Laurann Dohner - 5 Brawn

Tłumaczenie nieoficjalne Maxim

Brawn ( Krzepa, Tężyzna Fizyczna, Siła i Muskulatura)

Laurann Dohner

Książka 5 w serii Nowy Gatunek Książki można czytać jako samodzielne historie, ale aby osiągnąć jak najwięcej przyjemności wskazane jest czytanie ich w serii. Jedno spojrzenie na Brawna i Bekka zastanawia się jak by wyglądał bez ubrania. Jego również natychmiast do niej przyciąga, ale poprzysiągł nigdy nie tknąć ludzkiej kobiety. One po prostu nie są wystarczająco wytrzymałe do ostrego typu seksu jaki Brawn lubi najbardziej. Kiedy dowiaduje się, że będzie mieszkał pod jednym dachem z Bekką, Brawn po prostu widzi w tym szansę, żeby poszerzyć swoją wiedzę o ludziach. Przy odrobinie szczęścia może to zrobić utrzymując swoje ręce z dala od niej ... Jego dobre intencje biorą w łeb, kiedy oboje zostają porwani i zamknięci razem w klatce. Brawn na nowo przeżywa koszmar, gdy w rękach wrogów Nowego Gatunku, którzy wykorzystają Bekkę by uzyskać to czego chcą, kolejny raz zostaje poddany eksperymentom z rozmnażaniem. Brawn i Bekka będą musieli polegać na sobie nawzajem, jeśli mają nadzieję przetrwać.

Seria New Species 05

BRAWN

Laurann Dohner

Rozdział pierwszy

Bekka Oberto wpatrywała się w ojca, opierając się pokusie żeby krzyknąć. - Co takiego? Tim wzruszył ramionami. - Chcę byś natychmiast przeprowadziła się do mnie. Za godzinę ktoś inny zamieszka w twoim domu. Założyłem czystą pościel na twoim starym łóżku. - Nie - Potrząsnęła gwałtownie głową i oparła się o swój samochód. Właśnie oznajmił, że zgodził się by jakiś człowiek zamieszkał w jej domu, chociaż dom należał do niej. - Nie możesz tak po prostu rozkazać mi bym z tobą zamieszkała albo udzielać zgody, żeby ktoś inny zajął mój dom. Dziadek zostawił główny dom tobie a domek dla gości mnie. On jest twoim facetem, więc każ mu zatrzymać się w twoim domu . - To nie będzie działać. On jest, uh, inny. Potrzebuje własnego miejsca Rebekka. - Ja również. Nie obchodzi mnie jak inny on jest, albo jaka sytuacja wynikła. On nie dostanie mojego domu. Kocham cię szczerze, ale mam dwadzieścia dziewięć lat, jestem wdową i zwyczajnie jestem za stara, żeby znowu mieszkać z tatusiem. - Wzięła głęboki oddech. - Plus, doprowadzasz mnie do szału. Traktujesz mnie jakbym miała dziesięć lat, a żyłam na własną rękę o wiele za długo by do tego wrócić. Nie ma mowy. Czy to wystarczająco jasne? Daj mu mój stary pokój. Jej ojciec przysunął się. - To Nowy Gatunek Rebekka. On potrzebuje własnej przestrzeni i miałby problem z tym, jak blisko ulicy jest główny dom. Powiedziano mi, że potrzebuje cichego miejsca do życia bo inaczej dźwięk ruchu ulicznego będzie go budzić. Domek dla gości jest całkowicie na tyłach posesji i ma te wszystkie drzewa, które czynią go ustronnym. Uwielbiałby tam być. Przysiągłem w ONG, że zapewnię mu bezpieczne, spokojne lokum i twoje miejsce jest idealne. To nie będzie na długo. Proszę. Zaskoczona Bekka tylko patrzyła na ojca. Dowodził jakiejś tajnej grupie specjalnej, która bezpośrednio współpracowała z Organizacją Nowego Gatunku, czyli w skrócie ONG. Nigdy nie spotkała Nowego Gatunku, ale widziała kilku z nich w telewizji i opisywanych w gazetach. Jej ojciec utrzymywał ją w niewiedzy odnośnie tego co robił w pracy, jednak domyślała się, że prawdopodobnie było to niebezpieczne. Ojciec służył w wojsku dwadzieścia pięć lat, przeszedł na emeryturę prawie dwa lata temu i był uzależniony od adrenaliny. Żył dla jej zastrzyku, albo żeby strzelać do gówna. Odnajdywał i ratował Nowy Gatunek, który wciąż był w niewoli. To wszystko co wiedziała. - Dlaczego jeden z nich musi tutaj być? Wszyscy oni mieszkają tu w Ojczyźnie ONG, albo żyją na północy w Rezerwacie. Nie jestem głupia tato. Czytam gazety i żaden z nich nie mieszka Laurann Dohner 4

poza ich bramami. To byłoby zbyt niebezpieczne ze wszystkimi kretynami, którzy ich się czepiają.

Tim zmarszczył brwi. - Nie muszę ci tego wyjaśniać dziecko. - Zrobisz to, jeśli chcesz abym pozwoliła komuś pomieszkać jakiś czas w moim domu. Przekleństwo wyrwało się z jego ust. - Dobrze. Pamiętasz Jessie Dupree? - Dziki rudzielec? Pewnie. Jest jedyną kobietą w twoim zespole i spotkałam ją kilka razy, kiedy zaprosiłeś ich na drinki dla wzmocnienia morale grupy. Co ona ma wspólnego z jakimś facetem, który chce mieszkać w moim domu? - Została ranna w pracy i musiała zostać zastąpiona. ONG zaoferowało nam jednego ze swoich ludzi do zajęcia jej pozycji. Jessie nawiązywała pierwszy kontakt, gdy odzyskiwaliśmy jeńców Nowego Gatunku żywych. Pomyśleliśmy, ja pomyślałem, że skoro nie mamy Jessie, to powinniśmy mieć Nowy Gatunek do nawiązania pierwszego kontaktu. Rzecz w tym, że on będzie musiał tutaj mieszkać, albo musielibyśmy wysyłać nasz jedyny helikopter, żeby zabierał go na każdą misję. To byłoby marnowaniem funduszy i zasobów, kiedy mamy niewiele w zapasie. W ten sposób on jest na miejscu, gdy go potrzebujemy i musimy szybko ruszać. Bekka pozwoliła zatonąć wszystkim tym informacjom. - Jeńców? Nazywasz ich jeńcami wojennymi? - Jak byś ich nazwała? Moim zadaniem jest odnalezienie uwięzionych członków Nowego Gatunku i uwolnienie ich. Nie są tam dla zabawy czy żartu. Są więźniami i zazwyczaj towarzyszy temu walka żeby ich uwolnić. - Znowu przeniósł ciężar ciała. – Tak czy inaczej, teraz kiedy znasz sytuację oczekuję, że dostosujesz się do planu. Idę się przebrać a ty spakuj swoje rzeczy. Będę u ciebie za około piętnaście minut żeby pomóc ci się przenieść. On powinien przyjechać za godzinę. – Przerwał i zmrużył oczy. - Chcę, żebyś trzymała się od niego z daleka. To rozkaz, Rebekko Marie Oberto. - To dlatego zostawiła cię mama, i dlatego ciągle jesteś singlem osiem lat po rozwodzie. Bekka była wkurzona. - Nie mów mi co mam robić. Jestem dorosłą kobietą. Ty dostosuj się do planu. Mogę rozmawiać z kimkolwiek chcę, nawet spędzać z nim czas i nie przyjmuję od ciebie rozkazów. - Nie. - Jego głos pogłębił się i nabrał surowego tonu. - Jestem twoim ojcem i zrobisz co ci każę. Powiedziałem. Brawn 5

Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Dłonie zacisnęły się w pięści i pchnęła je na biodra. – O rany! Naprawdę? Powiedziałeś? Mam wspomnienia z czasów dorastania i oboje wiemy, że to nie poszło tak gładko dla ciebie. Wymykałam się z domu wiele razy, kiedy nie pozwalałeś mi mieć życia. Nie działało to wtedy i pewne jak diabli, że nie zadziała teraz, ponieważ ty akurat tak chcesz. Powiedziałam. - Do cholery Rebekko Marie. Przestań być dziecinna.

- Słuchaj tato. Byłam mężatką i przeżyłam pogrzeb męża. Dorosłam. Nie jestem dzieckiem, którego pieluszki czasami przewijałeś w tych rzadkich okazjach kiedy byłeś w domu między wojnami, nie mogąc doczekać się żeby pójść walczyć. Nie traktuj mnie jakbym nadal była dzieckiem. Kocham cię, ale przysięgam na Boga, przestanę z tobą rozmawiać jeśli będziesz ciągnął te bzdury. Nie jestem jednym z twoich żołnierzy, którzy skaczą kiedy mówisz boo. Tak, powiedziałeś, ale ja również. Pogódź się z tym! - Ciągle jesteś wściekła, że nie było mnie zbyt dużo blisko ciebie, kiedy byłaś dzieckiem? Pracowałem. - Zawsze zgłaszałeś się na ochotnika! Nie myśl, że nie wiedziałam, że prosiłeś o najtrudniejsze zadania, które najdłużej trzymałyby cię z dala od domu tylko dlatego, że ty i mama nie dogadywaliście się. Prawie cię nie było. Już nie jestem zła, ponieważ dorosłam i uporałam się z tym. Co sprawia, że jestem wciekła to to, że prawie cię nie było, żeby mi mówić co mam robić jako dziecko, więc co sprawia iż myślisz, że możesz ciągnąć to gówno teraz? Proponuję żebyś przemyślał to jeszcze raz. Przestań mówić mi co mam robić, gdzie mogę mieszkać, albo z kim rozmawiać. - On jest Nowym Gatunkiem Rebekka. Dowiedziałaś się o nich wystarczająco dużo, żeby wiedzieć dlaczego nie chcę cię blisko niego. Przez całe życie byli zamknięci jako obiekty testów i byli więźniami, którzy cierpieli fizyczne i emocjonalne znęcanie. Nikt po tym nie może być całkowicie w porządku w głowie. Wszyscy są rośli, silni i zostali w pełni zmodyfikowani. On będzie w części człowiekiem i zwierzęciem. Jesteś atrakcyjną dziewczyną i on to zauważy. Nie chcę cię blisko niego i to jest rozkaz, który wykonasz. Masz nie rozmawiać z nim, ani nie spędzać z nim czasu. - Wykonam? - Bekka zaśmiała się. - Nie rozkazuj mi. Jeszcze nie powiedziałam, że on może zamieszkać w moim domu. Rozumiem dlaczego musi, ale to nie znaczy, że masz prawo wypożyczać mój dom, albo kazać mi na powrót mieszkać z tobą. To się nie dzieje. Laurann Dohner 6

- Zrobisz co mówię. Jej rozbawienie pierzchło. - To jest to. Mam dość. Oto plan, do którego lepiej się dostosuj. On może zostać w moim pokoju gościnnym - są dwa. Dam mu jeden na końcu korytarza od mojej sypialni. Nie cierpiałabym mieszkać w twoim domu, więc nigdy nie naraziłabym na to kogoś innego. W czasie gdy on tu będzie, mogę z nim rozmawiać jeśli będę chciała. Do diabła, mogę spędzać z nim czas. Mogę robić z nim cokolwiek tylko zechcę i nie możesz robić z tego sprawy. - Co chciałabyś ze mną robić? - Zadudnił za nią głęboki głos. Bekka poskoczyła i okręciła, żeby zagapić się na właściciela tego męskiego głosu. Był naprawdę wysoki, a jego proste czarne włosy opadały w jedwabistej kurtynie seksowności na barczyste plecy aż do pasa. Musiał być dobrą stopę wyższy od jej pięciu stóp 1 i pięciu cali2 wzrostu

(167,64 cm).

Niebieskie kocie oczy skrzyżowały się z jej wstrząśniętymi. Jego kości policzkowe były wydatne, nos bardziej płaski niż normalnie, a komplet pełnych warg był wygięty w dół, w namyśle. Ogólnie rzecz biorąc, był dziwnie przystojny i naprawdę wielki. Włosy były – jako dodatkowy bonus, po prostu tak seksowne jak tylko mogą być. Jego skóra była złociście opalona i mogła zobaczyć jej dużo, ponieważ nosił czerwoną koszulkę bez rękawów rozciągniętą na szerokiej piersi. Grube, muskularne ramiona były wystawione dla jej doceniających to oczu. Facet był zbudowany jak kulturysta, albo męski striptizer. Bekka natychmiast wyobraziła go sobie jak porusza się do muzyki, i zacisnął się jej brzuch. Zdecydowanie wsunęłaby kilka banknotów w jego stringi. Jej uwaga obniżyła się do linii pasa i czarnych spodni cargo, które wypychały napakowane uda na długich nogach. Był to typ spodni, który nosiło wielu mężczyzn jej ojca i uznałaby go za wojskowego, gdyby nie fakt, że ewidentnie był Nowym Gatunkiem. W milczeniu zastanawiała się, czy to ojciec, czy członek jego grupy dobrał strój faceta. O tak, zdecydowała. Z całą pewnością chciałabym zobaczyć jak pozbywa się swoich ubrań. - Już pan przybył. - Jej ojciec nie próbował ukryć irytacji. - To moja córka Rebekka. Przenosi się z domku dla gości, w którym pan się zatrzyma podczas pobytu tutaj. – Wysunął się do przodu i wyciągnął rękę. - Dobrze znowu pana widzieć. - Jestem Brawn3. - Spojrzenie wielkiego faceta oderwało się od Bekki, rzucił granatowy marynarski worek na ziemię i uścisnął dłoń ojca. 1 stopa

- 30,48 cm – 2,54 cm 3 Brawn - Krzepa, tężyzna fizyczna, mięśnie, siła i muskulatura. 2 cal

Brawn 7

- Pamiętam, - jej ojciec przyznał szorstko. - Jesteś jednym z członków Rady i zostaliśmy sobie przedstawieni ostatnio na spotkaniu. Ja po prostu nie chciałem zwracać się do ciebie po imieniu bez pozwolenia. Nie zostałem poinformowany czy wybrałeś jakieś nazwisko. - Nie wybrałem. Jestem po prostu Brawn. Rany, naprawdę jest. Bekka przełknęła ślinę i postąpiła krok naprzód, uśmiechając się do dużego faceta i zdecydowała, że jest absolutnie gorący. Przyzwyczajenie się do jego dziwnych rysów twarzy może zająć trochę czasu, ale jego atrakcyjność zachwyciła ją. Wyciągnęła rękę. Jestem Bekka Oberto. Miło pana poznać. Brawn ponownie zwrócił uwagę w jej stronę i zapatrzyła się w najciemniejsze niebieskie oczy jakie kiedykolwiek widziała. Przypominały jej nocne niebo, tak ciemne, jednak z wystarczającą odrobiną błękitu by były urzekające. Miał wyjątkowo długie i czarne rzęsy, pasujące do włosów. Koci kształt jego oczu był niezwykły i piękny. Jego źrenice nie były okrągłe jak u człowieka. Były owalne, podobne do kocich i zapierające dech w piersiach. Była tak pochłonięta przyglądaniem się jego rysom, że nie zauważyła, że coś było nie tak, póki nie uśmiechnął się i rozbawienie zaiskrzyło w jego spojrzeniu zanim opuścił wzrok w dół.

Bekka podążyła za nim gdzie patrzył i ciepło ogrzało jej policzki. Zapomniała, że powinni uścisnąć sobie ręce, zbyt pochłonięta gapieniem się na niego. Parsknęła śmiechem i chwyciła jego dużą dłoń, odnotowując jak ciepła w dotyku była jego skóra i szorstką fakturę zgrubień na dłoniach i palcach. Jej spojrzenie znowu poderwało się w górę do niego, kiedy splotły się ich ręce. - Przepraszam. Pana oczy są niesamowite. Jego uśmiech powiększył się. - Rozumiem, że jestem pierwszym z mojego rodzaju, którego spotkałaś? Wydajesz się... zafascynowana. - Tak i tak, jestem. Ma pan najcudowniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałam. Powstrzymała się od skrzywienia, gdy uświadomiła sobie, że prawdopodobnie zabrzmiało to idiotycznie, i że dwukrotnie bredziła o jego oczach. Uścisk zacisnął się na jej ręce, gdy jego palce owinęły się przykrywając całą jej dłoń i jakieś nieznane emocje błysnęły w jego oczach. - Dziękuję za te słowa. - Możesz puścić ją teraz. - Jej ojciec wycedził rozkaz przez zaciśnięte zęby. – Powinieneś potrząsnąć, nie trzymać za rękę. Laurann Dohner 8

Bekka roześmiała się i puściła faceta. - Przepraszam. - Zrobiła krok do tyłu, wciąż spoglądając w jego oczy, niezdolna przestać. - W porządku. Jestem wdzięczny, że nie przestraszyłem cię. Niektóre ludzkie kobiety są przerażone, kiedy nas spotykają albo zastygają i tylko się gapią. Gapiła się. Cholera. Bekka zaśmiała się lekko. – Przyznaję się do winy. Przepraszam. Zmusiła się do zerknięcia na ojca. Wyglądał na sinego z wściekłości, gdy spiorunował ją wzrokiem w odpowiedzi. - Natychmiast idź spakować swoje rzeczy i przenieś się do swojego starego pokoju Rebekko. Jej uśmiech zgasł. - Tato, wyluzuj. Nie mam już dziesięciu lat. Nie wrzeszczmy na siebie przed panem Brawnem. Nie zrobimy tym dobrego pierwszego wrażenia, prawda? Przynajmniej powinniśmy pozwolić rozpakować się człowiekowi zanim uświadomi sobie, że jesteśmy rodziną patologiczną. - Musisz przeprowadzić się z mojego powodu? - Szok Brawna zabrzmiał w jego głosie. - To nie stanowi problemu - Zapewnił Tim, brzmiąc na mniej rozgniewanego. – Domek dla gości, który należy do mojej córki, znajduje się na tyłach posesji i jest bardziej oddalony od ruchu ulicznego. Jest tam dużo drzew i jest to spokojniejsze miejsce. Każę dostarczyć do domu artykuły spożywcze dla ciebie, i wiem, że ktoś pytał o twój rozmiar ubrań. Twój nowy mundur będzie tu w ciągu kilku godzin. Nic nie jest zaplanowane na dzisiaj, żeby dać ci czas na rozpakowanie i

przystosowanie do nowego miejsca zamieszkania zanim rozpoczniesz pracę. Codziennie będziesz jeździł ze mną. Przyjadę po ciebie o ósmej rano,i dam ci mój numer telefonu na wypadek, gdybyś miał jakieś pytania, albo potrzebował pomocy. Brawn skinął głową. - Dobrze. Dziękuję, ale jestem pewien, że sobie poradzę. Tim wskazał kciukiem w kierunku większego domu. - Możesz przejść ze mną do domu na czas, kiedy moja córka pójdzie do domku dla gości spakować swoje ubrania. To nie powinno zająć jej długo. Brawn 9

Bekka całkowicie stanęła twarzą na wprost ojca i spiorunowała go wzrokiem. - Mam lepszy pomysł. Zabiorę pana Brawna do domku dla gości i pokażę wszystko. Od razu może wprowadzić się do pokoju gościnnego. - Natychmiast Rebekka… Jej kręgosłup zesztywniał gdy poznała, że puszczają mu nerwy i wiedziała, że znowu będą się kłócić, ale zadzwonił jego telefon komórkowy. Uratowana przez dzwonek. Z ulgą wypuściła oddech, kiedy wygrzebywał telefon z kieszeni, spojrzał na wyświetlacz zobaczyć kto dzwoni i cicho zaklął. - To praca. Bekkę opuściło całe napięcie i pomachała. - Pa. Wiem, że musisz pędzić żeby odpowiedzieć. Ściśle tajne gówno i cała reszta, więc nie podsłuchujemy jak mówisz tak lub nie do kogoś. Obróciła się i uśmiechnęła do Brawna. - Chodźmy. Oprowadzę pana i pokażę, który pokój będzie pański. Brawn zawahał się zanim schylił się podnieść swój worek. - Dziękuję. Byłbym bardzo wdzięczny. Proszę nazywaj mnie po prostu Brawn. Nie jestem panem. Bekka uśmiechnęła się na jego grzeczne maniery, gdy ruszyła ścieżką w dół z Brawnem podążającym tuż za nią. Ojciec kazałby jej wierzyć, że facet jest niebezpieczny, ale ona bynajmniej nie czuła się zagrożona. Przeprowadziła go przez bramkę oddzielającą własności i uśmiechnęła się szeroko, gdy ukazał się jej dom. Był jej dumą i radością. - Oto jest. Ma dwa piętra jak widzisz i jest trochę duży jak na domek dla gości, ale mój dziadek miał dużo rodzinnych pieniędzy. Zbudował go dwadzieścia lat temu po tym, jak jego brat doznał udaru mózgu. - Przerwała, czując się trochę podobna do przewodnika wycieczki, ale prawdziwie zainteresowane, zaciekawione spojrzenie Brawna zachęciło ją. - Nie chciał żeby mieszkał w ośrodku dla rekonwalescentów, więc kazał ludziom pracować całą dobę na okrągło, żeby zbudowali go w rekordowym czasie. Wzniesiono go w ciągu pięciu miesięcy, co jest dość szybko, ale to wspaniały dom. Są trzy sypialnie, trzy łazienki plus toaleta na dole i jest nawet winda.

Czarne brwi uniosły się, gdy zatrzymali się w ogródku przed domem. Laurann Dohner 10

- Nigdy nie korzystałam z windy, ale mój wuj był na wózku inwalidzkim i potrzebował stałej opieki. Mieszkały tu z nim dwie pielęgniarki, które pracowały na różne zmiany. To dlatego ma dodatkową sypialnię podczas, gdy większość domków dla gości ma tylko dwie. Był tu sześć lat zanim pogorszył się stan jego zdrowia i poszedł do szpitala. Zmarł kilka tygodni później a dom stał pusty do czasu, gdy mój dziadek zmarł cztery lata temu. Zostawił go mnie, a główny dom należy do mojego ojca. Znowu zaczęła iść, wyłowiła klucze z torebki i otworzyła frontowe drzwi, żeby pchnąć je szeroko otwarte, machnęła na Brawna by wszedł do środka pierwszy. Potrząsnął głową i wskazał, że ona powinna mieć pierwszeństwo przed nim. To sprawiło, że polubiła go jeszcze bardziej, weszła do domu, spojrzała do tyłu i zauważyła, że ledwie minął otwór drzwiowy. Była zadowolona, że cały dom miał wysokie, sklepione sufity, więc nie będzie czuł się przytłoczony swoim wyższym niż przeciętny wzrostem. Wszedł do środka i zatrzymał się. Jego wzrok wędrował powoli po salonie i zastanawiała się, co myśli o jej domu. Też rozejrzała się wokół, szczęśliwa, że niedawno sprzątała, i że wszystko wyglądało schludnie. Jego wzrok w końcu spotkał się z jej i uśmiechnął się. - Sprawia bardzo miłe wrażenie. Dziękuję. Masz piękny dom i ładnie pachnie. Mogę wyczuć zapach drewna i jakiś nieznany przyjemny cytrynowy zapach. Przypomniała sobie, że Gatunek ma wyostrzone zmysły. – W domu jest dużo drewnianych podłóg i rzeźbionych detali. Mój dziadek mógł chcieć szybko wybudować dom, ale nie chciał iść na skróty w rzemiośle. Cytrynowy zapach, który czujesz pochodzi z olejku, którego używam kiedy myję podłogi. Utrzymuje je czyste i lśniące bez poślizgu. Dwa razy w roku przychodzi ktoś, kto czyści szczeble balustrady i wbudowane półki w salonie. To za dużo dla mnie, żeby zadbać o to na własną rękę. Tylko spojrzał na nią nic nie mówiąc. Kiwnęła głową. – Pozwól, że pokażę ci resztę domu. Podążył za nią, gdy przeszła przez kuchnię i jadalnię. Na parterze była też toaleta i pralnia. Salon był ostatni. Poprowadziła go na górę do pierwszych drzwi po prawej stronie, do najmniejszej sypialni z łazienką. Bekka otworzyła drzwi by pokazać mu swoje biuro. Brawn 11

- To jest moje, ale serdecznie zapraszam do korzystania z komputera. - Ledwie używam rzeczy. Ciągle się uczę, ale dziękuję. Odwróciła się, prawie otarła o niego i zwróciła uwagę jak dobrze pachniał. Miał ostry, męski

zapach, być może jego wody po goleniu. Powoli przeszła obok jego wielkiej postaci by otworzyć drzwi po drugiej stronie korytarza. - To będzie twój pokój, który również ma prywatną łazienkę. - Jej uwaga powędrowała do łóżka, zanim spojrzała na niego ze zmarszczonymi brwiami i obrzuciła spojrzeniem w górę i w dół jego ciało. - Prawdopodobnie będziemy musieli zamienić się łóżkami. To jest w normalnym rozmiarze i myślę, że będziesz miał z nim problem skoro jesteś tak wysoki. Mam duże podwójne łóżko w moim pokoju. - Jej spojrzenie powędrowało po jego ciele jeszcze raz. Skinęła głową i spotkała jego wzrok. – Zdecydowanie będziesz musiał spać w moim łóżku. Jego spojrzenie zwęziło się i niewielki dźwięk wydobył się z jego gardła. Zaskoczyło ją to. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że właśnie cicho na nią warknął. Oczywiście musiała źle usłyszeć, bo przecież był tak uprzejmy i kulturalny. - Co to było? - Chrząknięcie, - wyjaśnił cicho. - Wybacz. Więc musimy zamienić się łóżkami? - Z całą pewnością, chyba, że chcesz żeby twoje nogi zwisały z materaca. - Możemy wymienić łóżka. - Rzuć torbę i chodź za mną. W pierwszej kolejności upewnimy się, że się na nim zmieścisz. Jeżeli nie, przykro mi. Być może tata może zamówić ci dłuższe łóżko. - Wyszła z pokoju i poprowadziła go na koniec korytarza do ostatniej sypialni. Weszła do środka i była zadowolona, że pamiętała by przed wyjściem do pracy posłać łóżko, wyrobiony zwyczaj związany z faktem posiadania ojca wojskowego. - Jesteśmy. Jak myślisz, możesz pasować do mojego łóżka? Laurann Dohner 12

Brawn zagapił się na ogromny materac. – Ten będzie dobry. Dziękuję. Uśmiechnęła się, rozbawiona jego sztywną postawą, gdyż było oczywiste, że nie czuł się komfortowo w jej kobiecym pokoju. - Może chciałbyś najpierw się położyć, żeby zyskać pewność. Nie chciałabym przenieść a później przekonać się, że nie pasuje. Brawn bez protestu zrzucił buty i wszedł na łóżko. Było niskie do podłogi. Początkowo, jak przesunął się do przodu, wydawał się bez szans, ale kiedy wyciągnął się na plecach stopy nie spadły z końca – prawie nie. Jeśli zegnie się trochę pod kątem w poprzek, będzie mógł spać wygodnie. Jego spojrzenie spotkało się z jej i posłał jej seksowny uśmiech. Cholera. Bekka z trudem przełknęła ślinę myśląc, jak niewiarygodnie pociągająco wyglądał na jej różanej narzucie o czerwonawo-różowej barwie, która sprawiała, że wydawał się, jeśli było to możliwe, jeszcze bardziej męski. Widok tego wielkiego, imponującego, rozciągniętego ciała sprawił, że życzyła sobie by nie miał na sobie ubrań. Zrodziło się pragnienie by wspiąć się z nim naga na łóżko, i zacisnęła zęby żeby powstrzymać wzdychanie. Naprawdę potrzebowała dać się przelecieć skoro obcy mężczyzna

wprawiał jej ciało w taki niepokój. Próbowała mieć intymne kontakty z kilkoma facetami, z którymi się spotykała, ale zawsze kończyło się myśleniem o jej zmarłym mężu Bradleyu, i zżerało ją poczucie winy. Kiedy z uwagą błądziła po ciele mężczyzny jedyną rzeczą jaka ją zżerała było pragnienie przetestowania z nim jej nowego materaca. - Cudownie. Musiała pamiętać, że mówił o wielkości łóżka, a nie jej chęci wskoczenia na niego. Doskonale. Zatem bierzmy się za nie. Przetoczył się z wdziękiem i wstał. Zamiana ich łóżek nie trwała długo. Gdy skończyli Bekka spojrzała na wielkie łóżko w pokoju gościnnym. Było trochę za duże dla przestrzeni pokoju, ale pozostało niewielkie przejście przy końcu materaca umożliwiające dostęp do łazienki. Pochyliła się żeby usunąć prześcieradła z łóżka chcąc dać mu świeże, czyste. - Będzie ciasno, ale myślę, że zdołasz wcisnąć się do środka bez zbytniego wysiłku. Brawn warknął głośno zwierzęcym dźwiękiem, który ją zaskoczył. Bekka szarpnęła głową wokół i zagapiła się na Brawna, który stał tylko kilka stóp za nią na rozstawionych nogach, z rękoma zaciskającymi się w pięści po bokach. Jego cudowne oczy były utkwione w jej tyłku, gdy pochylała się przed nim. Powtórzyła w głowie swoje ostatnie zdanie i roześmiała się prostując. Brawn 13

- Mówiłam o tym, że będziesz w stanie przejść między końcem łóżka a ścianą i przecisnąć się przez drzwi łazienki. - Uśmiechnęła się. Brawn spojrzał jej w oczy. - Cóż innego mogłabyś mówić ? - Wygiął na nią brew i ukrył ręce za plecami w swobodnej postawie, która wydawała się wymuszona. Zaśmiała się. - Nie zdawałam sobie sprawy, że jesteś tuż za mną kiedy to powiedziałam. Warknąłeś, co uświadomiło mi jak to zabrzmiało i wyglądało. Założyłam, że muszę rozwinąć co powiedziałam, ponieważ w przeciwnym razie po prostu brzmiało to jak zaproszenie o charakterze seksualnym. Zmrużył oczy. - Jesteś bardzo szczera. - Jestem. Cenię to w ludziach. To ucina bzdury. - Ja również lubię szczerość. Na początku odebrałem to niewłaściwie i w duchu zgodziłem się, że byłoby ciasno. Jesteś mała. Przez sekundę, jak podziwiałem twoje wygięte kształty, zapomniałem dlaczego nigdy nie zamierzam tknąć ludzkiej kobiety i warknąłem w uznaniu. Mój rodzaj robi to gdy jesteśmy pobudzeni. Masz miłe kształty. - Spojrzał na komodę w rogu. - Czy

mogę używać tego do przechowania moich ubrań? - Oczywiście. Szafa też jest pusta. To jest twój pokój podczas pobytu tutaj i proszę czuj się swobodnie jak u siebie. - Przerwała. - Czy mogę zapytać cię o coś osobistego? Jestem ciekawa. Jego spojrzenie wróciło do niej. - Pytaj. - Dlaczego nigdy nie zamierzasz tknąć ludzkiej kobiety? - Chcesz uprzejmą czy szczerą odpowiedź? - Wolę szczerą. Zawahał się, jakby niepewny. - Nie obrażę się. - Wyciągnęła rękę sięgając palcami w poprzek ponad sercem i uśmiechnęła się. - Nie możesz powiedzieć niczego niewłaściwego skoro chciałabym wiedzieć dlaczego. Jestem trochę wścibska, a mój ojciec jest tym kim jest i ma wystarczająco dużo tajemnic, o których nie wolno mi wiedzieć. Nie musisz odpowiadać, ale byłabym wdzięczna gdybyś to zrobił. Laurann Dohner 14

- Jestem większy i silniejszy niż ludzcy mężczyźni. Lubię bardziej ostry seks niż ludzkie kobiety mogłyby znieść. Skończyłbym robiąc jej niechcący krzywdę. Pozwoliła dotrzeć temu do świadomości. - Rozumiem. Cóż, to trochę niejasne, ale myślę, że mam pojęcie. Dzięki za odpowiedź. - Która część jest niejasna? - Część z ostrym seksem. Obejmuje to wiele możliwości. Kiwnął głową. - Nie biję ani nie jestem zainteresowany krępowaniem czy zabawkami. Widziałem niektóre z waszych ludzkich filmów porno. Lubię przechylić moje kobiety i brać je od tyłu. Nie lubię być delikatny podczas seksu w sposób, w jaki wasi mężczyźni są, ale nie jestem też za duszeniem czy krzywdzeniem ich tak jak widziałem, że wasi mężczyźni robili w tych filmach. - Ja po prostu lubię brać kobietę twardo, mocno i głęboko. Kobiety Gatunku są większe i bardziej wytrzymałe niż większość ludzkich kobiet i sprawiłbym ból ludzkiej kobiecie, ponieważ one są delikatne. Nie ma w tym dla mnie żadnej przyjemności. Nie miałoby sensu uprawianie seksu z kobietą taką jak ty, bo w końcu niechcący poraniłbym ją biorąc zbyt ostro. Jak powiedziałem, jestem większy i silniejszy od waszych mężczyzn. Kiedy mówię, że jestem większy, nie mówię tylko o moim wzroście i wadze. Widziałem waszych mężczyzn nagich i ja jestem grubszy i dłuższy. - Rzucił okiem w dół swego ciała zanim znowu spotkał jej wzrok. - Rozumiesz, czy muszę sprecyzować, do której części ciała się odnoszę?

Bekka była zszokowana bezceremonialną odpowiedzią mężczyzny, ale prosiła o to. Pozwoliła zatonąć wszystkim tym informacjom i ukryła dreszcz strachu. Tak, z pewnością mógł sprawić kobiecie ból, gdyby w ogóle się nie powstrzymywał. Po tej uwadze całe seksualne zainteresowanie jakie do niego czuła zmarło szybką śmiercią. Nie była zainteresowana bólem i skreśliła go ze swojej gorącej listy. - Teraz całkowicie wszystko rozumiem. Dziękuję za wyjaśnienie. - Nie ma za co. Potrzebujesz pomocy z rozbieraniem? Bekka niespodziewanie roześmiała się. – Myślałam, że mówiłeś, że nie jestem w twoim typie? - Poruszyła na niego brwiami, nie mogąc powstrzymać się, żeby nie podroczyć się z nim trochę. - Otworzyłeś się na to. Brawn 15

Westchnął. – Z rozbieraniem łóżka. - Dobrana z nas para, co? Ciągle mówimy rzeczy, które po prostu brzmią źle. - Roześmiała się znowu. – Chciałabym byś pomógł mi to zdjąć. - Co do diabła? - Jej ojciec krzyknął, a jego ciężkie kroki pędziły z końca korytarza zbliżając się do pokoju gościnnego. – Do cholery, lepiej żebyś nie próbował. Bekka obserwowała jak jej ojciec wpada przez drzwi i zatrzymuje się z poślizgiem, gdy jego ramię uderzyło w futrynę. Wiedziała oczywiście, że jak tylko wszedł do domu usłyszał ostatnią część ich rozmowy. - Och, więc masz zamiar pomóc mi zdejmować? Świetnie tato. Przejść na drugą stronę łóżka i wyszarpnij stamtąd prześcieradła. - Prześcieradła? Myślałem, że... - Skrzywił się. Bekka wygięła w łuk brwi. - Myślałeś, że co? - Zamrugała niewinnie. - Nic. Kontynuuj. Przyszedłem tylko sprawdzić ... to znaczy pomóc ci przenieść twoje rzeczy. Pójdę do twojego pokoju i wyciągnę walizki z szafy. - Czmychnął. Kiedy zostali sami Bekka mrugnęła do Brawna. - Uwielbiam z nim pogrywać. To takie łatwe. - Dlaczego? - Jest apodyktyczny i zawsze traktuje mnie jakbym była dzieckiem. Mam trochę zabawy jego kosztem ilekroć daje mi na to szansę. To nieco wyrównuje nasze rachunki.

Skinął głową, ale nie skomentował. Pomógł jej zdjąć pościel z łóżka i założyć świeżą białoczarną, jedyny na w pół męski komplet jaki miała, a następnie opuściła jego pokój by pozwolić mu się rozpakować. Jej ojciec chodził po pokoju, ale zatrzymał się kiedy weszła. Zmrużył zielone oczy i grymas wykrzywił jego twarz tworząc linie wokół ust. - Zamknij drzwi. Zrobiła to i skrzyżowała ramiona na piersi. - Jaki masz problem tym razem? - Czy ty z nim flirtowałaś? Laurann Dohner 16

Chwyciła się za serce. - Ja? Flirtowałam? Nigdy. - Do cholery, Rebekka. To nie jest człowiek, którego chcesz drażnić. On nie jest kimś podobnym do twojego męża czy innych znanych ci mężczyzn. Bradley był mięczakiem. Pozwolił ci całkowicie wejść sobie na głowę i prosił się o więcej. Facet na końcu korytarza zjadłby cię na śniadanie i dokładnie to mam na myśli. Jest na wpół zwierzęciem i nie można ufać, że nie postąpi zgodnie z zakorzenionymi instynktami. Oni wyglądają jak my, ale nigdy nie miej wątpliwości, że on ma drapieżną stronę. Wściekłość gorąca i mocna zapłonęła jasno. - Nigdy - wycedziła przez zęby, - PRZENIGDY nie mów o Bradleyu w ten sposób. Tylko dlatego, że nie właził ci w dupę, czy nie poszedł do wojska prosto po liceum nie znaczy, że był mięczakiem. Był miły, łagodny i słodki. Był inteligentny i elokwentny. On… - Był słaby. - Wypluł słowa. - I nie dość dobry dla mojej dziewczynki. Wychowałem cię na silną kobietą i nie mógł sobie z tym poradzić. - Natychmiast wynoś się z mojego domu. - Szarpnięciem otworzyła drzwi sypialni. Jej ojciec zbladł. - Nie miałem tego na myśli. Wybacz. Po prostu martwię się dziecko. Ten mężczyzna na końcu korytarza nie jest domowym kociakiem. Myślę, że jest mieszanką lwa lub możliwe, że z jego czarnymi włosami zmieszany jest z DNA pantery. Wiem o nich więcej niż ty kiedykolwiek będziesz, i jeśli będziesz droczyła się z nim, on może nie zrozumieć, że to tylko to. Może ciebie zaatakować. - Przestań. Jedyną osobą w tym domu, której grozi niebezpieczeństwo bycia zaatakowaną jesteś ty, przy mnie. Zawsze nienawidziłeś mojego męża, ponieważ nie był ulepiony z tej samej gliny co ty. Byłam wdzięczna za to każdego dnia, który z nim spędziłam. A teraz wynoś się z mojego domu, i jeśli kiedykolwiek znowu, zwyczajnie wejdziesz do środka bez mojej wyraźnej zgody najpierw, postrzelę cię w tyłek. Nauczyłeś mnie jak i ciągle mam pistolet, który mi kupiłeś.

Wynoś się teraz. - Będę z powrotem za piętnaście minut żeby pomóc ci zabrać twoje rzeczy do głównego domu. - Podszedł do drzwi. -Nie kłopocz się. Brawn 17

Zwolnił przy niej. - Świetnie, ale to zajmie ci kilka kursów, żeby przenieść wszystkie pierdoły, które uważasz, że musisz mieć. Widziałem jak się pakujesz i zakładam, że będziesz potrzebowała co najmniej trzech walizek. - Odmawiam kiedykolwiek znowu z tobą mieszkać. Zostaję tutaj, z Brawnem. To miły człowiek, który nie interesuje się mną i nigdy nie będzie. Z nim jest w porządku tam gdzie jest. Ty jesteś tym, który chcę żeby wyszedł. Jej ojciec zmarszczył brwi. - Nie możesz tutaj z nim zostać. - Patrz na mnie. - Spiorunowała go wzrokiem. – Opuść mój dom. Dokładnie to mam na myśli. Mówiłam ci żebyś nigdy nie wywoływał Bradleya, ale ty nigdy nie słuchasz. - Dam ci się uspokoić. Wiesz gdzie jest zapasowy klucz. Mam randkę dziś wieczorem i do późna nie będzie mnie w domu. Będę na spotkaniu kiedy obudzisz się rano, ale porozmawiamy po moim powrocie do domu. Przepraszam Rebekka. Miałem po prostu stresujący dzień i mój temperament wziął nade mną górę. Chciałem tego, co najlepsze dla mojego dziecka i wiesz, że miałem problemy z Bradleyem. Myślę, że zrobiłaś z niego świętego. Każdy ma wady. Bekka zamknęła drzwi sypialni przed jego nosem i przekręciła klucz. Słyszała jak ojciec rozmawiał z Brawnen przez kilka minut zanim dom stał się cichy. Była wściekła, a co gorsza, zraniona. Odczekała jeszcze pięć minut, a potem otworzyła drzwi.

Laurann Dohner 18

Rozdział drugi Bekka przystanęła przy zamkniętych drzwiach Brawna, usłyszała szum lejącej się wody i wiedziała, że bierze prysznic. Uspokoiła się po kłótni z ojcem, ale teraz chciała mocnego drinka. To zawsze pomagało jej, po ich słownych potyczkach, zapomnieć o zranionych uczuciach, i pozostawał jeszcze fakt, że miała seksownego lecz nieosiągalnego obcego faceta mieszkającego pod jej dachem. Salon posiadał w pełni zaopatrzony bar, coś co doceniła, kiedy objęła w posiadanie dom i odstawiała na miejsce każdą butelkę alkoholu nie mając pewności jak stare były. Nalała sobie czystą wódkę i wychyliła kieliszek. Zapłonęło jej gardło i cała droga w dół aż do brzucha. Z sykiem wypuściła oddech gdy odstawiała szkło na bar, usiadła okrakiem na krześle i nalała następny. Jej ojciec doprowadzał ją do szału i mieszkanie z nim na tym samym terenie było naprawdę złym pomysłem. Nie było jednak tak, że tu utknęła. Miała pieniądze żeby przenieść się, ale pomysł rezygnacji z jej oazy na terenie posiadłości, pozostawiał ją z uczuciem lekkiego przestrachu. Mieszkała na zewnątrz z Bradleyem i nie ułożyło się to dobrze. Nalała i wypiła kilka więcej kieliszków, gdy dźwięk dzwonka do drzwi odciągnął ją od ponurych myśli. Szarpnięciem otworzyła drzwi spodziewając się ojca, ale zamiast niego ktoś inny stał na jej progu. Posłała mu prawdziwy uśmiech. - No no, czyż to nie Trey Roberts? Jakiż przystojniak z niego! Wyszczerzył się. - Przyniosłem artykuły spożywcze i mundury dla nowego faceta. Trzymał w rękach dwie wielkie torby z zakupami, a grubą, wypchaną odzieżą torbę miał zawieszoną na ramieniu. - Skieruj mnie do kuchni. Jest już ? Przytaknęła głową i poprowadziła Treya do kuchni. Oceniała mężczyznę, który był ulubieńcem ojca. Gdyby jej ojciec kiedykolwiek miał syna, wiedziała, że chciałby żeby był nim Trey, i popychał ją na Treya od lat mając nadzieję, że poślubi faceta. Flirtowała z nim, ale nie była zainteresowana. Był zbyt podobny do ojca za wyjątkiem, że Trey był miły i miał poczucie humoru. - Akurat bierze prysznic na górze. Trey rzucił okiem na sufit zanim spojrzał na Bekkę. - Jaki on jest? - Nazywa się Brawn. Jest ogromny, ma cudowne oczy i jest miły. Z jego wyglądem będzie dobrze pasował do twoich chłopaków. Nie chciałabym jednak walczyć z nim wręcz. Skopie dupę. Trey kiwnął głową i zaczął wypakowywać torby. - Gdzie poszedł twój stary? - Ma randkę. Trey roześmiał się. – O o! Ciekawe jak długo tym razem będzie to trwało.

Brawn 19

- Prawdopodobnie dwa tygodnie. To górna granica. Zaczyna wyszczekiwać na nie rozkazy i uciekają w siną dal. Czekam żeby zobaczyć jakiego rodzaju macochę idiotkę ostatecznie znajdzie. Będzie musiała być zwyciężczynią pierwszego miejsca w konkursie mistrzostw na totalną kretynkę jeśli pomyśli, że jego apodyktyczność jest słodka . - Teraz rozumiem dlaczego nie chcesz się ze mną umawiać. Lubię wydawać rozkazy. - Jestem za mądra. - Pomogła mu wyładowywać zakupy dopóki nie zwróciła uwagi co trafia do jej lodówki i zamrażarki. - Co u licha? Uśmiechnął się. - Powiedziano nam w ONG żeby upewnić się, że jest zaopatrzony w cholernie dużo czerwonego mięsa. - Zatem myślę, że będzie szczęśliwy. Musiałeś kupić z pięćdziesiąt funtów 4 (22,68 kg) steków i pieczeni. - Ja tylko przestrzegam listy, którą nam dano. Miałem się dowiedzieć czy masz jakąś żeliwną patelnię. Na takiej lubią smażyć swoje mięso. Wskazała na szafki. - Tam. Otworzył dolną szafkę i zajrzał do środka. - Ta powinna załatwić sprawę. - Umieścił największą na kuchence, sprawiając, że była niemożliwa do pominięcia. - Coś jeszcze? - Nie. Jeżeli będzie czegoś potrzebował, powie nam. Pozwól, że chwycę tylko napoje gazowane z mojej ciężarówki. Bekka przytrzymała frontowe drzwi otwarte i jej usta opadły szeroko otwarte. Trey wniósł trzy pudła napoi. - Mieli wyprzedaż? - Nowy Gatunek ma słabość do kofeiny. - Trey wypakował wszystko i oparł się o blat. Więc, spotykasz się z kimś teraz? - Nie. - Chcesz pójść ze mną na kolację? - Uśmiechnął się. Odwzajemniła uśmiech. - Nie. Ale dzięki za propozycję.

4 funt

– 0,45 kg

Laurann Dohner 20

Puścił oko. - Chcesz przynajmniej mieć niesamowity, fantastyczny seks? Zaśmiała się. - Pasuję. Jego uśmiech zgasł. – Miałaś już go po tym? To będzie ponad rok od jego śmierci. Jej uśmiech również znikł. - Wyszłam kilka tygodni temu z facetem, którego poznałam przez pracę i dobrze się bawiłam. Pocałował mnie, ale wszystko o czym mogłam myśleć to tylko, że nie było tak jak Bradley to robił. Coś takiego zabija nastrój i odesłałam go do domu. Odmówiłam drugiej randki. Był miłym facetem i nie chciałam go zwodzić . - Nie będę cię całował. - Nagle uśmiechnął się znowu. - Mógłbym przelecieć cię tutaj. Wskazał na ścianę. - Założę się, że to nie przypomni ci o nim. Nie widzę go podnoszącego cię i trzymającego w miejscu, gdy dyma cię na ślepo. - Idź do domu. - Potrząsnęła na niego głową śmiejąc się. – To prawdopodobnie przez tego rodzaju gatkę nadal jesteś singlem. To działa na kobiety? - Czasem. Po prostu próbuję ci pomóc. - Jasne. Chcesz mi pomóc wydostać się z ubrań. Całe rozbawienie zniknęło z jego intensywnie brązowych oczu. - To może być rodzaj pomocy jakiej ci trzeba. Słyszałaś powiedzenie, że żeby zapomnieć kogoś, najlepiej jest znaleźć się pod kimś innym, prawda? To naprawdę działa. Martwię się o ciebie kochanie. – Sięgnął w górę i odgarnął kosmyk jej złocistobrązowych włosów. - Będę tu za każdym razem kiedy chcesz pogadać, albo potrzebujesz żeby ktoś potrzymał cię w ramionach, czy po prostu do naprawdę świetnego pieprzenia. - Uśmiechnął się. - Moje ciało jest do twojej dyspozycji. - Idź do domu. - Dała mu znak kiwnięciem głowy. - Ale dzięki. - Chcesz pogadać? - Nie o tym. - Jesteś pewna? To może pomóc. - Doceniam to, ale dobrze sobie radzę. Obiecuję jednak zadzwonić jeśli kiedykolwiek to się zmieni. Brawn 21

- Możesz dzwonić do mnie o każdej porze. - Pochylił się i złożył miękki pocałunek na jej

czole. - Jeśli zmienisz zdanie znasz mój numer. Nie jestem przeciwny spotkaniu na te-ta-te przed południem. Bekka zaśmiała się. - Założę się, że nie. - Jestem w tym dobry. - Jego ręka opadła z dala od niej i poruszył brwiami w komiczny sposób. – A przynajmniej tak mi mówiono. Możesz wziąć mnie na jazdę próbną i ocenić moje osiągnięcia. - Nie ma mowy! Nie masz gdzieś być i naprzykrzać się komuś innemu? Rusz się żołnierzu. Dostałeś rozkaz wymarszu. Oddalał się. – Ciągle usiłuję być w ruchu do cholery, ale ty nie pozwalasz mi pokazać sobie ruchu oceanu. - Zachichotał, pomachał i zamknął za sobą drzwi. Jego pół-ciężarówka zapaliła chwilę później i odjechał. Bekka wsparła ręce na blacie i wyjrzała przez okno kuchenne w kierunku dużego drzewa, ciesząc się widokiem ptaków uwijających się wokół grubych gałęzi. Wysoko ceniła niepokój Treya, znał ją wiele lat, ale nigdy nie skorzysta z jego oferty seksu, ani nie dopuści go zbyt blisko siebie. Miał wystarczająco dużo stresu w swoim życiu, bez dokładania jej ciężarów na jego szerokie ramiona. - Co to jest spotkanie na te-ta-te? Chwyciła się za serce i okręciła by stanąć naprzeciw swojego gościa. - Przestraszyłeś mnie. Nie słyszałam jak schodziłeś po schodach. Zawsze trochę skrzypią. Brawn stał w drzwiach kuchni. Jego włosy były mokre, ściągnięte w koński ogon i przebrał się. Miał na sobie wyblakłe, dopasowane dżinsy i czarną koszulkę z heavy metalowym zespołem. Miał bose stopy. - Co to jest spotkanie na te-ta-te? Nigdy nie słyszałem tego wcześniej. Uśmiechnęła się. - To termin na określenie kiedy ktoś po prostu przychodzi uprawiać z tobą seks i później odchodzi. Nie ma zobowiązań ani emocjonalnego zaangażowania w seksie. Pokiwał głową. - Będę o tym pamiętał. To normalny ludzki zwyczaj? Laurann Dohner 22

- Dla niektórych, ale nie dla mnie. On tylko żartował. - Ten mężczyzna, który tu był jest twoim kochankiem? Pokręciła głową. - Jest moim przyjacielem. Będzie z tobą pracował w grupie specjalnej. On będzie twoim dowódcą zespołu jeśli zastępujesz Jessie Dupree. Powinieneś go polubić. Ma

poczucie humoru, więc jak dobrze pójdzie docenisz to w nim. Ja doceniam. Twoja żywność i mundury są tutaj. Trey przyniósł ci również mnóstwo napoi. - Dziękuję. Ludzcy przyjaciele oferują sobie nawzajem spotkania, żeby uprawiać seks bez zobowiązań? Próbuję dowiedzieć się o relacjach ludzi. Będę z nimi pracował i muszę spróbować zrozumieć ich zwyczaje. - Nie. Większość przyjaciół nie oferuje sobie spotkań o charakterze seksualnym. Trey oferuje, ponieważ stara się namówić mnie na ponowne sypianie z mężczyzną i po części wygłupia się próbując mnie rozweselić. Myśli, że jeśli pójdzie ze mną do łóżka, będzie mi łatwiej to zrobić kiedy wyjdę na randkę z kimś innym i będzie to prowadziło do seksu. - On chce dzielić z tobą seks żebyś miała seks z innym mężczyzną? Czy tamten mężczyzna jest jego dobrym przyjacielem? Widziałem tego rodzaju sytuacje w pornograficznych filmach, ale nie wierzyłem, że przedstawiały prawdziwe ludzkie zwyczaje seksualne. To powszechny sposób postępowania wśród ludzkich mężczyzn? Nie chcę zaprzyjaźniać się jeśli to oznacza, że będą proponowali dzielenie się ich kobietami. - Skrzywił się. - Nie chcę cię urazić, ale to jest obrzydliwe. Nie chcę oglądać innego samca kryjącego kobietę. To nie sprawi, że będę ją pragnął i ostatnią rzeczą jaką chcę widzieć czy wąchać jest inny samiec podczas dzielenia seksu z kobietą. To zabiłoby moje podniecenie, a poza tym nie chcę ludzkiej kobiety. Bekka wybuchła śmiechem na jego interpretację. Zanosiła się śmiechem, aż objęła się za brzuch. - Przepraszam jeśli obraziłem twoje preferencje seksualne, ale jestem Gatunkiem i nie potrzeba dwóch naszych samców by zaspokoić popęd seksualny samicy. Twoi mężczyźni nie mają naszej wytrzymałości podczas seksu. Obawiam się, że twoja kobieta byłaby przytłoczona jednym z nas, gdyby nawet mogła poradzić sobie z brutalnością uprawiania seksu. Brawn 23

Te okruchy informacji zabiły jej poczucie humoru i spoważniała. - To skomplikowane, ale nie wierz w to co widzisz w pornosach. To są aktorzy z naprawdę kiepskimi scenariuszami w przeważającej części, nie prawdziwe sytuacje i to nie jest jego motywem. On nie chce mnie namówić na trójkąt z nim i jednym z jego przyjaciół. Byłam mężatką, ale teraz jestem wdową. Po tym, tak jakby przestałam umawiać się na randki i Trey myśli, że jeśli weźmie mnie do łóżka, przestanę być przywiązana do mojego męża. Myśli, że jeśli tylko będę miała seks z kimś, kimkolwiek, to będzie bardziej prawdopodobne, że ruszę naprzód z moim życiem. Możesz zaprzyjaźnić się i oni nie poproszą cię byś sypiał z ich dziewczynami czy żonami. - Co to jest wdowa? - Mój mąż miał uszkodzone serce. Wdowa to kobieta, której mąż umarł. Brawn oparł się o ścianę. - Przepraszam. Nasi ludzie też byli likwidowani jeśli Mercile

Industries odkryło, że byli fizycznie wadliwi. Poczuła jakby dostała pięścią w brzuch. - Robili to? Te dupki zabijali każdego z wadami fizycznymi? Jezu. Nie. Mój mąż nie został zamordowany. My po prostu nie kończymy czyjegoś życia jeśli ktoś nie jest zdrowy. Miał wadę serca i umarł gdy duże naczynie w jego sercu pękło. To stało się bardzo szybko. Po prostu złapał się za klatkę piersiową, sapnął i stracił przytomność. Prawdopodobnie nie wiedział co się stało zanim był koniec. Lekarz, z którym rozmawiałam zapewnił mnie, że nie cierpiał i śmierć nastąpiła w ciągu kilku minut. - Lekarze nie mogli naprawić jego wady zanim umarł? - Nie wiedzieliśmy o tym. To była rzadka wada, którą odkryto dopiero później, kiedy przeprowadzono sekcję zwłok. - Wzięła głęboki oddech, by zapobiec dławieniu. Co zwykle miało miejsce gdy wspominała Bradleya i starała się unikać omawiania ponurych szczegółów. Zmiana tematu była konieczna żeby uniknąć łez. - Jesteś głodny?

- Padam z głodu. - Wyniosę się z kuchni i pozwolę ci przygotować posiłek. Trey mówił, że potrzebujesz żeliwnych patelni i postawił jedną dla ciebie do użycia na kuchence. Jest ich więcej w tamtej szafce. - Wskazała. - Rozgość się. Skinął głową. – Odchodzisz teraz? Laurann Dohner 24

Wzdrygnęła się w duchu, zdając sobie sprawę, że nie domyślał się sytuacji. - Właściwie, jeśli o to chodzi ... - Wzięła głęboki oddech. - Nie przeprowadzam się do głównego domu i nie zamieszkam z moim ojcem. Doprowadziłby mnie do szału i uwierz mi kiedy mówię, że lepiej ci będzie mieszkać tu niż z nim. Czasami zachowuje się jak palant i ma tendencję do bycia nazbyt dominującym. Zostaję tutaj. Niemal nie będziesz mnie widywał bo mam dość napięty grafik . Wciągnęła powietrze do płuc. - To duży dom i możemy sprawić, że to zadziała. To będzie prawie tak, jakby mnie tu nie było. Wpatrywał się w nią. – Mam mieszkać z tobą? - Grymas wygiął jego usta. - Naprawdę mi przykro, że to nie jest to czego oczekiwałeś, ale nikt mnie nie pytał zanim podjęto ustalenia odnośnie twojego miejsca zamieszkania. Mój ojciec nie miał prawa oferować mojego domu, ale jestem gotowa dzielić się nim z tobą. Jest zapasowy klucz, który wisi na kołku po prawej stronie frontowych drzwi. Weź go i korzystaj z niego. Uniósł brodę i spiął ramiona z tyłu na tyle, że wypięło to jego masywną pierś. - Rozumiem. Jestem tu, żeby poznać ludzi i dostosować się do życia wokół nich. To będzie dobre doświadczenie dzielić dom z jednym. Dużo mnie nauczyłaś w tak krótkim czasie i nie mogę doczekać się, by

dowiedzieć się więcej. Dziękuję. Miała dla niego dużo uznania za przyjęcie wiadomości lepiej niż się spodziewała. – W porządku. Zostawię cię teraz byś przygotował swój posiłek. Mam zamiar wrócić do salonu i zalać się w trupa. Odkryjesz, że robię to po awanturach z moim tatą. Wpędza mnie w alkoholizm. Zakręciła się i odeszła zanim mógł wypytywać ją dalej. Cała ta rozmowa o jej mężu pozostawiła ją smutną i podatną na zranienie. Dotkliwy ból ściskał jej serce gdy weszła do salonu, usiadła przy barze i nalała kolejnego drinka. Część gówna była związana z tym, że jej ojciec miał rację co do Bradleya, jednak nigdy nie mogła przyznać tego na głos, ponieważ ojciec nigdy w życiu nie pozwoliłby jej o tym zapomnieć. Wypominałby i wykorzystywał jako przykład w każdej kłótni jaką by mieli. Byłoby to tak częste, że nie byłoby zabawne. Wychyliła kolejnego drinka, zamknęła oczy i syknęła, gdy alkohol zapiekł spływając do brzucha.

Brawn obserwował jak Bekka opuszcza kuchnię i westchnął. Wiedział co znaczy zalać się w trupa. Miała zamiar pić w nadmiarze, aż będzie całkowicie upojona i miał tylko nadzieję, że jego nowa współlokatorka nie była jednym z tych ludzi, którzy robili to często. Nienawidził zapachu alkoholu a w filmach widział dość pijanych ludzi by chcieć ich unikać. Brawn 25

Nie było tak, jak oczekiwał, że będzie. Ani trochę. Miał obiecany ustronny dom, prywatność, a zamiast tego mieszkał z ludzką kobietą. Co gorsza, uznał ją za atrakcyjną. Wspomnienie jej pochylonej nad łóżkiem, w którym on będzie później spał, powróciło do niego na chwilę. Miała krągłe, bujne ciało, tak niepodobne do kobiet Gatunku. Wydawała się miękka, delikatna i prawdopodobnie krzyczałaby, gdyby kiedykolwiek uwolnił swoje pragnienie jej. Jej dłoń była mała i bardzo miękka, gdy trzymał ją przy ich zapoznaniu. Pomysł jak dotyka go nimi sprawił, że szarpnął się jego fiut. Oczywiście myśl o przyparciu jej pod nim tylko pogorszyła sprawę. Chyba zgniótłby ją swoim ciężarem, albo niechcący połamał w jakiś sposób. Cicho warknął i ruszył wokół kuchni zapoznać się z nią. Wyciągnął kilka steków, rozgrzał patelnię i znalazł talerz, a następnie sięgnął po szczypce by przewrócić steki, kiedy je podsmaży. Usiadł zjeść przy wyspie, podczas gdy myśli o Becce Oberto dręczyły go. Była komplikacją, którą nie był pewny czy chce się zajmować. Mógł poprosić jej ojca, żeby pozwolił mu mieszkać w większym domu przy drodze. To uprościłoby sprawy, ale byłoby tchórzliwe. Podniósł wzrok na lodówkę i przyglądał się zdjęciom, które tam tkwiły - Bekka z różnymi ludźmi. Uśmiechała się na wszystkich i wydawała się szczęśliwa. To była myląca sprzeczność jeśli zwróciła się do picia alkoholu w nadmiarze. Nie był zbyt pewny swojej wiedzy o ludziach, ale to sugerowało, że miała poważne problemy. Śmierć jej partnera mogła to sprawić. Skończył kolację, posprzątał bałagan i pozmywał po sobie naczynia. Usłyszał muzykę, kiedy zakręcił wodę i wytarł ręce. Było zbyt wcześnie żeby iść do łóżka, a w jego pokoju nie było telewizora. Musiał poprosić o jeden, już odczuł brak swoich kanałów z kablówki i żałował, że zgłosił się na ochotnika do podjęcia misji za jego ludzi. Ktoś jednak musiał pracować z ludzką grupą specjalną. Kobieta Gatunku byłaby idealna do

tej pracy, ale żadnej z nich nie chciał narażać na ludzkich samców. Wszystko czego dowiedział się o nich do tej pory kazało mu wierzyć, że niepokoiliby ją. Taki był ludzki świat poza bramami ONG, a przynajmniej tak mu powiedziano. Kobiety musiały być chronione za wszelką cenę. Sam pomysł pozwolenia którejś narazić się na niebezpieczeństwo sprawił, że całe jego ciało zesztywniało. On wytrzyma na zewnątrz więcej i poradzi sobie, cokolwiek stanie mu na drodze. Lepiej on niż jedna z kobiet. Zaniepokoił się o Bekkę, gdy postawił stopę na najniższym stopniu żeby wrócić do swojego pokoju. Nie była dużą kobietą a wspomnienie filmu, który oglądał sprawiło, że zawrócił. Mogła wypić dość, by stać się gwałtownie chorą i chciał sprawdzić jej samopoczucie. Podążył za rockową muzyką i przystanął w łukowym wejściu do salonu. Bekka siedziała przy barze, z butelką i małym kieliszkiem przed nią. Zdawała się wyczuć go i odwróciła głowę. Posłała mu szeroki uśmiech, a jej nazbyt błyszczące, niebieskie oczy upewniły go, że wypiła zbyt dużo. Pomachała do niego niezgrabnym ruchem. - Cześć super ciacho. Chcesz się napić? Jej głos był trochę niewyraźny i wstrząsnęło nim jak go nazwała. - Nazywam się Brawn. Nic nie wiem o żadnym Gatunku, który wybrał to imię. Laurann Dohner 26

Chichot sprawił, że zatrzęsły się jej ramiona i prychnęła cicho. - Znam twoje imię. Jesteś przystojny, ale wiesz o tym prawda? Uważała go za atrakcyjnego. Zaniemówił na ten fakt. Poklepała miejsce obok niej. - Chcesz się napić? Już nie pali schodząc w dół. Wolno wszedł do pokoju. - Nie piję alkoholu, ale dziękuję za propozycję. Ile wypiłaś? - Nie wiem. - Omal nie spadła z krzesła kiedy poprawiała się na siedzeniu. – Nie dość. Wciąż jestem świadoma. - Picie alkoholu otumania, spowalnia czas reakcji i utrudnia stosowanie logiki. Roześmiała się. - Jesteś taki słodki. Jego brwi podniosły się. Nikt nigdy nie nazwał go tak wcześniej. Dzikus, drań i innymi starannie dobranymi nazwami, ale nigdy czymś takim, co sugerowała definicja. Niepokój gryzł go więcej co do stanu jej umysłu. - Może powinnaś iść do łóżka i przespać się. Słyszałem powiedzenie, że rano rzeczy zawsze wyglądają lepiej. - Jest za wcześnie. - Poklepała barowy stołek obok niej. - Chodź tutaj. Nie ugryzę .

- Nie obawiasz się, że ja to zrobię? - Nie mógł oprzeć się pokusie żeby otworzyć usta i pokazać jej swoje kły, ciekaw dlaczego nie wydawała bać się go. Ludzkie kobiety zawsze się bały. - Nie. - Znowu poklepała barowy stołek. - Podejdź bliżej. - Zmrużyła oczy. - Jesteś trochę rozmyty. - Zachichotała. - Nie piję często, ale kiedy to robię, łał, robię to dobrze. Brawn 27

Nigdy nie słyszał tego wyrażenia wcześniej i podszedł do niej ostrożnie. To był zły pomysł, powinien udać się do swojego pokoju, ale troska trzymała go w miejscu. Potrzebowała kogoś by zaopiekował się nią. Jej partnera nie było już blisko żeby mógł to zrobić, a ojciec nie mieszkał w jej domu. Do niego więc należało upewnienie się, że nie spotka jej żaden nieszczęśliwy wypadek w jej bezbronnym stanie. Usiadł na stołku, zbyt blisko niej w jego ocenie, i miał nadzieję, że ona nie wymiotuje w sposób jaki widział kobiety robiły to w filmach. - Nie rozumiem dlaczego celowo robisz to swojemu ciału. - Masz na myśli kalorie? - Rzuciła okiem w dół. - Mogłabym stracić trochę na wadze. Za dużo siedzę w pracy na tyłku, jednak nie jest już tak, bym miała na kim robić wrażenie. - Kalorie? - No wiesz, bo mam trochę nadwagi. Przyglądał się jej ciału. - Jesteś bardzo mała. Nie możesz dużo ważyć. - Ważę sto sześćdziesiąt funtów (72,57kg). - Zaśmiała się, a potem zakryła ręką usta i zachichotała zanim ją opuściła. – Zwykle kłamię. - Pochyliła się bliżej niego. - Mówię, że ważę dwadzieścia funtów (9,07kg) mniej niż naprawdę. - Dlaczego to robisz? - Kłamię? - Wyciągnęła rękę i przycisnęła dłoń do jego piersi. – To właśnie robią kobiety. Kłamiemy o naszej wadze, wieku i naszej historii seksualnej. Zmieszanie chwyciło go znowu i próbował zignorować ciepło jej dłoni przenikające przez cienką bawełnę koszulki. - Dlaczego miałybyście to robić? - Chcesz wiedzieć coś o ludziach? Oni kłamią. Często jesteśmy podstępnymi draniami albo sukami. Jeśli nasze usta poruszają się, no cóż, spodziewaj się samych bredni. Taka jest właśnie ludzka natura. W moim przypadku, nienawidzę przyznawać się, że spałam tylko z dwoma facetami. Brzmi to żałośnie, a kłamię o moim wieku ponieważ zbliżam się do przełomowego 3-0. Trzydziestka. To zła rzecz dla kobiet. Co się tyczy wagi, nosimy rzeczy próbując ukryć oponki.

- Oponki? - Wiesz, te dodatkowe małe szpetne wybrzuszenia. Laurann Dohner 28

Spojrzał w dół jej ciała, zatrzymał się na jej piersiach i zmarszczył brwi. Podniósł wzrok. Nie ma w tobie nic szpetnego. Wolną ręką sięgnęła po jego, a on pozwolił przenieść ją do jej boku. Przycisnęła ją do talii. Ściśnij. Delikatnie zrobił tak, jak kazała, zadziwiony jak miękkiego ciała dotykał przez ubranie. Uśmiechnęła się do niego. - Czujesz to? Miłosne uchwyty. Mam je. Otworzył dłoń i wypuścił ją. - Jesteś miła w dotyku. - To nie wygląda zbyt gorąco. - Poklepała jego pierś. - Jesteś miły. Mam nadzieję, że faceci z zespołu mojego taty nie zmienią cię. Mężczyźni potrafią być prawdziwie kłamliwymi palantami, ale ty jesteś inny. - Jestem uczciwy. Zmrużyła oczy i oblizała wargi, jej różowy język wybiegł zwilżyć dolną, a ręka ześlizgnęła się nieco niżej naciskając na jego serce. - Trzymaj się tego. - Nie lubię oszukiwania. - Ja też nie. - Odetchnęła głęboko, odchyliła się do tyłu, zdjęła rękę i zwróciła się przodem do baru. – Czasami jednak to konieczne. - Nie rozumiem. Masz tajemnice, które musisz chronić? Owinęła rękę wokół szkła, podniosła je i wypiła łyk. Grymas wykrzywił jej rysy i odstawiła je. - Już nie pali, ale smakuje jak gówno. Powąchał, poczuł wstrętny zapach alkoholu, ale nic nie wskazywało na to, że mógłby smakować ekskrementami. - Nie pij tego. - To pomaga. – Wpatrywała się w bar. - Czasami chcę zapomnieć o pewnych rzeczach i kiedy cierpię, pomaga uczynić mnie odrętwiałą.

Chwyciło go zmartwienie. - Potrzebujesz opieki lekarskiej? - Znowu powąchał, pochylił się trochę bliżej i starał się dogłębnie wciągnąć jej zapach. Pachniała truskawkami, płatkami owsianymi i proszkiem do prania, ale nie odebrał żadnego śladu choroby. Brawn 29

Obróciła głowę i uśmiechnęła się. - Co robisz? - Nie masz chemicznego zapachu ludzi, którzy biorą leki. To wydziela się z porów. Jesteś chora? - Nie. Po prostu miałam okropny gust do mężczyzn i mój ojciec doprowadza mnie do szału. Myślę, że dziadek zostawił mi domek dla gości bo wiedział, że inaczej nigdy nie porozumiem się z tatą. Nie dogadujemy się. - Czy posiadanie rodzica jest trudnym wyzwaniem? Wypuściła drinka i obróciła się przodem do niego. – Nawet nie masz pojęcia! On doprowadza mnie do szału. - Położyła rękę na jego udzie, blisko kolana i spojrzał w dół, by zobaczyć zawiniętą na jego dżinsach. – Czasami jest takim kutasem, nic tylko kontroluje i osądza. Zawsze musiałam być doskonała albo dawał mi o tym wykład. On nie jest, ale zakłada, że ja mam być. Jego wzrok podniósł się. - Ludzie zawsze tak dotykają innych podczas rozmowy? Spuściła wzrok, zaśmiała się i ścisnęła jego nogę. - Przepraszam. - Podniosła rękę i spojrzała w górę na jego twarz. - Twoje oczy są naprawdę niesamowite. Mówiłam ci to? Myślę, że są bardzo piękne. Możesz widzieć kolory i wszystko? - Tak. Moja wizja jest doskonała. - Mój tata myśli, że jesteś miksem lwa albo pantery. Masz ogon? Był w szoku, że zapytała go o to. Jego usta rozchyliły się, ale nic nie wyszło. - Jest w porządku jeśli masz. Nadal uważam, że jesteś gorący. - Moja skóra jest naturalnie cieplejsza od twojej, ale nie mam ogona. To wywołało u niej chichot. Polubił dźwięk i sposób w jaki pojawiały się dołeczki w jej policzkach. Jeszcze raz oblizała wargi. - Jesteś taki zabawny. Czy potrafisz tańczysz? - Tak. - Idę o zakład, że tak. - Otwarcie wpatrywała się w jego pierś, chłonęła ją i westchnęła. –

Niedostępny. Normalka. Mam naprawdę gówniane szczęście. Wspominałam o tym? Laurann Dohner 30

- Chcesz zatańczyć? - Alkohol musiał wpłynąć na jej logikę, ponieważ w tym co mówiła nie było wiele sensu. - Pytałaś czy potrafię, potrafię i lubię. - Nie mam jednodolarowych banknotów. - To wywołało u niej atak śmiechu i niemal zsunęła się z barowego stołka. Sięgnął i delikatnie owinął rękę wokół jej talii by mieć pewność, że nie straci równowagi. Zatańcz ze mną. - Wstał i łagodnie pociągnął ją na nogi. Zachwiała się na niestabilnych, bosych stopach, jej buty czego nie zauważył do tej pory, pozostały na podłodze pod stołkiem. – Powolny rytm może skłonić cię do snu. Nie pozwolę ci upaść . - Chcesz bym zasnęła? - Oparła się o niego, jej ciało rozluźniło się na jego i poczuła się mała w jego ramionach. - To też normalka. Większość facetów na ślepo chciałaby rozebrać kobietę do naga i wypieprzyć ją, gdyby ta była zalana. - Jesteś pijana i nie logiczna. Nigdy nie zaangażowałbym się w dzielenie z tobą seksu. - Cholerna szkoda, - mruknęła i obróciła głowę opierając ją na jego piersi. Chwyciła jego biceps. - Pokaż mi, na co cię stać gorący przystojniaku. Zignorował szybki rytm piosenki rockowej i poprawił chwyt żeby mieć pewność, że nie upadnie, gdyby straciła przytomność. Poruszał swoim ciałem tylko na tyle, by utrzymać ją kołyszącą się na nogach. - Pachniesz naprawdę dobrze. - Palcami muskała jego skórę. - I jesteś naprawdę wielki. - Dziękuję. Nie stanowię dla ciebie zagrożenia. Przytuliła się bliżej, a kiedy popatrzył w dół zauważył, że zamknęła oczy podczas tańca. Nie boję się ciebie. Paznokciami lekko skrobała zewnętrzną część jego ramion i musiał przygryźć warczenie, gdy od tej lekkiej pieszczoty jego penis zesztywniał jeszcze bardziej. To był naprawdę zły pomysł, żeby mieszkać pod jednym dachem, szczególnie z kobietą, która piła alkohol i przyznawała się do bycia zwodniczą. - Masz dziewczynę Brawn? - Nie. - Ktoś pokpił sprawę. Jesteś kochany, że ze mną tańczysz.

- To kolejny termin, którego nigdy nie słyszałem w rozmowie. - Uśmiechnął się. - Jesteś zabawna kiedy pijesz. - Dziękuję. - Puściła jego ramiona i wyciągnęła ręce chwycić górną część jego barów. Czy ja obraziłam cię pytając czy masz ogon, albo czy widzisz kolory? Nie chciałam o to pytać. Po prostu wyrwało mi się z ust. Czy te pytania są zakazane? - Ani trochę. Jesteś mnie ciekawa, a ja jestem ciekaw ludzi. Brawn 31

Podniosła głowę i otworzyła oczy. Przestała poruszać się przy nim, więc tylko podtrzymywał ją trzymając jej wzrok. - Jesteś miksem lwa czy pantery? - Nie wiem. Moje zapisy nie zostały odzyskane. - Mogę dotknąć twoich włosów? Są tak długie i piękne, że chciałam poprosić o to już wcześniej. Szkoda, że ściągasz je do tyłu. Prośba zaskoczyła go. - To utrzymuje je z dala od twarzy. Śmiało. Rosną bardzo szybko. Niedługo znowu będę musiał je obciąć. Oparła się o niego, a on przerzucił je przez ramię i pociągnął w dół na swoją pierś. Przeczesała palcami długą kitę i uśmiechnęła się. - Proszę nie. Są tak jedwabiste jak się wydają i byłoby przestępstwem gdybyś je ściął. Pragnienie żeby zapytać ją czy może dotknąć jej boku jeszcze raz, minus koszulka i poczuć jej miękkie ciało, poraziło go, ale oparł się temu. To byłoby niewłaściwe, wiedział. Trzymał język za zębami. - Powinnam iść do łóżka. - Puściła jego włosy i zsunęła ręce w dół po jego klatce piersiowej. - Taak. Powinnam. - Odprowadzę cię do drzwi aby mieć pewność, że się nie potkniesz. Jesteś trochę niestabilna. - Ok. Dzięki. Cofnęła się, a on puścił jej biodra. Zachwiała się lekko, ale odwróciła się samodzielnie i ruszyła w stronę łukowego wejścia. Trzymał się blisko i niepokoił kiedy wspinała się po schodach. Nie spadła jednak, i pokonała całą drogę do pokoju. Zatrzymała się przy drzwiach, spojrzała na niego przez ramię i zajrzała mu w oczy. - Dobrej nocy Brawn. Słodkich snów.

Skinął głową, nie chciał przyznać się, że kiedy miewał sny, były to przykre wspomnienia z minionej niewoli. Nie chciał jej mówić o koszmarach, które czasami budziły go w środku nocy. Był zlany zimnym potem i pewny, że wolność była tylko myśleniem życzeniowym. Zamknęła drzwi, ale czekał słuchając jej ruchu po pokoju na wypadek, gdyby straciła przytomność. Szelest zdejmowanego ubrania dotarł do jego wyostrzonego słuchu i zamknął oczy, starając się myśleć o czymś innym. Był więcej niż ciekaw jak wyglądałaby nago. Łóżko przyjęło jej ciężar a on pozostał tam nadal, aż jej oddech zwolnił i zapewnił go, że zapadła w sen. Wypuścił głęboki oddech, otworzył oczy i wrócił na dół by wyłączyć muzykę i upewnić się, że parter jest zabezpieczony. Czuł się nie na miejscu w domu Bekki, daleko od swoich ludzi, żyjąc w zewnętrznym świecie ludzi.

Laurann Dohner 32

Rozdział trzeci

Bekka gwałtownie wybudziła się ze snu, w pierwszej chwili zdezorientowana gdzie jest, zanim wróciła jej pamięć. Skrzywiła się przypominając sobie większość swojej pijackiej dyskusji z jej gościem i przyrzekła przeprosić Brawna z samego rana. Spojrzała na zegar na nocnej szafce i zauważyła, że zbliżała się trzecia nad ranem. Powód, który wyrwał ją ze snu odezwał się znowu. Zmarszczyła brwi, słuchając uporczywego szczekania Boomera, ukochanego psiaka jej sąsiadek. Nie było to normalne, że mały piesek hałasował, szczególnie w środku nocy. Odsunęła okrycie i wydostała się z łóżka. Przeszła przez pokój, chwyciła zasłonę i odciągnęła ją na kilka cali żeby popatrzeć ponad murem oddzielającym jej posesję od tej za nim. Z drugiego piętra sypialni mogła zobaczyć dom Mel i Tiny i zmarszczyła brwi na widok, który zastały jej zaspane oczy. Dom świecił jasno, każdy pokój był oświetlony i to też nie było normalne. Kobiety były w późnych latach czterdziestych, pracowały od dziewiątej do piątej w ciągu tygodnia i zazwyczaj widziała tylko kilka świateł w danym momencie. Było bardzo wątpliwe by urządzały wielkie przyjęcie w połowie tygodnia, jeśli w ogóle. Boomer szczekał zajadle, doszedł od niego przeraźliwy pisk i zrobiło się upiornie cicho. Serce Bekki zamarło, okręciła się, pognała do szafy i gwałtownie ją otworzyła. Palcami prześledziła górną półkę, znalazła sznureczek, jedwabisty materiał i pociągnęła go w dół. Podbiegła do okna z ukochaną operową lornetką Bradleya i podniosła ją do oczu kiedy łokciem przytrzymała zasłonę. Szybkie manipulowanie lornetką ustawiło ostrość na dom sąsiadek. W pierwszej chwili nie zauważyła niczego niezwykłego. Mel i Tina nie miały zasłon ani rolet z tyłu domu. Domy były zbyt oddalone od siebie, by kiedykolwiek martwiono się ich potrzebą.

Wszystkie działki domów były wielkie, więc ludzie, którzy mieszkali w sąsiedztwie w naturalny sposób mieli zapewnioną prywatność, chyba że ktoś skierował lornetkę w ich stronę. Salon był pusty. Poruszyła szkłami aż ukazał się widok kuchni, nadal nie dostrzegła żadnego ruchu. Przeniosła się do pokoju dziennego i tam Tina siedziała na krześle. Platynowo-blond włosy kobiety były trudne do przeoczenia, gdy jak oszalała potrząsała głową a Bekka dostrzegła coś srebrnego w dolnej części jej twarzy. - Co u licha? - Bekka była zdezorientowana tym, co widziała na twarzy drugiej kobiety i wtedy to do niej dotarło. - O mój Boże! - Ktoś zakleił taśmą izolacyjną usta jej sąsiadce. Musiała zadzwonić pod 9-1-1. Okradano jej sąsiadki ! Kiedy zaczęła odwracać się by rzucić się do telefonu, ktoś duży, ubrany na czarno, wszedł do pokoju z Tiną. Chociaż był tyłem do niej, wiedziała po jego wielkości, że był to mężczyzna. Uniósł rękę. Niewielki dźwięk wystrzału dotarł do jej uszu zaraz jak Tina gwałtownie szarpnęła się do tyłu na krześle. - O kurwa, - syknęła Bekka. Twarz Tiny przestała istnieć. Krew, posoka i niekształtna masa z platynowo-blond włosami było wszystkim co pozostało. Włamywacz zamordował jej sąsiadkę, strzelił jej w twarz. Brawn 33

Bekka okręciła się, odrzuciła operową lornetkę i podbiegła do nocnej szafki. Nogą uderzyła w łóżko i prawie upadła w ciemnym pokoju, ale znalazła telefon na nocnej szafce. Gdy szarpnęła w górę słuchawkę, zamiast sygnału zgłoszenia cisza spotkała jej ucho. Bała się włączyć światło nie chcąc ryzykować ostrzeżenia włamywacza, gdyby zdarzyło mu się spojrzeć na podwórko gdy je zapali. Postukała w widełki. Przeklęta rzecz była martwa. Nie wpadaj w panikę, myśl! Moja komórka! Zostawiła torebkę na dole gdzieś w pobliżu frontowych drzwi. W pierwszej kolejności otworzyła szufladę, jej palce poszukiwały i znalazły zimny metal, chwyciła broń. Była ciężka dla jej ręki, ale niech ją diabli jeśli pozwoli żeby ten dupek bezkarnie zabił również Mel. Nadal mogła żyć, ale mogła nie mieć kilku minut do przyjazdu glin. Zatoczyła się do drzwi, uderzyła w ścianę obok i szarpnięciem je otworzyła. Bekka zignorowała włącznik światła na korytarzu wiedząc, że włamywacz zobaczyłby jak się zapalają, gdyby spojrzał przez okna bez zasłon w kierunku jej podwórka. Szloch wyrwał się z jej gardła. Próbowała nie rozsypać się gdy pędziła ciemnym korytarzem, źle oceniła stolik i uderzyła w niego. Zaklęła cicho i złapała się za kolano. Podskakiwała kilka kroków i mocniej ścisnęła pistolet, żeby nie upuścić cholerstwa. Ruch sprawił, że gwałtownie sapnęła, gdy ciemny kształt przed nią poruszył się. Otworzyła usta do krzyku, ale przypomniała sobie, że Brawn jest w jej domu. Ciemny cień stał przed jego pokojem. Ulga uderzyła w ostatniej chwili i podkuśtykała bliżej. - Właśnie widziałam jak zamordowano moją sąsiadkę, - szepnęła. - Nie zapalaj światła. Facet może je zobaczyć i zwiać. Dzwonię na policję.

- Jesteś pewna? - Strzelił jej w twarz. - Bekka gwałtownie chwyciła powietrze i poczuła jak gorące łzy spływają jej po twarzy. - Nie słyszałeś dźwięku wystrz ... - Zaszlochała. - Ona jest martwa. Jej twarz była papką i była tam krew. Moja komórka jest w torebce na dole. Linia telefoniczna w mojej sypialni nie działa. Nie chcę żeby facet uciekł. – Przesunęła się koło niego w kierunku schodów. Para rąk nagle pochwyciła ją za ramiona. - Linia telefoniczna nie działa? - Tak. Warknął. - Pozwól mi iść. Muszę dostać się do mojego telefonu i będę ostrożna, mam broń. Ten dupek nie ucieknie nawet jeśli będę musiała postrzelić skurwiela, żeby zatrzymać go do zaaresztowania dla glin. Ilu ludzi widziałaś? Laurann Dohner 34

- Jednego. Puść. Muszę wezwać policję i dostać się tam zanim facet ucieknie. - Nie sądzisz, że jest to niepokojące, że twoja linia telefoniczna nie działa a sąsiadka właśnie została zamordowana? - Jego głos był cichy. - Zostań tu. Mam telefon komórkowy w pokoju. Nie ruszaj się. Oparła się o ścianę, zrozumiała, że jej emocje były zmącone od snu i szoku, i prawdopodobnie nie był to mądry pomysł żeby iść wdrapać się po murze i stanąć twarzą w twarz z uzbrojonym włamywaczem . Dopóki nie zdawał sobie sprawy, że ktoś go widział, nie będzie spieszył się z okradaniem domu a ona nie widziała Mel. Byłaby z Tiną chyba, że już nie żyła. - Dobrze. Jego ręce puściły ją i cofnął się do swojego pokoju. Stała tam ściskając pistolet i próbując wziąć się w garść. Otarła łzy i uspokoiła się na tyle by uświadomić sobie, że wciąż była trochę pijana, i że Brawn miał rację. Wezwanie policji było najważniejsze. Cichy głos Brawna koił jej zszargane nerwy kiedy podszedł bliżej. Jego ciemny kształt zatrzymał się cale od niej. - Wyślij policję i pomoc, - rozkazał, a potem słabe światełko jego komórki zgasło gdy ją zamknął. - Skontaktowałem się z moimi ludźmi i niedługo przybędą nam z pomocą. - Daj mi telefon. Musimy zadzwonić pod 9-1-1. - Oni robią to teraz. Wysyłają nam pomoc.

- My nie potrzebujemy pomocy. Musisz dać mi telefon. Policja musi dotrzeć do domu Tiny. Mel tam jest i wciąż może żyć. Daj mi telefon. On nie może uniknąć odpowiedzialności za to co zrobił. Muszą go złapać, a ja wciąż jestem trochę pijana. Chcę tam pójść i posłać łajdaka do piekła w sposób jaki postąpił z Tiną, ale prawdopodobnie poszłabym do więzienia za zabicie go, bo jestem pod wpływem alkoholu. Nie mogę uwierzyć, że to się wydarzy… - Bądź cicho, - Brawn nagle cicho syknął. - Wiem, że jestem… Jego ręka zacisnęła się na jej ustach, okręcił ją plecami do siebie i po prostu mocno przygarnął jej ciało do swojego. Jedno z jego ramion owinęło się wokół jej talii, a jego oddech powachlował jej ucho. Jego długie włosy łaskotały jej ramię. - Ktoś jest na dole, - szepnął. Poraziła ją groza ... ale to mógł być jej ojciec. Może usłyszał ujadanie Boomera, albo dźwięk wystrzału z pistoletu . Boomer nigdy nie szczekał w nocy i chociaż wystrzał brzmiał słabo, był niepodobny do niczego co kiedykolwiek słyszała a jej tata był ekspertem od broni. Wiedział, jak każda z nich brzmiała gdy strzelały i natychmiast by to zidentyfikował. Brawn 35

Ją sprawdziłby w pierwszej kolejności i przyszedłby uzbrojony, ponieważ spał z bronią w szufladzie nocnej szafki. Do diabła, umieścił pistolet u Bekki w przypadku, gdyby ktoś, kiedyś włamał się do jej domu. Zawsze był naładowany, odbezpieczony i gotowy do strzału. Chciała powiedzieć Brawnowi kto to może być, ale jego dłoń na jej ustach stała temu na przeszkodzie. Bekka podskoczyła, gdy hałas doszedł z dołu, taki dziwny, którego nigdy wcześniej nie słyszała i nie miała pojęcia co go spowodowało. To było coś jakby cichy mechaniczny dźwięk, a potem doszedł stłumiony dźwięk zgniatania, nie jest dobrze. Jej ojciec z tupotem wbiegałby po schodach szukając jej. Byłby chory ze zmartwienia i ruszyłby po nią jak szarżujący byk żeby ją chronić. Jej serce waliło młotem kiedy dotarło do niej, że to nie jej ojciec hałasuje na dole. Ręka Brawna na jej ustach zacisnęła się tak jak i jego ramię wokół talii. Jej stopy opuściły podłogę kiedy podniósł ją w górę swojego wysokiego ciała, wycofując ich oboje do wnętrza jego pokoju. - Nie wydaj dźwięku, - szepnął. Bekka trzymała wargi szczelnie zamknięte, kiedy ręka opuściła jej usta. Użył jej by bardzo cicho zamknąć drzwi sypialni i przekręcił zamek. Wtedy poruszył się, okręcił wystarczająco szybko żeby przyprawić ją o zawrót głowy i podniósł jeszcze wyżej tak, że jej nogi otarły bok łóżka kiedy manewrował nimi do małej łazienki. - Czuję zapach czterech mężczyzn w domu. - Trzymał swój głos cichy tak, aby tylko ona

mogła go usłyszeć. - Czuję też zapach krwi, ale myślę, że pochodzi od zwierzęcia. Chcę byś usiadła na podłodze w kącie i była bardzo cicho. Nie wydaj dźwięku. Czy mnie rozumiesz? Skiń głową jeśli tak. Nie mów ani nie postrzel mnie przez przypadek. - Przerwał, ręka owinięta wokół niej zacieśniła się i wyrwał pistolet z jej palców. – Potrzymam go. Nadal jesteś nietrzeźwa. Skinęła głową nie będąc pewną w jaki sposób o tym wiedział, ale nie mogła protestować. Zwolnił ją w dół swego ciała i metal brzęknął kiedy położył broń. Obie ręce zacisnęły się na niej i obrócił ją twarzą do siebie zanim przeniósł chwyt na czubek jej głowy. Łagodnie pchnął nakłaniając do zejścia w dół. Rękoma przeciągnęła po gorącej, nagiej piersi kiedy użyła jego ciała do zapanowania nad swoim drżeniem. Adrenalina i alkohol wciąż były w jej organizmie czyniąc jej ruchy niezgrabne. Opuściła się, przesuwając rękoma po jego skórze dopóki nie trafiła na bawełnę jego spodni dresowych i zdała sobie sprawę, że w innych okolicznościach byłoby to prawdopodobnie nieprzyzwoite, gdy przykucnęła przed nim, aż jej twarz była na równi z jego kroczem. Plecami otarła się o ścianę co uświadomiło jej, że wcisnął ją w kąt w pobliżu umywalki i ściennej półki na ręczniki. Puścił jej głowę i cofnął się. Uniosła ją i ledwie dostrzegała ruch jego ciemnego cienia, póki nie dotarł do wejścia, gdzie słabe światło z reflektorów głównego domu, które ojciec zawsze utrzymywał włączone sprawiło, że łatwiej było go zobaczyć w lekko oświetlonym, nawet przez zaciągnięte zasłony pokoju. Przykucnęła tam zdając sobie sprawę, że jej koszula nocna zwinęła się w pasie i nagie nogi były odsłonięte. Gdyby było widno Brawn mógłby zobaczyć jej bieliznę i z rozłożonymi nogami nie była to godna pozycja. Nie poruszyła się jednak, obawiając się, że mogłaby się przewrócić albo wydać dźwięk. Pomoc jest w drodze i Brawn był w pobliżu. Nie była sama. Laurann Dohner 36

Nowy Gatunek miał niesamowity słuch i zdolność widzenia w ciemnościach. Ojciec powiedział jej kiedyś o tym. Inna rzecz, o której jej mówił, to że mieli zdolność tropienia zapachu. Tak właśnie to nazwał. Mówił, że większość z nich może poczuć zapach rzeczy, których inni nie mogli. Brawn powiedział, że poczuł zapach czterech mężczyzn w domu. Skąd on wie, że to mężczyźni? Przygryzła wargę, żeby powstrzymać wyszeptanie do niego pytania. Powiedział też, że poczuł zapach krwi zwierzęcej. Boomer. Wydał ten straszny dźwięk zanim szczekanie ucichło. Czy on wyczuł zapach krwi Boomera? Ta myśl sporo ją otrzeźwiła. Trzymała swój wzrok zablokowany na niewyraźnej sylwetce Brawna podczas, gdy on schylił się, chwycił coś spod łóżka i wycofał się do łazienki. Pozostał tam, jakby ją chronił i to sprawiło, że poczuła się lepiej dopóki hałas skrzypienia nie dotarł do jej uszu. Wiedziała, że to trzeci stopień od góry. Zawsze wydawał ten dźwięk kiedy stanęło się na nim, a to oznaczało, że ktoś wchodzi na górę. Nic nie miało sensu. Dlaczego mężczyzna, który zabił Tinę miałby być w jej domu? Brawn powiedział, że poczuł czterech. Jeżeli on tak powiedział, to prawdopodobnie była to prawda. Mężczyzna, który zabił Tinę nie mógł włamać się do jej domu tak szybko, co oznaczało, że było ich co najmniej pięciu. To może być szajka włamywaczy mająca na celu okolicę. Chciała ostrzec Brawna, ale bała się odezwać. Drzwi sypialni nagle wybuchły otwierając się z głośnym trzaskiem, gdy coś mocno w nie uderzyło. Drewno rozprysło się, a Bekka rzuciła rękę na usta by stłumić krzyk. Podskoczyła, mocno

przylgnęła plecami do ściany i zdołała utrzymać przerażone spojrzenie zablokowane na Brawnie. Nie poruszył się, dźwięk nie wydawał się go przestraszyć, ale potem coś upadło na drewnianą podłogę. Cokolwiek to było brzmiało jak metal i potoczyło się z charakterystycznym dźwiękiem. To zmusiło duży Gatunek do ruchu. Poderwał się ze swoich stóp, okręcił, a jej oczy rozszerzyły się, gdy jego ciało uderzyło w jej zanim pojęła, co się dzieje. Wyparło jej powietrze z płuc od siły ciężkiego ciała ciśniętego na nią. Bokiem uderzyła w podłogę, a jego waga miażdżyła ją bezlitośnie kiedy ją przykrywał. Ogłuszający huk, o rozdzierającym uszy natężeniu przeszył jej głowę i oślepiło ją jaskrawe światło mimo, że powieki miała zamknięte. Nawet podłoga zadrżała pod jej plecami i udami od siły eksplozji. Ryk wydarł się z Brawna dodatkowo ją ogłuszając, ponieważ jego usta były cale od jej ucha, i odtoczył się. Ciężar zniknął z jej ciała, a ona gwałtownie otworzyła oczy i walczyła by zassać z powrotem powietrze do płuc. Spostrzegła go jak wypada przez drzwi łazienki, że światła w pokoju były włączone i dym unosił się pod sufitem. Był biały i mocno się kłębił. Brawn otworzył ogień, dźwięk strzałów sprawił, że wzdrygnęła się i zagapiła na widok jaki sobą przedstawiał tylko w parze ciemno-szarych spodni od dresu i z berettą zaciśniętą w dłoni. Lufa błyskała kiedy zwalniał pociski. Ktoś wrzasnął, dźwięk ledwie do odróżnienia w zgiełku. Brawn ryknął znowu dzikim, przerażającym dźwiękiem i rzucił się ciałem z powrotem do łazienki. Dziwne metalowe rzeczy uderzyły w drzwi łazienki cale od niego. Co najmniej sześć, długie na kilka cali wbiły się w cienkie drewno. Brawn wypadł z łazienki, rzucił się swoim wielkim ciałem na łóżko i znowu otworzył ogień. Posłał tylko dwa strzały gdy pistolet albo zaciął się, albo skończyły się naboje. Bekka sapnęła, zbyt wstrząśnięta by się poruszyć i wytrzeszczyła oczy, gdy trzech mężczyzn całych ubranych na czarno rzuciło się nagle na Nowy Gatunek. Kiedy patrzyła przerażona w szoku, użył swoich nóg by zrzucić jednego z nich ze swego ciała. Facet uderzył w sufit na tyle mocno, że posypał się tynk zanim zwalił się na łóżko, uderzył w jego bok i odbił się na podłogę. Brawn 37

Rusz się ! Jej umysł krzyczał, ale niezdarnie gramoliła się żeby się przetoczyć. Jej kończyny były ciężkie, niespójne z mózgiem, a uszy dzwoniły od głośnych dźwięków. Miała zawroty głowy, gdy podźwignęła się i boleśnie uderzyła dłonią w blat umywalki. Koniuszki palców otarły się o metal i to zmotywowało ją by walczyć mocniej i wstać z kolan. Obróciła głowę spojrzeć na Brawna. Kolejny z napastników został odrzucony od niego w kierunku drzwi sypialni i korytarza. Brawn skręcił ciało, machnął nogami i w mgnieniu oka zaskoczył z łóżka znajdując się teraz z łóżkiem pomiędzy nim a drzwiami sypialni. Cofnął się, zawarczał wściekle i ryknął. Jego palce wygięły się po bokach jak szpony i obnażył ostre zęby. Facet, który uderzył w sufit podniósł się i dźwignął na nogi. Bekka zacisnęła palce na pistolecie, zachwiała się na nogach i niepewnym krokiem zbliżyła do drzwi łazienki z palcem ułożonym na spuście. Bez broni Brawn był bezbronny, złapany w pułapkę między łóżkiem a oknami i stał w obliczu niebezpieczeństwa. Umiała strzelać i była cholernie zdecydowana skorzystać z tego. Ojciec nauczył ją by nigdy nie otwierała ognia, chyba że była gotowa zabić. Była. Niemal dotarła do drzwi kiedy głupi sukinsyn, który właśnie wstał z podłogi spróbował zmierzyć się z Brawnem. Zamarła obserwując jak Gatunek zamachnął się wielką dłonią na faceta w

czerni, uderzył w jego gardło a następnie silnie pchnął drugą. Facet poleciał w jej stronę. Coś ciepłego i mokrego spryskało jej twarz gdy mężczyzna, którego ciął Brawn runął na podłogę między łóżkiem a drzwiami łazienki. Twarz napastnika była zwrócona w jej stronę i nie było żadnej możliwości przegapienia przerażającego widoku jego rozpłatanej od ucha do ust twarzy. Oczy obcego mężczyzny były szeroko otwarte, przerażone i zamrugał nimi. Krew wypływała ze strasznej rany zbierając się na podłodze pod jego ustami i wydał syczący dźwięk. Martwe oczy wpatrywały się w Bekkę po tym jak wciągnął swój ostatni oddech. Czas zamarł. To było surrealistyczne, zbyt wstrząsające dla jej umysłu i jej reakcje wyłączyły się, a krew powoli rozprzestrzeniała się po podłodze aż niemal dotknęła palców jej stóp. To wyrwało ją z odrętwienia i przywróciło do chwili obecnej. Minęło zaledwie kilka sekund, ale pojęła, że wilgoć na jej twarzy też jest krwią. Coś metalowego uderzyło w drewnianą podłogę pokoju obok i potoczyło się. Odwróciła się tyłem, skuliła, próbując chronić się przed hukowo-błyskowym granatem. Była pewna, że to było to, co spowodowało ten dźwięk. Brawn znowu ryknął, ale później nie mogła niczego usłyszeć nad głośnym wybuchem, który rozdarł sypialnię i wydawał się przebijać jej mózg. Nawet z mocno zaciśniętymi oczyma i tyłem do niego, na sekundy oślepiło ją białe, palące światło. Udało jej się pozostać na nogach, szybko doszła do siebie i po wyprostowaniu z powrotem okręciła się wokół. Pistolet w jej odrętwiałej ręce szarpnęła w górę mierząc w otwór drzwi i wytrzeszczyła oczy na widok Brawna, który leżał bez ruchu na części łóżka. Po prostu opadł na kolana, a jego górna część ciała spoczywała na materacu z włosami rozsypanymi na prześcieradłach. Nie ruszał się, ale zauważyła, że jego klatka piersiowa unosi się lekko, co zapewniało, że oddychał. Ktoś stanął przed wejściem przesłaniając jej widok Brawna i cofnęła się. Facet był cały ubrany na czarno, jego twarz pokrywała maska a gogle skrywały nawet oczy. Były przyciemniane, nie noktowizory tylko mniejsze. Jej ręka zadrżała kiedy przypomniała sobie, żeby trzymać broń wycelowaną w niego. Laurann Dohner 38

- Spokojnie, - zażądał szorstko. Powoli podniósł ręce rozciągając je na prosto z dala od boków i zobaczyła dziwną broń w jego dłoni. To nie było coś, co kiedykolwiek wcześniej widziała. Było pokaźnych rozmiarów, z pękatą beczułką, jakby dłuższa wersja pistoletu z okrągłym cylindrem u jego podstawy. Zerknęła na metalowe rzeczy wbite w drzwi łazienki zanim jej uwaga szarpnęła się do jego zamaskowanej twarzy i oczu. To coś strzelało tym. Wiedziała, chociaż nie miała pojęcia co to było. - Nie ruszaj się. - Jej głos zadrżał. – Strzelę. - Spokojnie, - powtórzył, nie poruszając nawet mięśniem. - Nie masz szans na przeżycie jeśli mnie zabijesz. Pociągnij za spust a moi ludzie zdejmą cię. Rozumiesz mnie? Ogarnęło ją przerażenie. Wiedziała, że jest ich więcej, że nie wciskał jej kitu, ale oni zabili Tinę. Ją też zabiją. Nie byli włamywaczami. Fakt ten dotarł do niej szybko i mocno. Byli ubrani jak ludzie jej ojca kiedy ruszali na tajną operację. Widziała dość prania taty żeby rozróżnić wojskowe kwestie kiedy je widziała. Co się kurwa, tutaj dzieje?

- Przyszliśmy po Nowy Gatunek. - Utrzymywał swój głos cichy i spokojny. - To wszystko. Opuść broń panienko. Nie jesteś naszym celem. - Nie możesz go mieć. - Jej głos wydobył się trochę silniejszy. - Nie jestem głupia, nie opuszczę pistoletu. I nie spudłuję do ciebie. - Poprawiła cel żeby upewnić się, że wiedział, iż mierzy w środek jego czaszki. - Każ swoim ludziom wypierdalać, albo tygodniami będę czyścić twój mózg ze ścian. Zadzwoniłam pod 9-1-1. Policja powinna być tu lada chwilę. - Kurwa, - męski głos zasyczał z drugiej strony ściany mówiąc jej, że inny mężczyzna był cale od drzwi i w zasięgu ręki dupka, który wypełniał drzwi łazienki. - Każ swojemu facetowi wycofać się. - Jej palec zacisnął się na spuście. - Boję się, jestem spanikowana jak diabli, i mogę do ciebie wypalić jeśli dostrzegę nawet najmniejszy ruch. - Wycofaj się, - facet, który wydawał się szefować rozkazał. - Ona ma berettę wycelowaną prosto w moją głowę. - I potrafię jej użyć, - dodała. Zerknęła na przestrzeń pomiędzy głową faceta a drzwiami i zobaczyła nadal nieruchomego Brawna. Jej uwaga skoncentrowała się na zagrożeniu. – Ruszaj się naprawdę wolno i rzuć broń. Jego dłoń otworzyła się i dziwna broń spadła na martwego faceta na podłodze. - Jesteś gliną? - Nie, ale nie chybię do ciebie. Odchrząknął. - Jesteś jego osobistą ochroną? Brawn 39

- Nie, ale zabiję cię żeby go chronić. Nie zabierasz go. Rozkaż swoim ludziom żeby opuścili mój dom, ale ty się nie ruszasz. Jesteś moim zabezpieczeniem, że nie będą próbowali niczego głupiego. Spróbują i jesteś martwy. - Twój dom? On mieszka z tobą? - Zamknij się i rób, co powiedziałam. Każ swoim ludziom wynosić się. Zawahał się. - Dobrze. - Palce jego otwartej dłoni drgnęły z boku w falowym ruchu. Odprężyła się nieco, błąd z jej strony myśląc, że bezgłośnie, sygnałem ręki, wydał ludziom rozkaz odejścia. Zamiast tego pociski przebiły ścianę na wylot. Pociągnęła za spust i rzuciło jej ciałem na podłogę. Ciężar przygniótł jej plecy. Nie mogła nawet krzyknąć z bólu bycia miażdżoną i wyrwano

jej pistolet z palców. Ktokolwiek ją powalił przesunął ciężar ciała, boleśnie zacisnął rękę na włosach i zmusił jej głowę do odchylenia do tyłu. Wtedy wciągnęła powietrze i krzyknęła. Łokieć wbił się w jej plecy ucinając dźwięk świeżym bólem i ciało podniosło się. Zauważyła swój pistolet w pobliżu toalety, zbyt daleko by go chwycić zanim została pociągnięta w górę brutalnym chwytem, zaciśniętym na włosach u nasady szyi. Zachwiała się na nogach i uczepiła ręki w rękawiczce a kiedy odezwał się, zrozumiała, że pokpiła sprawę z zabiciem sukinsyna. - Parę cali minęłaś cel, ale przyłożyłaś mi w policzek. - Mówił wściekły. - Zapłacisz za to suko. Pchnął ją mocno. Walnęła w ścianę i jęknęła. Obróciła się, wiedziała, że umrze i modliła się o ojca, żeby dopisało mu szczęście z jego randką i nie spał w domu. Słyszałby eksplozje i strzały z głównego domu. Któryś z tych drani musiał zabić ojca zanim zaatakowali jej dom, albo spędzał noc gdzie indziej. Inaczej ruszyłby już po nią. Spojrzała z wściekłością na sukinsyna, który miał ją w pułapce. Z satysfakcją patrzyła na rozdarcie w czarnym materiale w pobliżu jego ucha, czerwień ukazującą się z krwawiącej rany zadanej przez pocisk i miała nadzieję, że zostanie mu blizna jak diabli. Podniosła głowę, rzuciła mu pełne wściekłości spojrzenie i zacisnęła palce w pięści po bokach. - Pierdol się. Dwie kolejne ubrane na czarno postacie weszły do łazienki. Faceci wyciągnęli swoją dziwaczną broń i wymierzyli w nią. Jeden z nich odezwał się. - Wszystko w porządku Randy? - Świetnie, - ich dowódca westchnął. - Drasnęła mój policzek, ale w większości zdążyłem odskoczyć. Spojrzała w górę i uświadomiła sobie, że strzelali przez ścianę dzielącą sypialnię i łazienkę zbyt wysoko, by mogli trafić ją gdzie stała. To zamąciło jej w głowie, ponieważ do tej pory była pewna, że próbowali ją zabić. - Kim jesteś? Laurann Dohner 40

Randy gwałtownie sięgnął ręką i złapał ją za gardło, oderwał od ściany i znowu zacisnął pięść we włosach. Szarpnął wystarczająco mocno by odchylić jej głowę do tyłu, gdy przyciągnął ją ciasno do siebie. Mogła wyczuć papierosy w jego oddechu, który powiał przez materiał na ustach. - Ona jest jedną z nich? - Jeden z jego ludzi podszedł do niej z boku. - Nie. To człowiek. Jestem pewny. Ona nie jest Nowym Gatunkiem. Jej oczy są normalne. Ktoś jeszcze wszedł do łazienki. – Odbieramy policyjny trajkot. Nasz drugi zespół właśnie przechwycił gliny. Nadchodzą. Mamy cztery minuty.

- Kurwa, - syknął Randy. Puścił ją i pchnął silnie na ścianę. Chwycił swoje nieuszkodzone ucho i stuknął w nie. - Tu Pies Alfa. Mamy kobietę w łazience samca. Ona oczywiście daje mu dupy bo przyznała, że to jej dom i oboje byli zamknięci w jego pokoju. - Przerwał na kilka sekund. - Żyje. Sprawdziłem i ona nie jest jednym z nich, jest człowiekiem. - Znowu przerwał. - Zrozumiałem. Przywiozę ją z nim. – Stuknął w ucho ucinając transmisję. Chwycił ją za włosy, szarpnął od ściany i zacisnął pięść także na plecach jej koszuli, po tym jak zakręcił nią wkoło. - To twój cholernie szczęśliwy dzień. Masz żyć. Ruszaj się. Spróbujesz czegoś a zadam ci okropny ból. Mam rozkaz doprowadzić cię oddychającą, ale nikt nie powiedział, że nie mogę sprawić ci cierpienia. Zatrzymał ją w drzwiach łazienki. Martwy facet był cale od jej bosych stóp. Poczuła wilgotne ciepło na podłodze, podobne do ciepłego syropu. Nie spojrzała w dół po potwierdzenie, że stoi w kałuży krwi. Nie musiała widzieć żeby wiedzieć. Mdłości zakotłowały się i wydała dławiący dźwięk. Ręka napięła się na jej koszuli i mężczyzna szarpnął nią. – Rzygniesz, a złamię ci cholerną szczękę. Bekka gorączkowo walczyła o zapanowanie nad przymusem. Patrzyła bezradnie jak dwóch ludzi podniosło Brawna z łóżka. Chwycili go pod pachy i podciągnęli w kierunku drzwi. Kim są te dupki? Była przerażona. Każdy organ ścigania i ochrony porządku publicznego zidentyfikowałby się przed atakiem. Pominięcie tego stawiało ich po przeciwnej stronie wymiaru sprawiedliwości. Może to najemnicy? Bekka zadrżała na tę myśl. Ojciec mówił, że różnica między jednym z nich a żołnierzem jest taka, że jego ludzie zabiliby tylko wtedy, gdyby dostali taki rozkaz. Trzech więcej odzianych na czarno mężczyzn z zakrytymi twarzami i włosami weszło do pokoju. Jeden z nich wyciągnął kolejną niezwykłą broń, wycelował w nogę Brawna i strzelił. Strzałka wbiła się w górną część jego uda, ale on nawet nie drgnął nadal nieprzytomny. - Druga, - mężczyzna, który do niego strzelił westchnął. - Obserwujcie go. Nie chcemy go zabić. Za kwadrans zaaplikujemy mu następną dawkę. - Kurwa, - inny facet cicho zaklął. - To go nie zabije? To cholernie dużo. - Oni mają wysoką tolerancję na leki przez te wszystkie lata testów i mają szybki metabolizm. Nie chcesz, żeby ten drań obudził się, dopóki nie będziemy mieli go w klatce. To byłby twój ostatni błąd jaki kiedykolwiek popełniłeś. Brawn 41

- Nie było tak trudno go dostać. - Randy zachichotał. - To było łatwiejsze niż myślałem.

Mężczyzna, który strzelił strzałką do Brawna pokręcił głową. - To przez kobietę. Nie mógł uciec, więc musiał walczyć. Gdyby jej tutaj nie było, nie złapalibyśmy go. Wydostałby się przez okno i był mile5 stąd zanim dotarlibyśmy do pokoju. Zamknął drzwi i czekał na nas kiedy zaatakujemy żeby ją bronić. Słyszał jak nadchodziliśmy. Bekka poczuła się okropnie. Brawn nie zostałby schwytany, gdyby nocowała w domu ojca. Gówno. - Wynośmy się. Policja wkrótce tu będzie. - Randy pchnął ją z tyłu. - Idziesz. Strzelec schował swoją pękatą broń do kabury na udzie, przesunął się do przodu i chwycił nogi Brawna. W trójkę wynieśli go na zewnątrz i Bekka była zmuszona iść za tym trio. Randy utrzymywał ciasny chwyt na niej i nie kłopotała się walką. Było ich zbyt wielu dla niej by mogła wygrać. Byli oczywiście dobrze wyszkoleni i chociaż ojciec nalegał na naukę sztuk walki, była realistką. Wyszli na zewnątrz z tyłu domu gdzie cała futryna przesuwanych drzwi na taras została całkowicie usunięta w jednym kawałku od ściany. Przenieśli Brawna pod tylny mur graniczący z podwórkiem Tiny i Mel. Jeden mężczyzna puścił nogi Brawna i wspiął się na mur, a dwóch pozostałych podniosło jego bezwładne ciało. Odległy dźwięk syreny sprawił, że Bekka musiała zwalczyć pragnienie zaatakowania Randy’ego. Być może mogłaby wziąć go z zaskoczenia i uciec w ciemność. Nie mieliby dużo czasu na szukanie jej zanim przybędzie policja, jednak równie dobrze mogli po prostu strzelić jej w plecy. Zabić ją. Brawn został schwytany, ponieważ nie chciał jej zostawić i ratować się ucieczką. Zacisnęła zęby gdy dupek popchnął ją na mur. Trójka niosąca Brawna już go pokonała i zniknęła z widoku. Podniosła ramiona chwycić górną część ogrodzenia. Nie opuści Brawna. Był bezbronny, odurzony, a ona może dostrzec okazję na uratowanie go. Nigdy nie zostawiaj za sobą towarzysza. To była jedna z ulubionych maksym jej taty. Pieprzenie! Po prostu nie zamierzała porzucić Brawna w kłopotach.

5 mila

– 1,61 km

Laurann Dohner 42

Rozdział czwarty

Bekka żywiła nadzieję, że być może policja zdąży przyjechać na czas i uratują ich, dopóki nie została wepchnięta do czekającego czarnego vana zaparkowanego na podjeździe Mel i Tiny. Zobaczyła białe logo reklamujące firmę ochroniarską naklejone na całym boku wozu. Byli cwani, gliniarze prawdopodobnie nie będą ich zatrzymywać myśląc, że byli tam, żeby odpowiedzieć na cichy alarm. Jej optymizm umarł. Randy wepchnął ją tylnymi drzwiami do środka dobrze oświetlonego wnętrza furgonetki i prosto do wielkiej klatki. Wylądowała na czymś ciepłym. Brawn leżał rozciągnięty pod nią, nieruchomy i z zamkniętymi oczyma. Głośny dźwięk za nią sprawił, że podskoczyła gdy trzasnęły drzwi klatki zamykając ich razem w środku. Bekka przyglądała się ludziom zgromadzonym w przedniej części handlowej wielkości vana. Drzwi kierowcy i drzwi pasażera z przodu otworzyły się i wpuściły dwóch mężczyzn więcej. W sumie było siedmiu. Twarz kierowcy nie była zakryta i była całkiem pewna po tyle jego głowy, że to był kutas, który strzelił do Tiny. Odwrócił się i spojrzał do tyłu. - Zwijamy się ludzie. - Zachichotał. - To była łatwo zarobiona forsa. - Silnik zapalił i van potoczył się do przodu, uwożąc ją. Śmiech zabrzmiał wokół, po czym jeden z mężczyzn zamknął przegrodę oddzielającą od szoferki aby mogli zachować światła nie będąc widzianymi przez nikogo. - Cóż, nie dla Smitty’ego. Więcej śmiechu. - I tak był kutasem. - Może powinniśmy byli zabrać jego ciało z nami. - Nie. To zmyli policję. Miał na koncie listę kradzieży z włamaniem. Bekka nie potrafiła powiedzieć, który z nich mówił z ich zakrytymi ustami. Przesunęła ciało, żeby zdjąć swój ciężar z Brawna. Klatka była wielka, przeznaczona dla dużych zwierząt, jednak nie na tyle duża, by mogła siedzieć bez konieczności lekkiego napierania na niego. Usadowiła się na podłodze klatki, na tyłku i pochyliła nad piersią Brawna. Z niepokojem przyglądała się jego twarzy i dwoma palcami dotknęła szyi by poczuć słaby, ale równy puls. - Patrz. To musi być miłość. Ona go dotyka. Któryś parsknął śmiechem. - Nie miałbym nic przeciwko żeby dotykała mnie. - Ja też nie. Bekka zignorowała ich i odgarnęła z czoła włosy Brawna, gdy zauważyła zadrapanie powyżej brwi. Rana nie była głęboka i nie krwawiła dużo, wsunęła palce w jego pasma by poszukać jakichkolwiek ukrytych guzów. Odnotowała ich jedwabistą miękkość kiedy go badała, ale nie

znalazła żadnych oznak urazu głowy. - Myślisz, że będzie z nim to robić ? Kilku z nich zaśmiało się. - No cóż, jeśli nie z nim, to pewnie z którymś z nich. Więcej z nich roześmiało się. Brawn 43

- Myślę, że kiedy wrócimy zgłoszę się na ochotnika do obserwowania monitora. Chcę to zobaczyć, jeśli lekarka będzie chciała żeby się pieprzyli . Więcej śmiechu. Bekka zacisnęła zęby i spojrzała w górę. Patrzyła z wściekłością na zwrócone w jej stronę głowy i napotkała oczy obserwujących ją mężczyzn, ponieważ zdjęli gogle w czasie, gdy ona zajmowała się Brawnem. - Popełniliście najgorszy błąd w swoim życiu. Mój ojciec wytropi i zabije każdego kto brał w tym udział, więc mam nadzieję, że szybko wydacie swoje pieniądze. Jeden z nich prychnął. - A kto jest twoim tatusiem, gorąca dupo? - Mieszka w dużym domu na terenie posiadłości, na którą właśnie napadliście i nienawidzi najemników. - Powiedziała to, żeby sprawdzić czy odpowiedzą. Potrzebowała odpowiedzi a każde słowo może dać jej wskazówkę z jakiego rodzaju bałaganem ma do czynienia. - Nienawidzę ci to mówić, ale nikt ciebie nie znajdzie tam dokąd zmierzasz. Twój tatuś prawdopodobnie skulił się pod łóżkiem kiedy usłyszał strzały. Dupki są mocni w gębach przy swoich dzieciach, ale nie robią nic. Więcej śmiechu. Bekka nie wiedziała dlaczego ci ludzie chcieli Brawna i nie była pewna, dlaczego po prostu jej nie zabili. Oczywiste było, że nie mieli żadnych skrupułów zabijając niewinnych ludzi skoro Tina była martwa. Ulga spłynęła na nią, ponieważ dowiedziała się jednej rzeczy na pewno. Jej ojciec przybędzie do jej domu o ósmej rano by odebrać Brawna. Żył. Tim Oberto poruszy niebo i piekło, żeby odnaleźć swoją jedyną córkę. To może zająć trochę czasu, ale zrobi to. Szukał i odnajdywał Nowe Gatunki, które były trzymane w niewoli. Opuściła wzrok i wpatrywała się w Brawna. Wyglądał inaczej kiedy spał, bezbronnie i mniej onieśmielająco. Ojciec i jego grupa przyjdą po nią i Brawna. Musi tylko dostatecznie długo utrzymać ich przy życiu.

Czy to zajmie godziny? Dni? Tygodnie? Walczyła ze łzami, nie chcąc dać satysfakcji obserwującym ją draniom, ale nie było to łatwe. Mogła przetrwać godziny, ale dni, albo tygodnie? A co jeśli tata nigdy nas nie znajdzie ? Odepchnęła tę myśl daleko. Był dobry w tym co robił. W pokoju gościnnym zostało martwe ciało i chociaż faceci, którzy ich porwali mogli myśleć, że pozostawienie go zmyli policję, będzie tropem dla jej ojca. Zrobi więcej niż sprawdzenie kartoteki. Przekopie historię martwego gościa, żeby odszukać każdego dupka w tym vanie i zmusić ich do wyjawienia co się z nią stało. - Czy ktoś dzwonił do suki przekazać jej, że mamy nie tylko samca, ale i jego dziewczynę? Być może dostaniemy premię. - Ja dzwoniłem, - Głos Randy’ego był rozpoznawalny. - Jest podekscytowana. Naprawdę chce obiektu badań bez stosowania leków. Sądzi, że leki zaburzają eksperyment. Wierzy, że to może być kluczem do sukcesu. Była szczęśliwsza niż kiedykolwiek słyszałem. Laurann Dohner 44

- Może ona powinna wejść do jednej z klatek z którymś z samców. Jest taką przerażającą suką, że byłby zbyt przerażony żeby nie zrobić tego, czego od niego chciała. - Ona jest za bardzo wysuszona, żeby coś zrobiło się mokre, - jeden z nich zaśmiał się. – Albo mogła o tym myśleć. Wiem, że gdyby spojrzała na mnie tym swoim złowieszczym wzrokiem i kazała mi opuścić spodnie, mógłbym chcieć zjeść mój pistolet, ale byłbym zbyt przerażony żeby odmówić. Byłbym sztywny ze strachu. Śmiech wybuchł w furgonetce. Jeden facet walnął w ścianę vana. - Widok jak ta suka przechyla się. – Ryczał ze śmiechu. - A jak sobie wyobrażasz ją pochylającą się przed 358? Które z nich stanowiłoby bardziej przerażający widok? On wchodzący na nią, czy jej twarz? - Zapomnij o twarzy doktor Elsy. Jak ci się podoba myśl o zobaczeniu jej rozebranej do naga? Dobrze, że opuściłem obiad. Zaśmiewali się. - Wyobrażacie ją sobie jak świntuszy. Albo gorzej, że ma bachora? Nie obchodzi mnie, kto by ją puknął i zrobił tej suce brzuch, ale gdyby wyglądał jak ona, byłby najbrzydszym pieprzonym dzieciakiem w historii. Wszyscy śmiali się, ale Bekka czuła strach. Kimkolwiek była ta doktor Elsa, nie była lubiana przez mężczyzn, którymi kierowała. Rzeczy, które mówili dawały jej jednak informacje i trzymała swój wzrok na Brawnie mając nadzieję, że nie przestaną rozmawiać. Im więcej mówili, tym więcej wiedziała. Numer 358 był osobą. Całemu Nowemu Gatunkowi nadano numery zamiast imion czy nazwisk, kiedy byli eksperymentami w ośrodkach badawczych Mercile. Zgadywała, że wymieniony

numer był przypisany do Brawna, co oznaczało, że dupki śledzili go. Jeśli oni znają jego laboratoryjny numer to ... cholera. Z pewnością muszą pracować dla Mercile Industries. Tego rodzaju informacje były w wysokim stopniu utajnione. Nawet jej ojciec nie mógł dostać pozwolenia. Mówił jej także, że pracownicy Mercile palili ich dokumentację medyczną i niszczyli komputery przez czas, jaki grupy szturmowe potrzebowały na przeniknięcie na teren i doręczenie nakazów rewizji by szukać Nowego Gatunku. Dlaczego Mercile chce Brawna żywego? To miałoby więcej sensu, gdyby oni po prostu chcieli go zabić. ONG zasypywała firmę pozwami sądowymi prawie co miesiąc próbując zniszczyć ich finansowo. Dla każdego odnalezionego i uratowanego Nowego Gatunku osobny pozew, zostały również wniesione zarzuty karne przeciwko nim i dokonywano więcej aresztowań. Organizacja Nowego Gatunku była mądra w swojej metodzie. Upewniała się, że Mercile nigdy nie podniesie się na tyle, by wznowić swoje badania. - Hej! - Jeden z mężczyzn krzyknął. Bekka wyrwała się z zamyślenia i spojrzała w górę. Jeden z nich przysunął się bliżej wpatrując się w nią zmrużonymi niebieskimi oczyma. - Może zechcesz się odsunąć. Musimy znowu do niego strzelić. Doktor Elsa chce ciebie przytomnej i świadomej kiedy tam dotrzemy. A poza tym, jedno trafienie z tego gówna i umarłabyś z przedawkowania. Brawn 45

Mężczyzna wycelował broń i Bekka odsunęła się od Brawna tak daleko, ile mogła. Wyrwała z niego strzałkę i upuściła ją za sobą w sekundę jak zasłoniła miejsce swoim ciałem, kiedy znowu się o niego oparła na wszelki wypadek nie dopuszczając, by dostał pełną dawkę oczywistego środka uspokajającego. W miarę upływu czasu strzelili do niego jeszcze kilka razy. Usuwała strzałki tak szybko jak było to możliwe bez wzbudzania podejrzeń i narastał w niej niepokój. Mogli zabić go zbyt dużą dawką. Próbowała im to przetłumaczyć, ale nie chcieli słuchać. Jego puls pozostał stały, ale przycisnęła ucho do jego serca i uspokoiła się dopiero, gdy nadal mocno biło pod jej uchem. Jego duże ciało utrzymywało ją w cieple kiedy mijały kolejne mile zabierając ją coraz dalej od domu. Momentalnie pojawił się strach kiedy van w końcu się zatrzymał i silnik zgasł. Usiadła i poczuła ból. Grube pręty klatki pod jej tyłkiem sprawiły, że jej siedzenie bolało po długim bezruchu. Uczucie ścierpnięcia i mrowienia ciągnęło się przez jedną stronę jej tyłka i w górę biodra. Faceci wyszli z furgonetki zostawiając ją samą z Brawnem. Sięgnęła do jego twarzy, ujęła ją w dłonie i potarła. - Brawn? Czy mnie słyszysz? Obudź się! - Pilnowała się by mówić cicho. Nawet nie drgnął, za to ona podskoczyła kiedy za nią drzwi vana otworzyły się na oścież. Zdjęła ręce z twarzy Brawna, obróciła się i patrzyła z wściekłością na pięciu mężczyzn, którzy zbliżyli się z tyłu do drzwi klatki. Jeden odblokował zamek i szarpnięciem otworzył drzwi. Odebrał innemu broń na strzałki i wymierzył w jej pierś.

- Wyłaź, - rozkazał. Musiała walczyć ze sztywnością w jej ciele żeby się poruszyć. Wysiadła na zewnątrz i jej bose stopy dotknęły zimnego, twardego betonu. Rozejrzała się po wielkiej hali, która przypominała jej magazyn z super wysokim sufitem i odsłoniętymi metalowymi belkami. Było kilka dużych okien blisko sufitu wzdłuż bocznych ścian. Ręka chwyciła jej ramię i pociągnęła dalej od vana. Wykręciła głowę i patrzyła jak czterech mężczyzn dźwiga Brawna, każdy za jego kończynę. Wisiał w ich uścisku a jego długie włosy ciągnęły się po podłodze gdy ponieśli go do klatki schodowej po drugiej stronie pomieszczenia. Widzieć Brawna, mężczyznę jego rozmiarów, tak bezbronnego, z powrotem wpędziło Bekkę w strach. Przełknęła i zastanawiała się w obliczu jakiego piekła stanie. Gość ściskający jej ramię szarpnął mocno zmuszając ją do pójścia śladem Brawna i przyspieszyła kroku. Nie chciała stracić go z oczu. Schody były szerokie i metalowe, prowadziły w dół, w głęboką ciemność poniżej. Jej wzrok śmignął ku górze, do okien. Widok światła słonecznego upewnił ją, że podróżowali przez co najmniej trzy i pół godziny. Klaustrofobia zaatakowała, kiedy pokonali w dół co najmniej trzy mroczne kondygnacje schodów zagłębiając się coraz bardziej we wnętrze magazynu. Tylko kilka żarówek oświetlało drogę, żeby widzieć gdzie stawiać kroki. Powietrze stawało się zdecydowanie chłodniejsze na każdym półpiętrze. Nienawidziła tego jak jej lęk brał nad nią górę, ale Brawn pozostał w zasięgu wzroku. Dolny poziom zakończył się parą wielkich metalowych drzwi, które otworzyły się gdy mężczyźni pchnęli je w trakcie niesienia Brawna między sobą. Widok, który spotkał przerażony wzrok Bekki sprawił, że zatrzymała się w pół kroku. Pomieszczenie było wielkie i jasne, oświetlone długimi lampami zwisającymi z sufitu. Wyraźnie oświetlały dwie duże klatki na środku pomieszczenia, ustawione około dziesięciu stóp (3 m) od siebie. Rzeczy były ogromne, coś co powinno znaleźć się w zoo zamiast w piwnicy magazynu. Trzymający ją za ramię facet szarpnął mocno. Laurann Dohner 46

- Rusz się. Miała lepszy widok na salę, gdy przeszła przez podwójne drzwi. Inne klatki były ustawione wzdłuż ściany i przeraziło ją widząc w nich kilku mieszkańców. Ktoś leżał na pryczy podczas gdy inny mężczyzna przemierzał miarowym krokiem odległość wzdłuż kraty. Smagnął głową wokół i sapnęła identyfikując twarz Nowego Gatunku. Mieli ich więcej. Uprzytomnienie sobie tego zmroziło ją. Betonowe przegrody dzieliły cele wzdłuż ściany, były większe i dłuższe niż te, które ustawiono na środku pomieszczenia. Facet, który ją trzymał poprowadził ją do klatki, otworzył drzwi i pchnął do środka. Puścił, zatrzasnął drzwi i zamknął je na klucz. Brawn został wrzucony do wnętrza drugiej klatki, po jej prawej stronie, jego ciało sprawiło, że polowa prycza zaskrzypiała gdy przyjęła jego ciężar i czterech mężczyzn uciekło. Nie tylko zamknęli drzwi na klucz, ale użyli także łańcucha żeby owinąć kilka razy masywny zamek, który je zabezpieczał.

Porywacze zdejmowali swoje maski, gdy schodzili jej z widoku przechodząc przez bliźniacze, podwójne drzwi obok tych, którymi weszła. Cisza w ogromnej sali była straszna, absolutna i przytłaczająca, odwróciła się żeby obejrzeć swoje więzienie. Polowa prycza była rozstawiona, kempingową toaletę umieszczono w rogu, a złożone koce pozostawiono na długim łóżku. Przyjrzała się metalowej podłodze pod stopami, podniosła głowę by spojrzeć w górę, patrzyła na kraty nad głową i walczyła ze łzami. Myśl. Zachowaj spokój. Te bezgłośne polecenia pomogły, gdy z uwagą dokonywała oceny jej otoczenia za kratami. Nie trudno było zauważyć kamery skierowane w jej kierunku kiedy przeglądała sufit. Były to ruchome modele o zwiększonym zasięgu, przeznaczone do monitorowania dużego terenu na zewnątrz, jednak betonowa ściana blokowała jej widok na cokolwiek co znajdowało się dalej za jej więzieniem. Ściana nie była bardzo wysoka, może dziesięć stóp (3m) przepierzenia, ale więcej niż wystarczająca żeby wzbudzić jej ciekawość tego, czego nie mogła zobaczyć. Zacisnęła ręce na grubych, chłodnych prętach i przyglądała się im. Nie było żadnych widocznych śladów rdzy na spoinach i wątpiła by kiedykolwiek były na zewnątrz, wystawione na działanie czynników atmosferycznych. Powoli, cal po calu przeszła do drzwi i dostrzegła w solidnej konstrukcji niemal nieistniejącą szparę. Blacha pokrywająca ten fragment sięgała jednak wystarczająco daleko, by uniemożliwić jej dotarcie pod nią i podjęcie próby otworzenia zamka. Od wewnątrz część drzwi z zamkiem była całkowicie zapieczętowana, bez jakiegokolwiek otworu na klucz. To z całą pewnością mówiło jej jedno. Te klatki nie były przeznaczone do trzymania zwierząt. Dreszcz spłynął jej po kręgosłupie. Bekka przysunęła się tak blisko klatki Brawna jak mogła i wpatrywała się w jego zwróconą twarzą do dołu sylwetkę. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała zapewniając ją, że nadal żyje. Martwiły ją leki, które mu podali. Nie mogła pojąć, jak ktoś mógłby nie przedawkować po tych wszystkich środkach uspokajających. - Brawn? – Przeczyściła gardło. - Proszę, obudź się! Czy mnie słyszysz? Warknięcie z drugiej strony sali poderwało jej głowę w tamtym kierunku i zobaczyła, że chodzący po celi mężczyzna przeniósł się do rogu, chwycił kratę i patrzy na nią z wściekłością. Miał naprawdę długie, czarne włosy, które sięgały mu pasa dziką masą splątanych, jedwabistych pasm, ale nie mogła odgadnąć koloru jego oczu. Tylko ich kształt i te wydatne, pełne wargi oraz szerokie kości policzkowe zapewniały ją o jego zmienionym DNA. - Jestem Bekka, - rzuciła mając nadzieję, że z nią porozmawia. - Jak długo tu jesteś? Znowu warknął, przerażającym, niskim dźwiękiem. Najwyraźniej nie był rozmownym typem, zdecydowała. Albo tak naprawdę niezbyt przyjacielsko nastawionym. Nie chciała zastanawiać się nad tym. Im więcej informacji uzyska, tym większe szanse na znalezienie sposobu wydostania się z koszmaru w jakim żyła. Brawn 47

- Możesz mówić? - Puściła kratę i dotknęła swojej piersi. - Bekka. – Wskazała na niego. - Jak ty się nazywasz ?

Okręcił się, zawarczał i podjął przerwany marsz. Od razu zrezygnowała z prób dowiedzenia się czegoś od niego. Z zadumą przyglądała się jego ubraniu - białym, szerokim spodniom z grubymi szwami biegnącymi po bokach, i to było wszystko co miał na sobie. Jego pierś była ogromna, ramiona mocno umięśnione a palce wygięte w szpony. Coś wydawało się wzburzać go w jakiś sposób, że chodził tam i z powrotem. Jej uwaga powróciła do Brawna. - Brawn! - Gwałtownie podniosła głos. - Obudź się do cholery! Jego ręka drgnęła, dało jej to nadzieję i przywarła mocno do kraty. - Brawn? Otwórz oczy, natychmiast ! Martwię się o ciebie. Zostałeś mocno uśpiony i musisz z tym walczyć. Słyszysz mnie? To ja Bekka. Pamiętasz mnie? Mieszkamy razem. Brawn! Był ociężały, gdy przetoczył się i natychmiast spadł z polowej pryczy, skrzywiła się patrząc jak jego duże ciało rozwaliło się na metalowej podłodze. To jednak wydawało się obudzić go, ponieważ warknął, podparł się na ramionach i otworzył oczy. Wściekłość wykrzywiła jego normalnie przystojne rysy gdy utkwił wzrok w kratach, a później podniósł głowę i objął spojrzeniem dach klatki. Każdy mięsień zdawał się sztywnieć z napięcia. - Brawn? - Bekka odezwała się łagodnym głosem. - Jesteś w porządku? Gwałtownie szarpnął głowę w jej stronę, dezorientacja uwidoczniła się na jego twarzy. Gniew ustąpił i zbladł. - Nie. - Zaatakowano nas. Pamiętasz? Powoli wstał na nogi, przetarł niektóre ślady po strzałkach, które wbito mu w uda i rozejrzał się wokół. Jego wzrok zatrzymał się na klatkach po drugiej stronie pomieszczenia gdzie trzymano dwóch innych więźniów. Chociaż poruszał się pewnie, uderzył w bok kraty i warknął na chodzącego tam i z powrotem mężczyznę. Drugi facet zignorował go i nieprzerwanie przemierzał długość klatki a Brawn powąchał głośno. - Kurwa. - Co? Obrócił głowę. – Jesteśmy w wielkich tarapatach. - Nie mów! - Przygryzła wargę i zerknęła na kamery. - Oni nas obserwują. Podążył za jej wzrokiem i odwrócił się w jej stronę, podszedł do najbliższego jej klatki kąta i powoli badał wzrokiem jej ciało. – Stała ci się jakaś krzywda? Ciebie też odurzyli? - Nie. Myślę, że oni są z Mercile. – Wyszeptała tę część. – Usłyszałam dość, żeby wiedzieć, że pracują dla jakiejś lekarki i znają twój numer. To jest ściśle tajne prawda?

- Mój numer? - 358. Laurann Dohner 48

- To nie ja. Przeniosła wzrok na chodzącego tam i z powrotem mężczyznę Gatunku. – Może to on. Brawn spojrzał na drugiego samca zanim wbił wzrok w Bekkę. - Czuję w pomieszczeniu silny zapach leków i podejrzewam, że on jest pod ich wpływem. Już wcześniej czułem zapach tych chemicznych substancji i jeżeli to pochodzi od niego, jego umysł straci kontakt z rzeczywistością. Czy w ogóle rozmawiał z tobą? - Nie. Warczał trochę, ale nie wypowiedział żadnego konkretnego słowa. Próbowałam zapytać jak długo tu jest, ale tylko znowu zaczął chodzić. Robi to odkąd tu jesteśmy. - Jak długo byłem nieprzytomny? - Około czterech godzin, jak mi się zdaje, ale mogło być dłużej. Widziałam światło słoneczne zanim zabrali nas tu na dół. Byliśmy w tamtej furgonetce co najmniej trzy i pół godziny, bo tyle brakowało do wschodu słońca kiedy zostaliśmy zaatakowani. Przywieźli nas tutaj ciężarowym vanem z logo firmy ochroniarskiej zajmującej się ochroną prywatnych domów, ale jestem całkiem pewna, że nie pracują dla tej firmy. Przyjrzałam się napisom wystarczająco dobrze, żeby zobaczyć, że była to jedna z tych magnetycznych reklam przymocowana do boku, prawdziwa firma miałaby je wymalowane . - Mamy poważne kłopoty. - Myślisz ? - Zapatrzyła się trochę na niego. - To czego nie mogę pojąć, to dlaczego chcieli nas żywych. Czy pracujący dla Mercile nie chcieliby ciebie martwego? Twoi faceci pozwami dopieprzają firmie, a mój tata mówił, że jego grupa tropi każdego, kto pracował w tej firmie, żeby pokazać zdjęcia ofiarom i zidentyfikować tych, którzy pastwili się nad waszymi ludźmi. Powąchał powietrze. - Mam nadzieję, że moja pamięć się myli. - Co to znaczy? Zawahał się. – Czuję zapach leku, którego używali na nas do eksperymentów z rozmnażaniem. Kolana pod nią osłabły. - Co to znaczy?

- Oni opracowali silnie pobudzający lek, a w zasadzie narkotyk, żeby wymusić na nas pragnienie seksu i podawali go nam, gdy czasami odmawialiśmy pokrycia naszych kobiet kiedy próbowali dowiedzieć się dlaczego nie mogliśmy sprawić by nasze kobiety zaszły w ciążę. Pomieszczenie cuchnie tym i to jest bardzo złe. Ja pierdolę ! - Nie widziałam żadnej z waszych kobiet. Jest facet śpiący na pryczy i on. Spojrzała na chodzącego po celi, który nie zwalniał. - Czuję zapach jeszcze jednego samca Gatunku, co najmniej dwunastu różnych ludzkich mężczyzn i dwie ludzkie kobiety. Jesteś jedną z nich. To było poważnie niepokojące. Bekka wiedziała, że lekarz, dla którego pracowali najemnicy była kobietą, tak samo jak i to, że właśnie zostawiła ją po złej stronie krat klatki. Krew odpłynęła jej z twarzy na znaczenia tego. - Nie sądzę, żeby przywieźli mnie tu do ... no wiesz . - Powoli bezgłośnie wypowiedziała następne słowa, mając nadzieję, że zrozumie mimo jej uniesionych rąk, żeby zakryć swój profil przed kamerami. - Oni myślą, że jestem twoją dziewczyną. Brawn 49

Brawn okręcił się z warknięciem, oczywiste było, że zdołał odczytać słowa z ruchu warg. Podszedł do drzwi klatki, przyglądał się im i kopnął je bosą stopą. Bekka skrzywiła się, wiedziała, że musiało boleć, a metal ani drgnął. Podniósł nogę, potarł palce i znowu warknął. Opuścił nogę, zakręcił się i ruszył jak burza z powrotem do najbliższego niej kąta. - Zrobię wszystko co zdołam, żeby cię ochronić - przysiągł cicho. - Musisz mi zaufać. - Ufam ci. – I dokładnie tak było. Nie znała go długo, ale był porządnym facetem. – Znajdą nas. - Nie chciała mówić mu o trupie albo, że jej ojciec użyje go do przekopania przeszłości faceta, zbyt przestraszona, że kamery mogłyby wychwycić jej słowa. Nie chciała ostrzegać tych dupków. Nic ich nie powstrzyma. Pokiwał głową. - Uważaj co mówisz. Ta rada była zbyteczna, ponieważ już wcześniej na to wpadła. Brawn wbił w nią wzrok i wciągał głębokie oddechy. - Nie zostałem uśpiony z lekiem na rozmnażanie. To dobra wiadomość. Podwójne drzwi nagle huknęły szeroko otwarte i pojawili się w nich mężczyźni. Dźwięk odbił się echem w dużej sali, a Bekka wytrzeszczyła oczy na widok czterech mężczyzn przepychających przez wejście szpitalne łóżko na kółkach. Leżał na nim przypięty pasami wielki mężczyzna Nowego Gatunku. Miał zamknięte oczy, ale jego dziedzictwo było oczywiste z jego muskularnym rozmiarem. Stało się to bardziej widoczne, gdy z szarpnięciem pchnęli go bliżej. Jego

kości policzkowe i pełne usta były oczywistą wskazówką. Brawn powąchał głośno, gdy mijali ich klatki i zniknęli im z oczu za betonową ścianą za nimi. Kółka łóżka zatrzymały się zaraz potem. Dobra minuta minęła zanim drzwi klatki zatrzasnęły się. Dźwięk był wystarczająco charakterystyczny dla Bekki, by miała pewność i zagrzechotał łańcuch. Było jasne, że zabezpieczali jego drzwi w sposób jaki zrobili to z Brawna. Czterech facetów wróciło bez Gatunku i łóżka na kółkach. Jeden z nich zatrzymał się żeby rzucić Brawnowi gniewne spojrzenie. - Jesteś następny dupku. Znała ten głos. To był Randy, ten, którego zraniła w domu, dowódca najemników. Zobaczyła opatrunek blisko jego ucha, gdy przeniósł swoją uwagę na nią. – Wkrótce, suko. Mam zamiar czerpać wielką przyjemność z przyglądania się jak cierpisz. - Dlaczego tu jesteśmy? - Brawn utrzymywał swój głos spokojny. Uśmiech wykrzywił wargi drania i chwycił się za biodra. - Lekarka chciała świeżego mięsa, a twoja dziewczyna jest bonusem. - Randy podszedł krok bliżej, ale pozostał dobre dziesięć stóp (3m) od brzegu klatki Brawna. - Wiesz co się stanie. Nie mamy żadnych kobiet, nie zdołaliśmy porwać żadnej z nich kiedy zrobili nalot, no więc, ona nią jest. - Jego szyderczy uśmiech poszerzył się. - Mam nadzieję, że lubi zwierzaki tak bardzo jak ty. - Podniósł rękę i machnął nią w kierunku pobudzonego Nowego Gatunku. - On będzie pierwszy, ty dostaniesz ją drugi. Brawn ryknął, rzucił się do boku klatki i chwycił kratę. - On ją zabije. - To jeszcze lepiej. - Randy dotknął opatrunku. - Ta cipa próbowała zdmuchnąć mi mózg. Będę rozkoszował się słuchając jej krzyków. - Odwrócił się i pomaszerował dalej a jego trzech zbirów podążyło za nim. Laurann Dohner 50

Bekka drżała. Nie była idiotką i mogła uzupełnić niedopowiedziane rzeczy. Brawn odmówił spojrzenia na nią, w zamian wpatrywał się z wściekłością w podwójne drzwi, które zamknęły się za mężczyznami. Cofnęła się od boku klatki i ciężko usiadła na pryczy. Nogi nie chciały dłużej trzymać jej wagi. Jej wzrok powędrował przez salę do wciąż miotającego się mężczyzny Gatunku. Ogarnęło ją przerażenie. Facet nie mógł nawet mówić i w najmniejszym stopniu nie wydawał się przyjazny. Z pewnością ją zabije jeśli zostanie wrzucona do jego klatki, dla jakiegoś eksperymentu z reprodukcją. - Bekka? Obróciła głowę na chrapliwy ton głosu Brawna. Obserwował ją ponuro swoimi pięknymi oczami. - Wiem. Leki na rozmnażanie, jestem jedyną kobietą, i że tamten facet jest nimi tak naćpany,

że nie kontroluje swojego zachowania, tak? - Posłuchaj mnie. - Brawn wziął głęboki oddech i ścisnął kratę. - Nie walcz, jeśli wsadzą cię do klatki z samcem. Będzie brutalny z początku, ale jeśli będziesz się opierać on ... - Urwał. - Zabije mnie? Brawn nie odwrócił od niej wzroku. - Tak. Gorące łzy wypełniły jej oczy i zamrugała żeby je odpędzić. - On jest pod wpływem narkotyku i to jest bolesne. Jego ciało płonie, potrzeba by pokryć samicę góruje nad jego rozsądkiem i będzie mu przykro kiedy to minie. – Smutna nuta wypełniła jego głos. - Wiem to. Bekka objęła się ramionami. - Brałeś to wcześniej prawda? - Nie dano mi wyboru. Wykorzystywali mnie do badań nad rozmnażaniem. Tylko dwa z pięciu ośrodków, które zostały odkryte stosowały ten lek. - Przykucnął. - Niczego nie pamiętałem, ale kiedy leki opuściły mój organizm wiedziałem, że miałem seks z kobietą. Nigdy nie czułem zapachu krwi na moim ciele i mam nadzieję, że nigdy nie skrzywdziłem żadnej z naszych kobiet. Bynajmniej żadna nigdy mi tego nie powiedziała, po tym jak zostaliśmy uwolnieni, ale mogły chcieć oszczędzić mi poczucia winy, gdybym to zrobił. Wspomnienie ich rozmowy o tym jaki seks lubi sprawiło, że zadrżała. Nie była kobietą Nowego Gatunku, twardą czy też stworzoną by być silniejszą niż przeciętnie. Była zwykłą, nawet nie taką, która byłaby w formie i wątpiła, że przetrwa rundę seksu z odurzonym narkotykiem facetem Nowego Gatunku, nawet jeśli nie będzie się broniła. - Bekka? Uświadomiła sobie, że spogląda w dół, kiedy musiała podnieść wzrok na Brawna. - Jestem silna. Przetrwam. - Wciągnęła powietrze. - I mają nas znaleźć. - Gniew sprawił, że jej głos stał się silniejszy. - Ktoś umrze. - Spojrzała na podwójne drzwi. – Wielu z nich. - Samiec nie chciałby sprawić ci bólu ani zmuszać cię siłą. Z powrotem przeniosła na niego wzrok unikając patrzenia na faceta, który wciąż chodził po celi i przerażał ją. - On też jest ofiarą. Rozumiem to. Nie martw się. To nie jego rozlaną krew mam nadzieję zobaczyć. Brawn 51

- Znajdą nas. - Jego głos obniżył się do warknięcia. - Wierz mi.

Doceniała jego optymizm. Jej ojciec był dobry w swojej pracy, a oni zostawili za sobą martwe ciało do prześwietlenia. Wierzyła w ojca i jego grupę. Lubili ją i zrobią co będzie trzeba, żeby ją uratować. - Zaklepuję sobie faceta z opatrunkiem. Sama chcę zabić tego skurwysyna. Brawn uniósł brwi. - Kiedy nas znajdą, - wyjaśniła, - przytrzymasz chwilę ten kawałek gówna a ja mu dokopię, dobrze? Kiedy usłyszę wystarczająco dużo jego krzyków bym poczuła się lepiej po tym co mnie spotka, pożyczę pistolet od kogoś z zespołu i zastrzelę go. - Jesteś agresywna. - Wargi Brawna drgnęły. – Podoba mi się to. - Wyjątkowe okoliczności. Albo będę snuła plany skopania jaj tego fiuta, albo zwinę się w kłębek i rozpłaczę. Wolę pierwszą opcję. - Bekka? Spojrzała mu w oczy. - Znajdą nas. - Błyszczała w nich szczerość. - Przysięgam ci to. Skinęła głową, mając nadzieję, że tak się stanie zanim tamci zaczną jakiekolwiek badania z rozmnażaniem.

Laurann Dohner 52

Rozdział piąty

- Trzymaj się od niej z daleka, - warknął Brawn. Bekka gwałtownie obudziła się na pryczy, wiedziała gdzie jest i usiadła. Jakoś musiała zasnąć. Dwóch mężczyzn, żaden z nich nie był Randy’m, otworzyli drzwi jej klatki. Brawn znowu na nich warknął i zerknęła w jego stronę żeby zobaczyć jak kurczowo ściska kraty. Potrząsał nimi mocno, a jego bicepsy napinały się z wysiłku próbując je wyłamać, jednak to był daremny trud.

Jeden z mężczyzn wszedł do środka i zmarszczył brwi. - Wstań i chodź z nami. Stanie ci się krzywda jeśli będziesz z nami walczyć. - Zostaw ją w spokoju. Weź mnie. - ryknął Brawn. - Nie dotykaj kobiety. Zabiję cię, rozszarpię na kawałki jeśli ją skrzywdzisz. Facet w klatce zignorował groźbę. – Wstawaj Bekka. To twoje imię prawda? Nie ma sensu walczyć, chyba że chcesz poczuć trochę bólu. Stanęła na drżących nogach i spojrzała na Brawna. Jego oczy były zwężone z wściekłości, kiedy spotkały się ich spojrzenia. - Nic mi nie będzie. Uspokój się i oszczędzaj energię. Brawn znowu potrząsnął kratami. - Weź mnie. Nie krzywdź jej. Palant w jej klatce w końcu posłał mu rozdrażnione spojrzenie. - To nie jest wielka sprawa. Doktor chce zbadać twoją dziewczynę i dać jej mały zastrzyk. Przestań robić raban. Nienawidzę cię wielki mieszańcu kota. Zapomniałem jak cholernie irytujący potraficie być. Facet na zewnątrz klatki prychnął. – Wyjce wcale nie są lżejsi dla uszu. - Spojrzał na odległą klatkę z wciąż śpiącym na pryczy samcem. - Jestem tak cholernie zadowolony, że jeden w końcu padł. Moje uszy krwawiły, przysięgam. Strażnik chwycił ją za ramię, popchnął z klatki i poleciała do przodu. Była przerażona, gdy dwóch mężczyzn prowadziło ją w kierunku podwójnych drzwi. Bardzo się bała tego, co czekało za nimi. Długi korytarz rozciągał się przed nimi, gdy weszli do nieznanej części piwnicy i zatrzymali się trzy pary drzwi dalej po prawej stronie gdzie jedne pozostawiono szeroko otwarte. Pokój przypominał Becce gabinet lekarski, gdy na środku pomieszczenia dostrzegła stół do badań z dużą, przymocowaną do niego pojedynczą lampą i pokręciła głową żeby rozejrzeć się. Biurko stało w rogu, było zawalone papierami, aktami i dwoma komputerami. Jeden z monitorów pokazywał salę z klatkami. Kobieta lekarz odwróciła krzesło od tego widoku i otwarcie przyglądała się swojej ofierze. - Połóżcie ją na stole i przypnijcie pasami. - Kim jesteś? - Bekka nie walczyła gdy mężczyźni popchnęli ją na stół. - Czego chcesz? - Jasna sprawa, doktor Elsa. - Jeden z mężczyzn kiwnął głową. Brawn 53

Kobieta odmówiła odpowiedzi, zamiast tego po prostu wstała i skrzyżowała ramiona na

piersi. Bekka notowała w pamięci rysy wychudzonej twarzy, czarne włosy ściągnięte w ciasny kok i długi, cienki nos kobiety. Obniżyła spojrzenie i zauważyła, że lekarka była chuda jak patyk, miała może pięć stóp i dziewięć cali (179,83cm) wzrostu w jej płaskich butach i nosiła biały, laboratoryjny fartuch. Brak pierścionków zdobiących palce, i brak widocznych blizn czy tatuaży. Nie miała żadnych widocznych znaków szczególnych oprócz kilku zmarszczek wokół ust i oczu, które wskazywały, że była w wieku około pięćdziesięciu lat. Przyglądała się wystarczająco długo by zyskać pewność, że zdoła rozpoznać sukę na okazaniu, gdyby po jej uratowaniu zaszła taka potrzeba. Dwóch mężczyzn nagle zmieniło swój chwyt, podnieśli ją z nóg i rzucili plecami na stół do badań. Łóżko było wyściełane gąbką, bez żadnego jednorazowego podkładu, który stosowali na stołach do badań prawdziwi lekarze a tania, sztuczna skóra była popękana ze starości. Panika uderzyła, gdy pasami zaczęli przypinać jej ramiona i kopnęła tego z mężczyzn, który chwycił jej kostkę trafiając go w ramię, a on rzucił jej wściekłe spojrzenie. - Połóż nogi na końcu stołu. Ścisnęła je razem zgięte w kolanach. Żadną miarą nie zamierzała pozwolić im przypiąć ją płasko i zostawić całkowicie bezbronną. Palant łypnął na nią okiem. Nagle sięgnął ręką i chwycił udo, wbił palce w jej ciało wystarczająco głęboko, że to naprawdę bolało. Krzyknęła. Czuła się tak, jakby od wewnątrz oddzierał skórę od uda. Rozchyliła nogi i jego ręka puściła. Zabrzmiał przytłumiony ryk, ale usłyszała go. Brawn. Musiał usłyszeć jej krzyk. Lekarka zaśmiała się. - Jest wkurzony. Dean, spraw żeby znowu krzyknęła i sprawdzimy czy zareaguje. Dean znowu złapał jej udo i wbił palce. Tym razem Bekka spodziewała się tego. Zadyszała ciężko i napięła się przed strasznym bólem, ale dupek wbił palce głębiej, aż nie mogła znieść więcej męczarni. Ręka puściła udo dopiero, gdy przeraźliwie krzyknęła. Zabrzmiał kolejny słaby ryk, później następny. Doktor Elsa zachichotała. - Nigdy nie spodziewałam się, że tak dobrze dadzą się związać. Zimnym wzrokiem przyglądała się Becce. - Dziękuję. Teraz mam sposób kontrolowania jednego z nich. Myślę, że zrobi wszystko cokolwiek zechcę, jeśli wykorzystam cię przeciwko niemu. Uśmiechnęła się szeroko do swoich dwóch zbirów. - Spójrzcie na monitor. Wariuje. Dean odwrócił głowę i Bekka też spojrzała na monitor. To było ujęcie klatek na żywo z góry, z miejsca gdzie widziała kamery. Brawn miotał się po klatce, rzucił się ciałem i zaatakował kraty, ale nie zdołał ich wyłamać. Znowu ryknął, odwrócił się i zaczął krążyć z wściekłością. Lekarka podeszła do mikrofonu połączonego z monitorem. - Przestań albo sprawię kobiecie ból. - Ostrzegła. - Usiądź i bądź cicho. Brawn zatrzymał się, podniósł głowę i spojrzał z wściekłością w kamerę. Jego wściekłość była oczywista. Cofnął się, aż dotarł do pryczy, usiadł ciężko i mocno zacisnął ręce na jej brzegu. Nieprzerwanie wpatrywał się w kamerę wściekłym wzrokiem. Lekarka odsunęła się od mikrofonu i roześmiała się.

- Niech mnie diabli. Założę się, że kot szczekałby, gdybym mu powiedziała, że ją skrzywdzę jeśli tego nie zrobi. To intrygujące. - Machnęła na mężczyzn ręką, gdy zwróciła się przodem do Bekki. - Wy panowie możecie zostawić nas same. Laurann Dohner 54

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. - Dean zawahał się. - Powinniśmy zostać w razie, gdyby nas pani potrzebowała. Jej nogi nie są przypięte. Wzruszyła ramionami i obeszła dookoła stół do badań przyglądając się Becce. - Jak masz na imię? - Rebekka. - No cóż Rebekko, zamierzam wziąć wymaz z twojej jamy ustnej do przebadania cię pod kątem leków i dostać próbkę twojego DNA. Otwórz usta, a jeśli mnie ugryziesz, jeden z tych facetów wybije ci zęby. Rozumiesz? Chcę także pobrać ci krew i dać zastrzyk. Próbuję dowiedzieć się, co jest w tobie takiego innego, że przyciągnęło go do ciebie. Pozostaw nogi opuszczone i nie kop mnie. Nie mam żadnego poczucia humoru. Bekka nie walczyła i otworzyła usta by wacikiem pobrała wymaz z policzka. Drgnęła, gdy suka pobrała jej krew z ramienia. Zastrzyk w biodro bolał, ale lekarka w końcu odsunęła się. - Czy stosujesz jakąś formę kontroli urodzeń? Wkładka wewnątrzmaciczna? Czy masz implanty piersi? Bierzesz jakieś leki? Chorujesz na coś? Zacisnęła wargi. - Chcesz pełnego badania ciała? - Kobieta sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła rękawiczki. Nie mam tutaj aparatu USG żeby sprawdzić czy masz implanty, ale mogę na mój sposób obmacać wokół. Nie będzie to komfortowe, jednak ci mężczyźni będą mogli cieszyć się trzymaniem cię płasko na plecach, zerwaniem twojego ubrania i samym widokiem. - Pieprz się. - syknęła Bekka. - Nie. Nie mam implantów piersi ani niczego innego dodanego. Na nic nie choruję i nie biorę leków. - Przerwała. - Jestem całkowicie zdrowa i nie używam żadnych medykamentów. - Co z pigułkami kontroli urodzeń? - Dean podszedł bliżej. - Albo zastrzykami. Moja dziewczyna je bierze. - Jesteś na jakiejkolwiek formie antykoncepcji? - Lekarka nagle chwyciła koszulę nocną Bekki i szarpnięciem poderwała ją na żebra, odsłaniając brzuch. Bekka sapnęła, ale ręce kobiety były już na jej skórze zanim zdążyła się przeciwstawić.

Pozostała nieruchomo, bojąc się, że jeden z mężczyzn może sprawić jej ból, ponieważ rzucił się do przodu, gotów ją pochwycić gdyby walczyła z dotykiem lekarki. - Żadnych blizn po operacjach. - Ręce kobiety były zimne kiedy opuściła o kilka cali pasek bielizny. - Żadnych rozstępów po ciążach. - Spojrzała na Bekkę. - Rozumiem, że nie masz dzieci? Nie odpowiedziałeś mi na pytanie o antykoncepcję. - Nie mam dzieci i nie stosuję niczego w tym rodzaju. Brawn 55

***** Brawn pozostał siedząc, ale kipiał z wściekłości i zamartwiał się o Bekkę. Straszne obrazy robionych jej rzeczy wypełniły jego wyobraźnię. Wypłynęły wspomnienia tego, co kobiety Gatunku wycierpiały z rąk pracowników Mercile podczas badań nad rozmnażaniem. Poddawali kobiety bolesnym testom, czasami przeprowadzali na nich poszukiwawcze operacje, i nie mieli nawet tyle przyzwoitości, żeby najpierw podać im lek na złagodzenie bólu. Warknięcie rodziło się w głębi jego gardła na myśl o Becce cierpiącej w ten sposób. Nie spędziła lat na rozwijaniu wytrzymałości na ból. Była delikatna, słodka, i martwił się o jej stan psychiczny. Chociaż ich prześladowcy mogli zabić ją bez ogródek, mógł być w stanie utrzymać ją przy życiu, gdyby dano mu szansę. Zdecydowanie jednak nie był w stanie chronić jej umysłu przed okropnościami jakie może być zmuszona znieść. Dotknął palcami monety wewnątrz kieszeni i martwił się, że była bezużyteczna skoro pomoc nie nadeszła. Dodatkowo, zadzwonił do Ojczyzny z alarmowym wezwaniem pomocy, i powinni byli uruchomić namierzające urządzenie ukryte w metalu. Zespół powinien już się pojawić i zaatakować albo jeszcze lepiej, dotrzeć do nich zanim zostali zabezpieczeni w podziemnym więzieniu. Bekka była pewna, że minęły godziny odkąd zostali porwani, a to oznaczało, że prawdopodobnie pomoc nie nadejdzie. Zamknął oczy i rozważał powody dlaczego jego moneta zawiodła. Została sprawdzona zanim opuścił Ojczyznę, więc nie była uszkodzona, możliwe jednak, że napastnicy którzy ich zaatakowali mogli mieć coś, co zagłuszało sygnał. Ściany wokół niego wydawały się być grubym betonem i też mogły blokować sygnał. Kurwa! Gwałtownie otworzył oczy, gdy dwóch mężczyzn otworzyło drzwi, którymi wyprowadzili Bekkę, ale nie eskortowali jej z powrotem. Skoczył na równe nogi. - Gdzie ona jest? - Uspokój się zwierzaku, - jeden z nich westchnął. - Twoja dziewczyna jest z lekarką. Jesteśmy tu po niego. Przesunęli się w kierunku klatki z pobudzonym samcem, który nie uspokajał się, ani nie odzywał. Panika chwyciła Brawna i rzucił się na ścianę klatki. - Weź mnie zamiast niego. Ja będę rozmnażał się z człowiekiem. Nie pozwól mu jej dotknąć. On w końcu zabije ją.

Obaj mężczyźni zatrzymali się i spojrzeli na siebie. Ten, który odezwał się wcześniej przeniósł wzrok na Brawna. - 919 nie będzie krył twojej dziewczyny. Ma swoją własną. Jego towarzysz zachichotał głośno. – Do tego prawdziwie ssąca z niej suka. Brawn nie zrozumiał żartu, który rozśmieszył obu mężczyzn. - Gdzie jest Bekka? Dlaczego krzyczała? Co jej zrobiliście ? Powiedzcie człowiekowi, który tu rządzi, że jestem władny zapłacić okup za nasz powrót do Ojczyzny. Za każdego z nas, łącznie z Bekką . Przestali się śmiać i ciemnowłosy przygryzł wargę. – O jak dużych pieniądzach mówisz? Rudzielec trzepnął w ramię towarzysza. - Zamknij się, - syknął cicho. - To wcale nie jest śmieszne. - Jego wzrok powędrował do kamer. - Ona usłyszy cię, może wziąć to poważnie i skończysz z kulką w mózgownicy matole. - Podniósł głos. - Naprawdę zabawne Greg. Nie baw się ze skurwielem. Wiem, że jesteś znudzony, ale fałszywa nadzieja jest ostatnią rzeczą jakiej on teraz potrzebuje. Bierzmy się do roboty. Laurann Dohner 56

Ciemnowłosy facet zniżył głos. - Jest zajęta i wątpię by obserwowała kamery akurat teraz. Moglibyśmy go przynajmniej wysłuchać. - Randy zabije nas obu. Oni nie mogą usłyszeć szeptów, ale mówię ci teraz, nie rozmawiaj z nim o tym gównie. Wszyscy tkwimy w tym zbyt głęboko a jedyny sposób w jaki on kiedykolwiek opuści to miejsce żywy, to samolot transportowy zmierzający do jakiegoś piekielnego laboratorium trzeciego świata, gdzie my przy nich wyglądamy jak amatorzy. - Podaj swoją cenę, - Brawn syknął cicho. - Mogę mieć dostęp do milionów. Rudzielec spojrzał ze złością. - Zamknij się do kurwy nędzy. Wszyscy mamy przejebane. - On może mówić prawdę. Dostali pieniądze. - Jego przyjaciel szepnął znowu. - Nie ufam żadnemu z nich Mike. Jesteś jedynym przyjacielem jaki mi został. I gówno ich obchodzimy. Mike odwrócił się do Grega i złapał go za koszulkę. Mówił cicho, ale wyostrzony słuch Brawna odebrał słowa z łatwością. - Chcesz żeby nas obu zabili? Jesteśmy poszukiwani przez policję i jeśli nas złapią, wbiją nam pieprzoną igłę w ramię, albo zamkną na resztę życia. Jedynym wyjściem z tego bałaganu jest to, co mówi doktor Elsa. Ona jest mózgiem, załatwia nam pieniądze i ma kontakty, żeby wydostać nas kurwa stąd. Mamy zamieszkać w Rosji z nowymi tożsamościami, znaleźć sobie jakieś słodkie panienki i pić wódkę, do cholery.

- Nie zobaczymy jej pieniędzy. Oni kontrolują wszystko Mike. Jesteśmy jak te pieprzone zwierzęta, tyle że nie jesteśmy zamknięci w klatkach. Z tego co o nich wiemy, mogą posłać kulkę w nasze mózgi kiedy już przestaniemy być użyteczni, albo po prostu wystartować bez nas. - Nie ośmielą się. Wiemy za dużo żeby nas zostawili, a Randy nie zabije jednego ze swoich ludzi, chyba że uzna, że nie może komuś ufać. Pracowałem z nim o wiele dłużej niż ty. Może być kutasem, ale facet stoi za swoją załogą. U niego wszystko sprowadza się do lojalności. Spieprzysz to i będziesz martwy. - Szlag. - Ciemnowłosy facet przeczesał palcami swoje krótko przycięte włosy. – Dobra. Po prostu rzygam już tym gównem. Chcę tylko wyjechać do Rosji i zacząć moje nowe życie. - Ja też i jesteśmy tego tak cholernie blisko. Musimy tylko schwytać jednego z naczelnych. Słyszałeś doktor Elsę. Tamci chcą pełny komplet, zapłacą za nich tyle, że w końcu wydostaniemy się z tej zasranej dziury. - Racja. - Facet kiwnął głową. – Zwykłem czyścić podłogi, niech to szlag. Jak do diabła to się stało? - Pracowaliśmy w cholernie niewłaściwym miejscu - mruknął Mike. - Lepiej martwmy się o to jak przenieść tego drania do innego pokoju żeby nie pozabijał nas przy tym, i bierzmy po jednym dniu na raz. Pojedziemy do Rosji, i do diabła, kupimy sobie parę tych gorących panienek, które cały czas oglądamy w internecie. Brawn 57

- Taa. - Greg sięgnął za siebie i wyciągnął zza pasa pistolet-paralizator elektryczny. – Chodźmy po niego. Brawn nie odezwał się obserwując jak dwóch mężczyzn podchodzi do klatki. Usłyszał dość żeby wiedzieć, że za bardzo się bali, by dać się skusić obietnicy pieniędzy. Zamierzali porwać jeszcze Gatunek naczelnych i niepokoił się o oficerów zmieszanych z tym DNA, którzy podróżowali między Ojczyzną a Rezerwatem. Patrzył z wściekłością jak strzelali do odurzonego narkotykami samca z dwóch pistoletów-paralizatorów, rażąc go dostateczną ilością voltów, żeby ten stracił przytomność i wtedy weszli do celi 919. Podnieśli nieprzytomnego mężczyznę i zabrali go. Powiedzieli, że nie zabierają go do pokrycia Bekki. Mogli kłamać, ale wątpił w to. Ludzie byli okrutni, cieszyli się zadając emocjonalny ból, i gdyby to była prawda powiedzieliby mu, choćby tylko po to żeby szydzić z niego. Pomruk wyrwał się z jego gardła, gdy zaczął przemierzać obręb klatki. Gdzie ona jest? Co oni jej robią? Dlaczego grupa specjalna nie zlokalizowała nas? ***** - Dlaczego ona niczego nie stosuje skoro jest jego dziewczyną? - Dean patrzył zdezorientowany.

- Ponieważ kretynie, oni nie mogą sprawić by kobieta zaszła w ciążę. – Doktor Elsa spojrzała na Bekkę i potrząsnęła głową. – Widzisz z jakimi idiotami mam do czynienia ? Podnieś ją Dean. Nie był delikatny kiedy pomógł Becce usiąść i ściągnął ją ze stołu do badań. Drżała, niepostrzeżenie odsunęła się trochę dalej od faceta i obserwowała lekarkę jak z powrotem podeszła do biurka i wpatruje się w monitor. - Czy wiesz dlaczego ciebie wybrał? Czy kiedykolwiek powiedział dlaczego pociągasz go ty konkretnie? - Nie. - Bekka objęła się ramionami. Suka odwróciła się i uśmiechnęła zimno. – Troszczysz się o niego? - Tak. - To nie było kłamstwo. Nie chciała, żeby coś stało się Brawnowi. - Dobrze. Chodź za mną. Laurann Dohner 58

Lekarka zamaszystym krokiem opuściła pokój a Bekka podążyła za nią, ze zbirami następującymi jej na pięty. Skręcili w przeciwnym kierunku, z którego przyszła i podążyła korytarzem dalej do zamkniętych drzwi. Lekarka zatrzymała się i rzuciła okiem na jednego ze swoich ludzi. - Jest przygotowany Ray? - Tak. Ogłuszyli go i przenieśli dobrze związanego, otrząsa się jeszcze ze skutków oszołomienia paralizatorem. – Stuknął w swoje ucho. - Jest zabezpieczony. Mike mówi, że wszystko jest jak trzeba. Becce nie podobał się wydźwięk tego co usłyszała, ani sposób w jaki lekarka uśmiechnęła się złośliwie jakby rozbawiona wiadomością. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Randy. Popatrzył zaskoczony zastając kogoś po drugiej stronie drzwi i dwóch mężczyzn więcej podeszło bliżej niego. - Zróbcie przejście. Zamierzam pokazać naszemu gościowi co tutaj robimy. Wszyscy trzej mężczyźni cofnęli się, żeby przepuścić lekarkę a Bekka wahała się na tyle długo, że dostała uderzenie ręką w plecy i poleciała do przodu. Wykręciła głowę wystarczająco żeby zobaczyć, że ten, który to zrobił to był Ray. Odwróciła się z powrotem i zatrzymała znowu, jej usta opadły otwarte i uleciał z nich cichy, przerażony jęk. Nowy Gatunek, ten, który nieustannie chodził po klatce został przeniesiony. Został także całkowicie obnażony, skuty łańcuchem na stojąco przy ścianie za nim, z szeroko rozciągniętymi ramionami i nogami i warczał głośno na ich widok.

Łańcuch przymocowano do stalowych elementów mocowania górnego oświetlenia. Jego kostki były unieruchomione w czymś, co wyglądało na duże betonowe bloki z metalowymi bolcami wewnątrz. Był bardzo muskularny, miał niewiele owłosienia na ciele i fiuta w pełnej erekcji. Bekka poderwała gwałtownie wzrok do jego twarzy, odmówiła spoglądania niżej żeby zobaczyć ten widok jeszcze raz i pragnęła go uwolnić. Doktor Elsa okręciła się, podeszła bliżej przesłaniając Becce widok i uśmiechnęła zimno. - To prymitywne, ale skuteczne. Próbowaliśmy przenieść urządzenie do ich klatek. Byłoby łatwiej rozciągnąć ich na kratach, ale nie ma tam wystarczająco blisko żadnych gniazdek elektrycznych. Potrzebowalibyśmy setek stóp6 (100 stóp = 30,48 m) przedłużaczy. To jednak naraża sprzęt na zwarcie elektryczne a nie możemy ryzykować. - Dlaczego ich krzywdzisz ? - Szepnęła Bekka. - Co mu robisz ? Brawn 59

Lekarka uniosła rękę i wskazała kciukiem na swojego więźnia. - Wiń ludzi, którzy przeszkodzili mi w moich badaniach i jego rodzaj. Nie pozostawili mi wyboru kiedy ich odkryto. Mieliśmy szczęście, że udało nam się uciec z trzema z nich i to tylko dlatego, że wcześniej zostaliśmy ostrzeżeni. Twój chłopak jest połączony z DNA dużego kota. Nie byłam w stanie zabrać któregoś z nich. Och, niech to diabli! Utknęłam tylko z psami. - Pani doktor ... - Randy podszedł bliżej. - Dlaczego mówi jej pani cokolwiek ? - Zamknij się. - Rzuciła mu groźne spojrzenie zanim jej ręka opadła i znowu spojrzała na Bekkę. - Potrzebuję twojej pomocy. - Nie ma mowy. - Nawet nie wiesz czego od ciebie chcę. - Nie obchodzi mnie to. Odpowiedź brzmi: Nie! - Bekka zrobiła krok do tyłu i wpadła na Raya. Przesunęła ciało kilka cali do przodu, żeby uniknąć dotykania go choć trochę dłużej. - Nie pomogę ci. - Jestem poszukiwana przez policję i FBI. Straciłam wszystko. - Gniew pogłębił głos drugiej kobiecy. - Zajęli mój dom, mój samochód, moje konta bankowe, a nawet aresztowali mojego męża myśląc, że wiedział czym się zajmowałam. Nie był wielką stratą, ale zraniło mnie, że ciągali moich rodziców na przesłuchania. Nie spędzę reszty życia w więzieniu za moje starania uczynienia świata lepszym miejscem. - Tak nazywasz to, co robiłaś dla Mercile? - Temperament Bekki zapłonął. - Znęcaliście się i torturowaliście Nowy Gatunek. Trzymaliście ich w niewoli, zamkniętych w więzieniach całe ich życie. Jak śmiesz… - Och, zamknij się - Lekarka warknęła. - Nasze badania pomogły. To ważny czynnik tego.

Ludzie skorzystali z dokonanych przez nas badań zanim to się skończyło. Obiekty badań nie są prawdziwymi ludźmi, nie zostali stworzeni żeby kiedykolwiek żyć poza ośrodkami badawczymi, i niczym nie różnią się od szczurów czy myszy wykorzystywanych w eksperymentach. - Jesteś szalona. – Wściekłość zalała Bekkę. - I żałosna. - Może tak być, jednak nie zmienia to faktu, że mi pomożesz. - Niedoczekanie, - Bekka przysięgła żarliwie. – Stąd nie zdołasz uciec. - A kto mnie zatrzyma? Ten magazyn został porzucony trzy lata temu i nic nie wiąże go ze mną. Kuzyn Randy’ego zwykł tu pracować dopóki firma nie zbankrutowała. Znalazłam w Europie kupców, którzy są pewni, że mogą znaleźć sposób na sztuczne zapłodnienie kobiety nasieniem od nich. - Wskazała kciukiem przez ramię na skuty Gatunek. - Ich naukowcy myślą, że są tak cholernie mądrzy i mogą osiągnąć to, czego my nie zdołaliśmy przez lata. Laurann Dohner 60

Dean prychnął. - Nigdy nie zdołają rozmnożyć tych rzeczy. Doktor Elsa nagrodziła go uśmiechem. - Są wystarczająco inteligentni żeby wiedzieć, że plemniki szybko umierają po opuszczeniu psowatych obiektów badań. To jakiś dziwny rodzaj efektu ubocznego ich zmutowanej genetyki. Nie są długo żywotne po opuszczeniu ciała. Wskazała na kąt pokoju. - Wiesz co to jest? Bekka obróciła głowę i przyglądała się jakiejś dużej, dziwnej maszynie z przymocowanymi do niej małymi zbiornikami. - Nie. - To kriogeniczna zamrażarka. Jesteś z tym obeznana? Bekka zagapiła się na kobietę. Ta westchnęła. - Oczywiście nie działasz w branży medycznej. Użyję zrozumiałych dla ciebie słów. Europejczycy wierzą, że jeśli dostaną wystarczająco dużo próbek, mogą odkryć i naprawić to, co sprawia, że plemniki umierają tak szybko, wykorzystać ludzkie matki zastępcze do urodzenia mieszańca Nowego Gatunku i zarobić na tym. Wydaje się, że istnieje tam czarny rynek dla bogatych ludzi, którzy chcą mieć ich na własność. - Niezwykłe zwierzęta-pupilki, - Ray parsknął śmiechem. – Oni nie mają pojęcia jakimi wrednymi sukinsynami są kiedy dorosną. - Chodzi o to, że, - lekarka odezwała się głośniej, jeszcze raz strzeliła na niego piorunującym spojrzeniem i skrzyżowała ramiona na piersi. - Dostajemy próbki, natychmiast zamrażamy je zanim plemniki obumrą a oni płacą nam za każdy z tych zbiorników. Zaproponowali nam pomoc w przemyceniu obiektów z kraju, ale nie ufam im. Mogliby nas zabić, albo po prostu je

ukraść i nie mogę sobie pozwolić na takie ryzyko. Wyliczyłam, że jeszcze trzy miesiące i zapłacą nam dostatecznie dużo pieniędzy za próbki nasienia plus to, co zaoferowali mi za bezpośrednią sprzedaż obiektów, że wszyscy będziemy mogli wynieść się z tego piekła i przejść na emeryturę w kraju bez umowy o ekstradycję. Będziemy żyli w dostatku gdzieś indziej, i nigdy nie musieli się martwić o sprowadzenie do Stanów. - Jesteś potworem. - Bekka walczyła z pragnieniem zaatakowania suki tylko dla przyjemności przyłożenia jej pięścią w twarz. Jeżeli kiedykolwiek istniała kobieta, która potrzebowała złamanego nosa, była nią doktor Elsa. - To jest moralnie złe, i czy w pewnym momencie nie składałaś przysięgi żeby nie szkodzić? To rozbawiło lekarkę. - Prawdopodobnie, rzecz jednak w tym co robimy tutaj. Samce zostają pobudzeni żeby zmusić ich do wyzwolenia ich nasienia, ludzie, którzy tym się zajmują pobierają kilka próbek pomimo ich szybkiej śmiertelności i wszystkie naraz opróżniają z pojemników a nie zapłacą nam jeśli nasienie od zmodyfikowanego samca nie jest żywe. Żółć podeszła Becce do gardła, ale przełknęła ją. Ci ludzie byli pokręceni i chorzy. Sprzedajesz ich spermę? - Ta informacja w końcu dotarła do niej. Brawn 61

- Tak. Europejczycy ciągle myślą, że nie sprzedam faktycznych obiektów badań. Targujemy się o cenę i chcą kupić od razu pełny komplet. Niestety jeszcze go nie mam, ale zamierzam mieć. - Pełny komplet? - Przynajmniej po jednym z każdego rodzaju. - Masz czterech łącznie z moim ... chłopakiem. - Bekka nie chciała zdradzić im imienia Brawna w przypadku, gdyby jeszcze go nie znali. Randy wolno przysunął się bliżej. - Są trzy rodzaje obiektów. Psy, koty i małpy. Mieliśmy tylko psy, aż zgarnęliśmy koteczka. Rzadko opuszczają swoje cholerne zoo i kosztowało nas fortunę żeby namierzyć tego z tobą. Musieliśmy przekupić strażnika przy bramie, żeby dał nam cynk kiedy wyjdzie kotek i wynająć ogon do śledzenia pojazdu, którym pojechał prosto do twojego domu. Następnym razem musimy tylko złapać nam małpkę. Wtedy będziemy mogli ich sprzedać i zarobić jeszcze więcej pieniędzy. To w taki sposób znaleźli Brawna . – Którego strażnika? - Chciała nazwiska. Nowy Gatunek miał kogoś, kto dla nich pracował i zdradził ich zaufanie. Muszą odkryć kto to jest żeby chronić inne Gatunki przed porwaniem. - A kogo obchodzi jak on się nazywa? - Randy spojrzał ze złością na lekarkę. - Dlaczego mówi jej pani cokolwiek ? Wystarczy kazać jej zrobić to, czego pani chce, albo będziemy ją tłuc aż się zgodzi.

Lekarka posłała mu rozdrażnione spojrzenie. - Marco jest skłonny zapłacić potrójnie, jeśli uda nam się zdobyć dla niego próbki bez obecnych w nich leków. Jeden z tych idiotów, którzy dla niego pracują wierzy, że w tym tkwi problem. Powiedziałam mu, że nie, ale on i tak jest skłonny rozstać się z pieniędzmi. Jego niewiedza czyni nas bogatszymi. - O w mordę ! - To poprawiło nastrój Randy'ego i uśmiechnął się. - To kupa forsy. – Z uwagą przyjrzał się Becce. - Ach. Chce pani by go podnieciła i masturbowała żeby dostać jego towar bez konieczności podawania mu leków. - Dokładnie. - Lekarka skoncentrowała się na Becce. – To jest to co masz zrobić. - Kurwa, nie. - Syknęła. - Chwyć ją, - rozkazała lekarka, opuściła ręce do boków i odwróciła się. Ręce Raya zacisnęły się boleśnie wokół łokci Bekki, ale ona nie walczyła, wiedziała, że to bezcelowe z pięcioma mężczyznami w pokoju i patrzyła ze strachem jak lekarka przechodzi do innego kąta ze zgromadzonym dziwnym sprzętem medycznym ułożonym w stosy na wózkach i stołach. Jeden z mężczyzn poszedł za lekarką i wyciągnął ramiona. Wziął pudełko i odwrócił się, żeby podejść do skutego samca Gatunku. Bekka bała się zobaczyć, co planowali mu zrobić. To będzie straszne, po prostu wiedziała i zamknęła oczy. Nie chciała oglądać jego tortur. Laurann Dohner 62

Minęły minuty i delikatne brzęczenie wypełniło pokój. Powieki rozchyliły się z czystej ciekawości, chociaż naprawdę nie chciała tego zrobić. Nie rozumiała dlaczego umieścili na jego głowie jakiś dziwaczny kask z czarną osłoną na twarzy, która zakrywała wszystko powyżej ust. Zabezpieczał go pasek pod brodą, prawdopodobnie po to by uniemożliwić mężczyźnie strząśnięcie rzeczy i gorzej, zobaczyła co robi lekarka. Zimna suka przepchnęła jakąś maszynę, która przypominała pękaty zbiornik podciśnienia z pompą próżniową i przymocowanymi do niego nasadkami przed obezwładnionego mężczyznę, podała przewód jej asystentowi a ten natychmiast podszedł do gniazdka, żeby go podłączyć. Z maszyny wysunęła się gruba, masywna, sporych rozmiarów, podłużna nasadka i ku przerażeniu Bekki, lekarka nałożyła ją na sztywnego penisa mężczyzny. Mężczyzna zawył głośno na znak protestu, ale zamocowane pasy wokół jego bioder trzymały go w miejscu. Jego ciało napięło się, mięśnie naprężyły gdy walczył z ograniczeniami, ale nie był w stanie uciec. - O mój Boże, - Bekka prosiła. - Przestań! Trzymający ją dupek pochylił się bliżej, spuścił głowę i jego oddech połaskotał jej ucho. – Dobrze się to czuje. Sprawdziłem na sobie. To coś jakby maszyna do walenia konia, która symuluje cipkę i dosłownie ssie. Jak tylko strzeli swoim ładunkiem, to zasysa towar do tego przezroczystego kubka przy podstawie urządzenia. My zrzucamy to do pojemnika z tłokami i pompujemy do

zbiorniczków do zamrożenia. Nieźle, co? Szarpnęła głową w kierunku Raya i nie zdołała opierać się dłużej. Jej palce zakrzywiły się w szpony i chwyciła w kleszczowy uścisk jego krocze. Była zszokowana gdy poczuła, że miał wzwód, ale wbiła brutalnie paznokcie i przeryła nimi po jego spodniach. Zawył z bólu, a ona wywinęła się z jego uścisku. Próbowała dotrzeć do biedaka i uwolnić go, ale Randy sięgnął ją pierwszy. Krzyknęła z bólu, gdy zacisnął pięść na jej włosach i szarpnął do tyłu, ale skręciła się, błyskawicznie wyrzuciła pięść w sposób jaki nauczył ją ojciec i walnęła drania w twarz. Jego głowa odskoczyła i cofnął się pociągając ją za sobą mocnym chwytem na włosach, a jego otwarta dłoń poleciała do niej. Ból eksplodował z boku twarzy. Kolana Bekki ugięły się od siły ciosu, zobaczyła gwiazdy i ledwie słyszała jak lekarka wrzeszczy do wszystkich żeby się zatrzymali. Ktoś chwycił ją od tyłu i otworzyła oczy. Dały o sobie znać zawroty głowy kiedy wszystko wydawało się wirować wokół niej. - Nie wolno jej uszkodzić! - Doktor Elsa wrzasnęła rozkaz. – Jest nam potrzebna, do cholery. Powiedziałam przytrzymaj ją a nie pobij. - Podrapała pazurami mojego kutasa. - zaklął Ray. – Ta suka… - Zamknij się! - Wrzasnęła lekarka. - Idź i przyłóż lód do swojego mózgu albo jeszcze lepiej, wsadź go do jednego z tych cholernych zbiorników krio, to ci odpadnie. Będziesz mądrzejszy. Nie jest tak, że używasz go dużo. Randy, uderz ją jeszcze raz, a osobiście cię zastrzelę. On nie podnieci się jeśli będzie cała zakrwawiona i rozpieprzona. Ja kontroluję cholerne pieniądze. Pamiętajcie o tym, chyba że uważacie, że potraficie uniknąć aresztowania beze mnie. Trzeci facet pociągnął Bekkę na nogi i uwięził jej ręce za plecami. Jego ręka zacisnęła się wokół jej nadgarstków jak gdyby kajdanki a ona zachwiała się wciąż zamroczona od ciosu, który przyjęła. Jej lewy policzek pulsował, a łzy oślepiały. Brawn 63

- Nie sprawiamy mu bólu, - lekarka warknęła. - Widzisz maskę? To system wideo z najwyższej półki. Jakkolwiek on nie ogląda gier na ekranie. Mamy dla niego filmy dla dorosłych, żeby mieć go w nastroju. Pokazujemy mu masturbującą kobietę. On tylko jest wkurzony bo wie, że wymuszamy od niego próbki. - To gwałt, - Bekka wychrypiała. - Jesteś kurewsko popapraną suką. Druga kobieta rzuciła się do przodu i stanęła w osobistej przestrzeni Bekki patrząc na nią z wściekłością. – Dokładnie to samo zrobimy twojemu drogiemu chłopakowi jeżeli nie pobierzesz próbek. Odurzę go narkotykiem, rozciągnę w sposób jaki 919 jest, i podepnę do okularów wizyjnych. Zamierzam dostać od niego próbki w taki czy inny sposób. - Spojrzała ostro na mężczyznę krępującego Bekkę. - Zabierz ją do kociego miksa i niech myśli o tym, aż będziemy gotowi do zamrożenia jego próbek po tym, jak skończymy z 919. - Uśmiechnęła się zimno do Bekki. - Lepiej zrób czego chcę żeby nie musiał cierpieć tego samego losu co ten.

Lekarka odmaszerowała w kierunku samca Gatunku i z zacięciem pstryknęła włącznik maszyny przed nim a z nieszczęsnego mężczyzny wydobyło się kolejne wycie wściekłości. Jego ciało szarpnęło się gdy maszyna ruszyła, wykręcał biodra by uciec, ale pasy wokół jego talii powstrzymywały go. Okropność tego co było mu robione, była nie do pomyślenia. - Wszyscy będziecie smażyć się w piekle, - poprzysięgła Bekka walcząc z łajdakiem, który ją trzymał, ale nie chciał puścić, gdy siłą ciągnął ją do drzwi. – Bydlaki !

Laurann Dohner 64

Rozdział szósty

Bekka potulnie szła obok Randy'ego. Poprowadził ją przez podwójne drzwi z dwoma zbirami po każdym jej boku, na wypadek gdyby walczyła. Nie zamierzała, była szczęśliwa, że zabierają ją do Brawna. W chwili, gdy otworzyły się drzwi do dużej sali Brawn wstał. Jego wzrok skoncentrował się na niej. - Dobrze się czujesz? - Brzmiał i wyglądał na wściekłego. - Jestem w porządku. - Emocjonalnie – nie, ale wiedziała, że chciał wiedzieć czy była maltretowana fizycznie. Brawn cofnął się w głąb swojej celi i warknął na Randy’ego. - Przenieś ją do mnie. Odwrócę się i nie poruszę. - Nic z tego kiciusiu. Jeszcze nie dostaniesz swojej dupy. Lekarka kazała mi wsadzić ją teraz z 880. On ma pokryć ją pierwszy. Stawiam, że będziesz żuł swoje bebechy przyglądając się jak ją pieprzy. Brawn ryknął i rzucił się mocno na frontową kratę klatki. Wściekły warkot wybuchł z jego gardła. - On kłamie, - krzyknęła Bekka. Musiała krzyczeć by być słyszaną nad oburzeniem Brawna. - Drażni się z tobą. Ta kobieta powiedziała, że mam być umieszczona z tobą. Brawn przestał szarpać kraty i wypuścił je. Wziął kilka urywanych, głębokich oddechów,

gdy znowu cofnął się w głąb. Randy roześmiał się i boleśnie klepnął Bekkę w tyłek. - Zepsułaś mi zabawę suko. - Zatrzymał się przed klatką Brawna. - Jeśli powiem skacz, lepiej żebyś skakał kiciusiu. Inaczej na twoich oczach przechylę twoją sukę, i każę ci patrzeć jak ją pieprzę. Rozwścieczone kocie oczy zwęziły się, kiedy Randy wybuchł urągliwym śmiechem. Bekka mogła poczuć na sobie intensywne spojrzenie Brawna i zaprzestała piorunowania wzrokiem dupka, który najwyraźniej był zdecydowany dręczyć go słownie. Randy przechylił głowę i jego wzrok wędrował po jej ciele. – Cholernie go chcesz, co suko? Lubisz robić to na pieska z kiciusiem? Brawn 65

Bekka nie powiedziała ani słowa wiedząc, że chciał ją sprowokować. Była na zewnątrz celi, bezbronna wobec mężczyzn wokół niej gdyby zdecydowali się na atak. Obserwowała jak zbiry wyciągają tamtą broń na strzałki i przesuwają się na tył klatki Brawna. On też ich zauważył i odwrócił się by płonącym wzrokiem śledzić ich ruchy. Podniósł ręce do góry i chwycił kratę tylnej ściany, stając plecami do drzwi celi. - Nie będę walczył ani atakował. Nie musicie mnie ogłuszać. Nie poruszę się - Brawn przysiągł. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie i zmarszczyli brwi. Randy zawahał się. - Trzymaj go na muszce i jeżeli kłamie zdejmij go. Obudzi się, żeby zastać swoją dziewczynę wypieprzoną i zapłakaną, jeśli spróbuje rzucić się na nas. Brawn nie poruszył się, gdy Randy odwinął łańcuch i otworzył drzwi celi. Bekka była napięta, gotowa do ataku, ale to się nie zdarzyło. Randy otworzył drzwi i wepchnął Bekkę kilka stóp do środka. Odwróciła się przodem do niego i patrzyła jak drań zatrzaskuje drzwi i znowu zabezpiecza łańcuchem. Cofnął się. - Gotowe. Jest zabezpieczony. - Randy wyszczerzył się do niej. - Ciesz się swoim czasem z nim. Bekka powstrzymała się od pokazania mu środkowego palca. - W piekle jest specjalne miejsce dla ciebie. Mrugnął okiem. - Kiedy umrę, zamierzam zawładnąć tym pieprzonym miejscem. Pamiętaj kto tutaj jest na zewnątrz a kto w środku, suko. To wszystko co się liczy. Duża dłoń dotknęła jej barku sprawiając, że podskoczyła. Obróciła głowę i spojrzała w górę na Brawna. Owinął jedno ramię wokół jej talii, przyciągnął ją do swojej wysokiej sylwetki i pociągnął dalej od kraty.

- Za kilka godzin twoja dziewczyna ma zamiar zrobić to, czego chcemy. - Randy oblizał wargi i ściszył głos żeby uniknąć zostania odebranym przez urządzenie podsłuchowe zamontowane w kamerze. - Pamiętasz jak nauczyłeś się żeby nie ufać ludziom? Nie zapomnij, że ona jest jednym z nich. - Jego wzrok padł na Bekkę. – Proszę, zrób mi przyjemność i odmów. Chcę patrzeć jak cierpisz. - Musnął palcem po zabandażowanej ranie na policzku aby było jasne, że nie zapomniał kto za nią odpowiada, a potem odwrócił się. – Wynośmy się stąd. Chodźmy zjeść śniadanie. Mężczyźni zniknęli za dwuskrzydłowymi drzwiami. Bekka nie patrzyła jak wychodzili, zamiast tego przyglądała się przystojnej twarzy Brawna. Gniew wciąż przesłaniał jego rysy, a gdy opuścił niżej brodę zauważyła, że niepokój wyżłobił linie wokół jego ust. - Możesz mi ufać. On tylko próbuje spowodować rozdźwięk między nami. - Trudno było wyrzucić te słowa, zmartwiona, że mógł uwierzyć temu dupkowi. Bekka okręciła się w jego ramionach, wyciągnęła w górę ręce i chwyciła jego ramiona. Pochylił się, kiedy pociągnęła wystarczająco aby przekazać mu wiadomość, że chce go bliżej swoich ust. Przechyliła głowę, usta prawie muskały jego ucho i szepnęła: - Czy myślisz, że kamery mogą nas usłyszeć? Laurann Dohner 66

Trącił policzkiem jej nos. - Nie, jeśli mówimy cicho. - Lekarka, która prowadzi to miejsce jest szalona i chce próbek spermy. Oni zamrażają je i sprzedają jakimś nikczemnym draniom w Europie. Wzięli ten Gatunek, który ciągle chodził po celi, podwiesili go na stojąco za ręce i nogi i podłączyli do jakiejś pieprzonej maszyny żeby ... - Głos jej się załamał, i zadrżała przy dużym, ciepłym, ciasno przyciśniętym ciele. - To było straszne co mu robili, ale nie potrafiłam ich powstrzymać. Jego ciało zesztywniało przy niej, i niskie warczenie wydobyło się z jego gardła. To sprawiło, że szarpnęła głowę do tyłu, żeby spojrzeć w jego oczy. Unikał jej wzroku i znowu mocno pociągnął w swoje objęcia. - Co jeszcze słyszałaś? - Ta lekarka jest poszukiwana przez policję, utknęła tutaj i desperacko potrzebuje pieniędzy. Zaoferowali jej dużo za,.. żeby,.. hm, do cholery, ja nawet nie wiem jak to wyrazić. - Po prostu mów. Powiedz mi. - Jego ręce lekko przetarły jej plecy. - Muszę wiedzieć. - Oni chcą twojej spermy. Nie mają żadnego innego Gatunku takiego jak ty, a zaoferowano jej trzy razy więcej pieniędzy, gdyby zamroziła i sprzedała twoją, bez jakichkolwiek leków w systemie. - Policzki ją paliły, gdy mówiła mu, co te potwory planowały. – Chcą bym w tym pomogła. Obrócił głowę i milimetry dzieliły ich twarze. Nie wydawał się zszokowany, ale gniew

wciąż płonął w jego spojrzeniu. - Dostać spermę bez potrzeby użycia leku na rozmnażanie? - Tak, - szepnęła. - Jak przypuszczam, mam pomóc ci się podniecić i dać próbkę. Zamknął oczy i odchylił do tyłu głowę. Westchnienie wyszło z jego ust, a ona stała tam patrząc na niego ponuro. To była okropna sytuacja, ale musiała jasno wyłożyć tak, by poznał wszystkie fakty, o których wiedziała. - Jacyś naukowcy chcą znaleźć sposób by nasienie Gatunku żyło dłużej, bo jak sądzę z tego co tu powiedziano umiera szybko, i wykorzystać ludzkie kobiety jako zastępcze matki do urodzenia dzieci Gatunku. Bogaci psychole chcą je kupić. Jestem pewna, że dziecko w połowie Nowy Gatunek na czarnym rynku wzbudzi cholernie duże zainteresowanie. - Czuła się źle nawet mówiąc o tym. - Jesteście niezwykli, i niektórzy ludzie są po prostu kompletnie popieprzeni. Ona również planuje sprzedać was wszystkich, kiedy już nie będziesz jej potrzebny. Mają strażnika w Ojczyźnie, który dla nich pracuje, zapłacili mu za zdradzenie kiedy wyjdziesz i śledzili cię do mojego domu. Potrzebują porwać Gatunek z naczelnych żeby mieć wszystkie typy DNA, "pełny komplet" jak to nazywa. Planuje sprzedać was ludziom, którzy chcą posiadać Gatunek na własność. - Kolekcjonerom niezwykłych zwierząt. - Jego głos pogłębił się. Brawn 67

- Tak, albo innym popaprańcom. - Dlaczego krzyczałaś po tym jak cię zabrali? – Wciągnął głęboko oddech by poczuć jej zapach i otworzył oczy. - Gdzie jesteś ranna? - Jedna ręka opuściła jej plecy i delikatnie ujął dłonią jej zranioną twarz, unikał dotykania policzka, ale badał go wzrokiem. – Byłaś związana. Ręka opadła do jej talii. - Jeden z drani posiniaczył mi udo. Myślą, że mogą mnie wykorzystać do kontrolowania ciebie, ponieważ wkurzyłeś się na tyle, żeby ryknąć, po tym jak krzyknęłam pierwszy raz. Ja też, tak jakby zaatakowałam jednego z nich próbując uwolnić faceta Gatunku, więc zaliczyłam uderzenie w twarz. Owinął oba ramiona wokół niej i podniósł, zaskakując ją tym ruchem, i przeniósł do polowej pryczy. Poprawił swój chwyt, usiadł i posadził ją sobie na kolanach. Jedną rękę pozostawił za plecami, ale drugą chwycił rąbek koszuli nocnej i podciągnął odsłaniając jej uda. Bekka nie protestowała widząc, że jest skupiony na badaniu czerwonych znaków, a gdy skończył szybko opuścił materiał w dół. Ich oczy spotkały się i cisza rozciągnęła się między nimi. W końcu westchnął i opuścił uwagę do jej ust. - Musimy porozmawiać. Cholera . - Wiem. - Wyszeptała mając nadzieję, że było to na tyle cicho, by nie być podsłuchaną. – Oni już wcześniej pomyśleli, że ze sobą sypiamy i nie wyprowadziłam ich z błędu. Po prostu pozwoliłam im trwać w tym założeniu. Wydawało się to mądrą rzeczą w tamtym czasie,

ale teraz oni oczekują , że um,.. pomogę ci oddać nasienie. - Wyrzuciła zanim straciła odwagę. Trzeba było widzieć, co robili tamtemu facetowi Gatunku. Wolałabym zrobić wszystko, niż pozwolić im krzywdzić cię w ten sposób. - Co robili? Opuściła wzrok na jego nagą pierś, niezdolna patrzeć mu w oczy, gdy cichym szeptem opisywała maszyny i ich działanie. Jego ramię napięło się wokół jej talii, ale milczał dopóki nie przestała mówić. - Spójrz na mnie. - Wziął głęboki oddech i zajrzał jej w oczy, gdy podniosła swoje. - Co ? - Wiesz co musi się zdarzyć, jeśli ekipa ratunkowa nie znajdzie nas do czasu kiedy będą chcieli te próbki. Nie chcę, żeby mi to zrobili. – Gniew napiął jego szczękę. – Czy to zbyt wiele żeby cię prosić ? Rumieniec rozgrzał jej policzki, i teraz ona z kolei przyglądała się jego ustom. Były miękkie, pełne i kuszące. – W każdej innej chwili pewnie bym z przyjemnością, hm, żeby ... taak. To nie do końca jest takie romantyczne, prawda? Laurann Dohner 68

- Bekka. Spojrzała w jego niebieskie oczy. - Wiem. To była żałosna próba żartu. - Nie będę cię zmuszał do zgodzenia się na to. Powiedz nie, i pójdę z nimi chętnie żeby uniknąć narażania cię na niebezpieczeństwo, gdybym walczył. Wahała się, jej umysł pracował i w końcu podjęła decyzję. – Podobałeś mi się od chwili kiedy się spotkaliśmy i wciąż podobasz, więc dotykanie cię by pomóc ci się podniecić nie będzie trudnością. Chciałabym tylko byśmy nie byli w takich okolicznościach. Nie jestem ekshibicjonistką, więc to jeszcze pogarsza sytuację. - Kto to jest? Uśmiechnęła się, zadowolona z rozbawienia. - To ktoś, kto lubi uprawiać seks albo dopuszcza się aktów seksualnych na oczach innych ludzi. Czerpią z tego przyjemność. To ich bardziej podnieca, że inni ludzie mogą zobaczyć co robią. - Zerknęła na kamerę i całe jej rozbawienie zniknęło. - Prawdopodobnie w tamtym pokoju też są kamery. Zapomniałam popatrzeć zbyt przerażona tym co się działo. Niech to szlag. Mam nadzieję, że nie zachowują nagrań z żadnej z tych kamer. Mój tata będzie miał rozległy zawał serca jeśli na koniec wyląduję z tobą na jakiejś stronie porno.

Chwycił jej brodę, obrócił twarz aż spotkały się ich oczy i trzymał jej wzrok zablokowany. – Zrobię wszystko co będę mógł, żeby ci to jakoś ułatwić i przetrwamy to. Szczerość w jego głosie zapewniła ją, że z czymkolwiek będą musieli się zmierzyć, zrobią to razem. - Możesz mi ufać. Nienawidzę tych drani.

Wściekłość przepełniała Brawna, gdy próbował pocieszać Rebekkę Oberto. Starała się być dzielna, ale nie mógł nie zauważyć strachu czającego się w jej oczach, gdy się w nie wpatrywał. Wszystkie rzeczy, które powiedział jej o tym, dlaczego nigdy nie zamierza dotknąć ludzkiej kobiety odtwarzały się w jego głowie i skrzywił się w duchu wiedząc, że swoją szczerością tylko pogorszył sprawy. - Nie skrzywdzę cię, jeśli będzie w to włączony kontakt fizyczny między nami - przysiągł. I ufam ci. Odprężyła się trochę na jego kolanach i to zachęciło go do kontynuowania. - Oni są wrogiem, a my jesteśmy zespołem. Brawn 69

Niewielki uśmiech dał mu nadzieję, że bała się go mniej. Ludzki mężczyzna próbował spowodować rozdźwięk między nimi swoim ostrzeżeniem, żeby nie ufać Becce, ale nie chciał dać się na to nabrać. Tim Oberto cieszył się wysokim zaufaniem Justice’a, lidera Gatunku. Brawn nie miał pewności, kto w Ojczyźnie zdradził jego rodzaj, ale stawiał swoje życie, że Bekka nie była tego częścią. Miała bardzo wyraziste oczy, w których łatwo mógł czytać i byłaby kiepska w oszukiwaniu. Poza tym, również była ofiarą tego koszmaru z powodu wystawienia jej przez ojca na kontakt z Gatunkiem. Tim nie naraziłby na niebezpieczeństwo swojego jedynego dziecka. Desperacko chciał zabić kogoś za poranienie jej delikatnego ciała i oczywiste zażenowanie jakie cierpiała opowiadając mu o rzeczach, które w najmniejszym stopniu nie zaskoczyły go. Gatunek dla Mercile był przedmiotem, produktem do wykorzystania i sprzedania według ich uznania, ale ubolewał, że wkrótce będzie musiała znosić coś gorszego. Jej próba ratowania samca Gatunku mogła zakończyć się śmiercią a nie tylko czerwonym policzkiem. To również pokazywało mu, jak dobrą osobą była. Wzbraniał się zdradzić jej prawdziwy powód, dlaczego nie chciał być podłączony do maszyny, która wymusi nasienie z jego penisa. Chętnie zniósłby każdy ból, by oszczędzić jej bycia uczestnikiem pozyskiwania próbek, ale martwił się, że zostanie zabita jeśli nie będzie przydatna ich oprawcom. Dranie mordowali wszystko, co uznali za bezużyteczne. Plan żeby pomóc jej, kształtował się w jego głowie. Potrzebowała nadziei i poczucia pewności, że on jej nie skrzywdzi.

- Mam na sobie urządzenie namierzające i oni nas znajdą - wyszeptał, nie mówiąc, iż podejrzewa, że porywacze w jakiś sposób zablokowali sygnał i pomoc może nie być w stanie ich znaleźć. Niemal wyrżnęła nosem w jego brodę, gdy gwałtownie poderwała głowę i zagapiła się na niego. Jej usta rozchyliły się, ale żadne słowa nie wyszły. Wziął jej rękę i przeniósł do swojego boku, naciskał dopóki nie mogła poczuć przedmiotu wielkości monety w kieszonce jego spodenek i znowu musnął wargami jej ucho. - Trzymamy je na sobie, kiedy opuszczamy Ojczyznę albo Rezerwat, na wypadek, gdybyśmy zostali porwani. Znajdą nas Bekka. Tylko wytrzymaj. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy patrzyła na niego i uniosła ramię by owinąć je wokół jego szyi. Zwinęła się na jego piersi delikatnie dociskając policzek do jego skóry i schowała głowę pod jego brodę. - Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że to słyszę, - wyszeptała. - Bardzo się bałam i świrowałam. Żałuję, że nie wiedziałam o tym wcześniej. Może znajdą nas na czas. Wciągnął w płuca jej zapach, jego ramiona mocno trzymały jej uległe ciało i myśl o kontakcie seksualnym nie była ciężarem. Poczucie winy rosło w jego piersi, bo w połowie miał nadzieję, że ratunek nie nadejdzie przed upływem terminu oddania próbek. Oświadczyła, że go dotknie, i na myśl o tym jego fiut stwardniał. Utknął uwięziony między jego udami, gdzie nie mogła poczuć jak bardzo stał się podniecony. Wstyd przyszedł następny. Laurann Dohner 70

Jego pragnienie jej było silniejsze niż niepokój z faktu bycia schwytanym i porwanym. To dawało mu pretekst, by trzymać ją w ramionach i jeśli ratownicy nie pojawią się wkrótce, nie będzie miał innego wyboru jak tylko robić z nią dużo więcej. Myśli o niej nie dawały mu zasnąć po tym, jak odprowadził ją do sypialni poprzedniej nocy. Trzymanie jej w ramionach i fakt, że przyznała, iż uważa go za atrakcyjnego, kazał mu się zastanawiać co by było, gdyby nadal byli wolni, a ona przyszła do niego z własnej woli. Zły pomysł, katastrofalny w skutkach i niewłaściwy. Podjął się zadania by pomóc swoim ludziom, a nie szkodzić im przez uczynienie sobie wroga z Tima Oberto. Od początku było jasne, że Tim nie chciał aby jego córka przebywała zbyt blisko Gatunku i słyszał też toczoną wczoraj w jej sypialni rozmowę z ojcem. Mogli zamknąć drzwi, ale to nie dało wiele i jego wyostrzony słuch odebrał większość słów. Tim wierzył, że stanowi zagrożenie dla Bekki, zaatakuje ją, jeśli będzie z nim flirtowała i skończy jej zranieniem. - Będzie dobrze, - zablefował, wcale nie będąc pewnym wyniku. Sto rzeczy mogło pójść nie tak, ale zachował te myśli dla siebie. Jego wzrok powędrował w górę na strop, szukał jakichkolwiek śladów materiałów wybuchowych i węszył. Nie dostrzegł, ani

nie poczuł ich zapachu, ale to nie znaczyło, że nie były gdzieś ukryte. Oprawcy mogli wysadzić budynek, gdyby zespoły ratunkowe zdołały ich zlokalizować i naruszyć ochronę. - Wiem, że mój tata nas znajdzie, - Bekka szepnęła i przywarła do niego trochę mocniej. Wszystkie instynkty ochronne w nim, zbudziły się do życia. Nie była nawykła do pozostawania na łasce innych i potrzebowała jego siły i wsparcia. Zrobi wszystko co będzie trzeba, ale zasadnicza kwestia nie mogła być ignorowana. Ludzcy strażnicy mieli broń na strzałki, którymi mogli pozbawić go przytomności. Mogli zabrać Bekkę w czasie, gdy był nieprzytomny i zrobić wszystko co zechcą zadając jej ból, a on nie będzie w stanie jej ochronić, chyba że zdoła uczynić ją dla nich niezbędną. Chcieli by pomogła mu dać nasienie i da im go tyle, ile będą chcieli żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Przełknął jęk, gdy jego penis usztywnił się jeszcze bardziej. Stajesz się tak chory jak ci, którzy was niewolą. Ludzka kobieta na jego kolanach byłaby przerażona i zdegustowana, gdyby znała jego myśli, albo wiedziała jak podniecony był w tej chwili. Czytał raport o ludziach, którzy porwali kobietę Valianta. Chcieli ją do badań nad rozmnażaniem z samcem Gatunku. Czy ci tutaj każą Becce robić z nim testy reprodukcji? Stłumił ryk podniecenia na myśl o rzeczywistym jej pokryciu. Pamięć jej tyłeczka wygiętego nad łóżkiem, bezpośrednio przed nim w pokoju gościnnym, przemknęła mu przez głowę i z dziką zaciekłością starał się powściągnąć żądzę. Stres wydobył jego zwierzęcą stronę. - Z tobą wszystko w porządku ? Nadal bolą cię nogi w miejscach gdzie wbili strzałki ? Bolał go kutas, nie uda, ale tylko potrząsnął głową. – Czuję się dobrze. Szybko się leczę. - To dobrze. Pogłaskała jego nagą pierś, dotykiem lekkim jak piórko i zacisnął zamknięte oczy wiedząc, że nie zajmie jej dużo, jeśli ma mu pomóc wypuścić jego nasienie. To przypomniało mu, że chce żeby czuła się z nim swobodnie. Był chorym sukinsynem, przyznał się, kiedy zdecydował jak to zrobić. Brawn 71

- Bekka? - Tak? - Spójrz na mnie. – Odchylił się dość by spojrzeć w dół na jej uniesioną twarz. Była piękna, nawet z jej złocistobrązowymi włosami potarganymi w nieładzie. - Prawdopodobnie będą chcieli żebyś mnie dotknęła. Jej policzki poróżowiały, a niebieskie oczy rozszerzyły się. – Myślę, że tak. - Chcę byś czuła się ze mną dobrze. To może być stresująca sytuacja. Nie wiem, czy

potraktują nas w sposób jaki robili to w ośrodkach badawczych. Kiedy chcieli nas rozmnażać, umieszczali nas w odosobnionym pokoju, ale była tam kamera. Nadzorowali nas. - Wspaniale. Uniósł brwi. - To sarkazm. Ludzie używają go, kiedy starają się być dzielni odnośnie czegoś. Jej odpowiedź sprawiła, że uśmiechnął się. - Rozumiem. Nie zrobię ci krzywdy jeśli mnie nie skrępują. Nie jestem pewien czy chcą to zrobić, czy nie. - 919 skrępowali. - Wiem. Opisałaś ze szczegółami co mu zrobili. - Racja. Taak. Tak zrobiłam. - Oblizała wargi. - Wierzę ci. Naprawdę. Wiem, że nie zamierzasz mnie skrzywdzić, więc nie musisz ciągle tego mówić. - W porządku. - Przerwał. - Chcę być z tobą uczciwy żeby zmniejszyć okropność tego, co może się zdarzyć. Zamrugała kilka razy i po prostu czekała aż będzie mówił dalej. - Słyszałem, że kiedyś laborantce kazano pobrać próbkę od samca i ona rękoma stymulowała jego członek żeby to dostać. - Nie chciał wymieniać Fury’ego i Ellie z imienia. - To może być to, co będą chcieli byś zrobiła. Więcej ciepła napłynęło do jej policzków. – Też o tym pomyślałam, chyba że chcą podłączyć cię do tej maszyny bez okularów wizyjnych, a ja przypuszczalnie mam robić cokolwiek trzeba żeby cię podniecić. Szalejąca erekcja Brawna pulsowała i wymagało od niego całej siły woli, by pozostać nieruchomo i powstrzymać się przed poruszeniem, aby złagodzić ból trzymania jej uwięzionej w pułapce między udami. - Wierzą, że jesteśmy w relacji seksualnej i dzielimy ze sobą seks, obawiam się, że jeśli zorientują się i poznają prawdę narazi cię to na niebezpieczeństwo. - Rozumiem. Naprawdę myślisz, że to ma znaczenie? - Może mieć. Przenieśli cię do mnie, żeby mnie kontrolować. Zgadzam się z twoją oceną w tej sprawie. Tak długo, jak będą wierzyć, że jesteś moją kobietą nie skrzywdzą cię, pod warunkiem, że będę posłuszny. Chcę tylko, byś czuła się tak swobodnie z moim ciałem jak to tylko możliwe, ale nie chcę cię zdenerwować mówiąc o jedynym sposobie jaki mogę wymyślić, żeby tak się stało. Laurann Dohner 72

- Co wymyśliłeś? Wziął głęboki oddech. - Mogłabyś mnie pocałować i oswoić się z moim ciałem kiedy jesteśmy sami, zanim zabiorą nas tam gdzie zamierzają.

Bekka pozwoliła zatonąć sugestii Brawna i ciężko przełknęła. Pocałować go? O cholera. Jej wpatrzone w niego oczy rozszerzyły się, zanim opuściła wzrok na jego usta. Brzmiało rozsądnie, i zastanawiała się jak by to było. - Nie jestem bardzo śmiała. – Jej spojrzenie podniosło się do jego. – Ty pocałuj mnie. Nie wiedziałabym od czego zacząć. Wyznanie sprawiło, że jego brwi podjechały do góry. - Jesteś niedoświadczona w sprawach seksu? Żadna dziura nie otworzyła się pod nią, by mogła zniknąć, ale bardzo tego chciała. Robiłam to z paroma facetami, ale nigdy wcześniej nie inicjowałam pocałunku. Faceci zawsze robili pierwszy krok. - Rozumiem, chociaż to zaskakujące. Wasi mężczyźni wydają się tak potulni, że przyjąłem, iż to kobiety są agresorami podczas stosunku. - Tylko się całujemy, prawda ? - Tak. - Wziął głęboki oddech. - Zamknij oczy i po prostu skup się na mnie. Udawaj, że jesteśmy sami, w twojej albo mojej sypialni. Mogę zobaczyć twoje zdenerwowanie i musisz się odprężyć. – Ramiona owinęły się wokół niej i Brawn jeszcze mocniej przyciągnął ją do piersi, pochylił głowę i przetarł jej policzek własnym. Jego cudowne oczy przeszukiwały jej, wiedziała, że musi widzieć jej niezdecydowanie, ale potem podniósł ręce i ujął w dłonie jej twarz. - Zapomnij o wszystkim oprócz mnie, - rozkazał. – Jesteśmy tylko my. Pamiętasz jak spotkaliśmy się wczoraj? Kiwnęła głową, szczęśliwa za odwrócenie uwagi. Uśmiechnął się. – Podobają ci się moje oczy. Nigdy nie widziałaś kogoś takiego jak ja. – Dłonie przesunęły się z linii szczęki na policzki. - Jesteś niesamowicie pociągająca nawet z twoją małą, zabawną twarzyczką. Odwzajemniła uśmiech. - Mam zabawną twarz?

- Mały sterczący nosek. - Kciukiem przemknął po nim lekko. - Niewielkie usta. - Kciuk zjechał niżej, by popieścić dolną wargę. – I najbardziej maleńkie uszka. – Koniuszkami palców prześledził ich muszle, gdy pochylił się na tyle blisko, że mieszały się ich oddechy. - Pocałuj mnie. Brawn 73

Rozluźniła się, skupiona wyłącznie na Brawnie i przyznała, że naprawdę miał niesamowite oczy. Były tak intensywnie niebieskie, a ich owalny kształt był wyjątkowy. Żółte drobiny wirowały przesłaniając trochę niebieskiego. Jej niepokój zniknął, i gdy przysunął się bliżej zamknęła oczy, pewna, że chce by to się stało. Jego wargi ledwie musnęły jej, tak miękkie i ciepłe, że zdumiało ją, jak ktoś tak twardy może być jednocześnie tak delikatny. Lekkim naciskiem otworzył jej usta i jego język zagłębił się w jej wnętrzu. Był gorący, drażniący jej własny i Brawn pogłębił pocałunek, gdy chwyciła rękoma jego barki potrzebując czegoś się złapać żeby utrzymać równowagę. Cała tkliwość uciekła, gdy jego wargi i język zmieniły pocałunek w coś dzikiego i namiętnego. Zamknęła oczy i odchyliła głowę otwierając się na niego więcej, rozpaczliwie pragnąc zapomnieć o wszystkim oprócz niego. Całowanie go było jak wetknięcie palca w gniazdko elektryczne - porażające i potężne. Pochłonęło wszystko. Nikt nigdy nie sprawił, że odpowiedziała w sposób jaki on z niej wydobył. Wkładał w pocałunek wszystko co miał, i było to niezwykle namiętne. Obniżyła ręce do wędrówki w dół szerokiej piersi, w poszukiwaniu ciepłej skóry i znalazła jej obfitość. Miękkie mruczenie rozbrzmiało między nimi. Bekka odskoczyła zdziwiona. Brawn poluźnił dłonie na jej twarzy, opuścił ręce do jej boków i tylko się uśmiechnął. - Wydaję dźwięki. Wybacz. Po prostu spróbuj je ignorować. Naprawdę tego nie kontroluję. Ręce na powrót ujęły jej twarz zanim zdążyła obrócić głowę i trzymał ją nieruchomo, gdy wpatrywał się głęboko w jej oczy. Po raz kolejny uderzyło ją piękno jego fascynujących oczu. Powoli, cal po calu przybliżył twarz. Wiedziała, że pocałuje ją znowu i powitała go z radością. Robił cudowne rzeczy z jej ciałem, brzuch przyprawiał o skurcze i miał prawdziwy talent do rozpraszania jej uwagi ustami. Fakt, że byli zamknięci w klatce, uwięzieni przez potwory, był łatwy do zignorowania. Był tylko Brawn, jego usta ogrzewające jej i jego cudowne ciało pod rękami. Wypuścił jej twarz i chwycił biodra, obrócił bardziej przodem do siebie i przesunął się pod nią. Nie sposób było pominąć twardej długości, która napierała na spód jej nogi, gdy lekko rozchylił uda. Wiedziała, co to było, był podniecony tak bardzo jak ona była. Jęknęła i zadrapała paznokciami jego mięśnie brzucha pragnąc przyciągnąć go jeszcze bliżej. To nie działało z nią siedzącą bokiem na jego kolanach, więc sięgnęła w górę, chwyciła się jego ramion i przesunęła dość, by wesprzeć stopę na zimnej, betonowej 6 podłodze. Na mgnienie umknęła z jego kolan i w zamian usiadła na nim okrakiem. Mocne ręce przykryły jej tyłek, przyciągnęły ciasno do podołka a uwięziony fiut otarł się o jej bieliznę przez warstwy ich ubrań. Bekka cierpiała dotkliwie, jej piersi były ciężkie, obolałe i pragnęła tylko puścić go, zerwać koszulę przez głowę i ocierać się o jego skórę sutkami. Ugniatał jej tyłek i wbijał palce w miękkie ciało. Podniósł ją trochę, dostosował kąt jego

fiuta i naparł na szczelinę jej cipki. Czuła jego gorąco przenikające przez cienką koszulę nocną i nienawidziła mieć cokolwiek między nimi. Wbiła paznokcie w jego skórę, gdy próbowała przyciągnąć go jeszcze bliżej. Zachęciła go kołysaniem bioder, zajęczała głośniej i jej palce pomknęły w górę do jego włosów żeby przyciągnąć go bliżej i pogłębiła pocałunek jeszcze bardziej. Szarpnął biodrami w górę, wykorzystał chwyt na jej tyłku, zmienił jej pozycję i poruszali się razem. Powolne kołysanie na sobie nawzajem sprawiło, że jego fiut stał się niewiarygodnie twardy, to potęgowało jej przyjemność i czuła go tak dobrze, że wiedziała, że zaraz dojdzie. Jej łechtaczka zdawała się nabrzmiewać boleśnie. Chciała, by poruszał się szybciej, żeby pchnął ją na drugą stronę krawędzi ekstazy. 6 - drobna rozbieżność: do tej pory podłoga w klatce była metalowa od teraz jest z betonu.

Laurann Dohner 74

Brawn nagle oderwał głowę, oddychał ciężko i zanurzył twarz w jej szyi. - Musimy przestać, - warknął. Powoli dotarło do niej co robiła. Gdyby nie miał na sobie dresu a ona nie miała bielizny, byłby w niej. Wiedziała o tym, tak samo jak on. Zabawiali się w ubraniach jakby byli napalonymi nastolatkami, w najgorszym możliwym miejscu, a i czas nie mógł być gorszy. Przytuliła głowę do jego policzka, wysunęła ręce z włosów i objęła go za szyję. Ciężko było próbować zapanować nad jej urywanym oddechem. Połowa niej chciała go prosić żeby nie przestawał, ale pamięć kamer umieszczonych wzdłuż sufitu skłoniła ją do przemilczenia tej prośby. Wtulanie się w niego pomagało, ale jej ciało płonęło.

Zaciągnął się głośno jej zapachem i gorący, wilgotny język polizał jej szyję. – Pachniesz i smakujesz tak samo dobrze. Chciałbym móc rozebrać cię do naga i zbadać każdy cal moimi rękoma, nosem i językiem. Polizałbym każde miejsce, które sprawiłoby, że wyjęczysz moje imię. - Nie pomagasz, - powiedziała drżącym głosem. - Też ciebie chcę. - Chcesz bym pomógł ci się uspokoić czy lizał cię? - Lizał mnie. Warknął wściekle, przerażającym dźwiękiem i gdyby jej mózg pracował byłaby przestraszona, jednak jej pożądanie zawładnęło wszystkim. Sięgnął między nich, jego ręka wciskała się w ciasną przestrzeń między dolną częścią jego brzucha i jej, aż palcami dotknął bielizny. - Trzymaj się mnie, - ponaglił łagodnie. – Przesuń się trochę do tyłu. Musiała skupić się żeby postąpić zgodnie z jego poleceniami. Napięła ramiona wokół jego

szyi i odsunęła się dość, by dać mu więcej swobody z ręką. Obraz jak odrzuca jej bieliznę na bok, szarpie w dół swoje dresy i bierze ją, wypełnił jej umysł. Oczywiście w tym miejscu musiała sobie przypomnieć, co mówił o byciu większym od ludzkich facetów. Jednak w tej chwili nie miało to znaczenia. Słyszała, że inna kobieta poślubiła mężczyznę Gatunku. Było więc jasne, że seks jest możliwy, a ona była poza strachem, a nawet więcej, w tym momencie była na weź – mnie – teraz etapie. Zręczne palce odepchnęły z drogi kawałek materiału i znowu warknął, gdy poczuł jak była mokra dla niego z potrzeby, coś, co powinno być żenujące, gdyby nie była poza troszczeniem się o cokolwiek oprócz faktu, że jego szeroki koniuszek palca odnalazł i naparł na jej nagą łechtaczkę. Twarz przycisnęła do jego klatki piersiowej, wciągnęła jego męski zapach i to przytłumiło jej jęk rozkoszy. - Spokojnie - wychrypiał. - Mam cię. - Jego ramię zacisnęło się wokół talii i trzymał ją w miejscu, gdy jego palec drażnił kłębuszek nerwów. - Poczuj mnie. Roześmiałaby się, gdyby była w stanie. Był tylko on, nic innego i nie tylko mogła rozkoszować się jego dotykiem, zapachem, ale sposób w jaki unieruchomił ją na kolanach, nie pozwalał jej robić nic innego jak tylko boleśnie dojść. Zataczał kręgi na jej pączku, przekręcił trochę rękę i kciukiem, a przynajmniej tak myślała, że to był kciuk, drażnił jej otwartą cipkę. Schowała twarz mocniej na jego piersi wiedząc, że z jakiegoś powodu musi być cicho, ale zapomniała dlaczego. Dotyk jego grubego palca wpychającego się do środka by rozdzielić ścianki pochwy sprawił, że zagryzła na nim zęby. Warknął w odpowiedzi i wszedł w nią głębiej. Poruszał ręką pieprząc ją i jednocześnie pocierał łechtaczkę, a gdy przytulił głowę do jej, mruczenie zadudniło w jej uchu. Brawn 75

Orgazm uderzył szybko i mocno, przetaczał się przez nią surowymi falami i ręka wokół jej pleców nagle zniknęła. Brawn przykrył jej głowę, docisnął jej twarz mocniej do piersi i prawie ją dusił, gdy krzyczała jego imię. Za cholerę nie dbała czy miała powietrze, za bardzo była ogarnięta rozkoszą. Kciuk wycofał się, ręka odskoczyła i zwolnił uścisk, który trzymał jej twarz wciśniętą w niego. Zakołysała się trochę na jego kolanach bez jego mocnego uścisku, ale nie pozwolił jej osunąć się na bok, gdy jej ciało stało się tak bardzo rozluźnione. Brawn jeszcze raz owinął ramię wokół jej pasa, a ona odchyliła głowę do góry i wpatrywała się w niego w zadziwieniu. Widok jak wpycha sobie kciuk do ust i smakuje go, wstrząsnął Bekką i podniecił w tym samym momencie. Nie odwrócił wzroku gdy na nią warknął. Żądza sprawiła, że jego oczy zmieniły się z niezwykłych na niemal zwierzęco dzikie, w namiętny sposób, który obiecywał jej, że chce ją zjeść w możliwie najlepszy sposób. Wolno wyciągnął kciuk spomiędzy warg i wyszczerzył na nią ostre zęby, gwałtownie poderwał ręce nad głowę jakby ktoś wymierzył w niego broń i warknął. - Odejdź ode mnie. Głęboki, brutalny dźwięk sprawił, że natychmiast targnęło nią przerażenie gdy gramoliła się

z jego kolan, prawie spadła na tyłek z pośpiechu i zatoczyła się do tyłu, aż pręty klatki boleśnie uderzyły ją w plecy. Ból, który ją przeszył od fizycznego uderzenia jakie przyjęła, wydawał się niczym w porównaniu z emocjonalnym policzkiem, który on jej wymierzył odrzucając ją. Poderwał się nagle, prycza niemal przewróciła się z pośpiechu i rzucił się do najdalszego końca klatki, żeby umieścić między nimi przestrzeń. Ręce zacisnął w mocnym chwycie na prętach, pozostał do niej plecami i odrzucił do tyłu głowę, gdy zaryczał z czystej wściekłości.

Laurann Dohner 76

Rozdział siódmy

Brawn przeżywał ciężkie chwile próbując zwolnić oddech i odzyskać kontrolę nad ciałem. Jego knykcie pobielały od śmiertelnego uścisku na kratach trzymającego go w miejscu. Ryk pomógł mu uwolnić trochę frustracji, ale zapach strachu Bekki w powietrzu prześladował go. To on wywołał ten strach, ale musiał. Dwie kolejne sekundy z nią na kolanach i zrobiłby coś strasznego. Mógł ją skrzywdzić i zareagował sprawiając, że uciekła od niego, zanim pokusa zmieniła się w fizyczny czyn. Kutas bolał go straszliwie, ale starał się to ignorować. Zamknął oczy i w zamian koncentrował się na oddychaniu przez usta, nie żeby to pomogło, ponieważ smak jej spełnienia wciąż pozostawał na języku i chciał zaryczeć znowu. Pragnienie żeby odwrócić się, iść po Bekkę, zedrzeć z niej ubranie i zmusić ją do klęknięcia nad polówką było nie do zniesienia. Nie powinien był robić więcej jak tylko ją pocałować, ale jego najlepiej ułożone plany poszły w diabły tak szybko, jak jego usta dotknęły jej. Zadyszał mocniej i walczył z każdym instynktem, który krzyczał weź ją ! Myślał, że pocałunek będzie słodki, czuły, i że może sobie z tym poradzić. Zamiast tego, doświadczył najsilniejszej fali podniecenia jaka kiedykolwiek w niego uderzyła. Ledwie pamiętał o tych przeklętych kamerach, o jej obawie ich i jak bardzo znienawidziłaby go, gdyby rozebrał ją do naga i zanurzył twarz tam, gdzie jego palce igrały w jej sokach. Pamięć jak mocno przestraszyła się go, pomogła powściągnąć smycz na jego pragnieniach. Wziąłby ją zbyt twardo, zbyt szybko i rozdarłby tą jej słodką, cholerną cipkę. Chciał skłonić ją do wykrzyczenia jego imienia, ale nie z bólu. Jego pierś pulsowała w miejscu, gdzie go ugryzła a ostre ukłucie bólu jej raniących do krwi zębów omal nie złamało jego kontroli. Nie była Gatunkiem, to nie oznaczało, że wzywa go by ugryzł ją w odpowiedzi i uczynił z niej swoją partnerkę. Przypuszczalnie był zbyt szorstki w swojej

pilności doprowadzenia jej do szczytowania, ale miał nadzieję, że nie był to przypadek. Te rozważania pomogły ugasić trochę z jego namiętności. Nigdy nie chciał wyrządzić Becce krzywdy. Raczej wolałby cierpieć straszliwe męki, niż zranić ją do krwi. Zaufała mu, potrzebowała jego ochrony, a jednak kiedy była na jego kolanach stanowił dla niej większe zagrożenie, niż wszyscy dranie, którzy ich porwali. Myśl o tym, co mogło się zdarzyć ostudziła jego krew jeszcze więcej. Wzięcie jej jak gdyby była Gatunkiem byłoby niewybaczalne. Nie była duża, mocna, ani dość silna, żeby odeprzeć go gdyby nie chciała żeby coś jej robił. Byłaby bezbronna wobec jego żądzy i w zapamiętaniu mógł sobie tego nie uświadomić, dopóki nie byłoby po wszystkim. Czasami mężczyzna potrzebował solidnego uderzenia pięścią albo bójki, żeby przyciągnąć jego uwagę, gdy namiętność panowała. Brawn w końcu poczuł się spokojny i wystarczająco stabilny, żeby ją przeprosić. Raniło trochę jego dumę przyznać, że niemal oszalał, ale prawda może złagodzić jej strach przed nim, który wywołał kiedy pokazał jej swoją dziką stronę. Odwrócił się i wina zżerała go na nowo, gdy przez długość klatki wpatrywał się w jej skuloną postać. Osunęła się na podłogę, podciągnęła kolana i obejmowała je luźno ramionami, jej spokojny oddech upewnił go, że spała. Nie mógł zobaczyć jej twarzy ponieważ wcisnęła ją w nogi. Jakim cudem pozostawała w pozycji pionowej było czymś, czego nie mógł pojąć, ale powoli podszedł bliżej. Czułe ręce wślizgnęły się pod uda i za jej plecami. Podniósł delikatnie, i nie obudziła się, gdy zabezpieczył ją w kołysce ramion. Odwrócił się powoli a jej głowa opadła na jego pierś blisko śladu ugryzienia, który na nim zostawiła. Lekkim krokiem zbliżył się do pryczy, podniósł stopę żeby skopać koc i delikatnie ułożył ją na boku. Nie chciał jej wypuścić, mógł siedzieć z nią w objęciach, ale zrezygnował z tego. Jego fiut dopiero co zmiękł na tyle żeby opaść w dół i nie chciał kusić losu. Brawn przykrył ją kocem, otulił i otwarcie przyglądał się jej delikatnej twarzy. Miała zabawny mały nosek, ale podobał mu się. Jej usta były nieduże, ale miękkie i w sam raz do całowania. Namiętność znowu zaczęła w nim buzować i szybko wstał, odwrócił się i odszedł od niej. Brawn 77

Podłoga była twarda i zimna, na której usiadł plecami do Bekki, zablokował wzrok na podwójnych drzwiach, za którymi czekał jego wróg żeby przyjść po niego i jego kobietę. Moja kobieta? Cholera. Zamknął oczy, brał równe oddechy i próbował pamiętać, że ona nie jest jego i nigdy nie może być. Tim Oberto nigdy nie pozwoli, żeby jego córka była z Gatunkiem, bał się, że będą zagrażać jej szczęściu i pomyślności, i Brawn nie mógł podważyć tego rozumowania. Ludzkie kobiety, które połączyły się w pary z Gatunkiem znalazły się w niebezpieczeństwie. Nie tylko ze strony partnerów. Otworzyły się drzwi po przeciwnej stronie sali. Brawn otworzył oczy i patrzył jak czterech ludzi wnosi nieprzytomnego samca Gatunku i odnoszą go do jego klatki. Zaciągnął się głęboko i skrzywił się. Zapach wyczerpanej samotnej namiętności, leki na rozmnażanie i smród jego wroga nie odpowiadał jego pustemu żołądkowi. Nie dali jedzenia jemu ani Becce. Dosyć go to martwiło. Sugerowało, że nie mają zamiaru dłużej utrzymywać ich przy życiu, ale nie miało to sensu jeśli planowali sprzedać go komuś innemu, gdy jego wykorzystanie tutaj dobiegnie końca. Wspomnienia z lat spędzonych w

ośrodkach badawczych wypłynęły na powierzchnię i uspokoił się. Ci dranie pracowali dla Mercile, a to oznaczało, że dadzą jedzenie tylko wtedy, kiedy dostaną to czego chcieli. Mężczyźni wyszli tak szybko jak przyszli i odprężył się znowu, obrócił głowę żeby przyglądać się Becce, i miał nadzieję, że nie przyjdą po nich przez dłuższy czas. Prawdopodobnie była bardzo zmęczona, nie została odurzona narkotykami co oznaczało, że nie spała tak jak on. Jego spojrzenie powróciło do drzwi, żeby czuwać. Tak naprawdę nie był w stanie obronić Bekki, ale to sprawiało, że czuł się lepiej chroniąc ją tak czy inaczej. ***** Bekka gwałtownie się obudziła, kiedy stukot obutych stóp odbił się echem po sali. Zasnęła w narożniku, skulona w kłębek, obserwując jak Brawn próbuje się uspokoić. Trzymał się do niej tyłem, odmówił nawet zerknięcia w jej stronę i wyczerpanie w końcu zebrało swoje żniwo. Obudziła się w łóżku z otulającym ją kocem. Brawn stał obok pryczy, na tyle blisko, że mogła dotknąć tyłu jego spodni, i obserwował kogokolwiek kto robił te dźwięki. Wykręciła głowę akurat, żeby zobaczyć jak Randy i kilku jego zbirów maszerują w ich stronę. Strach ścisnął jej żołądek, i zrozumiała, że czas się skończył. Jeden rzut oka w kierunku drugiej klatki potwierdził to, ponieważ klatka 919 nie była już pusta. Męskie ciało było widoczne na pryczy za kratami. Był albo pod wpływem środków odurzających albo spał, ponieważ nie poruszał się, o ile mogła stwierdzić na odległość. - Bekka? Po prostu musimy przetrwać. - Brawn cicho podsumował ich sytuację. – Zrób co zażądają. Zerknęła na niego w górę, ale on wciąż odmawiał spojrzenia na nią, koncentrując się wyłącznie na czterech zbirach, którzy zatrzymali się przed drzwiami klatki. Wszyscy wyciągnęli swoje pistolety-paralizatory, odbezpieczyli je i Randy był tym, który się odezwał. - Już czas. - Rzucił Brawnowi gniewne spojrzenie. - Drgniesz, a podsmażymy twoją dupę i twojej dziewczyny. - Poklepał swoją broń. - Te tutaj przerobił jeden z naszych chłopaków i usunął zabezpieczenia mocy napięcia. Wiesz co to oznacza? Zabije ją. Walczysz i ona umrze. - Nie podoba mi się to, - Syknął Dean. – Pozbawmy go przytomności tak jak robimy to z innymi, a kiedy się obudzi, będzie na łańcuchu. Otworzenie tych przeklętych drzwi, z nim przytomnym i przeprowadzenie go do pokoju jest zbyt niebezpieczne. - Doktor Elsa wydaje rozkazy. - Randy ewidentnie nie był zachwycony, ponieważ wyglądał jakby ssał cytrynę. - Ona nie chce go rozpieprzonego chyba, że będziemy musieli. Myśli, że to może stłumić jego nastrój. Laurann Dohner 78

- Pieprzenie, - Ray mruknął. - Przyciągnijmy tu tyłek lekarki i może ona przeprowadzi tego wielkiego drania skoro jest taka pewna, że on będzie chronił sukę, którą pieprzy. Myślę, że będzie próbował nas zabić. Oni nie są tak naprawdę mądrzy.

Randy podszedł bliżej, skoncentrował wzrok na Brawnie i jego brwi podjechały do góry. Czyżbyś wkurzył swoją dziewczynę? Wygląda na to, że ciebie ugryzła. - Nie - Brawn sięgnął do tyłu, chwycił biodro Bekki kiedy wstała na nogi obok niego i delikatnie manewrował nią do tyłu za swoje ciało. – Podporządkuję się. Nie musisz jej krzywdzić. Rozumiem, że jesteś skłonny ją zabić jeśli kłamię. - Obrócił głowę w kierunku Raya. – I nie jestem głupi. - To szaleństwo, - czwarty facet dorzucił. - On chce powtórzyć to samo gówno co wydarzyło się kiedyś, że drzwi się otwierają, a on spróbuje zdjąć tak wieku z nas ilu zdoła. Straciłem trzech ludzi z mojej załogi przez takiego drania jak ten. Potrafi skoczyć na nas, poruszać się super szybko i patrzcie na te przeklęte pazury. Są ostrzejsze niż nasze i mogą rozerwać skórę. - Wiem, - Randy przyznał. – Jednak mamy swoje rozkazy. - Podniósł głos. - Twoja dziewczyna umrze jeśli nawet pomyślę, że masz zamiar zaatakować jednego z nas. - Nie będę atakował. - Brawn zawahał się. - Będę ją niósł. Nie mogę walczyć z nią na rękach. Czy to sprawi, że poczujecie się bezpieczniej? Zaskoczenie błysnęło na twarzach mężczyzn i Randy skinął ostro głową. - Tak. Zrób to. Nieś ją w obu rękach, więc jeśli ją upuścisz, uderzy wystarczająco mocno, żeby rozwalić swoją cholerną czaszkę na twardej podłodze. - Podniósł nogę i tupnął. - Rozpieprzy ją. Brawn wolno odwrócił się i spotkał zaniepokojony wzrok Bekki. Doprowadziła go do szaleństwa, ale tak czy inaczej nie proponował próby ucieczki, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Ugiął trochę kolana i otworzył ramiona. - Połóż ręce na mojej szyi. Przygryzła wargę. – Przepraszam. - Za co? To nie twoja wina. Nic z tego nią nie jest. Po prostu rób co mówią i nie będą mieli powodu, żeby spróbować cię skrzywdzić. Nie będę z nimi walczył. Twoje bezpieczeństwo jest na pierwszym miejscu. - Co ty do niej mówisz? - Randy brzmiał na wkurzonego. - Wychodź i przestań grać na zwłokę. Głowa Brawna smagnęła do tyłu i warknął nisko. - Ona jest przestraszona. - Ponownie popatrzył na Bekkę. - Złap się mnie. Nie byłem na ciebie zły. To było skierowane do mnie. Teraz nie czas, żeby o tym dyskutować. Sięgnęła w górę i objęła go za szyję. Zaczepił jedno ramię wokół jej talii, dźwignął i drugie ramię chwyciło ją pod kolanami, przytrzymując nocną koszulę żeby zachować jej skromność kiedy ją podniósł. Powoli odwrócił się i przyglądał mężczyznom zmrużonymi oczyma. - Będę poruszał się powoli. Mogę wyjść teraz?

Brawn 79

Randy kiwnął głową na jednego z facetów i bardzo nerwowy Ray zbliżył się odblokować łańcuch i otworzyć drzwi klatki. Dobrze wpłynęło na serce Bekki ujrzenie czystego przerażenia na twarzach tych palantów tym, co Brawn mógł im zrobić. Był onieśmielającym, wielkim i silnym facetem. Bez niej, prawdopodobnie mógłby skopać ich tyłki. - Wychodź, - Randy ponaglił. - Ładnie i wolno, kiciusiu. - Podniósł broń, wymierzył w Bekkę i zmarszczył brwi. - Ona pierwsza dostanie uderzenie. - Nie będę ryzykował jej życia. - Brawn ruszył ostrożnie z klatki, jego kroki były wolne i spokojne. Strach i niepewność walczyły w Becce, gdy zaprowadzono ich do innego pokoju niż ten, w którym został skuty 919. Ten miał metalową polówkę i kamerę zamontowaną w rogu. Stół został ustawiony w innym rogu. Drzwi zamknęły się za nimi, a bandziory trzymali swoją broń wycelowaną w nich. - Postaw ją i podejdź do łóżka. - Zakomenderował Randy. Brawn zawahał się. - Nie musicie skuwać mnie łańcuchem. Powiedziałem, że nie będę walczył. - Rób jak mówię. To nie podlega dyskusji. Zdejmij ubranie, połóż się na plecach i nie walcz, kiedy będziesz skuwany. Kapujesz? Brawn obniżył ją na nogi, puścił i podszedł do długiego, metalowego łóżka z kajdanami u wezgłowia i małym ryglem po stronie nóg. Grymas błysnął na jego przystojnych rysach, gdy zbliżył się do tego i Bekka celowo odwróciła się, by oszczędzić mu także jej gapienia się. Ray rzucił się do Bekki, wymierzył pistolet w jej twarz, podczas gdy Randy śledził ruchy Brawna ze swoją bronią. Pozostali dwaj mężczyźni ustawili się przy drzwiach i przesunęli się z linii jej wzroku, żeby mieć oko na Brawna. Usłyszała szelest ściąganych spodni dresowych, łóżko zaskrzypiało pod jego ciężarem i zabrzęczały łańcuchy. Randy opuścił broń i podszedł do niej bliżej, przyciągając jej pełną uwagę. - Oto co masz zrobić. Słuchasz mnie? - Tak. - Spojrzała na niego z gniewem. Okręcił się, podszedł do stołu, gdzie była wystawiona taca i podniósł tubkę czegoś i pojedynczy kubek. - Smarowanie i kubek z pokrywką, którą zamykasz. Mam to przeliterować? Zerknął przez ramię i uśmiechnął się złośliwie. – Tak szybko jak zrzuci, pędzisz do tych drzwi a one się otworzą. Ray weźmie od ciebie próbkę, a Dean zastrzeli cię jeśli spróbujesz jakiegoś gówna. - Jego wzrok podniósł się do kamery przed udzieleniem jej ostrzegawczego spojrzenia. –

Zamierzam przyglądać się każdej cholernej rzeczy, którą zrobisz. Nie pieprz się z jego łańcuchami ani nie zwlekaj od momentu jak dojdzie póki weźmiesz to do drzwi. - Odwrócił się do niej całym sobą i podszedł bliżej z obydwoma przedmiotami. - Lekarka na ten raz chce co najmniej osiem próbek. Bekka uniosła brwi. - Osiem? Randy przekrzywił głowę i zmarszczył brwi. - Osiem. Masz z tym jakiś problem? - On może mieć. - Ciepło rozgrzało jej policzki. - To dużo. Laurann Dohner 80

- Nie dla nich. - Randy spojrzał na Brawna. - Powstrzymujesz się przy swojej dziewczynie, hę? Kiepska z niej dupa, czy co? - Jest człowiekiem, - Brawn odpowiedział głębokim, gniewnym głosem. - Nie kobietą Gatunku. Randy parsknął śmiechem i jego grymas zniknął. – Czyż wzbudzanie strachu nie jest słodkie chłopaki? - Podszedł bliżej do Bekki. - Twój chłopak może być kiciusiem, ale oni pieprzą się jak psy w rui. Zapach chętnej kobiety, albo jedno dotknięcie ich, będzie ich trzymało twardych i goniących się godzinami. Potrzebuje tylko około dwudziestu sekund na regenerację i znowu będzie gotowy do posuwania albo obciągania druta. – Wyciągnął rękę z tubką i kubkiem. - Nie pozwól strzelać mu w usta. Ślina zmiesza się ze spermą i spieprzy próbkę. Żadnego plucia do kubka. Bekka sztywno przyjęła rzeczy. Nienawidziła Randy’ego i miała nadzieję, że kiedy przybędzie ojciec, pożyczy jej pistolet. Chciałaby strzelić do Randy’ego jeszcze raz i nie spudłowałaby, gdyby dostała drugą szansę. - Coś jeszcze? Jego spojrzenie podryfowało po niej. - Taa. Może kiedy skończysz z nim, mogłabyś zająć się mną. - Roześmiał się, odwrócił i ruszył do drzwi. - Pośpiesz się jeśli chcesz jeść, albo nie chcesz żeby go podłączyć do tamtej maszyny. Masz dwie godziny. Mężczyźni opuścili pokój, a Bekka stała tam plecami do łóżka. Brawn był przykuty nagi. Wpatrywała się w tubkę i pojedynczy kubek, przeniosła spojrzenie na stół, żeby zobaczyć więcej ustawionych kubków i zamknęła oczy. Będzie ciężko. - Bekka? - Brawn odezwał się cicho. – Jest w porządku. Jestem skrępowany i nie mogę cię skrzywdzić. - Nie martwię się o to. - Jej oczy pozostały zamknięte. – Jest mi tak cholernie przykro z tego powodu.

- To nie jest żaden ciężar. - Miękko warknął. – I to ja jestem tym, który czuje się winny. To sprawiło, że niemal odwróciła się do niego. - Dlaczego? Nie porwałeś nas. Zawahał się. - To będzie o wiele łatwiejsze dla mnie niż dla ciebie. Jakoś to naprawię między nami. Wzięła głęboki oddech. - Dlaczego byłeś wściekły? - Dręczyło ją to, jak gwałtownie zareagował w klatce, po tym jak się z nią obściskiwał... i wiele więcej. - Zrobiłam coś? Czy sprawiłam ci ból ? Nie zamierzałam cię ugryźć. - Pragnąłem cię, i za bardzo wymknąłem się spod kontroli, żeby ryzykować. - Uczciwość zabrzmiała w jego głosie. Odwróciła się trzymając oczy zamknięte, ale wiedziała, że będzie musiała je otworzyć. – Czuję się jakbym miała cię zgwałcić albo coś w tym rodzaju. - Bekka? Spójrz na mnie. Zrobiła to i ujrzała widok, którego nigdy nie zapomni. Jego długa sylwetka była wyciągnięta na łóżku, w każdym calu naga. Leżał na plecach, a jego penis sterczał w górę, gruby i twardy. Jej spojrzenie zatrzymało się tam przez sekundy zanim poderwała swoją uwagę do jego twarzy. Obserwował ją spokojnie. Brawn 81

- Chcę, żebyś mnie dotknęła. Teraz nie mogę stracić kontroli. Czuję się winny za to, ale taka jest prawda. Czy przez to jestem chory? Postąpiła krok bliżej niego nawet o tym nie myśląc. - Nie. - Jestem podniecony, a ty nie. To dla ciebie traumatyczne doświadczenie i jestem tego świadom, a mimo to wciąż gorąco pragnę poczuć twoje ręce na sobie. Odwrócił wzrok, wpatrzył się w sufit, a jego napięte usta zacisnęły się w twardej linii. Bekka nagle przestała czuć się tak nieprzyjemnie jak dotąd. Zdjął z niej poczucie winy, to było zdumiewające i chciała zrobić to samo dla niego. Nie mogła pomóc, jak tylko skrzywić się na obecność kamery, ale kiedy rzuciła na nią okiem, uświadomiła sobie, że może prawie wszystko zasłonić swoim ciałem jeśli usiądzie na skraju łóżka przy jego biodrze. Wyprostowała ramiona. - Jesteśmy zespołem. Przebrniemy przez to razem. Jej słowa zdawały się go zaskoczyć i spotkał jej spokojne spojrzenie, gdy usiadła na wolnej przestrzeni między jego biodrem a brzegiem łóżka. Nie było zbyt szerokie. Postawiła kubek obok

swojego uda, żeby po odkręceniu pokrywki utrzymać go nieruchomo między nimi, otworzyła nakrętkę smarowania i rozprowadziła trochę na palcach. Nie była jednak w stanie skrzyżować z nim wzroku. - Jesteś gotowy? - Tak. - Napiął mięśnie brzucha. - Przykro mi Bekka, - szepnął. W końcu spojrzała w górę. – Niech ci nie będzie. Tylko powiedz mi wcześniej, zanim, hm, wiesz co. Kiwnął głową. - Co wolisz? - Czuła się rozpalona od wypieków na twarzy kiedy to szepnęła, pamiętając by utrzymywać ściszony głos i dać im trochę prywatności. To chyba było najbardziej niefortunne seksualne spotkanie jakie kiedykolwiek miała. Nie całowali się, ani nie zatracili w chwili. Pokój był zimny, sterylny i facet był skuty łańcuchem, podczas gdy chory sukinsyn obserwował ich z drugiego pokoju. – Szybko ? Wolno ? Powinnam to wiedzieć skoro jesteśmy parą. - Sięgnęła ręką po jego fiuta, ale zawahała się cal od niego. - Cokolwiek zrobisz będzie dobre i sprawi mi przyjemność. – Jego głos był chrapliwy. - Jesteś pewny, że mogę to zrobić? To znaczy... do diabła. - Tak. Pamiętaj tylko, że wydaję dźwięki. Niektóre mogą brzmieć jakbym był zły, ale to jest normalne. Nie możesz mnie zranić i cierpię z pragnienia twojego dotyku. Laurann Dohner 82

Skupiła uwagę na jego penisie. Był gruby, doskonały i czymś, co uznała za piękne. Niemal pojawił się uśmiech, gdy zdała sobie sprawę, że nigdy nie sądziła, by kiedykolwiek podpięła ten termin do penisa mężczyzny. Palcami głaskała wał badając miękką skórę rozciągniętą wokół twardego jak skała wzwodu. Głęboki pomruk wypełnił pokój i podniosła oczy, żeby obserwować twarz Brawna. Zamknął oczy, prawdopodobnie po to, by zapewnić jej więcej komfortu, i przygryzł dolną wargę. Wyglądał seksownie jak diabli, i nie był jedynym, który martwił się o bycie spaczonym, ponieważ przykuty łańcuchem stanowił dla niej gorący widok. Żałowała tylko, że nie byli u niej w domu, w jej łóżku i sami. Przesunął się trochę na łóżku, kiedy owinęła drugą dłoń wokół korony fiuta, popieściła ją i stanowczo chwyciła jego wał. Zaczęła powoli, badając i jednocześnie głaszcząc go w górę i w dół, i jego oddech przyspieszył. Była zafascynowana patrząc jak falują jego mięśnie, gdy zaczął wolno kołysać biodrami. Świetlisty połysk potu pojawił się na jego klatce piersiowej, jego mruczenie wzrosło do stałych wibracji i było to najgorętszą, cholerną rzeczą jaką kiedykolwiek widziała. - Idę, - warknął chrapliwym głosem.

Puściła go jedną ręką, chwyciła kubek i zastanawiała się, jak do cholery miała dokonać tego dzieła. Stopy Brawna napięły się pod dolnym ryglem łóżka, do którego został przypięty, uniósł i przechylił biodra, a ona obniżyła fiuta aż prawie dotknął brzucha. Kubek złapał nasienie kiedy zaczął dochodzić. Jęknął głośno, zatrząsł się od siły jego szczytu i musiała pamiętać żeby trzymać kubek, kiedy tak naprawdę chciała tylko na niego patrzeć. Słuchanie go sprawiło, że naprężyły się jej sutki. Jego ciało szarpało się trochę z każdym ruchem, napełniając kubek trochę bardziej, gdy pompowała go palcami z każdej kropli. Wypuściła fiuta, rozluźnił mięśnie i jego duże ciało odprężało się kiedy dyszał. Bekka pamiętała żeby przykryć kubek, wstała i na trzęsących się nogach podeszła do drzwi. Otworzyły się zanim do nich dotarła i Ray wyciągnął rękę w rękawiczce. Otworzył usta, ale potem kłapnął nimi na powrót je zamykając. Wziął to bez komentarza i wyszedł zamykając za sobą drzwi. Bekka po chwyceniu ze stołu kubka na nową próbkę popędziła z powrotem do boku Brawna. Miał zamknięte oczy i łapał oddech, pogładziła jego pierś, gdy wytarła krem w brzeg koca. Wszystko dobrze? Jego cudowne oczy otworzyły się żeby na nią spojrzeć i w ich wyglądzie, kiedy się uśmiechnął było coś, czego nigdy nie zapomni. Żółty przeważył niebieski, wydawały się niemal złote i zaparło jej dech. - Uwielbiam twoje miękkie ręce. Łzy napłynęły jej do oczu, nie będąc w stanie ich powstrzymać. – To dobrze. Niepokój zabił jego uśmiech. - Przepraszam Bekka. - Za co? - Zaszkodziłem ci przez wspólne towarzystwo. Jesteś tu, robiąc to dlatego, że ze mną mieszkałaś. Nie powinienem był opuszczać Ojczyzny. Byłabyś w domu, gdyby nie ja. Brawn 83

Pochyliła się nad nim, jej włosy opadły na jego ramię i klatkę piersiową, i przysunęła się wystarczająco blisko by niemal dotknąć ustami jego ust. – Po prostu cieszę się, że jesteś w porządku. Musimy to zrobić jeszcze siedem razy. - Płaczesz. To ciebie rani. - To stres Brawn. - Ręką popieściła jego pierś. - Nie jestem zraniona. Bardziej martwię się o ciebie niż o mnie. To ty jesteś przykuty i musisz zrobić to jeszcze siedem razy. Naprawdę dostałam łatwiejszą część.

Ostro kiwnął głową. - Im szybciej to się skończy, tym prędzej odeślą nas do klatki i nakarmią. Zróbmy to. Przeszyło ją zaskoczenie. - Znowu? Tak szybko? Posłał jej ponure, pełne determinacji spojrzenie. - Jestem Gatunkiem. Jestem gotowy.

Brawn nie chciał przyznać, że jej dotykanie go było porażającym doświadczeniem, i że już był dla niej obolały z pragnienia by zacząć od nowa. Mógłby przysiąc, że poczuł zapach jej podniecenia, ale prawdopodobnie pochodził z wcześniej. Jej łzy rozdzierały go w środku i wiedział jedno, że kiedy to się skończy, jeśli zostaną uratowani, ten dzień będzie ją prześladował. Odchyliła się od niego do tyłu i natychmiast odczuł brak jej bliskości. Zamknął oczy, tak by nie będąc obserwowana czuła się bardziej swobodnie, ponieważ wiedział z jej słów o jej niechęci do kamer, i nienawidził sposobu w jaki jego fiut stwardniał w potrzebie mając świadomość, że wkrótce jej ręce będą na nim. Lekkie muśnięcie koniuszków palców sprawiło, że przygryzł wargę żeby stłumić warczenie. Jego serce waliło młotem, ramiona napięły się na łańcuchach i chciał je zerwać. Był wdzięczny, że trzymały. W przeciwnym razie złapałby ją, zerwał ubranie i przyparł pod swoim ciałem. Chciał być w niej tak bardzo, że to go zabijało. Tylko wyobrażenie jej pod nim, jej ud szeroko rozciągniętych i jego fiuta wjeżdżającego w jej cipkę wystarczyło, by był gotowy dojść. Jej ręce paliły go. Czucie ich na sobie było niesamowite, ale po prostu wiedział, że czułby się jeszcze lepiej z jej ściankami pochwy ściskającymi go ciaśniej niż obecny na nim uścisk. - Ciaśniej, - syknął przez zaciśnięte zęby, nienawidząc się tylko trochę więcej nawet za prośbę. Jej ręce ścisnęły go mocniej, poruszały się szybciej i poczuł wstyd kiedy wychrypiał, że powinna chwycić kubek. Świat stał się białym obłokiem rozkoszy kiedy silnie doszedł, próbował pamiętać o oddychaniu, gdy to nie przestawało aż wypuściła jego płeć. Dyszał, sapał i doświadczał czystego piekła. Bekka nie tylko nigdy nie spojrzy na niego znowu bez pamiętania tego zła, do którego pracownicy Mercile byli zdolni, ale będzie uważała go za żałosnego mężczyznę, który nie mógł utrzymać swojego nasienia na tyle długo, by sprawić przyjemność, gdyby mieli dzielić seks. Laurann Dohner 84

Lekkie pieszczoty prześledziły jego skórę i jej włosy załaskotały, gdy oparła się o jego bok. - Będzie dobrze, - szepnęła. - Jesteśmy zespołem i przejdziemy przez to. Jeszcze sześć razy. To wszystko. Targnęła nim wściekłość. Próbowała go pocieszać, zapewnić, że jakoś przetrwają, a on nawet w tym ją zawiódł. Skinął głową, nie ufając sobie żeby na nią spojrzeć na wypadek, gdyby patrzyła na niego z politowaniem. Nie mógłby tego znieść.

- Tak będzie. - Trzymał swój głos mocny i żywił nadzieję, że nie straciła do niego całego szacunku.

Brawn 85

Rozdział ósmy

Brawn był tak cichy, że Bekka martwiła się o niego głęboko. Skończyła swoją owsiankę, okropnie rozgotowaną miskę zimnej papki i niemal zazdrościła mu jego krwistych steków, które dostał. Siedziała na łóżku w ich klatce, a on siedział ze skrzyżowanymi nogami w odległym kącie z talerzem balansującym na kolanach i unikał nawet patrzenia w jej stronę. Tak było odkąd wzięła od niego ostatnią próbkę nasienia i banda zbirów wróciła żeby ich przyprowadzić z powrotem do klatki. - Jak steki? - Rzuciła mimochodem pytanie żeby sprawdzić jego nastrój. - Zimne. - Ugryzł kolejny kęs, krew kapała na talerz a on przeżuwał. – Podsmażyli je, ale to było dawno. Myślę, że później trzymali je w lodówce. - Przykro mi. Chcesz trochę owsianki? - Rzuciła okiem na wpół zjedzoną porcję, bardziej niż chętna oddać mu resztę. Tak bardzo jak głodna była, tak było to jak jedzenie papkowatego, niesmacznego kleju. Potrząsnął głową. – Musisz zachować siły. Zjedz wszystko. Nie zaoferował jej któregoś ze swoich steków i jej ramiona opadły. Była pełna nadziei, że podzieli się. W każdej chwili przyjęłaby niemal surowe i zimne mięso zamiast tego niesmacznego gówna. - Jesteś zmęczony? Możemy dzielić się pryczą. To przyniosło jej piorunujące spojrzenie. - Będę spał na podłodze. Połóż się jeśli chcesz odpocząć. Gniew i ból uderzyły w tym samym momencie jak opuściła wzrok. – Czuję się dobrze. Pomyślałam, że możesz być zmęczony. Możesz mieć łóżko a ja usiądę na podłodze. Potrzebujesz odpoczynku. - Właśnie oddał osiem próbek i może nie być człowiekiem, ale zakładała, że każdy facet chciałby pospać po tego rodzaju aktywności.

- Jestem przyzwyczajony do trudów. Łóżko jest twoje. Zamknęła oczy i wzięła kilka płytkich oddechów, żeby uniknąć grożących łez. Być może po prostu nienawidził ją trochę za to, co właśnie zniósł. Żywiłaby urazę, gdyby to ją związano i zmuszono do orgazmu osiem razy bo ktoś chciał od niej próbki. Oczywiście to nie byłoby tak straszne, gdyby to Brawn jej dotykał. Jednak on nie był nią. - Śpij Bekka. - Warknął krótko. - Owsianka poczeka. Oczywiście, że tak. Nie było możliwe by mogła smakować gorzej. Pochyliła się, postawiła miskę na podłodze i położyła się na łóżku plecami do Brawna. Zwinęła się w kłębek, objęła ramionami klatkę piersiową i walczyła ze łzami. Gdzie do diabła był jej ojciec i jego zespół? Dlaczego zajmuje im to tak długo jeżeli mogli wytropić Brawna? Wiedziała, że podróżowali całymi godzinami, ale ONG zostało ostrzeżone kiedy dostali telefon od Brawna. Zespół powinien być już wysłany zanim jeszcze zabrano ich z posiadłości, mimo to nie pokazali się. Laurann Dohner 86

A co jeśli cholerne urządzenie namierzające jest uszkodzone? Odepchnęła tę myśl, niechętna nawet to rozważać. Nadzieja na ratunek była wszystkim co miała, żeby utrzymać ją przy zdrowych zmysłach. W przeciwnym razie, w pewnym momencie, ta suka lekarka będzie miała dość pieniędzy żeby uciec z kraju, sprzeda Brawna i trzech pozostałych członków Nowego Gatunku jakimś kutasom w Europie, po tym jak porwą naczelnego i wtedy fart opuści Bekkę. Albo zabiją ją wprost, albo zostawią w klatce na pewną śmierć. Jeśli porzucą, byłoby prawdziwą loterią co zabije ją pierwsze. Głód czy obłęd wywołany pozostawaniem w ciemności, zamkniętej bez żadnej nadziei. Tak czy inaczej byłoby to czyste piekło. Miałaby wodę, dzięki wężowi, który przyciągnęli do boku klatki żeby pozwolić jej umyć ręce i twarz. Ale oczywiste też było, że mogli go zabrać, gdyby zdecydowali się po prostu ją porzucić kiedy wyjadą. Gorące łzy przedostały się na zewnątrz i stłumiła szloch. Bała się i nienawidziła tego. Fakt, że Brawn zachowywał się tak chłodno pogarszał sytuację. Był gównianym kolegą z zespołu. - Bekka? - Silna ręka ścisnęła jej biodro. - Jestem w porządku. - Nie jesteś. Spójrz na mnie. - Nie - Pociągnęła nosem. - Jestem po prostu rozbita emocjonalnie. Ze mną wszystko w porządku. Idź jeść. Warknął cicho i zmusił ją do przetoczenia się na plecy. Otworzyła oczy, musiała zamrugać

kilka razy, żeby zobaczyć go przez łzy, a on pochylił się nad nią aż jego nos prawie stykał się z jej. - Co się stało? Boli cię coś? Wciąż jesteś głodna? Powinnaś zjeść więcej. - Boję się, - przyznała się szepcząc. - Do teraz powinni już nas znaleźć, a ich nie ma. Myślę, że oni nie przyjdą. Szok nie pojawił się na jego twarzy i dotarło do niej, że mógł już rozważać taką ewentualność. To tylko uczyniło straszną możliwość bardziej realną i świeże łzy popłynęły. - Umrę tu, a ty ... – Sięgnęła w górę i ujęła jego twarz. - Mógłbyś walczyć. Mógłbyś uciec, gdyby nie wykorzystywali mnie do trzymania ciebie na sznurku prawda? Gniew zaiskrzył w jego oczach. – Nie zrobię niczego, co narazi cię na niebezpieczeństwo. Pogładziła jego policzek. - Musimy być realistami. Jestem dzieciakiem armii. Czasami trzeba poświęcić jedno życie, żeby uratować resztę. Jeśli weźmiesz ich z zaskoczenia, masz realną szansę ucieczki. Następnym razem kiedy po nas przyjdą, zachowuj się tak jakbyś nie miał zamiaru walczyć i zdejmij tych skurwieli. Wynoś się stąd. Możesz uratować siebie i być może pozostałe Nowe Gatunki. Zajmie im trochę czasu przeniesienie twoich facetów, a muszą utrzymać ich przy życiu ze względu na pieniądze jakie na nich zarobią, ja jednak jestem tylko pionkiem ograniczonego użytku. - Bekka, - warknął. Brawn 87

- To ma sens, a mój tata całkowicie to zrozumie. Jeśli wydostaniesz się stąd powiedz mu to co powiedziałam. Mamy przerąbane i oboje o tym wiemy. Czy naprawdę chcesz skończyć w Europie, w jakimś miejscu, które może być dużo gorszym piekłem niż to? Oni chcą wykorzystać ciebie i tamte pozostałe Gatunki do stworzenia dzieci i handlowania nimi na czarnym rynku. Planują porwać Gatunek naczelnych i macie kogoś, kto pracuje w Ojczyźnie, który ustawi to w sposób jaki zdarzyło się z tobą kiedy wyjechałeś. Nie możesz na to pozwolić. Tak czy inaczej jestem martwa Brawn. Nie mają zamiaru wysyłać mnie z tobą. Nie ma we mnie nic wyjątkowego, kiedy wykorzystanie mnie z tobą dobiegnie końca. Odurzą cię narkotykiem, zabiorą i jestem martwa. Kropka. Chwycił ją mocno za ramiona, jego uścisk prawie siniaczył. - Jesteś bardzo wyjątkowa i nie pozwolę ci umrzeć tylko po to, żeby zyskać własną wolność, albo tych czy innych samców. - Oni są twoim rodzajem Brawn. Twoimi ludźmi. Musisz ich uratować. Jesteś jedynym, który może to zrobić. - Nie obchodzi mnie to. - Obniżył twarz aż ich nosy ścisnęły się i gniew iskrzył w jego oczach. - Nie pozwolę ci umrzeć.

Świeże łzy oślepiły ją, gdy wsunęła palce w jego włosy. - Jesteś dobrym i wspaniałym facetem, niesamowitym, jeśli nikt ci tego dotąd nie powiedział, ale musisz być mądry. Szarpnął się do tyłu i puścił ją. - Ta rozmowa została zakończona. Rzucił się jak burza w poprzek klatki i chwycił kraty, plecami do niej. Bekka usiadła, jej własny gniew zapłonął i wstała. Wzrokiem powędrowała do kamery przypominając sobie, że musi utrzymywać głos bardzo cichy i pomaszerowała za nim. - Brawn? - Klepnęła go w ramię. Obrócił głowę i z góry piorunował ją wzrokiem. - Idź spać. Jesteś zmęczona i nie myślisz rozsądnie. - Odwrócił wzrok. - Wiesz, że mam rację, - szepnęła. - To jest popieprzone, ale mimo wszystko prawdziwe. Stań do mnie twarzą, do cholery. Puścił kratę i wolno odwrócił się. Bekka powinna się przestraszyć widząc jego wściekłość, ale wiedziała, że ma rację. Miał realną szansę na ucieczkę biorąc drani z zaskoczenia, kiedy następnym razem spróbują zabrać ich z celi, żeby dostać od niego więcej próbek. Podeszła tak blisko, że ich ciała się zetknęły. Laurann Dohner 88

- Oto plan. Kiedy następnym razem przyjdą, znowu zaproponujesz trzymanie mnie. Podniesiesz mnie, i w chwili gdy będziesz wolny od klatki rzucasz w nich moim tyłkiem, atakujesz i uciekasz. Jesteśmy co najmniej trzy piętra pod ziemią. - Przełknęła. – Trzeba przejść przez podwójne drzwi, których nie widziałeś. To te na lewo. Nad nami jest magazyn i tam prowadzą schody. Jeżeli drzwi prowadzące na zewnątrz są zamknięte, wysoko w górze są okna. Nie widziałam żadnych krat za szkłem. Możesz skoczyć prawda? Słyszałam jak jeden z nich o tym mówił. Rozbij okno, wydostań się i biegnij aż znajdziesz pomoc. Pochylił się. - To jest twój plan? - Tak. Zmrużył niebezpiecznie oczy i jego głos wydobył się cichy, ale szorstki. - Co dzieje się w twoim planie kiedy rzucam tobą? - Zastrzelą mnie, powalę przynajmniej jednego z nich kiedy w niego uderzę jeśli rzucisz mną wystarczająco mocno, żeby moja waga wbiła jego tyłek w ziemię i przysięgam, że postaram się oślepić go albo coś zanim umrę. Naprawdę chcę przynajmniej wydrapać czyjeś oczy. Brawn warknął głośno. Dźwięk ją zaskoczył i jego ręce mocno chwyciły ją za biodra zanim

zdążyła nawet sapnąć. Stopy opuściły podłogę, gdy podniósł ją, okręcił się wkoło i uderzyła plecami w drzwi klatki. Przyparł ją tam swoim ciałem mocno napierającym na jej, trzymał jej twarz na poziomie swojej i wyszczerzył ostre zęby. - Nie, - wychrypiał. Złapała go za ramiona starając się ignorować zimną, twardą kratę wbijającą się w plecy i sposób w jaki zwisały jej nogi stopę (30,48cm) od podłogi. - Tak. To dobry plan, i jedno z nas ma szansę to przeżyć do cholery. Nie potrafię skoczyć tak wysoko i wybić okna jeśli jest to jedyny sposób na wydostanie się z magazynu, nawet jeśli byłbyś gotowy przyjąć kule, żeby dać mi czas na dotarcie do drzwi zanim do mnie strzelą. Nie mam też siły, którą ty masz i jestem do bani w bieganiu. Prawdopodobnie zemdlałabym po pokonaniu trzech kondygnacji schodów. - Nienawidziła się do tego przyznać, ale taka była prawda. - Jestem trochę bez formy jeśli nie zauważyłeś. - Jesteś doskonała, - syknął. - Zamknij się i przestać mówić. Dlaczego nie chce mnie słuchać? Frustracja wzrosła. Nie chciała umierać, ale on miał realną szansę ucieczki. Dlaczego nie mógł zrozumieć, że zespół ratunkowy przybyłby już, gdyby byli w stanie wyśledzić jego sygnał? Sytuacja wskazywała na możliwe miesiące niewoli, a potem on zostanie wysłany gdzieś indziej, dalej od być może znajdującej go pomocy a ona i tak byłaby martwa. - Jesteś głupi i uparty. Nie jestem doskonała, ale nie chcę też umrzeć śmiercią głodową, albo być zastrzelona przez tych gnoi jak jakiś wściekły kundel. Wolę odejść walcząc o cel. Teraz przestać być takim naiwniakiem i bądź mężczyzną. - To linia, którą stosował jej ojciec, kiedy próbował wkurzyć swoich ludzi na ćwiczeniach. Miała nadzieję, że przyniesie taki sam efekt z Brawnem. - Zrób mądrą rzecz i przestań być takim cholernym mięczakiem, - syknęła. Odrzucił głowę do tyłu i ryknął. Przerażenie ogarnęło Bekkę w mgnieniu oka, otworzyła usta i zdała sobie sprawę, że popchnęła go za daleko. Opuścił głowę i jego usta zamknęły się na jej. Język przepchnął się między jej rozchylonymi wargami i pocałował ją. Brawn 89

Szok szybko zniknął kiedy zrozumiała, że nie zamierza jej zabić. To było gorsze. Zamierzał sprawić, że go zapragnie, a jego dar manipulowania jej ustami był złoty. Oddała pocałunek, ramiona owinęła wokół jego szyi i ledwie zauważyła, gdy poprawił chwyt na jej biodrach, żeby złapać uda, które szeroko rozchylił. Owinęła je wokół jego bioder. Przemieszczali się, ledwie rejestrowała ruch w swojej głowie, zbyt pochłonięta pojedynkiem ich języków. Obiecywał dużo gorących rzeczy z namiętnością, którą dzielił pieprząc ją swoim językiem i sprawiając, że jej ciało odpowiedziało pełną siłą. Jej piersi rozgniotły się na jego solidnej klatce piersiowej i kiedy szedł, tylko cienki materiał koszuli nocnej stanowił barierę. Twardy członek nie mógł pozostać niezauważony, gdy ocierał się o jej łechtaczkę z nią owiniętą tak ciasno wokół niego. Sapnęła i odsunęła się jak zdała sobie sprawę, że właśnie uderzył kolanami w podłogę, gdy

albo ugiął się pod ciężarem, albo celowo opuścił ich na nie. Byli tuż przy pryczy, oboje bez tchu i wypuścił jedno z jej ud żeby zacisnąć pięść w jej włosach z tyłu głowy. Spotkała jego wzrok kiedy zmusił ją do spojrzenia na niego, i znowu wziął w posiadanie jej usta palącym pocałunkiem. Świat przechylił się i jej plecy nacisnęły na materac łóżka, gdy pochylił się nad nim i przyparł ją pod swoją zgiętą sylwetką a jego fiut przylgnął do jej cipki. Jęknęła na jego język. Pragnęła go, potrzebowała zapomnieć gdzie byli i żeby go zachęcić mocno zacisnęła uda wokół jego bioder. Nagle cofnął się, przerwał pocałunek i wypuścił ją kiedy się wyprostował. Ukrył twarz w dłoniach i dało się słyszeć stłumione warknięcie. Bekka patrzyła na niego, trzymając go nogami przed sobą i próbowała uporać się z tym, co właśnie niemal się stało. Chciała żeby robił to dalej, ale zatrzymał się. - Przepraszam. Usiadła, rozłożyła dłonie na jego piersi a jego ciało zadrżało pod jej dotykiem. - Brawn? Spójrz na mnie. Potrząsnął głową, trzymał ręce na twarzy i odwrócił głowę. - Mógłbym sprawić ci ból. Przepraszam, - powtórzył. Jego sztywny fiut ciągle na nią napierał. Było oczywiste jak bardzo ją chciał, ale obawiał się, że zada jej ból. Oblizała wargi. Poczuła, że były trochę nabrzmiałe od żarliwych pocałunków, ale podobał jej się rezultat. Jej łechtaczka pulsowała, a sutki pod koszulą były twarde jak kamyczki. Opuściła spojrzenie do jego spodni dresowych, na wybrzuszenie poniżej i naparła bardziej. - Brawn? Proszę? - Wolno opuścił ręce z zarumienionej twarzy i oczu pełnych żalu. Nienawidziła widzieć w nich ten wyraz. - Za co przepraszasz? Za całowanie mnie, aż nie mogłam jasno myśleć i cieszyłam się tym? Za pragnienie mnie? Czuję do ciebie to samo. Jedyne czego żałuję, to że zatrzymałeś się. Zaskoczenie szybko wytrawiło żal, i jego usta rozchyliły się. - Co? Bekka prześlizgnęła się rękoma do jego ramion, chwyciła je i przywarła piersią do jego piersi. - Życie jest tak krótkie. - Cholernie krótkie poprawiła się, odkąd ich perspektywa była tak ponura, jej szczególnie. - Jesteśmy razem. Wykorzystajmy jak najlepiej czas, który mamy. Pocałuj mnie. Zawahał się. - Boję się, że mogę sprawić ci ból. Pragnę cię zbyt mocno. Laurann Dohner 90

- Nie będzie mnie bolało. Miej trochę wiary. - Uśmiechnęła się. - Jestem twardsza niż myślisz i nie boję się. Nie mogę nawet myśleć kiedy mnie całujesz. Jesteś absolutnie niewiarygodny.

- Tak samo jak ty. Sprawiasz, że zapominam, że jesteś tylko zwykłym człowiekiem. Uśmiechnął się dokuczając. Ugniatała jego ramiona i rzuciła na nie okiem. Jego ramiona były grubymi węzłami mięśni i miał najszerszą pierś jaką kiedykolwiek widziała. Mógł ją skrzywdzić gdyby chciał, ale naprawdę nie bała się go. Ich spojrzenia spotkały się i Brawn pochylił głowę. Bekka zamknęła oczy oczekując pocałunku i nie zawiódł jej, gdy jego usta zawładnęły jej. Napięła się trochę kiedy poczuła, że ręka Brawna sunie w górę uda, przesunęła się na tyle, żeby puścić biodro i podciągnąć koszulę nocną wyżej. Poczuła, że jego opuszki palców miały stwardniałe zgrubienia gdy odepchnął bieliznę na bok, żeby głaskać jej łechtaczkę. Jego usta pracowały nad jej, przyciągając jej uwagę do tego miejsca. Przyjemność zalewała Bekkę jak dręczył jej łechtaczkę zataczając małe kręgi wokół jej pączka. Całowała go dziko, jęczała na jego języku i wbijała paznokcie w jego ciało. Wolno odsunął się od jej ust, ale jego wargi muskały jej, gdy odezwał się. - Rozchyl dla mnie szerzej swoje uda, tak dużo jak możesz. Moje biodra są szerokie. Delikatnie podparł ramię za jej tyłkiem i pociągnął ją bliżej brzegu łóżka. Gdyby nie było jego ciała wiedziała, że zjechałaby aż na podłogę. Zrobiła jak prosił, chciała dać mu tyle dostępu ile pragnął. - Oni nie mogą zobaczyć co ci robię, - wychrypiał. Zrozumiała, że miał na myśli tą głupią kamerę na suficie po drugiej stronie sali. Jego ciało było duże i był na kolanach między nią a kamerą. Zerknęła w bok, zobaczyła, że oba Nowe Gatunki w klatkach nadal pozostawali na swoich pryczach i prawdopodobnie spali. Wokół było na tyle prywatnie, na ile mogli to osiągnąć. Spotkała jego wzrok i kiwnęła głową. - Powiedz mi, jeśli będziesz chciała bym przestał. - Nie będę chciała. Jęknął, zamknął oczy i pocałował ją. Jego usta i język stopiły się z jej, gdy ciaśniej owinęła ramiona wokół jego szyi a nogi zaczepiła wokół tyłu jego ud, po to tylko by czegoś się uchwycić. Jego palce dręczyły ją gładząc łechtaczkę, aż boleśnie pragnęła dojść, a on zdawał się wyczuwać jak blisko była. Wypuścił wiązkę nerwów i jeden palec ześlizgnął się niżej, zbadał szczelinę cipki i powoli wepchnął się do środka. Jęknęła, czując jak jego wolno pieprzący ją palec wchodzi w nią, wyślizguje się, i znowu wchodzi głębiej. Zakołysała biodrami i wykorzystała swój chwyt na nim, by docisnąć miednicę bliżej i dać mu lepsze dojście. Palec wycofał się całkowicie a ona wydała jęk protestu, ale odpowiedział rozciągając ścianki pochwy dwoma palcami. To sprawiło, że krzyknęła z przyjemności i przywarła do niego mocniej. Musnął łechtaczkę ręką i potarł miejsce wewnątrz cipki, które sprawiło, że zadyszała. Wyznaczył miejsce i potarł znowu, palec pieprzył ją trochę mocniej i stała się trochę dzika z rozpaczliwej potrzeby dojścia. Brawn zawarczał w odpowiedzi na jej głośne apele i wycofał palce.

Bekka otworzyła oczy. - Nie przestawaj. – Wpatrzyła się w jego oczy. - Proszę nie! Brawn 91

Jego twarz stała się trochę surowa kiedy warknął, jego piękne oczy dzikie i nagle odchylił się do tyłu. - Puść. Wstrząsnął nią szok, że kończy to, co dzieje się między nimi, ale zdjęła z niego ręce i odczepiła nogi z jego ud. Nie odsunął się jednak. Zamiast tego zaskoczył ją chwytając poduszkę z łóżka, rzucając ją na podłogę między jej rozłożonymi nogami i sięgając po nią. Jej tyłek opuścił łóżko i użył swojej siły by obrócić ją w ramionach. Kolanami uderzyła w poduszkę, dłoń zacisnęła się w pięść na tyle jej koszuli nocnej i docisnęła ją do łóżka. Stało się to tak szybko, że zajęło jej chwilę zanim uświadomiła sobie, że pochylił ją przed sobą, przyparł nad łóżkiem i rękoma chwycił jej uda, żeby rozsunąć je na boki. Poczuła szarpnięcie na biodrach, materiał trzasnął, gdy zerwał jej bieliznę i jego uścisk na koszuli puścił. Nagle pochylił się nad nią a jego gorący oddech ogrzewał jej policzek i szyję. - Powiedz mi "nie" jeśli chcesz to zatrzymać. Nie chciała. Mówił, że lubi brać kobietę od tyłu. Ostrzegł ją. Powinna o tym pamiętać, ale zapomniała. Może to była jedyna pozycja jaką lubił. Polizał jej szyję, musnął pocałunkiem i przeszył ją dreszcz, gdy jego ręce popieściły uda. Będę delikatny choćby miało mnie to zabić. - Jego głos był niski, chrapliwy i oddychał urywanie. Jesteś taka ciasna, boję się, że będzie cię bolało. Teraz, kiedy minął szok z przerzucenia i przyparcia do łóżka, była gotowa skończyć to, co zaczęli. Zacisnęła dłonie w pościeli i wykręciła głowę wystarczająco by na niego spojrzeć, gdy podniósł się od całowania jej szyi. Ich spojrzenia zwarły się. - Pragnę cię Brawn. - Jesteś taka mokra. Sprawię żeby to było dobre dla ciebie. – Opuścił głowę do jej ucha. Zamknij oczy piękna. Jesteśmy tylko my. Tylko czuj. Oparł kolana na zewnątrz jej i jego ręce wślizgnęły się pod koszulę, której nie próbował zdjąć, pieścił jej boki aż dotarł do piersi. Uniosła się trochę żeby dać mu miejsce i jego dłonie otuliły je obie. Kciukiem i palcem wskazującym toczył jej sutki i delikatnie podszczypywał. Jęknęła. Zamknęła oczy, jego usta otworzyły się i ciepły oddech owiał jej szyję w miejscu, gdzie jego język i ostre zęby lekko ją drapały i delikatnie skubały. Wypuściła drżący oddech. Targnęła nią namiętność i zacisnęła mocniej pięści w pościeli, skoro było to wszystkim czego mogła się chwycić. - Rozluźnij się dla mnie piękna. Chcę wejść w ciebie powoli i sprawić, że dojdziesz dla

mnie mocno. Chrapliwa obietnica w uchu wzmogła jej pragnienie i wbiła tyłek w jego spodnie i sztywną długość erekcji wciąż w nich uwięzioną. Kciuk i palec opuściły jedną pierś, powoli zsunęły się w dół po boku i wokół krzywizny jej wypiętej pupy. Jego ręka opuściła ją i wiedziała, że kiedy cofnął biodra, odsuwa swoje spodnie. Gruba, okrągła główka jego fiuta otarła się o jej śliską cipkę, drażniła ją kiedy pocierała łechtaczkę zanim powoli wcisnęła się w wejście. Bekka zajęczała miękko z doznania bycia braną, rozciąganą i rozdzielaną przez jego torującego sobie drogę fiuta. Brawn warknął. Mógł być to przerażający dźwięk, ale ją tylko podniecił więcej. Brzmiał bardziej zwierzęco niż ludzko przypominając jej, że nie był w pełni człowiekiem, ale ona tylko go zachęcała kręcąc pupą. Laurann Dohner 92

- Nie masz pojęcia jak dobrze cię czuć piękna. - Warknął słowa. - Tak gorąco, ciasno i dobrze. - Skubnął lekko wrażliwą kolumnę jej gardła. - Brawn, - zajęczała. - Jestem tu. Wargami i językiem przebiegł wzdłuż dolnej części ucha. Pchnął w jej cipkę głębiej sprawiając, że wzięła więcej jego grubego członka, ale wyglądało na to, że pilnuje się żeby nie wejść zbyt głęboko. Zakołysał biodrami na jej tyłku stałym, miarowym, powolnym ruchem, z którego czerpali przyjemność oboje. - Jak się z tym czujesz? - Cudownie, - jęknęła. - Szybko czy wolno? Powiedz mi co czujesz najlepiej. - Szybko, - odpowiedziała mu błyskawicznie. Ręka przesunęła się z powrotem w górę jej ciała i Brawn chwycił obie piersi. Palec i kciuk ściskały jej sutki, skręcały i podszczypywały doprowadzając ją do szaleństwa. Zadyszała i szarpnęła ciałem dosuwając biodra do jego. Zamruczał miękko i warknął, gdy szybciej wsunął fiuta w jej cipkę, wchodząc trochę głębiej i uderzając w miejsce, które sprawiło, że krzyknęła z zachwytu. Bekka puściła pościel i przesunęła ręce do krawędzi łóżka. Zawinęła palce, żeby uzyskać dźwignię i pchnęła tyłek do tyłu, na niego, próbując nakłonić go by przestał się powstrzymywać. Mogła poczuć, że to robi a chciała doświadczyć wszystkiego, co mógł jej dać. Zęby nagle chwyciły jej ramię przez koszulę. Wywołało to ostry, kłujący ból gdy ugryzł wystarczająco mocno by sprawić ból, ale nie na tyle by przebić skórę i oboje zamarli. Zęby otworzyły się i wypuścił ją. Poruszył się w niej znowu z początku wolno, stopniowo zwiększając prędkość aż zaczął poruszać się szybko.

Jedna ręka opuściła pierś i odciągnął jej ciało kilka cali od krawędzi pryczy gdzie trzymał ją przypartą. Ręka zsunęła się do jej łechtaczki i pocierała ją szybko, w rytmie jego uderzających bioder. Bekka jęknęła głośno, wykręciła głowę by przycisnąć policzek do jego górnej części klatki piersiowej i napięła się. Jej wrażliwy pączek ślizgał się między jego palcami, gdy pobudzał go, targał nim i lekko szczypał. Nigdy wcześniej nie doświadczyła tego niesamowitego uczucia i jęknęła głośniej. - Tak dobrze cię czuć, - wychrypiał. - Czy możesz wziąć mnie więcej? Kiwnęła głową jęcząc. Brawn wsunął się w nią głębiej, najpierw poruszał się wolno, jakby sprawdzał czy może go przyjąć i mogła. Biodra znowu zwiększyły tempo i mocniej ścisnął między palcami łechtaczkę pocierając szybciej, dopasowując ruch do rytmu bioder. Bekka odczuwała to niemal brutalnie, ale nie chciała by Brawn się zatrzymał ponieważ zbliżał się jej szczyt. Jej ciało eksplodowało wokół Brawna, gdy czysta rozkosz uderzyła. Nie zaprzestał ruchu, pracował biodrami wchodząc i wychodząc z jej cipki kiedy mięśnie pochwy zaciskały się w skurczach i pieprzył ją mocniej. Zwolnił łechtaczkę, ale utrzymywał ruch przedłużając jej rozkosz aż była pewna, że umrze. - Zabijesz mnie, - zakwiliła. Co za sposób żeby odejść. - Nie - warknął. – Chcę sprawić, że dojdziesz znowu. Nieprzerwanie wchodził w nią i wysuwał się z niej szybkim rytmem, wywołując uczucie, którego nigdy wcześniej nie doświadczyła, i które niemal sprawiało ból, ale w najlepszym sensie, że boli tak dobrze. Jego palec wrócił do łechtaczki, a Bekka miotana pod nim, na seksualnym przeciążeniu, pędziła poza granice jej progu przyjemności. Znowu napięła się wokół jego fiuta, mięśnie zacisnęły się silnie i krzyknęła w pościel, gdy doszła po raz drugi. Brawn 93

- Tak, - Brawn warknął. Jego ciało zadrżało gwałtownie i poczuła go w sobie, tak gorącego, grubego i twardego niczym skała. Odrzucił do tyłu głowę i wbił się w nią głęboko ten ostatni raz. Ryk wydarł się z jego gardła. Doszedł tak silnie i gwałtownie, że Bekka mogła poczuć każdy ciepły wytrysk jego nasienia, wypełniający ją z każdym skurczem jego przyjemności gdy wgniatał biodra w jej tyłek, póki jego ciało nie opadło na nią, niemal miażdżąc ją swoim ciężarem. Brawn doszedł do siebie pierwszy i uniósł się dość, by pozwolić jej złapać oddech. Rozsiewał pocałunki na jej szyi i lizał językiem skórę między uchem a ramieniem. Oczy Bekki pozostawały zamknięte, w czasie gdy dochodziła do siebie po najlepszym seksie jaki kiedykolwiek w życiu miała i ignorowała pot, który łaskotał jej ciało. Nie miała pewności, gdzie kończyła się ona, a zaczynał on, z ich ciałami tak ciasno splecionymi razem. Czuła się stopiona z nim w jedno i nie obchodziło jej nawet, że uszy wciąż trochę jej dzwoniły od dźwięku, który wydał kiedy doszedł. Czuła na sobie jego wagę silną i dobrą.

- Bekka? - Wychrypiał cicho. - Hm? - Sprawiłem ci ból? Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. - Jesteś trochę obolała? Zawahała się. Odczuwała nieznaczne pieczenie i wrażliwość w miejscu gdzie byli połączeni. Potaknęła głową. Pocałował ją w ramię. – W porządku. Wzdrygnęła się nieco, gdy wolno wycofał wciąż twardego fiuta z jej cipki. Cicho zaklął. Powinienem być delikatniejszy. - To nie tak. Nigdy nie dochodziłam dwa razy z rzędu i jesteś trochę imponujących rozmiarów. Nie żartowałeś o byciu większym. Jego ciało zwolniło ją całkowicie i cofnął się kilka cali od miejsca. Dźwignęła się na tyle, by odwrócić głowę i przyglądać się jak podciąga spodnie. Spotkały się ich spojrzenia, na oślep sięgnął po koszulę nocną, która podjechała do pasa i pociągnął w dół żeby zakryć jej pupę. Spuścił wzrok, schylił się po coś i podniósł jej zniszczoną bieliznę. Policzki pociemniały mu od rumieńca, kiedy spojrzał w górę. - Przepraszam. Zniszczyłem je. - Wszystko w porządku. – Chciała mieć je nadal, ale to co się wydarzyło było warte straty. Koszula nocna sięgała jej do kolan, więc była zakryta. Wykorzystał je do oczyszczenia jej i wepchnął w kąt pryczy. Odepchnęła się od materaca żeby wyprostować ciało i poczuła się trochę drżąca od seksu i z braku przyzwoitego posiłku. Brawn sięgnął po nią i przykrył dłonią jej policzek, zajrzał głęboko w oczy i czuły wyraz złagodził rysy jego twarzy. - Ja …- Ona naprawdę cię lubi, kiciusiu. Myślę, że jeśli ktokolwiek zna się na cipkach 7 to byłbyś to ty. – Głos Randy’ego zaskoczył ich oboje. 7 pussy – kiciuś, kociak, kicia jak i wulgarnie o kobiecych częściach ciała lub samej kobiecie – cipa, cipka, pochwa itp.

Laurann Dohner 94

Przerażenie wypełniło Bekkę, gdy rzuciła głową w kierunku boku klatki na gapiącego się podłego człowieka. Stał tam z krzywym uśmieszkiem i rękoma skrzyżowanymi na piersi. Dwóch innych mężczyzn stało za nim. Wszyscy gapili się na nią z minami, które zapewniały, że patrzyli wystarczająco długo żeby mieć widowisko. Brawn wstał i warknął na nich groźnie, schylił się i chwycił ją za ramię. Została z grubsza trochę pociągnięta do wstania, zbyt wstrząśnięta, żeby wstać z kolan samodzielnie i wepchnięta za jego wielkie ciało by zdjąć ją z widoku mężczyzn. - Rozumiem dlaczego tak ją lubisz. - Randy zachichotał. - Ciasno, co? Mówiłem ci Bekka, że powstrzymywał się przed tobą. Zrzucił osiem razy i nadal mógł cię dmuchnąć. - Nie wymawiaj jej imienia, - Brawn zagroził. - Nie mów do niej. - Zaborczy drań, co? Myślę, że ja też strzegłbym zazdrośnie taki świetny kawał dupy. Lekarka jest naprawdę zachwycona próbkami, które dałeś. Prześpij się, bo za siedem godzin chce więcej. Bekka nasłuchiwała jak oddalali się. Brawn odwrócił się i spotkały się ich spojrzenia, oparła się na nim. Owinął ramiona wokół niej i spuścił brodę na czubek jej głowy, gdy przyciągnął ją mocniej do swojego ciała. - Przepraszam. Nie słyszałem ich. - Byliśmy trochę rozkojarzeni. - Zażenowanie i przerażenie wciąż ją trzymało, że te dupki oglądali ją i Brawna razem. – Ja też ich nie słyszałam. - Ja powinienem. - Jego głos pogłębił się ujawniając ogrom jego wściekłości. – Tak bardzo mi przykro. Objęła go mocniej. - To nie twoja wina.

Moja, Brawn nie zgodził się bezgłośnie. Z jego wyostrzonymi zmysłami, powinien był wiedzieć o każdym dźwięku i zapachu. Odetchnął głęboko, nie mógł przegapić ludzkiego, męskiego smrodu ich porywaczy i ich żądzy. Jego ramiona zacisnęły się. Ci mężczyźni pożądali jego Bekki. Obrócił głowę, jego spojrzenie zwęziło się, gdy obserwował jak jego wrogowie opuszczają salę i zdał sobie sprawę, jak wielkie grozi jej niebezpieczeństwo, na które on ją wystawił nawet jeśli nic by nie zrobiła. Ludzcy mężczyźni byli bydlakami. Nie skrzywdzą Bekki tak długo, jak mogli wykorzystywać ją do utrzymania go w posłuszeństwie, ale kiedy nie będzie im to dłużej potrzebne, bał się, że mężczyźni zmówią się, żeby sięgnąć po nią. Powstrzymał warknięcie oburzenia. Musiał wydostać ją stąd, uciec z nią i wciąż był oburzony, że nawet zasugerowała mu, żeby pozwolił jej umrzeć, tak by sam mógł uwolnić się jej kosztem. Wierzyła, że samce Gatunku są jego priorytetem, ale była w błędzie. Przytulił policzek do czubka głowy, wciągnął jej zapach i trzymał

w ramionach mocniej. Jego wzrok opuścił podwójne drzwi kiedy zagrożenie minęło, spojrzał na dwie klatki ze śpiącymi samcami i ciągle mógł wyczuć zapach trzeciego. Niepokój gryzł go względem tych trzech samców, a zapach narkotyków w powietrzu dawał mu pewność, że to było to, co trzymało ich tak potulnych i wiedział, że gdyby musiał wybierać, wybór został już dokonany. Bekka była najważniejszą osobą dla niego. Bez wahania odda swoje i tych samców życie, i zabije każdego człowieka, który stanowi dla niej zagrożenie. Poprawił swój chwyt, podniósł ją delikatnie w ramionach i zauważył jak blado wyglądała, gdy zajrzała mu w oczy. Łzy sprawiły, że jej niebieskie oczy błyszczały i poczuł się jak ostatni drań. Obiecał, że osłoni jej ciało, ale nie zrobił tego. Egoistycznie wziął ją ogromnym kosztem. Ona nigdy mu nie wybaczy, niezależnie od jej wspaniałomyślności w dzieleniu się winą. Znał prawdę. Nawet jeśli jakoś przeżyją, jeśli wyjdą z tego koszmaru żywi, ich czas razem został splamiony brzydotą uwięzienia w klatce przez porywaczy. Położył ją na pryczy, skulił się przy niej ciasno na małym łóżku i przytulił ją mocno do swojego ciała. - Śpij, - namawiał. - Jestem tutaj i będę cię chronił. – Na tyle, na ile jestem w stanie . Wstyd palił głęboko, że czuł się tak bezsilny. Ona zasługuje na lepszego mężczyznę. On zawiódł ją marnie.

Brawn 95

Rozdział dziewiąty

Tim Oberto był wściekły. – Dlaczego to kurwa tak długo trwa? Tiger, szef ochrony w ONG, popatrzył ponuro na mężczyznę. - Straciliśmy sygnał. - Jak do diabła mogło się to stać? - Tim chodził jak zwierzę zamknięte w klatce. - Zabrali moją córkę. Tiger wiedział co to znaczy chodzić w ten sposób. Był zamknięty w klatce. Obserwował ludzkiego samca i mógł zrozumieć jego niepokój. Tiger też odczuwał tę emocję. Nie znał córki mężczyzny, Rebekki Oberto, ale znał Brawna. - Musimy przeszukać teren i to trwa. Też masz na zewnątrz swoich ludzi i wchodzą do

każdego budynku. - Tiger wziął głęboki oddech. - Ostatni sygnał był aktywny w tej dzielnicy i muszą być w promieniu mili. To okręg przemysłowy z setkami budynków blisko siebie. Tim okręcił się. - Znasz tego faceta prawda? Tego Brawna? Chcę, byś teraz powiedział mi o nim wszystko. On jest z moją córką. - Brawn jest członkiem Rady. Jest…- Wyjaśnij mi Radę. Tiger wziął kolejny oddech. - Każdy z czterech ośrodków badawczych, z których zostaliśmy uratowani wyznaczył Gatunek do reprezentowania ich, po tym jak wybraliśmy Justice’a na lidera. Wiedzieliśmy, że będzie zajęty zajmowaniem się światem zewnętrznym jak i przewodzeniem naszym ludziom. Jakiś człowiek zasugerował, żeby każda grupa ocalałych z poszczególnych ośrodków badawczych miała jednego przedstawiciela do reprezentowania ich potrzeb i spraw. Członkowie Rady na bieżąco śledzą sprawy wszystkich członków Gatunku z ich ośrodków i raportują do Justice’a jeśli jest problem. Brawn został wybrany za jego zdolności do zachowania spokoju pod presją, umiejętności walki i inteligencję. Jest znany pośród moich ludzi jako posiadający dobre poczucie humoru, i że jest bardzo rozsądny. - Jego umiejętności walki nie uratowały jego ani mojej córki, - Tim wściekał się. - Gdyby były dobre, nigdy by nie zostali zabrani. Tiger natychmiast odpowiedział na zniewagę. - Nigdy nie zostałby złapany, gdyby nie chronił twojej córki. Mógł uciec i zostawić ją. To kot. Z łatwością mógł skoczył z okna na dach, albo na ziemię poniżej bez żadnej szkody dla siebie. Sądzimy, że został zmieszany z czarnym lampartem. Polowałem z nim i jest naprawdę szybki. Mówiłem ci, że było co najmniej sześciu ludzi w domu twojej córki, i sam widziałeś ciało. Walczył, ale mieli narkotyki. Nie uciekł, ponieważ został z twoją córką. Nie śmiej go obrażać. Trey Roberts odchrząknął. - Panowie, niech każdy się uspokoi, proszę. To nie pomaga. Mężczyzna siedzący przed laptopem nagle zaklął. Odwrócił się twarzą do swojego szefa, Tima. - Mam naprawdę złą wiadomość. - Co to jest? - Tim zesztywniał. - To było trudne, ale włamałem się do danych finansowych martwego faceta. Dostawał regularne wpłaty od podstawionej firmy. Byłem w stanie prześledzić je do prawdziwego źródła pieniędzy. - Podniósł wzrok na Tima. - Mercile Industries za tym stoi. Pieniądze pochodzą z ich lewego funduszu na łapówki. Wszystkie wpłaty na tym rachunku zostały zrobione przez ich inwestorów. Martwy facet był przez nich opłacany. Laurann Dohner 96

Tim zacisnął dłoń w pięść i szarpnął głową do Tigera. - Dlaczego chcieli moją córkę jeśli zabili sąsiadki? Dlaczego zachowali ją przy życiu? Tiger spiął się kiedy uważnie przyglądał się Timowi, próbując ocenić, czy mężczyzna może znieść prawdę bez całkowitej utraty panowania nad sobą. Tiger wziął głęboki oddech. - Musisz wyznaczyć jednego z swoich ludzi do dowodzenia grupą specjalną. Jesteś za bardzo związany emocjonalnie. - Nie! - Wrzasnął Tim. Trey nagle wyciągnął rękę i chwycił ramię Tima. - On ma rację. Możesz zostać, ale musisz odsunąć się od tego. Wiem, że tracisz głowę. Chodzi o Bekkę, Tim. Rozumiem, ale musisz mi pozwolić tym się zająć. Tim zaklął paskudnie. - Dlaczego? Tiger zawahał się. - Mercile Industries raz porwało inną ludzką kobietę, która była w związku z samcem Gatunku. Obawiam się, że jeśli ci powiem, i ty to poprowadzisz, że będziesz bardzo nierozsądny. Nie mogę cię poinformować o faktach bez pominięcia kwestii, że jesteś ojcem i jesteś zrozumiale zdenerwowany. Tim zesztywniał i wściekłość przeszyła go na wskroś. – Jak myślisz, co mają zamiar zrobić mojej córce? Tiger wahał się. – Przekaż dowództwo swojemu zastępcy i podzielę się informacjami, które znamy. Tim odwrócił się i walną pięścią we wnętrze vana. Skinął głową do Treya. – Ty pełnisz obowiązki. Trey kiwnął głową na znak zgody i wbił wzrok w Tigera. – Jak myślisz, co się dzieje? Tiger był niezdecydowany. – Czy jesteś bardzo blisko jego córki? Trey skinął głową. - Tak, ale jestem bardziej racjonalny i obiektywny. Bekka i ja jesteśmy przyjaciółmi, ale potrafię pozostać opanowany. Tiger obserwował go uważnie i zobaczył spokojną kontrolę. Kiwnął głową, ale skupił się na ojcu zaginionej kobiety. – Ostatnio doszło do porwania ludzkiej kobiety przez lekarza Mercile i jego zespół. Ona połączyła się w parę z jednym z mojego rodzaju. Skoro ta Rebekka była z Brawnem, błędnie mogli uznać ją za jego partnerkę. Oni nie mają naszego zmysłu węchu, który uczynił oczywiste dla każdego z nas, że spała w swoim łóżku sama. Wylądowała w jego pokoju tylko z powodu ataku. Umieścił ją w swojej łazience, ponieważ musieli z nim walczyć żeby dostać się tam do niej. Trey kiwnął głową. - Rebekka nie jest typem, który wskakuje z kimś do łóżka.

- Brawn też nie dotknąłby ludzkiej kobiety. Lubi nasze kobiety i bardzo jasno określił, że nie żywi żadnego seksualnego zainteresowania waszymi kobietami. - Po prostu powiedz nam, co myślisz o tym, że zabrali moją córkę, i dlaczego dopiero teraz słyszę o tej drugiej porwanej kobiecie. Miałem być powiadamiany o wszystkich sprawach jakie powstają, a mój zespół powinien zostać wezwany jeśli została uprowadzona partnerka. - Głos Tima trząsł się. Brawn 97

Tiger zawahał się. – Poradziliśmy sobie z sytuacją i nie chcieliśmy do ciebie dzwonić jeżeli nie było to konieczne. Porwali tamtą kobietę aby rozmnażała się z Gatunkiem, którego ukradli z Mercile zanim do ośrodka badawczego, w którym pracowali wkroczyły wasze organy ścigania. Chcieli ją, ponieważ była związana z Gatunkiem. Lekarz założył, że skoro jeden Gatunek wziął ją do łóżka, to drugi z mojego rodzaju nie zabije jej, może wierzył, że z powodu zapachu jednego z naszych samców, który na sobie nosiła, drugi nie będzie mógł jej się oprzeć. Prawdopodobnie zabrali twoją córkę żywą, żeby rozmnażać ją z samcem Gatunku. Chcą sprawdzić, czy mój rodzaj może zapłodnić ludzką kobietę. Tim zbladł i oparł się o wnętrze furgonetki. Potrząsnął głową. - Nie. Tiger ponuro kiwnął głową. - Wrzucili tamtą ludzką kobietę do celi z samcem Gatunku, który nigdy nie został uwolniony, ale on jej nie tknął. Czuł na niej zapach jej partnera i chronił ją jakby była Gatunkiem. Miejmy nadzieję, że Brawn jest jedynym mężczyzną jakiego mają, i że dlatego po niego przyszli. Powinna być bezpieczna jeśli o to im chodzi. - Powinna być? Tiger zawahał się. - Zmuszali nas do rozmnażania z naszymi kobietami. Kiedy odmawialiśmy krzywdzili kobietę do czasu aż godziliśmy się rozmnażać, albo używali leków działających jak narkotyki, żeby posłać mężczyznę w stan bezmyślnego obłędu gdzie był pozbawiony wyboru. - Tiger znowu się zawahał. - Jeżeli tak się stanie i użyją leków, twoja córka nie zniesie tego dobrze, jeśli w ogóle nie zostanie zabita. Nasze kobiety ledwie przeżywały wymuszoną reprodukcję. Mężczyźni tracą zdolność kontrolowania się czy myślenia. Później mężczyzna nawet nie pamięta co robił. Nie był odpowiedzialny za swoje czyny. Słyszeliście o tabletce gwałtu? To jest do tego podobne, tyle że samiec staje się agresywny, a jego ciało ogarnia dręczący ból, chyba że kryje kobietę. Leki obnażają go do zwierzęcia wewnątrz. - Zabiję tych drani, - Tim wycedził przez zaciśnięte zęby. - Mówisz, że twoim zdaniem, wzięli ich oboje żeby zmuszać go do gwałcenia mojej córki? Tiger skinął głową. - On jej nie skrzywdzi jeśli nie użyją leków i będzie odmawiał seksu o ile nie zagrożą, że ją zabiją albo, że będą ją torturowali. Jeśli tamci nie znaleźli urządzenia Brawn wie, że próbujemy go namierzyć. Udało mu się ukrywać monetę wysyłającą sygnał, którą mu

daliśmy na tyle długo by doprowadzić nas do tej okolicy. Zrobi wszystko co tylko może, żeby utrzymać ją przy życiu. Trey cicho zaklął. - Dobrze znasz tego faceta? Tiger kiwnął głową. - Tak. - Jeśli będzie zmuszony, hm, dotknąć ją, nie zrobi jej krzywdy? Tiger spojrzał na niego ze szczerością. - Nie. Brawn jest bardzo odporny na ludzkie kobiety. Nie interesuje się nimi. Bardziej się obawiam, że ktokolwiek kto ich porwał użyje leków. To mój największy strach. - Zabije ją? Tiger wzruszył ramionami. - To będzie zależało od tego czy oni użyją leków. Mówiłem wam jak one działają, to silne narkotyki. Nie byłby świadomy tego co się dzieje, gdyby pozbawiono go świadomości. - Tiger obserwował Tima. - Jeżeli tak się stanie, będzie to wypadek, gdyby zabił czy poważnie zranił twoją córkę. On też jest w tym ofiarą. Dlatego musiałeś ustąpić. – Wbił spojrzenie w Treya. - Jeżeli nie możesz zagwarantować jego bezpieczeństwa przed swoimi ludźmi gdyby odurzyli go lekiem i stało się najgorsze, musisz powiedzieć to teraz. Twoja grupa specjalna zostanie wyłączona z tej misji. Dlatego nalegaliśmy na przybycie tu z naszym własnym zespołem mężczyzn.

Trey patrzył ponuro. - Na lekach zgwałciłby ją prawda? - Na lekach nie byłby sobą. Byłby bezmyślny i w mękach. To byłoby tak, jakby ktoś wstrzyknął ci narkotyk, który czyni cię tak szalonym, że nie pamiętałbyś niczego co robiłeś. Byłbyś w tak wielkim bólu, że zmieniłoby cię to w bezmyślne zwierzę. Kiedy budzisz się później byłbyś przerażony jeśli kogoś skrzywdziłeś. Czy rozumiesz? Laurann Dohner 98

Trey skinął głową. – Nie stanie mu się żadna krzywda choćby nie wiem co. Daję moje słowo. Tiger skinął głową. - Co z twoimi ludźmi? Jeśli zastaniemy najgorsze, czy oni nie zareagują i po prostu nie zabiją go? Trey westchnął. - Porozmawiam z nimi teraz. Przysięgam, że nie zabijemy go niezależnie od okoliczności. - Jest jeszcze jedna rzecz. - Tiger przerwał. - Pamiętacie nalot w Kolorado na ten ośrodek badawczy, który zdjęliśmy? Rozmawialiśmy z naszymi odzyskanymi ludźmi. Nie uratowaliśmy wszystkich. Wciąż nie znamy losu około dwóch tuzinów mężczyzn i jednego kobiet, i możemy ich

tam znaleźć. Mogli wziąć córkę Tima do innego samca Gatunku do rozmnażania. Ich także nie możecie zabić, nawet jeśli znajdziecie ciało jego córki w celi któregoś z nich. Jeżeli jednak, jeden z mojego rodzaju skrzywdził jego córkę, albo jeśli samiec zabił ją nie będąc odurzony lekami, osobiście go zdejmę. Niektóre Gatunki doprowadzono do szaleństwa i mogą być nie do uratowania. Trey ponuro kiwnął głową. - Zrozumiałem. Ostrzegę moich ludzi, że to może być większa akcja odbicia niż myśleliśmy, i że bez względu na to co znajdziemy jesteś odpowiedzialny za swoich ludzi, którzy są w środku. Trey wyszedł cicho porozmawiać ze swoimi zespołami, które wciąż przeszukiwały budynki wraz z dwudziestoma mężczyznami Gatunku, którzy pojawili się, żeby pomóc im szukać zaginionej pary. Tim wybiegł z vana i zaczął uderzać pięściami w zewnętrzną stronę pojazdu. Tiger spokojnie przyglądał się pojawiającym się wewnątrz furgonetki wgnieceniom i rozumiał wściekłość ojca. Wyszedł z wozu dowodzenia i czekał aż Tim się uspokoi. W końcu zrobił to i Tiger zobaczył rozpacz w oczach człowieka. - Brawn zrobi wszystko co będzie mógł, żeby ją chronić. - To moja wina. Sprowadziłem go do jej domu. To ja do tego doprowadziłem. - Mercile Industries do tego doprowadziło zatrudniając zdeprawowanych ludzi, którzy nie mają szacunku dla życia. Obwiniaj ich Tim. Pokiwał głową. - Musimy znaleźć moją córkę i twojego człowieka. - Znajdziemy. Sygnał zaginął w tej okolicy. To po prostu musi potrwać, bo jest tak dużo budynków gdzie mogli się ukryć. Do rana przeszukamy każdy jeden i jesteśmy całkiem pewni, że oni tu są. Gdyby byli świadomi istnienia urządzenia namierzającego zniszczyliby je dużo wcześniej zanim doprowadziło nas do tego miejsca. - W ogóle nie możesz poczuć ich zapachu? Tiger pokręcił głową. – Nie mogę wyczuć ich zapachu na zewnątrz, jeśli nie jestem blisko budynku i nie wieje wiatr z ich kierunku. Nasi mężczyźni są z twoimi zespołami, oni są jednymi z najlepszych myśliwych jakich mamy i wierzę, że ich zlokalizujemy. Czekanie jest najtrudniejsze, rozumiem, ale do rana na pewno będziemy wiedzieć. Po prostu musisz się trzymać. - To moja wina. - Mówiliśmy już o tym. - Powinienem dopilnować, że opuści swój dom, albo wrócić do domu po mojej randce. Powinienem był upewnić się, że śpi w swojej starej sypialni. Ja…Brawn

99

Tiger chwycił go za ramię. – Też byś zginął, gdybyś był w domu. Byli dobrze przygotowani do wzięcia jednego z naszych mężczyzn. Nie chcę cię urazić, ale my jesteśmy silniejsi i szybsi. Jeśli Brawn nie miał szans, ty też byś nie miał. Głos Tima dusił się z emocji. - Chcę tylko mieć z powrotem moją córkę żywą. ***** Brawn obudził się gwałtownie, gdy usłyszał hałas. Jego uścisk natychmiast zacieśnił się wokół Bekki, która zwinęła się w jego ramionach. Oddychała spokojnie, mocno spała. Jej ręka spoczywała wokół jego ramienia i gdy przyglądał się jej twarzy wciągnął powietrze. Żaden smród wroga nie uraził jego nosa. Jak na razie byli bezpieczni od krzywdy. Była piękna. Nigdy nie myślał, że będzie uważał ludzką kobietę za tak atrakcyjną, ale ona była. Była tak inna od jego rodzaju. Jej nos nie był spłaszczony, po prostu słodki guz na twarzy. Kości twarzy były bardziej łagodne, nie dominujące. Sprawiała wrażenie małej i kruchej w jego ramionach i łatwo mógł ją połamać, gdyby nie uważał. Jego ciało natychmiast odpowiedziało kiedy przesunęła się trochę i jej udo potarło jego. Nie byli nawet nadzy, ale akurat byli wystarczająco blisko, żeby jego kutas stwardniał i wydłużył się między ich ciałami. Chciał pokryć ją znowu. Dzielenie z nią seksu było inne i cudowne. Była tak miękka i ciasna. Tak mokra, gorąca i delikatna. Przełknął jęk. Pamięć dźwięków jakie Bekka wydawała w czasie gdy ją krył sprawiła, że jego pragnienie by wziąć ją znowu narastało. Pragnął gorąco fizycznie być z powrotem w jej wnętrzu, ale poprzednio była obolała i prawdopodobnie nadal była. Powinien być delikatniejszy, ale ona przyjęła go tak dobrze, że nie mógł powstrzymać potrzeby by czuć każdy cal swojego penisa zakopanego w miękkim, ciasnym cieple jej płci, która otuliła go tak doskonale. Ramiona piekły go trochę w miejscach, gdzie wbiła paznokcie w jego skórę podczas ich namiętnego zbliżenia. Spojrzał na ugryzienie, które zostawiła na jego piersi i ubolewał, że nie będzie blizny. Miała gładkie, równe zęby, ale dobrze się czuł kiedy zatopiła je na tyle mocno, że wywołało to lekki ból. Żadna kobieta nigdy go nie oznaczyła i cieszył się, że ona to zrobiła. Żałował tylko, że pamiątka nie będzie trwała. Nagle zrozumiał, jak Justice i inni mężczyźni Gatunku mogli wziąć ludzkie partnerki. One nie były tak silne jak kobiety Gatunku, ale ich miękkość i słodycz odpowiedzi chwytały mężczyznę w środku piersi. Jego wzrok wrócił do przyglądania się jej twarzy. Nie był w stanie przestać się wpatrywać. Wątpił, czy kiedykolwiek będzie mógł napatrzeć się dość. Podniósł rękę by pogłaskać jej miękkie, złocistobrązowe włosy i niektóre z nich owinęły się wokół jego palca. Były zbyt krótkie, tylko trochę za ramiona, i chciał ją zobaczyć jak urosną długie aż do jej pupy. Fantazjował o nawijaniu na palce długich pasm, które mogły rozsypać się na brzuchu, kiedy jej głowa spoczywała na jego piersi podczas snu. Musnął palcami policzek. Ona wszędzie jest taka miękka. Jej ciało nie było umięśnione w sposób jaki ich kobiety były. Wszystko w niej było nieznane, a mimo to chciał trzymać ją w ramionach wiecznie. Chronić ją. Zatrzymać. Jego dłoń przestała śledzić jej skórę i zamknął oczy. Był Gatunkiem i nie miał po co myśleć o ludzkiej kobiecie, pragnąć móc z nią być na tyle długo żeby jej włosy urosły do pasa. Nie będzie żadnej przyszłości z Bekką, ponieważ byli w piekle, schwytani i zamknięci przez potwory, które dręczyły go przez większość życia. Ich brzydota

dotknęła nawet jedynej pięknej, doskonałej rzeczy w jego życiu i przytulił ją trochę mocniej. Wiedział, że powinien wyczekiwać, że zostaną uratowani, ale jego nadzieja umarła. Nigdy nie powie Becce, żeby nie złamać tym jej ducha, ale minęło zbyt wiele czasu. Nawet gdyby cud zdarzył się w jego życiu dwa razy i ktoś przyszedł uwolnić go z klatki, Bekka najpewniej byłaby dla niego stracona na zawsze. Wspomnienia ich chwil byłyby przyćmione horrorem. Nigdy nie mogłaby na niego spojrzeć, nie przeżywając ich koszmaru ponownie. Laurann Dohner 100

Inny cichy odgłos przyciągnął jego uwagę, otworzył oczy i obrócił głowę. Samiec Gatunku w drugiej klatce wstał z pryczy i stał obserwując go w milczeniu. Brawn ostrożnie wyplątał ciało z ciała Bekki. Użył koca, żeby utrzymać ją w cieple, otulił ją i ruszył do rogu najbliższego drugiej klatce. - Dobrze się czujesz? Jestem Brawn. Mężczyzna przechylił głowę i spoglądał na niego z pomieszaniem. Brawn zrozumiał. Kiedy zostałem uwolniony z Mercile wybrałem sobie imię. Nie chciał podać swojego starego numeru, poprzysiągł, że nigdy go nie wymówi i nie usłyszy znowu, i bał się, że mężczyzna może spróbować zwrócić się do niego w ten sposób. - Możesz mówić? Jesteś 919, zgadza się? - Tak, - mężczyzna wychrypiał. Obniżył wzrok, utkwił spojrzenie w Becce i ciche warknięcie wyrwało się z jego gardła a wściekłość wykrzywiła rysy. Brawn przesunął się zagradzając mu widok na łóżko i chwycił kratę. - Spokojnie. Ona nie jest wrogiem. - Oni wszyscy są. - Nie wszyscy. Niektórzy ludzie są dobrzy. Uwolnili mnie i wielu innych z ośrodków badawczych. – Utrzymywał swój głos cichy. Mężczyźni, którzy pracowali dla kobiety lekarki uważali, że cicha rozmowa była bezpieczna, więc uznał, że chyba tak jest. - Jak długo tu jesteś? Wiesz? Mężczyzna wzruszył ramionami. – Jakiś czas. Brawn rozumiał. Łatwo było stracić poczucie czasu bez światła pokazującego, że mijają dni. Powędrował wzrokiem do drugiej klatki i śpiącego mężczyzny, który nie obudził się odkąd tam byli. - Kto to jest? 919 rzucił okiem na kształt. - 358 jest w złym stanie. Oddycha, ale jest osłabiony. Poddawali go testom kilka dni z rzędu, dostał za dużo leków w zbyt krótkim czasie i w szaleństwie mocno uszkodził swoje ciało rozbijając je o ścianę. - Popatrzył na Brawna. – Dojdzie do siebie fizycznie,

ale kiedy leki przestaną działać, obawiam się, że jego umysł może nie być w porządku. - Czyj jeszcze zapach czuję? - 880. - Wściekłość napięła ciało samca. - Nie był mi znany i była z nim kobieta. Trwoga chwyciła Brawna. - Ludzka? - Jedna z nas. - Mężczyzna wystawił kły kiedy warknął ukazując swoje psowate rysy. – Zamordowali ją na jego oczach za karę. Byli tu zanim my zostaliśmy przeniesieni. Nigdy z nią nie rozmawiałem i trzymali ich tam z tyłu. - Wskazał na betonową ścianę zasłaniającą im widok na tył sali. – Mogłem ich usłyszeć jak cicho rozmawiali i troszczył się o nią. Myślę, że była chora. Kiedy ludzie ją zabili, oszalał. Brawn opłakiwał stratę. Zastanawiał się, czy ci tutaj byli niektórymi z zaginionych Gatunków z ośrodka badań w Kolorado, których losu nie znali. Kobiety były na liście. Ich numery nie były mu znane, ale czytał raporty. - Nie odzywa się? Brawn 101

- Nie do mnie, ale zabili ją zaraz po tym jak przyjechaliśmy, - 919 warknął. – Wył całymi dniami, demolował klatkę i był silny smród krwi. Musieli go uśpić i zajmują się jego ciężkimi urazami. Widziałem jak kilka razy był nieprzytomny. Muszą tak postępować kiedy podają mu leki i przenoszą go. Sądzę, że próbował zakończyć swoje życie korzystając z krat. - Mężczyzna dotknął ich. - Jego umysł odszedł. To się zdarza. Brawn wiedział to dobrze. – Byli tu jacyś inni? Mężczyzna pokręcił głową. – Nie, aż do ciebie i jej. - Czy kiedykolwiek słyszałeś słowo Kolorado? - Nie. Dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się i dwóch ludzi weszło do sali. 919 warknął, cofnął się od krat i zaczął szybko postępować w tył. Brawn wolno podszedł bliżej Bekki obserwując wroga ze strachem. Zbliżyli się do drugiej klatki i 919 warknął głośniej cofnięty tak daleko ile był w stanie, a ludzie zaśmiali się wyciągając broń. - Co jest? – Jasnowłosy człowiek parsknął. - Masz problem z obciąganiem druta przez maszynę? Chciałbym, żeby mój kutas miał tyle ruchu co twój.

Drugi z nich wycelował paralizator. – Oni są pieprzonymi zwierzętami. Czego oczekujesz? Jest za głupi żeby docenić, że jego kutas tyle działa. To nie tak jak z każdym z nas, że nie mamy pozwolenia na wyjście stąd, żeby poszukać jakiejś cipki. W każdej chwili przyjąłbym zabawkę w porównaniu z moją ręką. Wzięli na cel samca, zawył kiedy elektryczne wiązki poraziły jego ciało i upadł na podłogę. Brawn warknął, nienawidził patrzeć na obezwładnianego samca i niespodziewanie miękka ręka ścisnęła jego ramię. Prawie uderzył Bekkę, tylko z czystego odruchu, ale jego dłoń zatrzymała się milimetry od jej twarzy. Spoglądały na niego szeroko otwarte, przerażone oczy i zaklął. Nie wiedział, że się obudziła. Opuścił rękę i patrzył jak ludzie jeszcze raz strzelili paralizatorem do już cierpiącego samca. Szarpał się i drżał, aż stracił przytomność. Mężczyźni odwinęli łańcuch z drzwi, otworzyli je i weszli do klatki. Po prostu złapali 919 pod ramiona, wywlekli go na zewnątrz i zabrali. Brawn nie rozluźnił się do czasu, aż zamknęły się drzwi. Odwrócił się żeby przeprosić, spojrzał na Bekkę i nienawidził, że ją przestraszył. - Przepraszam. Zaskoczyłaś mnie, kiedy byłem zestresowany.

Walące serce Bekki zwolniło. – Wszystko w porządku. Powinnam wiedzieć lepiej. Mój tata jest wojskowym i taak, nigdy nie podkradaj się do kogoś z jakimkolwiek rodzajem szkolenia. Podeszła bliżej i zadrżała. - Ten biedny facet. - Zimno ci. Uśmiechnęła się, wzruszona, że tak się interesował. – Było mi naprawdę ciepło póki nie wstałeś. Oddajesz dużo ciepła ciała. - Połóż się. - Próbował nakłonić ją do powrotu na pryczę, ale ominęła go, podeszła do kraty i zapatrzyła się w podwójne drzwi, którymi zabrano drugiego mężczyznę. Laurann Dohner 102

- Musimy jak najszybciej wydostać się z tego piekła, - szepnęła. - Jeśli nie chcesz działać według mojego planu, wymyślimy coś innego. Wszyscy musimy być uratowani. - Bekka, to zbyt niebezpieczne. Odwróciła się twarzą do niego i skrzyżowała ramiona na piersiach. - Przebywanie tutaj jest niebezpieczne. Te potwory muszą zostać zatrzymane. Zbliżył się. - Zgadzam się, ale oni zabiją cię, a te kraty są grube. - Rozciągnął obie ręce wokół niej, chwycił kratę i przyszpilił luźno między jego ciałem a ramionami. - Nie zaryzykuję twojego życia.

Zmrużyła oczy, ale zamknęła usta. Był zdecydowany chronić ją, ale to było złudzenie. Jakkolwiek było dobre, przyznała po cichu wpatrując się w jego seksowne spojrzenie. Przygryzła wargę, miała świeżo w głowie pamięć tego co robili zanim zasnęła i zdecydowała, że przebywanie w niewoli nie było tak całkowicie straszne. Oczywiście odkrycie, że wystąpili w głównych rolach w pokazie porno na żywo, na rzecz strażników, nie było najprzyjemniejsze. To przypomniało jej, że coś takiego nie może się powtórzyć niezależnie jak bardzo by go chciała. W pierwszej kolejności musieli uciec, a wtedy ... co? Czy kiedykolwiek znowu zobaczy Brawna? Pozostanie w jej domu, czy wróci do Ojczyzny? Myśl, że nie zobaczy go znowu była okropna. Nagle opuściła ramiona i przystąpiła do niego, schowała głowę i wtuliła policzek w jego gorącą skórę. Jego serce biło jej w uchu i objęła go. - Zamarzam, - skłamała. Silne, muskularne ramiona otoczyły ją i jego ciało owinęło się mocniej. – Ogrzeję cię. Bekka chciała, żeby trzymał ją w ramionach tak długo, jak to możliwe. Robił jednak więcej niż tylko odganiał chłód. Zakochiwała się w nim.

Brawn 103

Rozdział dziesiąty

Telefon komórkowy Tigera zawibrował w kieszeni i wyciągnął go. - Melduj. - Słuchał i uśmiechnął się, gdy spotkał zaciekawiony wzrok Treya. - Jeden z moich samców odkrył ich zapach wewnątrz magazynu. Przenosimy w to miejsce wszystkie nasze zespoły. Moi wycofali się i czekają na pełny atak. Tim w jednej chwili zerwał się na nogi. - Chodźmy. Tiger zmarszczył brwi. - Mówiłeś, że zostaniesz tutaj, w centrum dowodzenia. My pójdziemy. Tim chciał się kłócić, ale Trey odezwał się pierwszy.

- Tak będzie najlepiej. Ja pójdę i znajdę Bekkę Tim. Przyprowadzimy ją do ciebie. Tim kiwnął głową, usiadł ciężko na krześle i zacisnął ręce na kolanach. - Mogę znieść wszystko co jej zrobiono, ale tylko przyprowadź ją do mnie żywą. - Zrobię wszystko co w mojej mocy. - Trey przysiągł cicho. Spojrzał na Tigera. - Chodźmy. Tiger zeskoczył z wielkiego vana, który był ich polowym centrum dowodzenia. Ruszył biegiem z Treyem postępującym tuż za nim i człowiek z łatwością dotrzymywał mu kroku, co przypomniało mu, że grupa specjalna składa się z dobrych mężczyzn. Szybko dotarli do budynku kilka przecznic dalej i powitali czekający na atak zespół. Dwudziestu mężczyzn Gatunku i piętnastu ludzkich członków grupy specjalnej przygotowywali się na najgorsze. Tiger objął przywództwo i dowodzenie zespołami. - Pójdziemy za tobą, - Trey potwierdził. - Twoi ludzie są lepsi w tropieniu niż moi. Spojrzał surowo na swoich ludzi. - Pamiętajcie, nikt nie szkodzi Nowemu Gatunkowi bez względu na to, co zastaniecie. Czy to jasne? Oni mogą być pod silnym wpływem narkotyków. Jeżeli znajdziecie któregoś na własną rękę, tylko zabezpieczyć go i przetrzymać aż przybędzie ekipa ONG. Tiger spojrzał na swoich mężczyzn. - Pamiętajcie, że tam mogą być użyte leki na rozmnażanie. Podajcie Brawnowi środek uspokajający jeśli nie myśli trzeźwo. Zanim go uwolnicie, najpierw porozmawiajcie z nim żeby mieć pewność, że jest rozsądny. Dwa zespoły przyglądały się jeden drugiemu a napięcie było namacalne. Zazwyczaj żaden z nich nie miał nic przeciwko współpracy, ale to była wyjątkowa okoliczność. Wszyscy ludzie z grupy specjalnej znali córkę Tima i Tiger martwił się ich reakcją, jeśli znajdą ją skrzywdzoną albo jeszcze gorzej. Jedna chwila gniewu czy żalu może sprawić, że człowiek zadziała i zabije Brawna albo inny Gatunek. Tiger miał ochotę kazać im wycofać się i wysłać tylko Gatunek, ale wiedział, że to spowodowałoby długotrwałe problemy. Zespół zadaniowy potrzebował ich zaufania, dali swoje słowo, że zachowają spokój i musiał w to wierzyć. Oczywiście nie musiał żadnemu wierzyć ślepo. Przyszedł mu go głowy pomysł. - Wymieszajmy nasze zespoły. - Tiger spojrzał na Treya. Trey skinął głową. - Jasne. - Zwrócił się do swoich ludzi. - ONG wydaje rozkazy. Słuchajcie uważnie chłopaki. Dzielimy zespoły i jeden z nich dowodzi. Ludzcy mężczyźni podzielili się na małe grupki. Tiger szybko wyznaczył kilku z nich do objęcia dowództwa i podzielił resztę tak, by byli przydzieleni do każdego zespołu. – Otaczamy i wchodzimy. – Celowo wyszukał Brassa (Mosiądz) i utkwił w nim wzrok. - Jesteś pewien, że ich zwietrzyłeś?

Brass sprawdził broń noszoną przy boku. - Całkowicie. Nie poszedłem tropem do środka w razie gdyby były alarmy albo kamery, ale Brawn tam był. Wycofałem się szybko i byłem ostrożny, żeby nie dać im znaku. Nie wyczułem też zapachu materiałów wybuchowych. Laurann Dohner 104

- Ruszamy. - Tiger rozkazał i wskazał na zespół Treya wyznaczając go do włamania się wejściem wraz z jego własnym zespołem, podczas gdy inne otoczyły budynek. W chwili, gdy Tiger przekroczył drzwi magazynu zaciągnął się głęboko i skinął głową do Treya. - Byli tu, ale czuję to bardzo słabo. Gdyby zostawili otwarte drzwi albo były jakieś wybite okna ich zapach nie utrzymałby się, ale wyczuwam Brawna i twoją kobietę. - Odetchnął głęboko kilka razy. - Wielu ludzkich mężczyzn. Myślę, że poniżej dziesięciu, ale zapach mógł zniknąć, jeśli nie byli tu ostatnio. Czuję ... – Zaciągnął się. - Inną ludzką kobietę. Ledwie, jednak to jest to co czuję. Dość zastałe tutaj. - Cholera, - jeden z ludzi westchnął, wskazując na otwarte drzwi vana. - Widzicie tą dużą klatkę i ktoś zostawił to. - Dotknął palcami karabin szturmowy. – Wojskowe wyposażenie, stara szkoła, więc rozglądamy się za kimś, kto prawdopodobnie jest byłym wojskowym albo był Marines8 . - To może być ośrodek reprodukcyjny, - Tiger napomniał ponuro. - Spodziewajcie się najgorszego. Martwię się, odkąd złapałem zapach dwóch kobiet. - Do licha, - Trey był zszokowany. - Oni naprawdę mocno naciskają na twojego człowieka żeby wykonał zadanie jeśli przyprowadzili mu dwie kobiety. Tiger posłał mu grymas dezaprobaty bynajmniej nie rozbawiony ponurym dowcipem. - To nie byłoby przyjemne dla żadnej z zaangażowanych stron. Trey przytaknął ostro głową. - Masz rację. Tiger objął prowadzenie. Zaciągnął się głęboko i poszedł za słabymi zapachami do sklepionego przejścia, które prowadziło na klatkę schodową. Spojrzał w dół i powstrzymał przekleństwo. Nienawidził schodzenia do podziemia i sięgnął po latarkę przy pasku. Rozejrzał się w poszukiwaniu kamer lub czujników, ale nie dostrzegł żadnych. - Dlatego straciliśmy sygnał. Oni są pod ziemią. Wystarczył budynek żeby zagłuszyć działanie. - Jego wzrok powędrował po zebranych ludziach. – Zwracajcie uwagę na kamery ochrony, czujniki i nie zapominajcie, żeby szukać zapachu materiałów wybuchowych. Jeżeli jeden z moich mężczyzn podnosi rękę, zatrzymać się ! Od teraz idziemy w milczeniu, żeby zapobiec, że usłyszą nas jak nadchodzimy. Bierzemy to cholernie wolno. Lepiej wkradać się niż dopuścić żeby już teraz dowiedzieli się, że tu jesteśmy, zanim zorientujemy się z czym mamy do czynienia. Trey odwrócił się i ruchem ręki dał znaki swoim ludziom aby upewnić się, że zrozumieli

rozkazy. Tiger nie sygnalizował do swojego zespołu. Gatunek miał nadzwyczaj wrażliwy słuch i usłyszeli każde wypowiedziane słowo. Tiger wyciągnął pistolet. Nienawidził broni, ale postrzelenie przez któregoś byłoby gorsze. Zanim zrobił pierwszy krok w dół poczekał na Treya aż obróci się po bezgłośnej rozmowie ze swoimi ludźmi. Jego ciało było napięte, oczy stale przeszukiwały i miał nadzieję, że nie wchodzą w coś strasznego. Odnalezienie martwych ciał było najgorszym scenariuszem jaki mógł sobie wyobrazić, oprócz wylecenia w powietrze. ***** Brawn wiedział, że Bekka znowu zapadła w sen, gdy trzymał ją w ramionach. Był zmęczony, jednak nie był gotowy zasnąć po obejrzeniu jak z powrotem przynieśli 919 do celi. Tym razem mężczyzna nie spał, zamiast tego chodził po celi i zachowywał się jak szalony. Znowu nafaszerowali go narkotykami, co czuł po silnym zapachu pochodzącym od niego. Inne niepokoje wypełniły jego głowę, nie dając mu spać, gdy przyglądał się drzemiącej Becce. Kiedy ją pokrył mógł sprawić, że zaszła w ciążę. Nie odważył się zapytać czy stosowała jakąś formę antykoncepcji, ponieważ było to ściśle tajne, że mężczyźni Gatunku mogli zapłodnić zdrową ludzką kobietę, która nie stosowała środków zapobiegawczych. Był pewien, że będzie dobrze. Sperma Gatunku nie utrzymywała się przy życiu tak długo jak to było z ludzkimi mężczyznami. Opuścił spojrzenie do jej brzucha gdzie spoczywała jego ręka.

8 Marines

- Żołnierz Piechoty Morskiej USA. Brawn 105

Znienawidziłaby go. Co gorsza Bekka w ciągu ostatnich kilku godzin zaczęła wchodzić w gorączkę. Mógł wyczuć słaby zapach, ale to dopiero zaczynało się. Nie była kiedy ją poznał, ani nawet kiedy dzielili seks. Przysiągł, że nie dotknie jej znowu - nie mógł ryzykować. Była ludzką kobietą, blisko trzydziestoletnią, singielką i prawdopodobnie będzie na kontroli urodzeń. Tyle wiedział o ludzkich kobietach odkąd pokochał czytanie. Były inteligentne i dbały o swoje ciała, ale on nadal nie ryzykowałby tego. Nie miało znaczenia jak bardzo pragnął wziąć ją znowu, schować kutasa w jej gorącym, przyjaznym ciele, musiał się oprzeć. Tylko myśli, jak to było dotykać Bekkę sprawiły, że stał się twardy. Zacisnął zęby i zmusił się do oddychania przez usta, żeby uniknąć jej kuszącego zapachu. Kobieta w ogniu silnie działała na samców Gatunku, sprawiając, że robili dzikie, szalone rzeczy. Zdawanie sobie sprawy z problemu było połową sukcesu lub coś w tym stylu jak słyszał. Był całkiem pewien, że powiedzenie było prawidłowe. 919 warknął i jęknął, przyciągając uwagę do jego losu. Brawn wykręcił głowę spojrzeć przez salę i obserwował jak mężczyzna kucnął i kopie rękoma w podłodze świadcząc, że nie był przy zdrowych zmysłach. Pewnie powinien spróbować przemówić mu do rozsądku, ale to nie będzie działało. Smutek go ścisnął, gdy patrzył jak jeden z jego rodzaju cierpi. Wycie przeniknęło salę i Bekka gwałtownie obudzona poderwała się w jego ramionach. Przytrzymał ją, spotkał jej przestraszony wzrok i potarł plecy. - Odstawili go i jest pod wpływem narkotyków.

Podniosła głowę wystarczająco żeby spojrzeć ponad jego ciałem, które zasłaniało jej widok. Nienawidził widzieć zbolały wyraz jej twarzy i sposób w jaki łzy wypełniły piękne oczy, kiedy uniosła je żeby spotkać jego wzrok. - Zedrze sobie ręce. - Wiem, ale nie będzie słuchał. Będzie irracjonalny, aż narkotyk opuści system. - Nienawidzę tych bydlaków. Zgodził się w milczeniu. – Śpij. - Nie mogę. Położyła rękę na jego klatce piersiowej, gdy przekręciła się na wąskim łóżku, wpadła na niego i potarła skórę blisko jego sutka. Stwardniał natychmiast i jego penis zrobił to również. Był w świecie bólu, kiedy wtuliła się w niego mocniej, zwróciła twarzą do niego, a jej udo przemknęło między jego nogami, żeby zrobić dla niego miejsce. - Tak bardzo chcę się stąd wydostać. - Ja również, - zgodził się. - Co zrobiłbyś w pierwszej kolejności? Zawahał się. Zabrać ją ze sobą do domu, do jego łóżka, wejść na nią i brać póki oboje nie mogliby chodzić było pierwszą rzeczą, która widniała na jego liście. Nie chciał jednak o tym wspominać. – Ugotowałbym obfity posiłek. Uśmiechnęła się. – Ja chcę kąpieli. Obraz jej nagiej i zanurzonej w wodzie tylko sprawił, że pragnął jej więcej i pożądanie stało się tak silne, że szybko ją wypuścił, stoczył się z łóżka i wstał. Nie przeoczył jej zaskoczonej miny, kiedy zwiększył przestrzeń między nimi. Laurann Dohner 106

- Kąpiele są dobre. – Patrzył gdziekolwiek byle nie na nią i skupił się zamiast tego na samcu. Prycza zaskrzypiała kiedy Bekka poprawiła się na niej i wciągnął w płuca jej zapach. Jego kutas pulsował boleśnie na jej wejście w gorączkę i chwycił kratę żeby zagarnąć ją zamiast niej. Pogorszyła sprawę kiedy podeszła do niego z tyłu, stanęła blisko i także patrzyła na 919.

- Jak myślisz, jak długo będzie pod wpływem tego czegoś? Ostatnim razem spał bardzo długo. - Dają mu za dużo. Pewnie zyskuje na to odporność. - Mogą go zabić. Milczał zgadzając się. Pogłaskała jego ramię i palcami prześledziła biceps, a on odskoczył. Warknięcie wyrwało się z jego gardła zanim zdołał je powstrzymać i Bekka cofnęła się. - Nie dotykaj mnie teraz. Jestem wzburzony. Ból błysnął w jej oczach i poczuł się jak ostatni drań. Otworzył usta, żeby wyjaśnić, że nie zamierzał odrzucić jej w ten sposób, ale nie miał pewności, jak jej powiedzieć, że ledwie trzymał na wodzy swoją powściągliwość i walczył z pragnieniem, by przyprzeć ją nad ich pryczą i pokryć znowu. Powody przeciw temu wróciły jeszcze raz. Ona jest w gorączce, i ludzie mogą pojawić się znowu żeby ich oglądać . Bekka rozpraszała go zbyt silnie aby pozostał na straży. - Bekka, ja…Niewielki hałas oderwał go i odwrócił się nasłuchując uważnie. Dźwięk był słaby, pisk z drugiego końca sali, gdzie były drzwi, i nie było to coś, co słyszał wcześniej. Podniósł wzrok do otworów wzdłuż ściany. Dostrzegł powiewające pajęczyny i zrozumiał, że to tylko system wentylacyjny, póki nie wciągnął głęboko powietrza przez nos. - Mamy towarzystwo, - szepnął Brawn. Bekka napięła się, spodziewając się, że bandziory wystąpią z podwójnych drzwi, żeby zaciągnąć ją i Brawna z powrotem do pokoju, w którym będzie musiała wziąć kolejne próbki nasienia. Zastanawiała się, dlaczego dotknięcie Gatunku rozgniewało go. Zawsze wysyłał jej sprzeczne sygnały i miała nadzieję, że jego nastrój nie pogorszy się, kiedy zostanie przypięty do łóżka. Podniecenie go będzie trudne, gdyby nie chciał żeby go dotykała. Przeniknął ją smutek na możliwość, że może zaczyna ją nienawidzić za to, że jest człowiekiem. Strażnicy i ta stuknięta lekarka nie byli akurat doskonałym przykładem najlepszego wydania ludzkości. Oczywiście, gdyby zaczął ją winić, mógłby na nowo przemyśleć jej plan, żeby przynajmniej spróbować ucieczki. Może zdołałaby przeżyć. Z pewnością byłaby postrzelona, ale to niekoniecznie musiało oznaczać śmierć. Nagle Brawn, kiedy powąchał powietrze spojrzał w jej stronę z szerokim uśmiechem na twarzy, zaskakując ją kolejny raz swoją nagłą huśtawką nastrojów. – W każdej chwili może ci się trafić kolejna oferta spotkania na te-ta-te od twojego przyjaciela. Zajęło jej chwilę pojęcie znaczenia jego słów i kolana jej osłabły. Brawn wyczuł Treya Robertsa, znał jego zapach z jego wizyty w jej domu i ufała jego zmysłowi węchu. Łzy ulgi i

szczęścia oślepiły ją. Zespół ojca przyszedł po nich. Brawn poruszył się szybko, chwycił ją w pasie i pociągnął z nóg. Rzucił się do pryczy, użył jednej stopy żeby zahaczyć nogą i szarpnął mocno. Rzecz przewróciła się, rzucił się wokół tego i cisnął ich na podłogę. Jego ciało przygniotło jej na zimnym betonie kiedy rozpłaszczył się na niej. - Nie ruszaj się - rozkazał. - Może być strzelanina. Osłaniał ją przed zbłąkanymi kulami swoim ciałem i pryczą. Rozpostarła dłonie na jego piersi, a serce łomotało jej z radosnego podniecenia. - Nie mogę uwierzyć, że nas znaleźli. - Zrobili to - wychrypiał jej do ucha. – Otwory wentylacyjne wpuszczają powietrze i ich zapachy wypełniają pomieszczenie. To musi pochodzić z tych drugich drzwi. Tylko zostań nisko a będziesz bezpieczna. Czuję zapach twojego przyjaciela i innych ludzi razem z moim własnym rodzajem. Wielu przyszło. Podniósł się nieco w górę. Patrzyła jak kręci głową, żeby rozejrzeć się nad przewróconym łóżkiem i wpatruje się w drzwi. Chciała zobaczyć co się dzieje, ale duże ciało Brawna nadal ją powstrzymywało. Brawn 107

- Nic ? - Wyszeptała. - Jeszcze nie, ale zapach jest silniejszy. Sekundy mijały przez co najmniej pełną minutę aż nagle usłyszała głośny hałas kiedy metal uderzył w ścianę. Brawn napiął się nad nią, wciągnął powietrze i krzyknął ostrzeżenie. - Oni są za podwójnymi drzwiami po waszej lewej. Jest kobieta lekarka i kilku ludzkich mężczyzn uzbrojonych w karabiny, paralizatory i mają broń z usypiającymi strzałkami. Ruszył się, sturlał z niej i zniknął tak szybko, że musiała się wysilić by podążyć za nim. Usiadła i wyjrzała ponad górną krawędzią pryczy kiedy mężczyźni wypełniali salę. Facet Nowego Gatunku, który wydawał się dowodzić, uśmiechnął się szeroko i rzucił się do drugich podwójnych drzwi z mężczyznami postępującymi tuż za nim. Widok Treya uradował jej serce, gdy odłączył się od innych, pognał w kierunku klatki i uśmiechnął się jak spotkały się ich spojrzenia. - Otwórz drzwi - Brawn zażądał. Trey obejrzał łańcuch i zamek. – Odsuń się. Brawn przesunął się do boku, gdy Trey wycelował pistolet w zamek, wystrzelił dwa razy i zerwał okowy. Brawn szybko popchnął otwarte drzwi, wyszedł z klatki i ruszył jak burza w kierunku gdzie zniknęli ludzie.

- Panują nad tym, - zawołał Trey kiedy wszedł do klatki. Bekka wstała i podeszła do niego. W sekundzie jak znalazła się w jego zasięgu złapał ją jedną ręką, przyciągnął do swojego ciała i schował broń. Przytulił ją mocno obydwoma ramionami, pocałował w czubek głowy i cieszył się ogromnie. - Cholera, masz kłopoty jak diabli. Twój stary chodzi po ścianach ze zmartwienia. Jesteś w porządku dzieciaku? – Poluźnił uścisk na tyle by spojrzeć w dół i przyjrzeć się jej twarzy z bliska. Jedno ramię puściło i koniuszkami palców prześledził policzek. Wzdrygnęła się, zapomniała o uderzeniu i zobaczyła wściekłość w oczach Treya. Rozumiem, że to siniak? Rzucił głową wokół patrząc z wściekłością na coś. - Kim jest skurwysyn, który cię uderzył ? Bekka przechyliła się na tyle by zobaczyć, że Brawn stanął na zewnątrz klatki i przygląda się im. Spojrzała w górę, prześledziła ścieżką gniewu Treya i chwyciła go za koszulę by zyskać jego uwagę. Spojrzał jej w oczy. - Jeden ze strażników to zrobił. Brawn nigdy by mnie nie zranił. Trey znowu owinął ramiona wokół niej, poderwał z nóg i przytulił wystarczająco mocno by uznać uścisk za niedźwiedzi. - Jesteś w porządku dzieciaku? Powiedz mi prawdę. - Postaw mnie. - Kręciła się żeby się uwolnić więcej niż świadoma, że jej koszula nocna podjechała niebezpiecznie wysoko, a ona nie miała majek. – Mam się świetnie, za wyjątkiem tego, że próbujesz połamać mi żebra. Zaśmiał się i postawił ją z powrotem na nogi. – Po prostu bardzo się cieszę, że żyjesz. Martwiliśmy się jak diabli. - Przestań ją obłapiać, - warknął głęboki, szorstki głos. - Mamy samców Gatunku potrzebujących opieki medycznej podczas gdy ty flirtujesz z tą kobietą. Laurann Dohner 108

Bekka była wstrząśnięta gniewem Brawna . Trey wypuścił ją całkowicie i odwrócił się twarzą do niego. – Ty jesteś Brawn? - Jestem. - Jego pierś nadęła się, gdy wypełnił płuca powietrzem. - Chcę broń. - wyrzucił rękę. Trey postąpił ku niemu, zatrzymał się w odległości mniejszej niż kilka cali i uniósł głowę. –

Bez obrazy sir, ale nie. Jak się czujesz? Czy byłeś pod wpływem narkotyków? - Nie. Zabrzmiały strzały, Trey zakręcił się, przypadł do Bekki i powalił ją na ziemię. Sapnęła, kiedy ból eksplodował w plecach od uderzenia w podłogę i przygniecenia jego wagą. Rozległ się ryk, wiedziała, bez możliwości zobaczenia, że pochodził od Brawna. Ciężar odskoczył a ona wpatrywała się w Brawna, gdy przykucnął obok niej. Wyszczerzył zęby i zawarczał na Treya, który leżał rozwalony kilka stóp dalej i zrozumiała co się stało. Brawn zrzucił z niej jej przyjaciela a teraz wyglądał jakby był gotów go zaatakować. Usiadła szybko, zignorowała pulsującą głowę, którą uderzyła o beton, gdy została rzucona i ustawiła swoje ciało między nimi. Jej wzrok spotkał wzrok Brawna. - Co się z tobą dzieje? Wściekłość błyszczała w jego oczach, gdy oddał jej piorunujące spojrzenie, warknął na nią i podniósł się. - Nie dotykaj jej, - ostrzegł, odwrócił się plecami i po prostu tam stał. Trey rzucił jej, co - u – licha spojrzenie, a ona wzruszyła ramionami nie będąc pewna dlaczego Brawn go zaatakował, ale więcej strzałów nie było już słychać. Inny zespół wpadł do sali z góry i kilku rzuciło się przez podwójne drzwi, za którymi zniknął pierwszy zespół, podczas gdy pozostali zbliżyli się do klatki. Brawn rozmawiał cicho z kilkoma mężczyznami Gatunku. Bekka opuściła klatkę z Treyem ściśle postępującym za nią, prawie jakby nie chciał jej pozwolić oddalić się na więcej niż kilka stóp. Spojrzała na 919 i znalazła go kulącego się w kącie klatki i patrzącego z przerażeniem na obcych. Litość wezbrała. Był pod wpływem narkotyków, pozbawiony jasności umysłu i pewnie myślał, że więcej ludzi przyszło go skrzywdzić. Ciekawość sprawiła, że zwróciła się w kierunku tylnej części sali, gdzie zabrali innego mężczyznę Nowego Gatunku. Chciała sprawdzić go, skoro nikt nie wydawał się świadomy jego istnienia. Minęła przepierzenie, które dzieliło salę i znalazła kolejną klatkę. Widok, który ją powitał przyprawił ją o łzy. Mężczyzna został przypięty pasami do szpitalnego łóżka, jego czarne włosy były zmierzwione tak strasznie, że to aż szokowało i był podłączony do rurek i urządzeń. Podeszła do krat i ścisnęła je. Mężczyzna w ogóle się nie poruszył. Widziała monitor pracy serca i mogła odczytać cyfry z miejsca, w którym stała. Trey zatrzymał się obok niej. - O rzesz w mordę ! - syknął. - Otwórz drzwi. Zawahał się. - Nie. Ściągniemy tu zespół medyczny. - Otwórz drzwi, - zażądała znowu. – On się nie rusza, a jego tętno jest naprawdę niskie. Jest nieprzytomny.

- Prawdopodobnie będzie niebezpieczny jeśli go obudzimy. Przykro mi, ale te drzwi nie zostaną otwarte, dopóki nie upewnimy się, że to bezpieczne. Odwróciła się żeby spojrzeć mu w oczy. - Wezwij pomoc. Kiwnął głową, sięgnął po radio, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie może złapać połączenia z powierzchnią. - Chodźmy. Wyślę na górę jednego z chłopaków żeby przekazał, że szybko potrzebujemy medyków. Brawn 109

Bekka nie chciała zostawić samca samego, więc zaproponowała, że zostanie. Trey sprzeciwił się na początku, ale zwróciła uwagę, że nikt jej tam nie skrzywdzi, a Gatunek był zamknięty i przywiązany. Odszedł, a ona na powrót zwróciła pełną uwagę do nieszczęsnej ofiary w środku. Ludzie czasami byli do dupy i widzieć, do czego został doprowadzony niemal łamało jej serce. Jego serce biło, ale zastanawiała się, czy przeżyje. Był wielki, jednak kolor jego skóry był naprawdę blady i wyglądał na wpół zagłodzonego, oceniając po sposobie w jaki odznaczały się jego żebra. Nie trzeba było długo czekać żeby Trey wrócił z medykami i otworzył drzwi klatki. Została tam wystarczająco długo, by usłyszeć jak stwierdzili, że był w stanie krytycznym. Planowali wezwać śmigłowiec ratunkowy. Depresja uderzyła i chciała tylko znaleźć Brawna. Trey złapał ją za rękę, kiedy próbowała go minąć. - Złapaliśmy wszystkich drani, i teren jest bezpieczny. Zamierzają przewieźć Nowy Gatunek do Ojczyzny. Chcesz żeby ratownik na ciebie spojrzał? - Czuję się dobrze. - Twój ojciec jest przytrzymywany na górze. Powinnaś iść się z nim zobaczyć. Był całkiem oszalały i myślę, że jego cierpliwość jest na wyczerpaniu. - Chcę tylko porozmawiać z Brawnem i wtedy go znajdę. - Tylko się pośpiesz. Jest wściekły. Bekka podeszła do miejsca, gdzie była zamknięta w klatce w samą porę, by zobaczyć jak dwóch mężczyzn Nowego Gatunku otwiera klatkę 919. Nadal pozostawał skulony w kącie, zawarczał na swoich wybawców i ludzcy członkowie zespołu odsunęli się do tyłu. Brawn stał obserwując, przesunęła się żeby stanąć przy jego boku. - Myślisz, że będzie w porządku? - Nie dotknęła go tym razem na wypadek, gdyby był rozkojarzony i nie słyszał jak podchodzi. - Mam taką nadzieję. To jego stan psychiczny mnie martwić. - Obrócił się i spotkał jej

spojrzenie. - Bekka, ja…Wycie zabrzmiało i ktoś krzyknął. Bekka szarpnęła głową na czas, by zobaczyć jak 919 szarpie się z jednym z samców Nowego Gatunku, odrzuca go na bok i wali pięścią drugiego. Wypadł z klatki z dzikim wyrazem twarzy i jego wzrok spoczął na niej. Czysta wściekłość wykrzywiła jego rysy i popędził do przodu. - Nie! - Brawn krzyknął i rzucił się ciałem między nich, prawie wpadając na nią, gdy 919 zaatakował. Bekka poderwała się żeby usunąć się z drogi, ale było już za późno. Rozwścieczony, odurzony narkotykami Nowy Gatunek uderzył Brawna pięścią w twarz. Brawn zatoczył się, a 919 zawył jeszcze raz i rzucił się w jej stronę. Nawet nie zdążyła krzyknąć zanim brutalne ręce chwyciły ją w kleszczowy uścisk. Jedna ręka owinęła się wokół jej szyi, odcinając dopływ powietrza, a druga trzymała ją za ramię tak mocno, że była pewna, że pęknie. Ryk był jedynym ostrzeżeniem przed atakiem Brawna. Wszyscy troje poszli w dół w plątaninie ciał, ręka oderwała się od jej gardła i 919 krzyknął z bólu. Bekka starała się odsunąć, ale jej nogi były przygniecione pod ich łączną wagą kiedy wymieniali ciosy. Ktoś złapał ją za ramię, spojrzała w górę, i zobaczyła bladą twarz Treya, szarpnął tak mocno, że krzyknęła, kiedy odciągał ją wolną. Dalej ciągnął po podłodze, aż dobre dziesięć stóp (3 m) dzieliło ją od Brawna. Gapiła się na niego jak walczył z 919. To było brutalne a dźwięki jakie wydawali w takcie, przerażające. - Wyprowadź stąd ludzką kobietę. - Brawn warknął. - On stracił rozum. Trey zaklął, pochylił się i zgarnął Bekkę w ramiona. Przekręciła się kiedy ją podniósł i ruszył biegiem do drzwi. Patrzyła z przerażeniem jak Brawn i mężczyzna nadal walczą a nikt z obecnych nie wydawał się mu pomóc. Otworzyła usta żeby krzyknąć, że ktoś musi ich rozdzielić, ale właśnie wtedy Trey wyniósł ją z sali i zabrał na schody. - Postaw mnie. Laurann Dohner 110

Sapał w ciągłym ruchu i zignorował jej rozkaz. Zwolnił, gdy zbliżyli się do góry i była za to wdzięczna, bo całe to potrząsanie nie było łatwe dla jej żołądka czy kości. - Rebekka! Wszędzie poznałaby ten krzyk, obróciła głowę i przeszukiwała zatłoczony magazyn wypełniony członkami zespołów, Nowym Gatunkiem i kilkoma medykami z grupy. Trey zatrzymał się i postawił ją na nogi. Tim prawie wpadł na nią, ale zdołał wyhamować wcześniej zanim zderzyli się ze sobą, objął ją ramionami i zamknął w uścisku. – Dziecinko - Głos mu się załamał. - Dzięki Bogu żyjesz. -

Kołysał ją w ramionach. – Wszystko z tobą dobrze? Łzy napłynęły jej do oczu i nie próbowała ich powstrzymać, gdy wtuliła twarz w koszulę ojca. – Dojdę do siebie. - Dawać medyka! - Wykrzyknął, przyprawiając ją o grymas. - Czuję się dobrze. - Sir, - Człowiek zameldował się, - Proszę pozwolić jej pójść ze mną i obejrzę jej urazy. Tata poluzował uścisk, a ona spojrzała na Bucky’ego, jednego z lekarzy zespołu, szczęśliwa, że widzi kolejną znajomą twarz. Rudzielec wyciągnął rękę, ujął jej szczękę i przyglądał się jej twarzy. - Weźmy ją do wozu. - Nic mi nie jest . - Odsunęła się od jego dotyku. Opuścił wzrok po jej ciele, wydając się jakby zauważał wszystko. - Jesteś pewna? Odsunęła się od taty, spojrzała na niego i uśmiechnęła się. - Naprawdę jestem w porządku tato. Kilka guzów i siniaków, ale będę żyć. - Ramię bolało, głowa pulsowała od kiedy grzmotnęła nią w podłogę, ale nie zamierzała się skarżyć. - Cholera! - Bucky chwycił tył jej głowy. - Krwawisz. Zamarła, gdy rękoma w rękawiczkach dotknął czegoś, co wywołało przeszywający ból w czaszce. – Au ! - Mamy helikoptery gotowe do lądowania. - Mężczyzna Nowego Gatunku podszedł do jej ojca. - Zabierzemy twoją córkę do Ojczyzny. Nasi lekarze są w gotowości żeby zająć się rannymi. Tim potrząsnął głową. - Wezmę ją do szpitala Brass. Wysoki mężczyzna zmarszczył brwi, spojrzał na Bekkę i zwrócił się do jej taty. – To włączy wasz wymiar sprawiedliwości. Wolelibyśmy zachować to jako sprawę Gatunku. - Mam w dupie to, czego chcecie. - Pokazał się temperament jej ojca. Brass skulił się. – Będą chcieli żebyśmy przekazali im tych, których zatrzymaliśmy tutaj dzisiaj. Czy naprawdę chcesz żeby postawiono ich w stan oskarżenia w waszych sądach? One nie będą równie surowe dla przestępców, twoja córka może być zmuszona iść do sądu zeznawać, a my będziemy musieli wyjaśnić dlaczego wkroczyliśmy do tego budynku bez konsultacji z nimi w pierwszej kolejności.

Brawn 111

Myśl, że którykolwiek z tych potworów odpowiedzialnych za wszystko, co przeżyła dostanie lżejszy wyrok, albo wywlecze to na procesie sprawiła, że temperament Bekki rozgorzał. Utkwiła wzrok w wysokim facecie Gatunku aż ten spotkał jej spojrzenie. - Wasze prawo jest surowsze? - Z tego co wiemy dawniej pracowali dla Mercile i torturowali Nowy Gatunek. Nie wywiną się. To jej wystarczało. - Pójdę z tobą. - Nie - Tim złapał ją za ramię. - Zabieram cię do szpitala. Sięgnęła i uścisnęła jego palce. - Nie chcę, żeby to co zrobili uszło im na sucho. Idę z nim zobaczyć się z ich lekarzami. Niech ONG tym się zajmie tato. Proszę. Głośny dźwięk helikoptera dotarł z zewnątrz i wyglądało na to, że wylądował na ulicy albo gdzieś w pobliżu. Pociągnęła za palce taty, by nakłonić go do puszczenia jej. - Będzie dobrze. Otworzył usta, ale Brass podał jej swoją rękę. – Będę panią osobiście eskortował i chronił. Będzie pani całkowicie bezpieczna, panno Oberto. - Ja też idę. - Tim upomniał się. Brass wziął ją za rękę. – Nie wolałbyś raczej przetransportować więźniów do Ojczyzny? Twoja córka będzie tam kiedy przyjedziesz. Niezdecydowanie na jego twarzy zapewniło Bekkę, że był rozdarty. - Zrób to tato. Upewnij się, że tam dotarli i są zamknięci. - Będę tam w ciągu czterech godzin. - Będę czekać. Uścisk Brassa był łagodny, gdy wyprowadzał ją z magazynu. Na zewnątrz było słonecznie i oślepiło ją trochę po przebywaniu wewnątrz. Wiatr szarpał jej włosami, gdy zbliżyli się do helikoptera. - Będzie dobrze! - Krzyknął Brass by być słyszanym ponad silnikiem śmigłowca.

Podniósł ją do środka, pomógł zapiąć się na siedzeniu i zajął drugie obok niej. Patrzyła jak wnoszą poranionego samca Nowego Gatunku, którego podłączono do urządzenia. Nadal był nieprzytomny. Nie znała imienia lekarza, jednego z nowszych członków zespołu grupy specjalnej, którego jeszcze nie spotkała. Poszukiwała wzrokiem Brawna, ale nie dołączył do nich, gdy drzwi zamknęły się i helikopter wystartował. Gdzie on jest? Miała nadzieję, że był w porządku, bo gdyby potrzebował pomocy medycznej leciałby do Ojczyzny. Hałas w helikopterze był zbyt głośny, by próbować przepytać Brassa. To musiało zaczekać aż wylądują. Duży Nowy Gatunek obok niej rozłożył koc i obrócił się na swoim siedzeniu oferując jej. Posłała mu uśmiech wdzięczności, owinęła miękki materiał wokół ciała i oparła się plecami o siedzenie. Zostali uratowani. Ukryła twarz w kocu i pozwoliła płynąć łzom. To było piekielnie trudne doświadczenie.

Laurann Dohner 112

Rozdział jedenasty

Bekka miała wrażenie, że lot trwał długo, ale helikopter w końcu wylądował. Nigdy wcześniej nie była w Ojczyźnie ONG. Ojciec mówił, że to ładne miejsce, kiedy wypytywała go z czystej ciekawości. Silnik zgasł i otworzyły się drzwi. W pierwszej kolejności wyniesiono nieprzytomnego samca na noszach i wstrząsnął nią szok, gdy nagle pojawiły się dwie duże, wysokie kobiety. Musiały mieć co najmniej sześć stóp wzrostu (182,88 cm) i miały zmodyfikowane cechy Nowego Gatunku z ich wyraźnie zaznaczonymi kośćmi policzkowymi. Jedna miała kocie oczy, które przypominały jej Brawna, ale jej włosy były szokującym miksem różnych kolorów. Obie kobiety nosiły czarne mundury z wydrukowanymi białymi literami ONG powyżej ich lewych piersi. Uśmiechały się nieśmiało. - Są bezpieczne, - Zapewnił ją Brass. Schylił się, żeby uniknąć uderzenia głową o sufit i pomógł odpiąć jej pas. - To jest Rusty (Rdzawa, o kolorze rdzy) i Sunshine (Słoneczko,Słonko,Światło Słoneczne). Wysiadł pierwszy i wyciągnął ręce aby delikatnie opuścić ją w dół. Obie kobiety trwały z uśmiechami. Rudowłosa miała żółtawe oczy, były śliczne, ale w niesamowity sposób. Wskazała na dżipa. - Jestem Rusty. Sunshine nie mówi zbyt dużo. Witamy panią w Ojczyźnie i gwarantujemy

bezpieczeństwo. Kobieta z różnokolorowymi włosami potaknęła głową, ale nie powiedziała słowa. Bekka trzymała koc owinięty wokół niej i dostała miejsce pasażera. Brass został z tyłu z rannym mężczyzną, którego ładowano do vana. Dżip ruszył i starała się nie gapić na wszystkie mijane Nowe Gatunki. Rusty prowadziła. - Zabieramy panią do Centrum Medycznego. Mamy doskonałych lekarzy, - powiedziała Rusty. - Jestem Bekka. Jestem córką Tima Oberto. - Jesteśmy poinformowane jak się pani nazywa i kim jest. - Rusty rzuciła jej współczujące spojrzenie. - Tiger zadzwonił wcześniej żeby powiedzieć nam, co się stało i uprzedzić, że jest pani w drodze. Sunshine w końcu odezwała się z tylnego siedzenia. - Wiemy jak to jest być zamkniętym i pod kontrolą innych. Przeżyłyśmy to. Rozumiemy, więc nie jest pani sama. Bekka obróciła się w fotelu na tyle, by posłać drugiej kobiecie uśmiech wdzięczności. Dziękuję. Nie było tak źle. Brawn tam był, więc nie byłam tak naprawdę sama. Jazda do Centrum Medycznego nie trwała długo i zaparkowały przed nim. Był to jednopiętrowy budynek z wielkimi oknami wzdłuż frontu, które zostały przyciemnione, żeby ukryć wnętrze. W środku były krzesła i mała poczekalnia. Kontuar dzielił pomieszczenie, a za nim stało kilka biurek. Były tam korytarze, które prowadziły zarówno na prawo jak i na lewo od recepcji. Ludzki facet w kitlu czekał przy drzwiach i przyjęła, że był lekarzem. Brawn 113

- Jestem Paul, pielęgniarz. Trisha oczekuje pani. Jest jednym z naszych lekarzy w tutejszym personelu. Dr Treadmont zajmuje się bardziej poważnym przypadkiem, który jest w drodze. Zawahał się, spojrzał na kobietę i wskazał. - Tędy. Pani eskorta zostanie przy pani boku panno Oberto. To standardowa procedura żeby nie została pani ze mną sama. - Uśmiechnął się. - Jestem budzącym lęk mężczyzną. Rusty prychnęła. - Jesteś tym dobrym i wątpimy byś panią molestował, ale mamy rozkazy by pozostać przy jej boku i być dla pani wsparciem. - Po prostu nazywajcie mnie Bekka, - zaproponowała. Niska blondynka ubrana w biały lekarski fartuch stanęła w drzwiach. Włosy miała ściągnięte w koński ogon i również się uśmiechała. - Witam panno Oberto. Jestem Trisha i będę pani lekarzem. Proszę za mną do pokoju badań.

- Po prostu Bekka, - powtórzyła. - Doskonale. Proszę chodź ze mną Bekka. Pokój badań był podobny do każdego innego gabinetu lekarskiego jaki kiedykolwiek odwiedziła i kiedy zamknęły się drzwi usiadła na przykrytym jednorazowym, papierowym podkładzie na stole do badań. W pokoju była tylko ona i Trisha. Lekarka wyglądała młodo, może na trzydziestkę i jej uśmiech zgasł. - Gdzie cię boli? - Nie potrzebuję być badana, - wyznała Bekka. - Mam kilka siniaków i myślę, że mogę mieć zadrapanie z tyłu głowy. Lekarka podeszła do przodu, kazała jej pochylić głowę i założyła rękawiczki. Dotknęła głowy, znalazła bolące miejsce i cofnęła się. - Nie jest źle. Jakieś zawroty głowy? Podwójne widzenie? Pozwól mi spojrzeć na twój policzek. Rozmawiałam z Brawnem kiedy leciałaś i powiedział mi, że ucierpiałaś z powodu kilku upadków, i że jeden z tych popaprańców, którzy was porwali uderzył cię w twarz. - Czy wszystko z nim w porządku? - Ma się świetnie. Został odpowiedzieć na pytania, ale będzie tu z powrotem dziś wieczorem. Proszę odpowiedz na moje pytania. - Uniosła dwa palce. - Ile? - Nie mam wstrząsu mózgu. Dwa. Nie mam zawrotów głowy, i moja wizja jest w porządku. Szczerze mówiąc, ja tak jakby zgodziłam się przyjechać tutaj tylko po to, żeby mój tata odpuścił. Chciał zabrać mnie do szpitala i urządziłby piekło, żeby mnie obejrzeli. Jeden z Nowego Gatunku wyraźnie zaznaczył, że byłoby lepiej, gdyby sami zajęli się tą sytuacją bez powiadamiania glin. Doceniam twoją troskę, ale czułam się znacznie gorzej po wycieczce do siłowni niż akurat teraz. Naprawdę czuję się dobrze. - Powiadomiono mnie, że dostałaś zastrzyk. Czy wiesz, co w nim było? Lekarka mówiła? Brawn zauważył znak igły na twoim ramieniu. To ją zaskoczyło. - Pobrała krew i zrobiła wymaz z policzka. Chciała ode mnie próbek. - Nienawidzę tych naukowych potworów – wymamrotała Trisha, gdy dotykała jej ramion i badała je. Uniosła nocną koszulę na tyle by sprawdzić kolana i wreszcie spód jej stóp zanim wyprostowała się. Jej wzrok trzymał wzrok Bekki. - Czy chciałabyś z kimś porozmawiać? Możemy sprowadzić ci terapeutę. Przeszłaś przez ciężkie doświadczenie. Laurann Dohner 114

- Szczerze mówiąc tylko chcę prysznica, ciepłego posiłku i mojego własnego łóżka. To jest to co sprawi, że poczuję się lepiej.

Lekarka zdjęła rękawiczki, rzuciła je na blat i skinęła głową. - Całkowicie rozumiem. Mam dla ciebie kilka tabletek do wzięcia żeby po prostu zapobiec wywiązaniu się infekcji. Nie wiem czy użyli sterylnej igły kiedy pobrano ci krew, ale wolę nie ryzykować. Czy jesteś uczulona na jakiekolwiek leki? Bierzesz jakieś obecnie? - Nie mam żadnych alergii i nic nie biorę. Nie biorę narkotyków, i piję jedynie raz na jakiś czas. - W porządku. - Trisha zawahała się. - Um, Brawn rozmawiał ze mną jak mówiłam. Cokolwiek powiesz jest poufne. Czy ani trochę nie jesteś poszkodowana? Brawn powiedział, że wy dwoje uprawialiście seks i niepokoił się, że mógł być zbyt brutalny. Czy chcesz bym zbadała cię ginekologiczne, tylko by mieć pewność, że jesteś w porządku? Oni nie przenoszą chorób wenerycznych i mogę cię zapewnić, że jest całkowicie zdrowy. Bekka zarumieniła się. - Czuję się dobrze. Nie wyrządził mi szkody, i naprawdę chciałabym zachować to w tajemnicy. Możesz go zapewnić, że ja też jestem zdrowa. Mam regularne badania kontrolne i jestem tego pewna. – Nie miała zamiaru wspominać, że nie miała żadnego życia seksualnego, żeby wystawić ciało na choroby przenoszone drogą płciową. Kobieta zmrużyła oczy. - O ile wiem tylko ja, ty i Brawn jesteśmy świadomi tego co się wydarzyło. - To moim tatą się martwię jeśli o to chodzi. - Przygryzła dolną wargę. – Spotkałaś go? - Tima? Tak. - Wkurzyłby się. Lekarka rozluźniła się. - Rozumiem. - On jest opiekuńczy jak diabli i wściekłby się, gdyby się dowiedział jak blisko Brawn i ja byliśmy w tej klatce. Zrobiłby z tego wielką sprawę. Brawn jest jednym z jego nowych członków zespołu. Tata ma zasadę, że żaden z chłopaków nie ma prawa mnie tknąć. On po prostu ... Westchnęła. – Będzie dupkiem jeśli o to chodzi. Traktuje mnie jakbym była małym dzieckiem, i stanie się koszmarny dla Brawna, skoro muszą razem pracować. Usta Trishy wygięły się w uśmiechu. - Rozumiem. Wydaje się dość surowy. Bekka zsunęła się ze stołu do badań. - To strasznie grzeczne określenie. Tata jest tyranem, kiedy jest wściekły z jakiegoś powodu . Drzwi się otworzyły i do środka weszła Rusty. - Nie zamierzałam podsłuchiwać, ale mój słuch jest zbyt dobry. Czy chciałabyś, żebym zabrała cię do pokoju z prysznicem a Sunshine postarała się o jakieś ubrania dla ciebie? Już zamówiłam jedzenie w barze. Dotrze za około piętnaście minut. - Trzymała wzrok Bekki. - Tylko ja jedna byłam w korytarzu, która mogła usłyszeć co było mówione i nie będę powtarzać, że dzieliłaś seks z Brawnem. Spotkałam twojego

ojca i nie chcę, żeby wiedział o czymkolwiek. On zbyt wiele krzyczy na swoich ludzi, kiedy organizują spotkania w sprawach bezpieczeństwa. Brawn 115

Trisha roześmiała się. - Witaj w moim świecie. Ich słuch jest wzmocniony i około cztery razy silniejszy niż nasz, a mężczyźni mają jeszcze lepsze zmysły. Zawsze szepcz jeśli któreś z nich jest w pobliżu, albo puść wodę, żeby stłumiła dźwięk jeśli chcesz przeprowadzić prywatną rozmowę, gdy jesteś w Ojczyźnie. - Przepraszam doktor Trisha. - Rusty zachichotała. - Nie chcę tego robić. - Nic nie możesz na to poradzić. Proszę zabierz ją na koniec korytarza do najbliższego prysznica. Idę sprawdzić przybywających mężczyzn. - Trisha wyciągnęła rękę i pogłaskała ramię Bekki. - Cieszę się, że jesteś w porządku i proszę nie krępuj się nas przyjąć ofertę porozmawiania z kimś, jeśli z czymś się zmagasz. Wystarczy zadzwonić do Ojczyzny i poprosić o mnie. Twój ojciec nigdy nie musi wiedzieć jeśli przydzielimy ci terapeutę. Mamy kilku świetnych, którzy z nami pracują. Każę Paulowi przynieść ci te tabletki. Wystarczy popić je wodą. - Dziękuję. – Bekka była wdzięczna. – Jednak jestem w porządku. Chciała tylko móc porozmawiać z Brawnem, ale wiedziała, że jego tam nie ma. Nadal był dzień. Nie miała pojęcia, która godzina była, ale podejrzewała, że to trochę potrwa zanim przyjedzie. Weźmie prysznic, coś zje i może zdrzemnie się, w czasie gdy będzie na niego czekała żeby ją odszukał. ***** Wyczerpanie sprawiło, że Brawn był ociężały, gdy stał w poczekalni recepcji Centrum Medycznego i czekał na powrót Tigera z przeglądu wszystkich. Mężczyzna wyszedł z korytarza i zbliżył się z napojem w ręce, zaoferował mu. - Pomyślałem, że miałbyś ochotę. Otworzył napój i wypił połowę jednym haustem. - Dzięki. - Rozejrzał się wokół, by upewnić się, że nikt nie był na tyle blisko by podsłuchać. - Gdzie jest Bekka? – Powąchał. - Czuję ją, ale klimatyzacja myli mnie co do kierunku, żeby znaleźć jej pokój. Tiger zmarszczył brwi. - Wysłaliśmy ją do domu. - Co? - Gniew pogłębił jego głos. – Chciałem się z nią zobaczyć. - To nie jest dobry pomysł. Została porwana, była więziona, i już poinformowałem Tima, że mieszkanie Gatunku w świecie zewnętrznym okazało się porażką. Jeden z jego członków zespołu rano zwróci twoje rzeczy. Zostajesz tutaj.

- Chcę zobaczyć się z Bekką. - Zgniótł puszkę w ręku i zawartość rozlała się. Zaklął, postawił na kontuarze i wytarł napój z dłoni w dresy. Laurann Dohner 116

- Brawn, bądź rozsądny chłopie. Ona nie chce cię widzieć. - Powiedziała to? - Jego serce dudniło i ścisnął go ból. - Odmówiła czekania tu na mnie? Była powiadomiona, że przyjeżdżam, i że chcę się z nią zobaczyć? Spojrzenie Tigera zwęziło się. - Wiesz, że to najlepsze rozwiązanie. Tim zauważył ślad ugryzienia na twojej klatce piersiowej i zadrapania. Przyjął, że pochodzą od Bekki. Powiedział mi, że nie wolno ci kontaktować się z nią w żaden sposób, i że omówił to z nią. - Czy to ona odmówiła zobaczenia się ze mną? – Warknął pytanie w furii. Myśl, że Bekka odeszła była wystarczająco zła, ale że odmówiła z nim rozmowy było nie do pomyślenia. - Uspokój się natychmiast. To rozkaz. - Jestem członkiem Rady i nie mów mi co mam robić. - Okręcił się i ruszył jak burza do drzwi, ale nie miał żadnego planu jak znaleźć Bekkę. Jednak pomyślał o jednym, przy odrobinie szczęścia znajdzie transport, który zabierze go do jej domu i zobaczy ją. - Brawn? Ona nie chce cię widzieć. To zmusiło go do gwałtownego zatrzymania się. Odwrócił się a Tiger potaknął głową. - Przykro mi stary. Chciałem ci tego oszczędzić, ale Tim poprosił o konsultację z psychiatrą zanim przybyliśmy. Dostałem tylko raport, który zrobił, gdy zebrał wszystkie fakty. - Sięgnął do kieszeni i wyjął złożony papier. - Była w szoku z powodu porwania, byłeś jej jedynym źródłem pociechy i chciała ciebie tylko jako sposób radzenia sobie ze stresem. Potrząsnął głową. – Ciągnęło ją do mnie. Przyznała to. - To tylko wyrządziłoby jej krzywdę, gdybyś forsował tę kwestię. Chcesz przysporzyć jej więcej stresu? - Nie - Kolana Brawna osłabły. Był głodny, zmęczony i ranny. Jego ciało funkcjonowało tylko na adrenalinie i potrzebie odszukania Bekki. Usztywnił nogi. - Nigdy bym jej nie skrzywdził. - Wiem. Ty nawet nie lubisz ludzkich kobiet. - Ją lubię.

- Przysporzysz jej bólu przyjacielu. Ona potrzebuje czasu, żeby zaleczyć rany i wydobrzeć. - Jest ranna? - Emocjonalnie. Psychiatra zalecił, żebyś nie kontaktował się z nią w żaden sposób. Pozwól jej przyjść do ciebie kiedy będzie gotowa, jeśli kiedykolwiek będzie chciała rozmawiać o tym co się stało. - Była w porządku? Lekarz przebadał ją dobrze? - Tak. Trisha osobiście się nią zajęła. - Tiger zawahał się. - Dała jej pigułki. - Jakie pigułki? Brawn 117

Wahanie w odpowiedzi rozgniewało Brawna. - Jakie pigułki? Czy była chora? - Dzieliłeś z nią seks. Zdecydowano dać jej lekarstwo na wypadek gdybyś sprawił, że zaszła w ciążę. To położy kres jakiejkolwiek ciąży, która mogła się zdarzyć. Brawn warknął, porwała go czysta wściekłość i postąpił ku Tigerowi zanim nawet o tym pomyślał. Tiger cofnął się kilka kroków i uniósł ramiona. - Stój ! Zrobił to. - Ona nie była w czasie rui kiedy ją pokryłem. Mówiłem ci to! Zdradziłeś jej ściśle poufną informację? Teraz rozumiem dlaczego jest rozgniewana. Nie mogłem jej powiedzieć, że mogę sprawić by zaszła w ciążę, w czasie gdy byliśmy zamknięci. To było zbyt ryzykowne w tamtym miejscu. Czy ona jest na mnie zła? Czy to dlatego nie chciała czekać? Jestem pewien, że jest na jakimś leku zapobiegającym zajściu w ciążę. Większość ludzkich kobiet jest. - Nie według tego co powiedziała Trisha. Becce nie powiedziano czym tak naprawdę były pigułki. Ona myśli, że to antybiotyki żeby zapobiec infekcji od użytej igły do pobrania krwi z ramienia. Nie jest na ciebie zła czy zdenerwowana, że nie powiedziałeś jej prawdy zanim dzieliliście seks. - Dzieliliśmy coś więcej niż seks. Wyraz twarzy Tigera wskazywał współczucie. - Jestem pewny, że tak było, ale zobaczenie ciebie tylko przypomni jej traumę, którą przeżyła. Była uwięziona z tobą w klatce, zmuszona brać twoje nasienie i ogólnie była to ponura sytuacja. Teraz jest bezpieczna i jeśli kiedykolwiek zechce cię widzieć, da ci znać. Daj jej czas. Czuł ból w piersi i nie miało to nic wspólnego z posiniaczonymi żebrami, które ucierpiały,

gdy walczył z 919, żeby bronić Bekkę przed odurzonym narkotykami samcem. – Dzieliliśmy coś więcej niż seks, - stwierdził bardziej stanowczo. - Wiem, że to będzie trudne, ale chcę spędzić z nią więcej czasu. Mam uczucia. - Ona jest córką Tima Oberto. On dowodzi naszymi zespołami zadaniowymi, i chociaż nas lubi, jest pewne jak diabli, że nie będzie trzymał sztamy z tobą, który chce obracać jego córkę. - Gdzie nauczyłeś się mówić w ten sposób? Tiger westchnął. - Spędzam dużo czasu z zespołem zadaniowym. Trenowaliśmy razem i nauczyłem się od nich. Tim jest bardzo opiekuńczy wobec córki. Nie powita z radością żadnego rodzaju relacji między tobą i jego córką. Wyłożył to bardzo jasno. - Nie obchodzi mnie co mu się podoba. Mam uczucia dla Bekki . - Nie chodzi tylko o ciebie. O nią również, i to ona musi przyjść do ciebie, jeśli albo kiedy, będzie chciała cię zobaczyć. Z całym szacunkiem Brawn. Jesteś członkiem Rady, ale chodzi o to co najlepsze dla nas wszystkich. Nie możemy zrobić sobie wroga z człowieka, który dowodzi grupą specjalną. Potrzebujemy go. - Chcę ją. - Zacisnął pięści. - Ona nie jest domowym pupilkiem, którego możesz złapać za kołnierz i zabrać do domu. - Wiem, - warknął. Laurann Dohner 118

- Jesteś zmęczony i głodny. Potrzebujesz dziesięciu godzin snu i wtedy o tym pomówimy, dobrze? Bądź rozsądny. Walczył z gniewem i próbował go uciszyć. - Ta rozmowa nie jest skończona. - Rozumiem. Wrócimy do tego jutro jak trochę odpoczniesz i dobrze zjesz. Otworzyły się frontowe drzwi Centrum Medycznego i Flame (Płomień) wszedł do środka. Przyszedłem zabrać cię do domu i ktoś przyniesie ci jedzenie Brawn. Mamy nadzieję, że zgramy się żebyś miał czas na prysznic zanim dotrze. Jesteś gotowy? Brawn strzelił gniewnym spojrzeniem na Tigera. – Widzimy się rano. - Nie wątpię w to.

***** Bekka siedziała w swojej sypialni, ale poczucie, że jest bezpieczna w swoim własnym domu zniknęło. Ojciec usiadł na końcu łóżka i przyglądał jej się ponuro. Był jej cieniem, odkąd kilku jego ludzi przywiozło ją z Ojczyzny do domu. Czekał w jej salonie. - Jesteś głodna ? - Nakarmili mnie. Jego spojrzenie badało ją uważnie. – Powiedziałabyś mi, gdyby oni kazali któremuś z tych Nowych Gatunków dotknąć cię prawda? - Przysięgam, że żaden z nich mnie nie skrzywdził tato. Ile razy muszę to mówić? - Tiger i Trey nie chcieli powiedzieć mi dużo, nieważne jak bardzo groziłem. Co do cholery działo się tam na dole? - Była tam lekarka, która pracowała dla Mercile i miała kilku zbirów pracujących dla niej. Zaplanowali sprzedać Nowy Gatunek komuś w Europie, tak by mogli zarobić wystarczająco dużo pieniędzy, żeby zwiać za granicę. Wiedzieli, że są poszukiwani przez policję. Mają tam jakiegoś nabywcę, który chce pełny komplet. Domyślam się, że istnieją trzy rodzaje Nowego Gatunku, a lekarka miała tylko jeden, kazała więc porwać Brawna i planowała uprowadzić jeszcze jednego. - Kotowate, psowate i naczelne. Czytałem raport i próbujemy znaleźć przeciek . - To dobrze. Mogę cię o coś zapytać? Napiął się, ale stanowczo kiwnął głową. - Zasłużyłaś na kilka odpowiedzi po tym co przeszłaś. Co chcesz wiedzieć? - Co się z nimi stanie? - Samce są pod opieką lekarzy. Nowy Gatunek ma kilku specjalistów, którzy dla nich pracują i zrobią co w ich mocy. Wezwą na konsultacje lekarzy, jeśli uznają, że ktoś może pomóc. Ci faceci będą mieli najlepszą możliwą opiekę teraz, kiedy są w domu. - Cieszę się, że to słyszę, ale miałam na myśli tych, którzy porwali Brawna i mnie. Zapłacą za to, co zrobili? To chcę wiedzieć. Wyciągnął rękę i potarł jej stopę przez koc. - Prawo Nowego Gatunku jest brutalne. Miałaś rację, że poleciałaś tym helikopterem. Nie myślałem jasno bo sam bym cię wysłał do Ojczyzny. Te sukinsyny nigdy znowu nie zaznają wolność. Brawn 119

- ONG może wytoczyć im proces i skazać ich na dożywotnie więzienie? Zawahał się. - Powiedz mi. Proszę. - Łzy zakłuły ją w oczy. - Lepiej będę spać w nocy. Zabili Tinę i Mel. Weszli do mojego domu i…- Mamy więzienie, dziecko. Nie jest znane i nie jest dla ogólnej ludności, ale takie, które trzyma tylko tych ludzi, którzy popełnili zbrodnie przeciw Nowemu Gatunkowi. Justice North jest cholernie inteligentnym człowiekiem, który wynegocjował kilka niesamowicie korzystnych umów. - Nie rozumiem. - Mercile było częściowo finansowane przez amerykański rząd. To nie jest powszechnie wiadome, ale obywatele byliby wkurzeni, gdyby dowiedzieli się, na co były wydawane ich dolary z podatku. Wszyscy zaangażowani chcą zachować to tak dalej. Nowy Gatunek mógłby pozwać Stany Zjednoczone i wygrać w sądzie tak jak zrobili to z Mercile, żeby otrzymać odszkodowanie za lata, które spędzili uwięzieni. Taniej było i lepiej dla wizerunku publicznego, aby po prostu zachować to w tajemnicy. Dostali Ojczyznę, pieniądze na start i moją grupę specjalną, która ma dopaść pracowników Mercile, którzy nie zostali schwytani i odzyskać Nowe Gatunki nadal na zewnątrz. Znaleźliśmy pięć ośrodków badawczych i może być więcej. Nie wiemy, ale niektóre Nowe Gatunki zostały podarowane inwestorom. - Podarowane inwestorom? Spojrzał w dół. – Kobiety kochanie. Firma wymieniała pieniądze za ciało. - Podniósł wzrok i wykrzywił usta. - Niewolnice seksualne. Staramy się je znaleźć. Spłynęły łzy. - O mój Boże. - Taak. - Przetarł jej stopę. – To tym głównie zajmuje się moja grupa. Polujemy na tych chorych sukinsynów, którzy je kupili i próbujemy dowiedzieć się, czy kobiety wciąż żyją. - Znalazłeś jakieś? - Miała nadzieję, że tak. - Niektóre. Zwykle okazuje się źle. Nie będę kłamać. Justice zażądał posiadania grupy specjalnej do jego dyspozycji, z pełnymi prawami, żeby je szukać, i zostałem wyznaczony by tym dowodzić. Możemy robić to, czego większość agencji organów ścigania nie może, nie mamy tak wielu przepisów jak oni i obejmuje to otwarcie własnego więzienia. Zabieramy tam tych, których łapiemy i oni już nie wychodzą. Nie ma czegoś takiego jak zwolnienie warunkowe czy skrócenie wyroku za dobre sprawowanie. - To więzienie jest w Ojczyźnie czy Rezerwacie ? Potrząsnął głową. - Nie. Jest w innym miejscu i nie powiem ci gdzie. Kilku ludzi, którzy

wcześniej prowadzili Ojczyznę, zanim kontrolę przejął Nowy Gatunek są teraz odpowiedzialni za ten obiekt. To nie jest kurort, zapewniam cię. Nie są źle traktowani, ale na pewno nie oglądają kablówki ani nie mają gości. - Nowy Gatunek trzyma teraz jako więźniów ludzi, którzy kiedyś przetrzymywali ich w zamknięciu. Wydaje się to sprawiedliwe. - Nie. Justice nie chciał umieścić żadnego ze swoich ludzi w tak nieprzyjemnej sytuacji. Więzienie jest całkowicie obsadzone przez nas. Laurann Dohner 120

- Twoja grupa? - Ludzie. - Oni też są ludźmi, tyle że nie całkowicie. - To prawda, ale oni nazywają nas ludźmi. Zaczynam to przejmować. - Uśmiechnął się. – Prześpię się dzisiaj na kanapie na dole, chyba że chcesz bym spał tutaj na podłodze. Mógłbym. Wzruszyła się, że to zaproponował. Zwykle doprowadzał ją do szału, ale po tym co się stało, naprawdę nie chciała być sama. - Jesteś za stary, żeby spać na podłodze, - zażartowała. - Nigdy byś nie wstał. Moja kanapa rozkłada się na duży rozmiar i materac jest bardzo wygodny. Dzięki tato. Puścił ją i wstał. - Jestem na dole. Chcesz bym zostawił włączone światło? Bekka przyznała, że kusiło ją by właśnie to zrobił, ale zamiast tego pokręciła głową. Był naprawdę słodki w tej chwili, ale nie chciała, żeby później wykorzystał jej chwilę słabości przeciwko niej. Jej tata miał zwyczaj to robić. Zanim się zorientuje, będzie namawiał ją do przeprowadzenia się z powrotem do głównego domu. - Kiedy wraca Brawn? - Naprawdę chciała go zobaczyć. - Nie wraca. Szok uderzył, szybko ścigany przez ból. - Co? Miałam wrażenie kiedy dotarłam do Ojczyzny, że mają przyjąć jego raport a później wraca do mojego domu. Gniew pogłębił głos Tima. - Tiger jest odpowiedzialny w czasie, gdy Justice jest na urlopie, i uznał za porażkę mieszkanie tu jednego z ich ludzi. Byli dzisiaj bardzo pomocni w odzyskaniu ciebie z powrotem, ale to po prostu nie jest dla nich bezpieczne by żyć poza ich murami. Naraża to każdego z kim są na niebezpieczeństwo. - To nie była jego wina.

- Wiem, ale cieszę się, że nie wraca. Mam spotkanie rano, by rozpatrzyć inne scenariusze i namówić któregoś z ich facetów do zintegrowania się z moim zespołem. Muszę tylko wykombinować jak zrobić to bezpiecznie. - Chciałabym porozmawiać z Brawnem, - dzielnie stawiła czoła, ryzykując wybuch temperamentu ojca. Zatrzymał się przy drzwiach. - To się nie zdarzy. Gwarantowano mi, że on toleruje ludzi. Wiem, że coś zaszło między wami a ty odmawiasz mi podania szczegółów, jednak zostałem zapewniony, że on nigdy więcej nie chce mieć nic wspólnego z ludźmi. - Wyłączył światło i zamknął drzwi. Popłynęły łzy. Brawn skończył z ludźmi? I nigdy nie chciał zobaczyć jej znowu? Pamiętała jak zareagował kiedy dotknęła jego ramienia i jak krzyknął na Treya, żeby ją stamtąd wyprowadził. Może skłamał i był na nią rozgniewany. To bolało. Zakochała się w nim, ale powinna pamiętać, że nie chciał się z nią wiązać. Jasno wyłożył sprawę, mimo to miała nadzieję. Bekka obróciła twarz w poduszkę i chwyciła ją kurczowo. Tęskniła za Brawnem i rozdzierał ją smutek, że to skończyło się nawet bez możliwości pożegnania się z nim.

Brawn 121

Rozdział dwunasty

Dziewięć tygodni później

Bekka przechadzała się po domku, znudzona i samotna. W końcu usadowiła się na kanapie, zwinęła w kłębek i użyła jej bocznego oparcia jako poduszki. Niedługo powinna skontaktować się z tatą i musiała wymyślić nowe kłamstwo. Myślał, że podróżuje po Europie i byłby w szoku, gdyby wiedział, że nigdy nie opuściła Kalifornii. Byli w kontakcie przez jej komputer. Dużo łatwiej było kłamać w ten sposób, niż wymyślić jak przekierować połączenie z tatą z zachowaniem jej ID dzwoniącego. Miała przyjaciół i rodzinę, którzy mieszkali we Francji i Niemczech, wiedzieli, że jej ojciec jest tyranem i byli na tyle współczujący, że wysyłali sporadyczną pocztówkę, by tym sposobem utrzymać go w oszustwie. Myśleli, że ona po prostu potrzebuje wytchnienia. Ta część do pewnego stopnia była prawdą. Tata doprowadzał ją do szaleństwa po tym jak wróciła do domu i potrzebowała wytchnienia od jego wpadania do jej domu i prób wyciągnięcia jej. Była w depresji po porwaniu, wzięła wolne z pracy i nienawidziła przyznać się, że chciała być blisko swojego telefonu na wypadek, gdyby on zadzwonił. Myśl o Brawnie sprawiła, że usiadła i ścisnęła razem ręce na udach. Na początku była smutna, gdy nie próbował skontaktować się z nią, ale kiedy minęły tygodnie, zmieniło się to w gniew. Jak on śmiał nawet nie sprawdzić co z nią? Byłoby zwykłą uprzejmością przynajmniej skontaktować się i dowiedzieć, czy doszła do siebie po ich traumatycznych przejściach. Fakt, że uprawiał z nią seks czynił to podwójnie niewybaczalne, że nie podjął tego wysiłku. To tyle, jeśli chodzi o stanowienie zespołu. Jego rzeczy zabrał jeden z ludzi ojca, dzień po tym jak wróciła do domu. Przez dwa pełne tygodnie miała do czynienia z robotnikami, którzy dokonywali napraw, łatając jej biedny, poniszczony dom i po tym jak wyszli, zamknęła drzwi gościnnej sypialni, żeby uniknąć przypominania sobie o nim. Nie działało to jednak. Za każdym razem kiedy przechodziła korytarzem, żeby przejść do swojej sypialni, łapała się na tym, że jej spojrzenie błądziło tam. Cztery tygodnie później dokonała wstrząsającego odkrycia, które zmieniło jej życie. Musiała knuć i planować, przygotować stek kłamstw i przeprowadzić się do domku w Północnej Kalifornii. Działała szybko wykonując połączenia by przygotować skomplikowane oszustwo. Odkryła, że jest w tym dobra i wierzyła, że wzięła pod uwagę wszystko. Jej ojciec dałby jej jakiś znak, gdyby stał się podejrzliwy. Niepokój uderzył mocno i wiercił dziurę w brzuchu na myśl o popełnieniu błędu. Nawet na wspomnienie strasznej rozmowy telefonicznej, którą przeprowadziła trzy tygodnie temu w drodze do domku sztywniała. Kupiłam jednorazowy telefon komórkowy, zapłaciłam gotówką, prowadziłam rozmowę rozsądnie krótką i było to daleko stąd. Nawet pamiętałam, żeby usunąć z niego baterię i wyrzucić do kosza na śmieci, na wypadek, gdyby ktoś próbował śledzić telefon . Odetchnęła głęboko. Zrobiłaś wszystko jak należy i nikt nie wie, że to jesteś ty. To ją trochę uspokoiło. Telefon dzwonił dwa dzwonki, gdy wybrała tą rozmowę telefoniczną. Obsługujący linię telefoniczną ONG odpowiedział i poprosiła o rozmowę z doktor Trishą, skłamała i powiedziała, że kobieta oczekuje tego połączenia. Bekka podała fałszywe nazwisko, i nawet użyła akcentu z Teksasu. Mieszkała w tym stanie przez pięć lat kiedy była dzieckiem, w czasie, gdy jej ojciec

stacjonował tam jako instruktor walki. Była pewna, że może go naśladować i wierzyła, że nie zapomniała utrzymać swój głos zmieniony. Doktor Trisha odebrała po czterech sygnałach. Nigdy nie zapomni w jaki sposób jej żołądek podnosił się i opadał, słysząc każdy sygnał, serce jej waliło i ogarnął ją strach. Nawiązanie rozmowy było bardzo niebezpieczne, ale potrzebowała odpowiedzi na kilka ważnych pytań. - Tu doktor Trisha. - Kobieta miała wesoły głos. Bekka wiedziała, że to się zmieni. – Witam, - udało jej się wydusić. - Nie mam zbyt wiele czasu, obawiam się, że będziesz namierzać skąd dzwonię, ale musimy porozmawiać. - Hm, dobrze. - Szczęśliwy ton lekarki zmienił się w pewne wahanie. - Czy to prawda, że niektóre Nowe Gatunki są uczulone na czekoladę, i stają się po niej naprawdę chore? Laurann Dohner 122

Cisza przeciągała się dłużej niż się Becce to podobało, każda z nich się liczyła skoro czas był ograniczony. Mogli spróbować wyśledzić telefon, ale do czasu kiedy ktoś tam dotrze, ona zamierzała wyłączyć baterię, wyjechać, i planowała wyrzucić go gdzieś indziej w pojemniku na śmieci. - Musisz zwrócić się ze wszystkimi swoimi pytaniami do działu biura prasowego ONG, - w końcu odpowiedziała Trisha. – Życzę miłego dnia. Panika ogarnęła Bekkę. Lekarka planowała rozłączyć się. - Czekaj! To pilne. Więcej sekund minęło, ale linia pozostała otwarta. – Pilne jest, żebyś wiedziała, czy oni są uczuleni na czekoladę? Jakiego rodzaju pokręconym szajbusem jesteś? - Gniew zmienił głos jeszcze raz. - Jestem w ciąży - Bekka wygadała, zacisnęła zęby z żalu, ale wiedziała, że musi ujawnić ten fakt, aby otrzymać odpowiedzi, których tak rozpaczliwie potrzebowała. Wzięła uspokajający oddech by pamiętać, że ma rozmawiać z fałszywym akcentem. - Spałam z Nowym Gatunkiem i jestem w ciąży. Boję się, że jeśli zjem czekoladę mogę zaszkodzić dziecku. Muszę wiedzieć, czy to możliwe. - To nie jest zabawne. - Ja nie żartuję. - Bekka zawahała się. - To prawda, i boję się iść do lekarza, biorąc pod uwagę kto jest ojcem. Czy lekarz będzie mógł stwierdzić to od razu ? Wiem, że robią testy i badanie USG. Czy to jest bezpieczne dla mnie widzieć się z kimś, czy mam tego unikać, żeby nie dopuścić by się dowiedzieli?

- Nie masz nic lepszego do roboty, niż płatać figle przez telefon? Ja mam. - Trisha westchnęła. – Odkładam teraz słuchawkę . Panika znowu ogarnęła Bekkę. Wiedziała, że lekarka jej nie wierzy, ale potrzebowała tego. Jego sperma jest znacznie cieplejsza niż innych mężczyzn. Są oni również dobrze wyposażeni, przynajmniej on był i dużo warczy podczas seksu. Ma ostre zęby, lubi nimi chwytać skórę i cieszy się ostrą stroną seksu. – Zawahała się. - To nie jest żart, i on był obrzezany. - Kim jesteś? - Głos Trishy wydobył się cichy. - Czy to prawda? - Tak. - Musisz przyjść do Ojczyzny, po prostu powiedz im, że musisz się ze mną zobaczyć i przyprowadzą cię. Osobiście cię zbadam. Nie wierzę ci ponieważ Gatunek nie może się rozmnażać, ale to skończy ten nonsens. - Jestem w ciąży, ojcem jest Nowy Gatunek i w żadnym razie tam nie przyjdę. Proszę tylko odpowiedzieć na moje pytania. - Bekka nienawidziła desperacji, którą słyszała w swoim głosie. Czy to może zaszkodzić dziecku jeśli jem czekoladę? Łaknę jej, ale dotychczas unikałam. Biorę witaminy prenatalne bez recepty, ale chciałabym zobaczyć się z lekarzem. Jeśli mnie zbada będzie wiedział , że coś jest nie tak? To dwa pytania, dwie odpowiedzi i to wszystko, czego potrzebuję. Cisza sprawiła, że Bekka zrozumiała, że zmarnowała pieniądze na jednorazowy telefon i rozmowę telefoniczną. Żadne dziecko Nowego Gatunku nigdy wcześniej nie zostało poczęte, każdy wiedział, że to niemożliwe i lekarka jej nie uwierzyła. Zaryzykowała jednak, ponieważ była sama i bez pomocy medycznej. Przerażało ją nie wiedząc czy z dzieckiem było wszystko w porządku. Trisha w końcu odezwała się znowu. - To nie jest możliwe. Brawn 123

- No cóż, jest. Zdecydowanie jestem ciąży i za bardzo się boję, żeby iść do lekarza. Nie chciałam ryzykować, że test wróci dziwaczny i rozgryzą, że moje dziecko jest rasy mieszanej. Proszę tylko odpowiedzieć na pytanie. Zaraz muszę wyłączyć telefon. Nie chcę byś namierzyła skąd telefonuję. Wiem, że wszyscy możecie to zrobić. - Dlaczego nie przyjdziesz do Ojczyzny? Osobiście cię zbadam i będę sama. To nic nie kosztuje jeśli martwisz się o pieniądze. - Nie mogę tego zrobić. Trisha mówiła szybko. - To żart prawda? Bekka walczyła ze łzami. - Chciałabym żeby tak było, jednak nie jest. Boję się, - przyznała się. - Wiem o grupach nienawiści i jestem pierwszą kobietą, która zaszła w ciążę z jednym z nich,

co byłoby wielkim newsem. Nie chcę, żeby moje dziecko było centrum pokazu osobliwości albo celem idiotów. Wynajęłam domek na odludziu. Nikt oprócz ciebie o tym nie wie. Nikomu nie ufam. - Musisz zobaczyć się z lekarzem. Przyjdź do Ojczyzny. To będzie bezpieczne. Nikt cię nie skrzywdzi. - Trisha wzięła głęboki oddech. - Albo ja przyjdę do ciebie jeśli jest to możliwe. Tylko powiedz gdzie jesteś. Nikt nie musi wiedzieć. - To się nie dzieje. - Bekka wahała się. - Nie mogę dopuścić, żeby moja rodzina się dowiedziała. Trudno to wyjaśnić i to skomplikowane, ale jest jak jest. Ojciec dziecka jest Nowym Gatunkiem. Czy jest coś specjalnego czego nie mogę jeść albo pić oprócz zwykłych rzeczy? Czy powinnam spożywać więcej mięsa? Wiem, że oni jedzą tego dużo. - Powiedz mi coś jeszcze przez co poznam, że to jest prawdziwe. Bekka przygryzła wargę. - Szybko zyskuję na wadze i jest już widoczne, kiedy nie powinno. Poranne mdłości miałam po paru tygodniach od zajścia w ciążę, ale myślałam, że złapałam grypę, aż zaczęłam przybierać na wadze i moje piersi stały się wrażliwe. Miałam przyjaciółki, które miały dzieci i pamiętam, jak skarżyły się na to kiedy były w ciąży. - Powiedz mi gdzie jesteś i przyjadę do ciebie. Musisz natychmiast znaleźć się pod opieką lekarską jeśli jesteś w ciąży i to jest Nowy Gatunek. Jak wysoko jesteś? - Wolałabym nie mówić. Mogłabyś zapytać, kto sypiał z ludzką kobietą i zawęzić to żeby mnie znaleźć. Nie podejmę tego ryzyka. Ciche przekleństwo dobiegło od lekarki. - Nie wiesz jak niebezpieczne to może być jeśli będziesz sama. Czy naprawdę masz zamiar pozostać w domku na odludziu ? Nie możesz tego zrobić. Potrzebujesz pomocy medycznej blisko. Muszę wiedzieć, w którym miesiącu ciąży jesteś. - Muszę iść. Czy muszę jeść więcej mięsa, albo unikać jakichś pokarmów? Czy mogę udać się bezpiecznie do lekarza nie kończąc w wieczornych wiadomościach? Wystarczy odpowiedzieć na to. Nie chcę skrzywdzić dziecka nie dając mu tego czego potrzebuje, albo jedząc coś, czego nie może tolerować. Lekarka cicho zaklęła. - Tak. Jedz więcej czerwonego mięsa. Niektóre Nowe Gatunki chorują po czekoladzie. Nie wiem czy to wpływa na dziecko, ale niektórzy z nich stają się naprawdę chorzy. Nie ryzykuj tego. Lekarz od razu dostanie dziwne wyniki, gdyby to było dziecko Gatunku i pomyśli, że coś jest nie w porządku z ciążą. Przeprowadzi więcej badań i szybko się zorientuje. Przyjdź do Ojczyzny. Ty…Laurann Dohner 124

- To nigdy się nie zdarzy. Przykro mi, ale zapomnij o tym. Nie zobaczymy się. - Czy możesz przynajmniej codziennie do mnie dzwonić? Masz długopis? Chcę podać ci

mój numer telefonu komórkowego. Będziemy rozmawiały i zrozumiesz, że możesz mi zaufać. Bekka wahała się. - Nie będziesz próbowała namierzać połączenia albo coś? - Przysięgam. Bekka sięgnęła do torebki, wiedziała, że to zły pomysł, lekarka prawdopodobnie kłamie, ale była zdesperowana. - Podaj mi. - Zapisała numer. - Zadzwonię do ciebie za kilka dni. To nie jest żart. Naprawdę jestem w ciąży i naprawdę z Nowym Gatunkiem. - Proszę, błagam cię, - Doktor Trisha apelowała cicho. - Pozwól mi przyjść do ciebie, albo ty przyjdź do Ojczyzny. Wystarczy, że podejdziesz do bramy i powiesz im żeby po mnie posłali. Nikt oprócz mnie nie musi akurat teraz wiedzieć. Proszę, tylko… Bekka przerwała rozmowę, odwróciła telefon i usunęła baterię. Dwie mile (3,21 km) później porzuciła telefon w koszu na śmieci i kontynuowała dalej jazdę do wynajętego domku. Oderwała swoje myśli od tamtej rozmowy i wstała z kanapy. Przeciągnęła się i wiedziała, że wkrótce musi załatwić sprawunki. W pierwszej kolejności musiała wykonać jeszcze jedno połączenie. Wczoraj zdarzyło się coś, co nie pozostawiło jej żadnego wyboru. Musiała jeszcze raz porozmawiać z doktor Trishą. Nowy jednorazowy telefon leżał na stole w jadalni. Przygryzła wargę, rozważała podjęcie długiej jazdy do ukrycia jej lokalizacji lepiej, ale ojciec poznałby, gdyby coś się zmieniło. Nigdy niczego nie powiedział w swoich e-mailach, czuła się bezpieczna, nikt nie podejrzewał jej o nic i prawdopodobnie była bezpieczna. Doktor Trisha mogła być szczerze godna zaufania, kiedy powiedziała, że nigdy nie będzie próbowała namierzać rozmów telefonicznych. Niektórzy ludzie byli. Numer, który nabazgrała leżał obok telefonu. Ręce trochę jej drżały, kiedy sięgnęła po oba. Muszę wykonać to połączenie. Przygryzła wargę. Inny trzepot w jej brzuchu sprawił, że wciągnęła gwałtownie oddech. Upuściła papier i położyła dłoń na zaokrąglonej wypukłości brzucha. Pojawiły się gorące łzy wywołane niepokojem i dezorientacją. Czuła ruchy dziecka. Jak to możliwe? Stała tam debatując, co robić. Mądrą rzeczą byłoby biec do doktor Trishy i pozwolić kobiecie zaopiekować się nią i dzieckiem. Oczywiście rzeczywistość uniemożliwiała to. Jej ojciec zabije Brawna. Skończy trafiając do więzienia, a nie dowodząc grupą specjalną i musiałaby wyjaśnić swojemu dziecku, dlaczego nie miał żadnej rodziny poza nią. Nie mogła tego zrobić bez względu na to, jak przerażona była. O Timie Oberto można było powiedzieć wiele rzeczy, ale nie te dwie, że był rozsądny i opanowany jeśli chodziło o jego córkę. Nigdy by nie uwierzył, że Brawn jej nie zmusił i łaknąłby krwi. Brawna. Myślenie o wielkim Nowym Gatunku sprawiło, że czuła się winna. Miał prawo wiedzieć, że będzie ojcem. Odróżniała dobro od zła, ale to była taka przeszkoda, z którą nie była jeszcze gotowa się zmierzyć. Po urodzeniu dziecka, stawi czoła tej kwestii. W pierwszej kolejności musiała je mieć, zachować je bezpieczne i wymyślić sposób na poradzenie sobie z tatą. Miała nadzieję, że ujrzenie wnuka będzie bardzo pomocne w stłumieniu jego żądzy mordu. Poczucie winy w następnej chwili zmieniło się w gniew. Kładła to na karb jej hormonów, ale gdyby Brawn zadzwonił, mógł wiedzieć, że będzie ojcem. Oboje doprowadzili do tego bałaganu, ale to na nią spadło borykanie się i powstrzymywanie konsekwencji. Kusiło ją wiele razy by spróbować skontaktować się z nim, ale nie miała pojęcia jak, bez konieczności przechodzenia przez

centralę telefoniczną ONG. Zapytaliby, dlaczego chciała z nim rozmawiać, mogli ją sprawdzić, aby upewnić się, że nie stanowi zagrożenia, a to oznaczało, że ojciec i jego zespół ruszą za nią. To po prostu było zbyt ryzykowne. Czym innym było wywołanie człowieka, mogli przyjąć, że była przyjaciółką doktor Trishy, ale ludzka kobieta dzwoniąca do samca Gatunku byłaby dziwna. Brawn 125

Trzepot powtórzył się znowu, bardziej niewielkie wierzgnięcia i zamknęła oczy zafascynowana uczuciem i przestraszona. Brawn był wielkim facetem i miała nadzieję, że przybiera na wadze tak szybko, ponieważ dziecko może być tak duże jak ojciec, ale nie mogła zapominać, że nie był całkowicie ludzki. Mogła nie wiedzieć dużo o ciąży, ponieważ nigdy wcześniej nie doświadczyła tego stanu, ale miała przyjaciółki, które miały dzieci. Nie powinna czuć ruchów dziecka w tym miesiącu ciąży. Dziecko mogło rosnąć szybciej niż czysto ludzkie przez zmodyfikowane geny Brawna, i czy jej się to podobało czy nie, było na jej głowie. Musiała porozmawiać z lekarką Nowego Gatunku żeby to zrozumieć. Otworzyła oczy i znowu sięgnęła po papier. Jej ręce drżały kiedy wybierała numer. Serce waliło, gdy telefon dzwonił. Kobiecy głos odpowiedział po drugim dzwonku. - Halo? - Doktor Trisha? - Bekka pamiętała, żeby używać tego samego akcentu z Teksasu. - To znowu ja. Pani w ciąży. - Obiecałaś do mnie dzwonić a minęły trzy tygodnie. - Lekarka oskarżyła, sprawiając wrażenie zdyszanej i być może podekscytowanej. - Jak się masz? - Przerażona i zaniepokojona. Czuję ruchy dziecka. Jak to możliwe? Jest za wcześnie. - W którym miesiącu jesteś? - Rozmawiałyśmy już o tym. Nie powiem ci. Czy jest możliwe, że dziecko może rozwijać się szybciej niż normalnie? Chodzi mi o to, czy jest to zbyt szalone żeby nawet rozważać? Nowe Gatunki w części są zwierzętami i zbierałam informacje w internecie. Okres ciąży u zwierząt jest krótszy niż u ludzi. Przybieram na wadze zbyt szybko, a teraz czuję ruchy. I nie są to też gazy. Parsknęła przy tym śmiechem, zadowolona z jakiegoś rozbawienia. - To zdecydowanie dziecko. - Musisz przyjść do Ojczyzny. Jak się nazywasz? - Pani w ciąży. - Naprawdę mieszkasz w domku sama? - Tak. - Bekka pomyślała, że to bezpieczna informacja do zdradzenia. - Czy masz przyjaciela albo kogoś, kto przynajmniej cię sprawdza?

Zawahała się. - Jaki jest cel pytania mnie o to? - Jesteś sama, powiedziałaś mi, że nikomu nie ufasz, ale potrzebujesz pomocy jeżeli naprawdę jesteś w ciąży. Czego się obawiasz? Nikt nie zamierza cię skrzywdzić. Możesz podejść prosto do bramy, powiedzieć im, że jesteś tam, żeby zobaczyć się ze mną i przysięgam, że przybiegnę od razu. Jeśli nie chcesz żeby ktokolwiek ciebie widział, mogę spotkać się z tobą gdziekolwiek chcesz. Przyniosę moją torbę i trochę mobilnego sprzętu. Mogę nawet przyjść do twojego domku. Laurann Dohner 126

- To się nie zdarzy. Zniknęłam z ważnego powodu. Nie chcę, by ktoś mnie znalazł. - Mogę powiedzieć ci, czy z dzieckiem jest wszystko w porządku. Nie chcesz się upewnić? Mam syna i wiem, że zamartwiałam się o jego zdrowie kiedy byłam w ciąży. Przysięgam, że robiłam sobie USG prawie codziennie, tylko po to, żeby go sprawdzić. Mogę zrobić i tobie, gdybyś tutaj przyszła. Przyjdę do ciebie, jeśli nie chcesz być widziana. Wiem, że są tam protestujący. Mamy helikopter i moglibyśmy polecieć po ciebie żeby nie dopuścić, że ktoś cię zobaczy. - Doceniam to, ale jak już mówiłam, nie ufam nikomu. Trisha zawahała się. - Czy obawiasz się ojca dziecka? Czy to o to chodzi? Uważasz, że jeśli się dowie, może źle zareagować? - Staram się o nim nie myśleć. - Bekka pochyliła się do przodu i westchnęła. - Wiem, że ma prawo wiedzieć i zamierzam powiedzieć mu któregoś dnia, ale dopiero wtedy, kiedy będzie to bezpieczne. Nie wiesz, o co w tym wszystkim chodzi. - W takim razie powiedz mi. Zdradź mi tylko odrobinę. Bekka była niezdecydowana. - Moja rodzina dostałaby szału, gdyby się dowiedzieli i skrzywdziliby ojca dziecka. To wszystko co mogę powiedzieć. - Więc chronisz ojca swojego dziecka? To dlatego nie chcesz przyjść? Twoja rodzina nie musi wiedzieć. Twoja rodzina nie może dostać się do niego, albo do ciebie jeśli tutaj przyjdziesz. Przysięgam, że będziesz bezpieczna. Wszyscy będziecie. To mógł być argument za, dla przeciętnego człowieka, ale nie dla Bekki. Jej ojciec musiał wiedzieć o wszystkim, co działo się w Ojczyźnie i Rezerwacie. Odkrycie kobiety w ciąży byłoby potencjalnym zagrożeniem. Zostałby powiadomiony, a ona ciągle jeszcze krzywiła się na wspomnienie jak wypytywał ją ze sto razy, czy ktoś tknął ją kiedy była więźniem. Wściekłość czająca się w jego oczach zapewniała ją, że nie powstrzyma się przed niczym, dopóki Brawn nie będzie martwy. To dlatego, nigdy nie powiedziała mu o swoim małżeństwie. Zamordowałby Bradley’a w mgnieniu oka. Jej ojciec czasami był kutasem, ale stawał się wręcz szalony kiedy ktoś

ją skrzywdził. - Jesteś tam jeszcze? Bekka zdała sobie sprawę, że błądziła w myślach. - Tak. Myślisz, że dziecko rośnie szybciej niż normalnie? Czy to możliwe? Po prostu odpowiedz mi na to, ponieważ to wszystko co mogę wymyślić i martwię się. - Jesteś dalej niż w czwartym miesiącu? - Nie. - Dobrze. - Trisha wahała się. - Nie chcesz poznać płci dziecka? Jeśli pozwolisz mi spotkać się z tobą, mogę przynieść przenośny ultrasonograf i zdradzić ci płeć. - To było podłe. Wiesz, że kochałabym to wiedzieć, ale nie mogę ryzykować. Jeśli nie zamierzasz mi odpowiedzieć to muszę kończyć. - Czekaj! Jak się czujesz? Jesteś zdrowa? Jakieś nietypowe objawy lub cokolwiek? Zakładam, że nie widziałaś się z lekarzem? Brawn 127

- Wiesz, że nie mogę tego zaryzykować. Jestem więcej zmęczona, ale czytałam, że to normalne. Mam doskonały apetyt. Nie wymiotowałam od tygodnia i jestem po etapie porannych mdłości. Muszę kończyć. Dzięki za rozmowę. - Musisz dzwonić do mnie częściej. Przynajmniej raz na kilka dni. Jesteś sama. Coś może pójść nie tak. Proszę? – W głosie lekarki brzmiała panika. - Będę dzwonić do ciebie raz w tygodniu. - Obiecujesz? Martwię się o ciebie. Nie wiesz wszystkiego, a nie mogę powiedzieć ci przez telefon. - Powiedz mi o co chodzi? - Serce Bekki zaczęło walić ze strachu. Co wiedziała lekarka i czego nie mówiła? - Po prostu dzwoń do mnie i będziemy kontynuowały rozmowę. - Muszę iść. - Bekka odłożyła słuchawkę.

*****

Trisha odłożyła komórkę i przyłożyła domowy telefon do ucha. Zadzwoniła do Justice’a i podniosła komórkę z kobietą, tak by mógł słyszeć rozmowę w głośniku telefonu. - Rozpoznałeś jej głos? Masz do czynienia z większością ludzi, z którymi mamy kontakt. Justice westchnął. - Nie. Nie rozpoznałem, ale akcent jest fałszywy. Poślizgnęła się kilka razy. Może ona kłamie o ciąży. - Nie. Za dużo wie. Mówiła, że po raz pierwszy poczuła ruchy dziecka. Ona jest między ósmym a dziesiątym tygodniem. To czas kiedy zaczynamy czuć ruchy. To dobrze. Dzięki Bogu! Bardzo się bałam, że nie mamy czasu na odnalezienie jej zanim dziecko będzie gotowe. Ona jest mniej więcej w połowie ciąży Justice. Urodziłam mojego syna po dwudziestu tygodniach. Ona nie wie, że dzieci Nowego Gatunku rosną i rozwijają się szybciej. Musimy ją szybko znaleźć. Mój mąż jest psowatym. Ciąże kotowatych mogą przebiegać szybciej a przypuszczam, że on był z kotów, biorąc pod uwagę, że nie wspomniała o puchnięciu penisa podczas seksu, co związane jest z psowatymi. Gorąca sperma jest bardziej dostrzegalna u kotów. Nie będziemy wiedzieli jaki jest czas ich ciąży, dopóki nie urodzi się ich pierwsze mieszane dziecko. - Pozwól mi ... Zaczekaj. Tiger właśnie wszedł. Tiger zachichotał. - Mamy ślad. Wiemy w przybliżeniu skąd pochodzi połączenie. Mam dobrą i złą wiadomość. - Co chcesz zameldować? - Justice wcisnął głośnik telefonu. – Trisha, możesz nas słyszeć ? - Mogę, - stwierdziła. – W pierwszej kolejności, co to za zła wiadomość? - Wygląda na to, że ta kobieta to prawdopodobnie prawdziwa perełka. Rozmowa telefoniczna została namierzona w obszarze blisko Rezerwatu. Ona musi tam mieszkać, co oznacza, że prawdopodobnie miała kontakt z naszymi ludźmi. - To dobra wiadomość, - przyjęła Trisha. Laurann Dohner 128

- Nie, kiedy mamy ludzką kobietę w ciąży, zapłodnioną przez jednego z nas, i my o tym nie wiemy. To źle, dopóki nie mamy jej u siebie i nie zabezpieczymy jej. - Tiger wziął głęboki oddech. - Dobrą wiadomością jest to, że to odludzie. Wyślemy zespoły i poszukamy jej. Nie ma tam zbyt wiele domów, jeśli naprawdę w którymś mieszka. To może potrwać kilka dni, żeby przejść po wszystkich, ale nie powinno zająć więcej niż trzy. Znajdziemy ją wkrótce. W głosie Justice’a zabrzmiała ulga. – To wspaniale. - Tak. Trisha, czy będzie po niej widać ? - Tiger podszedł bliżej do telefonu.

- Mówi, że widać, i że poczuła ruchy dziecka, co powinno umieścić ją między ósmym a dziesiątym tygodniem. Na pewno będziesz mógł zobaczyć zaokrąglony brzuch z dzieckiem. Będzie też z bliska lekko pachniała Gatunkiem. Ja tak miałam. Im wyżej będzie w ciąży, tym zapach będzie silniejszy. - Justice, jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym tym dowodzić. Mogę wziąć helikopter i polecieć tam? - Tiger przerwał. – Chciałbym utworzyć ścisły zespół, zabrać tylko starannie wybrane Gatunki, które dobrze sobie radzą z ludźmi i będziemy musieli wprowadzić w to kilku ludzi z grupy specjalnej. Pójdą na pierwszy ogień, żeby nie wzbudzić podejrzeń. - Tak, - zgodził się Justice. - Ja też, - Trisha powiedziała. - Jadę. Zadzwonię do Slade’a i powiem mu, że wszyscy wyjeżdżamy. Spakuję nasz bagaż i przygotuję Foresta (Las) do podróży. Chcę tam być kiedy ją znajdziesz Tiger. Będzie przerażona jak diabli. Słyszałeś Justice, co powiedziała o swojej rodzinie? Myślisz, że są częścią tych protestujących, którzy pikietują ONG? Być może w ten sposób poznała jednego z naszych. Mógł być oficerem przy bramie w Rezerwacie. To ma sens, jeśli taki jest przypadek. Jej rodzina sterczy tam, ona byłaby z nimi, i przebywała z naszymi chłopakami. - Ma to sens. - Justice wahał się. - Dobra. W porządku. Znajdź tę kobietę Tiger. - Zrobię to, - warknął cicho Tiger. - Bardziej martwię się tym, że ktoś inny ją znajdzie zanim my to zrobimy, albo że rodzina odkryje jej sekret jeśli są fanatykami. Nie skończyłoby się dobrze. - Wiem. - Gniew zabarwił głos Justice’a. – Po prostu znajdź ją i zabierz ją i jej dziecko do domu, do nas, tak by mogli być bezpieczni. Dziękuję Trisha, że umożliwiłaś nam namierzenie rozmowy. - Tak naprawdę nie miałam wyboru, - mruknęła. - Nadal nie jestem szczęśliwa, że ją okłamałam. Dałam słowo, że tego nie zrobię. - Nie namierzałaś jej. Ja to zrobiłem. - Justice odchrząknął. - Pytałem moich samców, czy któryś z nich dzielił seks z człowiekiem i nie przyjęli tego dobrze. Wywołało to gniew i odebrali to jako próbę naruszenia ich prywatności. Znalezienie kobiety i zabranie jej za nasze bramy jest priorytetem. Nawet nie mogę sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby zaczęła rodzić i skończyła w szpitalu. Nasza tajemnica wyszłaby na jaw. Byłoby to w każdej stacji informacyjnej i każdy, kto nas nienawidzi znałby miejsce jej pobytu i wziął na cel niemowlę. Co gorsza, mogłaby próbować rodzić sama i umrzeć, gdyby pojawiły się komplikacje. Brawn 129

- Wiem. - Trisha odgarnęła palcami włosy i mocniej docisnęła telefon do ucha. – Śniły mi się o tym koszmary. Dlatego starałam się trzymać ją na telefonie tak długo, jak to możliwe, żeby dać wam szansę na znalezienie jej. Jeśli to jednak nie zadziała Justice, musisz pozwolić mi

powiedzieć jej prawdę. Ona ma przyspieszoną ciążę, i będzie zupełnie zaskoczona, kiedy wcześniej zacznie się poród. Pomyśli, że traci dziecko. – Emocje dusiły jej głos. - Nie każ mi do tego dopuścić. To był mój najgorszy strach, kiedy byłam w ciąży z Forestem. Nie mogę jej tego zrobić, i być może jeśli jej powiem, to sprawi, że przyjdzie do nas sama. - Nie możemy tego ryzykować. Dopóki nie będziemy wiedzieli na pewno, że nie jest jakąś dziennikarką polującą na informacje i nie zweryfikujemy, że nosi dziecko Gatunku, masz niczego jej nie mówić. To rozkaz. Przykro mi, ale ryzyko jest zbyt wielkie. Twój syn znalazłby się w niebezpieczeństwie. - Wiem. - Zamrugała przez łzy. - Ja po prostu ciągle stawiam się w jej sytuacji. Ona brzmi na autentycznie czymś przerażoną. Ktokolwiek jest jej ojcem, musi być jakimś straszliwym dupkiem żeby zaszczepić taki rodzaj strachu. - Jestem zły na samca, który dzielił z nią seks. - Justice warknął. - Powinien podjąć środki ostrożności, albo mieć na nią wgląd. Oczywiście oni nie byli na tyle blisko, by czuła, że może do niego przyjść żeby ją chronił. Kiedy dowiemy się, kim on jest, on i ja spędzimy trochę czasu w sali treningowej. To on postawił nas wszystkich w tej sytuacji. - Chcę dostać kawałek jego jak z nim skończysz, - Tiger prychnął. - Mówię oficerom, żeby używali prezerwatyw jeśli dzielą seks z ludźmi, ale to wygląda na jednego z samców Brassa, więc prawdopodobnie on będzie miał przyjemność wbicia mu podstawowych zasad. - Taak, zlejcie go. - Trisha była zdegustowana. - To go nauczy. Cieszę się, że Slade akurat teraz nie prowadzi Rezerwatu, i że jesteśmy w domu. Nienawidzę, kiedy muszę go łatać. Justice zaśmiał się. - To męska rzecz.

Laurann Dohner 130

Rozdział trzynasty

Flame uważnie przyglądał się domkowi, który wydawał się niezamieszkały i machnął ludzkim mężczyznom z zespołu naprzód. Trzech z nich ostrożnie otoczyło domek, pozostając poza widokiem ukryci pośród drzew. Jeden z ludzi, Bobby, zapukał do frontowych drzwi. Miał na sobie dżinsy i umazane smarem ręce. Wszyscy byli ubrani w codzienną odzież, więc nie przedstawiali się podejrzanie i nie przestraszą kobiety jeśli ją znajdą. Gdyby ktoś otworzył drzwi mieli przygotowaną

jako przykrywkę historyjkę. Bobby poprosiłbym o skorzystanie z jej telefonu, żeby zadzwonić po lawetę na jego rzekomo zepsuty samochód. Nikt nie odpowiedział. Bobby zajrzał w okno i pomachał wszystkim naprzód, gdy opadł na kolana. Wytrychem otworzył zamek i miał drzwi otwarte zanim Flame dotarł do jego boku. Rozejrzeli się po saloniku i Bobby obrócił się do Flame’a. - Zdecydowanie ktoś tutaj mieszka. Flame wszedł dalej do wnętrza domu i zaciągnął się głęboko. - To kobieta, która mieszka sama. Tylko jej zapach czuję. Jego serce zaczęło bić szybciej z podniecenia, że to może być właściwe miejsce, kiedy zauważył łóżeczko w jednej z dwóch sypialń. Wszystko dla niemowlęcia pachniało nowością i było nieużywane. Druga sypialnia była kobiety, odchylił kołdrę, pochylił się i wcisnął nos w prześcieradła. Jeden dobry niuch i wiedział, że w końcu zlokalizowali właściwą kobietę. Mógł poczuć jej zapach, słaby zapach ciąży i Gatunku. Flame wyciągnął swój telefon komórkowy kiedy odwrócił się twarzą do zespołu ludzkiego. - To właściwe miejsce. Musi niedługo wrócić, jej rzeczy są tutaj, zatem wdrażamy plan. Bobby chwycił radio. – Odwołuję poszukiwania. Znaleźliśmy ją. Wracajcie do bazy i nie pokazujcie się. Flame wybrał Rezerwat. - Znaleźliśmy ją, ale jej tu nie ma. Sądzę, że powinna wkrótce wrócić. Wyczułem to, co oczekiwaliśmy znaleźć. Zamierzam czekać w ukryciu na jej powrót. Mamy helikopter zatankowany i w gotowości. Chcę go poderwać w sekundę jak ją dostanę. Wyłączył telefon i spojrzał na ludzi wokół niego. – Zajmę się nią. Myślę, że będzie najlepiej jeśli nawiążę kontakt sam. Idźcie przodem i wracajcie do bazy. Bobby, dowódca zespołu grupy specjalnej przypisany do Flame’a, zawahał się. - Jesteś pewien? Zostanę z tyłu jako wsparcie. - Nie. To nie jest niebezpieczna sytuacja. Robimy przysługę Trishy. Jej kuzynka uciekła od brutalnego męża, i ona się martwi. Kobieta nie będzie walczyć ani nie spowoduje szkody. Mam zamiar po prostu przekazać jej wiadomość. - Och! - Gniew napiął rysy Bobby'ego. – To po wypruwaliśmy sobie flaki? - Zakręcił się i wymaszerował głośno tupiąc. Flame pozwolił mu odejść i nienawidził, że go rozgniewał. Lubił zespół, ale nie ujawnili, dlaczego szukają kobiety, nie chcieli im zdradzić dlaczego naprawdę była tak ważna i nie planowali tego. Im mniej wiedzieli tym było lepiej, ale potrzebowali ich do sprowokowania kontaktu, pukania do drzwi. Każdy otwierający drzwi Gatunkowi byłby zaalarmowany i szybko mogło się to roznieść. Nie było to coś, o czym by nie plotkowano albo jeszcze gorzej, wezwanoby policję. Oznaczało to, że dziennikarze dostaliby namiar na historię. Kobieta mogła usłyszeć, że byli w okolicy i uciec.

Brawn 131

Flame obserwował wychodzących mężczyzn. ONG bardzo się bało, że gdyby wydało się, że mogą mieć dzieci z ludźmi, spowodowałoby to wiele problemów. Ufali grupie specjalnej, ale tabloidy oferowały zbyt dużo pieniędzy, żeby niektórzy oparli się pokusie. Trzymanie tych informacji znanych tylko Gatunkowi i ich partnerkom po prostu było konieczne. Wszyscy, którzy znali prawdę, byli osobiście zaangażowani aby chronić ten sekret. Zamknął frontowe drzwi i przekręcił zamek, znalazł dobre miejsce, żeby czekać i oparł się o wewnętrzną ścianę. Miał cierpliwość. ***** Bekka uśmiechnęła się i pogłaskała brzuch, kiedy dziecko kopnęło delikatnie. Była pewna, że tym właśnie było utrzymujące się uczucie trzepotu. Uszczęśliwiało ją to za każdym razem, zapewniając, że wszystko było w porządku w jej brzuchu. - Wiem. - Podniosła rękę by chwycić kierownicę w obie. - Ta polna droga jest trochę wyboista i do bani. Czujesz to, prawda? - Zwolniła trochę na drodze do jej domku. Mówienie do dziecka stało się jej ulubioną rozrywką. - Jesteśmy prawie w domu. Zaparkowała z przodu przy drzwiach, wyłączyła silnik i odpięła pas. Wysiadła, przeciągnęła się trochę i pokręciła tyłkiem. Podskakiwanie w kółko na nieutwardzonej drodze zawsze sprawiało, że czuła zadek trochę odrętwiały. Pchnęła zatrzasnąć drzwi, otworzyła tylne pasażera i pochyliła się chwycić dwie torby z zakupami ze sklepu spożywczego. - Głodny? Ja umieram z głodu! Opuściliśmy śniadanie, kiedy zabrakło mleka a dojazd do miasta trwał dłużej niż normalnie przez tą ciężarówkę do przewozu drewna, która blokowała drogę. Nie miałam jak jej wyprzedzić. Podniosła torby, użyła biodra do zamknięcia drzwi i weszła po stopniach na werandę, uważając, żeby się nie potknąć. Krzesło obok drzwi przyjęło jedną torbę, kiedy użyła kluczy by dostać się do środka, obróciła się i znowu złapała torbę. Stopą pchnęła drzwi i zamknęła za sobą. - Chcę wielgachnego steka. Czy to nie brzmi dobrze? I mleko. - Weszła do kuchni, postawiła torby na blacie i sięgnęła do jednej z nich po paczkę mięsa. - Przepraszam za burczenie brzucha, które słyszysz. - Zachichotała. - Zakładam, że dość głośno jest tam gdzie jesteś, bo ja słyszę go tutaj. Złapała patelnię postawiła na kuchence, przeciągnęła na przedni palnik i rozerwała plastik. Głodna było niedopowiedzeniem. Głód wydawał się dręczyć ją stale. Rzuciła stek na patelnię a opakowanie wyrzuciła do kosza obok kuchenki. - Pięć minut maluchu. Będziemy siorbać mleko i pałaszować T-bone’a 9 .

Odwróciła się żeby odłożyć resztę zakupów i ruch sprawił, że gwałtownie sapnęła. Wysoki mężczyzna, ubrany w dżinsy i czarną koszulkę wszedł do jej kuchni od strony jadalni. Przerażenie ogarnęło ją natychmiast. Nie zamknęła drzwi na klucz kiedy weszła do domu i jej przerażone spojrzenie poderwało się do jego twarzy. - O cholera, - mruknęła. To nie był tylko jakiś przypadkowy obcy kierujący się chęcią okradzenia jej lub zabicia. Był Nowym Gatunkiem. Jego lekko rudawe włosy były rozwiane przez wiatr, a jego kocie oczy mrużyły się na nią. Powoli uniósł ręce dłońmi na zewnątrz. 9 T-bone - stek w kształcie litery T, złożony z polędwicy, rostbefu i kości rozdzielającej te dwa mięśnie.

Laurann Dohner 132

- Spokojnie kobieto. Nie jestem tutaj, żeby cię skrzywdzić. Przyszedłem porozmawiać. Doktor Trisha mnie wysłała. Jestem Flame. Nie bądź zaniepokojona. Bekka cofnęła się. Zaniepokojona? Nowy Gatunek był w jej domku. Jej ręce rzuciły się ochronnie na brzuch i jego spojrzenie opadło tam widząc jej reakcję. Spojrzał na nią, trzymał jej wzrok i pozostał tam, gdzie stał. Cofnęła się więcej. - Ostrożnie. Za tobą jest gorąca patelnia. - Napiął się. - Nie poparz się. - Wynoś się, - szepnęła z walącym sercem. Przestała się ruszać, ale panikowała w środku. Popełniła ogromny błąd zawierzając tej lekarce, i oczywiście namierzali jej rozmowę telefoniczną. Musieli to zrobić skoro ją odnaleźli. Dowód stał w jej kuchni i przyglądał się jej. - Doktor Trisha martwi się. Jesteś bezpieczna i nikt cię nie skrzywdzi. Ona po prostu chce się upewnić, że ty i dziecko jesteście w porządku. Przyleciała do Rezerwatu dwa dni temu, po waszej ostatniej rozmowie. Nie śledziła twojej rozmowy telefonicznej. My to zrobiliśmy z lokalnej wieży komórkowej przekazującej połączenia. Nie bądź na nią zła. Ona nie złamała obietnicy, ale nie miała kontroli nad tym co my zrobiliśmy. - Jego spojrzenie znowu obniżyło się do brzucha i wciągnął głęboko powietrze. - Twoje dziecko jest Nowym Gatunkiem i potrzebujesz specjalnej opieki podczas ciąży. - Po prostu zapomnij, że mnie znalazłeś i odejdź, - Bekka błagała, gdy mrugała żeby odgonić łzy. – Po prostu zostaw mnie w spokoju. Jeszcze raz spotkał jej spojrzenie i smutek wypełnił jego egzotyczne oczy. - Nie mogę tego zrobić. Ty i twoje dziecko musicie zobaczyć się z lekarzem. Jesteś w około połowie ciąży. Gdybyśmy zostawili cię samą przeżyłabyś szok, gdy nadejdzie piąty miesiąc. To czas kiedy twoje dziecko osiągnie pełny termin. Usta Bekki rozdziawiły się. Zajęło jej chwilę zanim ochłonęła. Domyślała się, że dziecko

może rozwijać się szybciej, ale nic nie przygotowało jej na to. - Co? - To dziecko jest Gatunkiem. To będzie mężczyzna, będzie wyglądał jak Gatunek i urodzi się po około pięciu miesiącach, to pełny termin. Rozwijamy się szybciej. Powiedziałaś lekarce dość by wiedziała, że ojciec dziecka jest taki jak ja. Jestem z kotów. Dziecko będzie miało cechy takie jak ojciec. Nie będziesz w stanie przejść z dzieckiem obok kogoś, żeby po jednym rzucie oka nie wiedział kim ono jest. Grupy nienawiści ruszą za tobą i twoim dzieckiem. Będą starali się zabić was oboje. Mercile Industries również może przyjść po ciebie i twoje dziecko. – Przerwał. - Niektórzy pracownicy nadal są na wolności unikając aresztowania, będą polowali i mogą próbować wykorzystać was oboje jako siły przeciwko nam, albo gorzej. Nie przychodząc do nas narażasz siebie i dziecko na poważne niebezpieczeństwo. Nigdy nie skrzywdzimy ciebie ani twojego dziecka. Nigdy ci go nie odbierzemy. Twoja patelnia się pali. Mogę wyłączyć pod nią ogień? Bekka odwróciła głowę, zobaczyła unoszący się dym i w końcu zarejestrowała zapach spalonego mięsa. Wyciągnęła rękę i wyłączyła. Odsunęła się od kuchenki, ale utrzymywała dystans od niego. Pozostał nieruchomo, nie ruszając się, gdy obserwowała go czujnie. - Nikt nie wie o tym dziecku. Zadałam sobie wiele trudu, żeby się ukryć. Jest mi dobrze tu gdzie jestem i możesz odejść. Brawn 133

Nowy Gatunek zmarszczył brwi. – Rezerwat jest piętnaście mil stąd. Pozwól mi zabrać cię tam, żeby doktor Trisha mogła zbadać ciebie i dziecko. Jeśli odmówisz, umieścimy po prostu oddział ochrony wokół domu, żeby zapewnić bezpieczeństwo tobie i dziecku. To nie podlega dyskusji. Ty i dziecko musicie być chronieni całą dobę. Przebywanie tutaj jest dla ciebie bardziej niebezpieczne, ale nigdy nie zmusimy cię do życia w niewoli. Wiemy o tym wszystko. Potrząsnęła głową. - Nie mogę iść z tobą i nie możesz przysłać tu ludzi, żeby mnie chronili. Nie rozumiesz. Nie znam cię, i to jest dobre, ale wybuchnie piekło, jeśli ktoś mnie rozpozna. – Ogarnęło ją przerażenie. - Czy w pobliżu są jacyś ludzie, czy jesteś tylko ty? - Tylko ja. - Dzięki Bogu! – Znowu mogła oddychać. - Proszę zapomnij, że mnie znalazłeś i idź. Najgorsze, co możesz zrobić to przysłać tutaj oddział ochrony. Przysięgnij mi, że tego nie zrobisz. - Wyjaśnij dlaczego to jest niebezpieczne. To ma cię chronić. Dziecko kopnęło mocno. Bekka drgnęła i potarła brzuch. Mężczyzna Nowego Gatunku uśmiechnął się nagle, gdy spotkał jej wzrok. - Widziałem to. On jest silny. Trisha mówiła, że kiedy była w szesnastym tygodniu czuła się jakby jej syn chciał wykopać sobie drogę na zewnątrz.

Szok przetoczył się przez Bekkę. - Doktor Trisha? Flame skinął głową. - Wolno mi powiedzieć. Potwierdza się, że jesteś w ciąży z jednym z mojego rodzaju. Ona ma syna, nazywa się Forest i jest Gatunkiem. Trisha jest żoną jednego z nas. Miała swoje dziecko po dwudziestu tygodniach. Chciałabyś zobaczyć jej syna? Chciałabyś zobaczyć, kogo twoje dziecko będzie przypominało? Gatunki są słodkie jako niemowlęta. On jest miksem psowatych, więc jego rysy są nieco inne, ale myślę, że będziesz mniej przerażona mając dziecko Gatunku jeśli zobaczysz Foresta. Kradnie serca wszystkich. - Nie mogę iść. Musisz wyjść i nie pozwól im wysłać kogoś jeszcze. Zmarszczył brwi. - Musisz iść do lekarza. Jesteś przerażona. Czuję twój strach. Proszę przestań się bać. Raczej zastrzeliłbym sam siebie niż spowodował ci jakąś krzywdę. Jak się nazywasz ? Szukaliśmy, ale nie mogliśmy znaleźć niczego z twoim nazwiskiem. - My? - Jej strach wzrósł. Flame zmarszczył brwi. - Jesteś przerażona. - Nagle zbladł. - Czy jeden z nas wyrządził ci krzywdę? - Jego uwaga szarpnęła się do brzucha, a potem z powrotem do jej twarzy. - Czy ojciec dziecka cię skrzywdził? Zmusił cię? Potrząsnęła głową. Zmarszczenie brwi Flame’a pogłębiło się. Ale się boisz. Dlaczego? Spojrzała mu w oczy. - Nie chcę, żeby ojciec mojego dziecka wiedział. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Mam dość kłopotów, bez zajmowania się kiepską sytuacją z nim. Nie chcę też, żeby moja rodzina wiedziała. To… skomplikowane. - Jesteś przerażona. Powiedz mi natychmiast dlaczego. Laurann Dohner 134

Przygryzła wargę. - Nie mogę. Powiedzmy, że moja rodzina jest w pozycji, żeby zranić ojca dziecka i chociaż nie jestem jego fanką, nie chcę, by cokolwiek mu się stało. Nie chcę też, żeby moje dziecko dorastało bez jakiejkolwiek rodziny, ponieważ moja będzie w więzieniu za morderstwo. Musisz po prostu odejść. Flame patrzył na nią, i jego rysy złagodniały. – Nie pozostawiasz mi innego wyboru jak przeprowadzić to w sposób jaki nie zamierzałem. Nie będę na nowo rozważał innego sposobu i nie zostawię cię bez ochrony. Byłem pewny, że mogę cię namówić byś ze mną poszła, ale teraz widzę, że jesteś zdeterminowana zostać. – Jeszcze raz spojrzał na jej brzuch, wziął głęboki oddech, i jego wzrok stwardniał, gdy spotkał jej oczy. - Bardzo mi przykro. Nie bój się, ale idziesz ze mną. Zobaczysz się z lekarzem, będziesz miała całodobową ochronę i to nie podlega dyskusji. Tak czy inaczej bez wątpienia jesteś w skrajnym niebezpieczeństwie i dobrze się stało że ciebie znaleźliśmy.

Proszę nie walcz ze mną. Pomyśl o swoim dziecku. - Ruszył. Bekka cofnęła się i jej tyłek trafił w blat. - Nie. W czterech długich krokach miał ją, i jego ręce z ostrożnością delikatnie chwyciły jej ramiona. - Helikopter nadlatuje. Usłyszałabyś go za chwilę i wiedziałabyś, że planowałem cię zabrać, czy zgodziłaś się czy nie. Nie chcę wywołać u ciebie strachu i pamiętaj, nikt nie zamierza cię skrzywdzić. Lecimy do Rezerwatu gdzie Trisha obejrzy ciebie i dziecko. Nie masz co do tego wyboru. Zachowaj spokój dla dziecka. - Puść mnie do cholery!- Bekka krzyknęła i próbowała się wykręcić. Nagle puścił ją i z łatwością podniósł w kolebce ramion. Bekka krzyknęła wbijając paznokcie w jego koszulkę. - Postaw mnie. - Nie szarpała się, zbyt przestraszona, że ją upuści a był wysoki. Byłoby to długie spadanie na podłogę. - Pomyśl o dziecku, - warknął głośno. – Odpręż się i spowolnij oddychanie. Spokój. Przerażenie uderzyło w Bekkę, ale przestała szarpać jego koszulkę. Jednak jej palce zacisnęły się w pięść na materiale, przylgnęła do niego i próbowała znaleźć słowa, które sprawią, że wielki Nowy Gatunek postawi ją w dół. - To jest porwanie! Taak. To nielegalne, a ty nie jesteś na terenie ONG. Jestem obywatelką Stanów Zjednoczonych i odmawiam pójścia z tobą. Nie możesz tego zrobić. To niezgodne z prawem. Spojrzał na nią i uniósł brew, gdy wynosił ją z domu. – Jestem świadom niektórych twoich praw. Posiadając coś fizycznie jest się w lepszej sytuacji niż ten kto rości sobie do tego prawo, a ja mam ciebie. - Poprawił ją w swoim uścisku, żeby zabezpieczyć ją mocniej na jego szerokiej klatce piersiowej. - Jesteście bezpieczni. Wiedziała, że nie może od niego uciec, a on nie zamierzał zmienić zdania. Badała jego przystojną twarz, nie widziała tam gniewu, ale czysta determinacja była łatwa do odczytania. Flame zabierał ją do Rezerwatu choćby nie wiem co miało się stać. Usłyszała zbliżający się helikopter jak doszedł do frontowych drzwi. Były teraz szeroko otwarte, coś co musiał zrobić zanim zaskoczył ją w kuchni, i co budziło jej podejrzenia, że od początku planował wynieść ją na zewnątrz. Proszę, tylko nie pilot mojego taty , modliła się w milczeniu, patrząc na lądujący między linią drzew a jej wynajętym domkiem helikopter. Poznała pilota ojca, ale nie pamiętała jego imienia. Jednak on z pewnością by ją pamiętał. Ojciec pochwalił się, że trzyma jej zdjęcia w swoim biurze w pracy. Pilot mógł zapomnieć ją z krótkiego spotkania jakie mieli w domu ojca, ale patrzenie niemal każdego dnia na jej zdjęcia zmuszało kogoś do nauczenia się jej twarzy. Ulga przetoczyła się przez nią, gdy zobaczyła pilota helikoptera. Był dużo starszy niż pilot ojca, i nie był kimś kogo kiedykolwiek wcześniej widziała. Otworzyły się tylne drzwi. Znowu się spięła, modląc się, żeby żaden z członków zespołu zadaniowego nie był w środku. Wyskoczyło dwóch mężczyzn Gatunku. Nikogo innego nie było w środku brzucha helikoptera i rozluźniła się. Jak na razie wciąż była bezpieczna i nieznana. Ojciec nie dostanie żadnego telefonu, który

wywołałby w szał. Brawn 135

Flame zniósł ją po schodach werandy i zwrócił się do dwóch oficerów ONG, którzy stanęli obok czekającego helikoptera. – Zabierzcie jej rzeczy i zamknijcie domek. Ma żywność na blacie, którą trzeba odłożyć na miejsce. Helikopter wróci po was za pół godziny, - krzyknął. Mężczyźni skinęli głowami. Bekka spojrzała na nowe twarze, żadna znajoma, i sapnęła, gdy nagle chwycili Flame’a pod ramiona. Dźwignęli go, z nią wciąż tkwiącą w jego silnych ramionach z ziemi i do helikoptera. Flame pochylił głowę, przeniósł ją do ławki i usiadł. Drzwi zamknęły się. Poprawił ją, żeby opasać swoim pasem, ale uważał żeby cały czas trzymać jedno ramię wokół jej żeber, na wypadek, gdyby rzuciła się do ucieczki. Rozważała to, ale helikopter wystartował. Było już za późno, a ona pragnęła by nie było tak głośno w środku. Chciałaby spróbować przekonać go, żeby zabrał ją z powrotem, nawet jeśli było to bezcelowe. Facet był uparty, a ona dobrze znała ten typ. Obraz taty przemknął jej przez głowę. On zamorduje Brawna, wpadnie w szał i być może nawet zabije inny Gatunek. Nie było szans, by uwierzył, że nie została zmuszona do seksu z Brawnem. Nawet gdyby zaakceptował fakt, że czuła do niego pociąg, w oczach ojca, okoliczności, uczyniły jej zgodę nieważną. Pojawiło się wspomnienie drugiego dnia po tym, jak wróciła do domu po swoich przeżyciach. Ojciec wszedł nagle do jej domu, przytulił ją mocno, odsunął się i z uwagą badał jej twarz. Jego słowa wciąż ją straszyły. - To było dla mnie piekło na ziemi, kiedy zostałaś porwana dziecko. Przysięgałem ich chronić, ale niech mnie diabli, jeśli nie zabiłbym Nowego Gatunku, gdyby tamci wzięli cię do jakiegoś rodzaju projektu z rozmnażaniem. I nie obchodziłoby mnie, czy byli pod wpływem narkotyków, czy że też byli ofiarami. Jesteś moją dziewczynką i każdy jeden, który by cię tknął musiałby zginąć. Nie mogłem zmrużyć oka, wiedząc, że jesteś tam bezbronna i przerażona. Nie mogłem znieść myśli, że któryś położył na tobie ręce. Skłamała i zapewniła go, że nic się nie wydarzyło, ale nie chciał przestać powtarzać w kółko co by zrobił. Stała tam i pozwoliła mu znowu się przytulić, wiedziała, że zdecydowany jest pójść do więzienia, żeby pokazać jej swoją wersję miłości i była przerażona, co by zrobił, gdyby kiedykolwiek dowiedział się, że kochała się z Brawnem. Helikopter trafił na trochę turbulencji, wyciągając ją z zamyślenia i uderzyła panika. Doktor Trisha rozpozna ją przy drugim spotkaniu. Była lekarką, która badała ją po uratowaniu z tamtej piwnicy magazynu. Obróciła głowę, by spojrzeć na Flame’a. - Nie możesz mi tego zrobić. Puść mnie, do cholery. Nic nie rozumiesz. - Krzyczała żeby być słyszaną, poznała, że złapał słowa i to ją zachęciło. - Proszę? Wyglądał na skruszonego, ale potrząsnął głową. Zacieśnił uścisk na niej tak, jakby obawiał się, że spróbuje wstać i biec do drzwi. Nie była głupia ani samobójczynią. Więcej turbulencji zatrzęsło nimi nieprzyjemnie i Bekka nagle poczuła się chora. Rzuciła dłoń do ust przykryć je.

Flame zaklął i uniósł ją na kolanach, trzymając ją cale nad nim, żeby zmniejszyć ruch lotu. Zamknij oczy i oddychaj przez nos, - nakazał głośno. Zmienił swój chwyt na tyle, by złapać jej nadgarstek i nacisnął kciukiem na skórę, na jej puls. To rozproszyło Bekkę wystarczająco, że nudności zelżały chociaż nie za wiele. Jego uścisk na niej był bardzo delikatny, niemal przypomniał jej Brawna. Zamknęła oczy i ukryła twarz w jego szyi. Jego ciepła skóra, silne ramiona i potężne ciało również było niesamowicie podobne do Brawna. - Jesteśmy prawie na miejscu, - Powiedział Flame na tyle głośno, by być słyszanym. – Trzymam cię i już prawie koniec. Myśli Bekki szalały. Brawn niedługo dowie się o dziecku. Ojciec mówił jej, że jest członkiem Rady. Zostanie poinformowany, że jest w Rezerwacie, gdy tylko pozna ją doktor Trisha. Łzy napłynęły jej do oczu i nienawidziła, jak niektóre z nich spłynęły na szyję Flame’a. Przytulił ją głową, prawdopodobnie próbując pocieszyć, a to tylko pogorszyło sprawę. Laurann Dohner 136

Nie chciała widzieć Brawna. Nie zadzwonił i nadal ją bolało i złościło, że znaczyła dla niego tak niewiele, kiedy wierzyła, że dzielili coś wyjątkowego. Będzie zszokowany wiadomością, że jest w ciąży, prawdopodobnie będzie tak wstrząśnięty jak ona była, ale martwiła się, że będzie też wściekły. Najgorszy scenariusz to, że Brawn może chcieć zabrać jej dziecko. Flame mówił, że tego nie zrobią, ale wiedziała dość o Nowych Gatunkach, by wiedzieć, że większość przepisów prawa nie stosuje się do nich. Mogą ją po tym jak urodzi, po prostu wrzucić poza mury ONG i nie dopuścić by kiedykolwiek znowu zobaczyła swoje dziecko. Kto ich powstrzyma? Uznano ich ziemię za suwerenne terytorium. Nie odpowiadali przed nikim, mieli swoje własne prawa. Oczywiste było, że ona guzik obchodziła Brawna, ale może chcieć dziecka. Więcej łez wypłynęło i pomysł ojca zabijającego Brawna, nie wydawał się już taki straszny. Zmusiła swój umysł do zatrzymania tej linii rozważań. Nie ufała mężczyznom, kłamali i udawali kogoś, kim nie byli. Nauczyła się tej bolesnej, przykrej lekcji ze swojego pierwszego małżeństwa. Nigdy nie uznałaby dużego, nieustraszonego Nowego Gatunku za dupka, ale była w błędzie. Miał powód żeby wrócić do jej domu - zebrać swoje rzeczy, mogliby więc porozmawiać osobiście po tym, jak zostali uwolnieni, ale on uniknął całej sprawy wykorzystując jej ojca do spakowania rzeczy. Chciał całkowicie zapomnieć o Becce i o tym, co się między nimi wydarzyło. Przesłanie było głośne i wyraźnie, mocno dla niej bolesne. Helikopter usiadł, uderzył twardo w ziemię i otrząsnęła się ze swoich myśli o Brawnie. Flame wstał, schylił głowę i podszedł do drzwi, które otworzyły się z zewnątrz zanim do nich dotarli. Bekka podniosła głowę, spojrzała mu w oczy i mogła przysiąc, że zobaczyła tam litość. Odwróciła głowę rozejrzeć się na zewnątrz, zaniepokojona, że może czekać ktoś kto ją zna. Zamiast tego stała tam kobieta Nowego Gatunku i uśmiechała się. Była wysoka, umięśniona i nosiła mundur ONG. Jej utkwione w brzuchu Bekki spojrzenie nie pozostawiało wątpliwości, że kobieta wiedziała o jej ciąży. Zżerał ją niepokój, że słowo może się rozejść na tyle daleko, żeby

dotrzeć do ojca, ale jak do tej pory nie sądziła, by znali jej imię. Jednak to była tylko kwestia czasu. Dwóch samców Nowego Gatunku zaskoczyło ją, kiedy podeszli z każdej ze stron otwartych drzwi i wyciągnęli ręce w górę. Bekka nie wiedziała, że tam są. Po raz kolejny Flame został chwycony pod ramiona i uniesiony. Mężczyźni postawili go delikatnie na nogach. Rudowłosa kobieta Gatunku błysnęła im uśmiechem w podziękowaniu. Jej porywacz ruszył w stronę czekającego czarnego SUV-a, a ona wykręciła głowę ponad jego ramieniem, żeby przyglądać się podążającej za nimi kobiecie. Kiedy odeszli wystarczająco daleko, helikopter poderwał się jeszcze raz. Bekka szarpnęła głowę z powrotem do przodu, by uniknąć pędu powietrza z wielkich łopat. - Miło mi cię poznać, - Kobieta Gatunku zawołała, spiesząc się ich dogonić. - Nazywam się Pink (Różowy). Bekka spotkała oczy kobiety. Spotkała tylko kilka kobiet Nowego Gatunku, ale były bardzo atrakcyjne, jeśli te, które widziała do tej pory były wskazówką. Mężczyźni byli czasami fotografowani, ale nigdy kobiety. Rozpowiadano, że musiały wyglądać całkiem paskudnie skoro były ukrywane przed aparatami fotograficznymi. To tylko dowodziło jak krzywdzące mogą być plotki. - Jak się nazywasz? Bekka otworzyła usta, ale potem je zamknęła. - Mów do mnie Screwed 10 . Kobieta zamrugała, jej uśmiech zgasł, a wzrok spadł do zaokrąglonego brzucha Bekki. - Na pewno byłaś w pewnej chwili, żeby być w tym stanie.

10 screwed – ma kilka znaczeń i form, m.in.: w kłopotach po uszy jak i …wydymana - jak przyjęła Pink. 10a screwed - być w wielkich tarapatach, po uszy w gównie, mieć kłopoty, przerąbane, przesrane itp.

Brawn 137

Bekka roześmiała się nagle, nie mogąc się powstrzymać i natychmiast polubiła kobietę. Taak. Na tak wiele sposobów. Przepraszam. To było niegrzeczne z mojej strony. Po prostu jestem w masie kłopotów i mam naprawdę zły dzień. - Jesteś tu bezpieczna. - Pink uśmiechnęła się znowu. – Nikt cię nie skrzywdzi. Ty i twoje dziecko jesteście mile widziani w ONG i jesteście uważani za rodzinę. Twoje dziecko jest Nowym Gatunkiem, a ty jako matka również jesteś uznana za takową. - Dziękuję. Po prostu to właśnie miałam na myśli. – Poruszyło ją, że obcy starali się być tak mili. Naprawdę jednak pragnęła, żeby tylko pozwolili jej odejść. To byłoby najlepsze ze wszystkiego, ale nie miało się zdarzyć. - Dokąd idziemy? - Do Centrum Medycznego - Odpowiedział Flame czekając, aż Pink otworzy tylne drzwi,

by mógł ulokować Bekkę w fotelu. - Doktor Trisha czeka na ciebie. Bekka obróciła głowę żeby spojrzeć na otwarty teren z masą trawy i mnóstwem drzew w oddali. Nigdy nie była w Rezerwacie. Żadne jego zdjęcia nigdy nie zostały opublikowane, a wszystkie helikoptery i samoloty miały zakaz nad nim latania. ONG strzegło swojego miejsca zamieszkania z wyraźnym oddaniem. Pink obeszła SUV-a żeby prowadzić, a Flame wspiął się na tylne siedzenie z Bekką, jakby niepokoił się, że spróbuje uciec. Nie przyniosłoby to niczego dobrego. Wiedziała o murze bezpieczeństwa całkowicie otaczającym ogromny teren Rezerwatu, i że nigdy nie ucieknie. Jechali powoli, w kierunku budynków, które znajdowały się w zasięgu wzroku. Bekka przyglądała się dwupiętrowemu budynkowi, przed którym zaparkowali. Ten nie miał od frontu ściany ze szkła jak Centrum Medyczne w Ojczyźnie. Budynek miał małe, przyciemniane okna wysoko nad ziemią. Flame otworzył drzwi SUV-a, wyślizgnął się i wyciągnął rękę by jej pomóc. Jego kocie oczy wpatrywały się w nią ponuro. - Mam cię nieść czy dalej wolisz iść sama ? Zawahała się. - Masz broń? Zamrugał. - W kaburze przy kostce, ale nie zdołasz mi jej zabrać. - Czy mógłbyś po prostu mnie zastrzelić? Uwierz mi. Tak byłoby lepiej dla nas wszystkich. Pink zaśmiała się okrążając przód SUV-a. – Ona jest Screwed (W kłopotach po uszy) . Bekka skinęła głową. – Dokładnie tak. Flame nie był rozbawiony, gdy westchnął i sięgnął po Bekkę. Pacnęła go po rękach. - Pójdę. Potrafię chodzić sama. Flame trzymał się blisko, kiedy Bekka zsunęła się z fotela i stanęła. Pink trzymała się kilka kroków dalej, ale Nowe Gatunki pozostały po obu jej bokach, prawdopodobnie martwiąc się, że ucieknie. Mieli powód do zmartwienia, przyznała Bekka, kusiło ją spróbować. Zapadła jednak rzeczywistość i uniosła brodę. Nie było sposobu, by uniknąć tego, co czekało w środku. Zrobiła niepewny krok, potem następny, czując się jak skazaniec. Flame otworzył drzwi i wprowadził ją do środka. Bekka zeszła ze słońca do klimatyzowanej, wielkiej poczekalni. Była zupełnie pusta, witała ją cisza i odbierało się to trochę upiornie. - Trisha kazała wszystkim odejść, - Pink poinformowała ją łagodnie. - Wyrzuciła personel ludzki i Nowego Gatunku. Chciała byś czuła się bezpiecznie. Zabieramy cię do pokoju badań, gdzie może się upewnić, że z tobą wszystko w porządku i planuje spojrzeć swoją maszyną na dziecko. Mówiła, że to będzie dobre dla ciebie, móc zobaczyć swoje dziecko na monitorze.

Laurann Dohner 138

Bekka czuła jakby jej nogi były wypełnione piaskiem, gdy stawiała każdy krok przez recepcję i dalej korytarzem. Dostrzegła lekarkę. Trisha stała tyłem do Bekki, blond włosy miała związane w kucyk i rozmawiała z wysokim mężczyzną Nowego Gatunku z podszytymi jasnymi pasemkami włosami. Uśmiechał się do Trishy, pochylił się i zasadził lekarce pocałunek, który był dużo więcej niż przyjacielski. Flame odchrząknął. - Wybaczcie, że przerywam gołąbeczki, ale ona jest tutaj. Nie podała swojego imienia, i opierała się, żeby przyjść. Mężczyzna Nowego Gatunku wypuścił Trishę, a ona powoli odwróciła się. Bekka spotkała jej wzrok i patrzyła jak oczy lekarki rozszerzają się rejestrując rozpoznanie. Natychmiast odwróciła się do mężczyzny, którego całowała. - Lepiej zadzwoń do Justice’a i powiedz mu, żeby przybył tu niezwłocznie. Zamknij Centrum Medyczne na klucz i mów wszystkim, że mamy kryzysową sytuację. Nikt nie wchodzi ani nie wychodzi Slade. Żadnych ludzi blisko niej, kropka. Żadnych. A zwłaszcza nikogo z grupy specjalnej. Zmarszczył brwi i spojrzał na Bekkę. – Dlaczego ? Trisha wpatrywała się w Bekkę. - To mój mąż, Slade. Slade, poznaj Rebekkę Oberto. To jedyna córka Tima Oberto, ta, którą przechwala się dookoła. Ta, która jest w Europie. Pokazywał mi pocztówkę, którą dostał od niej dwa tygodnie temu. Zawiadom Jastice’a, do cholery. Mamy większy problem, niż myśleliśmy.

Brawn 139

Rozdział czternasty

Bekka zdołała utrzymać się na nogach, ale czuła, że kolana trochę się trzęsą. Jej sekret się wydał, przynajmniej dla ludzi w tym pomieszczeniu i zamrugała by odgonić łzy. Początkowo nie padły żadne słowa. Po prostu stała, i próbowała zapanować nad mdłościami. Żołądek skręcał się z nerwów i strachu. Slade zmarszczył brwi i przyglądał się Becce ponuro. - Ona nie wydaje się być w Europie.

- Nie, - zgodziła się Trisha. – Powinnaś była powiedzieć nam od razu Rebekka. Jak w takim razie wysyłałaś swojemu tacie pocztówki? - Mój zmarły mąż ma tam rodzinę i poprosiłam o kilka przysług. - Bekka zamrugała odganiając łzy. – Po prostu pozwól mi odejść. Mam pieniądze i mogę zniknąć jeszcze raz. Mój ojciec ... - Przerwała, błagając Trishę wzrokiem. - On nie może się o tym dowiedzieć. Wpadnie w szał i nie odpuści. Będzie łaknął krwi i wiemy czyjej będzie chciał. Będzie go winił za tknięcie mnie niezależnie od tego, że działo się to za obopólną zgodą. On nigdy nie jest rozsądny jeśli chodzi o mnie. Po prostu pozwól mi odejść i zakończmy to teraz, zanim rozwinie się w pełny koszmar. - Nie możemy Rebekka. To dziecko musi być tutaj gdzie jesteś bezpieczna. Czy Flame nic ci nie powiedział, czego możesz oczekiwać po ciąży? Pełny termin rozwoju dziecka Nowego Gatunku to około dwadzieścia tygodni. Jesteś w którym? Ósmym tygodniu? - Trisha postąpiła krok do przodu. - Dziewiątym. - Jesteś prawie w połowie ciąży. To dlaczego jest widoczna i możesz czuć ruchy dziecka. Mam syna ze Slade’em. Zmieniona genetyka Nowych Gatunków jest silna i dominuje wszystko, więc dziecko będzie płci męskiej i będzie miało fizyczne cechy Nowego Gatunku. Nie możesz po prostu mieć tego dziecka i ukryć je. Twój ojciec będzie musiał się dowiedzieć w pewnym momencie chyba, że zamierzasz kłamać i powiedzieć, że zostajesz w Europie na zawsze. - Czasami fantazjuję o upozorowaniu sfingowaniu mojej śmierci.

wypadku samochodowego i ewentualnym

Trisha wygięła w łuk brwi. Bekka wzruszyła ramionami. - Nie miałam wszystkiego aż tak zaplanowanego. Coś jakby próbowałam żyć z dnia na dzień, żeby unikać stresu. – Potarła ręką nabrzmiały brzuch. - Myślę o tym i taak, stresuję się. Wiem, że to nie jest dobre dla dziecka. - Musimy poinformować ojca dziecka Rebekka. - Nie - Bekka potrząsnęła głową. - To moje dziecko. - Musimy. Twój tata dowie się w którymś momencie i wiesz co zrobi. Ruszy za nim. Sama tak powiedziałaś. Przynajmniej musi być ostrzeżony. Czy chciałabyś byśmy sprowadzili go tutaj, i dali ci możliwość powiedzenia mu osobiście ? Bekka jeszcze raz mocno potrząsnęła głową. - Nie mamy sobie nic do powiedzenia. Nie mogę cię powstrzymać od powiedzenia mu, ale jeśli to zrobisz, nie chcę od niego niczego za wyjątkiem tego, żeby trzymał się ode mnie z daleka.

- Winisz go za to co się stało? - Twarz Trishy zbladła. - On też był ofiarą. - Wiem o tym i nie dlatego nie chcę się z nim widzieć. Po prostu powiedz mu, że niczego od niego nie chcę, oprócz tego by trzymał się ode mnie z daleka. Zostałam pozbawiona wyboru przyjść tu, czy nie. Proszę, nie zmuszaj mnie również do zobaczenia się z nim. Proszę. - Bekka nienawidziła, że łzy napłynęły jej do oczu. Hormony i strach o to co się stanie, bardzo wzburzyły jej emocje i zbierały swoje żniwo. – Czy jeszcze nie dość musiałam sobie z tym radzić? Laurann Dohner 140

Trisha wahała się, wyglądała na niepewną, ale potem wypuściła oddech. - Chodźmy spojrzeć na dziecko i sprawdzić ciebie. Tym zajmiemy się w pierwszej kolejności, a resztą będziemy martwić się później. Dlaczego nie wejdziesz do środka i nie zdejmiesz z siebie wszystkiego? Będę tam za minutę. Bekka ponuro kiwnęła głową i weszła do pokoju badań. Zamknęła drzwi i w sekundę była sama, oparła się o nie i zamknęła oczy. Chcieli powiedzieć Brawnowi i ojcu prawdę. Rzecz, nad którą tak ciężko pracowała, żeby do niej nie dopuścić legła w gruzach. Jak mogłam tak to schrzanić . Cholera. Cholera. Cholera. Położyła dłonie na brzuchu i pogłaskała. Dziecko poruszyło się i wiedziała, że przynajmniej jedna rzecz w jej świecie była w porządku.

Flame zmarszczył brwi. - Wiesz kim jest ojciec jej dziecka ? - Patrzył na Trishę, czekając na odpowiedź. Skinęła głową. - Nie mów nikomu, kto jest ojcem, dopóki on nie zostanie poinformowany w pierwszej kolejności. Do diabła, ta informacja jest uznana za całkowicie tajną, więc on jest jedynym, którego poinformujesz. Słyszałeś ją. Nie powie mu sama. Musisz to zrobić Flame. Spojrzała na Pink. - Nikomu o tym ani słowa. Jesteśmy jedynymi, którzy będą wiedzieli oprócz Justice’a kiedy Slade do niego zadzwoni. Pink kiwnęła głową. Flame wahał się patrząc ponuro. – Komu mam iść przekazać szczęśliwą i szokującą wiadomość ? Trisha spojrzała na męża zanim zwróciła się do mężczyzny Gatunku. - Znajdź Brawna. Był zmuszony do dzielenia z nią klatki kiedy został porwany i mieli seks. To będzie ... - Trisha westchnęła nie mogąc znaleźć słów. Slade otoczył ją ramieniem. - Trudne dla wszystkich. - Kurwa mać! - Flame zaklął. - Myślę, że wiem gdzie jest. Dziś rano przy śniadaniu, zanim

wyszedłem na moją zmianę słyszałem jak kilka kobiet coś omawia. Pójdę teraz. - Zakręcił się, dostrzegł zszokowane oblicze Pink i całkowicie rozumiał tę emocję. Ruszył jak burza do drzwi. ***** Brawn podtańczył bliżej do jednej z kobiet szczęśliwy, że jest rozproszony. Spędził kolejną bezsenną noc, dzień na zbyt dużej ilości papierkowej pracy i miał nadzieję, że zmęczy swoje ciało dość by odpocząć. Breeze (Bryza,Wietrzyk) uśmiechnęła się do niego, zderzyła biodrami z jego i owinęła rękę wokół jego ramienia. - Dziękuję. - Za co? – Zakręcił nią, wygiął ciało, aż jej włosy niemal sięgnęły podłogi i poderwał do pionu. - Że zgodziłeś się przyjść ze mną. Czy to nie jest dobra zabawa? Musiał przyznać, że biło to na głowę gapienie się w ściany. - Tak. - Zabierasz mnie później na kolację. Zawahał się. - Zabierasz. Poznałam nowe powiedzenie. Ciągła praca bez czasu na zabawę ogłupia mężczyzn. - Roześmiała się. - Albo czyni ich nudziarzami. Tak czy inaczej potrzebujesz dobrej zabawy. Jesteś w złym humorze i warczysz na każdego. - Oparła się o jego pierś i zajrzała mu w oczy. Cały humor znikł. - Martwię się o ciebie. Jesteśmy przyjaciółmi. Zrobiłbyś to samo dla mnie. Brawn 141

Nie mógł odeprzeć jej słów. Pokiwał głową. - Jestem świadom. - Masz koszmary? Zmusił się do odwrócenia od niej wzroku. Śnił, ale nie chciał przyznać się, o czym. Powoli przesunął się do tyłu robiąc odstęp między ich ciałami. - Nie sypiasz dobrze. - Pogłaskała jego pierś przez koszulę. - Pomogę ci dziś w nocy. Zesztywniał. - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. - Unikałeś wszystkich odkąd zostałeś uratowany. – Uniosła brodę i zmrużyła ciemne oczy w determinacji. - Jestem winna ci przysługę. - Nie taką.

Przekrzywiła głowę. – Po prostu zabierz mnie na kolację i pozwól mi zadbać o ciebie. Potrzebujesz przyjaciela, a ja jestem w tym dobra. - Jesteś. - Przestań gadać i tańcz. Odepchnął swoje myśli i złapał ją za rękę, zakręcił nią i uśmiechnął się na sposób w jaki zachichotała. Widzieć ją, doświadczającą takiej radości z tak małej rzeczy rozjaśniło jego dzień. Była jedną z jego, z jego ośrodka badawczego, i to należało do jego pracy, żeby utrzymać ją szczęśliwą. Ruch zwrócił jego uwagę, kiedy Flame zamachał ramieniem z drugiego końca sali. Stał przy barze, wpatrując się bezpośrednio w oczy Brawna. Samiec miał ponury wyraz twarzy i od razu wiedział, że coś było nie w porządku. Przestał tańczyć i wypuścił Breeze. Flame szedł w jego kierunku, zatrzymał się w odległości dziesięciu stóp (3 m) i wszelkie wątpliwości, że samiec ma mu coś do powiedzenia odeszły. Brawn spojrzał na Breeze. - Wrócę. - Wątpię, - mruknął Flame. Brawn usłyszał go i rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. - Czy wydarzyło się coś złego? Zwołano spotkanie Rady ? - Nie - Flame wycofał się do baru i pomachał dając znak Houndowi (Hound-Ogar,Pies gończy) . - Daj mi dwa więcej proszę. Breeze zacisnęła palce na jego koszuli. - Bądź po mnie o szóstej Brawn. Nie każ mi siebie szukać. Zmusił się do uśmiechu i kiwnął głową. Puściła go, a on przesuwał się po obrzeżu tancerzy, żeby dotrzeć do mężczyzny. Flame podniósł dwa małe kieliszki zawierające ciemny płyn z baru gdzie postawił je Hound. Spotkał wzrok Brawna i kiwnął głową w kierunku drzwi. Cokolwiek się stało, było na tyle złe, że potrzeba było prywatności. Brawn wyprostował ramiona i miał nadzieję, że żaden Gatunek nie został zraniony. Podążył za Flame’em z baru. Mężczyzna szedł dalej, poprowadził go przez lobby hotelu i utrzymywał się daleko przed nim, aż dotarli na zewnątrz. Dezorientacja dziwnym zachowaniem Flame’a trzymała go wlokącego się z tyłu, dopóki nie przeszli od hotelu dobrej setki (30,48 m) wolnego trawnika przed nim. Flame okręcił się i podał jeden z kieliszków. - Wypij to. Brawn próbował powąchać żeby ustalić, co to było, ale Flame stał do niego pod wiatr. Spojrzał na ciemny napój, podniósł wzrok i zmarszczył brwi. - Co to jest? Laurann Dohner

142

- Whisky. Wziąłem tego dwa duże łyki jeszcze zanim zobaczyłeś, że próbuję zwrócić twoją uwagę. - Nie piję tych rzeczy. - Ja zwykle też nie, ale dzisiaj jest wyjątek. Zaufaj mi. Połknij. Będziesz tego potrzebował. Flame wypił szybko, warknął cicho i zacisnął w pięści puste szkło. - Po prostu przekaż mi złe wieści. Przypuszczam, że stało się coś strasznego. - Chcesz wiadomości? - Flame znowu pchnął do niego drinka. – Najpierw wychyl, a potem ci powiem. Rozdrażnienie błysnęło na chwilę zanim ogarnął go absolutny strach. Ktoś umarł. To musi być ktoś kogo znał. Przyjął małego drinka. Krzywo na niego spojrzał, ale podniósł do rozchylonych ust, zmusił rękę do przechylenia i okropny smak przepłynął przez usta, gdy połknął. - Fuj. Co za paskudztwo. - Otarł usta, i rzucił Flame’owi wściekłe spojrzenie. - Mów. Mężczyzna zawahał się. - Wyrzuć to. Nie torturuj mnie niewiedzą. - Powinieneś usiąść na tej ławce po twojej prawej. Brawn warknął na niego. - Nie rozkazuj mi i przestań grać na zwłokę. - Proszę usiądź. Mamy poważną sytuację w Medycznym. Brawn usiadł, tylko po to, by uniemożliwić mężczyźnie przeciąganie tego dłużej i nie wytłuc z niego informacji. Chociaż go kusiło. - Co się dzieje? Flame wolno odsunął się do tyłu, żeby dołożyć kilka stóp więcej między nimi. - Mamy w Medycznym ludzką kobietę, która jest w ciąży z dzieckiem Gatunku. Musieliśmy ją tropić i doprowadzić wbrew jej woli. Odmówiła przyjścia sama. - Słyszałem coś o tym. Powiedziano mi, że jakaś ludzka kobieta skontaktowała się z Ojczyzną mówiąc, że jest w ciąży z jednym z naszych samców, ale odmówiła naszej ochrony. Cieszę się, że została zlokalizowana. Znalazłeś ojca? - Tu leży problem. - Flame wpatrywał się w Brawna. - Kobieta odmówiła powiedzenia mu osobiście i do diabła, powiedziała, że nie chce go widzieć. Brawnowi nie spodobały się te informacje. – Chcesz żeby Rada zorganizowała spotkanie i

spróbowała ustalić, kto jest ojcem pytając naszych ludzi? Masz jej zdjęcie? To by pomogło. Pokażemy ją mężczyznom i znajdziemy ojca jeśli nie chce ujawnić jego imienia. - Trisha rozpoznała kobietę i wie kto jest ojcem. Kobieta w ciąży zażądała by on trzymał się od niej z daleka. - Więc w czym jest problem? Trzymaj go z daleka. Jej i dziecka dobro jest na pierwszym miejscu. Niepokoiłeś mnie tylko po to? Brzmi to tak jakby wszystko było już załatwione. - Cieszę się, że to powiedziałeś. To ułatwi życie. Brawn przekrzywił głowę, więcej niż trochę zdezorientowany i rozdrażniony. Flame mówił pozbawionymi sensu zagadkami. - Nie rozumiem. - Ta kobieta to Rebekka Oberto. - Flame patrzył na niego ze współczuciem. – Dzwonią jakieś dzwony, tatusiu? Brawn 143

Szkło w palcach Brawna wyślizgnęło się na ziemię. Cieszył się, że siedział, gdy szok przedzierał się przez jego organizm. Wpatrywał się w Flame’a, niezdolny nawet sformułować słowa, a jego mózg próbował przyswoić sobie informację. Bekka była tą kobietą? W ciąży? Jego serce eksplodowało ogłuszającym waleniem i krew pognała do uszu. Flame kiwnął głową. - Próbowała uciec i ukryć się. Powiedziała swojemu ojcu, że jest w Europie. Zdecydowanie jest w ciąży i to jest Gatunek. Osobiście wąchałem jej zapach. Brawn nagle wciągnął oddech. Zamknął oczy i wściekły ryk wydarł się z jego gardła. Skoczył i rzucił się na Flame’a. Nie mógł w to uwierzyć. To musiało być kłamstwo. Bekka nie mogła być w ciąży. Lekarka dała jej pigułki. Z pewnością musiała być na jakiejś kontroli urodzeń. Powiedziałaby mu, gdyby stworzyli razem życie. Samiec potknął się schodząc mu z drogi, ale on był szybszy. Jego garście zacisnęły się w kleszczowym uścisku na ramionach Flame’a, opuścił twarz i wziął głęboki oddech. Zapachy zaatakowały jego zmysły, gdy próbował ogarnąć to wszystko. - Dotknąłeś jej! Masz jej zapach na całym sobie i czuję jej strach - Brawn ryknął, całkowicie tracąc wszelką kontrolę. Ciało Flame’a poleciało w powietrzu, zanim mógł powściągnąć swoją wściekłość. Mężczyzna krzyknął, gdy uderzył plecami w trawę dobre sześć stóp (około 2 m) dalej, potoczył się trochę kiedy walnął i wylądował na czworaka jak się zatrzymał. Ciało Brawna napięło się, gotowe do ataku i przykucnął. Kolejny ryk wydarł się z jego gardła. - Spokojnie, do cholery! - Flame sapnął. – Nie wyrządziłem jej szkody Brawn. Nie chciała przyjść. Mieszkała w jakimś domku piętnaście mil stąd i musiałem ją nieść do helikoptera. Miałem

zostawić ją tam samą i bez ochrony? Ona jest w Medycznym i jest bezpieczna! Jego słowa przedostały się przez opary wściekłości, ale ledwie. Warknął. - Co się stało? - Dwóch oficerów niezwłocznie przygnało na miejsce, obaj ustawili swoje ciała pomiędzy samcami. Ten, który się odezwał przemówił do Brawna. Flame powoli wstał. - Nic. Jesteśmy w porządku. To prywatna sprawa. Musiałem przekazać Brawnowi kilka przykrych wiadomości. Zostawcie nas proszę. Nie będziemy walczyć. Brawn ostro skinął głową, wyprostował się z pozycji do walki i zacisnął zęby. Oficerowie spojrzeli między sobą zanim odeszli. Brawn przyglądał się jak drugi mężczyzna oczyszcza ubranie z trawy i w końcu Flame spotkał jego wzrok. - Jak się czujesz? Spokojniejszy? Wiem, że to musi być szok. Niech to diabli, szczególnie dla ciebie. Wiem, co sądzisz o ludzkich kobietach. Dobra wiadomość jak sądzę jest taka, że ona niczego od ciebie nie chce. Nie domaga się byś uczynił z niej swoją partnerkę i ożenił się z nią. Ona naprawdę prosiła byś trzymał się z daleka. Będzie musiała żyć z nami, więc będziesz mógł widzieć swojego syna kiedy zechcesz. Jestem pewny, że na to pozwoli. Brawn musiał siłą zmusić swój oddech do zwolnienia i zdobyć kontrolę nad swoimi rozchwianymi emocjami. Bekka jest w ciąży. Bekka jest tutaj . Powoli ruszył w stronę Flame’a. Nie zaatakuję cię. Chcę głębszego zapachu. Flame nie wyglądał na szczęśliwego, ale pozostał w miejscu. – Po co? Brawn przysunął się bliżej i zaciągnął się głęboko. To nie wystarczyło, póki nie opuścił głowy i nie zamknął oczu. Nosem musnął koszulę Flame’a i powąchał. Bekka . Jej zapach był czymś, czego nigdy nie zapomni i prześledził więcej z niej, nienawidząc świeżego zapachu strachu, który odbierał. - Koleś, - szepnął cicho Flame. – Możesz przestać? Ktoś zobaczy i wyciągnie o nas błędne wnioski. Przyciągnęliśmy tłum gapiów po tym jak rzuciłeś mnie na tyłek. Laurann Dohner 144

Brawn warknął i podniósł głowę, gdy się wycofał. - Jest w Medycznym? - Tak. Nie zapominaj o części, że nie chce się z tobą widzieć. Powiedziała, że niczego od ciebie nie chce za wyjątkiem tego byś trzymał się od niej z daleka. Brawn warknął, wróciła jego wściekłość jak i pomieszanie. Dlaczego miałaby odmówić zobaczenia się z nim? To nie miało sensu. Razem stworzyli życie. – Zamierzam iść zobaczyć się z nią czy ona chce tego, czy nie.

Flame cicho zaklął. - Bałem się, że to powiesz. Zamknęli Centrum Medyczne. - Dlaczego ? - Jej ojciec. Ty. Ona myśli, że jej ojciec ma zamiar próbować ciebie zabić Brawn. Poznałeś człowieka. Będzie próbował? Brawn wzruszył ramionami. - Prawdopodobnie. - Odwrócił się. - Idę do niej. - Ona nie chce cię widzieć. - Nie obchodzi mnie to. Ja chcę widzieć ją. - Brawn ruszył jak burza. Jego uszy złapały wściekłe przekleństwo Flame’a, a potem jego głos jak ostrzega kogoś, że Brawn kieruje się w ich stronę. Wydłużył krok, jego długie nogi połykały trawę i zaczął biec. Bekka nosiła jego dziecko, była blisko i on otrzyma odpowiedzi. Biegł, pozwalając by jego pytania bez odpowiedzi pchały go do zwiększania prędkości i szybszego dotarcia do Centrum Medycznego. Musiał zwolnić, kiedy Tiger i Slade stanęli przed drzwiami i zablokowali wejście. Zatrzymał się zdyszany, i spojrzał z gniewem na obu mężczyzn. - Z drogi. Slade czujnie obserwował Brawna. - Ona nie chce się z tobą zobaczyć Brawn. Daj jej trochę czasu. Już jest zdenerwowana bo zmusiliśmy ją, żeby tu przyjechała. Trisha z nią jest, i stara się przemówić jej do rozsądku. Moja partnerka ją uspokoi. - Z drogi, - Brawn zażądał znowu. Napiął ciało, gdy ryk wybuchł z jego gardła z powodu ich ingerencji. Tiger cicho zaklął. - Nie walczmy chłopaki. Brawn, jesteś teraz wytrącony z równowagi i słusznie. Musisz opanować swoje emocje. Wyglądasz jak zdziczały, chłopie. Kobieta jest w ciąży. Nie sądzisz, że kiedy w końcu zobaczysz się z nią powinieneś być spokojny? Myślę, że to dobry pomysł. Głosujmy. Kto jest za? - Podniósł rękę. Slade strzelił na przyjaciela krzywym spojrzeniem, ale podniósł rękę. - To nie jest debata. - Poczucie humoru - mruknął Tiger. - Pamiętasz co to prawda? Mam nadzieję, że on pamięta. Chodź Brawn. Wyglądasz strasznie. - Mnie to nie śmieszy. - Brawn zacisnął w pięści ręce po bokach i spojrzał z wściekłością na Slade’a. - Co byś zrobił, gdyby ktoś ci powiedział, że nie możesz zobaczyć się z Trishą? Odsuń się od drzwi i pozwól mi przejść. Brawn 145

- To co innego. Kochamy się z Trishą i ona jest moją partnerką. Ty i Rebekka nie macie takich więzi. - Slade ani drgnął. - Chodźmy na spacer i porozmawiajmy o tym. ***** Bekka ubrała się i uśmiechnęła do Trishy. - Wyglądał idealnie prawda? Trisha oddała uśmiech. - Tak. Twoje dziecko jest zdrowe i ma się dobrze. Mówiłam ci, że to będzie chłopiec. Wygląda świetnie Rebekka. - Proszę mów mi Bekka. Nikt inny po za obcymi i za wyjątkiem mojego ojca nie nazywa mnie tak. - Mamy przygotowane dla ciebie mieszkanie. Musisz tu zostać przez wzgląd na dziecko. Istnieje dużo więcej byłych pracowników Mercile, którzy starają się uniknąć aresztowania. Na większość ośrodków badawczych uderzono w nocy, ponieważ obawiano się, że pracownicy w pierwszej kolejności będą próbowali zabić Gatunki. Mogę podzielić się z tobą tymi informacjami, ponieważ musisz wiedzieć. Cholerne serwisy informacyjne nadawały to na każdej stacji i oni w telewizji oglądali na żywo jak niszczy się ich miejsca pracy. Tylko około dwadzieścia procent pracowników zostało aresztowanych i może dalsze trzydzieści procent, albo oddało się w ręce policji, albo zostało złapane. To pozostawia na zewnątrz wielu zdesperowanych, szalonych idiotów, którzy są podobni do grupy, która cię porwała. Niektórzy z nich mogą pomyśleć, że gdyby mieli zakładników, mogliby wymusić na ONG otrzymanie uniewinnienia. To ta dobra opcja. Wiesz, że grupa, która porwała ciebie planowała sprzedać Gatunki, które mieli, kiedy wyczerpie się ich użyteczność. Będziesz miała dziecko. Wyobrażasz to sobie? - Kupa szmalu. - Bekka skrzywiła się. - Duże pieniądze dla tych kutasów. Rozumiem. – Przeniknęła ją groza. - Myślisz, że nie mam o tym koszmarów? Mam. - Wiem. - Trisha patrzyła ponuro. - Są też palanci, którzy nienawidzą Nowy Gatunek i uważają, że oni nie są niczym więcej niż wściekłymi zwierzętami, którym należy położyć kres. Dlatego nie powiedzieliśmy światu, że mogą mieć dzieci. To straszna sytuacja. Mój syn, do tej pory, to jedyne urodzone dziecko drugiej generacji Gatunku, ale mamy jeszcze dwie kobiety, które są w ciąży. Być może w niedalekiej przyszłości będzie to bardziej bezpieczne, żeby świat dowiedział się, ale teraz musimy je chronić. To dziecko będzie wyglądało jak Gatunek, i nie będzie wątpliwości jeśli ktoś je zobaczy. Jedyne co możesz zrobić to zostać tu, albo w Ojczyźnie, gdzie ono będzie bezpieczne przed odkryciem. Ograniczamy jakichkolwiek ludzi poza mną i innymi partnerkami. Nie będziesz sama. Będziesz miała nas cztery by wspierać cię emocjonalnie. - Cztery ? - Mnie, Ellie, Tammy i wierzę, że znasz Jessie Dupree. Pracowała z twoim ojcem. Szok wstrząsnął Bekką. - Ona jest w ciąży? Ona y-y, połączyła się w parę z jednym z Nowego Gatunku ?

- Poślubiła Justice’a Northa w tajemnicy, ale postanowili, że poczekają jakiś czas zanim postarają się o dziecko. Nikt kto wie o ich ślubie nie wypuścił tego jeszcze do prasy, ale to może się zmienić w każdej chwili. Tammy na stałe mieszka w Rezerwacie, a Ellie przeniosła się tutaj, ponieważ mamy lepszą placówkę medyczną i są tu bezpieczniejsi przed wścibskimi oczyma. Wolimy dmuchać na zimne. Do tej pory wszystkie ciąże są zdrowe i mamy nadzieję, że tak pozostanie nadal. Ellie ma niedługo rodzić a Tammy jest tylko trochę dalej niż ty. - Jest tak wiele do przyjęcia. Myślałam, że jestem sama. - Nie jesteś. Ty i twoje dziecko właśnie dostaliście naprawdę dużą rodzinę Bekka. Nowy Gatunek będzie cię uważał za taką. - Ale ja nie jestem jedną z nich. - Twoje dziecko jest, a ty jesteś jego matką. Oni traktują partnerki tak jakbyśmy były jednymi z ich własnych. - Nie jestem partnerką. Laurann Dohner 146

- Nadal jesteś rodziną. - Przerwała. - Dlaczego nie chcesz zobaczyć się z Brawnem? Bekka zawahała się, nie będąc pewna, czy jej ból jego porzucenia był wystarczający do usprawiedliwienia, ale oprócz tego miała listę powodów. – Od chwili kiedy go poznałam jasno określił, że nie chce mieć nic wspólnego z kobietami takimi jak my. Nigdy by mnie nie dotknął, gdybyśmy nie zostali porwani. Byliśmy zmuszeni przebywać razem i myśleliśmy, że nie zostaniemy uratowani. On w którymś momencie miał być sprzedany, a mnie prawdopodobnie zostawiliby na pewną śmierć, kiedy opuszczaliby magazyn, albo wpakowali mi kulkę w łeb. - To musiało być bardzo stresujące. - Było, i tak Brawn i ja skończyliśmy tak blisko. Trisha była niezdecydowana. - Jestem ciekawa. Dałam ci antybiotyki. Wzięłaś je? - Nie. To były końskie tabletki i po prostu je wyrzuciłam. Dlaczego chcesz to wiedzieć? Wyciągnęła rękę i dotknęła czoła. - Nie mam gorączki prawda? Zauważyłabym, gdybym miała jakiś rodzaj infekcji krwi od igły, której użyli. Lekarka zawahała się. – One nie miały zwalczyć infekcji. Te tabletki miały zapobiec zajściu w ciążę. - Jej wzrok spadł do zaokrąglonego brzucha Bekki. - Zastanawiałam się, czy którejś nie połknęłaś, czy po prostu nie poskutkowały. Teraz mam odpowiedź. Gniew natychmiast wezbrał w Becce. - Co?

- Wiem. To było naprawdę złe nie dać ci wyboru, ale powinnaś sobie uświadomić, jak bardzo musimy chronić tą tajemnicę. Jak stwierdziłaś, nie jesteś partnerką, a nie moglibyśmy pozwolić ci odejść, gdyby istniało ryzyko, że jesteś w ciąży. - Trisha spojrzała jej w oczy. - Spróbuj postawić się w naszej sytuacji. Czy chciałabyś byśmy trzymali cię tu wbrew twojej woli, dopóki nie wiedzielibyśmy na pewno, że nie zaszłaś? To była jedyna inna opcja. Tu nie chodzi tylko o ciebie i twoje dziecko. Chodzi o mojego syna, Ellie i Tammy. Wszystkie przyszłe niemowlęta Gatunku. Wymagało dużo od Bekki, by walczyć z gniewem i poczuciem zdrady. Oni próbowali przerwać jej ciążę. Zacisnęła zęby. - Przepraszam. Szczerze. Wystarczająco byłaś w traumie i próbowaliśmy chronić cię przed dalszą krzywdą. Powiedz mi szczerze, że ta ciąża nie wywróciła twojego życia do góry nogami. - Chcę tego dziecka. - Wiem. – Rysy twarzy Trishy złagodniały. - Uwierz mi, mogę zgadywać jak wiele już przeszłaś próbując ukrywać się i chronić dziecko. Zrobiłabym to samo. - Przygryzła dolną wargę. Dlaczego nie mogłaś po prostu nam powiedzieć? Jesteś mądrą kobietą i nie mogę pojąć, jak mogłaś pomyśleć, że zdołasz zrobić to na własną rękę. Bekka włożyła buty. - Musiałabym przyznać się mojemu ojcu, że byłam zamknięta w klatce z Brawnem, i powiedzieć do czego między nami doszło. Nie widziałaś jak zachowywał się przez kilka tygodni później. On ... - Westchnęła. - Był naprawdę wściekły i irracjonalny. Trochę oszalał, żeby być uczciwym. Musiałam mu przysiąc, że nikt mnie nie tknął. Zabiłby Brawna i nadal będzie chciał, kiedy się dowie. - Łzy napłynęły jej do oczu. – Teraz ty postaw się na moim miejscu. Mój tata kocha swoją pracę, kocha Nowy Gatunek, ale przysiągł zabić każdego z nich, gdyby dotknął mnie w jakikolwiek sposób. On jest gotów iść do więzienia, a Brawn jest ojcem mojego dziecka. Po prostu chciałam chronić ich obu. Ryk rozdarł budynek. Zarówno Bekka jak i lekarka podskoczyły. Bekka złapała Trishę. - Co to było? - Moje najlepsze przypuszczenie? Brawn jest na zewnątrz. Mieszka w Rezerwacie. On i inny członek Rady są przydzieleni tutaj i właśnie powiedziano mu o dziecku. Brawn 147

- Nie chcę się z nim widzieć. Coś rozbiło się na końcu korytarza, szkło potłukło i ktoś warczał. Trisha zaklęła z przestraszonym wyrazem twarzy. - Wygląda na to, że nie będziesz miała wyboru. O kurczę. Muszę tam wyjść. – Wyszarpnęła się z uchwytu Bekki.

Ryk przeszył powietrze i coś jeszcze grzmotnęło. - Slade! - Trisha krzyknęła jego imię, gdy szarpnięciem otworzyła drzwi i wybiegła na korytarz. Bekka wyjrzała przez drzwi. Trisha biegła i niemal zderzyła się z dużym ciałem, które nagle wypełniło koniec korytarza. Dwie silne ręce chwyciły lekarkę zapobiegając jej upadkowi i Brawn podniósł ją i odstawił na bok ze swojej drogi. - Co zrobiłeś mojemu mężowi? - Trisha krzyknęła na Brawna. Warknął wystarczająco głośno dla Bekki, by go słyszała, podnosił wzrok, aż nie miała wątpliwości, że skoncentrował się na niej i postawił krok bliżej, potem drugi i trzymał bezpośredni kurs na nią. Wściekły wyraz przesłonił jego normalnie przystojną twarz i nie mogła nie zauważyć dużo ciała, widząc, że jego koszula została podarta i odsłaniała całą jedną stronę piersi. Ogarnęło ją przerażenie, gdy potknęła się cofając do tyłu i odwróciła wzrok od zagrożenia, by szukać ucieczki, ale żadnej nie było. Mały pokój miał okno, nie widziała jednak na nim klamki żeby je otworzyć i wszystko, co mogła zrobić, to umieścić stół do badań między nimi.

Laurann Dohner 148

Rozdział piętnasty

Brawn wszedł do pokoju, wzrok trzymał zablokowany na niej, a jego ręka wystrzeliła do tyłu by chwycić drzwi. Trzasnęły głośno, zamykając ich w środku. Rozchylił nieco usta, był lekko zdyszany i wydobyło się z niego miękkie warknięcie. - Bekka. - Trzymaj się z daleka. - Jej głos drżał i czuła czyste przerażenie. Opuścił spojrzenie w dół po jej ciele do wydatnie zarysowanego brzucha. Oczywiste było, że jest w ciąży. Warknął głośno, agresywnym dźwiękiem. Sięgnął jeszcze raz i dźwięk przekręcanego zamka był niezaprzeczalny. Groźnie postąpił krok bliżej.

Chwyciła się stołu, żeby powstrzymać się przed upadkiem . - Proszę Brawn, nie rób krzywdy mnie ani dziecku. Wiem, że jesteś wściekły, że nie chcesz bym miała to dziecko, ale ono jest moje. Kocham je. Jego oczy rozszerzyły się, zbladł i kolejne warknięcie wydobyło się z jego rozchylonych warg. - Myślisz, że chcę skrzywdzić ciebie albo moje dziecko? - Słowa wyszły chrapliwe, wypowiedziane szorstkim tonem. - Jesteś wkurzony. - Puściła stół jedną ręką i opiekuńczo otoczyła ją wokół pasa. – Niczego od ciebie nie chcę, w porządku? Nawet nie byłabym tutaj, gdyby kilku z twoich mężczyzn nie przywiozło mnie tu wbrew mojej woli. Wziął kilka głębokich oddechów, oczy zmrużył do wąskich szczelin i zrobił kolejny krok. Nigdy nie skrzywdziłbym ciebie ani dziecka. Dlaczego odmówiłaś zobaczenia się ze mną ? Przełknęła ślinę. - Nie ma żadnego powodu byśmy musieli spędzać ze sobą czas. Jego oczy opadły do brzucha. - Żadnego powodu? Wzięła uspokajający oddech. - Nie mam ci nic do powiedzenia. Po co mielibyśmy się widzieć? To po prostu się stało, i musimy sobie z tym poradzić. Zamierzam urodzić moje dziecko. Przykro mi jeśli to ciebie drażni, ale trudno. Pięści zacisnęły się po jego bokach. - Twoje dziecko? Spróbuj "nasze dziecko". Bekka przestraszyła się, widząc jak wściekły był w tej chwili. - Możesz widywać dziecko kiedy tylko zechcesz. Poinformowano mnie, że muszę tu zostać, ale my po prostu będziemy siebie unikali. Po urodzeniu dziecka ustalimy wspólnie zasady widywania. Ktoś może odbierać i podrzucać dziecko, więc nie zawsze będziemy musieli widzieć siebie znowu. Kolejne warknięcie wyrwało się z Brawna i jego nos zafalował. Oczy nagle wydawały się zmieniać kolor i pociemniały do niemal czarnego. - Pozwolisz mi widywać moje dziecko? Jaka hojna. - Próbuję wymyślić sposób żeby to działało, dobrze? Nie musisz go widywać jeśli nie chcesz. Wiem jak... – Nie wiedziała co powiedzieć. - To nie powinno się zdarzyć, ale się zdarzyło. Musimy po prostu zachować się dojrzale i wymyślić sposób by współpracować bezkonfliktowo dla dobra dziecka. Ktoś próbował wejść do pokoju, ale zamek wytrzymał. Brawn spojrzał na drzwi. – Nie wchodź. Rozmawiamy. - Do cholery Brawn, - Trisha zawołała. - Wpuść mnie. Masz szczęście, że tylko rzuciłeś moim mężem i Tigerem. Mogłeś naprawdę ich poranić. - Odejdź - warknął. - To jest sprawa między Bekką i mną. Nie wyrządzę jej krzywdy.

Zostaw nas w spokoju. - Bekka? - To była Trisha. - Wszystko w porządku? - Czuję się dobrze. Jest w porządku. - Bekka zmarszczyła brwi na Brawna, nie mając pewności, czy powiedział prawdę. - Będę na końcu korytarza przykładając lód facetom. - Trisha nie brzmiała na szczęśliwą. Krzycz, jeśli będziesz potrzebowała pomocy. Brawn 149

Brawn warknął i rzucił głowę z powrotem, by utkwić wzrok w Becce. - Podejdź tu. Pokręciła głową. - Jesteś naprawdę rozgniewany, a ja jestem bardzo szczęśliwa będąc po tej stronie stołu. Nie śmiej mnie tknąć Brawn. Wiem, że jesteś zdenerwowany, ale to nie jest bardziej moja wina niż twoja. - Podejdź tu. Nie chciała się ruszyć. - Jesteś rozgniewany. - Tak, - warknął. – Powinnaś była mi powiedzieć. Gniew w niej rozgorzał. – Niby kiedy? Kiedy przyszedłeś zabrać swoje rzeczy z mojego domu? A może kiedy zadzwoniłeś do mnie? - Skrzyżowała ramiona na piersi. – Taka jest prawda. Nie zrobiłeś żadnej z tych rzeczy. Kazałeś mojemu ojcu spakować twoje rzeczy i przesłać je do ciebie. Nigdy nie zadzwoniłeś nawet dowiedzieć się co ze mną. Dlaczego miałam do ciebie dzwonić? - Nie podejdziesz do mnie? - Nie. Podoba mi się tak dużo dystansu między nami. Podobałoby mi się jeszcze bardziej, gdybyś po prostu wyszedł. Ruszył na nią, jego pełne wdzięku ruchy skojarzyły jej się ze zwierzęciem, które powoli podkrada się do swojej ofiary, i Bekka zaczęła cofać się póki nie zatrzymała jej ściana. Jej oddech wzrósł do niemal dyszenia ze strachu, kiedy uniósł ręce i rozpłaszczył na ścianie z obu jej stron. Patrzyła jak zamyka oczy, jak łagodnieją rysy jego twarzy, i jak ku jej zszokowanemu zaskoczeniu, wolno opuścił ciało na kolana. Jego twarz powolutku przysunęła się bliżej, aż wcisnął nos w jej bluzkę, ręce puściły ścianę, delikatnie chwyciły jej biodra, i wtulił się w jej brzuch. - Co ty wyprawiasz? - Zastygła. Zaciągnął się głęboko, miękko zamruczał i obrócił głowę, by przytulić policzek do brzucha.

Ręce prześlizgnęły się na spodnie, zaczepiły bluzkę i podciągnęły na tyle, by odsłonić zaokrągloną wypukłość. Przycisnął ciepły policzek do jej ciała, zadudniło kolejne miękkie mruczenie, i po prostu tam pozostał. - Brawn? – Jej głos drżał. - Co ty robisz? - Mogę go poczuć. - Co? Uniósł głowę i otworzył oczy. Niebieski z powrotem wrócił do jego źrenic, ciemność zniknęła i trzymał jej wzrok. – Czuję zapach mojego syna. Nie była pewna, co miał na myśli, ale jego gniew wydawał się całkowicie ulotnić. Odetchnęła trochę łatwiej i próbowała uspokoić się. Rozluźniła się więcej wsparta o ścianę i próbowała spowolnić galopujące serce. Niebezpieczeństwo jego wybuchu w wściekłości, zdawało się minąć. - Jak mogłaś pomyśleć, że nie chciałbym go? Nienawidziła widzieć, jak łzy wypełniają oczy Brawna, ale nie mogła ich nie dostrzec. Uderzył w nią żal. - Nie wiedziałam. - Emocje dusiły jej głos i musiała przełknąć. - Bałam się. - Sądziłaś, że cię skrzywdzę? – Trochę jego gniewu wróciło do spokojnego spojrzenia. - Nie wiem. Jestem pod wpływem hormonów, sama, po prostu boję się wszystkiego i próbuję robić to co najlepsze . - Nie jesteś już sama. - Podciągnął bluzkę trochę wyżej na żebra, delikatnie wypuścił i opuścił uwagę na jej nagi brzuch. - Jestem tu. Ale na jak długo? Ta błądząca myśl sprawiła, że zesztywniała. Gdyby powiedział, że są zespołem, musiałaby go walnąć. Słyszała to wcześniej. Jednak patrzenie w dół na niego sprawiło, że jej serce zmiękło. Mieli razem dziecko, stworzyli życie. Gorące łzy napłynęły jej do oczu. Stwardniałymi koniuszkami palców Brawn pieścił skórę na brzuchu, tak ciepłymi i delikatnymi, że zamknęła oczy, żeby ukryć jak reagowała. Znowu potarł policzkiem brzuch, cicho zamruczał a dziecko kopnęło w odpowiedzi. Gwałtownie sapnął, palce zjechały niżej i lekko ścisnęły biodra. Laurann Dohner 150

- Tak, - powiedziała cicho. - Kopnął. - Mój syn, - Brawn zagrzmiał głosem zbyt ochrypłym by brzmieć całkowicie ludzko.

Bekka odwróciła głowę i pozostała cicha, pozwalając mu cieszyć się cudem jej brzemiennego brzucha. Miała niezliczone takie magiczne chwile odkąd dowiedziała się o ciąży. Jego palce poruszyły się, zaczepiły pas spodni i trochę je zsunęły. Pozwoliła na to myśląc, że chce zobaczyć dolną część brzucha, ale zadyszała kiedy zdarł je do kolan odsłaniając majtki. Otworzyła oczy i wpatrywała się w niego. Brawn patrzył jej w oczy, nie spoglądając na ciało, które odsłonił ani skrawek satyny osłaniający jej wzgórek, gdy próbowała wykręcić się od niego. Silne ręce spiesznie chwyciły biodra i przytrzymały ją przy ścianie. - Co robisz? - Jej spojrzenie pomknęło do zamkniętych drzwi i z powrotem do Brawna. – Przesuń się. – Znowu spróbowała wykręcić się z jego uścisku, wiedząc, że nie może szarpnąć spodni w górę z jego ciałem na drodze. – Okryj mnie. Puścił jedno biodro, chwycił jej but i pociągnął. - Brawn! Co ty do cholery robisz? - Chcę cię zobaczyć. – Zmagał się ze zdjęciem jej wsuwanych butów ze stóp i odrzucił je na bok. - Widzisz. – Znowu rzuciła spojrzenie na drzwi, więcej niż trochę zaniepokojona, że ktoś może otworzyć zamek i zastać ją ze spodniami wokół kolan. Złapała jego grube, szerokie bary i pchnęła. - Widzisz więcej niż mój brzuch. Puść albo się cofnij. Wyprostował się, górując nad nią i cicho warknął. - Bekka. Pchnęła jego pierś, ale nie powinna się fatygować, ponieważ było tak jakby próbowała przesunąć solidny mur. Sapnęła, kiedy stopą nadepnął na materiał między jej nogami. Spodnie zostały zsunięte więcej w dół do plątaniny przy jej kostkach. Brawn zaszokował ją jeszcze raz, kiedy odciągnął ją kilka cali od ściany, owinął jedno ramię wokół niej i jej stopy opuściły podłogę kiedy ją podniósł. - Postaw mnie! - Nie krzyknęła zbyt wystraszona, że ktoś wejdzie, ale Brawn tylko odwrócił się i położył ją na plecach na stole do badań. Gapiła się na niego w szoku, gdy sięgnął w dół, zacisnął garść na splątanych wokół kostek spodniach i uniósł jej nogi. - Co robisz? - Próbowała przetoczyć się, ale nogi miała zadarte do góry, unieruchomione tam, i to zatrzymało ją na plecach. - Badam. Nie skrzywdzę cię. - To jest absolutnie niegrzeczne, niestosowne i złe! - Sięgnęła do bluzki próbując pociągnąć ją w dół żeby przykryć cokolwiek, ale Brawn miał inne zamiary. Pociągnął ją na koniec stołu. Zapomniała o bluzce łapiąc za boki, by uchronić się od upadku na podłogę, ale zatrzymał się, gdy jej tyłek sięgnął krawędzi. Ku jej zaskoczeniu rzucił się na

kolana, puścił spodnie i chwycił wewnętrzną stronę jej ud. Nie spodziewała się tego ruchu, ani że zanurzy głowę by dostać się między nie. - Rozluźnij się, - zażądał głębokim głosem. - Co robisz? Brawn 151

Była odsłonięta z szeroko rozłożonymi udami. Wpatrywała się w jego niesamowite oczy, przypominając sobie, dlaczego tak bardzo ciągnęło ją do niego. Seksowne mruczenie wypełniło pokój. Mignęły wspomnienia ich czasu razem w tamtej klatce, wszystkich nocy, kiedy przypominała sobie każdy żywy szczegół jego rąk i ust na niej. Jej pożądanie zapłonęło do życia. To było dziewięć samotnych, rozchwianych hormonalnie tygodni, wypełnionych pragnieniami, którym zaprzeczała. Powiercił się, zmuszając jej uda do szerszego rozchylenia, tak by mógł zmieścić się między nimi. Nie mogła uciec z jej spodniami łączącymi razem kostki, i nie była pewna, czy chciała nawet próbować. Ciekawość przewyższała jakikolwiek strach powstały z jego agresywnych działań. Rozłożył ją więcej, poczuła na kostkach lekki ucisk od materiału, który skończył przeciągnięty przez górną część jego pleców. Brawn opuścił wzrok. - To nie jest mój brzuch! Spojrzał w górę. - Śniłem o tym. - O przyszpileniu ciężarnej kobiety na stole do badań i trzymaniu jej kostek za plecami jej własnymi spodniami? Wynoś się stamtąd i przestań cokolwiek robisz. – Życzyła sobie być pewną, znaczenia tych słów, ale była dumna, że je wyrzuciła. Opuścił wzrok, a jej policzki rozgrzały się, wiedząc, że patrzy na jej niebieskie, satynowe figi. Sapnęła, kiedy jego dłoń przykryła ją tam i ciepło jego ręki przeniknęło do jej ciała. Palce zaczepiły jeden z brzegów i odciągnęły na bok delikatny materiał, wystawiając cipkę na jego widok. Warknął cicho, powoli, głęboko się zaciągnął i oblizał wargi. Bekka była oszołomiona, kiedy wydawał się nią oddychać, nie było to coś, co przewidziała i potrafiła myśleć tylko o jednym. - To też nie jest mój brzuch. - On nie zamierza iść do mnie na dół, prawda? To pytanie sprawiło, że jej tętno skoczyło w górę. Trzymał jej wzrok i powtórzył: - Śniłem o tym. Brawn nagle otworzył usta i spuścił głowę. Zakopał twarz po wewnętrznej stronie ud i jęknęła, gdy jego gorący język lekko prześledził jej łechtaczkę. Drgnęła, palce puściły boki stołu by porwać jego czarne włosy i zacisnąć się w pięści na ich długich pasmach. Szarpnęła, ale on tylko mocniej docisnął swoją twarz. Warknął, wywołując wibracje, które przeniosły się z języka na wrażliwy pączęk i całe jej ciało napięło się. Polizał ją znowu, warknął głębiej, bardziej z

pomrukiem i zastosował większy nacisk. Uczucie przyjemności wstrząsnęło nią na wskroś. - O Boże. To nie w porządku.

Bekka smakowała tak dobrze. Jej kobiecy zapach zmieszany z tym pochodzącym z niej zapachem Gatunku ponieważ nosiła jego dziecko, odurzał Brawna i przyprawiał o zawrót głowy. Wszystko w nim krzyczało, że była jego, oznaczona przez niego na wszystkie możliwe sposoby i chciał zatwierdzić do niej prawa na dobre. Ostre szarpnięcie we włosach tylko uczyniło go bardziej zdeterminowanym, żeby pokazać jej, że jest jej mężczyzną. Warknął głośniej, głębiej, a całe jego ciało drżało od siły jego uczuć. Jej palce złagodniały i w zamian masowały skórę głowy a paznokcie lekko go drapały, gdy ucztował na niej. Mocny aromat jej podniecenia zachęcił go, gdy rósł w siłę i zerwał rzecz na swojej drodze. Delikatny materiał łatwo ustąpił a on rzucił zniszczone majteczki na podłogę. Chciał by jej spodnie też zniknęły, ale potrzebował ich do utrzymania jej nóg owiniętych wokół niego. Wymagała jakiegoś ugłaskania żeby go zaakceptować, więc użył swoich ust, by ją obłaskawić. - Brawn, - jęknęła. Zacisnęła nogi wokół niego i wygięła biodra w łuk pod jego językiem. Tryumf uderzył. Była jego, wiedział to, i dzika strona jego natury pchała go naprzód, by ją wziął. Odparł to, najpierw chciał doprowadzić ją do orgazmu i zyskać pewność, że była gotowa go przyjąć. Nigdy nie zapomniał jak ciasno obejmowała jego fiuta i chciał się upewnić, że może wejść w nią łatwo. Trochę strachu też go powstrzymywało. Nosiła jego dziecko i będzie musiał wziąć ją ze szczególną troską. Laurann Dohner 152

Język opuścił łechtaczkę, polizał niżej i jęknął. Była tak mokra, jej krem tak słodki i nie mógł się nacieszyć, gdy zanurzył w niej czubek języka. Ścianki pochwy były ściśnięte razem, musiał walczyć by przebić się nawet kilka cali, gdy ona napierała biodrami na jego usta. Jej oddech przyspieszył - miękkie dyszenie i jęki, muzyka dla jego uszu. Bekka była jego. Ta myśl ciągle powracała raz po raz, uspokajając trochę z jego desperacji by pieprzyć ją aż ulegnie. Cofnął język, nienawidził opuszczać niebo, które tam znalazł, ale znowu skoncentrował się na jej łechtaczce. Gorączkowo gładził kłębuszek nerwów, zdecydowany sprawić by wykrzyczała jego imię. Jego kutas pragnął tak silnie, że groził rozerwaniem zamka w dżinsach. Wiedział, że była blisko przez sposób w jaki znowu zacisnęła w pięści palce w jego włosach. Tym razem nie szarpnęła, żeby opuścił jej cipkę, zamiast tego trzymała go tam, a jej uda mocno go ściskały. Jej nogi zadrżały, gdy zassała powietrze, kiedy prześledził szczelinę cipki koniuszkami palców. Jeden palec zatonął w gładkim cieple, badając jak miękka była wewnątrz i głaskał ją pieprząc grubym palcem. Bekka był jego partnerką. Nosiła jego dziecko. Była po prostu jego .

Bekka miotała się na stole do badań, zagryzła mocno wargę i rozpaczliwie próbowała pamiętać, że w pobliżu znajdowali się ludzie. Brawn zszokował ją schodząc do niej na dół, ale teraz cierpiała, żeby dojść. Była tak blisko, i wtedy wsunął w jej cipkę palca, wcisnął głęboko, a ona odrzuciła do tyłu głowę, obróciła się na bok i docisnęła ramię do ust. Palec wchodził w nią i wychodził z niej, podczas gdy on zamknął usta na jej łechtaczce i ssał. Wybuch rozkoszy wstrząsnął jej ciałem i krzyknęła. Dźwięk stłumiła bawełna na ustach. Brawn wypuścił łechtaczkę i wolno wycofał palec. Spazmy rozkoszy wciąż przepływały przez jej brzuch, wywoływały drżenie i ledwie sobie uświadamiała, że jego ramiona odpłynęły i zrobił coś, żeby uwolnić jej nogi jako, że jedna kostka wyślizgnęła się z rozciągniętych spodni. Dopiero, gdy silne palce chwyciły ją pod kolanami, zmusiła się żeby otworzyć oczy. Brawn podniósł się na nogi i spotkała jego spojrzenie. Niebieski w jego oczach pokazywał jego namiętność, gdy oparł jej kostki na górze swoich ramion. Sięgnął w dół i dźwięk otwieranego zamka spodni uświadomił jej, co ma się stać. Nie protestowała. Tęskniła za Brawnem, marzyła, że kocha się z nią, jednak sytuacja nie była idealna. Byli w pokoju badań. Mimo, że drzwi zostały zamknięte, i nikt nie próbował się dostać, a przynajmniej ona tego nie zauważyła ale była rozproszona. Pochylił się trochę, jedną ręką chwycił jej udo, a druga pozostała między nimi. Jej zaokrąglony brzuch zakrył widok fiuta, ale poczuła jak gruba główka ślizga się po jej fałdkach, zawahał się przy wejściu do jej cipki a potem pchnął w nią odrobinę. - Jesteś moja Bekka. - Cicho na nią warknął. – Zatwierdzam cię jako moją partnerkę. - Co? – Szarpnęła jedną nogę i jej kostka zsunęła się z jego ramienia. Bosą stopę wsparła na jego piersi i popchnęła go trochę. Zmrużył swoje niesamowite oczy. - Jesteś moją partnerką. Moje dziecko. Moja kobieta. Moje. Lodowate uczucie strachu przedzierało się przez nią z brutalną siłą, która otrzeźwiła ją z mgiełki seksualnej rozkoszy, której doświadczyła. Szarpnęła biodrami, ostro poruszyła tyłkiem, a jej cipka była na tyle śliska, że główka fiuta wyślizgnęła się i otarła o łechtaczkę. - Nie. Wyraz nagłego zmieszania naznaczył jego rysy. - Nie, - powtórzyła bardziej stanowczo. Warknął. - Odmawiasz mi wejścia? - Spojrzał w dół. - Chcesz mnie. Nie możesz temu zaprzeczyć. Nie zranię cię. Brawn 153

Jeszcze raz popchnęła bosą stopą jego pierś. Pięta przetarła po koszuli i podsunęła ją kilka cali w górę. - Nie! Nie jestem twoją partnerką. Zatwierdza mnie? Nie! Wściekłość wykrzywiła jego rysy i odchylił do tyłu głowę. Wydarł się z niego ryk, a Bekka krzyknęła natychmiast przerażona . Puścił ją i odskoczył do tyłu. Przetoczyła się i prawie spadła ze stołu, ale udało jej się tylko zsunąć bez uderzenia brzucha. Jedna kostka nadal tkwiła w spodniach i niemal potknęła się o cholerny materiał, gdy cofnęła się, żeby umieścić stół pomiędzy nimi. - Jesteś moją partnerką, - Warknął Brawn. – Moja. Bekka schyliła się, próbując rozeznać się w splątanych spodniach i spanikowała kiedy nie mogła ich uporządkować. - Otwórz drzwi! - Wrzasnęła Trisha. - Co się tam dzieje? - Odsuń się, - zażądał męski głos. Coś uderzyło w drzwi i otworzyły się z trzaskiem. Wszystko co Bekka mogła zrobić, to zanurkować trochę w dół by ukryć nagą dolną połowę za stołem i naciągnąć bluzkę na odsłonięty brzuch. Slade stanął jak wryty na progu pokoju. Nowy Gatunek rzucił na nią okiem, jego spojrzenie zdawało się ogarnąć wszystko, zamiótł wzrokiem i okręcił się, gdy lekarka próbowała go minąć. Złapał ją w pasie, poderwał z nóg i pchnął na drugiego mężczyznę Nowego Gatunku, który starał się wejść do pokoju. - Zabierz ją na korytarz, - nakazał Slade. - Co się dzieje? - Trisha kopnęła drugiego samca, wykręciła głowę i złapała widok Brawna, bo zadyszała. Bekka podążyła za wytrzeszczonym spojrzeniem kobiety i zobaczyła, że spodnie Brawna nadal były rozpięte, a jego twardy jak skała fiut na zewnątrz. Nowy Gatunek, który ją trzymał cicho zaklął. - Zapnij się chłopie. To więcej ciebie, niż chcę oglądać. - Odwrócił się, wciąż trzymając lekarkę i wycofał się z pokoju. - Puść mnie Tiger. Co tam się dzieje? - Trisha walczyła z jego uściskiem. - Myślę, że to oczywiste, - Slade prychnął. - Pakuj się Brawn. Moja partnerka nie będzie oglądała niczyjego fiuta oprócz mojego . - Wynoś się, - zażądał Brawn. Wepchnął twardego członka w spodnie, ale ich nie zapiął . To sprawa między Bekką i mną.

Mów , jej umysł zażądał. - Nie będę twoją partnerką. Nie obchodzi mnie, czy jestem w ciąży i że ty jesteś ojcem. To nie powód, żeby rzucać takie słowa i co to do diabła jest zatwierdzenie? Nawet o tym nie myśl. - Cholera, - Tiger mruknął, odwrócił się i postawił Trishę na nogi. - Ty też przyjacielu? Byłem pewien, że ty nigdy nie zaliczysz zejścia w dół. Twarz Bekki mocno się ogrzała z zażenowania. Jakim cudem wiedzieli, co Brawn właśnie jej robił? To prawdopodobnie przez ich zmysł węchu, co tylko pogorszyło sytuację. Odetchnęła przez nos, jednak nie potrafiła odebrać niczego poza sterylnym zapachem pokoju badań, ale nie miała ich ulepszonych cech. - To moje dziecko, a to sprawia, że ty też jesteś moja. - Rozgniewane spojrzenie Brawna skupiło się na niej i błysnął w jej stronę kłami kiedy warknął. Laurann Dohner 154

- Pieprz się. - Zapomniała o zakłopotaniu sytuacją i ludziach w pokoju, którzy właśnie przyłapali ich na intymnej chwili. - Nie poślubię cię, nie połączę się z tobą w parę, ani nie pozwolę ci mnie zatwierdzić. - To tak jakby ta sama rzecz, - Tiger oświadczył. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie. – Dzięki. - Jej uwaga wróciła do Brawna. - Będę pieprzył ciebie. - Postąpił krok w jej stronę, ale Slade złapał go za ramię. Brawn rzucił głową w jego kierunku, spojrzał z wściekłością na rękę na jego bicepsie i warknął: - Puść. Nie mieszaj się. - Uspokój się - Slade nakazał niskim głosem. - Ona jest człowiekiem, z dzieckiem, a ty pokazujesz zęby. Weź głęboki oddech przez usta i powściągnij swoje emocje. - Nie walcz. - Tiger delikatnie pchnął Trishę na ścianę przy drzwiach. - Pokój jest zbyt mały i kobiety mogą doznać krzywdy. Brawn wyszarpnął się z uchwytu Slade’a i próbował odejść, ale mężczyzna Gatunku złapał go znowu. – Uspokój się ! - Wynoście się i zostawcie nas. - Nie waż się, - sapnęła Bekka. - Powiedziałeś, że będę tu bezpieczna. Udowodnij to. Zabierzcie go ode mnie. - To moje dziecko.

- Nie zaprzeczam, jednak to nie daje ci prawa do składania pochopnych deklaracji, że jesteśmy razem. Nie jesteśmy. - Jesteśmy. Bekka otworzyła usta, ale uderzyły zawroty głowy, przed oczami pojawiły się plamki i niemal zwinęła się nad stołem. Rękoma utrzymała swoją wagę, ale nie mogła nie usłyszeć dźwięku szorstkiego warczenia. Para silnych ramion owinęła się wokół jej ciała, jedno wokół klatki piersiowej a drugie wokół bioder pod rozszerzonym brzuchem. - Mam cię. Co się stało? - Brawn był przerażony. - Wszyscy odwrócić się, - Trisha nakazała mężczyznom. - Brawn, połóż ją na stole. Ona jest w ciąży, a to był stresujący dzień. Ostatnią rzeczą jakiej jej potrzeba, to gapiący się na nią mężczyźni kiedy jest na wpół naga. - Jestem w porządku, - Bekka westchnęła. - Opuściłam śniadanie i lunch. – Zawroty głowy minęły i poruszyła się próbując uwolnić się z trzymających ją silnych ramion. - Puść. - Czekaj, - mruknęła Trisha i popędziła do szafki. Szarpnięciem otworzyła, coś chwyciła i odwróciła się. - Tutaj. Trzymamy tu zapasowe spodnie dresowe w razie nagłych wypadków. Nie masz pojęcia jak wielu leczę facetów z urazami nóg kiedy trenują. Pozwól, że ci pomogę. - Zrobię to sama. - Bekka obróciła głowę i spojrzała ze złością na Brawna. – Wypuść mnie. Muszę się ubrać. Chciał się spierać, widziała to w jego oczach, ale nagle była tam Trisha. Uklękła. - Podnieś nogę. Lekarka pociągnęła dresy w górę, a Brawn nadal ją przytrzymywał. Była wdzięczna, że to robił, ale nie powiedziała tego głośno. Czuła się słaba i wiedziała, że Trisha ma rację. To był naprawdę stresujący dzień. Brawn 155

- Tiger? Zabierz ją do hotelu, a ja zamówię jedzenie. Ona musi zjeść i odpocząć. - Trisha spojrzała na Slade’a. - Nikt nie ma wiedzieć, że ona tu jest. Rozpuść wiadomość do wszystkich Gatunków. Zabrałabym ją do jednego z domków, ale chcę mieć ją blisko. To oznacza hotel. Nie ma tam żadnych ludzi, a Gatunek nie wspomni, że ona tam jest. - Jestem na to lekareczko. Uśmiechnęła się. - Dzięki lizaczku.

Miękko na nią warknął. - Kokietka. - Opuścił pokój.

Tiger odwrócił się przodem do pokoju. - Mam na zewnątrz SUV-a. Chodźmy. Brawn puścił ją i próbował podnieść. Uchyliła się i klepnęła go po rękach. - Nie rób tego. Dość mnie już na dotykałeś, dziękuję bardzo. - Będę cię niósł. - Nie będziesz. Teraz czuję się dobrze. Po prostu muszę zjeść. - Posprzeczacie się później. - Tiger podszedł bliżej. - Ona jest blada i nosi dziecko. Potrzebuje opieki, a trzymanie jej tutaj dłużej jest szkodliwe. Bekka odwróciła się plecami do Brawna, spotkała oczy lekarki i skinęła głową. - Dziękuję za zrobienie mi USG. - Zjedz i dużo odpoczywaj. Przyjdę później. Zadzwoń do mnie, jeśli nie będziesz czuła się dobrze, albo będziesz czegoś potrzebowała. Wystarczy skontaktować się z recepcją i oni przekierują połączenie do mojego telefonu komórkowego. - Doceniam to. Tiger poprowadził a Bekka wyszła za nim z pokoju, dalej korytarzem i na zewnątrz. Tak jak mówił SUV czekał z Pink za kierownicą. - Proszę bardzo, - powiedział Tiger, gdy otworzył tylne drzwi.

Pozwoliła mu dotknąć swojego ramienia, żeby pomógł, ale zaskoczyło ją ciche warknięcie i odnalazła źródło dźwięku. Brawn patrzył z wściekłością na Gatunek, który ją dotknął, jakby chciał oderwać facetowi głowę. Wsunęła się na fotel i Tiger puścił. Brawn nagle podszedł i uniósł brew. - Przesuń się i zrób mi miejsce Bekka. Odmówiła i wyciągnęła rękę, żeby złapać klamkę, ale jego ciało zablokowało drogę. Porozmawiam z tobą później, kiedy oboje trochę uspokoimy się. Odsuń się. Teraz jestem głodna i chcę się położyć. Spojrzenie Brawna złagodniało. - Nie chciałem cię przestraszyć Bekka. Przepraszam. Nagle chwycił jej rękę swoją, zdjął z drzwi i zacisnął swoje ciepłe palce wokół jej. Opadł na kolana i ukrył twarz na jej udzie. Wstrząsnęło nią, że wielki mężczyzna klęknął na chodniku i zachowuje się tak dziwacznie.

Jego głowa pozostała tam, a dłoń chwycił wystarczająco mocno, by utrzymać ją w uścisku, ale nie na tyle, żeby spowodować ból. Przygryzła wargę, rozumiejąc, że on również musi przechodzić przez emocjonalną wyżymaczkę i podniosła drugą rękę. Zawahała się zanim musnęła palcami jedwabiste kosmyki jego włosów, żeby spróbować dać mu pocieszenie. Laurann Dohner 156

- Brawn? - Nie odsyłaj mnie. - Słowa były stłumione przez jej nogę, ale usłyszała go. Podniosła wzrok i napotkała Tigera stojącego z rozdziawionymi ustami. Wyglądał na absolutnie ogłuszonego, spojrzał jej w oczy, zamknął usta i wzruszył ramionami. - Przynajmniej nie chce już walczyć. Odpuść facetowi. Nie wiedziała, co dzieje się w głowie Brawna, ale wiedziała, jak burzliwie przyjęła wiadomość, kiedy odkryła, że jest w ciąży. Przechodziła od szoku do strachu i zmartwienia, a kończyła na zachwycie. Jej życie nigdy nie będzie takie samo. Zajęło jej dni, żeby przejść przez te emocje, a Brawn miał mniej niż godzinę na uporządkowanie swoich niepokoi. Pogłaskała tył jego głowy próbując go pocieszyć. - To był piekielnie trudny dzień dla nas obojga, - przyznała. Skinął głową na jej udzie. - Tak. Walczyła z ochotą rozpłakania się. Przeklęte hormony. - Wszystko z tobą w porządku? Nie poruszył się. - Nie odsyłaj mnie. Potrzebuję być blisko ciebie. Popatrzyła na Tigera, a on znowu wzruszył ramionami, oczywiście także nie był pewny dlaczego Brawn zachowywał się w ten sposób. - Nie rozumiem. Brawn powoli podniósł głowę i spotkał jej spojrzenie. Jego niebieskie oczy wyglądały na udręczone. - Muszę być blisko ciebie tak, jak potrzebuję powietrza do oddychania. Nie potrafię tego wyjaśnić. Po prostu muszę być blisko ciebie. Jeśli mnie odeślesz stracę kontrolę. Nie chcę znowu cię przestraszyć. Co się działo? Bekka na nowo poczuła strach. Dlaczego musiał być blisko niej? Co działo się w środku faceta? Ich spojrzenia zwarły się i pozostały w ten sposób. W końcu Bekka musiała odwrócić wzrok. - Dobrze. Możesz iść do hotelu. Natychmiast wstał, ona uwolniła rękę i przesunęła się wzdłuż siedzenia. Wspiął się obok niej a Tiger zamknął drzwi, zajął miejsce pasażera i Pink oderwała się od krawężnika. Nikt się nie odezwał podczas krótkiej jazdy do hotelu.

Brawn 157

Rozdział szesnasty

Hotel wznosił się wysoki na cztery piętra i kiedy wysiedli z SUV-a nikogo nie było widać w zasięgu wzroku. Brawn natychmiast próbował podnieść Bekkę, ale ona pacnęła po jego szukających rękach. - Jestem tu, i powinieneś już pójść. Wpatrywał się w nią z czystym nieszczęściem, wystarczającym, by poczuła się winna. Nie był rozgniewany i więcej nie warczał. Gdyby był częściowo zmieszany z psowatymi musiałaby porównać go do kopniętego szczeniaka, ale według jej ojca był z kotów. Zdecydowała, że zagubiony kociak pasowało do niego lepiej. - Świetnie. Chodź z nami i możesz przyglądać się jak jem zanim się zdrzemnę. Brawn podał jej ramię, ale zignorowała je, zamiast tego podeszła żeby stanąć obok Tigera. Spojrzał na nią i wyciągnął ramię. - Wyglądasz blado. Pozwól, że jeden z nas ci pomoże. Wzięła go pod ramię i czekała na kolejne warknięcie, ale jeśli wkurzyło to Brawna, zachował kontrolę. Pink odjechała SUV-em i ich trójka weszła do dużego holu. Zaskoczyło Bekkę jak normalnie wyglądało to miejsce, jak gdyby był to typowy hotel ze skupiskiem kanap i porozstawianych foteli. Nikt nie stał w recepcji, ale mężczyzna Gatunku wypadł z jednych z tylnych drzwi i podał kartę klucz. Zakręcił się na pięcie, nawet nie fatygując się zerknąć na Bekkę i zniknął. - Czy to normalne, że jest tutaj tak martwo? Tiger łagodnie skierował ją ku windom. - Nie. Slade zadzwonił wcześniej i kazał im się usunąć. Nie chciał, byś czuła się nieswojo przyciągając uwagę. - Uderzył w guzik i czekali na przybycie windy. Spojrzała do tyłu na Brawna i uświadomiła sobie, że bezszelestnie zbliżył się na stopę za nią, jego wzrok zamknął się na niej. Odwróciła głowę kiedy zadzwoniły i rozsunęły się drzwi. W środku była wysoka kobieta Gatunku ubrana w dżinsy i niebieski podkoszulek. Jej czarne włosy spływały na ramiona i otwarcie wpatrywała się w Bekkę.

- Witaj ludzka. - Uśmiech wygiął jej usta i zachichotała, gdy jej uwaga skupiła się na brzuchu Bekki. - Och! Ty jesteś panią w ciąży. Trisha mówiła mi o tobie. To bardzo dobrze, że jesteś tutaj. Jestem Breeze i lubię ludzi. Niektórzy z moich najlepszych przyjaciół są ludźmi. - Cześć Breeze. - zachichotał Tiger. - Ona umiera z głodu i musimy zabrać ją na górę. Możesz porozmawiać z nią później. - Jasne. - Kobieta wysiadła z windy i naraz lekko uderzyła Tigera w ramię. - Dobra robota Tiger. Jest bardzo atrakcyjna. - Chwila, - Tiger zaprotestował. - To nie jest… - Będziesz dobrym ojcem, - kobieta przerwała mu w pół słowa i uśmiechnęła się do Bekki. Musisz być bardzo dobrą kobietą skoro zdołałaś go uziemić. Dobrze dla ciebie. - Breeze roześmiała się. Jej wzrok nagle spoczął na Brawnie i jej twarz rozjaśniła się czystą radością. - Nie zapomnij, że masz przyjść po mnie o szóstej. Ubiorę coś seksownego i łatwego dla ciebie do zdjęcia, kiedy po kolacji i tańcach pójdziemy do mnie. - Breeze mrugnęła do niego zanim przeszła dalej. Bekka poczuła jak jej serce pęka. Wiedza, że Brawn miał randkę z tą atrakcyjną, wysoką kobietą Gatunku rozdzierała ją. Mówił jej, że nie zamierza dotknąć ludzkiej kobiety, i że są dla niego zbyt kruche. Po raz kolejny dokładnie przypomniała sobie ich rozmowę. Lubił swoje kobiety Nowego Gatunku, i po zobaczeniu kilku z nich Bekka mogła zrozumieć dlaczego. Kobieta, z którą szedł na randkę miała ponad sześć stóp (ponad 182,88 cm) wzrostu, była piękna z jej silnymi rysami twarzy i umięśnionym ciałem. Breeze również nie miała problemu stawiając sprawę jasno, że później planowała uprawiać z Brawnem seks. I miała z nim wiele wspólnego. Brawn też nie będzie musiał trzymać się w ryzach podczas seksu. Bolało Bekkę uświadomienie sobie wszystkich tych rzeczy i nienawidziła czując przeszywający ból zazdrości. W następnej chwili Brawna też prawdziwie nienawidziła. Laurann Dohner 158

Gorączkowo weszła do windy i odmówiła patrzenia gdziekolwiek oprócz podłogi. Brawn wszedł do środka. - Bekka? Zacisnęła zęby. - Zamknij się, nie mów ani słowa albo możesz stąd wypieprzać. Drzwi zamknęły ją wewnątrz z Tigerem i Brawnem, jeden z nich musiał wcisnął przycisk i zaczęli się podnosić. Jej żołądek kotłował się, ale już nie z głodu. Ręka Tigera na jej ramieniu delikatnie ścisnęła by przyciągnąć jej uwagę, i popełniła błąd spoglądając w górę na jego twarz. Zobaczyła żal odzwierciedlający się w jego pięknych oczach i spuściła głowę. To czyniło sytuację

jeszcze gorszą. - Jesteśmy na miejscu. - Tiger wyrzucił z ulgą, gdy winda zatrzymała się i otworzyły się drzwi. Użył karty klucza do jednego z pokoi i pozwolił jej wejść pierwszej. – Sądząc po zapachu twoje jedzenie zostało dostarczone i przysłali ci duży wybór. Bekka ostentacyjnie ignorowała Brawna, ale była świadoma, że jest tuż za nią. Omiotła spojrzeniem ładny salon, dostrzegła wózek ze srebrną zastawą i mocno szarpnął nią głód. Podeszła do trzech przykrytych półmisków i zauważyła, że druga półka zawiera soki, napoje gazowane i mleko, dając jej szeroki wybór picia. Drżała jej ręka kiedy uniosła pokrywę półmiska a żołądek zaburczał, gdy uderzył zapach. Omal nie upuściła pokrywy na podłogę, ledwie udało jej się powstrzymać ją przed upadkiem z krawędzi gdzie ją odłożyła, i sięgnęła po półmisek z dużym stekiem. Jęknęła, podniosła i odwróciła się do niskiego stolika kilka stóp dalej. Tiger wręczył jej sztućce, gdy po prostu opadła na kolana i postawiła jedzenie na stole. Ręce drżały jej bardziej kiedy rozwijała serwetkę, żeby dostać się do widelca i noża. Nie patrzyła na swoich gości, nie dbała co sobie myśleli, ona musiała zjeść. Gorączkowo kroiła mięso, zdobyła kawałek i wepchnęła do ust. Jęknęła, kiedy smak wybuchł na języku. Jak tylko przełknęła pragnienie uderzyło następne, odwróciła się, chwyciła jeden z małych kartoników mleka i szarpnięciem otworzyła. Piła łapczywie, ledwie unikając rozlania po bokach ust i twardo odstawiła żeby ponownie złapać sztućce. Żołądek zaburczał i ścisnął ją głód jakby nie jadła od tygodnia. - Rebekka? Głos Trishy zaskoczył ją wystarczająco, by przestała wpychać jedzenie do ust i odwróciła głowę. - To znaczy Bekka, pomyślałam o tym jak wyszłaś z przychodni. Kobieta podniosła butelkę tabletek. - Zapomniałam dać ci witaminy dla kobiet w ciąży. Trisha zmarszczyła brwi podchodząc bliżej, a Slade zaraz za nią. - Kiedy ostatni raz jadłaś? Trzęsiesz się. - Zawsze jestem głodna. Przekąsiłam coś wcześnie rano, zabrakło mi mleka i przed śniadaniem pojechałam do sklepu. Przedłużyło mi się w drodze do miasta, a potem twój facet czekał w moim domku. - Skończyła mleko i sięgnęła po sok, otworzyła górę i intensywnie piła. - Nie byłaś taka blada ani roztrzęsiona, - burknął Slade. – Ona nie wygląda dobrze. - Myślałam, że to na mnie uważasz, - Trisha odpowiedziała łagodnie. - Bekka? Musisz jeść co kilka godzin. Twój organizm jest wyczerpany ciążą i musisz spożywać więcej posiłków niż normalnie. Jesz czerwone mięso? Potrzebujesz tego dużo. - Tak. - Bekka dźgnęła nożem kolejny kęs steka, przeżuła, połknęła, i trochę bólu w jej brzuchu złagodniało. Teraz mogła bardziej cieszyć się jedzeniem, a nie tylko wrzucać je do środka. Złapała napój gazowany i otworzyła puszkę. Podniosła i wypiła połowę zanim odstawiła. - Czy pragnienie też jest normalne? Zawsze chce mi się pić.

Nikt nie powiedział słowa. Bekka spojrzała w górę żeby odkryć, że Trisha marszczy brwi. Nie. - Nie jest normalne? Po prostu myślałam, że jest częścią ciąży. - Prawdopodobnie jest, ale będę musiała zrobić ci kilka badań Bekka. Niepokój uderzył w Bekkę. - Co mogłoby to być? - Nie wiem, ale dziecko jest w porządku. Widziałaś je sama i słuchałaś jego silnego bicia serca. Może po prostu robisz zbyt wiele. Nie jesteśmy obmyślane do dwudziestotygodniowej ciąży i jest to naprawdę duże obciążenie dla naszych ciał. Musisz więcej odpoczywać i jeść. Bekka skinęła głową. - Dobrze. Skończyła stek pomijając pieczone ziemniaki. Wstała i wzięła następne danie z żeberkami. Opadła z powrotem na podłogę , wbiła się w mięso, pokroiła na drobne kawałki i powoli jadła. Brawn 159

- Czy zazwyczaj jesz tak dużo na raz? - Trisha przysunęła się bliżej. Bekka przełknęła i spojrzała na Trishę. - Nie jest to normalne? Kobiety w ciąży jedzą dużo. Kupiłam książkę o dzieciach. Zwykle jem około dziewięć razy dziennie. - Tak dużo przy każdym posiłku? - Nie. Opuściłam śniadanie i lunch. - Coś jest nie tak? - Głos Brawna był cichy. - Może nic. - Trisha wzruszyła ramionami. - Będziemy ją obserwowali i zobaczymy jak sobie radzi. W czasie gdy jadła, Bekka dopiła napój gazowany. Otworzyła drugi i żałowała, że nie ma więcej mleka, ale nie zamierzała nikogo prosić żeby zamówił następne. Pokój milczał. Bekka w końcu przestała koncentrować się na jedzeniu i podniosła głowę. Cztery osoby śledziły każdy jej ruch i to ją rozgniewało. - Możecie odejść jeśli wszyscy zamierzacie tylko tak stać i gapić się na mnie. Przepraszam jeśli moje maniery przy stole są nie do przyjęcia, ale wprawiacie mnie w zakłopotanie . Rozejrzała się po pokoju. - Nie ma żadnego dużego stołu do posiłków, a ja nie zamierzam siedzieć na kanapie i zginać się aż będzie mi niewygodnie sięgnąć tutaj.

- Po prostu martwimy się, - wyjaśniła Trisha. - To wszystko. Byłaś bez opieki medycznej. - Może ma chorobę, - przypuścił Slade. - Jestem zdrowa jak koń. - Bekka wiedziała, że prawdopodobnie chciał dobrze, ale nie podobała jej się implikacja. - Zawsze chodziłam regularnie do lekarzy i wiedziałabym gdybym była chora. Zwykle czuję się świetnie pod warunkiem, że regularnie się odżywiam i piję dużo płynów. - Jest jedna wielka różnica pomiędzy tobą a nią Trisha, - Tiger powiedział. - Slade opiekował się tobą. Upewniał się, że odpoczywasz i regularnie jesz. Powinniśmy wyznaczyć jej kobietę żeby robiła to samo. Trisha kiwnęła głową. - Zgadzam się. Zobaczymy czy to pomoże. Nadal zamierzam przeprowadzić badania żeby zyskać pewność, że wszystko jest w porządku. Sprawdziłam dziecko, ale mam zamiar przebadać jej krew. - Podeszła do telefonu. - Zadzwonię do doktora Harrisa, żeby przyniósł mi torbę i natychmiast pobiorę trochę krwi. Jutro rano będziemy musiały przeprowadzić badanie na cukrzycę ciążową. Nie mamy pojęcia jak to mogłoby wpłynąć na ciało kobiety z dzieckiem Gatunku na pokładzie. - Myślę, że przesadzasz. - Bekka miała nadzieję, że ma rację. – Będę czuła się dobrze, kiedy już zjadłam i utnę sobie drzemkę. Miałam po prostu zbyt długą przerwę między posiłkami. - Nie wyznaczaj kobiety do opieki nad nią. Zrobię to sam. Kręgosłup Bekki zesztywniał słysząc znajomy głos. Nie chciała patrzeć na Brawna. – Do diabła zrobisz. Czy przypadkiem nie powinieneś szykować się na gorącą randkę ? Pokój stał się nienaturalnie cichy. W końcu przełamała to Trisha. - Randka? - szepnęła, ale Bekka usłyszała. Straciła apetyt, chwyciła napój gazowany i z trudem podniosła się na nogi. - Idę się położyć. Bardzo proszę przyjdź pobrać mi krew Trisha. - Ruszyła w stronę przedpokoju i była dumna, że odmówiła nawet spojrzenia na Brawna. - Bekka, - warknął. Zamarła. - Po prostu odejdź i pozostań tam. - Bekka była dumna z siebie, że nie pozwoliła by jej gniew na niego zabrzmiał w głosie. Była prawie przy drzwiach sypialni kiedy usłyszała jak Tiger mówi. Laurann Dohner 160

- Powinieneś wyjść Brawn. Kobieta nie chce cię tutaj.

Bekka zamknęła sypialnię i spojrzała na swój nowy dom. Łóżko było duże, pokój również duży, ale nie mogła dostrzec żadnych więcej szczegółów ponieważ oślepiły ją łzy. Niech to cholera. Brawn miał randkę i to bolało tak bardzo, że chciała krzyczeć. Zamiast tego zrzuciła buty i zatonęła na dużym, miękkim materacu. Palcami chwyciła poduszkę i wepchnęła ją pod głowę. Łapała jej łzy.

Brawn próbował pójść za Bekką, ale Tiger skoczył na jego drogę i rozłożył ramiona. - Nie rób tego. Bądź mądry. - Z drogi. - Ona chce, żebyś sobie poszedł. - Gniew błyszczał w oczach Tigera. - I zgadzam się . To było straszne. - Co się stało? - Trisha stanęła między nimi, mając nadzieję zapobiec walce i spojrzała na każdego z nich. - Jaka randka? - Kochaś idzie na randkę z Breeze. Wpadliśmy na nią w drodze na górę i wspomniała, że ma zamiar ubrać coś seksownego żeby łatwo mógł zdjąć z jej ciała kiedy będą dzielić seks. - Tiger warknął. - Mogłem poczuć zapach bólu ludzkiej kobiety. - Nie miałem zamiaru dzielić seksu z Breeze. Zgodziłem się zabrać ją na tańce i wspólny posiłek. - Ciało Brawna napięło się. – Odsuń się albo tobą rzucę. Chcę powiedzieć Becce prawdę. Trisha stanęła naprzeciw niego. – Jak dużo kobiet miałeś od czasu Bekki? Spuścił wzrok. – Żadnej. Rozluźniła się. - Dobrze. To może trochę pomóc kiedy jej to powiesz, ale akurat teraz nie możesz tam wejść. Widziałeś jaka była blada? Jak roztrzęsiona? Ona potrzebuje odpoczynku, a nie kłótni z tobą. - Muszę jej powiedzieć, że niczego oprócz przyjaźni nie ma między mną a Breeze. Trisha położyła ręce na biodrach, odmówiła ustąpienia i uniosła brwi. – Pozwól, że zabawię się w adwokata diabła. Ona zapyta cię, czy kiedykolwiek miałeś seks z Breeze. Miałeś? - Tak. Skrzywiła się. - Nie. Nie pójdziesz tam teraz. Niech się trochę prześpi. Teraz jest wrażliwa i nie czuje się dobrze. Będzie tylko bardziej wytrącona z równowagi kiedy dowie się, że kiedyś coś było między tobą i Breeze . - Spojrzała na Slade’a. - Powiedz mu. - Ludzkie kobiety są zazdrosne. - Slade uśmiechnął się. - To jest słodkie.

Trisha podniosła rękę i wyciągnęła środkowy palec. - Nie jest. – Utkwiła wzrok w Brawnie. - Chcesz zrobić to, co jest najlepsze dla niej i dziecka prawda? - Chcę pójść do niej. - Teraz bardziej potrzebuje odpoczynku niż czegokolwiek innego. Potrzebuje czasu, żeby przyzwyczaić się, że tutaj jest. Zmusiliśmy ją do przyjścia, a ty jeszcze pogorszyłeś sprawę, kiedy próbowałeś zatwierdzić do niej prawa. Czasami wy faceci jesteście tak cholernie tępi. Nie atakujesz kobiety jak byk, po prostu szturmując swoim sposobem i żądając zawładnięcia jej życiem. Nie bądź taki agresywny. To się nazywa finezja. Powinieneś wyjść i iść sprawdzić znaczenie tego słowa jeśli nie znasz definicji. Spójrz też na cierpliwość. Brawn uniósł wzrok i spojrzał w stronę przedpokoju. – Była zraniona. Muszę ją uspokoić i zapewnić, że nigdzie nie zabiorę Breeze ani jakiejkolwiek innej kobiety. Trisha poklepała jego pierś. - Hej, ja to załatwię dobrze? Zostanę tu na trochę i nie warczę ani nie ryczę kiedy się denerwuję. Brawn 161

- Nie. Ty po prostu wrzeszczysz. Rzuciła Slade’owi szeroki uśmiech. - Trzymaj się od tego z daleka. Podniósł ręce. – Spokojnie lekareczko. Tylko mówię. Brawn podniósł rękę i przeciągnął nią po włosach. - Co mam zrobić, żeby mnie zaakceptowała? - Daj jej czas. - Tiger westchnął. - Nawet ja znam odpowiedź. Co się stało z nigdy nie dotknę ludzkiej kobiety? Brawn spojrzał na niego z wściekłością. - Wybacz. - Tiger wzruszył ramionami. – Po prostu wciąż jestem w szoku. To dlatego nigdy nie zaangażuję się z jedną z nich. Są zbyt uczuciowe i dziwnie reagują. Jedna z naszych kobiet, gdybyś ją skrzywdził, uderzyłaby cię pięścią w twarz. Rozumiem takie bezpośrednie podejście i doceniam je. - Ona jest uczuciowa i prawdopodobnie czuje się niepewnie. - Trisha spojrzała na Slade’a. Byłabym zdruzgotana, gdybyś miał randkę z kobietą po tym jak byliśmy razem. Bycie w ciąży tylko to pogarsza. Pamiętasz jak byłam duża i okropnie się czułam. Byłam kaczkowatym bałaganem z opuchniętymi kostkami. Zamknął odległość między nimi. - Zawsze jesteś seksowna, a kiedy byłaś nabrzmiała z

naszym dzieckiem, to sprawiało, że chciałem cię jeszcze bardziej. - Chwycił jej biodra i przyciągnął do siebie. - Jestem od ciebie uzależniony. - Warknął. Uśmiechnęła się. - Nie rób tego. Minęło kilka godzin odkąd karmiłam Foresta i moje piersi już bolą. Sprawisz, że przecieknę. Spojrzał na jej piersi i jego klatka piersiowa zadudniła. - Jeżeli on nie będzie głodny, ja się nimi zaopiekuję. – Wysunął język i oblizał dolną wargę. - Kocham twoje mleko. - Zbyt wiele informacji, - Tiger powiedział i zaśmiał się. - Ale ja też lubię ciepłe mleko. Slade spiorunował go wzrokiem. - W szklance, - Tiger poprawił się szybko a jego uśmiech przygasł. - Nie próbowałem jakiegoś pod kątem matczynego mleka. Slade nagle wyszczerzył się w uśmiechu. - Jej mleko jest o wiele lepsze niż cokolwiek w szklance. Tiger opuścił wzrok. - Założę się, że jest. Pachnie smakowicie. Za każdym razem kiedy jestem w pobliżu twojej partnerki mam ochotę na mleko i ciasteczka. - Lepiej żeby to było wszystko na co masz ochotę, - warknął Slade. Trisha odepchnęła się od Slade’a. - Zaczynam się rumienić. Lepiej zadzwonię do Harrisa żeby porzucił mi zestaw. - Spojrzała na Brawna. - Daj jej czas. Oboje potrzebujecie teraz trochę przestrzeni, żeby oswoić się z rzeczami. - Chcę z nią być. Ja muszę tu być. - Teraz nie chodzi tylko o ciebie. - Trzymała jego wzrok. - Bądź silniejszym mężczyzną. Rób to, co jest odpowiednie dla niej, a ja porozmawiam z nią o Breeze, dobrze? Dopilnuję, żeby dowiedziała się, że nie idziesz na swoją randkę, i że nie sypiałeś z kobietami na prawo i lewo. To bardzo pomoże. To prawda, czy tak? Powiedz mi teraz jeśli tak nie jest. - Nie dotknąłem kobiety od czasu Bekki poza tańcem z Breeze. Martwiła się o mnie i pojawiła się, żeby zabrać mnie do baru. Zgodziłem się wyjść z nią jeszcze raz później. - Spodziewa się seksu. - Tiger wzruszył ramionami. - Tylko mówię. - Będzie rozczarowana. - Brawn zacisnął ręce w pięści. - Zostanę w salonie. - Spojrzał na kanapę i skrzywił się. - Będę spał tam, albo w drugiej sypialni. Laurann Dohner 162

- Nie, nie będziesz. Do cholery Brawn. Bądź rozsądny. - Trisha znowu trzymała jego wzrok. - Idź do domu, uderz coś, zrób cokolwiek co pomoże ci sobie z tym poradzić, ale nie możesz nigdy działać tak, jak zrobiłeś to dzisiaj. Dlaczego ryknąłeś na nią? Czy to dlatego, ponieważ nie chciała być twoją partnerką? - Tak. Ona jest moja. - To rodzaj myślenia, nad którym musisz zapanować. Nigdy nie mów tego znowu póki wy dwoje nie naprawicie rzeczy. Ona jest wystraszona, w ciąży i trzymamy ją tutaj wbrew jej woli. Jest przerażona, że jej ojciec się dowie i będzie chciał cię skrzywdzić. Albo gorzej, ty możesz skrzywdzić jego. On jest jej ojcem. Ty jesteś ojcem jej dziecka. Bekka jest w okropnej sytuacji. - Wszyscy bierzemy pod uwagę kim jest jej ojciec. - Slade wyciągnął swoją komórkę. Muszę zadzwonić do Justice’a. Wszyscy członkowie grupy specjalnej mają zakaz wstępu do Rezerwatu w czasie gdy ona tu jest, aż znajdziemy sposób, żeby bezpiecznie przekazać Timowi prawdę. - Zgoda. - Tiger westchnął. - Wyznaczę oficera na zewnątrz i potrzebujemy kobiety do opieki nad Bekką. - Ja to zrobię, - Brawn syknął przez zaciśnięte zęby. - Już przedtem ją zdenerwowałeś . - Trisha podeszła bliżej. - Może stracić dziecko jeśli będzie zbyt zestresowana. Czy tego chcesz? Ogarnęło go przerażenie. - Nie. - Chcesz zdobyć jej zaufanie i żeby z tobą rozmawiała? To sposób do osiągnięcia tego. Jestem człowiekiem gdybyś zapomniał. Wiem, co mówię. Brawn obrócił się i wybiegł z pokoju. Nie kłopotał się z windą za to ruszył po schodach i szybko po nich zbiegł. Wypadł z hotelu i biegł, aż dotarł do swojego domu. W chwili kiedy zamknęły się drzwi odrzucił głowę i ryknął. Dobrze było wyrzucić to z siebie. Bekka nosiła jego dziecko, była zraniona i rozgniewana. Stał tam, dopóki nie złapał oddechu. Ktoś zapukał do drzwi, odsunął się od nich i szeroko otworzył mając nadzieję, że Bekka o niego poprosiła. Stał tam Brass. - Słyszałem. - Wybacz. Jestem sfrustrowany i potrzebowałem ujścia. - Nie mówię o spuszczeniu pary. Słyszałem o kobiecie i dziecku. - Brass zmrużył ciemne oczy i zmarszczył brwi. - Co mogę zrobić? - Nie wiem. Nie chce ze mną rozmawiać. Nie chce mnie blisko siebie.

- Chodź. - Nie mogę tam wrócić. Trisha uważa, że Bekka może stracić dziecko. - Mam trening z kilkoma z nowszych. Nic nie poprawi ci samopoczucia lepiej niż walka. Tylko nie zaszkodź im za mocno. Brawn zagryzł wargę i kiwnął głową. – Dobra. - Chodźmy. - Brass klepnął go po ramieniu. - To pomoże.

Brawn 163

Rozdział siedemnasty

Trisha była ponura, gdy przyglądała się Becce. - Myślimy, że wiemy w czym jest problem. - Teraz czuję się dobrze. Od kilku dni. Byłam po prostu zmęczona, bardzo zestresowana i opuściłam kilka posiłków. - Nie wszystko jest w porządku. - Trisha spojrzała na dywan i potarła dłonią spodnie. Powinnaś zachować szczególną ostrożność, ponieważ ciąża jest zbyt dużym obciążeniem dla twojego ciała. Nie zostałyśmy stworzone do przyspieszonych ciąż. Wiem, że odmówiłaś mieć tu kogoś żeby o ciebie dbał, ale to jest to czego potrzebujesz. Pozostałe ciężarne kobiety w tym i ja, wszystkie były otoczone opieką naszych partnerów. - Nie mam takiego, a jeśli jesteś tutaj, żeby znowu próbować mnie namówić na rozmowę z Brawnem, zapomnij o tym. Jest mną zainteresowany tylko ze względu na dziecko. Zasługuję na więcej. Nie chcę znowu się z tobą kłócić jednak tam właśnie to zmierza. Nawet nie zadzwonił do mnie do cholery. Teraz kiedy wie, że jestem w ciąży, nagle chce być przyklejony do mojego boku? Zadrwiła. - Nie ma mowy. - W porządku, ale kogoś potrzebujesz. - Trisha zawahała się. – Tak to wygląda. I nie podlega dyskusji. - Czuję się dobrze, - Bekka powtórzyła. - Przynoszą mi posiłki i nie muszę nawet gotować.

Tak naprawdę jestem potwornie znudzona. - To następna rzecz. Powinnaś wychodzić na słońce. Potrzebujesz ochrony. - Myślałam, że jestem tu bezpieczna. - Jest kilku nowo uwolnionych członków Nowego Gatunku, którzy naprawdę nie są przyjaźnie nastawieni wobec ludzi i to jest Rezerwat. Czy wiesz, że niektóre Gatunki mają bardziej agresywne zwierzęce cechy? Dlatego potrzebowaliśmy tego miejsca, żeby zatrzymać ich tu, gdzie jest mnóstwo otwartej przestrzeni dla nich do życia. Czasami czują się bardziej społeczni i pokazują się przy hotelu szukając jakiejś chętnej kobiety do towarzystwa. Brawn błysnął w głowie Bekki i przeszył ją ból. Znalazł kobietę, żeby pójść z nią do łóżka. Trisha jakby czytała w jej myślach, albo być może dostrzegła wyraz jej twarzy. - Powiedział, że to była tylko kolacja, i że obecnie nie są w żadnych relacjach. Przysięga, że nie dotknął nikogo od czasu z tobą i nie ma planów, żeby to zrobić. - Nie obchodzi mnie to, - skłamała Bekka. - Racja. Rzecz w tym, że potrzebujesz kogoś, by był z tobą całą dobę. A co jeśli zasłabniesz albo coś? Co jeśli nie będziesz mogła dostać się do telefonu? - Masz kogoś postawionego za moimi drzwiami. - Oni mają lepsze zmysły, ale nie są w tej samej przestrzeni a ściany są do pewnego stopnia dźwiękoszczelne. To jest hotel i został zbudowany w taki sposób, żeby ludzie nie przeszkadzali łatwo innym w pokojach wokół. Pomyślałam, że nie zgodzisz się na Brawna, więc rozmawiałam z Tigerem. Przeniesie się do twojego pokoju gościnnego. - Nie - Pomysł ją zszokował. - Ledwie go znam. - Jest świetnym facetem i nie żywi żadnego zainteresowania tobą. Jest odporny na ludzkie kobiety, więc nie martw się, że będzie do ciebie uderzał. Wiem, że to może cię niepokoić. Laurann Dohner 164

Już przypominał jej Brawna skoro był przeciwny ludzkim kobietom i brał do łóżka tylko Gatunek. Mieli to wspólne. - Jestem w ciąży. Facet i tak nie byłby mną zainteresowany. - Machnęła na swój brzuch. - Ja po prostu nie chcę mieszkać z obcym mężczyzną. - Szkoda. Decyzja została podjęta. - Nie mam nic do powiedzenia? - Temperament Bekki rozgorzał. - Nie możesz kazać mi mieszkać z jakimś nieznajomym. Z pewnością nie będę mieszkała z facetem. Dlaczego zamiast

niego nie wyznaczysz kobiety do opieki nade mną? - Jest tylko kilka kobiet w Rezerwacie i mają już obowiązki. Nie mogliśmy przeznaczyć jednej już teraz, i może minąć dobry tydzień zanim któraś będzie dostępna, żeby przyjechać z Ojczyzny. Tiger nie będzie obcym mężczyzną jak tylko go poznasz. Również możemy odwołać oficera za drzwiami jeśli ktoś będzie tu z tobą. On może zabierać cię na zewnątrz. Nie tęsknisz za opuszczeniem tego pokoju? - Trisha rozejrzała się wokół. – Ja bym zwariowała. To było kuszące. - Mam powyżej uszu oglądania filmów. - Dokładnie. To fajny gość i ma świetne poczucie humoru. Będzie dotrzymywał ci towarzystwa, i nawet zamówiłam kilka gier planszowych. Umie grać w pokera. Sama go nauczyłam, ale możesz nauczyć go jakichś innych. Zrobisz mu przysługę ucząc go czegoś nowego. - Świetnie. - Bekka nie ukrywała sarkazmu. - To jest to, co zawsze chciałam zrobić. Nauczę go grać w warcaby. - Nie bądź taka. - Trisha spojrzała na nią i zmarszczyła brwi. - Umarliby żeby chronić ciebie i twojego dziecko. Użyliby swoich ciał jako tarczy żeby cię bronić, gdyby jakiś wariat kiedykolwiek przedostał się przez ochronę i próbował cię zastrzelić. Nie myśl, że to się nie zdarzyło. Zapytaj Ellie o Fury’ego, który przyjął dwie kule przeznaczone dla niej. - On jest jej partnerem. - Nosisz dziecko Gatunku, ich przyszłość, a dzieci są dla nich cudem. Każda z ich kobiet oddałaby wszystko, żeby być na twoim miejscu. Przedstawiasz spełnienie ich marzeń i aspiracje by mieć normalne życie. Co jest bardziej wyjątkowe niż posiadanie rodziny? Poczucie winy wypełniło Bekkę. - Przepraszam. Jestem wdzięczna. - Wiem. Ja też przepraszam. To był dla mnie ciężki dzień. - Wszystko w porządku? Trisha zawahała się. - Taak. Tylko ostatnio jest przypływ urazów w Centrum Medycznym i mam dość łatania facetów po sesjach treningowych. - Nie wiedziałam, że treningi są tak niebezpieczne. Do czego się przygotowują? - Zwykle tak nie jest, ale jeden z nowych instruktorów ma obsesję na punkcie nauczenia ich, jak lepiej walczyć, a to oznacza, że kopie im tyłki odkąd próbuje uczynić ich najlepszymi. - Może nie powinien pracować. - My też tak myślimy i mocno pracujemy nawet teraz, żeby to osiągnąć.

Bekka nie wiedziała, co powiedzieć. Trisha wstała. - Tiger będzie tu po swojej zmianie. Nie obwiniaj go, jeżeli jesteś rozgniewana z powodu posiadania gościa. Został poproszony, żeby to zrobić a jest dobrym kolegą i zgodził się. To była moja decyzja. Musisz mieć tu kogoś, kto będzie troszczył się o ciebie. - Jestem dorosła. Nie potrzebuję niańki. - Wiem, ale jesteś w ciąży, a to jest stresujące dla twojego ciała. To złagodzi napięcie. Podeszła do drzwi. - Mam nadzieję. - Wymamrotała ostatnie słowa, ale były wystarczająco głośne by je usłyszeć. - Widzimy się później. Brawn 165

Bekka poczekała aż drzwi się zamknęły, zanim wstała i pomasowała krzyż. Zawsze bolał. Tak szybkie przybieranie na wadze sprawiło, że jej ciało bolało cały czas. Obróciła się i poszła do swojego pokoju. Ciepła kąpiel brzmiała kojąco a miała w łazience jacuzzi. Strumień wody zawsze dobrze działał. - Niańka. Cudownie. Może będzie dobrym towarzyszem, - mruknęła. Pomysł mieć kogoś do rozmowy nie wyglądał tak źle, kiedy go rozważyła. ***** Brawn wstał, przeciągnął się i spojrzał na samca siedzącego przy drugim biurku. - Jesteś gotowy ogłosić fajrant? - Tak, - warknął Bestial (Zwierzak). - Nienawidzę rozmów telefonicznych z ludźmi, ale odpowiadanie na e-maile jest gorsze. W każdym razie, dlaczego zgodziliśmy się być Radą dla naszych grup z ośrodków badawczych? Brawn wyszczerzył się w uśmiechu. - Żeby zrobić wrażenie na naszych kobietach i mieć przydzielone prywatne domy, zamiast być zmuszonym mieszkać z wieloma samcami we wspólnym domu dla mężczyzn? To cena za bycie wysokim rangą samcem w naszym społeczeństwie. - Ach. - Bestial zachichotał. - Racja. Kobiety były moim jedynym powodem. – Uśmiech Bestiala zgasł. - Jak się trzymasz? Brawn nienawidził faktu, że Bestial wiedział wszystko o Becce i martwił się o niego. Nie utrzymywano żadnych tajemnic przed członkami Rady. Wzruszył ramionami. - Nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Źle zareagowałem kiedy ją zobaczyłem i zawaliłem sprawę. Nie poprosiła, żeby ze mną porozmawiać, a ja mam rozkaz trzymać się z daleka. Wiesz o tym. - Jak załatwisz to z Tigerem?

Brawn zmarszczył brwi. – Co z Tigerem? Bestial wytrzeszczył oczy. - Nie powiedziano ci? - Powiedziano co?- Jego wnętrzności skręciły się. - Czy on spędza z nią czas? - Zazdrość uderzyła mocno i szybko. Bestial cicho zaklął. - Cholera. Widzę dlaczego mogli nie poinformować cię, co zdecydowała Trisha, ale ona jest naszą lekarką. - Bestial rozsiadł się w swoim krześle i wskazał. Będziesz chciał usiąść. Brawn opadł na krzesło. - Co się dzieje? Czego mi nie powiedziano? - Trisha martwi się o Bekkę, że nie ma partnera do opieki nad nią. Wyznaczyła kogoś, żeby mieszkał i był z nią przez całą dobę. Flame przyznał, że kobieta go pociąga, więc został wyeliminowany. Tiger został wybrany ponieważ dogaduje się z ludźmi. Gorąca wściekłość zapłonęła w Brawnie. - Co? - Zerwał się na nogi. - Siadaj, jeśli chcesz usłyszeć resztę. Brawn klapnął ciężko, jego krzesło zaskrzypiało i nie pomogło, gdy jego ręce zacisnęły się na oparciach na tyle silnie, by je złamać. - Flame jest zainteresowany moją kobietą? - Skopie mu tyłek. Sprawi mu ból. Zrobi… - To Tiger będzie mieszkał z twoją kobietą i o nią dbał. Będzie zabierał ją na spacery, upewniał się, że je i śpi. Slade mówił, że jego kobieta zawsze miała obolałe mięśnie, więc Tigera poinformowano, że ma masować jej ramiona, dolną część pleców i nogi jeśli będzie miała opuchnięte kostki. Laurann Dohner 166

Warknięcie wyrwało się z Brawna na myśl o innym samcu kładącym ręce na jego Becce. Powyrywa Tigerowi ręce. On… - Początkowo nie był szczęśliwy, że go poproszono, ale zgodził się przez wzgląd na dziecko i ponieważ wiedział, że kobieta nie będzie się go obawiała skoro zagląda do niej często. Brawn zobaczył czerwony i wtedy zdecydował, że każe Tigerowi krwawić. - Co? Co robi? Ona godzi się na jego wizyty? Jak często? Bestial oceniał Brawna. - Często. Jest sama i wszyscy się martwią. Powinni ci powiedzieć, że do twojej kobiety został wyznaczony samiec, ale być może, nie chcieli cię niepokoić. Uważałem, że to źle ukrywać to przed tobą, teraz jednak już wiesz.

Słowa sprawiły, że Brawn zmrużył oczy. - Przyznajesz, że planowali trzymać to przede mną w tajemnicy? Celowo powiedziałeś mi przed chwilą, ale działałeś jak gdybym już wiedział. Jakiego rodzaju oszustwo próbujesz ciągnąć? - Masz mnie. - Bestial uśmiechnął się szeroko. - Nie zgadzam się z głosowaniem, bo ja chciałbym wiedzieć, zanim inny mężczyzna wprowadzi się do mojej kobiety. Ona jest atrakcyjna, samotna i bezbronna. Tiger jest dobry z ludźmi, zna ich lepiej niż my, i to nie byłby pierwszy raz kiedy samiec, który przysiągł, że nie interesują go żadne ludzkie kobiety kończy połączony w parę z jedną z nich. On położy na niej swoje ręce. Możesz to sobie wyobrazić? Inny samiec dotyka kobiety, w której wnętrzu zasadziłeś swoje nasienie. Brawn skoczył na równe nogi. - To się nie stanie. - Nie myślałem, że na to pozwolić. Jestem twoim przyjacielem i nie chcę byś ją stracił na rzecz innego samca, nawet jeśli jest dobrym mężczyzną. - Jestem lepszy a ona jest moja. - Brawn zacisnął ręce w pięści. - Zadzwoń do Tigera i powiedz mu, że jeżeli ją dotknął niech ucieka szybko i daleko. Bardzo daleko. Rzucił się do drzwi, ale usłyszał śmiech Bestiala. - Idź po nią. Pokaż jej do kogo należy. Cieszę się, że nigdy nie wplątałem się w sprawę z człowiekiem. Oni po prostu działają bez sensu. Powinna ciebie wybrać byś troszczył się o nią a nie innego samca. - Zamknij się, - warknął otwierając drzwi. - Być może potrzebujesz instrukcji na temat seksu? Czy to było tak dawno, że zapomniałeś jak zadowolić kobietę? Brawn ryknął, wściekły na przyjaciela, że choćby sugeruje takie rzeczy i ruszył biegiem. Hotel nie był daleko, a on chciał szybko dostać się do Bekki. Jeżeli Tiger już się wprowadził, wyrzuci samca i jego rzeczy przez okno. Lubił Tigera, ale mężczyzna prędzej umrze niż pozwoli mu odebrać sobie kobietę albo próbować rościć prawo do tego, co było jego.

Odszedł do czasu kiedy Bestial sięgnął po telefon i wybrał numer. - Jest w drodze, będzie szybko i mam nadzieję, że to zadziała Trisha. Był wściekły. ***** Bekka była podenerwowana, gdy siedziała na kanapie i czekała na przybycie Tigera. Nie miała sprecyzowanego czasu, a ostatnie doświadczenie z Gatunkiem zajmującym jej gościnny pokój okazało się katastrofą zważywszy, że została porwana. Zastanawiała się nad takim układem. Jak źle może być? Z pewnością będzie niezręcznie mieszkać z obcym. Być może dziwnie. Dziecko kopnęło a ona potarła brzuch, wiedziała, że może czuć się lepiej mając kogoś w pobliżu. Pomysł zasłabnięcia czy potrzebowania pomocy przestraszył ją. Ktoś w jej mieszkaniu byłby na tyle blisko, że zauważyłby, gdyby miała kłopoty.

Brawn 167

Pukanie zaskoczyło Bekkę. Wypełnił ją strach, gdy zbliżyła się do drzwi. Zrobi z tego najlepszy użytek, niezależnie jak będą się dogadywali. Już prawie dała się skusić, żeby nie otwierać drzwi i ukryć się w sypialni. Tiger był gotów to zrobić i wiedziała, że prawdopodobnie też nie był zadowolony z sytuacji. Zmusiła stopy by ruszyły do drzwi i otworzyła je. Brawn stał tam w zamian i wyglądał na naprawdę wściekłego. Był zdyszany i pot lekko błyszczał na jego ciemnej skórze. Jego nos zafalował zanim po nią sięgnął. Sapnęła, gdy jego ręce chwyciły ją pod ramionami a jej stopy oderwały się od podłogi. Stawiał duże kroki wchodząc do pokoju i kopnięciem zamykając za sobą drzwi. Ciągle w ruchu, aż dotarli do kanapy, gdzie pochylił się i delikatnie usadził ją na tyłku. - Wynoś się stąd, - Bekka sapnęła. –Ty… - Zamknij się, - warknął. – Pozwoliłaś Tigerowi zamieszkać z tobą, ale mnie nie? - Warknął wściekle. - Potrzebujesz samca do opieki na tobą ? To będę ja ! Spiorunowała go wzrokiem. - Nie prosiłam o współlokatora, ale powiedziano mi, że muszę jakiegoś mieć. Odejdź Brawn. Jedno ramię opasało ją wokół talii, a druga ręka chwyciła z tyłu jej włosy. Pokręcił biodrami i pchnął między jej uda. Pociągnął ją na brzeg kanapy, opadł na kolana i usadowił swoje biodra między jej pokrytymi bawełną udami. Zmrużone oczy zamknęły się na jej ustach. Warknął z głębi gardła. - Otwórz dla mnie usta. - Idź do diabła. Jego intensywny wzrok trzymał jej. – Już przedtem żyłem w piekle i doświadczam go teraz. Zabiję go jeśli pozwolisz, żeby mężczyzna z tobą mieszkał. Nosisz moje dziecko. Jeśli potrzebujesz czegoś od mężczyzny dostaniesz to ode mnie. Teraz otwórz. - Jesteś zły i dlaczego chcesz bym otworzyła usta? Całą tę rzecz z opiekowaniem się bierzesz zbyt dalece. - Jestem wściekły, - warknął. – To ja powinienem być poproszony o dbanie o ciebie, nie Tiger. On nie jest ojcem. Nie jest tym, który cię pokrył i zapłodnił. Ja nim jestem. Nie lubisz mnie teraz i rozumiem to. Jednak tu nie chodzi o ciebie czy o mnie. Chodzi o nasze dziecko. Potrzebujesz stałej opieki i to ja będę tym, który ci ją zapewni. Otwórz usta. - Jesteś dupkiem i co to za obsesja na punkcie moich ust? - Pchnęła jego pierś, ale trzymał ją przy sobie, ani drgnął, a ona nie była wystarczająco silna żeby zmusić go do puszczenia.

Jego kocie oczy błysnęły niebezpiecznie. - Otwórz swoje usta. - Po co? - Chcesz bym cię puścił? - Tak. - Otwórz usta. Bekka zamknęła oczy i napięła się, nie wiedząc, co do cholery planował zrobić. Otworzyła usta i miała przebłysk wspomnienia jak siedzi w fotelu dentystycznym by zrobić przegląd. Tamto oceniała wyżej w porównaniu z tym doświadczeniem, kiedy czekała by zobaczyć, co Brawn zrobi. Ugryzie go jeśli sprawi jej ból w jakikolwiek sposób. Przycisnął się bliżej, aż jego klatka piersiowa rozpłaszczyła się na jej piersiach i brzuchu. Poczuła jego oddech na twarzy i jego usta przykryły jej. Język przeciągnął po dolnej wardze, zanim najechał jej usta. Laurann Dohner 168

Nie powinna być zaskoczona. Walczyła, ale trzymał ją mocno, otoczył jej ciało, a uścisk we włosach trzymał jej głowę w miejscu. Jego język zręcznie manipulował jej i zdradzieckie ciało odpowiedziało, gdy przez jej myśl przemknęły wspomnienia jak całował ją, kiedy byli zamknięci w klatce. Rozluźniła się, kiedy namiętność wzięła górę i zacisnęła ręce na jego koszuli oddając mu pocałunek. Zabrzmiało mruczenie i Brawn wypuścił jej włosy by pobiec dłonią w dół jej pleców. Owinęła ramiona wokół jego szyi, gdy wkopał ręce między nią a poduszki kanapy. Ujął jej tyłek i podniósł ciało. Przysiadł na piętach sadowiąc ją na kolanach. Siedziała na nim okrakiem, i nawet przez warstwy ubrań nie mogła przegapić dotyku jego twardego, napierającego fiuta, kiedy kołysał przy niej swoimi biodrami pocierając łechtaczkę. Jęknęła natychmiast podniecona i całowała go jak oszalała. Naparła na niego biodrami, kiedy jego silne ręce ugniatały jej tyłek, a on łatwo manewrował jej ciałem by poruszało się na jego, seksownym ruchem, który naśladował pieprzenie się. Paznokciami drapała jego koszulę i pragnęła znowu poczuć go w sobie. Rozpaczliwa potrzeba by być z nim ciało do ciała, stała się niemal tak nieznośna jak pragnienie mieć go w sobie. Powarkiwania i mruczenie robiły coś z jej ciałem, podniecały ją bardziej niż cokolwiek co pamiętała, i rzuciła się z paznokciami na jego koszulę próbując ją zerwać by dotrzeć do jego skóry. Brawn wydawał się rozumieć, gdy oderwał usta i wpatrywali się w siebie dysząc. - Nikt cię nie dotknie oprócz mnie, - warknął cicho. - Nikt. Bekka wpatrywała się w jego oczy, jego słowa zatonęły w niej i walczyła by sformułować własne. Nawet nie wiedziała jak zareagować. Nagle wypuścił jej tyłek i po prostu zerwał koszulę ze swojego ciała wyginając plecy w łuk, żeby to zrobić, a ona gapiła się na jego nagi, umięśniony

tors. Mogła patrzeć na niego ledwie przez chwilę, bo odrzucił koszulę i ujął w obie ręce jej twarz aby znowu zawładnąć jej ustami. Bekka jęknęła, gdy pocałował ją z potrzebą zrodzoną z rozpaczy. Wyszła naprzeciw tej namiętności. Zbyt wiele czasu spędziła tęskniąc za jego ramionami, z jej niekontrolowanymi hormonami i szalejącym pragnieniem. Ramiona owinęła wokół jego szyi, ręce gorączkowo wędrowały po jego gorącej skórze, a paznokcie drapały plecy żeby go zachęcić. Rozpłaszczyła piersi na twardej ścianie jego klatki piersiowej, jej nabrzmiały brzuch naparł na niego również, ale on wygiął się trochę w łuk żeby zrobić dla niego miejsce i nie naciskać na dziecko. Ledwie to zauważyła, ale cieszyła się, że jedno z nich potrafiło pamiętać by być ostrożnym. Przywarła do niego mocno, gdy pokazał swoją potężną siłę podnosząc się z podłogi i stając na nogach. Nie obchodziło jej gdzie szedł. Były tylko jego usta i potrzeba aby całował ją dalej. Przesunął swój chwyt, złapał za zewnętrzną część ud i podniósł wystarczająco by łatwo mogła zaczepić nogi wokół jego bioder. Oderwał od niej usta, sprawiając, że Bekka wydała cichy dźwięk protestu kiedy przestał całować. Otworzyła oczy i wpatrywała się głęboko w te jego niesamowite, a on miękko zamruczał. - Trzymaj się. Nie mogła owinąć się wokół niego ani trochę więcej gdyby próbowała. Ramiona miała wokół jego szyi, nogi wokół jego bioder, ale wówczas pochylił się i grawitacja niemal oderwała ją od niego jak jej waga napięła mięśnie w jej kończynach. Miękki materac zamortyzował jej plecy i wiedziała, że przyniósł ją do łóżka. - Puść mnie. Zawahała się, ale zrobiła to. Zatęskniła za trzymaniem go w ramionach, w chwili gdy był wolny. Cofnął się, skopał buty i obie ręce obniżyły się do dżinsów. Dźwięk zamka błyskawicznego był głośny w pokoju i Bekka wiedziała, że zamierza ją pieprzyć. Serce waliło jej z podniecenia i zagryzła wargę. Mogła odmówić, ale nie chciała. Brawn był najseksowniejszym facetem jakiego kiedykolwiek widziała w życiu. Wspomnienia o tym jak ją pieprzył prześladowały ją prawie każdej nocy, i grał główną rolę w każdej fantazji jaką miała. Do licha, zaczęła się pieścić sama udając, że to był jego dotyk, a nie jej własnych palców. Brawn 169

Poczuła się duża i niezgrabna z jej ciężarnym ciałem, ale odepchnęła ten brak pewności siebie. Pomógł jej ciału znaleźć się w obecnym stanie, był w połowie odpowiedzialny, i jeśli ona musiała oglądać rozstępy w lustrze, on mógł ścierpieć ich widok również. Była obolała, pragnęła być dotykaną i trzymaną w ramionach. Brawn wydawał się więcej niż chętny zaspokoić obie potrzeby. - Będę ostrożny, - przysiągł ściągając spodnie. Nie miał na sobie bielizny. - Nie zrobię ci krzywdy.

- Nie zaczynaj tego gówna, - ostrzegła. - Przestań gadać i pomóż mi zanim odzyskam zdrowy rozsądek i uświadomię sobie, że to ogromny błąd. Gniew błysnął w jego oczach, ale nie obchodziło ją, czy podobało mu się słyszeć prawdę. Przekręciła się, próbując wyślizgnąć się z koszuli, ale wiedziała, że będzie musiała usiąść żeby ją zdjąć. Brawn miał inny pomysł, gdy pochylił się do przodu i tylko zacisnął garść na koszuli. Szarpnął i łatwo zerwał z jej ramion. I tak nie lubiła tej koszuli. Wsparła bose stopy na materacu i uniosła się. Brawn zaczepił palce w pasie jej rozciągliwych spodni i zdarł je w dół. Majteczki wziął razem z nimi, przeciągnął całą drogę i opuścił na podłogę. Zdjęła stanik i odrzuciła go na bok a on chłonął ją wzrokiem. Zarumieniła się trochę, wiedząc, że nie wygląda tak seksownie jak kiedyś. Czy znalazł czerwone znaki, gdzie jej brzuch rozciągnął się brzydko? Były słabe, ale zauważalne. Jej brzuch był teraz zaokrąglony. Była w połowie ciąży i naprawdę miała nadzieję, że dobrze ogoliła się na dole. Już nie mogła zobaczyć swojej cipki i robiła to na wyczucie. Brawn znowu zamruczał. - Jesteś piękna, nabrzmiała moim nasieniem. To wystrzeliło jej brwi do góry. Otworzyła usta, ale potem je zamknęła. Nie chciała tego poruszać. Bardziej chciała, żeby ją dotykał. - Brawn? Jak długo zamierzasz na mnie patrzeć? Podniósł spojrzenie i rzucił się na kolana. Chwycił rękoma jej łydki, pociągnął na brzeg łóżka i rozłożył uda. Zamknęła je wokół jego bioder i próbowała przyciągnąć go bliżej, pragnąc mieć go w sobie tak bardzo, że od tego cierpiała. Puścił ją i jedna dłoń spoczęła na dolnej krzywiźnie brzucha. Frustracja uderzyła. Teraz nie czas na badanie kształtu mojego brzucha . Nie zrobił tego jednak, jego kciuk zsunął się niżej i musnął jej łechtaczkę, a ona jęknęła. - Tak. Gładził ją tam i sapnęła, kiedy palcami drugiej ręki prześledził szczelinę jej cipki, igrał w jej wilgoci i wolno zanurzył w niej jeden gruby palec. Obracał nim, gdy leniwy palec ją pieprzył. Zakołysała biodrami i ścisnęła nogami jego biodra próbując nakłonić go by wszedł głębiej. - Brawn, - zadyszała. - Powiedz, że jesteś moja, - wychrypiał. Jej oczy spotkały jego i zacisnęła zęby na wardze. Tak bardzo jak chciała, żeby sprawił, że dojdzie, tak nie zamierzała poddać się łatwo. Jej ręka zjechała w dół ciała i spróbowała odepchnąć jego dłoń. Skończyła, jeśli chciał grać w tę grę. Warknął na nią, wycofał palec z cipki i chwycił jej nadgarstek. Poderwał go i trzymał na tyle blisko siebie, że mogła potrzeć dolną część jego brzucha. Spojrzał w dół, dostosował biodra a jego kciuk nieprzerwanie drażnił jej łechtaczkę wynosząc ją bliżej szczytu. Gruba główka fiuta trąciła jej cipkę. Spojrzał jej w oczy i pchnął do przodu. - Jesteś moja. - Warknął słowa. Kolor jego oczu zdawał się pociemnieć. – Moja, Bekka.

Nigdy o tym nie zapominaj. Laurann Dohner 170

Fiut wszedł głęboko w jej ciasną głębię. Nadał tempo, utrzymując stały rytm z kciukiem kreślącym kręgi na kłębuszku nerwów. Bekka odrzuciła do tyłu głowę, Brawn wypuścił nadgarstek, by chwycić jej tyłek i zaczął wbijać się w nią mocniej. Wkopała palce w narzutę, kiedy jej plecy zaczęły się ślizgać. Poprawił biodra, biorąc ją pod nowym kątem i znalazł to miejsce, które sprawiło, że Bekka gwałtownie zadyszała i głośno zawołała jego imię. - Moja, - warknął. Jego fiut wchodził w nią i wysuwał się z niej pocierając to miejsce. Powiedz to. Bekka potrząsnęła głową. Nie była jego. Nie chciała dać mu satysfakcji. Warknął i zatrzymał się. Jego biodra i kciuk ucichły pozostawiając ją zawieszoną na krawędzi nieba i piekła. Jej łechtaczka pulsowała, cipka pragnęła, a ona po prostu cierpiała będąc tak blisko szczytu. - Brawn, - wydyszała. - Nie przestawaj. - Jesteś moja, - warknął. – Moja, Bekka. Chcę, żebyś wiedziała, kto cię pieprzy i sprawia, że czujesz się tak dobrze . - Pchnął w nią, a jego kciuk nacisnął na łechtaczkę. Bekka odrzuciła głowę, gdy Brawn wbił się głębiej w jej wnętrze. To nie bolało. To było najlepsze uczucie na świecie. Był tak twardy, wypełniał ją tak ściśle, aż była pewna, że nie może wziąć go więcej, ale wtedy cofnął się, po to tylko by uderzyć znowu. Bekka ściskała kurczowo narzutę i miotała się pod nim w zachwycie, rzucając biodrami do Brawna. - Taka piękna, - warknął. Wbijał się w nią szybciej Bekka kwiliła i jęczała, gdy jej mięśnie napięły się w oczekiwaniu. Krzyknęła, kiedy poczuła jak rozdziera ją intensywna rozkosz. Była tak silna, że nie mogła powstrzymać wymknięcia się jego imienia. Brawn ryknął. Dźwięk przeszył pokój i wszedł w nią ostatnim, głębokim pchnięciem. Wypełnił ją swoich ciepłych nasieniem z biodrami wciśniętymi w jej tyłek by rozlać się we wnętrzu jej cipki, tak głęboko jak to możliwe. Opadła bezwładna. Oddychała ciężko. Ręce Brawna wślizgnęły się pod jej plecy i pociągnął ją w górę. Nadal był głęboko schowany w jej wnętrzu. Otworzyła oczy, gdy została zmuszona usiąść na skraju łóżka. - Pocałuj mnie, - Brawn zażądał. Bekka przeciągnęła językiem po dolnej wardze. Brawn jęknął patrząc zanim pochylił usta nad jej. Otworzyła się przed nim, z zadowoleniem witając czuły pocałunek i przytuliła się do niego, gdy mocno przygarnął ją do swojego ciała obydwoma ramionami. W końcu zakończył pocałunek

podnosząc głowę. Ich spojrzenia spotkały się i trzymały przyglądając się sobie nawzajem. Brawn odezwał się pierwszy. - Jestem twoim mężczyzną, - warknął cicho. - Żaden inny nie opiekuje się tobą, tylko ja. Pokonam każdego samca, który spróbuje. Możesz nie chcieć bym cię zatwierdził, możesz odmówić mi bycia moją partnerką, ale nie odmówisz mi tego Bekka. Będę tu dla ciebie cały czas. Będę tylko ja w twoim wnętrzu. Tylko ja cię dotykam. Tylko moje usta cię całują. - Brawn, - powiedziała cicho. - Wiesz, że my… - Nie teraz. Nie spieraj się ze mną po tym co dzieliliśmy. Zamknęła usta zgadzając się, że nie była to odpowiednia chwila do walki, kiedy wciąż czuła się cała rozgrzana i zaspokojona. Powoli wycofał się z jej ciała z wyraźnie widocznym na twarzy wyrazem żalu i pomógł Becce wstać. Nie sprzeciwiała się, gdy szarpnął odchylając nakrycie, kazał jej się położyć i otulił ją. Tyłkiem spoczął na brzegu łóżka, kiedy przysiadł spoglądając na nią w dół. Jedną ręką przez pościel pogłaskał jej brzuch. Brawn 171

- Śpij, - nakazał łagodnie. Potrząsnął głową. - Odpoczywaj. Drzemki są dobre dla kobiet w ciąży. Mam coś do załatwienia, ale wrócę za kilka godzin. Chciała wiedzieć co miał zamiar robić i niby dlaczego myślał, że może jej rozkazywać żeby poszła spać, ale nagle pochylił się i musnął pocałunkiem jej czoło. - Pozwól mi troszczyć się o ciebie, piękna. Potrzebuję tego. Wrócę i przyniosę ci więcej żywności. Kiedy wszedłem poczułem lekki zapach, więc wiem, że niedawno jadłaś. Zamknij oczy i odpoczywaj. Bekka zamknęła oczy, do czasu aż jego ciężar podniósł się z łóżka i usłyszała jak się ubiera. Zerknęła przez rzęsy, gdy Brawn zakładał i zapinał dżinsy. Powoli wyszedł z sypialni. Chwilę później usłyszała zamykające się za nim drzwi. Bekka poczuła jak łzy napływają jej do oczu, ale otarła je. Co ja do cholery robię? Nie miała odpowiedzi.

Brawn otworzył drzwi na korytarz, przyjrzał się trzem spiętym oficerom Gatunku i zanurkował pod ramieniem swojego przyjaciela, żeby wyjść z obecnego domu Bekki. Zamknął za sobą drzwi i badał sytuację. Bestial stał plecami do apartamentu Bekki, ramiona skrzyżował na piersi i z groźnym wyrazem twarzy blokował wejście oficerom. Brawn uniósł brwi a Bestial puścił

do niego oko. - Chcieli tam pędzić, kiedy usłyszeli jak ty i kobieta godzicie się. Upewniłem się, że to się nie zdarzy. Zatwierdziłeś ją? Brawn westchnął. - Akceptuje moje ciało, ale jeszcze nie zgodziła się być moją partnerką. Bestial pokręcił głową. – Dziwaczne ludzkie kobiety. Dobrze, to pierwszy krok. Po prostu musisz ją przekonać. Brzmiało jakbyś dobrze sobie radził. Brawn uśmiechnął się. - Nie potrzebuję instrukcji. Bestial uśmiechnął się w odpowiedzi. - Dobrze wiedzieć. - Idę do domu spakować torbę. Wprowadzam się do niej. - Brawn zachichotał. - Jej szok niedługo minie i będzie wkurzona, ale jest słodka kiedy się wścieka. - Jesteś uparty. - Bestial opuścił ręce do boków. - Wygrasz. - Mam taką nadzieję. W przeciwnym razie może mój syn zdoła ją namówić, żeby została moją partnerką kiedy podrośnie na tyle by nauczył się mówić. Śmiejąc się Bestial przeganiał oficerów. - Widzicie? Sprawy są w porządku. Odejdźcie. Spojrzał na Brawna. - Jestem pewny, że będzie z ciebie wielu synów między wami dwojgiem. Brawn wziął głęboki oddech. - Mogę mieć tylko nadzieję.

Laurann Dohner 172

Rozdział osiemnasty

Bekka obudziła się sama, zdumiona, że rzeczywiście zasnęła i rozejrzała się po pokoju. Brawna tam nie było. Odrzuciła nakrycie i skierowała się do łazienki. Jedno spojrzenie w lustro i pokręciła głową na swoje odbicie. - Facet całuje cię i lądujesz z nim w łóżku. - Spojrzenie zjechało w dół jej nagiego ciała do brzucha z dzieckiem i odwróciła się. – To nie jest jeden z najchlubniejszych momentów mamusi.

Chociaż na moją obronę, twój tatuś jest gorący i naprawdę świetnie całuje. Wyregulowała temperaturę wody pod prysznicem, weszła i zamknęła szklane drzwi. Stanie tam zmywało ślady seksu, ale nie wspomnienia. Nalała na dłoń mydło do ciała, roztarła je wszędzie i westchnęła głośno. - To nic takiego. To hormony. Taak. Całkowicie idę na to. – Wywróciła oczami i pochyliła się, żeby zmyć mydło. - Jesteśmy w głębokim gównie, mały. - Umyła brzuch. - A ja muszę wysłać twojemu dziadziusiowi e-mail z jakimś nowym kłamstwem, żeby wyjaśnić dlaczego jestem spóźniona z kontaktem z nim. Drzwi prysznica nagle otworzyły się z szarpnięciem. Bekka sapnęła i okręciła się. Stopy poślizgnęły się na podłodze kabiny i krzyknęła, kiedy gorączkowo sięgnęła po coś, żeby uchronić się przed upadkiem, ale dwie silne ręce złapały ją zanim uderzyła w płytki. Gapiła się w szoku na przechylonego do wnętrza prysznica Brawna. - Przepraszam. - Brawn poprawił na niej chwyt. - Wszystko w porządku? Zapomniałem, że nie masz naszego słuchu czy węchu. Sądziłem, że słyszałaś mnie jak wszedłem. Nie chciałem cię przestraszyć. Dobrze się czujesz? A dziecko? - Wyniósł ją spod prysznica i przytulił. Szok trzymał ją milczącą, ale była wdzięczna, że jego refleks uratował ją przed upadkiem. Rękoma chwyciła jego bicepsy, a on powoli ją opuścił. - Mogłeś zapukać. Nie powinieneś tak po prostu wchodzić do czyjejś łazienki. – W końcu odzyskała głos. Puścił ją, gdy upewnił się, że stała na nogach i złapał ręcznik żeby owinąć ją dookoła. Duże ręce osuszały ją starannie. – Usłyszałem jak z kimś rozmawiasz i pomyślałem, że masz tu towarzystwo. - Gniew uwidocznił się w jego oczach, gdy rozejrzał się wokół. – Z kim rozmawiałaś? - Z dzieckiem. Jego ręce zamarły i zagapił się na brzuch. - On może ciebie usłyszeć? Nas? – Wyszczerzył się w uśmiechu. - Nie wiedziałem o tym. - Schylił się trochę i przyłożył twarz bliżej brzucha. Cześć maluchu. Jestem twoim tatą. Pragnę trzymać cię w ramionach. Zdecydowanie hormony, rozstrzygnęła Bekka, kiedy łzy wypełniły jej oczy. To było słodkie i poruszyło ją, że rozmawiał z ich nienarodzonym dzieckiem. - Czytam książki o dzieciach. Wydają się w nich uważać, że chociaż dziecko nie potrafi zrozumieć słów, może słyszeć głosy i nauczyć się je rozpoznawać. Rozmawiam z nim stale, prawdopodobnie za dużo, ale przez długi czas byłam sama. Brawn wyprostował się i trzymał jej wzrok. - Nigdy więcej nie będziesz sama. Wprowadziłem się. - Co takiego? - Szok uderzył znowu.

- Mówiłem, że będę troszczył się o ciebie i poszedłem spakować moje rzeczy. Mieszkam tu teraz z tobą. Przekazałem innym moje obowiązki w Radzie. Byli szczęśliwi mogąc mnie zastąpić, więc masz mnie w pełnym wymiarze czasu. - Uśmiechnął się, przypominając jej jak był przystojny kiedy to robił. - Jestem cały twój. Gwałtowna wojna rozszalała się we wnętrzu Bekki. Pragnęła, by słowa były prawdziwe. Wpatrywanie się w jego seksowne oczy sprawiało, że pragnęła nigdy nie pozwolić mu odejść, ale był tam tylko dlatego, że zaszła w ciążę. Był odpowiedzialnym, przyzwoitym facetem, musiała mu to oddać, ale nie chciała go w ten sposób. Brawn 173

- Nie możesz wprowadzić się tutaj. - Już to zrobiłem. – Zacisnął mięśnie szczęki. - Nie kłóćmy się. - Jego wzrok opadł na jej brzuch. - Nasze dziecko usłyszy. Gniew uderzył mocno i szybko. - Nie używaj moich własnych słów przeciwko mnie. - Otwórz usta. Podniosła rękę i chwyciła jego szczękę. - Nie. Nie będziesz mnie znowu całował żeby sprawić, że zapomnę, że jestem na ciebie zła. - Dlaczego nie? To działało. Nie możemy ze sobą walczyć kiedy dzielimy seks. - Przyznajesz to zatem! Właśnie miałeś ze mną seks, żeby postawić na swoim. Wzruszył szerokimi ramionami. – Na co tu narzekać? Podobało się nam obojgu. - Ręce prześlizgnęły się do jej bioder. - Tęskniłem za tobą Bekka. Mamy czas żeby pogodzić się i musimy poznać siebie nawzajem zanim urodzi się nasze dziecko. Pragnę cię. To po prostu korzyść uboczna, że nie możemy walczyć, gdy uprawiamy seks. Nie wątp, że naprawdę cię pragnę . Puściła jego szczękę i zacisnęła dłonie na jego koszulce popychając go trochę. - Rozmowa zamiast uwodzenia mnie. Zagrzmiało od niego miękkie warknięcie. - Chcę robić jedno i drugie. Pozwól mi zabrać cię teraz do łóżka. - Nie. To zły pomysł. - Nie chciała mieć jeszcze bardziej złamanego serca, kiedy nowość minie i zdecyduje, że bycie z nią jest zbyt dużym poświęceniem. - Możesz widywać swojego syna kiedy tylko zechcesz Brawn. Nie musimy być razem, żebyś był częścią jego życia. Pięknie niebieskie, podszyte żółtym oczy zwęziły się i nagle zmienić swój uścisk, chwycił ją

i zagarnął w ramiona. Wyniósł z łazienki, wszedł do sypialni i delikatnie położył ją na łóżku. Jedną rękę zacisnął na ręczniku i mocno szarpnął wyrywając go spod jej ciała. Złapała piersi, żeby je przykryć, podkurczyła nogi i spojrzała na niego ze złością. - Oddaj. Brawn w zamian sięgnął do pasa, złapał koszulkę i zerwał ją przez głowę. – Mam zamiar kochać się z tobą. - Nie, nie masz. Seks nie jest rozwiązaniem za każdym razem kiedy w czymś się nie zgadzamy. Przekrzywił głowę, odrzucił koszulkę i zgiął trochę nogę, by palcami u nogi zrzucić buty. Porozmawiamy później. Pragnę cię. Chwyciła koc, rozpostarła go na całym ciele, usiadła i wskazała na niego. - Stop! Wyszczerzył się w uśmiechu, zrzucił drugi but i rozpiął dżinsy. Jej wzrok opadł tam i patrzyła jak się z nich wyślizguje. Przysięgła, że drażnił się z nią celowo, jak wolno, cal po calu opuszczał je w dół. Jego imponujący, twardy penis wyskoczył na wolność wskazując na nią, gdy pochylił się do przodu by całkowicie zsunąć spodnie w dół. Kiedy wyprostował się, nie mogła nic poradzić, ale podziwiała widok jaki sobą przedstawiał. Jakby tego było mało potrząsnął swoimi długimi włosami. Rozsypały się na ramionach i w dół, wzdłuż jego złocistego ciała. Bekka musiała pamiętać, żeby oddychać. Było coś niesamowicie pierwotnego w Brawnie, kiedy był nagi, jego włosy wolne, a wargi rozchylone na tyle, że błysnęły kły. Warknięcie wydobyło się z niego, gdy pochylił się do przodu, rozpłaszczył dłonie na łóżku i wbił w nią swoje kocie oczy. - Jesteś moja Bekka. Możesz temu zaprzeczać, ale twoje ciało zna prawdę. Laurann Dohner 174

Powoli cofnęła się i wolno przesunęła w kierunku zagłówka. Jego ciężar powstrzymywał od pociągnięcia przykrycia z nią. Podkradł się bliżej na rękach i kolanach. Nie mogła nie zauważyć ciężkiego brzemienia jego fiuta sterczącego do przodu, skoro jego brzuch był twardą, płaską skałą. Inny miękki pomruk wydobył się niego i Brawn się zatrzymał. - Nie bój się mnie piękna. – Podniósł jedną rękę i owinął wokół jej kostki. Odepchnął z drogi koc i pociągnął ją ostrożnie aż leżała płasko na plecach. Wczołgał się nad nią, jego twarz zawisła cale nad jej, a fiut otarł się o jej uda, które ścisnęła razem. - Otwórz się dla mnie. Zamierzam twoje usta również nauczyć prawdy. Serce jej waliło. Pragnęła go, ale nie zamierzała znowu poddać się tak łatwo. Kobieta miała swoją dumę do cholery. Jej mózg trochę się przyblokował od widoku tego całego testosteronu w najlepszym wydaniu, które przycupnęło nad nią, ale zmusiła go do pracy. Lubił używać jej słów przeciwko niej, więc odwrotna sytuacja będzie czystym zagraniem.

Spojrzała w dół. Ręce i nogi trzymał usztywnione, żeby utrzymać swój ciężar poza nią. Uda miał rozsunięte z jej ciałem pomiędzy nimi i miała możliwość manewru. Ich spojrzenia spotkały się i podniosła ręce żeby chwycić jego biodra. - Myślisz, że możesz mnie zawojować swoimi pocałunkami? Wpatrywał się w nią bez słowa, ale iskierki rozbawienia w jego oczach, mówiły jej, że tak właśnie myśli. - Wyprostuj się. - Mam cię tam, gdzie chcę cię mieć. - Wyprostuj się to otworzę usta. Zawahał się, ale podniósł górną część ciała, żeby stanąć na rozciągniętych kolanach. Zmarszczył brwi, gdy usiadła i nagle mocno owinęła palce wokół jego członka uzyskując dobry chwyt, z którego nie mógł się wyrwać. Syknął w powietrze i niepokój napiął jego rysy. - Nie denerwuj się. - Uśmiechnęła się. - Nie sprawię ci bólu. Nie bój się mnie, seksi. Chcesz bym otworzyła usta, wierzysz, że możesz skusić mnie do zrobienia wszystkiego cokolwiek chcesz, zatem odwrócenie sytuacji jest czystym zagraniem. Naucz się tego kochanie. Oblizała wargi, trzymała z nim kontakt wzrokowy i mocno chwyciła ręką na jego biodrze, gdy przybliżyła usta do korony jego fiuta. Językiem polizała czubek badając jego gładkość i prawie zaśmiała się, gdy oczy Brawna rozszerzyły się w zdumieniu i zawarczał. Opuściła wzrok na twardy trzonek i wzięła go do ust, zassała i obracała głowę pod różnymi kątami, gdy pracowała nad nim powoli. Ssała go i wolno przesuwała po nim ustami jednocześnie dokuczając mu językiem. Jego ciało zadrżało, warknął, a ona upajała się zwierzęcym dźwiękiem. Myślał, że może ją kontrolować, ale teraz ona była tą, która rządziła. Podniosła wzrok, zobaczyła, że odrzucił głowę i zacisnął ręce na udach, prawdopodobnie po to, by jej nie chwycić. Wzięła go głębiej, aż wiedziała, że osiągnęła granicę gardła, wzmocniła ssanie i poruszała się trochę szybciej. - Bekka, - wychrypiał. Zignorowała próbę oderwania jej. Szła dalej, poruszała się szybciej i igrała. Dłoń na jego biodrze przesunęła się na twarde mięśnie brzucha, rozkoszowała się kształtem każdego mięśnia i wędrowała wyżej, aż potarła opuszkami palców naprężony sutek. Uszczypnęła go lekko między kciukiem i koniuszkiem palca. Brawn ryknął, jego słodki smak zaczął zalewać jej usta, a nią wstrząsnęło, gdy nagle chwycił jej głowę i wyszarpnął fiuta z jej ust. Jego nasienie uderzyło ją w gardło i piersi, gdy gwałtownie rzucił ją na plecy, przyszpilił płasko biodrami ponad jej żebrami i pocierał członkiem między jej piersiami. Zadrżał od siły swojego spełnienia, a Bekka leżała pod nim oszołomiona. Nie sprawił jej bólu, ale mógł. Jego tyłek spoczywał tuż nad jej zaokrąglonym brzuchem i gdyby opuścił ciężar, mógł zgnieść ją pod sobą. Zatrząsł się jeszcze raz, otworzył oczy i utkwił w niej wzrok.

Brawn 175

- Nie lekceważ mnie, kiedy cię ostrzegam. Prawie rozlałem moje nasienie w twoim gardle. - O to chodziło, - udało jej się w końcu wydusić. - Udusiłbym cię. Dochodzimy mocno. Nie czujesz mnie w sobie gdy dochodzę? Mogłem cię skrzywdzić. Przełknęła, nie była pewna co powiedzieć i nagle Brawn podniósł się z niej, zszedł z łóżka i pobiegł do łazienki. Patrzyła na jego nagi, mocny tyłek i walczyła by usiąść. Serce wciąż waliło jej ze strachu i drżała od gwałtownego rzucenia ciała na łóżko mimo, że nie zrobił jej krzywdy. Popłynęła woda w łazience, ucichła i Brawn tupiąc głośno wrócił do sypialni z mokrym ręcznikiem. Wyciągnęła rękę, wiedziała, że przyniósł go dla niej, ale zaskoczył ją gdy usiadł, złapał ją za ramię i rozpłaszczył jeszcze raz. - Nie chciałem cię przestraszyć. - Zaczął delikatnie oczyszczać gardło i piersi ciepłym ręcznikiem. - Nie chciałem cię skrzywdzić. - Pochylił się bliżej. - Bardzo mi się podobało to, co robiłaś, ale na końcu kiedy cię ostrzegam musisz odsunąć usta. Bekka nie była pewna co powiedzieć, trochę za dużo wydarzyło się z Brawnem. - Otwórz usta. - Ledwie poczułam smak zanim się wyrwałeś. Nie musisz używać tego do oczyszczenia moich ust. Jego usta zmiażdżyły jej, jego język omiótł wnętrze jej ust i Brawn odrzucił mokry ręcznik. Wstrząsnęła nią namiętność tego pocałunku. Przesunął ciało, żeby ponownie nad nią przysiąść. Przyparł ją bez naciskania ciężarem na brzuch i w końcu przerwał pocałunek. Powędrował spojrzeniem po jej ciele. - Uwielbiam widzieć cię bez ubrania. Jesteś taka blada i miękka. Taka piękna i miękka. Zmarszczyła brwi. – Dwa razy powiedziałeś miękka. Czy to twój sposób na powiedzenie mi, że mam dużo oponek? Warknął. - Nie. Lubię cię taką, jaka jesteś. Bekka zmrużyła oczy. - Lubisz kobiety Nowego Gatunku. Są wysokie i wysportowane i tak dalece różne ode mnie jak to możliwe. Jestem miękka jak to ująłeś. Blada. Dlaczego tu jesteś Brawn? Jakbym już nie wiedziała. Zmarszczył brwi. - Chcę być z tobą.

- Gówno prawda. Chcesz być przyzwoitym człowiekiem bo zaszłam w ciążę. Dlatego tu jesteś, ale możesz być ojcem dla dziecka nie będąc ze mną w związku. Możesz… Jego usta przykryły jej. Mistrzostwo Brawna w całowaniu szybko sprawiło, że straciła wolę walki. Osadził na niej więcej ciężaru, chociaż uważał żeby kontrolować jak wiele jego wagi przyjęła i użył jednej ręki by przykryć dłonią jej pierś. Jęknęła na chropawą fakturę dłoni, gdy bawił się naprężonym sutkiem. Bekka owinęła ramiona wokół jego szyi i przylgnęła do niego. Brawn wreszcie oderwał od niej usta. Oboje ciężko dyszeli. - Potrzebuję cię, - wymruczał. Bekka przełknęła i skinęła głową. Też go potrzebowała, w najgorszy sposób. Facet był uzależniający jak cholera, całowanie go było jak porażenie prądem, które ją pobudzało. Brawn podniósł się, zeskoczył z łóżka i stanął w jego nogach. Silne ręce chwycił jej kostki i pociągnął ciało na koniec łóżka. - Co robisz? Laurann Dohner 176

- Nie chcę naciskać wagą na nasze dziecko. Mogę wziąć cię na kolanach z tobą na brzegu łóżka, tak jak zrobiliśmy to wcześniej. Działało. O tak, działało. Zatrzymała to dla siebie. - Uwielbiam sposób w jaki wyglądasz. Podniecasz mnie. Opuściła spojrzenie do jego pasa, na jego wskazującego na nią fiuta i przypomniała sobie, że potrafi tak szybko się zregenerować. – Widzę. - Wolałbym żebyś czuła piękna. Ścisnął jej się brzuch i poczuła rozchodzące się między udami ciepło. Opadł na kolana, gdy objął gorącym spojrzeniem jej ponownie rozciągnięte przed nim ciało. - Otwórz dla mnie uda. Chcę cię zobaczyć, rozkoszować się i znowu poczuć twój smak. - Ja nie bardzo, uh, czuję się komfortowo z tobą przyglądającym mi się tak bezpośrednio. Mam na myśli, że jestem w ciąży Brawn. Ostatnim razem wziąłeś mnie z zaskoczenia, ale mam rozstępy. Zmarszczył brwi. - Więc? - Tak naprawdę nigdy nie czułam się dobrze pokazując moje dziewczyńskie części. W uniesieniu to jedno, ale jeszcze tam nie jestem.

Przygryzł wargę. – Pozwoliłaś innym mężczyznom zobaczyć swoje dziewczyńskie części, ale teraz odmawiasz mnie? - Nagle warknął cicho i oznaka gniewu zapłonęła w jego ciemnoniebieskich oczach. Bekka zagryzła wargę. - Mój ... cholera, ja po prostu nie czuję się z tym dobrze, w porządku? Mój mąż nie był zainteresowany zaglądaniem tam, a teraz jestem trochę skrępowana. Poprzednim razem nie dokładnie pytałeś mnie o pozwolenie w chwili kiedy mogłam myśleć, i cóż, potem było za późno. Miejmy tylko seks. Uwielbiam jak bawisz się moją łechtaczką kiedy we mnie jesteś. Brawn zmarszczył brwi. - Byłaś mężatką i on nie dostał cię przez twoją nieśmiałość do bycia oglądaną i lizaną? Potrząsnęła głową. - Lubił wyłączone światła. To jest tak bezwstydne dla mnie Brawn. Leżę tu naga w biały dzień. - Nie chcę tylko na ciebie patrzeć. Chcę cię smakować i poznać każdą część ciebie. Bekka zarumieniła się. – Żadnej z tych rzeczy też nigdy nie zrobił. Brawn warknął. Sięgnął po jej kolana i pchnął łagodnie, żeby je rozchylić. – Ja zrobię. Otwórz się dla mnie. - Brawn ... - Teraz, - zażądał szorstko. - Zamknij oczy, jeśli jesteś nieśmiała. Chcę cię otwartą. Chcę nauczyć się na pamięć każdego cala i skosztować cię. Otwórz się dla mnie Bekka. Teraz. Do licha. Zagryzła mocniej wargę i opuściła głowę na łóżko. Rozchyliła uda. Wiedziała, że jej twarz musiała być jasno-czerwona od gorąca promieniującego z policzków. Brawn przeciągnął rękoma po wnętrzu ud i wywołał jej drżenie. Jego kciuki zsunęły się niżej, tak blisko jej cipki, że musiała powstrzymywać się, by nie wygiąć bioder i pomóc mu dostać się tam, ale zamiast tego zmusiła się do oddychania. - Nauczysz się cieszyć się tym Bekka. - Jego głos był miękko ochrypły. - Będziesz otwierała się dla mnie za każdym razem kiedy będę tego chciał, wiedząc, ile dam ci przyjemności. Będziesz gorąca dla mnie, kiedy tylko spojrzę na ciebie tutaj bo będziesz wiedziała, co chcę zrobić i jak dobrze będziesz to czuła. Brawn 177

Jej ciało odpowiedziało na jego miękko wypowiadane słowa. Drgnęła lekko, gdy Brawn rozciągnął jej nogi szerzej od siebie i popchnął je wyżej. Kciukami rozchylił fałdki otwarte, by odsłonić jej płeć i poczuła jego oddech tchnący na łechtaczkę. Serce jej waliło wiedząc, że był tak blisko i intymnie z jej dziewczyńskimi częściami jak tylko osoba może być.

- Tu też jesteś taka piękna, - szepnął. - Trzymaj uda szeroko rozłożone dla mnie Bekka. Nie przestrasz się. Przestraszyć się? Sapnęła sekundę później i zrozumiała o czym próbował ją ostrzec. Poczuła jak jego język prześledził szczelinę. Mogła sobie z tym poradzić, ale szarpnęła się, gdy język wsunął się w cipkę, wcisnął i wycofał. Warknął cicho, przeciągnął czubkiem języka wyżej i nagle jego dolne zęby delikatnie poskrobały po łechtaczce. Jęknęła, gdy zamknął wargi wokół niej i zassał. Brzuch Bekki zadrżał a sutki napięły się. Rzuciła się z paznokciami na pościel, po prostu trzymać się czegoś. Lizał pączek nerwów, ssał i skubał jej łechtaczkę i ona miotała się na łóżku. Rozkosz stała się tak surowa, że próbowała zacisnąć nogi razem, nie mogąc więcej znieść, ale silne ręce przyparły ją otwartą i leżącą. Warknął, jego usta mocno zawibrowały i kontynuował to co robił. - O Boże, - jęknęła. – Za dużo kochanie. Przestań. To prawie boli. Nie mogę! Warknął głośniej, zawibrował jeszcze silniej i wyrzuciła z siebie dźwięki jakich nigdy wcześniej nie robiła. Bekka czuła się tak, jakby jej ciało miało eksplodować. Krzyknęła, odrzuciła głowę i poczuła jak rozkosz uderza w nią tak mocno, że całkowicie zatraciła zdolność myślenia. Fale rozkoszy przetaczały się przez jej ciało, sprawiając, że szarpnęła się i krzyknęła jeszcze raz. Puścił ją. Bekka dyszała, kiedy mięśnie pochwy zaciskały się i dygotały. Brawn podniósł się i przykucnął nad nią. Otworzyła oczy żeby na niego spojrzeć. Jego napięty wyraz twarzy był niemal przerażający. Żaden mężczyzna, nigdy nie patrzył na nią w ten sposób - z tak wielką namiętnością. - Jesteś moja Bekka. Powiedz to. Chciała. Nawet otworzyła usta, ale uświadomiła sobie co miała zamiar zrobić. Zacisnęła wargi mocno razem i oddychała przez nos. Zamknął oczy i wydawał się zmagać ze swoim temperamentem. W końcu uspokoił się, otworzył oczy i chwycił ją za biodra żeby całkowicie ściągnąć ją z łóżka. Skończyła siedząc okrakiem na jego udach jak usiadł na podłodze. Jego twardy penis był uwięziony między ich brzuchach. - Otocz ramionami moją szyję i trzymaj się mnie. Sięgnęła by zrobić co kazał, a on chwycił rękoma jej tyłek, uniósł ją i dopasowywał, aż poczuła jak szeroka główka fiuta trąciła jej cipkę. Była tak mokra od szczytowania, że wślizgnął się łatwo, trochę ją poprawił a potem opuścił w dół. Bekka przycisnęła usta do jego piersi i pojękiwała, gdy opuszczał ją dręcząco powoli, póki nie zanurzył się głęboko w jej cipce. Jej mięśnie nadal drżały i zaciskały się wokół jego członka jeszcze nie dochodząc do siebie po orgazmie i to prawie bolało. Był tak gruby i duży, że nie była pewna, czy jej ciało może poradzić sobie z tak szybkim pieprzeniem znowu. Wbiła paznokcie w jego skórę. - Spokojnie - sapnęła. - Daj mi chwilę na przyzwyczajenie się.

- Chciałbym, żebyś nie była tak delikatna, - warknął. - Chcę wziąć cię twardo, mocno i głęboko. - Znowu warknął. – Chcę zakopać się w tobie tak głęboko, że nie zostałoby nic z mojego fiuta nie schowanego w tobie i pieprzyć cię, aż oboje nie moglibyśmy się ruszyć. Ale skrzywdziłbym cię. Laurann Dohner 178

W sekundę Bekka poczuła strach. Był za duży, zbyt silny by to zrobić i wiedziała to. Bycie w ciąży też nie pomagało. Poruszyła biodrami próbując od niego uciec, ale tylko jęknął. Zacisnął dłonie na jej tyłku i zamiast ją uwolnić zaczął wolno kołysać biodrami, poruszając się łagodnie i przyjemność pokonała strach. Czuła się tak dobrze, jego posunięcia cudownie masowały i uderzały w te wszystkie zakończenia nerwowe, a jej mięśnie dostosowały się do tego czasu i mógł poruszać się trochę szybciej. Bekka jęknęła. Brawn hamował się i nieprzerwanie ją pieprzył.

Brawn walczył o kontrolę i wygrał. Bekka była tak ciasna wokół jego fiuta, że to prawie bolało, jej mięśnie ściskały go mocno, a on wsłuchiwał się w jej jęki, żeby ocenić co jej się podobało. Jego jądra zacisnęły się i chciał dojść, ale powstrzymał się. Zamruczał, nie mógł powstrzymać wibracji, które wydostały się z gardła i zafalował biodrami pod swoją kobietą. Krzyknęła, warknął więc cicho i zrobił to znowu. Trafił w to miejsce, które uwielbiała najbardziej. Powtórzył, torturując ich oboje i ukrył twarz na jej ramieniu. Spokojnie, nakazał swojemu ciału. Bądź delikatny. Wiedział, że nie wytrwa długo, była zbyt gorąca, zbyt ciasna i ściskała jego fiuta zbyt silnie by zdołał powstrzymywać orgazm dużo dłużej. Próbował myśleć o czymś innym, żeby się uspokoić, ale tonął w jej jękach, dotyku i zapachu jej podniecenia. Puścił jej tyłek, wsunął palce między nich i gorączkowo potarł łechtaczkę. Palec poruszał się w zgodnym rytmie z jego wbijającymi się w nią pchnięciami. Bekka wykrzyczała jego imię znowu szczytując, a on odrzucił głowę rycząc, gdy jej mięśnie pompowały jego fiuta, zasysały się na nim i doszedł tak mocno, że zobaczył gwiazdy. Ledwie pamiętał, żeby zabrać rękę spomiędzy nich i otoczyć ją kołyską ramion jak próbował łapać oddech, a strumienie jego nasienia oznaczały ją od środka. Otworzył oczy, spojrzał w dół i patrzył na jej piękną twarz spoczywającą na jego piersi. Stanowiła najseksowniejszy widok jaki kiedykolwiek widział. - Wyrządziłem ci krzywdę? Pokręciła głową na jego ciele. - Dobrze. Wypróbowałaś mnie do granic mojej wytrzymałości Bekka. Zagryzła wargę i łzy napłynęły jej do oczu. Był w szoku, gdy nagle użyła jego ramion do podparcia i podniosła się, wykręciła z jego uścisku i zeszła z kolan. Zachwiała się niepewnie w kierunku łazienki a on skoczył na nogi. - Bekka? Gdzie idziesz? - Brawn ruszył za nią, gotowy ją złapać, ale odzyskała równowagę.

Chwyciło go pomieszanie. Dlaczego płakała i dlaczego zerwała kontakt ich ciał? - Chcę trzymać cię w ramionach. - Muszę wziąć prysznic. - Pójdę z tobą. - Nie, - szepnęła, odmawiając odwrócenia głowy żeby choćby na niego spojrzeć. Potrzebuję trochę czasu tylko dla siebie. - Bekka, - warknął zaniepokojony. Co zrobił? Cieszyła się z seksu. Był ostrożny. Bekka weszła do łazienki i zamknęła drzwi niemal przed jego nosem. Sięgnął do klamki, ale dźwięk przekręcanego zamka kliknął mu w uchu. Był zdumiony. Zamknęła się przed nim! Gniew przyszedł następny. - Bekka? Otwórz drzwi! Brawn 179

Zignorowała go i odkręciła prysznic. Dlaczego nie odpowiedziała? Dlaczego chciała zmyć jego zapach i nasienie? Oddychał szybko, rozdzierał go ból i czuł odrzucenie bezpośrednio w swojej duszy. Pognała wykąpać się, żeby usunąć wszelkie ślady ich wspólnego seksu. Chwycił palcami futrynę i wbił w nią pazury. Chciał ryczeć, kopać te cholerne drzwi, ale bał się, że ją przestraszy. Mogła znowu poślizgnąć się w kabinie i nie byłoby go tam żeby ją złapać. Odmówiła widzenia się z nim po tym jak poprzednio stracił nerwy. Ostatnią rzeczą jakiej chciał to przerazić ją sobą. Odetchnął głęboko i wypuścił, starał się odzyskać kontrolę, ale ból pozostał. Wszystko czego chciał to by była jego, by czuła do niego to co on do niej i przyjęła go. Zamiast tego, nie mogła znieść jego zapachu na swoim ciele. Spuścił głowę i łzy wypełniły mu oczy. Narobił bałaganu, nie wiedział jak to naprawić i czuł jak wymyka się jego szczęście, za każdym razem jak Bekka go odpychała. Brawn chodził po sypialni, ale jego uwaga nadal była skupiona na drzwiach łazienki. Powinien wyłamać zamek i iść po nią. Przestał chodzić, warknął i wiedział, że musi oprzeć się swoim pragnieniom, żeby iść po swoją kobietę. Co się stało? Zamknął oczy, przypomniał sobie jak opuścił na nią wzrok po tym jak dzielili seks i zobaczył łzy w jej oczach. Straszna myśl przyszła mu do głowy i rzucił się do telefonu. Wyglądała jakby cierpiała. Czyżby ją skrzywdził? Czy był z nią zbyt brutalny? Powiedziała, że nie, ale może skłamała. Jasna cholera. Szybko uzyskał połączenie i włożył dżinsy. Chodził po sypialni do czasu, aż cichy dźwięk dotarł do jego uszu. Jego ciało zesztywniało, wszystkie myśli uciekły i rzucił się do drzwi łazienki. Opanowanie prysło, gdy usłyszał jej urywane oddechy i ciche brzmienie płaczu. Uderzył barkiem w drzwi, drewno eksplodowało wewnątrz i rzucił się z całą prędkością do swojej kobiety.

Bekka siedziała w brodziku z lejącą się na nią ciepłą wodą z prysznica i próbowała walczyć pragnieniem płaczu. Brawn zdradził się w swoim wyjaśnieniu. Powiedział, że chciał uprawiać ostry seks, i że musiał się powstrzymywać. To właśnie przyniosło ostrość wszystkiego i wiedziała, że musi to zakończyć. To bolało. Zakochała się w Brawnie zbyt szybko, wiedziała lepiej, ale jej serce nie słuchało. Był uczciwy od początku jak oświadczył, że nigdy nie będzie chciał ludzkiej kobiety. Lubił swoje silne, twarde kobiety Gatunku. Mógł pieprzyć je w dowolny sposób jaki chciał. Objęła rękoma brzuch. Dziecko było jedynym powodem Brawna, dlaczego próbował tak usilnie sprawić, żeby z nią się udało, ona jednak już wcześniej popełniła ten błąd. Poślubiła mężczyznę, którego kochała, a który chciał ją z niewłaściwych powodów. Myślała, że wszystko ułoży się z mężem, że pokocha ją tak jak ona jego, ale nie pokochał. Ramiona zatrzęsły się mocniej, gdy walczyła z płaczem. Dzień po dniu, ból z powodu jej nieudanego małżeństwa niemal ją zabił od wewnątrz, ciągle jednak żywiła nadzieję, że może to uratować, że Bradley pokocha ją, jeśli tylko będzie starała się bardziej. Była młoda, głupia i naiwna. Nie miała już żadnej z tych rzeczy. Ona może kochać Brawna, ale on chciał tylko dziecka. Była pewna, że starałby się mocniej niż Bradley, żeby ułożyło się między nimi, ale wiedziała, że lepiej nie żywić nadziei. Była tam i przerobiła to. Ból byłby dużo większy do czasu kiedy nadejdzie koniec. Życie bez Brawna, gdy… będzie zmuszona stawić czoła dniu, w którym on wyląduje w cudzym łóżku, dotykając innej kobiety… Szloch wstrząsnął jej ciałem. Pojawiły się wspomnienia o niektórych próbach jakie podejmowała, żeby uratować swoje małżeństwo. Choćby nie wiem co robiła, zawsze czuła się tak, jakby rozczarowała Bradley’a. Na ich pierwszą rocznicę poszła na całość, żeby ożywić ich smutne życie seksualne. Przygotowała kolację i w całym pokoju pozapalała świece. Powitała go w drzwiach w szpilkach, pasie do pończoch i czarnym jedwabiu. Bradley rzucił jej jedno spojrzenie, zmarszczył brwi i powiedział, że wygląda jak dziwka. Wkurzył się i spędził noc na kanapie. Patrzył na nią, jakby była obcym człowiekiem i uświadomiła sobie, że rzeczywiście byli właśnie dwojgiem obcych sobie ludzi, którzy skończyli razem chociaż nigdy nie powinni. Była żałosna i nigdy nie będzie tamtą kobietą znowu. NIGDY! Laurann Dohner 180

Aż do dnia kiedy umarł dla Bekki było to niekończące się błędne koło z jej uczuciem rozczarowania Bradley’em. Teraz był Brawn. A ona tak czy inaczej nie była tym, czego chciał lub potrzebował. Nie mieli ze sobą nic wspólnego, pochodzili z dwóch różnych światów, a jedyną rzeczą, która wiązała ją z Brawnem było rosnące w jej łonie dziecko. Nie była w stanie znowu przeżyć tego rodzaju zawodu miłosnego i być w związku od początku skazanym na niepowodzenie. Nie mogła powstrzymać łez, które się lały. Straciła całe opanowanie i targnął nią szloch. Docisnęła usta do ramienia, żeby stłumić dźwięki, gdy po prostu pozwoliła wylać się całemu bólowi. Dźwięk wyłamywanych drzwi był tak głośny, że sapnęła zaskoczona. Brawn szarpnął drzwi od prysznica szeroko je otwierając. Szok uciszył jej łzy kiedy opadł na kolana obok brodzika. Dwa silne ramiona chwyciły ją wokół pleców i pod kolanami, podniósł ją i trzymał mocno przy piersi. - Tak mi przykro piękna, - wychrypiał. - Nie chciałem cię zranić. Nie czuję zapachu krwi.

Powiedz mi gdzie cię boli. Zabrało jej chwilę ochłonięcie. Brawn trzymał ją w ramionach gdzie poderwał ją z kabiny i usiadł z nią na podłodze łazienki. Wtulił w nią głowę, przytulił ją jeszcze mocniej i kołysał lekko na kolanach jakby chciał ją tym pocieszyć. Myślał, że jest ranna. Dotarło to do niej. - Ja-ja nie jestem ranna. Postaw mnie. - Pociągnęła nosem, uwolniła ramię z plątaniny z jego, żeby wytrzeć łzy i chciała chusteczki. Podniosła głowę i ujrzała strach w jego oczach. Martwił się. Był pewien, że wyrządził jej fizyczną krzywdę. - Brawn, nie jestem ranna w ten sposób. Naprawdę jestem w porządku. Moczę cię. Puść. - Nie - Udało mu się wstać z nią w ramionach, coś co może zrobić tylko ktoś bardzo silny i wyniósł ją z łazienki. - Tak mi przykro Bekka. Starałem się być delikatny. - Myślał, że sprawił jej ból seksualnie i wyglądał na targanego poczuciem winy. - Nie skrzywdziłeś mnie. Czuję się dobrze. - Bekka - wychrypiał, - Płaczesz. Skrzywdziłem cię. Położył ją delikatnie na łóżku, zerwał kawałek koca by ją okryć i wyciągnął się na odsłoniętym miejscu obok niej. Owinął ramiona wokół niej, łagodnie przetoczył na bok, i wtulił się ciasno na łyżeczkę wokół niej jakby jego ciało mogło ją chronić. To było słodkie, sprawiło, że kochała go bardziej i poległa w próbie zachowania opanowania. Dlaczego nie mógł jej kochać? Rzeczy byłyby tak doskonałe, gdyby tylko mógł. Gorące łzy popłynęły i ukryła twarz w pościeli znowu płacząc. Cholerne hormony! - Jestem tu piękna. Trzymam cię,- zanucił. - Będzie dobrze.

Brawn 181

Rozdział dziewiętnasty

- Przepraszam piękna. Raczej zraniłbym sam siebie niż ciebie. Bekka mogła usłyszeć szczerą udrękę w głosie Brawna. To zmusiło ją odzyskania panowania nad emocjami. - To nie ty. Przysięgam, że nie skrzywdziłeś mnie podczas seksu. To po prostu ja. Jestem w bardzo złym stanie w środku. Proszę Brawn. Nie zraniłeś mnie.

- Dlaczego więc płaczesz? Patrz mi w oczy kiedy rozmawiamy. Pociągnęła nosem. - Nie mamy nic wspólnego. Nie jestem tym czego chcesz. Ty... – Znowu pociągnęła nosem . - Ty i ja, to nie może zadziałać. Musimy przestać się widywać. Jeśli nie zakończymy tego teraz, będzie tylko trudniej kiedy dziecko przyjdzie na świat. Jego ciało za nią zesztywniało. - Nie zamierzam tego kończyć Bekka. Nigdy. Jesteś moja. Bekka znowu zaczęła płakać. Usłyszała trzaśnięcie drzwi i pomyślała, że to z innego apartamentu. Brawn trzymał ją mocno, a jego ciało tworzyło ochronny kokon wokół niej od tyłu. - Już jestem, - Trisha wysapała. - Co to za nagły wypadek? Bekka napięła się i podniosła głowę spojrzeć na Trishę. Lekarka miała na sobie różowy strój do joggingu i trzymała torbę. Ich oczy spotkały się i Trisha podeszła do łóżka. - Bekka, Brawn powiedział, że mógł wyrządzić ci krzywdę podczas seksu. Gdzie cię boli? Czy masz jakieś krwawienie? Skurcze? - Mówi, że nie zaszkodziłem jej seksem. - Brawn szepnął. - Nie wiem dlaczego płacze, ale widzę ból w jej oczach Trisha. Jak mogę jej pomóc? Trisha upuściła torbę i przysiadła na skraju łóżka. Spotkała zapłakane oczy Bekki. - Co się dzieje Bekka? Mów do mnie. Brawn naprawdę się martwi. Wierz mi. Jeśli mężczyzna Gatunku woła o pomoc w ten sposób, to znaczy, że naprawdę jest zaniepokojony. Czy niechcący sprawił ci ból podczas seksu? Mów do mnie. Bekka przygryzła wargę. - Byłam wcześniej mężatką. Trisha zamrugała. - Pamiętam. Byłam zaskoczona kiedy się dowiedziałam, ponieważ twoje nazwisko jest takie samo jak twojego ojca. - Po śmierci męża z powrotem przyjęłam panieńskie nazwisko. - Czujesz się winna mając dziecko kiedy on nie żyje? – Rysy twarzy Trishy złagodniały. - To normalne, ale wiesz, że nie powinnaś. Bekka otarła łzy. - Moje małżeństwo nie było szczęśliwe. Trisha posłała jej współczujące spojrzenie. - Boisz się zaangażować. To zrozumiałe. Bekka pokręciła głową. - Bradley był maklerem inwestycyjnym. Chciał mieć żonę, która pochodziła z pieniędzy, a mój dziadek był bardzo bogaty. Myślał, że jeśli ożeni się ze mną zyska dojście i wpływ na mojego dziadka, i zdobędzie pracę zajmując się jego pieniędzmi. Myślałam, że mnie kocha, ale to nie mnie chciał.

- Cholera. - Trisha podała jej chusteczkę wyciągniętą z torby. - Tak mi przykro. - Co to jest makler inwestycyjny? Dlaczego miałby chcieć wpłynąć na twojego dziadka? I dojście gdzie? - Brawn podparł głowę na ręce. Laurann Dohner 182

Trisha odpowiedziała. - Myślał, że małżeństwo z Bekką uczyni go bogatym przez jej rodzinę. To końcowa konkluzja, nieprawdaż? - Trisha spojrzała na nią. Bekka wydmuchała nos. - Nie wiedział, że mój dziadek planował zostawić wszystko instytucjom dobroczynnym, że nie stanę się bogata kiedy on umrze, i że zostawi mi tylko część swojej posiadłości. Bradley był wściekły, gdy dowiedział się, że nie wolno mu nawet sprzedać domu. Mój dziadek ustanowił klauzulę, która mówi, że mój ojciec również musi wyrazić zgodę na sprzedaż skoro posiada drugą połowę, a tata nigdy tego nie zrobi. Nigdy. Innymi słowy nie mógł niczego tknąć. - Plus dla dziadka, - mruknęła Trisha. - Na domiar złego wprawiałam go w zakłopotanie wśród jego przyjaciół, bo nie znałam się dużo na jego pracy ani na tym co robił. Nie mieliśmy nic wspólnego. Próbowałam być taka jak myślałam, że on chce, ale nigdy nie zdołałam go uszczęśliwić. Oboje byliśmy nieszczęśliwi. Tylko dlatego nie wzięliśmy rozwodu, bo nie chciał przyznać się przed wszystkimi, że popełnił błąd. To zawstydzałoby go bardziej niż ja i byłoby złe dla interesów. Ludzie, którzy powierzali mu swoje pieniędzy woleli osobę, która miała rodzinę. Nierzadko samotni, rozwiedzeni faceci piją, imprezują i mogą być typem playboya. Nie rozwiodłam się z nim, ponieważ mój ojciec powiedział, że robię największy błąd mojego życia wychodząc za niego za mąż. Jestem uparta i myślałam, że gdybym starała się bardziej mogłabym to zmienić i uratować nasze małżeństwo. Pokój milczał. Bekka była zadowolona, że nie mogła widzieć Brawna z nim przytulonym za nią. Nie sądziła by mogła kontynuować rozmowę, gdyby musiała patrzeć mu w oczy. Ważne jednak było żeby zrozumiał dlaczego płacze i dlaczego nigdy nie mogą współgrać. - Mój mąż miał rzadką wadę serca, o której nie wiedzieliśmy. Odkryto ją dopiero podczas sekcji. Nie był ze mną kiedy umarł. Kłamałam i mówiłam, że był w podróży służbowej, ale to nie była prawda. Nasze życie seksualne prawie nie istniało. Rzadko mnie dotykał. Myślałam, że ... pociągnęła nosem. - Myślałam, że coś jest ze mną nie tak. Starałam się tak mocno dowiedzieć się co robię źle i być seksualnie taką jakiej pragnął, ale jak kiedyś spróbowałam tylko go rozgniewałam. Nakrzyczał na mnie i spał na kanapie. Brawn cicho warknął i mocniej zacisnął ramię wokół niej. Bekka nie odwróciła się by na niego spojrzeć, zamiast tego trzymała wzrok zablokowany z Trishą. - Do naszego mieszkania w apartamentowcu przyszła policja żeby poinformować mnie, że Bradley zmarł w mieszkaniu innej kobiety. Od miesięcy mieli romans, trzymał ją kilka przecznic

dalej w wynajętym na ich miłosne gniazdko mieszkanku. Miał swoje upodobania, lubił ubierać się w skóry a jego kochanka chłostała go batem. Lubił ból. Kiedy dostałam od koronera jego osobiste rzeczy, to właśnie było w torbie. Gdy pękło mu naczynie w sercu miał na sobie skórzany strój. Chłostała go kiedy umarł. Widziałam się później z psychiatrą. Byłam całkowicie zdezorientowana i emocjonalnie rozbita. Powiedziała mi, że niektórzy ludzie potrzebują być zdominowani w sposób jaki Bradley ewidentnie preferował, że niektórzy ludzie cieszą się tego rodzaju bólem żeby osiągnąć orgazm, i że wiedział, iż ja nigdy się na to nie zgodzę. Dlatego tak rzadko mnie dotykał. Dlatego ... - Bekka otarła oczy. – Nie miało znaczenia co robiłam, nigdy nie byłam w stanie go zadowolić. - Przykro mi, - cicho powiedziała Trisha. - Psychiatra miała rację. Słyszałam o tym wcześniej. Niektórzy mężczyźni żenią się z jednym rodzajem kobiet, ale mają swoją ciemną stronę, którą ukrywają. Oszustwo i kłamstwa przełączają ich zmianę. Bekka wzruszyła ramionami. - To już nie ma znaczenia. Ja tylko nie chcę popełnić tego samego błędu drugi raz i znowu skończyć nieszczęśliwa. Po prostu nie mogłabym tego znieść. Brawn 183

Trisha zmarszczyła brwi. - Nie jestem pewna czy rozumiem. Bekka odchrząknęła. – Brawn, czy mogę porozmawiać z Trishą w cztery oczy? - Nie – zacieśnił uścisk. - Powiedz mi dlaczego płakałaś i dlaczego płaczesz nad swoim zmarłym mężem. Czy nadal go kochasz? - O Boże nie! - Bekka natychmiast pożałowała wybuchu. Zamknęła swój wzrok na Trishy. - Po prostu rozmawiaj ze mną i staraj się zapomnieć, że on tu jest. Martwi się i musi wiedzieć dlaczego jesteś taka wytrącona z równowagi. - Głos Trishy złagodniał, gdy spojrzała na Brawna. - Tylko bądź cicho i pozwól jej mówić. Bekka wzięła głęboki oddech. – Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Brawna pomyślałam ... pociągnęła nosem. - Pomyślałam, że miał najcudowniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałam. Był taki gorący. Natychmiast poczułam do niego pociąg. Ja… - Nagle zaśmiała się. - Pomyślałam, że z tym ciałem byłby doskonałym striptizerem i zapragnęłam zobaczyć go bez ubrania. Trisha uśmiechnęła się. - Oni uwielbiają tańczyć. Powinnaś dać się zabrać Brawnowi do baru w hotelu. - Potem powiedział mi dlaczego nigdy nie dotknie kogoś takiego jak ja. Brawn zesztywniał. – Bekka… Trisha rzuciła mu groźne spojrzenie. - Zamknij się. Ani słowa. Pozwól jej mówić. Jeżeli nie chcesz wyjść, bądź cicho i przestań przerywać.

Cicho warknął, ale nie odezwał się. Brawn przesunął się na łóżku układając się bardziej wygodnie. Bekka zrozumiała, że nie zamierza wyjść. - Mów dalej. Mów do mnie, - Trisha zachęciła. - Chcę to usłyszeć. Dlaczego nie miałby być z tobą? - Sądzi, że jesteśmy zbyt kruche. On nie lubi się powstrzymywać, lubi ostry seks, z którym nasze ciała mogą sobie nie poradzić. Trisha nie wyglądała na zaskoczoną. - Łatwo mogą nas zranić. Czasami używają swoich zębów i są bardzo agresywni. To uzasadniony strach Bekka. Jest wielu mężczyzn Gatunku, którzy mówią, że z tego powodu nie dotkną ludzkich kobiet. Boją się, że w jakiś sposób ... je uszkodzą. Rozerwą w środku. Połamią kości przez przypadek. Niektórzy lubią trochę powalczyć z kobietą przed seksem. Gdyby mój mąż walczył ze mną w sposób jaki robią to niektórzy z nich, prawdopodobnie byłabym cała w gipsie. - Trisha uśmiechnęła się by złagodzić swoje słowa. - Slade jednak mnie nie krzywdzi. Jeśli obawiasz się, że Brawn wyrządzi ci krzywdę mogę to zrozumieć, ale oboje możecie nauczyć się jak to równoważyć tak, by nikomu nie stała się krzywda. - Nie boję się, że mnie skrzywdzi. - Bekka pokręciła głową. - To całkowita powtórka Bradley’a. Nie widzisz tego? Brawn potrzebuje rzeczy, których nigdy nie mogę mu dać. Nie może być tak ostry jak chce, i zawsze musi się martwić, że zrobi mi krzywdę. Zawsze będzie musiał pozostać pod kontrolą żeby tego nie zrobić. Potrzebuje seksualnych rzeczy, których nigdy nie będzie mógł ode mnie dostać. Brawn cicho zaklął. - Bekka, jest w porządku. Nie potrzebuję tego. Z tobą nie chcę być brutalny. Martwię się, że cię skrzywdzę bo raczej wolałbym zranić siebie. Laurann Dohner 184

- Rzecz w tym, że.., - Bekka kontynuowała: - Nie jestem tym czego naprawdę chcesz. Nie mogę dać ci rzeczy, których potrzebujesz. Nie mogę kierować się zakochaniem się w tobie, kiedy zrobiłam to wcześniej i wiem jak się to skończy. - Bekka wykręciła głowę i spojrzała w oczy Brawna. - Ja… Bekka przerwała mu. – Zaczniesz żywić do mnie urazę. Było to jasne i wyraźne, gdy nigdy nie skontaktowałeś się ze mną Brawn. Zrozumiałam to. Miałeś ze mną seks ponieważ byliśmy w pułapce i mieliśmy tylko siebie do wsparcia. Kiedy spotkaliśmy się pierwszy raz, byłeś szczery ze swoimi uczuciami do ludzkich kobiet. Nie mamy ze sobą nic wspólnego, jesteśmy z dwóch różnych światów i jesteś tu tylko dla dziecka. Gdybym nie zaszła w ciążę, nigdy nie zobaczyłabym cię znowu. Nie zamierzam tego zrobić Brawn. Nie zamierzam próbować związku, który jest skazany na porażkę. Odsuniesz się od mnie i będziesz oszukiwał. Uzależnię się od ciebie, pokocham cię, a ty złamiesz mi serce. Musisz odpuścić. Dlatego płaczę. To w ten sposób sprawiasz mi ból. Nie mogę

przechodzić przez to jeszcze raz. Brawn przetarł kciukiem świeże łzy Bekki. - Bekka ... - Nie, - pociągnęła nosem. - Nawet nie zaprzeczaj. Nie możesz. Nigdy nie zadzwoniłeś i nawet nie przyszedłeś do mnie żeby zabrać swoje rzeczy. Nie ma co do tego wątpliwości. Czekałam sześć tygodni mając nadzieję, że zadzwonisz i powiesz, że to co się między nami wydarzyło miało dla ciebie znaczenie. Dostałam swoją odpowiedź i nie ma rzeczy, którą możesz powiedzieć lub zrobić, a która ma wskazać coś innego. Będziesz kłamcą jeśli spróbujesz. Teraz puść mnie. Jestem głodna. – Spróbowała wykręcić się od niego. - Nie dotykaj mnie znowu Brawn. Zostaniemy przyjaciółmi dla dobra dziecka, ale nie ciągnij tej bzdury z zatwierdzaniem mnie, bo nie chcę pozwolić byś wyrwał mi serce. Teraz przesuń się. - Nie. Chciałem cię. Rozkazano mi nie kontaktować się z tobą. Martwiłem się, że spotkanie ze mną sprawi ci ból. Przeżyłaś traumę i Gatunek związany z człowiekiem tylko wywoła wrażenie przyciągania niebezpieczeństwa. Myślałem o tobie cały czas. - Puść ją, - Trisha nakazała. - Musimy porozmawiać Brawn. A ona musi się trochę uspokoić zanim cokolwiek jej powiesz. Zaufaj mi. Brawn przesunął się puszczając Bekkę. Było oczywiste sądząc po jego minie, że nie chciał tego zrobić. Bekka wstała z łóżka, owinęła kocem ciało i podeszła do komody po długą koszulę nocną. Nie spojrzała do tyłu, gdy opuszczała sypialnię. Użyła dodatkowej sypialni by przebrać się w koszulę, złożyła koc, i poszła do salonu zamówić przyniesienie dla niej kolacji. Wiedziała, że uwiną się szybko. Podeszła do kanapy i klapnęła. Trisha i Brawn pozostali w sypialni.

- Co mam zrobić żeby przestała płakać? - Brawn był sfrustrowany. - Nigdy nie chciałem jej zranić. Chciałem ją, ale każdy zapewniał mnie, że byłoby to złe. Rozkazano mi nie kontaktować się z nią. Miałem nadzieję, że ona skontaktuje się ze mną, ale nie zrobiła tego. Jak mam to naprawić? Trisha spojrzała na wysokiego mężczyznę Gatunku, który wstał z łóżka i przemierzał sypialnię. - Zraniłeś jej uczucia Brawn. Kiedy ją poznałeś była tobą zainteresowana, ale jasno wyłożyłeś, że nigdy nie będziesz chciał człowieka. Zostaliście porwani, podczas przeżyć w niewoli zbliżyliście się do siebie naprawdę blisko i miała nadzieję, że zmieniłeś zdanie i ją chcesz mimo, że jest człowiekiem. Kiedy nie zadzwoniłeś ani nie spotkałeś się z nią znowu, oczywiście zraniło ją to ponieważ coś do ciebie czuła. Wiem, że kazano ci trzymać się z daleka i dlaczego. Wciąż jest zraniona i to jest sedno. Jest pewna, że nic do niej nie czułeś póki nie dowiedziałeś się o dziecku. Brawn 185

- Czułem rzeczy. - Był ponury. - Chciałem zadzwonić, chciałem iść do niej, ale nie chciałem przysporzyć jej cierpienia. Wszyscy mi mówili, że to właśnie zrobię. Miałem na względzie jej

uczucia. Widziała okropne rzeczy gdy zostaliśmy porwani, i posmakowała tego, z czym my mieliśmy do czynienia w naszej przeszłości. Czasami widziałem przerażenie i lęk w jej oczach. Myślałem, że jeśli mnie zobaczy, może na nowo to przeżywać. Jej zostawiłem skontaktowanie się ze mną. Każdego dnia miałem nadzieję, że to zrobi, ale nigdy nie zrobiła. Dlaczego nie przyszła do mnie jeśli miała uczucia? Dlaczego? - Przestał chodzić i utkwił wzrok w Trishy. - Jestem szczęśliwy z powodu dziecka. Mam ją. To czyni ją moją, i to jest to czego chciałem. Dlaczego ona nie może tego zobaczyć? Trisha przygryzła wargę. – My nie jesteśmy Gatunkiem Brawn. W naszym świecie to zwykle mężczyźni podążają za kobietami. - Czytam książki i nowoczesne kobiety chcą być agresorami w relacjach. Lekarka uśmiechnęła się. - Tak, ale większość z tych prac nie mówi w imieniu wszystkich kobiet. Lubię kiedy mężczyzna zaprasza mnie na randkę, otwiera mi drzwi i jest tym, który trzyma stery. Jestem partnerką samca Gatunku, pamiętasz? Slade czasami jest niemal barbarzyński i kocham to w nim. Nie przesadź i nie obraź jej, nie biorąc pod uwagę jej uczuć, ale kobiety chcą by mężczyzna zwalił je z nóg. Czekała na ciebie byś przyszedł szturmować zamek. - Jaki zamek? Uśmiechnęła się. - To powiedzenie. Chciała, byś podążył za nią i powiedział, że zmieniłeś zdanie na temat ludzi. - Spoważniała. - Nie zrobiłeś tego i teraz wierzy, że chcesz tylko dziecka. Nosi twojego syna i czuje się jakbyś próbował być z nią tylko ze względu na dziecko. Żadna kobieta nie chce być z mężczyzną, który chce ją tylko dlatego, że zaszła w ciążę. Brawn zmarszczył brwi. - Bekka zmieniła moje zdanie na temat ludzi i chcę ją. Dziecko jest premią, ale chciałbym ją nawet gdyby żadnego nie było. - Musisz z nią porozmawiać Brawn. Myśli, że będziesz czuł się z nią złapany w pułapkę z powodu dziecka. Myśli, że nigdy nie zdoła zadowolić cię seksualnie, i że będziesz szukał innych kobiet żeby zaspokoić potrzebę. Boi się, że z powodu jej odmienności nigdy nie będziesz mógł jej pokochać i być z nią szczęśliwy. Jej mąż nigdy jej nie kochał ani nie uczynił szczęśliwą. Została mocno zraniona w środku. - Nie jestem nim: - Brawn warknął. - Nigdy bym jej nie znienawidził, i nigdy nie szukałbym innej kobiety. Daje mi rozkosz. - Jej mąż poślubił ją z niewłaściwych powodów Brawn. Ty próbujesz ją zatwierdzić z niewłaściwych powodów. Nie powinna być twoją partnerką dlatego, że nosi twoje dziecko. Powinna być twoją partnerką, ponieważ ją kochasz i chcesz spędzić z nią resztę życia. Dziecko powinno być po prostu wynikiem tej miłości. - Porozmawiam z nią. Trisha skinęła głową. – Nie poddawaj się i mów do niej cały czas ponieważ została już

zraniona przez innego mężczyznę. Będziesz musiał znaleźć cierpliwość i trzymać swój temperament na wodzy. - Nie mam cierpliwości. Trisha wstała i podniosła torbę z podłogi. - To dobry czas żeby się nauczyć. Brawn obserwował jak Trisha opuszcza sypialnię i czekał aż usłyszy trzaśnięcie drzwi apartamentu. Wziął kilka głębokich oddechów i próbował zebrać myśli zanim ruszył do salonu. Bekka siedziała na kanapie. Ich spojrzenia spotkały się. Brawn wolno podszedł do kanapy, osunął się na kolana na podłodze przed nią i przeszukiwał jej oczy. Już nie płakała, ale wyraz smutku, który tam znalazł niemal wyrwał mu serce z piersi. Laurann Dohner 186

- Rozumiem dlaczego płaczesz Bekka. - Nie skrzywdziłeś mnie w łóżku. Nie chciałam byś tak pomyślał. Przepraszam, że obciążyłam cię moją przeszłością, ale wydajesz się nie rozumieć dlaczego nie możemy być razem. - Kiedy cię poznałem bardzo mnie do ciebie ciągnęło. To oświadczenie zaskoczyło ją i szeroko otworzyła oczy. - Nawet przyznałem jak bardzo kiedy w sypialni, podczas zdejmowania prześcieradeł z łóżka zaprezentowałaś mi swój tyłeczek. Chcesz wiedzieć co chciałem zrobić? - Nie czekał na jej odpowiedź. - Chciałem opaść za tobą na kolana i dotknąć cię Bekka. Chciałem poczuć twój zapach, smak i zakopać kutasa głęboko w tobie. Chciałem usłyszeć jak jęczysz z rozkoszy i krzyczysz moje imię. - Ale ja jestem człowiekiem. - Nigdy wcześniej nie pragnąłem ludzkiej kobiety, ale ciebie pragnąłem Bekka. To zszokowało mnie i rozgniewało. Przygryzła wargę. - Dlaczego? - Nigdy nie rozumiałem dlaczego kilku z mojego rodzaju czuło pociąg do twojego i wzięli ludzką kobietę na partnerkę. Wszystko co znałem to nasze kobiety Bekka. Czy nie było to trochę straszne, że czułaś do mnie pociąg? - Byłam trochę zaskoczona, ale jesteś bardzo przystojny. Nie miało dla mnie znaczenia, że jesteśmy różni.

- Kiedy zostaliśmy porwani dostałaś próbkę tego, czemu byłem poddawany w przeszłości. Uwięziony, siłą zmuszany poddawać się testom, pod kontrolą innych i w ciągłym strachu, że nasza użyteczność się skończy. Czasami nas zabijali. Zostałaś zmuszona do dotykania mnie, żeby dostać tamte próbki mojego nasienia. Cieszyłem się tym, czułem się winny, ale cieszyłem się. W tym względzie mój umysł stał się tak pokręcony jak moich oprawców. Myślałem, że będzie ci lepiej beze mnie mimo, że chciałem cię Bekka. Tęskniłem za tobą kiedy nas uwolniono i chciałem cię z powrotem w moim życiu. Bałem się, że możesz mnie nienawidzić za to co przeszłaś.

Bekka wpatrywała się w jego oczy i miała nadzieję, że szczerość, którą widziała była rzeczywista a nie tylko pobożnym życzeniem z jej strony. - Nigdy nie mogłabym cię nienawidzić za to, co wydarzyło się z nami. Trzymałeś mnie przy życiu, pocieszałeś mnie, ale musisz przyznać, że nie mielibyśmy tej sytuacji, gdyby dano ci wybór. - Spojrzała w dół na swój zaokrąglony brzuch zanim podniosła oczy i trzymała jego wzrok. - To był seks pocieszenia. - Uwielbiałem cię dotykać. Dlatego czułem się winny. Jesteś tak miękka i tak piękna Bekka. Pragnąłem cię w najgorszy sposób i byłem zadowolony, że zamknęli mnie z tobą w klatce. Byłem prawie wdzięczny, bo mogłem cię dotykać. Nigdy nie myślałem, że bycie z ludzką kobietą może być dobre i nie było Bekka. Było o wiele lepsze niż dobre, że to obraza użyć tak słabego słowa. Czułem cię tak właściwie piękna. Twój dotyk i twój zapach. Twoje ciało wokół mojego. Byłaś dla mnie idealna. Czy rozumiesz? Patrzenie w twoje oczy, smakowanie twoich ust i czucie ciebie od środka, skąd nie chciałem wyjść, doprowadzało mnie do szaleństwa każdego dnia odkąd zostaliśmy uwolnieni. - To nie prawda. Zadzwoniłbyś gdybyś chciał zobaczyć mnie znowu. Nie zrobiłeś tego. Brawn 187

- Dostałem rozkaz, żeby tego nie robić i musiałem się zgodzić, że mogłoby to tylko spowodować twój ból. Wierzyłem, że przyjdziesz do mnie jeśli będziesz chciała mnie widzieć. Myślę jak Gatunek, ponieważ nim jestem. Nasze kobiety są bardzo bezpośrednie, agresywne i mówią nam, czego chcą. Popełniłem błąd i powinienem był pójść za tobą. Zaniemówiła, chciała mu wierzyć i w końcu odzyskała głos. - Gdyby nie było tego dziecka, nigdy nie zobaczylibyśmy się znowu. Ułożyłbyś sobie życie i zapomniał o mnie. Dziecko nie jest powodem żeby zaczynać związek Brawn. Nie będę z tobą tylko dlatego, że zaszłam w ciążę. - Ucieszyłem się kiedy dowiedziałem się o dziecku. - Wziął głęboki oddech i starał się uspokoić. - To czyni ze mnie drania, prawda? Cieszę się, że moje nasienie przyjęło się w tobie. Kiedy powiedzieli mi, że lekarze upewnili się lekami, że nie zajdziesz w ciążę, chciałem ryczeć z wściekłości bo wiedziałem, że gdyby moje nasienie przyjęło się w tobie, mógłbym mieć cię znowu i znowu ponieważ miałbym do ciebie prawo. - Jego oczy zwęziły się a chrapki nosa rozdęły. Jestem draniem i łajdakiem, ale do cholery Bekka, nigdy nie myśl, że będę cię nienawidził albo czuł się złapany w pułapkę przez to dziecko. To ty powinnaś czuć się w pułapce, bo nie pozwolę ci odejść. Może przerażać cię myśl, że będziesz miała moje dziecko, ale ja jestem z tego bardzo

zadowolony. Trisha mówi, że potrzebuję cierpliwości, ale to czego mi trzeba, to byś uświadomiła sobie, że jesteś moją partnerką, i że należysz do mnie. Musisz przestać z tym walczyć, bo to doprowadza mnie do szału. - Nie jestem typem partnerki, która cię uszczęśliwi. Warknął na nią. - Dlaczego tak uważasz? - Wiecznie cię wkurzam. Znowu na mnie warczysz i pokazujesz zęby, to po pierwsze. Po drugie, w sypialni kiedy mieliśmy seks musiałeś się powstrzymywać a oczywiste było, że nie chciałeś. Przyznaj się Brawn. Czy nie wolałbyś nie musieć być ostrożnym? Nie czułbyś się lepiej, gdybyś mógł robić wszystkie te rzeczy które wiesz, że mnie sprawiłyby ból? Jego oczy zablokowały się z jej. - Nie byłaś dziewicą. Byłaś z innym mężczyzną Bekka. Byłaś mężatką. Twój mąż cię dotykał. Czy mój dotyk czujesz tak samo jak to było z jego? - Nie. - Potrząsnęła głową, oczy trzymała wpatrzone w jego. - Nie ma żadnego porównania. Są całkowicie różne. Skinął głową. – Zatem powinnaś zrozumieć, że to, co doświadczam z tobą nie ma porównania z tym, co znałem wcześniej. Z tobą jest więcej. Silniej. Najlepiej Bekka. Nigdy nie czułem się tak, jak czuję się z tobą. Tak wiele ze mnie wydobywasz i bardzo się mylisz jeśli uważasz, że nie zadowalasz mnie kiedy jesteśmy razem. Dajesz mi więcej rozkoszy niż kiedykolwiek miałem. - Ujął jej twarz w dłonie i spojrzeniem trzymał jej. - Ty sprawiasz, że ryczę piękna. Nie robię tego z żadną kobietą za wyjątkiem ciebie. Cała ta kontrola, którą muszę znaleźć żeby nie zrobić ci krzywdy tak naprawdę sprawia, że czuję nasz wspólny seks znacznie lepiej zanim na końcu zwolnię kontrolę i uwolnię w tobie nasienie. - Chcę ci wierzyć. - Nie skłamałbym. Po tym jak nas znaleźli i zostaliśmy uwolnieni z klatki, chciałem pobić Treya za przytulanie ciebie. Nie lubię jak dotyka cię jakikolwiek mężczyzna. Chciałem podnieść cię, wynieść stamtąd i zabrać do mojego domu bym mógł cię zatrzymać. Wiedziałem, że nie mogę. Nie lubisz apodyktycznych mężczyzn. Słyszałem to kiedy w kuchni rozmawiałaś z Treyem. Jestem dominujący Bekka. Nagle roześmiała się. - Naprawdę? Jestem wstrząśnięta! Laurann Dohner 188

Uśmiechnął się. - Sarkazm. Wiem co to jest. Zadzwonił dzwonek do drzwi i Brawn się podniósł. – Wezmę twój posiłek. Otworzył drzwi, a z wózkiem stała Breeze. Patrzyła na niego z ponurym wyrazem twarzy. -

Brawn. Mam służbę w kuchni. Oto jej jedzenie. Bekka chciała stchórzyć. To była kobieta, z którą miał randkę w dniu kiedy przybyła do Rezerwatu. Brawn wziął wózek i wciągnął go do pokoju. Kobieta od drzwi spojrzała na Bekkę, wzięła głęboki oddech i weszła do środka. Zamknęła za sobą drzwi. Brawn okręcił się i z jego warg wydobyło się warknięcie. Kobieta cofnęła się na drzwi, a jej oczy poleciały do Bekki. - Chciałam z tobą porozmawiać. Proszę, powiedz Brawnowi żeby na to pozwolił zanim rozerwie mi gardło za ośmielenie się z tobą rozmawiać? To ważne. Brawn postąpił groźny krok w stronę kobiety, ale Bekka zareagowała. - Brawn! Przestań. Zamarł i ze wściekłym wyrazem twarzy rzucił głową do Bekki. - Zabroniłem jej kiedykolwiek tu przychodzić i z tobą rozmawiać. Kiedy przyjechałaś zdenerwowałaś się na mnie za randkę z nią. To było niewinne, ale wierzysz, że planowałem dzielić z nią seks. Tak nie było. Bekka przyglądała się Breeze. - Witaj Breeze. Co chcesz mi powiedzieć? Breeze patrzyła ponuro. - Pamiętasz moje imię. - To był taki dzień, który utkwił mi w głowie. - Nie wiedziałam, że nosisz dziecko Brawna, ani nie wiedziałam, że już nie idziemy na randkę. Przepraszam za to co powiedziałam. Tiger cię dotykał, a żaden samiec nie pozwoli innemu dotknąć jego partnerki, więc opacznie zrozumiałam, że to Tiger jest ojcem dziecka. Brawn nie umawiał się i nie wyszedł ze mną, ani żadną inną kobietą odkąd wrócił po porwaniu przez ludzi Mercile. Chciałam ci to powiedzieć. Ulga przetoczyła się przez Bekkę. Brawn odwołał swoją randkę z Breeze, a Breeze nie miała powodu żeby kłamać. Była skłonna zaufać słowu drugiej kobiety. - Dziękuję, że mi to powiedziałaś. Doceniam to. Naprawdę. Breeze skinęła głową. - Czy on wyjaśnił ci relacje między naszymi mężczyznami i kobietami? - Niektóre. Breeze ostrożnie spojrzała na Brawna zanim powoli podeszła bliżej Bekki. - Czy mogę z tobą porozmawiać podczas jedzenia? Obiecuję, że nie zdenerwuję cię, ani nie powiem bolesnych rzeczy. Myślę, że to sprawi, że poczujesz się znacznie lepiej i ucieszy cię. Bekka zawahała się, ale kiwnęła głową. - Zechcesz usiąść? Brawn warknął. - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Nie chcę byś znowu płakała.

Śmialiśmy się kiedy przyszła. - Mam ludzkie przyjaciółki, - Breeze oznajmiła. – Powiedziałam jej o naszej randce coś bolesnego. Uspokoję ją, przysięgam Brawn. Chciałabym być jej przyjaciółką. Brawn 189

Zmarszczył brwi. - Usiądź – Łagodnie nakazała Bekka. Brawn nie wyglądał na szczęśliwego, ale przyniósł Becce jedzenie i dużą szklankę mleka. Postawił przed nią. Odwrócił się do wózka i położył dla niej sztućce. - Jedz proszę. - Usiadł obok niej. Breeze usiadła w fotelu. - Kobiety Gatunku nie chcą takich związków jakie mają ludzkie kobiety. Breeze wyjaśniła. - Wiesz cokolwiek o naszym życiu zanim zostaliśmy uwolnieni? - Niewiele. - Bekka zaczęła kroić stek. - Byłyśmy często przekazywane między naszymi samcami do badań nad reprodukcją. Całe nasze życie mówiono nam, co robić i z kim to zrobić. Kiedy zostałyśmy uwolnione stałyśmy się bardzo przeciwne przyjmowaniu rozkazów. Nie chcemy, żeby mężczyzna mówił nam co mamy robić. Mamy dominujących samców. Tacy są. Dominują tak łatwo jak jedzą i oddychają. Z tego powodu zgadzamy się tylko na chwilowy kontakt seksualny z naszymi mężczyznami jeśli pragniemy seksualnego uwolnienia. Nie umawiamy się z tym samym mężczyzną więcej niż raz na długi czas. Nie chcemy by sądzili, że możemy chcieć od nich czegoś więcej niż seks. Czy tłumaczę to dobrze? Bekka była trochę wstrząśnięta, ale rozumiała. Kiwnęła głową. - Brawn i ja nie mamy żadnych miłosnych uczuć do siebie. Nie masz potrzeby czuć się zazdrosna, zdenerwowana lub zagrożona przeze mnie ponieważ mieliśmy umówioną randkę. Jesteśmy z tego samego ośrodka badawczego. Na przestrzeni lat wiele razy byliśmy razem poddawani testom rozmnażania. Jednak nie łączą nas miłosne uczucia w sposób jaki łączą ludzi w związkach. Szanuję go, jesteśmy przyjaciółmi i troszczę się o to co się z nim dzieje. Tak to jest. Po tym jak do nas wrócił był w depresji i wymogłam na nim zgodę na spędzenie ze mną czasu, myślałam, że to poprawi mu nastrój, ponieważ jest moim przyjacielem i martwiłam się o niego. Kiedy nasi mężczyźni decydują się na połączenie w parę z kobietą, różni się to od tylko dzielenia się seksem. Łączenie się w pary jest zobowiązaniem do pozostania z jedną kobietą i zaangażowane są uczucia. On nigdy więcej nie dotknie nikogo innego oprócz ciebie. Są bezwzględnie wierni swoim partnerkom. Czy wyjaśnił ci cokolwiek z tego? - Nie.

- Tak myślałam. - Breeze uśmiechnęła się do niej. - Powiedział mi o tobie. Wspomniał ci o tym? Po tym jak został schwytany i wrócił, warczał na każdego. Tęsknił za tobą. Myślał o tobie cały czas. Wprawiłaś go w bardzo podły nastrój. Wielu obawiało się, że wyrządzi im krzywdę, a Brawn zwykle jest bardzo pogodny i spokojny. Nie był od kiedy wrócił bo chciał ciebie. Mówił ci o tym? Bekka zapomniała o jedzeniu. Jej uwaga skupiła się na Brawnie. Patrzył na nią w milczeniu i wzruszył ramionami. - Mówiłem ci, że nie chciałem pozwolić ci odejść, i że pragnąłem pójść po ciebie. Myślałem tylko, że to skrzywdzi cię więcej gdybyś zobaczyła się ze mną. - To prawda, - Breeze stwierdziła cicho. - Nawet powiedział, że chce iść do twojego domu, przerzucić cię przez ramię i zabrać do swojego. Chciał zamknąć się z tobą w środku i brać cię, póki nie zasadzi w tobie swojego nasienia. – Kobieta Gatunku spojrzała na jej brzuch. – Zrobił to, więc spełniło się jego życzenie. Laurann Dohner 190

Bekka wiedziała, że rozdziawiła usta. Przeniosła spojrzenie na Brawna i uświadomiła sobie, że ten piorunował wzrokiem Breeze. - Myślałem, że mówiłaś, że ucieszy się i jej nie zdenerwujesz. - Warknął cicho. – Teraz sprawisz, że przerazi się mnie. Breeze pokręciła głową. - Nie. Będzie wiedziała, że masz dla niej uczucia. Wystarczające, żeby chcieć zrobić wszystko by ją przy sobie zatrzymać i na powrót mieć w ramionach. Chciałeś umieścić w jej brzuchu swoje dziecko, tak by była zmuszona zostać twoją partnerką byś tylko mógł ją zatrzymać. Nie sądzę, aby wiedza o tym wystraszyła ją, ponieważ to już się wydarzyło. Teraz będzie wiedziała, że pragnąłeś z nią dziecka zanim faktycznie dowiedziała się, że to się stało. Breeze uśmiechnęła się do Bekki. - Mówił, że chciałby raz za razem wkładać ci kolejne dzieci do brzucha byś nigdy nie mogła go opuścić ponieważ obawia się ludzkich rozwodów, a nie mógłby znieść utraty ciebie. Oszołomiona Bekka patrzyła na Brawna. Nadzieja, że Breeze podawała prawdziwe fakty chwyciła ją mocno. To zmieniało wszystko, oznaczało, że naprawdę ją chciał zanim pojawiło się dziecko. Jego mars na czole pogłębił się. - Nie bój się mnie. - Wyliczyliśmy, że po ósemce lub dziewiątce małych synów Brawna, byłabyś zbyt zmęczona żeby nawet pomyśleć o chęci odejścia. Czy to była dobra liczba dzieci, uczynić cię zbyt wyczerpaną abyś nigdy go nie opuściła? - Breeze wyszczerzyła się do niej w uśmiechu. Bekka roześmiała się nagle, gdy jej spojrzenie skupiło się na Brawnie. Zmieszany wyraz jego twarzy rozśmieszył ją jeszcze bardziej. Złapała się za brzuch i cieszyła żartem.

- Bekka? - Zaniepokojony Brawn dotknął jej ramienia. Odzyskała opanowanie i wytarła oczy. – Hm, chciałeś bym urodziła ci twoją własną małą armię mini Brawnów, żeby zatrzymać mnie przy sobie? - Tak tylko myślałem. - Policzki pociemniały mu od rumieńca. Bekka uśmiechnęła się i odwróciła do Breeze. - Dziękuję bardzo za rozmowę Breeze. Naprawdę uczyniłaś rzeczy o wiele jaśniejsze i doceniam to. Breeze uśmiechnęła się wstając. – To dobrze. Zostawię was teraz samych byście porozmawiali. Bekka przyglądała się jak Breeze opuszcza apartament, a Brawn obok niej westchnął. Odwróciła się do niego twarzą i dostrzegła utkwione w niej jego ostrożne spojrzenie. - Boisz się mnie teraz? Bekka nie wahała się wdrapać na jego kolana, unosząc i przerzucając przez niego nogę do usadowienia tyłka na jego udach. Zobaczyła jego szok, gdy dosiadła go okrakiem i zarzuciła mu ręce na szyję. Jego zaskoczony wyraz twarzy był zachwycający. - Nie. Nie boję się ciebie. Myślę, że naprawdę mnie chcesz a nie tylko z powodu dziecka. Zaśmiała się. - I jakkolwiek dziwnie to brzmi, myślę, że twój plan około ośmiorga lub dziewięciorga dzieci jest naprawdę całkiem romantyczny i słodki. - Nigdy nie zrozumiem ludzkich kobiet, ale na pewno będę próbował ciebie piękna. Brawn 191

- Naprawdę chciałeś przyjść po mnie i zabrać ze sobą do domu, co ? Chwycił rękoma jej biodra i popieścił lekko palcami. - Powiedziano mi, że nie mogę tego zrobić a gdybym i tak zrobił, ty znienawidzisz mnie więcej. Bekka pochyliła się do przodu. - Otwórz usta. Zrobił to bez wahania. Bekka wtuliła się w niego, gdy ich usta stopiły się razem i spotkały języki. W przeciągu kilku minut Brawn zaniósł Bekkę do sypialni. Rozebrał do naga i delikatnie położył na łóżku. - Uwielbiam patrzeć jak się rozbierasz, - uśmiechnęła się, gdy pozbywał się ubrań w nogach łóżka. - Uwielbiam cię, jak w ogóle nie masz na sobie ubrań.

Bekka dotknęła brzucha. - Mam rozstępy. Objął je wzrokiem. - Myślę, że są piękne i są spowodowane moim dzieckiem w tobie. Dżinsy zdjął ostatnie. - Mieszkam tu teraz i nie opuszczę cię. - Wbił spojrzenie w jej oczy. Muszę być z tobą Bekka. Chcę być tam gdzie ty jesteś, i nigdy nie będę chciał odejść. Należymy do siebie. - Nie poproszę cię żebyś odszedł. Uśmiechnął się. – Czy będziesz moją partnerką? - To jest na zawsze prawda? Jak małżeństwo? - Nie. Nie jak wasze małżeństwo. Tu nie opuścisz mnie i nie będzie rozwodu. Na zawsze będziesz należała do mnie, a ja będę należał do ciebie. Nie pozwolę ci odejść i zrobię wszystko żeby się upewnić, że nigdy nie zechcesz mnie zostawić. Bekka utkwiła wzrok w jego niesamowitych oczach. - Będę twoją partnerką. Wyszczerzył się w uśmiechu. - Otwórz dla mnie swoje uda Bekka. Rozłożyła nogi uśmiechając się do niego. Brawn wspiął się na łóżko i mruczenie zawibrowało w jego gardle. Wielkie ręce pieściły jej skórę, gdy obniżył się na jej ciało składając lekkie pocałunki na brzuchu, udach i powolutku przechodząc bliżej do jej cipki. Bekka zamknęła oczy. – Boże, to niesamowite uczucie. Zaśmiał się. - Kocham twój smak i dźwięki jakie wydajesz. Po prostu kocham cię Bekka. Poderwała głowę i spojrzała na niego w dół, jej serce waliło z zupełnie nowego powodu. Kochasz mnie? Trzymał z nią kontakt wzrokowy, gdy językiem prześledził łechtaczkę. - Mmm. Tak piękna. Kocham w tobie wszystko. Uwierzyła mu. – Ja też ciebie kocham. Jęknął, prawie zaatakował ją gorącymi ustami i bezlitośnie manipulować jej cipką. Wsunął palec do środka, odnalazł to miejsce, które doprowadzało ją do szaleństwa i szybko skłonił do orgazmu. Dyszała, otworzyła oczy gdy Brawn pociągnął ją na koniec łóżka. Owinęła uda wokół jego bioder jak powoli rozciągał ścianki jej pochwy wypełniając ją swoim grubym fiutem. Laurann Dohner 192

- Jesteś moją partnerką Bekka, - Brawn wychrypiał szorstko. - Jestem twój. Powiedz to piękna. Kiedy patrzyła na namiętność w tych niesamowitych kocich oczach, po raz pierwszy w życiu czuła prawdziwe szczęście. - Jestem twoją partnerką, - potwierdziła. - Jesteś mój. Pochylił się nad nią, zatrzymał wargi mniej niż milimetry od jej i cicho warknął. - Kocham cię. Nigdy w to nie wątp. Jesteś dla mnie wszystkim. Chcę cię i potrzebuję . Wszedł w nią głęboko, gdy jego wargi zmiażdżyły jej usta całując ją i używając języka do naśladowania tego, co robił jego fiut. Doznania zalały Bekkę - cudowna, dzika rozkosz. To było więcej niż gorący seks, jej partner kochał się z nią i zatwierdzał jako swoją każdym potężnym pchnięciem bioder i smagnięciem języka. Jej ciało napięło się i oderwała od niego usta by wykrzyczeć jego imię gdy mocno doszła. Brawn poszedł w jej ślady rycząc jej imię. Obejmowali się ciasno, łapiąc oddechy i Bekka uśmiechnęła się. - Jestem twoją partnerką. - Tak, - wyszeptał całując jej gardło. - Należymy do siebie i będziemy szczęśliwi.

Brawn 193

Rozdział dwudziesty

Justice North, przywódca ONG, obserwował zza biurka Tima Oberto. Tim też mu się przyglądał ze zmartwionym wyrazem twarzy. Justice czuł się strasznie mając przekazać Timowi nowinę, nie pewny jak mężczyzna zareaguje. Jessie, jego partnerka, weszła do biura. Justice zmarszczył brwi na jej niespodziewane przyjście. Jessie spojrzała na swojego partnera, wzruszyła ramionami i mrugnęła okiem. - To mój stary szef. Znam go lepiej i myślę, że to ja powinnam to załatwić. Justice wahał się. Część niego poczuła ulgę, ale z drugiej strony martwił się, że mężczyzna straci panowanie. Zauważył jednak ten zdecydowany wyraz na pięknej twarzy swojej partnerki i skinął głową na zgodę. Nie było mowy, że powie jej nie, a ona oskarży go o brak zaufania. Ufał, powierzył jej własne życie. Jessie oblizała wargi, i jej wzrok obniżył się do jego ust. Milcząco obiecała, że później

okaże swoje uznanie za jego zaufanie. Justice rozluźnił się w fotelu. Jego partnerka poradzi sobie z szefem ludzkiej grupy specjalnej i trudną sytuacją. Jego partnerka była nieustępliwa. - Cześć Tim. Jak się masz? - Jessie przysiadła na brzegu biurka. - Jessie - Tim uśmiechnął się i rozluźnił ciało. - Co ty tutaj robisz? To znaczy, wiem że pracujesz dla ONG i spotykasz się z Justice’em, ale dlaczego jesteś na tym spotkaniu? - Chciałam tu być. Justice i ja wzięliśmy ślub. Tim sapnął. Jego wzrok przemknął między nimi, ale w końcu uśmiechnął się. - No cóż, a niech mnie. Gratulacje. Jessie uśmiechnęła się. - Dzięki. - Spojrzała na swojego partnera. - Nigdy nie byłam szczęśliwsza. Justice zaśmiał się. - Ja również. Jessie dopełniła moje życie. Kiedy zatwierdziłem ją w barze, to było na zawsze Tim. Wzięcie ślubu musiało mieć miejsce. Szanuję wasze ludzkie tradycje . - To wspaniale. - Tim pokiwał głową. - Jestem szczęśliwy z powodu was obojga. To dlatego wezwałeś mnie na prywatne spotkanie Justice? Mówiłeś, że to ma coś wspólnego z człowiekiem i Nowym Gatunkiem. Potrzebujesz pomocy z większą ochroną? Jestem pewien, że kiedy prasa o tym się dowie będzie wielkie zamieszanie, i twoje bramy będą zalane reporterami i protestującymi. Zajmiemy się tym jednak. - Nie. To nie o to chodzi. Udało nam się zachować to w tajemnicy. W tej chwili chodzi o prywatną sprawę, która obejmuje ciebie. Tim zmarszczył brwi. - Mnie? Justice kiwnął głową. Jessie nagle wstała i przeniosła się na krzesło obok swojego starego szefa. Jej wzrok śmignął do męża zanim osiadł na Timie. - Musisz zachować spokój i profesjonalizm. Musisz mnie wysłuchać zanim się wściekniesz. Możesz to dla mnie zrobić Tim? Spojrzał zdezorientowany. - Jasne. Jessie wzięła głęboki oddech. - To dotyczy sprawy kiedy Rebekka i Brawn zostali porwani i więzieni przez pracowników Mercile Industries. Laurann Dohner 194

Wściekłość błyskawicznie wykrzywiła rysy jego twarzy. - Istnieje inne zagrożenie dla mojej

dziewczyny? - Musisz zachować spokój, zgoda? – Jessie obserwowała go uważnie. - Potrzebuję cię w trybie profesjonalisty. Odstaw na kilka minut swoje uczucia na bok aż skończę wyjaśnienia. Wiąże się to z Rebekką, ale ona jest absolutnie w porządku, szczęśliwa i bezpieczna. Nie myśl, że grozi jej jakieś niebezpieczeństwo. Nie grozi. Możesz po prostu zachować spokój i wysłuchać mnie? Tim nie wyglądał na spokojnego, ale kiwnął głową. - Sytuacja była bardzo stresująca i Rebekka nie powiedziała ci o wszystkim co się wydarzyło. Bała się, że dostaniesz szału. Tim nagle chwycił krzesło. - Cholera, Jessie. Została zgwałcona, prawda? Skłamała mi i dlatego wyjechała do Europy. Wiedziałem! Myślę, że nawet wiem kto to zrobił. Widziałem, że był podrapany i miał na sobie ślad ugryzienia. Ten drań zgwałcił moje dziecko, tak ? - Nie została zgwałcona, - zapewniła go Jessie. - Uspokój się i proszę pozwól mi skończyć. Zacisnął zęby i szarpnął głową w skinieniu. - Lekarka pracująca w tamtym laboratorium porwała ich do sprzedaży próbek nasienia mężczyzn Gatunku. Miałeś zakaz poznania szczegółów, ponieważ obawialiśmy się, że pomyślisz najgorsze. Sprzedawali próbki jakiejś osobie lub firmie z zagranicy, którą nadal tropimy. Mieli trzech psowatych samców Gatunku, ale potrzebowali z kotów i w następnej kolejności planowali próbować porwać miksa naczelnych. Ich kontakt w Europie chciał kupić komplet samców Gatunku. Naczelny, psowaty i kot. Jak sądzę, istnieje tam czarny rynek, a ich lista życzeń obejmuje dzieci Nowego Gatunku. Próbują znaleźć sposób, żeby rozpocząć jakiś popieprzony proces rozrodczy z wykorzystaniem spermy Gatunku i ludzkich matek zastępczych, żeby stworzyć kilka niemowląt do sprzedaży. - Dali ją do tych mężczyzn prawda? - Oczy Tima wypełniły się łzami. - Właśnie się dowiedziałaś. Był tylko jeden czy oni wszyscy? Jessie pokręciła głową. – Mówię ci o tym, ponieważ to była stresująca sytuacja i chcieli próbek od Brawna, które nie były, hm ... - Spojrzała na partnera po pomoc. - Oni podłączali ich do erotycznych zabawek, które wymuszały na nich szczytowanie, żeby dali próbki. - Justice westchnął. – Zażądali od Bekki żeby bezpośrednio wzięła próbki od Brawna, ponieważ wierzyli, że była jego dziewczyną więc pobudzi go bez użycia leków, i musiała pobrać próbki ręcznie stymulując jego penisa. - Sukinsyn! - Tim wystrzelił z krzesła. - Podejrzewałem, że to ona go ugryzła i podrapała. Chciała z nim rozmawiać, prawdopodobnie stanąć twarzą w twarz z tym łajdakiem, ale upewniłem się, że to się nie zdarzy. Trzymałem ich z dala od siebie. Jessie wstała. - Usiądź natychmiast. - Zmarszczyła brwi. - Jak to trzymałeś ich z dala od

siebie? O czym ty mówisz? Tim usiadł, ale był blady i wściekły. - Chciała z nim rozmawiać i powiedziano mi, że on też chciał. Nie obchodziło mnie, czy było mu przykro i co w tym stylu, do diabła, chciał powiedzieć. Skrzywdził moje dziecko i nie zamierzałem pozwolić mu zrobić to jeszcze raz. Zmusiłem terapeutę, z którego usług korzystamy, żeby powiedział, że przeżyła zbyt silną traumę. - Spojrzał pełnym wściekłości spojrzeniem na Justice’a. - Wiedziałem, że powstrzymasz tego sukinsyna od rozmowy z moją dziewczyną, jeżeli terapeuta zasugeruje, żeby nie rozmawiali, a mojemu dziecku powiedziałem, że nie chciał z nią rozmawiać. Nie zbliży się do niej. Jeśli chce przeprosić, to cholerna szkoda. Ona najwyraźniej była wytrącona z równowagi i uciekła żeby uniknąć bólu wspomnień. Wiedziałem, że coś się wydarzyło do cholery. Wiedziałem, że kłamie, i że on ma z tym związek. Brawn 195

- Jaki miała wybór oprócz kłamstwa Tim? Nie było tak źle jak sobie wyobrażasz. Tylko posłuchaj. Rozmawiałam z Rebeccą osobiście i była w porządku w związku z dotykaniem Brawna. Okoliczności były straszne, ale w innym razie musiał być podłączony do maszyny. Widziała jak to zrobiono jednemu z nich, i było to całkowicie przerażające, rozumiesz? Lubiła Brawna, dzielili klatkę i stali się sobie naprawdę bliscy. - Jessie wciągnęła powietrze. - Bardzo bliscy Tim. Pochyliła się by zajrzeć mu w oczy. – Zakochali się w sobie. Nadążasz za mną? Zaczęli - darzyć się – głębokimi - uczuciami. Tim wyglądał na wkurzonego. - Więc mówisz mi, że musiał pieprzyć moją córkę, ale upewnił się, że cieszyła się z tego? Ugryzła go i miał zadrapania. To oczywiste, że ją skrzywdził. Justice warknął, jego własny temperament zapłonął. - Jessie mówi, że zakochali się. Nigdy nie zmuszał twojej córki do dotknięcia go, w rzeczywistości proponował jej, żeby tego nie robiła, i był gotów dać się odurzyć narkotykami i podpiąć do ich maszyny, żeby wymusiła jego próbki. Ona nie chciała na to pozwolić. Jessie westchnęła. - On jej nie skrzywdził Tim. Zakochali się w sobie, ale bała się, że go zabijesz jeśli dowiesz się, że coś między nimi zaszło. Myślała, że możesz rzucić swoją pracę dla ONG. Brawn myślał, że spotkanie z nim po ich uwolnieniu spowoduje tylko jej ból z powodu tego, co przeżyła w rękach tych popaprańców. Nie mogę uwierzyć, że kazałeś o tym kłamać terapeucie. Zmarszczyła brwi. – Jednak o tym porozmawiamy później, oni są zdecydowanie zaangażowani i na nowo nie możesz ich zastraszać. Brawn chciał ją chronić, ona chciała chronić jego. Kochają się. Myślę, że błędnie zinterpretowałeś ślad ugryzienia i hm, zadrapania mogła zostawić na nim podczas seksu. On jej nie skrzywdził. Tim siedział tam przez dobrą minutę. - To dlatego pojechała do Europy? - Patrzył na Jessie ponuro. – Zakochała się w tym facecie i za bardzo bała się mi powiedzieć bo myślała, że go zabiję? - Ona nie jest w Europie. W tej sprawie też ci skłamała, - Jessie westchnęła. - Jest na północy, w Rezerwacie.

Tim był zszokowany. - Dlaczego? - Jest w ciąży. Ona i Brawn będą mieli dziecko. - Jessie trzymała wzrok Tima. - Nikt nie wie, że ludzkie kobiety i Nowy Gatunek mogą począć razem dziecko, więc nikomu nie możesz powiedzieć, że zostaniesz dziadkiem. To narazi Rebekkę i jej dziecko na niebezpieczeństwo ze strony grup nienawiści, mediów i każdego, kto nienawidzi Gatunek. Ale tu nie chodzi tylko o nią. To dotyczy wszystkich Nowych Gatunków i ludzkich kobiet. Grupy nienawiści oszalałyby. No cóż, bardziej niż już są szalone. Nikczemni dranie, którzy chcą zarobić pieniądze mogą porwać więcej kobiet tak jak zrobili to z twoją córką, i spróbować zdobyć więcej naszych mężczyzn Tim. Czy rozumiesz? Będziesz dziadkiem i chcieliśmy byś wiedział. Rebekka i Brawn kochają się i żyją razem. Tim siedział ogłuszony. - Mogła mi powiedział. - Bała się, że spróbujesz zabić Brawna i chroniła go przed tobą Tim. Ona go kocha. Zabroniłeś jej mieć z nim cokolwiek wspólnego i bez obrazy, ale pracowałam dla ciebie. Dostałam od ciebie lekcję traktowania córki. Czasami potrafisz być prawdziwym palantem. Decydujesz i nie ma żadnej zmiany. Justice odezwał się cicho. - Bała się, że znienawidzisz nas wszystkich i nie chciała żeby tak się stało. Laurann Dohner 196

Twarz Tima odzwierciedlała wiele emocji, ale w końcu spojrzał na Jessie. – Jesteś żoną jednego z nich. Dobrze będzie ją traktował? Jessie uśmiechnęła się. - Justice zrobi dla mnie wszystko Tim. Wszystko. Jest tak nadmiernie opiekuńczy, że aż do przesady. Oni nie są jak typowi faceci. Nigdy nie uderzy twojej córki ani nie będzie jej oszukiwał. Umrze, żeby ją uszczęśliwić, jeśli to jest to, czego trzeba. Mamy dwie inne mieszane pary w ciąży. Ci mężczyźni rzadko odchodzą od boku kobiet. Rozpieszczają je cholernie. Urodziło się jedno dziecko i ojciec tego dziecka w ten sam sposób traktuje swoją partnerkę i dziecko. Nigdy nie mieli nic własnego, nigdy nie mogli kochać, a teraz to że mogą jest dla nich niesamowite Tim. Szczerze mogę powiedzieć, że gdybym miała córkę, miałabym nadzieję, że zakocha się w jednym z nich. Spałabym w nocy lepiej mając pewność, że jest szczęśliwa. Brawn uczyni Rebekkę całym jego światem, a kiedy urodzi się dziecko, będzie częścią tego świata. Oboje będą dla niego wszystkim. - Chcę zobaczyć moją córkę i Brawna. Jessie przyglądała mu się uważnie. - Jesteś zły na Brawna? Spróbujesz go zranić Tim? Rebekka znienawidzi cię na zawsze jeśli to zrobisz. Zgodziła się być jego partnerką, co dla Nowego Gatunku oznacza więcej niż małżeństwo. To zobowiązanie, że będą tylko ze sobą dopóki jedno z nich nie umrze. Jest to tak poważne zaangażowanie, jakie tylko mogą razem zrobić i głębsze niż to,

co sugeruje nasze małżeństwo. - Po prostu chcę ich zobaczyć, - Tim stwierdził cicho. - Chcę upewnić się, że jest szczęśliwa, i że on naprawdę o nią się troszczy. Justice sięgnął po telefon. - Muszę przygotować dla nas helikopter do lotu do Rezerwatu. Wszyscy polecimy zobaczyć ich razem. - Mam prośbę, gdy tam dotrzemy, - Tim zażądał. Spojrzał na Justice’a. - Moja córka wcześniej wyszła za mąż za kawałek gówna. Zawsze był naprawdę dobry w ukrywaniu, ale nie dałem się nabrać. Mam pomysł i chciałbym twojego pozwolenia żeby to zrobić. Jeśli się zgodzisz to całkowicie mnie uspokoi. Justice zawahał się. - Co chcesz zrobić? ***** Bekka była zdenerwowana. - A co jeśli on spróbuje cię zabić? Brawn zachichotał. - Jestem pewny, że Justice usunął jego broń, a nie może wziąć mnie fizycznie. - Nie zrań go. To mój tata. - Nie zranię. - Jego ciemno - niebieskie oczy zabłysły rozbawieniem. - Będzie dobrze Bekka. Zobaczy jak szczęśliwi oboje jesteśmy i mniej będzie się martwił. - Mam nadzieję, że masz rację. Brawn poruszył się, owinął ramię wokół niej i ujął jej twarz. - Zobaczy jak bardzo cię kocham piękna. Zobaczy również jak bardzo ty mnie kochasz, i że pragniemy tego dziecka. - Jego dłoń opuściła twarz i pogłaskała zaokrąglony brzuch. - Będzie kochał naszego syna tak samo jak my kiedy on się urodzi. Brawn 197

Bekka skinęła głową. - Ja też cię kocham i jestem pewna, że masz rację. Po prostu martwię się. Znam mojego tatę, jest takim maniakiem rządzenia innymi, i na swój sposób jest też nadopiekuńczy. Podejmuje o czymś decyzję i nie ma od tego zmiany. - W takim razie będzie musiał postanowić, że będziemy razem szczęśliwi, i że cieszy się naszym szczęściem. Uśmiechnęła się dzielnie. – Sprawiasz, że to brzmi tak łatwo. Czuję się trochę lepiej.

- Będzie dobrze. Jesteś spragniona? Pokręciła głową uśmiechając się. - Jestem w porządku. Zbyt wiele o mnie się martwisz. Wyszczerzył się w uśmiechu. - Nie ma czegoś takiego jak zbyt wiele jeśli dotyczy to ciebie. Pocałuj mnie. Bekka uniosła się na palcach i objęła go za szyję. Brawn zamruczał kiedy ich usta połączyły się razem i przyciągnął ją mocno do siebie. Rękoma chwycił jej tyłek, ścisnął, a ona roześmiała się przerywając pocałunek i opadła piętami na podłogę. - Jesteśmy w miejscu publicznym. Mój tata może pokazać się tu w każdej chwili. Trzymaj ręce w dobrych miejscach Brawn. - To było dobre miejsce. - Jego oczy błyszczały rozbawieniem. - Tak, było, ale na później. Jestem trochę głodna. Brawn delikatnie skierował ją do krzesła przy znajdującym się obok stoliku. Czekali w kawiarni hotelu. - Usiądź. Na co masz ochotę? - Nie wiem. - Siedź spokojnie a zaraz będę z powrotem. Bekka patrzyła na Brawna jak szedł w kierunku bufetu. Spojrzał na nią, gdy napełniał talerz. Kochał na nią patrzeć kiedy spała, pod prysznicem, a nawet kiedy się kochali. Uśmiechnęła się. Zwłaszcza kiedy się kochali. Brawn wrócił do niej po kilku minutach, a jej oczy rozszerzyły się, gdy postawił talerz na stole. - To dużo jedzenia. Nie mogę jeść aż tyle Brawn. Podniósł widelec i przejrzał talerz zanim dźgnął krewetkę. Podniósł ją do jej ust. - Mam dla ciebie wszystkiego po trochę z tego co mieli. Możesz spróbować i zobaczyć, co smakuje najlepiej. Bekka otworzyła usta i Brawn nakarmił ją kęsem. Przeżuwała uśmiechając się do niego, gdy wpatrywali się w siebie na wzajem. Przerwał, poświęcając czas na podniesienie słomki do jej ust żeby napiła się mleka i dalej ją karmił. - Wiesz, że mogę zrobić to sama prawda? - Wiem. Lubię cię karmić piękna. - Nienawidzę jeść sama. – Rzuciła okiem na talerz i chwyciła kraba w cieście. - Otwórz. Otworzył usta. Gdy Bekka podniosła kęs do jego ust Brawn poruszył się nagle i chwycił

jedzenie i jej palce do ust. Oblizał palce zanim połknął kraba. - Hmmm. Pyszne. Laurann Dohner 198

***** Tim odchylił się na krześle. - Widziałem dość. - Spojrzał na Justice’a i Jessie. - Jest szczęśliwa. On świetnie sobie z nią radzi i widzę jak bardzo ją kocha. Justice kiwnął głową. - Nie chciałbym im mówić, że zainstalowałeś podsłuch przy stołach wokół nich i ukryłeś kamery żebyś mógł widzieć wszystko z innego pomieszczenia i usłyszeć, co było między nimi mówione. To przypomniałoby Brawnowi naszą niewolę w ośrodkach badawczych. - Dziękuję, że pozwoliłeś mi to zrobić. Chciałem tylko zobaczyć ich razem, i żeby nie wiedzieli, że ktoś ich obserwuje. Czasami w ten sposób naprawdę wyciągniesz z ludzi prawdę. Nic nie jest bardziej szczere niż widzieć jak ludzie zachowują się z opuszczoną gardą. Justice skinął głową. - Rozumiem. Dlatego pozwoliłem ci to zrobić. Jessie nagle zachichotała. - Musimy tam szybko wejść albo oni mogą wyjść. Rebekka właśnie użyła palca do nałożenia jedzenia na jego gardło i zaczyna je zlizywać. Justice wstał. - Chodźmy. Tim zmarszczył brwi. Jessie mrugnęła okiem. - Nowożeńcy. Zostawiliśmy ich samych zbyt długo i to może stać się kłopotliwe dla nas wszystkich. Kawiarnia jest pusta i oni o tym wiedzą. Tim nagle roześmiał się. - Chodźmy zanim zobaczę więcej niż chcę. Wydałem majątek na obsługę hotelową kiedy ożeniłem się z matką Rebekki i miałem trzy tygodnie urlopu. Zaszyliśmy się w naszym pokoju i przez cały czas nawet nie pozwalałem jej się ubrać . ***** Bekka usłyszała kroki i odwróciła się. Jej ojciec wszedł do kawiarni z Justice’em i Jessie Northami. Brawn podniósł się szybciej niż mogła to zrobić Bekka i jego ciało napięło się. Wysunął się nieco przed nią zajmując pozycję ochronną. Bekka wiedziała, że jej ojciec nie przegapi tego, co zrobił Brawn kiedy wolno podniosła się na nogi i stanęła obok swojego partnera. - Pan Oberto - Brawn stwierdził swobodnie. – Bardzo miło znowu pana widzieć.

Tim zatrzymał się cztery stopy (1,20 m) od Brawna z groźnym wyrazem twarzy. Poinformowano mnie o wszystkim. Brawn napiął się. - Wiem. - Tato ... - Bekka próbowała przyciągnąć jego uwagę. Tim zignorował ją i trzymać wzrok zablokowany na jej partnerze. - Nie lubiłem cię od chwili kiedy cię spotkałem i powiem ci dlaczego. Rzuciłeś jedno spojrzenie na moją córkę, ona rzuciła jedno spojrzenie na ciebie i zobaczyłem iskrę przyciągania między wami dwojgiem. Martwiłem się, że moje dziecko zostanie zranione. Ona jest wszystkim co mam. Brawn skinął głową. - Rozumiem. Brawn 199

- Wiem też, jak twardzi wszyscy jesteście, jak ochronni jesteście wobec siebie nawzajem i jak silnie związane są Nowe Gatunki. Martwiłem się, że gdybyś był z moim dzieckiem ona zawsze byłaby obca. - Ona jest jedną z nas. - Ton Brawna obniżył się. - Nie jest obca. Jest teraz rodziną dla wszystkich moich ludzi. Ona nie jest wszystkim co masz panie Oberto. Już nie. Teraz masz wnuka w drodze i Nowy Gatunek, który jest także twoją rodziną. Oczy Tima stały się nagle trochę wilgotne. – Podoba mi się spojrzenie na to w ten sposób bardziej niż, że tracę jedyne dziecko. I mów do mnie tato albo Tim. Twój wybór. Mam tylko jedno żądanie, skoro masz dziecko z moją córką. Brawn przyglądał mu się z uwagą. - Co by to było? - Chcę byś poślubił ją legalnie. Jestem staromodny w tej kwestii i chciałbym byś to zrobił zanim urodzi się dziecko. Brawn odprężył się. - Mamy już przygotowane pozwolenie. Bekka spojrzała na Brawna. - Mamy? Obrócił się i uśmiechnął do niej. - Powiedziałaś, że zgadzasz się być moją partnerką. Czym jest wasze małżeństwo w porównaniu z tym? Możesz rozwieść się z małżeństwa Bekka, ale ze mną jako twoim partnerem utknęłaś na dobre. Chcę dać ci wszystko. Bekka oparła się o jego bok. – Słuszna uwaga. - Spojrzała na ojca. - Jak się masz tato? To znaczy, poza tym wszystkim?

Spojrzał na jej twarz zanim przyjrzał się brzuchowi. - Będę dziadkiem. - Tak. Chciałbyś poczuć jak kopie? Zawsze dużo się rusza kiedy zjem. Zszokowany Tim zagapił się na nią. - Już możesz poczuć ruchy dziecka? Jessie podeszła bliżej. – Dzieci Nowego Gatunku rozwijają się szybciej Tim. Bekka urodzi dziecko w pełnym terminie po dwudziestu tygodniach. To czas trwania prawidłowej ciąży. Bekka uśmiechnęła się. - Nieźle, co? Tim przyjrzał się swojej córce. - Twoja matka nie cierpiała być w ciąży przez dziewięć miesięcy. - Nagle się uśmiechnął. - Tak to całkiem nieźle. Z wielką przyjemnością chciałbym poczuć jak dziecko kopie. Wybrałaś już dla niego imię? Bekka przysunęła się, więc jej ojciec mógł położył ręce na brzuchu. Poprawiała jego ręce swoimi aż dziecko kopnęło. Tim zaśmiał się z wyrazem czystej radości na twarzy. - Myślimy o nazwaniu go Cage. (Klatka) - Bekka zachichotała. Brawn warknął. – Nie, nie myślimy. Laurann Dohner 200

Bekka zaśmiała się mocniej. – Drażnię się. Odpręż się Brawn. Tim zmarszczył brwi. – Czego nie łapię? Jessie roześmiała się. – Jedyne inne dziecko Nowego Gatunku nosi imię miejsca gdzie zostało poczęte. Nazywa się Forest (Las). Twoja córka ciągle drażni Brawna, że nazwie ich syna Cage z powodu miejsca gdzie został poczęty . Bekka zaśmiała się. – Masz to? Tim nie śmiał się, gdy rzucił okiem na Brawna. - Widzisz co musiałem znosić całe moje życie? Zawsze była przemądrzała. Brawn kiwnął głową. - Masz dla mnie jakieś rady? Tim pokiwał głową. - Kiedy nie będzie w ciąży po prostu przełóż ją przez kolano i daj jej dobrego klapsa w tył. - Tato! Brawn roześmiał się. - Naprawdę? To działa?

- Czasem. - Tim mrugnął okiem. - Nawet o tym nie myśl Brawn. - Bekka zmarszczyła na niego brwi. - Nigdy bym cię nie uderzył Bekka. Wiesz o tym. Objęła go w pasie. - Wiem. - Ale to podsunęło mi pomysł. - Brawn nagle się zaśmiał. - Mówisz, że nie możesz myśleć kiedy cię całuję, więc kiedy powiesz coś uszczypliwego, po prostu zacznę cię całować. Bekka uśmiechnęła się. – Tak, to na mnie działa. Tim roześmiał się. - Miałeś ją ukarać Brawn. To nie brzmi jak kara. Brawn zachichotał. – Będę tylko ją całował. - Brawn! - Bekka roześmiała się do niego. Tim zaśmiał się. – Tak, to zadziała. Brawn skinął głową. Bekka popatrzyła na nich obu. - Cieszę się, że obaj dogadujecie się teraz chociaż myślę, że mogło podobać mi się bardziej kiedy bałam się, że jeden zabije drugiego. Brawn objął ramieniem Bekkę i opuścił usta by ją pocałować. Bekka zapomniała o czym mówiła albo myślała. Jej ramiona owinęły się wokół jego szyi, póki nie zakończył pocałunku i wyszczerzył się do niej w uśmiechu. Brawn 201

- Co mówiłaś piękna? Zaśmiała się. - Kocham cię. - Ja też cię kocham. - Jestem pod wrażeniem. - Tim zaśmiał się. - To pierwszy raz jaki kiedykolwiek widziałem, żeby ktoś tak dobrze zajął się moją córką. Bekka obróciła się w ramionach Brawna uśmiechając się do ojca. – Nawet nie masz pojęcia jak dobrze potrafi się mną zająć.

Tim roześmiał się. – Po tej uwadze zamierzam zjeść lunch. - Spojrzał na Justice’a i Jessie. Zostajecie tu zjeść? Nadal musimy omówić ten nowy wspólny projekt z kilkoma twoimi mężczyznami i moimi. Jestem trochę zaniepokojony kogo wybierzesz. - Tak, zostajemy i wiem, że masz obawy. Oni są dobrymi mężczyznami i są idealni do tego zadania. Stanowienie części grupy specjalnej pomoże im zagoić rany. - Justice uśmiechnął się kiedy wziął Jessie za rękę. - Praca? - Bekka zrobiła minę do Brawna i ściszyła głos. - Wspaniale. To będzie przyjemny posiłek. Brawn zmienił chwyt na swojej partnerce i podniósł ją z nóg. Puścił oko, gdy wynosił ją z sali. Bekka zachichotała. - Nie pożegnaliśmy się. - Moją intencją nie jest tylko całowanie cię, - Brawn szepnął. - Chcę robić o wiele więcej. Zjadłaś, widziałaś się z ojcem i nikt nie chce mnie zabić. Justice odciągnie go na wiele godzin i wątpię by zauważyli, że wyszliśmy. - Uśmiechnął się. - Teraz mam zamiar kochać się z moją partnerką. Kierował się w stronę windy. Bekka zarzuciła mu ręce na szyję. - Więc ... umiesz tańczyć prawda? Myślisz, że możesz rozebrać się do muzyki? Mam taką fantazję . Zamruczał. - Uwielbiam tańczyć i żyję żeby spełniać każdą twoją fantazję. Musnęła pocałunkiem jego szyję. - Mam ich kilka. - Dobrze.

KONIEC