Laurann Dohner 6 Wrath PL

Wrath (Gniew) Laurann Dohner Książka 6 w serii Nowy Gatunek. Książki można czytać jako samodzielne historie, ale by osiągnąć jak najwięcej przyjemności wskazane jest czytanie ich w serii.

Wrath na ochotnika zgodził się żyć i pracować poza Ojczyzną, gdzie kolejny raz będzie zamknięty w małej przestrzeni z innymi mężczyznami. Został poddany strasznym nadużyciom i uwarunkowaniom, zmuszany do oglądania niekończących się filmów z seksem ludzkich kobiet będąc w tym czasie przykuty łańcuchami do perwersyjnych maszyn Mercile. Wrath wie, że jest zbyt niebezpieczny i emocjonalnie uszkodzony by kiedykolwiek być z kobietą. Lauren właśnie została zatrzymana przez trzech wielkich, napakowanych, uzbrojonych po zęby mężczyzn Nowego Gatunku. Jeden z nich naprawdę przyciąga jej uwagę. Jest wysoki, seksowny i najwyraźniej... jest jej nowym współlokatorem. Nigdy nie spotkała tak okazałego mężczyzny i postanawia posmakować każdy cal jego niesamowitego ciała. Wrath jest zdecydowanie otwarty na ten plan. Seks jest niewiarygodny, i Wrath daje jej wszystko czego potrzebuje, ale ogranicza się tylko do tego. Coś go powstrzymuje. Lauren musi sprawić by uwolnił swoje pragnienie, a Wrath musi pokonać strach jeśli para chce mieć jakąkolwiek szansę na wspólną przyszłość.

Tłumaczenie nieoficjalne Maxim

Seria New Species 06 WRATH Laurann Dohner

Prolog Spięty 919 obserwował innych mężczyzn w pokoju z mieszaniną podziwu i niepokoju. Jego przyszłość spoczywała w rękach tych dwóch samców. Justice North spokojnie siedział za biurkiem, podczas gdy Brass miarowo chodził przed nim. Brass przystanął. - Są świeżo na wolności i nie ufam im jeszcze. To zbyt niebezpieczne aby mieli opuścić ONG. Usta Justice’a zacisnęły się w ponurej linii i jego wzrok skupił się na jedynym człowieku w pokoju. Tim Oberto siedział na krześle w rogu. Wydawał się zły, ze sposobu w jaki jego twarz nieznacznie zabarwiła się na czerwono a ręce zacisnęły na poręczach krzesła. - Chcę wybrać ludzi do tego wspólnego przedsięwzięcia Justice. - Spojrzał na 919, na samca obok niego, i w końcu na trzeciego stojącego przed nim. - Moi ludzie nie trenowali z tymi mężczyznami i oni nawet nie mają imion. Pozwól mi spotkać się z kilkoma z twoich oficerów i wybrać spośród nich. Złość zakotłowała się w 919 na zniewagę, ale zwalczył warknięcie. Za kogo uważał się ten człowiek by wątpić w jego słowo, czy zaangażowanie? Wystąpił krok do przodu by przyciągnąć uwagę Justice’a i czekał aż samiec odezwie się do niego. - O co chodzi 919 ? - To jest dla nas ważne. Nie ma wątpliwości, że jesteśmy świeżo uwolnieni. Nie nawiązaliśmy jeszcze silnych więzi, które przeszkodziłyby nam w wystawieniu naszego życia na niebezpieczeństwo. - Spojrzał na samca przy swoim boku. - 358 i ja jesteśmy blisko. Pochodzimy z tego samego miejsca i mamy za sobą takie same doświadczenia. - Koszmarne. Nie wypowiedział tego słowa na głos obawiając się, że inni mężczyźni będą niepokoić się o jego motywację. Spojrzał głęboko w oczy Justice’a. – Ty już nosisz imię, które wybrałbym dla siebie. Chcę sprawiedliwości dla naszych ludzi, i jestem gotów ryzykować swoje życie, by tropić ludzi, którzy skrzywdzili naszych. Zdajemy sobie sprawę, że niektórzy ludzie są dobrzy, natomiast ci, którzy pracowali dla Mercile nie. Widzieliśmy ich twarze i możemy ich zidentyfikować. Jestem spokojny. Poradzę sobie z tym zadaniem. 358 postąpił bliżej niego. - Będziemy uważali jeden na drugiego. ONG będzie z nas dumne. Pragniemy ściśle współpracować z grupą specjalną. Justice pochylił się do przodu w fotelu, z uwagą przyglądał się im obu i skupił wzrok na 919. - Dlaczego? Laurann Dohner 4

919 zawahał się. - Nie rozumiem twojego pytania. - Dlaczego to jest tak ważne dla ciebie? Powinieneś cieszyć się swoją wolnością. Mógłbyś nawiązać przyjaźnie, flirtować z naszymi kobietami, ale chcesz wystawić swoje życie na niebezpieczeństwo. Dlaczego? Nic nie powiedział, niepewny, czy prawda pomoże mu dostać to czego chciał, a chciał być przydzielony do grupy specjalnej. - Zadałem ci pytanie. Odpowiedz na nie. 919 zerknął na człowieka, Tima Oberto, a następnie z powrotem na Justice’a. - On jest zaufanym przyjacielem. Mów swobodnie, - ponaglił Justice. – Nic co powiesz nie może go zaszokować. Wie, co zostało nam zrobione. - Spędziłem zbyt wiele czasu samotnie i nie czuję się dobrze wśród dużych grup ludzi. Nie mam też ochoty flirtować z kobietami. - Gniew buchnął, ale udało mu się go stłumić. - Po tym co mi zrobiono, obawiam się mieć intymne kontakty z którąś. Grupa specjalna cała składa się z mężczyzn. Trzech z nas będzie mieszkało razem i chcę szukać tych, którzy nas skrzywdzili. Nie sypiam dobrze wiedząc, że oni tam są i więcej z naszego rodzaju może cierpieć to, co my cierpieliśmy. Lider Nowego Gatunku nie wyglądał na zszokowanego jego odpowiedzią kiedy odprężył się w fotelu. - Jak sobie radzisz z gniewem? Rozszarpałbyś wroga, gdybyś wszedł w kontakt z kimś, kto wyrządził ci krzywdę? - Nie. Przyznaję, że byłbym szczęśliwy łapiąc ich, ale chcę ich żywych i w dobrym zdrowiu, aby spędzili wiele lat cierpiąc za zamkniętymi drzwiami. To najlepsza kara. – Tak uważał. Miał nadzieję, że prawda pokazała się w jego oczach i zabrzmiała w głosie. Justice spojrzał na 358. - Co z tobą? Mów prawdę. - Ja też jestem uszkodzony, moje społeczne umiejętności nie są wielkie, a nad gniewem panuję wyładowując go na workach treningowych. Ja też chcę by ludzie, których zdołamy schwytać cierpieli z powodu zamknięcia, a nie ich śmierci. - Urwał. - Idę tam, gdzie on idzie. Już od dłuższego czasu jesteśmy razem, i on jest jedyną sprawą o którą dbam. Jesteśmy braćmi. Człowiek wytrzeszczył oczy. - Oni są biologicznymi braćmi? Nie wyglądają na podobnych do siebie oprócz faktu, że są zmieszani z psowatymi. Czy to braterstwo krwi, bo z pewnością nie wydaje się pochodzić od ludzkich cech ? - To więź emocjonalna, - Brass (Mosiądz) oznajmił. – Uważają się za braci z powodu Laurann Dohner 5

długiego czasu jaki razem przeżyli. Jeden drugiego podtrzymywał w sile przetrwania i powinni pozostać razem, by ta więź pomogła im ustabilizować się na wolności. - A co z tobą? - Justice zwrócił się do 922. - Pochodzisz z innego ośrodka niż oni. Tim zmarszczył brwi. - 919 i 922 są z różnych ośrodków badawczych? Jesteś pewny? To zaledwie kilka numerów od siebie. Fury oparł się o ścianę po drugiej stronie pokoju. - To nie ma znaczenia. Według tego, czego dowiedzieliśmy się od pracowników Mercile, których przesłuchiwaliśmy, był jeden naukowiec genetyk, który nas stworzył. Wszyscy urodziliśmy się w tym samym miejscu, ale po narodzinach wysłano nas do różnych ośrodków badawczych. Nasze numery nie mają żadnego związku z tym dokąd zostaliśmy wysłani. Justice zwrócił się do 922. - Dlaczego chcesz być częścią zespołu? Mężczyzna też się zawahał, prawdopodobnie próbując ostrożnie dobrać słowa zanim się odezwał. - Mercile dało mi partnerkę, ale później zamordowali ją. Nie śpię dobrze w nocy. Też nie jestem towarzyski i chcę odnaleźć ludzi, którzy skrzywdzili nasz rodzaj i sprawić by za to zapłacili. Czuję się tutaj bezużyteczny, a to da mi jakiś cel. - Warknął ostatnie słowa. - Nie mam żadnego powodu by dłużej żyć i potrzebuję jakiegoś. Justice zmarszczył brwi, ale przeniósł wzrok na Tima. - Rozumiem dlaczego jesteś niespokojny, ale większość moich ludzi nie chce iść do twojego świata i tam mieszkać. Wszyscy jednak zgodziliśmy się, że byłoby to korzystne, aby kilku naszych mężczyzn dołączyło do grupy. Mogą zidentyfikować część pracowników Mercile, mają wzmocnione zmysły i byłoby to z korzyścią dla nas wszystkich, gdyby to wspólne przedsięwzięcie odniosło sukces. Wysłanie ich do świata zewnętrznego jest też wysoce niebezpieczne pomimo podjętych przez nas środków ostrożności, tak jak i ich mieszkanie w piwnicy siedziby grupy specjalnej. Obejrzałem to miejsce i jest zbyt podobne do cel, w których byliśmy przetrzymywani. Wielu członków Gatunku po życiu dłuższy czas z dala od takiego środowiska miałoby z tym problem, jednak tych trzech znając warunki życia zgłosiło się na ochotnika. - Urwał. – Nie ma innych. - Moglibyśmy im rozkazać. - Fury przyznał. – Po prostu nie chcemy tego robić. Justice kiwnął głową na znak zgody. - Nie chcemy tego robić. Dostali swoją wolność i nie chcemy żądać od nich, żeby ją poświęcili. Tych trzech jest na tyle nowych, aby uniknąć szoku przebywania w ciasnych pomieszczeniach mieszkalnych. Rozumiemy twój niepokój i zgadzam się z tym. - Jego wzrok przesunął się na Brassa. Brass wziął głęboki oddech. - Pójdę z nimi. Ja nie mam partnerki. - Spojrzał na Fury’ego i Justice’a zanim skierował wzrok na Tima. - Byłem wolny dłuższy czas. Trenowałem z niektórymi z twojej grupy i oni mi ufają. Obejmę dowództwo nad tymi trzema i wezmę za nich Laurann Dohner 6

odpowiedzialność. Odeślę ich, jeśli zauważę jakiekolwiek oznaki, że stają się niestabilni. Tim kiwnął głową. - Zgoda. Dobrze. - Spojrzał na 919, 922 i 358. - Muszą jednak dopasować się do moich zespołów. Długie włosy muszą zniknąć, będą musieli nosić okulary żeby ukryć swoje oczy, i jak najwięcej muszą odciągnąć uwagę ludzi od swoich rysów. Nalegam na wyznaczenie przynajmniej jednego członka zespołu do pełnienia co wieczór służby na górze. Twoi ludzie nie mogą prowadzić, ani nie robią nic bez mojej zgody. - Zgoda na wyznaczenie kogoś do pełnienia służby i na prowadzenie dla nich pojazdów. Justice podniósł długopis z biurka. - Czekaj, - Brass warknął. - Jestem gotów zrobić wiele aby pomóc jego misji osiągnąć cel, ale nie zgadzam się ściąć moich włosów. Justice spojrzał na niego i uśmiechnął się. - Zapomniałem. Wybacz. - Popatrzył na Tima i wzruszył ramionami. - Ma powód, żeby zachować długie włosy. W czasie gdy był w niewoli, mieli zwyczaj całkowicie golić mu głowę i ma blizny, których nigdy znowu nie chce oglądać. Splecie je z tyłu w warkocz. - Musi się dopasować. - Tim potrząsnął głową. - To nie zadziała. - Może nosić czapkę. Widziałem, że niektórzy mężczyźni w grupie to robią. - Gniew zmrużył oczy Justice’a i jego rysy stwardniały. - Przyjmujesz rozkazy ode mnie i tak to będzie. 919 zauważył, że człowiek natychmiast wycofał się, ale nie wydawał się szczęśliwy. - Świetnie. Może nosić czapkę, ale reszta musi się ostrzyc. - Widziałem na zewnątrz jednego z pana mężczyzn i był ogolony na łyso. Zgodzę się na to. 358 powiedział, gdy wyciągnął w górę rękę i dotknął palcami swoich włosów. - Nie chcę stracić tej misji. - Krótko jest wystarczająco dobrze, ale cokolwiek zdecydujesz będzie w porządku. - Tim Oberto spojrzał z marsową miną na Justice’a. – Potrzebują imion. Justice spojrzał na 922. - Wybierz jakieś. - Vengeance. Chcę jej dla mojej kobiety. (Vengeance - Zemsta) - Kurwa, - Tim burknął. Justice spojrzał na Brassa, potem na Fury’ego i z powrotem na 922. – Jesteś Vengeance. Po prostu trzymaj w karbach swój temperament, albo zostaniesz odesłany tu z powrotem. Laurann Dohner 7

- Zrozumiałem. Justice spojrzał na 358. - Masz na uwadze jakieś imię? Wzruszył ramionami. - Lubię filmy z Elvisem. Justice wyszczerzył się w uśmiechu. - Ja też je lubię, ale to imię zbyt przyciąga uwagę. Wątpię by ludzie pozwolili ci przejść obok bez zaczepiania cię. Jakiś inny wybór? - Podoba mi się imię Shadow (Cień). Lubię stać spokojnie i przyglądać się innym. Brass skinął głową. - Dobre imię. Justice przeniósł uwagę na trzeciego mężczyznę. 919 napiął się, skonsternowany, bo nie miał pojęcia jak siebie nazwać. - Mogę o tym pomyśleć? - Mam papierkową robotę do zrobienia. - Tim wstał z krzesła. - Potrzebuję imienia. 919 spojrzał na 358, swojego przyjaciela, który właśnie wybrał imię. Shadow spotkał i przytrzymał jego wzrok. Znali się dobrze po spędzeniu lat w celach obok siebie, i obaj wycierpieli takie same krzywdy. Shadow w końcu odezwał się nie odwracając od niego oczu. - On powinien nazywać się Wrath (Gniew). Pozwolił by jego gniew gotował się na wolnym ogniu, polegał na swojej inteligencji i kazał im płacić kiedy nadarzała się na to okazja. Ludzie zawsze wiedzieli, że w końcu policzy się z nimi za wykorzystywanie nas, albo przynajmniej, że działa inteligentnie. 919 poczuł nagły przypływ dumy i kiwnął głową. - To dobre imię. - Spojrzał na Justice’a i Brassa by zobaczyć ich reakcje. - Tylko pamiętaj, żeby trzymać na wodzy swój temperament. - Justice zapisał w skoroszycie leżącym na jego biurku i przekazał go Timowi. - Proszę bardzo. Oto informacje na temat twoich wszystkich czterech nowych członków grupy. Upewnij się, że są chronieni, ale nie niańcz ich. Chciałeś ich dla ich umiejętności i mocnych stron. Pozwól im z nich korzystać. – Przez długie sekundy patrzył na Brassa. - Jesteś odpowiedzialny za naszych samców. Tim dostaje rozkazy od ciebie. Jeśli uznasz to za konieczne w każdej sytuacji możesz przejąć kontrolę. - Jasna cholera, - Tim wypluł. - Czekaj no cholerną minut…Justice warknął, błysnęły ostre kły i zaszokował wszystkich w pokoju za wyjątkiem Brassa i Fury’ego pokazem swojego temperamentu. Tim cofnął się wystarczająco, by niemal potknąć się o Laurann Dohner 8

krzesło, które właśnie opuścił i zapieczętował wargi razem. - Pracujesz dla nas. Brass jest doświadczonym oficerem ONG, znam go dobrze i ma moje pełne zaufanie. Nie jest niedawno uwolniony, albo niestabilny. Jest bardzo inteligentny, i to jest wspólna operacja. - Uspokoił się nieco. - Oznacza to, że twój zespół i nasz będą pracowali razem, ale Brass jest całkowicie odpowiedzialny za moich samców. Zrozumiano? - Tak. - Tim wciąż wyglądał na wkurzonego. – Mam to. - Dobrze. - Justice spotkał i przytrzymał spojrzenia czterech mężczyzn, którzy opuszczali ONG. - Bądźcie bezpieczni i słuchajcie rozkazów Brassa jakbym ja mówił. Zrozumiano? - Tak, - przyjęli zgodnie. Wrath odwrócił się i wyszedł z gabinetu. Jego przyjaciel postępował ściśle za nim, aż znaleźli się na zewnątrz. Obaj zatrzymali się czekając na dalsze rozkazy. - Shadow to dobre imię. - Więc jesteś Wrath. - Jego przyjaciel uśmiechnął się. - Wiedziałem, że wybrałbyś coś z tego rodzaju, masz siłę i silne poczucie sprawiedliwości. Wielka szkoda, że to imię zostało już zajęte. - Wrath pasuje do mojego celu. Znajdziemy ludzi, którzy skrzywdzili naszych i zmusimy ich do zapłacenia za ich zbrodnie. Zapach zwrócił ich uwagę, gdy kobieta Gatunku zbliżyła się do budynku biura. Uśmiechnęła się i jej wzrok powędrował po Wrath’cie od głowy do stóp. Przystanęła obok niego, zajrzała mu w oczy i miękko zamruczała. - Witaj. Nie wiedział co powiedzieć, ale Shadow przyszedł mu z pomocą. - Wyjeżdżamy z ludzką grupą specjalną. Nie mamy czasu na życie towarzyskie. Uśmiech kobiety zgasł. – Życzę powodzenia. Obaj jesteście bardzo odważni. - Weszła do budynku. Wrath rozluźnił się i spotkał oczy Shadow’a. - Cieszę się, że tam dokąd idziemy nie będzie kobiet. Shadow kiwnął głową. - Przyciąga je twój wygląd i siła. - Potrzebuję więcej czasu na uleczenie ran zanim nawet rozważę pomysł dzielenia seksu z Laurann Dohner 9

którąś z nich. Będę szczęśliwy będąc daleko stąd przez jakiś czas. Jego przyjaciel wyciągnął rękę i chwycił go za ramię. - Jesteśmy w tym razem. Obaj wspomnieli czas jak byli odurzani narkotykami, podpinani do maszyn i potworności wymuszania siłą nasienia z ich ciał. Wrath zadrżał od wstrętnych wspomnień i niepewności tego, co zrobiono z pobraną od nich spermą. Trochę z tego zostało sprzedane i wysłane do innych krajów, gdzie naukowcy planowali wykorzystać ludzkie kobiety jako zastępcze matki do urodzenia hybrydy człowieka – gatunku, żeby sprzedać je bogaczom, jako niezwykłe domowe zwierzątka. Myśl, że osiągnęli swój cel sprawiała, że wściekłość płonęła w jego duszy. Shadow zmrużył oczy, kiedy na siebie patrzyli. - Złapiemy tych, którzy skrzywdzili nasz rodzaj i postawimy ich przed sądem. Myślisz o tym, o czym i ja tak często myślę, ale słyszałeś co mówili lekarze ONG. Wątpią, by jakiekolwiek dzieci zostały stworzone z naszego skradzionego nasienia. Stosowane na nas leki uszkadzały plemniki, i natura ma sposób aby były zdolne do życia tylko, gdy jesteśmy w najwyższym stopniu pobudzeni. Są całkiem pewni, że wydaje się przetrwać tylko wewnątrz żywej kobiety kiedy je tam umieścimy. Mówili, że usłyszeliby o jakichkolwiek dzieciach wystawionych na sprzedaż na czarnym rynku, nawet gdyby było to w Europie. Wrath rozluźnił się pocieszony słowami. – Dopilnujemy żeby oni wszyscy zapłacili za to, co zrobili naszemu rodzajowi. - Tak będzie. – Shadow puścił go.

Laurann Dohner 10

Rozdział pierwszy

- Ty naprawdę masz zamiar to zjeść? - Lauren wydęła wargę, patrząc z fascynacją zmieszaną z przerażeniem na to, co znajdowało się na talerzu przyjaciółki. - Z tym całym zielonym i czerwonym wygląda jakby ktoś zamordował sałatę. Jej najlepsza przyjaciółka Amanda roześmiała się. - To najnowszy trend diety. Wygląda okropnie, ale jeśli będę jadła to codziennie, powinnam w miesiąc stracić dwadzieścia funtów

1

(9,07kg).

Lauren odgarnęła za ucho niesforny kosmyk blond włosów. – Też bym tyle straciła, gdybym musiała próbować wdusić w siebie coś takiego. Nie mogłabym tego przełknąć. - Westchnęła. Wiem wszystko o dietach i myślę, że wypróbowałam je wszystkie. Wierz mi, to nie zadziała. Jedyny sposób w jaki mogę zgubić kilka funtów to wlewanie w siebie wody i ćwiczenia, aż nie mogę złapać tchu. - Wystarczy, że zgubisz tylko trzydzieści funtów (13,61kg). - Amanda wydęła wargi. – Ja muszę stracić dwa razy tyle. Ta sałatka ze szpinaku i gorący sos powinny pomóc. Chcę znowu mieć figurę. - Ty i ja, my obie, już ją mamy. - Lauren puściła oko. – Okrągłą. Słuchaj, jestem zmęczona byciem nieszczęśliwą, bo mój tyłek nie pasuje do tych samych dżinsów, które nosiłam, gdy miałam czternaście lat, i że mam miłosne uchwyty. Lubię jeść i nie cierpię głodowania. Do bani jest być głodną cały czas. Te diety sprawiają tylko, że jestem nieszczęśliwa, głodna i przygnębiona. Wskazała na hamburgera na swoim talerzu i użyła drugiej ręki by przesunąć go bliżej do przyjaciółki. – Weź gryza. Wiesz, że naprawdę tego chcesz. Zjedz frytki. Zaszalej trochę i uratuj się od niedoli. Moim jedzeniem będziesz cieszyć się bardziej niż swoim. - Od dwóch miesięcy nikt się ze mną nie umówił, Lauren. Calutkich dwóch miesięcy. Masz duże cycki, długie włosy i śliczne niebieskie oczy, żeby uganiać się za tobą. I jesteś niska. Jesteś słodka dla facetów nawet z nadwagą. - Taak. Mężczyźni po prostu wyważają moje drzwi. - Prychnęła. – Tylko że mnie nie ma w domu kiedy to robią. Nikogo też tam nie ma kiedy wracam z pracy. Muszą też być wykwalifikowanymi stolarzami, bo niesamowicie dobrze naprawiają wszelkie szkody jakie robią żeby wejść. - A ten facet, który zaprosił cię w zeszłym tygodniu, był milutki. 1

funt – 0,4535 kg

Laurann Dohner 11

- Milutki? Przypominał mi marionetkę z teatrzyku lalek z jego kręconymi rudymi włosami i zrośniętymi brwiami. - Przynajmniej byłaś przez kogoś zaproszona. - Amanda westchnęła. - Chciałabym taki rodzaj marionetki dla siebie. Mogłaś wziąć go do domu i zatrzymać. Stawiam, że lubi przytulanie. Lauren potrząsnęła głową z niesmakiem. - Wyobraź sobie przespać się z kimś, kto przypomina ci bajki z dzieciństwa. Daj mi spokój. Nie chciałam zabierać go do domu, ani zatrzymywać. Poza tym był jakiś dziwny. Miał naprawdę dziwaczną sytuację ze swoją matką. Dzwoniła do mnie pięć razy, żeby mi powiedzieć, że jej syn jest miłym mężczyzną, i że powinnam z nim się umówić. Bałam się, że w końcu zaproszą mnie na kolację i byłoby to w jakimś koszmarnym zajeździe, który stoi w pobliżu samotnego domu na wzgórzu. - Śmieszne. - Amanda zawahała się zanim wrzuciła frytkę do ust. – Jakkolwiek on był milutki w tej bajce. Szkoda, że okazał się nożownikiem - mordercą. Przestań, myślę, że przesadzasz. Dźga nożem nagą dziewczynę pod prysznicem, albo próbuje ją przelecieć? Przewróciła oczami. – Jaka strata. - Martwię się o ciebie, - Lauren skomentowała, uśmiechając się by złagodzić słowa. Brązowe oczy zabłysły rozbawieniem. - Nie miałabym nic przeciwko psycholowi, gdyby był zainteresowany dźganiem mnie w seksowny sposób wielką częścią ciała. - Jesteś chora. - Lauren roześmiała się. – Ty…Zadzwonił jej telefon. Jęknęła i sięgnęła do torebki pod krzesłem. Jeden rzut oka na ID dzwoniącego przyprawił ją o grymas. - Lauren tutaj. O co chodzi Mel? Lauren słuchała swojej szefowej i zamknęła oczy. - Dziś wieczorem? Dlaczego nie może ktoś inny… - urwała. - Ale ja jestem w środku kolacji z moją przyjaciółką. Przecież nie mogę… Zamknęła się i zacisnęła zęby. - A ty nie możesz iść w zamian bo… - Wpadła w złość. Świetnie. Dobrze. Pójdę tam. Świetnie. Cześć. - Rozłączyła się. Lauren schowała telefon z powrotem do torebki i wstała posyłając przyjaciółce przepraszające spojrzenie. - Muszę iść. - Serio? - Uśmiech Amandy zgasł. – Już teraz? Czego chciała twoja szefowa suka? Lauren rzuciła dziesięciodolarowy banknot na stół i chwyciła płaszcz z oparcia krzesła. Zdaje się, że jednemu z agentów nagle coś wypadło. Natychmiast muszę iść pokazać budynek na terenie Strefy Przemysłowej. Jakaś gruba ryba tam jest i chce zobaczyć go dziś wieczorem. Powiedziała mi, że to jest tak ważne, że jestem zwolniona, jeśli nie pójdę. Ona nie może z nim się spotkać z powodu jej planów. Zgaduję, że moje nie mają znaczenia. Boże, jak ja nienawidzę tej czarownicy. - Cholera. No cóż, idź. Może to sprzedasz i dzięki tobie będziemy mogły wybrać się gdzieś Laurann Dohner 12

w ładne miejsce. Zawsze chciałam pojechać na Jamajkę. - Taak. Z moim szczęściem to tylko jakiś znudzony gość, który nie ma nic do roboty w piątek wieczorem i postanowił zakręcić moimi kołami. Zadzwonię do ciebie jutro. Czy nadal jesteśmy umówione na ten film? - Tak. Powodzenia. Połamania szyldu. - Amanda zjadła kolejną frytkę. - Byłoby miło. - Lauren pomachała i ruszyła w kierunku swojego samochodu.

*****

Dziesięć minut później Lauren po raz piąty spojrzała na nawigację GPS i zaklęła kiedy rozglądała się po pustych ulicach. Miała złe przeczucia odnośnie pokazywania nieruchomości po godzinach pracy. Strefa Przemysłowa była praktycznie opuszczona, ponieważ większość firm zamknięto na noc, albo były tu tylko magazyny. Była samotną kobietą idącą na spotkanie z obcym człowiekiem, na nieznanym terenie, i do tego wieczorem. Skręciła, kiedy głos komputera nakazał jej to zrobić. Drogi, czerwony sportowy samochód stał zaparkowany na pustym parkingu, gdy Lauren zatrzymała samochód obok niego. Zawahała się zanim wysiadła. Cały zdrowy rozsądek kazał jej uciekać. Krzyczał "to zły pomysł", ale straci pracę jeśli nie ruszy tyłka do środka i nie pokarze rzeczy. Palce zacisnęły się na kluczykach i kciukiem nacisnęła przycisk odblokowania drzwi. Budynek był ogromny, jednopiętrowy, podobny do tuzinów innych w tym kompleksie, a stary firmowy szyld informował, że było to jakieś towarzystwo żeglugowe, którego nie znała. Jej wysokie obcasy stukały głośno na chodniku, gdy zbliżała się do dwuskrzydłowych drzwi. Pudełko z kluczami leżało na ziemi, otwarte. Przygryzła wargę. Tylko agenci handlu nieruchomościami znali szyfr, żeby je otworzyć i dostawali klucze, ale ktoś najwyraźniej przekazał to panu Herbertowi. To sprawiło, że znielubiła swojego współpracownika jeszcze bardziej. Palant, który miał pokazać nieruchomość oczywiście zawiódł zaufanie sprzedającego. To było ogromne uchybienie. Używali tej samej kombinacji szyfru we wszystkich reprezentowanych przez siebie nieruchomościach, w tym domach, w których nadal mieszkali ludzie. Jeśli pan Herbert był zboczeńcem, albo złodziejem, ma teraz dostęp do wielu własności. W duchu przysięgła porozmawiać o tym z ich szefową. Drzwi nie były zamknięte na klucz, kiedy je sprawdziła i jedna strona łatwo się otworzyła. Nie było już tajemnicą gdzie poszedł potencjalny klient. Nie czekał, aż ona przybędzie oprowadzić go, tylko już wszedł do magazynu. Weszła do środka, rozejrzała się po pustej przestrzeni opuszczonej recepcji i odchrząknęła. - Halo? - Zawołała głośno. Spojrzała w kierunku ciemnego korytarza. - Panie Herbert? Weszła w ciemność i odwróciła głowę poszukać włącznika światła. Zewnętrzne światła z Laurann Dohner 13

parkingu nie docierały daleko do tej części budynku. Ulga była natychmiastowa, gdy okazało się, że pomimo wszystko może dostrzec pomieszczenie. Pana Herberta tam nie było, ale podwójne drzwi na korytarz wiodący do tego, co wydawało się być biurami były szeroko otwarte. - Panie Herbert? - Krzyknęła głośniej nazwisko mężczyzny. Żadnej odpowiedzi. - Cholera. Nie podoba mi się to, - szepnęła. Wbrew własnej woli szła na spotkanie z nieznajomym w pustym budynku. Nie była głupia. Pan Herbert mógł być gwałcicielem, albo mordercą. To była jej praca, spotykać się z klientami i oprowadzać ich po pustych nieruchomościach. Chociaż prowizja od tego maleństwa ... Ta perspektywa pchnęła ją bliżej ciemnego korytarza w poszukiwaniu innego panela przełączników. Gdy go znalazła, światła w korytarzu zamigotały i pozostały włączone. Jej wzrok wędrował po długim korytarzu z szeregiem po obu stronach, otwartych biurowych drzwi, i który sądząc po masywnych dwuskrzydłowych drzwiach wydawał się kończyć wejściem do części magazynowej budynku. Gdzie do cholery jest ten gość? - Panie Herbert? Weszła do korytarza ze strachem skręcającym jej żołądek. Raz po raz zatrzymywała się przy otwartych drzwiach i przeszukiwała omiatając wzrokiem opustoszałe, ciemne biura. Uczucie, że coś jest nie tak tylko nasiliło się. Wzięłaby nogi za pas i uciekła, gdyby nie była tak zdesperowana by doprowadzić do sprzedaży. Lauren dotarła do końca korytarza i nie znalazła faceta. Chciała wrócić do domu, nie chciała tu być, i ten wewnętrzny głos nakłaniał ją do powrotu do samochodu. Światła nie były włączone, co napawało ją zdumieniem, dlaczego kupujący był skłonny wędrować w ciemnościach. Kto by to robił? Czy włączenie światła nie jest naturalnym instynktem? Nie było mowy, by chciała chodzić po upiornym budynku ślepa. Z walącym sercem wpatrywała się w masywne metalowe, dwuskrzydłowe drzwi. Czynsz czekał na zapłatę, miała płatności za samochód i mniej niż dwa tysiące na rachunku. Będzie w głębokim gównie jeśli w ciągu najbliższych kilku tygodni nie zarobi pieniędzy. Bezdomna nie było jej celem kiedy kończyła szkołę. Klient gdzieś tu był, otworzył drzwi i sportowy samochód musiał należeć do niego. A co jeśli przewrócił się? Mógł się zranić, a światła mogą mieć zamontowany stoper. Spojrzała w górę na snop światła i wiedziała, że świrowałaby w najwyższym stopniu, gdyby nagle pogrążyły ją w ciemności wyłączając się. - Za dużo horrorów. Tym kończy się ich oglądanie. - Sięgnęła do jednej z klamek podwójnych drzwi, zatrzymała się i zauważyła, że drży jej ręka. – Będziesz do szczętu czuła się jak gówno, jeśli ten człowiek miał atak serca i leży tam umierający, podczas gdy ty tchórzysz.

Laurann Dohner 14

Mowa dopingująca pomogła. Lauren wyprostowała ramiona i chwyciła zimną, metalową klamkę. Przekręciła się łatwo i mocno pchnęła. Drzwi otworzyły się ujawniając czarną jak smoła ciemność i chłodniejsze powietrze. Dreszcz spłynął jej po kręgosłupie i przystanęła tam. - Panie Herbert? - Ściszyła głos do mamrotania pod nosem, - Odpowiedz mi. Lepiej żebyś miał atak serca, albo coś co wyjaśni dlaczego straszysz mnie tak cholernie nie odpowiadając. Bóg wie, że sama jestem o krok od jednego. Jej wzrok zatrzymał się na przełączniku światła w sekcji magazynowej i szybko do niego podeszła. Zamierzała zrobić szybki przegląd, sprawdzić czy klient tam był, a potem wiać. Prawie do niego dotarła, gdy drzwi z hałasem zatrzasnęły się za jej plecami i otoczyła ją całkowita ciemność. Sapnęła i zamarła. Otworzyła szeroko oczy, ale nic nie mogła zobaczyć. Gęsia skórka pokryła jej skórę, i miała nadzieję, że na serio nie dostanie zawału. Uspokój się! Zmusiła się do odetchnięcia. Drzwi prawdopodobnie są obciążone, żeby się zamykać. Włącz światła! Cholerna Amanda i jej opowieści o seryjnych mordercach. Znalazła ścianę i gorączkowo przeszukiwała ją rękoma przeciągając opuszkami palców po gładkiej powierzchni, aż w końcu dotknęła przełączników. Włączyła je i modliła się by zadziałały. Niewielkie brzęczenie wystraszyło ją, ale pomieszczenie rozjaśniło się, gdy światła zamigotały szybko kilka razy i pozostały. Och, dzięki ci Boże! Odwróciła głowę rozejrzeć się po ogromnym magazynie. Musiał mieć od betonowej podłogi do metalowych belek sufitu jakieś pięćdziesiąt stóp 2 (15,24m) wysokości. Poprzedni właściciel zostawił wewnątrz wielkie metalowe kontenery, które w dużej części przesłaniały jej widok, ale na tyle widziała kawałek tylnej ściany, by móc określić, że musiało to mieć dobre sześćset stóp (183m) długości i prawdopodobnie pięćset stóp (152,4m) szerokości. Lauren zmarszczyła brwi patrząc na cztery zardzewiałe kontenery spedycyjne, podobne do tych, jakie widziała na opuszczających port statkach towarowych. Dlaczego właściciel ich nie usunął? To źle wyglądało przy sprzedaży. Naprawdę nie znała tej nieruchomości. To była oferta Brenta Thorta. Przez chwilę zastanawiała się, co takiego wypadło Brentowi, że wymigał się od spotkania z panem Herbertem. Gdyby potencjalny nabywca zapytał o te kontenery, nie miała odpowiedzi. Czy właściciel będzie musiał usunąć je na mocy umowy, czy sprzedaje budynek z tymi masywnymi drobiazgami? Cholera. Lauren chwyciła torebkę gotowa zadzwonić do swojej szefowej i zapytać, czy kiedykolwiek spotkała nieuchwytnego nabywcę. - Panie Herbert! - Wrzasnęła ze wszystkich sił. Ruch sprawił, że sapnęła. Człowiek, który wynurzył się zza kontenera był cały ubrany na czarno. Serce Lauren załomotało i zdrętwiała. Strach nie wspinał się powoli po kręgosłupie. Przeszył ją jak błyskawica - od stóp do głów. 2

1 stopa – 0,3048 m.

Laurann Dohner 15

Był źle ubrany by prowadzić wymyślny sportowy samochód na zewnątrz. Z pewnością nie wyglądał jak jakiś pan Herbert. Był wielkim facetem i przypominał jej mieszankę ninja z całkowicie czarnym ubraniem, i żołnierza z masywną kamizelką kuloodporną. Czarny materiał całkowicie okrywał mężczyznę za wyjątkiem jego opalonej szyi i głowy. Krótkie, sterczące, czarne włosy też dawały jej wrażenie, że był wojskowym, ale ciemne okulary przeciwsłoneczne nie pasowały do wyglądu. Jego oczu w ogóle nie mogła dostrzec. Wolnym krokiem ruszył ku niej zamykając dystans, gdy tymczasem ona stała tam skamieniała ze strachu. To dało jej czas zaobserwować więcej szczegółów obcego mężczyzny. Miał szerokie ramiona i jego koszula rozciągała się ciasno na grubych, napakowanych bicepsach. Jej strach podskoczył stopień wyżej. Krzyczał "to eks-więzień". Miała sąsiada z ramionami niemal tej samej wielkości i powiedział jej kiedyś, że podnoszenie ciężarów było jedyną rzeczą do robienia, by zabić nudę podczas dziewięciu lat odsiadki za napad z bronią w ręku. Lauren z trudem przełknęła ślinę. Sąsiad przerażał ją cholernie, ale ten facet był dziesięć razy gorszy. Opuściła spojrzenie do jego czarnych butów i otwarcie przyglądała się im, a jej nogi wciąż odmawiały współpracy. Zdecydowanie wojskowy. Jej kuzyn służył w piechocie morskiej i kilka miesięcy wcześniej, podczas wizyty u ciotki, widziała jak pastował buty. Mocne, grube buty były niemal dokładnie takie same jak te, które widziała. Kimkolwiek był, stawiała, że nie był panem Herbertem. Wiedziała, ale była pełna nadziei, że się myli. W końcu cofnęła się i prawie potknęła. Zwalczyła krzyk przerażenia. Jej spojrzenie osiadło na dwóch pistoletach w kaburach na jego udach, które przeoczyła dopóki jej mózg nie zaczął funkcjonować lepiej. Cichy jęk uciekł z jej rozchylonych warg. Mężczyzna miał na sobie czarne spodnie typu cargo z kieszeniami biegnącymi wzdłuż obu nóg. Nie tylko miał pistolety, ale również długi nóż przypięty na jednym udzie. Jej przerażony wzrok spoczął na jego obleczonych w rękawiczki dłoniach. Były otwarte, opuszczone wzdłuż boków, i to przypominało jej coś ze starych westernów, jak na modłę rewolwerowca, lekko drgną i wyciągną na kogoś broń. - Czy to pan jest panem Herbertem? - Nienawidziła załamania, które usłyszała w swoim głosie. Mężczyzna zatrzymał się i lekko przekrzywił głowę. Usta zacisnął w wąską linię, sprawiając wrażenie rozgniewanego lub zmieszanego. Zapragnęła by nie nosił okularów i mogła zobaczyć jego oczy. Struktura jego kości była wyraźna - mocne kości policzkowe, pełne wargi i męski, kwadratowy podbródek. Cofnęła się kolejny krok, gdy cisza między nimi przeciągała się. Coś poruszyło się w rogu jej pola widzenia i szarpnęła głowę w tamtym kierunku. Drugi mężczyzna wyszedł zza drugiego kontenera. Był jasnowłosy, wysoki, ogromny w posturze i identycznie ubrany jak pierwszy facet. Reszta jego wyglądu nie dotarła do Lauren. Wszystko co widziała poza ogólnym zarysem to wielka broń, którą ściskał w obu rękach. Wyglądała jak groźna, śmiercionośna strzelba. O słodki Boże. Lauren spanikowała, zupełnie straciła zimną krew i okręciła się. Pobiegła prosto do drzwi, odbiła się od nich i niemal poleciała na tyłek. Palcami szaleńczo chwyciła sztabę, która otwierała drzwi i silnie pchnęła. Rzecz ani drgnęła. Rzuciła się ramieniem na drzwi, jednocześnie znowu gorączkowo naciskając na sztabę, ale nie ruszyły się. Laurann Dohner 16

- Nie! - Kopnęła w zamknięte drzwi tłukąc przy okazji palce u nogi, ale nie chciała się poddać. Za nią było dwóch przerażających mężczyzn. – Otwórzcie się. Niech was cholera, otwórzcie się! - Krzyknęła, ale drzwi nie przepuściły jej. Serce waliło jej młotem i dyszała, gdy w końcu skapitulowała. Drzwi nie zamierzały ustąpić i znalazła się w pułapce. Palce puściły sztabę i powoli odwróciła się twarzą do dwóch mężczyzn, którzy prawdopodobnie byli zboczonymi psycholami mającymi na celowniku agentów nieruchomości. Mężczyźni nadal pozostawali na tych samych pozycjach, kiedy spojrzała na czarno ubrane postacie. Blondyn też nosił ciemne okulary. Opuścił wielką broń celując bardziej w podłogę niż w nią. To był jedyny plus jaki mogła znaleźć. Lauren przypomniała sobie o torebce zwisającej z ramienia. W absolutnym przerażeniu przemknęła wzrokiem między dwoma mężczyznami, zanim gorączkowo rozejrzała się za innymi drzwiami. Nie dostrzegła żadnych. Jej ręka zsunęła się do torebki, wymacała kluczyki do samochodu i zacisnęła na nich palce, jej mózg zaczął pracować. Pilot z alarmem. Mam go! Kciukiem musnęła kwadratowy bloczek i nacisnęła przycisk. W oddali, mimo że przytłumiony, jej alarm samochodowy zaczął wyć serią szybkich dźwięków. Przełknęła ślinę. Być może to przyciągnie uwagę ... niczyją. Teren wokół budynku był opustoszały. Niech to szlag. Ręka powolutku przesunęła się w stronę klapy torebki i telefonu komórkowego. - Wyłącz to, - jeden z mężczyzn rozkazał nienaturalnie niskim głosem. – Natychmiast. Lauren zagapiła się na blondyna, który odezwał się. Trzymał broń w pobliżu bioder, ale łatwo mógł znowu skierować ją na nią. Nie spojrzała na jego twarz, ponieważ całą jej uwagę przykuwała jego broń. Czy on ma zamiar mnie zastrzelić? Czy oni są gwałcicielami? Gorzej? O Boże! Jej umysł krzyczał. Gorzej byłoby tak samo źle. Alarm samochodowy nagle ucichł i szok wstrząsnął Lauren. Ona nie poruszyła kciukiem, żeby go wyłączyć. Ktoś inny musiał to zrobić, co oznaczało, że było ich więcej. Przywarła plecami do drzwi, naparła na nie swoją wagą i modliła się, by się ruszyły. Ze wszystkich sił pragnęła stąd uciec. - Gdzie on jest? - Zapytał blondyn. - Kto? - Ledwie wydusiła słowo. Gardło miała ściśnięte, a serce wydawało się siedzieć w środku. Blondyn przesunął broń, chwycił ją jedną ręką i wolno postąpił krok naprzód. Podniosła wzrok do jego twarzy i nie mogła przegapić wyrazu niezadowolenia, albo tego, że ruszył prosto na nią. - Trzymaj się ode mnie z daleka. - Głos Lauren stał się silniejszy i głośniejszy. - Zatrzymaj się tam. Nie wiem kim jesteś, ale ja chcę wyjść. Laurann Dohner 17

Blondyn nadal podchodził. Serce Lauren przyspieszyło boleśnie. Pragnienie krzyku narastało w gardle, usta rozchyliły się, ale nic nie wyszło. - Gdzie on jest? - Blondyn zatrzymał się zaledwie stopę (30,48cm) od niej. Lauren zauważyła, że był dobrą stopę wyższy od niej i to sprawiło, że poczuła się mała i drobna. Dawało mu to jakieś sześć stóp i pięć cali 3 wzrostu (198,12cm). Jego bary były szerokie, a muskularne ramiona wypychały czarną odzież. Nie mogła przeniknąć wzrokiem przez czarne okulary, żeby zobaczyć jego oczy. To było niepokojące, i gdy stanęli twarzą w twarz czyniło z niego jeszcze bardziej przerażającą postać. Skupiła się na jego twarzy obejmując wzrokiem wydatne kości policzkowe i kwadratową linię szczęki. Domyślała się, że miał mnóstwo testosteronu z tego jak męskie były jego rysy. Jego głos przypominał jej żwir - głęboki, chropawy i twardy. Opuściła spojrzenie do strzelby trzymanej w prawej ręce i nie mogła oderwać wzroku od przerażającej rzeczy. Zrobi wszystko, co powiedzą, żeby tylko przeżyć koszmar, w który wpadła. - Kto? Pan Herbert? Nie wiem. Szukałam go, - udało jej się wyszeptać. Miała nadzieję, że ją usłyszał. - Proszę. Chcę już iść. Cisza przeciągała się, aż w końcu oderwała uwagę od broni by spojrzeć w górę na jego twarz. Pełne wargi były zakrzywione w dół i linie pojawiły się na ich brzegach. Po raz pierwszy zauważyła jego dziwnie wyglądający nos. Nie był dokładnie płaski, ale miał spłaszczony wygląd, jakby zaliczył zbyt wiele ciosów w twarz. - Podaje się za Brenta Thorta. Gdzie, do diabła on jest? Nie zapytam grzecznie jeszcze raz. Zaskoczona Lauren wiedziała, że rozdziawiła usta. - Szukacie Brenta? Rzuciła okiem na blondyna i drugiego przerażającego faceta. Nie lubiła Brenta, ale ci goście byli uzbrojeni po zęby i niebezpieczni. Jej współpracownik był krzykliwym, wulgarnym, seksistowskim palantem. Nie omieszkał obrazić wszystkich kobiet swoimi prymitywnymi uwagami, ale nagle miała podejrzenie, że ma problem z hazardem. Czy tych dwóch poborców haraczy było wysłanych przez jakiegoś nielegalnego bukmachera? Kolor odpłynął jej z twarzy. A może Brent siedział w narkotykach. Jeździł naprawdę ładnym samochodem i przechwalał się wszystkimi kobietami, które na niego poderwał. Każdej kobiecie, która świadomie przespała się z nim, powinno się za to zapłacić. Był atrakcyjny, ale w jego przypadku było to tylko powierzchowne. To wyjaśniało dlaczego Lauren została uwięziona w magazynie z bandytami. Spodziewali się Brenta. Przyglądała się przerażającemu facetowi przed nią i z całą pewnością mogła w nim

3 1 stopa – 30,48cm 1 cal – 2,54cm

Laurann Dohner 18

zobaczyć wynajętego osiłka najgorszego rodzaju przestępcy. O kurcze! Pojawiłam się zamiast Brenta. Trochę jej przerażenia zelżało, ale niewiele. Będą musieli mnie puścić, miała nadzieję, teraz kiedy zrozumieli, że zamiast niego w ich pułapkę trafił ktoś niewinny. - Wypadło mu coś nagłego. Moja szefowa zadzwoniła do mnie i kazała pokazać nieruchomość zamiast Brenta. - Była dumna, że jej głos brzmiał bardziej normalnie. – Czy mogę teraz iść? Oczywiście nie jesteście zainteresowani kupnem budynku prawda? Usta blondyna zacisnęły się w twardą linię. Wolno podniósł rękę do ucha i dotknął małżowiny. - Powtórz. Nie zrozumiałem. Są tu zakłócenia od stali w niektórych częściach magazynu. Ciemnowłosy mężczyzna ruszył do przodu i Lauren wcisnęła się mocniej w drzwi. Całe jej przerażenie wróciło, gdy skupiła się na nim. Mężczyźni mogli być niemal bliźniakami w samej wielkości. Obaj nad nią górowali, obaj szerocy w ramionach i umięśnieni. Jego oczu również nie mogła dostrzec przez ciemne okulary, które nosił, ale wyczuwała, że na nią patrzy. Nie próbowała nawiązać kontaktu wzrokowego skoro było to niemożliwe. Jej wzrok opadł na betonową podłogę i zaczęła się modlić. Proszę, niech pozwolą mi odejść. Proszę Boże. - Lauren Henderson. Spojrzenie Lauren poderwało się do ciemnowłosego, który wypowiedział jej imię i nazwisko. Odwrócił głowę patrząc na drugiego mężczyznę. Wzruszył ramionami. - Moja łączność jest w porządku. Ona nazywa się Lauren Henderson. Pracuje w tej samej firmie co nasz cel. Blondyn obrócił głowę i Lauren gapiła się na czarne szkła. Znowu przełknęła ślinę i kiwnęła głową. - Pracuję z Brentem, ale nie znam go dobrze. Fakt, że nazwali Brenta celem nie wróżył dobrze jej, ani jej współpracownikowi. Kolana trzęsły jej się prawie tak samo mocno jak ręce. Cel oznacza, że prawdopodobnie są wynajętymi płatnymi zabójcami. Jezu! W co się, do diabła wpakował Brent? - Ona jest jego dziewczyną. - Ciemnowłosy też miał głęboki głos, ale nie brzmiał jak żwir. - Nie spotykam się z tym padalcem. Przysięgam. Z nikim się nie spotykam. - Musiała ich przekonać, albo mogą postanowić zrobić jej krzywdę zamiast Brentowi. - Ja go nawet nie lubię. To kutas. Dwie pary okularów zwróciły się w jej stronę i czuła jak ją obserwują. Szybko odniosła wrażenie, że nie kupują tego, kiedy obaj zmarszczyli brwi. Sekundy mijały ze straszliwą powolnością. Laurann Dohner 19

- Bądźmy rozsądni, dobrze? - Zmusiła się do wciągnięcia powietrza do płuc. - Spójrzcie na mnie. Czy znacie Brenta? On interesuje się chudymi, wysokimi kobietami. To nie ja. Cały czas chodzi do barów, a ja nawet nie piję. Wiedziała, że plecie, ale nie dbała o to. Nie chciała, żeby połamali jej nogi jako ostrzeżenie dla chłopaka, którego nawet nie miała. - Ja nawet nie lubię tego faceta. Jest niegrzeczny i nie dogadujemy się. Przyszedł w ubiegłym tygodniu do pracy pokazując w telefonie zdjęcia z gołymi tyłkami kobiet, i mówił jakieś obrzydliwe rzeczy, kiedy powiedziałam mu, że nie doceniam tego. Nie lubię tego faceta, a on nie lubi mnie. Nie jestem, - teraz prawie wykrzyczała słowa - jego dziewczyną, ani jego przyjaciółką! Jestem tylko idiotką, która odpowiedziała na telefon swojej szefowej i po prostu przywlokła tutaj tyłek, żeby pokazać ten obiekt. - Zamknęła usta. - Oni sypiają ze sobą. - To był ten ciemnowłosy. - Znamy Billa. - Jego usta wykrzywił uśmiech i błysnęły białe zęby. Blondyn kiwnął głową. - Tak. Znamy. - Ja z nim nie sypiam. - Lauren była wstrząśnięta. - Halo? Nie słuchałeś mnie? Nie jestem w jego typie, a on pewne jak diabli nie jest w moim! - Zajęło jej kilka sekund uświadomienie sobie, że nazwali Brenta innym imieniem, ale z pewnością ścigali wiele celów. To była pomyłka. Nie miała zamiaru wytykać błędu któremukolwiek z nich. - Mam pewne standardy. - Typ Billa ma piersi, i ty je masz. - Blondyn wydawał się rozbawiony. - Nie spałam z nikim od dłuższego czasu. Wierz mi, - Lauren wyjąkała w pośpiechu. - Nie sypiałabym z tym palantem. Jest dziwkarzem i całkowitą świnią. Z nikim się nie spotykam i nikogo nie mam prawie od roku. Naprawdę mówię poważnie. Nie lubię Brenta, Billa, czy jakiekolwiek jest jego imię. Uśmiech ciemnowłosego zgasł. - Prawie rok, hm? Teraz wiem, że kłamiesz. Potrząsnęła głową. - Taka jest prawda. Nie dotknęłabym go kijem z dziesięciu stóp (3m), i nie lubimy się nawzajem. My nawet nie rozmawiamy, chyba że kłócimy się. Nie wiem czego od niego chcecie i nie obchodzi mnie to. Czy mogę, proszę, teraz odejść? Proszę? Jeśli myślicie, że go ostrzegę albo coś, to nie. Przysięgam. Możecie go mieć. Bierzcie go proszę. Jest palantem, który jestem pewna, zasługuje na połamane nogi, albo co tam musicie mu zrobić, żeby odzyskać swoje pieniądze. Czasami chcę sprawić mu ból, więc bierzcie go śmiało. Proszę, mogę teraz iść? Blondyn przygryzł wargę. - Jak myślisz, kim my jesteśmy? Jej serce waliło, kiedy wpatrywała się w ciemne okulary. – Egzekutorami długów? Drugi roześmiał się. - Myślisz, że jesteśmy ... - Zaśmiał się mocniej. Obrócił głowę w stronę Laurann Dohner 20

blondyna. - Ona myśli, że jesteśmy wynajętymi mięśniakami jak w tych filmach, które oglądaliśmy. Blondyn wyszczerzył się w uśmiechu. - Nie miałbym nic przeciwko połamaniu kości Billa. Jest nam dużo winny. Ciemnowłosy mężczyzna skinął głową. - Zrobiłbym to za darmo. Lauren mocniej naparła plecach na drzwi, ale nie drgnęły. - Czy mogę proszę, proszę, teraz iść? Wszyscy zgadzamy się, że Brent to kawał gówna. Pomyślcie o mnie jak o cheerleaderce. Do boju zespole i dokopcie mu! Poczęstujcie go PIĘŚCIĄ. Dwie pary okularów obróciły się w jej stronę i ich uśmiechy zgasły. Ciemnowłosy mężczyzna poruszył się. – Nie. - Sięgnął po Lauren. - Pójdziesz z nami. Widziała ruch ręki w rękawiczce do jej ramienia i rzuciła się do przodu. Wpadła na blondyna, zaskoczyła go atakiem i popchnęła z całych sił. Mężczyzna zatoczył się, a Lauren rzuciła się do ucieczki w kierunku kontenerów. Jak tylko znalazła się za jednym, zrzuciła buty na wysokich obcasach i schyliła się, żeby je podnieść. Wyprostowała się akurat jak blondyn prawie na nią wpadł, kiedy skręcił zza rogu. Strach sprawił, że okręciła się i znowu zaczęła uciekać, aż niemal zderzyła się z ciemnowłosym, który zachodził z drugiej strony kontenera. Ich ciała minęły się zaledwie o milimetry. Okrzyk przerażenia wyrwał się z jej ust. Instynktownie Lauren rzuciła jedną szpilką w twarz mężczyzny. To dało jej korzyść wymknięcia się z jego rąk, które podniósł by osłonić twarz. Pobiegła na tyły magazynu ściskając kluczyki w jednej ręce i pozostały but w drugiej. - Zostawcie mnie w spokoju! - Krzyknęła. Widok tylnych drzwi skłonił ją do szybszego biegu. Zapłonęła nadzieja, że może zdoła wydostać się z magazynu żywa, ale ciężki oddech dał się słyszeć zaraz za nią. Jeden z nich doganiał ją szybko. Krzyknęła przerażona i zignorowała zimną, betonową podłogę, która raniła jej bose stopy. Nie zwalniała, wiedziała, że to luksus, na który nie może sobie pozwolić i upuściła rzeczy w dłoniach. Naprawdę miała nadzieję, że zbir potknie się o nie. Otwartymi dłońmi mocno uderzyła w drzwi mając nadzieję, że uderzenie w zatrzask sztaby zmusi je do otwarcia, kiedy jej ciało siłą rozpędu wpadnie na nie również. Ból eksplodował w klatce piersiowej i z boku twarzy, gdy rzecz nie drgnęła. Nagle mogła współczuć owadowi uderzającemu w przednią szybę auta, ponieważ właśnie odczuła, będąc w locie, przeżycie brutalnego kontaktu i uderzenia w twardy przedmiot. Dwie duże dłonie chwyciły ją za ramiona i udało jej się wciągnąć dość powietrza by uwolnić wrzask. Wciąż ściskała uchwyt sztaby i szarpała nim z całą przerażoną siłą. Drzwi ani drgnęły i znowu znalazła się w pułapce. Okręciła się i próbowała wyrwać z rąk. Nie chciał jej puścić, spojrzała w górę żeby zobaczyć, że złapał ją ten ciemnowłosy. Kopnęła gorączkowo stopą próbując trafić go w goleń. Laurann Dohner 21

- Przestań. - Warknął słowo, przerażającym dźwiękiem, który tylko sprawił, że wariowała więcej. Lauren kopnęła znowu, ale chybiła. Facet potrafił poruszać się naprawdę szybko, i z łatwością uchylił się przed jej stopą. Przetarła jednak palcami u nogi po materiale spodni. Syknął przekleństwo zanim z powrotem okręcił Lauren twarzą do drzwi, i pchnął ją wystarczająco mocno na ścianę obok nich, by wybić jej oddech z płuc. Jedna ręka opuściła jej ramię i zacisnęła się w garść na koku z tyłu głowy. Puścił jej ramię i tą ręką pchnął mocno plecy, dociskając ją ciasno do ściany. Walczyła, ale był zbyt silny. - Spokój, - zażądał. – Zanim się zranisz. Nie chcę zrobić ci krzywdy. Lauren przestała walczyć, gdy okazało się, że każdy ruch przynosi jej ból. Piersi czuła spłaszczone, i to było naprawdę nieprzyjemne. Łzy oślepiły ją z bólu ciągniętych włosów. Zamknęła oczy i próbowała uspokoić urywany oddech. Silny chwyt na włosach łagodniał, aż nie było to dłużej bolesne, ale nadal nie mogła obrócić głowy. - Gdzie jest Brent? - Nie wiem. Ciągle wam to mówię. Ja tylko pracuję z facetem. Ciemnowłosy mężczyzna westchnął. - Kłamiesz. - Nie kłamię. - Właśnie powiedziałaś, że nie spotykałaś się z nikim od roku. To było kłamstwo. Chciała spiorunować go wzrokiem, ale nie mogła odwrócić głowy bez wyrywania włosów w tym procesie. - To nie było kłamstwo. Nie byłam w związku przez tak długo. - Tylko uprawiasz seks z mężczyznami? Ile razy pozwoliłaś dotknąć się Billowi? - Masz na myśli Brenta? Nigdy z nim nie spałam! Nie robię takich rzeczy. Mówię prawdę. Możesz zadzwonić do mojej szefowej. Ona może wiedzieć gdzie jest Brent. Dam ci jej numer. Nazywa się… - Przestań, - rozkazał, przerywając jej. - Oczywiste jest, że nie zamierzasz wydać go łatwo. Będziemy musieli przekonać cię do zmiany zdania. Drzwi obok nich otworzyły się. Nadzieja poderwała się w Lauren, że nadeszła pomoc, ale jeden rzut oka na tego, który wszedł sprawił tylko, że jej strach podskoczył wyższej. Łysy mężczyzna był ubrany dokładnie tak, jak ci dwaj faceci, z którymi miała do czynienia. Trzymał drzwi otwarte, gdy zmarszczył brwi, spotkał jej spojrzenie i jego lodowato zimne, niebieskie oczy Laurann Dohner 22

zwęziły się. Nie nosił okularów, ale nagle pożałowała, że ich nie miał. Nigdy wcześniej nie widziała takich oczu jak jego. Ich kształt był dziwny i były zimne, bez żadnych emocji. Dreszcz spłynął jej po kręgosłupie. Jego utkwiony w niej wzrok wydawał się stawać coraz zimniejszy, pozostawiając ją drżącą i zastygłą dopóki nie przeniósł wzroku na wielkiego zbira za nią. To zerwało zaklęcie i spojrzała na jego twarz. Też była dziwna, ale nie miała czasu, żeby naprawdę przyjrzeć się i odkryć co było z nią nie tak. - Musimy natychmiast iść. Nasza eskorta robi się nerwowa i zagroził, że wezwie posiłki. Kończ z nią i ruszajmy. Znowu zamknęła oczy. Kończyć ze mną? Jak, zabić mnie i pozostawić moje ciało zawinięte w dywan? Chciała krzyczeć, być może płakać, ale na pewno nie chciała umierać. Dłoń na jej plecach zacisnęła się w pięść chwytając materiał bluzki. Użył chwytu do odciągnięcia jej od drzwi i zmuszenia do ruchu. Za włosy też ją trzymał, podwójna zniewaga, i wiedziała, że nie jest w stanie uciec od swojego prześladowcy. - Przejdź przez drzwi i nie walcz ze mną. Nie chcę zrobić ci krzywdy, ale zrobię, jeśli nie będziesz wykonywała rozkazów. Pójdziesz sama, albo będę zmuszony uderzyć cię, pozbawić przytomności i nieść. Zabierali ją gdzieś i nie mogła uciec. Trzymający ją zbir był potężny i naprawdę niezwykle umięśniony. Walczyłaby żeby uwolnić się z jego chwytu na bluzce, ale złapanie jej koka było czystym geniuszem. - Proszę. - Lauren nie wahała się błagać. - Cisza. - Ściszył głos, gdy pochylił się by przyłożyć wargi bliżej jej ucha. - Nie spotka cię żadna krzywda, jeśli tylko będziesz współpracować. Masz moje słowo. Słowo płatnego zabójcy. Taak. To pocieszające. Udało jej się powstrzymać parsknięcie, bojąc się, że pociągnie za włosy tylko dla zabawy. Nie zamierzał pozwolić jej odejść, niezależnie od tego, co by powiedziała. Parking z tyłu był ciemniejszy niż od frontu. Było mniej lamp ustawionych tak daleko, ale łatwo było dostrzec duży, czarny, nieoznakowany ciężarowy van, zaparkowany dziesięć stóp (3 m) od drzwi. Boczne drzwi były otwarte, podprowadzono ją do niego i włosy wreszcie zostały puszczone. - Wsiadaj. Wdrapała się na tył furgonetki, nie widząc innego wyboru, a on trzymał ją do czasu aż skierował na tył. Nie widziała wiele bez światła w środku, ale nie próbowała uciekać. Pozostawał zbyt blisko, a jego garść trzymała mocny chwyt na bluzce, klapnęła więc na tyłek, gdy wydał się Laurann Dohner 23

szczęśliwy z miejsca, gdzie się zatrzymała. Przednie drzwi pasażera otworzyły się. Spojrzała w tamtą stronę i spostrzegła ciemną głowę kierowcy w czarnej czapce. Łysy mężczyzna wspiął się na siedzenie pasażera. Obrócił się i spojrzał na dwóch facetów w okularach. - Zamknijcie drzwi i ruszajmy. Wysłał kogoś na swoje miejsce, ale wyciągniemy z niej odpowiedzi. Ja nic nie wiem! Lauren trzymała jednak usta zamknięte. Oni oczywiście nie chcieli jej wierzyć. Teraz to naprawdę nienawidziła Brenta. - Wyślemy zespół do jego mieszkania. - Blondyn westchnął. - To wszystko co możemy zrobić. Ktoś musiał dać mu cynk. Chociaż nie miał pewności, skoro ją wysłał. Ciemnowłosy mężczyzna, który wciąż ją trzymał odezwał się. - To, albo chce byśmy pozbyli się jej za niego. - Urwał. - Kobieto, nie zdarzyło ci się przypadkiem ostatnio zajść w ciążę? Zszokowana Lauren odwróciła głowę. Nie mogła go teraz zobaczyć, od kiedy zamknięto drzwi, ale wiedziała gdzie był. - Nie. Ciągle wam powtarzam, że nigdy nie spałam z Brentem, to znaczy Billem, czy jakkolwiek chcecie żeby go nazywać. Nigdy. - Wracajmy, - ciemnowłosy mężczyzna zagrzmiał. - Weźmiemy ją na przesłuchanie jak wrócimy do głównej siedziby. - Urwał. - Powiedz Brassowi, że ona jest naszym jedynym tropem. Strach i przerażenie wypełniły Lauren.

Laurann Dohner 24

Rozdział drugi

Lauren pomyślała, że mają zamiar ją zabić. To by wyjaśniało pomieszczenie, w którym siedziała na krześle z przykutymi nadgarstkami do dużego stołu, który wyglądał bardziej jak coś spotykane w kostnicy. Cała rzecz potrafiła się przechylać, miała obrzeża wzdłuż trzech boków i duży odpływ, który był centralnie nad innym otworem odpływowym w betonowej podłodze. Ściany były równie ponure z wystrojem w stylu lochu z nieciekawych szarych cegieł. Jedyna plama koloru pochodziła z żółtawego światła, które biegło wzdłuż długości pomieszczenia około osiem stóp (ok.2,5m) nad jej głową. Byli pod ziemią, uzasadniając jej teorię, że równie dobrze mogła być to kostnica. Blondyn przesunął się z miejsca, gdzie stał pod ścianą. Okulary przeciwsłoneczne wciąż zakrywały jego oczy, ale wiedziała, że nie był zadowolony, ponieważ nie przestawał marszczyć brwi odkąd została doprowadzona do tego pokoju. - Jak długo sypiałaś z Billem? Zostawiła za sobą strach i przeszła prosto w czystą frustrację. - Powtarzam wam, że nigdy nie spałam z moim współpracownikiem. Możesz nazywać go dowolnym imieniem, ale jeśli mówisz o Brencie Thorcie, pracowniku agencji nieruchomości, to nigdy go nie dotknęłam. - Gdzie on jest? Wzięła głęboki oddech, naprawdę pragnąc, aby blondyn przestał zadawać w kółko te same pytania. Był jedynym, który odzywał się do niej odkąd przyprowadzili ją do tego pomieszczenia. Musiały minąć godziny i ziewnęła. - Nie wiem. - Podniosła głos. - Naprawdę nie wiem. Odpowiedź nie ulegnie zmianie, niezależnie od tego, ile razy zadasz mi te same pytania. Mówiłam wam to co najmniej sto razy, nie sypiam z nim. Nigdy nawet nie byłam z nim na randce i widzę jego twarz tylko w pracy. Jeszcze raz mówię, zadzwoń do mojej szefowej i ją zapytaj. Musi wiedzieć gdzie on mieszka. To byłoby w jego aktach pracownika. – Rozgniewała się na Mel, która wysłała ją w ten koszmar. – Idź i ją porwij! Westchnął. - Co ci mówił? - Nic. Nie rozmawiam z tym palantem! Jestem zmęczona, głodna i chcę iść do domu. Nie wiem gdzie on jest, ale powiedziałabym gdybym wiedziała. Uwierz mi. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Ledwie wypowiedzieliśmy do siebie dwa uprzejme słowa, odkąd zaczęłam tam pracować trzy miesiące temu. Unikam go, w porządku? Jest krzykliwy i prostacki. Wulgarny. Opowiada w biurze chamskie dowcipy co jest bardzo nieprofesjonalne. Wzięła głęboki oddech, próbując uspokoić się. Jej nerwy były na granicy wybuchu. Dlaczego nie Laurann Dohner 25

chcą jej słuchać? - Chodzi do wielu barów i przechwala się wszystkimi kobietami, które podrywa. Ostatnio miał też niestosowny zwyczaj umieszczania w telefonie komórkowym zdjęć kobiet, z którymi się umawiał i pokazywania ich w biurze. To wszystko co wiem o facecie. Przysięgam, że mówię prawdę. Ciemnowłosy mężczyzna oderwał się od kąta, gdzie cicho stał od czasu jak została przykuta kajdankami do stołu. Zmarszczył brwi, gdy podszedł bliżej. Jego broń i pas zniknęły, ale nie wydawał się przez to mniej niebezpieczny. Zatrzymał się przy niej. - To może stać się naprawdę brzydkie jeśli nie przestaniesz chronić swojego chłopaka. On oczywiście nie dba o to, co się z tobą stanie, bo inaczej nie wysłałby ciebie na swoje miejsce. Musiał podejrzewać, że to pułapka skoro tam nie przyszedł. - Urwał. - Wysłał cię samą, bez jego ochrony, wiedząc, że coś jest nie tak. Czy rozumiesz to kobieto? - Przestań tak mnie nazywać. - Lauren warknęła. - Mam na imię Lauren i moja szefowa, Mel Hadner wysłała mnie do tego magazynu. To wszystko co wiem. Zadzwoniła do mnie na komórkę, kiedy byłam w restauracji i powiedziała, że Brentowi wypadło coś nagłego. Sama była zajęta, więc kazała mi pokazać nieruchomość w zastępstwie. Nie chciałam, ale to moja praca. Jestem ostatnia z zatrudnionych i wiesz co się mówi. Ostatni zatrudniony, pierwszy odstrzelony. Muszę utrzymać moją pracę, więc wyszłam z restauracji i jesteśmy tutaj. Usta wykrzywił mu nieprzyjemny grymas. - Tylko pokazałaś swoje zdolności do kłamstwa. Mówiłaś, że z nikim się nie spotykasz. Jadłaś sama? - Byłam na kolacji z kimś, z kim się przyjaźnię. - Rozumiem. Mężczyzn, z którymi uprawiasz seks nazywasz swoimi przyjaciółmi? Jak długo ty i Bill przyjaźnicie się? - Dziwny, zwierzęcy dźwięk wydobył się z niego. - Przestań kłamać. Jesteś w typie kobiet Billa. Przeprowadziliśmy wywiad z wieloma, z którymi zwykł uprawiać seks. - Pochylił się trochę, przysunął bliżej, a te ciemne okulary tylko sprawiały, że wyglądał jeszcze groźniej. - Nie łatwo nas oszukać. On nie jest mężczyzną, którego życzyłabyś sobie chronić, ponieważ nie jest kimś, kto chroniłby ciebie. On jest wolny, a ty nie. Wydajesz się inteligentna. Osłanianie go tylko przyniesie ci szkodę. - Byłam na kolacji z moją przyjaciółką Amandą. Nie przekręcaj moich słów i przestań mi zarzucać, że dałam się nabrać jak ostatnia idiotka. On nie jest w moim typie. Powiem to jeszcze raz. Nie tknęłabym go kijem z dziesięciu stóp (3m)! – Opadła plecami na oparcie krzesła i spiorunowała wzrokiem jego okulary, opierając się pragnieniu by krzyczeć z frustracji. - Nie wypuścimy cię, dopóki nie złapiemy Billa. To obietnica. Wierzyła mu i cały jej gniew na nowo obrócił się w strach. Zamierzali trzymać ją jako zakładniczkę, dopóki nie dopadną jej współpracownika. To było więcej niż wstrząsające. - Nie Laurann Dohner 26

możecie tego zrobić. Proszę. Chcę tylko wrócić do domu. Jeśli chodzi o pieniądze, jak dużo jest wam winny? Spróbuję to spłacić. Wszystko co trzeba, ale proszę, pozwólcie mi odejść! Mężczyzna przysunął się bliżej. Lauren poczuła przerażenie, ale on nagle okręcił się. - Nie mogę, - warknął. Przełknęła ciężko, jednak blondyn zajął jego miejsce. Facet przykucnął obok krzesła. Teraz chcesz płacić jego długi, ale z nim nie sypiasz? Nie umiesz kłamać. - Nie o to mi chodzi. Boję się, że nie uwierzycie prawdzie, i zrobię wszystko cokolwiek chcecie, jeśli tylko pozwolicie mi odejść. - On nie jest winny nam pieniądze. Lauren straciła ostatni okruch nadziei. Ci faceci byli gangsterami i prawdopodobnie zabiją ją. Wpatrywała się w faceta, starając się uświadomić mu swoją szczerość. – Jesteś w błędzie. Jedyną rzecz jaką zrobiłam to odebrałam telefon kiedy zadzwoniła do mnie szefowa, żeby pokazać nieruchomość. To wszystko. Nie obchodzi mnie, czy chcesz sprać Brenta. Jestem pewna, że na to zasłużył, jest palantem, ale ja jestem w tym niewinna. - Jadłaś kolację z Brentem? Po prostu powiedz nam prawdę jeśli chcesz stąd wyjść. - Czy chcesz abym kłamała? Zrobię to. Jadłam kolację z moją przyjaciółką Amandą, ale powiem co tylko chcesz jeśli to sprawi, że będziesz na tyle szczęśliwy żeby mnie wypuścić. Mężczyzna wziął głęboki oddech. - Rozumiem. - Czy wierzysz mi teraz? Ja nie sypiam z Brentem. Mężczyzna poruszał się szybciej niż myślała, że człowiek może. Lauren nawet nie miała czasu sapnąć zanim chwycił ją rękoma w pasie, przerzucił i plecami grzmotnęła w powierzchnię stołu. Kajdanki, które teraz były zaczepione nad jej głową naciągnęły boleśnie nadgarstki. Serce waliło jej młotem i ogarnęła ją czysta groza, gdy pochylił się nad nią. Jego ciężar sprawił, że stół przechylił się aż jej głowa znalazła się wyżej niż nogi i palcami ścisnął jej szczękę. Trzymał ją unieruchomioną ręką w pasie, a z głębi jego gardła wydobył się warkot. Dźwięk przypominał wściekłego psa. - Skończyłem być miły. Krzywdzenie kobiety nie jest czymś co mam ochotę zrobić, ale zrobię. Widziałaś odpływ w podłodze? Jest tam po to, by łatwiej było sprzątnąć krew. - Shadow. – Ciemnowłosy chwycił go za ramię. – Mogę poczuć jej przerażenie nawet nad tym okropnym zapachem perfum. Odsuń się. Pokazałeś jej o co ci chodzi i posuwasz się za daleko Laurann Dohner 27

w próbie nakłonienia jej do współpracy. Dajmy jej czas żeby przemyślała sytuację. Wszystkim nam przyda się przerwa. Blondyn puścił. – Upewniłem się, że nie spowoduję jej żadnej szkody. Ręce oderwały się od jej ciała i obaj wyszli z pokoju. Drzwi zatrzasnęły się głośno, zgrzyt przesuwanej zasuwy był nieomylny, a ona wpatrywała się w żółte światło wiszące nad jej głową, podczas gdy metalowy stół chłodził ciało przez ubrania. - O mój Boże, - szepnęła. Zamierzali ją zabić, i nie wierzyli w nic co powiedziała. Brent musi być winny pieniądze mafii albo coś. Ci faceci mieli specjalne miejsce do torturowania ludzi obmyślone tak, by ich morderstwa były łatwiejsze do sprzątania. Próbowała przekręcić się żeby zejść ze stołu, ale to było na nic. Krawędzie stołu miały te straszne obrzeża, prawdopodobnie po to, by powstrzymać krew przed rozlewaniem się na boki, i z jej ciałem zaczepionym za nadgarstki grawitacja przytrzymywała ją w miejscu. Lauren spojrzała w dół na swoje stopy i zobaczyła, że otwór odpływowy z jej pozycją ze stołem ustawił się w linii prostej. Nagle otworzyły się drzwi. Zadyszała, obróciła głowę i utkwiła wzrok w łysym mężczyźnie, który wszedł. Z jasnym światłem miała bardzo dobry widok na rysy jego twarzy i nadal wyglądały dziwnie. Coś było nie w porządku z jego wydatnymi, szerokimi kośćmi policzkowymi, i te jego niebieskie oczy były dokładnie tak lodowato zimne jak zapamiętała. Wciąż miał na sobie czarny strój, ale jego broń również zniknęła. Skrzyżował ramiona na szerokiej piersi prezentując naprawdę grube bicepsy rozpychające koszulę, którą nosił i uśmiechnął się uśmiechem, który mógł zamrozić piekło. - Dowiedziałem się, że nie chcesz mówić, i że chronisz Billa. Oni nie wierzą, że złamiesz się ze strachu, który wywołali, gdy próbowali cię zastraszyć. Miał szorstki, chrapliwy głos, i to tylko wzmacniało jego przerażający wygląd. Otworzyła usta, ale nic nie wyszło. - Nie bawię się w gry, i nie obchodzi mnie co mówi książka o taktyce przesłuchań i metodach zastraszania. Będę szczery. - Oblizał wargi. - Wiemy, że jesteś kobietą Billa. Twój zapach nam to mówi. On ma swój ulubiony, który ty nosisz. - Jego spojrzenie obniżyło się do jej piersi. - Wszystkie jego kobiety mają duże piersi, właśnie takie jak ty masz. - Opuścił ręce do boków i ruszył do przodu dopóki nie spojrzał na nią z wściekłością w oczach z boku stołu. Śmierdzisz przynależnością do niego. Poczuła pustkę w głowie, zbyt przestraszona by umysł działał prawidłowo. - Jaki zapach? - Perfumy, które używasz. Są rzadkie i takie same jak te, które on daje wszystkim kobietom, które bierze do łóżka. To wstrętny zapach, drażni nasze nosy, ale pewnie dlatego go wybrał. Ma Laurann Dohner 28

ukryć rzeczy przed nami. Groza poraziła Lauren kiedy facet pochylił się bliżej, jego ręce zeszły na stół cale od jej pasa i pchnął go niemal do poziomu. Widziała własną śmierć w jego zimnych oczach, gdy jego twarz przybliżyła się do niej również. Był naprawdę wściekły, mówił szalone słowa, których nie rozumiała, ale była niewinna, do cholery. Nigdy nie spała z Brentem. Był dupkiem, zarozumiałym palantem, a co do jej perfum ... - Dostałam je w pracy na wymianie prezentów bożonarodzeniowych w zeszłym miesiącu, powiedziała mu szybko. - Może to on był tym, który je kupił. Nie wiem! Przysięgam, że nie wiem. Te perfumy były prezentem, który dostałam. Wszyscy mieliśmy przynieść coś w wigilię, a imiona były losowane. Jeśli to ulubiony zapach Brenta, jeśli są trudne do zdobycia, w takim razie on musiał je przynieść. Nigdy nie spałam z tym człowiekiem. Wolno pokręcił łysą głową, warknął nisko i pochylił się tak blisko, że jego oddech owionął jej twarz. Niedawno pił kawę. - Zła odpowiedź. Powiesz mi gdzie on jest i pomożesz mi go znaleźć. Nie wiesz jakiego rodzaju potwora próbujesz chronić mała kobieto. - Warknął słowa. Zabił kobietę, która była kochana, i ja zaznałem takiej samej straty. Nie znalazłem jeszcze bydlaka, który zamordował moją, ale będę miał zemstę dla innych. Z szeroko otwartymi oczyma Lauren wpatrywała się w bardzo rozgniewanego mężczyznę. Był niezrozumiale wściekły i to przeraziło ją jeszcze bardziej. - Ja nie sypiam z Billem! - Krzyknęła mu w twarz. - Bez względu na to, jak bardzo starasz się mnie przestraszyć, ja nadal nie sypiam z Billem. Nikogo nie chronię. I nie wiem gdzie on jest, inaczej powiedziałabym wam! Usta mężczyzny zacisnęły się w twardą linię. - Nie mów, że nie ostrzegałem cię. Kwilenie uciekło z jej ust, którego nawet nie próbowała tłumić. Chce ją torturować? Pobić? Gdyby wiedziała gdzie był Brent, powiedziałaby mu w mgnieniu oka. Dlaczego jej nie wierzą? Ręce mężczyzny nagle zacisnęły się na materiale spódnicy i mocno szarpnęły. Groza poraziła Lauren, gdy zerwał materiał z jej dolnej połowy i zniszczoną rzecz rzucił na podłogę. Zimne powietrze z pomieszczenia owiało jej uda, biodra i obnażoną dolną część brzucha. Otworzyła usta do krzyku. Jego lodowate spojrzenie zablokowało jej. Potrząsnął głową, ostrzegając żeby nie krzyczała. Była tak skamieniała z przerażenia, że nic nie wyszło i nawet nie mogła zaczerpnąć tchu. Następną chwycił bluzkę, rozerwał na całej długości i szeroko rozłożył. Ten mężczyzna obnażył ją do majtek i biustonosza. Cofnął się na tyle, by przesunąć wzrokiem w dół jej ciała i objąć każdy odsłonięty cal. On tylko próbował ją nastraszyć, Lauren miała nadzieję. Patrzyła ze zgrozą jak mężczyzna sięgnął w górę, zerwał z piersi kamizelkę i odrzucił ją. Następna poszła koszula zdarta przez głowę Laurann Dohner 29

ujawniając nagą skórę, dużo jej, i wystarczająco dużo mięśni, żeby upewnić ją, że facet prawdopodobnie spędził lata na więziennym dziedzińcu wyciskając ciężary w czasie odsiadki. - O Boże, - w końcu wydusiła, znowu zdolna oddychać, gdyż ze strachu dyszała. - Nie rób tego. Podniósł głowę, spojrzały na nią rozwścieczone niebieskie oczy, i jego palce zaczęły rozpinać pas. - Gdzie jest Bill? - Nie wiem! Warknął. - Twoja lojalność wobec niego jest już skończona. Powiesz mi co chcę wiedzieć. On już nie jest twoim mężczyzną. Ja nim jestem. Nazywam się Vengeance i jesteś moja. Zerwał rozpięty pas. Zastanawiała się, czy uderzy ją czarną skórą, ale odrzucił go na podłogę. Krzyknęła, kiedy rozpiął przód spodni, bez wątpienia zdejmował je żeby ją zgwałcić. Próbowała odtoczyć się i zejść ze stołu. Autentyczna panika pomogła jej znaleźć siłę, by ignorować ból w nadgarstkach wywołany rozpaczliwym szarpaniem się, które sprawiało, że kajdanki wżynały się w skórę. Ręka chwyciła jej biodro, pchnęła płasko w dół, i odwróciła głowę. Jego spodnie były rozpięte, zsunęły się trochę kiedy rzucił się do przodu, i nie miał na sobie bielizny. Widziała jego fiuta, coś, czego nie można było nie zauważyć, ponieważ był twardy i duży. Kolejny krzyk wyrwał się z jej gardła i uniosła kolana próbując go kopnąć. Wolnym ramieniem zmusił jej uda do ułożenia się płasko, gdy użył swojej wagi do unieruchomienia jej. Lodowate, błękitne oczy przysunęły się bliżej, kiedy pochylił się nad nią, aż tylko milimetry dzieliły ich twarze. - Nie walcz ze mną. Już nie należysz do Billa. Nie sprawię ci bólu, ale nauczysz się cieszyć moim dotykiem. Zamknęła oczy i wrzasnęła. Drzwi otworzyły się z hukiem i uderzyły w ścianę. - Co się dzieje? - Te słowa wypowiedział szorstki, głęboki głos i Lauren gwałtownie otworzyła oczy i wykręciła głowę. Do jej najgorszego koszmaru wparował ciemnowłosy facet. Poruszał się szybko, chwycił Vengeance’a i zerwał z niej napastnika. Lauren leżała tam, nie będąc w stanie nic zrobić oprócz przyglądania się jak tych dwóch się ściera. Ten wyższy, wciąż noszący okulary, ustawił swoje wielkie ciało między nią a drugim mężczyzną. - Wynoś się Wrath. Ona nie jest już twoim problemem. - Łysy mężczyzna próbował obejść go i do niej wrócić.

Laurann Dohner 30

- Nie zrobisz tego. - Ciemnowłosy mężczyzna nazywał się Wrath. Palce zacisnął w pięści po bokach, kiedy przesunął się żeby pozostać między nimi. Rękawiczki zniknęły i mogła zobaczyć opaloną skórę. - Nie pozwolę ci jej skrzywdzić. Nie jesteśmy tacy jak oni. Byliśmy skłonni tylko ją przestraszyć, żeby powiedziała co wie, ale posunąłeś się za daleko. - Ona nie będzie chronić go dłużej. - Łysy warknął. - Nie chce mówić, ale skłonię ją do zmiany zdania i pomocy nam w znalezieniu tego potwora. Odejdź. Ona jest jego kobietą, a on winny jest nam życie. Zemsta jest moja Wrath. Zatwierdzę ją. Ona zajmie miejsce mojej zamordowanej kobiety. Wrath ani drgnął. – Ta kobieta nie jest naszym wrogiem. Nie możesz jej wziąć jako zastępstwo za kobietę, którą utraciłeś. Nie myślisz jasno. Ja też ich nienawidzę. Nie mogę na nią patrzeć bez przeżywania na nowo tego, co mi zrobili. Ma bladą skórę, miękkie ciało, a ja pamiętam godziny narkotykowego odurzenia, podczas których siłą zmuszali mnie do dania im próbek. Obrazy tamtych, które wyglądają podobnie do niej były wykorzystane do ich uzyskania. Wiem, że ona nie ponosi winy, i nie skrzywdzę jej za to, co zrobili mi inni. Uspokój się Vengeance . Ten warknął w odpowiedzi. - Znam wściekłość w środku. Doświadczam jej również. Ta kobieta nic nie wie o tym kim naprawdę jest Bill, inaczej nie chroniłaby go. On udaje, że sprzedaje nieruchomości, a ona wierzy, że jesteśmy wynajętymi mężczyznami, którzy biją ludzi winnych pieniądze. Wysłał ją na swoje miejsce, sądząc, że ją zabijemy. Nie zrobiłby tego, gdyby mu zależało na niej w jakikolwiek sposób. - Pragnę jej. Ona jest moja. - Vengeance zażądał ostro. Wrath wolno podszedł bliżej. – Zrobisz to i ona znienawidzi cię. Nie pozwolę na to. Ja już cierpię poczucie winy z oglądania jej przerażenia, kiedy Shadow próbował ją nastraszyć i skłonić do uległości. Pamiętasz kobietę, do której należało twoje serce? Łysy mężczyzna spuścił głowę i ból przeszył jego twarz. -Tak. - Ta nigdy nią nie będzie. Ona nigdy nie spojrzy na ciebie w sposób jaki robiła to twoja, ani nie przyjmie z zadowoleniem twojego dotyku. Nie możesz jej zmusić by czuła to, co kiedyś miałeś z inną, i ona nie może zastąpić ci tego co utraciłeś. Łzy płynęły po twarzy Vengeance’a kiedy podniósł głowę. - Tęsknię za nią. - Wiem. - Wrath sięgnął i ścisnął jego ramiona. - Znajdziemy ich wszystkich, ale to jest złe. My nie krzywdzimy kobiet. Inną rzeczą jest wykorzystać ich własny strach by mówiły, ale zmusić je do seksu jest czymś, co zrobiłby nasz wróg. Idź na spacer, niech twoja wściekłość ostygnie i zajmij się swoimi potrzebami. To pomoże. Laurann Dohner 31

Łysy mężczyzna pochylił się, chwycił porzucone ubranie i rzucił się do drzwi. Lauren była zdezorientowana, przerażona i w bólu. To było oczywiste, że bandyci byli obłąkani. Wrath powoli odwrócił się i nie była pewna co zrobi. - Co z tobą? Jesteś w porządku? - Nie. - Gorące łzy spływały jej po policzkach, teraz, kiedy niebezpieczeństwo minęło. Niemal została zgwałcona. Nikt nie byłby po tym w porządku. - Spokojnie, - jego głos obniżył się do ochrypłego tonu. - Zajmę się tobą. Nie wiedziała, czy to dobrze, czy nie. Czy ten gangster mówił tak ponieważ ma zamiar ją zabić? Teraz już niczym nie mogli jej zaskoczyć. Podszedł bliżej i miękki dźwięk wyszedł z jego rozchylonych warg. - Twoje nadgarstki krwawią. Chwycił nachylony stół i wyrównał rzecz, aż jej waga nie ciągnęła dłużej kajdanek. Delikatne, ciepłe palce ostrożnie dotknęły skóry w pobliżu miejsca, które bolało. Otworzył kajdanki i uwolnił ją. Lauren szarpnęła ramiona w dół, żeby zakryć rękoma stanik i patrzyła z niepokojem na twarz unoszącą się nad nią. Wzdrygnęła się kiedy dotknął ją znowu, ale jego ręka przytrzymała tylko kark, gdy pomagał jej usiąść. - Zamierzam zdjąć moją koszulę, żeby ci ją dać. Zachowaj spokój. Twoje ubrania są zniszczone i musi być ci zimno. - Zawahał się. - Mam apteczkę w moim pokoju. Nie spotka cię tam żadna krzywda. Lauren pociągnęła nosem, próbując walczyć ze łzami. Facet zawahał się. - Przepraszam. - Jego głos był ochrypły, niemal brzmiał szczerze przepraszając, chociaż ona wiedziała lepiej. - To zaszło za daleko. Próbowaliśmy tylko cię przestraszyć. Uwierzyłaś w najgorsze o nas i musieliśmy zlokalizować Billa. Nikt nie zakładał, że skrzywdzi cię w jakikolwiek realny sposób. Nawet Shadow uważał, żeby cię nie potłuc kiedy przerzucił cię na stół. Podparł cię rękoma aby ustrzec od uderzenia głową, albo lądowania zbyt twardo. Jednak kiedy zobaczyłem twoją reakcję zmartwiło mnie to wystarczająco, żeby przerwać przesłuchanie. Prawie go uderzyłem, bo nie mogłem znieść widzieć cię tak przerażoną. Jesteś drobna, i po prostu bardzo mi przykro. Dlatego wyszliśmy. Rozmawialiśmy o tym jak przekonać cię do współpracy bez stosowania strachu. Cofnął się i po raz pierwszy zauważyła, że zniknęła kamizelka, którą nosił wcześniej. Zdjął koszulę przez głowę, udało mu się utrzymać okulary na miejscu i zastanawiała się dlaczego nosił je Laurann Dohner 32

wewnątrz. Być może było tak, aby później nie mogła go zidentyfikować, i to kolejny raz dało jej nadzieję, że w którymś momencie może przeżyć swoją gehennę. Oczywiście widziała twarz łysego mężczyzny, więc prawdopodobnie była to zła rzecz. Wrath uratował ją przed strasznym losem. To musiało coś znaczyć i przeprosił kilka razy. Może pomimo takiej strasznej ksywki był bandytą z sumieniem. Mogła to wykorzystać. Jej umysł zaczął spiskować, i chciała żeby dostrzegł w niej rzeczywistą osobę. Czytała kiedyś, że jeśli porywacz zaczyna dbać o ofiarę, szansa na przeżycie była lepsza. - Dziękuję. – Ciężko było zmusić się do tych słów. Nie mogła nie zauważyć jak był napakowany. Może on i Vengeance dzielili więzienną celę ponieważ obaj wydawało się, spędzili wiele czasu ćwicząc na zewnątrz. Musieli, żeby zdobyć tego rodzaju masę. Pracował nad przerzuceniem koszuli na prawą stronę, a ona gapiła się na jego płaski brzuch i sześciopak mięśni brzucha. Podniosła wzrok do jego ramion, przyglądała się jak napinają się mięśnie i zadrżała. Nie zamierzała być kimś, kto zasugeruje mu porzucenie przestępczej ścieżki i być może rozpoczęcie startów w zawodach kulturystycznych. Prawdopodobnie mógłby je wygrać. Podał jej koszulę. – Proszę kobieto. Pozwól, że ci pomogę. Chcę uspokoić niektóre twoje lęki. - Nazywam się Lauren. - Drżały jej ręce kiedy ją przyjęła. Materiał wciąż był ciepły od jego ciała i utrzymywał jego męski zapach gdy wciągnęła ją przez głowę. Była wielka na niej, coś co sprawiło, że zadrżała, ponieważ nie była małą kobietą, a to tylko podkreślało jak dużo większy był on. Pociągnęła materiał w dół ciała, żeby zakryć przed nim bieliznę. - Pozwól, że pomogę. Zamarła, gdy delikatnie podwijał zbyt długie rękawy, aż jej dłonie i poszkodowane nadgarstki zostały odkryte. Przerwał kiedy były prawie przy łokciach. Były trochę niewygodne, ale nie dotykały krwi z zadrapań spowodowanych kajdankami. - Twoje stopy są bose, a podłoga będzie zimna. Nie denerwuj się. Ze mną jesteś bezpieczna. To było jedyne ostrzeżenie jakie dostała zanim podniósł ją w ramionach, przycisnął do swojej ciepłej skóry i odwrócił się z nią. Podszedł do drzwi i wyniósł ją na korytarz. Lauren mocno zacisnęła usta, nie protestowała i zwalczyła w sobie strach. Bądź miła dla porywacza, to może porywacz będzie miły dla mnie.

Wrath był wściekły kiedy niósł kobietę korytarzem do swojego pokoju. Był zadowolony, że postanowił sprawdzić jak się czuje i usłyszał jej krzyki. Czuł się winny, gdy przyglądał się jak Laurann Dohner 33

Shadow wykorzystywał przeciwko niej jej przypuszczenia o nich. Przerażeni ludzie łatwiej mówili, ale ciężko było patrzeć jak chwilami drżała. Krew w nim wrzała na zachowanie Vengeance’a. Samiec nie mógł zwyczajnie zmusić kobiety, żeby była jego. Dlaczego tego nie rozumiał? Być może nie powinien być przypisany do zespołu. Fakt, że Vengeance rozebrał ją z ubrań i doprowadził do krwawienia sprawił, że chciał stłuc samca. Nikt nie miał skrzywdzić kobiety fizycznie. Zaciągnął się głęboko i zdusił warczenie. Była tak miękka, pachniała tak dobrze i czucie jej w ramionach podniecało go. Oparła policzek na jego piersi, jedwabiste włosy lekko go połaskotały, i jego kły wbiły się wewnątrz w dolną wargę. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowała było bać się go jeszcze bardziej, a będzie, jeśli zorientuje się jak na niego działa. Zmieszało go, że poczuł do niej pociąg. Trudno było otworzyć drzwi z nią w ramionach, ale udało mu się, kopnął je otwierając na oścież i wprowadził ich do środka. Pchnął stopą żeby zatrzasnąć i rozejrzał się po swoim spartańskim pokoju. Pokój był kwadratowy ze ścianami z szarych, nijakich cegieł i betonową posadzką. Miał tylko łóżko z jedną nocną szafką, komodą i łazienką by nazwać to własnym. Delikatnie posadził ją na materacu, pragnąc by koc był bardziej miękki i wypuścił z ramion. - Zostań tu. Duże niebieskie oczy patrzyły na niego z niepokojem. Zżerało go poczucie winy. Była kruszyną w porównaniu z kobietami, do których był przyzwyczajony, miękka i oczywiście nie przyzwyczajona do stresu. Jej ręce drżały kiedy szarpała jego koszulę, próbując zakryć niebieskie majtki i szczyty kremowych ud. Wyglądała jakby bała się, że ją zaatakuje. Nie była to wybujała wyobraźnia po tym, co usiłował zrobić Vengeance. - Spokojnie, - zanucił i cofnął się próbując dać wyraz, że jej nie zagraża. - Nie uciekaj. Nie ma dokąd pójść i Vengeance tam jest. - Nienawidził wykorzystać tego zagrożenia, ale pomyślał, że będzie skuteczne. Przerażenie, które rozszerzyło jej oczy upewniło go, że myślał prawidłowo. Wezmę apteczkę, żeby zająć się twoimi obrażeniami. Okręcił się szybko, poszedł do łazienki i włączył światło. Zestaw pierwszej pomocy był białym pudełkiem z czerwonym krzyżem i był zawieszony od wewnątrz na drzwiach. Kobieta nie próbowała uciekać pod jego nieobecność. Siedziała skulona na łóżku z ramionami ciasno owiniętymi wokół talii. Zaczęła, kiedy kucnął przed nią. Serce waliło mu mocno z nimi, będącymi tak blisko, ale ona potrzebowała pomocy medycznej. Zespół Tima nie wróci aż do rana, i tylko on pozostał do zaopiekowania się nią. Brass był na górze, korzystał z telefonu żeby pomówić z Justice’em, a Shadow poszedł zjeść. Z pewnością nie pozwoli Vengeance’owi zbliżyć się do niej znowu. Położył zestaw, otworzył i próbował ignorować reakcję swojego ciała na kobietę. Pojawiły się wspomnienia o tym jak ludzkie kobiety wyglądają nago. Strumień obrazów z filmów, do oglądania których był zmuszany przelatywał mu przez głowę – obrazów, jak same dotykają własnych ciał. Następne warknięcie rosło w gardle i ledwie je zdusił. Po tym szybko przyszedł Laurann Dohner 34

strach. Miał utrwalony odruch wrogiego reagowania na ludzkie kobiety i nie miał pewności, czy może sobie ufać sam na sam w pokoju z jedną z nich. - Pozwól mi spojrzeć na twoje nadgarstki. - Skrzywił się, gdy jego głos zabrzmiał bardziej ochryple niż chciał. Ostrożnie przestała ściskać talię, żeby pokazać mu rękę. Cięcia nie były głębokie, po prostu zadrapania i przetoczyła się przez niego ulga. Nie potrzebowała większej opieki medycznej niż mógł jej dać. Wrath poświęcił czas na rozpakowanie zestawu i wybranie tego, co potrzebne w czasie, gdy walczył z rosnącym w nim pożądaniem. - Mieszkasz tu? - Rozejrzała się wokół. - Tak. Jej zęby wbiły się w dolną wargę i przyciągnęły jego uwagę. Uderzyły w niego wspomnienia o innych kobietach, które robiły to, w czasie gdy jęczały. Ich ręce wędrowały po piersiach i głaskały ich rozpostarte cipki. Krew pognała mu do fiuta, serce tłukło się w piersi i powietrze zastygło w płucach. Jej głos zmusił go do skoncentrowania się na czymś innym po za reakcjami ciała na wspomnienia przeżytych cierpień. - Dlaczego? Chodzi mi o to, że jesteśmy pod ziemią prawda? Odmówił odpowiedzi, otworzył alkohol i nawilżył jeden z wacików. – Może zapiec. Doszedł od niej cichy dźwięk i sapnęła, gdy przyłożył mokrą bawełnę do jednego z głębszych zadrapań. Przypomniał sobie coś, co widział w telewizji kiedy usiłował przywyknąć do świata zewnętrznego. Matka dmuchała na uraz swojego dziecka, żeby złagodzić uczucie pieczenia. Pochylił się i dmuchnął na to oddechem. - Czy to pomaga? - Tak. Dziękuję. Wrath szybko oczyścił i zabandażował oba nadgarstki. Spakował apteczkę, zamknął wieko i wstał. Po prostu chciał umieścić trochę przestrzeni między nim a jej zapachem, który doprowadzał go do lekkiego szaleństwa. Kobieta wpatrywała się w niego, gdy zatrzymał się przy drzwiach do łazienki i odwrócił by na nią spojrzeć. Jej twarz w kształcie serca była atrakcyjna, jej nos dziwny, ale nie nieprzyjemny, a ona wydawała się mieć tendencję do gryzienia swojej pełnej dolnej wargi. - Nie zidentyfikuję cię na policji. Chcę wyraźnie to zaznaczyć. Nie dbam o to, co zrobisz z jak – mu - tam – na - imię, to nie moja sprawa, chcę jednak przeżyć. Powiedz mi z czym to się Laurann Dohner 35

wiąże. Czy chcesz bym podpisała złożone pod przysięgą oświadczenie lub coś w tym rodzaju, że nie pójdę na policję? Zrobię to. - Nie obchodzi mnie, czy pójdziesz na policję. Był w szoku, gdy łzy wypełniły jej oczy i zsunęły się po policzkach. Nie kłopotała się ich wycieraniem. Zrobił niepewny krok do przodu zaniepokojony, że oczyszczanie ran mogło być przyczyną jej bólu. Ale jej następne słowa szybko go zatrzymały. - Zrobię cokolwiek chcesz, ale proszę nie zabijaj mnie. Mam całą listę rzeczy, które chcę zrobić zanim umrę i nic z tego jeszcze nie zrobiłam. - Nie mam zamiaru cię skrzywdzić. - Jasne. Dlatego ukrywasz swoją twarz. – Wskazała na niego. – Upewniasz się, że nie zobaczę twoich oczu. Czy to powinno przerazić mnie więcej, bo tak to działa? To może być jakiś chory rodzaj rozrywki dla ciebie, ale nie dla mnie. Jestem głodna, zmęczona i przerażona. Czy w ogóle nie masz serca? – Podniosła rękę wytrzeć łzy. - Nie noszę ich po to żeby cię straszyć. Moją intencją jest dokładnie coś odwrotnego. Noszę okulary, żeby utrzymać cię przy mnie spokojną. - Wielka porażka. Zawahał się. - Nie denerwuj się. Przysięgam, że nie zrobię ci krzywdy. Ludzie boją się nas. Wytrzeszczyła oczy. - Ludzie? A ty kim jesteś? Przybyszem z obcej planety? - Skrzywiła się. - Beznadzieja. Na dodatek jesteś szalony? Serio? Cholera. Wrath podniósł rękę i powoli zdjął okulary. Patrzył na nią spokojnie, a ona zbladła. Jej usta otworzyły się, zamknęły, ale nic nie wyszło. Pomyślał, że to dobry znak skoro nie zaczęła krzyczeć.

Laurann Dohner 36

Rozdział trzeci

Lauren wiedziała, że gapi się na Wrath’a. Jego oczy były dziwne. Dodała fakty i wszystko razem zaskoczyło w jej mózgu, dlaczego jego rysy wyglądały tak męsko. - O Boże. - Nie bój się. Czy on żartuje? Spłynęła na nią ulga i jej strach osłabł. - Nie jesteś jakimś pracującym dla mafii oprychem. Jesteś Nowym Gatunkiem prawda? Ostro kiwnął głową. - Nie macie po prostu dziwacznych ksywek. To są wasze prawdziwe imiona! - Tak. – Wargi mu drgnęły. - Nie uważam, żeby nasze imiona były dziwaczne. - Większość ludzi nosi imiona takie jak Joe albo Ralph, ale nie powinnam była użyć słowa dziwaczne. Wiem, że Nowe Gatunki mają imiona takie jak Sprawiedliwość i Furia. Widziałam obu w telewizji i słyszałam lub czytałam gdzieś, że wszyscy wybieracie imiona, które coś dla was znaczą. Więc naprawdę jesteś Nowym Gatunkiem. Nigdy nie spotkałam żadnego z was osobiście. - Jestem Nowym Gatunkiem. - Nie wiedziałam, że ktokolwiek z was utrzymuje krótkie włosy. Powinnam uświadomić to sobie kiedy zobaczyłam twoje kości policzkowe i nos ... cholera. Czuję się głupio, że na to nie wpadłam. Tylko, że oczy łysego mężczyzny są naprawdę dziwne i on nie wygląda dokładnie tak jak ty. Jego oczy rozszerzyły się i wydawał się zmieszany. - Nie mogę uwierzyć, że jestem w pokoju z Nowych Gatunkiem. - Zarumieniła się trochę i wiedziała, że prawdopodobnie brzmi jak lekko stuknięta, ale była ich wielkim sympatykiem. - Moja najlepsza przyjaciółka i ja, no cóż, śledziłyśmy wszystkie wiadomości o was odkąd zrobiono nalot na pierwszy ośrodek. Wstała i zrobiła kilka niepewnych kroków w jego kierunku. Dotarło do niej, że to może nie być dobry pomysł i zatrzymała się. Wtedy przypomniała sobie, że mogą być niebezpieczni dla swoich wrogów. Wytrzeszczyła oczy. Laurann Dohner 37

- Brent pracował dla Mercile? Czy to dlatego go szukasz? Mocno zacisnął wargi a potem powiedział - Tak. - Sukinsyn! Brwi wygięły się w łuk. - Przepraszam. - Próbowała stonować to trochę. - Ja naprawdę go nie lubię. To kutas, traktuje kobiety jak gówno i jest dziesiątką na eee…. tej skali – Stała się nagle nerwowa. Była sama w pokoju z prawdziwym Nowym Gatunkiem. Tak dużo wycierpieli. Nowy Gatunek został stworzony przez firmę farmaceutyczną, która użyła różnych kombinacji połączonego DNA człowieka i zwierząt. Firma Mercile Industries, wykorzystywała ich jako obiekty badań, trzymali ich w zamknięciu, torturowali i traktowali jak zwierzęta. Starała się zapanować nad emocjami, kiedy wszystko stało się zrozumiałe. Polowali na Brenta bo był aroganckim dupkiem, który pomagał ukrywać ich istnienie. Słowa Vengeance’a wreszcie nabrały jakiegoś sensu i zbladła. - Brent pomógł zabić dziewczynę tego łysego mężczyzny? Jedną z waszych kobiet? Zawahał się. - Bill pracował dla Mercile Industries i nie zasługuje żebyś go chroniła. Jesteś świadoma, że Mercile Industries wykorzystywało nasz rodzaj do eksperymentowania. Wiesz, że stworzyli nas by przeprowadzać nielegalne badania na naszych ciałach. Bill pracował dla nich i torturował wielu moich ludzi. Lubił zadawać nam ból. Vengeance jest tak wściekły ponieważ dołączono do niego jedną z naszych kobiet na długoterminowe badanie nad rozmnażaniem. Uczynił z niej swoją partnerkę, a kiedy zakończono test, próbowali ją zabrać. Wybuchła walka i technicy zamordowali ją, jako karę dla niego za zaatakowanie ich. Vengeance tylko próbował ją chronić. Bill nie zabił jego kobiety, ale z zemsty zabił kobietę innego samca. Bill przypomina mu o wszystkim co stracił. Przerażenie i szok przedzierały się przez Lauren. Słyszała, że Mercile Industries robiło jakieś straszne rzeczy Nowemu Gatunkowi, ale nie słyszała o tym, że mordowali swoje ofiary. - Brent kogoś zabił? - Pokręciła głową zaskoczona. Jesteś pewny, że masz właściwego faceta? Chodzi mi o to ... - Ciągle kręciła głową. - Jest dupkiem i padalcem, ale nigdy bym nie pomyślała, że to czyste zło. - Mamy właściwego mężczyznę Lauren. Mówię ci prawdę. Torturował mój rodzaj w ośrodku, w którym pracował. Brutalnie zgwałcił kobietę i poderżnął jej gardło na oczach samca za karę, że ten odmówił współpracy kiedy kazano mu uczestniczyć w testach nad Laurann Dohner 38

rozmnażaniem. Samiec, którego kobietę zamordowano razem z innymi ofiarami z tego ośrodka, wszyscy, zidentyfikowali Billa na zdjęciach, które udało się nam zdobyć. Nie była jedyną kobietą, którą zgwałcił i cieszył się biciem mężczyzn, kiedy byli bezbronni skuci łańcuchami. - Jego głos obniżył się do warknięcia. - Zasługuje na karę za swoje zbrodnie i jest jednym z tych ludzi, których chcemy najbardziej. To było nad wyraz przerażające usłyszeć, że facet, z którym pracowała był zdolny do takich potwornych okrucieństw, ale wierzyła Wrath’owi. Dreszcz spłynął jej wzdłuż kręgosłupa. Cofnęła się do łóżka i usiadła ciężko. Nogi drżały jej trochę na myśl o wszystkich razach kiedy rozmawiała z Brentem, zupełnie nieświadoma czym zajmował się nikczemnik. Nawet złożyła skargę do ich szefowej na jego chamskie zachowanie. Mógł zabić ją w odwecie. - Przepraszam za zachowanie Vengeance’a wobec ciebie. Myśli, że jesteś kobietą Billa. Ból, czego był świadkiem z jego własną kobietą i wściekłość na jej stratę, uczyniły go trochę szalonym. Nie znaleźliśmy i nie zidentyfikowaliśmy mężczyzny, który zabił jego kobietę, ale Bill jest tak podobny do tego człowieka, że wziął sobie tę misję do serca. Przepraszam. To nigdy się nie powtórzy. Nie miała ci się stać naprawdę krzywda. Założyłaś, że jesteśmy podobni do tych mężczyzn, których oglądamy w filmach gangsterskich i pozwoliliśmy ci w to wierzyć. Nie bijemy ani nie torturujemy kobiet, ale pomyśleliśmy, że twój strach przed nami sprawi, że zaczniesz mówić. Graliśmy rolę, której się po nas spodziewałaś. Lauren wciąż była oszołomiona wiedzą, że pracowała z gwałcicielem i mordercą. Rozumiem. Czuję się okropnie w związku Vengeance’em, teraz, kiedy wiem dlaczego był dla mnie taki straszny. Nie rozgrzeszam go, ale rozumiem. – Objęła się ramionami w pasie i spojrzała w górę na Nowy Gatunek. - Nie miałam pojęcia kim naprawdę był Brent, ale zrobię wszystko co trzeba, żeby pomóc ci wyśledzić tego śmiecia. Dokładnie to mam na myśli. Wiem, że twoi faceci myślą, że spotykam się z nim, albo sypiam, ale mam lepszy gust niż to coś. To menda. - Jak dobrze znasz Billa? - Znam go jako Brenta. Wszystko, co mówiłam jest prawdą, po prostu znam go z pracy. Zaczęłam tam pracować trzy miesiące temu i nie lubiłam go od samego początku. Vengeance powiedział, że pachnę perfumami, które lubi Brent, że są rzadkie, ale dostałam je w pracy na wymianie prezentów gwiazdkowych. To musiał być prezent, który on przyniósł. Ja na wymianę zaniosłam wodę kolońską dla mężczyzn. To zwyczajna sprawa, żeby kupować takie rzeczy. - Rozmawialiśmy z wieloma kobietami, z którymi Bill spotykał się i uprawiał seks. Nosisz zapach, który im kupuje i życzy sobie żeby go używały. Perfumy mylą nasz zmysł węchu. Nie wyczuwamy od ciebie żadnego śladu seksu, ani nawet zapachu mężczyzny, ale nie możemy odczytać cię dokładnie. Mogę wyczuć tylko lekki zapach innej kobiety. Czy ściskałaś albo dotykałaś jakąś? - Rany. Naprawdę macie wzmocniony węch, prawda? Czytałam o tym. Uściskałam moją Laurann Dohner 39

przyjaciółkę Amandę, kiedy spotkałam się z nią na kolacji. Nie poczujesz na mnie zapachu seksu. Zarumieniła się na myśl, że czuł jej zapach tak dobrze i miała nadzieję, że jej dezodorant jest naprawdę tak dobry jak chwalili w reklamie. Wrath intensywnym wzrokiem przypatrywał się jej ciału. - Ty jesteś w jego typie. Czy kiedykolwiek zagadywał cię zainteresowany uprawianiem seksu? Zawahała się. - W pierwszym tygodniu jak zaczęłam tam pracować mieliśmy pewien incydent. - Wyjaśnij co nazywasz incydentem. Westchnęła. – Byłam pochylona nad biurkiem i sięgałam po telefon. Przechodził obok i klepnął mnie w tyłek. Uderzył na tyle mocno, że to bolało, wygłosił jakiś seksistowski komentarz, a ja wściekłam się. Zrobiłam piekło i zagroziłam, że pozwę go do sądu za molestowanie seksualne. Mamy ze sobą do czynienia w biurze, ale nasze relacje w najlepszym wypadku są napięte. Teraz ma zwyczaj przynosić do pracy swój telefon komórkowy i pokazywać zdjęcia nagich części ciała kobiet. To jest obrzydliwe. - Chciał ciebie, ale nie byłaś zainteresowana. - Wrath kiwnął głową. - Czy wkłada w coś szczególny wysiłek, żeby cię zdenerwować? - Czasami, przysięgam, że to robi, ale nie mogę tego udowodnić. Inaczej doprowadziłabym do jego zwolnienia. Mel, nasza szefowa mówi, że jesteśmy po prostu różnymi ludźmi i muszę postarać się z nim dogadać. Ale ja po prostu nie mogę. Wrath podszedł bliżej. - Vengeance nie wierzy ci z powodu tego jak wyglądasz i pachniesz. Skłamałaś też mówiąc, że nie miałaś seksu od dłuższego czasu, więc odmówił wierzenia ci w cokolwiek. - Nie kłamałam. Wrath zmarszczył brwi i jego spojrzenie zwęziło się. Jego oczy były zaokrąglone, ale lekko skośne w kącikach, co nadawało im wyjątkowy wygląd. Źrenice były ciemnobrązowe, prawie czarne. Jego lekko spłaszczony nos drgnął. - Nawet ja w to nie wierzę. Jesteś atrakcyjna z ciałem, które przyciąga uwagę. Mężczyźni chcieliby cię dotykać i często proponowaliby ci wspólny seks. - No cóż, nie chcę być dotykana. - Zmarszczyła brwi. - Byłam w naprawdę złym związku. Wiesz czym jest prześladowca? Zawahał się. - Nie. Laurann Dohner 40

- Przez około sześć miesięcy spotykałam się z facetem i myślałam, że jest kimś miłym. Zamieszkaliśmy razem, ale on stał się dziwny. Nie stosował przemocy. Nie uderzył mnie, ale stał się naprawdę odrażający i zrobiło się tak źle, że wyprowadziłam się. Zaczął mnie prześladować. Ciągle mnie śledził i pod moimi drzwiami zostawiał listy z pogróżkami. W końcu musiałam wystąpić o zakaz zbliżania się. Musiałam zaangażować policję, żeby zostawił mnie w spokoju. To było złe doświadczenie i od tego czasu nie randkuję. Myślałam, że jest normalny, ale oczywiście mam kiepski gust do mężczyzn. Od tamtej pory nie spotkałam nikogo, kim byłabym na tyle zainteresowana, żeby podjąć kolejną próbę. - W jaki sposób był odrażający i dziwny? Zawahała się. - Na przykład, wróciłam do domu, a on miał na sobie moje majtki. Skrzywiła się. - Tylko moje majtki. Wziął swój pasek i powiedział, że chce mnie ukarać. Wyprowadziłam się po tym. Odrażające, dziwne i dość przerażające. Nie interesuję się facetami, którzy noszą kobiece majtki i mam pewność, że nie chcę być karana. Wrath skinął głową. – Ludzcy mężczyźni to dziwacy. Lauren uśmiechnęła się. - Niektórzy tak, i znalazłam jednego, który zniechęcił mnie do mężczyzn. Wtedy dowiedziałam się, że sypiał z inną kobietą w czasie, gdy mieszkaliśmy razem. Powiedział mi to próbując zranić moje uczucia, ale myślę, że tak naprawdę spodziewał się, że będę na tyle zazdrosna by chcieć go z powrotem. Współczułam jej tylko i cieszyłam się, że już z nim nie jestem. Wrath wydawał się trochę zaskoczony. - Co wiesz Billu? - Tylko to, co powiedziałam. Wiem, że chodzi do wielu barów i przechwala się w pracy jak łatwo może poderwać kobiety. Jest atrakcyjny, dopóki nie otworzy ust. Wrath wyszczerzył się w uśmiechu. - Wiesz, które to bary? Wzruszyła ramionami, ale wróciła pamięć. - Nie wiem gdzie on mieszka, ale wspominał, że jest jeden za rogiem blisko jego miejsca, i że często tam chodzi . Ktoś w pracy powiedział, że nigdy nie musi martwić się zatrzymaniem za jazdę na podwójnym gazie, bo po prostu idzie tam i z powrotem. - Co to jest jazda na podwójnym gazie? - Prowadzenie pojazdów pod wpływem alkoholu. Zgaduję, że dość się upija. To jest niezgodne z prawem prowadzić po wypiciu alkoholu. - Mam jego adres i sprawdzę to. Dziękuję. Laurann Dohner 41

- Mogę cię o coś zapytać? Nic nie powiedział. Pomyślała, że to nie znaczy "nie". - Wszystko co kiedykolwiek słyszałam albo czytałam o Nowym Gatunku mówi, że wszyscy mieszkacie w Ojczyźnie ONG, albo w Rezerwacie, ale wy jesteście tutaj. Dlaczego? Wziął głęboki oddech. – Chociaż opuszczenie bezpieczeństwa ONG jest dla nas ryzykowne, kilku z nas chce znaleźć ludzi, którzy nas krzywdzili. Bill jest na szczycie naszej listy ludzi do znalezienia. Zamierzamy ich dostać by zostali ukarani za swoje zbrodnie, albo ... ich zabić. Czy będą żyli, czy umrą zależy od ich chęci spędzenia życia w więzieniu. Stworzyliśmy niewielki zespół do polowania i lokalizowania ich. Współpracujemy także z grupą ludzi, którzy pracują dla ONG, ale nie ma ich tu teraz. To jest siedziba ich grupy specjalnej. Mają domy gdzie indziej. Nie jest bezpiecznie dla nas mieszkać z nimi, więc zostajemy tu w piwnicy, gdzie jesteśmy zabezpieczeni. To wspólne przedsięwzięcie Organizacji Nowego Gatunku i rządu. - Nie słyszałam o grupie specjalnej, ale to dobrze, że macie taką, i że pomagają wam znaleźć ludzi, którzy was skrzywdzili. – Zawahała się. - Jestem po twojej stronie, i chcę byś aresztował Brenta, to znaczy Billa. Teraz kiedy wyjaśniliśmy sprawy, czy mogę iść do domu? Wolno pokręcił głową. - Wiesz kim jesteśmy, i że polujemy na Billa. Mogłabyś go ostrzec. Nawet jeśli nie, mogłabyś nas wydać niechcący, patrząc na niego inaczej, ponieważ teraz znasz jego prawdziwą tożsamość. Będziesz musiała tu zostać, dopóki nie zostanie schwytany lub zabity. - Ale co jeśli to zajmie dni? Albo tygodnie? A co jeśli nigdy nie zdołacie go znaleźć? Mam życie, pracę i rachunki do zapłacenia. Mam plany, żeby iść jutro do kina z Amandą. Nie mogę tutaj zostać. Zmarszczył brwi. – Przykro mi. Znalezienie Billa jest ważniejsze. - Musisz pozwolić mi odejść. A co jeśli ten ... Vengeance przyjdzie po mnie znowu? Poczuła czyste przerażenie na wspomnienie tego, co niemal zrobił jej w pokoju przesłuchań. To było zrozumiałe, ale facet miał trochę nierówno pod sufitem i niestety ją wybrał, żeby wyładować swoją złość. – On mnie przeraża. Wrath podszedł trochę bliżej. - Przepraszam za to co próbował ci zrobić. To przez ból, który cierpi po stracie swojej ukochanej kobiety. Nie zrobi tego znowu, teraz, gdy zrozumiał jak złe to było pozwolić aby jego wściekłość i rozpacz wzięła nad nim górę. Przysięgam, że nikt tu nie zmusi cię do partnerstwa. - Zmusi do partnerstwa? Laurann Dohner 42

- Uznałabyś to za pozostawanie do końca życia zakładnikiem jednego samca … i gwałt. Szok wstrząsnął Lauren. Wrath ją uratował. Nie bała się go i rozumiała dlaczego chcieli ją tam zatrzymać. Po prostu nie było to coś, z czym się zgadzała. Nie było mowy by ostrzegła Brenta o tym, że jego dni poza więzieniem są policzone. Gdyby zamknęli go na zawsze, byłaby to wielka przysługa dla wszystkich kobiet. Facet był niebezpieczny. Wrath podszedł do komody i otworzył jedną z szuflad. Wyciągnął złożoną parę spodni dresowych i ostrożnie zbliżył się do niej. Lauren nie napięła się, ani nie poczuła strachu. Podał je. - Dlaczego ich nie ubierzesz? Musi być ci zimno w nogi. Nie ma tu dużo ciepła, a twoja spódnica została zniszczona. Postaram się dla ciebie o coś do jedzenia. Twój brzuch ciągle hałasuje z głodu. On może to usłyszeć? Wow. Nie tylko ma super węch, ale jego słuch też musi być nadzwyczaj wrażliwy. Przyjęła złożone spodnie i wstała, gdy się cofnął. - Możesz skorzystać z mojej łazienki.

Ludzka kobieta zaintrygowała Wrath’a. Naprawdę chciał wierzyć, że była niewinna i nie zaangażowała się z Billem. Na samą myśl, że ktoś tak słodki jak ona pozwalał dotykać się temu potworowi robił się wściekły. Przemoc Vengeance’a, żeby wymusić na niej posłuszeństwo wstrząsnęła nią silnie. To było nic w porównaniu z rodzajem zła, którego dopuszczał się Bill. W ośrodkach badawczych nie groził wymuszeniem na kobiecie partnerstwa, prawdziwie napadł na kilka z nich, żeby osiągnąć własną seksualną przyjemność. Nie stało się to z żadnego innego powodu poza chęcią zadania cierpienia innym. Lauren wzbudzała we Wrath’cie emocje, które wytrącały go z równowagi i pozostawiały z uczuciem niepewności. Nie krzyczała, gdy ujawnił swoją prawdziwą tożsamość, zamiast tego wydawało się, że poczuła ulgę. To, że był Gatunkiem było dla niej lepsze, niż gdyby był wynajętym osiłkiem z przeszłością kryminalną. Całkowicie akceptowała jego pochodzenie. Czuł jaka była miękka, drobna i krucha w kołysce jego ramion, gdy niósł ją do swojego pokoju. Sprawiła, że jego instynkty obronne zapaliły się do życia. Lauren Henderson była wielkimi kłopotami w małym opakowaniu. Miękka, kusząca, co zachęcało go by dowiedzieć się o niej więcej, ale była ciekawostką, której nie mógł pozwolić sobie zbadać. Był poważnie uszkodzony w środku, ofiarą przemocy, a ludzkie kobiety były jego zapalnikiem. Osiadł w nim chłód przesłaniając pożądanie, które wzbudziła. Część niego próbowała kontrolować te zwierzęce instynkty, które walczyły by się uwolnić. Pragnął jej, ale musiał się temu oprzeć. Szmery z łazienki przyciągnęły jego uwagę, gdy czekał na jej powrót do sypialni. Nakarmi ją, zapewni bezpieczeństwo przed Vengeance’em, i skupi się na tych prostych rzeczach, a nie Laurann Dohner 43

sposobie w jaki rozgorzała jego krew z pokusy by znowu trzymać ją w ramionach.

Pomieszczenie było malutkie - tylko toaleta, umywalka i kabina z prysznicem. Było nagie poza podstawowym wyposażeniem, coś co spotyka się w firmach a nie w domu, i Lauren poczuła trochę smutku z powodu Wrath’a, że musiał mieszkać w tak surowym otoczeniu. Spodnie były ogromne a nogawki zbyt długie. Musiała je zawinąć by uniknąć przydeptywania nadmiaru materiału. Skorzystała z toalety, umyła twarz i ręce, i otworzyła drzwi łazienki. Wrath siedział na łóżku. Jego wysoka, potężna sylwetka zdominowała pojedynczy, długi materac. Wstał szybko i powędrował wzrokiem w dół jej ciała. Zmarszczył brwi, wrócił do komody, po czym podał jej parę grubych, białych skarpet. - Musi być ci zimno w stopy. Jego troska rozgrzała jej serce i sprawiła, że polubiła go trochę więcej. Cieszyła się, że tak dalece pomyliła się myśląc, że facet był mordującym eks-więźniem. Wcale nie był straszny, był naprawdę słodki ze swoją troską, że marznie od chłodu betonowych podłóg. Założyła skarpety i je również musiała zrolować. Jeden rzut oka na jego buty zapewnił ją, że facet miał wielkie stopy i dlatego prawdopodobnie skarpety sięgnęłyby kolan, gdyby próbowała je wyprostować. Zawahał się przy drzwiach. - Chodź ze mną. Grupa utrzymuje dla nas niewielką kuchnię na tym poziomie i jest zaopatrzona w napoje gazowane i kanapki. Mamy też chipsy. Przykro mi, ale to wszystko co mogę zaproponować dopóki nie dotrą nasze główne posiłki. Zadzwonię do nich i poproszę, żeby przynieśli ci pieczone mięso. - Pieczone mięso? - Podeszła do niego. - My nie lubimy, żeby nasze mięso było mocno upieczone. Zwykle podsmażamy je z wierzchu, ale lubimy kiedy w środku jest bardzo krwiste. – Przerwał i przyglądał się jej.- Możesz nie chcieć oglądać nas rano przy jedzeniu. To czas dostawy naszego następnego głównego posiłku. Nie zapomnę ich poprosić, żeby przynieśli dla ciebie ludzkie śniadanie. - Nie mogę zostać tu aż do rana. Rozumiem dlaczego chcesz mnie zatrzymać, ale naprawdę muszę iść do pracy. Potrzebuję jej. Może nie rozumiesz co to jest czynsz, albo rachunki do zapłacenia. Nie wiem jak to działa w ONG, ale w naszym świecie musimy zarabiać pieniądze, żeby utrzymać dach nad naszymi głowami. Jestem niemal kompletnie spłukana, i nie mogę pozwolić sobie na wzięcie ani trochę wolnego. Muszę tam być i pokazywać nieruchomości, dokonywać sprzedaży. Zarabiam od tego procent. - Przepraszam za trzymanie cię w niewoli, ale nie ma innej możliwości. Bill jest zbyt niebezpieczny by ryzykować, że nam ucieknie. Nie są łatwi do wyśledzenia. Przyjmują fałszywe Laurann Dohner 44

nazwiska i czasami próbują wyrządzić krzywdę naszemu rodzajowi w odwecie za śledzenie ich. Oni są głupi i nie czują, że powinni zostać ukarani za to, co zrobili mojemu rodzajowi. - Jego wzrok złagodniał. - Wiem jak to jest być przetrzymywanym wbrew własnej woli, ale przysięgam, że złapanie go jest warte czasu, który możesz tu spędzić. Mogła zobaczyć determinację w jego spokojnym spojrzeniu, która mówiła, że nie zamierza zmienić zdania. - Jak sądzę powinnam być wdzięczna, że wyjdę z tego cało. Naprawdę myślałam, że już po mnie. - Nie spotka cię żadna krzywda. - Otworzył drzwi na korytarz. - Proszę za mną i pozostań blisko. Nie ma dokąd uciec. Do uruchomienia windy potrzebny jest kod, a po tym jak cię przestraszył wątpię byś cieszyła się ze spotkania z Vengeance’em. Dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie na taką perspektywę. Łysy mężczyzna przerażał ją. Nic tego nie zmieniło po tym, co prawie jej zrobił. Szybko podeszła do boku Wrath’a. Kolejny raz poczuła się filigranowa w porównaniu z jego wysoką, umięśnioną sylwetką. Na żywo, przedstawiciele Nowego Gatunku byli znacznie więksi niż wydawali się na zdjęciach i w telewizji. Amanda będzie skręcać się z zazdrości, kiedy Lauren opowie jej, co się wydarzyło i jak została uprowadzona przez kilku z nich. Nowy Gatunek był ich ulubionym tematem rozmów i czasem razem oglądały wydania specjalne w telewizji. Dwa tygodnie temu oglądały reportaż jak Nowy Gatunek, zaraz po ich uwolnieniu został przeniesiony do odosobnionych miejsc by przyzwyczaili się do życia na zewnątrz. Dziennikarz mówił, że muszą uczyć się najprostszych rzeczy, takich jak korzystanie z telefonów, czy mikrofalówek. Żadna z tych rzeczy nie przyszła jej wcześniej do głowy. Wrath wyszedł z pokoju, a ona ruszyła z nim. Nie zamierzała stracić go z oczu i ryzykować wpadnięcia na Vengeance’a. Zerknął na nią. - Jesteś bezpieczna. Kiwnęła głową, całkiem pewna, że on nie wyrządzi jej krzywdy. - Wiem. Podniósł rękę i dał znak by szła przed nim. - Idź prosto przed siebie i powiem ci kiedy trzeba skręcić żeby dotrzeć do kuchni. - Będę trzymać się twojego boku jeśli nie masz nic przeciwko. - Vengeance nie zrobi ci krzywdy. Uspokoił się i będzie panował nad swoim zachowaniem. Lauren oblizała wargi. – Boję się go. - Nie było jej wstyd przyznać się, jak bardzo ją przerażał. – On jest straszny.

Laurann Dohner 45

Rozdział czwarty

Lauren czuła niepokój, gdy Wrath poprowadził ją na koniec długiego korytarza, który otwierał się na wielki pokój. Był tam stół do bilarda w rogu. Kanapy, stoły i duży telewizor umieszczony w centrum, a wzdłuż jednej ze ścian znajdował się aneks kuchenny z dużą lodówką, szafkami, blatami i zlewozmywakiem. Był tam także stół i krzesła. To miejsce przykuło jej uwagę i zatrzymała się przestraszona. Ręka delikatnie złapała jej łokieć i spojrzenie Lauren rzuciło się do twarzy Wrath’a. Posłał jej uspokajający uśmiech. - Wszystko w porządku Lauren. To mężczyźni, z którymi pracuję. Poznałaś jednego z nich. Nie miała wyboru jak tylko podejść bliżej stołu, skoro Wrath trzymał jej rękę i pociągnął za sobą. Dwóch mężczyzn siedziało przy stole naprzeciw siebie. Jeden z nich był wielkim blondynem z magazynu, teraz bez okularów przeciwsłonecznych i jego oczy były wyraźnie widoczne. Był oczywiście Nowym Gatunkiem. W przeciwieństwie do Wrath’a miał niebieskie oczy, ale ich cechy były podobne. Blondyn zmarszczył brwi obserwując ich nadejście. - To jest Shadow. - Wrath przedstawił. Shadow spojrzał na Wrath’a. - Dlaczego ona jest poza celą? - Obrzucił ją szybkim spojrzeniem. – Czy jej perfumy w czasie przesłuchania przeszkadzały ci tak bardzo, że dałeś jej swoją odzież? – Głośno pociągnął nosem. - Muszę przyznać, że teraz bardziej wolę być w jej obecności niż przedtem. Wrath zignorował Shadow’a. Kiwnął głową w kierunku drugiego mężczyzny. - To jest Brass. Lauren przyglądała się mężczyźnie z brązowymi włosami i niemal czarnymi oczami. Również był ogromny, miał szerokie bary i był tak umięśniony jak Wrath i Shadow. Brass także zmarszczył brwi. - Dlaczego ona jest tutaj? Próbowaliśmy ją zastraszyć. Wrath zawahał się. - Pomówimy o tym później. W tej chwili potrzebuje jedzenia. Sądzę, że nie jest dziewczyną Billa, a jedynie z nim pracuje. Powiedziała mi, że wspominał iż lubi spędzać czas w barze, w odległości spaceru od jego domu. Powinniśmy kazać Timowi wysłać tam zespół i objąć bar obserwacją. Być może pokaże się tam jeśli jest to miejsce, które regularnie odwiedza. Kroki zabrzmiały za Lauren i odwróciła głowę. Vengeance wszedł do pokoju. Przebrał się w koszulkę bez rękawów i bawełniane szorty. Skąpy strój wystawiał na pokaz jego wielkie mięśnie. Wystarczył tylko jeden rzut oka na niego zanim przerażenie uderzyło w nią szybciej niż Laurann Dohner 46

błyskawica. Jęknęła i wyrwała się z uścisku Wrath’a. Cofnęła się do tyłu szukając drogi do ucieczki. Wrath ruszył szybko i chwycił Lauren wokół talii. Silne ramiona przyciągnęły ją do piersi. Odwrócił się w sposób, który odgrodził ją od źródła strachu i spojrzał w dół. – Wszystko w porządku Lauren. On nie dotknie cię znowu. Jej palce wbiły się w koszulkę Wrath’a. Nie walczyła żeby uciec, zamiast tego przylgnęła do niego. Już raz ją uratował i czuła się bezpiecznie wtulona w jego wielką posturę. - Co się dzieje? - Brass wstał. - Czuję pochodzący od niej zapach czystego przerażenia. - Ciekawa reakcja na Vengeance’a. Czy to przez jego ogoloną głowę? Wygląda dziwnie. Była zbyt rozproszona żeby go zauważyć, kiedy zabieraliśmy ją z tamtego budynku? Shadow zachichotał. - Wszystko z tobą w porządku Wrath? Potrzebujesz pomocy zanim wdrapie się na ciebie? Wrath warknął i jego ciało przy niej napięło się. Dźwięk był agresywny i groźny. Lauren odepchnęłaby go i próbowała uciec, ale jego ramiona ciasno zamknęły się wokół jej talii. Jedna ręka pocierała jej plecy, nawet gdy wydał kolejny straszny dźwięk. - Widzisz Vengeance? Zobacz co zrobiłeś? Jeśli nie potrafisz zapanować nad swoim temperamentem, powinieneś znowu wrócić do Rezerwatu póki nie nauczysz się tego robić. Inne warczenie wypełniło pokój. - Powiedziałem, że przepraszam. - Przepraszasz za co? - Teraz warknął Brass. - Co zrobiłeś Ven? - Przestraszyłem ją, - Vengeance przyznał. - Jak? Myślę, że gdyby mogła wdrapać się na Wrath’a żeby od ciebie uciec, zrobiłaby to. Nawet Shadow brzmiał na rozgniewanego. – Przekroczyłeś granice? - Dzieliła seks z tym potworem. – Głos Vengeance’a pogrubiał. - Straciłem nad sobą panowanie. Ona go chroni, kiedy nie powinna. Idę na spacer. Długie sekundy mijały, ale Lauren nie chciała puścić Wrath’a dopóki nie była pewna, że Vengeance odszedł. W końcu odezwał się Brass. - Co się stało? Wrath nadal głaskał plecy Lauren. - Usłyszałem jej krzyki i pobiegłem tam. Zdarł z niej ubranie i właśnie miał wymusić na niej seks żeby skłonić ją do mówienia. Pomyślał, że Laurann Dohner 47

wymuszenie na niej partnerstwa sprawi, że przeniesie swoją lojalność na niego. - Sukinsyn, - Brass wycedził przez zaciśnięte zęby. - Nic dziwnego, że tak silnie na niego reaguje. Czy wszystko z nią w porządku? Ramiona Wrath’a wciąż obejmowały Lauren, ale powiedział: - On odszedł. Możesz już puścić. Lauren wypuściła go i cofnęła się. Przechyliła się na bok i wyjrzała zza Wrath’a aby upewnić się, że Vengeance naprawdę odszedł. Strach zniknął i spojrzała w górę na swojego bohatera. Wrath obserwował ją spokojnie. - Dziękuję. – Przełknęła ciężko. Wrath poruszył Lauren i odwrócił ją przodem do dwóch Nowych Gatunków. Stali teraz jedynie stopę dalej. Lauren sapnęła i szybko umieściła więcej przestrzeni między nimi. Jej plecy uderzyły w pierś Wrath’a. Luźno owinął ramiona wokół jej talii i zatrzymał w miejscu. - Spokojnie, - namawiał. - Jesteś bezpieczna. Shadow uśmiechnął się, ale wyglądało to na wymuszone. - Nie mamy zamiaru wyrządzić ci krzywdy. Próbowaliśmy tylko cię przestraszyć byś wyjawiła nam informacje, ale nigdy nie byłaś w prawdziwym niebezpieczeństwie. Nie krzywdzimy kobiet. Wyraz twarzy Brassa był ponury. - Ven nigdy nie powinien dotknąć cię w ten sposób. Nie tolerujemy wymuszania partnerstwa, ani fizycznej brutalności w traktowaniu kobiet. - Uważałem żeby nie sprawić ci bólu, kiedy rzuciłem cię na stół. - Shadow zmarszczył brwi. - To miało po prostu trochę tobą wstrząsnąć, ale Wrath powiedział, że posunąłem się za daleko. Dlatego kazał nam zostawić cię w spokoju. Przepraszam. - Wyjaśniłem to. Poraniła sobie trochę nadgarstki od kajdanek kiedy walczyła żeby wyrwać się Vengeance’owi, ale opatrzyłem je. - Wrath łagodnie odsunął Lauren kilka cali od swojego ciała. - Przyprowadziłem ją tutaj by coś zjadła i wypiła. Jej brzuch burczy z głodu. Brass westchnął. - Musisz myśleć o nas jak najgorzej. Przepraszam za wściekłość Vena. Wrath wypuścił ją. - Nie jest szczęśliwa, że musi tu zostać póki nie złapiemy Billa. - Kto byłby szczęśliwy będąc więźniem? - Shadow odwrócił się i usiadł, ale jego wzrok pozostał na Wrath’cie. - Jestem zaskoczony, że nie urwałeś mu głowy kiedy na to wszedłeś. - Zrobiłbym to, gdyby nie uspokoił się. - Wrath był ponury. - Brass, mógłbyś z nim Laurann Dohner 48

porozmawiać. Nie ma żadnego interesu by był częścią tej misji, jeśli nie potrafi kontrolować swojego gniewu. Powinien wrócić do Rezerwatu. Tam dużo lepiej radzą sobie z rozwścieczonymi samcami niż w Ojczyźnie. Brass kiwnął głową. – Pójdę zamienić z nim słowo. - Urwał. – Odpowiadasz za nią Wrath. Wydaje się bardziej spokojna z tobą niż resztą nas. Wrath zbladł. - Myślałem, że możemy przekazać ją grupie specjalnej żeby ją przetrzymali. Shadow potrząsnął głową. – Nie - Jego niebieskie spojrzenie powędrowało po ciele Lauren. - Czułbym się lepiej, gdyby była z nami. Jestem pewien, że są w porządku, ale nie znamy tych ludzi na tyle dobrze, by mieć pewność, że można im zaufać z kobietą. Przywieźliśmy ją tutaj. Powinna być naszym obowiązkiem i pod naszą ochroną do czasu, aż zostanie zwolniona. - Jest naszym obowiązkiem i pod naszą ochroną, - zgodził się Brass. - Wiem, że nie ma potrzeby tego mówić, ale nie zostawiajcie jej z Venem. Jestem pewien, że teraz jest w porządku, ale jego zachowanie niepokoi. Być może nie jest tak stabilny jak się wydawał. Wszyscy na tej misji jesteśmy w dużym stresie. Jestem pewny, że kobieta nigdzie nie będzie chciała zostać blisko niego. Wrath zmarszczył brwi. - Gdzie mam ją umieścić? Brass wzruszył ramionami. – Gdzieś blisko ciebie. Shadow kiwnął głową. - Lepiej blisko ciebie niż mnie. Lauren rzuciła okiem na trzech mężczyzn. Brass wyglądał na obojętnego, Shadow wydawał się nieswój, a Wrath maksymalnie się nachmurzył. Było jasne, że nie chciał być skazany na jej towarzystwo, ani dwaj pozostali. To mogła być chwila aby znowu spróbować odzyskać wolność. - Czy nie mogę po prostu wrócić do domu? Proszę? Nie powiem nic Billowi. Chcę byście go złapali. Trzy pary oczu z ponurym wyrazem obróciło się do niej i głośno przełknęła. Nikt nie powiedział słowa. Westchnęła i wiedziała, że nigdzie nie pójdzie. - Świetnie. Jestem głodna. Właśnie usiadłam z przyjaciółką do kolacji, kiedy dostałam telefon żeby pokazać magazyn. Nie zdążyłam nawet zjeść. Wrath odsunął się od niej. - Usiądź. Wolisz pieczeń wołową, czy szynkę do kanapki? Zrobię ci jedną. - Poproszę pieczeń wołową. Bez musztardy. Jestem uczulona.

Laurann Dohner 49

- Rozumiem. - Wrath trzymał się do niej plecami, gdy zaczął wyciągać rzeczy z lodówki i robić jej kanapkę. - Karmienie cię powinno być łatwe. Usiadła i przyglądała się Shadow’owi kiedy Brass opuścił pokój. Trzymał jej wzrok i marszczył brwi. Wciąż jednak zerkał na jej włosy. - Co? - Wyciągnęła rękę dotknąć głowy, poczuła kok wciąż na swoim miejscu i nic co by do nich przylgnęło. – Jest coś w moich włosach? Tylko nie mów mi, że to pajęczyna. Nienawidzę pająków . - Nie ma tam żadnych pająków. Dlaczego robisz to ze swoimi włosami? Wygląda niewygodnie. Pozwoliła opaść ręce. – Z upiętymi włosami wyglądam bardziej profesjonalnie. Powinnam je ściąć, ale jako dziecko zawsze miałam krótkie włosy. Zawsze chciałam mieć długie, więc pozwoliłam im rosnąć kiedy po ukończeniu szkoły średniej wprowadziłam się do mojego pierwszego mieszkania. - Dlaczego po prostu nie przestałaś ich ścinać kiedy byłaś młoda? Zawahała się. – Wychowywali mnie moi dziadkowie. Moja babcia mówiła, że łatwiej o nie dbać jeśli są krótkie, a mój dziadek bał się, że chłopcy zwrócą na mnie uwagę, więc zgadzał się z nią. Kazali mi je ścinać co kilka miesięcy do czasu aż wyprowadziłam się. To był ich dom i ich zasady. - Uśmiechnęła się. - Proszę, czy możesz je rozpuścić? Jestem ciekawy. Lauren wzruszyła ramionami. Sięgnęła ręką i zaczęła wyciągać szpilki. Wiedziała, że będzie wyglądać nieporządnie, ale chciała zaspokoić jego ciekawość. Rozumiała to, ponieważ sama miała mnóstwo pytań o Nowy Gatunek. Uświadomiła sobie, że może wydawać się dla niego tak nieznaną jak oni dla niej. Położyła szpilki na stole i rozwinęła włosy, następnie pociągnęła za spinkę utrzymującą je w końskim ogonie. Przeciągnęła palcami po rozwiązanych włosach, szczęśliwa, że są rozpuszczone, ponieważ zwykle czesała je dopiero kiedy szła spać, i poszukała oczu Shadow’a by zobaczyć jego reakcję. Rozchylił usta, a jego niebieskie oczy otworzyły się szeroko, gdy zagapił się na jej włosy. Zamrugał kilka razy, ale w końcu uśmiechnął się. - Są piękne i dłuższe niż myślałem, że będą. Brakuje mi moich długich włosów. Spojrzała na jego krótko obcięte włosy. - Dlaczego je ściąłeś jeśli wolisz długie? - Misja była ważniejsza, a one odrosną. - Jego uśmiech znikł. - Musiałem je ściąć, żeby wyglądać bardziej ludzko i dopasować się do grupy specjalnej. Nie były tak długie jak twoje, ale Laurann Dohner 50

opadały mi za ramiona. Mogła to zrozumieć. – Do pracy moje trzymam upięte. Może zamiast ścinać powinieneś podnieść je do góry. Dźwięk tłuczonego szkła dobiegł z kuchni. Lauren podskoczyła i szarpnęła głowę w kierunku głośnego hałasu. Wrath z otwartymi ustami gapił się na Lauren, a talerz z jej kanapką leżał rozbity na podłodze u jego stóp gdzie go upuścił. Shadow zachichotał. - Są piękne prawda? Dużo dłuższe niż myślałem. Twarz Wrath’a stężała i jego wzrok opadł do podłogi. Warknięcie wyrwało się z jego gardła, gdy kucnął i zaczął zbierać bałagan. Lauren była zmieszana i spojrzała na Shadow’a. - Czy on właśnie warknął? Myślałam, że wcześniej wyobraziłam to sobie. - Wszyscy warczymy. To zmiana w nas. Również wyjemy. Zaśmiał się. - Szczerzymy kły. Widziałaś je już? Pokręciła głową. - Wyglądają jak zwykłe zęby. - Tak jest, ponieważ do tej pory nauczyliśmy się wśród ludzi tylko trochę rozchylać nasze usta. Ćwiczymy mówienie i uśmiechanie się przed lustrem, więc nie straszymy ludzi kiedy mamy z nimi do czynienia. Chcesz zobaczyć moje kły? Zawahała się. - Jasne, jeśli nie przysuniesz się bliżej. Zaśmiał się i otworzył usta na całą szerokość. Lauren nie mogła poradzić, ale gapiła się oniemiała. Przełknęła ciężko. Zęby Shadow’a były pięknie białe i wyglądały ludzko aż do kłów, które pokazał. Były szersze i dłuższe niż kły normalnego człowieka i zmieniały się w ostre punkty na końcu. Powoli je schował. - Wszyscy w naszym zespole jesteśmy psowatymi. Z tym właśnie zostaliśmy zmieszani. Miksy kotów mają taką samą anomalię, tylko oni ryczą, gdy poddają się emocjom. My wyjemy i warczymy. - Wzruszył ramionami. - Wszyscy warczymy. Nie przejmuj się, gdy to usłyszysz. Często to robimy. To nie oznacza, że jesteśmy źli. - Miksy kotów? - Niektórzy z naszych ludzi zostali zmieszani z dużymi kotami, jak sądzimy lwami, tygrysami i czarnymi wielkimi kotami, które twoi ludzie nazywają panterami. To tylko przypuszczenie, ale oni mają kocie oczy i ryczą. Psowate są lepszymi tropicielami i lepiej dogadują się ze sobą. Nasz zmysł węchu jest silniejszy i lubimy życie w gromadzie. Koty są szybsze i Laurann Dohner 51

potrafią skoczyć na wysokość piętra lub dwóch. Większość z nich nie jest jednak prawdziwie towarzyska na dłuższy czas. Preferują samotniczy tryb życia . - Więc Justice North jest z kotów, tak? - On jest wyjątkiem. Jest z kotów, ale jest bardzo towarzyski. - Wiele razy widziałam go w wiadomościach. Wydaje się naprawdę miły. - Jest taki. - Proszę. - Wrath postawił przed nią jedzenie i puszkę napoju. Uważnie przyglądała się kanapce. Shadow roześmiał się. - To nie jest ta sama, która wylądowała na podłodze. Zrobił ci drugą. Lauren zarumieniła się zawstydzona, że odgadł o czym pomyślała. Podniosła głowę i spojrzała na Wrath’a. - Dziękuję. Usiadł obok niej, ale jego uwaga pozostała skupiona na jej włosach. Z jakiegoś powodu wydawał się zafascynowany widokiem jej blond włosów spływających po plecach prawie do pasa. W duchu wzruszyła ramionami. Shadow mówił, że lubią długie włosy. Kanapka z pieczenią była dobra, dodał majonez, ser i świeżą sałatę. Uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję. Jest super. Doceniam to. - Lauren otworzyła puszkę. Wrath odwrócił głowę by spojrzeć ze złością na Shadow’a. – Ty powinieneś ją chronić i trzymać blisko siebie. Shadow zmrużył oczy. - Nie. Wrath warknął. - Proszę. Obaj wpatrywali się w siebie dłuższy czas. Lauren jadła i obserwowała dwóch mężczyzn zastanawiając się, czy komunikowali się bez słów. Sprawiali wrażenie jakby toczyli jakąś bezgłośną dyskusję ze sposobu w jaki zwęziły się ich oczy patrząc jeden na drugiego, i robili jakieś dziwne mimiczne ruchy mięśniami wokół ust. - Wy dwaj czytacie sobie w myślach?

Laurann Dohner 52

Obaj odwrócili się do niej i zagapili na nią. - Nie. – Przez usta Shadow’a przemknął uśmiech. - Ale byłoby super, gdybyśmy potrafili. My po prostu przyglądaliśmy się sobie. Jest kilka rzeczy między nami, o których nie musimy mówić głośno. Jesteśmy z tego samego ośrodka badawczego i po uwolnieniu cały nasz czas spędziliśmy razem. Znamy się na tyle dobrze by wiedzieć co drugi myśli. – Przeniósł spojrzenie na Wrath’a. - Nie. Wrath wyglądał na wściekłego. – Z tobą będzie bezpieczniejsza. Rysy twarzy Shadow’a złagodniały. – Wrath, to nie była twoja wina, że próbowałeś zaatakować kobietę kiedy byłeś pod wpływem narkotyków w niewoli. Musisz z tym skończyć. Jesteś silniejszy niż utrwalone w nas odruchy reagowania, i to będzie doskonały sposób żeby tego dowieść. Wrath nagle wstał. - Jak? - Nie skrzywdzisz jej i jesteś znacznie silniejszy niż uważasz. Obaj wiemy, że ona nie jest jednym z ludzi, którzy nas skrzywdzili. Nie miała udziału w rzeczach, które nam zrobili, a leki dawno opuściły nasze ciała. Poradzisz sobie. - Masz lepszy charakter niż ja. Shadow zmarszczył brwi. - Mam takie same wspomnienia jak ty. Dzieliliśmy to piekło razem i wtedy byłeś silniejszy. Dawali mi za dużo i przedawkowałem, bo nie mogłem poradzić sobie ze swoją agresją. Ona ci ufa i nie zawiedziesz tego. Lauren pomyślała, że "ona", o której mówili była nią. – O czym wy chłopaki mówicie? Shadow powoli podniósł się na nogi. – O naszym życiu w niewoli. To prywatna sprawa. Uświadomiła sobie, że przekroczyła granicę. Skończyła jedzenie, gdy w tym czasie oni kontynuowali swój konkurs gapienia się na siebie. Wrath w końcu przerwał ciszę. - Ty też się boisz. - Nieustannie, - Shadow przyznał. - Zawsze byłeś ode mnie silniejszy. Wrath przerwał kontakt wzrokowy ze swoim przyjacielem i spojrzał na nią ponuro. Lauren? Chodźmy. Zostaniesz ze mną w moim pokoju. Możesz mieć łóżko, ja będę spał na podłodze. Nie zrobię ci krzywdy. Była w szoku. - Muszę spać z tobą w twoim pokoju? Laurann Dohner 53

Zawahał się. - Wolisz spać w pokoju Vengeance’a? Stanęła na drżących nogach. - Jestem gotowa iść z tobą. Shadow zachichotał. – Gładka robota. Wrath warknął na niego i delikatnie chwycił Lauren za ramię. – Możesz posprzątać naczynia. Widzimy się wczesnym rankiem. - Zaufaj sobie, - Shadow krzyknął kiedy wychodzili. Lauren czuła skrępowanie kiedy Wrath przyprowadził ją z powrotem do swojej sypialni. Z ponurym wyrazem na jego męskiej twarzy zamknął za nimi drzwi. Puścił ją natychmiast, odsunął się kilka kroków i wydawał się tak samo nieswój jak czuła się ona, że są zamknięci razem w pokoju. Poczuła się trochę lepiej, wiedząc, że nie był zachwycony koniecznością spędzenia nocy razem. W końcu spojrzał na nią. - Nie ma telewizji, ale mam radio i kilka książek na komodzie. Idę wziąć prysznic. – Przesunął się. - Nie opuszczaj mojego pokoju. Vengeance tam jest, i nie chcę żeby miał powód do konfrontacji z tobą. Będzie sądził, że uciekasz, a już jest zestresowany emocjonalnie. Łóżko jest twoje. Jestem pewny, że po tym wszystkim co przeszłaś jesteś bardzo zmęczona. Odpocznij. Podszedł do komody i chwycił zmianę odzieży zanim zamknął się w łazience. Lauren rozejrzała się po pokoju mając nadzieję, że to będzie tylko na jedną noc i zatęskniła za własną sypialnią. Usiadła na łóżku. Materac był twardszy niż lubiła, ale Wrath nie był typem miękkich łóżek. Objęła się w pasie ramionami i słuchała lejącej się wody w sąsiednim pomieszczeniu, wciąż nie mogąc uwierzyć, że jest z Nowym Gatunkiem, i że ją porwali. Wrath był gorący, musiała to przyznać i uratował ją od Vengeance’a. Przygryzła dolną wargę, skupiła wzrok na zamkniętych drzwiach łazienki i uświadomiła sobie, że Wrath był mniej niż dziesięć stóp (3m) od niej, nagi pod prysznicem. Amanda nie uwierzy mi, kiedy jej o tym opowiem. Uśmiechnęła się.

Wrath zacisnął zęby i pozwolił wodzie uderzyć w twarz. Kobieta miała spać w jego łóżku, tylko stopę od niego i była człowiekiem. Przez głowę przemknęły mu obrazy z ludzkimi kobietami, do oglądania których był zmuszany, żeby mogli ukraść nasienie z jego ciała. Jego penis stwardniał i ledwie udało mu się powstrzymać wycie wściekłości. Lauren nie była odpowiedzialna za okrutne testy, które przeżył. Winni byli pracownicy Mercile, którzy porwali go z ośrodka badawczego zanim policja zrobiła nalot i uwolniła innych z Laurann Dohner 54

jego rodzaju. To oni trzymali go zamkniętego w klatce. Skuwali łańcuchem, podłączali do maszyny i wkładali mu kask na głowę, który pokazywał dotykające się nagie ludzkie kobiety i do oporu pompowali w jego ciało leki na rozmnażanie, by doprowadzać go do szaleństwa z żądzy. Odwrócił głowę od strumienia wody, wciągnął powietrze i spojrzał w dół. Jego ręka chwyciła fiuta. Dotyk jego szorstkiej dłoni znacznie różnił się od maszyny, która pompowała jego nasienie dla ludzi do sprzedaży na eksperymenty. Pogłaskał członek by pomóc sobie osiąść w rzeczywistości. Już nie był więźniem. Żadna maszyna nie będzie podpięta do jego ciała, a Lauren była prawdziwą osobą, a nie jakąś anonimową kobietą w filmie wykorzystywanym do pobudzenia go. Przyjemność pomogła trochę uspokoić jego gniew. Teraz był pod kontrolą i oparł się plecami o zimną ścianę kabiny prysznica. Jego oczy pozostały zamknięte i przeniknęły obrazy z Lauren. Jej uśmiech, sposób w jaki jej blond włosy spływały na plecy i jak miękka była jej skóra. Jej ciało było tak różne od ciała kobiet Gatunku. Blade. Hojne w zaokrągleniach. Jęknął, głaskał fiuta szybciej i zacisnął szczelnie usta by nie dopuścić do wydania jakiegokolwiek dźwięku kiedy dojdzie. Napięcie w jego ciele zelżało, gdy osiągnął szybki szczyt i sięgnął po szampon. Tęsknił za długimi włosami, ale teraz było łatwiej o nie zadbać kiedy szybko mył włosy i ciało. Pośpieszył się na wypadek, gdyby jego gość bał się. Była w obcym miejscu z nieznanymi jej mężczyznami.

Rozdział piąty

Lauren zdecydowała, że naprawdę nienawidzi Brenta. Był o wiele gorszy niż tylko prymitywnym palantem. Dopuścił się ciężkich i strasznych zbrodni przeciwko Nowemu Gatunkowi, ale w tej chwili to ona za nie płaciła. Obróciła się na bok na materacu i włożyła ramię pod głowę . Zaciągnęła się męskim zapachem Wrath’a, zdecydowała, że jest przyjemny i pozwoliła ukoić się dźwiękowi prysznica. Ziewnęła. Teraz Wrath był miły, ale kilka godzin wcześniej to była zupełnie inna historia. Nigdy nie była bardziej przerażona, niż kiedy została porwana i Vengeance zagroził, że ją zgwałci. Walczyła ze snem i zastanawiała się, czy jej porywacz zdrzemnął się pod prysznicem. Był tam już dłuższą chwilę. Woda nagle ucichła, jakby czytał w jej myślach i czekała aż wyjdzie. Byłoby niegrzecznie zasnąć nie mówiąc mu dobranoc. Drzwi otworzyły się po kilku minutach, i jej senny umysł rozbudził się gwałtownie na widok wchodzącego do pokoju Wrath’a, który nie miał na sobie nic za wyjątkiem pary bokserek. Jego naga pierś była czystą perfekcją, cała złociście opalona i umięśniona. Bicepsy były grube, pięknie wyrzeźbione i miał najszersze ramiona jakie w życiu widziała. Zaschło jej w ustach. Laurann Dohner 55

Zatrzymał się spoglądając na nią zaciekawionym spojrzeniem i przechylił głowę, gdy przed nią stanął. – Dobrze się czujesz? Jej wzrok zjechał w dół po jego ciele do linii bokserek i dalej do pokaźnych ud - więcej mięśni. Był uosobieniem męskości i wyglądał lepiej niż którykolwiek z modeli w jej kalendarzu ściennym w domu. - Lauren? - Wrath zmarszczył brwi. - Wyglądasz blado. - Gdzie jest reszta twojego ubrania? - Zwykle śpię bez niczego, ale jestem właściwie okryty. – Rzucił okiem w dół zanim znowu spotkał jej wzrok. - Mój fiut jest schowany. Nic na to nie powiedziała. Przez sekundy kiedy wędrowała wzrokiem po każdym calu jego, miała pustkę w głowie. - Noszę ubrania w godzinach pracy i lubię odprężyć się kiedy śpię. To był długi dzień i oboje potrzebujemy snu. Zaraz wracam. Zapomniałem wziąć dodatkową pościel na podłogę. Grupa trzyma śpiwory i dodatkowe poduszki w szafie w magazynie na końcu korytarza. - Zatrzymał się. – Potrzebujesz napić się przed snem? Mogę przynieść ci szklankę wody lub napój. - Czuję się dobrze, - przełknęła. Odwrócił się. Bokserki przyjemnie zarysowały kształt jego jędrnego, doskonałego tyłka, a jego plecy były szerokie i silne. Otworzył drzwi, wyszedł na korytarz i skręcił w lewo. Lauren przewróciła się na plecy, zagapiła w sufit i nagle roześmiała się. Dobrze się stało, że to ona została porwana, a nie Amanda. Jej najlepsza przyjaciółka zobaczyłaby ciało Wrath’a i zaatakowałaby go. Wrath mógł skusić świętego do grzechu. Miał ciało, z którego nie zrezygnowałaby, i które doceniłaby każda kobieta. Ruch przyciągnął jej uwagę i ucieszyła się, że tak szybko załatwił sprawę. Jednak to nie Wrath wszedł do pokoju. Drzwi zamknęły się cicho kiedy Vengeance mierzył ją wściekłym wzrokiem. Groza poderwała ją do pionu i wpatrywała się w niego. - Mogłaś nabrać Wrath’a z twoimi ślicznymi oczami i łagodnym głosem. - Warknął groźnym dźwiękiem. - Ale nie mnie. - Ręce zacisnął w pięści po bokach, gdy postąpił krok do przodu.- Wąchałem dzisiaj twój zapach i śmierdzisz wrogiem. Będziesz moją partnerką i zrobisz jak każę zabierając mnie do Billa. Już nie należysz do niego i będziesz nosiła mój zapach. Lauren wiedziała, że znalazła się w niebezpieczeństwie, kiedy łysy mężczyzna znowu warknął, a drzwi którymi wszedł zablokował ciałem. Jej spojrzenie rzuciło się do łazienki. Była tylko kilka stóp od brzegu łóżka, ale nie było w środku zamka. I tak rzuciła się w jej Laurann Dohner 56

kierunku. Przynajmniej umieści drzwi między nimi. Niemal dotarła, gdy nagle chwyciły ją ręce. Krzyk, który próbował się wydostać został ucięty, kiedy obrócił nią i bokiem grzmotnęła w ścianę cale od jej celu. Brutalne uderzenie wyparło jej powietrze z płuc i jego ręka zaplątała się we włosach na karku. Walczyła o oddech, gdy przesunął chwyt, owinął ramię wokół jej talii i poderwał z nóg by podnieść ją na swoje ciało. Zakręcił się i jak burza ruszył do drzwi. W końcu wciągnęła w płuca powietrze i krzyknęła. Kopała gorączkowo starając się sprawić by się potknął, ale zdołał pozostać w pionie niezależnie od tego jak mocno kopała go po goleniach. Ręka puściła jej włosy, gdy szarpnięciem otworzył drzwi i wyniósł ją na korytarz. Dwoje drzwi dalej wszedł do pokoju i zatrzasnął za nimi drzwi. Domyśliła się, że teraz byli w jego pokoju. Kolejny krzyk wyrwał się z jej gardła kiedy rzucił nią na twardy materac. Wylądowała na jego łóżku, twarzą w dół, i w oszołomieniu zajęło jej kilka sekund by uświadomić sobie, co się stało. Wypluła włosy z wciąż otwartych ust, podniosła głowę i patrzyła na niego z przerażeniem. Był zaledwie cale od niej. - Zatwierdzam cię, - warknął. - Teraz jesteś moją partnerką. Sięgnął do przodu szortów i zatonęła w niej rzeczywistość tego, co planował. Lauren zareagowała. – Wal się, - krzyknęła i odtoczyła się. Jego łóżko nie stało przy ścianie jak Wrath’a. Było po środku pokoju i bokiem twardo uderzyła w podłogę. Materac zaskrzypiał, gdy Vengeance wszedł na niego. Patrzył na nią wściekle z góry dopóki nie przetoczyła się pod łóżko próbując uciec. Nie miała gdzie się schować, kiedy szaleńczo rozglądała się po pokoju szukając ucieczki. Drzwi na korytarz i do łazienki były za daleko żeby to zrobić. Stopy uderzyły w podłogę mniej niż stopę od jej twarzy kiedy zeskoczył z materaca i jęknęła, gdy łóżko nagle z niej zniknęło. Vengeance odrzucił je z drogi. Rama głośno uderzyła w ścianę, a ona wpatrywała się w niego ze zgrozą. - Chcesz być wzięta na podłodze? Świetnie. - Rzucił się. Znowu chciała odtoczyć się, ale poruszał się zbyt szybko. Po prostu spadł swoim wielkim ciałem w dół. Ból zgniatania nigdy nie nadszedł. Zamiast tego jego ramiona przyjęły najwięcej wagi i osunął się na nią powoli, przygniótł ją do betonu i podparł ciężar na jednym ramieniu. Wolną ręką złapał jej spodnie dresowe, odsunął się na tyle by umieścić przestrzeń między ich biodrami i mocno szarpnął. Tkanina puściła. Lauren znowu krzyknęła i próbowała podrapać mu twarz, ale odskoczył. Zamiast tego znalazła szyję i wbiła paznokcie w rozgrzaną skórę. Zawył z bólu. Jego ręce stały się brutalne. Przewrócił ją na brzuch, przyparł boleśnie do podłogi i warknął. - Nie walcz albo cię skrzywdzę. - Idź do diabła, - krzyknęła, szarpiąc się by zrzucić go z pleców. – Puść mnie!

Laurann Dohner 57

- Zatwierdzam cię jako moją partnerkę. Nauczysz się cieszyć moim dotykiem. - Ty chory…Drzwi otworzyły się z hukiem i twardo uderzyły w ścianę. Lauren wykręciła głowę wystarczająco żeby zobaczyć źródło wściekłego warczenia, które wywołało zimny dreszcz wzdłuż jej kręgosłupa. Shadow i Wrath wpadli do pokoju i obaj wyglądali na rozwścieczonych. - Pomóż mi, - wydyszała zwierając swój wzrok ze wzrokiem Wrath’a. - Zatwierdzam ją jako moją, - Vengeance wrzasnął. - Wynoście się i zostawcie nas byśmy utworzyli więź. Brass wpadł do pokoju, ramieniem odsunął Shadow’a i warknął obnażając ostre kły. Nie. Nie możesz zmusić jej do partnerstwa. Co się z tobą dzieje Vengeance? Puść ją natychmiast. - Zatwierdzę ją jako moją partnerkę i zrobi co jej każę, - Vengeance warknął dziko. - Będę demonstrował jej moją dominację, aż stanie się mi posłuszna. Nos Wrath’a zafalował, chrapki rozdęły się jak jego palce wygięły w szpony i rzucił się na Vengeance’a. Wszystko co Lauren mogła zrobić to napiąć się, wiedząc, że następne ciało miało ją właśnie przygnieść do podłogi. Zamiast tego ciało Vengeance’a stoczyło się z jej i zderzyło ze ścianą. Ręce chwyciły ją pod ramiona i pociągnęły w kierunku drzwi. Spojrzała w górę żeby zobaczyć, że Shadow to zrobił. Brass przesunął się, złapał drugie ramię Lauren i obaj mężczyźni podnieśli ją by stanęła na nogi. Popchnęli ją do tyłu, bliżej drzwi i ustawili swoje ciała przed nią. - Czy nie powinniśmy tego przerwać? - Shadow zagrzmiał z gniewem w głosie. - Nie, - Brass warknął w odpowiedzi. - Ven posunął się za daleko. Niech tak będzie, jeśli Wrath go zabije. Poszedł za samicą. On jest niestabilny. Lauren trzęsła się tak silnie, że oparła się o futrynę drzwi. Ich słowa dotarły do niej tak jak i ich znaczenie. Powoli przesunęła się na tyle by spojrzeć obok nich i widok ją zszokował. Vengeance i Wrath atakowali się nawzajem, ale nie było tak, jak w jakiejś walce, którą kiedykolwiek widziała. Kopali się jak w kickboxingu, wymieniali ciosy pięściami i chwilami, w czasie gdy ich obserwowała stosowali chwyty z zapasów. Mężczyźni w pewnej chwili zderzyli się i potoczyli po podłodze. Cięli się nawzajem ostrymi zębami i drapali pazurami dopóki nie rozdzielili się znowu. Obaj skoczyli na równe nogi. Vengeance nagle zrobił wykop próbując trafić swojego przeciwnika w brzuch. Wrath uniknął pięty i wyrzucił kopnięcie z półobrotu, które uderzyło Vengeance’a w twarz. Mężczyznę odrzuciło do tyłu na ścianę. Uderzył ciężko, chrząknął i odwrócił się. Warknął, błysnął śmiertelnie wyglądającymi kłami i próbował zamknąć chwyt w pasie Wrath’a, żeby zwalić go w dół. Wrath Laurann Dohner 58

zawarczał w odpowiedzi, pokazał własne straszne zęby i uskoczył w bok unikając rozpostartych ramion Vengeance’a. Jego szponiaste ręce cięły Vengeance’a i obaj mężczyźni znowu uderzyli w podłogę. Toczyli się wymieniając cięcia i pięści. Krew pomazała ich ciała. Lauren błagała, przerażona pokazem czystej przemocy. - Zatrzymaj ich. Shadow sięgnął do tyłu i łagodnie złapał jej ramię. - Oni walczą o ciebie. Wrath musi to zrobić, a Vengeance potrzebuje nauczyć się, że nie może krzywdzić kobiet. Dwóch mężczyzn znowu odskoczyło od siebie warcząc jeden na drugiego. Vengeance nagle zawył i rzucił się. Było oczywiste, że zamierza się na gardło Wrath’a, ale Wrath wyrzucił w górę ramię i zepchnął wygięte w szpony ręce Vengeance’a do boku. Łokciem mocno uderzył w jego szyję. Mężczyzna wydał dławiący dźwięk i zwalił się na podłogę. Wrath spadł na jego plecy, zahaczył ramię na gardle Vengeance’a i mocno ścisnął. - Znowu jej dotknąłeś, - Wrath warknął. - Zabrałeś ją z mojego łóżka. Nie panujesz nad sobą. Vengeance próbował podnieść swoje ciało żeby przetoczyć się, ale nie zdołał tego zrobić. Z powrotem zwalił się na podłogę. - Powinienem cię zabić. Powinienem złamać ci kark. Jeśli kiedykolwiek choćby na nią spojrzysz, jeśli jeszcze raz zbliżysz się na odległość jej zapachu, umrzesz. - Wrath warknął wściekły. Mięśnie ramion Wrath’a napięły się, gdy Vengeance krztusił się i dyszał. Jego ciało szarpało się w drgawkach, palce drapały beton, a twarz stała się szara z braku tlenu. Oczy Vengeance’a uciekły w tył głowy i zwiotczał. Długie sekundy mijały zanim Wrath cicho zaklął. Puścił szyję mężczyzny i wstał. Miał krew rozmazaną wokół ust i w dół klatki piersiowej. Więcej jej było na obu ramionach i spływała mu z tułowia do pasa bokserek. Nawet jedno udo i kolano były zakrwawione. Spojrzał z wściekłością na Brassa. - On nie nadaje się do tej misji, ani żeby być w pobliżu innych. Jeśli nie wyślesz go do Dzikiej Strefy w Rezerwacie, zabiję go, kiedy zobaczę go następnym razem. Powinien być z innymi nieoswojonymi samcami. Ma szczęście, że żyje. Brass kiwnął głową. – Będę go pilnował i zadzwonię do nich żeby go zabrali. Nie opuści Dzikiej Strefy. Wrath warknął. – Jest martwy jeśli będzie tu rano. Jest martwy jeśli postawi krok poza Dziką Strefę. - Jego wściekły wzrok przeniósł się na Lauren. Głos wydobył się niezwykle głęboki, ale przestał warczeć. - Chodźmy do mojego pokoju. Laurann Dohner 59

Nogi Lauren odmówiły ruszenia się, szok trzymał ją nadal. Chciała zrobić co powiedział, ale jej ciało nie reagowało. Wrath powoli ruszył w jej stronę, ale zatrzymał się kilka kroków dalej. Wziął głęboki oddech. - Do czasu, póki on nie wyjedzie idziesz do mojego pokoju. Odwróć się Lauren. Nie chcę dotknąć cię krwią na mnie. Proszę idź teraz. Udało jej się odzyskać kontrolę nad ciałem i odwróciła się. Wrath trzymał się blisko za nią, aż weszli do jego sypialni. Drzwi trzasnęły za nimi. Lauren podskoczyła, okręciła się i szeroko otwartymi oczami wpatrywała się we Wrath’a. Z poczerniałymi z furii oczami nadal sprawiał wrażenie wściekłego. Próbowała pamiętać, że nie było to skierowane na nią. - Idę wziąć prysznic żeby zmyć krew. Usiądź na łóżku i nie ruszaj się. - Wziął głęboki oddech. - Nie spuszczę cię z oczu dopóki Vengeance nie odejdzie. - Wziął następny głęboki oddech. - Połóż się i wiedz, że to się nie powtórzy. Będzie martwy jeśli jeszcze raz po ciebie przyjdzie. Skinęła głową w milczeniu, nie wiedząc, co powiedzieć. Była bardzo roztrzęsiona. Nogi były tak chwiejne, że ledwie dotarła do łóżka, gdzie klapnęła ciężko. Położyła się na boku, tyłem do Wrath’a, i gapiła w ścianę. Łzy napłynęły jej do oczu i zadrżała.

Serce Wrath’a waliło i musiał zwiększyć przestrzeń między nim a Lauren. Adrenalina z walki buzowała w jego ciele aż swędziała go skóra. Pragnienie by ścigać, wyć albo dalej walczyć trzymało go na krawędzi. Mógł zabić Vengeance’a, niemal to zrobił, ale zdołał odzyskać kontrolę na czas aby temu zapobiec. To powinno się liczyć, uspokoić go trochę, ale nie ufał sobie dość, by być blisko niej. Wściekłość na to, że Lauren została zaatakowana w jego pokoju, przez samca, który był zdecydowany wziąć jej ciało i zatwierdzić jako swoją, przerodziła się w przemoc. Zapach jej strachu wcisnął w jego wnętrzu przycisk, ten, który przestawił go na czystą żądzę krwi. Krew Vengeance’a i jego własna pokrywała jego ciało kiedy wchodził do łazienki, ale przemoc i wściekłość walki szybko obróciły się w pragnienie i potrzebę zastrzeżenia Lauren dla siebie, zanim inny mężczyzna może znowu próbować zabrać ją od niego. Kutas nabrzmiał mu krwią na samą myśl o powrocie do sypialni i rozebraniu jej do naga. Ręce zacisnęły się w pięści, gdy oddychał przez usta żeby zmniejszyć odór krwi. Pierwotna strona niego pragnęła jej tak straszliwie, że to bolało. Jego ciało drżało z potrzeby pójścia po nią. Brutalne obrazy przeniknęły jego myśli i to ostudziło jego rozgorączkowaną krew na tyle, by zachował kontrolę. W stanie, w którym teraz był sprawiłby jej ból. Wziąłby ją brutalnie, bez należytej troski, tylko żeby zaspokoić potrzebę uczynienia jej swoją. Byłby gorszy niż Vengeance, gdyby to zrobił. Wrath wiedział, że zmuszenie kobiety do zostania jego partnerką było złe. Fiut pulsował boleśnie i wiedział, że musi zająć się swoimi potrzebami zanim instynkt Laurann Dohner 60

pozbawi go kontroli. Ona była człowiekiem i nie była jego. Chronił ją i ufała mu. W jednej chwili przypomniał sobie wszystkie ludzkie kobiety, które wykorzystano w filmach video do dręczenia go i uderzyło pragnienie zemsty chcąc odwetu. To go przeraziło, bo wiedział, co był zdolny zrobić w tym momencie. Lauren nie była jego wrogiem i nie zasługiwała, żeby stać się przedmiotem jego zemsty. Była miękka, miła, i nie wyrządziła mu żadnej osobistej krzywdy. Nie zamierzał jej skrzywdzić, ale w tej chwili nie miał w sobie łagodności. Ręce przestały zaciskać się w pięści i gwałtownie wszedł do kabiny prysznica. Potrzebował zimnej wody i sposobu by rozładować jego narastającą agresję. Musiał pamiętać, że był wystarczająco silny żeby utrzymać w ryzach swoją pierwotną stronę. Wyrządzenie krzywdy Lauren było nie do przyjęcia i była to ostatnia rzecz, którą chciał zrobić. Niestety pragnienie zatwierdzenia jej dla siebie pozostało.

Lauren próbowała wziąć się w garść. Rozklejenie się przed Wrath’em, po tym jak właśnie stoczył brutalną walkę żeby ją uratować nie było czymś, co miałby ochotę oglądać. Już zrobił więcej niż dość, bez konieczności trzymania jej szlochającej za rękę. Mężczyźni nienawidzili łez, wiedziała to, i nie chciała sprawiać mu więcej kłopotów. Szum wody nie zaskoczył jej. Wrath mówił, że zamierza wziąć prysznic, ale drzwi między nimi nie były zamknięte. Odwróciła głowę spojrzeć w kierunku łazienki i była w szoku, gdy pokryte smugami krwi plecy Wrath’a okazały się doskonale widoczne. Pochylił się szarpiąc w dół zakrwawione bokserki. Jego tyłek był złociście opalony jak cała reszta, bez żadnych jaśniejszych linii, i jego zadek był rzeczą piękną. Rozchyliła usta w niemym zdziwieniu. Powiedział, że nie spuści jej z oczu, ale branie prysznica przy otwartych drzwiach szło trochę za daleko. Wszedł do kabiny, a szklane drzwi były wystarczająco przejrzyste żeby widziała każdy odsłonięty cal jego ciała. Wrath nie spojrzał w jej stronę, gdy podniósł głowę i wepchnął twarz pod strumień wody. Sięgnął ręką w górę zmyć krew z ramion. Woda popłynęła czerwona kiedy spłukiwał plecy, a ona wiedziała, że powinna z powrotem odwrócić twarz do ściany. To było niegrzeczne i absolutnie złe podglądać go, ale po prostu nie mogła się powstrzymać. Wrath miał najlepsze ciało jakie kiedykolwiek widziała. Był w tak dobrej formie, muskularny i atrakcyjny, że nie mogła się oprzeć. Pozostawał do niej plecami i wydawał się nieświadom jej bacznego spojrzenia. Obrócił się bokiem i wyciągnął głowę spod wody. Oczy pozostały zamknięte kiedy szorował twarz. Wstrzymała oddech, gdy dłonie zsunęły się w dół kolumny gardła do piersi. Była doskonała - szeroka i gładka. Nie miał żadnego owłosienia na klatce piersiowej. Ręce na oślep sięgnęły po butelkę mydła do ciała, nalał do jednej i wróciły namydlić ciało. Lauren nie mogła oderwać wzroku od jego rąk, kiedy mydliły ciemne, napięte sutki i zjechały niżej na jego brzuch. Nawet nie mrugała. Jego brzuch był twardy i płaski, z dobrze widocznymi fałdami mięśni. Przygryzła dolną wargę, gdy jej palce drgnęły. Zazdrościła jego rękom dotykania całej tej pięknej skóry. Stawiała, że w dotyku była tak dobra na jaką wyglądała. Jej fizyczna reakcja była zaskakująca, gdy zamrowiły ją sutki i zacisnął się brzuch. Wrath był niesamowicie gorący. Laurann Dohner 61

Więcej odchylił się do tyłu i obrócił w jej stronę spłukując mydło. Usta opadły jej otwarte, kiedy opuściła wzrok do pasa. Jego fiut był wyraźnie widoczny przez szkło. Był twardy, gruby i facet miał jaja. Duże, i na ile mogła zobaczyć nie przykrywały go tam żadne włosy. Albo golił się, albo naturalnie nie rosły mu w okolicach krocza. Lauren odwróciła głowę i szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w ścianę. Nie chciała aby, jeśli otworzy oczy, przyłapał ją na gapieniu się na niego. Przełknęła ciężko, ale obraz nagiego, mokrego Wrath’a wypalił się w jej mózgu. Nowy Gatunek był obrzezany, a przynajmniej Wrath był. Był też większy niż jakikolwiek facet, którego widziała osobiście. Czasopisma i filmy porno nie liczyły się, chociaż z własnym rozmiarem mógł wytrzymać porównanie i z nimi. Słyszała, że adrenalina może być afrodyzjakiem, ale aż do tej chwili nie wierzyła w to. Atak, który przeżyła powinien zniechęcić ją do mężczyzn, a w szczególności do seksu, ale zamiast tego wydawało się, że tylko wzmógł jej emocje. Przyglądanie się jak Wrath mydlił swoje umięśnione ciało sprawiło, że czuła aż nazbyt wiele. Nie mogąc oprzeć się pokusie zerknęła na niego znowu. Był proporcjonalnie duży we wszystkim. Jego ręce przeniosły się niżej i ruch miał teraz więcej z pieszczoty, przynajmniej w jej umyśle. Wstrzymała oddech, gdy palce zawinęły się wokół fiuta, zjechały niżej trzonka i otworzył dłoń obejmując ciężkie jądra. Podniósł rękę, znowu zacisnął na członku i powoli zaczął głaskać od czubka do podstawy. Szarpnęła głowę, aż nie mogła widzieć go więcej. Czy on się masturbuje? Była w szoku. Niemożliwe. Nie ma mowy. Przecież jestem tutaj i drzwi są otwarte! Długie sekundy mijały, ale musiała spojrzeć. Obróciła głowę w jego kierunku i rzuciła okiem na jego twarz sprawdzić, czy oczy wciąż były zamknięte. Były. Odważnie podążyła wzrokiem w dół gładkiego, seksownego ciała i jego ręka nadal pracowała na twardym fiucie. Patrzyła, i ciepło ogrzało jej policzki. Był tam namydlony, palce mocno zacisnęły się na członku, a drugą rękę podniósł do góry by wesprzeć się na ścianie prysznica. Wolno kołysał biodrami tam i z powrotem w zmysłowym ruchu, który pozwolił jej wyobrazić go sobie, jak pieprzy kogoś w ten powolny, prowokacyjny sposób. Rozbolały ją piersi i poczuła więcej wilgoci między nogami, podniecając się widokiem tego co robił ze swoim ciałem. Wiedza, że był nieświadom jej ciekawskich oczu rozpalała ją bardziej. To sprawiało, że czuła się nieprzyzwoita i wręcz wyuzdana. Przyzwoita osoba pozostałaby odwrócona plecami, ale ona nie była w stanie ruszyć się, koncentrując całą uwagę na każdym jego ruchu. Fiut wydawał się rosnąć jeszcze większy, jego ciało napięło się, mięśnie naprężyły bardziej znacząc każdy ich kontur i doszedł. Odrzucił do tyłu głowę, rozchylił wargi i błysnęły psie kły. Usłyszała jego jęk. - O kurwa, - szepnęła, odwróciła szybko głowę zanim przyłapał ją na obserwowaniu go niczym podglądacz, którym w istocie była, i gapiła się w ścianę. Serce jej waliło, ciało mrowiło, a łechtaczka pulsowała. Wrath był tak seksowny, że czuła gorączkę w całym ciele. Domyślała się, że na niego również podziałała przemoc, skoro ewidentnie stał się podniecony. Oczywiście u mężczyzn prawdopodobnie było to spowodowane przez agresję walki, jednak jej podniecenie było całkowicie jego winą, wywołane erotycznym pokazem striptizu przez szybę, który jej zafundował. Laurann Dohner 62

Jej uczucia zostały lekko zranione. Dlaczego nie uderzył do niej jeśli chciał seksu? Spojrzała w dół i patrzyła na swoje ciało. Wrath był doskonały, ona nie. Oczy zamgliły się od łez, ale zwalczyła je. Wiedziała, że to głupie, żeby czuła się w ten sposób, ale to bolało. Wiedziała, że po całym stresie jaki przeżyła, jej emocje były rozchwiane. Nie idź tam, i nie czuj się odrzucona, do cholery. Zmusiła myśli do oderwania się od swojej wagi. Mężczyźni nie lubią w ten sposób kobiet takich jak ty. Oni umawiają się z tymi chudymi laskami z dużymi cyckami, które idealnie dopasował chirurg plastyczny. Usłyszała, że woda przestała płynąć, drzwi kabiny prysznica otworzyły się, a ona tkwiła tam gapiąc się w ścianę i wyobrażała sobie jak Wrath używa ręcznika by osuszyć całe to gorące ciało. Sekundy mijały i przeszły w dobrą minutę. - Skończyłem z moim prysznicem. - Jego ochrypły głos zaskoczył ją brzmiąc tak blisko. Obróciła głowę, spojrzeć na niego przez ramię. Miał ręcznik owinięty wokół pasa i nic poza tym. Stanął obok komody, pochylił się i wyciągnął świeżą parę bokserek. Ich spojrzenia spotkały się, gdy wyprostował się i odwrócił do niej przodem. - Zamierzam upuścić ręcznik i założyć bokserki. Możesz chcieć zamknąć oczy. Zamiast tego odwróciła się do niego plecami, kolejny raz wpatrzyła w ścianę i słuchała jak szeleścił. Policzyła do trzydziestu, przesunęła ciało zmieniając pozycję i ponownie usiadła twarzą do niego. Wrath założył luźne czarne bokserki i podniósł upuszczony ręcznik. Posłał jej półuśmiech, wrócił do łazienki i przerzucił mokry ręcznik przez górę prysznica. Wszedł do pokoju. - Chcę zabrać śpiwór i poduszkę z korytarza, gdzie rzuciłem je kiedy usłyszałem twój krzyk. Otworzył drzwi i zrobił krok, żeby wyjść z pokoju. Zobaczyła jego plecy, z wieloma zadrapaniami i sączącą się z nich świeżą krwią. Krew, którą właśnie zmył nie była tylko Vengeance’a. Sapnęła. Odwrócił się i spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami. - Twoje plecy krwawią. Wzruszył ramionami. - Miałem szczęście. - Zniknął jej z oczu. Szczęście? Naprawdę właśnie to powiedział? Co to za szczęście mieć tak głębokie zadrapania na plecach? Wrócił niosąc pościel, użył nogi do zamknięcia drzwi i rzucił wszystko na podłogę. Przykucnął i rozwinął śpiwór. - Nie obawiasz się, że ktoś otworzy drzwi i uderzy cię nimi? Jesteś dość blisko. Potrząsnął głową. – Vengeance wyjedzie z samego rana, ale mamy kilka godzin zanim będą Laurann Dohner 63

mogli go przetransportować. Nie przedostanie się przeze mnie jeśli zdoła uciec Brassowi i znowu będzie chciał spróbować cię zatwierdzić. - Och. Chcesz bym opatrzyła ci plecy? Rzucił w dół poduszkę i wyprostował się na całą wysokość. Swoim ciemnym spojrzeniem omiótł pokój, zanim poszedł po małą apteczkę, z której korzystał wcześniej by oczyścić i zabandażować jej nadgarstki. Zbliżył się z pudełkiem w ręku. - Byłoby miło, gdybyś opatrzyła moje rany. Dziękuję. Przyjęła je kiedy podał. Usiadł na podłodze przed łóżkiem. Przysunęła się bliżej i ustawiła nogi po obu stronach jego bioder. Ręce lekko jej drżały, gdy otworzyła zestaw, położyła na łóżku obok siebie i wyciągnęła to, czego potrzebowała do oczyszczenia i opatrzenia ran. Jeden rzut oka na nie przyprawił ją grymas. Wyglądały na bolesne, ale nie krwawiły zbyt wiele. - Nieźle cię podrapał. - To nasz sposób walki. - Co to dokładnie znaczy kiedy chciał mnie zatwierdzić? Rozumiem, że chciał seksu, ale chodziło o coś więcej prawda? - Lauren chciała odciągnąć swoją uwagę od faktu, że właśnie miała go dotknąć, i że był tak blisko. Wrath zesztywniał. – To coś, co zawsze powinno być uzgodnione i zaakceptowane przez obie strony. To, co zrobił było próbą wymuszenia tego, i to jest złe. Chciał zatwierdzić cię jako swoją partnerkę. - Co to znaczy? - To jest podobne do ludzkiego małżeństwa, ale w przypadku Gatunku oznacza do końca życia. Łączysz się w parę tylko z jednym i masz silne uczucia. Gatunek zobowiązuje się dopóki jedno z nich nie umrze. Po jakimś czasie przyswajamy sobie zapach naszych partnerek, partnerów. U niektórych dzieje się to bardzo szybko, u innych może potrwać kilka tygodni. - Co to znaczy przyswajanie zapachu ? Nigdy wcześniej o tym nie słyszałam. - Dmuchnęła na cięcia, które oczyściła na wypadek, gdyby piekły. Nawet nie drgnął, a kiedy odezwał się jego głos pozostał spokojny. - To ma pomóc stworzyć więź między partnerami. Samiec, który przyswoił sobie zapach kobiety będzie chciał tylko jej zapachu wokół siebie, a ona będzie chciała tylko jego zapachu wokół niej. Daje to komfort każdemu z nich, kiedy noszą zapach ich partnerki, partnera. Kiedy to się stanie, nie mogą znieść zapachu innych. Laurann Dohner 64

- Śmierdzą dla nich? Zaśmiał się. - Nie dokładnie, ale inni pachną źle, albo nieodpowiednio dla połączonej pary. Nie wiem, jak inaczej to wytłumaczyć. Oni po prostu potrzebują siebie i nikogo innego. - Czytałam, że kilka kobiet poślubiło paru twoich facetów. To się stało z tymi kobietami? Wiesz, takimi jak ja? Czy zapach mężczyzn wokół stał się dla nich całkiem nieswój? Obejrzał się i błysnął jej uśmiechem. Rozbawienie błyszczało w jego ciemnych oczach. Nie. One nie mają naszego węchu ani pamięci zapachów. Jesteśmy silnie zależni od naszego zmysłu węchu. Para, o której zapewne słyszałaś najwięcej to Ellie i Fury. Ona go kocha, a on kocha ją. Kiedy łączymy się w pary jesteśmy bardzo troskliwi wobec naszych kobiet. Zawsze będzie upewniał się, że nigdy nie będzie chciała lub potrzebowała czegoś, czego on jej nie zapewnia. Lauren była pod wrażeniem. - Brzmi całkiem nieźle. - Czy mam rozumieć, że chcesz żeby Vengeance zatwierdził cię? - Wrath obrócił głowę w jej stronę, wyraz jego ciemnych oczu był prawie straszny i sprawiał wrażenie wręcz wściekłego. - Do licha, nie. Mogę powiedzieć ci od razu, że gdyby mnie zatwierdził, na pewno nie byłoby to do końca mojego życia. Cóż, możliwe, że zadziałałoby dopóki śmierć nas nie rozłączy, ponieważ zabiłabym go przy pierwszej okazji jaką bym dostała. Wrath rozluźnił się. – Zabiłbym go, gdyby wymusił na tobie partnerstwo. Nie mogłabyś zabić jednego z nas, jeśli nie miałabyś pistoletu w ręce. Jesteśmy zbyt duzi, szybcy i silni dla kogoś twojego rozmiaru, żeby zrobić jakąkolwiek szkodę w inny sposób. Lauren nie mogła się nie zgodzić. - Taak. Widziałam to. Dziękuję, że z nim walczyłeś i uratowałeś mnie. Byłam przerażona. - Wiem. Czułem to silnie na tobie. Lauren skończyła nakładanie ostatniego opatrunku. - Cóż, nie powinnam już pachnieć strachem. Z tobą czuję się bezpiecznie. Wrath zaciągnął się głęboko i jego ciało zesztywniało. Wzrokiem opadł do jej łona i zapatrzył się między jej uda. Znowu zaciągnął się powoli i miękkie warknięcie wydobyło się z rozchylonych warg. Jego oczy rozszerzyły się kiedy spotkał jej wzrok. - Jesteś podniecona. Poczuła jak kolor odpływa jej z twarzy. - Co? Laurann Dohner 65

Przekręcił się na kolana, chwycił brzeg łóżka i powąchał znowu. Kolor jego oczu zdawał się ciemnieć, gdy go obserwowała. Wargi rozchyliły się, głębsze warknięcie wydostało się z niego i zobaczyła ostre kły kiedy zagryzł dolną wargę. - Straszysz mnie, - przyznała. - Jesteś podniecona. Mogę poczuć twój zapach Lauren. Dlaczego? Cholera. Może poczuć zapach mojego podniecenia? Ani myślała mówić mu, że podglądała go jak dotykał się pod prysznicem, albo przyznać, że podnieciła się patrząc jak się masturbował. Pochylił głowę, zamknął oczy i wdychał głęboko. Następne warknięcie wyrwało się z jego gardła. Przysunął się bliżej, pochylił i Lauren sapnęła kiedy Wrath opuścił twarz na spodnie okrywające jej uda. Znowu zaciągnął się głęboko, mocno docisnął twarz do jej łona i doszedł od niego niski pomruk.

Wrath chciał zawyć. Zapach potrzeby Lauren doprowadzał go niemal do szaleństwa. Wiedział, że zaniepokoiła się, kiedy ukrył twarz w zbiegu jej ud i chłonął jej kobiecy zapach, ale za nic nie był w stanie odsunąć się. Pachniała tak dobrze, że nie mógł zmusić ciała do ruszenia się z miejsca. Krew pognała mu do fiuta, wypełniła go i musiał rozchylić nogi, żeby zrobić miejsce na potężną erekcję, której doświadczył. Pragnienie, żeby pchnąć ją na plecy, zerwać ubrania z jej ciała i pieprzyć ją, było tak silne, że musiał uczepić się łóżka, aż ramiona zaczęły drżeć mu z wysiłku. Byłaby przerażona, gdyby nie odzyskał choć trochę kontroli. Była człowiekiem, nie kobietą Gatunku, i nie śmiał próbować kusić ją do dzielenia z nim seksu w typowy sposób. Warczeniem i pokazem czystej dominacji tylko by ją przeraził. Nie zaimponowałby jej demonstracją swojej siły. Wciągnął kolejny głęboki oddech, jęknął i toczył batalię by logika przejęła kontrolę. Od bardzo dawna nie był z kobietą i zawsze były to kobiety Gatunku. Nie ufał już sobie po latach odurzania narkotykami. Seks zmienił się w brutalną walkę woli i dlatego od czasu jak został uwolniony z nikim nie próbował go zainicjować. Wątpił by nawet kobieta Gatunku chciała go przyjąć. Nie mógł być pewny, że byłoby to bezpieczne. Mignęły wspomnienia ludzkich kobiet, leżących na łóżkach z szeroko rozrzuconymi nogami i używających palców i erotycznych zabawek na własnych ciałach. Obrazy podniecały go, gdy maszyna forsowała nasienie z jego ciała. Otworzył usta żeby po tym odetchnąć, ale zapach Lauren był na tyle silny, że mógł go niemal smakować. To tylko pogorszyło sprawę. Kutas pulsował boleśnie, pragnienie pieprzenia jej nasiliło się i zajęczał. Nie, nakazał swojemu ciału. Opanuj się. Błysnęło kolejne wspomnienie, mgliste, z próby ataku na ludzką kobietę, rzeczywistego ataku, i to ostudziło jego żądzę. W dniu, w którym został uwolniony z niewoli, był silnie odurzony lekami Mercile, które w niego wmuszono, był rozwścieczony tym co mu zrobili i rzucił się na niewinną kobietę, ponieważ nienawidził wszystkich Laurann Dohner 66

ludzi. Brawn walczył z nim w obronie Bekki, swojej partnerki. Wrath był zbyt zdezorientowany w swoim zaburzonym stanie by zrozumieć ich więź. Po prostu zobaczył jej ludzkie ciało i w przypływie zemsty chciał ją zabić. Dręczyło go to, zawsze będzie, i jego ciało rozluźniło się. Fiut pozostał twardy, ale zdołał powściągnąć swoje pragnienia. - Wrath? - Głos Laury zadrżał ze strachu. - Co robisz? Nie chciał jej przestraszyć, odmawiał skrzywdzenia jej w jakikolwiek sposób i to także pomogło go uspokoić. Miała potrzebę i chciał ją zaspokoić. Mógł to zrobić bez utraty kontroli. To byłby test, i dla niej chciał zmierzyć się ze swoim strachem. Podjął decyzję. Jest Gatunkiem. Jest silny. Samcem panującym nad własnym ciałem, wolnym, i nikt nigdy więcej nie może wyrządzić mu krzywdy. Lauren była tak słodka, pachniała tak dobrze i był ciekawy.

Rozdział szósty

Wrath podniósł twarz i Lauren była wstrząśnięta widokiem bólu w jego ciemnych oczach. - Pachniesz tak dobrze. Głos miał bardzo głęboki, chrapliwy i powinien ją przestraszyć. Przyznała, że doświadczała niewielkiego strachu, ale Wrath nie robił jej krzywdy. Jego zachowanie było bardziej szokujące niż przerażające. Jej ciało rozgrzało się więcej, gdy patrzyli sobie głęboko w oczy. Był tak blisko, że zaledwie mogła unieść rękę i dotknąć go, a czas zdawał się stanąć w miejscu. Jego oddech przyspieszył i sprawiał wrażenie, że szuka czegoś w jej spojrzeniu. Ona tylko nie była pewna czego. Warknął, i jego ręce puściły brzeg łóżka, żeby lekko osiąść na górnej części jej ud. Palce lekko potarły i prześlizgnęły się w górę do pasa dresowych spodni gdzie zawahały się. Nagle pchnął. Wylądowała płasko na materacu. Palce zaczepiły pas i pociągnęły. Wpatrywała się w niego, jego wzrok trzymał jej, ale nie protestowała. - Nie skrzywdzę cię Lauren. Pachniesz tak dobrze. - Wrath? Nie wiedziała co zrobić, ale nie chciała powiedzieć mu nie. Słaby głos przypominał jej, że Laurann Dohner 67

nie powinna nawet rozważać seksu z nieznajomym, coś, czego nigdy nie robiła, ale Wrath był inny. Ta cała zasada o nawet nie całowaniu się z facetem aż do trzeciej randki nagle wydała się całkiem przestarzała i głupia kiedy ktoś tak seksowny jak Wrath był tak blisko, a ona pragnęła go tak bardzo. - Złącz dla mnie uda. Na okamgnienie zawahała się, ale zrobiła to. Jej ciało było pobudzone, obolałe, a pożądanie, od którego pociemniało jego intensywne spojrzenie było wystarczającym powodem by zrobić czego się domagał. Złączyła nogi i uniosła biodra kiedy pociągnął materiał. Zsunął go na uda i zdjął do końca. Lauren wiedziała, że powinna zawrócić z tej drogi i kazać mu przestać. Był Nowym Gatunkiem, obcym mężczyzną i nie wiedziała o nim zbyt wiele, ale pragnienie wyparło zdrowy rozsądek. Nie mogła sobie przypomnieć, by kiedykolwiek bardziej ciągnęło ją mężczyzny. Miała serdecznie dość żałowania - miała tego sporo, ale akurat to, nie będzie dodane do jej listy. Upuścił dresy na podłogę, zdjął również jej skarpetki, przykucnął nad nią i chwycił jej kolana. - Otwórz się dla mnie. Nie zrobię ci krzywdy. - Ja ... - Była skrępowana swoim nagim ciałem, a zwłaszcza pokazaniem mu swojej płci – rozłożonej i odsłoniętej dla niego do oglądania. Tak naprawdę to nigdy żaden facet nie patrzył tam na nią. Zawsze za bardzo wstydziła się, a oni akurat nie naciskali w tej kwestii. Jakkolwiek ciekawość, żeby dowiedzieć się, co by zrobił była silna. - Boisz się mnie? - Powąchał. - Nie czuję zapachu strachu. Policzki jej się ogrzały. - Ja, hm, światła są włączone i są dość jasne. Zmarszczył brwi. - Nie rozumiem. - Chcesz uprawiać seks prawda? Możemy najpierw zgasić światło? Nie chcę żebyś mnie oglądał. - Pociągnęła koszulę na kolanach zakryć nagą dolną połowę. - Dlaczego? - Dezorientacja była łatwą emocją do odczytania z jego twarzy. - Nikt nigdy tak naprawdę nie patrzył na mnie tam na dole i jeśli rozłożę nogi ... jesteś na kolanach. Będziesz miał naprawdę dobry widok. - Twoja twarz jest trochę czerwona. - Jestem zakłopotana. Moje doświadczenia seksualne nie są, no cóż, nie spałam z wieloma facetami, a ci z którymi to zrobiłam, nie chcieli oglądać mnie przy jasnych światłach. Nie mogę powiedzieć, że nie martwiłam się tym. Mam lekką nadwagę i jestem świadoma jak wyglądam nago. Laurann Dohner 68

- Otwórz się dla mnie. Chcę cię zobaczyć i myślę, że jesteś bardzo atrakcyjna. - Jesteś ciekawy? - Mogła to zrozumieć. - Czy kiedykolwiek widziałeś, cholera, jesteś ... nie potrafiła tego powiedzieć. Wrath był zbyt atrakcyjny żeby być prawiczkiem. Przysiadł na piętach i zmarszczył brwi. – Jestem co? - Widziałeś wcześniej dziewczynę nago? Nigdy wcześniej o tym nie myślałam, ale byłeś zamknięty przez wiele lat. Całe twoje życie z tego co czytałam. Myślę, że to było jak więzienie. - Dzieliłem seks, ale to było dawno. - Jego rysy złagodniały. – Jesteś wstydliwa? - Tak. – Z ulgą wypuściła oddech, wdzięczna, że nie był prawiczkiem. Myśl, że musiałaby uczyć go o seksie zestresowała ją. Mów o wywieraniu presji. - Nie czuję się komfortowo naga przy jasnym świetle. - Przy mnie nauczysz się nie być wstydliwa. Nie ma ku temu żadnego powodu. – Jego kciuki przetarły wewnętrzną stronę kolan. - Otwórz się dla mnie. - Chcesz przyjrzeć mi się, hm, tam? - Chcę cię posmakować. - Oblizał wargi i spuścił wzrok na jej łono. Otworzyła usta, ale żadne słowa nie wyszły. Myśl ekscytowała ją mimo, że wytrącała z równowagi. – Ja nigdy nie, to znaczy, nikt nigdy ... - Wstyd uderzył i zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie nie powinna przyznawać tego na głos. - Nie musisz tego robić. - Nie obawiaj się mojej dominacji. Nie zrobię ci krzywdy Lauren. - Nagle wsunął palce pod jej kolana, pociągnął na brzeg łóżka i zmusił nogi do rozchylenia. Zaskoczyło ją to, a jego siła uniemożliwiła jej zaciśnięcie kolan razem. Wrath gwałtownie pochylił się. Gorące powietrze owiało jej odsłoniętą cipkę i gorący język prześledzić łechtaczkę. Szok sprawił, że sapnęła gwałtownie i wbiła palce w łóżko. Nie walczyła, ale jej ciało napięło się. Wrath warknął głośnym, zwierzęcym dźwiękiem i polizał ją znowu. Naparł na cipkę mocniej, poruszył językiem, a ona jęknęła, kiedy uczucie przyjemności dotarło do jej mózgu. Czuła to naprawdę dobrze. Jej plecy wygięły się w łuk nad materacem. Był bezlitosny ze swoim językiem, lizaniem i ssaniem pączka nerwów. Warknął, wysyłając wibracje do jej łechtaczki, a ona dyszała. Nie był delikatny, gdy pchnął jej nogi szerzej i mocniej wtulił usta w jej płeć. Odczuwała to tak intensywnie, że prawie bolało. Na wpół zażenowana, gdy jej biodra podskoczyły na jego ustach, ale nie mogła przestać ogarnięta gorączką namiętności. Jego usta stały się bardziej agresywne i jęk wyrwał się z jej gardła. Wrath robił jej cudowne rzeczy swoimi Laurann Dohner 69

wargami i językiem. Doznania zdominowały wszystko inne w niej, aż nie pozostało nic oprócz czystej rozkoszy. Doszła mocno, jej ciało szarpnęło się od siły orgazmu i Wrath oderwał usta od łechtaczki. Ścianki pochwy zaciskały się i drżały w wyniku szczytowania, i jego język nagle wcisnął się w jej cipkę. Krzyknęła jego imię, w połowie z szoku, w połowie od tego jak dobrze było to czuć. Pieprzył ją swoim językiem, wbił się głębiej i warknął. Nie obchodziło ją, jak przerażająco zabrzmiał. Strach był ostatnią rzeczą jaką czuła, gdy cofnął się i wbił w nią znowu. Przestała dbać o cokolwiek oprócz sposobu w jaki sprawiał, że drżała z zachwytu. Powoli wycofał język, a ona otworzyła oczy i gapiła się w sufit próbując złapać oddech. Zadyszała głośno, gdy wepchnął palec w jej cipkę. Wsunął głęboko gruby palec, wycofał i do pierwszego dołączył drugi, rozciągając ją powoli. Wbiła paznokcie w łóżko i wygięła biodra do jego dłoni. Zatrzymał się. - Jesteś taka ciasna. Czy sprawiam ci ból? Potrząsnęła głową nie zdolna mu odpowiedzieć. Wcisnął się więcej, biorąc ją dwoma palcami, a jej mięśnie zacisnęły się wokół nich. Warknął, nagle szarpnął rękę i wypuścił jej udo żeby nie dotykać jej już wcale. Lauren podniosła głowę, spojrzeć na niego w dół, wciąż klęczącego nad nią. Ich spojrzenia spotkały się i zamknęły, patrzył na nią z taką tęsknotą w oczach, że wyciągnęła do niego ręce. Jej ramiona otworzyły się, wzywając go by się zbliżył. Podniósł się wyżej, ale nie pozwolił jej szukającym palcom otrzeć się o jego skórę. - Chcę zakopać się w tobie, - wychrypiał. - Ale nie mogę. Zmarszczyła brwi. - Jestem zabezpieczona przed ciążą. Co trzy miesiące biorę zastrzyk zapobiegający zajściu w ciążę. Jeśli nie masz prezerwatywy, nie stanowi to problemu. Nie mam żadnych chorób przenoszonych drogą płciową. A ty? - Nie przenosimy żadnych chorób. Nie dlatego nie mogę w ciebie wejść. Chcę tego tak bardzo, że to aż boli. Jestem tak twardy, że to jest bolesne. Chcę ciebie smakować i dotykać całej, ale muszę zająć się moim bólem. Po prostu nie chcę cię przestraszyć. - Nie rozumiem tej części o tobie zajmującym się swoim bólem. Spuścił głowę i potarł brodą jej brzuch. Dłonie przesunął w górę jej ciała spychając pożyczoną koszulę wyżej, aż zwinęła się nad piersiami. Jego wzrok przywarł do jej piersi i znowu warknął. Przesunął się nad nią i poczuła jak jego ciężki, twardy penis musnął jej udo. Opuścił głowę, otworzył usta i polizał spód jej piersi. Język pobiegł w górę i dotarł do sutka. Usta Wrath’a Laurann Dohner 70

zamknęły się na stwardniałej jak kamyczek grudce. Lauren sapnęła, kiedy wciągnął jej napięty sutek w naprawdę gorące usta. Poczuła jego ostre kły, ale nie raniły. Podniosła uda, zacisnęła je wokół jego bioder i łydkami próbowała nakłonić go by ją pieprzył. Wygięła biodra, aż główka fiuta naparła na szczelinę cipki. Jęknęła i mocniej zacisnęła nogi wokół jego bioder, przyciągając go bliżej póki nie zaczął w nią wchodzić. Jego fiut był gruby i jej ciało zaprotestowało nie przyjmując go łatwo, ale pokręciła pupą, szerzej rozłożyła uda i wbiła pięty w jego ciało. - Weź mnie, - jęknęła. Ciało Wrath’a zesztywniało nad nią, wydobył się z niego niski dźwięk, niemal skowyt i oderwał usta od jej piersi. Ręce rozpłaszczył na łóżku obok jej ramion, szarpnął się w górę i oderwał od niej biodra. Nie miała wyboru jak tylko go puścić, ponieważ był wystarczająco silny żeby zmusić ją do tego. Rzucił się ciałem do tyłu i wylądował na tyłku, na podłodze poza łóżkiem. Lauren poderwała się do pozycji siedzącej spojrzeć na niego zastanawiając się jednocześnie, co się stało i zastygła na widok rozwścieczonego wyrazu jego twarzy. Pozbierał się na nogi i rzucił w kierunku łazienki. Nie zamknął drzwi i po prostu szarpnął drzwi prysznica. Pochylił się, popłynęła woda i wszedł do kabiny. Trzasnęły drzwi. Lauren była wstrząśnięta. Obserwowała go przez szkło, ale nie patrzył na nią. Złapał mydło do mycia ciała, nalał hojnie na dłoń i opuścił rękę zaciskając na twardym penisie. Poruszał gwałtownie ręką pompując twarde ciało. Poderwała wzrok do jego twarzy. Oczy miał mocno zaciśnięte i spuszczoną głowę. Utrzymywał oczy zamknięte. Usłyszała dziki warkot, który wydarł się z jego gardła i jego ręka ruszyła szybciej, niemal brutalnie. Ciało napięło się, mięśnie spięły i wtedy głośno warknął. Opuściła wzrok do jego bioder i patrzyła jak dochodził. Nasienie uderzyło w płytki przed nim, gdy jego ciało drżało od każdego pompującego ruchu zaciśniętej pięści, która sprawiała, że wciąż dochodził. Co do diabła? Lauren czuła się dotknięta, jak również oburzona. Zaoferowała mu swoje ciało, ale on wolał masturbację. Czy uważał się za zbyt dobrego żeby w nią wejść? Czy nie była wystarczająco atrakcyjna? Walczyła ze złami. Wiedziała, że facet jest gorący, ale myślała, że pragnie jej skoro niemal pożarł ją ustami. Przetoczyła się i zwinęła, szarpnęła w dół koszulę, żeby zakryć ciało, które musiał uznać za odpychające skoro je odrzucił. Usłyszała jak wyłączył prysznic, ale pozostała plecami do łazienki i walczyła ze łzami. Facet wolał sam się dotykać, niż kochać się z nią. To pustoszyło jej uczucia i dumę. Minutę później wszedł do sypialni. - Przepraszam. Lauren wytarła łzy i obróciła głowę. Znowu miał ręcznik owinięty wokół bioder. A kiedy spotkały się ich oczy patrzył na nią z ponurym wyrazem twarzy. - Dlaczego płaczesz?

Laurann Dohner 71

Nienawidziła dźwięku bólu w swoim głosie. – Wolałeś zrobić to ręką niż wejść we mnie? Zamrugał. - Nigdy w ciebie nie wejdę. Skrzywdziłbym cię, a nigdy nie zaryzykuję sprawienia ci bólu. Ogarnęło ją silne zmieszanie. - Jak byś mnie skrzywdził? Zbliżył się ostrożnie i przykucnął obok łóżka. Wyraz jego oczu złagodniał. - Jestem większy niż twoi mężczyźni i bardziej szorstki. Sprawiłbym ci ból Lauren. Byłbym zbyt gwałtowny i wziął cię zbyt ostro. Nigdy w ciebie nie wejdę, ani nie sprawię byś cierpiała z powodu mojego ciała w tobie. Lauren nawet nie wiedziała co na to odpowiedzieć. Zaniemówiła. W końcu odzyskała głos. – W takim razie bądź delikatny. Przełknął ciężko i podskoczyło jego jabłko Adama. - Nie mam tego rodzaju kontroli i nie ufam sobie aż tyle. - Nie rozumiem. - Wiem, ale robię to, żeby cię chronić. Nigdy cię nie skrzywdzę Lauren. Nigdy. – Przymknął oczy. – Chciałbym trzymać cię i spać z tobą w moich ramionach. Mogę? Zmagała się żeby zrozumieć jego logikę, ale najważniejszą sprawą było to, że chciał z nią spać. Kiwnęła głową. Facet nie chciał jej przelecieć, ale godził się na seks oralny. W tym też był naprawdę dobry. Bał się, że sprawi jej ból i mogła zrozumieć dlaczego może to budzić jego niepokój. Jego fiut był wielki. Być może wcześniej zranił kobietę z powodu tego, że był tak dobrze wyposażony przez naturę. Zawsze słyszała, że większy czuło się lepiej, ale domyślała się, że również może sprawić ból. Uśmiechnął się. - Dziękuję. Będę cieszył się trzymaniem cię w ramionach. Pozwól, że włożę bokserki. Wstał, okręcił się i otworzył szufladę wziąć świeżą parę bokserek. Tym razem po prostu upuścił ręcznik trzymając się do niej plecami i znowu dostała widok na jego świetny tyłek. Przyglądała mu się jak pochylił się i wciągał bokserki. Jego ciemne spojrzenie zwarło się z jej kiedy odwrócił się i wolno podchodził bliżej łóżka. To było w najwyższym stopniu seksowne zobaczyć go jak porusza się w ten sposób, coś niemal naturalnie zwierzęcego i przypomniała sobie, że nie był całkowicie ludzki. Kiedy Wrath zatrzymał się przy krawędzi łóżka wyciągnął do niej rękę i położyła swoją dłoń na jego. Delikatnie pociągnął ją na nogi. Uśmiechnął się i puścił żeby odciągnąć koce i przygotować dla nich łóżko. Lauren nie wspomniała, że będzie ciężko zainstalować się we dwójkę na tym łóżku, chyba że naprawdę splotą się razem na niewielkiej przestrzeni. Wrath odwrócił się. Laurann Dohner 72

- Zdejmij koszulę. Chcę cię zobaczyć i znowu dotknąć. Zawahała się, ale Wrath nie. Sięgnął do koszuli i powoli przeciągnął nad jej głową. Lauren natychmiast poczuła skrępowanie, gdy stanęła przed nim naga. Jego gorące spojrzenie opadło i powoli zjechało w dół jej ciała. Miękkie warknięcie zadudniło z jego rozchylonych warg. Jego oczy spotkały jej. - Połóż się dla mnie i rozchyl uda. Chcę znowu cię posmakować. Jej serce zgubiło rytm, oszołomiona, że znowu chciał tam do niej zejść. Seks oralny oznaczał dla niego degustację? Zanotowała w pamięci spostrzeżenie i położyła się na łóżku płasko na plecach. Zmieszanie zaatakowało, gdy całkowicie wystawiła się na jego widok, ale nie wydawał się zauważyć jej nadwagi sądząc po tym jak szybko usiadł na brzegu materaca. Jedną rękę zagiął wokół wnętrza uda, pchnął je osobno, i gdy opuścił się bliżej przekręcił swoje ciało przodem do niej. Kolejne seksowne warknięcie wypełniło pokój i szybko nauczyła się, że to oznacza, że jest podniecony. Lauren zamknęła oczy. To pomogło jej czuć się mniej skrępowaną swojego ciała, gdy jego ręce rozchylały ją otwartą. Polizał ją, i niebiańsko czuła jego język drażniący łechtaczkę. Jęknęła, kiedy warknął tworząc delikatne wibracje na kłębuszku nerwów. Obróciła głowę, gdy namiętność zapłonęła szybko biorąc górę nad wahaniem, ponaglić go, by robił z jej ciałem cokolwiek chciał, i zagapiła się na jego podbrzusze. Siedział na brzegu łóżka, przodem do niej, a górną część ciała przekręcił na tyle, by dotrzeć do jej cipki. Jego bokserki unosiły się z przodu od potężnej erekcji, której nie mógł ukryć. Łatwo było skręcić górną część ciała na materacu i sięgnąć ręką do cienkiego, czarnego materiału. Pogłaskała go i jego fiut okazał się naprawdę twardy. Reakcja Wrath’a była natychmiastowa. Oderwał usta od jej cipki i warknął ostro kiedy podniósł głowę żeby spotkać jej zaskoczone spojrzenie. - Nie rób tego. - Też chcę cię dotknąć. - To nie jest dobry pomysł. - Proszę. Warknął znowu, wypuścił jej uda i usiadł. - Mój fiut jest większy niż u waszych mężczyzn i pod koniec nabrzmiewam. Dzieje się to tuż przed tym jak doświadczam silnej przyjemności. Pozostaję nabrzmiały przez kilka minut później. Nie chcę cię tym przestraszyć. Wiadomość była nieco szokująca. – W jaki sposób nabrzmiewasz?

Laurann Dohner 73

- Puchnę zanim dojdę. Jestem inny... zmieniony Lauren. To jeden ze sposobów. To kolejny powód dlaczego nigdy w ciebie nie wejdę. Staję się grubszy wokół podstawy penisa, i to sprawiłoby ci ból i dyskomfort. Gdybym był w tobie kiedy to się dzieje, nie mógłbym opuścić twojego ciała dopóki obrzęk nie minie. Nasze kobiety uważają to za przyjemne, ale jak mi mówiono nie wszystkie twoje kobiety tak myślą. - Spałeś wcześniej z kimś takim jak ja? Spojrzał ponuro. - Nie. Bardzo długi czas nie dzieliłem seksu z kobietą. To też jest powód dlaczego nigdy w ciebie nie wejdę. Zajrzała mu w oczy. Miały wyraz, który nazwałaby niemal udręczonym. - Myślałam, że może po prostu nie chcesz być we mnie. Warknął. – Chcę tego tak bardzo, że to boli. Lauren oblizała wargi. - Zdejmij bokserki. Chcę cię dotknąć. Nie przestraszysz mnie jeśli nabrzmiejesz. Dłuższą chwilę badał jej oczy zanim kiwnął głową. - Nie zrobię ci krzywdy Lauren. Przyglądała się jak wstał i wahał się chwilę, jakby oczekiwał, że będzie się go bała. Gdy upewnił się, że ma się dobrze, tylko zsunął bokserki w dół. Jego kutas był duży, gruby i imponujący. Wrath znosił cierpliwie jej badający wzrok. - Usiądź. - Przesunęła biodra trochę bliżej ściany robiąc mu więcej miejsca. - Nie boję się Wrath. Wahał się, zanim powoli opuścił tyłek na brzeg łóżka. Zatrzymał się znowu, nim obrócił się wystarczająco, by mogła do niego sięgnąć. Podniosła rękę i delikatnie chwyciła jego twardy jak stal trzonek. Gorąca, jędrna skóra była miła w dotyku i powoli podniosła wzrok do jego twarzy, obserwować go, gdy głaskała fiuta w górę i w dół. Odchylił do tyłu głowę, rozchylił wargi i miękko powarkiwał. Palce zacisnęły się do białości na metalu krawędzi łóżka, niemal tak, jakby lękał się jej dotyku. To sprawiło, że poczuła się bardziej bezwstydna, poruszyła się żeby usiąść, wypuściła go i ich spojrzenia spotkały się kiedy zeszła z łóżka. - Dziękuję, że mnie dotknęłaś. - Jego głos był bardzo chrapliwy, namiętność płonęła w jego oczach i popatrzył na nią z ciekawością. - Co robisz? Uklękła przed nim, zobaczyła jak szok rozszerza jego oczy i uśmiechnęła się. - Rozchyl nogi. Chcę dotykać cię więcej.

Laurann Dohner 74

Zawahał się, ale rozsunął nogi pozwalając jej przysunąć się do siebie bliżej. Zauważyła, że jego ręce pozostały zaciśnięte na krawędzi łóżka, jakby ściskał linę ratunkową. Nagle z ich zamienionymi pozycjami wydawał się niepewny i niespokojny. Lauren sięgnęła po niego, decydując, że wyglądał zarazem słodko i gorąco. Zamknęła dłoń na twardym fiucie. Palcami nie zdołała dotknąć kciuka, nie była w stanie całkowicie otoczyć go jedną ręką. Wrath cicho warknął. Drugą dłoń zacisnęła na nim wyżej, rozumiejąc, że zdecydowanie potrzebował uścisku obu jej dłoni i uśmiechnęła się. Badała rękoma jego twardą długość. Skóra była jedwabiście miękka, ale pod tą skórą był tak twardy, że nie wszystko przeszło w erekcję. Warknął znowu, głębiej. Spojrzenie Lauren pomknęło do jego twarzy, żeby odkryć, że zamknął oczy i wystawił ostre kły, gdy ciężko oddychał. - Widzę dlaczego możesz obawiać się, że mnie skrzywdzisz, - powiedziała cicho. - Jesteś większy i grubszy niż ktokolwiek kogo widziałam. Chociaż nie widziałam wielu nagich facetów, ty z pewnością jesteś imponujący. - Twoje ręce są takie miękkie. Nie ma na nich zgrubień, - jęknął. - Tak dobrze je czuć. Zgrubień? Nie zrozumiała i przerwała pieszczotę. Otworzył oczy. Coś w jej wyrazie musiało mu powiedzieć, że zastanawia się nad tym, co miał na myśli. Wyciągnął rękę i położył otwartą dłonią do góry na swoim udzie. - Nasze kobiety mają ręce takie jak moje. Wypuściła fiuta, żeby dotknąć jego ręki. Dłoń miała zgrubiałą skórę, podobną do lekkich odcisków. Palcami prześledziła drogę w górę palca wskazującego. Potarła wnętrze opuszki i poczuła tam bardziej chropowatą skórę. Zrozumiała. Jej dłonie całe były miękkie. - Nie przypuszczam żebyś miał balsam, hm? - W górnej szufladzie nocnej szafki. – Wyszczerzył się do niej w uśmiechu. - Mamy duży popęd seksualny. Zawsze znajdziesz balsam w naszych torbach. Potrzebujemy tego żeby często znajdować seksualne uwolnienie. Odwzajemniła uśmiech rozbawiona, że był tak szczery w sprawie masturbacji. Nigdy nie spotkała kogoś takiego jak on. Większość mężczyzn prędzej by umarła, niż przyznała się do czegoś takiego. On szczerze o tym mówił i uśmiechał się. Otworzyła szufladę i znalazła dużą butelkę balsamu typu oliwki dla dzieci. Uśmiechnęła się i zdjęła zakrętkę. - Byłeś bardzo ambitny kupując to. - Nie rozumiem. - Uznałeś, że będziesz potrzebował tak dużo balsamu. To ambitne. Rozumiesz? Laurann Dohner 75

- Zużywam to w mniej niż tydzień. Naprawdę mamy duże potrzeby seksualne. Jestem psowaty. Zawsze jestem podniecony. Uniosła brew. - Ile razy używasz balsamu w ciągu dnia? Wciąż się uśmiechał. - Co najmniej tuzin razy. Prawie upuściła butelkę. - Ile masz lat? Wzruszył ramionami. - Nie wiem na pewno. Lekarze szacują najlepiej jak potrafią po naszych kościach i zębach. Straciliśmy poczucie czasu w ośrodkach badawczych. Według lekarzy jestem w połowie trzydziestu lat. Twoi ludzcy mężczyźni nie robią tego? - Tak, ale nie tak dużo. Im młodsi mężczyźni, tym częściej to robią. Zwalniają, kiedy stają się starsi. Przynajmniej z tego co wiem, ale nie jestem ekspertem. Wrath kiwnął głową. - Myślałem, że ludzcy mężczyźni są w tym tacy sami. - Kobiety są przeciwieństwem, a przynajmniej ja. Zmrużył oczy. - Co masz na myśli? - Moje potrzeby nie były tak duże kiedy byłam młodsza. Teraz zbliżam się do trzydziestki i obecnie moje potrzeby seksualne są naprawdę rozbudzone. - Więc sypiałaś z Billem. – Zmrużył oczy i zacisnął usta. - Nie. – Spojrzała na niego z marsową miną. – Zajmuję się sobą sama. Zaskoczenie rozszerzyło jego spojrzenie. – Sama się dotykasz? - Często. Dlatego nie muszę martwić się o sypianie z mężczyznami. - Nie wiedziałem, że normalne kobiety to robią. Nasze nie. Jeśli potrzebują seksu, po prostu znajdują sobie samca, który o nie zadba. - Normalne kobiety? Zawahał się. - To nie jest dobre słowo. Nie jesteś jedną z tych kobiet, które pracują przy tworzeniu filmów do stymulacji seksualnej. Myślałem, że tylko one dotykają się same żeby nakłonić mężczyzn do zainteresowania seksem, bo płaci im się by to robiły.

Laurann Dohner 76

Lauren postawiła balsam na podłodze i próbowała ukryć zaskoczenie jego odpowiedzią. Nie była pewna, jak na to odpowiedzieć i postanowiła to przemilczeć. Nawet nastoletni chłopcy prawdopodobnie nie zużywali tyle balsamu co Wrath. Była pod wrażeniem. Możliwe, że Nowy Gatunek nie zwalniał z wiekiem. Potarła ręce i znowu sięgnęła po twardy członek. Jego uśmiech zgasł i warkot zadudnił w gardle. Zwarł swoje spojrzenie z jej. - Twój dotyk czuję o wiele lepiej niż cokolwiek co w życiu czułem. Uśmiechnęła się, mając nadzieję, że mówił szczerze. Pieściła go od korony fiuta do podstawy, ręce badały każdy cal, i obserwowała wyraz jego twarzy starając się zobaczyć, co podobało mu się najbardziej. Więcej miękko warczał. - Szybciej, - ponaglił. - Proszę. Lauren zacisnęła chwyt na trzonku masując go szybciej. Poczuła jak jego ciało napina się, a ciało w jej dłoniach staje się grubsze. Nie potrafiła oprzeć się pokusie i przyglądała się jak obwód członka powiększa się w jej dłoniach. Nie wydłużał się, ale zdecydowanie stał się grubszy przy podstawie. Wrath warknął głośniej i jego ciało szarpnęło się. Lauren zdołała umieścić rękę nad główką i ciepły strumień rozlał się na jej dłoni. Facet miał siłę nawet w tym. Czuła ciśnienie tryskającego nasienia. Fascynowało ją obserwowanie wyrazu jego twarzy, gdy pragnienie stygło a ciało rozluźniało się. Oddychał ciężko, jego sutki były twardymi kamyczkami i po raz kolejny uznała go za najseksowniejszego mężczyznę na świecie. Rosła w niej odrobina dumy za doprowadzenie go do orgazmu, i że jej dotyk zdawał się cieszyć go tak bardzo. Uśmiechnął się kiedy otworzył oczy i posłał jej spojrzenie, które sprawiło, że jej serce stopniało. Była tam czułość i takie ciepło, że zapragnęła go pocałować. Wstrzymała oddech, gdy nagle pochylił się bliżej, myśląc, że może właśnie to zrobi, ale jego twarz zatrzymała się milimetry od jej własnej, i sięgnął w dół do podłogi. Złapał koszulę, którą nosiła i podniósł. Rozczarowana spuściła wzrok ukryć swój zawód, gdy delikatnie czyścił jej ręce z wszelkich śladów balsamu i jego nasienia. - Jeśli nie przestaniesz mnie dotykać, będę chciał żebyś zrobiła to znowu. - Jego głos był ochrypły, miękki i zmysłowy. Odrzucił koszulę, mocno chwycił jej biodra i podniósł, a ona zadyszała zaskoczona jego siłą. Rękoma uchwyciła się jego bicepsów by nie opaść twarzą na jego pierś, gdy okręcił się z nią w ramionach. Plecami uderzyła w materac i Wrath puścił ją niespodziewanie przenosząc chwyt na uda. Warknął, opuścił spojrzenie do jej cipki i zsunął się z łóżka by pochylić się nad nim. Lauren zdołała tylko sapnąć kiedy odnalazł ją ustami, jego język ruszył prosto do łechtaczki i Wrath zaczął ssać. Odrzuciła do tyłu głowę, paznokcie wbiła w łóżko, po prostu po to by czegoś się trzymać, gdy przetaczała się przez nią rozkosz. Czuła to jak najlepszego rodzaju napaść, gdy bezlitośnie doprowadził ją ustami do szybkiego orgazmu. Wrath wypuścił jej uda, wsunął ręce pod jej tyłek i plecy, i podniósł ją żeby położyć na boku Laurann Dohner 77

tyłem do niego. Dołączył do niej na wąskim łóżku, przyciągnął jej rozgrzane ciało do swojego wielkiego, i podniósł jej głowę by podłożyć ramię jako poduszkę dla niej. Przygarnął ją mocno na łyżeczkę otaczając wokół talii drugim ramieniem, a jego twardy członek znalazł przystań u zbiegu jej ud. Ciepłe usta musnęły bok jej szyi. - Wygodnie ci tak? - Znowu jesteś nakręcony. Zaśmiał się. - Zawsze będę twardy kiedy będziesz tak blisko mnie. Śpij Lauren. Jesteś zmęczona i ja też muszę odpocząć. Ciało Wrath’a było gorętsze niż jej, albo być może ona po prostu ciągle rozgrzewała się od tego, co jej zrobił. Tak czy inaczej, szybko odpłynęła w sen. To był długi, stresujący dzień, ale czuła się bezpiecznie w jego ramionach. Kiedy tylko zasnęła, Wrath głęboko wciągnął jej zapach, jego uścisk zacieśnił się i szepnął: - Tak idealnie pasujesz do moich ramion i chcę cię zatrzymać. Gdyby moje życie było inne, być może nasz czas nie musiałby być tak krótki.

*****

Wrath wiedział kiedy Lauren zapadła w sen, jej oddech zwolnił, a ciało przy nim rozluźniło się. Mieć ją w swoim łóżku wydawało się tak właściwe i pasowała tam idealnie. Pragnienie, żeby zatrzymać ją, stało się tak silne, że musiał oprzeć się potrzebie, by owinąć swoje ciało wokół niej w opiekuńczy sposób. Serce go zakłuło i przyspieszył jego oddech na myśl o jej utracie. Stanie się tak, kiedy zespół zlokalizuje Billa. Zostanie uwolniona i nie będzie miał powodu trzymać ją przy sobie dłużej. Miała wrócić do swojego świata gdzie nigdy więcej jej nie zobaczy. Warknięcie zagroziło wyrwaniem się na zewnątrz, ale stłumił je. Była drobna i łatwo mógł ją zmusić do pozostania z nim. Nie było sposobu, żeby mogła od niego uciec, gdyby postanowił temu zapobiec. Część niego pragnęła właśnie to zrobić, ale logiczna strona protestowała przeciw tym szalonym pragnieniom. Zasługiwała na wolność, nie była czymś, co zwyczajnie mógł zatrzymać, a gdyby zamknął ją w klatce zaczęłaby go nienawidzić. Nie chciał tego. Drżenie przebiegło przez jego długie ciało na wspomnienie dotyku jej rąk, i znowu wciągnął głęboko jej zapach. Każdy powolny wdech przez nos gromadził więcej jej zapachu, który wydawał się sięgać dna jego duszy. Zaborcze uczucia, których doznawał były złe. Niewłaściwe. Był uszkodzony w środku, a to był tylko kolejny dowód tego faktu. Żaden zdrowy na umyśle samiec nie rozważałby rzeczy, które on brał pod uwagę. Kiedy złapią Billa zwróci jej wolność. Nie było innej opcji. Sprawy między nimi nie dotarły do punktu bez powrotu. Uniknął spowodowania jej krzywdy, coś z czego był dumny, a zrozumienie nieco złagodziło napięte mięśnie. Lauren nie była dla niego do zatrzymania. Po prostu musiał sobie o tym często przypominać. Laurann Dohner 78

Rozdział siódmy

Lauren obudziła się na brzuchu, na dźwięk płynącej wody i trzaśnięcia drzwi kabiny prysznica. Otworzyła oczy i obróciła głowę spojrzeć na puste miejsce obok niej. Wrath stał w kabinie prysznica. Mogła go zobaczyć ponieważ zostawił otwarte drzwi do łazienki i patrzyła jak odchyla głowę pod strumieniem wody. Uśmiech zaigrał na jej wargach kiedy mył włosy. Chęć przyłączenia się do niego sprawiła, że usiadła, odepchnęła koc, który ją przykrywał i wstała. Widok jego namydlonych rąk szorujących klatkę piersiową przyciągnął ją bliżej. Fascynowało ją obserwowanie jak twardnieją jego sutki. Jego dłonie ześlizgnęły się niżej do płaskiego, twardego brzucha i przeszyło ją pragnienie, gdy pomazał mydłem czubek fiuta. Znowu był twardy, widok, który lubiła i weszła do łazienki. Wrath odwrócił głowę, otworzył oczy i uśmiechnął się do niej przez przezroczyste szkło. Odwzajemniła uśmiech, szybko skorzystała z toalety i kiedy spłukiwał mydło z krótkich włosów na czubku głowy zdecydowała się do niego dołączyć. Wyglądał na zaskoczonego, gdy otworzyła drzwi żeby dołączyć do niego w ciasnej kabinie. Cofnął się robiąc jej miejsce, ale jego oczy zdawały się zachmurzyć. - Nie powinnaś wchodzić tu ze mną. Upokorzenie uderzyło mocno. - Och. Wybacz. - Okręciła się, pchnęła drzwi i próbowała uciec. Jej uczucia zostały zranione. Założyła, że powita ją z radością. Oczywiste było, że myliła się. Namydlona ręka wystrzeliła i chwyciła jej ramię zanim zdążyła umknąć. Lauren odwróciła głowę i spojrzała w górę na jego zachmurzoną twarz. - Masz bardzo wyrazistą twarz i zobaczyłem ból jakbym cię odrzucił. Tak nie jest. Rankiem moja kontrola nie jest zbyt dobra, dopóki nie wezmę prysznica i nie zjem. Nigdy nie myśl, że nie pragnę cię Lauren. Po prostu nie sądzę, by było to dla ciebie bezpieczne być tu ze mną teraz. - Dlaczego nie? Zawahał się. - Mogę cię podnieść, przyprzeć do ściany i wziąć. - Jego głos stał się głęboki, gdy to mówił. - Po przebudzeniu potrzebuję więcej czasu, zanim znajdziesz się naga blisko mnie. Wystarczająco trudno było opuścić łóżko z twoim ciałem przy moim. Lauren odwróciła się do niego przodem. - Oprócz seksu możemy robić inne rzeczy. Opuściła wzrok na jego ciało. - Pozwól mi cię dotykać. Wahał się, ale warknął. Dźwięk wywołał u niej uśmiech, a jego fiut stał się dłuższy i twardszy, gdy patrzyła jak odpowiadał fizycznie. Powolutku przysunęła się bliżej by sięgnąć po Laurann Dohner 79

mydło do ciała, otworzyła butelkę i nalała na dłoń pełną garść. Zacisnęła jedną rękę na penisie, gdy drugą odstawiała butelkę z powrotem. Chwyciła go w obie ręce i przysunęła się jeszcze bliżej. Otworzyła i zamknęła usta na jednym sutku. Zawarczał głośno. Prawdopodobnie wcześniej wystraszyłoby ją to piekielnie, ale teraz nie bała się Wrath’a, wiedziała, że im głośniej zachowywał się, tym bardziej zdawał się być podniecony. Docisnął się plecami do płytek, wygiął biodra w łuk i rozstawił szerzej nogi dając jej pełen dostęp. Puściła trzonek jedną ręką by pobiec między jego uda i delikatnie masowała jądra. Pierś zawibrowała pod jej ustami kiedy wciągnęła sutek, docisnęła piersi do jego brzucha i delikatnie przeciągnęła po nim paznokciami obu rąk. Gwałtownie wciągnął powietrze, warknął głośno i chwycił rękoma jej biodra. Nie odepchnął jej na bok, zamiast tego trzymał kurczowo. Jego biodra kołysały się powoli, gdy miarowo głaskała fiuta jedną ręką, nieprzerwanie używając drugiej do dręczenia jego ciała, a jej usta opuściły jeden sutek by droczyć się z drugim. Spojrzała w górę zobaczyć go w ogniu namiętności. Miał zamknięte oczy, pokazał kły i pojękiwał tocząc głową po płytkach. Napiął ciało i tak pozostał. Dla niej wyglądał niemal jak seksowna rzeźba z żywego ciała i krwi. Trąciła językiem sutek a potem skubnęła go lekko zębami. Całe jego ciało szarpnęło się gwałtownie, wyrzucił nagle biodra i zaczął napierać na jej ręce tak silnie, że prawie rzuciło Lauren na ścianę. Prawdopodobnie tak by się stało, gdyby nie trzymał jej rękoma. Penis nabrzmiał w jej dłoni, użyła ich obu by ścisnąć go mocniej, i poruszała szybciej, wiedząc, że jest na krawędzi silnego dojścia. Jęknął zanim gorące strumienie nasienia uderzyły w jej brzuch. Wrath przestał się poruszać za wyjątkiem ciężkiego dyszenia. Lauren uśmiechnęła się i uwolniła go. Sięgnęła po mydło żeby go umyć. Oceniała wzrokiem rozluźnione rysy twarzy Wrath’a i lekki uśmiech igrający na jego wargach. Zaczęła mydlić rękoma jego klatkę piersiową uwielbiając dotykanie go i fakt, że już nie protestował. Otworzył oczy. - Chcę cię przy wszystkich moich prysznicach. Uśmiechnęła się. - Nie miałabym nic przeciwko żebyś był także przy moich. Nagle okręcił ją w swoim uścisku, aż plecami ściśle przylgnęła do jego brzucha i piersi. Pochylił się i jego ręce zjechały z jej bioder do przodu ud. Palce chwyciły wnętrze ud i łagodnie naparły. - Rozchyl je dla mnie i chwyć ścianę przed sobą. Pochyl się, - szepnął jej do ucha. Ogarnęło ją podniecenie, że weźmie ją od tyłu. Pomysł bycia pieprzoną przez Wrath’a, robił z nią rzeczy, dobre rzeczy, które uczyniły ją natychmiast całkowicie gorącą. W całym swoim życiu nigdy, nikogo nie pragnęła bardziej, ani nie czuła do kogoś takiego pociągu, w tak krótkim czasie. Wsunęła ręce pod wodę żeby spłukać mydło, rozpłaszczyła dłonie na ścianie kiedy pochyliła się przed nim i podparła się. Rozchyliła nogi robiąc dla niego miejsce. Pieścił rękoma wnętrze jej ud, jedną rękę wtulił w jej cipkę i jęknęła, gdy palce potarły łechtaczkę. Woda spadała jej na plecy, ale ledwie to zauważała kiedy nieprzerwanie głaskał wzmagając jej podniecenie i rozpalona czekała żeby wszedł w nią od tyłu. Palce opuściły Laurann Dohner 80

łechtaczkę, jęknęła znowu, gdy wsunął w jej wnętrze jeden palec. Warknął za nią, zastając ją gotową na jego przyjęcie i wycofał palec, zacisnęła zamknięte oczy więcej niż chętna by ją pieprzył. To nie był fiut, który wniknął w jej cipkę, ale zamiast niego weszły w nią dwa palce. Cudowne uczucie powolnego rozciągania sprawiło, że zajęczała, i w odpowiedzi naparła na jego rękę. Wrath pochylił się nad nią bardziej, docisnął swoje ciało do jej i dręczył ją pieprząc palcami. - Taka ciasna, - wychrypiał obok jej ucha. - Taka gorąca i mokra dla mnie. Czy sprawiam ci ból? Nie mogła mówić, ale potrząsnęła głową. Rozchyliła więcej nogi, aż krawędzie kabiny uniemożliwiły jej rozciągnięcie ich dalej. Wygięła plecy w łuk i kołysała się na jego palcach, ponaglając go, by ją wziął. W końcu przyszły słowa. - Pieprz mnie Wrath. Proszę. Warknął i wycofał palce. Zagryzła wargę, w oczekiwaniu, że wejdzie w nią jego fiut, ale zamiast tego obie ręce chwyciły ją pod żebrami. Był wystarczająco silny żeby oderwać ją od ściany i obrócić w ramionach. Otworzyła szeroko oczy i gapiła się na niego zaskoczona, gdy stanęli twarzą w twarz. - Owiń ramiona wokół mojej szyi. Nie wahała się. Schylił się wystarczająco by jej to ułatwić, jedno z ramion zamknęło się wokół jej talii i podniósł ją z nóg. Jej plecy wcisnęły się w ścianę, gdy przyparł ją tam ciałem. Ich spojrzenia zwarły się i wpatrywali się w siebie nawzajem. - Owiń nogi wokół mnie. Jego głos był szorstki, surowy i brzmiał bardziej zwierzęco niż ludzko. Nie dbała o to. Po prostu uniosła nogi. Trudno było owinąć je wokół niego z ich mokrymi ciałami, ale dostała pomoc, kiedy chwycił jej udo i dźwignął ją wyżej. Złapała go tuż nad kośćmi biodrowymi i złączyła kostki razem. Ręka pod jej udem igrała z jej łechtaczką i jęcząc rzuciła twarz na jego ramię. Krzyknęła, gdy w cipkę wbiły się dwa palce i pieprzyły ją szybko i głęboko, a kciuk trącał łechtaczkę. Rozkosz stała się tak intensywna, że nie mogła myśleć, a przyparł ją tak ciasno, że nie mogła nawet się ruszyć. Lauren doszła krzycząc, ale jej usta dociskały się do jego ciała tłumiąc dźwięk. Jej ciało zadrżało i nogi zaczęły się ześlizgiwać z jego pasa, gdy nie była w stanie trzymać ich na nim dłużej. Wrath nie pozwolić jej spaść. Przekręcił w niej palce i znowu krzyknęła. Szarpnęła się mocno, wciąż szczytując ponieważ palcami uderzał prosto w jej punkt G. Ciągle to robił, póki nie zaczęła go błagać żeby przestał, niezdolna przyjąć więcej. Palce wycofały się wolno i podniosła Laurann Dohner 81

głowę, aż mogła spojrzeć w jego seksowne oczy. Podniósł ją wyżej w swoich ramionach, aż ich twarze znalazły się na jednym poziomie. Warknął i nagle ukrył twarz w zgięciu jej szyi a ostre zęby zacisnęły się na jej skórze. Nie ugryzł jej, ale nie martwiła się ich czuciem. Ufała Wrath’owi. Mocniej objęła go ramionami wokół szyi, i znowu owinęła nogi wokół jego bioder, teraz, kiedy doszła do siebie po silnym orgazmie. Jego fiut był unieruchomiony między ich ciałami, ale przesunął ją w ramionach nieco wyżej i uwolnił go, a potem opuścił ją w dół aż twarda długość spoczęła w szczelinie jej cipki i znowu warknął. - Mów do mnie, - wychrypiał. - Co mam powiedzieć? To było niesamowite. - Zabroń mi w ciebie wchodzić. - Chcę tego. Jęknął. – Sprawię ci ból. Lauren ścisnęła udami biodra i użyła jego ciała jako dźwigni aby poruszać się na nim miłośnie. – Pragnę cię. Warknął i chwycił jej uda. Lauren była zaskoczona, kiedy zmusił ją do rozwinięcia nóg na jego biodrach. Trzymał ją rękoma i ścisnął jej nogi razem. Stercząca erekcja została uwięziona między jej udami. - Złap mnie mocno. Trzymasz swój ciężar? Lauren wzmocniła uścisk wokół jego szyi. - Tak. Wbił w nią wzrok i gwałtownie rzucił biodrami w górę. Jego fiut nie wszedł w nią, ale siła jego pchnięcia między jej udami rzuciłaby nią, gdyby Wrath nie trzymał jej tak silnym chwytem. Sapnęła, a on warknął. - Wziąłbym cię mocniej. Czy rozumiesz? Kiedy wejdę w ciebie będę zbyt brutalny. Jesteś zbyt mała w środku. Sprawiłbym ci ból, a nie chcę tego zrobić. - Bądź delikatny. Zrobimy to powoli. Odwrócił głowę i zamknął oczy. - Mam problemy, których nie rozumiesz. - Cofnął się i musiała spróbować odzyskać oparcie dla nóg, kiedy poruszył biodrami dość, by zmusić jej nogi do ześlizgnięcia się z jego ciała. Laurann Dohner 82

- Idź. - Puścił ją, otworzył drzwi prysznica i delikatnie wypchnął z kabiny. Oszołomiona Lauren znalazła się na zewnątrz, ociekając wodą na podłogę łazienki. Wrath zatrzasnął między nimi drzwi, trzymał je jedną ręką zamknięte, a drugą zacisnął na swoim fiucie. Odsunęła się, ledwie zdołała w swoim oszołomionym stanie chwycić ręcznik, ale nie przegapiła, gdy puścił drzwi i złapał mydło. Walił konia na jej oczach, niemal demonstrując brutalną siłę i mięśnie, i strach powolutku wspiął się jej po kręgosłupie. Gdyby wziął ją mniej więcej tak, jak traktował swoje ciało, sprawiłby jej ból. Fakt, że zostawił ją nie robiąc jej krzywdy, sprawił, że zachwiała się i tyłem wycofała z łazienki, aż w końcu odwróciła się od niego i opadła na łóżko.

*****

Shadow zerknął na Brassa, a potem na zegarek. Brass zmarszczył brwi kiedy znowu na niego spojrzał. Shadow westchnął. - Jest po ósmej. Brass skinął głową. – Jest. - Czy nie powinniśmy do nich zajrzeć? Wrath zwykle jest tutaj o szóstej żeby zjeść, kiedy przynoszą śniadanie. Ich jedzenie ostygło. Brass pokręcił głową. - Słyszałem dźwięki kiedy mijałem pokój. Zostaw ich w spokoju. - Jakie dźwięki? - Shadow wygiął brew. Brass wyszczerzył się. – Nie zmuszał jej do krycia jeśli o to się martwisz. Na pewno dzielili seks, sądząc po dźwiękach, ale to było obopólne. Słyszałem jak kobieta jęczy jego imię. - Teraz nie wiem, czy powinienem być bardziej zmartwiony, czy zadowolony. Brass zmarszczył brwi. - Powinniśmy być zadowoleni. Ona jest atrakcyjna i przyjemnie spędzają razem czas. - Chodzi o Wrath’a. Obaj mamy powody do niepokoju. Brass zawahał się. – Z człowiekiem to jest inne doświadczenie, ale nie martw się tym. Kontrolujemy nasze ciała i siłę. Będzie czuł się świetnie, i ona także.

Laurann Dohner 83

- Nigdy nie musiałeś znosić tego co my. - Głos Shadow’a pogłębił się. – Byliśmy utrwaleni we wrogim reagowaniu na ludzkie kobiety. Widok ich ciał doprowadza nas do wściekłości, kiedy wspomnimy co nam zrobiono. Seks nie jest kuszący, jest poniżeniem i bólem. Obaj jesteśmy przerażeni, że moglibyśmy stracić panowanie, gdybyśmy mieli kobietę w naszych łóżkach. Nie raz o tym rozmawialiśmy. - Przykro mi z powodu tego, co was spotkało, ale jestem pewny, że wszystko z nim w porządku. Jest rozsądnym samcem, chroni ją i wierzę, że troszczy się o nią. - Ujrzenie którejś nago na nowo może ożywić to, co nam zrobili. Nigdy nie byłeś zmuszany do wytrysku nasienia przez maszynę, która nie zatrzymuje się i to boli. Twój kutas pozostaje twardy, bo zostaliśmy zaprojektowani w ten sposób, i mijają godziny bólu przerywane krótkimi wybuchami przyjemności, kiedy twoje ciało zmuszane jest żeby doszło. Pokazywali nam obrazy ludzkich kobiet, które razem z podanymi nam narkotykami miały pomóc utrzymać nasze kutasy twarde. Brass lekko zbladł. – Zapomniałem o rozmiarze waszych nadużyć. - Wczoraj w nocy Wrath bał się zabrać ją do swojego pokoju. Jego pociąg do niej był bardzo silny. - Ona jest pociągająca. - Nawet nie masz pojęcia jak bardzo. Po tym jak wyszedłeś porozmawiać z Vengeance’em poprosiłem ją, żeby rozpuściła swoje włosy. Wrath upuścił talerz z jedzeniem. Brass chrząknął. - Długie i piękne? Shadow kiwnął głową. - Zdecydowanie włosy, które mężczyzna chciałby przeczesać palcami i poczuć na swoim ciele. Wyglądały na bardzo miękkie. Brass spojrzał na zegarek. - Jeżeli nie zjawi się tu wkrótce wyjdziemy bez niego. - Powinniśmy ich sprawdzić, żeby mieć pewność, że wszystko u nich w porządku. - Brzmieli dobrze. Być może jego potrzeba chronienia jej wzięła górę nad jego utrwalonymi odruchami. Nie krzyczała po pomoc kiedy wypowiadała jego imię. - Nadal się martwię. - Miej wiarę w samca. Ja mam. Shadow wydawał się niezdecydowany. - Zawsze był ode mnie silniejszy. Muszę wierzyć, że Laurann Dohner 84

jej nie skrzywdzi. Tak czy inaczej wyjdziemy bez niego. Jeden z nas i tak musi tu zostać aby strzec kobiety, albo będziemy musieli zaufać któremuś z ludzkich samców żeby dbał o nią tutaj podczas naszej nieobecności. Palce Brassa stuknęły w blat stołu. - Miałem nadzieję zabrać ją z nami. Chciałem użyć jej jako przynęty na Billa. Damy im więcej czasu.

*****

Lauren leżała skulona na łóżku z ręcznikiem owiniętym wokół niej kiedy prysznic dobiegł końca, i Wrath wszedł do pokoju w bliźniaczym ręczniku okręconym wokół bioder. Jego ciemne spojrzenie odszukało ją i powoli zbliżył się aż opadł przed nią na kolana. Smutek wyzierający z jego oczu rozdzierał jej serce. - Przepraszam. Przestraszyłem cię prawda? - Nie rozumiem. Czy lubisz ból? To o to chodzi? - Nie. – Opuszkami palców pogłaskał wierzch jej dłoni. - Mercile zrobiło mi kilka rzeczy, które sprawiają, że boję, że zrobię ci krzywdę. – Przestał głaskać i chwycił jej rękę. – Używali obrazów ludzkich kobiet do zadawania mi bólu. Boję się, że stracę kontrolę jeśli będę w tobie, ponieważ połączyli przyjemność z surowym, dotkliwym bólem. Jeszcze nie ufam sobie na tyle, by ryzykować, że stracę zdolność rozdzielania doświadczeń. - Ty, hm, byłeś tak brutalny z, hm, no wiesz. - Jej policzki płonęły. - W czasie kiedy zmuszali mnie do dania im mojego nasienia wyrobili we mnie wysoką tolerancję na ból. Łzy napłynęły jej do oczu, ale odpędziła je mruganiem. – Zmuszali cię do masturbacji? Pragniesz teraz bólu podczas seksu? O to chodzi? Czytałam wiele książek i wiem, że niektórzy ludzie potrzebują tego. Dobiegł od niego cichy warkot. - Nie. Nie pragnę bólu dla żadnego z nas. Ja po prostu boję się, że stracę kontrolę jeśli w ciebie wejdę, bo będę czuł się zbyt dobrze. Jestem przerażony, że wezmę cię zbyt brutalnie i nie będę w stanie zatrzymać się. Zajrzała mu głęboko w oczy. - Nie wierzę w to. - To się wydarzyło. Zrobili mi ohydne rzeczy.

Laurann Dohner 85

- Miałam na myśli to, że nie wierzę byś był ze mną brutalny i sprawił mi ból. Byłeś tylko cudowny. Przyznaję, że moje doświadczenia seksualne nie są rozległe, ale chciałabym abyś mógł zobaczyć siebie w sposób jaki ja widzę ciebie teraz. - Daj mi czas. Ogarnęło ją rozbawienie i zaśmiała się. - Nie mogę iść do domu pamiętasz? Mamy mnóstwo czasu. - Przykro mi, że utknęłaś tu ze mną. Ścisnęła jego dłoń. – Mnie nie. - Powinniśmy ubrać się i iść zjeść. Oboje jesteśmy głodni. - Dobrze. - Przepraszam. - Jest dobrze. – Rzeczywiście tak myślała. Wielu rzeczy nie rozumiała, ale był torturowaną istotą, która doświadczyła głębokiego emocjonalnego jak i fizycznego bólu, i oczywiście prawdziwy stosunek seksualny był czymś czego się obawiał. – Popracujemy nad tym. Puścił jej dłoń, wstał i wyciągnął z komody ubrania dla nich obojga. Zaczynała przyzwyczajać się, że ogląda ją nago, więc nie wahała się upuścić ręcznik i zrobić jak najlepszy użytek z dresów, które jej podał. Były za duże, ale Wrath użył noża, obciął trochę nogawki i długości rękawów, wystarczająco by uwolnić jej ręce i stopy. - Nie wyglądam w tym zbyt efektownie. Wrath przyglądał się jej ciału. – Dla mnie wyglądasz bardzo pociągająco. To wywołało jej uśmiech. - Dziękuję. Oboje skorzystali z łazienki i Wrath nalegał na rozczesanie jej włosów. Siedziała na łóżku odwrócona tyłem, podczas gdy on delikatnie usuwał wszystkie splątane sploty. To było miłe, trochę zbyt osobiste i dla Lauren nowe doświadczenie. Żaden mężczyzna nie robił tego dla niej, ale podobało jej się. - Chodźmy. - Wstał, rzucił szczotkę i podszedł do drzwi. Otworzył je i skinął na Lauren by wyszła na korytarz. Wrath złapał jej rękę w swoją i pozostał przy jej boku, aż dotarli do głównego pokoju. Lauren zawahała się, kiedy zauważyła Laurann Dohner 86

dwóch mężczyzn z ostatniej nocy siedzących przy stole. Vengeance nie był jednym z nich. - On wyjechał, - Wrath powiedział cicho jakby potrafił czytać w jej myślach. - Vengeance dzisiaj wczesnym rankiem został odesłany do Rezerwatu. Lauren poczuła ulgę. Dwóch mężczyzn przy stole z uwagą ich obserwowało, gdy podchodzili. Shadow był tym, który się odezwał. - Oboje zaspaliście i przegapiliście śniadanie. Wstawiłem wasze talerze do lodówki. Wrath kiwnął głową. - Dziękuję. - Pokazał Lauren by zajęła miejsce. - Zagrzeję je. Usiądź. Jesteś gościem. Lauren zerknęła na dwóch mężczyzn by odkryć, że Brass otwarcie wpatruje się w jej włosy. Były jeszcze mokre po prysznicu. Obserwowała wielkiego mężczyznę, aż jego wzrok śmignął do niej. - Piękne włosy. Wyobrażam sobie, że kiedy są suche zapierają dech w piersiach. - Dziękuję. - Uśmiechnęła się. - Jak się dzisiaj czujesz? - Shadow następny przyciągnął jej uwagę. - Lepiej. - Vengeance nie spowodował ci żadnej szkody? - Mam kilka siniaków, ale nic mi nie jest. Wrath powiedział, że już wyjechał. Brass kiwnął głową. - Tak. Przyleciał helikopter z kilkoma naszymi ludźmi żeby zabrać go do domu. Jeszcze raz przepraszamy za to, co próbował ci zrobić. Wymuszanie połączenia w parę jest surowo zabronione, tak jak i wymuszanie seksu. - Wrath wyjaśnił mi różnicę. Shadow zamrugał. – Taak? Kiwnęła głową. - Byłam ciekawa i zapytałam go. Nie rozumiałam o czym mówił Vengeance. Shadow spojrzał na Wrath’a zanim znowu spotkał jej wzrok. - Zastanawiałem się jak wypłynął ten temat.

Laurann Dohner 87

Brass potrząsnął głową i dwóch mężczyzn spojrzało na siebie marszcząc brwi. Shadow zwrócił się do Lauren. - Chcielibyśmy prosić cię o przysługę. - Czego potrzebujecie? Odezwał się Brass. - Chcielibyśmy żebyś zabrała jednego z nas do swojej pracy i zobaczyć, czy możesz dowiedzieć się gdzie jest Bill. Lauren była wstrząśnięta tą prośbą. - Planujecie zwyczajnie porwać go jeśli jest w pracy? - Mamy prawo aresztować go za jego zbrodnie przeciw Nowemu Gatunkowi, - Brass zapewnił ją łagodnie. – Wątpię żeby tam był, ale z pewnością zaprzyjaźnił się z kimś z pracowników, prawda? Może mogłabyś dowiedzieć się od nich gdzie on jest. Lauren spojrzała na ich czarne ubrania. - Myślę, że mogę to zrobić, ale jeden z was zdecydowanie będzie musiał się przebrać i nosić ... – Przyglądała się ich oczom. - Okulary przeciwsłoneczne. W przeciwnym razie, jeśli Bill tam będzie, od razu rozpozna jednego z was. Czarne ubranie przyciągnie uwagę, a jeżeli Bill pracował dla Mercile Industries zaalarmuje go widok Nowego Gatunku. - Jesteśmy pewni, że jest właściwym ludzkim mężczyzną. Myśleliśmy już o tym. - Brass zawahał się. - Pomyśleliśmy, że Wrath ubierze się tak jak uważasz że powinien. Mógłby udawać twojego klienta i wejść z tobą do budynku. Byłoby właściwe gdybyś zabrała klienta do pracy? - Pewnie. Dzisiaj zaczynam pracę o dziesiątej. - Spojrzała na swoje ubranie. - Czy w pierwszej kolejności moglibyśmy zatrzymać się w moim mieszkaniu? Nie mogę iść do biura w tym co mam na sobie, bo moja szefowa urwałaby mi głowę. Brass wzruszył ramionami. – Nie ma sprawy. Co byłoby odpowiednie do ubrania dla Wrath’a? Wrath postawił przed nią talerz z podgrzaną jajecznicą, bekonem i tostami. Posłała mu uśmiech i podniosła widelec. Spojrzała na Wrath’a, który zajął miejsce obok niej i zauważyła, że na talerzu ma dwa wielkie steki. To było wszystko co miał. Nie sięgnął po sztućce. - Możesz nie chcieć oglądać go przy jedzeniu, - Shadow zasugerował cicho. – My lubimy mięso ledwie podsmażone z zewnątrz i surowe w środku. Łatwiej nam jeść je palcami, niż twoimi przyborami. Lauren zerknęła na Shadow’a zanim z premedytacją uśmiechnęła się do Wrath’a. - Jedz.

Laurann Dohner 88

Wrath wzruszył ramionami i sięgnął po jedzenie. Chwycił w obie ręce jeden ze steków i ugryzł. Jego ciemne oczy spotkały jej, gdy oderwał kawałek mięsa. Lauren nie była przerażona, ale więcej niż trochę ciekawa. Krew pokapała na talerz a wnętrze steka było surowym, czerwonym mięsem. Bynajmniej nie odrzuciło jej to. Z powrotem przeniosła wzrok na Shadow’a. - Czy widziałeś kiedykolwiek jak jedzą dzieci? Pochodzę z dużej rodziny. Przynajmniej, wy faceci, nie wpychacie sobie groszku do nosa i nie strzelacie nim. Brass roześmiał się. - Nie. Tego nie robimy. Shadow zaśmiał się. – Robiłaś to jako dziecko? Potrząsnęła głową. - Nie. Ale miałam zwyczaj obrzydzać moich kuzynów mówiąc, że moje spaghetti było glistami i wciągać je. Zawsze byłam trochę łobuzicą. Brass uśmiechnął się do niej i zapytał: - Co Wrath powinien ubrać do twojej pracy? Nic. To była jej pierwsza myśl, ale nie powiedziała tego na głos. Byłaby zachwycona, gdyby Wrath nigdy więcej nie ubrał pojedynczej rzeczy skoro nago wyglądał tak dobrze. - Ładne dżinsy i może elegancką koszulę z kołnierzykiem. Dobre buty. Pośrednicy natychmiast zauważają takie rzeczy, żeby ocenić, czy klient naprawdę może sobie pozwolić na zakup domu. W taki sposób próbujemy oddzielić zwykłych ciekawskich od prawdziwych klientów. - Co to znaczy dobre buty? - Shadow zadał pytanie. - Z prawdziwej skóry, eleganckie, codzienne obuwie dobrze by wyglądało. Jest szansa, że macie tu takie? - Nie. - Shadow wzruszył szerokimi ramionami. - Mamy wojskowe buty i buty do biegania. - Wojskowe będą pasowały. Mogę powiedzieć mojej szefowej, że Wrath służy w wojsku. Cały czas sprzedajemy im mieszkania. Zawsze mają dobre finanse i zdolność kredytową. Nie przypuszczam, żebyście mogli zdobyć jakiś wojskowy mundur, prawda? Brass wstał. - To możemy zrobić. - Wyszedł z pokoju. Shadow ciągle obserwował Wrath’a. - Brass i ja mieliśmy trochę czasu dziś rano żeby zrobić plany kiedy czekaliśmy na twoje przyjście tutaj. Wrath w końcu podniósł wzrok znad jedzenia i spotkał utkwione w nim spojrzenie przyjaciela. - Dobrze. Shadow i Wrath wydawali się znowu mierzyć się na spojrzenia, gdy cisza w pokoju Laurann Dohner 89

przedłużała się. Lauren rzuciła okiem między nimi, zauważając jak akurat nieznacznie zmienił się wyraz ich twarzy. - Wy dwaj, znowu robicie tę rzecz z porozumiewaniem się bez słów. Wrath obrócił głowę, mrugnął i skupił pełną uwagę na pozostałym steku. - Jedz szybko Lauren, - Shadow nakazał cicho. - Chcemy wkrótce wyjść skoro potrzebujesz ubrań z mieszkania. Lauren zajęła się jedzeniem. Nie było dobre, ale była głodna. Odgrzana jajecznica miała smak gumy, bekon był tłusty, a tosty trochę rozmokłe. I tak zjadła wszystko, ponieważ nie miała pewności, gdzie będzie jej następny posiłek. Myśl, że Brent rzeczywiście będzie w pracy kiedy przyjdą nie była dobra. Wrath i jego przyjaciele złapią jej współpracownika i uwolnią ją. Nie będzie miała powodu, żeby spędzić z Wrath’em więcej czasu, i ta myśl przygnębiała ją. Wrath przeprosił żeby pójść zmienić ubranie i zostawił ją przy stole z Shadow’em. Jasnowłosy mężczyzna zaczekał, aż jego przyjaciel zniknie z oczu zanim się odezwał. - Lubi cię. Lauren wiedziała, że mówi o Wrath’cie. – Ja też go lubię. Niebieskie oczy Shadow’a patrzyły intensywnie i zmarszczył brwi. - Co? - Nie jesteśmy podobni do mężczyzn, których znasz. Chcę tylko żebyś to rozumiała. - Co to dokładnie znaczy? - Po prostu ostrzegam cię. Igrasz z ogniem z Wrath’em. - Z niczym nie igram. Zmrużył swoje niebieskie oczy. - To było tylko ostrzeżenie. Wrath bardzo silnie reaguje emocjonalnie i mieliśmy ciężkie życie. - Wstał. - Chodźmy.

Laurann Dohner 90

Rozdział ósmy

Lauren podniosła się na nogi, chciała zapytać Shadow’a, co miał na myśli i dlaczego oskarżał ją o prowadzenie jakiejś gry z Wrath’em, ale nie dał jej szansy. Jego długie nogi szybko przemierzyły pokój i zatrzymał się przy windzie. Musiała podbiec aby go dogonić, gdy po tym jak wbił kod na panelu klawiszy otworzyły się drzwi. - Nie czekamy na Brassa i Wrath’a? - Są już na górze albo wkrótce tam będą. To nie jest jedyna winda. - Nie mam kluczy do mojego mieszkania. Były w mojej torebce. - Twój samochód i twoje rzeczy są przechowywane na górze. Przyprowadziliśmy go tutaj ostatniej nocy. Twoja torebka jest w samochodzie. - Ktoś przyprowadził mój samochód? Shadow skinął głową, wszedł do windy i nacisnął guzik. Weszła za nim zanim zamknęły się drzwi. - Tak. Nie chcieliśmy zostawiać go na parkingu, żeby nie przyciągał podejrzeń. Nie byliśmy pewni, czy jesteś dziewczyną Billa, czy nie. Nie chcieliśmy żeby odkrył, że coś jest nie w porządku, gdyby wysłał kogoś na poszukiwanie ciebie. Znalezienie porzuconego samochodu byłoby podejrzane. Lauren nie mogła podważyć logiki. - Rozumiem. Shadow uśmiechnął się. - Wiemy co robimy. To nie jest nasze pierwsze polowanie i schwytanie. - Nie wiedzieliście, że nie jestem dziewczyną Brenta. Wybacz - Billa. Myśleliście, że jestem kochanką tego palanta. Bez obrazy, ale w tej kwestii myliliście się. Wzruszył ramionami. - Byłaś tą, która przyszła zamiast niego i pachniałaś perfumami, które daje kobietom, z którymi dzieli seks. Przesłuchaliśmy wiele z nich odkąd go tropimy. Szok wstrząsnął Lauren. - Macie więcej kobiet zamkniętych tu na dole? Potrząsnął głową. - Wiedzieliśmy, że już porzucił kobiety, z którymi rozmawialiśmy zanim Laurann Dohner 91

do nich dotarliśmy. Wszystkie wniosły przeciw niemu oskarżenia o kradzież i tak mogliśmy go śledzić. Okradł je i korzysta z ich pieniędzy żeby finansować swoje życie, a ostatnio jego ofiarami padły kobiety w tym rejonie. Wykorzystaliśmy ich zdjęcia z nim do przeszukania bazy danych prawa jazdy i pojawiło się jego nowe fałszywe nazwisko. - Jest też złodziejem? Co za gnida. - Jest złym mężczyzną. - Shadow westchnął. - Powiedzieliśmy kobietom, że kiedy był młodszy zdezerterował z armii, i że pójdzie za to do więzienia na wiele lat. Te kobiety bardzo chętnie udzielały nam wszelkich informacji o jakie pytaliśmy, żeby pomóc go namierzyć. Większość z nich była bardzo zadowolona kiedy dowiedziała się, że jest przez nas poszukiwany. - Założę się. Okazał się lepszy niż sądziłam wygrywając nagrodę - szumowiny - dekady. Komiczny wyraz przemknął przez twarz Shadow’a kiedy zastygł gapiąc się na nią, gdy tymczasem otworzyły się drzwi windy. - Jest coś takiego? - Nie. - Zaśmiała się. - To takie powiedzenie, ale takie jest sedno. Wygrałby, gdyby była, prawda? Chociaż spędziłam w jego pobliżu tylko trzy miesiące, wiem, że mogłabym spać spokojnie ze świadomością, że siedzi za kratkami. Facet jest pierwszej klasy mendą. - Tak większość z nich mówiła o nim. Nazywały go też innymi nazwami, ale żadna nie była pochlebna. - Wyobrażam sobie. Dał znak aby pierwsza wysiadła z windy i niepewnie wyszła na zabudowany parking. Był słabo oświetlony i miał betonowe ściany. Jej samochód stał w zasięgu wzroku, około dwudziestu miejsc parkingowych od windy, z pół tuzinem czarnych SUV- ów zaparkowanych wraz z nim. - Nie uszkodziliśmy twojego samochodu. Winda zamknęła się za nimi, a Lauren nie dostrzegła Wrath’a, kiedy wzrokiem nieprzerwanie badała otoczenie. Zaczęła się denerwować będąc sam na sam z Shadow’em. Wiedziała, że on i Wrath byli blisko, ale po historii z Vengeance’em, tylko jednemu z nich ufała i był to Wrath. Drzwi SUV-a od strony kierowcy otworzyły się i wysiadł facet cały ubrany na czarno. Ruszył do nich szybkim krokiem i jego wzrok zablokował się na Lauren. Zesztywniała, ale natychmiast zidentyfikowała go jako człowieka, ponieważ jego twarzy nie zakrywały ciemne okulary i jego rysy były wyraźnie widoczne. Miał krótkie brązowe włosy, brązowe oczy i był prawie tak duży jak mężczyźni Nowego Gatunku, których poznała, minus kilka cali wzrostu. Umundurowanie miał takie samo jak to, które nosili Brass i Shadow.

Laurann Dohner 92

- Kim jest ta kobieta? - Spojrzał na Shadow’a. - Pomaga nam wyśledzić nasz cel. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i wyciągnął rękę. - Jestem Brian. Jak się masz? Lauren mocno uścisnęła jego dłoń. - Jestem Lauren. Dziękuję, dobrze. Otworzyły się drzwi windy i Lauren odwróciła się zobaczyć kto wchodzi na poziom parkingu. Z windy wysiedli Wrath i Brass. Brass był ubrany na czarno tak jak Brian i Shadow, ale Wrath przebrał się w zielony mundur. Wrath nagle warknął i rzucił się do Lauren. Zadyszała, gdy zahaczył ramię wokół jej talii. Poderwał z nóg i zakręcił nią, aż jego ciało odgrodziło ją od Briana. Jeszcze raz zawarczał groźnie, gdy opuścił ją z tyłu na nogi, ale utrzymywał ramię zaczepione wokół jej pasa. Wykręciła głowę i spojrzała na niego w górę, on jednak z przerażającym wyrazem twarzy piorunował wzrokiem Briana. Brian cofnął się i uniósł w górę ręce. – Co się stało? Shadow westchnął. - Dotknąłeś jej i stałeś zbyt blisko. Chroni ją. Brian zwiększył dystans między nim, a rozgniewanym Nowym Gatunkiem. - Wybacz stary. Nie wiedziałem, że to cię zdenerwuje. Po prostu przedstawiałem się. To normalne zachowanie między ludźmi. - Nie zbliżaj się do niej. - Ostrzegł Wrath. – Czy to jasne Brian? - Całkowicie sir. Wrath odprężył się. - Wiesz, że nazywam się Wrath. Nie mów do mnie sir. Mężczyzna kiwnął głową. - Wybacz. Po prostu ty jesteś szefem kiedy jestem przydzielony do eskortowania twoich chłopaków. Masz rangę. Mianem "sir" zwykle nazywam lidera zespołu. Tak właśnie Tim ustala hierarchię. - Przerwał. – To jaki mamy plan na dziś? Brass wysunął się krok do przodu przejmując inicjatywę. – Wieziemy kobietę do jej mieszkania, żeby zmieniła ubranie. Zabierze Wrath’a do miejsca pracy naszego celu, a my będziemy monitorowali ich z daleka. Kobieta porozmawia ze współpracownikami Billa i zobaczy, czy może go zlokalizować. Brian kiwnął głową. - Dobra. - Spojrzał na Lauren. - Myślisz, że będą z tobą rozmawiali? Kiwnęła głową. - Powinni. Też tam pracuję.

Laurann Dohner 93

Oczy Briana rozszerzyły się ze zdumienia. - Okay. Dobra. Czy jesteśmy gotowi żeby ruszać? Zakładam, że ja prowadzę skoro znam teren? - Tak. - Shadow westchnął. – Zbierajmy się. Wrath powoli wypuścił talię Lauren, ale szybko chwycił ją za rękę. Zauważyła, że wciąż wyglądał na trochę zdenerwowanego jej uściskiem dłoni z Brianem i zastanawiała się, czy to było zakazane wśród jego rodzaju. Być może w kulturze Gatunku nie wypadało dotykać obcego mężczyzny. Nie była zbyt pewna swojego rozumowania, ale zanotowała w pamięci, żeby nie robić tego znowu. Wrath zaprowadził ją do SUV-a i otworzył drzwi z tyłu. - Wsiadaj. Siedzisz po środku. - Co z moją torebką i kluczami? Potrzebuję ich. - Mam je, - zawołał Shadow biegnąc do nich. Lauren przesunęła się przez miejsce na środek i Wrath wsiadł za nią. Shadow otworzył drugie drzwi i zajął miejsce obok niej, Brass i Brian usiedli z przodu. Wszyscy sięgnęli po pasy bezpieczeństwa, i ona zrobiła to samo. Wszyscy z Nowego Gatunku założyli okulary przeciwsłoneczne zanim Brian uruchomił silnik, a Brass mocniej wcisnął czapkę. Ruch sprawił, że po raz pierwszy zauważyła ciasny warkocz z tyłu jego głowy. Uniosła brwi, ale nie zapytała dlaczego miał długie włosy, kiedy dwóch pozostałych członków Nowego Gatunku ścięło swoje tak krótko. Wrath uważał żeby jej nie dotknąć, i kiedy mijały mile 4 stało się to bardziej oczywiste, że unikał jej celowo. Uchylił się od niej, gdy pojazd zakołysał się przy skręcie. Badała jego rysy, nienawidząc ciemnych okularów, które zakrywały jego oczy i wychyliła się do niego aż w końcu obrócił twarz w jej stronę. - Jesteś na mnie zły? - Nie. Przygotowuję się do misji. Lubię przeanalizować wszystkie możliwe scenariusze jakie możemy spotkać i nakreślić moje reakcje. - Rozumiem. - Nie była pewna, co to znaczy, ale to musiała być jakaś męska rzecz. Shadow zaśmiał się. - Wszyscy to robimy. To twój świat, nie nasz. Wszystko jest dla nas obce i próbujemy upewnić się, że nasze odpowiedzi są tak gładkie jak tylko potrafimy. Mogła zrozumieć jak prawdopodobnie nie na miejscu czują się w wielkim świecie. Czytała o Ojczyźnie i Rezerwacie ONG. Były to ogromne posiadłości ziemskie, które zapewniały miejsce 4 mila – 1,61km

Laurann Dohner 94

do życia całemu Nowemu Gatunkowi, i były zarządzane przez Organizację Nowego Gatunku. Tworzyli własną społeczność w tych dwóch własnościach, ale niewiele było o nich wiadomo poza okruchami informacji, które przeciekły do prasy. Nikt tak naprawdę nie wiedział co było prawdą, a co nie. Rozbudziła się jej ciekawość. - Jak tam jest skąd jesteście? - Mieszkałem w Rezerwacie przez ponad miesiąc zanim podjąłem się tego zadania. Wrath i ja, my obaj, zgodziliśmy się, że lepiej będzie spożytkować nasz czas na tropieniu naszych wrogów, niż uczeniu się uprawiać sporty. Rezerwat jest ogromnym, zalesionym terenem z kilkoma budynkami. Mają tam hotel, właśnie otworzyli kino, i mamy bar, w którym odbywają się nasze wydarzenia towarzyskie. Nie lubimy pić alkoholu, ale wielu z nas lubi tańczyć. To dobre miejsce do życia. - Tęsknisz za nim? Shadow zawahał się. - To co robimy jest ważne, i mieliśmy mniej do stracenia niż większość, ponieważ tak niedawno zostaliśmy uwolnieni. Zgłosiliśmy się na ochotnika do tej służby i jesteśmy zaszczyceni, że reprezentujemy naszych ludzi. Wrath burknął. - Dość. Shadow zmarszczył brwi, rzucił mu krzywe spojrzenie i kontynuował. - My nie tylko szukamy zbrodniarzy, którzy skrzywdzili Gatunek, ale niektórzy z naszych ludzi wciąż są trzymani w niewoli. Wrath i ja jesteśmy tego przykładem. Nie zostaliśmy uratowani w pierwszych nalotach na ośrodki badawcze, które zostały zlokalizowane. Zanim to nastąpiło, kilku pracowników wykradło nas i przewiozło w nowe miejsce. Wykorzystywali nas, żeby zarobić pieniądze na rozpoczęcie nowego życia w innym kraju i uniknięcie sprawiedliwości. - Shadow dość. – Tym razem Wrath warknął. - Ona musi wiedzieć, a nie słyszę żebyś ją informował. - Shadow przerwał. - Mamy nadzieję, że złapiemy kogoś z pracowników Mercile, kto będzie miał informacje, które pomogą nam ustalić miejsce pobytu innych Gatunków. Lauren obróciła głowę i podniosła wzrok na Wrath’a. Marszczył brwi na swojego przyjaciela, i po raz kolejny zapragnęła móc widzieć jego oczy. - Co złego jest w tym, że mi o tym mówi? Rozchylił wargi, ale potem zacisnął je w wąską linię. - Prawdopodobnie martwi się, że pomimo krzywd jakie wyrządzili Gatunkowi możesz pomyśleć, że jest okrutny, że ściga ludzi. Laurann Dohner 95

- Nie wierzę w to. - Lauren wyciągnęła rękę i położyła dłoń na dłoni Wrath’a . - Myślę, że to bardzo odważne. Nie odsunął się i odprężyła się w swoim fotelu. Znowu obróciła się do Shadow’a po więcej odpowiedzi skoro był rozmowny. - Myślałam, że cały Nowy Gatunek został odnaleziony i uwolniony. - Nie wiedzieliśmy, że istnieje piąty ośrodek badawczy, ale został odnaleziony. Są dowody na to, że może być ich więcej, i kto wie, jak wielu innych zostało wykradzionych w podobny sposób jak Wrath i ja. - To straszne. Shadow ostro kiwnął głową zgadzając się. - Tak. Dlatego żyjemy z dala od naszego rodzaju, i poświęcamy tak wiele by wypełnić swój obowiązek. - Jego broda powędrowała w górę i wbił wzrok we Wrath’a. - Nie wolno nam zapomnieć o zobowiązaniu, które podjęliśmy wobec naszych ludzi. Wrath warknął, strzelił głową w stronę Shadow’a i błysnęły jego kły w przerażającym pokazie temperamentu. - Dość. Lauren patrzyła między jednym, a drugim mężczyzną zastanawiając się, co jej umknęło. - Gdzie mieszkasz? - Wzrok Briana spotkał jej w lusterku. - Trudno prowadzić, jeśli nie wiem gdzie jadę. Brass podał mu domowy adres Lauren zanim ona zdążyła. Odwrócił się w fotelu spotkać jej zaskoczone spojrzenie. - Dowiedzieliśmy się o tobie wszystkiego co możliwe, w sekundę po tym, jak pojawiłaś się w tym magazynie. Gdybym chciał, mógłbym ci powiedzieć ile pieniędzy zarobiłaś, i za co płaciłaś kartami kredytowymi do czterech lat wstecz. W SUV-ie zapadła cisza do czasu, aż uświadomiła sobie, że są w pobliżu jej domu. - To ten jasnobrązowy budynek z dużymi krzewami. Możesz wjechać na podjazd po lewej i zaparkować w głębi. Mam miejsce parkingowe dla gości. Brian zaparkował gdzie wskazała i Wrath pomógł Lauren wysiąść z SUV-a. Zauważyła sąsiada i pomachała panu Adamsowi jednocześnie błyskając mu szerokim uśmiechem. Zachichotała rozbawiona sposobem w jaki wytrzeszczył oczy za okularami, kiedy minęła go z czterema wielkimi facetami swojej eskorty. - Co cię tak śmieszy? - Wrath podał jej torebkę, gdy zatrzymała się przed swoimi drzwiami.

Laurann Dohner 96

Otworzyła kluczem drzwi, pchnęła je szeroko i weszła do środka. - Przepraszam jeśli w mieszkaniu jest nieporządek. Nie spodziewałam się gości. Wrath przystanął obok niej. - Dlaczego bawi cię, że stary człowiek gapił się na nas? Wciąż się uśmiechasz. Lauren zachichotała. - Pan Adams jest wścibskim intrygantem z wybujałą wyobraźnią. - Nie rozumiem. – odezwał się Brass. - Co to jest? Brian zaśmiał się. – To znaczy, że człowiek jest bardzo ciekawski, interesuje się sprawami innych i jest niedyskretny. Stale plotkuje z każdym i zmyśla rzeczy. - Brian zwrócił się do Lauren. Oni nie rozumieją niektórych naszych określeń. Lauren zachichotała. – Do wieczora rozpowie wszystkim w całym kompleksie, że przyprowadziłam do domu czterech wielkich facetów i prawdopodobnie dopowie, że urządziliśmy orgię. Brian wyszczerzył się w uśmiechu. Wrath zbliżył się do jej boku. - To jakieś przyjęcie? Lauren roześmiała się. – Tak jakby. Orgia to ... - Spojrzała na Briana po pomoc. – Zechcesz wyjaśnić o co chodzi? Zaśmiał się. - Stary człowiek powie wszystkim, że Lauren uprawiała seks z nami wszystkimi na raz. Orgia to grupa ludzi, gdzie wszyscy rozbierają się do naga i uprawiają razem seks w kupie ciał. Wrath warknął, gdy obrócił głowę do Lauren, jego wargi zacisnęły się z gniewu w wąską linię i strzelił ostrzegawczym spojrzeniem na każdego mężczyznę w pokoju. – Sprawię ból każdemu kto ją dotknie. Usta Shadow’a drgnęły w prawie uśmiechu. - Spokojnie przyjacielu. Ona nie przeżyłaby nas czterech na raz, i nie po to tu jesteśmy. - Um, no dobrze. Idę zmienić ubranie tak byśmy mieli już to z głowy. Rozgośćcie się. Lauren zakręciła się i ruszyła przedpokojem. Wrath poszedł za nią, jego obecność była czymś, czego nie mogła zignorować kiedy oboje zatrzymali się w jej sypialni. Spojrzała na niego, żeby zobaczyć jego twarz, gdy rozglądał się po jej pokoju. Naprawdę nienawidziła, że nosił ciemne okulary, które ukrywały jego oczy więcej niż trochę ciekawa, co myślał o jej wielkim łóżku z baldachimem i kobiecym wystroju. To było dalece Laurann Dohner 97

bardziej domowe niż to, do czego był przyzwyczajony jeśli jego własna sypialnia była wskazówką. Jej kot zerwał się na równe nogi na łóżku zaskakując ich oboje i ramię Wrath’a błyskawicznie wystrzeliło do niej. Jego dłoń rozpłaszczyła się na brzuchu Lauren i gwałtownie pchnął ją do tyłu na ścianę. Kot wbił spojrzenie we Wrath’a, nagle zjeżył się, wygiął grzbiet i syknął. Wrath lekko przykucnął, zawarczał i pokazał własne zęby. Lauren stała oszołomiona, gdy oboje ciągle syczeli i warczeli na siebie nawzajem. - Wrath? - Nie ruszaj się, - zgrzytnął i sięgnął po broń. - Nie! - Lauren odepchnęła rękę przypierającą ją do ściany, rzuciła się do ciała Wrath’a ustawiając swoje między nim a łóżkiem i chwyciła jego nadgarstek, gdy podniósł pistolet. - To mój kot! Nie strzelaj do niego. Szarpnął głową w dół. - Co? - To Tiger. To mój kot. Mój domowy zwierzak. Tiger znowu syknął za nimi, ale Lauren nie obdarzyła go jednym spojrzeniem, zbyt przestraszona, że mężczyzna przed nią zastrzeli jej kota. Wrath powoli schował broń do kabury i zmarszczył brwi. - To jest twoje domowe zwierzę? Nie jakieś dzikie stworzenie, które dostało się do twojego domu? - Wiem, że prawdopodobnie potrzebuje wizyty u fryzjera dla zwierząt, ale on nie jest dziki. Wychodzi na zewnątrz bo nienawidzę kuwet, ale tak, to moje domowe zwierzę. Mój ulubieniec. Rozluźnił się, napięte węzły mięśni pod jej ręką zmiękły tylko nieznacznie i Wrath uniósł głowę. - Twój ulubieniec nie wydaje się być przyjazny. Spojrzała na Tigera. - Zwykle nie zachowuje się w ten sposób. Przestań Tiger. Niedobry koteczek! Przestań syczeć na Wrath’a. Kot rzucił się do ucieczki i wypadł przez drzwi, a Lauren roześmiała się z sytuacji. Rozumiem, że nie lubisz kotów? - Nie lubię kotów, które są małe i nie mówią. Laurann Dohner 98

Zabrzmiało głośne warczenie i rozbiło się szkło. Lauren zaklęła i rzuciła się obok Wrath’a żeby biec do salonu. Tiger zamiauczał głośno, a głęboki, przerażający warkot szybko nastąpił po nim. Zatrzymała się prawie przy drzwiach wejściowych, gdzie Brass i Shadow osaczyli jej kota. Biedny, przerażony kociak miał wypuszczone pazury, zjeżoną sierść na grzbiecie i syczał na mężczyzn. - Przestańcie! - Lauren rzuciła się wchodząc między mężczyzn a jej domowego pupilka. - Co to jest? - Warknął Shadow. Brian zaśmiał się. – Oni są psowatymi. Psy i koty nie przepadają za sobą. Powinnaś ich uprzedzić, że masz jednego. - To nie jest zwierzę, które dostało się do twojego domu? - Brass przestał warczeć i wyprostował się na całą wysokość. Lauren odwróciła się i opadła na kolana. - Nie. Chodź tu Tiger. Nic się nie stało. Nie chcieli cię przestraszyć. Chodź tu kochanie. No, chodź do mnie Tiger. - Tiger? - Brass zaśmiał się. - Nazwałaś go Tiger? Mam przyjaciela, który nosi to imię. Nie mogę doczekać się, żeby mu o tym powiedzieć. Lauren zgarnęła w ramiona drżącego kota i użyła swojego ciała aby zasłonić go przed mężczyznami w jej salonie. Przesunęła się, utrzymując również kota poza możliwością ich zobaczenia, i z powrotem wróciła przedpokojem. Wrath stał w jej pokoju, w nogach wielkiego łóżka. Weszła i umieściła Tigera w łazience z dala od jej gości, zamykając drzwi, tak by z powrotem nie popędził w niebezpieczeństwo. - Śpisz tutaj w tym? - Wrath obrócił głowę w jej stronę. - Tak. Podszedł do boku łóżka i zaszokował ją odrzucając pokrycia i odsłaniając prześcieradła. Stała tam oniemiała jak pochylił się, przycisnął nos do różowego materiału i powąchał głośno. Wyprostował się i uśmiechnął, gdy z powrotem zarzucał koce na miejsce. - Co robisz? - To było dziwne, ale nie zamierzała wyrażać tego na głos. - Czuję tylko twój zapach i kota. Nikt tutaj nie spał z tobą. Poczuła złość. - Mieszkam sama. Mówiłam ci, że od jakiegoś czasu nie randkuję i nie kłamałam. Powiedziałam ci prawdę. Nie musiałeś tego robić, żeby mnie sprawdzić. Laurann Dohner 99

Zamknął odległości między nimi i podniósł jedną rękę by objąć dłonią jej policzek. Przepraszam. Byłem ciekaw. Wierzę ci. - Jego ręka opadła do boku. - Musisz przygotować się. Czy twoje zwierzę jest bezpieczne w łazience? Nie będę na niego warczał. Byłem zaskoczony i myślałem, że zaatakuje cię. - Nic mu tam nie będzie. To domowy kot, ale wychodzi na zewnątrz, a ponieważ nie mam drzwi dla zwierząt trzymam tam dla niego uchylone okno. Pewnie już uciekł po tym, jak ty i twoi przyjaciele wystraszyliście go. - Przepraszam. Wzruszyła ramionami. - Powinnam była wam powiedzieć, zwierzątko. Rozumiem, że nie przebywasz zbyt wiele w pobliżu kotów?

że

mam

domowe

- Nie tych małych, domowych. Lauren nic na to nie odpowiedziała. Chciał aby przygotowała się do pracy i zespół czekał na nią w salonie. Okręciła się, otworzyła szafę i chwyciła ubranie z wieszaka. Tigera nie było kiedy otworzyła drzwi łazienki i weszła do środka. Zamknęła za sobą drzwi, przebrała się, umyła twarz i szybko zrobiła lekki makijaż. Kiedy wróciła do sypialni Wrath dotykał rzeczy na jej toaletce. Odwrócił się do niej. - Upięłaś włosy w kok, - burknął. – Bardziej lubię widząc je spływające w dół. - Muszę upiąć je do pracy żeby wyglądać bardziej profesjonalnie. Inaczej zbyt się kręcą i łatwo plączą. - Schyliła się przy drzwiach, złapała parę czarnych pantofli i włożyła je. - Jestem gotowa. Wrath powoli podszedł do niej bliżej. Sposób w jaki poruszał się, kolejny raz przypomniał jej, że nie jest zwykłym facetem, i było to dość gorące. Wciąż pragnęła móc widzieć jego oczy. Zatrzymał się cale od dotknięcia jej ciała. - Wyglądasz ładnie, ale wolę cię nago. Serce zabiło jej gwałtownie i ciepło ogrzało policzki. Nie mogła oprzeć się pokusie i przeciągnęła spojrzeniem w dół jego ciała, a następnie z powrotem w górę. Wyglądał bardzo seksownie w wojskowym mundurze. Strój schlebiał jego wysportowanemu ciału, ale chciała być z nim szczera, gdy wpatrywała się w jego okulary. - Ja też bardziej lubię cię nago i zdecydowanie bez tych okularów. Nienawidzę kiedy nie mogę widzieć twoich oczu.

Laurann Dohner 100

Wrath sięgnął w górę i zdjął je. Jego już i tak głęboko brązowe oczy jeszcze pociemniały z pożądania i Lauren natychmiast poczuła gorąco w całym ciele. Przysunął się bliżej, a jej serce przyspieszyło. - Musimy jechać. - Shadow zawołał od drzwi. Wrath zesztywniał i z powrotem włożył okulary. Lauren chciała kląć. Była całkiem pewna, że Wrath planował ją pocałować, ale Shadow zabił chwilę. Odwróciła głowę, żeby rzucić mu niemiłe spojrzenie, ale już ruszył z powrotem przedpokojem. Lauren okręciła się, odmówiła spojrzenia na Wrath’a i ruszyła za jego przyjacielem do salonu. Dwóch mężczyzn Nowego Gatunku odwróciło głowy w jej stronę. Chciałaby widzieć ich oczy, ale zakładała, że oglądają jej strój. Brian był jedyny, który nie nosił okularów, których zaczynała szczerze nienawidzić i uśmiechnął się do niej szeroko, gdy otwarcie wędrował wzrokiem po jej ciele. - Wystroiłaś się cholernie ładnie Lauren. – Puścił do niej oko. - Jesteś bardzo atrakcyjną kobietą. Wrath warknął z tyłu, prawdopodobnie tylko krok za nią. - Ona nie stroiła się. Zmieniła ubranie, związała włosy i nałożyła coś na twarz. Nie gap się na nią w ten sposób. Uśmiech Briana zgasł i strzelił do Brassa zaniepokojonym spojrzeniem. – Dużo na mnie warczy. Brass kiwnął głową. – Obaj nie byli tak długo wolni jak większość z nas. Strzeże kobiety i natychmiast musisz przestać z nią flirtować. To drugie ostrzeżenie, które ci dał i powinieneś być naprawdę ostrożny, żeby nie nadużyć jego cierpliwości. Zaatakuje cię. Brian zbladł i cofnął się kilka stóp dalej od Lauren a jego czujny wzrok skoncentrował się na Wrath’cie. - Mam to. Nie będę na nią patrzeć ani nawet z nią rozmawiać jeśli tego właśnie chcesz. - Dobrze.- Wrath sięgnął i złapał rękę Lauren. - Chodźmy. Pan Adams wciąż był na zewnątrz kiedy wyszli, i Lauren zyskała pewność, gdy do niego pomachała. Taak, pomyślała, dziś wieczorem sąsiedzi będą o mnie plotkowali. Wrath pomógł jej wsiąść do SUV-a. Do pracy było tylko pięć minut jazdy. Brass odwrócił się w swoim fotelu i odezwał do Wrath’a. - Nie warcz. Jesteś w pełni człowiekiem. Pamiętaj o tym. - Brass zwrócił twarz do Lauren. Możemy słyszeć wszystko w pobliżu Wrath’a. Ma podsłuch. Po prostu zachowuj się normalnie Laurann Dohner 101

kiedy będziesz rozmawiała z ludźmi, z którymi pracujesz i dowiedz się, czy ktoś widział, albo słyszał coś o Billu. Dowiedz się, jeśli wiedzą, gdzie on jest. - Rozumiem. – Wydawało się dość łatwe. Lauren i Wrath wysiedli z SUV-a pół przecznicy dalej na tej samej ulicy co jej biuro i przyglądali się jak parkował po drugiej stronie ulicy. Spojrzała na Wrath’a. - Nazwijmy cię Paul Williams dobrze? Pokiwał głową. - Nazywam się Paul Williams. - Jesteś zainteresowany kupnem mieszkania z dwoma sypialniami. Mam mnóstwo takich w ofercie, i z tego co powinieneś zarabiać w wojsku, byłyby w twoim przedziale cenowym. Jesteś singlem, ponieważ nie masz obrączki. Jestem pewna, że tak naprawdę nikt nie będzie z tobą rozmawiał, ale na wszelki wypadek lepiej mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. - Dopięte na ostatni guzik? - Uniósł brwi. - Tak się mówi w sensie ... no cóż, żeby wszystko trzymało się kupy. Wyszczerzył się. – Dlaczego nie powiedziałaś tak od razu? Uśmiechnęła się. - Staram się przy tobie unikać brzydkich słów. Dama tak nie robi. Jego uśmiech zgasł. - Nie obchodzi mnie, czy jesteś jakąś damą, czy nie. Lubię cię. Poczuła jak od jego słów rozchodzi się po niej ciepło. - Chodźmy.

Rozdział dziewiąty

Lauren zwalczyła zdenerwowanie, gdy otworzyła drzwi do swojej pracy dla Wrath’a. Próbował otworzyć je dla niej, ale potrząsnęła głową na nie. - Jesteś klientem. Zakłada się, że to ja mam robić dobre wrażenie na tobie, a nie na odwrót. Doceniam gest, ale teraz nie czas by być dżentelmenem. Nic nie powiedział ponieważ weszli do biura. Lauren uśmiechnęła się do Kim, Laurann Dohner 102

recepcjonistki, i miała nadzieję, że nie wyglądało to wymuszenie. Serce jej waliło, złapanie Billa było dla nich ważne i nie chciała zawieść Wrath’a, ani jego zespołu. - Cześć Kim. To jest pan Williams. Wracamy do mojego biura abym przedstawiła mu ofertę mieszkań własnościowych. Czy ktoś już jest? - Mel była tu kiedy przyszłam, John B i John T też tu są i Gina jest w swoim biurze, ma kryzys, dyrektor banku, który udziela pożyczki jednemu z jej klientów robi jakieś problemy. - Kim skrzywiła się. - Unikaj jej. Jest wkurzona. - Dzięki za ostrzeżenie. - Lauren zrobiła kilka kroków, ale zatrzymała się. - Och, wczoraj wieczorem Mel kazała mi w zastępstwie za Brenta pokazać nieruchomość. Facet był zainteresowany, ale miał kilka pytań, na które nie potrafiłam odpowiedzieć. W magazynie są jakieś okropne, duże kontenery i on chce wiedzieć, czy zostają, czy będą usunięte. Czy Brent przychodzi dzisiaj? - Nie wiem. Jeśli chcesz mogę wysłać do niego wiadomość i dowiedzieć się. - Byłoby świetnie. Człowiek miał jeszcze inne pytania, więc jeśli Brent oddzwoni, przełącz proszę jego rozmowę do mojego biura. Klient jest naprawdę zainteresowany nieruchomością. Kim kiwnęła głową sięgając po telefon. Lauren uśmiechnęła się do Wrath’a i poprowadziła go sklepionym przejściem do większego pokoju. Lauren dostrzegła Johna T przy jednym ze stanowisk komputerowych i zbliżyła się do niego. - Będzie pan tak uprzejmy usiąść tutaj na chwilę, zaraz do pana wracam panie Williams. Lauren skierowała Wrath’a, aby zajął krzesło blisko miejsca gdzie pracował John T. Wrath usiadł i Lauren skoncentrowała się na swoim współpracowniku, o którym wiedziała, że spędzał czas z Brentem. Lubili włóczyć się razem po barach i pomyślała, że może być jej najlepszym strzałem na odnalezienie zaginionego potwora, którego szukał Wrath. - Dzień dobry John. Wczoraj wieczorem zadzwoniła do mnie Mel, żebym pokazała jedną z nieruchomości Brenta. Klient jest naprawdę zainteresowany, ale miał kilka pytań, na które nie potrafiłam odpowiedzieć. Czy wiesz gdzie jest Brent? Klient chce kupić magazyn, ale nie był zachwycony widząc ogromne kontenery w środku. Nie wiem, czy właściciel zamierza je usunąć, czy to umowa ze stanem "tak jak jest". - Wczoraj po pracy dostał telefon i wystartował stąd jak rakieta. - John wzruszył ramionami, wciąż pisząc. - Od tamtej pory nie miałem od niego wiadomości. Wczoraj wieczorem powinien zjawić się w Bugle. - Co to jest? Laurann Dohner 103

Wyszczerzył się. - To nasz ulubiony bar. Chodzimy tam kilka razy w tygodniu. Starała się wyglądać nonszalancko. - Och. No cóż, czy możesz skontaktować się z nim i przekazać mu żeby do mnie zadzwonił? - Jasne. - Sięgnął po komórkę, podniósł ją i obrócił się na krześle. Zauważył Wrath’a, zdawał się wzdrygnąć i upuścił telefon na biurko. Sięgnął po niego po omacku, zacisnął w ręce i odwrócił się twarzą do monitora. - Zadzwonię do niego od razu. Lauren okręciła się i uśmiechnęła do Wrath’a. – Tędy proszę panie Williams. Pokażę panu te oferty mieszkań. - Lauren! Lauren podskoczyła i okręciła się w miejscu. Mel stała w drzwiach swojego biura patrząc na Wrath’a z dziwnym wyrazem twarzy. - Cześć Mel. To jest pan Williams. Jest zainteresowany mieszkaniami własnościowymi. Mel uśmiechnęła się, ale wyglądało to na wymuszone. - Mogę prosić cię na chwilę? Lauren kiwnęła głową i gestem wskazała Wrath’owi otwarte drzwi tuż za rogiem, blisko głównego wejścia obok recepcji. - To jest moje biuro. Proszę tam iść, a ja za sekundę będę z powrotem. – Ruszyła w stronę szefowej zastanawiając się, czy była w tarapatach za próbę spierania się poprzedniego wieczora o pokazanie nieruchomości. – O co chodzi Mel? Mel zaczekała, aż Lauren wejdzie do jej biura i dopiero wtedy odezwała się. - Kto to jest? Trzymała ściszony głos. - To pan Williams. Właśnie dostał przeniesienie do bazy w tym rejonie i planuje zostać tu jakiś czas. Mel na kilka sekund zagryzła dolną wargę, po czym zmarszczyła brwi. - Zadzwonił do ciebie i umówił się na spotkanie? Lauren skinęła głową i miała nadzieję, że szefowa nie planuje wykręcić jej próbując ukraść klienta. To nie byłby pierwszy raz. Oczywiście Mel nie zdawała sobie sprawy, że Wrath nie był prawdziwym klientem i martwiła się co by się stało, gdyby szefowa chciała pokazać mu oferty zamiast niej. - Jak poszło wczoraj? - Mel zmieniła temat.

Laurann Dohner 104

Lauren udało się ukryć ulgę. - Dobrze. Pan Herbert jest zainteresowany kupnem nieruchomości, ale w magazynie są duże kontenery, którymi nie był zainteresowany. Pytał mnie o nie, ale to nie moja oferta. Nie wiedziałam, czy zostają, albo czy będą usunięte. Chciał rozmawiać z Brentem. - Przekażę. - Mel przyglądała się Lauren. - Dobrze. Idź i zajmij się panem Williamsem, ale zwołałam zebranie za pół godziny. Możesz zrobić mu jakąś kawę kiedy będzie na ciebie czekał. To nie potrwa długo. – Rzuciła okiem na zegarek. – Moje biuro za pół godziny i jest to obowiązkowe. Dopiero po spotkaniu możesz iść pokazać mu nieruchomości, które go zainteresują. - Wszystko w porządku? Zwykle nie organizujemy zebrań, kiedy są tutaj klienci. Uśmiech wykrzywił wargi Mel. – W jak najlepszym Lauren. Wynikły pewne parkingowe problemy z właścicielem lokalu i dałam słowo, że porozmawiam ze wszystkimi pracownikami. Człowiek jest wrzodem na tyłku, ale nie chcemy stracić dzierżawy. To nie zajmie więcej niż kilka minut. Po prostu chcę zwrócić się do wszystkich na raz, więc nikt nie poczuje się wytknięty, chociaż obie wiemy kim są dwaj najwięksi winowajcy. Zarówno John T, jak i John B wiedzą lepiej jak korzystać z uliczki z tyłu. Skarżyli się inni dzierżawcy. - Dobrze. - Wyszła od Mel, poszła do swojego biura i uśmiechnęła się do Wrath’a. Usiadła za biurkiem, zerknęła na otwarte drzwi i ściszyła głos. - Będziemy tu przez co najmniej pół godziny. Moja szefowa zwołała zebranie i powiedziała, że jest obowiązkowe. To powinno oznaczać, że on też musi się pojawić. Może wejść w każdej chwili. - Słyszałeś to? - Wydawał się słuchać w swojej słuchawce i lekko kiwnął Lauren głową również utrzymując ściszony głos. - Słyszeli. - Pokażę ci kilka ofert, kiedy będziemy czekali. Po prostu będziemy udawali, że je oglądamy żeby wypełnić czas. Lauren kazała mu podjechać z fotelem bliżej, tak by oboje mogli patrzeć na ekran komputera. – Kiedy będziemy oglądali mieszkania, możemy obserwować kto wchodzi drzwiami. Nigdy nie znudzi mnie ich oglądanie. Niektóre są całkiem fajne. - Podobają mi się zakrzywione schody i wielka wanna. - Wskazał na monitorze komputera wychylając się lekko, a jego druga ręka musnęła i pogłaskała jej udo zanim oparł się znowu w swoim fotelu. Obejrzeli kilka ofert, gdy jakieś piętnaście minut później zadzwonił telefon Lauren i odebrała. - Lauren Henderson. - Cześć Lauren. Tu Brent.

Laurann Dohner 105

Jej spojrzenie poleciało do Wrath’a. - Cześć Brent. Wrath spiął się na swoim miejscu i pochylił bliżej. Lauren odchyliła telefon mając nadzieję, że usłyszy obie strony rozmowy. - Słyszałem, że mnie szukasz. - Tak. Wczoraj wieczorem musiałam pokazać za ciebie magazyn. Ten facet jest zainteresowany, ale nie chce kontenerów. Miał też kilka pytań o dach, no cóż, wiesz jak to jest, ale nie potrafiłam nic mu powiedzieć. Chciał abym dowiedziała się i spotkała z nim dzisiaj. Spojrzała na Wrath’a po wskazówkę i zamachała ręką w pytającym geście, co jeszcze powiedzieć. Kiwnął jej głową. Bezgłośnie powiedział "w magazynie w południe". - Chce spotkać się tam ze mną dziś w południe żeby obejrzeć go w świetle dziennym. Powiedziałam mu, że postaram się wysłać ciebie w zamian, ponieważ to twoja oferta i będziesz mógł odpowiedzieć na jego pytania. Wydaje się naprawdę napalony na nieruchomość. Brent zachichotał. - Świetnie. Spotkam się z nim. Dzięki Lauren. Wiem, że nam się nie układa, ale to naprawdę miło z twojej strony, że skontaktowałaś się ze mną. Mogłaś mnie wykręcić z całej sprawy. - To twoja oferta Brent. Pewnego dnia mi też może wypaść coś nagłego i możesz musieć pokazać jedną z moich nieruchomości. Miałabym nadzieję, że postąpisz ze mną uczciwie. Powstrzymała się od parsknięcia. Facet nie miałby żadnych skrupułów, żeby ukraść jej umowę sprzed nosa. - Dzięki. Spotkam się z nim w południe. - Odłożył słuchawkę. Lauren uśmiechnęła się do Wrath’a, szczęśliwa, że mogła mu pomóc. Brent był złym facetem, który musiał zostać aresztowany. Bill, poprawiła się. Był byłym pracownikiem Mercile który krzywdził ludzi takich jak Wrath, i to po prostu ją wkurzało. Odpowiedział uśmiechem i odezwał się ściszonym głosem. - Idzie na spotkanie w południe, w magazynie. Lauren nagle zdała sobie sprawę jak bliska jest utraty Wrath’a. - Więc, co wydarzy się następne? – Skupiła wzrok na jego ciemnych okularach. Szepnęła mając nadzieję, że ból, który nagle poczuła nie zabrzmi w jej głosie. - Czy to, że po prostu opuścisz mnie i wrócisz do swojego życia, a ja do mojego? - Nie złapaliśmy go jeszcze. Zostajesz ze mną.

Laurann Dohner 106

Lauren po cichu przyznała, że nie jest gotowa pożegnać się z Wrath’em. Pochylił się do niej bliżej i powolutku przesunął rękę w górę spódnicy pieszcząc jej nogę. Biurko osłaniało ich przed każdym kto przechodził obok jej biura, a ona wpatrywała się w okulary przeciwsłoneczne, których nienawidziła, wiedząc, że on też na nią patrzy i mogła poczuć jak pragnienie, które oboje dzielili skwierczy między nimi. Postanowiła powiedzieć mu prawdę. Tęskniłaby za nim i miała nadzieję, że po tym jak złapią Billa mogliby się widywać. – Ja… - Lauren? Lauren podskoczyła zaskoczona głosem przyjaciółki. Wrath oderwał rękę od jej nogi, gdy Amanda weszła do biura. Druga kobieta wytrzeszczyła oczy kiedy otwarcie gapiła się na Wrath’a i oblizała wargi. - Jestem z klientem Amando. Panie Williams, to moja najlepsza przyjaciółka Amanda Davis. - Zawahała się posyłając przyjaciółce sfrustrowane spojrzenie. - To nie jest dobry moment. Zadzwonię do ciebie później. Amanda ani drgnęła za wyjątkiem tego, że wypięła pierś. - Witam panie Williams. Lauren zacisnęła zęby. Amanda wpatrywała się w ciało Wrath’a jak gdyby był kotletem schabowym, które kochała. - Proszę mi powiedzieć, że jest pan singlem. - Amanda usiadła na krześle przy drzwiach, skrzyżowała nogi i wydawała się wygodnie rozsiąść. Wrath uśmiechnął się. - Jestem. Amanda strzeliła spojrzeniem w sufit. - Bóg istnieje. - Roześmiała się i zatrzepotała rzęsami na Wrath’a. – Ja też jestem singielką. I szukam. Wrath trzymał uśmiech na ustach. - Rozumiem. - Amanda, - Lauren odezwała się napiętym głosem: - Pan Williams jest klientem. Co ty tu robisz tak wcześnie? - Nudziłam się i pomyślałam, że przyjdę sprawdzić, czy możesz zjeść ze mną kolację dzisiaj przed filmem. - Jestem zajęta. W gruncie rzeczy muszę odwołać nasze plany z kinem. Zamiast tego pójdziemy jutro.

Laurann Dohner 107

Amanda wydęła wargi. - Pokazuję panu Williamsowi kilka mieszkań. Amanda uśmiechnęła się. – Ja mam mieszkanie do pokazania. Moje. – Puściła oko. - Myślę, że szczególnie spodobałaby ci się moja sypialni. - Amanda. - Lauren ostrzegła. – Przestań. Amanda zignorowała ją. - Chcesz iść ze mną do domu i zobaczyć moją sypialnię, boski? Po co kupować, kiedy właśnie możesz prosto przenieść się do mnie? Myślę, że odpowiednio rozweseliłbyś moje miejsce. Dużo ćwiczysz prawda? - Amanda! - Lauren była już wkurzona. Amanda błysnęła jej uśmiechem. - Właśnie dlatego jesteś sama. Ja usiłuję nie być. Cicho. Cały jest wielki i sam. Ile mogę mieć okazji żeby spróbować zwabić go do domu? Amanda uśmiechnęła się do Wrath’a. - Więc, co powiesz? Chcesz abym pokazała ci dzisiaj moje mieszkanie? Mogliśmy wyjść od razu. Wrath przestał się uśmiechać. - Doceniam propozycję, ale Lauren planuje pokazać mi dzisiaj mieszkania. - Chcę ci pokazać coś więcej niż tylko mieszkanie. - Amanda obciągnęła bluzkę i znowu wypięła pierś. – I wiem, że chcę abyś ty pokazał mi, tyle że nie mieszkanie. - Jej wzrok opadł do jego krocza i tam pozostał. - Amanda, - Lauren sapnęła. John T stanął w drzwiach. – Lauren, czas na zebranie. Lauren wstała, trzęsąc się z gniewu. Zwróciła się do Wrath’a. - Nie powinnam być długo. Odwróciła się, posyłając przyjaciółce gniewne spojrzenie. - Amanda, dość tego, zachowuj się grzecznie. Amanda uśmiechnęła się szeroko. - Ale ja nie chcę być grzeczna. - Mrugnęła do Wrath’a. Chcę być niegrzeczna. Barrrrdzo niegrzeczna. Lauren wypadła z biura przysięgając po cichu, że później zabije swoją najlepszą kumpelę za uderzanie do Wrath’a. Amanda nigdy nie powinna podrywać jednego z jej klientów, ale Lauren mogłaby to zbyć śmiechem. Co nie było śmieszne, to że poleciała na Wrath’a. Jej gniew płonął. Drzwi Mel były otwarte, więc po prostu weszła. Szefowa stała przy biurku naprzeciw Brenta i oboje odwrócili się, żeby spojrzeć na Lauren. Próbowała ukryć szok widząc go tam. Jakoś Laurann Dohner 108

przegapili go, gdy mijał jej biuro i zapragnęła móc dać znak Wrath’owi. Wygładziła rysy, miała taką nadzieję, i próbowała wyglądać na spokojną. To było trudne, wiedząc, że znajduje się w tym samym pokoju z mordercą i kimś, kto maltretował Nowy Gatunek. John T i John B weszli do biura za nią i zamknęli drzwi. Gina była nieobecna. Mel szybko wyszła naprzód i chwyciła Lauren za ramiona. - Natychmiast musisz mi powiedzieć, jak ten mężczyzna w twoim biurze skontaktował się z tobą i kiedy. Alarm wstrząsnął Lauren. Serce zaczęło jej walić aż dzwoniło jej w uszach i zastygła niema gapiąc się na swoją szefową. W końcu zdołała zmusić mózg do pracy. - Zadzwonił wczoraj i umówił się na spotkanie. Dlaczego? Co się dzieje? Brent spojrzał na nią zimno. - Nie zauważyłaś w nim czegoś dziwnego? Lauren pokręciła głową. Miała nadzieję, że dobry słuch Wrath’a może wychwycić co działo się w biurze. Ogarnął ją strach, że oni podejrzewają prawdę, ale nie rozumiała skąd mogliby wiedzieć, że Wrath nie był akurat zwykłym facetem. Brent nie widział go, a był jedynym, który mógł rozpoznać Nowy Gatunek. - Nie. Dlaczego? John T zmarszczył brwi. - Nosi okulary. Jak, do diabła, miałaby poznać i zorientować się w różnicach rysów twarzy, jeśli nie widziała któregoś z nich? Wątpię, że kiedykolwiek miała okazję. O mój Boże. Lauren wpadła w panikę, ale starała się kontrolować wyraz twarzy żeby ukryć strach. John T wie na pewno kim jest Wrath, ale jak? Mel kiwnęła głową. - Musisz natychmiast wyjść Lauren. Ten człowiek w twoim biurze jest ... gwałcicielem. Umawia się z agentkami handlu nieruchomościami, żeby pokazały mu nieruchomości i atakuje je jak tylko znajdą się sami. Zajmiemy się tym. - Ale ... - Lauren nie wiedziała co powiedzieć. Przyglądała się ludziom w biurze i poczuła przenikający do szpiku kości chłód. Kłamali, i wszyscy czworo wiedzieli, że Wrath jest Nowym Gatunkiem. - Dobrze, ale moja torebka jest w biurze. Wezmę ją, znajdę jakąś wymówkę i wyjdę. Ostrzegę Wrath’a. - Po prostu ją zostaw. – Brent nagle chwycił Lauren. – Natychmiast idź. - Pchnął ją w stronę tylnych drzwi w biurze Mel. - Ale ... Lauren została wypchnięta przez tylne drzwi na wąską uliczkę między budynkami zanim Laurann Dohner 109

zdążyła zaprotestować. Drzwi zatrzasnęły się przed jej twarzą, zasuwa stuknęła wystarczająco głośno by usłyszała i wstrząsnęło nią, że zostały przed nią zamknięte. Oni wiedzieli, że Wrath jest Nowym Gatunkiem, pozbyli się jej, i z jakiegoś powodu chronili Brenta. Przerażona o bezpieczeństwo Wrath’a zakręciła się i pobiegła w dół uliczki, aby dotrzeć do SUV-a i powiedzieć jego zespołowi co się dzieje. Musieli ostrzec Wrath’a żeby wyszedł, albo będą musieli sami tam pójść. Amanda była z Wrath’em. Więcej strachu zmusiło ją do szybszego biegu. Omal nie złamała kostki z pośpiechu, pantofle na wysokich obcasach nie pomagały jej, ale była wdzięczna, gdy dostrzegła SUV-a. Prawie potrącił ją samochód kiedy zapomniała rozejrzeć się zanim przecięła ulicę. Kierowca uderzył po hamulcach, zatrąbił jego klakson i gość pokazał jej środkowy palec. Brass otworzył drzwi pasażera, wysiadł i złapał ją, kiedy praktycznie wpadła na jego wielkie ciało. Mocne ręce chwyciły ją za ramiona. - Co się stało? Gdzie jest Wrath? - Myślę, że oni wiedzą, że jest Nowym Gatunkiem. Zanim wypchnęli mnie tylnymi drzwiami na zewnątrz, wciskali mi jakiś kit o tym, że Wrath jest gwałcicielem. Brent tam jest, wszyscy zachowywali się dziwnie, i moi współpracownicy wydają się go chronić. Brass zaklął. - Zostań tu. – Poderwał ją z nóg, przyparł do boku SUV-a i puścił. Wchodzimy. Lauren próbowała złapać oddech. – Uliczka z tyłu. - Wysapała, przysięgając, że w najbliższej przyszłości kupi sobie bieżnię, żeby zyskać lepszą formę. - Mogą wydostać się tyłem, jeśli spróbują ucieczki. Brass odwrócił się do Briana. Zarówno on jak i Shadow wysiedli z SUV-a. - Bierzesz uliczkę i upewnij się, że nie uciekną tą drogą. - Brian ruszył biegiem w kierunku, z którego właśnie przybyła Lauren. - Ty zostajesz Lauren. - Brass sprawdził pistolety przypięte do bioder. - Jesteś tu bezpieczna. - Moja przyjaciółka Amanda też tam jest. To blondynka ubrana w niebieską bluzkę i czarną spódnicę. - Zrozumiałem, - powiedział Shadow. Obaj mężczyźni przebiegli przez ulicę i dalej chodnikiem w kierunku jej biurowca. Lauren w końcu złapała oddech i zachmurzyła się. Nie chciała czekać przy SUV-ie, za bardzo martwiła się o przyjaciółkę i Wrath’a, żeby być cierpliwą. Mogą jej potrzebować. Odepchnęła się od boku pojazdu i szybko ruszyła za mężczyznami. Była tak zaniepokojona i rozkojarzona tym co może spotkać Wrath’a, jego zespół i Amandę, że niemal wylądowała na zadku, gdy zwróciła twarz w stronę głosu, który krzyknął. Laurann Dohner 110

- Hej! Amanda machała do niej z ulicy, stojąc w otwartych drzwiach swojego samochodu, który był zaparkowany przy krawężniku niedaleko od niej. - Boże, ten facet jest gorący. Chcę go rozebrać, posypać solą i wychylić kilka kolejek tequili z jego ciała. - Myślałam, że jesteś w środku. - Twoja szefowa kazała mi wyjść. Powiedziała, że wysłała cię do nagłego wezwania żebyś wpuściła hydraulika do nieruchomości. Ta kobieta jest taką suką, że pewnie sama chce wypić z niego kolejkę, ale nie oddam go bez walki. Powiedz mi, że masz numer pana Williamsa i jak na Boga ten facet ma na imię? Nie chciał mi powiedzieć. Lauren wykręciła głowę i wbiła wzrok w budynek z biurami. - Zostań tu. Po prostu ... zostań tu. Nie ruszaj się! - Okay! Przynieś mi jego numer. Lauren kiwnęła głową, przenosząc swoją uwagę z powrotem na biurowiec, umierając z pragnienia, żeby wiedzieć co dzieje się w środku. Amanda była bezpieczna. To była wielka ulga, ale nie potrafiła uspokoić się dopóki nie zobaczy Wrath’a. Przecięła trawnik unikając głównego chodnika, który mógł być widziany z recepcji. Stanowisko Kim było puste, kiedy ostrożnie zbliżyła się do okna i zajrzała. Lauren zmarszczyła brwi. Lauren powoli przesunęła się na bok budynku i pokradła do jednego z biurowych okien. Zawahała się, zanim podniosła głowę i zajrzała do środka. Sapnęła na widok tego co zobaczyła. Brass i Shadow stali twarzami do ściany, a John T trzymał pistolet wymierzony w ich plecy, podczas gdy Mel i Brent stali niedaleko i sprzeczali się. Słyszała ich podniesione głosy, ale nie mogła zrozumieć słów. Gdzie jest Wrath? Gdzie jest Kim, Gina i John B? Lauren zanurkowała i trzymała się nisko, żeby nie dopuścić, że zauważą ją przez okna. Niemal szła na czworaka w stronę tylnej części budynku, dopóki nie dotarła do uliczki. Zadyszała. Brian leżał na ziemi, rozwalony na plecach przy tylnych drzwiach. Podbiegła do niego. Świeża krew była rozmazana na jego czole. Ktoś uderzył go czymś, ale oddychał. Ręce strasznie jej się trzęsły, gdy przeszukiwała jego kieszenie i znalazła telefon komórkowy, zadowolona, że jakiś miał. Pierwszy numer, kiedy sprawdziła ostatnie wychodzące połączenia był opisany jako BAZA i wcisnęła jego wybieranie. Mężczyzna odpowiedział po pierwszym dzwonku. - Tak? - Tu Lauren Henderson. Czy to główna siedziba? Mężczyzna zawahał się. – Kim jesteś i skąd masz telefon Briana? Laurann Dohner 111

- On tutaj krwawi. - Wyrecytowała adres i nazwę swojej firmy. – W środku mają Brassa, Shadow’a i Wrath’a. Mój współpracownik mierzy z broni do Brassa i Shadow’a. Nie widziałam jeszcze Wrath’a, ale był w środku. Czy powinnam zadzwonić na 9-1-1? - Nie, - mężczyzna wycedził przez zaciśnięte zęby. - Jesteśmy w drodze. Zostań z Brianem. Czy on oddycha? Lauren znowu sprawdziła Briana, potwierdziła, że jego klatka piersiowa unosi się i opada, i wzięła uspokajający oddech próbując zapanować nad paniką. - Tak, ale jest nieprzytomny. Został uderzony czymś w głowę, ale nie ma tego tutaj obok niego, i nie widzę niczego z krwią w pobliżu. Jesteśmy w uliczce za budynkiem. - Nie ruszaj się stamtąd i zostań przy telefonie. Nie rozłączaj się. Nasze zespoły będą u ciebie za kilka minut. Lauren zostawiła otwartą linię telefoniczną i schowała telefon do kieszonki kamizelki Briana, żeby nie był na widoku, ale facet wciąż mógł słyszeć co się dzieje. Nie miała zamiaru tylko tam stać i czekać na przybycie pomocy, kiedy Wrath mógł być w niebezpieczeństwie. Podniosła się na nogi, popędziła na drugą stronę budynku i skradała się pod oknami, aż dotarła do swojego biura. Lauren nasłuchiwała, niczego nie usłyszała i podniosła głowę na tyle, by zajrzeć do biura przez okno. Wrath pozostawał w tym samym miejscu gdzie siedział kiedy wychodziła z biura, ale z przechyloną głową, i bezwładnie zwisającymi ramionami poza poręcze fotela, wyglądał jakby zapadł w sen. Z piersi wystawała mu strzałka z czerwoną końcówką. Mogła zobaczyć jak się porusza, gdy oddychał co dało jej pewność, że żyje, ale oczywiste było, że został uśpiony. Adrenalina pchała ją do działania. Wrath potrzebował pomocy. Nie miała pojęcia, jak długo jeszcze potrwa zanim ktoś przyjedzie. Nie było mowy, żeby po prostu tam stała i nic nie robiła. Siatka łatwo odeszła i delikatnie oparła ją o ścianę budynku. Podniosła wzrok do wewnętrznej blokady, wiedziała, że okno było luźne, ponieważ często opadało kiedy je otwierała i chwyciła metalowy brzeg palcami. Huśtała w górę i w dół, próbując robić to cicho i skupiła uwagę na otwartych drzwiach jej biura. Nie było żadnego ruchu, ale musiałaby się ukryć, gdyby ktoś przyszedł. Blokada odskoczyła z trzaskiem i Lauren zastygła nasłuchując jakiegoś znaku, że ktoś wewnątrz mógł to usłyszeć. Słabo słyszała krzyki, ale nie mogła zrozumieć co było mówione. Nikt nie wpadł do pokoju, więc powolutku przesunęła szybę wzdłuż prowadnic, aby uzyskać całkowicie otwartą drogę. Wrath był tak blisko. Nie miała pojęcia co zrobi kiedy do niego dotrze, ale może mogłaby zabarykadować drzwi biura, żeby zamknąć ich oboje w środku do czasu aż przybędzie pomoc. Przy otwartym oknie głosy były wystarczająco głośne, by mogła wyraźnie zrozumieć rozgniewane krzyki jej współpracowników. Dźwignęła się do otworu okna na wysokości pasa, podniosła nogę i podkasała spódnicę usuwając ją z drogi. Wspinaczka w niej nie była łatwa, ale udało jej się i opadła na kolana żeby podpełznąć do biurka i ukryć się za nim.

Laurann Dohner 112

- Co do cholery mamy zrobić? - Mel żądała odpowiedzi. - Po prostu uspokój się, - odezwał się Brent. – Ciągle ci powtarzam, że coś wymyślę. - To prawdopodobnie twoja wina! - Krzyknęła Mel. – Spiłeś się i powiedziałeś komuś, kim naprawdę jesteśmy? Niech to szlag, Bill. Mówiłam ci, że wszystkich nas wystawiasz na ryzyko, ale czy przestałeś być takim egoistycznym kutasem? Do diabła, nie! - Nie zrobiłem tego. – Jego głos przycichł i nie mogła zrozumieć reszty tego co powiedział. - Znaleźli nas! - Mel wrzasnęła. - Mówiłeś, że nikt nie będzie w stanie wyśledzić nas tutaj i ufałam ci. - Ale nas znaleźli. - To powiedział John T i oczywiste było, że jest wściekły. – Po prostu zastanówmy się co mamy teraz zrobić. Ja mówię zabić ich, i w cholerę pryskajmy stąd. - I gdzie pójdziesz ? – Potłukło się szkło, Mel była tak zirytowana, że prawdopodobnie czymś rzuciła. - Wszystkie nasze pieniądze utopiliśmy w to miejsce i na ukrycie naszych tożsamości. Prawdopodobnie zamrozili nasze konto w banku. Mamy przesrane! Będę musiała zadzwonić do mojej siostry, a wiecie jak bardzo nie chcę tego robić. Chciałam trzymać się od tego gówna jak najdalej. Nigdy nie chciałam oglądać znowu któregoś z tych drani, a teraz mamy trzech z nich. W .... naszym ….biurze! - Dość! - John B ryknął. - Oferują pieniężną nagrodę za nich. Mamy trzech. Niech wszyscy się uspokoją. Nie mogę myśleć, kiedy wrzeszczysz. Możemy ich wykorzystać do zdobycia szybkiej gotówki i zacząć od nowa gdzie indziej. - Kto ich wymieni? Hm? - Krzyknął Brent. - Nie ja. To głupie. Zwyczajnie zastawią pułapkę i na resztę życia trafimy do więzienia. Oni nie będą chcieli zapłacić nam naprawdę . - Zabierzemy ich stąd i kupimy tym sobie trochę czasu, żeby wymyślić pewny sposób, by ONG zapłaciło nam za zwrot tych trzech. Jesteśmy mądrzejsi od tych drani. Musimy tylko wynieść się stąd zanim przybędzie ich więcej. - Nie ruszaj się, bo cię zastrzelę! - Krzyknął John T. - Spokojnie. – Głęboki głos Brassa ledwie dotarł do Lauren ponieważ nie krzyczał. - ONG zapłaci za nas. Tylko nie krzywdźcie kobiet. - Widzicie? Mówiłem wam, że są wystarczająco głupi, żeby chronić niewinnych. Rusz się, a poderżnę recepcjonistce gardło. Ona nie jest tego częścią i jest w drugim miesiącu ciąży. Walcz z nami, a ona umrze. Ginę też mogę zdjąć zanim do mnie dotrzesz. - John B prychnął głośno. - ONG nam zapłaci. Musimy tylko wydostać się z stąd. Bill, gdzie jest więcej strzałek? Uśpimy tych Laurann Dohner 113

dwóch, zwiążemy kobiety i zwiewamy. – Jego głos wzrósł. - Więcej ich może być w drodze. Tych trzech mogło być zwiadem albo coś. Są myśliwymi prawda? Strzelimy do nich strzałkami, wywieziemy ich i zastanowimy się nad tym spokojnie kiedy będziemy bezpieczni. - Proszę, - Kim błagała. - Pozwólcie mi odejść. - Zamknij się. Nie przyniosłem wystarczająco dużo strzałek. - Brent brzmiał na wściekłego. - Powiedziałeś mi, że jest jeden. Nie, że trzech. - Wszedł sam! - Krzyknął John T. - Gdybym wiedział, że było ich więcej to powiedziałbym ci przez ten pieprzony telefon. - Nie ruszaj się! - John B krzyknął. - Przysięgam, że on zastrzeli was obu i nie dostaniesz kolejnego ostrzeżenia. Te kobiety też umrą. Chcesz mieć ich krew na rękach? Serce Lauren waliło i wiedziała, że musi coś zrobić. Wyciągnęła rękę aby zadzwonić na 9-1-1 z telefonu na biurku, ale pamięć o systemie telefonicznym zatrzymała ją w pół drogi. Każdy telefon w biurze pokaże linię w użytku migając na czerwono. Nie mogła ryzykować wykonania telefonu, ale jej współpracownicy planowali porwać Wrath’a i nie mogła dopuścić żeby to się zdarzyło. Naparła na biurko sprawdzić jego ciężar, ale nawet nie drgnęło. To była jedyna rzecz w pokoju, wystarczająco duża, aby powstrzymała ich przed wyłamaniem drzwi, gdyby je zabarykadowała. Ale ten plan nie wypaliłby, ponieważ mogli tak jak ona, obejść wokół budynek i wejść przez okno. - Ruszać się. - John T rozkazał. – Na tył biura, już. Trzymać ręce nad głowami i ruszajcie się naprawdę bardzo powoli. Jeśli choćby drgniecie, zastrzelę was. - Taak. - Brent powiedział: - Zróbcie to. Mamy kable telefoniczne. Zwiążemy ich, wyjdziemy z nimi tyłem i zabierzemy ostatniego po tym jak wsadzimy ich do wozu. - Urwał. - Idź po vana. - Mojego minivana? - John B sapnął. – Wszyscy ich zobaczą w środku. - Firmową furgonetkę idioto! - Wrzasnęła Mel. - Jest większa. Ma pakę i przyciemniane szyby. Wystarczy pozbyć się logo firmy z tyłu. - Kurwa, - krzyknął. – Ruszaj się Gina. Ty też Kim. Zostajecie blisko mnie. Jeśli zaatakują, obie jesteście martwe. - Idźcie dalej. - John T rozkazał. - Trzymać ręce w górze. Mel idź powyrywać kable telefoniczne. Tam masz trzy. Wykorzystaj też ten od faksu.

Laurann Dohner 114

Lauren wyjrzała zza biurka, nikogo nie zobaczyła i na czworaka podkradła się do przodu, aż mogła wyjrzeć za drzwi. Jej współpracowników nie było w zasięgu wzroku, więc wychyliła się na zewnątrz na tyle, by zobaczyć biuro Mel. John T stał odwrócony do niej plecami i blokował większość drzwi uniemożliwiając jej zobaczenie, co działo się w biurze Mel. Wszyscy wydawali się tam być. Ogarnęła ją czysta groza, ale ruszyła się, podniosła na nogi i chwyciła od tyłu fotel Wrath’a za poręcze. Szarpnęła i oparcie wbiło się jej w brzuch. Kiedy kółka potoczyły się po dywanie, jego buty wlokły się, czyniąc jej zadanie jeszcze trudniejszym. Szarpnęła znowu, modląc się by nie zsunął się z fotela. Gdyby to zrobił, byłby zbyt ciężki żeby posadzić go z powrotem. Zatrzymała się, nasłuchiwała i usłyszała jak współpracownicy kłócą się w biurze Mel. Jeszcze raz wyjrzała za róg, zobaczyła plecy Johna T i pociągnęła szaleńczo. Fotel opuścił jej biuro, zdusiła jęk i nieprzerwanie ciągnęła Wrath’a do frontowych drzwi. Musiała pokonać tylko około dziesięciu stóp (3m) długości recepcji. Zdążyła to zrobić i nikt jej nie zauważył. Zżerało ją poczucie winy, że zostawia mężczyzn Nowego Gatunku i koleżanki z pracy trzymanych z nożem na gardle. Jednak nie mogła im pomóc. Wrath był jedynym, którego mogła ocalić. Najpierw musiała zapewnić mu bezpieczeństwo, i modliła się tylko aby mężczyzna, z którym rozmawiała przez telefon Briana przybył na czas, by im pomóc. Biec do biura Mel i próbować uratować kogoś jeszcze byłoby samobójstwem. Plecami trafiła w zewnętrzne szklane drzwi, ale nie otworzyły się kiedy na nie naparła. Uderzyła w nie tyłkiem, ale szkło tylko lekko drgnęło. Wykręciła głowę, zrozumiała, że ktoś zamknął drzwi na klucz i walczyła by przekręcić zamek. Szklane drzwi otworzyły się i świeże powietrze wypełniło jej płuca, gdy wciągnęła głęboki oddech. Szarpnęła, wyciągając fotel i Wrath’a z budynku. Nikogo nie było na chodniku. Grawitacja pomogła jej przesuwać fotel ponieważ budynek był wyżej niż ulica. Obróciła go przodem do ulicy, gorączkowo pociągnęła i ruszyła dalej. Oczy pozostawiła utkwione w budynku. W każdej chwili oczekiwała, że jak tylko zorientują się, że brakuje jednego Nowego Gatunku, jej współpracownicy rzucą się za nimi, ale zdążyła dotrzeć do miejsca gdzie zostawiła Amandę. - Natychmiast otwórz tylne drzwi. - Lauren pociągnęła mocniej, ruszając się szybciej. Amanda zauważyła Wrath’a, fotel i Lauren. Rozdziawiła buzię i wytrzeszczyła oczy. - Otwieraj te pieprzone drzwi, - Lauren warknęła na nią. – Już! Ruszaj się. Tylne drzwi. Otwieraj je do cholery. Teraz, Amanda. Natychmiast! Amanda ruszyła się. Uderzyła przycisk odblokowania drzwi i prawie potknęła się o krawężnik, kiedy obiegała samochód żeby otworzyć z tyłu drzwi, ale szarpnęła je szeroko otwarte akurat jak zdyszana Lauren przyciągnęła tam krzesło. - Pomóż mi go wsadzić. - Co do diabła? - Oczy Amandy były szeroko otwarte i wyglądała niezwykle blado. Laurann Dohner 115

- Później wytłumaczę. Pomóż mi. Waży chyba tonę. Musimy zabrać go stąd zanim ktoś nas zobaczy. - Lauren chwyciła wystającą z piersi Wrath’a strzałkę i wsunęła ją do kieszeni spódnicy. Pośpiesz się. Amanda chwyciła ramię Wrath’a, a Lauren ustawiła fotel przodem do tylnego siedzenia samochodu. Chwyciła go mocno i razem dźwignęły go manewrując jego bezwładnym ciałem z fotela. - Jezu, - Amanda stęknęła. – Krzyż mi pęka. On musi ważyć przynajmniej dwieście pięćdziesiąt funtów (113,40kg) . We dwie udało im się zwalić nieprzytomnego Wrath’a na tylne siedzenie. Lauren podgięła mu nogi do góry, żeby się zmieścił. Wrath nie wyglądał aby było mu wygodnie, ale był w środku i jego twarz nie wciskała się w siedzenie. Zatrzasnęła tylne drzwi i otworzyła pasażera z przodu. - Wsiadaj do samochodu, - wysapała na Amandę. Amanda obiegła samochód, szarpnęła drzwi kierowcy i klapnęła na siedzenie. Silnik zapalił, a walące serce Lauren zagroziło wybuchem z wyczerpania i strachu. Jeden rzut oka na budynek biura upewnił ją, że jeszcze nikt nie wybiegł, ale zwinęła się na swoim siedzeniu i zanurkowała w dół na wypadek, gdyby to się zmieniło. - Jedź do cholery. Zabierz nas stąd. Amanda wcisnęła gaz. - O mój Boże, - Amanda trajkotała. – Zamkną nas obie. Wiem, że ciągle narzekam na bycie singielką, ale ty chyba straciłaś rozum? Nie możesz zwyczajnie porwać faceta. Jest naprawdę gorący, ale co ty sobie myślałaś? Jesteś na prochach? Po prostu zadzwońmy na policję i powiedzmy im, że przeżyłaś załamanie nerwowe. Możemy zabrać go do szpitala i zmusić ich żeby przyjęli cię na obserwację. - Ja go nie porwałam do cholery. Nie jest tak, jak to wygląda. Musimy jechać. Gaz! Później ci wszystko wyjaśnię, ale on jest w niebezpieczeństwie. - Wiesz co przyjaciele mówią przyjaciołom, kiedy ci postradali rozum? - Amanda oblizała wargi. – To jest ten czas. Lauren uniosła głowę na tyle, by widzieć zarumienioną twarz przyjaciółki i posłała jej wściekłe spojrzenie. Otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. W tej chwili była zbyt zmęczona żeby krzyczeć. Zdecydowała się być po prostu uczciwą. - Musisz mi zaufać. Proszę, jedź Amando. Naprawdę nie jest tak źle jak myślisz.

Laurann Dohner 116

- Gdzie jedziemy? - Do ciebie. Amanda skinęła głową. – Dobra. No dziewczyno, jesteśmy w głębokim gównie. Lepiej żebyś miała cholernie dobry powód. Nie mogę uwierzyć, że to robię. Lauren chciała użyć telefonu komórkowego Amandy i zadzwonić na policję, ale nie śmiała po tym, jak facet rozkazał tego nie robić. Modliła się, żeby zespół przyjechał, ale nie chciała zostać w pobliżu, aby upewnić się, że pomoc przyszła na czas. Wydostanie Wrath’a było priorytetem, jedyna rzecz, którą mogła zrobić.

Rozdział dziesiąty

Lauren udało się przestać trząść do czasu, gdy Amanda wjechała do swojego garażu. Elektroniczna brama zamknęła je w środku pozostawiając tylko wewnętrzne światło. Amanda wyłączyła silnik i przeniosła wzrok na swoją najlepszą przyjaciółkę. - Myślisz, że wniesie oskarżenie? Zapomnij. Jasne, że wniesie. Jakoś znokautowałaś go i porwałaś. Co ty sobie myślałaś? Postaramy się o pomoc dla ciebie. Wejdźmy do środka i zadzwońmy do kogoś. Jeszcze nie jest za późno żeby to naprawić, dobrze? Znajdziemy ci najlepszego adwokata. Niepoczytalność jest świetną linią obrony. Nigdy nie chciałam abyś zrobiła coś tak drastycznego żebym dostała faceta. - Skończ z tym, - Lauren westchnęła. - To nie o to chodzi. Amanda zmarszczyła brwi. - To dlaczego uśpiłaś go i przytargałaś do mnie? - Nie uśpiłam go. – Zmęczona, sfrustrowana Lauren potrząsnęła głową zastanawiając się, czy jej przyjaciółka nie potrzebuje jakiejś terapii. - To długa historia. Jak zabierzemy go do ciebie? Jakieś pomysły? Amanda odwróciła się w fotelu i marszcząc brwi przyglądała się Wrath’owi. - Nie wiem. Jest wielki. Czy musiałaś stracić rozum i porwać największego faceta jakiego mogłaś znaleźć? Wiem, że mówiłam, że rozpaczliwie potrzebuję randki, ale Jezu, Lauren!

Laurann Dohner 117

- Przestań! - Lauren rzuciła jej wściekłe spojrzenie. - On nie jest seks zabawką, którą dla ciebie ukradłam. Nie straciłam rozumu i nie zrobiłam tego w jakiejś szalonej próbie zdobycia dla ciebie faceta. Nazywa się Wrath i jest w niebezpieczeństwie. - Myślałam, że mówiłaś, że na nazwisko ma Williams. - Nie sądzę żeby miał nazwisko. Jego prawdziwe imię to Wrath. To długa historia. - Sądzę, że mamy czas, abyś opowiedziała mi co się dzieje skoro i tak musimy wymyślić sposób jak go wydostać z samochodu i wnieść po schodach. Lauren zawahała się . – Czy zauważyłaś jego rysy twarzy? - Kogo obchodzi jego twarz, skoro ma takie niesamowite ciało? - Popatrz na niego Amando. Spójrz na jego nos i pomyśl o swoim największym bohaterze z telewizji, tym, na widok którego ślinisz się. Oto wskazówka. Justice North. Amanda wykręciła się w fotelu, tak by mogła dostać lepszy widok na mężczyznę z tyłu. Wbiła w niego wzrok, lekko przekrzywiła głowę i kolor powoli odpłynął jej z twarzy. Usta opadły otwarte i zagapiła się na Lauren. Lauren kiwnęła głową. – On jest Nowym Gatunkiem. - O kurwa. W co ty mnie wpakowałaś? On jest jak jakiś zagrożony gatunek prawda? Mają bardzo surowe przepisy dotyczące ich. Lauren, co ty sobie myślałaś? Jeśli coś mu się stanie, dostaniemy krzesło elektryczne. Jeśli zabijesz któregoś z nich, nawet przez przypadek, grozi za to kara śmierci za zbrodnię na tle rasowym. - Nie ja to zrobiłam. Ludzie w mojej pracy strzelili do niego jakąś strzałką ze środkiem odurzającym, i po tym stracił przytomność. Amanda zamrugała. - Dlaczego? Miał złą zdolność kredytową czy coś? Wiem, że twoja szefowa jest suką, ale to brutalne nawet jak na nią. - Bardzo śmieszne. - Lauren prychnęła. - To skomplikowane i zagmatwane. Jak przypuszczam pracowałam z kilkoma palantami, którzy wcześniej pracowali dla Mercile Industries. Zobaczyli go i zrobili mu to. Planowali go porwać, ale wydostałam go pierwsza. Musimy ukryć go w twoim domu, dopóki nie postaram się dla niego o jakąś pomoc. Jego zespół i dwie moje koleżanki z pracy, które nie są zamieszane w ten bałagan zostali w biurze. Mogłam uratować tylko jego. Nie wiedziałam co jeszcze zrobić. - Do kogo chcesz zadzwonić? Na policję? Laurann Dohner 118

Lauren pokręciła głową. - Nie. Ludzie, z którymi Wrath współpracuje powiedzieli, żeby nie dzwonić na 9-1-1, więc przypuszczam, że muszę zostawić to im. - Lauren wysiadła z samochodu. Zabierzmy go do środka. Amanda wysiadła z samochodu i nad dachem zmarszczyła brwi na Lauren. - Jak? Nie mam dźwigu pod ręką, żeby wynieść go z samochodu i dalej po schodach. On jest ciężki. Lauren przyglądała się schodom prowadzącym do mieszkania Amandy i wpadła na pomysł. - Czy nadal masz ten podwójny materac, którego używasz kiedy odwiedza cię siostrzenica? - Ten z księżniczką? - Tak. Możemy go napompować, położyć na nim Wrath’a i wciągnąć do kuchni. Amanda westchnęła. - Pójdę po pompkę elektryczną i napełnię go. - Spojrzenie Amandy podryfowało do okna i na tylne siedzenie. - Nie zrobiłabym tego, gdyby nie był taki gorący. Będzie mi winien. - Amanda nagle uśmiechnęła się. - On naprawdę sprawia wrażenie, że w tych ubraniach jest mu gorąco. Kiedy weźmiemy go do środka, to będzie zwykła uprzejmość zdjąć z niego kilka. Lauren jęknęła. – Amanda! - Co? Tylko jego koszulę. Bądź przyjaciółką. Byłam kierowcą samochodu wykorzystanego do ucieczki, i do licha, po tym jak zatargamy go do domu, powinnam dostać jakąś nagrodę. Myślę, że już dostałam przepuklinę od wsadzania go do samochodu. Lauren pokręciła głową. - Myślę, że mogłabyś skorzystać na łyknięciu leków, martwię się o ciebie. - Powinnaś się martwić. Jeśli wkrótce nie dam się przelecieć uschnę i umrę. - Rzeczy, które zniosę. - Wymamrotała Lauren. - Ty? Właśnie pomogłam ci wrzucić ciało wielkiego faceta Nowego Gatunku na tył mojego samochodu, i w moim domu daję schronienie zagrożonemu gatunkowi! - Słuszna uwaga. Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie. - Lauren uśmiechnęła się. - Idź po materac. Nie masz tu gdzieś jakiejś plandeki od czasu jak malowałyśmy twoją łazienkę w zeszłym miesiącu? Amanda wskazała na kąt. - Gdzieś tam. Lauren odwróciła się żeby jakiejś poszukać, podczas gdy Amanda weszła do Laurann Dohner 119

mieszkania. Lauren znalazła kilka plandek złożonych pod półką i otworzyła tylne drzwi samochodu sprawdzić Wrath’a. Pozostawał głęboko uśpiony jakimś środkiem. Rozłożyła plandekę na podłodze obok otwartych drzwi i dziękowała Bogu, że Amanda miała podwójny garaż i tylko jeden samochód, więc miały dużo miejsca do działania. Amanda wróciła taszcząc wielki różowy nadmuchiwany materac, który rzuciła na plandekę. - On jest naprawdę ciężki. - Wiem, - zgodziła się Lauren. - Wezmę nogi i będę go ciągnąć. Wsiądź z drugiej strony i pilnuj głowy. Nie chcę żeby uderzył się jak wyjmiemy go z samochodu. - Dobra. - Amanda zaśmiała się. – Jesteś pewna, że nie możemy zdjąć jego ubrań? Straciłby kilka funtów. - Jestem pewna. - A niech to. Zawsze zastanawiałam się, czy mają ogony, albo jakieś futerko gdzieś ukryte. Wiesz, że mówi się, że niektórzy z nich mogą je mieć. Mogą golić ręce i twarze, żeby ukryć problemy z owłosieniem. Mogłybyśmy naocznie się przekonać. Lauren chwyciła Wrath’a i starała się ignorować Amandę. Cieszyła się, że buty solidnie trzymały się na stopach, gdy wyprostowała jego nogi i pociągnęła za kostki. Amanda chwyciła ramiona powstrzymując go przed wypadnięciem z samochodu kiedy jego tyłek zsunął się z siedzenia, i obie walczyły by położyć go na plecach pośrodku materaca. - Powinnam go zatrzymać, bo myślę, że właśnie poszły mi plecy i będę potrzebowała kogoś, kto się mną zaopiekuje. Pot spływał jej po ciele i wiedziała, że będzie tylko gorzej, kiedy przyjdzie im wnieść go po schodach. Były tylko trzy stopnie, ale zadanie wydawało się niemożliwe do wykonania. Lauren zdjęła buty i odrzuciła je na bok. Pochyliła się, chwyciła boki plandeki i wyprostowała się. Amanda złapała drugi koniec i spojrzała w dół na jego twarz. - Jest bardzo przystojny. Jakiego koloru ma oczy? Wiesz? - Ciemno brązowe i piękne. - Burknęła Lauren ciągnąc Wrath’a. - Nie przywiązuj się. Jest zajęty. - Ma dziewczynę? Cholera! Dlaczego tak jest, że każdy przystojny okazuje się być zajęty, albo gejem? Udało im się wtargać Wrath’a po schodach, chroniąc jego plecy materacem i zamieniając plandekę w hamak. Przeciągnęły go z kuchni do większego pokoju, dotarły do salonu i obie Laurann Dohner 120

zwaliły się na kolana. - Nie biorę go na górę. - Oświadczyła Amanda. – Wbij we mnie widelec. Mam dość. - Ja też nie. Nigdy nie uda nam się tego dokonać. - Dobrze wygląda tam przy stoliku. Drewno pasuje do jego opalenizny. Lauren z trudem podniosła się na nogi przynieść im wodę mineralną z lodówki, i podała jedną swojej najlepszej przyjaciółce. Był ciepły dzień i taszczenie Wrath’a tu i tam wyczerpało je obie. - Mam pomysł. - Ogłosiła Lauren. – Chcę skorzystać z twojego telefonu. - Radź sobie. Zapomnij o ściąganiu koszuli. Jestem zbyt zmęczona. - Amanda położyła się na dywanie. - Po prostu poleżę tu sobie chwilę. Lauren podeszła do lady, która oddzielała kuchnię od salonu i usiadła na stołku. Sięgnęła po telefon Amandy i wybrała informację. Jęknęła, gdy odpowiedział automatyczny głos. - Cholerna automatyzacja, - mruknęła. Podała im miasto, które uważała za właściwe i stan. ONG, - powiedziała wyraźnie. Powtórzyła. Została przekierowana do osoby. Lauren poprosiła o numer ONG. Nie mieli w spisie. Poprosiła o numer podając pełną nazwę. - To Organizacja Nowego Gatunku. - Znaleźli numer, zapisała i wybrała. Odpowiedział mężczyzna. - ONG Ojczyzna. Z kim mam połączyć? Lauren wzięła głęboki oddech. - Witam. Nazywam się Lauren Henderson. Nie wiedziałam do kogo innego zadzwonić, ale mam mężczyznę Nowego Gatunku w salonie mojej przyjaciółki jakieś dziesięć stóp (3m) od miejsca gdzie siedzę. Został postrzelony jakąś strzałką i jest nieprzytomny. Musicie wysłać dla niego pomoc. Na drugim końcu linii na kilka sekund zapadła cisza. – Telefoniczne nękanie nas jest zabronione przez prawo, kobieto. - To nie jest telefoniczne nękanie. Nazywa się Wrath i mieszka w głównej siedzibie. Do nich wszystkich to się odnosi. Schwytał mnie wczoraj, ponieważ twierdził, że pracuję z kimś, kto wcześniej pracował dla Mercile Industries. Poszliśmy dzisiaj do mojego biura, żeby spróbować znaleźć osobę, której szukał, ale okazało się, że prawie wszyscy w biurze wydają się pracować dla Mercile. Strzelili do niego jakąś strzałką ze środkiem odurzającym. Wydostałam go stamtąd, ale … Mężczyzna jej przerwał. - Powiedziałaś, że jego imię to Wrath? Laurann Dohner 121

- Tak. Mężczyzna warknął. - Mam właśnie przed sobą listę całego Nowego Gatunku. Nikt na niej nie nazywa się Wrath. Kobieto, jeśli kiedykolwiek znowu tutaj zadzwonisz, wyślę do twojego domu policję. Mamy tu twój dokładny adres. Wszystkie połączenia przychodzące natychmiast są namierzane. - Wyrecytował adres Amandy. - Nigdy więcej tu nie dzwoń. - Odłożył słuchawkę. Lauren zacisnęła zęby. Obróciła głowę i patrzyła na Wrath’a. Zdecydowanie był Nowym Gatunkiem. Znowu zadzwoniła i odebrał ten sam mężczyzna. - Słuchaj mnie kimkolwiek jesteś. Patrzę na niego. Jest dokładnie tu, w salonie. Proszę bardzo, wyślij kogoś żeby mnie aresztowali, bo kiedy tu przyjadą wystarczy im jeden rzut oka na niego aby wiedzieć, że nie kłamię. Strzelono do niego strzałką i jest bez czucia. Potrzebuje pomocy, martwię się o niego, i nie wiem co w tej strzałce było. Powiedziano mi, że mam nie dzwonić na 9-11, więc nie dzwonię. Zabrali dwóch więcej waszych ludzi, trzymają dwie kobiety jako zakładniczki, i zranili człowieka imieniem Brian. Krwawił w uliczce. - Kto to zrobił człowiekowi i tym innym, których wymieniłaś?- Wydawał się znudzony. - Moja szefowa i kilku moich współpracowników. Dwóch waszych ludzi wzięli na muszkę i planowali zapakować ich do pożyczonego vana, który należy do mojej firmy. Oni…- Nie dzwoń tu więcej, do cholery. Zadzwoń do psychiatry. - Mężczyzna odłożył słuchawkę. - Kurwa! - Lauren walnęła w ladę. - Nie uwierzył ci? - Amanda podniosła głowę. Lauren była wkurzona. - Nie. Znowu się rozłączył. Chciałabym wiedzieć, gdzie jest ta główna siedziba, ale nie zwracałam zbytniej uwagi kiedy stamtąd wyjeżdżaliśmy. - Cóż, wszystko co możesz zrobić to mieć nadzieję, że cokolwiek mu wstrzyknęli szybko przestanie działać, i wtedy może powie nam co robić. Lauren zsunęła się ze stołka i podeszła do niego. Opadła na kolana i położyła rękę na jego piersi, gdy przyglądała się jego twarzy. Delikatnymi palcami zdjęła okulary, pogłaskała po policzku i miała nadzieję, że wkrótce się obudzi. - Mam nadzieję, że to tylko środek usypiający. Ale co jeśli nie? - Będziemy obserwowały go i jeśli przestanie oddychać albo coś, wezwiemy pogotowie.

Laurann Dohner 122

Lauren kiwnęła głową. Przesunęła ciało siadając wygodniej, aby pozostać przy boku Wrath’a. Nie zamierzała pozwolić by cokolwiek mu się stało.

*****

Saturn potrząsnął głową, próbując pozbyć się złości. Czy ludzie nie mieli nic lepszego do roboty niż pogrywać sobie z nim? Każdego dnia dostawał kilka wariackich telefonów. Przed godziną zadzwoniła kobieta żeby sprawdzić, czy może wynająć Gatunek, aby przyszedł na przyjęcie urodzinowe jej dziecka, jakby któryś z nich miał ochotę tam być, tylko po to by zabawić dzieci. Telefon przed tym był od mężczyzny, który twierdził, że chce ożenić się z kobietą Gatunku. Teraz dzwoni kobieta żeby mu powiedzieć, że ktoś pożyczonym vanem porwał jego ludzi, i że jednego z nich ma w swoim salonie. Prychnął. - Zły dzień? - Tiger, jego przełożony, uśmiechnął się. - Nie cierpię dyżurów przy telefonie. - Saturn przyznał. - Ludzie to wariaci. Tiger skinął głową. - Wiem. Nigdy nie mogę zdecydować czy ci, którzy dzwonią, żeby powiedzieć mi, że umrę są gorsi od tych, którzy dzwonią i pytają, czy mogą zabrać się z nami z powrotem na naszą ojczystą planetę. - Bezpośrednia linia Tiger. - Krzyknęła kobieta Gatunku. - To Tim Oberto i jest problem. Tiger zaklął. Czterech - nie, trzech - ich samców Gatunku pracowało z grupą specjalną Tima. Modlił się, żeby nie było kolejnego problemu. Jeden z samców już okazał się niestabilny i niezdolny do służby. Miał nadzieję, że następny nie pękł pod wpływem presji. Podszedł do telefonu i podniósł słuchawkę do ucha. - Co się dzieje? - Mamy wielki, pieprzony problem. Porwano jednego z moich ludzi i wszystkich trzech waszych. W tej chwili śledzimy dwóch waszych ludzi i naszego człowieka. Mieli na sobie nasze robocze umundurowanie, które ma nadajniki. Jesteśmy w trakcie pościgu i o ile nie pozbawiono ich ubrań, powinniśmy dostać ich w każdej chwili. Niestety jeden z samców nie miał na sobie naszego uniformu i nie wziął nadajnika. Nie mamy pojęcia, gdzie on jest, Tiger. Jest poza naszym radarem, chyba że jest z innymi. - Kurwa mać! Którego brakuje? - Wrath’a.

Laurann Dohner 123

Tiger zmarszczył brwi. - Kogo? Tim westchnął. - Nazywaliście go 919. Kazałem im wybrać imiona i on takie wybrał. - Wrath? - Tiger odsunął od siebie złość, że coś poszło nie tak, i bał się o bezpieczeństwo ich samców. - Co się wydarzyło? Tim szybko wyjaśnił na czym polegała misja. - Kobieta zadzwoniła z telefonu Briana i zawiadomiła nas, że rozpętało się piekło. Brian jest jednym z moich ludzi przydzielonych do waszych facetów. Teraz ona też zniknęła nam z oczu, nie było jej na miejscu kiedy przyjechaliśmy, i szczerze mówiąc nadrabiam zaległości. Tiger, wasi ludzie nie przyszli z tym do mnie najpierw, inaczej wysłałbym więcej wsparcia. Właśnie wyciągnąłem cholerne notatki zrobione przez Brassa, więc wiem, co do diabła się działo i kim jest ta kobieta. Kiedy dotarliśmy pod adres, nikogo tam nie było. Przetrząsnęliśmy całe biuro. Znaleźliśmy naszego SUV-a za rogiem, i trochę krwi na ziemi gdzie powiedziała, że Brian został ranny. - Myślisz, że kobieta ich uprowadziła? Tim westchnął. - Zaalarmowała nas, że coś jest nie w porządku. Inaczej nie wiedzielibyśmy, żeby aktywować ich urządzenia namierzające dopóki nie minąłby czas ich meldunku. Minęłoby kilka godzin. W tej chwili przyjmujemy, że jest przyjazna i została porwana z zespołem.. - Rozumiem. Więc ludzkiej kobiety też brakuje? Jak ona się nazywa? Czy 358 też wybrał imię? Tiger zapisał to. - Zawiadomię naszych ludzi. Być może ten, kto ich ma będzie chciał okupu. Zadzwoń do mnie w sekundę po tym, jak dotrzesz do tych sygnałów. - Odłożył słuchawkę. Tiger odwrócił się i podniósł głos. – Wszyscy słuchajcie, mamy kryzysową sytuację. Mamy trzech zaginionych samców Gatunku, ludzkiego mężczyznę i ludzką kobietę. Nasi mężczyźni byli na misji tropienia naszych wrogów z ludzkim mężczyzną, kierowcą z grupy specjalnej i ludzką kobietą, która pomagała im odnaleźć cel. Z naszych ludzi brakuje Brassa, 919 i 358. - Urwał. -Wybaczcie. Wybrali imiona. 919 przechodzi na Wrath, a 358 przechodzi na Shadow. Saturn nagle zaklął i wstał. - Powiedziałeś Wrath? Tiger wbił wzrok w Saturna. - Czy możliwe, że imię ludzkiej kobiety to Lauren? Tiger przeciął pokój podchodząc do niego. - Tak. Lauren Henderson. - Cholera. Dzwoniła do nas, ale myślałem, że to wariatka. Rozłączyłem się z nią dwa Laurann Dohner 124

razy. Ma Wrath’a i chciała abyśmy mu pomogli, ale nie uwierzyłem jej. ***** Lauren coraz bardziej niepokoiła się, gdy w miarę upływu czasu Wrath nie budził się. Pożyczyła ubranie od Amandy, przebrała się w coś wygodniejszego i trwała przy jego boku. Amanda próbowała przekonać Lauren, że odpocząłby lepiej, gdyby zdjęły Wrath’owi koszulę. Lauren pokręciła głową na swoją najlepszą przyjaciółkę. - Daj sobie spokój. Nie rozbieramy go. - Ale byłoby mu wygodniej. - Nie, kiedy obudzi się i będzie potrzebował prysznica od twojego ślinienia się nad nim. - Wezmę szmatę na ślinienie i zawiążę wokół szyi. Lauren roześmiała się. – Mówię ostatni cholerny raz, nie! Nie zdejmujesz jego ubrań. - Ty zdjęłaś mu buty. - No cóż, to tylko jego stopy. On śpi. Nikt nie powinien tego robić w butach. - Ma duże stopy i ręce. Myślisz, że to powiedzenie jest prawdziwe? - Amanda uśmiechnęła się. - W jego przypadku jest. Amanda wytrzeszczyła oczy. - Zerknęłaś kiedy poszłam przebierać się prawda? Boże, jesteś taką suką. Powinnaś wszystko robić ze swoją najlepszą przyjaciółką. Lauren zawahała się i postanowiła, że po prostu powie przyjaciółce prawdę. - Nie zerknęłam kiedy zmieniałaś ubranie. Brałam z nim prysznic. - Nie! Wypluj to! Kłamiesz tylko po to, żeby wzbudzić moją zazdrość. - Spędziliśmy razem ostatnią noc. Amanda pozwoliła swoim oczom wędrować w górę i w dół po mężczyźnie na różowym dmuchanym materacu. Jej wzrok wrócił do Lauren. – Dziewczyno, jesteś moją bohaterką. Lauren wstała i weszła do kuchni. - Robię się głodna. A ty?

Laurann Dohner 125

Dzwonek zadzwonił do drzwi. Lauren od razu poczuła strach, kiedy zakręciła się i jej wzrok poleciał do Amandy. - Co jeśli to świry z mojej pracy? - Szepnęła. Amanda wzdrygnęła się, zbladła i odpowiedziała szeptem: - Skąd mogą wiedzieć gdzie mieszkam? - Halo! Pracujemy w nieruchomościach. Cały czas robimy imienne wyszukiwania. - Czy oni znają moje nazwisko? Lauren wzruszyła ramionami. Amanda wstała i na palcach podeszła bliżej drzwi. - Zajrzę. Lauren złapała największy nóż w kuchni i wałek do ciasta. Również pobiegła do drzwi, gotowa walczyć, gdyby próbowali wyważyć drzwi i uprowadzić Wrath’a. Amanda rzuciła okiem na rzeczy, które Lauren ściskała w dłoniach i zmarszczyła brwi zanim podeszła zerknąć przez maleńki otwór w drzwiach. Odskoczyła, okręciła się i wyglądała na przerażoną, gdy spotkała wzrok Lauren. - Jest tam dwóch naprawdę wielkich facetów, całych ubranych na czarno i w ciemnych okularach. Wyglądają na ogromnych. - Wyszeptała. - Lauren Henderson? – Mężczyzna na zewnątrz odezwał się głośno. – Dzwoniłaś do ONG. Jesteśmy tutaj jak prosiłaś. Wiemy już, że nie jesteś szaloną kobietą i przyszliśmy do naszego samca. Czy możesz nas wpuścić żebyśmy zobaczyli Wrath’a? Nie mamy zamiaru wyrządzić ci krzywdy. Lauren powoli przysunęła się bliżej drzwi, stanęła na palcach i zajrzała przez mały wizjer. Obaj mężczyźni byli naprawdę duzi, ale okulary i wydatna struktura kości policzkowych upewniła ją, że nie próbowali jej oszukać. Opadła na stopy. Amanda posłała jej pytające spojrzenie. Lauren kiwnęła głową. - Wpuść ich. Amanda potrząsnęła głową. - Czy wspominałam, że wyglądają na prawdziwych twardzieli i są ogromni? - Otwórz drzwi. Do cholery Amando. Wrath potrzebuje pomocy. - Świetnie, ale jeśli przez ciebie pozabijają nas, mam zamiar cholernie uprzykrzyć ci życie pozagrobowe.

Laurann Dohner 126

Lauren przewróciła oczami. Amanda przekręciła zamek i powoli otworzyła drzwi. Odskoczyła do tyłu i prawie potknęła się, gdy dwóch bardzo wysokich, szerokich w barach mężczyzn, ubranych od stóp do głów na czarno wkroczyło do pokoju. Mieli długie włosy, puszczone luzem na plecy i nosili identyczne okulary przeciwsłoneczne. Zamknęli za sobą drzwi. Jeden z nich zmarszczył brwi i powoli wyciągnął rękę żeby zdjąć okulary. Lauren była zaskoczona, gdy spotkała parę kocich oczu. Spojrzał na nią przelotnie zanim jego uwaga opadła do jej rąk. - Czy masz zamiar nas ciąć, albo próbować tym uderzyć? Lauren zdała sobie sprawę, że wciąż ściska w ręku nóż i drewniany wałek do ciasta. Zarumieniła się i odłożyła je na najbliższy stolik. - Przepraszam. Bałyśmy się, że jesteście ludźmi z mojej pracy. Wrath jest tam. - Wskazała. Musieli obejść kanapę by zobaczyć nieprzytomny Gatunek. Mężczyzna, który odezwał się do Lauren nagle zaśmiał się. – Czy to jest różowy zamek? - To mojej siostrzenicy. - Amanda przyznała. - Uwielbia spać w moim pokoju, więc kupiłam to dla niej. Pod nim jest księżniczka. Mężczyzna uśmiechnął się. - Jestem Flame (Płomień), a to jest Slash (Szrama). Slash był tak wysoki jak Flame, w przybliżeniu miał około sześciu stóp i trzy cale (192,02cm), ale miał jasno - brązowe włosy przetykane srebrnymi pasemkami. Zdjął okulary. Miał takie same kocie oczy i były w dziwnym, nieparzystym odcieniu niebieskiego. Mężczyzna kiwnął głową Lauren i Amandzie. - Co się wydarzyło? - Flame skupił uwagę na Amandzie. - Z nią rozmawiaj. Ja byłam tylko kierowcą podczas ucieczki. Nie wiedziałam kim on jest, albo że przynajmniej mogę więcej ponarzekać na przyjazd tutaj, ale ona jest moją najlepszą przyjaciółką, więc co innego mogłam zrobić? Kazała jechać to wcisnęłam gaz i pojechałam. Flame obrócił się do Lauren. Szybko wyjaśniła wszystko co się wydarzyło, wyciągnęła zachowaną strzałkę i podała ją Flame’owi. - To jest to co w nim tkwiło. Zatrzymałam ją na wypadek gdybyście mogli sprawdzić i określić jakiego środka użyli. Flame wziął strzałkę i powąchał. Zaklął. Wyciągnął telefon komórkowy i szybko do kogoś zadzwonił. – Natychmiast potrzebujemy tutaj helikopter. Wrath został zneutralizowany silną dawką leku uspokajającego i środka paraliżującego. Pół przecznicy stąd jest park. Tam się spotkamy. – Rozłączył się i spojrzał Lauren głęboko w oczy. – Naprawdę dobrze postąpiłaś ludzka Laurann Dohner 127

kobieto. Uspokajające leki w połączeniu ze środkiem paraliżującym działają dłużej. To sposób, który tamci dranie odkryli żeby powstrzymać nasze ciała przed zbyt szybkim radzeniem sobie z działaniem ich leków. Gdyby dali mu zbyt dużą dawkę jego serce mogłoby się zatrzymać. Lauren skinęła głową. – Wyjdzie z tego? - Martwiła się. Flame kiwnął głową. - Tak mi się wydaje. Jego oddech jest stabilny i mocny. Weźcie szybko jakieś ubrania. Zabieramy was z nami. - Ale …- Lauren zaczęła. - Pozwól, że chwycę moją torbę. - Amanda odezwała się w tym samym czasie. Amanda spojrzała na Lauren z dezaprobatą. - Chcą zabrać nas ze sobą. Bądź przyjaciółką, zamknij usta i chodźmy złapać jakieś ubrania. Lauren zmarszczyła brwi. - Halo! Kawał przystojnych byczków. Rusz tyłek Lauren. - Amanda już odwróciła się i wbiegała po schodach. - Nie odchodźcie beze mnie! Lauren spojrzała na Flame’a i nie mogła przegapić wyrazu szoku na jego twarzy ani rozszerzonych oczu. - Czy ona powiedziała kawał przystojnych byczków? Lauren westchnęła. - Jest sama i szuka. Flame zmarszczył brwi. – Szuka czego? - Nie ma mężczyzny w swoim życiu i chce jednego. Obaj jesteście mężczyznami. Flame rozluźnił się i zaśmiał. – O! Slash wydał dziwny dźwięk. – Co ona chce zrobić z jednym z nas? Flame wyszczerzył się. – Ona szuka partnera. Slash potrząsnął głową. - Nie mnie. Kobiety to kłopoty i nie chcę partnerki. Flame zachichotał. – One też ciebie by nie chciały. - Popatrzył na Lauren. - Helikopter przybędzie za piętnaście minut, a my żeby go spotkać musimy odejść stąd za siedem. Możesz potrzebować zapasowego kompletu odzieży.

Laurann Dohner 128

Lauren pobiegła na górę aby znaleźć Amandę w szale pakowania. Lauren pokręciła głową gapiąc się na trzy otwarte walizki na łóżku, i przyjaciółkę wrzucającą do nich ubrania. - Odłóż sukienkę koktajlową. Lecimy helikopterem, a to oznacza jeden bagaż. - Ale ja muszę dobrze wyglądać. Widziałaś ich obu? - Amanda powachlowała się. - Tacy gorący. - Oni albo zmieszczą ciebie w helikopterze, albo wszystkie te walizki, które pakujesz. Jak bardzo chcesz z nimi lecieć? Amanda zawahała się. - Dobrze. Mogę spakować jedną torbę. - Ściszyła głos. - Kto wie. Może nie będę potrzebowała żadnych ubrań. - Mrugnęła. – Zaklepuję gadułę. On ma najgłębszy, najseksowniejszy głos, a widziałaś te oczy? Miau! Strasznie chcę go poczochrać. Lauren również ściszyła głos. - Oni mają bardzo dobry słuch i prawdopodobnie właśnie usłyszał co powiedziałaś. - W takim razie wie jak naprawdę się czuję. Życie jest zbyt krótkie, żeby nie sięgać po to czego się chce. Nauczyłam się tej lekcji. - Wiem. Pozwól, że ci pomogę. Jedna zmiana ubrania, coś do spania i powinniśmy być gotowe. - Możesz pożyczyć co chcesz. - Dzięki. Wróciły na dół i Lauren natychmiast podeszła do boku Wrath’a sprawdzić co nim. Oddychał wolno i głęboko, jego kolorystyka była dobra, ale nadal nie budził się. Naprawdę martwiła się o niego. Obróciła głowę, aby odkryć, że zarówno Flame jak i Slash, kilka stóp dalej, przyglądają się jej uważnie. Flame postąpił krok do przodu. - Wezmę Wrath’a. Proszę nie próbujcie uciekać. Z nami będziecie bezpieczniejsze niż zostając tutaj. Ludzie, którzy do niego strzelili mogą go szukać. - Och, nie będziemy uciekać. - Amanda zapewniła szczerze uśmiechając się do niego. Spróbuj mnie zostawić, a to się nie stanie. Nie chcę opuszczać twojego boku. Flame uśmiechnął się. - Lubię cię kobieto. Jesteś bezpośrednia. - To ja. - Amanda puściła oko. - Bezpośrednia i samotna, ale możesz to zmienić.

Laurann Dohner 129

Lauren wstała i pozwoliła drugiemu mężczyźnie pochylić się do miejsca gdzie przed chwilą była . Była zdumiona kiedy wielki Nowy Gatunek po prostu podniósł Wrath’a jakby nic nie ważył, przełożył jego ciało i wyprostował się z drugim Nowym Gatunkiem przerzuconym przez jedno szerokie ramię. - Chodźmy. - Odwrócił się i jego towarzysz otworzył drzwi. - Jasny gwint, - Amanda zasapała. Flame odwrócił się patrząc w milczeniu na Amandę. Amanda gapiła się na niego. - On waży chyba tonę, a ty po prostu podniosłeś go jakby był piórkiem. Flame przełożył rękę przez tył nóg Wrath’a, żeby trzymać go bezpiecznie. - Jesteśmy silni. Slash podszedł i z powrotem umieścił na twarzy Flame’a okulary ukrywając jego oczy. Slash założył także własne okulary. - Chodźmy. Flame kiwnął głową. - Kobiety, idziemy. Amanda wyszczerzyła się do Lauren. - Jesteśmy kobietami. Lauren potrząsnęła głową i westchnęła. - Naprawdę? Myślałam, że jesteś transwestytą. - Suka. - Amanda zachichotała szturchając ją łokciem. - Maniaczka. - Bezgłośnie odpowiedziała Lauren. Zauważyła, że dwóch mężczyzn Nowego Gatunku przygląda im się w milczeniu. - Jesteśmy gotowe. - Więc ... - Amanda uśmiechnęła się. - Gdzie nas zabieracie? - Wracamy do Ojczyzny, - poinformował je Flame wyprowadzając z domu. Czarny samochód czekał przy krawężniku i kierowca otworzył drzwi i tył. Też nosił okulary przeciwsłoneczne, ale Lauren po prostu wiedziała, że nie był Nowym Gatunkiem, ponieważ mogła zobaczyć wyraźnie zarysowany nos. Przypomniał jej o Brianie i wrócił niepokój. - Czy wy chłopaki znaleźliście Brassa, Shadow’a i Briana? Czy uratowaliście dwie kobiety, z którymi pracuję? Były wzięte jako zakładniczki. Slash wzruszył ramionami. - To nie nasze zadanie. Nie wiemy. Zostaliśmy wysłani tutaj, odebrać Wrath’a i tego kto z nim był. Laurann Dohner 130

Flame położył Wrath’a w tylnej części SUV-a, a następnie on, Lauren i Amanda zajęli miejsca z tyłu. Kierowca i Slash usiedli z przodu. Lauren odwróciła się obserwując Wrath’a. Wyciągnęła rękę i dotknęła go, żeby mieć pewność, że ciągle oddycha. - Dlaczego trzymasz rękę na jego piersi? - Zapytał Flame. Lauren odwróciła się do niego nie wiedząc, co powiedzieć. - Och, oni spędzili razem ostatnią noc. - Amanda zachichotała. - Widziała go nago. Lauren zarumieniła się. - Zamknij się Amando. Flame zachichotał. - Naprawdę? Ty i Wrath? Lauren zignorowała jego i Amandę. Z powrotem przeniosła uwagę na Wrath’a. Dlaczego nie budzi się? Gdyby leki miały go zabić, czy nie zrobiłyby tego do tej pory? Trzymała na nim rękę czując jego oddech, gdy jechali w dół ulicą.

Rozdział jedenasty

Centrum Medyczne ONG nie było podobne do niczego co Lauren sobie wyobrażała. Był to wielki budynek ze szklanym frontem. Wewnątrz były wyściełane krzesła wzdłuż ściany, długi kontuar, za którym były biurka i otwarta przestrzeń. Widziała korytarze po każdej stronie pomieszczenia. Wrath’a powieziono w głąb tym po prawej, a Lauren czekała z Amandą. Slash został z ich torbami, twierdząc, że muszą być przeszukane, ale Flame usiadł z nimi na krzesłach przy oknach. - Jaki jest twój związek z Wrath’em? - Zdjął okulary i przyglądał się jej. - Poznałam go wczoraj. Zostałam tak jakby zabrana wbrew mojej woli do miejsca gdzie przebywali. Głównej siedziby? Cokolwiek to jest. Wrath został wyznaczony do opiekowania się mną i chronienia mnie. Miałam incydent z jednym z twojego rodzaju. Była walka między nim a Wrath’em. Nocowałam z Wrath’em w jego pokoju. - Mówiłaś mi, że coś z nim robiłaś. - Amanda ponagliła. - Proszę, powiedz, że nie Laurann Dohner 131

pozwoliłaś przejść okazji koło nosa. Flame zmarszczył brwi i spojrzał na Amandę. - Jakiej okazji? Żeby dzielić seks z jednym z mojego rodzaju? Amanda uśmiechnęła pierwszorzędnym facecie.

się

do

niego. - Twojego rodzaju? Cholera,

ja

mówię

o

Lauren życzyła sobie żeby dziura otworzyła się pod nią. - Amanda jest singielką długi czas. Myśli, że jeśli przystojny mężczyzna jest zainteresowany, to że ja też powinnam być. Flame kiwnął głową. - Rozumiem. To nie jest kwestia rasy, ale po prostu kwestia mężczyzny? - Nie dbam o to jakiej jesteś rasy. - Amanda flirtowała. - Jesteś gorący. Flame roześmiał się. - Dziękuję. Ty też jesteś atrakcyjna jako kobieta. - Spojrzał na Lauren. - Dzieliłaś seks z Wrath’em? Jej twarz rozgrzała się więcej. Czuła się absolutnie źle z kierunkiem jaki przybrała rozmowa. - To nie twój interes. - Przyznała się, że widziała go nago. - Amanda zachichotała. – Jeśli jest mądra to uprawiała z nim seks. Też długo jest sama i naprawdę byłaby głupia, gdyby miała okazję i nie skorzystała z niej. - Amando, przestań. Flame pomyśli, że jesteś stuknięta. Amanda uśmiechnęła się do Lauren. - Zamknij się. Flirtuję. Lauren zacisnęła wargi razem i była wdzięczna, że Flame wydawał się rozbawiony skandalicznym zachowaniem jej przyjaciółki. Lauren przestała zwracać na nich uwagę i wpatrzyła się w głąb korytarza, gdzie zabrali Wrath’a. Na korytarz wszedł starszy mężczyzna o białych włosach i ruszył w ich stronę. Flame wstał. - Co z nim? - Z 919 wszystko będzie dobrze. Lauren zmarszczyła brwi. – 919? - Tak się nazywał jako obiekt badań. - Flame skinął głową lekarzowi. – Dziękuję doktorze Treadmont. Obudził się? Laurann Dohner 132

- Tak. Bierze prysznic. - Przerwał i przyglądał się każdej z kobiet. - Czy któraś z was to Lauren? Serce Lauren podskoczyło. - To ja. Lekarz spotkał jej wzrok. - Pytał o ciebie. Chciał wiedzieć gdzie jesteś. - Jest tutaj. - Flame zawahał się. – On wybrał imię Wrath. Lekarz kiwnął głową. – Zaktualizuję jego akta. To dobrze, że wybrał imię. - Proszę mu powiedzieć, że kobieta jest tutaj i jest bezpieczna. - Flame przesunął się. Lepiej będzie odpoczywał wiedząc o tym. Doktor Treadmont z powrotem ruszył korytarzem, a Lauren poczuła na sobie wzrok Flame’a. Obróciła i uniosła głowę by na niego spojrzeć i odkryła, że szczerzy się w uśmiechu. - Na co tak patrzysz? - Dzieliliście seks. Mówi mi o tym to, że zapytał o ciebie zaraz po przebudzeniu. - Moja dziewczyna, - Amanda zaśmiała się. - Punkt dla ciebie. Nie jesteś taka głupia na jaką wyglądasz. - Proszę, przestań wprawiać mnie w zakłopotanie. - Lauren prawie błagała. - Ona nie sprawia wrażenia głupiej. - Flame przebiegł po niej wzrokiem w górę i w dół wydając się zdezorientowany. - Powiedziałam tak dlatego, że jest blondynką. - Amanda mrugnęła. – Dokuczamy blondynkom, że są głupie, ale ona tak naprawdę jest bardzo inteligentna. Po prostu jest swego rodzaju świętoszką. Flame zaśmiał się. - Rozumiem. Wiem czym jest świętoszek. Nie tak dawno, to było moje słowo dnia. - Odwrócił się spojrzeć na Amandę. – Poznajemy jakieś nowe słowo, i tak staje się słowem dnia. Ty też jesteś świętoszką? - Boże uchowaj, w żadnym razie. - Amanda przyznała się. - Może powinnam wyjść z poczekalni żebyś mogła rzucić się na niego? - Lauren tylko na w pół żartowała.

Laurann Dohner 133

- Rzucić się na mnie? - Flame zmarszczył brwi. - Dlaczego chce to zrobić? - Mam na myśli w sensie dobrać się do ciebie. Wiesz co to znaczy? Flame wyszczerzył się w uśmiechu. - Tak. Poruszając brwiami, Amanda uśmiechnęła się do niego. - Byłbyś zainteresowany? Flame głęboko warknął. - Byłbym. Gdy wydał ten trochę przerażający dźwięk, Lauren nie mogła nie zauważyć sposobu w jaki przyjaciółka wytrzeszczyła oczy. - Kiedy powarkują w ten sposób, to dobra rzecz. Oznacza, że jest zainteresowany. - Cholernie gorące! - Amanda zachichotała. – Super sposób! - Proszę postarajcie się najpierw o pokój. - Poprosiła Lauren, nie chcąc oglądać z bliska i osobiście swojej najlepszej kumpeli w akcji z facetem. Flame przysunął się do Amandy. - Mam pokój. Jeśli chcesz zobaczyć gdzie mieszkam pokażę ci go, po tym jak skończy się moja zmiana. To mieszkanie z jedną sypialnią w domu dla mężczyzn. Kobiety mogą tam bywać. - Bardzo chcę zobaczyć gdzie mieszkasz. - Amanda uśmiechnęła się do niego. - Jeśli moi ludzie planują zatrzymać was tu na noc lub kilka dni, na czas pobytu będziesz gdzieś przypisana. - Flame wyciągnął swój telefon komórkowy. – Pozwól, że zadzwonię i dowiem się co chcą zrobić. - Odszedł od nich na drugą stronę pomieszczenia. Lauren przyjrzała się Amandzie. – Czy jesteś pewna, że chcesz iść do jego pokoju? Nie powinnaś drażnić się z mężczyzną takim jak ten. - A kto się drażni? Popatrz na niego. Z rozkoszą wydobędę go z jego ubrań. Lauren westchnęła. - On zdecydowanie nie jest typem marionetki. - Zdecydowanie nie. - Amanda zgodziła się. Lauren zniżyła głos. - Oni warczą, kiedy się stają się podnieceni i mają ostre kły, które może ci pokazać. Nie mają żadnego ogona ani futra, więc proszę nie pytaj go o to. - Zerknęła na Flame’a, zobaczyła, że stoi odwrócony do nich plecami i wydawał się skupiony na rozmowie telefonicznej zanim ujęła dłoń Amandy. - Tylko nie miej zranionych uczuć jeśli to nie wyjdzie. Chociaż mam nadzieję, że będzie dobrze. Wydaje się naprawdę miły, ale spróbuj się nie śpieszyć, dobrze? Nie Laurann Dohner 134

zniosę widząc cię znowu ze złamanym sercem. Amanda uścisnęła jej rękę i wypuściła, nagle bardzo poważna. - Nie mogę pozwolić, żeby to co się wydarzyło zniszczyło mi resztę życia. Mam tylko nadzieję, że nie zniechęcą go blizny jeśli dojdziemy do tego punktu. - Jestem z ciebie naprawdę dumna, że jesteś tak odważna. Baw się dobrze, ale bądź ostrożna. Lauren przyglądała się z uwagą przyjaciółce i wspominała jak przed pięciu laty dostała tamten straszny telefon. Życiowy partner Amandy postrzelił ją i była w krytycznym stanie. Okazał się prawdziwym draniem, który oszukał jej najlepszą przyjaciółkę, wykupił na nią wysoką polisę na życie, a potem próbował zabić pozorując napad rabunkowy, który poszedł nie tak. Amanda walczyła z nim wystarczająco długo, aby dotrzeć do pomocy, zanim poddała się odniesionym obrażeniom. Lauren siedziała przy niej na oddziale intensywnej terapii przez trzy dni, zanim Amanda zaczęła wracać do życia. Wrócił do nich Flame. - Macie przydzielony domek gościnny. Ma dwie sypialnie. Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam wspólne mieszkanie. Mamy jakichś innych ludzkich gości i wszystkie domy oprócz jednego są zajęte. - Nie mamy nic przeciwko. - Lauren odpowiedziała cicho. - Dziękujemy. - Kazano mi odprowadzić was tam teraz. Lauren spojrzała na korytarz. – A co z Wrath’em? Chciałabym go zobaczyć zanim pójdziemy. Flame kiwnął głową. - Nie śpieszy mi się. To nie powinno długo potrwać. Czekali, aż w końcu Wrath wyszedł na korytarz. Lauren wstała i zrobiła kilka kroków w jego stronę. Ich spojrzenia zamknęły się na sobie, Wrath uśmiechnął się i podszedł prosto do niej. Przebrał się, zmienił kamuflujący mundur na dżinsy i dopasowaną do ciała koszulkę. Lauren nie przeoczyła widoku jego wyraźnie zarysowanych muskularnych ramion i szerokich barów. - Dziękuję Lauren. Powiedziano mi co zrobiłaś żeby mnie stamtąd wydostać. Ryzykowałaś dla mnie swoje życie. - Walczyłeś z Vengeance’em żeby mnie uratować. Sądzę, że jesteśmy kwita. Ujął w dłonie jej twarz. Przeniósł spojrzenie na jej włosy i westchnął. – Nie znoszę widząc je w ten sposób.

Laurann Dohner 135

Uśmiechnęła się. - Wybacz. Mogę je rozwiązać. Podniósł ręce do czubka jej głowy. Wyciągnął szpilki jedną po drugiej i rozwinął włosy. Lauren poczuła ciężar opadających na plecy włosów. Wrath przeczesał je palcami. Uśmiechnął się i jego dłonie spoczęły na jej ramionach. - Znacznie lepiej. - Wszystko w porządku? Martwiłam się, kiedy nie budziłeś się przez tyle godzin. - Czuję się dobrze. - Jego palce bawiły się jej włosami. - To co zrobiłaś było bardzo głupie, ale odważne. Ciebie też mogli schwytać, albo po prostu zabić za próbę ratowania mnie. - Przykro mi, że nie złapałeś Billa. Wrath zamrugał. – Został złapany. Schwytaliśmy Billa, jak również dwóch innych mężczyzn i kobietę. Staramy się ich zidentyfikować. Shadow, Brass i Brian zostali odzyskani. Mają się dobrze, tak jak i dwie niewinne kobiety, których użyli do kontrolowania naszych samców. Lauren oswajała się z informacjami. Jej szefowa i współpracownicy zostali aresztowani i to pozbawiło ją pracy. Oczywiście w ogólnym rozrachunku to była dobra rzecz. Byli potworami, którzy pracowali dla Mercile. – Jak sądzę, zostanę odesłana do domu. Pokiwał głową. - Jutro. Lauren nienawidziła ukłucia bólu i straty, które poczuła, przełknęła ciężko. - Przypuszczam, że nie zobaczę cię znowu, prawda? Pochylił się bliżej. - Chciałbym spędzić z tobą czas kiedy tutaj jesteś. - Bardzo bym tego chciała. Wrath kiwnął głową i jego ręce opadły. Spojrzał na Flame’a przez ramię Lauren. – Pójdę tam gdzie ją zabierasz. - Zostały przydzielone do ludzkiej części. Możesz je tam znaleźć kiedy cię wypuszczą. - Lekarz powiedział, że jestem w porządku i mogę wyjść. Wrath ujął dłoń Lauren i włożył ją pod ramię. Flame otworzył drzwi i zaoferował ramię Amandzie. Podeszli do wózka golfowego, który stał zaparkowany przy krawężniku. Flame prowadził z Amandą obok niego, a Lauren i Wrath siedzieli z tyłu. Flame zabrał ich do uroczego żółtego domku obok dużego jeziora. Zaparkował na podjeździe. Laurann Dohner 136

Lauren chciała być sam na sam tylko z Wrath’em, ale pogodziła się z faktem, że będzie z nimi druga para. Flame poprowadził Amandę pierwszą do domu. Salon był przestronny z otwartym planem jadalni i kuchni. W głębi holu były dwie sypialnie z własnymi łazienkami. Po obejrzeniu domu Flame odciągnął Amandę na bok, i to jego słowa wzbudziły jej zainteresowanie. – Teraz, kiedy przywiozłem was do domu skończyłem moją zmianę. Czy nadal chcesz pójść zobaczyć moje mieszkanie? Amanda uśmiechnęła się. – Bardzo chcę. Wzięła go za rękę. - To będzie wycieczka na całą noc, czy wrócę tu wieczorem? - To twój wybór, ale chciałbym zatrzymać cię całą noc. Amanda schyliła się, chwyciła swoją torbę i pomachała Lauren. - Nie czekaj na mnie. Zobaczymy się rano. Flame wziął torbę z jej ręki. – Pozwól, że to poniosę. Czy jesteś głodna? Chciałbym zabrać cię do baru. Możemy tam zjeść i potańczyć zanim wrócimy do mojego mieszkania. Amanda uśmiechnęła się do niego. - Jesteś doskonały. Mówił ci to kiedyś ktoś? - Nie, ale podoba mi się jak to słyszę. Lauren patrzyła jak para odchodzi przedpokojem i znika z widoku. Usłyszała trzaśnięcie frontowych drzwi. Odwróciła głowę i zajrzała w ciemne oczy Wrath’a. - Jutro się pożegnamy. - Lauren natychmiast poczuła się przygnębiona. - Chcesz zostać ze mną na noc? Kiwnął głową. - Miałem nadzieję, że poprosisz żebym spał z tobą ten ostatni raz. Lauren cofnęła się do sypialni ciągnąc go za rękę. Zamknął za nimi drzwi. Lauren puściła jego rękę i sięgnęła do swojej bluzki. Przeciągnęła przez głowę, upuściła i zrzuciła buty zanim dotarła do łóżka. Wrath postępował za nią krok w krok. Zatrzymała się i rozpięła stanik, pozwoliła mu opaść i uśmiechnęła się do niego. Wrath warknął. Zachęcona Lauren sięgnęła do pożyczonych spodni ze stretchu. Zaczepiła za pas kciuki, upewniając się, że złapała również majteczki. Zsunęła je w dół nóg i wyszła z nich wolna. Stanęła przed Wrath’em całkowicie naga. - To nasza ostatnia noc, jutro wracam do domu. - Lauren przysunęła się kładąc ręce na jego piersi. – Chcę pójść na całość. Napięły się jego rysy. - Chcesz, żebym wszedł w ciebie? Laurann Dohner 137

- Tak. Wyraz jego oczu zbił ją z tropu. Patrzył niemal smutno. - Nie mogę. – Odezwał się chrapliwym głosem. - Dlaczego nie? - Są rzeczy, których o mnie nie wiesz. Nie chcę ryzykować, że cię skrzywdzę. Zostałem uszkodzony Lauren. Mógłbym stracić kontrolę i byłaby to bardzo niebezpieczna rzecz. Pokręciła głową. - Wiem, że tak się nie stanie. Będziesz ze mną bardzo delikatny. Wiem to, ze sposobu w jaki mnie dotykasz. Ufam ci. Miej trochę wiary w siebie. - Ja …- Zamknął usta. - Nie obawiaj się, że zajdę w ciążę. Jestem na czymś, co temu zapobiega. Jestem też zdrowa. Potrząsnął głową. - To nie to budzi mój strach. W przeszłości byłem krzywdzony, i boję się, że mogę wrócić do poprzedniego stanu i do tamtych utrwalonych odruchów reagowania. To może sprawić, że stanę się niebezpieczny. Lauren usiadła ignorując swój nagi stan i ciągnęła go aż usiadł obok niej. Obróciła się do niego twarzą, spojrzała mu w oczy i oblizała wargi. - Nie ma niczego, co mógłbyś mi powiedzieć i co zmieniłoby to, co do ciebie czuję. Czytałam trochę o Nowym Gatunku i słyszałam plotki, że czasami niektórzy z was kończyli zabijając drani, którzy ich więzili. Czy to to? Zabiłeś któregoś z nich? Jeśli o to chodzi, przyznałabym ci medal. Zasłużyli na to za wszystko co zrobili. Ból odzwierciedlony w jego oczach rozdzierał ją. - To nie o to chodzi. Wzięła głęboki oddech. - Po prostu mi powiedz. Najgorszą rzeczą jest trzymanie tajemnicy. Kiedy to wyrzucisz będziemy mogli sobie z tym poradzić. Chwycił jej rękę i przesunął od niej wzrok żeby wpatrywać się w dywan obok ich stóp. Lauren czekała cierpliwie, nie chcąc go naciskać, i zastanawiała się, czy naprawdę z nią porozmawia. Była pełna nadziei. - Moje życie w ośrodku badawczym było ciężkie.

Laurann Dohner 138

Ścisnęła jego rękę, ale milczała, czekając na jakiekolwiek szczegóły, którymi będzie chciał się podzielić. - Ale potem przenieśli kilku z nas do nowego miejsca. Był tam Shadow i inny samiec, którego nie znaliśmy. Miał partnerkę, ale ludzie ją zabili. Łzy napłynęły jej do oczu z przerażenia, co musiał widzieć i znieść, ale milczała czekając. Nie chciał na nią patrzeć, zauważyła napięcie jego ust, chłód przenikający do oczu, i jego głos pogłębił się z emocji. - Odurzali mnie narkotykami żeby mnie podniecić, podłączali do maszyny i pokazywali mi filmy z dotykającymi się nagimi ludzkimi kobietami, by wymusić nasienie z mojego ciała. Robili to godzinami, aż ból stawał się nie do zniesienia i pragnąłem tylko stracić świadomość. Wrosła we mnie nienawiść do widoku ludzkich kobiet. - Przerwał i wreszcie podniósł na nią wzrok. - Czuję wściekłość na myśl o tym co mi zrobili, o upokorzeniach, które cierpiałem, i wiem, że nie jesteś za to odpowiedzialna, ale boję się, że stracę kontrolę. Mogą wrócić wspomnienia i zrobię ci krzywdę. Lauren zamrugała przez łzy. - Tak bardzo mi przykro Wrath. Jesteś ofiarą i masz rację, mnie tam nie było i nigdy nie byłam tego częścią. - Ścisnęła go mocniej za rękę. - Oni już nie mogą sprawić ci bólu, a my nie musimy kochać się, jeśli nie jesteś na to gotowy. Możemy trzymać się nawzajem w ramionach. Będę z tego zadowolona. Chociaż, ani przez chwilę nie wierzę, że zrobiłbyś mi krzywdę. Jesteś najdelikatniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Jego brwi podjechały do góry. - Mówię poważnie. Sposób, w jaki mnie dotykasz jest wyjątkowy i sprawiasz, że ja też tak się czuję. Miękki warkot zadudnił w jego gardle. - Nigdy nie wierzyłem, że będzie mnie ciągnęło do ludzkiej kobiety, ale ty jesteś wszystkim czego chcę. - Jestem tutaj. Możemy robić co tylko chcesz, albo z czym czujesz się dobrze. - Czy widzisz mnie teraz mniej? – Wyłapała coś w jego głosie. - Mniej mężczyzną, teraz, kiedy wiesz, co mi zrobiono? Powinienem był być silniejszy i opierać się więcej. Zabrali mi moje nasienie siłą. Jej serce pękło. – Nie! Boże, nie Wrath. – Poruszyła się, puściła jego rękę i usiadła mu na kolanach. Pozwolił jej, a ona zarzuciła mu ręce na szyję, przycisnęła twarz do jego gardła i przytuliła się do niego. - Jesteś cudowny, silny, zdeterminowany i odważny. Polujesz na tych dupków, którzy skrzywdzili twoich ludzi. To jest bardzo szlachetne i tak, odważne. Podziwiam cię i myślę, że jesteś najseksowniejszym facetem na świecie. Bardzo się cieszę, że pojawiłeś się w moim życiu. Laurann Dohner 139

Objął ją ramionami i przylgnął. – Pragnę cię, ale boję się. Docisnęła wargi do jego skóry i pocałowała go. - Nie boję się ciebie. Dlaczego nie rozbierzesz się? Uwielbiam trzymać cię w ramionach. - Pragnę tego. - Jego głos pogłębił się znowu. Odchyliła się na tyle, by zajrzeć mu oczy i uśmiechnęła się. - Po prostu nie będziemy z niczym się śpieszyć i zobaczymy jak to się potoczy. Jesteś w najwyższym stopniu przesadnie ubrany. Zaśmiał się i nagle zdjął ją z kolan, posadził na środku łóżka i wstał. - Daj mi chwilę, a zaraz to naprawię. Ściągnął koszulkę, ujawniając w pierwszej kolejności ten wspaniały zestaw perfekcyjnie wyrzeźbionych mięśni brzucha, a potem szerokie ramiona. Odrzucona koszulka spadła na podłogę. Pochylił się, zerwał buty i wyprostował się. Lauren wstrzymała oddech, gdy sięgnął do przodu spodni i rozpiął je. Rozkoszowała się widokiem odsłoniętej skóry, który zapewniał ją, że pod spodem był nagi. - Żadnych bokserek? - Nie mieli takich jak lubię. Wolałem obyć się bez. - Ja lubię cię bez. Zaśmiał się i pchnął spodnie w dół uwalniając fiuta i imponując jej ujawnieniem jak gruby i twardy był. On mógł nie być gotowy na seks, ale jego ciało mówiło coś zupełnie innego. Wyszedł z dżinsów, odsunął je kopnięciem i zawahał się. - Nie chcę, tylko trzymać cię w ramionach. Zatrzymała wzrok na jego erekcji. - Widzę. Zgadzam się na wszystko, co tylko chcesz ze mną zrobić. Wydobył się z niego miękki warkot, gdy powoli zrobił krok w stronę łóżka. Lauren wyciągnęła się na plecach, wahała chwilę, ale potem szeroko rozłożyła ręce i nogi na łóżku. Oczy Wrath’a otworzyły się szeroko, gdy oparł kolano na materacu. - Co robisz? - Ty tu rządzisz. - Trzymała jego wzrok. - Jestem cała twoja. Laurann Dohner 140

Kolor w jego szeroko otwartych oczach wydawał się pociemnieć, ale położył dłonie płasko, na czworaka podkradł się nad nią, i z jego rozchylonych warg wydobyło się głębokie warknięcie. Nie mów tak. Nie bała się. – Że ty tu rządzisz, czy że jestem cała twoja? Opuścił spojrzenie na jej ciało i oblizał wargi. – Że jesteś moja. Mogę w to uwierzyć, a nie chciałabyś tego. - Dlaczego? - Jej serce waliło. Obniżył się, jego twarz zawisła nad jej gardłem i owiał ją tam ciepły oddech. - Nie masz pojęcia czego od ciebie chcę. - Powiedz mi. Ciemne oczy spojrzały na nią. – Teraz chcę cię dotykać. - Śmiało. Pochylił się i musnął pocałunkiem jej gardło. Lauren odchyliła głowę i odsłoniła szyję dla jego wędrujących ust. Językiem znaczył jej kształt, do tego skubał delikatnie ostrymi zębami, a ona opierała się pragnieniu, by sięgnąć do jego ramion i chwycić, tylko po to, by czegoś się uczepić. Powoli zsunął się w dół jej ciała, drażniąc i pobudzając jej pragnienie każdą pieszczotą gorących ust. Jęknęła, kiedy wciągnął do ust jeden z naprężonych sutków i jej powściągliwość prysła. Uniosła ręce, rozpłaszczyła na jego piersi i pogłaskała go. Warknął głęboko, jego gorący, twardy fiut otarł się o jej nogę i rozchyliła je szerzej. Wrath oderwał się nagle i spotkały się ich spojrzenia. - Pragnę cię. To aż boli. - Weź mnie. Mówiłam ci, że jestem twoja. Rozpostarł jedną rękę na jej brzuchu, zjechał w dół i Lauren jęknęła, gdy kciukiem potarł łechtaczkę. Palce badały, by sprawdzić na ile podniecona była, i odkryły jak śliską i mokrą uczyniły ją jego usta i po prostu widok jego ciała. - Jesteś tak bardzo gotowa dla mnie. - Zawsze. Zamknął oczy i zwiesił lekko głowę. Ręce Lauren opuściły jego pierś i objęła dłońmi jego Laurann Dohner 141

twarz. Wrath spojrzał na nią wtedy, wzrokiem udręczonym tęsknotą i czymś jeszcze ... być może strachem. Nienawidziła widzieć ten wyraz w jego oczach i podniosła się, aż ich wargi dzieliły jedynie milimetry. - Pocałuj mnie dziecinko. Wszystko w porządku. Brwi wygięły się w łuk, a wargi lekko uniosły w górę. - Dziecinko? - Czułe słówko. Mogę nazywać cię sexy. Naprawdę jesteś. - Tak jak ty. - Proszę, pocałuj mnie. Skupił wzrok na jej ustach. Przerwał i spojrzał w oczy. - Nigdy wcześniej nie całowałem tam nikogo. Próbowała ukryć zaskoczenie. - Nigdy? Uciekł od niej wzrokiem. - Moje doświadczenie ogranicza się do eksperymentów z rozmnażaniem. Mercile bardziej cieszyło się testowaniem na mnie leków na ból. Tych kilka kobiet, które do mnie przyprowadzono, nie chciało tego rodzaju intymnego kontaktu osobistego, ponieważ mnie nie znały. - Spójrz na mnie Wrath. Zrobił to, a ona rozpoznała ból, który niewątpliwie wtedy czuł. – Ja pocałuję ciebie. Każdy ma swój pierwszy raz. Jestem zaszczycona, że będę twoją pierwszą pocałowaną dziewczyną. I pragnę być twoją ostatnią. Myśl, że Wrath dotyka jakiejś innej kobiety, kocha się z nią, wywoływała ból w jej piersi. – Po prostu odpręż się i połóż swoje wargi na moich. Pokażę ci.

Wrath chciał Lauren, chciał doświadczyć wszystkiego co oferowała i wiele więcej. Ogarnął go strach przed utratą kontroli, ale zmusił się do spokojnych oddechów i przetrzymał najgorsze. Czekała na odpowiedź. Pozwolił wypłynąć na powierzchnię wszystkim uczuciom, których doświadczył i zdeterminowany szybko rozstrzygnął, że zrobi wszystko, co będzie trzeba, żeby uniknąć wyrządzenia jej jakiejkolwiek krzywdy. To podbudowało jego pewność siebie, i dało mu siłę by stłumić jego największy strach - że nawrót wspomnień z jego wykorzystywania uderzy w intymnej chwili. Był silnym samcem. Musiał wierzyć w swoje umiejętności panowania nad sobą. Odmówił pozwolenia przeszłości rujnować jego przyszłość. Lauren była przed nim, chętna, gotowa i Laurann Dohner 142

pragnąca dzielić z nim seks. Nic nigdy nie kusiło go bardziej. Wziął jeden głęboki oddech i podjął decyzję. Mogę to zrobić. Jestem silniejszy niż moje utrwalone odruchy. Lauren nie jest kimś, kogo kiedykolwiek chciałbym skrzywdzić, i to będzie mnie powstrzymywało przed utratą kontroli. Pochylił się bliżej, zamknął oczy i Lauren połączyła swoje usta z jego. Jej język wybiegł, polizał szczelinę jego warg i ciekawski wślizgnął się do środka. Na początku był niepewny, ale szybko załapał i pożerał ją z namiętnością, gdy ich języki głaskały się nawzajem. Wyciągnął się na niej i przyparł swoją wagą. Lauren z powrotem opuściła głowę na łóżko, puściła jego twarz i zaplotła ramiona wokół jego szyi. Przerwała tylko na mgnienie, by owinąć uda wokół tyłu jego nóg. Z jego wzrostem, żeby w nią wejść będzie musiał przesunąć się w górę, bo jego członek był niżej jej cipki. Wygięła plecy by go ponaglić. Piersi mocno naparły na jego klatkę piersiową i Wrath warknął.

Całowanie jej, czucie jej smaku, doprowadzało go do szaleństwa. Chciał więcej, potrzebował więcej i szybko zrozumiał, że właśnie jest na granicy utraty kontroli. Potrzeba by wziąć ją niemal zagłuszyła wszystko inne. Spokojnie, nakazał swojemu ciału. Możesz to zrobić. Skup się na jej pragnieniu ... jej pragnienie ... Wiedział, że muszą zwolnić. Był zdeterminowany aby być takim mężczyzną, na jakiego zasługiwała i kimś, kto może wziąć ją z czułością. To może go zabić, ale pragnął jej wystarczająco mocno, by zmierzyć się ze swoimi wewnętrznymi demonami.

Wrath przerwał pocałunek, oboje dyszeli i wpatrywali się w siebie. Żądza sprawiła, że jego oczy, kiedy na nią patrzył, wydawały się niemal czarne. Lauren wpatrywała się w niego i gorąco pragnęła aby nadal ją całował. Jej usta rozchyliły się, ale to on odezwał się pierwszy. - Pragnę cię. - Ja też cię pragnę. Wsparł ramiona na łóżku i oderwał swoją pierś od jej, umieścił przestrzeń między ich ciałami, a Lauren ledwie powstrzymała się od protestu. Rozluźniła łydki z tyłu jego ud i uwolniła go. Nie chciała, żeby czuł się w jakikolwiek sposób przez nią uwięziony i modliła się, by nie ogłosił przerwania ich kochania. - Przetoczysz się dla mnie? Jej mózg pracował. - Chcesz wziąć mnie od tyłu? - Tak. – Jego głos pogłębił się. Laurann Dohner 143

Kiwnęła głową. - Lubię na pieska. Nagle roześmiał się. Jej twarz spłonęła rumieńcem, uświadamiając sobie, że mógł źle to zrozumieć, biorąc pod uwagę, że był Nowym Gatunkiem i wspominał, że jest psowatym. – Miałam na myśli … - Jest dobrze. Wiedziałem, że mówisz o pozycji. To moja ulubiona. – Zaśmiał się znowu. Zastanawiam się dlaczego. Lauren roześmiała się i przekręciła na brzuch zrywając z nim kontakt wzrokowy. Wrath podniósł się na kolana, chwycił rękoma jej biodra i podciągnął ją na kolana. - Rozłóż nogi tylko trochę więcej, - zalecił. - Jestem dużo wyższy niż ty. Muszę ustawić moje nogi na zewnątrz twoich, ale jesteś tak mała, że obawiam się, iż sprawię ci ból. Obejrzała się na niego i wygięła brew. - Większość nie mówi mi tego. Całe rozbawienie opuściło jego twarz. - Nie chcę słyszeć o innych dotykających cię mężczyznach. To mnie złości. - Chodziło mi o to, że ludzie nie nazywają mnie małą. - Jesteś, w porównaniu ze mną. Nie mogła temu zaprzeczyć. Wrath był wielkim, wysokim, napakowanym mężczyzną. Rozłożyła uda, usztywniła dłonie płasko na łóżku i przyglądała się jak przesuwa swoje nogi na zewnątrz jej. W ten sposób znaleźli się bardziej na jednym poziomie. Jedną rękę położył na jej krzyżu i utkwił wzrok w jej wypiętym tyłku. W końcu spojrzał jej w oczy. - Zrobię to powoli. Powiedz mi, jeśli sprawię ci ból. - Już mnie boli, ale to dlatego, że tak strasznie ciebie chcę. Jego pełne napięcia rysy rozluźniły się nieznacznie. - Jestem pod kontrolą. - Tak, jesteś. Uśmiechnął się. – Sobie o tym przypominam, nie tobie. - Nie sprawisz mi bólu Wrath. – Spojrzała na jego prężącego się fiuta. - Jesteś wielki. Ale mogę cię wziąć. Laurann Dohner 144

- Mam nadzieję, że tak, - mruknął. - Można powiedzieć o mnie wiele rzeczy, ale krucha nie jest jedną z nich. Lauren odwróciła się, opuściła głowę i czekała. Wiedziała, że martwił się, że może mieć nawrót wspomnień o wykorzystywaniu seksualnym, ale ufała mu. Jego ręka nacisnęła i obniżyła się więcej wypinając tyłek wyżej, a Wrath przysunął się bliżej aż główka fiuta dotknęła szczeliny cipki. Potarł ją tam, pogładził łechtaczkę, a ona jęknęła. Gruba główka fiuta prześlizgnęła się wyżej, naparła na wejście do pochwy i powoli pchnął. Jej ciało nie przyjęło go łatwo. Nigdy nie była z kimś tak dużym i żeby mu pomóc rozłożyła nogi jeszcze parę cali. Warknął, pchnął znowu i zajęczała przeciągle od uczucia bycia rozdzielaną i rozciąganą. - Jesteś taka ciasna, - warknął. Dźwięk nakręcił ją więcej. Wrath wnikał w nią powoli. Mogła poczuć, jak jej cipka rozciąga się i napina wokół jego grubego trzonka, i było to niesamowite uczucie. Trzymała swoje ciało rozluźnione kiedy powolutku zagłębiał się w niej. To pozwoliło jej ciału dostosować się do niego, gdy pochylił się nad nią. Jedną ręką podparł się na łóżku obok jej ramienia kiedy zgiął się nad jej plecami, przytrzymując ją tam, a drugą ręką sięgnął wokół niej żeby igrać z jej łechtaczką. Głośniejszy jęk wyrwał się z jej ust. - Czy sprawiam ci ból? - Nie przestawaj, - wyrzuciła. Warknął w odpowiedzi, wycofał się odrobinę i pchnął głębiej. Jego biodra ruszyły powoli, kołysząc się łagodnie tam i z powrotem, do czasu aż osiadł w niej całkowicie. Zatrzymał się tam, pozwolił im obojgu dzielić to cudowne uczucie pełnego połączenia i znowu ruszył. Zaczął pieprzyć ją szybciej, jego palec miarowo uderzał w wiązkę jej nerwów i Lauren zrozumiała, że nie wytrwa długo. To było zbyt duże zmysłowe przeciążenie, mieć go w sobie, gdy jednocześnie pobudzał jej łechtaczkę. - Tak, - wydyszała i wypchnęła do niego tyłek, ponaglając go by wchodził szybciej. Pochylił się nad nią więcej, unieruchomił ją swoją wagą i otworzył usta na jej ramieniu. Ostre zęby przeczesały skórę, ale nie zraniły. Obrócił głowę i lekko ugryzł ją w kark a Lauren krzyknęła, gdy szczyt uderzył. Wrath warknął, oderwał od niej usta kiedy mięśnie pochwy zacisnęły się na nim kurczowo i drgały od jej orgazmu. Wbił się biodrami w jej tyłek i nagle wypełniło ją uczucie naporu od wewnątrz. Oderwał rękę od jej cipki, owinął ramię wokół jej talii, żeby zablokować ją w miejscu i pozostał głęboko w niej zakopany. Laurann Dohner 145

Jego ciało napięło się, zadrżało gwałtownie i krzyknął. Dźwięk nie był podobny do żadnego innego jaki kiedykolwiek słyszała, była to mieszanka między okrzykiem a wyciem. Miała wrażenie, że jego fiut urósł jeszcze większy. W cipce czuła napór i ciepło. Wrath przechylił swój ciężar na prawo, nadal trzymał na niej mocny uścisk i oboje przewrócili się na łóżko opadając na bok. Ruch zaskoczył Lauren, ale nie protestowała, ponieważ owinął się wokół niej więcej, zagarnął ciasno w objęcia i muskał pocałunkami bok ramienia w pobliżu barku. - Sprawiłem ci ból? Obróciła głowę kiedy zgiął łokieć i oparł głowę na ręce. Ich spojrzenia spotkały się i uśmiechnęła się. - Nie. Ty, hm, czuję cię większym. - Mój kutas nabrzmiał. Jesteś pewna, że to nie boli? Wyciągnęła rękę i przykryła jego policzek. - Ze mną wszystko w porządku. To nie boli. - Nie mogę tego powstrzymać. Sprawiłbym ci ból, gdybym próbował wycofać się teraz. Jestem w tobie uwięziony, ale to potrwa tylko kilka minut. Lekko zaskoczona Lauren patrzyła na niego. - Uwięziony we mnie? Pokiwał głową. - To część mojej genetycznej modyfikacji… - Jest dobrze. - Zapewniła go, nieszczególnie dbając dlaczego tak się działo, ale po prostu akceptując ten fakt. - To część ciebie. – Uciekł z niej chichot. - Nie ruszaj się. Zostań dokładnie tam gdzie jesteś. Szok wypełnił oczy Wrath’a. - Myślisz, że to jest zabawne? - Niezupełnie zabawne, ale z mojej perspektywy to super sprawa. Większość mężczyzn po prostu wycofuje się i odtacza od kobiety po seksie. Nie możesz tego zrobić prawda? - Nie, ale przyznaję, że nie mam żadnego pragnienia żeby nas rozdzielić. Jestem tam, gdzie chcę być. Lauren wiedziała, że właśnie wtedy straciła serce dla wielkiego Nowego Gatunku.

Laurann Dohner 146

Rozdział dwunasty

Lauren otarła łzy, czując wdzięczność, że Wrath’a tam nie było i nie był świadkiem jej smutku przy opuszczaniu Ojczyzny ONG. Pozostał też żal, że nie mieli możliwości pożegnania się, ale wiedziała, że prawdopodobnie tak było najlepiej. Trudno było odejść od mężczyzny, którego była całkiem pewna kochała, ale złapali jej współpracowników, więc nie było żadnego logicznego powodu aby pozostawała u jego boku dłużej. - Nie płacz. - Amanda podała jej chusteczkę. – Bo zaraz i ja zacznę, a nie wyglądam dobrze z czerwonymi, opuchniętymi oczami. - W drodze powrotnej do twojego domu nie miałyśmy ani trochę prywatności, i nie udało nam się porozmawiać. - Lauren z uwagą przyglądała się swojej najlepszej przyjaciółce. - Jak minęła twoja noc? Amanda usiadła obok niej na kanapie w swoim salonie. - Nie dokładnie tak, jak planowałam. Flame zabrał mnie do ich baru, to naprawdę świetne miejsce, chociaż oni nie piją alkoholu. Trochę dziwne, nie? Całkowicie pozostają przy sokach i napojach gazowanych. W każdym razie, zjedliśmy smaczny ogromny stek na kolację - on zjadł trzy z tych maleństw, ale na jego obronę - to góra na nogach. Przysięgam, że przy tym napakowanym kocim kochasiu czuję się wręcz filigranowa. Uśmiech wygiął usta Lauren. - Boże, powiedz proszę, że nie nazwałaś go tak. - Nie. Chociaż o tym myślałam. Potrafi tańczyć. - Poruszyła brwiami. – Mówię o tym, że w tańcu ocierańcu fantastycznie potrafi kołysać i falować biodrami, ale dostał wezwanie do jakiegoś nagłego wypadku. - Przykro mi. - Mnie też. Ale i tak było fajnie. Nie chciałam wracać do domku, bo wiedziałam, że ty i twój super ogier potrzebujecie trochę czasu sam na sam. Spędziłam czas z ich kobietami. Dziewczyno, one są po prostu odjazdowe. Zaprosiły mnie do domu kobiet na piżamową imprezę w salonie. Uważają, że to całkiem fajna sprawa urządzać piżamowe przyjęcia i muszę przyznać, że świetnie się bawiłam. Jest tam też kilka całkiem drobnych kobiet. Wiesz? Czułam się przy nich jak olbrzymka. - Oparła ręce na brzuchu. – Oprócz tego oglądałyśmy filmy i zadawały mi mnóstwo pytań. Teraz moja kolej na maglowanie ciebie. - Amanda przyjrzała jej się uważnie. - Jesteś w nim zakochana prawda? - Tak łatwo mnie odczytać? Myślę, że tak. On jest niesamowity. Nigdy nie myślałam, że mogę zakochać się w kimś tak szybko. Laurann Dohner 147

- Nie płaczesz często, mimo to siąkasz i przeciekasz. Zadzwoni do ciebie? - Nie wiem. Wcześnie rano musiał wyjść na jakieś spotkanie. Musieli zadać mu pytania na temat tego co się wydarzyło. Pocałował mnie, powiedział, że dostarczono śniadanie do salonu, i że wróci jak tylko będzie mógł. Zamiast tego, po tym jak zjadłam, zjawiło się dwóch facetów i powiedzieli, że nadszedł czas mojego wyjazdu. - Przykro mi. - Mnie też. Chciałam przynajmniej pożegnać się. Zostawiłam mu wiadomość i mój numer telefonu. - Zadzwoni. Widziałam jak na ciebie patrzył. - Jej wzrok spadł do piersi Lauren. - I masz duże cycki. Mężczyźni zawsze dzwonią do kobiet z dużymi. Gorące łzy znowu napłynęły i Lauren uznała prawdę. - Nie jestem gotowa pozwolić mu odejść. Amanda pochyliła się bliżej i objęła ramieniem swoją najlepszą przyjaciółką. - To prawdopodobnie dlatego nie randkujemy. Jesteśmy do niczego w całej tej sprawie z przygodami na jedną noc. - Miałam z nim dwie noce. - Lauren poprawiła. - Jak mam dzisiaj spać bez niego? On tak mocno trzyma mnie w ramionach. Nigdy wcześniej nie czułam się tak bezpiecznie i tak dobrze z kimś. On jest wyjątkowy. Amanda nagle parsknęła. - Spałaś? Wstydź się. Ja nie zmrużyłabym oka, żeby cieszyć się każdą chwilą z Flame, gdyby nie musiał odejść. To facet, który potrzebuje wytatuowanego na piersi ostrzeżenia z napisem: "kobieta potrzebuje silnego serca, żeby zabrać się na tę jazdę". Jestem naprawdę rozczarowana, że nie udało mi się dowiedzieć tego na pewno, ale dałam mu mój numer. Obiecał zadzwonić. - Jestem pewna, że to zrobi. - Lauren wzięła ją za rękę. – Niezła z nas parka. - Mam tylko nadzieję, że to nie było nic niebezpiecznego dla Flame’a. Słowo nagły wypadek daje do zrozumienia coś strasznego, prawda? Kobiety mówiły, że prawdopodobnie było coś do zrobienia z tymi głupimi protestujących, którzy stale ich nękają. Chciałam pomaszerować do głównej bramy i przepędzić ich wszystkich. Mój biedny Flame już wcześniej przeszedł przez tak wiele i po prostu wkurza mnie, że nadal musi mieć do czynienia z najgorszymi typami ludzkich śmieci. - Westchnęła. - Zwłaszcza, że zabrali go ode mnie. On jest takim dobrym człowiekiem, i po prostu chciałam go całować i wziąć do łóżka. Wyobrażałam sobie, że robiłabym za jakąś cholerną ambasadorkę, która okaże mu trochę prawdziwej dobrej woli i ludzką życzliwość. Laurann Dohner 148

Lauren roześmiała się. - Jesteś okropna. - Nie. Uległam jego urokowi i chciałam ulec też jemu. - Jesteś taką zdzirowatą suką. - Jesteś taką ... och, do diabła Lauren. Myślę, że jestem zakochana. Pamiętasz jak kiedyś parskałyśmy śmiechem na miłość - od – pierwszego - wejrzenia? Teraz to nie jest takie zabawne. Spędziłam z nim kilka godzin i on jest wszystkim o czym mogę myśleć. I nie tylko dlatego, że jestem napalona i nie miałam randki od wieków. Jest zabawny, seksowny i wiem, że wstrząsnąłby moim światem. - Szczęściara z ciebie. Jestem całkiem pewna, że jestem zakochana we Wrath’cie. Siedziały tam. Lauren ziewnęła i sprawiła, że jej przyjaciółka zrobiła to samo. Spojrzały na siebie i roześmiały się. - Zostajesz tu, czy idziesz do domu? - Muszę iść do domu i sprawdzić Tigera. - Lauren przeciągnęła się. - Chcę też tam być na wypadek, gdyby do mnie zadzwonił. Nie chcę przegapić jeśli to zrobi. Bóg jeden wie, gdzie skończyła moja komórka... albo torebka. Dobrze, że chociaż mam klucze. - Poklepała swoją kieszeń. - Jeden z facetów ONG przekazał mi je i powiedział, że moje rzeczy zostaną do mnie dostarczone później. Nawet nie mam samochodu dopóki nie przyprowadzą go z powrotem. - Chcesz pożyczyć mój? Chciałabym zaoferować ci podwiezienie, ale jestem tak zmęczona, że obawiam się, iż nie zdążyłabym z powrotem bez zasypiania za kierownicą. Mam gorący, rudy powód, żeby żyć. - To tylko kilka przecznic stąd i spacer dobrze mi zrobi. Mam nadzieję, że Flame wkrótce zadzwoni. - Ja też. - Amanda miała smutną minę. – Chętnie odwiedziłabym go znowu, ale tylko wtedy, kiedy miałby kilka dni wolnego, bo nie chcę żeby znowu wezwano go do pracy. Chcesz wkrótce iść ze mną szturmować bramy ONG? Taki mam plan, jeśli nie zadzwoni. Nie odpuszczę tego. - Tylko jeśli Wrath będzie chciał mnie widzieć. Amanda kiwnęła głową. - Jestem pewna, że będzie chciał. Widziałam jak na ciebie patrzył kiedy byłyśmy w ich Centrum Medycznym i pierwszy raz wyszedł na korytarz. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Czułabym się lepiej, gdybym miała możliwość Laurann Dohner 149

porozmawiania z nim zanim nas stamtąd zabrali. - Lauren wstała, przeciągnęła się i kolejne ziewnięcie rozchyliło jej wargi. - Zadzwoń do mnie później. Dużo później. Amanda obróciła się na bok, wyciągnęła na kanapie i pomachała. - Zamknij drzwi dobrze? Jestem zbyt zmęczona, żeby iść na górę. - Słodkich snów. - Wiesz z kim mam zamiar spędzić czas podczas drzemki. To fantastyczny materiał do fantazji. Lauren wyszła na zewnątrz, przekręciła dolny zamek i upewniła się, że drzwi dobrze się zatrzasnęły. Słońce raniło jej zmęczone oczy, ale mozolnie szła noga za nogą do domu i udało jej się uniknąć większości sąsiadów, ponieważ wyszli już do pracy. Wejście do domu przypomniało jej o ostatnim razie kiedy była tu z Wrath’em i członkami jego zespołu. - Tiger? Leżał wyciągnięty na jej łóżku. Podniósł głowę i spojrzał na nią. - Żadnych strasznych chłopaków dziś, niestety, ale jak dobrze pójdzie przynajmniej jeden z nich niedługo wróci. Lepiej żebyś go polubił tak bardzo jak ja, wtedy unikniesz całej tej warczącej rzeczy. To jest seksowne. Zaufaj mi. - Zrzuciła buty, rozebrała z ubrań i przez łóżko spojrzała na automatyczną sekretarkę. Nie mrugała, nie było żadnych wiadomości, więc zwinęła się pod przykryciami i zamknęła oczy. Zadzwoni. Musi do mnie zadzwonić!

*****

Wrath był wściekły, gdy piorunował gniewnym wzrokiem Fury’ego. - Musiałeś pod moją nieobecność odesłać ją z Ojczyzny, i przewieźć do domu jej przyjaciółki? Jak mogłeś to zrobić? Planowałem spędzić z nią czas po wypełnieniu moich obowiązków. Drugi mężczyzna zmarszczył brwi. - Czy ona jest twoją partnerką? Nie zostałem o tym poinformowany. - Nie. Fury przechylił głowę i przyglądał mu się uważnie, a Wrath przestąpił z nogi na nogę. Czuł się nerwowy pod tak wnikliwą obserwacją i zapewne oznaczała, że prawdopodobnie przekroczył Laurann Dohner 150

granice. - Jesteś pewny, że kobieta nie jest twoją partnerką? Wyglądasz na wytrąconego z równowagi Wrath. Czy ona wiele dla ciebie znaczy? Musimy o tym porozmawiać. - Wiele znaczy. – Nie było łatwo otwarcie mówić o swoich uczuciach, chyba że rozmawiał z Shadow’em. - Lauren jest wszystkim o czym myślę i czuję złość, że nie dostałem możliwości pożegnania się z nią. Spodziewałem się wkrótce zobaczyć ją znowu. Fury uśmiechnął się. - Rozumiem. Od pierwszej chwili czułem, że ciągnie mnie do mojej Ellie. Dużo przeszliśmy, ale była dla mnie wyjątkowa. Być może powinieneś spędzić trochę czasu z dala od niej by przemyśleć kilka rzeczy. Zgodziłeś się poświęcić grupie specjalnej przynajmniej sześć miesięcy swojego czasu i wiem, że wciąż starasz się zaakceptować to kim jesteś. Panika przeszyła ciało Wrath’a na pomysł nie zobaczenia Lauren przez następnych pięć miesięcy. W tym czasie mogła spotkać innego mężczyznę, który może zatwierdzić ją dla siebie, albo mogła o nim zapomnieć. - Kiepsko ukrywasz swoje przerażenie. - Fury zachichotał. - Zostawiła ci liścik. - Wyjął go z tylnej kieszeni i wyciągnął rękę. - Przeczytaj co napisała, a być może będzie tam coś co chcesz wiedzieć, i co zmaże ten zbolały wyraz z twojej twarzy. Wrath rzucił się na list. Próbował zignorować sposób w jaki drżała mu ręka kiedy otwierał kopertę. Rozdarła się w jego zbyt mocnym chwycie, ale papier wewnątrz pozostał nieuszkodzony. Cofnął się ignorując wszystko wokół siebie i przeczytał kilka krótkich słów. Jego serce zwolniło do bardziej normalnego rytmu, podniósł wzrok i odkrył, że Fury obserwuje go. - Dała mi swój numer telefonu i chce bym do niej zadzwonił. - Biedny skurczybyk, - Tiger westchnął przystając obok niego. - Usłyszałem z mojego biura dość, żeby wiedzieć, że też idzie w dół. Fury ze zmarszczonymi brwiami spojrzał na przyjaciela i potrząsnął głową. - Znalezienie kobiety, która sprawia, że mężczyzna czuje się kompletny nie jest jakąś chorobą, albo złą rzeczą. Ellie jest centrum mojego świata, i tak też jest z naszym synem. Spojrzenie Wrath’a pozostało skupione na schludnym piśmie Lauren, ale poderwał głowę, aby zagapić się na mężczyznę przed nim. - Masz syna ze swoją partnerką? Nie słyszałem o tym. Tiger złapał go za ramię. - Nie było cię na miejscu, byłeś z grupą specjalną a oni nie mogą wiedzieć o naszej zdolności posiadania dzieci. Tylko Tim zna prawdę. Syn Fury'ego ma kilka tygodni i jest tak słodki jak diabli. Jestem zaskoczony widząc Fury’ego w biurze. Rzadko opuszcza bok swojej partnerki, ale założę się, że gromada naszych kobiet znowu pojawiła się w jego domu, żeby odwiedzić i robić śmieszne dźwięki do dziecka. Wykazuje tendencje do ucieczki jeśli zaczynają na niego warczeć, za to jak bolesny wydawał się poród. Nasze kobiety są bardzo Laurann Dohner 151

opiekuńcze wobec Ellie, ale oczywiście nikt nie jest w tym gorszy niż Fury. Trisha zagroziła, że potraktuje go paralizatorem i kazała Slade’owi usiąść mu na plecach, jeśli nie przestanie warczeć na wszystkich kiedy Ellie miała skurcze. Zachowywał się jakby każdy był wrogiem, ponieważ stał się tak opiekuńczy wobec Ellie. - Tiger roześmiał się. - Nasze kobiety nadal grożą ci, że cię wykastrują? - Zamknij się. - Fury warknął. - Nadal to robią. - Tiger parsknął śmiechem. - Żadna z naszych kobiet nie chce grzebać skalpelem przy moich klejnotach i to kolejny powód dlaczego nie chcę partnerki. - Puścił Wrath’a. Nie dopuść, żeby nasze kobiety przywiązały się do twojej, jeśli weźmiesz partnerkę. Mogą wyniknąć z tego tylko groźby, i wiele wkurzonych kobiet Gatunku z urazą. - Nie musisz gdzieś zadzwonić, albo kpić z kogoś innego? - Fury spojrzał na niego ze złością. - Rozmawiałem z Wrath’em. - On mnie uwielbia. Mój kolega po prostu jest w złym humorze, bo nie dostaje żadnego kochania. - Tiger zaśmiał się. - Jednak dostaje. - Uśmiech wygiął usta Fury'ego. - Jest wiele sposobów żeby to zrobić. Wrath spojrzał między samcami, wiedział, że są przyjaciółmi, i zapragnął uciec od ich dobrodusznej sprzeczki. - Muszę zadzwonić. - Nie tak szybko. - Tiger przesunął się blokując mu drogę i całe rozbawienie zniknęło z jego twarzy. - Zgodziłeś się pracować z grupą specjalną przez sześć miesięcy i nie możemy sobie pozwolić na utratę ciebie. Już odpadł nam jeden Gatunek kiedy nie powiodło się z Vengeance’em. Kimkolwiek ta kobieta jest może poczekać. - Mógłbyś zatrzymać ją przy sobie. Masz własne pomieszczenie sypialne prawda? Mogę pomówić z Justice’em i on będzie mógł załagodzić sprawy z Timem. Radosne podniecenie ogarnęło Wrath’a na kilka uderzeń serca, kiedy chłonął ofertę Fury'ego. - Nie wiem, czy ona zgodzi się na to. Tiger warknął. - To zbyt ryzykowne. Miałaby do…- Zgadza się pozostać tam na resztę swojej misji. - Fury rzucił Tigerowi ostrzegawcze spojrzenie. - Ma uczucia do tej kobiety. Ty możesz tego nie rozumieć, ale ja tak. Mieszkałbym z Ellie gdziekolwiek, a ona mieszkałaby ze mną. To mogłoby być nawet w jaskini w lesie, ale nie dbałaby o to tak długo, jak bylibyśmy razem. Ta kobieta może odwzajemniać jego silne uczucia. - Tim dostanie szału. Znam go lepiej niż ty. Stanowczo odmówi zgody, aby ludzka kobieta Laurann Dohner 152

mieszkała z jednym z naszych samców. Fury wzruszył ramionami na ocenę Tigera. – Nie do niego należy decyzja, skoro pracuje dla nas i my wydajemy rozkazy. - Spojrzał na Wrath’a. - Powinieneś dowiedzieć się jak głębokie są jej uczucia do ciebie. Justice i ja mamy partnerki i rozumiemy jak są ważne dla naszego szczęścia. On poprze mnie w tej sprawie. Kochasz ją? - Ona jest wszystkim o czym myślę, - Wrath wyznał. - Nigdy nie byłem szczęśliwszy niż kiedy jestem z nią. - Dla mnie brzmi to jak miłość. - Fury zaśmiał się. - Przestań marnować z nami czas i idź do niej zadzwonić. Dowiedz się, czy cię kocha. Wrath stał niezdecydowany patrząc na drugiego samca. – Co, jeśli ona nie odwzajemnia moich uczuć? - To jej wybór i jej serce. Nie możecie być partnerami, jeśli miłość i potrzeba bycia nierozłącznymi nie płynie w obie strony. To właśnie czyni partnerstwo więzią na całe życie. Po prostu nie zdziw się, jeśli poprosi o czas na zastanowienie się, czy jest gotowa zrezygnować z życia, które zna żeby być z tobą. One różnią się od nas i słyszałem, że ich mężczyźni nie angażują się emocjonalnie tak głęboko jak my. Ona może nie brać cię poważnie z powodu tego, jak niektórzy ludzcy mężczyźni nie rozumieją prawdziwego znaczenia lojalności i zaangażowania na całe życie. To twój obowiązek, powiedzieć jej jacy jesteśmy, i że to do końca życia, ale nie wolno ci podzielić się poufną informacją o Gatunku, do czasu aż stanie się twoją partnerką. - Jemu chodzi o używanie prezerwatyw żeby zapobiec jej zajściu w ciążę i nie mów jej, że istnieje taka możliwość dopóki naprawdę nie będzie twoja. Radziłbym poczekać z tym aż zamieszkacie w ONG. Nie możemy dopuścić żeby ludzie dowiedzieli się, że możemy mieć dzieci. To zbyt niebezpieczne, a gdyby zaszła w ciążę mieszkając z zespołem nasz sekret wyszedłby na jaw. Wrath rozumiał znaczenie ochrony swoich ludzi i ich przyszłości. - Jest na zastrzyku zapobiegającym zajściu w ciążę. - Dobrze. Upewnij się, że kontynuuje jego branie. Ludzie zakładają, że nie możemy mieć z nimi dzieci i może zdecydować, że już nie musi tego brać. - Tiger zakręcił się na pięcie. - Mam telefony do wykonania. Powodzenia. Fury kiwnął głową do Wrath’a. - Zadzwoń do niej. - Wszedł do gabinetu i zamknął drzwi. Wrath zawahał się po czym wyszedł na zewnątrz, żeby znaleźć prywatność w cieniu pod drzewem. Wyciągnął swoją komórkę i wybrał numer z liściku zostawionego przez Lauren. Żołądek skręcał mu się z niepewności co powie, albo jak zareaguje. Nie zaczęli dobrze kiedy zabrał ją z Laurann Dohner 153

tamtego magazynu, ale emocjonalnie przebyli długą drogę w tak krótkim czasie. Był gotów zaryzykować dla niej wszystko, nawet ból odrzucenia.

*****

Telefon obudził Lauren i rzuciła się na niego. - Halo? - Lauren. Jej serce natychmiast zabiło szybciej słysząc ten głęboki, cudowny głos. - Wrath. - Odprawa trwała dłużej niż oczekiwano, a potem poproszono mnie, abym był obecny podczas przesłuchania Billa. Wróciłem do domu, żeby zobaczyć się z tobą, ale poinformowano mnie, że już odwieźli cię do domu twojej przyjaciółki. – Urwał. - Chciałem zobaczyć się z tobą i byłem głęboko rozczarowany, że wyjechałaś. - Ja też chciałam zobaczyć się z tobą, ale nie dokładnie dano mi wybór. - Usiadła i mocniej chwyciła telefon, w pełni obudzona. – Dostałeś mój liścik. - Mam go tutaj. Wahała się tylko przez sekundę zanim wyrzuciła z siebie to, co naprawdę chciała powiedzieć. - Już za tobą tęsknię. Wiem, że nie powinnam tego mówić, to prawdopodobnie sprawia, że wydaję się typem przylepy, ale po prostu chciałabym być tam z tobą. - Ja też za tobą tęsknię i chcę byś była przede mną. - Warknął. Jej ciało natychmiast zareagowało na ten seksowny dźwięk. - Nie rób tego. To sprawia, że tęsknię za tobą bardziej i wspominam noc, którą spędziliśmy razem, jak zrobiłeś dokładnie taki sam dźwięk kiedy kochaliśmy się. Znowu warknął, a ona zamknęła oczy słuchając jego oddechu, i nienawidziła trzymać słuchawkę zamiast niego. - Tak bardzo chcę cię dotknąć. – Zdumiało ją, że te słowa wyszły od niej, ale nie żałowała ich. To była prawda. - Dziś wieczorem wracam do głównej siedziby grupy specjalnej. - Urwał. - Czy zostaniesz tam ze mną? Dla mnie jest zbyt niebezpiecznie przebywać u ciebie, ponieważ twoje miejsce nie jest zabezpieczone. Muszę zostać tam, gdzie kazano mi mieszkać, czyli w siedzibie grupy. Wiem, że mój pokój jest mały. Moje łóżko nie tak duże jak twoje i masz zwierzaka. - Znowu warknął. – To Laurann Dohner 154

brzmi jakbym próbował odwieść cię od zostania ze mnie, ale tak nie jest. Po prostu myślę o wszystkich powodach, których możesz użyć żeby powiedzieć nie, ale mam nadzieję, że tego nie zrobisz. Chcę spać z tobą w moich ramionach. - Spakuję torbę. - Lauren uśmiechnęła się, otworzyła oczy i ogarnęło ją radosne podniecenie. – Upewnię się, że dozownik żywności Tigera jest pełny i poproszę Amandę by do niego zajrzała. Nawet wystawię dla niego coś ekstra i napełnię wannę aby miał mnóstwo wody. Nie, żeby naprawdę tego potrzebował, bo spędza dużo czasu na zewnątrz i pewnie ma swoje sposoby na jej zdobycie. Nie pracuję już, więc nie ma obawy, że nie pójdę jutro do pracy. Zaśmiała się. - To tylko na dzisiejszą noc, czy powinnam spakować się na kilka dni? Gdzie mam cię spotkać? Pojadę tam jeśli odstawią mój samochód. Podaj mi miejsce i czas. Będę tam. - Przyjadę po ciebie. Spakuj dużo ubrań. Spodziewaj się mnie między siódmą a ósmą. - Będę gotowa! - Będę tam tak szybko jak tylko zdołam Lauren. Nie mogę doczekać się, żeby cię zobaczyć. - Ja też nie mogę. Pośpiesz się. Będę gotowa! Żegnaj Wrath. - To wcale nie jest pożegnanie między nami Lauren. Zobaczymy się wkrótce. – Jeszcze raz warknął i rozłączył się. - Tak. - Zaśmiała się, rozłączyła i wybrała numer. Wrath chciał ją zobaczyć, spędzić z nią czas i musiała się spakować. Najpierw jednak musiała zadzwonić do Amandy. - Słucham? – Półprzytomny głos upewnił ją, że przyjaciółka wciąż spała. - Przepraszam, że cię obudziłam. Zadzwonił do mnie! Przyjeżdża dzisiaj po mnie żeby mnie zabrać i mam spędzić z nim co najmniej kilka dni. Dostałaś już wiadomość od Flame’a? - Nie, - Amanda westchnęła. - Ale jestem szczęśliwa ze względu na ciebie. Skacz na głęboką wodę Lauren. Jeśli kiedykolwiek jest odpowiedni czas na podjęcie głupiego i szalonego ryzyka, gdzie wiesz, że możesz ucierpieć, no cóż, on tym jest. - Dziękuję. Jestem pewna, że Flame wkrótce zadzwoni. - Spojrzała na zegarek. - Chyba nadal jest w pracy. To dopiero czwarta. Większość ludzi kończy pracę około piątej prawda? Jesteś wspaniałą osobą i byłby głupi, gdyby sobie tego nie uświadomił. Wydawał się dość inteligentny przez ten krótkim czas jaki z nim spędziłam. - Mam taką nadzieję. Powiedział, że jest pewny, że mogłabym zmusić go do ryku. - Ryku? Laurann Dohner 155

- On jest w części lwem czy coś. Zamruczał przy mnie kilka razy, kiedy ocieraliśmy się o siebie na parkiecie. To była najgorętsza rzecz na świecie. Przysięgam, że zrobiłam się mokra. Lauren zachichotała. – ZDI 5 Amanda. Nie muszę tego wiedzieć. - Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, więc nic takiego nie istnieje. Daruj sobie besty6. Czy Wrath mruczy? - On jest psowatym. Warczy i szczerzy kły. - Przygryzła wargę. - Pod koniec seksu jego penis nabrzmiewa i jest uwięziony we mnie do czasu aż to minie. Przytula się ze mną później. To jest cudowne, ale te informacje pozostają między nami. - Nie! Serio? A niech to! Jak to się czuje? Nabrzmienie? - Niesamowicie. - Zastanawiam się, czy Flame nabrzmiewa. Nie mogę doczekać się żeby to sprawdzić. Oczywiście teraz jestem trochę przestraszona. On jest poważnie wyposażony. Nie mogłam przeoczyć kiedy ściskaliśmy się razem i zauważyłam, że to jest w "Auć!" rozmiarze. Nie mogę sobie wyobrazić jeśli nabrzmieje jeszcze większy. Mogę dostać więcej niż jestem w stanie wziąć. - Zachichotała. - Albo wciągnąć. Wiesz co mam na myśli? - Stan - za dużo informacji. - A co powiesz o panu Super Przystojniaku? Dopisałabyś coś specjalnego do tego rozdziału? - Wrath to więcej niż rozdział. Jest wart całej książki. Amanda parsknęła. - Może to cecha Nowego Gatunku. Dobrze, że nie zostali zmieszani z koniowatymi. To byłoby zupełnie przerażające prawda? - Jak cholera. Lauren zsunęła się z łóżka, opadła na kolana i wolną ręką pogrzebała pod łóżkiem by wyciągnąć walizkę. - Muszę się spakować. Zabieram moją komórkę jeśli nadal jest w moim samochodzie – miejmy nadzieję, że do tego czasu już go tutaj przyprowadzą – jeśli jednak nie, Wrath z pewnością ma telefon, którego mogę użyć. Zadzwonię do ciebie w ciągu najbliższych kilku dni.

5 Skrót od zwrotu Too Much Information oznacza Za dużo informacji. Używany zazwyczaj gdy rozmówca dzieli się z nami zbyt wieloma prywatnymi informacjami, których nie chcemy wiedzieć lub które powodują, że czujemy się skrępowani. (pl. ZDI) 6 Besty – oznacza Best Friend - najlepsza przyjaciółka.

Laurann Dohner 156

- Lepiej to zrób. Jedziesz do ONG? Powiedz Flame’owi żeby do mnie zadzwonił. - Wracamy do tego miejsca, które nazywają główną siedzibą. To tajne, więc trzymaj to w tajemnicy. - Jestem królową dyskrecji. - Racja. - Jak tam jest? - On mieszka tam w piwnicy. Wielu ludzi ich nienawidzi, więc trzymają istnienie tego miejsca w tajemnicy. Mówi, że nie jest dla nich bezpiecznie mieszkać w miejscu, które nie jest zabezpieczone. Myślę, że to oznacza nigdzie indziej oprócz ich posiadłości, albo właśnie tam, gdzie będzie ze mną. Ma własny pokój z łazienką. Mają też duży pokój z kuchnią i salonem. Jest tam nawet stół do bilarda. Amanda roześmiała się. - Możecie to zrobić na nim. Seks na stole do bilarda jest gorący. - Jest w salonie, z którego wszyscy korzystają. - Nawet lepiej. Dreszczyk emocji, że można być przyłapanym. - Martwię się o ciebie. - Lauren zaśmiała się. – Wracaj do spania. Muszę spakować się i przygotować. - Nie martw się jeśli długo ciebie nie będzie. Mogę wpaść do ciebie i sprawdzić Tigera. Wiem gdzie trzymasz karmę. - Dzięki. Byłoby świetnie. - Po to mamy klucze do siebie. Powiedziałaś jeszcze komuś dokąd jedziesz? - Nie. Tylko tobie. Jeśli zdarzy się, że zadzwoni moja rodzina, powiedz im, że jestem poza miastem, albo coś w tym stylu. Znasz zasady. Amanda zaśmiała się. - Powiem im, że dołączyłaś do kolonii nudystów, którzy czczą kobiety z dużymi cyckami. Będę mówiła, że capnął cię tuzin wygłodzonych seksualnie, nagich mężczyzn w furgonetce i uprawiasz całą tę rzecz z wolną miłością. Będą tym ubawieni. Kiedy zaczną na mnie psioczyć, jak to możliwe, że nie próbowałam cię zatrzymać, po prostu powiem im, że szukałam dla ciebie naklejki na zderzak nie - pukaj - jeśli - van - się - buja. Przypomnę im, jak oddana ci jestem. Laurann Dohner 157

Lauren zaśmiała się. - Nie waż się. - Zapewnię ich, że wrócisz do domu tak szybko jak ktoś zrobi ci brzuch, a z całym tym seksem z tuzinem facetów to nie powinno potrwać zbyt długo, bo zapomniałaś swoich pigułek. Oni nie wiedzą, że bierzesz zastrzyki prawda? - Przysięgam Amando, że jeśli to zrobisz, a wiem, że po prostu moja zjadliwie złośliwa siostra wyszłaby z siebie, osobiście zadzwonię do twojej babci i powiem jej, że znowu jesteś gotowa na poznanie mężczyzn, ponieważ rozpaczliwie pragniesz wyjść za mąż. Pamiętasz ostatni raz kiedy zaczęła przysyłać ci mężczyzn? Sama nie wiem, który z nich był gorszy. Spiknęła cię z przedsiębiorcą pogrzebowym, bo większość jej przyjaciół stale umiera, albo ten dżokej, którego poznała kiedy spotykała się z tym facetem, który lubił chodzić na wyścigi konne. Ile on miał? Cztery stopy dziewięć cali (149,35cm) ? Miesiącami miałaś koszmary o randkach, które cierpiałaś, żeby nie zranić jej uczuć. - Nie ośmielisz się. Zajęło mi miesiące, żeby Monty, upiorny dupek z zakładu pogrzebowego przestał do mnie dzwonić. Przysyłał mi kwiaty i przysięgam na Boga, że kradł je z grobów. Kiedyś zostawił jedną z kart kondolencyjnych. Mówił, że naprawdę bardzo chce uprawiać ze mną seks w trumnie, i że to jego wersja kuszenia mnie, żeby umówić się z nim na drugą randkę. Odmawiam rozmowy o dżokeju. Zapytał mnie, czy kiedykolwiek miałam na sobie siodło, w czasie, kiedy próbowałam jeść moją kolację. Ja nawet nie chcę iść do tego brzydkiego, nieprzyjemnego lokalu Lauren. To było naprawdę podłe przypomnieć mi o tym. Dobrze, zapomnij numer babci, a ja wymyślę coś miłego do powiedzenia twojej rodzinie jeśli do mnie zadzwonią. - Kocham cię. Zadzwonię. - Pamiętaj. Też cię kocham. Lauren rozłączyła się, rzuciła walizkę na łóżko i odłożyła telefon na podstawkę. Pakowanie, prysznic i złapanie e-czytnika nie trwało długo. Pobrała kilka książek w czasie, gdy ładował się, spakowała go i przygotowała Tigera żeby pozostał przez kilka dni sam. Wrath przyjeżdża! Spojrzała na zegarek, do wyjazdu pozostało tylko parę godzin, ale czas nie mógł płynąć dostatecznie szybko.

Laurann Dohner 158

Rozdział trzynasty

Lauren uśmiechnęła się szeroko, kiedy dzwonek do drzwi zadzwonił wcześniej i pobiegła otworzyć. Wrath musi być tak niecierpliwy żeby ją zobaczyć jak czuła się ona. Była już ubrana do wyjścia, zjadła wczesną kolację i była więcej niż gotowa do wyjazdu kiedy z uśmiechem na ustach szeroko otworzyła drzwi. Jej radość natychmiast zgasła, gdy na progu zamiast Wrath’a zastała obcą osobę. Wysoka, szczupła kobieta nosiła niesamowite podobieństwo do jej szefowej, Mel Hadner. Serce zaczęło jej walić, starała się to ukryć i miała złe przeczucia, że ta osoba po prostu musi być spokrewniona z kobietą, która próbowała skrzywdzić Wrath’a i jego zespół. - Witam, - wyrzuciła. – Mogę w czymś pani pomóc? - Wierzę, że tak. Pracujesz dla mojej siostry Mel. Poszłam dziś do jej biura po tym, jak wczoraj otrzymałam od niej pilną wiadomość, że musi ze mną porozmawiać, ale nikogo tam nie było. Czy wiesz gdzie jest moja siostra? - Nie. - Lauren skłamała. - Nie mam pojęcia. Była w swoim biurze kiedy wychodziłam. To była prawda. - Dzisiaj? - Wczoraj. Dzisiaj mam wolny dzień. Grymas wykrzywił wąskie usta kobiety i na jej czole pojawiła się pionowa zmarszczka. Przyszłam tutaj, ponieważ rozmawiałam z ludźmi z kilku firm w pobliżu biura, i widzieli cię jak wywoziłaś z biura mężczyznę na biurowym fotelu. Mówili, że wydawał się pijany. Moja siostra zniknęła, tak jak i część twoich współpracowników. Byłam już w ich domach i ich tam nie ma, nie spali w nocy w swoich łóżkach, i nikt ich nie widział. - Skrzyżowała ramiona na piersi. - Ich samochody stoją na parkingu, ale oni po prostu rozpłynęli się w powietrzu. Czy wiesz coś o tym? Cholera! Myśl! - Miałam wczoraj klienta, który przyszedł obejrzeć mieszkania własnościowe i miał chore kolano. Uszkodził je kiedy wstał po długim siedzeniu przy oglądaniu ofert. Musiałam wywieść go na zewnątrz do jego samochodu. Kobieta powoli opuściła ramiona i chłód zagościł w jej oczach. - To było prawie wiarygodne. Nieźle. Szybko myślisz, prawda Lauren? Siostra Mel rzuciła się nagle do przodu i obie ręce zacisnęła na bluzce Lauren popychając ją do środka. Wielki mężczyzna wyszedł nagle z miejsca, gdzie ukrywał się przy ścianie obok drzwi i wszedł do mieszkania. Dwóch więcej nadeszło z drugiej strony drzwi i jeszcze jeden, wszedł i Laurann Dohner 159

zdecydowanie zamknął drzwi za piątką intruzów, którzy wtargnęli do jej salonu. Ostatni facet przykuł uwagę Lauren. Miał kapelusz i okulary, ale jego rysy z szerszymi kośćmi policzkowymi i bardziej płaskim kształtem nosa były czymś, co nauczyła się identyfikować. Pełne wargi miał zaciśnięte, ale po prostu wiedziała, że był Nowym Gatunkiem. Jego potężna postura i wysoki wzrost również wskazywały, że jest jednym z nich. Oczywiście trzech pozostałych ludzkich mężczyzn z ich mięśniami, czy samą wielkością też nie należało do żadnych ułomków. Wszyscy byli napakowanymi osiłkami. - Gdzie oni są Lauren? Nie żartuję. Chcę odpowiedzi. - Nie wiem. Kim jesteście? - Wiedziała, że jest w głębokim gównie. Jedyna rzecz, której nie mogła pojąć, to dlaczego Nowy Gatunek był z siostrą Mel. Zmusiła się nie patrzeć na niego i utkwiła wzrok w kobiecie, która wciąż ściskała jej bluzkę. - Nie widziałam ich od kiedy wczoraj opuściłam biuro. - 140? Natychmiast powiedz mi co czujesz. Nowy Gatunek podniósł rękę, zdjął okulary i postąpił krok do przodu. Zaciągnął się głęboko, powąchał kilka razy, i jego oczy lekko się rozszerzyły pod zmarszczonymi brwiami. Lauren wpatrywała się w jego oczy. Były kocie, z niesamowitym jasnobłękitnym kłębowiskiem drobin, otoczonym po zewnętrznych krawędziach głębokim bursztynem. Były piękne, urzekające i niemal nierealne. Nikt nie powinien mieć oczu, które tak wyglądały. Jego złocista skóra i czarne włosy tylko zwiększały efekt jak ekscytujące i wyjątkowe się wydawały. - No i co? - Kobieta wykręciła głowę i posłała mu wściekłe spojrzenie. – Mów, do cholery. - Ich zapachu nie ma tu w ogóle. Ani na niej, ani w tym miejscu. - Co chcesz zrobić Mary? Kobieta strzeliła wściekłym spojrzeniem na jednego ze swoich zbirów. - Ona coś wie. Odepchnęła Lauren na tyle mocno, że uderzyła w tył kanapy, ale była wolna. Lauren oceniła swoją sytuację i wiedziała, że jest źle. Mary cofnęła się krok, trzymała wbity w nią wzrok i to zmroziło Lauren do szpiku kości. Jeśli oczy były zwierciadłami duszy człowieka, to ta kobieta była martwa. Dreszcz spłynął jej po plecach. - Wiem, że wczoraj przyprowadziłaś do biura Nowy Gatunek. Moja siostra zadzwoniła do mnie i powiedziała mi o tym. Była spanikowana i przestraszona. Nie było mnie w domu i dopiero dzisiaj rano odsłuchałam jej wiadomość. Gdzie do cholery oni są Lauren? Przestać grać w gierki i Laurann Dohner 160

powiedz mi prawdę, albo pożałujesz. - Ja nic nie wiem. - Lauren skłamała. - Mel ściągnęła mnie do swojego biura żeby powiedzieć, że klient jest gwałcicielem i wypchnęła mnie na zewnątrz przez tylne drzwi. To wszystko co wiem. Ale nie została z nim sama. Brent i obaj John T i B byli z nią w jej biurze. Urwała. - Jestem pewna, że Kim jeszcze tam była kiedy to się stało, i Gina powinna być w swoim biurze. Zapytaj je, bo jestem pewna, że zostały w biurze po tym jak wyszłam. Jeden ze zbirów parsknął. - One nie mogą mówić. Przydarzyły się im wypadki. Groza poraziła Lauren i nie musiała pytać. Nie żyły. Chciała krzyczeć ze strachu i bólu, ale zdołała utrzymać się na nogach, prawdziwe zwycięstwo, bo jej kolana chciały ugiąć się pod nią. - Jestem prawdziwą suką, - Mary przyznała się. – Powiedz mi, gdzie jest moja siostra i jej przyjaciele, albo każę 140 zacząć łamać ci jedną kość po drugiej, aż powiesz mi to, co chcę wiedzieć i odzyskam moją siostrę. Wywiozłaś stamtąd Nowy Gatunek na fotelu po tym jak został postrzelony usypiającą strzałką. Moja siostra powiedziała, że mają jednego nieprzytomnego i dwóch więcej schwytanych. Wszyscy świadkowie nie mogą się mylić i oni cię znają. Kim i Gina były pionkami, które nie stanowią już zagrożenia. – Przeszyła wzrokiem Lauren. – Pulchna blondynka wywiozła go z budynku i pociągnęła dalej w dół ulicy. Powiedz mi teraz, albo umrzesz naprawdę powolną i bolesną śmiercią. Okłamujesz mnie. Lauren przeniosła wzrok na 140, zdecydowała, że będzie uczciwa, ale tylko z nim. Dlaczego z nimi jesteś? Nazywają cię numerem jakbyś nie był wolny. Czy to o to chodzi? Widziałam walczących dwóch mężczyzn Nowego Gatunku i mógłbyś skopać tym facetom tyłki. Twoi ludzie zostali uwolnieni, i nie musisz pozostawać z tymi ludźmi. Warknął. - Mają moją kobietę. Cholera. Lauren przełknęła ciężko. - Nie możesz po prostu ich zabić i odzyskać ją z powrotem? Mary szybko i mocno na odlew uderzyła Lauren w twarz, i cios rzucił ją z powrotem na kanapę gdzie niemal przeleciała przez oparcie. Ból sprawił, że zaklęła, złapała się za zraniony policzek i spojrzała na nią wyzywająco. - Domyślam się, że nie żartowałaś o byciu suką prawda? - Gdzie jest moja siostra i jej ludzie Lauren? Szybko pojęła, że chwila kiedy wyzna, że zostali złapani przez ONG będzie wyrokiem śmierci. Już zabili dwie inne niewinne kobiety, które pracowały w biurze. Kim i Gina nie pracowały dla Mercile, ale były świadkami tego, co wydarzyło się w biurze. Jej jedyną nadzieją była gra na Laurann Dohner 161

zwłokę przez godzinę, dopóki nie przyjedzie Wrath i jego zespół. Jeśli przyjadą o siódmej. W przeciwnym razie żeby zyskać jakąkolwiek nadzieję na przeżycie musiałaby zwodzić ich dwie godziny. - Może pozwolę ci żyć, jeśli tylko mi powiesz. - Mary potarła rękę, którą ją uderzyła. Lauren zerknęła na Nowy Gatunek. Pokręcił głową mówiąc jej, żeby nie ufała temu, co powiedziano i wierzyła mu. Był oczywiście zmuszony tam być, ale to nie oznaczało, że podoba mu się to, jeśli był gotów dać jej ten mały sygnał ostrzeżenia. - Dobrze. Powiem ci prawdę. - Przypomniała sobie rozmowę, którą podsłuchała ze swojego biura. - Nie wiedziałam kim był do czasu, aż Mel mi powiedziała. Brent i dwóch Johnów wymyślili, żeby wziąć duże pieniądze okupu za trzech facetów. Mary świdrowała ją wzrokiem. - Mel nie chciała włączyć cię do tego. Brent powiedział, że jak tylko dostaną zapłatę wcisną ci jakiś kit żeby cię zmylić, i po prostu znikną. Twoja siostra nie chce dzielić się z tobą żadnymi pieniędzmi. Przykro mi, ale taka jest prawda. Lauren miała nadzieję, że jej plan zadziała. Siostra Mel powinna być wkurzona, myśląc, że Mel próbowała wykręcić ją z puli pieniędzy. To może sprawić, że kobieta na tyle kupi historyjkę, żeby czekać na nieistniejący telefon. - Jeśli nie odpowiem ulotnią się. Tak powiedział John T. Mary znowu uderzyła Lauren, mocniej, i smak krwi wypełnił jej usta, kiedy okręciła się w miejscu i rozciągnęła na oparciu kanapy. To była jedyna rzecz, która trzymała ją na nogach. - Kłamiesz. Moja siostra nie zrobiłaby tego. - Nie znalazłaś na parkingu firmowej furgonetki prawda? Użyli jej do transportu Nowych Gatunków. Od czasu jak skontaktowałam się z ONG, nie chcą używać żadnego telefonu, żeby nie namierzyli ich przez połączenie. Mają postarać się o jakiegoś obcego człowieka, który do mnie zadzwoni i mam odpowiedzieć słowem hasłem. Nie wydusisz tego ze mnie bo wiem, że wtedy mnie zabijesz. - Patrzyła jak krew kapie na kanapę, plami ją i użyła ręki, żeby wytrzeć trochę z brody. - To na Mel powinnaś być wkurzona, nie na mnie. Ja jestem tylko idiotką, która straciła pracę, i na tyle desperacko potrzebuje pieniędzy, żeby robić wszystko co kazała. - Nie postąpiliby w ten sposób. - Odezwał się jeden z mężczyzn. - Mel by tego nie zrobiła. Wiesz o tym Mary. Ona kłamie. - Masz pięć minut, żeby mi powiedzieć gdzie jest moja siostra, zanim każę zwierzęciu Laurann Dohner 162

zacząć łamać ci kości. Czy wiesz, że potrafi zmiażdżyć je w kilka sekund? Nie rozkażę mu zabić cię łamiąc ci kark. Będziesz tu leżeć z wewnętrznym krwotokiem, w rozdzierającym bólu, którego nawet sobie nie wyobrażasz dopóki nie umrzesz z szoku. Będą to najdłuższe minuty w twoim życiu. Powiedz mi, gdzie znajdę moją siostrę. Umrzesz, ale od ciebie zależy jak bolesne będą twoje ostatnie chwile. Lauren zobaczyła prawdę w jej oczach, a jeden rzut oka na ponury wyraz twarzy Nowego Gatunku upewnił ją, że też w to wierzy. Musiała zmienić taktykę. Jeśli nie wymyśli czegoś szybko, nic nie zdoła jej uratować. Pozwoliła łzom napłynąć do oczu, nie było to trudne do zrobienia skoro wnętrze ust miała zranione. - Dobrze. Mam do nich numer. Miałam zadzwonić, kiedy ONG będzie miało gotową do wymiany gotówkę, ale dam ci porozmawiać z twoją siostrą. Ona zabroni ci mnie zabijać. - Jaki to numer? - Mary wydawała się uspokoić. - Nie znam go na pamięć. John T mi napisał i ukryłam go na wypadek, gdyby ONG pokazało się tutaj. Jest w górnej szufladzie mojego biurka. - Przynieś go. - Mary kiwnęła głową na jednego ze zbirów żeby jej towarzyszył. Biurko stało po drugiej stronie pokoju przy przedpokoju i umysł Lauren próbował wymyślić jej następny ruch. Trudno było myśleć cała ogarnięta strachem, ale chciała żyć. Specjalnie zachwiała się, przygarbiła i miała nadzieję, że wygląda na bardziej cierpiącą niż naprawdę była. Policzek pulsował, smak krwi unosił się w ustach i wiedziała, że wewnątrz był trochę skaleczony. Ruszyła do biurka, a jeden z ludzi Mary trzymał się blisko za nią. Biurko było stare i używane, rzecz darowana od wujka i trzeba było zakołysać szufladą aby ją otworzyć. Na wierzchu leżał stos jej rachunków i odsunęła na bok papiery. Zbir przysunął się do niej z boku. Spojrzała na niego, ale nie patrzył na to co robi. Zamiast tego rozglądał się po pokoju. Pod papierami przetarła palcami po metalu, chwyciła go i Lauren pozwoliła czystej panice kierować jej działaniami. Chcieli ją zabić, nie miała wyjść z tego bałaganu żywa, i pozostała tylko jedna rzecz do zrobienia. Drugą ręką złapała mały skrawek papieru z wróżbą z ciasteczka, która była na tyle zabawna by ją zachować. Celowo upuściła papier na podłogę. - Przepraszam. Trzęsę się. To ten. Pochylił się żeby podnieść i Lauren zadziałała. To ją przerażało, krzyczała w duchu i wiedziała, że jej życie zmienia się na zawsze w chwili, gdy zagłębiła nuż do otwierania listów tak głęboko jak potrafiła w kark mężczyzny. Zacisnęła chwyt na ostrym narzędziu, przekręciła twardo, żeby zrobić więcej szkód i usłyszała jego gwałtowny okrzyk bólu. Jego ciało upadło na podłogę, odskoczyła w przeciwnym kierunku i uderzyła w boczną ścianę z pośpiechu by uciec do sypialni. Krzyczała, mając nadzieję, że przyciągnie uwagę Laurann Dohner 163

sąsiadów. To mogło przepłoszyć pozostałych ludzi w salonie jeśli pomyślą, że ktoś wezwie policję. - 140 łap ją, - wrzasnęła Mary. Lauren dotarła do sypialni, zakręciła się i chwyciła klamkę. Na mgnienie złapała ponure spojrzenie biegnącego za nią wielkiego Nowego Gatunku zanim zatrzasnęła drzwi i przekręciła klucz. Regał z papierowymi książkami stał obok, sięgał jej tylko do pasa, ale był ciężki i musiała wytężyć siły aby go przewrócić. Upadł na bok blokując drzwi. Wyrwał się z niej kolejny krzyk, gdy coś wielkiego uderzyło w drzwi. Zakręciła się i rzuciła do łazienki, te drzwi też zatrzasnęła i zamknęła na klucz. Wysunęła szufladę, w której trzymała kosmetyki do makijażu żeby dodatkowo zablokować drzwi i wdrapała się na blat z umywalką. Okno, które zawsze zostawiała na w pół otwarte dla Tigera było jej jedyną ucieczką. Rzecz zacięła się i nie chciała otworzyć się całkowicie, ale desperacja pomogła jejznaleźć dodatkowe siły i mocno szarpnęła. Głośny dźwięk w drugim pokoju zapewnił ją, że Nowy Gatunek właśnie przedarł się przez jej barykadę i teraz był w sypialni. Nie było łatwo zmieścić się w ciasnej przestrzeni, i gdy wierciła się i kręciła w duchu przysięgała sobie kupić bieżnię. W końcu spadła na ziemię pod oknem. Ból strzelił w górę ramion, które usztywniła aby w pierwszej kolejności chronić twarz przed uderzeniem w trawę. Walczyła by podnieść się na nogi, znowu krzyknęła mając nadzieję, że teraz kiedy jest na zewnątrz naprawdę usłyszy ją któryś z sąsiadów, i rzuciła się biegiem na front budynku. Dwie silne ręce chwyciły ją i natychmiast poderwały z nóg. Ciało, w które uderzyła było solidne, duże i dwa grube, muskularne ramiona owinęły się wokół jej talii. Lauren wykręciła głowę i z przerażeniem patrzyła na 140. - Nie walcz ze mną. Nie chcę sprawić ci bólu. - Warknął. - Nie jestem twoim wrogiem, - wydyszała. - Oni są. Proszę pozwól mi odejść. Jesteś Nowym Gatunkiem. Zmieszanie zachmurzyło jego nadzwyczaj niebieskie oczy. - Co to znaczy? - To znaczy, że oni są złymi ludźmi, a ty nie. Nowe Gatunki są dobre. Odmówił jej uwolnienia. - Mają moją kobietę i zabiją ją jeśli pozwolę ci uciec. Przepraszam. Gorące łzy napłynęły jej do oczu. - Proszę puść mnie. - Chciałbym móc. - Zawahał się. - Wyczułem nieznanych samców w twoim domu i jeszcze raz w sypialni. Niektórzy z nich są tacy jak ja prawda? Czy naprawdę pomogłaś jej siostrze porwać innych z mojego rodzaju? - Nie. Uratowałam go i pomogłam mu uciec od jej siostry. Nazywa się Wrath i kocham go. Laurann Dohner 164

Otworzył szeroko oczy i zachmurzył się. - Nie pachniesz jak jego partnerka. - Powąchał. Nie mogę wyczuć jego zapachu na tobie. Gdzie jest jej siostra? Wiesz? Powiedz mi. - Wzięłam prysznic, ale on przyjeżdża po mnie. Proszę puść mnie. Jej siostra i mężczyźni, którzy z nią byli zostali aresztowani przez twoich ludzi. Ma ich ONG. Ten skrót oznacza Organizację Nowego Gatunku i twoi ludzie nią kierują. Wielu z twojego rodzaju zostało uwolnionych z Mercile. Pomogą ci jeśli stąd uciekniemy i zadzwonimy do nich. Jesteś jednym z nich, zrobią dla ciebie wszystko. - Nie mogę pozwolić ci uciec. Jeśli Mary nie zadzwoni co godzinę do tego, który trzyma moją kobietę, ma rozkaz strzelić jej w głowę. - Obrócił ją w ramionach, przerzucił przez ramię jakby nic nie ważyła i warknął. - Zachowuj się tak, jakbym uderzył cię wystarczająco mocno byś straciła przytomność. Rozkazał. - Nie ruszaj się ani nie odzywaj. Chcę spróbować cię uratować. Wiem, że nie masz żadnego powodu by mi ufać, ale nie życzę ci źle. Będę traktował cię jakbyś była partnerką innego samca mojego rodzaju. Mam nadzieję, że ktoś zrobi to samo dla mojej kobiety jeśli kiedykolwiek będzie miał taką okazję. Lauren zwiotczała na jego barku, wiedziała, że żadną miarą nie uwolni się od kogoś tak silnego i zamknęła oczy. Zalał ją żal, że powiedziała mu prawdę o miejscu pobytu jej byłych współpracowników. Nie powinna ufać 140, ale chciała, żeby wiedział w jak beznadziejnej sytuacji była. Nie mogła pomóc Mary odzyskać jej siostry, sprawa była przegrana, i teraz stała się bezużyteczna. To oznaczało, że ją zabiją. Poruszał się szybko, jej ciało kołysało się przy każdym kroku, i wiedziała kiedy znowu weszli do jej domu, ponieważ nawet z zamkniętymi oczami poczuła kiedy zeszli ze słońca. - Nie powiedziałam, żebyś ją zabił. - Mary wrzasnęła. - Pieprzone głupie zwierzę. - Ona nie jest martwa. Uderzyłem ją i straciła przytomność. - Złość pogłębiła jego głos. – To "pieprzone głupie zwierzę "powie ci jak odzyskać twoją siostrę z powrotem jeśli dopuścisz je do głosu. Wiem gdzie ona jest. Kobieta powiedziała mi to, kiedy zadałem jej ból. Lauren słuchała, zdezorientowana jego kłamstwami, ale skłonna próbować mu ufać. Była za wszystkim co utrzyma ją oddychającą. Cisza przeciągała się, aż w końcu Mary odezwała się. - Gdzie jest Mel? Co masz na myśli mówiąc odzyskać ją z powrotem? - Ta ludzka kobieta połączyła się w parę z jednym z mojego rodzaju. Cała jest pokryta jego zapachem i powiedziała mi, że twoją siostrę i jej techników ma ONG. Możesz wymienić ją na nich. - Gorycz zaprawiła jego głos. – Doskonale wiesz jak daleko posuniemy się, żeby chronić nasze partnerki. Odzyskasz swoją siostrę z powrotem, jeśli całą i zdrową odeślesz do niego jego kobietę. Laurann Dohner 165

- Nie wiem co o tym myśleć, - jeden ze zbirów burknął. - To brzmi podejrzanie. 140 natychmiast warknął. – Pamiętaj jak opiekuńczy jesteśmy wobec naszych partnerek. Masz mnie na smyczy jak psa, żebym chronił moją. W przeciwnym razie zabiłbym was wszystkich. On odda ci twoją siostrę i jej techników, zrobi wszystko co konieczne, aby odzyskać z powrotem swoją kobietę. - Obrócił głowę, jego włosy musnęły bok Lauren gdzie jej bluzka pojechała do góry i lekko połaskotały. - Trzymaj od niej ręce z daleka. Zapach pozostaje z ciałem na długi czas, i jeśli pokryje ją inny mężczyzna, on nie będzie chciał jej z powrotem. Zanim przyjmie ją, w pierwszej kolejności będzie nalegał na zbadanie jej zapachu. Znam twoje zamiłowanie do zmuszania kobiet, ale tą zostaw w spokoju. On będzie wiedział i odrzuci ją. - Obrócił głowę z powrotem. - Jeśli chcesz odzyskać swoją siostrę i jej techników każ mu zostawić ją w spokoju. Po usłyszeniu tej ostatniej części Lauren zrobiło się niedobrze. Poczuła dreszcze na myśl, że jeden z tych facetów był najwyraźniej gwałcicielem, ale 140 próbował chronić ją także przed tym. Palce trzymające jej udo lekko ścisnęły, niemal w pocieszającym geście. Domyśliła się, że mógł wyczuć jak bardzo przerażona była. - Skąd wiesz na pewno, że jej partner ma moją siostrę? - Mary podeszła bliżej. - Jej partner ich ma. Była tak przerażona, że wszystko mi wyznała. Wymień ją na nich. To jedyny sposób abyś kiedykolwiek odzyskała swoją siostrę z powrotem. Cisza przedłużała się. W końcu Mary westchnęła. - Świetnie. Lepiej żebyś miał rację 140. Skoro jesteś tak cholernie mądry, to jak mamy dokonać tej wymiany? - Zostaw tutaj wiadomość jak się z tobą skontaktować. Przyjedzie po nią wkrótce. Wiesz, że nie możemy pozostawać długo z dala od naszych kobiet, i nie oszaleć. Partnerzy wariują, jeśli są rozdzieleni na zbyt długo? Ta informacja zszokowała Lauren, ale oczywiście 140 mógł kłamać. Nagadał im masę bzdur, żeby ratować jej tyłek. Zalała ją wdzięczność. Nowy Gatunek kupował jej czas i próbował ją chronić. - Lepiej żeby to zadziałało 140. - Mary brzmiała na wściekłą. Groźba była jasna, że on zapłaci jeśli coś pójdzie nie tak. - Co mamy zrobić z ciałem Olsona? - To pytanie zadał jeden ze zbirów. - Zostawcie go. Nie chcę żeby zapaskudził mi bagażnik. - Mary syknęła. – Napiszę numer mojej jednorazowej komórki i zostawię go na kanapie obok jej krwi. Jak myślisz 140, nie przegapi tego? Laurann Dohner 166

- Nie. - Warknął. - Nie przegapi.

*****

Wrath niecierpliwie czekał na zespół, żeby zebrać się i wyruszyć. Obrócił głowę i spojrzał na Shadow’a. Samiec spotkał jego spojrzenie i uśmiechnął się. - Jesteś niecierpliwy. - Nie chcę się spóźnić. Powiedziałem Lauren, że będę tam między siódmą a ósmą. - Brass i Tim znowu się sprzeczają. - Jestem tego świadom. - Gniew zakotłował się we Wrath’cie. - On nie chce, żeby cywil przebywał w głównej siedzibie i wciąż jest wkurzony, że mieliśmy ją tutaj wcześniej. Ściany nie są wystarczająco grube, by nie usłyszeć większości tego co się mówi. - Nalegał aby gruntownie ją prześwietlić i w tym ma rację. Miała silne powiązania z byłymi pracownikami Mercile. Pracowała z nimi. Wrath warknął. - Lauren nie jest moim wrogiem. - Tim martwi się o resztę nas. - Shadow uśmiechnął się nagle. - Ona jest taaka niebezpieczna. - To nie jest zabawne. Nie skrzywdziłaby nawet muchy. - Jestem tego świadom. Widziałem jej twarz kiedy walczyłeś z Vengeance’em. Nie jest przyzwyczajona do brutalności. Praktycznie błagała nas, byśmy położyli temu kres. Martwiła się o twoje bezpieczeństwo. Pozwolił zatonąć tym informacjom. - Będzie niepokoiła się moimi obowiązkami z grupą specjalną. Wystawiamy nasze życie na niebezpieczeństwo za każdym razem kiedy wychodzimy szukać naszych wrogów. - Nie wspominałbym o tym aspekcie. Pozwól jej wierzyć, że w większości robisz papierkową robotę. - Nie będę jej kłamał.

Laurann Dohner 167

- Nie sugerowałem żebyś to robił, ale po prostu nie udzielał więcej informacji niż to konieczne. Myślałem o tym. - Żałujesz, że zgodziłeś się na pracę z grupą specjalną? - Nie. - Shadow pokręcił głową. - To jest dla mnie dobre. A ty? - Też nie. Spotkałem Lauren. Shadow uśmiechnął się. - Wydajesz się więcej uleczony od kiedy pojawiła się w twoim życiu. Cieszę się. Być może pewnego dnia ja też spotkam kobietę, która zmotywuje mnie do zmierzenia się z moimi lękami. - Mam taką nadzieję. Tim wypadł z gabinetu z Brassem tuż za nim. Tim odmówił spojrzenia na nich, ale Brass uśmiechał się. - Wyruszamy odebrać twoją kobietę Wrath. Tim i jego zespół chcą dać nam wsparcie. Jest zirytowany, że wcześniej opuszczaliśmy siedzibę bez wsparcia ludzkich zespołów. Jest to uzasadnione, zwłaszcza po tym jak nas pojmali. Doszliśmy do porozumienia. - Dziękuję. - Wrath mówił serio. Skupił uwagę na Timie. - Lauren nie stanowi dla nas zagrożenia. - Kobiety zawsze oznaczają kłopoty. - Tim zakręcił się, szturmem ruszył do drzwi i krzyknął przez ramię. - Nie pozwól jej niczego malować na różowo, niech to szlag trafi! To ciągle jest mój budynek. - Na różowo? - Shadow spojrzał na Wrath’a i Brassa. - Co to znaczy? - Nie mam pojęcia. - Brass westchnął. - Nic dziwnego, że ich kobiety wydają się lubić nasze towarzystwo bardziej. Ludzcy mężczyźni są dziwni. Wrath musiał zgodzić się z tą oceną. Nie obchodziło go, czy Lauren chciała coś malować, albo jaki kolor wybrała. Wszystko co się liczyło to posiadanie jej przy swoim boku.

Laurann Dohner 168

Rozdział czternasty

Lauren była przerażona i wściekła w tym samym czasie. Na tylnym siedzeniu było ciasno dzieląc ograniczoną przestrzeń ze 140. Przestała udawać nieprzytomną po tym jak jej obrońca z Nowego Gatunku sadzając ją szepnął na ucho by się ocknęła. Mary i jeden z jej ludzi kłócili się z przodu samochodu. Drugi mężczyzna jechał za nimi innym samochodem. Nie było sposobu, żeby Lauren miała szansę na ucieczkę, ale wyglądała przez okna by śledzić dokąd jadą. Dostała nauczkę aby być bardziej świadomą swojego otoczenia, kiedy po opuszczeniu siedziby grupy specjalnej nie miała pojęcia gdzie była umiejscowiona. - Nie obchodzi mnie jakie jest twoje zdanie Marvin. Zamknij się. Przyprawiasz mnie o ból głowy. Kierujący zbir rzucił kobiecie na siedzeniu pasażera wściekłe spojrzenie. – Powinniśmy przeprowadzić kilka eksperymentów przez ten czas kiedy ją mamy. - Spojrzał na Lauren i jego wzrok obniżył się do jej piersi zanim z powrotem odwrócił twarz w stronę drogi. - Rozgrzeję ją zanim damy ją jednemu z nich. Mary prychnęła. - Jesteś taki żałosny. Nie pracowałeś w Mercile dla pieniędzy prawda? To była okazja żeby obmacywać kobiety, które nie mogły cię powstrzymać. Zapomnij o niej. Słyszałeś co mówiło zwierzę o ich zmyśle węchu. Nie spieprzysz mojej szansy na odzyskanie siostry dlatego, że jesteś zboczeńcem. Lauren wpatrywała się w łysiejącą głowę mężczyzny przed nią i natychmiast poczuła do niego nienawiść. To był ten człowiek, którego 140 ostrzegał o nie dotykaniu jej. Miała wrażenie, że tonie. Był ordynarny i wydawał się mieć moralność łajdaka. - Twoja siostra jest suką i żadne z nich nie jest warte ryzykowania naszego życia. Dali się złapać, więc mówię, pieprzyć ich. Mary wyciągnęła rękę i uszczypnęła go w ramię. Zawył, odskoczył i samochód zboczył. Nie rób tego. Mogłem spowodować wypadek. - Moja siostra jest dla mnie więcej warta żywa niż ty. Nigdy o tym nie zapominaj. Urwała. – Plus, cholernie dużo wie. Nie będzie chciała mówić, ale jeśli zamkną ją, dać jej miesiąc lub dwa a założę się, że sprzeda własną matkę. Więzienie to paskudne miejsce i wszyscy chcemy tego uniknąć. Może nas sypnąć jeśli nie uratujemy jej tyłka i jej zespołu. Znają nasze nazwiska, wszyscy pracowaliśmy razem, i powiedz, zawierzysz któremuś z nich, że nas nie wydadzą żeby ratować własne tyłki jeśli zaproponują im układ? - Kurwa mać. - Marvin mruknął kiedy wcisnął hamulec na czerwonym świetle. Odwrócił Laurann Dohner 169

głowę i znowu wbił wzrok w piersi Lauren zanim spojrzał nachmurzony na Mary. - Potrzebuję jakiegoś odprężenia. Nie zdejmę jej portek. Czyż nie byłem lojalny? Czyż nie robiłem całego gówna, które kazałaś robić? 140 warknął. - Jej partner będzie wiedział. Chcesz bym powiedział ci co jadłeś na lunch? Mogę. Ona będzie też walczyć. - Obrócił głowę i wbił w nią wzrok. - Pozwolisz mu wykorzystać swoje ciało w jakikolwiek sposób? Lubi rozpiąć spodnie i kazać kobietom wziąć go do ust. Obrzydzenie sprawiło, że Lauren chciała zwymiotować i szarpnęła głowę spotkać wzrok mężczyzny w fotelu przed nią. – Prędzej wolałabym umrzeć i mogę ci obiecać, że jeśli rozepniesz je blisko mnie, będziesz potrzebował chirurga urazowego po tym jak z tobą skończę. Mary zaśmiała się. - Zaczynam odrobinę ją lubić. Pomysł, że ktoś odgryza ci kutasa jest zabawny. - Wyciągnęła rękę i znowu uszczypnęła Marvina. - Przestań być takim chorym sukinsynem. Oczy na drogę i zamknij usta, chyba że nie dotyczy to myślenia o twoim kutasie. - Suka. - Marvin gderał. - Przestań robić to z moją ręką. To boli. Światło zmieniło się na zielone i wściekły ostro nadepnął na gaz. - Przestań zwracać na nas uwagę idioto. - Odwróciła się w fotelu i spojrzała gniewnie na Lauren. - I ciebie też obserwuję. Okna są przyciemnione, ale nie próbuj przyciągnąć czyjejś uwagi. Rozumiesz? Samochód za nami upewni się, że uciekniemy. Jeśli pojawiają się jakieś gliny, zrobi coś żeby odwrócić ich uwagę. - Ona nie jest głupia. - 140 powiedział i westchnął. - Wie, że jej potrzebujesz, i że przeżyje jeśli tylko będzie stosowała się do tego czego chcesz. - Przeniósł wzrok na kierowcę. - To twoimi własnymi technikami powinnaś się martwić. - Robi się cholernie pyskaty. - Marvin zaklął. – Wydaje się, jakbyśmy musieli przypomnieć mu gdzie jego miejsce. - Nagle szczeknął śmiechem. - Czy znowu mam odwiedzić twoją partnerkę? - Cholera. - Mary warknęła i jej ręka wystrzeliła i uderzyła zbira w tył głowy kiedy 140 głośno warknął w zamkniętej przestrzeni. - Jesteś pieprzonym idiotą. Naprawdę chcesz szydzić z niego w tym samochodzie? Nie chcę umrzeć, kiedy rzuci się przez siedzenie i oderwie ci głowę od ciała. - Powiedziała, że woli umrzeć, niż poczuć twoje ręce dotykające jej ciała jeszcze raz. Zabiłbym cię, gdybyś zrobił jej krzywdę, albo jeśli kiedykolwiek to zrobisz. Ona jest moja. Lauren widziała niczym niezmąconą wściekłość na twarzy 140, sposób w jaki zaciska pięści na kolanach i jak jego klatka piersiowa gwałtownie unosi się i opada, gdy zdawał się dyszeć w ataku wściekłości. Laurann Dohner 170

- On nie zrobi jej tego gówna. - Mary przysięgła, starając się tym razem zachować spokój. – Kiedy ją molestował zajęłam się tym, prawda? - Odwróciła się w fotelu i spojrzała na 140. Uspokój się teraz. To rozkaz. Pamiętasz naszą umowę? Robisz co ci każę, a żadna krzywda nie spotka twojej dziewczyny. Marvin od teraz będzie trzymał swoją wielką gębę na kłódkę, albo osobiście uszczypnę coś dużo bardziej bolesnego niż jego ramię. Na mgnienie Lauren dostała obraz życia 140 i uczyniło ją to wystarczająco wściekłą, by chcieć sięgnąć do przodu i osobiście złamać kark Marvina. Oczywiście nie była na tyle silna, ale żałowała, że nie był tym, którego musiała pchnąć nożem do otwierania listów. Fakt, że kogoś zabiła odsunęła od siebie. Nie mogła roztrząsać tego teraz. Poza tym, im więcej czasu spędzała z kłócącą się parą z przodu, tym bardziej usprawiedliwione to się wydawało. - Jak się nazywa? - Lauren utrzymywała swój cichy głos i miała nadzieję odwrócić uwagę wciąż wściekłego Nowego Gatunku. Skierował na nią chłodne spojrzenie i jego nos zafalował. - Moja. Przemilczała to, nie bardzo wierząc, że kobieta tak się nazywała. Strzelił wzrokiem do kierowcy i wiedziała, że oświadczenie posiadania było na użytek kierowcy. - Czy ona jest z kotów jak ty, czy psowata jak ... - Prawie wypowiedziała imię Wrath’a. Mój partner. - Jest z naczelnych. - Och. - Lauren zawahała. - Myślę, że jeszcze nie widziałam żadnego z nich. - Myślałam, że związałaś się z jednym. - Mary zmarszczyła brwi na przednim siedzeniu. Wielu z nich przeżyło. Lauren spokojnie spotkała wpatrzony wzrok suki. - Związałam. Mój partner jest psowaty i wszystkich, których poznałam w Ojczyźnie byli jak on, albo z kotów. - Naczelne nie są często spotykane. – odezwał się 140. - Nie stworzyli ich wielu. Co to jest Ojczyzna? - Zamknij się. - Mary warknęła. - Nie mów mu o tym cholernym ONG. Rozumiesz Lauren? Ani słowa. Kusiło ją, żeby kontynuować rozmowę, ale 140 pokręcił głową. Zamknęła usta i zacisnęła zęby. Stawiała, że Mary nie chciała, żeby 140 wiedział o jakichkolwiek wolnych ludziach z jego rodzaju. To dałoby mu nadzieję, że też może być uratowany. Laurann Dohner 171

Samochód zwolnił i skręcił. Lauren wyjrzała przez okno i uświadomiła sobie, że wjechali do starej części miasta, gdzie zamknięto wiele firm z powodu złej sytuacji gospodarczej. Tak naprawdę przez lata odkąd bywała tu jako późna nastolatka i wczesna dwudziestka, ta część miasta zmieniła się w dzielnicę nędzy. Okna zabite deskami stały się częstym widokiem, gdy ciągle kluczyli wąskimi uliczkami. - Wiesz gdzie jesteśmy? Lauren spotkała szacujące oczy Mary i potrząsnęła głową. - Wschodnia strona miasta? Jestem agentką nieruchomości i znam okolice tych nieruchomości, które sprzedaję. Faktycznie byli na granicy terenu południowej strony i niemal poza granicami miasta. Ta odpowiedź wywołała u drugiej kobiety złośliwy uśmieszek. - Tak, z pewnością znasz swoje okolice. – Odwróciła się twarzą do przodu samochodu kończąc rozmowę z Lauren. Skręcili na podjazd zamknięty starą bramą ochrony. Mary opuściła osłonę przeciwsłoneczną i nacisnęła pilot. Brama zadrżała, zachybotała i zaczęła toczyć się w bok umożliwiając przejazd samochodu. Lauren natychmiast uderzyło rozpoznanie. Miejsce było niegdyś popularnym nocnym klubem. "U Jaspera" miał na tyłach zniszczonego budynku wymalowaną nową nazwę jakiejś restauracji, ale była pewna, że to było jedno i to samo. Kiedy zaparkowali, 140 delikatnie chwycił nadgarstek Lauren i trzymał ją, gdy wysiedli z samochodu. Stanął naprzeciw Mary z wyzywającym spojrzeniem. - Zrobiłem wszystko co kazałaś i zachowywałem się. Chcę teraz zobaczyć moją kobietę. Mary skrzyżowała ramiona na piersi, uniosła brodę i groźnie na niego popatrzyła. – Ty chcesz? Wydajesz się trochę zbyt pewny siebie. - Proszę, - syknął i spuścił wzrok na popękany asfalt. To wydawało się uszczęśliwić sukę i opuściła ręce do boków. - Dobrze. Zabierz ją do klatki i możesz iść na dół. Zadzwonię. - Dziękuję. - 140 pociągnął Lauren. – Chodź. Tylne drzwi były z zardzewiałego metalu. Marvin otworzył je automatycznie z samochodu i zapiszczały głośno, gdy się otworzyły. Wnętrze było ciemne, nos Lauren natychmiast zaatakował zapach pleśni, kurzu i stęchłego powietrza. Czuła nierówność podłogi pod butami, kiedy przechodzili przez to, co kiedyś było kuchnią. Przestarzałe, poplamione i popsute urządzenia kuchenne wskazywały na to, że nie były używane od co najmniej kilku lat. Wstrząsnął nią szok, gdy wyszli z kuchni do tego co kiedyś było salą taneczną w klubie. Wszystkie okna były zabite deskami i gruz z części sufitu zaśmiecał podłogę. Jakieś połamane stoły zostały zepchnięte pod poplamioną ścianę, ale to widok pięciu wielkich klatek dla Laurann Dohner 172

zwierząt sprawił, że potknęła się. Miały około osiem stóp wysokości (2,44m), być może sześć stóp w kwadracie (dł i szer. po 1,83m), i trzy z nich były zajęte. Mężczyźni Nowego Gatunku stali wpatrując się w nią zza krat. Mieli na sobie spodnie dresowe, żadnych koszul i wszyscy wyglądali jakby potrzebowali zażyć kąpieli. Jeden z nich warknął – groźnym dźwiękiem - i jego ciemne oczy skupiły się na Lauren. Zimny dreszcz spłynął jej po kręgosłupie, kiedy popatrzyła na każdego z nich i ujrzała skierowaną do niej nienawiść. - Wszystko w porządku. - Zapewnił ją140. Poprowadził ją do jednej z pustych klatek, wysyłając ją jak najdalej od mężczyzn i skierował do środka. Podłoga była z solidnego metalu, podczas gdy ściany i sufit tworzyły kraty z grubych na cal prętów. Zamknął drzwi i zbliżył się Marvin z kluczami. Dźwięk zamykanego zamka był charakterystyczny. - Idź 140. Mark ciebie oczekuje. Jeśli będziesz coś kombinował zanim zamknie cię w klatce twojej dziewczyny, ma rozkaz strzelić jej w głowę. - Wiem. - 140 zakręcił się, pomaszerował innym korytarzem, który kiedyś prowadził do łazienek i zniknął z widoku. Marvin podszedł bliżej do Lauren i opuścił wzrok na jej piersi. - Chcesz jeść? Nic nie odpowiedziała tylko cofnęła się dalej od drzwi, ale nie mogła odejść daleko. - Zrobisz coś dla mnie, a ja się odwdzięczę. - Jesteś naprawdę żałosny i odrażający. Mogę całkowicie zrozumieć dlaczego troll taki jak ty musi więzić kobietę i grozić jej głodem, żeby próbować skłonić ją do dotknięcia twojego paskudnego tyłka. Nie, dziękuję. Raczej wolę zjeść mój but. - Pieprzona dziwka, - wypluł. - Poczekaj kilka dni, a zobaczymy co wtedy powiesz. Odwróciła się do niego plecami, chcąc uniemożliwić mu pożądliwe gapienie się na jej piersi i patrzyła jak bardzo zmienił się stary klub. Dach oczywiście przeciekał sądząc po pożółkłych zaciekach i niszczył ozdobny sufit, a ściany były brudne. Ktoś położył tapetę w pobliżu zabitych deskami okien. Teraz odchodziła i poczerniała na brzegach, i jak zorientowała się była źródłem stęchłego zapachu pleśni, który sprawił, że oddychała przez usta. Spojrzała na jedyne źródła światła - korytarze od kuchni i łazienek. W otwartej przestrzeni sali nie świeciły żadne światła. Wątpiła by górne oświetlenie jeszcze działało z powodu zniszczeń spowodowanych wodą. Jedyna rzecz jaka była w jej klatce to zwinięty w kulkę, ohydnie wyglądający koc w jednym Laurann Dohner 173

kącie. - Pozwolę ci skorzystać z łazienki jeśli rozepniesz bluzkę kiedy będziesz szła. Lauren okręciła się i gwałtownie rzuciła. - Wolę sikać po nogach. Twarz faceta stała się jasnoczerwona. Fuknął i wyszarpnął klucze z kieszeni. Napięła się, gdy sięgnął do zamka drzwi, wiedziała, że zamierzał zrobić jej krzywdę, ale ktoś wyszedł z kuchni. - Zostaw ją Marvin! - Wrzasnęła Mary. - Jezu. Ośmieszasz się. Rusz tutaj swoją dupę i chodź ze mną do biura. Mamy robotę do wykonania. Marvin zawahał się, ale Mary odwróciła się i zniknęła. Zniżył głos, gdy z powrotem wepchnął klucze do kieszeni. - Sprawię ci ból, suko. Nie bądź zbyt zadowolona z siebie. Tylko poczekaj. Lauren patrzyła za nim jak odchodził i zastanawiała się co oznaczała jego groźba. Ten padalec był całkowicie zboczonym draniem. Gdy zostali sami odwróciła się twarzą do trzech Nowych Gatunków i poczuła strach, kiedy zobaczyła ich pełne nienawiści badające spojrzenia. Ale oni też byli zamknięci. Nie mogli jej dostać. - Jestem Lauren. Nikt się nie odezwał. Chwyciła pręty kraty i mocno nimi potrząsnęła, ale były tak solidne na jakie wyglądały. Wzięła głęboki oddech, wypuściła i przyglądała się każdemu z mężczyzn. Dwóch z nich miało kocie rysy, a jeden miał kształt oczu bardzo podobny do Wrath’a i Shadow’a. - Dlaczego patrzycie na mnie w ten sposób? Ja też jestem zamknięta i nie jestem z tymi draniami. Jestem dobrym człowiekiem. Jeden z nich zmarszczył brwi. - Jesteś kobietą. - Tak. - Facet jest mężczyzną. Rozchyliła usta, oszołomiona, że wziął tak dosłownie co powiedziała. Blondyn z kocimi oczami powęszył w powietrzu. - Dobrze pachnie. Może chcą zrobić testy z rozmnażaniem. - Testy z rozmnażaniem? – Szeroko otworzyła oczy. Zrozumiała, że pomyśleli, że może być Laurann Dohner 174

sprowadzona dla nich do uprawiania z nimi seksu, i natychmiast chciała wyjaśnić to błędne wyobrażenie. – Porwali mnie, żeby wymienić na innych ludzi. Nie jestem tu po to by robić jakiekolwiek testy. Ciemnowłosy psowaty warknął. - Chcę ją. Minął bardzo długi czas odkąd miałem pode mną kobietę. - Więc będziesz musiał poczekać jeszcze dłużej, bo to się nie dzieje. - Zmarszczyła brwi. Mam nadzieję, że wkrótce wszyscy zostaniemy odnalezieni i uratowani. Ten, który dotąd milczał, złotowłosy kot, syknął. – Przez kogo? - Przez ONG. Będą mnie szukali, no cóż, jeden z nich będzie, a jeśli znajdzie mnie, znajdzie też was. - Kim on jest? Co to za nazwa ONG? - ONG to skrócona nazwa Organizacji Nowego Gatunku. - Urwała, zdając sobie sprawę z ich pustych spojrzeń, że nie rozumieli, i przypomniała sobie, że prawdopodobnie o niczym nie wiedzą. Domyślała się, że nigdy nie byli uwolnieni i uznała trafność domysłu, skoro Mary kazała jej zamknąć się na ten temat. - Nowy Gatunek to ludzie tacy jak wy, stworzeni przez Mercile Industries. Mój rodzaj dowiedział się o tym, co wam zrobiono, więc włamał się do ośrodków badawczych i uwolnił waszych ludzi. – Przerwała, oczekując jakiejś reakcji, ale wyraz ich twarzy nic a nic się nie zmienił. - Uwolnieni stworzyli ONG. Wasi ludzie mają dwie wielkie parcele ziemi, gdzie żyją wszyscy razem i szukają Nowych Gatunków, właśnie takich jak wy, którzy jeszcze nie są wolni. Jak dobrze pójdzie znajdą nas i wszyscy będziemy uratowani. Blondyn prychnął. - Ona jest tutaj, żeby z nas drwić. - Odwrócił się plecami, przykucnął i usiadł na podłodze. - Ignorujcie ją. - To niegrzeczne i mówię wam prawdę. Nie wiem dlaczego jesteście w tym miejscu, ale usłyszałam dość, żeby wiedzieć, że palanci, którzy was tutaj trzymają pracowali dla Mercile Industries. - Nadal to robią. - Ciemnowłosy psowaty warknął. – Ty jesteś z nimi. - Nie jestem. Nie obrażaj mnie w ten sposób. Mercile Industries już nie istnieje. Zostali zdemaskowani, zakończyli działalność, i każdy kto pracował w ich działach naukowych i wiedział o ośrodkach badawczych jest poszukiwany przez policję. Postawiono im poważne zarzuty. Czytałam, że wielu z nich już odsiaduje wieloletnie wyroki pozbawienia wolności. Laurann Dohner 175

- Bądź cicho. Kłamiesz. – Psowaty znowu warknął. Zaczynał ją wkurzać. - Nie słuchaj mnie, ale kiedy wydostanę się stąd zamierzam zrobić wszystko co w mojej mocy, aby wysłać do was pomoc. Zobaczysz wtedy. – Przemierzyła małą przestrzeń. - Wrath wydostanie mnie stąd. - Wierzyła, że jakoś ją uratuje, nawet jeśli będzie musiał wymienić jej życie na Mel i jej pozostałych byłych współpracowników. Psowaty warknął kolejny raz. - Mam nadzieję, że przywieźli ją tutaj, żeby spróbować zyskać nasze zaufanie i sprawić, że uwierzymy w jej kłamstwa. Nie będę miły ani delikatny kiedy ją pokryję. Złotowłosy Gatunek warknął. - Wystarczy. Ona jest człowiekiem i nigdy nie dadzą jej jednemu z nas. Widziałeś w jaki sposób traktował ją 140? Jak delikatnie ją dotykał? Dał do zrozumienia, że nie jest wrogiem. On wie o niej więcej niż my i nie widziałem wściekłości w jego oczach kiedy na nią patrzył. Nie wiem dlaczego ona tu jest, ale nie odgrażaj się dopóki nie dowiemy się więcej. - Jest jedną z nich. – Psowaty znowu warknął. - Naszym wrogiem. Oni wszyscy są źli i kłamią, żeby próbować skłonić nas do robienia tego czego chcą. Coś planuje. - Planuję wydostać się stąd. – Znowu podeszła do drzwi klatki, chwyciła pręty i mocno szarpnęła. Frustracja wzrosła. - Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby wysłać do was ONG i was uratowali. - Kłamstwa człowieka. - Warknął psowaty. - Czuję się tym dotknięta. - Zmarszczyła brwi, znowu szarpnęła drzwiami, zagrzechotały, ale jednak nie chciały się poddać. Może mogłaby poluzować zamek. - Rozumiem, że byłeś źle traktowany. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić wszystkiego co wycierpiałeś, ale to co powiedziałam jest prawdą. Wasi ludzie są wolni, wielu z nich, nie są już więzieni i będą was szukać, jak tylko powiem im co wiem. - Co to znaczy wolny? - Złotowłosy kot kucnął w swojej klatce i patrzył na nią zmrużonymi oczami. Zerknęła na niego. - Nie będziesz więcej zamknięty, nikt nie sprawi ci bólu i jesteśmy sobie równi. - Co to znaczy? Westchnęła, odwróciła się od drzwi i stanęła twarzą do niego. – To znaczy, że masz takie same prawa jak ja. Nie jesteśmy wrogami, a przyjaciółmi. Już nikt nie będzie poddawał cię Laurann Dohner 176

testom. Będziecie mieli domy zamiast klatek i nigdy nie będziesz miał do czynienia z dupkami podobnymi do tych, z którymi musicie sobie radzić teraz. Psowaty prychnął. – Następne co powie to, że dostaniemy jedzenie, kiedy jesteśmy głodni, umyjemy się, kiedy jesteśmy brudni, i będziemy mieli dostęp do samic, kiedy chcemy jednej. - Dokładnie to mówię. Blondyn wykręcił głowę i przeszył ją ostrym spojrzeniem. - Jak wielu z nas jest częścią tego ONG? - Nie znam dokładnych liczb, ale co najmniej setki. - Kłamstwa. - Warknął, oderwał od niej wzrok i pokazał tył głowy. - Czy są tam jakieś nasze kobiety? Zostały uwolnione? Lauren spotkała i trzymała zaciekawiony wzrok kota o złotych włosach. - Tak. Z tego co wiem nie ma ich wiele, ale moja najlepsza przyjaciółka mówiła, że poznała ich grupę. - Jaka jest ta zła część? - Psowaty był oczywiście najbardziej ponury z ich grona. - Zawsze jest jakaś cena. Czego oczekują za te przywileje? - Niczego. Jak przypuszczam, myślisz, że tam jest tak jak tutaj, gdzie grożą ci, żebyś robił to czego chcą, albo jesteś karany. Wiem, że używają dziewczyny 140, żeby trzymać go w garści. ONG to wasi ludzie. Chcą po prostu byście byli szczęśliwi. - Kłamstwa. - Blondyn syknął. Lauren wiedziała, że jej nie wierzą, myśleli, że zmyśla, więc przestała próbować ich przekonać. Jedyny sposób żeby pokazać im, że nie opowiada bzdur to przetrwać wystarczająco długo, by jak dobrze pójdzie, być wymienioną i wtedy powie o nich Wrath’owi. Być może ONG zdoła przybyć zanim zostaną przeniesieni.

Laurann Dohner 177

Rozdział piętnasty

Wrath szedł szybkim krokiem od SUV-a i wiedział, że Brass i Shadow podążają za nim. Słońce zaszło, był spóźniony bo utknęli w korku i miał nadzieję, że Lauren nie przestała na niego czekać, i nie poszła spać. Ledwie panował nad radosnym podnieceniem, że znowu ją zobaczy. Był jakieś dziesięć stóp (3m) od jej drzwi, gdy zapachy wypełniły jego nos i gwałtownie zahamował. Powąchał głośno, wiedział, że dwóch towarzyszących mu samców zrobiło to samo i warknął. Zapach dochodził z domu Lauren i zobaczył, że jej drzwi wejściowe nie są całkowicie zamknięte. Rzucił się do przodu, pchnął je na całą szerokość i poraziła go trwoga. Brass przystanął przy jego boku i powąchał. - Trzech ludzkich mężczyzn, jedna ludzka kobieta, i samiec Gatunku. - Czujecie to? - Shadow syknął. - Mercile. - Tak. Strach przeszył Wrath’a, gdy inny zapach wypełnił mu nos. Krew, rozkład i śmierć. Rzucił się do przodu, przerażony, że znajdzie ciało Lauren jako jego źródło, ale to ludzki mężczyzna leżał skulony na podłodze w ciemności. Zajęło mu tylko kilka sekund aby jego oczy dostosowały się, ale jeden z samców włączył światło. - Lauren? - Krzyknął jej imię, pognał do sypialni i zatrzymał się znowu, gdy zobaczył zniszczone drzwi. Shadow chwycił go za ramię. - Ktoś przebił się przez nie. Z Wrath’a wyrwał się warkot i przeszedł przez rozsypane po podłodze książki. Zapach nieznanego samca Gatunku w jej pokoju był silniejszy, tylko jego zapach czuł oprócz Lauren i dostrzegł wyłamane drzwi łazienki. Blat miał uszkodzenia gdzie wyrwano połamaną szufladę. W sekundę był w środku, wpatrywał się w otwarte okno i wskoczył na blat. - Człowiek nie żyje. - Brass warknął. Wrath odwrócił się, ból przeszył jego pierś i spojrzał w oczy samca. - Mężczyzna. Nie Lauren. - Brass zapewnił go, wyszarpnął swój telefon komórkowy i po wybraniu numeru przyłożył go do ucha. - Wzywam pomoc. Wrath chwycił parapet, zauważył ślady na trawie świadczące co tu zaszło i musiał walczyć Laurann Dohner 178

by przecisnąć się przez okno. Śledził ślady, te małe i duże, aż znalazł miejsce gdzie samiec ją złapał. Ślady jej stóp zniknęły, a te większe stały się głębsze pod łącznym ciężarem samca i Lauren. - Niósł ją. - Shadow stwierdził zza niego. Wrath szedł po śladach dookoła budynku i stracił je, gdy dotarli na chodnik niedaleko drzwi Lauren. Pobiegł z powrotem do środka, przykucnął obok martwego ciała i badał je wzrokiem. Shadow chwycił nóż do otwierania listów, wyszarpnął go i powąchał uchwyt. Spojrzał na Wrath’a i trzymał jego wzrok. – Lauren zabiła tego mężczyznę. Musiała się bać. Czuję zapach strachu i to prawdopodobnie sprawiło, że spociła się, w tym i jej dłonie. Jej zapach utrzymuje się na uchwycie. Z sypialni doszedł ich głos Brassa. – Wyczuliśmy tutaj zapach nieznanego samca Gatunku, który pachnie Mercile. - Co to znaczy? Wrath obrócił głowę do drzwi i powstrzymał się od warknięcia na mężczyznę z grupy specjalnej, który był ich kierowcą. Przyszedł za nimi do środka. Lauren zniknęła i musiała kogoś zabić. Najgorsze obawy Wrath’a wypełniły jego umysł, i nie był w stanie wydusić nawet słowa przez ściśnięte strachem gardło, że ona nie żyje. - Był tutaj samiec Gatunku i zostawił zapach mydła, którego Mercile zawsze kazało nam używać. Żaden wolny Gatunek nigdy dobrowolnie by go nie dotknął. - Shadow wyprostował się. Wyjdź na zewnątrz i popytaj sąsiadów, czy ktoś coś widział. Przyprowadź ich tutaj, gdyby tak było. Musimy ich przepytać. Człowiek w drzwiach odwrócił się i wybiegł, a Wrath odrzucił do tyłu głowę. Wycie wydarło się z jego gardła. Lauren zniknęła. Wrócił wzrokiem do martwego człowieka na podłodze. Ona go zabiła, a to oznaczało, że ten kto ją zabrał może szukać zemsty za śmierć. Zabić ją za karę. - Zachowaj spokój, - Shadow zażądał. - Nie pomożesz jej jeśli się rozsypiesz. - Zabiją ją. - Nie wiemy tego. Brass odchrząknął. - Na kanapie jest krew i wiadomość. Wrath odepchnął go z drogi, pochylił się i powąchał. Zapach Lauren był jedynym, który wyczuwał na kanapie i znał zapach jej krwi. Było jej tylko trochę, ale to nie złagodziło jego strachu, Laurann Dohner 179

że może być martwa. - Oni chcą odzyskać ludzi, których wczoraj złapaliśmy i chcą wymienić Lauren na nich. Brass powiedział po przeczytaniu notatki. Wrath powoli odwrócił się i spojrzał twardo na Brassa. – Wymienimy ich. Brass kiwnął głową. – Tak zrobimy. Dostaniemy z powrotem twoją kobietę. - Nasz samiec gonił ją na zewnątrz, złapał i niósł. Znaleźliśmy ślady. - Shadow powiedział. Nie rozumiem. Mógł pozwolił jej uciec, a jednak tego nie zrobił. - Zabiję go, - przysiągł Wrath. Shadow złapał go za ramię i mocno przytrzymał, ale Wrath odmówił uspokojenia się. Nie mógł. Pracownicy Mercile mieli Lauren. Wiedział, po swoim urywanym oddechu, że tracił kontrolę, ale nie był w stanie opanować wszystkich szalejących w nim emocji. Ona była w niebezpieczeństwie, zraniona, i każdy instynkt w nim, krzyczał by coś robił. Cokolwiek. - Sir? - To był ich kierowca, ludzki mężczyzna z grupy specjalnej. Brass stanął przed nim. - Tak Ted? - Jeden facet, który mieszka w mieszkaniu na górze powiedział, że widział czterech mężczyzn i jedną kobietę jak pojawili się jakieś dwie godziny temu. Myśli, że jeden facet ciągle tu jest, bo nie widział jak wychodził. - Ted przechylił głowę i spojrzał na trupa. - Domyślam się, że to ten. Wrath próbował wyrwać się z uchwytu Shadow’a. Miał pytania do człowieka, który coś widział, ale przyjaciel trzymał go na tyle mocno aby mu przeszkodzić. - Nie. - Shadow warknął. – Uspokój się. Nie pomożesz jej kiedy jesteś w takim stanie. Bierz głębokie oddechy. Walczył, żeby stłumić swoją wściekłość. - Zostawili numer. - Brass przyglądał się Wrath’owi. - Nie wydaj dźwięku. – Nim otworzył swoją komórkę, rozejrzał się wokół i znowu przeczytał wiadomość. - Żadnego dźwięku. - Wybrał i przełączył na głośnik. - Widzę, że dostałeś moją wiadomość. - Głos był kobiecy. - Nie znam tego numeru, więc zakładam, że jesteś partnerem Lauren?

Laurann Dohner 180

Brass uniósł brwi na Wrath’a, ale odezwał się zanim on mógł. - Tak. Kiedy i gdzie chcesz dokonać wymiany? Nie skrzywdź Lauren, bo inaczej nigdy więcej nie zobaczysz swoich ludzi żywych. - Czy moja siostra nadal żyje? – Złość i nieufność kobiety łatwo było usłyszeć. – Chcę natychmiast rozmawiać z Mel. - Nie jestem w tym samym miejscu co ona i musisz o tym wiedzieć, ale możemy to zorganizować i porozmawiasz z nią. Chciałbym usłyszeć moją kobietę, żeby upewnić się, że żyje. - Nie porozmawiasz z nią, dopóki ja nie dostanę rozmowy z moją siostrą. Zadzwoń do mnie jak z nią będziesz. Ile to zajmie? - Daj mi godzinę. Muszę pojechać tam, gdzie twoja siostra jest przetrzymywana. Nic jej nie jest, tak jak i mężczyznom, których z nią złapaliśmy. Jej warunki życia są dużo wygodniejsze niż te, do których my byliśmy przyzwyczajeni kiedy nas więziono. Prychnęła. - Przynajmniej pozwalaliśmy wam dupczyć od czasu do czasu. Nadmienię, że Lauren dowie się wszystkiego o testach z rozmnażaniem i będzie przekazywana z celi do celi, jeśli za niecałe sześćdziesiąt minut nie porozmawiam z siostrą. Wątpię, by twoja partnerka to przeżyła, od miesięcy nie mieli dostępu do kobiety. - Odłożyła słuchawkę. Brass warknął. – Macie to? Ona albo blefuje, albo ma więcej niż jednego z naszych chłopców. - Myśli, że Lauren jest moją partnerką. - Wrath życzył sobie żeby to była prawda. Dlaczego? - Nie wiem. - Brass pokręcił głową. - Natychmiast musimy jechać do Ojczyzny i zadzwonić stamtąd. - Wrath powiedział i próbował ruszyć do drzwi, ale Shadow szarpnął go z powrotem, wciąż trzymając za ramię. Odwrócił głowę i błysnął kłami. - Puść. - Nie. - Brass podszedł bliżej. – Nigdzie nie jedziemy. Tim i drugi zespół już do nas jadą. Dowiedzą się wszystkiego o martwym ludzkim mężczyźnie. Możemy zorganizować telekonferencję z Ojczyzną. Nie musimy naprawdę tam jechać, żeby umożliwić tej kobiecie rozmowę z siostrą. - Urwał. – Z Ojczyzny mogą też namierzać połączenie. Nie mamy żadnych gwarancji, że dokonają uczciwej wymiany. Mogli zabić Lauren z czystej złośliwości. - Chcą swoich ludzi z powrotem. - Shadow przypomniał wszystkim. – Będą trzymali ją przy życiu, bo wiedzą, że to jest w ich interesie.

Laurann Dohner 181

Tim Oberto wszedł do mieszkania, kilku jego członków zespołu za nim, i szybko ocenił sytuację. – Dostałem wiadomość, że porwano Lauren Henderson. - Spojrzał na Brassa. Spróbujemy ją odzyskać. Brass przekazał notatkę. - Musimy skonfigurować połączenie konferencyjne między Ojczyzną a porywaczami. Chcą rozmawiać z kobietą więźniem, którą wczoraj złapałeś. Chcą wymienić kobietę Wrath’a na schwytanych ludzi. Zrobimy to, żeby odzyskać jego kobietę z powrotem. - Ale… - Zrobimy to, - Brass stwierdził stanowczo ucinając Tima. – Jeszcze raz złapiemy te potwory. Siostra schwytanej kobiety ma przyszłą partnerkę Wrath’a. Ratowanie Gatunku jest naszym priorytetem. Lauren jest jedną z nas bo należy do niego. Nie wiem, czy twoi ludzie nas słyszeli, ale był tu też samiec Gatunku i pomógł ją porwać. Tim sapnął. - Dlaczego u licha, jeden z waszych zdradził ONG? Shadow westchnął. - On wciąż jest w niewoli. Czujemy to na nim. Mogli znaleźć sposób, żeby go kontrolować, albo może nie wie, że Mercile jest jego wrogiem. On jest … - Martwy, - Wrath warknął. - Zdezorientowany, - Shadow poprawił, marszcząc brwi z powodu Wrath’a. – Nie zna nic lepszego. Brass kiwnął głową. – Zdezorientowany. – Wbił wzrok we Wrath’a. - Jeśli skrzywdził ją z premedytacją ze złej woli, zostanie uznany za uszkodzoną jednostkę. Tim przyglądał się Brassowi. - Uszkodzoną jednostkę ? - Zostaw to. Jeśli zostanie uznany za uszkodzoną jednostkę, nigdy więcej nikomu nie zagrozi. Tim przytaknął Brassowi głową. – My też mamy uszkodzonych ludzi, nienadających się do życia w społeczeństwie. Nazywa się to karą śmierci, i w niektórych przypadkach popieram to z całej duszy. - Musimy wrócić do twojej głównej siedziby i skonfigurować połączenie. Im szybciej dokonamy wymiany, tym lepiej. - Brass popatrzył na Wrath’a. - Wiem, że to musi być trudne, ale Laurann Dohner 182

wiedz, że zrobimy wszystko. - Chcę tam być, - Wrath zażądał. - Tylko jeśli uspokoisz się. - Zrobię wszystko co trzeba, - przysiągł trzymając wzrok Brassa i mówił szczerze. Tim zwrócił się do jednego ze swoich ludzi. – Prześwietl tego martwego drania. Chcę wiedzieć o nim wszystko, łącznie z tym, gdzie kupił swoje ostatnie prezerwatywy i z kim je użył. Zadzwoń do mnie jak tylko coś ustalisz, i każ komuś uprzątnąć ten bałagan. Nie chcemy tego w wiadomościach. - Tak jest, sir. Facet zasalutował i obszedł ich, aby dostać się do ciała.

*****

Shadow usiadł w SUV-ie obok niego i szturchnął go w ramię. – Znajdziemy ją. - Boję się. - Wiem. - Może być cierpiąca, ranna, albo nawet martwa. Mogli kłamać. - Mamy jej siostrę. Ludzie troszczą się o swoje rodziny. Nie zaryzykują jej zabicia jeśli jest dla nich przydatna. Wiemy jak działa Mercile. Wrath’a zalała wściekłość. - Tak. Kłamią i nie można im ufać. - Mamy to, czego chcą. Lauren jest użyteczna. To musiało go uspokoić, bo nic innego nie miał. Chwycił go kolejny strach. – Jeśli to przeżyje, nie będzie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Związek ze mną naraził ją na niebezpieczeństwo. - Zajmijmy się jednym problemem na raz. - Shadow urwał. - Uciekłaby, gdyby nie mieli ze sobą jednego z naszych mężczyzn. Jest inteligentna i zabiła kogoś próbując ratować swoje życie. Jest silna Wrath. Twarda. Musimy trzymać się nadziei, że to się uda.

Laurann Dohner 183

*****

Lauren była przerażona, zmęczona i głodna. Ktoś wyłączył światła w obu korytarzach, słońce zaszło i w sali zapadły egipskie ciemności. Skuliła się pośrodku klatki, za bardzo bojąc się zbliżyć do boków na wypadek, gdyby ten padalec Marvin próbował ją dotknąć, i nieustannie podskakiwała na dochodzące dziwne, drobne hałasy. W sali z minuty na minutę robiło się coraz zimniej. Nie było mowy, żeby użyła koca w rogu. Śmierdział potem, brudem i cuchnącym dziesięciodniowym praniem. Również rozpaczliwie potrzebowała skorzystać z łazienki. Zabrzmiał następny drobny hałas, ale nie dochodził z kierunku trzech mężczyzn dzielących z nią pomieszczenie. Mocniej objęła się ramionami. - Dlaczego się boisz ? - To był nieprzyjazny psowaty Gatunek. - Nic nie widzę. Co robi te dźwięki? - To szczury. Nie są blisko ciebie i zostawiają nas w spokoju. Cholera. Nie chcę tego wiedzieć. - Cudownie. Chciałabym coś zjeść, a nie znaleźć się w menu gryzoni. Proszę powiedz mi, że nie są naprawdę duże. - Wyobraziła je sobie wielkości kota i zadrżała. - Jak wy faceci korzystacie z łazienki? Zawahał się. – Krzyczymy i przynoszą nam wiadro. Ewww. Skrzywiła się, ale była wystarczająco zdesperowana żeby to zrobić. Psowaty jednak warknął. – My jesteśmy samcami i nam jest łatwiej. Nie krzyczałbym, gdybym był tobą. Człowiek prawdopodobnie każe ci rozpiąć bluzkę zanim pozwoli opuścić klatkę. Użyj koca w klatce, skoro nie chcesz go dotknąć. Wyrzuć go potem poza klatkę. Szczur pisnął głośno, gdy rozbłysły światła w korytarzu prowadzącym do łazienek. Pojawiła się Mary z telefonem komórkowym w ręce. Lauren była zdezorientowana, kiedy suka zatrzymała się przed jej celą i wyciągnęła rękę. - Oto ona. Porozmawiaj z nimi i uważaj na to co mówisz. - Halo? - Lauren? - To był cudowny głos Wrath’a. – Jesteś cała? - Tak. Nic mi nie jest Wrath. - Czy ktoś cię skrzywdził?

Laurann Dohner 184

- Nie. Jestem zamknięta w klatce. Warknięcie doszło od niego przez telefon. – Wyciągnę cię z tego, bez względu na to, co trzeba będzie zrobić. Wierz mi. - Wierzę. - Gorące łzy spłynęły jej po policzkach i otworzyła usta, chciała powiedzieć mu, że go kocha, na wypadek, gdyby nigdy nie dostała szansy, ale Mary wcisnęła przycisk w telefonie, podniosła go do ucha i odeszła kilka stóp. - Bardzo wzruszające, - zaszydziła Mary. - Teraz usłyszałeś osobiście, że żyje i ma się dobrze. Masz swój dowód życia. Jeśli chcesz, żeby tak zostało lepiej dokładnie rób co mówię. Spotkanie odbędzie się o piątej rano, a informację o miejscu dostaniesz SMS-em tuż przed nim. Nie dam ci czasu na zastawienie pułapki, i jeśli kogoś zobaczymy, twoja dziewczyna umrze. Lepiej upewnij się, że moja siostra i jej przyjaciele tam będą, bo inaczej twoja dziewczyna skończy z dziurą w głowie. Cokolwiek powiedział sprawiło, że Mary zbladła. - Powiedziałam, że spotkamy się o piątej. Nie groź mi zwierzaku. Dostaniesz ją z powrotem pod warunkiem, że mnie nie oszukasz. – Rozłączyła się i odwróciła, by spiorunować wzrokiem Lauren. - Twoje zwierzę na nowo potrzebuje wzięcia w ryzy. Tak właśnie się dzieje, kiedy dajesz im fałszywe poczucie bycia ludźmi. - Oni są ludźmi. - Lauren podniosła się i chwyciła się kraty, ponieważ jej nogi były trochę obolałe od siedzenia na twardej, zimnej posadzce. - Czy mogę skorzystać z łazienki? - Mark? Nowy człowiek wynurzył się z korytarza, ten był mniejszy od zbirów, którzy pojawili się w mieszkaniu Lauren, i wyglądał nieświeżo z jego zmęczonym wyrazem twarzy i obwisłymi ramionami. - Krzyczałaś? - Otwórz jej drzwi i zabierz ją do łazienki. Podszedł bliżej, wyciągnął klucze i ostrożnie przyglądał się Lauren. – Nie sprawiaj mi żadnych kłopotów. - Chcę tylko skorzystać z łazienki. Otworzył drzwi i Lauren ruszyła powoli, nie chciała dać im powodu, aby ją zranili i zauważyła, że Mary dzwoni do kogoś z komórki. Mark wskazał. - Tędy. To blisko i musisz zostawić otwarte drzwi. Nie będę cię podglądał.

Laurann Dohner 185

- Zawarli umowę, - Mary poinformowała kogoś. - Zgodzili się też na pieniądze. Korytarz był długi i szczycił się męskimi i żeńskimi łazienkami, a także miał inne drzwi, o których Lauren nie miała pojęcia dokąd prowadzą. Miały zamki. Facet odwrócił się do niej plecami i stanął w drzwiach. Podeszła do kabiny. Drzwi już dawno temu zostały usunięte. Nie było też tam sprzątane i szybko skorzystała z toalety. Spojrzał na nią raz, gdy odkręciła wodę, ochlapała trochę twarz i użyła palca do przeczyszczenia zębów. Wróciła do niego. Zawahał się, otworzył usta, ale Mary krzyknęła z końca korytarza. - Co tak długo? Pośpiesz się! - Idź, - rozkazał, schodząc jej z drogi aby mogła wyjść z łazienki. Mary chwyciła ramię Lauren jak tylko weszli do wielkiej sali, szarpnęła mocno i odstawiła do klatki. Mark zamknął drzwi i Mary spojrzała na niego ze złością. - Idź po 140. Facet uciekł, najwyraźniej bojąc się swojej szefowej. Mary wsparła ręce na biodrach i popatrzyła na Lauren. – Ty naprawdę wierzysz, że oni są ludźmi? - Tak. - Nie są niczym więcej jak tylko zwierzętami, które potrafią mówić. Podoba ci się pieprzenie się z jednym z nich? A tak w ogóle, jak to jest z nim być? Ja nigdy nie zaufałabym im wystarczająco, że nie skręcą mi karku. Lauren wahała się, ale nie potrafiła powstrzymać się od odpowiedzi. – Po tym jak ciebie poznałam powiedziałabym, że masz naprawdę dobry powód, żeby się tego obawiać. Usta Mary wygięły się w paskudnym, szyderczym grymasie. - Nigdy nie pozwoliłabym zwierzęciu wpakować we mnie swojego fiuta. Mam standardy. Nie jestem przysadzistą blondynką z paskudnymi włosami, która jest tak zdesperowana, że pozwala przelecieć się każdemu. Przypuszczam, że z twoją nadwagą, nie możesz sobie pozwolić na luksus bycia wybredną. Ty po prostu cieszysz się z byle czego, co jest chętne cię przechylić. Gniew palił, ale Lauren zacisnęła zęby. Mogła mieć nadwagę, ale przynajmniej nie była pokręconą, wredną suką. Pozostanie przy życiu było priorytetem, ale to naprawdę było do dupy, że nie mogła odpowiedzieć. - Nawet z nich. - Mary rzuciła okiem na trzech samców Nowego Gatunku w ich klatkach zanim rzuciła Lauren rozbawione spojrzenie. - Prawdopodobnie pieprzyliby moją babcię, gdybym wrzuciła ją z nimi do klatki. Jesteś naprawdę żałosna, że poszłaś do łóżka z jednym. Żadna inna go nie chciała, i byłaś jedyną chętną. Smutne. Laurann Dohner 186

Wystarczająco złe było to, że kobieta obraziła ją, ale teraz wciągnęła w to również Wrath’a. Lauren podeszła bliżej i chwyciła kratę. - Wrath jest tak seksowny jak diabli, i chcesz wiedzieć jak to jest z nim być? To najlepszy seks na świecie. Powala mnie, zachwyca i sprawia, że krzyczę z rozkoszy. Dotyka mnie tak, jak żaden inny mężczyzna nigdy nie potrafił, wielbi mnie, i założę się, że żaden mężczyzna, nigdy nie był gotów zrobić tego wszystkiego dla ciebie. Mogę nie być wspaniała, ani nie mieć ciała modelki, ale ty droga pani, jesteś zimną, bezduszną suką, której żaden mężczyzna nigdy nie mógłby kochać. Wściekłość zabłysła w oczach drugiej kobiety, ale w tym momencie wrócił Mark z bardzo wysokim, ponuro wyglądającym 140. Mary zakręciła się, cofnęła i wskazała palcem na Lauren. Wsadź go do jej klatki. Uwielbia spędzać czas ze zwierzętami. Mark zawahał się, ale podszedł do drzwi, otworzył je i podniósł wzrok na 140. - Wchodź. - Nie. - Odmówił. - Właź tam, - Mary warknęła. - Marvin pilnuje twojej dziewczyny. Im dłużej ociągasz dupę, tym dłużej on z nią jest. Wiesz jakim jest zboczeńcem. 140 warknął i głośno tupiąc przeszedł przez drzwi. Mark zamknął je i odsunął się dalej od klatki. Wpatrywał się w Mary. - Jak poszło? - Zwierzę przysięga, że przywiezie ich na wymianę. Mel brzmi na wystraszoną, ale jest w porządku i wspomniała, że zamierzają osądzić ją według prawa Nowego Gatunku. - Jaka jest różnica? - Mark wyglądał na zdenerwowanego. - Ponieważ oni ją aresztowali, trafiła pod ich jurysdykcję. Te pieprzone zwierzęta mogą ją zabić jeśli zechcą. - Kurwa, - syknął. – To znaczy, że mogą wykonać na nas egzekucję? - Tak. Nienawidzę tych pieprzonych zwierząt. - Mary popatrzyła wściekłym wzrokiem po czterech Nowych Gatunkach. – Wszystkich ich. Muszę się napić. Zostajesz tu i ich pilnujesz. Rozumiesz? Wrócę za kilka godzin. - Ok. - Nie wyglądał na szczęśliwego. Mary jak burza wypadła na korytarz i zniknęła. Drzwi trzasnęły i w sali zapadła absolutna cisza ponieważ Mark po prostu tam stał. W końcu odwrócił się i utkwił wzrok w Lauren. Wyglądało to tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale zamiast tego spojrzał na 140.

Laurann Dohner 187

- Pójdę po wasze jedzenie. – Ruszył szybko. Lauren została zamknięta w klatce ze 140. Odwrócił się wolno i przyglądał się jej ciału, powąchał głośno i jego mowa ciała zmieniła się ze sztywnej do blisko rozluźnionej. - Marvin nie dotknął cię. To dobrze. - Urwał. – Czuję, że się boisz, ale nie zrobię ci krzywdy. - Dziękuję. Skinął głową i odwrócił się popatrzeć na pozostałe Nowe Gatunki. - Jak się macie? Blondyn zmarszczył brwi. - A jak myślisz? Jak twoja partnerka? Czuje się lepiej? 140 pokręcił głową. - Nie. Ciągle jest słaba. - Co jej jest? 140 strzelił spojrzeniem na Lauren. - Co cię to obchodzi? Drgnęła na wyraz nienawiści w jego oczach. - Nie jestem twoim wrogiem. Odetchnął głęboko i trochę jego gniewu zniknęło. - Ty nie. Wiem o tym. Jesteś z jednym z naszego rodzaju. Opowiedz mi o nim. - Jest kilka cali wyższy od ciebie i pracuje z grupą ludzi, którzy szukają tych z twojego rodzaju, którzy jeszcze nie zostali uwolnieni. Tropią ludzi takich jak te dupki, którzy nas trzymają. - Mówiłaś prawdę o ONG, prawda? - To był ciemnowłosy psowaty. Lauren popatrzyła mu w oczy. - Tak. Wszystko co powiedziałam jest prawdą. Kiedy ludzie z którymi pracuje Wrath znajdują miejsca takie jak to, przychodzą żeby nas uratować. Zabiorą cię do domu, do ONG i jesteś wolny. - Opowiedz nam o nich. - 140 ponaglił. Lauren zaczęła mówić, dzieląc się wszystkim, co kiedykolwiek przeczytała albo osobiście zobaczyła podczas swojej krótkiej wizyty w Ojczyźnie. Słuchali i szok często pojawiał się w ich oczach. W końcu przerwała. Nie powiedziała im, że wie dokładnie, gdzie byli na wypadek, gdyby Mary lub któryś z jej ludzi podsłuchiwał. Bała się, że przeniosą Nowe Gatunki w inne miejsce. - Kiedy stąd wyjdę powiem im o was. Znajdą was. - To była obietnica, którą złożyła. 140 westchnął. – Naprawdę istnieje nadzieja, że po nas przyjdą? Że moglibyśmy żyć w pokoju razem z naszym rodzajem z dala od naszych wrogów? Laurann Dohner 188

- Tak. Wspominałam o grupach nienawiści prawda? Nie ma ich zbyt wiele, ale są dokuczliwi. Większość ludzi jest dobra, nie taka jak dupki, z którymi macie do czynienia i są tak samo jak ja przerażeni tym co robiło Mercile Industries. Zabrzmiały kroki i wrócił Mark niosąc w rękach plastikowe torby. Zatrzymał się przy jednej z klatek. - Cofnij się. Złotowłosy Nowy Gatunek przesunął się do tylu w kąt klatki. Mark wyciągnął rękę i rzucił torbę, przeszedł do następnej i zostawił kolejny worek. W końcu zatrzymał się przy klatce Lauren. 140 przesunął się dociskając plecy do tylnej części klatki, natomiast Lauren nie ruszyła się. Postawił dwie torby i cofnął się. Skupił wzrok na Lauren. - Słyszałem, że spotykasz się z Nowym Gatunkiem. To prawda? - Tak. Czy również masz zamiar mnie obrażać? Spojrzał za siebie i zniżył głos kiedy znowu odwrócił do niej twarz. - Chcę dobić targu. Kiedy stąd wyjdziesz możesz porozmawiać o mnie ze swoim chłopakiem? Jestem skłonny dać im adres tego miejsca, w zamian za milion dolarów, całkowitą nietykalność za wszelkie zbrodnie i bezpieczny wyjazd z kraju. Nie wiedziałem, że ONG ma swój własny wymiar sprawiedliwości. Mogą zawrzeć taką umowę prawda? Nigdy nie pisałem się na żadne z tego gówna, ale zabiją mnie jeśli nie będę robił tego co każe Mary. Jedyny wybór jaki mi dała to zostać w Mercile i dać się aresztować, albo iść z nimi. Lauren przygryzła wargę, jej umysł pracował i wypełniła ją nadzieja. - Żeby zgodzić się na twoje warunki ONG będzie chciało odzyskać żywych wszystkie Nowe Gatunki. - Mamy czterech mężczyzn i jedną kobietę. Mary i jej siostra były naukowcami w jednym z ośrodków badawczych. Zabrały te pięć po tym jak doręczono nakaz rewizji, a my pomogliśmy ich wydostać. Wszyscy myśleliśmy, że to ucichnie, ale nie. Mary po prostu chciała chronić swoje badania z nimi, ale teraz wszystko przepadło. Nasze miejsce zamknięto. Prawdopodobnie jesteśmy poszukiwani przez policję, i nawet nie mogę skontaktować się z moimi rodzicami czy siostrą. Mam dość życia w tej dziurze i traktowania jak gówno. Chcę tylko odzyskać moje życie. Lauren miała zero litości dla niego, ale był zdesperowany i była gotowa z tego skorzystać. Drań pracował dla Mercile i wciąż trzymał Nowy Gatunek w klatkach. - Jestem partnerką jednego z nich. - Skłamała. - Mogę negocjować z tobą umowę i oni to zaakceptują. Nadzieja wypełniła jego oczy. - Naprawdę? - Tak, – wciskała kit. - Milion dolarów, nietykalność i lot helikopterem do najbliższej granicy za życie pięciu Nowych Gatunków to okazja. Wiem, że się zgodzą. Laurann Dohner 189

- Dobrze. - Kiwnął głową. – Jak możemy to zrobić? Jeśli ktoś tutaj dowie się, dostanę kulę w łeb. - Masz telefon? - Tak, ale boję się ci go dać. Mogą namierzyć to gówno. Nie jestem głupi. Szybko knuła. – Namierzenie rozmowy trwa przynajmniej trzy minuty. - Słyszałem o tym. Nie miała pojęcia, czy to prawda, czy nie i nie dbała o to, musiała jednak wysłać wiadomość na zewnątrz. - Zadzwoń do Ojczyzny, trzymaj rozmowę krócej niż trzy minuty i powiedz im, że wiesz gdzie jest pięć Nowych Gatunków. Podaj im swoje warunki i powiedz, że zawarłam z tobą umowę. Nazywam się Lauren Henderson. - Urwała. - Powiedz im, że moje hasło to "U Jaspera". To da im pewność, że to na serio, i że naprawdę rozmawialiśmy. - Hasło? - Wiesz, takie słowo bezpieczeństwa, które rodzice dają swoim dzieciom. Nowy Gatunek używa słów-haseł, a moje to "U Jaspera". Chodził tam i z powrotem rozważając jej propozycję i w końcu kiwnął głową. – W porządku. Mary już wyszła na kilka godzin, chłopaki urywają się na chwilę i mam dostęp do biura. Trzymają tam telefony komórkowe. Ojczyzna, mówiłaś? - Tak. Zadzwoń do Ojczyzny. Odszedł, a Lauren zaczęła modlić się, żeby naprawdę zadzwonił, i żeby ktoś odgadł jej ukrytą wiadomość. To był strzał w ciemno, ale wielu ludzi pracowało z Wrath’em. Któryś z nich może pamiętać Jaspera. Kiedyś to był popularny klub. - Czy to prawda? - 140 przyciągnął jej uwagę. - ONG dobije targu, żeby nas kupić? - Zrobią wszystko, żeby was odzyskać. 140 uśmiechnął się. - Lubię cię.

Laurann Dohner 190

Rozdział szesnasty

Wrath chodził tam i z powrotem zbyt niespokojny o Lauren, żeby spać. Usłyszał kroki biegnące korytarzem i właśnie zakręcił, kiedy otworzyły się jego drzwi. Shadow wpadł do pokoju. - Natychmiast chodź ze mną. - Zakręcił się i zerwał z powrotem. Wrath sekundę później z walącym sercem deptał mu po piętach, przerażony, że stało się coś złego. ONG zapewniło go, że spełnią wszystkie żądania porywaczy, aby bezpiecznie dostać Lauren z powrotem, ale ludzie są niestabilni. Mogli zmienić warunki. Shadow wbiegł z korytarza do głównego salonu i zwolnił. Wrath zatrzymał się przy nim. Tim i kilku innych ludzi siedziało z Brassem przy stole, który wskazał na przyniesiony do pokoju telefon. - Zrobimy to. - Justice North stwierdził z głośnika telefonu. - Ta kobieta jest bardzo sprytna. Wiemy, że mają pięć Gatunków i teraz mamy możliwość żeby ich odzyskać. - On mówi o Lauren, - szepnął Shadow. Dezorientacja wypełniła Wrath’a, ale Brass dał jemu i Shadow’owi znak aby milczeli. Tim westchnął. - Jesteś w stanie zdobyć te pieniądze? Facet chce je mieć za kilka godzin. - To nie przysporzy kłopotu. - Odpowiedział Justice. Tim był ponury. – Wymiana ma mieć miejsce w środku nocy. Gdzie, do diabła, możemy dostać takie pieniądze? Banki są już zamknięte. Justice roześmiał się tak jak i Brass. Tim potrząsnął głową. Wrath zastanawiał się, co się dzieje i dlaczego odbywało się spotkanie na temat Lauren. Zauważył też wzmiankę, że do wymiany prawdopodobnie dojdzie przed świtem i teraz obejmowała również pięć Gatunków. - Co jest tak cholernie śmieszne? - Tim uderzył dłonią w stół. – Czego mi nie mówicie? Brass przeczyścił gardło. - Kiedy złapali mój zespół Lauren uratowała Wrath’a i zadzwoniła do Ojczyzny po pomoc. Jeden z mężczyzn powiedział jej wtedy, że potrafią szybko namierzyć wszystkie przychodzące tam połączenia. Nie uwierzył, że naprawdę w salonie ma nieprzytomnego samca Gatunku i oskarżył ją, że jest jednym z tych ludzi, którzy nas nękają. Zidentyfikował jej miejsce, aby dowieść, że mówi prawdę. Lauren namówiła jednego z ludzi, którzy ją trzymają żeby bezpośrednio zadzwonił do Ojczyzny.

Laurann Dohner 191

Justice poświadczył. – Zapamiętała to i miała nadzieję, że będziemy mogli wyśledzić sygnał. Poszła nawet dalej upewniając się, że zdołamy namierzyć dokładną lokalizację. - Po prostu dłużej by trwało odnalezienie sygnału telefonu komórkowego, którego ludzki mężczyzna użył kiedy zadzwonił przedstawić swoje żądania, ale kupiliśmy najlepszą technologię jaka istnieje. Mogliśmy wskazać wieżę komórkową, której użyto do wykonania połączenia. - Brass wyszczerzył się. - Powiedz im Justice. - Ten człowiek zadzwonił i wyjaśnił, że Lauren zawarła z nim umowę. Nie tylko namówiła go na telefon, ale przekonała też, że zgodzimy się na każdy rodzaj umowy jaki z nim zawarła. Żeby to udowodnić, podał nam specjalnie jej wyznaczone hasło Gatunku. - Justice zachichotał. - Którego nie mamy, i wiedzieliśmy, że to musi być wiadomość. Nowy głos odezwał się na linii. - Tu Tiger. Natychmiast zadzwoniłem do lokalnych władz policji w rejonie wieży komórkowej i zapytałem, czy jej hasło coś dla nich znaczy. Kazałem im włączyć w to wszystkich ich detektywów, żeby połączyli siły i tak szybko jak to usłyszeli, jeden z nich przypomniał sobie stary klub. Jej hasło brzmiało "U Jaspera", i chcecie wiedzieć jak kiedyś nazywał się ten klub? - U Jaspera. - Tim uśmiechnął się. - Dokładnie, - Justice zaśmiał się. - Przekształcono go w restaurację, ale ostatecznie został zamknięty. Według policji budynek nie był używany od kilku lat, ale byli dla nas na tyle uprzejmi, że zadzwonili sprawdzić energię i wodę. Ktoś płaci za utrzymanie światła. Tim wstał wystarczająco szybko, że prawie przewrócił krzesło. – Natychmiast przygotuję zespół. Wejdziemy do budynku. - Rzucił głową w stronę swojego człowieka. - Dowiedz się, czy możemy dostać jego plany i chcę aktualnych zdjęć satelitarnych. - Tak jest, sir. - Facet uciekł wykonać polecenie Tima. - Czy jest tam Wrath? Podszedł bliżej stołu i telefonu. - Jestem tutaj Justice. - Twoja kobieta jest bardzo mądra. Powinieneś być z niej dumny. - Jestem, - urwał. – Chcę tylko odzyskać ją bezpieczną z powrotem. Czy nie byłoby lepiej wymienić ją na to czego chcą, a nie iść po nią w ataku? - Spojrzał na Shadow’a, widząc także w oczach przyjaciela związany z tym niepokój. Cisza rozciągnęła się, ale Brass ją przełamał. - Przesłuchiwaliśmy ludzką kobietę Mel. Ona jest niestabilna i boimy się, że jej siostra może być jeszcze bardziej. Wrath, nie ma żadnej Laurann Dohner 192

gwarancji, że dotrzyma słowa. Uważamy, że to najlepsze rozwiązanie. Uderzymy w nich szybko i mocno. Justice wysyła oba helikoptery z naszymi ludźmi. To będzie wspólna akcja. - Jej bezpieczeństwo jest dla nas tak samo ważne, jak ważni są nasi ludzie. - Justice przysiągł. – Chcemy ich wszystkich przywieść do domu. Mamy dwoje ludzi, którzy próbują dobić z nami targu, oboje chcą różnych rzeczy, a to znaczy, że nie są tego świadomi. Mogą zorientować się, że zdradzają siebie nawzajem i zabić Lauren. To również dałoby im czas na przeniesienie naszych ludzi przed świtem. Naprawdę przemyśleliśmy to gruntownie. - Dobrze. - Wrath ustąpił. - Będę tam. - Jego ciało napięło się. - Nalegam. Brass złapał go za ramię. - Zgodziliśmy się, że powinieneś być z jednym z wchodzących zespołów, ale musisz trzymać kontrolę. Rozumiesz mnie? Jeden znak, że ją tracisz i zostaniesz wykluczony. - Kiedy wyruszamy? - Chciał żeby to było już. - Będziemy gotowi z godzinę, – oznajmił Justice. - Helikoptery powinny usiąść na parkingu za około piętnaście minut. To powinno dać Timowi czas na zaplanowanie misji. Nie chcemy tam pędzić bez planu na miejscu. Zamierzamy nie tylko uderzyć szybko i mocno, ale i skutecznie. Wrath ponuro pokiwał głową. - Zgoda.

*****

Lauren patrzyła jak mężczyźni jedzą i próbowała ukryć swoją niechęć. Mięso w ogóle nie było przysmażone, po prostu worki z zupełnie surowymi kawałkami mięsa. Odmówiła kiedy 140 zaproponował jej trochę. - Potrzebujesz siły. - Nie dam rady tego zjeść. - Przyznała. - Naprawdę. Robi mi się niedobrze. Ściągnął brwi, użył zębów, żeby oderwać mały pasek i zaproponował jej jeszcze raz. Jeden. Wzięła to i wrzuciła do ust. Metaliczny smak zimnej krwi był straszny i było to trudne do pogryzienia. Trochę potrwało, ale udało jej się przełknąć. - Zjedz jeszcze jeden.

Laurann Dohner 193

- Nie. Tamto mi wystarczy. Zaufaj mi. Nie chcesz zobaczyć jak to wraca. - Żołądek wzburzył się. - Wytrzymam do śniadania. Jak dobrze pójdzie, będę wtedy daleko stąd. 140 westchnął, wydawał się nią trochę rozczarowany, ale nie spierał się. Podzielił jej porcję na cztery i rozdzielił pośród pozostałych mężczyzn. Nie rozmawiali nawet po tym, jak skończyli swój szybki posiłek i Lauren oparła się o ścianę klatki. Była zmęczona i miała wrażenie jakby minęła wieczność. Kroki przyciągnęły jej uwagę i Mark wyszedł z korytarza. Zatrzymał się około sześć stóp (ok.2m) od jej klatki. - Zadzwoniłem do nich i zgodzili się na umowę. Szykują pieniądze i dokumenty z moją nietykalnością. - Wypiął pierś. - Powiedziałem im, że nalegam, żeby to było na papierze, tak bym miał dowód. Planują mieć to wszystko gotowe o trzeciej. Mam wyjść i oni wejdą tu jak tylko podam im adres. - Wyciągnął małą, niewielką kamerę i przejechał nią powoli po klatkach. - Mój dowód, że jesteście cali i zdrowi. - Umowa obejmuje nas wszystkich? - Lauren martwiła się o to. - Tak. Ty, oni i kobieta w piwnicy. Lauren zerknęła na 140 i wydawał się poczuć ulgę, że jego partnerka była uwzględniona. Nie miała mu tego za złe. Mówił, że kobieta jest chora i miała nadzieję, że będzie to coś prostego, z czym w pełni wykwalifikowany personel medyczny może sobie poradzić. ONG upewni się, że dostanie najlepszych lekarzy. Zorganizowali naprawdę dobrą własną opiekę. - Idę spakować się, - poinformował ich Mark. – Muszę pomyśleć, gdzie chcę żyć. Wyszedł szybko i wyłączył światła. Pożałowała, że to zrobił, jak tylko otoczyła ich ciemność. Drań nie dbał o to, co się z nimi działo, tak długo, jak miał swoją umowę. Nadzieja rosła w jej piersi, że pamiętał przekazać jej hasło, i że ktoś może je sprawdzić, dowiedzieć się, że kiedyś był to klub, albo że zadzwonią do Amandy zapytać, co to może znaczyć. Jej najlepsza przyjaciółka natychmiast przypomniałaby sobie ich stare miejsce spotkań. Wrath jest mądry i zrozumie. Bezwarunkowo w niego wierzyła. Straciła poczucie czasu i nie potrafiła nawet w przybliżeniu oszacować, czy był to jeszcze wczesny wieczór, czy po północy. Wszystko, co mogła zrobić, to czekać w ciemnościach. Do dupy. - Zimno ci? - Głos 140 zaskoczył ją. - Nie jest tak źle. Trochę zmarzłam, ale nie dotknę tego koca. Cuchnie, i kto wie, gdzie to było, albo co z nim robiono. Zaśmiał się. - Prawda. Chodź tutaj, ogrzeję cię. - Nie, dziękuję. Laurann Dohner 194

- Mam kobietę. Nie będę próbował cię pokryć. - Masz cholerną rację, to się nie dzieje. Mam faceta i kocham go. Bez urazy. - Chodź tu. Będę cię tylko trzymał. Nasze ciała są cieplejsze niż wasze. Zawahała się. - Nie dotkniesz mnie w seksualny sposób? - Nie. Powiedziałem, że mam partnerkę. - A to znaczy? - Nie pragnę innej kobiety. Chcę pokryć tylko moją. Znowu to słowo o kryciu. Zawahała się, ale kiwnęła głową. - Dobrze. Gdzie jesteś? Nic nie widzę. Duże, delikatne ręce dotknęły jej talii. Sapnęła, kiedy po prostu przyciągnął ją bliżej, zmusił do położenia na boku, i wsunął jej ramię pod głowę. Jedno ramię zacisnął wokół jej pasa i przyciągnął bliżej do swojego ciała. Znalazła się w pozycji na łyżeczkę z obcym człowiekiem. 140 po prostu trzymał ją w ramionach, nie próbował niczego niestosownego, i jego ciało było przyjemnie ciepłe. Odprężyła się przy nim. - Dziękuję. Jesteś ciepły. Oparł brodę na jej głowie. - Jesteś zziębnięta. Twoja skóra jest chłodniejsza niż była za dnia. - Pamiętasz temperaturę mojej skóry? - Zauważam wszystko. To nasza natura. - Czy jesteśmy tutaj sami, tylko z innymi mężczyznami Nowego Gatunku? Podniósł głowę. - Tak. - Wszyscy możecie mnie słyszeć jeśli szepczę? - Tak. - Jego ciało zesztywniało. - Dlaczego? - Nikt inny mnie nie usłyszy? Wiesz może, czy mają tu jakieś urządzenia podsłuchowe, albo kamery?

Laurann Dohner 195

- Nie mają, i żadnego z nich nie ma w pobliżu. Poczułbym ich zapach. - 140 brzmiał na pewnego. Szepnęła. – Oszukałam tego człowieka z telefonem do ONG. Mam nadzieję, że naprawdę szybko przyślą nam pomoc. Ojczyzna śledzi wszystkie przychodzące rozmowy, i już mogą wiedzieć gdzie jesteśmy. Mogą przyjść po nas zanim nadejdzie czas jakiejkolwiek planowanej wymiany. Nie chcę aby którykolwiek z was niepokoił się jeśli to się zdarzy. Ramiona wokół jej talii napięły się zauważalnie, ściskając ją niemal do punktu bólu. - Czy oni nas zabiją? Wiedziała, że miał na myśli siebie, swoją partnerkę i trzech innych mężczyzn w klatkach. Nie. Oni są twoimi ludźmi 140. Chcą cię ocalić. Współpracują z moimi ludźmi, i nie chcę, żeby którykolwiek z was denerwował się jeśli się pojawią. Jego uścisk złagodniał. - Boję się mieć nadzieję na wolność. - Rozumiem. Czas zdawał się ciągnąć w nieskończoność. Stres całego dnia zbierał żniwo i Lauren ziewnęła. 140 nie był Wrath’em, ale w ciemności przypominał jej mężczyznę, którego kochała. Ona nie bała się mieć nadziei. Wydostanę się stąd i wkrótce zobaczę Wrath’a.

*****

Wrath chciał natychmiast wejść do ciemnego budynku, ale Brass przytrzymał go za ramię i potrząsnął głową. - Czekaj. Ludzie zajmują pozycje. Musimy zrobić to dobrze, uderzyć od razu ze wszystkich stron i jak najszybciej przejąć, aby uniknąć ofiar śmiertelnych. Podczerwień pokazuje jaśniejszy zapis ciepła blisko gorących punktów. To oznacza człowieka. Tim obserwował ekran tabletu w rękach i odezwał się. - Znaleźliśmy ją. - Patrzył ponuro, kiedy podniósł głowę szukając kogoś w skupionej wokół niego grupie. Wrath’owi nie podobał się sposób w jaki Tim przytrzymał jego wzrok z wyrazem bliskim współczucia. Znowu spojrzał w dół na ekran. Brass podjął kwestię. - Co jest nie w porządku Tim? Powiedz nam. - Nie wykryliśmy od razu zapisu ciepła Lauren Henderson ponieważ inny nakłada się na Laurann Dohner 196

jej. Ona jest z jednym z waszych, i leżą na boku. On jest tuż za nią. Jest mniejsza od niego, na początku obraz wydawał się zamazany, ale znaleźliśmy lepszy kąt. Leżą razem naprawdę ciasno. Wściekłość zalała Wrath’a. - Zmusili ją do krycia z jednym z samców. Shadow chwycił go za drugie ramię, kiedy próbował okręcić się i rzucić Lauren na ratunek. Brass zacisnął swój chwyt mocniej, gdy obaj przytrzymali go w miejscu. - Nie wiesz tego na pewno. - Shadow huknął. – Uspokój się. - Uspokój się, albo odejdź. - Zgodził się Brass. Wziął głęboki oddech, żeby odzyskać kontrolę nad swoją wściekłością. Ostro kiwnął głową dając im znak, gdy powściągnął nerwy. - Musimy tam wejść. - Musimy poczekać, aż mniejsze zapisy ciepła oddalą się od tych cieplejszych. Ludzie mogą mieć broń. Problem w tym, że odbieramy człowieka tak blisko Gatunków. - Tim dotknął ekranu i obrócił go, aby pokazać ludziom wokół siebie. - To jest plan budynku. Jest niewielka piwnica i tam przetrzymywany jest jeden z waszych. – Stuknął w ekran. - Człowiek jest cholernie blisko. Trudniej odczytać zapisy ciepła w podziemiu, ale mamy ich tutaj i tutaj. - Wskazał. - Musimy odwrócić ich uwagę. - Brass zasugerował. - Też o tym pomyślałem. Ustawiamy SUV-a do obserwacji na parkingu z tyłu budynku. Możemy włączyć jego alarm. To może ściągnąć człowieka na tył budynku, żeby sprawdzić co jest przyczyną hałasu. Możemy uderzyć jeśli dadzą się na to nabrać. - Zrób to. - Wrath naciskał, zdesperowany aby wejść tam i odnaleźć Lauren. Tim stuknął w swoje ucho. - Trey? Wszyscy z zespołów mogli słyszeć każdą rozmowę na łączu i mężczyzna odpowiedział. Tak? Tim przedstawił plan. – Wszyscy przygotować się do uderzenia na moją komendę. Wszyscy wchodzimy na raz, żadnych opóźnień, i pamiętajcie, że mamy tam pięć ofiar Nowego Gatunku w niewoli. Zakładamy, że cztery nigdy nie były uwolnione, więc zanim ich wypuścicie czekajcie na pomoc Nowego Gatunku, chyba że trafimy w gorącą strefę. - Puścił ucho i spojrzał na Brassa. Wasze zespoły są gotowe? - Jesteśmy już przygotowani do walki o wolność Gatunku. - Spojrzał na Wrath’a. - I o kobiety naszych mężczyzn.

Laurann Dohner 197

- A co jeśli to jest gorąca strefa? - Wrath nawet nie chciał myśleć o kimś, poświęcającym czas na podłożenie materiałów wybuchowych lub innych śmiercionośnych środków ostrożności, które na wypadek włamania zabiłyby każdego wewnątrz budynku. - Nie zostawimy ich prawda? On nie opuści Lauren. - Jeśli to pułapka to łap – i – uciekaj. - Tim zmarszczył brwi i utkwił wzrok w Brassie. Jesteś pewny, że jest w porządku? Dla niego to osobista sprawa. - To osobista sprawa dla nas wszystkich. Tam jest też Gatunek. Ma prawo próbować ratować swoją kobietę. - Cholera. - Tim westchnął. - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Potrzebujemy wszystkich z chłodnymi głowami. Brass wypuścił ramię Wrath’a i pochylił się bliżej, aż praktycznie znaleźli się nos w nos. Idziesz po swoją kobietę. Nie zranisz samca z nią Wrath. Czy mnie rozumiesz? Nie znamy okoliczności, i dopóki tak się nie stanie, przysięgnij mi, że jest z tobą bezpieczny. Daję ci moje słowo, że jeśli skrzywdził ją bez uzasadnionej przyczyny, później osobiście zamknę cię z nim w pokoju. - Przysięgam. - Ciężko Wrath’owi przyszło to słowo, ale najważniejsza była Lauren. Tim sięgnął w górę i dotknął ucha. - Włącz alarm. Wszyscy w gotowości do wejścia na mój znak. Pamiętajcie ten cholerny plan budynku. Serce Wrath’a tłukło się w piersi i mocno chwycił go strach. W duchu przysiągł przezwyciężyć z Lauren wszelkie potworności, które zniosła. Razem mogli poradzić sobie ze wszystkim, pod warunkiem, że miał ją z powrotem żywą.

Rozdział siedemnasty

Wycie alarmu samochodowego w oddali obudziło Lauren, napięta się zdezorientowana, ale ramię wokół talii szybko przypomniało jej o rzeczywistości. Była zamknięta w klatce ze 140, policzek opierała na jego ramieniu i dźwięk, który słyszała był typowy. - Wszystko w porządku, - zapewnił ją. - Czasami słyszymy te dźwięki. - To alarm samochodowy, - wyjaśniła. – W dzisiejszej dobie każdy wydaje się je Laurann Dohner 198

mieć. Zgaduję, że na zewnątrz jest wietrznie, albo kot wskoczył na któryś. Mój Tiger włączył ich wiele. - Tiger? - Moje domowe zwierzątko. Ulubieniec. - Jest ci wystarczająco ciepło? - Tak. Dziękuję. - Trzymał ją w ciepłe, spanie w zamkniętej przestrzeni uczynił znośne, i znowu zamknęła oczy gotowa podryfować w niebyt. 140 warknął, jego ciało zesztywniało i poderwał głowę. - Co to? Widzisz szczura? - Nie. Czuję ludzi. - Ja też, - jeden z innych Gatunków syknął. - Nieznanych, - warknął następny z nich. - Dzięki Bogu! - Radość wypełniła Lauren, gdy próbowała usiąść, ale 140 przytrzymał ją przy sobie. – Pozwól mi wstać. To musi być kawaleria. - Kto? - 140 nie wypuścił jej. - ONG. Musieli nas znaleźć, dostali moją wiadomość i rozszyfrowali ją. Wszyscy zachowajcie spokój, - szepnęła. – Oni są dobrymi facetami i kilku waszych ludzi powinno być z nimi. - Łzy wypełniły jej oczy. - Wrath też musi tam być. Mężczyzna krzyknął i to był początek szybkiego działania, które przyprawiło Lauren o krzyk przerażenia i zamęt. Deski w oknach wybuchły, szkło rozprysło się i ogłuszyły ją głośne wysięgniki. Męskie okrzyki, oślepiające światła, i dym nadeszły z nimi. Duże kształty zdawały się wlatywać przez teraz zniszczone okna, i duże ciało za nią natychmiast zniknęło. Prawie wszedł na nią, gdy unieruchomił jej ciało między swoimi łydkami ustawiając się nad nią w półprzysiadzie. Warczał. Musiała zamrugać kilka razy, żeby dostosować się do błysków latarek odbijających się po całym dużym pomieszczeniu. Buty tupały po starym parkiecie do tańca i przyglądała się, jak ciemne kształty pędziły mijając boki klatek. Jeden z wielkich kształtów przypadł do drugiej strony klatki i warknął. Gwałtownie poderwała głowę w tamtym kierunku i Wrath przykucnął wystarczająco nisko, że mogła zobaczyć go wyraźnie.

Laurann Dohner 199

- Wrath. - Próbowała obrócić się na brzuch i podczołgać do niego, ale nogi 140 nadal ją trzymały. 140 okręcił się, warknął na Wrath’a i odmówił jej puszczenia. Wrath wyszczerzył ostre kły, ale nie wydał żadnych przerażających dźwięków. Podniósł tylko swoją latarkę umożliwiając jej zobaczenie więcej jego rysów. To był najcudowniejszy widok jaki Lauren kiedykolwiek widziała. - 140? To Wrath. Wszystko w porządku. Możesz uwolnić moje nogi i pozwolić mi do niego iść? Poruszył się, odsunął, a ona podczołgała się kilka stóp do Wrath’a. Jego ręce przeszły przez wąskie kraty, ujęły jej twarz i przyciągnął ją tak blisko, że skórą ocierała o metal. Oczy miał czarne, gdy wpatrywała się w nie głęboko. Odgłosy wykrzykiwanych rozkazów grupy specjalnej ucichły kiedy cała jej uwaga skupiła na nim. - Czy on zmusił cię do rozmnażania? Zranił cię? Nie mogę teraz poczuć twojego zapachu przez sposób w jaki musieliśmy wejść. - Nie. Wysunęła ręce przez kraty żeby go dotknąć. Był ciepły. Pozwolił jej pieścić jego linię szczęki po obu stronach, i nawet opuścił się niżej by ich twarze znalazły się na jednym poziomie. - Mówisz mi prawdę? Nie zostałaś skrzywdzona? - Nic mi nie jest. Czuję się świetnie. Jesteś tu. Przyszedłeś po mnie. - Zawsze, - przysiągł. Cofnął się, żeby spojrzeć na coś z tyłu i nad nią. Odwróciła głowę i zobaczyła, że 140 obserwuje ich spokojnie z drugiej strony klatki. Ściągnął brwi, zmrużył oczy i potrząsnął głową. - Mam moją własną partnerkę. Ona jest na dole. Tylko trzymałem twoją w cieple. Jej skóra jest zimniejsza niż nasza. Proszę, znajdź moją bratnią. Lauren spojrzała na Wrath’a. - Ona jest chora. Nie wiem co jej zrobili, ani dlaczego trzymają ją w piwnicy. Nagle Brass był przy nich. - Już się za to zabieram. Wydostanę ją. - Pobiegł. Wrath wypuścił Lauren i podszedł do drzwi klatki. Spotkał go tam ludzki członek grupy Laurann Dohner 200

specjalnej. Mężczyzna osunął się na kolana, wycelował latarkę w zamek, i z jednej z kieszeni w spodniach wyciągnął mały zestaw. - Bułka z masłem. - Mężczyzna zaśmiał się spoglądając w górę na Wrath’a. - Mogę wypuścić ich wszystkich? To jest bezpieczne? - Odwrócił głowę aby czujnie popatrzeć na 140. Jesteśmy tu żeby uratować ciebie i twoich ludzi. Będziemy wdzięczni, jeśli nie będziesz próbował mnie atakować. Wy chłopcy moglibyście skopać nasze tyłki. 140 kiwnął głową. - Wiemy, że nie jesteście naszymi wrogami. - Odwrócił głowę do pozostałych trzech Nowych Gatunków. - Spokojnie. Są tutaj, żeby nas uwolnić. - Wypuść ich, - Wrath rozkazał. - Poradzę sobie jeśli któryś zaatakuje. Człowiek na podłodze zabrał się do pracy nad zamkiem. W trzydzieści sekund udało mu się go otworzyć. Wstał, otworzył drzwi i cofnął się. Lauren wpadła w rozłożone, witające ramiona Wrath’a. Poderwał ją z nóg, jego ramiona niemal miażdżyły przyciskając ją do piersi, i ich twarze znalazły się na jednym poziomie. Zarzuciła mu ramiona na szyję i owinęła nogi wokół pasa. Przytuliła się do niego i wtuliła twarz w jego szyję, zachwycona, że znowu może go dotknąć. Oświetlenie w sali stawało się coraz silniejsze i w końcu przyciągnęło jej uwagę, podniosła głowę rozejrzeć się wokół. Członkowie zespołu zadaniowego, którzy przyszli z latarniami zasilanymi akumulatorami przyglądali się im cicho i Lauren zachichotała, kiedy Wrath zaczął ją obwąchiwać. - Muszę wziąć prysznic. Może powstrzymaj się z tym, aż będę lepiej pachnieć. Zaśmiał się. - Nie obchodzi mnie to. Jesteś bezpieczna. - Wiedziałam, że przyjdziesz. - Spojrzała mu głęboko w oczy. - Nie miałam co do tego żadnych wątpliwości. Warknął. – Nie spuszczę cię więcej z oka. - Moja partnerka, - 140 warknął. - Czy mogę do niej iść? Wrath przechylił głowę spojrzeć na niego wokół Lauren, jego uścisk złagodniał, ale odmówił opuszczenia jej w dół. - Zaczekaj tu gdzie to bezpieczne. Przyniosą ją do ciebie, jak tylko uznają przeniesienie jej za bezpieczne. Nie ucierpi od nas żadnej krzywdy. 140 przemierzał celę, a Lauren nie rozumiała, dlaczego pozostał wewnątrz, kiedy drzwi były szeroko otwarte. Rozejrzała się i uświadomiła sobie, że członek grupy specjalnej otworzył również drzwi pozostałych klatek, ale jeszcze ani jeden z ich trójki nie wyszedł ze swoich więzień. Omiotła Laurann Dohner 201

wzrokiem salę w poszukiwaniu powodu, zdała sobie sprawę z obecności co najmniej dziesięciu ludzi i pięciu Nowych Gatunków, którzy obserwowali nowo uwolnionych mężczyzn i zastanawiała się, czy strach powstrzymywał ich przed zaryzykowaniem wyjścia. - Możecie wyjść ze swoich klatek, - poinformowała ich Lauren. Złotowłosy koci mężczyzna postąpił krok, potem następny i ostrożnie wyszedł z klatki, sprawiał wrażenie niepewnego i gotowego do ataku w razie potrzeby. Złapała ruch kątem oka, obróciła głowę w tamtym kierunku i wytrzeszczyła oczy na wysoką, długowłosą kobietę Nowego Gatunku, która weszła do budynku. Nie miała na sobie munduru, tylko dżinsy i koszulkę. Jej ciemne spojrzenie śmignęło po pomieszczeniu, prześlizgnęło się po Lauren i Wrath’cie i skupiło na kocie, który po prostu zastygł krok za otwartymi drzwiami klatki. - Dawniej byłam 52, ale przyjęłam imię Midnight (Północ-środek nocy). - Zatrzymała się kilka stóp od niego, otwarcie przyglądała jego rysom i uśmiechnęła się ciepło. - Jesteś bezpieczny od techników, którzy cię trzymali i nie jesteś już na ich łasce. - Urwała. - Jesteś wolny. Idziesz z nami do domu, do naszych ludzi, i nigdy więcej nie będziesz zamknięty. – Lekko skłoniła przed nim głowę, zanim znowu spotkała jego jeszcze bardziej oszołomione spojrzenie. - Nazywamy siebie Nowym Gatunkiem i masz teraz rodzinę. - Rozejrzała się po wszystkich czterech samcach zanim znowu zwróciła się twarzą do kociego mężczyzny. - Wszyscy macie rodzinę. - Nie mogę uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. – Koci blondyn opuścił swoją klatkę i obrócił się spojrzeć na Lauren. - Nie próbowałaś nas oszukać historiami, które opowiadałaś. Lauren pokręciła głową. - Nie. Nie oszukiwałam was. Ciemnowłosy psowaty wyszedł z klatki i ruszył w stronę Midnight. Wyglądająca na twardzielkę kobieta Gatunku spięła się lekko, stanęła do niego twarzą, ale nie cofnęła się. Przystanął trochę zbyt blisko niej, wzrokiem wędrował po jej ciele i obwąchiwał. Lauren uderzyłaby każdego faceta, który tak otwarcie okazywał swoje zainteresowanie seksualne, ale Midnight wydawała się nie być tym obrażona. Zawahał się. - Mogę? Midnight zmrużyła oczy. – Chcesz lepiej poczuć mój zapach? Tylko wpatrywał się w nią. - W porządku, ale nie dotykaj. Nie znam cię. Mowa jej ciała świadczyła, że pozostała czujna, ale trwała nieruchomo, gdy powoli ją okrążył, obwąchał kilka razy i zdawał się chłonąć każdy cal jej ciała i ubrania.

Laurann Dohner 202

- Co on robi? - Lauren szepnęła do Wrath’a. - Nie jest pewny co zrobić z nią i wszystkimi zapachami, które odbiera, i które muszą być dla niego nowe. Sprawia nam przyjemność staranne dobieranie wszystkiego czego używamy po tym jak to pachnie. Szampon, mydło do ciała, a nawet nasze proszki do prania. On nie podejdzie do samca ze swoją ciekawością, więc przywieźliśmy kobietę, mając nadzieję, że to przyspieszy ich proces uczenia się nam ufać. - Wrath utrzymywał swój głos cichy, z ustami niemal przy jej uchu i zacisnął ramiona mocniej. - Ona stanowi dla nich mniejsze zagrożenie. Lauren obserwowała psowatego, który w końcu cofnął się kilka stóp, ściągnął mocno brwi i wygiął usta. - Jesteś jedną z naszych, ale pachniesz tak inaczej. - To wolność. - Midnight rzuciła spojrzenie obcemu samcowi Nowego Gatunku, który właśnie opuścił klatkę, po czym przeniosła uwagę na 140. Powąchała w powietrzu, powoli podeszła bliżej miejsca, gdzie czekał w swojej klatce i zatrzymała się przy otwartych drzwiach. Popatrzyła na Shadow’a. - Gdzie jest kobieta Gatunku? Czy ona jest jego partnerką? Czuję na nim jej zapach. - Brass i zespół po nią poszli. Była trzymana osobno w innym miejscu budynku. - 140 warknął. - Chcę ją. - Spokojnie, - Midnight zanuciła otwierając dłonie po bokach. - Będzie z nimi bezpieczna. Przyniosą ją tak szybko, jak tylko ją uwolnioną. - Wzrokiem znowu pomknęła do Shadow’a. - Co ich zatrzymuje? - Nie wiem. - Co się z nami teraz stanie? - Psowaty podszedł bliżej do Midnight. Znowu naruszył jej osobistą przestrzeń, ale jej nie dotknął. Midnight jeszcze raz utrzymała swoją pozycję i po prostu spokojnie spotkała jego utkwiony w niej wzrok. - Wyjdziecie ze mną z budynku. Na zewnątrz czekają pojazdy, które zabiorą nas do domu i spotkacie więcej z nas. - Urwała. - Mamy niezagrażających nam ludzi, którzy dla nas pracują. Przebadają was, aby upewnić się, że nie potrzebujecie opieki medycznej i będziecie dla nich mili. Uniósł brwi. - Oni są naszymi przyjaciółmi. - Midnight zawahała się. - Wiem, że możesz tego nie zrozumieć, ale ci ludzie nigdy nie skrzywdzili naszego rodzaju. Nie pracowali dla Mercile i pomagają nam. Nie jesteśmy lekarzami, a oni są. Czy rozumiesz? Laurann Dohner 203

Warknął i Midnight zrobiła coś, co sprawiło, że Lauren gwałtownie sapnęła, a Wrath napiął się. Kobieta okręciła się nagle, jej stopa wystrzeliła i podcięła nogi pod psowatym. Twardo uderzył plecami w podłogę, a Midnight spadła na niego. Usiadła okrakiem na jego talii i warknęła, gdy pochyliła się nad nim. Objęła dłońmi jego twarz i przysunęła się tak blisko, że mogli się pocałować. - Nie ruszaj się, - zażądała. – Zachowaj spokój i słuchaj mnie uważnie. Jednym z tych ludzi jest kobieta połączona w parę z jednym z naszych samców. Nie chciałabym zabrać cię do domu tylko po to, żeby zabił cię, kiedy nie pozostawisz mu wyboru i będzie musiał ją bronić. Jacykolwiek ludzie, z którymi możesz mieć styczność są naszymi przyjaciółmi. Rozumiesz mnie? Warknął, ale nie walczył. Midnight zawahała się zanim go zwolniła i wstała. Podała mu rękę. - Jesteś teraz słabszy. Byłeś zamknięty w klatce i wątpię by dobrze cię karmili. Mogłabym pokonać cię w walce. Zachowuj się. Jesteś wolny, ale to nie znaczy, że możesz być dupkiem. Lauren zamknęła usta i patrzyła, jak twarda kobieta pociągnęła mężczyznę na nogi. Nie warknął znowu, ale trzymał się od niej z daleka. Cały jego gniew wydawał się być wybity z niego tak skutecznie, jak musiało być powietrze z płuc kiedy grzmotnął w podłogę. Złotowłosy kot wydał dudniący dźwięk i Midnight okręciła się w jego stronę. Napięła się i zastygła. - Czy ty też wymagasz zdjęcia na podłogę i rozmowy? Potrząsnął głową i powoli uśmiechnął się. - Jesteś ostrą suczką. Tam gdzie idziemy jest was więcej? Uciekł z niej śmiech i jej ręce opadły do boków. - Tak. Jesteś bardziej kochankiem niż wojownikiem prawda? Powęszył. - Nie czuję na tobie samca. Jest jakiś w twoim życiu? - Jest. Nie jestem z nim połączona w parę, ale jest mnóstwo innych kobiet, które będziesz mógł poznać lepiej. Omówimy to w drodze powrotnej do naszego domu. Poinformuję cię o właściwym i niewłaściwym sposobie zbliżenia się do nich. - Dobrze. - Gdzie jest moja kobieta? - Wzburzony 140 zaczął chodzić po celi. Midnight zbliżyła się do niego. - Zachowaj spokój, - szepnęła. - Przyniosą ją wkrótce. - Strzeliła zmartwionym spojrzeniem Laurann Dohner 204

w stronę Shadow’a. - Mogę do niej iść? Wiem gdzie jest. Proszę? Ona będzie… - 140 zamilkł i rzucił głową w stronę korytarza. Rzucił się do przodu, opuścił klatkę i biegiem ruszył w tamtym kierunku. Nagle pojawił się Brass niosąc w ramionach wysoką, wątłą kobietę Nowego Gatunku. Koc był owinięty wokół jej ciała, ale nie ukrywał jak wychudzona była. Jej głowa spoczywała na jego piersi i nie wyglądała na świadomą. Zobaczył nadchodzącego 140 i zamarł pozostając w ten sposób. 140 dotarł do nich i otworzył ramiona. - Daj mi ją. Brass zawahał się. - Ona potrzebuje lekarza. Musimy przetransportować ją śmigłowcem do naszego ośrodka medycznego. - Rozejrzał się po sali szukając kogoś. - Tim? Każ jednemu z naszych helikopterów natychmiast tu lądować. Ona jest w stanie krytycznym. - Daj mi ją, - 140 warknął. - Już, - zapewnił go Brass. - Możesz ją trzymać, ale musimy zabrać ją do naszych lekarzy. – Powoli zbliżył się do zdenerwowanego Gatunku i przekazał kobietę w jego oczekujące ramiona. Wiesz co jej zrobili? Ludzie, których złapaliśmy nie zechcą powiedzieć. 140 delikatnie ułożył kobietę w kołysce ramion i przytulił policzek do czubka jej głowy. Ból zabrzmiał w jego głosie. - Dawali jej tabletki, które czyniły ją bardziej chorą. Nie wiem co to. Odmawiali powiedzenia nam co robią. Proszę, pomóżcie jej. Brass odwrócił się do jednego z ludzkich członków grupy specjalnej. - Zadzwoń do Ojczyzny i powiedz im, żeby każdego obudzono. Mają mieć Centrum Medyczne w gotowości. Spojrzał na jednego z Nowych Gatunków. - Slash, zadzwoń do Justice’a. Powiedz mu co się dzieje, i że musimy dowiedzieć się co jej zrobili. Wysyłamy więźniów do Ojczyzny, i chcę aby Darkness (Mrok,Ciemność) przesłuchał drani. On zmusi ich do mówienia. - W końcu spojrzał na 140. Zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby ją uratować. Masz moje słowo. Lauren zamrugała przez łzy. Kobieta była tak blada, tak bez życia, że już wyglądała na martwą. Ponury nastrój w sali zapewnił ją, że każdy jest więcej niż świadomy jak źle było z kobietą Nowego Gatunku. - Chodź za mną na zewnątrz, - Brass wezwał 140. - Obiecuję, że nikt jej od ciebie nie zabierze. Możesz z nią zostać, ale nasi lekarze muszą nad nią pracować kiedy do nich dotrzemy. Musisz pozwolić im to zrobić. Przysięgam, że oni zrobią wszystko co możliwe by uratować jej życie.

Laurann Dohner 205

- Proszę, - 140 szepnął. Brass ruszył i wszyscy rozdzielili się, żeby utworzyć dla nich drogę na zewnątrz. Kilku mężczyzn rozwaliło ścianę pod jednym z okien, tak aby 140 nie musiał przez nie przechodzić by wydostać się na zewnątrz. Dało się słyszeć zbliżający się helikopter i Lauren przytuliła się mocniej do Wrath’a, wdzięczna, że byli razem i mieli szczęśliwsze perspektywy niż 140 i jego partnerka. - To mogłaś być ty potrzebująca lekarza. Lauren patrzyła w piękne, niesamowite oczy Wrath’a i wiedziała, że oboje rozważali to samo. Ciągle ją trzymał, dopóki nie poruszyła się. - Powinieneś mnie postawić. Wcale nie jestem lekka. Pokręcił głową. - Nie. Wychodzimy stąd. Zabieram cię do mojego domu. Pewnie powinna być zakłopotana wieloma oczami, które musiały ich obserwować, kiedy Wrath wychodził z nią na zewnątrz, ale nie była. Ukryła twarz na jego szyi, zamknęła oczy i po prostu przytuliła się do niego. Musiał ją postawić żeby otworzyć z tyłu drzwi kiedy wsiadali do SUV-a. Wskoczyła do środka, on wszedł zaraz za nią i Shadow otworzył drugie drzwi. Mężczyźni byli po jej obu stronach i czuła się bezpieczna. Jej wzrok powędrował do w większości zniszczonego budynku, wszystkie okna były teraz ziejącymi dziurami, i miała nadzieję nigdy więcej nie oglądać tego miejsca. Niegdyś z Jasperem wiązały się miłe wspomnienia, ale teraz już nie. Wrath nagle obrócił się na swoim miejscu, ręce wsunął za jej plecy i pod uda, podniósł i posadził bokiem na swoich kolanach. Nie protestowała, oparła się tylko o jego pierś i zwinęła na jego wielkim ciele. - Czy naprawdę nic ci nie jest Lauren? Kiwnęła głową przy jego ciele. - Tak. Cieszę się tylko, że to koniec. - Jesteś bardzo dzielna. - Shadow oznajmił. - Znaleźliśmy mężczyznę, którego zabiłaś w domu. Byłem dumny. Żołądek wzburzył się jej na to przypomnienie i nie wiedziała co powiedzieć. Jej milczenie przeciągnęło się, aż otworzyły się drzwi z przodu SUV-a. Dwóch ludzkich członków grupy specjalnej wsiadło do środka i obaj spojrzeli do tyłu. Z siedzenia pasażera uśmiechnęła się do niej znajoma twarz. - Hej Lauren, - Brian przywitał się. - Cieszymy się, że jesteś z powrotem. Jak się masz? - Znacznie lepiej. Jak ty się masz? Kiedy widziałam cię ostatni raz krwawiłeś i byłeś Laurann Dohner 206

nieprzytomny. - Czuję się świetnie. Czym jest mały wstrząs mózgu i utrata krwi? To dlatego dzisiaj nie prowadzę. Usłyszałem co się dzieje, kto został porwany, i nie chciałem przegapić tego zadania. - Dziękuję. - Emocje przytłumiły jej głos. - Proszę podziękujcie w moim imieniu wszystkim, którzy dzisiaj tutaj byli. - Jedźmy do domu, - Wrath warknął grubiańsko. - Już. Lauren potrzebuje prysznica. Zapal silnik i zawieź nas do głównej siedziby. Nie wiem jak długo mogę zachować kontrolą. Spojrzenie Lauren poleciało do Wrath’a. Zaskoczyły ją jego bezceremonialne intencje aby dostać ją nagą, ale była też rozbawiona. – Tęskniłeś za mną aż tak, huu? Warknął zamiast odpowiedzieć, ale nie wyglądał na podnieconego. Jego gniewny wyraz twarzy zdezorientował ją, gdy obserwowała go w ciemnym wnętrzu pojazdu mając nadzieję, że to nie dlatego, że rozmawiała z Brianem. Przypomniała sobie, że wcześniej myślał, że facet z nią flirtuje. - Śmierdzisz innym mężczyzną. - Shadow wyjaśnił. - Już był wzburzony, ponieważ bał się, że nie odzyska cię żywej i zdrowej. Wszystkie rodzaje najgorszych scenariuszy przeleciały mu przez głowę, co te dupki mogli ci zrobić. Jest w najwyższym stopniu zestresowany i zapach innego mężczyzny na tobie tylko pogarsza sprawę. Musisz wziąć prysznic zanim będzie mógł się uspokoić. To cecha Gatunku. Nie lubimy czuć zapachu innego samca na samicy, do której mamy uczucia. - Shadow zachichotał. - Dzielenie seksu po pozbyciu się z ciała zapachu drugiego samca też z pewnością znacznie poprawi mu nastrój. Lauren spojrzała w oczy Wrath’a, niepewna, czy naprawdę rozumiała powód jego udręki. Mogła zaakceptować, że nie był jak inni mężczyźni. - Tylko trzymał mnie w cieple i nic nie zaszło między 140 a mną. Przykro mi, że jesteś zdenerwowany. Pozwolę ci umyć mi plecy, dobrze? To tylko chwilowe. - Wiem. Nienawidzę tego, że nie było mnie tam żeby cię chronić. Nie miała pewności jak go pocieszyć. Był bardzo zdenerwowany i po prostu z powrotem wtuliła się w jego ciało. Mocno owinął ramiona wokół niej. Shadow odpowiedział na telefon komórkowy, który zadzwonił i słuchał przez kilka minut. Rozłączył się. - Nasi nowi ludzie są bezpieczni w helikopterze. Lekarz ze śmigłowca ratunkowego sprawdza kobietę, ale nie wygląda to dobrze. Zrobią wszystko, co w ich mocy. Smutek ogarnął Lauren. Biedny 140. Podniosła głowę i spotkała oczy Wrath’a. Gdybym straciła go na zawsze ... Odepchnęła od siebie tę myśl. Nawet nie chciała rozważać życia bez niego. Laurann Dohner 207

- Czułem na niej zapach choroby, - przyznał Wrath. - Czy to nigdy się nie skończy Shadow? Czy ci dranie nigdy nie przestaną krzywdzić naszych ludzi? - Znajdziemy ich wszystkich. - Shadow przysiągł. - Złapaliśmy ludzi i oni nam powiedzą co zrobili kobiecie. - Shadow urwał. – A tak przy okazji, jesteś genialna Lauren. Chciałem pogratulować ci twojej inteligencji. Wszyscy jesteśmy bardzo dumni, jak wmanipulowałaś człowieka w telefon do Ojczyzny. Wrath sam wspomniałby o tym, ale jest teraz zbyt rozemocjonowany. - Bałam się, a Mark był na tyle zdesperowany, aby zgodzić się na jakikolwiek plan wydostania się z tego bałaganu. Powiedział, że pracował dla Mercile i skończył z pracą dla kobiety, która doprowadziła go do tego piekielnego miejsca. Przepraszam za kłamstwa, które powiedziałam, że jestem partnerką Wrath’a i sposób w jaki sugerowałam, że mogę zawrzeć umowę w imieniu ONG. - Spotkała oczy Shadow’a. - Musiałam powiedzieć wiele rzeczy, żeby przetrwać i spróbować nakierować was byście po nas przyszli. - Postąpiłaś bardzo dobrze, a kłamstwa, które mówiłaś były dobre. - Shadow zachichotał. Rozbawiłaś i wywarłaś wrażenie na Justice’sie Northcie. Jestem pewny, że chciałby cię poznać Lauren. Powiedział, że jesteś bardzo odważną kobietą. - Dobrze to słyszeć. Wiele razy widziałam go w telewizji. Wydaje się naprawdę miły. Shadow uśmiechnął. - Taki jest, chyba że ma do czynienia z kimś, kto pracował dla Mercile, albo zdradził nasz Gatunek. Wtedy nie tak bardzo. - Pomówimy o tym wszystkim później. - Wrath musnął palcami jej włosy, pogłaskał policzek i przyciągnął ją mocno do siebie. - Muszę cię trzymać, żeby przekonać siebie, że naprawdę tu jesteś. Lauren pozostała usadowiona na nim, aż dotarli do głównej siedziby. Nadal nie miała pojęcia, gdzie się znajdowała, znowu zapomniała zwrócić uwagę. Wrath pomógł jej wysiąść z SUV-a, zagarnął w ramiona i ruszył do windy z Shadow’em przy ich boku. - Mogę iść. Wrath zignorował to, w zamian obrócił głowę porozmawiać z Shadow’em. – Mógłbyś przynieść jej jedzenie? Burczy jej w brzuchu. - Oczywiście. Wyślę kogoś żeby przynieśli jej coś dobrego do zjedzenia. To nie potrwa długo, zapukam abyś wiedział, że jest za drzwiami. - Dziękuję. - Wrath wszedł do windy, gdy otworzyły się drzwi. - Zostawię jej ubrania w Laurann Dohner 208

korytarzu. Pozbędziesz się ich dla mnie? - Moje ubrania? - Lauren wytrzeszczyła oczy. Dlaczego chciał ubrania? Wymagały prania, ale na ile widziała nie były podarte, czy poplamione.

wyrzucić

jej

- Dobrze. - Zgodził się Shadow, nacisnął przycisk na panelu i zwrócił się do Lauren. Nigdy więcej nie chce oglądać tego, co masz na sobie. To tylko przypomni mu jak blisko był utraty ciebie. Shadow towarzyszył im całą drogę aż do pokoju Wrath’a i otworzył drzwi swojemu przyjacielowi, skoro Wrath był zdecydowany wszędzie ją nosić. Lauren patrzyła, jak stanowczo zamyka je za nimi. Spojrzała na Wrath’a. W końcu byli sami. Uniknął jej wzroku, zaniósł ją do łazienki i pochylił ciało wystarczająco by postawić ją na nogi. Pokój nie był bardzo duży, Wrath był, i zrobiło się ciasno, gdy pochylił się odkręcić prysznic. - Rozbierz się. - Polecił ochrypłym głosem kiedy regulował temperaturę wody. - Pospiesz się. - Naprawdę nic mi nie jest Wrath. Jesteś taki słodki, ale możesz już przestać tak się niepokoić. Jesteśmy tutaj, razem, i wszystko będzie dobrze. Warknięcie wyrwało się z jego gardła. Okręcił się w miejscu i chwycił rękoma jej ramiona. Nie bolało, ale potrafił poruszać się naprawdę szybko. Jego rozmiar był przytłaczający i wstrząsnęło nią, gdy błysnęły jego kły. - Nie bój się mnie. Nigdy ci nie zaszkodzę. Jestem wściekły na siebie, bo dopuściłem byś doznała krzywdy. Próbujesz sprawić bym poczuł się lepiej, ale nic tego nie zrobi. Nigdy nie powinienem był dopuścić byś zniknęła mi z oczu. Powinienem upewnić się, że każdy w Ojczyźnie wie, że nie chce wrócić i odkryć, że odeszłaś, i powinienem był nalegać, żeby natychmiast przywieźli cię do mnie. Nawaliłem, zostawiłem cię bezbronną wobec moich wrogów i mogłaś umrzeć. Łzy napłynęły jej do oczu. Łamało jej serce, widząc go tak zrozpaczonym i uświadomiła sobie jak głęboko się o nią troszczył. - To nie twoja wina Wrath. Proszę, nie obwiniaj się. Czy wiesz na kogo powinieneś być wściekły? Jego uścisk złagodniał. – Na kogo? - Na tych drani, którzy mnie porwali, ale cieszę się, że to się stało. Wściekłość zaostrzyła jego rysy.

Laurann Dohner 209

- Gdyby mnie nie porwali, nigdy nie dowiedzielibyśmy się o tych pięciu Nowych Gatunkach. Bałam się, byłam głodna i naprawdę było do dupy, ale nie zapominajmy o ostatecznym wyniku. Pięciu waszych ludzi jest teraz w Ojczyźnie, ponieważ mnie porwano. To sprawia, że warto było przejść przez to wszystko. - Twoje życie jest dla mnie ważniejsze. Serce zabiło jej gwałtownie i łzy napłynęły do oczu. – Co masz na myśli? - Nadzieja zapłonęła, że kochał ją tak bardzo jak ona kochała jego. Słowa rosły w gardle, ale nie dostała szansy powiedzieć mu co czuje. Odwrócił wzrok, puścił jej ramiona i cofnął się o krok. Jego ręka wystrzeliła i zatrzasnął drzwi łazienki zamykając ich w środku. - Porozmawiamy o tym później. Muszę pozbyć się jego zapachu Lauren. - Dobrze. Popatrzył jej w oczy. - Nie bój się mnie. - Nie boję się. – To była prawda. Ręce rozerwały bluzkę. Natychmiast zerwał ją z jej ciała. Nie protestowała, gdy osunął się na kolana i gorączkowo usuwał resztę jej ubrań aż stanęła przed nim zupełnie naga. Wstał, chwycił ją za biodra, a ona złapała się jego ramion, by utrzymać równowagę kiedy przeniósł ją pod strumień ciepłej wody. Zatrzymał się pół na pół, w kabinie i poza. Materiał podarł się, gdy w pośpiechu zrzucał swoje ubrania i upuszczał na podłogę. Lauren doceniła każdy piękny cal doskonałej skóry, którą obnażał i jej serce zabiło szybciej kiedy w końcu wszedł całkowicie do małej przestrzeni z nią. Nigdy wcześniej, żaden facet nie śpieszył się tak bardzo, by znaleźć się z nią nagi pod prysznicem i to pozostawiło ją trochę bez tchu. Wrath miał prężącą się, pełną erekcję, gdy z miłością badała go wzrokiem. Jego surowa męskość sprawiała, że czuła się jeszcze bardziej kobieca, a nawet drobna w porównaniu z jego rozmiarem. Przysunął się bliżej, spojrzał na nią i warknął tym swoim głębokim, seksownym głosem. - Muszę umyć każdy cal ciebie. Lauren przywarła plecami do płytek i rozłożyła szeroko ręce i nogi aby dać mu pełny dostęp do przodu ciała. - Jestem cała twoja dziecinko. Gorąca żądza, która rozbłysła w jego ciemnobrązowych oczach niemal stopiła ją tam, gdzie stała. Ręka wystrzeliła do wbudowanej półki, chwycił butelkę mydła do ciała i nalał pełną garść. Butelka upadła na podłogę, a ona podskoczyła na głośny dźwięk, ale nagle ręce Wrath’a były Laurann Dohner 210

na całej niej. Duże dłonie przylgnęły do jej ramion, zsunęły się objąć wypukłości piersi i kontynuowały zwiedzanie w dół do bioder. Musiała pamiętać, żeby oddychać, gdy opierała się o płytki, a jego ręce zostawiały mydlane ślady od jej gardła do talii. Stało się to jeszcze trudniejsze, gdy opuścił się na kolana, i te ręce podążyły w dół do jej stóp. Chropowata struktura jego zgrubiałych koniuszków palców podniecała ją. - Nie żartowałeś z myciem mnie prawda? - Nie, - warknął. - Obróć się wokół.

Wrath walczył z pragnieniem wycia. Niemal stracił Lauren, inny samiec mógł ją zatwierdzić dla siebie i świadomość, że dotknął ją inny, unosiła się nawet po tym, jak zmył smród 140. Ona jest moja! Ta myśl powiodła jego ręce w górę jej nóg, do zbiegu ud, rozchylił je i badał jej płeć. Ciche westchnienie Lauren zachęciło go. Kostkami palców drażnił szczelinę jej cipki i skoncentrował tam wzrok. Musiał przypomnieć im obojgu do kogo należała. Pchnął jej nogi szerzej. Zrodziło się pragnienie ukryć tam twarz i lizać ją aż będzie błagała, żeby ją wziął. Warknął z przemożnego pragnienia posmakowania podniecenia, które upewniłoby go, że ona też go chce. Moja! Porwały go dzikie emocje i pchnął ją mocniej na ścianę. Przytulił twarz do jej brzucha i palcami badał kuszącą szczelinę jej cipki. Wiedział, że traci kontrolę, ale w tym momencie nie miało to znaczenia. Potrzebował jej i weźmie ją. Jego wyostrzony słuch odebrał dźwięk otwierania zewnętrznych drzwi do pokoju i szybko uderzyła frustracja. Warkot zerwał się z jego gardła mając nadzieję, że ktokolwiek to był odejdzie. Tak się nie stało, i pochłonęło każdy gram jego kontroli aby odsunąć się, zanim zmusił Lauren by rozchyliła uda szerzej i mógł zagłębić język w cieple jej kuszącej cipki.

Rozdział osiemnasty

Ktoś zapukał do drzwi łazienki i to zaskoczyło Lauren. Wrath wstał, chwycił Lauren i obrócił twarzą do płytek zanim sama zdążyła to zrobić. Docisnął do niej swoje ciało, przyparł ją tam, i obrócił się wystarczająco aby ukryć ją za swoim ciałem przed kimś, kto wszedł do pokoju. Nie mogła przegapić twardej długość jego fiuta w pułapce między jej dolną częścią pleców, a jego biodrami. Laurann Dohner 211

- Wejdź. Lauren poderwała do góry głowę i gapiła się na Wrath’a przez ramię. Byli nadzy pod prysznicem, a on zwyczajnie zaprosił kogoś do wejścia. - Spokojnie, - zalecił. - To Shadow. Zabierze twoje ubrania. Musiała przekręcić się trochę, żeby zobaczyć drzwi. Shadow nawet nie spojrzał w stronę kabiny prysznica kiedy zbierał z podłogi wszystkie ich ubrania. Odwrócił się, znowu zamknął ich w środku i Wrath cofnął się od niej. Lauren odwróciła się do niego przodem, a Wrath wzruszył ramionami. - Przepraszam. Zapomniałem wynieść je na korytarz. On wie, że chcę usunąć zapach samca, a ten utrzymuje się na naszych ubraniach - twoich bo z nim byłaś, i moich bo trzymałem cię. Lauren przypomniała sobie radę Shadow’a, którą dał jej w SUV-ie o poprawie nastroju Wrath’a, i przysunęła się do niego bliżej. Z całej duszy była za seksem, tak jak i on był sądząc po stanie jego ciała. Wyciągnęła rękę do jego fiuta, ale palce chwyciły jej nadgarstek zanim zdążyła go popieścić. Zakręcił nią wokół, znowu przyparł twarzą do ściany i jęknęła, gdy wolną rękę zacisnął na włosach. Nie sprawiał jej bólu, ale delikatnie zmusił głowę do odchylenia. Spojrzała mu w oczy, on jednak odwrócił wzrok i puścił nadgarstek. Szarpnął słuchawkę prysznica z uchwytu, skierował ją na włosy i zmoczył wodą. Zamknęła oczy, aby woda nie nalała się do nich. - Muszę umyć ci włosy. Nadal go czuję. - Wrath warknął. - To takie trudne dla ciebie? - Zdumiało ją, że wciąż może wykryć na niej jakikolwiek ślad 140. Puścił włosy i woda przestała lać się z tyłu głowy. – Tak. - Przyznał szorstko. - Nie mogę znieść zapachu innego samca kiedy wdycham twój zapach. - Szampon był zimny, gdy obficie nalał go na włosy, wsunął obie ręce i pracował od głowy po końce dobrze pieniąc. - Mój zapach, i tylko mój powinien być na twoim ciele. Przyjemnie się czuła, gdy wypłukiwał mydło. Dodał odżywkę i delikatnie masował skórę głowy. Upewnił się, że wszystko spłukał, zanim gwałtownie chwycił ją za biodra od tyłu i docisnął do niej ciało. Opuścił głowę i warknął. - Ciągle mi mówisz, że jesteś moja. Mówiłem ci, żebyś tego nie robiła, ale nie posłuchałaś mojego ostrzeżenia. Wierzę ci. Lauren otworzyła oczy i spojrzała na niego przez ramię. Jego spojrzenie trzymało jej i Laurann Dohner 212

intensywność, którą tam zobaczyła, sprawiła, że jej serce znowu zaczęło mocniej bić. Był tak blisko, że czuła jego fiuta napierającego na jej krzyż. Rozchyliła usta i wyrzuciła z siebie jedyną rzecz, którą chciała powiedzieć najbardziej. - Kocham cię Wrath. Warknął nisko, cofnął się powoli i nagle obróciła się w jego rękach. Stanęli do siebie przodem, pchnął ją na ścianę, przyparł tam i przysunął się do niej znowu. Uniosła głowę i jego usta próbowały zawładnąć jej. Uchyliła się, zanim zdążył ją pocałować. - Najpierw muszę umyć zęby. Jadłam surowe mięso. Obrzydliwość. Zachowaj tę myśl i daj mi minutkę. - Próbowała wykręcić się aby iść to zrobić, ale przytrzymał ją przy ścianie. - Nie obchodzi mnie to. Pragnę cię. - Ja też cię pragnę dziecinko. Tylko najpierw chcę wyszczotkować zęby. Rozbawienie uniosło kąciki jego ust. - Jestem zbyt duży, żeby być dzieckiem. - Czułe słówko, pamiętasz? - Uśmiechnęła się. Nagle poważne spojrzenie starło jego dobry nastrój. - Mogłem cię stracić. Nie pozwolę by to się stało. Naprawdę czujesz do mnie miłość? Spięła się trochę i modliła w duchu, by nie zaczął jej pouczać, jak to nie znali się wystarczająco długo aby wyznawać tego rodzaju uczucia. Większość facetów uciekłaby w popłochu, niechętni zaangażowaniu, ale nie żałowała, że mu powiedziała. - Tak. Wiem co prawdopodobnie myślisz, ale ja …Odsunął się i wypuścił ją. - Chodźmy osuszyć się i możesz umyć zęby. Odstrzelona. Cholera. Kiwnęła głową. Wrath odwrócił się, zakręcił wodę i otworzył drzwi prysznica. Podał jej ręcznik, wyszedł z kabiny wytrzeć się na zewnątrz i cisza stała się trochę krępująca. Wrath otworzył drzwi do sypialni, powąchał i odszedł pozostawiając je otwarte. - Shadow już wyszedł. Na nocnej szafce jest jedzenie dla ciebie.

Wrath z całych sił próbował uspokoić walące serce i powściągnąć pragnienie aby porwać Lauren, zabrać do łóżka i żądać zatwierdzenia jej jako swoją. Jego dzika strona właśnie to chciała Laurann Dohner 213

zrobić. Po prostu wyobraził sobie, że może ją przestraszyć, gdyby przerzucił ją przez ramię, zaniósł do łóżka i pokazał jej, dlaczego był właściwym dla niej mężczyzną. Pieprzyłby ją, aż żadne z nich nie mogłoby się ruszyć. To nie byłby tylko seks. Z Lauren było o wiele więcej. Twierdziła, że czuje do niego miłość i chciał odrzucić głowę i zawyć z radości. Ciągle mówiła, że jest jego. Ręce zacisnął w pięści, żeby utrzymać kontakt z rzeczywistością. Lauren była człowiekiem, nie Gatunkiem i byli tak różni. Musiał o tym pamiętać. Nie zaproponowała mu, że zostanie na zawsze, chyba nawet nie była świadoma, że tego by chciał, i nie był pewny co z tym zrobić. Nadal był w złym stanie psychicznym, zbyt świeżo uwolniony, logika podpowiadała, że nie jest gotowy wziąć partnerkę. Chciał ją jednak. Pragnienie było tak silne, że jego ciało drżało. Ona jest moja. Powiedziała, że czuje do mnie miłość. Weź ją. Zatrzymaj. Moja! Chciał wyć z frustracji, gdy walczył ze swoimi pragnieniami. Wiedział, że ona potrzebuje więcej czasu na podjęcie tego rodzaju zaangażowania z nim. Był gotów zrobić to dla niej. Dał słowo, że będzie pracował z zespołem grupy specjalnej. Obiegł spojrzeniem nijaki pokój - to byłoby też jej i mógł jej to zrobić? Prosić by żyła w małej przestrzeni? Zasługiwała na więcej. Chciał dać jej prawdziwy dom, ale wszystko co mógł zaoferować było równoważne z celą z otwartymi drzwiami. I nie, żeby mogła wyjść z budynku. To było zbyt niebezpieczne, a to co ją spotkało tylko to potwierdzało. Związek z nim naraził ją na niebezpieczeństwo. Jego wrogowie próbowali wykorzystać ją przeciwko niemu i wszystkim Gatunkom, aby uzyskać to czego chcieli. Warknął, gdy woda przestała płynąć w pokoju obok, próbując podjąć decyzję. Wiedział czego chce, czego potrzebuje, ale miłość przedkładała potrzeby kogoś innego nad swoje własne. Musiała zjeść zanim ją dotknie. To był jego pierwszy priorytet. Potem porozmawiają. To nie był wybór. Lauren musiała zrozumieć, że za każdym razem kiedy twierdzi, że jest jego, on bierze to do serca. Byłoby ciężko pozwolić jej odejść, ale zatrzymanie jej wbrew jej woli byłoby niewybaczalne. To był wybór Lauren. Ból ścisnął jego pierś. Gdyby od niego odeszła chciałby położyć się i już nie wstać. Nigdy nie przestałby o niej myśleć, tęsknić by była blisko niego i pragnąć trzymać ją w ramionach. Nigdy nie spodziewał się, że to nastąpi. Był nietowarzyski i wystraszony zaufać sobie z ludzką kobietą, ale Lauren zdołała go zmienić. Nauczył się tęsknić za rzeczami, których nawet nie wiedział, że chce.

*****

Brawo, zrugała się Lauren. Powinnam trzymać buzię na kłódkę i nie paplać o kochaniu go. Nie śpieszyła się ze szczotkowaniem zębów zanim poszła za nim do drugiego pokoju, z tylko ręcznikiem owiniętym wokół ciała. Przestał chodzić, gdy weszła. Ręcznik zaczepiony wokół bioder był wszystkim co miał na sobie, nie ubrał się, kiedy zajmowała się zębami. Jego ciemne oczy wpatrzyły się w nią.

Laurann Dohner 214

- Podejdź tu. - Wskazał na miejsce przed nim. - Proszę. Lauren podeszła do niego bez wahania. Poważny wyraz jego oczu zaniepokoił ją, ale usztywniła kręgosłup. W swoim życiu musiała zmierzyć się z wieloma trudnymi rzeczami, ale odrzucenie przez Wrath’a z pewnością znajdzie się na szczycie jej listy "momentów do dupy". Stanęła gdzie wskazał i odmówiła odwrócenia wzroku. Chciała widzieć jego oczy, czytać jego uczucia. Nie chciała przed nim płakać. Kochała go wystarczająco, aby chcieć uniknąć wzbudzania w nim poczucia winy. - Nie jestem jednym z twoich mężczyzn. To nie było to, co spodziewała się usłyszeć. - Wiem. - Nie jestem nawet w pełni człowiekiem. Jestem w części psowatym. - To również wiem. - Warczę i mam wahania nastroju, bo walczę ze swoimi obiema stronami. Cierpiałem też wykorzystywanie. Ach, powody dlaczego zamierza mnie odrzucić. Poczuła łzy i szybko zamrugała żeby je odgonić. – O tym także wiem Wrath. - Nie rozumiem czym jest normalność. Wychowaliśmy się w bardzo różny sposób i nie mam z tobą nic wspólnego. - Odwrócił wzrok by rozejrzeć się po pokoju zanim znowu złapał jej spojrzenie. - Ten pokój jest dla mnie miły. Jest dużo lepszy niż cokolwiek czego kiedykolwiek mogłem się spodziewać. Nie ma tu łańcuchów, nie ma zamków, żeby zatrzymać mnie wewnątrz i nikt nie przychodzi sprawiać mi bólu. Widziałem wnętrze twojego domu i jest drastyczna różnica. Nie mogła zaprzeczyć niczemu co powiedział, ale mogła wskazać co mieli. – Żadna z tych rzeczy nie ma dla mnie znaczenia. Wiesz, co ma? Coś zamigotało w jego cudownych oczach, ale nie była pewna jakie uczucie to spowodowało. Czekała sprawdzić, czy chciał jeszcze usłyszeć co miała do powiedzenia, czy już podjął decyzję. - Co? - Sprawiasz, że jestem szczęśliwa. I mam nadzieję, że ja sprawiam, że ty też czujesz się w ten sposób. To ... - Machnęła ręką na pokój. - Nie ma znaczenia. To właśnie bycie z tobą mnie uszczęśliwia. Wiem, że twoja i moja przeszłość są radykalnie odmienne, ale obchodzi mnie chwila obecna.

Laurann Dohner 215

Wziął głęboki oddech. - Czy to pożegnanie? Proszę, nie przeciągaj tego. - Jej głos lekko się załamał, a serce pękło. - Powiedz mi jeśli chcesz to skończyć. Kocham cię, pewnie nie powinnam wyskakiwać z tym w ten sposób, ale taka jest prawda. Nie żałuję, że powiedziałam ci co czuję, ponieważ życie jest zbyt krótkie. Żałowałabym, gdybym ci nie powiedziała. Możesz całą noc wyliczać, dlaczego nie ma przed nami przyszłości, ale po prostu powiedz mi prawdę, dobrze? Nie czujesz tego samego do mnie? Po prostu powiedz. Przyjmę to. Powoli przysunął się bliżej. - Czuję do ciebie więcej niż kiedykolwiek myślałem, że to możliwe. Nie chcę żegnać się z tobą, ale nie chcę też byś mnie znienawidziła. - Nigdy nie mogłabym tego zrobić. - Chciała go dotknąć, i zacisnęła palce w dłoniach po to, by się powstrzymać. - Zrobisz to jeśli przestanę walczyć z tym, czego od ciebie chcę. Zatrzymałbym cię ze mną Lauren. Utknąłem tu, w tym miejscu, do czasu aż moja służba dobiegnie końca, a ty zasługujesz na coś lepszego. Wiem to. Gdybyś miała zostać, nigdy nie pozwoliłbym ci odejść. Nie mógłbym. Jego głos pogłębił się. - Ciągle mówisz, że jesteś moja i to wzywa mnie by zatwierdzić cię na zawsze. - Jego wzrok powędrował w dół jej ciała. – Uczyniłbym cię moją partnerką, połączył z tobą w parę i twoje życie zmieniłoby się na zawsze. Gdybyś ze mną była, twój świat byłby zbyt niebezpieczny. Musiałabyś żyć w moim, porzucić wszystko co masz, i ... - I co? – Serce zaczęło jej walić i odżyła nadzieja, że też ją kocha. - Kocham cię zbyt mocno by kiedykolwiek zmuszać się do wyboru między twoim światem a mną. Więcej łez napłynęło jej do oczu, ale nie kłopotała się powstrzymywaniem ich. Kocha mnie! – Wybór nie jest trudny jeśli mnie zapytasz. Próbował odwrócić się, ale wyciągnęła rękę i chwyciła go za ramię. Spojrzał na nią i zobaczyła surowy ból w jego oczach. - Zapytaj mnie Wrath. Proszę. - Nie mogę. Nie nadaję się by być partnerem i nie mam ci nic do zaoferowania. Zrobił to. Wezbrał gniew. - Nic? Jesteś cudowny i niesamowity Wrath. Miałeś tak twarde życie, a mimo to jesteś najmilszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek spotkałam. Dałeś mi więcej w tym krótkim czasie, który spędziliśmy razem, niż ktokolwiek inny w całym moim życiu. Ryzykowałeś swoje życie, żeby odzyskać mnie z powrotem. Walczyłeś o mnie, kiedy Vengeance’owi trochę odbiło i kocham cię. Czy wiesz co czuję, kiedy trzymasz mnie w Laurann Dohner 216

ramionach? Czuję, że jestem dokładnie tam, gdzie moje miejsce. Dotykasz mnie i nigdy nie byłam tak żywa. Masz blizny wewnątrz i na zewnątrz, ale aby kochać się ze mną pokonałeś swoje lęki. To najlepszy prezent jaki ktoś mógł mi dać. Zlekceważył jej chwyt. Podniósł ręce do jej twarzy, objął policzki i pochylił się aż ich twarze znalazły się zaledwie kilka milimetrów od siebie i przeszukiwał jej oczy. Nie była pewna, czego szukał, ale wiedziała, że znajdzie tylko szczerość. - Jeśli zgodzisz się być moją partnerką nigdy nie pozwolę ci odejść. Nigdy. To nie będzie łatwe, ale zrobię wszystko, żeby cię uszczęśliwić. Umarłbym, gdybyś mnie kiedykolwiek opuściła. Nie przeżyłbym utraty ciebie. - Wybieram ciebie Wrath. Zawsze ciebie. Nie stracisz mnie. Zaciągnął się głęboko i kiwnął głową. - Nałożę na ciebie z powrotem mój zapach. Sapnęła z zaskoczenia, gdy nagle opuścił ręce i złapał ją w pasie. Poderwał Lauren na swoje wielkie ciało i przycisnął równo do silnego torsu. Potarł w górę i w dół wzdłuż jej przodu, a ona roześmiała się. - Co ty robisz? To łaskocze. Przestał i zmienił swój chwyt na niej, zagarnął w ramiona i wyszczerzył się w uśmiechu. Mam lepszy sposób, żeby nałożyć na ciebie mój zapach. Nie bój się. - Możesz przestać się o to martwić, dziecinko. W pewnym sensie bardziej się nakręcam kiedy robisz te dźwięki, i uwielbiam jak stajesz się agresywny. Zagapił się na nią szeroko otwartymi oczami, gdy podchodził do łóżka. - Naprawdę? - O tak. A fakt, że możesz podnieść mnie tak łatwo i robisz to często? Sprawiasz, że czuję się seksownie i kobieco. Naprawdę to doceniam. - Jesteś bardzo pociągająca i cała kobieca. - Opuścił ją na łóżko aż leżała, puścił i cofnął się. Chwycił rękoma swój ręcznik i upuścił go na podłogę. - Widzisz co mi robisz? - Taak. - Oblizała wargi patrząc na jego sztywnego fiuta, wycelowanego prosto w nią. Widzę. Robi wielkie wrażenie i mam nadzieję, że działam tak na ciebie cały czas. – Pokręciła się, zerwała swój ręcznik i cisnęła go na podłogę. – Uwielbiam na ciebie patrzeć. Mogę to robić cały dzień. Nienawidzę kiedy się ubierasz. Podszedł do nocnej szafki, otworzył szufladę i złapał balsam. Lauren uśmiechnęła się kiedy przyniósł go do łóżka, opadł obok niej i wepchnął pod kolana porzucone ręczniki, aby złagodzić Laurann Dohner 217

twardość podłogi. - Nic z tych rzeczy nie będzie ci potrzebne. Jestem już nakręcona. - Wiedziała, że jest mokra i to nie miało nic wspólnego z prysznicem. Wrath ją kochał i był nagi, chciał uczynić ją swoją partnerką, i to wszystko było tak podniecające, że po prostu musiała być na niego gotowa. Uśmiech wygiął jego usta, otworzył balsam i wyciągnął do niej rękę. - Dotknij mnie. Usiadła i zawahała się. - Chcesz bym użyła tego na tobie? - Tak. Jestem zbyt podniecony i nie wytrwam. Spraw abym najpierw doszedł. Usiądź na brzegu łóżka przodem do mnie. Ok. Była chętna położyć ręce na czymkolwiek na czym chciał. Przesunęła się dość by rozłożyć szeroko nogi i znalazł się między nimi. Zablokowała wzrok na jego fiucie i otworzyła dłoń. Wrath nalał do niej hojnie balsamu, zamknął butelkę i po prostu upuścił na podłogę obok niego. Syknął, gdy owinęła rękę wokół jego trzonka rozprowadzić płyn i chwyciła go też drugą. Gładko ześlizgnęła się jedną do jego jąder, objęła je dłonią i delikatnie skrobnęła paznokciami, w czasie gdy mocniej ścisnęła jego fiuta dając twardej długości łagodny uścisk. Wrath odrzucił do tyłu głowę, jego ciało napięło się i warknął. Lauren uwielbiała na niego patrzeć, na sposób w jaki jego ciało prężyło się ujawniając kontur każdego mięśnia, i skupiła wzrok na jego sześciopaku mięśni brzucha. Wysunęła język, zwilżyła wargi i pochyliła się bliżej wciągając zapach mydła i mężczyzny. Szarpnął się, gdy otworzyła usta na jego żebrach, językiem zwilżyła skórę pod sutkiem i koniuszkiem odnalazła okrągły, płaski krążek, który wzrósł napięty przy najlżejszym dotyku. Sięgnął rękoma, chwycił jej uda i jego biodra zaczęły kołysać się w powolnych, zmysłowych pchnięciach pocierając fiuta w jej ręce. - Taki seksowny, - szepnęła i cofnęła się na tyle, by spojrzeć w dół i patrzeć na niego, wyobrażając sobie, że robi to w jej cipce. - Uwielbiam sposób w jaki się poruszasz. Warknął, gdy jedną ręką pogładziła jego trzonek, drugą podrażniła wrażliwą skórę wzdłuż spodu jego jąder i przysunęła się trochę bliżej aż brzuchem musnęła główkę jego kutasa. Zacisnął na niej ręce, jego oddech stał się chrapliwy i fiut w jej uścisku zaczął nabrzmiewać większy. - Właśnie tak dziecinko, - zachęcała. - Oznacz mnie. Szarpnął głowę w dół patrzeć na nią. Spojrzała na niego w górę i surowa namiętność w jego oczach sprawiła, że prawie doszła. Warknął, błysnął tymi seksownymi kłami i gorące nasienie strzeliło w jej brzuch i żebra. Jego rysy zastygły, oczy zwęziły się i zafascynowana przyglądała się jak dochodził. Jego ciało uspokajało się, drżenie łagodniało, gdy przestała go głaskać i jego uścisk na Laurann Dohner 218

udach rozluźnił się. Lauren sapnęła, kiedy nagle chwycił jej ręce, pchnął ją płasko na plecy i puścił. Duże ręce otworzyły się na jej brzuchu i poczuła jak rozciera swoje nasienie na jej skórze. Ich oczy spotkały się, gdy pochylił się bliżej z niemal dzikim wyrazem twarzy. - Moja, - wychrypiał. - Potrzebuję cię teraz. Rozłóż uda szerzej i pozwól mi zatwierdzić cię jako moją. Rozchyliła uda więcej, lekko zaskoczona, że przecież dopiero co doszedł, ale pragnęła mieć go w sobie. Zamiast ją pieprzyć zrobił coś nieoczekiwanego. Cofnął się trochę i zaciągnął głęboko, warknął głośno i jeszcze raz spojrzał jej w oczy. - Teraz nosisz mój zapach. - Szelmowski uśmiech wygiął jego usta, oblizał wargi i znowu zmienił swój chwyt na niej, przytrzymując jej nogi otwarte i powoli opuścił twarz, aż jego gorący oddech owiał jej cipkę. - Teraz chcę twojego. Gorący, gruby język przebiegł po łechtaczce i wbiła palce w pościel. Wrath nie ruszył łagodnie, albo powoli. Głodne, blisko zdesperowane usta chciwie przywarły do pączka nerwów, lizały szybko, a jego powarkiwania do rozkoszy dodały lekkie wibracje. - Och, Wrath, - jęknęła. Stał się bardziej agresywny, jakby oszalały, aby doprowadzić ją do orgazmu. Mocniej docisnął twarz do jej cipki i dolnymi zębami lekko przeciągnął po nadwrażliwym miejscu, któremu poświęcał szczególną uwagę. Jęknęła i zrobił to znowu, a potem jeszcze raz. Wygięła plecy w łuk i zacisnęłaby nogi razem, bo było to zbyt intensywne, ale Wrath nie pozwolił na to trzymając ją swoimi silnymi rękoma. Wykrzyczała jego imię i cieszyła się każdą oszałamiającą falą rozkoszy, która wstrząsała jej ciałem. Wrath oderwał usta od jej cipki, wstał i otworzyła oczy akurat jak na nią opadał. Pociągnął jej ramiona nad głowę, spiął tam oba nadgarstki, a kciukiem i palcami jednej ręki ujął jej twarz. - Nigdy nie pozwolę ci odejść. Umrę za ciebie. Muszę mieć cię natychmiast. Jednym stałym, powolnym pchnięciem wszedł w jej cipkę grubym, wciąż twardym fiutem. Lauren zadyszała w odpowiedzi na bycie rozdzielaną i braną. Niewątpliwie czuła się zatwierdzana, brana w posiadanie, gdy zatrzymał się schowany głęboko w niej, a jego ciało otoczyło ją całą, kiedy opuścił się na nią jeszcze bardziej. - Spójrz na mnie, - zażądał. Lauren nawet gdyby chciała nie mogłaby odwrócić wzroku od jego przeszywającego spojrzenia, ale nie chciała. Wpatrywała się w jego zwężone oczy, gdy powoli wycofał się, aż niemal opuścił jej cipkę, zatrzymał, i z powrotem wszedł w nią głęboko. Przyjemność i nadwrażliwość Laurann Dohner 219

wyrwały z niej jęk, jej ciało jeszcze nie doszło do siebie po szczytowaniu. - Weź mnie Lauren. Pozwól mi cię kochać. Chciała zrobić coś dla niego, dać mu coś w tej chwili. Poruszył się znowu, wolno wycofał aż prawie wyszedł z jej ciała, i gwałtownie pchnął do przodu, sprawiając, że wszystkie te zakończenia nerwowe w środku obudziły się do życia od sposobu w jaki po nich przeciągnął. - Chcę cię trzymać, - wydyszała i spróbowała uwolnić nadgarstki, ale tylko wzmocnił uścisk. - Panuję nad sobą i muszę pozostać w ten sposób. Twoje ręce na mnie sprawią, że oszaleję. Przytrzymał ją. Ich spojrzenia zwarły się razem, gdy pieprzył ją dalej i Lauren musiała przyznać, że było to seksowne jak diabli, być unieruchomioną, niezdolną nic zrobić, tylko czuć Wrath’a, jego potężne ciało wchodzące w jej. Zmienił pozycję, dopasował kąt fiuta i zrobił to znowu. Krzyknęła głośniej kiedy więcej przyjemności strzeliło do jej mózgu, a Wrath wyszczerzył się w uśmiechu. Chciała go zapytać, co było takie zabawne. Jej ciało płonęło, potrzeba dojścia znowu, niemal nie do zniesienia, ale nie dostała szansy. Puścił jej twarz, sięgnął ręką żeby chwycić jej udo i zaczął pieprzyć ją na dobre. Walił w nią swoim fiutem, uderzał to samo miejsce raz za razem, szybko, mocno i Lauren odrzuciła głowę. Zamknęła oczy, nie była w stanie utrzymać je otwarte i zapomniała jak oddychać, gdy fala rozkoszy przetoczyła się przez jej ciało. Biała mgiełka wyparła zdolność myślenia, krzyknęła, a ciało na niej szarpnęło się na tyle silnie, by potrząsnąć łóżkiem. Ogłuszyło ją wycie. Biodra Wrath’a dygotały przy jej cipce i doszedł mocno w jej wnętrzu. Czuła napór nabrzmiałego członka kiedy zamknął się wewnątrz niej. Wrath puścił jej nadgarstki i udo, usztywnił ramiona aby nie przygnieść jej swoim ciałem i obniżył twarz, aż gorący oddech owionął jej szyję. - Na zawsze Lauren, - szepnął. - Daję ci moje życie, moją lojalność i moje serce na zawsze. Podniosła ramiona, owinęła wokół jego szyi i zacisnęła nogi wokół jego tyłka, żeby trzymać go tak mocno, jak jej wyczerpane ciało było w stanie. - Ja też cię kocham. Otworzył usta, i delikatnie skubał jej szyję. - Mam nadzieję, że dokładnie to miałaś na myśli, kiedy mówiłaś, że mam ciebie, bo nie pozwolę ci odejść. Jesteś moją partnerką, moją drugą połową i moją duszą. Łzy napłynęły do jej zamkniętych oczu i uśmiechnęła się. - Jestem cała twoja dziecinko.

Laurann Dohner 220

Rozdział dziewiętnasty

Lauren otworzyła usta i pokręciła głową. - To śmieszne Wrath. Sama mogę jeść. Warknął na nią, ciemne oczy zwęziły się i machnął widelcem przed jej ustami. - Otwórz. Rozchyliła usta, a on wsunął kęs do środka. Wzięła, pogryzła i cieszyła się smakiem kurczaka w sezamie. Wrath wychylił się trochę, wbił widelec w warzywo i przyglądał się jak je. Wiedziała, że czeka aż połknie, aby mógł dać jej kolejny kęs. Jego fiut drgnął między ściankami pochwy, przypominając, że siedzi na nim okrakiem i nadal są połączeni. Przetoczył ją na wierzch, z ich ciałami wciąż spiętymi razem po trzeciej rundzie gorącego seksu, i przesunął ich aż usiadł na brzegu łóżka, by móc sięgnąć do nocnej szafki. Zapomniała o jedzeniu, które Shadow mówił, że przyniesie, póki Wrath nie rozerwał plastikowej torby, otworzył duży pojemnik i poczuła zapach chińszczyzny. Ktoś pobiegł po danie na wynos, zamówił ogromną porcję w dużym pojemniku i nawet pamiętał żeby przynieść kilka napoi gazowanych w puszkach i dwa widelce. Wrath upierał się aby ją karmić. - Zjedz więcej. Jesteś mała i potrzebujesz siły. Zachichotała rozbawiona i pozwoliła nakarmić się kolejną porcją jedzenia. – Masz zamiar być apodyktyczny prawda? Niepewność błysnęła w jego spojrzeniu. - Przykro mi, ale dbanie o ciebie i twoje dobro są moim priorytetem. Jesteś głodna, burczenie twojego brzucha przypomniało mi, że nie zjadłaś i byłbym złym partnerem, gdybym nie upewnił się, że wszystkie twoje potrzeby są zaspokojone. – Odetchnął głęboko, nadął pierś i zacięty wyraz błysnął w jego oczach. - Nauczę się być najlepszym partnerem. Był tak cholernie słodki, i gdyby już nie miał jej serca, zdobyłby je w tym momencie. Sięgnęła w górę i prześledziła jego kość policzkową. - Już jesteś najlepszy. Fiut drgnął znowu, twardy jak skała i powierciła się trochę. Tak dobrze było go czuć i chciała go ujeżdżać. Jego ręka wypuściła biodro i otwartą dłonią dał jej klapsa w tyłek. Nie bolało, ale wystarczyło, żeby podskoczyła. - Przestań i jedz. Najpierw jedzenie, a potem pokryję cię od tyłu. Spodoba ci się. Śmiech zakipiał i nie tłumiła go. – Wierzę. Nakarmił ją następną porcją jedzenia. Lauren złapała drugi widelec i zaproponowała mu kęs. Zawahał się, ale otworzył usta przyjmując go. Laurann Dohner 221

- Ja też chcę być najlepszą partnerką. Połknął. - Już jesteś. Uszczęśliwiasz mnie Lauren. Rozległo się pukanie do drzwi i Wrath odpowiedział warcząc. - Nie wchodzić! - Złapał biodra Lauren i zdjął ją ze swoich kolan raptownie rozdzielając ich ciała, ściszył głos. - Idź do łazienki i zamknij drzwi. - Wstał, trzymał się przed nią i skutecznie blokował widok jej ciała, gdyby ktoś wszedł do pokoju. Uciekła do łazienki, zauważając, że Wrath pozostał przy niej cały czas i zdusiła śmiech. Upewniał się, że nikt nie zobaczy jej ciała. Zamknął za nią drzwi, a ona owinęła się ręcznikiem. Nie mogła usłyszeć co działo się w pokoju obok, ale cierpliwie czekała kilka minut. Drzwi otworzyły się i zobaczyła, że Wrath założył parę luźnych spodni dresowych, ale nic więcej. Z ponurym wyrazem twarzy spotkał jej spojrzenie. - Wszystko w porządku? - Poproszono nas byśmy pojechali do Ojczyzny. Justice chce się z nami spotkać. - Justice North? - Była w szoku. - Lider Nowego Gatunku? Cały czas widzę go w telewizji. Dlaczego chce się z nami spotkać? - Sądzę, że chce cię poznać i omówić twój związek ze mną. - Wrath wziął głęboki oddech. Musimy pomówić o kilku rzeczach. - Dobrze. - Próbowała nie czuć obaw. Wrath ją kochał, zatwierdził jako swoją partnerkę i nie chciał jej stracić. Najgorszą rzeczą jaką mógł powiedzieć to, że nie zamierza tego dotrzymać. O czym chcesz porozmawiać? Wziął ją za rękę i poprowadził z powrotem do łóżka, usiadł i pociągnął na kolana. Wahał się, spojrzał jej w oczy i wziął głęboki oddech. - Są sprawy, o których jako moja partnerka powinnaś wiedzieć. Nie chcę, żeby ktoś inny ci powiedział zanim ja to zrobię. Przyjmą, że wszystko omówiliśmy, a nie zrobiliśmy tego. - Trochę trudno to robić, kiedy kochamy się. Dużo. - Uśmiechnęła się. - Nie to, że narzekam. Nie odwzajemnił uśmiechu. Poważny wyraz osiadł na jego przystojnej twarzy. - Ty i ja możemy mieć dzieci. Nikt w twoim świecie nie może się o tym dowiedzieć, nawet ludzcy mężczyźni z grupy specjalnej tego nie wiedzą. To zbyt niebezpieczne z grupami nienawiści i szalonymi ludźmi, którzy wierzą, że jesteśmy zwierzętami. Pragną aby Nowy Gatunek wymarł po Laurann Dohner 222

jednym pokoleniu, ale kilkoro dzieci urodziło się z mieszanych par ludzkich kobiet i Gatunku. Lauren pozwoliła zatonąć tej informacji i zrozumiała, dlaczego chcą utrzymać to w tajemnicy. - Jestem na zastrzyku. Nie mogę zajść w ciążę, chyba że nie wezmę ich więcej. Następny powinnam mieć za dwa miesiące. - Jej serce trochę przyspieszyło. - Chcesz mieć dziecko? - Nie jestem pewny. - Odwrócił wzrok zanim znowu spotkał jej spojrzenie. - W pierwszej kolejności muszę nauczyć się jak dbać o partnerkę. - Powinniśmy mieć trochę czasu razem zanim pomyślimy o dziecku. Wydawał się poczuć ulgę. - Nie jestem przeciwny stworzeniu z tobą rodziny, ale jestem ostrożny z powodu mojej przeszłości. Owinęła ramię wokół jego szyi i przytuliła się do jego piersi by tam odpocząć. Rozumiem. Porozmawiamy o tym później, kiedy oboje będziemy gotowi, ale cieszę się, że jest to możliwe. Zawsze chciałam mieć dziecko albo dwoje, ale tylko wtedy, kiedy oboje będziemy gotowi. Uśmiech wygiął jego wargi. - Jestem pewny, że jak raz nauczę się być partnerem jakim chcę być, będę chciał nauczyć się jak być ojcem. - Wziął głęboki oddech i jego ciało zesztywniało. Obawiam się, że Justice będzie miał problem z naszym partnerstwem. To zabiło jej dobry nastrój. - Jesteśmy już połączeni prawda? Tak powiedziałeś. Co z tym się wiąże? - Chcę cię na moją partnerkę, a ty zgodziłaś się. Jesteśmy połączeni. - Stwierdził stanowczo, lekko wzruszony kiedy pogłębił się jego głos. – Martwię się o to, że nie będzie chciał, abyś mieszkała tu ze mną, ale nie możesz wrócić do swojego domu. Już raz cię porwano i będziesz w niebezpieczeństwie. Nie pozwolę na to. Nie dopuszczę, aby nas rozdzielił nawet na czas mojej służby. - Jego spojrzenie opuściło ją i podryfowało po pokoju. - Uczynię to bardziej domem dla ciebie. Brass tu rządzi i powiedział, że mogę cię zatrzymać. Tim ma z tym pewne problemy, ale Brass ma władzę uchylić jego decyzje. - To dobrze. - Przyniosę ci telewizor, większe łóżko i cokolwiek co sprawi, że będziesz szczęśliwa. Czasami będę musiał odejść do moich obowiązków, ale nie na długo. Zawsze będę wracał do naszego łóżka spać z tobą i czas szybko minie. Pojedziemy do Ojczyzny i Rezerwatu sprawdzić, w którym z tych miejsc czujesz się najlepiej i zamieszkamy tam kiedy odejdę stąd na dobre. - Moja najlepsza przyjaciółka mieszka blisko Ojczyzny. Będę mogła widywać się z Amandą Laurann Dohner 223

jeśli będziemy tam mieszkali, prawda? - Zmartwienie uderzyło mocno na myśl, że coś może to uniemożliwić. - Ojczyzna jest ładna, a Amanda będzie musiała przyjechać tam do ciebie. Jestem pewny, że to nie będzie stanowiło problemu. - Dobrze. - Lauren wiedziała, że Amanda będzie zachwycona mając powód do odwiedzin i szansę na spotkanie Flame’a. - To ulga. - Masz rodzinę? - Tak, ale oni przenieśli się na wschód. - Czy oni mnie znienawidzą? Będą zdenerwowani, że wybrałaś mnie zamiast człowieka? - Nie. - Pokręciła głową, pewna. – Pokochają cię Wrath. Jej babcia będzie zachwycona, że znalazła mężczyznę, z którym ustatkuje się, jej dziadek pomyśli, że to super, że będzie skoligacony z Nowym Gatunkiem, ponieważ uważał ich za fascynujących, a jej siostra zzielenie z zazdrości kiedy raz rzuci okiem na Wrath’a. Stłumiła śmiech, gdy wspomniała wszystkie te razy kiedy jej chuda jak szczapa siostra przestrzegała ją, że nigdy nie znajdzie mężczyzny, dopóki nie straci na wadze. Nie tylko znalazłam takiego, ale on jest niesamowity! - A ty masz rodzinę? - Cały Nowy Gatunek uważa się za rodzinę jeden dla drugiego. Bardzo niewielu ma więzy krwi, ale jest takich kilku. Są dwie pary bliźniąt i tacy, których stworzono z tego samego DNA, które zostało podarowane Mercile, gdy nas tworzyli. Nie znaleziono żadnego, które pasowałoby do mojego, ale Shadow’a uważam za brata. Byliśmy w celach obok siebie w tym samym ośrodku badawczym, przeniesiono nas w nowe miejsce razem, i byliśmy nierozłączni od czasu jak nas uwolniono. Możemy liczyć na siebie nawzajem. - Rozumiem to. Amandę i mnie nie łączą więzy krwi, ale ona jest dla mnie bardziej siostrą niż moja biologiczna. Dorastałyśmy razem. Uśmiechnął się i podniósł rękę odgarniając jej włosy z policzka. – Teraz, moja partnerko, ty i ja jesteśmy nierozłączni. Poradzę sobie z Justice’em jeśli niepokoi się, że będziesz tu mieszkała. To jest bezpieczne. Budynek jest dobrze zabezpieczony i nie stanie ci się żadna krzywda. - W telewizji wydaje się naprawdę fajny.

Laurann Dohner 224

- Jest bardzo mądrym mężczyzną i jestem pewny, że zrozumie powód. - W takim razie nie martw się. - Mam ciebie. To wszystko co się liczy, a razem poradzimy sobie ze wszystkim cokolwiek się wydarzy. Lauren spodobało się to. - Musimy wziąć prysznic i przygotować się. Poproszę Tima aby wysłał kilku ludzi do twojego mieszkania po ubrania i żeby zabrali ze sobą zwierzaka. - To nie jest dobry pomysł. Nienawidziłby tutaj być. Lubi wychodzić na dwór i wałęsać się. Poproszę Amandę by wzięła go do siebie. Uwielbia Tigera, i w jej domu można trzymać koty. Chciałabym żeby zamieszkał z nami kiedy będziemy mieli własne miejsce. - Możemy tak zrobić. - Nasz helikopter do Ojczyzny startuje za dwadzieścia pięć minut. Zdenerwowanie ogarnęło Lauren, ale zwalczyła je. Uda się. Wierzyła w to i w Wrath’a. - Wskakuj pod prysznic pierwsza, a ja w tym czasie uzgodnię przygotowania. Zaraz wracam. Nałóż moje ubrania. Co jest moje, teraz należy też do ciebie. - Kocham cię Wrath. Miękko warknął, z pragnienia pociemniały mu oczy i zacisnął pięści po bokach. - Pragnę cię, ale nie mamy czasu. Później mam zamiar wziąć cię od tyłu. Pokażę ci, jak cię kocham. Nie mogła się doczekać.

*****

Wrath martwił się. Lot helikopterem był zbyt krótki. Nie miał pojęcia dlaczego Justice chciał rozmawiać z nim na osobności, i nienawidził zostawić Lauren w recepcji z jedną z kobiet Gatunku. Jego partnerka nie wydawała się mieć coś przeciwko. Była bardzo przyjazna, a druga kobieta sprawiała wrażenie zadowolonej, że może pogawędzić z ludzką kobietą. Utkwił wzrok w siedzącym za biurkiem Justice’sie. Wrath zamknął drzwi i powoli ruszył do przodu. - Wziąłem partnerkę i ona zgodziła się mieszkać ze mną w głównej siedzibie. - Jego ciało Laurann Dohner 225

napięło się, gotowe do walki i był na to przygotowany, jeśli Justice odmówi Lauren pozwolenia zostać z nim. - Brass twierdził, że możemy to zrobić. Brwi Justice’a wygięły się w łuk, wyraz twarzy był nieprzenikniony i wskazał na krzesło. Proszę usiądź. - Wolę stać. - Możesz uspokoić się Wrath. Jestem bardzo zadowolony, że wziąłeś partnerkę. Nigdy nie poprosiłbym cię żebyś rozstał się z nią, i cieszę się, że zgodziła się z tobą zostać. Wiem, że to musiała być trudna decyzja do podjęcia dla człowieka. Ludzkie kobiety są przyzwyczajone do o wiele większej swobody jeżdżenia gdziekolwiek chcą w świecie zewnętrznym. Proszę usiądź. Wrath złożył się na krześle, nadal czujny, ale ulżyło mu, że Justice nie zażądał, aby Lauren mieszkała poza ochroną murów ONG. - Dlaczego tu jesteśmy? - Chciałem poznać twoją partnerkę, moja również chciała ją poznać, i chcieliśmy złożyć wam gratulacje. - Mogliście zrobić to przez telefon, albo z nią przy moim boku. Uśmiech wygiął usta Justice’a. - Chcesz być sam ze swoją partnerką. Rozumiem to i przykro mi, że wyciągnąłem cię z łóżka. - Zawahał się. - Nie byłeś długo wolny. Chciałem podzielić się z tobą informacjami o posiadaniu ludzkiej partnerki, które ci pomogą. Dlatego najpierw poprosiłem o rozmowę na osobności. - Lauren i ja jesteśmy różni, ale dzielimy miłość. Oboje staramy się żeby to działało. - Jestem naprawdę szczęśliwy, że to słyszę. My kojarzymy się w parę z kobietą i jest to dla nas wszystkim. Nasze łączenie się w pary jest im nieznane. Oni mają małżeństwo w ich świecie. - Wiem co to jest. - Dobrze. Oto moja pierwsza rada. Poproś ją żeby cię poślubiła. Widziałem jej akta, ma rodzinę i oni łatwiej cię zaakceptują jeśli będziesz jej mężem. Oni nie rozumieją, że nasze połączenie w parę jest głębszym zaangażowaniem, ale małżeństwo zapewni ich, że jesteś w jej życiu na stałe. Moja partnerka, Jessie, przeprowadziła kilka rozmów, i jeśli chcesz to zrobić, w ciągu godziny możemy mieć tutaj pastora. - Tak. Chcę aby Lauren była szczęśliwa. - Tak przypuszczałem. Tim wysłał zespół do jej domu, żeby zabrać ubrania i kazałem jednemu z nich zajrzeć do jej kasetki z biżuterią aby poznać rozmiar jej pierścionka. - Justice posłał Laurann Dohner 226

mu skonsternowane spojrzenie. – One z jakiegoś powodu potrzebują pierścieni, które nazywają obrączkami. Dla nich to widoczny sposób pokazania, że należą do mężczyzny i oczekują, że mężczyzna będzie nosił pasujący pierścień, żeby pokazać innym kobietom, że należy do niej. Justice podniósł rękę pokazać złoty krążek. - Widzisz? Nie noszę jej cały czas, ponieważ Jessie i ja nadal trzymamy nasze połączenie w tajemnicy przed prasą, ale robię to kiedy jestem w domu i w biurze. Na początku czuje się dziwnie, ale przywykniesz do czegoś na twoim palcu. - Jak mogę zdobyć obrączki? - Jessie tym się zajmuje. - Będziemy bardzo wdzięczni. - Lekcja numer dwa. Ludzkie kobiety uwielbiają romantyczne gesty. Nie ma potrzeby byś był tym zaniepokojony. Oznacza to robienie im niespodzianek, które pokazują naszą miłość, chociaż dbamy o nie troskliwie w tym samym czasie. - O tym stanowi partnerstwo i to właśnie robimy. Staramy się, aby były szczęśliwe i stawiamy je na pierwszym miejscu. - Jesteśmy w tym dobrzy. Po prostu musimy nauczyć się nie być tak bezceremonialni. Nie dziękuj Jessie. Ona chce, abyś powiedział swojej partnerce, że zleciłeś ONG zająć się przygotowaniami kiedy pomyślałeś o ślubie i obrączkach dla niej. To nie jest kłamstwo, wszystkim zajmowało się ONG, ponieważ Jessie uważana jest za Gatunek i włączyła w przygotowania naszych ludzi. Ufam mojej partnerce w tych sprawach i powiedziała, że twoją kobietę "zwali z nóg" ten romantyczny gest. - Justice zaśmiał się. - Nie kłócę się z moją partnerką w sprawach ludzkich. To lekcja numer trzy. - Nie kłócić się z moją partnerką w kwestiach związanych z ludźmi? - Dokładnie. Nie możesz wygrać, i ja zawsze uczę się nowych rzeczy. Ludzie różnią się od nas ogromnie. To lekcja numer cztery. - Dziękuję. - Lekcja numer pięć jest łatwa. Po prostu bądź sobą. One wiedzą, że jesteśmy Gatunkiem, akceptują nas takich jakimi jesteśmy i wybrały nas ponad ludzkimi mężczyznami. Nie staraj się być kimś, kim nie jesteś, myśląc, że to uczyni ją szczęśliwszą. Po prostu spodziewaj się odpowiadać na wiele pytań kiedy nie będzie czegoś o nas rozumiała, bądź uczciwy i pamiętaj, że z natury jesteśmy agresywni. Staraj się hamować, żeby nie przegiąć. Wrath kiwnął głową. - Dziękuję Justice. Będę pamiętał.

Laurann Dohner 227

Wstał. - Jakieś pytania? - Kiedy wypełnię moje obowiązki w grupie specjalnej Lauren chciałaby mieszkać tutaj, w Ojczyźnie. Ma przyjaciółkę, która mieszka w świecie zewnętrznym i chce mieć z nią kontakt. Są sobie bardzo bliskie. - Załatwimy to. Jej przyjaciółka jest tu mile widziana. - Nie chcę mieszkać z moją partnerką we wspólnych domach. - Będziesz miał przydzielony prawdziwy dom Wrath. Mamy wspólne domy, ponieważ już były wybudowane kiedy dostaliśmy Ojczyznę. Nasi mężczyźni lubią spędzać ze sobą czas, i jest im łatwiej być bliżej miejsca gdzie pracują. Mężczyźni z partnerkami i niektórzy wyżsi rangą oficerowie wolą więcej przestrzeni i prywatności. Zadbamy o to. Ciężar spadł z ramion Wrath’a. - Zamierzam być jak najlepszym partnerem. Justice wstał i uśmiechnął się. - Wiem, że będziesz. Moje gratulacje.

*****

Lauren zaśmiała się. - Naprawdę? Możesz odmówić przyjęcia partnera? Breeze (Bryza,Wietrzyk) kiwnęła głową. - Cieszymy się naszą wolnością, a nasi mężczyźni mają tendencję do nadopiekuńczości i lubią trzymać nas blisko. Po prostu bądź stanowcza ze swoim. Rób, co mówiłam. - Nie przyjmować żadnych bzdur. – Naprawdę polubiła kobietę Nowego Gatunku. - Mogę sobie z tym poradzić, ale Wrath jest kochany. - Nasi mężczyźni nigdy nie robią nic na pół gwizdka, mogę cię o tym zapewnić. Lauren zawahała się, nie wiedząc, czy byłoby w porządku zapytać. Pytanie jednak dręczyło ją. - Czy partnerka 140 trzyma się? Wrath i ja nic nie słyszeliśmy. Kobieta kiwnęła głową. - Jest stabilna. Jej partner jest przy jej boku, a nasi lekarze wiedzą już, co jej zrobiono. Nie znam szczegółów, ale mają nadzieję na całkowite wyleczenie. To po prostu zajmie jej trochę czasu żeby odzyskać siły.

Laurann Dohner 228

- A co z innymi? Zachichotała. - Bardzo dobrze przystosowują się do życia. Jeden z nich wciąż prosi, żeby dzielić ze mną seks, ale ma problem z nastawieniem. Psowaci mogą być trochę zbyt agresywni kiedy polują. Był bez kobiet o wiele za długo i teraz próbuje to nadrobić. - Czy to ten, który przysporzył Midnight trochę kłopotów i rzuciła go na dupę? - Tak. - Breeze spojrzała na drzwi i uśmiechnęła się. - Twój partner i Justice idą tu. Jest tak jak mówiłam. Justice udzielał Wrath’owi pomocnych rad o posiadaniu ludzkiej partnerki. Zawsze zwracamy uwagę jeden na drugiego i chcemy aby każdy był szczęśliwy. Teraz ty też jesteś Gatunkiem. - Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy. – Mówiła poważnie. Wysoka kobieta Gatunku wstała. - Dobra, moje obowiązki niańki dobiegły końca. Mam trening, w który muszę się wtrącić. Jest tu kilku nowicjuszy z grupy specjalnej i mają walczyć z kilkoma naszymi mężczyznami, żeby poprawić swoje umiejętności. Dobrze się bawię patrząc na to, i czasami lubię wkroczyć. Ludzcy mężczyźni myślą, że kobieta nie może zdjąć ich na macie i zabawnie jest zobaczyć ich szok kiedy odkrywają, że rozkładam ich na łopatki. - Puściła oko. Plus, zastanawiam się nad dzieleniem seksu z jednym z nich w pewnym momencie. Moja najlepsza przyjaciółka powiedziała mi kilka rzeczy, które wzbudziły moją ciekawość. - Jakie rzeczy? Breeze podeszła do drzwi. – Mogłabyś to uznać za ZDI. Wiem, że tak się mówi. Szczęśliwego partnerstwa Lauren. Witaj w rodzinie. W sekundę po tym jak wyszła Breeze otworzyły się drzwi na korytarz i Wrath uśmiechnął się do niej. Mężczyzna za nim przyprawił Lauren o nerwowość i miała nadzieję, że nie narobi sobie wstydu. Justice North był sławą, a ona nigdy wcześniej żadnej nie spotkała. - Wszystko w porządku? - Wrath powąchał. - Gdzie jest Breeze? Czuję ją, ale jej nie ma. Prosiłem kobietę, żeby została z tobą na czas mojej rozmowy z Justice’em. - Wyszła tylko kilka sekund temu. Jest naprawdę miła. - Lauren zerknęła na Justice’a i jej policzki ogrzały się kiedy uśmiechnął się do niej. Na żywo wydawał się dużo bardziej przystojny. Witam. - Witamy w Ojczyźnie Lauren. - Justice skinął głową. - Chciałbym uścisnąć ci rękę, ale twój partner złamałby moją za dotykanie cię. Nauczysz się, że nie reaguje dobrze, gdy inni mężczyźni znajdą się zbyt blisko ciebie. Dla nas to instynktowne działanie.

Laurann Dohner 229

Drzwi, którymi właśnie wyszła Breeze otworzyły się i wszedł rudzielec w czarnej koszulce, dżinsach i motocyklowych butach. Ogniście-barwne włosy kobiety opadały jej za tyłek i podeszła prosto do Justice’a, objęła go w pasie i oparła się o niego. Skupiła wzrok na Lauren. - Jestem Jessie. - Uśmiechnęła się. - Justice jest moim mężem i partnerem. Słyszeliśmy co zrobiłaś, żeby ten dupek wykręcił ludzi, którzy was trzymali i jak podstępem skłoniłaś go do telefonu do nas. Jestem pod cholernym wrażeniem. Świetna robota. - Dziękuję. Byłam przerażona i miałam szczęście. - Dobrze, że już po wszystkim i teraz jesteście bezpieczni. To najważniejsze. - Złapaliśmy ich wszystkich. Jessie spojrzała w górę na swojego partnera, który odezwał się. – I … - Jej uwaga wróciła do Lauren. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale zorganizowaliśmy dla was obojga małą uroczystość. To zawsze jest wielkie wydarzenie kiedy ktoś łączy się w parę i to rozwesela każdego. Lauren była zaskoczona tą wiadomością, ale powstrzymała się od pytania, dlaczego. Jessie jakby czytała jej w myślach. - Pomiędzy gównem, które dostajemy od mediów, protestujących i porwaniami od czasu do czasu, dobra wiadomość jest czymś co warto świętować i uczcić przyjęciem. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza. - Jesteśmy zaszczyceni, - Wrath przyznał, otoczył Lauren ramieniem i przyciągnął do siebie. – Pozwolicie, że pomówimy chwilę na osobności zanim pójdziemy? Justice wyszczerzył się w uśmiechu. - Oczywiście. Zaczekamy na zewnątrz. Lauren patrzyła za odchodzącą parą i zastanawiała się dlaczego Wrath potrzebuje z nią prywatnej chwili. Poczekał, aż zamknęły się drzwi zanim ją puścił, usiadł na jednym z krzeseł i pociągnął ją na kolana. - Czy weźmiesz ze mną ślub? Wstrząsnęło nią zaskoczenie i jej serce fiknęło w piersi. - Pytasz mnie czy wyjdę za ciebie za mąż? - Tak. Małżeństwo. To ludzki zwyczaj i twoja rodzina będzie wiedziała, że jestem szczery w mojej miłości do ciebie. Jesteś moją partnerką i chcę aby twoja rodzina wiedziała, że szanuję ich ludzki świat. - Oh, kochanie. Tak! Wyjdę za ciebie! Laurann Dohner 230

Wyszczerzył się w uśmiechu. - Dobrze. Miałem nadzieję, że się zgodzisz. ONG organizuje naszą ceremonię ślubną i będziemy mieli dopasowane obrączki. Łzy wypełniły jej oczy i nawet nie próbowała ich powstrzymać. - To takie słodkie, i moja babcia naprawdę będzie cię kochać. Byłaby szczęśliwa, że jestem z tobą, ale teraz będzie skrajnie zachwycona, że nie będzie musiała wszystkim opowiadać, że po prostu mieszkamy razem. Myślę też, że z ceremonią, pomoże mi to bardziej czuć się połączoną w parę. Nie chcę nic dużego, po prostu trochę zabawy i na luzie. - Upewnię się, że dostaniesz to, czego chcesz. To sprawiło, że kochała go jeszcze bardziej. - Możemy zrobić to dzisiaj. - Dzisiaj? O rany, nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Obawa napięła jego twarz. – Jest w tym coś złego? - Nie. Ani trochę. Poślubiłabym cię każdego dnia, w dowolnym miejscu, i o każdej porze. Moja rodzina zrozumie, że nie czekałam, ale mam jedną prośbę. - Cokolwiek chcesz. - Chciałabym, żeby Amanda tu była. - Zadzwoń do niej. - Kiwnął głową w stronę biurka po drugiej stronie pomieszczenia. Zaproś ją. Powiedz żeby przyjechała, a ja poinformuję bramę, że jest w drodze. Przyprowadzą ją, gdziekolwiek będziemy. Lauren pochyliła się do niego i musnęła ustami jego wargi. Warknął, całkowicie zawładnął jej ustami i kiedy rozgorzała między nimi namiętność musiała przyznać, że facet szybko się uczył. Potrafił całować jak mało kto. Oderwał się pierwszy, dyszał, i od pragnienia pociemniały mu oczy. - Zadzwoń do niej i pospieszmy się z tym ślubem. Chcę cię pokryć. - A ja chcę, żebyś to zrobił. Podniósł ją do góry. - Zadzwoń. Powiem obrączki. Wystarczy wyjść kiedy skończysz.

Justice’owi,

że

chcemy

pastora

i

Lauren wybrała numer Amandy i mrugała odganiając łzy. Zdumiewało ją, jak radykalnie Laurann Dohner 231

zmieniło się jej życie od chwili wejścia do tamtego magazynu. Przyjaciółka odpowiedziała po trzecim dzwonku. - Um, słucham? - Dlaczego brzmisz tak niepewnie? To powitanie, czy nie? - Lauren droczyła się. - Lauren! Zobaczyłam ID dzwoniącego i nie miałam pojęcia dlaczego Ojczyzna do mnie dzwoni. - Wychodzę za mąż. - Och. Mój. Boże! Nie mów! Ty pieprzona sucza szczęściaro! - Mogę pożyczyć tę niebieską bożonarodzeniowe? Uwielbiam ją.

sukienkę,

którą

kupiłaś

na

swoje

przyjęcie

- Nie idziesz w bieli? - Amanda parsknęła. - Żartujesz. Czy jednak nie byłaby to drwina, gdybyś to zrobiła? Nie tylko możesz pożyczyć, możesz ją mieć. Mogę urządzić ci wieczór panieński? Mogłybyśmy zamówić striptizerów. - Nie. Jedyny gorący facet, którego chcę oglądać nago to Wrath. - Tak. Prawda. Pewnie wygląda lepiej, niż ktokolwiek kogo mogłabym wynająć. - Czy Flame dzwonił? - Tak. - Trochę szczęścia Amandy wyparowało. – Wynikł jakiś problem na północy w Rezerwacie i wezwali go tam na kilka tygodni, ale obiecał, że zadzwoni do mnie kiedy wróci. Chodzi mi o to, że jeśli tak powiedział, to coś znaczy prawda? - Tak. Zadzwoni do ciebie. - Mam nadzieję, bo dostałam lekkiej obsesji na jego punkcie, ale porozmawiamy o tym później. Kiedy jest ten szczęśliwy dzień? Zamierzam doszczętnie ogołocić sex shop i kupić wam mnóstwo zabawek, będziesz musiała pokazać swojemu facetowi jak ich użyć. No, może i nie. Chodzi mi o to, czy oni mają sex shop w ONG? - Nie wiem, ale to będzie musiało poczekać. - Dlaczego? - Dzisiaj jest ten dzień. Łap sukienkę, ubierz coś w czym chcesz być na moim ślubie i Laurann Dohner 232

wskakuj w samochód. Jestem w Ojczyźnie. - Bez jaj! - Amanda krzyknęła. - Naprawdę. I jeszcze, czy możesz przez kilka miesięcy przechować dla mnie Tigera? - Wiesz to. Gdzie będziesz? - Nikomu nie możesz o niczym powiedzieć. Zajmę się moją rodziną później. Będę mieszkała z Wrath’em, ale nie możemy trzymać tam Tigera. Później jednak dostaniemy większe miejsce i zabiorę go od ciebie tak szybko, jak to możliwe. - Wow. To jest takie super. Będę tam. Byłam twoim kierowcą podczas ucieczki, więc co to dla mnie pojawić się na twoim ślubie w tak krótkim czasie? - Jesteś najlepsza. - Powiedz to Flame’owi kiedy wróci. Masz teraz chody w Nowym Gatunku. Lauren zaśmiała się. - Masz to. Weź też aparat. Chcę mieć zdjęcia ślubne. - Do diabła, wezmę aparat i kamerę video. Będziesz chciała mieć film z miesiąca miodowego. Ten twój facet jest piekielnie gorący. - Zostaw kamerę w domu. - Lauren zachichotała. - Nie piszę się na seks taśmy. To bardziej twoje klimaty. - Wrzuciłabym tę słodycz do internetu i wysłała tym chudym dziewczynom z liceum, które miały zwyczaj obrzucać nas wyzwiskami. - Nie zrobiłabyś tego. - Nie, ale byłoby zabawnie, gdybym zrobiła prawda? Wtedy wreszcie dotarłoby do nich, że większe jest lepsze. Lauren zaśmiała się znowu. - Pośpiesz się i przyjeżdżaj. Nie zapomnij proszę o niebieskiej sukience. Będą oczekiwać cię przy bramie. - Nie zaczynaj beze mnie. - Ani myślę. - Lauren odłożyła słuchawkę i wyszła z biura. Wrath czekał przed drzwiami. - Jesteś gotowa iść na przyjęcie? Laurann Dohner 233

Lauren spojrzała mu w oczy. - Tak.

Rozdział dwudziesty

Lauren zamrugała przez łzy kiedy rozglądała się po pokoju. Jej łóżko z domu stało w rogu pokoju Wrath’a, zajmowało dużą część przestrzeni, ale była tym bardzo poruszona. Świece zasilane bateriami migotały w miejscach, gdzie losowo je ustawiono, a wykwintny posiłek pięknie przygotowano na stole ustanowionym w nogach łóżka. Odwróciła głowę i podniosła wzrok na Wrath’a. - To jest takie romantyczne. Uśmiechnął się. - Chciałem abyś wiedziała, że to jest twój dom i pomyślałem, że twoje łóżko pomoże ci czuć się tutaj komfortowo. Tim i grupa specjalna odpowiadają za resztę. Wiedzą, że połączyliśmy się w parę i wzięliśmy ślub. Powiedzieli, że to jest prezent na miesiąc miodowy. Twoje ubrania też tu są, ale nie mam wbudowanej szafy. Składają coś, co nazywają szafą i ustawią to jutro przy ścianie blisko łazienki razem z telewizorem. - Wrath, kocham cię. - Łzy spłynęły jej po twarzy. Warknął, użył stopy, żeby kopnięciem zamknąć za nimi drzwi i pociągnął ją w ramiona. Zrobiłem coś nie tak? - To łzy szczęścia. To takie słodkie. Podniósł ją na swoje ciało. - Nie jestem słodki. - Tak, jesteś. - Nie mam słodkich myśli. - Podszedł z nią do łóżka i zatrzymał się. – Chcę zerwać twoją śliczną sukienkę i wziąć cię od tyłu. - Postaw mnie. Opuścił ją na nogi, wypuścił i cofnął się kilka stóp. - Przepraszam.

Laurann Dohner 234

Sięgnęła do tyłu. – Nie ma za co. Jestem za seksem, ale chcę zachować sukienkę. – Puściła do niego oko. – Rozbieraj się dziecinko. Jedzenie może poczekać. Zmysłowy uśmiech wygiął jego usta i pochylił się szarpiąc buty. Lauren rozpięła sukienkę, którą dała jej Amanda, rzuciła ją w nogi łóżka i wyślizgnęła się z bielizny, pozbyła się butów. Pobiła Wrath’a w rozbieraniu do naga, weszła na łóżko i ustawiła ciało na rękach i kolanach. Wrath warknął na nią kiedy zsunął spodnie i w mgnieniu oka dołączył do niej. Stanął za nią na kolanach i jedną ręką chwycił jej biodro, a drugą przykrył cipkę. - Rozchyl dla mnie szerzej uda. Jesteś już mokra. - Jego głos ochrypł, gdy palcami pogłaskał łechtaczkę. - Potrzebuję cię. Lauren mogła do niego dołączyć w potrzebie. Jej ciało było obolałe z tęsknoty i pragnienia. Wesele było wszystkim o czym mogła marzyć. Nowy Gatunek zebrał się w barze, Shadow i Amanda stali po ich bokach, a pastor utrzymał ceremonię krótką, ale uroczą. Pozowali do zdjęć, a później nauczyła się czegoś nowego o swoim mężu. Facet z upodobaniem praktycznie pieprzył ją na parkiecie. To były tortury z nim ocierającym się o nią i warczącym, gdy całował ją w szyję. Czucie jego twardego fiuta na brzuchu sprawiło, że pragnęła znaleźć najbliższy odosobniony pokój i skonsumować ich małżeństwo. Zamiast tego, żeby w końcu zostać sam na sam musieli wrócić helikopterem do głównej siedziby. Teraz wiedziała dlaczego opóźniał zabranie jej do domu. Dawał czas grupie specjalnej na przygotowanie jego pokoju na ich miesiąc miodowy. Powolne pocieranie palcem po łechtaczce wyrwało z niej jęk, zakołysała biodrami i pchnęła na niego tyłek, jednocześnie opuszczając klatkę piersiową w dół. Ciężki oddech Wrath’a wypełnił jej uszy i łóżko zakołysało się, gdy ustawił nogi na zewnątrz jej. Przestał igrać z nią palcem, zabrał rękę i gruba korona fiuta prześlizgnęła się po szczelinie cipki. Na początku droczył się z nią, ślizgał się tam i z powrotem, aż zaprotestowała jęcząc. - Moja, - wychrypiał. - Jestem cała twoja. - Nigdy nie zmęczy się mówieniem mu tego. Fiut naparł na nią, a ona wbiła palce w łóżko, gdy powoli wypełniał ją, rozciągał i potwierdzał swoje roszczenie. Pochylił się, zgiął nad nią ciało i podparł się na jednej ręce na łóżku blisko jej głowy. Zatrzymał się, kiedy w pełni osiadł w jej cipce. - Uwielbiam cię brać. Powiedz mi, gdybym był zbyt brutalny. - Powiem, ale nie sądzę, by było to możliwe. Warknął, przygryzł jej ramię zębami i niewielkie ukłucie bólu sprawiło, że zacisnęły się jej mięśnie pochwy. Drugie ramię owinął wokół jej talii, palce odnalazły łechtaczkę i pocierały Laurann Dohner 235

gorączkowo, gdy zaczął najpierw pieprzyć ją powoli, zwiększając tempo, aż odgłosy ich dyszenia i jego bioder uderzających w jej tyłek wypełniły pokój. Lauren zrozumiała, dlaczego Wrath kocha pozycję na pieska. On tu panował, z nią przypartą pod nim. Sposób w jaki poruszał się podniecał ją ogromnie. Nie tylko kołysał biodrami w tym samym powtarzającym się ruchu, który większość mężczyzn robiła. Zmieniał kąt swoich pchnięć i słuchał jej głośnych jęków rozkoszy, aby poznać co odczuwa najlepiej. Kiedy odnalazł miejsce, które posłało ją blisko orgazmu, walił w nie mocno i szybko, nie okazując litości. Jej ciało napięło się i krzyknęła kiedy rozkosz wybuchła. Jego fiut urósł, odrzucił głowę i zawył, gdy doszedł. Biodra Wrath’a drżały w krótkich, urywanych ruchach przy jej tyłku, przeciągając ich wspólną rozkosz aż w końcu znieruchomiał. - O tak, - Lauren wysapała. – Pozycja na pieska jest też moją ulubioną. Wrath opuścił głowę, pocałował ją w szyję i zachichotał. - Psowaci robią to najlepiej. Roześmiała się, gdy położył ich na boku, przytulił się z tyłu, a ona oparła głowę na jego ramieniu. Obróciła się na tyle by zajrzeć w jego piękne oczy. - Tak, robisz to. - Zrobimy to znowu, miłości. Odpocznij. - Pragnienie zabarwiło chrypką jego głos i penis drgnął w jej wnętrzu. - Zamierzam udowodnić, że jestem właściwym dla ciebie mężczyzną. - Już to zrobiłeś, ale cała jestem za przekonywaniem mnie kiedy tylko zechcesz. Uśmiechnął się. - Nie mogę nacieszyć się tobą. Już przyswoiłem sobie twój zapach. Jestem zaborczy i dominujący. Ciągle nam mówią, że nasz Gatunek ma głęboko zakorzenioną potrzebę panowania nad ludźmi wokół nas, ale to ty nade mną panujesz. Patrzysz na mnie, i chcę zrobić wszystko aby cię uszczęśliwić. - Misja zakończona. Jestem szczęśliwa.

KONIEC

Laurann Dohner 236