Laurann Dohner 2 Slade

LAURANN DOHNER

NEW SPECIES 02 - SLADE pp&miss_ib

Laurann Dohner – New Species 02 - Slade

Druga część serii Nowego Gatunku. Książka może być czytana, jako oddzielna historia, ale zaleca się, aby czytać opowiadana w kolejności, aby czerpać z nich jak największą przyjemność. Doktor

Trisha

Norbit

leży

płasko

na

plecach

na

szpitalnym

łóżku,

przyszpilona przez ciało naprawdę dużego mężczyzny z Nowego Gatunku. Pomimo odurzenia lekami obiecał, że doprowadzi ją do ekstazy i jest zdeterminowany, by dopiąć swego - ale interweniuje szpitalny personel . 215-ka jest mężczyzną, którego Trisha nigdy nie zapomni. Jednak, gdy spotyka go ponownie w Homelandzie... on nawet jej nie pamięta! Nowa, wścibska lekarka chce wiedzieć wszystko o zwyczajach rozrodczych pomiędzy ludźmi a Gatunkiem. Slade proponuje jej edukacje z pierwszej ręki, ale ona nie jest zainteresowana przygodą na jedną noc. On natomiast nie może zaoferować jej

niczego

więcej,

ponieważ

nadal

prześladuje

go

wspomnienie

o

kobiecie,

którą kiedyś starał się uczynić swoją. Jest zszokowany, kiedy uświadamia sobie, że lekarka i jego oblubienica są jedną i tą samą osobą. Spieprzył to - teraz już nigdy nie da mu szansy. Jednak, gdy jej życie znajduje się w niebezpieczeństwie, tylko on może ją ocalić. W czasie ucieczki przez dzicz, wybucha ich pożądanie i nie można temu zaprzeczyć. Gorący seks w trakcie ucieczki niesie ze sobą konsekwencje, które mogą okazać się dla nich nawet jeszcze bardziej niebezpieczne i zmienią ich życie raz na zawsze.

Uwaga! Książka zawiera opis próby gwałtu!

Poniższe tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo!

Strona | 2

PROLOG

- Czy ty aby wcześniej nie pracowałaś u weterynarza Trisha? Trisha ściągnęła brwi biorąc łyk mrożonej kawy. Spięła się słysząc męski głos. Doktor Dennis Channer był palantem. Zawsze dokładał wszelkich starań, by dręczyć ją w każdy możliwy sposób. Facet po prostu nie mógł się bez tego obejść. Ludziom trudno było ją poznać, jakoś się z tym uporała, ale to nadal czasem raniło jej uczucia. Skończyła liceum stosunkowo wcześnie, w wieku czternastu lat. Nim osiągnęła dwadzieścia cztery ukończyła szkołę medyczną, odbyła rezydenturę i spędziła kilka lat w okopach szpitali znanych z najcięższych przypadków przybywających do nich ofiar wypadków. Mając dwadzieścia osiem wiosen rozpoczęła swoją wymarzoną pracę w jednym z czołowych szpitali w Stanach Zjednoczonych. Większość ludzi była przez nią albo onieśmielona, albo uważała, że jest zbyt pewna siebie. Nie była snobką, nie uważała się za lepszą od innych i z całą pewnością nie była zimną rybą. Jej zdolności interpersonalne były po prostu do dupy. Zawsze była trochę nieśmiała, wiodła życie wypełnione pracą, które przeważnie nie sprzyjało zawieraniu przyjaźni, no i pozostawał fakt, że kilkoro ludzi odnosiło się do niej z sympatią. Nie było łatwo być miłą dla tych, którzy traktowali ją ozięble. Dennis Channer był szefem Trishy i cholernie jej nienawidził. Przekroczył trzydziestkę i był starszy od niej o pełną dekadę, kiedy zaczął pracować w Szpitalu Miłosierdzia. Uważał ją za zbyt ładną i nie krył swojej opinii, że bardziej otrzymała tę pracę ze względu na wygląd, niż umiejętności. Zaharowywała się, żeby się tam dostać. Poświęciła życie osobiste dla kariery. - Tak, to prawda. W czasie studiów pracowałam w lecznicy weterynaryjnej, specjalizującej się w nagłych wypadkach. - Czyżbyś nie dostała stypendium? – Zadrwił z niej. W myślach policzyła do dziesięciu. – Nie. - W takim razie twoja kolej. – Jego pociągła twarz wyglądała na wysoce rozbawioną. Jak na jej gust, był za bardzo zadowolony z siebie. – Przywożą nam kogoś Strona | 3

dokładnie z twojej działki. – Roześmiał się najwidoczniej strojąc sobie z niej jakieś prywatne żarty. Zacisnęła zęby, aby powstrzymać się przed powiedzeniem czegoś, czego mogłaby później żałować. Wyrzuciła swoją mrożoną kawę i resztę kanapki do kosza na śmieci zanim podążyła za Dennisem korytarzem w dół do poczekalni. To prawdopodobnie będzie kolejna nieszczęśliwa dusza, zgadywała Trisha. Dennis wprost uwielbiał podrzucać jej pijaków, włóczęgów, czy członków gangu. Ponieważ wspomniał o jej działce, pomyślała o bezdomnym. Błysnął jej w głowie obraz śmierdzącego, nieumytego ciała, którego smród mógłby powalić ją na kolana. To może być nawet jeden z tych szaleńców, którzy krzyczą o tym, jak to kosmici z Marsa zamierzają porwać ich wszystkich. Trisha miała do czynienia z wieloma z nich, niestety. Większość miała tendencje do owijania folii wokół różnych części ciała, aby powstrzymać kosmitów przed ich rzekomym skanowaniem. Usuwanie tego, aby mieć możliwość ocenienia ich ran zwykle skutkowała tym, że musiało ich przytrzymywać co najmniej czterech sanitariuszy. Minęła Sally, pielęgniarkę, z którą się zaprzyjaźniła, gdy szybko szła w kierunku drzwi ewakuacyjnych. Przerażony, ponury wyraz twarzy drugiej kobiety sprawił, że spięła się jeszcze bardziej. O kogokolwiek chodziło, musiał być całkiem groźny, ponieważ Sally była twardą babką, która widziała wiele potwornych rzeczy podczas swojej piętnastoletniej pracy na ostrym dyżurze. Trisha zaczęła się martwić. Nie było wielu rzeczy, które byłyby w stanie przerazić tę kobietę. Pielęgniarce nie drgnęła nawet powieka, kiedy dwa tygodnie temu został do nich przywieziony członek gangu z trzema ranami postrzałowymi na plecach. Podczas, gdy oni zajmowali się młodym mężczyzną, rywalizujący gang przysłał na ostry dyżur jednego ze swoich ludzi, żeby wykończył tamtego. Sally spokojnie pomogła Trishy zawlec nieprzytomnego pacjenta do szafy, aby go ukryć, w czasie gdy ochrona przeszukiwała budynek, by zlokalizować uzbrojonego bandytę. Dennis odwrócił się obdarzając Trishę pełnym zadowolenia z siebie uśmiechem. – Jedzie do nas pół człowiek, pół pies. - To nie jest śmieszne – westchnęła Trisha. – Czy po to wyrzuciłam swoją kolację? Dennis, dorośnij. Strona | 4

Uniósł ręce nadal się uśmiechając. – Chciałbym, żeby to był żart, ale mówię poważnie. Został uratowany z jakiegoś frankensteinowskiego ośrodka badawczego prowadzonego przez firmę farmaceutyczną. Mamy poszkodowanych skierowanych do innych szpitali w liczbie jakiś pięciu, sześciu pacjentów. Jesteśmy najbliższym ośrodkiem psychoterapeutycznym dla ofiar wypadków i wysłano go do nas, ponieważ jest najciężej ranny. Przybyli na miejsce pracownicy pogotowia i załoga śmigłowca ratunkowego potwierdzą, że ten mężczyzna to człowiek skrzyżowany z psem. – Dennis wyglądał wręcz radośnie. – I jest cały twój skoro znasz się na psach. Trisha położyła ręce na biodrach. – Powinieneś był to zachować na Prima Aprilis. Jaka jest prawdziwa historia? Czyżby przywieźli ofiarę przebraną za psa? Czy on jest aktorem, który potknął się na jakimś dziecięcym przyjęciu podczas robienia z siebie kretyna? - To prawda – wtrąciła cicho Sally. – Mówią o nim na każdym większym kanale. – Ona nie stroiła sobie żartów z Trishy. W jej ciemnych oczach odbijał się niepokój. – Gliniarze zrobili nalot na jakiś ośrodek badawczy i wyciągają ocalałych z budynku, mówią, że są po części zwierzętami. Leci do nas śmigłowiec z jedną z ofiar na pokładzie. Wezwaliśmy weterynarza od nagłych przypadków, żeby udzielił nam wsparcia, ale jest dwadzieścia minut drogi stąd. Szok przeszył Trishę, kiedy starała się przyswoić to, co właśnie usłyszała. Odwróciła się na pięcie i ruszyła szybko w kierunku rejestracji, aby rzucić okiem na telewizor zamontowany na ścianie. Dwie pielęgniarki już oglądały wiadomości, ich oczy były przyklejone do ekranu. Helikopter stacji telewizyjnej okrążał budynek filmując karetki, policję, straż pożarną i sznur pojazdów znajdujących się poniżej. Na pasku z informacjami biegnącym wzdłuż ekranu przeczytała wystarczająco dużo, aby obrócić się z powrotem. - Czas? – Krzyknęła Trisha. Cory, pielęgniarz, który zajmował się dyspozytornią, przemówił zza swojego schowanego za biurkiem, znajdującym się przy wejściu, miejsca. – Są trzy minuty drogi stąd. Jak na razie jest stabilny. - Szlag – wyrzuciła z siebie Trisha. Jej spojrzenie podryfowało do Dennisa, po czym posłała mu ponure skinienie. – Co wiemy jak do tej pory? Strona | 5

- Niewiele, a to i tak dobrze. – Dennis nadal się uśmiechał. – Stracił sporo krwi, jest w szoku, a oni nie wiedzą, co jest nie tak z Psim Chłopcem. Po prostu złapali go i ruszyli, kiedy wysiadły mu narządy. Może ty będziesz w stanie dać mu jakiś psi smakołyk, żeby wylizał się z tego. - Ciebie to śmieszy? – Trisha spojrzała na niego z obrzydzeniem. – Boże, jesteś draniem. Tu chodzi o czyjeś życie. – Odwróciła się plecami do niego i skupiła na Sally. – Na wszelki wypadek przygotuj salę operacyjną, skoro nie wiemy z czym będziemy mieć do czynienia. Obudź wszystkich. Będziemy musieli zbadać jego krew i dopasować odpowiednią grupę, chcę mieć pełen zestaw badań. Musimy… - Nie kłopocz się psią krwią – przerwał jej Dennis. Trisha okręciła się i groźnie na niego spojrzała. – Ja tu pracuję. Jestem profesjonalistką. Pamiętasz jeszcze, co to takiego? Uśmiech zamarł na jego ustach. – Nie odzywaj się do mnie w taki sposób. Jestem twoim szefem. - Jesteś tylko jednym z nich i złożę skargę wyżej, jeśli zaraz nie zostawisz mnie w spokoju – zagroziła Trisha. – Pomóż, albo zejdź mi z drogi. Śmigłowiec powinien wylądować za mniej niż minutę. – Odwróciła się na pięcie i pobiegła do drzwi prowadzących na zewnątrz. Po drodze na dwór wykrzykiwała instrukcje skanując jednocześnie niebo. Usłyszała śmigłowiec zanim go zobaczyła. Hałasy za nią upewniły ją, że jej zespół zajął swoje miejsce, gdy drzwi otworzyły się nagle, a ona odwróciła głowę wyrzucając do góry rękę, kiedy maszyna obniżyła swój lot. Wiatr tworzony przez śmigła sprawił, że jeszcze bardziej odwróciła głowę, zasłaniając ją luźnym, białym rękawem kitla, aby osłonić większą część twarzy. Jej wzrok zatrzymał się na Sally i dwóch innych osobach z personelu medycznego, którzy wytoczyli za sobą na zewnątrz nosze. Miała nadzieję, że nie wyglądała na tak przestraszoną, jak ta trójka. Śmigłowiec dotknął ziemi. Tylko lata doświadczenia pozwalały Trishy zachować spokój. Ledwo spojrzała na ogromny, zakryty ładunek, który wyniesiono ze śmigłowca. Pełną uwagę skierowała na ratownika, który wykrzykiwał parametry życiowe pacjenta i pozostałe informacje. Przytaknęła, słuchając. Strona | 6

- Jak się nazywa? - 215-ka. Trisha ściągnęła brwi patrząc na ratownika medycznego. Energicznie skinął głową. – To wszystko, co mamy. Tak go właśnie nazwali. - Dzięki. – Trisha obróciła się, spiesząc za noszami, które właśnie wepchnięto do środka. Obrzuciła Cory’ego spojrzeniem, kiedy szturmem przeszła obok niego. – Zdobądź dla mnie więcej informacji o nim. Zadzwoń na posterunek zajmujący się tym bałaganem, zrób cokolwiek będzie trzeba, ale muszę wiedzieć wszystko, co tylko mogę o tym facecie. Jedyne imię, jakie mieli dla niego to 215-ka. – Wyszarpnęła rękawiczki z kieszeni i wciągnęła je. - Już się tym zajmuję – obiecał Cory łapiąc za telefon. Trisha kochała z nim pracować. Był rodzajem faceta „zrobi się”. Nigdy się nie opierdalał, nigdy nie jęczał i nigdy jej o nic nie pytał nawet jeśli technicznie to, o co go prosiła, nie należało do zakresu jego obowiązków. Wiedziała, że zrobi co w jego mocy, aby pomóc. Pognała do pokoju zabiegowego i obserwowała, jak jej zespół przenosi poszkodowanego z noszy na leżankę. Stanęła przy głowie mężczyzny, a jej dłonie w rękawiczkach sięgnęły do jego twarzy. - Zaczynamy – zakomenderowała. Spojrzała na pacjenta, z którego jej zespół zdejmował ubrania. Poszkodowany miał ubrudzoną twarz i ciało, w niektórych miejscach znajdowały się zasuszone grudki błota, które utrudniały dostrzeżenie jego rysów. - Popatrz na to – wymamrotała Sally. – Jego ubrania mają z boku rzepy zamiast szwów. - Bardzo pomocne – burknął Pete. – Pomóż mi go przekręcić Ally. Kawał z niego skurczysyna. - Prawdopodobnie został dźgnięty nożem w okolicach nerek. – Ally przytaknęła. – Przynajmniej cztery pchnięcia. – Zbadała ranę dłońmi w rękawiczkach. – Nie jest głęboka.

Strona | 7

- Mamy jakieś oparzenia na prawym ramieniu – dodał Pete. – Drugiego stopnia, więc nie jest źle. Chyba ktoś użył na nim paralizatora. Są tu małe, punktowe rany znajdujące się w centrum uszkodzonego obszaru. Jaki rodzaj broni powoduje oparzenia? Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Trisha badała jego głowę. – Ma guza, ale żadnego widocznego krwawienia. Zleć tomografię. – Puściła go i złapała swoją mini latarkę. Delikatnie otworzyła mu jedno oko, zauważając, że miał piękne, błękitne tęczówki. Poświeciła latarką w każde oko, sprawdzając reakcję źrenic. Jej ulga była natychmiastowa, kiedy zareagowały idealnie. Dotknęła gardła mężczyzny nie wyczuwając żadnych obrażeń. Żadnych oczywistych złamań kości, żadnej opuchlizny, mentalnie odhaczała kolejne podpunkty na liście, którą miała w głowie. Następnie skupiła się na jego ustach i rozdzieliła wargi. Po czym sapnęła. Zespół Trishy zamarł i skupił się na niej. Po chwili otrząsnęła się z szoku. Patrzyła na ostre zęby wewnątrz otwartych ust. Przypominały wampirze kły. Delikatnie sięgnęła pomiędzy jego pełne wargi i szerzej rozwarła mu szczękę, aby sprawdzić wnętrze jamy ustnej i zdobyć lepszy widok na drogi oddechowe. - Czy to są psie kły? – Głos Pete’a zabrzmiał niepewnie. - Rany postrzałowe na lewym udzie – ogłosiła Ally. – Wlotowe i wylotowe. - Krwawienie? – Trisha uwolniła usta pacjenta. - Do opanowania, ale ma naruszoną arterię. Ucisk ją zamknął. W tej chwili jego ciśnienie jest stabilne. Płyny, jakie mu podali w trakcie transportu chyba pomogły. - Przeniesiemy go na salę operacyjną, jak tylko tu skończymy. Okryjmy go. Sala powinna być gotowa i czekać na nas. Zignorowała innych pracowników, którzy wchodzili i wychodzili z pokoju zabiegowego, żeby pobrać od poszkodowanego próbki. Ufała swojemu zespołowi, wszyscy razem świetnie wykonywali swoją pracę. Szpital Miłosierdzia miał opinię jedynej placówki medycznej zatrudniającej najlepszych ludzi. Delikatnie przekręcili pacjenta na bok i przeszukali każdy skrawek jego skóry.

Strona | 8

- Ślady po igle na prawym pośladku – zauważyła Sally. – Nie jest ćpunem. Musiałby być bardzo giętki, żeby sięgnąć tutaj, a z tymi spluwami, które ma, facet nie dałby rady. - Ma broń? – Trisha oderwała ręce od pacjenta. – Gdzie? Bądź ostrożna. Sally po raz pierwszy się roześmiała. – Nie prawdziwą broń. Spluwy Trisha. Nie wiesz, że to oznacza duże, zbite mięśnie? Facet jest świetnie zbudowany. Nie zauważyłaś? Trisha potrząsnęła głową czując ulgę, że facet nie był uzbrojony. – Przenieśmy go na salę operacyjną i sprawdźmy to udo. Nadal krwawi. – Zbadała rany postrzałowe. Obmacała dziury z każdej strony, gdzie kula przeszła przez tkankę. - Ruszmy się ludzie – rozkazała Ally. Trisha skierowała się do drzwi. – Idę się umyć. Doszła do korytarza, zanim została zatrzymana przez doktora Jose’a Roldio, który zaszedł jej drogę. Wyglądał blado. – Zajmę się nim Trisha. Dzięki. – Przepchnął się obok niej. Stała tam przez kilka sekund oszołomiona, że Jose właśnie przejął jej pacjenta bez proszenia choćby o konsultację. Szybko pokonała drogę do miejsca, gdzie jej zespół wyprowadzał nieprzytomnego mężczyznę z pokoju zabiegowego. Teraz, gdy miała czas, żeby pomyśleć, spojrzała na twarz pacjenta, a jej umysł mógł w końcu zarejestrować szczegóły. Miał długie, gęste, brązowe włosy poprzetykane blond pasemkami. Jego oczy posiadały niezwykły kolor – ciemnoniebieski z jasnymi, błękitnymi drobinkami wirującymi w tęczówkach, sprawiającymi, że były naprawdę piękne. Ściągnęła zakrwawione rękawiczki i wrzuciła je do kosza. Strasznie ją zirytowało, że to nie ona będzie go operować. Sześciu pacjentów później, ponownie znalazła się w pokoju lekarskim. Popijała kolejną mrożoną kawę i starała się uspokoić. Jose Roldio był jednym z czołowych chirurgów urazowych w kraju, a ten pacjent był ważny, warty opublikowania. Nie powinno jej tak bardzo niepokoić, że przybiegł nie wiadomo skąd, żeby przejąć opiekę nad tym mężczyzną, ale tak było. Ramiona jej opadły. Zawsze chciała być ze swoimi pacjentami. Strona | 9

Drzwi za nią otworzyły się przyciągając uwagę Trishy. Spotkała się spojrzeniem z diabłem we własnej osobie, kiedy doktor Roldio wszedł do środka. Wyglądał na wykończonego. Skinął na nią, podchodząc do maszyny z kawą. Trisha okręciła się na swoim krześle zwracając się twarzą do niego. - Przeżył? - Taa. Musiałem załatać aortę, ale to było najgorsze ze wszystkich obrażeń. Nie krwawił tak bardzo, jak sądziliśmy. Pojawił się weterynarz, ale był zbyt przestraszony, żeby dotknąć naszego pacjenta. Po prostu zajął swoje miejsce na mojej sali operacyjnej. Widziałaś anomalie u tego mężczyzny. To nie chirurgia plastyczna. Sprawdziłem to, kiedy leżał na moim stole. W jakiś sposób stworzyli tego kolesia. Ma w sobie wystarczająco dużo anomalii, dlatego jestem przekonany, że nie jest człowiekiem. Możesz uwierzyć w takie gówno? To znaczy, Chryste. - Czy jesteśmy w stanie oznaczyć grupę jego krwi? – Ta zagadka zajmowała myśli Trishy przez godziny. - Nie. Podaliśmy mu uniwersalne osocze i nie zareagował na nie. Jest teraz stabilny, ale musiałem go wysłać na OIOM, biorąc pod uwagę, że nie wiemy z czym mamy do czynienia. Otrzymaliśmy informację od jednostki, która zajmowała się tym koszmarem, że niektórzy z tych ludzi są w pewnym sensie niebezpieczni. Musieliśmy postawić przed drzwiami straże dla jego i naszego bezpieczeństwa. Zgaduję, że ekipy wiadomości obozują przy recepcji starając się wkraść do środka. – Jose osunął się na krzesło i spotkał się ze spojrzeniem Trishy. – Nie chciałem ci wchodzić w paradę. Uważam cię za świetnego lekarza, ale on był na mojej głowie. Wysoko postawieni faceci obawiali się, że on umrze i wezwali mnie. Gówno uderzy w wentylator i poleci przez to na cały świat. Trisha wzruszyła ramionami. – Rozumiem. – Uśmiechnęła się. – Z początku byłam wkurzona, ale uspokoiłam się. To twoja specjalność. - Podałem ochronie twoje nazwisko. – Odwzajemnił jej uśmiech. – Wydawało mi się, że jestem ci to winien i pomyślałem, że może będziesz chciała zajrzeć do niego. Wiem, że zawsze tak robisz ze swoimi pacjentami.

Strona | 10

Pociągnęła łyk kawy. – Czemu musiałeś im podawać moje imię? Mój identyfikator powinien wystarczyć, żeby wejść na OIOM i sprawdzić, co z nim. - Facet jest medycznym wybrykiem – westchnął Jose. – Mamy problem z każdą osobą z personelu, która będzie chciała wejść do niego. Obawiają się, że ktoś zrobi zdjęcia i sprzeda je mediom. Ktoś rozgłosił, że ma wampirze zęby. - Kły. To jest różnica. - Nieważne. Jest dziwadłem i szpital jest przerażony, że ktoś złamie tajemnicę lekarską. Mamy świetną opinię, jesteśmy znani z chronienia naszych pacjentów. Musimy przestrzegać protokołu względem tego pacjenta, ale masz autoryzację, by zaglądać do niego. – Lekarz wstał. – Muszę wracać do domu, do żony. Byliśmy w drodze na kolację, kiedy mnie wywołali, a ona nie przyjęła tego zbyt dobrze. Dziś są jej urodziny. - Wychodząc zahacz o sklep z pamiątkami, żeby kupić jej czekoladki. – Trisha puściła mu oczko. – Wybaczyłabym wszystko za kilka funtów czekoladek. Jose roześmiał się. – Moja żona nie jest tak wspaniałomyślna. Myślę, że chyba muszę zadzwonić do jubilera. Proszę zajrzyj do niego dla mnie, żebym mógł spokojnie zasnąć. Zadzwonią po mnie, jeśli będzie taka potrzeba. – Zasalutował jej wychodząc. *** Trisha ziewnęła. Była na dyżurze stanowczo zbyt długo i nadszedł najwyższy czas, by udać się do domu. Pomyślała o swoim miękkim łóżku i nie mogła się doczekać, aby rzucić się na nie. Błysnęła identyfikatorem przy stanowisku ochrony. - Jestem doktor Trisha Norbit. Doktor Jose Roldio prosił mnie, żebym zajrzała do jego pacjenta. Strażnik przejrzał dokumenty przypięte do podkładki. – Proszę wejść doktor Norbit. Może pani przejść. Weszła na OIOM i skinęła głową pielęgniarce czuwającej przy stacji monitorującej, z którą rozmawiała kilkakrotnie. Nie znała zbyt wielu osób pracujących na dziennej zmianie, a właśnie nastąpiła wymiana pracowników. Spojrzała na tablicę i natychmiast wiedziała, który pokój został przypisany pacjentowi. Numer 215 został zapisany na tablicy. Odwróciła się udając się do trójki. Strona | 11

Delikatnie i powoli otworzyła drzwi. Mężczyzna rozciągnięty na łóżku został wyczyszczony, a jego włosy umyto. Spływały na ramiona, a ona nie mogła nie zauważyć tego jak wyglądały, niczym pasma złotego piasku, które przechodziły w ciemniejszy odcień w miejscu, gdzie jeszcze nie wyschły. Wyglądał zupełnie inaczej bez brudu i grud błota, które go pokrywały. Był przystojny. Miał bardzo męską, silną twarz o pięknej strukturze kości. Sięgnęła po jego kartę, żeby ją przestudiować. Ponownie podniosła na niego wzrok, jej uwaga skupiła się na nagiej, szerokiej klatce piersiowej, do której były podłączone przewody maszyn monitorujących, które znaczyły jego skórę. Przez chwilę gapiła się na grube, opalone ramiona. Spluwy. Nie słyszała wcześniej tego określenia, ale faktycznie był niezwykle umięśniony. Może jest kulturystą. Sprawdziła wynik badań toksykologicznych, gdy przesuwała palcem po jego karcie. Poszukiwała jakichkolwiek znanych substancji używanych przez kulturystów, ale test na ich obecność był negatywny. Był pozytywny tylko dla powszechnie znanych środków uspokajających. Trisha odwiesiła kartę na uchwyt i podeszła bliżej. Zatrzymała się z boku łóżka i położyła dłonie na podniesionej bocznej ramie, która chroniła go przed stoczeniem się na podłogę. Przyglądała się z bliska jego twarzy, zafascynowana. Kości policzkowe miał bardziej wydatne, niż u przeciętnego człowieka, a nos szerszy i ukształtowany… inaczej. Przygryzła wargę, gdy pochyliła się niżej, aby mieć lepszy widok na pełne usta, które dobrze ukrywały kły dopóki nie zostały odciągnięte do tyłu. Zawahała się jedynie przez chwilę zanim sięgnęła do kieszeni, żeby włożyć rękawiczkę, tuż przed tym nim wyciągnęła rękę w kierunku jego warg z zamiarem ponownego rzucenia okiem na te zęby, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja. Jego pełne wargi były miękkie, doskonale ukształtowane i ciepłe. Nie zwróciła na to uwagi ubiegłej nocy, ale była zbyt zajęta ocenianiem obrażeń, aby przyglądać się rysom twarzy. Delikatnie nacisnęła palcami w rękawiczce, aby odciągnąć dolną wargę. Górne zęby wyglądały normalnie z wyjątkiem siekaczy, które były ostre i przypominały kły. Użyła kciuka, żeby łagodnie unieść górną wargę pochylając się przy tym do przodu, aby spojrzeć z bliska i delikatnie ująć jego twarz gołą dłonią. Rozwarła szczękę jeszcze szerzej i trzymała jego usta otwarte. Musiała zawisnąć nad jego klatką piersiową, aby mieć lepszy widok, studiując to, co widziała.

Strona | 12

Wzrokowo przebadała wydłużone zęby, ich ostre szczyty i żałowała, że nie zna się lepiej na stomatologii. Pochyliła się jeszcze bardziej, uświadamiając sobie, że jej włosy opadły na jego nagą pierś, ale nie obawiała się, że go zbudzi. Został mocno odurzony lekami uspokajającymi podczas operacji i miną godziny zanim się wybudzi. Jej twarz unosiła się zaledwie kilka centymetrów nad jego ustami, kiedy badała zęby znajdujące się z tyłu i robiła mentalne notatki. Górne i dolne zęby trzonowe były zdecydowanie psimi kłami, ostrzejszymi, niż ludzkie. Jego nietypowe uzębienie służyło, żeby rozrywać i gryźć. Wyciągnęła palec i kciuk z jego ust i pozwoliła im się zamknąć, wciąż trzymając w palcach męski podbródek. Ponownie spojrzała mu w twarz, aby przeanalizować spłaszczony, szeroki nos, ale zamiast tego przyłapała się na tym, że gapi się w parę szeroko otwartych, niesamowicie niebieskich oczu, które patrzyły wprost na jej zaskoczone oblicze. - Cześć – wychrypiał cicho w szorstkim burknięciu. Trisha podskoczyła. Zaskoczyło ją, że pacjent był przytomny, kiedy nie powinien być. Próbowała odsunąć się od niego, ale dwie ręce chwyciły ją za ramiona. Uderzyła biodrem w bok łóżka, kiedy szarpnął nią mocno wciągając na siebie. Ból wystrzelił w jej biodrze spowodowany zderzeniem z metalową ramą, kiedy wrzucił ją w wąską przestrzeń obok siebie. Jego ciężar wcisnął ciało Trishy w materac, gdy przetoczył się na nią, przyszpilając ją pod sobą. Zaczęła się szarpać dopiero po kilku sekundach, kiedy uświadomiła sobie, co się stało. Dłonie pacjenta przesunęły się wzdłuż jej rąk, żeby złapać ją za nadgarstki. Szarpnął za nie przyszpilając je nad głową Trishy, a głośne warknięcie wyrwało się z jego gardła. Ten dźwięk był zaskakujący, tak straszny i wściekły, że zmroził ją wywołując natychmiastowe przerażenie. Spojrzała w górę w bardzo męską twarz unoszącą się kilka cali nad nią. Jego dziwnie, hipnotyzujące oczy zdawały się patrzeć wprost w jej duszę, gdy przyglądał się jej w skupieniu, dopóki jego oczy nie zwęziły się. Wysunął język spomiędzy tych wspaniałych ust, by przesunąć nim po dolnej wardze. - Jesteś nowa. Czyżby nie ostrzegli cię, aby nigdy nie przekraczać linii strefy śmierci? – Jego wzrok obniżył się na gardło Trishy, ale powrócił do jej twarzy. – I to było

Strona | 13

naprawdę głupie, żeby mnie nie skuć. Czy nie dali ci wskazówek, jak się z nami obchodzić lekareczko? Nigdy nie usuwaj więzów. W końcu odzyskała głos. – Jesteś w szpitalu. Wyjdziesz z tego. Skrzywił się. Trisha była przyszpilona przez niego, jego ciało mocno dociskało się do niej, od piersi do stóp. Nie mogła również zignorować jego ciężaru ani faktu, że mężczyzna całkowicie ją przykrywał. - Nie wiem, czy powinienem wejść w ciebie, czy cię zabić – warknął cicho. Nagle przesunął swoje ciało na jej, wywołując u Trishy sapnięcie, kiedy coś twardego nacisnęło na nią. Nie było żadnej wątpliwości, że miał erekcję, gdy ponownie docisnął się do niej, naciskając twardym penisem dokładnie w miejsce u zbiegu jej ud. – Głosuję za wejściem w ciebie skoro nienawidzę myśli o zabiciu czegoś tak pięknego. – Uśmiechnął się do niej szeroko. To przeraziło Trishę, kiedy zobaczyła jego ostre zęby. – Czy kiedykolwiek chciałaś być zerżnięta przez zwierzę ślicznotko? - Jestem lekarzem… - Wisi mi to – wywarczał cicho ucinając jej wypowiedź. – Pocałuj mnie ślicznotko. Później pokażę ci co traciłaś. Zdecydowałem, że wejdę w ciebie. Po prostu nie mogę się oprzeć. – Jego nozdrza zafalowały, kiedy wciągnął powietrze, a głęboki jęk wyszedł spomiędzy jego rozchylonych warg. – Jestem dla ciebie taki twardy, a ty pachniesz tak dobrze. W Trishy wezbrała panika. Krzyknęła. – Na pomoc! 215-ka spojrzał na nią i uśmiechnął się. – Nikt nie jest na tyle głupi, żeby wejść do tego pokoju, aby spróbować cię uratować ślicznotko. Zdjęłaś więzy i teraz jesteś moja. Ułożył ją wygodniej, łapiąc oba jej nadgarstki jedną dłonią i przytrzymując je razem pomiędzy rozłożonymi palcami, uwalniając drugą rękę i wyznaczając nią szlak wzdłuż ciała Trishy. Jego dłoń zawahała się przy krzywiźnie jej piersi wystarczająco długo, by wydała sapnięcie zanim rozpłaszczyła się na żebrach, po czym zjechała ciut niżej na biodro. Przesunął się nad nią na tyle, aby wsunąć swoją błądzącą dłoń pomiędzy nią, a łóżko i złapał mocno za pośladek, po czym go ścisnął. Strona | 14

- Twój tyłeczek jest mój, słodziutka. Nie martw się jednak. Nie zamierzam cię skrzywdzić i zdecydowanie cię nie zabiję. Cholernie cię lubię. Właśnie zdecydowałem, że zatrzymam cię przy sobie przez kilka kolejnych dni lekareczko. Zamierzam robić z tobą rzeczy, które sprawią, że nigdy nie będziesz chciała opuścić tego pokoju. Będziesz chciała, żebym cię brał równie mocno, jak pragniesz jeść, czy oddychać do czasu, kiedy będę zmuszony cię uwolnić. Nagle w pokoju rozległ się głośny alarm. Trisha gapiła się na mężczyznę, który wciąż się do niej uśmiechał. Ręka na jej tyłku złapała ją bardziej pewnie, kiedy przesunął ciało wciskając swoje biodra pomiędzy jej nogi i rozdzielając jej uda, gdy rozsunął własne. Twarda krawędź penisa otarła się o przód jej majteczek. Oczy Trishy otworzyły się szeroko w odpowiedzi na uczucie jego ciała dociskającego się tak mocno do niej. - Będziesz mnie pragnąć równie mocno, jak ja ciebie – obiecał chrapliwym tonem głosu. Pochylił się przybliżając do Trishy, zerwał z nią kontakt wzrokowy. Potarł jej twarz policzkiem, naciskając na niego dopóki nie odwróciła głowy. Jego usta otarły się o gardło Trishy, otworzyły się, po czym polizał jej skórę i jęknął. Przeszył ją szok, gdy ugryzł ją lekko w tym miejscu, a nawet gorzej, jego biodra zaczęły się poruszać w tej samej chwili. Twarda długość fiuta ocierała się dokładnie o jej łechtaczkę poprzez ubrania. Ciało Trishy szarpnęło się pod nim, napięło, a on warknął, jego szczęka zaciskała się na jej ramieniu. Po części przeraziło ją, gdy jej ciało zareagowało na niego. Sutki jej stwardniały, w żołądku zatrzepotały motyle, a przyjemność wynikająca z jego uderzających bioder, masujących jej łechtaczkę nawet pomimo warstwy ubrań sprawiła, że zaczęła dyszeć. Bycie zdominowaną nigdy nie było jej fantazją, ale nagle nie mogła nic na to poradzić, że podniecał ją ten potężny, przystojny i bardzo niebezpieczny mężczyzna, który kontrolował jej ciało. Walczyła z tym, starała się znaleźć powód swoich fizycznych reakcji dzięki zimnej logice, ale jej umysł nie chciał działać. Jęknął tuż przy gardle Trishy, jego usta uwolniły ją. – Nie mogę się doczekać, żeby spróbować każdego cala twojego ciała. Zamierzam zatopić twarz pomiędzy twoimi udami i pieprzyć cię swoim językiem dopóki nie zaczniesz mnie błagać, abym pozwolił ci Strona | 15

dojść ślicznotko. Wiem, że będziesz smakować równie słodko jak pachniesz. – Zawarczał głośniej. – Potem zamierzam cię obrócić, podnieść twój tyłeczek i wchodzić w ciebie, aż znów dojdziesz. Trisha wygięła się do niego. Obraz, który namalował w jej umyśle połączony ze stymulacją łechtaczki niemal sprawił, że doszła zanim zrobił jakąkolwiek z tych rzeczy. Wiedziała, że jeśli nie przestanie poruszać biodrami, to ona zacznie wierzgać swoimi. Jej łechtaczka pulsowała, więc mocno przygryzła wargę, żeby nie zacząć jęczeć. Drzwi do pokoju nagle otworzyły się z hukiem i co najmniej sześciu ludzi wbiegło do środka. To zakłócenie podziałało na rozbuchane żarem libido Trishy niczym kubeł zimnej wody. Mężczyzna znajdujący się na niej poderwał głowę i spojrzał na intruzów, a z jego gardła wydobywało się głośne, przerażające warczenie. - Podajcie mu środki uspokajające! – Wrzasnęła Trisha, gdy jej mózg ponownie zaczął pracować. Sanitariusze i pracownicy ochrony runęli na pacjenta. Starał się przekręcić, żeby stawić im czoła rycząc przy tym z wściekłości. Było oczywiste, że zamierzał walczyć. Uwolnił ją i próbował wypchnąć swoje ciało do góry, aby zrzucić z siebie mężczyzn, którzy chcieli go obezwładnić. Trisha była przerażona, obawiała się, że go zranią, więc zarzuciła mu ramiona na szyję oplatając jednocześnie nogami jego uda i starając się pomóc im go unieszkodliwić. Rzucał się, jego penis ocierał się o nią jeszcze mocniej sprawiając, że była bardziej świadoma tego, jak bardzo jest podniecona. Zobaczyła jak dwóch sanitariuszy wbija w niego igły, gdy położyli się na jego plecach, aby go przytrzymać. Znaczące powarkiwania wyrywały się z jego gardła, ale w końcu przestał się szamotać. Jego ciało zaczęło się rozluźniać, ostatecznie opadł na nią niczym ciężki koc, dusząc ją, aż w pewnym momencie nie mogła nawet zaczerpnąć tchu. Była w stanie się uwolnić dopiero, gdy dwóch sanitariuszy, strażnik i dwie pielęgniarki uniosły wielkiego faceta na tyle, żeby mogła się spod niego wysunąć po tym, jak boczna rama łóżka została opuszczona. Nim stanęła na chwiejnych nogach była już spocona i zdyszana. Pacjent został odurzony lekami i leżał teraz na łóżku twarzą do dołu. Spojrzała na niego i zadrżała Strona | 16

będąc głęboko zszokowaną tym co się stało. Prawdopodobnie uprawialiby seks, gdyby nie została uratowana. Czyjaś ręka dotknęła jej sprawiając, że podskoczyła. Doktor Hearsal Morris wyglądał na zatroskanego, gdy ścisnął jej ramię. - Wszystko w porządku? Nie skrzywdził cię? Trisha odchrząknęła. – Wszystko w porządku – skłamała.

Strona | 17

ROZDZIAŁ 1

Rok później. Trisha siedziała przy biurku wspominając 215-kę. Nadal prześladowały ją jego niezwykle błękitne oczy, to jak przyszpilił ją pod sobą na szpitalnym łóżku i omal… nie uwiódł jej. Wiedziała, że nigdy go nie zapomni, choć on nie pamiętał jej. To naprawdę nie dawało jej spokoju. Słyszała, że Nowy Gatunek, ocaleni z ośrodków badawczych testujących leki, którzy zostali uratowani, nadali sobie imiona zastępując nimi numery, którymi Mercile Industries ich oznakowało. On wybrał sobie imię Slade. (*z tego co znalazłam Slade ozn. A little dell or valley; a flat piece of low, moist ground –

innymi słowy coś w rodzaju małej

doliny, znalazłam też wyjaśnienie, że to część pługa – WTF?). Pasowało do niego. Był dużym skurczysynem, z szeroką klatką piersiową, długimi, dzikimi włosami i otaczała go aura niebezpieczeństwa. Wyglądał drapieżnie za każdym razem, gdy odsłaniał swoje ostre, nienaturalnie długie zęby, błyszcząc nimi w uśmiechu. To niemal sprawiało wrażenie, jakby komuś groził, gdy unosił kąciki ust. Był również

najseksowniejszym

mężczyzną,

jakiego

kiedykolwiek

spotkała,

a wspomnienia związane ze szpitalnym łóżkiem zawsze wywoływały u niej dreszczyk podniecenia. Nowemu Gatunkowi ofiarowano prywatną przestrzeń, rodzaj azylu o nazwie Homeland, przeznaczonego dla ocalałych z ośrodków badawczych. Świat nie do końca zaakceptował ich istnienie, więc musieli żyć w dobrze strzeżonym otoczeniu dla własnej ochrony przed grupami nienawiści, które uważały ich za coś obrzydliwego. Fanatycy religijni nazywali ich złem, wybrykiem natury i obrazą wobec Boga, ponieważ zostali stworzeni w probówkach przez naukowców. Gdy nie korzystali z religijnych wymówek, aby wyrazić swoją nienawiść, nazywali Nowy Gatunek zwierzętami chodzącymi na dwóch nogach, które nie zasługują na ludzkie prawa; niczym więcej, niż wytrenowanymi zwierzątkami domowymi, które naśladują ludzi. To było śmieszne. Irytowało ją, gdy słyszała tego rodzaju szalone tyrady głoszone przez idiotów w wiadomościach. Członkowie Nowego Gatunku byli ofiarami, nie zakałą Strona | 18

ludzkości i zdecydowanie nie byli złym nasieniem Szatana. Nie byli również zwierzątkami domowymi, które posiadły zdolność mówienia. Dwa miesiące wcześniej usłyszała o prywatnym centrum medycznym, które wkrótce zostanie otwarte w Homelandzie. Natychmiast wysłała CV mając nadzieję, że otrzyma posadę jednego z lekarzy, którego planowali zatrudnić. Nigdy nie zapomni, jaka była zaskoczona, kiedy dwa dni później otrzymała telefon. Wybrali ją spośród wszystkich innych kandydatów. Całe środowisko medyczne było zafascynowane Nowym Gatunkiem. Łączna liczba ocalałych nie była znana, ale Mercile Industies, jedna z wiodących firm farmaceutycznych, używała ich jako obiektów badawczych. Wprowadzili zwierzęce DNA do ich genów. Plotka głosiła, że stworzyli ich, aby walczyć z chorobami, które przechodzą ze zwierząt na ludzi i opracować szczepionki oraz leki zwalczające u ludzi zarazki, na które zwierzęta są naturalnie uodpornione. Później powiedziano, że firma rozszerzyła swoją działalność opracowując leki wzmacniające kondycję fizyczną, które czyniły ludzi silniejszymi, bardziej umięśnionymi i ulepszały ich formę dzięki zażywaniu stworzonych przez nich pastylek. Szokowało ją, że jacyś lekarze i naukowcy zaprzedali swoje dusze dla pieniędzy, ale najwidoczniej wielu z nich popełniło ten nieprzemyślany ruch, żeby zmusić mężczyzn i kobiety do stania się żywymi królikami doświadczalnymi. Sam fakt, że ktoś w ogóle odkrył sposób połączenia ludzkiego i zwierzęcego DNA z sukcesem, aby stworzyć nowe życie, wywrócił świat ówczesnej medycyny do góry nogami. Żywy dowód na to istniał w postaci Nowego Gatunku. Trisha miała nadzieję, że uzyska bardziej szczegółowe informacje teraz, gdy otrzymała pracę, ale jak na razie nie powiedzieli jej zbyt wiele. Otrzymała jeden plik do przejrzenia. Niektóre z informacji zszokowały ją, ale była przygotowana na każde postawione przed nią wyzwanie. Niestety wyglądało na to, że zatrudniono ją jedynie po to, by odgrywała rolę pielęgniarki dla ludzkich pracowników, ponieważ nikt z Nowego Gatunku nie przekroczył progu kliniki. Odchyliła się w fotelu zakładając nogi na biurko i analizując fakty, które poznała. Członkowie Nowego Gatunku wybierali dla siebie dziwne imiona, które zazwyczaj coś dla nich oznaczały. Nazwali się Nowym Gatunkiem, ponieważ wielu z nich nie Strona | 19

posiadało tego samego zwierzęcego łańcucha DNA. Dowiedziała się, że istnieją trzy typy – psowaci, kotowaci i ssaki należące do naczelnych. Na temat tej trójki istniało zaledwie kilka dokumentów opisujących fizyczne różnice, jakie odkryto na ich temat. Myśli Trishy natychmiast skupiły się na powodzie jej irytacji. Nie pamięta mnie. Praktycznie mnie zbałamucił, obiecywał zrobić obsceniczne rzeczy z moim ciałem i po prostu… zapomniał o tym? Wypuściła powietrze z sykiem zdziwiona, że nie poszła jej para z uszu z powodu gniewu, który żarzył się wewnątrz niej. Właśnie skonfrontowała się z nim i nie zauważyła w jego oczach błysku świadczącego o tym, że ją rozpoznał. Jak mógł zapomnieć? Jestem pewna, że to jest niemożliwe i to jest nie fair. Typowy facet. Podnieca kobietę, sprawia, że cała staje się gorąca, a później zapomina o niej w chwili, w której zniknie z jego pola widzenia. Palant! Był dla niej ekstremalnie chamski, dolewając tym samym oliwy do ognia. Jeden z pracowników Homelandu będący w pełni człowiekiem i psowaty mężczyzna należący do Nowego Gatunku żyli razem. Wiedziała, że sypiają ze sobą, pomimo ich obopólnych zaprzeczeń i chciała zbadać ich wspólne życie seksualne. Slade drażnił się z nią, był wulgarny i miał czelność nazwać ją wścibską! Każdy szczegół o życiu seksualnym tej pary mógł być ważny. Tak niewiele, z medycznego punktu widzenia, było wiadomo o Nowym Gatunku. Czy byli chociażby kompatybilni seksualnie z ludźmi? Nie była pewna, jaki procent mężczyzn był w to zaangażowany, ale w kilku raportach, które czytała, żeby się przygotować na swojego nowego pacjenta, udokumentowano, że niektórzy z nich nabrzmiewali u nasady penisa tuż przed ejakulacją. Czy to było bolesne dla kobiety? To było pytanie, które chciała zadać kobiecie żyjącej z samcem z Nowego Gatunku, ale Slade kazał jej trzymać się od nich z daleka. Chciała zbadać możliwość, czy ludzie i Gatunek mogą się ze sobą rozmnażać. Powiedziano jej, że Mercile Industies łączyło w pary kobiety i mężczyzn z Nowego Gatunku przez lata mając nadzieję, że stworzą większą ich ilość. Nigdy w rezultacie nie otrzymali nawet pojedynczej ciąży. Mogło być tak, że nikt z Nowego Gatunku nie był zdolny do poczęcia dziecka ze względu na coś błahego, co można było leczyć. Może byłaby w stanie to rozgryźć, gdyby ktoś pozwolił jej pomóc, ale to się nie zdarzy, jeśli nikt nie pozwoli przeprowadzić na sobie testów. Strona | 20

- Doktor Norbit? Głos wyrwał Trishę z rozmyślań. Spojrzała na Paula, który wszedł do kliniki, aby ją zmienić. Był jedynym pielęgniarzem i wydawał się być wystarczająco miły. Był ledwo po czterdziestce i wspominał, że ma wojskowe przeszkolenie. - Centa za twoje myśli. Trisha wymusiła uśmiech. – Nie są warte aż tyle. Żal mi siebie samej. Chciałam otrzymać tą posadę, żeby uczyć się o Nowym Gatunku, ale na każdym kroku walę głową w mur. - Taaa. ONG nie jest wybitnie rozmowna. Jestem tu dłużej i nadal nie wiem zbyt wiele. Powinniśmy się nimi zajmować, ale nie chcą nam powiedzieć niczego na temat swojej fizjologii, żeby nam w tym pomóc. - ONG? - Organizacja Nowego Gatunku. Właśnie tak się tutaj nazywają. Jestem zaskoczony, że nie widziałaś uniformów, w które wyposażyli część swoich ludzi. Nie uważam, żeby doceniali naszą ochronę, więc stworzyli własny zespół. Nie obwiniam ich o to. Ominął cię jeden z ataków, który zdarzył się nie tak dawno temu. - Słyszałam coś o tym w wiadomościach. Paul skrzywił się. – Było źle. Ci protestanci i dranie walczący w obronie praw ludzi sforsowali główną bramę i jakieś piętnaście ciężarówek wypełnionych kretynami uzbrojonymi po zęby wdarło się do środka. Budynki szczęśliwie zostały zbudowane tak, żeby wytrzymać ataki, a ochrona była w stanie ewakuować większość ludzi w bezpieczne miejsce, kiedy wywarzano bramę. Ci dranie weszli tu, jakby ktoś ogłosił sezon polowań na Nowy Gatunek. Uczestniczyłaś kiedyś w polowaniu na jelenia? - Nie. - To właśnie mi to przypominało. Zanim wszystko się skończyło zginęło siedemnaście osób. To było najdłuższe czterdzieści parę minut mojego życia, zanim mogłem udzielić pomocy. Właśnie dlatego postanowili zatrudnić lekarza. Tamtego dnia grzęzłem w urazach i nie byłem w stanie sam wszystkiego ogarnąć.

Strona | 21

- Siedemnaście ofiar śmiertelnych? Nie wiedziałam, że liczba zabitych była aż tak duża. – Te wieści przeraziły Trishę. Paul wzruszył ramionami. – Niektórzy zmarli później od ran postrzałowych. Zatrudnili ochronę do dupy. Kolesie z Nowego Gatunku połączyli siły, żeby skopać kilka tyłków, gdy pojawili się tutaj, aby powstrzymać paru z tych drani próbujących staranować drzwi do kliniki. Byłem wtedy sam, myślałem, że wejdą do środka i mnie zabiją, ponieważ nie byli zbyt wybredni odnośnie tego, do kogo strzelają. Jeśli oddychałaś, stawałaś się celem dla tych bandziorów. Oficerowie Nowego Gatunku noszą czarne mundury typu SWAT z białym napisem ONG z przodu na kamizelce. Slade był ubrany w taki mundur, kiedy zatrzymał ją wcześniej. – A więc mężczyźni, którzy noszą takie uniformy należą do ochrony ONG? - Nazywają siebie funkcjonariuszami Nowego Gatunku i taak. Nie chcesz zadzierać z tymi facetami. Jeden z nich powiedział mi, że był eksperymentalnym prototypem w ośrodku, w którym go trzymali. Plotka głosi, że niektórzy z nich byli szkoleni w walce i zabijaniu tylko po to, aby pokazać do czego są zdolni i jacy są szybcy. Słyszałem, że Mercile Industries mogło mieć umowy z kilkoma krajami trzeciego świata na sprzedaż swoich leków temu, kto da więcej. Nowy Gatunek zaprzecza temu, ale kto wie, jaka jest prawda. Bez względu na wszystko są cholernie dobrzy. Nie zaprzeczają, że byli regularnie torturowani i bici, ponieważ chciano sprawdzić, jak wiele mogą znieść i czy mogą się z tego uleczyć. Widziałaś któregoś z tych facetów z bliska? Jezu! Są ogromni, a jeśli dodać do tego fakt jacy są szybcy, jaki mają wyostrzony słuch, zmysł powonienia i wzrok to generalnie wymiatają. Byłem w wojsku i jestem pewien jak cholera, że nie chciałbym stanąć twarzą w twarz z kilkoma z nich, nawet gdyby osłaniał mnie cały oddział. Trisha zerknęła na zegarek. Nie chciała już więcej słuchać o tym, jak straszny i prawdopodobnie niebezpieczny jest Nowy Gatunek. Wystraszył ją już wystarczająco, nawet bez wysłuchiwania tych spekulacji. Odkąd poznała Paula nauczyła się również, że ma tendencje do gadania godzinami, jeśli tylko dać mu po temu szansę. - Skończyłam dyżur. Myślę, że pójdę do domu. - Jak oceniasz domy? Czyż nie są świetne? Dali mi domek w stylu wiejskim z dwoma sypialniami. Moja żona go uwielbia. Strona | 22

- Są ładne – zgodziła się Trisha. Wstała, sięgając po torebkę. – Widzimy się jutro. Dzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebował. – Poklepała się po kieszeniach. – Moja komórka jest włączona. - Tak zrobię pani doktor… uh, Trisho. Opuściła centrum medyczne i ruszyła ulicą w dół. Jej dom stał zaledwie przecznicę dalej, wewnątrz obszaru zamieszkanego przez pracowników będących ludźmi, gdzie wzniesiono tuziny domów w stylu wiejskim. Spojrzała w górę na księżyc, stwierdzając, że wieczór jest piękny. - Chyba jest trochę za późno, żeby spacerowała pani sama – chrapliwy, męski głos odezwał się tuż za nią. Trisha sapnęła, gdy odwróciła się na pięcie starając się nie okazać zaskoczenia na widok Slade’a. Miał na sobie czarny mundur, a jej uwagę przykuła prawa strona jego klatki piersiowej, gdzie litery ONG zostały wyraźnie nadrukowane na małej łatce. Wzrok Trish podniósł się do najbardziej niezwykłych, niebieskich oczu. Były teraz ciemnym cieniem, ale i tak nic nie mogła na to poradzić, że się w nie gapiła. Jeśli on był funkcjonariuszem ONG, to musiał być twardy. Przeżył najgorsze tortury i prawdopodobnie był szkolony do walki jako jeden z ich prototypów, które filmowali, aby móc pokazać, jak straszliwych rzeczy dokonali z jego ciałem, o ile informacje Paula były prawidłowe. To oznaczało, że Slade może być nadzwyczaj niebezpieczny. Wzięła głęboki wdech starając się uspokoić galopujące serce. - Nie widziałam cię, ani nie słyszałam – przyznała. Błysnął ostrymi zębami, kiedy się uśmiechnął. – Dokładnie o to mi chodziło. Nie powinnaś spacerować sama. To może być niebezpieczne. - To jest ściśle chroniony obiekt, a strażnicy są rozmieszczeni na całym terenie. – Ściągnęła brwi. – Myślę, że jestem całkiem bezpieczna. – Nie licząc przebywania z tobą, poprawiła się w myślach. On jest zbyt pociągający. Spójrz na te cudowne oczy i usta. Ciekawa jestem, jakby to było całować się z nim. Nie idźcie tą drogą, wydała mentalny rozkaz swoim myślom. On niczego nie pamięta.

Strona | 23

Szerokie ramiona uniosły się i opadły. – Nadal jesteś zainteresowana dowiedzeniem się czegoś o procesie parzenia się pomiędzy naszymi gatunkami? To pytanie od razu przyprawiło ją o kołatanie serca. – Czy rozmawiałeś z panem Fury’m i panną Brower? Czyżby zmienili zdanie na temat dopuszczenia mnie do siebie? – Ekscytacja na myśl o rozmowie z parą, która żyje razem była natychmiastowa i silna. Mogłaby się od nich tak wiele nauczyć. Robiłaby coś prawdziwego zamiast siedzieć za biurkiem, czekając na ludzi, którzy zacięli się papierem i przyszli się z nią zobaczyć. – Z chęcią porozmawiam z nimi w trakcie wykonywania kilku prostych testów. - Nie. – Zrobił krok w jej kierunku. – Nadal nie są tym zainteresowani. Po prostu się zastanawiałem, czy nadal masz nadzieję na przestudiowanie procesu parzenia się pomiędzy naszymi gatunkami. Ekscytacja Trishy umarła. – Jestem tym bardzo zainteresowana. Czyżby istniała jakaś inna para, o której nie słyszałam? Będę wdzięczna za okazję do rozmowy z nią, jeśli tak para istnieje. Zrobił kolejny krok naprzód, zatrzymując się zaledwie parę centymetrów przed Trishą, sprawiając, że uświadomiła sobie, iż był wyższy od niej o dobrą stopę. Natychmiast poczuła się onieśmielona jego wzrostem. Przed oczami mignęło jej wspomnienie tego, jak przyszpilał ją swoim ogromnym ciałem do szpitalnego łóżka. Przełknęła ciężko starając się nie dopuścić do tego, żeby pociąg, jaki do niego czuła był widoczny na jej twarzy. - Mógłbym pójść z tobą do domu. – Mrugnął do niej. – Możesz mnie przebadać wszędzie, gdzie tylko zechcesz lekareczko. – Jego uwaga obniżyła się i spojrzał na piersi Trishy zanim znów spotkał się z jej wzrokiem. – Byłbym bardziej, niż szczęśliwy zgłaszając się na ochotnika, aby osobiście pokazać ci, w jaki sposób razem możemy uprawiać seks. Dysponuję godziną na seks bez zobowiązań. Oszołomiona Trisha cofnęła się o krok. Wiedziała, że nie powinna się tak czuć skoro ostatnim razem mówił jej gorsze rzeczy. Nie pamiętał tego, ale ona tak. Zraniło ją, że zaoferował jej tak niewiele, coś tak trywialnego, podczas gdy bezustannie zaprzątał jej myśli. - Nie, dziękuję. Strona | 24

Skóra w kącikach jego oczu zmarszczyła się w wyrazie rozbawienia, po czym ponownie wzruszył ramionami. – Twoja strata. Wiesz, jak mnie znaleźć, jeśli zmienisz zdanie. Odprowadzę cię do domu. - Nie, dziękuję. - Odeskortuję cię do domu. – Wyraz rozbawienia nie opuszczał jego twarzy. – Więc chodź lekareczko. Albo możemy tak stać. Tak, czy inaczej utknęłaś ze mną dopóki nie dojdziemy na miejsce. Trisha odwróciła się do niego plecami i ruszyła szybko chodnikiem w dół. Mogła go za sobą wyczuć, choć nie wydał żadnego dźwięku. Jak na tak dużego mężczyznę potrafił poruszać się całkiem cicho. Odwróciła głowę, gdy doszła do swojego podwórka i aż sapnęła widząc, jak blisko się znajdował i naruszał jej przestrzeń osobistą. - Cała i zdrowa w domu – wyszeptał. – Jesteś pewna, że nie chcesz, abym wszedł lekareczko? - Jestem pewna – oświadczyła stanowczo Trisha. Ręce jej drżały, kiedy rzuciła się do drzwi. Czy użyje siły, żeby wejść do środka? Będzie naciskał na kwestię związaną z propozycją uprawiania z nią seksu? Otworzyła drzwi i odwróciła się, aby mu powiedzieć, żeby sobie poszedł, ale on zniknął. Zeszła z ganku i rozejrzała się spoglądając na chodnik ciągnący się z jednej i drugiej strony, ale nie było go nigdzie w zasięgu wzroku. Ściągnęła brwi. Gdzie zniknął tak szybko? Strasznie ją zirytował. Pośpiesznie weszła do domu i dokładnie zamknęła za sobą drzwi. Rzuciła torebkę na stolik w przedpokoju i udała się do sypialni. Minęła pusty pokój gościnny pamiętając, że musi zamówić biurko i kilka szaf na dokumenty, aby stworzyć domowe biuro. Krytycznym wzrokiem rozejrzała się po sypialni. Nienawidziła ogromnego łóżka z baldachimem z czterema drewnianymi słupkami sięgającymi niemal sufitu. Zajmowało zbyt wiele miejsca w pokoju. Dom został umeblowany, ale nic nie odpowiadało jej gustom.

Strona | 25

Zrzuciła z siebie ubrania w drodze do łazienki. Czyżby Slade mnie pamiętał? Może gra w jakiś rodzaj chorej gry, żeby zobaczyć czy coś powiem. Po prostu nie była pewna. Był całkiem przekonujący, jeśli chciał, aby wierzyła, że nigdy wcześniej się nie spotkali. Puściła prysznic i odczekała kilka minut zanim woda się zagrzała. Weszła pod strumień gorącej wody wydając przy tym westchnienie. Czemu ją pociągał? Nie mogła zaprzeczyć, że jej się podobał. Może to była zwykła ciekawość. Nie była pewna motywów swoich działań. Za każdym razem, gdy patrzył na nią przypominała sobie dziką, gorącą żądzę wywołaną jego językiem smakującym jej gardło. Sposobem, w jaki poruszał przy niej swoim ciężkim ciałem sprawiając, że niemal doszła czując jedynie jego ocierający się o nią penis. Wspominała również dźwięki, jakie wtedy wydawał. Te powarkiwania były seksowne. - Szalone pranie mózgu – westchnęła. Odrzuciła głowę do tyłu i umyła włosy, następnie ogoliła nogi i wyszła spod prysznica. Usłyszała charakterystyczny dźwięk. Z jej spodni, które rzuciła w sypialni, kiedy się rozbierała, dochodziło brzęczenie. Owinęła się ręcznikiem i wypadła z łazienki. Schyliła się walcząc ze swoimi zrolowanymi spodniami, po czym wyciągnęła z nich czarny telefon komórkowy. - Tu doktor Norbit. - Trisha, tu Paul. Mamy tu pewną sytuację. Możesz wrócić? - Już jadę. – Rozłączyła się i podbiegła do łóżka. Rzuciła na nie komórkę i odwróciła się. Zrobiła krok w kierunku szafy i uderzyła wprost w szerokie, twarde ciało. Sapnęła. Dwie ogromne dłonie chwyciły ją za nagie ramiona w momencie, w którym szarpnęła głowę do góry. Gapiła się na rozbawione oblicze Slade’a. Jej ciało było dociśnięte do jego, trzymał ją mocno za ramiona, a jego usta wyginały się w uśmiechu. - Nie odbierałaś telefonu. Potrzebują cię w centrum medycznym. - Jesteś w moim domu – wysapała.

Strona | 26

- Mam klucze do wszystkich domów. Jestem pracownikiem ochrony. Powinnaś odbierać telefony, jeśli nie chcesz, żeby ktoś do ciebie zajrzał. Twój pielęgniarz dzwonił do ciebie przez pięć minut i w końcu zadzwonił do nas. - Brałam prysznic! Jego uwaga skupiła się niżej. – Rozumiem. Dobrze ci w różowym, lekareczko. Jednak wyglądałabyś znacznie lepiej, gdyby ten ręcznik leżał na ziemi u twoich stóp. – Ciało Slade’a zadrżało nieznacznie tuż przy niej, kiedy jego uwaga podryfowała w kierunku jej ramion. – Kusi mnie, żeby zlizać wszystkie te krople wody. Serce Trishy zaczęło walić jak młotem z zaskoczenia i prawdopodobnie z odrobiny ekscytacji na myśl o nim po prostu to robiącym. Widok jego twarzy sprawił, że ciężko przełknęła. Mimo wszystko nagle ją puścił i cofnął się. - Będę czekał na ciebie w salonie. Pospiesz się lekareczko. Ktoś jest ranny i musimy natychmiast zabrać cię z powrotem do centrum medycznego. Trisha obserwowała, jak wysoki mężczyzna z Nowego Gatunku opuszcza pokój, zamykając za sobą drzwi. Zabrało jej dobrą sekundę zanim doszła do siebie po szoku, jakim było znalezienie Slade’a w swojej sypialni i bycia dotykaną przez niego. Wszedł do jej domu i widział ją niemal nagą. Spojrzała w dół na mały ręcznik, który ledwo zakrywał szczyty piersi i opadał do połowy uda. Zmusiła nogi, żeby ruszyły w kierunku szafy, aby szybko wciągnąć na siebie ubrania. Czekał na nią przy drzwiach frontowych. Włosy Trishy ociekały wodą, ale nie obchodziło jej to. Nie miała czasu na ich wysuszenie. Wyszła na zewnątrz i odwróciła się, kiedy ten ogromny mężczyzna zamknął drzwi przyglądając się jej. - Gotowa na przebieżkę lekareczko? Trisha przytaknęła schodząc w dół po schodkach prowadzących z ganka. Odwróciła się w kierunku centrum medycznego przygotowując się do biegu, ale zamiast tego sapnęła nagle, kiedy Slade zagarnął ją w swoje ramiona. Miał czelność błysnąć swoimi ostrymi zębami, gdy obdarzył ją szerokim uśmiechem i mrugnął do niej. - Trzymaj się mnie lekareczko.

Strona | 27

Zaczął biec w dół ulicy. Zszokowana Trisha zarzuciła mu ręce na szyję, żeby się przytrzymać. Nie mogła uwierzyć, że niesie ją, jakby nie mogła dotrzeć do kliniki o własnych siłach. - Postaw mnie. - Jesteśmy już prawie na miejscu lekareczko. Zamknij się i rozkoszuj się jazdą. – Nie miał nawet zadyszki, gdy dotarli pod budynek. Zwolnił, żeby się zatrzymać, po czym ostrożnie i z łatwością postawił ją na nogach przed drzwiami. Ponownie puścił do niej oko zanim się odwrócił. – Zobaczymy się, kiedy skończysz – zawołał przez ramię. Trisha nadal miała miękkie nogi z szoku wywołanego jego zachowaniem, kiedy weszła do środka. Znajdowała się tam poczekalnia, która została oddzielona od reszty pomieszczenia przez długi kontuar. Zobaczyła Paula pochylonego nad kimś leżącym na łóżku w otwartej przestrzeni. Odepchnęła od siebie myśli o Slade’dzie i tym, co się stało. Poruszała się szybko. - Co tu mamy? Paul odwrócił się. – Ciężkie okaleczenie. Będzie potrzebował szwów, Trisha. Przez kolejne pół godziny miała pełne ręce roboty. Jeden z ludzi, mężczyzna będący sekretarzem dyrektora Homelandu przypadkowo skaleczył się nożem kuchennym podczas próby przygotowania kolacji (*sierota, dobrze, że sobie ręki nie odrąbał). Trisha oczyściła ranę, założyła szwy i zabandażowała skaleczenie. Dała mu środki przeciwbólowe i zrobiła zastrzyk przeciwtężcowy. Centrum medyczne miało swoją własną, w pełni zaopatrzoną szafkę z lekami, a ona po prostu wyjęła medykamenty, których potrzebowała. Obserwowała, jak wychodzi. Paul skończył sprzątać. – Odwaliłaś kawał dobrej roboty Trisha. Wątpię, by pozostało mu dużo blizn. - Dzięki. - Mam wszystko pod kontrolą. Idź do domu. Ja odwalę robotę papierkową. Ty jesteś wolna. - Przepraszam, że nie odbierałam telefonu. Brałam prysznic.

Strona | 28

Paul uśmiechnął się szeroko. – Rozumiem. Musisz rozczesać włosy. Są trochę skołtunione i poskręcane w mokre loki. - Dobranoc – westchnęła, wychodząc na zewnątrz. Uderzyła w nią ulga, kiedy nigdzie nie zobaczyła Slade’a. Przeszła jakieś dziesięć stóp zanim go wyczuła. Zatrzymała się i odwróciła obserwując, jak przemierza chodnik zamaszystym krokiem idąc dokładnie w jej kierunku. Uśmiechnął się, kiedy ich spojrzenia się spotkały. - Gotowa, żebym cię eskortował? - Sama znajdę drogę, dzięki. Mam trzydzieści lat. Opanowałam powrót do domu. - Nie można być zbyt ostrożnym w ostatnich dniach, lekareczko. Nigdy nie wiadomo, jakie zwierzę kręci się po okolicy. Spiorunowała go wzrokiem: takie jak ty? Nie powiedziała tego na głos, ale miała na to ochotę. Nadal szła. Tym razem pozostał obok niej. Musiała iść szybko, aby nadążyć za jego długimi krokami. Dotarli do jej ogródka i Trisha odwróciła się, aby przyjrzeć się mężczyźnie, który patrzył na nią badawczym wzrokiem. Otworzyła drzwi tylko na tyle, aby móc się prześliznąć

przez

szparę.

Odwróciła

się

twarzą

do

Slade’a

i

wycofała

się do bezpiecznego wnętrza domu. - Nigdy więcej nie wchodź do mojego domu. Co byś zrobił, gdybym nadal była pod prysznicem? Uśmiechnął się szeroko. – Wszedłbym tam, żeby ci powiedzieć, że jesteś potrzebna w centrum medycznym i podałbym ci mniejszy ręcznik, niż ten, który miałaś na sobie. Może ręczniczek do rąk. – Wzrok Slade’a powoli wędrował po jej ciele, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Albo ręcznik do mycia twarzy. (*tu chodziło o washcloth czyli myjkę, ręcznik do mycia twarzy i rąk, ale uznałam, że tak będzie bardziej czytelnie) Spięła się. – Cieszy cię drażnienie się ze mną, prawda? Wzruszył jedynie ramionami, nadal się uśmiechając. Strona | 29

- Jest ku temu jakiś konkretny powód, czy po prostu jestem wyjątkowa? Uśmiech zamarł mu na ustach. – Może jestem zainteresowany dowiedzeniem się, w jaki sposób nasze dwa gatunki mogą się ze sobą parzyć. - Cóż, znajdź sobie kogoś innego do nękania. Wzruszył ramionami. – Nie ma sprawy. Jeśli nie jesteś zainteresowana, to po prostu nie jesteś. Ja tylko poszukuję partnerki seksualnej, ale nie będę cię więcej niepokoił. Powinnaś była skorzystać z okazji lekareczko. – Jego oczy zwęziły się. – Chciałem tylko paru godzin, żeby odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania. Jesteś na tyle ładna, że pomyślałem, iż to może być warte mojego czasu. Branoc lekareczko. – Odwrócił się i zaczął schodzić z ganku. Był w pół drogi, żeby wejść na chodnik prowadzący do jej domu, kiedy otworzyła usta. - Tylko paru godzin co? I ładna? Ostatnim razem ciągle nazywałeś mnie ślicznotką. – Pozwoliła, żeby przemawiał przez nią gniew. – Ostatnim razem oferowałeś mi kilkudniowy seks 215-ko. Czy powinnam czuć się obrażona? Nagle się odwrócił. Rozpoznawała szok, kiedy go widziała, a właśnie ta emocja wykrzywiała jego przystojne rysy. To odpowiedziało na jej pytanie. Naprawdę jej nie pamiętał. Wpatrywała się w niego gniewnie. - Myślę, że lubiłam cię bardziej, gdy dochodziłeś do siebie w moim szpitalu. Byłeś bardziej pociągający na wpół żywy, niż teraz w pełni sił. To jest naprawdę smutne. Zatrzasnęła drzwi w sekundzie, w której zrobił krok w jej kierunku. Przekręciła zamki i zasunęła zasuwę. - Lekareczko? Otwórz drzwi – wywarczał te słowa z drugiej strony drzwi. - Dobranoc panie Slade. Przekręcił gałkę w drzwiach, ale zamek wytrzymał. Usłyszała dzwonienie kluczy. Czy będzie próbował otworzyć jej drzwi? Przygryzła wargę. - Dzwonię po ochronę – zagroziła. – Pamiętasz ich? Są bardzo dobrzy w powstrzymywaniu cię, więc zastanów się zanim powiesz, że nikt nie przyjdzie mnie

Strona | 30

uratować, jak ostatnim razem. (* to zdanie w oryginale było bardziej czytelne, niż po polsku, więc ciut zmieniłam :P) Wypowiedział ciche przekleństwo. – Jesteś lekarką z tego szpitala, prawda? - Och, więc jednak mnie pamiętasz. – Oparła się o drzwi. - Masz inne włosy. Dotknęła

swoich

wilgotnych

włosów.

W

zeszłym

roku

próbowała

eksperymentować z rudym kolorem, kiedy pracowała w szpitalu, w którym się spotkali. Teraz wróciła do swojego naturalnego koloru, miodowego blondu. – To prawdziwa ja. Zdecydowałam, że już nie chcę się farbować na rudo. - Otwórz drzwi i porozmawiaj ze mną – wywarczał rozkaz. - Po co? Żebyś mógł mnie jeszcze bardziej obrazić? Być jeszcze większym dupkiem? Trisha spięła się, kiedy tylko cisza odpowiedziała na jej pytanie. Czy będzie próbował wejść do jej domu w inny sposób? Dlaczego w ogóle miałoby go obchodzić, czy jest tą samą kobietą, którą napastował rok temu? Nasłuchiwała, ale nie usłyszała nawet szmeru po drugiej stronie drzwi. - Panie Slade? Nie odpowiedział. W końcu odeszła od drzwi, żeby zrobić szybką rundkę po domu, aby się upewnić, że wszystkie okna są zamknięte. Odprężyła się będąc pewną, że odszedł i nie planuje jej dłużej nękać. Weszła do sypialni i zgasiła światło. Poszła spać w spodniach, tak na wszelki wypadek, gdyby postanowił jednak wrócić i zaskoczyć ją kolejną niezapowiedzianą wizytą. *** Slade oparł się czołem o drzwi, zamknął oczy i słuchał, jak lekarka odchodzi. Nadal był w szoku. Kobieta, którą właśnie obraził i rozgniewał była tą samą, która prześladowała go nocami odkąd został uwolniony. Doktor Trisha Norbit zmieniła kolor włosów i zapuściła je. Był nieźle otumaniony, kiedy się obudził wewnątrz ludzkiego szpitala, ale powinien był rozpoznać jej zapach Strona | 31

lub te piękne tafle błękitnych oczu, gdy zobaczył je ponownie. Wspomnienie o nich sprawiło, że chciał skopać swój własny tyłek za to, że nie powiązał faktów. Czyżby ich leki rzeczywiście tak źle na niego działały? Na swoją obronę miał to, że nigdy nie poznał imienia kobiety, którą przyszpilił swoim ciałem do małego, szpitalnego łóżka, ale wszystkie inne wspomnienia o niej pozostały nienaruszone. Jej miękkie ciało pod nim, smak kobiecej skóry na jego języku i dręczący go zapach jej podniecenia. Był pewien, że nikt jej nie uratuje, że stanie się jego, a on rozkoszował się myślą o sprawieniu, iż będzie go pragnąć równie mocno, jak on jej. Następnie wszystko zmieniło się w piekło. Ludzie wbiegli do pokoju, odurzyli go i zabrali ją. Zdusił warknięcie. Pierwszorzędnie wszystko schrzanił. Do późna w nocy, zanim odpłynął w sen zawsze myślał o niej, o swoim seksownym rudzielcu. Odepchnął się od zimnego drewna i spojrzał na dom, w którym się skryła. Fantazjował o tym, że ją odnajduje, ponownie ma ją pod sobą i kończy to, co zaczął. Obmyślał, w jaki sposób ją oczaruje, uczył się ludzkiej taktyki uwodzenia, mając nadzieję przekonać ją tym do siebie, jeśli ten dzień kiedykolwiek nastąpi. Doktor Trisha Norbit nienawidziła go. Nie mógł jej jednak o to obwiniać. Przez większość czasu celowo zachowywał się w stosunku do niej jak dupek. Irytowało go, że czuje do niej pociąg mimo fantazji o kobiecie, która tkwiła w jego głowie. To wyglądało niemal tak, jakby zdradzał wspomnienie o swoim rudzielcu za każdym razem, gdy jego ciało odpowiadało na doktor Norbit. Kosmiczny żart polegał na tym, że były jedną i tą samą osobą. Wszedł w ciemność. Właśnie stracił wszelką nadzieję, że kiedykolwiek będzie ją miał w swoim łóżku. Zatrzymał się, żeby spojrzeć za siebie na jej dom. Jego gniew opadł i przeszedł w smutek. Fantazje są dla frajerów. Odebrał lekcję i będzie się od niej trzymał z daleka.

Strona | 32

ROZDZIAŁ 2

Napięte. Właśnie w taki sposób Trisha opisałaby swoje nowe stosunki z oficerem ONG. Slade patrolował ludzką sekcję Homelandu, obszar, w którym żyła i pracowała, więc siłą rzeczy musiała mieć z nim styczność. Od tamtej nocy ledwo ze sobą rozmawiali. Kiedy już to robili, wydawało się, jakby obydwoje zawarli ze sobą ciche porozumienie, aby nie poruszać żadnych osobistych tematów. W ten sposób minęły dwa miesiące. Facet był sympatyczny, ale wolałaby, żeby było inaczej. Slade miał pogodne usposobienie, duże poczucie humoru i za każdym razem, gdy go spotykała, obdarzał ją uśmiechem. Od nocy, kiedy powiedziała mu kim tak naprawdę jest, upewniał się, żeby nigdy nie byli sami. Przeważnie była mu za to wdzięczna. Czasami, kiedy wracała nocą do domu była w stanie wyłapać mignięcie jego sylwetki na ciemnej ulicy. Mogła wyczuć, jak się jej przygląda wiedząc, że śledzi ją, aby się upewnić, iż bezpiecznie dotarła na miejsce. To jego praca, powtarzała sobie. Żałowała, że mu nagadała, ale straciła panowanie nad sobą. Coś było z nią nie tak (*jasne syndrom cnotki niewydymki, trochę bym chciała, ale trochę się boję, a jak już to mam ci za złe, że nie zrobiłeś mi tego co chciałeś, a ja się bałam, ale tak naprawdę tylko o tym marzyłam hehe – syndrom mentalnej dziewicy jest straszny). Mentalnie kopnęła się w tyłek za bycie złą na tego mężczyznę ze względu na powód swojej złości, ponieważ wiedziała, że to nie było właściwe. Czuła się obrażona, że ją zapomniał. Zaledwie przed rokiem chciał ją zatrzymać na kilka dni, nazywał ją ślicznotką, a teraz… Westchnęła. Po prostu uważał, że jest ładna i zaoferował jej jakiś tandetny, jednorazowy numerek. Nawet nie całą noc. Chce mnie tylko na parę godzin. - Głupota – wymamrotała. - Co takiego? – Głęboki głos odezwał się cicho za nią. Trisha wzdrygnęła się, po czym obróciła się na krześle, aby spojrzeć na Slade’a. Złapała się za serce.

Strona | 33

- Nigdy więcej nie podkradaj się do mnie w taki sposób. Czy to by cię zabiło, gdybyś wydał jakiś dźwięk, kiedy się poruszasz? Wygiął brwi, a uśmiech wykrzywił jego pełne usta. – Wtedy nie mógłbym podziwiać twojej reakcji. Westchnęła. – Cieszę się, że przynajmniej ty uważasz to za zabawne. Ja z pewnością tak tego nie widzę. Rozejrzała się po pokoju, uświadamiając sobie, że nikogo innego tu nie było i nagle się spięła. Uh-och. To był pierwszy raz o ile mogła sobie przypomnieć, gdy byli całkowicie sami, od czasu tamtej nocy, kiedy wszedł do jej domu. Rozmawiali ze sobą parokrotnie, gdy pojawiły się problemy pomiędzy człowiekiem, Ellie Brower i jej mężem należącym do Nowego Gatunku. Fury został postrzelony podczas konferencji prasowej, na którą wdarło się kilku członków grup nienawiści, a podczas jego rekonwalescencji został odurzony przez pielęgniarkę, która starała się wywołać u niego obłęd. Od tamtego czasu wpadali na siebie od czasu do czasu, ale zachowywali się wówczas profesjonalnie. - Czego potrzebujesz? - Dobrze, że nie pytasz czego chcę. – Uśmiechnął się do niej ironicznie krzyżując ręce na szerokiej piersi. – Justice musi wyruszyć w podróż i chce, żebyś pojechała razem z nim. – Poruszył brwiami. – Kazał ci powiedzieć, żebyś się spakowała na dwa dni. Nie miałem pojęcia, że ty i Justice sypiacie ze sobą. Trisha obrzuciła go gniewnym spojrzeniem. – Wiesz, że pan North i ja… że nic nas nie łączy. Jest moim szefem, a twoim przywódcą. Moje kontakty z Justicem są czysto profesjonalne. Język Slade’a przebiegł wzdłuż dolnej wargi. Trisha obserwowała go. Podniosła lekko wzrok na jego błękitne oczy, które patrzyły wprost na nią. – Wiem, ale uwielbiam patrzeć, jak cała oblewasz się rumieńcem, kiedy się złościsz. – Nagle się uśmiechnął. – Justice chce, żebyś była gotowa do drogi w przeciągu godziny. - Ale… - Godziny. Nie kłóć się ze mną. Jestem tylko posłańcem.

Strona | 34

- Ale dokąd jedziemy? Jestem właśnie na dyżurze i jutro też mam zmianę. Czego chce ode mnie Justice? Wzruszył ramionami nadal się uśmiechając. – Ja tylko dostarczam wiadomości. Widzimy się za godzinę lekareczko. Podjadę po ciebie i będę czekał od frontu. Obserwowała, jak wychodzi z kliniki. Przekleństwo wyszło spomiędzy jej ust zanim zdążyła się powstrzymać. Uwielbiał ją irytować i miał po temu prawdziwy talent. Podniosła słuchawkę, żeby zadzwonić do doktora Teda Treadmonta, drugiego lekarza, którego zatrudnili w niepełnym wymiarze czasu pracy, aby pomagał jej podczas niektórych dyżurów. Naprawdę musieli zwiększyć liczbę personelu. Dwaj lekarze i pielęgniarz to było zbyt mało. Zrobiła mentalną notatkę, aby poruszyć ten temat z Justicem, kiedy będzie z nim rozmawiać następnym razem. Przewodził Nowemu Gatunkowi, był wyznaczonym przez nich przywódcą i podejmował większość decyzji w Homelandzie. Rzuciła okiem na telefon. Trochę ją kusiło, aby zadzwonić i powiedzieć mu, że nigdzie nie jedzie, bez względu na powód, dla którego chciał, aby mu towarzyszyła, ale szybko zmieniła zdanie. Darzyła Justice’a szacunkiem i mimo wszystko potrzebował jej, żeby z nim pojechała gdzieś, dokąd trzeba było się spakować. Mogła nie chcieć jechać, ale i tak to zrobi. Nie miała pojęcia, co powinna zabrać. Przeklęła i zdecydowała, że po prostu weźmie po trochu wszystkiego. Złapała kilka par jeansów, luźnych spodni i kilka ładnych koszul razem z uniwersalnym, czarnym dresem, tak na wszelki wypadek. Za nimi poszła bielizna. Wzięła jedną parę butów na wysokim obcasie, tenisówki, po czym zdecydowała, że na drogę założy buty do biegania. Spakowała również kilka par bawełnianych spodni do spania. Weszła do łazienki, żeby zapakować małą torbę podróżną. Znalazły się w niej kosmetyki i przybory osobiste. Pamiętała o szamponie i odżywce do włosów na wypadek, gdyby zatrzymali się w hotelu. Nienawidziła próbek. Jej włosy były zbyt długie, aby miała z nich jakikolwiek pożytek. Czarny SUV zajechał pod jej dom i rozległ się dźwięk klaksonu. Trisha rzuciła okiem na zegarek i zobaczyła, że przyjechał piętnaście minut za wcześnie. Złapała Strona | 35

torebkę, walizkę i zarzuciła sobie na ramię małą torbę podróżną. Ciężar jej wszystkich bagaży sprawił, że z trudem dowlekła się do drzwi i wyszła na zewnątrz. Nikt nie przyszedł, aby jej pomóc. Wpatrywała się znacząco w ochroniarza, który siedział za kierownicą SUV-a, ale on tylko obserwował ją, jak zamyka drzwi i walczy z kluczami, aby przekręcić zamek. Część irytacji uszła z niej, ponieważ to nie Slade był kierowcą. Odprężyła się, wzięła głęboki wdech i odwróciła się. Idąc chodnikiem, starała się nie jęczeć. Walizka była ciężka, a torba wrzynała jej się boleśnie w ramię. Tylne drzwi otworzyły się i Slade wyskoczył z samochodu. Uśmiechał się do niej zerkając na jej torby. Potrząsając głową przeszedł na tył samochodu i otworzył bagażnik. Zszedł Trishy z drogi, chichocząc i zamachał w jej kierunku pokazując, aby wsadziła swoje rzeczy do środka. - Rany, dzięki za pomoc. – Obrzuciła go złośliwym spojrzeniem. - Powiedziałem, że wyjeżdżamy na dwa dni, a nie na dwa tygodnie lekareczko. Chyba możesz zapakować własne bambetle, skoro uważasz, że będziesz potrzebowała całego tego szajsu, który upchnęłaś w te torby. Jęknęła, kiedy dźwignęła walizkę do góry, aby wrzucić ją do SUV-a. – Nie wiedziałam,

co

spakować,

więc

musiałam

zabrać

różne

typy

ubrań.

To zaoszczędziłoby mi masę pakowania, gdyby ktoś – tu spiorunowała go wzrokiem wrzucając do środka podręczną torbę – powiedział mi dokąd jadę i o co w tym wszystkim chodzi. Zamknął bagażnik. – Jedziemy lekareczko. Nie mamy całego dnia, żeby tu stać i gawędzić. Trisha była wkurzona. Mocno złapała torebkę. Drzwi z tyłu SUV-a nadal były otwarte, poruszyła się zanim Slade był w stanie wykonać jakikolwiek ruch i wspięła się do środka wiedząc, że zajęła jego miejsce. Obdarzyła go znaczącym uśmiechem rozsiadając się wygodnie na wciąż-jeszcze ciepłym-od- jego tyłka siedzeniu. Zatrzasnęła drzwi i odwróciła się, żeby zapytać Justice’a co się dzieje. Samochód był pusty, za wyjątkiem kierowcy i Slade’a, który otworzył drzwi po drugiej stronie i wspiął się do środka. Zamknął je za sobą. - Zabieramy Justice’a na końcu? – W jej głosie pobrzmiewała nadzieja. Strona | 36

Slade zapiął swój pas. – Zapnij się lekareczko. Justice już pojechał. Spotkamy się z nim za parę godzin. Westchnęła, zapinając swój pas. – Dokąd jedziemy? – Skierowała swoją uwagę na ochroniarza siedzącego przed nią, za kierownicą. – Jestem doktor Trisha Norbit. A pan jak się nazywa? - Bart – odpowiedział wesoło. Spotkał się z jej spojrzeniem w lusterku wstecznym. – Jedziemy na północ do prywatnego ośrodka. Trisha z niepokojem zmarszczyła brwi. – Dlaczego? - Och. – Brat uruchomił SUV-a. – Pan North zaplanował tam kilka spotkań. Uznano, że to miejsce jest na tyle odległe, aby naprawdę uprzykrzyć życie mediom, jeśli spróbują podążyć tam za nim i rozbić obóz, żeby zobaczyć, co robi. Mamy nadzieję, że dowiedzą się o tym dopiero po fakcie. Trisha ignorowała Slade’a. – Jakie rodzaje spotkań? Wiesz coś o tym? - Ależ oczywiście. – Młody mężczyzna był naprawdę rozmowny, co odpowiadało Trishy. – Pan North zamierza kupić tam kawałek ziemi dla Nowego Gatunku. Ma umówione spotkania ze wszystkimi tamtejszymi urzędnikami i facetem, który chce sprzedać ziemię. Słyszałem, że chce abyś była przy tym obecna na wypadek, gdyby ktoś miał jakieś pytania odnośnie bzdet natury medycznej. – Zaczerpnął powietrza. – Słyszałaś o tych głupich pogłoskach, jakoby ludzie pracujący z Nowym Gatunkiem mogli od niego złapać parwo* i inne rzeczy, prawda? (*parwowirus – atakuje psy i z tego, co wyczytałam

niszczy

białka

w

zwierzęcym

łańcuchu

DNA

http://dictionary.reference.com/browse/parvovirus) Trochę się tym martwiłem, ale Tiger dał

mi słowo, że to stek bzdur. Zna pani Tigera, doktor Norbit? To nieprawda, zgadza się? Nie mogę złapać żadnych zwierzęcych chorób pracując z Nowym Gatunkiem, racja? Ponieważ to jest coś, co naprawdę by mi się nie spodobało. Uważam, że powinni dać nam premię za pracę w niebezpiecznych warunkach, jeśli to prawda. Moja mama ciągle mi powtarza, że powinienem pójść do weterynarza i zaszczepić się, tak na wszelki wypadek, ponie… - Zamknij się – warknął Slade.

Strona | 37

Trisha podskoczyła słysząc ton jego głosu, a Bart zamilkł. Przekręciła głowę, żeby spojrzeć gniewnie na Slade’a. Wzruszył ramionami. - Za dużo gada. To mnie wkurza. Trisha starała się ukryć zniesmaczenie. – Gwarantuję ci, że nie możesz złapać parwo od Nowego Gatunku Bart. Dziękuję – podkreśliła to słowo - że powiedziałeś mi dokąd się wybieramy i dlaczego. – Znów spiorunowała Slade’a wzrokiem. – Niektórzy ludzie nie doceniają uprzejmych osób, ale ja z pewnością tak. Slade odwrócił się nieznacznie, bardziej zwracając się do niej twarzą i uśmiechnął się krzyżując ręce na szerokiej piersi (*dobrze, że autorka co rusz wspomina o tym, że ma szeroką pierś, bo mogłabym przez przypadek zapomnieć :P). Otwarcie gapił się na jej piersi, skupiając na nich swoją uwagę. – Potrafię być naprawdę miły, kiedy tylko tego chcę. Wiem, w jaki sposób stymulować konwersację. – Jego spojrzenie podniosło się, po czym puścił do niej oko. – Jestem całkiem niezły w sprawach językowych, gdy mam ku temu dobrą motywację. – Zerknął na uda Trishy, a jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. – Jestem bardzo dobry w sprawach językowych. (*w oryginale oral skills – ustne umiejętności, ale tak jest chyba lepiej) Ty sukinsynu. Trisha zacisnęła zęby, nie chcąc powiedzieć tego na głos. Nie mówił o konwersacji i doskonale o tym wiedziała. Czemu zawsze próbował ją zdenerwować? Może uważał, że uda mu się ją zawstydzić swoimi błyskotliwymi, dwuznacznymi wypowiedziami, ale ona była lekarzem. Wzięła głęboki wdech i zmusiła się do uśmiechu. Stanowczo zbyt często była zaczepiana przez pijanych mężczyzn na ostrym dyżurze, aby pozwolić mu być górą. - Zawsze wspaniale jest posiadać zdolności językowe, panie Slade. – Spojrzała niżej na krok jego czarnych spodni, zatrzymując na nim przez chwilę oczy. Pozwoliła, aby jej wzrok powoli przesunął się w górę ciała Slade’a, badając przy tym każdy jego cal, dopóki ich spojrzenia nie spotkały się. Zobaczyła, jak uśmiech zamiera na ustach oficera ONG. Wiedziała, że jej zachowanie starło rozbawienie z jego twarzy. – Chyba można by powiedzieć, że sama mam bzika na punkcie zdolności językowych. Uśmiechnęła się do niego szerzej i oblizała wargi, pozwalając językowi powoli sunąć po ich powierzchni. Szczęka Slade’a zacisnęła się, a on poprawił się w swoim fotelu. Zauważyła jego zainteresowanie. Strona | 38

- Dobra konwersacja jest niezwykle ważna, nie uważasz? To takie stymulujące i przyjemne, gdy robi się to we właściwy sposób. Może cię zaskoczyć, jak wiele nauczyłam się w tej kwestii jako lekarz. Minęło sporo czasu, odkąd odbyłam naprawdę dobrą konwersację i czasami niemal cierpię z potrzeby za kimś, kto potrafiłby mnie pobudzić. – Przymrużyła oczy. – Ale niestety nie poznałam jeszcze nikogo, z kim naprawdę chciałabym porozmawiać. Wciąż tylko spotykam kretynów, którzy nie grzeszą finezją. Warknął na nią. Zachichotała i odwróciła się od niego, aby wyjrzeć przez okno, by obserwować, jak zostawiają za sobą Homeland. Strażnicy przy bramie tylko machnęli na SUV-a, żeby jechał dalej. Trisha nie kłopotała się, żeby spojrzeć na Slade’a. Obawiała się, że nadal się na nią gapi. Zwróciła się do okna i wierciła, dopóki nie zajęła wygodnej pozycji. - Mam nadzieję, że nie będzie wam to przeszkadzać, bo zamierzam się zdrzemnąć. – Nie mogła się oprzeć. Odwróciła głowę i spotkała się ze spojrzeniem Slade’a. Nadal się jej przyglądał, a jego błękitne oczy wpatrywały się wprost w jej bez cienia rozbawienia. Właściwie to wyglądał na rozgniewanego. - Miłej drzemki, doktor Norbit. Obudzę panią, gdy dojedziemy na miejsce – zaoferował Bart. – Będzie pani przeszkadzało, jeśli włączę radio? - Ani trochę. – Trisha z powrotem odwróciła się do okna uświadamiając sobie, jak bardzo była zmęczona. *** - Szybko – ryknął mężczyzna. – Jedź szybciej. Jest dokładnie na naszym tyłku. Trisha została wyrwana ze snu, gdy uderzyła w okno. Jęknęła, kiedy ból eksplodował w jej skroni. Nadal na wpół spała i była zdezorientowana, gdy poderwała głowę, by rozejrzeć się po SUV-ie i sprawdzić, co się dzieje. Slade przechylał się pomiędzy siedzeniami, a Bart nadal kierował SUV-em. Trisha przestudiowała ich otoczenie zauważając, że jechali dwupasmową autostradą znajdującą się na zalesionym obszarze, gdzie drzewa rosły gęsto po obu jej stronach. Słońce obniżyło się na niebie zwiastując szybkie nadejście zmierzchu. Trzymała się za czoło, Strona | 39

gdzie nadal ją bolało, po czym zabrała dłoń, by spojrzeć na krew. Nie było jednak żadnej krwi. - Wciśnij gaz do dechy – warknął Slade. – Zamierzają ponownie w nas uderzyć. Kto w nas uderzy? Trisha odwróciła głowę, aby wyjrzeć przez tylną szybę. Zobaczyła czerwoną ciężarówkę z metalowym grillem, która szybko zbliżała się do SUVa. Wiedziała, że jej usta się otwarły, gdy ciężarówka podjechała bliżej, ponieważ uświadomiła sobie, że uderzy w nich. Westchnęła cicho, kiedy walnęła w tył SUV-a. SUV skręcił gwałtownie i wpadł w poślizg na wąskiej drodze. Głowa Trishy została odrzucona do tyłu uderzając o fotel kierowcy. Pas bezpieczeństwa wpił się boleśnie w jej udo. Uświadomiła sobie, że podczas snu ściągnęła go z ramienia. - O mój Boże. – Głos Barta brzmiał niczym szloch. – Starają się nas zabić. - Wal w gaz – ryknął Slade. – Nasz silnik jest większy. Nie będą w stanie nas dorwać, jeśli znajdziesz swoje jaja i dodasz trochę gazu. - Nie mogę – wrzasnął Bart. – Tracę kontrolę. Zakręty są zbyt ostre. - Następnym razem ja prowadzę – warknął Slade. Trisha poczuła strach spoglądając na pobocze. Wszędzie znajdowały się drzewa, a po jednej ze stron wąskiej drogi wyrastało wzgórze, podczas gdy druga, ta od której siedziała, opadała w kierunku ogromnego, zadrzewionego obszaru. Wpatrywała się w dolinę. Znajdowali się na jakiejś krętej, górskiej drodze prowadzącej w górę. - Zadzwoń po pomoc – powiedziała Trisha, zdezorientowana i przerażona tym, że obudziła się w piekle. - Tu nie ma zasięgu. – Slade wywarczał te słowa. Najwidoczniej był wściekły. Odwrócił głowę, patrząc do tyłu. Przeklął, rzucając się na siedzenie obok Trishy. Zszokował ją widok broni, którą wyciągnął zza paska spodni. - O cholera – sapnęła. Ciężarówka ponownie ich staranowała. Trisha została rzucona na przeciwległe drzwi, ale tym razem udało jej się nie uderzyć o nie głową. Zamiast tego walnęła w nie Strona | 40

ręką, którą wyciągnęła, żeby się ich złapać. Slade został odrzucony do tyłu na siedzenie pasażera, po czym podniósł się na kolanach i pochylił w kierunku tylnej części SUV-a. Wycelował broń. - Zakryj uszy lekareczko. Zrobiła to w chwili, w której Slade otworzył ogień. Szkło eksplodowało. Dźwięk oddawanych strzałów był ogłuszający. SUV-em zarzuciło dziko i teraz jechał niemal tylko na dwóch kołach, przechylając się. Bart przeklął kręte pasmo, wchodząc zbyt szybko w zakręt. Trisha okręciła się, by spojrzeć do tyłu. Zobaczyła białą parę wydobywającą się spod maski czerwonej ciężarówki. Nikt nie musiał jej o tym mówić, wiedziała że Slade strzelał w silnik. Musiał trafić w chłodnicę lub coś innego. Czerwona ciężarówka zwolniła, a SUV zwiększył dystans. Slade przestał strzelać. Przeklął, upuszczając pusty magazynek i załadował kolejny, pełen, który wyciągnął z bocznej kieszeni. Weszli w zakręt, a czerwona ciężarówka już nie znajdowała się za nimi. Trisha gapiła się na Slade’a. Jego błękitne oczy zabłysły, gdy spojrzał na nią. – Wszystko w porządku lekareczko? Udało jej się skinąć głową. – Kto to był? Slade wzruszył ramionami. – Zgaduję, że nie nasi przyjaciele. – Osunął się w dół na siedzenie obok, kładąc broń pomiędzy nimi. Oderwał od niej uwagę, aby spojrzeć na rozbitą tylną szybę. Wiatr wdzierał się do środka SUV-a przez dziurę. Wyszarpnął swoją komórkę z kieszeni. Otworzył ją, patrzył na nią przez kilka sekund, po czym przeklął wściekle. - Nadal nie ma zasięgu. – Jego spojrzenie spotkało się z jej. – Gdzie jest twoja komórka lekareczko? - Moja również nie będzie działać, jeśli twoja nie ma zasięgu. - Nigdy nie wiadomo. Możemy mieć różnych operatorów. Gdzie jest? Nie chcę tu siedzieć i dywagować. Wolę raczej sprawdzić, czy działa. Sięgnęła po torebkę, ale nie było jej tam, gdzie ją zostawiła. Spojrzała w dół uświadamiając sobie, że musiała spaść na podłogę. Wskazała na nią. Slade rzucił Strona | 41

się w kierunku torebki. Jego dłonie praktycznie ją zmiażdżyły, kiedy szarpnął za nią. W przeciągu jednego uderzenia serca wywrócił torebkę, wyrzucając całą jej zawartość na siedzenie pomiędzy nimi, kilkoma silnymi potrząśnięciami. Trisha musiała walczyć z chęcią krzyknięcia na niego, po czym usta jej opadły z szoku. To były jej rzeczy, a on po prostu porozrzucał je po całym siedzeniu, jakby to były jakieś śmieci. Wsunął rękę pomiędzy cały ten bałagan, który zrobił , aby znaleźć jej komórkę, a następnie otworzył ją. - Niech to szlag – warknął i rzucił jej telefon na podłogę. - To mój telefon. Nie rozwal go. Krew w niej zawrzała. Była zarówno przerażona, jak i naprawdę, naprawdę wściekła. Odpięła swój pas, aby się pochylić i sięgnąć w dół, żeby sprawdzić co z jej komórką. Slade popchnął ją z powrotem na miejsce. - I tak nie działa – warknął, wpatrując się w nią gniewnie. - Rzucaj własnym telefonem, nie moim. To było chamskie. - Przykro mi. Nienawidzę być niemiły, kiedy ktoś właśnie próbował nas zabić. - Halo? – Krzyknął Bart. – Tam jest następna ciężarówka. Moglibyście przestać się kłócić? Myślę, że mamy kolejny problem. Wygląda na to, że nie byli sami! Trisha odwróciła głowę, żeby spojrzeć na horror rozgrywający się z tyłu SUV-a. Kolejna ciężarówka zbliżała się do nich szybko, to był niebieski pickup z metalowym grillem niemalże bliźniaczo podobnym do tego z czerwonego samochodu. Obserwowała, jak mężczyzna wstaje na pace, jedną ręką chwyta się metalowego pałąka znajdującego się na szoferce, aby zachować równowagę, a drugą podnosi i stara się w nich wycelować. Otworzyła usta, żeby wykrzyczeć ostrzeżenie. Slade sięgnął przed siebie i złapał za koszulę Trishy zaciskając na niej pięść, następnie szarpnął ją w dół na siedzenie. Jego ciało przygniotło ją sprawiając, że torebka i cała jej zawartość wbiła się w jej brzuch. Ręka Slade’a wsunęła się pomiędzy nią, a siedzenie. Złapał jej piersi, ścisnął je (*i może jeszcze przeleciał ją w międzyczasie? Faceci, nigdy nie przepuszczają okazji na małe macanko. Może doszedł do wniosku, że zaraz zginą i teraz, albo nigdy, hmmm…), po czym przekręcił rękę. Znalazł broń Strona | 42

i wyszarpnął ją spod niej bez cienia delikatności. Rozbrzmiał huk, ale Trisha usłyszała tylko przytłumiony dźwięk, ponieważ uda Slade’a dociskały się do jej uszu. Moja głowa jest pomiędzy udami Slade’a. To oznaczało, że zgrubienie na karku… Zacisnęła zęby. W jaki sposób może być podniecony, kiedy ktoś do nas strzela? (*buhahaha a nie mówiłam? Tak Trish, zgwałci ci kark hi hi ☺) Starała się wydostać spomiędzy jego ud, ale jego masywne, pokaźnych rozmiarów ciało przyciskało ją do siedzenia. Mięśnie Slade’a nagle się zacisnęły, niemal miażdżąc jej prz tym głowę. - Nie ruszaj się – zażądał. – To są moje jaja, a ty naciskasz na nie. - Wal się. Złaź ze mnie – wrzasnęła. Ogromna dłoń nagle mocno uderzyła Trishę w tyłek, wysyłając wstrząs bólu z pośladka do mózgu, co ją oszołomiło. - Moja twarz jest tutaj lekareczko. Nie skrzywdzisz mnie, a ja nie skrzywdzę ciebie. Trisha tylko wrzasnęła. Była wściekła, przerażona, a jej tyłek pulsował bólem w miejscu, gdzie uderzył ją swoją wielką łapą. Coś walnęło mocno w SUV-a, powodując, że Slade zwalił się na nią. Zostali rzuceni do przodu, a ciało Trishy wysunęło się spod niego. Obydwoje uderzyli o tył przednich foteli. - Jedź – Slade rozkazał surowo Bartowi. – Jeszcze jedno tak mocne uderzenie… CHOLERA! Cholera? Trishę zaniepokoił ton głosu Slade’a. Sekundę później SUV podskoczył dziko. Ona i Slade praktycznie całkowicie oderwali się od siedzeń. Usłyszała męski krzyk. Bart. Następnie została mocno rzucona na plecy na siedzenie, z całym ciężarem Slade’a zmierzającym na nią. Usłyszała potworny hałas, kiedy wszystko zaczęło grzechotać, podskakiwać i trząść się tak mocno, że zastanawiała się, czy również nie zostaną rozerwani na strzępy. Głośny odgłos uderzenia przeszył nagle powietrze sekundę po tym, jak dziko zarzuciło samochodem, a ona znów została rzucona. Krzyczała z czystego przerażenia.

Strona | 43

Nie wiedziała, co było górą, a co dołem. Nie była świadoma niczego poza bólem, strachem i poczuciem ruchu. Dłonie chwyciły jej uda, uderzyła mocno o ciało Slade’a później tego żałując. Odgłos tłuczonego szkła brzmiał, jakby szyby eksplodowały. Metal jęknął i zaczął się marszczyć z głośnym, ogłuszającym dźwiękiem. Nadal krzyczała, ale nagle wszystko przestało się ruszać. Dyszała leżąc na czymś twardym. Bolało ją ramię, ucho i ręka. Starała się uspokoić, więc otworzyła oczy, ale natychmiast tego pożałowała. Odkryła, że jej ciało leży rozciągnięte na dachu SUV-a. Wybite tylne okno znajdowało się zaraz po jej prawej, podpowiadając, że jakimś cudem została wrzucona do części bagażowej. Spojrzała na ziemię i trawę znajdującą się zaledwie na wyciągnięcie ręki. W pobliżu bagażnika wznosił się gruby pień drzewa. W końcu dotarło do niej, że samochód wylądował do góry nogami. Poruszyła się, co spowodowało, że ból wystrzelił w górnej części jej nogi promieniując, aż do kolana. Jęknęła. Położyła obie ręce płasko na podłożu i starała się odepchnąć nawet pomimo bolącego ramienia, ale udało jej się tylko unieść nieznacznie głowę. Obróciła ją w lewą stronę, aby spojrzeć na Slade’a znajdującego się kilka centymetrów od niej. Leżał wyciągnięty na boku, odwócony do niej plecami, jego głowa spoczywała na jej biodrze. Ręka Slade’a poruszyła się, kiedy dotknęła jego twarzy. - Cholera – jęknął. – Lekareczko? – Jego głos stał się głębszy, a całe ciało szarpnęło się. - LEKARECZKO? – Niepokój był teraz bardziej słyszalny w tonie głosu Slade’a. - Jestem tu, za tobą. Wszystko w porządku? – Odchrząknęła. Głos jej się załamał, kiedy się odezwała. Slade obrócił głowę, żeby spojrzeć na nią. – Tak. Bardzo jesteś ranna? - Boli, ale przeżyję. – Widzisz Barta? Z tego miejsca mogę tylko dostrzec tył jego fotela i ciebie. Slade poruszył się lekko i jęknął, kiedy uniósł głowę. Widzę go. Jest przypięty pasami i zwisa do góry nogami, ale może się poruszać. Słyszę, że oddycha. Strona | 44

Bolesny jęk wydobył się z przodu SUV-a. Trisha oblizała wyschnięte wargi i nagle poczuła na języku krew. Zaczęła cal po calu przesuwać się w kierunku ziemi, z zamiarem wyczołgania się z wraku. Dłoń chwyciła za jej udo. – Nie – rozkazał Slade. – Mają broń. Nie wiem, jak daleko się stoczyliśmy, ale mogą być w pobliżu. Jeśli się stąd wyczołgasz możesz stać się łatwym celem. - O Boże – załkał cicho Bart. - Muszę mu pomóc. – Trisha spotkała się ze spojrzeniem Slade’a. Jego nozdrza zafalowały. – Dobrze. Wczołgaj się na mnie, aby dostać się do niego. Pode mną jest masa potłuczonego szkła i nie chcę, żebyś się pocięła. Zostań wewnątrz samochodu tam, gdzie możesz być czymś osłonięta. Jeśli nie dasz rady go dosięgnąć poprzez siedzenia, zapomnij o tym do czasu, aż wyjdę na zewnątrz i rozejrzę się po okolicy. Muszę sprawdzić, czy jesteśmy bezpieczni i czy ich kule nas nie dosięgną, jeśli będą strzelać z góry. - Chcesz, żebym się po tobie przeczołgała? Ale… - Zrób to lekareczko. Nie żartuję na temat potłuczonego szkła. Okna poszły w drobny mak. Bezpiecznie – szkło wbija się w mój tyłek. To nie był jeden z naszych zabezpieczonych

samochodów,

które

zostały

zbudowane

specjalnie

dla

nas.

To hartowane szkło, ale niektóre kawałki są naprawdę ostre. Wczołgaj się na mnie i najpierw zajmij się nim, a gdy zrobisz już swoje, ja pomału wydostanę się stąd i sprawdzę, gdzie się zatrzymaliśmy. Szczęśliwie stoczyliśmy się wystarczająco daleko w dół zbocza, więc nie mają nas już na muszce, ale mogą tu zejść, aby nas wykończyć. Tak, czy inaczej nie chcę pozostawać w pobliżu tego miejsca zbyt długo. Jestem pewien, że pozostawiliśmy za sobą łatwy do namierzenia ślad, za którym będą mogli podążyć. Trisha przekręciła się na bok. Miała wystarczająco dużo miejsca, aby poruszyć się pod tylnym siedzeniem, zanim spotkała się ze wzrokiem Slade’a. Obdarzył ją szerokim uśmiechem, który jednak nie dotarł do jego oczu. - Wiem, że chcesz się na mnie wczołgać lekareczko. Teraz masz szansę. Trisha skrzywiła się na te słowa. – Jesteś taki dupkiem. Strona | 45

Puścił do niej oczko. – To nie o mój tyłek bym się martwił, kiedy będziesz na górze. Uważaj na swoje łokcie i kolana cukiereczku. Otworzyła usta, aby mu powiedzieć, że teraz to nie był odpowiedni czas, żeby wyjeżdżał z tym swoim gównem, ale Bart zaszlochał z przodu. Uśmiech Slade’a zgasł. - Ruszaj się lekareczko. Mogą schodzić w dół, żeby nas znaleźć, a ja nie chcę odgrywać roli ryby w beczce, do której się strzela. Trisha ostrożnie sięgnęła przed siebie, aby położyć dłonie obok głowy Slade’a. Nagle poruszył się wyciągając do niej ręce. - Połóż dłonie na moich rękach. Tu jest szkło. Uniosę cię na tyle, na ile zdołam. Później przełóż ręce na moje nogi. Uważaj na kolana lekareczko. Mówię serio. – Mrugnął do niej. – O ile wiem chcesz zobaczyć jak duży jestem, wolę jednak, żebyś sprawdziła to za pomocą dotyku. - Drań – wyszeptała Trisha, naprawdę wcale nie mając tego na myśli. Obdarzyła go dzielnym uśmiechem wiedząc, że zachowywał się teraz jak dupek, aby po prostu ją czymś zająć. Gdyby nie Slade, właśnie odchodziłaby od zmysłów w związku z dramatyczną sytuacją, w jakiej się znaleźli. Dopiero co stoczyli się ze zbocza góry, uzbrojeni mężczyźni mogli być już w drodze do miejsca, w którym się rozbili, a on starał się skupić jej uwagę na sobie zamiast na niebezpieczeństwie. - Dzięki – wyszeptała cicho, kładąc ręce na jego wielkich dłoniach. Złączyła palce z jego, ich dłonie zwarły się w uścisku, połączone razem, a Slade przyjął ciężar jej ciała. Zaczął unosić ją nad sobą. Trisha podniosła swoje mniejsze ciało, opierając się na kolanach. Starała się nie zważać na to, że jej piersi otarły się o twarz Slade’a, a brzuch znalazł się wystarczająco blisko, aby poczuła jego gorący oddech poprzez cienki materiał koszuli. - Może zechcesz rozważyć przejście na dietę, kiedy już z tego wyjdziemy – zasugerował cicho Slade. - Pocałuj mnie w dupę.

Strona | 46

Zachichotał. – To nie twój tyłek znajduje się teraz na mojej twarzy lekareczko. Tylko na tyle mogę cię unieść. Choć bardzo podoba mi się to, gdzie teraz jesteś, rusz się cukiereczku. Jej kolana dotarły do jego ramion. Złapała go za uda, zdając sobie sprawę z faktu, że będzie musiała przesunąć się w dół ciała Slade’a, w kierunku jego stóp za pomocą rąk albo przeczołgać się po nim, idąc na czworaka. - Pospiesz się lekareczko. Ostrożnie umieściła kolano na jego ramieniu. Nagle złapał ją za biodra i uniósł jej mniejsze ciało, jakby chcąc ją z siebie zdjąć. Przesunął ją do przodu. Trisha została niemal wrzucona do wąskiej przestrzeni pomiędzy przednimi siedzeniami, ale mimo wszystko znalazła się tam tylko jej głowa, którą niemal dotykała stacyjki. Wcisnęła się bardziej w niewielką szczelinę. Teraz mogła dostrzec Barta. Slade wysunął się spod jej nóg, które nadal znajdowały się na nim. - Zostań tu lekareczko. Ja idę na zewnątrz. Jeśli usłyszysz strzały, to wiedz, że miło było cię poznać. - Bądź ostrożny – ostrzegła go.

Strona | 47

ROZDZIAŁ 3

Trisha skierowała spojrzenie w stronę Barta, przyglądając mu się. Wciąż tkwił uwięziony w swoim fotelu, w którym utrzymywał go pas bezpieczeństwa. Wyglądało na to, że był teraz nieprzytomny a jego ręce opadały bezwładnie na sufit samochodu. Dostrzegła krew pokrywającą jego lewą rękę i sięgnęła do niej ostrożnie. Nie było to łatwe ponieważ znajdowała się po drugiej stronie jego ciała. Zaklęła w duchu, zdając sobie sprawę, że wyglądało to na zmiażdżenie. Skóra była rozdarta i domyśliła się, że jego ręka musiała wylecieć przez okno, które zostało rozbite kiedy staczali się ze zbocza. Opuszkami palców musnęła jego rękę w poszukiwaniu urazów i ustaliła, że jego nadgarstek również był złamany. Złapał tam złamanie. Nie była to zamierzona gra słów, ponieważ kość nie przebiła skóry. - Bart? – Przełknęła. Głos jej się łamał. – Gdzie jeszcze cię boli poza pasem bezpieczeństwa i twoją ręką? - Moja noga, - wysapał. Łzy zalały brąz jego oczu, kiedy zaczął płakać. Niech to. Trisha nie mogła dostać się bliżej fotela kierowcy ponieważ jego ciało stało na przeszkodzie a powyżej znajdowała się kierownica. Widziałaby lepiej, gdyby miała latarkę. Słońce zaczęło zachodzić sprawiając, że w środku zrobiło się ciemno. - Możesz ruszyć obiema stopami? - Boli, - krzyknął cicho. - Zrób to, Bart, - warknęła Trisha. – Ci mężczyźni mogą nas ścigać. Porusz stopą. Musisz ze mną współpracować. Jęknął z bólu. - Czuję je i myślę, że się ruszają. Trisha kiwnęła głową spoglądając w górę do miejsca, w którym powinny znajdować się jego stopy. Żadne strumienie krwi nie spływały na sufit samochodu, na którym leżała skulona. Kolejny dobry znak. Wciąż czuła krew i nawet nie chciała

Strona | 48

zgadywać z jakiej przyczyny. Własne obrażenia oceni później, ale w tej chwili najważniejszy był młody mężczyzna znajdujący się przed nią. - Wysłuchaj mnie, Bart. Muszę wiedzieć czy twoje nogi utknęły, czy możemy cię wydostać. Chcę, abyś poruszył nogami i zorientował się czy nie są zablokowane. Rozumiesz mnie? - To boli, - jęknął. Trisha zacisnęła zęby. - Ja również cierpię. No dalej. Słyszałeś jak mówiłam o tych ludziach, którzy zepchnęli nas z drogi? Mogą zejść tutaj i zabić nas. Musisz ze mną współpracować. Będę mogła lepiej ci pomóc jeżeli uda nam się ciebie wydostać. W tej chwili nie mogę za wiele zrobić ponieważ nie mam wystarczająco dużo miejsca, by cię opatrzyć. Muszę ocenić twoje obrażenia, ale aby to zrobić musisz wydostać się z tego siedzenia. - Okej, - syknął cicho, - spróbuję. Trisha wytężała słuch w oczekiwaniu na jakikolwiek sygnał obecności Slade’a, ale nie słyszała żadnych strzałów. Gdzie on się podziewa? Nagle doznała lekkiego ukłucia strachu. Ona i Bart nie należeli do Nowego Gatunku. Czy Slade zostawiłby ich, by ratować własny tyłek? Szczerze w to wątpiła. Może udał się po pomoc, ale czy nie powiedziałby jej o tym najpierw? Najzwyczajniej nie wiedziała i to naprawdę ją gnębiło. - Mogę nimi ruszyć. – Ból przebijał w głosie Barta. - Wspaniale. Wiem, że masz tylko jedną sprawną rękę, ale musisz spróbować sięgnąć nią do drzwi. Zobacz czy się otworzą. - Nie mogę. Trisha przekręciła się spoglądając w stronę miejsca pasażera. Klapa od schowka została otwarta i wyleciały z niego wszystkie rzeczy. Przesunęła się do niewielkiej przestrzeni znajdującej się pod siedzeniem pasażera. Szyba po tej stronie była cała, ale została naruszona i pokrywała ją pajęczyna pęknięć. Chcąc osłonić ciało użyła papieru, który wypadł ze schowka, by przykryć stłuczone szkło, które rozsypało się po wnętrzu, kiedy SUV staczał się po zboczu. Sięgnęła do klamki od drzwi. Poruszyła się, ale drzwi nie drgnęły. Strona | 49

- Niech to, - westchnęła. Przyjrzała się zdając sobie sprawę, że drzwi wciąż były zablokowane i sięgnęła do góry. Musiała się napracować chcąc dostać się do blokady, by ją zwolnić. Ponownie złapała za klamkę i tym razem usłyszała kliknięcie. Przekręcała się tak długo dopóki nie leżała na plecach i naparła ręką trzymając jednocześnie klamkę od drzwi. Drzwi otworzyły się na kilka cali zanim nie wbiły się w otaczający ich grunt. – Podwójne niech to. - Cześć, lekareczko. – Slade schylił się, by zajrzeć do środka wraka spoglądając na nią przez okno od strony pasażera. – Chcesz wyjść na zewnątrz? Jak dotąd nie widziałem, aby któryś z tych dupków nas ścigał. - Możesz otworzyć drzwi? Slade podniósł głowę, by przyjrzeć się im zamiast niej. - Nie wiem. Będę musiał pchnąć bok, by zobaczyć czy mogę podnieść go nieco ponieważ ziemia jest tu sypka i ugrzązł w niej. – Zamilkł. – Może. Przygotuj się. Poczujesz lekki ruch. Dotarło do niej co zmierzał zrobić, kiedy ujrzała jak się odwraca i zapiera stopy przy tylnich drzwiach od strony pasażera. Jego plecy naparły na bok SUV’a. Otworzyła usta, by powiedzieć mu, że nie był wystarczająco silny, by przesunąć SUV’a nawet o cal, ale wtedy pojazd poruszył się nieznacznie. Pchnął do tyłu z wystarczającą siłą, by unieść SUV’a z ziemi. - Pchnij drzwi, - stęknął Slade. – Ta suka sporo waży. Trisha obiema rękami naparła mocno na drzwi, które znajdowały się dobre pół cala nad ziemią. Prześlizgnęły się po trawie i ziemi otwierając się na kolejną stopę. Pchnęła mocniej i udało jej się uzyskać być może kolejny cal. Grunt wznosił się ku górze. Slade jęknął i SUV ponownie się przesunął. Drzwi wbiły się mocno w znajdującą się pod nimi ziemię. Slade przykucnął obok wejścia i wsunął głowę pomiędzy drzwi a karoserię. - Podaj mi ręce a ja cię wyciągnę. Przerwa miała jedynie stopień szerokości. Być może szesnaście cali, w najlepszym przypadku. Zaklęła. Strona | 50

- Nie sądzę, abym się zmieściła. - Żartowałem mówiąc, że powinnaś zastanowić się nad przejściem na dietę. Spróbujmy, cukiereczku. Uważam, że powinnaś dać radę. Wy kobiety zawsze myślicie, że jesteście większe niż w rzeczywistości. Jest o wiele więcej miejsca niż sądzisz. Wyjdziesz bokiem. Trisha złapała dłonie Slade’a. Powoli zaczął przyciągać ją do siebie, a ona przekręcała się na bok. Jej kolana utknęły na przednich siedzeniach, ale kiedy wierzgnęła nieznacznie, ruch ten spowodował, że jej łydki się przesunęły. Slade ponownie pociągnął ją do siebie. Jej głowa przecisnęła się przez wąską przestrzeń, gdy przekręcała ją na boki, a potem jej piersi i plecy zostały ściśnięte. Zdała sobie sprawę, że utknęła. Jej piersi sprawiły, że nie mogła się ruszyć. - Nie byłoby problemu, gdybyś nie miała takich fajnych cycuszków, - zachichotał Slade. – Kobieta płaska jak deska bez trudu by się prześlizgnęła. Trisha posłała mu groźne spojrzenie wpatrując się w niego. - Po prostu wyciągnij mnie stąd! To nie jest wygodne. - Weź głęboki wdech i wypuść całe powietrze z płuc. Na trzy. Raz. Dwa. Trzy. – Trisha wypuszczała powietrze, aż poczuła jak gdyby płuca zostały zmiażdżone wewnątrz jej klatki. Slade wyciągnął ją na wolność. Sapnęła zachłystując się powietrzem, gdy Slade odciągnął ją na kilka stóp od SUV’a. Slade puścił jej dłonie zanim ponownie sięgnął do niej, gdy leżała na ziemi. Złapał ją za ręce, tuż nad łokciami i wolno pomógł jej wstać. Przyglądał jej się krytycznie, zanim spotkali się wzrokiem. - Możesz stanąć o własnych siłach? Sprawdzając nogi, Trisha potaknęła. - W porządku. Uniósł brew. - Nie mówiłabyś tak, gdybyś miała lustro. Zostań tu i pozwól mi sprawdzić, czy uda mi się tu sprowadzić pana Gadułę. Strona | 51

- Jego lewa ręka jest zmiażdżona i ma złamany nadgarstek, - ostrzegła Trisha. – Postaraj się nie dotykać jej i nie pozwól, by opierał na niej swój ciężar. Trisha spojrzała w dół ponieważ rwało ją w kolanie i dostrzegła rozdarcie w swoich spodniach. Pochyliła się. Przez chwilę walczyła z zamroczeniem, ale ustąpiło. Dotknęła rozdartego materiału zaplamionego krwią. Palcami złapała za spodnie i pociągnęła powiększając dziurę. Dźwięk rozdzieranego materiału zabrzmiał donośnie dla Trishy. Przyjrzała się dokładnie kolanu, dostrzegając zaczerwienienie i niewielkie skaleczenie, które zbadała palcami. Było nieco zakrwawione, ale szwy nie były potrzebne. Wyprostowała się, by pokuśtykać dookoła SUV’a i wiedziała, że będzie cierpiała z powodu mocnych stłuczeń. SUV wyglądał naprawdę źle. Przyjrzała się zgnieceniom na bokach i wgniecionemu dachowi. Najbardziej ucierpiała tylna część SUV-a, przyjmując na siebie największe uderzenie, gdy wylądowali na dachu. Od strony drzwi kierowcy znajdowało się ogromne rozdarcie a komora silnika od strony przedniego narożnika była mocno pokiereszowana. Wpatrywała się w nią, podczas gdy Slade otworzył drzwi kierowcy. Wyglądało to tak, jak gdyby przód SUV’a uderzył w coś staczając się w dół. Trisha stawiała na drzewo, a może nawet kilka sądząc po uszkodzeniu całego przodu pojazdu. To cud, że przeżyli. Odwróciła głowę i uniosła wzrok ku górze. Z miejsca, w którym stała nie mogła dostrzec drogi, ale mogła powiedzieć, w którym miejscu stoczył się SUV zanim szczątki nie zniknęły w gęstym lesie. Potłuczone szkło, wyrwane części SUV’a i jakieś ubrania leżały porozrzucane na ścieżce kraksy. Dostrzegła swoją zepsutą walizkę w pobliżu drzewa. Była roztrzaskana i rozdarta, jak gdyby ktoś dorwał się do niej z siekierą. Zadrżała. To mogła być ona, albo Slade, gdyby któreś z nich zostało wyrzucone z pojazdu. - Nie! – Krzyknął Bart. - Bądź mężczyzną, - warknął na niego Slade. – Nie możesz tam wisieć cały dzień. Na trzy zamierzam przeciąć twój pas bezpieczeństwa i wyciągnąć cię na zewnątrz. Twój tyłek upadnie, ale trzymam twoją głowę. Raz. Dwa… Strona | 52

- Nie rób tego, - krzyknął Bart wyglądając na spanikowanego. - Trzy! Slade przeciął pas i wyciągnął wyjącego Barta z pojazdu. Trisha kuśtykając pokonała pozostałe kilka stóp do mężczyzny płaczącego na ziemi, gdy Slade puścił go i odsunął się. Spojrzenie, które Slade posłał Trishy prezentowało czyste obrzydzenie. Slade pokręcił głową, zacisnął zęby i odmaszerował. - Ty się nim zajmij. Ja zamierzam odzyskać co tylko się da. Wkrótce zrobi się ciemno. Trisha uklękła, by zbadać cicho łkającego Barta. Wypełniło ją współczucie do dzieciaka, który miał jakieś dwadzieścia lat, ale zachowywał się, jak gdyby był młodszy. Rozumiała jak bardzo musiał być przerażony. Jej dłonie wędrowały po jego ciele. To była jedyna rzecz jaką mogła zrobić bez swojej torby medycznej. Jedyne co miała, by go zbadać to swój dotyk i wzrok, by określić stopień jego obrażeń. Zbadała jego biodro, a jej dłonie objęły jego udo i wolno zsuwały się wzdłuż jego nogi aż do kostki. Nie wyglądało na to, by miał złamaną nogę lub kostkę. Nie zmierzała zdejmować mu obuwia, by się upewnić, wiedząc, że jeżeli miał tam jakiekolwiek złamanie but zapewni niezbędne unieruchomienie i powstrzyma obrzęk na jakiś czas. Podniosła się i złapała drugie udo okrążając je ręką wysoko i wolno zsuwając się na dół. - Potrzebujecie pokoju?1 – Westchnął Slade. – Dotknij mnie w ten sposób i mam nadzieję, że będziesz wtedy miała dla mnie obrączkę, lekareczko. - Sprawdzam czy nie ma więcej złamań. – Nawet nie zmierzała spojrzeć przez ramię na Slade’a. – Jak dotąd żadnych. Trisha odchyliła się i zmarszczyła brwi patrząc na Barta. - Gdzie cię boli? - Moja ręka. Badała jego brzuch i głowę, aż nie obejrzała go całego. - Jak twoja szyja i plecy? 1

Nasz samiec jest zazdrosny :P, to dobrze, ale bez przesady :P

Strona | 53

- W porządku. Ręka mnie boli. – Bart zapłakał cicho z ręką skuloną na jego piersi. Trisha odwróciła głowę, by spojrzeć w górę na Slade’a. - Może mieć wewnętrzne obrażenia, ale nie będę tego wiedziała nie zabierając go do szpitala. Jedynymi, których jestem pewna to jego nadgarstek i ręka. Czy możesz podejść do mojej walizki i wyjąć kilka moich ubrań? Potrzebuję ich. Mars na jego twarzy wykrzywił wargi Slade’a. - Chcesz się przebrać? Daj spokój, lekareczko. Nie możesz być, aż tak próżna. - Ty głupi sukinsynu, - warknęła Trisha, jej gniew zapłonął momentalnie. – Muszę podrzeć ubranie, by zabandażować jego rękę. Uchwyt mojej walizki jest przedłużany. Mogę go wyjąć i wykorzystać jako szynę do całej jego ręki. Slade zarumienił się lekko. - Już się tym zajmuję. Wybacz. – Odszedł. Trisha westchnęła pozwalając opaść swemu gniewowi. Wszyscy byli pod silnym stresem. Slade wrócił po kilku minutach. Użył noża, by pociąć jej ładne bluzki w paski. Trisha unieruchomiła złamaną rękę Barta. Zemdlał kiedy to robiła, co było dobre ponieważ Slade wyglądał na porządnie wkurzonego z powodu ciągłego płaczu Barta. Bart nie robił tego, gdy padł nieprzytomny. Trisha wykorzystała to na swoją korzyść i zabandażowała jego krwawiącą rękę oraz unieruchomiła ją prowizoryczną szyną. Oceniła swoją pracę krytycznie uznając, że jeżeli nie dostarczą go wkrótce na oddział urazowy, straci całą rękę. Cicho przekazała swoją ocenę Slade’owi. - Zaraz się tym zajmę. – Slade zmarszczył brwi. – Natychmiast po tym jak rozwinę skrzydła, by nas stąd zabrać2. Co chcesz, żebym ci powiedział? Mamy przesrane. - Mógłbyś udać się do drogi, by kogoś sprowadzić zamiast stać tutaj i rzucać przemądrzałe docinki.

2

Ale dowcipniś :P

Strona | 54

- A co z dwoma ciężarówkami, które próbowały zepchnąć nas z drogi? Och tak. Zrobili to i wciąż mogą wrócić, by upewnić się, że jesteśmy martwi. Zadali sobie sporo trudu, by spróbować nas zabić w pierwszej kolejności. Mają też broń. - Nie widziałeś ich idąc tutaj, zgadza się? Wyraz twarzy Slade’a stwardniał z gniewu. - Mogli pojechać po palantów z czerwonej ciężarówki, w której przestrzeliłem koła. Jest duże prawdopodobieństwo, że jeszcze więcej ich będzie nas ścigać. Być może chcą sobie urządzić imprezę. Mogą zmierzać w tym kierunku w tej chwili. Pójdę to sprawdzić, a ty tu poczekaj. – Odwrócił się na pięcie i zniknął za SUV’em. Trisha opadła siadając na tyłku. Głowa ją bolała i rwało ją w kolanie. Unikała poruszania obolałym ramieniem. Za każdym razem, gdy ruszyła prawą ręką chciała się skrzywić. Sięgnęła lewą ręką do zranionego ramienia. Nie było przemieszczone i nie wyczuwała złamania. Miała nadzieję, że to jedynie naciągnięty mięsień lub po prostu mocne stłuczenie. Stłuczenie w delikatnym miejscu potrafi być bardzo bolesne. Pojawił się Bart. Trisha uśmiechnęła się do niego. - Jak się czujesz? - Boli mnie. Nie chcę już tej pracy. Trisha potaknęła. - Nie dziwię ci się. Dlaczego nie spróbujesz usiąść? - Nie chcę. Kiedy przyjedzie karetka? Czy Slade poszedł po pomoc? - Poszedł upewnić się, że ci ludzie, którzy zepchnęli nas z drogi nie próbują zejść na dół, by nas odszukać. Wróci i niedługo wyniesiemy się stąd. Nie martw się, Bart. Jestem lekarzem, pamiętasz? Dobrze ci idzie.

***** Slade ignorował swoje obrażenia. Gniew pomagał mu we wspinaczce po zboczu góry. Każdy z jego zmysłów krzyczał na alarm. Woń benzyny igrała z jego nosem utrudniając mu rozróżnienie zapachów. Część rozlała się z rozbitego SUV’a i wyciekła na Strona | 55

szczątki, które zlokalizował. Jego wzrok oderwał się od nich w poszukiwaniu jakiejkolwiek oznaki nienaturalnego ruchu. Trisha mogła zginąć. Na tę myśl zalała go wściekłość. Z całą pewnością odniosła obrażenia. Zapach jej krwi wciąż tkwił w jego pamięci, pomimo obrzydliwego smrodu paliwa. Niemalże liczył, że jeden lub dwóch z tych dupków, którzy ich zaatakowali wytropi go. Z przyjemnością zabiłby tych drani za skrzywdzenie jej. Potężna masa kamieni zatrzymała jego marsz, gdy spojrzał w górę na ścianę o wysokości dwudziestu stóp. Stamtąd spadł SUV. Ten widok uzmysłowił mu, jak wiele mieli szczęścia, że przeżyli. Przód pojazdu ucierpiał najbardziej, ale gdyby uderzyli bokiem… Zadrżał. Trisha byłaby martwa. Wspomnienie, gdy próbował ją złapać, ochronić jej ciało własnym podczas najgorszego w trakcie kraksy, będzie go długo prześladowało. Na końcu została wydarta z jego objęć, kiedy jego głowa uderzyła w metal. To otumaniło go na tyle, że jego ciało padło bezwładne. Zdanie sobie sprawy z tego jak niewiele brakowało, by wyleciała z pojazdu, kiedy dostrzegł, że zatrzymała się na samym końcu SUV’a, przeraziło go. Ludzki samiec za kierownicą powinien być silniejszy, twardszy i zawieźć ich w bezpieczne miejsce. Zamiast tego strach i panika pochwyciły Barta aż stracił kontrolę nad sytuacją i rozbił pojazd. Zacisnął zęby. Powinien nalegać na możliwość prowadzenia, ale Justice chciał człowieka za kierownicą, aby ten przyciągał mniejszą uwagę. Przyciemniane szyby osłaniały postać Slade’a przed mijającymi ich na drodze pojazdami. Przysiągł sobie, że był to ostatni raz kiedy wykonał ten konkretny rozkaz. To on będzie prowadził jeżeli Trisha będzie podróżowała kolejnym SUV’em. Wdzięczność zalała go z powodu tego, że nalegał na jechanie z Trishą. Myśl, że zostałaby zaatakowana, kiedy jego nie byłoby przy niej zmroziła jego wnętrze. Kontynuował przeczesywanie terenu powyżej, w poszukiwaniu jakiegokolwiek znaku ich prześladowców. Ludzie, żeby ich zlokalizować podążyliby ścieżką zniszczeń. Być może założyli, że zginęli.

Strona | 56

Zrelaksował się. Jego ludzie zdadzą sobie sprawę, że napotkali kłopoty, kiedy wkrótce się nie pojawią. Będzie już ciemno zanim pomoc nadejdzie, ale on utrzyma Trishę przy życiu, bez względu na to jak długo jego ludziom zajmie odnalezienie ich. Do jego uszu dotarł dźwięk i niewielki obłok pyłu zamajaczył w oddali, po lewej. Natychmiast wyostrzył swoje zmysły. - Kurwa, - zaklął męski głos. – Potrzebuję rękawiczek - Ciesz się, że mieliśmy linę. Myślisz, że nie żyją? - Nie zmierzam ryzykować, - oświadczył kolejny męski głos. – Musimy odnaleźć ciała, by udowodnić, że zabiliśmy te popieprzone zwierzęta. Zrobimy zdjęcia z telefonów komórkowych. - Mam nadzieję, że to wytrzyma. Jesteś pewien, że nasza waga nie zerwie liny? – Mężczyzna, który przemówił miał lekki akcent. – Czy musieli zjechać z drogi w tym miejscu? To całkiem wyboisty teren. Slade obrócił się, pobiegł szybko i ukrył za drzewami, by móc lepiej wychwycić dźwięk dobiegający wysoko, w oddali. Dostrzegł sześciu mężczyzn w różnych ubraniach, ale mających jedną cechę wspólną, to były strzelby przytroczone do ich pleców. Jego wargi rozdzieliły się, błysnęły kły, ale powstrzymał warknięcie, które groziło wyrwaniem się na widok jego wrogów. Mógł z nimi walczyć, położyć się i zaczekać na dogodny moment do ataku, ale co się stanie jeżeli przegra? Zgubił swoją broń w trakcie kraksy. Nie mógł strzelić do żadnego z nich, by zmniejszyć ich liczbę. Gdyby nie udało mu się zabić wszystkich mężczyzn, zanim powaliliby go kulami Trisha byłaby bezbronna wobec nich. Zostałaby na łasce tych ludzi. Cicho warknął, gdy odwrócił się szybko, by wrócić do niej. Nie zamierzał ryzykować jej życia. Bart nie zrobił na nim wrażenia wystarczająco twardego samca, który może przemieszczać się z obrażeniami. Gdy poruszał się szybko, ale cicho, aby mężczyźni znajdujący się nad nim nie zauważyli jego obecności, podjął ponurą decyzję. Będzie musiał zostawić ludzkiego strażnika jeżeli Bart odmówi ucieczki. Trisha będzie mogła protestować. Miała miękkie serce, ale bez względu na wszystko, Slade Strona | 57

uratuje ją. Nawet jeżeli będzie musiał ogłuszyć ją i nieść na swym ramieniu. Determinacja sprawiła, że zaczął przemieszczać się szybciej, by do niej dotrzeć.

***** - Musimy iść teraz, - warknął nagle Slade zza Trishy. Podskoczyła i odwróciła głowę, krzywiąc się przy tym. Jej ramię zakrzyczało w proteście na ten nagły ruch. - Co się stało? - Zmierza do nas sześciu mężczyzn. Mają liny i broń ze sobą. Myślę, że właśnie to zabrało im tyle czasu, by spróbować dostać się na dół. W miejscu gdzie spadliśmy z drogi jest stromo. - Może to pomoc. – Bart powiedział z nadzieją w głosie. - Ze strzelbami przywiązanymi do pleców? – Warknął Slade. – Daj spokój. Wkrótce tu będą. – Slade obrócił się. – Wstawaj. Zabieram to co może się nam przydać do przetrwania i ruszamy. Wkrótce zapadanie zmrok i to pomoże nam ich zgubić. Trisha wstała z wysiłkiem i próbowała skłonić Barta, by wziął jej dłoń chcąc mu pomóc wstać podciągając go za zdrową rękę. Stanowczo pokręcił głową. - Nie. Zostanę tutaj. To muszą być ci przeciwnicy Nowego Gatunku. Po prostu powiem im, że jestem człowiekiem i sprowadzą dla mnie pomoc. - Oszalałeś? – Sapnęła Trisha. – Próbowali nas zabić, a ty myślisz, że powiedzenie im, że jesteś człowiekiem będzie miało jakiekolwiek znaczenie dla tych typów? - Nienawidzą Nowego Gatunku i jestem przekonany, że właśnie dlatego nas zaatakowano. Może nawet pomyśleli, że wiozłem Justice’a Northa. Naprawdę go nienawidzą. Slade wrócił niosąc ze sobą torbę podręczną Trishy. Podszedł do Trishy i bez pytania przełożył ją nad jej głową i pod ramieniem niczym nosidło. Unikał oparcia

Strona | 58

uchwytu o jej obolałe ramię. Zaskoczyło ją, że najwyraźniej zauważył, że oszczędzała tę stronę. Wyglądał na wściekłego, gdy spoglądał groźnie na Barta. - Idziemy. Uważam, że cię zabiją więc podnieś swój tyłek i rusz się jeżeli chcesz żyć. – Warknął Slade. – Umrzesz jeżeli zostaniesz tutaj, dzieciaku. Nie mam czasu, by potrzymać cię za rękę, gdy będziesz próbował znaleźć trochę oleju w głowie. Nie stracę życia, czy życia jej, stojąc tutaj i kłócąc się z tobą. Podnoś się. Bart odwzajemnił wrogie spojrzenie Slade’a. - Jestem człowiekiem i nic mi nie zrobią. Wezwą dla mnie karetkę. - Umrzesz, ale nie mam czasu na kłótnie. Zostałeś ostrzeżony. Próbowałem i to wszystko co mogę dla ciebie zrobić. – Slade odwrócił się i ujął twarz Trishy w swoją ogromną dłoń zmuszając ją, by spojrzała na niego do góry. Jego intensywny wzrok spotkał się z jej. – Musimy poruszać się szybko i zwiększyć dystans pomiędzy nami a nimi. Kulejesz i zamierzam ponieść cię na plecach. Poniósłbym cię w ramionach przed sobą, ale to wyboisty teren i muszę mieć wolne ręce. Nie sprzeczaj się ze mną, lekareczko. Nadchodzą. Umrzemy jeżeli zostaniemy. Trisha musiała przyznać mu rację. Nie wątpiła, że ci mężczyźni byli niebezpieczni. - Okej. Slade odwrócił się do niej plecami i przykucnął. Obrócił głowę, by spojrzeć na nią i rozpostarł ramiona. - Wskakuj. Nie była brana na barana odkąd była małą dziewczynką. Nie zawahała się jednak, gdy wspinała się na plecy Slade’a. Objęła go luźno ramionami wokół szyi, upewniając się, że go nie udusi, a on złapał jej uda przy swoich biodrach, gdy się podnosił. Trisha wpatrywała się w Barta siedzącego na ziemi. - Chodź z nami. Proszę? - Nic mi nie zrobią. Zadzwonię do Homeland’u, kiedy dotrę do szpitala. Powiem im co się wydarzyło i przyślą dla was pomoc. Strona | 59

- Ostatnia szansa, - warknął Slade, gdy odwrócił się od SUV’a. – Chodź za nami, albo zginiesz. – Poruszał się szybko pośród gęsto rosnącymi drzewami, nie czekając na odpowiedź Barta. Trisha trzymała się mocno.

Strona | 60

ROZDZIAŁ 4

Slade przesunął nieznacznie wagę Trishy. Splotła ręce wokół jego ramion, próbując przenieść swój ciężar i nie ześlizgnąć się po jego plecach. Podsunął ją wyżej na swych plecach, włożył ręce pod jej kolana i splótł je razem na poziomie swojej talii. - Możesz mnie postawić. Mogę iść. Z moim kolanem nie jest aż tak źle. - Jest dobrze. Chcę pokonać kolejną milę zanim słońce całkiem zajdzie. Będziemy przemieszczać się tak długo jak długo będzie wystarczająco dużo światła, które pozwoli im nas wytropić. Niebo nad nimi pokryło się różowymi pasmami, gdy słońce powoli zachodziło. Wiatr przybrał na sile i dmuchał zza nich chłodnym powietrzem. Trishy było zimno w plecy, ale w miejscu, w którym jej ciało dociskało się do Slade’a, było jej przyjemnie ciepło. Ręce bolały ją od ciągłego obejmowania go i starała się zignorować obolałe mięśnie pomiędzy udami. Nie była przyzwyczajona do obejmowania czegoś nogami, przez tak długi czas. - Musisz być już zmęczony, Slade. Daj spokój. Postaw mnie na ziemi. Jestem ciężka. Wiem, że jesteś silny, ale to trochę za wiele. Powiedziałeś, że jak dotąd pokonaliśmy kilka mil. Przynajmniej zwolnij tempo. Wykończysz się w ten sposób. - Zamknij się, - nakazał. – Próbuję skoncentrować się, wmawiając sobie, że ciebie tam nie ma. Schrzaniasz to za każdym razem, gdy się odzywasz. - Dzięki. - To nie było obelga, ale nie jesteś lekka jak piórko. Staram się zapomnieć, że tam jesteś, aby przekonać swój umysł, że moje mięśnie wcale mnie nie bolą. Przygryzła wargę. - Wybacz. - Zamknij się3, - westchnął.

3

Dżizaz, Slade to prawdziwy gbur :P

Strona | 61

Powstrzymała się od powiedzenia czegokolwiek, gdy szybko rozejrzała się po otaczającym ich terenie. Slade naprawdę potrafił się poruszać, idąc szybciej niż ona potrafiła biec, z tymi jego długimi nogami. Zwolnił jedynie, kiedy wspinali się po zboczu góry, albo gdy musiał przeprawić ich nad leżącą kłodą. Musieli zrobić to dwukrotnie. - BUM! – Cisza. – BUM! BUM! - Co to było? – Serce Trishy przyspieszyło. Slade zatrzymał się, przechylił głowę pod lekkim kątem i spiął się. - Musieli znaleźć Barta. - To były strzały, zgadza się? - Trzy strzały. Taak. – Slade znów zaczął iść. – Zdaje się, że jednak mieli gdzieś to, że był w pełni człowiekiem. Trisha nie mogła powstrzymać łez, które wypełniły jej oczy. Ci mężczyźni nie strzeliliby do niczego chyba, że zmierzali to zabić. Bart był przekonany, że wezmą pod uwagę to, że nie należał do Nowego Gatunku. Był tylko wystraszonym dzieciakiem, który nie zasługiwał na śmierć. - Nie płacz za nim, lekareczko, - warknął Slade. – Wiem, że to trudne, ale najpierw przetrwanie, a potem żałoba. Nie możesz już nic dla niego zrobić. Walczyła z potrzebą zaszlochania wiedząc, że Slade miał rację. Oboje zginęliby również, gdyby ci mężczyźni ich dogonili. Slade przyspieszył a Trisha wczepiła się w niego, podczas gdy ciemność powoli zapadała. Slade zwolnił w końcu, ale wciąż parł do przodu. - Jak możesz cokolwiek zobaczyć? Oddychał teraz ciężko. - Widzę w ciemności o wiele lepiej niż ty. Nie widzę naprawdę dobrze, ale dotychczas na nic nie wpadłem. - Musisz odpocząć.

Strona | 62

Slade wyrzucił z siebie ciche przekleństwo, gdy się zatrzymał. Wysunął ręce spod jej kolan. Trisha jęknęła, kiedy obniżał ją, aż jej stopy dotknęły ziemi. Kolana utrzymały jej wagę i puściła go, ale drżała lekko. Było tak ciemno, że nawet nie mogła go zobaczyć. Podskoczyła, kiedy dotknął ręką jej talii. - Idź tędy. Poprowadzę cię. Odpoczniemy przez jakiś czas. Wciąż mogą podążać za nami jeżeli mają ze sobą latarki, ale mrok poważnie ich spowolni. Dodatkowo, jeżeli tylko była taka możliwość kierowałem nas po skałach, by ukryć nasze ślady, a oni nie mieli ze sobą psów gończych. Idziemy też z wiatrem, dzięki czemu trudniej będzie im złapać nasz zapach. Właśnie dlatego kierowałem się tak, by wiał nam w plecy. Pomógł jej usiąść na miękkiej trawie. Przesunęła się i uderzyła w coś twardego o chropowatej powierzchni łokciem. - Nie mogą złapać naszego zapachu, Slade. Nowy Gatunek posiada tę umiejętność, ale ludzie nie. - Wciąż o tym zapominam. – Zamilkł. – Obok ciebie rośnie małe drzewo, więc uważaj, abyś w nie, nie uderzyła. - Dzięki. Z ledwością mogę dojrzeć rękę przed sobą. – Trisha spojrzała na niebo. – Nawet księżyca nie widzę. - Zbyt wiele lasu jest po drodze. Drzewa rosną gęsto na tym terenie. To dobrze dla nas. - Czy nie powinniśmy zawrócić i spróbować znaleźć autostradę? - Nie. – Slade poruszył się, dotykając jej. Jego palce musnęły jej pierś i natychmiast cofnął rękę. – Wybacz. Podaj mi torbę. Trisha zdjęła ją i na ślepo wyciągnęła w kierunku, w którym myślała, że się znajdował. Poczuła, że ciężar torby, którą trzymała za pasek zelżał, więc puściła ją wiedząc, że ją złapał. Usłyszała dźwięk otwieranego zamka zanim Slade przytknął coś do jej ręki. - To wszystko co mamy, więc weź jedynie łyk. Liczę, że niedługo dotrzemy do wody.

Strona | 63

Trisha na wyczucie odkręciła butelkę z wodą i wzięła łyk, by zwilżyć suche gardło. Wzięła kolejny maleńki łyk zanim zakręciła butelkę. - Dzięki. Tutaj. Gdy brał od niej butelkę musnął jej dłoń. Słyszała jak pił. - Dlaczego nie powinniśmy poszukać autostrady? - Mogą mieć więcej ludzi do szukania nas. Mogą jeździć po drogach w nadziei, że się pojawimy. Właśnie tak bym zrobił, gdybym miał zwierzynę do upolowania. Jako zagubieni jesteśmy bezpieczniejsi. Wszystkie nasze pojazdy mają system namierzania. Zlokalizowanie sygnału może zająć trochę czasu moim ludziom, ponieważ w takiej odległości od miasta nie było nawet zasięgu, ale wiedzą gdzie szukać. Justice znał naszą trasę. Do tej pory już wie, że coś się nam przytrafiło. Powinniśmy byli dojechać przed zmrokiem. Na pewno próbował zadzwonić do mnie, a kiedy nie odebrałem, domyślił się, że mamy kłopoty. Zostaniemy tutaj. Miejmy nadzieję, że moi ludzie odnajdą nasz wcześniej niż tamci. - Myślisz, że twoi ludzie znajdą nas do jutra? Slade zawahał się. - Nie wiem, lekareczko. - Mam imię, wiesz. Trisha. Zabiłoby cię, gdybyś je wymówił? Cisza. - Nie zabiłoby. Trisha wzięła głęboki wdech. Miała piekielny dzień, nie czuła się dobrze, ciało ją bolało, a głód wbijał szpony w jej brzuch. Poziom jej frustracji wzrósł. - Ale nie będziesz go używał, zgadza się? Dlaczego tak bardzo starasz się mi dopiec? Co takiego ci zrobiłam? Minęły długie minuty ciszy. Trisha pokręciła głową, domyślając się, że nie zamierzał odpowiedzieć. Podskoczyła wystraszona, kiedy jego dłoń dotknęła jej ramienia. Całkowicie się tego nie spodziewała. Strona | 64

- Połóżmy się. Powinniśmy przespać się kilka godzin, dopóki możemy. - A co jeżeli nas znajdą? Powinniśmy brać zmiany, żeby jedno z nas stało na straży? - Nie. Jesteśmy pod wiatr w stosunku do nich. Wyczuję ich, jeżeli zbliżą się na tyle, by wkrótce do nas dotrzeć. Położę się obok ciebie. Możesz użyć mnie jako poduszki, lekareczko. Potrzebujesz mojego ciała, aby było ci ciepło. - Nie dzięki. Usłyszała jak prycha lub chichocze, ale nie była pewna co dokładnie to było. - Robi się trochę zimno, a ziemia jest twarda, lekareczko. Kiedy już się tym znudzisz, możesz przytulić się do mnie. Dobranoc. Jego ręka puściła Trishę i wyciągnął się obok niej, ponieważ jego ciało przylegało do części jej uda. Jej wzrok dostosował się do ciemności w jakiś sposób, tak że mogła prawie odróżnić jego sylwetkę na ziemi. Czas mijał, a wiatr był coraz chłodniejszy. Trisha położyła się, odsuwając się kilka cali od Slade’a. Obróciła się na bok i użyła ręki jako poduszki. Dokuczały jej głód i wyczerpanie. Gdy tak leżała, kolejny problem się pojawił. - Slade? - Co? - Muszę skorzystać z toalety. Westchnął. - W porządku. – Usiadł. – Podaj mi rękę, a ja zaprowadzę cię gdzieś dalej, z wiatrem. - Dlaczego? Zawahał się. - Nie chcę czuć uryny. Naprawdę nie chcę znajdować się pod wiatr, jeżeli musisz zrobić coś więcej. - Och. – Zarumieniła się. Nie pomyślała o tym wcześniej. Strona | 65

Delikatnie podciągnął Trishę na nogi i poszła za nim. Przeszedł jakieś dwadzieścia stóp, zanim się zatrzymał. - Możesz iść tam. Odejdę na jakieś piętnaście stóp. Mogę również pójść sobie, gdy będziesz to robić. - Skąd mam wiedzieć, że nie będziesz podglądać? Zaśmiał się nagle. - Jestem perwersyjny, ale nie w ten sposób, lekareczko. Wrócę naprawdę szybko, więc pospiesz się. Minęło jakieś piętnaście lat odkąd Trisha była pod namiotami. Rozpięła spodnie i opuściła majtki. Bycie kompletnie ślepym nie pomagało jej. Modliła się, żeby Slade naprawdę nie stał gdzieś, skąd mógłby ją zobaczyć. Dosłyszała coś niewyraźnie i uśmiechnęła się. W tym momencie zazdrościła mu, że był mężczyzną. Szybko skończyła i poprawiła ubrania. Odeszła na kilka stóp i czekała. - Mam nadzieję, że nie podtarłaś się ręką, - prychnął cicho. – Powiedz mi teraz, jeżeli tak zrobiłaś a nie wezmę tej ręki. - Nie zrobiłam tak. – Westchnęła Trisha. – Jesteś po prostu obrzydliwy. Czy ktoś już ci to mówił? Kto, by zrobił coś takiego? Zaśmiał się. - Nie wiem, ale wolałem się upewnić. – Ujął jej dłoń w swoją i poprowadził z powrotem do miejsca ich odpoczynku. – Dobranoc, lekareczko. - Przestań mnie tak nazywać. Mam na imię Trisha. Dlaczego nie chcesz powiedzieć mojego imienia? Co takiego ci zrobiłam, że tak bardzo mnie nie lubisz? Cisza. Narósł w niej gniew. - Nie przestanę mówić, dopóki mi nie odpowiesz. Myślałam, że chcesz się trochę przespać.

Strona | 66

- Nie odważyłabyś się. Ocaliłem ci dzisiaj życie, niosąc cię na plecach przez kilka mil. - Oczywiście, że się odważę. Powiedz mi co takiego zrobiłam, że nie zasłużyłam nawet na to, byś wymówił moje imię. Chcę odpowiedzi. Nie masz pojęcia jak bardzo jest to wkurzające. Zacznę mówić do ciebie 215-tka, jeżeli z tym nie skończysz, albo przynajmniej nie wytłumaczysz mi dlaczego odczuwasz potrzebę doprowadzenia mnie do wściekłości. Ciszę nocy rozdarło warknięcie. Trisha momentalnie wiedziała, że przesadziła. Wiedziała o tym w chwili, w której te słowa wyszły z jej ust, ale było już za późno żeby je cofnąć. Czytała gdzieś, że wszyscy z Nowego Gatunku absolutnie nienawidzili, gdy mówiono do nich używając numerów ich akt. Nie zmierzała go obrazić. Uznała jedynie, że wkurzy go to tak samo jak ją, gdy zwracał się do niej używając każdego określenia poza jej imieniem. - Przepraszam. Nie chciałam cię zdenerwować. – Jej głos złagodniał. – Po prostu chciałabym wiedzieć, dlaczego nie chcesz użyć mojego imienia. Ból na wspomnienie jego przeszłości przeszył ciało Slade’a. Gniew szybko za nim podążył. Czy właśnie takim go widziała za każdym razem, gdy na niego patrzyła? Jako ofiarę? Jako na wpół dzikie stworzenie, którym był wtedy, gdy obudził się w tamtym pokoju szpitalnym? Kiedy to założył, że była na tyle nowa w obiekcie badawczym, że z łatwością mógł ją ogłupić, by zdjęła jego więzy? Zwykle, gdy tylko dano mu szansę, natychmiast zabiłby ludzkiego mężczyznę, ale ona była kobietą. Nigdy nie zabiłby kobiety. Zamiast tego złapał ją. Nigdy nie zamierzał zrobić jej krzywdy. A kiedy miał już jej ciało pod swoim, jej zapach wypełnił jego nos i spojrzał w te niesamowite oczy, na wydatne usta, jego ciało ożyło. Zapragnął jej bardziej niż jakiejkolwiek kobiety, którą wcześniej dotykał. Pragnął zatrzymać ją na tak długo, jak to tylko było możliwe. Cieszyć się każdym jej calem i sprawić, żeby płonęła z pasji tak samo jak on. Mógłby nie jeść i nie pić przez kilka dni, byleby tylko poznać jej ciało. By posiąść coś tak wspaniałego i zakazanego. Każda kara była warta swej ceny, którą zapłaciłby dając rozkosz im obojgu, aż nie mogliby się ruszyć. Wtedy i tylko wtedy, wypuściłby ją ze swych ramion. Wspomnienie Strona | 67

tego co dzielili razem mogłoby pomóc mu przetrwać te lata, w których jego umysł byłby zagrożony złamaniem z bólu i agonii, których regularnie doświadczał. Oczywiście nie wyszło tak jak to sobie zaplanował. Doznał szoku, kiedy kolejni ludzie wbiegli do pokoju, by go przytrzymać. Jego refleks został spowolniony lekami w jego organizmie i obudził się, by odkryć, że jego świat zmienił się na zawsze. Nie był już zamknięty w swojej celi, nie był już dłużej przykuty do ściany, a zapachy wokół niego upewniły go, że nic już nie było takie same. Trzymali go związanego, ale rozumiał dlaczego było to konieczne. Nie zaatakowałby ich, ale próbowałby uciec. Cztery kobiety w mundurach opierające się o ścianę szpitalnego pokoju poinformowały go, że został uratowany. Jego ludzie zostali uwolnieni i wolno wytłumaczyły mu, że musiał się uspokoić. Na małej maszynie pokazały mu taśmy z jego ludźmi, materiał nakręcony podczas akcji ratunkowej i przysięgły, że nie spotka go żadna krzywda. Zrozumienie, że mówiły prawdę zabrało mu trochę czasu. Szok wprawił go w osłupienie. Kobiety nie miały złych zamiarów, nie pracowały dla Mercile a tamto życie już dłużej nie istniało. Został przeniesiony ze szpitala do odległego motelu na pustyni, w którym przebywał z kilkunastoma jego ludźmi. Wszystkie kobiety oficerowie, zostały przypisane do chronienia ich w bezpiecznym miejscu. Ludzie szybko doszli do wniosku, że samce Nowego Gatunku nie zaatakowaliby ludzkich kobiet, więc wykorzystali to jako sposób zapewnienia ich, że nie są zagrożeni. To zadziałało. Kobiety nie nosiły broni, poza tymi, które patrolowały obrzeża, by trzymać z dala od nich ludzi. Rząd Stanów Zjednoczonych obiecał im własne miejsce, w którym ich osobnicy mogliby żyć bezpiecznie, z dala od prasy i wszystkich innych, którzy postrzegali ich jako zagrożenie. Czytali książki, oglądali telewizję i rozmawiali z ludźmi, którzy odpowiadali na wszystkie ich pytania. Miesiące spędzone na pustyni w oczekiwaniu na zakończenie budowy takiego azylu, uspokoiły ich. Dały im pewność, że mieli ludzkie prawa, a jego nowe życie zaczęło się w Homeland’dzie. Nie był już obiektem badań tylko człowiekiem. Lekareczka najwyraźniej nie zgadzała się z tym. Dla niej zawsze będzie 215-tką. To bolało. Pragnął jedynie, by ujrzała go jako seksownego mężczyznę, równego jej. Spartaczył to na dobre, gdy obraził ją nie rozpoznając jej, kiedy spotkał ją ponownie. Najwyraźniej w jej sercu Strona | 68

nie było miejsca na przebaczenie. Ból szybko zmienił się w gniew. Niech ją. Jeżeli jakikolwiek mężczyzna zasługiwał na odrobinę odpuszczenia, to właśnie on. Wspomnienia o dotykaniu jej, smakowaniu jej skóry i zapachu jej podniecenia zabłysły w jego umyśle. Mogła nie myśleć o nim jak o człowieku, ale jej ciało można było przekonać, że jest inaczej. Pożądanie i pragnienie zapłonęły w nim mocno. Może wystarczyło ją tego nauczyć, bez udziału jej umysłu obnażającego prawdę. Poruszył się zanim mógł wybić sobie z głowy ten szalony pomysł. Nagle dwie ręce złapały Trishę za ramiona. Slade ściągnął ją na ziemię, położył płasko na plecach i nagle leżał na niej. Trisha szarpała się, ale nie mogła go zrzucić. Przygniótł ją swoim ciałem. Otworzyła usta, ale zakryła je jego ręka. - Zamierzasz krzyknąć i powiedzieć tym mordercom gdzie jesteśmy? Dźwięk może się daleko nieść. Planowała nawrzeszczeć na niego. Pokręciła głową przy jego dłoni. Momentalnie jego ręka puściła ją. Trisha pchnęła Slade’a. - Złaź ze mnie w tej chwili, - syknęła. - Chcesz wiedzieć dlaczego nie wymawiam twojego imienia, Trisha? – Powiedział do niej cicho, szepcząc niemalże. Przełknęła ślinę zaskoczona, że w końcu wypowiedział jej imię. - Dlaczego? - Zachodzi za skórę tak samo jak ty zachodzisz mnie przez cały czas. Uważam, to za sprawiedliwe jedynie, gdy wkurzam cię tak samo jak ty wkurzasz mnie. - W jaki sposób cię wkurzam? To ty ciągle rzucasz przemądrzałe uwagi i niegrzeczne komentarze z podtekstem seksualnym. - To ciebie tak bardzo chcę zerżnąć, że to aż boli. – Warknął do niej. – To bardziej wkurzające niż, gdy rzucam dosadne odzywki, lekareczko. Wierz mi. Nie sprawiam, że twardniejesz tak bardzo, że martwisz się czy nie rozerwiesz spodni. Właśnie to mi robisz.

Strona | 69

Jego słowa sprawiły, że zaniemówiła. Nigdy w życiu, nie spodziewałaby się od niego takiej odpowiedzi. Spośród wszystkich rzeczy, które mógł powiedzieć, te nawet nie znalazłyby się na jej liście. Z jego traumatyczną przeszłością sądziłaby, że nienawidzi każdej osoby ze środowiska lekarskiego. Myślała również, że mógł uważać ją za snobkę ponieważ ludzie zawsze oskarżali ją o bycie nieprzystępną. Nie chciała taka być, ale po prostu nie wiedziała jak zbliżyć się do ludzi. - Nie masz nic do powiedzenia, lekareczko? Nie wiedziała co powiedzieć. Slade warknął. - Jesteś zimną suką. Czasami zastanawiam się czy kiedykolwiek się podniecasz. – Zamilkł. – Czy kiedykolwiek pobudziłaś się choć trochę? - Nie jestem zimna. - Serio? Mieszasz mi w głowie cały czas. - To nie fair, że tak mówisz. Tak naprawdę mnie nie znasz. Ledwo ze sobą rozmawiamy chyba, że obrażamy się lub mówimy coś niegrzecznego. - Mmmm. – Zmienił pozycję. – Rozgrzej się dla mnie, lekareczko. Trisha wciągnęła powietrze, kiedy Slade odsunął brzuch od jej ciała. Jego ręka wślizgnęła się między nich i złapał w pięść jej koszulkę. Próbowała ją złapać, ale Slade był szybszy. Podsunął materiał na całą długość jej ciała, aż do szyi i odepchnął jej rozgorączkowane ręce. Jego palec złapał za brzeg jej stanika i szarpnął. Piersi Trishy zostały uwolnione, a chłodny wiatr uderzył w jej skórę. - Ładne, - warknął Slade zanim obniżył usta. Trisha gorączkowo pchała w szeroką klatę Slade’a, aż jego usta zamknęły się na stwardniałym sutku. Sapnęła w odpowiedzi na szok wywołany odczuciem gorących warg i mokrego, szorstkiego języka, kiedy Slade delikatnie wessał koniuszek jej piersi do swych ust. Warknął, wywołując tym samym wibracje. Trisha zamarła, zaprzestając swej

Strona | 70

szarpaniny. To było erotyczne uczucie, coś czego nigdy wcześniej nie doświadczyła, a potem Slade zaczął ssać ją mocnymi pociągnięciami. Brzuch Trishy zadrżał i nie mogła powstrzymać jęku, który wydobył się z jej rozchylonych warg. Doznanie tego co z nią robił było niesamowite. Wygięła pierś w górę do jego twarzy, by dać mu lepszy dostęp i w tym samym momencie zdała sobie sprawę z tego, że już dłużej nie odpychała jego klaty. Jej palce wbiły się w materiał jego munduru ONG, po to by przyciągnąć go bliżej. Slade ssał mocniej, a jego zęby przesuwały się po jej wrażliwym sutku. Trisha jęknęła głośniej. Odnalazła jego włosy i wbiła palce w jego czaszkę, przytrzymując jego głowę w miejscu. Jej serce biło jak szalone i wiedziała, że jej ciało odpowiadało w szokującym tempie, kiedy pożądanie niemalże spalało ją żywcem. Druga dłoń Slade’a pchnęła jej udo, kiedy uniósł z niej swoje ciało na tyle, by zrobić trochę przestrzeni między nimi. Pchnął w nie, by szerzej rozłożyć jej uda. Wciągnęła powietrze, kiedy jego dłoń złapała ją między rozchylonymi nogami. Przycisnął kciuk na środku jej spodni i potarł zdecydowanie tuż nad jej łechtaczką. Zareagowała momentalnie, kiedy to doznanie przeszyło jej ciało. - Tak, - jęknęła. Slade zamarł. Całe jego ciało znieruchomiało nad nią. Jego ręka oderwała się od jej płci, w tym samym momencie, w którym uwolnił jej pierś od swych ust. Gdy oderwał się od niej zimne powietrze musnęło jej nagi, mokry sutek. Oczy Trishy otworzyły się szeroko i spróbowała dojrzeć go w ciemności, ale był tylko ciemną postacią unoszącą się nad nią. - Potrafisz się rozgrzać, - wychrypiał tak cicho, że niemal go nie usłyszała. - Slade? – Jej głos był roztrzęsiony i pozbawiony tchu. Wypowiedział brutalne przekleństwo i odturlał się od Trishy. Jego ciemna postać wstała. Odepchnęła się do przodu, krzywiąc się na nagły ból, który wystrzelił w jej ramieniu. Zszokowana wpatrywała się w jego znikające rysy, gdy odsuwał się od niej. Ledwie pamiętała, że jej piersi były obnażone i sięgnęła, by poprawić swój stanik. Ściągnęła w dół koszulkę, by go zakryć. Strona | 71

- Wrócę, - oświadczył chrapliwie. – Upewnię się, że nikogo nie ma blisko nas. - Ale… Trisha zamknęła usta. Drżała, a jej ciało płonęło. To sukinsyn. Gniew narósł w niej. Celowo ją podniecił i odszedł zostawiając ją samą sobie z jego odrzuceniem. Właśnie to się wydarzyło. Praktycznie błagała go, aby ją wziął. Mogła nie powiedzieć tego słowami, ale jej ciało załatwiło tę kwestię za nią. - Drań, - zaklęła. Trisha położyła się z powrotem. Jej ciało mrowiło ją, we wszystkich złych miejscach. Jej piersi były niemożliwie ciężkie, a ta której dotykał zrobiła się tak wrażliwa, że miseczka jej stanika prawie ją raniła. Zacisnęła zęby. Zmieniłaby bieliznę, gdyby miała zapasową parę, ponieważ obecna nasiąkła od seksualnego pożądania. Odwróciła się na bok i podciągnęła kolana zwijając się w kulkę. To drań! krzyknęła w myślach. Podniecił ją tylko po to, by się przekonać czy potrafi to zrobić. Próbowała znaleźć wygodną pozycję na twardej, zimnej ziemi. Powinna była przejrzeć swoje ciuchy, które leżały rozrzucone wokół rozbitego SUV-a, by znaleźć koszulkę z długimi rękawami, ale w ciągu dnia było ciepło. Zadrżała i skuliła się ciaśniej. Zdawało jej się, że minęła wieczność, a Slade wciąż nie wracał. W końcu zaczęła odczuwać strach. Czy po prostu porzucił mnie tutaj? Czy coś mu się przytrafiło? Czy ci mężczyźni znaleźli go? Łzy wezbrały w jej oczach, ale odegnała je mrugając gwałtownie. Z moim szczęściem wróci na czas, by zobaczyć jak płaczę. Nie cierpiał łez. Widziała jak reagował na ból Barta i była przekonana, że większość osobników z Nowego Gatunku, nie miała zbyt wiele cierpliwości do słabości. Mieli bardzo ciężkie życie i przez wiele lat, podczas których trwali w niewoli, zaszczepiono w nich, że słabość jest czymś złym. Mogła postawić swoje życie, że Slade nigdy nie płakał.

Strona | 72

ROZDZIAŁ 5

Slade przyglądał się ponuro obozowisku. Ludzie znajdowali się bliżej niż sobie tego życzył, ale na tyle daleko, żeby dać mu pewność, że szybko ich nie złapią. Przemieszczałby się w nocy, ale Trisha nie była z Nowego Gatunku. Z jej słabszym, ludzkim ciałem potrzebowała odpoczynku. Nie narzekała, ale dostrzegł jej zmęczenie. Musiał przyznać, że odczuwał pewną dozę dumy na to jak dobrze zniosła stres sytuacji. Ludzie nie byli zbyt twardzi, ale ona była dzielna. To sprawiło, że pragnął jej jeszcze bardziej. Jego fiut w końcu zmiękł na tyle, że mógł poruszać się bez odczuwania bólu. Zacisnął zęby. Niewiele brakowało a wziąłby ją na gołej ziemi. Stałby się zwierzęciem, za które najprawdopodobniej go uważała, gdyby zerżnął ją w ten sposób. Smak jej słodkiego pocałunku i krągłe krzywizny przytulone do jego ciała, doprowadziły go niemal do szaleństwa. Zasługiwała na coś więcej niż pospieszna kopulacja na ziemi. Mógł być w pewnej części zwierzęciem, ale ona nim nie była. Ludzkie kobiety oczekiwały od mężczyzn pewnych rzeczy. Miękkiego łóżka, romantycznej scenerii i świec, być może. Niech będzie przeklęty jeżeli pozwoliłby swoim instynktom i pragnieniu, by doprowadziły go do zrobienia czegoś, czego miałby później żałować. Dopóki nie będą bezpieczni musiał zachować kontrolę. Kiedy już wrócą do Homelandu uwiedzie Trishę w łóżku, wewnątrz domu, w bezpiecznym miejscu gdzie nie czaiło się niebezpieczeństwo. Nie będzie się spieszył. Będzie rozbierał ją powoli i badał każdy cal jej ciała, aż jej potrzeba stanie się tak silna jak jego. A potem będzie się z nią kochał. Delikatnie, da z siebie wszystko, byleby tylko stworzyć pozory, że potrafi być bardziej ludzki niż jest w rzeczywistości, dla jej dobra. Zaciągnął się powietrzem, zapach papierosa sprawił, że prawie kichnął, a potem wycofał się z tego obszaru. Zostawił Trishę na dłużej niż zamierzał. Musiał upewnić się, że jego pożądanie pozostanie pod kontrolą zanim ponownie jej dotknie. W przeciwnym wypadku wszystkie jego dobre intencje wezmą w łeb. Strona | 73

Zachował się jak dupek, kiedy jej ciało zwinęło się przy nim. Powściągliwość nie była jego najmocniejszym atutem, ale spróbuje zrobić to dla niej. Zasługiwała na mężczyznę, który uszanuje jej ludzkie potrzeby. Takie jak łóżko, w którym można uprawiać seks i zrobienie tego w odpowiednim czasie. Musieli

wyruszyć

zanim

wzejdzie

słońce.

Trisha

znajdowała

się

w

niebezpieczeństwie, a było to coś, czego nie mógł zlekceważyć. Do tej pory Justice pewnie wysłał już ekipy poszukiwawcze. Ludzie mogą sobie czekać, aż wstanie słońce, by rozpocząć misję ratunkową, ale Nowy Gatunek już był na ich tropie. Wiedział o tym tak samo dobrze jak dobrze znał kuszący kobiecy zapach, który zaprowadził go z powrotem do Trishy. Dostrzegł jej skuloną sylwetkę na ziemi. Nie był zadowolony, gdy zobaczył, że wyglądała na zziębniętą. Z jego gardła wydobył się warkot, który musiał zdusić, żeby jej nie obudzić. Zostawił ją na zbyt długo. Czy było coś co potrafił zrobić dobrze, kiedy chodziło o nią? Wyglądało na to, że nie. Ruszył szybkim krokiem gnany potrzebą ogrzania jej i upewnienia się, że przetrwa tę noc. Uspokój się, nakazał swemu ciału. Zachowuj się normalnie, żebyś jej nie wystraszył. Coś zaszeleściło, brzmiąc podobnie do odgłosu rozsuwanych liści. Trisha spięła się, ale nie poruszyła nasłuchując. Słyszała jedynie wiatr w koronach drzew znajdujących się ponad nią. Przeszyły ją igły strachu, kiedy dostrzegła coś poruszającego się blisko niej. Było duże, wielkości człowieka i zbliżało się do niej. - Jest dobrze, - ogłosił cicho Slade, gdy położył się obok niej. Chciała zapłakać nad tym, że wrócił do niej, wdzięczna, że wrócił bezpiecznie i nie porzucił jej. Przełknęła gulę w gardle. Mrugała mocno z powodu łez, które zebrały się w jej oczach. Slade wyciągnął się na plecach obok niej, na odległość jedynie kilku cali i wziął głęboki wdech. - Przytul się do mnie, - zażądał. – Jest zimno. Trisha nic nie powiedziała, zbyt wystraszona, że coś w jej głosie mogłoby ujawnić fakt, że była rozchwiana emocjonalnie. Po prostu leżała obok niego, wsłuchując się w jego oddech. - W porządku. Nie to nie. – Miał rozdrażniony ton głosu. – Branoc. Strona | 74

Minęły minuty, kiedy usłyszała, że jego oddech zmienił się, zwolnił i domyśliła się, że najprawdopodobniej zasnął. Zaczekała jeszcze kilka minut, by być pewną zanim przesunęła się do przodu, zmniejszając dystans. Założył ręce za głowę, robiąc sobie z nich poduszkę. Przycisnęła swoje ciało do jego boku, odwracając się do niego twarzą. Jej głowa spoczęła na jego mocno umięśnionym ramieniu. Był bardzo ciepły. Drżała, wciskając się ciaśniej, aż jej ciało mocno docisnęło się do niego. Położyła rękę na jego brzuchu. Nagle ciało przy niej spięło się. Trisha zamarła, jej serce uderzało gwałtownie. Jego oddech zmienił się. - Zimno, lekareczko? Zawahała się. - Zamarzam. Westchnął. - Widzisz co miałem na myśli mówiąc jak bardzo jesteś wkurzająca? – Wysunął jedną ze swoich rąk i położył ją na dłoni Trishy spoczywającej na jego brzuchu. A potem pchnął ją niżej. Jej dłoń zatrzymała się na jego kroczu. – Czujesz to? Trisha próbowała wyrwać dłoń z dala od jego spodni, ale ręka spoczywająca na niej uniemożliwiła jej to. Przycisnął mocniej jej dłoń do siebie. - Chcesz utrzymać ciepło, lekareczko? Zacisnęła zęby. - Może puściłbyś moją rękę? - Potrzyj mnie. - Pieprz się. Zachichotał. - Pozwoliłbym ci na to, cukiereczku. Jest z tym kilka problemów. Pierwszy, jesteś głośna. Nie mogę dopuścić, być krzyczała kiedy będę cię pieprzył, ponieważ nas ścigają. Dałabyś im znać gdzie jesteśmy. Kolejny problem jest taki, że jeżeli chcesz leżeć obok

Strona | 75

mnie i pozostać w cieple podczas snu, ja również chciałbym spać. Nie potrafię, bo mogłabyś zmierzyć mój puls po tym jak sprawiasz, że twardnieję. - Jesteś do dupy. - Jest i taka opcja. – Zaśmiał się. – Nie sądzę, aby ci się to spodobało, lekareczko. Wolę słuchać jak krzyczysz z rozkoszy niż z bólu. Ale to wciąż oznacza, że byłoby głośno. Zdradziłabyś naszą lokalizację. Dotarło do niej co miał na myśli. Otworzyła usta. - Ty… ty… - Nie należysz do dziewczyn, które lubią przez tylne drzwi, co? Dobrze, że znaleźliśmy coś w czym jesteśmy zgodni. Mnie to również nie kręci. Zostałem zapewniony przez ludzi, że jest ciaśniej, ale ja wolę cipki. A teraz, albo mnie potrzyj, albo się odsuń. - Puść moją rękę. Nie zrobił tego. Potarł jej ręką o siebie. - Widzisz? Nie jest źle, prawda? Rzekłbym, że nie jest to twardy orzech do zgryzienia, ale naprawdę jest, lekareczko. Wściekłość zalała Trishę. - W porządku. Chcesz, żebym zajęła się twoim problemem, Slade? Zawahał się. - Jeżeli chcesz coś mi zrobić, lekareczko cóż, odradzałbym. Odpłacę się tym samym. – Ręka przytrzymująca jej dłoń puściła ją i odsunęła się. Trisha zdecydowanie objęła ręką wybrzuszenie grubego, twardego fiuta, uwięzionego w jego spodniach. Jego długość i obwód były imponujące. Przesunęła się, usiadła i na oślep sięgnęła do przodu jego spodni. Jego ciało obok niej zesztywniało. - Co robisz, lekareczko? - Chciałeś, żeby cię dotknąć, zgadza się? Cóż, zamierzam to zrobić, Slade. W tym celu muszę rozpiąć zamek twoich spodni. Strona | 76

- Pozwól mi, - wychrypiał cicho. Rozbawienie obecne dotychczas w jego głosie zniknęło. Trisha uniosła rękę. Slade poruszył się i dosłyszała dźwięk rozsuwanego zamka. Z ledwością mogła dostrzec jego sylwetkę. Uniósł biodra i ściągnął spodnie do połowy ud. Trisha nie widziała zbyt wiele, ale wiedziała, kiedy Slade uwolnił swego fiuta ze spodni. Przyglądała się próbując coś zobaczyć. Z ledwością mogła cokolwiek rozróżnić, ale wyglądało na to, że nie miał się czego wstydzić. Była o tym przekonana. Nie można było przegapić tego ciemnego kształtu, który unosił się prężny i dumny. Był długi i gruby, dokładnie taki jakim go czuła. Zawahała się, myśl o tym wewnątrz niej była nieco przerażająca, jeżeli kiedykolwiek mieliby uprawiać seks. Był większy od każdego z kim była do tej pory. Liczba jej poprzednich kochanków nie była imponująca, jedynie kilku, ale żaden z nich nie mógł się z nim równać. - Lekareczko? Powinniśmy przespać się trochę, zanim będziemy musieli ruszyć dalej. – Jego głos był cichym warknięciem. – Zapnę rozporek. Nie powinienem był tego robić. Przepraszam. Zachowuję się jak ostatni drań. Byłem na wpół śpiący i po prostu odrobinę zbyt zmęczony. Dłonie Trishy trzęsły się lekko, gdy wyciągnęła je do przodu. Jedną ręką objęła fiuta Slade’a, zanim zdążył go zakryć. Usłyszała jak wciągnął powietrze. Był cały twardy i gorący. Skóra otaczająca jego twardą niczym stal grubość była jedwabiście miękka w dotyku. Pozwoliła swoim palcom i dłoni zbadać go. Oddech Slade’a przyspieszył. - Cudowne uczucie, - jęknął. Gniew Trishy uleciał. Podniecał ją. Nienawidziła tego, ale tak było. Uwielbiała go dotykać. Przygryzła wargę i drugą ręką objęła podstawę fiuta Slade’a. Poruszył nogami próbując rozsunąć je bardziej, by mogła go badać. Zaklął cicho, kiedy spodnie uniemożliwiły mu to zawijając się na poziomie jego ud. - Tak dobrze, lekareczko. - Trisha,- nakazała cicho. – Użyj mojego imienia, albo przestanę. – Mocniej złapała jego penis, przesuwając dłonią po główce jego fiuta śledząc jej obwód. - Trisha, - jęknął. – To cudowne uczucie. Strona | 77

- Żałuję, że nie mam balsamu. - Ja również, lekareczko. Oderwała od niego ręce. - Na imię mam Trisha. Użyj go. Slade usiadł. - Chcesz, żebym użył twojego imienia? - Tak. Chcę. - W porządku. – Odsunął się, zsunął spodnie i bieliznę do kostek, wzdłuż swych długich nóg i rzucił się do niej. Trisha wciągnęła powietrze, kiedy ją złapał. Poderwał ją na kolana, gdy sam uklęknął. Puścił jej ręce, złapał ją za biodra i podniósł odwracając od siebie. - Co ty wyprawiasz? – Podniecenie mieszało się z lekką dozą strachu, ale nie protestowała. - Umieść nogi pomiędzy moimi, - warknął szorstkim tonem, rozsuwając nagie uda, by zrobić dla niej miejsce. Trisha odwróciła głowę. - Dlaczego? - Zrób to, - wychrypiał. – Teraz, Trisha. Jej serce zaczęło uderzać jak szalone. Domyślała się co zamierzał zrobić. Klęczał i obracał ją, aż była odwrócona do niego plecami. Przesunęła się i wpasowała obie nogi pomiędzy jego szeroko rozstawione. Jej stopy zaplątały się w jego spodnie zsunięte do kostek, ale przerzuciła je nad materiałem. Jego ręka puściła jej biodro a druga przesunęła się na przód jej ciała. Spięła się, jej oddech przyspieszył, gdy rozpinał jej spodnie. Piersią dociskał się do jej pleców, gdy obniżył głowę, aż jego oddech owiał jej ucho. Strona | 78

- Zamierzam cię zerżnąć, Trisha4. – Warknął, kiedy to oświadczył. – Zamierzam zatopić się w twojej cipce tak głęboko, że będziesz chciała wykrzyczeć moje imię, ale nie możesz tego zrobić. Myślisz, że potrafisz być cicho? – Ściągnął jej spodnie w dół. Jej majteczki zostały zsunięte do końca jej ud jako następne i cały materiał splątał się ze sobą. Oddech Trishy stał się urywany. Pragnęła Slade’a. - Tak. Wydał kolejny warkliwy dźwięk. Wsunął rękę pod jej koszulkę i odepchnął miseczki stanika. Złapał jej obnażoną pierś i ścisnął ją delikatnie. - Pochyl się dla mnie, Trisha. Zamierzam zerżnąć cię tak, jak zawsze tego pragnąłem, od kiedy cię ujrzałem. Zamierzam wjechać tak głęboko w tę twoją małą, mokrą pochwę, że aż nie będziesz wiedziała gdzie ja się kończę, a ty zaczynasz. Założę się, że będziesz tak wąska, że obejmiesz mojego kutasa niczym pięść i będę musiał walczyć, by poruszyć się w tobie. Oparła ręce na ziemi. Nigdy, nawet za milion lat, nie pomyślałaby, że w środku nocy, w lesie będzie uprawiała seks z mężczyzną, będąc na czworaka. A jednak, nigdy nie przypuszczała, że będzie pragnęła kogoś tak bardzo jak pragnęła Slade’a. Jej ciało krzyczało z pragnienia, by wszedł w jej cipkę i wiedziała, że nie zawiedzie się w kwestii tego jak wyobrażał sobie, że będzie obejmowała jego fiuta. Był tak duży, że pewnie będzie mocno dopasowany. Objął ją mocno między udami, masując najpierw jej łechtaczkę a potem rozprowadzając ciekły żar jej pożądania. Jęknęła, gdy jego palce badały ją od łechtaczki po tylną dziurkę. Wepchnął wolno palec do jej cipki. Doznanie było niesamowite, gdy jego gruby5 palec wsunął się głębiej, a Trisha wygięła plecy, gdy jej ciałem zawładnęła rozkosz. - Taka mokra, Trisha. I tak kurewsko wąska. Wiedziałem, że taka będziesz. – Warknął cicho, gdy wysunął palec i prześledził nim złączenie jej warg sromowych zanim zabrał go całkowicie. 4

No i to by było na tyle w kwestii romantycznych planów uwiedzenia Trishy w łóżku, w domu, w romantycznej scenerii i przy świecach, hehehehe 5 Gruby sprzęt, gruby palec, wszystko grube, ciekawe jak sobie radzi z klawiszami w telefonie, hehehe :P

Strona | 79

- Slade? – Obawiała się, że zmienił zdanie, zatrzymał się a jej ciało umierało z pragnienia. - Nie mogę już dłużej czekać. Za bardzo pragnę być w tobie, by dłużej rozciągać cię mym palcem. Przepraszam, ale muszę cię zerżnąć w tej chwili, albo umrę. – Docisnął główkę swego fiuta tuż przy wejściu do jej pochwy. Puścił jej pierś i złapał jej biodra obiema dłońmi. – Cicho, cukiereczku. Nie ruszaj się. Będę dla ciebie łagodny. Jesteś tak wąska, że obawiam się, że mógłbym zrobić ci krzywdę, a nie chcę tego. Trisha przygryzła wargę, gdy Slade grubym czubkiem swego fiuta naparł na jej cipkę. Niemalże sapała, pragnąc go tak bardzo, że to aż bolało. Jego fiut wszedł w nią wolno wsuwając się na cal, a potem pchnął głębiej. Jego penis był szeroki a jej ciało rozciągało się, by go przyjąć. Trisha pragnęła więcej i odepchnęła się do tyłu. Złapał jej biodra, przesunął ciało, by dopasować się do jej ruchów, ale nie pozwolił jej na wzięcie go głębiej. - Slade, - błagała. - Nie ruszaj się, - zażądał. Puścił jej biodro i objął ją ręką wokół klatki piersiowej. Podciągnął ją do góry, aż się wyprostowała. Klęczeli oboje a jej plecy znów przylegały ciasno do jego klaty. – Gotowa, Trisha? Otworzyła usta, by powiedzieć mu, że tak, ale wtedy zabrał dłoń z jej uda. Nagle zakrył dłonią jej usta, tuż przed tym jak wszedł w nią mocno i głęboko. Trisha krzyknęła z rozkoszy. Dłoń Slade’a stłumiła ten dźwięk. Jego biodra pompowały szybko, mocno i głęboko. Wjeżdżał i wyjeżdżał z jej cipki z dziką żywiołowością, która doprowadzała ją do szaleństwa. Rozkosz wspinała się coraz wyżej, stając się prawie niemożliwą do zniesienia i wiedziała, że zaraz dojdzie. Pragnęła go zbyt długo, śniła jak mogłoby to wyglądać, jednak rzeczywistość była o wiele lepsza od fantazji. Już samo to, że zapamiętale wbijał w nią swojego fiuta wystarczyło, by doprowadzić ją do orgazmu. Ręka wokół jej klatki piersiowej zsunęła się wzdłuż jej ciała i zatopiła pomiędzy jej udami. Jego palec odnalazł magiczny punkt, pocierając zażarcie jej łechtaczkę, gdy zaczął mocniej wjeżdżać w jej cipkę od tyłu. Znów krzyknęła w jego dłoń, sapiąc przy tym a ścianki jej pochwy zacisnęły się wokół jego grubego penisa. Strona | 80

- Kurwa, - warknął cicho. – To jest kurewsko cudowne. Trisha nie dbała o to, że Slade zakrywał jej usta dłonią tak długo, jak tylko trzymał ją z dala od jej nosa, by mogła złapać oddech. W tym momencie, w zupełności nie przejmowała się tym, czy mogła, czy też nie zaczerpnąć powietrza. Nigdy wcześniej nic nie było tak przyjemne. Seksualna satysfakcja stała się jeszcze bardziej intensywna, gdy Slade zaczął szybciej poruszać się w jej ciele. Na tyle mocno, że niemal unosił ją nad ziemię, a ona krzyknęła, gdy doszła. Jej wnętrze oszalało, mięśnie zaciskały się i dygotały. Ponownie krzyknęła, gdy napór na jej przewrażliwioną pochwę wzmocnił się, wysyłając jeszcze więcej obezwładniającej ekstazy. Nagle Slade ugryzł ją w ramię i przytłumiony, brutalny dźwięk wydostał się spomiędzy jego warg, które szczelnie przylegały do jej skóry. Jego uda drgały gwałtownie przy jej tyłku, wbijając się w nią, aż wszystko poza ich ciężkimi oddechami znieruchomiało. Slade otworzył usta i uwolnił ramię Trishy od swoich zębów. Czuła się prawie tak, jak gdyby cała była z gumy i nie dbała o to, że ją ugryzł. Nie miała nic przeciwko lekkiemu bólowi w tej okolicy. Nie bolało bardziej niż łagodne pieczenie. Bardziej koncentrowała się na cieple pochodzącym od Slade’a, które wciąż wypełniało jej cipkę. Nadal wypełniał ją swym nasieniem, gdy mięśnie jej pochwy zaciskały się wokół jego wciąż twardego fiuta, zatopionego wewnątrz jej chętnego ciała. Czuła się zespolona ze Slade’em w sposób w jaki ich ciała były połączone i naprawdę podobało jej się to uczucie. Oparła się potrzebie bezwładnego opadnięcia na niego i pozostania w tej pozycji przez bardzo długi czas. - Nie ruszaj się, Trisha. – Slade w końcu opanował swój ciężki oddech. – Zaboli cię jeżeli teraz spróbuję wyjść z ciebie. - Wiem, - wydyszała. – Powiększasz się podczas seksu. To cecha Nowego Gatunku. - Każdy facet robi się większy, gdy chodzi o seks. – Zachichotał. – Nabrzmiewamy u podstawy penisa tuż przed tym jak mamy dojść i pozostajemy w ten sposób przez kilka minut po. Przerażająca myśl uderzyła Trishę. Strona | 81

- Nie masz igieł, prawda? Boże. Powiedz mi, że żadne małe, cienkie igiełki nie wbijają się we mnie w tej chwili, by zatrzymać się na miejscu. Niektóre zwierzęta mają tę cechę. Wiem, że jesteś z psowatych, ale czy jesteś pewien, że nie zostałeś zmieszany z czymś jeszcze? Zaśmiał się, wywołując tym samym drżenie swej piersi dociśniętej do jej pleców. - Bawisz mnie. Nie. Nie mam żadnych igieł. To by popsuło cały nastrój, zgadza się? Rozluźniła się. - Tak jakby. Dłonią, którą wcześniej zakrywał jej usta pogłaskał ją po brzuchu. - Uwielbiam być w tobie. Trisha odwróciła głowę do jego piersi. - Uwielbiam mieć cię w sobie. Wow, Slade. Po prostu, wow. - Wsunął rękę pod jej koszulkę i przesunął dłonią po jej skórze aż do klatki piersiowej. Zaśmiał się. - Cieszę się, że ci się podobało. - Nie tylko mi. Polizał jej ramię. Trisha drgnęła i odwróciła głowę w kierunku pochylonej głowy Slade’a. - Dlaczego mnie liżesz? – Jego język omiatał jej skórę nieustannie, wywołując dziwne, ale nie nieprzyjemne doznanie. Po prostu inne. - Przegryzłem skórę. Wybacz. Zdaje się, że sam powinienem zrobić sobie wykład o zachowaniu ciszy. Ugryzłem cię, aby nie zawyć. – Znów ją polizał. – Było mi po prostu zbyt dobrze i jesteś tak wąska, że straciłem rozum. Musiałem mocno powstrzymywać się, żeby nie dojść przed tobą. Czucie twojej zaciskającej się na mnie cipki było zbyt przyjemne. Jesteś też smakowita. Mmmm. - Uważasz, że moja krew dobrze smakuje? Strona | 82

Zachichotał i polizał jej ramię. - Ma idealny smak. I tak, smakujesz naprawdę dobrze. - Przestań. Chyba nie odczuwasz potrzeby wzięcia gryza, prawda? Odsunęła się od jego ust. Wciąż nie wiele wiedziała o Nowym Gatunku. Wiedziała, że mogli jeść surowe mięso, że niektórzy z nich wciąż to robili będąc do tego przyzwyczajeni po latach wrzucania im go do ich cel. Łaknęli ludzkiego ciała? Na tę myśl doznała lekkiego uczucia strachu. - To brzmi zabawnie. - Nie jadasz ludzi, zgadza się? Dźwięk śmiechu Slade’a był miły dla ucha. - Akurat nie twoje ramię chciałbym zjeść, Trisha. I z całą pewnością nie będzie to bolało. – Jego śmiech zamarł. – Myślę, że jestem już wystarczająco rozluźniony, by spróbować nas rozdzielić. Musimy się przespać. Musimy oddalić się od tych mężczyzn. Wspiąłem się na drzewo, kiedy jakiś czas temu sprawdzałem okolice naszego obozowiska. Są dwa wzniesienia dalej. Ci idioci rozpalili ognisko. Złożyłbym im wizytę, której nie mieliby okazji pożałować, gdym uznał, że zostawienie cię samej byłoby bezpieczne. - Zabiłbyś ich? – Nie była zaskoczona jego oświadczeniem. - Pochyl się, cukiereczku. I rozluźnij swoje mięśnie. Zignorował jej pytanie. Potaknęła i schyliła się, zmuszając swoje ciało do rozluźnienia się. Slade wolno wysunął się z niej. Mogła poczuć każdy cal jego wciąż twardego fiuta. Jej ciało drżało, wciąż bardzo wrażliwe. Slade zachichotał, gdy odsunął się od niej. Trisha odwróciła się po poprawieniu ubrania i zapięła spodnie. Usłyszała jak Slade zapinał rozporek po doprowadzeniu do porządku własnego ubrania. Położył się na ziemi, na plecach. - Chodź tutaj, lekareczko. Wykorzystaj moją pierś jako poduszkę i przytul się do mnie. Jeżeli wsuniesz nogę pomiędzy moje, to pozwoli utrzymać ci ciepło. Strona | 83

Westchnęła, gdy podczołgała się w jego kierunku i położyła obok Slade’a. Był duży i ciepły. - Nie możesz teraz mówić do mnie Trisha? Ciało pod jej twarzą zatrzęsło się, kiedy wybuchnął śmiechem. Jedna z jego rąk owinęła się wokół jej talii. - Nie. Będę mówił do ciebie Trisha jedynie, gdy będę w tobie. Pokręciła głową. - Palant. Ponownie się zaśmiał. To tyle w kwestii dobrych intencji. Slade przyciągnął Trishę bliżej do swego ciała. Tylko go dotknęła, a wszystkie jego plany wzięły w łeb. Nie żałował jednak tego, że ją wziął. Zawstydzało go to jak mało miał kontroli, gdy chodziło o tę seksowną lekarkę. Wystarczyła jej ręka na jego brzuchu, kiedy przysunęła się do niego, by jego fiut ożył z rykiem. Krew popędziła z jednej głowy do drugiej. Stracił zdolność do rozsądnego myślenia. Wziął ją bardziej jak zwierzę niż człowiek. Przebiegł językiem po swych kłach. Smak jej krwi wciąż tam tkwił i zignorował swego fiuta, który stwardniał ponownie, gdy znów jej zapragnął. Obrócił głowę na tyle, by móc musnąć nosem jej włosy. Jej zapach wołał do niego i doprowadzał go do lekkiego szaleństwa. Zaborcze uczucia wzrosły w jego piersi i przeraziło go to bardziej niż wszystko czego do tej pory doświadczył. Oznaczył ją swoim ugryzieniem i doszedł w niej tak mocno, tak bardzo, że oznaczył ją również w ten sposób. Nigdy wcześniej nie doświadczył czegoś takiego, gdy wciąż i wciąż wypełniał ją swym nasieniem. Rozkosz była tak wielka, że niemal załamał się pod jej potęgą. Jedynie troska o to, że mógł zrobić jej krzywdę powstrzymała go przed tym. Była mądrym człowiekiem, lekarzem z wykształcenia, a co on mógł jej zaoferować? Seks? Kiepski charakter? Okrutne słowa podczas zwierzęcego seksu? Zacisnął mocno powieki. Zasługiwała na o wiele więcej niż to, co mógł jej dać. Nigdy nie będzie typem mężczyzny, który sprawiłby, że byłaby dumna z tego, że ją posiadł.

Strona | 84

Niech to. Paplanie co mi ślina na język przyniesie, powinno być moim życiowym mottem. Prawdopodobnie po raz kolejny sprawił, że uwierzyła, że jest kompletnym dupkiem. Zasłużył na to po tym jak zażądał, by go dotknęła. Po prostu tak bardzo jej potrzebował. I chociaż już ją posiadł nadal pragnął ją brać wciąż i wciąż. To było silniejsze od niego. Jej oddech upewnił go, że zasnęła. W przeciwnym wypadku uległby pokusie przeturlania jej, rozebrania do naga i pieprzenia godzinami. Naprawdę miał wielką ochotę ułożyć ją nagą pod sobą i mieć dostęp do każdego cala jej skóry, by móc ją lizać i smakować. By móc poznawać ją, aż znałby jej ciało tak samo jak swoje własne. Myśl o rozłożeniu jej nóg i ucztowaniu na jej cipce sprawiła, że ślinka pociekła mu do ust. Przełknął mocno. Zapach jej pożądania sprawiał, że tracił głowę, ale możliwość posmakowania go? Sprawienie, by wykrzyczała jego imię, podczas gdy on językiem doprowadziłby ją do orgazmu brzmiało jak spełnienie marzeń. Jego fiut zaczął boleć z pożądania. Znów był twardy niczym skała, jak gdyby nie uwolnił przed chwilą w niej swego nasienia, aż zastanawiał się czy cokolwiek w nim pozostało. Oddziaływała na niego w sposób, którego najwyraźniej nie potrafił kontrolować. Obiecał, że dla niej postara się być lepszym mężczyzną. Po pierwsze, musiał utrzymać ją przy życiu. Wściekłość zakipiała w nim z powodu mężczyzn, którzy zagrażali jego kobiecie. Mojej? Niech to. Naprawdę ostro mnie wzięło w przypadku seksownej lekareczki. Chciałbym jedynie, aby to samo czuła do mnie.

Strona | 85

ROZDZIAŁ 6

- Hej, czas wstawać cukiereczku. Nadal było ciemno, kiedy Trisha obudziła się, a ciało Slade’a nie było już dociśnięte do jej boku. Dłoń ujęła ją za rękę i zaczęła ciągnąć do góry, aby stanęła na nogach. Jęknęła cicho i wstała nadal będąc półprzytomną. Nie była pewna jak długo spała, ale ta ilość snu była prawie wystarczająca. - Idź jakieś dziesięć stóp w tamtą stronę i zrób swoje. – Uwolnił jej rękę i odwrócił ją. - Zrobić swoje? - Poranne sikanie – wyjaśnił. – Pospiesz się. Ja już skorzystałem z drzewka dla chłopców. - Niczego nie widzę. - W takim razie to dobrze, że wskazuję ci kierunek, gdzie na nic nie wejdziesz. Obudź się lekareczko. Mamy jakąś godzinę, czy coś koło tego zanim zacznie świtać. Musimy zwiększyć dystans pomiędzy nami, a nimi. Już wspiąłem się na drzewo rosnące wysoko nad ziemią i zobaczyłem, że pozwolili, aby ogień się wypalił, ale nadal czuję zapach dymu. Gdzieś tam są. Kiedy się rozjaśni będzie im łatwiej nas znaleźć. Dlatego musimy ruszać w drogę. - Dobra – westchnęła. – Nie sądzę, że jest cokolwiek do jedzenia? - Przykro mi. Skinęła głową i zrobiła krok oddalając się od Slade’a, kiedy ją puścił. Przeszła jakieś dwanaście stóp zanim się zatrzymała i opuściła spodnie. Musiała siusiu, ale dopiero po minucie rozluźniła się wystarczająco, żeby przykucnąć. Wcale nie była obudzona. Zabiłaby za mrożoną kawę i choćby kawałek jasnego chleba. Zaburczało jej w brzuchu, kiedy pomyślała o jedzeniu. Nie miała niczego w ustach od czasu wczorajszego śniadania.

Strona | 86

Mocowała się ze spodniami, po czym ruszyła z powrotem w kierunku Slade’a. Usłyszała chichotanie gdzieś z prawej strony zanim chwyciły ją ręce. - Tędy. Idziesz w złym kierunku. Nie jesteś rannym ptaszkiem, prawda? - Nie. Nie jestem. - Domyślam się, że jesteś jedną z tych kobiet, które wolą zostać w łóżku i bezustannie uderzać w przycisk drzemki aż do ostatniej minuty. - A co w tym złego? Rozleniwiłam się odkąd wypadłam ze szpitalnego obiegu, żeby zacząć pracować w Homelandzie. Mam teraz więcej czasu na sen i nie mogę powiedzieć, że jest mi z tego powodu przykro. Roześmiał się. – Żadnego wciskania drzemki w dniu dzisiejszym. - Taa. Tylko trochę biegu by ocalić życie. - To dobre podsumowanie. – Wziął głęboki wdech. – Czy myślisz, że dasz radę iść przez jakiś czas pieszo? - Czuję się już lepiej. Boli, ale jest lepiej. - Jesteś obolała przez wypadek, czy przeze mnie? - Nie schlebiaj sobie. – Trisha uśmiechnęła się. – Jesteś imponujący, ale nadal mogę chodzić równie dobrze jak wcześniej. - Gotowa do drogi, cukiereczku? - Jasne, lizaczku. – Uśmiechając się szeroko odwróciła głowę, żeby nie mógł tego zobaczyć. - Lizaczku? – Brzmiał niemal na obrażonego. - Ponieważ chcę cię wylizać – odpowiedziała słodko. Warknął i złapał ją za ramię. – Mówisz tak tylko dla tego, ponieważ wiesz, że musimy iść. - Jesteś tego pewien? - Chodźmy. Strona | 87

- Prowadź. Trisha niczego nie widziała. Slade trzymał ją mocno za ramię, ostrzegając przed przeszkodami leżącymi na ich drodze. Potknęła się kilkakrotnie. Slade przystanął po czwartym razie, gdy omal nie upadła. - Poniosę cię dopóki nie wzejdzie słońce. Poruszamy się zbyt wolno. - Przykro mi. – Naprawdę tak było. Mógłby przemieszczać się znacznie szybciej, gdyby nie ona, była w pełni świadoma faktu, że stanowi zagrożenie dla jego przetrwania. - Nie martw się tym. Wiem, że masz swoje ograniczenia, ponieważ jesteś tylko człowiekiem. – Do jego głosu wkradło się rozbawienie. Trisha uniosła drugą rękę i pokazała mu środkowy palec. – Widzisz to? - Może później lekareczko. Potraktuję to jako propozycję. Odwracam się, żebyś mogła się wspiąć na moje plecy, a tu jest torba. Jeśli ja mam cię nieść, to ty musisz ją ponieść. Delikatnie przełożył jej pasek od torby przez głowę i zawiesił ją na ramieniu Trishy tak, że spoczęła na jej plecach. Poruszał się, aż w końcu wyczuła, że stoi przed nią i czeka. Przykucnął, a ona wspięła się na niego. Uniósł ją, kiedy uchwyciła się jego ramion i ruszył. W końcu zaczęło świtać, a Trisha mogła dostrzec otoczenie. – Postaw mnie. Zatrzymał się i puścił jej kolana, a ona zsunęła się z niego na ziemię. Znajdowali się w wysokim wąwozie, który wił się znikając im z oczu. Wpatrywała się w jego górne krawędzie po obu stronach. - Czeka nas wspinaczka, jeśli ten wąwóz wkrótce się nie skończy. Ciemne, błękitne oczy spotkały się z jej spojrzeniem. – Czekałem, aż będziesz w stanie coś dojrzeć, ale musimy zacząć się wspinać już teraz. Chcę się stąd wydostać. Do tej pory ukształtowanie terenu sprzyjało niesieniu cię, ale poradzimy sobie lepiej, gdy będziemy wyżej. Muszę się odezwać, pomyślała, ale skinęła głową. – Za tobą. Strona | 88

Potrząsnął głową. – Za tobą. Chcę móc cię złapać, jeśli zaczniesz spadać. To miało dla niej sens. Wzięła głęboki oddech. Slade wskazał jej odpowiednie miejsce, a ona skinęła, odwróciła się i zobaczyła masę zarośli rosnących po obu stronach wąwozu. Uchwyciła się korzenia i zaczęła się wspinać. Podłoże stawało się skaliste w niektórych miejscach, ale ona ciągle znajdowała roślinność, której mogła się przytrzymać. Slade pozostawał tuż za nią. Raz obsunęła się jej stopa, a on złapał za obcas jej buta powstrzymując ją przed ześlizgnięciem się. Odwróciła głowę. - Dzięki. - Nie zatrzymuj się cukiereczku. - Się robi lizaczku. - Skończ z tym. - Zrobię to zaraz po tobie. Zwróciła całą swoją uwagę na miejsce, do którego zmierzała i zaczęła się wspinać. Ręce ją bolały, ale starała się to zignorować wiedząc, że życie każdego z nich było zagrożone. Świeciło coraz mocniej w miarę jak słońce wschodziło, a chłodne powietrze zmieniło się w ciepły, słoneczny poranek sprawiając, że Trisha zaczęła się pocić. Wiedziała, że jej ulga była doskonale widoczna, kiedy dotarli na szczyt, a ona jęknęła. Czuła się, jakby wspinali się przez wieczność. Ręka chwyciła ją nagle za tył spodni i szarpnęła ją w dół. Sapnęła, gdy upadła na kolana. Slade przykucnął obok niej. - Nie wstawaj – rozkazał rzucając jej zirytowane spojrzenie. – Jesteśmy teraz wyżej, łatwiej nas dostrzec, a twoje blond włosy są zbyt widoczne. - Przepraszam. Tego rodzaju rzeczy nie są moją mocną stroną. - Niestety, są za to moją. Zrób sobie przerwę, nie wstawaj i bądź cicho. Ja idę przeszukać okolicę. - Jasne. Zrób tak. – Była wykończona, więc po prostu wyciągnęła się na ziemi nie dbając o to, jak wiele brudu osiądzie na niej. Podłożyła sobie rękę pod głowę. – Nie będę wykonywać żadnych ruchów.

Strona | 89

Slade prychnął. – Kobiety. - Mężczyźni. - Mądrala. - Cymbał. - Lekareczko, skończ z tym. - W czasie zwiadu raczej nie przypuszczam, żebyś był w stanie znaleźć lokalną kafejkę i przynieść mi mrożoną mokkę, a może mógłbyś? Albo muffinkę? Lub pączka? Błysnął do niej zębami, kiedy nagle uśmiechnął się szeroko. – Zrobię co w mojej mocy. Trisha obserwowała go jak odchodzi. Trzymał się blisko ziemi. Przyglądała się z uwagą niebu dochodząc do wniosku, że gdy słońce całkowicie wzejdzie, będzie naprawdę gorąco. Mogła to po porostu poczuć. Kilka minut później usiadła i ostrożnie rozejrzała się po okolicy, dostrzegając ostre granie znajdujące się poniżej. Wspięli się naprawdę wysoko. Położyła się z powrotem mając nadzieję, ze Justice North już wysłał Gwardię Narodową, żeby ich uratowała. Marzyła o gorącym prysznicu, czystych ubraniach i jedzeniu. Ziewnęła. Nie otrzymała wystarczającej ilości snu. Była zwolenniczką ucinania sobie drzemek. Kultywowała je od czasów szkoły medycznej. Bycie stażystą mogło stanowić bezsenną egzystencję. Musiała nauczyć się spać w ekstremalnych warunkach. Miała jedynie nadzieję, że ta umiejętność pomoże jej przetrwać przy małej ilości snu i wyczerpującym tempie, jakie musieli utrzymywać, aby pozostawić za sobą mężczyzn, którzy ich ścigali. *** - Bądź kurwa cicho. – Coś dźgnęło ją mocno w brzuch. Otworzyła oczy i utkwiła przestraszone spojrzenie we włochatym mężczyźnie ubranym w mundur, który stał nad nią. Jego strzelba docisnęła się mocniej do jej talii, dźgając ją w żołądek, a jego stopy zostały szeroko rozstawione obok niej. Patrzyła

Strona | 90

wprost na jego krocze i nie mogła nie zauważyć, że miał rozdarcie w szwie spodni, przez które przeświecał fragment czerwonej bielizny. - Gdzie jest człowiek zwierzę? Spotkała się ze spojrzeniem mężczyzny, a jej serce zaczęło walić z przerażenia. Miał

na

myśli

Slade’a.

Najwidoczniej

ludzie,

którzy

próbowali

ich

zabić

byli zdecydowanie przeciwko Nowemu Gatunkowi. Oddychała ciężko, przerażona. Jeśli pociągnie za spust trafi ją w jelita, a to byłaby straszna śmierć. Gdyby wystrzelił, miała nadzieję, iż wceluje w główną arterię sprawiając, że szybko się wykrwawi. Z bronią dociśniętą do skóry pod takim kątem uważała, że dziura jaka powstanie w wyniku postrzału wykończy ją bez zbędnej zwłoki. - Ogłuchłaś suko? Gdzie jest człowiek zwierzę? - Porzucił mnie – skłamała. – Za bardzo go spowalniałam. Mężczyzna spojrzał pożądliwie na jej piersi. – Głupie, pieprzone zwierzęta. Ja przynajmniej najpierw bym cię zerżnął. Wstań powoli. Jesteś lekarzem, zgadza się? Zmusiła się do kiwnięcia pomimo szoku wywołanego faktem, że cokolwiek o niej wiedział. – Jestem doktor Trisha Norbit. - Jesteś weterynarzem, czy prawdziwym lekarzem? - Jestem… - Nie ważne – uciął jej dalszą wypowiedź. – Podnoś tyłek. Jeden z moich chłopców jest ranny, więc to twój szczęśliwy dzień. Zazwyczaj zabijamy tych, którzy zdradzili nasz kraj, ale jesteś nam potrzebna. Chyba to nie ma znaczenia jakim rodzajem lekarza jesteś tak długo jak wiesz w jaki sposób nastawia się kość i zszywa skórę. Zdradzili ich kraj? Gapiła się na niego. Koleś był najwyraźniej fanatycznym świrem. Świetnie. Usiadła, kiedy odsunął broń na kilka cali od jej koszuli i zrobił kolejny krok do tyłu. Ostrożnie wstała i podniosła ręce do góry. - Masz jakąś broń w okolicy swoich cycków? - Moich… - wyjąkała i zagapiła się na niego. – Nie.

Strona | 91

Mężczyzna przesunął strzelbę, ułożył ją w zgięciu ramienia, ale wciąż do niej celował. – Unieś powoli koszulę i pokaż mi, że nie masz żadnej broni schowanej za paskiem. Zrobiła to, podciągając koszulę w górę do żeber i powoli się obracając, aby mógł się upewnić, że nie była uzbrojona. Spotkała się z jego spojrzeniem, kiedy zrobiła pełen obrót. Kosztowało ją masę samokontroli, aby nie rozejrzeć się wokół, żeby sprawdzić czy uda jej się dostrzec Slade’a, ale nie odważyła się na to. Modliła się, żeby zobaczył mężczyznę z bronią i nie podszedł do niej. - Idziemy. Billy? Tom? Nadal osłaniacie moje tyły? - Tak, sir – zawołał mężczyzna po lewej. - Jasne jak cholera Sully. – Odezwał się głos z prawej. Trisha rozejrzała się wokół, ale nikogo nie dostrzegła poza mężczyzną stojącym przed nią z bronią. Uśmiechnął się szeroko ukazując pożółkłe, krzywe zęby. - Niektórzy z moich chłopców są ze mną. Zazwyczaj podróżujemy w grupach po czterech. To będzie ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek zrobi człowiek zwierzę, jeśli zdecyduje się ciebie ocalić. On nie wróci po ciebie chyba, że zaswędzi go fiut. Trisha powstrzymała się przed wykrzywieniem wargi w wyrazie obrzydzenia. W jej opinii był najniższą formą ludzką. Sądząc po tonie jego głosu i rzeczach jakie mówił było widać, że niewiele wiedział o Slade’dzie. Nawet go nie znał i to musiał być główny powód jego uprzedzeń w stosunku do całego Nowego Gatunku. Mógł być kretynem, ale niestety to on trzymał ją na muszce. - Ruszaj się. Plan działania uderzył w Trishę. Zrobiła krok ciężko kuśtykając, wyraźnie ciągnąc za sobą stopę i dając wielkie przedstawienie mimiką twarzy, krzywiąc się z bólu. Mężczyzna z bronią wypowiedział przekleństwa, które sprawiły, że się wzdrygnęła. - Jesteś ranna? Niech to szlag! – Ryknął. Trisha musiała się powstrzymać, aby nie zacząć się śmiać z tego idioty. Martwił się, że to ona narobi hałasu, ale to on teraz wrzeszczał. Slade z pewnością to usłyszał. Strona | 92

Cholera, każdy w promieniu mili go usłyszał, zgadywała. Przygryzła mocno wargę i obserwowała go zatrzymując się. - To się stało, kiedy wy chłopaki spowodowaliście wypadek SUV-a. Wyglądał na wściekłego. – Tom? Chodź tutaj. Tom prawdopodobnie nie musiał się jeszcze golić sądząc z wyglądu jego różowej skóry i wąskiego ciała nastolatka. Był niemal tak niski jak Trisha, która mierzyła pięć stóp i trzy cale. W ręce trzymał pistolet, a ogromny nóż został przymocowany do jego odzieży maskującej, co sprawiało, że wyglądał niczym dwunastolatek przebrany za żołnierza na Halloween. Słabe linie majaczące przy ustach były jedynym znakiem ujawniającym jego prawdziwy wiek, zdradzając, że przekroczył dwudziestkę. - Tak, sir? – Głos Toma wydawał się być niezwykle głęboki, prawdopodobnie modulował go celowo, by brzmieć bardziej męsko. Zielone oczy skupiły się na Trishy, opuścił wzrok na jej piersi i właśnie tam jego uwaga pozostała. Chciała skrzyżować ręce na piersi, ale bała się poruszyć w obawie przed byciem postrzeloną. Kretyn patrzył na nią pożądliwie. Spiorunowała go wzrokiem, ale on wydawał się tym nie przejmować, ponieważ prawdopodobnie nawet nie zauważył jej gniewu. To oznaczałoby, że musiałby przestać gapić się na jej piersi. - Jak daleko od nas jest Pat? - Milę stąd, sir. –Tom oblizał wargi i potarł wolną ręką o górną część uda. - Czy to ta miłośniczka zwierząt? Założę się, że go zaliczyła. - Zamknij się – rozkazał przewodzący im mężczyzna. – Spójrz na nią. Jest ładna. Nie jest jakąś nic niewartą brzydulą, która nie potrafi znaleźć prawdziwego mężczyzny takiego jak my. Połącz się przez radio i powiedz mu, że idziemy powoli, ponieważ ona kuleje. Tom w końcu odciągnął uwagę od piersi Trishy, aby spojrzeć na starszego mężczyznę. - Jasne Sully. – Tom wyglądał na szczęśliwego, gdy zniknął pomiędzy gęstymi krzakami. Strona | 93

- Idziemy. Trisha zapamiętała ich imiona. Sully. Tom. Bill. Mogła zidentyfikować dwóch z nich, jeśli pożyje wystarczająco długo, żeby dotrzeć do przedstawicieli władzy. Naprawdę chciała, aby ich aresztowano. Skoncentrowała się na cichym planie, kiedy powoli kuśtykała przed siebie, celowo ciągnąc za sobą stopę i ukazując grymas nieistniejącego bólu. Jeśli spowolni ich, to da Slade’owi więcej czasu na ucieczkę. Mógłby poszukać pomocy i przysłać po nią policję. Głównie podróżowali w dół zbocza. Potknęła się kilka razy, ale Sully ani razu nie kiwnął nawet palcem, żeby jej pomóc. Trzymał broń wycelowaną w Trishę, podążając tuż za nią i nie odzywał się ani słowem. Domyślała się, że jeśli Slade nie przyjdzie jej z pomocą, prawdopodobnie nie pożyje dłużej, niż do czasu, aż połata tego rannego mężczyznę. Przypuszczalnie zastrzelą ją tak samo jak Barta, kiedy nie będą mieli z niej już dłużej pożytku. W końcu opuścili gęste zarośla, a ona dostrzegła polanę, na której rozstawiono namiot i świeże pozostałości po małym ognisku. Poczuła zapach jedzenia i zaburczało jej w brzuchu. Dzbanek do kawy stał w wygasłych popiołach prowizorycznego paleniska, które zbudowali z kamieni ułożonych w okrąg. Zatrzymała się, odwróciła i spotkała się z mętnymi, brązowymi oczami Sully’ego. - Jest wewnątrz namiotu, więc rusz tam tyłek i pomóż mu. Pat, jesteśmy tu, a lekarz już do ciebie idzie. Nie rozwalaj jej łba zanim się tobą nie zajmie. Trisha pokuśtykała w stronę namiotu, po czym niemal krzyknęła z prawdziwego bólu, kiedy pięść złapała ją za włosy i szarpnęła do tyłu. Potknęła się i upadła na kolana, zmuszając Sully’ego, żeby ją puścił. Na sekundę oślepiły ją łzy, kiedy złapała się za tył głowy domyślając się, że wyrwał jej trochę włosów. Spojrzała w szoku na Sully’ego, kiedy była już w stanie dojrzeć go przez łzy. Jego broń była wycelowana w namiot. – Pat? Odezwij się natychmiast. Trisha przeniosła uwagę na namiot, gdy nikt nie odpowiedział. Wejście do środka było dokładnie zasunięte. Sully przesunął się nieznacznie do przodu i pochylił się. Rozpiął klapy namiotu i odskoczył do tyłu, strzelba była wycelowana do środka, kiedy powoli cofnął się jeszcze trochę. Strona | 94

- Pat? Chcę, żebyś natychmiast się odezwał. Cisza. - Bill? Tom? Odezwijcie się natychmiast – ryknął Sully. - Tutaj, sir – wrzasnął Tom. Wyszedł z lasu około dwudziestu stóp od miejsca, gdzie znajdował się Sully z Trishą. Kolejny mężczyzna po czterdziestce, łysawy z wystającym brzuchem wyszedł z pomiędzy drzew na polanę. Trisha domyślała się, że to musiał być Bill. Skinął na Sully’ego. Trzej mężczyźni wpatrywali się w namiot. Sully skinął na Toma i szarpnął głową wskazując na namiot, trzymając wycelowaną broń w wejście. Tom ruszył naprzód, włożył swój pistolet do kabury zawieszonej na ramieniu i odpiął z uda ogromny nóż myśliwski. Chwycił go mocno i przykucnął z boku namiotu. Sięgnął lewą ręką i rozsunął suwak otwierając klapkę, żeby rozejrzeć się po wnętrzu. - Zniknął – sapnął Tom. - Wywołałeś go przez radio? – Sully brzmiał na wkurzonego. - Nie, sir. Nie odpowiadał. Pomyślałem, że prawdopodobnie śpi, albo poszedł się wysrać. Nadal może się poruszać całkiem nieźle nawet z rozwaloną ręką. Sully obrócił się, aby wycelować broń w Trishę. – Kiedy zwierzak cię porzucił? Przełknęła. – Wyruszył jakoś podczas nocy. Zasnęłam z nim tam, ale kiedy się obudziłam tuż przed wschodem słońca, już go nie było. - Jest daleko stąd. – Bill miał głęboki głos, a jego akcent wskazywał, że pochodzi z Teksasu, a może z Południa. Trudno było określić. – Jak tylko przestał się nią zajmować, mógł się ulotnić niczym wiatr. Oni potrafią się poruszać Sully. Prawdopodobnie do teraz wyprzedza nas o jakieś dziesięć mil. Kolejny zespół mimo wszystko na pewno go dorwie. - Skurwysyn. – Sully obniżył broń, którą trzymał. – Rozdzielmy się i znajdźmy Pata. Myślisz, że ma majaki? Dziś rano miał gorączkę.

Strona | 95

Bill skinął głową. – Możliwe. Mówiłem, że któryś z nas powinien był z nim zostać. Nie było nas od świtu, a jemu mogło się pogorszyć przez ten czas. Jeden z nas będzie musiał tu zostać z kobietą, żeby mogła się nim zająć, kiedy go znajdziemy. - Powinniśmy byli go stąd zabrać – wymamrotał Tom. – Mówiłem, że może umrzeć. Co jeśli dał się gdzieś tam zabić? - Nie zamierzam pozwolić sprzątnąć sobie z przed nosa pięćdziesięciu tysięcy dolarów nagrody, ponieważ Pat jest idiotą, który nie patrzy gdzie lezie. – Ton głosu Sully’ego stał się ostry. Bill przytaknął i spojrzał na Trishę, która wciąż siedziała na ziemi. – Zostanę z kobietą, kiedy wy dwaj rozdzielicie się, żeby poszukać Pata. Domyślam się, że poszedł w dół zbocza, skoro łatwiej jest podróżować w taki sposób. Może spanikował i pomyślał, że da radę dotrzeć do autostrady i zaczepić jakiegoś kierowcę. - Kurwa! – Wrzasnął Sully. – Czemu po prostu o nim nie zapomnimy, nie zabijemy tej suki i nie pójdziemy tropić naszego zwierzaka? Chcę te pięćdziesiąt tysięcy dolarów nagrody za jednego z tych zwierzęcych drani. Trisha milczała, ale zachwiała się z szoku. Ktoś dał pięćdziesiąt tysięcy dolarów nagrody za Slade’a? Kto mógłby to zrobić? Dlaczego? Przełknęła. Miała nadzieję, że zapomną iż istnieje. Nienawidziła Sully’ego za to, że chciał ją po prostu od razu zabić. - Zapomniałeś – westchnął Bill. – Pat jest synem Thomasa. Jeśli nie pójdziemy poszukać tego dupka, nigdy nie da nam żadnej nagrody za złapanie jednego z tych drani. Musimy utrzymać kobietę przy życiu, aż będzie mogła go połatać. Musimy znaleźć tego dupka i złapać zwierzaka. Korzystał do tej pory z wąwozów i nadal będzie się trzymał tego wzorca. Dogonimy go idąc wzdłuż grani. Spójrz jak wielką przewagę czasu zyskaliśmy nad nim. - Ale wtedy miał tę sukę, która go spowalniała. – Sully zacisnął zęby razem i zaklął. – W porządku. Zróbmy to. Bill i ja rozdzielimy się. Ty idź w kierunku autostrady na wypadek, gdyby zdążał tam Pat. Ja ruszę za zwierzakiem i sprawdzę, czy uda mi się go złapać. Miejmy nadzieję, że pozostanie nisko i będę mógł uzyskać nad nim przewagę idąc wyżynami. Tom może tu zostać z tą suką.

Strona | 96

Trisha odwróciła głowę w kierunku Toma. Stał tam trzymając swój nóż, ponownie gapiąc się na jej piersi. Uśmiechał się szeroko. - Z radością z nią zostanę. - Widzisz? – Zaklął Bill. – Chcemy ją żywą, głąbie. Ja zostanę z kobietą, kiedy wy dwaj rozdzielicie się, żeby rozpocząć poszukiwania. Tom, kieruj się na autostradę. - Świetnie – zgodził się Sully obrzucając Toma spojrzeniem. – Mimo wszystko lepiej znajdź jego tyłek. Ja wezmę grań od zachodu, żeby szybciej złapać zwierzaka. - Ale ja chcę z nią zostać. – Tom nie był szczęśliwy, a jego niezadowolenie pobrzmiewało w piskliwym proteście. Sully uniósł strzelbę. – To nie była odmowa przyjęcia rozkazu, prawda? Kurewsko nienawidzę mięczaków. Twój tatuś nie finansuje tej transakcji, więc gówno nam zrobią, jeśli zostaniesz postrzelony. Strach osiadł na dziecięcych rysach twarzy Toma. Energicznie potrząsnął głową. – Wyruszam natychmiast. Trisha obserwowała jak Sully i Tom pakują lekkie zapasy, po czym obaj mężczyźni rozchodzą się w różnych kierunkach. Bill został, żeby ją strzec. Trisha przyglądała się badawczo człowiekowi, który patrzył na nią. Westchnął głośno. - Coś do jedzenia? Picia? - Poproszę – zachęciła go cicho. Bill ruszył szturmem do namiotu i szybko wrócił. Niósł wodę i zamykaną, plastikową torebkę zawierającą jakąś kanapkę. Zatrzymał się kilka stóp przed nią. - Łap. Wyciągnęła przed siebie ręce. Ostrożnie rzucił jej wodę. Złapała ją i postawiła na ziemi obok swoich kolan. Ponownie uniosła ręce, a on rzucił jej kanapkę. Posłała mu spojrzenie pełne wdzięczności. - Bardzo ci dziękuję.

Strona | 97

- Zamknij się – rozkazał. – Nienawidzę zapoznawać się z rzeczami, które później muszę zabić. Po prostu jedz i siedź cicho. Trisha nienawidziła kanapek z masłem orzechowym, ale nie skarżyła się przeżuwając. Umierała z głodu i była zbyt wygłodniała, żeby przejmować się tym, co jadła. Pociągnęła za korek od butelki z wodą i wzięła kilka długich łyków. Starała się nie jeść zbyt łapczywie. Wiedziała, że Bill zajął miejsce na ziemi jakieś dziesięć stóp od niej i w milczeniu obserwuje każdy jej ruch. Skończyła swoją kanapkę starając się zaoszczędzić trochę wody. Nie chciała wypijać wszystkiego na wypadek, gdyby Bill nie był tak hojny później.

Strona | 98

Rozdział 7

- Psiakrew! – Warknął cicho Slade, obserwując mężczyzn zza kępy krzaków, za którą się skrył. Jego zmysł słuchu okazał się pomocny, kiedy podsłuchiwał ich jak ustalają plan działania. Mieli Trishę. Ogarnęła go furia i musiał walczyć z przemożnym pragnieniem, aby nie wyskoczyć ze swojej kryjówki i nie pobiec do obozu, żeby zabić ich wszystkich. To nie byli ci sami ludzie, którzy ścigali ich na drodze. To oznaczało, że więcej osób brało udział w poszukiwaniach jego i lekareczki. Martwiło go, że nie zna ich dokładnej liczby. Rozstawienie obozu również go niepokoiło. W krótkim czasie uczynili z niego swoją bazę, co oznaczało, że byli dobrze zorganizowani, a zagrożenie gwałtownie wzrastało. - Spokojnie – głośno nakazał swojemu umysłowi cichym szeptem. Przewyższali go liczebnie, mieli więcej broni, a pistolet, który zdobył nie zda się na wiele, jeśli jeden z ludzi użyje Trishy jako zakładniczki, aby zmusić go do rzucenia broni, a to z pewnością zadziała. Nie było mowy, żeby pozwolił im ją zastrzelić bez podjęcia próby zapobiegnięcia temu. Nawet, jeśli oznaczało to odrzucenie broni i po prostu pójście do nich. Nie był w stanie dotrzeć do niej na czas tak, aby upewnić się, że wyeliminował wszystkie zagrożenia. Jej bezpieczeństwo było dla niego najważniejsze. Będzie musiał skorzystać ze swoich umiejętności i zabić ich jednego po drugim. Zaatakowanie obozu ze wszystkimi tymi mężczyznami znajdującymi się wokół niej było ostatecznością. Zginąłby, starając się ją uratować, nawet pomimo nikłych szans powodzenia jego misji, jeśli postanowią ją zabić. To byłoby samobójstwo dla nich obydwojga. Ostatnia deska ratunku. Słuchał, jak mężczyźni planują ruszyć na poszukiwania ich zaginionego, rannego człowieka i tropić go. Idea zaczynała przybierać formę. Chłopak o pożądliwym spojrzeniu umrze jako pierwszy, jeśli tamci zostawią go z jego kobietą. Slade wiedział, że mężczyzna spróbuje dotknąć lekareczki. To się nie stanie. Tak długo, jak on oddycha.

Strona | 99

Nie znajdą człowieka, którego szukają. Wredny uśmieszek wykrzywił jego usta, kiedy uznali, że mężczyźnie nie można ufać, iż nie będzie molestował Trishy. To dowodziło, że posiadali jakiś cień inteligencji. Kiedy dwóch ludzi opuściło obóz, podniósł się, gotowy do ataku, ale nagle zatrzymał się, obserwując scenę rozgrywającą się poniżej. Mężczyzna strzegący Trishy dał jej jeść i pić. Nie wydawał się jej zagrażać. Musieli mieć ją żywą. Uważali, że będą potrzebować jej umiejętności lekarskich, a ona może być bezpieczniejsza tam, niż przy jego boku, kiedy wyjdzie spomiędzy drzew. Rozdzierało go niezdecydowanie. Powęszył w powietrzu, ale nie wyczuł zapachu żadnych obcych ludzi w okolicy. To wcale nie oznaczało, że nie znajdowali się gdzieś w pobliżu, jednak to się wkrótce okaże. Wiatr pogrywał z jego nosem, niosąc ze sobą kurz. Skupił wzrok na Trishy. Spokojnie jadła i piła. Facet, który ją strzegł nie zagrażał jej, ani nie gapił się na jej ciało w sposób wskazujący nieczyste intencje. Wyglądał na wystarczająco mądrego, żeby wiedzieć, iż krzywdzenie jej, kiedy potrzebują jej medycznych umiejętności byłoby nierozsądne. Dupek, który pociągnął ją za włosy zapłaci wysoką cenę za zranienie jej. Chciał go zabić jako pierwszego za tą obrazę. Im szybciej, tym lepiej. Na razie wydawała się być bezpieczna, a jeśli pozostali ludzie wrócą do obozu, mężczyzna strzegący jej będzie znał jej wartość. Chwilę im zajmie zanim uświadomią sobie, że nie potrzebują jej medycznych umiejętności. Nie mógł jej gdzieś ukryć, zostawić, aby śledzić mężczyzn, którzy stali się dla niej zagrożeniem bez obawy, że ponownie nie zostanie odkryta. Spojrzał gniewnie na mężczyznę, który obserwował lekareczkę. Facet wyglądał na znudzonego, ale nie wykazywał również chęci do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Slade osunął się na ziemię, ostrożnie trzymając się nisko, kiedy zaczął podążać za starszym mężczyzną, który ośmielił się pociągnąć lekareczkę za włosy, a jego krew gotowała się z wściekłości. Facet zapłaci za sprawienie jej bólu. Drogo zapłaci. *** Strona | 100

Cisza stała się nie do zniesienia. Zawiał wiatr, a drzewa zaczęły szeptać w wyniku podmuchu. Trisha słyszała w oddali ptaki. Siedziała na upalnym słońcu i żałowała, że nie znajduje się w cieniu. Musiała również skorzystać z toalety. Kiedy jej pęcherz był pełen, odwróciła głowę i spojrzała na Billa. - Muszę skorzystać z toalety, proszę. Zamrugał. – Świetnie. I tak jesteś zbyt blada, żeby siedzieć w takim słońcu. Bardzo łatwo możesz się odwodnić, jeśli za bardzo poparzysz skórę. Myślałem, żeby cię przenieść. - W takim razie, czy mogę wstać? Przytaknął. – Widzisz tamto drzewo za namiotem? Idź za nie. Połamię ci nogi, jeśli spróbujesz ode mnie uciec. To nie jest czcza pogróżka. Nie potrzebujesz ich, żeby połatać Pata. Idź za to drzewo, zrób, co masz zrobić, a później możesz zostać z boku drzewa, w cieniu. Czy to jest wystarczająco jasne? - Jasne, jak słońce. Dziękuję. – Trisha podciągnęła się na nogi. Jej ciało zesztywniało w niektórych miejscach, które boleśnie zbudziły się do życia, gdy zaczęła kuśtykać w kierunku drzewa. Musiała zanurkować pod jedną z niższych gałęzi. Nie było tam zbyt wiele prywatności, ale nie miała wyboru. Rozpięła spodnie, pochyliła się i szybko zrobiła, co miała zrobić zanim się wyprostowała. Obeszła drzewo. Bill zastąpił jej drogę. Nie słyszała, jak idzie w jej kierunku. Spojrzała w górę na niego. Był silnym mężczyzną, który mierzył jakieś pięć stóp i dziewięć cali. Ostre linie znaczyły jego twarz od zbyt wielu lat spędzonych na słońcu, a jego skóra była zahartowana pogodą, lekko brązowa. Skrzywił się. - Jestem zmęczony. Nie spałem zbyt wiele ostatniej nocy, więc oto co zrobimy. Wracaj do tego drzewa. Chcę, żebyś do niego wróciła. Trisha patrzyła na niego ze strachem. Co on zamierza zrobić? Miała niemiłe wrażenie, że to będzie naprawdę nieprzyjemne. - Przywiążę cię do tego drzewa, żebym mógł odpocząć. To wszystko. Będę spał kilka stóp od ciebie, żeby być w stanie usłyszeć każdy dźwięk jaki wydasz. Dopiero Strona | 101

co jadłaś, skorzystałaś z toalety i dostałaś coś do picia. Będziesz w cieniu i nie jest zimno. Dasz sobie radę. Teraz wracaj na miejsce zanim cię do tego zmuszę. To nie tak, że miała jakiś wybór. Bill był od niej znacznie większy. Wyglądał na kawał palanta, z którym nikt nie chce skończyć, stojąc z nim twarzą w twarz podczas walki na pięści. Nie był zbyt wysoki, ale wystarczyło jedno krzywe spojrzenie, aby sprawić, żeby poderżnął komuś gardło w przeciągu jednego uderzenia serca. Przytaknęła i powoli oparła się o drzewo patrząc na niego ze strachem. - Unieś ręce i złap się gałęzi, ramiona szeroko. - Nie mogę usiąść? - Powiedziałem – rozkazał cicho – unieść ręce i złap się gałęzi. To nie była prośba. Mówiłem już i nie będę się znowu powtarzał. Możesz zrobić to, co powiedziałem, albo mogę zmienić twój sposób myślenia. To byłaby bolesna lekcja. Rozumiesz mnie? Uniosła ręce, żeby złapać się gałęzi tuż ponad głową. Zobaczyła, jak mężczyzna sięga do tylnej kieszeni i wyciąga z niej bandankę, której prawdopodobnie używał do wycierania potu. Podszedł do niej bardzo blisko. Użył bandanki do związania jej nadgarstka, przytwierdzając go do gałęzi. Śmierdział i potrzebował dezodorantu. Poczuła również alkohol zmieszany z obrzydliwym smrodem tytoniu do żucia. Wstrzymywała oddech tak długo jak mogła, kiedy owijał coś zrobionego z szorstkiej tkaniny wokół jej drugiego nadgarstka. Szarpnął za nią mocno. W końcu odsunął się, a okropny zapach cofnął się. Spojrzał na nią, pokiwał głową, a następnie odwrócił się, żeby wejść do namiotu. Trisha spojrzała w górę na swoje skrępowane ręce. Miał dwie różne bandanki, które przytwierdzały jej nadgarstki do gałęzi. Pociągnęła za nie, ale poruszyły się tylko odrobinę, dowodząc, że nie było żadnego sposobu, aby mogła się uwolnić. Zaklęła cicho i szarpnęła za nie, starając się sprawdzić, czy zostawił jej wystarczająco dużo swobody, aby wysunęła dłoń. Związał ją zbyt mocno. Bill wyszedł z namiotu, niosąc ze sobą śpiwór i poduszkę. Rzucił na nią okiem zanim upuścił śpiwór jakieś cztery stopy od miejsca, gdzie stała Trisha. Myślała, że przynajmniej jest przyzwoity, skoro zaproponował jej picie i jedzenie, ale to było Strona | 102

zanim ją przywiązał do drzewa niczym jakiegoś stracha na wróble. Po chwili jej nogi zaczęły być naprawdę zmęczone. Wyciągnął się na plecach na śpiworze, leżąc twarzą do niej i ułożył pistolet na swojej piersi. Dostrzegła nóż myśliwski wystający z cholewki buta, kiedy skrzyżował nogi. Poprawił poduszkę pod głową i zamknął oczy. Trisha przesunęła się. Bolały ją nogi, a ręce sprawiały wrażenie, jakby zaraz miały jej odpaść. Uniosła się na palcach, aby zrównać ramiona z poziomem rąk. To spowodowało większy przepływ krwi do jej dolnych kończyn, ale wkrótce palce zaczęły ją boleć, więc musiała opaść z powrotem na stopy. Przez chwilę kręciła głową w każdym kierunku. Starała się usnąć, ale za każdym razem, kiedy odpływała nogi zaczynały się pod nią załamywać sprawiając, że ból wystrzeliwał w górze jej ramion, wywołany ciężarem, który ciągnął je w dół. Czas wlókł się niemiłosiernie. Coś zrobiło niewielki hałas w lesie. Bill poderwał się natychmiast obudzony, przekręcił się na brzuch i uniósł pistolet w kierunku, z którego pochodził dźwięk. Zszokowana Trisha patrzyła na niego. Ptak poderwał się z drzewa znajdującego się w tamtym miejscu. Mężczyzna leżący na brzuchu westchnął, przekręcił się i spojrzał na nią gniewnie. - Mam lekki sen. Przestań wzdychać. Mam już tego po dziurki w nosie. – Ponownie zamknął oczy i ułożył pistolet na swojej klatce piersiowej. On nie może naprawdę spać. Trisha gapiła się na jego klatkę, obserwując jak unosi się i powoli opada. Odgłos, jaki wywołał ptak był tak cichy, że ledwo go usłyszała, ale mężczyzna przy jej stopach poderwał się, jakby coś w niego uderzyło. Wycelował nawet broń dokładnie w tamtym kierunku. Jeśli udawał, że śpi, to wiedział o każdym dźwięku, który wydawała. Nikła nadzieja na ucieczkę wyparowała. Byłoby dla niej lepiej, gdyby zostawili z nią Toma. Mężczyzna gapiący się na jej piersi wydawał się być lepszy od bycia przywiązaną do drzewa w tak niewygodny sposób. *** Ból wyrwał ją ze snu, jęknęła. Jej ciało zwisało, cały ciężar podtrzymywały nadgarstki, a to bolało. Zwalczyła łzy. Przeniosła całą wagę na stopy i stanęła na palcach. To zmniejszyło napięcie w nadgarstkach, a krew znów zaczęła krążyć do ramion, Strona | 103

kiedy studiowała niebo. Była przywiązana do drzewa przez większą część dnia. Słońce obniżyło się na niebie. Spojrzała na mężczyznę na ziemi i znalazła go również wpatrującego się w nią. Nie mogła powiedzieć tego na pewno, ale wydawało jej się, że jego uwaga jest skupiona na jej brzuchu. - Nie śpisz – zauważyła cicho. – Mogę teraz usiąść? Proszę? Usiadł i obserwował jej twarz. Krzywiąc się odłożył broń na ziemię obok śpiwora, po czym wstał. Odszedł od niej i skierował się do namiotu. Trisha uniosła podbródek, aby spojrzeć na niebo. Drań. Musiał wiedzieć, że była obolała i czuła dyskomfort. Znowu musiała skorzystać z toalety. Usłyszała, jak wraca i rzuciła okiem na walkie-talkie, które trzymał w jednej dłoni. - Tu Bill – odezwał się. – Baza? - Hej Bill – mężczyzna odpowiedział przez mały głośnik. – Melduj. - Jeszcze ich nie znaleźliśmy. – Bill obserwował Trishę, następnie przyłożył palec do ust nakazując jej ciszę. – Jesteśmy w sektorze dwudziestym drugim. Czy komuś innemu się poszczęściło? - Jak do tej pory nie. – Głos był zniekształcony. – Jesteście daleko stąd. - Nie ma tu nikogo więcej? - Nie. Wy tam szefujecie. Jak to się stało, że Tom się nie zgłasza? - Poszedł się wysrać. Chłopak jest cały zielony. Zgłosimy się rano i złożymy raport. Bez odbioru. – Wyłączył walkie-talkie. - Jeszcze nie znaleźli twojego zwierzęcego przyjaciela. – Rzucił walkie-talkie na poduszkę. – Jestem teraz wypoczęty i gotowy do akcji. Chciałem się upewnić, że nikogo innego nie ma w okolicy i teraz jestem pewien, że jesteśmy tu tylko my. W żołądku Trishy zakotłowało się, kiedy przełknęła. Nie czuła się komfortowo ze sposobem, w jaki to powiedział, ani tym, jak jego wzrok błądził po jej ciele. Lubieżne spojrzenie Billa powoli się unosiło, aż w końcu dotarło do jej twarzy, na której odbijał się strach.

Strona | 104

- Ładna z ciebie kobitka. Jesteś jedną z tych suk o czułym serduszku, walczących o prawa zwierząt, czyż nie? Kochasz zwierzęta, mała dziewczynko? – Sięgnął w dół i rozpiął swój pasek, jego spojrzenie skupiło się na jej oczach. – Nie chciałem, żeby został z tobą Tom, ponieważ dzieciak nie wie, co się robi z kobietą. - O Boże – jęknęła Trisha, obserwując go jak wyciąga pasek ze szlufek spodni, zaciskając pięść na klamrze. Jej spojrzenie powróciło do jego oczu. – O czymkolwiek teraz myślisz, proszę, nie rób tego. - Zamknij się, albo użyję tego pasa na tobie. Nienawidzę krzyków. Rozumiesz mnie? Nie potrzebujesz języka, żeby poskładać Pata, kiedy Tom przywlecze tu z powrotem jego głupi tyłek. On jest idiotą, a ja jestem pewien, że mamy kilka godzin zanim wrócą. Nie potrafiłby znaleźć własnego tyłka, jeśli ktoś nie wskazałby mu właściwego kierunku. Wytnę ci język, jeśli zaczniesz krzyczeć. Bill rzucił pasek na śpiwór i sięgnął w dół. Wyciągnął długi, ostry nóż myśliwski z prawego buta. Rzucił na niego okiem i pozwolił swojemu palcu prześliznąć się po krawędzi dwustronnego ostrza. Druga strona miała ząbkowaną powierzchnię. Ostrze musiało mieć z dziesięć cali długości. Trisha wpatrywała się w nie z przerażeniem. Podniósł głowę, aby obdarzyć ją chłodnym uśmiechem. - Powiedz, że jesteś suką o miękkim sercu, kretynką walczącą o prawa zwierząt. Właśnie w ten sposób. Zadrżała z przerażenia. Otworzyła usta, ale nic spomiędzy nich nie wyszło. Szarpnęła mocno za więzy w gorączkowej próbie uwolnienia się, ale bandanki wytrzymały. Starała się wycofać, lecz drzewo nie pomagało jej w tym. -

Powiedz

„jestem

miłośniczką

zwierząt,

suką

o

miękkim

sercu,

która jest kretynką” – rozkazał cicho. – Natychmiast. - Jestem miłośniczką zwierząt, suką o miękkim sercu, która jest kretynką – wyszeptała Trisha. Uśmiech wykrzywił jego usta. – Dobra dziewczynka. – Zrobił krok bliżej, ściskając w pięści nóż. Sięgnął, chwycił jej spodnie w pasie i uniósł głowę. - Zrzuć buty. Strona | 105

- Muszę użyć rąk, żeby je zdjąć – skłamała. Głos jej drżał. - Zrzucaj je zaraz, albo… - Przybliżył ostrze, aż czubek noża dotknął jej piersi i przesuwał go dopóki ząbkowana krawędź nie znalazła się tuż pod jej sutkiem. - Myślę, że mógłbym wsunąć je na co najmniej na trzy cale zanim natrafiłbym na kość. - O mój Boże – sapnęła, pochwyciła ją całkowita panika. – W porządku. – Użyła jednej stopy, by zaczepić nią o tył drugiego buta i pchnęła w dół. But spadł. Zamieniła stopy wykorzystując palce i ściągnęła drugiego. - Boga tu nie ma mała dziewczynko. Bill poruszył się nagle, wyciągając swój nóż z pomiędzy jej piersi i przykładając go do twarzy Trishy. Ujrzała, jak ostrze zbliża się do niej i krzyk wyrwał się z jej gardła. Odrzuciła głowę na bok. Oczekiwała, że ostrze ugodzi ją w twarz, ale nic takiego się nie stało. Spodziewany ból nigdy nie nadszedł. Usłyszała, jak się śmieje. Odwróciła głowę, aby zobaczyć, że nóż został wbity w pień drzewa obok jej twarzy. Otarła się uchem o zimny metal. Jego dłonie były brutalne, kiedy wcisnął je za pasek spodni Trishy. Rozpiął je i zsunął w dół jej ciała. Zahaczył kciukami o majtki i ściągnął je zsuwając wzdłuż jej nóg. Gdy dotarł do kostek, po prostu szarpnął za nie mocno, by je z niej zdjąć. Nogi Trishy zostały wyszarpnięte spod niej, kiedy to zrobił, w skutek czego ponownie krzyknęła. Ból przeszył oba jej ramiona i nadgarstki, gdy jej pełna waga zawisła na nich. Wstał i spojrzał w dół na Trishę, kiedy walczyła, aby znów stanąć, żeby zabrać choć część bólu z ramion. Była naga od pasa w dół i wiedziała, że zamierza ją zgwałcić. Odwróciła głowę i zaczęła się modlić, gdy dłoń zacisnęła się w pięść na jej włosach. - Spójrz na mnie miłująca zwierzęta dziwko – wycharczał. Trisha jęczała z bólu, który jej zadawał. Szarpiąc ją za włosy odwrócił jej głowę tak, że nie miała żadnego wyjścia poza spojrzeniem na niego. Uśmiechnął się, obdarzając ją najzimniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziała. - Pamiętaj, kiedy chłopcy wrócą, to nigdy nie miało miejsca. Własnoręcznie cię zabiję, jeśli im powiesz i to nie będzie bezbolesne. Rozumiesz mnie? Nie będę Strona | 106

ryzykował, że jeden tych dupków o długich jęzorach upije się i wygada, a moja żona się o tym dowie. Po prostu im powiem, że próbowałaś uciec, jeśli nie zrobisz tego, co ci każę bez ociągania. Potnę cię na kawałeczki, kiedy nadal będziesz jeszcze oddychać. Słyszysz mnie mała dziewczynko? Rób co mówię, albo nie dożyjesz do rana. Jeśli powiesz któremuś z chłopaków o tym, co ty i ja będziemy zaraz robić, to będziesz mnie błagać o śmierć do czasu, kiedy z tobą skończę. – Puścił do niej oko. – Cholera, jeśli im powiesz, chłopcy również mogą mieć chęć zrobić ci to samo. – Jego ręka uwolniła jej włosy, kiedy się roześmiał. – Z drugiej strony nie będą mogli nic powiedzieć, jeśli też to zrobią. Możemy mieć naszą własną, małą imprezkę z dziwką kochającą zwierzęta. - Proszę, nie. Mam pieniądze. Mogę ci zapłacić ile tylko chcesz. Po prostu proszę… Mocno ją uderzył. Ból rozlał się po Trishy eksplodując w policzku i promieniując do szczęki. Jęknęła. Agonia rozdarła jej ramiona, kiedy ugięły się pod nią kolana. Walczyła z ciemnością i wygrała. Świat zawirował jej przed oczami, a metaliczny smak krwi wypełnił usta. Z powrotem osadziła ciężar ciała na stopach. Ręce znalazły się na jej klatce piersiowej. Dupek szarpnięciem podwinął jej koszulę do góry na głowę. Zaczepił ją z tyłu na karku Trishy, gdzie została z dala od jej piersi. Nie mógł jej ściągnąć bez rozwiązywania jej, lub rozcinania wzdłuż ciała. Ręce Trishy były związane zbyt mocno, aby mogła się wyswobodzić, choć walczyła gorączkowo, po prostu starając się to zrobić. Koszula poruszyła się, gdy się szamotała i część materiału zsunęła się za tyłu jej głowy, kiedy obniżyła ją, aż do podbródka. Bill zaklął i ponownie chwycił jej bluzkę, by założyć ją Trishy za głowę, by tam została. Dłonie chwyciły za przód jej stanika, po czym mocno szarpnęły rozrywając materiał. Przesunął miseczki na bok. - Wyglądasz lepiej, niż moja żona kiedykolwiek wcześniej, a ta suka ma sześcioro dzieciaków. – Chwycił ją boleśnie w talii. – Założę się, że jesteś także kurewsko ciasna. Nie masz żadnych rozstępów. Nie masz dzieci. Mogę to stwierdzić po twoich cyckach. Zawroty głowy minęły. Trisha powoli dochodziła do siebie po uderzeniu. Splunęła na niego krwią. I tak by ją zgwałcił. – Pieprz się dupku. Chwycił ją za gardło. Mogła się tylko na niego patrzeć z przerażeniem, kiedy jego dłoń boleśnie ściskała ją za szyję. Wyglądał na absolutnie wściekłego, gdy przysunął się bliżej, aż znaleźli się nos w nos. Strona | 107

- Myślisz, że jesteś dla mnie zbyt dobra, mała dziewczynko? Myślisz, że możesz obrzucać mnie wyzwiskami? Założę się, że teraz żałujesz, że nie trzymałaś języka za zębami. – Wziął głęboki wdech. – Chcesz zaczerpnąć powietrza? Jest dobre. Zaczynasz sinieć suko. – Jego dłoń uwolniła ją. Sapała, zasysając powietrze i dławiła się. Spojrzała na niego, kiedy sięgnął w dół i powoli zaczął rozpinać spodnie. Skinął na nią i opuścił je do kostek ujawniając, że miał na sobie ciasne slipy. Złapał za nie i zsunął je w dół do stóp. Uchwycił swojego prężącego się fiuta w pięść i wolno szarpnął za niego. Wezbrało w niej obrzydzenie. - Widzisz, co dostaniesz, mała dziewczynko? Zamierzam poznać każdy otwór w twoim ciele. Każdy jeden. Myślisz, że możesz obrzucać mnie wyzwiskami, używając do tego tych ust? Spróbuj mnie zwyzywać, kiedy wcisnę się w twoje pierdolone gardło, suko. - Prędzej umrę. Po prostu mnie zabij! – Wrzasnęła na niego. – Jesteś pierdolonym frajerem. Jesteś niczym więcej, jak tylko pierdolonym dupkiem i gwałcicielem. – Miała nadzieję, że ją uderzy i zabije. Wolałaby raczej umrzeć, niż pozwolić mu się dotknąć. – A nawiasem mówiąc, to jest kurewsko żałosne. Jestem lekarzem i sporo się tego naoglądałam – drażniła go. – Żałosne! – Wrzeszczała. Jego twarz zrobiła się czerwona, po czym ryknął w furii rzucając się do przodu. Trisha spięła się, ponieważ szarżował na nią, a mógł jedynie uderzyć nią o drzewo. Ona w tym czasie starała się podciąć mu nogi. Jej ramiona i nadgarstki wyły z bólu, ale uderzała go stopami. Ból wystrzelił w obydwu jej nogach, kiedy weszły w kontakt z jego ciałem. Celowała w krocze, ale zamiast tego uderzyła go w udo. Rozwścieczony mężczyzna nie upadł, ale zakołysał się do tyłu, odsuwając od niej na jakieś cztery stopy, niemal zaplątując się w spodnie skotłowane wokół jego kostek, ale pozostał na nogach. - Ty pierdolona suko! – Wrzasnął. – Chcesz ostro pogrywać? Myślisz, że możesz kopnąć mnie w jaja, a ja ci za to nie odpłacę? Zamierzam cię zranić tak bardzo, że będziesz mnie błagać, żebym cię zabił, po czym to zrobię. Ponownie szarżował na nią. Zobaczyła jak unosi pięść i wiedziała, że nie zdoła jej uniknąć.

Strona | 108

Jej ostatnią myślą było, że może wystarczająco ją zrani, aby straciła przytomność, więc nie będzie świadoma, kiedy będzie ją gwałcił. Jeśli przeżyje. Wątpiła, że to przetrwa. Po prostu nie chciała być przytomna, kiedy będzie zadawał jej ból i ją zabijał.

Strona | 109

ROZDZIAŁ 8

Cios nigdy nie dosięgnął celu. Trisha zobaczyła, jak coś dużego i poruszającego się z dużą szybkością uderza w nacierającego na nią Billa, zaledwie kilka cali od jej ciała. Poderwała głowę, by z rozdziawionymi ustami spojrzeć na Slade’a, który znajdował się teraz na wpół nagim mężczyźnie. Obaj przetoczyli się i odskoczyli od siebie. - Slade – zaszlochała. - Jestem teraz trochę zajęty, lekareczko. – Nie spojrzał na nią. – Wszystko w porządku? Zgwałcił cię? – Wywarczał te słowa, najwyraźniej był wściekły. - Miał taki zamiar. – Łzy potoczyły się swobodnie po policzkach Trishy, a szloch uwiązł jej w gardle. Slade przyszedł po nią. - Pieprzone zwierzę – wypluł Bill. Szarpnął w górę bieliznę i spodnie, które były splątane wokół jego kostek. - Ty nazywasz mnie zwierzęciem? – Warknął Slade. – To kurewsko szczodre określenie jak na zwyrodnialca będącego damskim bokserem i gwałcicielem. Chcesz mnie nazwać mutantem ty zidiociały kretynie? Wyglądasz, jakbyś chciał mnie obrzucić wyzwiskami, które lepiej pasują do ciebie samego. Bill wyciągnął mały nóż z lewego buta i zamachał nim pomiędzy swoim ciałem, a Slade’a. – Więc przyszedłeś po małą dziewczynkę, zgadza się? Czy ona jest twoją panią, czy kimś w tym stylu, Fido? (*Fido – prawdopodobnie chodzi o nawiązanie do filmu pod tym samym tytułem, opowiadającym o zombie, które zostały udomowione, dzięki specjalnym obrożom, http://www.filmweb.pl/film/Fido-2006-219977) - Zgaduję, że to czyni cię naprawdę chorym draniem, skoro uważasz ją za małą dziewczynkę. - Zamierzam odciąć ci łeb i powiesić go sobie nad kominkiem – zadrwił Bill. – Chodź do mnie Fido. Jeśli będziesz miał szczęście, najpierw po prostu trochę cię wypatroszę i zmuszę do patrzenia jak ją pieprzę, żebyś zobaczył, jak to robią ludzie.

Strona | 110

Slade roześmiał się. – Tak, jakbyś wiedział jak to jest być człowiekiem? A to nie jest pieprzenie, popaprańcu. To się nazywa gwałt. Jedyną osobą, której jest potrzebna lekcja, jesteś ty. I nie, żebym zmieniał temat, ale lekareczka ma rację. Ostatni raz widziałem coś w takim rozmiarze mając jakieś osiem lat, kiedy patrzyłem w dół. Jesteś kurewsko żałosny. Nic dziwnego, że musisz przywiązywać kobiety do drzew i używać w stosunku do nich siły. Nieskrępowana kobieta roześmiałaby się do łez, gdybyś wyciągnął tą małą, lichutką rzecz. Czyżbyś przestał rosnąć w wieku ośmiu lat? Jestem pewien jak diabli, że ja nie. Mam większego, nawet kiedy jestem miękki i siedzę w zimnej wodzie. - Przynajmniej mogę mieć dzieci – wrzasnął Bill. - Strzelasz ślepakami, zwierzaku. Śmiejemy się z tego przez cały czas. Wszystko, co musimy zrobić, to poczekać, aż wy pierdolone zwierzęta wymrzecie. - Tak uważasz? – Oczy Slade’a zwęziły się. – Możemy nie być zdolni do płodzenia dzieci, ale wiemy, jak traktuje się kobiety. Walczył z wewnętrzną wściekłością. Ten człowiek dotknął Trishy, rozebrał ją, obnażył dla oczu, a zapach jej krwi utrzymywał się w powietrzu. Odmówił sobie spojrzenia na nią, wiedząc, że oszaleje, jeśli rzeczywiście zobaczy u niej jakiekolwiek rzeczywiste obrażenia. Musiał zachować jasność umysłu. Chciał, żeby drań cierpiał. Po prostu rozerwałby skurwysyna na strzępy, jeśliby się nie uspokoił. Umarłby zbyt szybko. Bill ponownie zaczął wymachiwać nożem. – Miejmy nadzieję, że twoje życie, jako żałosnego kundla, dobiega końca. Bo tym właśnie jesteś, czyż nie, zwierzaku? Nie masz tych cipowatych oczu, które widziałem w telewizji u tych zwierzątek, które postawiliście przed kamerami wiadomości. - Taa – warknął Slade. – Należę do psowatych. – Błysnął ostrymi zębami. – I zamierzam cię przeżyć. - Żaden z was nie pożyje zbyt długo. – Bill cofnął się nieznacznie i przełożył nóż do drugiej ręki, po czym wygiął palce przyzywając do siebie tym ruchem Slade’a. – Dopadniemy każdego z was. Uczynimy z tego sport. Będziemy musieli po prostu was rozwalić, skurwysyny, jeśli będziecie w stanie się rozmnażać, zanim zdołacie spłodzić szczeniaki. – Jego wzrok przesunął się na chwilę na Trishę, po czym uśmiechnął Strona | 111

się złośliwie. – Myślisz, że ona cię chce? Myślisz, że ludzkie kobiety zechciałaby kogoś strzelającego ślepakami, rzucającego się na nie jak królik w rui? - Przynajmniej posiadam odpowiedni sprzęt, by zadowolić kobietę – zawarczał na niego Slade. – Może jesteś zdolny do płodzenia dzieci, ale wszystko co masz do zaofiarowania, to twoja ignorancja i malutki kutas. - Zamierzam zostawić cię na ziemi wykrwawiającego się, abyś patrzył, jak ją pieprzę i pokazać ci, jak kobiety lubią to robić z prawdziwymi mężczyznami. Będę miał coś, o czym ty możesz tylko pomarzyć. W Slade’dzie zawrzał gniew, ale trzymał go mocno w ryzach. Potrzeba sprawienia, żeby ten człowiek cierpiał, szybko zmalała na korzyść po prostu zabicia go. Ponownie błysnął zębami chcąc, aby napastnik podszedł do niego. To dałoby mu przewagę, której potrzebował. - Ona już jest moja. – Uśmiechnął się chłodno. – Nie musiałem jej związywać i nie nazwała mnie żałosnym. Ona należy do mnie. Bill wydał wściekły okrzyk i rzucił się do przodu z nożem. Slade uniknął cięcia ostrego ostrza. Wyrzucił rękę do góry, a napastnik krzyknął. Rozległo się głośne trzaśnięcie. Nóż upadł, a Bill ponownie krzyknął, odskakując do tyłu. Slade uderzył w uzbrojoną w nóż rękę Billa wystarczająco mocno, aby ją złamać. Uśmiechnął się, ukazując ostre zęby, po czym zmniejszył dystans. Złapał za koszulę Billa, odciągnął pięść i uderzył go w nos. Człowiek wrzasnął, kiedy krew rozlała się po jego twarzy, patrząc z przerażeniem na Slade’a. - To za bicie mojej kobiety – warknął Slade. – Dowiesz się, co to ból i cierpienie, zanim z tobą skończę. Nigdy nie powinieneś był jej dotykać. Zapłacisz za każdą sekundę jej bólu – zawarczał. – A następnie umrzesz. - Nie – sapnął Bill. Przerażenie było widoczne w jego rozszerzonych oczach oraz zakrwawionych rysach twarzy. Oszołomiona

przerażeniem

Trisha

obserwowała

jak

mężczyźni

zwarli

się w walce. Pochwycił ją strach na myśl, że Slade może zostać ranny, ale po kilku Strona | 112

sekundach uświadomiła sobie, że do obrony miał swoją szybkość i siłę. Łatwo przejął prowadzenie. Slade wciąż trzymał Billa za koszulę, kiedy podniósł nogę i kopnął dupka w prawe kolano. Straszny dźwięk wydawał się być naprawdę głośny, gdy noga została złamana. Widok był obrzydliwy, kiedy kość przebiła się przez skórę, popłynęła krew, a Slade pchnął Billa na ziemię, który runął na bok po tym, jak załamała się pod nim noga. Bill szlochał. Trisha była oszołomiona. Slade przykucnął, opierając się na swoich zgiętych kolanach i spojrzał na niego. Krew wypływała z jego nosa i nogi. Kość wystawała tuż powyżej kolana, gdzie przebiła się wprost przez jego spodnie. Slade patrzył na niego przez długą minutę. - Ból i przerażenie, jakie teraz czujesz, są tym, co sprawiłeś, żeby odczuwała moja kobieta. Zamierzałeś ją skrzywdzić i zgwałcić. Następnie planowałeś ją zabić, kiedy skończysz już używać jej ciało. – Slade zamilknął na chwilę. – Mogę być zwierzęciem, ale jestem bardziej miłosierny, niż ty. Mógłbym cię tu zostawić, żebyś umierał powoli. – Wstał, odwracając się plecami do mężczyzny. Podszedł do upuszczonego noża, pochylił się i chwycił za jego trzonek. Wydawał się sprawdzać jego wagę. - Bill? Idź do diabła – zawarczał Slade. – Nigdy nie powinieneś był dotykać tego, co należy do mnie. Odwrócił się i jednym, płynnym ruchem rzucił nóż, który wbił się w klatkę piersiową Billa. Szok i zgroza zmieszały się na potwornej twarzy mężczyzny, gdy spojrzał w dół, aby zobaczyć swoją własną broń wbitą głęboko w swoje ciało. Upadł do tyłu i nie poruszył się już więcej. Trisha gapiła się na martwego mężczyznę. Była pewna, że nie żyje. Wył z bólu od obrażeń jakich doznał do czasu, aż Slade nie wbił w niego noża, aż po rękojeść. To wymagało znacznej siły i umiejętności, aby rzucić bronią tak mocno i trafić w cel. Slade ruszył w kierunku Trishy. Oderwała wzrok od martwego ciała i spotkała się spojrzeniem z ciemnobłękitnymi oczami Slade’a. Były wszystkim, co mogła dostrzec, kiedy zbliżył się do niej. - Nie patrz na mnie w taki sposób – rozkazał jej cicho. Strona | 113

Zatrzymał się przed nią i sięgnął po jeden z jej nadgarstków. Rozerwał bandamkę, uwalniając go. Wyrwał się z niej bolesny dźwięk, kiedy ręka obniżyła się, ponieważ to naprawdę bolało. Doświadczyła mrowienia i kłucia, które niemal natychmiast rozlało się wzdłuż ręki i ramienia. Slade uwolnił jej drugi nadgarstek. Gdy tylko ją uwolnił, sięgnął po nią i zagarnął w swoje ramiona. - Drżysz. Chodź, lekareczko. Jesteś bezpieczna. Mam cię i teraz już wszystko będzie dobrze. Slade ruszył w stronę śpiwora i pochylił się z nią ku ziemi, aż skończyła, siedząc mu na kolanach. Wpatrując się w usta Trishy, wyciągnął rękę spod kolan, gdzie ją złapał, aby ją podnieść. Delikatne palce potarły jej dolną wargę. Wzdrygnęła się z powodu bólu. Oczy Slade’a zwęziły się. – Cholera. Uderzył cię wystarczająco mocno, aby rozciąć ci usta. Otwórz je dla mnie, lekareczko. Upewnijmy się, że nie masz żadnych trwałych uszkodzeń. Trisha otworzyła usta, a Slade dotknął jej zębów. Jego oczy zdawały się być ciemniejsze, kiedy zabrał palec i potarł jego czubkiem zranioną część policzka, gdzie została uderzona. - Wszystko jest całe i na swoim miejscu, ale będziesz miała niezłego siniaka. – Przyglądał się jej szczęce i policzkowi. – Bądźmy wdzięczni, że nie uderzył cię centymetr wyżej, bo inaczej paradowałabyś z podbitym okiem. Szok opadł i zaczęła ponownie myśleć. – Musimy iść. Jest z nim więcej mężczyzn, którzy tu wrócą. Potrząsnął głową. – Nie. Nie ma ich. - Są. Jeden jest ranny, a dwóch z nich poszło szukać jego i ciebie. Jeśli ten zaginiony facet został znaleziony, mogą się tu zjawić w każdej chwili. Musimy odejść, zanim oni wrócą. Oni mają broń, Slade. Oni… - Wszyscy są martwi. – Slade ujął jej twarz w dłonie. – Zabiłem ich. Było ich trzech i odcięli mi drogę, docierając do ciebie przede mną. Usłyszałem jak oświadczają, że zabierają cię z powrotem do swojego obozu. Dobrze sobie poradziłaś, lekareczko. Strona | 114

Spowolniłaś ich i dałaś mi czas, żebym tu wrócił. Pierwszego z nich znalazłem we wnętrzu namiotu. Zabiłem go i wyniosłem jego ciało, aby zapobiec odnalezieniu go przez nich. - Ale… - Slade delikatnie położył palec na jej ustach, a ona zamknęła buzię. – Wiedziałem, że nie skrzywdzą cię tak długo, jak będą myśleli, że on jest ranny i potrzebuje twojej pomocy. Ukryłem jego ciało, mając nadzieję, że dojdą do wniosku, iż poszedł się wysikać i się zgubił. Poszedłem za młodszym i zdjąłem go. Musiałem wycofać się i pójść za tym gadułą. Był mądrzejszy i trudniej było go dorwać. Potem wróciłem tu w chwili, gdy usłyszałem twój krzyk. - Naprawdę nie żyją? – Uderzył w nią szok na myśl, że Slade ich zabił. - Tak. Oni zabili Barta i ciebie też zamierzali uśmiercić. To samo zrobiliby ze mną. Zaufaj mi. Próbowali mnie zabić, kiedy ich znalazłem. Nigdy nie zostawiłbym cię samej, gdybym

uznał,

że

nie

będziesz

bezpieczna.

Tak

mi

przykro.

Przysięgam,

nigdy nie myślałem, że stanie ci się krzywda. Gdy odchodziłem, karmił cię i dawał ci pić. Ujrzała szczerość w jego oczach. – Ja również nie sądziłam, że mnie zaatakuje. Slade ujął twarz Trishy w dłonie i uważnie się jej przyglądał. – Naprawdę mi przykro, cukiereczku. Wybaczysz mi? Przytaknęła, nadal będąc oszołomioną w związku z tym, że naprawdę zabił tych ludzi, aby ją uratować. Ujął jej nadgarstki w swoje dłonie i przyjrzał się im badawczo, krzywiąc się. – Będziesz miała wiele siniaków. Boli cię gdzieś jeszcze? – Jego spojrzenie spotkało się z jej. – Powiedz mi. Czy ten drań skrzywdził cię jeszcze bardziej? - Nie. - Trisha? Powiedz mi. Zrobił ci coś jeszcze poza poranionymi nadgarstkami i twarzą? Napastował cię seksualnie w jakikolwiek sposób zanim przybyłem? Dotarłem na czas, czy również wcześniej cię molestował? Oślepiły ją łzy. – Dotarłeś na czas.

Strona | 115

- W takim razie skąd te łzy? – Otarł kilka z nich kciukiem, przypatrując się im, jakby były czymś obcym. Trisha roześmiała się, po części histerycznie, a po części z powodu jego komicznego wyglądu. – Ty nigdy nie płaczesz, prawda? – Pociągnęła nosem, a uśmiech zamarł jej na ustach. – Byłam przerażona. Płaczę z powodu tego, co planował mi zrobić. - Nie. Nie płaczę. Trisha nie była zaskoczona tym oświadczeniem. – Cóż, ja tak. Cholera. Jestem naga. Widzisz, w jakim teraz jestem stanie? Zapomniałam, że nie mam na sobie ubrań. – Złapała koszulę zwinięta na karku i szarpnęła ją w dół zakrywając swoje ciało aż do kolan. Rozejrzała się w koło i znalazła resztę swoich rzeczy zanim ponownie spojrzała na Slade’a. – Powinnam się ubrać. - Nie ruszaj się. Wciąż drżysz. – Objął ją ramionami. – Po prostu się odpręż, lekareczko. Oni nie żyją, a ty jesteś bezpieczna. Nie ma nikogo innego w pobliżu kilku mil. Upewniłem się co do tego. Odwróciła się i odprężyła przy Slade’dzie, obejmując go w pasie i po prostu się do niego przytulając. Walczyła z chęcią, by się rozpłakać, kiedy otoczył ją obiema rękami. Załamałaby się i znalazła w jakimś poważnym piekle, gdyby nie było tu Slade’a, trzymającego ją. Sprawiał, że czuła się trochę lepiej. - Tak przy okazji, nigdy więcej tego nie rób – westchnął Slade. - Czego? - Podniosła głowę, przyglądając się badawczo jego napiętym rysom. - Nie prowokuj mężczyzny, żeby cię skrzywdził. – Slade nieznacznie potrząsnął głową. – Co, jeśli bym przybył trochę później? Nie byłbym w stanie dotrzeć do ciebie, zanim by cię nie zabił. Musiałbym odzyskać twoje ciało i wyrwać je z jego martwych, zakrwawionych palców, lekareczko. Następnym razem rób cokolwiek w twojej mocy, aby pozostać przy życiu. Możesz przetrwać wszystko tak długo, jak oddychasz. - On zamierzał mi zrobić straszne rzeczy. Wolałabym raczej umrzeć, niż cierpieć z tego powodu.

Strona | 116

Slade warknął na Trishę, pokazując jej swój gniew. – Nie. Przetrwasz w jakikolwiek sposób tylko możesz, ale będziesz trzymać się życia. To byłoby dla ciebie piekło i bardzo by cię to bolało, jednak tak długo jak oddychasz, pozostaje ci życie, by o nie walczyć. - Nie rozumiesz. Ten dupek nie przywiązał cię do drzewa i nie powiedział ci, że cię zgwałci na sposoby, które sprawią, iż będziesz krzyczał. Slade oddychał teraz ciężej, zły, po czym spojrzał na Trishę. Złapał ją za ramiona, zwracając ją do siebie twarzą. – Wycierpiałem wiele okropnych rzeczy, lekareczko. Nie masz pojęcia, przez jaki rodzaj bólu i agonii musiałem przejść w swoim życiu. Patrzyłem, jak zabijają moich przyjaciół, a oni byli wszystkim, co miałem. Doznałem bólu, który większość mężczyzn doprowadziłby do szaleństwa, ale nadal tu jestem. Walczyłem. Spędzałem swój czas mając nadzieję, że to właśnie dziś mogę mieć swój szczęśliwy dzień. Jestem wolny. Cały ból i agonia, całe to piekło, całe to upokorzenie i poniżenie jest już za mną. Nadal tu jestem, z tobą na moich kolanach i jestem za to wdzięczny, lekareczko. Rozumiesz? Przetrwasz w każdy możliwy sposób, ale nie poddasz się. Nigdy więcej nie prowokuj mężczyzny, żeby cię zabił. – Wziął urywany oddech, a jego przystojne rysy zmiękły. – Proszę. Nie mogę ocalić zwłok. Trisha przytaknęła, rozumiejąc, jej gniew odszedł. Cierpiał i nie miała pojęcia jak głęboko to cierpienie sięgało. Spędzał rok po roku będąc obiektem testów. Widział wielu ludzi, o których musiał się troszczyć, zakatowanych na śmierć. Jeden prawdziwy horror z koszmarnego dnia, przez który musiała przejść, blednął w porównaniu z całym życiem Slade’a. - Obiecuje. Napięcie w jego ciele zelżało. – Dobrze. Zjemy ich jedzenie, weźmiemy ich zapasy i wydostaniemy się stąd, zanim ktoś przyjdzie, żeby sprawdzić co z nimi. Jestem pewien, że zespoły moich ludzi dotarły już do tego obszaru i nas szukają. - Ale ci ludzie mają gdzieś tam ekipy łowców, poszukujących cię, Slade. Mówili o pięćdziesięciu tysiącach dolarów nagrody. Slade zaklął. – Za złapanie, czy zabicie mnie?

Strona | 117

- Nie wiem, ale jestem całkiem pewna, że to ma znaczenia, tak długo, dopóki cię nie zabiją. Powiedzieli tylko, że chodzi o pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Wspomnieli o kimś imieniem Thomas, który im nie zapłaci, jeśli coś przytrafi się jego synowi. To był ten pierwszy facet, którego zabiłeś w namiocie. – Obdarzyła go uśmiechem. – Chyba Thomas nie będzie szczęśliwy, kiedy się dowie, że jego syn nie żyje. - Mój błąd. – Slade wzruszył ramionami. – Zdecydowanie jest martwy i mam nadzieję, że żaden z nich nie otrzyma swoich skąpanych we krwi pieniędzy. Usłyszałaś coś jeszcze? - Bill, ten leżący tam martwy facet, użył walkie-talkie, aby porozmawiać z obozem stanowiącym bazę. Zakładam, że rozbili kilka takich obozów w pobliżu. Jest tam więcej ekip, które polują na ciebie, ale chyba jesteśmy kilka mil od nich. Bill miał się zameldować z rana, zaraz po przebudzeniu. Uśmiechnął się. – Nie zrobi tego. - Wiedzieli, że jestem lekarzem, kiedy mnie znaleźli. - Twoje rzeczy były na miejscu wypadku. Prawdopodobnie łatwo było wydedukować kim jesteś, a oni mogą się komunikować między sobą i dzielić informacjami. Jestem pewien, że trwają nasze poszukiwania. Justice opublikuje nasze twarze, żeby łatwiej było nas znaleźć. - Och. Przepraszam. Myślałam, że to może być ważne. - To był dobry opis szczegółów. – Mrugnął do niej. – Jesteś głodna? Ja jestem. Przytaknęła. – Muszę jednak najpierw zrobić siusiu. - Idź poszukać ustronnego miejsca, podczas gdy ja znajdę ci jakieś czyste ubrania. Mają wodę. Widzę stąd butelki. Weź jedną ze sobą i umyj się, lekareczko. Zajmę się leżącym tam ciałem i zacznę sortować zapasy. - Dziękuje. - Trisha nagle ujęła w dłonie jego twarz i nachyliła się, zbliżając do niego. – Ocaliłeś mi życie, Slade. Po prostu… dziękuje. Powolny uśmiech wygiął jego usta. – Skoro uratowałem ci życie, to czy to oznacza, że mam zagwarantowane, iż poszczęści mi się dzisiaj w nocy? Strona | 118

Trisha roześmiała się. Nie mogła nic na to poradzić. Wszystko przez ten rozbawiony wyraz jego twarzy. – Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś. Mocne ramiona poruszyły się. – Zawsze cię chcę, lekareczko. Zeszła z jego kolan i wstała. Slade również się podniósł. Ciało Trishy drżało z powodu stresu i zmęczenia mięśni, ale zignorowała to. Była bardziej zaniepokojona faktem, że jest naga od pasa w dół. Wiedziała, że Slade nie może nic na to poradzić i zobaczy to, kiedy ruszyła oddalają się od niego. Podeszła, aby wziąć jedną z butelek z wodą. - Droczysz się – warknął Slade, kiedy schyliła się i wzięła jedną z butelek, aby się opłukać. Wyprostowała się i obrzuciła go spojrzeniem, spoglądając przez ramię. – Czy nie powinieneś

szukać

dla

mnie

jakiś

czystych

ubrań,

zamiast

patrzeć,

jak się pochylam? - Robię i jedno i drugie. – Ruszył w kierunku namiotu. – Czy chcesz schylić się i wziąć coś jeszcze, zanim wejdę do środka? Mógłbym porozrzucać rzeczy na twojej drodze, żebyś je pozbierała. Roześmiała się idąc w kierunku kępy krzaków, które miały dać jej prywatność. - Nie, dziękuję. Ze mną wszystko w porządku. Szybko załatwiła swoje najpilniejsze potrzeby, po czym zdjęła z siebie koszulę i rozdarty stanik. Stała nago w cieniu, kiedy wszystko uderzyło w nią naraz, w jednym momencie. Walczyła ze łzami, gdy badała swoje okaleczone nadgarstki. Bolały ją usta, a policzek promieniował gorącem i bólem w miejscu, gdzie została uderzona. Czuła się także bardzo, bardzo brudna. Bill dotykał jej, a na samą myśl o tym, co zamierzał zrobić z jej ciałem, chciała zwymiotować. Przykucnęła, próbując otworzyć wodę. Nie była wystarczająco silna, aby odkręcić nakrętkę, a drżenie na całym ciele nie pomagało jej w tym. Wydała cichy dźwięk, walcząc z pragnieniem, aby zacząć szlochać, po czym objęła się rękami i zagapiła na butelkę. - Lekareczko? – Głos Slade’a rozległ się tuż za nią.

Strona | 119

Nie poruszyła się. Pozostała skulona, naga, zwrócona do niego plecami. Zawstydzało ją, że rozpadła się w taki sposób, po czym przypomniała sobie, że on nie jest fanem łez. Wiedziała, że jeśli spojrzy na niego, Slade zobaczy, jak blisko była całkowitej utraty kontroli nad sobą. - Znalazłem dla ciebie ubrania– powiedział, jego głos był miękki, kiedy przysunął się bliżej. Objęła się mocniej rękami. Potrzeba, aby się złamać i zacząć szlochać stała się jeszcze silniejsza. Przeżyte wydarzenia z ostatnich dwudziestu czterech godzin to było po prostu zbyt wiele. Nie była przyzwyczajona do ludzi próbujących ją zabić, czy atakujących ją mężczyzn. - Trisha? – Slade przykucnął za nią, a jego ramiona owinęły się wokół niej. – Wszystko w porządku, cukiereczku. Jestem tu. Drżysz. Gorące łzy spływały jej po twarzy. Usłyszała, jak Slade cicho przeklina, po czym usiadł na ziemi i wciągnął ją w swoje ramiona. Nie patrzyła na niego. Zamiast tego oplotła jego szyję rękami, trzymając się go mocno i ukryła twarz w jego piersi. Ramiona Slade’a objęły ją mocniej, a jego palce zagłębiły się w jej włosach. Przytulił ją do swojej piersi i oparł brodę o czubek jej głowy. - Byłaś bardzo dzielna – wychrypiał cicho. – Starałaś się nie tracić rezonu i walczyć, ale to było zbyt wiele, prawda? Przytaknęła przy jego piersi. – Nienawidzisz łez. Przepraszam. Jego dłoń przestała gładzić jej głowę, a następnie westchnął. – Nie nienawidzę twoich łez. Nie przepraszaj. Zasługujesz na płacz. To rzeczywiście były paskudne dwa dni. Przepraszam, że cię tu zostawiłem. Od razu bym go zabił, gdybym pomyślał, że cię skrzywdzi, ale popełniłem błąd. Byłem pewien, że będzie traktował cię dobrze do czasu, aż wrócę i uważałem, iż najlepiej będzie zostawić cię tam razem z nim, na wypadek,

gdyby

przyszło

więcej

mężczyzn.

Moje

rozumowanie

opierało

się na założeniu, że już i tak cię mają i nie skrzywdzą cię, ponieważ potrzebują twojej pomocy, abyś zajęła się członkiem ich ekipy.

Strona | 120

- To nie twoja wina. – Trisha użyła swojego przedramienia, aby otrzeć łzy. – Ocaliłeś mnie. Dziękuję Slade. Wiem, że nie musiałeś tego robić i ryzykować swoim życiem walcząc z tym człowiekiem, żeby to zrobić. Zabiłeś dla mnie. Zabiłeś ich wszystkich, żeby mnie ocalić. Jego palce ponownie pogładziły ją po włosach. – Jesteś moja, lekareczko. Walczyłbym

z

każdym,

aby

cię

odzyskać

i

zabiłbym

każdego

mężczyznę,

który by cię dotknął. Jego słowa dotarły do niej. Trishia uniosła głowę, patrząc na Slade’a. Jego błękitne oczy spotkały jej, zszokowane. – Jestem twoja? Co to znaczy? Zawahał się. – Teraz nie mamy na to czasu, w porządku? Odbędziemy tę dyskusję później, kiedy wrócimy do domu. Pozwól, że pomogę ci się umyć. Zjemy, weźmiemy ich zapasy i wyniesiemy się stąd. Mam nadzieję, że do jutra wrócimy do Homelandu. Trisha przyjrzała mu się uważnie. – W porządku. – Chciała mu zadać ze sto pytań, ale dała sobie z tym spokój. Teraz? Jego? Serce trochę jej przyspieszyło. Nie miała by nic przeciwko temu, by należeć do Slade’a. Nic, a nic. Jego dłoń opuściła jej włosy. – Wstań, a ja pomogę ci się umyć. Później będziemy dosyć zajęci. Nie chcę pozostawać w tej okolicy. Położenie obozu jest znane im ludziom, a poza tym nienawidzę ich zapachu. Jest przesiąknięty ich smrodem. Pomógł Trishy wstać, ponieważ sama nie dałaby sobie rady. Zmoczył jej koszulę i wpatrując się w jej plecy, zaczął pocierać jej skórę. Trisha przytrzymała swoje włosy, aby mu nie przeszkadzały. Dłonie Slade’a były delikatne, kiedy ją mył. Skończył, a następnie rozkazał, aby obróciła się do niego twarzą. Spotkała się z jego uspokajającym spojrzeniem. Stała przed nim naga i obserwowała, jak wzrok Slade’a przesuwa się powoli w dół jej ciała. Jego usta zacisnęły się w mocną, ponurą linię. Wyglądał na wściekłego. Poczuła, że kolejne łzy chcą spłynąć z jej oczu i musiała zamrugać, by je odgonić. - Czemu jesteś zły?

Strona | 121

Jego oczy spotkały się z jej. – Nikt nie powinien cię dotykać w taki sposób, w jaki on to zrobił. Masz siniaki. Jestem wściekły. Każdy, kto naznacza twoje piękno, wkurwia mnie. Nie jestem zły na ciebie. Jestem po prostu rozjuszony, ponieważ nie byłem w stanie lepiej cię ochronić. Zrozumiała co chciał jej powiedzieć. Slade umył jej ramiona, ale jego ręce zawahały się przy jej piersiach. Następnie szybko i skutecznie wytarł je mokrą koszulą. Ciało Trishy zareagowało na kontakt z wodą i powietrzem, a jej sutki stwardniały. Slade warknął i opadł przed nią na kolana. - Nie patrz na mnie w taki sposób – westchnął głośno. – Proszę. - W jaki? Zmrużył oczy, kiedy spojrzał na nią w górę. – Nie masz pojęcia jak bardzo cię pragnę, lekareczko. Jesteś ranna i omal nie zostałaś wykorzystana seksualnie. Starałem się z tobą droczyć, żebyś myślała o czymś innym, kiedy wcześniej zapytałem, czy wieczorem poszczęści mi się. Masz bardzo ekspresywną twarz. Doceniam to, że przez większość czasu wiem, o czym myślisz, ale teraz staram się, aby moje myśli nie biegły tym samym torem, co twoje. Nie patrz na mnie, kiedy cię dotykam. Jestem zaszczycony, że wystarczająco mi ufasz, aby pragnąć mojego dotyku po tym, jak zostałaś zaatakowana. To wiele dla mnie znaczy, iż jesteś gotowa stawić czoła swojemu strachowi. – Wziął głęboki oddech. – Musimy cię ubrać i opuścić to miejsce. Ja również cię pragnę, ale to nie jest dobry moment. Trisha zarumieniła się słysząc jak przejrzyste dla niego były jej myśli. Pragnęła go. Jego dotyk sprawiłby, że zapomniałaby o tym, co niemal jej zrobiono. Chciała owinąć się wokół jego ciała, aby znaleźć się tak blisko niego, jak to tylko możliwe. Slade wziął głęboki wdech, który zwrócił jej pełną uwagę. Umył ją z przodu, od ud po czubki palców, po czym wstał. Spotkała się z nim spojrzeniem i w tym momencie już wiedziała, że musi poczuć, że żyje, była bliska śmierci i nie zamierzała odrzucać jedynego mężczyzny, który sprawiał, że czuła.

Slade starał się schłodzić swoje rozgrzane ciało. Dotykanie Trishy zawsze go rozpalało, sprawiając, że był obolały z potrzeby, aby ją mieć, ale teraz to nie był doby Strona | 122

moment. Wpatrywała się w niego, po czym nagle uniosła ręce, kładąc dłonie na jego klatce piersiowej. Powietrze w jego płucach zastygło. - Spraw, abym zapomniała. Proszę? Pragnę cię. Musiał się zmusić do oddychania. Jego kutas odpowiedział natychmiast, przechodząc ze stanu na wół twardego do twardego jak skała w przeciągu kilku uderzeń pędzącego serca. Odczucie wywołane przez jej palce ześlizgujące się w dół do jego pasa sprawiło, że musiał zwalczyć jęk. Zacisnął pięści po bokach, aby powstrzymać się przed rzuceniem się na nią, przyciągnięciem jej do swojego ciała i wzięciem tego, co oferowała. Ona jest w szoku. Nigdy mi tego nie wybaczy, jeśli teraz wykorzystam sytuację. Starał się myśleć logicznie. Właśnie przeżyła gehennę, omal nie została zgwałcona i choć rozumiał jej potrzebę, aby odwrócić swoją uwagę, to reperkusje tego mogły zrujnować jakąkolwiek przyszłość, którą mógłby z nią mieć, jeśli będzie tego później żałować. - Proszę, Slade? – Jej głos obniżył się do chrapliwego tonu. – Wiem, czego chcę i to jesteś ty. Rozwarł pięści i złapał ją delikatnie w pasie, kochając gładkość jej nagiej skóry. Zamiast gapić się w dół na jej kuszące ciało, utrzymywał z nią kontakt wzrokowy. - Pragnę cię, zawsze, ale nie jestem pewien, czy teraz to byłaby najmądrzejsza rzecz, którą możemy zrobić. Powinnaś się najpierw uspokoić. Uśmiech wykrzywiający usta Trishy ściągnął jego uwagę w dół, na jej wargi. Chciał ją pocałować tak bardzo, że właściwie obniżył swoją głowę, ale zatrzymał się kilka cali od jej twarzy. Przełknął ciężko i oderwał oczy od jej ust, powracając z powrotem do jej oczu. - Jestem lekarzem, który pracował na urazówce przez lata. Wiem wszystko o skokach adrenaliny, a moje życie już wcześniej wisiało na włosku. Miałam do czynienia z członkami gangu, zwariowanymi idiotami z bronią i z jedną starszą damą z nożem sprężynowym, która naprawdę nie chciała szwów. Pragnę teraz żyć i chcę to zrobić z tobą. Przetrwałam i teraz chcę to celebrować. Nie mogę myśleć o niczym lepszym, niż wydostaniu cię z tych spodni.

Strona | 123

Jak dla mnie to wystarczająco dobre wyjaśnienie, pomyślał, wiedząc, że powinien opierać się bardziej, ale Trisha stała przed nim naga, oferując mu coś, czego desperacko pragnął. Jego usta opadły w dół i wzięły w posiadanie jej. Rozchyliła dla niego miękkie wargi, a on warknął kiedy ich języki się spotkały. Była uzależniająca jak diabli i była jego. Uczucie, jakie towarzyszyło rozdzieraniu przez nią jego koszuli, wyciąganiu jej z jego spodni i jej ręki, zmierzającej do rozpięcia jego rozporka, rozwiało wszelkie wątpliwości, jakie miał. Potrzebowała go, a on zamierzał jej dać czegokolwiek szukała. Otrze jej łzy, przytuli lub użyje swojego ciała, aby ją pocieszyć. Pomiędzy nimi nie mogło być żadnych nieporozumień. Jego dłonie ześliznęły się w dół do jej bioder, jedna z nich wśliznęła się pomiędzy jej uda, aby znaleźć jej łechtaczkę i zacząć ją masować. Trisha szaleńczo rozpięła jego spodnie, uwalniając jego penisa, a jej dłoń owinęła się wokół jego sztywnej długości. Musiał zablokować stawy kolanowe, aby nie upaść. Chciał opaść przed nią na kolana, kiedy ona głaskała go swoją miękką, czułą dłonią. Nie był delikatny, gdy w amoku zlokalizował gorący punkt, o którym wiedział, że sprawi, iż będzie dla niego płonęła. Od razu jęknęła przy jego języku, jej uścisk na jego członku zacieśnił się, kiedy zacisnęła pięść, a on ujął jej pośladki, po czym zauważył jak mokra stała się jego ręka od jej pożądania, od sposobu, w jaki manipulował unerwionym kłębuszkiem. Oddychał zapachem jej rosnącego pożądania, zduszając kolejne warknięcie budujące się w głębi gardła, po czym przyciągnął ją bliżej swojego ciała. Pragnął ją podnieść, żądać, by otoczyła go nogami w pasie i nadziać na swojego kutasa. Sama myśl o tym sprawiła, że stał się bardziej oszalały. Nie wytrzymałby zbyt długo, to było za bardzo podniecające, a wiedział, że musi doprowadzić najpierw ją do orgazmu. Przesunął palcami i dwoma z nich bawił się szczeliną będącą wejściem do jej cipki. Wygięła się w jego kierunku, kołysząc ciałem, a dłoń na jego piersi gorączkowo przesunęła się w górę, by uchwycić się jego ramienia. Trisha oderwała od niego swoje usta, opuściła głowę na jego klatkę piersiową i jęknęła. Wśliznął dwa palce do wnętrza jej gorącej cipki. Uczucie niezwykłej miękkości i śliskości jej jedwabistego kanału, który ściskał jego palce niemal sprawiło, że stracił kontrolę. Chciał pieprzyć ją szybko, mocno, głęboko i dojść tak mocno, iż to rozsadziłoby jego umysł. Seksowna lekarka była do tego zdolna. Strona | 124

Szarpnęła biodrami, pomagając mu wejść głębiej do wnętrza swojej przytulnej cipki, a on zazdrościł swoim cholernym palcom. Głaskał jej wnętrze, naciskając kciukiem na łechtaczkę i pocierając ją krótkimi, pewnymi ruchami. Trisha wyjęczała jego imię, podniecając go jeszcze bardziej. Uderzenie jej oddechu, kiedy je wypowiedziała przepełniło czarę. Oderwał od niej swoją rękę, opadł przed nią na kolana, a jego usta zamknęły się na jej sutku. Ten ruch sprawił, że wyrwał z jej uścisku kutasa, który pulsował boleśnie, ale był za bardzo podniecony. Nie chciał dojść w jej dłoni. Pragnął być wewnątrz niej, zakopany głęboko, kiedy odnajdzie niebo. Trisha szarpnęła za jego włosy, jej paznokcie wbijały się w jego czaszkę, kiedy przyciągnęła go bliżej swojej klatki piersiowej. Jego dłonie złapały ją za tyłek i przycisnęły mocniej do jego ciała, ponaglając, by usiadła na jego kolanach. Bez oporu spełniła jego żądanie, ześlizgując się w dół jego ciała, aż dostosował jej rozchylone uda do swoich. Korona jego penisa otarła się o jej cipkę, ociekającą teraz potrzebą, taką ciepłą i gotową. Pociągnął ją w dół jeszcze bardziej, zmuszając do wzięcia go, kiedy prowadził ją, aby schowała go wewnątrz siebie. Odrzucił głowę do tyłu, musiał uwolnić jej pierś, aby nie ugryźć ją w sutek, po czym warknął, kiedy mięśnie jej pochwy zacisnęły się mocno wokół jego penisa. Kurwa, dojdę. Wytrzymaj. Czucie jej jest zbyt cholernie dobre. Dźwięki, które wydała, kiedy ją wypełnił, dając jej całego swojego penisa, sprawiły, że był cholernie blisko swojego rozwiązania. Jego tyłek napiął się, wziął urywany oddech i zaczął się poruszać, uderzając swoimi biodrami. Jedno ramię zacisnął wokół jej pleców, aby utrzymać ją przyciśniętą do swojej piersi, podczas gdy drugą rękę wsunął pomiędzy ich ciała, zlokalizował opuchnięty pączek i wściekle zaczął za niego szarpać. Jej mięśnie ścisnęły go, po czym krzyknęła głośno, mógł poczuć jej orgazm – ciepły wyciek jej uwolnienia okrył jego penisa, a drżenia uderzały w koronę jego kutasa. Ukrył swoją twarz w jej szyi, gdy czysta ekstaza wstrząsnęła jego ciałem. Jego jądra podjechały do góry zaciskając się, kiedy pierwszy wyrzut jego nasienia wystrzelił w niej sprawiając, że niemal ryknął na całe gardło. Ścisnął ją, trzymając mocno i dając ujście przytłaczającej przyjemności, która go pochwyciła. Ona jest dla mnie wszystkim. Jego uścisk delikatnie zelżał, kiedy jego ciało zaczęło się rozluźniać, echo niezwykle intensywnego seksu zaczęło słabnąć i teraz trzymał Strona | 125

ją czule. Ucałował jej skórę, potarł nosem bok jej twarzy i uśmiechnął się. Wstrzymywał się wystarczająco długo, aby upewnić się, że dojdzie pierwsza. - Łał – wysapała. Warknął cicho. – Czujesz się żywa, cukiereczku? - O taaak. Zrobiłby wszystko, żeby ją ochronić, aby zyskać kolejną chwilę taką jak ta, którą właśnie dzielili – ona na jego kolanach, ich połączone ciała i jego ramię owinięte wokół niej. Bawiła się jego włosami, jej palce przebiegały przez pukle i on pragnący, aby móc zanieść ją do łóżka. Mógłby spędzić godziny na odkrywaniu jej ciała i sprawianiu, żeby dochodziła wciąż i wciąż. Jego kutas zaczął twardnieć, potrzeba, aby wziąć ją powróciła i musiał ją zwalczyć. Była w niebezpieczeństwie. Musiał zabrać ją z dala od obozu, umieścić ją w jakimś bezpiecznym miejscu. Moja do ochrony i zabiję każdego wystarczająco głupiego, aby spróbować ją ode mnie zabrać. Ujął jej twarz w dłonie, zauważając odrobinę krwi w miejscu, gdzie drasnął ją zębami podczas seksu i użył kciuka, aby ją zetrzeć. Skaleczenie było bardzo małe. Widok jej krwi na opuszku jego palca sprawił, że chciał się pochylić, aby nawet tę część niej spróbować, ale oparł się temu pragnieniu. Nie chciał przerywać ich połączenia, które dzielili, nienawidząc myśli, że musiał wciągnąć ją z powrotem w ich ponurą sytuację, ale wróg mógł ich znaleźć w tak bezbronnej pozycji. Uniósł głowę, a ich spojrzenia spotkały się. - Musimy iść, lekareczko. Słodki uśmiech na jej twarzy zamarł, a on nienawidził faktu, że przyczynił się do tego. – Racja. Odmówił uwolnienia jej od razu, przytulając Trishę, aby zatrzymać ją w miejscu. – Zrobimy to później, dłużej i zamierzam wycałować każde skaleczenie, z powodu którego cierpisz. Kiedy wrócimy do Homenandu, wynagrodzę ci to. - Nie ma tu nic do wynagradzania. Dziękuję.

Strona | 126

Warknął, w jego wnętrzu wzniósł się gniew na widok chłodu, który dostrzegł w jej pięknych oczach, kiedy pomyślał, że próbuje postawić między nimi emocjonalną barierę. – Porozmawiamy o tym później. Teraz musimy cię ubrać i odejść.

- W porządku. Trisha pozwoliła mu rozdzielić ich ciała, żałując, że ta chwila dobiegła końca. Pomógł jej wstać, poprawił spodnie i rozejrzał się wokół po polanie. Jego włosy były w nieładzie spowodowanym przez jej palce. Ukryła uśmiech, będąc bardziej, niż trochę rozbawioną jego wyglądem. Slade walczył i nawet później nadal wyglądał niemal idealnie, ale gorący seks na jego kolanach spowodował, że teraz sprawiał wrażenie dzikiego i zaniedbanego. - Zostań tu. Znalazła parę jeansów i użyła noża, by odciąć fragment nogawek, aby lepiej na nią pasowały, jednak w pasie pozostały trochę workowate. Wykorzystała sznurówki z męskich butów jako pasek, aby przytrzymać je na swoich biodrach. Slade znalazł jej również czarny podkoszulek, za duży o jakieś dwa rozmiary, ale była wdzięczna za to, jak bardzo był luźny, skoro jej stanik został zniszczony. Slade przeszukał zapasy mężczyzn i spakował niezbędne im rzeczy do plecaka, który jeden z nich zabrał ze sobą. Wziął śpiwór, jedzenie i broń. Zabrali również ze sobą wodę i napoje bezalkoholowe. Bardzo szybko Slade był gotowy do drogi. Trisha przyjrzała mu się uważnie. - Nie zamierzam się dłużej z nimi bawić w kotka i myszkę. – Twarz Slade’a przybrała zdeterminowany wyraz. – Zostałaś zraniona. Nie zamierzam być dłużej zwierzyną, lekareczko. Zamierzam ci znaleźć bezpieczną kryjówkę, a później zdejmę resztę tych drani. Trisha tylko mu się przyglądała. Wiedziała, że mógł być niebezpieczny i posiadał predyspozycje do zabijania. Sama była tego światkiem, kiedy ocalił ją przed gwałtem. Przytaknęła. - W porządku. Strona | 127

ROZDZIAŁ 9

Słońce wisiało nisko na niebie, kiedy Slade spojrzał na Trishę. W boku wzgórza znalazł wykopaną w ziemi jamę. Znajdował się tam duży kamień, ale upływ czasu i grawitacja sprawiły, że głaz stoczył się po zboczu do wąwozu. Naprawdę ciężko było się tam dostać. Było tak stromo, że Trisha omal trzykrotnie nie spadła i gdyby

nie Slade, zrobiłaby to. Wspinał się tuż za nią i łapał za każdym razem, kiedy straciła równowagę. - Jesteś tu bezpieczna. – Slade przykucnął naprzeciwko niej i pogładził dłonią jej zraniony policzek. – Usłyszysz każdego, kto będzie szedł w tym kierunku wąwozem, a powyżej podłoże jest zbyt niestabilne, aby mogli użyć swoich lin, by spróbować zejść po nich w dół, żeby się tutaj dostać. - W porządku. - Chcę, żebyś zaczekała tutaj, gdzie moi ludzie cię znajdą, jeśli nie wrócę. To może zabrać im kilka dni, ale niektórzy z mężczyzn, których wyślą, byli trenowani razem ze mną zanim zostaliśmy uwolnieni. Wiedzą, jak myślę i będą wiedzieć, jakiego rodzaju kryjówki będę szukał, aby cię ukryć. Nie zastrzel ich, kiedy cię znajdą, lekareczko. – Posłał jej spięty uśmiech. – Okaleczenie lub zabicie kogoś, kto próbuje cię uratować uważa się za niegrzeczne. Trisha nie odwzajemniła uśmiechu, wiedząc, że starał się zażartować, by rozładować napięcie, ale za bardzo się o niego martwiła. - Wróć do mnie. Jego uśmiech zbladł. – Nie mogę ci tego zagwarantować, lekareczko. Nie składam obietnic, których nie jestem w stanie dotrzymać. - W takim razie zostań ze tu mną, gdzie jesteśmy bezpieczni. Proszę? Możemy po prostu tu poczekać, razem. Slade zawahał się. – Nie spodziewałem się, że aż tylu z nich będzie na nas polować, lekareczko. Ci mężczyźni, których zabiłem, to nie byli ci sami, którzy podążali za nami idąc wzdłuż drogi po tym, jak się rozbiliśmy. Najwyraźniej mają tam różne zespoły,

które

nas

szukają.

Wiesz

to,

ponieważ

ich

słyszałaś.

To

stawia

Strona | 128

cię w ekstremalnym niebezpieczeństwie i jest tylko jeden sposób, aby poradzić sobie z tą sytuacją. Muszę zapolować na myśliwych i obrócić to na naszą korzyść. – Ponownie zamilkł, wpatrując się w nią intensywnie. - Ale… - Nie spodziewają się tego po mnie, a ich liczba powinna zostać zmniejszona. To prawdopodobnie zajmie trochę czasu moim ludziom, żeby do nas dotrzeć, a ja muszę pomóc nam przetrwać. To zmyli tych dupków, kiedy uświadomią sobie, że są atakowani. Niektórzy z nich uciekną, gdy zaczną ginąć ludzie. Dzięki temu oddzielimy tchórzy od tych naprawdę śmiercionośnych. To oni muszą umrzeć. To jedyny sposób, aby cię ochronić, lekareczko. - Ale to jest naprawdę dobra kryjówka. Po prostu poczekaj tu razem ze mną, Slade. Proszę? Będę cię błagać, jeśli będę musiała. Jestem przerażona, że cię zranią, albo zrobią coś jeszcze gorszego. Jesteś tylko jednym człowiekiem, a tam jest ich zbyt wielu. To są twoje własne słowa. Głowa Slade’a przechyliła się delikatnie w bok, a jego usta zacisnęły się w ponurą linię. – Nie jestem tylko człowiekiem, lekareczko. Jestem czymś znacznie gorszym, co stanowi moją przewagę, bez względu na to, czy o tym wiedzą, czy nie. – Zawahał się. – Właśnie tym jestem. Należę do Nowego Gatunku i mam coś ważnego dla mnie, by to ochronić. Ale tu nie chodzi tylko o ciebie i nie chcę, żebyś czuła się winna, jeśli coś mi się stanie. Moi ludzi przybędą tu i nie chciałbym, żeby weszli w jakąś zasadzkę, co jest możliwe. Muszę zdjąć tak wielu z tych dupków, jak tylko dam radę. W głębi duszy, jestem drapieżnikiem. Mogę starać się to ukryć, ale to nadal tam jest. Jestem również ocalałym, który musiał zabijać w przeszłości, aby pozostać przy życiu. Mercile szkoliło mnie w walce, aby popisać się swoimi lekami i to jest jedna z lekcji, za które w tej chwili jestem wdzięczny. - Nie musisz z nimi walczyć. Nie jesteś już zamknięty wewnątrz celi, a my możemy się ukryć. Z tego, co zrozumiałam, nigdy tak naprawdę nie byłeś na polu walki, co sprawia, że twój trening się nie liczy. Nauczyli cię po prostu wystarczająco dużo, by pokazać do czego jesteś zdolny, ale to jest rzeczywistość, Slade. Nie chcę, żebyś zginął. Wziął głęboki wdech. – To zawsze było prawdziwe. Nie wszyscy z moich ludzi przetrwali ich okrutne testy, czy pokazy, w których udział na nas wymuszali, Strona | 129

żeby pokazać skuteczność swoich leków. Jestem niebezpieczny, nawet jeśli nigdy nie chciałem się taki stać. Bez względu, czy akceptujesz to, czy nie, taka jest prawda. Wytrenowali nas zbyt dobrze i stworzyli mniej, niż całkowicie ludzkimi. Ich intencją nigdy nie było uwolnienie nas, ale teraz jesteśmy wolni. Należę do Nowego Gatunku. Ty jesteś lekarzem, ale tylko dlatego, że nie znajdujesz się w szpitalu, nie oznacza to, że przestajesz być, kim jesteś. Pomogłabyś każdej poszkodowanej osobie, gdybyś była w stanie, bez względu na to czy jesteś na dyżurze, czy nie, nieprawdaż? Trisha nienawidziła jego logiki. – Tak, ale nie chcę, żebyś szedł. Zostań ze mną. Są szanse na to, że przybycie twoich ludzi wystraszy tych dupków. Jestem pewna, że nigdy nie przypuszczali, że będą musieli nas szukać. . - Nie kuś mnie, lekareczko. Zaszycie się z tobą w tej małej przestrzeni na dzień, czy coś… - Puścił oko. – Z cholerną radością trzymałbym nas z dala od nudy. - Zostań ze mną. – Nadzieja gwałtownie wzrosła we wnętrzu Trishy. Po prostu chciała, aby był bezpieczny, razem z nią. - Pozostanie z tobą i niezrobienie niczego stanowi zbyt duże ryzyko. Jest ich zbyt wielu i mogą się rozdzielać, aby przeszukać większą ilość miejsc. Jeśli zostaniemy odkryci, będą w stanie nas otoczyć. – Rozejrzał się po jaskini, a następnie ponownie na nią spojrzał. – Mogłabyś zostać postrzelona, jeśli doszłoby do strzelaniny. W ścianach jest zbyt wiele skał i któraś z kul mogłaby odbić się rykoszetem i cię dosięgnąć. Nie pozwolę, by do tego doszło. Dodatkowo nie mamy wystarczająco dużo kul, by ich powstrzymać. Mogą również podłożyć ogień, żeby nas wykurzyć. Lepiej będzie, jeśli ruszę za nimi w pogoń, zamiast ryzykować, że nas tu uwiężą. Upewnię się, że nikt, kto zbliży się do ciebie, nie będzie dłużej oddychać. Przygryzła wargę, zapominając o skaleczeniu i krzywiąc się w wyniku natychmiastowego bólu. Slade przesunął palcem po jej ustach, wpatrując się w nie. - Będziesz musiała trzymać się nisko, nie wstawać, ani nie poruszać się za dużo. Twoje blond włosy mogą przyciągnąć czyjąś uwagę i niezbyt dobrze wtapiają się w tło wzgórza. Pamiętaj, żeby pozostać poza zasięgiem wzroku. Zostawiam ci całą broń z obozu, tylko na wypadek, gdyby któryś z nich mnie minął lub zdjął. Ten pistolet jest wszystkim, czego potrzebuję. Strzelaj tylko, jeśli będą wystarczająco blisko, Strona | 130

aby nie chybić i jeśli nie będziesz miała innego wyboru. Hałas będzie niósł się daleko, gdy wystrzelisz i w ten sposób sprowadzisz ich jeszcze więcej. To nie byłoby dobre. Trisha wpatrywała się w jego oczy, kiedy jej spojrzenie spotkało się z jego. Zrobiła to, czego w rzeczywistości pragnęła najbardziej. Pochyliła się, chwyciła twarz Slade’a i obserwowała zaskoczenie przecinające jego rysy, na sekundę przed tym, nim jej wargi otarły się o jego. Sprawdziła miękką teksturę jego pełnych ust, słysząc dźwięk, który wydał z głębi gardła, po czym przejął kontrolę nad pocałunkiem. Pogłębił go, jego język spotkał się z jej. Zignorowała ból płynący z rozciętej wargi, nawet smak jej krwi zmieszany z esencją Slade’a sprawiał, że po prostu chciała, potrzebowała zatracić się w tym pocałunku. Jej ramiona otoczyły jego szyję, a on uniósł ją, kiedy jego ręce ześliznęły się wzdłuż jej pasa, chwytając ją za biodra i przyciągając bliżej, dociskając ich klatki piersiowe do siebie. Slade warknął nagle i odciągnął swoje usta od jej, ciężko oddychając. - Trisha – jęknął. – Sprawiasz, że to jest dla mnie trudniejsze i jeśli usiądziesz mi na kolanach, dowiesz się, jak naprawdę bardzo mocno to utrudniasz. Muszę już iść. Proszę, nie pogarszaj tego. To musi zostać zrobione, a ja muszę wyruszyć, kiedy mam wystarczająco dużo światła dziennego, aby poruszać się szybko. Mój wzrok nocą nie jest tak dobry, jak podczas dnia. Wiedziała, że straciła ten argument, a on miał już zaprogramowany umysł na dopadnięcie tych ludzi. Planował udać się tam i zaryzykować własnym życiem, aby spróbować ocalić jej. Gorące łzy groziły, że popłyną z jej oczu, ale zamrugała gwałtownie, aby je odgonić. - W porządku. Po prostu wróć do mnie, Slade. Uśmiech nagle wykrzywił jego usta. – Co zamierzasz mi dać, kiedy wrócę, lekareczko? - Wszystko, czego będziesz chciał. Jego brew wygięła się w łuk, a uśmiech poszerzył się. – Wszystko? - Wszystko – powtórzyła pewnie. – Tylko nie daj się zabić.

Strona | 131

Slade skinął głową. – Pozostań nisko, bądź cicho i trzymaj te pistolety w gotowości. Użyj ich tylko, jeśli będziesz musiała i powstrzymuj ich tak długo, jak to będzie konieczne. Usłyszę cię, jeśli będziesz zmuszona strzelić do kogokolwiek i zawrócę. Żadnego więcej prowokowania kretynów i starania się, żeby cię zabili. Pamiętaj, aby po prostu przeżyć, żebym miał coś do ocalenia. Obiecaj mi to, cukiereczku. Zobowiązuję cię do tego. - Pamiętam i obiecuję. Przyrzeknij mi, że nie będziesz zanadto ryzykował. Przeżyj, Slade. Slade ponownie skinął głową, przyglądając się jej intensywnie, jakby starał się zapamiętać jej twarz, po czym odsunął się, całkowicie ją uwalniając. Z trudem oderwał od niej wzrok, zanim szybko zebrał kilka rzeczy i schował je do kieszeni. Rzucił jej szybkie spojrzenie, po czym zaczął schodzić w dół, oddalając się od miejsca, w którym była ukryta. Nie było go w przeciągu kilku sekund. Trisha musiała zdławić krzyk, aby nie błagać go, by wrócił, będąc pewną, że bez względu na to, co by powiedziała, nie zmieniłby zdania. Rozwinęła śpiwór na twardej, bezlitosnej ziemi, żeby się czymś zająć. Brudna podłoga była mocno usiana dużą ilością malutkich skalnych odłamków i twardymi grudami ziemi. Nawet ze śpiworem, nadal była w stanie poczuć niewygodny grunt znajdujący się pod grubym materiałem, kiedy usiadła, by ocenić, jakimi przedmiotami dysponowała. Slade zdobył dwie lornetki i jedną z nich zostawił w plecaku. Znalazła ją i przysunęła do otworu. Użyła lornetki i nie zajęło jej zbyt wiele czasu, nim dostrzegła Slade’a. Bez niej poruszał się niewiarygodnie szybko. Skierowała lornetkę w inną stronę, przeszukując okolicę, ale nie zobaczyła nikogo innego. Była w stanie patrzeć na dużą odległość z pomocą potężnych soczewek. Jej uwaga powróciła do Slade’a. Wiedziała, kiedy dotarł do dna wąwozu po jej lewej. Odwrócił się i zbadał okolice, gdzie się ukrywała, po czym zaczął biec, oddalając się. Trisha utrzymywała swoją uwagę skupioną na nim. Ciemność skradała się zbyt szybko, jak na gust Trishy. Straciła Slade’a z oczu z powodu drzew, ale od czasu do czasu dostrzegała go poprzez gęstą roślinność. Poruszał się szybko, nie okazując żadnych śladów zmęczenia i wydawał się iść w jednym Strona | 132

kierunku. Zastanawiała się, czy nie pochwycił czyjegoś zapachu, swoim niesamowitym nosem. Ponownie wsunęła się do ciemnej dziury, będąc zmuszoną wyczuć drogę powrotną do śpiwora i rozpiąć go. Widziała, jak Slade zabiera całą suszoną wołowinę, ale zostawił jej batoniki śniadaniowe, które znaleźli. Zjadła dwa z nich i popiła je wodą mineralną, zanim z powrotem podczołgała się w kierunku wyjścia. Spojrzała w ciemność znajdującą się poniżej, po czym sapnęła. W oddali dostrzegła malutką iskierkę ognia, która znajdowała się w tym samym miejscu, do którego kierował się Slade. Była w stanie dostrzec to, co musiało być obozem. Płomienie przeświecały pomiędzy grubymi drzewami, jednak nic poza nimi nie było widać, nawet pomimo lornetki. Miała złe przeczucie, że właśnie tam udał się Slade. Usiadła i przyciągnęła śpiwór do krawędzi, gdzie uzyskała komfort, będąc wdzięczną, że przynajmniej miała miejsce, gdzie mogła spróbować zerknąć na Slade’a. Był gdzieś tam, a ona się martwiła. Jeśli mógł wyczuć zapach ich ogniska i planował przypuścić atak, to stałoby się to właśnie tam. Trishy zdawało się, że minęła wieczność, ale do jej uszu nie dotarły żadne odgłosy odległej walki. Zyskała bardziej komfortową pozycję, wyciągając się na brzuchu i opierając łokcie na śpiworze, podczas gdy nadal kontynuowała obserwowanie błysków płomieni. Minęło jeszcze więcej czasu, a ona leżała płasko na ziemi, na brzuchu. Ziewnięcie wymknęło się spomiędzy jej rozchylonych ust, przypominając jej o tym, jaka była wyczerpana. Odpłynęła w sen, nim nagle obudził ją pojedynczy wystrzał. Wspięła się, aby usiąść, gorączkowo mierząc lornetką w kierunku obozu. Przez kilka sekund przeczesywała ciemność, aż znalazła migające światło. Jej uwaga pozostała skupiona na nim, dopóki nie zgasło znikając w mroku. Nie rozległ się żaden kolejny strzał. To dało jej nadzieję, że Slade mógł przeżyć, jeśli zaatakował obóz. Walczyła z ochotą, by zacząć wylewać łzy w związku z tym, że Slade był tam sam. Może być martwy, jeśli jeden z myśliwych oddał szczęśliwy strzał. Odciągnęła śpiwór Strona | 133

z dala od krawędzi i skuliła się w kłębek, leżąc na nim. Musiała się przespać i nie miała żadnej szansy, by dostrzec Slade’a, nim wzejdzie słońce. *** Slade trzymał się nisko ziemi, obserwując z nienawiścią czterech mężczyzn znajdujących się w obozie. Mógł dosłyszeć ich słowa, które sprawiały, że krew się w nim gotowała. Zapach jelenia, którego ustrzelili i gotowali zblakł razem z płomieniami ogniska, któremu pozwolili powoli się wypalić. - Myślisz, że zwierzak będzie błagał o życie, kiedy go znajdziemy? – Facet w janseansowej kurtce zapytał drugiego w czarnej koszuli. - Mam taką nadzieję. – Roześmiał się. – Wziąłem ze sobą kamerę, aby to nagrać. Musimy pokazać wszystkim przyzwoitym ludziom, że oni nie są tacy jak my. Jeansowa kurtka prychnął. – Cholerne, dwunożne zwierzęta. Nie tylko musimy ochraniać przed nimi nasz kraj, ale również nasze kobiety. Najpierw będą chcieli głosować, później będą chcieli się żenić. Jeśli ich kobiety w jakikolwiek sposób wyglądem

przypominają

mężczyzn,

ruszą

za

naszymi

siostrami

i

córkami.

To jest po prostu chore. Myślę, że ukrywają wygląd swoich kobiet nie bez cholernie dobrego powodu. Prawdopodobnie połączyli je z mułami i mają końskie ryje. Jeden z mężczyzn roześmiał się. – Paskudne i do dupy podobne. Zapomnij o kojotach. - Nigdy nie powinni byli zostać uwolnieni. Nie chodzimy w koło uwalniając małpy, na których testuje się kosmetyki. Za cholerę. – Mężczyzna w czarnej koszuli odchylił się do tyłu, opierając się o kłodę i zbliżając stopy do ognia. – Są niebezpieczni i prawdopodobnie bardziej nadziani orzeszkami, niż keks. (gra słów, oryginalne zdanie: They are dangerous and probably nuttier than fruitcakes, gdzie nuttier ozn. bardziej szurnięci, choć nuts ozn. także orzeszki, a fruitcakes to keks, potocznie – świr.) Blondyn, który siedział do tej pory cicho, nagle się skrzywił. – Czy w keksie rzeczywiście są orzechy? Nie spróbuję tego syfu. Źle wygląda. – Zamilkł na chwilę. – Czy naprawdę używają słodkich małpek do testowania kobiecego szajsu do malowania twarzy? Małpy są spoko. Zawsze chciałem mieć jedną, kiedy byłem dzieckiem. Strona | 134

- Niech mnie diabli, jeśli wiem. – Facet w czarnej koszuli wzruszył ramionami. – To jest cholerne powiedzenie. Chodzi mi o to, że muszą być całkowicie powaleni na umyśle. Nie puszczasz samopas zwierząt zamkniętych w klatkach, żeby biegały wolno. To jest niebezpieczne i dlatego wszystkie z nich muszą zostać zdjęte. Z pewnością nie są słodkie i nie chciałbym jednego z nich w formie domowego zwierzątka. Prawdopodobnie próbowałby przeruchać moją żonę. Blondyn roześmiał się. – Widziałem twoją żonę. Wątpię, żeby tak było. Mężczyzna w czarnej koszuli rzucił swoją manierką w przyjaciela, uderzając go w ramię. - Pieprz się, Mark. - Przestańcie. – Facet siedzący najdalej od paleniska, westchnął. – Jeszcze nie znaleźliśmy naszego celu, a każda mijająca godzina oznacza, że mógł się w jakiś sposób wymknąć z tego obszaru. Drogi są zablokowane przez nasze drużyny. Są uwięzieni na tym obszarze, ale ta kobieta, która jest z nim, jest jakimś lekarzem. To oznacza, że jest bystra i prawdopodobnie myśli za niego. Mogli znaleźć jakąś jamę, żeby się w niej ukryć. Ja właśnie tak bym zrobił. Jutro musimy przeszukać duży obszar ziemi wraz z pierwszymi promieniami słońca, znaleźć ich i zabić. Nie przyjechałem tu, żeby gadać o bzdurach i obrzucać się wyzwiskami. Chcę nagrody. - Nie zawieszę jego głowy na mojej ścianie z trofeami łowieckimi. – Blondyn zadrżał. – Wyglądają zbyt dziwacznie i są po prostu brzydcy. Oczywiście to byłby spoko temat, tylko do rozmów. Mógłbym pobierać opłatę za wstęp i się nią popisywać. Slade usłyszał wystarczająco dużo. Nie zamierzał pozwolić, aby ci mężczyźni opuścili obóz. Znajdowali się zbyt blisko Trishy i szukali osłoniętych miejsc. Z łatwością obszedł obóz i zaczekał dopóki nie zaczęli przygotowywać się do snu. Blondyn wstał, przeciągnął się i wszedł w ciemność, żeby się odlać. Mężczyzna nigdy nie usłyszał skradającego się za nim Slade’a, dopóki jego ręce nie znalazły się na nim. Mniejszy człowiek jedynie sapnął, kiedy palce zacisnęły się na jego ustach, został szarpnięty w górę, a nóż znajdujący się na jego udzie wyszarpnięty z pochwy i przyciśnięty do jego gardła. - Bądź cicho – rozkazał Slade. Strona | 135

Blondyn dyszał, ale nie próbował krzyczeć. - Czy w pobliżu jest was więcej? Facet zawahał się, zanim powoli skinął głową. - Więcej, niż pozostała trójka w twoim obozie? Blondyn ponownie przytknął. Te wieści rozgniewały Slade’a. Musiał odszukać pozostałych obozowiczów, zlikwidować zagrożenie dla Trishy i znaleźć ich komórki. Przy odrobinie szczęścia, jedna z nich będzie działać. Mógłby zadzwonić do Homelandu, aby

pomóc

im

szybciej

zlokalizować

Trishę.

Musi

zostać

szybko

zabrana

z tego niebezpiecznego bałaganu. - Zamierzam cię związać i pójść po twoich kumpli. Jeśli nie będziesz walczył, nie zabiję cię. Unieruchomię cię do czasu, aż przybędą moi ludzie. Rozumiesz? Blondyn przytaknął. Slade chciał, aby ci ludzie zginęli, ale nie był teraz w Homelandzie. Nie był pewien, po której stronie prawa się znajduje. Samoobrona była jedną rzeczą, ale człowiek, którego schwytał nie stanowił obecnie żadnego zagrożenia. Ścigał ich, ale nie był zimnokrwistym zabójcą, pomimo ich niskiego mniemania o Gatunku. Rozluźnił uchwyt, a blondyn nagle go uderzył. Facet starał się wykręcić z jego uścisku i przekręcić głowę. Sapnął w powietrze, aby wszcząć alarm, ale Slade był szybszy. Skręcił mężczyźnie kark. Odgłos łamanej kości przyprawił go o mdłości, kiedy pozwolił ciału osunąć się na ziemię. Zwrócił się twarzą do obozu, ale nagle dostrzegł ruch. Kolejny człowiek szedł w jego kierunku. Facet nie wydawał się go widzieć pośród ciemności, aż do ostatniej chwili. Człowiek był widocznie zszokowany, kiedy gorączkowo złapał za pistolet przypięty do jego piersi i schowany w kaburze. Slade rzucił nożem znajdującym się w jego dłoni i skoczył do przodu, by chwycić mężczyznę za ramię i gardło. Człowiek legł bez zbytniej szarpaniny. Slade ułożył umierającego mężczyznę na ziemi, wpatrując się w oczy swojego wroga. - Zabijemy ciebie i tą dziwkę, do której należysz – wysyczał mężczyzna, zanim umarł. Strona | 136

Slade uwolnił go, jego wściekłość potęgował smród krwi i odór śmierci. Jego instynkty pochwyciły go mocno. Ochraniać Trishę. Ci mężczyźni byli wyprani ze współczucia. Nie zasługiwali, aby otrzymać to, czego sami nie posiadali. Polowali na bezbronną kobietę i Gatunek dla krwawego sportu i pieniędzy. Zawarczał cicho, uwalniając swoją ludzką stronę i obejmując instynkty drapieżnika, , które były częścią niego i przychodziły mu tak naturalnie. Zabić ich, upewnić się, że nie stanowią zagrożenia dla mojej kobiety i nie okazywać żadnego

miłosierdzia.

Wspomnienia

lat

spędzonych

w

zamknięciu

mignęły

w jego umyśle. Ci ludzie byli równie źli, jak ci, którzy więzili Gatunek. Nie widzieli w nich niczego

innego

poza

wściekłymi

zwierzętami.

Ciche

warknięcie

wyrwało

się z jego gardła, kiedy wyrwał nóż z ciała i wyprostował się. Jedynym sposobem, żeby ich powstrzymać przed dotarciem do lekareczki, było zabicie ich wszystkich. Mógł to zrobić. Dla Trishy zrobiłby wszystko. Jego spojrzenie podryfowało w kierunku obozu, kiedy ukradkiem ruszył przed siebie. Ludzie zginą, ale nie Trisha. Dopilnuje tego bez względu na to, ilu z nich będzie musiał zabić. *** Kiedy Trisha obudziła się ponownie, na zwnatrz było widno. Przysunęła się do wyjścia, leżąc na brzuchu, chwytając za lornetkę, żeby przeskanować okolicę. Była ostrożna, poruszając się powoli i starając się trzymać sieci przecinających się ścieżek, by nie przegapić żadnej sekcji. Nie dostrzegła nikogo, ani niczego. W końcu poddała się po godzinie i spróbowała trochę odpocząć, ponownie leżąc na śpiworze. Wypiła połowę wody mineralnej i zjadła jeszcze jeden batonik. Martwiła się, że Slade może do niej nie wrócić, wiedząc, iż istniało prawdopodobieństwo, że został zabity. Leżała tak z zamkniętymi oczami, a jego obraz prześladował jej myśli. Nie była pewna, jaki rodzaj związku będą dzielić, jeśli przeżyje. Czy oni w ogóle jakiś mieli? Nazwał ją jego. To musiało coś znaczyć, zdecydowała. To dało jej nadzieję, że mieli przed sobą przyszłość, czekającą na nich, jeśli będą w stanie uniknąć śmierci. Chwilę później jakiś dźwięk wyrwał ją z lekkiego snu. Nasłuchiwała dopóki ponownie nie usłyszała hałasu. Usiadła, jej serce waliło jak młotem, kiedy uświadomiła Strona | 137

sobie, że to brzmiało podobnie do… nie była pewna, ale to było znajome z jakiegoś powodu. Ten dźwięk rozległ się ponownie. Cholera. To brzmiało jakby skały, lub coś równie ciężkiego, spadały w dół. Poruszyła się i chwyciła pistolet, skoro był małą bronią, łatwiejszą w utrzymaniu, niż dwa karabiny, które zostawił Slade. Podczołgała się do wyjścia na brzuchu i zerknęła w dół, po czym mocno szarpnęła się do tyłu, kiedy zobaczyła kogoś poruszającego się poniżej niej. Cofnęła się, nadal leżąc na brzuchu i chwyciła również jeden z karabinów. Zwalczyła strach i przesunęła się do przodu, aby dotrzeć do wyjścia. Pozostała na brzuchu, kiedy zbliżyła się do krawędzi, kładąc karabin przy swoim boku, aby mieć go w zasięgu wzroku. Dwóch mężczyzn znajdowało się jakieś dwadzieścia pięć stóp poniżej niej, wspinając się po zboczu, gdzie się ukrywała. Schyliła się w dół. Obaj mężczyźni mieli na sobie kamuflującą, zieloną odzież i zmierzali dokładnie do jej ukrytego miejsca. Miała nadzieję, że jej nie zauważyli, zakładała, iż nie, skoro nie wydali żadnego dźwięku. Dotrą do wejścia wystarczająco szybko, jeśli czegoś nie zrobi. Zastanawiała się, jak ją znaleźli i czy należeli do Nowego Gatunku. Zwykle nosili

czarne

uniformy,

ale

czy

również

zakładali

je

poza

Homelandem?

Tego nie wiedziała. Mogła tak siedzieć, czekając aż ją znajdą, albo zatrzymać ich w dole. Nie wiedziała, co robić. Szaleńczo pragnęła, aby Slade jej nie zostawił, ponieważ wiedziałby jak poradzić sobie z tą sytuacją. Przynajmniej byłby w stanie wyczuć ich zapach i dowiedzieć się, czy byli jego ludźmi, czy wrogami. Wypowiedziała

ciche

przekleństwo,

po

czym

zdecydowała,

że

musi

ich wstrzymać. Jeśli dotrą do wejścia, nie była pewna, czy będzie w stanie ich zastrzelić zanim oni nie zabiją jej, skoro przewyższali ją liczebnie. Slade powiedział jej, żeby powstrzymała

ich

za

pomocą

broni,

a

on

to

usłyszy.

Zastanawiała

się, jak ci mężczyźni go minęli, ale to naprawdę nie miało znaczenia, skoro to zrobili. Ponownie poruszyła się szybko i chwyciła ostatnią sztukę broni. Chciała, aby wszystkie trzy sztuki były pod ręką. Podczołgała się leżąc na brzuchu i ponownie zerknęła ponad krawędzią, ale nie mogła dostrzec ich twarzy. Chwyciła za pistolet i czekała, aż jeden z nich Strona | 138

nie spojrzy w górę. Wydawał się być grubo po dwudziestce. Wychyliła się bardziej, aby wycelować bronią dokładnie w niego. Jego oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu, kiedy ją zobaczył. - To jest wystarczająco daleko – wykrzyknęła. – Nie ruszaj się, albo strzelę. Kim jesteście? Mężczyzna znajdujący się obok niego poderwał do góry podbródek, aż mogła zobaczyć również jego twarz. Był nieco starszy, niż jego towarzysz, ledwo po trzydziestce, z zarostem na twarzy i zimnym spojrzeniem. Trisha wciąż zerkała to na jednego, to na drugiego. Wspięli się na stromy obszar znajdujący się poniżej niej, pamiętała dokładnie jak trudno to było zrobić, a obydwaj musieli się trzymać, aby nie spaść.

To

byłby

bolesny

upadek,

gdyby

ręce

ich

nie

utrzymały,

jeśli nie śmiertelny. Byli dobre pięćdziesiąt, sześćdziesiąt stóp w górze, na pochyłym zboczu. - Jesteśmy z Nowego Gatunku – spokojnie oświadczył młodszy mężczyzna. – Przybyliśmy, żeby panią uratować, doktor Norbit. Przygryzła wargę, studiując ich rysy. Wyglądał jak stuprocentowy człowiek, tak samo jak i drugi mężczyzna. Większość Nowego Gatunku miała wyraźne anomalie widoczne na ich twarzach, podobne do Slade’a, spłaszczone nosy i wydatne kości policzkowe. Justice North również miał te anomalie i kocie oczy. Każdy człowiek z Gatunku, którego spotkała, miał długie włosy, które sięgały przynajmniej ramion, ale ci mężczyźni byli obcięci na jeża. - Nie wierzę wam. – Pochwycił ją strach, wiedziała, że chcą ją oszukać. - To prawda. Wysłał nas Justice North. – Uśmiechnął się, ale uśmiech nie dosięgną jego oczu. Cholera. Skąd mogła wiedzieć na pewno? Nienawidziła myśli o postrzeleniu niewłaściwego człowieka, ale nagle wpadła na pomysł. – Co czujecie? Zamrugał. – Jesteś zbyt wysoko, żeby to zrobić – odpowiedział po kilku sekundach. – Należymy do naczelnych.

Strona | 139

Byli rzadcy, spotkała tylko jednego, ale była w stanie powiedzieć czym był, ponieważ miał widoczne anomalie zbieżne z małpą – płaski nos i okrągłe oczodoły. Jej podejrzenia, że ją okłamują wzrosły jeszcze bardziej. Jednak, czy chciała do nich strzelić mimo wszystko, była na sto procent pewna, że ją okłamują? Jeszcze nie. Nienawidziła być w błędzie, skoro widziała tylko jednego osobnika należącego do naczelnych. Skończyłam medycynę, przypomniała sobie. Powinnam być mądra. Pomyślała przez chwilę, po czym się uśmiechnęła. – Jakie jest dzisiejsze hasło? Nowy Gatunek wie o panującym systemie kodów i chcę, żebyś mi je podał – zmyśliła. Zbladł delikatnie. – Stryczek. Dobry jest. Przyznała mu to. Nie zawahał się szukając odpowiedzi na jej pytanie. Uśmiechnęła się. – Zła odpowiedź. - Zostało zmienione po tym, jak zjechaliście z drogi – szybko oświadczył drugi mężczyzna. – Dzisiaj brzmi stryczek. Justice zmienił je, ponieważ obawiał się, że zostanie ujawnione, jeśli jego człowiek będzie zmuszony do mówienia. Może rzeczywiście użyli właściwego kodu. Ta myśl wprawiła ją w konsternację. Zgadywała, ale to było oczywiste, że zmienili tajne hasła, czy kody. Uczyli się od ludzi odkąd byli na wolności. Uznała, że to nie był wystarczający powód skoro istniała taka możliwość. Potrzebowała czegoś więcej, zanim upewni się w taki, czy inny sposób, że przez cały czas wciskali jej kit. To byłoby okropne, gdyby postrzeliła kogoś, kto naprawdę należy do Nowego Gatunku. Slade mógłby jej tego nie wybaczyć, a ona mogłaby nigdy nie wyleczyć się z poczucia winy. Przysięgła ratować ich życia, nie zabierać, kiedy przyjęła pracę w Homelandzie. - Jeśli jesteście, kim twierdzicie, będziecie znali imię człowieka Justice’a wysłanego, aby mnie eskortować do miejsca, gdzie chciał, żebym się znalazła. Podajcie mi imię członka Nowego Gatunku, nie człowieka. Drugi mężczyzna odezwał się. – Jego imię brzmi Slade. Zawahała się na chwilę, ale później przypomniała sobie jak Slade powiedział, że Justice prawdopodobnie upubliczni ich imiona, aby powszechnie było wiadomo, że Strona | 140

zaginęli, w celu wciągnięcia ludzi do pomocy przy ich poszukiwaniach. Imię Slade’a mogło być w prasie, razem z jej. Porzuciła tę linię przesłuchania. Palec Trishy zacisnął się na spuście. – W takim razie jakie było wczorajsze hasło? – Chciała wiedzieć jak daleko będą w stanie to ciągnąć. Mężczyźni zerknęli na siebie nerwowo. Młodszy spojrzał w górę. - Wczoraj miałem dzień wolny. Nie jestem pewien, ale dzisiejsze brzmi stryczek. Idziemy po ciebie na górę, doktor Norbit. Mamy zespół stacjonujący jakieś pół mili od tego miejsca i zamierzamy zabrać cię z powrotem do Homelandu. Zostałaś uratowana. Jeśli istniał jakiś system kodów, to koleś by go znał, szczególnie skoro miał być członkiem zespołu ratunkowego wyruszającego za człowiekiem z Nowego Gatunku, który był odcięty od swoich ludzi. Skoro go nie znał, domyśliła się, że jej blef wypalił. - Nie ma żadnego hasła, dupku. Zobaczyła, jak obaj mężczyźni ponownie na siebie zerkają, ich zaniepokojenie było oczywiste. Jeden z nich poruszył ręką, aby sięgnąć po coś przymocowanego przy pasie. – Wyciągam moją kartę identyfikacyjną – ostrzegł głośno. – Używamy haseł w Homelandzie. Wszyscy pracownicy ochrony tak robią. - Zatem należysz do strażników ochrony Nowego Gatunku? I pochodzisz z Nowego Gatunku? W takim razie pracujesz na stanowisku strażnika ochrony? Obaj przytaknęli. Nie mogła uwierzyć, jak łatwo potrafili kłamać. Paul powiedział jej, że Nowy Gatunek nigdy nie nazywałby się strażnikami ochrony, zamiast tego preferowali tytuł oficera. Nienawidzili innych określeń. Obserwowała jak wyciąga coś zza siebie. Zastanawiała się, czy wyjmie swój portfel i będzie próbował blefować, pokazując jej swoje prawo jazdy. Zamiast tego wyciągnął pistolet. Trisha spanikowała na jego widok, poderwała broń w jego kierunku i wystrzeliła. Dwie kule ogłuszył jej niczym nieosłonięte uszy zanim oddał strzał. Jego pocisk poleciał szeroko i utknął w ziemi znajdującej się ponad nią, sprawiając że posypała się w dół, na jej plecy. Trzecia kula, którą wystrzeliła, uderzyła w niego.

Strona | 141

Krzyknął, kiedy stracił uchwyt i spadł w dół wzgórza. Zwróciła pistolet na drugiego mężczyznę, który szamotał się, by wyciągnąć coś zza paska, jedną ręka, starając się jednocześnie nie stracić przyczepności na skale, której się trzymał. Ujrzała czarny metal, gdy jego ręka znalazła się w polu widzenia. Pistolet! Trisha strzeliła do niego jeden raz, będąc coraz lepszą w celowaniu. Zobaczyła część jego twarzy, kiedy jego policzek eksplodował czerwienią, po czym zaczął krzyczeć. Poluzował uchwyt i spadł prosto do tyłu. Usłyszała straszny dźwięk chrupania, kiedy uderzył o podłoże. Trisha przesunęła się nieznacznie do przodu, aby spojrzeć na obydwu mężczyzn leżących poniżej. Jeden z nich leżał na boku i nie ruszał się, z jaskrawo czerwoną cieczą rozprzestrzeniającą się na ziemi w pobliżu niego. Drugi mężczyzna, który spadł jako pierwszy, leżał rozciągnięty twarzą do góry. Poruszał ręką i słyszała jak jęczy nawet z miejsca, w którym była. Krew pokrywała jego twarz oraz okolice ramienia. Obserwowała jak leżał tam, poruszając nogą, po czym sięgnął po coś znajdującego się w kieszeni. Kiedy wyciągnął walkie-talkie uświadomiła sobie, że poda przez radio jej lokalizację. Więcej z tych dupków przyjdzie po nią, jeśli jeszcze nie usłyszeli strzałów. Musiała go powstrzymać, wiedząc, że nie da rady większej ich ilości, jeśli zbliżą się do jej lokalizacji. Podczołgała się jeszcze bardziej, aż jej ciało częściowo zwisało znad krawędzi. Strach pochwycił ją od tego, jak daleko wydawała się być ziemia poniżej niej. Mogła runąć w dół na spotkanie śmierci, jeśli wysunie się i straci swój chwiejny punkt podparcia i nie będzie w stanie zatrzymać swojego opadania. Wycelowała i pociągnęła za spust, obserwując jak się szarpnął, gdy kula przebiła się przez jego pierś. Radio, które ściskał w palcach, upadło na zmienię znajdującą się pod nim. Patrzył szeroko

otwartymi oczami w górę, na nią, ale wiedziała, że nie żyje, kiedy nie zamrugał, nie poruszył się, po tym jak minęła dobra minuta. Trisha walczyła z potrzebą, aby zwymiotować po tym, jak oceniła stan obydwu mężczyzn, określiła że byli z całą pewnością martwi i że ich zabiła. Odepchnęła się i wykręciła górną część ciała, wracając do małej jaskini, nadal boleśnie ściskając w palcach pistolet. Zapatrzyła się na niego, po czym upuściła go, a gorące łzy zaślepiły ją. Rzeczywistość tego co zrobiła mocno w nią uderzyła. Strona | 142

Szok, którego doświadczyła pozostawił jej uczucia wewnątrz niej zimne jak lód. Kidy stała się lekarzem poprzysięgła sobie ratować życia, ale właśnie odebrała dwa z nich. To była obrona konieczna. Nie miałam żadnego wyboru. Żadnego. Zmusiła się do kilku uspokajających oddechów poprzez usta i przypomniała sobie Billa. Co groził, że jej zrobi i jak ją uderzył nie było czymś, co kiedykolwiek zapomni. Ci mężczyźni byli częścią grupy Billa i również zrobiliby jej złe rzeczy. Pamiętała, jak trzech z tych mężczyzn trzymało ją przy życiu, aby doglądała ich zranionego przyjaciela. Nie miała wątpliwości, że ludzie, których postrzeliła, zabiliby ją po prostu tak samo jak Barta. Zmusiła się, żeby oddychać głęboko, spokojnie i w końcu odzyskała pewną kontrolę nad swoimi emocjami będącymi w strzępach. Chciała płakać, ale słowa Slade’a powróciły do niej, po tym, jak usłyszeli strzały po zostawieniu Barta na miejscu wypadku. - Najpierw przetrwaj, a później opłakuj – wyszeptała na głos. Trisha tak bardzo chciała, żeby Slade był razem z nią, że to zmieniło się w ból tak dotkliwy, iż nie ustępował. Byłaby z nim bezpieczna. Wiedziała, że trzymałby ją i mówiłby coś, żeby poczuła się lepiej, odciągając od bólu i cierpienia. Miała nadzieję, że był w drodze kierując się do niej, zamiast większej ilości tych ludzi. Spojrzała na pistolet, który upuściła i poskładała emocje do kupy. Slade kazał jej przetrwać, a ona obiecała, że zrobi wszystko, wycierpi każdą rzecz, aby pozostać przy życiu, dopóki nie będzie mógł jej uratować. Nie chciałby, żeby się nad sobą użalała. Będzie oczekiwał, że użyje swojej głowy.

Strona | 143

ROZDZIAŁ 10

- Uspokój się i pomyśl – Trisha wymamrotała na głos. – Świetnie, kiedy to się skończy, stanę się jedną z tych osób, które w kółko gadają same do siebie. Podczołgała się do plecaka, aby przeładować broń. Było tam pudełko wypełnione kulami, które Slade ocalił z obozu. Odczołgała się z powrotem do wyjścia leżąc na brzuchu i chwyciła lornetkę, żeby przestudiować topografię okolicy w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu. Pozostała nisko. Oba karabiny leżały przy jej boku, a pistolet znajdował się kilka centymetrów od dłoni, razem z pudełkiem kul, na wypadek gdyby ich potrzebowała. Ruch po prawej zwrócił jej uwagę. Nie była w stanie ocenić dystansu, ale to nie było zbyt daleko. Zauważyła trzech mężczyzn, a potem czwartego, kiedy maszerowali pomiędzy grubymi pniami drzew. Byli ubrani w zieloną, kamuflującą odzież, w podobnym stylu do ludzi, których właśnie zabiła i co gorsza, szli dokładnie w jej kierunku. Trzech z nich miało długie karabiny zawieszone przez ramię lub spoczywające na barku.

Jeden

mężczyzna

miał

kabury

na

biodrach

i

klatce

piersiowej

do przechowywania pistoletów. Cholera. Byli ciężko uzbrojeni. To nie na żarty wystraszyło Trishę. Nie będą szczęśliwi, kiedy znajdą swoich martwych kumpli. Przeskanowała okolicę, w poszukiwaniu Slade’a, ale nie dostrzegła go. Dziesięć minut później wyśledziła więcej ruchu. Wpatrywała się w dwie, oddalone postacie, a jej nadzieja wzrosła. Chociaż żadna z nich nie była Sladem. Jeden z mężczyzn był rudy, podczas gdy drugi miał kruczoczarne włosy, ale cali byli ubrani na czarno i poruszali się wyjątkowo szybko. Slade powiedział jej, że jego ludzie przybędą i modliła się, żeby należeli do Nowego Gatunku. Musieli nimi być, albo była w głębokim, strasznym gównie i wiedziała o tym. Zwróciła z powrotem lornetkę na obszar, gdzie znajdowali się czterej mężczyźni. Pokonali spory dystans, skoro znalazła ich znacznie bliżej, niż wcześniej. Zwróciła ponownie lornetkę na dwóch, szybko poruszających się mężczyzn, ubranych na czarno. Strona | 144

Wyglądało na to, że kierują się dokładnie na czterech łowców. Przygryzła wargę, starając się ocenić, czy dwóch mężczyzn prawdopodobnie należących do Nowego Gatunku, dotrze do tej czwórki, nim oni znajdą miejsce, gdzie się ukrywała. Szanse na to były duże. Czterej mężczyźni idący w jej kierunku zdecydowanie będą w stanie ją znaleźć. Dwa martwe ciała rozciągnięte na ziemi poniżej stanowiły dobrą wskazówkę co do miejsca jej kryjówki. Przeklęła cicho i modliła się, aby Nowy Gatunek dotarł do niej przed nimi. Opadła nisko, przytulając się mocniej do zmieni i przesunęła lornetkę, aby obserwować postęp obydwu nadciągających grup. Modliła się, aby dwaj mężczyźni z Nowego Gatunku – jeśli byli Nowym Gatunkiem – byli świadomi czterech ludzi urządzających sobie polowanie i żeby wyłapali ich zapach. Zrobiliby to, chyba że byli pod wiatr. Naprawdę życzyła sobie, aby ta myśl jej nie nawiedziła. Jeśli ci dwaj mężczyźni należeli do Nowego Gatunku i starali się ocalić ją i Slade’a, to ostatnią rzeczą, której chciała, było obserwowanie jak zostają zaskoczeni przez obławę. Nie wyglądali na tak dobrze uzbrojonych, jak ich przeciwnicy. Napięcie w jej wnętrzu wzrosło tak bardzo, że dłonie ją bolały od tego, jak mocno ściskała lornetkę, obserwując jak się zbliżają. Nawet w przybliżeniu nie poruszali się tak szybko, jak dwaj mężczyźni, co do których coraz bardziej się upewniała, że należą do Nowego Gatunku. Mogła teraz dostrzec ich długie do ramion włosy i uniformy wyglądające na prawdziwe, choć nadal byli zbyt daleko, aby zobaczyć naszywki ONG, jeśli mieli je na klatkach piersiowych. Czterej łowcy niemal dotarli do martwych mężczyzn znajdujących się poniżej miejsca, w którym się skrywała i wiedziała, że wkrótce straci ich z oczu. Nie zamierzała ruszać się ani o centymetr dalej do miejsca, skąd mogłaby spojrzeć prosto w dół. Mogliby zerknąć w górę i znaleźć ją zbyt łatwo. Nie chciała im również wystawić celu, do którego mogliby strzelać, ani zdradzać swojej dokładnej lokalizacji. Dwóch mężczyzn z Nowego Gatunku zwolniło, już nie biegli. Skradali się powoli w kierunku łowców, najwidoczniej świadomi ich obecności, sądząc z ich ostrożnego zachowania. Ulga spłynęła na Trishę, kiedy obserwowała, jak tandem złożony z Nowego Strona | 145

Gatunku daje sobie ręczne sygnały, zanim się rozdzielili. Jeden z nich podkradł się za myśliwych, podczas gdy drugi ruszył, atakując ich z boku. Zaczęły do niej docierać glosy, aż wiedziała bez patrzenia, że znajdowali się przerażająco blisko. Nadal korzystała z lornetki, mając nadzieję, że była wystarczająco nisko przy podłodze jaskini, aby stać się mniejszym i trudniejszym do dostrzeżenia celem, z podbródkiem spoczywającym na śpiworze. Czterej łowcy znajdowali się blisko w zasięgu jej soczewek. - Wiem, że te strzały pochodziły z tego kierunku – oświadczył pewnie mężczyzna z wyraźnym akcentem. - Buck i Joe Billy powiedzieli, że zamierzają się wspiąć na wzniesienie, żeby się rozejrzeć. – Głębszy głos miał ten sam południowy akcent. – Myślisz, że zabili to dwunożne zwierzę? - Nie wiem – odpowiedział nowy głos bez akcentu. – Ale nie odpowiadają na wezwania przez radio. Spójrzmy prawdzie w oczy, panowie. Te zwierzęta mają umysły, tak samo jak i my i z pewnością nie są tak łatwe do ustrzelenia jak łoś. Dzikie zwierzęta nie odpowiadają i nie noszą broni tak jak my. - Pieprzysz James – zaśmiał się kolejny mężczyzna bez akcentu. – Łoś? Daj spokój. Porównujmy ich przynajmniej do czegoś podobnego. Może są bliżsi małpą. One myślą i chodzą na dwóch nogach, prawda? Z tego co wiemy, Joe Bill i Buck lecą sobie z nami w kulki. Pamiętacie, jak w zeszłym roku zasadzili się na nas tylko dla jaj, żeby zobaczyć, który z nas posika się w gacie? Założę się z tobą o dwadzieścia dolców, że zaraz na nas wyskoczą. - Stoi – powiedział mężczyzna bez akcentu, po czym się roześmiał. Trisha oderwała spojrzenie od czterech łowców i skierowała lornetkę do miejsca, gdzie ostatnio widziała dwóch mężczyzn należących do Nowego Gatunku, ale nie mogła znaleźć żadnego z nich. Kontynuowała przeszukiwanie okolicy, aż w końcu dostrzegła jednego, ale była zszokowana miejscem, gdzie go zlokalizowała. Skoczył z jednej, wysoko położonej gałęzi w koronie drzewa na inną, znajdującą się obok niej. Mężczyzna o kruczoczarnych włosach zdumiewał ją swoim zmysłem Strona | 146

równowagi i gracją. Zatrzymał się praktycznie tuż nad czterema łowcami, którzy nawet nie byli świadomi faktu, że obserwuje ich z góry. Serce Trishy waliło jak młotem, kiedy trzymała lornetkę, nie spuszczając z oczu ciemnowłosego mężczyzny z Nowego Gatunku, gdy ponownie skoczył i wylądował na gałęzi znajdującej się na szczycie drzewa, dokładnie nad poruszającymi się łowcami. Uchwycił się pnia i wydawał się studiować mężczyzn poniżej. Wyciągnął pistolet z kabury przypiętej do jego piersi. Każde włókno w jej ciele mówiło, że zaatakuje. Czarnowłosy mężczyzna należący do Gatunku nagle opadł na niższą gałąź. To była najbardziej pełna gracji rzecz, jaką Trisha kiedykolwiek widziała. Najwyraźniej zrobił to bardzo cicho, ponieważ łowcy znajdujący się poniżej nawet nie spojrzeli w górę. Zszedł na kolejną, znajdującą się niżej gałąź, poruszając się po niej, jakby to była równoważnia, idąc za mężczyznami. Niespodziewanie zeskoczył z drzewa i wylądował ciężko na dwóch łowcach będących poniżej. Trisha sapnęła, ale trzymała lornetkę skierowaną na trzech, leżących mężczyzn. Zobaczyła ruch, kiedy dwóch łowców odwróciło się, aby zobaczyć co stało się za nimi. Ujrzała mignięcie czegoś czarnego i rudowłosy oficer Nowego Gatunku pojawił się znikąd, gdy ruszył na dwóch mężczyzn atakując ich od tyłu. Skoczył, szarżując na nich, jakby był graczem footballowym, powalającym dwóch rywali z przeciwnej drużyny. Była wystarczająco blisko, aby wyraźnie usłyszeć stęknięcia bólu. W przeciągu kilku sekund czterech łowców leżało na ziemi bez ruchu, a dwaj mężczyźni z Nowego Gatunku stali nad nimi w ciszy. Trisha miała naprawdę dobry widok na obydwu mężczyzn i była pewna, że zdecydowanie byli ludźmi Slade’a. Posiadali widoczne anomalia na twarzy, które miała większość Nowego Gatunku. Czarnowłosy mężczyzna miał wyraźnie mniejszy nos i ostre rysy. Nagle miała nieodparte przeczucie, że musi należeć do naczelnych. Rudowłosy miał kocie oczy podobne do oczu Justice’a Northa, wskazujące, że należał do kotowatych. Obydwaj wyciągnęli coś z kieszeni spodni, co przypominało grube, plastikowe więzy i skrępowali dłonie leżących na ziemi mężczyzn, związując je za plecami. Kiedy związali wszystkich swoich więźniów, szarpnęli za ich kostki i związali je, Strona | 147

używając do tego celu więcej białego plastiku, aż mieli ich dokładnie spętanych. Czarnowłosy oficer uniósł kciuki dając znak rudowłosemu towarzyszowi. Jeden z nich zaśmiał się, a Trisha poruszyła się. Jej ciało było ociężałe, ponieważ leżała zbyt długo w tej samej pozycji, ale była w stanie ostrożnie stanąć na nogach. Wychyliła się nieznacznie, spoglądając w dół na mężczyzn, którzy znajdowali się jakieś sześć stóp od miejsca, gdzie leżały dwa ciała. - Halo – zawołała. Nie podskoczyli, ani nie wyglądali na zaskoczonych, kiedy odwrócili głowy i spojrzeli na nią w górę. Pozwoliła, aby to do niej dotarło. Czyżby już wiedzieli, gdzie jestem? Stwierdziła, że prawdopodobnie tak. Jeden z nich, rudowłosy, skinął jej głową. - Przyjdziemy do ciebie, kiedy pozbędziemy się ciał. To twoi zabici? – Szarpnął głową w kierunku dwóch mężczyzn leżących w dole. – Dwóch, prawda? Wyczuwam dwa różne zapachy. Zszokowana Trisha tylko gapiła się na niego. Nie było możliwości, żeby widzieli ciała z miejsca, w którym stali. Musieliby obejść jeszcze kilka drzew i ogromny głaz. W końcu przytaknęła. Czarnowłosy mężczyzna odsunął włosy z twarzy, gdy spojrzał w górę na Trishę. – Gdzie jest Slade? Pochwyciliśmy jego zapach, ale jest słaby, jakby go tu nie było od kilku, kilkunastu godzin. Czemu cię zostawił, doktor Norbit? - Powiedział, że jest ich zbyt wielu. – Zamilkła na chwilę. – Chciał przetrzebić ich szeregi. Wydawał się być pewny, że jeśli zacznie na nich polować, niektórzy z nich będą wystarczająco mocno przestraszeni, aby uciec, ale powinien już wrócić. Powiedział, że jeśli wystrzelę, usłyszy wystrzał i przybiegnie z powrotem. Rudowłosy przytaknął. – To dobry plan. To wyjaśnia, czemu znaleźliśmy dwa puste obozy z unoszącym się zapachem krwi, ale bez ludzi. Dwa obozy? Zastanawiała się, czy znaleźli ten, gdzie ją przetrzymywano, czy ten, który Slade zaatakował zeszłej nocy. Tak naprawdę nie chciała tego wiedzieć. Po prostu martwiła się o Slade’a. Obiecał, że przyjdzie, jeśli będzie potrzebowała pomocy i musiał Strona | 148

usłyszeć wystrzały, ale jeszcze nie wrócił. Zamiast niego musieli ją uratować dwaj z jego ludzi. Czy jest ranny? Nie żyje? Może nadal jest w drodze. - Czy istnieje jakiś sposób, dzięki któremu możecie stwierdzić, czy Slade jest w pobliżu? – Miała cichą nadzieję, że mogą. Rudowłosy uniósł głowę i zaczął węszyć. Potrząsnął nią przecząco. – Nie mogę go wyczuć i jeśli tu zmierza, jest daleko. Kiedy skończymy, sprowadzimy cię na dół. Usiądź i zostań tam, gdzie jesteś. Jesteś już bezpieczna, doktor Norbit. Nasi ludzie przyślą tu helikopter, żeby cię zabrał w bezpieczne miejsce, a my znajdziemy Slade’a, jeśli nie wróci w rozsądnym czasie. Nasze zespoły są rozsiane w promieniu mili, poszukując was. Śledziłbym jego zapach, ale wolę raczej poczekać, dopóki nie będzie pani bezpieczna w helikopterze. Była pani naszym głównym zmartwieniem, skoro Slade sam potrafi o siebie zadbać. Trisha była oniemiała po tym, jak jej powiedziano, że była głównym zmartwieniem Nowego Gatunku. Pracowała dla nich, jasne, ale Slade był jednym z nich. Cieszyła się, że człowiek znajdujący się poniżej niej ma tyle wiary w możliwości Slade’a co do zadbania o siebie mimo wszystko. Musi być naprawdę dobry w sztuce przetrwania. Powiedział jej, że trenował z większością tych mężczyzn i że rzeczywiście znają go bardzo dobrze. Czarnowłosy mężczyzna pochylił się i wyciągnął coś z nisko położonej kieszeni. Ich spodnie zdawały się mieć ich niezliczoną ilość. Trisha przykucnęła, aby zobaczyć, co robił. Wyglądało to tak, jakby miał jakiś rodzaj topornej komórki, do której mówił. Zobaczyła, że jego usta się poruszają, ale nie dosłyszała słów. Szybko uświadomiła sobie, że rozmawia przez telefon satelitarny. Widziała kilka z nich, raz czy dwa. Rozłączył się i schował telefon do jednej z niżej położonych kieszeni. Trisha cofnęła się, oddalając od krawędzi, nie chcąc patrzeć, jak usuwają ciała leżące poniżej. Zastanawiała się, co zamierzają z nimi zrobić, ale nie zapytała. Usiadła na śpiworze i objęła się ramionami, czekając. - Gdzie jesteś, Slade? Cisza ścisnęła ją za serce. Nie wiedziała, czy wszystko z nim w porządku, ani czy kiedykolwiek do niej wróci. Mieli parę spraw do przedyskutowania, Strona | 149

jeśli obydwoje wyjdą z tego cało. Czy to, co zaszło pomiędzy nimi miało jakiekolwiek znaczenie, a może było tylko jedną z tych wywołanych traumatycznymi przeżyciami chwil? Wyrzuciła z siebie przekleństwo. Co, jeśli spał z nią i traktował w taki, a nie inny sposób tylko ze względu na sytuację, w której się znaleźli? Odepchnęła od siebie te myśli. To było zbyt bolesne. *** Slade powęszył w powietrzu, mógł wyczuć zapach swojego gatunku i pochwycił go czysty gniew. Powstrzymaliby go przed zabiciem wszystkich ludzi, którzy chcieli ich skrzywdzić. Odległe odgłosy wystrzałów dochodziły z kierunku, gdzie znajdowała się Trisha. Serce zaczęło mu walić, kiedy przeskoczył nad powalonym drzewem, używając go, aby się wybić i przeskoczyć nad małym wąwozem. Wylądował ciężko, na zgiętych nogach, po czym powstał. - Spokojnie – zawołał męski głos. – Przestań biec. Slade warknął, jego głowa poderwała się do góry, po czym spostrzegł znajomą twarz człowieka znajdującego się na konarze drzewa, jakieś dwadzieścia stóp nad ziemią. – Ona jest w niebezpieczeństwie. - Nie, nie jest. Smiley (Uśmieszek) i Flame (Płomień) ją mają. Dostrzegli jej kryjówkę i przechwytują mężczyzn znajdujących się w pobliżu niej. - Facet zeskoczył, wylądował na stercie martwych liści i wyprostował się. – Nie możesz się teraz pokazać ludziom. - Muszę do niej iść, Ascension (Wniebowstąpienie). - Jest bezpieczna. Mamy ją, mój przyjacielu. – Wzrok drugiego mężczyzny omiótł ciało Slade’a, zanim zatrzymał się na jego oczach. – Jesteś przesiąknięty i umazany krwią. Przestraszysz ją, jeśli zobaczy cię w takim stanie. To dość przerażający widok, nawet jak dla mnie. Jak wielu zabiłeś? - Wielu. – Ciało Slade’a zaczęło się rozluźniać. Trisha będzie bezpieczna, jeśli Smiley i Flame byli w pobliżu. Obaj mężczyźni byli bardzo dobrzy. – Jest bezpieczna? Jesteś pewien?

Strona | 150

- Znalazłeś jej bezpieczne miejsce. Żaden człowiek nie dotrze do niej, zanim nie zrobią tego nasi ludzie. Jest bezpieczna. Spokojnie. Mogę podejść? Jesteś ranny i zdziczały, w tym momencie. Masz ten wygląd więźnia, który tak dobrze znamy. Slade przykucnął, oddychając ciężko i starając się złapać oddech. – Nie zaatakuję. - Miło mi to słyszeć. Nie byłem pewien, jak daleko się posuniesz, jeśli się zatracisz. – Ascension przybliżył się powoli i przykucnął przed nim, aż oddzielała ich tylko stopa. - Nic mi nie jest. – Slade spojrzał w oczy drugiego mężczyzny. - Dobrze. Wiedzieliśmy, że przeżyłeś, ale nie byliśmy pewni twojego stanu psychicznego, jeśli będziesz musiał zabić. Znaleźliśmy kilka stref śmierci. Czemu po prostu nie zostałeś z lekarką? - Otaczali nas, było ich zbyt wielu, a jedna z ich grup znalazła ją, gdy zostawiłem ją po raz pierwszy samą. Ona nie ma żadnych umiejętności przetrwania i pozwoliła im się po prostu zabrać. Musiałem odwrócić sytuację, aby upewnić się, że nie spotka jej już żadna krzywda. Ascension obserwował go w ciszy, marszcząc brwi. – Wyczuwam ją na tobie. Trudno to wyłapać ponad odorem krwi i śmierci, ale to nadal tam jest. Ciche warknięcie wydobyło się ze Slade’a. – I? Ascension sięgnął przed siebie i poklepał go po ramieniu. – Ona jest człowiekiem, słabym, i lekarzem. Składają przysięgi, że będą ratować życia. Nie chcę widzieć jak cierpisz. - Muszę do niej iść. – Slade starał się wyprostować, ale mocny uścisk drugiego mężczyzny tylko się na nim zacieśnił. - Posłuchaj mnie. - Co? - Jesteś teraz zdziczały. Twój umysł jest spokojniejszy, niż się tego obawialiśmy, ale jesteś chodzącą śmiercią. Nie masz lustra. Rysy twojej twarzy i oczy mają dziki wygląd, do którego mamy tendencję, kiedy coś takiego się dzieje. Nie może cię zobaczyć

Strona | 151

w takim stanie. Tylko byś ją wystraszył. Mam rozkaz, żeby cię znaleźć i sprowadzić z powrotem do Homelandu. Pozwól mi siebie tam zabrać. Slade zawarczał. – Nie. Jeszcze tu nie skończyłem. Jest ich więcej. - Rozkazy są… - Zaatakowali ją, jeden z nich pobił ją i próbował zgwałcić. Mogła umrzeć, kiedy przez nich SUV wypadł z drogi. Wypowiedzieli nam wojnę i chcę to skończyć. Każdy kto stąd ucieknie, może zaatakować ponownie w późniejszym terminie. Uścisk dłoni zelżał, po czym zniknął. – Nie mogę cię zabrać z powrotem, jeśli cię nie znajdę. Rozumiem cię, ale musisz się trzymać od niej z daleka, dopóki nie odzyskasz zdolności do tłumienia swojego gniewu. Przynajmniej umyj się zanim do nas wrócisz. Na wschodzie jest strumień. Mogę ją wyczuć na tobie i oni też będą w stanie to zrobić. Mogą się obawiać, że zmusiłeś ją do seksualnej uległości w swoim obecnym stanie. Nie wierzę w to. Znam cię zbyt dobrze i widziałem jak ją obserwujesz podczas służby. Musisz celowo zatrzeć jej zapach na sobie, aby to zachować. Slade pamiętał, jak ugryzł Trishę i wtarł jej krew w swój kark. Nie chciał tego zrobić w tamtym momencie, ale wiedział, że nie wytarł jej również później. Posiadanie jej zapachu trzymało go przy zdrowych zmysłach, kiedy zabijał, aby ją chronić.

- Dokończ co zacząłeś, jeśli uważasz, że będą nadal zagrażać twojej kobiecie. Nigdy cię nie widziałem, a ta rozmowa nie miała miejsca. Obiecaj tylko, że poczekasz dwadzieścia cztery godziny zanim zbliżysz się do niej, po tym jak będziesz gotowy, żeby zostać znalezionym. W lesie są nas trzy tuziny. Przeczesujemy okolicę w poszukiwaniu ludzi. Wzięliśmy ze sobą pięciu naczelnych, więc uważaj na drzewa. Wiedziałem, że nie będziesz się tego spodziewał i czekałem nad ziemią, żeby cię znaleźć. - Sprytnie. Ascension uśmiechnął się szeroko. – Wiem, mój przyjacielu. Przebywaliśmy ze sobą zbyt długo, odkąd zostaliśmy uwolnieni. – Wszelkie emocje opuściły jego rysy. – I nie zapomnij poszukać tego strumienia. Zrobiłbym to teraz, a później kontynuował polowanie. Po prostu umyj się po tym, jak ich znajdziesz, żebyś nie był pokryty ich krwią, kiedy wrócisz. Strona | 152

- Nie zapomnę ci tego. Przysięgasz, że jest bezpieczna? - Masz moje słowo. To było wystarczająco dobre zapewnienie dla Slade’a. – Chcę zabić ich wszystkich za narażanie jej życia. - To sprawia, że odczuwam strach. Znajdź człowieczeństwo wewnątrz siebie. Powiem, że przeszukałem tę okolice bez rezultatów. – Wstał. – Idź i od tej chwili uważaj na drzewa. Nie jestem jedynym, który wpadł na pomysł, żeby się tam schować, aby cię odszukać. Slade wstał i ruszył przez gęsty las, zwracając uwagę na to, co znajdowało się ponad nim, tak samo jak na otoczenie. Naczelni trzymają się koron drzew, kiedy to tylko możliwe, trudniej złapać ich zapach, a on nie chciał zostać znaleziony, dopóki nie przetrzebi grupy ludzi, którzy próbowali skrzywdzić jego Trishę. Opanował go żal, kiedy przypomniał sobie słowa Ascensiona. Trisha była człowiekiem, była słaba emocjonalnie i była lekarzem, mogła go znienawidzić za życia, które zabrał. Pomyśli o tym później, ale teraz musiał zająć się zagrożeniem.

Strona | 153

ROZDZIAŁ 11 - Idę do pani, doktor Norbit – jeden z mężczyzn zawołał jakąś godzinę później. Trisha wstała i podeszła do krawędzi. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła był brak ciał. Nie mogła nawet dostrzec śladów krwi na podłożu. Wyglądało to tak, jakby ktoś porozrzucał ziemię na skalanym nią obszarze, aby całkowicie ukryć to, co tu się stało. Obserwowała, jak ciemnowłosy mężczyzna z Nowego Gatunku z łatwością wspina się w górę, zmierzając w jej kierunku, bez trudu radząc sobie ze stromym terenem. Niemal zazdrościła mu jego zwinności i szybkości, gdy zbliżał się do niej. Slade musiał ją podsadzać i pchać, aby wtaszczyć na górę. Piął się coraz wyżej z taką łatwością, jakby szedł spacerkiem po płaskiej powierzchni. Musiał mieć jakieś sześć stóp wzrostu i posiadał szerokie ramiona. Widząc go z bliska była pewna, że po części należał do naczelnych. Był naprawdę słodki, ze swoimi bardziej łagodnymi, niż normalnie występującymi, rysami twarzy. Mężczyźni z Nowego Gatunku byli zazwyczaj przystojni na swój nieokrzesany, atrakcyjny sposób. Miał muskularną, dużą posturę Nowego Gatunku, co zauważyła, kiedy stanął przed nią. Jego rysy były niemal urocze z tymi okrągłymi, ładnymi, orzechowymi oczami i żywą mimiką twarzy – urocze, jak u naczelnych. - Jestem Smiley. Witam, doktor Norbit – powiedział cicho z zaśpiewem w głosie i przykucnął przy wejściu, balansując na śródstopiu. Był zbyt wysoki, aby stanąć prosto wewnątrz jamy. Uśmiechnął się do niej. – Helikopter powinien tu być lada chwila. Byli dzisiaj nieźle zajęci transportowaniem wszystkich ludzi, których złapaliśmy. Staraliśmy się nie zabić żadnego z nich, ale… - Wzruszył ramionami. – Niektórzy z nich byli po prostu zbyt głupi, żeby żyć. Jak się pani trzyma? - W porządku. Wiadomo już coś o Slade’dzie? Powoli pokręcił głową. – Przykro mi, ale nic nie wiemy. Jest jednym z naszych najlepszych ludzi i nie ma potrzeby, aby martwić się o niego. Potrafi zadbać o siebie w każdej sytuacji, nawet ekstremalnej. – Omiatał ją wzrokiem od stóp do głów, ale w sposobie, w jaki studiował jej sylwetkę nie było niczego seksualnego. - Kto panią pobił? Strona | 154

- Zostałam schwytana wczoraj rano, ale Slade mnie uratował. Niestety zanim to zrobił, przytrafiło mi się to. – Wskazała na swój wciąż pulsujący bólem policzek oraz opuchniętą, rozcięta wargę. Wspomnienie całującego ją Slade’a przemknęło przez jej umysł, ale je odepchnęła. – Nic mi nie jest. Kilka rozcięć, parę siniaków i trochę obolałych mięśni, to najgorsze co mi dolega, poza tym, co widzisz na twarzy. - Slade pozwolił, aby panią schwytano? – Wyglądał na niezwykle rozbawionego, a po chwili wybuchnął śmiechem. – Jestem zszokowany. - Nie pozwolił. Został ode mnie odcięty, kiedy poszedł poszukać miejsca, żeby mnie ukryć, jak ta jama, w której teraz jestem. – Trisha ściągnęła brwi. – Slade uratował mi tyłek większą ilość razy, niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić. Proszę, nie śmiej się z tego. Zabił człowieka, żeby mnie ocalić. Uśmiech na jego ustach momentalnie zamarł. – Przepraszam. Nie ma w tym nic śmiesznego.

Proszę

pozwolić

mi

sobie

pomóc

sprowadzić

się

na

dół,

gdzie poczekamy na helikopter. Zostanie pani zabrana do szpitala, gdzie będzie pani gruntownie przebadana przed powrotem do domu. Justice był nieugięty w kwestii pani bezpieczeństwa i opieki medycznej, zanim wrócimy do Homelandu. Czeka tam, żeby z panią porozmawiać. Trisha rozejrzała się po małej przestrzeni, ale nie dostrzegła niczego, co powinna zabrać ze sobą. Jej uwaga skupiła się na pistolecie i strzelbach. - Czy powinniśmy je zabrać ze sobą? Nienawidzę myśli o dzieciach, które wdrapią się tu w przyszłości i je znajdą. Wszystkie sztuki są naładowane. - Zajmiemy się tym. – Odwrócił się, niemal ocierając się głową o ziemię stanowiącą sklepienie. – Zamierzam pomóc pani zejść na dół. Chciałaby pani, abym ją zniósł na plecach? Jestem bardzo dobry we wspinaczce i obiecuję, że nie pozwolę pani spaść. - Myślę, że dam sobie radę, jeśli po prostu pomożesz mi zejść. Slade musiał mnie kilka razy łapać. Obawiam się, że nie posiadam takiej koordynacji ruchowej, jak wy. Przytaknął, uśmiechając się. Trisha miała pewne domniemania co do tego, dlaczego nazywał się Smiley. Wydawał się to robić bez większego wysiłku i często. – To dar, który posiadamy. Strona | 155

Trisha powoli podeszła do niego, przyglądając się uważnie podłożu, kiedy dotarła do krawędzi. Nie była dobra we wspinaczce, a to była długa droga w dół. Smiley poruszył się, schodząc jako pierwszy i spoglądając na nią w górę. - Po prostu niech się pani odwróci i zacznie schodzić. Będę tuż poniżej. Złapię panią, jeśli pani spadnie. – Puścił do niej oko. – Jestem silny. Obiecuję pani nie upuścić. Bała się, ale odwróciła, starając się nie patrzeć w dół. Schodzenie było gorsze, niż wspinaczka w górę. Dwukrotnie się zsunęła, ale dłonie Smiley'a złapały ją za każdym razem, zatrzymując w miejscu, aż w końcu dotarli na dno wąwozu. Miała ochotę ucałować ziemię, ale powstrzymała się zanim jej wybawiciele doszliby do wniosku, że postradała rozum. Rudowłosy spojrzał na nią i skinął głową. Zobaczyła, jak jego nozdrza poruszają się, po czym ściągnął brwi. Przysunął się do niej, ponownie obwąchał i spojrzał na nią ponuro. - Jestem Flame. Co się pani przytrafiło? Trisha również się na niego patrzyła, niepewna, o co dokładnie mu chodziło. Miał około sześciu stóp, trzech cali i był wyższy od niej o dobrą stopę, oczywiście należał do Nowego Gatunku, ze swoimi szerokimi ramionami i muskularnym ciałem. Wyglądał jakby z łatwością mógł poważnie skopać parę tyłków. Sprawiał wrażenie bardziej przerażającego z tymi wydatnymi kośćmi policzkowymi i ostrymi zębami, ledwie skrywanymi przez usta. - Zostałam schwytana i pobita. Byłam także w SUV-ie, który stoczył się po zboczu góry, po czym uderzył po drodze w kilka drzew. To było ciężkich kilka dni dla mojego ciała. Flame ponownie zaczął węszyć. – Ma pani na sobie zapach Slade’a, ale wyczuwam również dwóch ludzkich mężczyzn. Pachnie pani krwią, strachem i seksem. – Wyglądał teraz jeszcze bardziej niebezpiecznie. – Została pani zgwałcona przez tych ludzi? Otworzyła usta, po czym je zamknęła. – Slade mnie ocalił. Zaczynała trochę świrować. Wiedziała, że ich zmysł węchu jest niesamowity, ale to, że facet potrafił wyłowić tak wiele rzeczy tylko obwąchując ją, było zdecydowanie Strona | 156

upiorne. Wiedza, że mają tak wyczulony węch sprawiała, że czuła się naprawdę niekomfortowo. - Wytropię tych dwóch mężczyzn i zabiję ich. – Flame zamrugał. – Przysięgam to pani. Zginą za to, czego się dopuścili. Serce Trishy zaczęło walić jak młotem. – Oni już nie żyją. Slade zadbał o to. Szybkie szarpnięcie głową i Flame odwrócił się. – Dobrze. Zamierzam iść poniańczyć te cztery marionetki, które schwytaliśmy, Smiley. Nie pozwól jej zejść ci z oczu. - Nie pozwolę. – Smiley odwrócił się do Trishy i przyjrzał się uważnie jej twarzy. – Dlaczego pani nie usiądzie? Helikopter wkrótce tu będzie. Trisha usiadła. I tak już była pokryta warstwą brudu, więc nie przejmowała się, czy jeszcze bardziej się ubrudzi. – Gdzie wyląduje? Zawahał się. – Nie wyląduje. Zawiśnie w powietrzu. Przypniemy panią, a oni wciągną panią na pokład. Drzewa na tym obszarze rosną zbyt gęsto, żeby wylądować, a my nie chcemy ryzykować, idąc z panią pieszo. Już bez tego przeżyła pani wystarczającą traumę. To będzie bułka z masłem. - Świetnie. – Trishę pochwycił lęk. – Czy wspominałam już, że boję się dużych wysokości? Smiley uśmiechnął się szeroko. – To dobry sposób, aby stawić czoła swoim lękom. Po prostu świetnie. Stanowczo zbyt szybko usłyszała w oddali helikopter, a odgłos śmigieł stawał się coraz głośniejszy, w miarę jak się przybliżał. Smiley pozostał cicho, przyglądając się jej, robił to przez cały czas, kiedy tam siedziała. W końcu odwrócił głowę, by spojrzeć w niebo. - Są tu. Będzie głośno. Zrzucą na dół uprząż, a ja panią zapnę. Ona panią uniesie, a ktoś ze środka wciągnie panią i zapnie w siedzeniu. Poleci pani do szpitala, a dwóch naszych ludzi będzie pani towarzyszyć dopóki nie dotrze pani do domu. Teraz wie pani, czego się spodziewać.

Strona | 157

- Dziękuję za wszystko. Możesz również podziękować Flame’owi w moim imieniu? Przytaknął. – Proszę bardzo, w imieniu nas obu. Cieszymy się, że pani żyje. - Możesz powiedzieć Slade’owi, żeby się ze mną skontaktował, gdy tylko go znajdziecie? Martwię się o niego i nie przestanę dopóki nie będę wiedzieć, że jest bezpieczny. - Mogę to zrobić. – Wzrok Smiley’a powrócił do nieba, kiedy odwrócił się plecami do Trishy. - Zaczynamy. Niech pani zakryje uszy. Te maszyny są bardzo głośne. Wywołują u mnie bóle głowy, ale niektórych rzeczy nie da się uniknąć. Trisha wstała, kiedy helikopter zawisł tuż nad wierzchołkami drzew, w wystarczającej odległości, aby uniknąć zderzenia z czymkolwiek. Podmuch wiatru poderwał z ziemi drobne odłamki, które wirowały wokół niej, zmuszając do osłonięcia oczu. Doskonale rozumiała Smiley’a, kiedy zaklął – głośno i dosadnie. Naprawdę nie wyczekiwała z niecierpliwością następnych kilku minut. Ktoś dotknął jej ramienia. Smiley chwycił ją i zaprowadził do miejsca, gdzie nieopodal zwisała uprząż. Delikatnie popchnął ją w jej kierunku i pokazał, żeby w nią weszła. Uniósł uprząż w górę jej nóg i wciągnął dwa pasy na jej ramiona, a ostatni zarzucił wokół pasa. Smiley puścił do niej oko, zanim zrobił krok w tył. Trisha ścisnęła uprząż w śmiertelnym uścisku, gdy Smiley dał helikopterowi znak ręką. Pasy napięły się, kiedy uniosły ją w górę. Zamknęła mocno oczy i starała się nie panikować, gdy chłostał ją wiatr. Nie otworzyła ich, dopóki ktoś nie złapał jej wokół pasa. Spojrzała w dół i zobaczyła, że Smiley zakrył twarz ramieniem, nie patrząc w górę. Brud i kurz wirowały wściekle tuż nad ziemią, wprawiane w ruch siłą masywnych łopat helikoptera. Osoba trzymająca ją w pasie wciągnęła ją do środka przez drzwi, aż nie mogła już dostrzec tego, co znajdowało się poniżej. Dwaj mężczyźni znajdujący się z tyłu helikoptera byli z Nowego Gatunku. Należeli do psowatych i już widziała ich obydwu w Homelandzie. Brass wyglądał ponuro, a ona nie mogła sobie przypomnieć imienia drugiego mężczyzny. Wyciągnęli ją z uprzęży, Strona | 158

zatrzasnęli drzwi helikoptera i przypięli do miejsca na ławce. Brass podał jej słuchawki wyciszające i wskazał na swoje, żeby pokazać, jak się je nosi. Głośny hałas dochodzący z helikoptera został wyciszony. Z wdzięcznością skinęła głową na Brassa, uważając, że to imię pasowało do niego (*Brass ozn. mosiądz, a the brass – wierchuszka [grupa ludzi sprawująca władzę w państwie]). Miał brązowe włosy, był ogromny, z szerokimi ramionami mierzył jakieś sześć stóp i trzy cale i miał naprawdę ciemne oczy. Drugi mężczyzna był brunetem o czarnych oczach. Z solidnej postury wyglądał niemal jak brat bliźniak Brassa. Brass zajął miejsce koło niej, a jego towarzysz usiadł na ławce naprzeciwko nich. Lot nie trwał zbyt długo, zanim helikopter wylądował na szpitalnym lądowisku. Personel medyczny wybiegł razem z noszami, a ona miała natychmiastowy przebłysk z nocy, w której Slade wkroczył w jej życie. Mimo wszystko była w dużo lepszym stanie, niż on wówczas. Pozwoliła im przypiąć się do noszy bez kłótni, ponieważ była bardziej niż świadoma polityki szpitala. Wiedziała, że lekarze zajmują się najgorszymi przypadkami. Sama leczyła parę z nich, więc starała się zapomnieć, że była teraz pacjentem, kiedy personel zabrał ją w pośpiechu do pokoju zabiegowego. Brass i drugi mężczyzna ruszyli za nią, trzymając się w pobliżu. Wezwany lekarz był grubo po trzydziestce, atrakcyjny i wyglądał, sądząc po jego złotej opaleniźnie, jakby spędził dużo czasu na polu golfowym. Uśmiechnął się do Trishy. - Jestem doktor Evan Tauras. Jak się nazywasz? - Jestem doktor Trisha Norbit. – Zobaczyła, jak drgnął i uśmiechnął się szerzej. – Przysięgam, że będę grzeczna. Brałam udział w wypadku samochodowym podczas którego SUV stoczył się z drogi, kilka dni temu, bez pasów. To długa historia. Wiem, że powinnam być zapięta i byłam, aż do chwili na minutę przed kraksą. Przeturlałam się wewnątrz SUV-a, ale nie wypadłam. Następnie wczoraj zostałam zaatakowana przez kretyna, który parę razy uderzył mnie w twarz. Nie mam żadnego bólu pleców, czy karku. Nie posiadam żadnych oznak urazów wewnętrznych. – Zamilkła na chwilę. – Nie mam alergii na leki i żadnej wyróżniającej się historii medycznej, poza tym, Strona | 159

że wycięto mi migdałki, kiedy miałam dziesięć lat. Nie jestem na lekach, nie palę, nie piję i nie biorę narkotyków. Zamknę się teraz i pozwolę ci wykonywać swoją pracę. Lekarz przytaknął. – Dzięki. Właściwie to mi to upraszczasz. Doświadczyłaś jakichś symptomów wstrząśnienia mózgu? - W pewnym sensie. Jest łagodny, jeśli go mam. Straciłam przytomność po wypadku, a później znowu, wczoraj, kiedy zostałam dwa razy uderzona w twarz. Żadnego niewyraźnego widzenia, czy nudności. - Złapali kolesia, który ci to zrobił? – Lekarz zbadał jej głowę. - Można tak powiedzieć. Nie żyje. Przyglądał się jej uważnie przez chwilę, po czym skinął głową. – Jesteś tą kobietą z wiadomości. Cieszę się, że cię znaleziono. Poruszył się i otworzył usta spoglądając na Trishę. Otworzyła swoje naśladując go, wiedząc co chciał, żeby zrobiła. Przebadał ją pod kątem urazów jamy ustnej, następnie zbadał twarz, dotykając obszaru pokrytego siniakami. Drgnęła nieznacznie, ale pozostała nieruchomo. Lekarz przesunął się niżej, dokonując wraz z pielęgniarką oględzin. Była im wdzięczna, że jej nie rozebrali. Brass i drugi mężczyzna stali w drzwiach, znajdujących się z boku pokoju zabiegowego, obserwując każdy ruch, ponieważ jej strzegli. Lekarz zagapił się otwarcie kilkakrotnie na dwóch mężczyzn należących do Gatunku, wyglądając na lekko zirytowanego i zaniepokojonego. Trisha rozumiała powód jego zachowania i chciała go zapewnić, że wszystko jest w porządku. - Dokonano zamachu na moje życie, więc muszą być tutaj. Przykro mi, jeśli przeszkadza ci posiadanie publiczności. Doktor Evan Tauras przytaknął. – Żadem problem. Po prostu są duzi. – Jego głos opadł do szeptu. – Nigdy osobiście ich nie widziałem, ale w wiadomościach wyglądają na mniejszych. Są bardzo wysportowani. Trisha odszepnęła. – Tak. Wiem. Mają również wyjątkowy słuch. Wyszepcz im „cześć”.

Strona | 160

Lekarz poderwał głowę, aby spojrzeć na obydwu mężczyzn. Brass puścił mu oko i napiął mięśnie. Drugi mężczyzna z Nowego Gatunku wyglądał ponuro, ale pomachał. Trisha musiała zwalczyć śmiech, kiedy twarz lekarza zarumieniła się nieznacznie, zanim odwrócił się, skupiając swą uwagę na pielęgniarce, aby podyktować jej listę badań do wykonania. Chciał zrobić prześwietlenie. Trisha nie uważała, że jest jej potrzebne, ale nie protestowała. To był jego pokój zabiegowy, jego dyżur, a ona nie chciała być wrzodem na tyłku. *** Dwie godziny później wypuścili ją z jakimiś lekami przeciwzapalnymi na kolano i tabletkami przeciwbólowymi na twarz, a także antybiotykami, bo miała kilka otwartych ran. Zastanawiała się, czy nie poprosić o tabletkę po, ale nie martwiła się o to, co zaszło między nią, a Sladem. Była całkiem pewna, że bez medycznej pomocy nie mogła zajść w ciążę, mimo, iż nie użyli żadnego zabezpieczenia. W pobliżu nie było żadnej drogerii, żeby kupić prezerwatywy, a skoro nie była aktywna seksualnie, nie była na żadnej antykoncepcji. Brass i Harley – tak miał na imię drugi oficer ONG – eskortowali ją do apteki, żeby wykupiła recepty. Helikopter zabrał ich pięć minut później. Nikt nie miał wieści od Slade’a. Trisha zdrzemnęła się, kiedy przytłoczyły ją leki przeciwbólowe. Godzinę później wylądowali w Homelandzie należącym do Nowego Gatunku i obudziła się, gdy Brass podniósł ją, by wynieść z helikoptera. - Jesteś bezpieczna. Po prostu się odpręż. Nie poprosiła, żeby ją postawił. Wyglądało na to, że niósł ją bez wysiłku, tak samo jak Slade. Byli super silni. – Dziękuję. Justice North czekał nieopodal w Jeepie. Obrzucił Trishę spojrzeniem i naprawdę się wzdrygnął. Brass odmówił postawienia jej na ziemi, dopóki nie posadził jej na miejscu pasażera, w otwartym Jeepie Justice’a. Razem z Harley’em wspięli się na miejsca z tyłu, a Justice ruszył w kierunku jej domu. - Nie jestem w stanie wystarczająco cię przeprosić za to, co się stało, Trisha. To był bezpośredni atak na Nowy Gatunek, a ty zostałaś w to wciągnięta przez swój związek z nami. Strona | 161

- To nie twoja wina. Nie jesteś jednym z tych idiotów, którzy zepchnęli nas z drogi, czy stwierdzili, że próba zapolowania na nas, jakbyśmy byli jeleniami, brzmi zabawnie. Dziękuję za helikopter i za to, że Brass i Harley tak dobrze się mną zajęli. Czy są już jakieś wieści od Slade’a? Justice potrząsnął głową. – Nasze zespoły są tam nadal i szykują obławę na kolejnych ośmiu tych dup… Mężczyzn, którzy tam byli, szukając ciebie. Przekażemy ich lokalnym władzom, jak tylko ich znajdziemy. Byliśmy podekscytowani uzyskując autoryzację, by wysłać w tamten obszar nasze własne zespoły. Brass prychnął. – Byli bardzo zadowoleni pozwalając iść nam, zamiast nich. Justice przytaknął. – To było to. Byliśmy od nich lepiej przygotowani, aby przeszukać duży, zalesiony obszar, przy użyciu znacznie mniejszej liczby ludzi. - Nie chcieli mieć tych fanatycznych idiotów na swoim tyłku – powiedział wprost Harley. - Dali nam kompetencje, żeby tam iść i posprzątać cały bałagan. Nie będziemy mieć w tym udziału, cała chwała spadnie na nich, choć lokalna policja nie znalazła się w niebezpieczeństwie. Justice zerknął na Trishę i mocno ściągnął brwi, węsząc. Nie powiedział ani słowa, ale zauważyła, że zrobił to ponownie. Nagle wyglądał na bardzo złego, gdy zaparkował Jeepa na podjeździe. Zobaczyła strażnika ochrony Homelandu stojącego na ganku, choć nie należał do Nowego Gatunku. - Zostań tu – rozkazał jej Justice. – Wysłałem go przed nami, ponieważ wiedziałem, że zgubiłaś klucze we wraku. Znaleźliśmy je razem z torebką. Wszystko, co byliśmy

w

stanie

odzyskać,

umieściliśmy

w

twoim

domu.

Ubrania,

które nie były porwane, czy uszkodzone, zostały wyczyszczone. To, co nie zostało odzyskane, zostanie zastąpione z naszych funduszy. – Justice okrążył Jeepa i uniósł zaskoczoną Trishę w swoich ramionach, po czym ruszył w kierunku drzwi frontowych. – Dano mi pełną kartę medyczną obrażeń, które odniosłaś. Lekarz powiedział ci, żebyś nie chodziła o własnych siłach przynajmniej przez dwa dni. Strażnik ochrony skinął na Trishę, kiedy otwierał drzwi frontowe. Justice wszedł do środka i delikatnie umieścił ją na kanapie. Zawahał się przez chwilę, Strona | 162

po czym odwrócił, aby przyjrzeć się uważnie Brassowi i Harley’owi. Strażnik ochrony również wszedł do domu. - Możecie proszę dać nam kilka minut? Chciałbym porozmawiać z Trishą na osobności. Przeszła już wystarczająco dużo i nie musimy do tego dodawać traumy spowodowanej koniecznością opowiedzenia mi tego, co się stało w towarzystwie męskiej publiczności. Trzej mężczyźni wyszli cicho i dokładnie zamknęli za sobą drzwi. Justice ruszył w kierunku dwuosobowej kanapy, na której spoczął. Wyglądał na spiętego. Jego kocie oczy spotkały się ze wzrokiem Trishy. - Wyczuwam na tobie strach, brud, krew i seks. W karcie medycznej lekarz nie wspomniał, że byłaś napastowana seksualnie. Czy jeden z tych fanatyków wykorzystał cię? Powiedziano mi, że obrażenia twojej twarzy są wynikiem działań jednego z tych dup… - odchrząknął. – Fanatyków. - Możesz nazywać ich dupkami. Ja tak robię. – Spotkała się ze spojrzeniem Justice’a, nie odrywając od niego wzroku. – I nie zostałam zgwałcona, ale było blisko. Naprawdę nie chcę rozmawiać o szczegółach, ale Slade dotarł tam na czas. Powstrzymał faceta, zanim rzeczywiście mógł mnie skrzywdzić. – Zamilkła na chwilę. – Musiał go zabić. - Uprawiałaś z kimś seks zanim wyjechałaś? Nie byłem świadom, że z kimś się spotykasz. Trisha skrzywiła się. – Moje życie seksualne, to nie twój interes, panie North. - Nie chciałem cię obrazić. Zacząłem od złej strony. Wybacz zły dobór słów, ale staram się ustalić, czy nie próbujesz mnie okłamać w sprawie gwałtu. Pracujesz tu i nie opuszczasz Homelandu. Jestem świadom wszystkich osób, które przychodzą i opuszczają te mury. Uprawiałaś z kimś seks, ponieważ wyczuwam na tobie ten zapach. Oczywiście czuję Slade’a i dwóch ludzkich mężczyzn. Nosisz teraz również zapach mój i Brassa, ale są one słabe, ponieważ obaj cię nieśliśmy. Wiem, że Smiley cię dotykał, aby pomóc ci zejść po zboczu. - W jaki sposób tak dobrze odróżniasz ludzi od Nowego Gatunku? Strona | 163

Przyglądał się jej uważnie. – Nowy Gatunek… Ciężko to wyjaśnić. Po prostu potrafię dostrzec różnicę. Zapach jednego samca jest znajomy. Po prostu chcę znać prawdę, jeśli zostałaś wykorzystana seksualnie. - Nie zostałam. Znajomy zapach, który możesz wyczuć prawdopodobnie należy do kierowcy SUV-a, Barta. Nie znam jego nazwiska. Został ranny w wyniku wypadku, a ja go dotykałam, żeby zbadać obrażenia. On nie żyje, prawda? Slade i ja słyszeliśmy trzy wystrzały po tym, jak Bart odmówił opuszczenia miejsca wypadku. Uważał, że ci mężczyźni nie skrzywdzą go, ponieważ jest człowiekiem. Próbowaliśmy mu powiedzieć, że go zabiją, ale nie chciał nas słuchać. Nie mieliśmy wyboru, musieliśmy go zostawić. - Nie żyje. – Przytaknął Justice. – Został postrzelony w krocze, żołądek i głowę po tym, jak został związany i poddany torturom. Zakładamy, że starali się z niego wyciągnąć informację odnośnie tego, gdzie zniknęliście ze Slade’m. Jego ciało zostało znalezione obok rozbitego SUV-a. Koroner stwierdził, że został zabity wkrótce po wypadku.

Strona | 164

ROZDZIAŁ 12

Trisha podejrzewała, że Bart zginie, była tego pewna, kiedy dotarły do nich odgłosy wystrzałów, ale wysłuchanie tego, co mu zrobiono, wstrząsnęło nią. Przed oczami mignęła jej jego twarz, jaki był wystraszony i był zaledwie chłopcem. Takim z matką, która wystarczająco się o niego martwiła, aby chcieć, żeby poszedł do weterynarza

i

wziął

szczepionkę

przeciwko

chorobom

przenoszonym

przez zwierzęta. - Jezu – sapnęła. – W krocze? Justice zawahał się. – To, co zrobili było bezwzględne i okrutne. Jedną rzeczą jest zabicie człowieka z zimną krwią, a zupełnie inną wykastrowanie go przed śmiercią. Jej żołądek zakołysał się tylko lekko. – Wykastrowanie? - Użyli krótkiej strzelby o dwóch lufach strzelając z bliskiej odległości. Koroner powiedział nam, że musieli ją przyłożyć bezpośrednio do pachwiny zanim pociągnęli za spust. Ci dranie to prawdziwe zwierzęta, a wciąż mają problem z nami. Gatunek nigdy nie postąpiłby tak nieludzko. Trisha skoczyła na nogi. – Muszę wziąć prysznic. Wiem, że masz pytania, ale jestem zmęczona, głodna i brudna. - Przygryzła wargę i wzdrygnęła się, zapominając jaka była obolała. Spotkała się ze wzrokiem Justice’a, kiedy wstał. – Prawdopodobnie również porządnie się wypłaczę. Nie zostałam zgwałcona, przysięgam. Slade powstrzymał mojego napastnika zanim mógł to zrobić. Jestem wdzięczna za twoją troskę w kwestii mojego samopoczucia, ale moje życie seksualne jest sprawą osobistą. Mam jednak jedną prośbę. - Proś o cokolwiek. - Kiedy będziesz miał wieści o Slade’dzie, nieważne, która będzie godzina, proszę, niech ktoś do mnie zadzwoni i da mi znać. Bez przerwy ratował mi tam życie. Nie sądzę, że będę w stanie dobrze wypocząć, zanim nie dowiem się, co się z nim stało.

Strona | 165

- Mam zamiar zostawić tu Brassa. Każę ci dostarczyć jedzenie, będzie czekało na ciebie po tym, jak weźmiesz prysznic. Obiecuję, że jeśli się czegoś dowiem, zadzwonię do Brassa, a on przekaże ci wieści. Jutro porozmawiamy o tym, co się stało. - Brass tu zostaje? Justice skinął głową. – Tak. To środek zaradczy. Wygląda na to, że niektórzy z tych dupków zginęli. Paru z ich współpracowników jest nieźle wkurzonych, że umarli zamiast zabić nas wszystkich. Będziesz miała ochronę przez całą dobę, dopóki nie będziemy pewni, że zagrożenie zostało wyeliminowane. Znasz Brassa, a cała ta sytuacja była dla ciebie dosyć traumatyczna. On weźmie pierwszą zmianę. Chcę, żeby był wewnątrz twojego domu. Może siedzieć na kanapie, jeśli nie masz nic przeciwko. Będzie tu, żeby odbierać dostawy jedzenia i przekazywać ci wszelkie informacje ode mnie. - Ale przecież jesteśmy w Homelandzie, a tu jest bezpiecznie. Ci kretyni nie są w stanie przejść przez bramę, żeby dotrzeć do mojego domu. Jestem pewna, że… - Ktoś powiedział im o naszych planach – przerwał jej Justice. – Wiedzieli, którą trasę wybraliśmy dla twojego SUV-a, co mówi nam, że mają tu informatora. Tylko nasza ludzka ochrona wiedziała dokąd jedziemy, o której godzinie i jak się tam dostaniemy. Będziesz miała oficera Nowego Gatunku przez okrągłą dobę, aby cię chronił, dopóki nie upewnię się, że jesteś bezpieczna, a stanie się to nie wcześniej, niż kiedy znajdziemy winnego. – Odetchnął głęboko. – Muszę już iść, ale jedzenia wkrótce przyjedzie. Zjedz i odpocznij. Była oszołomiona faktem, że ktoś pracujący w Homelandzie zdradził Nowy Gatunek, ale wierzyła Justice’owi i jego ponuremu wyrazowi twarzy. - Nie musisz przysyłać mi jedzenia. Mogę zrobić sobie kanapkę. - Nie. Potrzebujesz dobrego, ciepłego, domowego posiłku. W tej chwili dzwonię po jedzenie. Każę im przysłać ci kilka dań. Zobaczymy się rano. Po prostu zadzwoń do mnie, kiedy się obudzisz i będziesz gotowa. - Dziękuję. Proszę, nie zapomnij się ze mną skontaktować w sprawie Slade’a.

Strona | 166

- Przysięgam, że nie zapomnę. Jak tylko się czegoś dowiem, ty też będziesz o tym wiedzieć. – Otworzył szeroko drzwi frontowe, a ona usłyszała jak cicho rozmawia z mężczyznami na zewnątrz. Trisha powoli weszła do sypialni i złapała duże, wygodne, bawełniane spodnie i workowaty t-shirt. Poszła do łazienki. Zobaczyła swoje odbicie w lustrze i chciała wybuchnąć płaczem. Wyglądała jak coś, co kot przeciągnął przez podwórko, zanim rzucił to, by znaleźć coś lepszego do porwania na kawałki. Miała siniaka od ucha do krawędzi szczęki, który ciągnął się kilka cali wzdłuż twarzy. Dolna warga była bardzo opuchnięta z jednej strony, tam, gdzie skóra została rozcięta. Rana była czerwona i spuchnięta. Długie, blond włosy były zmierzwione i beznadziejnie splątane. Do tego wszystkiego pokrywała ją cienka warstewka brudu. Ubrania, które miała na sobie były w równie złym stanie. Rozebrała się i wzdrygnęła jeszcze bardziej widząc bolesne sińce na nadgarstkach, za które została przywiązana do drzewa. Miała ich jeszcze więcej na plecach, biodrze i łopatce. Powstały kiedy SUV stoczył się po wzgórzu. Następnie zauważyła duży siniak na udzie, pochodzący z wypadku. Wiedziała, że musi wyglądać tragicznie. Weszła pod strumień wody i po prostu tam stała przez dłuższą chwilę, po czym bardzo

delikatnie

obmyła

zranioną

skórę.

Bolało,

pomimo

leków

przeciwbólowych. Łzy zaczęły płynąć nieprzerwanym strumieniem, gdy usiadła na dnie brodzika i ukryła twarz w dłoniach. Wiedziała, że jej życie zmieniło się na zawsze. Dwaj mężczyźni nie żyją, a ona się do tego przyczyniła. Jak mogła kiedykolwiek wrócić do tego, kim kiedyś była? Według niej, nie było takiej możliwości. Delikatne pukanie do drzwi w końcu sprawiło, że przestała płakać. – Wyjdę za chwilę. - Potrzebuje pani pomocy? – Rozpoznała głos Brassa. – Jest pani bezpieczna, doktor Norbit. – Zamilkł na chwilę. – Wchodzę. Cholera. Starała się wstać, ale jej ciało odmawiało posłuszeństwa. Prysznicowe drzwi skrywały jej nagość, ale były zrobione z matowego szkła. Mogła dostrzec zarys sylwetki Brassa, kiedy ruszył w jej kierunku. - Doktor Norbit? Strona | 167

- Usiadłam i teraz tak jakby utknęłam – przyznała. Nienawidziła być tak słabą i tak bardzo obolałą. – W końcu wstanę, kiedy się lepiej poczuję. Mógłbyś mi tylko rzucić ręcznik? – Zakręciła wodę, przekręcając kurek znajdujący się obok niej, żeby wyłączyć prysznic. – Proszę? Duży

ręcznik

kąpielowy

został

przerzucony

ponad

drzwiami

kabiny

prysznicowej. Trisha złapała go i użyła, żeby zakryć nim tak wiele ciała, jak mogła. Dwie sekundy później Brass wprawił ją w oszołomienie, kiedy otworzył drzwi. - Nie będę patrzył na panią jak na kobietę. Proszę pozwolić mi sobie pomóc, doktor Norbit. Nigdy bym pani nie skrzywdził w żaden sposób. – Pochylił się, sięgając po nią. Jego dłonie ostrożnie chwyciły ją pod żebra i delikatnie podniosły do góry, stawiając na nogach. – Zabierzmy panią do łóżka. - Przyjechało jedzenie, a ja przyniosę pani jeszcze kilka leków przeciwbólowych. Świadomość, że potrzebuje pomocy sprawiała, że czuła się trochę upokorzona. Nie walczyła, kiedy ogromny mężczyzna wyprowadzał ją z brodzika. Jego ramię podtrzymywało ją na nogach, a ona potrzebowała tego. Kurczowo przyciskała do siebie ręcznik, ale nie mogła nic poradzić na to, że jej tył był całkowicie nagi. Wiedziała, że jej twarz musi płonąć czerwienią. Brass nagle złapał za ręcznik i wyciągnął go z jej uścisku. Trishy opadła szczęka. Jej uwaga podryfowała do mężczyzny trzymającego ręcznik. Zwarł się z nią spojrzeniem, podtrzymując kontakt wzrokowy. Opuścił rękę, po czym opatulił bezpiecznie jej ciało rozłożonym ręcznikiem, zanim znów po nią sięgnął. Po prostu zagarnął ją w swoje ramiona i delikatnie posadził na blacie. Odwrócił się, złapał kolejny ręcznik i bez słowa zaczął wycierać jej ociekające wodą włosy. - Dziękuję. Brass skinął głową. – Była pani bardzo silna. Jak na kogoś tak małego, ma pani mój pełen szacunek, doktor Norbit. Była pani bardzo dzielna, ale teraz jest czas, żeby pozwoliła pani komuś się sobą zająć. - Proszę, mów mi Trisha. Błysnął uśmiechem. – Zamierzam cię znowu podnieść, teraz, kiedy twoje włosy nie zmoczą łóżka i położyć cię w nim. Widzę, że masz pidżamę, ale cierpisz z powodu Strona | 168

wystarczająco dużej ilości obrażeń, abym cię ostrzegł, na podstawie własnego doświadczenia, że lepiej będzie, jeśli nie będziesz miała niczego na sobie podczas dochodzenia do siebie. No to w górę. Wrzucił do zlewu ręcznik, którym wycierał jej włosy i uniósł ją w swoich ramionach. Delikatnie wyniósł ją z łazienki i zaniósł do łóżka, gdzie ktoś już wcześniej zsunął koce. Położył ją na materacu i wyjął spod niej ramię. Wyciągnął ku niej rękę i zamknął oczy. - Zabiorę mokry ręcznik do łazienki, żeby go powiesić, kiedy ty się będziesz przykrywała. Trisha podała mu ręcznik i podciągnęła koce pod samą szyję. Obserwowała, jak Brass wraca do łazienki, w której pozostał przez kilka minut, robiąc w niej porządek. Następnie wyszedł z niej, zgasił światło za sobą i skinął na nią zanim zniknął w drugim pokoju. Natychmiast wrócił, pchając przed sobą wózek z jedzeniem, który składał się z trzech półek wypełnionych przeróżnymi potrawami. Trisha wytrzeszczyła oczy na ten widok. - To wszystko nie może być tylko dla mnie. Wzruszył ramionami. – Justice nie wiedział, co chcesz zjeść, więc kazał przygotować sześć różnych dań. Rada ma swojego osobistego kucharza. Justice zadzwonił, żeby przygotowano jedzenie, kiedy dowiedział się, że przybędziesz. Są tu również desery. I znowu Justice nie wiedział, co będziesz chciała zjeść, więc kazał im przysłać wszystkiego po trochu. Brass uniósł dużą tacę. Postawił ją na kolanach Trishy i uśmiechnął się. – Zdejmę przykrywki, żeby pokazać ci, z czego możesz wybierać. - Pomożesz mi zjeść to wszystko, prawda? Zachichotał. – Miałem nadzieję, że mnie o to poprosisz. Umieram z głodu. W żołądku Trishy głośno zaburczało. Jej twarz oblała się rumieńcem, kiedy Brass ponownie zachichotał. Najwyraźniej to słyszał. Zaczął zdejmować przykrywki, wymieniając nazwy potraw, które zostały przygotowane. Nie dotknął deserów. - Wezmę grillowany stek i polędwicę wołową. Może tak być? Strona | 169

Uśmiechnął się szeroko. – W porządku. Jestem wdzięczny, że nie chcesz żeberek. Zobaczyłem je i ślinka mi pociekła. Jesteś głodna, nieprawdaż? - Umieram z głodu. Brass położył oba dania na tacy. Opuścił pokój i wrócił po minucie z kilkoma napojami gazowanymi. Trisha wzięła wiśniowy. Trzymała w lodówce trzy rodzaje napojów. Brass się zawahał. - Pójdę zjeść do salonu. Zawołaj, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. – Podniósł żeberka. - Możesz tu usiąść. – Wskazała na krzesło stojące obok łóżka. Szafka nocna po tej stronie była pusta, więc mógł jej użyć jako stołu. – Zamierzałam włączyć telewizję. Przykro mi, że w salonie nie ma telewizora. Zamierzałam kupić kilka rzeczy do domu, ale jeszcze się tym nie zajęłam. Możesz tu zostać, pooglądać ze mną telewizję, a ja dam ci pilota, jeśli obiecasz, że nie włączysz żadnego programu związanego z historią, czy sportem. Roześmiał się. – Sama wybierz kanał. – Brass usiadł i postawił swój talerz na stole. Otworzył jeden z napoi. – Dzięki. Co zamierzasz tu zmienić? To ładny dom. - Nienawidzę tego łóżka i chcę oddzielić sypialnię od biura. – Wskazała w kierunku kąta, gdzie postawiła biurko. – Nie chcę mieć biura w sypialni. Muszę mieć możliwość, by się tu zrelaksować, a ile razy patrzę na nie, mogę myśleć tylko o pracy. Brass zwrócił na nią swój wzrok. – Co jest nie tak z twoim łóżkiem? Lubię duże łóżka z baldachimem, a to wygląda na solidne. - Jest za duże. Za każdym razem, kiedy się na nie wdrapuję czuję się, jakbym miała pięć lat i naprawdę nienawidzę się wspinać. – Zerknęła na podłogę. – Widzisz te schodki? – Wzruszyła ramionami. Brass rzucił okiem w dół i zaczął chichotać. Starał się przestać, ale wyglądał na zbyt rozbawionego, by to ukryć. – W obronie łóżka muszę stwierdzić, że jesteś niska. Jesteś o kilka cali niższa od przeciętnej kobiety. - Taa, wiem. – Przekroiła swój stek i wzięła kawałek do ust. Jęknęła. – To takie dobre. Strona | 170

Brass zadławił się napojem. Trisha odwróciła głowę i zastała go patrzącego na nią i uderzającego się w pierś. - Wszystko w porządku? - Tak. – Przytaknął. – Wnioskuję po dźwięku, który wydałaś, że kucharz Rady jest wart pieniędzy, które mu płacimy? - Jest wart każdego centa. Odkroiła kawałek polędwicy wołowej i wzięła ją do ust. Ponownie jęknęła i się uśmiechnęła. – Idealna. Pyszna. Niemal rozpływa się w ustach. Brass patrzył na nią. - Chcesz spróbować? Dali mi duże porcje. - Nie, dziękuje. To wszystko jest twoje. Kocham żeberka. Mogę jednak później wciągnąć rostbef, jeśli go nie chcesz. Mamy tendencję do jedzenia w dużych ilościach. - Częstuj się. Nigdy nie zjem tego wszystkiego. Jedli. Trisha znalazła film akcji, na który oboje się zgodzili. Brass zjadł trzy dania i znalazł jeszcze miejsce na deser. Dał jej dwie tabletki przeciwbólowe. Gdzieś w czasie filmu odpłynęła w sen. *** - Trisha? Obudziła się, czując się trochę niewyraźnie. Spojrzała na Brassa, widząc jego twarz w odległości jakiejś stopy od swojej, w przyciemnionym pokoju, ale nie całkiem pogrążonym w ciemnościach. Zamrugała, pozwalając powrócić wspomnieniom. Został w jej domu, żeby jej strzec. Uśmiechnął się do niej. - Te leki naprawdę mocno cię otumaniły. Próbowałem cię obudzić przez kilka minut. Właśnie dostałem informację o Slade’dzie. Te słowa rozwiały wszelkie pozostałości snu, a ona spróbowała usiąść. Brass nagle popchnął ją w dół. Jego dłonie delikatnie złapały ją za ramiona, po czym się wyszczerzył. – Uważaj na swoje koce, Trisha. Omal nie błysnęłaś piersiami. – Jego dłonie puściły ją. Strona | 171

Cholera. Zapomniała, że nie ma na sobie ubrań. Złapała koce, aby przytrzymać je na swoim miejscu. – Przepraszam. Wszystko z nim w porządku? - Nic mu nie jest. Właśnie sprowadzają go do Homelandu. Wpadł na jeden z naszych zespołów jakieś dwadzieścia minut temu. Został postrzelony, ale to tylko powierzchowna rana. Zabierają go do szpitala, żeby ktoś go obejrzał, ale powinien wrócić do Homelandu w przeciągu kilku godzin. Do oczu napłynęły jej łzy, ale zamrugała, żeby je odgonić, na wiadomość, że Slade był bezpieczny i żywy, tylko z powierzchowną raną. Został postrzelony. Wiedziała z pierwszej ręki, jak twardy potrafił być Nowy Gatunek i jak szybko się leczył. Nie obawiała się zbytnio, że rana może zagrażać jego życiu, skoro wkrótce spodziewali się go w Homelandzie. - Dziękuję. - Śpij dalej. Nie chciałem cię budzić, ale Justice powiedział, że chciałaś wiedzieć, gdy tylko on czegoś się dowie. Jestem pewien, że Slade przyjdzie tu, gdy tylko wróci, aby osobiście sprawdzić co u ciebie. Po prostu odpocznij. Potrzebujesz tego. - Dziękuję. – Uśmiechnęła się do niego. – Możesz powiedzieć Justice’owi, że jestem mu wdzięczna za wszystko? - Jasne. – Brass wycofał się, żeby wrócić do salonu. Trisha przyglądała się sypialni. Brass zaciągnął zasłony, ale pomiędzy nimi prześwitywało

słabe

światło.

Zerknęła

na

zegarek,

będąc

zaskoczoną,

kiedy uświadomiła sobie, że było pięć minut po szóstej rano. Przekręciła się, a leki sprawiły, że ponownie pogrążyła się w śnie. Slade jest bezpieczny. *** Slade nie chciał usiąść na krześle, czy nawet być na spotkaniu. Musiał iść do Trishy. Naprawdę się nie uspokoi, dopóki nie będzie mógł jej zobaczyć na własne oczy, zaciągnąć się jej zapachem i potrzymać ją w ramionach. Zamierzał zrobić dużo więcej, gdy już jej dotknie, ale zabronił tym myślom wypłynąć na powierzchnię, skoro każdy samiec znajdujący się w biurze Justice’a mógł wyczuć jego podniecenie. Strona | 172

- Jestem bardzo wdzięczny, że nic ci się nie stało. – Justice przysiadł na brzegu biurka, omiatając wzrokiem piętnastu oficerów stłoczonych w pokoju, siedzących lub stojących, po czym westchnął głośno. – Mamy odpowiedzi. Kretyni odpowiedzialni za ten atak, którzy zostali aresztowani, rozmawiali z policją. Właśnie skończyłem telefoniczną konferencję z detektywem prowadzącym tą sprawę. - Nienawidzą nas – oświadczył Tiger. – Dlatego to zrobili. To dlatego byliśmy atakowani w przeszłości i z tego samego powodu zrobią to znowu. Fury warknął ze swojego miejsca w pobliżu zamkniętych drzwi, gdzie opierał się o ścianę. – Za każdym razem, kiedy myślimy, że zagrożenie zmalało, coś się dzieje. - Spokój – zażądał Justice, spotykając się wzrokiem z każdym. – To dlatego, że zatrudniliśmy lekarza i wieść się rozniosła. Szok usztywnił kręgosłup Slade’a. – Dlaczego mieliby się przejmować akurat nią? - Odbyła dwuletnią rezydenturę na ginekologii. – Justice przebiegł palcami przez rozpuszczone włosy. – Ktoś wydrukował jej CV w gazecie. Te dupki wbiły sobie do głowy, że to jest powodem, dla którego ją zatrudniliśmy. – Skupił się na Furym. – Uważają, że jest tu, aby pomóc nam odkryć, czemu nie możemy mieć dzieci. Złożyłem oświadczenie, że chodziło o lata, jakie przepracowała jako lekarz na ostrym dyżurze, na oddziale traumatologii, co było bezpośrednim czynnikiem, dla którego wybraliśmy jej aplikację spośród innych. Obawiam się, iż nie wierzą, że to prawda. Są pewni, iż próbujemy znaleźć sposób, aby zapłodnić twoją partnerkę, Fury. Warknął. – Ellie i ja nie jesteśmy obiektami badań. Nie powzięliśmy żadnych środków, żeby zrobić coś takiego. Chcemy mieć dziecko, ale obydwoje zgadzamy się, że to nie jest warte bolesnej agonii, która powstanie, gdy pozwolimy lekarzom zniszczyć nasze życie pobieraniem próbek krwi, ich igłami i skanami. - Wiem o tym. – Justice poruszył się na biurku. – Jeśli Mercile nie było w stanie odkryć, co poszło nie tak, jestem pewien, że nie da się naprawić tego problemu. Ich specjaliści od płodności niemal zamęczyli nasze kobiety na śmierć. W tej materii jesteśmy po prostu wadliwi. Nie zatrudniłbym doktor Norbit dla tego celu nawet, jeśli wszyscy zgłosiliby się na ochotnika, by dobrowolnie poddać się badaniom. Zatrudniłbym kogoś innego, kto zajmuje się jedynie tą dziedziną medycyny. Strona | 173

- Wyznaczyli nagrodę za moją głowę – przemówił Slade. - W taki sposób skłonili większość z tych dupków, aby się zgodzili i ruszyli za nią. – Spojrzenie Justice’a spotkało się ze wzrokiem Slade’a. – Byłeś zachętą dla zabicia jej, a oni dodatkowo oferowali pieniądze dla tego, kto przyniesie twoje ciało mężczyźnie, który im przewodził. Wiedzą, że to tylko kwestia czasu, zanim umrzemy ze starości, a tak długo, jak jesteśmy sterylni, pocieszają się, że Gatunek wyginie. – Gniew pogłębił jego głos. – Pomysł, że możemy obcować z ludzkimi kobietami również naprawdę ich wkurzył. - Nienawidzę ludzi. – Flame wyburczał te słowa. – Mężczyźni. – Rzucił przepraszające spojrzenie w kierunku Fury’ego. – Kobiety są słodkie. Twoja Ellie jest wspaniałym człowiekiem. Nie życzę jej niczego złego, ale ci mężczyźni mnie złoszczą. - Nie wszyscy – sprostował Fury. – Chodzi po prostu o tych, którzy nas nienawidzą. - Chodzi o to – kontynuował Justice – że myśl o posiadaniu przez nas kolejnej ludzkiej kobiety w Homelandzie, lekarza, podsyciła ich gniew. Rozważam zatrudnienie kogoś innego na miejsce doktor Norbit, ale zaczynam uważać, że jej przywiązanie do nas jest bezcenne. Ona jest dobrym lekarzem, który jak widzimy radzi sobie ze wszystkim. – Spojrzał na Fury’ego. – Ocaliła ci życie. Nie ma żadnych złych zamiarów w stosunku do nas. Ufam jej, a to jest warte stania się przez nas jeszcze lepszym celem, ze względu na jej doświadczenie. – Odepchnął się od biurka. – Szczęśliwie nigdy nie związała się z jednym z naszych mężczyzn. To naprawdę pchnęłoby tych szaleńców poza krawędź. Slade spiął się, a jego usta się rozchyliły. Zanim mógł coś powiedzieć, odezwał się Brass. - Mogłaby się związać z jednym z nas. Jest bardzo atrakcyjną kobietą. - Każdy mężczyzna, który się o nią troszczy, będzie tego unikał – ostrzegł Flame. - Święta racja – zgodził się Justice.

Strona | 174

Flame ponownie przemówił. – Staramy się otworzyć kolejny dom dla naszych ludzi. Będziemy potrzebować jej, żeby często podróżowała, aby nam tam pomóc uruchomić placówkę medyczną, a za każdym razem, kiedy opuści bramy, będzie miała tarczę strzelniczą przypiętą do pleców. Cholera, nie możemy nawet ufać ludziom pracującym w Homelandzie. Ktoś przekazał jej plan podróży i dane odnośnie dokładnej trasy. Brass i Wager strzegą jej przez całą dobę. Nie ma żadnej szansy na to, że człowiek powiązany z grupami nienawiści nie uczyni z niej głównego celu. Będzie w takim samym niebezpieczeństwie jak Justice, jeśli zwiąże się z jednym z naszych mężczyzn. To sprawi jedynie, że będą chcieli ją zabić dwa razy bardziej, niż teraz. Ona utrzymuje nas przy życiu, jeśli potrzebujemy lekarza, po czym sypia z jednym z nas. Założą, że uczyniła wyeliminowanie naszej wady związanej z rozmnażaniem się swoim priorytetem, skoro będą uważać, iż większość kobiet pragnie mieć dzieci. Lodowaty strach pochwycił Slade’a. Justice codziennie otrzymywał śmiertelne pogróżki. Znał dokładne szczegóły związane z jego ochroną, kiedy gdziekolwiek go eskortowali. Bycie przywódcą ich ludzi stawiało go w niebezpiecznej pozycji. Mógł swobodnie przebywać w otoczeniu tylko kilku zaufanych ludzi, a i to było ryzykowne. Trisha

była

lekarzem

w

Homelandzie

i

leczyła

każdego

człowieka,

który potrzebował jej pomocy. Zdrajca mógł po prostu związać mu ręce i pójść prosto do niej. Zginęłaby, zanim ktokolwiek zdążyłby do niej dotrzeć, nawet z ochroną. Mężczyźni należący do tych grup nienawiści byli szaleni. Nie miał wątpliwości, że jeden z nich mógłby wziąć udział w akcji samobójczej, aby zlikwidować ich wroga. Byłaby nim jego Trisha. A oni zginą, jeśli jej dotkną. - Prawda. – Justice potrząsnął głową. – To dobrze, że żaden z naszych mężczyzn nie jest nią zainteresowany. Musiałbym ją wtedy zwolnić i zatrudnić innego lekarza. Musiałaby być tak samo strzeżona, jak Ellie, której wolno pracować jedynie z naszymi kobietami, skoro nie stanowią dla niej zagrożenia. Oczy Slade’a zamknęły się, a ból w jego piersi stał się ostrzejszy, bliski przeszywającej agonii. Trisha kochała swoją pracę, bycie lekarzem pozwalało jej być sobą, tak jak on był Nowym Gatunkiem. Nie mogli tego zmienić, a wszelkie tego próby byłyby z góry skazane na niepowodzenie. Dojrzałaby do tego, by go znienawidzić, jeśli kazałby jej przedłożyć siebie ponad życie, które wiodła. Z czasem miałaby do niego żal. Nie był wystarczająco pewien, czy zależało jej na nim Strona | 175

wystarczająco mocno, by chociaż pokusiłaby się

pochylić się w jego kierunku,

gdyby dano jej taki wybór. - Będziemy musieli wzmocnić ochronę. Doktor Norbit będzie strzeżona przez całą dobę, dopóki zagrożenie się nie zostanie zredukowane. Musimy znaleźć zdrajcę, który nas wydał. W międzyczasie ci kretyni uświadomią sobie, że nic nie jest w stanie nam pomóc byśmy mieli dzieci i przestaną się obawiać, że puścimy z dymem ich marzenia o obserwowaniu nas jak w końcu umieramy. Justice kontynuował przemowę, ale Slade przestał go słuchać. Bycie z Trishą mogło ściągnąć na nią śmierć. To postawiłoby ją w zbyt dużym niebezpieczeństwie. Trzymał w ryzach swoje emocje, obawiając się, że ktoś będzie w stanie wyczuć jego ból i wiedząc, że będzie rozpaczał później, samotnie. Nie mógł postawić jej w takim niebezpieczeństwie, czy zrujnować jej życia. Znaczyła dla niego zbyt wiele.

Strona | 176

ROZDZIAŁ 13

Pot perlił się na czole Trishy, która zastanawiała się, czy nie będzie poważnie chora. Siedziała niespokojnie w części spełniającej funkcję recepcji w biurze Justice’a Northa i walczyła z mdłościami. Zerknęła na zegarek. Przyjechała trochę wcześniej i została poinformowana, że Justice rozmawia przez telefon. Sama do niego zadzwoniła, prosząc o spotkanie, ale nie miała wyboru, wiedząc, że w obliczu tak ekstremalnej sytuacji powinna być odpowiedzialna. Chodziło nie tylko o jej własne problemy, z którymi będzie zmuszona się zmierzyć. To była duża rzecz i musiała postąpić właściwie. To oznaczało omówienie wszystkiego z Justice’m. Sprawa dotyczyła Nowego Gatunku i miał prawo o tym wiedzieć. Po prostu nie spodziewała się, że w związku z tym będzie czuła mdłości. Wysoka kobieta, siedząca za biurkiem recepcjonistki przyglądała się jej uważnie, wyglądając na delikatnie zaniepokojoną. – Chce się pani napić kawy bądź wody, doktor Norbit? Jest pani naprawdę blada. - Nic mi nie jest. – Trisha zmusiła się do uśmiechu. – To tylko nerwy. Kobieta przytaknęła i skupiła się na ekranie swojego komputera. – To powinno zająć jeszcze tylko kilka minut. Justice prowadzi zamiejscową rozmowę ze świeżo zakupionym dla Nowego Gatunku, Rezerwatem. Wkrótce go otwierają i panuje tam naprawdę gorączkowa atmosfera. Czy to nie tam się pani wybierała, kiedy wasz pojazd został zaatakowany? Mam nadzieję, że już wszyscy czujecie się lepiej? - W pełni doszłam do siebie. Dziękuję, że pani o to pyta. I tak, właśnie tam zmierzaliśmy, kiedy zostaliśmy zaatakowani. Nigdy nie miała okazji zobaczyć tego miejsca. Wiedziała tylko tyle, ile usłyszała w wiadomościach. Brass powiedział jej trochę o tym projekcie. Czterysta mil na północ, w zalesionym obszarze Północnej Kalifornii, Justice zakupił tysiące akrów ziemi – stary ośrodek, który został zamknięty i porzucony lata temu. Właściciel sprzedał go tanio, aby uniknąć płacenia podatków od nieruchomości. Justice planował przemienić go w dom dla tych, z pośród Nowego Gatunku, którzy nie chcieli „żyć dobrze z innymi”. Strona | 177

Uśmiech wykrzywił jej usta na wspomnienie Brassa wypowiadającego dokładnie te słowa. Wytłumaczył jej, że wygląd niektórych przedstawicieli Nowego Gatunku był w mniejszym stopniu ludzki, niż tych, których widziała w Homelandzie. Nie chcieli integrować się z ludźmi, zamiast tego chcieli jedynie żyć spokojnie w jakimś bezpiecznym miejscu. Obecnie przebywali w bliżej nieokreślonej lokalizacji, z dala od ludzi. Jednak biorąc pod uwagę grupy nienawiści, wszyscy obawiali się o ich bezpieczeństwo, jeśli ktokolwiek odkryłby kiedyś miejsce, w którym zostali umieszczeni przez rząd. Justice zakupił stary ośrodek, aby przenieść ich bliżej własnego gatunku i być w stanie lepiej ich chronić. Zdecydowali się nazwać go Rezerwatem dla Nowego Gatunku. Została zapewniona, że to była właściwa nazwa, ponieważ był czymś w rodzaju miejsca do wypoczynku. Będzie funkcjonował w podobny sposób, w jaki zorganizowano Homeland, całkowicie pod kontrolą i prawem Nowego Gatunku. Będzie również wysoce chroniony, aby bronić tych, którzy zdecydują się tam żyć. Brass stał się dobrym przyjacielem Trishy w czasie, kiedy przez dwa pierwsze tygodnie po zakończeniu tej całej gehenny, przebywał w jej domu. Sprawiał, że często się śmiała i zaczął być dla niej ważny. Obawiała się trochę, że może być nią zainteresowany, ale nigdy nie przekroczył żadnej granicy. Gdy stwierdzono, że nie zagraża jej już aż takie niebezpieczeństwo, właściwie zaczęła tęsknić za ciągłym towarzystwem swojego strażnika. Brass często sprawdzał co u Trishy i wstępował do niej, z kilkoma filmami akcji, podczas gdy ona zapewniała popcorn. Czasem przyprowadzał ze sobą paru kumpli. W ten sposób poznała kilku nowych mężczyzn z Nowego Gatunku. Traktowali Trishę, jakby uważali ją za swoją małą siostrzyczką, jakby była jedną z nich, i była im za to wdzięczna. Dzięki temu nie użalała się nad sobą. Slade nigdy do niej nie zadzwonił, ani nie przyszedł się z nią zobaczyć. Właściwie mogła powiedzieć tylko tyle, że zapadł się pod ziemię. Parę tygodni temu jeden z mężczyzn wspomniał, że Tiger i Slade pracują razem w Rezerwacie. Już nawet nie mieszkał w Homelandzie. Ciche przesłanie jego czynów, mówiących głośniej, niźli słowa, było dla niej jasne. Seks, który razem dzielili nie był dla niego niczym więcej, jak tylko przygodnym Strona | 178

numerkiem. To naprawdę głęboko ją zraniło, ale zaczęła dochodzić do siebie i była zdeterminowana, aby udawać, że nigdy do niczego nie doszło. Tak było wcześniej, aż do tego poranka. Bała się, że znowu zrobi jej się niedobrze. - Doktor Norbit? – Trisha podniosła wzrok na sekretarkę. – Już może pani wejść. - Dziękuję. Wstała pomimo słabości zaczynającej obejmować kolanach. Miała ochotę uciec. Mogła odejść, porzucić pracę i przeprowadzić się do innego stanu, tylko po to, by uniknąć całego tego bałaganu. Kusiło ją, żeby posłuchać tego spanikowanego głosu w swojej głowy. Nawet się zawahała, kiedy jej spojrzenie pomknęło do drzwi, które prowadziły na zewnątrz. Zamiast tego przełknęła i zmusiła swoje nogi, by ruszyły w kierunku biura Justice’a. Jestem lekarzem i wiem, co należy zrobić, pomimo personalnych konsekwencji, z którymi będę musiała się zmierzyć. Justice był ubrany w swoje codzienne jeansy, sportowy podkoszulek i był boso. Zawsze śmieszyło ją, że przywódca całej rasy potrafi być taki zwyczajny, chyba że zamierzał stanąć przed kamerami. Wówczas zakładał ciemne garnitury, związywał swoje długie włosy z tyłu i nawet wkładał buty. Kiedy weszła do jego biura, podszedł do niej, z uśmiechem wyginającym jego wspaniałe usta. Zawsze zauważała, jak dobrze wygląda ze swoim wysportowanym ciałem, przystojnymi rysami twarzy i tymi seksownymi, kocimi oczami. Fakt, że był naprawdę miły również przydawał mu uroku. Wymusiła uśmiech. - Witaj, Trisha. Gorąco dzisiaj, nieprawdaż? Przytaknęła. Ubrała się przesadnie, w długą, granatową spódnicę i zapinaną na guziki koszulę, celowo wybierając strój formalny, jako środek na ułagodzenia nerwów. Nawet poświęciła trochę czasu, aby upiąć włosy w ładny kok. To odciągnęło jej uwagę od zbliżającego się spotkania, o które poprosiła, aby się odbyło, jak tylko Justice będzie mógł się z nią widzieć. Stwierdziła, że pilnie musi z nim porozmawiać. Znalazł dla niej czas. - Więc, co jest takie ważne? Debra, moja sekretarka, poinformowała mnie, że musisz natychmiast ze mną o czymś porozmawiać. Czy chodzi o kolejną prośbę o zwiększenie ilości pielęgniarek? Czy dwie dodatkowe osoby, które zatrudniliśmy Strona | 179

nie wystarczają? Chcesz prosić o więcej sprzętu medycznego? – Machnął, żeby usiadła, kiedy obchodził swoje biurko. – Usiądź. Trisha opadła na wygodne krzesło. Justice utrzymywał uśmiech na twarzy, kiedy zajął swoje miejsce. Pochylił się do przodu, aby oprzeć się łokciami o biurko, kładąc podbródek na dłoniach. Wyglądał na rozbawionego. - Wyglądasz tak poważnie. Nie musisz. Powiedziałem ci już wcześniej, że jestem bardziej, niż skłonny dać ci cokolwiek jest ci tylko potrzebne do centrum medycznego. - Nie o to chodzi. – Musiała uspokoić swoje walące serce. – Chodzi o sprawę natury osobistej. Uśmiech powoli zamarł na jego ustach, a oczy zwęziły się. – Proszę, powiedz mi, że nie rezygnujesz. Potrzebujemy cię. – Uniósł głowę, zdejmując łokcie z biurka, żeby oprzeć się plecami o fotel. Nagle wyglądał na spiętego. - Byłbym bardziej, niż szczęśliwy mogąc przedyskutować z tobą warunki finansowe, jeśli to wynagrodzenie stanowi problem. Naprawdę chcemy, żebyś dalej dla nas pracowała. Jesteś doskonałym lekarzem, a moi ludzie dojrzeli do tego, aby ci ufać. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo cenimy ten fakt, i ciebie. Potrząsnęła głową. – Tu nie chodzi o pieniądze i nie chcę stracić swojej posady, czy odejść, choć sądzę, że po tym spotkaniu możesz nie chcieć, żebym dla ciebie pracowała. – Wzięła głęboki oddech, uważnie przyglądając się Justice’owi. – Przepraszam. Jestem teraz śmiertelnie przerażona. - Mną? – Wyglądał na zaskoczonego. - Sytuacją. Nawet nie wiem od czego zacząć. Coś się stało i to całkiem poważna sprawa. Jeśli ktokolwiek uświadamia sobie jak poważna, to właśnie ja. - W porządku. – Justice odetchnął głęboko. – Powiedz mi o co chodzi. - Dostałam dostęp do wielu medycznych akt, które zawierały pewne odzyskane zapiski badań prowadzonych przez Mercile Industies. Starali się rozmnożyć Nowy Gatunek. Wiem, że jesteś tego nad wyraz świadom.

Strona | 180

Rysy jego twarzy napięły się. – Tak. Sam osobiście byłem przedmiotem wielu ich badań dotyczących rozmnażania. – Ton jego głosu obniżył się, przechodząc w warkot. - Z tego, co wyczytałam z akt, które mi dano, wszystkie ich testy były przeprowadzane pomiędzy parami należącymi do Nowego Gatunku i zakończyły się fiaskiem. Nigdy nie próbowali sparować Nowego Gatunku ze stuprocentowymi ludźmi. - Nie. Uważano nas za zbyt niebezpiecznych i obawiano się, że zabijemy każdego z obsługi, kto będzie próbował nas zachęcić do uprawiania z nim seksu. Nie możesz nas za to winić. - Nie robię tego. – Zawahała się. - Strasznie się nad nami znęcali. - Wiem o tym. T-to się stało – oświadczyła bardzo cicho. - Nie rozumiem. Znalazłaś jakieś akta, które dokumentują przeprowadzenie takich badań na moich ludziach? Niektórzy z nich zgodzili się uprawiać seks z ludźmi, w czasie, kiedy byliśmy więźniami? Walczyła z ochotą, aby wybuchnąć płaczem. – Nie. Przepraszam. Nie byłam zbyt precyzyjna. Stuprocentowy człowiek począł dziecko z Nowym Gatunkiem. Proszę. Powiedziałam to. Obserwowała jak szok zmienia rysy twarzy Justice’a. Jego usta otworzyły się, po czym zamknęły. W końcu odnalazł swój głos. - To… - Wyglądał na oszołomionego. – Jesteś tego pewna? - W stu procentach. Sama dziś rano przeprowadziłam testy i zrobiłam badania ultrasonograficzne. Płód ma silne, dobrze rozwinięte serce i wygląda doskonale. Nie będę kłamać. Ta ciąża nie jest normalna. Serce płodu jest znacznie bardziej rozwinięte, a pomiary odstają od normy. Zdaje się, że jego tempo wzrostu i rozwoju znacznie wyprzedzają typową ciążę. To jest niepokojące, Justice. Dziecko rozwija się szybciej, niż powinno, a objawy ciąży są przedwczesne na tym etapie.

Strona | 181

Wbiła palce w siedzenie krzesła, na którym siedziała. – Po raz pierwszy, zgodnie z tym, co mi wiadomo, Nowy Gatunek był w stanie przyczynić się do poczęcia dziecka. Wiem, że uważałeś, iż wszyscy twoi ludzie są sterylni, ale przynajmniej jeden z nich nie jest. Justice wstał nagle. Odwrócił się do okna, prezentując Trishy swoje plecy. Milczał. Przyglądała mu się ze strachem. Nie miała pojęcia jak zareaguje. Posiadała telewizor, oglądała wywiady z członkami grup nienawiści i wiedziała, że to tylko sprowadzi na Nowy

Gatunek

ogromne

problemy,

kiedy

świat

obiegnie

wiadomość,

że nie tylko mogą mieć dzieci, a przynajmniej jeden z nich, który nie jest sterylny, ale, że matka nie należy do Gatunku. Wielu idiotów wierzyło, że tego rodzaju hybrydyzacja stanowiłoby śmiertelną obrazę. Porównywaliby to do rozmnażania ludzi ze zwierzętami. Ich uprzedzenia obrzydzały

Trishę,

ale

nie

mogła

zmienić

sposobu

pojmowania

świata

przez ich ograniczone umysły. Justice w końcu odwrócił się, z wielkim uśmiechem na twarzy. - To wspaniale! – Opadł na swój fotel. – Czy jesteśmy pewni, że do spółkowania doszło pomiędzy pełnokrwistym człowiekiem i Nowym Gatunkiem? - W stu procentach. Roześmiał się. – Nigdy nie sądziłem, że będę w stanie mieć dzieci. Nikt z nas nie sądził. – Ponownie wstał i omal nie przeskoczył biurka, by pochwycić Trishę, która aż sapnęła. Porwał ją z krzesła w swoje ramiona i uściskał. – To jest najlepsza wiadomość, jaką kiedykolwiek słyszałem, Trisha. Jesteś geniuszem! Dokonałaś tego! Trisha odepchnęła go delikatnie, aż w końcu ją puścił. Spojrzała w górę na jego roześmianą twarz ze straszliwym uczuciem. Najwyraźniej uważał, że jako lekarz zrobiła coś, co zaowocowało ciążą. Wiedziała, że natychmiast musi wyprowadzić go z błędu. - To nie jest coś, co zrobiłam celowo. Nie było w tym żadnej medycznej interwencji. To po prostu się stało. To całkowicie nieplanowana i naturalnie powstała ciąża.

Strona | 182

- To nawet lepiej! Uszczęśliwiłaś mnie. Cholera, zmieniłaś całe moje życie. – Po tych słowach jego uśmiech zbladł, a on spiął się. – Musimy to utrzymać w tajemnicy. Będziemy zmuszeni osłaniać tę parę. Może dojść do eskalacji gróźb skierowanych pod naszym adresem, jeśli dowie się o tym prasa i opublikuje informacje. Kto o tym wie? - Jak na razie tylko ty i ja. - Para o niczym nie wie? Uświadomiła sobie, że nie rozumiał co starała mu się powiedzieć. Otworzyła usta. Justice wycofał się. - Jeśli o to chodzi… Przerwał jej. – Prasa nie da nam żyć, jeśli się dowie. Musimy utrzymać to w ścisłej tajemnicy. Będziesz zmuszona zająć się tą ciężarną kobietą. Nikt, i mam na myśli nikt, nie może się o tym dowiedzieć, dopóki to dziecko się nie urodzi. Przeniesiemy parę w odizolowane miejsce, żeby móc ją chronić, a wszelka dokumentacja, jaką stworzyłaś w związku z tą sprawą, musi zostać zniszczona. Możesz sobie wyobrazić, co zrobią te grupy nienawiści i jak niebezpieczne będą, kiedy dowiedzą się, że możemy rozmnażać się z ludźmi? To jedna z tych rzeczy, które chcieli wykorzystać przeciwko nam, aby wciągnąć jeszcze większą liczbę idiotów do walki w obronie ich sprawy. Uważają obcowanie Gatunku z kimś będącym stuprocentowym człowiekiem za coś obrzydliwego, a to naprawdę wkurzy tych, którzy nie mogą się doczekać naszego wymarcia, kiedy nasze pokolenie umrze. - Justice… - Ty i ja będziemy pracować razem, aby chronić ich za wszelką cenę, Trisha. Musimy to utrzymać w ścisłej tajemnicy. Natychmiast zadzwonię po helikopter, aby zabrał ich stąd w przeciągu godziny. Rezerwat jeszcze nie jest w pełni funkcjonalny, ale jest dobrze zabezpieczony i jest najbezpieczniejszym miejscem, w którym możemy ich ukryć. Ty też będziesz musiała się tam udać. – Spojrzał na nią. – Wiem, że twoje życie toczy się tutaj, ale musisz być chroniona. – Wyszczerzył się. – To jest ważniejsze. Ja… - Zamknij się! – Wrzasnęła w końcu Trisha. Justice zmarszczył na nią brwi. – Co… Strona | 183

- Cisza – rozkazała, zniżając głos. – Starałam ci się coś powiedzieć, ale ty ciągle mi przerywasz. Przytaknął. – Mów. Słucham. Zawahała się, wpatrując w jego piękne, egzotyczne oczy. – To ja jestem matką. To ja, Justice. To ja jestem kobietą noszącą dziecko z Nowego Gatunku. Nie ma żadnej dokumentacji, skoro samodzielnie przeprowadziłam wszystkie testy, kiedy byłam sama w klinice. Uświadomiłam sobie, że nie mam okresu, ale opóźnienie złożyłam na barki stresu. Potem zaczęłam odczuwać poranne nudności i dziś rano, gdy wstałam z łóżka, zrobiłam sobie test. Był pozytywny. Zaraz po tym udałam się do centrum medycznego i sama przeprowadziłam badanie ultrasonograficzne. – Zamrugała, odganiając łzy. – Zdecydowanie rośnie we mnie dziecko i rozwija się w przyspieszonym tempie. Jedynym wytłumaczeniem dla tej nieprawidłowości jest fakt, że dziecko w połowie należy do Nowego Gatunku, a ciąża będzie krótsza z powodu zmodyfikowanego DNA ojca. – Jej dłonie spoczęły na brzuchu. – To ja jestem matką – powtórzyła. Justice gapił się na nią, całkowicie oszołomiony. Opadła z powrotem na krzesło, walcząc jednocześnie z nową falą łez. To było trudne, ale udało jej się nie wybuchnąć płaczem. Podniosła wzrok i uświadomiła sobie, że Justice wpatruje się w nią w milczeniu. Sekundy zdawały się przeciągać w nieskończoność zanim odnalazł swój głos. - Jesteś pewna, że ojciec należy do Nowego Gatunku? Wiem, że się z kimś spotykałaś i myślałem, że jest człowiekiem. - Ostatni raz uprawiałam seks jakieś dwa lata temu. Od tamtej pory tylko raz się z kimś przespałam i to z jednym z twoich ludzi. Nie ma żadnych wątpliwości, że to on jest ojcem. Justice przysiadł na krawędzi biurka. – W porządku. To dobre wiadomości, Trisha. Wyglądasz tak nieszczęśliwie, całkiem niepotrzebnie. Nawet nie masz pojęcia, co to oznacza dla moich ludzi. – Posłał jej smutny uśmiech. – Koniec, końców, możemy mieć dzieci. Jeśli jeden z nas jest do tego zdolny, może reszta również jest w stanie. Wiem, że prawdopodobnie jesteś przerażona, ale wszystko jakoś się ułoży. Coś razem wymyślimy. Możesz zająć się swoją opieką medyczną, dopóki nie będziemy w stanie Strona | 184

zapewnić ci kogoś, komu będziemy mogli zaufać, aby przejął nad tobą pieczę? Z oczywistych względów sama nie możesz odbierać własnego porodu. Zamrugała odganiając kolejne łzy. – Nadal jestem w szoku, ale chcę tego dziecka. Przede wszystkim jestem przerażona. Nigdy nie sądziłam, że będę mamą, poza tym wiem, że moje dziecko jest w niebezpieczeństwie z powodu tego, co to oznacza. To będzie pierwsze mieszane dziecko, jakie zostało poczęte pomiędzy naszymi rasami. Obawiam się, z jakim życiem on lub ona będą musieli się zmierzyć. Zrobiłam USG i wszystko wygląda normalnie, ale tak ciężko coś powiedzieć na tym etapie. Martwię się jednak o jego rozmiary, ponieważ mierzy znacznie więcej, niż powinno. Będę musiała przeprowadzić całą masę testów. Coś może być nie tak z ciążą. Po prostu nie wiemy, czego powinniśmy się spodziewać, ponieważ coś takiego nigdy nie miało miejsca. Jestem przerażona. - Razem poradzimy sobie ze wszystkim. Nigdy nie będziesz sama, Trisha. Już wcześniej uważaliśmy cię za jedną z nas, ale teraz naprawdę należysz do Nowego Gatunku. Twoje dziecko jest jednym z nas, a jako jego matka oficjalnie stałaś się częścią ONG. W związku z tym obejmują cię również nasze prawa. Będziesz miała nasze pełne wsparcie, bardzo dobrze się tobą zaopiekujemy i będziesz chroniona przez cały czas. – Wstał i okrążył biurko, chwytając za telefon. – Natychmiast skontaktuj się z Brassem i skieruj go do mojego biura. Trisha odprężyła się. To naprawdę mogło się źle skończyć. Spodziewała się najgorszego, być może awantury z strony Justice’a, gdy dowie się o tym wszystkim. To dziecko stawiało jego ludzi w niebezpieczeństwie. Zamiast tego był bardzo podekscytowany i szczęśliwy, co było w cholerę lepsze od czegokolwiek, co mogła sobie wyobrazić. - Wyślemy ciebie i Brassa do Rezerwatu. Będzie cię chronił własnym życiem i będzie ci bardzo pomocny, Trisha. Wiem, jak bardzo mu ufasz, że cię obroni. Powiem wszystkim, że chciałem mieć tam lekarza, a ty zgłosiłaś się na ochotnika. Nikt nie będzie w związku z tym niczego podejrzewał. Właśnie tak planowałem zrobić, zanim zostałaś zaatakowana. Chciałem cię mieć pod ręką, kiedy powstanie tam centrum medyczne. Wyślę do twojego domu paru moich ludzi, aby cię spakowali i przenieśli twoje rzeczy. Nie chcę, abyś kiwała choćby palcem. – Zachichotał. – Będziesz bardzo rozpieszczana, więc lepiej zacznij się do tego przyzwyczajać. Strona | 185

Justice ponownie zatonął w fotelu, a Trisha obserwowała go, jak szybko wybiera numer. Powiedział ludziom, że zdecydował, iż potrzebują w Rezerwacie lekarza, a Trisha była na tyle uprzejma, aby się zgodzić tam pojechać. Zorganizował dla niej lot w przeciągu mniej niż godziny, po czym zadzwonił do Rezerwatu, aby poinformować tamtejszy personel, że wybiera się do nich zespół. Ktoś w końcu zapukał do drzwi, a Justice rozłączył się. - Wejść – zawołał. Brass wszedł do biura i zamknął za sobą drzwi. Najwyraźniej był na służbie, skoro miał na sobie uniform. Wyszczerzył się, kiedy zobaczył Trishę i mrugnął do niej, zanim skupił swoją uwagę na przełożonym. - Powiedziano mi, że jestem ci potrzebny. Justice uśmiechnął się szeroko. – Wysyłam cię razem z Trishą do Rezerwatu. Spodziewają się was. Pozwolę ci zabrać ze sobą dwóch twoich najbliższych przyjaciół do pomocy przy jej ochronie. – Justice wstał i zachichotał. – Czyż to nie jest najlepsza wiadomość? Gratulacje, Brass! – Justice nagle ruszył w jego kierunku i wyściskał zaskoczonego mężczyznę. – Będziesz ojcem! Trisha poczuła się, jakby oberwała obuchem po głowie, ale to było nic, w porównaniu z wyrazem twarzy Brassa. Miał szeroko otwarte oczy, a szczęka mu opadła. - Uh, Justice? Puścił Brassa i wyszczerzył się do Trishy. – Tak? Potrząsnęła na niego głową. – To nie on. - Co się dzieje? – Na twarzy Brassa gościło zmieszanie. Justice zignorował go, nadal wpatrując się w Trishę, a uśmiech na jego ustach zamarł. – Ale on spędza noce w twoim domu. Powiedziałem ci, że jestem świadom wszystkiego, co dzieje się w Homelandzie. Spotykasz się z nim. - Jesteśmy tylko platonicznymi przyjaciółmi, którzy razem oglądają filmy. On nie jest ojcem mojego dziecka. Nigdy nie spałam z Brassem. Strona | 186

- Dziecko? – Brass westchnął. Jego wzrok podryfował do Trishy. - Jesteś w ciąży? Przytaknęła. – Przepraszam cię za to. Myślałam, że Justice zadzwonił po ciebie, abyś był moim ochroniarzem, ponieważ wie, że się przyjaźnimy. Nigdy bym nie wpadła na to, że może uwierzyć, iż jesteś ojcem mojego dziecka. - Jesteś w ciąży? – Brass nagle warknął wściekle. Cofnął się i skrzyżował ręce na piersi, a jego uwaga skupiła się na podłodze. Trisha zauważyła jego gwałtowną reakcję, która sprawiła, że zaniemówiła. - To jest niebezpieczne dla niej i dla nas wszystkich – upomniał go cicho Justice. – Jesteś jej osobistym ochroniarzem. Nikt nie może dowiedzieć się o ciąży. Jasne, Brass? Czy to będzie dla ciebie problem? Brass spotkał się ze spojrzeniem Justice’a. – Będę jej bronił własnym życiem. Nikt nie dowie się tego ode mnie. Jakie są moje rozkazy? - Helikopter startuje razem z nią za godzinę. Wybierz dwóch mężczyzn, którym ufasz, że możesz powierzyć jej życie i powiedz im, że są częścią twojego zespołu. To będzie dłuższe zadanie. Nie pakujcie lekkich bagaży. Na razie użyję przykrywki, że przydzielam ją do nadzorowania budowy centrum medycznego w Rezerwacie. - Zrozumiano. – Brass nawet na nią nie spojrzał, kiedy wychodził z biura. Drzwi zamknęły się za nim cicho. Zmieszana Trisha ściągnęła brwi. Justice przyglądał się jej. – Nie wiedziałaś, że żywi do ciebie pewne uczucia? Mogłaś myśleć o nim jako o przyjacielu, ale myślę, że powoli się do ciebie zalecał. - Nie wiedziałam. – To ją oszołomiło. – Myślałam, że może mnie lubić, ale nigdy się ze mną nie umówił, więc odrzuciłam ten pomysł. - Czasem ciężko nas przejrzeć. Zauważyłem, że jeśli chodzi o nasz gatunek, to albo idziemy prosto po to, czego pragniemy z agresją godną pit bulla, albo staramy się obchodzić delikatnie z tym, na czym nam zależy, po czym atakujemy, kiedy jest to ostatnią rzeczą, której byś się po nas spodziewała. Westchnął. – Więc, kto jest ojcem? Strona | 187

Trisha uniosła podbródek w obronnej postawie. – Nie powiem. Powieki Justice’a zwęziły się. – Co? - To był tylko seks. To nic nie znaczyło. To dziecko jest moje. Wyglądał na delikatnie rozgniewanego, kiedy jego ramiona skrzyżowały się na szerokiej piersi. – Kto jest ojcem tego dziecka, Trisha? Musisz mi zaufać. Przypadkowy seks, czy nie, mężczyzna należący do Gatunku będzie chciał wiedzieć, że zostanie ojcem. Przygryzła wargę. – Nie sądzę. Jego ramiona zacisnęły się na piersi. – Przyznałaś, że w przeciągu ostatnich dwóch lat odbyłaś jeden stosunek. Kiedyś wyczułem na tobie zapach seksu. – Uważnie przyglądał się jej twarzy. – Miałaś na sobie mój zapach, a wiem, że to nie ja jestem ojcem. Miałaś na sobie zapach Brassa, ale najwyraźniej nie uprawialiście seksu. – Zassał powietrze. – Miałaś na sobie również zapach Slade’a. Był silniejszy, ale założyłem, że to przez to, że byłaś z nim sama przez kilka dni i… Oczywiście. Slade jest ojcem. Pozwoliła opaść głowie. – Proszę, nie mów mu. - Przykro mi, Trisha. Muszę. Chciałby wiedzieć. Ma prawo do ochrony i dbania o ciebie, skoro nosisz jego dziecko. Pozwoliła popłynąć łzom, kiedy spojrzała w górę. – Nigdy się ze mną nie skontaktował, nie zadzwonił. Nawet raz nie starał się ze mną spotkać w przeciągu tych kilku tygodni, kiedy żył tu po tym, jak wrócił. Proszę, nie mów mu. Nie mogę się z nim spotkać. Justice zaklął cicho. – Uważam, że chodziło o coś więcej, niż przypadkowy seks, a jego czyny cię zraniły. Po co kłamać? Przytaknęła. – Tak. Proszę, Justice. Nie mogę cię powstrzymać, jeśli zamierzasz mu powiedzieć, ale trzymaj go ode mnie z daleka, gdy to zrobisz. Proszę. - Nie rozumiem.

Strona | 188

- Nie chciał być już ze mną, kiedy zostaliśmy uratowani i jest pewne jak diabli, że nie chcę, żeby starał się spędzać ze mną czas teraz, z powodu tej ciąży. Dokonał swojego wyboru. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. – Rozumiem, ale muszę mu powiedzieć, Trisha. Uświadomię go, jakie żywisz względem niego uczucia i powiem mu, że to spieprzył. Otarła łzy. – Taa. Dobrze to ująłeś. – Wstała. – Dziękuje, że przyjąłeś to tak dobrze. - Dziękuję za… - Justice poruszył się i przytulił zaskoczoną Trishę. – Bycie w ciąży i danie nam wszystkim nadziei na posiadanie dzieci. Jestem pewien, że wszystko jakoś się ułoży i że dziecko urodzi się zdrowe. Jesteśmy silni i ciężko nas zabić. To dziecko w połowie będzie Nowym Gatunkiem. Płakała, kiedy Justice ją trzymał. Również go przytuliła, przyznając, że przez cały dzień potrzebowała kogoś, kto ją pokrzepi, kiedy uświadomiła sobie, że jest w ciąży. To był aż tak wielki szok. Justice pogładził ją po plecach i przyciągnął bliżej, pocieszając. - Przykro mi, że cierpisz. Slade powinien wiedzieć, jaka jesteś wyjątkowa i nigdy nie dać ci odejść, Trisha. Ja bym nie pozwolił, gdybyś była moja. To powinna być okazja do szczęścia, a on cię zranił. Pociągnęła nosem i odepchnęła się od niego. Uwolnił ją, a ona ponownie zaczęła ocierać łzy. – Dziękuję. To najmilsza rzecz, jaką mogłeś mi powiedzieć. – Spojrzała w górę na niego. – Jest jeszcze jedna rzecz, o którą chcę cię prosić. - Cokolwiek zechcesz. - Chciałaby cię prosić, żebyś powiedział Ellie i Fury’emu, że jestem w ciąży. Nie spłodzili dziecka, ale prawdopodobnie są w stanie. Wiem, że tego chcą. To może być po prostu zwyczajny problem ze zbyt niską liczebnością plemników albo Ellie prawdopodobnie będzie potrzebować niewielkiej pomocy w produkcji jajeczek. Jeden cykl podawania leków na płodność może pomóc zajść jej w ciąże. Mogę zlecić przeprowadzenie testów, kiedy będę pewna, że zgodzili się na nie, gdy będą wiedzieć. Będą świadomi, że jest nadzieja na poczęcie. Są jedyną inną mieszaną parą i potrzebują tej informacji. Obydwoje są godni zaufania. Strona | 189

Justice przytaknął. – W porządku. Zrobię to. Nie martw się o to. Poradzę sobie z tym i poproszę doktora Teda Treadmona, żeby zajął się ich testami. Wiem, że to nie jest jego działka, ale chyba potrafi przeprowadzić kilka prostych badań, prawda? - Jest godny zaufania. Tak, Ted poradzi sobie z tym. - Dobrze. – Justice podał Trishy chusteczki, które wyjął z jednej z szuflad. – Proszę. Wysiąkaj nos. Możesz skorzystać z mojej łazienki, żeby się obmyć. Nie chcemy, żeby ktoś nabrał podejrzeń, a twoje łzy byłyby wskazówką, że coś jest nie tak. - Przepraszam. - Kierujesz się emocjami. Słyszałem, że to normalne w ciąży. - Tak. Boże, nienawidzą sobie wyobrażać jaką wariatką będę za pięć, czy sześć miesięcy. – Potrząsnęła głową. – Już współczuje mojej obstawie. – Przeszła przez drzwi prowadzące do łazienki, po czym zatrzymała się i odwróciła. – Źle się czuję w związku z Brassem. Myślisz, że nadal będzie moim przyjacielem? - Będzie. Był rozczarowany, ale nie widziałem w jego oczach prawdziwego bólu. Przejdzie mu. Miała taką nadzieję. Weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi.

Justice usłyszał płynącą wodę. W pełni ludzie nie mieli ich wyczulonego zmysłu słuchu. Zawsze musiał sobie przypominać o tym fakcie, ponieważ brał swoje własne zdolności za pewnik. Zasiadł przy biurku. Odczuwał radość i smutek na myśl o tym, że byli zdolni do reprodukcji. Pewnego dnia chciał mieć dziecko, ale strach na myśl jak zareagują ludzie, gdy się o tym dowiedzą przyprawiał go o skręt kiszek. Wybrał numer kwatery głównej Rezerwatu i poprosił Slade’a do telefonu. - Cześć, Justice. Właściwie złapałeś mnie w biurze. Dopiero co miałem spotkanie z jednym z robotników. Mury bezpieczeństwa są gotowe. Będą w pełni funkcjonalne do końca przyszłego miesiąca razem z czujnikami ruchu i elektronicznym nadzorem. Stękali i jęczeli w związku z końcowym terminem dla budynku z klubem, ale wszystko idzie zgodnie z planem. Za dwa miesiące powinni go skończyć. Nie ma niczego więcej do zaraportowania. Strona | 190

- Właściwie, to mam dla ciebie wieści. - W porządku. - Wysyłam doktor Trishę Norbit do Rezerwatu. Cisza. Justice

obnażył

nie był zachwycony

zęby,

ukazując

swój

gniew.

wieściami.

Następny

dźwięk,

jaki

Najwidoczniej usłyszał

Slade

potwierdził

jego przypuszczenia. W końcu do jego uszu dotarło westchnienie. - W porządku. Wybiera się tu z jakiegoś konkretnego powodu? – Slade nie brzmiał na szczęśliwego. - Tak. Czy to jest bezpieczna linia? - Oczywiście. Czy jest jakiś powód, że powinna być? Czy coś się stało? Czy jest celem? Myślałem, że do tego czasu wszystko się uspokoiło. Czuję się zobligowany, aby ci powiedzieć, że moim zdaniem będzie dużo bardziej bezpieczniejsza w Homelandzie, jeśli wysyłasz ją tu, ponieważ otrzymała więcej pogróżek. Jest tu cholernie dużo otwartej przestrzeni, co pozwala łatwiej przeniknąć do Rezerwatu, niż do was. - Tu jest zbyt wielu ludzi, którzy będą ją widzieć. Uważam, że najlepiej będzie, jeśli zostanie tam wysłana. To miejsce jest oddalone i łatwiej będzie ją osłonić przed ciekawskimi oczami. Przylatuje, więc dokonaj wszelkich ustaleń. Chcę ją umieścić w oddalonej, ale wygodnej lokalizacji, która jest ściśle monitorowana. Wysyłam z nią osobistą obstawę, aby ja chroniła przez cały czas. - Zagrożenie jest aż tak wysokie? – Głos Slade’a był napięty, a jego ton zmienił się w warczenie. – Wszystko z nią w porządku? Dokonano zamachu na jej życie? Justice nagle się uśmiechnął w związku z faktem, że Slade’owi najwyraźniej zależało. Przygryzł wargę. – Jest w ekstremalnym niebezpieczeństwie. – Udało mu się zachować spokojny ton głosu. – Nic jej nie jest, ale trochę źle się czuje. Wysyłam ją tam dla jej bezpieczeństwa i żeby mogła skorzystać z zasłużonego odpoczynku. - Zajmę się tym. Nikt jej nie skrzywdzi. – Slade wywarczał te słowa. Strona | 191

- Jestem pewien, że nic jej nie będzie. Muszę iść. Skontaktuję się z pilotem przez radio w chwili, kiedy wylądują. - Zajmiemy się tym. *** Przez Slade’a przelewała się gorąca wściekłość, aż pot pokrył jego skórę. Biuro, w którym siedział, miało klimatyzację, ale nie mogła ona ostudzić jego gniewu. Postąpił honorowo opuszczając Homeland, aby uniknąć pokusy, żeby odszukać Trishę. Poświęcił swoje zdrowie psychiczne, aby się upewnić, że będzie bezpieczna. Musiała zostać wysłana do Rezerwatu ze względu na zagrożenie. Fakt, że Justice był taki niejasny co do powodów, które skłoniły go do tego ruchu wprawiał go w naprawdę zły nastrój. Czy ktoś rzeczywiście starał się ją skrzywdzić? Czy to były tylko telefoniczne pogróżki? Może włamano się do Homelandu? Człowiek, który ich zdradził nie został złapany. Czy on lub ona ruszyli za Trishą? Warknął i skierował uwagę na kilkoro ludzi znajdujących się w biurze. Tiger uniósł brwi w wyrazie zaciekawienia. - Co jest? Czyżby ekipa w hotelu uszkodziła kolejną linię wodną? - Nie. – Spojrzał na jednego z ludzi, którzy pracowali nad planami i dał przyjacielowi sygnał ręką, gdy wstał. – Powinniśmy sprawdzić ich postępy. Tiger wstał. – Pójdę z tobą. Przeszli jakieś dwadzieścia jardów od prowizorycznego biura, zanim Tiger przystanął, wpatrując się w przyjaciela. – Co się dzieje? - To był Justice. Przysyła tu doktor Norbit. Jest w niebezpieczeństwie i chce ją ukryć. - Cholera. Czy wie, jak ciężko będzie to zrobić? - Wydawał się tym nie przejmować. Nie mogłem się z nim sprzeczać wiedząc, że wszystko co powiem może zostać podsłuchane. - Racja. Strona | 192

- Znowu ją zobaczę. Kocie oczy Tigera otworzyły się szerzej. – Jeszcze ci nie przeszło? - Nie. Myślę o niej bez przerwy. - Musisz być silny. Rozmawialiśmy o tym. - Ona jest w niebezpieczeństwie, a ja trzymałem się od niej z daleka. Najwidoczniej to nie wypaliło. - Będzie w niebezpieczeństwie niezależnie od tego. Pracuje dla nas, niektórzy będą jej nienawidzić tylko z tego powodu. Jeśli będzie z jednym z nas, z tobą i to się wyda, jakiekolwiek zagrożenie teraz na nią czyha, będzie jeszcze gorzej. Postąpiłeś właściwie. - Doprawdy? – Ciało Slade’a spięło się. – Czemu więc właściwe rzeczy sprawiają, że czuje się tak źle? - Wystarczająco wycierpieliśmy. Lepiej jej nie mieć, niż ryzykować, że zostanie zabita, ponieważ jest twoją kobietą. Ból przeszył jego pierś. – Umrę w środku, jeśli to się stanie. Nie mógłbym z tym żyć. - I właśnie dlatego dokonałeś właściwego wyboru. – Tiger zmienił swoją postawę. – Praca jest lekarstwem. Mamy jej tu pod dostatkiem. - Jasne. Praca. - Zajmę się nią. Nie musisz z nią rozmawiać, kiedy tu przyleci. - Nie. – Wiedział, że to było głupie, ale musiał się z nią zobaczyć. – Justice nie podał szczegółów odnośnie tego, dlaczego znajduje się w niebezpieczeństwie, ale powiedział, że źle się czuje. Będę spał lepiej, jeśli rzeczywiście zobaczę ją na własne oczy. Nie spocznę, dopóki nie upewnię się, że fizycznie wszystko jest z nią w porządku. - Masochista. - Zamknij się.

Strona | 193

- Mówię tylko, że to będzie bolesne widzieć ją i nie móc jej dotknąć. Będziesz tego chciał. - Jestem silny. Poradzę sobie z tym. – Tiger obrzucił go niedowierzającym spojrzeniem. – Czasem zastanawiam się, czemu się przyjaźnimy. - Już ci powiedziałem. Jesteś masochistą. – Tiger roześmiał się. *** Trisha wyszła z łazienki Justice’a. Poprawiła makijaż i wiedziała, że zda egzamin z normalnego wyglądu. Zatrzymała się, kiedy dostrzegła zamyślony wyraz twarzy Justice’a, który się jej przyglądał. - Zdecydowałem, że wstrzymam się z powiadamianiem Slade’a o dziecku. To ty powinnaś podzielić się z nim tą wieścią. Dam ci trochę czasu. Na Trishę spłynęła ulga. – Dziękuję. - Jeszcze mi nie dziękuj. Jeśli nie dasz mu wkrótce znać… - Wzruszył ramionami. – Ja będę musiał to zrobić. Zarządza Rezerwatem i powinien wiedzieć, jak ważne jest twoje bezpieczeństwo. Aby móc ci je zapewnić, musi znać zagrożenie. Ze sposobu, w jaki zareagował myśląc, że jesteś w niebezpieczeństwie, wnioskuję, że troszczy się o ciebie bardziej, niż w to wierzysz. Właśnie to skłoniło mnie do poczekania i sprawdzenia, czy sami będziecie w stanie się z tym uporać, zanim zainterweniuję. Wpatrywała się w niego ponuro. – Jeśliby się troszczył, jak to ująłeś, przyszedłby się ze mną spotkać. Przynajmniej by zadzwonił, aby się upewnić, że po tym, co nas spotkało, emocjonalnie wszystko ze mną w porządku. Z tego co słyszałam, niemal błagał o pracę w Rezerwacie, żeby się wyrwać z Homeladu, co prawdopodobnie oznacza trzymanie się z dala ode mnie. - Nie błagał o tę pracę. Chciałem, żeby pojechał Fury, ale Ellie nie mogła opuścić naszych kobiet. Traktuje swoją pracę w kobiecym domu bardzo poważnie i zawsze znajduje się w niebezpieczeństwie jako partnnerka Fury’ego. Moim drugim w zastępstwie jest Slade. Poprosiłem go o to, a on się zgodził. Potrzebowałem kogoś, komu będę mógł zaufać, że zajmie się wszystkim. Mam wystarczająco dużo roboty

Strona | 194

na własnym podwórku i bez latania w te i nazad. Nabawiłem się choroby lokomocyjnej latając helikopterem po dwa, trzy razy dziennie i musiałem wziąć wolne. - Rozumiem. - Mam nadzieję. A na razie, Brass powinien się tu zjawić lada moment, żeby cię zabrać. Za kilka minut mam spotkanie w sali konferencyjnej z Radą. – Wstał i westchnął. - Czasami doprowadzają mnie do szału. - Powodzenia. Poczekam na niego w holu. - Poczekaj tu i odpręż się. Kanapa jest wygodna. - Dziękuję. Uśmiechnął się i zerknął na jej brzuch. – Jestem tym bardzo podekscytowany. - Ja też, kiedy głupio się nie boję. Justice uścisnął jej ramię, pocieszająco i wyszedł ze swojego biura. Dokładnie zamknął za sobą drzwi. Piętnaście minut później Brass wszedł do pokoju. Trisha wstała, przyglądając mu się uważnie. Wyglądał teraz na spokojnego, zebranego w sobie i ostudzonego. – Bardzo mi przykro, że Justice źle wywnioskował, że jesteś ojcem mojego dziecka. Przyglądał się Trishy, zanim jego uwaga skupiła się na jej brzuchu. – Naprawdę nosisz dziecko należące do Nowego Gatunku? - Tak. - To dobra wiadomość. Zauważyła, że nie wyglądał na szczęśliwego. – Z naszą przyjaźnią wszystko w porządku, Brass? - Tak. Ja… żałuję, że nie spotkałem cię wcześniej, zanim związałaś się z innym mężczyzną. Mam nadzieję, że to cię nie obraża. Po prostu pociągasz mnie bardziej, niż powinienem był na to pozwolić. Teraz należysz do kogoś innego, ale przyzwyczaję się do tego. Wszystko z nami w porządku, Trisha. Strona | 195

- Do nikogo nie należę, Brass. Ojciec tego dziecka i ja nie jesteśmy razem – powiedziała pospiesznie, zanim mógł cokolwiek powiedzieć, nie chcąc go ośmielać, ale dając mu również jasno do zrozumienia, że nie była otwarta na jego zaloty. – Żywię do niego pewne uczucia, ale on najwyraźniej ich nie odwzajemnia. Zajmie mi to trochę czasu, ale jestem pewna, że jakoś sobie z tym poradzę. Zamrugał. – Należysz do kogoś. Nie poinformowałaś go o dziecku? - Nie. Justice dał mi trochę czasu, abym się z nim skontaktowała i przekazała mu wieści. Przytaknął. – Sam się tego domyśliłem, inaczej ten mężczyzna byłby u twojego boku. Należysz do kogoś, a on poinformuje cię o tym, jak tylko się dowie, że nosisz jego dziecko. Idziemy, helikopter jest gotów do lotu. Wybrałem Harleya i Moona, żeby polecieli z nami. Strach wiercił jej dziurę w brzuchu. Naprawdę nie chciała, żeby Slade się o wszystkim dowiedział. Nie chciała, aby w taki sposób wrócił do jej życia. Wolałaby go raczej już nigdy więcej nie zobaczyć, niż skłonić do bycia z nią, tylko dlatego, że razem stworzyli życie. Zasługiwała na faceta, który będzie się o nią troszczył, a nie takiego, który będzie chciał być z nią z poczucia obowiązku. Nowy Gatunek wydawał się mieć obie te cechy pod dostatkiem. Zdecydowała się nie wspominać o tym Brassowi. Obawiała się, że zaczną się kłócić. Spotkała już Moona. Był jednym z mężczyzn, którzy pojawili się z Harley’em i Brassem u niej w domu na oglądanie filmów. Wysoki mężczyzna nie mówił zbyt wiele, ale miał pokręcone poczucie humoru, które kochała, kiedy w końcu postanawiał przerwać ciszę. - Dziękuje. Brass wyciągnął rękę i zacisnął palce wokół ramienia Trishy. Uśmiechnął się do niej szczerze i wyprowadził z biura.

Strona | 196

ROZDZIAŁ 14

Trisha wiedziała, że w związku z podróżą do Rezerwatu nie uniknie dużego zażenowania. Brass pogłaskał ją delikatnie po plecach, kiedy siedziała mu na kolanach. Walczyła z pragnieniem, aby zarzygać całą podłogę. Żałośnie spojrzała na Moona i Harleya. Obydwaj posłali jej współczujące spojrzenia, wiedzieli o jej ciąży i poprzysięgli dochować tajemnicy. Będą jej bronić, mieszkać z nią, więc musieli znać prawdę. Zerknęła na podłogę i użyła ręki, by wskazać na nich. Obaj mężczyźni szybko unieśli nogi. Moon wyszczerzył się. - Choroba lokomocyjna nie jest zabawna! – Krzyknęła. Nie była pewna, czy dosłyszał ją w związku hałasem helikoptera i słuchawkami, które nosił, żeby być w kontakcie z pilotami, ale Moon mrugnął w odpowiedzi, upewniając ją, że jednak usłyszał. - Jesteśmy prawie na miejscu – powiedział Brass tuż koło jej ucha. – Po prostu trzymaj się, Trisha. Żałośnie skinęła głową. Jej żołądek zakołysał się niebezpiecznie, ale nie chciało jej się wymiotować. Byłaby upokorzona, gdyby wszyscy trzej mężczyźni zobaczyli, jak zwraca śniadanie, nie wspominając już o pilotach, którzy musieliby posprzątać wszystko po lądowaniu. Zamknęła oczy, ale to tylko nasiliło mdłości. Mogła poczuć, że helikopter się obniża. Dzięki Bogu. To już niemal koniec. Wylądowali, a pilot zaczął wyłączać silniki. Moon poruszył się jako pierwszy, otworzył boczne drzwi i wyskoczył na zewnątrz. Harley wyszedł zaraz za nim. Rozdzielili się i stanęli po obu stronach wyjścia. Trisha próbowała stanąć o własnych siłach, ale kolana trzęsły jej się tak bardzo, że zachwiała się w chwili, gdy przeniosła ciężar na stopy. Brass zagarnął ją w swoje ramiona i przytulił mocno do piersi, pochylając się, aby wynieść ją z helikoptera. Harley i Moon chwycili Brassa, trzymającego Trishę, pod ramiona i unieśli go, stawiając na ziemi. To zapobiegło potrząsaniu nią, jeśli musiałby skoczyć.

Strona | 197

Ułożyła głowę na krzywiźnie jego szerokiego ramienia. Objęła go za szyję, gdy świat zakołysał się nieznacznie. Nienawidziła choroby lokomocyjnej. Brass poprawił ją w swoich ramionach, unosząc i przytulając mocniej do piersi, aby było jej wygodniej. - Trzymaj się mnie – wyszeptał. – Znajdziemy ci jakieś miejsce i położę ci mokry ręcznik na czoło. Poczujesz się o stokroć lepiej. - Dziękuję – wymamrotała do niego. – Jesteś najlepszy. Roześmiał się. – Wiem. To ciężkie brzemię, ale jestem gotów się z nim zmierzyć. Uśmiechnęła się, będąc naprawdę wdzięczną, że ma go za przyjaciela. Zawsze wiedział, jak ją rozśmieszyć. Słyszała, jak Harley coś mówi, ale nie ośmieliła się unieść głowy z ramienia Brassa, aby zobaczyć z kim rozmawia, wciąż walcząc z mdłościami. - Ma chorobę lokomocyjną. Nic jej nie będzie, gdy odstawimy ją już do łóżka i damy jej trochę czasu, by doszła do siebie. - Czy to prawda? – W męskim głosie pobrzmiewała wściekłość i był to głos, który Trisha znała aż nazbyt dobrze. Spięła się i uniosła głowę, nie bacząc na konsekwencje. Slade stał jakieś pięć stóp od niej. Patrzył gniewnie, zerkając to na jej twarz, to na Brassa i z powrotem. Wiedziała, że gdyby spojrzenie mogło zabijać, to powinna wyglądać ostatnich sekund życia. Czuła się zdezorientowana przez jego reakcję. Czemu jest taki zły? Nienawidzi mnie? Najwidoczniej miał jakiś problem związany z nią przebywającą w pobliżu niego. Ich spojrzenia spotkały się i zwarły. Zauważyła, że odkąd widziała go po raz ostatni, urosły mu włosy. Miał na sobie zwyczajny uniform ONG, choć nie nosił kamizelki. Zamiast napisu ONG nadrukowanego na piersi, w tym miejscu, na koszulce, widniało jego imię. Był przystojny i w dobrej formie. Pomyślała, że wyglądałby nawet seksownie, gdyby nie ten morderczy szał, który dostrzegała w jego rysach. Jej serce ścisnęło się z powodu ponownego bycia tak blisko niego. - Trisha? – Brass wyszeptał do jej ucha. – To on, prawda?

Strona | 198

Odwróciła głowę i spotkała się z jego spojrzeniem. Wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym spiął się. – Cholera. – Skinął głową. – Chodźmy cię gdzieś zainstalować. Brass odwrócił się razem z Trishą i ruszył w kierunku Jeepa. Slade zastąpił im drogę, nadal patrząc na nią gniewnie. – Miło cię widzieć, lekareczko. - Cześć – wydobyła z siebie. Na kilka sekund oderwał od niej swoją uwagę, przenosząc ją z Brassa na Harleya, następnie na Moona i z powrotem na nią. W końcu łypnął gniewnie na Brassa, zwierając się z nim spojrzeniem. - Na jaki stopień zagrożenia jest wystawiona? Justice nie był zbyt precyzyjny i musiałem uważać na to, co mówię, ponieważ podczas rozmowy miałem koło siebie człowieka. Od tamtej pory przebywa na spotkaniu i nie jest w stanie odbierać moich telefonów. - Czwarty. – Brass zmarszczył brwi na Slade’a. – Jest naszym głównym priorytetem, i twoim. Nikt, kto nie należy do Nowego Gatunku nie ma do niej dostępu. Żaden człowiek. Ta informacja sprawiła, że Slade nieco pobladł. – W ogóle żadnych ludzi? Jesteśmy w trakcie dużych robót budowlanych i mamy pełno osób kręcących się po Rezerwacie. Setki z nich są tu dwadzieścia cztery godziny na dobę, aby ukończyć wszystkie projekty, które musimy zamknąć jak najszybciej. W parę miesięcy robimy rzeczy, które powinny zając dobry rok. Było potrzeba czterystu ludzi w pełnym wymiarze czasu pracy, przez cały tydzień, aby zbudować te mury ochronne, żeby otoczyć posiadłość. Pracują na dwóch zmianach przez całą dobę, siedem dni w tygodniu. Wciąż zajmujemy się okablowaniem murów do celów ochronnych i odnawiamy hotel na złamanie karku. Będziemy musieli wykończyć część mieszkalną, żeby nasi ludzie nie musieli żyć w namiotach, a klub wciąż jest w budowie. Prowadzimy kolejny projekt przeznaczony dla oficerów, aby zapobiec utknięciu przez nas na stałe w przyczepach. W każdej sekundzie, każdego dnia jest tu dobrze ponad czterystu ludzi. Czy Justice chce, abym zamknął wszystko, żebyśmy nie mogli skończyć żadnej pracy dopóki zagrożenie nie minie? Mocno mnie naciskał, żeby wszystko zostało ukończone.

Strona | 199

- Nie – oświadczył Harley. – Po prostu chce umieścić ją w jakiś bezpiecznym miejscu, w którym obecność ludzi nie jest dozwolona. Moon i ja przestudiowaliśmy plany i uważamy, że powinniśmy ją ukryć w centrum dzikiej strefy. Żaden człowiek nie odważy się tam wejść, a ich obecność jest na tym obszarze wzbroniona. Jestem świadom, że niektórzy z naszych ludzi już zostali tam przeniesieni, a to ułatwia sprawy, skoro żaden w pełni człowiek nie wyminie ich. - To nie byłoby dla niej bezpieczne. Ona jest w pełni człowiekiem. – Gniew Slade’a wydawał się narastać. - Jasne, żaden człowiek nie byłby na tyle głupi, żeby zapuścić się w tamtą okolicę i przeżyć to, ale to ich tylko rozdrażni. Sądzę, że zaatakują, jeśli zabierzesz ją na ich terytorium. Są bardzo niestabilni. W chwili, gdy ich przenieśliśmy, zaczęli wyznaczać granice własnej ziemi i byli bardzo ostrożni, aby upewnić się, że żaden człowiek ich nie przekroczy. - Ochronimy ją – obiecał Brass pewnym siebie głosem. – Nie zaatakują jej. - Oni są obłąkani – warknął Slade. – Niektórzy z nich nigdy się nie wyciszą, nienawidzą ludzi do takiego stopnia, którego nawet nie jesteś w stanie sobie wyobrazić. Wpadną w furię zaledwie wyłapując zapach jednego z nich. – Wskazał na Trishę. – Widziała nas, ale nie porażki. Nie sądzisz, że wystraszą ją na śmierć? - Jakie porażki? – Zerknęła na mężczyzn. Slade wpatrywał się w nią gniewnie. – W większości wyglądamy ludzko, ale nie wszyscy z nas mieli tyle szczęścia. Niektórzy bardziej przypominają zwierzęta. Ocalało ich kilka tuzinów. Część naszych ludzi była torturowana, dopóki nie oszaleli lub nie znienawidzili rodzaju ludzkiego do tego stopnia, że zabiją każdego człowieka w zasięgu wzroku. Właśnie takie osobniki tam przenieśliśmy. Nie będziesz bezpieczna wewnątrz dzikiej strefy. To tam umieszczamy najbardziej antyspołeczne jednostki. Brass pochylił się i postawił Trishę na ziemi, kiedy dała mu znać, że tego chce. Trzymał ją w pasie, dopóki nie stanęła pewnie na drżących nogach. Odsunął się o krok, kiedy upewnił się, że nie upadnie. Spojrzała w górę na niego. - Co o tym sądzisz? Strona | 200

- Myślę, że dzika strefa jest najlepszym rozwiązaniem. Nie skrzywdzą cię. Po tym, jak zostaliśmy uwolnieni, wykorzystywali kobiety, aby pomogły zająć się Nowym Gatunkiem, skoro nie atakujemy ich. Jestem pewien, że to również tyczy się dzikiej strefy. Będziemy z tobą, więc będą trzymać się z daleka. Nie znajdziemy niczego lepszego, niż to, Trisha. Mądrze byłoby umieścić cię w centrum strefy, którą ogłosili jako swoją. Zaciekle bronią własnego obszaru. Pomogą utrzymywać wszystkich na dystans. - Cholera – warknął Slade. – Ja tu dowodzę, nie wy. Nie pozwolę jej tam iść, skoro wiem, o czym mówię, a wy nie. To ja spędzam z nimi czas. Wiem, że nie będzie tam bezpieczna. Umieścimy ją w hotelu, górne piętro jest ukończone. Zamkniemy go i będziemy ją tam trzymać. - Nie. – Brass skrzyżował ręce na piersi. – Justice mianował mnie szefem jej ochrony. Mogę to zrobić i przewyższam cię rangą. Bez obrazy, ale chcę mieć ją w miejscu, gdzie nie dosięgną jej żadni ludzie, Slade. Co jeśli jeden z tych terrorystycznych dupków postanowi podszyć się pod robotnika i podłoży pod hotel ogień? Nic nie może się jej stać. Dzika strefa jest odpowiedzią. Czy są tam jakieś domy? Jestem świadom, że mamy tu również kampery i moglibyśmy wziąć jeden z nich. Byłoby ciasno, ale dalibyśmy radę. Zamierzamy trzymać ją z daleka od wszystkich, poza Nowym Gatunkiem. Slade był wściekły. Jego usta otworzyły się i ukazały się ostre zęby, kiedy warknął nisko. – Świetnie. Możecie wziąć mój dom. Ma tylko trzy sypialnie, ale jestem pewien, że jakoś sobie poradzicie. Stoi na uboczu, w stosunku do reszty domów. - Zabieramy ją do dzikiej strefy. Decyzja została podjęta. – Brass obrzucił Slade’a gniewnym spojrzeniem. Slade zaklął i ponownie warknął. Spojrzał prosto w oczy Trishy. – Powiedz mu nie. Posłuchaj mnie. Tamci mężczyźni są niestabilni, a ty jesteś w pełni ludzką kobietą. Dodatkowo jesteś lekarzem, dwie rzeczy, za które będą chcieli cię zabić, gdy tylko cię zobaczą. Zginiesz, jeśli pozwolisz im się tam zabrać. Kiedy zostaliśmy uwolnieni, mieszkańcami dzikiej strefy opiekowały się kobiety, ale później zabrano ich do odległych miejsc, gdzie ich nie było. Miesiącami żyli samotnie i nie jestem pewien,

Strona | 201

czy nadal będą w stanie oprzeć się pokusie przed zaatakowaniem kobiety. Poza tym, nie chcę tego sprawdzać. Strach wspiął się po kręgosłupie Trishy, kiedy patrzyła na Slade’a. - Zaufaj mi Trisha. Nigdy bym cię nie zawiódł – obiecał cicho Brass. – Wiem, co robię. Dzika strefa jest dla ciebie najbezpieczniejszym miejscem. Nie skrzywdzą cię, a ja nigdy nie pozwolę, żeby coś ci się stało. - Trisha? – Slade potrząsnął na nią głową, uważnie się jej przyglądając. – Zaufaj mi. Powiedz im, żeby umieścili cię w moim domu, a ja przeprowadzę się do hotelu. Udało jej się powstrzymać przed mrugnięciem oczami. Mogła zostać w jego domu, ale on się wyprowadzi. – Brass? – Odwróciła głowę i oderwała spojrzenie od Slade’a. – Wiem, że będziesz mnie chronił. Cokolwiek uważasz, że jest najlepsze, zgadzam się z tobą. Decyzja należy do ciebie. Brass uśmiechnął się. – Jedziemy do dzikiej strefy. Slade warknął wściekle i zaklął. – Trisha? Chodź tutaj natychmiast. Odbędziemy prywatną rozmowę. Spięła się i powoli odwróciła, twarzą do niego. – Słucham? Wiedziałeś, jak skontaktować się ze mną przez parę tygodni, jeśli chciałeś porozmawiać. Powinieneś był spróbować powiedzieć mi to wcześniej, jeśli jest cokolwiek, co uważasz, że powinnam usłyszeć. – Zaczęła iść w kierunku Jeepa. Usłyszała czyjeś warknięcie i odwróciła się na czas, aby zobaczyć jak Brass poruszył się szybko, gdy Slade rzucił się na nią. Brass stanął pomiędzy nimi i odwarknął na Slade’a. Tamten zatrzymał się. Obaj byli spięci i patrzyli na siebie gniewnie. Wyglądało to tak, jakby zamierzali ze sobą walczyć. - Brass? Naprawdę nie czuję się dobrze – ponagliła szybko Brassa, nie chcąc, żeby wybuchli. – Możemy już iść? Dziękuję za pańską troskę, panie Slade, ale pokładam całkowitą wiarę w Brassie, Moonie i Harley’u, że mnie ochronią. - A więc to tak – warknął Slade z obnażonymi zębami. – Świetnie. Jest tam jedna, pusta chata. Możecie ją wziąć. Wyślę natychmiast kogoś z zapasami. Ma jedną sypialnię,

Strona | 202

ale coś mi się wydaje, że wasza czwórka nie będzie miała nic przeciwko dzieleniu się łóżkiem. – Odwrócił się na pięcie i ruszył szturmem w kierunku jednego z budynków. Patrzyła jak odchodzi, walcząc ze łzami. – Czy właśnie w okrężny sposób nie nazwał mnie dziwką? Moon roześmiał się i poruszył brwiami. – Chciałbym, żebyś nią była. Byłbym nawet skłonny podzielić się tobą z nimi, jeśli to miałoby oznaczać, że będę cię miał w łóżku nagą, razem ze mną. Roześmiała się wiedząc, że żartował. Moon zawsze potrafił poprawić jej humor. – Możesz dalej marzyć. Jeśli jest tylko jedno łóżko, to wy chłopcy bierzecie podłogę. Brass rozluźnił się i uśmiechnął do niej. – Nie ma problemu. Zdecydowanie bierzesz łóżko. Wy, słabi ludzie nigdy nie przeżylibyście spania na twardej podłodze. My mężczyźni nie mamy nic przeciwko spaniu na twardej powierzchni. Harley zachichotał. – Mów za siebie. Kocham łóżka, więc może wezmę nocną wartę i wyśpię się, kiedy Trishy w nim nie będzie. - Jestem dobry w przytulaniu. – Moon ponownie poruszył brwiami na Trishę, sprawiając, że zaczęła chichotać. – Jeśli zmarzniesz, po prostu daj mi znać, a cię ogrzeję. Będę się nawet zachowywał, jeśli nie każesz mi spać na podłodze. - Będę musiał wziąć im materace – Brass jęknął żartobliwie. – Kiedy staliście się tacy miękcy? - Kiedy dano nam wybór – odgryzł się Harley. – Wynośmy się stąd, zanim wróci Slade, by znowu na ciebie powarczeć. Styczność z tymi wszystkimi ludźmi sprawiła, że naprawdę jest spięty. Nie wiem, co go ugryzło w tyłek, ale mam nadzieję, że wkrótce będzie potrzebował papieru toaletowego. - Grawitacja z pewnością będzie jego sprzymierzeńcem – zachichotał cicho Moon. Trisza roześmiała się. Kochała tych gości. Była całkiem pewna, że gdyby nie oni, po konfrontacji ze Slade’m rozpłakałaby się. Brass pomógł jej wsiąść do Jeepa, a Moon i Harley zajęli miejsca z tyłu. Brass usiadł na miejscu kierowcy. Spojrzał na drugi samochód, w którym siedział mężczyzna z Nowego Gatunku, czekający z ich bagażami.

Strona | 203

- Wiesz, o której chacie mówił Slade? Skinął głową. - Prowadź – rozkazał Brass. – Pojedziemy za tobą. Harley podał Trishy jej pas. Bez słowa go zapięła i błysnęła w jego stronę uśmiechem. Skinął na nią głową. – Zawsze zapinaj pasy. - Tak jest, sir. Wpatrywała się w piękną scenerię, którą mijali – bujna trawa, duże, ładne drzewa i pofalowane wzgórza. Dostrzegła jelenia stojącego na skraju lasu. To miejsce było tak cudowne, iż dzięki niemu była w stanie odepchnąć od siebie myśli o Slade’dzie. Ciężko było to zrobić, ale nie chciała wybuchnąć płaczem. *** Slade krążył niespokojnie po lesie, znajdującym się po drugiej stronie budynku, chowając się przed wszystkimi i wiedząc, że wcale nie przyjął dobrze spotkania z Trishą. Jej widok w ramionach drugiego mężczyzny omal nie wywołał w nim wybuchu wściekłej zazdrości. Brass niósł ją w swoich ramionach, mówił jakby miał prawo przemawiać w jej imieniu, a ona mu na to pozwalała. Warknięcie wyrwało się spomiędzy jego ust. Poświęcił swoją poczytalność, aby trzymać się od niej z daleka, odszedł wbrew swoim instynktom, mówiącym by być blisko niej, a ona broniła Brassa, kiedy on chciał ją tylko chronić. Zesztywniał, jego pięści zacisnęły się, a tempo kroków wzrosło. Ból przeszył jego pierś na myśl, że już go nie chciała. Powinien był jej powiedzieć, dlaczego jej unikał, ale sądził, że namówiłaby go, aby zignorował jej własne bezpieczeństwo, jeśli choć w jednej dziesiątej czuła do niego to, co on do niej. To osłabiłoby jego postanowienie, gdyby spojrzał jej w oczy, a ona by go dotknęła, przegrałby tę bitwę. Cichy dźwięk przyciągnął jego uwagę i odwrócił głowę, by spojrzeć na podkradającego się do niego mężczyznę należącego do Gatunku. – Co jest? Strona | 204

- Architekt chce zamienić z tobą słowo. Coś jest nie tak z planami dotyczącymi jednej z modyfikacji, o którą prosiłeś dla hotelu. Wewnątrz Slade’a wybuchła wściekłość. Praca zabierała mu cały czas wolny. Prawie nie sypiał, ale to przeważnie trzymało jego myśli z dala od Trishy. Musiał się teraz czymś zająć, bardziej niż kiedykolwiek. W innym wypadku wskoczy do Jeepa, pojedzie do chaty, i… zedrę z niej ubrania, a później będę pieprzył dopóki nie będzie wiedziała, że nadal należy do mnie. Odepchnął te myśli na bok, wiedział, że nie może pozwolić, aby pożądanie kierowało jego czynami. Była blada i chora. Martwił się o nią. Musiała odpocząć, oczywiście, ale później… cholera! Przestań myśleć o rozbieraniu jej do naga i sprawieniu, aby uświadomiła dobie, że jestem dla niej właściwym mężczyznom. Teraz nie czas na to. - Slade? Czy wszystko w porządku? – Mężczyzna z Gatunku przechylił głowę, patrząc na niego z niepokojem. - Wszystko w porządku – skłamał. – Chodźmy. Im szybciej uporamy się z tą sprawą, tym szybciej zostaną skończone wszystkie roboty. Później upora się z lekareczką, gdy będzie miał czas, żeby pomyśleć i ocenić sytuację. Jej pobyt w Rezerwacie całkowicie zmieniał postać rzeczy. Znajdowała się w niebezpieczeństwie bez względu na to, czy był z nią, czy nie. Musiał się uspokoić zanim zdecyduje, co chce zrobić. Nie byłoby mądrze wdać się z nią w rozmowę, dopóki nie weźmie w karby swojej zazdrości. *** Chata w kształcie litery A prawdopodobnie została zbudowana gdzieś w latach siedemdziesiątych, jeśli Trisha miałaby zgadywać, bazując na wyglądzie wnętrza. Skrzywiła się na widok tapety w małej kuchni i starego, włochatego dywanu zasłaniającego podłogę w salonie. - Brakuje tylko dyskotekowej kuli. - Nie łapię. – Harley wpatrywał się w nią. -

Witamy

w

latach

siedemdziesiątych,

panowie.

Zwróciliście

uwagę

na wyposażenie w kolorze avocado i pomarańczowe tapety? Kolejną oczywistą Strona | 205

wskazówką są drewniane panele, a ten włochaty dywan wyszedł z mody w późnych latach siedemdziesiątych. Mimo wszystko chata wygląda na solidnie zbudowaną i kocham ten kominek. - Nie ma sypialni. Ma to. – Brass wskazał na schody. - To się nazywa sypialnia na poddaszu. – Trisha wspięła się po schodach na górę, uświadamiając sobie, że pokój właściwie był całkiem duży. – Jest tu przestronnie, łał, i jest tu mała łazienka. To miła niespodzianka. - Łóżko jest zbyt małe dla całej naszej czwórki, chyba, że będziemy spać w kupie, jeden na drugim – stwierdził nagle Moon. Trisha zaczęła się śmiać. Odwróciła się, szczerząc do niego, widząc, że wszyscy trzej mężczyźni podążyli za nią na górę. – W takim razie ja śpię na górze. W ten sposób nie zostanę zmiażdżona. - Wszyscy możemy spać, jakbyśmy udawali, że jesteśmy hot dogami w opakowaniu – podsunął Harley. - Kiedy jedno z nas będzie chciało się przekręcić, wszyscy razem możemy po prostu krzyknąć „obrót” i być jak ci zsynchronizowani pływacy, którzy poruszają się jednocześnie, w tym samym czasie. - Nie wypaliłoby – zachichotał Moon. – osoba znajdująca się z brzegu po stronie, na którą byśmy się przekręcli, skończyłaby na podłodze. - Będzie więcej miejsca dla pozostałej trójki. – Brass puścił oczko do Trishy. – Myślę, że powinniśmy położyć Moona i Harleya po obu stronach z brzegu, tak na wszelki wypadek. Uśmiech Moona zamarł, a on podniósł głowę. Odwrócił się, węsząc, niemal rzucając się po schodach w dół. – Ktoś jest w pobliżu – ostrzegł ich ze wściekłym warknięciem. Brass złapał Trishę i pchnął na łóżko. – Cholera. – Podbiegł do okna. Harley zbiegł w dół po schodach za Moonem. Trisha usłyszała odgłos otwieranych drzwi. Obróciła się, by spojrzeć na Brassa, walcząc z niepokojem. Strona | 206

Odbezpieczył pistolet, który trzymał przymocowany do uda. Odsłonił firankę i usłyszała, jak cicho przeklina. - Co jest? – Wyszeptała. - Jeden z tutejszych mieszkańców jest na zewnątrz. Cholera. Co on tutaj robi? Ktoś powinien był mnie ostrzec, że go przenieśli. Musiał cię zwęszyć i przyszedł to zbadać. Moon właśnie z nim rozmawia, a Harley zabezpiecza parter. Zaciekawiona Trisha zeszła z łóżka i stanęła za Brassem. Wiedziała, że jest świadom jej obecności. Sięgnął za siebie i położył jej dłoń na biodrze, aby trzymać ją blisko siebie. Zawahała się i wyjrzała zza niego. Nadal było widno i z łatwością mogła dostrzec człowieka znajdującego się na zewnątrz – przynajmniej w większości przypominającego człowieka. Widok jego włosów i rysów twarzy zszokował ją do głębi. - On jest… - Cicho – rozkazał ledwodosłyszalnie Brass. – Prawdopodobnie usłyszy twoje słowa. Mają lepszy słuch od większości z nas. Wielki mężczyzna najwidoczniej został zmodyfikowany przy pomocy kocich genów i posiadał prawdziwą grzywę złoto-rudych włosów. Jego kocie oczy były widoczne nawet z oddali. Posiadał ogromne, muskularne ciało. Był niemal nagi, miał na sobie tylko obcięte jeansy i nic poza tym. Jego ramiona i klatka piersiowa były masywne, jakby całe życie spędził pracując fizycznie. Rysy twarzy miał bardziej zwierzęce, niż ludzkie, z dziwnym nosem i grubymi kośćmi policzkowymi. Moon zatrzymał się jakieś piętnaście stóp przed mężczyzną, który stał nieruchomo na krawędzi lasu. Nagle podniósł głowę, a jego dziwne spojrzenie zdawało się natychmiast zlokalizować Trishę. Wyglądało na to, że w jakiś sposób ją wyczuł. Spomiędzy ust tego straszliwego faceta wyrwał się ryk, kiedy tylko je otworzył. To był dla niej głośny, szokujący dźwięk, w stu procentach nieludzki. Całe jego ciało spięło się, po czym ruszył szturmem w kierunku domu. Moon wykonał skok, stając na jego drodze, wyrzucając ręce z daleka od ciała, aby powstrzymać zbliżającego się mężczyznę przed wyminięciem go. Moon przemówił szybko do faceta – słyszała Strona | 207

jego głos, ale nie mogła wyłowić poszczególnych słów. Działania Moona nie spowolniły mężczyzny ani o krztynę. Obserwowała w przerażeniu, jak wielki koleś atakuje Moona, po prostu wyciągnął przed siebie rękę, złapał go za gardło i odrzucił na bok z taką łatwością, jakby ten był szmacianą lalką. Sukinsyn przyspieszył, idąc prosto w stronę domu i szybko znikając im z oczu. Na dole rozbrzmiało wściekłe warknięcie, a po nim wybuchł kolejny ryk. Coś trzasnęło głośno, jakby drewno zostało przełamane na pół, czemu towarzyszył głośny huk. Brass obrócił się na pięcie, złapał Trishę w pasie i szybko wcisnął ją w kąt. Umieścił swoje ciało przed nią, więżąc za sobą, i stojąc twarzą do schodów, podnosząc rękę z bronią i celując. Przerażenie pochwyciło Trishę, kiedy usłyszała, jak facet z zewnątrz wbiega po schodach na górę. - Zatrzymaj się, Valiant – ostrzegł głośno Brass. – Moon, Harley, zostańcie na dole. Znam go. - Sprowadziłeś tu człowieka? – Zawarczał przerażający facet. – Człowieka? Justice obiecał nam, że żaden z nich nigdy się tu nie zjawi. Ona jest na moim terytorium. Moim. Ze względu na ciebie dam wam dam wam minutę, żebyście ją stąd zabrali, zanim ją zabiję, Brass. - Uspokój się – przemówił teraz cicho Brass, prawdopodobnie starając się ułagodzić pozbawionego kontroli mężczyznę. – Ona zaszła w ciążę z jednym z naszych. Teraz jest jedną z nas. - Kłamiesz. Nie możemy się rozmnażać. Trisha przechyliła się nieznacznie na lewą stronę, aby zerknąć na przerażającego mężczyznę, stojącego u szczytu schodów. Musiał mieć z sześć i pół stopy wzrostu, a jego włosy były niesamowitą mieszanką błyszczących, rudych pasm, poprzetykanych grubymi blond kędziorami. Opadały, po prostu mijając szerokie ramiona. Nie mogła nic na to poradzić, że dostrzegała jak pięknie i egzotycznie wyglądał. Opalona skóra i masywne muskuły pokrywające jego w większości nagie ciało. Musiał być największym przedstawicielem Nowego Gatunku, jakiego kiedykolwiek Strona | 208

widziała. Jego ostre zęby błysnęły, kiedy podwinął wargi i warknął na nią. Kocie, złote oczy zwęziły się, gdy zawarczał bardziej przenikliwie. Upadłaby na podłogę, gdyby była typem mdlejącej panny – nieprzytomna w związku z jego przerażającym wyglądem i działaniami. Zauważyła, że jego palce są rozczapierzone i napięte, niczym szpony, a krawędzie paznokci wyglądają na ostre, w zwierzęcy sposób. - Ona nosi dziecko Nowego Gatunku. – Głos Brassa przybrał pewniejszy ton. – To czyni ją jedną z nas. Justice przysłał ją tuaj, ponieważ już nie jest bezpieczna pośród ludzi. Nikt nie wie o jej ciąży. To sprowadzi na nas masę kłopotów, jeśli świat dowie się o tym, ponieważ obawiają się myśli o nas rozmnażających się z nimi. Została tu sprowadzona, abyśmy jej strzegli. - Kłamstwo – warknął. - Prawda – odwarknął Brass. – Nie nazywaj mnie kłamcą. Valiant zawarczał głośno z głębi piersi. – Przesuń się. Obwącham ją. Brass

nie

poruszył

się.

–

Możesz

ją

obwąchać,

jeśli

obiecasz

mi,

że jej nie skrzywdzisz. Ona nosi dziecko Nowego Gatunku. Jest w ciąży ledwo od ponad miesiąca. Valiant warknął ponownie. – W porządku. Nie skrzywdzę kobiety. Przesuń się, żebym mógł ją obwąchać. Brass odwrócił głowę. Trisha spojrzała w jego napięte rysy. Nie chciała, żeby się odsuwał i z pewnością nie chciała, aby Valiant znalazł się w pobliżu niej. Przerażał ją. Spojrzenie Brassa złagodniało. - On chce cię tylko obwąchać. Znam go. Dorastaliśmy w tej samej jednostce badawczej i razem spędzaliśmy czas zaraz po tym, jak nas uwolniono, zanim wysłali go razem z innymi mu podobnymi z dala od wszystkich ludzi. Dał słowo i dotrzyma go. Musiała zwalczyć panikę. Ufała Brassowi, a on nie pozwoliłby nikomu jej skrzywdzić. – W porządku. Brass odsunął się od niej o kilka stóp, zostawiając otwartą drogę do niej. Oparła się o ścianę, wpatrując w przerażająco dużego mężczyznę, który również się jej przyglądał. Jego niebezpiecznie wyglądające, ostre zęby były odsłonięte, Strona | 209

a on wciąż wyglądał na rozwścieczonego. Serce Trishy waliło jak młotem, gdy podkradał się do niej, w sposób, w jaki poruszałby się drapieżnik. On był jednym z nich. - Nie strasz jej Valiant – zazgrzytał Brass. – Wszystko w porządku, Trisha. Skinęła głową, ale nie odwróciła uwagi od mężczyzny kroczącego powoli w jej kierunku. Oczy Valianta były naprawdę piękne, kiedy się przybliżył, zdecydowanie nie były w żaden sposób ludzkie. To były kocie oczy, może porównywalne do oczu lwa, ponieważ z pewnością nie przypominały oczu jakiegokolwiek domowego kota, którego kiedykolwiek widziała, z całą pewnością. Jego rzęsy były rude i pasowały do koloru włosów, nienaturalnie długie i gęste. Zrobił kolejny krok na przód. Zesztywniała, ale uniosła podbródek. Była pewna, że Brass będzie walczył, aby ją obronić, jeśli pomyśli, iż Valiant stanowi dla niej zagrożenie. Valiant przykucnął nagle, opierając się na rękach i stopach. Wyglądało to dziwnie, gdy ruszył do przodu, jego intensywne spojrzenie było skupione na niej. Przysunął się tak blisko, że mogła poczuć, przez koszulkę, jego gorący oddech na brzuchu. Bardzo powoli uniosła dłonie i odepchnęła je do tyłu, kładąc na ścianie, blisko głowy, aby uniknąć jego przypadkowego dotknięcia. Obawiała się, że jeśli to się stanie, to go rozwścieczy. Wciągnął powietrze, kiedy przysunął się bliżej i potarł twarzą o jej brzuch, zakopując ją w miejscu pomiędzy brzegiem koszuli, a jej spodniami, aby dotrzeć do skóry. Wydała ciche sapnięcie, nigdy nie oczekując, że zrobi coś takiego. - Spokojnie – zanucił Brass. – Straszysz ją i nawet się nie waż wtykać nosa jeszcze niżej. Oszołomione spojrzenie Trishy pomknęło w kierunku Brassa. Wzruszył ramionami. – Niektórzy z nas… cholera, nieważne. Przebywałaś wokół zwierząt wystarczająco długo, żeby wiedzieć, iż niektóre rasy wtykają swoje nosy w okolice krocza, aby zapoznać się z ludźmi. Valiant cofnął się nagle i wyprostował, wstając z podłogi. Jego uwaga pozostała skupiona na jej brzuchu, kiedy ściągnął brwi. Wyglądał na naprawdę niezadowolonego. - Pachnie inaczej. - Jak? – Brass wydawał się być bardzo spokojny. Strona | 210

- Nie do końca całkiem ludzko, ale nie do końca tak, jak my. Można to zauważyć tylko, jeśli znajdjdziesz się tuż przy jej skórze. Brass zawahał się, nim spojrzał na Trishę. – Mogę? Trisha wzruszyła ramionami. – Tak długo, jak nie będziesz wąchał niżej. Wyszczerzył się. – Nudziara z ciebie, Trisha. Jego uśmiech zbladł, gdy stanął przed Trishą i pochylił się, aż jego twarz była dociśnięta do jej szyi. Nos Brassa dotknął jej skóry, powoli wciągnął powietrze, po czym zrobił to ponownie. Uniósł głowę, skrzywił się i opadł na kolana. Sięgnął do jej koszuli i podciągnął ją, aby odsłonić kilka cali ciała na brzuchu. Przytknął nos do tego miejsca i zaciągnął się trzy razy, zanim odsunął się i wstał. Spojrzał na Valianta. - Masz rację. Jest niezauważalny chyba, że znajdujesz się blisko jej skóry w dolnej części brzucha. Jest tak słaby. - Naprawdę nosi dziecko jednego z nas? – Valiant wyglądał teraz na spokojnego. Jego głos był głęboki, trochę szorstki, jakby spędził ze sto lat na paleniu, czy jakichkolwiek innych działaniach niszczących gardło, ale już nie warczał. - Tak. Valiant skinął głową. – Nie mogę uwierzyć, że sparowałeś się z człowiekiem. Coś ty sobie myślał? Są tacy delikatni, że jestem zaskoczony, iż nie jest połamana. Mogłeś przynajmniej znaleźć kobietę normalnych rozmiarów, która byłaby bardziej silna. Naprawdę musisz się powstrzymywać. Jaka jest przyjemność z parzenia się, jeśli musisz się martwić, żeby jej nie uszkodzić? Brass zarumienił się nieznacznie. – Dziecko nie jest moje. Jestem jej przyjacielem i jednym z trzech mężczyzn, których Justice poprosił o ochranianie jej. Valiant obrócił szybko głowę w kierunku Trishy i zawarczał. – Istnieje jakaś jednostka badawcza zajmująca się eksperymentami dotyczącymi rozmnażania? Zgłosiła się na ochotnika, żeby jakiś lekarz umieścił w niej naszą spermę?

Strona | 211

- Nie. – Brass poruszył się ponownie stając pomiędzy nią a Valiantem. – Poczęli dziecko naturalnie, z własnej woli. To było zaskoczeniem dla nas wszystkich, że zaszła w ciążę. Nie myśleliśmy, że to jest możliwe. Valiant westchnął. – Możesz się przesunąć. Nie skrzywdzę jej. Brass odsunął się od Trishy, która spotkała się ze spojrzeniem Valianta. Przyglądał się jej, ale nie wyglądał już na zagniewanego. Wyglądał na lekko zdezorientowanego. Ponownie westchnął. - Możesz zostać, człowieku. Tylko ty. Nie sprowadzaj tu nikogo ze swoich ludzkich przyjaciół, czy rodziny. Zjem ich na kolację. – Jego spojrzenie powróciło do Brassa. – Rozniosę wieści po strefie, aby się upewnić, że nikt inny nie przyjdzie, aby ją niepokoić. - Pomożesz nam ją ochraniać? Proszę, miej oko na każdego człowieka czającego się w pobliżu i upewnij się, że żaden z nich się do niej nie zbliży. Valiant uśmiechnął się, ponownie ukazując ostre zęby. – To byłaby z ich strony fatalna pomyłka, gdyby jakikolwiek człowiek był wystarczająco głupi, żeby zawędrować w te okolice. Brass wyraźnie odprężył się po tym, jak Valiant zszedł po schodach. Uśmiechnął się do Trishy, ale uśmiech wyglądał na nieco wymuszony. Moon i Harley ruszyli biegiem na górę kilka sekund później. Harley krwawił i przykładał mokrą szmatkę do czoła. Ubrania Moona były podarte. - Nikt mnie nie ostrzegł, że Valiant tu jest. Jest najbardziej wrednym i zabójczym osobnikiem z pośród naszego gatunku. Poszedłbym się z nim zobaczyć, zanim cię tu przywiozłem, gdybym wiedział. Z każdym innym dalibyśmy sobie radę, ale on jest… - Brass wzruszył ramionami. – Jednym, wrednym, sukinsynem. Teraz, kiedy przerażenie zaczęło ustępować, Trisha poruszyła się. Podeszła do Harleya. – Pochyl się i pozwól mi na to spojrzeć. – Rzucila okiem na Moona. – Jesteś ranny? - Przeżyję. Wiem, jak czuje się gracz footbolowy, kiedy nim rzucą i to całkowicie przekreśla dla mnie ten sport. – Odwrócił się i udał się schodami w dół. Strona | 212

Harley pochylił się nieznacznie i odsunął mokrą szmatkę. Trisha zbadała jego ranę i cicho zaklęła. – Nie będziesz potrzebował szwów, ale muszę to oczyścić i zabandażować. - Kurwa. – Zarumienił się. – To znaczy cholera. Trisha zachichotała. – Poklnij sobie. Sama użyłabym gorszych słów, gdyby to mnie ktoś tak urządził. Czym cię uderzył? - Drzwiami. – Spojrzenie Harleya skupiło się na Brassie. – Być może chcesz zadzwonić i zamówić nowe. Valiant wyrwał stare z zawiasów i rzucił nimi we mnie. Starałem się zrobić unik, ale róg uderzył mnie w czoło. Stolik do kawy również nie przetrwał. Z drugiej strony, jeśli Trisha nadal chce rozpalić dzisiaj ogień w kominku, nie musimy już zbierać drewna. Możemy po prostu użyć pięćdziesięciu kawałków stolika do kawy, pokrywających podłogę. Brass westchnął. – Zadzwonię również po zestaw pierwszej pomocy, żeby Trisha mogła opatrzeć twoją gagę, Harley. Nie masz nic przeciwko temu, Trisha? Nadal nie mamy w Rezerwacie lekarza. - Po prostu daj mi to, czego potrzebuję. Chcesz, żebym dała ci listę rzeczy? - Nie. – Brass nie wyglądał na szczęśliwego. – Jestem pewien, że to, co trzymamy w zestawie pierwszej pomocy zawiera wszystko, czego będziesz prawdopodobnie potrzebowała. Pójdę chyba na dół, aby ocenić szkody, a później zadzwonię do biura i poinformuję ich o tym, co będzie nam potrzebne. - Dziękuję. – Trisha uśmiechnęła się do Brassa. – Za wszystko. - Hej – jęknął Harley. – To ja przyjąłem drzwi na głowę. Gdzie są moje podziękowania? – Trisha roześmiała się i sięgnęła przed siebie, by dotknąć ramienia Harleya i delikatnie je ścisnąć. - Dziękuję. - Dotknęła mnie. Harley pokazał Brassowi język, drażniąc się z nim i wywołując śmiech u Trishy.

Strona | 213

- Nie masz czegoś do zrobienia? – Mogli być dziecinni, ale doceniała ich zabawową stronę. - Już się tym zajmuję. – Brass zszedł po schodach. Mruczał pod nosem przez całą drogę na dół. Trisha i Harley siedzieli na łóżku. – Co on powiedział? Harley wyszczerzył się. – Coś o tym, że będzie musiał się pokajać, kiedy zadzwoni i Slade dowie się, że już wynikł problem, jak tylko przyjechaliśmy. Trisha weszła do małej łazienki i złapała za ręcznik. Wróciła do sypialni, by przyłożyć nowy, mokry kompres do krwawiącej głowy Harleya, trzymając go tam. Brass nie był jedynym, który obawiał się, jak zareaguje Slade, kiedy dowie się, że już doszło do incydentu w chacie.

Strona | 214

ROZDZIAŁ 15

- Valiant? Slade był tak wściekły, że aż oczy zaszły mu czerwoną mgłą. Stał przy bramie prowadzącej do domu, który został ofiarowany Valiantowi. Usłyszał trzaśnięcie drzwi, a sekundę później prawie nagi Valiant zszedł beztrosko z ganku i podszedł do bramy. - Slade? Co cię tu sprowadza? Mogłeś zadzwonić, jeśli czegoś potrzebowałeś. - Coś ty zrobił? – Slade otworzył bramę i przeszedł przez nią. Był gotów walczyć, jeśli Valiant wkurzy się, że wszedł na jego podwórko bez pozwolenia. - Powiedziano mi, że nie skrzywdziłeś kobiety, ale przysięgam na Boga, że jeśli coś jej zrobiłeś, osobiście cię zabiję. Ruszając w pogoń za nią, przekroczyłeś granicę – zawarczał. Valiant skrzyżował ręce na piersi. – Wyczułem człowieka. Ta chata nie znajduje się wystarczająco daleko stąd i wkurzyłem się. Justice powiedział, że żaden człowiek nie ma prawa tu wejść. - Cóż, minąłeś dwóch ludzi z własnego gatunku, żeby się do niej dostać, więc wiesz bardzo dobrze, że powinna tu być. Chata nie stoi na twoim prywatnym terytorium. Nie miałeś prawa atakować własnych ludzi. Valiant wzruszył ramionami, nic nie mówiąc. - Zabiję cię, jeśli ponownie się do niej zbliżysz – Zagroził mu Slade z warknięciem. – Rozumiemy się? Wiem, że przyjaźnicie się z Tigerem, ale walić to, Nie pozwolę ci skrzywdzić tej kobiety. Trzymaj się od niej z daleka i nie zbliżaj się do niej ponownie. Rozumiesz mnie? Ma jej nie spaść choćby włos z głowy. - Nie będę się do niej zbliżał. Już przedyskutowałem to z Brassem. Jeśli chodzi o mnie, jest jedną z nas. Slade gapił się na Valianta, delikatnie zdezorientowany przez jego uwagę. – Ona nie jest jedną z nas, ale jest dobrą przyjaciółka Gatunku. Pracuje dla nas. Justice i ja ufamy jej. Strona | 215

- Ona jest teraz jedną z nas, czyż nie? Sam ją obwąchałem. Była bardzo dzielna i nie krzyczała, kiedy wąchałem jej brzuch. - Co zrobiłeś? – Wybuchnął Slade. – Byłeś tak blisko niej? Dotykałeś jej? – Postąpił krok na przód. Valiant zawarczał i opadł do półprzysiadu. – Zatrzymaj się, albo będziemy walczyć. Slade przerwał swój gniewny marsz, ale niemal trząsł się z wściekłości. – Dotykałeś jej? - Dotrzymałem słowa danego Brassowi i nie skrzywdziłem jej. Chciałem ją obwąchać, kiedy przekazał mi wieści, ponieważ mu nie wierzyłem. Obydwoje zgodzili się, żebym się do niej zbliżył. To nie był atak. - Pozwolił ci, żebyś jej dotknął? Zamierzał skopać Brassowi tyłek, gdy dotrze do swojego następnego przystanku, chaty. Valiant był niestabilny i nikt przy zdrowych zmysłach nie powinien pozwalać mu przebywać gdziekolwiek w pobliżu Trishy. Gdyby był tam, zabiłby wielkiego samca z Nowego Gatunku tylko za samo próbowanie. - Nie wierzyłem, że jest w ciąży. Teraz wiem, że jest. Przeszył go szok. – Co? Valiant powoli wyprostował się, wstając z półprzysiadu. – W ciąży. Nikt ci nie powiedział? Ta kobieta nosi dziecko. To dlatego Brass przywiózł ją tutaj, dla jej bezpieczeństwa – aby chronić ją przed ludźmi. Gniew zaczął ustępować, a jego miejsce zastąpił ból, przeszywający pierś Slade’a. Trisha jest w ciąży? Czuł, jakkby miały się pod nim załamać kolana. Serce waliło mu jak młotem i ponownie zaczęła go ogarniać wściekłość. Jest w ciąży! Pochwyciła go fala emocji, głównie morderczych, na myśl, że jakiś facet śmiał tknąć to, co było jego. Myśl o kimkolwiek robiącym to, niemal doprowadziła go na krawędź szaleństwa. - Justice rozkazał im ją tu przywieźć, aby ją chronić przed jej ludźmi. Myśli, że kiedy dowiedzą się, że nosi mieszańca, mogą spróbować ją skrzywdzić. Muszę Strona | 216

się z nim zgodzić. Ludzie są nieobliczalni i wrogo nastawieni, z głupich powodów. Coś jest w zapachu jej skóry, co sprawia, że jest inna. To musi być dziecko wewnątrz niej, zmienia gospodarkę hormonalną jej organizmu. - Ojciec należy do Nowego Gatunku? Jesteś tego pewien? – Slade z trudem wyrzucił z siebie te słowa, jego gorycz i wściekłość narastały w szybkim tempie. - Sam ją obwąchaj. Pachnie inaczej. Człowiekiem i delikatnie nami, ale wystarczająco, abym był pewien. Nawąchałem się ciężarnych, ludzkich kobiet, kiedy wojsko przydzieliło całą ich masę do przynoszenia nam jedzenia i zapasów do miejsca, gdzie nas trzymano. Wiedzieli, że ich nie skrzywdzimy, jeśli wkroczą na terytorium, które nam przydzielili. Nic nie jest tak bezbronne, jak ciężarna kobieta. Znam dobrze ich zapach, ale ta pachnie inaczej. Nie byłem w stanie dostrzec różnicy, dopóki nie przycisnąłem nosa do jej skóry. To pewnie przez to, że jest w ciąży od niedawna. Wraz z upływem miesięcy, zapach prawdopodobnie stanie się łatwiejszy do wychwycenia z pewnej odległości. Slade wybiegł przez bramę kierując się do Jeepa. Jego gniew nie znał granic. Ktoś powinien był mu powiedzieć, że Trisha została wysłana do Rezerwatu, ponieważ nosi dziecko Nowego Gatunku. Silnik Jeepa zaryczał budząc się do życia, a Slade uderzył w pedał gazu. Opony zapiszczały w proteście, ale nie dbał o hałas. Teraz pewne rzeczy nabrały dużo większego sensu. Był zabójczo wściekły. *** - Ktoś szybko się zbliża – krzyknął ostrzegawczo Moon. – To jeden z naszych Jeepów. Brass rzucił swoje karty i błysnął uśmiechem w kierunku Trishy. – Najwyższy czas, żeby dostarczyli te zapasy. – Zerknął na zegarek. – Właściwie to są pół godziny wcześniej, niż obiecywali przez telefon. - Umieram z głodu. Mam nadzieję, że przysłali trochę dobrego jedzenia. - Jestem pewien, że tak. – Harley mrugnął na nią. – Ciężarna mamuśka powinna jeść dużo śmieciowego żarcia. Zaklepuję pierwszeństwo, jeśli przysłali jakieś batoniki. Kocham je. Strona | 217

- To ja tu jestem w ciąży. – Zaśmiała się Trisha. – To oznacza, że mam pierwszeństwo we wszystkim. - Skąpiradło. – Harley wystawił język, rzucił swoje karty i wstał. – Lepiej pomogę wnosić rzeczy do środka. Im szybciej je rozpakujemy, tym szybciej będziemy mogli dobrać się do pyszności, które przysłali. - To Slade – krzyknął Moon sekundę później. – Zbliża się naprawdę szybko. - Cholera – westchnął Brass stojąc w progu. – Jest bardzo zły. Nawet stąd mogę dostrzec jego obnażone zęby. - Dlaczego? – Dezorientacja pochwyciła Trishę. – To nie nasza wina, że Valiant zaatakował. Brass odwrócił się w drzwiach. – Może zechcesz udać się na górę, Trisha. Myślę, że może zrobić się nieprzyjemnie. Trisha zmarszczyła brwi i wstała z kanapy, zamiast tego podchodząc do drzwi. Usunęła Brassa ze swojej drogi i wyszła na ganek, aby obserwować, jak Jeep ze Sladem zatrzymuje się ze ślizgiem opon przed chatą. Slade zostawił za sobą ślady, kiedy zahamował, aby zatrzymać samochód. Nie potrzebowała hiper zmysłów, aby poczuć zapach palonej gumy, gdy wyłączył silnik i wyskoczył z siedzenia kierowcy. Doszedł najpierw do Moona i warknął na niego. - Z drogi. Moon nie ruszył się nawet o milimetr. – Czy jest jakiś problem? Slade rzucił się przed siebie. Złapał Moona za kamizelkę i popchnął go mocno, usuwając z drogi, po czym ruszył naprzód. Trishę natychmiast ogarnął strach, kiedy uświadomiła sobie, że Slade wydawał się być poza granicami zwykłego wkurzenia. W rzeczywistości cofnęła się i uderzyła w ścianę chaty tuż obok drzwi. Brass ruszył nagle sprintem, zbiegając po stopniach prowadzących na ganek i spotkał się ze Sladem twarzą w twarz. - Pozwoliłeś, żeby Valiant ją dotknął? – Wrzasnął Slade. – On jest niestabilny i mógł ją zabić. – Powalił Brassa na ziemię mocnym ciosem w twarz.

Strona | 218

Brass wylądował na tyłku. Warknął i próbował wstać, ale Slade odwrócił się, wyrzucając nogę przed siebie i kopiąc go w pierś. Powalił Brassa, który upadł płasko na trawę na plecach. Slade zawarczał obnażając zęby, kiedy Harley zbliżył się do niego. - Trzymaj się od tego z daleka, chyba że też chcesz, abym skopał ci tyłek. To jest sprawa pomiędzy nami. Harley zatrzymał się, uniósł ręce i wycofał się. – W porządku. - Przestań – zażądała Trisha. Starała się zbiec po schodach, by dotrzeć do Brassa, obawiając się, że został poważnie ranny, ale Harley złapał ją za ramię, aby powstrzymać przed opuszczeniem ganku. - Trzymaj się od tego z daleka – rozkazał jej cicho Harley. Jego ramię zamknęło się delikatnie wokół pasa Trishy. – Mogłaby ci się stać krzywda. Czasami nasi mężczyźni walczą, żeby rozładować napięcie. Tu chodzi o dominację i nie możemy interweniować. Trisha była oszołomiona. To nie było rozsądne i z pewnością nie było czymś, czemu chciała się przyglądać w milczeniu. Musieli przestać. Ktoś mogł zostać ranny. Harley odmówił jednak uwolnienia jej, kiedy zaczęła się szamotać. Brass wstał z ziemi. Warknął i rzucił się całym ciałem na Slade’a. W przerażeniu patrzyła, jak mężczyźni ruszają na siebie. Nigdy wcześniej nie widziała dwóch przedstawicieli Nowego Gatunku walczących ze sobą. Wyglądało to jak połączenie walki psów i sparingu kikboxerskiego, gdzie wszystkie chwyty są dozwolone. Z każdą minutą stawało się jasne, że Slade był lepszym wojownikiem. Uderzył Brassa pięścią w twarz i wyprowadził kopnięcie, które posłało go na ziemię, na której legł rozciągnięty płasko na brzuchu. Brass jęknął, ale nie podniósł się. Slade dyszał, najwidoczniej wciąż był wściekły. - Myślałeś, że możesz ją obronić? – Warknął Slade. – Nie jesteś nawet w stanie obronić samego siebie przede mną. Brass uniósł głowę, wyglądał na nieco zdezorientowanego, a jego usta pokrywała rozsmarowana krew. Odwrócił się, żeby spojrzeć na Slade’a. – Ktoś musiał spróbować podjąć się jej ochrony. - Cóż, ty nie jesteś w stanie. – Slade ruszył marszem w kierunku chaty. Strona | 219

Moon trzymał się z dala od walczących mężczyzn, dopóki nie stanął na straży, przy najniższym stopniu schodów prowadzących na ganek, blokując Slade’owi drogę do Trishy. Harley uwolnił ją nagle i zeskoczył z ganku, by stanąć obok Moona. Obydwaj mężczyźni wyglądali na spiętych. - Z drogi – zawarczał Slade, zatrzymując się zaledwie stopę przed nimi. - Dlaczego? Jesteś zdenerwowany i nie zachowujesz się racjonalnie. – Harley utrzymywał spokojny ton głosu. – Skrzywdziłeś Brassa, choć jesteś zły na Valianta. Nie wiedzieliśmy, że tu jest, inaczej Brass poszedłby z nim porozmawiać, zanim sam zwietrzyłby zapach człowieka. Jesteś jednym z naszych najlepszych sparingowców i wiedziałeś, że sam sobie z nim poradzisz. Nas również pokonałbyś w walce jeden na jednego. Wiemy o tym. Jednak będziesz musiał poradzić sobie z nami obydwoma naraz, jeśli chcesz zdenerwować Trishę. To nie z nią walczysz. Spojrzenie ciemnoniebieskich oczu Slade’a zwarło się ze wzrokiem Trishy. Dyszał ciężko i wyglądał na tak rozwścieczonego, że aż ją to przeraziło. Nigdy nie sądziła, że będzie się go obawiać, szczególnie po czasie spędzonym wspólnie w lesie, ale była w błędzie. Przerażał ją. - Wiem, że byłaś zauroczona Justicem bardziej, niż mi się do tego przyznałaś. Nie unikałbym cię, gdybym wiedział, że jesteś tak napalona, aby mieć w swoim łóżku mężczyznę z Gatunku. Myślałem, że cię chronię – zawarczał Slade. – Bycie z jednym z nas stawia cię w niebezpieczeństwie. Przeszłaś zbyt wiele i nie chciałem, żebyś była ze mną w formie podzięki za uratowanie życia. Wiedziałem, że tylko upływ czasu da nam szansę. – Potrząsnął głową. – Mógłbym cię zabić. Powiedziałem ci, że jesteś moja. Moja! – Warknął. – Możesz tu zostać i mieć swojego bękarta, ale lepiej, żebym cię nigdy więcej nie widział. Nie masz prawa opuszczać chaty, w której Justice ukrywa ciebie i swoje ukochane dziecko tuż pod moim nosem. Slade odwrócił się na pięcie i ruszył gniewnie przed siebie. Trisha zablokowała kolana, aby się pod nią nie załamały. Myślał, że była w ciąży z Justicem? Otworzyła usta. - Slade? Całkowicie ją zignorował, jakby w ogóle się nie odezwała, kiedy wskoczył do swojego Jeepa. Strona | 220

- Slade? – Podniosła głos. Odwrócił głowę, a w jego rysach odbijała się czysta wściekłość. – Jesteś dla mnie martwa, lekareczko. Nigdy więcej nie wymawiaj mojego imienia. Żałuję, że w ogóle z tobą rozmawiałem i chciałbym nigdy cię nie dotknąć. Jeep ryknął, budząc się do życia i zarzuciło nim, gdy Slade wycofał samochód. - Slade? Musisz mnie wysłuchać – krzyknęła Trisha. – To nie jest dziecko Justice’a! Uderzył w hamulec i odwrócił głowę, podwijając wargę. – Brass? Powinnaś była wybrać kogoś silniejszego, lekareczko. Właśnie skopałem mu tyłek i nawet się przy tym nie spociłem. Założę się, że mimo wszystko wymawia twoje imię, czyż nie? Trishy udało się zrobić krok naprzód i złapać za poręcz ganku, aby nie upaść. Była teraz wściekła. – To również nie jest jego dziecko. Jest twoje ty głupi sukinsynie! – Wykrzyczała mu tę nowinę. – Możesz być w stanie pobić Brassa, ale on przynajmniej jest tu dla mnie. Nigdy mnie nie porzucił, kiedy najbardziej go potrzebowałam i nie okłamuje mnie mówiąc, że wróci, a zamiast tego ucieka, jakby był wielkim tchórzem, tak jak ty. A ten bękart, o którym mówiłeś, to świetny sposób na tytułowanie własnego dziecka. Nienawidzę cię. Zobaczyła, jak wyraz jego twarzy zmienia się, kiedy emocje w szybkim tempie przeszywały jego rysy. Złość, szok, aż w końcu zbladł, zanim ponownie przyoblekł maskę wściekłości. Zgasił Jeepa i wysiadł z niego. Rysy jego twarzy stały się nieczytelne, kiedy ciężko kroczył w jej kierunku. Brass zdołał podnieść się z ziemi i chwiejnie stanął mu na drodze. - Nie. Slade warknął na niego. – Z drogi. - Nie rób tego – napomniał go cicho Brass. – Chcesz zdenerwować ją wystarczająco mocno, żeby straciła dziecko? Przeszła już wystarczająco dużo. Spojrzenie Slade’a poderwało się do Trishy. – Czy dziecko naprawdę jest moje? Walczyła ze łzami. – Masz na myśli „bękart”, prawda? Idź do diabła Slade. Tak, dziecko jest twoje w sensie biologicznym. W każdym innym jest moje i tylko moje. Strona | 221

Nie martw się jednak. W przeciągu ostatnich paru tygodni nauczyłam się, czego dokładnie powinnam się po tobie spodziewać, więc po prostu trzymaj się ode mnie z daleka, tak jak do tej pory. Czekałam przez tydzień, aż do mnie zadzwonisz lub przyjdziesz się ze mną zobaczyć. Kiedy tego nie zrobiłeś, byłam pełna nadziei przez kolejne siedem dni. Potem przyjąłeś tą pracę i nie miałeś nawet na tyle przyzwoitości, żeby mi powiedzieć, dokąd się wybierasz. Po prostu wyjechałeś. Nienawidzę cię za to, naprawdę, i nigdy ci tego nie wybaczę. Okłamałeś mnie i po prostu zignorowałeś. Cóż, też mogę tak zrobić. Zostaw mnie w spokoju i przestań bić moich przyjaciół, ponieważ oni naprawdę się o mnie troszczą. – Wzięła urywany oddech, walcząc z chęcią, by się rozpłakać. – Oni nie doprowadzają mnie do łez. Nie porzucają, ani nie łamią serca. Odwróciła się i uciekła do domu, wbiegając po schodach. Ledwo dotarła do łazienki, zanim zwymiotowała. Kiedy było po wszystkim, obmyła twarz, umyła zęby i w końcu dzielnie otworzyła drzwi. Obawiała się, że Slade ponownie będzie chciał się z nią skonfrontować, ale to Moon był tym, który siedział na krawędzi łóżka.

Slade stał na podwórku w absolutnym szoku. Dziecko. To było niemożliwe. Gatunek nie był w stanie zapładniać kobiet. Byli tego pewni. Mercile próbowało bardzo intensywnie. Wymyśliliby jakiś sposób, gdyby to było wykonalne. Trisha jednak by go nie okłamała. Wiedział, że celowo nie wprowadziłaby go w błąd, w tak ważnej sprawie. - Szczęśliwy teraz? – Brass wypluł trawę spomiędzy zębów, wydłubując ziemię. – Zdenerwowałeś ją. Slade gapił się na drugiego mężczyznę. – Nie wiedziałem. - Nie było cię w pobliżu, żeby się dowiedzieć. Nie zbliżyłeś się do niej odkąd została uratowana. Wnioskuję, że to wtedy się z nią parzyłeś? Trisha nosi moje dziecko. Starał się pozwolić, aby te wieści dotarły do jego wciąż zszokowanego umysłu. - Miałeś ją i odszedłeś. Już wcześniej słyszałem o głupich posunięciach, ale to jest jednym z najgorszych. Możesz być w stanie pokonać mnie w walce, Strona | 222

ale nigdy nie dorównasz mi inteligencją. Skopałbym ci tyłek – powiedział Brass, zanim ruszył gniewnie w kierunku boku chaty i węża ogrodowego. Slade stał tam czując odrętwienie, wpatrując się w chatę. Chciał pójść za nią, porozmawiać i nawet błagałby ją o wybaczenie za ostre słowa, ale nie wiedział, od czego zacząć. Nazwał jej dziecko bękartem. Dlaczego zawsze wszystko tak bardzo spieprzam, kiedy chodzi o nią? Cholera! Opóścił podbródek na pierś i pochwycił go ból. Był swoim najgorszym wrogiem. Za każdym razem, kiedy otwierał usta, zdawał się odpychać od siebie kobietę, którą kochał, mówiąc coś emocjonalnie bolesnego lub co raniło ją. Odwrócił się, idąc chwiejnie w kierunku Jeepa, wiedząc że powinien się uspokoić i pomyśleć. Musiał znaleźć sposób, żeby wszystko naprawić. Wskoczył na siedzenie kierowcy, ale jego dłoń zawahała się. Nie chciał jej opuszczać. Nie mógł. Pozwolił opaść dłoni, ale zaraz potem ponownie sięgnął do kluczyka. Pochwyciła go złość i ból. Wydawał się nie potrafić zrobić niczego właściwie, gdy chodziło o Trishę. Może nie zasługiwał na nią, ale chciał jej tak bardzo, że poczuł gorycz na myśl o utraceniu jej na zawsze. Odpalił silnik i powoli odjechał, ale wróci. Weźmie prysznic, zmieni ubrania i uspokoi się. Będzie myślał jaśniej i znajdzie sposób, by posprzątać bałagan, który stworzył jego temperament i zazdrość. Dziecko. Trisha nosi moje dziecko. Ciepłe uczucie rozlało się po jego piersi. *** - Poszedł. – Moon przyglądał się jej uważnie. – Wszystko w porządku? - Całkowicie straciłam panowanie nad sobą. Przytaknął. – Widziałem i słyszałem. - Co z Brassem? - Harley jest na zewnątrz, obmywa go przy pomocy węża ogrodowego, ale nic mu nie będzie. Najbardziej ucierpiała jego duma, ponieważ został pokonany, jednak Slade naprawdę jest jednym z najlepszych sparingowców. Powiedziałem Strona | 223

Brassowi, że nie ma niczego wstydliwego w tym, że skopał mu tyłek jeden z najlepszych. Można wstydzić się tylko wtedy, gdy przegra się z kimś słabszym. - Przepraszam za to wszystko. – Trisha otarła łzy. Moon wstał i powoli podszedł do niej. – To nie twoja wina. Slade zasłużył sobie na te ostre słowa. Uprawiał z tobą seks, a po wszystkim zniknął. To on powinien się wstydzić, nie ty. Jesteś darem, Trisha. Każdy mężczyzna byłby szczęściarzem, gdyby ci na nim zależało i pozwoliłabyś mu się dotykać w sposób, w jaki on to robił, ale odrzucił to. Był głupcem, że tak postąpił. Połóż się i odpoczywaj. Zapasy przyjechały przed kilkoma minutami i wkrótce przyniesiemy ci kolację. Myśl o swoim dziecku i nie przejmuj się Sladem, ani niczym innym. Zajmiemy się tobą. Jestem pewien, że kiedy ochłonie, wróci, żeby spokojnie z tobą porozmawiać. Daliśmy mu dobry powód do zostawienia cię w spokoju, zanim nie zapanuje nad sobą. Nie chciał tego zrobić, ale jego móżg zaczął w końcu ponownie funkcjonować. Myślę, że był takim fiutem, ponieważ był o ciebie chorobliwie zazdrosny, uważając, że pozwoliłaś, by dotknął cię ktoś inny. Nie byłby takim dupkiem, gdyby mu na tobie nie zależało, a musi i to bardzo, skoro był tak wielkim palantem. Nie protestowała, kiedy opatulił ją kołdrą po tym, jak się położyła i odcisnął pocałunek na jej czole. Uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję. Tak na marginesie, jestem pod wrażeniem. - Odnośnie czego? - Myślę, że jeszcze nigdy nie słyszałam, żebyś powiedział aż tyle na raz. Moon

wyszczerzył

się

zanim

wrócił

na

dół.

Starała

się

odprężyć.

Nie było to jednak łatwe. Nadal była zła w związku z tym, co się stało. Cóż, teraz Slade wie o dziecku. Spełniła prośbę Justice’a i to była katastrofa. Walczyła ze łzami. Nie przypuszczała, że nawet za milion lat skończy wykrzykując informację o ojcostwie mężczyźnie, którego dziecko nosi w sobie i do tego będzie go wyzywać. Po prostu… cholera! Czy Moon miał rację? Slade był strasznym dupkiem. Gdyby mu nie zależało, nie zareagowałby tak gwałtownie na wieść o jej ciąży. To naprawdę bolało, Strona | 224

gdy natychmiast założył, że przespała się z Justice’m. Może uważał, że w kółko z kimś sypia. Jeśli tak, to wcale jej nie znał. Cała ta sprawa z „moją” wciąż tkwiła jej w głowie. Powiedział, że była jego, kiedy zaatakował Billa w obozie, w którym prawie została zgwałcona. Później, gdy byli na zewnątrz nawrzeszczał na nią, że wiedziała, że jest jego, ale jeżeli tak uważał, to czemu ją porzucił? Powiedział coś o chronieniu jej i czuła się zdezorientowana, kiedy starała się nadać sens jego słowom. Chciał dać jej czas? Powiedział, że tylko upływ czasu mógł dać im szansę, czy coś w tym stylu. Czasu na co? Dla mnie, żebym poczuła się wykorzystana i głupia za to, że myślałam, iż pomiędzy nami doszło do czegoś znaczącego? Wkrótce potem usłyszała skrzypienie schodów i otarła łzy. Harley wszedł na górę, niosąc szklankę mleka i coś do jedzenia. Łyżka wystawała z miski. - Przyniosłem mleko dla dziecka i zupę, by uspokoić twój żołądek. Moon powiedział mi, że byłaś wystarczająco chora, by stracić ostatni posiłek. Przyniosę ci kruche ciasteczka z czekoladą, jeśli utrzymasz to wszystko w żołądku. Przysłali wielką torbę ciasteczek. Powiedziałem im, żeby zostawili ci chociaż jedno. Uśmiechnęła się, kiedy usiadła. – Tylko jedno? - Może dwa. Teraz jesz za dwoje. – Harley wyszczerzył się do niej. Bądź z tym ostrożna. Gorąca. Nie chcę, żebyś się poparzyła. Trisha patrzyła na niego z wdzięcznością. – Dziękuję, że jesteś moim przyjacielem. - Przyjacielem? Sądziłem, że uciekniemy razem do Vegas, a Elvis udzieli nam ślubu. – Jego oczy zaświeciły się, kiedy droczył się z nią. – Już wszystko obmyśliłem. Możemy kupić jakiegoś parszywego kundla, zardzewiałego kampera i znaleźć pierwsze, lepsze miejskie wysypisko, by osiedlić się koło niego. Słyszałem, że to świetne miejsce do znalezienia mebli. – Podwinął rękaw i wyeksponował swój gruby biceps. - Mam tu upatrzone miejsce, by wytatuować sobie twoje imię i pomyślałem, że ty mogłabyś wytatuować sobie moje na tyłku. W ten sposób mógłbym faktycznie powiedzieć, że posiadłem twoją dupcię.

Strona | 225

Trisha roześmiała się. Moon wszedł na górę i przysiadł na krawędzi łóżka, trzymając przed sobą talerz z paroma tostami z masłem. Postawił go obok niej, żeby miała do niego swobodny dostęp. - To nie na jej tyłku powinieneś umieścić swoje imię, Harley. Powinna wytatuować je sobie na ramieniu, więc kiedy zapomni jak się nazywasz, będzie dosłownie pod ręką. Wszyscy wiemy jak bardzo nie zapadasz w pamięć. Musiałaby być akrobatką, żeby zobaczyć twoje imię na własnym tyłku. - Jeśli jest akrobatką – zawołał Brass, wspinając się po schodach – to musi wyjść za mnie. I Elvis nigdy nie powinien udzielać ci ślubu. Z tego, co słyszałem, to zły znak. Wszyscy wiedzą, że małżeństwo zapoczątkowane przez zmarłego kolesia kończy się później jego rychłą śmiercią. A skoro o tym mowa, to wytworna kobieta i nie zapominaj o tym. Nie kupisz zardzewiałego kampera. Kupisz pięciokołową przyczepę i będziesz żył stylowo. W ten sposób będziesz mógł ją odczepiać i nie będziesz musiał usuwać patio za każdym razem, kiedy będziesz się gdzieś wybierał. Chciała się wzdrygnąć na widok twarzy Brassa. Miał posiniaczoną szczękę i policzek, wszędzie wokół były rozcięcia, a w pobliżu oka znajdowała się opuchlizna. Przytrzymał jej zmartwione spojrzenie i mrugnął. – Nadal jestem niesamowicie przystojny. Roześmiała się. – Tak. Jesteś. Moon pociągnął nagle nosem. Jego spojrzenie pomknęło do Brassa i Harleya. Oni również zaczęli węszyć. Trzy pary oczu zwróciły się w kierunku okna zanim odwrócili wzrok. Trisha spięła się. – Co wyczuwacie? - Nic, czym trzeba by się było martwić – wymamrotał Moon. – Tylko słaby zapach zbliżającej się burzy. - Och. Mam nadzieję, że dach nie przecieka. – Spojrzała w górę na podpierające sufit belki i z powrotem na facetów. – Chata wygląda jednak na całkiem solidną, nawet, jeśli wnętrze jest trochę przestarzałe. - Jestem pewien, że nie, Trisha. – Brass wskazał na jedzenie. – Jedz. Strona | 226

Jadła, kiedy faceci się z nią droczyli. Śmiała się, słuchając ich coraz bardziej szokujących i zabawnych scenariuszy małżeństwa. Zobaczyła, jak kilkakrotnie zerknęli na okno. Na zewnątrz ściemniło się. Okno pozostało otwarte, ale nie dostrzegła żadnych błyskawic, ani nie słyszała odgłosów padającego deszczu. Skończyła zupę, zjadła dwa tosty i dopiła mleko. Moon zabrał naczynia. - Przyniosę ci ciasteczka i jeszcze trochę mleka, ale najpierw się przebiegnę. Lubię pobiegać w nocy. Możesz poczekać na przekąskę? - Tak. Dziękuję. Uśmiechnął się do niej i zniknął na dole. - Wiem – zachichotał Harley. – Mogłabyś mnie poślubić i moglibyśmy zamieszkać z twoimi rodzicami. Słyszałem, że ludzie żyjący ze swoimi teściami zawsze mają udane małżeństwa. Brass uderzył się dłonią w czoło. – Gdzie usłyszałeś takie wierutne bzdury? To najprostszy sposób na zabicie małżeństwa. Trisha

zaśmiała

się.

–

Wziąłbyś

nogi

za

pas,

albo

jeszcze

gorzej,

gdybyś kiedykolwiek poznał moich rodziców, prawdopodobnie kupiłbyś broń i ich zastrzelił. Nie chcę być żoną kolesia, który odsiaduje dwadzieścia jeden lat w więzieniu. - Taa. – Brass przytaknął poważnie. – Później musiałaby się z tobą rozwieść za dopuszczenie się przez ciebie zdrady w zakładzie pennitencjarnym. -

Dopuszczenie

się

zdrady?

–

Harley

przez

sekundę

wyglądał

na zdezorientowanego, po czym skrzywił się. – To jest… po prostu niewłaściwe! Mnie podobają się kobiety. - To zależy, kogo zapytasz. Słyszałem kiedyś, że pewien mężczyzna odnalazł za kratkami prawdziwą miłość. – Brass puścił oczko do Harleya. – Masz zgrabny tyłeczek. Jestem pewien, że nie jestem jedynym mężczyznom, który to zauważy. - Nigdy więcej nie pochylę się przed tobą. – Harley pokazał Brassowi środkowy palec. – I to nie jest propozycja. Mam dużo wyższe standardy.

Strona | 227

- Wystarczy. – Zaśmiała się Trisha. – Przyprawiacie mnie o ból brzucha. Czemu nie damy odpocząć mojemu brzuszkowi i nie dokończymy gry w karty? Poważnie skopywałam czyjeś tyłki. - Wcale, że nie. – Harley wstał. – Przyniosę karty. – Zszedł po schodach. – Pozwalaliśmy ci wygrywać. - Nie umie przegrywać – wyszeptał Brass. - Słyszałem to!

Strona | 228

ROZDZIAŁ 16

Slade odwrócił się, kiedy Moon podkradł się do niego. Wiatr przybrał na sile. Slade zahaczył kciuki o kieszenie jeansów. Zanim wrócił, poszedł do domu i przebrał się. Moon wziął głęboki oddech. – Podoba ci się stanie tutaj i słuchanie, jak ją rozweselamy? Nic nie odpowiedział. - Naprawdę ją zdenerwowałeś rzucając paskudne oskarżenia. Traktuje nas, jakbyśmy byli jej braćmi i mogę ci przysiąc, że pomiędzy nią i Justicem nic nie ma. Tygodniami przyglądałem się szczegółom dotyczącym jej ochrony i kiedy nie pracuje po prostu spędza z nami czas. Wiedziałem, że jest smutna, ale nie wiedziałem, dlaczego, aż do dzisiaj. – Zamilkł na chwilę. – Nie powinieneś był jej opuszczać w taki sposób. Czemu to zrobiłeś? Ona jest niesamowita. Minuty mijały. – Obawiałem się, że bycie ze mną będzie stanowiło dla niej zagrożenie. W tamtym czasie to miało sens, ale to wszystko było na nic. Martwiłem się o jej bezpieczeństwo, przedkładając je nad własne pragnienie, by być z nią. Teraz, kiedy nosi moje dziecko, postawiłem ją w dużo większym niebezpieczeństwie. Będzie celem dla grup nienawiści i nie będąc z nią nieświadomie sprowadziłem na nią jeszcze większe zagrożenie, kiedy mnie potrzebowała. – Głos Slade’a przycichł. – Chciałem jej również dać czas, aby się upewniła, co do mnie czuje, ale tak naprawdę ja również go potrzebowałem. Czy ona wie, że tu jestem? - Nie. Powiedzieliśmy jej, że wyczuliśmy zbliżającą się burzę. Ciężko jest pragnąć czegoś bardzo mocno, kiedy nauczyliśmy się, że wszystko, co jest dla nas cenne, zostanie nam odebrane. Slade zgodził się z nim milcząco. - Myśli, że wykorzystałeś ją dla seksu i nie dbasz o nią. Ona nosi twoje dziecko i cierpi. Zdajesz sobie sprawę z tego, że jest cudem? Slade odwrócił głowę i spojrzał gniewnie na drugiego mężczyznę. – Oczywiście, że wiem, cholera. Strona | 229

- Ale zostawiłeś ją samą. – Moon potrząsnął głową z niesmakiem. – Nie pozwoliłbym, aby cokolwiek stanęło mi na drodze, by być z nią, gdybym miał wystarczająco dużo szczęścia, aby znaleźć kobietę podobną do niej, która by się o mnie troszczyła, a już szczególnie mój własny strach. Wiem wszystko o poczuciu straty, z naszej wspólnej przeszłości. Wiem, jak przerażające jest odczuwanie czegokolwiek, ponieważ to otwiera nas na możliwość głębokiego zranienia. – Zaczerpnął oddech. – Zaryzykowałbym wszystko dla kobiety, którą bym kochał. - Została zaatakowana przez swój związek z nami. Sądziłem, że bycie ze mną zwiększy tylko niebezpieczeństwo. Nie chodziło jedynie o mój strach związany z coraz większym przywiązaniem do niej. - Znała ryzyko, kiedy podjęła się tej pracy. Ona jest mądra, Slade. Homeland został już wcześniej zaatakowany, zanim przyjechała i to może się powtórzyć. Ogląda wiadomości, widzi protestujących plujących swoją nienawiścią do nas, w kierunku każdego, kto zechce ich wysłuchać, kiedy czynią swoje groźby, jednak mimo wszystko przyjechała do nas. Pozwoliła ci się dotknąć wiedząc, z czym Elli i Fury musieli się zmierzyć i nadal to robią. Była obecna, kiedy Fury przyjął kule przeznaczone dla jego partnerki. Możesz uważać, że byłeś honorowy, ale byłeś w błędzie. Ona już jest w niebezpieczeństwie, a poziom zagrożenia nie ma znaczenia. To, co jednak ma znaczenie, to posiadanie silnego samca przy swoim boku, który będzie jej bronił, jeśli ktoś spróbuje ją skrzywdzić. Zawiodłeś w tej kwestii. Slade’a przeszył ból na prawdziwość tych słów. – Ona mi nie wybaczy. Moon zerknął na chatę. – Musisz sprawić, aby zrozumiała jak bardzo ci na niej zależy i że dowiedziałeś się jak wiele ona dla ciebie znaczy. Slade zerknął na chatę. – Jakieś pomysły, jak to zrobić? - Właściwie to tak. Wejdę do środka i porozmawiam z kumplami. Jestem pewien, że zrobią to, co powiem. Troszczą się o Trishę i chcą, żeby była szczęśliwa. Wierzę, że jesteś w stanie sprawić, aby zrozumiała wszystko, jeśli kochasz ją tak mocno, jak podejrzewam. To może jednak nie pasować Brassowi, ponieważ jest z nią bardzo blisko, jako przyjaciel. Przestań warczeć. Nic pomiędzy nimi nie ma. - Co masz na myśli? Strona | 230

- Zamierzam z nimi porozmawiać i dziś wieczorem rozbijemy obóz na zewnątrz, kiedy pójdzie spać. Pójdziesz tam, żeby odzyskać swoją kobietę, kiedy będzie sama. *** Trisha przekręciła się w łóżku i zderzyła z ciepłym ciałem. Jej dłonie dotknęły gorącej, nagiej skóry. Sapnęła, otwierając oczy, ale było zbyt ciemno, by móc dostrzec cokolwiek. W pewnym momencie zasnęła, a mężczyźni poszli na dół. Szybko się odsunęła. - Zgaduję, że podłoga była dla ciebie zbyt twarda? Lepiej, żebyś był ubrany od pasa w dół – ostrzegła faceta dzielącego z nią łóżko. Żałowała, że nie ma ich wyczulonego zmysłu powonienia, ani wzroku, żeby móc określić, do którego z tej tróki mówiła. - Mmmm – wymruczał cicho głos. Ciało przysunęło się bliżej niej i ramię otoczyło ją w pasie. - Hej – zaprotestowała i pchnęła go w pierś. Przekręć się na drugą stronę łóżka. Nie mam nic przeciwko dzieleniu się nim, ale nie jestem ludzką poduszką, wokół której możesz się owijać. Nie przesunął się. – Staram się złapać trochę snu, cukiereczku. Kiedy mnie odpychasz sprawiasz, że to staje się niemożliwe. Trisha sapnęła i próbowała usiąść, jej dłoń zaczęła szukać lampy stojącej na stoliku nocnym. Ramię poruszyło się, przestając otaczać ją w pasie, a ona przekręciła się. Jej palce otarły się o podstawę lampy i niemal zrzuciła ją w pośpiechu. Na oślep sięgnęła do przełącznika i nacisnęła go. Na parę sekund oślepiło ją światło. Odwróciła się i sapnęła na widok nagiej piersi Slade’a. Opalona, pokrywająca muskuły skóra była odsłonięta, aż do pasa, gdzie rozciągało się prześcieradło i zakrywało resztę jego ciała. Nie była pewna, czy miał na sobie spodnie i nie chciała tego wiedzieć. Sam fakt, że był w jej łóżku, zszokował ją. - Co robisz? – Nie mogła uwierzyć, że leży rozciągnięty na jej łóżku. – Jak się tu dostałeś?

Strona | 231

- Wszedłem przez drzwi frontowe, które pomogłem naprawić po tym, jak zasnęłaś. – Slade położył się na boku. Oparł głowę na dłoni zgiętej ręki i uśmiechnął się do niej. – Wyłącz światło. Jest środek nocy i chcę cię potrzymać. Wytrzeszczyła na niego oczy. – Zostawiłeś mnie na lodzie, a teraz chcesz mnie potrzymać? Śmiałeś wejść do mojego łóżka? Mówisz poważnie? - Tak. - Czyś ty oszalał? Ja nie. Wynoś się stąd! - Chodź tu, cukiereczku. Próbowała wygramolić się z łóżka, ale złapał ją delikatnie, pociągając, aż położyła się na materacu płasko na plecach. Przyszpilił ją swoim wielkim, ciepłym ciałem, będąc ostrożnym,

żeby

jej

nie

skrzywdzić,

kiedy

to

zrobił.

Dwie

rzeczy

stały

się dla niej natychmiast jasne. Po pierwsze, był całkowicie nagi. A po drugie, był podniecony, skoro mogła poczuć grubą, gorącą erekcję przyciśniętą do wewnętrznej strony swojego uda. Stykali się, skóra do skóry w miejscu, gdzie jej koszula nocna podjechała do góry. Zassała powietrze, będąc głęboko zszokowaną, że ośmielił się z niej naigrywać w taki sposób. - Tęskniłem za tobą. – Jego piękne oczy przyglądały się z uwagą jej, a głos stał się ochrypły. Chcę go nienawidzić za to, jak seksownie brzmi i jak atrakcyjnie wygląda. Pamiętaj – porzucił cię. To nie było ani seksowne, ani gorące. To było wredne i zimne. – Wiedziałeś, gdzie mnie szukać. - Ułożyła dłonie płasko na jego piersi i odepchnęła go z całej siły, ale ani drgnął, kiedy spojrzała na niego. Zacisnęła zęby. – Będę krzyczeć na pomoc, jeśli ze mnie nie zjedziesz. - Mam nadzieję, że masz naprawdę donośny głos, ponieważ ich odesłałem. Chciałem, żebyśmy byli sami. Tym razem nie chciałem musieć zasłaniać ci ust ręką. Natychmiast nawiedziło ją wspomnienie ostatniego razu, kiedy to zrobił, aby ją uciszyć, gdy ją pieprzył. Jej ciało odpowiedziało bez chwili wahania, podbrzusze zadrżało, a ona nienawidziła tego, pragnąc nienawidzić jego. Wpatrywał się w jej oczy.

Strona | 232

- Zostawiłeś mnie, a teraz chcesz mnie z powrotem? Czy właśnie to starasz się mi powiedzieć? Tym razem na jak długo? Obudzę się rano i co? Znowu nie będę cię widzieć przez parę tygodni? Może miesięcy? Nie. Złaź ze mnie, Slade. Przesunął się, aby się upewnić, że nie miażdży jej brzucha i ujął jej twarz w dłonie. – Byłem przerażony. Wystraszyłaś mnie na śmierć i taka jest prawda. - Przerażony? – Wzięła głęboki wdech, starając się uspokoić i oprzeć pragnieniu spoliczkowania go. Choć ją kusiło. – A więc się bałeś? Czego? Jesteś ode mnie wyższy o stopę i cięższy o dobre sto funtów, czy coś koło tego. Czego tu się bać? - Bycie ze mną stawia cię w większym niebezpieczeństwie. To był główny powód, dla którego trzymałem się od ciebie z daleka. Niemal zginęłaś w tym lesie, mogłaś umrzeć, kiedy SUV się rozbił, a ja nie chciałem być przyczyną, dla której jeszcze większa ilość tych dupków będzie cię atakować. Po prostu patrzyła na niego, starając się pojąć jego słowa. To jednak nie miało znaczenia, ponieważ ją skrzywdził. Nie zamierzała ponownie mu na to pozwolić. - Chodziło jednak o coś więcej. Miałem dużo czasu na przemyślenia. Nigdy nie odważyłem się pozwolić sobie przywiązać się do czegokolwiek lub kogokolwiek. Widziałem zbyt wiele śmierci i bólu. Nigdy niczego nie posiadałem, nie mogłem liczyć na to, że ktokolwiek będzie tam jeszcze w następnej chwili, czy nawet następnego dnia. Te dupki, które mnie więziły, wykorzystywały to przeciwko mnie, jeśli uświadomiły sobie, że zależy mi na kimś w jednostce badawczej. Cholera, wykorzystywali to przeciwko nam wszystkim, aby nas kontrolować. Wiem, że nie jesteś w stanie w pełni zrozumieć, co takie życie robi z człowiekiem, ale mogę ci powiedzieć, że nieźle mnie spaprało. Jestem popieprzony. Obawiałem się tego, czego pragnąłem od ciebie i że możesz

nie

odwzajemniać

tych

silnych

uczuć.

Chciałem

dać

ci

czas,

ale to ja go potrzebowałem. Myślałem, że jeśli odejdę, przestanę o tobie myśleć, a ty będziesz beze mnie bezpieczniejsza. Wmówiłem sobie, że będzie ci lepiej beze mnie. Tak się jednak nie stało. Jego szczerość zaskoczyła Trishę i częściowo opuścił ją gniew. Nie wiedziała jak powinna zareagować, ale jej serce rozpłynęło się nieznacznie pod wpływem szczerego spojrzenia, jakim ją obdarzył, niezaprzeczalny ból pobrzmiewał w jego głosie i musiała się zgodzić, że miał naprawdę spieprzoną przeszłość. Przyznawał Strona | 233

się do tego bez wahania, wiedząc, że ma wady, a to zmiękczyło jej postanowienie, by dalej się gniewać. - Obiecałeś, że wrócisz po mnie, ale nie zrobiłeś tego. Zraniłeś mnie, Slade. Nawet ze mną nie porozmawiałeś. Jak możesz się spodziewać, że przestanę być zła i czuć się zraniona? - Zamierzałem udać się do ciebie zaraz po powrocie do Hemelandu, ale musiałem najpierw pójść na spotkanie. Justice domagał się tego. Usłyszałem jak mówi, w jaki sposób i dlaczego stałaś się celem dla ludzi. Zacząłem się zastanawiać, jak bym się czuł, gdybyś została zabita, ponieważ jesteśmy razem. Wystraszyłem się, lekareczko. - Przestań mnie tak nazywać. Mam na imię Trisha. Zacznij używać mojego imienia. Jego palce delikatnie pogładziły ją po policzku. – A ja powiedziałem ci, że będę cię nazywał Trishą tylko wtedy, kiedy będę w tobie. – Zniżył głowę. – A bardzo chcę być w tobie. Pragnę cię smakować i czuć. Jest tyle rzeczy, których nigdy nie mieliśmy okazji zrobić. Chcę, żebyś wyjęczała moje imię i pragnę usłyszeć jak krzyczysz z rozkoszy. Muszę pokazać ci jak wiele dla mnie znaczysz i jak bardzo za tobą tęskniłem. Proszę, pozwól mi. - Proszę, Slade. – Zwarła się z nim spojrzeniem. – Nie rób mi tego. Zraniłeś mnie, kiedy obiecałeś, że wrócisz po mnie, ale tego nie zrobiłeś. Musiałam zabić dwójkę ludzi i wierzyłam, że przyjdziesz mi z pomocą, ale tak się nie stało. Dwaj inni mężczyźni z Nowego Gatunku byli zmuszeni, aby mnie uratować, ale nadal miałam nadzieję, że się pokażesz. Potrzebowałam cię. Umierałam ze strachu dopóki nie powiedzieli mi, że zostałeś odnaleziony, żywy. Kiedy powiedziano mi, że wróciłeś do Homelandu, czekałam, aż do mnie przyjdziesz, ale mnie zignorowałeś. - Wróciłem do ciebie, kiedy otworzyłaś ogień do tych dupków. Usłyszałem wystrzały, ale uświadomiłem sobie, że Flame i Smiley dotrą do ciebie przede mną. Chciałem cię ocalić, ale nie byłem ci potrzebny. – Zamilkł na chwilę. – Nie chciałem również, żebyś widziała, w jakim byłem wtedy stanie. Zabiłem wielu ludzi. Obawiałem się, że jeśli zobaczysz krew, to zaczniesz się zastanawiać nad byciem z kimś zdolnym do tak wielkiej przemocy i nie uwierzysz, że nigdy nie podniósłbym na ciebie nawet palca. Nie jestem w pełni człowiekiem i… - Zamilkł, a ból wykrzywiał jego przystojne Strona | 234

rysy. – Było lepiej, żebyś mnie takim nie widziała. Po prostu zaufaj mi w tej kwestii. Chcę być mężczyzną, którego będziesz pragnąć, a nie się obawiać. Jej determinacja osłabła nawet jeszcze bardziej. Jest niepewny tego, kim jest i w jaki sposób go postrzegam. Koniec końców nie jest wcale takim twardzielem. Wzięła głęboki wdech. – Slade, wiem, kim jesteś. Wiem, że nie jesteś w pełni człowiekiem, ale akceptuję to. Byłam rozdarta wewnętrznie, kiedy zabijałam tych mężczyzn. Po prostu chciałam i potrzebowałam cię po tym, jak to zrobiłam. Ty natomiast zwyczajnie odszedłeś, jakbym nic dla ciebie nie znaczyła. Nie wiem, jak mogłeś to zrobić skoro zależy ci na mnie. - Byłaś bezpieczna. Tylko to się dla mnie liczyło. Byłem pewien, że cię wystraszę, jeśli mnie zobaczysz w stanie, w jakim się znajdowałem w tamtym czasie, więc zdecydowałem się wrócić do lasu, znaleźć resztę tych dupków i upewnić się, że nie będą już dłużej stanowić dla ciebie zagrożenia. W tamtej chwili sądziłem, że podjąłem słuszną decyzję. Popełniłem błąd. - Dałeś mi swoje słowo i okłamałeś mnie. - Tak mi przykro. W tamtym czasie to wydawała się być słuszna decyzja. Nie panowałem również nad sobą i nie byłbym w stanie ukryć swojej zaborczości wobec ciebie. Każda osoba znajdująca się tam wiedziałaby, że się związaliśmy. - A więc nie chciałeś, żeby ktokolwiek dowiedział się o tym, do czego doszło pomiędzy nami? –Wybuchły w niej gniew i ból. – Cóż, wiesz co? Teraz niektórzy ludzie już wiedzą. Założę się, że to naprawdę cię upokarza. Wiem, że dla Nowego Gatunku spanie z ludźmi nie jest PP, prawda? - Co to jest PP? - Politycznie poprawne. Niektórzy z was poprzysięgli nigdy nie tknąć człowieka. To jest… Och cholera, złaź ze mnie. I również mówię ci to z niechęcią, ale twoi ludzie dzięki jednemu zaciągnięciu się moim zapachem wiedzieli, że uprawiałam seks. Najpierw myśleli, że zostałam zgwałcona. Nic im nie powiedziałam po za tym, że nikt mnie nie zgwałcił. Nie zdradziłam twojego imienia nawet po tym, jak dowiedziałam się o ciąży, ale Justice wiedział, że to byłeś ty. Tylko ty pozostawiłeś na mnie wyjątkowo mocny zapach. Strona | 235

- Nie wkładaj mi w usta słów, których nie wypowiedziałem, ani nawet o nich nie pomyślałem, lekareczko. Nie dbam o to, co jest PP. Starałem się chronić twoją ludzką naturę. Wiem, że kobiety cenią sobie prywatność, jeśli chodzi o ich życie seksualne, a bycie ze mną stawiałoby cię w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Ellie i Fury są tego żywym dowodem. Próbowałem również chronić cię przed tym, przez co oni sami musieli przejść, by być razem. Wszyscy nękali ich o ich życie seksualne i cholera, za każdym razem, kiedy Fury jej dotykał, wydawało się, że zaraz ktoś oskarży go, że chce ją zranić. Właśnie, dlatego nie chciałem, żeby ci mężczyźni domyślili się, do czego pomiędzy nami doszło, poza tym nie byłem pewien, czy w akcje ratunkową nie są zaangażowani jacyś ludzie, którzy zobaczyliby nas razem. - Już raz ci zaufałam i teraz nie wiem, czy potrafię. Ja… Usta Slade’a opadły na jej i otarły się o jej wargi. Odezwał się mówiąc tuż przy jej ustach. – Kiepsko mi idzie ze słowami, cukiereczku, ale zaufaj temu. – Następnie zmusił ją, by otworzyła usta pod naciskiem jego warg. Starała się nic nie czuć, ale to był Slade. Pragnęła go i kochała, pomimo bólu, jaki jej zadał. Zawsze wiedziała, że jej zauroczenie nim nie będzie niczym prostym, nim będącym Nowym Gatunkiem, kiedy ona była człowiekiem. Pochodzili z różnych światów, ale kiedy jej dotykał, wszystkie różnice wydawały się rozpływać, aż istnieli tylko oni. Jej dłonie spoczywały na jego piersi. Rozkoszowała się ciepłem jego skóry, kiedy zaczęła

oddawać

mu

pocałunek.

Otworzyła

usta

szerzej,

przyznając,

że jego wygłodniałe pragnienie nagięło ją do jego woli. Z głębi gardła wyrwał jej się jęk. Dłonie Slade’a pieściły Trishę, odwrócił się przesuwając ją ze sobą, aż leżeli na boku, twarzą w twarz. Jego usta ani na chwilę nie opuściły jej, jego język wabił ją, zwiększając pożądanie. Złapał za jej koszulę w pasie i rozerwał materiał. Uwolnił piersi, aby otoczyć je swoimi dłońmi. Silne palce ugniatały delikatne ciało. Przerwała pocałunek, oddychając ciężko. – Slade? - Nie każ mi przestawać. Proszę? Potrzebuję cię. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo cię pragnę, Trisha. Tak bardzo za tobą tęskniłem, że to aż bolało. Tak bardzo cię pragnę. Strona | 236

Jego głowa obniżyła się, język drażnił piersi i opuściły ją wszystkie myśli, kiedy usta Slade’a zamknęły się na sutku. Zassał go mocno pociągając za niego, czym sprawił, że

jej brzuch się zacisnął,

a pożądanie

rozpaliło jaśniejszym płomieniem,

po czym delikatnie skubnął ją zębami. Całe ciało Trishy szarpnęło się od tego ostrego ukąszenia przyjemności, która w rezultacie uderzyła wprost do jej mózgu. Jęknęła głośniej, przebiegając dłońmi wzdłuż jego klatki piersiowej do ramion i wbijając paznokcie w jego skórę, gdy podwinęła palce. Mózg ostrzegał ją, by go odepchnąć, ale zamiast tego przyciągnęła go jeszcze bliżej. Slade oderwał swoje usta od jej piersi. Zaprotestowała z cichym jęknięciem. Była obolała z pragnienia, a jej oczy otworzyły się, aby odkryć, że Slade dokładnie jej się przygląda. Pasja odbijająca się w jego gorącym spojrzeniu podnieciła ją jeszcze bardziej. Wyglądał trochę dziko, był przystojny w surowy sposób, a jego kły wystające spomiędzy rozchylonych warg robiły z nią cudowne rzeczy. - Jesteś taka piękna. – Uklęknął na łóżku, uwalniając ją, ale szybko sięgnął po nią znowu, jakby nie mógł obejść się bez dotykania jej. – Nie chcę zranić ani ciebie, ani dziecka. – Uśmiechnął się. - Tak przy okazji, cieszę się, że razem stworzyliśmy życie. Pozwoliła mu się podciągnąć, aż też uklękła. Z łatwością okręcił jej ciało w swoich silnych ramionach, po prostu unosząc ją, aż siedziała tyłem do niego z plecami dociśniętymi do jego klatki piersiowej. Wyswobodził ją ze zniszczonej koszuli nocnej, najzwyczajniej rzucając koszulę na bok. Jego dłonie pobiegły w dół do piersi, zanim skubnął ją w szyję. Usta, język i zęby Slade’a drażniły się i droczyły z wrażliwą skórą. Jęknęła, kiedy wbił w nią zęby. Nie przebił skóry, ani nie zadawał bólu, ale delikatne ukąszenie było niezwykle erotyczne. Jego język gładził ciało uwięzione pomiędzy zębami, dopóki nie przeniósł się w inne miejsce na szyi, trochę drażniąc się z nią, przy pomocy delikatnych skubnięć. Jego dłonie zjechały niżej, zatrzymując się na krzywiźnie bioder. Poczuła szarpnięcie materiału wbijającego się w skórę, kiedy zahaczył kciuki z obu stron jej majteczek. Zerwał je z łatwością i odrzucił z dala od łóżka. Jego dłonie podążyły niżej i otoczyły wewnętrzną stronę ud, po czym delikatnie je ścisnęły.

Strona | 237

- Otwórz się dla mnie szerzej, cukiereczku. Chcę dotknąć twojej cipki. Mogę poczuć, jaka jesteś gorąca i pragnę cię poczuć. Te wspomnienia dręczyły mnie i utrzymywały twardym każdej nocy, kótrej nie spędzałem z tobą – wywarczał te słowa. Rozsunęła kolana szerzej. Zassała powietrze i wstrzymała oddech, kiedy dłonie Slade’a powoli przesunęły się w górę po wewnętrznej stronie jej ud. Chciała, żeby od razu przeszedł do tej dobrej części. Pragnęła go od zbyt dawna, żeby to przeciągać. Chciała, żeby jej dotykał, potrzebowała go, była obolała z potrzeby, by się z nią kochał. Zaczęła ciężko oddychać i zastanawiać, czy nie umrze, jeśli wkrótce jej nie dotknie. Jego palce odnalazły wargi sromowe. Były śliskie z pożądania, a on rozdzielił je dwoma palcami, pocierając szczelinę i skupiając się na nabrzmiałej łechtaczce. Jęknęła głośno i docisnęła głowę do jego ramienia. – Tak. - Tak – warknął zza niej, upewniając Trishę, że nie zamierzał przestawać. – Nigdy więcej nie pozwolę ci odejść, Trisha. Nigdy. Jesteś moja. Rozstawił palce na tyle szeroko, aby schwytać pomiędzy nimi wrażliwą grudkę, pocierając ją i szarpiąc delikatnie. Jęknęła głośniej, dociskając pośladki do jego ud, mogąc poczuć ciężkiego, twardego penisa napierającego na dolną część jej pleców. Sutki Trishy napięły się i stały się obolałe. - Proszę? Potrzebuję cię – wyszeptała. – Nie przerywaj, ale chcę cię również we mnie. - Jak sobie życzysz – zawarczał, jego głos był głęboki i zwierzęcy. Potrzeba, która była oczywista w jego tonie sprawiła tylko, że zapragnęła go jeszcze bardziej. To był Slade, który ją podniecał, mężczyzna, którego chciała i za którym tęskniła. Cofnął się nieznacznie, złączył kolana razem pod jej rozsuniętymi udami, po czym ponownie warknął. - Zamierzam cię pieprzyć, Trisha. Nie chcę cię jednak skrzywdzić. Będę siedział, a ty będziesz mnie ujeżdżać, więc będziesz kontrolować jak głęboko w ciebie wejdę.

Strona | 238

Powoli obniżył swoje ciało, siadając na piętach i pociągając ją w dół, aż dosiadła go, będąc plecami do niego. Jedną ręką naprowadził jej biodra, podczas gdy drugą kontynuował głaskanie łechtaczki, dopóki nie złapał swojego fiuta. Spojrzała w dół, widok pięści Slade’a ściskającej podstawę grubej erekcji sprawił, że stała się bardziej wilgotna i spragniona posiadania go zakopanego w jej cipce. Chwyciła go za górną część uda, dla zachowania równowagi, przechyliła biodra i zaczęła opuszczać się w dół, kiedy on nakierował koronę swojego penisa dokładnie na jej wejście. Opuściła się na jego kolana, a on powoli w nią wszedł. Krzyknęła w odpowiedzi na to, jak dobrze było go czuć, penetrującego jej cipkę. Ich ciała dopasowały się, kiedy opuściła się jeszcze niżej, i poczuła delikatne pieczenie związane z byciem rozciąganą przez coś tak twardego. Ukryła twarz w jego szyi, a jej plecy docisnęły się mocniej do jego piersi. Jęknęła, czując grubego, twardego fiuta wsuwającego się głębiej w jej mokrą, zapraszającą cipkę, kiedy jej ciało całkowicie opadło na jego kolana, a pośladki spoczęły na udach. Zadrżała. - Slade! - Spokojnie, kochanie. Naprawdę powoli, nawet, jeśli to miałoby mnie zabić. – Uwolnił swojego penisa, aby pozwolić usiąść jej całkowicie na sobie i ta sama dłoń spoczęła na jej udzie, powracając do zabawy z łechtaczką. Załkała, boleśnie pragnąc dojść. - Taka ciepła, taka ciasna – wywarczał. – Taka moja. – Jego usta otarły się o jej ramię, kiedy ponownie zawarczał tuż przy jej skórze. Jego palce kontynuowały drażnienie łechtaczki, kiedy zaczął kołysać biodrami, wypychając je ku górze. - Slade – jęknęła. - Jestem tu, Trisha – wychrypiał. Wolną ręką przebiegł w górę po jej brzuchu i ujął pierś, aby pieścić wrażliwy sutek. – Szybko czy wolno? Powiedz mi, czego pragniesz. - Szybciej – wyjęczała. Pchnął w górę, wchodząc w nią z pełną siłą, szarpiąc palcami za kłębuszek zakończeń nerwowych, znajdujący się pomiędzy jej udami, coraz szybciej, aby zgrać tempo z ruchami własnych bioder. Jęknęła głośniej. Uczucie towarzyszące Slade’owi Strona | 239

znajdującemu się wewnątrz niej, gdy pocierał łechtaczkę stało się niezwykle intensywne. Chwyciła za jego uda, aby się czegoś przytrzymać, kiedy wjeżdżał w nią i wychodził z niej, coraz szybciej i głębiej. Niemal krzyknęła, gdy uderzył w nią orgazm, ścianki pochwy zacisnęły się mocno wokół twardej grubości jego penisa. Opływały ją fale przyjemności, kiedy zaczął nabrzmiewać wewnątrz niej. Zredukował pchnięcia do głębokich, wściekłych szarpnięć, a całe jego ciało stężało. Dłoń Slade’a uwolniła jej pierś, jego ramię zamknęło się wokół jej pasa, aby unieruchomić ją na jego kolanach, a jego ciało zaczęło się dziko szarpać pod nią, kiedy doszedł. - Trisha – wywarczał. Znieruchomieli i właśnie wtedy poczuła gorące smagnięcie jego nasienia, które nadal rozlewało się po jej wnętrzu, gdy wciąż dochodził, wypełniając ją swoim ciepłym wyzwoleniem. Zdawało się to trwać dobrą minutę, gdy przywarli do siebie. Jej ciało drżało, kiedy ręce Slade’a przesunęły się, zaciskając się wokół jej pasa, przyciskając mocniej do jego kolan. Odcisnął pocałunek na jej ramieniu. Obydwoje dyszeli. - Tęskniłem za tobą. – Oddychał tuż przy jej skórze. – Nigdy więcej cię nie zostawię. Nigdy, Trisha. Prędzej umrę. Przyrzekam bronić cię własnym życiem i że niczego już nie popsuję. Nauczyłem się, jak wiele dla mnie znaczysz. Uwolniła jedno z jego ud, aby chwycić go za ramię, otaczające ją w pasie. Część niej obawiała się mu uwierzyć, ale naprawdę tego chciała. Kochała go. Czasem trzeba zaryzykować. Nigdy nie dowiesz się, czy było warto, jeśli nie dasz mu jeszcze jednej szansy. Przygryzła wargę, zanim wypuściła głęboki oddech. - To jest ostatnia szansa, jaką ci daję. Mówię serio. Nigdy więcej ci nie uwierzę, jeśli ponownie mnie zranisz. Jeszcze raz znikniesz i to będzie koniec. To by mnie zniszczyło. Zachichotał. – Nie zrobię tego. Po prostu zostanę tu, gdzie teraz jestem. Pomiędzy częstym seksem i obrzmieniem po stosunku, będę z tobą zwarty przez cały czas. Mógłbym cię już zawsze trzymać w taki sposób. - Muszę czasem jeść. Strona | 240

Roześmiał się. – Nie będę cię głodził. - Dobrze wiedzieć. - Będziesz potrzebować swojej siły.

Slade trzymał Trishę, dopóki jej ciało nie zaczęło wiotczeć i uświadomił sobie, że zaraz zaśnie. Obrzęk u podstawy jego penisa ustąpił. Złapał ją inaczej i delikatnie ściągnął

ze

swoich

kolan

i

ułożył

na

boku.

Jej

błękitne

oczy

spotkały

się z jego spojrzeniem i uśmiechnęła się do niego delikatnie. Emocje niemal go dławiły, sprawiając, że nie był w stanie się odezwać. W jego oczach była taka piękna i krucha. Nosiła w swoim łonie jego dziecko. Ten fakt nadal go oszałamiał i sprowadzał na kolana. Ofiarowała mu najcenniejszy dar. Dała mu swoje ciało i wspólną przyszłość. Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu. Odchrząknął. - Wyłączę światło. Potrzebujesz dużo odpoczynku, lekareczko. - Trisha. – Jej wargi wydęły się nieznacznie w wyrazie irytacji. - Przepraszam, Trisha. – Wyszczerzył się. – W mojej obronie powiem, że ciężko wykorzenić stare przyzwyczajenia, nie jestem już wewnątrz ciebie. - Będziesz używał mojego imienia, kiedy jesteś w moim łóżku, chyba, że chcesz spać na podłodze. - To wystarczająco sprawiedliwe. – Mieszały się w nim rozbawienie i szczęście. Przyjęła go z powrotem, wybaczyła i nie był pewien, czy na to zasługuje. Pogmatwał wszystko. Odkładając dobre intencje na bok, żałował dokonanych wyborów. – Wyłączę światło i pójdziemy spać. Powiedziałaby mu coś, ale zamiast tego, kiedy otworzyła usta, spomiędzy nich wyszło ziewnięcie. Zgasił światło i sięgnął po swoją kobietę. Przyciągnął jej cenne ciało do siebie, otaczając ją ręką w pasie i przytulając się do niej od tyłu. Nie był w stanie znaleźć się dostatecznie blisko niej, nie chciał, aby oddzielał ich ciała choćby milimetr wolnej przestrzeni, a ona chętnie pozwoliła mu ułożyć ich obydwoje na boku.

Strona | 241

- Naprawdę za tobą tęskniłem – wyznał cicho, mówiąc przy jej ramieniu, do którego przytulił swój podbródek, wdychając jej zapach. – Bezustannie o tobie myślałem. - Ja również za tobą tęskniłam i nie mogłam wyrzucić cię z głowy. Nienawidziłam tego po tym, jak mnie porzuciłeś. Skrzywił się w duchu na bolesny ton jej głosu.- Przepraszam, cukiereczku. Podjąłem głupią decyzję, ale to się już więcej nie powtórzy. Zmądrzałem. Przez dłuższą chwilę leżała nieruchomo w jego ramionach. – Czujesz się dobrze w związku z dzieckiem? Niepewność pobrzmiewająca w jej głosie kąsała niczym osa. On jej to zrobił, sprawił, że kwestionowała łączącą ich więź. – Jestem podekscytowany. - Ja też, ale się boję. - Obronię cię. – Przeszył go przebłysk gniewu na myśl o niej, będącej w niebezpieczeństwie. – Nikt cię nie skrzywdzi. Zginą, jeśli spróbują. Mała dłoń chwyciła jego ramię, które otaczało ją w pasie, jej palce kreśliły kółka na jego skórze. – To nie tego się obawiam. Co, jeśli coś będzie nie tak z dzieckiem? Kiedy tylko zobaczyłam je na ultrasonografie wiedziałam, że go chcę, Slade. Tak wiele może się zdarzyć. Jestem lekarzem. Wiem, co… - Nic mu nie będzie. – Uciął jej wypowiedź. – To jest nasze dziecko, cud, a życie i tak było już dla mnie wystarczająco okrutne. Odmawiam utraty ciebie, czy dziecka. Fatum musi dać nam w końcu trochę wytchnienia. Jej milczenie zaniepokoiło go, ale wkrótce potem westchnęła. – Szczęśliwe myśli? Trącił nosem jej kark. – Tak. Szczęśliwe myśli, Trisha. Jesteśmy razem i tylko to się liczy. Wiedział, kiedy odpłynęła w sen. Jej oddech się zmienił, a palce zastygły na jego skórze. Przyciągnął ją trochę bliżej swojego ciała, będąc ostrożnym, aby jej nie zmiażdżyć, choć pragnął owinąć się wokół niej jeszcze bardziej. Kobieta

Strona | 242

spoczywająca w jego ramionach oznaczała dla niego życie… i śmierć. Zrobiłby wszystko, aby z nią być, zabiłby każdego, kto spróbowałby stanąć pomiędzy nimi.

Strona | 243

ROZDZIAŁ 17

- Nie, - warknął Slade. Jego oczy rozbłysły gniewem. – Zostanę i będę ją ochraniał. Ty idź za mnie do pracy na placu budowy. Brass odwarknął. - Nie będę zadawał się z tymi wszystkimi ludźmi. Trisha pokręciła głową na obu mężczyzn, którzy wyglądali jakby zaraz znów mieli zacząć bójkę. Westchnęła. - Chłopcy? Proszę, czy moglibyśmy nie wszczynać walki w salonie? Już straciliśmy stolik do kawy i jestem przywiązana do kanapy, ponieważ jest wygodna. - Daj spokój. – Zachichotał Harley. – Na pewno będą się bić. Moon stał z złożonymi rękoma, wyglądając na znudzonego. Kiwnął głową do Trishy. - Chcesz popcornu? – Harley udał się do kuchni. – Kocham jeść, kiedy oglądam dobrą walkę. - Skorzystam, - mruknął Moon. - Przestańcie, - westchnęła Trisha. – Nie będzie żadnych walk w salonie. Przynajmniej przenieście to na zewnątrz, jeżeli jesteście tak zdeterminowani, by stłuc się nawzajem. Slade? Słyszysz mnie? Brass? No dalej, chłopaki. Żadnych walk w domku. Wzrok Slade’a powędrował do Trishy. - Nie zostawię cię. Powiedz mu, aby poszedł zająć się projektami Justice’a. Poradzi sobie z zarządzaniem bandą ludzi, aby wybudować wszystko na czas, tak samo dobrze jak ja. Reagują odpowiednio, kiedy warczymy i pokazujemy zęby. To motywuje ich do szybszej pracy, by jak najszybciej uciec od nas. Brass zakął.

Strona | 244

- Nie mam pojęcia jakie projekty należy zrealizować. Powiedziałem tylko, że możesz iść do swojej pracy w ciągu dnia, i powiedziałem ci, że możesz zostawać z nią w nocy. - Jest moja, - warknął Slade. – Chcesz mi mówić, kiedy mogę spędzać z nią czas? Nawet nie próbuj. Nie masz nic do powiedzenia, kiedy chodzi o moją kobietę. - Tłumaczę Ci tylko, że mogę się nią zająć, podczas gdy ty będziesz w pracy. Masz pracę, pamiętasz? Ona nie potrzebuje naszej czwórki, siedzącej tu i czuwającej nad nią. Jest bezpieczna w dzikiej strefie. Valiant obiecał porozmawiać z pozostałymi mieszkańcami oraz, że będzie przez nich wszystkich chroniona. Zapewnił mnie, że żaden człowiek nie zbliży się do niej. Slade nie wyglądał na przekonanego. - Czy muszę ci pokazać, kto potrafi ochronić ją lepiej? Czy chcesz, żebym znów wytarł tobą ziemię? - Dosyć! – wrzasnęła Trisha, tracąc w końcu cierpliwość. Rozumiała, że nie byli zwyczajnymi mężczyznami, ale ich dominująca natura zaczynała ją irytować. Spojrzała groźnie na Slade’a. - Ty, przestań uderzać się w pierś i grozić moim przyjaciołom. – Jej uwaga przeniosła się następnie na Brassa. – A ty, przestań go drażnić. – Westchnęła, obniżając głos, gdy spojrzała na Slade’a. – Masz pracę do wykonania, a mi nic tutaj nie będzie. Nie widzę powodu, dla którego nie możesz iść do pracy i wrócić do mnie, do domu na koniec dnia. - Świetnie, - warknął Slade. – Wybierasz swoich przyjaciół ponad mnie. – Podszedł do drzwi tupiąc głośno nogami. - Slade? Przestań tak myśleć, - jęknęła Trisha. – To nie tak. Proszę, po prostu… Slade odwrócił się, kiedy dotarł do drzwi. - Widzimy się wieczorem.

Strona | 245

Wymaszerował na zewnątrz i zatrzasnął za sobą drzwi. Trisha podeszła do kanapy i opadła na nią, przeklinając cicho. Wyczuła na sobie trzy pary wpatrzonych w nią oczy i odwzajemniła spojrzenie każdemu z nich. - Dlaczego jego słowa zabrzmiały jak groźba? Moon uśmiechnął się szeroko do Trishy. - Bo nią były. - Taak, - zgodził się Harley. – Dostanie ci się wieczorem. – Wyjął popcorn z mikrofali. – Ale wątpię, aby pozwolił nam się przyglądać, bez względu na to co planuje ci zrobić w rewanżu. Mimo to lubię oglądać porno. Założę się, że to będzie niezły pokaz. Szkoda. - Porno? – Trisha parsknęła, posyłając Harley’owi groźne spojrzenie. – To nie jest zabawne. - Nie zrobi ci krzywdy, ale… - Moon mrugnął do niej. – Założę się, że wymyśli dla ciebie coś dobrego. Będzie chciał cię przekonać, abyś następnym razem wybrała jego, jeżeli będziesz musiała wybierać. Zmarszczyła brwi. - Co to oznacza? Brass zaśmiał się. - Jesteśmy agresywni i rywalizujemy ze sobą. Taka nasza natura. Zapewne zrobi coś, co połechcze jego dumę. - Jego dumę? Nie wybierałam ponad nim. Jak myślicie co on planuje? Dajcie spokój, chłopaki. Jestem lekarzem na litość boską. Przestańcie mówić zagadkami. Jak myślicie co zamierza mi zrobić? - Moim zdaniem? – Moon uśmiechnął się szeroko. – Będzie cię rozpalał tak długo, aż zaczniesz go błagać, aby cię przeleciał. Będzie chciał ci pokazać, do kogo należy twoje ciało i dlaczego to on jest twoim samcem. Właśnie wtedy jego duma zostanie uleczona, tam gdzie ty ją nadwątliłaś. Strona | 246

- Jest psowatym. – Zachichotał Harley. – Wiem, co ja bym zrobił kobiecie, gdybym chciał pokazać jej kto tu rządzi. Wziąłbym ją od tyłu i… - Harley! – Warknął Brass posyłając mu spojrzenie spode łba. – Zamknij się. - No co? Chciałem tylko powiedzieć, że ujeżdżałbym ją, aż nie mogłaby się ruszyć. – Mrugnął do Trishy. – My, psowaci, jesteśmy napaleni bardziej niż piekło i możemy tak godzinami. Brass jęknął i przybrał wyraz obrzydzenia, gdy spojrzał na Trishę. - Nigdy nie pytaj psa o jego opinię na temat seksu. Duża pomyłka. Trisha zaśmiała się. - Jestem głodna. Czy ktoś jeszcze jest chętny na śniadanie? – Uniosła brew spoglądając na Harleya i jego popcorn. – Jedzenie tego tak wcześnie jest obrzydliwe. - Śniadanie, do diabła. Miałem nocną zmianę. Idę do łóżka, jak już to zjem. To moja nocna przekąska.

*****

Slade wpatrywał się w biurko i był przekonany, że Trisha próbowała doprowadzić go do szału. Nie cierpiał siedzieć w środku, będąc otoczonym przez ściany, a to tymczasowe biuro było niczym więcej niż ogromną, prostokątną skrzynką na kółkach. Całe to miejsce było przesiąknięte zapachem ludzi, i chociaż przyzwyczaił się do tego zapachu, nie chciał być nimi otoczony, nie ufając im całkowicie. Obrócił głowę, by przyjrzeć się czterem z nich pracującym przy pozostałych biurkach. Dwóch rozmawiało przez telefon, jeden popijał kawę, a ten ostatni drapał się po głowie, wpatrując się w leżące przed nim projekty. - Jakiś problem, Richard? Człowiek opuścił rękę. Strona | 247

- Żadnego. Próbuję tylko wymyśleć jak zamierzamy ukończyć ten klub, żeby wyrobić się na czas. Ciągle powtarzam Panu Northowi, że nikt nie jest w stanie zbudować coś tych rozmiarów, w zaledwie kilka miesięcy. Mamy już całą konstrukcję, ale wciąż jest sporo do zrobienia. - Czego będziemy potrzebować? – Westchnął Slade. Znał już odpowiedź – więcej pieniędzy, by zatrudnić więcej ludzi, aby zdążyć na czas. - Myślę, że uda nam się, ale módlmy się o dobrą pogodę. Jedna duża burza i mamy przesrane. To nas opóźni. - W takim razie gdzie jest problem? Człowiek zawahał się. - Ostatnio mieliśmy kilka naprawdę nieszczęśliwych wypadków. - Takich jak? – Brwi Salde’a podjechały do góry. Richard przygryzł wargę. - Ktoś pogrywał sobie na miejscu budowy. Slade spiął się zaalarmowany. - Jakiego rodzaju problemy? Co się dzieje? Dlaczego słyszę o tym dopiero teraz? - Na początku uznałem, że to co się dzieje, to czysty przypadek. Załoga pracuje siedem dni w tygodniu w dwunastogodzinnym trybie zmianowym. Myślałem, że jeden czy dwóch pracowników pomyliło się z powodu zmęczenia, ale to wciąż się dzieje. Zaczynam myśleć, że nie jest to takie niewinne. Dziś rano jeden z chłopaków zranił się ponieważ jedna z drabin została uszkodzona. Nic mu nie jest, ale mieliśmy szczęście, że złamała się od razu. Mógł zginąć, gdyby wszedł wyżej lub gdyby pracował na trzecim poziomie. Sprawdziłem drabinę i odkryłem, że została uszkodzona przez kogoś celowo. - Powinieneś poinformować mnie o tym wcześniej. – Slade podniósł telefon. – Wyślę tam kilku oficerów, aby mieli oko na budowę. To powinno odwieść każdego od spowodowania więcej szkód. Strona | 248

- Dzięki. Slade potaknął. Obawiał się, że coś złego może się wydarzyć. Gdzieś tam były ugrupowania, które z chęcią spowodowałyby problemy. Posiadanie setek ludzi w Rezerwacie otworzyło drogę dla niektórych z nich, aby wśliznąć się na teren posiadłości i tym samym dać im możliwość wyrządzenia krzywdy. - Zwiększę ochronę na wszystkich miejscach budowy. Nie chcę, aby komukolwiek stała się krzywda lub zginął. – Jego palec ledwo dotknął cyfr, kiedy ktoś z łomotem otworzył drzwi do biura. Tiger wpadł do środka. - Slade? Mamy problem. Slade przyglądał się Tigerowi. Stali się dobrymi przyjaciółmi, po tym jak obaj zostali uwolnieni. Mieszkali razem z innymi samcami w odosobnionym motelu przez klika miesięcy, które poprzedzały otwarcie Homelandu dla Nowego Gatunku. - Co się stało? - Brakuje nam kilku ludzkich samców. - Ilu? – Slade wziął swoje radio, odłożył telefon i podskoczył na nogi. - Nie doliczyliśmy się dokładnie czternastu mężczyzn i brakuje nam dwóch ciężarówek. Tak jak zleciłeś, liczymy głowy co każdą godzinę i od ostatniej właśnie tylu nam brakuje. Rozmawiałem ze strażnikami z obu bram i nikt nie wychodził. Wciąż gdzieś tu są. - Sukinsyn, - warknął Slade. – Uwaga, - zażądał przez radio, pędząc do drzwi. – Mamy czternastu ludzkich samców w dwóch ciężarówkach w nieznanej lokalizacji. Znajdźcie ich szybko. Slade pobiegł do jednego z dżipów z podążającym za nim Tigerem. - Jak myślisz, gdzie mogli się podziać? - Nie wiem. – Tiger wskoczył na miejsce pasażera. – Ale znajdziemy ich. - Slade? – Zabrzmiał głos w ich radiu. Strona | 249

- Jest ze mną. – Tiger użył swojego radia, aby odpowiedzieć. – Co jest? - Dwie ciężarówki minęły strażników jakieś dwadzieścia minut temu, zmierzając do dzikiej strefy. Nie kwestionowaliśmy tego ponieważ załoga została wyznaczona do pracy nad systemem elektrycznym wzdłuż ścian ochronnych na tej drodze. Sprawdziliśmy dwukrotnie i nie zostali tam jeszcze wysłani. Ktokolwiek został tam zauważony nie powinien przebywać w tej strefie bez eskorty naszych oficerów, ale ludzcy strażnicy nie wiedzieli o tym. - Cholera, - warknął Slade. – Trisha tam jest. Tiger jęknął. - Dlaczego miałaby tam być? To nie jest bezpieczne. Straciłeś rozum? Myślałem, że zdecydowaliśmy się ulokować ją na najwyższym piętrze hotelu z ograniczeniem dostępu. - Plany się zmieniły. - Czy jest ku temu jakiś powód? Ludzie nie mają tam nic do szukania. Samce oznaczyli swoje terytorium i nie powitają jej z ochotą pomimo tego, że jest kobietą. Slade zawahał się. - Można by tak powiedzieć. - Co ona tam robi? Żaden człowiek nie ma pozwolenia na przebywanie w dzikiej strefie. Jak ich przekonałeś do tego, aby wpuścili ją na swoje terytorium? Zrobili się naprawdę terytorialni i wyczuliby ją całkiem szybko. - Trisha nosi moje dziecko. Mieszka w szóstym domku. - Dziecko? – Sapnął Tiger. Slade potaknął, wcisnął gaz i mocno skręcił kierownicę. - Została zapłodniona przeze mnie. Justice wysłał ją tutaj, aby ukryć ją przed ludźmi podczas jej ciąży. Niewielu z nas wie o jej stanie.

Strona | 250

- Sukinsyn. – Tiger wyglądał na zaskoczonego. – Więc zostaniesz tatusiem. Cholera. Zapłodniłeś ją. Co takiego zrobiła, że tak się stało? - To było naturalne. - Cholera, - warknął ponownie Tiger. – Możemy je zapłodnić? Ktoś powinien nam o tym powiedzieć. Lepiej odwołam randkę z kobietą z miasta, która kontroluje budowę. Z całą pewnością nie chcę być również tatusiem. Moje życie jest wystarczająco trudne dla mnie, a do tego jeszcze partnerka i dziecko? – Pokręcił głową. – Nie jestem zainteresowany. Slade posłał mu zaskoczone spojrzenie. - Nie wiedziałem, że interesujesz się ludzkimi kobietami. Myślałem, że uważasz je za zbyt delikatne. - Taak, cóż, niektóre z nich uważają, że jestem całkiem milutki. – Wzruszył ramionami. – Co milutki facet ma począć? Pomyślałem, że spróbuję. Są zbyt delikatne, ale może być zabawnie pozwolić jednej z nich na pobaraszkowanie ze mną, raz czy dwa. - Lepiej, aby brakujący ludzie nie znaleźli się w pobliżu Trishy. Pragnę i jej i naszego dziecka. Gdzie są ci dranie i co robią? - Nie wiem. – Tiger odpiął kaburę swojej broni, aby mieć łatwiejszy dostęp do swojego pistoletu. – Ale znajdziemy ich. – Wstał, chwytając się ramy przedniej szyby. – Ty prowadź, a ja będę tropił. Razem znajdziemy ich szybciej. - Najpierw pojadę sprawdzić co u Trishy. Mamy wystarczająco dużo mężczyzn do szukania tych dupków. Chcę się tylko upewnić, że jest bezpieczna. - Rozumiem to całkowicie. Mój nos nadal będzie pracował. Mogę przynajmniej powiadomić zespoły przez radio, jeżeli wyłapię ich zapach.

*****

Strona | 251

- Trisha! – Wrzasnął Brass. Trisha podskoczyła, omal nie poślizgnęła się w mokrym brodziku. Złapała za kraniki i zakręciła je. Drzwi łazienki uderzyły w ścianę, kiedy ktoś otworzył je z rozmachem. Zaskoczona i naga Trisha wciągnęła powietrze, kiedy Brass nagle szarpnął za zasłonę prysznicową. Wyciągnął ją spod prysznica za ramię. - W tę stronę zmierza dużo ludzi. – Puścił ją i wcisnął jej ubrania w ręce. – Ubierz się natychmiast. Pospiesz się. Ignorując ją, Brass podszedł do brzegu brodzika, by wyjrzeć przez małe okno. Trisha starała się zignorować fakt, że stała tam z nim, naga i ociekająca wodą, w małym pomieszczeniu. Gramoliła się próbując odnaleźć swój t-shirt i przełożyć go przez głowę. Materiał przylgnął do mokrej skóry. Strach zmotywował ją, by nie zacząć narzekać na tę inwazję prywatności. Zdawało się, że nawet nie zauważył, że była naga… poza poleceniem jej, żeby się ubrała. - Co się dzieje? – Podciągnęła swoje bawełniane spodenki. – Dlaczego ludzie mieliby wejść do dzikiej strefy? Jesteś pewien, że ktoś się zbliża? Czy nie mają zakazu wstępu? - Widzę dwie zbliżające się ciężarówki z wieloma ludźmi w środku. – Zeskoczył i złapał Trishę za ramię. Trisha obciągnęła koszulkę za brzuch, gdy Brass wciągnął ją do salonu. Moon i Harley zaczęli barykadować drzwi frontowe kanapą i wyglądali na naprawdę wściekłych. Brass rozejrzał się po pokoju i pociągnął Trishę w kierunku kominka. Sięgnął ręką w dół, złapał za przykrywającą go metalową kratkę i odsunął ją z drogi. - Wejdź do środka. Wgapiała się w brudny kominek. - Dlaczego? Jest naprawdę brudny. - Kominek wygląda na solidnie wykonany z kamienia i zaprawy. Wsadzaj tam swój tyłek, teraz. Kule nie powinny przez niego przejść i jest to najlepsze miejsce, które przychodzi mi do głowy na schowanie ciebie. Ucieklibyśmy z tobą, ale obawiam się, że Strona | 252

jest już za późno. Zobaczyliby nas i użyli ciężarówek do udania się w pościg za nami. Ochrona ciebie i twojego dziecka jest naszym priorytetem. Wchodź do środka teraz i zwiń się w kulkę. Trisha wzdrygnęła się, ale opadła na ręce i nogi. Nie było to komfortowe, ale usiadła w popiołach na tyłku z kolanami podciągniętymi mocno do piersi. Czoło oparła na kolanach i objęła ramionami zgięte nogi. Nie mogła podnieść głowy na całą wysokość bez uderzenia w luft. Wnętrze kominka nie było zbyt wysokie. Z narastającym strachem przyglądała się jak trzech mężczyzn przygotowywało się na najgorsze. Komoda z cedru razem z kanapą zostały wypchnięte przed drzwi. Dodatkowo, Moon dołożył do tego ciężki stół. Harley podbiegł do stołu kuchennego i przewrócił go na podłogę blatem w dół. Nogi zostały wyrwane z niewielką pomocą jego buta i silnych rąk. Uniósł ciężkie, grube drewno blatu i podbiegł do okien w pobliżu drzwi. Opuścił go przed szybą tak, że światło słoneczne przebijało jedynie na kilka cali w jej górnej części. Dopchnął do niego kozetkę, by zatrzymać go w miejscu. Brass popędził do kuchni, by wyrwać lodówkę z miejsca, w którym stała i postawił ją przed tylnymi drzwiami. To całkowicie zablokowało całe wejście, a potem złapał za kuchenkę. - Gaz! – Wrzasnęła Trisha. Brass zamarł i spojrzał na nią. - Dzięki. Nie pamiętałbym o tym. – Schylił się za dużym urządzeniem na kilka sekund, by zapobiec potencjalnemu problemowi, zanim odsunął odłączoną kuchenkę od ściany. Postawił ją przy lodówce. - Piętro powinno być zabezpieczone, - krzyknął Moon. – Wokół nie ma niczego na tyle wysokiego, aby mogli się tam wspiąć, a nie potrafią tak wspinać się po ścianach jak kotowate i naczelne. - Nie mam sygnału. – Harley zaklął siarczyście z telefonem w ręku. - Zdaje się, że niektóre części domku blokują go, - poinformował go Brass. – Musiałem trochę pochodzić dookoła, żeby złapać sieć. Spróbuj przy schodach. Wydaje się, że tam jest silniejszy sygnał. – Coś zgrzytnęło w kuchni. Strona | 253

Trisha obserwowała jak Brass zrywał ladę, używając swej potężnej siły, by zerwać fragment, który następnie przystawił do pojedynczego okna kuchennego. Odwrócił się, rozejrzał po kuchni przez chwilę, zanim popędził do salonu. - Daj tu swój worek marynarski, - nakazał Moonowi Brass. – Wykorzystaj piętro do tego, żeby zdjąć tylu ilu tylko dasz radę. Masz autoryzację na zabicie. To moja decyzja i właśnie ją podjąłem. Moon potaknął ponuro i obrócił głowę, by spojrzeć na Trishę. - Powinienem zabrać ją na górę ze sobą? - Nie. Tutaj jest bezpieczniejsza, lepiej chroniona przed kulami. Ściągniesz na siebie ogień, kiedy zaczniesz strzelać do tych terrorystów. – Brass spojrzał na Trishę i przytrzymał jej wzrok. – Nie ruszaj swojego tyłka, bez względu na wszystko. Rozumiesz mnie? Jeżeli któryś z nas padnie, lekarz czy nie, nie ruszaj się ani na cal. Pomyśl o tym dziecku. Strach złapał Trishę, kiedy ciężarówki były na tyle blisko dla ludzkiego ucha, że mogła słyszeć ich odgłos. Moon wyciągnął worek marynarki z szafy w pobliżu drzwi wejściowych i otworzył go. Nie zapakował ubrań do środka ogromnej, długiej torby. Zamiast tego wypakował dwie strzelby, a potem chwycił rączkę torby, zabierając ją ze sobą, gdy popędził po schodach. Harley podszedł do swojej torby a Trisha przyglądała się jak wypakowuje pistolety i amunicję. Spojrzał na Brassa. - Bierzesz przód czy tył? - Wezmę tył. Ludzie zdają się zawsze myśleć, że mogą się do nas zakraść. Myślę, że atak wzdłuż tylnej strony będzie o wiele gorszy, a ja jestem lepszym strzelcem. - Taak, - prychnął Harley. – Jeszcze zobaczymy. Założę się, że zdejmę więcej tych terrorystów niż ty potrafisz. - Jestem przekonana, że tylko się zgubili, - nalegała Trisha, licząc, że taka była przyczyna. – Proszę nie zastrzelcie nikogo chyba, że będziecie do tego zmuszeni.

Strona | 254

Brass napotkał jej spojrzenie. - To są dwie ciężarówki ludzi wjeżdżające na teren dzikiej strefy. Slade nigdy nie wysłałby ich w tym kierunku z tobą przebywającą tutaj. Mieliby eskortę Gatunku, a Slade ostrzegłby nas, żebyśmy cię przenieśli, by trzymać cię z dala od nich, gdyby dostaliby na to pozwolenie. Są tutaj, aby wyrządzić krzywdę. Trzymaj swój tyłek na miejscu. – Złapał stolik znajdujący się z boku i zepchnął stojącą na nim lampę na podłogę, roztrzaskując tym samym szkło. Popchnął stolik bliżej niej, by zablokować dziurę i więżąc ją tam. - Ruszysz się stąd, a zleję twój tyłek skórzanym paskiem, - warknął na nią Brass. – Rozumiesz? Nie usiądziesz przez tydzień. Zszokowana Trisha wpatrywała się w niego. Brass nagle uśmiechnął się szeroko i mrugnął do niej. - Wiem wystarczająco dużo o ludzkich dzieciach, aby wiedzieć, że to efektywna groźba. – Jego uśmiech zamarł. – I mówiłem poważnie. – Obrócił się na pięcie zmierzając do okna na tylnej ścianie domku. Trisha usłyszała pisk hamulców i wyłączenie silników, dając jej tym samym znać, że ciężarówki zatrzymały się na zewnątrz. Dobiegły ją męskie głosy. To musi być jakaś pomyłka. Chłopaki po prostu ześwirowali i przesadzają. Muszą. Nikt nie wie, że jestem w tym domku i nikt nie nadchodzi, by skrzywdzić mnie, ani dziecko. To wszystko, to tylko wielkie nieporozu… - Czy któryś z was pieprzone zwierzęta jest w środku? – wrzasnął męski głos na zewnątrz. – Wyjdźcie na zewnątrz i pozwólcie nam zakończyć waszą pieprzoną niedolę. Śmiech dobiegł z zewnątrz, a Trisha napięła się. Okej. To nie jest nieporozumienie. Są tutaj, aby nas skrzywdzić. Znajdujący się na zewnątrz mężczyźni nie szukali jej, konkretnie, a zamiast tego każdego osobnika Nowego Gatunku jakiego udałoby im się znaleźć. Skupiła spojrzenie na Harley’u znajdującym się przy oknie od strony wejściowej wiedząc, że ma na nich najlepszy widok. Jak dla niej wyglądał na spokojnego. Ona w żadnym wypadku tak się nie czuła. Jej przerażenie wzrastało wraz z upływającymi sekundami i modliła się, aby po prostu sobie poszli. Nie chciała, aby Brass czy chłopaki zostali zranieni, ochraniając ją. Strona | 255

- Wejdźmy do środka i zdobądźmy jakąś zwierzęcą skórę, - kolejny palant zaśmiał się. - Zabijemy was na miejscu, jeżeli tylko się zbliżycie. Jesteśmy uzbrojeni, - ostrzegł Harley na tyle głośno, aby usłyszeli groźbę. Męskie głosy na zewnątrz zaczęły się śmiać. - Słyszeliście to? Jedno z tych zwierząt myśli, że pozwolimy psu czy kotu nas przegonić. Rozejść się i zastrzelić tego sukinsyna. Pokażemy temu czemuś, kim są panowie. Rozległy się strzały z broni, dźwięk był głośny i przeraźliwy. Wzrok Trishy poleciał w kierunku poddasza, kiedy zdała sobie sprawę, że Moon otworzył ogień. Trisha obserwowała z przerażeniem jak Harley podnosi broń, mierzy ją w narożny prześwit w górnej części okna, nie zakrytej przez stół kuchenny i oddaje strzał. Uniosła ręce, by zakryć uszy. Słyszała wielokrotne wystrzały i mężczyzn krzyczących na zewnątrz pomimo, że starała się zablokować dźwięk.

*****

- Kurwa, - ryknął Slade. - Wiemy gdzie są, - rzucił Tiger, łapiąc radio. – Potrzebujemy pomocy w dzikiej strefie, przy szóstym domku. Mamy otwarty ogień. Nasi ludzie są atakowani. Slade warknął na Tigera. - Siedź. – To było jedyne ostrzeżenie zanim skręcił mocno kierownicą, a dżip zjechał z drogi. Kilka chwil później musiał gwałtownie obrócić kierownicę ponownie, aby uniknąć zderzenia z drzewem. Tiger zaklął i złapał się czego tylko mógł. Slade zjechał z jezdni i z niebezpieczną prędkością pojechał przez las. Dżip podskakiwał brutalnie. Jazda była niemalże przerażająca, gdy tak omijali przeszkody i z ledwością unikali drzew. Tiger wstrzymał Strona | 256

oddech kilka razy myśląc, że dżip nie zmieści się pomiędzy grubymi pniami. Jedno z bocznych lusterek nie przetrwało tego, kiedy uderzyło w drzewo, eksplodowało od siły uderzenia, a Tiger dosłyszał zdzieraną z bocznych drzwi farbę. - Nie wyjeżdżaj na otwartą przestrzeń, kiedy tam dotrzemy. Zakradniemy się za nimi i zdejmiemy ich. Nie usłyszą nas przez ten hałas. - Pieprzyć ich. Liczę, że odwrócę ich uwagę od niej. – Warknął Slade, zbyt rozwścieczony, by martwić się o to co się im stanie, dopóki będą strzelać do niego, a nie do Trishy. – Chcę, żeby zamiast tego ścigali mnie. - To są ludzie, - warknął Tiger. – Nie walczą w ten sposób. Nie odciągniemy ich, a już na pewno nie wszystkich. Posłuchaj mnie. Wiem, że jesteś wściekły, ale rób jak ci mówię. Nie myślisz racjonalnie. Slade potaknął wiedząc, że jego przyjaciel mówił prawdę, ale wyglądało na to, że w obliczu strachu mógł myśleć jedynie o tym, że Trisha zostanie ranna lub zabita. Wiedział, że rozsądek zostawił za sobą, po pierwszym wystrzale, kiedy zjechali z drogi. - W porządku.

*****

Trisha obserwowała jak Harley wzdrygnął się, szarpnął do tyłu i złapał swoje zakrwawione ramię, kiedy trafiła go kula. Mimo to nie przestał strzelać. Po prostu uciskał swoją ranę przez kilka sekund, zanim ją zignorował. Chciała mu pomóc, ale wiedziała, że próba dostania się do niego byłaby samobójstwem. Kule nieustanie przeszywały domek, a wzdłuż ściany przy drzwiach w nagłym podmuchu utworzyły się dziury, ale Harley rzucił się na ziemię w ostatniej chwili. Wstał i znów zaczął strzelać. Więcej kul przedarło się przez ściany domku, kiedy pozostający na zewnątrz mężczyźni oddawali strzały. Oprawiony w ramę obraz wiszący na ścianie w pobliżu miejsca gdzie kanapa została rozdarta przez kulę spadł na ziemię rozbryzgując deszcz szkła. Strona | 257

Trisha obróciła głowę, aby sprawdzić Brassa, który oparł się o grubą belkę wspierającą strzelając na zewnątrz. Najwyraźniej doskonale odgadł, że niektórzy z mężczyzn będą próbowali przekraść się od tyłu. Trisha usłyszała jakiś hałas i wpatrywała się w kuchnię, gdy blat kuchenny, którym Barss zaklinował okno upadł z łoskotem. Uderzył w zlew i ześliznął się na podłogę. Trisha dostrzegła ruch, gdy długa lufa broni ukazała się w miejscu, gdzie ktoś najwyraźniej otworzył okno. - Okno kuchenne, - wrzasnęła Trisha. Brass zanurkował na podłogę i prześliznął się po niej kilka stóp leżąc na brzuchu, aż mógł zobaczyć kuchnię. Przekręcił się na bok z bronią w ręce i wycelował. Brass strzelił intruzowi w głowę, kiedy mężczyzna trzymający broń przechodził przez okno. Ciało drgnęło zanim upadło w połowie zwisając na zlewie. Brass obrócił się i mrugnął do Trishy zanim wysunął pusty magazynek z broni i załadował nowy. Podskoczył na nogi, by wrócić na swoje stanowisko przy belce wspierającej. Popatrzył za okno, którego pilnował. - Powiedz mi jeżeli zobaczysz kogoś innego, Trisha, - nakazał Brass. – Nie odwracaj się. Jesteś naszymi oczami. Trisha potaknęła cicho, ale przypomniała sobie, że nie patrzył na nią. - Osłaniam twoje plecy. Jej głos drżał, ale wiedziała, że ją usłyszał, kiedy nie powtórzył rozkazu. Z przerażeniem wpatrywała się w ciało przewieszone przez okno. Krew spływała w dół pod zlewem i rozlewała się na podłogę. Zmusiła się do tego, by odwrócić uwagę od czerwieni i groteskowego widoku tego co zostało z jego głowy, w miejscu gdzie brakowało jej części. Zamiast tego skoncentrowała się na otworze okiennym. Jeżeli ktoś by wszedł przez nie do kuchni, wówczas mógłby zastrzelić Brassa i Harleya. Ich pełna koncentracja powinna skupiać się na tym co jest na zewnątrz. Strzały ucichły nagle, a Trisha wstrzymała oddech. Bała się odwrócić spojrzenie od okna i nie zrobiła tego. Życie mężczyzn, o których się troszczyła zależało od utrzymania przez nią stałej obserwacji. - Przegrupowują się, - warknął Brass. – Jak ci idzie, Harley? - Dwa postrzały, ale to tylko zadrapania w ramię i nogę. Mogę stać. Strona | 258

- Moon? - Wciąż tu jestem i mam się dobrze. Załatwiłem sześciu z nich i dwóch postrzeliłem. Stoją za ciężarówkami albo przekradają się przez las, aby nas otoczyć. W tej chwili zebrali się, prawdopodobnie próbując obmyśleć plan jak nas wypłoszyć. Nie mam dobrej pozycji do strzału od tyłu. Zadaszenie ganku blokuje mi widok. Brass obniżył głos do szeptu. - Amunicja? - W porządku, - zawołał Moon z góry. Harley zawahał się. - Mało. - Moon? Osłaniaj przód. – Brass mówił cicho, żeby nie usłyszeli tego co mówi, ludzie na zewnątrz. - Jasne. - Harley, zamienimy się jak już się zaopatrzysz. Osłaniaj tyły, gdy ja będę zajmował się problemem w kuchni. Trisha obserwowała jak Harley kuśtyka do toreb na podłodze. Schował magazynki z amunicją do kieszeni rozmieszczonych wzdłuż jego spodni. Z niepokojem wpatrywała się w ślady krwi, które zostawił za sobą. Chciała go opatrzyć. Brass zawahał się w kuchni, rozejrzał dookoła i kucnął. Sięgnął do martwego mężczyzny, złapał go za kołnierzyk i wciągnął całego do domku. Poświęcił nawet chwilę, by sprawdzić jego puls. Przesunął ciało w miejsce gdzie wcześniej stała kuchenka, aby nie przeszkadzało. Trzymał się blisko podłogi, kiedy chwycił potrzaskany blat kuchenny, a gdy wstał użył go, by osłonić swoje ciało. Następnie ustawił ciężki kawałek drewna ponownie przy oknie. Obrócił się, by sprawdzić kuchnię. Brass poruszył się i dobiegł ją donośny hałas. Obserwowała jak obrócił się, złapał szafki, w których znajdowały się naczynia i zerwał je ze ściany. Były trzy zawieszone razem, ale on zrzucił całą sekcję szafek na zlew, jak

Strona | 259

gdyby te nic nie ważyły. Przyglądał się im, zanim obrócił się na pięcie i napotkał jej spojrzenie. - Jak się masz? – Brass poruszył się w jej kierunku. - W porządku. Czy mogę przyjrzeć się Harley’owi? Stracił sporo krwi. - Nie ruszaj się. – Spojrzał na zakrwawioną podłogę, podniósł wzrok na Harleya, który stał przy tylnym oknie i zmarszczył brwi. – Harley? Podejdź do Trishy. – Wzrok Brassa powrócił do niej. – Możesz go opatrzyć pozostając swój tyłek na miejscu. Nie ruszaj się stamtąd. Brass skierował się do tylnego okna. Harley pokuśtykał do Trishy. Odepchnęła stolik z drogi i skoncentrowała się na krwawiących miejscach. Został trafiony tuż pod kolanem po zewnętrznej stronie nogi. Palce jej drżały, kiedy pociągnęła za materiał jego spodni w miejscu, w którym kula je rozerwała i rozszerzyła ją na tyle, by zobaczyć jego zakrwawioną skórę. Kula drasnęła go, ale rana była głęboka. Harley miał nóż przytwierdzony do swego uda. Spojrzała na niego w pierwszej kolejności zanim napotkała jego wzrok. Przyglądał się jej w ciszy. - Podaj mi swój nóż, proszę. Nie zawahał się go przekazać, rączką do przodu. Trisha spojrzała na siebie, zdając sobie sprawę, że nie miała zbyt dużo ubrań. Chwyciła dół swej koszulki i zaczęła ją ciąć. Oderwała cztery cale i przygotowała spory pasek materiału, a następnie oddała nóż, rączką do przodu, Harley’owi. Przyjął go natychmiast. - Postrzeliłbym Moona, gdybym wiedział, że potniesz swoje ciuchy, gdy jeden z nas dostanie. - Słyszałem to, - powiedział Moon z góry. Trisha śmiała się, gdy owijała materiał wokół jego nogi, a następnie zawiązała go mocno. - To powinno uciskać na tyle, by spowolnić krwawienie, ale rana powinna zostać zszyta. Strona | 260

- Już czuję się lepiej. - Spójrzmy na twoje ramię. Harley kucnął i skręcił swoje ogromne ciało, by skierować ramię w jej stronę. Szybko rozerwała cienki materiał jego koszulki, by przyjrzeć się ranie. To był krwawy bałagan. Zawahała się. - Muszę ją wyczuć, aby zobaczyć jak bardzo jest głęboka i to zaboli. Potaknął, nie patrząc na nią. - Mamy dużą tolerancję na ból. Śmiało. Trisha, mimo wszystko nie cierpiała faktu, że musi to zrobić. Wsunęła palce w poszarpaną ranę, która mocno krwawiła i natychmiast dotknęła czegoś co tam się znajdowało. Niech to. - Wyczuwam kulę. Myślałam, że powiedziałeś, że to tylko zadrapanie. - Czasami kłamię. Trisha czubkiem palca wyjęła uszkodzoną kulę, po tym jak zdała sobie sprawę, że ta nie utknęła głęboko. Ucieszyła sie, że pocisk przeszedł przez ścianę domku zanim trafił Harleya. To w znacznym stopniu spowolniło kulę i zapobiegło większemu rozdarciu jego ciała. Obawiała się, że rozcięte zostało duże naczynie krwionośne sądząc po ilości krwi spływającej wzdłuż jego ręki. Musiała jakoś zatamować krwawienie a wiedziała, że on nie położyłby się dla niej tak, by mogła uciskać ranę dopóki przybędziecie pomoc. Mogłaby spróbować wypalić ranę, ale odrzuciła ten pomysł. Ponownie poprosiła go o nóż i odcięła większą część swej koszulki. Teraz materiał sięgał jej tylko do piersi. Zacisnęła zęby, wiedząc że będzie musiała go bardziej zranić. - Wypełnię ranę, a potem będę musiała mocno ją zawiązać. Ucisk spowodowany wypełnieniem zatrzyma lub zdecydowanie spowolni krwawienie, ale będzie bolało.

Strona | 261

- Zrób to, ale pospiesz się, Trisha. Muszę stanąć na nogi. W każdej chwili mogą znów zacząć do nas strzelać. Nie pójdą sobie tak po prostu, bez względu na to jak bardzo byśmy tego chcieli. Trisha zwinęła w kulkę niewielki kawałek swej koszulki i wcisnęła go do rany. To było ekstremalne posunięcie, ale nie miała wyboru. Przyjrzała się ranie dostrzegając, że krwawienie zmniejszyło się, a następnie owinęła mocno pasmo materiału wokół jego ramienia, zanim go zawiązała. Sekundy mijały, podczas gdy przyglądała się bandażowi, ale wyglądało na to, że krwawienie ustało. - Staraj się ruszać tym ramieniem jak najmniej. To nie jest opatrunek, a raczej tymczasowa łata w nagłym przypadku. Potaknął, wstał i przesunął stolik z powrotem przed nią, by ten ochraniał ją przed zabłąkanymi kulami. - Dzięki. Harley ponownie zajął swoją pozycję przy drzwiach wejściowych, podczas gdy Brass stał przy tylnej ścianie. Nagle Brass i Harley zachichotali. - Co jest takie zabawne? – Trisha patrzyła na jednego i drugiego zastanawiając się czy stres całej sytuacji w końcu ich nie dopadł. Brass wyglądał na uspokojonego, kiedy spojrzał w jej stronę. - Mamy towarzystwo. Sąsiedzi nadchodzą przywitać naszych gości. Mogę ich wyczuć. - Co najmniej czterech. – Wciągnął powietrze Harley. – A Valiant jest jednym z nich. - Biedni dranie, - wtrącił się z góry Moon. – To będzie interesujące. Trisha chciała po prostu, aby to się skończyło. Chciała móc zobaczyć co się dzieje na zewnątrz, ale nagle kule znów zaczęły przedzierać się przez domek. - Pełny atak czołowy, - wrzasnął Moon. – Idą do jednej z ciężarówek. Strona | 262

- Trisha, – wrzasnął Harley biegnąć do niej. – Wynoś się stamtąd! Trisha pchnęła stolik i odrzuciła go na bok. Kule trafiły w ścianę obok Brassa, a ten głośno zaklął. Harley nagle złapał Trishę za ramię, gdy szamocząc się wstała na nogi i pociągnął ją w kierunku schodów. Osłaniał ją trzymając swe ciało pomiędzy nią a przodem domku. Kule wdarły się do pokoju nadlatując z przodu domku, wbijając się w ściany i tłukąc szkło. - Idź tam, - warknął Harley. Puścił Trishę przy schodach. Pobiegła i dostała się na górę zanim zdała sobie sprawę, że Harley nie podąża za nią. Odwróciła się i dostrzegła go leżącego na podłodze przy schodach. Brass popędził do leżącego mężczyzny, złapał go obiema rękami, podniósł i przerzucił sobie przez ramię i wbiegł po schodach. - Trisha, wchodź na łóżko, - warknął do niej Brass, rzucając na nie w pierwszej kolejności bezwładne ciało Harleya. – Połóż się za nim i nie ruszaj się. Trisha dosłyszała wyraźny dźwięk silnika na chwilę przed tym jak hałas spowodowany eksplozją zagrzmiał w domku, tak donośnie, że ranił jej uszy. Rzuciła się na łóżko obok Harleya. Domek zatrząsnął się, jak gdyby rozpoczęło się trzęsienie ziemi – jedno ostre szarpnięcie. Krzyknęła przerażona, gdy drewno złamało się i zgrzytnęło. Więcej szkła rozbiło się i zaskrzypiało gdzieś pod nimi, na pierwszym piętrze. Dźwięk silnika zdawał się tak donośny, jak gdyby rozlegał się tuż obok Trishy. - Przebili się przez przednią ścianę, - ryknął Moon. - Przebili ją psiakrew, - odwarknął Brass. – Ta ciężarówka stoi teraz na środku salonu. Trisha dostrzegła, że Brass zajął pozycję na górze schodów, gdzie leżał płasko na brzuchu. Zaczął strzelać do czegoś poniżej, a strzały stały się tak ogłuszające, że zakryła uszy. Mimo to nie mogła oderwać wzroku od swego przyjaciela, bardzo się o niego martwiąc . - Trzymaj głowę nisko, Trisha, - krzyknął do niej Moon.

Strona | 263

Silnik zgasł i ktoś krzyknął poniżej, gdy Brass wciąż strzelał. Upuścił magazynek, załadował kolejny i po chwili przerwy zaczął dalej strzelać. Moon strzał z okna. Serce Trishy waliło jak oszalałe. Ci mężczyźni wjechali ciężarówką w domek. Kule przedarły się przez podłogę przy łóżku, w miejscu gdzie Trisha dostrzegła dziury, które pojawiły się w drewnie, a następnie przeleciały przez dach. Jego kawałki zleciały w dół. Trisha obróciła się do nieruchomego ciała Harleya i chwyciła się go kurczowo. Zdała sobie sprawę, że jej ręka natrafiła na coś mokrego i ciepłego na nim. Krew. On krwawi. Otworzyła oczy i z przerażeniem wpatrywała się w Harleya leżącego na plecach. Podniosła dłoń, którą trzymała na wysokości jego serca. Była cała pokryta krwią. Piekło rozpętało się wokół niej. Mężczyźni wrzeszczeli, padały strzały, a domek nieustanie był dziurawiony przez kule. Trisha nienawidziła tego uczucia bezradności, gdy tak wpatrywała się w swą zakrwawioną dłoń. Uświadomiła sobie, że jeżeli usiądzie to nikt nie będzie miał z niej żadnego pożytku, ponieważ kule uderzą w nią wtedy niczym w ścianę. Głośny ryk zagrzmiał ponad krzykami, strzelaniną i domkiem rozrywanym na drobne kawałki przez kule. Trisha słyszała już ten rozdzierający uszy ryk wcześniej. Wyglądało na to, że Valiant pojawił się w domku.

Strona | 264

ROZDZIAŁ 18

Trisha czuła jak po twarzy spływają jej gorące łzy. Strzelanina ustała. Usłyszała kolejny ryk, poprzedzony czymś, co przypominało wilczy skowyt. Uniosła głowę i zobaczyła jak Brass podnosi się z podłogi. Moon zawisł przy oknie, uśmiechając się od ucha do ucha. - Powinniście to zobaczyć. Teraz jest tu z dziesięciu naszych i mają tych dupków. Jeden z sukinsynów próbuje uciec przed Valiantem. Uups. Myślał, że mu się uda. Teraz szybuje w powietrzu… auć. Zrobił wrażenie na ptakach, ale jest już częścią drzewa. Cóż, był dopóki jego ciało nie uderzyło o ziemię. Teraz jest martwy. - Moon zachichotał. – To musiało boleć. Wydaje się, że ostatnią rzeczą, którą miał w głowie była kora. Trisha z trudem podciągnęła się na kolana, by spojrzeć na Harleya. Uświadomiła sobie, że wcale się nie porusza i natychmiast sięgnęła do jego szyi. Kiedy odkryła, że nie może wyczuć pulsu, z jej gardła wyrwał się szloch. Rozpaczliwie chwyciła go za koszulę i rozdarła ją, aby móc przyjrzeć się otwartej ranie z prawej strony klatki piersiowej. - O nie – sapnął Brass. Trisha przesunęła się, co było trudnym zadaniem ze względu na miękki materac, ale znalazła się przy boku Harleya i odchyliła mu głowę do tyłu, aby udrożnić drogi oddechowe. Pochyliła się nad nim, ściskając mu nos jedną ręką i podtrzymując za kark drugą. Nakryła mu usta swoimi, zaczynając oddychać za niego. Wpompowała powietrze, przesuwając wzrok na unoszącą się klatkę piersiową, po czym wyprostowała się. Uwolniła go, żeby nacisnąć obiema rękami na miejsce powyżej rany. Uciskając klatkę piersiową, liczyła w myślach. - Trisha? – To był głos Slade’a i dochodził z bliska. - Sprowadź pomoc – zassała powietrze i wtłoczyła je do ust Harleya. Powtórzyła tę czynność. Znów zaczęła uciskać klatkę. – Śmigłowiec ratunkowy. Najbliższy ośrodek dla ofiar ciężkich wypadków. Pospiesz się.

Strona | 265

- Trisha? – Slade był bardzo blisko, niemal jakby znajdował się tuż za nią na łóżku. – On odszedł. Ponownie wtłoczyła powietrze do płuc Harleya. – Nie! – Odmawiała poddania się. Użył swojego ciała, aby ją osłonić, by mogła dotrzeć do schodów. Przyjął kule chroniąc ją i dziecko. Nie było mowy, żeby pozwoliła mu tak po prostu umrzeć. Już wcześniej ratowała pacjentów z gorszymi obrażeniami. Kontynuowała, po czym przerwała, sprawdziła puls i niemal opadła na łóżko z ulgi. – Mam puls. – Spojrzała na jego twarz, aby upewnić się, że wciąż oddycha. Poczuła niewyobrażalną ulgę, kiedy samodzielnie zaczerpnął oddech, a po nim kolejny. Miał słaby puls, ale jednak. Przyjrzała się uważnie jego klatce piersiowej i odkryła, że rana zasysa do środka powietrze, mówiąc jej tym samym, że płuca nie funkcjonowały normalnie. – Niech ktoś przyniesie mi coś plastikowego. Torebkę, cokolwiek. Szybko. Zaraz płuco mu się zapadnie. Ktoś podał jej nowe, jeszcze nie otwarte opakowanie worków na śmieci. Zabrała się do pracy, dopóki Halrey oddychał samodzielnie. Uciskała krwawiącą ranę na jego piersi. Musiała być jednak ostrożna. Nie mogła naciskać zbyt mocno, aby nie doprowadzić do zapadnięcia się uszkodzonego płuca. Zdawało się, że minęła cała wieczność od momentu, kiedy uklękła nad nim, aż do chwili w której usłyszała helikopter. Czyjeś ręce oplotły ją w pasie. – Jest już pomoc. Nie mogą cię zobaczyć, lekareczko. Nikt nie może. Zostaw go. Moon zajmie się tym za ciebie. – Slade trzymał ją, przemawiając cicho do ucha. – Dalej, cukiereczku. Zrobiłaś wszystko, co było w twojej mocy. Ci z helikoptera nie są jednymi z nas, są ludźmi i jeśli tu zostaniesz, to wywoła zbyt wiele pytań. - Zabierz ją stąd przez tylne okno – rozkazał cicho Brass. Trisha okręciła głowę, by spojrzeć na Slade’a. – Jestem lekarzem Nowego Gatunku, a on mnie potrzebuje. Slade przytulił ją mocniej do swojego ciała. – Pomyśl o dziecku, Trisha. Oni mogą się nim zająć. – Podniósł ją z łóżka i pośpiesznie ruszył w kierunku tylnego okna. Strona | 266

Brass kopniakiem usunął pozostałości okna. Kule rozbiły je niemal całkowicie, ale pozostały w nim ostre, poszarpane odłamki. Przeszedł przez okno jako pierwszy, stając na zadaszeniu ganka, tylko po to, by zaraz zniknąć poza jego krawędzią. Slade złapał Trishę, obrócił ją w swoich ramionach i pochylił się. Z trudem przedostali się przez okno, ale już po chwili stali na dachu. Slade podszedł do krawędzi, aby zerknąć w dół. - Harley mnie potrzebuje. Postaw mnie, Slade. – Zaczęła się dziko wiercić, starając się dostrzec łóżko i wciąż leżącego na nim przyjaciela wraz z pochylonym nad nim Moonem. – Proszę? Jestem lekarzem! Slade wydawał się ją ignorować, kiedy odezwał się do kogoś innego. – Dasz radę ją złapać? - Tak – odwarknął Valiant. – Rzuć ją. Rzucić mnie? Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na Slade’a, wyrwana nagle ze swoich oszalałych myśli nakazujących monitorowanie stanu Harleya. Jego ponury wyraz twarzy nie dodał jej otuchy. - Nie ruszaj się, cukiereczku. – Uniósł ją, odsuwając od swojego ciała, aż zawisła nad krawędzią dachu, po czym ją puścił. Doświadczyła okropnego uczucia spadania i jęknęła, gdy pochwyciły ją dwa silne ramiona, otaczając na wysokości łopatek i pod kolanami. Slade upuścił ją z wysokości jakichś siedmiu stóp wprost w oczekujące ręce Valianta. Zagapiła się w szoku na dzikie oblicze mężczyzny z Nowego Gatunku. Odwrócił się i wystrzelił w kierunku lasu, z nią przyciśniętą kurczowo do jego masywnej piersi. Panika uderzyła w nią mocno, kiedy oddalał się biegiem, razem z nią. Dotarli do gęstszej części lasu, znacznie oddalonej od chaty, ale on się nie zatrzymał ani na chwilę. - Jesteśmy wystarczająco daleko – oświadczył Brass, biegnąc tuż przy nich. - Zabierz mnie z powrotem – zarządała. – Muszę pomóc Harleyowi. Potrafię zrobić rzeczy, których medycy nie dadzą rady zrobić podczas lotu. – Wciąż mogła dosłyszeć hałas helikoptera. Prawdopodobnie przechodzili teraz ciężkie chwile, stabilizując go. Nie miała pojęcia gdzie znajduje się najbliższe centrum urazowe. – Muszę go monitorować i… Strona | 267

- Zamknij się – warknął Valiant. Strach przezwyciężył oburzenie spowodowane zabraniem jej od pacjenta. Zamknęła usta, podczas gdy facet niósł ją, trzymając w swoich masywnych ramionach, zabierając coraz dalej od chaty. W końcu zwolnił, zerknął na nią i zmarszył brwi. – Powinnaś więcej jeść. – Spojrzał w bok, rozglądając się w skupieniu po otoczeniu. Poczuła ekscytację na widok Slade’a wybiegającego spomiędzy drzew znajdujących się za nimi. Uśmiechał się od ucha do ucha. – Droga czysta. – Podszedł do Valianta i rozłożył ręce. – Wezmę ją. Dzięki. Trisha spotkała się z jego spojrzeniem. – Harley potrzebuje… - Zajęli się nim ludzie, a ty nie wracasz. – Ciemne oczy Slade’a zwęziły się. - Możesz się ze mną kłócić, ale to niczego nie zmieni. Uratowałaś go, teraz to do nich należy dopilnowanie, żeby przeżył. Ty i dziecko jesteście naszym priorytetem. Harley wiedział, że to będzie niebezpieczne zadanie, kiedy przyjął tę pracę i zaakceptował ryzyko. Po policzkach pociekły jej łzy. Chciała zaprotestować, ale słysząc oddalający się szum helikoptera uświadomiła sobie, że już go zabrali i przetransportowywali daleko stąd. Nie mogła zrobić dla niego nic więcej. Miała jedynie nadzieję, że załoga śmigłowca była dobrze przeszkolona, a jego płuco się nie zapadnie. Znowu mogło mu stanąć serce. Przemknęło jej przez głowę milion różnych rzeczy, które mogły pójść nie tak, dopóki nie odepchnęła od siebie tych myśli. Nie mogła zrobić dla niego niczego więcej, a zamartwianie się odnośnie wszystkiego „co jeśli” było bezcelowe. Była profesjonalistką i wiedziała, że musi dać sobie spokój, dopóki nie dostanie wiadomości ze szpitala. Valiant przekazał ją Slade’owi. – Ci mężczyźni zniszczyli wnętrze mojego domu. – Valiant zawarczał gniewnie. – Byłem na zewnątrz, polując, kiedy ich wyczułem. Do czasu, jak dotarłem na miejsce, już ich nie było, ale podążyłem za nimi. - Przykro mi. – Slade przyglądał mu się. – Dziękuję za pomoc. - Ona jest jedną z nas.

Strona | 268

Slade przytaknął. – A w szczególności należy do mnie. Valiant wygiął brew. – Teraz to ma sens, dlaczego groziłeś mi śmiercią, jeśli jej dotknę. Powinnieneś lepiej ją karmić. Jest zbyt chuda. Trzeba było przynajmniej wybrać jakąś większą, skoro zamierzałeś parzyć się z człowiekiem. Mogę jej policzyć wszystkie kości. - Nie jestem za chuda – zaprotestowała cicho, używając jednej ręki, by otrzeć nią twarz. Pociągnęła nosem i wezbrał w niej gniew. Mogła być pod wpływem stresu i traumy, ale poczuła się znieważona. – Zanim zaszłam w ciążę miałam dobre dziesięć funtów nadwagi. Jem też dużo. Sprawiasz, że czuję się, jakbym o siebie nie dbała. Jestem zdrowa i mogłabym nawet trochę schudnąć. Slade odchrząknął. – Że co? Jestem przywiązany do twoich piersi i kocham twoją pupę taką, jaka jest. - Wiesz, będę jeszcze większa i to znacznie, w przeciągu kilku następnych miesięcy, zdajesz sobie z tego sprawę? Slade przytaknął. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć cię grubą. - Nie będę gruba –wybełkotała. – Ciąża nie ma nic wspólnego z tłuszczem. - Dokąd powinniśmy ją zabrać? – Brass przysunął się bliżej. - Możesz ją zabrać do mojego domu – westchnął Valiant. – Tylko na jeden dzień. – Obrzucił Slade’a ostrzegawczym spojrzeniem. – Tylko jeden. - Dziękuję. Twój dom jest najbliżej, a muszę ją gdzieś ukryć dopóki nie zapadnie zmrok. Chcę ją przetransportować do siebie niezauważoną. Po tym co się wydarzyło, nastanie istne piekło. Sprawy nieco się uspokoją w przeciągu paru godzin. – Poprawił ją w swoich ramionach. – Chcę, żeby jak najszybciej znalazła się w bezpiecznym miejscu. Valiant przytaknął. – To nawet lepiej. Chodźmy. - Możesz mnie postawić – poinformowała Slade’a. Pokręcił głową. – Jesteś boso. Po prostu obejmij mnie za szyję i się zrelaksuj. – Wyszczerzył się nagle. – Chyba, że chcesz, żebym znów wziął cię na barana.

Strona | 269

Oplotła jego szyję rękami, przypominając sobie ich wspólnie spędzone chwile, po rozbiciu się SUV-a i to, jak przez kilka następnych dni po wypadku bolały ją mięśnie ud, od kurczowego obejmowania go nimi. Valiant prowadził, za nim podążał Slade, a na końcu szedł Brass. - Gdzie jest Moon? – Przekręciła głowę, szukając przyjaciela, ale go nie dostrzegła. – Wszystko z nim w porządku? Nie został postrzelony, prawda? - Nic mu nie jest. Postanowił zostać z Harleyem – odpowiedział Brass. – Będzie go strzegł w czasie, kiedy przebywa w ludzkim szpitalu. - Czy ktoś nas powiadomi, jak się miewa Harley? – Spotkała się ze spojrzeniem Slade’a. – Proszę? Będę się zamartwiać, dopóki, nie usłyszę, że przeżył. Skinął głową. – Dopilnuję, żebyś była pierwszą osobą, która się dowie, jak tylko otrzymam jakieś wieści odnośnie jego stanu. - Dziękuję. – Wiedziała, że dotrzyma słowa. *** Valiant mieszkał w ogromnym, dwupiętrowym domu. Trisha gapiła się na niego, zaskoczona. Był to stary, wiktoriański budynek, w całkiem niezłym stanie. Ktoś musiał go odrestaurować z miłością, chyba że został zbudowany, aby naśladować dom z tamtej epoki. Tak, czy siak wyglądał autentycznie i imponująco. - To ziemia, którą kupiliśmy, przyłączając ją do terytorium starego ośrodka – wyjaśnił Slade. – Żyła tu starsza kobieta, ale zmarł jej syn. Została całkiem sama i nie radziła sobie zbyt dobrze. Teraz przebywa w domu spokojnej starości i ma opiekę przez całą dobę. Byliśmy w stanie wykupić większość posesji na obszarze otaczającym ośrodek. Zapłaciliśmy niemal dwukrotną cenę rynkową, aby uszczęśliwić ich właścicieli. Valiant wspiął się po szerokich stopniach, prowadzących na ganek. Podwójne drzwi były zniszczone, na co Trisha się skrzywiła. Jeden ze znajdujących się w nich witraży został wybity. Wiedziała, że jego zastąpienie będzie niemożliwe. Brass użył stopy do odgarnięcia szkła na bok, kiedy Valiant wprowadził ich do domu.

Strona | 270

Trisha zapatrzyła się na piękną drewnianą konstrukcję znajdującą się w ładnym wnętrzu i ręcznie rzeźbioną balustradę, prowadzącą na piętro. Wątpliwości odnośnie wieku domu szybko się rozwiały. Drewno lśniło miłością, z dumą prezenując dawno miniony kunszt, który już nie istniał. Można go było jedynie zobaczyć w domach bardzo bogatych ludzi. Valiant powiódł ich przez podwójne drzwi do ogromnego salonu. Trisha patrzyła w przerażeniu. - Zdewastowali większość domu – warknął Valiant. Podszedł do przewróconej kanapy i odwrócił ją. – Połóż ją tutaj. We trzech powinniśmy sprawić, by poczuła się bardziej komfortowo. - Tak mi przykro – powiedział szczerze Slade. – Pomożemy ci zastąpić to, co zostało zniszczone. – Opuścił delikatnie Trishę na kanapę, zanim się odsunął. Obserwowała w ciszy, jak trzej mężczyźni ustawiają poprzewracane meble. Była wdzięczna, że nikt nie użył noża na antycznych sprzętach. Valiant wyszedł, by zlokalizować miotłę i szufelkę. Doprowadzenie wnętrza do porządku nie zajęło im zbyt dużo czasu. - Mogę skorzystać z twojego telefonu? – Slade zerknął na Valianta. - Nie zniszczyli tego w kuchni. Zadzwoń z niego. Slade zniknął. Brass wyniósł śmieci. Valiant przyglądał się uważnie Trishy z ponurym wyrazem twarzy, a ona odwzajemniała jego spojrzenie. - Widziałem, co zrobiłaś dla Harleya. Słyszałem, jak powiedziałaś, że jesteś lekarzem. Przytaknęła. – Pracuję w Homelandzie. - Czy kiedykolwiek pracowałaś dla Mercile Industries? – Gniew sprawił, że jego egzotyczne, kocie oczy stały się przerażające. - Nie. Nigdy nie widziałam Nowego Gatunku, dopóki wszyscy nie zostaliście uwolnieni. Slade został przywieziony na moją izbę przyjęć bezpośrednio z ośrodka badawczego, z którego został ocalony. Odprężył się. – Wyglądasz zbyt młodo, by być lekarzem. Strona | 271

- Rozpoczęłam naukę w szkole medycznej w wieku czternastu lat. Zawsze byłam całkiem inteligentna. - Naprawdę pracujesz w Homelandzie? - Tak. Valiant uśmiechnął się, wszystkie oznaki gniewu zniknęły. – Podoba ci się Slade? Jest stosunkowo szorstki. Uśmiechnęła się. – Ma swoje momenty. - Słyszałem, że część naszych kobiet jest trzymana w Homelandzie. Nimi również się zajmujesz? - Kiedy mnie potrzebują. - Wyświadczysz mi przysługę, kiedy tam wrócisz? - Tak – zgodziła się natychmiast. Pomógł ocalić jej życie. Jego złote, kocie oczy zmrużyły się. – Nie chcesz wiedzieć, o co chcę cię poprosić, zanim się zgodzisz? - Pomogłeś ocalić moje życie i jestem twoją dłużniczką. Czego ode mnie oczekujesz? Zawahał się. – Chcę partnerki. Porozmawiasz z kobietami i zobaczysz, czy któraś będzie zainteresowana? Tu robi się samotnie. Pragnę dużej, silnej kobiety. Preferuję kotowate, ale tak długo, jak będzie chętna, nie będę wybrzydzał. – Zamilkł na chwilę. Przerażam większość mojego gatunku. Nasze kobiety nie dają się łatwo przestraszyć, skoro dorastały w ośrodkach badawczych. Podczas niewoli raz parzyłem się z kobietą należącą do kotowatych i nie krzyczała na mój widok, ani nie błagała mężczyzny, który przyprowadził ją do mojej celi, żeby zabrał ją z powrotem. Wszystkie inne mi odmówiły. Szczególnie przerażone były naczelne, kiedy były mi przedstawiane. Musiała przełknąć i pamiętać, by trzymać zamkniętą buzię. Chciał, żeby znalazła mu dziewczynę? Ponownie przełknęła.

Strona | 272

- Mogę z nimi porozmawiać. W Homelandzie żyje około tuzina kobiet. Po prostu nie jestem pewna ile z nich należy do kotowatych, ale widziałam parę z nich. Skinął głową. – Słyszałem o tym. Porozmawiaj z nimi w moim imieniu i powiedz, że nie jestem taki straszny, na jakiego wyglądam. – Wstał nagle. – Jesteś głodna? - Trochę. - Przyniosę ci coś dobrego. Ciężarne kobiety powinny jeść często, a ty musisz nawet częściej. Jesteś zbyt chuda. – Wymaszerował z pokoju. Objęła się w pasie i pozwoliła by cała rozmowa ułożyła się jej w głowie. Z Valianta był kawał chłopa. Jeśli ktoś zabrałby ją do jego celi i poprosił, żeby uprawiała z nim seks, prawdopodobnie również by jej odbiło. Potrząsnęła głową w wyrazie niedowierzania. Kiedy już się uspokoił i nie warczał, sprawiał wrażenie całkiem miłego. Może któraś samica z Nowego Gatunku byłaby nim zainteresowana, ale nie zazdrościła tej kobiecie. Był po prostu zbyt duży i przerażający. Nie wierzyła, by był w stanie skrzywdzić kogoś, z kim by był. Jednak sam widok jego wściekłości był wystarczający, żeby wystraszyć jakąkolwiek spotykającą się z nim kobietę, gdyby stracił panowanie nad sobą. Slade wrócił do pokoju sam i usiadł na kanapie zaledwie parę centymetrów od niej. – Rozmawiałem z Moonem. Harley przetrwał operację i oddycha o własnych siłach. Zajęto się wszystkimi mężczyznami, którzy cię zaatakowali, ale większość z nich zmarła. Trójka, która przeżyła zostanie przekazana władzom i przesłuchana. – Przyjrzał się jej uważnie. – Jak się trzymasz, cukiereczku? Odkąd zadałaś się z moim gatunkiem, nie nudziłaś się za bardzo, nieprawdaż? Zawahała się. – Kiedy spotkałam cię po raz pierwszy, nie pracowałam dla Nowego Gatunku. Wystarczająco rozbudziłeś moją ciekawość, abym zechciała wysłać swój życiorys Justice’owi, więc obwiniam o to ciebie. Uśmiechnął się. – Czyżby? - Tak.

Strona | 273

- Możnaby pomyśleć, że było wręcz odwrotnie. Kiedy się obudziłem chwyciłem cię i wciągnąłem do łóżka. Przyszpiliłem pod sobą i powiedziałem co planuję z tobą zrobić. Mogła poczuć, jak gorąco wspina się po jej policzkach. – Taak, cóż, może to właśnie mnie zaintrygowało. Slade uśmiechnął się szeroko i sięgnął po nią. Przesunął dłonią po jej udzie, by pogłaskać nogę. – Dokładnie, która część cię zaintrygowała? Pamiętam, jaki byłem pewiem, że chcę cię zatrzymać pod sobą przez parę dni. - Ta część nie pozwalała mi zasnąć w nocy, kiedy zastanawiałam się jakby to było, gdyby udało ci się spełnić swoją groźbę. Przysunął się bliżej. – Nie miałem jeszcze okazji, by wcielić swój plan w życie, cukiereczku. Chcę spędzić kilka dni z tobą pode mną. - Nie przyszpilisz jej tu, na mojej kanapie – zawarczał Valiant. Slade odskoczył do tyłu, uwalniając Trishę. Uśmiechnął się do Valianta. – Przepraszam. Nie słyszałem, jak wchodziłeś do pokoju. - Byłeś zbyt skoncentrowany na kobiecie. – Podał Trishy napój i orzechowobananową muffinkę. – Zdumiewa mnie, jak zmiękł nasz gatunek, odkąd zostaliśmy uwolnieni. Dawniej nikt nie byłby w stanie podkraść się do ciebie niepostrzeżenie. - Dawniej byliśmy skuci i spaliśmy na matach rozłożonych na ziemi. Dawniej byliśmy więźniami. Dawniej już się skończyło. Valiant przytaknął. – Szczera prawda. - Muszę się zająć konsekwencjami tego, co zaszło. – Slade obdarzył Valianta intensywnym spojrzeniem. – Nie masz nic przeciwko, że zostawię ją i Brassa razem z tobą? - W porządku, ale pamiętaj, że obiecałeś zabrać ją z mojego domu dziś wieczorem. Slade wstał i spotkał się spojrzeniem z Trishą. – Jesteś tu bezpieczna. Wrócę za parę godzin, kiedy zajdzie słońce. Zamierzam zabrać cię do mojego domu. Odpocznij trochę. Strona | 274

- W porządku. Pospiesz się. Uśmiechnął się. – Tak zrobię. Wkrótce przyjdę po ciebie. Wzdrygnęła się. Słyszała już wcześniej, jak wypowiada te słowa, choć nigdy nie wrócił. Zamiast tego unikał jej, przyjmując pracę nadzorcy w Rezerwacie. Obserwowała, jak odchodzi, uświadamiając sobie, że musi nauczyć się mu ufać, albo będzie odczuwała lęk za każdym razem, kiedy będzie ją opuszczał. - Przestań patrzeć z takim przestrachem w oczach. Nic ci tu nie grozi. Jesteś zbyt chuda, żeby wzbudzić moje seksualne zainteresowanie, poza tym Slade uważa cię za swoją. Ja jestem zbyt rozgniewany tym, co zrobiono z moim domem, by być podnieconym przez twój kuszący, kobiecy zapach. Wróci po ciebie. – Zawarczał cicho. – Wie, że skopię mu tyłek, jeśli zostawi ze mną człowieka na dłużej, niż jeden dzień. Mam robotę do zrobienia. Odpręż się. Prześpij. Po prostu nie wychodź. Tam, przy frontowych drzwiach jest łazienka, gdybyś musiała z niej skorzystać. Intruzi, którzy włamali

się

do mojego

domostwa

nie

zniszczyli

jej. Brass

pomoże

mi doprowadzić wszystko do ładu. - Pomogę? – Brass stał w drzwiach. Valiant skinął głową. – Jestem większy i mówię, że mi pomożesz. - Skoro tak to ujmujesz. – Brass puścił oczko do Trishy. – Lepiej pomogę dużemu kociakowi w porządkach. - Będę dokładnie tu, odpoczywając i nie pomagając – droczyła się z nim. Brass zachichotał, zanim odwrócił się i ruszył za Valiantem do salonu. Skończyła muffinkę i położyła się na wygodnej kanapie, dopóki nie uświadomiła sobie, że jej ręce wciąż są pokryte krwią Harleya. Była tak rozkojarzona przez wszystko, co się stało, że nie zauważyła tego wcześniej. Wpatrując się w zaschłą krew zwalczyła potrzebę, aby zwymiotować. Wstała i ruszyła w poszukiwaniu łazienki, wiedząc, że to przegrana bitwa. Ciążył jej żołądek i ledwo zdążyła na czas, zanim straciła przekąskę. Dziesięć minut później wyciągnęła się na kanapie. Wycieńczenie pomogło jej szybko zapaść w sen. *** Strona | 275

- Miło mi to słyszeć. – Slade rozłączył się, jego wzrok napotkał Tigera, a on wypuścił długi oddech. – Harley przeżył operację. Justice wysłał drużynę złożoną z ludzi, w formie wsparcia dla Moona. Strzegą go razem z kilkoma naszymi. Będzie bezpieczny. - Władze się odezwały. Chcieli otrzymać zgodę na wejście na miejsce zbrodni, ale Justice zajmuje się tym z pomocą Fury’ego. Nie możemy pozwolić im wejść do dzikiej strefy. Wysłałem jednego z naszych ludzi, żeby zabrał wszystkie rzeczy lekarki. Nie chcemy zostawić żanych śladów jej obecności na wypadek, gdyby policji udało się namówić Justicea na wyrażenie zgody na obejrzenie miejsca, w którym miał miejsce atak. - Dzięki. – Slade odchylił się w krześle. Uniósł dłoń, by przebiec nią po włosach. – Mogłem ją stracić. Znowu. - Ale nie straciłeś. Właśnie dlatego nie zazdroszczę ci związku z człowiekiem. - Pewnego dnia może spotkasz kobietę, której nie będziesz w stanie się oprzeć. - Nie strasz mnie. – Spojrzał na niego gniewnie. Uśmiech wykrzywił usta Slade’a. – Nie jest tak źle. - Będziesz ojcem. Nie jesteś bezstronny. Twoja kobieta sprawi dla ciebie cud. Rzeczywistość wciąż przyprawiała Slade’a o szybsze bicie serca. – Tak, jednak zanim dowiedziałem się o dziecku rosnącym w jej łonie, to ona była dla mnie najważniejsza. Jestem szczęśliwy, ale i zmartwiony. Ona nie należy do Gatunku. Ludzie nie są tak twardzi, jak nasze kobiety. Myślę o wszystkich rzeczach, które mogą pójść nie tak. - Przestań. Jest silną kobietą, jeśli nie ciałem, to na pewno duchem. To się liczy. - Jest całkiem twarda. Tiger prychnął. – Szkoda, że nie widzisz teraz swojej miny. - Co?

Strona | 276

- Nic. To po prostu oczywiste, że głęboko się o nią troszczysz. Wyglądasz na dumnego i szczęśliwego. – Tiger wstał i zaczął spacerować po biurze. – Nigdy nas nie zostawią i nie pozwolą po prostu żyć w spokoju. Slade wiedział, że ma na myśli ludzi, którzy ich nienawidzą. – Wiem, ale możemy żywić nadzieję. Mówiono mi, że ludzie boją się tego, czego nie rozumieją. Być może z czasem poznają nas lepiej i zrozumieją, że nie jesteśmy ich wrogami. Nawet praktycznie odseparowaliśmy nasze życie od ich, aby zapewnić im bezpieczeństwo. Większość z nich obawia się, że jesteśmy niestabilni i zaatakujemy ich bez żadnego powodu. - Być może w tym tkwi problem. Może tworzenie naszego własnego środowiska nie było najlepszym sposobem, aby nas zaakceptowali. - Nie wiem, ale myślę o wszystkich tych życiach, które zostałyby odebrane, gdyby byli w stanie nas zaatakować i wyłapać jednego po drugim. To może nie być najlepsza droga, aby nas zaakcetowali, ale najlepsza byśmy przetrwali. Po prostu jeszcze nie wydają się być gotowi, żeby być naszymi sąsiadami. A przynajmniej nie wszyscy. Czas jest tym, czego nam trzeba, by nauczyć się jak żyć ze sobą nawzajem. Niektórzy przedstawiciele Gatunku nienawidzą ludzi. Pamiętaj o powodzie, dla którego Rezerwat stał się koniecznością. – Wypuścił długi oddech. – Cieszę się, że nie wykonuję pracy Justice’a. Moja polega na ukończeniu Rezerwatu, sprawieniu, aby stał się oazą spokoju i na chronieniu Trishy. Wszystko poza tym przerasta mnie w tej chwili. Próba zapanowania

nad

naszymi

ludźmi

jest

wystarczająco

trudnym

zadaniem,

bez zajmowania się jeszcze ludźmi. - Ponownie będziemy musieli zacieśnić ochronę. Nie wiem, jak to zrobimy. Nasi już są zmęczeni i przepracowani. Ludzie mogący tu być nie tylko w celach budowlanych, przewyższają nas liczebnie. Mężczyźni, którzy zaatakowali chatę celowo przyjęli pracę w poszukiwaniu okazji, aby zabić któregoś z nas. Justice zamierza zastąpić kilku naszych ludzi, aby mogli odpocząć. Po prostu będę szczęśliwy, kiedy Rezerwat będzie już samowystarczalny i będziemy mogli zamknąć bramy, żeby ściśle kontrolować wchodzących ludzi. - To nie zajmie zbyt wiele czasu.

Strona | 277

- Wiem. – Tiger oparł się o ścianę. – Jestem jednak wdzięczny, że twoja lekarka nie została ranna, i że była w stanie uratować Harleya. To było nadzwyczajne. Gdybyś ją stracił, to by cię zniszczyło, a wszystkich nas zraniłaby utrata jego. Gdzie się znajdujesz z całą tą kwestią dotyczącą bycia zagrożeniem dla niej? Nadal uważasz, że uznając ją za swoją wystawisz jej życie na większe niebezpieczeństwo? - Nauczyłem się, że bez względu na to, czy jestem częścią jej życia, czy też nie i tak będzie w niebezpieczeństwie. Wybrała pracę z nami. Jest temu bardzo oddana. Po prostu jestem szczęśliwy, że postanowiła dać mi drugą szansę. Nie zawiodę jej ponownie. - Wiem, że nie. – Uśmiech rozświetlił rysy Tigera. – Sądziłeś kiedyś, że całe twoje życie będzie się kręcić wokół człowieka? Czy kobiety, tak gwoli ścisłości? - Nie. – Slade wyszczerzył się w odpowiedzi. – Ale tym razem jestem szczęśliwy, że się myliłem. To jest dobry rodzaj zaskoczenia, jakie zgotowało mi życie. - Nie zwalaj na mnie całej roboty – warknął Tiger. – Wiem, że nie będziesz chciał opuścić jej boku, ale Brass świetnie się sprawdza w roli ochroniarza, a ja nie ukończę Rezerwatu bez ciebie. Jesteśmy zespołem. Możesz chronić ją i naszych ludzi. Slade skinął głową. – Ochrona Rezerwatu zapewni jej bezpieczeństwo. To teraz jedno i to samo.

Strona | 278

ROZDZIAŁ 19

- Lekareczko? Trisha nie musiała patrzeć, żeby wiedzieć kto głaskał ją po ręce. Otworzyła oczy, a on się uśmiechnął. - Cześć. Dobrze spałaś? Nie mogła się oprzeć. Sięgnęła i ujęła twarz Slade’a w dłonie. Samo patrzenie na Slade’a rozgrzewało ją w każdy możliwy sposób, a ona doceniała jego czysty, męski wygląd. Odwzajemniła uśmiech. - Byłoby lepiej, gdybyś spał ze mną i oboje bylibyśmy nadzy. Slade uśmiechnął się od ucha do ucha. - Nie musiałem tego wiedzieć – warknął Valiant. - Kurcze – westchnęła Trisha. – Nie jesteśmy sami, prawda? - Nieee – oświadczył Brass. Opuściła dłoń, którą obejmowała twarz Slade’a. – Usiądę, jeśli się przesuniesz i zrobisz trochę miejsca. Odsunął się, wyciągając rękę, żeby jej pomóc. – Na zewnątrz jest już ciemno. Rozejrzała się po pokoju, przypominając sobie, że znajdowała się w domu Valianta. Gospodarz siedział na krześle znajdującym się nieopodal, podczas gdy Brass wyciągnął się, leżąc z szeroko rozłożonymi nogami na wygodnym, rozkładanym fotelu, stojącym w kącie. - Dziękuję za twoją gościnność i pomoc w uratowaniu mnie – skierowała te słowa do Valianta. - Powiedziałbym „zawsze do usług”, ale nadal mam masę sprzątania zanim dom stanie się ponownie znośny do mieszkania. Uśmiechnął się do niej. – Miło było zabijać ludzi. Strona | 279

Jedynie zamrugała. – Cieszę się? – Co mogę na to powiedzieć? Nie była pewna. Miała nadzieję, że bez względu na wszystko zdała egzamin. Widząc rozbawioną minę Valianta, doszła do wniosku, że tak. Odwróciła się i zerknęła w górę na Slade’a. – Jestem gotowa. Nalegał, żeby ją nieść, ponieważ nie miała butów. Brass odprowadził ich do czekającego na nich pod domem SUV-a. Otworzył tylne drzwi, żeby Slade mógł posadzić Trishę na siedzeniu. Obaj mężczyźni zajęli miejsca z przodu. - Będziesz musiała się schować, gdy będziemy przejeżdżać w pobliżu częściej uczęszczanych obszarów – rozkazał cicho Slade. – Kiedy dojedziemy na miejsce, zamierzam zaparkować w garażu. Gdy już tam będziemy nie będziesz mogła wychodzić na dwór, ani zbliżać się do okien. Nikt nie może cię zobaczyć. - Ale… - Żadnych ale – warknął Brass. – Musisz pozostać w ukryciu. Zawierzyłaś nam własnym życiem, a obaj jesteśmy zgodni, że tak będzie najbezpieczniej. Nikt nie powinien wiedzieć, gdzie przebywasz. - Świetnie, - ustąpiła, zbyt roztrzęsiona, aby się o to wykłócać. – Czy były jakieś wieści o Harley’u? - Jest w stanie krytycznym, ale to twardy facet i przeżył operację, - poinformował cicho Slade. – Moon jest pewien, że wyjdzie z tego. Uratowałaś go, Lekareczko. - Dobra robota, Trisha. Byłem przekonany, że już po nim. – Brass posłał jej spojrzenie pełne wdzięczności. – Utrata przyjaciela, byłaby dla mnie druzgocąca. Jest dla mnie niczym brat. Trisha oparła się i zrelaksowała, przepełniona szczęściem z powodu tego, że jej przyjaciel przeżyje. - Jest twardy, a każdy z nas wie jak bardzo jesteście twardzi. – Właśnie w tym momencie, jej żołądek postanowił dać o sobie znać. Zachichotała. – Umieram z głodu. - Nakarmimy cię, kiedy dostaniemy się do domu Slade’a. – Brass obrócił się na siedzeniu, by spojrzeć na nią. – Nie damy rady szybko dostać się do twoich ubrań. Domek został całkowicie zniszczony i dostałem informację, że przenieśli twoje rzeczy, Strona | 280

ale są uszkodzone lub brudne. Obawiam się, że będziesz musiała chodzić w ciuchach Slade’a, dopóki nie dostarczymy ci jakiś lub twoje nie zostaną doprowadzone do ładu. - Całkowicie zniszczony to dobre określenie, - westchnął Slade. – Tiger posłał ludzi do wyciągnięcia ciężarówki z salonu i spora część piętra zapadła się. Cała struktura jest niestabilna. Te dupki wjeżdżające samochodem ciężarowym w jego ścianę, to kolejny element moich budowalnych koszmarów. Będziemy musieli go zburzyć i wybudować na jego miejsce nowy. - Czy jest jakieś inne miejsce, w którym możecie mnie ukryć, czy zatrzymam się u ciebie na jakiś czas, Slade? – Trisha liczyła, że będzie chciał ją mieć blisko siebie. - Będziesz ze mną mieszkać. Dom jest wystarczająco oddalony od hotelu i stawiamy nowe budynki, więc nie ma powodu, aby ktokolwiek tam przychodził. Chcemy tylko, abyś nie wyglądała przez okna, ani nie wychodziła na zewnątrz, na wypadek gdyby ktoś zrobił się wścibski. W nocy możemy zabierać cię na krótkie spacery, abyś mogła odetchnąć od życia w zamknięciu. Pamiętamy, jak to jest, gdy zbyt długo jest się na zewnątrz. Brass zostanie z tobą, gdy ja będę w pracy, a Moon powinien wrócić za kilka dni. Justice wkrótce wyśle za niego zastępstwo do szpitala. Nie chcemy wprowadzać nikogo nowego do ochrony ciebie, bo im mniej ludzi wie o twojej ciąży, tym lepiej. - Ale wszyscy moi strażnicy będą z Nowego Gatunku, zgadza się? Więc to jest całkowicie bezpieczne. Nie dopuszczą do wycieku żadnej informacji o dziecku. - Prawda, - zgodził się Brass. – Ale Justice chce to rozegrać bezpiecznie. Jesteś dla nas ważna, Trisha. Jesteś naszą pierwszą samicą, która zaszła w ciążę. Zmarszczyła czoło, na to określenie. - To brzmi, jak bym była jakąś klaczą. Brass odwrócił się na siedzeniu, by na nią spojrzeć. Bąknął coś do Slade’a, co sprawiło, że ten zaczął się śmiać. - No co? To nieuczciwe. Wiecie, że nie mogę tego usłyszeć! No dalej, chłopaki. Nie pogrywajcie sobie ze mną. Slade odchrząknął. Strona | 281

- Powiedział coś w kontekście tego, że z naszymi fiutami to nie jest złe porównanie. Brass śmiał się. Trisha przewróciła oczami i pokręciła głową. - Niektórym ludziom poprzewracało się w głowach. Slade spojrzał na nią, a jego zęby zabłysły, gdy uśmiechnął się szeroko. - Potrzebujesz przypomnienia, gdy wrócimy do domu? Może zapomniałaś jaki mam rozmiar i potrzebujesz wizualnego przypomnienia. - Miałam do czynienia z końmi, kiedy pracowałam w klinice weterynaryjnej. Nie tknąłbyś mnie, gdybyś rzeczywiście, od pasa w dół, był podobny do jednego z nich. – Zamilkła. – Ale jesteś większy niż wszyscy, z którymi byłam. Czy to połechtało twoją męską dumę? Slade warknął. Brass zachichotał. Trisha uśmiechała się szeroko ze swojego miejsca, dopóki nie nakazano jej się schować. Na zewnątrz było ciemno, nie widziała powodu, dla którego miałaby się ukrywać, ale nie chciała, aby mężczyźni zaczęli na nią warczeć. To było coś, co Nowy Gatunek zdawał się niesamowicie chętnie robić, kiedy byli poirytowani albo emocjonalni. Slade wjechał do swojego garażu. Dobiegł ją odgłos automatycznie zamykanych drzwi garażowych. To on otworzył tylne drzwi od strony pasażera. - Zamierzasz tam spać, czy wejdziesz do domu? Pokazała mu środkowy palec i usiadła. Trisha rozejrzała się po garażu. Był to podwójny garaż, a po drugiej stronie SUVa stał Jeep. Wysiadła z trudem, ponieważ było wąsko, dopóki Slade nie zamknął drzwi i poprowadził ją do domu. - O. Mój. Boże, - sapnęła Trisha. Slade obrócił się na pięcie. - Co? Gapiła się na kuchnię. - Jesteś fleją! Strona | 282

Trisha zagryzła wargę, spoglądając na stos brudnych naczyń w obu komorach zlewu. Kuchenka… Zmusiła się, by odwrócić od niej wzrok, zgadując, że będzie wymagała mycia pod ciśnieniem. Podłoga… Miała bose stopy i czuła, że jest brudna. Jej wzrok powędrował do Slade’a, zdając sobie sprawę, że tylko przyglądał jej się w ciszy, ze zmarszczonym czołem. - Jesteś fleją, - jęknął cicho Brass. – Słyszałeś kiedykolwiek o mydle i wodzie, człowieku? - Przez trzy tygodnie, od kiedy tu jestem, pracowałem po szesnaście godzin dziennie, a spałem po sześć. Daj mi spokój. – Poirytowanie było wyraźnie widoczne na jego twarzy. – Nie mam kogo zatrudnić do sprzątania mojego domu. Nie dostaję wolnego, aby zrobić to samemu. - Łał. Zrobiłeś to w zaledwie trzy tygodnie? – Trisha pokręciła głową. – Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć resztę domu. – Liczyła, że jej sarkazm nie był zbyt widoczny. - Możesz spać w lesie, - drażnił się Slade. – Przynajmniej w moim salonie nie ma ciężarówki. Jak długo przetrwałaś w domku? Dwadzieścia cztery godziny? Musisz być zdruzgotana faktem, że jest w takim złym stanie. Przynajmniej mój, wymaga jedynie posprzątania. - Pocałuj mnie w tyłek. – Trisha wystawiła język. Nagle uśmiechnął się szeroko, a jego wzrok wolno objął jej ciało. - Z przyjemnością, Lekareczko. – Pokazał jej swoje ostre zęby. Brass zachichotał, gdy Trisha odskoczyła do tyłu. - Trzymaj te cudeńka z dala od mojego tyłka. – Pokręciła głową. – To nie była prośba. - Nie wiem jak możecie spać z ludźmi, - zachichotał Brass. – Zbyt delikatni. Nasze kobiety z chęcią dałyby się ugryźć. Slade potaknął, z wciąż wyszczerzonymi zębami. - Wiem, ale jest słodka. Co mogłem zrobić? Niesamowicie mnie pragnęła.

Strona | 283

- Z podkreśleniem na „pragnęła”. – Trisha posłała mu groźne spojrzenie i przeszła obok niego do jadalni. - A-ha, - zachichotał Brass. – Ktoś będzie spał w budzie. - Nie mam żadnej. – Zaśmiał się Slade. Najwyraźniej jadalnia nie była pomieszczeniem, z którego Slade często korzystał, ponieważ była praktycznie czysta, tylko zakurzona. Salon to już inna historia. To mógł być całkiem fajny stolik kawowy, gdyby tylko mogła dojrzeć jego powierzchnię, ukrytą teraz pod stertą brudnych talerzy, puszek po piwie i wodzie sodowej oraz przepełnionej popielniczki. Zmarszczyła brwi, przyglądając się Slade’owi. - Palisz? Wzruszył ramionami. - Czasami, gdy wypiję kilka piw. Próbowałem nie zwracać uwagi na ich okropny smak. Nawiązywanie przyjaźni z ludźmi wymaga, abyśmy wypili kilka razem po pracy i zapalili. - Cóż, nie pal proszę przy mnie. Zapach papierosów wywołuje u mnie mdłości. - Nie będę palił w domu. - Mądry mężczyzna. To naprawdę ci szkodzi. Rozejrzała się po salonie, zanim ruszyła dalej. Parter obejmował łazienkę, pokój rodzinny, który nie był używany oraz biuro, z którego korzystał. Otworzyła usta, ale zamknęła je po tym, jak dostrzegła, że każda powierzchnia była pokryta papierami, albo rozrzuconymi butelkami po napojach. Zdziwiło ją, że mężczyzna posiadał tyle naczyń. Ruszyła w kierunku schodów, gdy zwiedzanie parteru dobiegło końca. - Czy będziemy przyglądać się każdemu pokojowi? – Slade podążał za nią.

- Tak. Chcę wiedzieć, gdzie mieszkam i z czym mam do czynienia. Zaczynam tęsknić, za latami siedemdziesiątymi. Brass zaśmiał się. Strona | 284

- Co to znaczy? – Slade spoglądał na nich. - Później wytłumaczę. – Prychnął Brass. Na drugim poziomie znajdowały się dwie łazienki i trzy sypialnie. Jedna z łazienek miała wejście od strony korytarza. Druga łazienka znajdowała się w głównej sypialni. Pomieszczenie było olbrzymie, z podwójnym łóżkiem. Zmarszczyła brwi na widok małego materaca i odwróciła się, by spojrzeć na Slade’a, ale nic nie powiedziała. Następnie sprawdziła pozostałe sypialnie. W jednym pomieszczeniu nie było nic więcej poza podwójnym łóżkiem i komodą. W ostatnim pokoju znajdowały się sztangi i bieżnia. Zamknęła drzwi i spotkała spojrzenie Slade’a. - Więc, gdzie będziesz spał? Brass dostaje wolny pokój, a ty masz jedynie podwójne łóżko. Nie mam zamiaru spać na podłodze. Pewnie mógłbyś przespać się na twojej ławce do wyciskania. – Założyła ręce na biodra. Slade mrugnął kilka razy, zmieszany. Brass zachichotał, a Slade posłał mu groźne spojrzenie, zanim zmarszczył brwi spoglądając na Trishę. - Będę spał w moim pokoju, na moim łóżku, a ty będziesz spała na moim łóżku ze mną. Wiem, że jest małe, ale pomieścimy się. Wierz mi. Jej wzrok objął jego ciało. Zawahała się. - Nie zamierzam spać na dole. Jedyną opcją jaką tu widzę to jedno z nas śpiące na drugim. Zmiażdżysz mnie. Slade nagle poruszył się. - Zaraz ci pokażę, jak to będzie. Dobranoc, Brass. Czuj się jak u siebie w domu. W lodówce jest mnóstwo jedzenia. - Hej, - zaprotestowała Trisha, kiedy Slade ją złapał. Zignorował jej protesty, gdy pochwycił ją w ramiona. – A co z obiadem? Jestem głodna. Slade warknął. - Ja również jestem głodny. – Wszedł do głównej sypialni i kopniakiem zamknął za nimi drzwi. Wielkimi krokami podszedł do narożnego łóżka i delikatnie ułożył na nim Trishę. Strona | 285

Trisha przyglądała się, pochylającemu i wpatrującemu się w nią Slade’owi. Uwielbiała pasję, która była wyraźnie widoczna w jego oczach. Wyglądał na wygłodniałego, ale nie chodziło tu o jedzenie. Pragnął jej. Zrzucił buty i skarpetki zanim ściągnął koszulkę. Wzrok Trishy powoli objął jego postać, doceniając jego umięśnione ramiona i szeroką klatkę piersiową. Slade warknął na nią ponownie i szarpnięciem rozpiął przód swoich spodni. - Mogłabyś się rozebrać. - Mogłabym, ale wtedy straciłabym przedstawienie. Jego ręce znieruchomiały na chwilę, ale później ściągnął spodnie, i odrzucił je kopnięciem. Stał w czarnych bokserkach, dopóki nie sięgnął do ostatniej sztuki odzieży na swym ciele. Trisha obserwowała, jak ściągał z siebie materiał i przygryzła wargę. Fiut Slade’a był gruby, nabrzmiały krwią do imponującego rozmiaru, którego większość mężczyzn mogła mu pozazdrościć, a jego potrzeba, by ją posiąść była niezaprzeczalna. Sięgnął do spodni Trishy. Mogła dosłyszeć rozdzieranie materiału, w jego pośpiechu do ściągnięcia ich z jej nóg. Przerzucił je ponad swym ramieniem i po prostu rozerwał jej koszulkę. I tak była już zniszczona, ponieważ wcześniej wycięła z niej kawałek, by przygotować opatrunek na rany Harley’a. Nie miała na sobie stanika, a to wywołało szeroki uśmiech na ostrych rysach twarzy Slade’a. - Żadnej bielizny, Lekareczko? Jestem zszokowany, ale naprawdę nakręcony. - Brałam prysznic, kiedy ci mężczyźni przyjechali. Brass wyciągnął mnie na zewnątrz i rzucił mi ciuchy. Moja bielizna i stanik, nie znajdowały się w kupce, którą mi rzucił. Uśmiech Slade’a zamarł. - Widział cię nagą? – Warknął, a gniew przyciemnił jego oczy. - Ratował mi życie. Jestem przekonana, że nawet nie zauważył. - Uwierz mi, kiedy mówię, że zauważył. – Slade złapał ją za kostki i pociągnął w dół łóżka, aż jej tyłek zatrzymał się na samej krawędzi. – Każdy zauważyłby, każdy cal twojego obnażonego ciała. Strona | 286

- Dziękuję. – Uśmiechnęła się i spróbowała usiąść, chcąc go pocałować. Położył rękę pomiędzy jej piersiami i pchnął ją z powrotem na łóżko. Jego dłoń przesunęła się wzdłuż jej brzucha, ponad biodrem, a potem obie jego ręce złapały jej uda, by wypchnąć je do góry. Rozchylił je szeroko, by zatopić wzrok w jej cipce. Uklęknął przy brzegu łóżka, by mieć lepszy widok, oblizał usta i warknął cicho. Trisha powiodła wzrokiem wzdłuż ich ciał, i ujrzała pobudzony penis Slade’a, sterczący cale od jej cipki. - Nie pocałujesz mnie nawet, zanim mnie weźmiesz? - O tak, słodkości. Zamierzam cię pocałować, zanim cię wypieprzę. – Rozchylił bardziej jej nogi, a jego rozgrzane spojrzenie studiowało jej rozciągnięte przed nim ciało. Trisha starała się nie czuć wstydu z powodu jego intensywnego zainteresowania każdym calem jej ciała, a szczególnie, kiedy ociągał się wpatrując w jej wyeksponowaną cipkę. Odsunął się, by obniżyć głowę i złapał wewnętrzną stronę jej ud, aby utrzymać je w tej pozycji. Z ruchu jego rąk Trisha mogła wyczytać co zamierzał zrobić. Jego gorący oddech przy jej udzie, tuż przed tym, jak jego język dotknął jej łechtaczki drażniąc ją mocnymi liźnięciami, a jego usta zamknęły się na wrażliwym pączku, ssąc go mocnymi pociągnięciami. Rozpłynęła się. - O Boże, - jęknęła. Oderwał usta od jej wrażliwego ciała. - Mówiłem, że cię pocałuję. - Myślałam, że mówisz o moich ustach. Przechylił głowę. - Chcesz, abym przestał? Muszę przyznać, że nie chcę. Umierałem z pragnienia posmakowania, każdej twej cząstki. Nie odmawiaj mi, słodkości. - Chcesz umrzeć? Właśnie to się stanie, jeżeli przestaniesz. Proszę kontynuuj. Zachichotał, na chwilę przed tym jak jego usta i język powróciły do wcześniej wykonywanej czynności. Trisha jęknęła głośniej, a jej palce wbiły się w leżącą na łóżku narzutę, z potrzeby przytrzymania się czegoś, gdy wygięła w łuk swe plecy. Sądziła, że wytrzyma cudowanie dobre wrażenia, które wywoływał w jej ciele, swymi ustami. Tak Strona | 287

było, tuż przed tym, jak jego język zaczął omiatać jej łechtaczkę, a on zaczął warczeć nisko wywołując wibracje. Trisha naprężyła swe ciało, nie będąc nawet pewną, czy jeszcze oddychała, i doszła – z krzykiem. Slade podniósł ją szybko, chwycił ją za biodra i przyciągnął do siebie. Jego gruby fiut naparł na jej cipkę, a potem wszedł w nią wolno, podczas gdy ona miotała się od właśnie przebytego orgazmu, do którego ją doprowadził. Jęknęła, gdy głębiej pchnął w nią swój szeroki penis, uwielbiając to uczucie, gdy jej ciało rozciągało się w ten cudowny sposób, który sprawiał, że czuła się pełna i wzięta przez mężczyznę, którego kochała. Jego duży fiut w jej wciąż przeżywającym orgazm ciele, dawał jej niesamowite odczucie. Slade pchnął w ciało Trishy szybko i głęboko, ponownie doprowadzając ją na skraj rozkoszy w przeciągu kilku minut, i sprawiając, że wykrzyczała jego imię. Slade warknął nisko, zaczął wjeżdżać w nią szybciej i odrzucił do tyłu głowę. Przyglądała się, jak obnażył swe ostre zęby, gdy zaczął w niej dochodzić, nabrzmiewając do granic bólu, a potem krzyknął. Jego ciało drgało tuż przy niej, gdy wylewał swe rozgrzane nasienie w jej wnętrzu. Trisha uśmiechnęła się, kiedy wyciągnęła do niego ręce, a on opadł na jej pierś. Oboje dyszeli, podczas gdy Trisha owinęła swe nogi wokół jego ud, a jej palce przebiegały przez jego jedwabiste włosy, gdy tak leżał pomiędzy jej piersiami. Jego ciężki oddech łaskotał lekko jej skórę, ale za bardzo lubiła go obejmować, by narzekać lub prosić, aby odwrócił głowę. - Mówiłem ci, że podwójne łóżko wystarczy, - zachichotał. - Pewnie, że w tej pozycji wystarczy dla mnie, ale nie jestem pewna jak zamierzasz spać na kolanach. Slade poruszył nieznacznie głową i przesunął się. Polizał bok jej piersi, sprawiając, że Trisha zadrżała. Jej pierś natychmiast zareagowała, zwijając się w ciasny pączek. Slade otworzył usta, nakrywając jej sutek i pozwalając, by jego ostre zęby go dotknęły. Trisha wygięła się w jego kierunku. Erotyczne doznanie sprawiło, że znów rozbudziła w sobie pasję. Uwolnił jej sutek i podniósł głowę uśmiechając się szeroko do niej. - Jeszcze jedna runda, Trisha? Strona | 288

- Tak, ale muszę coś zjeść. A może zjemy i spotkamy się tu potem? Slade zaśmiał się. - Pozwól mi przygotować sobie kąpiel. Wymoczysz się, gdy ja przygotuję nam coś na obiad. - Czekaj chwilę. Widziała tą kuchnię. Może powinniśmy coś zamówić? Slade wyprostował się. Przesunął nieznacznie biodra, co sprawiło, że tyłek Trishy uniósł się nad łóżko. Klepnął ją w tyłek na tyle mocno, że zadrżała, ale nie z bólu. - Nie otruję cię a przede wszystkim nie mamy żadnego jedzenia na wynos nigdzie w pobliżu Rezerwatu. Nie możemy również zaufać ludziom na tyle, by przygotowywali nasze jedzenie, skoro nie jesteśmy pewni, czy są do nas przyjaźnie nastawieni. Mam plany, które uwzględniają ciebie bardzo żywą i bardzo zdrową. – Uśmiechnął się szeroko. – Myślę, że mogę już z ciebie wyjść nie zadając ci bólu, teraz, gdy obrzmiałość trochę zeszła. No dalej, Lekareczko. Kąpiel i jedzenie, w tej kolejności. Jej nogi zacisnęły się wokół jego bioder, gdy spróbował wyjąć fiuta z jej ciała. Spojrzała na niego groźnie. - Pamiętasz zasadę? Jesteś we mnie więc nazywanie mnie Lekareczką jest nie do zaakceptowania. Jak mam na imię, lizaczku? Pokręcił głową, ale uśmiechnął się szeroko z zakłopotaniem. - Wybacz, Trisha. - Lizaczku? – Brass krzyknął z końca korytarza. Usłyszeli śmiech. Róż oblał policzki Trishy. - Słyszał wszystko co właśnie powiedzieliśmy i zrobiliśmy, zgadza się? Slade wzruszył ramionami. - Taki mamy słuch, Trisha. – Podkreślił jej imię. – To nie do końca jego wina, chociaż powinien się zaśmiać bez dodawania komentarza. - Wybacz, - wrzasnął Brass z wolnego pokoju. – Lizaczku. Strona | 289

Slade jęknął, gdy delikatnie wysunął swego fiuta z Trishy. Wstał i podciągnął ją na nogi. - Będę musiał go zabić, jeżeli nie przestanie mnie tak nazywać.

Strona | 290

ROZDZIAŁ 20

Trisha rozejrzała się po kuchni. Brass właśnie odkładał ostatni czysty talerz. Westchnęła, pocierając dłońmi obolałe plecy. - W końcu jest czysto. Brass ściągnął brwi. – Mówiłem ci dwie godziny temu, żebyś się położyła. Nosisz dziecko. Jeśli byś po prostu poczekała, Slade pomógłby mi później, wieczorem, po powrocie do domu. - Nie mogłam tego znieść – przyznała, otwierając lodówkę i wyjmując z niej wodę mineralną i mrożoną herbatę, po czym podała napój Brassowi. – Spójrz na to z jaśniejszej strony. Będzie zaskoczony, kiedy wróci do domu. - Albo skopie mi tyłek, że pozwoliłem ci tak dużo sprzątać. Czy musieliśmy uprzątnąć caly dom w jeden dzień? Musisz się uspokoić. Slade będzie mnie obwiniał, jeśli coś ci stanie się tobie lub dziecku. - Cóż, sam nie dałbyś rady i odwaliłeś całą brudną robotę. To ty zająłeś się szorowaniem i podnoszeniem ciężarów. - Trzymasz się za plecy. Bolą cię? - Trochę. – Odwróciła się i nagle pognała sprintem. Kiedy wbiegła do łazienki mieszczącej się na dole, niemal czuła deczącego jej po piętach Brassa. Zatrzasnęła drzwi, mając nadzieję, że nie przywaliła mu nimi w twarz. Ledwo zdążyła opaść na kolana, zanim zwróciła lunch. Drzwi za nią otworzyły się. – Ostrzegałem cię, kobieto. Jesteś teraz chora. Nie mogła mówić, dopóki nie ustąpiły całe te szarpiące za wnętrzności mdłości. Brass delikatnie złapał ją za włosy i drugą ręką pogładził po karku. W końcu przestała wymiotować, kiedy już nic więcej nie pozostało w żołądku. - Nie idź za mną do łazienki – wyjęczała. – To takie upokarzające. - Nosisz dziecko. Uroki porannych mdłości. Strona | 291

- Nie takich porannych. - Może jest ci niedobrze, bo się dzisiaj przepracowałaś. Nie rób tego więcej Trisha. Zabraniam ci ruszać choćby palcem. Niech to będzie nauczka. - To, albo doświadczam porannych nudności, bo nic w tej ciąży nie przebiega normalnie. Chciałabym, żeby jakaś kobieta z Nowego Gatunku urodziła, żebym wiedziała czego się spodziewać. Może to naturalne mieć poranne mdłości na tak wczesny etapie ciąży, kiedy chodzi o dziecko z Gatunku. - Pomogę ci wstać. Skończyłaś już wymiotować? Przytaknęła. – Potrzebuję szczoteczki do zębów i pasty. Brass pomógł jej wstać, podtrzymując ją. – Pójdę po rzeczy, które Slade kupił dla ciebie dziś rano. W jednej z siatek widziałem szczoteczkę i pastę. Nic ci nie będzie, kiedy po nie pójdę? - Nic mi nie jest. Dzięki. Odwróciła się, uważnie przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze, po tym jak Brass zostawił ją samą. Może przemęczyłam się dzisiaj. Po prostu chciała uprzątnąć dom. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że odczuwa niekontrolowaną potrzebę wicia gniazda, czego doświadczały wszystkie ciężarne kobiety. Sprzątała również, kiedy była zdenerwowana lub zmartwiona – doświadczała obydwu tych emocji. Brass wrócił, rozpakował nową szczoteczkę i otworzył tubkę z pastą do zębów. Stał tam, odmawiając opuszczenia łazienki, kiedy czyściła całe wnętrze ust. Nienawidziła czuć się źle. Kiedy była pewna, że nie posiada nieświeżego oddechu, ani nie czuć od niej brzydko, opłukała twarz. Brass podał jej ręcznik, zachowując się jakby była damą w opresji. Uśmiechnęła się rozbawiona tą koncepcją i oddała mu ręcznik. - Dziękuję. Skinął głową, po czym pochylił się nagle i zagarnął ją w swoje ramiona. Następnie wyprostował się i ruszył prosto w kierunku schodów. - Postaw mnie. Potrafię chodzić. Strona | 292

- Przepracowałaś się i teraz ja przejmuję dowodzenie. Będziesz wykonywać moje rozkazy. - Nie, nie będę. Daj spokój, Brass. Nic mi nie jest. - Zamknij się. - Pocałuj mnie w dupę. - Jestem gotowy ją zlać. - Nawet nie tkniesz jej tyłka – zawarczał Slade. – Co tu się dzieje? Czemu ją nosisz? Brass odwrócił się, trzymając w ramionach Trishę i gapiąc się na Slade’a, który spoglądał na niego gniewnie. Brass spiął się. - Chciała wysprzątać twój dom. Powiedziałem jej, że sam się tym zajmę, ale nie chciała mnie słuchać. Czuła potrzebę, żeby mi pomóc. Po prostu cierpi z powodu porannych nudności i zabieram ją do twojego pokoju, żeby odpoczęła. Gniew Slade’a osłabł, a jego spojrzenie zmiękło, kiedy spotkał się ze wzrokiem Trishy. – Dobrze się czujesz? - Nic mi nie jest. Możesz mu kazać, żeby mnie postawił? Nie słucha mnie. Uważa, że nie mogę chodzić, czy coś w tym stylu. Upuścił trzymaną przez siebię teczkę i kopniakiem zamknął za sobą drzwi frontowe. Podszedł do Trishy i rozłożył ręce. – Wezmę ją. - Jest cała twoja. – Brass przekazał mu Trishę. - Szczęściarz ze mnie – roześmiał się Slade. Trisha otoczyła rękami jego szyję. – Nie jestem bezsilna, wiesz. Potrafię chodzić i robić wszystko inne. - Zamknij się. - Pocałuj mnie w dupę.

Strona | 293

- I właśnie w tym momencie wszedłeś – parsknął śmiechem Brass. – Rozumiesz już dlaczego groziłem, że spuszę jej lanie? - Tak – odpowiedział Slade, kiwając głową i wciąż wpatrując się w Trishę. – Spiorę ci dupsko, a następnie je pocałuje. Roześmiała się, nie spodziewając się, że będzie z nią żartował. Cieszyła się, że nie złościł się, że posprzątała dom i prawdopodobnie przepracowała się. – To brzmi sprośnie. Uśmiechnął się i wszedł na schody. – Brass, zrobisz proszę kolację?6 - Jasne. - Włożę ją do wanny i postaram się nie utopić za bycie taką upartą. - Życzę powodzenia – zaśmiał się Brass. Trisha łypnęła na Slade’a spode łba. – To wcale nie jest śmieszne. - Jasne, że jest. – Zaniósł ją do sypialni i w końcu posadził na blacie w łazience. – A następnym razem, kiedy postanowisz posprzątać dom w czasie ciąży, mogę nie żartować na temat przytapiania. Obserwowała, jak odkręca kurki, kochając jego wannę. Była zabudowana, a oddzielnie najdował się prysznic. Sprawdził wodę, po czym odwrócił się do niej w czasie, kiedy wanna napełniała się wodą. - Jak minął ci dzień, kochanie? – Zatrzepotała na niego rzęsami. Uśmiechnął się szeroko. – W porządku, cukiereczku. Zapytałbym, jak minął twój, ale już to wiem. Czujesz się lepiej, kiedy dom jest już wysprzątany? - O niebo lepiej, pomijając całą tę kwestię z wymiotowaniem. Puścił do niej oczko. – Nie pocałuję cię. - Umyłam zęby.

6

Buhahah Brass awansował na pokojówkę. Tak Brass, zrobisz proszę kolację, bo ja będę zajęty pieprzeniem Trishy bez opamiętania?

Strona | 294

Zapatrzył się na jej usta. – Pozwól, że ujmę to inaczej. Nie pocałuję cię w usta. Wyciągnijmy cię z tych spodni, jeśli chcesz całusa. – Obniżył wzrok. – Wyglądają na tobie na naprawdę duże. Zawinęłaś je w pasie? - Jesteś nadzwyczaj wysoki i nic na to nie poradzę, że masz doprawdy długie nogi. Założyłabym własne spodnie, ale ktoś je podarł ostatniej nocy. – Uniosła koszulę, żeby pokazać mu pasek spodni, przy którym nieźle się namęczyła, żeby lepiej na niej leżały. Uśmiechnął się złośliwie. – Mogłaś po prostu chodzić bez ubrań. Odwzajemniła jego uśmiech. – Jasne. Mogłam tak zrobić. Oczywiście jestem pewna, że Brass zobaczyłby mnie z całkiem nowej strony. A właściwie, to z dwóch. - Tak właśnie myślałem, że możesz powiedzieć coś takiego. – Wyszczerzył się. - Zrolowane spodnie wyglądają na tobie bardzo seksowanie. Właściwie, to nalegam, żebyś chodziła w nich przez cały czas, kiedy nie jesteś razem ze mną w sypialni. Naprawdę kocham, kiedy nosisz moje ubrania. Przesunął ją na krawędź blatu, aż stanęła na ziemi, po czym zdjął z niej wielki t shirt. Jego dłonie otarły się o piersi, które natychmiast odpowiedziały na dotyk. Ukląkł przed nią, uśmiechając się i złapał za pasek spodni. - Czekałem cały dzień, żeby to zobaczyć. – Pociągnął spodnie w dół. Trisha

wybuchnęła

śmiechem,

sekundę

później

widząc

zszokowany

wyraz twarzy Slade’a. – Czekałeś cały dzień, żeby zobaczyć mnie w swoich bokserkach? Uniósł brwi. – Je też nosisz? – Zahaczył dwoma palcami o rozcięcie znajdujące się z przodu i wygiął je, wsuwając przez otwór i dociskając do jej skóry. – Zgaduję, że to ma pewne zalety. - Przestań. – Szarpnęła za jego rękę, wyciągając jego palce. – Zaszyłabym je, gdybym znalazła igłę i nitkę. Wydaje się, że nie posiadasz ani jednego, ani drugiego. Jego oczy otworzyły się szeroko. – One są moje. Nie rób nic z moimi bokserkami. Co bym zrobił, gdybym je założył, a ty wszystkie byś zaszyła? - Ściągnął je. Zaśmiał się, kręcąc głową. – Muszę ci skombinować ubrania. Strona | 295

- A już myślałam, że będziesz starał się mnie rozebrać. Złapał za bokserki i ściągnął je w dół jej nóg. – Dzięki za przypomnienie. Wskakuj do wanny. - Ale myślałam, że będzie dotykanie, całowanie i… Wstał i chwycił za swoją koszulę. – Będzie, ale w wannie. Zerknęła na wannę, po czym uśmiechnęła się. – Oooch! Uśmiechnął się, kiedy weszła do ciepłej wody, gdy wanna była pełna. Odwróciła głowę i przyglądała się, jak Slade zaczyna zdejmować swoje ubrania. Kochała widzieć go nago i rozkoszowała się podziwianiem, jak zdejmuje z siebie wszystko, a szeroki uśmiech gości na jego przystojnej twarzy. - Nie chcesz zakręcić wody, lekareczko? Jeśli tego nie zrobisz, wkrótce się wyleje. Zakręciła kurki i musiała się przesunąć, by zrobić miejsce dla wchodzącego do wanny Slade’a. Kiedy usiadł za nią, mocno się do siebie docinęli. Rozsunął kolana i uniósł ją, aż usiadła na jego udach. Odchyliła się, przytulając plecami do jego piersi. - To bardzo przyjemne, ale nawet w przybliżeniu nie tak miłe, jak pocałunki i coś więcej. - Przepraszam. Pozwól, że się poprawię. Odwróciła głowę i spojrzała na niego. Zauważyła, że ponownie się szczerzy. Sięgnął do góry i chwycił butelkę z oliwką dla dzieci, stojącą na wbudowanej w ścianę szafce. - Oliwka dla dzieci? Roześmiał się. – Zazwyczaj wcieram ją sobie w skórę, żeby ją zmiękczyć, kiedy się moczę.7Mam dużo naturalnych chropowatości na dłoniach. – Pokazał jej swoje palce. – Ale nie chcę jej teraz do tego używać. Obserwowała, jak rozsmarowuje oliwkę na palcach, po czym zanurza dłoń w wodzie. Sapnęła, kiedy wsunął ją pomiędzy jej rozłożone uda i jęknęła, gdy jeden z palców rozwarł jej fałdki, pocierając łechtaczkę. Przestał ją dotykać, sprawiając, że jęknęła jeszcze głośniej. - Slade. - Lekareczko.

7

Taa, szczególnie w swojego penisa, co Slade? W sumie, jak się powciera, to później jest miękki, jest w tym jakaś logika hehe

Strona | 296

Trąciła go łokciem. Zachichotał, a następnie zaczął pieścić jej ciało, by w końcu złapać za biodra. Uniósł Trishę, a ona zagryzła wargę, gdy opuszczał ją na swojego sztywnego penisa, wypełniając jej cipkę. Wchodził coraz głębiej, w miarę jak jej cialo obniżało się, aż w końcu całkowicie usiadła na jego kolanach. - Lepiej, Trisha? - Jesteś takim dupkiem. Pchnął w nią. – Jesteś lekarzem. Czyżbyś oblała test z anatomii? To nie w twoim tyłku teraz jestem. - Pieprz się – wyjęczała. - Nie, Trisha. To ciebie zamierzam pieprzyć. Złapał ją za biodra wchodząc w nią mocno i szybko. Woda przelewała się poza krawędź wanny, ale Trisha zignorowała ją, jęcząc. Slade przesunął ich, chwytając ją trochę niżej, dowodząc tym samym swojej siły. Unosił ją w górę i opuszczał na siebie, jego dłonie z łatwością manipulowały ciężarem jej ciała, zwiększając rytm i sprawiając, że odchodziła od zmysłów z ekstazy. Całe jego ciało spięło się, kiedy doszedł i zaczął w niej pęcznieć. Była tak blisko, ale Slade spowolnił ruchy, warcząc wściekle. Szarpnął się, po czym znieruchomiał. - Przepraszam – warknął. Cholera. Skinęła głową, czując seksualną frustrację, gdy Slade nagle poruszył nogami, zmuszając jej uda do szerokiego rozwarcia się. Jej ciało pulsowało boleśnie z potrzeby osiągnięcia orgazmu, ale starała się je zignorować, obserwując jak jej partner ponownie chwyta za butelkę z oliwką dla dzieci. Po raz kolejny rozprowadził tłustą ciecz na swoich palcach, po czym zanurzył je w wodzie. Jęknęła, kiedy zaczął drażnić jej łechtaczkę. - Powiedz, jeśli cię zaboli –rozkazał cicho. – Wciąż jestem bardzo nabrzmiały. Nie obchodziło jej to. Przyjemność dostarczana przez jego palce, bawiące się nabrzmiałym pączkiem, stała się zbyt przytłaczająca. Koliste ruchy wydobywały z niej jęki. Poruszył się w niej delikatnie, nie wychodząc zbytnio i po prostu głęboko ją pieprząc. Napięcie jakiego doświadczała, dzięki jego opuchliźnie oraz palcom manipulującym przy jej płci sprawiło, że zaczęła wykrzykiwać jego imię, odrzucając głowę do tyłu. Przeszyła ją czysta przyjemność, kiedy pochwycił ją orgazm. Slade warknął. Strona | 297

- Zapomnij o bólu. – Chwycił ją za biodra, trzymając w bezruchu. – Zabijasz mnie, cukiereczku. Boże, zaciskasz się wokół mnie tak mocno, że to aż boli. To nauczy mnie, żeby pozwolić ci dojść jako pierwszej. - Przepraszam. – Koniec końców wcale nie było jej przykro. Zachichotał. – To dobry rodzaj śmierci. – Musnął ustami jej szyję. – Odpręż się, lekareczko. Trąciła go łokciem. – Jesteś we mnie. Jaka była umowa? - Auć. Przepraszam, Trisha. - Przestań nazywać mnie lekareczką. - Ale tym właśnie jesteś. Odwróciła się wystarczająco, aby widzieć jego twarz, po czym zacisnęła mięśnie. Slade skrzywił się. - Poddaję się. Przestanę nazywać cię lekareczką. Ściskasz mnie na śmierć. Obrzmienie, pamiętasz? Uśmiechnęła się i rozluźniła przy nim. – Teraz będziesz musiał mnie przytulić. Naprawdę uwielbiam całą tą sprawę z nabrzmiewaniem. - Tak samo, jak i ja, dopóki nie zaczęłaś ściskać mnie na śmierć. Trisha uśmiechnęła się i sięgnęła po myjkę. – Wynagrodzę ci to. *** Trisha nie mogła odwrócić wzroku od śmiejącego się Slade’a i odwzajemniła uśmiech. Brass westchnął głośno. - Czy tak teraz będzie, dopóki dziecko się nie urodzi? Wy obydwoje sprawicie, że zwrócę tą świetną kanapkę z indykiem, którą zjadłem na kolację. Wiem, że cały czas pocierasz jej udo pod stołem, Slade. Trisha spojrzała na Brassa. – Ta kanapka jest świetna. Dziękuję za przygotowanie kolacji. Uwielbiam bekon, który dodałeś. - Tak – zachichotał Slade. – Będziemy uprawiać masę seksu zanim dziecko przyjdzie na świat i po porodzie. Uwielbiam ją dotykać i zamierzam to robić jak najczęściej. Strona | 298

Zadzwonił telefon. Slade skrzywił się spoglądając na Trishę, a następnie wstał, by odebrać. Odwrócił się plecami do stołu, rozmawiając po cichu. - Czujesz się już lepiej? Żadnych mdłości? –Brass posłał jej zatroskane spojrzenie. - Czuję się dobrze. – Ugryzła kanapkę. – Przede wszystkim odczuwam mdłości popołudniami. - Myślałem, że to poranne mdłości. Wzruszyła ramionami. – Powiedz to dziecku. Brass rozaśmiał się. – Nie posłucha. - Dokładnie o to mi chodzi. Slade rozłączył się, westchnął i zwrócił się w kierunku stołu. Na widok irytacji, która pojawiła się na jego twarzy, uśmiech zamarł na ustach Trishy. - O co chodzi? Slade usiadł. – Po prostu mamy trochę więcej problemów, z którymi musimy się uporać. Nie mogę się doczekać, aż będziemy mogli zamknąć Rezerwat dla budowlańców i właściwie go zabezpieczyć. - Więcej problemów? – Brass przerwał jedzenie. – Coś jeszcze się stało? - Można tak powiedzieć. – Slade wstał ponownie i opuścił jadalnię, wchodząc do kuchni. Kilka sekund później wrócił z puszką napoju. Otworzył ją i znów zajął swoje miejsce. – Trzech napastników, którzy przeżyli wczorajszy dzień twierdzi, że są częścią nowego odłamu grupy nienawiści, który poprzysiągł zmusić nas do sprzedaży ziemi i opuszczenia okolicy. Przechwalają się, że to, co zaszło wczoraj, było jedynie przedsmakiem czekających nas problemów, jeśli zostaniemy. Wciąż mamy do skończenia wiele projektów i potrzebujemy pracowników, aby tego dokonać. Każdy z nich może być członkiem tej nowej grupy. - Czy ich wczorajszym zamiarem było zabicie kilkorga z nas, czy też mieli większy plan, niż zaatakowanie chaty? – Brass wywarczał te słowa. - Według jednego z nich, ich celem było zniszczenie jakiejkolwiek oddalonej konstrukcji i zabicie każdego z naszego gatunku, jeśli wejdzie im w drogę. Wiedzieli, że zostaną zaatakowani, jeśli targną się na jakąś większą budowlę, taką jak hotel, ze względu na nasz system ochrony. Wiemy, że powiódł im się zamach na chatę. Jeden z mężczyzn znał starszą kobietę, która mieszkała w domu Valianta. Przypuszczam, że skoro nie usunął żadnych jej rzeczy, gdy dotarli na piętro doszli Strona | 299

do wniosku, że nadal tam mieszka i wyszli. W przeciwnym razie puściliby to miejsce z dymem. Zostali powstrzymani, zanim znaleźli więcej domów, które mogliby zaatakować. - Ten wiktoriański dom jest taki piękny…. – Trisha pokręciła głową. – Co za idioci. - Bardziej jestem wkurzony ich atakiem na ciebie. – Slade wyglądał ponuro. – Mogli cię zabić. Co godzinę któryś z naszych ludzi dogląda robotników, ale musimy to robić dwa razy częściej. Mają co najmniej dwadzieścia minut na wywołanie problemów zanim zauważymy, że któregoś z nich brakuje. Będę musiał również zainstalować GPS-y na każdym samochodzie wjeżdżającym na teren Rezerwatu i monitorować je. Przeszmuglowali broń pod nosem naszej ochrony, co również mnie niepokoi. Widzimy wiele przyjeżdżających samochodów z materiałami budowlanymi i narzędziami. Jeśli będziemy musieli sprawdzać każdy pojazd przekraczający bramy, wszystko stanie w miejscu. Nasi ludzie już są wykończeni. - Powiedz Justice’owi, że potrzebujesz więcej ludzi. – To brzmiało wystarczająco prosto dla Trishy. - Już ciągniemy ostatkiem sił. – Slade odchylił się na krześle. – Przydzielił tu tak wielu ludzi, ilu mógł, bez osłabiania ochrony Homelandu. Już mamy dwa razy więcej siły roboczej, niż rzeczywiście będziemy potrzebować, kiedy ruszymy, ponieważ musimy monitorować tak wiele osób. Trisha wyciągnęła rękę i zamachała nią, aby zwrócić na siebie uwagę. – Uh, a co z kobietami? - Kobietami? – Slade patrzył na nią ze ściągniętymi brwiami. – A co z nimi? - W Homelandzie jest przynajmniej ze trzy tuziny kobiet z Nowego Gatunku, o których wiem. Czemu ich tutaj nie sprowadzisz? Slade pokręcił głową. – Powinny być chronione. Jest ich tak niewiele. Ściągnęła na niego brwi. – A czy ktoś pytał je o zdanie? Widziałeś niektóre z nich? Uważam, że są bardziej, niż w stanie poradzić sobie z liczeniem ludzi i wykonywaniem niektórych prac związanych z ochroną obiektu. Widziałam kamery, więc przypuszczam, że macie centrum monitorujące? Ilu twoich ludzi musi się tym zajmować? Posadź w nim kobietę, jeśli nie chcesz, żeby pracowały przy bramie lub wchodziły w bezpośredni kontakt z budowlańcami. - To dobry pomysł – oświadczył Brass. Slade zawahal się. – To świetny pomysł. – Uśmiechnął się do niej. – Sprawdzę, czy Justice jest skłonny na to przystać i czy kobiety będą zainteresowane pomocą tutaj. Strona | 300

- A co z zakwaterowaniem? – Brass spojrzał na Slade’a. – Gdzie je umieścimy? - Najwyższe piętro hotelu jest już skończone. Jest tam dziesięć mieszkań, a w każdym z nich są dwie sypialnie, co daje dwadzieścia miejsc do spania. - Czy to będzie bezpieczne? – Przypomniała sobie, że Brass nie chciał jej tam umieścić, kiedy zasugerował mu to Slade. - Nie widzę powodu, dlaczego miałoby nie być. Ci mężczyźni nie zaatakowali go wcześniej ze względu na ilość kręcących się tam ludzi i ścisłą ochronę wokół większych obiektów, które są w trakcie budowy. – Slade zamilkł na chwilę. – Nie ma żadnej innej opcji. - No nie wiem – wtrącił Brass. – Podłożenie ognia pod hotel byłoby dobrym posunięciem, jeśli ludzie chcieliby wywołać zamieszanie. To największy budynek w Rezerwacie. Martwiłbym się, że nasze kobiety mogłyby zostać uwięzione przez ogień, jeśli umieścimy je wszystkie na najwyższym piętrze. - Masz rację – zgodził się Slade. – To był dobry pomysł, ale po prostu nie możemy ich tu zakwaterować, Trisha. Nie możemy wystawiać ich na niebezpieczeństwo, jeśli istnieje choćby cień ryzyka. Tak bardzo, jak potrzebuję pomocy, nie mogę ich prosić wprost, żeby zamieszkały z mężczyznami. - Mógłbyś sprowadzić kilka camperów. – Trisha wzruszyła ramionami. – Kobiety nie mają zazwyczaj nic przeciwko dzieleniu się przestrzenią życiową, a poza tym będą pracowały w systemie zmianowym, prawda? Może zaparkuj campery w dzikiej strefie i poproś Valianta oraz innych, żeby mieli na nie oko. Po prostu zawieś odbudowę chaty. Tym sposobem żaden z budowlańców nie będzie miał powodu, żeby się tam kręcić. Slade uśmiechnął się do niej. – Chcesz wykonywać moją pracę? Wydajesz się być w niej lepsza, niż ja. Nigdy nie wpadłbym na pomysł, żeby poprosić nasze kobiety o pomoc. - Ona jest lekarzem – zachichotał Brass. – Jest od nas znacznie mądrzejsza. - No nie wiem. – Slade wyszczerzył się do Brassa. – Nie potrafiła odróżnić tyłka od… - Zamknij się – zaśmiała się Trisha, przerywając mu i kopiąc go pod stołem. – Znam różnicę. Obaj mężczyźni uśmiechnęli się do niej, a ona pokręciła na nich głową. – Nie masz do wykonania paru telefonów, Slade? Powinieneś porozmawiać z Justice’m, zanim położy się do łóżka i dać mu trochę czasu na rozmowę z kobietami, nim one też pójdą spać. Im szybciej zapadnie decyzja, tym szybciej będziesz mógł mieć dodatkową pomoc. – Błysnęła w jego kierunku uśmiechem. Strona | 301

Spojrzała na drugiego mężczyznę. – A co do ciebie Brass. Jest pranie do zrobienia. Powiedziałeś, że sam chcesz wszystko zrobić, żebym ja nie musiała się przemęczać. Do dzieła! Samo się nie zrobi. - Powiedziałem, że posprzątam. Nigdy nie mówiłem niczego o praniu. – Wstał. – Nienawidzę segregować i składać ubrań. – Jęknął. – Ale zrobię to, więc ty się nie trudź. - Pójdę się położyć. Dobranoc! - Jest taka apodyktyczna – zachichotał Brass. - Wiem, ale ma świetny tyłek. – Slade również zachichotał. – Kiedy zaczyna na mnie wrzeszczeć i robi się rozkazująca, zawsze później wymaszerowuje z pokoju, niczym burza. Obserwuję jej tyłek, kiedy wychodzi i po prostu nie mogę dłużej przejmować się tym, że jest dominująca. Trisha przystanęła na schodach i zaśmiała się. Potrząsnęła głową i poszła do sypialni.

Strona | 302

ROZDZIAŁ 21

Starała się ukryć swoją przerażoną oraz oszołomioną reakcję . Pewnie utrzymywała na ustach wymuszony uśmiech, aż zaczęły ją boleć mieśnie policzków. Wielce rozbawiony wyraz twarzy Brassa był oczywisty, ale nie zachichotał. Slade natomiast nie okazał żadnych oznak pohamowania, kiedy zgiął się wpół, trzymając za brzuch i śmiejąc się dopóki w kącikach oczu nie pojawiły mu się łzy. Valiant zawarczał. – Czemu tak mu wesoło? - Nie mam pojęcia – skłamała. – Myślę, że czasami jest towarzyskim wyzwaniem. Slade natychmiast przestał się śmiać, a jego wzrok pomknął do niej. Oczy miał niebezpiecznie przymrużone. Posłał jej spojrzenie, które obiecywało, że wkrótce się na niej odegra. Trisha zerknęła w bok, uśmiechając się. Miała nadzieję, że zaliże ją na śmierć, ale jej rozbawienie umarło szybką śmiercią naturalną, kiedy kątem oka ponownie zobaczyła stół. Starała się nie gapić na ogromny kawał surowego mięsa, owiniętego w platik, które Valiant właśnie wyłożył w jadalni. Nie była pewna, co to było, ale wyglądało na wystarczająco duże, aby stanowić część ludzkiego ciała. Boże, mam nadzieję, że to zwierzę. - To takie miłe z twojej strony, że przyniosłeś nam… tak wiele. Wystarczy nam na dobry tydzień. – Albo i miesiąc, dodała w myślach. Zmusiała się, by odwrócić wzrok od zapakowanego mięsa i uśmiechnęła się szeroko do Valianta. – Z jakiej to okazji? - Slade powiedział mi, że to ty byłaś tą, która pomyślała o zaproszeniu tu naszych kobiet. Wczoraj przyjechało dwadzieścia z nich. Widziałem kilka z oddali i jestem bardzo zadowolony z dokonanej selekcji. Poprosiłem cię, byś znalazła mi jedną kobietę, ale sprowadziłaś ich wiele, żebym je poznał. Chciałem ci podziękować. Wiem, że przyniesienie całej padliny byłoby niegrzeczne, więc oskórowałem ją i wypatroszyłem dla ciebie. Nawet usunąłem kończyny i głowę. – Wskazał na wielką rzecz spoczywającą na stole. – Owinąłem mięso, żeby kapiąca krew nie zabrudziła ci dywanu. - To bardzo miłe z twojej strony – wyrzuciła z siebie Trisha, starając się być uprzejmą, pomimo szoku. Podeszła do niego bliżej, po czym się zatrzymała. – Czy mogę cię przytulić, żeby ci podziękować? Skrzywił się. – Czemu chciałabyś mnie przytulać? Po prostu powiedz dziękuję.

Strona | 303

- To ludzka rzecz. – Brass wyszczerzył się. Wciąż wydają się obejmować. Po prostu pogódź się z tym, Valiant. Nie daje mi żyć, jeśli czasem jej na to nie pozwolę. To całkiem przyjemne. Valiant westchnął głośno. – Przypuszczam, że powinienem przywyknąć do bycia dotykanym, skoro chcę mieć partnerkę. – Otworzył ramiona. – Śmiało. – Wyglądał na całkowicie zdegustowanego. Slade cierpiał na kolejny atak śmiechu, ale Trisha zignorowała go. Musiała stanąć na palcach, wyciągając się, aby otoczyć rękami tego ogromnego mężczyznę. Valiant stał w bezruchu, kiedy szybko go uściskała, obejmując w pasie, po czym się cofnęła. - Nie było tak źle, prawda? - Nie. Ładnie pachniesz. – Valiant wzruszył ramionami. – Nie było tak źle. - Dziękuję. – Zerknęła na zapakowany kawał mięsa, zanim przeniosła spojrzenie na Slade’a. – Może zrobilibyśmy barbeque? Ty i Brass możecie je pokroić i zamrozić to, co zostanie, a resztę zjemy na kolację. Slade uśmiechnął się do wielkiego, lwio podobnego mężczyzny. – To brzmi świetnie. Dziękuję, Valiant. Chcesz zostać na kolacji? Valiant pokręcił głową. – Mam parę kobiet do poznania i partnerkę do znalezienia. – Następnie w pośpiechu opuścił dom. Trisha wskazała na załamania w folii, w których zebrała się krew i wyszeptała na wypadek, gdyby Valiant był jeszcze w zasięgu słuchu: - Co to jest? - Niech mnie cholera, jeśli wiem. – Slade wzruszył ramionami. - Zgaduję, że to jeleń – wyszeptał Brass. – W pobliżu jego domu jest ich całkiem sporo. Steki z jelenia brzmią całkiem nieźle. – Zrobił krok w kierunku stołu. – Zanieśmy to do kuchni. - Proszę, skorzystajcie z tylnego ganku – natychmiast rzuciła Trisha. – W ten sposób będziecie mogli zmyć krew szlauchem, po tym jak go pokroicie. - Taa. – Wyszczerzył się Slade. – W ten sposób Brass będziesz mógł umyć podłogę szlauchem po tym, jak go pokroisz. - Pomagasz. – Brass warknął na Slade’a. – Nie jestem rzeźnikiem. - Ja też nie.

Strona | 304

- Cóż, nie patrzcie na mnie. – Trisha ściągnęła brwi, kiedy obaj mężczyźni odwrócili się, by na nią spojrzeć. - Jesteś lekarzem i powinnaś być dobra w krojeniu różnych rzeczy. – Slade błysnął pełnym nadziei uśmiechem. - Nie ma mowy. Nie-e. To ja jestem tu w ciąży, pamiętacie? Na samą myśl o robieniu tego czuję, jak zbliżają się poranne mdłości. – Położyła dłonie na brzuchu i zatrzepotała rzęsami na Slade’a. – Koniec końców, to ty jesteś wielkim drapieżnikiem. Czy nie to mi zawsze powtarzasz? Więc idź… upoluj jakiś nóż i do roboty. - Taka władcza – wyjęczał. Trisha zaśmiała się. – Chcesz popatrzeć, jak wymaszerowuję z pokoju? Brass zachichotał. – Ty popatrz sobie na jej tyłek, a ja znajdę jakieś ostre noże i torebki do przechowywania żywności. Trisha odwróciła się, prezentując Slade’owi swoje plecy i uśmiechając się do niego przez ramię. – Zawołaj mnie, kiedy skończycie. Pójdę się rozebrać i wziąć kąpiel. Dziękuję! - Droczysz się. Ruszyla w kierunku schodów, krocząc powoli. – A żebyś wiedział. Zawołaj mnie, kiedy kolacja będzie gotowa. Jesteś najlepszy. - Idź dalej – warknął Slade. – Potrząśnij nim troszeczkę, cukiereczku. Weszła do głównej sypialni, wciąż czując wielkie rozbawienie. Część jej ubrań została jej zwrócona dzisiejszego ranka. Ktoś ocalił je ze zniszczonej chaty.Wyciągnęła z komody lekki dres i bieliznę, po czym udała się do łazienki. Uważnie przyglądała się swojemu nagiemu ciału w lustrze, dostrzegając, że jej ciąża już zaczęła się ujawniać, mimo wczesnego etapu. To trochę ją martwiło, nikt nie wiedział, czego tak naprawdę powinna się spodziewać i to mogło być niebezpieczne. Już doświadczyła porannych mdłości, które sprawiły, że ciąża była dziwna od samego początku. Wcześniej, dzisiejszego ranka, jeszcze przed wschodem słońca, Slade przemycił ją do nowej placówki medycznej, gdzie mieli ultrasonograf. Ośrodek nie był jeszcze czynny i otwarty, ale sprzęt już dojechał. Dziecko było większe, niż normalnie. To sprawiło, że zaczęła się zastanawiać, jak duże będzie niemowlę z Nowego Gatunku w dniu porodu. Wydawało się również rozwijać Strona | 305

w przyspieszonym tempie. Sposób, w jaki Slade wyszczerzył się na widok swojego dziecka, ogrzał jej serce. Nie miała wątpliwości, że pragnął go równie mocno, jak ona. Slade miał w sobie DNA psa, a cykl rozrodczy tych zwierząt był znacznie krótszy, niż ludzki. Obawiała się, że z jego udoskonalonymi genami dziecko może rosnąć i rozwijać się dużo szybciej. Będzie musiała uważnie śledzić rozwój płodu, aby rozwiązać ten problem i spróbować określić datę rozwiązania. Porozmawia z Justice’m przez telefon i zapyta, czy mógłby zamówić więcej sprzętu, właśnie w tym celu. Już zgodził się dostarczyć wszystko, czego będzie potrzebowała. - Skąd to spojrzenie? Slade wszedł do łazienki i podszedł do niej od tyłu. Otoczył ją ramionami w pasie i ujął lekko zaokrąglony brzuch. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze, w czasie, gdy ją głaskał. Pocałował ją w czubek głowy. - Jakie spojrzenie? – Oparła się o niego. - Jesteś zmartwiona. Uśmiechnęła się. – Troszeczkę. Nie chcę, żeby coś stało się naszemu dziecku, ani żeby poszło nie tak. - Jesteś zaniepokojona, ponieważ jest większy, niż powinien być i szybciej przechodzisz przez kolejne stadia ciąży. Przytaknęła. Odbyli już tą konwersację, kiedy notowała swoje odkrycia w klinice. – Tak. Przestań mówić o dziecku w formie męskiej. Co, jeśli to dziewczynka? Przez ciebie popadnie w kompleksy. Nie mogłam jeszcze uzyskać wyraźniego obrazu płci. - Powinno być na to za wcześnie, ale dziecko jest niemal wielkości dwunastotygodniowego płodu. Tak naprawdę wcale nie obchodzi mnie jego płeć, dopóki jest zdrowe. - Mnie też. – Przytulił ją do swojej piersi nieco mocniej. – Wszystko będzie w porządku, cukiereczku. Jesteś wspaniałym lekarzem, a Justice sprowadzi wszystko, o cokolwiek poprosisz. Poszukuje godnego zaufania i doskonałego lekarza, specjalizującego się w ciążach o podwyższonym ryzyku, żeby ci asystował. Poradzisz sobie z tym. Sama powiedziałaś, że dziecko wygląda idealnie, i że jego serce bije mocno, mimo anomalii rozwojowych. - Wiem. Po prostu martwię się.

Strona | 306

- Wiem. – Uśmiechnął się szeroko. – Mógłbym tu spędzić następną godzinę, na rozpraszaniu cię. Nagle roześmiała się. – Czy nie powinieneś pomagać Brassowi w krojeniu tego mięsa? - Przyszedłem na górę, żeby się przebrać, ale nie słyszałem lecącej wody. Proszę, pozwól mi odciągnąć

twoją

uwagę

od

zmartwień.

Później

będę

mógł

powiedzieć

Brassowi,

że byłaś zdenerwowana i mnie potrzebowałaś. – Puścił do niej oczko. – A on utknie odwalając całą rzeźnicką robotę. Okręciła się i złapała go za ręce, otaczające ją w pasie. – Och, nie. Będzie na mnie warczał i przypali moją kolację. Idź, Slade. Nic mi nie jest. Wezmę kąpiel, a ty przebierz się. Obrócił ją, wciąż trzymając w ramionach, a uśmiech zamarł na jego ustach. – Naprawdę nic ci nie jest, Trisha? Chcę, żebyś zawsze mi o wszystkim mówiła. Pragnę być tu dla ciebie. - Nic mi nie jest. Będę się martwić, ale zamierzam również mieć oko na nasze dziecko. Czasami po prostu za bardzo się przejmuję. - SLADE! Uśmiechnęła się szeroko. – Jesteś wzywany. Jęknął. – Proszę, pozwól mi zostać? Popchnęła go. – Idź mu pomóc. - Ale ja chcę cię całą wycałować i trzymać pod sobą przez kilka dni. - Droczysz się. - Nie, jeśli zabarykaduję sypialnię, aby powstrzymać Brassa przed przyjściem tu po mnie. - Kocham cię, ale nie uratuję cię prze pokrojeniem całego tego mięsa. Jestem głodna i chcę zjeść steki z jelenia. Uśmiech Slade’a zniknął, a jego piękne oczy otworzyły się szeroko. – Kochasz mnie? Spojrzała na niego. – Przecież wiesz, że cię kocham. - Nigdy wcześniej mi tego nie powiedziałaś. - Nie? Cóż… - Wspięła się na palce, otaczając rękami jego szyję. – Kocham cię Slade. Kocham cię całym swoim sercem. Strona | 307

Slade uniósł ją nieco wyżej, aż ich twarze znalazły się na tym samym poziomie. – Też cię kocham, cukiereczku. Jesteś dla mnie wszystkim. Teraz będziemy musieli się kochać. Tak mi przykro, Brass. - Slyszałem to – wrzasnął Brass. – Później będziesz się z nią kochał. Tylko idiota nie zorientowałby się, że jesteście w sobie szaleńczo zakochani, więc to nie powinno być zaskoczeniem. Przywlecz tu swoje dupsko z łazienki i pomóż mi z tym jeleniem. Trisha pozwoliła opaść swojej głowie na jego pierś, kiedy ponownie opadła na piety i jęknęła w jego koszulę. – Boże, nie mogę się już doczekać, kiedy rzeczywiście będziemy mogli prowadzić rozmowę, bez podsłuchujących nas osób. Slade zaśmiał się. – Zbuduję mu na zewnątrz budę, w której będzie mógł spać. Uśmiechnęła się, unosząc głowę i spotykając się z jego spojrzeniem. – Obiecujesz? - Nie rób tego – odwrzasnął Brass. – Nie będę spał w psiej budzie. - To prawie tak, jakbyśmy już mieli dziecko, prawda? – Jęknął, puszczając ją i odsuwając się na kilka centymetrów. - Prawie. Ma złe wyczucie czasu i powstrzymuje nas przed uprawianiem seksu, ponieważ jest spragniony naszej uwagi. – Roześmiała się. – Taa. To prawie tak, jakbyśmy już byli rodzicami. - Weź swoją kąpiel. Ja pójdę uporać się z jeleniem i Brassem. Wkrótce będziemy jeść. – Omiótł ją wzrokiem, nie skrywając swojego pożądania. – Później schlam go na umór, aż straci przytomność, żebyśmy mieli pewność, że dziś wieczorem nie przeszkodzi nam w uprawianiu całej masy seksu. Trisha otworzyła usta, chcąc się z nim zgodzić. - To brzmi jak dobry plan – wrzasnął Brass. Cofnęła się i posłała mu pocałunek. Zwróciła się plecami do niego, pochyliła i odkręciła kurek. Usłyszała seksowne warknięcie i odwróciła głowę, aby zerknąć przez ramię na mężczyznę, którego kochała. Slade gapił się na jej goły tyłek. Wskazała mu drzwi. – Wynocha. Później będę się dla ciebie pochylać. Obiecuję. - Despotka. - Ale mam zgrabny tyłek. Strona | 308

- Nie. Masz niezwykły tyłek. - Ty też. - Ja też – odwrzasnął Brass. – Teraz, czy możemy już poćwiartować tego jelenia?

KONIEC

Strona | 309