Laura J K Johansson

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

Spis treści Karta redakcyjna Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23

Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34

Ty tuł ory ginału: LAURA Opieka redakcy jna: WALDEMAR POPEK Redakcja: JUSTYNA CHMIELEWSKA Korekta: JOLANTA STAL, ANETA TKACZYK, DOROTA TRZCINKA Projekt okładki: SANNA-REETE MEILAHTI Opracowanie okładki na podstawie ory ginału: ROBERT KLEEMANN Skład i łamanie: Scriptorium „TEXTURA” Redakcja techniczna: BOŻENA KORBUT © J.K. Johansson and Tammi Publishers 2013 © Copy right for the Polish translation by Wy dawnictwo Literackie, 2014 Wy danie pierwsze Original edition published by Tammi Publishers. Polish edition published by agreement with J.K. Johansson and Elina Ahlbäck Literary Agency, Helsinki, Finland. ISBN 978-83-08-05640-0 Wy dawnictwo Literackie Sp. z o.o. ul. Długa 1, 31-147 Kraków tel. (+48 12) 619 27 70 fax. (+48 12) 430 00 96 bezpłatna linia telefoniczna: 800 42 10 40 e-mail: ksiegarnia@wy dawnictwoliterackie.pl Księgarnia internetowa: www.wy dawnictwoliterackie.pl Konwersja: eLitera s.c.

Więcej na: www.ebook4all.pl

1 Szkoła w Palokaski nadal sprawiała wrażenie nienaturalnie dużej, choć Miia oczekiwała, że zmaleje w jej oczach tak samo jak wszy stko, co pamiętała z dzieciństwa. Rozpościerająca się przed budy nkiem ogromna puszcza, w której bawili się w latach osiemdziesiąty ch, okazała się zaledwie niewielkim parkiem, jednak sama szkoła wy dawała się trzy dziestosiedmioletniej już kobiecie równie wielka i brzy dka jak wówczas, kiedy Miia miała trzy naście lat, i nadal wzbudzała jej respekt. Dziedziniec by ł za to mniejszy, kosze na śmieci także. Czy naprawdę wy obrażali sobie, że nie by ło widać, gdy schowani za nimi palili fajki albo się całowali? Drzwi wejściowe skrzy pnęły znajomo i Miia przy pomniała sobie rwetes, gdy paruset uczniów w tej samej chwili wy biegało na przerwę. Ale teraz odgłos zamy kany ch drzwi odbił się głucho od ścian kory tarzy. Sły chać by ło jedy nie dobiegający z zewnątrz odległy warkot śmigłowca. To by ł ostatni dzień wakacji. Nazajutrz szkoła miała się znów wy pełnić niechętnie powracający mi do zwy kły ch zajęć uczniami. Miia pomaszerowała pewny m krokiem w stronę pokoju nauczy cielskiego. Czy może miejsca, w który m pokój nauczy cielski znajdował się dwadzieścia lat temu. Czy nadal tak się nazy wał? Zamiast gimnasty ki teraz by ły przecież zajęcia sportowe, a majsterkowanie zastąpiły przedmioty techniczne. Na kory tarzach zaszły duże zmiany. Pod ścianami pojawiły się zamy kane szafki w amery kańskim sty lu, z blaszany mi drzwiczkami, takie jak w filmach o high school. Kiedy Miia chodziła do szkoły, książki przenosiło się z klasy do klasy w tornistrach. Nie by ło też takich designerskich foteli ani lamp. Siedziało się po prostu na podłodze albo na nieliczny ch drewniany ch ławkach, na które maturzy ści z samorządu przy nieśli pewnego razu poduszki. Za co kupiono te meble, skoro brakowało pieniędzy nawet na podręczniki, nie wspominając już o takim luksusie jak szkolnictwo specjalne? Miia poczuła, że znowu się poci i zwolniła kroku. Rano dwa razy wchodziła pod pry sznic, zaraz po przebudzeniu i ponownie po porannej kawie, ale niewiele to dało. Sierpień by ł koszmarnie duszny i gorący w cały m kraju. Nagłówki gazet trąbiły o upałach stulecia, choć wy dawało się, że te rekordowe temperatury wy stępowały już od dobry ch kilku lat. Miia świetnie się czuła w dżinsach, które miała na sobie, choć w czasie upałów wkładała zwy kle szorty – im krótsze, ty m lepiej. Tego samego zdania by liby niewątpliwie również chłopcy ze szkoły w Palokaski. Zresztą pewnie nie ty lko oni, ponieważ Miia w swoich obszarpany ch miniszortach, znakomicie

eksponujący ch jej długie, zgrabne nogi, przy ciągała spojrzenia nie ty lko mężczy zn, ale i kobiet. Tego ranka stwierdziła jednak, że choć szorty są wy godne i leżą na niej jak ulał, to zarówno w oczach nauczy cieli, jak i uczniów wy glądałaby w nich na godną pożałowania kurę domową z pobliskiego osiedla. Na kobietę w średnim wieku, której schlebia, jak mężczy źni siedzący w kawiarni przy drodze próbują zgadnąć, ile ma lat. Zmieniła więc szorty na długie dżinsy i założy ła mary narkę z topem, choć mogło to grozić śmiercią na skutek udaru słonecznego. Pokój nauczy cielski znajdował się w ty m samy m miejscu co niegdy ś. Przed drzwiami z przy zwy czajenia podniosła rękę, żeby zapukać, i przy gotowała się do dy gnięcia, po chwili jednak zdała sobie sprawę z tego, że sama by ła teraz nauczy cielką. Nacisnęła klamkę i drzwi do dawnej komnaty tajemnic rozwarły się. Uśmiechnęła się, spostrzegłszy, że nadal podświadomie spodziewała się zobaczy ć tu coś nieodpowiedniego dla oczu dziecka. Ale pokój by ł pusty. Czy żby się spóźniła? Pomy liła dzień i pokój? Gdzie są wszy scy ? Nikt na nią nie czekał. A może przy jście tutaj by ło pomy łką? Miia poczuła, jak pot z niej spły wa jeszcze obficiej i zatęskniła za trzecim pry sznicem. W ciągu ostatnich lat pracowała jako konsultantka w policji i brała udział w organizowaniu grupy do spraw mediów społecznościowy ch. Tak często wy stępowała w debatach telewizy jny ch i udzielała komentarzy dla gazet, że stała się rozpoznawalna, co miało swoje dobre i złe strony. Praca policjantki zajmującej się walką z przestępczością w Internecie na terenie całego kraju nie mogła się oczy wiście wszy stkim podobać. Na każde dziesięć wy razów wdzięczności i przy jacielskich klepnięć po plecach przy padało zwy kle parę gróźb śmierci lub przekleństw, i to właśnie one zostawały jej w pamięci. Trudno by ło oddzielić tę pracę od własnego ży cia. I choć miała w niej do czy nienia z młody mi ludźmi, zauważy ła, że tęskni za pracą nauczy cielki i spotkaniami z młodzieżą twarzą w twarz. Kiedy usły szała, że w Palokaski zwolniło się miejsce szkolnego pedagoga, od razu napisała podanie. Mając w ręku dwa dy plomy z doskonały mi ocenami, mogła sobie wy brać taką pracę, jaką ty lko chciała. W powietrzu unosił się zapach świeżo zaparzonej kawy. Miia spostrzegła na stole górę smakowicie wy glądający ch drożdżówek z waniliowy m nadzieniem i przy pomniała sobie, że nie jadła śniadania. – Halo, jest tu kto? Nikt nie odpowiadał. Miia wiedziała, że za pokojem nauczy cielskim znajdowały się sala konferency jna i gabinet dy rektora. Wahała się chwilę, czy wejść dalej i poszukać przy szły ch kolegów z pracy, czy może zostać i poczęstować się kawą i ciastkiem. To ostatnie bardzo ją nęciło, ale słody cze mogły by ć przy gotowane na jakąś inną okazję. Z drugiej strony drożdżówek by ło tak dużo, że z pewnością nic by się nie stało, gdy by wzięła sobie jedną. Miia chwy ciła ciastko i dokładnie w ty m samy m momencie drzwi za nią otworzy ły się z hukiem. – A, zdąży łaś dotrzeć już tutaj – wy sapał mężczy zna, ściągając kask rowerowy. – Pozdrowienia od mamuśki. Coś ci tam wy słała, przy jdź do nas odebrać, jak będziesz miała czas.

Miia odetchnęła z ulgą. To by ł ty lko Nikke, jej młodszy braciszek, który pracował w Palokaski jako szkolny psy cholog. – A właściwie to gdzie są wszy scy ? – spy tała. – Rzeczy wiście powinni już tu by ć. Nikke ruszy ł w stronę pokoi na ty łach, a Miia pobiegła za nim z drożdżówką w dłoni, czując się jak totalna idiotka. Znajdująca się w głębi sala konferency jna by ła wy pełniona nauczy cielami. Miia od razu wy czuła, że coś jest nie tak. Nauczy ciele wy glądali wprawdzie na opalony ch i wy poczęty ch, ale rozmowy prowadzono przy ciszony m głosem i na pewno nie doty czy ły one wspomnień z wakacji. Dy rektorka, kobieta w wieku przedemery talny m, wpatry wała się w okno, marszcząc czoło. – Dlaczego macie takie poważne miny ? Nie udały się wam wakacje? – spy tał Nikke. Niektórzy go pozdrowili, a jakaś młodsza nauczy cielka wstała, żeby go uściskać. Miia wiedziała, że jej brat jest lubiany przez współpracowników. Drzwi do jego gabinetu by ły zawsze otwarte także dla nich, chociaż nie należało to do jego obowiązków. By ła dumna, że brat cieszy ł się taką popularnością. – Znalazłem moją siostrę tam w pokoju. To jest Miia. Trochę się wsty dziła wejść do środka. Nauczy ciele spojrzeli w jej stronę. – Cześć wszy stkim! – Miia schowała drożdżówkę za plecami i spróbowała się uśmiechnąć. – Miło was poznać, choć właściwie niektóry ch z was już nawet znam. – Miia! – Na twarzy dy rektorki pojawił się ciepły uśmiech. – Witaj w naszy m gronie, kochana. – Kobieta mocno objęła Miię, która próbowała nie pobrudzić jej szarego żakietu ciastkiem. – No dobrze, teraz wszy scy są na miejscu – stwierdziła dy rektorka i wskazała nowo przy by łej wolne krzesło. – A więc Miia Pohjavirta zaczy na jutro pracę jako nasz nowy pedagog szkolny. Jest zresztą znana części z nas, ukończy ła bowiem naszą szkołę. Miia spojrzała na nauczy cieli. Większości z nich nie kojarzy ła, ale rozpoznała Mattilę, a także nauczy cieli od biologii, rosy jskiego, religii i robótek ręczny ch. Co sobie o niej my śleli? Wszy scy uśmiechali się, kiwając głowami. Czy podobnie jak pani dy rektor by li dumni z by łej uczennicy ? Czy też w wy razie ich twarzy kry ła się nuta gory czy, bo jej nagłe pojawienie się w ty m miejscu mogło im przy pomnieć, jak bardzo sami posunęli się w latach? A może by ł to wy raz lekceważenia i powątpiewania, czy w ogóle nadaje się do tej pracy ? Czy nikt się nie zastanawiał, dlaczego wróciła? Dy rektorka zasiadła na honorowy m miejscu przy stole. – Chociaż, jak przed chwilą powiedziałam – konty nuowała – cieszy my się, że Miia dołączy ła

do naszego grona, to niestety mam również bardzo smutne wieści. Dzisiaj rano zadzwonił ojciec Laury Anderson i poinformował, że w sobotę wieczorem jego córka zaginęła. Siedzący po lewej stronie Mii Nikke jakby zachły snął się powietrzem. Znała ten odgłos. Jej brat wy dawał go ty lko w chwilach strachu. Na przy kład wówczas, gdy został złapany na gorący m uczy nku. – W sobotę duża grupa uczniów trady cy jnie świętowała pożegnanie lata na plaży w Palokaski. Laura dotąd nie wróciła do domu. Nie wiadomo, czy w ogóle weszła do wody, żeby popły wać, w każdy m razie dno morza zostało... Dy rektorka nie by ła w stanie wy powiedzieć na głos właściwego słowa. „Przeczesane” brzmiało zby t okropnie. Jak wy rok, jak ostateczność. – ...zbadane. Jednak bez rezultatu. Oczy wiście wierzy my, że Laura zostanie odnaleziona cała i zdrowa, mamy taką nadzieję. Może po prostu została na noc u któregoś z kolegów. Miia zrozumiała teraz, dlaczego atmosfera w pokoju nauczy cielskim by ła przy gaszona. Informacja na pewno obiegła już całą okolicę i wiele osób pomagało w poszukiwaniach. Nadal trzy mała w ręku ciastko. Słuchając wy powiedzi dy rektorki, szukała wzrokiem miejsca, w który m mogłaby je ukry ć, aż wreszcie wepchnęła je ukradkiem do torebki.

2 Kiedy oficjalna część zebrania dobiegła końca, zaczęto rozmawiać o inny ch sprawach. Spekulowano na temat miejsca poby tu Laury, ale opowiadano również o wakacjach. Miia by ła zdumiona, sły sząc, jak jej brat po mistrzowsku wy my śla dla kolegów z pracy całkiem wiary godnie brzmiącą history jkę o wy prawie na północ, chociaż o ile jej by ło wiadomo, od czasu śmierci taty nie by ł na ry bach, nie mówiąc już o Laponii. Nauczy ciele w Palokaski najwy raźniej jednak uważali jego letnie eskapady wędkarskie za coroczny, legendarny już ry tuał. Nikke zerknął parę razy na Miię, jakby chciał powiedzieć, żeby lepiej trzy mała buzię na kłódkę. Zresztą nawet nie przy szło jej do głowy, żeby się wtrącać, bo gadanina Nikkego skutecznie rozpraszała ponurą atmosferę, która zapanowała po ogłoszeniu wiadomości o zaginięciu Laury. – Chodź, Miia, pokażę ci twój pokój – zaproponowała dy rektorka. Miia pospiesznie wstała, szurając krzesłem. – Spokojnie, kochana siostrzy czko. Nikt cię nie wy śle do kozy, jeśli będziesz nieposłuszna – zakpił Nikke, ale on też wstał. Kiedy szli wzdłuż kory tarza za dy rektorką, szturchnął Miię w bok. – Dasz sobie radę. Dy rektorka szy bko oprowadziła nową pracownicę po budy nku. Miia znała tu wszy stkie zakamarki, nie potrzebowała więc żadnej szczególnej prezentacji. Gdy przemierzały kory tarze, dy rektorka opowiadała jej o zwy czajach panujący ch w szkole. Miia raz po raz zerkała na Nikkego, który szedł za nimi. By ł dziwnie cichy i patrzy ł pod nogi. – ...ty ch zasad tu przestrzegamy i każdy musi je sobie przy swoić tak, że nawet obudzony w samy m środku nocy będzie wiedział, co ma robić – oznajmiła dy rektorka i spojrzała na Miię i Nikkego jak nauczy ciel, który wie, że uczniowie go nie słuchali, w związku z czy m na następnej lekcji będzie kartkówka. – Tutaj jest już twój pokój, Miio. Dy rektorka wskazała jej czy sty, przeszklony gabinecik. – Możesz go sobie urządzić, jak ty lko zechcesz. Twój brat ze swojego pokoju zrobił prawdziwy buduar – powiedziała i wskazała na sąsiednie pomieszczenie. – Tu są klucze. Ten do drzwi wejściowy ch, ten do twojego gabinetu, a to jest klucz uniwersalny. Podała Mii pęk kluczy i wy grzebała z kieszeni kartkę. – Czy mogłaby ś pokwitować odbiór? Miia nabazgrała swoje nazwisko na skrawku papieru ucięty m z jakiejś kserokopii. – Muszę wracać do siebie, żeby sprawdzić plan lekcji. W razie jakichkolwiek py tań

z pewnością dowiesz się wszy stkiego od Niklasa. Jeśli o mnie chodzi, jesteście wolni. Jeszcze raz witamy w naszy m gronie! Dy rektorka posłała im chłodny uśmiech i ruszy ła w stronę pokoju nauczy cielskiego. Jej kroki odbijały się echem od ścian jak ciche wy strzały. Nikke otworzy ł drzwi do swojego pokoju i Miia zajrzała do środka. Rzeczy wiście nie pożałował na urządzenie wnętrza. W oknach wisiały kolorowe zasłony Marimekko z kolekcji Kaivo, na podłodze leżał miękki wełniany dy wan, a zamiast biurka Nikke uży wał do pracy kanapy, zawalonej teraz stosami papierów. Jedna ściana by ła pełna książek, na stelażu stały gitara akusty czna, gitara elektry czna oraz ukulele, w kącie leżała piłka do ćwiczeń, a naprzeciwko kanapy postawiono dwa wy godne fotele. Jedy ny m dy sonansem sty listy czny m by ły kwiatki na parapecie, które zwiędły przez lato. Na ścianach porozwieszano koneserskie dzieła sztuki, domagające się baczniejszej analizy. – Zostały zrobione przez uczniów – wy jaśnił Nikke. Włączy ł duży wiatrak i po chwili Miię owionęła fala cudownie chłodnego powietrza. – Wy gląda to trochę inaczej niż u was w domu – stwierdziła Miia i padła na jeden z foteli. Strumień powietrza z wenty latora by ł tak przy jemny, że miała ochotę od razu zrzucić z siebie ubranie. – Chy ba to właśnie tutaj, a nie w domu, wy korzy stałeś całą swoją kreaty wność. – A to niby dlaczego? Miia dobrze wiedziała dlaczego, ale nie chciała narzekać na Suski. – Wy mienimy się pokojami? Dostaniesz pięć euro. – Patrzy ła na brata, który rozgarniał papiery, żeby zrobić sobie miejsce do siedzenia na kanapie. – Za dy chę. – OK. – Ale zatrzy mam wiatraczek. – Nie ma mowy ! – To się nie zamienię. Miia podniosła się, niechętnie opuściła strefę chłodnego powietrza i skierowała się ku drzwiom. – O, masz tu też coś takiego! Rozsunęła i zsunęła żaluzje wiszące na przeszklonej ścianie od strony kory tarza. – A chciałaby ś, żeby wszy scy cię widzieli w trakcie wizy ty u psy chologa? Pewnie, że nie, pomy ślała Miia. Nigdy nie by ła u psy chologa, chociaż jej to zalecano. Nie dlatego, że miała pomieszane w głowie, ale z zupełnie innego powodu. Po wejściu do swojego nowego gabinetu zaczęła się zastanawiać, jak by tu go urządzić. Ale jedy ną rzeczą, o której teraz marzy ła, by ł mimo wszy stko wenty lator. Otworzy ła okno i wpuściła do środka jeszcze więcej nagrzanego powietrza. Pokój wy glądał przeciętnie, jak każde inne miejsce pracy. Biurko i półki z pły ty wiórowej, jedno okazałe, w zamy śle ergonomiczne krzesło

obrotowe, drugie wy godne krzesło po przeciwległej stronie biurka i trzy stołki z metalowy mi, pobrzękujący mi nóżkami. Zasłonki by ły takie same jak we wszy stkich inny ch biurach. Delikatne zielone łody żki trzciny na beżowy m tle. W pokoju nie by ło komputera. Miia pomy ślała, że później mogłaby skombinować sobie jakiegoś laptopa. Poprzednim razem, kiedy zastępowała w szkole nauczy ciela edukacji początkowej, miała do dy spozy cji ty lko komputer stacjonarny w pokoju nauczy cielskim. Miała nadzieję, że tak samo będzie w szkole w Palokaski. Ży cie by ło dużo łatwiejsze, gdy nie trzeba by ło nieustannie opierać się pokusom. Tak czy inaczej znów trzeba będzie przy zwy czaić się do bliskości komputera, a zarazem zachować dy stans. Miia usiadła na krześle obrotowy m i poszukała po omacku rączki do regulacji, bo blat biurka znajdował się na wy sokości jej brody. Ciągnęła i obracała rączką we wszy stkich kierunkach, jednak krzesło ani drgnęło. W końcu się poddała, wstała i podeszła do okna. Miała niczy m nieprzesłonięty widok na śmietnik. Postanowiła, że koniecznie musi kupić jakieś porządne zasłonki. Nikke wsadził głowę przez szparę w drzwiach. – Można wpaść w gości? Podał Mii jeden ze zwiędły ch kwiatków. – Powodzenia w nowy m miejscu pracy ! – Zatrzy maj sobie tę swoją zdechłą wierzbówkę! – To jest taki gatunek, który zawsze latem wy poczy wa i budzi się do ży cia dopiero jesienią, gdy ty lko wy starczająco dobrze się go podleje. Nikke postawił kwiatek na parapecie i zabrał się za krzesło Mii. Paroma energiczny mi ruchami wy ciągnął siedzisko do góry. – Jak to zrobiłeś? – Magic touch. – Dobrze znasz tę zaginioną dziewczy nę? Nikke wciągnął szy bko powietrze, tak samo jak wcześniej w pokoju nauczy cielskim. By ł naprawdę zmartwiony. – Tak my ślałam. – powiedziała. – To twoja pacjentka? – Klientka. Nie wolno ich teraz nazy wać pacjentami. – A więc zgadłam. – Laura nie jest ty pem uciekinierki. – My ślisz, że coś jej się przy trafiło? Nikke przez chwilę milczał. – Ta dziewczy na naprawdę dobrze sobie radzi w szkole. I jest utalentowaną pianistką. Raczej

cicha, można nawet powiedzieć, że nieśmiała. Ale ze wszy stkimi ma dobre stosunki. – Dlaczego przy chodziła do ciebie na rozmowy ? Nikke nie odpowiedział. – Powiedz ty le, ile możesz. Teraz nie jestem twoją siostrą, ale koleżanką z pracy, więc granice tajemnicy zawodowej przebiegają trochę inaczej. Z pewnością będziemy mieli wspólny ch pacjentów. O, przepraszam! Klientów. – Chociaż Laura wy dawała się całkiem spokojną dziewczy ną, potrafiła uparcie dąży ć do celu. Miała klasy czne wy kształcenie muzy czne. Wiedziała, czego chce. Przy najmniej sprawiała takie wrażenie. Od czasu do czasu strasznie się zapalała. Nie jestem pewien, czy mówiła mi, co naprawdę my śli. Nikke znów zamilkł. Miia wpatry wała się w okno. Widziała, jak jakiś samochód wjechał na dziedziniec, sły szała, jak drzwi otworzy ły się i zamknęły z trzaskiem, ale z tego miejsca nie zdołała dojrzeć nic więcej. – Przez ostatni rok bardzo się zmieniła. Jasne, wszy scy się zmieniają, jednak Laura naprawdę by ła jakaś inna. Miia spojrzała na brata. Nie zrozumiała. – Okres dojrzewania. Na pewno o ty m sły szałaś. Każdy go przechodzi. Zry wa się z domem, z rodzicami, hormony buzują. – Nie, pierwszy raz o ty m sły szę – odparła ironicznie Miia. – Laura by ła pod ty m względem klasy czny m przy kładem. Obcięła warkocze i tak mocno malowała oczy czarną kredką, że chy ba ledwo cokolwiek widziała. Podobno rodzice narzekali na jej zachowanie. Najbardziej ojciec. W odwecie dziewczy na przestała się uczy ć i grać na pianinie. – Czy ucieczka z domu nie wpisuje się czasem w ten scenariusz? – Owszem, ale... to wszy stko w jej wy daniu by ło zby t świadome i oczy wiste. Cały czas miała nad ty m kontrolę. Wiedziała, że ten okres kiedy ś minie. Że teraz trzeba się buntować, ale potem ży cie potoczy się inaczej. Miia obserwowała brata, który mówiąc, bawił się krzesłem obrotowy m. Rozległo się pukanie do drzwi, poszła otworzy ć. Na kory tarzu stał mężczy zna w średnim wieku, z parodniowy m zarostem i włosami w nieładzie, ubrany w wy blakły płaszcz z popeliny. Miał łagodny wzrok i szeroki uśmiech, i ktoś, kto go nie znał, mógłby pomy śleć, że jest to albo człowiek z marginesu społecznego, albo genialny naukowiec. – Korhonen! – wy krztusiła Miia i nie mogła wy doby ć z siebie ani słowa więcej. Dobrze znała komisarza Kariego Korhonena, by ł oficerem śledczy m w ty m samy m czasie, gdy pracowała w policji.

– Witaj, Miia. A więc spoty kamy się wcześniej, niż można by ło przy puszczać. – Niestety. Muszę przy znać, że jesteś ostatnią osobą, którą chciałam dzisiaj spotkać – odparła Miia i podała mu rękę. – Wierz mi lub nie, ale czuję dokładnie to samo. Miia spojrzała w jasne oczy Korhonena i zdała sobie sprawę, że już się za nim stęskniła. By ł jedny m z ty ch ludzi, jakich lubiła najbardziej. Jego niedbały wy gląd mocno kontrastował z ty m, że jako policjant należał do pierwszej ligi, a jako przy jaciel do superligi. Ostatnim razem ściśle współpracowali wiosną, udało im się wtedy wy kry ć krąg pedofilów od dłuższego czasu działający ch w Internecie. – Zgaduję, czemu się tu pojawiłeś. Przy szedłeś sam? – Lehtola jest na zwolnieniu lekarskim, a to przecież ty lko ruty nowe przesłuchanie. – To jest mój brat, Niklas Pohjavirta. Pracuje tutaj jako szkolny psy cholog. Nikke wstał, żeby przy witać się z Korhonenem. – Kari Korhonen z policji. Właśnie ciebie szukałem. – Korhonen rzucił Mii przepraszające spojrzenie, zanim ponownie zwrócił się do Nikkego. – Czy mogliby śmy gdzieś spokojnie porozmawiać? O zniknięciu córki Andersonów...

3 – Podejrzewacie, że chodzi o przestępstwo? – spy tała Miia, mimo że zrozumiała spojrzenie Korhonena. To nie by ła jej sprawa. – Nie. Ale już od dwóch dni nie ma wieści o tej dziewczy nie i trzeba prześledzić wszy stko od początku do końca – odparł Korhonen. – Chodźmy do mojego pokoju. – Miia złapała go za rękaw. Nikke zdąży ł już wy jść. – Podpy tałam go trochę o Laurę – dodała. – Mogłem się tego spodziewać. Od razu wzięłaś sprawy w swoje ręce. A miałaś przy jść tutaj, żeby uczy ć... – Może mogliby śmy w który mś momencie wy mienić się informacjami. – Może. Ale ty naprawdę jesteś teraz pedagogiem i na ty m powinnaś się skoncentrować. Sama zresztą wiesz, że staty sty cznie rzecz biorąc, przy padki zaginięcia młody ch niemal zawsze kończą się dobrze. Ty lko kilka procent ma inny finał. Korhonen popatrzy ł surowo na Miię, jednak nie odniosło to żadnego skutku. – Ale jeśli się okaże, że doszło do przestępstwa, to będę w doskonały m miejscu, żeby obserwować wszy stkich znajomy ch Laury – oświadczy ła Miia. Policjant spojrzał na nią łagodnie. – Ty już u nas nie pracujesz. Odpowiedź Korhonena nie zadowoliła Mii, ale też nie by ła dla niej żadny m zaskoczeniem. – Tak, mój drogi Korhonenie. Jestem teraz pedagogiem szkolny m. Policjant miał ochotę musnąć Miię w policzek na pocieszenie, ale nie zrobił tego. – To dobrze, że teraz pracujesz tutaj. – I nadal potrafię mieć oczy i uszy szeroko otwarte. – W to nie wątpię. – Korhonen uśmiechnął się i podszedł do drzwi. – Ale założę się, że ten przy padek wy jaśni się szy bko i bez większy ch komplikacji. Prawdopodobnie dziewczy na sama wkrótce się zgłosi. Albo znajdziemy ją na brzegu. Miejmy jednak nadzieję, że wróci o własny ch siłach. Miia została sama. Znów poczuła gorąco. Zupełnie jakby obecność kolegi z policji na chwilę ochłodziła pokój. To by wy jaśniało, jakim cudem Korhonen mógł w taki upał nosić popelinowy płaszcz. To by ło naprawdę cool. Ale Miia nie miała takich zdolności. Pomy ślała, że musi jak

najszy bciej kupić wenty lator, najlepiej od razu, żeby by ł już na jutro. Przez nieuwagę znów opuściła siedzisko fotela. Przy niosła wodę z łazienki na kory tarzu i podlała zwiędnięty kwiatek, żeby dać mu szansę na cudowne ozdrowienie, które obiecał Nikke. W końcu wzięła torebkę, zgasiła światło i wy szła. W pokoju nauczy cielskim nie by ło już nikogo. Gabinet dy rektorki też by ł pusty. Na dworze stał volkswagen Korhonena. Miia nieraz w nim siedziała i nawet nie zaglądając do środka, wiedziała, że samochód by ł pełen śmieci. Szła w stronę domu w pełny m słońcu, niebo by ło bezchmurne, a po drodze nie trafiło się ani jedno zacienione miejsce. By ła cała spocona, więc zatrzy mała się i podwinęła nogawki dżinsów. Wiele by dała, żeby teraz popły wać. Przy dałoby się jeszcze kilka dodatkowy ch dni wakacji. Czuła, że jest zupełnie nieprzy gotowana do rozpoczy nającego się jutro zwy kłego dnia pracy. Poranne dobre samopoczucie gdzieś zniknęło. To ze zmęczenia, powtarzała sobie. Od wielu nocy nie mogła się porządnie wy spać. By ło za gorąco. I na dodatek dzisiejszy dzień okazał się ciężki – zupełnie nie tak to wszy stko sobie wy obrażała. Poranny pośpiech nie pozwolił jej zatrzy mać się nad krajobrazami zapamiętany mi z dzieciństwa. Teraz też nie dała dojść do głosu nostalgii, a letnie Palokaski, pełne kwitnący ch kwiatów, by ło zby t piękne, aby zacząć snuć poważne rozważania. Miia czuła, jak powoli się rozluźnia. Przechodząc obok kiosku z lodami, kupiła dwie gałki w wafelku i usiadła na ławce, żeby je zjeść. Palokaski by ło niegdy ś podhelsińskim letniskiem. W latach sześćdziesiąty ch XX wieku na polach zaczęły wy rastać bloki i centra handlowe, a na nabrzeżu wy budowano domki jednorodzinne. Dekadę później sprowadziły się tu łaknące przestrzeni i świeżego powietrza rodziny z dziećmi, w ty m również rodzina Mii. Najpierw cały doby tek wniesiono do bloku, lecz później, wraz z awansem taty na kierownicze stanowisko, ich pięcioosobowa gromadka przeniosła się na nabrzeże do własnego domu. Działka nie by ła wprawdzie usy tuowana nad samy m morzem, ale z jednego rogu podwórka można by ło dojrzeć kawałek poły skującej tafli. Miia ciepło wspominała swoje dzieciństwo. Palokaski to by ł raj, nigdy nie brakowało tu kolegów, a okolica zamieniała się, w zależności od zabawy, a to w wioskę ry backą, a to w las, w który m mieszkała Ronja, córka zbójnika, a to w statek piracki. Zawsze by ło gdzie stawiać zamki ze śniegu, klecić chatki czy bawić się w kwiaciarnię, a skry tek by ło nawet więcej, niż ktokolwiek mógłby sobie wy obrazić. Dzieciaki traktowały domy sąsiadów jak własne, a jedy ną rzeczą, której należało się bać, by ły potwory z wy obraźni. Miia skończy ła jeść loda i ruszy ła w stronę niewielkiego centrum handlowego. Dawniej każdy sklep w centrum miał swoją specjalizację. W jedny m by ły zabawki, w drugim arty kuły papiernicze, w inny ch porcelana, sprzęt wędkarski, pieczy wo, słody cze czy kwiaty. Na początku lat dziewięćdziesiąty ch wskutek kry zy su wszy stkie te sklepiki upadły niemal z dnia na dzień. W miejsce niektóry ch otwarto bary z piwem, w oknach pozostały ch pojawiły się tablice

z napisem „do wy najęcia”. Teraz w centrum znajdowały się zaledwie jeden dogory wający sklep spoży wczy i oddział zakładu ubezpieczeń społeczny ch. Znaczenie tego miejsca spadło jeszcze bardziej, gdy bogatsi mieszkańcy zaczęli jeździć swoimi SUV-ami na zakupy do inny ch centrów handlowy ch. Sklep monopolowy jeszcze dałby sobie tutaj radę, ale najbliższy i tak znajdował się w olbrzy miej galerii handlowej przy autostradzie. Ty lko sklepik z prasą i przekąskami został sztucznie reanimowany po przemianach. Zanim się spostrzegła, by ła przy sklepie. Chociaż nie zamierzała niczego kupować, weszła do środka – wewnątrz panował przy jemny chłód. Stojąc przed stoiskiem z gazetami, wy patrzy ła na okładce „Glorii” nazwisko Tiiny Ojantaus. Kto ma czas i ochotę bez przerwy czy tać o tej krezusce? Miia zauważy ła jednak, że w magazy nie omawiano również nowe metody leczenia niepłodności. Nikke i Suski od wielu lat bezskutecznie starali się o dziecko. Postanowiła kupić gazetę dla bratowej. Szeregowy domek, w który m mieściło się nowe dwupokojowe mieszkanie Mii, znajdował się w okolicy nazy wanej wododziałem. Upodobali ją sobie przedstawiciele klasy średniej. Kiedy po kry zy sie w latach dziewięćdziesiąty ch pogłębiły się różnice w dochodach, na nabrzeżu zaczęto stawiać coraz okazalsze pałace, otoczone murami i najeżone sy stemami zabezpieczeń. W ty m samy m czasie bloki czy nszowe z lat siedemdziesiąty ch coraz bardziej podupadały. Krajobraz Palokaski w niezwy kle jaskrawy sposób odzwierciedlał przepaść w poziomie ży cia mieszkańców Finlandii. Standard ży cia miał tu istotny wpły w na to, kto z kim się zadawał. Tak jakby istniały dwa Palokaski: bogate i biedne, a pomiędzy nimi rozciągała się strefa bezstronny ch i niedbający ch o wpły wy obserwatorów. Dotarłszy do domu, Miia pogratulowała sobie, że zostawiła okna otwarte na przestrzał na cały dzień. Szy bko ściągnęła z siebie przepocone ubranie, po czy m założy ła szorty i bluzeczkę na ramiączkach. Jej nowe lokum wy glądało tak, jakby mieszkała w nim już od dłuższego czasu. Przeprowadzka z centrum Helsinek by ła dość łatwa, jako że Miia nie posiadała zby t wielu sprzętów. Braki uzupełniła w Ikei – sprawnie dopasowała do siebie elementy szwedzkich układanek i urządziła sobie szy bko przy tulne mieszkanko. Kartony z książkami i torby z ubraniami wy pakowała w jeden wieczór z pomocą Suski. Otworzy ła lodówkę. W środku by ło pusto, półki drgały w takt buczenia agregatu, a światełka paliły się przepraszająco. Dlaczego kupiła pisemko dla kobiet zamiast jedzenia? Siegnęła po komórkę, chwilę przeglądała w sieci palokaskie pizzerie, aż w końcu zamówiła dwie duże pizze z tuńczy kiem oraz dwie półlitrowe butelki coca-coli light. Wzięła na kolana laptopa, podwinęła nogi pod siebie i spokojnie, w skupieniu otworzy ła komputer. Miała pozwolenie na to, by raz dziennie przejrzeć Facebooka i pozostałe portale społecznościowe. Tak to uzgodniła sama ze sobą. Strajk generalny by łby już przesadą, zresztą by ł zwy czajnie niemożliwy. Z drugiej strony ten raz dziennie w zupełności wy starczał. Najważniejsze, że przy znała się sama przed sobą, iż by ła uzależniona.

Szy bko sprawdziła maile i zalogowała się na Facebooku. Przewinęła główną stronę, ale u nikogo nie wy darzy ło się nic nowego. Zdjęcia z wakacji zaczy nały się już robić nudne, nawet nie miała ochoty na nie klikać. Ten sam zachód słońca i pomost na wszy stkich. Nie by ło co oglądać. W sumie to dobrze. Nic nie straciła, choć nie zaglądała co minutę do sieci w telefonie, jak dawniej. Czerwony kwadracik w lewy m górny m rogu obwieszczał, że na Miię czekało sześć nowy ch zaproszeń do grona znajomy ch. Dwa od nauczy cieli, reszta od nastolatków. Miia nie rozpoznała żadnego z nich z imienia, ale zaakceptowała wszy stkich. Z racji swojego zawodu miała ty siące „przy jaciół”, który ch w ogóle nie znała. Często zastanawiała się, czy nie utworzy ć pod przy brany m imieniem profilu ty lko dla osób, z który mi rzeczy wiście by ła związana, ale nie zdąży ła się jeszcze do tego zabrać. Wy stukała szy bko nowy status: Palokaski, mon amour! Back to work, back to school. Hope it’s going to be cool. W ciągu kilku sekund pod wpisem pojawiło się parę lajków. Teraz wiedziała, że czeka ją najcięższa próba: czy wy trzy ma do jutra bez sprawdzania, czy pojawiły się inne komentarze i polubienia? Zaczęła czy tać wiadomości. By ło ich sporo – część od prawdziwy ch znajomy ch, inne od osób zupełnie nieznany ch, a wszy stkie w jakiś sposób wiązały się z jej pracą w policji. Pewnie jeszcze długo będzie je dostawać. Wprawny m okiem przeglądała skrzy nkę odbiorczą. Czuła się zmęczona. Kiedy wreszcie przy wiozą te pizze? Już miała wy łączy ć komputer, gdy jedna z wiadomości obudziła jej czujność. Wy słała ją Johanna Malkamäki. Nazwisko nie brzmiało znajomo, jednak Johanna napisała krótko, że chciałaby porozmawiać o Laurze Anderson. Miia kliknęła na profil dziewczy ny. Johanna Malkamäki by ła najwy raźniej uczennicą liceum w Palokaski. Ostatnio aktualizowała swoją stronę w sobotę, tego wieczoru, kiedy zaginęła Laura. Miia wy szukała na liście znajomy ch Johanny Laurę Anderson i spróbowała obejrzeć jej stronę na Facebooku, ale profil otwierał się ty lko dla znajomy ch. Zaczęła właśnie odpisy wać Johannie, kiedy usły szała dzwonek u drzwi. Dostawca pizzy. Wreszcie przy jechało jedzenie. Pochłonięcie dwóch duży ch porcji nie powinno zabrać jej wiele czasu. Kiedy Miia otworzy ła drzwi, zza sąsiednich domów dobiegł ją ry k silnika. Nisko, niemal nad koronami drzew, nadlaty wał ogromny, biały helikopter, na który m widniał pomarańczowy pas, znak rozpoznawczy straży granicznej. Kiedy helikopter znalazł się tuż nad jej głową, Miia poczuła łomot w piersiach. Maszy na przeleciała nad domami i skierowała się nad morze. Rumor ucichł, ale Miia nadal czuła ścisk w sercu.

4 – Znowu chrupiesz. Nikke zerknął na siedzącą naprzeciwko Suski, a potem na grzankę w swoim ręku. – Przepraszam. Suski pry chnęła i przewróciła kolejną stronę „Gazety Helsińskiej”. Jeżeli szanowny pan Fazer przeznaczał co roku na badania i rozwój piekarnictwa tak dużo pieniędzy, jak przy puszczał Nikke, to nic dziwnego, że tosty by ły takie chrupiące. Albo wszy scy spiskowali przeciw niej i robili jej ukradkiem na złość. Czy nie można by ło pić soku pomarańczowego Valio inaczej, niż siorbiąc? Albo czy Paulig dodawał do swojej kawy odgłosy cmokania? Nikke odgry zł kolejny kawałek grzanki i starał się go przeżuć, nie wy dając przy ty m żadnego odgłosu. Potem wstał, zgarnął wierzchem dłoni okruchy ze stołu i strząsnął je na ręcznie zdobiony talerzy k, po czy m ruszy ł w stronę zmy warki. Suski złoży ła starannie gazetę i obtarła usta. – Kochanie, czy nie ustalaliśmy, że śniadanie jemy w ubraniach? Teraz, kiedy wakacje się już skończy ły, musimy znowu zacząć ży ć jak ludzie. Nikke odruchowo wcisnął rąbek starego T-shirtu z nadrukiem zespołu za gumkę bokserek. – Rozumiem, że trudno jest pani oglądać swego męża w takim poniżeniu. – Podkradł się do Suski od ty łu i pocałował ją w szy ję. – Tego ty lko by brakowało, żeby który ś z sąsiadów to zauważy ł i pomy ślał, że ży jemy tu jak jakieś stare, dobre małżeństwo. – Hej, chy ba wiesz, co mam na my śli. – Wiem. Jeżeli by łby m szczęśliwy m posiadaczem trzy częściowego garnituru, na sto procent nie zdejmowałby m go nawet do snu. Daję słowo honoru. – Nikke podniósł rękę do serca i z pełną powagą spojrzał żonie w oczy. Suski nie mogła powstrzy mać uśmiechu. – Czy dama mego serca nie wzgardziłaby dolewką herbaty w ten piękny boży poranek? – Nikke uniósł czajniczek ze śniadaniowej kolekcji i rozlał herbatę na bieżnik. Odruchowo wzdry gnął się, ale potem zaczął spokojnie nalewać napój do filiżanki. Suski głęboko westchnęła, siląc się na uśmiech. – Dziękuję. – Wszy stko, czego ty lko pani sobie ży czy. Nikke usiadł z powrotem przy stole i popatrzy ł na żonę. Suski wy glądała wciąż tak samo jak wtedy, gdy zobaczy ł ją po raz pierwszy. Wy szedł właśnie z wojska na przepustkę i wrócił do pustego domu. Matka by ła w pracy, a Miia licho wie gdzie. Krąży ł po rodzinny m domu jak po

obcy m budy nku, dziwiły go puste pokoje oraz obcy zapach, który w nim zapanował, od kiedy mieszkały tu już ty lko dwie kobiety. Sam co prawda by wał w swoim pokoju zaledwie co weekend, ale w domu by ły też pomieszczenia, które stały zupełnie nieuży wane. Gabinet ojca. I ten drugi. Od lat nikt w nich niczego nie ruszał. Nikt nie dałby zresztą rady, nawet gdy by bardzo chciał. To by łoby zby t bolesne dla wszy stkich. Zmęczony i głodny żołnierz powędrował prosto do kuchni, przy gotował sobie osiem grzanek z masłem, pasztetową i ogórkami konserwowy mi oraz wy mieszał w kuflu kakao na zimno. Jadł, stojąc przy zlewozmy waku, krusząc chleb na podłogę i rozsy pując naokoło drobinki kakao. Z jakiegoś powodu pomaszerował następnie do pokoju Mii zamiast do swojego, wy ciągnął się na jej nakry ty m miękką różową narzutą łóżku i zasnął. Kiedy po kilku godzinach otworzy ł oczy, obok łóżka stała oszałamiająco atrakcy jna dziewczy na w wieku Mii i świdrowała go surowy m spojrzeniem. Z niejaką pogardą patrzy ła na żołnierskie ubranie Nikkego i zaschniętą na jego policzku strużkę śliny, której nieszczęsny brązowy kolor chłopak zidenty fikował później jako pozostałość po kakao. Poderwał się z łóżka, chcąc przy gładzić ręką włosy, chociaż właściwie nie miał czego przy gładzać. – Oooch... – Jestem Suski. Koleżanka Mii. Wróciły śmy właśnie z treningu. Teraz, dobre dziesięć lat później, ta sama dziewczy na, a właściwie kobieta, siedziała naprzeciwko niego przy stole, jedząc śniadanie, z tą samą gniewną miną. Miała może kilka zmarszczek więcej, ale grube, niemal kruczoczarne włosy związała w znajomy kucy k, a na policzkach gorzał ten sam, dobrze mu znany rumieniec. Wstała, opłukała dokładnie swoje naczy nia i wstawiła je do zmy warki. Wy ciągnęła z dolnej szafki rulon jednorazowy ch ściereczek, oderwała jedną i nasączy ła ją dezy nfekujący m pły nem do my cia. Zaczęła wy cierać okolice uchwy tów lśniący ch od czy stości szafek kuchenny ch, a następnie zajęła się świecący m pustką blatem. – Napisała do mnie wczoraj Miia. Przeczy tała jakiś arty kuł o nowy ch sposobach leczenia i obiecała, że przy niesie mi dzisiaj tę gazetę do szkoły. Dla ciebie. – Jak my ślisz, o której wrócisz? – Dziś pierwszy dzień lekcji, więc trudno powiedzieć. Ale powinniśmy skończy ć zgodnie z planem. Pozostaje ty lko sprawa Laury. – Laury. – Tak, Laury. Tej zaginionej dziewczy ny. Suski przepłukała szmatkę, wy żęła ją do sucha, cisnęła do pojemnika z biodegradowalny mi odpadkami i podeszła do okna. Wkrótce jej kwiaty w ogrodzie przegrają walkę z upałem. – Znaleźli ją już? – Nie.

– Nie rozumiem, dlaczego wokół tej historii powstało takie zamieszanie – powiedziała. – Tu nie chodzi o żadne zamieszanie – skwitował Nikke. – Trzeba to po prostu wy jaśnić, a ponieważ dziewczy na by ła moją klientką, muszę w ty m pomóc. To wszy stko. Suski przeniosła wzrok na dalie. Czy to możliwe, że zobaczy ła jeden zwiędły listek? Przecież mimo upału powinny wy trzy mać aż do października! – Czy ty w ogóle możesz im o niej opowiadać? Czy nie obowiązuje cię tajemnica zawodowa? – Odwróciła się do męża. – Nie będę przecież zdradzał żadny ch poufny ch szczegółów bez potrzeby. Ale dość dobrze znam krąg jej znajomy ch i panujące w nim układy. Wiem, co robili. – Nikke podniósł się nieco zby t gwałtownie. – I nawet ty mogłaby ś zrozumieć, że ludzie troszczą się i niepokoją, kiedy ktoś zaginie. Suski spojrzała na niego, teraz już wy raźnie wściekła. – Ty lko nie zaczy naj mi teraz urządzać cy rku. Przecież pół lata spędziłam tu sama, podczas gdy ty cały mi dniami na oczach ludzi uganiałeś się za tą dziewczy ną! Nikke objął ją ramionami. – Suski, kochana. Przecież wiesz, że by łem w pracy. Laura to moja klientka i musiałem się nią zająć. Jestem psy chologiem, a nie nauczy cielem, i nie mam takich bajeczny ch wakacji jak moi koledzy. Zdarza się, że moi klienci potrzebują pomocy także latem. Suski rozluźniła się nieco i objęła Nikkego za szy ję. – Przepraszam. To ty lko takie gadanie, sam wiesz. Nastrój mi się zmienia jak chorągiewka. Nikke pocałował ją delikatnie w usta i potarł swoim nosem o jej nos. – Tak, wiem. Suski odchy liła nieco głowę do ty łu i spojrzała na swojego mężczy znę. By ł taki cudowny, przy stojny i dawał jej poczucie bezpieczeństwa. – Jednego ty lko nie potrafię zrozumieć: ile pracy może przy sporzy ć psy chologowi jedna nastolatka? Nikke oswobodził się z objęć żony, musnął lekko jej włosy i wy mamrotał na odchodne: – Oj, żeby ś ty lko wiedziała ile.

5 – Dzień dobry. – Mężczy zna z pączkiem w jednej i filiżanką kawy w drugiej ręce wy szczerzy ł zęby w uśmiechu. Miia za żadne skarby nie mogła sobie przy pomnieć jego imienia. Nie pamiętała też, jakiego przedmiotu uczy ł. – Aaa, dzień dobry – uśmiechnęła się. Może matematy ki albo fizy ki? Żeby uniknąć rozmowy, wzięła ze stołu pączek z nadzieniem jabłkowy m, wepchnęła sobie spory kawałek do ust i odwróciła się, żeby odejść. Nagle na wprost niej wy rósł Nikke, który właśnie wszedł do pokoju nauczy cielskiego, i porwał jej resztę pączka z dłoni. – Powinnaś chy ba trochę bardziej dbać o linię, co, mała? Matematy k-fizy k spojrzał na szczupłą sy lwetkę Mii i zaczął rechotać. – To by ło dobre, ha, ha, ha! – Dzień dobry. – W drzwiach pojawiła się dy rektorka, zacierając ręce. – Nadszedł już czas spotkać się z ty mi, dla który ch tutaj jesteśmy. Z przy szłością naszej ojczy zny. Miia razem z pozostały mi nauczy cielami siedziała na podwy ższeniu w auli i słuchała mowy dy rektorki. Publika licząca paręset głów by ła wy raźnie znudzona – dy rektorka nie mówiła niczego, czego nie sły szeliby już wcześniej. „Nowy początek”, „przy szłość”, „dla samy ch siebie”. Czy przy swajanie utarty ch frazesów na mowy okolicznościowe by ło częścią jej wy kształcenia? Miia skoncentrowała się na obserwacji swojego nowego stadka. Dziewięćdziesiąt procent ubierało się, z punktu widzenia dorosłego, niemal identy cznie. Te same marki biły po oczach swoimi logo, a wśród szkolny ch plecaków powtarzały się wciąż te same modele i podróbki. Fry zury też by ły takie same. Lakier do paznokci w trzech kolorach. Ty lko spojrzenia nieco się od siebie różniły. Dalej by li ci „inni”. Nerdzi w okularach, niewy posażeni w żadne markowe gadżety. Mieli z pewnością jakieś dziwne, mało seksowne hobby, jak jazda na nartach na orientację albo korespondency jna gra w szachy. Ich ży cie raczej nie by ło łatwe, ale na dłuższą metę by ła to strategia zwy cięzcy, o ile ty lko potrafili zachować poczucie własnej wartości. Miia pomy ślała o Laurze, która całe dzieciństwo poświęciła grze na pianinie. Sprawiała wrażenie całkiem zwy kłej dziewczy ny, ale czuło się, że w głębi duszy by ła „inna”, bo tak intensy wnie oddawała się swojej pasji. Rozmy ślania Mii zostały przerwane w niemiły sposób, gdy wy wołano jej nazwisko. – By ć może część z was zna już z Internetu naszą nową nauczy cielkę. Miia Pohjavirta zaczy na u nas pracę jako szkolny pedagog i w razie potrzeby będzie wam służy ć pomocą. Wiele ją łączy

z naszą placówką. Jest starszą siostrą Niklasa Pohjavirty, jak pewnie niektórzy z was zdąży li już zgadnąć po nazwisku. Uczęszczała również do naszej szkoły, tak więc zna wszy stkie sztuczki i nie da się łatwo wy wieść w pole, prawda, Miia? – Dy rektorka zwróciła ku niej swą uśmiechniętą, jakby wy kutą z żelaza twarz. – Tak. – Miia wstała, poprawiła dżinsy i podeszła do mikrofonu. – Dzień dobry wszy stkim, mam na imię Miia i mój pokój jest tam, na dole, obok pokoju Nikkego. Możecie umówić się ze mną wcześniej albo po prostu wpaść, jeśli coś leży wam na sercu. Chciałaby m tej jesieni poznać jak najwięcej uczniów, więc nie musicie się niepokoić, jeśli zaproszę kogoś z was na spotkanie. Mam adres mailowy, ale wolałaby m, żeby ście przy chodzili do mnie porozmawiać osobiście. Można mnie zaczepić choćby na kory tarzu. Tłum nastolatków wpatry wał się w Miię w nienaturalnej ciszy. Miia by ła przy zwy czajona do tego, że spoczy wały na niej setki spojrzeń. Przy puszczała też, że młodzi ludzie siedzący bez przerwy w Internecie zdąży li już ją poznać, choćby ze zdjęć. Teraz jednak mogłaby przy siąc, że prześwity wała jej bluzka lub zapomniała założy ć spodni. Odchrząknęła i starała się konty nuować rozluźniony m i bezpośrednim tonem. – Naprawdę bardzo chętnie was poznam. Czy macie może jakieś py tania? – Złapała się niezawodnego koła ratunkowego. Z pewnością nikt o nic nie zapy ta i będzie mogła zakończy ć swoje wy stąpienie. – Zostałaś tutaj podstawiona? – Usły szała dźwięczny chłopięcy głos. Spróbowała namierzy ć py tającego wzrokiem, ale jej się nie udało. – Podstawiona? – Tak. Z powodu Laury. Niech to jasny gwint. Zapowiada się wspaniała jesień. Miia siedziała przy stole. Przed sobą miała dość cienką teczkę, na której drukowany mi literami napisano wy raźnie: „Lauri Ojantaus”. Jej pierwszy klient. W środku luźne notatki: problemy z nauką, wagary, komentarze nie na temat na lekcjach, nieumiejętność pracy w grupie, izolowanie się od reszty uczniów. Miia przeczy tała raport i zerknęła na zegarek. Miała jeszcze kwadrans. Zdąży przejrzeć stronę Lauriego na Facebooku. Choć nie, to bez sensu. Chłopak wy stępuje tam pewnie pod jakimś wy my ślony m imieniem. Dałoby się go oczy wiście namierzy ć, ale trzeba by przeszukać listy znajomy ch inny ch uczniów. W rzeczy wistości Miię bardziej interesowały teraz ewentualne komentarze i polubienia odnoszące się do jej wczorajszego statusu. Mimo że tak naprawdę nie miały żadnego znaczenia – powinna to sobie wreszcie uświadomić. Wy ciągała już laptopa z torby, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Przy brała oficjalną pozę przy stole, odchrząknęła i zaprosiła gościa do środka. Do pokoju wszedł mizerny chłopiec, taki, któremu chciałoby się jak najprędzej dać kubek gorącego kakao, a potem położy ć go do łóżka

i nakry ć kołderką. Wy glądał na zalęknionego, a z wy razu jego twarzy można by ło od razu wy czy tać, że nie przy szedł tu zby t chętnie. Mii wy dało się, że jego cera by ła poszarzała, jakby sporo czasu spędzał przed monitorem komputera. – Hej, fajnie, że przy szedłeś! Jesteś moim pierwszy m uczniem, usiądź sobie! – Miia próbowała nadać swojemu głosowi energiczny ton, żeby choć na chwilę rozruszać chłopca. – Cze. – No tak. Ponieważ jest to nasze pierwsze spotkanie, może warto by łoby najpierw trochę porozmawiać. Pewnie poruszy my te same sprawy, o który ch mówiłeś tutaj już wcześniej, ale chciałaby m cię trochę poznać, jeżeli nie masz nic przeciwko temu. – OK. – A więc, jeśli chodzi o... Mam tu napisane, że twoja mama także ma dziś przy jść na spotkanie. – Noo, tak... Zawsze się spóźnia. – Lauri mówił, wpatrując się we własne dłonie. Miia nie mogła nawet dojrzeć jego oczu, ukry ty ch za rozczochrany mi, tłusty mi włosami. Miał na sobie Tshirt z obrazkiem imitujący m piksele, ale siedział tak zgarbiony, że Miia nie mogła się zorientować, co dokładnie na nim by ło. – Tak by wa – odparła przy jaźnie. – Ludzie nieraz nie mogą się wy rwać z pracy, a tu na dodatek trzeba dojechać spory kawał. Lauri spojrzał na Miię, uśmiechając się krzy wo. – Pracuje w chacie. „Lauri 1, Miia 0”. – OK. No to zaczekamy. Jak minęły wakacje? By ła jakaś wy cieczka czy coś w ty m sty lu? – Tak. Cisza. Wy glądało na to, że Lauri nie ma zamiaru konty nuować, Miia uniosła więc py tająco brwi. – Cannes. – Możesz mówić do mnie cały mi zdaniami? – Tak, miałem wakacje. By liśmy w Cannes. By ło OK. – Lauri zrobił taką minę, jakby podobną rozmowę rzeczy wiście prowadził już dziesiątki razy i obchodziła go ty le, co zeszłoroczny śnieg. Miia zerknęła na zegar ścienny. Wspaniale, upły nęło dopiero cztery i pół minuty. Jeżeli jego matka rzeczy wiście zawsze się spóźniała, równie dobrze mogła przy jść dopiero za godzinę. Choć decy dując się na powrót do pracy nauczy cielki, Miia zdawała sobie sprawę, że oto wstępuje znowu w całkiem inny świat, to zapomniała o jedny m. O ty m, że w sieci wszy stko by ło dużo łatwiejsze: nie by ło zmian tonu głosu ani rozmaity ch wy razów twarzy, języ ka ciała ani odburknięć – by ły ty lko słowa. I emotikony. Nigdy nie denerwowała się, rozmawiając z młody mi na czacie, ale podczas konfrontacji twarzą w twarz by ło to całkiem realne. W sieci mogła by ć sobą. Mogła słuchać w ty m samy m czasie muzy ki, siedząc w podziurawiony m dresie. Ale teraz

musiała by ć autory tetem, kimś dorosły m. I mieć rzeczowe podejście. I mimo to sama, z własnej nieprzy muszonej woli, chciała tu przy jść! O, biedna Miio! Nie by ło sły chać pukania, ale nagle drzwi rozwarły się, z hukiem uderzając o ścianę. Lauri w ogóle nie zareagował, podczas gdy Miia odskoczy ła o parę centy metrów w lewo. – O, widzę, że zaczęliście beze mnie. Miia spojrzała zaskoczona na Tiinę Ojantaus. Kobieta by ła ubrana adekwatnie do pogody, ale nieadekwatnie do miejsca. Miała srebrne sandały na koturnach, wąską dżinsową spódnicę do kolan i obcisły wy dekoltowany top z dżinsu. Na jej szy i wisiał chy ba z kilogram srebrny ch naszy jników, a jej krótkie włosy, jaśniejsze niż najjaśniejszy blond, by ły równo przy cięte na kształt rzeźby. Najwy raźniej nie poskąpiła na to wszy stko pieniędzy, gorzej by ło z dobry m smakiem. Miia wstała i uśmiechając się, wy ciągnęła do kobiety rękę. – Dzień dobry, jestem Miia. Cieszę się ze spotkania po tak długim czasie. Tiina Ojantaus niechętnie podała jej rękę na powitanie, najwy raźniej nadal nie kojarząc, że oto miała przed sobą koleżankę z dawny ch szkolny ch lat. – Przecież mówiłam, że chcę uczestniczy ć w spotkaniach. Nie ży czę sobie, żeby ście wciskali mojemu dziecku do głowy jakieś brednie. Ojantaus zdawała się czekać, aż Miia przy niesie jej krzesło, ale w końcu sięgnęła po stojący z boku stołek. – Przecież wszy scy chcemy, żeby uczniom powodziło się jak najlepiej, prawda? – odpowiedziała Miia, uśmiechając się pojednawczo. Ojantaus odwzajemniła się zaskakująco szerokim uśmiechem. – Tak, chcecie pomagać ty m młody m ludziom. To jedna z niewielu rzeczy, na które z przy jemnością płaciłaby m nawet wy ższe podatki. To samo robię zresztą z dorosły mi w mojej firmie: staram się zapewniać im dobroby t. Miia zrobiła w my ślach głęboki wdech i spróbowała skierować rozmowę na bardziej konkretne tematy. Kiedy matka z sy nem wreszcie podnieśli się do wy jścia, Miia dostrzegła obrazek na T-shircie Lauriego. Czarnoksiężnik zrobiony z pikseli ciskał kulą ognistą, bolidem. Kiedy chłopiec odwrócił się i skierował do drzwi, Miia odczy tała napis na plecach koszulki: „Guns don’t kill people, Magic Missiles do!”. – Czy nie należałoby czasem poszukać problemów gdzie indziej, a nie ty lko w moim Laurim? – rzuciła Tiina Ojantaus na odchodne, z pełny m politowania wy razem na twarzy. – Szkoda, że nie pilnowałaś wcześniej tej Laury. Ktoś powinien by ł się zająć tą szopką, którą odstawiała również w naszy m domu. Od razu można by ło zgadnąć, że nic dobrego z tego nie wy niknie. Drzwi zatrzasnęły się tak samo gwałtownie, jak wcześniej się otworzy ły. Miia usiadła z powrotem na krześle i obracała się, wpatrując w stojący na parapecie zwiędły kwiatek. Jej

pierwsze spotkanie z klientem trwało w sumie trzy naście minut i nagle zrozumiała powód, dla którego zmieniła się terminologia. „Uczniowie” mieli się uczy ć, „przy padki” i „pacjenci” by li pod kontrolą, za to „klienci” mogli domagać się wy konania usługi i mieli prawo sami stawiać wy magania. My śli Mii mimowolnie pobiegły w stronę Laury. Czego też mogła chcieć jako klientka od Nikkego i co Nikke jej zaproponował? Chociaż Miia znała swojego brata, na my śl o ty m wszy stkim przeszy wał ją dreszcz. Opis Laury przedstawiony przez Nikkego miał się nijak do nagłego wy buchu Tiiny Ojantaus, mimo że Miia nie traktowała tej diwy jako wiary godnego źródła informacji. Rozmowa, której by ła świadkiem w pokoju nauczy cielskim, też potwierdzałaby raczej to, co mówił Nikke. Dlaczego zatem Laura chodziła do niego na wizy ty ? Młodzieńczy bunt nie mógł by ć chy ba wy starczający m powodem. Miia by ła wściekła, że nie miała już dostępu do policy jny ch baz dany ch. Nikkego obowiązy wała tajemnica zawodowa i to chroniło Laurę, a od Korhonena nie wy ciągnie ani słowa, jeżeli nie będzie mogła mu zaoferować niczego w zamian. Uświadomiła sobie, co robi, dopiero wówczas, gdy laptop leżał już na stole, a okno Facebooka by ło otwarte. Ale to jest sprawa służbowa. A przy najmniej ważna sprawa, powiedziała sobie i odszukała wiadomość od Johanny, tę, którą dostała poprzedniego wieczoru. Powinna by ła zareagować od razu, jak ty lko ją otrzy mała. Znalazła list i kliknęła na ikonkę „odpowiedz”. Cześć, Johanna, cieszę się, że nawiązałaś kontakt. Jestem w szkole codziennie, więc po prostu przyjdź do mnie, porozmawiamy! „Cieszę się, że nawiązałaś kontakt”? Czy żby tak szy bko zaczęła przy swajać sobie nauczy cielski żargon? Miia nie wiedziała już, jaka będzie jej rola, ale mimo to wy słała wiadomość. Może usły szy od Johanny coś, co popchnie sprawę Laury do przodu. Możliwe też, że ta dziewczy na po prostu potrzebuje z kimś pogadać. Ale mniejsza o to. Miia czuła, że jest w mało komfortowej sy tuacji, ale wkrótce wszy stko znowu zacznie się układać.

6 Miia szy bko rozprawiła się z dwoma hamburgerami z podwójny m serem i dużą porcją fry tek. Zgniotła papierową torebkę z McDonalda, wy rzuciła ją do kosza i spojrzała na dziedziniec, dopijając resztki coca-coli light. Uczniowie, początkowo rozproszeni jak kule na stole bilardowy m, uformowali wreszcie osobne grupki. Emo, goci, banany, lolity, dziunie i skejci. Grupy by ły inne niż kiedy ś, ale za śmietnikami panowała ta sama atmosfera, co w szkolny ch czasach Mii. Uczniowie palili skręty, spluwali na ziemię, niektórzy się całowali. Skorzy stanie ze szkolnej stołówki by łoby na pewno zdrowsze i bardziej solidarne niż chowanie się w swoim pokoju. Może nawet stanowiło coś w rodzaju zawodowego obowiązku, ale spotkanie z seniorką i juniorem rodziny Ojantaus zakończy ło się tak kompromitującą porażką, że Miia nie miała najmniejszej ochoty dzielić się wrażeniami ze swojego pierwszego dnia pracy z inny mi. Bezpośrednie spotkania z ludźmi rzeczy wiście by ły nadzwy czaj trudne. Miia odczuwała też palącą potrzebę, by nie wy logowy wać się z Facebooka – na wy padek gdy by Johanna jej odpowiedziała. Z trudem powstrzy my wała się przed klikaniem na powiadomienia, na który ch można by ło zobaczy ć lajki. Nad mały m biały m globem ziemskim wy świetlała się cy ferka trzy. Niech się wy świetla. Zauważy ła, że kilkoro uczniów spoglądało uważnie zza śmietników w stronę jej okna. Czy by ła wśród nich Johanna? Czy głowili się nad jej rolą jako „podstawionego” nauczy ciela? Przez chwilę Miia w my ślach przeklinała całą tę Laurę – że też nie mogła sobie wy brać jakiegoś innego momentu na zaginięcie! Teraz w oczach wszy stkich by ła policy jny m kablem, co wy kluczało zdoby cie czy jegokolwiek zaufania. Pogłoska o jej tajnej misji by ła oczy wiście bez sensu, ale to i tak niewiele zmieniało. Parę lat temu w Internecie został rozpowszechniony film pornograficzny, w który m rzekomo miała wy stępować Miia. Kobieta z klipu nawet jej nie przy pominała, a specjalistom wy starczy ł kwadrans, żeby potwierdzić, że to podróbka, ale mimo to wideo nadal krąży ło w sieci i w niektóry ch kręgach kojarzono ją jako policjantkę, która miała przy godę z domowy m porno. Miia starała się cały ten epizod potraktować jako komplement, ale nie by ło to wcale takie łatwe. Wy jrzała na kory tarz ty lko po to, żeby stwierdzić, że rolety u Nikkego nadal by ły zasunięte. Zasłaniały pokój od rana i Miia nie miała odwagi podejść do drzwi, żeby zapukać. To by ła nowa sy tuacja w ich relacjach – dawniej Miia nie szanowała specjalnie pry watności brata, ani on jej. Na darmo oboje wy wieszali na drzwiach tabliczki z napisem „KEEP OUT”. Teraz jednak Miia miała w pamięci słowa Nikkego o ty m, że rolety chronią jego klientów, wobec czego oparła się

przemożnej chęci, by pójść do gabinetu brata i dostać rozgrzeszenie w związku z Ojantausami. Chciała usły szeć od niego, że inni nauczy ciele mają gdzieś tę wariatkę, a ona, Miia, wy wiązała się ze swojego zadania znakomicie. Reszta spotkań tego dnia przebiegła jednak tak dobrze, że kiedy zadźwięczał dzwonek, obwieszczając koniec zajęć, Miia by ła już zupełnie spokojna. Nawet dla niej by ło spory m zaskoczeniem, że udało jej się nakłonić paru uczniów do przemy ślenia swojej moty wacji do nauki. Kliknęła znów na stronę Facebooka, ale wiadomości od Johanny wciąż nie by ło. Dostała natomiast wiadomość od swojej bratowej. W ty powy m dla siebie, energiczny m sty lu Suski przy pominała przy jaciółkom o wieczorny m spotkaniu i o podziale obowiązków związany ch z przy niesieniem jedzenia i picia oraz zapewnieniem inny ch rozry wek. Co by zrobiły, gdy by Suski nie angażowała się tak w organizację i planowanie ich czasu wolnego? Bez jej niespoży tej energii, z jaką szukała odpowiednich połączeń kolejowy ch, autobusowy ch i samolotowy ch, dostępny ch noclegów, najgorętszy ch barów i dy skotek, najlepszy ch restauracji i godzin otwarcia sklepów? Co by zrobiły, gdy by nie sprawdziła prognozy pogody i adresów szpitali? Pewnie ominęłoby je wiele niezapomniany ch chwil. Niechy bnie chodziły by zziębnięte i głodne, a może nawet pomarły by w wy niku niespodziewany ch obrażeń. Tego wieczoru pierwszy raz po długiej przerwie miały się spotkać we cztery na plaży w Palokaski na babskie pogaduchy i Suski swoim stary m zwy czajem przesłała im w wiadomościach, do złudzenia przy pominający ch instruktaże, numer do korporacji taksówkarskiej i przy pomnienia, jakie która z nich miała alergie i dolegliwości pokarmowe. Isabella najwy raźniej by ła teraz wegetarianką. Ciekawe. Suski nie omieszkała im także donieść, że nad morzem by ły prowadzone działania ratownicze, i jeżeli nadal by trwały, prawdopodobnie będą musiały zmienić miejsce spotkania. Kiedy jakiś czas temu zaczęły planować ten wieczór, nic jeszcze nie by ło wiadomo o zaginięciu Laury, a plaża nad morzem by ła oczy wisty m wy borem. Wciąż by ło to jedno z ty ch nieliczny ch miejsc w Palokaski, gdzie zapominano nawet o różnicach klasowy ch. Od lat sześćdziesiąty ch mieszkańcy dzielnicy właśnie tam bawili się i świętowali różne uroczy stości. I zupełnie tak jak Laura ostatniej soboty, także Miia w młodości pociągała nad brzegiem morza piwo w niezliczone letnie noce. Nagle Miię zmroziło. Przy pomniała sobie ciała topielców z filmów i seriali telewizy jny ch. Suski nie robiła wielkiej sprawy ze swojego wkładu w organizację wspólny ch spotkań. Nie oczekiwała wdzięczności, nie wy buchała złością ani nie wzdy chała jak męczennica – robiła to z czy stej miłości do samej idei i do nich. Oczy wiście można by ło podejrzewać, że cały mi nocami modliła się, żeby wszy scy zrobili dokładnie tak, jak poleciła, i na pewno miała zawsze w zapasie jakiś plan awary jny albo może nawet kilka. Nigdy nie przy dzielała jednak nikomu zadań, które mogły by się okazać dla niego zby t trudne. Na barkach Mii po raz kolejny spoczy wał więc zakup napojów. Suski dobrze wiedziała, że Miia miała dość ograniczone pojęcie o jedzeniu, wobec czego nie by ło sensu wy sy łać jej do stoiska z serami czy wędliną, bo ty lko by tam stanęła

jak wry ta. Miia wy szła na kory tarz i zamknęła drzwi na klucz. Rolety u Nikkego nadal by ły zasunięte. Spojrzała na zegarek. Minęła już czwarta. Czy żby u jej brata ktoś jeszcze by ł? Stała przez chwilę pod drzwiami, wy tężając słuch, i wreszcie zapukała. Nikt nie odpowiedział. Ostrożnie nacisnęła klamkę. Drzwi nie by ły zamknięte, pokój by ł pusty. Czy Nikke w ogóle poszedł dzisiaj do pracy ? Miia szy bko zamknęła drzwi i niemal wy biegła z budy nku. Nieprzy jemna, absurdalna i niepohamowana my śl, że jej brat miał coś wspólnego ze zniknięciem Laury, prześladowała ją aż do chwili, gdy dotarła do sklepu monopolowego. – Gdzie tak długo by łaś? – zapy tała Suski. Siedziała na zewnątrz na schodach domu Mii. – Nie wiedziałam, że tu będziesz. – Przecież napisałam, że wpadnę do ciebie zrobić sałatki. Stąd jest bliżej na plażę i wszy stko będzie świeższe. Ależ oczy wiście. – Chy ba nie zdąży łam dokładnie przeczy tać twojej wiadomości. – Miia otworzy ła drzwi do domu i pomogła Suski wnieść do środka torby z jedzeniem. – Trzeba się szy bko wziąć do roboty. Liczy łam, że wrócisz do domu już pół godziny temu. Suski wy ciągnęła z toreb składniki na sałatki, otworzy ła szafki i znalazła deski do krojenia oraz noże, zanim Miia zdąży ła w ogóle zdjąć buty. Przy glądając się przez chwilę krzątaninie przy jaciółki, Miia doszła do wniosku, że coś jest nie tak. Suski przecież zawsze ją obejmowała na przy witanie i py tała, co sły chać, nim zabrała się do pracy. Zawsze. – Zorientowałaś się, że ja, Isabella i Aikku mamy wolne? Jesteś jedy ną, która musi wy trzeźwieć na jutro do pracy. – Czy li wy bawicie się do upadłego, a ja będę potem musiała targać was wszy stkie do domu? – Coś w ty m sty lu. Ale wcześniej mogłaby ś pokroić te marchewki. – Suski rzuciła Mii paczuszkę. – Na zapałkę. – Na zapałkę? – Do dipu. Czy li na wąskie paseczki. – To chy ba jakiś nowy termin kulinarny. Szkoda, że nie na kłody – zaśmiała się Miia. Spojrzała na marchewki, które według niej by ły cienkie jak zapałki nawet bez krojenia. Suski czy tała w jej my ślach. – Pokrój je jak chcesz. Nie mamy zby t wiele czasu. Miia ledwo zdąży ła otworzy ć opakowanie marchewek, gdy Suski już je jej wy rwała i sama zaczęła kroić. – Coś przecież mogę zrobić, skoro nie mamy czasu. – To otwórz wino musujące i wlej mi prosto do gardła.

Suski ciachała marchewki pasy wno-agresy wny m ruchem i Miia pospieszy ła otworzy ć butelkę. Zrobiła tak, jak poleciła przy jaciółka: wlała jej wino wprost do ust, aż z nosa poszły jej bąbelki. Miia wy buchnęła śmiechem i sprawiła, że Suski też w końcu zaczęła się śmiać. I, na co Miia miała nadzieję, wreszcie przestała się spieszy ć. – Usiądź na chwilę i złap oddech. – Miia nalała wino do kieliszków, posadziła Suski przy stole i dopiero wtedy podała jej kieliszek. – Szalejesz tu jak tornado i nawet nie powiesz „cześć”. – Cześć w takim razie! – Suski uśmiechnęła się z rezy gnacją. W jej uśmiechu kry ła się jednak wdzięczność. – Co się dzieje? Miia i Suski nigdy nie miały przed sobą żadny ch tajemnic. Kiedy Suski i Nikke zaczęli ze sobą chodzić, Miia przy gotowy wała się na to, że straci najlepszą przy jaciółkę. Złościła się po cichu na nich oboje przez wiele ty godni, ale by ło to zupełnie niepotrzebne, bo Suski na pierwszy m miejscu postawiła przy jaźń. Powiedziała nawet, że zostawi Nikkego, jeśli Miia nie będzie mogła ścierpieć tego, że są razem. Miia oczy wiście nie zgodziła się na to, a ich przy jaźń jeszcze się umocniła. Naturalnie nigdy nie powiedziała Nikkemu ani o tej propozy cji Suski, ani o inny ch głupotach, które opowiadała o nim przy jaciółka. Tak samo działało to zresztą też w drugą stronę – nie wy jawiała nigdy bratowej zwierzeń Nikkego na jej temat. Lawirowanie między dwoma lądami odpowiadało jej, by ła do tego przy zwy czajona od małego jako średnia z trójki rodzeństwa. Zawsze chciała mieć pełną orientację, co się wkoło dzieje, a ziemia niczy ja by ła idealny m miejscem do obserwacji otoczenia. Ostatnio sy tuacja się jednak skomplikowała z powodu problemów Suski z zajściem w ciążę. Bratowa zasy py wała Miię bardzo szczegółowy mi informacjami na temat poży cia z Nikkem i potencji męża, a Miia wciąż nie wiedziała, jak się do tego ustosunkować. Z jednej strony ciekawiło ją to, lecz z drugiej – wiedzieć o swoim bracie takie rzeczy to by ła perwersja. – Kochaliśmy się znowu całą noc, ale nie zaskoczy ło. A więc znowu o to chodzi, Miia powinna by ła się domy ślić. Wiedziała, że nie będzie można już zmienić tematu, przecież sama namówiła Suski na zwierzenia. – Skąd możesz to wiedzieć? Przecież nie od razu widać, czy jesteś w ciąży, czy nie. – Ale ja wiem. Znajome uczucie. – Ale... – Nikke nie daje z siebie wszy stkiego. Wcześniej, zanim postanowiliśmy mieć dziecko, chodził dwadzieścia cztery godziny na dobę ze stojący m fiutem. Bez problemu mogliśmy się kochać trzy razy dziennie. Miia pomy ślała o ty m samy m, co zawsze podczas takich rozmów. O trzech małpach, z który ch jedna trzy mała ręce na oczach, druga na uszach, a trzecia zakry wała sobie buzię. – Może powinniście zrobić sobie przerwę. Dobrze wiesz, że w stresie... – Nie mamy czasu na żadne przerwy ! Chy ba zdajesz sobie sprawę, że w ty m wieku krzy wa

nieubłaganie spada w dół. – Jaka krzy wa? – Stopnia płodności. Mii bezwiednie przemknęło przez głowę py tanie, czy to właśnie takimi słowami jej bratowa próbuje pobudzać Nikkego, bo termin nie wy dawał się szczególnie sty mulujący eroty cznie. Suski też długo nic nie mówiła. – Nikke wy miotował przez cały ranek – powiedziała w końcu. – Twierdził, że ma tak puste worki, że aż go boli brzuch. Ja jednak podejrzewam, że dręczy go coś zupełnie innego. – Tak przy okazji, nie widziałam go dzisiaj w szkole. – Powiedział dy rektorce, że jest chory. Ale mimo to poszedł gdzieś na miasto na cały dzień. – Dokąd? – Skąd mam wiedzieć? Powiedział ty lko, że musi załatwić jakąś sprawę. Ty le że ktoś ze szkoły może zobaczy ć, jak na chorobowy m załatwia pry watne interesy. Dlaczego Miia miała wrażenie, że zwolnienie ze szkoły i sprawy Nikkego miały jakiś związek z zaginioną dziewczy ną? – À propos, znałaś tę Laurę? Wiesz coś o niej? – zapy tała. – Przecież trzeba w końcu zrobić te sałatki. – Suski wstała od stołu, nawet nie patrząc na przy jaciółkę. Miia zasty gła na chwilę w bezruchu. Zdaje się, że Suski też podejrzewała, iż jej mąż wie o zniknięciu Laury więcej, niż mówi. Sama zresztą też mogła coś wiedzieć. Może nawet więcej niż Nikke? I żadne z nich nie chciało jej powiedzieć ani słowa. Zaufanie Mii do brata i przy jaciółki uleciało szy bciej niż bąbelki w winie musujący m w ich kieliszkach.

7 Pomimo całego zamieszania z sałatką i winem Miia i Suski dotarły na miejsce spotkania przed inny mi. Na brzegu nie działo się nic szczególnego. Laury nie by ło jednak już trzeci dzień, więc pewnie nadal prowadzono poszukiwania. W letnim żarze plaża w Palokaski przy pominała raczej wy brzeże nad Morzem Śródziemny m niż w Finlandii. Miia przy stanęła, żeby popatrzeć na krajobraz znany z czasów dzieciństwa i pooddy chać nostalgią. Miała ochotę wy ciągnąć ręce, zamknąć oczy i pobiec w stronę słońca. Razem z Suski opróżniły w kuchni całą butelkę wina i w tej chwili temat Nikkego wy dawał jej się zupełnie daleki i nieistotny. – Idzie Aikku. Miia spojrzała w stronę, którą wskazała jej Suski. Ostatnio widziała Aikku trzy lata temu, kiedy Suski zgromadziła je wszy stkie na wspólny m wieczorze w saunie. Aikku pomachała im, ale nagle zmieniła kierunek, a po chwili przy siadła na ręczniku, na który m opalał się mężczy zna w kąpielówkach. Zdezorientowana Miia spojrzała na Suski. – To ojciec jej średniego dziecka. Jak ma na imię... – Czy nie Iisa? – Nie chodzi mi o dziecko, ty lko o faceta. Jak mu by ło... Mara. Albo Masa. Miia przez chwilę badawczo przy glądała się siedzącej parze, wy raźnie pochłoniętej rozmową. – A więc utrzy mują ze sobą kontakty ? – Aikku nie ma wy boru, facet ma kasę. Dwóm pozostały m załatwiła zakaz zbliżania się do dzieci. – Jak to? Obaj są agresy wni? – Nie, ale biedni. Aikku nie chciała od nich niczego poza spermą. Ich przy jaciółka urodziła pierwsze dziecko zaraz po ukończeniu liceum, kiedy one zaczy nały studia. Zajście w ciążę by ło najlepszy m sposobem, żeby uniknąć tłumaczenia wszy stkim dookoła, dlaczego nie chciało jej się studiować. Wy brała dziecku ojca na podstawie kształtu czaszki i już po paru ty godniach chodzenia oczekiwała swojego pierworodnego – Olliego. Faceta wy waliła za drzwi, kiedy ty lko na teście ciążowy m pojawił się drugi pasek. Stwierdziła też, że przedszkola to diabelski wy nalazek, wobec czego sama wy chowa dziecko. Aikku nie musiała się więc zastanawiać, kim zostanie, jak już będzie dorosła. Kiedy Olli poszedł do pierwszej klasy, wy korzy stała sprawdzoną metodę, czy li poszukała następnego faceta o odpowiednim kształcie

czaszki, żeby spłodził Iisę, a potem zajmowała się córką przez siedem lat. Później urodziły się bliźniaczki Matilda i Johanna. Początkowo Miia, Suski i Isabella chciały wy leczy ć Aikku z jej try bu ży cia. Mimo najlepszy ch chęci trudno by ło pochwalać coś takiego. Aikku nigdy nie pracowała i nikt nie wiedział, z czego ży ła. Spekulowano niemal o wszy stkim, od szantażowania dziadków po handel narkoty kami i prosty tucję. Również przy jaciele Aikku, będący rodzicami chrzestny mi jej potomstwa, by li zaniepokojeni, jakie będą wy obrażenia ty ch dzieci o świecie. W końcu cała spłodzona przez Aikku czwórka by ła na utrzy maniu państwa. Miia obserwowała, jak ręka Aikku błądziła między karkiem mężczy zny a jego kąpielówkami. Mara-Masa wy glądał, jakby szukał portfela. Długie, naturalnie kręcone włosy Aikku w kolorze platy ny powiewały na wietrze. Jednak przy ty ła. Wiadomo, że urodzenie czwórki dzieci zostawiłoby ślad na każdej kobiecie, ale Aikku by ła teraz grubsza niż wtedy, kiedy oczekiwała bliźniaków. Z pewnością nie czuła się najlepiej w ty m upale. – Może mogły by śmy schować się w cieniu? Miia odwróciła się, usły szawszy za sobą głos Isabelli. Przez chwilę my ślała, że patrzy w oczy Tiinie Ojantaus. – No, wreszcie cię widzę! Witamy z powrotem w naszy m gronie! – Isabella uściskała mocno Miię. Spry skała się ty mi samy mi perfumami, co Tiina, choć najwy raźniej mocniej, bo zapach tak podrażnił nozdrza Mii, że aż kichnęła. – Jesteś chora? – spy tała Isabella i spojrzała na nią z matczy ną troską, robiąc krok do ty łu. – Mamy w Wellness+Spirit naprawdę dobre tabletki, witamina B i cy nk, w stu procentach naturalne. Wy kończą każdą chorobę. – Dziś wieczorem nie będziesz nam tu sprzedawała żadnej trucizny. – Suski objęła Isabellę, choć miała raczej surowy wy raz twarzy. – Nie zniosę dłużej odmieniania słów „organiczny ” i „ekologiczny ” przez wszy stkie przy padki. – Najwy raźniej jej też zdąży ła już zaoferować swoje produkty. – W porządku, ale chy ba mogę się zatroszczy ć o przy jaciółkę? Lepiej brać naturalne preparaty niż anty bioty ki, które wy trącają organizm z równowagi i na długo pozostawiają ciało w opłakany m stanie. – Nie mam kataru, po prostu coś mnie połaskotało w nosie. Miia nie mogła przestać wpatry wać się w Isabellę. Taka sama blond fry zura jak u Ojantaus. Szy ja i nadgarstki obwieszone biżuterią. Sukienka wy glądała na znajomą, sandały też by ły srebrne. Jeśli Tiina Ojantaus kłuła w oczy szmalem i zły m gustem, to Isabella raziła wy łącznie ty m drugim. Jej wersja tego sty lu by ła o dobry ch parę ty sięcy tańsza. Isabella dołączy ła do sieci sprzedaży produktów Wellness+Spirit Tiiny Ojantaus około roku temu. Jednak takiej przemiany Miia w żadny m wy padku się nie spodziewała, i wcale jej się to nie podobało. Przede wszy stkim my śl, że Ojantaus wraz ze swoją firmą my dlarską potrafiła tak rady kalnie zmienić człowieka, by ła dla Mii naprawdę przerażająca. Po drugie, Isabella by ła

prawdziwą pięknością, kilka razy proponowano jej nawet pracę modelki. Jej ambicje ograniczały się jednak do ukończenia szkoły handlowej i podjęcia pracy w banku spółdzielczy m w Palokaski na stanowisku kasjerki. Teraz zaś, z tego co sły szała od Suski, Isabella rzuciła posadę w banku. „Dobry sprzedawca musi się całkowicie skoncentrować na swojej pracy, inaczej nic nie zarobi”, miała powiedzieć Ojantaus. Isabella, mimo że całkowicie oddała się swemu nowemu zajęciu, najwy raźniej niczego się jeszcze nie dorobiła. To zresztą wcale nie by ło takie łatwe, bo zgodnie ze strukturą sprzedaży piramidalnej największe zy ski spły wały do kieszeni Ojantaus. – Sorry, że poszłam pogadać do Mauriego, ale muszę kupić Iisie nowe kalosze. – Aikku usiadła na kocu, wy machując pięcioma setkami euro. – Cześć, Miia. – Cześć. Fajnie cię widzieć. – Za to kupisz chy ba nawet coś więcej niż kalosze. – Suski podała Aikku butelkę z cy drem. – Jak choćby niezbędnik do domu ode mnie, na który nie by ło cię ostatnio stać – zaproponowała Isabella. – Dziękuję, ale jestem całkiem zadowolona z oferty w supermarkecie. – Czy ty w ogóle masz pojęcie, jakie paskudztwo wcierasz w siebie i dzieci? – Paskudztwo? – zaśmiała się Suski. – Gówno. Powiedz lepiej gówno. – My w Wellness+Spirit przy wiązujemy wagę do tego, żeby nie uży wać takiej retory ki. – Przecież obiecałaś, że dzisiejszego wieczoru nie będziesz handlować ty m gównem. – Naprawdę obiecałam? – Isabella uśmiechnęła się do Suski. – No to dajmy temu spokój. Powiedz lepiej, Miia, co u ciebie sły chać. Po kilku drinkach znów poczuły się tak, jakby nigdy się nie rozstawały. Każda przy jęła na powrót swoją starą rolę. Aikku by ła znana jako nonstop-standup-comedienne, Suski jako cy niczka, Isabella jako współczująca bratnia dusza, a Miia jako obserwatorka, która śledziła którąś z nich w zależności od rozwoju sy tuacji. Z powodu swojej małomówności Miia by ła przez przy jaciółki uważana za najmądrzejszą. Traktowały ją jak wy rocznię, która najwięcej wiedziała i do której zwracano się zawsze wtedy, gdy pojawiały się problemy. Miia znów spostrzegła, że w ty m gronie najłatwiej by ło jej wy cofać się właśnie na pozy cję obserwatorki, bo Aikku wy sy sała z otoczenia całą energię i nie dawała nikomu dojść do słowa. W towarzy stwie inny ch osób Miia potrafiła jednak zachowy wać się zupełnie inaczej i wcale nie musiała by ć uważana za tę najmądrzejszą. Po dziesiątej opadł na nie gorący sierpniowy zmierzch. Plaża opustoszała, została już ty lko grupka młodzieży, a także kilku mężczy zn, którzy chy ba przy szli tu w ty m samy m celu, co Miia z przy jaciółkami. Jeden z nich pobrzękiwał na gitarze, dzięki czemu również ich spotkanie stało się bardziej nastrojowe. Kompletnie pijana Suski ogłosiła, że idzie na chwilę odpocząć. Wszy stkie doskonale znały ten jej ry tuał. Miała słabą głowę i najczęściej przy sy piała, ale zawsze wy budzała się w odpowiednim momencie, aby doprowadzić imprezę do końca. – Zobaczcie, ta jej kuracja hormonami jest po prostu zabójcza – podsumowała Isabella

i przesunęła pudełko z truskawkami spod głowy Suski w bezpieczne miejsce. – Chciałam jej zaoferować jeden z naszy ch ziołowy ch produktów, którego wpły w na wzrost płodności został udowodniony, ale ona ma to zupełnie gdzieś. – Suski już nie przy chodzi nas odwiedzać, nie jest w stanie znieść widoku dzieciaków – powiedziała Aikku. – Nie można jej nawet powiedzieć, że opieka nad dziećmi jest męcząca, a nieraz wręcz doprowadza mnie do szału, bo od razu odpowiada: „Powinnaś by ć szczęśliwa, że masz dzieci”. Pewnie, ja to rozumiem, ale czasami jednak żałuję, że je mam. – Nie rozmawiałam o ty m ostatnio z Nikkem, ale na pewno muszą by ć zestresowani z tego powodu. – Kiedy zaginęła ta Laura, dziękowałam Bogu, że nie mam dzieci. – Isabella szy bko spojrzała na Aikku. – Nie obraź się, Aikku. Ale ja nie wy trzy małaby m takiej udręki. Pomy ślcie ty lko o jej rodzicach. – Nie zamierzam się obrażać. Po prostu moje dzieciaki nie muszą się buntować, nie mają porąbany ch stary ch. – Jacy w takim razie są ci rodzice Laury ? – Miia zerknęła na pochrapującą Suski, szczęśliwa, że przy jaciółka śpi i można w spokoju pomówić o Laurze. – Na forach piszą, że jej ojciec nie tolerował żadny ch chłopaków. Dziewczy na miała zajmować się ty lko grą na pianinie i pozostać dziewicą do grobowej deski. – Na jakich forach? – No na wszy stkich. Miia przy pomniała sobie słowa Suski o ty m, że Aikku spędzała teraz każdą wolną chwilę, siedząc na forach internetowy ch. – Ja z kolei z tego, co mówiła Tiina, zrozumiałam, że Laura lubiła starszy ch facetów, a jej ojciec tego nie akceptował. I nie bez powodu, jeśli wolno mi wy razić swoje zdanie. – Isabella obróciła się w stronę Mii. – Tiina ma przecież dwóch absolutnie fantasty czny ch chłopaczków, Lauriego i Toniego. Podobno Laura by ła zakochana w Tonim, ale on za żadne skarby nie wziąłby tej dziwki. – Dziwki? – No, przecież taka właśnie by ła. – Na jakimś forum napisali, że podobno by ła w ciąży i uciekła, bo ojciec nie pozwoliłby jej urodzić dziecka. – W ciąży z kim? – spy tała Miia. – Z kimkolwiek. Sły szałam, że by ła dość akty wna – parsknęła Isabella. – Pewnie według Tiiny, ale mnie bardziej interesuje to, co piszą na forach – ciągnęła Miia i z minuty na minutę czuła coraz większe obrzy dzenie do Tiiny Ojantaus. – Toni jest jedny m z ty ch, który ch się wy mienia w Internecie jako podejrzany ch –

powiedziała Aikku. – Na pewno nie Toni! Stronniczość Isabelli zaczy nała już przy prawiać Miię o mdłości. – Mówiono też o jakichś „wujkach”, starszy ch facetach, którzy mieli już rodziny. A potem o jakimś muzy ku z kapeli, ale nie pamiętam, jak się nazy wał. Toni? „Wujkowie”? Muzy cy ? Miia pomy ślała, że musi zadzwonić do Korhonena. Powinni jak najszy bciej zrobić wstępne rozeznanie, spisać listę wszy stkich możliwy ch scenariuszy i bardzo dokładnie przeczesać Internet. Jej grzebieniem. Korhonen z pewnością zatrudnił już kogoś na jej miejsce, ale teraz potrzebowali prawdziwego specjalisty, kogoś, kto naprawdę wiedziałby, co robić. Do diabła z realny m światem i prawdziwy mi kontaktami, do diabła z uzależnieniem od sieci, tu przecież chodziło o ludzkie ży cie! Miia poczuła nagły przy pły w energii – jak wcześniej, gdy by ła pod wpły wem alkoholu, jednak teraz by ła to adrenalina. Ty lko ona mogłaby uzy skać całościowy obraz sy tuacji. Na skutek zrządzenia losu trafiła do Palokaski właśnie teraz i my śl o ty m, że mogłaby uratować Laurę, wy wołała u niej dreszcze. Równocześnie ogarnęło ją okropne uczucie, że stracono tak wiele czasu – poszukiwania trwały już trzeci dzień. Ale gdy by teraz Korhonen włączy ł Miię do śledztwa, mogłaby mu dostarczy ć podejrzany ch. Zdąży ła już wy grzebać telefon, gdy nagle uprzy tomniła sobie, że Aikku mówiła o pociągu Laury do starszy ch facetów. Takich jak Nikke. Wepchnęła telefon z powrotem do torebki. Oczy wiście jej brat nie może w ty m brać udziału. Nie po ty m, co się stało z Venlą. Nigdy w ży ciu. – Chy ba nie jesteś w to zamieszana? – Aikku wy rwała Miię z zamy ślenia. – Sądziłam, że nie masz już nic wspólnego z glinami. – Tak, to znaczy nie. Nie pracuję przy tej sprawie. Nie jestem już w policji. Nagle zapragnęła zmienić temat. Wy my ślić cokolwiek, by leby już więcej o ty m nie rozmawiać. – Na golasa do wody ! – wy krzy knęła. – Ściągać ciuchy ! – wrzasnęła na cały głos, po czy m zrzuciła z siebie ubranie na piasek, biegnąc ku morzu. Woda wy dała jej się zarazem ciepła i zimna. Miia chciała już zapomnieć o Nikkem, Laurze i inny ch i ty lko cieszy ć się letnią nocą i towarzy stwem przy jaciółek. Ale unosząc się w wodzie na plecach, nie mogła przestać my śleć o Laurze. Dziewczy na prawdopodobnie pły wała w ty ch samy ch wodach już trzecią noc z rzędu. Jak wy gląda ciało po trzech dniach w ciepłej wodzie? Miia spróbowała pomy śleć o sy renkach i ich piękny ch zamkach z wodorostów, ale bała się, że zaraz trafi na dry fującego trupa. Zaczęło ją pomału ogarniać przerażenie, lecz na szczęście podpły nęły do niej Aikku z Isabellą, a wraz z nimi wróciło jej poczucie bezpieczeństwa. – No tak, tamci też tu idą. Wiedziałam, że nie oprą się pokusie pły wania na golasa – zaśmiała

się Aikku i wskazała na brzeg. Wy glądało na to, że siedzący po drugiej stronie plaży mężczy źni nagle zaczęli się rozbierać i biec do morza. Aikku i Isabella zaczęły pły nąć w ich stronę, ale Miia nadal dry fowała, patrząc na gwiazdy na sierpniowy m niebie. Drasty czne my śli znowu powróciły i nie miała już siły z nimi walczy ć, więc postanowiła wrócić na brzeg. Nagle poczuła, że ktoś lub coś doty ka jej nóg. Tak bardzo się przestraszy ła, że nie by ła w stanie nawet krzy knąć, ty lko w panice rzuciła się do ucieczki. Nie mogła jednak upły nąć ani metra. Coś okręciło się wokół jej kostek. Teraz z jej ust wy doby ł się krzy k, który zamarł, kiedy znalazła się pod wodą. Stopy nie mogły dotknąć dna, a brak tlenu ściskał jej płuca. Zaraz jednak poczuła, że coś wy py cha ją na powierzchnię. Zrozumiała, że trzy ma ją drugi człowiek. To by ło rzeczy wiście bardzo niemądre zagranie, żeby iść popły wać nago na oczach podchmielony ch mężczy zn – zupełnie jak zaproszenie do gwałtu. Teraz szamotała się w mocny m uścisku silnej męskiej dłoni, a druga ręka mężczy zny zagarniała pod sobą wodę w stronę brzegu. Kiedy Miia wreszcie poczuła, że wy krztusiła już całą słoną wodę, która nagromadziła się w jej płucach, uwolniła się z uścisku i rzuciła z pięściami na prześladowcę. – Szaleniec! Mężczy zna pozwolił, żeby Miia chwilę go okładała, a w jego jasny ch oczach pojawił się bły sk rozbawienia. – Jestem Antti. – Czego ode mnie chcesz? Omal mnie nie zabiłeś! – Wręcz przeciwnie. Uratowałem ci ży cie. Aż tam sobie podry fowałaś. Pokazał ręką daleko na morze. – By łaś naprawdę blisko miejsca, w który m jest wir wodny. Wiele razy próbowaliśmy do ciebie krzy czeć, ale nie sły szałaś, więc w końcu musiałem ruszy ć ci na ratunek. Miia wiedziała, że spory kawał od brzegu fakty cznie by ł wir. – Nie mogłam popły nąć aż tak daleko. – Skąd wiesz? Unosiłaś się na wodzie, niczego nieświadoma. Antti wy szedł na brzeg. – Cała przy jemność po mojej stronie. Daj znać, jak znów będziesz potrzebować pomocy – uśmiechnął się do Mii, a jej zrobiło się nieprzy jemnie. Przy jrzała się dokładniej swojemu wy bawcy. By ł wy soki i ły sy. Nieźle umięśniony w odpowiednich miejscach. Gdy by spotkała go w jakimś barze, z pewnością zabrałaby go ze sobą do domu. Czy m ten wieczór różnił się od wieczoru w knajpie? Miia zauważy ła, że jej wzburzenie wy wołane strachem powoli zaczy na przeradzać się w podniecenie. Kiedy drzwi mieszkania Mii zamknęły się za nimi, Antti by ł już niemal wewnątrz niej. Mała akcja ratownicza świetnie posłuży ła za grę wstępną, a smak soli morskiej na ich skórze by ł bardzo

pobudzający. To, co działo się później na łóżku Mii, rozpaliło ich niemal do czerwoności. Trudno by ło oddawać honory wodzie morskiej, kiedy wy raźnie należały się one Anttiemu. Mężczy zna uplasował się w pierwszej trójce w seksrankingu Mii. A może nawet ścigał się o palmę pierwszeństwa. Udało im się jakoś uciec z plaży. Suski zdąży ła się obudzić podczas ich zabaw w wodzie i najwy raźniej wy trzeźwiała na ty le, że dała radę zebrać całe obozowisko i wrócić taksówką do domu. Aikku i Isabella przeniosły się na koc do facetów, żeby piać wiecznie młode szlagiery przy dźwięku gitary. Mii ulży ło, że nie musi się tłumaczy ć z randki z Anttim przed przy jaciółkami, chociaż te z pewnością zgadły, jak spędzili resztę wieczoru. Nie by ł pierwszy m nieznajomy m, którego Miia zaciągnęła do domu na zakończenie imprezy. Ży cie miłosne Mii by ło dla przy jaciółek tak samo częsty m powodem do snucia domy słów jak dochody Aikku. Przez jej łóżko przewinęło się wielu mężczy zn. Niektóry m udawało się zabawić nieco dłużej, inny ch spławiała szy bciej. Ostatni raz by ła w poważniejszy m związku dobre dziesięć lat temu. Przy jaciółki spędzały długie godziny na uprawianiu kuchennej psy chologii i analizowaniu zachowań Mii, ale nie udało im się wy my ślić żadnej traumy, która wy jaśniłaby jej postępowanie. Nawet sama Miia nie umiała wy tłumaczy ć, dlaczego nie interesowały jej dłuższe związki. Może po prostu nie spotkała jeszcze tego jedy nego. Gdy Antti zasnął, Miia wy ciągnęła komórkę. By ła piąta. Czekały ją jeszcze dwie godziny błogiego snu. Kusiło ją, żeby zajrzeć na Facebooka i zobaczy ć, czy nikt nie opublikował jakichś żenujący ch zdjęć z ubiegłego wieczoru, chociaż zdrowy rozsądek podpowiadał, że raczej nikt nie zdąży łby tego jeszcze zrobić. Mogła więc trwać twardo przy swoim postanowieniu i sprawdzić to dopiero jutro, po pracy. Ale oczy ma wy obraźni widziała już zdjęcia, na który ch biegnie nago po plaży. I komentarze, które na pewno by się pojawiły, gdy by trafiły do szerszego obiegu. Ze względu na pracę nie mogła sobie na coś takiego pozwolić. Nacisnęła białą literkę „f” na niebieskim tle. Zdjęć nie by ło. Otworzy ła od razu jedy ną nową wiadomość i wiedziała już, że nie ma co liczy ć na sen. Wiadomość by ła od Johanny i by ła krótka. Laura nie żyje.

8 Praca na nocną zmianę by ła odrętwiająca. Choć dobrze znał ludzi naokoło i otwartą przestrzeń biura, palące się tu i ówdzie halogenowe lampy, puste rzędy biurek i rozpościerające się za oknami nocne Helsinki sprawiały, że Pasi Tikka stawał się dziwnie flegmaty czny. Za to w Internecie po prostu wrzało. Tikka pomy ślał, że dziennikarze, nie wy łączając jego samego, ży li z cudzego nieszczęścia. Nic tak nie podnosiło adrenaliny jak terrory ści, szkolne strzelaniny lub katastrofy naturalne – wtedy redakcja „Przeglądu Dnia” wy pełniała się po brzegi nawet o północy, ludzie biegali, krzy czeli, i w kilka godzin robiono gazetę od nowa. Wówczas można by ło znowu się zakochać w swojej pracy i odzy skać poczucie, że jest się częścią większej całości, kimś ważny m, w samy m centrum wy darzeń. W takich sy tuacjach nie zostawało jednak wiele czasu, żeby pomy śleć o ty m, co kry ło się za nagłówkiem – o rodzicach, którzy stracili dziecko, o starszy ch ludziach, którzy zginęli, czy choćby o najbliższy ch. Już po wszy stkim, tuż przed snem, czasami do głowy wkradała się my śl: „Jakie to szczęście, że moja chrześniaczka nie by ła w ty m centrum handlowy m właśnie w tamtej chwili!”. Tikka miał już za sobą wiele spokojny ch nocy w pracy. Zbierał materiały na następne dni, pisał arty kuły, surfował w sieci i rozmawiał z Lindą z redakcji internetowej o rowerach. Dziś przed rozpoczęciem nocnej zmiany poszedł wreszcie do sklepu na ulicę Kalevankatu i kupił rower Pelago, o który m marzy ł od dawna. Mała jazda próbna potwierdziła wszy stko to, co mówiono o sprzęcie tej marki, i Tikka, w pełni zadowolony, zaparkował swój nowy naby tek przed redakcją, za inny mi rowerami opatrzony mi logo z gwiazdą na kole. To by ł dobry ty dzień, pomy ślał. Pojutrze miał mieć już wolne i akredy tował się jako dziennikarz na Flow Festival, choć nikt nie zamówił u niego żadnego arty kułu na ten temat. Jego praca niewątpliwie miała swoje dobre strony, grzechem by łoby tego nie wy korzy stać. W piątek skoczy na kilka piw do dzielnicy Kallio, a potem wtopi się w tłum idący na festiwal, wy pije parę kufli absurdalnie drogiego piwa z przy jaciółmi, pogada o ręcznie robiony ch butach i skończy na after party w jakimś mieszkaniu wy najmowany m przez dwudziestoparoletnich studentów. A w sobotę powtórka. Zastanawiał się, czy nie zarezerwować gdzieś stołu na niedzielny brunch. Mógłby w ten sposób z łatwością zgromadzić zaginiony ch podczas nocy przy jaciół i przy zwoicie zacząć dzień od lampki musującego wina. Z ty ch rozważań wy rwały go kroki Töttermana. – No, jak tam mija nocka? – Na tle Tikki, siedzącego na źle wy regulowany m krześle, Tötterman wy glądał na prawie dwumetrowego olbrzy ma. Tikka wstał, jakby potrzebował gimnasty ki.

– Całkiem nieźle – odparł, wy ciągając ręce za siebie. – Kilka całkiem interesujący ch tematów na arty kuły, na przy kład o budżecie na stołówki szkolne w Vantaa. Chora sprawa, chy ba wy sy łałem ci już o ty m maila? Uczniowie prowadzą w Internecie dziennik, w który m piszą o jedzeniu, prawdziwa kopalnia złota. Przy równali to do obrazków z pobliskiego chlewu. Autenty czny diamencik. Tötterman usiadł na brzegu jego biurka, nawet się nie faty gując, aby odsunąć papiery. Tikka lekko się skrzy wił. – Jesteś z Palokaski, prawda? – Tak. A skąd o ty m wiesz? – Masz tam jeszcze jakieś kontakty ? Chodzi mi głównie o szkołę. – Nie mam bladego pojęcia, kto tam teraz pracuje. Może znajdzie się ktoś znajomy, a może nie. Czemu py tasz? – Na pewno znasz sprawę zaginięcia tej nastolatki, Laury jakiejś tam? – No tak, coś tam czy tałem na ten temat. Przez parę dni krąży ły o ty m zdarzeniu krótkie wiadomości w sty lu Gdzie jest Laura?, W Palokaski zaginęła nastolatka i oczy wiście kilka głupich Kliknij tutaj, jak choćby Jeśli widziałeś tę dziewczynę, skontaktuj się od razu z policją. – Bo widzisz, to zaczy na się robić ciekawe. Janne przy pomniał sobie dzisiaj taki stary przy padek sprzed około dwudziestu lat. Poszedł pokopać trochę w archiwach i znalazł. Dziewczy na w ty m samy m wieku, Venla jakaś tam. Tikka aż podskoczy ł. Jego wspomnienia szkolne z Palokaski nie należały do najmilszy ch, a na dźwięk imienia Venli oblał go zimny pot. Poczuł, że ma sucho w ustach, ale postarał się zachować normalny ton głosu. – Tak, coś tam sobie przy pominam. – No zobacz. Tej Laury nigdzie nie znaleziono, a sam wiesz, jak zazwy czaj toczą się takie sprawy : najpierw rodzice dzwonią do nas, wstawiamy ładne zdjęcie dziewczy ny do gazety, a następnego dnia niezadowolona ze zdjęcia nastolatka dzwoni do nas lub do rodziców. Ale ty m razem nic. Cisza. – Aha. No tak. Oczy Töttermana zaczęły bły szczeć, a jego głos przy brał dramaty czny i zagadkowy ton. Tikka ty lko czekał, aż jego przełożony całkiem się podnieci i pierwsza, legendarna kropla śliny wy ląduje na twarzy nieszczęsnego słuchacza ty rady. – No właśnie. A więc wczoraj wieczorem rodzice tej Laury wpadli na zupełnie genialny pomy sł. Zobacz ty lko, jacy jesteśmy nowocześni! Założy li stronę na Facebooku i poprosili o zamieszczanie na niej wszelkich informacji doty czący ch zaginionej córki. I napły nęły. O Boże święty, napły nęły ! I to jakie!

Kropla numer jeden dotarła teraz na koniuszek nosa Tikki. Wy tarł ją niepostrzeżenie i westchnął. – Wy obrażam sobie. – Tak, strona dopiero co ruszy ła, ale ta Laura już okazała się prawdziwą kapłanką grzechu. Tak samo by ło z tą Venlą. Co prawda wtedy nie by ło jeszcze Internetu, ale telefony od informatorów tak się rozdzwoniły, że linie rozgrzały się do czerwoności. Na policzku Tikki wy lądowały teraz trzy bry zgi śliny, a na wzmiankę Töttermana o Venli chłopak aż zacisnął szczęki. – Trudno, żeby jakaś nastolatka rzeczy wiście by ła kapłanką grzechu. – Daj spokój. To nie ma dla nas żadnego znaczenia, ale będzie z tego rewelacy jny arty kuł. Sam pomy śl! – Tötterman przy mknął oczy w rozmarzeniu. – Klątwa Palokaski! Teraz twarz Tikki została porządnie opry skana, co nazy wano w redakcji mokrą szmatą: gdy coś takiego wy leciało z ust Töttermana, wszy scy wiedzieli, że decy zja została już podjęta i ktoś będzie musiał spełnić jego mokry sen bez słowa sprzeciwu. Szef otworzy ł oczy i obficie gesty kulując, wy recy tował początek arty kułu. – Ciąg dalszy koszmaru dręczącego od wielu lat idylliczną dzielnicę Palokaski: kolejne tajemnicze zaginięcie nastolatki. Historia zaginionej w zeszły weekend Laury jakiejś tam niepokojąco przypomina zaginięcie nastolatki sprzed wielu lat. – Tötterman uśmiechnął się zadowolony z siebie. – Po prostu rewelacja! – Moim zdaniem to trochę zby t odważne porównanie, ale powiedz, czego chcesz. Tötterman spojrzał zaskoczony na Tikkę. – No ja oczy wiście chcę, żeby ś ty, jako miejscowy, został naszy m korespondentem z Palokaski! Rzuć tę stołówkę w cholerę, każę jakiemuś prakty kantowi, żeby to dokończy ł. Przez noc przejrzy j Facebooka, a rano pojedziesz do szkoły tej Laury. Zrobimy z tego arty kuł na pierwszą stronę weekendowego wy dania. – Chy ba wcześniej kończy mi się zmiana. Tötterman przerwał mu, jak to miał w zwy czaju. – Bla, bla, bla. Teraz właśnie masz mieć dy żur. Walnął go po kumpelsku w plecy i skierował się do biura po drugiej stronie kory tarza. Tikka mógł sobie ty lko wy obrazić, jak idąc, wy cina w my ślach chaplinowskiego hołubca. Włączy ł monitor komputera, przesłał Töttermanowi materiały o stołówce w Vantaa i dołączy ł linki ze zdjęciami z załadunkiem jedzenia dla świń. Potem wszedł na internetowe konto swojej firmy ubezpieczeniowej i dodał do pakietu nowy rower. Pobieżnie przejrzał strony internetowe inny ch gazet i posprzątał biurko, wkładając wy druki z materiałami do odpowiednich brzy dkich, brązowy ch segregatorów. Gdy by ty lko miał ołówki, zacząłby je teraz temperować. By ła

czwarta

trzy dzieści

rano,

a

pierwsze

lekcje

w

szkole

rozpoczy nały

się

najprawdopodobniej o ósmej. Jeszcze trzy i pół godziny. Tikka niechętnie otworzy ł Facebooka i wpisał wy razy „zaginiona” i „Laura” w okienku wy szukiwarki. Naty chmiast wy skoczy ło zdjęcie, na który m jasnowłosa dziewczy na niby niewinnie uśmiechała się do aparatu, ale w wy razie jej twarzy można by ło wy czy tać też jakąś chy trość. Jej niebieskie oczy by ły chłodne jak lód, a zarazem gorzały jakimś dziwny m blaskiem. Jaśniutkie brwi nadawały jej twarzy równocześnie poważny i żartobliwy wy raz. Dziewczy na wy glądała na tak porządną, jak to ty lko możliwe, ale pokazy wała to w taki sposób, w jaki zwy kle robią to najpopularniejsze dziewczy ny w szkole. Skry wają w sobie taką siłę, odwagę i tajemniczość, że ich ujawnienie skazałoby je na społeczną banicję. Jednak pod maską porządnej dziewczy nki są nie do pokonania. Pasi Tikka znał dobrze ten ty p. Znał go boleśnie dobrze. Taka właśnie by ła Venla.

9 – Usuń to. – Dy rektorka wpatry wała się w Miię. – Umiesz to zrobić? Miia nie mogła wy doby ć z siebie ani słowa, ty lko wpatry wała się, nic nie rozumiejąc, w stronę na Facebooku, którą pokazała jej dy rektorka. Przy szła do niej, by zapy tać, jak mogłaby znaleźć Johannę Malkamäki, jakie lekcje dziewczy na miała dzisiaj w szkole. Dy rektorka by ła jednak szy bsza. Strona na Facebooku opisująca ostatnie chwile, kiedy widziano Laurę, mieniła się w oczach Mii swoją rzeczy wistością, jakby należała do jakiejś innej galakty ki. Akty wowano ją dopiero poprzedniego wieczoru, a już zapełniła się dziesiątkami wskazówek doty czący ch zaginięcia Laury. Ktoś sły szał krzy ki w czasie, kiedy zniknęła. Ktoś inny widział, jak tamtego wieczoru na plaży jakiś nieznajomy mężczy zna przy glądał się jej uważnie. Nieznajomego widziano także na dziedzińcu szkolny m. Inni znowu by li pewni, że tamtego wieczoru Laury w ogóle nie by ło na plaży. Widziano ją, jak jechała na skuterze w kilku różny ch miejscach w ty m samy m czasie, jak wsiadała do czerwonej furgonetki i do niebieskiego volvo. Sugerowano, że kupowała i sprzedawała narkoty ki, miękkie i twarde. Laurę namierzono już w Sztokholmie, Berlinie i Rovaniemi. Satanizm i sadomasochizm. Wielu miało pewne informacje na temat mężczy zn, z który mi łączy ły ją głębsze kontakty. Przed oczami Mii przesuwały się znane i obce nazwiska, a wśród nich imię Nikkego, który plasował się dostojnie na samy m szczy cie. – Te komputery to... – Dy rektorka szukała odpowiednio ciężkich słów i wy machiwała w stronę monitora. – Potrafisz to zniszczy ć? Albo inaczej: do kogo trzeba zadzwonić, żeby coś z ty m zrobić? – Ty lko administrator strony może to usunąć – odpowiedziała Miia, choć my ślała o czy mś zupełnie inny m. My ślała o rodzicach Laury, którzy z pewnością także przeglądali teraz tę stronę i marzy li ty lko o ty m, żeby ktoś podał im środki uspokajające. – Chociaż w sumie usunięcie tego nic nie zmieni – oznajmiła dy rektorka. – Jak w tej sy tuacji w ogóle można się teraz uczy ć i uczy ć kogokolwiek? Tak ty lko py tam. No i rodzice Laury... Czy policja w ogóle robi cokolwiek, żeby znaleźć ich córkę? Miia zobaczy ła już i usły szała wy starczająco dużo. Czuła mdłości, poranna kawa zaparzona przez Anttiego paliła jej przeły k. O piątej rano, po przeczy taniu wiadomości od Johanny, Miia od razu zadzwoniła do Nikkego. Odebrał dopiero po piąty m sy gnale. My ślał, że siostra chce się dowiedzieć, jak Suski dotarła do domu. – Czy między tobą a Laurą coś by ło? – spy tała Miia. – Co?! – Powiedz mi, by ło?

– Miia, zaraz... – Pieprzy łeś ją? Do cholery, odpowiedz mi! Jeżeli nie z inny ch powodów, to choćby przez wzgląd na Venlę! Jej już nie odzy skamy, ale jeżeli miałeś coś wspólnego z ty m, co przy darzy ło się Laurze... – Miia zaczęła płakać w słuchawkę. A przecież nigdy nie płakała, jej brat dobrze o ty m wiedział. – Między nami nic nie by ło. – Nikke długo milczał, czekając na odpowiedź Mii. W końcu odezwał się pierwszy : – Przespałem się ty lko z jedną naszą wspólną znajomą, taką bardzo neuroty czną, która najwy raźniej ma jakieś zaburzenia hormonalne lub wadę genety czną. Jej owulacja trwa już trzy ty godnie i nikt nie może tego wy trzy mać. Miia uwierzy ła Nikkemu, choć jakiś głos w jej głowie krzy czał, żeby wątpiła. Głos brata brzmiał tak znajomo i bezpiecznie, aż sama w końcu histery cznie się zaśmiała. Poczucie ulgi przelała na zbudzonego rozmową Anttiego. Seks w godzinach poranny ch, jeśli to w ogóle możliwe, by ł jeszcze lepszy niż nocą. Zaspokojony do granic szczęścia mężczy zna z euforią zrobił jej kawę do łóżka, a po kąpieli napisał szminką na lustrze w łazience swój numer telefonu. – Skontaktuję się zaraz z Korhonenem i wy jaśnię to. – Miia zamknęła stronę na Facebooku i patrzy ła dy rektorce prosto w oczy tak długo, aż ta się uspokoiła. – Chcę ty lko, żeby nasi uczniowie mogli w spokoju chodzić do szkoły, uczy ć się i rozwijać. Przecież są jeszcze dziećmi, choć świat bez ustanku każe im by ć kimś inny m. – Wrócę do sprawy, jak ty lko wy jaśnię, co na ten temat mówi policja. Z pewnością sama już pomy ślałaś o zorganizowaniu spotkania dla całej szkoły. Za jedny m zamachem ucięliby śmy definity wnie wszy stkie plotki. Ty m bardziej że istnieje ry zy ko, iż nie uda się tak od razu zamknąć tej strony i sy tuacja wy mknie się spod kontroli. Dy rektorka przy taknęła i spuściła oczy. Miia by ła pewna, że cierpi z tego samego powodu, co Korhonen. Świat za bardzo się zmienił. Nie by ł już we władaniu ich pokolenia, i oboje czuli żal, gdy ich szlachetne dążenia cały czas spalały na panewce. – Przecież Nikke nie ponosi tu żadnej winy. Dy rektorka wzdry gnęła się i podniosła wzrok na Miię. – Ależ oczy wiście – powiedziała i spojrzała na nią py tająco. – Miałam ty lko na my śli, że... bo jego imię pojawia się tu dosy ć często. – Z tego, co wiem, Nikke wy konał wręcz nadzwy czajną pracę z Laurą. Ale oczy wiście jego nazwisko łączą teraz z dziewczy ną, bo ten świat już kompletnie zwariował. A ta sieć komputerowa to najbardziej chore miejsce, jakie widziałam. I można tam wy gady wać jeszcze bardziej chore rzeczy ! Miia spiesznie ruszy ła kory tarzem do swojego gabinetu. Wy stukała już w komórce numer do Korhonena, ale czekała z połączeniem, bo chciała z nim porozmawiać w spokoju za zamknięty mi drzwiami.

– Znasz Biblię? – zapy tała, zaraz gdy ty lko usły szała jego głos. Kiedy ś Miia i Venla zadawały sobie to py tanie dla zabawy. By ło jak tajemny kod ukradziony od świadków Jehowy, oznaczający, że teraz chodziło o coś na serio. I to samo znaczenie przy brało w rozmowach Mii i Korhonena w trakcie ich wspólnej pracy. – Kiedy ś, owszem, przeglądałem, ale teraz nie mam na to czasu – odpowiedział, co oznaczało, że jego zdaniem sy tuacja by ła poważna. – Potrzebujesz mnie. – Pewnie, że cię potrzebuję, codziennie, ale co zrobić, skoro cię tu nie ma. – Co u was? – Co? Ot, taka puszka Pandory, która przy szła pocztą. – Już ją widziałam. – A przecież zabroniłem rodzicom zakładania tej strony. Wy tłumaczy łem im całe związane z ty m ry zy ko, przekazałem wszy stko, czego dowiedziałem się od ciebie. – Dobry chłopiec. – Ale po co mają słuchać takiego starego dziadka jak ja? No i teraz mamy to, co mamy. Matka od początku zachowy wała się dość histery cznie, właściwie nie mogłem z niej niczego wy doby ć. Z ojcem by ło jeszcze gorzej. On jest wściekły, i nie do końca wiem, czy po prostu się martwi, czy też jest zły na dziewczy nę. A czas ucieka, zaraz wszy stko podchwy ci prasa. – Wpadnę do ciebie po pracy. – Masz coś? – Nic takiego, co by od razu pomogło, ale jakby śmy nad ty m razem posiedzieli... – Miia, oddałby m całą moją pensję, żeby ś przy szła i żeby śmy to obgadali, ale... – Ale co? Już raz uży łeś tej wy mówki: „pracujesz w szkole, a nie w policji”, więc pewnie my ślisz teraz oczy wiście o Nikkem? Mój brat nie ma z ty m wszy stkim nic wspólnego, nie podlegam więc wy łączeniu ze sprawy. – Nie o to chodzi. Po prostu mocno tu obstajemy przy ty m, że nie popełniono przestępstwa przeciwko ży ciu. – Na jakiej podstawie? – Tego właśnie nie mogę ci powiedzieć. – Moim zdaniem na stronie doty czącej zaginięcia Laury jest wy starczająco dużo poważny ch przesłanek, żeby przeanalizować tę sprawę dokładniej, a przy najmniej wiele informacji, które powinny zostać zbadane. – A moim zdaniem to świadczy ty lko o ty m, że dziewczy na uciekła. W rzeczy samej, i mówię to teraz całkowicie off the record, najprawdopodobniej jest teraz w Amsterdamie. Interpol właśnie to sprawdza. I nie by łby to pierwszy raz, kiedy zarzucamy tam lasso na szy ję jakiejś zbłąkanej owieczce.

Miia usły szała, jak na biurku Korhonena zadzwonił telefon. – Ilu telefonów właściwie potrzebuje jeden komisarz? Po rozmowie Miia miała ochotę rzucić komórką o ścianę. By ła pewna, że Sundsberg, przełożony Korhonena, znów ograniczy ł środki na śledztwo, a potem starał się uciąć negaty wne komentarze, chwy tając się podrzuconej liny ratunkowej: jasnowłosą Finkę widziano, jak popalała fajki w amsterdamskich knajpach. Korhonen nie miał siły, żeby walczy ć z Sundsbergiem. Miia wręcz przeciwnie, toteż Sundsberg nie oponował, kiedy powiedziała, że odchodzi. Miia pomy ślała, czy nie zadzwonić znowu do Korhonena i nie powiedzieć mu o wiadomościach od Johanny. Nagle dotarło do niej, że całkowicie zapomniała spy tać o nią dy rektorkę. Na dodatek rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu wszedł pierwszy klient. Spotkania tego dnia biły na głowę wszy stkie sceny z niemy ch filmów w historii kina. Nastolatki jeden po drugim siadały przed Miią i tkwiły w ciszy, skry te za nieprzenikniony m murem. Pod koniec dnia Miia poznała przy czy nę. Na stronie poświęconej zaginięciu Laury prowadzono zaciekłą kampanię przeciwko niej. Z tą policy jną donosicielką w ogóle nie warto by ło gadać, bo można by ło przez to wpaść w niezłe tarapaty. Miia przez chwilę rozważała, czy nie wziąć udziału w dy skusji na stronie, ale odrzuciła tę my śl. Sprowokowałoby to ty lko młody ch jeszcze bardziej. Wstała, żeby pójść pogadać z Nikkem, ale wy jrzawszy z pokoju, zmieniła zdanie. Przy sunęła się bliżej okna. Pierwszy raz od wielu ty godni padał deszcz, ale to nie by ło to, co ją zainteresowało. Na skraju dziedzińca stał mężczy zna z rękoma w kieszeniach, przy patrując się uczniom. Miia wy biegła, ale facet zniknął. Zdąży ła jednak zobaczy ć jego twarz. By ło w niej coś znajomego. Coś, co w jakiś sposób łączy ło się z Venlą.

10 Miia stała pod gorący m pry sznicem znacznie dłużej, niż nakazy wały by to względy oszczędności wody. Próbowała ogrzać swe drżące z zimna ciało, ale chłód, który przenikał ją na wskroś, miał inne źródło niż przemoczone do suchej nitki w drodze do domu ubranie. Zakręciła kran dopiero wtedy, gdy z rur zaczęły wy doby wać się dziwne odgłosy. Odsunęła zasłonkę. Na zaparowanej tafli lustra widniał numer telefonu zostawiony przez Anttiego. Miia poczuła podniecenie na sam ten widok. Poszła szy bko po telefon i zadzwoniła. Antti. To by ło dokładnie to, czego potrzebowała. Ogrzałby ją. Właściwie nie on, ty lko seks z nim. Głos w słuchawce zakomunikował, że Antti prowadził właśnie inną rozmowę, i kazał zaczekać, jednak Miia przerwała połączenie. Antti rozmawiał nieznośnie długo. Kiedy Miia przy pominała sobie doznania z poprzedniej nocy, czuła przemożną potrzebę powtórzenia tego wszy stkiego, i dzwoniła raz po raz. Za piąty m razem nikt długo nie odbierał, aż wreszcie usły szała odległe burknięcie przy pominające „halo”. – Antti? – Miia nagle nie mogła sobie przy pomnieć brzmienia głosu mężczy zny, z który m spędziła noc. – Kto mówi? – Miia. – Jaka Miia? – Czy jest tam Antti? – Antti nie może podejść do telefonu. – Aha, więc kim ty jesteś? – Nie dzwoń więcej pod ten numer – uciął rozmówca, po czy m się rozłączy ł. Miia wpatry wała się zaskoczona w swoją komórkę. Czy Antti dał jej zły numer? Ale tamten mężczy zna najwy raźniej go znał. W ty m samy m momencie rozległ się dzwonek komórki. Na ekranie wy świetlił się ten sam numer, pod który przed chwilą zabroniono jej dzwonić. – Halo? – Znasz Biblię? – Teraz wy raźnie usły szała głos Anttiego, tego by ła pewna, ale mimo to odsunęła telefon od ucha, żeby sprawdzić, czy to nie Korhonen. – Co? – To ty lko taki żart. – Znasz Korhonena?

– Jakiego Korhonena? Kosonena owszem. – Gdzie sły szałeś ten żart? – Gdzieś kiedy ś od jednego znajomego. Chcesz, żeby m przy szedł? Jestem całkiem blisko. Mogę by ć za mniej niż kwadrans. – Przy jdź. – OK. Pożądanie by ło silniejsze niż strach. Ale Miia znów zatrzęsła się z zimna.

11 – Umówimy się na przy szły ty dzień, dobrze? Pomy śl jeszcze o sprawach, o który ch dziś rozmawialiśmy, i zrób znowu listę: trzy plusy, trzy minusy. Pomówimy o nich, zgoda? Postaraj się wy my ślić jakieś inne punkty niż te, które zapisałaś już wcześniej. – Nikke zamknął już skoroszy t z notatkami ze spotkania i odłoży ł go do stojącej koło biurka szafki z dokumentacją. – Przecież nawet nie zdąży liśmy porozmawiać... – Mała, zawsze promienna Jenna spojrzała teraz na niego z przestrachem. – Posłuchaj, bardzo mi przy kro, ale dzisiaj musimy skończy ć trochę wcześniej. Ale gdy by ś rzeczy wiście przemy ślała jeszcze te sprawy i przy szła na przy kład... – Nikke przejrzał duży kalendarz stojący na biurku – powiedzmy, o trzeciej w środę? – Ale będę miała owulację teraz, w ten weekend! – Jenna, naprawdę, zróbmy tak, że pomy ślisz nad ty mi plusami i minusami, zapomnisz o owulacji w ten weekend i porozmawiamy o ty m znowu za miesiąc, dobrze? Czy możesz mi obiecać, że tak zrobisz? Rozpatrzy sz naprawdę porządnie te minusy ? – OK. W sumie mogę obiecać. Nikke nie by ł zby tnio zmartwiony, prowadził z Jenną takie same rozmowy już drugi rok. W szkole w Palokaski parę lat temu wy buchł prawdziwy baby boom. Z jakiegoś powodu nastolatki wbiły sobie do głów, że chcą zacząć rodzić dzieci. Nie wszy stkie oczy wiście, ale nawet ty ch kilka to by ło o wiele za dużo. Nikke właściwie nie umiał wy jaśnić, skąd wziął się ten szał i dlaczego to wszy stko tak wy glądało, ale większość tropów prowadziła zwy kle do Internetu. Może chodziło o wy różnienie się w tłumie, a może o to, że rodząc dziecko, można by ło wejść wreszcie w dorosły świat? Kiedy w Palokaski zaczęła się ciążowa gorączka, na wizy ty do niego przy chodziło wiele dziewczy n ze szkoły. To by ło trochę jak ubóstwianie idola – w piątek wraca się ze szkoły do domu, a w poniedziałek jest już nowy zespół, który kocha się nad ży cie, i członek tego zespołu, którego zdjęcia przy kleja się na ścianach w sy pialni, a imię kaligrafuje na rogach kartek z zeszy tu podczas lekcji matematy ki. Aż któregoś dnia, bez żadnego wy tłumaczenia, zdziera się wszy stkie plakaty ze ścian lub zapełnia je nowy mi gwiazdami. Tak by ło również z baby boomem – jedna uczennica urodziła dziecko i większość szy bko poszła po rozum do głowy, choć by ło też kilka takich jak Jenna, które głównie żebrały o uwagę i czas Nikkego. Nikke wstał na znak, że spotkanie skończone. Dziewczy na powoli zebrała swoje rzeczy i powlokła się do drzwi. Patrząc na nią, Nikke poczuł przemożną chęć chronienia jej. Jenna nie

miała nawet stu sześćdziesięciu centy metrów wzrostu i waży ła może ty le, co beczka piwa. W ciemne włosy wpięła za pomocą wsuwek kolorowe ozdoby i fizy cznie by ła tak krucha, że Nikkemu zrobiło się niedobrze na samą my śl o ty m, że w tej drobinie mogłoby rozwijać się nowe ży cie. Niemowlę wy ssałoby z dziewczy nki wszy stkie siły. Poklepał ją po ramieniu i ży czy ł jej udanego weekendu. By ł niespokojny przez cały dzień. W trakcie niekończącego się monologu Jenny o ty m, że nawet kotki potrafią by ć matkami zaraz po urodzeniu młody ch, Nikke wpadł na pomy sł, jak może uspokoić swój umy sł. Po wy jściu dziewczy ny schował notatki do szuflady, wy jął czy stą kartkę papieru z drukarki i napisał gruby m flamastrem: „Reszta wizy t przełożona na następny ty dzień z powodu nagłej choroby. Z pozdrowieniami, Nikke”. Potem zarzucił swoją płócienną torbę na ramię i przy twierdził kartkę do drzwi srebrną taśmą klejącą. Suski wróci dopiero około piątej, będzie miał więc przy najmniej trzy godziny, i choć Suski mogła zdąży ć przy gotować kolację na wieczór już wczoraj, to i tak czasu by łoby wy starczająco dużo. Wy mknął się na zewnątrz przez portiernię i wskoczy ł na siodełko swojego roweru Jopo. Po dotarciu do domu otworzy ł drzwi wejściowe i wy stukał, jakby chcąc spotęgować jeszcze napięcie, w spowolniony m tempie kod alarmu, który zainstalowali w domu, choć Nikke właściwie nie rozumiał po co. Zdjął buty i włoży ł je do szafki w przedpokoju, a potem poszedł do lodówki zbadać sy tuację. Na górnej półce znalazł kolację, ładnie zapakowaną w pojemniki Tupperware. By ły tam zupa ogonowa, purée z kalafiora i filety jagnięce w mary nacie. Wszy stko dokładnie oznaczone wczorajszą datą. Nie miał pojęcia, jakim cudem by ło ich stać co wieczór na takie menu. Ale kim właściwie by ł, żeby kry ty kować te wy kwintne wieczerze? W czasie lunchu chodził ukradkiem napchać się do pełna kodami E, tak więc wieczorami i w weekendy z lubością sprawiał żonie przy jemność i przestrzegał jej filozofii ży wieniowej. Dziwna kobieta, pomy ślał, czy tając ety kietki z datami. Kochana, neuroty czna dziwaczka. W nocy zdał sobie sprawę, że wpadł w poważne tarapaty. Po telefonie Mii nie mógł już zasnąć, ale nie śmiał też wstać, bojąc się, że zbudzi Suski. Leżał więc na swoim miejscu bez ruchu, słuchając cichego chrapania żony (którego pod żadny m pozorem nie można by ło przy niej nazy wać chrapaniem) i my ślał z przerażeniem o piekielnej sy tuacji, w jakiej się znalazł. Co rusz powracał do rozmów i spotkań z Laurą, na próżno usiłując przy pomnieć sobie coś, co by go naprowadziło na jakiś trop. Kiedy sy tuacja w środę zaczęła robić się coraz bardziej nieciekawa, niewiele my śląc, przy niósł teczki doty czące Laury do domu na wy padek, gdy by jakiemuś zby t ciekawskiemu funkcjonariuszowi przy szło do głowy, żeby przekopać archiwum w poszukiwaniu jakichś wskazówek. W domu stały sobie nietknięte w szafce na narzędzia i Nikke nie czuł żadnej potrzeby, żeby je przeglądać, dopóki nie zadzwoniła do niego nocą Miia. Teraz niechętnie wy ciągnął teczki z szafki i usiadł obok nich na podłodze. Otwierając pierwszy segregator, musiał przy znać sam przed sobą, że ukry cie teczek miało też drugą przy czy nę, a mianowicie kry ła się za ty m świadomość, że wkrótce znajdzie się w trudny m położeniu, a teczki

ty lko utwierdzą inny ch w ich podejrzeniach. Nikke zaniósł segregatory do gabinetu, wy grzebał z szafy niszczarkę zakupioną przez Suski w Internecie i wprawił ją w ruch. Maszy na z pewnością będzie pracować jeszcze drugą godzinę, a potem będzie musiał zanieść ścinki papieru w jakieś bezpieczne miejsce. Może do sauny na podpałkę?

12 Nikke przy niósł z kuchni foliowe worki złożone w schludne trójkąty i wy pełnił je aż po brzegi skrawkami papieru. Jak to możliwe, żeby z paru segregatorów powstały trzy pełne torby ścinków? Gdy by miał więcej czasu, wy grzebałby skądś worki próżniowe, do który ch Suski zawsze pakowała ich letnie ubrania. Czy trzeba by ło podłączać do nich odkurzacz? Nikke już nie pamiętał, ale dzięki nim wszy stko zajmowało zadziwiająco mało miejsca. Nagle, bez żadny ch ostrzegawczy ch odgłosów z podwórza, coś załomotało przy drzwiach wejściowy ch i przerażony Nikke poderwał się na równe nogi. Zaczął szy bko upy chać worki ze ścinkami do szafy w gabinecie, zanim zdał sobie sprawę, że to nie komandosi z oddziału specjalnego, ty lko roznosiciel ulotek. Z pewnością jakiś nowy, bo tabliczka z ładnie wy kaligrafowany m napisem już parę lat temu skutecznie przepędziła od drzwi wszy stkich smarkaczy roznoszący ch za parę groszy różne świstki. „Smarkacze” – tak właśnie określała ich Suski. Wciąż jeszcze dy gocząc, zdał sobie sprawę, jaki się zrobił przewrażliwiony, i zaniósł się nerwowy m śmiechem, aż musiał się oprzeć o drzwi szafy. Po chwili znów jednak podskoczy ł ze strachu. Z lustra w przedpokoju wpatry wał się w niego ubrany w stary podkoszulek z nadrukiem zespołu i fabry cznie zdarte dżinsy mężczy zna w średnim wieku. Jego włosy sterczały w nieładzie do góry, a twarz by ła wy krzy wiona w gry masie i czerwona od paniki. Na podłodze piętrzy ły się ścinki papieru. Nikke spojrzał sobie w oczy w lustrze. Co ty wy prawiasz? Co ty, do jasnej cholery, wy prawiasz? Odetchnął głęboko, przeczesał palcami włosy i pochy lił się, żeby zebrać kawałki papieru, które wy padły z worków. Ktoś mógłby kiedy ś uznać jego zapiski za podejrzane, ale teraz, właśnie w tej chwili, wy glądał tak, jakby własny mi rękami udusił każdą nastolatkę zaginioną w Finlandii po 1985 roku. A może nawet jeszcze kilka w Szwecji. Na dworze by ło niemal chłodno, po raz pierwszy od lipca. Niebo przy kry ły ciemne chmury, spy chane przez podmuchy wiatru na południe. Nikke miał na sobie wojskową kurtkę moro, a na bagażniku roweru wiózł przy czepione linkami jaskrawożółte pękate torby foliowe z supermarketu. Pedałując, nucił pod nosem, żeby nie my śleć. Jeżeli, jeżeli, jeżeli... Po przejechaniu kilometra przez las skręcił na rozkopaną działkę starego Bengtsona. Ciągnące się przez całe lato roboty leśne dobiegały właśnie końca i zamiast zagajnika na działce pełno by ło dołów i stert suchy ch gałęzi. Przy spory ch rozmiarów ognisku stał, jak zawsze, Bengtson.

– Czołem. Co tam, chłopie? – Ubrany w strój roboczy, żółtą pelery nę i czerwoną czapkę Bengtson podniósł powoli rękę znad płonącego stosu, wbił w ziemię kij, na który m się opierał, i przy witał się z Nikkem. – Aaa, nic takiego. Zebrało mi się na jesienne porządki – stwierdził Nikke, wskazując w stronę toreb zwisający ch z bagażnika. – Nazbierało się ty le tej makulatury, że nie mieści się już w koszu na śmieci. – Trzeba by ło gospodarkę w domu powierzy ć mężczy źnie. – No tak, można by tak powiedzieć. A co tam u Bengtsona? – A po staremu. Działka już pięknieje jak na jakie święto, prawda? – zaśmiał się, najwy raźniej zadowolony z chaosu, którego by ł sprawcą. – Prawda, prawda. Zaprosisz mnie później na grilla, jak już będą sadzonki. Może w przy szły m ty godniu? – Nikke uśmiechnął się do starego i zmusił się do przy brania zamy ślonego wy razu twarzy. – Posłuchaj, tak mi wpadło do głowy... Skoro jest tu ogień, czy mógłby m wrzucić do niego te śmieci, żeby m nie musiał jechać aż na wy sy pisko? Bengtson patrzy ł na niego z niezmienioną miną, tak jakby przez jego głowę nie przebiegła ani jedna my śl. – Czemu nie. Tam przecież tak samo to spalą. Napijesz się piwa? Nikke przy taknął z ulgą i odpiął ponaciągane na torbach linki. Bengtson podał mu pilznera ze skrzy nki i razem wpatry wali się, jak torby z supermarketu, jedna po drugiej, najpierw roztapiały się, a potem wy buchały jasny m płomieniem, gdy ścinki papieru zajmowały się ogniem. Nikke czuł, jak balast z jego głowy spły wa w dół wzdłuż kręgosłupa i wsiąka w działkę Bengtsona. Po jego historii z Laurą został ty lko swąd spalonego plastiku. Mimo to wkrótce poczuł, że kamień na sercu zaczy na mu ciąży ć jeszcze bardziej. – Dziękuję. Chy ba powinienem już wracać do żony. – Nikke przełknął ostatni ły k piwa i odstawił pustą butelkę z powrotem do skrzy nki. – Nie ma za co – wy mamrotał Bengtson, wpatrując się nadal w poły skujący czerwienią płomieni krąg ogniska. – Nie zapomnij mnie znowu odwiedzić. Upieczemy sobie sieję na ruszcie. Nikke przy taknął i wskoczy ł na rower. Do powrotu Suski do domu została jeszcze przy najmniej godzina. Na szerokim kawałku piaszczy stej drogi wy szła mu naprzeciw grupa młody ch ludzi w szerokich, nisko opuszczony ch spodniach. Nikke odruchowo naciągnął mocniej kaptur na głowę. – Hej, Psy cho! Przecież jesteś chory ! Ugodziło go to jak szpila i Nikke stracił panowanie nad rowerem, który zaczął wy kręcać zy gzaki. Rozpoznał w wołający m Ripę, klienta, z który m by ł umówiony na popołudnie. Ripa najprawdopodobniej skorzy stał z uciechą z jego nagłej choroby i ruszy ł z uczniami z młodszy ch klas na wagary. Nikke odzy skał panowanie nad kierownicą i wrócił na pobocze.

– Nie ma mi kto leków do łóżka przy nosić, tak jak wam, maminsy nkom, w domu! – krzy knął, udając wesołość, i wy minął chłopaków w swoim przekonaniu całkiem elegancko. – Pamiętajcie odrobić lekcje, to może i wy kiedy ś będziecie mieli dom, w który m można chorować! – OK, OK. Nara, widzimy się w przy szły m ty godniu, Psy cho! Nikke spokojnie konty nuował jazdę. Na rogu Morskiej pierwsze krople deszczu spadły mu na kurtkę. Zaraz porządnie się rozpada. Przy spieszy ł i wkrótce z oparów mgły zaczęło się przed nim wy łaniać wy brzeże. Dom Ojantausów by ł ciemny, ale jego wielkie szklane ściany odbijały szary blask morza. Za to palące się na zboczu skały za domem światła z sauny świeciły zachęcająco. Dźwięki muzy ki niosły się aż do samej plaży i Nikke przy stanął, żeby zastanowić się, co by łoby najrozsądniejsze. Długie drewniane schody wiodące na pomost to by ła najprostsza droga, żeby zbliży ć się do miejsca prób zespołu Trigger Happy, ale ty m razem coś kazało mu zrezy gnować z tej ogólnodostępnej ścieżki. Oparł rower o rosnącą na skalisty m nabrzeżu karłowatą sosenkę i zaczął wspinać się dróżką okrążającą skałę. Doby wająca się ze środka muzy ka ucichła i usły szał szy derczy chłopięcy śmiech, który poniósł się daleko. Wkrótce by ł już na podwórzu przed budy nkiem sauny, jeżeli w ogóle można by ło tak to nazwać. Budy nek miał bowiem dwie kondy gnacje i pewnie ze sto metrów kwadratowy ch. Oprócz sauny by ły w nim sala prób, miejsca do spania i salon z kominkiem, urządzony w sty lu rodziny Ojantaus: kupa szmalu, zero gustu. Nikke by wał tu wiele razy przy różny ch okazjach i wiedział, że najlepiej by ło zawsze najpierw zerknąć, kto jest w środku i na jakim etapie jest impreza. A teraz stał tak – on, autory tet młodzieży – z kapturem naciągnięty m na głowę, przeczekując letnią burzę i szpiegując młody ch. Poczuł frustrację, zsunął kaptur i wy tarł ręce o dżinsy. W środku dojrzał około pięciu osób, więc nie by ło mowy, aby choć przez chwilę pomówić na osobności. Ale gdy by teraz odwrócił się, by odejść, i ktoś by zobaczy ł, jak schodzi na nabrzeże, uznano by go za strasznego dziwaka. Postanowił wejść na ganek domu i zapukać do drzwi. – To Psy choooo! – Toni Ojantaus otworzy ł drzwi wy raźnie pijany. Jego oczy by ły tak rozbiegane, że z pewnością w grę wchodziło nie ty lko samo odurzenie muzy ką. – Cześć. Mogę wejść? – Nikke spróbował wy my ślić naprędce jakiś powód, choć zdarzało mu się by wać tu już wcześniej bez żadnej przy czy ny. – Usły szałem przed chwilą wasze granie, brzmiało bardzo interesująco. To jakiś nowy kawałek? Wieszając płaszcz, postanowił jednak uczciwie przejść do sedna sprawy. – Właściwie to chciałby m porozmawiać z wami o Laurze. – Nikke stwierdził, że sy tuacja miała zarówno pozy ty wne, jak i negaty wne strony, w grupie chłopcy by li bowiem bardziej na luzie. – Aaa... – Wy raz twarzy Toniego się zmienił i chłopak przy jął rolę rozdrażnionego małego pana domu. – Będzie pan tak łaskawy i powie, o co chodzi.

– Martwię się o nią i chciałby m, żeby ście mi powiedzieli, jeżeli cokolwiek wiecie o jej zniknięciu. Nie jestem z policji, obowiązuje mnie tajemnica zawodowa i nikomu nie zdradzę, o czy rozmawialiśmy. Chodzi teraz przede wszy stkim o to, żeby odkry ć miejsce poby tu Laury i żeby jej rodzice, ale i my wszy scy, mogli doprowadzić tę sprawę do końca. – W głosie Nikkego brzmiała taka pewność, że aż sam by ł zaskoczony, a chłopcy umilkli. Toni przez chwilę wy glądał na niepewnego, nawet jak na chłopca w swoim wieku. – Powiedzieliśmy już wszy stko. Właściwie nic nie wiemy. Grupa chłopaków za nim przy taknęła mu z przesadną gorliwością. – Powiem to jeszcze raz: wiecie, że można mi zaufać i że zawsze trzy małem waszą stronę. Powiedzcie mi wszy stko teraz, w przeciwny m razie nie będę mógł wam później pomóc, kiedy cały ten motek zacznie się rozwijać. Toni spojrzał na Nikkego z niewzruszoną miną. – Posłuchaj, Psy cho. Jesteś teraz w mojej chacie i powiem ty lko to, na co będę miał ochotę. A jeśli chodzi o Laurę, to zdaje się, że gliny będą bardziej zainteresowane tobą i twoim związkiem z Laurą. Więc spadaj do siebie. Nikke założy ł kurtkę. Nie oczekiwał niczego więcej. Ot, nastolatki i ich nastawienie. Zresztą kiedy człowiek wy patruje ty lko własnego interesu, łatwo zapomina, że inni także go mają. – Możecie się tu spokojnie popisy wać dalej, ale moje drzwi i tak zawsze pozostaną dla was otwarte. I jeśli wiecie coś o Laurze, to może warto przemy śleć, który z was co o kim powie, nie ty lko na spotkaniach w cztery oczy ze mną, ale też na policji, kiedy naprawdę zaczną się przesłuchania. Nikke odwrócił się w stronę drzwi i wtedy zwrócił uwagę na włączony ekran komputera. Z monitora uśmiechała się do niego Laura i by ł to najwy raźniej zatrzy many obraz z wideoklipu. Dziewczy na miała odsłonięte ramiona i wy glądała na senną. Pasek na dole pokazy wał, że do końca klipu pozostało jeszcze ponad dziesięć minut.

13 21.08 KLĄTWA PALOKASKI W spokojnej dzielnicy Palokaski tydzień temu zaginęła piętnastoletnia Laura Anderson. Jej przypadek przypomina nierozwikłaną tragedię sprzed dwudziestu lat. Los zaginionej wówczas dziewczyny nadal pozostaje nieznany. Policja bezradnie rozkłada ręce. W spokojnym centrum Palokaski w czasie sierpniowych upałów życie toczy się zwykłym trybem, tak jak na każdym innym fińskim osiedlu. Jednak nastrój panuje grobowy. – To jest po prostu straszne. Nigdzie nie można już w spokoju wychowywać dzieci – komentuje Oili Sipponen, 57 lat. Całe życie mieszkał w Palokaski, jego dzieci poszły już na swoje. – Dobrze mi się tu żyło, ale teraz wygląda na to, że ta wcześniejsza tragedia to nie tylko pojedynczy wypadek. Oili ma na myśli zaginięcie młodej dziewczyny w 1988 roku. Osiemnastoletnia Venla Pohjavirta zaginęła wówczas w tajemniczych okolicznościach, nie zostawiając po sobie żadnego śladu. Nigdy jej nie odnaleziono ani nigdy nie poznano jej dalszego losu. Nowy przypadek zaginięcia wygląda na powtórkę tamtej tragedii. Laura zaginęła w ostatnią sobotę podczas obchodzonej tradycyjnie przez uczniów zabawy na zakończenie wakacji, odbywającej się co roku na plaży niedaleko szkoły. Uczniowie mają różne zdania na temat tego, co Laura robiła tamtego wieczoru. – Tak, byliśmy tam, pływaliśmy sobie, wypiliśmy też trochę piwa i tak dalej. Ale nie przypominam sobie, żebym widział tam Laurę – mówi spotkany na dziedzińcu szkoły w Palokaski uczeń, który nie chciał ujawniać swojego nazwiska. Jednak wielu przyjaciół Laury pamięta, że ją widziało. Według ich relacji dziewczyna ubrana była w obcisłe jasne dżinsy, różową koszulkę w kratkę i adidasy. Ostatni raz widzieli ją o dziesiątej wieczorem, kiedy wróciła z wody na plażę. Zdaniem rodziców Laury ich córka zawsze była bardzo punktualna, tym razem jednak nie wróciła o wyznaczonej godzinie do domu – miała być przed północą. Rano rodzice zgłosili zaginięcie na policji. Komenda rejonowa nie chce komentować sprawy. Na założoną przez rodziców Laury stronę na Facebooku dotyczącą zaginięcia ich córki napłynęło mnóstwo wskazówek co do obecnego miejsca pobytu dziewczyny. Padają nazwy

miejscowości od Rovaniemi aż po Tokio. Zaczęto również prowadzić ożywioną dyskusję o prowokacjach i niesmacznym poczuciu humoru niektórych komentujących. Takie komentarze zostały szybko usunięte przez administrujących stroną rodziców Laury. Facebook pomógł uzyskać mnóstwo cennych informacji w wielu sprawach kryminalnych, ale strona taka jak ta może również zaszkodzić i utrudnić śledztwo. A jeśli nawet nie, to może po prostu zasmucić wielu bliskich Laury. Powagę sytuacji podkreśla fakt, że żadna z poszlak nie naprowadziła dotąd na trop zaginionej dziewczyny. Również uczennice spotkane w czasie przerwy na lunch przy kiosku w Palokaski nie potrafiły nic powiedzieć o możliwych losach swojej koleżanki. – Raczej nie znała nikogo spoza szkoły. Wiedziałybyśmy o tym. To mała miejscowość, wszyscy wszystko wiedzą o innych. Chciałabym życzyć rodzicom Laury dużo siły – mówi nieśmiało jedna ze wstrząśniętych nastolatek. Nastrój przygnębienia można wyczuć w całej okolicy z pewnością także dlatego, że starsi mieszkańcy pamiętają jeszcze zaginioną wiele lat temu Venlę. Laura i Venla były podobne z wyglądu, obie jasnowłose, zgrabne, o pięknych rysach. Obie były także lubiane, miały dobre oceny w szkole i na dodatek zaginęły w podobnych okolicznościach. Czy to całkowity przypadek? Teraz najważniejsze jest to, by Laura jak najszybciej wróciła do domu, do swoich rodziców. Osoby dysponujące jakimikolwiek informacjami proszone są o kontakt telefoniczny z policjantem bezpośrednio prowadzącym sprawę pod numerem 071–583 4819.

14 To prawda. Kiedy Venla zaginęła, rzeczy wiście taka by ła: zgrabna i piękna, pomy ślała Miia. Czy jej ży cie inaczej by się potoczy ło, gdy by nie zmieniła się tak bardzo tamtego jednego lata? Miia podniosła oczy znad arty kułu, kiedy zadźwięczał telefon. Korhonen. – Ta amsterdamska perła to jednak nie by ła Laura – obwieścił jej przez słuchawkę. – Ty lko jakaś podobna do niej Szwedka, która ukry wała się już od paru ty godni i została zwrócona właścicielom. Sprawę udało się domknąć dzięki nam, ale to Szwedzi odbierają teraz gratulacje. – I co teraz? – Czy tałaś gazetę? Miia mruknęła na potwierdzenie. – Telefony już się ury wają? – No zgadnij. – Co macie? Korhonen długo milczał. Miia mogła sobie wy obrazić, jak przeciera czoło, mruży oczy, prawie już wie, jak to powiedzieć, ale potem postanawia jednak inaczej ubrać to w słowa. Widziała to wiele razy. Miał złe wiadomości, który ch nie chciał zdradzić. – Zrobiłam listę wszy stkich, który ch łączy się z Laurą na forach internetowy ch – oświadczy ła Miia. – Mogę sprawdzić, kim są i jaki jest ich związek ze sprawą. Nieoficjalnie, oczy wiście. – Brzmi całkiem nieźle, ty lko... – Korhonen znowu zamilkł. – Jestem także w kontakcie z najlepszą przy jaciółką Laury, niejaką Johanną. Ona coś wie, muszę ty lko zy skać jej zaufanie. – Zamierzamy w poniedziałek przesłuchać Nikkego. A więc to tak. Korhonen postanowił nie lukrować sprawy. Teraz to Miia zamilkła, a on konty nuował. – By ć może trzeba będzie przekwalifikować sprawę z poszukiwania zaginionej na popełnienie przestępstwa. A tutaj nie ma już zby t wielu inny ch wątków przewodnich poza Nikkem... Na razie nie postawimy mu żadny ch zarzutów, ale... Ktoś zapukał do drzwi pokoju Mii. Tiia-Lotta Mikkelson by ła umówiona na spotkanie na dziesiątą. Przy szła o minutę przed czasem. – Mam klienta.

– Klienta? Gdzie ty w końcu pracujesz? Miia skończy ła rozmowę i poprosiła Tiię-Lottę do środka. Teraz musi skoncentrować się wy łącznie na niej. Miia bezwiednie wzdry gnęła się, bo Tiia-Lotta Mikkelson okazała się dziewczy ną o dość pokaźnej tuszy. Twarz Venli uporczy wie stawała jej przed oczami i Miia zupełnie nie wiedziała, od czego zacząć. Przeszła więc od razu do sedna sprawy – nieobecności. – Oj tam. A co niby miałaby m tu robić? – Dziewczy na zapy tała Miię z tak niewinną szczerością, jakby nigdy nie sły szała o obowiązku szkolny m. – Może mam coś lepszego do roboty. W raporcie doty czący m dziewiątoklasistki informowano o siedemdziesięcioprocentowej absencji na zajęciach. Miia postanowiła przy jąć takty kę na luzie. – No właśnie, co też można tu robić... Też zawsze się dziwiłam, czemu dzieci, będące przecież w najlepszy m wieku do zabawy, zapędza się do szkolny ch ławek, żeby się uczy ły czegoś tak zby tecznego jak czy tanie, pisanie czy liczenie. Przecież żeby zagrać na Play Station, nie trzeba czy tać żadny ch instrukcji. Mówiąc to, wy czuła bezsensowność swojego stwierdzenia. Zatopione w fałdach policzków usta Tii-Lotty nawet nie drgnęły, żeby się uśmiechnąć, chociaż Miia spróbowała się roześmiać, żeby dać jej przy kład. – Ja już to potrafię. Jak pewnie widać w ty ch papierach, dostaję z testów same najlepsze oceny. Zwrot w ty ł i rzeczowo. – Ale jako mądra dziewczy na dobrze wiesz, że obecności składają się na drugą połowę oceny. – Wiem. I wolę dostać połówkę, niż przy jść do szkoły. Także jej głos przy pominał Mii Venlę, tę starą Venlę. Miia odziedziczy ła metabolizm po matce i mogła jeść, co ty lko chciała. Natomiast Venla by ła podobna do ojca i mocno przy ty ła, wchodząc w wiek dojrzewania. Miia wsty dziła się grubej siostry, choć nigdy nie powiedziała tego na głos. Venla natomiast nigdy nie ukry wała, jak bardzo nienawidzi swojej szczupłej i powszechnie lubianej siostrzy czki. Przez parę lat dokuczano jej z powodu tuszy, aż pewnego lata dziewczy na w zaskakujący sposób schudła tak, że stała się nawet smuklejsza od Mii. Wszy scy bali się, że to anoreksja, ale to nie by ło to. Venla rozpoczęła nowe ży cie, podbudowane wartością swojego zgrabnego ciała, i znalazła sobie w Helsinkach nowy ch przy jaciół, którzy nic nie wiedzieli o ty m, jaka by ła dawniej. To nowe i zadziwiające ży cie sprawiło, że Venla jeszcze bardziej odsunęła się od Mii. Aż w końcu straciły ze sobą kontakt całkowicie. Miia patrzy ła na siedzącą przed sobą uczennicę i próbowała ukry ć swój żal. Czy powinna spy tać ją o to wprost, czy zaczekać, aż dziewczy na sama zacznie mówić? W dokumentach na jej temat nie by ło ani słowa o dokuczaniu, ale to ty lko wzmocniło jej podejrzenie, że właśnie o to tutaj chodziło. Tiia-Lotta nie umiała nikomu powiedzieć, że jej dokuczano. Zupełnie tak samo jak

Venla, która też nie chciała o ty m mówić. – Nikt mi nie dokucza, jeśli to o ty m pani my ślała. Mimo że jestem taka gruba. I jeszcze umiała czy tać w my ślach. – Nie odważy liby się. Mój brat należy do gangu motocy klowego. Miia nie mogła nie zauważy ć, że to ostrzeżenie by ło skierowane również do niej. – Czemu w takim razie nie chodzisz do szkoły ? Nie dostaniesz się do liceum, jak tak dalej pójdzie. – Nie muszę iść do liceum. Zostanę pianistką. Ćwiczę w domu cały mi dniami. – Aha, rozumiem. To wspaniałe marzenie zostać pianistką. Ale mimo to musisz jednak skończy ć szkołę... – To nie żadne marzenie. Marzenia to takie tam nieokreślone pierdoły, duperele. A to jest mój cel. – Jasne – powiedziała Miia. Trzeba by ło przeznaczy ć na spotkanie więcej czasu. – A gdzie się uczy sz grać? – Olli Kilpinen mnie uczy. Miia musiała pomy śleć kilka sekund, zanim przy pomniała sobie, skąd zna to nazwisko. Ze strony Laury na Facebooku. I z listy podejrzany ch. – Czy czasem Laura też nie jest jego uczennicą? – Jest. A raczej by ła. – Skończy ła naukę? – Twierdziła, że tak. Może i skończy ła. Do not know. Chociaż teraz to już na pewno – powiedziała Tiia-Lotta i przy brała tajemniczą minę, w której mógł kry ć się uśmiech. Trudno to by ło wy czy tać z twarzy tej dziewczy ny. Może z powodu jej tuszy. – A skąd to wiesz? – No jak to skąd? Nie można chy ba grać na pianinie, jak się nie ży je. – Nie ży je? – Tak. Przecież wszy scy to wiedzą. – OK. Jesteście koleżankami? – Nie mam czasu na koleżanki, kiedy muszę ty le ćwiczy ć. Ale znałam ją, chodziły śmy zawsze na te same koncerty i tak dalej. – Ta Laura to musi całkiem dobrze grać – powiedziała Miia, niewiele my śląc, ale spostrzegła, że trafiła w sedno, bo oczy dziewczy ny zabły sły. – No, niczego sobie – powiedziała po chwili Tiia-Lotta. – Grała trochę mechanicznie. Zręczna w palcach. No, ale już skończy ła. Co prawda wtedy na plaży, tego ostatniego dnia, powiedziała mi, że chciałaby, żeby wszy stko by ło jak dawniej.

– Ty też tam wtedy by łaś? – Krótko. To znaczy by łam na przejażdżce z moim bratem i zatrzy maliśmy się na chwilę. – I rozmawiałaś z Laurą. Mówiła coś jeszcze? – Jakieś zwy kłe rzeczy. Nie by liśmy tam długo. – Musiałaś iść ćwiczy ć? – Tak. I mojemu bratu zawsze języ k się plącze, kiedy Laura jest obok. – Czemu? – Miia zinterpretowała nagły ruch klientki jako wzruszenie ramion, choć dziewczy na by ła tak gruba, że właściwie całe jej ciało zafalowało przez chwilę na zby t mały m krześle. – Podobała mu się? – A jak. Brat z gangu motocy klistów, który przepadał za Laurą. Teraz trzeba by ło konty nuować bardzo ostrożnie. – Widy wali się wcześniej? Twój brat i Laura? – Brat kiedy ś przy jechał po mnie po lekcjach pianina i Laura też tam wtedy by ła. Zostali, żeby pogadać, choć strasznie chciało mi się jeść. – A tamtego wieczoru? Co robiliście później, jak wróciliście z plaży ? Brat zabrał cię do domu? – Tak, musiałam przecież ćwiczy ć. – On też został w domu? Miia nie potrafiła spojrzeć dziewczy nie w oczy. Sy tuacja by ła podejrzana i pod każdy m względem niemoralna. Podejrzewała teraz brata swojej uczennicy o przestępstwo i przesłuchiwała ją, mimo że nie miała do tego żadny ch uprawnień. Ale chciała uwolnić Nikkego od podejrzeń. Podobnie jak wcześniej, także i ty m razem Tiia-Lotta odczy tała jej my śli. – On nie zabił Laury ani nic takiego. Dostał na wieczór przepustkę z więzienia. Musiał wracać na dziewiątą do Sörnäinen. Sama sprawdź. Mii zrobiło się głupio. Zdała sobie sprawę, że dziewczy na miała wy starczająco dużo kłopotów zarówno w domu, jak i w szkole, a ona zamiast jej pomóc, ty lko przy ciskała ją do muru. Szy bko poszukała wy jścia z całej sy tuacji. – Niesamowita sprawa to twoje granie i ten cel, jaki sobie wy znaczy łaś. Jak to wy my śliłaś, skąd miałaś pewność, że to właśnie to? – Bo jak będę już wy stępować na wielkich scenach, to ludzie będą na mnie patrzy li z powodu muzy ki. A nie dlatego, że jestem taka gruba. – Dlaczego chcesz się spotkać z Johanną Malkamäki? Ona nigdy nie miała żadny ch problemów w nauce ani nic takiego. – Dy rektorka najwy raźniej się spieszy ła. Usiłowała wpakować do torebki więcej kartek i teczek, niż mogło się w niej pomieścić.

– Ileż może by ć ty ch papierów! Już od lat dziewięćdziesiąty ch władze miasta mówią o rewolucji, że teraz nadchodzą czasy oszczędzania papieru, ale wszy stkie informacje na ten temat wy sy łają mi na piśmie! Prezy dent miasta chwali się w wy wiadach, że ma biuro bez papieru, ale nic nie piszą o ty m, jak wy gląda biuro jego sekretarki! Powinnam już dawno by ć na nadzwy czajny m zebraniu komisji do spraw szkolnictwa. Chcą usły szeć ode mnie o tej „klątwie Palokaski”. – Czy mogę pójść do klasy Johanny i poprosić, żeby przy szła do mnie po lekcjach? – Czy to oznacza, że ma jakieś problemy ? Miia nie chciała martwić dy rektorki, ale nie chciała też kłamać. – Szczerze mówiąc... – Bogu niech będą dzięki! Kiedy cały mi dniami słucha się czczej paplaniny polity ków i uczniów, miło jest wreszcie usły szeć jakieś szczere słowa. – Chciałaby m z nią porozmawiać o Laurze. Dy rektorka założy ła torbę na ramię i skierowała się ku drzwiom. – Aha. Chy ba by łoby jednak lepiej, gdy by ś mi skłamała. Czy Johanna też jest w to jakoś zamieszana? Albo nic nie mów. Nawet nie chcę wiedzieć. Ale zaufam ci. – To znaczy, że mogę po nią pójść? – Spróbuj jednak najpierw zadzwonić do niej na komórkę i jeśli nie odpowie nawet na przerwie, zobacz w ty m pliku, jakie mają następne lekcje. – Torebka ciężko zwisała na ramieniu dy rektorki i Miia zauważy ła, że pasek trzy mał się zaledwie na jedny m szwie. – Nie chcemy zakłócać spokojnej nauki naszy m uczniom. Szew puścił i cała zawartość torebki wy sy pała się na ziemię. – Niech będzie. Zgodnie z ży czeniem: bez ani jednego papierka! – fuknęła dy rektorka i wy szła. Miia została, żeby posprzątać bałagan z podłogi.

15 W Kasken Poltto, osiedlowy m pubie w centrum handlowy m, by ła właśnie zmiana dy żuru. Zawodowcy z dniówki ustępowali miejsca amatorom piątkowy ch wieczorów. Mężczy zna patrzy ł w stronę Mii, nie kry jąc zainteresowania. Żeglarz, pomy ślała Miia. Równa, głęboka opalenizna, jasny wachlarz zmarszczek od śmiechu naokoło bły szczący ch oczu. Przy stojny, ale zdecy dowanie za szczupły jak na gust Mii. Siedział w loży dla gruby ch ry b, więc najpewniej posiadał jacht, a nie jakąś tam żaglóweczkę. Miia niby uważnie zaczęła przeglądać komórkę, aby ostrzec Żeglarza przed polem minowy m, bo mężczy zna niewątpliwie obmy ślał już strategię podboju. Jeszcze pięć minut i powinny nadejść dziewczy ny. Ty m razem spotkanie zwołała Isabella, która chciała uczcić przejście na nowy, najwy raźniej wy ższy poziom na dworze Tiiny Ojantaus. Miia wy czuła Isabellę, zanim jeszcze ją zobaczy ła. Znajomy zapach wy pełnił każdy kąt pubu. – Cudownie, już tu jesteś! – Isabella objęła Miię i Miia kichnęła. – Nie jestem przeziębiona. – Czy aby na pewno? Może w takim razie masz na coś uczulenie albo zatkany nos. Mamy na to idealny produkt... – Aaa, gratulacje z okazji tego... awansu czy jak wy to tam nazy wacie. – Tiina nazy wa to development move. Z angielskiego. To znaczy „krok do przodu”. Ona jest naprawdę taka oby ta i... – Tak, tak, wiem. Miia poczuła, że ten wieczór niekoniecznie będzie należał do przy jemny ch. – Dziękuję za gratulacje. Tak, ciężko na to pracowałam. Ale, jak mówi Tiina, jeśli się jest uczciwy m i posiada się znajomość rzeczy, to można zmienić cały świat i ludzi. Pozy skałam trzech nowy ch sprzedawców właśnie dzięki jej nauce. I pojadę teraz z Tiiną na Flory dę na zakupy. – No, no. Tak bardzo wzrosły twoje dochody ? – Nie, to taka nagroda. Zarobki wzrosną przy następny m development move. Ale zaczekaj, pójdę po coś do picia! Nawet by ła nagroda, nie ma co. Czy takiego człowieka można jeszcze w ogóle uratować? – pomy ślała Miia. Isabella skierowała się do baru i wzrok Mii powędrował mimowolnie w stronę Żeglarza. Mężczy zna uśmiechał się z rozbawieniem, kiwając głową w stronę Isabelli. Miia rzuciła mu

groźne spojrzenie: nie będziesz sobie kpił z mojej przy jaciółki. – Suski nie przy jdzie. – Isabella wróciła z butelką najtańszego wina musującego z lodem. – Ojej, dlaczego? – Napisała mi SMS-a, że nie może, nie da rady. Biedna, cały czas spada jej forma. A przecież jej mówiłam, że te jej hormony to samo paskudztwo. – Mnie powiedziała, że już ich nie bierze. Podobno zastanawia się nad inny mi opcjami. – Te hormony zostają w organizmie na lata. Mogły by ć dwa powody, dla który ch Suski nie przy szła. Jeden: bo przy gnębiał ją fakt, że to nie ona zorganizowała spotkanie. Drugi: bo podejrzenia o udział Nikkego w zaginięciu Laury przestały by ć tajemnicą policji. To skłoniłoby nawet najbardziej harmonijne małżeństwo do kłótni o podział rodowy ch sreber. Miia jednak nie chciała wierzy ć w tę drugą opcję, bo to by znaczy ło, że przy jaciółka znów ją okłamała. Wczoraj rozmawiała z nią krótko przez telefon i starała się wy badać jej nastrój. Suski nie powiedziała nic bezpośrednio o Laurze, ale złorzeczy ła na chorą wy obraźnię dzisiejszej młodzieży i skwitowała sy tuację w ten sposób, że wszy stkie chciały Nikkego, ale on należał ty lko do niej. I właśnie dlatego zrobiono z niego kozła ofiarnego. – Za to Aikku przy jdzie. Ma zostawić dzieci pod opieką sąsiadki. – Isabella podała Mii kieliszek i podniosła swój, by wznieść toast. – Za moje zdrowie! – Za twoje zdrowie! Isabella skosztowała wina. – Nie mieli ekologicznego, ale niech już będzie. – Umiesz to rozpoznać? – Oczy wiście. Tiina mnie nauczy ła. Ale powiedz lepiej, co u ciebie sły chać, dobrze ci w nowej pracy ? – Całkiem fajnie. – To takie straszne, to zaginięcie Laury. Co prawda Tiina mówi... – Isabella ściszy ła głos – że z pewnością znajdą ją u boku jakiegoś starego dziada i że to dobrze, że już się tam u nich nie szwenda. Ale ja nie mogę przestać my śleć o jej rodzicach. To musi by ć dla nich prawdziwy koszmar, nawet jeśli nie by ła najlepszą córką na świecie. – Oczy wiście. Powiedziałaś to Tiinie? – Zdaje się, że zmieniły śmy już wtedy temat rozmowy. – Isabella ponownie napełniła kieliszek i zaczęła grzebać w torebce. – Posłuchaj, przy niosłam ci mały prezent. – Podała Mii papierową torebkę, na której widniało logo Wellness+Spirit. – Szampon podróżny i odży wka. I mała próbka naszego nowego serum na bazie rumianku, bazy lii, nasion wierzbownicy i żurawiny. Anti-aging. W stu procentach naturalny. – Dziękuję. Isabella otworzy ła buteleczki i podetknęła Mii pod nos do powąchania. Miia próbowała

pochwalić prezenty, ale czuła się jak oszustka. I jak idiotka, zerkając na Żeglarza, który śledził całą sy tuację, jakby również czekał z zainteresowaniem na reakcję Mii na kolejne zapachy. Na szczęście przy szła Aikku i, jak to ona, przejęła pałeczkę dy ry genta. – Jimbo jest w trzeciej klasie liceum. Coś zaszło między nim a Laurą. Gra w ty m samy m zespole, co Toni Ojantaus i ci jacy ś Hy zio, Dy zio i Zy zio – wy jaśniła Mii Aikku. – Hy zio, Dy zio i Zy zio? – Albo jacy ś Mordek i Ferdek czy Bill i Bull. Kapela nazy wa się Trigger Happy, totalna beznadzieja, weszłam na YouTube obejrzeć jakiś ich naprędce sklecony kawałek. A potem ten Olli Kilpinen, o który m wspominają na kilku forach, uczy ł Laurę gry na pianinie. Stary pianista koncertowy, przeprowadził się do Palokaski jakieś dziesięć lat temu. Dziwny przy padek. – Dlaczego dziwny ? – Nie wiem. Wszy scy go mają za dziwaka. Dlatego. Aikku przez ostatnią godzinę referowała Mii wy niki swojego tajnego dochodzenia prowadzonego na różny ch stronach internetowy ch. Isabella znudziła się już pół godziny wcześniej i poszła do domu zrobić sobie kąpiel stóp i wy korzy stać sen dla urody. Dzięki pomocy Aikku w googlowaniu i jej zapasowi wolnego czasu Miia znowu dostała nową porcję wiedzy o przemy kający ch na Facebooku nazwiskach i imionach. – To całkiem pewne, że panna brała. – Całkiem pewne? Można by pomy śleć, że kto jak kto, ale ty potrafisz już z pewny m dy stansem podchodzić do informacji krążący ch w Internecie. – Na pewno coś brała. Właściwie to my ślę, że w waszej szkole ktoś handluje i Laura należała do klienteli. Nie potrafię jeszcze powiedzieć, kto jest ty m dealerem, ale się dowiem. – Może zostawisz trochę pracy policjantom? Oczy wiście Miia by ła wdzięczna, że Aikku zbadała sprawę, ale sama też by to potrafiła. Zrobiłaby to nawet lepiej niż Aikku. Kto powiedział, że musi się trzy mać swojego postanowienia i wchodzić do Internetu ty lko raz dziennie? Teraz sy tuacja by ła wy jątkowa. – Nie powinnam tego mówić, ale z punktu widzenia takiej znudzonej kury domowej jak ja badanie sprawy Laury to najlepsza rozry wka od lat. Fora internetowe o niemowlakach zostają daleko w ty le. – Ty chora wariatko! By łaś jeszcze smarkulą ciamkającą popcorn i lemoniadę, gdy Venla zaginęła! Aikku dotknęła ramienia Mii. – Przepraszam, znowu nie pomy ślałam. Przecież dobrze wiesz, jaka jestem. Miia wiedziała. Niezdająca sobie sprawy z powagi sy tuacji, kochana Aikku. – Bardzo cię przepraszam. Pamiętam, jakie to by ło straszne, kiedy Venla... – Aikku zamilkła

i długo siedziały w ciszy. – Przepraszam bardzo, ale zauważy łem tu spadek nastroju. Może to go trochę podniesie? – Żeglarz postawił na stole butelkę. Teraz nie by ło żadnej taniochy, ty lko prawdziwy szampan. – Mamy do omówienia jeszcze jedną ważną sprawę – spróbowała Miia, ale Aikku, z filuterny m bły skiem w oku, wskazała mężczy źnie krzesło. – To na ciebie ma ochotę. – Ale ty go dostaniesz. – Miia podciągnęła spodnie i spuściła wodę. Sły chać by ło, jak Aikku robi to samo w toalecie obok. – Nie jestem aż tak zdesperowana. To na ciebie gapił się przez cały ten czas, chociaż próbowałam wszy stkich sztuczek. Nawet gdy by m mu usiadła na kolanach, on by tego nie zauważy ł. Aikku miała rację. Żeglarz wpatry wał się w Miię przez cały wieczór i mimo wszelkich oporów Miia zorientowała się, że wy obraża go sobie w swoim łóżku. Ale nie mokrego od potu po dzikim seksie, ty lko budzącego się do płaczącego niemowlęcia i obiecującego, że to on się nim zajmie. Miia mogła sobie spać dalej. Żeglarz by ł podręcznikowy m przy kładem ty pu „ojciec rodziny ”, a Miia z reguły za takimi nie przepadała. – Chy ba tego nie przepuścisz – ciągnęła Aikku. – Czy ty w ogóle wiesz, kto to jest? – Przedstawił się jako Mikael. – Ten Mikael. Milioner. – Niech sobie będzie nawet miliarderem. – I może jest. Facet wy my ślił jakąś małą, maluteńką część do komputerów i teraz ma porsche, mercedesa, jacht albo i trzy, i największy szklany pałac na wy brzeżu. Plus kilka inny ch apartamentów w różny ch częściach świata. Wy marzona partia w Palokaski. Wszy scy się dziwią, jaki z niego zakonnik, bo nigdy nie widziano go z kobietą. A on czekał właśnie na ciebie! Jakie to obrzy dliwie romanty czne! Aikku pokazała Mii języ k w lustrze i dalej poprawiała usta bły szczy kiem. – Masz w ogóle ochotę? – Przecież zawsze mam, ale... – Kurde, gdy by tak można by ło samemu sobie wy bierać uzależnienia. Wy brałaby m uzależnienie od seksu zamiast od papierosów. – Nie jestem uzależniona od seksu, ale... Pamiętasz tamtego faceta? Tego na plaży, który podpły nął do mnie, kiedy dry fowałam? – Jak przez mgłę. – Wiesz, kto to jest? – Na pewno nie miejscowy.

– Ale mówił, że jest z Palokaski. Antti. – Na pewno nie jest stąd. Rozpoznałaby m go przecież od razu. Zrobiłam dokładny przegląd kształtów czaszek wszy stkich tutejszy ch mężczy zn i on nie jest stąd. Antti powiedział, że mieszka na wy brzeżu. Co za piekielną grę prowadził? A może to Aikku się my liła? – By ło coś między wami? Miia zamruczała na potwierdzenie. – W sumie, co za różnica. Dla Aikku pewnie żadna, ale Miia czuła się trochę rozdarta. Nie obiecy wała niczego Anttiemu, ba, nie wiedziała nawet, czy go jeszcze spotka, ale mimo to nie by ła pewna, czy poderwanie Mikaela na noc, żeby ją ogrzał, to by ł dobry pomy sł. Mimo że miała mnóstwo facetów, to nigdy dwóch naraz. Mikael rozwiązał problem za nią. Nawet nie chciał jej odprowadzać do domu, ty lko uczciwie zaproponował randkę. Teatr i kolację. Miia nie oczekiwała niczego podobnego i z początku zaniemówiła, a potem wy bąkała, że to przemy śli. Mikael dał jej swoją wizy tówkę i wsiadł do taksówki. W blasku ty lny ch świateł samochodu Aikku wy dała naty chmiastowy wy rok. – Właściwie co za eunuch! Miał jak na tacy i nie wziął. Ślepy eunuch. O Boże, mówię ci. Zapomnij o ty m gościu. Miia posłuchała rady Aikku zaskakująco szy bko, bo otworzy wszy drzwi do domu, poczuła, że ktoś by ł w mieszkaniu. Czy to w powietrzu unosił się jakiś obcy zapach, czy może chustka na stole w przedpokoju by ła inaczej rzucona, tego nie wiedziała. Ale to odczucie by ło przemożne. By ła tego pewna. Już kiedy ś czuła to samo. Razem z Korhonenem rozpracowy wali sklep internetowy pewnego dealera narkoty ków, i gdy wróciła do domu po długim dniu pracy, to samo wrażenie ogarnęło ją od razu w przedpokoju. Wtedy znalazła na łóżku list, w który m grożono jej śmiercią. Teraz jej ciało bły skawicznie uruchomiło uśpione zapasy adrenaliny. Miia pochwy ciła parasol z wieszaka w charakterze broni i ruszy ła sprawdzić dokładnie całe mieszkanie. Wszy stko by ło tak, jak trzeba – żadny ch liścików ani uchy lony ch okien, przedmioty i meble stały na swoich miejscach. Miia skończy ła obchód w łazience i uchy liła zasłonkę od pry sznica. Nikt nie czekał tam na nią z siekierą. Oparła się o brzeg umy walki i zaczęła sobie wszy stko spokojnie tłumaczy ć. Tę paranoję wy wołał alkohol. Poziom stresu by ł wy soki z powodu nowej pracy, no i oczy wiście Laury. Mikael zamieszał jej w głowie. A Antti jeszcze bardziej. Najbardziej jednak Nikke. Wreszcie jej oddech się wy równał i pochy liła się, żeby opłukać twarz. Numer telefonu do Anttiego nadal by ł na tafli lustra. Ale czy na jego końcu by ło wcześniej nary sowane serce? Miia wpatry wała się w ry sunek i wcale nie by ła tego pewna.

16 Miia obudziła się w sobotni poranek w iry tująco rześkim nastroju. Żałowała, że poprzedniego wieczoru nie wy piła więcej, bo miałaby teraz dobry pretekst, żeby spędzić cały dzień na kacu w łóżku. Ale czuła się wy śmienicie, a na dodatek słońce kończącego się lata świeciło jej prosto w twarz przez żaluzje. Nie miała żadny ch planów na weekend i choć przez cały ty dzień marzy ła o choćby jednej chwili spokoju, teraz my śl o dwóch wolny ch dniach napawała ją przerażeniem. Spróbowała jeszcze zasnąć, ale sen nie nadszedł. Słońce tak mocno nagrzało pokój, że wreszcie musiała wstać, żeby otworzy ć okno. Popijając poranną kawę, przejrzała wczorajsze wy danie „Przeglądu Dnia” i przeczy tała jeszcze raz arty kuł Klątwa Palokaski. Na dole strony by ło nazwisko i zdjęcie dziennikarza. Pasi Tikka. Nazwisko wy dawało jej się znajome, ale to nie mógł by ć dziennikarz od spraw kry minalny ch, bo Miia znała ich wszy stkich. Zdjęcie Pasiego Tikki by ło małe i niewy raźne. Miia wstała i odszukała w kuchni w szufladzie z niepotrzebny mi rzeczami lupę. Prezent na mikołajki od Korhonena i jego wy działu. Wręczając jej podarunek, Korhonen wy głosił mowę i nazwał ją uroczy ście Sherlockiem Internetu, któremu brakowało już ty lko lupy. Prezent by ł, zdaniem wszy stkich, fajny m żartem, dobroduszny m skwitowaniem tego, że według Mii trady cy jne dochodzenie na miejscu popełnienia przestępstwa należało już do przeszłości, a przy szłością by ło śledztwo prowadzone w Internecie. Ale oto teraz sama wy tężała oczy, jak jakiś prawdziwy Sherlock Holmes, przy patrując się zdjęciu Pasiego Tikki przez lupę. I nie na darmo, bo wreszcie go rozpoznała. To by ł ten sam mężczy zna, którego widziała na dziedzińcu szkoły. A więc wcale nie wy patry wał tam nowy ch dziewcząt na swoje ofiary, ty lko układał swój pożałowania godny arty kuł z pierwszej strony. O jednego potencjalnego podejrzanego mniej. Zaczy nając śledztwo, Miia postanowiła gruntownie przeorać Internet i najpierw sporządzić listę wszy stkich osób związany ch z Laurą. JIMBO – chłopak Laury? a przynajmniej sympatia? – wokalista zespołu Trigger Happy – w klasie maturalnej liceum w Palokaski – był na plaży w wieczór zaginięcia Laury – Laura chodziła na próby zespołu

– notowany na policji? narkotyki? TONI OJANTAUS – bogaty, syn Tiiny Ojantaus – gitarzysta w Trigger Happy – chłopak Laury? według Tiiny Laura była w nim zakochana – narkotyki? dealer? BILL & BULL – perkusista i basista Trigger Happy – prawdopodobnie obaj popalają trawkę – według portalu morderstwo.info robili filmy porno do Internetu – czy w ogóle chodzą do szkoły? OLLI KILPINEN – nauczyciel gry na pianinie Laury; dziwny? – obiecujący pianista koncertowy; co się stało? dlaczego przeprowadził się do Palokaski? – dwa razy żonaty, obie żony przynajmniej dziesięć lat młodsze od niego – czy łączyło go z Laurą coś więcej? JOHANNA MALKAMÄKI – najlepsza przyjaciółka Laury – coś wie, ale się boi? – gdzie jest? RODZICE LAURY – wymagający ojciec? – dużo kłótni? – kazirodztwo? LAURI OJANTAUS? TIINA?

O umieszczeniu na liście Nikkego Miia nawet nie pomy ślała. Gdy z ty m skończy ła, zaczęła w roztargnieniu wy stukiwać literki x na ekranie komputera, tak że utworzy ły piramidę, a potem imię Anttiego. Ocknęła się, gdy zauważy ła, że imię by ło w zupełnie niewłaściwy m miejscu, i usunęła je. Dlaczego tak dużo o nim my ślała? Przed chwilą, my jąc zęby, patrzy ła na serce dołączone do numeru telefonu na tafli lustra i upewniła się, że by ło tutaj przez cały czas. Pamiętała wprawne ręce mężczy zny i jego wargi. Krople potu i ich słony smak na języ ku. O Mikaelu nawet nie pomy ślała, dopóki nie dostała SMS-a od Aikku. Powiedz, że do niego zadzwonisz! Zapowiada się rewelacyjna randka! Miia odpowiedziała krótko: Może, i zaraz zapomniała o całej sprawie. Tego dnia Miia zastosowała się do narzuconego sobie ograniczenia, bo ty lko raz weszła do Internetu. Ale ten jeden raz trwał cały dzień. Arty kuł w prasie wy wołał jeszcze brutalniejsze dy skusje w sieci i Miia miała nadzieję, że dostawca usług internetowy ch, z czy stej litości, odetnie rodzicom Laury dostęp do sieci. Chociaż Miia zdąży ła już do tego przy wy knąć, to jednak wszy stkie te osądy, spekulacje, przewidy wania, podejrzenia, informacje i domy sły, zarzuty i cały ból świata wy pluwane pod osłoną anonimowości by ły trudne do strawienia. Kiedy zaszło słońce, poczuła, że cała drży. Ale nie dlatego, że by ła wstrząśnięta, ty lko dlatego, że bardzo zgłodniała. Zamknęła laptopa i zadzwoniła do wy próbowanej już pizzerii. Gdy już zjadła dwie duże pizze, jeszcze raz przejrzała swoje notatki, ale nie posunęła się ani o krok do przodu. Nie chciało jej się wierzy ć, żeby chłopcy z Trigger Happy mieli jakiś związek ze zniknięciem Laury. Chociaż atmosfera by ła gorąca, a hormony buzowały, nastoletni chłopcy z reguły nie popełniali przestępstw przeciwko ży ciu, nawet po pijanemu. Nauczy ciel gry na pianinie nadal by ł zagadką, chociaż po wpisach w Internecie można by ło sądzić, że jest nieszkodliwy. Nie by ł też notowany. Potem, oczy wiście, by li jeszcze rodzice, zwłaszcza ojciec, któremu trudno by ło pogodzić się z ty m, że jego mała córeczka przeobrażała się w kobietę. Ale Miia czuła, że tego też nie można by ło traktować jako solidnego moty wu popełnienia przestępstwa. I wreszcie by li ci „wujkowie”, starsi faceci, na który ch wskazy wało ponad siedemdziesiąt procent uczestników dy skusji w Internecie. Gdy by Miia by ła na miejscu Korhonena, też przesłuchałaby Nikkego. Zasnęła z tą my ślą i przez całą noc dręczy ł ją stary koszmar. Widziała swoją siostrę, ży wą, na dworcu kolejowy m w Helsinkach, na peronie, czekającą na pociąg. W ty m samy m czasie przy szedł policjant i powiedział, że znaleziono ciało Venli. Miia nie śniła tego koszmaru już od wielu lat, ale teraz powrócił na stałe. Nie miała co do tego wątpliwości. Niedzielny poranek by ł równie iry tujący jak poprzedni. Mimo zły ch snów Miia znów obudziła się pełna energii i miała ochotę wy dostać się z mieszkania na świeże powietrze. Nigdy nie uprawiała joggingu, ale zaczęła już desperacko my śleć, czy by nie zacząć, kiedy zadzwoniła Suski. – Idę na jagody. Pójdziesz ze mną? – Super pomy sł!

– Wszy stko w porządku? Sądziłam, że będę cię musiała namawiać. – Miałam koszmar o Venli. – A, ten sam, co kiedy ś. – Co mam zabrać? – Mam wszy stko, zbieraczki i wiadra. Przy gotuję też prowiant. Jedzenie w sty lu gourmet w lesie, w słoneczną sierpniową niedzielę. Zdaniem Mii to by ł doskonały pomy sł. Przy gotowane przez Suski zbieraczki to by ło prawdziwe mistrzostwo świata, jeśli chodzi o projektowanie produktu, połączone z noszący m wy raźne znamiona szaleństwa neuroty czny m geniuszem. Miia patrzy ła ze zdumieniem na trzy many w ręku przy rząd, podczas gdy Suski robiła jej krótki wy kład na temat sposobu jego uży cia. Miia szy bko zrezy gnowała jednak ze spoży tkowania nowej technologii i zadowoliła się zbieraniem jagód w trady cy jny sposób, ręcznie. Ty mczasem Suski, uży wając zbieraczki, napełniała wiadra w rekordowy m czasie, i to bez żadnego listka czy gałązki. Opłukały jagody wodą ze zraszacza do kwiatów. Po powrocie do domu dokładniej oczy szczą owoce na pły cie kuchennej. Las by ł dokładnie taki, jaki miał by ć. Miia nie podzielała właściwego Finom fanaty cznego romanty zmu spod szy ldu „las to nasza świąty nia”, ale nie mogła nie poddać się temu spokojowi, jakim zawsze napawała ją leśna cisza. Nigdzie nie trzeba by ło się spieszy ć. Miia zerknęła na przy jaciółkę i uśmiechnęła się do siebie. To by ło potajemne miejsce Suski na jagody, lecz mimo to bratowa nie zawiązała jej po drodze chustki na oczach, choć Miia zdąży ła już sobie to wy obrazić. – Masz więcej śmieci niż jagód. – Suski zbadała zawartość wiadra Mii i wy rzuciła zbędne listki i gałązki. – Podobno miałaś jakiś prowiant? Suski nakładała jedzenie z pojemników Tupperware na papierowe talerzy ki. – Większość to resztki z tego ty godnia. Nikke z reguły doszczętnie opróżnia lodówkę, ale ty m razem zostało niemal wszy stko. – À propos, gdzie on teraz jest? – Nikke? Został w domu, obściskując swoją ukochaną konsolę do gry. Miia wahała się przez chwilę z zadaniem kolejnego py tania. Czy Suski wiedziała o ty m, że jutro Nikke będzie zeznawał na policji? Postanowiła jednak nie psuć nastroju. – Czy mówiłam ci już, że skończy łam terapię hormonalną? – Tak. I przy pomniałam sobie... – Miia wy grzebała z torebki „Glorię”, w której by ł arty kuł o leczeniu niepłodności. – Pamiętałam!

– No wreszcie! – Suski przebiegła oczami arty kuł i oddała magazy n z powrotem. – Już tego próbowałam. – Wszy stkiego? – Wiedziałaś, że można kupić komórki jajowe? Jeżeli twoja własna komórka nie lubi plemników lub na odwrót, to kupuje się taką, która będzie odpowiednia. – Od kogo? – A od kogo się zwy kle kupuje? Od sprzedawcy. – Chcesz kupić czy jeś komórki jajowe? Poważnie? – Rozważam wszy stkie możliwości. Zupełnie serio. No może z wy jątkiem ty ch produktów naturalny ch Isabelli. – Rzeczy wiście chwilami jest dość męcząca. Czy dlatego nie przy szłaś na jej wieczór? – Skąd, miałam już po prostu inne plany. O takiej imprezie trzeba powiadomić z co najmniej ty godniowy m wy przedzeniem. – To z pewnością też jest nielegalne. To znaczy kupowanie komórek. Czy nie dostaje się ich gratis, jak się idzie na leczenie? Suski westchnęła tak, jak się wzdy cha, sły sząc głupie py tania. – Po pierwsze, chy ba wiesz, jakie są kolejki na to leczenie. Ponad pół roku. – Nawet pry watnie? Ale to nie jest aż tak długo... – Po drugie, pomy śl, czy je jajeczka oni tam mogą sprzedawać. Chciałaby ś takich potomków? – Czy je? – Za oddanie komórek można dostać niewielkie wy nagrodzenie. Kto by się faty gował za takie pieniądze? Z pewnością nie wy kształcone, mądre i piękne kobiety. One mają pieniądze z inny ch źródeł. – Na czy m w takim razie opiera się biznesowa sprzedaż jajeczek? – Tam płacą oczy wiście na ty le dużo, że nawet osobie dobrze sy tuowanej opłaca się je sprzedać, żeby na przy kład spłacić kredy t na mieszkanie. Albo poży czkę na studia w Stanach. – W Stanach coś takiego pewnie jest OK, ale nie sądzę, żeby w Finlandii to by ło zgodne z prawem. – Pomy śl, samemu można sobie wy brać, jakie się chce mieć dziecko. Oczy wiście chodzi o to, żeby by ło możliwie jak najbardziej podobne do ciebie, ale dodatkowo można dobrać takie cechy, które ci odpowiadają. – Jakby m sły szała Isabellę... To brzmi strasznie. – Kliknęłaby m od razu na jakieś uzdolnione muzy cznie, piękne i inteligentne jajeczko. Pomy śl, co by by ło, gdy by je połączy ć z wy sportowany mi, empaty czny mi, by stry mi i obdarzony mi poczuciem humoru plemnikami Nikkego.

Miia nie wiedziała, czy Suski żartowała, czy mówiła serio. Znały się całą wieczność i zwy kle bawiły je te same rzeczy, ale czasami jej bratowa potrafiła śmiać się do rozpuku z czegoś zupełnie dziwnego albo zachować powagę w sy tuacji, w której Miia nie mogła się powstrzy mać od śmiechu. Miia postanowiła zrobić test. – A może do surowy ch skandy nawskich genów Nikkego pasowałoby nieco więcej temperamentu? Latino albo gęsta krew z Europy Południowej, samba lub coś w ty m sty lu. Suski w ciszy nabierała jedzenie na widelec i przeły kała je bez gry zienia. W kąciku jej oka pojawiła się łza. Wy nik testu by ł negaty wny. Jednak nie żartowała. – Miałam ty lko na my śli, że moim zdaniem takie kupowanie komórek czy handlowanie nimi jest dość nienaturalne – powiedziała Miia. – Wiesz, co jest nienaturalne? To, że dwoje kochający ch się ludzi, którzy mogliby zostać dobry mi rodzicami i którzy o niczy m inny m nie marzą, nie jest w stanie spłodzić dziecka! Długo milczały. – Ale oczy wiście nie mam zamiaru niczego kupować. Nikke zresztą nigdy by się na to nie zgodził. Jest takim samy m świętoszkiem jak ty. Suski zaśmiała się, wstała z ziemi i dotknęła ramienia Mii. Potem ruszy ła znowu w stronę gęstwiny, by konty nuować zbieranie jagód. W drodze do domu Miia dostała wiadomość od Anttiego. Czy mogę przyjść? Sama my śl o jego doty ku powodowała, że Miię oblała fala gorąca. Za pół godziny w domu, odpisała.

17 Nikke próbował w miarę wy godnie usadowić się w fotelu w swoim gabinecie, ale jakoś mu się to nie udawało. A to czuł, że drętwieje mu noga, a to, że spodnie go uciskają i uwierają. Teraz chy ba nie umiałby się wy luzować nawet na łóżku wodny m i przy dźwiękach fletni Pana. Podobno by li tacy, który ch muzy ka fletu relaksowała. – Tutaj, przeczy taj tutaj. – Korhonen podał mu zadrukowaną kartkę, najwy raźniej zrzut ekranu ze strony internetowej. Nikke przeniósł wzrok na kartkę i zaczął czy tać. Pracz bimbrownik Timonen Czemu nikt nie ściga tego psychologa Nikkego? Czy może autorytet to w Finlandii zawsze autorytet i kropka? Cholerne prawicowe gówno. Winni do więzienia! 21 sierpnia o 23:21 • Lubię to! • 17 Sanni Lukkarinen co podburzasz? jak coś masz, to powiedz wprost 21 sierpnia o 23:22 • Lubię to! • 2 Pracz bimbrownik Timonen Dziwię się po prostu, że gliny jeszcze się za niego nie wzięły. Wałęsał się przecież z Laurą przez całe lato. Po prostu dobrze byłoby wiedzieć. W końcu mamy do tego prawo! 21 sierpnia o 23:27 • Lubię to! • 4 Antti Mäkinen Racja. Też wiele razy widziałem ich w różnych miejscach. Według mnie to dziwne, że dorosły mężczyzna zadaje się z takim dzieckiem. 21 sierpnia o 23:41 • Lubię to! • 1 Pracz bimbrownik Timonen Psycholog jest dziwny!

21 sierpnia o 23:48 • Lubię to! • 7 Hanski Jutunen Jakieś granice, hej! Nikke jest w porządku i wykonywał po prostu swoją pracę. A poza tym ma taką słodką niunię, że po co miałby latać za niemowlakami. 22 sierpnia o 00:14 • Lubię to! • 0 Anneli Riitta Raekenttä Widziałam ich kiedyś późno wieczorem. Siedzieli przy grillu i gadali. Do obowiązków psychologa chyba nie należy praca na urlopie w środku nocy, jeżeli nie chodzi o jakąś dziwną grę. 22 sierpnia o 00:36 • Lubię to! • 2 Wujek Ha W biurze Nikkego nie ma ani jednej kartki na temat Laury. 22 sierpnia o 03:16 • Lubię to! • 1 Pracz bimbrownik Timonen Aj, to może teraz będzie się twierdzić, że nie była jego klientką?!!!? 22 sierpnia o 10:06 • Lubię to! • 3 Ripa Isomies Manchester United is the Beeeest!!!! 22 sierpnia o 10:33 • Lubię to! • 19 Korhonen obserwował Nikkego, gdy ten czy tał. – Taki sposób prowadzenia sprawy jest dziwny również dla nas. Ale skoro już na stronie doty czącej zaginięcia Laury rozwinęła się taka dy skusja, to kilka kwestii rzuciło się nam w oczy. Nikkego ścisnęło w gardle, lecz mimo to starał się wy glądać na zrelaksowanego. Opuścił kartkę na oparcie krzesła. – To przecież wy gląda na zwy kłe brednie w Internecie. Oczy wiście, że młodzi lubią o mnie plotkować. Moja praca jest przecież dość specy ficzna. – To prawda. Rzecz jasna nie uważamy ty ch, jak to powiedziałeś, bredni w Internecie za żadne fakty. – Musieliby ście wówczas mieć naprawdę duży wy dział mespo, żeby móc to wszy stko prześledzić.

– Mespo? – No, mediów społecznościowy ch. – Aha. No, na ty m to ja już się nie znam, ale mamy takich, co się znają. No i jak już mówiłem, parę spraw rzuciło się nam w oczy. – Tak? – To, co gadają tam o tobie i Laurze, nie odpowiada za bardzo temu, co mi mówiłeś, kiedy ostatnio się widzieliśmy. Czy spoty kałeś się z Laurą także poza szkołą? Nikke poprawił się w fotelu i spróbował dobrze przemy śleć swoją odpowiedź. Kłamstwo z pewnością nie pomoże, ale nie pomogą też wy jaśnienia. Okoliczności łagodzące nikogo nie interesowały, gdy chodziło o zaginione dziecko i naruszenie ety ki zawodowej przez szkolnego psy chologa. – Szczerze mówiąc, tak. Spoty kaliśmy się z Laurą również poza szkołą. – Rozumiem, że nie spoty kaliście się przez przy padek, ale uzgadnialiście spotkania? W jakim celu? – Korhonen grał jeszcze rolę niewiniątka, ale coś w jego zachowaniu zdradzało, że pod spodem lada chwila może się zbudzić drapieżnik. – Ty lko po to, żeby porozmawiać. O ty ch samy ch sprawach, o który ch rozmawialiśmy tu, w moim gabinecie. – Masz jakieś okoliczności łagodzące? – Przepraszam? – Co cię napadło, żeby spoty kać się na mieście z nastolatką, która jest twoją podopieczną? – Laura miała w sobie coś, co mnie do niej przy ciągało. – Nikke pożałował ty ch słów naty chmiast, gdy ty lko je wy mówił. – Nie jako mężczy znę, w żadny m razie, ale jako pedagoga i człowieka. A ponieważ by ły wakacje, wy dawało mi się, że lepiej będzie czasami spotkać się w, powiedzmy, mniej oficjalny m otoczeniu. Potrzebowała pomocy i ja chciałem jej pomóc. – My ślałeś wtedy o Venli? Czy zrobiłby ś to samo, gdy by Laura by ła inna i nie przy pominała ci siostry ? Nikke nie by ł w stanie wy krztusić ani słowa. Jego wzrok błądził wzdłuż ściany i zasłonek Marimekko. – Oj, głupie rodzeństwo! – westchnął Korhonen. – Nie potraficie przemy śleć wszy stkiego do samego końca. Nawet jeżeli ja ci wierzę, to, do diabła, jak my ślisz, co sądzą moi koledzy z pracy ? Że szkolny psy cholog zabierał nocą dziewczy nkę na spacer, bo miał takie dobre serce? Na litość boską! Nikke nadal milczał. Korhonen oczy wiście miał rację. Strapiony policjant przetarł oczy i położy ł ręce z powrotem na oparciu krzesła. – No dobrze. Przejdźmy do następnej kwestii, na którą, miejmy nadzieję, masz lepsze wy tłumaczenie.

– Miejmy nadzieję. – Czy li papierów Laury nie ma? – Bo co, bo ktoś tak twierdzi w Internecie? – Nie, bo zrobiłeś się właśnie cały czerwony na twarzy. Pokaż mi segregatory lub teczki doty czące Laury. Nikkego zmroziło. Już drugi raz dzisiaj miał ochotę wy skoczy ć przez okno na dziedziniec. Nie chciał, żeby ktoś czy tał o ich nocny ch spotkaniach, o jego własny ch my ślach doty czący ch Laury ani o jej podobieństwie do Venli. A zwłaszcza jego słów o ty m, jaka cudowna, inteligentna i czarująca by ła Laura. Nikt, kto by czy tał takie rzeczy, nie mógłby powstrzy mać się od my śli, że Nikke coś do niej czuł. I fakty cznie coś czuł, ale to by ło niewinne jak miłość brata do siostry. Pragnął ją ochronić – dziewczy nę, która całkowicie zagubiła się w ży ciu. Chciał ją uratować przed grożący m jej niebezpieczeństwem, cokolwiek by to by ło. Ale jak przekonać inny ch, że nigdy, ale to przenigdy, nie dotknął jej w niestosowny sposób? Laura by ła jak jego siostra, jak Venla – niewinna i potrzebująca pomocy. Oczy wiście. Ty lko jak siostra. Ale zniszczenie dokumentów nie by ło zby t rozsądne. – Informacje doty czące pacjentów są poufne – odpowiedział. – Na razie chcę ty lko zobaczy ć segregator. Nikke wstał, otworzy ł drzwi szafki i szukał przez chwilę. – Teraz to ja nie rozumiem – powiedział. – Czego? – Rzeczy wiście ich nie ma! A przecież miałem je tutaj porządnie poukładane! Niech to szlag! Korhonen nie spuszczał go z oka. – Ale jeśli ten, kto pisał te brednie w Internecie, mógł się tu dostać, żeby sprawdzić, czy są, to jasne jest, że mógł je stąd również wy nieść – konty nuował Nikke. – Nie ma tu przecież żadny ch alarmów, choć drzwi są zawsze zamknięte na klucz. – To prawda. Na razie zadowolę się tą odpowiedzią. – Kto wie, czy nie zaginęły też teczki inny ch uczniów. Muszę zaraz przejrzeć całe archiwum. Nikke by ł tak przekonujący, że sam już zaczął wierzy ć w swoją history jkę, a nawet poprosiłby Korhonena o sprawdzenie, czy szafa nie nosi śladów włamania, gdy by policjant sam na to nie wpadł. Po wy jściu Korhonena Nikke siedział przez chwilę i my ślał. Albo wsiądzie teraz na prom do Szwecji i tam zaczeka, aż cały skandal ucichnie, albo jak mężczy zna stawi czoło temu, co miało nadejść. Miał silne przeczucie, że sprawa na ty m się nie skończy. Niewątpliwie ktoś chciał szy bko znaleźć winnego i zamknąć dochodzenie. W czasie przerwy na lunch Nikke odpiął swój rower i postanowił znów pojechać na wy brzeże.

Wokół domu i budy nku sauny Ojantausów panowała cisza. Mimo to Nikke znów postanowił podejść pod saunę okrężną drogą, ścieżką przez las. Dopuścił się wielu czy nów, na które nikt by nie spojrzał łaskawy m okiem. Wśród owy ch grzechów by ły na przy kład sporady czne wizy ty na próbach Trigger Happy. Widy wał na nich uczniów, którzy pili, tańczy li, całowali się i kłócili, jedny m słowem, zachowy wali się tak, jak młodzi zachowują się na imprezach w domu. Do tej pory my ślał, że to by ł jego sposób, aby lepiej poznać klientów, który ch miał pod swoją opieką, teraz jednak zrozumiał, że można to by ło zinterpretować zupełnie inaczej. Miało to jednak swoje plusy – wiedział mianowicie, gdzie są wszy stkie alarmy i klucze, znał układ pokoi i w pewny m stopniu także rozkład dnia chłopców. Otworzy ł drzwi do budy nku sauny kluczem przy klejony m taśmą od spodu klamki i wy stukał kod od alarmu na klawiaturce umieszczonej w pudełku na ścianie. Maszy na zaczęła wy dawać głośne dźwięki i zorientował się, że zamiast wy łączy ć alarm, włączy ł go. Cały spocony wprowadził kod jeszcze raz. Zadziałało. Nienawidził ty ch wszy stkich urządzeń, które sprzedawano ludziom z powodu ich strachu. Niby iluż to włamań dokony wano rocznie w Finlandii? Na pewno nie aż ty lu, jak można by wnioskować po liczbie ty ch wszy stkich zabezpieczeń. Podszedł od razu do komputera i ku swojej radości przekonał się, że nie musi podawać żadnego hasła. Nie należał do specjalnie uporządkowany ch osób i nie mógł zrozumieć, jak ludzie by li w stanie zapamiętać ty le kodów i haseł niezbędny ch w codzienny m funkcjonowaniu. Kod do drzwi, do telefonu, PIN, hasła do skrzy nki pocztowej i do konta bankowego, Facebook, komputer, sy stemy w pracy, alarmy w pracy i w domu, portale internetowe, fora... A potem jeszcze ludzie narzekają, że odkąd telefon sam podaje wszy stkie dane kontaktowe, nie trzeba już zapamięty wać żadny ch numerów ani gimnasty kować mózgu. Nikke szukał w komputerze filmiku, na który m widział Laurę, jednak nie miał szczęścia. Sprawdził historię przeglądania, ale została wy czy szczona. Na pulpicie by ły jedy nie prace domowe, kilka esejów i prezentacja. Jakby zgrano je tam specjalnie po to, żeby z niego zadrwić. Wszy scy wiedzieli, że ty ch chłopców nie interesowała nauka, jednak zawartość pulpitu wy raźnie sugerowała, jakoby do późna w nocy nie zajmowali się niczy m inny m, jak ty lko opracowy waniem analiz doty czący ch historii muzy ki wy kony wanej na dudach. Przeglądając pliki, Nikke upewnił się, że te wszy stkie starannie przy gotowane wy pracowania zostały zakupione od jakichś nerdów w szkole lub przekopiowane bezpośrednio z Internetu. Ale gdzieś na dy sku musiało kry ć się wideo, na który m wy stępowała Laura, i Nikke wiedział, że dzięki niemu dowie się, gdzie jest dziewczy na.

18 – Czy twoja mama w ogóle dzisiaj przy jdzie? Lauri Ojantaus wy glądał tak, jakby nie spał już od dłuższego czasu. – Nie wiem, nie by ło jej w domu od ty godnia. Miia w my ślach nawet się ucieszy ła, że wy powiedział pełne zdanie, ale zaraz potem przy pomniała sobie powody, które wy starczały, aby złoży ć wniosek o naruszenie praw dziecka. – Może mimo to jednak zaczniemy ? Jeśli twoja mama ma przy jść, to przy jdzie. – Na twoją odpowiedzialność. – Tak. Co u ciebie ostatnio sły chać? – Dobrze. – Powiedziano mi, że codziennie spóźniasz się do szkoły na dwie pierwsze lekcje. – Toni nie budzi mnie na czas. – Czy to Toni jest u was w domu szefem, jak mamy nie ma? – Toni to prawdziwa świnia. Relacja rodzeństwa oparta na przemian na nienawiści i miłości by ła Mii dobrze znana, jednak w tonie głosu Lauriego by ło zaskakująco dużo gory czy. – Nie dogadujecie się? Czy ma to jakąś konkretną przy czy nę, czy po prostu nigdy nie by liście sobie szczególnie bliscy ? Lauri mocno zacisnął usta i spojrzał przez okno, nie zwracając uwagi na Miię. Nietrudno by ło odgadnąć, że przekroczy ł już swoją dzienną dawkę konwersacji i przeszedł teraz na stronę widowni. – Jeżeli Toni cię nie budzi, to może mógłby ś sobie nastawić alarm w komórce, żeby cię budził co rano? Z tego co wiem, tak poza ty m idzie ci naprawdę nieźle, ale nie można cały czas chodzić do szkoły w kratkę. – Co ta Johanna tak tutaj podgląda? Miia szy bko odwróciła wzrok w stronę okna i zobaczy ła dziewczy nę zaglądającą do środka. Rozpoznała, że to ta sama Johanna, której profil na Facebooku oglądała już wielokrotnie, modląc się, by dziewczy na odpowiedziała na jej wiadomości. Johanna zniknęła z pola widzenia, gdy ty lko Miia wstała, żeby otworzy ć okno. – Johanna też uważa, że Toni to świnia. Pokłóciły się nawet o to z Laurą – dodał Lauri.

Miia bezwiednie weszła w rolę policjantki. – Jak to się pokłóciły ? Lauri podniósł zmięty plecak z podłogi i odepchnął krzesło, na który m siedział. – Mama zabroniła mi z tobą rozmawiać, jak jej nie ma. Nawet wczoraj wy słała mi o ty m SMS-a. Zapomniałem. Do widzenia. I już go nie by ło. Po południu Miia co rusz zerkała na komórkę i szukała wzrokiem Johanny, ale nadaremnie. Wreszcie wy biła czwarta i budy nek szkoły opustoszał. Miia zebrała swoje rzeczy, bez przekonania wy ciągnęła znowu komórkę i idąc, przeglądała Facebooka, mając nadzieję, że znajdzie tam Johannę. O mało co nie wpadła na kolumnę w auli, gdy nagle dostała wiadomość. Nawet nie próbuj się ze mną kontaktować. Miia zatrzy mała się, żeby szy bko wy stukać odpowiedź, zupełnie jakby nie zrozumiała treści. – Spotkamy się zaraz? Na przykład gdzieś w kawiarni? – Zostaw mnie w spokoju albo coś może się przydarzyć. – Co się może przydarzyć? Musimy porozmawiać. W ty m samy m momencie Johanna się wy logowała. – Cholera! – przeklęła cicho Miia. Olli Kilpinen zagrał własną kompozy cję zaty tułowaną Rezultat. Usadowił Miię koło okna, w zapadający m się zielony m fotelu i kazał jej delektować się dźwiękami muzy ki. Zdaniem Kilpinena by ła świadkiem pierwszego publicznego wy konania tego utworu. Nie by ło to dokładnie to, czego oczekiwała Miia, przy chodząc tutaj. W McDonaldzie, między jedny m a drugim hamburgerem z podwójny m serem, Miia pomy ślała, że najwy ższy czas na rozmowę z Kilpinenem. Jeżeli Laura została porwana, by ł jedny m z potencjalny ch podejrzany ch. Mieszkańcy uważali go za dziwaka, który przechadzał się po okolicy z dłońmi spleciony mi za plecami i nieprzy tomny m wzrokiem, mrucząc coś albo przy najmniej podśpiewując sobie pod nosem. Miia z pewnością nie by ła jedy ną osobą, która uważała, że należałoby sprawdzić, co ekscentry czny muzy k trzy ma w swojej zamrażarce. Szy bko upolowała adres pianisty i skierowała się w stronę wy brzeża. Po drodze minęła szklany pałac Ojantausów. W oknach by ło ciemno i wy glądało na to, że dom jest pusty. Zamierzała spy tać, czy Kilpinen dałby jej kilka lekcji gry na pianinie, od zawsze by ło to bowiem jej marzeniem, choć rodzice nigdy nie chcieli wy dawać pieniędzy na takie rzeczy. Naciskając dzwonek u drzwi, uprzy tomniła sobie jednak, że ten pomy sł by ł po prostu żałosny. Już miała ochotę uciec, kiedy nagle drzwi się otworzy ły. Za progiem stał chudy mężczy zna w okularach o gruby ch szkłach, w koszuli z kołnierzem

i aksamitny ch spodniach. Ły sinę miał już na ty le dużą, że nie warto by ło przeczesy wać włosów na drugą stronę głowy. Olli Kilpinen, bez cienia wątpliwości. Ku zaskoczeniu Mii mężczy zna przy jął ją tak, jakby czekał na nią przez cały dzień. Usadowił ją w fotelu i zaczął grać. Niewątpliwie by ł utalentowany. Miia poczuła, jak muzy ka przechodzi jej przez skórę aż do mięśni, rozluźnia je i wciska ją jeszcze głębiej w środek wy godnego fotela. Trzeba koniecznie częściej chodzić na koncerty, a tak właściwie to trzeba w ogóle zacząć na nie chodzić. Miia nigdy nie by ła na koncercie muzy ki klasy cznej. Patrzy ła oczarowana, jak Kilpinen przebiegał palcami po klawiszach, z biały ch na czarne, w bok i na krzy ż, szy bko i powoli. Od czasu do czasu prawa ręka nabierała większej prędkości, zataczając pętlę w powietrzu, a głowa Kilpinena koły sała się, jakby by ła oderwana od ciała. Po zakończeniu gry między nimi zapadła cisza, w której wciąż drgała muzy ka, a w niej nieznane uczucia i nadzieje. Miia musiała zadrwić sama z siebie, bo w głowie chy ba jeszcze nigdy nie miała ty lu wy tarty ch frazesów. – No i co? – Kilpinen odwrócił się, by spojrzeć na Miię. – Prawie się rozpłakałam. Kilpinen zaklaskał sam sobie. – Dokładnie tak. Dokładnie tak. Podać herbatę? Przy taknęła, więc gospodarz zniknął w kuchni. Miia siedziała nadal w salonie i miała nadzieję, że znowu usły szy muzy kę. Może rzeczy wiście powinna zacząć uczy ć się grać na pianinie, jeżeli tak dobrze to na nią wpły wało? Cały salon Kilpinena jakby oży ł. Panele z ciemnego drewna sięgały od podłogi do połowy ściany, a reszta powierzchni aż do sufitu pokry ta by ła oprawiony mi w ramki zdjęciami. Większość fotografii upamiętniała koncerty, na który ch ktoś grał na pianinie, by ło też kilka portretów i przy padkowy ch scenek rodzajowy ch. Niemal na wszy stkich zdjęciach figurował Kilpinen w czasach swojej młodości. – Kiedy wy jąłem z szafki dwa kubki, zamiast stary m zwy czajem ty lko jeden, przy szło mi na my śl, by zapy tać, kim pani jest... – Kilpinen wrócił z dwoma kubkami parującej herbaty. – Rooibos. Mam nadzieję, że będzie smakowała. – Miia Pohjavirta – podała mu rękę w ty m samy m momencie, kiedy on podawał jej kubek. Przez chwilę nie wiedzieli, czy powinni uścisnąć sobie dłonie, czy przekazać kubek z jednej ręki do drugiej, i oboje zaczęli się śmiać. Może Kilpinen wcale nie by ł taki szalony, jak my śleli ludzie. – Ta policjantka od Internetu? Wiedziałem, że jest w pani coś znajomego. – Teraz pracuję w szkole w Palokaski jako szkolny pedagog. Kilpinen nie zareagował, ty lko zmierzy ł Miię wzrokiem od stóp do głów. – Widziałem pani cy cuszki – powiedział spokojnie i zachichotał jak mały chłopiec. – W Internecie. To by ła przy kra sprawa. Miia by ła tak zaskoczona, że omal nie wy puściła kubka z dłoni. Może Kilpinen by ł jeszcze

bardziej szalony, niż wszy scy my śleli. By ł ostatnią osobą, od której spodziewała się usły szeć coś o ty m przeklęty m filmie porno. – To przecież nie by łam ja – próbowała się wy tłumaczy ć, ale lubieżne spojrzenie Kilpinena utwierdziło ją w przekonaniu, że nie to by ło jego zdaniem najistotniejsze. – Chce pani nauczy ć się grać czy też zawdzięczam tę wizy tę czemuś innemu? – Chciałaby m porozmawiać o Laurze Anderson. – Miia nie uważała już za konieczne sięgać do swego pierwotnego planu, czy to z powodu niebiańskiej muzy ki, czy może bezwsty dnego spojrzenia Kilpinena. – „Oj, Laura, Laura, tęsknię za tobą. Tak bardzo tęsknię za tobą” – zanucił Kilpinen i usiadł, wskazując królewskim gestem, by Miia również ponownie zasiadła. – Pomagam policji wy jaśnić sprawę zaginięcia Laury. Kłamstwo numer jeden. – Lubi pan piosenki Hectora? – spy tała znienacka Miia. – Tak, owszem, lubię. Kłamstwo numer dwa. Skąd to py tanie? – Według mnie jest obrzy dliwy. Najbardziej przeszacowane w Finlandii zero. Miia wzdry gnęła się i gorączkowo się zastanawiała, co teraz powiedzieć. – Ale to chy ba o Laurze mówiliśmy...? – spy tał Kilpinen. – Tak. By ł pan przecież jej nauczy cielem. – Laura miała szczególny talent. Taki talent nie zdarza się często. – Ale zrezy gnowała z lekcji gry na pianinie, prawda? – Utalentowani i wielcy arty ści często przechodzą egzy stencjalne kry zy sy, zamy kają z hukiem wieko fortepianu i twierdzą, że z ty m skończy li. Tak to już jest. Potem wracają, jeszcze wspanialsi, kiedy już zrozumieją, że nie potrafią ży ć bez muzy ki. – A dlaczego pan skończy ł karierę? – Miia zauważy ła, że zwraca się do niego z szacunkiem per pan. Może tak by ło lepiej. – Potrafi pani grać? – Kilpinen zrobił niezgrabny unik. – Ty lko na gitarze. Kłamstwo numer trzy. Czemu? Może Miia postanowiła przy pochlebić się trochę mężczy źnie, żeby jak najwięcej z niego wy ciągnąć. – Kiedy Laura powiedziała mi, że chce skończy ć lekcje, zapewniła mnie także, że wróci. Miała jakąś pilną sprawę, którą musiała się zająć. – Jaką sprawę? – Na miłość boską, jak miałem ją o to spy tać, skoro sam by łem jeszcze w szoku? – Czy wcześniej wy darzy ło się coś, co mogło mieć wpły w na jej decy zję? – Sugeruje pani, że się do niej dobierałem? – Nie, oczy wiście że nie. Kłamstwo numer cztery. Chodzi mi raczej o to, czy skoro by liście

w tak zaży ły ch stosunkach, to Laura opowiadała panu na przy kład o szkole? Albo o rodzicach? Chłopakach? Czy miała jakieś problemy ? – Pół wieku przesiedziałem w szafie. Tam, wciśnięty w kąt, przekuwałem wszy stkie moje zakazane namiętności w muzy kę. A teraz, gdy wreszcie znalazłem światło i miłość, przy chodzi pani tutaj i oskarża mnie, że doty kałem mojej uczennicy ! – Źle mnie pan zrozumiał. Przepraszam, jeśli wy raziłam się niejasno. Kilpinen skinął głową – ten specjalista od dramaty czny ch zwrotów akcji ty lko czekał na przeprosiny. – Jedy ne, co wiem, i co Laura wy znała mi w zaufaniu, to to, że miała dostać jakieś pieniądze. Najwy raźniej sporo, to znaczy sumę zupełnie na miarę dorosły ch. Nie powiedziała mi, skąd ani za co, ale pomy ślałem, że musiało z pewnością chodzić o jakiś spadek albo akcje giełdowe. I że to zmieniłoby wszy stko w jej ży ciu. Powiedziała mi o ty m, gdy spy tałem, czy rezy gnuje z lekcji z powodów natury ekonomicznej. Akurat ją by łby m gotów uczy ć nawet za darmo. – A więc nie powiedziała panu, skąd miała dostać te pieniądze? Co zamierzała z nimi zrobić? – Ja zaproponowałem oczy wiście, żeby ruszy ła w świat studiować muzy kę. – A jaki by ł plan samej Laury ? – Skąd miałby m to wiedzieć? Ale, ale... Czy nie zechciałaby pani posłuchać drugiej części mojej nowej kompozy cji? Rezultat, part two? Ostatecznie Miia wy słuchała czterech różny ch wersji Rezultatu i postanowiła znienawidzić po wsze czasy muzy kę fortepianową, przy najmniej w wy konaniu Olliego Kilpinena, ponieważ mężczy zna nie chciał wy puścić jej z mieszkania, zamienionego nagle w salę koncertową. Zegar wskazy wał prawie północ, gdy Mii wreszcie udało się uciec. W między czasie najwy raźniej padał deszcz i mokra ulica odbijała światła nocy. Dom Ojantausów nadal by ł pogrążony w ciemności. Choć Miia czuła w sobie mnóstwo niewy tłumaczalnej agresji w stosunku do matki Lauriego, to jednak miała nadzieję, że ta wróciła już do domu i jutro rano obudzi chłopca do szkoły. Co do Kilpinena, to mimo aluzji czy niony ch do własnego homoseksualizmu nadal pozostawał na liście podejrzany ch. Ten pianista o lubieżny m spojrzeniu z całą pewnością mógł bez trudu pokawałkować jedną dziewczy nę. Ale najlepsze w całej tej wizy cie by ło to, że Miia wreszcie dy sponowała jakimiś konkretny mi informacjami dla Korhonena. Pieniądze. Nie wiedziała jeszcze ty lko, od kogo Laura miała je dostać i dlaczego.

19 – Tikka! Tikka! Puk, puk, puk! – Tötterman pędził przez redakcję. – Czołem. – Tikka przerwał pakowanie torby i uśmiechnął się do szefa. – Rewelacja! Ty lko posłuchaj! Właśnie dostałem wy niki naszej analizy i Klątwa Palokaski już drugi dzień z rzędu jest najczęściej klikany m tekstem na naszej stronie! – Rzeczy wiście, prawdziwa rewelacja – powtórzy ł Tikka bez entuzjazmu. – Ta sprawa jest jak marzenie, idealnie wpisuje się w charakter naszej fińskiej duszy. Lato, nastolatka piękna jak obrazek, wielkie, nieznane zagrożenie i najzwy klejsza pod słońcem okolica. – Akcent, z jakim mówił Tötterman, zaczął przy pominać opowiadanie bajki w teatrze. – Drukujemy teraz, gdy atmosfera jest jeszcze gorąca! Mamy już zapewnioną sprzedaż reklam w Internecie dla dalszego ciągu. – Late, posłuchaj, jeśli mam by ć całkiem szczery, ta historia nie jest dla mnie zby t przy jemna – stwierdził poiry towany Tikka. Tötterman podniósł jedną brew, próbując przy brać wy raz twarzy szefa, choć nadal nie mógł powstrzy mać się od emocji. – Tikka. Twoje przekonania to twoje przekonania, ale gazeta ma swój profil. Chciałby m ci też przy pomnieć, że w przy szły m miesiącu zwalnia się u nas jeden etat. O ile dobrze pamiętam, by łeś nim zainteresowany. Ale co, do cholery, miałby m robić z gościem, który chce sobie wy bierać history jki? A poza ty m wreszcie masz możliwość wpły wania na treść arty kułu. Możesz poszukać prawdy i zająć w pewny m stopniu własne stanowisko. Pomy śl, co chciałby ś powiedzieć przez tę historię, a kto wie, może nawet rozwiążesz zagadkę! Ostatnio w roku... – Ostatnio w roku ty siąc dziewięćset dziewięćdziesiąty m szósty m Sihvonen wy jaśnił wy darzenia w swojej gminie z chy trością starego lisa. Chodził, zdawał relacje, publikował, i naprowadził śledczy ch na trop. Wiemy, wiemy. Pod jakim kątem miałby m to napisać? Tötterman uśmiechnął się zadowolony. – Pod takim, żeby się dobrze sprzedawało. Chociaż Tikka nie palił, zakaz palenia ty toniu iry tował go zawsze, gdy ty lko wchodził do baru. Kiedy ś już od drzwi pieszczotliwie buchał zatęchły, estety cznie wijący się dy m papierosowy, który czepiał się ubrań jak rzep, ale pachniał swojsko, a nawet tajemniczo. Teraz w irlandzkim pubie na dole redakcji śmierdziało przede wszy stkim zwietrzały m piwem i niedawny mi

pierdnięciami. Nie zmieniały tego ani odświeżacze powietrza, ani zapach perfum przy stoliku obok. Z knajp zniknął również ten jego ulubiony nastrój degrengolady, przez który zawsze trzeba by ło się w nich zasiedzieć. Co prawda częstotliwość wizy t Tikki w knajpach nie spadła z tego powodu, jednak nadal odczuwał przemożną tęsknotę za ty m, co by ło dawniej. Zamówił jak zwy kle jednego małego guinnessa i jeden kieliszek fińskiej brandy Jaloviina i po chwili zastanowienia stwierdził, że zostawi swoją kartę płatniczą przy barze i zapłaci za wszy stko przy wy jściu. Jego ulubiony stolik by ł wolny, więc Tikka usiadł przy nim i wy ciągnął z torby iPada. Przez cały dzień nie miał czasu otworzy ć Facebooka, a poza ty m ostatnimi czasy rzadziej z niego korzy stał, bo przerzucił się na Twittera. Kiedy przejrzał zaproszenia na rozmaite wy darzenia i usunął tagi z kilku mało chwalebny ch zdjęć z weekendowego festiwalu, na dole ekranu w okienku chatu pojawiła się wiadomość. Wujek Ha: Czy to ty jesteś ten Tikka, który napisał artykuł o Laurze do gazety? Tikka przy wy kł już do takich py tań. Zwłaszcza wówczas, gdy arty kuły doty czy ły tak osobistego tematu, nie by ło dla niego żadny m zaskoczeniem, że czy telnicy kontaktowali się z nim inną drogą niż ty lko przez redakcy jny adres mailowy. Czasami odpowiadał, czasami nie. Teraz nie miał nic innego do roboty. Jego kumpel z redakcji online machał wprawdzie do niego znad stołu bilardowego, zachęcając, by przy szedł zagrać, ale Tikka potrząsnął odmownie głową. Z tego, co pamiętał, Jarno by ł dzisiaj na chorobowy m, i Tikka nie by ł ani trochę zainteresowany wy słuchiwaniem jego opowieści o cudowny m wy zdrowieniu, dzięki któremu kolega znalazł się w barze na dole redakcji, popijając koskenkorvę z wodą mineralną. Tikka z powrotem opuścił wzrok na ekran iPada i zaczął wy stukiwać odpowiedź. – Tak. A ty kim jesteś? Musiał przez chwilę zaczekać na odpowiedź, ale potem na ekranie pojawił się kursor, co oznaczało, że jego rozmówca znów coś pisał. – Jestem jednym z mieszkańców Palokaski. Jak myślisz, co się wydarzyło? – To właśnie próbujemy ustalić. Tikka przez chwilę się wahał, ale postanowił konty nuować. – A ty jak myślisz, co się wydarzyło? – Czytałeś tę stronę o zaginięciu Laury? – Tak, stale ją śledzę. – To z pewnością zauważyłeś, czyje imię non stop się tam powtarza. – Całkiem wiele jest tam takich imion. Masz na myśli podejrzanych czy piszących? Tikka czekał znów przez chwilę, ale nic się nie wy darzy ło. Wpisał do okienka wy szukiwarki imię Wujek Ha i ukazała mu się najwy raźniej naprędce założona strona, której właściciel nie miał żadnego znajomego ani żadny ch zainteresowań, a jako datę urodzenia podał rok 1927. Tikka zabębnił w stół i wy stukał wreszcie przy pominajkę.

– Hej, hej, jesteś tam? Zero odpowiedzi. Ciekawość dziennikarza została bezwarunkowo pobudzona. Prawdopodobnie droczy ł się z nim jakiś znudzony nastolatek, ale co tam. Miał czas. Tikka poszedł do baru, zamówił olbrzy miego tosta z szy nką i tuńczy kiem, ale bez cebuli, i drugiego małego guinnessa. Kiedy wrócił do stołu, by poczekać, aż kanapka będzie gotowa, na ekranie iPada zamigała nowa wiadomość. – Podejrzanych. Jeżeli zgadniesz, kogo mam na myśli, będę miał coś dla ciebie. Tikka utwierdził się w podejrzeniu, że miał do czy nienia z nastolatkiem, ale postanowił, że w to wchodzi. W każdy m razie będzie musiał znowu przejrzeć stronę doty czącą zaginięcia Laury, bo ostatnio przestał tam zaglądać. Szczególnie, że by ła tak beznadziejną i głupią próbą nadania jakiegokolwiek sensu całej tej zawikłanej historii, że Tikka nie mógł zrozumieć, dlaczego nie została jeszcze zamknięta. Wątków by ły setki, większość z nich prowadzona przez uży tkowników kry jący ch się pod doraźnie w ty m celu stworzony mi nickami. Wśród piszący ch by ło wielu strapiony ch mieszkańców à la „dobra ciocia”, ale także pokręceni surferzy internetowi, którzy uważali za swój obowiązek wetknąć nos w każdą sprawę. Wkład ty ch besserwisserów w dy skusję by ł najczęściej taki, że o każde nieszczęście obwiniano albo ofiarę, albo jej rodzinę. Nawet teraz można by ło znaleźć mnóstwo porad doty czący ch wy chowania dzieci skierowany ch do rodziców Laury – od pory powrotu do domu aż po farbowanie włosów. Ta ostatnia kwestia w rzeczy samej intry gowała Tikkę. Rodzice wy brali na zdjęcie profilowe fotografię jasnowłosej, grzecznej dziewczy ny, ale rozmowy, które przeprowadził Tikka w Palokaski, ujawniły, że Laura nosiła teraz grubą warstwę makijażu, włosy przefarbowała na czarno, a jedną stronę głowy niemal zupełnie ogoliła. Czy rodzice nie mieli bardziej aktualnego zdjęcia? Czy też tak bardzo wsty dzili się skutków burzliwego okresu dojrzewania córki, że uznali za stosowniejsze umieszczenie w mediach starego, ładnego zdjęcia, które nie pomogłoby w rozpoznaniu dziewczy ny, nawet gdy by ta wpadła na ulicy na kogoś, kto śledził jej historię na stronie Facebooka? Czy może rodzice chronili się już na wy padek, gdy by znaleziono ją martwą? Wówczas wszy scy musieliby zapamiętać Laurę jako słodką, grzeczną py zę. Tikka widział takie rzeczy już wcześniej i mimo wieloletniego doświadczenia nie umiał odpowiedzieć na to py tanie. Osób najwy raźniej postronny ch lub podpisany ch pseudonimem by ło na stronie Laury zaskakująco dużo. Oko Tikki po latach pracy w ty m zawodzie by ło już wprawione w analizie podobny ch stron. Twierdził, że potrafi odróżnić kilku wszechobecny ch anonimowy ch komentatorów na podstawie ich sty lu i treści wy powiedzi, bez względu na to, czy pisali o kry zy sie euro, czy o pracy w szpitalach psy chiatry czny ch, czy o zbieraniu psich kupek. Te same ty pki zawsze zapy chały miejsce na komentarze pod arty kułami i ogólnodostępne fora dy skusy jne. Wy dawało im się, że wy starczało trochę zmienić sty l i ksy wę, ale doświadczony czy telnik umiał ich rozpoznać. Olbrzy mi tost dotarł na stół Tikki. Dziennikarz owinął ociekającą od żółtego sera trójkątną

kromkę w serwetkę i ugry zł. Drugą ręką przewijał stronę doty czącą Laury do góry i w dół. Postanowił skoncentrować się na ostatnich dniach. Pisano z pewnością o każdy m, kto ty lko przechodził obok szkoły, ale uwagę dziennikarza przy kuły przede wszy stkim dwa imiona. Psy cho i Nikke. I by ła to ta sama osoba. Psy cho-Nikke. Tikka czuł już niemal krople śliny na swojej twarzy, kiedy wy obraził sobie, jak przedstawia Töttermanowi podejrzanego, którego ksy wka brzmiała Psy cho. – Psycho-Nikke. – Zainteresowany ekstra dodatkiem? – A co miałbyś do zaoferowania? – A ile zapłacisz za zdjęcia?

20 – Pieniądze? Pieniądze skąd? I na co? I dlaczego? – Przy każdy m kolejny m py taniu Korhonen pochy lał się nad Miią coraz bardziej. Jego oddech śmierdział. To by ł zatęchły, specy ficzny zapach starego mężczy zny. Miia oparła się pokusie, żeby trochę się odsunąć i spróbowała oddy chać przez usta. – Kilpinen nie wiedział. – I co mam zrobić z tą informacją? Podziękować i mnie pochwalić. Wziąć mnie do grupy zajmującej się tą sprawą i kazać rzucić pracę pedagoga w Palokaski, pomy ślała Miia. – Lepsze to niż nic – powiedziała ty lko i uśmiechnęła się z przekonaniem. Korhonen zrobił kilka kroków w ty ł, więc Miia mogła wreszcie głęboko odetchnąć. – Pieniądze to przecież najstarszy i najpopularniejszy moty w popełnienia zbrodni na świecie. Może Laura zaczęła się stawiać, zażądała więcej, a ten ktoś nie chciał jej zapłacić, i wtedy... – Miia zdawała sobie sprawę, że jej teoria by ła dość mglista, ale mimo to konty nuowała. – Mogłaby m się założy ć, że sprawa doty czy narkoty ków, i my ślę... – Cholera! Czy naprawdę jest już tak późno? – przerwał jej Korhonen, zerkając na wiszący na brudnej ścianie zegar. Późno? – pomy ślała Miia. By ło dopiero po ósmej. – Masz jakieś zebranie? Korhonen włączy ł stojący w kącie telewizor. Ekran by ł zupełnie niebieski, a cały pokój wy pełnił ostry pisk. Poprzedni uży tkownik nastawił głośność na full. – Jak mam to wy łączy ć? – Korhonen starał się przekrzy czeć hałas. Sprawdzał i naciskał guziki trzech różny ch pilotów, aż wreszcie właściwy sy gnał dotarł do celu i szum ustał. – Przecież wczoraj mówiłeś, że masz rano czas. Miia właściwie nie dała mu wy boru, ty lko zakomunikowała, że przy chodzi następnego dnia około ósmej rano, i poradziła Korhonenowi, żeby lepiej by ł na miejscu. – Uff, no to zdąży liśmy. – Policjantowi udało się wy regulować obraz i ekran przestał śnieży ć. Przez chwilę Mii wy dawało się, że widzi źle przy pudrowanego premiera Jy rkiego Katainena, który zapomniał o najważniejszej lekcji w kontaktach z mediami: nie patrz do kamery. Ale to by ł ty lko szef Korhonena, Miro Sundsberg, który wpatry wał się w kamerę tak uważnie, jakby pokazy wano tam bezpośrednią relację z finałowego meczu hokeja Finlandia – Szwecja na

mistrzostwach świata. Sundsberg przy pominał króliczka z reklamy Duracella – by ł ambitny m czterdziestolatkiem, który poza pracą w policji wy edukował się na prawnika i szy bko awansował na kierownicze stanowisko. Jego podobieństwo do premiera nie ograniczało się jedy nie do fry zury, okularów i dobrze leżącego garnituru – nawet spojrzenie miał to samo; by ło w nim więcej żądzy przy gody niż doświadczenia. W trudny ch momentach musiał prosić o pomoc kogoś z większy m stażem. Miia nie wiedziała, czy premier też miał takiego pomocnika, ty mczasem u Sundsberga ty m kimś niewątpliwie by ł Korhonen. W przy tulny m jak klinika studiu telewizji śniadaniowej Sundsberg próbował wy glądać na wy luzowanego, siedział więc z nogą zarzuconą na nogę, ale cały wy raźnie się trząsł, a pot spły wał mu po twarzy, przedwcześnie zmy wając makijaż. – Pierwsze publiczne show Szczawika. Cholernie się stresował. – Przezwisko nadane Sundsbergowi przez Korhonena by ło w powszechny m uży ciu w wy dziale i akceptował je nawet sam zainteresowany. Szczawik darzy ł bowiem Korhonena niemal dziecięcy m podziwem. – Chy ba dałeś mu jakieś wskazówki? – Poleciłem mu relanium forte, ale głuptas nie wziął. – Spróbuj jakoś podkręcić głos – zakomenderowała Miia. Strojąca niemo miny na ekranie dziennikarka najwy raźniej ostrzy ła już sobie zęby do ataku, toteż Miia nie chciała stracić ani słowa. Nigdy wcześniej nie widziała tej dziennikarki. Debiutanci by wali często naprawdę niebezpieczni. – Daj mi to! – Miia wy rwała Korhonenowi jeden z pilotów, który szczęśliwy m trafem okazał się ty m właściwy m. Kiedy głos wreszcie dołączy ł do wizji, dziennikarka już rozszarpy wała Szczawika ży wcem na kawałki. – ...otrzy maliśmy już ty siące informacji doty czący ch Laury Anderson i jedy ne py tanie, jakie pojawia się na ustach całego narodu, brzmi: dlaczego nikt nic nie robi? Kto jest za to odpowiedzialny, jeśli nie policja? – Oczy wiście robimy wszy stko, co ty lko możliwe, w ramach środków, który mi dy sponujemy, ale biorąc pod uwagę... Dziennikarka nie miała zamiaru tracić cennego czasu antenowego na takie banały. – Czy wierzy pan, że Laurę można jeszcze odnaleźć ży wą? – Na razie wszy stkie opcje są jeszcze możliwe. – Ale nie robicie nic, żeby ją odnaleźć. – Jak to? Policja robi wszy stko, co jest w jej mocy, w ramach dostępny ch środków, ale przecież nie możemy tu, w aglomeracji, zaprząc wszy stkich patroli do badania ty lko tej jednej sprawy. – Ten głuptas zaczy na tracić panowanie nad sobą. Zaraz poleje się krew – westchnął Korhonen

i wrócił za biurko. Dziennikarka rzeczy wiście wy czuła krew. Pochy liła się jeszcze bardziej w stronę Sundsberga i wy glądała tak, jakby za chwilę miała spaść z kanapy. – No to co w takim razie robicie „w ramach dostępny ch środków”? Ty lko proszę o konkrety. To teraz najbardziej interesuje naszy ch widzów. Miia miała nadzieję, że Sundsberg zdoła się jeszcze jakoś uratować. Odparcie ataku atakiem by ło klasy czny m błędem nowicjusza. Miia sama wpadła w tę pułapkę w swoim pierwszy m wy wiadzie w telewizji. Jeżeli Sundsberg miał choćby minimalne rozeznanie w sy tuacji, mógł sobie z powrotem zaskarbić sy mpatię widzów autoironią lub przez przy jęcie nudnej, ale rzeczowej linii obrony. – Szukamy – wy dusił zamiast tego. Miia i Korhonen wy dali z siebie zgodny jęk. Gra by ła skończona. W tej odpowiedzi zabrakło autory tetu i profesjonalizmu i Sundsberg sam zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Odkaszlnął i zmienił pozy cję na kanapie. – Przesłuchaliśmy dziesiątki osób, przeprowadziliśmy poszukiwania w terenie i zbadaliśmy liczne poszlaki. – Ale nie zrobiliście ani kroku naprzód? – Drwiący ton w głosie dziennikarki stawał się coraz wy raźniejszy. – Jak to ani kroku?! – Sundsberg znowu odparł jej atak atakiem i Miia zerknęła na Korhonena. Ten nie miał już siły oglądać Sundsberga, ty lko wy ładowy wał swoją frustrację na niczemu niewinny m bloczku kolorowy ch karteczek samoprzy lepny ch, wy ry wając je z niego i układając w równe rzędy na brązowej podkładce do pisania. – Analizujemy ten przy padek jako poszukiwanie zaginionej, i w takich sy tuacjach policja działa według ściśle ustalonego schematu. – No tak, policja traktuje przy padek Laury Anderson jako poszukiwanie zaginionej, choć o dziewczy nie nie ma wieści już od wielu dni i jest niemal pewne, że chodzi o coś poważniejszego – wy cedziła z naciskiem dziennikarka. – Czy to prawda, że w tej sprawie możemy wkrótce oczekiwać tak zwanego przełomu? – Owszem, robimy wszy stko, na co ty lko pozwalają środki... Sundsberg konty nuowałby w ty m sty lu, ale dziennikarka odwróciła się już w stronę kamery. – Tak, i możemy mieć ty lko pobożne ży czenie, że to wy starczy. A teraz czas na wiadomości. Sundsberg próbował jeszcze coś powiedzieć, ale jego głos został zagłuszony przez sy gnał porannego wy dania dziennika informacy jnego. Korhonen, siedzący z nogami na stole i założony mi rękoma, odgiął się do ty łu na krześle. Miał zamknięte oczy. – Modlisz się, żeby nikt tego nie widział?

– Modlę się, żeby ta cholerna dziennikarka weszła tu teraz przez te oto drzwi. – Zupełnie jakby miała do Sundsberga osobistą urazę. – Chce ty lko utrzy mać się w tej pracy. Tak jak oni wszy scy. Gładzenie rozmówców po głowie ze zrozumieniem już nie wy starcza. To się nie sprzedaje, to nikogo nie interesuje. Musi by ć katastrofa, coś się musi dziać. Podsy canie poczucia lęku i bicie piany przy ciągają publiczność. Nikogo nie zainteresowałby zaginiony alkoholik, narkoman, imigrant, staruszek chory na alzheimera czy uciekinier z poprawczaka. Ale gdy ty lko zaginie ładna dziewczy na z dobrego domu, zaczy na się szum medialny. W ty m kraju raczej się nie zabija zwy kły ch, praworządny ch oby wateli. Trzeba wpakować się w jakąś aferę, żeby ktoś chciał cię zamordować. Ale media pragną, żeby świat wy glądał tak, jakby za każdy m krzakiem czaił się pedofil albo sery jny zabójca. I tego zażądała ta dziennikarka: żeby śmy ogłosili, że podejrzewamy o to jakiegoś szaleńca, czy by ły by po temu jakiekolwiek podstawy, czy też nie. – A według mnie wy glądało to tak, jakby ta laska by ła jakąś eks Szczawika, która miała wreszcie dobrą okazję, żeby się na nim zemścić. Korhonen uśmiechnął się i otworzy ł oczy. – Chodźmy na kawę pogadać o Biblii. Miia skinęła głową. To już nie by ły przelewki. Miia spieszy ła się z powrotem do pracy, więc wy pili jedny m haustem kawę z papierowy ch kubków, stojąc w przedsionku przy drzwiach wejściowy ch, po czy m uzgodnili, co robić dalej. Wy wiad Sundsberga w telewizji zrobił swoje. Korhonen nie pamiętał, że Miia nie by ła już w jego szeregach, ona zaś zapomniała, że kiedy kolwiek odeszła z policji. Korhonen miał nawiązać kontakt ze swoimi informatorami, a Miia ponownie pociągnąć za języ k Olliego Kilpinena i nadal starać się zbliży ć do Johanny. Najważniejsze by ło wy jaśnienie, czy Laura rzeczy wiście prowadziła jakąś grę, w której chodziłoby o pieniądze, a jeśli tak, to z kim. Dokładnie w ty m samy m momencie, gdy Miia zbierała się do wy jścia, do środka wszedł zaczerwieniony po uszy Sundsberg. To czerwień wsty du czy wściekłości? – zdąży ła pomy śleć Miia. – Nie przejmuj się, Szczawiu. – Korhonen skierował się w stronę Sundsberga. – Nikt z nas nie jest doskonały. Przez mózg człowieka dziennie potrafi przebiec około pięćdziesięciu ty sięcy my śli, jutro nikt już nie będzie nawet pamiętał tego poranka. Sundsberg obrócił się na pięcie w stronę Korhonena i wy sy czał przez zęby : – Przy padek Laury Anderson stał się właśnie przestępstwem przeciwko ży ciu. Zaczniesz to badać jako przestępstwo. Teraz. Naty chmiast. Korhonen zerknął na Miię, jakby szukając wsparcia do kontrargumentu, na co ona dodała mu odwagi skinięciem głowy. Ty mczasem Sundsberg by ł już daleko na kory tarzu komendy policji. Miia i Korhonen pospieszy li za nim.

– Nie mamy ciała – powiedział Korhonen. – To nie spełnia kry teriów przestępstwa przeciwko ży ciu. Sundsberg usiadł za swoim biurkiem i zaczął pisać na klawiaturze komputera. Stukał jak zawodowa maszy nistka. – Mam to gdzieś. Do pracy, i to ASAP! – Z cały m szacunkiem, ale nie możemy z powodu jednego nieudanego wy wiadu w telewizji „zamordować” tej dziewczy ny ty lko po to, żeby uspokoić naród i zy skać sy mpatię mediów. – Możemy robić to, na co mamy ochotę. – Nie możemy. Będziemy oczy wiście konty nuować śledztwo, ale... Sundsberg skończy ł wy stukiwać swój epos, wstał i przerwał Korhonenowi. – Potrzebuję podejrzanego, i to szy bko. Właśnie wy słałem do mediów informację, że zwołujemy jutro konferencję prasową w tej sprawie, o czternastej zero zero. Do tego czasu masz mi dostarczy ć podejrzanego. Z dobry m rokowaniem na areszt ty mczasowy. A najlepiej winnego. – Chwilę, chwilę, trochę zdrowego rozsądku! Tak się tego nie robi! – Korhonen jeszcze nigdy nie mówił do Szczawika tak ostry m tonem. – Wiem, że poranek nie należał do najprzy jemniejszy ch, ale nie warto brać tego tak osobiście – konty nuował już nieco łagodniejszy m tonem. Z reguły uczeń słuchał swojego mistrza bez cienia sprzeciwu, ale ty m razem głos Korhonena nie dotarł do wieży z kości słoniowej, w której skry ł się Sundsberg. – Z tego, co wiem, masz tak mało czasu, że na twoim miejscu skupiłby m się od razu na pracy, a nie na stawianiu oporu. Masz dobę, może trochę więcej. Zacznij od Niklasa Pohjavirty. Mówiąc to, Sundsberg ulotnił się z pokoju, nawet nie zerkając na Miię. Miia czekała, aż Korhonen coś powie. Ten jednak stał w milczeniu z zamknięty mi oczami i koły sał się na piętach do przodu i do ty łu. Próbował się uspokoić i pomy śleć o nadchodzącej emery turze. Ostatnio robił to coraz częściej. Jego córka właśnie urodziła drugie dziecko i marzenie o zajmowaniu się przez cały dzień dwójką malutkich wnuków zwy kle przy nosiło mu ulgę nawet w najgorszy ch momentach, pomagało przetrwać dni takie jak ten. Ale dzisiaj Korhonen nie zdołał wy grzebać ze swojego podręcznego archiwum pamięci obrazu wnucząt, nie zaznał więc spokoju. – Porozmawiaj jak najszy bciej z tą Johanną! – rozkazał i zniknął z pokoju tak szy bko jak Szczawik. I tak samo nawet nie spojrzał na Miię.

21 Miia dotarła do szkoły mocno spóźniona. Miała dziś w planie zajęcia dodatkowe z odrabiania prac domowy ch i jak można by ło zgadnąć, kiedy weszła do klasy, sala by ła już pusta. Jeśli nauczy ciel wspomagający spóźniał się choćby o minutę, w opty misty czny m my śleniu spragnionej wolności młodzieży oznaczało to okienko i czas wolny. Właściwie Miia ucieszy ła się z niezawodnej logiki swoich uczniów, ponieważ chciała teraz pomy śleć w spokoju. Usiadła w najbliższej ławce i otworzy ła Facebooka. Wkrótce zadzwonił Korhonen, ale nie przekazał jej żadny ch inny ch wiadomości poza tą, że Miia miała następnego dnia wy stąpić w porannej audy cji konkurency jnej stacji telewizy jnej, żeby naprawić szkody wy rządzone przez Sundsberga. Miia by ła tak zaskoczona, że nie zdąży ła nawet spy tać o szczegóły, a Korhonen powiedział ty lko, że później napisze jej maila w tej sprawie. Po rozmowie Miia wróciła do Facebooka. Strona doty cząca zaginięcia Laury jeszcze wczoraj by ła otwarta, ale teraz najwy raźniej została zablokowana. Miia pomy ślała o rodzicach Laury. Miała nadzieję, że nadal kochali swoją córkę bez żadny ch zastrzeżeń, mimo ty ch wszy stkich okropieństw, które przeczy tali na jej temat. Potem znów chciała wy słać wiadomość do Johanny Malkamäki, ale Facebook zakomunikował, że nie ma uży tkownika o takim imieniu i nazwisku. Miia zmarszczy ła brwi i spróbowała ponownie, jednak na próżno. – Mama Johanny dzwoniła dziś rano i powiedziała, że córka źle się czuje – oświadczy ła dy rektorka, zmęczony m wzrokiem badając Miię. – Nie ma sensu wzy wać jej przez radiowęzeł. – Ale wszy stko z nią w porządku, tak? To znaczy z Johanną? Jest bezpieczna w domu? – Tak. Co ty tak o tej Johannie? – Nic, chciałaby m ty lko z nią porozmawiać. – Czy to ma jakiś związek z Laurą? Miia wahała się zby t długo. – Nie ma takich słów, które mogły by wy razić, jak straszne jest zaginięcie Laury, i doskonale rozumiem, że próbujesz wy jaśnić, co się wy darzy ło... – Dy rektorka zamilkła i przeniosła wzrok na zniszczony blat swojego biurka. Miia zgadła, co zaraz nastąpi. – A potem Venla. I ten ból. Ale... – Podniosła wzrok z powrotem na Miię, która nagle poczuła to samo co wówczas, gdy jako piętnastolatka jedy ny raz w swoim ży ciu została oficjalnie zbesztana za przezy wanie koleżanki z klasy. – Ale ty jesteś u nas nauczy cielką. To jest twoja praca i najważniejsze zadanie:

wspieranie ty ch młody ch, którzy jeszcze zostali, w chodzeniu do szkoły i ogólnie, w ży ciu. Policja na pewno znajdzie Laurę. Rozumiesz? Miia przy taknęła. Po naganie dy rektorki wróciła do swojego pokoju i walczy ła z ty m samy m wsty dem, z który m miała już do czy nienia jako mała dziewczy nka. Jak to zazwy czaj by wa, kontrargumenty i uzasadnienie swojego postępowania przy szły jej do głowy dopiero teraz, kiedy by ło już za późno. Zapukała do drzwi Nikkego, ale po chwili zauważy ła kartkę z wy kaligrafowaną pismem jej brata informacją o ty m, że jest na szkoleniu. Zerknęła na zegarek. Za pół godziny miała zacząć dy żur na drugich zajęciach dodatkowy ch. Postanowiła skoncentrować się teraz ty lko i wy łącznie na pracy, choćby po to, żeby pokazać dy rektorce, że nie przy szła tu pracować przez przy padek. Okienko poświęciła na czy tanie raportów doty czący ch kilku uczniów – pochłonęły ją tak bardzo, że idąc na lekcję, aż kipiała od poczucia misji wy chowawczej. Miała niemal nadzieję, że spotka po drodze dy rektorkę, żeby móc pochwalić się postępami paru swoich podopieczny ch. Niezłomne postanowienie niesienia kaganka oświaty towarzy szy ło jej jednak ty lko do drzwi klasy, kiedy to komórka Mii zabrzęczała na znak, że dostała wiadomość. Od Korhonena. Kable nic ni wiedza. Sczaw chce udpic twojego bratz. Mas cos? Miia zatrzy mała się na progu i wpatry wała w SMS-a. Mimo błędów w pisowni od razu zrozumiała, o co chodzi. Aż za dobrze. Jeśli nie będzie innego podejrzanego, Sundsberg weźmie się za Nikkego. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Wchodzący do klasy uczniowie patrzy li na nią podejrzliwie. Dy rektorka, przy twierdzająca właśnie jakąś kartkę na tablicy ogłoszeń na końcu kory tarza, wbiła surowy wzrok w Miię. Ta pospiesznie weszła do klasy, my śląc o czy mś zupełnie inny m niż lekcje i uczniowie. Olli Kilpinen otworzy ł drzwi w rozsunięty m szlafroku i spojrzał na Miię tak, jakby widział ją po raz pierwszy w ży ciu. – Niczego nie kupię. – A ja niczego nie sprzedaję. Pamięta mnie pan? Pianista rzucił Mii badawcze spojrzenie. W jego oczach pojawił się wkrótce znany jej już z poprzedniego spotkania pożądliwy wy raz, ale nadal nie dawał żadnego sy gnału świadczącego o ty m, że ją rozpoznawał. – Miia Pohjavirta. By łam u pana dwa dni temu. Kilpinen nie zaskoczy ł, jego wzrok krąży ł między podwórzem a framugą drzwi, a na ustach błąkał się przy milny uśmieszek. Miia próbowała uchwy cić spojrzenie jego dziwnie bły szczący ch oczu, ale na próżno. Czy maestro by ł pijany ? – Niczego nie kupię. Mam okropną migrenę. – Kilpinen już zamy kał drzwi. Miia nie mogła sobie pozwolić na to, żeby ją teraz spławił. – Czy mogę ty lko szy bciutko skorzy stać z toalety ?

Pomy sł by ł żałosny, ale nie wy my śliła niczego lepszego. Przy najmniej raz bogowie stali po jej stronie, bo Kilpinen wzruszy ł ramionami i otworzy ł drzwi na ty le, że Miia dostała się do środka. – Toaleta jest tam, po lewej – Kilpinen machnął ręką, wskazując kory tarz, i zniknął w salonie. Miia popatrzy ła za nim i wy czuła od razu słodki zapach. Gospodarz nie by ł pijany ani nawet nie cierpiał z powodu migreny. By ł na haju. Miia zerknęła głębiej do mieszkania i zobaczy ła Kilpinena w fotelu, ze słuchawkami na uszach i skrętem między palcami, koły szącego się w takt muzy ki. Wszy stkie klocki zaczęły się w jej głowie układać w spójną całość, jak na najłatwiejszy m poziomie gry Tetris. Czy to tutaj kry ło się rozwiązanie zagadki? Kilpinen by ł dealerem w szkole w Palokaski, a Laura jego klientką. Albo to ona sprzedawała towar Kilpinenowi. Albo handlowała narkoty kami w imieniu Kilpinena w szkole. Pokłócili się o pieniądze, a może nawet o sposób zapłaty, jeżeli to Laura by ła stroną płacącą. Kilpinenowi z pewnością, oprócz szeleszczący ch papierków, odpowiadały też inne usługi. Miia przy pomniała sobie wzrok tego jegomościa, przewiercający jej ubranie w strategiczny ch miejscach. Laura przerwała naukę gry na pianinie i zagroziła, że wy da Kilpinena za handel narkoty kami lub molestowanie seksualne, albo może w związku z jedny m i drugim. Kilpinen postanowił uciszy ć Laurę raz na zawsze. Miia zdawała sobie sprawę z banalności tej teorii, ale by ła pod jej wrażeniem i z każdą minutą czuła się coraz bardziej przekonana co do jej prawdziwości. To wcale nie by ła by le jaka teory jka, której się uczepiła ty lko po to, żeby uratować brata. Teraz natomiast potrzebne by ły dowody. – Trafiła pani? – Tak! – Miia otworzy ła pierwsze drzwi na lewo i szy bko zamknęła je za sobą. Spostrzegła, że jest w sy pialni Kilpinena, która wy pełniona by ła fotografiami maestro tak samo jak salon. Zamierzała się już wy cofać, gdy jej uwagę przy kuło jedno ze zdjęć na ścianie. By ła na nim Laura. Leżała na fortepianie na brzuchu, z różowy m boa na szy i i palcem wskazujący m wsunięty m uwodzicielsko między wargi. Minę miała niewinną jak Marily n Monroe, ale ujęcie kipiało od seksapilu. Miia szy bko wy jęła z kieszeni komórkę i zrobiła zdjęcie. Potem weszła do łazienki drugimi drzwiami, spuściła wodę w toalecie i pospiesznie poszła do salonu. Kilpinen zasnął w fotelu. Między jego palcami nadal tlił się skręt. Miia wy jęła go i zgasiła w popielniczce. Wy my kając się z mieszkania, zadzwoniła do Korhonena, jednak ten nie odbierał. Spróbowała ponownie, ale znów odezwała się automaty czna sekretarka. W końcu Miia nagrała mu się z prośbą, by zadzwonił do niej od razu, jak ty lko będzie mógł, choćby w środku nocy. Ruszy ła na piechotę do domu. Pałac Ojantausów ty m razem mienił się całą feerią świateł. Na podwórzu stało około dziesięciu samochodów, wśród który ch Miia rozpoznała starego zielonego golfa Isabelli. U Ojantausów musiało się odby wać ekstaty czne nabożeństwo wy znawców Wellness+Spirit. Miię kusiło, by wejść na imprezę w charakterze niespodziewanego gościa. Mimo niepohamowanego wstrętu do guru sekty ciekawiło ją, co działo się w ty ch tajemny ch kręgach. Dźwięk komórki skierował jednak jej my śli na inne tory. Miia założy ła, że dzwonił Korhonen

i przeszła od razu do sedna sprawy, nawet nie patrząc na imię na wy świetlaczu. – My ślę, że to Kilpinen. Ten nauczy ciel Laury od fortepianu. – Aha, dobrze wiedzieć – zaśmiał się Antti. – A, to ty... – Miia nie umiała ukry ć zawodu w swoim głosie. – O, przepraszam. – Nie, nie, czekałam po prostu na drugi telefon. – Czy to nieodpowiednia pora? Miia zerknęła jeszcze na dom Ojantausów i poszła dalej. – Wcale nie. Przy jdziesz? Antti doszedł, jęknął znajomo i opadł na Miię. Przy tuliła jego spocone ciało jeszcze mocniej i przebiegła palcami wzdłuż jego kręgosłupa. Wy lizawszy płatek ucha Mii Antti obrócił się sennie na plecy. – Ajajaj, ależ ty jesteś, mówię ci. – No powiedz. – Miia wcisnęła mu się pod pachę i głaskała leżącego luźno na udzie mężczy zny członka. – A dostanę więcej? – zaśmiał się Antti i Miia poczuła, jak ciało pod jej palcami twardnieje. – Kim by ł ten mężczy zna, który wtedy odebrał twój telefon? – Py tanie wy mknęło się z ust Mii, mimo iż go nie planowała, choć wiele razy oczy wiście chciała je zadać Anttiemu. – Jaki mężczy zna? – Ktoś odebrał twój telefon, kiedy zadzwoniłam do ciebie pierwszy raz, i zabronił mi dzwonić ponownie. Brzmiał całkiem groźnie. Antti wgramolił się z powrotem na Miię i chwy cił w usta jej prawy sutek. – Jeden kolega, ty lko się z tobą droczy ł. – Gdzie tak poza ty m usły szałeś ten kawał o Biblii? Aj! Antti boleśnie ugry zł Miię w pierś. – Co ty właściwie robisz? – A ty ? Prowadzisz przesłuchanie trzeciego stopnia, choć mieliśmy robić zupełnie inne rzeczy. – Na potwierdzenie ty ch słów Antti wszedł w Miię i kiedy błogie uczucie ogarniało ją aż po koniuszki palców, zapomniała o py taniach pozostawiony ch bez odpowiedzi. Antti zasnął zaraz po seksie i Miia wy mknęła się do kuchni. Na szczęście w lodówce by ły jeszcze pozostałości pizzy z poprzedniego dnia. Podmuchy wiatru dochodzące z otwartego okna obwieszczały już jesień i Miia dostała gęsiej skórki. Nie trzeba już by ło znosić ty ch piekielny ch upałów. Z reguły lubiła jesień, której chłód wprawiał znowu w ruch zastałe od gorąca mózg i ciało. W ty m roku jednak pogoda zmieniła się trochę zby t gwałtownie.

Miia zamknęła okno, włączy ła komputer i sprawdziła komórkę. Korhonen jeszcze nie oddzwonił. Całe szczęście, że Antti przy szedł do niej na noc, inaczej bombardowałaby Korhonena telefonami tak często, że ten pewnie już nigdy więcej nie chciałby z nią rozmawiać. Na Facebooku czekało na nią zaproszenie od Mikaela i liścik, w który m mężczy zna wy raził zdziwienie, że Miia jeszcze do niego nie zadzwoniła. Mimo lekkiego tonu wiadomości nie można by ło jednak mieć wątpliwości co do powagi tego py tania. Mikael najwy raźniej czekał na jakiś ruch z jej strony. Miia zerknęła w kierunku sy pialni, jakby chciała sprawdzić, czy Antti nie patrzy, zanim przy jęła Mikaela do kręgu swoich znajomy ch, a potem zaśmiała się sama do siebie. Do diabła, czemu wy obrażała sobie, że jest cokolwiek winna Anttiemu? Facebook sprawił, że poznawanie ludzi stało się niemal nałogiem, ale mimo to Miia kliknęła na profil Mikaela, żeby sprawdzić, co to za facet. Jak mało kto wiedziała, że absolutnie nic z tego, co oglądała w Internecie, nie musiało odpowiadać rzeczy wistości ani mówić czegokolwiek o człowieku, lecz mimo to ona też pierwszy ch informacji szukała właśnie tutaj. Żenujące. Ale, jak mówią, szewc bez butów chodzi. Na zdjęciu profilowy m Mikaela w tle widniał duży poły skujący jacht. Nie jakaś tam łajba, ale ekskluzy wny jacht. Pierwsze wrażenie Mii by ło właśnie takie: że żegluje. Ale sama równie dobrze mogła wstawić jacht w tle na swoim zdjęciu profilowy m, choć nigdy na żadny m jachcie nie postawiła nawet nogi. Nie mieli wspólny ch znajomy ch, co zdaniem Mii by ło plusem. Na liście znajomy ch Mikaela znalazła za to wiele znany ch nazwisk, głównie sportowców i wszelkiej maści celebry tów. By ło wśród nich też sporo piękności sły nący ch jako sekretne kochanki bądź gwiazdy różny ch programów telewizy jny ch ty pu reality show, ze sztucznie przedłużany mi włosami, tipsami, nienaturalny mi biustami i rzęsami. Miia spostrzegła, że ją to iry tuje, choć zaraz wy tłumaczy ła sama sobie, że nie można przecież oceniać mężczy zny ty lko na tej podstawie. Oczy wiście, że bogaty i przy stojny kawaler jak magnes przy ciągał panienki, które chciały szy bko zrobić karierę. Ale czy musiał je od razu akceptować jako swoje znajome? Czy może świadczy ło to o preferencjach Mikaela, a jeśli tak, to czemu ponownie zaproponował jej randkę? Chciał zabrać Miię do teatru w Helsinkach, a potem na kolację do otwartej niedawno restauracji przy jaciela. Pojutrze. Przy najmniej to by ła prawda. Miia nie wiedziała, co odpowiedzieć, na szczęście nie musiała się nad ty m zby t długo zastanawiać, bo w ty m samy m momencie przy szła wiadomość od Johanny. – Cześć. Miia mocno się zdziwiła. Profil Johanny powrócił do wirtualnej rzeczy wistości tak samo szy bko, jak wcześniej z niej zniknął. Teraz trzeba by ło iść dalej jak po cienkim lodzie. – Cześć. – Znowu mnie szukałaś, chociaż ci zabroniłam. – Chcę z tobą porozmawiać. – Czy chcesz, żeby coś mi się przytrafiło? – Co może ci się przytrafić?

– Przecież powiedziałam, że jestem w niebezpieczeństwie. – W jakim niebezpieczeństwie? Odpowiedź od Johanny nie nadchodziła przez kilka minut. Miia wpatry wała się w zieloną kropkę widoczną przy imieniu Johanny i bała się, czy nie zniknie, a komputer nie zakomunikuje, że dziewczy na jest już niedostępna. Czy znów zawaliła całą sprawę? – Przyjdę jutro do szkoły, ale nie szukaj ze mną żadnego kontaktu. Nie przychodź do mojej klasy ani nie wzywaj mnie przez radiowęzeł. Nawet nie pokazuj, że mnie znasz. Miia odetchnęła z ulgą – dziewczy na nadal by ła online. – OK. Ale czy mogłybyśmy się spotkać gdzieś indziej? W takim miejscu, żeby nikt nie widział? – Boję się. – Mogę ci pomóc, jeśli tylko mi na to pozwolisz. Facebook zakomunikował, że Johanna się wy logowała, i Miia przeklęła na głos. Zaczęła pisać wiadomość do skrzy nki odbiorczej, kiedy dziewczy na nagle znów się pojawiła. – Cześć. – Czego się boisz? Czy może ci się przytrafić to samo, co Laurze? Mii nie starczało już cierpliwości na ten taniec na lodzie. Chciała dostać odpowiedź, ale Johanna znów zamilkła. Zielona kropka by ła jednak nadal widoczna, więc Miia postanowiła przejść do ataku. – Napisałaś, że Laura nie żyje. Na jakiej podstawie tak sądzisz? Albo skąd to wiesz? Johanna pozostała zalogowana, ale nie odpowiadała. Albo rozmawiała z kimś inny m na czacie w ty m samy m czasie, albo naprawdę się bała. – Johanna? Brak odpowiedzi. Miia nie mogła zrobić nic innego, jak ty lko sięgnąć po najcięższą broń. – Chyba rozumiesz, że jeśli mi nie powiesz, policja weźmie cię na przesłuchanie i im będziesz musiała powiedzieć. Zastraszenie, przekupstwo i groźba. To zawsze działało w wy padku dzieci i nastolatków, choć napisano wiele książek, żeby wy plenić tę haniebną metodę. Miia znowu przekroczy ła wszy stkie swoje uprawnienia i Korhonen skręciłby jej własnoręcznie kark swy mi owłosiony mi rękami, gdy by ty lko się o ty m dowiedział. – Trigger Happy. Wy glądało jednak na to, że metoda działała. – Zespół Toniego Ojantausa i Jimbo. Co z nimi? – Laura. – A więc Trigger Happy ma związek ze zniknięciem Laury? – :-)

– Jaki? Johanna znów się wy logowała. Miia zerknęła na zegarek. Wpół do trzeciej. Czekała jeszcze kwadrans, ale dziewczy na najprawdopodobniej poszła już spać. Jako pedagog szkolny nie powinna by ła iry tować się, że uczeń starszej klasy nie chce spędzić połowy nocy, siedząc w Internecie, ale teraz nie by ła nauczy cielką. Ani policjantką. By ła ty lko siostrą Nikkego. No, w każdy m razie miała teraz nawet paru podejrzany ch: Kilpinena i chłopaków z Trigger Happy. Zanim wróciła do łóżka, wy słała jeszcze wiadomość do Mikaela. I zgodziła się na randkę.

22 Kobieta miała na sobie obcisłą różową bluzkę, opaleniznę natry skową, a w długości sztuczny ch rzęs wy raźnie wolała nadmiar niż niedomiar. Włosy razem ze wszy stkimi ozdobami związała w na pozór swobodny kok, a bły szczy kiem, który miała na ustach, można by ło nawoskować całą podłogę w studiu. Mii to nie przeszkadzało – w końcu każdy ma jakiś sty l – jednak nieprzerwana paplanina dziewczy ny doprowadzała ją niemal do szału. Ten olejek jest odpowiedni do włosów Mii, tu są kremy dokładnie na jej ty p cery, a tu najnowsze pudry. Dlaczego charaktery zatorki zawsze zakładały, że każda kobieta musi interesować się kosmety kami? Kiedy Miia pracowała w policji, by ła niemal stały m gościem w wielu debatach telewizy jny ch i niestety doskonale znała ten ty p wizaży stki. Rzuciła dziewczy nie jeszcze jedno twarde spojrzenie, który m próbowała zakomunikować, że pragnie chwili spokoju, a potem zamknęła oczy. Powróciła w my ślach do chwili sprzed zaledwie kilku godzin, kiedy obudzona przez promienie słońca, przeniosła rękę na lewą stronę łóżka. Dotknęła najpierw kolana, a później przesunęła rękę dalej, w stronę uda. Skóra by ła szorstka i gorąca i Miia poczuła w głębi ciała znane pulsowanie. Jej palce okrąży ły kry ty czne miejsca i powędrowały wy żej, do bioder. Dotarłszy tam, zerknęła na oskarży cielsko wpatrujące się w nią cy ferki budzika na stoliku nocny m. Do pobudki zostało jeszcze dwadzieścia minut. Miia powoli odwróciła się na bok i wślizgnęła pod prześcieradło. Chwy ciła w usta penisa śpiącego mężczy zny i zaczęła go ssać powoli, ale zdecy dowanie. Uzy skawszy pożądaną reakcję, wspięła się na mężczy znę i włoży ła sobie jego członek do środka, miarowo koły sząc ciałem. Niczego nie sły szała ani nie widziała, dopóki nie wy trącił jej z tego stanu jej własny krzy k, gdy doszedłszy, opadła ciężko na mężczy znę. – Hej, ty pewnie jesteś Miia? Miia powróciła z krainy marzeń na ziemię i otworzy ła oczy. W odbiciu lustra zobaczy ła, że do stanowiska charaktery zatora podeszła młoda, lekko zestresowana kobieta. – Tak, zgadza się, jestem Miia. – Wy czarowała na ustach przy jazny i skromny uśmiech. – Cieszę się, mam na imię Raija, jestem asy stentką producenta i przy szłam przejrzeć z tobą scenariusz dzisiejszego programu. Chociaż Korhonen znów wy łączy ł Miię ze śledztwa, nadal by ła sztandarową dziewczy ną policji. Świetnie nadawała się do tego, by naprawić szkody wy rządzone przez Sundsberga. By ła sy mpaty czna, konkretna i pewna siebie. Doceniano jej niezliczone porady doty czące wy chowania, który ch przez lata udzielała setkom ty sięcy Finów – jak bezpiecznie przeprowadzić

dzieci i młodzież po otchłaniach Internetu. Jeśli teraz publicznie opowie się po stronie policji, py ł wzniecony przez skandal będzie mógł spokojnie opaść. I Miia chętnie zgodziła się pomóc, ale nie z powodu Sundsberga. Po prostu żal jej by ło Korhonena. Poczuła głód. Rano miała czas ty lko na pospieszny pry sznic i założenie ubrania, ale na szczęście w studiu czekały croissanty, piętrowe kanapki i drożdżówki z cy namonem. Jadła w ty m samy m czasie, kiedy ją malowano, co pewnie mocno drażniło charaktery zatorkę. By ć może w ramach odwetu kobieta postanowiła umy ć Mii włosy i nawinąć je na wałki. Raija omawiała scenariusz programu, zerkając na notatki. Przed Miią miała wy stąpić debiutująca pisarka Maisa Kittinen, potem miały by ć wiadomości, i zaraz po wiadomościach, o godzinie ósmej zero siedem, by ła kolej na Miię. Dziennikarka, z którą Miia miała do czy nienia już wcześniej, chciała porozmawiać na temat środków stosowany ch przez policję w takich sy tuacjach, jak zaginięcie, i o ty m, jak obecnie Internet wpły wa na zachowania młodzieży i rozwiązy wanie spraw kry minalny ch. Na całą rozmowę przeznaczono najwy żej osiem minut, a dziennikarka mogła jej też zadać kilka py tań przy słany ch przez widzów. Miia by ła już przy zwy czajona do tego wszy stkiego i zachowy wała spokój. By ła pewna, że do automatu do kawy nasy pano mocniejszej, ciemno palonej kawy, i bardzo jej to odpowiadało. Drożdżówki wciąż by ły cieplutkie, zjadła dwie. Jej ciało by ło odprężone po poranny ch ćwiczeniach, czuła się sennie rozluźniona i atrakcy jna. By ła gotowa. – I powracamy po przerwie, sześć, pięć, cztery... – Reży ser w studiu pokazał na palcach resztę cy fr i przy jedy nce wskazał prezenterkę. Oblana jaskrawy m światłem dziennikarka profesjonalnie uśmiechnęła się i odwróciła wzrok do jednej z trzech kamer. – Będący ostatnio na ustach wszy stkich przy padek Laury Anderson wy wołał py tania o środki stosowane przez policję, ale i o Internet jako narzędzie śledzenia zbrodni. Jest ze mną w studiu Miia Pohjavirta, która znana jest wielu widzom jako funkcjonariuszka wy działu do spraw zwalczania przestępczości w Internecie. Od niedawna pracuje jako pedagog w szkole w Palokaski, do której chodziła Laura. Dzień dobry, Miia. – Dzień dobry. – Jesteś teraz bezpośrednio na miejscu zdarzeń, obserwując najgłośniejsze w tej chwili śledztwo policy jne. Masz doświadczenie w pracy zarówno w policji, jak i w szkole. Jak wy gląda sy tuacja w oczach profesjonalnego wy chowawcy ? – Sy tuacja jest oczy wiście wy jątkowo poważna, ponieważ w niewy jaśniony ch okolicznościach zaginęła młoda dziewczy na. To dramat przede wszy stkim dla rodziców Laury, ale również dla jej bliskich oraz ty ch, którzy ją znają. Jednak wciąż istnieje nadzieja na odnalezienie Laury zdrowej i w pełni sił. W Finlandii każdego roku znikają ty siące ludzi i większość z nich zostaje znaleziona, a zatem wszy stko dobrze się kończy. Choć w ostatnich dniach wiele spekulowano na ten temat, prawdopodobnie nie ma tu wątku kry minalnego, chociaż sprawa jest

oczy wiście poważna. Dziennikarka potakiwała głową z uśmiechem, ale jej udawana empatia wcale nie współgrała ze słowami Mii. – Tak. Rzeczy wiście od spekulacji aż huczy i zaginięciu Laury przy pisuje się, przy najmniej sądząc po ty m, co dzieje się w Internecie, całkiem konkretne powody. Co powiedziałaby ś na temat wiary godności Internetu w takiej sy tuacji? – Internet to niestety bagno bez dna. Każdy może tam znaleźć na wszy stkie swoje py tania taką odpowiedź, jakiej oczekuje. Jeżeli w wy szukiwarce Google wpisze się, powiedzmy, hasło „ból głowy ”, można pod spodem znaleźć wszy stkie rodzaje raka. Także na forach dy skusy jny ch krąży mnóstwo przeróżny ch informacji, często zupełnie niepotwierdzony ch. Łatwo jest napisać, co ty lko komuś przy jdzie do głowy, kiedy robi się to pod pseudonimem ani nie trzeba ponosić odpowiedzialności za swoje słowa. Już choćby z tej przy czy ny, że przedstawiany ch teorii jest na ogół bardzo dużo i są tak różne, można wy ciągnąć wniosek, że większość z nich musi by ć błędna. Czy li nie należy uznawać za prawdę wszy stkiego, co jest napisane w Internecie. – Miia, ubrana w wąskie dżinsy, wy godnie oparła się na krześle, zakładając nogę na nogę. – W ty m wszy stkim najbardziej problematy czne jest jednak to, że w Internecie pojawiają się także poważne informacje, który ch policja nie bierze pod uwagę. Miia uśmiechnęła się do dziennikarki. – O jakich konkretnie poważny ch informacjach mówisz? – No, w ciągu ty ch paru ty godni zarówno Facebook, jak i fora internetowe wprost kipiały od informacji, jednak policja nie zwery fikowała ani jednej. Pojawiły się także głosy, że to prasa wy konuje pracę policji. Teraz Miia zaczęła się nieco pocić. Czego od niej oczekiwano? Zaproszono ją tutaj jako specjalistkę, a nie jako policjantkę prowadzącą śledztwo w tej sprawie. Miia spojrzała py tająco na dziennikarkę. – Na przy kład dzisiejsza poranna wiadomość... Cholera, cholera, cholera, pomy ślała Miia, kiedy dziennikarka nachy liła się, żeby wziąć ze stołu „Express Poranny ”. Popełniła niewy baczalny błąd amatora. Rano zby t się spieszy ła, by zdąży ć przejrzeć nagłówki arty kułów, a tu od razu zaciągnięto ją na makijaż, my cie włosów i zapchano buzię drożdżówką. Krzątanina charaktery zatorki zaczęła teraz wy dawać się jej zaplanowany m działaniem, służący m temu, by zapędzić ją w kozi róg. Na wszelki wy padek wy łączy ła telefon, gdy ty lko weszła do foy er. Oszołomiona przez ten cholerny seks, zby t pewna siebie, kokietująca idiotka! Miia podniosła wzrok i uśmiechnęła się szeroko do dziennikarki. – Tak? Dziennikarka rozpostarła przed nią pierwszą stronę gazety. Szokujący zwrot akcji: Czy szkolnego psychologa łączyło coś z Laurą? Pod ogromny m nagłówkiem widniało zrobione nocą zdjęcie Nikkego. Wy glądał na nim, jakby rozglądał się naokoło, wpy chając do swojego samochodu

Laurę Anderson. – Czy Niklas Pohjavirta to czasami nie twój brat?

23 Mięsień po prawej stronie karku drgał i piekł. Jeżeli Nikke zaraz nie odwróci głowy w drugą stronę, kark zeszty wnieje mu w tej pozy cji i już zawsze będzie mógł patrzeć ty lko w lewo. Siedząca obok niego w autobusie, wy lewająca się o kilka centy metrów za dużo na jego siedzenie, śmierdząca czosnkiem dama oglądała pierwszą stronę „Expressu Porannego” tak dokładnie, że nie by ło możliwości, by go nie rozpoznała. Nikke próbował odwrócić głowę jeszcze bardziej w stronę okna, ale żeby mu się to rzeczy wiście udało, musiałby się całkowicie odwrócić plecami do kobiety. Czy tała arty kuł doty czący Nikkego i, pojękując, pomstowała na to, co się teraz wy prawiało na świecie, w nadziei, że ktoś przy łączy się do dy skusji. Za każdy m razem, gdy wy dawała z siebie westchnienie, Nikke czuł, że się dusi, zupełnie jakby ktoś zaciskał mu foliowy worek na głowie. Kiedy już my ślał, że zaraz zemdleje, zobaczy ł wjazd do tunelu wiodącego do terminalu autobusowego pod centrum handlowy m Kamppi i zdał sobie sprawę, że da radę dotrzeć na miejsce, nawet jeśli miałby w tej chwili przestać oddy chać. W ciemnościach tunelu trochę się uspokoił, choć nadal nie ośmielił się odwrócić głowy. Wpatry wał się w swoje odbicie w szy bie i miał ty lko nadzieję, że kobiecie nie przy jdzie do głowy też podziwiać ciemnej ściany tunelu za oknem. Dopiero kiedy autobus by ł już pusty, odważy ł się wstać i wy mknąć na zewnątrz. W centrum handlowy m Kamppi panował ty powy o piątej ruch i tłok, Nikkemu więc trochę ulży ło. Ludzie spieszy li się do domów po długim dniu w pracy i nikt nie miał potrzeby ani siły, żeby zwracać na niego uwagę. Mimo to Nikke wcisnął czapkę z daszkiem głębiej na głowę i podniósł wy żej kołnierz płaszcza. Założy łby także okulary przeciwsłoneczne, ale wy chodząc z domu, nie mógł ich nigdzie znaleźć. Suski by ła tak wściekła, że nie chciała mu pomóc w poszukiwaniach, a już ty m bardziej poży czy ć swoich. Jedy ne, co wreszcie udało mu się znaleźć, to by ły okulary w plastikowy ch czerwony ch oprawkach kupione za jedno euro na stacji paliw na obchody pierwszego maja. Chwilę macał je ręką w kieszeni i w końcu założy ł na nos. Niechronione oczy by ły bardziej podatne na zranienie niż osłonięte. Dotarł bez przeszkód do kawiarni w Lasipalatsi, chociaż nagłówek „Expressu Porannego” nieustannie z niego szy dził i atakował go z każdej strony : w rękach ludzi, na stoiskach w kioskach, na ziemi i w koszach na śmieci. Mii jeszcze nie by ło. Uzgodnili, że spotkają się w centrum Helsinek, bo w Palokaski pod spojrzeniami wszy stkich wy stawiliby się niemal na publiczne ukamienowanie. Dopiero teraz Nikke zdał sobie sprawę, jak głupi by ł to pomy sł – powinni się by li po prostu spotkać w domu Mii. Usiadł przy pierwszy m wolny m stoliku, żeby zaczekać na siostrę. Próbował sobie przy pomnieć, jak to by ło przesiady wać w kawiarni, zanim pojawiły się dzisiejsze

poranne wiadomości. Czy ży cie kiedy kolwiek mogło jeszcze powrócić do tego stanu? Dlaczego dotąd nie czerpał z niego więcej? Czego nie zdąży ł zrobić? Powiedzieć? Czy można by ło jeszcze to wszy stko naprawić? Jakby w odpowiedzi przy stoliku naprzeciw usiadł mężczy zna z latte i rozłoży ł przed sobą gazetę. Nikke przez chwilę patrzy ł na swoje zdjęcie i wreszcie zupełnie zamknął oczy. Po policzku spły nęła mu łza. Próbował powstrzy mać płacz podnoszący mi na duchu my ślami, ale wszy stkie kończy ły się w ślepej uliczce. A na końcu tej uliczki stała Suski. Ranek w ich domu pod każdy m względem różnił się od wszy stkich poprzednich. W lodówce nie by ło nawet kropli mleka do porannej kawy. Coś takiego nie wy darzy ło się ani razu od czasu, kiedy Suski zaczęła notować w tabelce Excela zapasy produktów spoży wczy ch w kuchni. Kiedy po chwili jego żona wreszcie doszła do siebie i złapała w płuca powietrze, najpierw oskarży ła komputer o niespoty kany dotąd błąd, potem jednak sama musiała się przy znać do jego popełnienia: przez pomy łkę wpisała własnoręcznie zakupiony karton soku w miejsce kartonu mleka. Nikke obiecał pójść po mleko do najbliższego kiosku, ale targana wy rzutami sumienia Suski wy mogła na nim, że sama naprawi swoje przewinienie. Reszta to już zupełnie inna historia. Wróciwszy do domu, Suski waliła w Nikkego gazetą tak długo, aż ta całkiem się rozpadła na nieczy telne kawałki. Potem kazała mu posprzątać cały ten bałagan. Próbował złoży ć puzzle w całość, ale nic z tego wszy stkiego nie rozumiał. Może i by mu się udało, gdy by wiedział, czego szukać, ale od Suski nie usły szał ani słowa wy jaśnienia. Dopiero kiedy po chwili zadzwoniła ze studia telewizy jnego Miia, Nikke dowiedział się, o co chodzi. Wstrząsnął nim płacz, a tandetne okulary okazały się całkiem nieprzy datne. Ludzie patrzy li na niego i szeptali. Nikke szy bko wstał od stolika i przebiegł do drzwi wy chodzący ch na ulicę Mannerheimintie. Niemal zderzy ł się z kimś wchodzący m do środka, ale nawet się nie zatrzy mał, żeby spojrzeć, ty lko popędził na złamanie karku w stronę parlamentu. Nie dbał o czerwone światła, trąbiące samochody, kłucie w boku ani smak krwi w ustach i zatrzy mał się dopiero w momencie, kiedy ziemia uciekła mu spod nóg. Dosłownie. Nie zauważy ł, że wbiegł na schody przy Finlandia Talo, prowadzące w dół do zatoki Töölönlahti. Upadł, stoczy ł się w dół i pozostał już w pozy cji leżącej. Delektował się każdy m ukłuciem bólu. Teraz dobrze by łoby zasnąć i obudzić się dopiero w jakimś inny m świecie, w inny m wy miarze czasu albo... Nikke coraz bardziej zbliżał się do kuszącego stanu błogiej nieświadomości. – Nikke! Dobry Boże, Nikke! Wstawaj, i to już! – Zdy szany głos Mii kazał mu wrócić z powrotem do świata ży wy ch. Poczuł, że jest podnoszony do pozy cji siedzącej, a ciepła dłoń klepie go w policzek. Jeszcze nie bolało, ale wiedział, że następny i kolejny raz go zabolą i wy budzą, spowodują, że znów poczuje się ciężki, brzy dki i zły. Równie dobrze mógł od razu unieść powieki. Spojrzał na Miię. Jej oczy by ły przesłonięte przez rozwichrzone włosy, a ręka gotowa do kolejnego uderzenia. – Nie bij już. – Jesteś cały ? Boli cię gdzieś? – Miia sprawdzała doty kiem jego ramiona i nogi. – Nic sobie nie

złamałeś? Nic nie bolało go na ty le, żeby ból mógł go zabrać gdzieś daleko od tego miejsca i tej chwili. Dźwignął się z trudem do góry. – Nie. – A głowa? Nie boli cię? Nie uderzy łeś nią czasem w ziemię? – Nie. Wszy stko jest w porządku – powiedział Nikke i zdał sobie sprawę, że właśnie wy powiedział oczy wiste kłamstwo. Rano jeszcze świeciło słońce, ale teraz mżawka otoczy ła ich jak kapsuła ochronna. Powłócząc powoli nogami i nie mówiąc ani słowa, dotarli do kawiarni w Błękitnej Willi nad zatoką. By ła niemal pusta. Rana na głowie Nikkego obficie krwawiła i znalezione w kieszeni Mii zuży te chusteczki nie wy starczały, żeby zatrzy mać krwotok. W kawiarni dostali bandaże i gorący sok z czarny ch jagód. Wy pili go do dna w całkowitej ciszy, patrząc na zatokę. Opary utworzy ły nad wodą mglistą soczewkę, przez którą świat wy glądał jak wata cukrowa. Ktoś postronny, patrząc na nich, mógłby im pozazdrościć tego spokoju i braku pośpiechu. Nikke zerkał na siostrę i wiedział, że chciała od niego usły szeć odpowiedzi na wiele trudny ch py tań. Wiedział też, że w my ślach strasznie pomstowała i okładała go zupełnie tak samo jak Suski rano. I pewnie naprawdę by to zrobiła, gdy by się nie bała, że Nikke się pogniewa i odejdzie, może już nawet na zawsze. Nikke chciał jej powiedzieć, że tak nie wolno. Nigdy. Potrzebowali siebie nawzajem. Oboje stracili Venlę i to łączy ło ich w zupełnie inny sposób niż same ty lko więzy rodzinne. – Tak, spędzałem z Laurą czas także poza pracą. Chciałem jej pomóc. Zapobiec właśnie temu, co się wy darzy ło. – Nikke znów zaczął płakać. Nawet nie wiedział, że ma w sobie aż ty le łez. – Ale nie by łem w stanie temu zapobiec. – Co takiego wiesz o Laurze, że się o nią bałeś? – Głos Mii by ł ostry, dokładnie taki, jakiego potrzebował Nikke. Zawsze mógł się oprzeć na swojej silnej siostrze, żeby samemu móc się wy prostować. – O co py tałaś? – Co Laura ci opowiadała? Dlaczego musiałeś widy wać się z nią także po pracy ? Miia zmieniła rolę. Nikke po raz pierwszy zobaczy ł w niej policjantkę. – Ale chy ba wierzy sz, że nic jej nie zrobiłem? – Jeżeli tak mówisz, to wierzę. – Nie zrobiłem. – Dobrze. Zacznijmy w takim razie od tego, co przedstawia to zdjęcie w gazecie. – Wszy scy my ślą, że mam coś wspólnego z zaginięciem Laury. Czy mogą mnie aresztować w związku z ty m arty kułem?

– Skup się teraz i odpowiedz na moje py tanie. Nikke nie wiedział, co powiedzieć. Siostra stała się niecierpliwa, wy czuwał to, choć z wy razu jej twarzy nie można by ło niczego wy czy tać. Nie mógł teraz uciec się nawet do argumentu o tajemnicy zawodowej. – W porządku. Z ręką na sercu. – Nie zgry waj się teraz. – Odebrałem ją ty lko z jednej imprezy. – Z jakiej imprezy ? – Od braci Ojantaus. Takiej zwy kłej, w domu. – I ty pojechałeś ją odebrać. Dlaczego? – Bo zadzwoniła i poprosiła mnie o to. – I ty tak po prostu pojechałeś ją odebrać. – Tak. – Chy ba nie rozumiem. Zdarzało ci się częściej ją odbierać? – Nie, to by ł jedy ny raz. – Dlaczego do ciebie zadzwoniła? Przecież nie miałaby daleko do domu, nawet na piechotę. Mówiła, że źle się czuje, że ma problemy czy coś takiego? Skąd wiedziałeś, że rzeczy wiście tam by ła, że nie dzwoniła dla żartu? – Bo... By łem na tej samej imprezie pół godziny wcześniej. – Po co? – Zabawić się. Wiedziałem, jaka tam by ła atmosfera, więc od razu uwierzy łem, kiedy Laura do mnie zadzwoniła i powiedziała, że chce się stamtąd wy dostać. – Jaka atmosfera tam by ła w takim razie? Jeżeli Miia by ła zaskoczona ty m, co sły szała, potrafiła to dobrze ukry ć. Nikke oczekiwał, że złaja go za imprezę, ale ona nawet nie okazała zdziwienia. – A jaka może by ć na takich imprezach? – odpowiedział py taniem. – No powiedz mi. Ja na takie nie chodzę. – Wszy scy by li mniej lub bardziej na haju. Kolesie zaczęli by ć agresy wni i napaleni. – A ty ? Chwila prawdy, pomy ślał Nikke. – Wy paliłem trochę marihuany. Na twarzy Mii nie drgnął ani jeden mięsień. – A Laura? – Laura by ła zupełnie nawalona. Wciągnęła dużo więcej niż trawkę.

– Ale jednak by ła na ty le przy tomna, by do ciebie zadzwonić. – Właśnie dlatego zadzwoniła. Chciała się stamtąd wy dostać, bo wszy stko już jej się plątało. Zabrałem ją do domu, żeby nic jej się tam nie stało. Sama wiesz. Miia przy taknęła. – Czy powinienem zadzwonić do konkurency jnej gazety i im to sprzedać? – konty nuował Nikke. – Czy wiedziałeś coś o pieniądzach, które miała dostać Laura? Całkiem dużą sumę? Nikke aż się wzdry gnął. – Laura też miała dostać jakieś pieniądze? Teraz Miia się wzdry gnęła. – Ktoś inny też? – Tak. To znaczy niektóre dziewczy ny chwaliły się wiosną, że wkrótce będą miały pieniądze, i to dużo. – Skąd? Czy raczej od kogo? – Nie powiedziały, a ja nie py tałem o szczegóły. Szczerze mówiąc, nie wierzy łem im. Z drugiej strony wiele z ty ch dzieciaków ma bogaty ch dziadków, którzy przenosząc się na tamten świat, mogą zostawić po sobie całkiem sporą sumę lub jakieś oszczędności z funduszy, które młodzi dostaną do ręki, jak ty lko osiągną odpowiedni wiek i tak dalej. Więc któraś mogła rzeczy wiście mówić prawdę, a reszta ty lko małpowała. – Ile by ło ty ch dziewczy n, które czekały na jakieś pieniądze? – Nie pamiętam. Może z dziesięć, może kilkanaście. Przechwalanie się grubszą kasą to by ła trochę taka moda w pewny m okresie, zupełnie tak samo jak baby boom. – Czy li można pomy śleć, że ktoś zaoferował całkiem pokaźnej grupie dziewczy n pieniądze? – Niby za co? – No właśnie, za co? Nic ci nie mówiły ? Nic, co by mogło nas na coś naprowadzić, choć pół słówka? Potrząsnął głową. Miia wy dawała się zadowolona i Nikke postanowił, że nie powie więcej, jeśli siostra już o nic go nie zapy ta. Miał wy rzuty sumienia, ale nie wiedział, jak to wszy stko wy tłumaczy ć. Może przy jdzie jeszcze na to właściwy czas. Złapali taksówkę i w całkowity m milczeniu pojechali w stronę Palokaski. Nikke chciał wy tłumaczy ć się Mii z imprez i palenia trawki, ale zauważy ł, że kierowca mierzy go wzrokiem w lusterku. Raz napiętnowany, nie mógł już powiedzieć niczego publicznie, żeby jego słowa nie trafiły do gazety lub Internetu. Naciągnął znowu mocniej czapkę z daszkiem i zauważy ł, że zgubił czerwone okulary. Pewnie zleciały mu z nosa, kiedy przewrócił się na schodach. Miia zerkała na komórkę.

– Czekasz na telefon? – Nie, patrzę na zegarek. Nikke spojrzał na cy frowy zegar w taksówce. Zaraz dwunasta. – Na szczęście zdąży łem odwołać wszy stkie przedpołudniowe spotkania z klientami. Miałem iść do biura spraw socjalny ch, ale w końcu nie zdąży łem – powiedział Nikke, nie potrafiąc wy my ślić nic lepszego. – Spieszy sz się gdzieś? – Tak jakby. O drugiej mam coś ważnego. Muszę zdąży ć przedtem... – Miia zamilkła i spojrzała na brata. Nikke podniósł czapkę na ty le, żeby móc odpowiedzieć na jej spojrzenie. – Zdąży ć z czy m? – Zdąży ć znaleźć jakiegoś winnego na twoje miejsce – wy szeptała tak, żeby taksówkarz nie usły szał. – Czy Laura kiedy kolwiek mówiła ci coś o ty m Kilpinenie? A może miała z nim jakieś... interesy ? Nikke zdąży ł potrząsnąć głową, gdy ty mczasem taksówka wjechała na dziedziniec szkoły w Palokaski. Miia głośno westchnęła. Nikke podniósł wzrok i wiedział, że wszy stko już skończone. Na dziedzińcu stały dwa radiowozy, jedna furgonetka policy jna i jeden cy wilny volkswagen. Ponad dwudziestu spacerowiczów w ortalionowy ch dresach zebrało się na skraju dziedzińca, czekając na początek emocjonującego widowiska, ale uczniów nie by ło widać. Można by ło sobie jednak wy obrazić, że w środku budy nku trwała zacięta walka o miejsca przy oknach i świeżo umy te szy by pokry wały się tłusty mi śladami palców. Mii przy szedł na my śl zasły szany od patrolu policy jnego kawał: gdy przy by wa patrol, ciało zaczy na się kleić do szy by. – Nie zatrzy mujmy się! – poprosił Nikke. Miia wy ciągnęła portfel i podała taksówkarzowi kartę płatniczą. – Nie. – To na mnie tam czekają? – Tego jeszcze nie możemy wiedzieć – powiedziała Miia, ale sama w to nie wierzy ła. – Chodźmy już. Nic ci się nie stanie. Nikke złapał ją za rękę. – Obiecujesz? Że nic mi się nie stanie? – Obiecuję. Gdy ty lko Nikke wy siadł z taksówki, z grupy ludzi w dresach stojącej na skraju lasu wy biegł pokaźny ch rozmiarów mężczy zna i uderzy ł go pięścią prosto w twarz. Nikke oczekiwał raczej, że będzie miał do czy nienia z kimś z policji, więc cios całkowicie go zaskoczy ł. W oczach zobaczy ł gwiazdy jak na ry sunkach w komiksach i zachwiał się, jakby miał we krwi kilka promili alkoholu. Kolejne uderzenia nastąpiły, zanim Nikke zdąży ł nabrać powietrza do płuc. Chociaż przez nabiegłe krwią i opuchnięte powieki niewiele widział, rozpoznał w napastniku ojca Laury. Nie chciał

odpowiadać na ciosy, choć w sy tuacji zagrożenia mózg zaczął już mobilizować mięśnie do działania i obrony przed atakiem. Ojciec Laury nie przestał dopóty, dopóki czterech umundurowany ch policjantów nie podbiegło, żeby ich rozdzielić. Miia nadal siedziała w taksówce, z terminalem płatniczy m w ręku, i zupełnie nie mogła sobie przy pomnieć kodu PIN. Patrzy ła ty lko przez szy bę, jak jej brat by ł bity niemal na śmierć na szkolny m dziedzińcu. Wreszcie Korhonen otworzy ł drzwi samochodu od strony Mii i nachy lił się, żeby zobaczy ć kwotę na terminalu. Wy ciągnął odpowiednią liczbę banknotów z portfela i podał je taksówkarzowi, zapewniając, że sy tuacja jest pod kontrolą policji. Kierowca wy mamrotał, że Nikke dostał to, na co zasłuży ł, i Korhonen musiał przy trzy mać Miię, żeby nie doszło do kolejnej bójki. Policjantom w końcu udało się zaciągnąć ojca Laury do drugiego radiowozu i usadzić go w środku. Nikke padł na kolana, by zaczerpnąć powietrza. Nieznośny ból rozsadzał go od środka i czuł, że po twarzy spły wa mu ciepła krew. Miał nadzieję, że ojciec Laury będzie go bił tak długo, aż nie będzie już nikomu nic winien, a najmniej sobie samemu. Aż będzie mógł się uwolnić. Widział, jak siostra próbowała się do niego dostać, ale policjanci odciągnęli ją na bok. Miia krzy czała coś, czego nie sły szał. Nagle zdał sobie sprawę, że nie sły szał też żadny ch inny ch dźwięków. Czy ojciec Laury zupełnie go ogłuszy ł? Nikke potrząsnął głową i wy dał z siebie głos. Nie usły szał go jednak, a jedy nie poczuł. Przewrócił się na plecy i spojrzał w niebo. Znów by ło błękitne, a głuchota odizolowała go od reszty świata i pozwoliła mu zanurzy ć się w nieskończony m nieboskłonie. Zby t rzadko spoglądałem na niebo, zdąży ł jeszcze pomy śleć, kiedy w polu widzenia zamigotały mu kajdanki. Obrócono go na brzuch i skrępowano ręce. Miia stała daleko, odwrócona do niego plecami, i rozmawiała z Korhonenem. Nikke próbował coś do niej krzy czeć, ale Miia się nie odwróciła, a policja zaciągnęła go do wozu. Z okien szkoły dobiegały gwizdy. Nikke wrzeszczał do siostry resztką sił.

24 Mimo ogłuszający ch gwizdów Miia usły szała swoje imię i odwróciła się, by spojrzeć na Nikkego. Jej brat, cały we krwi, został dźwignięty z ziemi przez czterech policjantów i zawleczony w kajdankach do policy jnej suki. Widok zniekształcił się w jej oczach, by ł jak spowolniony film, a potem wszy stko zaszło mgłą. – Co tu się, kurwa, dzieje?! Do tego niepotrzebne by ły kajdanki! Miia pobiegła w stronę brata, a Korhonen pospieszy ł za nią. – Nikke został aresztowany – powiedział. – Przecież wiedziałaś, że tak będzie. – Nikke! Wy puście go! W taki sposób nie będziecie go zabierać! – Daj spokój, Miia. – Korhonen próbował dotrzy mać jej kroku. Miia zdąży ła dobiec do radiowozu, zanim Nikke zniknął w jego wnętrzu i, niewiele my śląc, rzuciła się do środka za nim. – Miia, na Boga! – przeklął Korhonen. – Wy gońcie ją stąd, do cholery ! Miia chwy ciła Nikkego, trzy mała jego głowę na kolanach i powtarzała mu do ucha, że dopilnuje, aby wszy stko dobrze się ułoży ło. Nikke wy tęży ł głos. – Miia, uspokój się! Ja niczego nie sły szę, ale ty posłuchaj. Zamilkła, trochę zawsty dzona swoim zachowaniem. – W miejscu, gdzie chłopcy mają próby zespołu, jest wideo. O Laurze. Poszukaj go! To wszy stko wy jaśni. – A teraz, Miia, proszę wy jść! – zakomenderował stojący w drzwiach radiowozu Korhonen, a towarzy szący mu funkcjonariusz, na oko zupełnie od niedawna na służbie, najwy raźniej rozważał, czy nie należałoby wy nieść by łej policjantki ze środka pojazdu. Miia jednak sama wy szła. Kiedy furgonetka skręcała z dziedzińca szkoły na ulicę, Miia zobaczy ła tłoczący ch się w oknach uczniów. Wszy scy trzy mali w rękach komórki, który mi przed chwilą nagry wali całe wy darzenie. Za kilka minut będą się ty m dzielić w Internecie. Miia nie chciała nawet my śleć, co będzie potem. – Chodź tu! – Ty m razem to Miia wy dała polecenie Korhonenowi i podeszła do jego volkswagena. Usiadła na siedzeniu pasażera i zrobiła sobie miejsce na nogi wśród sterty jednorazowy ch kubeczków po kawie. Korhonen usiadł obok.

– A więc już masz podejrzanego. – Miia spojrzała na zegarek. By ło wpół do pierwszej. – Dokładnie na czas. Gratulacje. Teraz macie co przedstawiać na konferencji prasowej ze Szczawikiem. – Powinienem by ł od razu przesłuchać Nikkego. Wziąć na poważnie te wszy stkie wskazówki w Internecie i inne. – Korhonen włączy ł silnik i wy jechał z dziedzińca. – Nikke nie zrobił nic złego. Ty lko się zbłaźnisz. – Już to zrobiłem. Na etapie, na który m popełniłem ten błąd, że z pry watny ch względów postanowiłem nie wliczać Nikkego do kręgu podejrzany ch. – W takim razie na jakiej podstawie dokonałeś tego aresztowania? Masz jakieś dowody ? Korhonen głęboko westchnął. – Dokąd mam cię zawieźć? – Do domu – odpowiedziała oschle. Nie wy jawi Korhonenowi informacji o wideo doty czący m Laury. Ani nie da mu żadny ch inny ch wskazówek. Od teraz znów działa na własną rękę. A Korhonen właśnie przeszedł do przeciwnego obozu.

25 Tötterman uderzy ł konkurency jną gazetą w stół Pasiego Tikki z taką wściekłością, że porządnie ułożone w równe stosy kartki poleciały w powietrze i cały pieczołowicie przy gotowy wany przez Tikkę materiał doty czący łamania praw pracowników teatrów legł na podłodze w spory m nieładzie. – Co to jest, do cholery ?! Co to, do jasnej cholery, jest?! – Lecące z ust Töttermana kropelki śliny pokry ły nie ty lko twarz Tikki, lecz także całą pierwszą stronę „Expressu Porannego”, i zostawiły na nich ślad w postaci szary ch plamek. – Wy gląda trochę na gazetę – odpowiedział spokojnie Tikka i popatrzy ł Töttermanowi w oczy. – Nie próbuj mi tu mędrkować, przecież, do jasnej cholery, wiem, że to gazeta! Ale to, czego nie wiem, to czemu u nich na pierwszej stronie jest arty kuł o wy darzeniach z twoich lat młodzieńczy ch w Palokaski? Musiałeś przecież cały czas dobrze wiedzieć, że ten szkolny psy cholog to brat zaginionej niegdy ś dziewczy ny ! Nie zdziwiłby m się teraz, nawet gdy by się okazało, że sam jesteś zamieszany w tę sprawę. Tikka podniósł róg gazety i przesy labizował nagłówek ty lko po to, by zapewnić Töttermana o swoim zainteresowaniu. W gruncie rzeczy by ł bardzo zadowolony, że ktoś inny napisał ten arty kuł za niego. A mimo to ty tuł nim wstrząsnął: Ukryta przeszłość szkolnego psychologa – udział w zaginięciu już dwóch nastolatek! Tikka otworzy ł gazetę. – No, może się na to składać parę przy czy n. Może nie chciałem pisać z tego punktu widzenia. Załóżmy na przy kład, że tamten poprzedni wy padek by ł dla mnie zby t osobisty i znam rodzinę, o której mowa. Druga możliwość jest taka, że nie zorientowałem się, o kogo chodzi, mimo że chodziłem do tej samej szkoły z sześciuset inny mi dzieciakami. No i jest oczy wiście jeszcze ta trzecia opcja, że to ja jestem ukry ty m za ty mi oby dwiema historiami Hannibalem Lecterem i dlatego zachowuję milczenie. Wy bierz sobie wariant, który najbardziej ci odpowiada. – Słuchaj, nie interesują mnie twoje warianty. Żeby ś uniknął zwolnienia, wy biorę wariant drugi. Ale niech to będzie ostatni raz, kiedy ta cholerna packa na muchy sprzedaje więcej egzemplarzy niż my ty lko dlatego, że ktoś tutaj ma zby t delikatną duszy czkę, żeby dać cy nk własny m kolegom z pracy. A tak poza ty m będę musiał zdać z tego raport dalej. Dział online klnie, na czy m świat stoi. Piekielnie głupio podawać jako źródło arty kułu taki szmatławiec. Jeżeli ktoś od nich wy leci z pracy, to obiecuję, że mu powiem, żeby osobiście podziękował za to właśnie tobie. Boże drogi, Tikka! Tötterman obrócił się na pięcie i demonstracy jnie zepchnął na podłogę stos pozostały ch na

biurku ulotek reklamujący ch produkty zdrowotne sprzedawane przez pewną piramidę finansową. Tikka zaczął je gromadzić, szy kując się do napisania następnego demaskatorskiego arty kułu, i teraz ułoży ł je od nowa z właściwy m sobie piety zmem. Powiódł przy okazji wzrokiem za szefem idący m pewny m krokiem wzdłuż kory tarza. Przy drzwiach działu online Tötterman zatrzy mał się na chwilę. – Pozdrowienia od Tikki! Jak będzie wy kop, to padnie na ciebie, Jarno! – rzucił, po czy m poszedł dalej i zniknął za rogiem. Głowa Jarno wy chy liła się zza drzwi i mężczy zna spojrzał py tająco na Tikkę. Ten zadowolił się jednak wzruszeniem ramion i powrócił do czy tania konkurency jnej gazety. A więc to tak? Nikke odpowiedzialny za dwie zaginione nastolatki? Ty tuł by ł tak my lący, że na pewno sprzedaż gazety wzrosła z tego powodu o kilka ty sięcy egzemplarzy. Sam arty kuł składał się z tajemniczego raportu na temat młodości Nikkego i Venli. Venli, pięknej Venli, jego zaginionej siostry. Dziewczy ny, która pewnego dnia wy szła z domu i już nigdy nie wróciła. Tekst opatrzony by ł fotografią samej Venli, a także zdjęciem klasowy m, na który m dziewczy na dostąpiła zaszczy tu trzy mania tabliczki z wy pisaną nieco krzy wy mi literkami nazwą szkoły oraz numerem klasy i datą. Tikka nic nie mógł na to poradzić, że łzy napły nęły mu do oczu. Venla w błękitny m sweterku i z delikatnie nałożony m na powieki cieniem w ty m samy m kolorze uśmiechała się na fotografii, pokazując rząd lśniący ch biały ch zębów. Nie by ło widać łańcuszka, który nosiła na szy i, ale Tikka wiedział, co na nim by ło: malutki aniołek, którego Venla zawsze miała przy sobie. Na wy drukowany m obok zdjęciu tak samo nieśmiały uśmiech miała Laura, zupełnie jakby by ła uwspółcześnioną wersją Venli. Żaden czy telnik nie mógłby się powstrzy mać od my śli, że te dziewczy ny miały ze sobą coś wspólnego. Zręczny skład i nagłówek od razu dawały do zrozumienia, że Nikke by ł sery jny m mordercą, który wy bierał na swoje ofiary nastolatki o określony m wy glądzie. Wkrótce zaczną wy grzeby wać z zakurzony ch segregatorów wszy stkie zaginione w ostatnich latach blondy nki, układać ich zdjęcia w kawalkady, wy ty kać palcem Nikkego i py tać, gdzie one teraz są. Czy telnik nie zwróci uwagi na to, że w czasie gdy zaginęła jego siostra, Nikke miał zaledwie dziesięć lat, ani na to, że przez ostatnią dekadę wy konał wśród ty ch dzieciaków kawał świetnej roboty. Przeciwnie, zawód psy chologa szkolnego zdawał się sprzy jać oskarżeniom. Nikke by ł winny, i nic nie można by ło na to poradzić, nawet gdy by ktoś dowiódł czegoś wręcz przeciwnego. Tikka zby t dobrze pamiętał, co czuł, kiedy zaginęła Venla. Słodka, kochana przez wszy stkich, cudowna Venla. Wszy scy ją uwielbiali, nawet inne dziewczy ny nie mogły jej nie lubić. Zdaniem nauczy cieli by ła chodzący m wzorem do naśladowania, zdaniem chłopaków – marzeniem nie do zdoby cia, a w wy obraźni dziewczy n – najlepszą możliwą przy jaciółką. A jednak to właśnie Pasi Tikka ją zdoby ł. Dane mu by ło całować te miękkie usta, trzy mać publicznie dziewczy nę za rękę, a nawet wkładać dłoń pod jej bluzkę. Tikka dowiedział się wtedy, i nadal miał tę świadomość, że stanowili zupełnie niedobraną parę. Jak Królewna Śnieżka i krasnoludek. Venla mogła już wówczas chodzić z jakimś dorosły m sportowcem, aktorem albo muzy kiem. I jeśli nadal by ży ła, z pewnością wy my śliłaby już lekarstwo na raka lub

skomponowała sy mfonię i mieszkałaby z siedmiorgiem dzieci i mężem noblistą w zamku na francuskiej prowincji. A mimo to gdy by dziś spotkali się na ulicy, pozdrowiłaby go ciepło i spy tała, co sły chać, w taki sposób, w jaki mówi się do ludzi, na który ch naprawdę nam zależy. Pasiemu udało się ją zdoby ć. Wprawdzie ty lko na kilka miesięcy, ale teraz wy dawało mu się, że to by ło jedno z największy ch osiągnięć w jego ży ciu. A potem nagle pewnego dnia dziewczy ny po prostu już nie by ło. Zaginięcie Venli wstrząsnęło mieszkańcami Palokaski jak trzęsienie ziemi. Nikt nie rozumiał, co mogło się jej przy darzy ć. Ciała nigdy nie znaleziono, nikt nie sły szał, żeby miała jakieś problemy, nie by ło też żadny ch moty wów, które tłumaczy ły by tę tragedię. Nastolatka po prostu zniknęła. W latach osiemdziesiąty ch nie by ło Internetu, nie wy wlekano też tak okrutnie pry watny ch spraw w prasie. Nie by ło komórek, za pomocą który ch można by ło śledzić czy jeś miejsce poby tu lub wy tropić adresatów SMS-ów. By ła sobie dziewczy na, której potem nagle już nie by ło. Pasi Tikka czuł, że jest bardzo malutki, kiedy my ślał o ty m wszy stkim, ale ta sprawa nigdy nie przestała go dręczy ć. Potrafił sobie wy obrazić, co działo się w sercach Mii, Nikkego i ich matki. A teraz to on miałby zrobić z tego nagłówki do gazet, rozebrać tę historię na części pierwsze, przedstawić oczy ma kogoś z zewnątrz, wy grzebać brudne szczegóły ku uciesze tłumu. Gdy by ktoś spy tał Tikkę o zdanie, Tötterman mógł zwinąć wszy stkie te swoje raporty o kliknięciach w Internecie w ciasny rulonik i wsadzić sobie w dupę. Miia odpowiedziała na telefon Tikki dopiero za trzecim razem. Tikka próbował ułoży ć sobie jakieś dobre zdanie na początek rozmowy, ale zupełnie wy leciało mu ono z głowy, gdy ty lko usły szał głos Mii. Powinien by ł się tego spodziewać i przy gotować się na to już zawczasu, choć podobieństwo głosów obu sióstr i tak pewnie by sprawiło, że Pasi Tikka tak czy inaczej znów przeistoczy łby się w nastolatka. – Miia. – Tak... Nie bardzo wiem, jak mam zacząć. Więc... Z tej strony Pasi Tikka, dzień dobry. – Tak? – Jestem dziennikarzem i... – Nie będę teraz udzielać żadny ch komentarzy ani wy wiadów... – Nie, to znaczy jestem Pasi, Pasi Tikka. Znałem Venlę. Chodziliśmy do tej samej klasy. – A więc to ty napisałeś ten pierwszy arty kuł o Palokaski? Chy ba żartujesz? Teraz wy dzwaniasz do mnie i próbujesz wy doby ć nowe plotki? Żenujące. Głos Mii by ł pełen nienawiści. Tikka zrozumiał, że jeśli nie wy łoży wszy stkich kart na stół, gra będzie skończona. – Już nic więcej nie napiszę. Mnie też wy słano to zdjęcie opublikowane przez „Express Poranny ”, ale nie napisałem o ty m arty kułu. Ale mógłby m ci o czy mś powiedzieć.

26 Miia nie mogła zasnąć. Serce tak mocno waliło jej w piersi, że aż bolało. Zaraz się przegrzeje, przepali skórę i wy buchnie. Próbowała oddy chać, ale my śli brzęczały w jej głowie jak chmara os, a od ich ukłuć nie można się by ło nijak uchronić. Zamiast snu drugą najlepszą opcją by łoby wstać, zapalić światło i zająć się czy mś. Odkurzy ć mieszkanie albo zrobić porządek w szafach. Ale Miia nie miała na to siły, jej mięśnie by ły tak ciężkie, że odciskały wgłębienia w materacu. Gdy by to by ła zwy kła bezsenna noc, Miia spędziłaby ją w Internecie. Tam nie by łaby sama ze swoją bezsennością. Tej nocy Internet jej jednak nie pociągał. Potrafiła sobie wy obrazić, jak filmiki o ty m, co stało się na dziedzińcu szkoły, rozprzestrzeniały się naokoło świata i zbierały więcej widzów niż najchętniej oglądany co roku przez Finów bal z okazji święta niepodległości. I to, jak na forach dy skusy jny ch odprawiano dzikie orgie i jęczano w zbiorowy m orgazmie. Strony Facebooka i skrzy nki mailowe jej, Nikkego oraz Suski by ły już prawdopodobnie zapchane od obelg, a redaktorzy internetowy ch wy dań dzienników walczy li o to, kto wy my śli najokrutniejszy nagłówek. Gdzieś na jakimś forum z pewnością już zresztą obmy ślano, jak ich wszy stkich zabić. Wcześniej wieczorem Miia rozmawiała najpierw z Suski, a potem z mamą. Suski by ła małomówna i Miia, mimo podejmowany ch prób, nie potrafiła wy badać, co przy jaciółka my śli o aresztowaniu Nikkego, o oskarżeniach i w ogóle o ty m wszy stkim. Suski także nie zapy tała, jak Miia się czuje ani co my śli. Miia poprosiła, żeby Suski przy szła do niej na noc, ale ta odmówiła. Przed domem podobno roiło się od dziennikarzy i nie zamierzała już nigdy w ży ciu wy chodzić na zewnątrz. Niepokojąc się zarówno o Suski, jak i o siebie samą, Miia przeciągała rozmowę w nieskończoność – przecież żadna z nich nie powinna by ć teraz sama. W końcu Suski sama przerwała, nie zrobiła tego jednak złośliwie, ale ukradkiem. Przez chwilę Miia rozważała, czy do niej nie pójść, ale również nie miała najmniejszej ochoty na to, by okrąży li ją reporterzy. Mama natomiast już pakowała walizki i groziła, że pomaszeruje pod komendę policji uwolnić z aresztu swojego jedy nego sy na, i że jeżeli zajdzie taka potrzeba, to własny mi pazurami matki lwicy rozszarpie Korhonena i całą tę jego cholerną bry gadę. Kiedy Mii udało się wreszcie odwieść ją od tego pomy słu, mama resztkami lwiego impetu wy my śliła, że córka na pewno potrzebuje jej jako podpory i Miia nagle musiała skłamać, że u niej wszy stko w porządku. Gdy by mama przy by ła do niej narobić rozgardiaszu, Mii zabrakłoby już jedy nie opieki hospicy jnej. Wreszcie niespodziewanie nadszedł ranek. Miia by ła skłonna uwierzy ć, że ciemności zostaną

już na zawsze i noc nigdy się nie skończy. Poranna zorza przebiła się jednak przez deszcz, wspięła po przeciwległej ścianie i zaczęła rozpraszać cienie. Wkrótce trzeba będzie wstać i wziąć się do roboty. Mama by ła przerażona my ślą, że Miia miałaby iść do pracy. Bała się, że koledzy będą ją traktować jak trędowatą albo tak jak się traktuje siostrę perwersa, który porwał pupilkę całej szkoły. Córka powinna by ła jej zdaniem wziąć zwolnienie lekarskie. Ale Mii by ło obojętne, co o niej my ślano w szkole. Niestawienie się w pracy by łoby z jej strony znakiem, że ona także uważa Nikkego za winnego. Poza ty m trudno by ło dochodzić prawdy, chowając głowę w piasek. A dzisiaj miała zacząć od spotkania z Pasim Tikką. Po wy jściu z łóżka Miia wy piła cały dzbanek kawy i w drodze do szkoły kupiła naprędce w sklepiku coś do zjedzenia na wy nos. Kofeina robiła już swoje i w głowie Mii wszy stko zaczęło się stopniowo układać i porządkować. Lista zadań wy glądała następująco: – Pasi Tikka! Jaki materiał zdjęciowy posiada? Czy chodzi o to samo wideo, o którym wspomniał Nikke? O jakie wideo w ogóle chodzi? – Idź na miejsce prób Trigger Happy po pracy! – Johanna! – Pokaż się w oczach dyrektorki jako pedagog. – Kilpinen? Co to za facet? Prawdziwe zagrożenie czy niegroźny wariat? – A więc: Najpierw wykonaj swoją pracę, a śledztwo zostaw na wieczór. Cała sprawa przy bierze jeszcze dobry obrót. Wszy stko się wy jaśni. Nikke wy jdzie na wolność, Nikke wy jdzie na wolność, Nikke wy jdzie na wolność, powtarzała sobie jak mantrę. Zmęczenie szy bko przekształciło się w stan uniesienia i Miia pomknęła przed siebie tak, że jej nogi ledwo doty kały ziemi. Dotarła już niemal do szkoły, gdy zauważy ła, że na pusty m przy stanku autobusowy m siedzi Johanna Malkamäki, popalając papierosa. – Johanna! Dziewczy na nie zareagowała. Miia zobaczy ła słuchawki na jej uszach, ukry te pod bujną czupry ną. Johanna wpatry wała się przed siebie, nic nie widząc, i nie zauważy ła Mii, dopóki ta nie usiadła obok niej i nie złapała jej za rękaw. Dziewczy na wy straszy ła się. – Cześć – powiedziała ostrożnie Miia. – Cześć. Nie jestem wcale na wagarach. Zaczy nam lekcje dopiero za godzinę. – OK. Ja nie dlatego. – No to dlaczego? – Johanna podniosła torbę z ziemi i w głowie Mii zadźwięczał alarm. – Jeżeli uciekniesz, pobiegnę za tobą. Złapię cię. Gwarantuję.

Johanna wy jęła z torby paczkę papierosów i położy ła torbę z powrotem na ziemi. – Wrzuć na luz. Dżizas! Miia zaczerpnęła głęboko powietrza. A więc na luz. – Próbowałam się z tobą skontaktować. – Aa? – Johannie udało się przy brać taki ton głosu, jakby to by ła dla niej zupełna nowość. – Chciałaby ś pójść do jakiejś kawiarni? – Niby po co? – Bo chcę z tobą porozmawiać w spokoju. – O czy m to niby chcesz ze mną „porozmawiać”? – Johanna przewróciła oczami i Mii zrobiło się głupio. Jak to możliwe, że wszy scy młodzi ludzie, niezależnie od pokolenia, potrafili naśladować ten ton głosu dorosły ch, który wszy stko obracał w proch? Czy by li wy posażeni w ty m celu w jakiś specjalny gen, który zanikał wraz z upły wem lat? – O Laurze i o jej zaginięciu – powiedziała Miia i zamilkła. Miia aż wrzała w środku od gotowy ch py tań i chętnie by ją ponagliła, ale teraz trzeba by ło dać dziewczy nie czas i przestrzeń, tak długo i tak dużo, żeby ta ośmieliła się jej zaufać. Nieważne, że Miia spóźni się przez to do szkoły, nic nie mogła już na to poradzić. Wreszcie znalazła Johannę i nic innego nie miało znaczenia. Johanna wprawny m ruchem wy ciągnęła papierosa z paczki. Czerwonego marlboro. Miia ugry zła się w języ k, żeby nie powiedzieć czegoś o zdrowiu. Modliła się też, żeby Johanna jej nie poczęstowała. Musiałaby wziąć od niej fajkę. Inaczej straciłaby jej zaufanie od razu na początku – ale straciłaby je także, gdy by nagle zaczęła kaszleć i wy miotować. Na szczęście dziewczy na wsadziła paczkę do kieszeni i zapaliła papierosa. Wy paliła go spokojnie do końca i rzuciła niedopałek łukiem do kałuży. – Wszy scy my ślą, że ja i Laura by ły śmy jakimiś BFF już od podstawówki. Nie by ły śmy. W rzeczy wistości dokuczałam jej, od trzeciej klasy podstawówki do szóstej. Johanna znów wy ciągnęła paczkę z kieszeni. Miia czekała i starała się jej nie ponaglać, żeby dziewczy na sama mogła opowiedzieć swoją historię. – To nie by ło jakieś totalne znęcanie się, moczenie głowy w sedesie czy coś takiego. Ty lko krzy czeliśmy za nią i wy śmiewaliśmy ją, nie dopuszczaliśmy jej do naszego grona. – Johanna wy dmuchiwała kółka srebrnego dy mu. – To by ło naprawdę głupie. Nawet nie wiem, dlaczego to robiliśmy. Nie by ło jakiegoś szczególnego powodu. No OK, grała na pianinie. To przy najmniej by ł jakiś dobry powód. To znaczy by ł wtedy. My wszy scy chodziliśmy na zajęcia z tańca czy coś w ty m sty lu, a ona jedna grała na pianinie i to całkiem na serio. Trochę jak ta Tiia-Lotta z naszej klasy. Ale jej nikt nie dokucza. Na szczęście. Kiedy dziewczy na mówiła, Miia patrzy ła na nią i my ślała, że mocny makijaż, palenie jednego papierosa za drugim, cięta analiza własnego zachowania z czasów podstawówki i traktowanie

dorosły ch z góry ty lko podkreślały fakt, że Johanna by ła jeszcze dzieckiem. – Tego lata, zanim poszły śmy do ósmej klasy, rodzina Laury przeprowadziła się w nasze okolice, a moja ówczesna BFF właśnie odbiła mi chłopaka, tak więc nie miałam już ani BFF, ani chłopaka. Inni znajomi by li na wakacjach w domkach nad jeziorem lub w Londy nie, a moi rodzice siedzieli cały czas w pracy, więc strasznie mi się nudziło. I wtedy postanowiłam, że zostanę koleżanką Laury. Johanna wrzuciła peta do tej samej kałuży, co przed chwilą. – By ły śmy BFF przez całą ósmą klasę. Właściwie by ła naprawdę fajna. To znaczy Laura, a nie ten freak, który m później się stała. Ale potem przestała grać na pianinie. I w ogóle zrobiła się strasznie dziwna. Johanna przełknęła głośno ślinę i zerknęła na Miię. Pierwszy raz podczas całej tej rozmowy. Teraz jej kolej, żeby coś powiedzieć. – Jak to dziwna? – Obcięła włosy. Zrobiła się naprawdę brzy dka. I oczy wiście chciała, żeby m ja też obcięła swoje. – Johanna dotknęła jasny ch, gruby ch kędziorów. – Ale ja nie chciałam takich, nie chciałam wy glądać jak jakiś Skrillex. Po pijaku sama przy znała, że wy gląda brzy dko, ale fry zura tak bardzo wkurwiła jej ojca, że mimo to Laura uznała, że jest super. Johanna zaśmiała się i papieros numer cztery powędrował między jej palce. – No, anyway, potem mówiła cały czas ty lko o seksie. I wciągała strasznie dużo koksu. – Johanna zerknęła na Miię i zdała sobie sprawę, do kogo to mówi. – Ale wszy scy wciągają – obroniła się. Miia przy taknęła. – Powiedz po prostu wszy stko. Nic nikomu nie powiem o narkoty kach. – Ja już po prostu nie mogłam wy trzy mać, jak ona cały czas jęczała do kogoś i płakała, jak ktoś jej nie chciał. Johanna zamilkła. Miia zgady wała w my ślach, że by ć może nie chodziło ty lko o to, że sy stemy wartości obu dziewczy n się różniły. Prawdopodobnie obie by ły też na całkiem inny ch etapach rozwoju seksualnego. By ć może Johanna by ła dziewicą. – By łam z nią na plaży tamtego wieczoru. – I co zapamiętałaś? – Ten sam klimat co zawsze. Laura by ła strasznie pijana i flirtowała niemal z każdy m. Ale nikt z nią nie zaczął, przy najmniej ja niczego nie zauważy łam. – Miała jakichś starszy ch facetów? – Nie widziałam, ale nie zdziwiłaby m się, gdy by miała. – Czy sama masz jakieś podejrzenia, co się mogło stać albo gdzie Laura może teraz by ć? – Gdziekolwiek. Nie zdziwiłaby m się, nawet gdy by by ła teraz gdzieś na Bali. Czwarty pet poleciał do tej samej kałuży.

– Ja też, kurwa, chciałaby m by ć gdzieś na Bali, a nie tutaj, w ty m zasrany m deszczu. – Czego w takim razie doty czy ły twoje wiadomości? – Miia spróbowała wrócić do tematu rozmowy. Johanna odwróciła się do Mii z py tający m spojrzeniem. – Jakie wiadomości? – Te, które mi wy słałaś na Facebooku. – Miia odpowiedziała słaby m głosem, bo już wiedziała, jaka będzie odpowiedź. – Nie wy sy łałam ci żadny ch wiadomości na fejsie. Po co miałaby m to robić? Miia obserwowała Pasiego Tikkę, który rozłoży ł laptopa na jej biurku i właśnie czy tał jej korespondencję z Johanną na Facebooku. Na ży wo wy glądał zupełnie inaczej niż na mały m zdjęciu umieszczony m w „Przeglądzie Dnia” i inaczej niż wtedy, kiedy Miia zobaczy ła go stojącego na skraju lasu. Nie przy pominała sobie również Tikki z lat szkolny ch, co samo w sobie nie by ło niczy m dziwny m, bo między nimi by ło parę lat różnicy, a to w tamty m czasie miało nie lada znaczenie. A już szczególnie nie przy pominała go sobie jako chłopaka Venli, jak jej się Tikka przedstawił. Twierdził, że chodził z Venlą bezpośrednio przed ty m, jak dziewczy na zaginęła, a potem zmienił liceum, bo nie mógł wy trzy mać dłużej w Palokaski pośród ty ch wszy stkich wspomnień. Venla jednak nigdy nie mówiła Mii o chłopaku o imieniu Pasi. Co prawda, ogólnie rzecz biorąc, niedużo ze sobą rozmawiały, zwłaszcza po ty m, jak Venla przeprowadziła swój projekt nagłej zmiany wizerunku. Nigdy nie by ły szczególnie blisko, a na dodatek Venla ruszy ła wówczas w zupełnie inną stronę. Gdzieś, gdzie najwy raźniej by ł też Pasi Tikka. Ku swojemu zaskoczeniu Miia zorientowała się, że ufała mężczy źnie, którego w ogóle nie znała. Skąd się to brało? Tikka miał rzeczy wiście uczciwe spojrzenie i wy glądał, jakby umiał się śmiać sam z siebie. Cecha, którą Miia zawsze doceniała. Nie napisał arty kułu porównującego zaginięcie Venli i Laury, chociaż mógł to zrobić. Za to należał mu się szacunek. I mówił o Venli z taką czułością, że Mii przez chwilę wy dawało się, jakby jej siostra tu z nimi by ła. Ale może Miia ty lko chciała komuś zaufać, potrzebowała kogoś, kto wy my śliłby nowy nagłówek do gazety, taki, który oczy ściłby honor Nikkego? Powiedziała więc Tikce wszy stko, co wiedziała o zaginięciu Laury, i wy jawiła mu swoje podejrzenia. Tikka chciał zobaczy ć wiadomości, które miały niby pochodzić od Johanny. Obiecał też pójść z nią na miejsce prób Trigger Happy, żeby poszukać filmiku, o który m wspomniał Nikke. Miał jednak wątpliwości co do możliwości udziału Kilpinena w całej sprawie. Twierdził, że spotkał się z nim kilka razy przy okazji pisania jakichś arty kułów i uważał go za nieco zdziwaczałego, ale nieszkodliwego ty pa. W dodatku geja, który nawet jego próbował poderwać. Tikka podniósł wzrok znad komputera. – Podejrzewam, że ten gość podający się za Johannę to Wujek Ha. – Oddał Mii laptopa. – Uży wa ty ch samy ch słów i konstrukcji zdaniowy ch.

– Kto? – Taki jeden, dość przemądrzały. Wy słał do mnie i z pewnością także do „Expressu Porannego” to zdjęcie Laury i twojego brata. Komentował zaginięcie Laury niemal na każdy m forum. – Też widziałam te komentarze. Ale czy to znaczy, że wiesz, kto to jest? Masz coś więcej poza jego pseudonimem? – Założę się, że to jakiś nastolatek. Na pewno który ś z twoich podopieczny ch – odpowiedział Tikka. – Oni są teraz moimi klientami. – A ty kim jesteś? Usługodawcą? – Najwy raźniej. Ale na jakiej podstawie sądzisz, że to nastolatek? Tikka zalogował się do swojej skrzy nki pocztowej. – Na podstawie języ ka. Przeczy taj naszą wy mianę maili, to sama zobaczy sz. A potem zagwizdał. – Oho! Mamy nową wiadomość od naszego kochanego wujka. Wideo. Miia gwałtownie wstała z krzesła i jedny m susem znalazła się za plecami Tikki. – Czy to nie to samo wideo, o który m mówił Nikke? Tikka nie odpowiedział, ty lko kliknął przy cisk „start”. Żadne z nich nie by ło gotowe, żeby zobaczy ć to, co zobaczy ło. Na filmie można by ło rozpoznać wrzeszczącą i szamoczącą się Laurę, ale przy trzy mujący ch ją chłopaków ani twarzy chłopaka lub mężczy zny, który dy szał na niej, nie by ło widać. Chichot kręcącego film splatał się z brutalną ścieżką dźwiękową. Klip nie trwał dłużej niż dwadzieścia sekund, ale każda z ty ch sekund to by ło o jedną za dużo. Mimo to Tikka puścił film jeszcze raz od początku. Palce zarówno Mii, jak i Tikki podniosły się w ty m samy m momencie, żeby wskazać miejsce za Laurą i chłopakami. Na tle jasno oświetlonego pokoju widać by ło otwartego laptopa z ciemny m monitorem i Miia rozpoznała twarz odbijającą się w ekranie.

27 Lauri Ojantaus siedział przy biurku Korhonena i wpatry wał się w leżący na blacie pilniczek do paznokci. Ten zgred nie za bardzo wy glądał na biurwę, która spędzałaby całe dnie na piłowaniu paznokci. Korhonen zauważy ł, na co patrzy Lauri, i uśmiechnął się. – To jest dobre do nadawania kształtu zębom. Do ich ostrzenia. – Na dowód bły snął na chwilę zębami. Kły wy glądały jak część maski wampira i obudziły w Laurim nieprzy jemne skojarzenia. – No dobrze, chłopcze, przejdźmy do rzeczy. – Tak. Korhonen miał sprzeczne odczucia. Gwałty po prostu nie mieściły mu się w głowie. Ty m bardziej że jedy ny m złapany m bohaterem całej tej historii by ł ten tu oto zasmarkany mały nerd. Nie podobało mu się również to, jak bardzo zmienił się świat. Owszem, nastolatki gwałcono też wcześniej, ale nie w taki sposób. Żeby najzwy klej w świecie nagrać całe wy darzenie i podzielić się nim w kilka sekund z milionami osób w sieci? To wszy stko sprawiło, że Korhonen poczuł się nie ty lko diabelnie stary, ale też nadzwy czajnie wściekły. – A więc udostępniłeś pewien materiał filmowy przedstawiający pewną młodą panienkę i wielu dżentelmenów. – Nie. To znaczy tak. – Tak. Powiedz po prostu, że tak. Zobaczy sz, to ulży całemu twojemu jestestwu. A jeszcze bardziej ulży łoby mu, gdy by ś od razu, na samy m początku, przy niósł cały ten materiał tutaj na policję, zamiast wy sy łać go anonimowo do jakiejś piekielnej gazety. – Tak? – Tak. Wspaniale. To już prawdziwy postęp. Korhonen wstał z krzesła i obszedł stół od ty łu, podchodząc do okna. Zobaczy ł zbliżającego się do drzwi elegancko ubranego mężczy znę. – My ślę, że twój adwokat łaskawie raczy ł już przy by ć na miejsce. Chciał wy cisnąć z chłopaka nazwiska sprawców, chociaż siedzący w kącie pokoju w charakterze świadka młodszy aspirant ostrożnie mu podszepty wał, żeby zaczekać na przy jście prawnika. Teraz by ło już za późno. Korhonen chciał się przewiercić do głowy chłopca, patrząc mu prosto w oczy, jednak nie potrafił wy czy tać w nich nic, co informowałoby o stanie emocjonalny m nastolatka. Widział przed sobą ty lko małego, biednego, kopniętego w głowę

dzieciaka, który zrobiłby cokolwiek, by leby ty lko zwrócić uwagę swojego starszego brata. W oczach chłopca by ł ułamek zdziwienia i nieco więcej strachu. Ale nie by ło właściwego zrozumienia tego, co się wy darzy ło. Drzwi otworzy ły się na oścież. Korhonen wy ciągnął rękę. – Dzień dobry. Korhonen. – Nevanen. – Przedstawiając się, mężczy zna podał rękę również Lauriemu, Korhonen wy wnioskował więc, że prawnik Ojantausów jeszcze nigdy nie spotkał się z rodziną. – Czy li można założy ć, że nikt więcej już nie przy jdzie? Nevanen zerknął na Korhonena, przy okazji wy grzebując coś z teczki. – Nie. Jesteśmy w komplecie. – Rozumiem. To może powiem, jak wy gląda sy tuacja. Znaleźliśmy w posiadaniu Lauriego Ojantausa fragment filmu, na który m wy raźnie widać, jak gwałcona jest zaginiona dziewczy na. Lauri jest podejrzany nie ty lko o posiadanie rzeczonego wideo, ale również o udział w ty ch wy darzeniach, ponieważ jego twarz jest widoczna w tle. Czy ma pan jakieś py tania? – O ile wiem, na filmie nie widać, żeby Lauri dopuszczał się przestępstwa. Wy gląda na to, że schwy taliście nie tego chłopca, co trzeba. – By ć może. To się okaże później, a teraz chcemy się dowiedzieć, kto jeszcze by ł na miejscu popełnienia przestępstwa. I by łoby dobrze, gdy by Lauri mógł pomóc w nazwaniu ty ch osób po imieniu. Chociaż na taśmie nie widać twarzy inny ch, nietrudno odgadnąć, kto jeszcze w ty m uczestniczy ł. Zwłaszcza że cały zespół Trigger Happy właśnie zniknął, jakby zapadł się pod ziemię. Lauri spojrzał py tająco na Nevanena, a potem patrząc w stronę Korhonena, potrząsnął przecząco głową. – A zatem to chy ba by łoby już wszy stko? – Nevanen spojrzał na Korhonena z udawany m uśmiechem na twarzy. – Niech pan posłucha. To się na ty m nie skończy. Lauri zauważy ł już z daleka, że ktoś siedział na schodkach prowadzący ch do budy nku sauny. By ło na ty le ciemno, że nie mógł odróżnić ry sów twarzy, ale miał dobre przeczucie. Kiedy dotarł do stopni, mężczy zna wstał i podał mu rękę. – Wujek Ha, zapewne? – spy tał Pasi Tikka. Lauri spojrzał gdzieś ponad jego lewe ramię. – No... tak. – Tak właśnie my ślałem. Jestem Tikka. Wpuścisz mnie do środka? To pogadamy. Lauri wahał się przez chwilę, ale potem wy grzebał klucz z kieszeni.

– Wchodź. Tikka rozejrzał się po ty m istny m placu zabaw. By ło tam wszy stko, czego ty lko mogli potrzebować kilkunastoletni chłopcy. Budy nek by ł też odpowiednio daleko od domu, żeby nie by ło sły chać żadny ch odgłosów ani hałasu. To by ło takie własne małe królestwo, w który m panował mały władca. – Puścili cię? – Nic nie zrobiłem. – Wiem. A ty wiesz więcej, niż mówisz. Lauri wzruszy ł ramionami, podszedł do lodówki i podał Tikce napój energety czny. – Co kraj, to oby czaj – mruknął Tikka i otworzy ł puszkę, pozwalając, żeby uszły z niej bąbelki. – Po co tu przy szedłeś? – Bo my ślę, że oprócz tego zdjęcia i filmu masz coś jeszcze. Próbujesz powoli przesączać informacje, ale teraz nie ma już na to czasu. – Ale ja niczego nie zrobiłem. – No nie wiem, czy można tak powiedzieć. Jeżeli jesteś na miejscu i filmujesz zbiorowy gwałt, to tak zupełnie na sucho ci to nie ujdzie. Lauri patrzy ł przez okno i zupełnie inaczej niż tego oczekiwał Tikka, wcale nie wy glądał, jakby się kurczy ł od jego szorstkich słów. – Chy ba że to nie by ł gwałt. – Co przez to rozumiesz? Masz jakieś dowody, żeby to potwierdzić? – A tak właściwie to co cię to wszy stko obchodzi? Jesteś ty lko jakimś tam dziennikarzem. Jakim prawem mnie przepy tujesz? – To wcale nie jest takie proste. To dla mnie osobista sprawa. – Ton głosu Tikki uległ zmianie. Lauri spojrzał na niego zaciekawiony. – Jeśli dasz radę posłuchać, to ci wy tłumaczę – konty nuował Tikka. – To dawaj, wujaszku. – Mieszkałem w Palokaski, jak by łem młody. Miałem tu jedną dziewczy nę. Trochę jak Laura. – Venlę? – OK, zrobiłeś już rozeznanie. Tak, Venlę. By ła moją wielką miłością. Zaginęła w takich samy ch dziwny ch okolicznościach i nigdy nie udało mi się o ty m zapomnieć. Nie mogłem jej wtedy pomóc, więc... – Chcesz teraz pomóc Laurze? Odbiło ci? Pasi uśmiechnął się. – Może. – OK. Będę coś jeszcze dla ciebie miał. Ale nie wolno ci ujawnić, że to ode mnie. Ani nie chcę

mieć z ty m nic wspólnego. Tikka dziwnie się oży wił. – W porządku. Co to? Lauri Ojantaus zgniótł swoją puszkę i wrzucił ją celnie do kosza. – Pamiętnik.

28 Początkowo Miia zamierzała wejść do środka, ale przed budy nkiem komendy roiło się od dziennikarzy. Postanowiła zaczekać w samochodzie i wy słać Nikkemu SMS-a, żeby go ostrzec przed sępami. Kiedy pisała, jej komórka najpierw zaczęła wibrować, a potem dzwonić. Korhonen. Miia odrzuciła rozmowę, nawet nie mrugnąwszy okiem. Dzwonił już kilka razy wcześniej i pozwoliła mu ty lko usły szeć sy gnał odrzucanego połączenia. Dobrze wiedziała, że jej zachowanie by ło dziecinne, ale Korhonen na to zasłuży ł. Jedną z najlepszy ch chwil w jej ży ciu by ło podsunięcie Korhonenowi i Sundsbergowi pod nos pamiętnika Laury Anderson. Wy raźną fińszczy zną by ło tam napisane, jak Nikke w noc skandalicznej imprezy zabrał Laurę prosto do domu, i jakie to by ło cudowne, że na świecie istniał przy najmniej jeden człowiek, który ją rozumiał i chciał jej pomóc. Wszy stkie wzmianki o Nikkem w pamiętniku doty czy ły codziennego ży cia, wsparcia psy chicznego, które brat Mii dawał dziewczy nie, oraz wspólnego imprezowania z inny mi, i nie by ło tam niczego, co można by by ło uznać za niestosowne. Może poza uwagami Laury o nieziemsko przy stojny m Psy cho. Ale ani Korhonen, ani Sundsberg nie poczuwali się szczególnie do winy, ani ty m bardziej nie prosili o wy baczenie. Mieli aż nazby t prakty czne podejście do rozstrzy gający ch dowodów. Korhonen stwierdził ty lko lakonicznie: „Dobrze, dobrze”. Sundsberg natomiast przeklinał i od razu zaczął obmy ślać takty kę, dzięki której można by by ło wy jaśnić opinii publicznej uwięzienie niewinnego człowieka. Miia znała ty lko jeden sposób, żeby Korhonen mógł zy skać jej przebaczenie i powrócić na listę przy jaciół: przy wrócenie jej bratu dobrego imienia. Nikke wciąż się nie pokazy wał i dziennikarze pomału stawali się niespokojni. Miia zaczęła nerwowo przełączać kanały radiowe, nie mogła jednak znaleźć niczego, czego warto by by ło posłuchać. Nagle drzwi samochodu z drugiej strony gwałtownie się otworzy ły. Przy by szem by ł jednak nie Nikke, a Korhonen. Miia aż zakipiała ze złości. – Ty lko mi nie mów, że nie wy puścicie go na wolność. – Nie, ależ skąd. Nikke wy szedł już kwadrans temu ty lny mi drzwiami i pojechał taksówką do domu, żeby uniknąć spotkania z ty mi tam. – Korhonen wskazał na dziennikarzy. – Kilka razy próbował dzwonić do ciebie z mojej komórki, bo w jego telefonie wy siadła bateria. Do diabła. – Aha, rozumiem. W takim razie jadę za nim. – Miia włączy ła silnik, żeby pokazać Korhonenowi, że uważa tę rozmowę za skończoną. Korhonen przełoży ł sobie jednak pas bezpieczeństwa przez pierś i usadowił się wy godniej.

– Jadę z tobą. – Niby dokąd? – Dokądkolwiek. – Spieprzaj, Korhonen! Spieprzaj stąd, i to już! Chcę jechać i spotkać się z bratem! Korhonen przy taknął i odpiął pasy, ale nie otworzy ł drzwi. – My ślę, że to by ło tak: ci goście z zespołu zgwałcili Laurę, całą grupą, niemal na śmierć. Dziewczy na zagroziła, że powie policji. Wiedziała, że wszy stko zostało nagrane i rozprzestrzenione w sieci, to miał by ć dowód. A te półgłówki później wy my śliły, jak się jej pozby ć. Może zrzucili ją ze skały do morza. Upadek by ł mocny, a prąd silny, i morze zabrało ciało, a wraz z nim dowody zbrodni. To takie proste. Miia nie dała się łatwo zmiękczy ć. – By ło jak by ło, ale Nikke przez całe ży cie będzie dźwigał konsekwencje tej kaszany narobionej przez waszy ch półgłówków! Czy kiedy kolwiek będzie mógł jeszcze wy kony wać swój zawód, skoro jego podstawą jest społeczne zaufanie? – Nikke ma u nas czy ste konto. Może i stosuje dość kontrowersy jne metody pracy, ale nam nic do tego. – Ale musicie oczy ścić go jeszcze w oczach opinii publicznej. Ty musisz go oczy ścić. Korhonen podniósł do góry ręce na znak, że się poddaje. – I właśnie teraz to robię. Co my ślisz o mojej teorii? Miia w nią nie wierzy ła. Przeczy tała pamiętnik Laury kilka razy i poznała tragiczną drogę dziewczy ny ku akceptacji. Laura opisała w swoim pamiętniku ze szczegółami, jak współży ła z liczny mi mężczy znami i chłopcami oznaczony mi literami alfabetu. Seks grupowy i zabawy eroty czne pełne przemocy by ły jej dobrze znane, przy najmniej sądząc z jej zapisków. Nie można by ło by ć pewny m, czy na filmie rzeczy wiście miał miejsce gwałt, czy może chodziło o chorą zabawę młody ch. I Korhonen też musiałby to zrozumieć, nawet gdy by nie przeczy tał całego pamiętnika. Spojrzał jej prosto w oczy. – Jest mi naprawdę przy kro. To by ł rozkaz Szczawika. Musiał złapać kogoś do kamery i nie chciał słuchać żadny ch głosów sprzeciwu. Zbłaźnił się w telewizji przed cały m narodem. Miia nacisnęła na gaz i wy jechała na drogę. – Przejedźmy się – powiedziała i zaczęła streszczać Korhonenowi swoją interpretację pamiętnika Laury. Zaparkowała samochód przed domem Nikkego i wy siorbała resztę coca-coli light z dna butelki. By ła bardzo zmęczona, ale chciała zobaczy ć brata. Razem z Korhonenem pojechali kilkakrotnie do Lahti i z powrotem, zbijając nawzajem swoje teorie. W końcu doszli do wniosku, że wersja

Korhonena by ła możliwa, mimo wy znań zawarty ch w pamiętniku Laury. W rachubę mogło wchodzić jednak także inne rozwiązanie. Zarówno Laura, jak i kilka inny ch nastolatek z Palokaski miało dostać pieniądze, a mogło to oznaczać zaproszenie do odgry wania główny ch ról w takich właśnie filmowy ch produkcjach jak ta, którą widzieli. Obie teorie zaś tłumaczy ły, dlaczego członkowie zespołu nagle zniknęli z hory zontu. Kiedy utknęli w martwy m punkcie i nie mogli już wy my ślić niczego nowego, Miia podrzuciła Korhonena z powrotem pod komendę, a sama pojechała do najbliższego sklepu monopolowego, żeby kupić coś na wy padek, gdy by w domu nie by ło niczego, czy m można by by ło uczcić powrót brata. U Nikkego i Suski impreza trwała już jednak w najlepsze, a atmosfera sięgała zenitu. Przez trzy godziny, które Miia spędziła z Korhonenem, kursując do Lahti i z powrotem, goście w Espoo zdąży li już opróżnić do cna wszy stkie zapasy i przy niesione przez Miię butelki z winem wzbudziły większe zainteresowanie niż ona sama. Ty lko Nikke przy szedł uściskać siostrę. – Dość szczególne towarzy stwo świętuje twój powrót – stwierdziła Miia. Na miejscu by ły ty lko przy jaciółki Suski. Isabella odkorkowy wała butelkę z winem, a Aikku wkładała nową pły tę CD do odtwarzacza, podgłaśniając muzy kę na maksa. – Suski twierdzi, że dziewczy ny wpadły z niespodziewaną wizy tą – Nikke starał się przekrzy czeć hałas. Miia uniosła brwi. Wy razy „Suski” i „niespodziewana wizy ta” nie mieściły się w jedny m zdaniu. A już ty m bardziej ani ona sama, ani Isabella czy nawet Aikku nie odważy ły się od wielu lat zaskoczy ć Suski, obawiając się zemsty z jej strony. – Prawdopodobnie bała się, biedaczka, że mnie nie wy puszczą, i zaprosiła baby, żeby ją pocieszy ły. – Baby ? – Szacowne damy. – Do mnie nie zadzwoniła. – Pewnie my ślała, że już ci powiedziałem. Przecież wiedziała, że po mnie przy jedziesz. À propos, zgadnij, co Suski wy my śliła, kiedy by łem w ciupie. – Nie mam bladego pojęcia, bo nie chciała, żeby m do niej przy szła. Dobrze, że chociaż zgodziła się porozmawiać ze mną przez telefon. – A ze mną chciała rozmawiać i powiedziała, że postanowiła zainwestować nasze oszczędności w komórkę jajową z najwy ższej klasy, elity. Od kobiety do niej podobnej. I będę mógł wy brać, czy będzie bardziej ukierunkowana na sztukę, czy na naukę – zaśmiał się Nikke. – No to którą w takim razie wy bierzesz? – spy tała Miia, mając nadzieję, że to by ł ty lko żart. – Chy ba naukę. Dziecku będzie łatwiej o dobre zarobki, jak dorośnie. A więc Nikke wcale nie żartował. Nie przejął się też wy razem twarzy siostry. – Chciałby m po prostu, żeby Suski by ła szczęśliwa – podsumował.

W ty m samy m momencie Suski podeszła do nich chwiejny m krokiem i uczepiła się ramienia męża. – Straszliwie za tobą tęsknię – wy bełkotała i zaczęła pocierać nosem o jego koszulę. – Hej, didżej, wrzuć jakiegoś przy tulańca! – Pijany krzy k Suski boleśnie przeszy ł uszy Mii. Zachowanie przy jaciółki w ogóle nie współgrało z uczuciami, jakich w ostatnim czasie doznawała Miia. Ale Nikke uśmiechnął się i pocałował Suski w policzek, po czy m poszli zatańczy ć. Isabella koły sała się obok nich, z zamknięty mi oczami, przy ciskając do piersi butelkę wina. Miia napełniła swój kieliszek i rzuciła się obok Aikku na kanapę, żeby popatrzeć na ostatnie wolne tańce na tej dziwacznej imprezie domowej. Bez wątpienia właśnie takie by ły, bo Suski z trudem utrzy my wała pion. – By łaś już na randce z ty m milionerem-eunuchem? Miia zakrztusiła się winem i dziękowała Bogu, że by ło białe, bo gdy by popry skała czerwony m białą kanapę Suski, musiałaby ją odkupić zaraz następnego dnia. Cholera, zapomniała o randce. Pobiegła poszukać torebki i w pośpiechu wy grzebała telefon. Pięć połączeń od Mikaela i jedna wiadomość multimedialna. Miia ją otworzy ła – na fotografii widniał Mikael z duży m bukietem róż przed drzwiami teatru, uśmiechając się smutno. Tekstu nie by ło. Miia zaczęła wy stukiwać wy jaśnienia i przeprosiny. Zaczy nała wiele razy od początku, ale nic nie brzmiało wy starczająco dobrze. Co mogła mu napisać? „Przepraszam, zapomniałam, mój brat trafił do więzienia, a później z niego wy szedł”? Wiary godna wy mówka, nie ma co. Po paru głębszy ch doszła do wniosku, że umawianie się na tę randkę od samego początku by ło kiepskim pomy słem. Wszy stko poszło więc tak, jak miało pójść, i mogła już zapomnieć o Mikaelu. Koniec końców nie wy słała mu nawet krótkich przeprosin. Wieczór wkrótce się zakończy ł według dobrze znanego scenariusza. Suski zasnęła i Nikke poszedł położy ć ją do łóżka. Aikku pojechała taksówką do jakiegoś mężczy zny, który, nawet o ty m nie wiedząc, przeszedł pozy ty wnie test na kształt czaszki i został wy brany na ojca jej kolejnego dziecka. Isabella emocjonowała się nadchodzącą podróżą na Flory dę, lecz mimo podniecenia nie zapomniała, żeby przed wy jściem wręczy ć Mii i Nikkemu ulotkę z ofertą Wellness+Spirit. By ła nawet gotowa od razu przy jąć zamówienia. Miia pomy ślała, że w który mś momencie rzeczy wiście będzie musiała coś kupić. W imię przy jaźni. Miia i Nikke wreszcie zostali we dwójkę i siedzieli razem niemal do białego rana. On puszczał stare pły ty winy lowe, ona czy tała na głos pamiętnik Laury, z którego zrobiła sobie kopię, zanim oddała go policji. Dziewczy na miała talent do pisania. Pamiętnik zawierał różnorakie teksty, od zwy kły ch zwierzeń nastolatki ty pu „co dziś robiłam” i „co czuję, gdy...”, po rozważania poety ckie i filozoficzne. Czy tając je, można by ło odnieść wrażenie, że Laura by ła inteligentną dziewczy ną, która lubiła poezję. Ale co jakieś dziesięć stron przy taczała tak hardcorowe opisy pornograficzne, że jeśli na tej podstawie nakręcono by film, żaden hotel nie zgodziłby się na jego pokazanie na

swoich płatny ch kanałach. Opisy kompulsy wnego, obrzy dliwego, chorego seksu nadal wstrząsały Miią, ale na Nikkem zdawały się nie robić większego wrażenia. Chociaż nie wszy stkie doświadczenia seksualne Mii mogły by ujrzeć światło dzienne, nawet nie umiała sobie wy obrazić tego, o czy m pisała Laura. W pewny m momencie Miia przy snęła na kanapie, ale wkrótce się obudziła, gdy Nikke zaczął nią mocno potrząsać. – Obudź się! Miia! – Co jest? – Miia próbowała obrócić się na drugi bok, ale Nikke potrząsnął nią znowu i zmusił wreszcie, by usiadła. – Posłuchaj! – Nikke trzy mał w ręku pamiętnik i wodził palcem wzdłuż wersów. – „Powinnam teraz wy drzeć temu facetowi ze stary ch albumów jakieś zdjęcia, gdy by łam niemowlęciem i mały m dzieckiem. Stary od razu zauważy, jak ich będzie brakować, lubi sobie oglądać fotografie i wspominać dawne czasy. Ale ten facet chce zobaczy ć, jak wy glądałam, kiedy by łam mała, a ponadto kilka zdjęć z podstawówki na dowód, że rzeczy wiście mam blond włosy. Nie mam teraz nawet odrostów, bo w zeszły m ty godniu znów je przefarbowałam. No, nie ma rady, wezmę te zdjęcia i zaniosę mu je w przy szły m ty godniu, zrobię też ksero świadectw. Mówił o wielu kaflach. Zamierzam zażądać od niego przy najmniej dziesięciu, z takim hajsem będę mogła sobie pojechać, gdzie ty lko mi się zamarzy. I zapewniał, że to nie boli... No, jeżeli wtedy jest się nieprzy tomny m...” Nikke spojrzał na Miię, czekając na jej komentarz. – Tak? No i co takiego? Nieprzy tomna uprawiała za pieniądze seks, czy m miałoby się to różnić od ty ch inny ch chory ch historii? – Co takiego?! Co ty pleciesz?! – A ty co pleciesz? Jakiś facet zapłacił jej za seks, chciał blondy nkę. I walił sobie konia przed jej zdjęciami z dzieciństwa. Fuj, co za perwers. – Miia z powrotem się położy ła i zamknęła oczy. Nikke ponownie nią potrząsnął. – Chy ba nie jesteś tak szalona, żeby my śleć, że te opisane seksualne ekscesy wy darzy ły się naprawdę? Że Laura robiła to wszy stko, o czy m pisała? Miia otworzy ła oczy i spojrzała py tająco na Nikkego. – Obudź się, Miia! Ona by ła dziewicą! To by ły ty lko jej fantazje. Nawet nie przy szło mi do głowy, że trzeba ci to tłumaczy ć! Może miała trochę wy bujałe te swoje wy obrażenia, ale zbierała je z Internetu i zupełnie się zaplątała, próbując zrozumieć, jak to powinno wy glądać. – Zaplątała się? – Dzisiaj to bardzo częste. Ty m dzieciakom mogą wpaść teraz w ręce takie rzeczy, o istnieniu który ch dorośli nawet nie mieli pojęcia, kiedy my by liśmy mali. I sprawa wtedy może łatwo wy mknąć się spod kontroli. Nie można o to obwiniać ty lko Internetu, przecież sama chy ba

pamiętasz, jak nastolatki jeszcze dziesięć lat temu uczy ły się niemal na pamięć tej niby biograficznej powieści porno o pewnej piętnastoletniej Włoszce. To właśnie próbowaliśmy wy jaśnić na terapii z Laurą: skąd się u niej brały takie fantazje i jak mogłaby się nauczy ć podchodzić do seksu normalnie. Miia poczuła bezgraniczną ulgę, ale wkrótce ogarnęło ją jeszcze większe przerażenie. Jeżeli to by ła prawda, na wideo rzeczy wiście by ł pokazany gwałt zbiorowy. – To o co w takim razie chodzi z tą stroną? – Miia wzięła pamiętnik i przeczy tała fragment wskazany przez Nikkego jeszcze raz. – O to, że ty m razem to nie by ło wy obrażenie, ale prawda. Laura spy tała mnie, czy mógłby m skopiować jej świadectwa szkolne, począwszy od pierwszej klasy. I pokazała mi te zdjęcia z dzieciństwa, o który ch tu pisze. O ty m facecie nic nie wspominała. Ani o ty m, do czego potrzebuje świadectw. – To ja już zupełnie nic z tego nie rozumiem. – Ja też nie.

29 Mokra od potu, przy klejona do prześcieradła Miia wpatry wała się w sufit i słuchała przy spieszonego oddechu Anttiego. – Zdąży my jeszcze? – spy tał Antti. Miia odwróciła się do niego i położy ła mu rękę na torsie. – Nie przy takim pulsie. Nie mam najmniejszej ochoty odstawiać staruszków do szpitala po nocy. Antti chwy cił ją za ramię tak mocno, że Miia nie mogła mu się wy rwać. – Ach tak? Staruszków, powiadasz? Do szpitala? Ja ci tu zaraz pokażę staruszków! Miia zaczęła przeczesy wać palcami jego krótkie włosy. – Co ty tu masz? – Wy ciągnęła mu z włosów parę sosnowy ch igieł. – Prezenty dla ciebie – Antti szy bkim ruchem ściągnął prześcieradło z brzucha Mii i zaczął wędrować ustami w dół. Miia próbowała mu się opierać dla zabawy, ale dobrze wiedziała, do czego to wszy stko zmierzało. Kiedy usta Anttiego wreszcie dotarły do jej krocza, uniosła nogi do góry na znak posłuszeństwa, złapała za oparcie łóżka i zaczęła falować w ry tm ruchów Anttiego. Potem Antti zniknął pod pry sznicem. Miia postanowiła jeszcze poleżeć w łóżku i pomy śleć, co by tu zjeść. Miała już dosy ć pizzy, a w zamrażalniku by ły ty lko przy targane przez Suski solone grzy by. Dlaczego właściwie Suski je do niej przy niosła? Solone grzy by, też mi coś! Na jej nocny m stoliku zawibrował iPhone. Antti położy ł go tam, żeby go naładować, i teraz telefon wy dawał nieprzerwany hałas. Miia wahała się przez chwilę. Sprawy Anttiego by ły jego sprawami i nic do nich nie miała. Ale gdy by tak ty lko zerknęła? Podciągnęła się bliżej do stolika, wsłuchując się zarazem w odgłosy dochodzące z łazienki. Ty lko jedno zerknięcie. Wzięła ostrożnie telefon do ręki i zobaczy ła na monitorze pierwsze linijki czterech powiadomień z Facebooka. Jedna wiadomość od jakiegoś Marttiego, jedno zaproszenie na wy darzenie, jedno polubienie statusu, który Antti wstawił w ciągu dnia, i jedna wiadomość od Toniego Ojantausa. Toniego Ojantausa? Dlaczego dorosły mężczy zna dostawał wiadomości od nastolatka? I dlaczego właśnie od tego nastolatka? Miia zdąży ła zobaczy ć ty lko pierwsze słowa wiadomości, kiedy monitor zgasł. Co jest? Przecież obiecałeś... Wpatry wała się przez chwilę w ciemny ekran i spróbowała potem włączy ć telefon. Trzeba by ło podać kod. Odgłos pry sznica w łazience ucichł i Miia poszukała palcami przy cisku, żeby zgasić ponownie monitor. Kiedy Antti przestąpił próg sy pialni, leżała już przesadnie zrelaksowana pod kołdrą, a iPhone leżał ekranem do dołu.

– Co, muffinku? – Co mam w środku? – Miia zamrugała oczami i Antti zaczął muskać jej ły dkę, głęboko rozmy ślając. – Czarne jagody i białą czekoladę. Co najmniej. Nagle zadzwonił telefon Mii. Szy bko złapała go do ręki, odpy chając Anttiego na bok. – Halo, tu Miia. – Miia? Tu Bengtson. Mam tu dla ciebie jedną zagubioną owieczkę. Potrzebuje pasterza.

30 Z wszy stkich stron otaczał ją ty lko mokry las. Nasiąknięty wodą mech, po który m stąpała Miia, przemoczy ł najpierw jej conversy, a potem także skarpetki. Rzeczy wiście źle się ubrała, ale nie miała też początkowo zamiaru trafić w te chaszcze. Nie mogła wziąć samochodu, bo wy piła z Anttim kilka kieliszków wina. Zgodnie ze wskazówkami na mapie w komórce droga na działkę Bengtsona by ła na skróty przez las tak króciutka, że czekanie na taksówkę wy dawało się stratą czasu. Ale już po chwili marszu Miia zgubiła zarówno drogę, jak i mapę, bo komórka straciła zasięg. Spojrzała w niebo i spróbowała przy pomnieć sobie, jak z położenia słońca albo gwiazd można by ło określić kierunek na linii północ – południe. W głowie czuła taką pustkę, że aż by ło jej wsty d. Nie dlatego, że na niebie niczego nie by ło widać, ale dlatego, że powinna by ła przecież pamiętać, jak się orientować w terenie. Wreszcie obrała sobie za punkt odniesienia wielki stary pień i mając go w swoim polu widzenia, próbowała iść w różny ch kierunkach, starając się wy śledzić drogę lub jakąś polanę. Na darmo. Antti py tał ją wiele razy, dlaczego musi iść. Teraz Miia też o ty m pomy ślała – to jej błądzenie po lesie chy ba nikomu jakoś specjalnie nie mogło pomóc. Ale nadal nie rozumiała, dlaczego Antti by ł taki wściekły. Najpierw próbował skusić ją seksem, żeby została. Kiedy Miia okazała się jednak wy starczająco zdecy dowana, żeby go odtrącić, zagroził, że ją zostawi, jeżeli pójdzie teraz do jakiegoś Bengtsona z powodu nieznajomego smarkacza. Miia przez chwilę miała nadzieję, że ty lko żartował, ale najwy raźniej powiedział to całkiem na serio. Kiedy mimo wszy stko zamierzała wy jść, pokazał swoją drugą, ciemniejszą stronę, rzucając obelgami, po czy m sam wy szedł i zatrzasnął za sobą drzwi. Dlaczego tak się zezłościł? Coś gdzieś trzasnęło. Jakby ktoś nastąpił na gałąź i złamał ją. Miia przeczesy wała wzrokiem gęstwinę drzew. Widziała ty lko ciemność, która spowijała las grubą zasłoną. Musi znaleźć stąd wy jście. Nowy trzask. Miia wy tęży ła słuch i zmruży ła oczy. Na pewno rozległ się po jej prawej stronie. – Kto tam?! – Usły szała z bliska ostry męski głos. Skamieniała. Nie ty lko dlatego, że w lesie by ł jakiś mężczy zna, ale także dlatego, że jego głos zabrzmiał jakoś znajomo. Nikogo jednak nie by ło widać. Miia chciała móc przetrzeć ciemność jak brudną szy bę, ale ta ty lko gęstniała jej przed oczami i pochłaniała wszy stkie kontury. – Kto tam? – odpowiedziała py taniem na py tanie i wzrokiem poszukała na ziemi kija, którego w razie potrzeby mogłaby uży ć jako broni.

– Miia? Czy to ty tutaj jesteś? Miia niczego nie rozumiała. To znaczy zrozumiała, że nie będzie musiała spędzić nocy w lesie, ale jakim cudem jej ry cerzem w lśniącej zbroi i wy bawcą mógł się okazać Mikael? Żeglarz? W ty m samy m momencie mężczy zna stanął jakiś metr od Mii. By ł ubrany adekwatnie do sy tuacji w maskujący strój, a przez ramię miał przewieszoną torbę ze strzelbą. Uśmiechał się i mimo panującej ciemności Miia mogła odróżnić zmarszczki od śmiechu wokół jego oczu. – Co to ma znaczy ć, do diabła? – Czekaliśmy na ciebie z Bengtsonem. Nie by ło cię sły chać, więc zgadliśmy, że pewnie wy brałaś drogę na skróty. – Ale co ty tu robisz? – To ja znalazłem tego chłopaka w lesie. Chodź! Mikael poprowadził Miię na rozkopaną działkę Bengtsona, która znajdowała się zaledwie kilkaset metrów od pnia, który wy brała sobie za punkt odniesienia. Na podwórzu stał potężny mężczy zna w żółty m płaszczu przeciwdeszczowy m i czerwonej czapce na głowie i grzebał kijem w ognisku. Miia pamiętała ten widok jeszcze z dzieciństwa. Bengtson stał na swoim podwórku i palił ognisko. Niczego więcej właściwie o nim nie wiedziano. Kiedy by li dziećmi, trochę się go bali. Często szpiegowali go z leśny ch kry jówek i wierzy li, że palił na swoim stosie ciała. Lauriego nie by ło widać. Bo chy ba ta płonąca w ognisku gruda to nie by ł on. – Gdzie jest Lauri? Mężczy źni odwrócili wzrok w stronę huśtawki Bengtsona, która cicho się koły sała. Lauri leżał zwinięty w kłębek w pozy cji embrionalnej i ujrzawszy go, Miia poczuła, jak zbiera jej się na wy mioty. Jego twarz i spora część ubrania by ły całe we krwi. Jedno oko miał tak zapuchnięte, że prawie nie by ło go widać. Na skórze ciemniały siniaki. Włosy by ły mokre i brudne, pełne leśnego listowia i błota. – Nie pozwala się dotknąć. Inaczej już spróbowaliby śmy mu pomóc – powiedział Mikael. – Co się stało? – By łem na morzu polować na kaczki i w drodze do domu znalazłem tego chłopca leżącego na ziemi. Rozładowała mi się bateria w telefonie, a chłopiec w ogóle nie miał przy sobie komórki, więc przy niosłem go tu, do Bengtsona, bo by ło najbliżej. Chcieliśmy wezwać karetkę, ale mały zaczął krzy czeć i kazał zadzwonić po ciebie. – Po mnie? Lauri kazał po mnie zadzwonić? Mężczy źni przy taknęli. Miia przy klękła koło chłopca. – Lauri. To ja, Miia. Trzeba ci udzielić pierwszej pomocy. Dzieciak nic nie odpowiedział. Miia pochy liła się bliżej i nacisnęła na brzeg grubego materaca w kwiatki, na który m leżał, żeby móc spojrzeć mu w oczy. By ły szeroko rozwarte i pełne

przerażenia. – Kto ci to zrobił? – wy szeptała Miia i odgarnęła mu delikatnie włosy z twarzy. Lauri nie zareagował. Ogromne źrenice zakotwiczy ły się w chwili, w której został pobity, i Miia przeraziła się ich niezgłębioną czernią. Podniosła ostrożnie rąbek jego goty ckiego płaszcza i koszulki. Chudy bok by ł ciemniejszy niż noc. – Musimy zadzwonić po karetkę – Miia spojrzała na mężczy zn. – Po źrenicach widać, że jest w szoku. Może mieć także krwotok wewnętrzny albo coś podobnego. – Ale jeszcze przed chwilą krzy czał jak szalony, kiedy chcieliśmy to zrobić. – Nie zachowujcie się jak idioci! – Miia zauważy ła, że powieki Lauriego opadły do połowy i zaczęły drgać. – Naty chmiast! Zaraz straci przy tomność! Lauri! – Miia zaczęła go cucić. – Nie odchodź teraz! Zaraz przy będzie pomoc! Ciało Lauriego drgnęło, po czy m chłopiec opadł i stał się jeszcze mniejszy m kłębkiem na materacu. Zupełnie jakby wy pompowano z niego całe powietrze. Zanim Miia zdąży ła cokolwiek zrobić, Mikael wziął już chłopca w ramiona, zaniósł go na ganek i ułoży ł zgodnie z zasadami pierwszej pomocy w bezpiecznej pozy cji na boku. Miia przy niosła z huśtawki koc, by go okry ć. – Oddy cha? – wy szeptała z przerażeniem. – Tak. Bengtson kiwał w ręku swoją starą nokią. – Na pogotowiu powiedzieli, że karetka jest już w drodze. – Kto po nią zadzwonił? – spy tał Mikael. Bengtson wzruszy ł ramionami. Zaraz za karetką na podwórze brawurowo wjechało ognistoczerwone audi Tiiny Ojantaus. Kobieta wy siadła z kabrioletu i pobiegła do sy na na swoich piętnastocenty metrowy ch szpilkach, ale upadła, kiedy jeden obcas ugrzązł w błocie. Ratownicy wzięli już Lauriego pod swoją opiekę i położy li go na noszach. Bengtson ustawił się z powrotem przy swoim ognisku, a Mikael podszedł z wy ciągniętą ręką, aby pomóc wstać ubłoconej Ojantaus. – Czy to ty zadzwoniłaś po karetkę? – zapy tała Miia. – Oczy wiście, że ja. – Skąd wiedziałaś, że ma tu przy jechać? Ojantaus nie odpowiedziała, ty lko ściągnęła buty, wzięła je do ręki i pobiegła do sy na leżącego na noszach. Dotarłszy do niego, skupiła się jednak nie na nim, lecz na swoich butach i zaczęła przecierać ich skórzaną powierzchnię chusteczką do nosa. Ratownicy wnieśli Lauriego do karetki i zamknęli drzwi. Dopiero kiedy wóz na sy gnale skręcił już na drogę, Ojantaus się ocknęła. Nie pojechała jednak za nim, ty lko pomaszerowała na rozmowę do Bengtsona.

– Ajajaj, to trzeba usły szeć. – Miia pociagnęła za sobą Mikaela. – Czy wiesz, ile kosztują louboutiny ? – Ojantaus wy machiwała szpilkami przed nosem Bengtsona, a ich czerwone spody poły skiwały na dowód, że chodziło o prawdziwe buty tej marki. – Jakoś nie swędzi mnie o to dupa – uśmiechnął się spokojnie Bengtson i grzebał dalej kijem w ognisku. – To może zacznie swędzieć, bo mi się zniszczy ły przez to twoje zaśmiecone podwórko! Wy ślę ci za nie rachunek i... Nie dokończy ła zdania, bo Bengtson, nawet nie mrugnąwszy okiem, wy jął jej buty z dłoni i wrzucił do ognia. – No, wy ślij już ten rachunek. Zobaczy my, dokąd dotrze. Po czy m skierował się spokojnie do domu, a Ojantaus zaczęła podskakiwać za nim w samy ch rajstopach, wy zy wając go ty mi wszy stkimi słowami, który ch zdaniem Isabelli nigdy nie uży wała. – Czemu nie pojedzie za sy nem? – zdziwił się Mikael. Miia wy ciągnęła komórkę z kieszeni. – Zadzwonię po taksówkę i pojadę zobaczy ć, co z Laurim. – Mogę cię zawieźć. – Nie musisz. Zrobiłeś już wy starczająco dużo. Ale Mikael i tak gestem zaprosił Miię, po czy m wielkimi krokami zbliży ł się do swojej czarnej miejskiej terenówki i wsiadł do środka. Poszła za nim. – No, już jedzie – stwierdził Mikael, zerkając do wstecznego lusterka. Miia odwróciła się, żeby spojrzeć do ty łu, i zobaczy ła, że dogania ich czerwone audi. Ojantaus nawet nie zerknęła, gdy ich wy przedzała, ale Miia by ła pewna, że matka Lauriego odgadła, dokąd zmierzają, i chciała tam zdąży ć przed nimi. – To może jednak dam sobie spokój z ty m szpitalem? Jeżeli matka będzie tam przy nim dla bezpieczeństwa. Mii wcale nie uśmiechała się my śl o spotkaniu z Ojantaus na wąskich kory tarzach szpitala. – Nie jestem wcale taki pewien, czy od tej kobiety można oczekiwać, że zapewni komukolwiek jakkolwiek pojęte bezpieczeństwo. Biedny chłopiec. Coś ciepłego rozlało się w ciele Mii. By ło to znów to samo uczucie, że z ty m mężczy zną można by przeży ć długie i dobre ży cie. Mikael nie zawiódłby w trudnej sy tuacji i nie wściekałby się, gdy by coś nie szło zgodnie z planem. Bez szemrania woziłby dzieci na treningi w różne miejsca miasta, a wracając do domu, przy nosiłby kwiaty. Uznawałby pranie za zajęcie równie odpowiednie dla mężczy zny, jak dla kobiety, i kochałby się ze swoją żoną jeszcze dziesiątki lat po ślubie z tą samą namiętnością, co za pierwszy m razem. Miia poczuła, jak to ciepło zaczęło

pulsować teraz niżej. Spojrzała na ręce Mikaela, które spoczy wały na kierownicy zupełnie nieświadome, że miały właśnie coś do zrobienia wewnątrz spodni Mii. – Bardzo mi przy kro za ostatni raz. Kiedy mogliby śmy zatem pójść do tego teatru? Mikael by ł zaskoczony. – Kiedy kolwiek. – Na przy kład jutro? – Zarezerwuję bilety. – Można je dostać w tak krótkim czasie? Mikael spojrzał py tająco i Miia od razu pożałowała swojego py tania. Teraz pewnie my ślał, że znowu dawała drapaka. – To znaczy zastanawiałam się ty lko, czy przedstawienia nie mają zwy kle kompletu. Ale jeśli dostaniesz bilety, to ty m lepiej. – Zawsze dostaję bilety, jeśli ty lko zechcę. Kilka telefonów i właściwie wszy stko załatwione. Jutro jest też koncert Bossa na stadionie, jeśli miałaby ś ochotę. Z reguły Miię mdliło, kiedy ktoś sugerował, że ma tak dużo pieniędzy, że może nimi otworzy ć każde drzwi. Ale ty m razem z jakiegoś powodu słowa Mikaela przy niosły jej ty lko spokój i zbudowały bezpieczną sieć, w którą mogła wpaść, kiedy ty lko chciała, nie robiąc sobie przy ty m żadnej krzy wdy. – Cudownie by by ło zobaczy ć Bossa chociaż raz w ży ciu! – W takim razie idziemy ! Mikael podrzucił Miię do domu i obiecał przy jechać po nią następnego wieczoru na jakieś dwie godziny przed rozpoczęciem koncertu. Zaraz po wejściu do środka Miia zniknęła pod pry sznicem. Wieczór by ł tak wy pełniony różny mi emocjami, że dopiero zdjąwszy mokre buty i skarpetki, zdała sobie sprawę, jak bardzo zmarzła. Jej nogi by ły jak sople lodu, trzęsła się z zimna. Odkręciwszy kurek, kichnęła trzy razy z rzędu. Wspaniale, brakowało jeszcze ty lko przeziębienia. Nastawiła wodę na najwy ższą temperaturę, ale mimo to długo musiała stać pod pry sznicem, żeby odzy skać czucie w palcach u nóg. Spędziła tak niemal pół godziny i kiedy wreszcie krew zaczęła w niej ży wiej krąży ć, wzięła do ręki rączkę pry sznica, żeby zrobić to, co miała nadzieję, zrobiły by ręce Mikaela. Przez ostatnie dni wy obrażała sobie w ty ch sy tuacjach Anttiego, ale teraz by ł ostatnią osobą, którą chciałaby mieć obok siebie. Oprócz dziwnego zachowania Anttiego Miię dręczy ło coś jeszcze. Nie chodziło nawet o tę wiadomość od Toniego w jego komórce. Palokaski by ło w końcu małe i wszy scy się znali, albo przy najmniej znali ty ch należący ch do tej samej kasty, a sądząc po ty m, że Antti posiadał podobno willę nad morzem, musiał należeć do tego samego środowiska, co Ojantausowie.

Miia zakręciła kurek i stała pod pry sznicem, ociekając wodą. Próbowała zebrać my śli. O co w ty m wszy stkim chodziło? Co z ty m Anttim by ło nie tak? Co go łączy ło z całą tą historią? Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi i w końcu się poddała. Antti nie miał z ty m wszy stkim nic wspólnego. Z powodu śledztwa i nowej pracy stała się po prostu przewrażliwiona i nie umiała już oddzielać jedny ch spraw od drugich. Za dużo stresu. Znowu kichnęła i zakręciło jej się w głowie. Może nawet przy dałoby się teraz jakieś lekkie przeziębienie? Pozwoliłoby jej przy najmniej z czy sty m sumieniem odpocząć przez kilka dni. Spojrzała w lustro i zamarła. Noga poślizgnęła jej się na mokrej podłodze i Miia z całej siły pacnęła na siedząco. Ogarnęły ją dreszcze i chłód, mimo że gorąca para nadal wy pełniała wszy stkie kąty łazienki. Podniosła się do góry, wpatrując w lustro. Widniał na nim napis pomadką: „DZIWKA”. I w ty m samy m momencie Miia uchwy ciła swoją poprzednią my śl. Tiina Ojantaus przy by ła na działkę Bengtsona razem z wezwaną przez siebie karetką. Oprócz niej, Mikaela i Bengtsona o Laurim wiedział ty lko Antti. Ponieważ Lauri sam nie dałby rady zadzwonić po pomoc, Antti by ł jedy ną osobą, od której Ojantaus mogła usły szeć, że jej sy n leży pobity w lesie. Antti, który nie chciał wy puścić Mii z domu. Antti, który miał igły sosnowe we włosach. Skąd i dlaczego Antti i Tiina się znali? Miia chwy ciła ręcznik i owinęła się nim, idąc pospiesznie do sy pialni. Zadzwoni do Anttiego i zażąda wy jaśnień. Albo nie, zadzwoni do Korhonena. Nie zdąży ła nawet przekroczy ć progu, gdy stanęła jak wry ta. Antti siedział nago na jej łóżku. – By łeś tu przez cały czas? – Kto to by ł? Ten mężczy zna, który cię odwiózł? – Czy możesz sobie pójść? – Miia ciaśniej owinęła się ręcznikiem i zaczęła powoli wy cofy wać się w kierunku drzwi. Antti uśmiechnął się w znajomy sposób, ale jego spojrzenie należało już do innego mężczy zny. Nie do tego, z który m Miia spędzała całe godziny w łóżku. – Czemu? – Wstał i zbliży ł się do niej. – My ślałem, że pobaraszkujemy sobie jeszcze trochę. – To nie jest zabawne. Zatrzy mał się. Miia przy gotowy wała się do ucieczki. Nigdy w ży ciu tak się nie bała. – Uspokój się, króliczku. – Antti potrząsnął głową i kiedy ponownie popatrzy ł na Miię, by ło to znów stare, znane jej spojrzenie. Podniósł spodnie z podłogi i zaczął je zakładać. – Chciałem się ty lko pogodzić, bo rozstaliśmy się w tak kiepskich nastrojach. Mówią, że jestem zazdrosny. – Antti się zaśmiał. – Sorry za ten tekst na lustrze. Straciłem trochę panowanie nad sobą. – Tak. A teraz mógłby ś już pójść. Antti wziął koszulę i przechodząc obok Mii, musnął ją w policzek. – Jeszcze się spotkamy, kochanie. Prawda? Drzwi zamknęły się z trzaskiem i Miia wy jrzała przez okno, żeby się upewnić, że naprawdę

odszedł. Drżący mi rękoma poszukała komórki w kieszeni płaszcza. Samo trzy manie w ręku telefonu już ją uspokajało. Jakkolwiek by ło to żałośnie śmieszne, odnalazła teraz w ty m kawałku plastiku wsparcie i poczucie bezpieczeństwa. Trzeba by ło ty lko zdecy dować, do kogo zadzwonić. Chy ba do Korhonena, bo rozmowa na czacie lub Sky pie z przy jaciółką raczej dziś nie wy starczy. Decy zję podjął jednak za nią sam Korhonen, kiedy na wy świetlaczu pojawił się komunikat, że dzwonił do niej już ponad dziesięć razy. Miia odsłuchała wiadomość pozostawioną przez niego na poczcie głosowej. – Czy znasz Biblię? Znaleźli ciało dziewczy ny. Zadzwoń.

31 Reakcja Korhonena zdziwiła Miię. Stał zupełnie bez ży cia w sali przy prosektorium i wpatry wał się w ścianę. Wy glądał, jakby by ł zagubiony m starcem cierpiący m na demencję, który miał już na końcu języ ka jakieś zdanie zapamiętane z poprzedniego dnia, ale w końcu go nie powiedział. Miia podeszła spokojnie do kolegi i położy ła mu ostrożnie rękę na plecach. – Hej. Co u ciebie sły chać? Korhonen obrócił się w jej stronę, uśmiechając się sennie. – Nic. Przy szedłem tu od razu. – Wy glądasz na, jakby to powiedzieć, trochę osłabionego. – Jestem ty lko, no... Jestem zaskoczony. – Czy m? – No, że tak to wszy stko się kończy. Nie tak powinno by ło się stać. Korhonen opadł na obitą skajem ławę. Wzrok miał nieobecny, oddech spokojny, a na jego twarzy pojawił się mały wy muszony uśmiech. Miia widziała takie reakcje już wcześniej, ale nigdy u Korhonena. Jej koledzy czekali i mieli nadzieję, że sprawa przy bierze jeszcze dobry obrót, zaczy nali już nawet w to wierzy ć i oczekiwać spełnienia swy ch rojeń, choć takie zachowanie nie by ło stosowne dla policjanta. Wy glądało to tak, jakby Korhonen stracił swoją córkę i czekał teraz, żeby zobaczy ć jej ciało w ty m stery lny m betonowy m bunkrze. Miia usiadła obok niego, nie wiedząc, co powiedzieć. – Wy pły nęła, rozumiesz, na powierzchnię w okolicach zatoki Kahvanlahti. Znalazł ją jakiś biedny ry bak zarzucający sieci. Najpierw my ślał, że to kłoda drewna. – No, czy li w takim razie sprawdza się twoja wersja zdarzeń, prawda? – Miia położy ła mu ręce na kolanach i lekko ścisnęła. – Nie. Wy darzy ło się to, co my ślałem, że się nie wy darzy. Zresztą może to wcale nie jest Laura. Może to ktoś inny, a Laura jest daleko, w podróży. Z jakąś koleżanką. Ty m razem Miia spojrzała na Korhonena już nieco podejrzliwie. Co on do diabła wy gady wał? Przecież nawet nie znał Laury. Jego zachowanie by ło zupełnie nieprofesjonalne. Żadny ch analiz ani spostrzeżeń, ty lko własna, pry watna nadzieja i wiara. – Co ci jest? Czy nie powinieneś czasami po kogoś zadzwonić, żeby cię zmienił, a samemu pójść odpocząć? Może ta sprawa kosztowała cię trochę zby t dużo sił? W oczach Korhonena zapaliły się iskierki. Ta mała dziewczy nka zaraz zacznie mu tu paplać jak

matka. O mój Boże! – Zupełnie dobrze się czuję. Jestem zawodowcem. Nie traktuję tego osobiście. Nie... – Po policzku dużego mężczy zny spły nęła łza. Oparł głowę o ramię Mii, a ona przy tuliła go do siebie i zaczęła głaskać po włosach. – Ciii... ciii... Nikt tu nie podważa twoich umiejętności zawodowy ch. Korhonen nadal wtulał się w ramię Mii, a jego ury wany oddech stopniowo przechodził w miarowe sapanie. Miia patrzy ła na swojego kolegę i ku swojemu zdumieniu zobaczy ła w nim własnego ojca. Co tata czuł, kiedy Venla nie wróciła? Czy by łby szczęśliwszy, gdy by doszedł chociaż do tego momentu? A tak nigdy się nie dowiedział, co się stało z jego córką! Korhonen zasnął, więc Miia ułoży ła go na boku na ławie i wstała, by rozprostować zdrętwiałe kończy ny. Teraz, kiedy upalne lato już minęło, chętnie zakładała dżinsy i luźne bawełnianie bluzy – czuła się w nich dużo bardziej profesjonalnie niż na początku pracy w szkole. Co prawda jeżeli człowiek od razu nie zdobędzie sobie autory tetu, później przy chodzi mu to znacznie trudniej. Przed Korhonenem na szczęście nie musiała niczego udawać i najwy raźniej on też mógł by ć przy niej sobą. Leżał w wy blakły ch dżinsach i swoim popelinowy m płaszczu na ławie przy prosektorium zupełnie tak, jakby by ł u siebie w domu. Wreszcie otworzy ły się podwójne drzwi i na kory tarz wy szła niziutka kobieta, z fry zurą równo obciętą na bombkę i szerokim uśmiechem na twarzy. – Państwo z policji? Miia zerknęła na śpiącego Korhonena i przy taknęła. – W porządku, zapraszam do środka – rzekła kobieta. Miia ostrożnie wy ciągnęła swoją torebkę spod policzka mężczy zny i weszła do chłodnego pomieszczenia wy pełnionego metalowy mi sprzętami. – To niezwy kle interesujący przy padek! – Oczy kobiety lśniły od emocji. Miia spojrzała na nią py tająco. – Rzeczy wiście chodzi o dziewczy nę, której szukacie. – Kobieta wprowadziła Miię głębiej. Laura leżała na metalowy m stole i by ła tak lśniąco biała, że Miia aż się wzdry gnęła. Już wcześniej widy wała zwłoki, w wielu różny ch sy tuacjach. Brudne, skręcone, poturbowane. Ale w Laurze by ło coś tak niewinnego, że dziewczy na w ogóle tutaj nie pasowała. Miia nie mogła oderwać wzroku od jej twarzy. – Co jest w ty m takiego szczególnego? – zapy tała. – Wy padek sam w sobie jest oczy wisty : pęknięta czaszka, obrażenia na cały m ciele, zwichnięcia kończy n i tak dalej. – Czy li można założy ć, że dziewczy na spadła do morza na przy kład z wy sokiej skały ? – No, nie mam uprawnień, żeby stawiać aż tak daleko posunięte wnioski, ale to całkiem

możliwy wariant. Jednak to nie przy czy na śmierci jest tutaj interesująca. – A co takiego? – Miia oparła dłoń o metalowy stół, ale poczuła bijące od niego zimno i szy bko cofnęła rękę. – Wartości hormonów dziewczy ny zupełnie oszalały. Wszy stkie krzy we sięgają maksimum, to się wy daje wręcz niemożliwe. Nadzwy czaj interesujący przy padek! – Kobieta uśmiechnęła się do Mii jak dziecko dumne z poczy nionego odkry cia. Korhonen obudził się, kiedy Miia wy szła na kory tarz. Nie miała serca zostawić go samego, więc poszła z nim jeszcze raz do prosektorium. Sen chy ba dobrze mu zrobił, bo znów zachowy wał się jak profesjonalista, zadawał py tania i nie wy dawał się przestraszony widokiem ciała Laury, przy najmniej nie w takim stopniu jak Miia. Patolożka by ła szczęśliwa, mogąc jeszcze raz podzielić się swoim odkry ciem. – Takie wy niki poziomu hormonów spoty ka się przede wszy stkim u dawczy ń komórek jajowy ch, ale o ty m nie może by ć tu mowy, dziewczy na jest na to zby t młoda. Naprawdę interesujący przy padek. Kiedy wy chodzili na zewnątrz, Korhonen by ł zamy ślony. Miia nie mogła z niego nic wy doby ć i wreszcie poszła do pracy. Chociaż raz będzie na miejscu sporo przed czasem. Przed spotkaniem z Mikaelem i czekający m ją koncertem Miia chciała całkowicie opróżnić swoją głowę z wszy stkiego, co niedawno widziała. Po pracy skierowała się w stronę domu Nikkego i Suski. Jadąc, zerkała na podłogę swojego samochodu. Jeśli chodzi o czy stość, nie odbiegała teraz zby tnio od standardów Korhonena. Zgromadziła całkiem pokaźny zbiór papierków po hamburgerach, trójkątny ch opakowań po kanapkach i pudełek po donutach. Może nareszcie pierwszy raz od wielu dni zje dzisiaj coś porządnego. Suski otworzy ła drzwi w pełny m makijażu i starannej fry zurze – jak zwy kle. Miia lata temu przestała py tać przy jaciółkę, czy się gdzieś wy biera i czy jej aby nie przeszkadza. Nie przeszkadzała, wiedziała to. Suski miała w zwy czaju stroić się tak również na kolację w domu. – Cześć, Miia, przy szłaś w sam raz na kolację! – Taką też miałam nadzieję – wy mamrotała Miia, zdejmując buty. Stół by ł pięknie nakry ty, Suski poszła po talerz i kieliszek dla Mii. Nikke siedział u szczy tu stołu i wy glądał na przy gnębionego, a nawet godnego pożałowania. Miia dała mu buziaka w policzek. – Co u ciebie? – A co ma by ć? Gówno. – Aha. Suski przy niosła pieczeń po burgundzku, zachowując na twarzy uśmiech idealnej pani domu. – Nie teraz, Nikke, spróbuj by ć miły ! Mieliśmy jakieś durne telefony, o to chodzi. – Jakieś? Mój Boże, kobieto, mamy wy łączone komórki, bo nie dajemy już rady na nie

odpowiadać! Grozili, że mnie zabiją! – Nikke trochę za poważnie to traktuje. Miia zerknęła na małomównego brata. – Trochę za poważnie? Traktuję to bardzo poważnie. Wznieśmy za to toast. Na zdrowie! – Nikke żachnął się i podniósł kieliszek do góry. – Jeżeli ty ch pogróżek przy szło aż tak dużo, prawdopodobnie to rzeczy wiście ty lko żarty małolatów. Czy mimo wszy stko zgłosiliście to na policję? – Miia postanowiła skierować to py tanie do Suski. – Jeszcze nie. Sy tuacja na pewno sama z czasem się uspokoi. Nikke spojrzał na żonę ze złością, zabrał kieliszek z winem i zniknął w głębi mieszkania. – Na pewno mu przejdzie za parę dni. To ty lko taki etap, pokonamy go – wy szeptała Suski. Miia przy taknęła, żeby pokazać, że jej wierzy. – No, to co tam jeszcze nowego w waszej rodzinnej sielance? – Ach, znalazłam w Internecie nowy rewelacy jny blog z przepisami, mogę ci podesłać link. Są tam uniwersalne i bardzo łatwe przepisy. Miia wpatry wała się w przy jaciółkę, która mówiła i zachowy wała się niczy m najprawdziwsza żona ze Stepford. – Posłuchaj, Suski, a czy u ciebie wszy stko w porządku? Mówiąc wprost, wy glądasz, jakby ś by ła mocno pobudzona. Suski zareagowała na te słowa szerokim uśmiechem. – U mnie, wy obraź sobie, wszy stko doskonale! Biorę nowe hormony. Czuję się strasznie dobrze, chociaż miewam też bardzo zmienny nastrój. Ale teraz wszy stko dobrze. Naprawdę dobrze. Miia nie miała już trudności z odgadnięciem, co dręczy ło jej brata. Wcale się nie bał, że jest w niebezpieczeństwie, ani się zby tnio nie dręczy ł ciągły mi telefonami. Żarty nastolatków by ły dla niego ty lko pretekstem, żeby się naburmuszy ć i trzy mać z daleka od żony. Nie mógł już po prostu znieść jej maniakalnej akty wności.

32 Z taśm można by ło zbudować całkiem stabilne piramidy i dżdżownice, które nie traciły fasonu. Pasi Tikka nie umiał się skoncentrować, jeśli nie miał zajęty ch palców. W trakcie studiów doszedł do wniosku, że najbardziej odstresowującą zabawką by ła dla niego masa plasty czna Blu Tack. Można ją by ło łatwo zawinąć w jakikolwiek papierek i z tego samego małego kawałka lepić co rusz nowe kształty. Tikkę zawsze najbardziej nęciła kostka do gry – niby prosta do wy konania, ale równe uformowanie wszy stkich ścianek by ło naprawdę trudne. Nigdy niekończące się zadanie, które mogło się udać ty lko kilka razy w ży ciu. Widząc, że zbliża się Tötterman, szy bko schował budowlę z taśmy do szuflady w biurku. – Oto i nasz bohater, Pasi Tikka! Tikka oparł się wy godnie plecami o krzesło i założy ł swobodnie ręce za głowę. – No, nie przesadzajmy. Zrobiłem ty lko to, co zrobiłby każdy w ty ch okolicznościach. Tötterman pochy lił się niebezpiecznie blisko i ujął twarz Tikki w swe dłonie. – Oj, Tikka, nawet nie wiesz, jak bardzo mnie uszczęśliwiasz! – Szef uszczy pnął go w policzek. – Gdy by m by ł inny, to dałby m ci tu zaraz wielkiego, mokrego buziaka. – Darujmy to sobie. – Darujmy – uśmiechnął się Tötterman. – Posłuchaj, sprawy tak się mają, że jutro powinieneś zobaczy ć tu przed sobą papier z kontraktem na stałe zatrudnienie, na który m będziesz mógł skrobnąć to swoje wdzięcznie brzmiące nazwisko. I co ty na to? Na twarzy Pasiego Tikki pojawił się zasłużony uśmiech ulgi. – No, nie mogę powiedzieć nic innego, jak ty lko to, że dziękuję. I że w podzięce za to dobro, które mnie spoty ka, chętnie postawię ci piwo. Tikka wreszcie oddał do druku ostatni arty kuł doty czący zaginięcia Laury. Po odnalezieniu ciała wszy stkie kawałki puzzli ułoży ły się w jedną całość, a zapiski z pamiętnika rzuciły na sprawę całkiem nowe światło. Dzięki Lauriemu Ojantausowi Tikka miał w rękach mnóstwo takich materiałów, który ch nie miały inne gazety, i konkurenci musieli zadowolić się samy mi ochłapami. W czterostronicowy m arty kule pojawiła się piękna historia o ty m, że policji nadal można by ło ufać, że znieważony szkolny psy cholog okazał się pełny m poświęcenia bohaterem i że młody ch nie należało puszczać na imprezy bez nadzoru. By ły zdjęcia zrobione przez Lauriego na jakiejś balandze. By ło skierowane do dorosły ch pouczenie o ty m, jak ważne by ły otwarte rozmowy

w domu o seksualności, aby nastolatki nie musiały kształtować swojej wiedzy na ten temat z pozbierany ch z Internetu, nieraz bardzo kontrowersy jny ch przy kładów. Na łamach arty kułów wy powiedzieli się specjaliści od psy chologii młodzieży, kilka znany ch nazwisk i Sundsberg. Również Miia przedstawiła swoje poglądy z perspekty wy poprzednio wy kony wanego zawodu policjantki do spraw walki z przestępczością w Internecie. Pasi Tikka z zadowoleniem otworzy ł drzwi do stałego baru redakcji i zerknął na okładki gazet. Za parę godzin krzy kliwe nagłówki o grupowy ch zwolnieniach z pracy znikną, a ich miejsce zajmie piękne zdjęcie Laury. Tikka zamówił dwa guinnessy i dwa nalane po brzegi kieliszki jaloviiny, i wcisnął się za stół naprzeciwko Töttermana. – No to na zdrowie! – Tikka podniósł swój kieliszek. – Na zdrowie, Tikka! Wiedziałem, że się uda. Jak tam samopoczucie? – Chy ba zy skaliśmy druzgocącą przewagę nad inny mi gazetami. Mogą sobie ty lko pomarzy ć o takim materiale, jaki my jutro opublikujemy. – To czemu masz taką minę? – No bo tak naprawdę nie ma powodów do radości... – Nie mów mi teraz, na Boga, że naściemniałeś w ty m arty kule! – Przecież nie jestem głupi! Nie ma tam żadnej ściemy. – OK, spokojnie – powiedział Tötterman. – To co w takim razie jest nie tak? – Nic. – I ja tak sądzę. Tötterman bez py tania poszedł zamówić drugą kolejkę i zaczął gadać, jeszcze zanim dotarł do stolika. Wcale mu nie przeszkadzało, że Tikka już nie słuchał. Tak, niby wszy stko by ło w porządku. Arty kuł by ł doskonały. Wszy stkie fragmenty puzzli zostały złożone w całość, a smutna, tragiczna śmierć Laury spowodowała, że całe wy darzenie stało się bardzo wzruszające. Z jakiegoś powodu Tikka miał jednak poczucie, że brzegi klocków tej układanki zostały oszlifowane, a same klocki wciśnięte na planszę nieco na siłę.

33 Czekając na Korhonena, Miia chwy ciła leżący na biurku pilnik, którego komisarz uży wał do otwierania szuflady. Szuflada by ła zepsuta, już kiedy się poznali, choć ten fajtłapa nieustannie wmawiał sobie, że popsuła się w zeszły m miesiącu. Miia zdąży ła kilka razy przejechać pilnikiem po paznokciach, ale potem bardziej zainteresowała się samą szufladą. Przez lata pilnik zdąży ł zrobić wgłębienie w górnej krawędzi szuflady. Sam uchwy t dziwnie opadał. Miia uniosła go, a potem mocno chwy ciła i pociągnęła. Szuflada pły nnie wy ślizgnęła się do przodu i ukazała w swoim wnętrzu kilka długopisów, stary kalendarz i zdjęcie kobiety o łagodny m spojrzeniu. Kobieta uśmiechała się, stojąc latem na tarasie z duży m bukietem róż w ręku. Z pewnością żona Korhonena. Czy to nie by ło zdjęcie z okazji jubileuszu pięćdziesiątej rocznicy ślubu? Miia nigdy nie spotkała się z Annikki, a Korhonen tak często ją wy chwalał, że podejrzewała, iż w rzeczy wistości musiała by ć okropny m babszty lem. Nikt przecież nie mógł mieć tak idealnego związku. Ale na zdjęciu Annikki patrzy ła na Miię swoimi jasny mi oczami, jakby chciała jej powiedzieć, że któregoś dnia ona też spotka równie wielką miłość. Miia miała ochotę zaprzeczy ć, ale drzwi się otworzy ły i do środka wszedł Korhonen. – Aha. Kiedy kot jest na zebraniu, my szy harcują po biurkach. – My szka ci tu ty lko szufladę naprawiła. – Co za czorcik? – Korhonen dał susa za biurko. Miia zamknęła szufladę i pociągnęła za rozchwiany uchwy t. Szuflada otworzy ła się znowu tak samo ładnie jak przed chwilą. – Tadam! – Co ty jej zrobiłaś? – Nic. Pociągnęłam ty lko za to. Korhonen sam spróbował kilka razy i dziwił się jak dziecko, które właśnie nauczy ło się otwierać drzwi. – Nie mam dużo czasu – przy pomniała mu Miia. – Rzeczy wiście, tak mówiłaś. – Korhonen zostawił szufladę w spokoju. – Rozmawialiśmy właśnie ze Szczawikiem i śledztwo jest oficjalnie zakończone. Śmierć nie ma znamion przestępstwa. Laura Anderson po pijanemu spadła ze skały do morza i utonęła. Korhonen spojrzał Mii prosto w oczy. – Nie jesteśmy w stanie znaleźć nic, co by wskazy wało na przestępstwo. Ten film z gwałtem

został nagrany już na początku lata. Technikom udało się dokopać do daty. A wraz z ty m przepadła też teoria, że ci chłopcy zabili dziewczy nę i wrzucili ciało do morza, żeby ukry ć gwałt. – A sam gwałt? – Oczy wiście jeszcze to badamy i muzy cy z zespołu już zostali wezwani na przesłuchania – konty nuował Korhonen. – Sądząc po pamiętniku, na wideo niekoniecznie musi jednak chodzić o coś takiego. To, że dziewczy na miała tak niezwy kle podniesiony poziom hormonów, potwierdza, że mogła by ć bardzo pobudzona i że mogło chodzić o dobrowolną rolę w filmie. Z wy razu twarzy Mii można by ło wy czy tać, o co zamierzała zapy tać, więc Korhonen mówił dalej: – Przy czy nę ty ch nienaturalny ch wartości hormonów trzeba oczy wiście jeszcze wy jaśnić, ale jak przecież sama pamiętasz, w pamiętniku są fragmenty, z który ch można wy raźnie wy wnioskować, że dziewczy na z jakiegoś powodu przy jmowała je z własnej woli. Więc to też nie łączy się z przestępstwem. Na twarzy Korhonena pojawił się znowu wy raz, który Miia dobrze znała: czuł, że powinien powiedzieć coś jeszcze, ale nie wiedział jak. Potem jego twarz nagle uspokoiła się i najwy raźniej zmienił zdanie. – Raz jeszcze ogromnie ci za wszy stko dziękuję. Absolutnie za wszy stko. Odwaliłaś kawał dobrej roboty. – A ten facet, który by ł gotowy zrobić coś Laurze, gdy ta będzie nieprzy tomna? – To już przeszłość, Miia. Ży cie toczy się dalej. I ty m samy m twoja służba w szeregach policji naprawdę dobiegła już końca. Możesz teraz poważnie skoncentrować się na pracy w szkole. I od nowa zrobić sobie odwy k od Internetu. Będziemy w kontakcie, ale z zupełnie inny ch powodów. Słowa Korhonena by ły odpowiedzią na wszy stkie jej ciche modlitwy o to, żeby ży cie powróciło do normalności. Mięśnie Mii rozluźniły się, powieki stały się lżejsze, a wszy stko znów nabrało kolorów. Chciała wy kony wać swoją nową pracę z cały m zapałem, jaki czuła tamtego gorącego sierpniowego poranka, zanim otworzy ła drzwi szkoły w Palokaski. Nie chciała już przesłuchiwać przy jaciół, pragnęła po prostu cieszy ć się ich towarzy stwem. Nikke znów sam będzie mógł troszczy ć się o swoje sprawy. – A pobicie Lauriego? – zapy tała jeszcze niemal wbrew sobie. – To też nie ma związku ze śmiercią Laury. Jest bardzo prawdopodobne, że to koledzy zbili go w zemście za donosicielstwo. Przecież ujawnił wideo, i cokolwiek to by ło, na pewno nie by ła to zabawa grzeczny ch chłopców. Miia przy taknęła i wstała. Chciała już wy jść. Chciała zapomnieć o ty m wszy stkim. By ła naprawdę gotowa, żeby zostawić za sobą przeszłość, kiedy... – Może powinnaś już powoli pochować też Venlę – zdąży ł powiedzieć Korhonen. – Czasami wy bierasz bardzo głupi moment, żeby mówić pewne rzeczy – usły szała swoje

słowa. Venla zaginęła i nadal by ła zaginiona. A Laura nie by ła Venlą. – I dziękuję też jeszcze raz za to – dorzucił Korhonen ty lko po to, by zmienić temat rozmowy. Chwy cił z pełny m zadowolenia uśmiechem za uchwy t szuflady i szarpnął takim ruchem, jakby by ł władcą świata. Ale szuflada się nie otworzy ła. – Co jej się znowu stało? – Policjant zaczął ponawiać próby. Szuflada pozostała jednak zamknięta. Miia zaśmiała się i wy szła. – Spróbuj jakoś sobie poradzić, Korhonen. Kiedy Miia wy szła, uśmiech na twarzy Korhonena zgasł. Wy ciągnął znowu dokumenty doty czące śmierci Laury Anderson. Szczawik mógł sobie ogłosić zakończenie śledztwa, ale rumieniec wsty du w porannej transmisji by ł niczy m w porównaniu z ty m, jak mu będą płonąć uszy, gdy Korhonen doprowadzi tę sprawę do końca. Kiedy spiętrzy przed nim fakty, ten może w końcu nauczy się podejmować decy zje trochę rozważniej. Korhonen przejrzał ponownie swoje notatki. Lauri bredził w gorączce w szpitalu przez całą dobę i powtarzał przede wszy stkim: „Nie, nie! Nie kop, już nie będę! Powiedz mamie, że już nie będę!”. To mogło oznaczać cokolwiek i najprawdopodobniej by ło ty lko majaczeniem lub co najwy żej wspomnieniem z dzieciństwa, które w żaden sposób nie łączy ło się z wy padkiem. My śl, żeby matka mogła mieć cokolwiek wspólnego z pobiciem własnego sy na, wy dawała mu się zupełnie niemożliwa. Korhonen potrząsnął głową i zaczął czy tać protokół z sekcji zwłok Laury. – Ty lko dawczy nie komórek jajowy ch... – wy mamrotał. Potem wpisał w Google zwrot: „nielegalny handel organami”. Mikael pomachał Mii. Biedny, musiał czekać znacznie dłużej niż obiecane przez Miię pół godziny, ale na jego twarzy nie by ło śladu zniecierpliwienia. Dżentelmeńskim ruchem otworzy ł Mii drzwi i skierował samochód w stronę salonu Ikei. To by ła ich druga randka. Widzieli już koncert Bossa, a teraz mieli w planach coś bardziej zwy czajnego: Miia chciała urządzić swój gabinet w pracy. Niebo płonęło czerwienią jak nigdy dotąd. Miia złapała Mikaela za rękę i ścisnęła. On delikatnie pogłaskał ją po dłoni.

34 W powietrzu można by ło wy czuć oznaki zbliżającej się jesiennej burzy. Wiatr targał wściekle gałęziami lip otaczający ch szkolny dziedziniec i można by ło wy wąchać deszcz, nawet patrząc przez okno. Szy bko pły nące chmury rzucały cienie na zakurzony m, piaszczy sty m boisku. Coś się kończy ło. I zaczy nało coś nowego. Jak można by ło oczekiwać, w pokoju nauczy cielskim panowała posępna atmosfera. Dy rektorka jeszcze raz przedstawiła program dnia. Nauczy ciele mieli iść do swoich klas, opowiedzieć o ostatnich wy darzeniach związany ch z Laurą i zaproponować pomoc w postaci rozmowy, gdy by ktoś tego potrzebował. Miia i Nikke mieli dy żurować przez cały dzień i oferować wsparcie. Po południu miała się odby ć uroczy stość upamiętniająca Laurę, na którą by li zaproszeni także rodzice uczniów. Miia nie wiedziała, czy powinna by ła coś powiedzieć, czy milczeć. Informacja o odnalezieniu ciała Laury rozeszła się wśród uczniów w ciągu niespełna godziny, a poranny nagłówek w prasie ty lko potwierdził, że to prawda. Zdążono już założy ć w Internecie stronę upamiętniającą Laurę – nastolatkowie wy pisy wali tam fragmenty wierszy i wspólne wspomnienia. Miia podejrzewała, że najważniejsze rozmowy już się odby ły, choć oczy wiście by ła gotowa służy ć pomocą wszy stkim, którzy tego potrzebowali. Ale dzisiaj nikt już nie by ł wstrząśnięty, to nie by ła nowa wiadomość. Publiczne mówienie o tej sprawie na pewno wy woła łzy. W auli będzie można poczuć prawdziwy smutek – ktoś stracił córkę, przy jaciółkę, ukochaną osobę, uczennicę, sąsiadkę. A przede wszy stkim zacznie się ten ludzki cy rk, który zawsze powstaje w takich sy tuacjach, i którego gwiazdą wcale nie będzie Laura, lecz wspaniałe uczucie zbiorowej żałoby, dzięki któremu każdy będzie mógł choćby przez jeden dzień stać się częścią wielkiego spektaklu. Trzy godziny później Miia zdąży ła już zjeść pięć drożdżówek z serem i wy słuchać płaczu siedmiu uczennic. W rzeczy wistości żadna z nich nie smuciła się jednak z powodu Laury. Chciały urwać się z lekcji albo pogadać o swoich sprawach. Ci, który mi śmierć Laury naprawdę wstrząsnęła, jeszcze nie zapukali do drzwi Mii, przy najmniej tego dnia. Noora z ósmej klasy by ła prawdziwą perełką. – Jak się czujesz, Noora? O czy m chciałaby ś porozmawiać? Dziewczy na wpatry wała się w Miię swoimi wielkimi oczami, które z powodu łez zmieszany ch z rozmazaną kredką do powiek wy glądały jak namalowane akwarelą. – Boję się, że mnie następną zabiją. – Przecież śmierć Laury to by ł nieszczęśliwy wy padek. Dlaczego czujesz się tak, jakby ktoś

miał cię zabić? – Bo jestem taka młoda i ładna, a zawsze giną właśnie najlepsi. Niespodziewanie Noora się oży wiła. – Bardzo dobrze idzie mi w szkole i, jak sama widzisz, mam dokładnie taką twarz, o jakiej na stronach z rasami mówi się, że jest doskonała. – Na stronach z rasami? – Nie pamiętam, jak się dokładnie nazy wały. Takie, na który ch można sobie wy brać geny i dzięki temu uszlachetnić swoje potomstwo. Ale takiego piękna nikt nie akceptuje. Laura by ła właśnie taka. Jak marzenie. I ja jestem tak samo doskonała. Czemu w takim razie ten sery jny morderca nie miałby teraz wziąć na celownik mnie? Miia westchnęła. – Noora, spokojnie, weź głębszy oddech. Nie mamy tutaj sery jnego mordercy. Laura po prostu spadła ze stromej skały. Możesz zupełnie spokojnie nadal poruszać się po ulicach Palokaski. Dziewczy na wcale nie wy glądała na zadowoloną. – No, wierz sobie, w co ty lko chcesz. Ale potem będziesz żałować, jak mnie znajdą na dnie jakiegoś rowu, a moja doskonała twarz zostanie zmasakrowana. Miia uśmiechnęła się do Noory. – A ty uwierz, że tak się nie stanie. Dobrze? Noora spojrzała zawiedziona na Miię i przy taknęła z wy ższością, jaką może odczuwać ty lko piękna nastolatka skazana na śmierć. – Nic nie rozumiesz. Ale jeszcze zobaczy sz. Tak w ogóle to sły szałam, że dziś będziemy śpiewać Hallelujah. Na mojej uroczy stości możecie zaśpiewać Dryfujące obłoki. Aula by ła tak przeładowana, jak Miia to sobie wy obrażała. Wiązanki kwiatów zwieszały się z sufitów i wy stawały z podłogi, a scenę udekorowano ogromną wstęgą, na której by ły wy pisane daty urodzin i śmierci Laury. Na ścianie zawieszono olbrzy mi wy druk jej zdjęcia. Poza dy rektorką miała przemawiać przewodnicząca samorządu szkolnego Merja. Potem uczniowie z kółka recy tatorskiego mieli zadeklamować wiersze, a następnie wszy scy odśpiewaliby wspólnie Hallelujah Leonarda Cohena, pod przewodnictwem chóru szkolnego. Kwiaty by ły od Tiiny Ojantaus. Jako rozgory czona matka, a zarazem miłosierna samary tanka, chciała pokazać, że nie ma już żalu o wciąż trwające przesłuchania chłopców. A by ć może chciała ty mi kwiatami przy kry ć również fakt, że pozostający w szpitalu Lauri nie by ł jedy ny m członkiem zespołu, który świecił swoją nieobecnością. Żaden z chłopców nie miał odwagi, żeby się pokazać, a Toni jeszcze długo nie zamierzał chodzić do szkoły. Miia my ślała, że ktoś z bliskich Laury będzie chciał powiedzieć kilka słów. Rozumiała, że rodzice pewnie nie będą w stanie tego zrobić, ale nikt z przy jaciół również się nie zgłosił. Z drugiej

strony Miia nie miała jasności co do tego, kto naprawdę by ł bliski Laurze. Patrzy ła na ogromne zdjęcie dziewczy ny i poznała, że to ta sama fotografia, którą opublikowała gazeta w związku z arty kułem Pasiego Tikki. Laura uśmiechała się delikatnie wprost do aparatu. Jej jasne włosy by ły przedzielone pośrodku, miała na sobie niebieski sweterek. Zdjęcie by ło idealne na tę uroczy stość. Nie mówiło zby t dużo ani nie dawało niczego do zrozumienia. By ło to zdjęcie słodkiej, młodej dziewczy ny, której ży cie by ło dokładnie takie, jak chciał to sobie wy obrażać oglądający. Na zdjęciu rzeczy wiście by ło coś bardzo znajomego, to samo zresztą powiedział Tikka. By ło na nim dużo z Venli. To samo nastawienie, ten sam wy raz twarzy. Miia patrzy ła na włosy, sweterek z angory, delikatny bły szczy k na ustach. Może nawet jego odcień by ł ten sam. Wzrok Mii powędrował na szy ję Laury, na której na długim łańcuszku wisiał mały, misterny wisiorek. Fotografię tak bardzo powiększono, że obraz nie by ł zby t ostry i trudno by ło dostrzec detale wisiorka, ale Miia widziała podobny już wcześniej. By ł na nim malutki aniołek o opuszczonej główce, trzy mający się rączkami za łańcuszek. Miia poczuła nieprzy jemny dreszcz. Taki sam wisiorek miała Venla. To by ła jej ukochana ozdoba, anielski powiew. Powiew upadłego anioła. Anioła, który miał swoją ciemną stronę, a mimo to by ł niewinny. Venla dostała go może na rok przed ty m, jak zaginęła, i zawsze nosiła na szy i, gdziekolwiek by poszła, nawet na saunę czy na basen. Mii zrobiło się gorąco. Odruchowo zaczęła podwijać rękawy koszuli, kiedy poczuła na sobie czy jeś spojrzenie. Postarała się zachować spokojny wy raz twarzy i podniosła wzrok prosto na Tiinę Ojantaus, która siedziała po przekątnej sali. Z jej twarzy nie schodził wy raz współczucia i dokładnie wtedy, kiedy dy rektorka zaczęła mówić o lepszy m miejscu, do którego trafia się po śmierci, Miia spostrzegła ozdobę na szy i Tiiny. Zwisającego na końcu długiego łańcuszka malutkiego aniołka.