonych oczu. - Siostrami w czym? W byciu pół-człowiekiem? - Bla, bla, bla - ziewnął Wraith. - Może zaczniecie się znowu bić, co? Gem zepchnęła z siebie Taylę. Siedziały w plamie światła rzucanego przez latarnie, które przesączało się przez wybite okna, wpatrując się w siebie jak dwa rywalizujące koty. - Jestem w połowie Rozpruwaczem. Zupełnie jak ty. Tayla poczuła, jak uchodzi z niej powietrze. - Mamy tego samego ojca? Eidolon wkroczył do akcji, zupełnie jakby wiedział, że będzie potrzebować jego pomocy. Było jej to na rękę, bo miała złe przeczucie, że Eidolon ma rację. Głębokie zmarszczki przecięły czoło Gem, gdy chwyciła dłoń Tayli. - Owszem - potwierdziła, patrząc jej prosto w oczy. - I tę samą matkę. Jesteśmy bliźniaczkami. Ta wiadomość tylko pogorszyła sytuację. - To... to niemożliwe - szepnęła Tayla. Nastąpiła chwila ciszy. Dość długa, w trakcie której zaczęła drżeć na całym ciele. - Moja matka... - Nie wiedziała o tym. Ja urodziłam się jako pierwsza. Poród został odebrany przez demony na podłodze magazynu, gdy nasza matka była zamroczona narkotykami. Zabrały mnie ze sobą, bo wyczuły we mnie demona. Nie dostrzegły tego w nienarodzonym dziecku, czyli w tobie. Tayla nagle uświadomiła sobie, dlatego oczy Gem wydawały jej się takie znajome. Odziedziczyła je po ich matce.

*** Eidolon był równie oszołomiony rewelacjami Gem jak Tayla. Gdy wszyscy wrócili do jego mieszkania, zastanawiał się, skąd to ogromne zdumienie. Nie licząc farbowanych włosów i gotyckiego makijażu, Gem wyglądała niemal kropka w kropkę jak Tayla. Powód, dla którego zachowywał się tak agresywnie w samochodzie z Gem, nagle stał się oczywisty. Po prostu dostrzegł w niej Taylę. - Nie rozumiem tego - powiedziała Tayla, gdy wyszli przez Harrowgate i znaleźli się w uliczce blisko jego mieszkania. Podobnie jak reszta portali, ten również był niewidzialny i nie otwierał się, jeśli ludzie znajdowali się w zasięgu wzroku, ale mimo wszystko zniżyła głos. - Od jak dawna o tym wiesz? Gem przyśpieszyła kroku, wyprzedzając nieco całą grupę. - Moi rodzice powiedzieli mi o tym wiele lat temu, żebym miała wybór, czy chcę cię poznać, czy nie. - Jakie to wyjątkowe. I co, szpiegowałaś mnie przez cały ten czas? - Chciałam ci powiedzieć - westchnęła Gem, zwalniając. - Poszłam kiedyś do twojego mieszkania, ale właśnie wychodziłaś. Ruszyłam za tobą i zobaczyłam, jak spotykasz się z jakimiś podejrzanie wyglądającymi ludźmi. Domyśliłam się, że za godzinę będziesz już całkiem pijana. Okazało się, że urządziliście sobie imprezę w kanałach. - Śledziłaś nas aż do tamtego miejsca? - Uhm. Widziałam jak polujesz. Powiedzenie ci kim - i czym - byłam odłożyłam na później dla własnego bezpieczeństwa. Wsiedli do windy. Tayla odwróciła się do Gem, choć nadal trzymała Eidolona za rękę. - Twoi rodzice zostawili mnie i moją matkę, żebyśmy umarły na podłodze magazynu.

- Moja matka wezwała karetkę, ale nie mogła ryzykować, że ktoś ją zobaczy. Proszę, Taylo - powiedziała cicho Gem. - Przestań walczyć z tym, czym jesteś. Kim jesteś. - Łatwo ci mówić - odparła Tay ostrym, nieprzyjemnym głosem. Eidolon wiedział, że nie miała zamiaru akceptować niczego bez uprzedniego utoczenia komuś krwi. - Wiedziałaś o sobie wszystko od dnia narodzin. Nie miałaś wyboru co do tego, czym jesteś. Ja mam. Wyszli z windy na piętrze Eidolona. Gdy otwierał drzwi, powiedział przyciszonym głosem, jakby nie chciał wystraszyć sąsiadów: - Jesteś półdemonem, Taylo. Nie masz żadnego wyboru. - To prawda. - Nie patrzyła na niego, wbijając wzrok w drzwi. - Ale nie muszę dopuścić do integracji tej demonicznej połowy. - Wolisz umrzeć? Tylko taki wybór ci pozostaje, zabójczyni - powiedział Shade, gdy weszli do środka. Wraith zatarł dłonie w geście radości rodem z kiczowatego horroru. - Dołącz do nas lub zgiń. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Zawsze chciałem to powiedzieć. - Wraith może i jest obłąkany - dodała Gem - ale ma rację. Taylo, pozwól nam... Tayla odwróciła się, zatrzymując ich wszystkich w foyer. -Nie. - Wcześniej mówiłaś co innego - przypomniał jej Eidolon, mając nadzieję, że jego głos nie zdradzi jego obaw co do tego, że faktycznie mogła zmienić zdanie. - To było zanim dowiedziałam się, kim był mój ojciec. Zanim odkryłam, że jestem potworem. - Łzy zaczęły zbierać jej się pod powiekami, gdy spojrzała w dół na swoje dłonie. - To... to coś jest w moim wnętrzu. W mojej krwi. Tuż pod

powierzchnią mojej skóry. - Zaczęła się drapać, a potem szarpać paznokciami, jakby próbowała zedrzeć z siebie skórę. - Przestań. - Eidolon chwycił ją za ramiona. - Uspokój się... - Puść mnie. - Szamotała się dziko w jego uścisku, dopóki nie przytulił jej do siebie. Obejmowanie jej było cudowne. Jej szarpanina sprawiła, że znów podskoczyło mu libido, ale kiedy uspokoiła się i trzymała go, wtulając twarz w jego pierś, Eidolon poczuł, jak ożywa w nim coś jeszcze. Coś potężniejszego od seksualnej żądzy - konieczność uratowania jej życia, by móc zatrzymać ją dla siebie. - Posłuchaj mnie, Taylo. Spójrz na Gem. Spójrz na swoją siostrę. - Tayla uniosła głowę, a Eidolon delikatnie pogłaskał ją po wilgotnych włosach. Widzisz jej tatuaże wokół szyi i nadgarstków? Gem odsunęła w dół szeroką na cal aksamitkę by pokazać celtyckie węzły, które oplatały jej gardło. - Mam je również na kostkach u nóg. Powstrzymują mnie od uwolnienia mojej demonicznej połowy. Bez nich wydostaje się na zewnątrz, gdy jestem zła albo zdenerwowana. Ty również możesz ograniczyć swoją połowę. Bycie demonem nie czyni z ciebie automatycznie potwora. Tayla wyswobodziła się z ramion Eidolona, a on poczuł namacalną pustkę w duszy. - Powtarzacie to w kółko jak zdarte płyty. Demony nie są całkiem złe. Aegis handluje naszymi organami... - Ach... no cóż... Przycisnęła do oczu grzbiet dłoni. - Co znowu? Shade wsunął do ust kawałek gumy do żucia. - Kiedy Wraith i Gem cię szukali, my poszliśmy do szpitala, by porozmawiać z jedną z pielęgniarek, która została ranna podczas wybuchu. Nasza rozmowa była... pouczająca. Wygląda na to, że Aegis nie jest zamieszane w handel organami.

- W takim razie kto jest? - spytała Tayla. Na wspomnienie stania przy łóżku Paige Shadea zalała wściekłość. Jej nienawiść do demonów z każdym słowem stawała się coraz bardziej oczywista. - Paige nie ma stuprocentowej pewności. Jest człowiekiem, ale nie należy do Aegis. -Co? - Pozbyli się jej. - Niestety nie wiedziała niczego o obecnym stanie rodziców Gem. Tayla skrzyżowała ramiona na piersi i spojrzała nieobecnym wzrokiem w stronę kuchni. Wokół niej zawirowała mieszanina zapachów, na którą składały się dezorientacja, podejrzliwość i gniew. - Co takiego zrobiła? - Była uzależniona od czarnej magii - odparł ponurym głosem. - Czarna magia zwodziła ludzi na pokuszenie, odurzała równie potężnie co narkotyk i dawała przekonanie, że byli niemal jak bogowie. Paige uważała demony za coś niewiele lepszego od insektów, za poddanych, których mogła wykorzystywać, jak tylko chciała. Dołączyła do kręgu handlarzy organów dobrowolnie, ale nie przez wzgląd na pieniądze, tylko po to, by zbierać narządy dla swoich własnych celów. - Najwidoczniej otrzymała wiadomość od Ghuli, informującą o kolejnym spotkaniu. Za każdym razem dochodziło do niego w innym miejscu. Spotykała się z różnymi demonami, które zabierały ją do ośrodków przygotowanych do przeprowadzania zabiegów. - Była lekarzem? - Pielęgniarką. Ale pracując w SP nauczyła się wystarczająco dużo, by samodzielnie wykonywać operacje. Przecież nie chodziło o to, że ma wycinać organy do przeszczepów. - A teraz chcą mnie - powiedziała Gem. - Porwali moich rodziców i grożą, że ich zabiją, jeśli nie zgodzę się na współpracę.

Zrozumienie rozpaliło się w oczach Tayli jak zielony ogień. - To dlatego tu jesteś. To nie ma nic wspólnego z chęcią poznania mnie. - Przyznaję, że porwanie przyśpieszyło nieco mój plan działania, ale zawsze chciałam cię poznać, Taylo. - Taa, akurat. - Mechanizm obronny Tayli - nieufność, że ktokolwiek chciałby lepiej ją poznać - przypominał Eidolo-nowi Wraitha. - Jaki jest twój następny krok? - spytał, spoglądając na Gem. - Masz skontaktować się z Ghulami? Gem kiwnęła twierdząco głową. - Jutro w nocy mam się z nimi spotkać w budynku starego zoo. - Zoo? - Tayla zmarszczyła brwi, zwracając się do Shadea. - Czy to nie ty przypadkiem mówiłeś, że wasz sanitariusz wilkołak został zaatakowany przez Strażników? - Cholerni dranie. - A więc tak. - Nawinęła kosmyk włosów na palec i wsunęła go za ucho. Wilkołak powiedział, że pachnieli jak... co to było? Małpy? - Tak. I co z tego? Ludzie cuchną. Eidolon chciał temu zaprzeczyć, ale wiedział, że Shade był nieznośny ze względu na swój charakter. - Chodzi o to... że ktoś kłamie. Luc powiedział, że został zaskoczony we własnym domu. Strażnicy, którzy wyszli cało z walki powiedzieli naszym przywódcom, że ścigali go aż do domu. Załóżmy, czysto teoretycznie, że kłamią. Dlaczego? Po co mieliby okłamywać przywódców naszego okręgu? Jedyna odpowiedź, jaka się nasuwa to taka, że przywódcy nie mają pojęcia co się dzieje. A jeśli wasz wilkołak mówi prawdę... jeśli rzeczywiście pachnieli jak małpy... Eidolon zaklął. - Opuszczone zoo.

- Właśnie. - Pomimo tego, iż wiedziała, że podejrzani Strażnicy byli w to zamieszani, ulżyło jej na myśl, że przynajmniej przywódcy, którym ufała, mogli nie mieć o niczym pojęcia. - To idealne miejsce do przetrzymywania demonów, które schwytali. - Wiemy jednak, że i demony są w to zamieszane - powiedział Shade. Tayla skinęła ponuro głową. - Wszystko wskazuje na to, że razem współpracują. - To dopiero koszmarny scenariusz. O, patrzcie, łasica! Wraith podniósł z podłogi Mickeya, który kręcił się pod jego stopami. - Muszę skontaktować się z Kynanem - powiedziała Tayla, choć wyglądało na to, że mówi do siebie. - Kynanem? Kynanem Morganem? Tayla odwróciła się w stronę Gem, która zbladła jak ściana. - Znasz go? Skąd? - Jest zabójcą? - Gem przez chwilę poruszała bezgłośnie ustami, jakby nie potrafiła sformułować własnych pytań. - Jest jednym z nich? - Skąd go znasz? - spytała ponownie Tayla. - Jest stałym gościem w szpitalu. Co wtorek przychodzi zobaczyć się z przyjacielem. - Gem powoli wypuściła powietrze z płuc, tak samo jak Tayla, kiedy starała wziąć się w garść. - O mój Boże... Niech to szlag. Tayla objęła się rękami, drżąc na całym ciele, choć w mieszkaniu było włączone ogrzewanie. - To Dennis. Kynan zna Dennisa od lat. - Wydała z siebie westchnięcie ulgi, gdy Eidolon owinął ją swoją kurtką. Gem rzuciła się do przodu jak wąż. Jej rozpacz była widoczna w sposobie, w jaki zacisnęła dłoń na ramieniu Tayli. - Musisz z nim porozmawiać. Tayla, musisz tam natychmiast iść. Dowiedzieć się czegoś o moich rodzicach.

- Nie mogę. Aegis jest przekonane, że nie żyję, a jeśli nie, to chce mnie zabić. Nie mogę pojawić się teraz w ich kwaterze głównej. To by była misja samobójcza. - Musimy coś zrobić - nalegała Gem. Tayla zdjęła jej dłoń ze swojego ramienia. - Wtorek... to jutro. Kynan będzie w szpitalu. Jeśli uda ci się zaaranżować spotkanie w cztery oczy, wezmę go z zaskoczenia, kiedy nie będzie się tego spodziewał. I nie będzie miał obstawy. To jedyny sposób. Nadal nie mam pewności co do tego, co dzieje się w Aegis i kto jest w to zamieszany. - Wymyślimy coś - szepnęła Gem ledwie słyszalnym głosem. - Niech to szlag. Nadal nie potrafię uwierzyć, że Kynan jest jednym z Aegi. - Jest kimś znacznie więcej. Jest Regentem. Przywódcą okręgu w Nowym Yorku. A myślałaś że kim? Gem zaczęła bawić się swoim naszyjnikiem. Palce drżały jej nieznacznie. - Powiedział wszystkim, że prowadzi ośrodek rehabilitacyjny. - To przykrywka. - Myślisz... myślisz, że będzie wiedział coś o moich rodzicach? - Nie - odparła stanowczym głosem Tayla. - Przywódcy nie mają o niczym pojęcia. Nie mogą. - Jesteś pewna, że czekanie do jutra, żeby z nim porozmawiać jest jedynym wyjściem? - Absolutnie tak. - Gdy Gem skinęła głową, Tayla spojrzała na swoją siostrę. - A tak na marginesie, skąd wiedziałaś, gdzie mnie znaleźć? - Wyczułam, że masz kłopoty. - Gem położyła dłoń na jej ramieniu. Zawsze potrafiłam cię wyczuć, jeśli byłaś wystarczająco blisko mnie. Tayla stała w miejscu, unikając kontaktu wzrokowego z siostrą. Jeszcze nigdy nie sprawiała wrażenia bardziej bezbronnej. Eidolon zwalczył pokusę wzięcia jej w ramiona

i ochronienia przed wszystkim, co ją spotykało. Co było obłędem, bo jeszcze nigdy nie spotkał kobiety, która sama potrafiła się tak świetnie bronić. - Eidolonie, czy jeśli zgodzę się na ten cały cyrk z integracją, to ja również będę w stanie wyczuć Gem? Niemal uśmiechnął się z powodu nieufności w jej głosie. Jego mała zabójczyni wszystko musiała poddać w wątpliwość. - Prawdopodobnie. Patrzyła mu w oczy przez długą chwilę, rozważając to, co powiedział. - W porządku, ale nadal nie rozumiem jednej rzeczy... Gem powiedziała, że kiedy się urodziła jej rodzice wyczuli w niej demona. Skoro jesteśmy bliźniaczkami, to dlaczego ona rozwinęła swoją demoniczną połowę, a ja nie? - Musiałbym przeprowadzić na was więcej badań, by odpowiedzieć na to pytanie, ale domyślam się, że skoro jesteście bliźniaczkami dwuj aj owymi, nie posiadacie identycznego kodu genetycznego i rozwinęłyście się każda w inny sposób. DNA Gem zintegrowało się, a twoje nie. Ale w dalszym ciągu możemy to naprawić. Gdy Tayla nie odpowiedziała, Gem przełamała ciszę. - Musisz się zdecydować, i to szybko. Zmiany, jakie w tobie wyczuwam zachodzą w całym twoim ciele. Zostało ci mało czasu. Oczy Tayli zwęziły się w szparki, jak gdyby kwestionowała motywy postępowania Gem. - Nie jestem pewna, czy ci ufam. - Wzajemnie - odcięła się Gem. -1 dokąd nas to prowadzi? - Do czegoś, co określa się mianem rodziny - odparł przeciągłym głosem Wraith. - Pogódźcie się z tym.

Rozdział dwudziesty pierwszy Po upływie dwóch godzin w mieszkaniu Eidolona spędzonych na rozmowie z Gem Tayla uznała, że nie przepada zbytnio za swoją nowo odkrytą siostrą. Nie chodziło o to, że Gem dorastała w rezydencji, uczęszczała do prywatnych szkół i żyła w pozornie normalnej rodzinie, pomimo tego, że wychowywały ją demony. Nie chodziło również o to, że była bystra, wyedukowana i dwa lata wcześniej trafiła na studia, podczas gdy Tayla była wyrzutkiem ze szkoły średniej i zaliczyła maturę tylko dlatego, że Kynan nalegał, by wszyscy Strażnicy posiadali choć to minimum wykształcenia. Tayla nienawidziła Gem za to, że tamta ciągle powtarzała „nasza matka", choć wcale jej nie znała. Nie miała prawa jej tak nazywać. Mogła mówić o niej wyłącznie jak o Teresie. - Wyglądasz na rozkojarzoną - powiedziała Gem, gdy Tayla zdjęła referat medyczny Eidolona z półki i zaczęła go kartkować. Nie była w stanie zrozumieć ani słowa, ale ilustracje były jednocześnie interesujące i napawające obrzydzeniem. - Może po prostu mam dość słuchania, jaką to jesteś szczęściarą. - Bo jestem. Mogłam zostać zamordowana - odparła Gem. - Właśnie tym zajmuje się rasa, z której wywodzą się moi rodzice. Wyczuwają demoniczne ciąże i troszczą się o to, by potomstwo nigdy się nie urodziło lub zabijają je, jeśli nie można dla nich znaleźć rodziny zastępczej. Jednak moi rodzice sami

mieli problemy z poczęciem dziecka, a ja pojawiłam się w ich życiu w odpowiednim momencie. - I właśnie tym zajmujesz się w szpitalu? Robisz to samo? Gem przerzuciła nogę przez poręcz kanapy Eidolona, sprawiając, że rozcięcie w jej krótkiej, skórzanej spódniczce rozsunęło się, odkrywając tatuaż przedstawiający różę o długiej łodyżce na udzie. Krew spływała z jej kolców - Tayla naliczyła trzy krople na jej nodze. Czwarta była w połowie zakryta przez cholewkę jej wojskowych butów. Zaczęła się zastanawiać, czy Gem nie miała więcej tatuaży lub kolczyków poza sześcioma w uchu, jednym w brwi i jednym w języku. - Zajmuję się głównie ludźmi. Ale robię wszystko, co w mojej mocy, by przyjmować pod swoje skrzydła najdziwniejsze z przypadków, które pojawiają się w szpitalu... infekcje powstałe po ugryzieniach demonów, choroby i obrażenia występujące u tych z demonicznym rodowodem, i tym podobne. Nic się nie stanie, jeśli coś przegapię. Wszystko, co wydaje się dziwne ludzkiemu lekarzowi jest zdiagnozowane jako tajemnicza choroba lub deformacja. Ludzie mają niewiarygodną zdolność do tłumaczenia sobie rzeczy, o których wcale nie chcą poznać prawdy. Tayla doskonale to rozumiała. Jej matka wiele razy próbowała powiedzieć jej, że prześladują ją demony, a raz nawet opisała ze szczegółami Rozpruwacza, ale Tayla nigdy jej nie uwierzyła. Uznała, że jej matka cierpi z powodu halucynacji wywołanych narkotykami. W tamtym okresie łatwiej było jej uwierzyć w to niż w prawdę. Cholera, przecież nawet po tym, jak była świadkiem jej śmierci z rąk demona, nigdy nie przyszło jej do głowy, że Rozpruwacz dręczył jej matkę przez lata. Gem rozparła się wygodnie na kanapie. Zbyt wygodnie. Musiała tu kiedy być. Tutaj, w mieszkaniu Eidolona. - Spałaś z nim? - spytała Tayla, ściskając książkę tak mocno, że z pewnością zostawi na niej odciski palców. Lepsze to,

niż ulegnięcie pokusie, by trzasnąć Gem książką, gdyby udzieliła złej odpowiedzi. - Z kim? Z Eidolonem? Nie. - Oczy Gem zamigotały. - Ale ty spałaś. Czuję na tobie jego zapach. Jezu, czy wszystkie demony posiadały nadmiernie rozwinięty zmysł węchu? - Pomaga mi w czymś - odparła, a potem zaczęła się zastanawiać, dlaczego poczuła potrzebę wytłumaczenia przed nią swojego seksualnego związku z Eidolonem. - Uhm, mogę się założyć. - Wyglądasz na zazdrosną, siostrzyczko. - Zazdrosną? Nie, mogłabym go mieć, gdybym tylko chciała. - Sposób, w jaki to powiedziała, pewność siebie bijąca z każdego słowa sprawiły, że Tayla najeżyła się ze złości. - Rozpaczliwie szuka partnerki, by zapobiec sgenesis. - Partnerki? Mówiłam o zwykłym seksie. - To dobrze. Inkuby są stworzone wyłącznie do seksu. - Gem opuściła stopy na podłogę i wsparła łokcie na kolanach. - Dam ci dobrą radę, siostro. Nie angażuj się w to. Eidolon przejdzie przez Przemianę i cię porzuci, albo znajdzie sobie wybrankę i pozostanie z nią w wiernym związku na całe życie. Tak czy inaczej, ty zostaniesz obok, przyglądając się wszystkiemu, a to jest naprawdę do bani. - Mówisz tak, jakbyś wiedziała o tym co nieco. - Więcej, niż bym chciała. - Napięcie zawibrowało między nimi, czego Tayla nie spodziewała się po tym spotkaniu. - Posłuchaj, na razie myśl o integracji. Jak widzisz, nie jestem potworem. Nasz ojciec... - Nie nazywaj go tak - warknęła Tayla. - Właśnie tym jest. Tayla poczuła się tak, jakby dostała obuchem w głowę. - Znasz go. Dobry Boże, ty go znasz. Gem rzuciła jej chłodne spojrzenie.

- Spotkałam go. - Spotkałaś? Jak? Na herbatce i ciasteczkach? On torturował naszą matkę, Gem! Przez lata. Zgwałcił ją, Bóg jeden wie ile razy, a potem rozszarpał na kawałki na moich oczach. A ty mówisz, że go spotkałaś?! Musiała krzyczeć, bo drzwi otworzyły się gwałtownie, a w przejściu stanął Eidolon. Dłonie miał zaciśnięte w pięści, a na jego twarzy malowała się troska. - Wszystko w porządku? Gem zignorowała go i przysunęła się bliżej Tayli. - To, co zrobił, było nieludzkie, ale leżało w jego naturze. Wszyscy robimy rzeczy, do których jesteśmy zaprogramowani... Cokolwiek mówiła Gem, zmieszało się to w wir nic nieznaczących słów. Wrzask wyrwał się z gardła Tayli, która rzuciła się na drugą kobietę. Jej dłonie zacisnęły się na szyi Gem w momencie, w którym ramiona Eidolona zacisnęły się na jej talii. - Jak możesz go bronić? - krzyknęła Tayla, szarpiąc się dziko w uścisku jednych - nie, teraz już i drugich ramion, gdyż pochwycił ją również Shade - odciągających ją od Gem - Lepiej już idź - powiedział Eidolon, a Gem skinęła głową. - Tay, musisz poznać tego, kto cię stworzył, jeśli chcesz wiedzieć, kim jesteś. I czym możesz się stać. Coś mrocznego i lepkiego zawrzało w żyłach Tayli jak przesiąknięty złem szlam, który zagroził pozbawieniem jej wszystkiego co ludzkie. - Doskonale go znam. I nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Z tobą również nie. Nigdy - przenigdy - nie zgodzę się na zintegrowanie tego kurewstwa z resztą mnie. A. Teraz. Idź. Do. Diabła. - Przepraszam - szepnęła Gem do Tayli, a potem spojrzała na Eidolona. Ja... muszę już iść. Przepraszam. Tayla przestała się szarpać. Stopniowo uścisk dłoni Shade'a zmniejszał się, ale Eidolon trzymał ją coraz mocniej.

Wdzięczna za wyspę pośrodku koszmarnego oceanu, w którym pływała, wtuliła się w jego objęcia i zastanawiała, jak długo jeszcze będzie stąpać po wodzie zanim utonie. *** Gdyby Gem była w połowie demonem Trillah, nie mogłaby uciec szybciej z mieszkania Eidolona. Naprawdę schrzaniła sprawę z Taylą. Jej stosunki z rodzicami były już wystarczająco napięte, a teraz to. - Głupia - mruknęła, idąc chodnikiem w poszukiwaniu taksówki. Wychowana wśród ludzi, miała tendencję do wystrzegania się portali Harrowgate na rzecz bardziej tradycyjnych środków transportu. - Idiotka! Najpierw była wrogo nastawiona do Eidolona, co było zupełnie nie na miejscu i było zdecydowanie dziecinne. Nie miało znaczenia to, że wiedziała, skąd brało się jej zachowanie. Z zazdrości. Nie z zazdrości o związek Tayli z inkubem - cóż, może odrobinę, skoro Gem nie mogła mieć mężczyzny, którego kochała i który mógł być odpowiedzialny za porwanie jej rodziców - ale głównie z powodu relacji łączących Taylę z matką. Gem nigdy tego nie miała. Widywała Teresę jedynie z daleka. Robiła jej zdjęcia. Któregoś razu zebrała się na odwagę, by porozmawiać z nią na przystanku autobusowym. Była przerażona. Miała wtedy piętnaście lat i była ubrana jak punk, ale głos Teresy był łagodny i melodyjny. Słychać w nim było cień południowego akcentu, który ciągnął się jak melasa. Zdecydowanie odbiegał od surowych, szorstkich głosów jej rodziców adopcyjnych. Owszem, kochała swoich rodziców i zawsze będzie im wdzięczna za uratowanie jej życia i zapewnienie świetnych warunków egzystencji, ale głęboko w duszy miała pretensje, że Tayla miała wyłączne prawo do bycia jedyną córką Teresy.

Jakie to kurewsko małostkowe. Zwłaszcza, że Gem dorastała, mając wszystkiego w bród, a Tayla... niemal wciąż cierpiała. Gdy Gem była wystarczająco dorosła, by wyjść samej z domu, śledziła Taylę od szkoły aż do zardzewiałej przyczepy kempingowej, w której mieszkała z trójką innych dzieciaków z domu dziecka. Gdy zobaczyła ją następnego dnia, Tayla miała na sobie te same ubrania. Tay miotała się między kolejnymi rodzinami zastępczymi a życiem na ulicy, że Gem ledwie mogła za nią nadążyć. Dopiero kiedy Teresa podniosła się z dołka i odzyskała prawa rodzicielskie, Tayla choć raz miała stabilny, bezpieczny dom. Co prawda mieszkanie, jakie dzieliła z Teresą, przypominało ruderę, ale obie wydawały się być szczęśliwe przez najbliższe dwa lata. Aż do tamtej nocy. Reportaże w wiadomościach cały czas podawały krwawe szczegóły tamtego zajścia. Pokazywano zdjęcia z miejsca zbrodni i nagłośniono historię o tym, jak to Teresa została rozszarpana na kawałki przez okrutnego seryjnego mordercę, a jej córka, Tayla, zaginęła. Odnaleziono ją w końcu, ale nigdy nie powiedziała policji ani słowa o tamtym zdarzeniu. Później po raz kolejny trafiła do opieki społecznej, ale zanim Gem udało się zlokalizować siostrę podejrzaną o zabicie zastępczego ojca, Tay zdążyła już wejść w szeregi Aegis... mniej więcej w czasie, kiedy Rozpruwacz odwiedził Gem. Od razu wiedziała, że demon był jej ojcem. Wślizgnął się do jej sypialni w środku nocy. Chciał spłodzić z nią młode. Ze swoją własną córką. Jej walka, by utrzymać swoją wewnętrzną bestię w środku trwała całe życie. Wymagało to dyscypliny i ochronnych tatuaży. Jednak tej nocy po raz pierwszy pozwoliła, by jej demoniczna strona zawładnęła nią. Wykorzystała wszystkie swoje umiejętności, by zabić istotę, która była jej ojcem.

Wiedziała więc z pierwszej ręki, co znaczy, że „wszyscy robimy to, do czego jesteśmy zaprogramowani". Czy jej się to podobało, czy nie, dzięki swojemu ojcu była nastawiona na dręczenie i zabijanie. Każdy dzień był walką. Zawodami w przeciąganiu liny pomiędzy jej dwiema połówkami. Każdego ranka zastanawiała się, czy nadszedł właśnie dzień, w którym jej ludzka część w końcu przegra. *** Eidolon wszedł do kuchni. Tayla brała właśnie prysznic, a Shade robił sobie obiad. Wraith wyciągnął się na kanapie z Mickeyem pod pachą i grał w gry video na Xboxie. Trzeba było pół godziny i trzech setek whisky, żeby Tayla się uspokoiła. Gwałtowny spadek adrenaliny sprawił, że zmieniła się w galaretę. Chciała jedynie wziąć prysznic, znaleźć się w łóżku i dostać coś do jedzenia, niekoniecznie w tej kolejności. W międzyczasie chciał dopaść Gem i ją powiesić. Była ich największą szansą na przekonanie Tayli do tego, by zintegrowała swoją demoniczną połowę. Teraz wszystko diabli wzięli. - Chcesz piwa? - spytał Shade, przesuwając talerz spaghetti po kuchennym blacie. -Nie. - Jak sobie chcesz. - Wyjął butelkę z lodówki. - Co za noc. Nie do wiary, że Paige była zamieszana w handel organami. Na dodatek Gem jest siostrą zabójczyni. Strasznie mnie to martwi. Może gdybyśmy zmusili je do kolejnej kłótni... Eidolon uśmiechnął się. - Mówisz zupełnie jak Wraith. - Daj spokój. Miał rację. Musisz się z tym zgodzić. - Shade zdjął kapsel. No wiesz, bliźniaczki kotłujące się razem na podłodze? To cholernie seksowne.

Możliwe, ale Eidolon nie był zainteresowany dwiema kobietami. Pragnął tylko jednej. Shade kontynuował wywód o bliźniaczkach, wyliczając na palcach swoje podboje. Eidolon zasugerował mu, żeby użył kalkulatora i wziął talerz, by zanieść go Tayli, choć wolałby mieć kilka pomarańczy. Jej apetyt na cytrusy miał teraz sens. Rozpruwacze były tropikalnymi stworzeniami, które musiały jeść owoce, żeby przetrwać. Będąc w połowie drogi do sypialni, poczuł jak serce staje mu w piersi. Słodki, piżmowy zapach podniecenia Tayli napłynął do niego od strony salonu. Wraith. Eidolon rzucił się biegiem wzdłuż korytarza, zahaczył ramieniem o róg i wysypał połowę spaghetti na podłogę. Niewiele go to jednak obeszło. Gdy tylko zobaczył scenę, jaka się przed nim rozgrywała, momentalnie zalała go krew. Tayla stała w salonie w luźno zawiązanym szlafroku, który odsłaniał zdecydowanie zbyt wiele jej kremowej skóry. Wcisnąwszy pauzę na swojej cholernej grze, Wraith patrzył na nią płonącymi oczami, które zmieniły kolor nie na normalny złoty odcień, świadczący o podnieceniu czy gniewie, ale na złoty z błękitnymi plamkami, charakterystyczny dla jego hipnotyzującego daru. - Widzisz, jak by to mogło być ze mną? - powiedział. - Założę się, że E nigdy by tego z tobą nie zrobił. To mało cywilizowane. Drań tkwił w jej głowie, podsuwając jej cholera wie jakie obrazy. Eidolon zapłonął wściekłością, jak nasączona benzyną pochodnia. - Zostaw ją w spokoju, bracie - warknął. - Nie zadajesz się z ludźmi ani z Aegi. - Ona nie jest żadnym z nich. Już nie. - Wraith uśmiechnął się. Jego białe kły połyskiwały wygłodniałe. Ciemność przesłoniła Eidolonowi umysł. Upuścił talerz i przeskoczył ponad oparciem kanapy. Przygwoździł Wraitha

do ściany, zaciskając dłoń na jego gardle. Gdyby Wraith był trzeźwy, skopałby mu tyłek, ale w tej chwili nic go to nie obchodziło. - Ona jest moja. Wraith przymknął oczy. Jeśli przeszkadzał mu fakt, że Eidolon go dusił, to wcale tego po sobie nie pokazał. - Spójrz na nią, E. Jest gotowa. Przyjmie nas obu. Widok Wraitha wchodzącego w Taylę i kaleczącego ją swoimi kłami wypalił się w jego umyśle, zmieniając jego myśli w truciznę. - Nie waż się jej tknąć - warknął. - Jeśli to zrobisz, pozwolę wampirom... - Doktorku? Obaj odwrócili się w stronę Tayli, która stała w miejscu jak w transie. Jej palce błądziły leniwie wzdłuż krawędzi szlafroka, który odsłaniał rowek między jej piersiami. Wybuch pożądania napłynął od niej jak fala uderzeniowa, a Eidolon szarpnął się, jak gdyby Tayla zacisnęła dłoń na jego męskości. - Jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło. To moje imię powinna teraz mówić - mruknął Wraith. - Co mówiłeś o tych wampirach? Ignorując pytanie, Eidolon puścił Wraitha i odepchnął go od siebie, podbiegając do Tayli. Wpadła w jego ramiona i wspięła się na niego, jakby był drzewem, aż w końcu oplotła go nogami, wtulając się w niego twarzą i ocierając ciałem o jego ciało. Chciała się z nim kochać. Tutaj i teraz. Ta myśl tak bardzo go podnieciła, tak bardzo zamroczyła mu umysł, że prawie zapomniał, iż Wraith był obok i wszystko widział, i niemal pozwolił Tayli, by go wzięła. Zamiast tego, zaciągnął ich oboje sypialni. Zanim zdążył zamknąć kopniakiem drzwi, miał już rozpięte spodnie. Kiedy znaleźli się w połowie drogi do łóżka, tkwił już głęboko w jej wilgotnym, satynowym, rozpalonym wnętrzu.

- O, mój Boże, Eidolon... och! - Obsypała jego twarz pocałunkami i zaczęła poruszać gwałtownie biodrami. - Chciałam tylko wziąć swój plecak. Zobaczyłam twojego brata... i nagle mój umysł widział tylko... - Wraitha. - Kurwa mać. Zatrzymał się o krok od łóżka, czując jak serce ścina mu lód, nawet gdy wnikał w jej gorące wnętrze. - Nie - wyjęczała. - Ciebie. On był tam tylko przez sekundę, ale to nie było właściwe. Skoncentrowałam się wystarczająco mocno i pojawiłeś się ty. Napięcie wypełniło jego klatkę piersiową. Nagły, palący instynkt zawładnął nim, obcy i zarazem znajomy. Nie miało znaczenia, że jej namiętność została wzbudzona przez kontrolę umysłu. Nie liczyło się także, że Tayla nie była w stanie zrozumieć, czego tak naprawdę od niego chce. Liczyło się tylko tyle, by ją posiąść. Związać się z nią. Uczynić z niej swoją wybrankę. - Moja - warknął w smukłą kolumnę jej szyi. - Jesteś moja. - Tak... och, tak! - Jej głos wibrował zapowiedzią tego, co obiecywała. Że była jego, że wszystkie lata pustego, nic niezna-czącego seksu z licznymi kobietami zbliżały się ku końcowi, że już nie musiał się martwić o przeistoczenie się w bezmyślną bestię ani o to, że już zawsze będą skazani na samotność. Przypływ emocji uruchomił w jego wnętrzu reakcję łańcuchową. Ogień wystrzelił od koniuszków palców jego prawej ręki i wspiął się po tatuażach w górę ramienia. Tatuaże widoczne pod warstwą potu, który oblał całe jego ciało, zalśniły czerwienią. Obracając się na pięcie, przyszpilił Taylę do ściany. Wchodził w nią raz za razem, zatracony w intymnym poślizgu jednego ciała o drugie. Ogarnęła go rozkosz, ale to nadal było za mało. Musiał ją posiąść. Musiał zawładnąć nią w każdy możliwy sposób. Głuche uderzenia ich ciał o ścianę odbijały się echem w pokoju, promieniując aż do jego męskości. Z jego ust wydobyły

się słowa, których nigdy nie słyszał i których znaczenia nie znał. Eidolon nie myślał jednak logicznie. Coś pierwotnego i dzikiego domagało się, by podążył za instynktem. Sięgając ręką w dół, otworzył szufladę nocnego stolika i szperał w niej przez chwilę. Tayla pojękiwała i wiła się w jego objęciach, tuląc się do niego tak mocno, że musiał wygiąć plecy, by zyskać trochę przestrzeni między nimi. Powietrze wokół pulsowało potężną magią namiętności, otaczając ich kokonem i zamykając we własnym świecie. Eidolon przejechał skalpelem po swojej piersi. Nie czuł żadnego bólu i wiedział, że nie może się już zatrzymać. Upuszczając ostrze na podłogę, ujął jej twarz w dłonie i przyciągnął jej usta do kropli krwi, które zebrały się na wąskim rozcięciu. Tayla zawahała się, spoglądając na niego pociemniałymi od pożądania oczami. - Zrób to - szepnął. - Skosztuj mnie. Przyjmij w siebie cząstkę mnie. Podtrzymując jego wzrok, co było cholernie erotyczne, dotknęła językiem pojedynczej kropli jego krwi. Słodkie Piekło. Prąd przeszył go jak błyskawica, rozlewając się od jej języka i przetaczając przez cały jego system nerwowy. Eidolon wibrował z rozkoszy, pulsując mocą i głodem. Z jego piersi wyrwał się jęk. Gdy Tayla pochyliła się i wessa-ła się delikatnie w jego ciało, odrzucił głowę w tył i krzyknął. Orgazm uderzył w niego z siłą tornada, sprawiając, że świat zawirował mu przed oczami. Tayla dołączyła do niego, krzycząc pod wpływem siły spełnienia. Zakołysała się na nim, a jej aksamitne wnętrze zacisnęło się na jego męskości, pochłaniając każdą kroplę nasienia. Przez chwilę oboje drżeli, dysząc głośno. Eidolon musiał zaprzeć się nogami w podłogę, żeby nie osunąć się wraz z Tay-lą na ziemię. Trząsł się cały, a wnętrzności zmieniły mu się w galaretę. Mglista rzeczywistość wypełniła jego umysł jak

dym. W chwili, w której uświadomił sobie, co zrobił, z ust Tayli wyrwał się krzyk. Gwałtowny spazm wstrząsnął nią z taka siłą, że odepchnęli się od ściany. - Boli - wydyszała. - Lirsha, o Boże, co ja narobiłem? - Strach zmroził go do szpiku kości, gdy położył ją na łóżku i usiadł obok. Jedną rękę położył na jej biodrze, a drugą pogładził po włosach. Tayla wiła się spazmatycznie, na zmianę chwytając się za brzuch i drapiąc paznokciami swoją skórę. - Shade! Cholera. Zebrał poły jej szlafroka i zawiązał ciasno pasek. - Na litość boską, Shade! Chodź tutaj! Drzwi pękły z trzaskiem, sypiąc dokoła drzazgami. Shade nie zawracał sobie głowy klamką. Wraith wpadł do środka zaraz za nim. Obaj w lot zrozumieli co się stało. - Czy jej DNA... - Shade zaczął węszyć w powietrzu. - O, nie. Powiedz, że tego nie zrobiłeś. Łzy spłynęły po twarzy Tayli, mocząc poduszkę. Zacisnęła mocno oczy, walcząc z bólem, i skuliła się w kłębek na jedwabnej pościeli. - Zrobiłem. Wraith wyjrzał zza ramienia Shadea. - Co zrobił? - Rozpoczął proces spajania - odparł Shade. Wraith gwizdnął cicho pod nosem. - Wiedziałem, że jesteś zdesperowany, by spowolnić sgene-sis, ale nie sądziłem, że aż tak. Czyś ty zwariował? Shade wyciągnął ręce w stronę Tayli, odsuwając się gwałtownie, gdy Eidolon warknął zanim zdążył się powstrzymać. - Muszę się do niej dostać, E. - Wiem - mruknął, nie chcąc, żeby ktokolwiek, a zwłaszcza jego bracia dotykali kobiety, z której pragnął uczynić swoją partnerkę życiową.

Shade ostrożnie objął Taylę za kostkę. - Nasza krew jest toksyczna dla ludzi. Dobrze o tym wiesz. Taa, wiedział, ale w tamtej chwili nie myślał logicznie. Kierował nim czysty instynkt. Argument, że Tayla była tylko w połowie człowiekiem, był zbyt słaby, żeby go przytaczać, więc pogładził ją po policzku i mówił do niej tak, jak ona do niego w noc, kiedy został ukarany przez wampiry. - Nic ci nie będzie - szepnął, wysyłając w głąb jej ciała falę uzdrawiającej energii, uznawszy, że nie może wyrządzić jej żadnej szkody. Mimo to Tayla nadal wydawała z siebie szlochające odgłosy na zmianę z przenikliwymi krzykami. Wierzgała nogami, dopóki Shade nie chwycił jej za obie kostki i nie przytrzymał. - Nie jestem pewien, co się dzieje - powiedział. - Wydaje mi się, że to kombinacja trucizny, którą pochłonęła i reakcji jej ciała na chemiczne zmiany, jakie uruchomił proces spojenia. Niech to szlag. Czuł się taki bezradny. - Trzymaj się, Taylo. - Otoczył ją ramieniem w pasie i przytulił do siebie, jak gdyby samo trzymanie jej miało uchronić ją przed śmiercią. - Cholera jasna, trzymaj się. Nie pozwól, żeby demon przyczynił się do twojej śmierci. Zbyt długo walczyłaś, żeby teraz się poddać. Wraith wymruczał za jego plecami jakąś bzdurną uwagę, ale Eidolon nie miał zamiaru opuszczać Tayli nawet na pięć sekund, które wystarczyłyby, żeby wbić głowę swojego brata w ścianę. Później się z nim policzy. W tej chwili... - Doktorku? - Dźwięk jej ochrypłego głosu był dla niego jak muzyka. - Co się dzieje? - Ciii... przejdziemy przez to razem. - Rzucił błagalne spojrzenie w stronę Shadea. Uśpij ją. - Nie mogę. A przynajmniej nie dopóki... - urwał, wskazując głową w stronę jej lewej ręki. - Spójrz. To działa. Eidolon podwinął rękaw jej szlafroka i prawie osunął się na ziemię z ulgi na widok wspaniałego cudu, który właśnie

miał miejsce. Cienista kopia jego tatuażu wyryła się na skórze jej ramienia, tymczasowo oznaczając Taylę jako jego wybrankę. Uspokoiła się stopniowo. Napięcie opuściło ją i wtuliła się w jego ramiona. Tam, gdzie było jej miejsce. - Niech ktoś przyniesie jej wody - powiedział, nie spuszczając z niej wzroku. Jej siła zadziwiała go i onieśmielała. Była jak ogień, którego nigdy nie miał. Jak iskra, która rozświetliła jego chłodną, wyważoną egzystencję. Odgarnął włosy z jej oczu. To była wymówka, która posłużyła mu, by jej dotknąć. - Jak się czujesz? - Lepiej - wychrypiała, podpierając się na łokciu. – Chodzi o tę sprawę z DNA? Zaczęło się? Umieram, prawda? - Nie, nic z tych rzeczy - odparł Eidolon i podał jej szklankę, którą przyniósł Shade. - Idźcie przygotować wszystko na jutrzejszą noc. Zadzwonię do was rano. - Po tym, jak jego bracia wyszli, ujął jej pustą dłoń. Delikatnie uniósł jej ramię, by mogła obejrzeć znaki. Ręka trzęsła się jej, gdy odstawiała szklankę na stoliku i zsunęła szlafrok z ramienia, by przyjrzeć się dokładnie tatuażowi, który biegł od końców palców aż do barku. - Taki jak twój. Co właściwie zrobiłeś? - Zainicjowałem proces spojenia. Nie jest jeszcze kompletny - dodał szybko. Rany boskie, sprawiała, że znów czuł się jak młodzik wkraczający w okres swojej pierwszej przemiany. - Zostań moją wybranką. No tak, to było łatwe. - Eidolonie... - Nie musisz podejmować decyzji już teraz. Masz pięć dni, a potem znaki znikną. - Gdy już ich nie będzie, jego szansa na znalezienie partnerki ulotni się. Możliwe, że do tego czasu dopełni sgenesis i przestanie mieć to jakiekolwiek znaczenie. - Przecież powiedziałeś, że wasz gatunek nie łączy się w pary z ludźmi, bo owocem takich związków są mieszańcy.

- Ale możemy wiązać się z mieszańcami. Wszyscy potomkowie powstali z takiego związku będą czystej krwi Seminusami. Tayla milczała przez długą chwilę. - Po to była potrzebna ta krew? - Wyprostowała się gwałtownie, a jej blada twarz pobladła jeszcze bardziej. - Niech to diabli, wypiłam twoją krew! Czemu to zrobiłam? I na co ci skalpel w szufladzie? - Zmrużyła oczy, spoglądając na niego. - Większość facetów trzyma tam gumki. Eidolon z trudem powstrzymał śmiech. - Nie potrzebuję ich, skoro na razie i tak nie mogę nikogo zapłodnić. Mimo wszystko pamiętał jak przez mgłę, że chciał zapłodnić Taylę podczas Przemiany, więc może teraz już mógł. Świadomość tego, że mogłaby nosić w sobie jego potomstwo napełniła go poczuciem pełni, za którym tęsknił przez całe życie. Mógłby poprosić Shadea, żeby wyczuł, czy Tayla jest w ciąży, czy nie... - Po co ci ten skalpel? Rumieniec zalał jego twarz. Był równie czerwony, co ona blada. - Ja... - Czuł się idiotycznie, przyznając się do tego - ...zawsze chciałem być przygotowany na okoliczność znalezienia właściwej partnerki. - Wszystkie Seminusy są takie ckliwe? Tym razem nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Wątpię. - Chyba nigdy nie zrozumiem demonów. - Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. - Słyszałam jak Wraith coś mówi. Gem również to powiedziała. Coś o byciu zdesperowanym, by zatrzymać sgenesis przez znalezienie sobie partnerki. - Porozmawiamy o tym później. Musisz odpocząć. - Przykrył ją pościelą, ale powstrzymała go, zaciskając dłoń na jego nadgarstku. - Opowiedz mi o tym.

Cholera. Zaklął pod nosem i wbił wzrok w sufit. - Znalezienie stałej partnerki jest jedynym sposobem na zatrzymanie najgorszych przemian sgenesis. Stajemy się płodni i zdobywamy zdolność zmiany kształtu, ale szaleńcza potrzeba zapłodnienia wszystkiego w zasięgu wzroku znika. - A ty szukałeś już swojej partnerki? Twój brat powiedział, że jesteś „zdesperowany". - Tak, ale... - A ja jestem czymś w rodzaju twojej ostatniej szansy, tak? - Nie, Taylo. - Wspiął się na łóżko i położył za jej plecami, przytulając ją do siebie. - To wcale nie tak, jak myślisz. Zapadła cisza. W końcu Tayla odezwała się piskliwym głosem: - Jak mało brakuje ci do nie wrócenia w swojej postaci? Przechylił jej twarz w swoją stronę i zamknął usta pocałunkiem. Wargi miała ciepłe i lekko słone z powodu wylanych łez. Przez chwilę leżała w jego ramionach, rozpływając się pod wpływem pieszczoty i odwracając w jego stronę. Nie dała się jednak zbyć i wymruczała z ustami przy jego ustach: - Jak mało? - Bardzo mało - przyznał, przesuwając dłonią po jej twardym brzuchu, obejmując wąską przestrzeń między jej biodrami i kierując się w stronę łona. - Następnym razem, kiedy się zmienię, mogę już nie wrócić jako ja. Będę wyglądał tak samo, ale moje miejsce zajmie ktoś zupełnie inny. Odsunęła się od niego. - I chcesz powiedzieć, że związanie się ze mną nie ma absolutnie nic wspólnego z faktem, że jesteś o krok od nie wrócenia? Choć bardzo chciał odpowiedzieć twierdząco na to pytanie, nie mógł. Gdyby spotkał ją rok temu, nie miał pewności, czy zauroczyłaby go równie potężnie jak teraz.

- To mi wystarczy za odpowiedź - oznajmiła, przesuwając się na drugą stronę łóżka. - A moja brzmi „nie". Nie będę niczyją ostatnią szansą. Cholera. A mogło pójść znacznie lepiej. - Posłuchaj mnie przez minutę, dobrze? - Powiedziałam „nie". Eidolon usiadł i chwycił ją za rękę, którą wyrwała z jego uścisku. - Do diabła, Taylo, nie obchodzi mnie, czy stoją za tym moje instynkty, czy nie. Pragnę cię. - O rany, to mi dopiero oświadczyny - odpaliła, otulając się szczelniej szlafrokiem. - Wybacz, że nie pędzę od razu wynająć firmy cateringowej i kościoła. Och, zapomniałabym. Ty prawdopodobnie i tak nie mógłbyś do niego wejść. - Chyba muszę popracować nad wymową... - Musisz popracować nad znalezieniem sobie kogoś, komu nie przeszkadza bycie popychadłem. Może i nie mam niczego na swoje nazwisko i żadnego miejsca, do którego mogłabym pójść, ale to nie znaczy, że możesz mnie wykorzystywać, żeby zachować swój bezcenny stopień lekarski. - Rzuciła mu mordercze spojrzenie, które unieruchomiło go w miejscu. - Jak śmiesz okłamywać mnie, żebym zgodziła się na tę szopkę? Wcale nie mnie chcesz. Nie możesz. Nawet mnie nie znasz. - Ja nie kłamię. Pragnę cię i wiem wszystko, co mi potrzeba. - Nic nie wiesz. Mc. Jak mam ci uwierzyć, że to kim byłam nie stanowi dla ciebie żadnego problemu? Jestem zabójczynią Aegis. Bezrozumnym pionkiem. Pamiętasz? - Myliłem się, Taylo. Moi bracia również się pomylili. Pokręciła głową. - Widzisz, i w tym się mylisz. Jestem zabójczynią. Chcesz dowodu? Dowodu na to, że nic o mnie nie wiesz? - Gdy drżenie wkradło się do jej głosu, pozbyła się go bezlitośnie. - W takim razie porozmawiajmy o twoim bracie Roagu...

- Nie mów tego. - Odszukał jej wzrok, dostrzegając brzydką prawdę ukrytą w jej ponurych oczach. - Nawet. Nie. Próbuj. Nie posłuchała go, pochylając się do przodu i wbijając pięści w materac. - Byłam tam. W Brimstone. Byłam tam i zabijałam wszystko, co się ruszało. Gdy Jagger podłożył ogień, wrzaski umierających demonów nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. Niech to szlag. Roag. - To z pewnością nie mogłaś być ty... - Rozpacz w jego głosie była żałosna i nienawidził się za to. - Albo jednak mogłam. Nie pamiętam, bym widziała tam demona podobnego do ciebie, ale... - Mógł zmienić postać. Eidolon poczuł, jak świat wali mu się na głowę. W piersi bolało go, jakby ktoś wyrwał tam dziurę. Bolało. Cholera, jak to bolało. Kobieta, z której chciał uczynić swoją wybrankę, zabiła jego brata. A przynajmniej była zamieszana w jego zabójstwo. - Rozumiesz teraz, doktorku? Rozumiesz, dlaczego nie możemy być razem? Czy naprawdę jesteś w stanie dostrzec we mnie coś więcej? Czy kiedykolwiek będziesz w stanie dostrzec to samo w sobie? Eidolon nie słuchał jej jednak. - Zabiłaś mojego brata. Wstał z łóżka, czując narastającą wściekłość i coś znacznie gorszego, co paliło go od środka. Czuł pulsującą w swoim wnętrzu Przemianę, próbującą przedrzeć się na powierzchnię. Wypadł z rykiem z sypialni i wybiegł z mieszkania, byle tylko znaleźć się jak najdalej od Tayli zanim zrobi coś, czegoś będzie później żałował. Był wściekły, zraniony do żywego i właśnie skończył mu się czas.

Rozdział dwudziesty drugi Światło wpadające przez okna sypialni i odgłosy włączonego telewizora zbudziły Taylę ze snu. Jedno spojrzenie na budzik powiedziało jej, że spała dłużej, niż zamierzała. Jedenasta rano. Zmarnowała tyle czasu na spanie. I na płacz. Nie rzuciła się wczoraj w pościg za Eidolonem. Był wstrząśnięty, a poza tym jego oczy znów zrobiły się czerwone, tak jak na moment przed tym, zanim zmienił się w Rozpruwacza. Nie była gotowa, żeby zmierzyć się z tym raz jeszcze. Zamiast tego, płaczem zmusiła się do zaśnięcia. Nie robiła tego od lat. Od czasu pierwszej nocy spędzonej w kwaterze głównej Aegis, kiedy przytłoczyła ją wdzięczność, że Kynan i Lori przygarnęli ją do siebie i zapewnili jej bezpieczne miejsce do spania, po raz pierwszy od śmierci matki. Powiedzieli, że jej potrzebują. Każdy rodzic zastępczy tak mówił, ale ona szybko nauczyła się, żeby w to nie wierzyć. Jej własna matka również tak twierdziła, ale gdyby to była prawda, trzymałaby się z daleka od narkotyków. Owszem, dręczył ją demon, doprowadzając do samozniszczenia, ale Tayla nie mogła przestać myśleć, że gdyby była lepszą córką, jej matka walczyłaby mocniej. A teraz Eidolon oznajmił, że jej pragnie. Gdyby tylko była w stanie mu uwierzyć. Po raz pierwszy w życiu uwierzyć, że była kimś wyjątkowym. Że była warta więcej, niż państwo

płaciło komuś, żeby się nią zajmował, warta więcej od swoich zdolności do walki. Zranił ją wczoraj, gdy zawahał się z udzieleniem odpowiedzi na jej pytanie, a ona zadała mu cios poniżej pasa, mówiąc o śmierci Roaga. Nie musiał o tym wiedzieć. Chcąc opóźnić konfrontację, która z pewnością zakończyłaby się tym, że Eidolon wykopałby ją za drzwi, wzięła prysznic i nieśpiesznie przyjrzała się wzorom zdobiącym jej rękę. Nie były równie wyraziste i ciemne jak u Eidolona, ale wyglądały identycznie. Wiedziała o tym, bo obrysowała językiem każdy z jego tatuaży. Cokolwiek Eidolon jej zrobił, to sprawił, że zagoiła się jej Rana, Która Nie Chciała Się Zagoić. Nie została po niej nawet blizna, choć musiała posłużyć się skalpelem, żeby usunąć szwy. Gdy z prysznica popłynęła zimna woda, wytarła się i ubrała skórzane spodnie i koronkowy top. Kiedy nie mogła się już dłużej ociągać, przeszła do salonu. Gdzie zastała Gem trzymającą Mickeya. Fotel za nią kołysał się. Gem widocznie usłyszała, jak Tayla schodzi na dół i zerwała się na równe nogi. Mapa opuszczonego zoo leżała rozłożona na stoliku do kawy wraz ze zdjęciami i notatnikiem pełnym pośpiesznie zapisanych bazgrołów. - Co tutaj robisz? - warknęła Tayla. - Eidolon zadzwonił do mnie zeszłej nocy. Chciał, żeby ktoś przy tobie był. Serce Tayli ścisnęło się boleśnie w piersi. Był wściekły, prawdopodobnie o krok od przemocy i nienawiści, a mimo to nie chciał, żeby była sama. - Jak on się czuje? - Jest załamany. Roztrzęsiony. - Gem przeniosła spojrzenie na ramię Tayli, pokryte wzorami. - Co ty mu właściwie zrobiłaś?

Dlaczego wszyscy z góry zakładali, że to ona mu coś zrobiła? Może dlatego, że tym razem to była prawda. - To nie twoja sprawa. Wynoś się stąd. Wydawało mi się, że wyraziłam się jasno mówiąc, że nie chcę cię już więcej widzieć. - Cóż, skoro o tym mowa... - Gem odchrząknęła i przełknęła parę razy ślinę. Dopiero wtedy Tayla dostrzegła jej spuchnięte, zaczerwienione oczy. Musiała być na nogach przez całą noc. - Zabiłam go. - Co? Kogo? - Naszego ojca. - Osunęła się ciężko na fotel. Jej granatowa spódniczka zaskrzypiała w kontakcie ze skórzanym siedziskiem. Mickey, który zawsze zachowywał się jak barometr ludzkich uczuć, czmychnął na podłogę i schował się pod kanapą. - Miałam szesnaście lat. Przyszedł do mnie. Walczyliśmy. Dźgnęłam go. Nie wyglądało to ładnie. - Jezu - szepnęła Tay. - Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym zeszłej nocy? - Bo wpadłaś w szał i nie dałaś mi na to szansy. - Spojrzała na Taylę załzawionymi oczami. - Chyba chciałam ci tym dopiec. - Dopiec? Czemu? - Byłam zazdrosna. O to, jak dorastałaś. O to, że Teresa była twoją matką, a nie moją. Znałaś ją. Robiłaś z nią mnóstwo rzeczy. - Gem zwiesiła głowę i zaczęła bawić się jednym ze swoich warkoczyków. - Mnie zostało tylko kilka słabej jakości zdjęć robionych z oddali i blaknące wspomnienie brzmienia jej głosu. - Nie znałam jej aż tak dobrze. Została zamordowana, kiedy dopiero co zaczęło nam się układać. - Ale nadal miałaś... nadal miałaś życie, jakiego ja nie miałam. - Akurat. Ty miałaś wszystko. - Prócz matki - powiedziała przyciszonym głosem. - Przecież miałaś...

- Rodziców demonów, którzy zawsze byli mną rozczarowani westchnęła. - Nie zrozum mnie źle. Kocham ich. A oni na swój sposób kochają mnie. Ale nie umiałam być dla nich wszystkim, czym chcieli, żebym była. Nie chciałam nawet zostać lekarzem. Zrobiłam to wyłącznie przez wzgląd na nich. Ty dorastałaś w jednym świecie. Chwilami było nieprzyjemnie, ale to nadal był jeden świat. Ja byłam tworem dwóch, a oni nigdy nie pozwolili mi o tym zapomnieć. Nawet dzisiaj nie mogę powiedzieć ludziom kim jestem. Demony także nie mogą odkryć, że jestem mieszańcem. Tylko ty i Oś Zła znacie prawdę. - Gdy Tayla uniosła pytając brew, Gem dodała: - Eidolon, Wraith i Shade. Nazywam ich tak od lat, głównie po to, żeby ich wkurzyć. Tayla wybuchnęła śmiechem. Była wdzięczna za rozluźnienie napiętej atmosfery. - Wygląda na to, że naprawdę jesteś moją siostrą. Gem wczepiła palce w gruby warkocz. - Więc wszystko między nami w porządku? Idąc za głosem swojego instynktu, który powiedział jej, żeby dopuściła siostrę do swojego życia, Tayla kiwnęła twierdząco głową. - Tak, w porządku. - Ale co dalej? Była skłonna zaakceptować Gem, ale to była Gem, którą widziała przed sobą w ludzkiej postaci. Co czaiło się pod tą śliczną, poprzekłuwaną kolczykami powierzchnią? - Mogę cię o coś poprosić? Pozwolisz mi zobaczyć to, co kryje się w tobie ograniczone tatuażami? Przez chwilę Gem wyglądała tak, jakby chciała odmówić, ale potem skinęła głową, powoli i ze smutkiem. - Chyba będziesz musiała. Zamykając oczy, wprawiła się w stan skupienia. Cichy jęk wydobył się z głębi jej klatki piersiowej. Całe jej ciało zaczęło wibrować, a potem po prostu... eksplodowała. Jak ziarnko popcornu. W jednej chwili była ładniutką gotycką laską, a w drugiej...

Słodki Jezu. - Cóż, tak wygląda moja druga połowa. Nie powiedziała tego po angielsku, ale Tayla i tak zrozumiała. Z kolanami trzęsącymi się jak galareta zmusiła się, by podejść bliżej do bestii stojącej naprzeciwko, dziwnej krzyżówki człowieka i Rozpruwacza. Przerażającej i jednocześnie pięknej istoty o czerwonej skórze, czarnych pazurach i zielonych oczach Gem. - Muszę zmienić się z powrotem - powiedziała. - Każda sekunda, jaką spędzam w tym ciele zmniejsza moje ludzkie odruchy. Znów zaczęła wibrować, a Tayla odskoczyła do tyłu. Gem stała przed nią, pocąc się obficie. - Cholera, ale piecze. Trzęsąc się nieco, Tayla okrążyła ją, szukając... no właśnie, czego? Przecieków? - Możesz nad sobą panować podczas zmiany? - W pewnym stopniu - odparła Gem, patrząc jak Tayla znów staje naprzeciwko niej. - Nie potrafię tego robić, gdy przemiana następuje spontanicznie i właśnie dlatego noszę tatuaże. - Więc jeśli chciałabym zintegrować swoje połowy, mogłabym to kontrolować? Gem wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - To znaczy, że myślisz o tym poważnie? Tayla spojrzała na siebie, zastanawiając się, jakim zmianom uległoby jej ciało, gdyby się na to zgodziła. Potem westchnęła. - W tej chwili to może być niemożliwe. Eidolon mnie nienawidzi. - Co właściwie zaszło między wami? - Zabiłam jego brata. - Przecież przed chwilą widziałam... - To był Roag. Gem wypuściła powietrze z płuc.

- Dobry Boże, Tayla. Eidolon był zdewastowany po śmierci Roaga. - Znałaś go? - Niezbyt dobrze. Nie było go zbyt często w pobliżu. On i Wraith walczyli ze sobą jak wampir z zabójcą... - Rzuciła Tayli speszony uśmiech. Wybacz, jak wampir ze Strażnikiem. Eidolon zawsze się bał, że pozabijają się pewnego razu, zwłaszcza kiedy Roag przeszedł przez swoją sgenesis. Tayla potarła zmęczone oczy. Była wyczerpana. Żałowała tego, co zaszło między nią a Eidolonem. Powinna była trzymać język za zębami. Gdyby wiedziała więcej o sgenesis i warunkach potrzebnych do zakończenia procesu spojenia, to może nie zdenerwowałaby się tak jak wtedy. Jednak z drugiej strony, skąd miała o tym wiedzieć? Aegis posiadało rozległe zasoby biblioteczne na swój użytek, ale wszystko, co wykraczało poza zwykłe książki, musiało zostać zamówione z kwatery głównej i zatwierdzone przez Regenta. Teraz było na to zdecydowanie za późno. - Tayla? Wszystko w porządku? Ani trochę. - Po prostu chciałabym wiedzieć o tym coś więcej. O Se-minusach. I Rozpruwaczach. - No cóż, nie zadręczaj się z tego powodu. Dorastałam wśród demonów i wiem dokładnie tyle co ty, czyli nic. - Wygładziła spódniczkę, która zmarszczyła się podczas przemiany. - Sprawdzałaś w bibliotece Eidolona? Tayla stłumiła chęć pacnięcia się w czoło. - Jesteś geniuszem. W bibliotece przekopały się przez setki tomów, aż w końcu Gem znalazła coś, co składało się na encyklopedię demonicznych gatunków. Tay przysiadła nad nią, zaczynając od sekcji poświęconej inkubom, a konkretnie demonom Seminus. Informacje, choć zbyt ogólne, dały jej pewien wgląd

w zachowania Seminusów, ich rytuały dobierania partnerów i symbole dermoire. - Gem, od dawna przyjaźnisz się z Eidolonem i jego braćmi, prawda? Gem spojrzała na nią znad jednego z tekstów medycznych. - Od lat. Rodzice często zabierali mnie do Szpitala na większość wizyt. - Czy... czy Eidolon naprawdę tak długo szukał partnerki? Jest aż tak zdesperowany? - Tay, wybacz, że to powiedziałam... Tayla uciszyła ją machnięciem ręki. - Wraith powiedział to samo. - Posłuchaj. - Gem zatrzasnęła książkę z taka siłą, że Tayla aż podskoczyła w miejscu. - Eidolon nie jest głupi. Jest jednym z najbardziej racjonalnych, denerwująco inteligentnych mężczyzn, jakich kiedykolwiek spotkałam. Nie jest aż tak zdesperowany, żeby skazać się na nieszczęśliwe życie u boku kobiety, która może zwrócić się przeciwko niemu lub być złą matką dla jego dzieci. Owszem, jego życie i szpital są dla niego wszystkim, ale prędzej wolałby umrzeć, niż związać się z kobietą, której nie kocha. On kocha ciebie, Taylo. - Nie wydaje mi się, żeby... - Widzę to w jego oczach i słyszę w jego głosie. Jesteśmy Rozpruwaczami, siostrzyczko, co oznacza, że możemy wyczuć czyjeś słabości i ból. Słabością Eidolona jesteś ty. Ale możesz być także jego siłą. On cię kocha, choć wcale się do tego nie przyznał, nawet przed sobą samym. Tayla zgarbiła się na swoim krześle, czując się jednocześnie nieszczęśliwa, zagubiona i cholernie winna. - To nie ma znaczenia. Zraniłam go. Nie chce mieć ze mną nic wspólnego. - Wiem jak to jest - mruknęła Gem. Spojrzała na swój zegarek i wybuchnęła pogardliwym, gorzkim śmiechem.

- Świetnie. Czas wracać do szpitala. Kynan powinien tam niedługo być. - On nie ma nic wspólnego z porwaniem twoich rodziców. - Tayla powiedziała to z pewnością, którą chciałaby czuć. Pomalowane na czarno usta Gem zacisnęły się w ponurą kreskę. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Gdyby coś im się stało... Gem nie musiała kończyć zdania. Tayla wiedziała, co by się stało. Wiedziała już, co czaiło się za ochronnymi tatuażami Gem. - Mam rację - odparła Tayla. - A teraz chodźmy to udowodnić. Umiejscowiony głęboko w jej wnętrzu ból odezwał się. Miała przeczucie, że po spotkaniu z Kyem, jakakolwiek nadzieją, jaką miała na podtrzymanie swojego związku z Aegis, będzie równie martwa jak jej związek z Eidolonem. *** Tak jak przewidziała Gem, Kynan pojawił się w Mercy General wraz z dwójką innych Strażników. Tayla obserwowała ich z ukrycia zza rogu głównej poczekalni. Serce waliło jej nerwową energią, gdy Gem podeszła do niego. Ubrana w szpitalny uniform, który wyglądał na nieciekawy i zupełnie nie pasował do jej punkowych włosów i kolczyków, Gem powiedziała coś, co odciągnęło Kynana od Tima i Jona. Oboje zniknęli w pokoju badań. Chwilę później, Gem wyślizgnęła się z pokoju, do którego zaprowadziła Kynana. Tay natknęła się na nią przy drzwiach. - Powiedziałam mu, że Dennis chciał porozmawiać z nim w cztery oczy o jednym ze swoich ludzi. Nie spodziewa się zastać tu ciebie. - Dzięki. Życz mi szczęścia. Gem chwyciła Taylę za ramię, gdy ta przechodziła obok.

- Mam nadzieję, że nie jest w to zmieszany. - Ja również, Gem. Ja również. Biorąc głęboki, uspokajający oddech, Tay weszła do pokoju, gdzie Kynan, ubrany w swój zwykły strój, składający się z dżinsów i skórzanej kurtki, trzymał rękę ponad głową i opierał ją o futrynę okna, wyglądając na trawiasty dziedziniec. Kosmyki ciemnych włosów sterczały mu na głowie, jak gdyby przeczesał je palcami. - Witaj, Dennis. - Odwrócił się. Jego wojskowe buty zapiszczały na płytkach podłogi. - Witaj, Ky. - Tayla. Jezu Chryste. - Podszedł do niej, jakby chciał ją uściskać, ale wojskowa czujność rozpaliła się w jego oczach i zatrzymał się na wyciągnięcie ramienia. - Powinnaś być martwa. Jego bliskość zmusiła ją do tego, by spojrzeć mu w oczy, ale nie miała zamiaru się przed nim cofać. - Zawiedziony? - Jak możesz tak mówić? - Hmm, pomyślmy. Może dlatego, że próbowałeś mnie zabić? I to dwa razy? Musiała przyznać, że wyglądał na zaskoczonego. Jednak z drugiej strony przez te wszystkie lata, kiedy znała Kynana, poznała go wyłącznie od tej strony, że był brutalnie szczery. A przynajmniej wtedy w to wierzyła. Teraz nie była już tego taka pewna. Nie wtedy, kiedy jej życie było zagrożone. - Nie bardzo wiem, co powiedzieć. - Jego głęboki głos nie zdradził, o czym w tej chwili myślał. Kynan nie był głupcem, a jego wrodzona ostrożność nieraz ocaliła mu życie. Zalała ją wściekłość, bo potrafiła wymyślić milion różnych rzeczy, które mógł powiedzieć. - Może: „Wybacz, że Aegis chciało zrobić z ciebie zamachowca-samobójcę?" Albo: „Hej, przepraszam za to, że wyznaczyłem nagrodę za twoją głowę". Jestem w stanie wymyślić

jeszcze parę innych rzeczy. Może zaczniesz od tego, co powiedziano ci na temat mojej śmierci, co? Przyglądał się jej przez długą chwilę od stóp do głów do momentu, w którym musiała zwalczyć chęć wiercenia się w miejscu. - Lori powiedziała, że zostałaś wysłana do szpitala demonów, by uruchomić zaklęcie namierzające. Gdy zaklęcie nie zostało aktywowane, a ty nie wróciłaś, Jagger wysłał Bleaka i Colea do twojego mieszkania. Wpadli w zasadzkę urządzoną przez demony. Uznaliśmy, że ty również zostałaś zabita. - Zostałeś okłamany. Ky wpatrywał się. Chłodna kalkulacja w jego niebieskich oczach była czymś, co zawsze ją fascynowało. Przyswajał informacje i analizował je szybciej niż ktokolwiek, kogo znała. Ku jej uldze, jego kanciaste twarde rysy twarzy złagodniały - choć nieznacznie - a on zdobył się na małe ustępstwo. - Opowiedz mi o wszystkim. Zrobiła to, pomijając swoje pochodzenie i związek z Eido-lonem. Kynan słuchał z niewzruszonym wyrazem twarzy, ale jego złocista skóra zbladła nieco, gdy powiedziała mu, że Jagger dał jej telefon, który zawierał materiał wybuchowy zamiast zaklęcia, a dwójka Strażników wysłana do jej mieszkania twierdziła, że Ky wiedział o rozkazie zabicia jej. - Kto zabił Colea? - spytał głosem tak płaskim i pozbawionym emocji, że nie była w stanie odczytać poprawnie jego intencji. - On próbował mnie zabić, Ky. - Tayla nie rozwinęła wątku. Śmierć Colea nie miała nic wspólnego z tym, co działo się we wnętrzu okręgu. Ky zmierzył ją badawczym spojrzeniem. - W porządku. Mówisz, że Lori była w pokoju przesłuchań, kiedy Jagger dał ci telefon? Tayla skinęła głową.

- Nie jestem pewna, czy o tym wiedziała... - Nie wiedziała - warknął. - Kurwa mać. - Potarł powieki. Usiadł ciężko na krześle i ukrył twarz w dłoniach. - Przepraszam, Taylo. Po prostu trudno mi w to wszystko uwierzyć. - Chcesz powiedzieć, że nie wierzysz w ani jedno moje słowo? - Ależ skąd. - Odchrząknął i uniósł głowę. - Ale coś mi tu nie pasuje. Nadal nie rozumiem, dlaczego Jagger miałby chcieć twojej śmierci. To o to chodziło. Ustawienie się blisko drzwi na wypadek, gdyby Kynanowi odbiło, było jej planem, który mógł zadziałać, gdyby on nie zauważył, co ona robi. - Bez względu na to, co powiesz - odparł przyciszonym głosem zachowam spokój. Chciała mu uwierzyć, ale dwie próby zamachu na jej życie, zaaranżowane przez ludzi, których uważała za przyjaciół, zabiły w niej zdolność do odczuwania zaufania. I tak nigdy nie ufała nikomu w pełni, ale Aegis było dla niej dobre. Po latach walki ramię w ramię z przyjaciółmi, zaczęła tracić czujność. - Ktoś porywa demony i ćwiartuje je, żeby handlować ich organami na podziemnym czarnym runku. Demony uważają, że stoi za tym Aegis. - To oczywiste założenie, biorąc pod uwagę fakt, że jesteśmy wrogami. Dlaczego musiał mówić to wszystko z taką chłodną logiką? Sprzeciwiała się temu, że Aegis mogło być w to zamieszane i wstydziła się, że Eidolon tak myślał. - Cóż, zawsze myślałam, że demony są przesiąknięte złem do szpiku kości. Ale teraz nie jestem już tego taka pewna. I wydaje mi się, że nasz okręg jest w to zamieszany. - To nieprawda. - Może w twoim przypadku, ale co, jeśli pozostali są? - Pokręciła głową. Nagle wszystkie elementy układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. - Aż do teraz wydawało mi się,

że Aegis chciało mojej śmierci z jakiegoś innego powodu, ale nawet wtedy to nie miało żadnego sensu, bo nie sądzę, żebyś działał aż tak pochopnie. Ky pochylił się do przodu i oparł ręce na udach. - Mówisz całkiem od rzeczy. Przejdź do sedna. Tayla zerknęła w stronę drzwi. Serce waliło jej dziko w piersi. - Jestem demonem - wymamrotała. Zapadła cisza. Rosła w miarę jak w przestrzeni pomiędzy nimi narastało napięcie. Spojrzenie Kynana wyostrzyło się, jakby jego myśli skrystalizowały się w jeden konkretny plan. Jego szerokie ramiona zaczęły unosić się i opadać coraz szybciej. Tayla od razu rozpoznała, że wszedł w bojowy nastrój, i wzięła się w garść. - To jakiś żart? - spytał niskim, przeciągłym głosem, który był o wiele bardziej przerażający niż krzyk. Dopiero teraz Tayla uświadomiła sobie, jak Kynan potrafił onieśmielać. Może dlatego, że nigdy wcześniej nie miała okazji tego doświadczyć. - Chciałabym, żeby tak było. Jego prawa dłoń zacisnęła się w pięść i rozluźniła, zmierzając w stronę kurtki, gdzie bez wątpienia miał ukrytą broń. - Dowiedziałam się zaledwie kilka dni temu - powiedziała Tayla, spoglądając co chwila na jego twarz i dłoń. Był jednym z niewielu Strażników, którzy nosili przy sobie broń. Gdyby ją teraz wyciągnął, nie miałaby jak się przed nim ochronić. - Jagger również o tym wiedział. Lekarz demon, którego torturował, powiedział mu o tym. Uznałam, że to dlatego Aegis chciało mojej śmierci. - Nie uwierzylibyśmy w słowa demona. - Prychnął z niesmakiem, jak gdyby sama myśl przyprawiła go o mdłości. - Najpierw musiałoby zostać w tej sprawie przeprowadzone dochodzenie. - Wiem. Właśnie dlatego próby zamachu na moje życie nie miały sensu. Czemu Jagger miałby powierzać takie informacje

Colebwi i Bleakowi, ale nie tobie? Dlaczego powiedział akurat im? Prawdopodobnie dlatego, że musieli być już w coś zamieszani. - W proceder związany z porywaniem demonów. -Tak. - Nie jestem pewien co o tym myśleć - wycedził Kynan przez zaciśnięte zęby - ale musisz mi o sobie opowiedzieć. Wszystko. Natychmiast. Jego wojskowy rozkazujący ton sprawił, że najeżyła się ze złości, ale to nie był odpowiedni moment na okazanie sprzeciwu. Chciała, żeby Kynan jej uwierzył. Słuchał jej, trzymając dłonie zbyt blisko ukrytej broni, gdy mówiła mu o tym, czego dowiedziała się o sobie, wliczając w to moment poczęcia, Gem i ostatnie wydarzenia. Zanim skończyła, Regent Aegis wyglądał na wykończonego. Zanim zdążyła się odezwać, rozległo się pukanie do drzwi, a do środka weszła Gem. - Twoi chłopcy są zajęci swoimi sprawami. Kynan przeniósł spojrzenie na Gem. Przyjazne, ciepłe światło, które było przed chwilą w jego oczach, zniknęło. - Jesteście siostrami - powiedział zdumionym głosem, jakby nie mógł w to uwierzyć. - Jezu Chryste. Jesteś jedną z nich. Przez cały ten czas leczyłaś mnie i moich ludzi. I wiedziałaś. Wyraz twarzy Gem zmarkotniał, a Tayla uświadomiła sobie, że jej siostra była w nim zakochana. A teraz Ky nienawidził je obie. Nie miało dla niego znaczenia to, że prędzej wolałaby umrzeć, niż stać się żądną krwi bestią. W jej żyłach płynęła krew jednej z nich. - Chyba skończyliśmy na dzisiaj - powiedział. Płynnym ruchem podniósł się z krzesła. Przypomniało jej to, że im bardziej był zrelaksowany, tym większe stanowił zagrożenie. - Co masz zamiar zrobić? - Tayla odsunęła się na bok, gdy ruszył w kierunku drzwi. Zatrzymując się na progu, przygwoździł ją najbardziej rozwścieczonym spojrzeniem, jakie u niego widziała.

- Nie mam pojęcia. Masz numer mojej komórki, więc zadzwoń i zostaw wiadomość, w której poinformujesz mnie, jak mam się z tobą skontaktować. I trzymaj się z dala od kwatery głównej, zrozumiano? Nie jesteś tam mile widziana. Zabolało ją to bardziej niż cokolwiek innego. - Jestem tą samą osobą, którą byłam wcześniej, Ky. - Czyżby? - Kynan zerknął na jej ramię ozdobione bliźniaczymi tatuażami Eidolona. - Nie widziałem tego wcześniej. To jakieś demoniczne wzory? - Są tymczasowe. Żaden z nich nie jest na stałe. - Nie możesz zmienić swojego DNA. Boże, miała już dość słuchania o tym całym D-N-pieprzonym-A. Sama też nie czuła się najlepiej. Zmęczenie dawało jej się we znaki od wielu dni. Słabość dokuczała jej przez cały ranek. W drodze do szpitala straciła władzę w prawej ręce, ale nie powiedziała o tym Gem. Demoniczna połowa kopała jej ludzką połowę po tyłku. Skrzyżowała ramiona na piersi. - Nadal jestem człowiekiem - powiedziała, prawdopodobnie bardziej do samej siebie niż do Kynana, który pokręcił głową. - Nie możesz nim być. Nie, jeśli masz w swoich żyłach choć jedną uncję demonicznej krwi. - Znów zacisnął dłonie w pięści. Ciało miał tak napięte, że wyglądał, jakby miał zaraz pęknąć. - Trzymaj się z dala od kwatery głównej. Mówię poważnie. Jeśli znajdziesz się w pobliżu, za twoją głowę zostanie wyznaczona nagroda. - Powoli odwrócił się w stronę Gem. Na jego twarzy malowała się mieszanina smutku i obrzydzenia. - A co do ciebie... Nie zbliżaj się do mnie i mojego zespołu. Jeśli przyłapię cię choćby na chuchnięciu na któregokolwiek z nich... Kręcąc głową, jakby nie mógł znieść ani sekundy dłużej w tym samym pomieszczeniu co one, wypadł na zewnątrz, zabierając ze sobą miażdżące napięcie.

Oczy Gem pociemniały od wyrzutów sumienia. - Nie poszło nam zbyt dobrze, prawda? - Mogło pójść znacznie gorzej. Gem bezwiednie pomasowała się po mostku, tak jakby bolało ją serce. Tayla znała to uczucie. - Jak bardzo na niego naciskałaś? Tayla napięła i rozluźniła mięśnie ramion, ale nie pomogło jej to w pozbyciu się uczucia sztywności. - Wcale. Jestem pewna na dziewięćdziesiąt dziewięć procent, że nie miał o niczym pojęcia. - A jeśli miał? - nalegała Gem. - Co z moimi rodzicami? - Odbijemy ich. Gem przez długą chwilę stukała kolczykiem w języku o zęby. - Powiedziałaś mu o zoo? - Oczywiście, że nie. Nie chciałam mówić mu o tym, że znamy miejsce spotkania, na wpadek gdyby rzeczywiście współpracował z Ghulami. A jeśli nie ma z nimi nic wspólnego, to również nie miałam zamiaru informować go o tym tak szybko. Oczami wyobraźni widziałam jak pędzi tam i rujnuje wszystko. Uznałam, że zadzwonię do niego tuż przed spotkaniem, dając szansę na pojawienie się na miejscu i na przekonanie się na własne oczy, co się właściwie dzieje. Gem zaklęła pod nosem. - Nie podoba mi się to. Nie cierpię siedzieć bezczynnie, podczas gdy moim rodzicom może dziać się jakaś krzywda. - Wiem - powiedziała Tayla, wyciągając rękę, by uścisnąć dłoń Gem. Ale wkrótce będzie po wszystkim. Jeszcze tylko kilka godzin. Musimy sprawdzić, co tak naprawdę wie Kynan. Albo odkryje spisek wewnątrz okręgu, albo jest odpowiedzialny za wszystko, co się stało i wyśle oddział, żeby mnie zabić. Tak czy inaczej wygląda na to, że będą kłopoty.

Rozdział dwudziesty trzeci Eidolon czuł się jak kupa gówna. Obrzydliwego, cuchnącego gówna. Takiego, które wydalały Kościarze po tym, jak pożarły swoją zdobycz żywcem. Udał się do mieszkania Shadea na Jackson Heights, gdzie jego brat zatrzymywał się, gdy pracował lub potrzebował normalnego miejsca, do którego mógł zapraszać swoje ludzkie seks partnerki. Ku jego uldze, Shadea nie było w domu przez całą noc. Eidolonowi było to na rękę, bo był zbyt pijany, żeby spać. Nawet gdyby nie był, zamknięcie oczu i zapadnięcie w sen napawało go takim przerażeniem, że bał się, że po przebudzeniu jego sgenesis okaże się kompletna. Mogło do tego dojść także wtedy, gdy był całkiem przytomny, ale wolał nie marnować ani chwili bycia tego, kim jest. Minusem całej tej sytuacji było to, że spędził całą noc na myśleniu o Tayli i roli, jaką odegrała w doprowadzeniu do śmierci Roaga. - Hej, stary. Spojrzał na Shadea ze swojego miejsca na balkonie, skąd miał widok na park w dole. Jego brat miał na sobie czarne skórzane spodnie i kurtkę. Nie zaskoczył go fakt, że pachniał seksem. -Hej. - Myślałem, że będziesz teraz w szpitalu razem z Tay. Czy nie powinna teraz rozmawiać ze swoim szefem? - Shade wszedł

na balkon, zamykając za sobą przesuwane drzwi. - Rany, E. Wyglądasz okropnie. Co się stało? Jak niby miał na to odpowiedzieć? Shade nienawidził Tayli wystarczająco mocno, że nie musiał wcale wiedzieć, co zrobiła. - E? - Shade zaczepił stopą o krzesło i usiadł naprzeciwko Eidolona. Zaczynasz mnie niepokoić. - Tayla tam była - powiedział w końcu. - Była tam, kiedy zginął Roag. Shade wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby i przyglądał się Eidolonowi przez chwilę. - To chyba nie powinno być żadne zaskoczenie. Wiedzieliśmy, że Aegis jest za to odpowiedzialne. - Shade wstał z miejsca. - Masz zamiar siedzieć tak i dąsać się przez cały dzień? Czy może wolisz obejrzeć jakiś film, czy coś w tym stylu przed wycieczką do zoo? Eidolon drgnął zaskoczony. - Słyszałeś, co powiedziałem? - Twoja zabójczyni mogła zatłuc Roaga. Strasznie frustrujące. A ja naprawdę tęsknię za porządną porcją popcornu. Eidolon zerwał się z krzesła i podszedł do Shadea. - O co ci, kurwa, chodzi? - Mnie? - Shade dźgnął się palcem w szeroką pierś. - To ty jesteś kretynem, który nigdy nie potrafił dostrzec prawdziwego oblicza Roaga. A jeśli chodzi o mnie i Wraitha, to jeśli spotkamy Taylę następnym razem, podziękujemy jej za to, co zrobiła. Powarkując, Eidolon chwycił Shadea za gardło. - On był naszym bratem. - Był potworem. - Shade obnażył zęby. - Zamknij się! - Eidolon popchnął Shadea na poręcz balkonu. Shade machał przez chwilę rękami, szukając oparcia. Przez sekundę wyglądało to tak, jakby miał wypaść poza barierkę i spaść na ziemię z piętnastego piętra. Eidolon chwycił

go za koszulkę i szarpnął nim tak mocno, że obaj polecieli w tył. Strach sprawił, że jego wściekłość wyparowała, ale Shade wpadł w prawdziwy szał. - Ty ślepy, przemądrzały pojebie! - Popchnął Eidolona na szklane drzwi. Świadomie wyparłeś się wspomnień o tym, jak pieprzył jakąś dziwkę w zaułku, podczas gdy my składaliśmy Wraitha do kupy po tym, co stało się tamtej nocy w Chicago. Nie pamiętasz, jak odbiło mu po Przemianie, jak gwałcił i zabijał? - Shade zamknął oczy i zacisnął pięści. Gdy znów otworzył powieki, wyraz jego twarzy złagodniał, tak samo jak i głos. Wiedziałeś, że to tylko kwestia czasu zanim zabije go jakiś demon. Aegis po prostu dopadło go pierwsze. Eidolon z trudem przełknął ślinę. Spojrzał w dół na betonową płytę balkonu. Potarł ręką kark. Nie mógł się już dłużej ociągać. Shade trzymał go w garści. - Piekło i szatani - szepnął. - Stary, wiem, że obaj byliście ze sobą blisko. Pewnie dlatego, że Wraith i ja sprawialiśmy, że czułeś się wykluczony przez tę dziwną mentalną więź. Sam nie wiem. - Shade położył wielką dłoń na ramieniu Eidolona i pokręcił ze smutkiem głową. - Przykro mi z powodu Roaga. I ze względu na ciebie. Ale wiedz, że nigdy nie potrafiłem opłakiwać jego śmierci. Eidolon zmarszczył brwi. On i Roag byli sobie bliscy, ale nigdy w ten sam sposób, co Wraith i Shade. Nawet teraz, kiedy patrzył na swojego brata, który ze swoimi długimi włosami wyglądał bardziej jak Wraith, czuł, że istnieje między nimi mur. Mur, którego nigdy nie było między Wraithem a Shade-'em. Ta dwójka była ze sobą szczera we wszystkim wyrażenie „zbyt dużo informacji" nie istniało w ich słowniku. Jednak bardziej powściągliwa natura Eidolona pasowała lepiej do skrytego charakteru Roaga. Skrytego i... okrutnego. Eidolon zachwiał się, wdzięczny za to, że Shade go podtrzymał. Rany boskie, przeoczył tak wiele rzeczy...

- Gdzieś ty znowu był? - warknął Shade na widok Roaga, podczas gdy Eidolon uwolnił zmasakrowane ciało Wraitha spod sufitu, do którego przykuto go łańcuchami. Roag wszedł nieśpiesznym krokiem do opuszczonego browaru, kopiąc po drodze sterty popiołu, w które zamieniły się wampiry i spoglądając ze spokojnym wyrazem twarzy na pozostałą przy życiu dwójkę, przypiętą do siebie w kałuży własnej krwi. - Sami poradziliście sobie świetnie beze mnie. - Wskazał podbródkiem na Wraitha. - Wygląda na to, że znaleźliśmy naszego dawno zaginionego braciszka. Niewiele z niego zostało. Porzućcie go tutaj. Pójdziemy poszukać dziwki, którą przed chwilą zerżnąłem. Shade i Eidolon znali Roaga od dziesięciu lat zanim nie odnaleźli Wraitha, który miał dwadzieścia dwa i był ledwie żywy, ale dopiero tego dnia mieli okazję przekonać się na własne oczy o istnieniu zimnej i mrocznej strony osobowości Roaga. Potem zrobiło się jeszcze gorzej. Dziwaczna zazdrość Roaga o Wraitha sprawiła, że między wszystkimi braćmi wyrosła przepaść. Eidolon przez lata odgrywał rolę rozjemcy. Do momentu, w którym dziesięć lat temu Roag przeszedł przez swoją sgenesis. A ta okazała się dla niego katastrofalna w skutkach. Wpadł w obłęd i nie był w stanie kontrolować swoich mocy ani pragnień. Shade miał rację. Gdyby Roag nie umarł cztery lata temu, zostałby zamordowany przez demony lub zmuszony do posłuszeństwa przez Radę Seminusów. Eidolon, jako drugi w kolejności starszy brat, poniósłby karę za niego. - Cholera. - Eidolon usiadł ciężko na krześle i ukrył twarz w dłoniach. Muszę porozmawiać z Taylą. - Zgodziła się zostać twoją wybranką? Eidolon spojrzał na niego. - Ona mnie nie chce. Shade skrzyżował ramiona na piersi i oparł się biodrem o poręcz.

- Jest głupia. - Wcale jej za to nie winię. Myśli, że pragnę jej tylko dlatego, bo jest moją ostatnią deską ratunku. - A jest? Eidolon zaklął pod nosem. Frustracja i sprzeczne emocje kotłowały się w jego głowie. - Nie wiem. - Co jest w niej takiego, że nie możesz przestać o niej myśleć? Tępy ból umiejscowił się w jego klatce piersiowej. - Jest odważna. Silna. Wiele przeszła. - Pokręcił głową, zdumiony jej uporem. - Robi wszystko z pasją jakiej ja nigdy nie miałem do niczego... Ostatnio tylko do niej. - Zaczął masować mostek, jakby w ten sposób mógł uwolnić się od uczucia pustki, jaka go ogarnęła. - Niech mnie szlag, ja ją kocham. - Cóż, w takim razie masz swoją odpowiedź. Tayla nie jest twoją ostatnią deską ratunku. - Nigdy w to nie uwierzy, a ja nie mam już czasu, by jej to udowodnić. Spojrzał bratu prosto w oczy. - Czuję, jak zbliża się moja Przemiana, Shade. Następnym razem mogę nie wyjść z niej cało. W oczach Shadea pojawił się cień bólu. - Może... - Nie. Miałem już przedsmak tego, co nastąpi. To, kim jestem teraz nie znaczy, że będę nim później. Chcę cię jednak prosić o przysługę. - Mów. - W głosie Shadea słychać było drżenie. - Chcę, żeby nad Taylą roztoczono pełną opiekę. Będzie miała pełny dostęp do wszystkich moich kont bankowych i dostanie własne mieszkanie. - Załatwione. Coś jeszcze? - Chciałbym, żebyś zbadał ją najszybciej jak to tylko możliwe. Shade zmarszczył brwi ze zdumienia. - Dlaczego? O rany, stary, myślisz, że jest z tobą w ciąży?

- Znowu brałeś lekcje taktu u Wraitha, co? - mruknął Eidolon. - Wątpię, by nosiła w sobie mojego potomka, ale jeśli tak jest, będzie musiała zrozumieć, że przejście przez proces integracji jest jedynym sposobem na to, by uratować ich oboje. Shade pokręcił głową. - Nie mogę wykonać tego zabiegu bez ciebie. - Myślałem już o tym. Wierzę, że ci się uda. Ale będziesz potrzebował do tego Gem. Z twoim darem i z jej krwią macie szansę. Jeśli tego nie zrobicie, Tayla i tak umrze. I jeszcze jedno. - Wziął głęboki oddech i wyrzucił to z siebie. - Jeśli po Przemianie stanę się podobny do Roaga... - Nie staniesz się - wychrypiał Shade. - Nie możesz. - Wtedy mnie zabij. -E... - Obiecaj mi to, Shade. Nie chcę żyć w ten sposób. Musisz mi to obiecać. Z trudem przełykając ślinę, Shade pokiwał twierdząco głową. Potem odwrócił się na pięcie i wszedł do mieszkania. Eidolon ruszył za nim. - Co masz zamiar zrobić? Shade zatrzymał się na środku swojego salonu ze zwieszoną głową. Coś rozprysło się na podłodze u jego stóp. Łza. - Zadzwonię do Wraitha - powiedział łamiącym się głosem. - Zrobimy to dzisiaj, dobrze? - Dobrze - odparł Eidolon ochrypłym głosem. - Jestem za. *** Po pięciu godzinach od spotkania z Taylą, Kynan nadal był wstrząśnięty. Nie mógł się zdecydować co było gorsze: to, że ludzie, którym ufał byli demonami, czy to, że ludzie w jego okręgu go okłamywali. Jego frustrację pogłębiał fakt, że Jagger i czterech innych Strażników zapadli się gdzieś pod ziemię. Gdy spytał Lori, czy zaobserwowała ostatnio coś dziwnego

w obrębie okręgu, powiedziała, że nie, a potem od razu zaczęła go uwodzić. Nie było w tym nic dziwnego - w końcu był facetem - ale później chciała wyruszyć na polowanie, mimo że zazwyczaj seks w ciągu dnia wprowadzał ją w szał obowiązków domowych. Strażnicy żartowali, że po ilości ciasteczek upieczonych przez Lori w tygodniu, mogli policzyć, jak często Ky i ona baraszkowali w łóżku. Pół godziny przed zachodem słońca, kiedy już miał wykręcić numer Lori, zadzwonił telefon. - Tu Ky. - Mówi Tayla. - Czego chcesz? Po drugiej stronie dało się słyszeć jej ciche westchnięcie. - Wygląda na to, że niczego się nie nauczyłeś. - Gdy nie odpowiedział, ponieważ nie miał zamiaru ujawniać swoich podejrzeń, Tayla znów westchnęła. - Wydaje nam się, że porwane demony są przetrzymywane w starym zoo. Jeśli są w to zamieszani jacyś Strażnicy, to właśnie tam spotkają się dziś wieczorem. Kynan poczuł, jak coś ściska go od środka. Mimo iż bardzo chciał rozwiązać tę sprawę, choćby tylko po to, by udowodnić, że jego ludzie nie mieli z tym nic wspólnego, był przerażony świadomością, że Tayla mogła mieć rację. Choć równie dobrze, to mogła być jakaś pułapka. Nie mógł wierzyć w ani jedno jej słowo. Już nie. - Kynan? Słyszałeś co powiedziałam? - Jasno i wyraźnie. - W porządku. W takim razie do zobaczenia. Rozłączył się i sprawdził, która jest godzina. Spotkanie miało odbyć się wieczorem. Czyli wkrótce. Ubrał się w błyskawicznym tempie. Założył skórzane spodnie, koszulkę, pas z bronią i skórzana kurtkę, a na koniec uzbroił się we wszelką możliwą broń, jaką tylko miał pod ręką. Jeśli to rzeczywiście

była pułapka, nie miał zamiaru dać się tak łatwo zabić. Uznał jednak, że pójdzie sam. Jeśli Tayla miała rację, nie mógł ufać żadnemu ze Strażników. W razie pułapki nie mógł ryzykować życiem żadnego z nich. Tak czy inaczej, dziś wieczorem prawda miała wyjść na jaw.

Rozdział dwudziesty czwarty Po zmroku w opuszczonym zoo zapanowała osobliwa atmosfera. Widoczne kątem oka cienie czaiły się w ciemnościach, znikając gdy tylko Tayla odwróciła głowę. Świerszcze cykały w oddali, bojąc się ujawnić miejsce swojego zamieszkania na wypadek, gdyby coś miało je pożreć. Tay, Eidolon, Shade i Wraith przeskoczyli mur na tyłach zoo z planem odbicia rodziców Gem i uwolnienia pozostałych demonów zanim Gem wejdzie od frontu. Przy odrobinie szczęścia mogli uwolnić wszystkie demony, a Gem nigdy nie musiałaby przekraczać progu zoo. Gdyby jednak zaszła taka konieczność, był przy niej Luc. Tay nigdy nie widziała kogoś tak bardzo usposobionego do walki jak ten ogromny sanitariusz. Mimo tego, że nie mógł przybrać postaci wilkołaka z powodu braku pełni księżyca, to Wraith zapewnił ją, że Luc potrafił o siebie zadbać. Eidolon nie odzywał się do niej. Wcale mu się nie dziwiła. Gdy pierwszy raz zobaczyła go pod murem, chciała rzucić mu się w ramiona i przeprosić za swój udział w śmierci Roaga, ale on nie spojrzał na nią ani razu, zaciskając dłonie w pięści po bokach ciała. Swoją postawą zdecydowanie nie zachęcał do rozmowy, która w obecności jego braci i tak wypadłaby niezręcznie. Gdy zabezpieczyli tylną część zoo, z której przyszli, Wraith ruszył w pojedynkę w stronę zagród dla wielkich kotów.

Poruszał się bezgłośnie, jak uosobienie niebezpieczeństwa skradające się w ciemnościach. Chwilę później Shade odbił w bok, zanurzając się w mrok i znikając tuż przed jej oczami. Eidolon rzeczywiście nie żartował, kiedy mówił, że Shade potrafił zmienić się w cień w jego obecności. - Idę w stronę klatek dla niedźwiedzi - powiedział Eidolon. Głos miał schrypnięty, jakby nie spał całą poprzednią noc. - Uważaj na siebie. - Ty również. - Według planu miała przeszukać zagrody drapieżników, a potem iść do miejsca, gdzie Gem miała spotkać się z porywaczami. Zadaniem Tay było ukrycie się i czekanie na to co - lub kto - miało się zjawić. - Doktorku? - Chwyciła go za przedramię, czując, jak jego mięśnie napinają się pod jej palcami. - Posłuchaj, wiem, że nie mam prawa cię o to prosić, ale czy mógłbyś mi obiecać, że nie zabijesz żadnych ludzi? - Nadal próbujesz ich bronić po tym, co ci zrobili? - Chcę, żeby Aegis wymierzyła im za to karę. - To Aegis nauczyło ich robić to, czego się dopuścili. Naprawdę myślisz, że zostaną ukarani? - Jeśli działali wbrew rozkazom Regenta, to tak. Eidolon wbił wzrok w punkt ponad jej ramieniem, myśląc o czymś w duchu. W końcu kiwnął głową. - Zobaczę co da się zrobić. Chwilę później zniknął, zostawiając ją samą. Po raz pierwszy w życiu nie spodobało jej się to uczucie. *** Klatki drapieżników okazały się fiaskiem. Nie przetrzymywano w nich żadnych demonów pasujących do opisu Gem. Jedną zajmował jakiś uskrzydlony demon, ale nie mając pojęcia, czy stworzenie było niebezpieczne czy nie, Tay pozostawiła je w zamknięciu.

Rozczarowana, posłużyła się opuszczonymi zabudowaniami i drzewami jak osłoną, zmierzając w kierunku starego siedliska misiów koala. Szybko przeszła przez podszycie i wybujałe krzaki i dotarła do pawilonu widokowego, postawionego obok oszklonej zagrody. Jakiś szmer i ciche odgłosy stąpania po sosnowych igłach zaalarmowały ją o obecności innych, zanim zdążyła odepchnąć łokciem na bok kłujące gałęzie. Widok, jaki się przed nią rozpościerał, niemal ją sparaliżował. Na środku pawilonu klęczała Gem z opuszczoną głową, a Lori związywała jej dłonie za plecami. Gdzie podział się Luc? - Kiedy mogę zobaczyć się ze swoimi rodzicami? - spytała Gem. - Nie pamiętam, żebym pozwolił ci mówić. - Jagger uderzył ją na odlew w twarz, wystarczająco mocno, by zaczęła krwawić z nosa. Tayla z ogromnym trudem powstrzymała się od wyskoczenia z krzaków i rozerwania go na strzępy. Nienawiść i opór płonęły w oczach Gem. Gdy zerknęła ukradkiem prosto w poszycie, w którym ukrywała się Tayla, kącik jej ust uniósł się w uśmiechu pełnym satysfakcji. Emocje niemal podkopały siłę Tay, gdy dotarł do niej pełen obraz sytuacji. Gem wcale się nie bała. Nie była nawet zmartwiona. Wiedziała, że choć jej obecna sytuacja rysowała się w dość ciemnych barwach, i tak nic się jej nie stanie. Miała wsparcie. Miała Tay, Eidolona i jego braci. Miała rodzinę. Jedną wielką, szczęśliwą, demoniczną rodzinę. Tayla musiała odzyskać kontrolę nad swoimi emocjami, bo misja jeszcze się nie zakończyła. Nadszedł moment, żeby założyć maskę, a emocjonowanie się wzruszającymi chwilami odłożyć na później. Lori skończyła wiązać nadgarstki Gem. Jagger sprawdził węzeł a potem, czym zszokował Tay do głębi, chwycił Lori za włosy i przyciągnął jej twarz do swojej. - Żałuję, że nie możemy jej zabić. - Dostaliśmy rozkazy.

- Owszem - wymruczał i przesunął palcem po jej ustach. - Któregoś dnia będę chciał kochać się z tobą we krwi naszych ofiar. Dobry Boże. Oni byli kochankami. Pokręconymi, złymi kochankami. Tayla musiała jednak przyznać, że Lori wcale nie wyglądała na podekscytowaną pomysłem tarzania się nago we krwi demonów. W rzeczywistości, kiedy Jagger ją pocałował, niemal wpychając jej język do gardła, zaczęła się szarpać w jego uścisku. - Co. To. Ma. Kurwa. Znaczyć? Niech to szlag. Kynan stał w dalekim krańcu pawilonu widokowego dla koali. Na jego twarzy malowała się mieszanina szoku, wstrząsu i wściekłości. Lori wydała z siebie krótki okrzyk zdumienia i odskoczyła od Jaggera, tak jakby jej mąż nie zdążył jeszcze zauważyć, że całowała się z innym mężczyzną. - Kynan... - zaczęła, ale on wcale na nią nie patrzył. Wzrok miał wbity w Jaggera. W jego oczach widać było żądzę mordu. Obaj stali w całkowitym bezruchu, a potem, jak dwójka rywalizujących ze sobą lwów, zderzyli się ze sobą niczym dwa pociski, rozpryskując dookoła krew. - Cholera jasna. - Tay wypadła z zarośli i rzuciła się biegiem w stronę Gem. Szlochając, Lori wycofała się z pola bitwy, zakrywając usta dłonią, jakby chciała powstrzymać krzyk. Nie zrobiła tego jednak. Zamiast tego, okręciła się na pięcie i uciekła. Tayla odciągnęła Gem od dwójki walczących ze sobą mężczyzn, których nie obchodziło, kto nawinął im się pod rękę. Ky i Jagger, doświadczeni wojownicy, w normalnych okolicznościach walczyli z gracją i rozmysłem, więc oglądanie ich w walce było wspaniałym widowiskiem. Ale nie dzisiaj. Tym razem chodziło o zadanie jak największej ilości bólu i upuszczenie jak największej ilości krwi. W ich pojedynku nie było niczego widowiskowego ani pełnego wdzięku. To była okrutna, brutalna walka na śmierć i życie.

- Siostro? Tayla oderwała wzrok od toczącej się przed nimi walki. - Siostro? - Po raz pierwszy Gem zwróciła się do niej w ten sposób. Siostro. Brzmiało dość dziwnie. Ale właściwie. - Tak, siostro - odparła Gem. - Hej, w końcu to ja jestem tą związaną bliźniaczką. - Racja. - Tayla wyciągnęła zakrzywiony sztylet i rozcięła sznur, wiążący nadgarstki swojej siostry. - Gdzie jest Luc? - Kazałam mu zostać od frontu, na wypadek gdyby moi rodzice nie wyszli przez bramę o umówionym czasie, podczas gdy ja miałam spotkać się z porywaczami. - Znajdź ich. Ja poszukam Lori. - Ale Ky... - Da sobie radę sam. Idź! Rzucając ostatnie zmartwione spojrzenie w stronę Kynana, Gem pobiegła przed siebie, a Tayla rzuciła się sprintem w kierunku, w którym uciekła Lori. *** Nie licząc potwornej irytacji, rodzice Gem mieli się całkiem dobrze, gdy Eidolon uwalniał ich z zagrody niedźwiedzia polarnego. Wysłał ich przed siebie z instrukcjami, by znaleźli Luca, a potem uwolnił demona żerującego na zwłokach i pozbył się mamu, demona, który pożerał ludzi, uznając, że ten niekoniecznie powinien grasować po ulicach Nowego Jorku. Gdy odszedł kawałek od niedźwiedzich zagród, usłyszał jakieś głuche odgłosy. Obracając się, stanął twarzą w twarz z trójką mężczyzn Aegi, którzy zeskoczyli z kamiennego murku na ziemię. Rozpoznał jednego, którego widział w mieszkaniu Tayli... tego, którego nie zabił. A powinien, bo zabójca rozpoznał również jego. - To demon - powiedział Bleak, a cała trójka momentalnie rozeszła się na boki, okrążając go. - Zabił Colea.

Ciemnowłosy mężczyzna w okularach zmierzył Eidolona wzrokiem od stóp do głów, a potem jednym, skoordynowanym ruchem rzucił przed siebie shuriken, podczas gdy Bleak wziął zamach maczetą. Eidolon zablokował cios, ale shuriken wbił się w jego pierś. Coś tępego uderzyło go w nerkę. Impulsy bólu eksplodowały z jego ran. Udało mu się wyszarpnąć maczetę z rąk Bleaka. Przez kilka następnych chwil toczyła się walka z użyciem pięści, stali i stóp. Gdy odskoczyli od siebie, Eidolon nadal tkwił w pułapce. Jego lewa noga odmawiała posłuszeństwa, a krew zalewała mu jedno oko. Zabójcy dyszeli ciężko, krwawiąc. Błaganie Tayli, by nie zabijał ludzi dzwoniło w jego głowie. Aegi przewyższali go jednak liczebnie i mieli więcej broni. Jeżeli pozostawi ich przy życiu, wkrótce pozostanie z niego tylko mokra plama. Prawa strona jego twarzy zaczęła pulsować. Pewnie to jakaś powierzchowna rana... Eidolon zamarł. To nie mogła być żadna rana, skoro twarz paliła go tak, jakby ktoś napiętnował go rozgrzanym do czerwoności żelazem. Jego zmysł wzroku wyostrzył się, a wszystko spowiła czerwień, zupełnie jakby mógł zarówno dostrzec, jak i wyczuć agresję wokół siebie. A wszystko za sprawą Przemiany. Jego czas dobiegł końca. Game over. Potrzeba zmienienia się w coś ogromnego i przerażającego sprawiła, że aż jęknął z oczekiwania. Chciał rozerwać zabójców na strzępy, czuć jak ich kości pękają pod naciskiem jego szczęk. A potem dopadnie ich kobiety i... Me. Rany boskie, nie. Oblał go zimny pot. Nie zmieni się w to samo co Roag. Nie zmusi swoich braci, żeby go zabili i z pewnością nie każe zrobić tego Tayli. Tayla.

Ból eksplodował w jego piersi. Nie miał jednak nic wspólnego z tym, co zrobili mu Aegi. Nie spędził z nią wystarczająco dużo czasu. Nie zdążył otworzyć przed nią swojego serca. Teraz już nigdy nie poczuje jej kojącego dotyku. Gdy Tayla zobaczy go następnym razem, będzie już bestią, za którą uważała go od samego początku. Sprzeciw przeszył go jak błyskawica. Roag powinien był zostać zabity podczas swojej Przemiany. Eidolon wiedział, że w jego przypadku nastąpi to teraz. Wyrwał shuriken z rany na piersi i uśmiechnął się. - Cóż, Aegi, wygląda na to, że to wasz szczęśliwy dzień. *** Gem wypadła przez przednie wejście do zoo, niemal zwalając z nóg Shadea, który biegł w przeciwną stronę. - Twoi rodzice są bezpieczni. Natknąłem się na nich, gdy szukali Luca. Kciukiem wskazał miejsce za swoimi plecami. - Są tam. Bardzo się o ciebie martwili. - Dziękuję. - Chwyciła go za ramię zanim zdążył odbiec. - Upewnij się, żeby Tayla wyszła z tego cało, dobrze? Proszę. - Eidolon chce tego samego - powiedział jedynie, wchodząc w cień i rozpływając się w powietrzu jak upiór. - Gem! - rozległ się głos jej ojca. Jeszcze nigdy nie słyszała, by był tak pełen emocji. Rodzice zamknęli ją w uścisku ramion, co było równie rzadkie jak amazońskie storczyki, które kolekcjonowała jej matka. Gem odwzajemniła uścisk. - Cieszę się, że nic wam nie jest. - Co tam się właściwie dzieje? - spytała matka, gdy odsunęli się nieco od siebie. - Możemy już wracać do domu? Gem odetchnęła głęboko. - Możecie. Ale ja muszę tu jeszcze zostać. Muszę się upewnić, że Tayli nic nie jest.

- Tayli? - spytali jednocześnie jej rodzice. - Później wam to wyjaśnię. Musicie mi zaufać. - Zerknęła na Luca. Zadbasz o to, by bezpiecznie dotarli do domu? - Czy ja wyglądam jak taksówkarz? - spytał grzmiącym głosem, najwidoczniej rozczarowany, że nie mógł skopać paru tyłków. - Dobra. Wszystko jedno. - Gem, nie. Jesteś lekarzem. I w połowie człowiekiem. Nie powinnaś... - Mamo. - Dotknęła dłonią policzka swojej matki w czułym geście, na co nie odważyła się nigdy wcześniej. - Jestem również w połowie Rozpruwaczem. Wiem, że próbowaliście udawać, że jestem Sensorem, ale najwyższy czas zmierzyć się z rzeczywistością. Potrafię o siebie zadbać. I muszę to zrobić. Demony, które ją wychowały, które wzięły ją ze sobą, choć powinny zabić, wyglądały na wyczerpane, zmartwione i... dumne.

Rozdział dwudziesty piąty Tayla straciła Lori z oczu, ale w zamian za to znalazła Eidolona. Sig, Warren i Bleak okrążali go, trzymając w rękach noże. Bleak utykał, a z nosa Warrena sączyła się strużka krwi, ale Eidolon również nieźle oberwał. Głębokie cięcia widniały na jego plecach i ramionach, a obnażone zęby plamiła czerwień krwi. Pieprzone skurwysyny. Eidolon powiedział coś, czego nie dosłyszała. Maczeta i shuriken wypadły mu z rąk, uderzając z łoskotem o asfalt. Co on kombinował? Trójka Aegi cofnęła się z podejrzliwym wyrazem wymalowanym na twarzach. Gdy Eidolon nie uczynił żadnego ruchu, przysunęli się bliżej, uśmiechając się i kpiąc z niego. Ich drwiny zraniły ją głębiej niż jakiekolwiek ostrze, tak samo jak wulgarne wyzwiska, jakimi go obrzucili, a którymi sama kiedyś się posługiwała. Tayla wybiegła z ukrycia z zamiarem rzucenia się na nich. W tym samym momencie Warren zaatakował Eidolona od tyłu, wymierzając mu potężnego kopniaka w kręgosłup. Eidolon zwalił się na kolana. - Nie! - krzyknęła, a cztery głowy odwróciły się w jej stronę. - Zabij ich, Eidolon! Zapomnij o tym, co powiedziałam! Eidolon pozostał jednak na miejscu niczym dobrowolna ofiara. - Uciekaj! Wynoś się stąd natychmiast. Rany boskie, czy on oszalał?

- To mój wybór. - W jego głosie wibrowało coś złowrogiego i obcego. Wirujące glify na jego twarzy zaczęły lśnić i uwidaczniać się na skórze. Lepiej, żeby oni to zrobili niż ty. Taylę przeszył lodowaty dreszcz, zatrzymując ją w miejscu. Trójka Strażników stała w bezruchu. Ciekawość przesłoniła tymczasowo ich bojowy instynkt. - Nie zmuszę cię do tego, żebyś musiała mnie zabić, lirsha. - Jakie to, kurwa, słodkie - powiedział Warren. - A teraz zabijcie ich oboje. Cholera. Nie powinien tak mówić. Twarz Eidolona wykrzywiła zaborcza furia. Powietrze wokół niech praktycznie zaczęło iskrzyć od groźby. - Tknij ją, a zginiesz. - Eidolon błyskawicznie zerwał się z miejsca. Jego czerwone wściekłe spojrzenie rozjaśniło ciemność. Bleak poleciał w tył, rozbijając się o ogrodzenie. Zwalił się bezwładnie na ziemię i znieruchomiał. Tayla dołączyła do walki, uderzając Siga w szczękę i wbijając mu pięść prosto w brzuch. Ostrze, które wbiło się w jej ramię, sprawiło, że wrzasnęła w bólu i potknęła się. Gdy odbiła się od pnia drzewa, czyjś nieludzki ryk rozdarł powietrze. Eidolon przeistoczył się w uzbrojonego w rogi demona, jakiego jeszcze w życiu nie widziała na oczy. Podarte ubranie zwisało z jego postaci, która była wyższa o połowę i niemal dwa razy szersza w barkach. Szczękami pełnymi ostrych kłów pochwycił z ziemi Warrena. Sig rzucił się na Eidolona. Bleak skoczył na nią, wbijając pięści w jej żebra. Wrzaski rozdarły nocne powietrze. Towarzyszyły im wilgotne odgłosy rozrywania czegoś na strzępy. Sekundę później Bleak został podniesiony do góry. Eidolon trzymał go w uścisku swoich szczęk, tak samo jak przed chwilą Warrena... który leżał teraz w kawałkach na ziemi. Tego widoku akurat mógł jej oszczędzić. Sig leżał skulony w nienaturalnej pozycji w stóp pobliskiego dębu.

- Doktorku - odezwała się łagodnym głosem. Odwrócił się w jej stronę. Potwór na dwóch mocno umięśnionych nogach. - Puść człowieka. Nie stanowi już żadnego zagrożenia. Uniósł głowę i zaczął węszyć w powietrzu. Jego czerwone oczy spoczęły na ranie na jej ramieniu. Niski warkot wydobył się z jego piersi. Zaciskał szczęki tak mocno, dopóki Bleak nie wrzasnął z bólu. - Nic mi nie jest. - Zbliżyła się do niego z wyciągniętymi rękoma. Delikatnie położyła dłoń na jednym twardym jak skała bicepsie. - Proszę. Odstaw go na ziemię. Eidolon bez żadnego ostrzeżenia otworzył szczęki, a Bleak grzmotnął o ziemię. Objął ją ramionami, a jego gorący oddech owionął jej szyję. Leżący za jego plecami Bleak drgnął, ale nie odważył się robić żadnych gwałtownych ruchów. - Dzięki Bogu, Eidolon. Tak się cieszę, że nic ci nie jest. - Pogładziła go po masywnych plecach. Powolne ruchy zdawały się go uspokajać. Fakt, że głaskała bestię, ten sam rodzaj demona, które z rozkoszą mordowała, uderzył ją tak mocno, że echo tego uderzenia poczuła aż w głębi duszy. Kochała tę bestię. To, czym oboje byli nie miało znaczenia. Nie liczyło się również to, co zrobili w przeszłości. Słabością Eidolona jesteś ty. Ale możesz być także jego siłą. Słowa Gem rozbrzmiały w jej głowie. On cię kocha. Wolał umrzeć, niż ją skrzywdzić, co dowodziło, że być może naprawdę mu na niej zależało. Łzy napłynęły jej do oczu. Zaczęła drżeć na całym ciele. - Proszę, doktorku - szepnęła. - Wróć do mnie. Podczas następnej przemiany mogę już nie wrócić jako ja. Jego skóra pod jej palcami wygładziła się, a ciało znów nabrało gibkości. - Tayla... Z jej ust wyrwał się okrzyk zdumienia, gdy objął dłońmi jej pośladki i przycisnął mocno do swojej erekcji. Wrócił, ale jego

oczy nadal płonęły czerwienią, a wirujący tatuaż na twarzy pozostał. Jedną ręką szarpnął za brzeg jej koszuli. Nie opierała się, nauczona doświadczeniem poprzedniej katastrofy z Rozpruwaczem. To będzie jej ostatnia szansa na uratowanie i jego i siebie. - Eidolon, tutaj nie jest bezpiecznie. Potrzebujemy trochę prywatności. Powarkując gardłowo, pochwycił ją na ręce i zaniósł do najbliższego budynku, który okazał się kliniką weterynaryjną. Drzwi były zamknięte, ale wystarczył jeden potężny kopniak, żeby zamek puścił. Drzwi uderzyły z hukiem w ścianę. Zanim ściany budynku przestały wibrować od siły uderzenia, Eidolon posadził ją na biurku. Gdy stanął pomiędzy jej udami, jej nogi odruchowo objęły jego biodra. - Pragnę cię - powiedział szorstkim, rozkazującym tonem, a jej ciało stanęło w ogniu i momentalnie zrobiła się wilgotna. - Uhm, to całkiem oczywiste. - Chwyciła w garść jego porwaną, zakrwawioną koszulkę i przyciągnęła bliżej, potrzebując dotyku jego ciała. - O to chodzi, Taylo. - W pośpiechu zerwał z niej spodnie. - Pokaż mi, czego pragniesz. Pragnęła jego. Bez względu na wszystko. - Zwiąż się ze mną - powiedziała drżącym głosem. Odsunął się, uwalniając się z uścisku jej nóg. - Związać? Nie. - Czerwone oczy zalśniły w ciemności. Wydawało jej się, że dostrzegła w nich przebłysk złota, który zniknął szybko, gdy do jej uszu dotarł jego gardłowy głos. - Kochać się z tobą? Tak. Cholera. Ostrzegał ją, że jeśli będą czekać zbyt długo, będzie za późno. Ogarnęła ją rozpacz, gdy uświadomiła sobie jak wygląda rzeczywistość. Nie mogła go teraz stracić. Pamiętając o tym, co czytała o jego gatunku i rytuale spojenia, rozerwała swoją koszulę i wyszarpnęła sztylet z opaski na kostce. Zanim zdążył mrugnąć okiem, rozcięła przód stanika

i przejechała ostrzem po jednej piersi. Falę bólu zastąpiło palące pożądanie i miłość. - Skosztuj mnie. Jego pierś unosiła się i opadała w rytm gwałtownych oddechów, gdy przeniósł wzrok na jej piersi. Przeczesała palcami jego włosy i przyciągnęła do siebie, ale gdy jego gorący oddech owionął jej skórę, Eidolon odsunął się od niej z dzikim wyrazem oczu. Nakrył dłonią ranę, a Taylę przeszyło znajome uczucie, gdy nacięcie się zagoiło. Wszystkie obrażenia zasklepiły się, zanim zdążyła zabrać jego rękę. - Eidolon, proszę - szepnęła. - To tego pragnąłeś przez całe życie. Partnerki. Dzieci. Pracy w szpitalu. Zwiąż się ze mną. Eidolon jęknął, a kiedy na nią spojrzał, jego oczy znów miały kolor płynnego, lśniącego złota. - Bądź tego... pewna - wydyszał. - Nie dam rady... powstrzymywać się dłużej... - Jestem pewna. - Zrzuciła tenisówki i znów przyciągnęła go między swoje uda. - Pośpiesz się. Zamiast tego pocałował ją. Czule i nieśpiesznie, jakby mieli całe mnóstwo czasu. Potem, jakby chcąc nadrobić stracone minuty, ściągnął ją z biurka i zsunął w dół jej spodnie. Gdy pozbyła się ich, usiadł na biurku i odchylił się w tył. Zaciskając jedną dłoń na krawędzi biurka, drugą uwolnił ze spodni swoją nabrzmiałą męskość. - Wejdź na mnie. - Głos miał napięty do granic i mówił przez zaciśnięte zęby. Tayla wiedziała, że nie mogli zmarnować ani sekundy. - Musisz oddać mi się dobrowolne. Zainicjować proces i ofiarować siebie, tak samo jak ja zrobiłem to z tobą w swoim pokoju. Oczekiwanie sprawiło, że aż jęknęła z podniecenia, oplatając go nogami i opierając się kolanami o blat biurka. Dłonie Eidolona otwierały i zamykały się po bokach jego ciała jak gdyby chciał pochwycić ją w objęcia. Tayla osunęła się w dół,

wchłaniając w siebie jego męskość. Eidolon krzyknął i wygiął się w łuk. Wyraz jego twarzy mógł świadczyć zarówno o rozkoszy jak i cierpieniu. Starając się zachować bezruch, przygryzł dolną wargę do krwi. - Szybciej, lirsha, szybciej - rzucił ochrypłym głosem. - Twój nadgarstek. Nakarm mnie. Rozbierając się, rzuciła sztylet na podłogę wraz z resztą pozostałej broni. Niech to diabli. Wiedziała o tym, że lepiej mieć go pod ręką, ale Eidolon sprawiał, że tak bardzo szalała z miłości i pożądania, że jej instynkt bojowy i nienawiść odchodziły w zapomnienie. Spojrzała na niego, przyglądając się sposobowi, w jaki obserwował ją z całkowitym skupieniem. Plamki czerwieni przebiły się przez złoto w jego oczach. Tayla wiedziała, że doszli do punktu krytycznego. Zerwała mu z szyi wisiorek z kaduceuszem i wbiła malutki sztylet w prawy nadgarstek. Bolało. Ostrze było tępe, ale załatwiło sprawę. Szybko przycisnęła rankę do jego ust. Prawa ręka Eidolona, ta pokryta tatuażami, zacisnęła się na jej lewej ręce. Splótł swoje palce z jej palcami, tak że od ramienia do ramienia przypominali jedno, długie, faliste dzieło sztuki. Połączenie od nadgarstka do ust, od dłoni do dłoni, od bioder do bioder stworzyło swoisty przewód elektryczny, który sprawił, że z jej ust wyrwał się krzyk. Zakołysała się na nim, wijąc się dziko bez żadnego rytmu. Jej ciało robiło, to czego chciał. Każdy nerw w jej ciele drżał z podniecenia. Kręciło jej się w głowie. Eidolon poruszał się gwałtownie pod nią, podczas gdy ona spalała się z pożądania nad nim. Jej umysł ledwie zarejestrował utratę kontroli. Nic nigdy wcześniej nie było aż tak intensywne, tak cudowne. Spadała w dół, a Eidolon był na miejscu, żeby ją złapać. Mrowienie ogarnęło całe jej ciao, a gdy Eidolon wessał się głęboko w jej nadgarstek, poczuła się tak, jakby pomiędzy

nim a jej pulsującą kobiecością powstała erotyczna więź. Jęknęła, gdy wpił usta w rankę jeszcze mocniej, a jej wnętrze zacisnęło na nim do granic możliwości. - Czuję cię w sobie, Taylo... Kocham cię. - Palce na jej biodrze stężały. Och... cholera! - Odrzucił głowę w tył i krzyknął, wyrzucając biodra ku górze z taką siłą, że Tayla omal nie spadła z biurka. Ich tatuaże zapłonęły czerwonym ogniem, a ona doszła na sam szczyt, orgazmem odczuwanym w całym ciele, orgazmem, który zdawał się trwać bez końca. Fala gorąca przetoczyła się po niej. Płuca paliły ją, a krew w żyłach skwierczała, gdy oszołomiona osunęła się na pierś Eidolona, dysząc z trudem. - Nie ruszaj się - powiedział ochrypłym głosem. Chwilę później poczuła drobne wibracje w nadgarstku. Eidolon leczył jej rankę. - Już po wszystkim? - spytała. - Tak. Czujesz to? - Wszędzie. Na skórze, w głębi ciała, w duszy. Potrafiła go wyczuć, dotknąć niemal jego myśli i wiedziała dokładnie, co teraz czuł. Spokój. Wiedziała, bo czuła to samo. *** Spokój Tayli i Eidolona okazał się krótkotrwały. Odgłosy walki i okrzyki bólu niosły się echem w ciemnościach. Nie miała czasu w pełni przeanalizować sposobu, w jaki tatuaże na jej ramieniu ściemniały i uwidoczniły się na skórze, migocząc lekko. Ubrali się szybko. Gdy byli przy drzwiach, Eidolon zatrzymał ją, kładąc jej dłoń na ramieniu. - Nie byłaś moją ostatnią deską ratunku. Emocje niemal pozbawiły ją tchu, gdy objęła dłonią jego policzek, na którym nie pozostał nawet ślad po tatuażu. Na

jego szyi pojawił się natomiast całkiem nowy znak - dwa połączone ze sobą koła otaczające jego gardło. - Wiem. I z całego serca przepraszam cię za to, co stało się z Roagiem. - Ciii. - Z jego ust wydobył się cichy pomruk. Nakrył dłońmi jej dłoń w geście tak czułym i pełnym oddania, że poczuła to w głębi duszy. - Teraz liczy się tylko przyszłość. Dzięki tobie będę ją miał. Przytulił ją do siebie, nakrywając jej usta swoimi w zaborczym pocałunku, który sprawił, że niemal zapomniała o tym, gdzie się znajdują. Sposób, w jaki ją obejmował, dając jej bezpieczeństwo i zapewniając o swoim oddaniu sprawił, że jej miłość do niego wypełniła jej serce po brzegi. Teraz wiedziała już, jakie to uczucie być pożądaną. - Musimy iść - szepnął z ustami przy jej ustach, a ona pokiwała głową. Niechętnie ruszyli w stronę wyjścia z zoo, gdzie, taką mieli nadzieję, powinna czekać na nich Gem ze swoimi rodzicami. Zamiast tego znaleźli Lori, która obejmowała się ramionami i wyglądała na kompletnie zagubioną, stojąc pod łukowatą bramą. Gdy tylko ich zobaczyła, zbladła jak ściana. Tayla patrzyła jak kobieta, którą uważała za swoją przywódczynię i mentorkę, opiera się plecami o ścianę opuszczonego sklepu z pamiątkami. - Zostaw mnie w spokoju - powiedziała. - I tak nie zrozumiesz. Tayla prychnęła z pogardą. - Masz rację. Nie mogę zrozumieć, jak mogłaś zdradzać Kynana. Poczucie winy rozbłysło w oczach Lori. - Nie chciałam go skrzywdzić... - Zamrugała na widok Eidolona, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę z jego obecności. - Ty... wyglądasz zupełnie jak Wraith. Eidolon przyszpilił ją do ściany twardym spojrzeniem.

- Skąd znasz Wraitha? Lori zdawała się nie dosłyszeć tego pytania. - Ty również należysz do Starszyzny? - Do Starszyzny? - spytała Tayla. - Masz na myśli wszechpotężnego Strażnika, należącego do Starszyzny? Członka Sigil? Myślisz, że Wraith jest jednym z nich? - Kazał mi zorganizować zespół, który miał zajmować się porywaniem demonów. Rozkazy dostaliśmy bezpośrednio od Starszyzny. Mieliśmy zachować wszystko w tajemnicy... - Szkarłatne plamy wykwitły na bladej skórze Lori. - Dlaczego właściwie ci o tym mówię? - Odwróciła się w stronę Eido-lona. - Ona jest demonem. Zdrajczynią. Infiltrowała Aegis. - Zwróciła się do Tayli. - Zostaniesz za to stracona. Napięcie zatrzeszczało w powietrzu wokół Eidolona tak, że Tayla niemal widziała jak strzelają iskry. - Dlaczego myślisz, że Wraith jest członkiem Starszyzny? Lori prychnęła z irytacją. - Powiedział mi o tym. Eidolon i Tayla wymienili znaczące spojrzenia. Wiedziała, że myśleli dokładnie o tym samym: że Wraith mógł wykorzystać swoje parapsychiczne zdolności i skłonić Lori do myślenia, że jest tym, za kogo się podaje. - Coś jeszcze? - spytała Tayla. - Nie odzywaj się do mnie, ty demoniczna suko. - W porządku - warknęła Tayla. - I tak mam cię po dziurki w nosie. Eidolonie, masz w szpitalu jakieś serum prawdy czy coś w tym stylu? - Mam coś znacznie lepszego - wycedził przez zaciśnięte zęby, ale nie skończył, bo w tej samej chwili z krzaków wypadł Wraith, otrzepując ręce. Najwidoczniej ścieżki i przejścia były dla niego zbyt nudne. - Wraith - szepnęła Lori. - Dzięki Bogu. - Ruszyła w jego stronę, rzucając Tayli miażdżące spojrzenie. - Oni niczego nie

rozumieją. Na dodatek ktoś wypuszcza z klatek wszystkie demony. Wiedziałeś, że Tayla jest jednym z nich? Wraith obrzucił ją morderczym wzrokiem. - Co ty wygadujesz, człowieku? Cierpliwy, pełen uwielbienia uśmiech wykrzywił usta Lori. Wyciągnęła dłoń w jego stronę, a Wraith odskoczył od niej jak oparzony. Marszcząc brwi, Lori zrobiła krok w jego stronę. Wraith znów się cofnął. - Pozwól jej siebie dotknąć - powiedział Eidolon. - Co? Mowy nie ma. - Wraith! Rób, co mówię. Wraith zaklął szpetnie pod nosem, ale wbił stopy w ziemię i zrobił się sztywny jak kołek, gdy Lori przytuliła się do niego. Wyglądała, jakby była w jakimś narkotycznym transie, tuląc się do niego, choć Wraith robił się coraz bardziej napięty. Upiorne. - To on? - spytał Eidolon przyciszonym głosem. Dzięki łączącej ich więzi Tayla poczuła jego strach, który przypominał sopel lodu wbity w serce. Był przerażony świadomością, że jego brat mógł być odpowiedzialny za handel organami na czarnym rynku. - To on zwerbował cię do łapania demonów? Lori otarła się policzkiem o pierś Wraitha. Jej dłonie błądziły po jego ciele, a każdy dotyk sprawiał, że Wraith sztywniał jeszcze bardziej. - Dotknij mnie tak jak przedtem... - powiedziała zamroczonym głosem Lori, a Tayla nabrała podejrzeń, że była pod wpływem inkubiej magii. Doskonale znała to uczucie. - E... - wykrztusił Wraith błagalnym tonem. - Wytrzymaj jeszcze trochę, bracie. Za chwilę będzie po wszystkim. Lori, czy to on? Tayla miała nadzieję, że nie. Jeśli rodzony brat Eidolona był zamieszany w...

- Jezu Chryste! Jeden kochanek ci nie wystarczy? - Kynan, posiniaczony i pokryty krwią, stał za Eidolonem, gapiąc się ze zdumieniem na Lori i Wraitha. Żądza krwi płonęła w jego oczach. Tayla zastanawiała się, co stało się z Jaggerem. Ky dotarł do punktu, w którym ulatniała się wszelka logika, a jej miejsce zajmowała wściekłość. Rzucił się w stronę Wraitha. Eidolon zdążył go powstrzymać, jednym ramieniem chwytając go w pasie, a drugim owijając wokół gardła. Potoczyli się po ziemi. Kynan co chwila wykrzykiwał jakieś przekleństwa, a Eidolon przygwoździł go do chodnika i robił wszystko co w jego mocy, by go uspokoić. - Musimy odkryć, co ona wie! - powtórzył parę razy Eidolon, a Kynan znieruchomiał po chwili, choć nozdrza falowały mu gwałtownie, a zęby miał obnażone, jakby chciał odgryźć Eidolonowi kawałek ciała. Oddychając z trudem, choć nie robiła nic prócz stania w miejscu, Tayla odwróciła się do Lori i Wraitha... i oddech uwiązł jej w gardle. Wraith wbił kły w szyję Lori, która zwisała bezwładnie w jego ramionach. Jedną ręką otoczył ją w pasie, a drugą wsunął pomiędzy ich ciała, szarpiąc za suwak jej spodni. - Czy to rzeczywiście konieczne? - zapytała Tayla. Eidolon odwrócił się i zaklął. - Wraith. Niech to szlag. - Zdjął ramię z gardła Kynana i spojrzał mu prosto w oczy. - Za chwilę puszczę cię wolno. Tylko nie każ mi żałować, że cię nie zabiłem. - Ky, musisz mu zaufać - powiedziała Tayla. W powietrzu dało się wyczuć agresję. Co dziwne, Tay mogła poczuć ją na własnej skórze, jak gdyby wściekłość promieniująca od dwójki mężczyzn podniosła temperaturę. Nie na tyle, by dało się ją zarejestrować na termometrze, ale wystarczająco mocno, by podnieść ciepło jej ciała. W pewnym sensie było to dość... podniecające. Nie mogła się już doczekać aż

zaciągnie Eidolona w jakieś ustronne miejsce, by móc odkryć pozostałe korzyści płynące z rytuału spojenia. Jedyną odpowiedzią na słowa Eidolona był niski warkot Kynana i ledwie dostrzegalne skinięcie głową. To jednak wystarczyło. Eidolon podniósł się z ziemi. Po upewnieniu się, że Ky nie rzuci się na niego, zbliżył się do swojego brata. - Uwolnij ją. Wraith spojrzał na Eidolona. Oczy miał dzikie i złociste, a nozdrza falowały mu gwałtownie. Gdy Eidolon podszedł o krok bliżej, cofnął się, zabierając Lori ze sobą, jak dzikie zwierzę, chroniące swoją ofiarę przed zbliżającymi się drapieżnikami. - Wraith - powtórzył Eidolon łagodnym głosem. - Uspokój się. Uwolnij ludzką kobietę. To załatwiło sprawę. Oczy Wraitha rozszerzyły się ze zdumienia, a jego kły schowały z powrotem w dziąsłach. Zatoczył się do tyłu. Eidolon złapał Lori, chroniąc ją przed upadkiem. Dysząc ciężko, Wraith osunął się bezwładnie na bramę. Jego źrenice rozszerzały się i zwężały w niekontrolowany sposób. Gdy Kynan podbiegł do Eidolona, tamten przekazał mu Lori i podszedł do brata. Odgłosy kroków i okrzyków bólu nadal roznosiły się echem po okolicy. Tayla przyglądała się dramatowi, którego nie rozumiała, rozgrywającemu się między czwórką ludzi i demonów. Kynan oparł Lori o pień drzewa, o wiele delikatniej niż Tayla się spodziewała, biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności. Powiedział coś do niej, ale Tayla odsunęła się, nie chcąc przeszkadzać. Umierała z ciekawości, by dowiedzieć się, o co chodziło z Wraithem. - Wszystko w porządku, bracie - powiedział Eidolon. - Nie zrobiłeś jej krzywdy. Krzywdy? Coś jej tu nie pasowało. Wraith był gotów zabić Taylę bez najmniejszych wyrzutów sumienia, a mimo to nie chciał skrzywdzić Lori?

Dygotał na całym ciele, kołysząc się w przód i w tył. Na jego twarzy malowała się mieszanina szoku i czystego przerażenia. Czyjś radosny szczebiot kazał jej odwrócić głowę. W dłoni trzymała pokryty złotem sztylet. Kynan zerwał się z miejsca, trzymając nóż w gotowości. Tak jak za dawnych czasów ruszyli jednocześnie w stronę źródła hałasu, idealnie zsynchronizowani. Gdy zobaczyła demona biegnącego truchcikiem ścieżką, westchnęła z ulgą. Kynan przybrał pozycję do ataku. - Nie! - Chwyciła go za ramię. - Zostaw go w spokoju. - Co takiego? - Kynan wbił w nią zdumiony wzrok, jakby kompletnie oszalała. - Jezu, nie masz już w sobie ani krzty człowieczeństwa, prawda? - Jak na ironię, wydaje mi się, że teraz jestem bardziej ludzka niż kiedykolwiek - odparła, ponieważ związanie się z demonem i stanie się nim pozwoliły jej poczuć wreszcie coś innego prócz ślepej nienawiści. Ten demon nie ma zamiaru nikogo skrzywdzić. Jest niegroźny. I w dodatku to wegetarianin. To rodzaj wesołych chochlików, jakie pojawiają się na Halloween. - Nawet jeśli masz rację, to i tak jest zły... Rany boskie, w uszach Eidolona jej słowa musiały brzmieć identycznie. - Musimy porozmawiać - skwitowała Tayla. - Jest mnóstwo rzeczy, o których powinieneś wiedzieć. Choć palce Kynana zacisnęły się na jego broni, nie ruszył się z miejsca. Demon zdążył czmychnąć. Oboje zwrócili się w stronę Lori, która... zdążyła już uciec. - Niech to szlag! - Kynan emanował cierpieniem i udręką, a Tayla zwalczyła chęć pocieszenia go. W tej chwili słowa nie miały dla niego żadnego znaczenia. Nie teraz, kiedy jego własna żona zdradziła go na tyle sposobów. I z pewnością nie wtedy, gdy słowa pocieszenia pochodziły od demona. Kynan rzucił się w pościg, kierując się z powrotem do zoo. Tayla pozwoliła mu odejść, życząc mu w duchu szczęścia.

*** Eidolon nadal nie bardzo wiedział, co zaszło między Wraithem a tamtą kobietą. Intuicja podpowiadała mu, że jego brat nie był zamieszany w handel organami na czarnym rynku, ale ludzka kobieta była przekonana, że było inaczej. - Chodź, braciszku - powiedział, pomagając Wraithowi wstać. - Zabieram cię do domu. Wraith zakołysał się na chwiejnych nogach. - Nie - wychrypiał. - Potrzebuję... - Ani mi się waż - rzucił Eidolon wściekłym tonem, chwytając go za łokieć i obracając ku sobie tak, że stali nos w nos. - Ani mi się, kurwa, waż. Wracasz ze mną do domu, rozumiesz? Musimy porozmawiać o tym, co zaszło. Jeśli się naćpałeś, nie zajdziemy daleko. Muszę wiedzieć, jak bardzo zaangażowałeś się w proceder z Ghulami. Wraith syknął. - Wcale. - Dlaczego miałbym ci uwierzyć? - Bo tak mówię. Eidolon chwycił Wraitha za koszulkę i potrząsnął nim. - I nigdy byś mnie nie okłamał, co? - Stracił już rachubę, ile to razy Wraith kłamał o swoich miesięcznych przydziałach ludzkich ofiar. Dowodem tego były blizny na ciele Eidolona. Mimo to posunięcie się do zrobienia czegoś równie ohydnego co Ghule, nie leżało w naturze Wraitha. Nie po tym, co przeszedł. Z drugiej strony nie miał żadnych problemów z zabijaniem. Robił to szybko i skutecznie. Z piersi Wraitha wydobył się niski warkot. Tayla przysunęła się bliżej, prawdopodobnie z zamiarem zdzielenia go pięścią, gdyby choć drgnął. - Co masz zamiar zrobić? - zapytał Wraith. - Spuścić mi lanie za moje łgarstwa? Jakoś w to wątpię. Twoja gadka starszego brata nie robi na mnie żadnego wrażenia. - Wyrwał

się z uścisku Eidolona. - Szczęśliwego, pieprzonego miesiąca miodowego - dodał i odszedł. - Trzymaj się z dala od ćpunów, Wraith - ostrzegł go Eidolon, a Wraith pokazał mu środkowy palec zanim zniknął w ciemnościach. Eidolon wzniósł oczy do nieba i policzył do dziesięciu, ignorując wszystko dookoła, dopóki dłoń Tayli na jego ramieniu nie sprowadziła go z powrotem na ziemię. - O co tu właściwie chodziło? Przytulił ją do siebie, obejmując mocno ramionami. Zamknął oczy, gładząc ją po włosach i czując zarazem jej twarde ciało i delikatny dotyk. - Na wypadek gdybyś jeszcze nie zauważyła, Wraith ma kompletnie nierówno pod sufitem. Nienawidzi samego siebie i robi wszystko, żeby zapomnieć. Pamiętasz, jak zachowywał się w szpitalu? - Nie da się tego zapomnieć. - Pogładziła go po plecach, a on poczuł, jak powoli opuszcza go napięcie. - O co chodziło między nim a Lori? Dlaczego nie chciał jej dotknąć? I dlaczego przeraził się po tym, jak ją ugryzł? - Wraith nigdy nie pożywia się na ludzkich kobietach. - Dlaczego? Eidolon przycisnął usta do jej czoła, pragnąc pozostać tak już na zawsze i cieszyć się łączącą ich więzią, bez konieczności zmagania się z konsekwencjami tego, czy Wraith zdradził całą swoja rasę, czy też nie. - Ponieważ nie jest w stanie zapanować nad swoimi odruchami. Pożywianie się na kobietach prowadzi do seksu, a on prędzej by umarł, niż uprawiał seks z człowiekiem. - Więc czemu Lori zachowywała się tak, jakby już ze sobą spali? - Dzięki jego kontroli umysłu. Jeśli chciał ją skłonić do tego, by w to uwierzyła, to mu się udało. - A ktoś chciał, by w to uwierzyła.

- Tak jak zrobił to ze mną w salonie - wymruczała, a Eidolon nadal chciał skopać za to Wraithowi tyłek. - Sądzisz, że jest zamieszany w handel organami? - Nie wydaje mi się. Ale alternatywa prezentuje się równie nieciekawie. Ktoś żywiący do Wraitha jakąś zadawnioną urazę mógł spowodować mnóstwo kłopotów. Odgłos chrząknięcia sprawił, że odsunęli się od siebie, ale Eidolon trzymał jej dłoń w swojej dłoni, gdy Shade i Gem podeszli w ich stronę. Shade zmarszczył brwi, wyglądając na poirytowanego. - Cholera, znowu ominęło mnie wszystko co najlepsze, prawda? - Utkwił wzrok w tatuażu spojenia na szyi swojego brata, a potem przeniósł spojrzenie na ramię Tayli pokryte wzorami identycznymi z dermoire Eidolona. - Niech mnie szlag. - Gratulacje. - Twarz Gem rozjaśnił uśmiech, a Tayla wstrzymała dech. - Jesteś niesamowicie podobna do mojej mamy - powiedziała, uśmiechając się do siostry. - Twoi rodzice są bezpieczni? Gdzie wy się właściwie podziewaliście? - Nic im nie jest. Wysłałam ich do domu z Lukiem, a potem natknęłam się na szukającego was Shadea. - Rozejrzała się dokoła. - Gdzie jest Wraith? I Kynan? Tayla i Eidolon wymienili znaczące spojrzenia w trakcie długiej, pełnej napięcia ciszy, jaka zapadła między całą czwórką. Uśmiech spełzł z twarzy Gem, a Shade spiął się jak struna. Eidolon potarł dłonią zmęczoną twarz. - Mamy problem. Jeden z Aegi twierdzi, że Wraith jest zamieszany w znajomość z Ghulami. - To nieprawda - zaprzeczył żarliwie Shade. - Wiem. - Eidolon rzeczywiście tak myślał. - Ale ktoś bardzo się stara, żeby wyglądało to inaczej. Wszystko wskazuje na to, że ktoś przekonał lokalnych Strażników, że przywódcy Aegis również są zamieszani w ten proceder.

- Piekło i szatani. - Pomyślałem dokładnie to samo. - Cóż, pomyślał nawet o czymś znacznie więcej, głównie dlatego, że Tayla stała tuż obok niego i ściskała go za rękę. Chciał jak najszybciej znaleźć się z nią sam na sam. Wraithem mogli zająć się później. W tej chwili Tayla była dla niego całym światem, a on chciał mieć pewność, że o tym wiedziała. *** Gem wróciła do zoo w poszukiwaniu Kynana. Tayla, Eidolon i Shade zrobili ostatnie okrążenie po parku, upewniając się, czy wszystkie demony zostały odprowadzone na swoje miejsce, a te, które stwarzały zagrożenie - zniszczone. Schwytali również wszystkich pozostałych Strażników. Gem ani trochę nie obchodziły groźne demony i niebezpieczni Strażnicy. Gdy Tay opowiedziała jej, co stało się z Lori i Kynanem, Gem nie czekała ani chwili dłużej. Myślała wyłącznie o znalezieniu Kya. W pośpiechu przemierzała zoo, kierując się tam, dokąd pobiegł i modląc żeby nic mu się nie stało. Miała nadzieję, że ta suka, jego żona, nic mu nie zrobiła. I że Jagger nie zrobił czegoś znacznie gorszego. Gdy dotarła do starej zagrody tygrysów, zatrzymała się gwałtownie na widok przywódcy Aegis stojącego w miejscu ze zgarbionymi ramionami i spuszczoną głową. Ból promieniował z niego falami, uderzając w Gem w regularnych odstępach. - Kynan? Wyglądało na to, że jej nie usłyszał, ale wiedziała, że było inaczej. Podeszła do niego ostrożnie. - Zniknęła - powiedział, gdy Gem stanęła obok niego. - Nie mogę jej znaleźć. Nawet gdybym mógł... Gem bez namysłu objęła go ramionami. Fizyczny kontakt sprawił, że coś w nim pękło. Nogi ugięły się pod nim, tak że

oboje osunęli się na kolana. Chwilę później zaczął łkać, a ona trzymała go wiedząc, że on nienawidzi jej za to, czym była. Nie obchodziło ją to. Mężczyzna, którego kochała był w jej objęciach, a Gem nie czuła żadnych wyrzutów sumienia z powodu radości, jaką odczuwała w tej chwili.

Rozdział dwudziesty szósty Spotkali się z powrotem w szpitalu. Wcześniej wraz z Eidolonem i Taylą Shade pousuwał ślady po walce, a potem wysłał ich do szpitala, żeby jego brat został opatrzony po starciu z zabójcami Aegis, którzy próbowali go zabić. Shade został w zoo, by odszukać Wraitha i Gem. Wraith zaginął w akcji, ale Shade znalazł siostrę Tayli, stojącą w pobliżu starej fontanny i patrzącą jak mężczyzna, którego nazwała Kynanem, odchodzi. Wyglądała na przybitą, ale Shade nie miał pojęcia dlaczego. I szczerze mówiąc, wcale go to nie obchodziło. Te dziwne ckliwo-sentymentalno-płaczli-we historie sprawiały, że czuł się nieswojo. Przez portal Harrowgate dostali się do szpitala, gdzie E i Tayla leżeli w swoich objęciach na kanapie w poczekalni. I weź tu gadaj o ckliwo-sentymentalno-płaczliwych historiach. Oboje niemal promieniowali błogostanem, który wytworzył się po utworzeniu więzi między nimi. Nowe ciemne tatuaże wyróżniały się na kremowej skórze lewego ramienia Tayli. Eidolon, ubrany w szpitalny uniform, obnosił z dumą swoje nowe tatuaże. Męskie osobniki po przejściu sgenesis i znalezieniu partnerki traciły wzory na twarzy, ale zyskiwały koła wokół gardła. Shade nie miał zielonego pojęcia, kiedy zdążyli dopełnić rytuału spojenia, ale najwidoczniej doszło do tego w zoo. Co takiego? - pomyślał. Gdzieś pomiędzy małpami a hipopotamami i w trakcie walki demonów z Aegi?

Ale Shade się z tego cieszył. Nadal nie był pewny, czy może zaufać Tayli, ale uratowała E przed losem, jakiego się obawiał i zwrócił Shadebwi jego brata. A skoro już o tym mowa... - Widzieliście Wraitha? - spytał, wyjmując z lodówki puszkę coli. Eidolon pokręcił głową. - Był kompletnie roztrzęsiony. Cały czas próbuję się do niego dodzwonić, ale... - No tak. - Wraith prawdopodobnie osuszył do cna jakiegoś ćpuna i zaszył się pod ziemię. Gdyby Shade skupił się wystarczająco mocno, mógłby wyczuć energię swojego młodszego brata, ale Wraith poczułby to samo i ukrył się jeszcze głębiej. - Mam nadzieję, że nic mu nie jest. Sam pomysł, że jakiś skurwysyn mógłby podszywać się pod Wraitha sprawił, że chciał rozerwać kogoś na kawałki. Szkoda, że nie znaleźli żadnych Strażników, którzy zostali przy życiu. Shade chciał odpowiedzi i to natychmiast. Nigdy nie należał do cierpliwych. - Hej - odezwała się Tayla, wyswobadzając się z uścisku Eidolona. Rozumiem, że muszę zgodzić się na tę całą integrację, prawda? Jej próba przekierowania rozmowy z tematu niewiadomej, którą był ich brat, nie mogła być już chyba bardziej oczywista, ale E i tak się uśmiechnął. - Może zajmiemy się tym teraz? - Zaczekaj. - Shade podszedł do kanapy. - Podasz mi rękę? Eidolon spiął się, prawdopodobnie z powodu jakiegoś instynktu, który wyzwolił w nim proces spojenia, ale Shade nie był tego pewien. Seminusy posiadające stałą partnerkę były tak rzadkim zjawiskiem, że jeszcze nigdy żadnego nie spotkał i nie wiedział, jak reagowały na to, kiedy ich wybranki przebywały w obecności drugiego inkuba. Biorąc pod uwagę fakt,

jak bardzo inkuby bywały napalone, instynkt obronny wcale nie był takim głupim pomysłem. Jednak z drugiej strony spojenie sprawiało, że żadne z nich nie chciałoby z własnej woli uprawiać seksu z kimś innym. Tayla wyciągnęła rękę, którą Shade ujął w swoje dłonie. Fala ciepła zalała go, gdy sondował jej ciało, przesuwając się przez krwiobieg aż do łona. To była jego specjalność - umiejętność do manipulowania kobiecymi organami rozrodczymi. Potrafił przyśpieszyć owulację by doszło do zapłodnienia, choć sam nie był jeszcze zdolny do poczęcia potomstwa. Puls przyśpieszył mu w miarę badania. Poczuł przypływ podniecenia. Choć Tayla była partnerką Eidolona, nadal była kobietą i właśnie przechodziła owulację. Nie zaszła jednak w ciążę z jego bratem. - No i jak? - spytał Eidolon głosem ochrypłym z emocji. - Wybacz, ale nie wyczułem w środku żadnych małych E. Tayla zabrała rękę, krzywiąc się z powodu nagłego wrażenia. - A miały tam być? - Czy byłoby w tym coś złego, gdyby były? - spytał Eidolon przyciszonym głosem, a Shade wzdrygnął się, zauważając, że Gem zrobiła to samo. Ta sytuacja była o wiele za intymna dla któregokolwiek z nich. - Nie - odparła, uśmiechając się tak promiennie, że Shade poczuł, jak coś go do niej przyciąga. Po raz pierwszy dostrzegł w niej to, co E widział od samego początku. - Ja po prostu... no cóż, jak wiele życia jeszcze mam przed sobą? Ile mamy czasu na to, by stworzyć rodzinę? - Rozpruwacze żyją około dwóch tysięcy lat. Skoro jesteś mieszańcem, przypada ci w udziale co najmniej kilka setek. - To dobrze - powiedziała, przenosząc spojrzenie na Gem. - W takim razie mam mnóstwo czasu, by nadrobić rodzinne zaległości. Gem uśmiechnęła się, a Shade omal się nie zachłysnął, bardziej z powodu instynktu samozachowawczego wobec

identycznej tęsknoty, jaką odczuwał, niż z obrzydzenia. Nie miał jednak zamiaru się do tego przyznawać, nawet przed samym sobą. - Piekło i szatani - wymamrotał. - Możemy odprawić już tę całą integrację zanim puszczę pawia? Tyle tu uśmiechów, wzajemnej adoracji i słodyczy, że powinno tu pachnieć jak w jakiejś pieprzonej cukierni. Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła Skulk. Przekrzywiając głowę w bok, spojrzała na Taylę. Jej metaliczne brązowe oczy połyskiwały ciekawością. - Jesteś wyleczona. Twoja aura. Jest jasna. I promienieje. Tayla przygryzła dolną wargę, a Eidolon przysunął się bliżej niej. Jego potrzeba bycia z nią była tak oczywista, że uniosła się wokół niego aura podniecenia. Wkrótce będzie im potrzebna odrobina prywatności. Shade z radością im ją zapewni. Przejażdżka po organach reprodukcyjnych Tayli sprawiła, że sam zaczął odczuwać podniecenie. - A jaka była wcześniej? Ciemna? - spytała. - O, tak. Bardzo. Ale teraz wszystko z tobą w porządku. - Skulk oparła dłonie na biodrach i spojrzała spod byka na Shadea. - Teraz musimy tylko popracować nad tobą. - Dla mnie nie ma żadnej nadziei, siostrzyczko. Wybij to sobie z głowy. - Nigdy - odparła przyciszonym głosem. - Wygnamy z ciebie tę ciemność. - Mówiąc to, opuściła pokój tak szybko jak się pojawiła. Gem ujęła go pod łokieć. - Chodź, przyszły szwagrze. Zmieńmy moją siostrę w pełnokrwistego demona. A potem wlejemy w siebie kilka szklaneczek margarity. Tequila i sól były świetnym pomysłem. Obie paliły i szczypały w kontakcie z ranami. Shae radował się ze szczęścia Eidolona. Naprawdę. Ale sukces jego brata w znalezieniu wybranki

i zachowaniu życia, jakie dotąd prowadził przypomniały mu jedynie, że jego własna Przemiana zbliżała się wielkimi krokami. Na dodatek musiał zmagać się z tą drobnostką w postaci klątwy... *** Lori znalazła Jaggera w miejscu, do którego wiedziała, że pójdzie, w razie gdyby jeszcze żył: domu z dwoma sypialniami, który wynajęli niecały rok temu. Jedynie Strażnicy, którzy zostali wybrani do pracy z nimi wiedzieli o jego istnieniu. Od zawsze uważany był za bezpieczną kryjówkę. Miejsce, do którego można było iść w razie najgorszych kłopotów. A ona właśnie nadciągnęły. - Jagger! Wpadła w jego ramiona pośrodku salonu. Wyglądał, jakby stoczył dziesięć rund na ringu z cerberem. Z walki z Kynanem zdecydowanie wyszedł pokonany. Wątpiła jednak, by powiedział jej, jakim cudem udało mu się wyjść z tej potyczki cało. - Hej, dziecinko - powiedział, otaczając jej szyję jednym ramieniem. Tak mi przykro. - Wiem. Pójdę do Kynana, wytłumaczę mu, że... Jagger odsunął się od niej. W tym samym momencie ostry skurcz w brzuchu sprawił, że niemal zgięła się w pół. Dotknęła dłonią swojego brzucha... ciepła, wilgotna maź pokryła jej palce. Zdumiona, spojrzała w dół. Na wystającą z niego rękojeść noża. - Jak już mówiłem, przykro mi. Ale nie możesz iść z tym do Kynana. Jagger chwycił ją, gdy się zachwiała. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa. - Ty sukin...synu - wydyszała z trudem. - O tak, moja matka była suką. Dziwką. - Postawił ją na kolanach i przykucnął przed nią. - Myślałem, że wszystkie kobiety są dziwkami, dopóki cię nie spotkałem. - Obraz rozmazał jej się przed oczami. Jagger uniósł jedną ręką

jej podbródek, a drugą przytrzymał w miejscu. - Co prawda zdradzałaś ze mną Ky a, ale kto by nie zdradzał? Lori poczuła, jak zalewa ją fala bólu, fizycznego i psychicznego. Zdradzała własnego męża, którego kochała ponad wszystko. Zdradziła go na tyle różnych sposobów i z jakim skutkiem? By umrzeć teraz w mieszkaniu, w którym pieprzyła się z facetem, który właśnie ją zabijał? Gdyby tylko posłuchała Ky'a tamtej nocy, rok temu, gdy czuła się źle, ale mimo wszystko nalegała na polowanie. Powiedział, że nie powinna na nie iść, że choroba osłabiała i wystawiała ludzi na zaklęcia i demoniczną magię, ale ona tylko pocałowała go i roześmiała się, wyruszając na polowanie. Wraith natknął się na nią w Central Parku, gdy ścigała demona Nebulous, który wyssał duszę z taksówkarza kilka ulic dalej. Ledwie na nią spojrzał, a ona doświadczyła tak potężnego przypływu pożądania, że kolana się pod nią ugięły. Miał na palcu pierścień Aegis i podawał się za członka Starszyzny, jednego z tych, którzy nadzorowali wszystkie okręgi Aegis na świecie. Gdy spytała o jego tatuaż na ramieniu powiedział, że wszyscy członkowie byli podobnie oznaczeni. Skoro nikt nie znał tożsamości dwunastu Starszych, nie mogła poprosić go, by przedstawił jej jakiś dowód. Wiedział jednak mnóstwo rzeczy o Aegis i o niej. Na przykład to, jak lubiła być dotykana. I lizana. I pokazał jej kilka nowych rzeczy, które polubiła, gdy spotkali się następnego dnia w pokoju hotelowym. Nigdy wcześniej nie zdradzała swojego męża. Nie zrobiła tego ani razu w trakcie ich ośmioletniego małżeństwa. Jednak z jakiegoś powodu nie potrafiła się oprzeć temu mężczyźnie, który kazał jej mówić do siebie Wraith. Złożył jej propozycję zarabiania sporych pieniędzy, a ona się zgodziła. Zgodziłaby się na wszystko gdyby tylko dał jej jeszcze jeden orgazm.

- Wiem, o czym myślisz. Zaskoczona, otworzyła oczy. Ciemność pojawiła się na granicach jej postrzegania, ale ból zniknął. Wykrwawiała się na śmierć. Jagger przesunął palcem po jej ramieniu. - Myślisz o seksie. Ze mną. O tym, jak to się zaczęło. Twoje życie przemyka ci teraz przed oczami - powiedział. Tylko Jagger ze swoim przerośniętym ego mógłby myśleć, że w ostatnich chwilach swojego życia myślała o nim. Myślała o tym, jak zdradziła swojego męża, jak seks z Wra-ithem wywołał w niej jakąś uzależniającą reakcję. Po drugim spotkaniu wróciła do domu z pulsującym ciałem i super wrażliwą skórą. Jakikolwiek nacisk na wzgórek łonowy wywoływał skurcze, a najdrobniejsze wibracje powodowały kolejne orgazmy. Jadąc taksówką do domu doszła aż trzy razy. Jagger znów zaczął z nią flirtować, a będąc w stanie podwyższonego napięcia seksualnego, pozwoliła mu wziąć się na podłodze w bibliotece, podczas gdy Kynan był na polowaniu. Dopadło ją poczucie winy. Kochała Kynana. Ale miała wrażenie, że od roku jej ciało nie należy już do niej. Była niewolnicą swoich hormonów. Choć pożądała dotyku Wraitha, nie mogła mieć go tak często, jak tylko chciała. Cholera, była z nim zaledwie kilka razy. Kynan mógł zaspokoić jej potrzeby, ale on również nie zawsze był w pobliżu. Jagger zajął jego miejsce. - Nie martw się, Lori. Zadbam o to, żeby nasza działalność trwała dalej. Wszystko wskazuje na to, że będziemy musieli przenieść ją tutaj, o ile nie uda mi się załatwić Ky'a. - Nie - wydyszała. - Muszę. Mogę przejąć władzę na okręgiem... Zbierając całą siłę jaka jej pozostała, wyszarpnęła nóż ze swojego brzucha i wbiła go w Jaggera. Krzyknął i upadł do tyłu, a chwilę później leciał już przez pokój.

Kynan. Usłyszała zdławione okrzyki, ryk wściekłości i odgłosy pięści uderzających w ciało. Zrobiło jej się czarno przed oczami, więc nie widziała niczego, ale kiedy usłyszała trzask pękającej kości wiedziała, że ktoś zginął. - Lori. - Silne dłonie Kynana przetoczyły ją na bok. - Trzymaj się. Błagam, trzymaj się. - Nie. - Chwyciła go słabo za nadgarstek. - To koniec. Wiedz... - Z trudem wciągnęła do płuc powietrze. - ...że zrobiłam to dla okręgu. Chodziło o pieniądze. - Sprzymierzyłaś się z demonami dla pieniędzy? Z demonami? Pokręciła przecząco głową. - Rozkazy wyszły od Starszyzny. Łapaliśmy demony. Zostawialiśmy je w zoo. Pieniądze były przelewane na nasze konto. Kynan zaklął pod nosem. - To nie Starszyzna wydawała wam rozkazy i dawała pieniądze... robiły to demony. Dostawałaś rozkazy od pieprzonych demonów. - Nie - szepnęła. - Nie. - O Boże, przeszła przez to wszystko, zdradziła Aegis, swój okręg, Kynana... dla demonów... - Zadrżała. - Zimno... tak mi zimno... Kynan objął ją, patrząc jak opuszcza ją życie. Gdy zjawił się w domu, naprowadzony przez urządzenie namierzające, jakie podrzucił Jaggerowi, wydawało mu się, że nienawidzi Lori. Że mógłby ją zabić. Kiedy jednak zobaczył, jak się wykrwawia i balansuje na krawędzi śmierci, myślał wyłącznie o tym, jak ją ocalić. Jako sanitariusz w armii widział już wszystko. Wdychał smród krwi i wnętrzności, opatrując ludzi, o których dobrze wiedział, że nie przeżyją następnych dziesięciu minut. Jako Strażnik zszywał rany równie paskudne, jak te zadane przez prowizoryczne materiały wybuchowe. Jednak nic nie

przygotowało go na widok jego własnej żony, trzymającej się za brzuch drżącą ręką. Lori zawisła bezwładnie w jego ramionach, a jej oczy pokryły się szklistą warstwą. Niech to szlag, chciało mu się płakać jak cholernej małej dziewczynce. Zamiast tego, położył ją delikatnie na podłodze. Wyjmując komórkę z kieszeni, ani razu nie spojrzał na ciało Jaggera skulone w kącie kuchni. Otworzył telefon jednym ruchem nadgarstka. Trzydzieści dziewięć, trzydzieści osiem, trzydzieści siedem... Upuścił telefon obok ciała Lori i opuścił dom.

Rozdział dwudziesty siódmy Trzy miesiące poźniej... O dziwo, pracowanie dla zabójców demonów, podczas gdy samemu było się jednym z nich, nie przysporzyło Tayli zbyt wielu kłopotów. Nikt prócz Kynana nie wiedział kim ona jest. Nie zajmowała się już polowaniami. Jej praca w nowojorskim okręgu polegała teraz na edukowaniu Strażników. Na uczeniu ich różnic pomiędzy niebezpiecznymi a całkiem nieszkodliwymi demonami, które pragnęły unikać kłopotów. Jak na razie wszystko szło dobrze. Kynan był nieufny w stosunku do niej i jej motywów, ale potrzebował pomocy, by zrozumieć, co zrobili Lori i Jagger. Im więcej się dowiadywał, tym bardziej odsuwał się od Aegis. Odkrył konto bankowe, na którym ona z Jaggerem ukrywali pieniądze zarobione na porwaniach demonów. Przesłuchał też Bleaka, który przyznał się, że Jagger przyszedł do niego z kilkoma innymi Strażnikami i chciał, żeby pracowali z nimi przy supertajnej misji, która została im przydzielona z samej góry - od Starszyzny. Ci, którzy byli w to zamieszani, szczerze wierzyli, że wszystkie rozkazy pochodziły od Aegis... wliczając w to rozkaz zabicia Tayli. Misją Kynana - a w opinii Tayli raczej obsesją - stało się dopadnięcie wszystkich, którzy stali za operacją związaną z handlem organami oraz tych, którzy skorumpowali Lori

i odebrali mu ją. Nie odniósł na tym polu zbyt wielkich sukcesów. Gdy Strażnicy Aegis przestali łapać demony, handel znacznie zwolnił. W Szpitalu Podziemnym nie zanotowano żadnych podejrzanych obrażeń ani zgonów. Proceder został osłabiony, ale ani Tayla, ani Eidolon nie byli na tyle naiwni, by wierzyć, że został przerwany. Popyt na narządy demonów będzie istniał zawsze, więc ktoś zawsze będzie zajmował się ich wysyłaniem. Do tego dochodziła jeszcze sprawa Wraitha. Po incydencie w zoo zniknął na dwa miesiące, a gdy wrócił, zachowywał się tak, jakby nic się nie stało. W dodatku żadne z nich nie było w stanie rozgryźć, kto się pod niego podszywał ani dlaczego. Nie przestał też zabijać większej ilości ludzi, niż było mu wolno. Eidolon zaczął prosić wampiry o pełną listę jego ofiar - okazało się, że wszyscy byli mężczyznami i zazwyczaj zaliczali się do grupy niebezpiecznych gangsterów, których pełno było na całym świecie. Najwidoczniej Wraith lubił wyzwania, a Tayla była zmuszona patrzeć, jak Eidolon cierpi jeszcze trzy razy na podłodze w swoim tajnym pokoju. Jeśli żaden z wrogów Wraitha nie zdoła go zabić, zamierzała to zrobić sama. I to wkrótce. Nie próbowała zmienić się w swoją nową postać. Nie zrobiła tego ani razu w trakcie trzech miesięcy, odkąd Eidolon i Shade przeprowadzili proces integracji, a na jej nadgarstkach, kostkach i wokół szyi pojawiły się ochronne tatuaże. Wraith sam prosił się o nieco cierpienia, jakie potrafiły zadawać Rozpruwacze. Któregoś dnia spróbuje zmienić się z pomocą Gem, ale na razie korzystała z przywilejów swojej wzmocnionej siły, wzroku i słuchu, które stały się jeszcze bardziej wyostrzone niż przed integracją. Korzyści płynące z więzi z Eidolonem były jeszcze lepsze. Czuła go w każdej komórce swojego ciała, czuła jego ciepłą, kojącą obecność. Każda emocja, każde wrażenie było

spotęgowane, gdy byli razem, a ich podniecenie idealnie zgrywało się w czasie. Przed spojeniem seks był niesamowity, ale teraz... Stał się wybuchowy. Intensywny. Niewiarygodny. Tayla usłyszała, jak drzwi do mieszkania Eidolona otwierają się. A skoro mowa o podnieceniu... Rzuciła się biegiem z kuchni do korytarza. Miała nadzieję, że Eidolon miał na sobie szpitalny uniform, tak jak go o to poprosiła. Wybiegła zza zakrętu i pisnęła z zaskoczenia. Eidolon był ubrany w uniform i, co więcej, przyprowadził ze sobą Gem. Jego oczy rozszerzyły się na widok Tayli, stojącej w hallu i ubranej wyłącznie w szpitalną koszulę. - Uhm... twoja siostra stała pod drzwiami... Twarz Gem zrobiła się czerwona jak tyłek demona Sora. - Wrócę później. A wy pobawcie się w doktora. - Na jej twarzy pojawił się grymas. - Zdecydowanie mogliście oszczędzić mi tej traumy. Uciekła, a Tayla wybuchnęła śmiechem. Ona i Gem zbliżyły się do siebie w przeciągu tych ostatnich trzech miesięcy, zwłaszcza teraz, kiedy Gem zaczęła pracować w Szpitalu Podziemnym w miejsce Yuriego. Jej siostra wyglądała na zadowoloną z tej pracy, ale Tayla wiedziała, że cały czas myślała o Kynanie, który pozostał zimny w stosunku do nich obu. Eidolon wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Byłem ciekaw, dlaczego chciałaś, żebym wrócił do domu w uniformie. Tayla przywołała na twarz najbardziej poważny wyraz, na jaki było ją stać. - Cóż, nie chciałam przychodzić z tym do szpitala, ale mam tu coś, co musisz zobaczyć. Uśmiech momentalnie zniknął z jego twarzy.

- Co takiego? - Wygląda na to, że mam nowy znak. - Odwracając się, pozwoliła, by poły koszuli rozsunęły się na bok. - Mój kaduceusz - szepnął, przesuwając palcem po tatuażu, który pojawił się tuż nad jej pośladkami. - Masz tatuaż w kształcie mojego kaduceusza. Rzuciła mu uwodzicielskie spojrzenie ponad ramieniem. - Nadal jest dość wrażliwy, doktorze... może mógłbyś go pocałować i sprawić, żebym poczuła się lepiej? Psotny błysk zamigotał w jego oczach, gdy pochylił głowę i zaczął szeptać jej do ucha sprośne i nieprzyzwoite rzeczy, które sprawiły, że całkiem straciła dech z podniecenia. - Czemu, doktorze - wymruczała - chcesz, żebym zrobiła z tobą te wszystkie rzeczy? W mgnieniu oka Eidolon porwał ją na ręce i ruszył wzdłuż korytarza. - Uznaj to za częściową spłatę twojego szpitalnego rachunku. - W takim razie to musi być naprawdę wielki rachunek. - O, tak - powiedział, pocierając nosem o jej szyję. - Spłacenie go zajmie ci co najmniej sześćset lat. Jesteś na to gotowa? Och, tak. Była gotowa. Zdecydowanie. Sądząc po jego reakcji, on również.