Laurann Dohner Claimed 1

Laurann Dohner, Kele Moon Nightwind Pack #01: Claimed

Tłumaczenie: Alice007

Rozdział 1 Brandi żałowała, że nie mogła cofnąć czasu do tego ranka i zacząć od nowa. Zrobiłaby wszystko, by zmienić ostatnie kilka godzin, ale życzenia nie uratują jej życia… ani jej zdrowia psychicznego. Zamiast tego biegła, nawet pomimo bólu w boku i palenia w płucach. Ominęła drzewo i potknęła się o korzeń. Prawie upadła, skręciła kostkę, ale udało jej się kontynuować bieg. Strach był tak pochłaniający, że ledwie zauważyła ból. Zginie szybciej, jeśli po prostu się podda, a nie chciała wykitować. Przerażający dźwięk uderzających o ziemię stóp doszedł zza niej, przybliżając się. Zalało ją przerażenie. Jeśli nie byłaby tak bez tchu, krzyknęłaby. Ale ponieważ była, z pomiędzy jej ust zabrzmiał jedynie miękki jęk. Mogliby już teraz ją upolować. Wiedziała, że byli szybsi, ale bawili się z nią, a to było znacznie gorsze. W co za pokręcone gry będą z nią grać, kiedy już ją złapią? Jej bolące mięśnie, ból w boku i ciągła walka o oddech wydobywający się z jej palących płuc sprawiał, że dalsza ucieczka stawała się coraz trudniejsza, nawet w celu przetrwania. Więc umysł Brandi włóczył się, by odwrócić uwagę od jej wykończonego ciała.

Wstała o piątej i wsadziła torbę do samochodu. Podróż, którą zaplanowała, miała trwać pięć godzin. Jej najlepsza przyjaciółka, Jenny, zaprosiła ją, by spędziły razem weekend. Miały nadrobić zaległości, porobić trochę zakupów i po prostu cieszyć się swoim towarzystwem. Rzeczy poszły źle, kiedy Brandi zjechała z trasy po paliwo do miasteczka Dryer. To było cholernie złe miejsce, by się zatrzymać. Napełniała bak na małej, samotnej stacji benzynowej, kiedy van zaparkował za nią, by użyć drugiej pompy. Zerknęła na drugi pojazd i dwóch mężczyzn w środku z ciekawością. Następnie zignorowała ich, kiedy odwzajemnili spojrzenie.

2

Zamykała bak, kiedy para ramion zawinęła się wokół niej. Brandi krzyczała i kopała, ale mężczyzna, który ją trzymał, był za silny. Z łatwością uniósł ją, w kilka sekund zanosząc ją do otwartych bocznych drzwi białej furgonetki. Wylądowała ciężko na metalowej podłodze, kiedy wrzucił ją do środka i zasunął drzwi. Brandi była oszołomiona przez kilka zapierających dech momentów, ale kiedy zebrała się w garść znowu zaczęła krzyczeć. Podczas próbowania znalezienia drogi wyjścia, robiła hałas, mając nadzieję, że ktoś przechodzący niedaleko usłyszy ją. Chciała uciec, nawet, jeśli musiałaby wyskoczyć z jadącego pojazdu, ale tylne drzwi nie chciały się otworzyć, tak, jak i boczne. Między tyłem i przodem vana znajdowała się ściana, przypominająca klatkę. Mężczyzna, który ją złapał, wspiął się na siedzenie pasażera. Próbowała zapamiętać szczegóły jego wyglądu, mając nadzieję, że przeżyje wystarczająco długo, by zidentyfikować go dla policji. Zbliżał się do trzydziestki, miał krótkie, brązowe włosy i bliznę biegnącą przez brodę. Odwrócił się i zagapił na nią przez pręty klatki, uśmiechając się szeroko cienkimi wargami, kiedy tylko wyjechali ze stacji benzynowej. Jego oczy wydawały się być dręcząco zimne. Patrzył na nią lubieżnie, jakby była jakimś trofeum i jakoś mogła wyczuć obietnicę bólu i grozy w swojej przyszłości. To, jako pierwsze, skłoniło ją do dalszych krzyków – surowe przerażenie, które to jedno spojrzenie spowodowało. Mężczyźni z przodu ignorowali jej głośne, pełne strachu krzyki. Rzuciła się o tylne drzwi, mając nadzieję wybić je, nawet, jeśli to oznaczałoby spadnięcie na asfalt. Znowu spróbowała klamek. Walczyła z bocznymi drzwiami i ani na moment nie przestawała wrzeszczeć. Kierowca ani razu nie odwrócił głowy, gdy zjechał z autostrady, z dala od miasteczka, do lasu. Strach Brandi wzrósł, gdy zauważyła, że drzewa rosnęły coraz gęściej, wiedząc, że teraz nikt jej nie usłyszy. Przestała krzyczeć. Czuła, że jej gardło było zdarte do żywej skóry i wysuszone. Zakaszlała od nadwerężania go. Trzęsąc się, skuliła się w tylnym rogu vana i modliła się o cud. Ktoś musiał widzieć jej porwanie. Jej samochód pozostał przy dystrybutorze, portmonetka na siedzeniu kierowcy, do którego drzwi były otwarte,

3

ponieważ musiała wyciągnąć kartę bankomatową, by zapłacić za benzynę. Kluczyki były w stacyjce. Mając nadzieję, modląc się, błagając o ratunek, nasłuchiwała policyjnych syren, ale żaden dźwięk do niej nie doszedł – tylko ogłuszająca cisza nadchodzącej zagłady, która odbijała się jak ciężki, walący rytm bicia jej serca. W tym momencie van się zatrzymał, a Brandi pomyślała, że może zwymiotować od tego odrętwiającego umysł przerażenia. Wszystkie okropne możliwości przebiegały jej przez umysł. Chciała zatrzymać je, nim staną się rzeczywistością, ale była uwięziona i bezsilna. Obserwowała ze strachem, jak obaj mężczyźni wysiadają z przodu vana. Wstała, natychmiast gotowa bronić się. Nie pozwoli im zgwałcić się bez walki. Widziała ich twarze – a oni o tym wiedzieli. Mogłaby zidentyfikować ich, jeśli przetrwałaby jakiekolwiek przestępstwa, które chcieli na niej popełnić. Ci mężczyźni nie zamierzali pozwolić jej żyć, ale umrze walcząc. Boczne drzwi otworzyły się, a Brandi wrzasnęła, używając elementu zaskoczenia, by zaatakować jej porywaczy. Wyższą platformę vana użyła jako przewagi, z krótkiego biegu powalając przeciwnika, z którego to ruchu jej starszy, grający w football brat byłby dumny. Szok pojawił się na twarzy mężczyzny, gdy jej ciało uderzyło w niego. Upadek na ziemię wstrząsnął jej kośćmi, a on chrząknął od siły uderzenia, gdy Brandi wylądowała na nim. Sięgnęła palcami do jego oczu. Brutalnie drapała w nie paznokciami, czując żywą satysfakcję, gdy on zakrzyczał. Czyjeś ręce złapały ją od tyłu, odciągając. Nagle była w powietrzu, gdy odrzucono ją od mężczyzny, którego zaatakowała. Wylądowała ciężko, tocząc się po ziemi. Uderzenie wypchnęło powietrze z jej płuc. Ból eksplodował w jej ciele od twardego lądowania na boku i sapnęła, walcząc o oddech. Brandi próbowała przywrócić się do stanu używalności, ale walka o oddech zabierała całą jej energię. Mężczyzna na ziemi głośno zaklął. Kiedy oderwał ręce od

4

miejsca, gdzie ściskał swoją twarz, zobaczyła głębokie zadrapania na jego powiekach i wokół oczu. Wbijała w niego paznokcie, ale nie tak mocno, jak miała nadzieję. Chciała permanentnie oślepić sukinsyna. Krwawiąc i ciężko dysząc, odwinął wargę i warknął na nią. Dosłownie warknął. Jak pies. Dźwięk był tak dziwny, że ją zaszokował. Ciągle gapiła się na niego, kiedy ręka zacisnęła się na jej włosach przy karku. Mogła jedynie zakwilić, gdy nieznajomy boleśnie uniósł ją na nogi, sprawiając, że poczuła się, jakby jej włosy zostały wyrwane z korzeniami. Zaczęła walczyć z nieznośnym uściskiem na włosach, ale szybko przestała, kiedy zobaczyła następnych dwóch mężczyzn wychodzących z lasu. Gdy się gapiła, trzeci mężczyzna podjechał jej samochodem. Uczucie strachu prawie ją przytłoczyło, kiedy wychodził z niego, bo zdała sobie sprawę, że teraz gliny nie przyjadą szukać jej. Nie było dowodu na jej zniknięcie z stacji benzynowej. Zabierze im dni odnalezienie samochodu porzuconego w lesie. Rozejrzała się po nieutwardzonej drodze i drzewach otaczających ją, co sprawiło, że poczuła się sama i odosobniona. Mężczyzna, którego próbowała oślepić, wstał i rzucił się na nią z czystą wściekłością wygrawerowaną na jego uszkodzonej twarzy. Brandi próbowała instynktownie uciec, ale ten, który ją trzymał, szarpnął jej głowę do tyłu tak, że jej szyja rwała z bólu. Uwięziona, skuliła się, ale jeden z nowoprzybyłych, ponad czterdziestoletni mężczyzna, skoczył, by zagrodzić mu drogę. „Nie, Chuck. Nie możesz jej zabić.” Mężczyzna wywarczał szorstko. „Chcesz ją rozerwać na kawałki, to zrób to, wygrywając.” Chuck wskazał dziko na swoją twarz, jego głos bardziej przypominał warczenie niż cokolwiek innego. „Zobacz, co ta dziwka mi zrobiła!” „Widzę.” Starszy mężczyzna kiwnął głową, wyglądając na lekko pod wrażeniem. „Przestań płakać. Zagoi się do wieczora. Ona walczy. To dobrze. Chcemy kogoś

5

takiego, jak ona. To sprawi, że polowanie będzie bardziej wymagające. Wysiłek sprawia, że zwycięstwo smakuje lepiej.” Polowanie? Przerażenie wypełniło Brandi. O czym, do cholery, ten starszy facet gadał? Wiedziała, że nie spodobałaby się jej odpowiedź. Obserwowała pięciu mężczyzn znajdujących się w małej przecince. Czterech z nich odwzajemniało spojrzenie, coś ciemnego i złowieszczego wirowało w ich oczach. Starszy mężczyzna powoli się odwrócił i Brandi napotkała spojrzenie pary lodowato zielonych oczu. Miał blizny na twarzy. Był wysoki, miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i nosił spodnie dresowe. Zdała sobie sprawę, że oni wszyscy nosili niedobrane dresy i t-shirty, co było tak dziwne, jak wszystko inne, co się dotąd wydarzyło. „Dostanie piętnastominutową przewagę,” nakazał starszy mężczyzna, gdy wpatrywał się w oczy Brandi, oszacowując ją, jakby była bardziej kawałkiem mięsa niż ludzka istotą. „Wtedy zacznie się polowanie. Ten, który pierwszy ją złapie, będzie mógł ją zabić. Jesteśmy tu, by wysłać tym cholernym Nightwindom1 wiadomość. Bądźcie brutalni. Rozerwijcie ją na części. Tylko jej nie jedzcie, roznieście wokół kawałki, ale zostawcie głowę. Muszą wiedzieć, że to była kobieta. Chcę, żeby patrzyli na jej twarz. Kiedy skończycie, pamiętajcie, by skierować się na południe i ostrożnie przekroczyć rzekę, żebyście nie zostawili śladów. Oczyszczę ten teren i spotkamy się tam, gdzie ustaliliśmy. Nie grzebcie się tam dłużej niż musicie. Wyjdźcie z lasu na długo, nim się ściemni. Z naszych informacji wynika, że wataha nie powinna pojawić się tu do zmierzchu. Znajdą ją, kiedy przyjdą razem pobiegać.” Brandi prawie upadła na kolana, ale mężczyzna trzymający ją za włosy, uniemożliwił jej to. Przedarł się przez nią szok. Będą na nią polować? Jak na zwierzę? Kim, do cholery, są ci walnięci dranie? Byli obrzydliwi, pokręceni i chorzy. Zjeść ją? Rozerwać na strzępy? Chciała zacząć krzyczeć, ale, zamiast tego, żółć uniosła jej się do gardła. „Dlaczego piętnaście minut?” młody, wyrośnięty nastolatek zapytał, wpatrując się w jej piersi.

1

Nightwind – z ang. Nocny wiatr – nazwa sfory wilkołaków

6

„Jest człowiekiem. Będzie powolna. Nie chcemy, żeby to było zbyt łatwe. To jest także dobre ćwiczenie. Część z was zapomniała, jak polować, jako, że jesteście zmuszeni do życia w mieście. Staliście się miękcy i nasza wataha zarobiła zbyt dużo cięgów, by pozwalać sobie na lenistwo. Człowiek do ścigania zmotywuje was do przypomnienia sobie, czym, do cholery, jesteście i nauczy was używać waszych naturalnych zdolności do tropienia. To terytorium będzie należało do nas, gdy już załatwimy tę cholerną sforę.” Młodszy facet wyglądał na ponurego, jak gdyby Brandi zmieniła się z zabawnego sportu w pracę domową. „W porządku.” Sięgnął i zdjął koszulę. Brandi walczyła z chęcią, by zwymiotować, kiedy mężczyźni zaczęli się rozbierać, a ich sadystyczny nauczyciel założył ręce na piersi, wyglądając na zirytowanego i niecierpliwego. Ten, który trzymał Brandi za włosy, puścił ją i cofnął się, by też się rozebrać. Wiedziała, że powinna uciekać, ale nagle strach ją zmroził. Starszy mężczyzna wpatrywał się w nią, a niegodziwy uśmiech wykwitł mu na wargach. „Nie ruszaj się, dopóki ci nie pozwolę. Wtedy, biegnij jak wiatr, mała łanio.” Jego uśmiech rozszerzył się. „Nie, żebyś miała szansę uciec, ale może, jeśli pobiegniesz wystarczająco szybko i daleko, zabiją cię w ataku wściekłości, a nie zgwałcą. Im szybciej będziesz biec, tym będą bardziej zawładnięci instynktem i będziesz bardziej wyglądać jak bezbronne zwierzę, zamiast jak fajny tyłeczek, żeby się z nim zabawić.” Wpatrywała się z przerażeniem na czterech nagich mężczyzn, gotowych teraz na polowanie. To musiał być koszmar. W duchu modliła się, żeby ktoś ją, do cholery, obudził z tego snu. Gówno takie jak to nie zdarzało się, ale to wszystko było zadziwiająco realne. Gapiła się w odrętwiałym szoku, gdy mężczyźni upadli na ręce i kolana. Co oni teraz będą robić? To wyglądało jak jakiś satanistyczny rytuał, kiedy ugięli ręce i unieśli grzbiety, jakby modlili się do diabła, by byli wystarczająco okrutni i szaleni. To nie mogło się dziać naprawdę – musiała mieć halucynacje.

7

Brandi cofnęła się i upadłaby na tyłek, gdyby starszy mężczyzna nie złapał jej, zmuszając ją do zaprzestania ruchu. Zaplątał palce w jej włosach, podczas gdy drugą ręką skręcił jej ramię za plecami, trzymając ją unieruchomioną. Zachichotał do jej ucha, gdy szybko zamrugała. Musieli dać jej narkotyki. To, co widziała, nie mogło dziać się naprawdę. Jej umysł milcząco krzyczał, że to nie mogło być możliwe. „Och, tak, to jest prawdziwe.” Mężczyzna zaśmiał się. „Włosy. Pękające i zmieniające się kości. Sposób, w jaki zmieniają się ich twarze, a ich ciała modyfikują. To, co widzisz, to cud natury. Obserwuj, jak w całości przeobrażają się w wilki.” Pociągnął ją mocno za włosy. „Wilkołaki istnieją naprawdę.” Jego głos obniżył się do rozbawionego dudnienia. „Niespodzianka.” Brandi potknęła się i cofnęła, uderzając w drzewo, kiedy ją puścił. Gapiła się w cztery pary oczu skoncentrowane na niej, przebiegłe i głodne, sprawiające, że naprawdę poczuła się jak ofiara. Dwoje z wilków odsłoniło wyglądające złowrogo kły i warknęło na nią. Wpatrywała się w nich z otwartymi ustami. Stłumione skomlenie wyślizgnęło się spomiędzy jej warg, wtórujące pulsowaniu strachu, który ścisnął jej całe ciało spowodowaną grozą adrenaliną. „Biegnij, mała łanio,” starszy mężczyzna krzyknął na nią. „Biegnij, by ratować życie!” Gapiła się na niego przez parę sekund. Tak długo jej zabrało zdanie sobie sprawy, że mówił do niej. Ona była łanią. Czymś do ścigania, zaatakowania i zabicia bez skruchy. W tym momencie, w pełni pojęła rozmiar potwornej sytuacji, w jakiej się znalazła, a to wymusiło czucie w jej odrętwiałym, trzęsącym się ciele. Odwróciła się i pobiegła, jakby goniły ją piekielne ogary – bo tak było.

Brandi nie przestała biec.

8

Ledwie się zatrzymała, by odetchnąć, podczas biegu na ślepo przez las. Popychała siebie poza limity swojej wytrzymałości przez czas, który wydawał jej się być już godzinami. Żadna ilość pragnienia zaczęcia tego dnia od nowa, nie miała zmienić tego, co się stało, ale odmówiła przewrócenia się i poddania. Zamiast tego była bliska zwalenia się z nóg. Jej ciało było wykończone. Płuca paliły. W boku czuła przejmujący ból, jakby od dźgnięcia nożem. Mogła usłyszeć coś podążającego za nią, zbliżającego się, nawet z jej nierównym oddechem i walącym sercem. Dźwięk łap uderzających o omszały grunt był niezaprzeczalny. Dyszenie przerażającego wilka sprawiło, że włoski na ramionach stanęły jej sztorcem. Coś uderzyło ją w plecy. Poleciała do przodu. Nawet nim zdążyła wylądować na brzuchu, wiedziała, że miała teraz zginąć. Uderzyła twardo w trawę, jej ręce ledwo osłoniły jej twarz przed przyjęciem największej części impaktu. Zza niej, łapiącej oddech i walczącej o powietrze, gdy leżała na ziemi, zabrzmiało warknięcie. Obróciła głowę. Jeden z dużych wilków był półtora metra od niej, dysząc od pościgu. Próbowała czołgać się, zmuszając ciało do dalszego ruchu. Liście, ziemia i trawa prześlizgiwały jej się przez palce, gdy mocno drapała o ziemię. Zobaczyła, jak wilk ruszył do przodu, śledząc ją z odsłoniętymi zębami. Zawarczał. Jego przednie łapy obniżyły się i napięły. Miał zamiar zaatakować. Wzięła głęboki wdech, wrzasnęła i potoczyła się, kiedy wilk skoczył na nią. Niewiele brakowało, a wylądowałby na jej ciele. Ruszyła się akurat w porę. Obiema rękami rzuciła pełne garści ziemi, zdesperowana wstrzymać nieuniknione. Miała szczęście. Ziemia trafiła go w pysk. Wydał jęczący odgłos i szarpnął się do tyłu, gdy uniósł łapę i pomasował nią oczy. Nie wiedząc, skąd zebrała siły, Brandi podciągnęła się i zaczęła znowu biec. Umrze w tym lesie. Wiedziała, że wilk łatwo dojdzie do siebie. Nie wiedziała tylko, jak długo jeszcze przetrwa. Nie długo, sądząc po tym, jak jej ciało zwalniało. Nie była w najlepszej formie. Miała bieżnię, ale jej limit to były dwie mile. Nigdy nie biegła tak szybko ani tak ostro w całym swoim życiu.

9

Usłyszała dźwięk i odwróciła się, by spojrzeć za siebie. Wilk szybko za nią podążał. Wyprzedzenie jej było łatwe – ale wtedy przyspieszył i zagrodził jej drogę, uniemożliwiając ucieczkę. Odwróciła się i potknęła o wysokie, futrzaste ciało, upadając bezwładnie. Brandi była zbyt wykończona, by zmniejszyć upadek i wylądowała boleśnie. Dwa wilki otoczyły ją, warcząc i pokazując zęby. Przetoczyła się na plecy, dysząc, a walka o oddech sprawiła, że wszystko wydawało się zamglone. Nawet z tak małą ilością tlenu w płucach, udało jej się krzyknąć przeszywająco z grozy. Jeden z brązowych wilków ugiął przednie łapy i rzucił się na nią. Napięła się i próbowała przetoczyć, ale ledwo mogła się ruszać. Wpatrywała się z przerażeniem na wielkiego wilka ruszającego na nią. To było to. Rozszarpią ją na kawałki tymi ostrymi zębami. Nim mógł zaatakować, czarny wilk wydawał pojawić się znikąd, uderzając drugiego wilka i zwalając go z niej na ziemię. Zamrugała, ciągle walcząc o przejrzystość widzenia, gdy dwa wilki przetaczały się w wirze brązowego i czarnego futra, a wściekłe warczenie wypełniło powietrze. Obserwowała to w szoku, świadoma, że wilki ze sobą walczyły i to w brutalnej walce, szczególnie, kiedy drugi brązowy wilk dołączył do bójki. Dwa brązowe ewidentnie próbowały walczyć razem przeciw czarnemu, ale nie była taka pewna, czy wygrywały. Ten czarny wilk był zauważalnie większy i zdecydowanie szybszy. Zobaczyła krew i futro latające dookoła, nim zaczęła brać się w garść. Brandi przetoczyła się, czołgając z dala od krwawej walki i udało jej się wstać. Potknęła się. Świat zakołysał jej się dziko przed oczami i nie mogła nic zobaczyć wyraźnie, ale zaczęła biec dalej. Nie wiedziała, dlaczego atakowały się nawzajem i nie obchodziło ją to.

10

Usłyszała dochodzące zza niej warknięcia i skomlenia i, wbrew swojemu rozumowi, odwróciła się, by zobaczyć, ile miała czasu. Niespodziewanie uderzyła o niską gałąź i znowu znalazła się na plecach. Ból w jej głowie był koszmarny, zmuszając Brandi do walki przeciw ogarnięciu przez ciemność. Dotknęła swojego czoła, czując coś mokrego i ciepłego. Uniosła rękę i zobaczyła krew kapiącą spomiędzy jej palców. Próbowała wstać, ale uderzyła w nią fala zawrotów głowy. Upadła i leżała tam, gdy świat zaczął szarzeć. Próbując walczyć z utratą przytomności, przewróciła się na bok spoglądając jeszcze raz za siebie. Trzy wilki ciągle walczyły, ich szczęki kłapały, gdy toczyły się po ziemi, chlapiąc wszędzie krwią. Dwa mniejsze, brązowe wilki ciągle walczyły razem przeciw większemu, czarnemu, który naprawdę był imponujący, szerszy i potężniejszy niż te, które dotąd widziała. Zobaczyła, jak z warknięciem pełnym furii, chwycił szczękami kark jednego z brązowych wilków. Głośne skomlenie rozdarło powietrze, gdy czarny wilk potrząsnął łbem okrutnie, z zębami głęboko zakopanymi w ciele. Krew tryskała wszędzie. Wtedy czarny wilk rzucił wiotkiego brązowego na bok i odwrócił się do pozostałego wilka, który gryzł go w tylną łapę. Jej oczy skierowały się na leżącego na brzuchu na ziemi wilka. Mogła zobaczyć, że jego gardło było rozerwane. Krew tworzyła kałużę wokół jego nie ruszającego się ciała. Czarny wilk zabił go. Wyrwał mu gardło i odrzucił je. Chwilę później czarny wilk uderzył łapą, rozrywając bok twarzy drugiego brązowego wilka. Ranny wilk zawył w agonii, ale płacz został ucięty, gdy czarny wgryzł się w jego gardło. Rozległ się przyprawiający o mdłości chrupot, więcej krwi popłynęło, opryskując czarnego wilka i ziemię. Wówczas brązowy wilk znieruchomiał. Czarny wilk puścił swoją martwą ofiarę i odwrócił się. Wpatrywał się w nią, gdy podjął wolny spacer w jej kierunku, a ona nie mogła odwrócić wzroku. Jego futro było czarne niczym północ. Miał hipnotyzujące brązowe

11

oczy, w kolorze ciepłej czekolady, stanowiące kompletny kontrast do jego zabójczej aury. Zrobił kolejny krok i Brandi jęknęła ze strachu. Dotknęła krwawiącego miejsca po lewej stronie czoła, wiedząc, że miał zamiar jej następnej rozpruć gardło. Zatrzymał się i powąchał powietrze. Następnie uniósł łeb i zawył. To był długi, głośny i straszny dźwięk. Pozostawił ostrzeżenie w powietrzu, które ciężko było zignorować. Brandi była zaskoczona, kiedy następny brązowy wilk wbiegł w jej pole widzenia kilka sekund później, ewidentnie uświadamiając sobie swój błąd, gdy wpadł w poślizg, próbując się zatrzymać. Jednak było na to już za późno – czarny wilk zaatakował, gdy brązowy zaczął się wycofywać, próbując odwrócić się i uciec. Mogłaby

przysiąc,

że

zobaczyła

panikę

i

strach w bladozielonych

oczach

nowoprzybyłego. To miało swoje zalety. Był martwy, nim dostał szansę na zdanie sobie sprawy, co się dzieje. Czarny wilk ruszył prosto na jego szyję, chwytając go i rozdzierając jego gardło w jednym, brutalnym kłapnięciu ostrymi zębami i silnym potrząśnięciu łbem. Czarny wilk wydawał się wypluwać krew, gdy odrzucił ciało martwego wilka na bok. Łzy wypełniły oczy Brandi i nie była nawet pewna, co spowodowało jej załamanie. Było tyle powodów, że trudno było wskazać konkretny. Czarny wilk powoli się odwrócił i zrobił krok w jej stronę. Próbowała wstać, ale wszystko, co zyskała za swój wysiłek, to była fala zawrotów głowy. Ból w jej głowie był tak ostry, że prawie znowu straciła przytomność. Przestała się ruszać i tylko wpatrywała się ciepłe oczy czarnego wilka. Przybliżył się, zatrzymując się ponad metr od niej i przekrzywił łeb z ciekawością. Następnie zrobił coś zaskakującego – zamerdał ogonem. Poczuła, jak fala zmieszania spływa po niej, gdy wilk zamknął pysk i merdał teraz wściekle ogonem. Wydał miękki, skomlący dźwięk i powoli przysunął się bliżej niej. Obniżył łeb i ciągle machał ogonem, jakby w propozycji przyjaźni.

12

Zamknęła oczy, walcząc mocno o przejrzystość widzenia. Wzięła kilka oddechów i wtedy zmusiła się do uniesienia powiek. Czarny wilk prawie ją dotykał. Mogłaby sięgnąć i pogłaskać jego pysk. Był dużym cholernym psem. Wilkiem, poprawiła się. Miał co najmniej dziewięćdziesiąt kilogramów, z pewnością był większy od każdego psa, jakiego kiedykolwiek widziała, z jego grubym ciałem, muskularną klatką piersiową i nogami. Mrugnął… i jego twarz zaczęła się zmieniać. Długi pysk zaczął się skracać. Włosy się wycofały. Jego ciało zmieniło pozycję z bycia na czterech łapach tak, że usiadł na tylnych nogach. Jego łapy zmieniły się w opalone ręce. Nie mogła odwrócić wzroku, kiedy wilk zmieniał się w nagiego, umięśnionego i opalonego mężczyznę z tymi samymi czarnymi włosami w kolorze północy. Nawet klęcząc, był zauważalnie wysoki i potężnie zbudowany. Onieśmielający na pierwotnym poziomie. Niewiarygodne, piękne, brązowe oczy w odcieniu czekolady wpatrywały się w nią zza kurtyny długich, grubych rzęs. Wyciągnął rękę w jej stronę. Dużą, silną, ludzką rękę. Dotknął jej i możliwe, że krzyknęłaby na ten kontakt, gdyby nie była zamrożona z szoku. Jego dotyk był zadziwiająco ciepły i kojący, gdy głaskał jej twarz. „Wszystko będzie dobrze.” Jego głos był głęboki i zachrypnięty, jak droga whisky. „Jesteś bezpieczna.” Zafascynowana, była zbyt oszołomiona, by odwrócić wzrok. Miał silne kości policzkowe i twardą niczym granit szczękę, która od kilku dni nie była golona. Zobaczyła ciemny zarost na jego brodzie. Miał zacięcie na pełnej, dolnej wardze, z której niecierpliwie wytarł krew, jakby to nie było nic ważnego. Zauważyła tatuaż na jego ramieniu, ale nie mogła konkretnie zobaczyć, co przedstawiał, bo jego ciało było skręcone. Połysk potu pokrywał jego skórę. Jego

13

ramiona były grube i dobrze ukształtowane, jak reszta niego. Jego brzuch był twardy jak skała i mogła zobaczyć głębokie linie mięśni brzusznych. Wilk był tak masywny, jak człowiek. Napakowany, umięśniony i szeroki. Jej spojrzenie opadło i zaszokowało ją odkrycie, że był totalnie nagi i bezsprzecznie podniecony. Ten facet był wielki i szeroki wszędzie. Jej spojrzenie uniosło się, by napotkać jego jeszcze raz. „Mam cię. Zamierzam cię podnieść. Mój dom jest niedaleko stąd. Jesteś teraz bezpieczna. Zabiłem ich.” Otworzyła usta, ale żaden dźwięk się z nich nie wydostał. Wyraźnie była w skrajnym szoku, jeśli zauważała jego mięśnie i wzwód. Chciała powiedzieć coś. Może krzyknąć? Nie była pewna, co wybrałaby. Wszystko, na co się zdobyła, to milczące studiowanie go. Wsunął jedną z rąk pod jej plecy i owinął drugą za jej kolanami. Gdy wstawał, uniósł ją w ramionach. Znowu poczuła fale zawrotów głowy. Mężczyzna wpatrywał się w jej oczy, sprawiając, że była zmieszana od uczucia komfortu, które to spojrzenie w niej powodowało. Poczuła, jak ciemność ją ogarnia i tym razem nie walczyła z tym. Żyła w koszmarze i chciała uciec. Sen wydawał się być jedyną opcją i poddała mu się.

14

Rozdział 2 Przez jedną sekundę Jason myślał, że umarła. Pierś ścisnęła się mu ze strachu, gdy przekrzywił głowę, nasłuchując bicia jej serca. Odetchnął z ulgą, kiedy usłyszał je, mocne, jeśli nie trochę szybkie, pomimo faktu, że była zupełnie nieprzytomna. Nie był pewien, czy zemdlała na wskutek szoku czy ran i nie zamierzał czekać, aż się dowie. Idąc pośpiesznie, zaniósł ją do swojej chaty na skraju terytorium jego sfory. Mieszkał na obrzeżach ziemi watahy, by móc patrolować i bronić północnej granicy przed wilkami wystarczająco głupimi, by przekroczyć ją bez pozwolenia, jak te, które właśnie wyeliminował. Wciąż czując się wściekłym i zdziczałym, Jason podwinął górną wargę i warknął nisko, kiedy pomyślał o wilkach atakujących tę małą, kształtną kobietę. Jej jasnobrązowe włosy były długie i kręcone. Nawet brudne i z wplątanymi liśćmi, były miękkie w dotyku, gdy połaskotały jego nagie udo. Jej twarz wydawała się prawie anielska, jej usta pełne, różowe i kuszące. Mógłby pomyśleć, że ścigali ją dla seksu, biorąc pod uwagę, jak agresywne samce wilków mogły być, kiedy chcieli słodko pachnącą kobietę. Metody uwodzenia łaków nie były w pełni akceptowane w ludzkim społeczeństwie. Zmuszanie samicy było zabronione w ich kulturze, ale ściganie jej, by uzyskać szansę na przekonanie jej do potencjalnego partnera siłą i przebiegłością zdarzało się częściej niż powinno. Byłoby łatwo zrozumieć paru młodych, niewychowanych wilków podążających śladem ładnej kobiety do terytorium innej sfory, ale te wilki nie ścigały jej dla krągłości, a poza tym nie była suką w rui. Ta kobieta była w stu procentach człowiekiem – a oni polowali na nią, by ją zabić. Jason warknął znowu, tym razem głośniej i bardziej terytorialnie, gdy spojrzał w dół, na ciągle krwawiącą ranę na jej czole. Żałował, że nie mógł wrócić i znowu zabić tych drani dla samej zabawy, jaką miałby z tego.

15

Kiedy dotarł do chaty, kopnął w drzwi, które zostawił częściowo otwarte, gdy wybiegł, usłyszawszy krzyki kobiety. Podszedł do kominka, w którym ogień nadal silnie płonął. Przypiekał jakiegoś królika, którego złapał tego ranka na lunch, ale teraz był zbyt spalony, by nadawał się jeszcze do jedzenia. Jednak to było najmniejszym z jego problemów. Przynajmniej nie spalił całego domu. Położył kobietę delikatnie na dużej kanapie, znajdującej się naprzeciw kominka i przykrył ją. Mając nadzieję, że dzięki temu będzie odpoczywać bardziej komfortowo, zdjął jej buty i skarpetki, ale pozostawił resztę ubrań, ponieważ zdawał sobie sprawę z dziwnej nieśmiałości ludzi dotyczącej ich skóry. Nie poruszyła się, co go zmartwiło. Powąchał ją z niepokojem, kiedy odłożył jej buty na bok, poszukując smrodu śmierci, który przywierał do śmiertelnie rannych, ale nie wyczuł zagrażającej życiu rany. Właściwie miło pachniała, w ludzki sposób. Nawet pod warstwami brudu i krwi miała słodki, całkowicie kobiecy zapach, który włączył u Jasona instynkt opiekuńczy. Te zbuntowane wilki zmarły zbyt szybko. Nie po raz pierwszy pomyślał, że chciałby, by najpierw pocierpiały. Delikatnie odsunął kilka loków z jej twarzy, zastanawiając się, dlaczego ją ścigali. Wszystko w jej zapachu kusiło go. Był łagodny, zapraszający wystarczająco, by wprawić jego skórę w drżenie. Była zadziwiająco wspaniała jak na człowieka, bardziej niż którykolwiek, z którym się dotąd zetknął. Nie, żeby tak często ich szukał. Znał ludzi wystarczająco dobrze, do cholery, sam był w części człowiekiem, ale przeszłość nauczyła go, że jego rodzaj nie miesza się dobrze z nimi. Opuścił

spojrzenie na

jej

klatkę piersiową,

używając wymówki

w postaci

sprawdzenia jej oddechu, by popatrzeć na jej biust, który był wyborny i kuszący – zbyt kuszący. Wstał, czując się bardziej niż trochę niekomfortowo obczajając nieprzytomną kobietę, która ewidentnie miała bardzo zły dzień. Wystarczająco rozumiał ludzką kulturę, by wiedzieć, że nie doceniłaby wielkiego, brudnego, lekko zakrwawionego i

16

ekstremalnie nagiego wilkołaka wiszącego na nią, kiedy się obudzi. A szczególnie takiego, który paradował z twardym niczym skała fiutem, odkąd tylko spojrzał na nią. Potrzebując czegoś, co mógłby zrobić z rękami, które swędziały, by obudzić ją w sposób, którego prawdopodobnie nie doceniłaby2, Jason założył parę dżinsów. To nie było łatwe zadanie z wściekłą erekcją, z którą musiał sobie poradzić. Użył myjki, by przemyć wargę, która wciąż krwawiła. Następnie wyrzucił spalonego królika. Prawdopodobnie ochrzaniłaby go za zabicie Tuptusia. Z tego, co wiedział, mogła być wegetarianką. Jason

wzruszył

ramionami.

Jedna

z

wielu

rzeczy,

które

go

w

ludziach

dezorientowały. Nawet, gdy przebrnął przez mentalną listę powodów, dla których ludzka samica była poza zasięgiem, zdał sobie sprawę, że znowu wisiał nad nią. Tym razem przykrył ją kocem, studiując jej okrągłą, anielską twarz, i z zmartwieniem dotknął rany na jej czole. Widok urazu dręczył go tak bardzo, że w pewnym momencie uświadomił sobie, że pochylał się w celu wylizania jej rany, by lepiej się goiła. Był pewien, że to podziała na człowieka tak dobrze, jak na zmiennego. Następnie delikatnie pogłaskał jej włosy, gdy wąchał zagłębienie jej szyi i nasłuchiwał uważnie równego bicia jej serca. Opiekuńcze instynkty zalały go potężniej niż kiedykolwiek wcześniej. Jason gwałtownie wstał. Obce doznania, wpływające do jego krwioobiegu, sprawiły, że był wściekły i irracjonalny na myśl, że ta kobieta prawie umarła w lesie. Na terytorium Nightwindów. Na jego terytorium. Nie wiedział, czemu tamte wilki polowały na nią, ale, cholera, upewni się, że to się nie powtórzy.

2

Ja tam bym doceniła xD

17

Wszedł do kuchni i wziął swoją komórkę z blatu. Dzwonił do jednego z alf sfory, a jego noga drżała, gdy czekał na połączenie. Włączyła się skrzynka głosowa. Postanowił zostawić wiadomość i miał nadzieję, że alfa szybko oddzwoni. Jason przebiegł ręką przez włosy i wyciągnął szyję, by spojrzeć na człowieka śpiącego na jego kanapie. „Des, mamy poważny problem.” Gdy skończył, zdecydował iść na górę i wziąć bardzo zimny prysznic. Nie tylko, by zmyć brud i krew z walki, ale również miał nadzieję, że uda mu się odnaleźć zdrowy rozsądek podczas mycia.

Brandi bolała głowa. Leżąc, przykryta, na czymś miękkim, czuła ciepło. Ciekawa, otworzyła oczy i zorientowała się, że patrzy trzaskający ogień w kominku, z czerwonymi i złotymi płomieniami tańczącymi nad kłodami znajdującymi się za kratą. Wyczuła zapach palonego drewna i czegoś jeszcze, wiejski aromat pieczonego mięsa. Nie ruszając się, rozejrzała się wokół, znajdując surową męskość małej przestrzeni kompletnie obcą. Nigdy nie była w tym pomieszczeniu. „Była ich trójka, Des.” To chropowaty, niczym whisky, głos, dobiegał skądś. „Nie wiem, co, do cholery, robili na naszym terytorium, ale nie zwodzili tej kobiety. Chcieli jej krwi, a ja żadnego z nich nie rozpoznałem. Tego nie mogę rozgryźć. Dlaczego, do cholery, ścigali tę kobietę? To nie ma żadnego pieprzonego sensu.” Znała ten głos. Wspomnienie dużego, potężnego, czarnego wilka zmieniającego się w seksownego mężczyznę w wieku około trzydziestu pięciu lat z ciepłymi, brązowymi oczami zamigotało z tyłu jej umysłu, wśród przebłysków koszmaru, który stał się realny. „Zarobiła mocne uderzenie w głowę i jest podrapana. Myślałem nad wzięciem jej do szpitala, ale nie miała żadnego dowodu ze sobą. Nie wiem, jaka jest jej historia. Chciałbym zatrzymać ją tu, dopóki nie dowiemy się więcej. Mogę ją chronić. Jeśli wezmę ją do szpitala, mogłoby to doprowadzić do niej więcej z nich, jeśli ciągle polują na nią, a wiemy, że prawdopodobnie tak jest.”

18

Nastąpiła cisza, sprawiając, że stało się oczywiste, że słuchał kogoś mówiącego do telefonu. Skądś wiedziała, że oprócz niej, był jedyną osobą w domku i po prostu czekał, aż osoba po drugiej stronie połączenia powie swoją część. Wtedy usłyszała, jak wzdycha z frustracją. „Jest bardzo atrakcyjna, ale ruszyli na nią w futrze, Desmon. Nie mieli zamiaru jej zgwałcić. Ledwo dotarłem do niej na czas. Dwa z nich zamierzało rozerwać ją na kawałki. Złapałem jednego w połowie ataku. Chciał ją zabić. Wyślij kilku z naszych ludzi, by wyczyścili teren i rozejrzeli się, by upewnić się, że nie ma ich więcej. Zamierzam dowiedzieć się, kim ona jest i co, do cholery, się dzieje.” Znowu rozległa się cisza, a po niej głębokie westchnięcie. „Nakarmię ją, kiedy się obudzi i spróbuję uzyskać od niej jakieś odpowiedzi. Dziś wieczorem dosypię jej czegoś do jej napoju, żeby przespała noc. Spotkamy się na zaplanowanym biegu. Teraz lepiej się rozłączę. Może się obudzić w każdej chwili.” Brandi usłyszała klikniecie po szybkim pożegnaniu i następnie zaskrzypiało krzesło. Spojrzała w kierunku drzwi, które prawdopodobnie prowadziły do kuchni. Minęła dobra minuta. W końcu zobaczyła mężczyznę z lasu wchodzącego do salonu. Pił coś z kubka, prawdopodobnie kawę. Wziął prysznic. Jego krótkie, czarne włosy były mokre i odsunięte z twarzy. Miał małe zacięcie na dolnej wardze, ale, gdyby nie to, wyglądałby prawie zbyt perfekcyjnie stojąc tam bez koszulki, tylko w obcisłych, wyblakłych niebieskich dżinsach, które wisiały nisko na jego biodrach. Jego stopy były nagie. Wpatrywała się w ich duży rozmiar, aż nagle się zatrzymał. Instynktownie spojrzała w górę. Jego brązowe spojrzenie zablokowało jej, gdy znowu zaczął iść w stronę kanapy, na której leżała. „Hej,”

powiedział

onieśmielający.

miękko,

„Jesteś

gdy

tutaj

zawisł

nad

bezpieczna.

nią,

Chcę,

duży, żebyś

silny to

i

całkowicie

wiedziała.

Jesteś

chroniona.” Przełknęła ślinę. Nie próbowała się odezwać. Po prostu wpatrywała się w niego, gdy zaczęło zalewać ją przerażenie, a wspomnienia pogoni bombardowały jej umysł.

19

Zrobił wdech, jego nos rozszerzył się trochę, nim zmarszczył brwi. „Jesteś przestraszona. To jest zrozumiałe. Wiem, że zostałaś zaatakowana przez wilki, ale nie przyjdą tu po ciebie. Nigdy nie podchodzą blisko mojego domu. Obiecuję, że jesteś teraz bezpieczna.” Przykucnął obok kanapy i zaoferował jej kubek z kawą. „Chcesz się napić?: To gorąca kawa. Może pomoże ci się obudzić.” Zmagała się, by usiąść, pomimo swojej obawy. Nieznajomy był ogromny i widziała, jak przemieniał się z czarnego wilka w człowieka. Czyżby została naćpana, kiedy mężczyźni porywali ją z stacji benzynowej? To nie było możliwe, żeby widziała tego mężczyznę jako wilka. W głowie jej pulsowało, co sprawiło, że jej myśli były mgliste. Jason w ciszy obserwował ją, ciągle oferując swoją kawę i nagle poczuła, że jej potrzebuje. Nie była podniecona

perspektywą

dzielenia

napoju

z

tym

nieznajomym,

ale

była

zdesperowana, by trochę się obudzić. Jej ręce trzęsły się, gdy sięgała po kubek. Obrócił kubek i zaoferował jej uchwyt. „Ostrożnie. Jest gorąca. Nie chcę, żebyś się poparzyła.” Jego duże dłonie zamknęły się na jej, gdy uniosła kawę do ust. Wpatrywała się w niego, gdy podmuchała trochę i wzięła łyk. Kawa była gorąca, ale nie parzyła. Ciągle się trzęsła i była wdzięczna za duże, ciepłe ręce trzymające ją nieruchomo, gdy brała następny łyk. Widziała, jak pił, więc była pewna, że nie dodał narkotyków do napoju, ale usłyszała jego przyznanie, że planuje ją naćpać później. Obojętnie, jakby teraz nie wydawał się miły, nie mogła sobie pozwolić na zapomnienie o tym. Odsunęła kubek. Wziął go i położył na stoliku do kawy, nim odwrócił się do niej. „Jestem Jason. A ty, jak się nazywasz?” Zawahała się, badając go niepewnie i wzruszyła ramionami. „Brandi Compro3.” „Co robiłaś w lesie, Brandi?”

3

Czy tylko mnie się tak wydaje, czy Laurann Dohner lubi dziwnie nazywać swoje bohaterki?

20

Znowu się zawahała, ale zdecydowała się powiedzieć mu prawdę. W końcu uratował ją. Bez względu na zamglone wspomnienia, które miała o Jasonie w postaci wilka, tak czy inaczej uratował ją, skoro była bezpieczna na jego kanapie, a nie w kawałkach, rozrzucona po lesie. „Zostałam schwytana na stacji benzynowej. Dwóch mężczyzn w białym vanie porwało mnie.” Jason zacisnął wargi w wąskiej linii. „Widziałaś przedtem tych mężczyzn? Znasz ich?” „Nie. Nie jestem stąd. Jechałam, by zobaczyć się z moją najlepszą przyjaciółką, Jenny. Jej dom jest pięć godzin jazdy ode mnie. Zjechałam z autostrady po benzynę. Złapali mnie, wrzucili na tył vana i zamknęli jak jakieś zwierzę. Między przodem i tyłem vana znajdowała się krata. A drzwi nie chciały się otworzyć.” „Co się stało dalej?” Wpatrywała się w jego miękkie, brązowe oczy i jeszcze raz przypomniała sobie czarnego wilka. „Myślę, że mnie naćpali.” „Zmusili cię do przełknięcia pigułek lub przycisnęli szmatę do twojej twarzy?” Jego głos był niższy, niemal jak warczenie. „Coś ci wstrzyknęli?” Poczuła, jak rozgrzewają jej się policzki i spuściła głowę, gdy przyznała, „Nie. Po prostu… Widziałam rzeczy, które nie były prawdziwe. Nie mogły być.” Odetchnął w małym westchnieniu ulgi, ale nie powiedział ani słowa, jedynie czekał w milczeniu, jak próbowała znaleźć sposób, by opowiedzieć mu tę pokręconą historię. „Zawieźli mnie do przecinki w lesie i otworzyli drzwi od vana. Powaliłam jednego z nich i drapałam go w oczy paznokciami.”

21

Szok przeszedł przez jego twarz, nim pozwolił swojemu spojrzeniu podryfować wzdłuż jej ciała w długi i ociągający się sposób. W końcu uniósł głowę i zwęził oczy podejrzliwie. „Zaatakowałaś jednego z nich?” „Wiem, że nie wyglądam na silną, ale mam starszego brata. Nauczył mnie, jak walczyć. Powiedział, że muszę być silna, by umieć się bronić. Domyśliłam się, że zamierzają zgwałcić mnie i zabić, więc cofnęłam się i kiedy jeden z nich otworzył drzwi, wyskoczyłam z boku i rzuciłam się na niego. Miałam przewagę. Byłam wyżej i nie oczekiwał, że tak wyjdę. Kiedy wylądowałam na nim, skierowałam się ku jego oczom. Drugi mężczyzna ściągnął mnie z niego. Wtedy zdałam sobie sprawę, że było ich pięciu i…” Zmarszczył brwi. „Pięciu? Nie trzech? Jesteś pewna?” „Pięciu. Zaufaj mi. Nigdy tego nie zapomnę. Był tam starszy mężczyzna. Wydawał się rządzić. Nie ścigał mnie po lesie. On…” Przeżuła dolną wargę, studiując mężczyznę kucającego niecałe pół metra od niej. Jason był wystarczająco blisko, by mogła go dotknąć i uświadomiła sobie, że kusiło ją, by to zrobić. Położyła ręce na podołku, by zwalczyć ten dziwny impuls, gdy wzdrygnęła się na te wspomnienia. „On mnie przeraził najbardziej. Był jakby jakimś pieprzonym nauczycielem czy coś.” „Dlaczego tak myślisz?” „Z powodu tego, co powiedział. Zostałam przeznaczona na bycie jakimś ćwiczeniem do nauki. Powiedział, że stali się zbyt miękcy lub inne takie pierdoły. Byłam w szoku, więc nie cytuj mnie.” Powstrzymała ręce przed poruszeniem się, spoglądając na niego, gdyż wiedziała, że to brzmiało szalenie. Miała uczucie, że w momencie, kiedy powiedziałaby policji to, co mówiła Jasonowi, wylądowałaby w kaftanie bezpieczeństwa. „Powiedział im, żeby na mnie polowali jak na zwierzę. Nazwał mnie łanią. Którykolwiek z nich dotarłby do mnie pierwszy, miał mnie zabić. Chciał, żeby…” Zadygotała, jeszcze raz opuszczając głowę, głos jej się załamał. „Mieli rozerwać mnie na strzępy i rozrzucić kawałki mojego ciała. Kazał im zostawić głowę, żeby było oczywiste, że jestem kobietą, kiedy dziś wieczorem Nightwindzi znajdą moje ciało,

22

cokolwiek to znaczy. Następnie mieli ulotnić się z lasu, nim zapadnie ciemność, bo wtedy ma być znalezione moje ciało. To wszystko brzmi obłąkańczo, wiem, ale…” Brandi spojrzała w górę i zobaczyła, jak prawdziwy gniew zaostrza twarz Jasona. Wyglądał na wystarczająco wściekłego, żeby ją przestraszyć. Znieruchomiała i przycisnęła plecy mocno do kanapy, ale nie mogła uciec, gdyż Jason wciąż kucał naprzeciw niej. Mrugnął i surowe rysy jego twarzy rozluźniły się. „Wychwyciłaś jakieś imiona?” „Tylko jedno. Chuck. To był ten, którego podrapałam, kiedy wyskoczyłam z vana.” „Jak ten starszy mężczyzna wyglądał?” „Zimne zielone oczy. Wyglądały dziwacznie.” Wpatrywała się w ciepłe, brązowe oczy Jasona, by zwalczyć drżenie spowodowane tym wspomnieniem, nie, żeby powinna się czuć bezpieczniej przy nim, ale z jakiegoś powodu tak było. „Zimne i po prostu złe. Miał kilka blizn na twarzy.” Dotknęła swojego policzka, ciągle tkwiąc w tym koszmarze. „Tutaj, tutaj i tutaj. Miał koło pięćdziesiątki, w dobrej formie, wysoki na może jakiś metr osiemdziesiąt. Och, i miał ślady na lewym ramieniu. Były jakieś pięć centymetrów od siebie i wychodziły spod rękawa jego T-shirtu do łokcia. Widziałam trzy.” Dotknęła swojego ramienia, by mu pokazać. „Blizny.” „Nie znam go. Cholera. To źle. Gdybym go znał, zajęlibyśmy się nim na dobre i mógłbym ci obiecać, że nie zaatakuje już żadnej kobiety. Oni użyli terminu „polować” czy sama go wymyśliłaś?” „On użył to słowo. Powiedział, ze zamierzają na mnie polować. Dał mi piętnaście minut przewagi i śmiał się.” Szok powoli z niej opadał i zaczynała być wkurzona. „Śmiał się. Był rozbawiony, że będą na mnie polować niczym na sarnę. Powiedział im, żeby mnie rozerwali na kawałki. Nawet nie znam tego dupka. Nawet ukradli mój samochód i ukryli go w lesie, żeby nikt nie wiedział, że powinien mnie szukać.” Wzięła głęboki oddech, gniew sprawił, że zapomniała, jak szaleńczo brzmiała jej historia. „Potrzebuję twojego telefonu. Muszę zadzwonić na policję. I do mojej przyjaciółki Jenny. Będzie zmartwiona, że się nie pojawiłam.”

23

Zawahał się i po raz pierwszy odwrócił wzrok. „Mój telefon nie działa. Kilka dni temu była tu burza. Nie mam komórki. Przepraszam.” Kłamał. Brandi wpatrywała się w niego wystarczająco długo, że znowu spojrzał na nią. Wina ukazała się na jego przystojnej twarzy, gdy pozwolił swojemu spojrzeniu znowu się odwrócić, jakby próbował ukryć się przed jej rozczarowaniem. „Chcesz wziąć prysznic?” Spojrzała w dół, na siebie. Jej bluzka była rozdarta w kilku miejscach i brudna. Jej szorty w kolorze khaki były podziurawione i ohydne. Zobaczyła czerwone plamy zmieszane z trawą i brudem. Dotknęła ich, czując, jak kolor odpływa jej z twarzy. Zaschnięta krew była rozsmarowana po całej jej odzieży, przez co pogładziła swoje szorty z przerażeniem. „Co jeszcze się stało? Powiedziałaś, że chyba dali ci narkotyki.” Wpatrywała się w niego, ale nie odezwała się słowem. „Brandi? Co sprawiło, że pomyślałaś, że dali ci narkotyki?” Poruszyła się szybko, jej naga stopa nawiązała kontakt z jego klatą. Nie miała pojęcia, co się stało z jej butami i nie zamierzała się tym przejmować, kiedy kopnęła go wystarczająco mocno, by poleciał, zderzając się z stolikiem na kawę. Brandi wyskoczyła z kanapy, gdy usłyszała dźwięk łamiącego się szkła i głośne przeklinanie Jasona. Sprintem dobiegła do frontowych drzwi, otwierając je gwałtownie, nim popędziła na zewnątrz. Nie znajdując niczego poza lasem, skierowała się do czarnego SUVa zaparkowanego przed domkiem. Sięgnęła klamki i szarpnęła nią, tylko, by odkryć, że drzwi są zablokowane. „Gdzie zamierzasz jechać, Brandi?” Gwałtownie sapnęła i odwróciła się, by zobaczyć Jasona stojącego dokładnie za nią. Cofnęła się i oparła o samochód. „Trzymaj się ode mnie z dala. Skłamałeś mi. Masz

24

działający telefon lub komórkę. Słyszałam, jak przez nią rozmawiasz. Planowałeś mnie potem naćpać!” „Kurde.” Westchnął Jason. „Słyszałaś to?” W odpowiedzi jedynie burknęła, obserwując go z strachem. Nie mogła dać sobie spokoju z tym, jak szeroki był w barach i umięśniony, co było niefortunne, gdy rozważała walkę z nim, by się uwolnić. Jason miał jedno z najlepszych ciał, jakie kiedykolwiek widziała. Facet musiał często ćwiczyć, by zyskać taką masę i wyrazistość mięśni, co było bardziej niż ewidentne, skoro nie nosił koszuli. Każdy mięsień był pofałdowany w dół, aż do talii jego wypłowiałych dżinsów. Tym razem mogła się przyjrzeć jego tatuażowi, sylwetce wilka wyjącego do księżyca, wyrytej czarnym tuszem na jego ramieniu, z słowem „Nightwind” napisanym poniżej. To był prosty rysunek, wyglądający raczej jak piętno. Niedobrze. „Mówiłem ci, że jesteś tu bezpieczna.” Jason wyciągnął do niej rękę, ale wzdrygnęła się, na co opuścił ją. „Zamierzałem dać ci coś, by pomóc ci zasnąć, żebym mógł cię zostawić samą. Las jest zbyt niebezpieczny, by się po nim włóczyć, a bałem się, że spróbujesz uciec, kiedy wyjdę wieczorem zapolować na mężczyzn, którzy przywieźli cię na moje terytorium.” Wzdrygnęła się znowu. Zapolować. Tak, jak tamci mężczyźni. On poluje. Czy naprawdę widziała, jak zmienia się z wilka w człowieka? Wielkie nieba! Jej umysł zakręcił się, kiedy próbowała się rozpłaszczyć o SUVa w nieskutecznej próbie wydostania się z tej sytuacji. Jason zrobił głęboki wdech i cofnął się kilka kroków. Uniósł ręce, wnętrzem dłoni w jej stronę i znowu się trochę cofnął. „Spokojnie, Brandi. Jesteś przerażona, a nie masz powodu. Nie zamierzam cię skrzywdzić.” „Widziałam.” Wskazała na niego oskarżycielsko. Jason zamrugał, blednąc trochę, pomimo opalonej skóry. „Co widziałaś?”

25

Przesunęła się wzdłuż SUVa. „Rozebrali się przede mną i uklękli na rękach i kolanach.” Odchrząknęła, jej głos był wyciszonym szeptem. „Widziałam. Zmienili się przede mną… a potem widziałam ciebie. Byłeś czarnym wilkiem.” Jason poruszył się z nią, przesuwając się na bok, ale nie podchodząc bliżej, gdy wpatrywali się w siebie. „Dlatego myślałaś, że cię naćpali.” To nie było pytanie. „Wiesz, masz brzydki guz na czole.” Wydała miękki dźwięk. „To było to, co myślałam, dopóki nie zauważyłam krwi na moich ubraniach. Myślałam, że naćpali mnie lub uderzyłam się zbyt mocno w głowę, ale krew nie kłamie. Zabiłeś te wilki i zmieniłeś się w człowieka. Potem mnie podniosłeś. Byłeś cały w ich krwi.” Zerknęła w dół, na swoje ubrania i szarpnęła gwałtownie swoją głowę do góry. „To się stało naprawdę. Dowodem są plamy na moich ciuchach.” „Spokojnie,” Jason powiedział miękko. „Nie panikuj. Widzę to w twoich oczach. Nie jesteś w niebezpieczeństwie, Brandi. Nie skrzywdzę cię.” Brandi obróciła się i pobiegła. Usłyszała, jak Jason za nią przeklina, gdy uciekała w dół nieutwardzonego dojazdu. Na końcu musiała znajdować się główna droga. Zbiegała z wzgórza i nie słyszała nic za sobą. Jej nagie stopy uderzały o miękką ziemię. Jej ciało bolało od poprzedniego biegu, ale musiała się dostać do głównej drogi. Mogłaby zatrzymać kogoś i wezwać policję. Musiała uciec od mężczyzny, który przysięgał, że jest bezpieczna, bo wiedziała, że nie jest. Dwa ramiona zablokowały się wokół jej talii i siłą została zmuszona do oparcia się o twardą ścianę z nagiej skóry i szorstkich dżinsów. Jej stopy opuściły ziemię. Krzyczała i próbowała odrzucić głowę do tyłu tak, by uderzyć go w twarz, ale Jason przekrzywił brodę, by zejść jej z drogi i jej głowa zamiast tego uderzyła w tors. „Cholera,” zachrypiał. „Nie walcz ze mną! Jesteś taka mała. Nie chcę cię skrzywdzić przez przypadek.”

26

Znowu krzyknęła i zacisnęła paznokcie na ramionach otaczających jej talię niczym ciepłe żelazo. Jason zaklął głośno, gdy grabiła paznokciami jego skórę. Wiedziała, że upuściła mu trochę krwi. Przesunął ją w swoich ramionach i odłożył na ziemię. Brandi próbowała go kopnąć, gdy znowu ją uniósł. Odwrócił się i zaczął wracać do domku. „Puść mnie!” wrzasnęła, bardziej niż trochę zdenerwowana, że ją upuści, bo właściwie to nie była wielkości skrzata. „Uspokój się,” zanucił. „To nie jest dla ciebie bezpieczne, tak biegać sobie dookoła. Będziesz musiała poradzić sobie ze mną, dopóki nie będę pewny, że jesteś bezpieczna. Sama to powiedziałaś. Widziałaś ich twarze. Ten starszy mężczyzna będzie na ciebie polował, dopóki nie upewni się, że nie żyjesz. Wierz lub nie, ale jestem twoim najlepszym przyjacielem w tym lesie.” Przestała się szarpać. To było bezsensowne. Kopanie nie wydawało się peszyć go i był niewiarygodnie silny. Nie krzywdził jej ani nie zgniatał, by utrzymać ją nieruchomo. Mogła poczuć jego mięśnie, skoro była zamknięta w jego objęciach. Nigdy przedtem nie czuła się tak mała i słaba, jak teraz, kiedy niósł ją do domku, co było frustrujące. Drzwi wejściowe były szeroko otwarte. Wszedł do środka, obrócił się i kopnął w nie, by je zamknąć. Następnie ruszył w stronę schodów. „Potrzebujesz prysznica. Zabiorę cię do gościnnej łazienki. Jest tylko jedna, z oknem zbyt małym, byś mogła przez nie wypełznąć. Jest całkiem ogołocona, ale mam ręczniki, mydło i inne rzeczy, które możesz potrzebować, by się umyć. Wezmę dla ciebie trochę ubrań i wtedy pogadamy. Nie próbuj uciekać. Nie chcę cię przez przypadek zranić.” Przeszedł do pierwszych drzwi po prawej, z dala od pozostałych czterech zamkniętych. Delikatnie postawił Brandi na nogi, ale odmówił puszczenia jej zupełnie. Masywna ręka chwyciła ją za ramię, gdy sięgnął i zapalił światło w łazience.

Znajdowała

się

tutaj

tylko

toaleta,

umywalka

i

otwarta

kabina

prysznicowa. Delikatnie popchnął ją w stronę prysznica i puścił ją. Chwycił ramę kabiny, gdy Brandi cofnęła się przed nim.

27

Jego brązowe spojrzenie zamknęło się na jej. „Weź prysznic. Jest tu szampon, odżywka4 i nawet parę nowych szczoteczek do zębów w szufladzie. Zostawię ci jakieś ciuchy w korytarzu. Jest zamek w drzwiach. Użyj go, jeśli chcesz, ale to nie będzie konieczne.5 Nigdy nie zmusiłem kobiety do seksu i nie zamierzam teraz zaczynać. Weź prysznic, uspokój się i wtedy porozmawiamy. Znajdę ci coś do jedzenia. Mogę usłyszeć, jak ci burczy w brzuchu.” Cofnął się i zamknął kabinę. „Wychodzę stąd, więc nie próbuj znowu uciec.” Brandi rzuciła się do przodu i obróciła zamek, gdy tylko wyszedł z łazienki. Sprawdziła drzwi, upewniając się, że naprawdę są zamknięte. Usłyszała z drugiej strony miękki, męski chichot. Brandi cofnęła się i usiadła na toalecie, trzęsąc się od stóp do głów.

4 5

Jaki facet używa odżywki do włosów? Bo z łatwością wyłamałbyś drzwi…

28

Rozdział 3 Już czysta, z skórą zaróżowioną od mocnego szorowania, Brandi musiała przyznać, że czuła się lepiej, gdy studiowała siebie w lustrze. Ręcznik był ściśle owinięty wokół jej ciała. Jej długie, mokre włosy już z powrotem skręcały się w naturalne, niesforne loki. Jej jasnoniebieskie oczy były podkrążone. Na czole miała guza z cienką, gojącą się raną, przebiegającą przez jego środek, ale to i tak było polepszenie w porównaniu do jej poprzedniego wyglądu. Dotknęła zranienia, zdziwiona, że miało zielony odcień zamiast czarnego i niebieskiego. Zazwyczaj trwało to tydzień, nim siniaki zaczynały blednąć. Może nie uderzyła się w głowę tak mocno, jak myślała. Brandi wzruszyła ramionami i zdecydowała się umyć zęby nową szczoteczką i pastą, którą znalazła w szufladzie. Czuła się sto razy lepiej, i bardziej jak ona sama, ale zdawała sobie sprawę, że ciągle patrzyła na drzwi ze strachem, kiedy skończyła myć zęby. Musiała je odblokować i zobaczyć, czy nie zostawił jakichś ubrań. Czy to była jakaś sztuczka? Mógłby tam czekać, by ją złapać? Jason jeszcze jej nie zaatakował. I była nieprzytomna. Jeśli byłby zboczeńcem, nie wykorzystałby jej wtedy6? Nie zerwał zamka i nie zamknął jej nagiej w kabinie prysznicowej. Potwór mógłby to zrobić. Westchnęła, podeszła do drzwi i przycisnęła do nich ucho. Kiedy usłyszała tylko ciszę, przygryzła wargę i sięgnęła do pokrętła. Odblokowała je, zesztywniała, ale kiedy nic się nie stało, ostrożnie otworzyła drzwi. Korytarz był pusty. Spojrzała w dół i zobaczyła porządnie złożone ubranie na podłodze. Złapała je, zatrzasnęła drzwi i znowu je zablokowała. Jej serce waliło, gdy kładła ciuchy na blacie. T-shirt, który jej dał, pachniał zmiękczaczem tkanin i był dwa razy za duży na nią, ale za to ciepły i miękki. Pociągnęła go w dół ciała, pozwalając mu opaść do kolan.

6

A gdzie w tym byłaby zabawa? Każdy psychol uważa, że jak krzyczą i usiłują walczyć, jest fajniej. Mnie to by nie uspokoiło…

29

Była jeszcze para czarnych, bawełnianych bokserek. Męskich. Miękko zaklęła i założyła je. Były trochę duże, ale pasowały. Uniosła bluzkę i spojrzała w lustro. Nigdy nie nosiła męskiej

bielizny.

Była

miękka

i

wygodna.

Westchnęła

i

opuściła

T-shirt.

Przynajmniej była zakryta, a ubrania czyste. Pukanie w drzwi sprawiło, że podskoczyła. „Hej, jesteś już głodna czy zamierzasz chować się tu cały dzień? Czy wszystko pasuje? Dałbym ci parę spodni, ale moje dżinsy spadałyby z ciebie, tak samo z resztą jak dresy.” Wpatrywała się w drzwi i westchnęła. „Nie wiem, czy chcę wyjść. W najlepszym przypadku jesteś kłamcą, a w najgorszym szalonym człowiekiem-wilkiem. Z moim szczęściem, zapewne jesteś oboma.” Zachichotał. „Taa. Skłamałem ci. Mam telefon. Po prostu nie mogę ci pozwolić go użyć, ale powiem ci coś. Jeśli wyjdziesz i zjesz coś ze mną, już ci nie skłamię.” Skrzyżowała ręce na piersi. „Byłeś czarnym wilkiem, prawda?” Sekundy przemijały. „Taa. To ja, Brandi. Jestem wilkiem. Jednak nie jestem szalony.7 Nawet, jeśli to brzmi, jakbym był, przyrzekam, że nie jestem.” „Czy ty naprawdę przyznajesz, że jesteś wilkiem, czy tylko ustępujesz mi?” Nie mogła ukryć szoku. „Co widziałaś?” „Widziałam, jak przemieniasz się z czarnego wilka w nagiego mężczyznę.” „Przyznałem, że jestem wilkiem. Czego więcej chcesz?” Podeszła do drzwi i oparła czoło o nie. „Jak to możliwe? Czym jesteś?” 7

Na to mamy tylko twoje słowo…

30

Brandi wiedziała, że był w korytarzu, ale nie zdawała sobie sprawy, jak blisko, dopóki nie przemówił miękko zza drzwi. „Wyjdź, to powiem ci wszystko. Jesteś bezpieczna ze mną. Nie skrzywdzę cię. Uratowałem cię, pamiętasz?” Nigdy nie zapomni tej walki w lesie. Naprawdę uratował jej życie. Zabił te potworne kreatury. Jeszcze jej nie skrzywdził. Tak po prawdzie, to był dziwnie troskliwy. Westchnęła i obróciła zamek, nim powoli otworzyła drzwi, cały czas kwestionując swój rozsądek za ufanie mu. Jason cofnął się, by oprzeć się o ścianę naprzeciwko. „Cześć.” Uśmiechnął się do niej, popisując się dołeczkami pod nieogolonymi bokobrodami, które sprawiły, że wyglądał niebezpiecznie przystojnie. „Ciągle głodna?” Uniósł brwi, gdy wpatrywał się w nią stojącą tam w niczym, poza jego bluzką i bokserkami. „Przepraszam, że wszystko jest takie duże. Nie mam kobiecych ubrań w domku. Moja bluzka jest dla ciebie prawie jak sukienka. Brakuje tylko paska i wysokich obcasów.” „Czym jesteś?” powtórzyła, nie pozwalając mu odwrócić jej uwagi od tematu, bez znaczenia, jak przekonujący by nie był. Uśmiech wyblakł. „Mężczyzną.” Powoli pokręciła głową w zaprzeczeniu, gdyż oboje wiedzieli, że to nie była prawda. Wygiął brew i wskazał na swoją nagą klatę. „Przyjrzyj się jeszcze raz. Zdecydowanie jestem mężczyzną.” Brandi nie mogła nic na to poradzić, tylko wpatrywała się w niego tak, jak zasugerował. Miał wspaniałe ciało. Umięśnione, opalone, perfekcyjne. Zrobiła krok do przodu i spojrzała mu w twarz. Był niewiarygodnie przystojny. Seksowny. I zmieniał się w wilka. Zabójczego.

31

Pod jego zwykłym urokiem ciągle mogła to wyczuć. Było coś dzikiego i nieoswojonego w tym potężnym, czarującym mężczyźnie opierającym się o ścianę. Jason zrobił krok w jej stronę. „Dotknij mnie. Nie ugryzę. Jestem człowiekiem, Brandi. Ciało i krew, tak, jak ty. Możesz mnie dotknąć. To bezpieczne. Nie skrzywdzę cię.” Uniosła rękę i miała nadzieję, że nie zauważył, jak się trzęsła. Delikatnie położyła dłoń na jego brzuchu. Był ciepły, twardy niczym kamień i zdecydowanie z ciała. Podążyła palcami w dół i jego mięśnie zacisnęły się. Zobaczyła połysk gęsiej skórki rozprzestrzenionej po jego gładkiej skórze. To wydawało się być ludzkie, ale… „Ciągle potrafisz zmieniać się w wilka.” „Potrafię.” Jego głos był niski i chropowaty. „Taki się urodziłem. Jestem człowiekiem i czymś więcej. Nigdy nie skrzywdziłem kobiety w całym moim życiu. Mój ojciec był taki, jak ty. Po prostu człowiek. Moja matka była taka, jak ja. Była czymś więcej. Odszedł, kiedy zaszła w ciążę ze mną. Nie znam go, ale jestem w połowie człowiekiem, więc mamy coś wspólnego. Nie jestem zupełnie inny od ciebie.” Brandi wpatrywała się w niego. Dzielił się z nią osobistymi rzeczami. Zastanawiała się dlaczego, ale była wdzięczna. Dzięki temu wydawał jej się bardziej ludzki. Pozwoliła dłoni opaść i zrobiła krok do tyłu. „Jest nas mała populacja w Stanach. Nie jestem jedynym z mojego rodzaju. Twoi ludzie lubią nazywać nas wilkołakami, ale jest w tym dużo popieprzonych błędnych wyobrażeń o nas. Nie jesteśmy tym, co widziałaś w filmach. Te pomysły to głównie fikcja. Rzeczywistość jest taka, że mamy rodziny, tak, jak wy. Pracę, tak, jak wy. Przyjaciół, tak, jak wy. Większość czasu po prostu staramy się bronić tego, co nasze… tak, jak wy.” „Ci mężczyźni chcieli mnie zabić,” powiedziała niezręcznie. „Dlaczego? I dlaczego ty nie chcesz mnie zabić? Co sprawia, że jesteś inny? Czy wilki nie polują na ludzi?” „Tamte wilki były dupkami. Nie wiem, dlaczego chcieli cię skrzywdzić. To jest niepokojąco popieprzone i mogę ci przyrzec, że większość z nas nie lata dookoła

32

porywając i zabijając niewinnych ludzi. Jeśli coś zjesz, spróbuję wyjaśnić ci, dlaczego myślę, że byłaś zaatakowana.” Przytaknęła, zgadzając się. Wiedziała, że prawdopodobnie była strasznie naiwna wierząc mu, ale nie mogła się opanować. Jason obrócił się, zbadał ją uważnie wzrokiem, a potem podszedł do schodów. Na górze ich zatrzymał się. „Dlaczego nie pójdziesz pierwsza? Nie chciałbym, żebyś ponownie mnie kopnęła i posłała na dół.” Zarumieniła się trochę. „Przepraszam za stolik do kawy.” Uśmiechnął się szeroko. „W porządku. Tylko kubek się stłukł. Stolik przeżył. Jesteś charakterna. Podoba mi się to. Poza tym kim byłbym, gdybym był na ciebie zły za próbowanie bronienia się? To dobra cecha. Jednak wolałbym, żebyś poszła pierwsza.” Przeszła obok niego i zeszła na dół. Stanął za nią i ruszył w stronę kuchni. Wyczuła jedzenie, na co jej żołądek zawarczał. Dotknął lekko jej krzyża. „Chodźmy zjeść. Zostało mi trochę wołowiny i zupy jarzynowej, więc to podgrzałem. Nie chciałem czekać za długo, żeby przygotować ci coś do jedzenia. Jest zrobione w domu. Nie z puszki czy coś.” Zrobił kanapki z indykiem do zupy. Musiał wyłożyć jedzenie na stół, kiedy sięgała w korytarzu po jego ubrania. Odsunął dla niej krzesło. Była zdziwiona jego dobrymi manierami i skomentowała to. „Moja matka nauczyła mnie, bym był dżentelmenem. Jesteśmy częściej w ludzkiej formie niż w zwierzęcej. Moja matka nie wychowywała zwierzęcia.” Zachichotał. „Przynajmniej nie przez większość czasu.” Usiadł na krześle naprzeciwko niej. „Nalałem mleka. Mam nadzieję, że to w porządku?” Przytaknęła i zabrała się za zupę. Była szokująco dobra. Brandi pomyślałaby, że jest przepyszna nawet, jeśli nie umierałaby z głodu. Kanapki z indyka też były dobre.

33

Zjadła wszystko. Natomiast Jason zjadł dwa razy tyle, co ona. Wchłonął dwie miski zupy i trzy kanapki. Dopiero, kiedy uświadomiła sobie, że wpatruje się w pustą miskę i talerz, Brandi pomyślała, że powinna być zakłopotana tym, jak szybko pożarła swoje jedzenie. Jej policzki rozgrzały się. „Dziękuję. Było bardzo dobre.” „Jestem wspaniałym kucharzem. Moja matka zawsze chciała mieć dziewczynkę, której mogłaby przekazać rodzinne przepisy, skoro obaj jej bracia umarli i została ostatnią z rodziny. Zamiast tego dostała mnie.” Jason swobodnie wzruszył ramionami. „Więc musiałem stać się tym, kto nauczy się wszystkiego, włącznie z przepisem na zapiekankę brzoskwiniową babci Ellen i jak robić słaby gulasz prawuja Grega.” Brandi uśmiechnęła się. „Rozumiem to doskonale. Mój ojciec chciał chłopca. Zamiast tego dostał mnie. Zapisywał mnie na każdy sport, na jaki mógł. Miałam tego dość, nim zaczęłam liceum. Był gotowy walczyć z kuratorium, by zobaczyć, czy uda mu się zmusić mnie, żebym została graczem w futbol8, skoro nie pozwalano na udział w grze dziewczynom.” Jason zmarszczył brwi. „Mówiłaś chyba, że masz brata.” Przytaknęła. „Mam. Mamy tylko innych ojców. Moja matka poślubiła tatę Joe. Potem się rozwiedli. Poznała mojego ojca i zaszła w ciążę ze mną. Mój tata chciał się z nią ożenić, ale ona wciąż kochała byłego męża. Wrócili do siebie. Joe i ja byliśmy wychowywani w tym samym domu, ale weekendy spędzałam z ojcem. Brał czynnie udział w moim życiu i byłam jego jedynym dzieckiem. Naprawdę chciał chłopca. Joe też zawsze zachęcał mnie, bym się zahartowała. Nawet kiedy dorosłam i straciłam 8

Futbol amerykański

34

zainteresowanie sportem, zgodził się z moim ojcem. Nie dlatego, że był dupkiem, ale po prostu bał się, że chłopacy wezmą mnie na cel, ponieważ…” Uniósł brew, kiedy przerwała. „Ponieważ jesteś bardzo atrakcyjna?” „Dziękuję, ale nie dlatego.” Poczuła, jak jej policzki znowu się rozgrzewają, ponieważ brzmiał na szczerego w sposób, który nigdy nie słyszała od mężczyzny. „Nigdy nie byłam szczupła. Dzieciaki czepiały się mnie, ponieważ byłam niska i krągła. Joe nauczył mnie, jak się bronić, skoro nie zawsze mógł bronić mnie przed osobami, które lubiły się znęcać nad innymi.” „Nie masz nadwagi. Jesteś ponętna. Kobieca.” Jason przekrzywił głowę, dając jej kolejny uśmiech, dzięki któremu ujawniły się jego głębokie dołeczki. „Zawsze myślałem, że to jest jedna z zalet ludzkich kobiet. Ich miękkość. Jestem pewien, że mężczyźni, których znasz, lubili to bardzo.” „Ja, um…” Przerwała, niepewna, jak na to odpowiedzieć, więc powiedziała, „Dziękuję ci, ale myślę, że to niekoniecznie prawda. Jest bardziej społecznie akceptowalne, by być chudym. Pracowałam bardzo ciężko, by zrzucić wagę. Kupiłam bieżnię, zapisałam się do siłowni i byłam na jednej z tych diet, kiedy kupujesz jedzenie, by być szczuplejszym na swój ślub. Zrzuciłam dziewięć kilo i zdołałam się zmieścić w mojej wymarzonej sukience.” Zerknął na jej rękę. „Żadnych obrączek? Ukradli ci je? Nie wspomniałaś, że musisz zadzwonić do męża.” „Jestem rozwiedziona. Poślubiłam złego mężczyznę.” Wzruszyła ramionami i obniżyła spojrzenie z powrotem na talerz. „Byliśmy małżeństwem przez ponad rok, nim zdałam sobie sprawę, jakim był dominującym dupkiem. To Carl naciskał, żebym schudła, więc powinnam była wiedzieć, jak płytki był. Jego odlot dotyczący kontroli był wystarczająco zły, ale w końcu odkryłam, że spał z innymi kobietami. Odeszłam i nigdy nie spoglądałam za siebie. Ciągle staram się być w formie, ale jestem naturalnie ponętna, jak to określiłeś.” Jason przytaknął. „Rozumiem.”

35

„A co z tobą?” Zerknęła na jego dłoń w ten sam sposób, w jaki on zerkał na jej. „Żadnej obrączki?” „Niee.” Uśmiechnął się. „Jeszcze nie. Nie znalazłem tej jedynej. Myślałem kiedyś, że tak było, ale ona nie mogła poradzić sobie z moim stylem życia.” „Masz na myśli twój sekret?” „Była taka jak ja. To nie było to. Nie lubiła mojej pracy. Bycie w połowie człowiekiem sprawiało, że dorastanie wśród pełnej krwi wilkołaków było trudne. Musiałem dużo walczyć, kiedy inne samce sądziły, że będę popychadłem lub słabeuszem ze względu na moje w połowie ludzkie geny. Stałem się tak dobry w walce, że nikt nie mógł mnie pokonać. Dlatego dostałem moją robotę. Jestem strażnikiem prawa mojego rodzaju w tej okolicy. Nie podobało jej się to. Wolała spokojniejsze życie od bycia sparowaną z strażnikiem.” Wzięła drżący oddech, jak przypomniała sobie go ratującego ją. „Walczyłeś i zwyciężyłeś przeciw trzem wilkom.” „Taa.” Przytaknął. „Większość z mojego rodzaju nie wygrałaby tej walki.” Nie mogła się powstrzymać i wgapiła się w jego szerokie bary i silne ramiona. „Naprawdę jesteś w dobrej formie.” „Brandi.” Jego głos miał w sobie coś uwodzącego i przekonującego. „Nie parz się tak na mnie.” Jej spojrzenie poszybowało do jego. Te poważne, brązowe oczy ściemniały, gdy studiował ją z drugiej strony stołu, sprawiając, że czuła się jak kompletnie inny rodzaj ofiary. Poruszyła się na krześle, gdy ciepła, mrowiąca fala rozprzestrzeniła się po jej ciele od tego spojrzenia, sprawiając, że wszystkie krótkie włoski na jej ramionach stanęły na sztorc. „Wciąż jestem mężczyzną,” ostrzegł ją z tą samą niską przynętą w głosie. „A ty jesteś dla mnie ekstremalnie atrakcyjna.”

36

Napotkała jego spojrzenie, chociaż miała ochotę jeszcze raz poprzesuwać się na krześle pod napływem napięcia, które nagle zaczęło ciężko wisieć w powietrzu. Odchrząknął, wszystkie dowody dobrego humoru zniknęły, gdy odwrócił od niej wzrok, jakby rozpaczliwie potrzebował rozproszenia. „Jesteśmy terytorialnym gatunkiem, a to jest nasza ziemia. Mężczyźni, którzy cię porwali nie należą do tego terenu. Inne łaki czasami próbują przejąć czyjeś terytorium. Podejrzewam, że ktoś chce rozpocząć z nami wojnę. Tak już się działo w przeszłości i będzie się dziać. Myślę, że zostałaś schwytana, gdyż chcieli zostawić twoje ciało na naszej ziemi, żebyśmy je znaleźli i wiedzieli, że zostaliśmy wyzwani. To…” Jason wzruszył ramionami, „popieprzona rzecz, którą robią niektórzy z naszego rodzaju.” „Nie chcę brać żadnego udziału w waszej wojnie.” „I nie winię cię. Jest przeciwne naszym prawom wciąganie ludzi do naszego świata. Niestety nie wszyscy przestrzegają prawa. Tak, jak u ludzi, są szlachetne łaki i złe typy. Niektórzy trzymają się zasad, inni je łamią. Dobrzy. Źli. Myślę, że właśnie z tego powodu zostałaś porwana, przywieźli cię tu i chcieli cię zabić.” Pozwoliła informacjom wsiąknąć. „Wiem, że skłamałeś mi, że nie masz telefonu, żebym nie zadzwoniła na policję, ale muszę się skontaktować z moją przyjaciółką Jenny. Będzie bardzo zmartwiona. Rozumiem, dlaczego nie chcesz, żebym zadzwoniła do glin. I tak oskarżyliby mnie o bycie szaloną, prawda? To znaczy, historie o wilkołakach są opowiadane od setek lat i wszyscy myślą, że są czystą fikcją. Nikt nie uwierzyłby mi. Chcieliby mnie zaciągnąć do szpitala dla chorych psychicznie, jeśli zaczęłabym robić tyrady na temat tego, co naprawdę mi się przydarzyło. Po prostu chcę wrócić do domu.” Westchnął głęboko. „Jeden z tych czterech, którzy cię ścigali, jest nierozpoznany i widziałaś twarz piątego wilka. Prawdopodobnie był ich alfą. Ich liderem. Zostałaś porwana ze stacji benzynowej i, jeśli nikt nie widział twojego uprowadzenia i nie rozpowiedział, co się stało, jestem pewien, że ktoś stęsknił się za tobą. Policja będzie cię szukać. Ta druga sfora ma twój samochód. To oznacza, że ten dupek może dowiedzieć się, kim jesteś, jak się nazywasz i gdzie mieszkasz. Zabije cię, Brandi. Nie ma wyboru. Musi chronić swoją tożsamość i sekrety sfory.

37

Dopóki nie dowiemy się, kim ten facet jest i nie zdejmiemy go, nie jesteś bezpieczna. Pozwalanie ci na dzwonienie i wyjechanie stąd oznaczałoby pomoc temu gościowi w znalezieniu cię i zabiciu. Nie sądzę, żeby twoje ludzkie prawo zatrzymało go. Oni mogą sprawić, że twoje ciało zniknie w sposób, o którym nawet nie chcesz słyszeć9, ale musisz mi zaufać, że nie pozwolę na to. Nie ryzykowałem swojego życia, ratując twoje, byś i tak zmarła. Chcę, żebyś żyła. Telefon do twojej przyjaciółki sprawi, że ona również będzie w niebezpieczeństwie. Nie chciałabyś tego, prawda? Nie chcesz wciągnąć swojej przyjaciółki w tę wojnę.” „Nie chcę.” Napływ przyprawiającego o mdłości strachu sprawił, że poczuła się fizycznie chora, kiedy pomyślała o Jenny. „Jest w ciąży i zaręczona. Zamierzałyśmy spędzić razem weekend szukając dla niej sukni ślubnej. Dopiero, co się dowiedzieli, że jest w ciąży i planują się pobrać, nim to będzie widoczne. To brzmi jak ślub pod przymusem, ale żyją razem od dwóch lat. Rodziny obojga są podekscytowane. Tak się cieszyłam z jej powodu… a teraz to się stało. Nie chcę, żeby to zniszczyło jej tak szczęśliwy okres.” „Dlatego musisz zostać tu i nie kontaktować się z nikim, dopóki to wszystko nie przycichnie. Jest dla nich bezpieczniej, jeśli nic nie będą wiedzieli. Pozwól moim ludziom zająć się tym i kiedy dostaniemy tych dupków, będziesz wolna. To nie powinno zabrać dłużej niż kilka dni. Wymyślimy dla ciebie jakąś przykrywkę. Może, że ktoś cię porwał, ale udało ci się uwolnić w lesie. Powiemy, że się zgubiłaś albo coś. Mamy czas, by zastanowić się nad tym i przygotować dobrą historię. Osobiście zawiozę cię bliżej miasta Ryder i zostawię w lesie obok drogi. Możesz wziąć stopa i podążę za tobą, by upewnić się, że zostaniesz zabrana do glin. Po prostu musisz wziąć na wstrzymanie, Brandi. Pozwól nam znaleźć tego złego dupka i ochronić cię. Znajdziemy go. Moi ludzie są teraz w lesie, próbując namierzyć, skąd przybyli ci dranie.” Jason wydawał się być tak współczujący i szczery. Jego determinacja, by ją obronić była bardziej niż miła, wystarczająca, by zrobiła coś głupiego – jak uwierzenie mu. Wolno potaknęła, próbując nie myśleć, co się działo z naiwnymi kobietami, które uwierzyły dobrym intencjom wielkiego, złego wilka. „W porządku.”

9

Ale ja chcę. Nigdy nie wiadomo, kiedy taka wiedza się przyda.

38

Spojrzał na nią podejrzliwie, jakby niepewny, czy może jej ufać. „Żadnego więcej uciekania ode mnie?” „Zostanę.” Najwyraźniej usatysfakcjonowany, wstał i zaczął zbierać naczynia ze stołu. Brandi zawahała się, ale w końcu zdecydowała, że przynajmniej może mu pomóc. Myli naczynia ramię w ramię, gdy cisza i ciążenie ich sytuacji ciężko zawisły w powietrzu. Przystojny, masywny mężczyzna obok niej mył naczynia, podczas gdy ona je suszyła. Uśmiechnął się do niej, kiedy skończyli i odwrócił się do niej przodem. „Moja matka miała zwyczaj mówić, że przy wielu rękach praca idzie szybciej. Zapomniałem, jak prawdziwe to jest.” Jego uśmiech rozszerzył się, niemal, jakby czuł nostalgię, ale zauważyła posmak smutku w jego oczach, kiedy przyznał, „Nie żyje od dłuższego czasu. To prawdopodobnie brzmi głupio dla człowieka, że tęsknię za matką. Wiem, że ludzie są bardzo, um… pojedynczy. Sami przemierzają cały kraj, ale wilki lubią towarzystwo. Zostajemy blisko rodziny i potrzebujemy naszej sfory, by przeżyć. Pragniemy towarzystwa. Nasze życie tak jakby obraca się wokół tego.” „Rozumiem. Ludzie nie są tak pojedynczy, jak myślisz. Także lubimy towarzystwo.” Brandi wsunęła niesforny lok za ucho, nie mogąc uwierzyć, jak dziwaczną rozmowę prowadzili. „Ja także żyję sama. Wiem, jakie to może być trudne.” Jason milczał, studiując ją w sposób, który sprawił, że jej skóra mrowiła, gdy pozwolił swojemu spojrzeniu przebiec po niej, nie noszącej nic poza jego T-shirtem. „Twój eks był idiotą, skoro pozwolił ci odejść. To ludzka rzecz. Wilki parują się na całe życie. W naszym świecie nie ma rozwodów.” „Ale powiedziałeś, że twój ojciec odszedł.” „Był człowiekiem, a poza tym idiotą,” przypomniał jej. „Przyrzekniesz mi, że zostaniesz w środku? Usunąłem telefony. Chcę ci ufać, ale nie znasz mnie, a ja nie znam ciebie. Muszę wyjść i pomóc moim ludziom zapolować na tego alfiego sukinsyna. Mieliśmy iść razem pobiegać, ale mamy teraz robotę, więc pozostałe wilki są zajęte. Będziesz bezpieczna w domku.” Spojrzał na nią przepraszająco. „Zabieram ze sobą kluczyki do SUVa. Nie ma drugiego zestawu. Do głównej drogi

39

bardzo długo się idzie, a poza tym dziś wieczorem będą się tu szwendać wilkołaki. Będę z powrotem za kilka godzin. Obiecasz, że zostaniesz w środku, gdzie będziesz bezpieczna?” Przytaknęła cicho, nie ufając sobie, że da radę powiedzieć to głośno. To wszystko wydawało się być zbyt szalone, by było prawdziwe. Wyszedł z kuchni, a Brandi podążyła za nim do wejściowych drzwi. Próbowała nie odetchnąć z ulgą, że wychodził. Ten mężczyzna – wilk – czymkolwiek był, sprawiał, że się plątała. Był zbyt szeroki i umięśniony, niewiarygodnie wysoki i o wiele zbyt przystojny dla jej zdrowia psychicznego, a poza tym była w nim uczciwość, która przemawiała do niej bardziej niż powinna. Idea jego, będącego samotnym, dręczyła ją. Po prostu nie mogła oczyścić myśli i zapanować nad sytuacją, kiedy tak spoglądał na nią, że powodował ból między jej nogami, do którego nie chciała się przyznać. Jason przekręcił gałkę drzwi i zerknął do tyłu, na nią. „Możesz chcieć trzymać się z dala od okien w ciągu najbliższych kilku minut. Będę się rozbierał. Proszę, zostaw moje dżinsy na ganku. Nie sądzę, żebyś doceniła mnie wchodzącego do domu nago.10 W przeciwieństwie do tego, co mogłaś widzieć w niektórych filmach, nie możemy zmieniać się z założonymi ubraniami. Plątają się i utrudniają poruszanie, kiedy jesteśmy w wilczej formie. Czuj się jak w domu.” Zamknął drzwi, nim mogła odpowiedzieć i uświadomiła sobie, że stała wpatrując się z oszołomionym niedowierzaniem w wiekowe drewno. Cóż, to na pewno nie pomoże mojemu zdrowiu psychicznemu! Brandi wahała się jakieś dwie sekundy, nim podbiegła do okna.11 Wyjrzała, ledwie ruszając zasłonę. Jason był do niej tyłem, a ona nie zamierzała przegapić zobaczenia, jak się przemienia. Potrzebowała potwierdzenia, że nie zwariowała.

10 11

To byś się zdziwił xD Ehm xD

40

Wyciągnął kluczyki z kieszeni i ściągnął spodnie z bioder. Nie nosił bielizny. Wpatrywała się w jego perfekcyjny tyłek. Był najładniejszy, jaki kiedykolwiek widziała u mężczyzny. Był cały opalony, jakby spędzał dużo czasu leżąc na słońcu nago, a to tylko dodawało mu uroku. Ściągając dżinsy odkrył również swoje muskularne uda. Zobaczyła rany na jednej nodze. Ślady po ugryzieniach. Wiedziała, że pochodziły z wcześniejszej walki z trzema wilkami. Wyglądały na prawie zagojone. W końcu oderwała spojrzenie od ran przykrytych strupem. Nie był włochatym mężczyzną. Niektórzy mężczyźni mieli naprawdę owłosione nogi, ale nie Jason, co było zaskakujące, biorąc pod uwagę, że zamieniał się w wilka. Przełknęła, czując się przez chwilę winna, gdy próbowała przypomnieć sobie, że szukała tylko potwierdzenia, że to wszystko jest realne, a nie była perwersem i nie szpiegowała go. Nie powinna była go sprawdzać, ale facet miał wspaniałe ciało. Trudno było tego nie docenić. Jason upuścił kluczyki na swoje dżinsy i przykucnął. Zmiana nastąpiła tak szybko, że mrugnęła w szoku. W sekundę przeszedł z skóry w futro. Ciągle próbowała zaakceptować, że masywny, czarny wilk był tym samym facetem, któremu pomogła zmywać naczynia. Chwycił kluczyki w swoje silne szczęki, zeskoczył z ganku i pognał do lasu. Ani razu nie obejrzał się za siebie, a ona wpatrywała się w parę dżinsów leżących na niższym stopniu, kiedy już go nie było. Tyle pozostało z mężczyzny, którym był. Brandi puściła zasłonę, podeszła do kanapy i ciężko usiadła. Nie oszalała. Jason naprawdę był wilkołakiem. Powinna być przerażona, ale gdy przeszukała swoje emocje,

nie znalazła strachu.

To,

co znalazła to było

zafascynowanie, dziwna odmiana poczucia bezpieczeństwa, której nie była pewna, czy powinna ufać, i… pożądanie. Przedarł się przez nią szok na to odkrycie. Pociągał ją seksualnie wysoki, ciemnowłosy mężczyzna z mieszanymi genami.12

12

I co w tym takiego dziwnego? :/

41

Rozejrzała się po chatce w oszołomieniu, niezdolna uwierzyć, ile wydarzyło się w ciągu ostatniej doby. Obudziła się wczoraj jako racjonalna kobieta, która była zadowolona ze swojego uporządkowanego, spokojnego życia. Obojętnie, jak nudna by nie była, lubiła swoją karierę jako samodzielna księgowa ze sporą listą klientów prowadzących małe biznesy. Cieszyła się wolnością pracowania dla siebie i nie odpowiadania przed nikim. Źle wybrała, kiedy była młodsza i poślubiła Carla, ale zamierzała nigdy więcej nie zakochać się w niewłaściwym mężczyźnie i zrezygnować z poczucia własnej wartości. Teraz Brandi utknęła w domku w lesie, pragnąć wielkiego, złego wilka.

42

Rozdział 4 Jason skierował się prosto do lasu bez oglądania się za siebie, nawet mimo tego, że czuł spojrzenie Brandi na sobie od momentu, kiedy wyszedł na ganek. Próbował nie myśleć o niej obserwującej go, gdy zmieniał się w jednego z potworów, którzy chcieli ją rozszarpać. Jeszcze usilniej próbował nie zwracać uwagi na jej reakcję na niego, nim się przemienił. Złapał to, nawet z zewnątrz – niemożliwy do pomylenia z czymś innym zapach kobiecego pragnienia. Wilki nie były znane z powściągliwości, kiedy chodziło o cielesne sprawy takie, jak zapach pożądania samicy, ale Jason był silniejszy niż większość. Może to jego ludzkie geny pozwalały mu zebrać trochę więcej kontroli seksualnej, ale siła jego woli była cienka niczym papier, jeśli chodziło o Brandi. Czuł się bardzo zmysłowo, bardziej niż czuł się przez bardzo długi czas. A może kiedykolwiek. Ale nawet bardziej niepokojące niż pożądanie wypełniające jego krew było to, jak łatwo obnażał się przed tą kobietą. Człowiekiem. Mówił nawet o tym, jak bardzo tęsknił za matką. Trzymał to ściśle zamknięte w sobie, gdyż była to słabość, a wilki nie były znane z ukazywania siebie wrażliwymi przed kimś spoza sfory. Nie rozmawiał na ten temat nawet z swoimi alfami, mimo że Desmon i Jazz o wiele łatwiej zrozumieliby to niż ludzie. Oni także odczuli straty, a poza tym byli wilkami. Jego własnym rodzajem. Czymś, co do tego popołudnia, miało dla niego więcej wartości niż cokolwiek innego. Spędził całe życie zaprzeczając jakiemukolwiek związkowi z ludźmi, mimo swojego ojca lub, co bardziej prawdopodobne, z jego powodu. Nie, żeby wilk w nim przejmował się nie tak nieznaczną komplikacją życia, jak uraz skierowany w całą ludzką rasę. Zabrało Jasonowi całą siłę skupienie się na robocie przed nim i nie zawrócenie, by zrobić coś bardziej interesującego niż poszukiwanie zapachu wrogich wilków w lesie. Jason nie był pewny, co by się stało, gdyby stawką nie było bezpieczeństwo Brandi.

43

A stałoby się coś, co prawdopodobnie zaszokowałoby ją bardziej niż już była, ponieważ chciał znaleźć źródło tego kobiecego pożądania i zatwierdzić to, niczym brudny pies, którym bywał, ale na szczęście miał niezaprzeczalny przymus, by zlikwidować niebezpieczeństwo dla niej. To było dla niego ważniejsze niż seks. Nawet wilk w nim zgodził się, co było tak niezwykłe, jak wszystko w jego reakcji na tę kobietę. Wilk był całkowicie dziki, a jego potrzeby bardzo proste – przeżycie, służenie sforze i pieprzenie. Niekoniecznie w tej kolejności, szczególnie, kiedy samica pachniała tak słodko, jak Brandi Compro. To byłoby co innego, gdyby była wilkiem. Czuł się bardzo opiekuńczo wobec niej, pomimo tego, że nie należała do watahy. To znaczyło, że mógł być bardzo kompatybilny z nią, i zazwyczaj sprawdziłby to, a samica wilka byłaby tak samo chętna na dzielenie seksu i upewnienie się, że byli dobrze dobrani na więcej sposobów niż tylko jeden, ale ludzie łączyli się inaczej. Łaki parowały się na całe życie, kiedy znajdowały właściwego partnera. W każdym przypadku samiec łaka żył, by bronić swojej partnerki. To omijało jego pozostałe instynkty, nawet własną chęć przeżycia. Jason nie był naprawdę pewny, dlaczego tak się czuł względem Brandi. To była chemia wilkołaków w najlepszym wydaniu. Zdarzało się to cały czas, ale nie z człowiekiem. Przynajmniej, nie często. Były wilki, które zdecydowały sparować się z ludźmi. Jego matka była jedną z nich, ale wiadomo, jak skończyła, a jej historia nie była jedyną smutną, której miał okazję być świadkiem. Decydując skupić się na problemach przed nim, Jason wskoczył na schodki do dwupiętrowego domku, który był schowany w najgęstszej, najciemniejszej części lasu. Był nawet bardziej odosobniony niż chata Jasona, a to już coś mówiło. Upuścił klucze, zmienił kształt i zapukał do drzwi. Zdał sobie sprawę, że brakowało mu tchu w ludzkim kształcie. Biegł, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Podniósł kluczyki, gdy czekał. „Kto to?”

44

„Wiem, że możesz mnie wyczuć.” Jason przewrócił oczami na przeszywające, drapieżne warknięcie dochodzące zza drugiej strony drzwi. „To Jason. Otwórz drzwi, Miles. Potrzebuję twojej pomocy.” „Spierdalaj!” Jason potrzasnął głową, próbując ukryć uśmiech, ponieważ Miles urwałby mu głowę, gdyby patrzył przez judasza i zauważył to. Jako jego najbliższy sąsiad, Jason uważał za swój obowiązek odwiedzenie Milesa przynajmniej kilka razy w tygodniu i zawsze musiał używać swojego uroku, by przekonać go do otworzenia drzwi. „Wroga sfora naruszyła dzisiaj nasze terytorium… po naszej stronie lasu.” Jason nie miał tym razem cierpliwości, by zaczarować sąsiada. „Zaatakowali niewinną ludzką kobietę. Chcieli zostawić jej okaleczone ciało jako ostrzeżenie dla nadciągającej wojny o terytorium.” Jason warknął na to wspomnienie, jego ciało nagle spięło się z furii. Miles otworzył drzwi. Miał nagą klatę i był boso, a jego długie, czarne włosy kręciły się wokół jego szerokich ramion. Głębokie, brzydkie blizny, które nigdy nie przestały wyglądać przerażająco, były wyraźnie widoczne na jego umięśnionej klacie i ramionach.13 Jego ciemne oczy zwęziły się, a poznaczona twarz wygięła w furii. „Zabili ją?” „Nie, jest w moim domku. Jest posiniaczona i przestraszona, ale wróci do siebie.” „Co się stało z wilkami, które ją zaatakowały?” „Nie żyją.” Głos Jasona był bardziej wilczy niż ludzki. „Ale ich alfa uciekł, wraz z jednym z wrogich wilków. Zamierzam temu zaradzić.” Szukając czegoś, co odwróciłoby uwagę i ukryło, jak bardzo przejmował się tym, czy Brandi była w niebezpieczeństwie, Jason rzucił kluczyki na jedno z krzeseł znajdujących się na ganku. „Zostawię je tu, podczas gdy będziemy polować. Musiałem schować telefony, by powstrzymać ją przed zadzwonieniem na policję.”

13

Mniam. Uwielbiam facetów z bliznami.

45

„Ona wie o nas. Co Des ma na temat do powiedzenia?” Jason znowu warknął. „Ten człowiek to mój problem. Jest pod moją protekcją.” Miles zmarszczył brwi. Ten jeden raz napięty wyraz twarzy, który zawsze mu towarzyszył, rozluźnił się, by ukazać autentyczne zdziwienie. Pochylił się w stronę Jasona, węsząc ciekawie, ewidentnie szukając zapachu seksu. Kiedy nic nie znalazł, wzruszył ramionami i powiedział, „Wezmę mój karabin.” Jason zmienił kształt bez odpowiadania i skierował się w dół schodków, by poczekać. Wolał być w wilczej formie. Sprawiała, że myśli były przejrzystsze, a on sam mniej skonfundowany. W tej formie miał jeden cel – wyeliminować zagrożenie dla Brandi, ponieważ dobrze pachniała i wyglądała niewiarygodnie seksownie nosząc jedynie jego T-shirt i może, jeśli będzie miał szczęście, pozwoli mu dowiedzieć się, czy smakowała tak dobrze, jak pachniała. „Polityka sfory nie jest moim problemem. Ani człowiek, za którym węszysz.” Miles zamknął drzwi za sobą. Nie kłopotał się zakładaniem większej ilości ubrań, ale teraz miał wsunięty za spodnie pistolet o kalibrze 9mm14. W prawej ręce ściskał samopowtarzalny karabin15. „Ale kurwa zadarli z moją stroną lasu. To jest mój problem.” Miles nie mógł zmieniać kształtu. Eksplozja, która zostawiła go pokrytego bliznami osiem lat wcześniej, sprawiła, że stało się to niemożliwe. Zmienił się w samotnego wilka. Nie musiał zmieniać się, by być prawie zdziczałym i dziko przerażającym.

14

15

Jak już, to z grubej rury LOL

46

Śmiertelny strzelec. Zawistny wojownik. Miles był dziki i nieprzewidywalny w swoich najlepszych momentach. Za wyjątkiem Desmona, kuzyna Milesa, większość sfory unikała go ze strachu. Był po prostu facetem, którego Jason chciał na tej misji. Miles nie miał nic przeciwko pomaganiu Jasonowi w zabijaniu kilku wilków, jeśli złapaliby tego alfę i resztę jego sfory.

Gdy na zewnątrz zrobiło się ciemno, Brandi włączyła światło. Wrzuciła do ognia więcej kloców drewna, by go podtrzymać. Wiatr uderzył w domek. Brzmiało, jakby nadchodziła burza, sądząc po tym, jak porywy wiatru podnosiły się w ciągu ostatniej godziny. Brandi objęła się ramionami, by zwalczyć wzrastającą obawę. Obojętnie, jak szalenie by to nie brzmiało, czuła niewiarygodny wybuch energii, który zostawił ją na skraju tak, że miała ochotę wyskoczyć ze skóry. Powinna być wykończona, spędzając poranek na uciekaniu, ale zamiast tego czuła się, jakby mogła przebiec sto mil. Pomimo chłodu w powietrzu, była spocona, niespokojna, czująca się, jakby potrzebowała coś zrobić – obojętnie co. W całym swoim życiu nigdy nie była tak spięta. Brandi poszperała po wyjściu Jasona, ale, tak, jak obiecał, nie znalazła telefonu. Nie była nawet pewna, czemu szukała, ale czuła się, jakby tego potrzebowała. To było, jakby znajdowała się w niej dziura, która musiała być wypełniona16, więc szukała w szufladach i szafkach. Panicznie. Nawet, jeśli nie wiedziała, czego tak naprawdę szukała. Na górze były cztery sypialnie. Jedna została zamieniona w siłownię. Jason lubił podnosić ciężary, i wnioskując z ich zestawu na sztangach, mógł unieść 136 kilo. Jedna sypialnia pełniła funkcję schowka. W następnej znajdowało się podwójne łóżko i toaletka. Główna sypialnia natomiast mieściła królewskich rozmiarów łoże i

16

DZIURA, która musiała być WYPEŁNIONA, he he. Ok, to było suche.

47

mahoniowe meble. Kilka ubrań leżało na

podłodze. Pokój był ewidentnie

zamieszkały, ale tak, jak reszta domu, był w większości schludny. Podeszła do okna i wyjrzała, gdy przygryzała dolną wargę, ciągle czując rozrywanie od nerwowej energii. Może to był rodzaj opóźnionego wyrzutu adrenaliny z wcześniejszego ataku. A może panikowała, że Jason nie wracał. Nie było go od około pięciu godzin. Kiedy wróci? Nie myślała, że nie będzie go tak długo i nie była pewna, dlaczego tak bardzo go potrzebowała, ale potrzebowała. Znalazła przełącznik lampy na zewnątrz domku, gdy zaszło Słońce. Ganek był oświetlony, ale poza kręgiem światła była ciemność. Było tak strasznie cicho w lesie. Oprócz walącego wiatru, co nie pomagało jej nerwom. Czy z Jasonem było w porządku? Czy natknął się na więcej tych złych wilkołaków? Gwałtowny poryw znowu zatrząsł chatką i usłyszała, jak skrzypi drewno. Brandi zadrżała, ale nie z zimna. Była niezależną kobietą, która żyła sama i prowadziła swój własny biznes, ale miała długi dzień, a dziś wieczorem była przestraszona. Może stąd pochodzi ta energia. Strach. Nie była pewna, jak się czuła w towarzystwie Jasona, ale na pewno bezpieczniej, kiedy był tutaj. Chciała, żeby już wrócił. Potrzebowała tego. Co, jeśli ci mężczyźni szukali jej i dotarli do domku Jasona? Brandi podejrzewała, że cierpiała na poważny przypadek wstrząsu. Nie znalazła broni w domku. Poszukiwania telefonu nie zakończyły się sukcesem. Szukała nawet w szafie Jasona. Mężczyzna miał dużo dżinsów i T-shirtów. Lubił

48

również skórę.17 Miał dwie kurtki skórzane, cztery pary spodni i trzy pary butów ze skóry. Żadnego pistoletu. Okna zatrzęsły się, gdy burza się rozszalała. Ruszyła gwałtownie w stronę dźwięku, jej serce biło szybko. Gdzie, do cholery, jest Jason? Znowu przygryzła wargę, zdziwiona, że ta jeszcze nie krwawiła. Nerwy sprawiały, że często żuła wargę. Czuła, że była opuchnięta, więc zmusiła zęby do puszczenia jej. Podeszła do kanapy. Usiadła i wpatrywała się przez dłuższą chwilę w ogień bez naprawdę widzenia go, nim wycie rozdarło ciszę nocną. Brandi podskoczyła, gdy tona nerwów zalała jej organizm. Odgłos zabrzmiał niedaleko, więc wstała i oczekująco obróciła się w stronę drzwi. Proszę, niech to będzie Jason. Wszystko w niej było ściśnięte, ale coś głęboko w niej powiedziało, że byłoby lepiej, gdyby Jason znowu był z nią. Może ta bolesna pustka zniknęłaby. Znowu objęła się – i wtedy usłyszała coś na ganku. Pobiegła do kominka i chwyciła pogrzebacz 18 w razie, gdyby to nie był Jason. Wpatrywała się w drzwi, gdy usłyszała następny dźwięk z zewnątrz. Drewno zaskrzypiało, ale tym razem to nie był wiatr. Czekała, jej ciało było żywym przewodem obawy. Jeśli to był Jason, założyłby dżinsy, które tam zostawił. 17

Mój typ!

18

49

Zauważyła, że gałka się obraca, ale drzwi się nie otworzyły, ponieważ zamknęła je na zamek. Powoli podeszła w ich stronę, czekając, aż Jason zawoła do niej lub da jej znać, że to był on, żeby mogła je otworzyć. Zamiast głosu Jasona, usłyszała coś drapiącego w drewno. Cofnęła się, gdy gałka znowu się obróciła. Przerażenie uderzyło w nią, gdy drzwi zaczęły się wolno otwierać. Zmusiła się, by się zrelaksować, pamiętając, że Jason wziął ze sobą klucze. Tylko, że to nie Jason wszedł do środka. Oddech Brandi zamarł z przerażenia, gdy wpatrywała się w szczupłego, wysokiego mężczyznę, który wszedł nagi do chaty. Prawdopodobnie miał około dwudziestu lat, ciemne oczy i krótkie, brązowe włosy. Spoglądał na nią w szoku. Zmarszczył brwi, stojąc tam i trzymając gałkę od drzwi, nim powąchał z ciekawością powietrze. „Kim jesteś?” jej głos się trząsł. Jego zmarszczenie pogłębiło się. „To moje pytanie. Kim, do cholery, jesteś?” Cofnęła się, ściskając pogrzebacz, niczym kij od bejsbola. „Nie ma tu Jasona.” „Dobre wieści dla mnie.” Jego spojrzenie obniżyło się, by obejrzeć ją całą, po czym zagwizdał. „Niezłe nogi. Nosisz coś pod tym?” Zamknął drzwi za sobą. „Wyglądasz smakowicie i pachniesz super słodko. Cholera, tak słodko.” „Odejdź.

Teraz.” Brandi chwyciła broń ciaśniej, pomimo

spoconych rąk i

przypomniała mu, „Jasona tu nie ma.” Mężczyzna zachichotał, jakby wchodzenie nago do domu było dla niego normalne. „Słyszałem cię za pierwszym razem. Więc skąd jesteś, słodka? Jesteś malutką rzeczą z krągłościami na milę. Nigdy nie widziałem suki takiej jak ty, ale podobasz

50

mi się. Skąd Jason cię wytrzasnął? Jak długo jesteś na tym terenie?” Zrobił krok w jej stronę. „Nie wyczuwam na tobie Jasona, więc jeśli o mnie chodzi, to jest fair. Jeśli on jest gdzieś tam, kiedy ty jesteś w jego domu, to on nie zasługuje na ciebie.” Utrzymywała wzrok na jego twarzy zamiast przyznawać sama przed sobą, jak bardzo był nagi. „Jesteś głupi? Powiedziałam, żebyś się wynosił, dupku!” „Dlaczego?” Znacząco spojrzał na siebie. „Kiedy myślę o lepszych rzeczach do roboty.” Podążyła za jego spojrzeniem, zauważając, jak był podniecony. Odwróciła wzrok, wiedząc, że była w głębokich kłopotach, kiedy mężczyzna ciągle szedł w jej stronę. Brandi miała oficjalnie dość bycia prześladowaną przez szalonych, nagich ludziwilków. Machnęła mocno, bez strachu, w sposób, do jakiego nie wiedziała, że jest zdolna i uderzyła go pogrzebaczem w brzuch. Chrząknął głośno i zgiął się, łapiąc się za brzuch. „Uderzyłaś mnie!” Jego głos był chropowatym warczeniem. „Cholera. To…” Drugi raz machnęła i uderzyła go w głowę, zaskakując go do tego stopnia, że upadł na ręce i kolana. Popędziła do frontowych drzwi i otworzyła je gwałtownie, nie oglądając się za siebie. Wybiegła na zewnątrz, wciąż trzymając pogrzebacz. Nie zamierzała zostać zamknięta w domku z wilkołakiem, którego mogła poważnie zranić.19 Ranne zwierzęta były niebezpieczne. Podejmie próbę na zewnątrz.

19

Pfff, ja to bym mu dała w łeb jeszcze dwa razy dla pewności i raz w jaja, żeby mu się odechciało…

51

Następne wycie przeszyło noc, gdy wiatr dalej wiał zawistnie. Brandi zakryła twarz ramieniem i zamknęła oczy, gdy powiał w nią pył z nieutwardzonej drogi, na której stał SUV. Opuściła rękę i otworzyła oczy, gdy tylko wiatr przestał ucichł. Rozejrzała się w ciemności, ale nie mogła wiele zobaczyć. Drzewa były tylko zacienionymi kształtami wśród ciemności czarnej niczym smoła. Obróciła się przodem do domku i zobaczyła nagiego faceta potykającego się na zewnątrz. Trzymał rękę na swojej krwawiącej głowie. Spojrzał w górę i zwęził oczy. Warknął na nią wściekle, jego zęby były białe i niebezpiecznie długie. Warknięcie było głębokie i nieludzkie, co sprawiło, że było bardziej przerażające niż coś, co mogło wydobywać się z ludzkiego gardła. Opuścił rękę i znowu na nią warknął. „To było cholernie niemiłe. Widzę, że potrzebujesz lekcji, jak być miłą.” Pognał w jej stronę. „Jeśli lubisz w wyuzdany sposób, trzeba było to powiedzieć. Wyglądasz trochę krucho jak na ostry seks, ale cholera, z tymi nogami i ciałem, wchodzę w to.” Wbiegnięcie do lasu było złym pomysłem. Nic nie mogłaby zobaczyć. Zastanowiła się, czy wilki dobrze widzą po ciemku. Prawdopodobnie. Cofnęła się i uderzyła w SUVa. Nie mając gdzie uciec, ponieważ las nie wchodził w grę – miała tego dosyć jak na jeden dzień - wspięła się na zderzak i wpełzła na dach. Dzięki świetle na ganku mogła zobaczyć mężczyznę wpatrującego się w nią w szoku, kiedy dotarł do SUVa. „Złaź. Wgnieciesz samochód Jasona i będzie wkurwiony.” „Trzymaj się ode mnie z daleka!” „Nie mogę.” Facet potrząsnął głową. „Jesteś trochę złośliwsza niż jestem do tego przyzwyczajony, ale zbyt dobrze pachniesz. Będziemy musieli to wypracować.” Zacisnęła chwyt na pogrzebaczu, czując, że jej ręce się trzęsą. Czy te wilkołaki pominęły lekcję, że nie znaczy nie? „Nie jestem taka jak ty. Jestem…” Przełknęła ciężko. „Inna niż ty. Nie rośnie mi ogon. A teraz sio!” Machnęła ręka w stronę lasu. „Idź, pogoń za piłką albo coś.”

52

Opadła mu szczęka i zagapił się na nią. Mrugnął więcej niż kilka razy i w końcu zamknął usta. „Naprawdę właśnie mi powiedziałaś, żebym pogonił za jakąś piłką?” Jak głupi był ten facet? Zmarszczyła brwi. Nie znał własnego gatunku? Ciągle była bardziej niż poirytowana po dniu z piekła rodem, więc nie mogła się powstrzymać i sama warknęła na wilkołaka, „Słyszałeś kiedykolwiek powiedzenie zbyt głupi, by żyć, bo mógłbyś napisać o tym książkę, idioto. Nie jestem wilkołakiem i nawet jeślibym była, nie byłabym zainteresowana.” „To jest to.” Wilkołak zatrzymał się z tyłu SUVa. „Sam zapłacę za wgniecenia, kiedy Jason się wkurzy.” Skoczył i cały SUV się poruszył, kiedy jego waga uderzyła w zderzak. „Kłamliwa suka. Wiem, że jesteś wilkiem. Nowe suki przybywają na nasze terytorium, szukając mężczyzn, z którymi mogłyby się połączyć. O co chodzi? Myślisz, że nie jestem wystarczająco dobry dla ciebie?” Brandi krzyknęła, prawie ześlizgując się z przedniej szyby, kiedy usłyszała warknięcie. Wilkołak złapał ją, jego chwyt był stalowy i nie do złamania, pomimo jego szczupłej sylwetki. Wrzasnęła znowu, kiedy wyrwał jej pogrzebacz i rzucił go na ziemię. Zaczęło padać, ale walczyła, jakby jej życie od tego zależało, wiedząc, że prawdopodobnie wyglądała jak szalona kobieta, kopiąc i skrzecząc. „Sukinsyn,” mężczyzna zaklął, gdy walczył, by utrzymać ją w ramionach. Deszcz zaczął padać mocniej, sprawiając, że stała się śliska, gdy cienka warstwa pyłu na niej zmieniła się w błoto. „Jeśli nie przestaniesz, też zagram ostro i nie spodoba ci się to!” „Opuść ją.” Niskie, nieludzkie warczenie przecięło szalejącą burzę, wibrując od furii tak potężnej, że była niemal namacalna w powietrzu. „Delikatnie.” Mężczyzna walczący z Brandi obrócił się, trzymając ją jakby był dzieckiem, które przylgnęło do nagrody. Brandi zobaczyła Jasona, który wypadł jak burza z lasu zupełnie nagi. Jej spojrzenie zablokowało się z jego, gdy warknął wściekle,

53

pokazując te ostre, śmiercionośne zęby w sposób, który sprawił, że ten drugi mężczyzna wyglądał jak szczeniak. „Powiedziałem, żebyś ją delikatnie opuścił, Paul. Bądź bardzo ostrożny albo cię zabiję.” „Zaatakowała mnie pogrzebaczem, Jason. Suka jest w gorączce i zaatakowała mnie cholernym pogrzebaczem, kiedy tylko chciałem jej pomóc. Co za suka odrzuca absolutnie dobrego samca, kiedy tak pachnie? Jest szalona!” „Traktujesz człowieka pod moją opieką jak sukę w gorączce?” Jason brzmiał na kompletnie niedowierzającego, pomimo nieludzkiego dudnienia, które ciągle było ciężkie w jego głosie. „Proszę, daj mi powód, żebym mógł cię wyzwać. Daj mi powód, bym mógł uratować tę pieprzoną sforę przed twoją głupotą!” Warczenie, które wyrzucił z siebie było ogłuszające, jego zęby wyglądały na śmiercionośne, kiedy wskoczył na samochód, jakby nie mógł się opanować. Brandi i drugi wilk niemal zlecieli z dachu, tak szybko cofnęli się, gdy Jason wrzasnął, „Ona była w moim domu! Pod moją opieką! To oznacza, że jest moja! A ty ją dotknąłeś!” Drugi wilk, Paul, spadł z dachu, tak szybko odsunął się od Brandi. Odwróciła się, obserwując, jak się zmienił w brązowego wilka na jej oczach i spierdalał z skomleniem, które mogła usłyszeć mimo wiatru i deszczu. Jason ścigał go, ciągle w ludzkiej formie, ciągle warcząc, jakby nie był ani w części człowiekiem. Przebiegł całą drogę do skraju lasu, gdy młodszy wilk wymykał się. Tam Jason wrzasnął w gęsty las, „Lepiej się schowaj, ty mały gówniarzu! Trzymaj się z dala od tego cholernego lasu przez następne trzy dni, bo ja nie zapominam. Schowaj się, jak szczur, którym jesteś. Idź do swojej matki, a ona będzie obserwować, jak zbiję cię na miazgę! Sprawię, że będziesz płakał na oczach całej sfory!” Brandi stała tam, na dachu, obserwując, jak Jason wraca, idąc sztywnym krokiem. Włosy przykleiły jej się do szyi, koszulka przylgnęła do jej ciała, niczym druga skóra, zostawiając niewiele wyobraźni, ale ciągle miała na sobie o wiele więcej niż Jason.

54

„Przepraszam,” wyszeptał, gdy zatrzymał się przed SUVem z nagim tyłkiem w deszczu, spoglądając w górę, na nią. „Jest młody i głupi. Jesteś piękną kobietą, ale nie mam pojęcia, dlaczego, do kurwy, pomyślał, że jesteś człowiekiem w gorączce. Myślę, że to deszcz i pył. To psuje nasz zmysł węchu. Z jego strony to musiało być pobożne życzenie.” Głos Jasona stał się bardziej ochrypły, gdy przekrzywił głowę i spojrzał na jej nogi. „To prawdopodobnie nie poprawiło twojego gównianego dnia.” „Tak myślisz?” zapytała matowo. Jason wyglądał na szczerze zażenowanego. „Czy mogę pomóc ci zejść?” „A może najpierw założyłbyś jakieś spodnie?” Zerknęła na ganek. „Ta naga rzecz jest raczej rozpraszająca.” Brandi została na samochodzie, przemoczona od deszczu i smętna, z sercem, które ciągle próbowało wyrwać jej się z piersi. Z powodu ostatniego przeżycia była roztrzęsiona, ale nie mogła się powstrzymać przed obserwowaniem, jak Jason się schyla i podnosi dżinsy. Nie była zadowolona z siebie, że obserwowała, ale i tak to robiła. Ta adrenalina, którą wcześniej zauważyła wydawała się pomnożyć tysiąc razy, gdy podziwiała ten jędrny, umięśniony tyłek w aureoli światła na ganku, nim wciągnął dżinsy, zapiął je i wsunął kluczyki, które trzymał w ręce, do kieszeni. Odwróciła wzrok, nim zdążył złapać ją na gapieniu się i ochronnie objęła się ramionami. Ten dzień z piekła rodem oficjalnie złamał ją, ponieważ nie powinna była stać tam przemoczona w koszulce obcego faceta, pragnąc go pięć minut po tym, jak prawie została seksualnie zaatakowana. „Jesteś gotowa, by zejść?” Usłyszenie jego głosu tylko to pogorszyło. Dreszcz surowego, nie do opanowania pragnienia spłynął po niej i zatrzęsła się od jego siły, ale nic nie powiedziała. Mocniej skrzyżowała ręce i zignorowała to.

55

Nie ufała nawet swojemu głosowi, tak mocno na nią działał. Po czekaniu przez godziny na jego powrót, potrzebowała go tak bardzo, że prawie rozszarpała jego dom na części z nerwów. Nie mogła odezwać się do niego i nie śmiała spojrzeć na niego, ponieważ dowiedziałby się o jej stanie. Wiedziałby, że coś w tym dniu sprawiło, że oszalała. Nie powinna się tak trząść z pragnienia po tym, jak była ścigana… jak pies. Znowu. „Powiedziałem, że przepraszam, Brandi.” Jason czekał, podczas gdy ona próbowała zapanować nad sobą. „Jesteś silna. Bardziej niż jakikolwiek człowiek, którego kiedykolwiek spotkałem. Proszę, nie załamuj się teraz.” Naprawdę miała niemożliwie trudny dzień; tak bardzo, że nawet nie byłaby w stanie wyobrazić sobie tego w najgorszych koszmarach.20 Brandi zdecydowała trochę sobie odpuścić i przyznała, „Nie czuję się sobą. Jestem roztrzęsiona.” „Cóż, zgaduję, że jesteś. Paul ma szczęście, że go nie zakopałem za ten wyczyn. Zrobiłbym to, jeśli nie byłby tak młody. Młode wilki mają szczeniackie tendencje. Nie są znane z myślenia, nim skoczą.” Głos Jasona był wciąż burkliwy, trochę nieludzki, ale brzmiał szczerze, jak mężczyzna, z którym myła naczynia. „Zejdź. Zrobię ci kolację.” Jason sięgnął i pogłaskał jej nagą kostkę, kciukiem obejmując jej tył. Nagle zdała sobie sprawę, że pochyliła się, nim podjęła świadomą decyzję, by to zrobić. Jason wziął jej rękę i pomógł zejść z SUVa. Brandi usprawiedliwiła to gównianym dniem, kiedy opuściła gardę i objęła go ramionami. Przylgnęła do niego, czując się bezpieczniej niż była od bardzo dawna. Jason nie odwzajemnił uścisku. Poczuła, jakby jego całe ciało napięło się, a każdy mięsień zamienił się w stal. Wstrząs był lodowaty, ale jej twarz płonęła, mimo chłodu w powietrzu.

20

To ja mam lepszą wyobraźnię…

56

Czując się kompletnie zawstydzona, puściła go. „Przepraszam. To po prostu… nerwy.” Spojrzała na Jasona, który ciągle nic nie powiedział. Chociaż było ciemno, była wystarczająco blisko, by zobaczyć, że jego oczy się rozszerzyły niezwykle, bardziej jak u zwierzęcia niż człowieka, jakby nagle zdziczał. Nie mogła się powstrzymać i zapytała, „Wszystko w porządku? To jakaś wilcza rzecz?” „Ja…” Jason mrugnął, jego głos był jeszcze grubszy, gdy spojrzał na nią, i wtedy potrząsnął głową na bardzo wilczy sposób. „Taa. To wilcza rzecz. Powinniśmy wejść do środka.” Biorąc pod uwagę, że ciągle padało, Brandi musiała się zgodzić. Jason położył dłoń na jej krzyżu, gdy weszli do domku i znowu była przestraszona tym, jak bardzo uspokajające to było. Nie była kimś, kto łatwo pokładał w innych zaufanie i musiała sobie przypomnieć, by pilnować swojego serca. Teraz bardziej niż kiedykolwiek powinna być ostrożna. On nawet nie był człowiekiem. Jason był czymś więcej. Wilkołakiem, który uratował ją… dwa razy. A to wydawało się nie być nawet w przybliżeniu tak niepokojące, jak powinno.

57

Rozdział 5 Jason miał przesrane. Wysoce, nieodwracalnie i niezaprzeczalnie przesrane na każdym pieprzonym poziomie. Jakoś, z powodów, których nie mógł pojąć, Brandi była w gorączce. Nic dziwnego, że Paul ścigał ją aż na dach SUVa. Zapach kobiecych feromonów był tak silny, że przyćmił fakt, że była człowiekiem. Paul był młody, nie miał dużej kontroli nad sobą, a samica w gorączce potrafiła doprowadzić każdego samca do szaleństwa. Jason ledwie się trzymał, odkąd wyczuł to, co deszcz i błoto ukryły, gdy objęła go ramionami, jakby szukała czegoś więcej niż tylko przytulenia. Wszystko w nim było skupione na wolnym i równym oddychaniu przez usta, ale to nie działało zbyt dobrze. Gdy tylko weszli do domku, jej zapach był wszędzie, topiąc wszelkie poczucie rozsądku. Mógł poczuć, jak klei się do jego skóry, słodki i kobiecy, sprawiając, że jego fiut twardniał, a usta śliniły. Jego kły urosły długie wbrew jego woli, co zdarzyło się mu po raz pierwszy. Chciał wcześniej kobiety. Był z samicami w gorączce, ale to było coś innego. Chciał ugryźć Brandi. Posmakować jej. Pieprzyć ją, aż oboje będą ociężali i obolali. Wilkołacza chemia, która stworzyła tak wiele związków, pracowała w nadgodzinach nad Jasonem, mimo że Brandi była człowiekiem. Był zupełnie pewny, że ludzcy mężczyźni nie zatwierdzali swoich partnerek tak, jak robiły to wilki i nie pieprzyli ich, aż oboje mdleli z wycieńczenia.21 Ludzie kupowali kwiaty i wychodzili na kolacje, by stworzyć związek. Nie wyczuwali natychmiast połączenia i nie zachowywali się tak, jak sobie to zamierzyła natura. Szukali wszelkiego rodzaju

21

Ale jestem za!

58

małych wskazówek i przeżywali milion uczuć, nim się łączyli i w końcu oddzielali po tym całym szukaniu bratniej duszy. Ten proces zawsze wydawał się Jasonowi bardzo powolny i nużący22, ale teraz oddałby wszystko, by być bardziej jak jego ojciec. Być nieświadomym tak, jak ludzie, zamiast dzikim i pewnym seksualnej kompatybilności, jak wilki. Bo był bardziej niż świadomy tego, jak bardzo był kompatybilny z Brandi. Pociągała go, odkąd pierwszy raz na nią spojrzał, ale teraz to było coś dużo bardziej cielesnego. To było oczywiste, że ona też to czuła. Nawet jako człowiek, przylgnęła do niego z wrodzonym, kobiecym instynktem, by ktoś się nią zaopiekował i bronił. Musiałby być ślepy, żeby to przeoczyć. Jason był w połowie człowiekiem, co dało mu odrobinę kontroli, ale mimo to, to było prawie niemożliwe powstrzymać się przed złapaniem jej i pozwoleniem, by natura robiła swoje. Jego koszulka przylegała do Brandi we wszystkich właściwych miejscach, ukazując krągłości jej bioder i pełnych cycków, które chciał lizać, gryźć i ssać, aż zaczęłaby się wić i błagać pod nim. „Jesteś pewny, że wszystko w porządku?” „Taa, dlaczego?” wymamrotał, ciągle obserwując, jak wyżyma swoje długie, kręcone włosy. Była lekko pochylona, wystawiając swój idealny, krągły tyłek. „Dlaczego nie miałbym być w porządku?” Brandi spojrzała na niego wielkimi, niewinnymi, niebieskimi oczami, sprawiając, że poczuł się jak duży, zły wilk knujący, jak zaciągnąć ją do łóżka i zepsuć ją po tym, jak musiała cały dzień użerać się z dzikimi wilkami. „Warczałeś.” „Warczałem.” Jason wzdrygnął się, ale nie mógł odwrócić wzroku. „To jest następna wilcza rzecz?”

22

Zgadzam się 

59

Przytaknął, ciągle próbując oddychać przez usta. Ciągle walcząc, by odwrócić wzrok i mimo to wpatrując się w nią. „To zdecydowanie wilcza rzecz.” „Zamarza mi tyłek.” Zadrżała, gdy wyprostowała się, ewidentnie poddając się w wykręcaniu włosów. „Długo cię nie było.” „Przepraszam.” Znowu się wzdrygnął, ponieważ zdecydowanie czuł się, jakby zawiódł w chronieniu swojej partnerki, a to była klęska, której większość wilków nie tolerowało. „Zlokalizowaliśmy ślad, gdzie zaparkowali vana, którym cię tu przywieźli i podążaliśmy tym tropem do głównej drogi. Nie było ich. Nie znaleźliśmy twojego samochodu ani innych wilków w lesie, ale wystawiliśmy więcej patroli. Mogą złapać innego człowieka, chcąc go zabić i zostawić jako wyzwanie o nasze terytorium. Jesteśmy w gotowości. Musiałem porozmawiać z innymi strażnikami, a to zabrało trochę czasu.” Mimo, że walczył z zapachem Brandi, ciągle mógł wyczuć woń krwi. „Sprawiłaś, że Paul krwawił?” Zerknęła na kominek. „Uderzyłam go pogrzebaczem. Jest na zewnątrz. Odrzucił go, kiedy mnie schwytał.” Jason uniósł brew, czując się spięty z innego powodu. Wszystko mogłoby jej się przytrafić podczas gorączki, gdy próbowała sobie poradzić z samcem wilka, nawet młodym. „Myślałaś, że wygrasz z jednym z nas za pomocą pogrzebacza?” Zawahała się. „To była jedyna broń w pobliżu. Miał klucz do twojego domku. Drzwi były zamknięte. Otworzył je i wszedł. Był nagi i szedł ku mnie jak…” Zamknęła nagle usta. „Co jeszcze mogłam zrobić?” Jason powoli ruszył w jej stronę. „Czy on cię dotknął, Brandi?” Młody czy nie, Paul był martwy, jeśli zrobił coś więcej niż gonienie jej. Zawahała się. „Tylko mnie złapał, a potem ty przybyłeś. Dziękuję ci za idealne wyczucie czasu. Wygląda na to, że jesteś bardzo dobry w graniu superbohatera. Na moje szczęście. Byłam przerażona.”

60

„Wracałem do domu i usłyszałem twój krzyk. To tylko sprawiło, że pobiegłem szybciej.” Zadrżał, próbując nie myśleć, co by się stało, gdyby jej nie usłyszał. „Może powinnaś wziąć prysznic. Ogrzać się. Dołożę drewna do ognia.” Przytaknęła. „A co z tobą?” „Mam prysznic w moim pokoju.” „Nie skończy nam się ciepła woda?” Nie udało mu się powstrzymać parsknięcia, ponieważ planował wziąć najzimniejszy, najbardziej smętnie lodowaty prysznic, jaki tylko było można. „Nie, będzie w porządku. Zużyj tyle gorącej wody, ile chcesz, kochanie.”

Jason myślał, że branie prysznica przez Brandi da mu wytchnienie, ale jej zapach ciągle był wszędzie, sprawiając, że każdy mięsień w jego ciele się naprężał. Wrzucił kilka kłód do ognia, a potem poszedł do SUVa, by zabrać telefon z kasetki 23 schowanej pod siedzeniem pasażera. Nawet na zewnątrz, w deszczu, Jason ciągle czuł zapach jej pragnienia, teraz wiedząc, że tam był. Z tego powodu wsiadł do pojazdu i stamtąd zadzwonił do jednego z swoich alf, chcąc porady. „Co się dzieje?” Desmon odebrał po pierwszym dzwonku, jego głos był tak spięty, jak wtedy, gdy dowiedział się, że inna sfora chce przejąć ich terytorium. „Lepiej, żeby to nie były złe wieści.” „To są złe wieści.”

23

61

„Niewiary-kurwa-godne.” Desmon jęknął. „Dlaczego oni po prostu nie zostawią nas w spokoju? Nawet nie znamy tych cholernych wilków.” „Ponieważ zyskaliśmy reputację sfory, którą najciężej pokonać z tych w północnej Kalifornii. Jesteśmy małą watahą, ale jesteśmy silni. Demonstracja siły jest ważna. Dodatkowo mamy dwóch samców alfa. To podwójne wyzwanie i…” „Dzięki, Jason. To było pytanie retoryczne.24 Nie oczekiwałem naprawdę odpowiedzi. Znam problemy, tylko mnie irytują. Co jest z tymi wilkami? Zawsze muszą odlać się w terytorium kogoś innego, by dowieść, że mają większe fiuty. Jakby dzielenie granicy z Goodwinami25 nie było wystarczająco złe.” „Przepraszam, po prostu łatwiej przejmować się twoimi problemami niż własnymi.” Jason pokręcił głową, gdy to powiedział. „W jakiś sposób sprawiłem, że jest w gorączce. Jestem w czarnej dupie, Des.” „Człowiek?” Desmon brzmiał na tak zaszokowanego, jak Jason się czuł. „Co, do cholery, jej zrobiłeś?” „Nic.” Jason wzruszył ramionami. „Była ranna. To nie było poważne, tylko mała rana na głowie. Polizałem ją, ale…” „Człowiek pozwolił ci lizać jej głowę?” Jason przebiegł dłonią przez swoje mokre włosy. „Była nieprzytomna. Myślałem, że pomogę to zagoić.” Desmon był cicho przez moment. „Czy krwawiłeś w tym czasie? Czy to możliwe, żeby twoja krew wymieszała się z jej?” „Miałem zacięcie na wardze.”

24 25

Nasz Jasonek to taki zbyt inteligentny nie jest… ale co tam! Goodwins (nazwa sfory) – z ang. „Dobre wygrane”

62

„Cholera by to, Jason. Jesteś w połowie człowiekiem. Nie pomyślałeś, jaką zmieszanie twojej krwi z jej wywoła reakcję? Niech zgadnę. Byłeś w tym czasie podniecony?” Jason skrzywił się, gdy przyznał, „Tak.” „Wow, ale masz przesrane.” Desmon parsknął. „Połowa naszej sfory jest na zewnątrz, broniąc granic z Jazzem. Będą tam przez następne kilka dni, więc będziesz miał dużo towarzystwa, chyba, że coś zrobisz, by ją ostudzić.” „Już ma traumę,” przypomniał mu Jason. „Została prawie zabita przez wilkołaki. To był naprawdę cholernie zły dzień dla niej.” „Będzie gorszy, jeśli skończy w domu pełnym niezwiązanych samców chcących ją pieprzyć. Nie wspominając o tym, że zostawianie kobiety, by sobie radziła z wywołaną przez krew gorączką jest okrutne. To je męczy. Wiem, że nie lubisz ludzi. Mogę się nią zająć, jeśli masz z tym problem. Byłem już z ludzkimi kobietami. Potrafię być delikatny.” Jason warknął. Nawet mimo tego, że Desmon był jego alfą, nie mógł nic poradzić na wybuch wściekłości u swojego wilka, który chciał rozerwać jego przyjaciela na strzępy za tę sugestię. Warknął nisko i groźnie, „Nawet nie myśl o dotykaniu jej.” „Okej.” Desmon brzmiał na totalnie niewzruszonego. „W takim razie zajmij się tym, duży wilku, jeśli jesteś taki, kurwa, terytorialny.” „Niech będzie.” Jason miał zamiar się rozłączyć z myślą, że Desmon zaoferował mu mniej niż zero pomocy. Wtedy Desmon przerwał mu. „I lepiej, żebym nie słyszał o tobie skopującym tyłki młodym wilkom tylko dlatego, że zdecydowałeś podzielić się krwią z ludzką kobietą wbrew jej woli. Wszyscy wiemy, że napalone szczeniaki zamieniają się w idiotów, kiedy myślą fiutami, a ty masz temperament. Jeden z nich przekroczy linię, co jest

63

pewne, kiedy ona jest w gorączce, a ty będziesz chciał ich ukarać. Wtedy ich matki będą dobijać mi się do drzwi,26 ponieważ ty spierdoliłeś sprawę.” „To był wypadek.” Głos Jasona ciągle był niski i nieludzki. „Nie obchodzi mnie to. Możesz chcieć zapomnieć, że jesteś w połowie człowiekiem, ale taki jest fakt. Twoja krew wymieszana z tą od pełnego człowieka, kiedy byłeś podniecony, może spowodować efekty uboczne. To mogło spotkać każdego wilka, jeśli dostarczyłby wystarczającą ilość krwi, ale najwyraźniej ona jest bardziej podatna na twoją. Albo się nią zajmij albo zadzwoń do mnie, ale nie chcę żadnych walk o nią. Mamy wystarczająco dużo problemów.” Desmon rozłączył się. Jason spojrzał na telefon, jęknął i oparł głowę o zagłówek siedzenia, zastanawiając się, jak, do cholery, ma wyjaśnić Brandi, co przypadkowo jej zrobił.

Brandi brała prysznic, dopóki woda nie stała się letnia. Była suką, skoro zużyła całą gorącą wodę, której Jason też potrzebował, ale czuła się tak niekomfortowo. Tak naprawdę, to była sfrustrowana seksualnie, co wydawało się być chore, ale Jason nie był brzydki. Wcale. Czuła się tak zdławiona i obolała od potrzeby, że skończyła dotykając się. Z jedną ręką opartą o ścianę prysznica masowała swoją łechtaczkę, czując wodę uderzającą w jej plecy. Gładziła się i zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że to Jason był w niej, jego oddech gorący przy jej karku. Mogła prawie usłyszeć jego głos, trochę burkliwy, trochę nieludzki i doszła szybciej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Orgazm uderzył w nią tak mocno, że prawie upadła na kolana od jego siły. To pomogło na ból na jakieś dwadzieścia sekund, ale potem tęsknota wydawała się pogorszyć, być bardziej wymagająca, więc zrobiła to znowu. I znowu.

26

To te wilkołaki to takie maminsynki?!

64

Za każdym razem potrzeba stawała się coraz bardziej przytłaczająca, aż w końcu nie była w stanie myśleć o niczym, poza Jasonem i sposobem, w jaki jego oczy rozszerzyły się, kiedy byli na zewnątrz. Podniecało ją myślenie o nim patrzącym na nią w ten sposób. Zobaczenie, jak jego źrenice rozszerzają się, wywołało coś tak seksualnego, że było zupełnie nieokreślone dla niej. To był mały cud, kiedy skończyła się gorąca woda. Niestety była zbyt wrażliwa, żeby zostać pod prysznicem, kiedy woda stała się zimna, więc wyszła i chwyciła ręcznik z umywalki. Jej ręce się trzęsły i pomyślałaby, że to z zimna, ale skórę miała nienaturalnie ciepłą. Pociła się, mimo że dopiero co wyszła spod prysznica, a bycie tak mokrą, że z niej kapało, nie pomagało w niczym. Szybko się wytarła, a potem stała tam, owinięta w ręcznik, związując włosy w supeł, gdyż nie miała nic, czym mogłaby zrobić koński ogon. Właśnie przeciągała końcówki przez górę koka, kiedy niskie warknięcie sprawiło, że obróciła się w stronę drzwi. Brandi powinna być przestraszona, biorąc pod uwagę, jak wiele razy dzisiaj na nią warczały i goniły ją wilkołaki, ale zamiast tego gęsia skórka rozprzestrzeniła się po jej ramionach z zupełnie innego powodu. Pożądanie, które zmusiło ją do dotykania się, aż skończyła się ciepła woda, znowu w nią uderzyło, milion razy potężniejsze niż przedtem, sprawiając, że zapomniała o tym, że była spocona, lepka i czuła się niekomfortowo. Zamrugała ciężkimi powiekami. Świat stał się prawie zamglony od siły doznania, które przepływało przez nią. Łazienka była zaparowana, przez co jej odbicie było niewyraźne, co sprawiło, że zaczęła się zastanawiać, czy jej wzrok nie robił się zamazany. W tym samym czasie stała się hiperświadoma swoich pozostałych zmysłów. Mogła usłyszeć oddech po drugiej stronie drzwi. Chropowaty, nierówny, bardziej niż trochę pierwotny i znowu, powinna być przestraszona. Ale wiedziała, że to był Jason. Brandi nie była pewna, skąd to wiedziała, ale nie dość, że tak było, to jeszcze jakiś szósty zmysł powiedział jej, że Jason nie był zagrożeniem. Przynajmniej nie ścigającym-i-zjadającym ją zagrożeniem. Ten rodzaj niebezpieczeństwa sprawiał

65

przyjemność, szczególnie, kiedy mogła go wyczuć. Jego zapach owinął się wokół niej niczym para, ciężki, ciepły i korzenny, sprawiając, że czuła się bezpiecznie w pewien sposób i kompletnie dziko w inny. Podeszła do drzwi i odblokowała je, ciągle podniecona i myśląca o nim, gdy położyła dłoń na klamce. „Nie otwieraj drzwi. Jeszcze nie.” Głos Jasona był grubszy niż poprzednio, gdy był na zewnątrz, w deszczu, nie całkiem ludzki, właśnie taki, jaki sobie wyobraziła, kiedy się dotykała. „Mamy problem.” Brandi była przepełniona problemami jak na jedno życie, ale ten szósty zmysł działał na wyższych obrotach. Nic, co pachniało tak, jak Jason, nie mogło być złe. Jego zapach był tak mocny, że mogła niemal poczuć go na języku. Jednak puściła klamkę i cofnęła się do umywalki. Wszystko, co mogła zrobić, to zapytać się, „Jaki?”, gdy jej usta wypełniły się śliną, a cipka zapulsowała. Mogła fizycznie poczuć puls potrzeby między nogami, gdy lodowato-gorący napływ pożądania wysłał fale elektrycznego mrowienia aż do czubków jej palców. Jason znowu zawarczał, tym razem głośniej, bardziej terytorialnie i mruknął, „Kurwa, twój zapach. Mogę niemal posmakować cię na języku.” Zaskoczona, zassała powietrze. „Dopiero co pomyślałam to samo. Dlaczego?” Brandi zamknęła oczy, przypominając sobie, jak wyglądał bez koszulki, z szeroką klatą, grubymi, umięśnionymi ramionami, tatuażem, który był bardziej ostrzeżeniem niż dekoracją. Jej głos stał się trochę miększy, trochę cieńszy z tęsknoty. „Dlaczego tak dobrze pachniesz?” Mogła usłyszeć, jak dotyka drugiej strony drzwi, jakby je głaskał. To nie był mocny dotyk, ale wciąż mogła go wyczuć, gdy powiedział, „Ty też. Kurwa, naprawdę wspaniale pachniesz. Nawet nie masz pojęcia.” „M-mogę usłyszeć rzeczy, których nie powinnam,” wymamrotała, ciągle próbując myśleć mimo seksownego zapachu, który otaczał mgłą jej zmysły, i seksualnej potrzeby, która sprawiała, że jej kolana stawały się słabe. „To jest tak, jakby

66

wszystko było wzmocnione. Czuję się, jakby mój wzrok się pogorszył, ale wszystko inne stało się zbyt ostre.” „To para. Twój wzrok też jest ostrzejszy, tak samo, jak węch. Brandi, zrobiłem coś przez przypadek.” Przerwał, jakby nie chciał się przyznać. „Ja, um…” Jason jęknął, ciągle brzmiąc żałośnie. „Czasami, kiedy moi ludzie są ranni, liżemy rany, by się lepiej zagoiło.” „Jak psy,” powiedziała, nim zdołała się powstrzymać. „Taa,” wyszeptał. „Jak psy. Nasza ślina leczy. To nic wielkiego. Możemy lizać ludzi. Nie chorujemy, jak wy, ludzie. To po prostu pomaga twojej ranie szybciej się goić. Jeśli spojrzałabyś w lustro, zobaczyłabyś, że rana na twoim czole jest prawie zagojona.” Brandi wytarła zaparowane lustro i pochyliła się, widząc, że rany niemal już nie było. Nawet zielony odcień siniaka, którego wcześniej zauważyła, znikł. Dotknęła blizny w szoku. „Wielkie nieba.” „Nie chciałem patrzeć, jak krwawisz. Martwiło mnie widzenie ciebie ranną i chciałem, żeby to się zagoiło. To był instynkt, który powinienem był powstrzymać. Powinienem myśleć trzeźwiej. Nasza ślina tylko leczy, ale miałem zacięcie na wardze, a nasza krew może być w niektórych sytuacjach zaraźliwa. To jest trochę bardziej niebezpieczne.” Brandi odwróciła się, by spojrzeć na drzwi, słysząc jego oddech po drugiej stronie wyraźniej niż powinna. „Zrobiłeś ze mnie wilkołaka?” „Nie. Do tego potrzeba o wiele więcej niż kilka kropel krwi z małego zacięcia na wardze, ale są inne skutki uboczne. Są tymczasowe. Tak naprawdę to nie powinno było się zdarzyć, tylko, że… bardzo mnie pociągasz. To był decydujący czynnik i nasza

chemia

musiała

coś

wywołać.” Jęknął znowu, jakby

nie

mógł się

powstrzymać. „Ja pierdolę, pachniesz tak dobrze.” Sposób, w jaki to powiedział, był jak płynny afrodyzjak wstrzyknięty jej prosto w żyły, ale mimo to Brandi dalej wpatrywała się drzwi i zapytała, „Co wywołało?”

67

„Jesteśmy zwierzętami. Jesteśmy bardzo podatni na naturalną chemię. Czasami wymiana krwi może sprawić, że kobieta wejdzie w gorączkę. Nawet ludzka kobieta. Najwyraźniej to zabrało więcej czasu, ponieważ ilość krwi była tak mała. To nie powinno wcale na ciebie zadziałać, ale, jak powiedziałem, bardzo mnie pociągasz. Nie byłem bezmyślny z pożądania ani nic takiego, ale chciałem cię. Ewidentnie moja krew wywołała coś. Jesteś w gorączce. Jak suka. Wydzielasz feromony, które wilkołaki mogą wyczuć milę stąd.” „Inne wilki?” zapytała, gdy strach w końcu przebił się przez jej pragnienie Jasona, sprawiając, że jej myśli stały się wyraźniejsze. „Zaatakują mnie?” „Nie pozwoliłbym im na to.” Łatwo było mu uwierzyć, kiedy jego głos był tak niski i groźny. „Najpierw zbiłbym ich, ale z oczywistych powodów, zranienie grupy młodych, głupich samców, próbujących dobrać się do człowieka, u którego przez przypadek wywołałem gorączkę, poważnie wkurzy mojego alfę.” „Masz alfę?” Brandi zapytała z niedowierzaniem. „Jest ktoś większy od ciebie?” „Tak, mam.” Jason brzmiał ponuro. „A Desmon jest ekstremalnie wkurzony na mnie w tej chwili. Nasza sfora jest unikalna. Właściwie to mamy dwóch samców alfa. Jestem pewien, że gdy tylko Jazz wróci, on też będzie wkurzony.” Och, wspaniale! Brandi milczała, gdy stała tam, czując się tak gorąca i sfrustrowana, że ledwo mogła myśleć. Bardziej niż z czymkolwiek innym, walczyła z instynktem, by otworzyć drzwi, co wydawało się szalone, ale… „Mógłbym ci pomóc,” Jason przerwał jej myśli. „Jeśli chciałabyś, bym to zrobił. Wiem, że prawdopodobnie jesteś bardzo sfrustrowana.” Prychnęła na to niedopowiedzenie. „Nie wymuszam niczego. Będę walczyć, by cię obronić i możesz zostać tutaj, ale, jeśli się połączymy, twój zapach zmieniłby się i to załatwiłoby wiele naszych problemów. Ciągle byłabyś w gorączce, nie przestałabyś wydzielać feromonów, ale stałyby się

68

inne. Ciężko to wytłumaczyć, ale um… pachniałabyś trochę tak, jakbyś była zatwierdzona. To jest sposób natury powstrzymujący nas przed zabiciem się nawzajem.” „Zatwierdzona?” powtórzyła Brandi. „Taa,” zgodził się Jason, jego głos był ciągle gruby z nierównym oddechem. „Pachniałabyś tak, ponieważ byłoby to zmieszane z moim zapachem. Wiedzieliby, że…” „Zatwierdziłeś mnie,” dokończyła za niego Brandi. „To jest to, czego chcesz? Chcesz mnie zatwierdzić, Jason?” „Chcę cię zatwierdzić wypieprzając cię, Brandi,” zapewnił ją Jason w sposób, który spowodował nową falę gęsiej skórki rozprzestrzeniającej się po jej ramionach. „Chcę twierdzić cię, dopóki oboje nie będziemy mogli widzieć prosto.” Brandi przesunęła się tam, gdzie stała i prawdopodobnie on poczuł, jak jego słowa na nią podziałały, bo znowu zawarczał. Głośno. Chciała, by jego głos nie miał na nią takiego wpływu, żeby nie sprawiał, że czuła się tak potrzebująca. Nawet gorzej, czuła się, jakby jego zapach wymazywał cały jej instynkt samozachowawczy. Jednak nie wyważył drzwi. Nawet nie żądał, żeby je otworzyła, mimo że jego potrzeba była męska i kwaskowata na jej języku, sprawiając, że jej egoistyczna, kobieca część, która dotąd nigdy nie dochodziła, delektowała się nią. Nagle długi, przerażający dźwięk wilczego wycia przeciął powietrze. Odwróciła się w stronę okna, słysząc go z daleka. Zadrżała, gdy następne wycie zabrzmiało w nocy. Inne wycie. To było o wiele bliższe. Bardziej przerażające. Wibrujące od ostrzeżenia, a Brandi nawet nie zatrzymała się, żeby pomyśleć, gdy sięgnęła po klamkę od drzwi.

69

Przede wszystkim była kimś, kto ocalał, i mogła nie wiedzieć zbyt dużo o Jasonie, ale wiedziała, że czuła się bezpieczniejsza z nim niż jakikolwiek innym wilkołakiem, którego spotkała. Nacisnęła klamkę, ale to Jason był tym, który popchnął drzwi, jakby jeszcze jedna sekunda to byłoby za długo. Stał tam bez koszulki, niemożliwie szeroki, umięśniony, z tymi ciemnymi, pierwotnymi oczami rozszerzonymi jak u głodnego zwierzęcia. Powinna była odwrócić się i uciec. Zamiast

tego

wyciągnęła

rękę

ku

niemu

i

dotknęła

ognia,

wiedząc,

że

prawdopodobnie zostanie spalona, gdy wsunęła palce w jego ciemne włosy i przyciągnęła go do siebie. Brandi nie mogła nawet w najmniejszym stopniu pojąć tego, że mógł istnieć haj27 podobny do posiadania napompowanego, seksownego, niewiarygodnie zabójczego wilkołaka wyginającego się w jej uścisku, jakby należał do niej. Jason pochylił się i lizał zagłębienie w jej szyi, gdzie go przyciągnęła siłą z powodów, których w pełni nie rozumiała. Sposób, w jaki to robił niemal zwalił ją z nóg poprzez wypełniającą ją eksplozję pożądania. Jego zapach topił ją. Pieszczota jego niskiego jęku przy jej wrażliwej skórze sprawiła, że czuła się, jakby miała dostać zaraz orgazmu. Zadrżała od sposobu, w jaki przeciągał powoli językiem od zagłębienia w jej ramieniu do ucha. Brandi zaakceptowała go, trzymała przy sobie, gdy sięgnął do supła ręcznika między jej piersiami i rozwiązał go. Odrzucił ręcznik na bok, zostawiając ją nagą i wyeksponowaną. Nie czuła się komfortowo będąc nago przy mężczyźnie, po tym, jak jej eksmąż znęcał się nad nią werbalnie. To był głębszy instynkt niż cokolwiek, co krew Jasona jej zrobiła. Spróbowała cofnąć się, ale Jason już nie puściłby jej. Nie teraz, kiedy otworzyła drzwi. Zamiast tego chwycił ją za biodra, przyciągając mocno do siebie i pozwalając jej poczuć przez dżinsy kontur jego twardego kutasa. Coś w jego uścisku było

27

Tu: haj – od powiedzenia „być na haju”

70

niemożliwe, by się od tego odepchnąć, więc ukryła się, odwracając głowę, odmawiając patrzenia na niego, gdy spoglądał w dół, na jej nagie ciało. Jason wydawał się uznać to za zaproszenie i znowu polizał jej szyję. Lekko ugryzł ją w ramię, jego zęby były trochę za długie, by należały do człowieka. Pomyślała, że poczuła ukłucie przerywanej skóry i wbrew swojej woli z powrotem odwróciła głowę, obserwując, jak wolno przeciągał językiem po małym kwiecie z krwi na jej bladej skórze. Oczy miał zamknięte, ciemne rzęsy na jego policzkach przypominały połówki księżyca, a dźwięk, który wydał, gdy smakował jej krew, był tak jasno zaspokojony, że zdała sobie sprawę, że chciała, by jeszcze raz ją ugryzł tylko po to, by mogła to znowu usłyszeć. Wtedy opadł na kolana na podłogę w łazience i zassał jej piersi, biorąc sutek do ust, w których mignęły długie kły. Zamiast

być

przestraszoną,

przebiegła

palcami

po

jego

krótkich

włosach,

odgarniając je z jego czoła, by mogła lepiej go widzieć. Chciała oglądać, jak ją wielbi, ponieważ to było dokładnie to, co odczuwała, gdy zupełnie zapomniała o byciu skrępowaną… i zamiast tego pozwoliła sobie być zatwierdzoną.

71

Rozdział 6 Brandi była taka gładka. Wszędzie. Miękka niczym jedwab skóra pachniała tak cholernie dobrze, że zabierało Jasonowi całą siłę woli, by jej nie ugryźć. Ciągle czuł smak jej krwi na języku z tego lekkiego ukąszenia w ramię i to doprowadzało go do szaleństwa. Był głodny jej w sposób, którego nigdy wcześniej nie doświadczył. Tu nie chodziło tylko o seks. To była potrzeba. Bolące uzależnienie, na które nie był przygotowany, a jego ręce drżały, gdy walczył, by się powstrzymać. Próbował ukryć przed nią kły, gdy przesunął się i zassał jej drugi sutek, ale obserwowała go, co samo w sobie było gorące jak piekło. Nagle wyszeptała, „Twoje zęby. Zmienisz się znowu w wilka?” Potrząsnął głową i spojrzał jej w twarz. „Nie. Po prostu czuję się tak bardzo…” Chciał powiedzieć jej, jak zmysłowo się czuł – pierwotnie i zdesperowanie – ale tego nie zrobił. Zamiast tego złapał ją za biodro jedną ręką i popieścił kciukiem napięty sutek. „Zaborczy,” wyszeptał. „To sprawia, że chcę cię smakować. Utonąć w tobie. Nigdy nie byłem z kobietą taką, jak ty.” „Człowiekiem?” zapytała z ciekawością. „To też,” zgodził się, ale nie o to mu chodziło. Brandi była taka miękka i witająca, kiedy powinna być przerażona. Suki notorycznie były agresywne. Życie uczyniło je takimi i tak samce wilków je lubili, ale może Jason był bardziej ludzki niż zdawał sobie z tego sprawę, ponieważ czucie nieśmiałych palców Brandi w swoich włosach i wąchanie jej pragnienia to było dla niego prawie za wiele.

72

„Jesteś wspaniała. Bardzo słodka.” Użył chwytu na jej biodrze, by zmusić ją, aby się trochę obniżyła i lekko nadgryzł jej drugie ramię, wystarczająco, by tylko posmakować. Pozwoliła mu na to, chociaż małe sapnięcie powiedziało mu, że to poczuła. „Tak cholernie słodka.” Pochylił się i wycisnął pocałunek na jej biodrze, a obiema rękami przebiegł jeszcze raz po jej krągłościach. Wtedy zdecydował posmakować tego, co naprawdę doprowadzało go do dzikości, co sprawiało, że czuł się bardziej wilkiem niż czymkolwiek innym, pomimo swoich obietnic, że jest odwrotnie. „Potrzebuję cię w moim łóżku,” zadecydował, chcąc zobaczyć ją rozłożoną na jego pościeli, przykrytą jego zapachem. Wstał i złapał Brandi. Zaskrzeczała i pchnęła go w ramię. „Musisz przestać to robić! Upuścisz mnie!” „Czy kiedykolwiek cię skrzywdziłem, Brandi? Czy zrobiłem coś poza próbowaniem utrzymania cię bezpieczną?” Nie mógł ukryć obrazy w swoim głosie. „Wilkołaki są silniejsze niż ludzie. Jesteśmy też bardziej zręczni i skoordynowani.” Wzięła drżący oddech i rozluźniła się w jego ramionach. Kiedy podszedł do drzwi swojej sypialni i otworzył je kopnięciem, zawinęła jedno ramię wokół jego szyi. Znowu czuł jej miękkość, jak była witająca i akceptująca, co zamgliło jego myśli i wymazało zniewagę. „To nie jest coś, co myślałam, że kiedykolwiek będę mieć,” wyszeptała, gdy zwinęła się i przywarła do niego. „Dziękuję.” „Twój mąż,” powiedział rozmyślnie, kiedy położył ją na łóżku. „Nie doceniał cię.” Wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok zamiast odpowiedzieć. „Nie zajął się tobą tak, jak powinien.” Wpełzł na nią, jego zbyt aktywny zmysł słuchu wychwycił przyspieszenie jej oddechu i szybkie bicie serca. „Jeśli ja byłbym twoim

73

partnerem, rozkoszowałbym się tobą. Codziennie bym cię smakował. Pieprzyłbym cię tak często, że nigdy nie przestawałabyś mnie czuć.” Pozwoliła mu znowu zassać jej piersi i nie skarżyła się, kiedy lekko ją tam ugryzł. Brandi pobłażała mu, a on zaczął sobie uświadamiać, że po prostu była tym typem osoby, delikatnym, kochającym i dającym. Ruszył w dół jej ciała, całując, liżąc i usilnie powstrzymując się przed ugryzieniem jej. Przestraszyła go ta potrzeba zanurzenia w niej zębów i posiądnięcia jej w całości. Sparowane wilkołaki gryzły się nawzajem. Wymieniały krew, by pogłębić swoją więź. Zdecydował nie myśleć o tym za bardzo. Brandi była w jego łóżku, taka otwarta i ufająca, pachnąca słodko kobiecą potrzebą, a on nie byłby mężczyzną, jeśli nie poddałby się przyjemności i nie rozłożył jej ud. Spojrzał na dół, by podziwiać gładkie, kobiece linie jej cipki, która była bezwłosa, coś, czego nigdy nie widział u kobiety. Podnieciło go to do szaleństwa. Nie prosił, po prostu wziął, co było przed nim, liżąc z niskim warczeniem całą długość jej cipki. Rozkoszował się jej smakiem na swoim języku. Brandi krzyknęła i zacisnęła pięść na jego włosach. Była doskonała do pieprzenia, a odgłosy, które wydawała, gdy lizał i ssał jej łechtaczkę, doprowadzały go do dzikości. Była taka wrażliwa. Łatwo było ją popchnąć poza krawędź. Jej uda dygotały, palce zacisnęły się na jego włosach i kołysała się pod nim, dyszała drżąco, co sprawiało, że kutas Jasona szarpał z desperacji. „Cholera,” sapnęła, jej uda wciąż się trzęsły. „Myślę, że potrzebowałam tego. Miałam najgorszy dzień życia aż do ciebie. Dziękuję.” Myśl o tym, jak inaczej ten dzień mógł się skończyć sprawiła, że Jason napiął się z furii. Żałował, że nie mógł wrócić i znowu zabić tych wilków, które na nią polowały.

74

Pomyślał o pozostałej dwójce znajdującej się gdzieś na wolności i nie mógł ukryć niskiego, wściekłego warknięcia. Pociągnęła jego włosy, zmuszając, by spojrzał na nią i powiedział, „Myślę o tych, którzy cię skrzywdzili,” nie przyznając, że planował długą, pełną cierpienia śmierć dla tych, którzy zostali. „Sprawiasz, że czuję się bardzo opiekuńczy.” „To ma sens,” wyszeptała, odsuwając wilgotne pasma włosów z jego czoła, i spojrzała na niego. „Skoro czuję się tak bardzo chroniona, kiedy jestem blisko ciebie. To jest niesamowite.” Prawdopodobnie Brandi nie zdawała sobie sprawy, jak głęboko jej słowa przemówiły do wilka w nim. Suka nie pozwoliłaby samcowi tak po prostu domagać się prawa do bronienia jej, nie, skoro wilki były tak terytorialne, jak były, a Jason poczuł to jak ostatni gwóźdź do swojej trumny. Jason utracił całą ścisłą kontrolę nad swoją zmysłową stroną. Pochylił się i pocałował ją mocno, zapominając, że była człowiekiem, gdy skorzystał z przewagi, jaką dało mu jej zaskoczone sapnięcie. Wcisnął język między jej rozwarte wargi, smakując ją, rozkoszując się sposobem, w jakim stała się omdlewająca pod nim. Brandi pozwoliła mu wziąć jej usta tak, jak chciał wziąć jej ciało, w pełni, na skraju dzikości, gdy złapał jej tyłek i mocno przycisnął ją do siebie. To sprawiło, że oboje stali się bezmyślni. Rozdarł swoje dżinsy przy guziku, gdy zapach kobiecych feromonów niemal zdusił powietrze w pokoju. Chciał poczuć jej nagą skórę przy jego. Kiedy w końcu skopał dżinsy, objęła go nogami, w każdym calu tak zachłanna, jak on. To było zbyt dużo, żeby się oprzeć. Napięty chwyt, który Jason miał nad wilkiem pękł i wziął ją jednym mocnym pchnięciem – dzikim i zaborczym – tak, jak wziąłby sukę, a nie miękką i miłą Brandi. Tym bardziej był napędzany sposobem, w jakim jęczała i wyginała się pod nim, poddając się przyjemności, pachnąc jak pożądanie, gdy zawinęła ramiona wokół jego pleców i trzymała się niego. Wychodziła na spotkanie jego pasji, pchając na jego pchnięcie, aż oboje byli spoceni i pierwotni. Ich usta ocierały się o siebie w twardym, zadyszanym pocałunku.

75

Przełknęła jego niskie mruczenie i warknięcia, gdy ekstaza zaczęła zmywać Jasona do punktu, gdzie stracił zupełnie kontrolę nad swoimi pragnieniami. Może dlatego sparował się z nią. Jego orgazm był oddalony jedynie o kilka płytkich pchnięć, zostawiając go tak zezwierzęconego, że przestał myśleć, kiedy pozwolił swoim kłom wydłużyć się i częściowo zmienił się będąc w niej. Ugryzł ją, nie myśląc wcale, i nie był delikatny. Zanurzył swoje zęby głęboko, akurat w wrażliwym miejscu zagłębienia w jej szyi. Nie był w stanie powiedzieć, czy ją skrzywdził, ponieważ rozkosz ich sparowania była w pełni pochłaniająca. Jej paznokcie były ostre w jego ramionach, gdy poddała się przyjemności i dochodziła pod nim. Szczytowała tak mocno, że mógł poczuć, jak jej cipka ściska jego fiuta, gdy brał ją znowu i znowu, aż nie miał wyboru, tylko podążyć za nią. Doszedł gwałtownie i chwycił ją za tyłek, przyciskając mocniej do siebie, kiedy jego fiut pulsował i nabrzmiał w niej. Dyszała i drżała pod nim, gdy zmieniał się z powrotem. Zmiana była subtelna, jego kły i trochę więcej włosów. Wiedział, że niczego nie zauważyła. Jego ciało drżało od rozkoszy. Nie mógł mówić. Ledwie mógł rozluźnić ciasny uścisk swoich zębów na jej szyi. Kiedy to zrobił, polizał ranę i przyciskał gorliwe pocałunki do jej ramienia, ponieważ błogość była ciągle intensywna dla nich obojga. „Cholera, Jason, to jest takie dobre.” Westchnęła i przebiegła palcami po jego spoconych ramionach. Jej cipka zacisnęła się wokół jego fiuta tak, że stało się oczywiste, że podobał jej się sposób, w jaki nabrzmiał wewnątrz niej. „To trwa i trwa. Nigdy nie czułam czegoś takiego. Ciągle dochodziłam i dochodziłam.” To zabrało kilka długich minut, nim mógł wycofać się z niej i przez ten czas była luźna pod nim, gładząc rękami jego plecy w sposób, od którego mógłby się uzależnić. Podobało mu się, jak Brandi go głaskała i chciał leżeć tam całą noc, by się tym nacieszyć.

76

Niestety rzeczywistość spoliczkowała go, a lodowaty strach sprawił, że niemal zadławił się własnym oddechem. „Wszystko w porządku?” zapytała Brandi, kiedy zesztywniał ze strachu. Odtoczył się od niej zamiast odpowiedzieć. Usiadła i przebiegła ręką wzdłuż jego pleców jeszcze raz w ten uzależniający sposób, który tak lubił. „Jason?” Zmusił się do oddechu, wiedząc, że nie chciał teraz poprowadzić z nią tej rozmowy, kiedy była w szczycie gorączki. Odwrócił się z powrotem do niej i zobaczył, że ciągle miała krew na ramieniu, spływającą po jej lewej piersi. Zadziałał instynktownie. Pochylił się ku niej i zaczął wylizywać plamę do czysta. Zassał jej sutek, ciągle pomarszczony i napięty od podniecenia i następnie ruszył w górę, do jej ramienia. Opadła na łóżko, a on wspiął się na nią, potrzebując być blisko. Użył swojego kciuka, by pogładzić jej dolną wargę, nim pochylił się i pocałował ją. To nie był ten sam mocny, siniaczący pocałunek z wcześniej. Ten był bardziej kochający i Brandi otworzyła się dla niego tak, jak przedtem, pozwalając mu wsunąć język w jej usta i rozkoszować się tym. Kiedy w końcu się rozdzielili, by zaczerpnąć powietrza, dyszała, znowu pachniała pożądaniem, a on po prostu się poddał i zakopał twarz w jej szyi. Lizał ranę, nim pocałował delikatne miejsce, karmiąc jej potrzebę, aż ona owinęła uda wokół niego, zmuszając go do wejścia i błagając bez tchu, „Jeszcze tylko jeden raz.” Więc Jason wziął ją, zamiast myśleć o fakcie, że właśnie sparował się z Brandi, przywiązując ją do siebie na całe życie – bez jej wiedzy.

77

Rozdział 7 Brandi nie mogła przestać pragnąć Jasona. Potrzeba nie poddawała się wyczerpaniu, jak normalnie to by się stało. Trochę się uspokoiła, ale potem budowała się od nowa, aż Brandi znalazła się pod Jasonem, paznokciami rysowała jego plecy, gdy wygięła się i szczytowała mocniej niż kiedykolwiek w swoim życiu. A to nie była nawet najbardziej szalona rzecz. Wydawała się nie móc przestać go dotykać, pragnąć go blisko niej i czuć się, jakby była w żałobie, kiedy odchodził. Jak wtedy, gdy jedno z nich wymknęło się do łazienki lub kiedy zszedł na dół po jakąś przekąskę. Każdy taki raz wydawał się wiecznością. Nawet, gdy promienie wczesnego poranka przesączyły się przez okno, chciała go mieć blisko. Prawdopodobnie jej odbijało, ale były na to gorsze sposoby. Kiedy Brandi zdecydowała, że desperacko potrzebuje prysznica, Jason podążył za nią, z czego była zadowolona. Wyglądało na to, że Jason tak samo nie znosił rozdzielenia, jak ona. Tak właśnie skończyła pod małym prysznicem, z dużym, silnym ciałem Jasona zajmującym większość przestrzeni. Żadne z nich nie miało nic przeciwko. Zamiast tego Brandi jęknęła, kiedy Jason objął ją ramionami od tyłu i zakopał twarz w zagłębieniu jej szyi.28 Zapach mydła był ciężki w powietrzu i mieszał się z przytłaczającym aromatem męskiego pożądania. Nie była nawet pewna, skąd wiedziała, że to pragnienie Jasona wyczuwała, ale tak było i kochała to bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Chwyciła jego nadgarstki, podziwiając, jak grube były i przyciągnęła go, mówiąc, „Dotknij mnie. Tylko jeszcze jeden raz.”

28

Jeszcze mu mało?! I tak już zrobił z niej ser szwajcarski, Lol.

78

„Za każdym razem jest jeszcze tylko jeden raz,” zachichotał przy jej uchu. „Zachłanna.” „Przepraszam,” sapnęła. „Po prostu nie mogę przestać chcieć ciebie.” „Nigdy nie przepraszaj za to.” Przesunął swoje wargi w dół, do zagłębienia w jej szyi i polizał małą ranę, którą zrobił swoimi zębami za pierwszym razem. „Dam ci wszystko, czego chcesz. Wystarczy, że poprosisz.” Nadal całując jej szyję, ześlizgnął ręce niżej, głaskając jej brzuch, nim ścisnął jej biodro. Wydawało się, że minęło już milion lat, odkąd pomyślała, że powinna się wstydzić swojego ciała, ale to była tylko jedna noc. Jedna niewiarygodna, magiczna noc, co do której chciała, żeby trwała wiecznie. Kiedy wślizgnął palce między fałdki jej cipki, rozłożyła dla niego nogi i oparła głowę o jego ramię. Warknął w ten niski, zaborczy sposób, który sprawił, że jej sutki się napięły. Było tak łatwo poddać się mu. Za łatwo. Nie przejmowała się, jak musiała być odważna, przebywając z tym wilkołakiem. Brandi umieściła ramiona na ścianie prysznica i pozwoliła mu trzymać się, pieprzyć palcami, aż jej niskie jęki zagłuszyły szum wody uderzającej o płytki. „Dojdź dla mnie, kochanie,” zażądał przy wrażliwej skórze jej szyi, jego głos był niski i dominujący. „Kiedy chcę cię usłyszeć, pozwolisz mi na to, prawda?” Cholera by to, jeśli nie zrobiłaby tego, co jej powiedział. Doszła mocno, pozwalając sobie być głośno, ponieważ wiedziała, że chciał to usłyszeć. Dobrze było tak krzyczeć, poddać się przyjemności pędzącej przez nią i nie wstrzymywać się.

79

Brandi ciągle wibrowała od osiągniętego orgazmu, kiedy ją odwrócił. Następnie podniósł ją i zmusił do zawinięcia nóg wokół jego pasa. Jego ręce trzęsły się, co ewidentnie wskazywało na to, że kontrola wymykała mu się spomiędzy palców. „Muszę być w tobie,” burknął, jego twardy kutas ślizgał się o jej wejście. „Jeszcze tylko raz, okej?” Przytaknęła i nachyliła głowę, by ukryć uśmiech wywołany tym, jak bardzo jego słowa przypominały jej. Zawinęła się wokół niego z ramionami zaciśniętymi na jego szerokich ramionach, stopami zahaczonymi o siebie przy jego krzyżu. Ufała mu całkowicie, że nie upuści jej, kiedy gruba główka jego kutasa naruszyła jej wejście. Sapnęła od uczucia bycia wypełnianą, rozkosz wydawała się pochłonąć ją całą. Pchnął głębiej, ciepły i dekadencki, nabijając ją na niego, aż wszystko, co mogła poczuć to był Jason. „Kurwa, jak dobrze się ciebie czuje,” mruknął, gdy sięgnął jej dna i po prostu trzymał ich tak razem, jakby się tym rozkoszował. „Czuję się lepiej niż kiedykolwiek w moim życiu. Nie kłamię, cholernie najlepiej.” „Tak?” Odsunęła się, by spojrzeć na niego, wiedząc, że robi z siebie podatną na zranienie, gdy wyszeptała, „Nie wierzę w to.” „Tak, wierzysz.” Uśmiechnął się, jakby jej oświadczenie było absurdalne. Wtedy wycofał się w połowie i pchnął mocno, sprawiając, że znowu sapnęła. „Wiesz, że jesteśmy razem niesamowici.” Ukryła twarz w tym bezpiecznym miejscu między jego szyją i ramieniem zamiast odpowiedzieć. Jej uczucia nagle były wszędzie. Było łatwiej po prostu czuć go i przestać myśleć o reszcie. Jego uderzenia były płytkie, ich ciągłe tarcie sprawiło, że przyjemność zapłonęła jaśniej, ale to też było dokuczliwe. Brandi była zmęczona byciem drażnioną.

Zanurzyła

paznokcie

w

jego

ramionach,

dając

mu do

zrozumienia, że potrzebowała więcej, chciała tego szybciej i mocniej, tak jak przedtem. Była na skraju błagania, kiedy ugryzł ją lekko w ramię i wywarczał, „Powiedz mi.”

80

„Co ci powiedzieć?” sapnęła, kiedy wziął ją trochę mocniej. Następnie pchnęła biodrami w jego w milczącym apelu o więcej. „Cholera, co chcesz usłyszeć?” „Chcę usłyszeć, że to jest najlepsze. Że my jesteśmy najlepsi. Chcę, żebyś przyznała, że nie będzie już, kurwa, lepiej niż jest teraz.” Brandi zrozumiała teraz, dlaczego Jason uśmiechał się wcześniej na jej okazanie niepewności,

kiedy

mu

nie

uwierzyła.

Bez

wątpienia

to

był

najbardziej

niewiarygodny seks, jaki kiedykolwiek miała w życiu – w każdym stopniu. Nie było możliwości, żeby mógł być choć trochę lepszy, więc powiedziała, „To jest najlepsze,” i następnie ugryzła go w szyję, nie wiedząc, czemu tak bardzo chciała przerwać jego skórę swoimi zębami. „To jest niesamowite. Ty jesteś niesamowity.” Zrobiła to wtedy, ugryzła go wystarczająco mocno, by poczuć metaliczny posmak krwi na języku. Dlaczego tak dobrze smakował? Dlaczego jej się to podobało? Była uderzona pragnieniem gryzienia go znowu i znowu. Na szczęście Jason nie wydawał się mieć nic przeciwko. Jego warknięcie było niezaprzeczalne, gdy zaczął pchać mocniej, szybciej, głębiej, zostawiając ją bez tchu i jęczącą. Była akurat na krawędzi, niecierpliwa, by z niej spaść. Wbijała paznokcie w jego plecy z desperacją, kiedy odpłacił się pięknym za nadobne i sam ją ugryzł, zatapiając zęby głęboko i tak, jak wcześniej, elektryczny wstrząs

przyjemności

roztrzaskał

ją.

Ekstaza

była

rozżarzona

do

białości,

przypiekając ją, kradnąc jej oddech, i skądś, wydawało jej się, że z bardzo daleka, usłyszała krzyk kobiecej przyjemności, który niewyraźnie rozpoznała jako swój. To było wszechogarniające. Jason podążył za nią, po raz ostatni pchając mocno, nim zesztywniał. Mogła poczuć jego kutasa pulsującego głęboko w niej, blokującego ich razem i wydłużającego ich orgazmy na to, co wydawało się wiecznością. Zajęło to Brandi dużo czasu, nim poczuła się, jakby wracała na ziemię. Jednak po raz pierwszy zaczęła zauważać, jak ciężkie były jej ręce i nogi. Jakby pożądanie

81

podsycające jazdę na rollercoasterze29, która się zaczęła, kiedy Jason wywołał u niej gorączkę, powoli dojeżdżało do stacji. „Cholera,” wyszeptała przy jego skórze, liżąc jego szyję, gdyż nie mogła się powstrzymać. Był słony z świeżym połyskiem potu. „Spać.” „Mogę się założyć.” Przebiegł palcami w górę jej kręgosłupa w delikatnej pieszczocie. „Myślę, że w końcu wykończyliśmy twoją gorączkę.” „Tak,” zgodziła się miękko. To było wszystko, co dała radę powiedzieć. Nie zdawała sobie sprawy, jak wiele surowej adrenaliny miała we krwi, dopóki cała się nie zużyła. Nawet, jeśliby próbowała, nie mogłaby utrzymać oczu otwartych. Brandi po prostu przytuliła się do Jasona, który ciągle był w niej, ciepły i trochę pulsujący. Brandi nie poczuła, jak się wycofuje z niej. Zamiast tego zasnęła.

Brandi ciągle spała, gdy Jason wyniósł ją spod prysznica i poświęcił trochę czasu na wysuszenie jej zroszonej skóry, po czym zaniósł ją do łóżka i wsunął pod kołdrę. Potem usiadł obok niej na łóżku, podziwiając, jak wyglądała, leżąc tam. Słyszał już wcześniej o sparowaniach i o przejmujących uczuciach, które wywoływały,

nawet,

jeśli

zdarzały

się

między

nic

nie

podejrzewającymi

nieznajomymi, ale nigdy nie spodziewałby się, że to będzie takie silne. Patrzenie na

29

82

tę kruchą kobietę było niemal przerażające, ponieważ zdał sobie sprawę, w co mógłby się zmienić, gdyby coś jej się stało. W morderczego demona, coś prosto z horrorów. Przesunął mokre, kręcone włosy z jej twarzy, podziwiając jej piękne rysy. Musieli zrobić coś więcej, żeby ją chronić. Żeby sprawić, by była mniej delikatna. Mógł ją przemienić, ale wiedział, że to jest coś, czym będą musieli się zająć o wiele później. Zrobią to, jeśli jej nie odbije i nie zostawi go, kiedy dowie się, że przywiązał ją do siebie bez jej zgody. Nie chciał, żeby to się stało. Naprawdę nie potrzebował komplikacji, szczególnie biorąc pod uwagę, że przez całe życie musiał radzić sobie z zduszonym gniewem na ludzi, po tym jak jego ojciec odszedł. Drań mógł zostać. Matka Jasona mogła go zmienić w wilka, ale duma jego ojca weszła w paradę. Nie mógłby sobie poradzić z innymi samcami w sforze, będącymi silniejszymi i bardziej przerażającymi niż on. Jego ojciec może nie mógłby być tak silny jak inne wilkołaki, jeśli matka Jasona przemieniłaby go, ale to wystarczyłoby, żeby przeżył. Jego wataha była dzika i prymitywna w tamtych czasach, nim Desmon i Jazz ją przejęli, ale wielu zaakceptowałoby go. Byli inni, którzy urodzili się ludźmi i zostali przemienieni. Nie każdy wilk musiał zostać strażnikiem, tak jak Jason. Mieli rzemieślników. Hydraulików. Elektryków. Podwykonawców, którzy wyjeżdżali do college’u30 z ludźmi i uczyli się tego, co potrzebowali, by pomóc sforze. Mieli wilki, które pomagały Desmonowi z podatkami, zamiast pilnować granic, jak Jason. Zamiast tego jego ojciec odszedł, a Jason spędził życie na budowaniu furii w stosunku do ludzi. Jednak mimo tego, nie żałował sparowania się z Brandi. Coś w niej uderzyło go głęboko. Jedyną rzeczą, którą robił, gdy siedział tam, ciągle głaszcząc mokre włosy na jej skroni, było planowanie, jak zatrzymać ją tam, gdzie teraz była, w domku, w jego łóżku, zadowoloną i zaspokojoną od zbyt dużej ilości seksu.

30

W USA college to albo część uniwersytetu (analogicznie do wydziału w polskim systemie edukacyjnym), albo odrębna szkoła wyższa specjalizująca się w danej dziedzinie, nie będąca jednak uniwersytetem.

83

Jego cały świat wywrócił się do góry nogami przez tę miękką, przepiękną, ludzką kobietę, gdyż nagle jedyne, co się dla niego liczyło, to zatrzymanie jej. Jego ciało nadal było napięte, ale nie z pragnienia, chociaż Brandi ciągle pachniała ciepło i kusząco. Tym razem to było wywołane zaciekłą opiekuńczością, która nadeszła z wiedzą, że prawdopodobnie będzie chciała odejść, kiedy się obudzi. Jason wpełzł pod kołdrę i rozciągnął się obok niej. Następnie objął ją ramionami, przyciągając do siebie i przykrywając jej nogi swoim udem. Zakopał twarz w zagłębieniu szyi, układając się do snu tak, jak to robiły dzikie wilki. Używając się nawzajem do zachowania ciepła. Przytulając się i czerpiąc komfort z watahy, ponieważ w tym momencie, Brandi stała się jego nową sforą. Jedyną, która naprawdę liczyła się dla niego – złożoną z dwóch osób, nawet, jeśli ta druga nie zdawała sobie z tego sprawy. Był lojalny Nightwindom. Walczyłby dla nich. Krwawiłby dla nich. Byli jego rodziną, ale on nie tylko umarłby dla Brandi. Zmarłby w cierpieniu, ponad sto razy, jeśliby musiał. Mimo że dopiero co ją spotkał, ona była teraz jego partnerką, a lojalność do partnera przebijała tą do watahy – za każdym razem.

84

Rozdział 8 Ciągle była burzowa pogoda, kiedy Brandi się obudziła. Głowa jej pulsowała i zaczynała boleć. Nie pomagały na to przytłumione uderzenia, dochodzące z jakiegoś dalekiego miejsca. Im bardziej starała się je zignorować, tym głośniejsze się stawały. Jason wydał niskie warknięcie, które bardziej brzmiało na wilcze niż ludzkie i odtoczył się, burcząc, „Idę.” Brandi ciągle walczyła, by się obudzić, ale wiedziała, że to prawdopodobnie wilkołak pukał do drzwi sypialni. Najwyraźniej Jason prowadził politykę otwartych drzwi w swoim domku. Jej ciało napięło się ze strachu, ale Jason nie wydawał się być tak zatroskany. Stoczył się z łóżka, kompletnie nagi, pokazując swój jędrny, okrągły tyłek, gdy rozciągnął i pomasował się w kark. Drzwi znowu się zatrzęsły. To zaczynało być niewiarygodne, że nie wyłamały się z ramy. Wydawało się, że wilkołaki nie pukały tak, jak ludzie, ale przynajmniej ten to robił. Ostatniej nocy Paul, wilkołaczy prawie-gwałciciel, po prostu wszedł, jakby był właścicielem tego miejsca. Walenie ciągle trwało i Jason wrzasnął, „Okej!” Znowu pukanie zamilkło na jakąś minutę, podczas której Jason założył dżinsy, narzekając pod nosem, ale ktokolwiek to był, nie miał za dużo cierpliwości. Znowu rozległo się pukanie. Najwyraźniej Jason także nie miał cierpliwości. „Idę! Idź na dół. Ubieram się!” Wilkołaki ewidentnie nie były porannymi ptaszkami. Chociaż, tak naprawdę, nie było już rano, ale i tak wydawały się wstawać lewą nogą.

85

„On ma cholerny telefon.” Jason zapiął dżinsy. „Zostań tutaj, kochanie. Muszę tylko sprawdzić, czego chce.” „Kto to jest?” „Jeden z moich alf.” Jason skierował się w stronę drzwi i mruknął pod nosem, „Pan ból-w-dupie alfa.” „Słyszałem to!” głos zawołał z dołu. Był niższy niż Jasona, bardziej burkliwy, z przewagą autorytetu, który podniósł Brandi włoski na ramionach, gdy dodał, „Jason, mogę wyczuć to, czego nie chcesz mi powiedzieć! Lepiej zabieraj tu swój tyłek! Natychmiast!” „Jesteś w kłopotach?” zapytała Brandi z troską. „Prawdopodobnie.” Brandi obserwowała, jak odchodzi. Słyszała te jego wielkie stopy, gdy tupał, schodząc ze schodów i zdała sobie sprawę, że jest bardziej niż trochę ciekawa. W którymś momencie w nocy musiała oszaleć, ponieważ ostatnią rzeczą, jaką powinna chcieć było zobaczenie alfy, kiedy te zwykłe wilkołaki były takie groźne, ale nie mogła się powstrzymać. Narzuciła na siebie ubrania Jasona i celowo unikała patrzenia w lustro. Nie chciała wiedzieć, jak wygląda rano. Otworzyła drzwi od sypialni i pośpieszyła schodami na dół. Jason miał zegar w salonie i zauważyła, że było dobrze po południu, tak jak oryginalnie podejrzewała. Mężczyźni nie rozmawiali, jakby słyszeli, że nadchodzi, więc wyprostowała ramiona, gdy wchodziła do kuchni. Zatrzymała się, tymczasowo oszołomiona, ponieważ alfa wyglądał zupełnie inaczej niż tego oczekiwała. Przyszła, by zobaczyć wilkołaka jako mężczyznę, który był solą ziemi, ale ten mógł być łatwo postrzegany jako kierownik firmy, zły chłopiec o wysokim prestiżu w ludzkim świecie.

86

Niemożliwie wysoki i szeroki, wilkołak oparł się o blat. W przeciwieństwie do innych wilkołaków, których spotkała, nosił dobrze dopasowany szary garnitur zamiast dżinsów i T-shirta. Miał długie, czarne niczym północ włosy, które trzymał związane. Jeśli byłby człowiekiem, Brandi uznałaby, że był Indianinem. Opalonym, z silną linią szczęki, ale i przeszywającymi niebieskimi oczami, które prawie odstręczały. Nie mogła odwrócić od niego wzroku, szczególnie, kiedy wziął długi łyk kawy z kubka i wygiął na nią brew z ciekawością. „Brandi, to jest mój alfa, Desmon Nightwind.” Jason siedział przy stole, ciągle wyglądając na bardzo zrzędliwego wilkołaka, gdy wskazał długowłosego mężczyznę. „Desmon, Brandi.” „Witaj,

Brandi.”

niewiarygodnie

Głos

Desmona

potężnego

był

mężczyznę

niski,

dowodzący,

przyzwyczajonego

jak do

przystało

na

posłuszeństwa.

„Słyszałem, że miałaś kilka złych dni.”31 Nie było ciężko zrozumieć, dlaczego był alfą. „Ja, um…” Zawahała się, przestraszona, gdy spojrzała z powrotem na Jasona. Zmartwiona, że może mieć kłopoty, potrząsnęła głową. „Zaczęło się źle, ale zmierza ku lepszemu. Jason był bardzo miły.” „Miły?” Desmon powiedział z sarkazmem w głosie. „Tak to nazywamy?” „Jest jakaś zasada zakazująca ludziom i wilkołakom uprawiania seksu?” zapytała Brandi, czując się odważna naprzeciw tego onieśmielającego wilkołaka. Nie chciała, żeby Jason wpadł w kłopoty. To było oczywiste, że Desmon mógł wyczuć, co się stało poprzedniej nocy, więc nie miało żadnego sensu zaprzeczanie ani stronienie od tego. Jednej rzeczy uczyła się bardzo szybko – z wilkołakami musisz postawić na swoim.

31

Kilka złych dni jest wtedy, gdy dostajesz okres, jesteś przeziębiona i skończyła się czekolada! Nie, kiedy czterech psycholi próbowało cię zabić, a kolejni stawali w kolejce, żeby cię zgwałcić, dodatkowo gdzieś przepadł twój samochód, razem z bagażem, dokumentami i kasą. A i utknęłaś po środku zadupia bez telewizji i Internetu! I prawdopodobnie czekolady, ma się rozumieć. WTF?!

87

„Nie.” Desmon potrząsnął głową. „Nie ma żadnej zasady przeciw wilkom śpiącym z ludźmi. Jednak jest zasada przeciw innym rzeczom wiążącym się z zgodą i pełnym zrozumieniem zobowiązania, na które obie strony zgadzają się, i wydaje się, że właśnie ta zasada umknęła Jasonowi z głowy podczas gorączki namiętności.” „Co jest problemem?” zapytała Brandi. „To był przypadek, że weszłam w gorączkę. Daliśmy sobie z tym radę. Dlaczego to ma coś wspólnego z tobą?” Jason parsknął, pierwszy uśmiech tego dnia ukazał się na jego twarzy. „Ma rację.” Desmon wziął następny długi łyk swojej kawy, nim spojrzał na Brandi. „Naprawdę myślisz, że twoja przypadkowa gorączka jest tu problemem?” „A nie jest?” Potrząsnął jedynie głową, wyglądając na rozdrażnionego przez dłuższy moment, a potem przeniósł spojrzenie na Jasona. „Lepiej polegaj na tym swoim uroku, ponieważ nie chcę użerać się z efektami ubocznymi, kiedy spanikuje i ucieknie. Mamy wystarczająco dużo problemów.” Jason westchnął i spojrzał na stół. „Mam to, Des. Powiedziałem, że się tym zajmę.” „Zazwyczaj uwierzyłbym w to, ale twoja lista osiągnięć w tym tygodniu nie jest wcale wspaniała.” „Ona nie jest tu nieszczęśliwa,32 podczas gdy my szukamy ludzi, którzy ją zaatakowali.” Jason wskazał na Brandi. „Prawda?” Potrząsnęła głową. „Nie, ale chciałabym zadzwonić do moich przyjaciół i dać im znać, że ze mną wszystko w porządku, nim wypełnią raport o moim zaginięciu.” Desmon wydawał się z tym zgodzić. „Co zamierzasz im powiedzieć?” Brandi zerknęła na Jasona, który wydawał się milcząco próbować się z nią skomunikować – i, co dziwne, rozumiała, co chciał jej przekazać przez te głębokie 32

Siedzieć w chacie bez Internetu? Ja to bym urządziła żałobę narodową.

88

zmarszczenie brwi. Naprawdę potrzebował, żeby sprzedała Desmonowi pewność, że jego sfora jest z nią bezpieczna. Więc powiedziała, „Powiem im, że mój samochód się zepsuł na stacji benzynowej. Chodzi mi o to, że aktualnie nie mam samochodu. Porzucili go w lesie, żeby gliny go nie znalazły, ale sądzę, że dam sobie radę z tym problemem później. Po prostu powiem im, że Jason mi pomógł. Zostaliśmy złapani przez deszcz, a nie był on najgorszym towarzystwem, z którym mogłam utknąć na noc.” Desmon odchylił głowę do tyłu, jakby to rozważał i w końcu wskazał na Jasona. „Pozwól jej zadzwonić.” „Teraz?” Brandi zagapiła się na niego. „Na twoich oczach?” „Mam sforę do ochronienia, kobiety i szczeniaki, które są bardzo podatne na brutalność świata zewnętrznego. Możesz sobie wyobrazić, co zrobiłby wasz rząd, gdyby dowiedział się o nas? Współczuję ci twojej sytuacji, jednak zazwyczaj nie rozgłaszamy ludziom, kim jesteśmy. Nie mówię, że nie ma ludzi w naszym wewnętrznym kręgu, ale jesteśmy selektywni. Zazwyczaj muszę się najpierw zgodzić na dołączenie nowych członków do sfory.” „Nie jestem jedynym winnym tego wilkiem,” Jason przerwał mu z niskim warknięciem. „To się ciągle zdarza. Wilki parują się z osobami spoza granic sfory częściej niż z jej środka i nie dzwonią do ciebie, by zapytać się o pozwolenie, nim to zrobią.” „Nie, po prostu jesteś jedynym, który zrobił to człowiekiem, który nie ma pojęcia, w co się wpakował.” Głos Desmona stał się niższy, trochę bardziej warczący, brzmiący lekko nieludzko. „Skąd wiesz, że nie wystawi nas, kiedy jej odbije?” „Nie skrzywdziłabym dzieci,” powiedziała, urażona. „Powiedziałeś, że musisz chronić młode wilkołaki. Nie wystawiłabym ich na niebezpieczeństwo, a poza tym, jeśli jeszcze mi nie odbiło, raczej już mi nie odbije. Wierz mi, przez tę ostatnią dobę miałam wiele powodów na to, żeby mi odbiło. Jestem ciągle względnie zdrowa psychicznie. Czy jednorazowy seks jest takim dużym problemem?”33 33

Ona też niezbyt inteligentna. Już powinna załapać, że czegoś jej nie mówią. A raczej mówią, tylko ona nie jarzy.

89

Desmon obserwował ją przez dłuższą chwilę, jakby sprawdzał jej szczerość, a potem wzruszył ramionami, jak gdyby to już nie zależało od niego. Zerknął z powrotem na Jasona, dając mu spojrzenie z boku, które sprawiło, że stało się oczywiste, że komunikowali się milcząco. „Może daj jej swój telefon stacjonarny. Burza psuje zasięg. Nie mogłem dodzwonić się do Jazza. Oczywiście, prawdopodobnie jest ciągle na zewnątrz, tropiąc z innymi.” „To ssie.” Jason wstał zza stołu. „Ostatnią rzeczą, której potrzebuję jest towarzystwo.” „Rzeczywiście masz przerąbane. Bardzo. O ile burza się nie zmniejszy, towarzystwo masz gwarantowane. To jest to, co dostajesz, gdy mieszkasz sam na północnej granicy. To jest jedyne miejsce, gdzie mogą przyjść, jeśli będą mieli dość deszczu. Jazz nie jest tak taktowny jak ja, a jest najlepszy z tej ekipy. Więc zająłbym się twoją sytuacją tak szybko, jak to tylko możliwe.” Brandi miała wrażenie, że Jason nie mówił jej czegoś, ale nie miała ochoty dyskutować nad tym przed tym onieśmielającym, jeśli nie ekstremalnie dobrze ubranym alfą. Więc zadzwoniła ze stacjonarnego, czując się bardzo świadoma siebie z Jasonem i Desmonem obserwującymi ją niczym jastrzębie… albo wilki. „Halo,” Jenny odebrała po pierwszym dzwonku, brzmiąc na zdenerwowaną. Brandi poczuła się winna. „To ja.” „Wielkie nieba!” Jenny wzięła drżący oddech. „Rozmawialiśmy z policją. Myśleliśmy, że jesteś martwa gdzieś w rowie!” „Cholera.” Brandi położyła głowę na ręce, czując się naszpikowana winą, mimo że prawie skończyła martwa w rowie. „Przepraszam. Czy wszystko w porządku? Czy stres zaszkodził dziecku?” „Ja?” wykrzyknęła Jenny z niedowierzaniem. „Gdzie ty jesteś? Co, do cholery, się dzieje?”

90

„To głupie. Mój samochód się zepsuł. Jest tu straszna burza. Komórka nie odbierała. Nie mogłam się dodzwonić.” Brandi skrzywiła się na tę serię pół-kłamstw, a potem spojrzała na telefon w ręce, zastanawiając się, czy policja mogła się dowiedzieć, że dzwoniła z stacjonarnego. „W dom Jasona uderzył piorun. Wszystko zgasił. Nawet zepsuł jego telefon domowy. Nie mamy też Internetu. Jestem w małym miasteczku. Tutejszy zasięg ssie nawet w dobre dni, a z taką burzą zupełnie nawala. Przyjaciel Jasona przyniósł swój telefon stacjonarny, żebyśmy mogli go podłączyć i zadzwonić.” „Kim, do cholery, jest Jason?” „Um.” Brandi spojrzała na Jasona, który wpatrywał się w nią zza stołu. „On jest, uch…” Zawahała się, wiedząc, że Jenny prawdopodobnie nie uwierzyłaby, że Brandi zamieszkała z nieznajomym, nawet jeśli to właśnie to się zdarzyło. „Spotkałam go kilka miesięcy temu. Zamierzałam zabrać go ze sobą w charakterze niespodzianki, ale mój samochód się zepsuł. Akurat byliśmy blisko jego miasta rodzinnego. Zadzwonił do swoich przyjaciół, by po nas przyjechali, ale kiedy dojechaliśmy na miejsce, zerwała się burza i nie mogłam zadzwonić. Bardzo, bardzo przepraszam.”34 „Spotkałaś faceta i nic mi nie powiedziałaś?” Jenny brzmiała na kompletnie obrażoną. „Jesteś teraz poważna?” „Niespodzianka,” Brandi wyszeptała słabo. Skrzywiła się do Jasona, zdając sobie sprawę, że to mogło brzmieć, jakby właśnie zmieniła ich jednonocną przygodę w kilkumiesięczny związek. „Jestem na ciebie wściekła.” Jenny przełamała myśli Brandi swoim poirytowaniem. „Nie spałam wczoraj całą noc i teraz mówisz mi, że ominęły mnie miesiące soczystej plotki? Co do cholery? Jest gorący?” „Tak.” Brandi nawet się nie zawahała. „Jak gorący? Taki gorący, że aż dymi?”

34

Ale nakręciła. Kłamczucha też z niej nienajlepsza.

91

Policzki Brandi rozgrzały się, ale nie odważyła się skłamać w razie, gdyby Jenny kiedyś spotkała Jasona. „Gorący, że aż dymi.” „Gorący jak tancerz Chippendale35? Jak model z Playgirl36?” Brandi czuła, jakby jej cała twarz się spalała, ale musiała powiedzieć, „Gorętszy.” „Kurwa. Chcę zdjęcie. Natychmiast wyślij mi zdjęcie,” zażądała Jenny, najwyraźniej zapominając o strachu, że Brandi zaginęła. „Czy ty wiesz, jak martwiłam się o ciebie od twojego rozwodu? Wyślij mi zdjęcie was obojga razem. Umieszczę je na Facebooku. Wiesz, ktoś je pokaże Carlowi. Ciągle się przyjaźnię z jego siostrą. Och, proszę, proszę, proszę.” „Nie ma zasięgu,” przypomniała jej Brandi. „I tak jakby zgubiłam komórkę. Mogę ci dać numer Jasona.” Machnęła ręką w stronę Jasona, który podskoczył, załapując, o co jej chodziło. „Będziesz mogła w ten sposób się ze mną skontaktować, jeśli będziesz tego potrzebowała.” „Tak, to dobry pomysł. Właśnie dzwoniłam na policję. Nie miałam żadnego dowodu, że coś strasznego ci się stało, więc musieliśmy czekać, by wypełnić raport o zaginięciu. Musieliśmy się nieźle nabłagać, żeby to zrobić. Nie mogę uwierzyć, że nie powiedziałaś mi, że masz chłopaka prosto z Chippendale!” „Co to jest Chippendale?” Jason wyszeptał do Desmona, gdy podał Brandi kartkę papieru, na której napisał swój numer. 35

Chippendales – trupa tancerzy egzotycznych w Stanach Zjednoczonych, najbardziej znanych z męskiego striptizu

A tutaj link: https://www.youtube.com/watch?v=LykSjJZLVoU 36 Playgirl – magazyn wydawany w USA. Kobiecy odpowiednik Playboya czy naszego polskiego CKM.

92

Desmon tylko potrząsnął głową i powiedział pod nosem, „Nie pytaj.” „Kto to jest?” zapytała Jenny. „To on? Jest tam?” „Taa.” Brandi spojrzała na kartkę z wypisanym numerem telefonu. „Jesteś gotowa na jego numer?” „Chcę zdjęcie, bo coś mi tu śmierdzi. Wyczuwam pierdolenie. Byłaś totalnym społecznym odludkiem od czasu rozwodu. Jesteś w domu każdej nocy.” Brandi zakryła twarz, kompletnie zawstydzona, ponieważ wiedziała, że słuch wilkołaków

umożliwiał

obojgu

mężczyznom

usłyszenie

wszystkiego.

Nie

wspominając już o tym, że wkręcenie Jasona w fałszywy związek, w którym najprawdopodobniej nie chciał być, było ostatnią wiadomością, którą chciała mu wysłać w poranek po. „Zobaczmy, może uda nam się znaleźć zasięg, by wysłać zdjęcie.” Jason owinął ramię wokół Brandi, łapiąc ją nieprzygotowaną, kiedy wciąż ukrywała twarz. „Co?” spojrzała w górę akurat, gdy zrobił zdjęcie ich dwójki razem swoją komórką. „Nie mam makijażu! Prawdopodobnie wyglądam gównianie.” „Nie, wyglądasz pięknie,” zapewnił ją Jason z uśmiechem. „Zawsze wyglądasz pięknie.” „Ma seksowny głos,” wyszeptała Jenny, teraz kompletnie nie zwracająca uwagi na to, że Brandi zniknęła bez śladu. „Carl nigdy nie mówił takich słodkich rzeczy do ciebie.” „Carl jest dupkiem,” Jason na w pół wywarczał, brzmiąc prawie nieludzko. „On jest na linii?” „Nie, po prostu ma bardzo dobry słuch,” powiedziała Brandi, piorunując wzrokiem Jasona.

93

Zaczynała podejrzewać, że Jason nie spędzał wiele czasu z ludźmi. Desmon też się w niego wpatrywał z wściekłością. Jason tylko wzruszył ramionami. „Jej eks jest dupkiem.” „Złapał zasięg? Może wysłać mi zdjęcie?” Jenny kontynuowała, brzmiąc teraz na zbyt podekscytowaną. „Jestem praktycznie twoją siostrą. To nie jest dziwne, że potrzebuję dowodu, że jakiś psychol nie trzyma cię jako zakładnika.” „Moje słowo powinno być twoim dowodem.” Jenny nie była speszona. „Potrzebuję więcej niż to.” Brandi zapisała numer Jenny na tej samej kartce, na której Jason napisał swój i czekała, aż on wyśle zdjęcie. Jenny przełączyła ją na głośnomówiący, kiedy otrzymała wiadomość i zaskrzeczała jej do ucha. „Ty suko! Nie mogę uwierzyć, że masz upalny romans z tym wysokim, seksownym, cholernie napompowanym kawałkiem…” „Naprawdę dobry słuch,” przypomniała jej Brandi. „Muszę kończyć, Jen.” „Założę się,” powiedziała śpiewnym głosem. „Więc kiedy tu przyjedziecie? Kiedy będę mogła go spotkać?” „Mój samochód.” Brandi westchnęła, ponieważ nie miała zielonego pojęcia, czy kiedykolwiek go znowu zobaczy. „Jest w złym stanie.” „Cholera, ten samochód jest zupełnie nowy,” Jenny powiedziała z niedowierzaniem. „Wkrótce,” powiedział Jason, gdy pochylił się i przemówił do słuchawki. „Brandi powiedziała mi wszystko o tobie. Znajdziemy sposób, by przejechać. Jeśli nie damy rady jej samochodem, weźmiemy mój.”

94

„Nie mogę się doczekać!” Jenny mówiła głośniej niż normalnie, najwyraźniej chcąc upewnić się, że Jason ją słyszał. „Dobrze się nią zajmij. Ochroń ją przed dużą, złą burzą.” Brandi miała wrażenie, że Jenny wzięła słowo burza w cudzysłów, ponieważ sarkazm aż kapał z jej głosu, gdy dodała, „Upewnijcie się, że będzie wam ciepło.” „Okej,” Brandi powiedziała sucho. „Kocham cię. Zadzwoń na telefon Jasona, jeśli czegokolwiek byś potrzebowała.” „Pewnie,” odpowiedziała, ciągle brzmiąc na bardzo rozbawioną. „Nie zmoczcie się za bardzo.” „Muszę kończyć, Jen.” Brandi rozłączyła się i odłożyła słuchawkę. Była pewna, że jej twarz była wściekle czerwona, gdy opuściła czoło na ramiona skrzyżowane na stole i ukryła się. „Bardzo przepraszam,” wymamrotała przy swoich rękach. „Przysiegam, że nie zamierzam zmienić się w szaloną, czepliwą sukę, która ugotuje twoje króliczki po tym, co się stało wczoraj w nocy. Po prostu nie mogłam wymyślić nic innego.” „O czym ty mówisz?” Jason brzmiał na zdumionego. „To jest nawiązanie do filmu.” Desmon zachichotał. „Poza tym, Jason nie gotuje króliczków. Piecze je, chyba, że poluje. Wtedy to jest króliczy tartar.” „Ohyda.” Brandi uniosła głowę i zwróciła się do Jasona. „To prawda? Jesz króliczki?” Jej spojrzenie pełne niedowierzania napotkało jego. „Jestem wilkiem. Jem to, co dam radę złapać.37” „Możesz złapać mnie,” przypomniała mu, niezdolna powstrzymać drżenia, które przyszło z wspomnieniem z jej poprzedniego dnia. „Wiele wilkołaków je ludzi? To jest wasza rzecz?”

37

MORDERCA!

95

„Brandi, nie,” odpowiedział za niego Desmon. „Lubimy ludzi. Większość wilkołaków lubi. Jesteśmy ostrożni, by przetrwać, ale nie atakujemy ludzi bez powodu. Tak jak ty masz w swoim świecie świrów, którzy popełniają okropne, bezsensowne zbrodnie38, my także takich mamy, ale zajmiemy się tymi, którzy cię ścigali. Obiecuję. Nasz system walki z przestępczością jest szybszy i bardziej efektywny.” Brandi przytaknęła, gdyż w Desmonie było coś takiego, co sprawiało, że łatwo było mu uwierzyć. „Jesteś teraz Jasona. To znaczy, że jesteś pod moją ochroną.” Desmon wyciągnął rękę nad stołem i uścisnął ją w ramię. „Nikt nie zadziera z moją sforą.” „Co masz na myśli mówiąc, że jestem teraz Jasona?” zapytała. „Myślałem, że jestem twoim mężczyzną.” Głos Jasona był niski i ochrypły, gdy pochylił się i wycisnął pocałunek w zagięciu jej szyi. „To nie było to, co powiedziałaś przyjaciółce?” „Wychodzę.” Desmon wstał, ale uśmiechnął się złośliwie do Jasona. „Nieźle zagrane.” „To była przykrywka.” Policzki Brandi znowu były gorące. „Nie mam nic przeciwko byciu twoim mężczyzną na razie.” Jason znowu ją pocałował i wyszeptał jej do ucha. „Zamierzasz mi powiedzieć, czym jest Chippendale?” „Nie.” Brandi potrząsnęła głową, chociaż wróciła do ukrywania się w swoich ramionach. „Nie używasz Internetu?” „Rzadko.” Jason brzmiał na znudzonego na to wspomnienie. „Jestem strażnikiem. Pracuję na zewnątrz. Nie zajmuję się finansami ani nie kupuję nieruchomości. Do czego miałbym potrzebować Internetu?”39

38 39

Dla tych, którzy je popełniają, zazwyczaj mają sens… Ale ma wąskie horyzonty :/

96

Brandi odwróciła głowę na ramieniu. „Masz komputer?” „Nie.” Jason potrząsnął głową. „Mam mój telefon. To wszystko, czego potrzebuję. Wysyłamy sobie wiadomości, kiedy jesteśmy w skórze. Desmon upewnił się, byśmy wszyscy wiedzieli, jak być w kontakcie.” „W skórze?” powtórzyła. „Zamiast w futrze.” Desmon uniósł na nią brwi. „Nie biorą ze sobą telefonów, kiedy się zmieniają. Gdzie by je włożyli?40” „Racja.” Znowu opuściła głowę na ramiona. „Potrzebuję trochę tej kawy, którą piliście beze mnie.” „Spadaj, Des.” Jason brzmiał na rozbawionego. „Mam to.” „Mam nadzieję.” Desmon podszedł do drzwi, ale stukanie jego drogich butów o twarde drewno zatrzymało się. „Lubię ją, Jason.” „Tak, ja też ją lubię.” Jason brzmiał na takiego dumnego, że Brandi uniosła głowę i spojrzała na niego ciekawie. W odpowiedzi jedynie uśmiechnął się do niej przebiegle i powiedział, „Nie każdego dnia dowiaduję się, że jestem w kilkumiesięcznym, na w pół poważnym związku z seksownym człowiekiem.” „Kawy,” Brandi zdecydowała, gdy jeszcze raz ukryła twarz w ramionach. „Dużo, dużo kawy.”

40

Do torebki przy obroży xD

97

Rozdział 9 Jason planował spędzić dzień „polegając na swoim uroku”, jak nazwał to Desmon. Potrzebował dotrzeć do punktu, w którym czułby się trochę bardziej komfortowo, nim wyjaśniłby Brandi, że sparował się z nią na całe życie tylko dlatego, że był bezmyślny, i nie mógł tego odwrócić. Partnerzy nie znosili dobrze rozdzielenia, kiedy już się sparowali. To miało wpływ na ich psychiczne i fizyczne zdrowie. Jason nie wiedział, ile wilków przeżyłoby długi okres czasu, gdyby zostali rozdzieleni z swoimi partnerami. Dlatego sparowanie traktowano z wielką czcią i ostrożnością, chociaż czasami to po prostu się zdarzało, tak jak w przypadku Jasona i Brandi. Jego matka nigdy nie była sobą, odkąd jego ojciec odszedł, ale miała Jasona i to trzymało ją w ryzach. Instynkt macierzyński był silnym motywatorem przeżycia, ale i tak zmarła o wiele za młodo, jak na wilkołaka, a on nigdy nie wątpił, że to była wina jego ojca. To było niefortunne, że Brandi nic nie wiedziała o naturalnych prawach, które rządziły wilkołakami. Zasadniczo została poślubiona, o czym nie miała pojęcia, i to bez opcji w postaci rozwodu. Sparowanie także sprawiło, że stała się niewiarygodnie płodna, ale Jason mógł wyczuć, że stosowała antykoncepcję, dlatego też nie przejmował się prezerwatywami. Nie, żeby choroby były problemem… Wilkołaki miały wielu wrogów, ale choroba nie była jedną z nich. W końcu Jason robił, co mógł. Więcej czynów, mniej słów. Chciał naprawiać dla niej rzeczy, chronić ją, zrekompensować ból, który wycierpiała od wilkołaków. Więc wziął parę wilków na zewnątrz i tropił jej samochód, co nie było proste, gdy burza zmyła wszelkie ślady. Dupki, które usiłowały ją zabić, musiały przestawić go po tym, jak pozostałe wilki nie wracały. Jason w końcu znalazł go na terytorium Goodwinów. Na szczęście, udało im się go wydobyć, nim zostali wytropieni przez rywali. Brandi była tak podekscytowana odzyskaniem samochodu, że Jason zapragnął spędzić resztę życia robiąc dla niej za bohatera.

98

Był zatroskany tym, że chciała wracać do domu, kiedy odzyskała samochód, ale przypomniał jej, że nadal musieli złapać wilki odpowiedzialne za jej zaatakowanie. Nie wierzył, że jej nie odszukają. To nie był jedyny powód, dla którego chciał, żeby z nim została, ale także nie było to kłamstwo. Zgodziła się szybko, pozostawiając mu wrażenie, że przeczekanie kilku dodatkowych dni nie było dla niej takim trudnym doświadczeniem, nawet w towarzystwie wilkołaka. Teraz była już noc, a burza wciąż szalała. Dolinę zalało. Jeśliby się to utrzymało, Jason musiałby spędzić swój miesiąc miodowy ratując wilki z ich domami w niższych partiach ziem watahy. Zadzwonił do Desmona, by być z nim w kontakcie i zobaczyć, czy ten nie potrzebuje pomocy, ale alfa nie odebrał. Co znaczyło, że telefony nawalały bardziej niż sądził lub Desmon zajmował się większymi problemami i był zbyt zestresowany, by przejmować się Jasonem. Więc Jason zostawił wiadomość, oferując pomoc, jeśli byłaby potrzebna. Razem z Brandi pojechali do sklepu i kupili trochę jedzenia. Jason wybrał steki, ponieważ było już ewidentne, że nie zaimponuje Brandi swoimi umiejętnościami myśliwskimi. Gotowanie z Brandi i spędzanie z nią czasu było miłe. Kojące. Brandi zasugerowała, żeby obejrzeli telewizję podczas jedzenia, z tą małą przeszkodą, że Jason nie miał telewizora.41 Z tego powodu chwyciła jedną z toreb, które wcześniej przyniosła z samochodu i wyciągnęła komputer, by włączyć im coś do oglądania. Wybrała współczesny film szpiegowski. Brandi twierdziła, że to był jedyny męski film, który posiadała. Jason czerpał z tego ogromną przyjemność, szczególnie, kiedy Brandi usadowiła się obok niego na kanapie po tym, jak skończyli jeść. Ich talerze leżały porzucone na stoliku do kawy i prawdopodobnie powinien był je sprzątnąć, ale czucie Brandi przy sobie było o wiele bardziej pociągające. Pachniała wspaniale i czuło ją się cholernie 41

Matko! Nie ma komputera, nie ma telewizora, to co on tam ma?! Chociażby jakieś książki miał… Ja dostałabym na głowę u niego :/

99

dobrze, gdy wszystkimi miękkimi krągłościami przyciskała się do niego. Ciągle odwracał wzrok od ekranu, by spojrzeć w dół, na nią, wyglądającą niezwykle seksownie w jednej z koszul nocnych, którą wyciągnęła z bagaży. „Jest efektywny, ale nie ma honoru,” zadumał się Jason, gdy oglądał głównego szpiega gruboskórnie oddalającego się od kobiety, która miał chronić, a która umarła. „Nie przejmuje się, że ona nie żyje. Żartuje z tego. Twoi mężczyźni wcale nie przejmują się swoimi kobietami, prawda? Jak mój ojciec, nie mają lojalności.” „Cóż, niektórzy mają. Są dobrzy mężczyźni na świecie.” Brandi uniosła głowę, by na niego spojrzeć, znad jego klaty, o którą się oparła. „Lub przynajmniej tak słyszałam.” „Nasze światy bardzo się różnią.” Jason ciągle wpatrywał się w komputer, patrząc, jak szpieg pozostawia za sobą martwą kobietę, bez ani jednego zerknięcia za siebie. „Zmieniłbym się w potwora, gdyby ktoś zabił cię na moich oczach. Nawet najbardziej przerażające historie, które ludzie wymyślili o naszym rodzaju, nie zbliżyłyby się do tego, czym stałbym się, jeśli ktoś skrzywdziłby cię.” Na jej twarzy ukazał się zamroczony uśmiech. „To brzmi dziwnie słodko, w totalnie niepokojący, wilkołaczy sposób. Nie wiedziałam, że ci zależy.” „Zależy mi,” obiecał jej. „Chroniłbym cię lepiej niż ten facet mógłby. Mam umiejętności, jakich on nie ma.” Zaśmiała się. „To trudna sprawa. On ma kilka całkiem imponujących umiejętności.” „Ja też.” Poruszył znacząco brwiami. „We wszystkich aspektach, ale nie chcę jego dużej kolekcji kobiet.” Przyciągnął ją mocniej do siebie i ścisnął czule jej ramię. „Chcę tylko tej.” Jej uśmiech stał się szeroki i zadowolony, sprawiając, że jej policzki zarumieniły się, i Jason nie mógł się powstrzymać, by nie pochylić się i jej nie pocałować. Brandi otworzyła się na niego z miękkim, kobiecym westchnieniem, od którego jego fiut stwardniał na kamień prawie natychmiast. Wsunął język do jej ust, niezdolny pohamować niskiego warknięcia z podniecenia, ale Brandi wydawała się nie mieć

100

nic przeciwko. Zaciekle oddała mu pocałunek, w sposób, w który nigdy nie spodziewał się, że człowiek mógłby to zrobić. Całowali się aż oboje byli bez tchu. Popchnął Brandi do tyłu, na kanapę i częściowo przykrył ją sobą, gdy w końcu się rozdzielili, by zaczerpnąć powietrza. Film został zapomniany, gdy Jason podciągnął się, by ją obserwować. Jej wargi były czerwone i opuchnięte. Kciukiem pocierał dolną. Brandi zadrżała od tej prostej pieszczoty, sprawiając, że uświadomił sobie, że gorączka

może

nie

była

jedynym wytłumaczeniem

jej

surowej,

seksualnej

wrażliwości z poprzedniej nocy. To po prostu była Brandi. „Dlaczego zostałaś?” zapytał, ciągle oddychając ciężko, gdy walczył, by utrzymać swoją zmysłową stronę w ryzach. „Tak naprawdę.” „Żeby szalone wilkołaki nie zaatakowały i nie zjadły mnie.” Jej klatka piersiowa także falowała, głęboki dekolt w kształcie litery V w jej koszuli nocnej ukazywał krągłości jej pełnych piersi. „Powiedziałeś, że wyśledzą mnie do mojego mieszkania.” „To jedyny powód?” naciskał, ponieważ musiał wiedzieć, czy też czuła ten niewytłumaczalny pociąg, by być blisko, by się pieprzyć, by utonąć w tym związku, nawet mimo tego, że ledwie się znali. Znowu potarł kciukiem jej dolną wargę. Zassała powietrze w gwałtownym wdechu i zamknęła oczy. Następnie polizała jego palec, wysyłając pociskiem rakietowym pulsowanie pożądania prosto do jego fiuta. Jego biodra szarpnęły z własnej woli, gdy zażądał, „Powiedz mi.” Jego głos był szorstki od potrzeby. „Brzmisz bardzo wilczo,” drażniła go Brandi. „Sprawiasz, że się czuję bardzo wilczo.” Wypuścił z ust niskie, zwierzęce warknięcie, które sprawiło, że szarpnęła się do tyłu, ale nadal uśmiechała się, rozumiejąc, że on nie był zagrożeniem. Ponaglił ją, „Chcę wiedzieć. Dlaczego zostałaś?”

101

„Ponieważ nie chciałam być zjedzona przez szalone wilkołaki.” Znowu się uśmiechnęła. „Nie, żeby to miejsce było lepsze. Byłam praktycznie molestowana, kiedy twój przyjaciel po prostu wszedł i wyczuł coś, co mu się spodobało.” „Powiedziałem, że przykro mi z tego powodu.” Z powrotem opuścił głowę w zagłębienie w jej szyi. „Wszyscy w mojej sforze wiedzą, że trzymam zapasowy klucz ukryty na ganku. Paul wpuścił się, myśląc prawdopodobnie, że byłem ciągle na zewnątrz, biegając z watahą.” Pocałował ją w kark, na co wydawała jeden z tych miękkich, czysto kobiecych odgłosów, który zmusił go do przebiegnięcia ręką wzdłuż jej gładkiego, nagiego uda. „Czasami faceci pojawiają się, by wypić ze mną parę piw.” Wycie zabrzmiało z zewnątrz i było całkiem blisko. Następne podążyło za tamtym. Brandi podskoczyła. Jason obrócił się i wpatrzył w zamknięte drzwi. Westchnął, zastanawiając się, czy był jakoś przeklęty. Niewiarygodne. „Jak dzisiaj.” Skrzywił się, kiedy spojrzała na niego z szeroko otwartymi oczami. „Kilku z nich jest na zewnątrz.” „Mówisz serio?” Brzmiała na oszołomioną. „Przecież leje. Dlaczego mieliby tam teraz być?” „Mogę usłyszeć, jak rozmawiają. Jazz i kilku z naszych strażników ciągle tropili te wilki, które próbowały cię zabić. Ataki na nasze terytorium bierzemy bardzo poważnie. Deszcz nas nie powstrzymuje.” „Jazz, ten drugi wilk alfa?” Brzmiała na nawet bardziej spanikowaną. „On też wejdzie tutaj w garniturze, wyszczekując rozkazy i podsłuchując moje rozmowy telefoniczne?” „Raczej nie.” Jason znowu się skrzywił, gdy wstał z kanapy, a jego ciało opłakiwało stratę Brandi. Ciągle miał wściekły wzwód, a pomieszczenie cuchnęło pożądaniem. Coś, co do

102

czego był pewny, że Jazz i jego kompani zauważą, jeśli najpierw nie wyczują, że się sparował. Jason podszedł do drzwi, poprawiając fiuta w dżinsach. Naciągnął koszulkę niżej i dopiero wtedy otworzył zamek. Mógł usłyszeć, jak Jazz szuka klucza pod wycieraczką. Mógł spokojnie założyć, że oni wszyscy tak po prostu wejdą. Zablokował drzwi, kiedy je otworzył, ponieważ po drugiej stronie stały cztery bardzo nagie wilkołaki. „Hej.” Wpatrywał się w Jazza szerokimi oczami, próbując milcząco przekazać mu swoją sytuację. „To nie jest dobry moment.” „Nie chcesz stracić swoich pieniędzy, co?” Jazz zaśmiał się i potrząsnął głową w bardzo wilczym stylu, ochlapując Jasona, gdy próbował pozbyć się nadmiaru wody z włosów. „Rusz się, Jason. Ta burza nas zabija. Byliśmy tam w futrze w pieprzonej ulewie ponad dobę. Mam dość. Potrzebuję piwa i jakiegokolwiek pozostałego mięsa, które złapałeś na kolację.” Jazz powąchał powietrze. Deszcz i błoto ewidentnie wpływały na jego zmysł węchu, ale i tak odwrócił się do Jasona z rozszerzonymi oczami. „Człowiek ciągle tu jest?” Pochylił się, obwąchując Jasona i chuchnął z niedowierzaniem. „Czy ty…?” Jason spojrzał na niego ostrzegawczo, mając nadzieję, że to go zamknie. „Mam towarzystwo. To naprawdę nie jest dobry moment. Des nie skontaktował się z wami? Wiem, że zostawił ci wiadomość na komórce. Nie wróciłeś do domu od wczoraj?” „Nie.” Jazz zaśmiał się nisko z niedowierzania. „Ale założę się, że chce cię zabić, jeśli wyczuł to, co ja. Jak to się w ogóle stało? Dopiero, co ją poznałeś. Ale przedyskutujmy to w środku. Czy ci się to podoba, czy nie, utknąłeś z nami, dopóki burza nie minie. Robi się tu paskudnie. Nie chcę, żeby ktokolwiek z nas został złapany przez błotną powódź.” „A co, boisz się, że twój człowiek znajdzie coś, co mu się spodoba bardziej, jeśli nas wpuścisz?” zadrwił Luke, potrząsając głową w ten sam sposób, co Jazz.

103

Jason warknął i podwinął wargę, pokazując swoje kły, które zdążyły już urosnąć długie. Czuł się bardziej niż trochę terytorialnie i upewnił się, że o tym wiedzieli. „Naprawdę?” Jazz wpatrywał się w Jasona z niedowierzaniem. „On żartuje. Nie zamierzamy molestować twojego człowieka.” „Chyba, że będzie chciała,” dodał Caleb. Jason zawarczał głośniej. „Spójrz, z tego, co mogę wyczuć, ona jest niedostępna. Więc dlaczego na nas warczysz, skoro to my byliśmy na zwiadach cały czas, by ją chronić, podczas gdy ty chowałeś się w tym przytulnym domku z słodko pachnącym człowiekiem?” Jazz spojrzał na niego obojętnie. „Albo może w czymś przeszkodziliśmy.” Nawet z deszczem i wstrząsem zmieniającego się teraz zapachu Jasona z powodu jego sparowania, było oczywiste, że Jazz mógł wyczuć pożądanie ciągle duszące powietrze w pokoju. Specjalnie wkurwiał Jasona, gdyż prawdopodobnie był znudzony tropieniem od poprzedniego dnia. Jason jedynie westchnął, wiedząc, że może już być tylko gorzej. Napotkał spojrzenie Brandi, która spoglądała na niego zza oparcia kanapy. „Lepiej zamknij oczy. Zaraz tu wejdzie czterech nagich mężczyzn.” Brandi panicznie potrząsnęła głową. „Nie mam na sobie żadnej bielizny.” „Twoja

koszula

wszystko

zasłania.”

Jason

również

nie

był

szczególnie

podekscytowany tym, że zobaczą ją w koszuli nocnej, ale była długa, sięgała dobrze za kolana i według standardów wilkołaków zasłaniała aż za dużo. „Zamknij oczy albo zobaczysz więcej moich przyjaciół niż prawdopodobnie byś chciała, skoro jesteś takim uparciuchem przy ubieraniu się.” „Więc co, będziemy tak tutaj stać, ponieważ twój człowiek ma coś do ubrań?” zapytał Jazz z niezwykłym dla niego zirytowaniem, co oznaczało, że dni w deszczu i futrze wycisnęły na nim swoje piętno. „Będziemy mieli pozwolenie na przejście obok niej, by wziąć prysznic?”

104

„Wezmę trochę ciuchów dla wszystkich.” Jason popędził na schody, wiedząc, że strażnicy i Jazz byli niecierpliwi, a Brandi zdenerwowana. A to była zła kombinacja.

105

Rozdział 10 Brandi obserwowała, jak Jason wbiegł po schodach i usiadła z powrotem na kanapie, czując się obnażona. Każdy włos na jej ciele stanął sztorcem, kiedy pomyślała o wilkołakach za sobą. Ufała Jasonowi, ale to było tyle. Nawet Desmon zdenerwował ją swoim dominującym sposobem bycia, niczym przerażającego szefa. Była hiper wrażliwa na to, co mówili, nawet mimo tego, że mówili przyciszonymi głosami tuż przy drzwiach. „Cały ten deszcz i błoto psuje mi węch. Jak sparowani sparowani?” zapytał jeden z wilkołaków. „To jest to, co wyczuwam.” Jazz miał wyróżniający się, warczący głos, niższy niż pozostali, bardziej wilczy w sposób, który skojarzył jej się z Desmonem. „I nie zaprzeczył.” „Jason nienawidzi ludzi.” Inny wilk prychnął. „Ale jeszcze nie widzieliśmy, jak ona naprawdę wygląda. Są wyjątki od każdej zasady.” „Mogę was usłyszeć,” zdecydowała się ogłosić, nim powiedzieliby coś naprawdę obraźliwego. „Cześć, kochanie, przepraszam, ale to uczciwe pytanie.” Sposób, w jaki Jazz to powiedział, przywodził na myśl Jasona, gdy słowo „kochanie” płynęło z jego ust niczym pieszczota. Nawet bez zobaczenia go, mogła powiedzieć, że Jazz był mężczyzną przyzwyczajonym do posłuszeństwa. Sprawiło to, że poczuła się bezbronna. Wtem jeden z nic zagwizdał. A inni się zaśmiali.

106

Brandi zacisnęła mocniej zamknięte powieki, ale wszystko, co widziała, to wilki, które polowały na nią w lesie. „Jestem Jazz.” Facet brzmiał na rozbawionego, prawie figlarnego. To bardzo się różniło od postawy Desmona. „Naprawdę nie musisz być nieśmiała. Nie jesteśmy ludźmi. Nie, żebyśmy mieli coś, co potrzebowałoby ukrycia.” Znowu się zaśmiali. Nawet, jeśli był bardziej figlarny, mniej intensywny niż Desmon, mogła stwierdzić, że nie należał do ludzi, którzy byli przyzwyczajeni do przestrzegania zasad. Nie podobało mu się, że powiedziano mu, by został przy drzwiach. Brandi usłyszała skrzypniecie desek podłogowych, gdy podszedł do kanapy i ostrzegła, „Jesteś zbyt blisko.” „Wiesz, tak naprawdę to nie gryziemy.” „Chyba, żebyś chciała,” zaoferował jeden z wilkołaków. Wydawało się, że to była jego dobra kwestia. Brandi nie była pod wrażeniem. Zza zamkniętych oczu widziała ścigające ją wilki, złe i z błyszczącymi zębami. Niebezpieczeństwo ugryzienia było dla niej bardzo realne. Brandi przestała zaciskać powieki i zamiast tego zeskoczyła z kanapy. Skierowała się ku schodom, próbując usilnie nie spoglądać na wilkołaków. „Hej, hej, hej.” Jazz złapał ją, lekko ściskając ją za ramię i wyraźnie poruszając się szybciej niż ona. „My tylko…” Brandi zareagowała, nim zdążył dokończyć. Chwyciła go rękę i wykorzystała manewr, którego nauczył ją jej brat i jego przyjaciele. Nachyliła ramię i szarpnęła z całej siły.

107

To nie powinno było zadziałać, ale w jej żyłach płynęła wielka ilość adrenaliny. Usłyszała sapnięcia, kiedy duży mężczyzna uderzył plecami o podłogę. Brandi zobaczyła ekstremalnie napakowanego i nagiego wilkołaka, z blond włosami niczym u surfera, wpatrującego się w nią z szokiem w rozszerzonych, niebieskich oczach. Odtoczył się, natychmiast wracając do siebie, i zaczaił się przed nią. Nagle wyglądał bardziej wilczo, przekrzywiając głowę na bok, jakby nie był pewny, co z nią zrobić. Był naprawdę dobrze zbudowany. Mogła zobaczyć tatuaż Nightwindów na jego grubym ramieniu. Miał szerokie barki i był tak samo umięśniony jak Jason. Czy naprawdę nie było żadnych grubych wilkołaków bez formy? Jej spojrzenie popędziło na pozostałych trzech nagich mężczyzn znajdujących się przy frontowych drzwiach. Wszyscy byli muskularni i mieli ten sam tatuaż, który był najwyraźniej jakimś oznakowaniem. Każdy z nich był materiałem na modela do Playgirl. Zerknęła z powrotem na blondyna przyglądającego się jej z szokiem. „Kurwa,” Jason zaklął z góry. „Nie dotykaj jej, Jazz. Proszę. Pamiętaj, jest człowiekiem i gada, co jej ślina na język przyniesie. Co to było za uderzenie, które usłyszałem?” Jason zbiegł schodami do Brandi. Jeden z mężczyzn przy drzwiach zaśmiał się. „Ona rzuciła Jazzem. Przerzuciła jego dupę nad swoim ciałem i uderzył o podłogę. Nie wiedziałem, że ludzie umieją to robić.42 Myślałem, że to ruch tylko suk.” Jason wskoczył między Jazza i Brandi. Nagle, wszystko, co widziała, to były nagie plecy Jasona. Przybliżyła się, aż była oddalona od niego tylko o oddech. Wtedy sięgnęła i złapała szlufkę na pasek z tyłu jego dżinsów, potrzebując dodatkowego poczucia bezpieczeństwa.

42

To tam nikt filmów nie ogląda?!

108

Jason westchnął i rzucił mężczyznom ubrania w swoich ramionach. „Ubierzcie się. Razi ją nagość.” Jazz, blondyn, miękko zaklął. „Co do cholery, Jason? Nigdy nawet nie randkowałeś z człowiekiem i nagle zdecydowałeś sparować się z tym?” Jason zakaszlał głośno, a Brandi miała wrażenie, że dawał Jazzowi spojrzenie, które milcząco miało coś przekazać. Ewidentnie miała rację, ponieważ Jazz też zakaszlał, z tym, że brzmiał, jakby był zaszokowany. „Jaja sobie ze mnie, kurwa, robisz?” Jazz wykrzyknął niskim, warczącym, wilczym głosem. „Nie powiedziałeś jej? Złamałeś co najmniej trzy prawa. Des się wścieknie.” Chciała się zapytać. Brandi cały dzień miała wrażenie, że Jason jej czegoś nie mówił, ale nie miała zamiaru naciskać na tę kwestię przy obcych. „On wie.” Jason brzmiał trochę smętnie. „Powiedział mi, żebym polegał na swoim uroku.” „Powiadom mnie, co z tego wyjdzie.” Jazz parsknął. „I to nie jest ktoś, kogo chcesz wkurzyć. Zaatakowała mnie bez powodu.” Jason odwrócił głowę i spojrzał na Brandi. „Co się stało?” „Wystraszył mnie.” „Nikt tutaj nie skrzywdziłby cię.” Uśmiechnął się nagle. „Rzuciłaś naszym drugim alfą, co? To było odważne. Dotkniesz większości alf i zabiją cię za coś takiego.” „On pierwszy mnie dotknął i instynkt przejął kontrolę.” Jason zmarszczył brwi i spojrzał z powrotem na Jazza, podczas gdy ten zakładał dresy i T-shirt.

109

„Miała atak paniki,” wyjaśnił Jazz. „Próbowałem być miły, a ona zaatakowała mój tyłek niczym jakiś ninja. Nie spodziewałem się tego po człowieku. Teraz ja muszę uporać się z tym, żeby mi tego nie wypominali. Jason zaśmiał się. Brandi uderzyła go lekko w plecy. „Cholera, to nie jest śmieszne. Próbowali flirtować i mówili o gryzieniu mnie, jakbym była czymś smacznym.” „To jest śmieszne.” Jason odwrócił głowę, uśmiechając się szeroko, i spojrzał na nią. „Po prostu nie uważasz tak, ponieważ to stało się tobie. Jeśli nie byłabyś tak cholernie słodka, faceci nie flirtowaliby z tobą.” Brandi pokazała mu środkowy palec. Uśmiech Jasona rozszerzył się. „Kłopot, Brandi. Czysty kłopot. Zachowuj się i wyjdź zza mnie. Nie bój się. Będę blisko. Naprawdę wyglądasz smakowicie, ale będę trzymał wielkie, złe wilki z dala.” Puściła szlufkę jego dżinsów i rozluźniła się przy nim. Czterej mężczyźni byli teraz ubrani. Blondyn wpatrywał się w nią ponuro. Cofnęła się, niemal wchodząc na Jasona, na co ten zapewnił ją, „Oni cię nie skrzywdzą. Tylko się drażniłem. Jedyną osobą, która będzie cię gryźć, jestem ja.” Spojrzała na niego gniewnie, ale Jason nie wydawał się być speszony. „Jeśli zamierzasz być przyklejona do mnie, przynajmniej pomóż mi wziąć parę piw. Oni od wczoraj tropili, będąc w futrze. Nie chcesz wiedzieć, co musieli znosić, kiedy to robili.” Nie chciała zbliżać się do mężczyzn, ale pomaganie Jasonowi w kuchni i zabranie piw przynajmniej trzymałoby ją zajętą. Rozdawszy piwa, Jason usiadł przy stole i odsunął stojące obok niego krzesło. Brandi usiadła, wpatrując się w czterech pozostałych mężczyzn przy stole. Jazz znowu zmarszczył na nią brwi i spojrzał na Jasona. „Więc co Des planuje z tym zrobić? Ona wie o nas. Jeśli ci się nie uda plan…”

110

„Ona nie jest zagrożeniem dla nas, Jazz.” Dobry humor Jasona wydawał się wyparować. „Osobiście poręczę za nią, obojętnie, co się nie stanie. Przyjęła to wszystko po mistrzowsku. Cholera, teraz też sobie dobrze radzi, prawda?” Jazz znowu obrzucił ją badawczym spojrzeniem, a potem przytaknął. „Jest twoją odpowiedzialnością. Nie, żebyś już tego nie wiedział.” „Wiesz, że nie mam nic przeciwko tej odpowiedzialności. Jestem zadowolony, że ją mam,” powiedział Jason, brzmiąc prawie na obrażonego. „To jest honor, nie problem.” Coś w sposobie, w jakim to powiedział, sprawiło, że Brandi zrobiło się ciepło w środku, poczuła się bezpieczniej niż czuła się od dłuższego czasu, nawet jeśli siedziała przy dużym stole w kuchni z grupą nieznajomych wilkołaków. Nagle Jason się zaśmiał. „Przykro mi, że rzuciła ciebie na podłogę.” Jazz uśmiechnął się. „Zaskoczyła mnie. Nie oczekiwałem tego.” Jeden z czwórki mężczyzn się zaśmiał. „Człowiek rzucił Jazzem. Nie mogę się doczekać, by wszystkim o tym opowiedzieć.” Jazz odwrócił się i spojrzał gniewnie na niego. „Co?” Śmiech jego przyjaciela zamarł. „Nie powiem nikomu.” Nagle Jazz zachichotał. „W porządku, Jim. Drażniłem się. To było zabawne.” Brandi otworzyła usta. Chciała powiedzieć im, że byli szaleni. Jason pogłaskał jej udo, a ona spojrzała na niego. „Zachowuj się. Cokolwiek chcesz powiedzieć, nie mów, chyba, że jest to uprzejme.”43 Zamknęła usta.

43

W tym momencie moja reakcja wyglądałaby mniej więcej tak: BO CO?!

111

Jason uśmiechnął się i mrugnął do Jazza. „Jest zadziorna jak cholera.” „To nigdy nie jest zła rzecz.” Jazz skrzywił się. „Musimy tutaj zostać na czas burzy.” „Wiem.” Jason przytaknął. „To nie problem.” Drzwi wejściowe z rozmachem otworzyły się na oścież. Jason odwrócił głowę i zrobił wdech, a potem westchnął. „Dzisiaj wieczorem dom jest pełny.” „Desmon musiał zwołać inne grupy, by rozglądały się za powodzią błotną. Założę się, że brali zmiany i zdecydowali, że twój dom jest najlepszym punktem odpoczynkowym. Wyciągnij śpiwory i, jeśli ona nie lubi oglądać nagich mężczyzn, lepiej przynieść kupę ciuchów lub weź ją na górę i trzymaj ją tam.”44 Jason sięgnął i położył rękę na oczach Brandi. „Następnych pięciu weszło, więc zamknij oczy albo zobaczysz więcej nagich mężczyzn. Pójdę po więcej ciuchów.” Brandi zamknęła oczy, znowu spięta i zdenerwowana. Jason zawahał się, nim wyszedł. „Jesteś bezpieczna, Brandi.” „Ciągle mi to mówisz, a potem muszę kogoś uderzyć albo rzucić.” Jason zachichotał. „Prawda. Jazz, upewnij się, że nikt jej nie dotknie, proszę. Tutaj są noże. Nie chciałbym mieć więcej krwi na podłodze, gdyż spowodowała problemy.”

Brandi była trochę pijana. Po kilku rundach przestała grać w quarters45 z wilkołakami. Zmówili się przeciwko niej i wiedziała, że do tej pory już odpadłaby, gdyby nie odmówiła grania po wypiciu odpowiednika trzech piw. Jason został przy niej, więc się czuła bezpiecznie.

44

Ej, no sorry, ale to jest baba, nie jakiś zwierzaczek! No elo! Na jej miejscu zrobiłabym awanturę, aż by im w dupy poszło… 45 Rodzaj pijackiej gry, w której rzuca się dwudziestopięciocentówkami na dane miejsce.

112

Zgasł prąd, więc musieli polegać na świecach i kominku jako świetle. Burza na zewnątrz była brutalna. Razem pojawiło się jedenastu mężczyzn z watahy Jasona. Chcieli spędzić noc w budynku i uniknąć ulewy. Wiatr walił w domek. Wszyscy byli w salonie, siedząc wokół stolika na kawę, a Brandi obserwowała, jak opróżniali cały zapas alkoholu Jasona. Piwo skończyło się jako pierwsze, potem kilka butelek wina, które przechowywał, aż w końcu dotarli do ciężkich alkoholi z jego barku.46 Jeden z mężczyzn siedzący z drugiej strony Brandi nagle wyciągnął rękę i potarł palcem ją w ramię. Szarpnęła się z dala od niego na ten dotyk. Jason zawarczał na mężczyznę. „Nie dotykaj jej.” Mężczyzna odpowiedział warczeniem. Jason pochylił się nad Brandi i złapał faceta za pożyczoną koszulę. „Powiedziałem, żebyś jej nie dotykał. Przestań pić, jeśli sądzisz, że możesz mnie pokonać, bo robisz się głupi.” Jazz warknął na obu. „Ona jest poza zasięgiem, Ted.” Zwrócił spojrzenie na Jasona. „Może powinieneś wziąć ją na górę, do swojego pokoju. Niektórzy z nas wypili więcej niż przypadało w udziale. Ona jest kusząca.” Jason przytaknął i puścił Teda. Wstał. „Chodź, kochanie. Czas do łóżka.” Brandi pozwoliła Jasonowi podciągnąć się do góry za ręce. Stała trochę niepewnie. Uśmiechnął się do niej. „Masz słabą głowę do alkoholu.” Uśmiechnęła się i wzięła jego rękę, gdy ją jej zaoferował. Poprowadził ją do schodów. Na górze było ciemno, ale Jason wydawał się widzieć dobrze, gdy prowadził ją do sypialni. Zatrzymał się w drzwiach. „Zostań tu. Pozwól mi pościelić łóżko.” Puściła jego rękę. „Okej.”

46

Nie dość, że mordercy uroczych zwierzątek i niedoszli gwałciciele, to jeszcze pijaki. Ech…

113

Jason odszedł od niej i słyszała, jak poruszał się po pokoju. Zadrżała. Na górze, z dala od kominka, było zimniej. Zastanawiała się, jak zimno mogło się tu zrobić zimą. Nagle ręka dotknęła jej ramienia, na co podskoczyła. Jason zachichotał. „Spokojnie. Zamknąłem drzwi. Nawet na zamek. Jesteśmy tylko my tutaj. Widzę w ciemności, więc zaufaj mi, jesteśmy sami.” Uśmiechnęła się. „Okej.” Jason zachichotał i pociągnął ją za ramię. „Masz jakieś preferencje, po której stronie łóżka chcesz być, ponieważ ja wolałbym spać blisko drzwi, żebym mógł wstać szybciej. Nie przedyskutowaliśmy tego ostatnim razem. Zemdlałaś.” Wzruszyła ramionami, czując nerwowe mrowienie przechodzące przez nią. Było tak silne, że zastanawiała się, czy nie jest nadal w gorączce. „Obojętnie.” „Muszę zapalić grzejnik, a jeszcze tego nie zrobiłem. Jest za wcześnie na to, nawet jeśli nie czuć tego. Burza nie powinna być aż taka zła. Będziesz musiała polegać na mnie, że cię ogrzeję.” Brandi zaśmiała się, ale ciągle czuła gorąco na szyi, a jej brzuch trząsł się z oczekiwania. Nigdy przedtem nie chciała mężczyzny tak bardzo, jak Jasona. Jej pociąg do niego był prawie nienaturalny, ale przecież mieli dom wypełniony wilkołakami. Nie będą tego robić z nimi wszystkimi na dole. „Łóżko jest przed tobą.” Jason pokierował ją z ręką na jej krzyżu. „Właź i bądź ostrożna. Nie przetocz się za daleko, bo możesz spaść. Wezmę tę stronę.” Wspięła się na łóżko. „Szkoda, że nie mogę nic zobaczyć.” Zachichotał. „Ja mogę i podoba mi się to, na co patrzę.” Zarumieniła się i wspięła na drugą stronę, ciesząc się z dużego, wygodnego łóżka Jasona. Poczuła, jak materac się nachylał, gdy Jason wpełzł na łóżko dobrą minutę

114

później. Podciągnął przykrycia i odwrócił się do niej twarzą, jednocześnie obejmując ją. Otulił ją, nim wyciągnął się obok niej, a jego naga noga otarła się o jej. „Jesteś nagi,” oskarżyła go i wyszarpnęła nogę, gdyż czucie jego skóry przy swojej sprawiło, że stała się mokra. Z dołu dobiegł śmiech. Brandi zamknęła oczy i wyszeptała, „Co robisz? Nie jesteś zmęczony?” „Zawsze śpię nago,” wyznał i mogła niemal usłyszeć uśmiech w jego głosie. „A ty jesteś w moim łóżku, kochanie. Wiesz, że nie jestem zmęczony. Mogę już nigdy więcej nie zasnąć. Jesteś zbyt seksownym rozproszeniem. Może pocałunek na dobranoc przez wzgląd na stare czasy?” Brandi odwróciła głowę. Z wciąż nie działającą elektrycznością, wszystko było czarne. Jedyne co mogła, to czuć. „Co?” Zachichotał. „Słyszałaś. Pocałuj mnie na dobranoc.” „Wiem, jak dobry jest słuch wilkołaków. Nie zrobię tego z nimi na dole.” „Burza jest dla nich za głośna, by coś usłyszeli. Pocałuj mnie. Tylko jeden raz. Obiecuję, że będę się zachowywał.” „Wątpię w to. Jesteś bardzo nagi.” „A ty nie. Niestety.” Przebiegł ręką wzdłuż jej uda, a potem wsunął ją pod jej koszulę, by chwycić jej biodro. „Odwróć się do mnie.” Powoli się obróciła. „Nie widzę ani jednej cholernej rzeczy.” „Zamknij oczy i zrelaksuj się. Jeden pocałunek. Nie gryzę.” Ręką pogłaskał jej policzek. „Przynajmniej nie mocno.” „To żart, prawda? Ponieważ mam dowód, że gryziesz mocno.” Jason zachichotał.

115

„Jason?” „Zrelaksuj się.” Był bliżej i poczuła jego oddech na swojej twarzy. Zamknęła oczy i spróbowała się zrelaksować. Jego wargi otarły się delikatnie o jej. Jego dotyk na jej ustach był lekki niczym piórko. „Widzisz? To było wystarczająco niewinne.” Uniosła brew. „Tak według ciebie wygląda pocałunek? Ja…” Nim zdążyła dokończyć, jeszcze raz pojmał jej usta i w tym pocałunku nie było już nic delikatnego. Sapnęła od wystrzału pożądania do jej krwi, gdy on badał jej usta. Wsunął palce w jej włosy i zawinął je wokół jej karku. Przesunął się na łóżku, przysuwając bliżej niej, gdy jego wargi zatwierdzały jej. Ten mężczyzna umiał całować. Nic dziwnego, że wpadała w kłopoty, ilekroć on był w to zamieszany. To była jedyna rozsądna myśl, która przepłynęła przez jej umysł, gdy sięgnęła i rozpłaszczyła dłonie na jego twardej klacie. Jego skóra była jędrna i gorąca. Nie mogła się powstrzymać, by go nie dotykać, nie głaskać. Jason warknął miękko w jej usta, ale tak jak poprzedniej nocy, to jej nie przestraszyło. Już nie. Podniecało ją to. Było coś dzikiego w Jasonie, co sprawiało, że chciała być bliżej niego. Przycisnęła się do niego, by poczuć jego twardego kutasa ocierającego się o jej biodro, i jęknęła w jego usta. Puścił jej kark, by drażniąco przebiec dłonią po jej ramieniu aż do nadgarstka. Następnie pozwolił swojej ręce wsunąć się pod kołdrę i jeszcze raz dotknął jej uda. Popchnął w górę koszulę, którą nosiła, co sprawiło, że pocierał jej biodro. Złapał ją za tyłek swoją dużą ręką, ścisnął i przyciągnął bliżej do swojego ciała. Brandi poczuła jego ogromną erekcję uwięzioną przy jej podbrzuszu. Instynktownie uniosła nogę i owinęła ją wokół uda Jasona, potrzebując być bliżej. Ciągle dotykała jego mocnej, umięśnionej klaty, nim ześlizgnęła jedną rękę niżej pomiędzy ich ciała.

116

Usta Jasona oderwały się od jej. Oboje ciężko dyszeli. „Pozwól mi,” zachrypiał w atramentową ciemność. Otworzyła oczy, żałując, że nie mogła zobaczyć jego twarzy. „Pozwolić ci na co?” Kiedy odsunął się od niej, Brandi miała ochotę zaprotestować. Kołdra została zerwana z jej ciała. Nadal ślepa jak nietoperz, podskoczyła, kiedy chwycił obie jej nogi. Spięła się na chwilę, gdy Jason potarł rękami górę jej ud i skierował się wyżej. Złapał bokserki, które wcześniej wsunęła na swoje majtki, kiedy dom wypełnił się wilkołakami. Ściągnął oba. „Unieś tyłek,” powiedział miękko. „Chcę znowu cię posmakować.” Zadrżała od wspomnienia pierwszego razu, gdy to robił, i uniosła biodra. Jason odrzucił na bok jej ubrania i chwycił ją za kolana. Zawsze był tak niewiarygodnie silny i łatwo manewrował jej ciałem. Popchnął jej kolana do góry, niemal do klatki piersiowej, szeroko rozkładając jej uda. „Jesteś tak cholernie seksowna,” wyszeptał. „Zostań tak. Złap się za kolana dla mnie.” Brandi zawahała się tylko na sekundę czy dwie, aż zrobiła to, co kazał, dochodząc do wniosku, że jej zażenowanie zmarło poprzedniej nocy. Podskoczyła, gdy gorące usta Jasona otarły się o wnętrze jej uda. Zamknęła oczy i wzięła drżący oddech, gdy jego nęcące poczynania przyprawiły ją o mrowienie. „Właśnie tak, kochanie. Zostań tak otwarta dla mnie i zachowaj ciszę, dobrze? Możesz to zrobić?” Przytaknęła, wiedząc, że mógł ją zobaczyć w tych ciemnościach. „Okej.” Zachichotał i potarł ustami jej drugie udo. Jego ręce puściły ją, nim poczuła, jak rozkłada ją szeroko swoimi kciukami. Spięła się trochę, a potem zrelaksowała. Chciała Jasona znowu. Chciała, żeby jej dotknął. Był inny od każdego mężczyzny, jakiego dotąd poznała – w tak wielu aspektach. Zmieniał się w wilka. To powinno przerażać ją, ale jeśli to był Jason, jakoś nie miała nic przeciwko. Westchnienie

117

uciekło spomiędzy jej warg, a po nim jęk, gdy Jason przeciągnął językiem wzdłuż całej długości jej cipki. „Taka dobra,” wywarczał miękko. I przypomniał jej, „Bądź cicha dla mnie.” Ostro wrócił do pracy. Jego usta były gorące i dominujące, gdy ją lizał. Zamknął na niej swoje wargi. Wszedł w nią swoim językiem, pchając go do środka. Nagłe i nieoczekiwane wejście sprawiło, że zajęczała i odrzuciła głowę do tyłu. Wtedy zaczął lizać w górę, znajdując jej łechtaczkę. Użył na niej swojego silnego języka, trzymając ją otwartą swoimi kciukami dla maksymalnych doznań. Brandi odrzuciła głowę i przygryzła wargę, by powstrzymać się od krzyczenia, gdy Jason drażnił i torturował ją. Jego zęby otarły się o jej łechtaczkę i zaskomliła od przejmującej przyjemności. To nie bolało. To było niewiarygodne. Nagle jego usta znowu zamknęły się na jej łechtaczce i zassał ją, używając języka, by prztykać ją szybko i mocno. Brandi zagryzła zęby. Jej brzuch zacisnął się. Nie mogła tego znieść. Jej ciało wygięło się i puściła swoje kolana. Klepnęła się ręką w usta i przytrzymała ją tam, by krzyknąć w nią, gdy mocno doszła. Rozkosz przeszła przez nią, gdy jej ciało szarpnęło gwałtownie, a jej nogi chciały zacisnąć się razem. Jednak nie mogła ich zamknąć, gdyż Jason nagle złapał je za wewnętrzną część ud, trzymając je szeroko otwarte, gdy dochodziła. Zmusił ją do zostania zupełnie odsłoniętą dla niego i uwielbiała to bardziej niż była skłonna przyznać. Oderwał swoje usta od niej i warknął miękko, sprawiając, że w każdym aspekcie przypominał drapieżnika. W sekundę wspiął się na nią, używając bioder, by zmusić jej uda do rozszerzenia się i przycisnął ją pod sobą swoim szerokim, umięśnionym ciałem. Złapał jej rękę, która ciągle blokowała jej usta i odciągnął ją, nim pochwycił jej usta swoimi. Jęknęła głośno, gdy wszedł w nią. Był tak gruby, że każdy koniec nerwu w niej powrócił do życia z ekstazy. Twardy niczym stal, powoli pchał się do środka, podczas gdy skurcze ciągle chwytały Brandi jeszcze z pierwszego orgazmu.

118

Ścisnęła jego ramiona, zatapiając w nich paznokcie, ponieważ czuła Jasona jako tak dużego wewnątrz niej, gdy pchał głębiej i głębiej, że aż było ciężko stwierdzić, gdzie ona się kończyła, a on zaczynał. Stęknął w jej usta i znieruchomiał, zablokowany głęboko i ściśle w Brandi, gdy jej mięśnie się ściskały i rozluźniały. On również drżał, sprawiając, że stało się oczywiste, że był nią przytłoczony. Nagle Jason wysunął i wprowadził się w nią z powrotem. Doznanie sprawiło, że sapnęła w jego usta. Próbowała oderwać swoje wargi od jego, ale nagle ręce Jasona zacisnęły się na jej włosach, trzymając jej głowę nieruchomo, gdy zatwierdzał jej usta swoim językiem. Przełykał każdy jęk, gdy ruszał się na niej, w niej, wyjeżdżając Brandi szybko i mocno.47 Nie była pewna, czy to przeżyje; to było takie dobre, że niemal bolało. Wszystko, co mogła zrobić, to zablokować nogi wokół jego poruszających się bioder i trzymać się. Mogła poczuć każdy jego twardy centymetr, kiedy walił w nią. Wtedy jej ciało znowu się napięło i krzyknęła w jego usta, gdy jeszcze raz szczytowała. Rozkosz przedarła się przez nią, gdy Jason naprężył się. Zawarczał i poczuła, jak jego klatka piersiowa wibrowała od niskiego, prymitywnego dźwięku. Jego biodra ruszyły na jej w mocnych pchnięciach. Mogła poczuć ciepło jego spermy, gdy zaczął pęcznieć w niej, przedłużając satysfakcję jej orgazmu na tak długi czas, że wydawał się wiecznością. Dokładnie tak, jak noc wcześniej. Jason użył ramion, by podeprzeć wagę górnej części swojego ciała i nie zgnieść Brandi. Jego usta opuściły jej. Oboje dyszeli. Małe pulsowanie przyjemności kontynuowało odbijanie się rykoszetem w jej ciele i zdała sobie sprawę, że jej paznokcie ciągle były wciśnięte w jego plecy. Puściła go, ale trzymała oczy zamknięte. I tak nie była pewna, czy miała siłę lub wolę otworzyć je. Jason pocałował jej szyję i obrócił głowę, ocierając się twarzą o jej twarz. „Cholera, kochanie,” zachrypiał. „Nigdy nie będę miał tego dość.” Pozostała tak owinięta wokół jego dużego, silnego ciała, a oboje byli spoceni i lepcy, gdy leżeli tam skórą do skóry. Brandi nie było już zimno, zamiast tego czuła ciepło,

47

To nie był mój pomysł. To autorka napisała o „jeżdżeniu”, a ja nie wiem, jak lepiej mogłabym to przetłumaczyć.

119

wygodę i zadowolenie. Uśmiechnęła się, myśląc, że Jason zmienił ją w roztopioną maź. Jason potarł wargami jej szyję w kolejnym pocałunku. „W porządku?” „O wiele lepiej niż w porządku.” Zachichotał. „Myślę, że moje jaja wywróciły się na drugą stronę.”48 Brandi szeroko się uśmiechnęła. „Na drugą stronę, co? Czy to komplement?” „Nigdy przedtem nie doszedłem tak mocno w całym moim życiu. Tak się czuję tylko z tobą i nie pierdolę farmazonów.” „Wiem. Ja też. Coś w tobie sprawia, że to jest bardzo dobre. Prosty seks nigdy na mnie tak działał, nim się nie spiknęliśmy.” „Prosty seks? Spałaś z dziewczynami?”49 Jason brzmiał na zaszokowanego. Brandi przebiegła palcami po jego spoconych ramionach. „Nie. Chodziło mi o…” Jason zaśmiał się. „Wiem. Po prostu drażniłem się z tobą. Myślę, że teraz już mogę iść spać. A ty? Nie masz już nic przeciwko mnie śpiącemu nago?” Uśmiechnęła się. „Nigdy nie skarżyłabym się na to. Po prostu nie podobała mi się myśl, że twoja załoga na dole będzie nas słyszeć.” „Muszę zaznaczyć to w kalendarzu. To musi być wielkie święto, skoro się nie skarżysz.” Uderzyła go w plecy. „Nie bądź dupkiem. Nie po tym.” Zachichotał. „Mógłbym runąć na ciebie i spać tutaj, wewnątrz ciebie.”

48

Ale romantyk… To taka gra słowna: „straight” znaczy prosty (w sensie zwykły), ale w języku potocznym oznacza również hetero. 49

120

„Zgniótłbyś mnie.” Jason uniósł głowę i potarł jej usta swoimi. Zwróciła pocałunek, nim odsunął się i powiedział, „Nie chciałbym cię zgnieść. Jesteś mała. Przetoczę nas, ale nie wyjdę z twojego ciała. Jestem dokładnie tam, gdzie chcę być.” Była zszokowana, kiedy przetoczył ich, ciągle głęboko w niej zakopany, tak, że wylądowała na nim. Przebiegł dłońmi w dół jej pleców aż do tyłka, gdzie chwycił ją zaborczo. „Kocham twój miękki tyłeczek.” Brandi obróciła głowę i ułożyła się wygodnie na Jasonie. Mogła usłyszeć bicie jego serca pod swoim uchem. Uśmiechnęła się i odpłynęła.

121

Rozdział 11 Drzwi od sypialni otworzyły się z rozmachem. Jason zareagował szybciej niż Brandi. Odtoczył się, jego ciało wycofało się z niej, gdy rzucił na nią kołdrę. Sypialnia była skąpana w świetle rannego słońca. Zdezorientowana i ciągle zwalczająca skutki głębokiego snu, Brandi wpatrywała się w mężczyznę stojącego w drzwiach. Następnie jej spojrzenie przesunęło się na nagiego Jasona, który stał obok łóżka, umiejscawiając się między nią a napastnikiem. „Wynoś się!” wywarczał Jason. Brandi nigdy przedtem nie widziała tego mężczyzny. Nie był jednym z mężczyzn z ostatniej nocy. Miał koło trzydziestki i blond włosy. Jak wszystkie wilkołaki, które poznała, był szeroki i umięśniony. Warknął na Jasona, gdy wszedł do pokoju, sprawiając, że stało się oczywiste, że zdecydowanie był jednym z nich. Brandi chwyciła kołdrę i podciągnęła ją aż do swojego podbródka, kiedy zobaczyła, że się w nią wpatruje. Wilkołak wyglądał na wściekłego i był przerażający. „Powiedziałem, żebyś się wynosił,” warknął Jason. Mężczyzna powąchał powietrze i sam warknął na Jasona. „Gdzie ona jest?” Niskie dudnienie furii, które wyszło z klatki piersiowej Jasona, było kompletnie nieludzkie. „Nie tutaj, Kurt. Wynoś się, do cholery, z mojego pokoju i, gdy przy tym jesteśmy, z mojego domu! Nie zapraszałem cię tu.” „Gdzie, do kurwy nędzy, jest moja partnerka?” Jason sięgnął w dół i złapał swoje dżinsy z podłogi. Wywarczał parę przekleństw, gdy wkładał je na siebie. „Dlaczego, do cholery, sądzisz, że twoja partnerka byłaby tu? Nie dotknąłbym jej, nawet jeślibyś mi zapłacił, a ty masz, kurwa, nerwy, włamując się do mojej sypialni, by jej szukać.” Brandi usłyszała dudnienie i czterech mężczyzn wtargnęło do sypialni, Jazz i trzech innych z poprzedniej nocy. Jazz miał na sobie jedynie dresy. Jego szeroka,

122

umięśniona klata była naga. Jego blond włosy surfera stały pod dziwnymi kątami, ale jego zrelaksowana postawa zniknęła, gdy warknął, „Co, do cholery, się tu dzieje?” „Kurt uznał, że wyłamie moje pieprzone drzwi, szukając swojej partnerki. Nie ma jej tu. I nigdy nie było. Wiecie, że nie dotknąłbym jej.” Jason brzmiał agresywnie, gdy z powrotem odwrócił się do intruza. „Jaki jest twój problem? Masz pragnienie śmierci? Chcesz mnie wyzwać? Wtargnąłeś do mojego domu i wyłamałeś drzwi od mojej sypialni.” „Wyczułem samicę i seks. Noreen jest dobra w maskowaniu swojego zapachu, więc pachnie inaczej, nawet dla mnie. Zrobiła sobie z tego hobby i wiem doskonale, że leci na ciebie,” Kurt oskarżył Jasona, warcząc. „Mówi o tobie i o tym, jak bardzo ciebie chce.” Jazz przeklął. „Twoja partnera nie jest zdrowa, Kurt. Powiedzieliśmy ci, żebyś zaczął ją kontrolować albo będziesz musiał znaleźć nowy dom. To jest ten rodzaj gówna, o którym rozmawialiśmy. Musieliśmy przenocować tu z powodu burzy i osobiście gwarantuję ci, że twojej partnerki tu nie było.” Kurt wziął głęboki oddech, „Nie mogę jej znaleźć, Jazz.” Jazz jęknął, trochę napięcia opuściło jego szerokie ramiona. „Możemy wysłać paru ludzi do ostatniego miejsca, w którym przebywała, by zobaczyć, czy mogą ją wytropić, ale musisz się nią zająć. Nie możesz chodzić wokół, rzucając dzikie oskarżenia i włamywać się do drzwi wilków o siódmej rano.50” „To nie moja wina. Nie jest z nią dobrze od jej wypadku.” „To nie jest nasz problem! Mamy własne.” Jason odwrócił się i spojrzał na Brandi. Warknął, gdy przesunął spojrzenie z powrotem na Jazza. „I gdzie, do cholery, była wasza czwórka, kiedy się włamywał? Mam trzech strażników i alfę w domu i żaden z was nie usłyszał go?”

50

Ale o ósmej to już tak?

123

„Spaliśmy. Jak ty.” Jazz bez skruchy wskazał na korytarz, przypominając im o gościnnej sypialni, którą zajął. „Zgaduję, że faceci na dole są wciąż zbyt pijani i zmęczeni od walki z powodzią.” „Po prostu wynoście się. Chcę, żebyście wszyscy stąd spierdolili! Tylu mężczyzn patrzących na Brandi sprawia, że staję się irracjonalny! Zaraz zabiję kogoś, tylko dlatego, że mam na to pieprzoną ochotę, a ty jesteś na czele listy, Kurt!” Kurt najwyraźniej nie był zbyt błyskotliwy. Nie wydawał się chcieć odejść; zamiast tego wpatrywał się zza Jasona, jakby oczekując, że Brandi zmieni się w jego partnerkę. „Wyjdź.” Jazz popchnął Kurta niezbyt delikatnie. „Jak widzisz, samica w łóżku Jasona to nie twoja partnerka. Ona jest partnerką Jasona. To miał być ich miesiąc miodowy, więc, jeśli nie masz ochoty umierać, wypierdalaj stąd.” „Co?” sapnęła Brandi. Jason warknął i podskoczył tak szybko, że mężczyźni potknęli się, próbując się wycofać. Oprócz Jazza, który stał spokojnie, chociaż się skrzywił. „Wymknęło mi się to z ust. Jeszcze nie miałem okazji wypić kawy.” „Już nie pada. Chcę, żeby oni wszyscy wynosili się z mojego domu.” Jason wskazał na drzwi. „Teraz!” Wszyscy mężczyźni szybko zniknęli, tylko Jazz powiedział, „I tak odkładałeś to zbyt długo,” gdy zamykał za sobą drzwi. „O czym on mówił?” zapytała Brandi, wiedząc, że mężczyźni schodzący na dół prawdopodobnie słyszeli ją. „Dlaczego on powiedział, że jesteśmy na naszym miesiącu miodowym? To jakiś rodzaj wilkołaczego żartu na temat jednonocnych przygód?” Jason wpatrywał się w nią ciemnymi oczami z emocjami, których nie potrafiła rozpoznać. Wziął głęboki oddech. „Zrobiłem coś bez pytania cię o zgodę i nie

124

powinienem był, ale nie spodziewałem się tego pragnienia i nie mogłem się powstrzymać.” Zagapiła się na niego. Nie spodobało jej się brzmienie tego. „Co zrobiłeś?” Jason skrzyżował ręce na swojej szerokiej klacie. „Chcesz najpierw dobre czy złe wieści?” „Dobre,” zaczęła z wahaniem. „Chyba.” „Gdy pierwszy raz byliśmy ze sobą, ugryzłem cię całkiem mocno.” Jason mówił powoli, jakby ostrożnie dobierał słowa. „I częściowo się zmieniłem podczas tego. To, um… unikalna kombinacja. Zmienienie się i gryzienie w tym samym czasie podczas seksu jest czymś nielegalnym w moim świecie, jeśli robisz to z człowiekiem bez ostrzeżenia go o konsekwencjach, więc dlatego Des i Jazz są na mnie tak wkurzeni. Mogli wyczuć, co zrobiłem, gdy tylko się do nas zbliżyli.” Brandi pozwoliła jego słowom zatonąć w jej umyśle i poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. „Zmienię się teraz w wilkołaka, prawda?” Potrząsnął głową. „Nie skończyłem tego. W tej chwili jesteś jedynie odporna na choroby. Proces twojego starzenia zwolnił i szybciej goją się twoje rany, ale jesteś ciągle człowiekiem. Mógłbym cię zupełnie zmienić, jeśli chciałabyś.” „Nie,” powiedziała natychmiast i odwróciła wzrok. „Nie, dziękuję.” Jason zmarszczył brwi. „To jest takie złe, być jak ja? Nie znasz tej wolności, kochanie, zmieniania się i biegania w lesie. Twój wzrok jest lepszy, tak samo węch. Cholera, to jest jakby cały nowy świat otworzył się wokół ciebie.” Odwróciła się, by jeszcze raz spojrzeć na niego. „Pchły, kleszcze, wyrastający bez ostrzeżenia ogon, fakt, że masz niekontrolowane pragnienie aportowania.” Oczy Jasona rozszerzyły się, nim się zaśmiał. „Nie mam niekontrolowanego pragnienia aportowania, a pchły nie lubią naszej krwi. Tak samo kleszcze. A nawet

125

jeśliby to lubiły, kiedy zmieniasz się z powrotem w człowieka, nie miałyby już futra, żeby móc się w nim schować.” „Jestem, czym jestem, Jason. Nie prosiłabym ciebie, żebyś się zmienił. Ty nie proś mnie.” Wpatrywał się w nią przez długą minutę, a potem przytaknął, „Akceptuję to. To sprawi, że nasze życie będzie trochę bardziej skomplikowane, ale poradzimy sobie z tym.” „Jak to skomplikuje nasze życie?” Szeroki uśmiech Jasona wyblakł. „Mój świat jest inny niż twój.” „Nie pierdol. Naprawdę?” Zaśmiał się znowu. „Uwielbiam twoją buzię i rzeczy, które mówisz. Cały czas sprawiasz, że się uśmiecham.” „Dzięki. Teraz te złe wiadomości. Ty i twoi przyjaciele zachowywaliście się dziwnie od wczoraj. Dziwnie jak na wilkołaki, mam na myśli, bo z natury jesteście dziwni.” Zamiast śmiać się z jej żartu, Jason był cicho przez dłuższy czas, aż w końcu przyznał, „Sparowałem się z tobą pierwszej nocy, Brandi. To jest nielegalne bez uprzedniego wyjaśnienia, czym to jest. To nas połączyło razem, ale zadziałał u mnie instynkt, prawie jak oddychanie i nie żałuję tego. Nie mogę. Od momentu, kiedy znalazłem cię uciekającą przez las i walczącą do samego końca, wiedziałem, że jesteś kobietą dla mnie.” Była w szoku. „Co dokładnie oznacza bycie sparowanym?” „To oznacza, że jesteśmy…” Jason odwrócił wzrok na chwilę, a potem z powrotem na nią spojrzał i zablokował jej spojrzenie swoim. „To jak małżeństwo w moim świecie. Poślubiłem cię. Uczyniłem cię moją, a ja stałem się twój. Należymy do siebie. Na zawsze.”

126

Była oniemiała. Jason zmienił pozycję, w której stał, wyglądając na zaniepokojonego. „Mów do mnie. Powiedz coś.” Brandi jedynie gapiła się na niego. „Wiem, że powinienem był spytać, ale, cholera, ty byłaś w gorączce, a ja też nie myślałem trzeźwo.” Jason westchnął. „Obiecuję ci wspaniałe życie. Będę zawsze cię chronił, a twoje szczęście będzie na pierwszym miejscu. Mamy ładny dom. Mamy miejsce dla dzieci.51 Wiem, że to wydaje się odległe, ale tak naprawdę nie jest. W lesie jest wiele domów innych par i ich rodzin. Większość niesmarowanych samców mieszka w domu watahy w miasteczku. Nawiążesz wiele przyjaźni i jeśli będziesz chciała pracować, nie będę próbował cię powstrzymywać. Wolałbym, żebyś została w domu, szczególnie, jeśli zgodzisz się mieć ze mną dzieci, ale niezależnie od tego będę cię wspierał. Nasza wataha jest teraz przyjazna ludziom, od kiedy Des i Jazz ją przejęli. Nasze dzieci będą ochraniane nawet, jeśli nie będą mogły się przemieniać. Chcę, żebyś tylko była szczęśliwa. To jedyne, co się liczy. Ja nawet…” Jason ciężko przełknął, jakby próbował powiedzieć coś wyjątkowo trudnego, „mógłbym przenieść się do twojego świata, jeśli ci się tu nie podoba. Zrobiłbym to dla ciebie. Zostawiłbym moją watahę dla ciebie. Wiem, że nie rozumiesz, jak trudne to jest dla wilka, ale to ogromne poświęcenie.” Umysł Brandi kręcił się. Została poślubiona i nawet o tym nie wiedziała. Po prostu wpatrywała się w Jasona. Przestał mówić i obserwował ją tymi swoimi pięknymi oczami. Wyglądał na tak przestraszonego. Powinien być. „Mów do mnie. Wrzeszcz na mnie. Tylko powiedz coś.” „Coś,” wykrztusiła. Jason zaśmiał się. „Zawsze sprawiasz, że się śmieję. Powiedz, co myślisz lub czujesz.” 51

E tam, dla dzieci. Ważniejsze pytanie: czy jest miejsce na książki!

127

„Czuję szok. Głęboki szok.” „Wiem. To zdarzyło się szybko.” „Szybko?”

Potrząsnęła

głową.

„Poznaliśmy

się

trzy

dni

temu,

kilka

razy

uprawialiśmy seks, a nawet więcej razy prawie zostaliśmy zabici, a teraz mówisz mi, że się pobraliśmy?” „Seks jest cholernie fantastyczny,” przypomniał jej, gdy wpełzł do łóżka. Wszedł pod kołdrę i przyciągnął Brandi do siebie. „I uwielbiam spać z tobą w moich ramionach.” Wycisnął pocałunek w zagłębieniu jej szyi. „Zakochuję się w tobie. Mocno.” „Zgaduję, że to dobrze, skoro jesteśmy małżeństwem.” Uśmiechnął się szeroko. „Dobrze to przyjmujesz. Des i Jazz myśleli, że stracisz panowanie nad sobą. Jazz nawet mi poradził, żebym schował przed tobą noże, kiedy w końcu ci to powiem.” „Jason, ja nawet nie wiem, co powiedzieć.” „W takim razie nic nie mów. Pocałuj mnie.” Jason przesunął ją w swoich ramionach. Był tak niewiarygodnie silny. Uniósł ją, jakby nic nie ważyła i obrócił ją tak, że siedziała okrakiem na jego podołku. Odsunął pasma dziko kręconych włosów z jej czoła i objął jej twarz swoimi wielkimi dłońmi. „Jesteś wszystkim, czego chcę, Brandi. Nie będę jak twój eksmąż. Partnerzy są na całe życie. Nie zdradzają. Jesteś jedyną kobietą, której dotknę i zabiję każdego mężczyznę, który dotknie ciebie. Każdy wilk, którego spotkasz będzie wiedział to, ponieważ twój zapach jest teraz powiązany z moim. Jesteś ze mną bezpieczna,” obiecał jej. „Twoje szczęście jest ważniejsze od mojego. Jesteś moim światem, a moja lojalność należy tylko do ciebie, nawet włączając watahę. Nie kłamałem, kiedy powiedziałem, że przeniosę się z tobą do ludzkiego świata, jeśli tego będziesz potrzebować, by być szczęśliwą.”

128

Jej serce prawie opuściło uderzenie. Jason mówił jej, że należał do niej, że nigdy jej nie zdradzi i zostanie lojalny na zawsze. Następnie zmarszczyła brwi, bardziej niż trochę sceptyczna, ponieważ życie nauczyło ją, że jeśli coś wydawało się być zbyt dobre, by być prawdziwe, prawdopodobnie takie nie było. „Jeśli to prawda, to co z twoim kolesiem Kurtem i jego partnerką?” Jason westchnął. „To jest coś, co może się zdarzyć naszemu gatunkowi. Nie kochali się od początku, a potem jego partnerka miała wypadek. Jej umysł nie jest już w porządku. Jest tak jakby szalona.” „Więc jeśli się we mnie nie zakochasz, będziesz mógł mnie zdradzać?” Jason potrząsnął głową. „Ich sparowanie było zaaranżowane przez ich rodziny i oboje się na to zgodzili. Do cholery, nawet nie sądzę, żeby się lubili. Między nami jest więź. Nie mów, że nie czujesz nic do mnie.” Przez ułamek sekundy prawie wyglądał

na

przestraszonego,

nim

jego

spojrzenie

stwardniało,

jakby

się

instynktownie ukrywał. „Jason.” Sięgnęła i objęła dłońmi jego twarz, tak jak on to zrobił jej. „Przerażasz mnie, z powodu tego, jak wiele czuję do ciebie. To się dzieje zbyt szybko.” „Nie ma czegoś takiego, jak dzianie się za szybko.” Uśmiechnął się szeroko, napięcie opuściło go tak łatwo, jak się pojawiło. „Podążamy za naszymi zwierzęcymi instynktami, które zazwyczaj mają rację. Mój wrzeszczał na mnie, by cię zatwierdzić, ponieważ w głębi serca wiedziałem, że jesteś moją partnerką. Zwierzę we mnie to wiedziało, więc ja też.” „Ja nie mam zwierzęcia chowającego mi się pod skórą. Jestem zwykłym człowiekiem i jestem przerażona.” Zaśmiał się. „Ludzie też są zwierzętami. Po prostu nie rośnie ci futro ani… jak ty to nazwałaś? Nie wyrasta ogon? I nie podążasz za swoimi instynktami tak jak my. Obie nasze połowy są wolne. Mogłabyś się stać taka jak ja. Mógłbym cię zmienić.” „Nie jestem jeszcze na to gotowa.”

129

Przytaknął. „Mamy czas.” Wpatrywała się w niego. „Jest jakiś limit tego czasu?” Potrząsnął głową. „Mogę cię zmienić teraz albo za pięćdziesiąt lat. Jeśli chcesz zostać taka, jaka jesteś, będę szczęśliwy z tym tak długo, jak ty będziesz.” Uniosła głowę i otarła swoimi wargami jego. Uśmiechnęła się do niego, kiedy cofnął się. „Następnym razem, kiedy się częściowo we mnie przemienisz, lepiej mi o tym powiedz, bo jeśli to zobaczę, mogę spanikować.” Przytaknął. „Przepraszam. Kiedy się parujemy, muszę zatopić w tobie kły i to w obu formach. Muszę trzymać zęby zablokowane. To jest coś w naszej ślinie. Teraz będziesz pachnieć jak ja. Wszyscy z mojego gatunku od razu wywęszą, że jesteś sparowana ze mną.” „Zamierzasz to zrobić znowu? Zmienić się podczas seksu,” zapytała z wahaniem. „Czy to jest coś, na co powinnam się przygotować?” „To jest jednorazowa rzecz. Nigdy nie zrobiłbym ci tego, chyba, że zdecydujesz się zmienić i oboje będziemy nosić futra.” „To nie jest śmieszne.” „Trochę śmieszne jest,” powiedział, śmiejąc się. Milczała przez chwilę, a potem wyszeptała, „Więc jesteśmy małżeństwem?” „Nie legalnie, jak w twoim świecie, ale w moim oczywiście.” Uśmiechnął się. „Chcesz miesiąca miodowego, kochanie? Wiem, że ja chcę. Chcę spędzić kilka dni w łóżku z tobą.” „Nie zgodziłam się na to, Jason.”

130

Jego uśmiech zanikł i lekko warknął na nią. Jego oczy się zwęziły. „Jesteś moja. Ja jestem twój. Nie pozwolę ci odejść. Nie mogę. To wyrwałoby mi serce z piersi. Nie proś mnie, żebym pozwolił ci odejść. Wszystko, ale nie to.”52 Nie widziała złości w jego spojrzeniu. Zobaczyła natomiast surowy ból i strach, a to było dla niej za dużo. Zamknęła oczy i pocałowała go. Jason przekręcił ją i przesunął biodra, aż znowu była pod nim. Następnie sięgnął w dół i rozpiął swoje dżinsy. „Zgaduję, że będę musiał ciężej popracować nad tym, by cię przekonać, jeśli zamierzasz być tak uparta.” Uśmiechnęła się. „Nie będę się z tym kłócić.”

52

Wszystko, hę? A co powiesz na czworokącik, taki no wiesz, trzech facetów na jedną babę? I to na plaży na Tahiti? xD

131

Rozdział 12 „Nie,” Jason warknął. Jazz i Desmon siedzieli ramię w ramię przy stole naprzeciw Jasona i Brandi. Byli tak różni, jak tylko dwa wilki alfa mogły być, ale przyjaźnili się odkąd byli szczeniakami. Każdy z nich miał inne mocne strony i byli w stanie zrekompensować sobie braki tego drugiego. To sprawiło, że byli prawie niepokonani jako drużyna i bardziej niż trochę onieśmielający. Bardzo niewielu wilków byłoby w stanie się im sprzeciwić, ale Jason dodał, „Nie tylko nie, ale kurwa nie!” Jazz zmarszczył brwi i spojrzał na Desmona. „Wydaje się być bardzo przeciwny twojemu planowi.” Desmon przebiegł palcami wzdłuż swoich długich, czarnych włosów, a jego ramiona były zauważalnie napięte pod T-shirtem, który nosił tego dnia. „Wiem, że jest twoją partnerką i czujesz, że musisz ją chronić, Jason, ale musimy wywabić tego dupka. Mamy patrole wszędzie. Nie dajemy sobie rady z porządkowaniem po powodzi. Minęły dni i wciąż nie ma śladu po kłopotach. Ktoś przywiózł tu twoją partnerkę, by nas wyzwać. Wątpię, czy zmienił zdanie. Z pewnością czeka cierpliwie. Musimy wyciągnąć alfę z kryjówki i uporać się z nim. Daję ci moje słowo, że Brandi będzie bezpieczna. Pozwól jej zdecydować.” Jason warknął, wszystko w nim sprzeciwiało się temu planowi. Potrząsnął głową, ale Brandi odwróciła się do niego i wzruszyła ramionami, jakby ryzykowanie jej życia nie było warte więcej od zwykłego gestu. „Nie,” Jason powiedział miękko, gdy spojrzał na nią. „Nie postawię cię w niebezpieczeństwie.” „Mogą schwytać następną kobietę, tak jak schwytali mnie.” Jej głos był miękki, rozsądny, jakby błagała go, by zrozumiał. „Co jeśli nikt z twojej watahy nie będzie obecny, jak ty byłeś, kiedy mnie uratowałeś? Wiem, jak to jest być porwaną, sterroryzowaną, ściganą niczym zwierzę, i na dodatek zdając sobie sprawę z tego, co

132

zamierzali mi zrobić. Przeżyłam to i zostałam prawie rozerwana na strzępy przez tych drani. To dobry plan, a ty sam powiedziałeś, że ten dupek będzie mnie szukał, skoro widziałam jego twarz.” „Moim zadaniem jest chronić ciebie.” Jason był wściekły i wiedział, że jego głos zdradzał obecność wilka w nim. „Prosisz mnie, żebym postąpił wbrew mojej naturze.” Brandi pochyliła się ku niemu i przebiegła palcami wzdłuż jego włosów. Jej dotyk uspokajał go – a wiedziała o tym, ponieważ sam jej to powiedział poprzedniej nocy. Pomasowała jego klatę, a nawet rozpięła kilka guzików w jego koszuli, by dotknąć jego skóry. Uwielbiał kontakt skóra-do-skóry i ona użyła tego jako swoją przewagę, ale ciągle miał odwrócone od niej oczy zamiast się poddać. „Ochronisz mnie.” Brandi sięgnęła i dotknęła jego twarzy, zmuszając go do spojrzenia z powrotem na nią. „Będziesz tam. Wiem, że będę bezpieczna. Zabiłeś trzy wilki, by mnie ratować. Tym razem nawet będziesz miał pomoc. Musimy znaleźć tego okropnego alfę, nim porwie następną kobietę. Nie mogę żyć ze świadomością, że to się stanie i nic z tym nie zrobić.” Dała mu desperackie, błagalne spojrzenie. „Proszę, dziecinko?” Jazz zachichotał. „Dziecinko?” Jason wyszarpnął twarz spomiędzy jej dłoni i warknął na Jazza. „Hej, przepraszam.” Jazz wyglądał na niezrażonego. „Po prostu nie sądziłem, że kiedykolwiek zobaczę, jak ktoś nazywa cię dziecinką i nie dostaje po tyłku.” Brandi odwróciła się i posłała Jazzowi krzywe spojrzenie. „Nie pomagasz i, dla twojej wiadomości, nazywam go tak, ponieważ uwielbia moje piersi.” „Och. Kapuję.” Jazz zaśmiał się. „Wyuzdana jak na człowieka. Zgaduję, że masz w sobie więcej z wilkołaka niż myśleliśmy. Jesteś pewna, że cię nie przemienił?” Jego spojrzenie powędrowało do biustu Brandi. „Ale, mogę zrozumieć tę atrakcję. Mógłbym się nieźle wysilić, żeby położyć usta na…”

133

Jason warknął. „Nie patrz na nią!” Desmon uśmiechał się szeroko. „Jazz, może powinieneś wyjść na zewnątrz? Tylko go bardziej denerwujesz.” „To jest dla niego dobre. Tak, jak ty, jest zbyt napięty.” Jazz parsknął z rozbawieniem, kiedy Jason znowu warknął. „Już idę.” Wyszedł z domku wyglądając na zupełnie nieskruszonego. „Pomyśl o tym,” powiedział Desmon miękko. „Wyjdę na zewnątrz i pozwolę waszej dwójce porozmawiać na ten temat. To jest sprawa między partnerami. Dam wam trochę prywatności, byście mogli to przedyskutować, ale potrzebuję odpowiedzi.” Desmon podążył za swoim najlepszym przyjacielem i wyszedł z domku. Kiedy już byli sami, Jason potrząsnął głową. „To zbyt niebezpieczne. Nie chcę, żebyś była celem.” „Rozumiem, ale chcę pomóc złapać tego drania.” Brandi westchnęła, wyglądając niewiarygodnie szczerze, mimo przylegającego do niej zapachu strachu. „Śmiał się, kiedy kazał mi uciekać, jakby to było dla niego zabawne, że wysyła czterech mężczyzn za mną, by mnie rozerwali na strzępy i zostawili części mojego ciała rozrzucone po lesie. Nie chcę dopuścić do tego, by komuś innemu się to przydarzyło. Wiem, że utrzymasz mnie bezpieczną. Ufam ci z swoim życiem, Jason, ale chcę to zrobić. Chcę, żebyś mnie wsparł w robieniu tego.” Wszystko w nim chciało walczyć przeciw temu planowi, ale warknął w porażce. „Nie jestem z tego powodu szczęśliwy, ale będę cię wspierał w tej decyzji, kochanie. Wiem, dlaczego to jest tak ważne dla ciebie, ale muszę cię ostrzec, że jeśli będziesz tam, gdy zatopię kły w tym draniu, to to będzie brutalne i krew będzie w całym twoim mieszkaniu. Możesz chcieć wziąć ze sobą parasol.” Uśmiechnęła się do niego. „Widziałam jeden przy drzwiach wejściowych. Wezmę go ze sobą.”

134

Powoli uśmiech wykwitł mu na twarzy. „Dopilnuję, żebyś była bezpieczna.” „Wiem, że tak będzie. Nie mam ani cienia wątpliwości.” „Chciałbym, żebyś najpierw pozwoliła mi cię przemienić. Byłabyś silniejsza i szybsza.” Potrząsnęła głową. „Nawet jeśli byłabym chętna, to słyszałeś Desmona. Fakt, że ciągle jestem człowiekiem sprawia, że tamten dupek chce mnie dopaść. Jeślibyś mnie zmienił, byłabym wilkiem i mógłby nie chcieć ruszyć za mną.” „Pachniesz jak wilk. Jesteś moją partnerką.” „A ty słyszałeś Jazza. Perfumy zdezorientują ich nosy na wystarczająco długo, by myśleli, że jestem zwykłym człowiekiem, jak wtedy, gdy mnie schwytali. I tak musielibyśmy

podskoczyć

do

mojego

mieszkania.

Pozostał

mi

tylko

jeden

biustonosz. Celowo urwałeś paski drugiego.” Zaśmiał się. „Spieszyłem się, by cię rozebrać. Czy naprawdę mógłbym celowo zniszczyć twój biustonosz?” Wpatrywała się w niego, uśmiech rozciągnął jej wargi i nawet się nie zawahała, nim powiedziała, „W sekundę.” Jason zaśmiał się i uniósł ręce w górę. „Winny przestępstwa.” „Idź powiedzieć im, że to zrobimy. Chcę to już mieć za sobą.” Uśmiech Jasona zniknął; ból zgody sprawił, że jego klatka piersiowa bolała, ale i tak zrobił to, co mu powiedziała. „W porządku.”

Brandi pozwoliła Jasonowi odejść i sama weszła na górę, desperacko potrzebując kilku minut w samotności, by oczyścić myśli. Usiadła na łóżku i wzięła kilka głębokich wdechów, by uspokoić dziki napływ paniki, która sprawiła, że jej serce biło szybko, jakby wyrwane spod kontroli.

135

Zamierzała wystawić się na niebezpieczeństwo, by złapać mordercę. Ten potworny alfa, który porwał ją w celu zamordowania jej w najbardziej brutalny możliwy sposób, musiał zostać schwytany. Zorganizował jej porwanie tylko dla terytorium i wyszkolił swoją watahę, by byli bezmyślnymi zabójcami. Tak dużo przeżyła. Brandi wiedziała, że mogła to zrobić i będzie miała Jasona do obrony. Biorąc się w garść, wstała i skierowała się znowu na dół. Znalazła Jazza i Desmona stojących w salonie obok Jasona i wymusiła uśmiech na swoich wargach. „Więc kiedy chcecie to zrobić?” „Dzisiaj.” Desmon wpatrywał się w nią przez chwilę, nim dodał, „Wysłałem wczoraj jednego z moich ludzi do twojego apartamentu. Wyczuł wilka. Ta druga wataha obserwuje twoje mieszkanie.” Świeża fala strachu uderzyła w nią, kiedy pomyślała o prześladującym ją alfie, ale odepchnęła to, gdy Jason podszedł do niej. Brandi wiedziała, że mógł wyczuć jej strach, więc uśmiechnęła się do niego. „Ze mną wszystko w porządku.” Objął ją ochronnie ramionami. „Nie jest jeszcze za późno, by zmienić zdanie, kochanie. Mam nadzieję, że tak zrobisz. Złapiemy ich wcześniej czy później.” „Ale później będzie oznaczało, że ktoś inny umrze,” powiedziała miękko. „Po prostu zróbmy to i złapmy drania.” Jason przytaknął ponuro i pochylił się, by wycisnąć pocałunek na jej czole. Desmon odchrząknął. „Musi się umyć mydłem perfumowanym. Kupiłem też perfumowany balsam. Nawet zdobyłem ubrania noszone przez ludzką kobietę z miasteczka. Jest przyjaciółką watahy. Znasz Roni z baru, Jason. Powiedzieliśmy jej, co się dzieje i zgodziła się pożyczyć nam trochę ciuchów oraz jej dom. To wszystko ukryje zapach twojej partnerki. Będziesz musiał oprzeć się chęci, by z powrotem nanieść na nią swój zapach. Słyszałem, że to jest silny impuls, kiedy twoja partnerka nie pachnie już jak ty.”

136

Jason przytaknął. „Rozumiem.” Desmon spojrzał na Brandi. „Zawieziemy cię do domu Roni. Tam weźmiesz kąpiel, a my będziemy trzymać się z daleka, by nasz zapach nie przyległ do ciebie. Roni pożyczy ci swoją furgonetkę, w ten sposób będziesz pachnieć jak inny człowiek, a nie jak my. Podążymy za tobą w dwóch samochodach. Wszystko, co musisz zrobić, to dojechać do swojego mieszkania i czekać. Będziemy na zewnątrz, by cię chronić. Kiedy gówno trafi w wentylator, zamkniesz się gdzieś, gdzie będzie bezpiecznie. Na miejscu już mamy samochód z dwoma innymi strażnikami jako zabezpieczeniem.” Wzięła następny długi, uspokajający wdech. „Okej.” „Chodźmy.” Desmon wpatrywał się w Jasona, nim powiedział poważnie, „Będziemy chronić twoją partnerkę naszym życiem.” „Wiem to,” Jason przytaknął. Następnie odwrócił się i nagle złapał Brandi. Uniósł ją w swoich ramionach i przytulił ją.53 Objęła ramionami jego szyję, przytulając się do niego tak kurczowo, jak on trzymał ją. „Wszystko będzie dobrze, dziecinko.” Jazz zaśmiał się. „Sorki,” zachichotał. „Po prostu teraz za każdym razem, kiedy słyszę, że tak cię nazywa, widzę cię w jej piersią w twoich ustach. Mentalny obraz.” Jason warknął i umieścił pocałunek na wargach Brandi.

Był kompletnie

nieskruszony, gdy spojrzał w dół, na jej cycki, i powiedział, „A jakie miłe są te piersi.” Brandi zaśmiała się. „Możesz mnie już odstawić?” Potrząsnął głową. „Chodźmy.” Jason nie tylko zaniósł ją do czekającego SUVa Desmona, ale posadził Brandi na swoich kolanach na tylnym siedzeniu, trzymając ją mocno przez całą drogę.

53

Oooo, jak słodko!

137

Pozwoliła mu to robić i nie skarżyła się. Wiedziała, że martwił się o jej bezpieczeństwo. Sama także była przestraszona, więc oddała mu uścisk. Jazz obrócił się na swoim siedzeniu pasażera z przodu i zmarszczył brwi. „Będzie bezpieczna, Jason. Naprawdę

myślisz,

że

pozwolimy

mu skrzywdzić

twoją

partnerkę?” „Ona jest człowiekiem,” Jason powiedział miękko. „Jedna rana mogłaby ją zabić. Jest tak cholernie delikatna. Nie masz pojęcia jak bardzo.” „Myślisz, że nie mam pojęcia?” Jazz brzmiał na prawie obrażonego. „Wiesz, że to rozumiem. I Des także. Ochronimy ją, Jason. Nie podejdą nawet na tyle blisko niej, by mogli zobaczyć kolor jej oczu.” Jason przytulił Brandi mocniej zamiast odpowiedzieć, a ona prawie się skrzywiła. „Mówiąc o delikatności, zaraz mnie zmiażdżysz.” Jason rozluźnił uścisk i ucałował ją w czoło. „Przepraszam.” Brandi uśmiechnęła się do niego. „Nigdy nie przepraszaj za urazy spowodowane przytulaniem.” „A co z tymi spowodowanymi seksem?” zapytał żartobliwie. Zaśmiała się. „To zależy od tego, jak dobrze się czuję, kiedy mi je robisz i co takiego zrobiłeś, żeby je spowodować.” Jason jeszcze raz ją przytulił. „Wiem, że okoliczności były do dupy, ale jestem prawie wdzięczny tym dupkom, że ci to zrobili. To sprowadziło ciebie do mojego życia.” Przytaknęła. „Wiem.” Brandi obserwowała Jasona. W kilka dni ten mężczyzna stał się dla niej wszystkim. Był kochający, opiekuńczy, zabawny – i go kochała. Wpatrując się w jego oczy, gdy

138

trzymał ją ściśle na swoim podołku, wiedziała, że kocha go bardziej niż cokolwiek w życiu. Jason pomasował jej udo i zapytał, „Co to za spojrzenie? Wyglądasz, jakbyś mnie chciała, a to mi się podoba.” Uśmiechnęła się. „Zapytaj się mnie wieczorem, kiedy będziemy sami.” „Seks-fantazja?” Uśmiech Jasona był szeroki i przebiegły. „Kocham twoje fantazje.” „Cóż, mam ich kilka.” Zaśmiała się. „Mam żywą wyobraźnię.” Jason miękko warknął na nią. „Chcesz się nimi podzielić?” „Odłóżcie to na później,” Jazz jęknął z przedniego siedzenia. „Zapach was obojga sprawia, że jestem twardy, a torturowanie waszego współalfy jest podłe. Twoja partnerka się podnieca, Jason, więc przestań.” „Zapytaj mnie, czy się przejmuję tym, że ci niewygodnie,” poprosił Jason. „Przede wszystkim ciągle jestem wkurzony, że to w ogóle robimy.” „Ona naprawdę pachnie rozpraszająco, a zakładam, że chcesz, żebyśmy byli skupieni na tej robocie,” powiedział Desmon z fotela kierowcy. „Miejmy to za sobą, a potem Jazz i ja zostaniemy po drugiej stronie ziem watahy, aż do końca waszego miesiąca miodowego. Będziesz mógł robić wszystkie wyuzdane, ludzkie rzeczy związane z seksem, jakie tylko zapragniesz.” Brandi zarumieniła się, a Jason mrugnął do niej. „Wspaniałe nosy, a poza tym naprawdę dobrze pachniesz, kiedy jesteś podniecona.” Przesunęła się na jego podołku, celowo ocierając się o twardy grzbiet pod jej tyłkiem. Jason ugryzł się w wargę, a jego oczy się zwęziły. Brandi uśmiechnęła się do niego i znowu poruszyła, ocierając się o niego swoim tyłkiem. „Rób tak dalej,” ostrzegł Jason. „A poproszę Desmona, żeby zjechał z drogi tu, w lesie. Mogą zostać w SUVie, kiedy ja będę ci pokazywał, co mi robisz.”

139

Zaśmiała się, ponieważ czuła potrzebę drażnienia się z nim, by przełamać strach i napięcie z powodu tego, co miała zrobić. Jason uśmiechnął się, sprawiając, że stało się oczywiste, że potrzebował gierek bardziej niż ona. „Nie ma czasu.” Desmon potrząsnął głową i parsknął z rozbawieniem. „Przykro mi. Musimy dostać się do Roni i chcę być w mieszkaniu Brandi przed nocą. To długa droga.” Jason jęknął i zapytał Brandi, „Jak daleko stąd mieszkasz?” „Prawie dwie i pół godziny drogi.” „Kurwa.” Jason ściągnął ją z swoich kolan. „Lepiej usiądź tutaj, kochanie, albo skończę zawstydzając cię braniem cię tu i nie będzie mnie do cholery obchodzić, kto jest w pobliżu.” Oczy Brandi rozszerzyły się, ponieważ brzmiał na poważnego. Popędziła na drugą stronę i dała mu krzywe spojrzenie. „Mnie to by obchodziło i mam nadzieję, że o tym pamiętasz. Nie jestem ekshibicjonistką.” „To przygnębiające.” Jazz zachichotał z przedniego siedzenia. „A już miałem nadzieję.” Desmon zaśmiał się razem z nim. „Kontynuuj takie gadanie i Jason skopie ci tyłek.” „Może spróbować,” wyzwał Jazz. „Może to pomoże mi wyrzucić z siebie frustrację.” Jason westchnął. „Nie mogę się doczekać, aż obaj znajdziecie swoje partnerki.” „O, tak,” zgodziła się Brandi. „To byłoby zabawne. Może obaj zakochają się w ludziach.” „Nie ma, kurwa, mowy. Nie będę przez to przechodził ponownie.” Desmon potrząsnął głową. „Bez urazy, Brandi, ale tego nie ma w mojej przyszłości.”

140

Jazz nic nie powiedział. Brandi zerknęła na jego twarz i ujrzała tyle surowego żalu, że ją to oszołomiło. Zmarszczyła brwi i spojrzała na Jasona, widząc, że wyglądał na zmartwionego swoim przyjacielem. Potrząsnął głową i wskazał jej, żeby była cicho. To było ewidentne, że Jason żałował podniesienia tego tematu. Z jakiegoś powodu to, co powiedziała sprawiło, że Jazz stał się smutny. Może zakochał się w człowieku, a ona nie mogła się pogodzić z tym, czym był. Zamiast ciągnąć to, Brandi zmieniła temat, pytając się Jasona, czy chciał, żeby przeniosła wszystkie swoje rzeczy, kiedy tam będą czy też planuje wyjazd w przyszłości. Jej wynajem trwało jeszcze pięć miesięcy, ale ani razu nie wzięła pod uwagę wciągania Jasona do ludzkiego świata, mimo że to oferował. Był bogiem w lesie. Należał tu, a Brandi pracowała w domu. Mogła wykonywać pracę zewsząd. Zmuszenie go do przeprowadzki sprawiłoby, że czułby się źle, a ona zbyt kochała go, by na to pozwolić.

141

Rozdział 13 Roni była malutką, krągłą brunetką z dużymi, brązowymi oczami. Jej włosy były długie, sięgały tyłka w gęstych, mahoniowych lokach. Nosiła obcisłe dżinsy i krótką bluzkę odsłaniającą imponujący dekolt. Piękna kobieta zmarszczyła brwi na widok Jasona, Desmona i Jazza, a potem uśmiechnęła się szeroko do Brandi. „Co, do cholery, taka ładna dziewczyna, jak ty, robi z tymi wyliniałymi kundlami?”54 „Są nawet w pewien sposób uroczy.” Brandi uśmiechnęła się. „Zyskali w moich oczach.” Roni spojrzała na trzech mężczyzn. Pozwoliła swojemu wzrokowi przebiec w dół każdego z nich. „Są w porządku, ale tak naprawdę nie zauważam wszystkich piesków w mieście. Nie są w moim typie.” Desmon zachichotał. „Dzięki niebiosom za to. Nie dałbym rady, jeśli sparowałabyś się z kimś z mojej watahy. To oficjalnie sprawiłoby, że stałabyś się jednym z moich problemów. Roni, za trudno sobie z tobą poradzić, nawet jak dla mnie, a jestem profesjonalnym rozwiązywaczem problemów. Brunetka uśmiechnęła się i przytuliła Desmona jak brata. „Cholernie bezpośredni. Dawno cię nie widziałam w barze. Powinieneś częściej pokazywać swoją twarz.” „Byłem zajęty.” Desmon puścił ją z uśmiechem. „Wkrótce zrobię sobie dzień wolnego.” „Mam nadzieję. Tęsknimy za tobą.” Roni odwróciła się do Jazza z gniewnym spojrzeniem. „Ty za to trzymaj się z daleka. Zajęło mi dni zmywanie krwi ostatnim razem, kiedy pobiłeś wilka Goodwinów. Była nawet na suficie. Naprawdę. Musiałam wejść na drabinę, żeby to wyszorować, ale wybaczam ci, ponieważ chwycił mnie za tyłek.” Jazz przytulił kobietę i żartobliwie klepnął ją w tyłek. „To tutaj to chroniona ziemia.”

54

Już ją lubię xD

142

Roni odwróciła się i pokazała im ubrany w dżins tyłek. „Możecie go obronić przed grawitacją? Starzenie się jest suką.” Jazz zaśmiał się. „Jak dla mnie, wygląda wspaniale, ale mógłbym ci znaleźć partnera, który chodziłby za tobą i podtrzymywał go, jeśli się martwisz.” Desmon prychnął. „Myślisz, że mamy kogoś wystarczająco odważnego w sforze? Poza nami Jason był najtwardszy, a teraz jest sparowany.” „Ktoś cię przyjął?” Roni obróciła się w szoku i złapała Jasona za jego gruby biceps okryty koszulką. „Czekałam na ten dzień od zawsze. Kim jest ta suka? Z jakiej watahy pochodzi?” Jason dał jej szeroki, rozbawiony uśmiech. „Nie jest suką i jest właśnie tutaj. Brandi jest moją partnerką.” Na twarzy Roni pojawił się surowy szok, ale ewidentnie starała się dojść do siebie. Zamknęła gwałtownie usta i zbadała Brandi z odnowionym zainteresowaniem. „Wow, i zdecydowałaś pozostać człowiekiem?” Brandi przytaknęła. „Dobrze dla ciebie.” Roni uśmiechnęła się szeroko. „Wygląda na podłego, ale wszyscy dorastaliśmy razem. Jest kociakiem.” Jason warknął, ale Roni nawet się nie wzdrygnęła. Po prostu uniosła dłoń i odgoniła go. „Nie lubią porównań do kotów, więc jeśli będzie bólem w dupie, po prostu kup trochę włóczki, rzuć mu i powiedz, żeby poszedł się tym bawić.” Brandi zaśmiała się. „Poinformował mnie, że nie ma potrzeby gonienia za piłkami.” „Lubię cię.” Roni owinęła Brandi ramieniem, jakby były najlepszymi przyjaciółkami. „Teraz zmyjmy z ciebie zapach psa i sprawmy, żebyś znowu pachniała słodko.” „Obraziłem się na ciebie,” warknął Jason. „A poza tym ona pachnie naprawdę słodko, jeśli jesteś zainteresowana.”

143

Brandi uwolniła jedno ramię i zamknęła dystans dzielący ją od Jasona. Dotknęła jego brzucha i uniosła głowę, by spojrzeć mu w oczy. „Uwielbiam twój zapach. Pocałuj mnie na do widzenia, skoro nie będziemy mogli się dotykać przez jakiś czas.” Jason pochylił głowę i objął jej twarz obiema dłońmi. Pocałunek, który jej dał, pozostawił ją dyszącą, kiedy powoli ją wypuszczał. Jego spojrzenie powędrowało do Desmona. „Proszę? Dwadzieścia minut.” „Wiem, że trudno jest wam się rozdzielać, kiedy dopiero co się sparowaliście, ale nie.” Desmon potrząsnął głową. „Musimy tam dotrzeć przed zmrokiem. Chcemy ją widzieć w świetle dziennym tak, żebyśmy byli pewni, że to ona. Niedługo dostaniesz ją z powrotem. Przyrzekam.” Jason obniżył spojrzenie. „Kiedy zostaniemy sami…” Przytaknęła i cofnęła się, zmuszając go do puszczenia jej. „Czuję się w tak samo.” „Wiem.” Wziął długi, głęboki wdech, jakby go smakował. „Pachniesz dostatecznie dobrze, by cię lizać godzinami, kochanie.” „Wystarczy tego.” Roni chwyciła ją za ramię. „Są rzeczy, których wolę nie wiedzieć.” Roni miała ładny dom. Jedyna łazienka była na dole, a kąpiel już była gotowa. Roni wskazała na Brandi. „Rozbieraj się. Muszę zabrać te ciuchy. Musimy się upewnić, że twój obecny zapach i ten nowy się nie zmieszają. Byłabyś zaskoczona, jak dobrze ich nosy mogą wyłapać takie rzeczy.” Brandi starała się nie mieć nic przeciwko rozbieraniu się przy drugiej kobiecie. Roni nie wyglądała, jakby się tym przejmowała, sprawiając, że stało się oczywiste, że uodporniła się na nagość, dorastając z wilkołakami. Następnie wzięła ubrania Brandi i wyszła z łazienki. Brandi zanurzyła się w gorącej wannie po jej wyjściu, ale po paru minutach Roni wróciła, mając na sobie szorty i inną bluzkę. Jej długie włosy były związane w luźny kok.

144

„Sama także nie chciałam cię skazić.” Roni uśmiechnęła się. „Przytulałam tam psich chłopców.” Brandi obserwowała drugą kobietę. „Lubisz ich czy nie? Trochę mnie dezorientujesz. Zachowujesz się, jakbyś była zadowolona, że ich widzisz, a potem ich obrażasz.” „To relacja typu miłość-nienawiść, a poza tym zabawnie jest ich drażnić. Zabiłabym dla każdego z tych trzech chłopców, ponieważ wiem, że oni zabiliby dla mnie, ale tak naprawdę nie podskakuję ze szczęścia na tę całą wilczą rzecz. Niektórzy z nich z innych watah są koszmarni. Mam na myśli, że są jeszcze gorsi niż w jakimkolwiek horrorze, który oglądałaś. Wilki są wilkami. Są dzikie. O wiele częściej rządzą nimi instynkty niż cokolwiek innego. Nawet wielki Des w swoich wyszukanych garniturach najpierw jest wilkiem i widziałam, co się dzieje z ludźmi, którzy o tym zapominają, ale nasza wataha składa się głównie z dobrych ludzi. Było źle przez jakiś czas, nim Des i Jazz przejęli watahę, ale teraz się uspokoiło. Jest tylko kilku, których chciałabym zobaczyć wypchanych i oprawionych w czyimś salonie.”55 Brandi zaśmiała się. „Rozumiem.” „Więc jesteś sparowana z wilkiem, ale się nie przemieniłaś? Ha. Nigdy przedtem nie słyszałam o czymś takim.” Brandi wzruszyła ramionami. „Nie podoba mi się pomysł posiadania ogona.” „Nie winię cię.” Roni chwyciła szampon. „Odwróć się przodem do mnie. Umyję ci włosy. Moja babcia miała w zwyczaju myć mi włosy, kiedy byłam dzieckiem i to uwielbiałam. Naprawdę musisz się wyszorować. Wilczy zapach jest silny, z tego, co słyszałam. Twój jest cięższy, skoro jesteś sparowana z wilkiem, a to zmienia twój zapach od środka.” Brandi odwróciła się, pokazując Roni plecy i zbierając włosy, by łatwiej było je myć. „Dzięki za to.”

55

Tak szczerze mówiąc, to po takim tekście, ja jeszcze raz porządnie przemyślałabym całą tę sprawę z parowaniem…

145

„Nie martw się tym. Jestem całkowicie za zdjęciem tych dupków. W gruncie rzeczy zdecydowałam doczepić się do ciebie. Nie to, że się przechwalam, ale mam imponujący talent do broni palnej. Zapytaj kogokolwiek. To miejsce jest na granicy watahy Goodwinów i Nightwindów i czasem te palanty od Goodwinów tu wpadają. Powiedzmy po prostu, że miałam tony ruszających się celów do ćwiczeń strzelania.” „Oni próbowali cię naprawdę zranić?” zapytała Brandi, gdy Roni wycisnęła trochę szamponu na jej głowę. „Jesteś tu w niebezpieczeństwie?” „Nightwindzi są w większości dobrymi ludźmi. Nie kłamałam na ten temat. Niektórzy z nich mają złe nawyki, które zachowali jeszcze z ciemnych czasów, ale Des i Jazz się nimi zajęli. Z drugiej strony, Goodwinowie to prawdziwi dranie. Wszyscy. Wierz mi, nie chcesz się spotkać z żadnym z tych dupków. Nie lubią ludzi, mają jeszcze mniej szacunku dla kobiet i powodują problemy gdziekolwiek pójdą.” Roni zaczęła myć włosy Brandi, masując silnymi palcami jej głowę w sposób, który pomagał jej zrelaksować część poszarpanych nerwów. „Jesteś bezpieczna w Hollow Mountain. To nasze miasteczko. Nigdy nie jedź do Hardly ani gdzieś w pobliże. To terytorium Goodwinów i byliby szczęśliwi, mogąc zadrzeć z partnerką strażnika. To nie byłoby dobre dla ciebie, rozumiemy się? Nie ośmieliliby się zabić albo zgwałcić cię z zapachem Jasona na tobie, ale terroryzowanie byłoby w menu.” Brandi odwróciła głowę i spojrzała na Roni, pomimo mydła grożącego zalaniem jej oczu. „Wspaniale. To jest właśnie to, czego potrzebowałam – więcej przerażających wilkołaków, by się o nich martwić.” Roni nie wyglądała na zbyt zatroskaną, gdy użyła pojemnika stojącego z boku wanny i nabrała wody. „Odchyl głowę do tyłu, pozwól mi to spłukać.” Kiedy Brandi zrobiła, co jej powiedziano, Roni kontynuowała, wylewając ciepłą wodę nad jej głową, „Nie martw się. Jason cię ochroni. Nie pozwoli, żeby coś ci się stało. Po prostu trzymaj się blisko domu.56 Wszyscy się boją Jasona.” Brandi przełknęła. „Dlaczego?” „Ten mężczyzna potrafi porządnie skopać tyłek. Złowiłaś sobie najlepszego wojownika w stadzie i, jeśli chodzi o kopanie, to jest odpowiednim facetem. 56

A co to, kurde, nowa wersja więzienia?!

146

Dodatkowo miło się na niego patrzy. Nienawidzę tego mówić, ale uważaj na niesparowane suki. Będą cię nienawidzić za to, że go zajęłaś. Przychodzą kilka razy w roku węsząc za partnerem. Po Jazzie i Desie, którzy są alfami, twój partner jest następny na liście najbardziej chcianych.” Brandi starła wodę z czoła i odwróciła się do Roni z otwartymi ustami. „Wielkie nieba, nie przeżyję tutaj ani jednego dnia.” „Nie bój się.” Roni uśmiechnęła się szeroko. „Wiem, gdzie Jason mieszka. Kilka razy dostarczyłam mu piwo i jedzenie do domu, kiedy urządzał imprezy i musiał je zaopatrzyć. Podjadę tam, jeśli chcesz i nauczę cię korzystać z broni.” „Dzięki.” Brandi odetchnęła z ulgą. „Czułabym się lepiej, jeśli potrafiłabym jej używać.” „Nie, żebym sądziła, że naprawdę będziesz kiedyś potrzebowała jakiejś użyć, bo Jason to Jason,” dodała Roni. „Większość za bardzo się go boi, by nawet pomyśleć o zadarciu z kimś, kogo kocha. Jednak Goodwinowie to idioci, więc lepiej dmuchać na zimne. Zostań blisko domu przy jakichkolwiek wyjazdach na zakupy.57 Teraz nałóżmy odżywkę na twoje włosy i ubierzmy cię.”

„Dzięki za ubrania,” powiedziała Brandi, kiedy była już wyperfumowana i ubrana. „Jason będzie wyć, kiedy cię zobaczy.” Roni także wzięła prysznic i się przebrała. „Powinnaś częściej nosić obcisłe rzeczy.” Brandi spojrzała na siebie noszącą obcisłe dżinsy Roni i bluzkę do bioder. Roni była szczuplejsza niż ona, co sprawiło, że Brandi pomyślała, że dżinsy były stare, z czasów, kiedy była grubsza. Może Roni nawet pożyczyła je od innej ludzkiej znajomej i była zbyt miła, by jej to powiedzieć. To było bardziej prawdopodobne, gdyż pomimo tego, co Roni powiedziała wcześniej mężczyznom, nie było nic obwisłego w jej tyłku.

57

Ja nie wiem, jak wy, ale jak ja usłyszałabym, że mam resztę życia spędzić w domku i nie odjeżdżać dalej niż na parę kilometrów, to zrobiłabym taką awanturę, że oni wszyscy pozakrywaliby się nogami – i to jest najbardziej optymistyczny scenariusz.

147

Ta kobieta miała ciało, za które można byłoby umrzeć, ale Brandi nie przejmowała się tym za bardzo. Jason lubił ją taką, jaką była, z krągłościami i wszystkim. To było dobre dla jej poczucia własnej wartości. Nie czuła się niekomfortowo w przylegających ubraniach i to było nowe osiągnięcie. Dwa tygodnie temu nie odważyłaby się wyjść z domu w czymś takim. Koronkowy biustonosz push-up, który założyła pod bluzkę, upewnił się, że wszystkie jej najlepsze cechy były na widoku i jej wygląd działał w sposób zaskakujący. Brandi czuła się seksowna. „Będzie zaszokowany,” Brandi zgodziła się, kiedy wpatrywała się w siebie w lustrze nad toaletką Roni. „Nie posiadam niczego nawet w części podobnego do tego.” „Zatrzymaj wszystko. Kupiłam je w miasteczku dziś rano i tylko nosiłam przez godzinę, nim przyjechałaś, więc mają na sobie mój zapach, tak, jak oni chcieli. Des za nie zapłacił, więc są twoje. Chodźmy.” Roni podeszła do krzesła przy drzwiach. Znajdowała się tam torba sportowa, którą założyła sobie na ramię. „Za tobą – i nie zbliżaj się do nich.” To wyjaśniało dżinsy i znaczyło, że Desmon prawdopodobnie był bardzo dokładny w opisywaniu jej, ponieważ pasowały zadziwiająco dobrze. Zazwyczaj Brandi umarłaby ze wstydu, ale z tymi wilkami to nie była taka wielka rzecz, że nie była szczupła. Miała wrażenie, że Jason nie był jedynym, który lubił kobiety z mięsem na kościach. Brandi wyszła na zewnątrz i zauważyła Desmona, Jazza i Jasona opierających się o SUVa i rozmawiających. Głowa Jasona szarpnęła się w jej kierunku, jego nozdrza rozszerzyły się, jakby próbował ją wyczuć. Brandi uśmiechnęła się szeroko i położyła ręce na biodrach. Następnie powoli się obróciła. Kiedy zrobiła pełny obrót, żeby Jason mógł obejrzeć jej nowy wygląd, zobaczyła Jazza i Desmona trzymających go za ramiona, jakby ledwo go utrzymywali. Jason warknął, niski, niebezpieczny, wilczy dźwięk sprawił, że Brandi zadrżała w wszystkich właściwych miejscach. „Wygląda zbyt dobrze,” zawołał Jazz. „Nie mogłaś kupić jej czegoś workowatego i paskudnego, Roni?”

148

„Niee,” powiedziała z szerokim uśmiechem Roni. „Co się stało, Jason? Widzisz coś, co ci się podoba? Zauważyłeś, że twoja partnerka ma wielkie cycki? Czy nie wyglądają ładnie, podniesione i łapiące trochę słońca?” „Taa, skarbie.” Jazz zaśmiał się, kiedy spojrzał na Jasona. „Podsunąć ci jakieś pomysły?” Jason warknął i spróbował wyrwać się z chwytu alf. Nie zaszedł daleko, a jego spojrzenie zablokowało się na Brandi. „Jeśli podoba ci się ten biustonosz, lepiej, żebyś go ściągnęła, nim pozwolą mi cię dotknąć.” Zaśmiała się. „Dzięki, że tym razem mnie ostrzegłeś. Chciałabym mieć co najmniej jeden biustonosz, który nie jest rozerwany.” „Idę. Nie kłóćcie się,” wrzasnęła zza niej Roni. „Jestem zwarta i gotowa na walkę i mogę iść z nią w razie, gdyby ktoś prześlizgnął się obok was.” Desmon jedynie przytaknął. „Dzięki, Roni.” „Taa, dzięki.” Jason wziął następny długi, ochładzający wdech. „To sprawia, że czuję się lepiej.” Roni pomachała mężczyznom i poprowadziła Brandi do swojej czarnej furgonetki. Wrzuciła sportową torbę z tyłu i obie wspięły się do środka. Roni prowadziła. Głównie słuchały radia i wymieniły trochę babskich pogaduszek, co było miłe po tym, jak Brandi przez prawie tydzień była otoczona przez mężczyzn. Jazda była długa, ale Roni jechała szybciej niż pozwalało na to ograniczenie prędkości. SUV Desmona był za nimi, a Roni wskazała także parę motocykli. Powiedziała Brandi, że należeli do watahy. Kiedy w końcu dotarli do jej domu, Roni zaparkowała, a Desmon został na ulicy zamiast wjechać na parking pod budynkiem. Faceci na motocyklach pojechali w drugim kierunku, a coś w byciu tak daleko od Jasona sprawiło, że Brandi bolała klatka piersiowa.

149

Czuła się samotna, mimo że wiedziała, że Jason jest tuż za rogiem, więc była wdzięczna Roni za towarzyszenie jej. Kiedy dotarły do mieszkania, Brandi otworzyła drzwi i wpuściła Roni do środka. Ta upuściła swoją sportową torbę na podłogę, a potem zagwizdała, gdy rozejrzała się dookoła. „Łał, ładne miejsce.” Brandi wzruszyła ramionami. „Zachowałam i kupiłam każdą część. To była praca w toku.” „Boję się dotknąć czegokolwiek.” Roni spojrzała na stolik w foyer. „Jason najwyraźniej nie był w twoim mieszkaniu, prawda?” Brandi potrząsnęła głową. „Nie, dlaczego?” Roni odwróciła się twarzą do Brandi, wyglądając nagle niepewnie. „Jesteś z wyższej klasy. Widziałaś dom Jasona? On jest maksymalnie minimalistyczny.” Brandi rozejrzała się po mieszkaniu. Miała nieskazitelnie biały dywan. Jej kanapy były w stylu wiktoriańskim58. Stolik na kawę i ten przy kanapie były replikami XVIII-wiecznego stylu Chippendale59. Miała parę gobelinów na ścianach, ale to też były repliki. Nie stać ją było na oryginały. Te mogły kosztować nawet setki tysięcy dolarów zależnie od ich stanu. „Jak zarabiasz na życie?” Roni ciągle wpatrywała się w nią z wahaniem.

58

59

150

„Jestem samodzielną księgową.” Roni jedynie wygięła brew. „Rozumiem.” Brandi zmarszczyła brwi. „Co?” „Czy Jason wie, że zarabiasz dużo pieniędzy?” „Wcale nie tak dużo. W zeszłym roku zyskałam jedynie osiemdziesiąt tysięcy.60 Po prostu żyję sama i mam minimalne wydatki.” Roni prychnęła z niedowierzaniem. „Ja dostałam w zeszłym roku trzydzieści dwa. 61 Jason prawdopodobnie nie więcej. Płaci mu wataha. Hollow Mountain nie posiada żadnych dużych firm.” Brandi ponownie rozejrzała się po mieszkaniu. „Wolę domek Jasona. Nic z tego się nie liczy, a powiedział, że chciałby, żebym została w domu i wychowywała dzieci 62. Mogłabym to zrobić i obciąć mój czas pracy do kawałka etatu. Zawsze chciałam mieć dzieci. Bycie zostającą w domu mamą brzmi wspaniale63.” „Zgaduję, że tak.” Roni wzruszyła ramionami. „Tak długo, jak będziesz szczęśliwa, to będzie okej. Zrelaksuj się. Popilnuję drzwi.” „Muszę porobić kilka telefonów. Muszę zamknąć sześć kart kredytowych i zająć się innymi bankowymi rzeczami. Nie podoba mi się, że moja torebka była porzucona przez ten cały czas. Na szczęście nie noszę przy sobie rachunków i jestem chroniona przed oszustami. Powinnam była to zrobić u Jasona, ale ciągle mnie rozpraszał.” „Sześć!” Sapnęła Roni. „Masz sześć kart kredytowych? Cholera, dziewczyno, na ile jesteś zadłużona? Może powinnaś powiedzieć Jasonowi, że właśnie umieściłaś go w przytułku dla ubogich.”

60

Nie, przecież to, kurwa jebana, mało! Musi po ulicy żebrać! Kurwa, jak ja bym jebła w ten głupi łeb! Wiem, wiem, ale się wkurzyłam… 61 Nie skarż się, w porównaniu do mnie, toś milionerka… 62 Co to, kurwa, średniowiecze?!! 63 EEEEWWWWWW!!! FUUUJ! Teraz to mam ochotę jebnąć autorkę. Ale się uparła, żeby mnie wkurwić w tym rozdziale, no! Moją miną teraz to pewnie można byłoby skwasić mleko…

151

„Mam zerowe saldo. Każdego miesiąca je spłacam.64” „Łał, miło jest być tobą.” Roni potrząsnęła głową. „Jeśli ja miałabym sześć kart kredytowych, to miałabym długów po czubek głowy.” Brandi parsknęła z rozbawieniem i weszła do sypialni. Rozejrzała się po pokoju. Również był w stylu wiktoriańskim, w różu i bieli. Bardzo dziewczęco. Wiedziała bez wahania, że Jasonowi nie spodobałby się. Podeszła do biurka, wyciągnęła laptop z torby, którą wzięła ze sobą i zaczęła telefonować. W kilka minut była zajęta kontaktowaniem się z firmami, u których miała karty kredytowe i bankiem. Zadzwoniła również do zarządcy mieszkań i poprosiła kobietę o natychmiastową zmianę zamków. Komórka Brandi zapikała, kiedy czekała na połączenie. Bez wahania zawiesiła rozmowę z firmą od kart kredytowych, kiedy zobaczyła, że to Jason. „W porządku?” „Cześć, kochanie. Co tam robisz? Jesteś naga?” „Mało prawdopodobne z przebywającą tu Roni.” Jason zaśmiał się. „Dzwonię, żeby cię ostrzec. Towarzystwo zaparkowało z tyłu budynku. Zamknij drzwi na zamek i nie wychylaj się.” Rozłączył się, nim zdążyła odpowiedzieć. Serce Brandi waliło. Oszołomiona, siedziała przez chwilę, a kiedy zdała sobie sprawę, co się działo, wybiegła z pokoju. Roni trzymała strzelbę. Pistolet leżał na stoliku w przedsionku, podczas gdy ona sama stała przy drzwiach, patrząc kątek oka przez judasza. „To był Jason. Powiedział, że mamy z tyłu towarzystwo i że powinnyśmy wszystko zamknąć na zamek. Mamy się nie wychylać.”

64

Szczęściara.

152

„Des też do mnie dzwonił.” Roni przytaknęła. „Zamknij się w łazience. Nie jest blisko żadnych zewnętrznych ścian. Schowaj się w wannie. Jeśli kule zaczną latać, to tam będziesz najbezpieczniejsza.” „Co z moimi sąsiadami?” „Wątpię, czy ktokolwiek użyje broni. Wilki lubią walczyć fizycznie, ręka przeciw pazurowi.” „Kurwa.” Brandi westchnęła, wiedząc, że nie mogła zostawić tej kobiety, by walczyła za nią w jej bitwach. „Potrzebujesz pomocy? Chcesz, żebym trzymała pistolet? To po prostu wyceluj i strzelaj, prawda?” Roni zachichotała. „Jeśli ktoś dotrze do tych drzwi obok twojego partnera, będę zszokowana. Jestem tu tylko dlatego, że się nudzę. Dzisiaj był mój wolny dzień. Idź do łazienki. Może spakuj trochę rzeczy, kiedy tam będziesz. Mam przeczucie, że kiedy Jason zobaczy to miejsce, będzie chciał szybko wyjść. Przypomina mi ono trochę muzeum.”

153

Rozdział 14 Od momentu, kiedy czarna furgonetka Roni zaparkowała na parkingu pod budynkiem, całe ciało Jasona było napięte. Był tak spięty, że szarpnął się i warknął na Jazza, gdy ten dotknął jego ramienia, by wskazać dwa białe vany parkujące na miejscu za budynkiem. Jazz uniósł ręce do góry na pokaz agresji Jasona, ten jeden raz nie drocząc się z nim, powiedział, „Zrelaksuj się. Rozumiem, okej? Załatwimy to i znowu będziesz z nią.” Jason przytaknął, myśląc o Jazzie i jego sytuacji. Przedtem nigdy w pełni nie rozumiał, co to oznaczało dla Jazza stracić swoją przyszłą partnerkę jako nastolatek. Jazz ukrył ból pod maską humoru, ale wilki w jego sforze wiedziały, że nigdy się z tego nie otrząsnął. Brandi zmieniła Jasona. Teraz w pełni wiedział, jak to jest mieć kobietę, dla której zrobiłby wszystko. Mimo że ich związek był ciągle nowy, Jason bez zastanowienia rozerwałby całe imperia, by ją chronić. Fakt, że była człowiekiem to bardzo utrudniał. To go bolało fizycznie, wiedza jak bezbronna była wobec gniewu wilków. Stracić ją… Jason zadrżał, mając nadzieję, że nigdy nie pozna tej straty tak, jak Jazz to zrobił. Nawet nie mógłby pojąć tego całego bólu. „Hej, nie martw się, duży wilku, upewnimy się, że będzie bezpieczna.” Jazz sięgnął do tyłu z fotela obok kierowcy i uspokajająco ścisnął go za ramię. „Obiecuję. Nie tracisz partnerki, Jason.” „Chronimy twoje tyły,” dodał Desmon, gdy odwrócił się z siedzenia kierowcy i spojrzał na niego twardo. „Zdejmiemy tych drani. Zadzwoń do Brandi, ostrzeż ją i zróbmy to.” „Utrzymaj rozmowę w lekkim tonie,” ostrzegł Jazz. „Nie warcz na nią i nie strasz jej bez powodu.”

154

Więc Jason zadzwonił do Brandi. Utrzymywał rozmowę lekką, jak zasugerował Jazz, ale jego ciało ciągle zwijało się w spiralę, gdy obserwował wychodzące z vana wilki. Nie były dobrze utrzymane, jak te z jego watahy. Ich ubrania były poszarpane, wszyscy byli szczupli z postrzępionymi włosami. To jednak nie sprawiło, że Jason poczuł się lepiej. „To są jakieś zdziczałe wilki,” Desmon ostrzegł Roni, do której dzwonił w tym samym czasie, co Jason rozmawiał z Brandi. „Zostań na straży.” Jason zadziałał według planu i rozłączył się z Brandi w razie, gdyby mogła usłyszeć rozmowę w tle. Te wilki ledwie wyglądały ludzko, a były w mieście. Niektórzy zmienni kompletnie zatracili swoje człowieczeństwo, zamiast tego w pełni wybierając objęcia ich zwierzęcych stron. Rezultaty były przerażające, nie tylko dla ludzi, ale też dla innych zmiennych. Tak krzykliwie oczywiste watahy ryzykowały, że ujawnią ich wszystkich. Jason złapał za klamkę drzwi samochodowych, ale Jazz jeszcze raz sięgnął, by go powstrzymać. „Wstrzymaj się.” Jason warknął, nisko i ostrzegająco. „Kierują się do jej budynku.” Mógł wyczuć wilki, ich zapach był ohydny, zabójczy i prymitywny. Jason nie chciał ich nigdzie w pobliżu Brandi. To będzie wymagało od niego ekstremalnych pokładów powściągliwości, by schwytać ich, a nie zabić. „Spójrz.” Desmon pochylił głowę w kierunku parkingu. „Zły moment.” Policyjny radiowóz zaparkował obok jednego z vanów. Nie mogli zaatakować pięciu wściekłych zmiennych na oczach ludzkiego policjanta. „Zadzwoń do Milesa,” powiedział Desmon Jazzowi. „Upewnij się, że się wstrzymają, dopóki nie przekonamy się, co glina zamierza.” „Pewnie,” powiedział Jazz, a potem powęszył, kiedy drzwi od radiowozu się otworzyły. Mężczyzna w średnim wieku wysiadł, ubrany w proste dżinsy i koszulę zamiast uniformu, ale to nie była najbardziej zauważalna rzecz w nim. „Cholera, ta

155

woda kolońska, której użył glina. On cuchnie. Nie ma mowy, żeby ludzkie kobiety lubiły to.” „A jednak lubią.” Desmon wzruszył ramionami. „Idź czasem do ludzkiego baru. Wszyscy mężczyźni tak pachną, a mają randki.” Jason obserwował, jak pięć wilków szło sztywnym krokiem w stronę tyłu budynku w typowej formacji watahy. Znowu warknął. „Pieprzyć glinę; pozwalamy im dotrzeć do niej.” „Nie pozwolimy, by stała jej się krzywda,” Desmon powiedział uspokajająco Jasonowi, podczas gdy Jazz zadzwonił do innych członków ich watahy, którzy czekali od frontu. „Nie możemy zaryzykować, że ludzkie prawo nas odkryje.” Odwrócił się do Jazza. „Czy odłączyli wszystkie kamery w budynku?” „Tak,” powiedział z irytacją Jazz, chociaż ciągle był na linii z Milesem. „Powiedzieliśmy ci to przynajmniej pięć razy.” Desmon nie wyglądał na skruszonego. „Teraz jesteś zirytowany, ale jeśli pominęli którąś…” „Nie pominęli,” jęknął Jazz. „Nienawidzę miasta. Sprawia, że wszystko robi się skomplikowane.

Jak

te

miastowe

watahy

radzą

sobie

z

tymi

wszystkimi

przeszkodami?” „Kto wie,” powiedział Desmon, jakby dla niego to też było obce, równocześnie obserwując drzwi. Jason nie wiedział, jak mogli być tak swobodni, ale też rozumiał, że alfy mieli dobry powód, by być pewnymi siebie. Było tu siedem wilków od Nightwindów, by chronić Brandi. Jak dotąd pojawiło się tylko pięć wilków z drugiej watahy. Szanse tym razem były po ich stronie, skoro ci dwaj razem stawiali czoła światu, odkąd byli nastolatkami. „Glina idzie ku frontowi budynku,” powiedział Jazz do telefonu. „Ruszcie się na tyły, będziemy zaraz za wami.”

156

Jason nie zawahał się. Otworzył drzwi i wyskoczył. Czekał wystarczająco długo i będzie przeklęty, jeśli będzie ufał innym wilkom z bezpieczeństwem swojej partnerki. Przeciągnął swoją koszulę przez głowę i wrzucił ją do SUVa. „Kurwa!” zaklął Jazz. Desmon również otworzył drzwi samochodu i wyskoczył. „Nie zmieniaj się,” ostrzegł go Desmon, jego głos był niski i chropowaty od autorytetu alfy. „Lepiej, żebyś się, kurwa, nie przemienił w mieście, Jason!” Jason nie był pewny, jak sobie z tym poradzi, skoro czuł się tak zwierzęco. Mógł mieć jedynie nadzieję, że jego wilk posłucha alfy, nawet jeśli wszystko w nim było temu przeciwne. Kiedy dochodziło do starcia ochrony partnerki z spełnianiem rozkazów Desmona, Jason nie był taki pewny, czy rzeczy potoczą się według myśli alfy. Jason był w połowie drogi przez parking, kiedy coś sprawiło, że się zatrzymał. Powęszył, ciągle czując zapach wody kolońskiej policjanta. Coś pachniało dziwnie, ale nie mógł tego umiejscowić. Instynktownie spojrzał na Desmona, który także się zatrzymał, i wpatrywał się w niego, marszcząc czoło. Jazz wyraził to za ich obu. „Pieprzony glina.” Wtedy to uderzyło w Jasona – zapach wilka zamaskowany wodą kolońską. Zmienił kierunek, wiedząc, że Miles i pozostali strażnicy już zajmowali się członkami wrogiej watahy, którzy podchodzili do budynku od tyłu. Jason pobiegł z pełną szybkością w stronę frontowego wejścia, modląc się, żeby wilk nie miał wystarczająco dużo czasu, by dostać się do Brandi. Wpadł na drzwi i wziął kolejny głęboki wdech. Woda kolońska policjanta była łatwa do śledzenia i Jason wiedział, że ten wszedł do windy. Ledwie się zamknęła, kiedy tam dotarł i domyślił się, że drugi wilk prawdopodobnie też go wyczuł.

157

Desmon wtargnął do budynku. „Idź schodami.” „Nie wiem, na którym piętrze mieszka,” przyznał Jason, gdy otworzył drzwi do zapasowej klatki schodowej, myśląc, że był niewiarygodnie głupi, że nie zapytał o to Brandi, nim ta pojechała z Roni. „Mam cię.” Desmon dogonił go i stało się oczywiste, że wiedział to z wcześniejszego rekonesansu budynku. „Jest na czwartym piętrze.” Przeskakiwali po dwa schodki, biegnąc tak szybko, że jeśli kamery ciągle byłyby włączone, to łatwo nagrałyby, że żaden z nich nie jest człowiekiem. Desmon chwycił klamkę drzwi, kiedy dotarli na czwarte piętro. Nim zdążył w pełni je otworzyć, powitało ich niskie, ostrzegające warczenie. Desmon odpowiedział warknięciem, brzmiąc jak alfa, który przyzwyczaił się do ostrzegania wrogów o swojej sile przed atakiem. Jason po prostu uderzył pięścią starszego wilka z ślepą furią, zachowując się jak strażnik, a nie alfa. Mógł teraz wyczuć Brandi, jej słodki zapach wołał do wilka w nim, a wiedza, że wróg dotarł tak blisko niej roztrzaskała kontrolę Jasona. Jeśli ten wilk nie usłyszałby ich biegnących po schodach, już dopadłby ją. Pieprzyć rozkazy Desmona. Jason zamierzał zabić tego wilka i prawdopodobnie to powiedział, gdy skoczył na niego, powalając drania na podłogę przykrytą dywanem, nim ten zdążył wydobrzeć po pierwszym uderzeniu Jasona. Następnie Jason znowu uderzył go pięścią, tym razem dwa razy tak mocno i poczuł żywą satysfakcję, kiedy pod jego kłykciami złamał się nos. Jason nie przemienił się tak, jak tego chciał. Okazało się, że autorytet Desmona był wystarczająco szanowany przez jego wilka, żeby Jason został w skórze – ledwo. Jednakże wybijał życie z drugiego wilkołaka. Przez większość czasu Desmon po prostu stał tam i mu na to pozwalał, jakby rozumiał, że Jason potrzebował ujścia.

158

„Jason. Już jest nieprzytomny!” Desmon w końcu warknął na niego. „Nie możesz zabić wilka na korytarzu domu twojej partnerki. Zakrwawiasz cały dywan. PRZESTAŃ!” Kiedy Jason znowu walnął wilka, Desmon fizycznie odciągnął go. Alfa rzucił Jasonem o ścianę, jakby ten był jakimś nastoletnim wilkołakiem, którego ogarnął napad złości, co było o wiele za łatwe. To trochę przestraszyło Jasona, ponieważ nie bił się z Desmonem odkąd byli szczeniakami i nawet wtedy to była jedynie zabawa. Jason prawie zapomniał, jak potężny był Desmon w walce, a nie powinien był. Desmon był jednym z wilków, które pomagały Jasonowi rosnąć w siłę, kiedy byli młodzi, ponieważ w pewien sposób go rozumiał. Chociaż matka Desmona została przemieniona na długo, nim zaszła z nim w ciążę, to urodziła się człowiekiem – tak, jak ojciec Jasona. Desmon był w pełni wilkiem, ale miał słabość szeroką na milę do ludzi. Nawet kochał kiedyś jednego, ale to skończyło się prawie tak źle, jak historia Jazza. To był jeden z powodów, dla których Jason unikał ludzi. Teraz alfa nie miał żadnej chęci do wzięcia partnerki, szczególnie nie ludzkiej, ale ciągle orędował za ludźmi w sposób, w który większość wilków tego nie robiła. Nie zawsze tak było w ich sforze. Gdy dorastali, ich stary alfa był okrutny i miał w sobie głęboko zakorzenioną nienawiść do ludzi. To sprawiło, że dzieciństwo Jasona było szczególnie brutalne, ale wiedział, że byłoby o wiele gorsze bez Desmona i Jazza pomagających mu rosnąć w siłę. Desmon zwęził oczy i warknął, „Powiedziałem, żebyś przestał.” Jason wziął głęboki wdech, próbując wziąć swoje szalejące emocje pod kontrolę i zawodząc w tym. W końcu, nawet jeśli ciągle był w skórze, Jason był bardziej w tej chwili wilkiem, kiedy przeprosił. „Przepraszam, alfo.” „W porządku.” Desmon westchnął i uwolnił Jasona. Następnie uspokajająco uścisnął mu ramię. „Rozumiem to lepiej, niżbym chciał.” „Naprawdę?” Jason zapytał ciekawie, jego wilk ciągle był na powierzchni, zdesperowany, by uzyskać trochę zrozumienia. „Ciągle za nią tęsknisz? Jak Jazz

159

tęskni za swoim człowiekiem? Wiesz, jak bardzo przeraża mnie wiedza, jaka jest delikatna?” Nagle wyraz twarzy Desmona stał się napięty, a Jason zdał sobie sprawę, że przesadził. Człowiek Jazza został zabity, ale Desmona uciekł od niego. To były zdecydowanie inne okoliczności. Jason może i przeprosiłby, ale mężczyzna na podłodze nagle skoczył na nogi i zaczął uciekać korytarzem. Był szokująco szybki, szczególnie biorąc pod uwagę to, że Jason prawie go zabił – albo przynajmniej tak myślał. „Co do cholery?” Desmon też brzmiał na oszołomionego. Facet dobiegł do końca korytarza, który okazał się być kozim rogiem, gdyż nie było tu schodów i nie miał czasu, by czekać na windę. Jason nie był pewien, co ten wilk zamierzał zrobić, gdy postanowił stawić czoła im dwojgu. Desmon może i pozwalał Jasonowi walczyć w własnych walkach, ale to nie oznaczało, że puściłby tego faceta wolno – bez względu na to, jak szybki by nie był. Wtedy starszy wilk wywarzył kopniakiem drzwi mieszkania i zniknął w środku. Jason i Desmon popędzili za nim. Dzięki niebiosom, że nikogo nie było w domu. Wilk był już przy oknie i w jednym szybkim kopnięciu użył swojej wilkołaczej siły, by stłuc szybę, posyłając rozbite szkło na chodnik koło budynku. Jason i Desmon, oboje doskoczyli do niego, kiedy zdali sobie sprawę, co zamierza zrobić, ale spóźnili się. Skoczył. Podbiegli do otwartego okna, wiatr uderzał ich w twarze, gdy obserwowali, jak ranny wilk otrząsa się ze skoku i biegnie do małego parku znajdującego się za budynkiem. „Ten skurwysyn jest szalony,” Desmon wyszeptał w osłupieniu. „Jazz będzie musiał…”

160

Jason nie usłyszał reszty jego wypowiedzi, ponieważ również skoczył. Jeśli tamten wilk mógł przeżyć skok z czwartego piętra, to on też mógł. Wylądował na stopach, ale to nie było łatwe. Nie miał pojęcia, jak koci zmienni mogli robić to gówno regularnie. Czuł się, jakby roztrzaskał każdą kość w swoim ciele, ale jakoś ciągle stał. Nogi go bolały, ale pobiegł w stronę parku. Mógł zobaczyć mężczyznę przed nim, biegnącego i ściągającego koszulę, co wskazywało na to, że zamierzał się przemienić, ale Jason już miał fory pod tym względem. Koszula Jasona była wciąż w SUVie Desmona. Wilk pod jego skórą był niecierpliwy, by się uwolnić i Jason odpiął guzik swoich dżinsów, wiedząc, że wtedy będzie je łatwiej strząsnąć w wilczej postaci. Niestety nie dostał szansy rozerwania tego drania zębami. Desmon pojawił się znikąd i powalił wilka, podczas gdy Jason już go doganiał. Jason obserwował, jak oboje upadli na trawę, warcząc wściekle. Żaden z nich w pełni się nie przemienił, ale byli w połowie drogi do tego, z futrem rosnącym na ich twarzach i ramionach. Kły Desmona były długie, gdy wywarczał, „Powinienem pozwolić mu cię zabić za to! To były cztery piętra! Czy ja wyglądam jak cholerna pantera?” Drugi wilk jedynie się zaśmiał. Jego twarz była okrwawiona i brudna, ale jego zielone oczy były szkliste i obłąkane, jakby cierpienie Desmona było warte tego wszystkiego. „Miałem zamiar sam ją zjeść, wiesz. Nawet nie zamierzałem się nią podzielić z innymi,” przyznał, głos miał niski i słychać w nim było wilka. Odwrócił głowę i spojrzał na Jasona. „Kiedykolwiek próbowałeś człowieka? Zgaduję, że tak. Słyszałem, jak mówił, że się z nią sparowałeś.” Jason warknął i zrobił groźnie krok do przodu. „Smakowała dobrze? Twoja soczysta mała partnerka?”

161

Jason odsłonił kły na powalonego wilka ciągle szarpiącego się pod silnym uchwytem Desmona. Jason także się częściowo zmienił i jeśli jakiś człowiek znalazłby ich w takim stanie, z pewnością uciekłby, krzycząc, z tego małego skrawka zieleni w mieście.65 „Jazz, zaknebluj tego skurwiela!” Desmon zawołał, nim Jason zdążył odpowiedzieć. Jason odwrócił się, by zobaczyć Jazza, wyglądającego wcale nie gorzej w sferze ubraniowej, gdy podbiegał do nich. „Pozwolimy ci go zabić,” powiedział Jazz, w końcu uspokajając wilka Jasona. Potem odkleił pasek wodoodpornej taśmy klejącej z rolki, którą trzymał w ręce, jakby to była oficjalna robota. Nadgryzł kraniec taśmy i oderwał kawałek od rolki. „Nawet pozwolę ci to trochę przedłużyć – albo bardzo.” Desmon ściskał jedną ręką włosy wilka, boleśnie odciągając jego głowę do tyłu. Jego druga ręka była zawinięta wokół gardła faceta tak ciasno, że zaczynał robić się niebieski, ale z pewnością już nie gadał. Desmon nie pozwolił mu oddychać, dopóki Jazz nie zakleił mu ust taśmą. Następnie obaj usiłowali związać ręce starszego wilka za jego plecami. „Jest zadziorny jak na starszego wilka,” zauważył Jazz, gdy owijał znowu i znowu taśmę wokół nadgarstków wroga. „Musi mieć przynajmniej trzysta lat.” „Jest alfą,” powiedział Jason, gdy Desmon wreszcie usadził wilka. Teraz był cicho, chuchając i sapiąc pod taśmą, jakby ciągle próbował złapać oddech. Jazz owinął więcej taśmy wokół jego głowy, by upewnić się, że nie mógł wypluć żadnych więcej gówien, obojętnie, jakby się nie starał. Ciągle walczył z wiązaniem na nadgarstkach, gdy Jason badał go zimno, pamiętając opis Brandi. „To on. Powiedziała, że ich alfa ma zielone oczy i właśnie takie blizny.” „Prawdopodobnie jest,” zgodził się Jazz. „Czy jest za wcześnie, by mówić, jak chory był ten skok?” 65

Albo zawołałby „Wow!” i zostałby, by się pogapić, ewentualnie zastanawiałby się, czy zdąży skoczyć po popcorn. Lub, jak w moim przypadku, zacząłby składać nie dwuznaczne propozycje xD

162

„O wiele za wcześnie,” Desmon odetchnął, wstając na nogi i pociągnął drugiego wilka za sobą. „Widziałem całe zajście,” Jazz kontynuował, jakby nie dosłyszał Desmona. „Kiedy ten skurwysyn skoczył, pomyślałem, że może mój nos się pomylił. Może jest w połowie tygrysem czy coś, ale kiedy Jason to zrobił… co było bardzo zajebiste, tak przy okazji.” „Dzięki,” chrząknął Jason. „Ale nie czuję się zbyt zajebisty. Moje nogi wciąż bolą.” „I tak sobie myślę, nie ma bata, żeby Desmon to zrobił, ponieważ wiemy o tobie i wysokościach, ale wtedy…” „Co, do kurwy nędzy, robiłeś, kiedy wyskakiwaliśmy przez okno?” Desmon uciął mu, jego głos był niski i wściekły. „Kontrola uszkodzeń. Faceci łatwo pokonali te drugie wilki. Jedyne, co zrobili, to pozwolili Milesowi popracować nad jego problemami z gniewem. Może będzie w niezłym humorze przez jakieś piętnaście minut.” Desmon wziął głęboki wdech, jakby to miało sens. To było zasadniczo to, co robił na czwartym piętrze, dopóki temu wilkowi nie odbiło. Przedtem pozwolił Jasonowi spalić trochę gniewu. „Zapakowują pozostałych do ich vanów,” wyjaśnił Jazz, kiedy z powrotem weszli na parking. „Myślę, że Miles i Luke mogą poprowadzić vany na nasze terytorium. Jason może zabrać Brandi do domu twoim SUVem, a my weźmiemy motory. Radiowóz po prostu zostawmy tutaj, ponieważ podkradłem się i obwąchałem go. Nie należał do niego. Ukradł go. Przynajmniej mamy nadzieję, że tylko go ukradł. Nie wyczułem krwi, więc mam nadzieję, że to było to, co się stało i że nie zaatakował żadnego gliny, do którego ten radiowóz należał. W każdym razie domyśliłem się, że mogłaby ci się przydać podwózka.” „Ze mną w porządku.” Desmon wziął głęboki wdech. „Jeśli to jest ten alfa, to nasz problem jest rozwiązany. Może raz się trochę prześpię. Sprowadźmy Brandi na dół, by go zidentyfikowała i spierdalajmy stąd, nim ludzie zaczną szukać tego radiowozu.

163

Nie mów jej, że podejrzewasz go, Jason. Nie podawaj jej szczegółów. Czasami trauma może sprawić, że wspomnienia ofiary są zamglone. Nie wkładaj jej pomysłów do głowy. Po prostu niech popatrzy i zdecyduje.” „Nie chcę, żeby nawet na niego patrzyła,” warknął Jason. „To będzie szybkie.” Desmon uśmiechnął się, jakby nie wlókł za sobą bardzo niechętnego, pobitego i z ustami zaklejonymi taśmą wilka. „Potem będzie koniec i będziecie mogli mieć swój miesiąc miodowy.” Jason spojrzał na Jazza. „I pozwolisz mi go zabić, prawda? Obiecałeś.” „Oczywiście, że tak,” zapewnił go Jazz. „Jestem alfą honoru, a nawet jeślibym nie był, słyszałem, co ten drań do ciebie mówił. Chory pojeb.” Jason przytaknął w zgodzie. „W takim razie okej. I tak nie chcę, żeby usłyszała szczegóły. Nie chcę, żeby się dowiedziała, jak blisko niej dotarł. Miejmy już to z głowy.”

164

Rozdział 15 Brandi spakowała do kilku toreb rzeczy z łazienki, by zwalczyć zdenerwowanie. Następnie weszła do sypialni i wyciągnęła zestaw bagaży, który przechowywała pod swoim łóżkiem z baldachimem. Zaczęła pakować swoje ulubione ubrania, zdjęcia i wszystko, co miało dla niej sentymentalną wartość. Przestudiowała znowu pokój, wiedząc, że żadne z jej mebli nie wyglądałoby dobrze w domu Jasona. Będzie musiała oddać to do organizacji charytatywnej. Ktoś się ucieszy; może któraś z kobiet w sforze będzie je chciała. To nie wyglądało na styl Roni, ale zaproponuje je jej. Komórka na biurku zadzwoniła, a Brandi prawie potknęła się w pośpiechu, by ją złapać. Szybko odebrała. „Wszystko w porządku?” „Taa.” Jason był bez tchu. „Zejdź z powrotem, kochanie. Mamy sześciu z tych drani. Chcę, żebyś rzuciła na nich okiem.” Brandi, kiedy weszła do salonu, zauważyła, że na zewnątrz było ciemno. Roni odłożyła swoją strzelbę i zamiast niej wsunęła pistolet za pasek swoich dżinsów. Naciągnęła na niego bluzkę i poprowadziła. Brandi podążyła za nią w dół schodami i przez kompleks. Cały tył budynku składał się z zadaszonego i otwartego parkingu. Zauważyła dwa białe vany. Jason stał przy jednym i machał do nich. Jego koszula była rozszarpana. Miał zadrapanie na czole, ale uśmiechał się do niej i nie mogła nic na to poradzić, że sama odpowiedziała szerokim uśmiechem. Jason poczekał, aż podeszła bliżej i chwycił za boczne drzwi vana, po czym szarpnięciem je rozsunął. W środku znajdowali się trzej mężczyźni. Byli mocno związani, krwawiący i poobijani. Jazz siedział z pistoletem na siedzeniu pasażera, wyglądając bardzo złośliwie i alfowo, ale mrugnął do Brandi. Brandi przestudiowała trzech mężczyzn, jej serce opadło, gdy spojrzała na Jasona. „Nie ma go tutaj.”

165

Jason przytaknął. „Więc sprawdźmy drugą grupę.” Brandi podążyła za Jasonem do drugiego vana. Mężczyzna, którego nie znała, pilnował drzwi. Złapał za klamkę, a Jason owinął ramię wokół jej talii, gdy drugi członek watahy otwierał drzwi. Przygryzła wargę i spojrzała na trzech wilkołaków, związanych i pobitych do krwi. Światło nie było najlepsze w vanie, ale jej oczy zamknęły się na jednym mężczyźnie. „To on.” „Wiedziałem.” Jason warknął na alfę. „Jesteś martwy. Nikt cię nie uratuje tym razem.” Mężczyzna warknął pod taśmą oklejoną wokół jego głowy. Zimne, wodniste, zielone oczy spojrzały wściekle na Brandi, ale odpowiedziała spojrzeniem zamiast wzdrygnąć się. „Zgaduję, że to ja jestem tą, która się śmieje ostatnia, co, dupku? Tylko, że ty nie możesz uciekać, by ratować swoje życie, prawda?” warknęła na zawistnego alfę, wiedząc, że to Jason dawał jej do tego siłę. Owinęła ramiona wokół pasa Jasona i odwróciła się od vana, pragnąc zapomnieć o tych zimnych, przerażających, zielonych oczach. „Więc to już koniec?” Jason przyciągnął ją ciaśniej w swoje ramiona. „Faceci zawiozą tych dupków na nasze terytorium. Dowiemy się, kim, do cholery, są i wtedy taak, to będzie koniec.” Jason odwrócił się i zawarczał na starszego mężczyznę, pokazując zabójcze, długie kły. „Sam usunę jego cholerną głowę.” Facet trzymający drzwi, zasunął je. Następnie wspiął się na miejsce kierowcy i zaczął wycofywać vana na oczach trzęsącej się Brandi. Jazz wyskoczył z drugiego vana, a dwóch członków watahy weszło do środka i ten również odjechał. Podszedł Desmon; jego T-shirt także był rozerwany, a jego dżinsy ubabrane. Stało się oczywiste, że nie był tym rodzajem szefa, który siada z tyłu i pozwala innym odwalać za niego brudną robotę.

166

Wysoki, przystojny alfa trzymał ręce w sposób, który sugerował, że łapanie wielu zbuntowanych wilkołaków było normalną robotą. „Misja wykonana.” „Dziękuję,” Brandi powiedziała miękko do Desmona. „To ja dziękuję tobie.” Desmon zachichotał. „To ty byłaś żywą przynętą.” Jason pocałował ją w czoło. „Nie zapomniałem o dostaniu cię samej. Weźmy twoje gówno i wracajmy do domu. Mam plany.” „Taa. Wszyscy chodźmy do Brandi.” Roni zaśmiała się, gdy Jazz podszedł do nich. „Nie mogę się doczekać, aż zobaczysz jej mieszkanie.” Jason

przytaknął,

przykrył

swoim

ramieniem

jej

bark,

najwidoczniej

zdeterminowany, by trzymać ją bliżej. Brandi spojrzała w górę, na niego i poczuła nerwowość, gdy weszli z powrotem do jej budynku. Miała nadzieję, że zareaguje inaczej niż Roni. Roni przejęła prowadzenie, kiedy skierowali się na górę i Brandi uświadomiła sobie, że prawie pociągała stopami. Okazało się, że jej nerwowość nie była źle umiejscowiona. Kiedy tylko Jason wszedł, zatrzymał się, jakby wszedł na niewidzialną ścianę. Brandi obserwowała, jak jego oczy się rozszerzają, gdy badał jej mieszkanie. Potem odwrócił się do niej, wpatrując się w nią, jakby jej nie rozpoznawał. Uśmiechnęła się, ukrywając swoje obawy i mając nadzieję, że ich nie wyczuje. „Już spakowałam moje rzeczy. Wszystko jest na łóżku. Resztę ofiaruję organizacjom charytatywnym.” Jason zamrugał, wyglądając fizycznie tak blado, jak jeszcze nigdy go takim nie widziała. Dziwaczne było to, że bez problemu walczył z zabójczymi wilkołakami, ale jej mieszkanie tak zauważalnie nim wstrząsnęło. Jazz i Desmon milczeli, stojąc niezwykle nieruchomo, czym wskazywali na to, że sami też byli zaskoczeni.

167

Jason oderwał od niej spojrzenie, by rozejrzeć się znowu po apartamencie. Następnie puścił jej rękę i wszedł do sypialni. „Pomóżcie, ludzie.” Głos Jasona był ledwo ludzki. „Jest kobietą. One pakują dużo gówna.”66 Jazz i Desmon podążyli za nim do sypialni, obaj nadal milczący. Roni westchnęła miękko, kiedy zostały same. „Niedobrze.” „Dlaczego

jest

tak

zmartwiony?”

zapytała

Brandi,

wiedząc,

że

mężczyźni

prawdopodobnie mogli to usłyszeć. Roni uśmiechnęła się do niej współczująco i wyszeptała, „Dojdzie do siebie. Są bardzo dumni. To wilcza rzecz, a ty masz ładniejsze rzeczy. Znalazł cię bez niczego w lesie. Zapewnił ci wszystko. Teraz wchodzi tutaj. Dostał po prostu w twarz od rzeczywistości.” Brandi podążyła szybko do sypialni. Jazz i Desmon obserwowali Jasona z zmarszczonymi brwiami na swoich przystojnych twarzach. Jason stał przy jej toaletce z otwartym pudełkiem na biżuterię. Uniósł diamentową bransoletkę jej babci. Opuścił ją i podniósł kilka diamentowych pierścionków, po czym miękko warknął. „Jason?” Jej głos był drżący. Odwrócił się, a spojrzenie w jego czach prawie ją przestraszyło. Wydawał się być zdezorientowany, może nawet zraniony, więc podeszła do niego instynktownie. „Nie biorę tego.” Zamknęła pokrywę pudełka. „Moje rzeczy są na łóżku.” Zmarszczył na nią brwi. „Nie powiedziałaś mi, że pochodzisz z czegoś takiego.”67

66 67

Okej, ja też klnę jak szewc, ale nazywanie czyichś rzeczy gównem to już przesada! A pytałeś, ciołku?

168

„Z czego? Muzeum?” Użyła słowa Roni, po raz pierwszy myśląc, jak dobrze pasowało. Jej stare życie wydawało się być takie zimne teraz, kiedy miała Jasona. „Nic z tego się nie ma dla mnie znaczenia, a chcesz widzieć, co naprawdę się dla mnie liczy? Dałeś mi rzeczy, których zawsze pragnęłam. Prawdziwy dom. Szczęście.” Przybliżyła się, dopóki się nie dotykali. „Miłość. Wspaniały seks. Sprawiłeś, że się polubiłam. Czuję się odważna i seksowna, kiedy jestem z tobą. Sprawiasz, że staję się nieprzyzwoita w sposób, o którym nigdy nie myślałam, że będę miała na to szansę.” Uśmiechnęła się szeroko. „Sprawiasz, że czuję się żywa. Wiedza, że każdej nocy, kiedy trzymasz mnie w swoich ramionach, jestem w jedynym miejscu na świecie, w którym chcę być… to jest to, co się dla mnie liczy.” Przytuliła się do niego, nie mogąc się opanować. „Dajesz mi siebie, Jason.” Sięgnął w dół i pogłaskał jej twarz swoimi kłykciami, nim powoli się uśmiechnął. „Naprawdę oddajesz to organizacjom charytatywnym? Nie znoszę tego gówna, ale spałbym w różowo-białym łóżku, jeśli tylko ty byłabyś w nim. Czułbym się mniej seksownie, ale zrobiłbym to.” Ulga i szczęście wypełniło Brandi. „Przepadło. O wiele bardziej kocham twoje łóżko. Ma wspaniałe sprężyny. I przynosi lepsze wspomnienia.” Zachichotał, nim znowu spojrzał na jej łóżko. „Moglibyśmy wypróbować twoje.” „Żartujesz sobie?” Spojrzała na niego z przerażeniem w oczach. „Tę starą rzecz? Rozpadłaby się w momencie, w którym rozebralibyśmy się.” Jason pocałował ją tak, że zostawił ją bez tchu. „Zabieramy twoje pudełko z biżuterią. Moja matka zabiłaby za każde z tego gówna. Jesteś kobietą. Zakładam, że część z tego jest od twojej rodziny. Moja mama miała kilka ładnych pierścionków od jej przodków, które zostały jej przekazane. Powiedziała, że dziewczyny to robią.” Przytaknęła. „Rzeczywiście.” Jason odwrócił się i uniósł pudełko. Łagodnie jej go podał. „Nieś to. My weźmiemy torby.”

169

Uśmiechnęła się i wyszła z pokoju. Roni stała tam, próbując wyglądać zwyczajnie, ale mrugnęła konspiracyjnie. „Dobrze sobie poradziłaś,” wyszeptała, kiedy podeszła do Brandi. „Zaimponowałaś mi.” „Miałam na myśli każde słowo,” powiedziała jej poważnie Brandi. „To miejsce wydaje się teraz takie bez życia. Kupowałam to wszystko, by wypełnić dziurę w moim życiu. To było wszystko, co miałam. Żadna z tych rzeczy nigdy nie sprawiła, że byłam szczęśliwa, ale Jason to zrobił.” Uśmiech Roni rozszerzył się. „Zdecydowanie jesteś właściwą kobietą na partnerkę Jasona.”

170

Rozdział 16 Jason i Brandi panicznie uprawiali miłość, gdy tylko wrócili do domku. Potem Jason wyszedł wczesnym rankiem, a ona wiedziała, gdzie się udał. Chciał być obecny przy przesłuchiwaniu przez Desmona i Jazza sześciu mężczyzn, których złapali poprzedniego wieczoru, ale ci nie powiedzieli nic o alfie, który porwał ją i prawie zabił. Koszmar już się skończył. Jason wziął prysznic, kiedy wrócił do domu, a Brandi przygotowała dla niego śniadanie, które czekało już na niego, gdy z powrotem schodził po schodach. Usiadła naprzeciw niego, gdy jadł, ale chciała zaczekać, aż skończy, nim porozmawiają o nieprzyjemnych rzeczach. Nie mogąc się oprzeć, podeszła do niego i usiadła mu na kolanach, kiedy odsunął się od stołu. Brandi uśmiechnęła się, gdy przytulił ją bliżej do siebie i oparła głowę o jego klatę. „Jak poszło?” zapytała w końcu. „Dobrze.” Kojąco pomasował jej ramię, gdy to powiedział. „To była mała ekipa. Szukali nowego terytorium po tym, jak przyjechała jakaś firma i wybudowała mieszkania na ich małym obszarze do biegania, jaki mieli w mieście. Słyszeli, że jesteśmy małą watahą. Czym właściwie jesteśmy, ale mamy dwóch samców alfa, którzy razem prowadzą nasze stado. To zawsze był nasz as w rękawie. Większość watah ma tylko jednego alfę, by ich bronił. Planowali użyć ciebie, by przyciągnąć naszą uwagę. Prawdopodobnie myśleli, że to nas odstraszy.” Jason potrząsnął głową. „Nie przestraszyliśmy się, a to jest źle dla nich, że nie dostali notatki, bo teraz ich problem z terytorium jest rozwiązany. Permanentnie. Nigdy już nie będą nam zawracać głowy. Znaleźliśmy im nowy dom w piekle.” Brandi była cicho przez chwilę, gdy rozważała jego słowa. Ani trochę nie przejmowała się, że mężczyzna odpowiedzialny za prawie zabicie jej był martwy, ale on nie był jedynym. Oni wszyscy już nie żyli. Może członkowie jego watahy nie zasłużyli na śmierć, ale jeśli byli podobni do pozostałych, których już spotkała, to prawdopodobnie zasługiwali.

171

Coś w wilkołaczej mentalności Jasona wchłonęło się w nią. To wydawało się być sprawiedliwe w świecie zabij albo bądź zabitym, w którym żyły wilkołaki. Nightwindowie jedynie pilnowali własnego interesu, a ta wataha ich zaatakowała. To był ich błąd. Brandi przechyliła głowę i uśmiechnęła się do niego. „Nie mogę sobie wyobrazić niczego, co by sprawiło, że uciekałbyś ze strachu.” „Nigdy mnie nie widziałaś w centrum handlowym. Nienawidzę tych miejsc. Zbyt dużo ludzi. Zbyt dużo zapachów. To jest nienaturalne, by tyle tych cholernych sklepów było w jednym miejscu. Biegnę do najbliższego wyjścia, by stamtąd uciec, za każdym razem, kiedy próbuję. Nie przetrwam dziesięciu minut w tych miejscach.” „Centra handlowe?” zaśmiała się. „Naprawdę?” „Mówi to kobieta, która krzyczała na widok małego pająka pod prysznicem.” „Wyglądał na podłego,” powiedziała bez przeprosin. „Mają po osiem nóg, Osiem. To niewłaściwe.” „To było dziecko.” „Dzieci mają matki. Jeśli dziecko było tak przerażające, wyobraź sobie, jak straszna jest jego matka.” „Skoro tak mówisz.” Jason mocniej owinął wokół niej ramiona i przyznał, „Sprawiasz, że jestem szczęśliwszy niż kiedykolwiek byłem, w całym moim życiu.” „Mam tak samo,” powiedziała miękko. „Kocham cię, Jason.” „Wiem.” Uśmiechnął się szeroko, wyglądając na niespeszenie zadowolonego. „Ja też cię kocham, skarbie.” Jej uśmiech rozszerzył się i wiedziała, że na jej twarzy ukazało się szczęście. „Wiem.”

172

Po chwili Brandi sapnęła, gdy Jason złapał ją za biodra i uniósł. Usłyszała, jak naczynia uderzają o podłogę i nagle przycisnął ją do blatu stołu. „Jestem ciągle głodny.” „Naprawdę?” Jason przytaknął, gdy sięgnął do jej spódnicy, podciągając ją do góry. Uśmiechnął się, odsłaniając długie kły, gdy wyznał, „Umieram z głodu.” „Jakie masz duże kły,” powiedziała z fałszywym przerażeniem. „Żeby lepiej cię nimi jeść,” obiecał, gdy pociągnął za jej majtki, ściągając je w dół jej ud. „Jak to brzmi?” „Dla mnie brzmi to dobrze, ale może później,” zdecydowała Brandi, sięgając do jego dżinsów. „Mam prawdziwą ochotę na coś dla siebie.” Jason warknął na nią i drżenie przyjemności opłynęło Brandi. Dźwięki, które wydawał, zawsze podniecały ją w najgorszy sposób i było ewidentne, że mógł to wyczuć. Odrzucił jej majtki w kierunku zlewu i rozepchnął jej uda szerzej, jednocześnie zamykając oczy, by wdychać jej zapach z następnym niskim warknięciem. „Zerwałabym z ciebie twoją bieliznę, ale żadnej nie nosisz.” Brandi zaśmiała się, gdy rozpinała rozporek w jego dżinsach i ściągnęła je w dół. „Chciałbym, żebyś jej nie nosiła.” Głos Jasona był ciągle chropowaty i pierwotny. „Jesteśmy teraz w lesie, kochanie. Nie potrzebujesz tych rzeczy.” Uśmiechnęła się. „Mógłbyś mnie skusić, by wyrzucić całą do śmieci.” Wygiął brew na nią. „Naprawdę? I co musiałbym powiedzieć albo zrobić, byś tak zrobiła?”

173

W odpowiedzi pociągnęła go na siebie. Łatwo podążył jej tropem, wyraźnie pokazując, że to było to miejsce, gdzie chciał być. Kochała czucie na sobie jego wagi i owinęła ramiona wokół jego szyi, by go tak przytrzymać. Następnie uniosła się lekko i go pocałowała, nim wyszeptała przy jego ustach, „Chcę cię.” Jason oddał jej pocałunek. „Masz mnie, kochanie.” „W takim razie uznaj, że cała moja bielizna jest w śmieciach.” Owinęła nogi wokół jego pasa. „Chcę cię teraz.” Jason wszedł w nią, Brandi wyjęczała jego imię na uczucie jego grubego, twardego kutasa rozciągającego ją, rozpalającego każdy jej sensor przyjemności. Zacisnęła nogi wokół jego bioder, przylgnęła do niego, zdesperowana, by przejęła ją mocna, silna potrzeba. Jason pchnął w jej głębię, a potem się zatrzymał. Otworzyła oczy, patrząc na niego z milczącym protestem. „Powiedz mi jeszcze raz, że mnie kochasz,” zażądał. „Pozwól mi to usłyszeć.” „Teraz?” „Powiedz mi.” „Kocham cię,” obiecała mu. „Jesteś dla mnie wszystkim.” „Naprawdę sprawiłaś, że stałem się szczęśliwszy niż kiedykolwiek w całym moim życiu.” Potarł jej usta swoimi. „Kocham cię, Brandi. Nie masz pojęcia, jak bardzo cię kocham.” „Ale zyskałabym jakieś pojęcie, gdybyś zdecydował się znowu ruszyć.” Przesunęła się pod nim, by podkreślić to, co powiedziała. „Mógłbyś mi pokazać, wiesz, ponieważ nie czuję miłości, kiedy tak trzymasz mnie w bezruchu.” Miękko zawarczał. „Trzymaj się mnie, kochanie, ponieważ mam od cholery dużo miłości dla ciebie i zamierzam spędzić resztę życia na pokazywaniu ci ile.”

174

„Więc zamknij się i udowodnij to.” „Uznaj to za zrobione,” Jason zachichotał, gdy pochylił się i znowu ją pocałował. KONIEC

175